دیوان آتش دل (ضامن اصفهانی)

در مصیبت مولی الکونین حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام

ص:2

در مصیبت مولی الکونین حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام

حق چو اندر عالم ذر عاشقان زا زد صلا***از وفا آمد حسین و زد می از جام بلا

چون بنوشید آنمی سرشار را مستانه گفت***در جهان کس نیست جز من قائل قالوا بلا

تا که از برج بلا ماه محرم شد پدید***از حجاز آمد شه بطحا بدشت کربلا

داشت از کفار چون مرآت دین زنک ظلام***داد آن آئینه را از خون یارانش جلا

خیمه زد ابر بلا بارید باران ستم***بر سر اهل و عیال شاه با عز و علا

منجی عالم ز طوفان حوادث آن زمان***در محیط رنج و غم از راه کین شد مبتلا

پیکرش در کربلا ماند و سرش آمد بشام***گه به نی میخواند قرآن گاه در طشت طلا

زین مصیبت تا قیامت جن و انس و وحش و طیر***زار و گریان و پریشان در خفا و در ملا

هر که چون ضامن ز جان شد ذاکر سبط رسول***شافعش گردد بمحشر شاه اورنک ولا

در مدح علی ابن ابی طالب و مصیبت شهدای کربلا

در مدح علی ابن ابی طالب و مصیبت شهدای کربلا

ساقی بیار باده گلگون مکر را***لبریز کن به عشق علی ساغر مرا

زانباده ئی که هست در آن حب مرتضی***زانباده ئی که ساقی آن هست حیدرا

زانباده ئی که روز ازل انبیا زدند***من طالبم که هست بسی روح پرورا

زانباده ئی که مهر از آن کسب نور کرد***گردید فیض بخش بهر خشک و هر ترا

تغزل در مدح مولای متقیان علی علیه السلام

ساقی بده به رنگ لب یار می مرا***مطرب نواز کابل و شهناز و ششترا

یکدم ز راه شوق و شعف با نوا بزن***گاهی بچنگ چنگ و گهی عود و مضمرا

ز آهنگ زابلم بصفاهان نمای روی***تا آوری ز مهر مرا شور بر سرا

از راستی مپیچ و بکن روی در عراق***لحن هدی بزن بکن از جای خود مرا

شور حسینیم بفکنده است در حجاز***زین نغمه ی نکو بکنم مدح حیدرا

آن خسرویکه مدح ورا گفته در ازل***اندر کتاب خویش خداوند اکبرا

شاهیکه مولدش بحریم خدا شدی***بود این سبب که بوده بخلاق مظهرا

غیر از علی که بود که پیش از تولدش***مادر رها نمود ز چنگ غضنفرا

شاهیکه خواند است خدایش وکیل خویش***باشد وصی و بن عم پاک پیمبرا

دست علی نبود اگر دست کردگار***بر گو چسان درید ز هم چسم اژدرا

اسلام زنده شد بید قدرت علی***روزیکه کرد فتح یهودان خیبرا

شرح آمدن سید الشهداء علیه السلام بکربلا

از نی نوا نوای حسین زد بسر مرا***شور غمش مرا زده آتش به پیکرا

تا شد به دشت کرببلا سبط مصطفی***یگباره گشت بی کس و بی یار و یاورا

بستند آبرا برویش فرقه ی لعین***با آنکه بود یکسره اش مهر ماه را

یک سو ز تیر حرمله ی ملحد لعین***شد پاره حلق کودک ششماهه اصغرا

لب تشنه از قفا سر شه را برید شمر***تن روی خاک ماند و به نی شد وز اسرا

آه از دمی که رأس شهنشاه ملک دین***زد بر سنان ز کینه سنان ستمگرا

زینب بقتلگه شد و در خاک و خون طپید***جسم شریف زاده ی زهرای اطهرا

گفت ای بخون بدید که ببریده از قفا***رأسی که نور داده بخورشید خاورا

اندر محیط خونکه نموده است غوطه ور***این پیکری که فاطمه پرورد در برا

ماندی غریب و بی کس و تنها در ایندیار***من می روم بشام خراب ای برادرا

ضامن خموش باش و بیکفن ز کف قلم***ترسم شرر ز آه تو افتد به دفترا

مرثیه در مصیبت حضرت باب الحوائج ابوالفضل العباس علیه السلام

می ندانم چه دلی داشت شه کرببلا***آن دمی کز ستم فرقه ی بیشرم و حیا

واژگون شد ز سر زین بروی خاک زمین***پیکر ماه بنی هاشم و شمع شهدا

آنزمان زاده زهرا شه مظلوم حسین***بر سر نعش برادر بشد از راه وفا

جسم او دید دو صد پاره و فرقش شده چاک***هر دو دست از بدن اطهر او گشته جدا

از ره مهر سرش بر سر زانو بنهاد***ناله سر کرد شه تشنه که ایجان اخا

از غم مرک تو و کینه این قوم جهول***خیز و بنگر به حرم ناله ی طفلان مرا

بودی از جان تو مرا میر و علمدار سپه***ای بخون غرقه ز جور و ستم قوم دغا

بعد قتل تو شدم بیکس و بی یار و معین***ای برادر لب خود را بوصیت بگشا

پس چنین گفت ابوالفضل که ایشاه زمان***دارم اکنون دو وصیت زمنت گوش نما

خاک و خون پاک کن اول ز دو چشمان ترم***تا به بینم دم آخر رخ دلجوی تو را

ثانیاً تا بودم جان مبرم سوی حرم***زانکه خجلت کشم از دخترت اینور خدا

شه نبردش بحرم چونکه نشد بردارد***جسم صد پاره و صد چاک وی از خاک ملا

ضامنا گریه نما بهر علمدار حسین***گر بخواهی که شود شافع تو روز جزا

مرثیه در مصیبت حضرت سید الشهدا علیه السلام

فلک ویران شوی ویرانه کردی جمله دلها را***ز گردش او فنی سرگشته کردی اهل دنیا را

مرثیه در مصیبت حضرت امام حسین علیه السلام بزبان لری

مو ندونم سی چه گشتن بصف کرببلا***کر کل خسرو دین فرقه ی بی شرم و حیا

نترم شرح دهم ورنه ئی گودم که چه کرد***زاده ی سعد بکر علی آن شیر خدا

کر زهرا لوشط تشنه او بید ولی***لشگر کوفه ز او سیر و بصد نشو و نما

ای بوم از چه نگریم سی چه دلخون نشوم***که سر جمله عزیزان حسین گشت جدا

مو ز داغ دو کرس تا بصف روز نشور***شیونم ایرو هر شو ز زمین تا به سما

بهر یک جرعه او دست گوس از چپ و راست***چون بریدن قد سروس بزمین وست زپا

سی چه بر فرش نوید عرش هماندم که حسین***ز سر زین بروی خاک اویدی ز جفا

خاک عالم بدوهنم لوشط خسرو دین***تشنه جان داد ز بیداد لعینان دغا

روز اهل حرمس تیر تر از شو گردید***چو ببرید سرس شمر جفا جو ز قفا

زین کلس چاشونیلی همه بر سر گردن***کود کونس همه خون در تیه ها جای بکا

وله ایضاً

جز طریق حق ره دیگر نمی پوئیم ما***جز حقیقت در طریق حق نمی جوئیم ما

تا طریق حق پرستی راه مردان حق است***هر طریقی را در این عالم نمی پوئیم ما

حمد خالق نعت احمد مدح باب هفت و چار***فاش گویم بهر سیم و زر نمی گوئیم ما

سیر گلشن را بیاد عارض اکبر کنیم***ورنه هر گلرا در این بستان نمی بوئیم ما

مهر اکبر تا که ما را روید از صحرای دل***چون گیاه خود سرو خود رو نمیروئیم ما

اشک ما زینروست جاری زانکه جز با اشک چشم***نامه جرم و خطاها را نمی شوئیم ما

ز استماع مدح اکبر ضامن اشک شوق ریز***زانکه تنها در عزای او نمی موئیم ما

در توصیف بردباری و صبر بی بی عالم حضرت زینب علیها السلام

شدند جن و ملک مات ز استقامت زینب***که صبر سوده سر عجز پیش طاقت زینب

چنان بکار برادر نمود صبر و تحمل***که محو و مات شدایوب از شهامت زینب

ز بعد جد و پدر دید داغ مام و برادر***رواست شیعه کند گریه خون بحالت زینب

شد از فراق حسین و ز داغ تازه جوانان***سپید موی سیاه و خمید قامت زینب

بکوفه خواند یکی خطبه آن سلاله عصمت***بسان باب کبارش بدی بلاغت زینب

اسر جور و جفا بود و داشت صولت حیدر***یزید شوم بلرزید از صلابت زینب

چنان اساس یزید آنزمان یزید بر هم***که گشت خیره ملک نیز از شجاعت زینب

بدین مصیبت عظمی نکرد ترک تهجد***بین بدرگه حق طاعت و عبادت زینب

بهر کجا که خورد پرچم عزای شهیدان***بود برای غم و درد بی نهایت زینب

کسیکه در غم زینب شریک گشته بعالم***بحشر میبرد او بهره از شفاعت زینب

غمین مباش تو ضامن بروز حشر ز عصیان***برد بسوی جنانت همی کرامت زینب

تمام عمر نما مدح اهل و بیت پیمبر صلی الله علیه و آله و سلم***مصونی از غم اندوه در حمایت زینب

در مناقب و مصائب عقیله بنی هاشم حضرت زینب سلام الله علیها

خدا ز صبر و تحمل سرشته طینت زینب***گشای چشم بصیرت ببین حقیقت زینب

ندیده چشم فلک تا کنون بعرصه ی عالم***زنی بجاه و جلال و شکوه و سطوت زینب

زبان عقل کجا دم زند ز مدح و ثنایش***بجز خدا نزند دم کس از فضیلت زینب

در آنزمان که مصمم بدشت کرببلا شد***فلک دو دست گشود از پی اذیت زینب

بپیش دیده ی او شد شهید اکبر و اصغر***ببین تحمل و صبر و قرار و طاقت زینب

دمی که از غم سلطاندین بآه و فغان شد***گریست دیده ی جن و ملک بحالت زینب

رود بجنت موعود شاه و خرم و خندان***هر آنکسی که کند گریه در مصیبت زینب

بحشر از غم و انده مصون بود ضامن***از آنکه شامل حالش شود شفاعت زینب

قصیده در مدح و مصیبت حضرت علی اکبر علیه السلام

رخشنده روز و شب چو مه و مهر خاور است***از جان هر آنکه را که بدل مهر اکبر است

اکبر که هست زاده ی لیلای دلغمین***آرام جان حضرت زهرای اطهر است

ای جان عالمی بفدایش که گفته اند***مرآت حق نما و شبیه پیمبر است

زیبد که گویمش ز جلال و مقام و شان***فرمانروای بوذر و سلمان و قنبر است

کسب ضیاء شمس و قدر میکنند از او***چون پای تا بسر همه انوار داور است

پشت فلک مدام بی بوسه ی درش***چون حلقه های زلف شب آساش چنبر است

اندر سپهر شرع نبی گشته آفتاب***در برج دین حق مه و خورشید و اختر است

در کربلا ز خیمه به میدان چه شد روان***گفتی بسوی گله ی رو به غضنفر است

آن لحظه کوفیان همه گفتند کاین سوار***رزم آور و دلیر و شجاع همچو حیدر است

چون شد فدای دین بصف کین باذن باب***روز جزا به نزد خدا فخر مادر است

در آتش دل از چه نسوزیم ما ز جان***کز داغ مرک اوست جهانی پر آذر است

ما را چو در طریق غمش پای همتست***در هر دو کون سایه اقبال بر سر است

دست طلب کسی که به دامان او زند***ایمن ز حادثات به صحرای محشر است

سجین بود به حشر مقام عدوی او***جای محب او به لب حوض کوثر است

با اشگ و آه ضامن محزون بروزگار***در آذر غمش به فغان چون سمندر است

در مدح و منقبت علی ابن ابیطالب صلوات الله و سلامه علیه

در دو عالم شیر حق فرمان رواست***لطف او بر درد بی درمان دواست

سرّ حق در سینه ی شیر حق است***شیر حق فرمان روا بر ماسواست

آن که ز آدم تا به خاتم هر زمان***انبیا و اولیا را رهنماست

آنکه از نور رخش در کسب فیض***ماه و خورشید و دگر ارض و سماست

آن که اندر پرده ی لاریب حق***همنشین با ابن عمش مصطفاست

آنکه اندر وصف او از قول حق***جمله قرآن از الف تا حرف یاست

گفت با احمد سخن ز اسرار غیب***آنکه واقف از همه اسرارهاست

چون یدالله فوق ایدیهم بود***دست او الحق فراز دستهاست

زد قدم بر دوش پاک مصطفی***آنکه هر جا دست او مشگل گشاست

کعبه زینت یافت از مولود او***مفتخر زین رو به عرش کبریاست

در قیامت کی به دوزخ می رود***هر که را در دل ولای مرتضاست

هر که زد دستی به دامان علی***شک نباشد شافعش روز جزاست

گفت ضامن در مدیح شیر حق***بند بندم همچو نی اندر نواست

بمیدان بردن سید الشهدا علی اصغر علیه السلام را

آن شهنشاهی که دین را خونبهاست***اصغرش از خواهر غمدیده خواست

آن زمان شاهنشه دنیا و دین***رنگ اصغر دید همچون کهرباست

برد اصغر را سوی میدان کین***گفت ای قوم اصغرم نور خداست

روی دستم بی توان و طاقت است***این ز پا افتاده مهمان شماست

همچو ماهی او تلظی می کند***قطره آبی گر رسانیدش رواست

ناگه از پیکان بدادش حرمله***آنچنان آبی که دل زان در نواست

شه نظر بر جانب اصغر نمود***دید حلقش پاره از تیر جفاست

کرد بر روی پدر اصغر نظر***دید در غم پادشاه کربلاست

بر رخ بابش تبسم کرد و گفت***کودک ششماهه کی این آب خواست

این بگفت و مرغ روحش از بدن***رفت در جائی که روح مصطفاست

بس کن ای ضامن فغان و آه و غم***نام اصغر بهر هر دردی دواست

آمدن زینب خاتون علیها سلام در قتلگاه

زینب آمد قتلگه سالار خود را دید و رفت***با دو صد شیون گلوی شاه دین بوسید و رفت

با تن صد پاره ی سلطان دین گفت این کلام***کی برادر خواهرت بزم عزا را چید و رفت

از غم مرگ تو و عباس و عون و جعفرت***خواهر غمدیده ات نیلی بتن پوشید و رفت

ای برادر جان لیلا را کند این غم کباب***کز گلستان جوانش نو گلی ناچید و رفت

پادشاها با که گویم کودک ششماهه ات***نوک پیکان از جفا جای لبن نوشید و رفت

نوعروست را چه گویم کز جفای کوفیان***بر سر بالین قاسم اشک غم پاشید و رفت

حضرت سجاد بیمار عاقبت از ظلم کین***عازم اندر شام ویران از جفا گردید و رفت

ضامن بیچاره آخر با دو صد شور و نوا***در عزای شاه خوبان همچو نی نالید و رفت

در مصیبت حضرت اباالفضل العباس علیه السلام

دید شاه تشنه عباسش ز زین افتاده است***با تن بیدست و با حال حزین افتاده است

شد شتابان تا ببالین علمدارش رسید***دید اندر خاک و خون از ظلم کین افتاده است

از ره یاری سرش در بر گرفت آنشاه و گفت***خیز و بین کاندر عزایت حور و عین افتاده است

ای برادر خیز و بنگر کر غم مرگت چسان***اشک غم از دیده روح الامین افتاده است

شاهدین جسم برادر خواست آرد در حرم***دید صد چاک از جفا اندر زمین افتاده است

عاقبت شه بی برادر آمد اندر خیمه ها***چون سلمانیکه از دستش نگین افتاده است

آن زمان آمد سکینه در بر باب و بگفت***دخترت از داغ عمو دلغمین افتاده است

من نخواهم از عمو آب ای پدر بر گو کجا***اندر این صحرا عمویم بی معین افتاده است

شاه دین گفتا که عمویت ز جور مشرکین***غرق در خون بر لب ماء معین افتاده است

در عزایش ضامن از بس آه و افغان بر کشید***شورشی در روضه ی خلد برین افتاده است

در مصیبت شهدای کربلا سلامه الله علیهم اجمعین

فلک ز جور تو تا حشر شیعه گریانست***چرا جفای تو بیرون ز حد امکان است

ز سوز ساز مخالف به نینوا ای چرخ***چگونه عترت طاها چو نی بافغانست

سپاه کوفی و شامی بکربلا سیراب***عیال خسرو بطحا بخیمه عطشانست

شهید قوم دغا شد چو قاسم داماد***خروش تازه عروسش بسوی کیوان است

برای قتل ابوالفضل باوفا کلثوم***ببحر اشک بصر همچو حوت غلطان است

رباب غمزده از بهر اصغر بی شیر***به آتش غم خود در حرم گدازان است

فدای غربت سلطان دین شوم کاندم***غریب و بیکس و تنها میان میدانست

پی رضای خدا عاقبت شه مظلوم***قتیل خنجر آن قوم نامسلمان است

بداد تن ببلا و بروی خاک افتاد***چو دید روز جزا خود شفیع عصیان است

بس است ضامن از این ماجرا زبان درکش***که شاه تشنه لبان محو و مات یزدان است

در مناقب و مصائب باب الحوائج اباالفضل العباس

چو آسمان زمین زیور اباالفضل است***با بام عز و علا بستر اباالفضل است

ز صبح روز ازل تا شب ابد الحق***فروغ شمس و قمر ز اختر اباالفضل است

سزد به مهر زند طعنه ماه تابنده***چو پرتوی ز رخ انور اباالفضل است

سپهر با عظمت باس قدی کمان چو هلال***همیشه تا به ابد چاکر اباالفضل است

براه بندگی ذات حق بود هشیار***کسیکه مست می از ساغر اباالفضل است

چو شبل شیر حق و باب حاجتش خوانند***امید شاه و گدا بر در اباالفضل است

شهنشهان جهان بر درش گدایانند***از آنکه تاج کرم بر سر اباالفضل است

دو صد هزار سکندر چو حاتم طائی***رهین منت سیم و زر اباالفضل است

دم مسیح روانبخش زنده دل بی شک***ز خاک درگه جانپرور اباالفضل است

هر آنصدف که بپرورد گوهری در بر***یقین بدان محکش گوهر اباالفضل است

به گاه رزم عدو بهر یاری اسلام***صفوف جن و ملک لشگر اباالفضل است

شرار آتش دوزخ به روز رستاخیز***ز برق تیغ شرر آور اباالفضل است

ببینکه فاطمه خواندش بجان و دل فرزند***اگر چه ام البنین مادر اباالفضل است

چو گشت پشت و پناه حسین بی یاور***خدای هر دو جهان یاور اباالفضل است

فراز شاخه گل گرم صد نوا بلبل***ز شور داغ رخ احمر اباالفضل است

در مدح و مصیبت حضرت زینب علیها السلام

آفتاب عالم آرا دخت حیدر زینب است***سایه ی امن و امان ماه منور زینب است

بانوئی کاندر حریم پاک یزدان از ازل***شد بجان مرتضی روح مصور زینب است

آسمان دین حق را در دو عالم صبح و شام***روشنی بخش مه و خورشید و اختر زینب است

گوهر دریای دانش قلزم علم و عمل***دخت پاک حضرت زهرای اطهر زینب است

مخزن صبر و شکیب و طاقت حلم خدا***منبع جود و سخا خاتون محشر زینب است

آن یگانه گوهری کاندر میان بحر غم***دید از دشمن جفا و کجور بیمر زینب است

آنکه اندر کربلای پر بلا هر دم ز کین***داشت در دل ماتم عباس و اکبر زینب است

بانوئی کاندر منای قرب حق با چشم تر***دید داغ یار و انصار و برادر زینب است

آنکه شد از کینه قوم لعین در کربلا***بیکس و بی مونس و بی یار و یاور زینب است

شیعیان خاکم بسر کز بهر قتل شاه دین***سینه بریان دیده گریان تیره معجر زینب است

آنکه اندر قتلگه چونجان خود در بر گرفت***پیکر صد پاره ی سلطان بیسر زینب است

آنکه با صد شورش و افغان و ماتم از وفا***بوسه ها زد شاه خوبانرا بحنجر زینب است

ضامنا ذکر مصیبت کن تو از جان روز و شب***زانکه زین غم تا قیامت زار و مضطر زینب است

در مناقب و مصائب عصمت صغری حضرت زینب سلام الله علیها

گوهر دریای عصمت دخت حیدر زینب است***بنت زهرا خواهر شبیر و شبر زینب است

قوت قلب رسول و راحت جان علی***از شرف محبوبه خلاق اکبر زینب است

در سپهر شرع احمد تا ابد از ماه رخ***نور بخش انجم و مهر منور زینب است

آسمان عفت و عصمت مه برج حیا***محرم اسرار حق خاتون محشر زینب است

ابر جودش گر ببارد بر سر اهل جهان***قدسیان گویند بحر در و گوهر زینب است

آنکه بودی روز و شب اندر پی اوراد حق***یار قرآن حامی شرع پیمبر زینب است

یادم آمد از زمانی کز جفای قوم دون***در زمین کربلا محزون مضطر زینب است

آه از آنساعت که از داغ جوانان حسین***در خروش و ناله و افغان بی مر زینب است

گاه اندر خیمه ها در ماتم از جور فلک***گاه از داغ جوانان تیره معجر زینب است

گاه از جور و جفای قوم دون در دشت کین***اشک ریزان از برای عون و جعفر زینب است

گاه بهر قاسم داماد در شور و نوا***گه جگر خون از غم عباس و اکبر زینب است

گاه اندر قتلگه از داغ شاه تشنه گان***چون سمندر ز آه و افغان غرق آذر زینب است

گاه از بیداد ظلم کوفیان با اشک و آه***بوسه زن بر جسم بی رأس برادر زینب است

ضامنا چون نی مکن شور و نوا در هر زمان***بلبل گلزار آنسلطان بی سر زینب است

تغزل در مدح خاتم اوصیا حضرت حجه بن الحسن

بهتر از کوثر نگارا آن لب میگون توست***سرو دلجو در دو عالم قدرت موزون توست

نی من مسکین شدم دیوانه از عشق رخت***صد هزاران همچو لیلی در جهان مجنون توست

خاک راهت را زلیخا می کند کحل بصر***یوسف یعقوب را داند اگر مفتون توست

بگذرد از آب حیوان خضر و آید سوی تو***گر بداند آب حیوان قطره ی جیحون توست

هر که دارد موی اسود روی ابیض در جهان***کی قرین روی و موی دلکش میمون توست

ای شه ملک ملاحت ای مه برج وقار***پرده از رخ برفکن بین عالمی دلخون توست

خسروا مقرون توئی با ذات پاک کبریا***ذات پاک کبریا هم خسروا مقرون توست

از ازل تا گشته ئی فرمانروای شیعیان***تا ابد هر شیعه ئی فرمان بر قانون توست

در جزا شاد است و خرم در بر پروردگار***هر که از هجران بعالم روز و شب محزون توست

کی تواند ضامن از مدح و ثنایت دم زند***زانکه قرآن مدح تو از خالق بیچون توست

ذکر مصیبت خرابه شام زبانحال حضرت رقیه خاتون

فلک خرابه کجا منزل عزیزانست***چگونه جای عزیزان بکنج ویرانست

بشهر شام مگر منزلی نبود ای چرخ***که در خرابه مکان حریم یزدانست

فغان که عترت شمع هدا به ویرانه***چراغ محفلشان دود آه طفلانست

دری ز گنج سعادت بکنج ویرانه***ز هجر باب گرامی به بحر حرمانست

گهی ز رنج سفر گرم گریه و زاری***گهی ز دوری روی پدر به فقدانست

بخواب رفت و پدر را بدید و شد بیدار***دو باره دید جدا از شه شهیدانست

بگریه گفت بزینب که باب مظلومم***چرا جدا ز من بی نوای نالانست

بگفت زینبش آتش مزن تو بر جانم***مرا ز آه تو افغان بسوی کیوانست

مکن ز دوری آنشاه بیش از این شیون***که از شرار فغانت دلم گدازانست

یزید شوم بداختر چو آن خبر دریافت***بگفت اینچه خروشست و اینچه افغانست

به آن لعین ستم پیشه آنزمان گفتند***که این خروش غم افزای آن یتیمانست

بگفت آنسک ابتر که این سر بی تن***برید نزد همان کز غمش پریشانست

در آن خرابه ببردند آن سر انور***که مهر و مه زرخش روز و شب درخشانست

گرفت رأس پدر را رقیه در آغوش***بحالتی که سرشگش روان بدامانست

نهاد غنچه ی لب را به لاله ی رویش***بگفت گلشن روی تو از چه پژمانست

فدای این سر پر خون از ره کینه***گهی بشاخ شجر گه به نی فروزانست

گهی بدیر و گهی در تنور خاکستر***گهی بطشت و گهی زیر چوب خزرانست

گهی ز بزم عدو در خرابه ی بی سقف***پی تسلی یاران چو مهر تابانست

مرا جدا ز تو ای باب زندگی سخنست***بپای رأس توام جان سپردن آسانست

مرثیه در مصیبت حضرت رقیه در خرابه شام

باز جغد غم مرا جا در دل دیوانه کرد***این دل ویرانه را از ناله اش غمخانه کرد

یادم آمد از زمانی کز جفای شامیان***گوهری از گنج وحدت جایدر ویرانه کرد

آن سه ساله دختر سلطان مظلومان حسین***ناله از هجر پدر چون استن حنانه کرد

ساخت بستر خاک و بالش خشت و شد در خواب ناز***دید باب و شکوه ها از زاده مرجانه کرد

گفت چون از خواب خوشبیدار از دریای چشم***در اشکشرا روان آنگوهر یکدانه کرد

گفت با زینب چه شد بابم که از داغش مرا***مرغ دل در آذر غم چون سمندر لانه کرد

زینبش گفتا بافغان رفته آن شه در سفر***گر چه هجرانش تو را از خویشتن بیگانه کرد

چون یزید بی حیا از آن خبر آگاه شد***ساکنش از آه و افغان در همان کاشانه کرد

عاقبت با امر آنسک رأس پر نور حسین***نزد یاران در خرابه جلوه ی شاهانه کرد

آه از آنساعت که آن طفل یتیم بینوا***یک نظر بر رأس پاک خسرو فرزانه کرد

مویکند و مویه کرد و با هزاران شور و شین***خویشرا بر گرد شمع روی او پروانه کرد

آنزمان سر را ببر بگرفت و جانداد از غمش***جان بقربانش که جانقربانی جانانه کرد

تا نیفتادی ز پا از دست آن سر را نداد***الحق آندختر بعالم همت مردانه کرد

ضامن از این داغ عالمسوز دیگر دم مزن***کآتش غم رخنه بر هر عاقل و دیوانه کرد

مرثیه حضرت رقیه علیها السلام در خرابه شام

طوطی طبعم ز نو خوش نغمه ی مستانه کرد***وز نوای جانگدازش عالمی دیوانه کرد

یادم آمد از زمانی کان یزید بی حیا***جای آل الله را در گوشه ی ویرانه کرد

دخت شاه دین رقیه با هزاران رنج و غم***گفت یا زینب مرا غم در ضمیرم خانه کرد

عمه امشب کنج این ویران ز غم جان میدهم***چونکه ما را از این فلک آواره از کاشانه کرد

آل عصمت را بشد صبر و قرار از کف برون***چونکه یاد از باب خود آنگوهر یکدانه کرد

آنقدر آندلغمین افغان کشیدی ای جگر***کز فغان خویشتن ویرانه را غمخانه کرد

گرم افغان بود با زینب گه نا گه از جفا***رأس بابش را نمایان فرقه ی بیگانه کرد

آنزمان رأس پدر در بر گرفت و از غمش***اشک غم از دیده گان چون سبحه صد دانه کرد

گفت بابا پیکر صد پاره ات بر گو کجاست***کین یزید امشب سرت شمع و مرا پروانه کرد

گو کدامین سنگدل پر خاک و خونکرد از جفا***این دو زلف عنبر افشانی که زهرا شانه کرد

ای پدر جان گریه کردم از فراقت آنچنان***کز فراق شخص احمد استن حنانه کرد

با پدر گرم نوا بودی که ناگه آن حزین***مرغ روحش یاد گلزار جنان مردانه کرد

اندر آن ویرانه اول جان سپرد آنشب ز غم***پس رها از کف سر پر خون آن جانانه کرد

ضامن از این داغ جانسوز غم افزا در جهان***عاقل و دیوانه را دل خون تر از پیمانه کرد

غفلت نامه و اشاره بمدح حضرت علی و مصیبت علی اصغر علیه السلام

هر که امروز از فقیران ثروتی پیدا کند***کار خود را سخت اندر عرصه فردا کند

خواجه خواهد ملک هستی آیدش زیر نگین***بیخبر از آنکه مسکین ناله در شبها کند

ایکه گرم خوردو خراب و عیش و نوشی روز و شب***بین که سائل بهر نانی دیده را دریا کند

ذکر آمدن ذو الجناح درب خیام حرم و گفتگوی سکینه خاتون

شورشی بر سر آن جمع پریشان آمد***چون ز میدان فرس شاه شهیدان آمد

بس خروشید ز هجران همان راکب خویش***تا سکینه ز حرم با دل سوزان آمد

در بر مرکب بی راکب شاهنشه دین***با دو صد ناله و با دیده گریان آمد

گفت بر گو که چه شد باب کبار من زار***بر سرش گو که چه از کینه ی عدوان آمد

ذوالجناها پدرم تا که شد از خیمه برون***با تو اندر صف کین با لب عطشان آمد

قصیده در مدح و منقبت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه

آنکه قائم دین احمد از قوام او بود***آنکه ایمان دائم از لطف دوام او بود

آنکه فخر اولیا و انبیا باشد از او***مهدی صاحب زمان نام گرام او بود

فخر نرجس در گلستان جنان از او بود***عسگری هم شاد و خرم از مقام او بود

جان فدای آن شهنشاهی که سرو قامتش***در دو عالم افتخار باب و مام او بود

شیعیان را بر وجود نازنینش افتخار***ماسوی را احترام از احترام او بود

شرع پیغمبر شکوه دین که باشد با نظام***از جلال و از شکوه و از نظام او بود

صبح و شامی را که بینی اسود و ابیض مدام***از طفیل روی و موی مشک فام او بود

تخت جم ملک سکندر افسر افراسیاب***همچو گاهی در بر قدر غلام او بود

نازم آنرندیکه از جانروز و شب اندر جهان***باده ی حبش همی شرب مدام او بود

فارغ از هول جزا گردد کسی کز جان و دل***چون من بیدست و پا دائم بدام او بود

مدح او نبود که گویم عرش افرش رهش***زانکه عرش از فیض خاص و لطف عام او بود

کی من مسکین توام دم زنم از مدح او***چون که قرآن یک کلامی از کلام او بود

در جهان خوفی ندارد ضامن از چشم حسود***چون دو عالم حجت قائم امام او بود

در مدح و مناقب حجته ابن الحسن امام زمان علیه السلام

میدهد پیک صبا مژده که جانان آمد***مالک ملک جهان خسرو زیشان آید

شب هجران بسر آید برسد صبح وصال***بگذرد موسم اندوه چو جانان آید

هست امید که آخر شب تار همه را***از افق ز امر خدا صبح فروزان آید

ماه برج عظمت نیر انجم پرتو***از پس پرده برون با رخ رخشان آید

آخر این نوگل نرجس چمن آرای بتول***در گلستان جهان سرو خرامان آید

آخر از دشت و دمن دور شود زاغ و زغن***سوی گلزار و چمن مرغ خوش الحان آید

زهق الباطل و جاء الحق آنشه روزی***از فلک باز بگوش همه خلقان آید

تا دهد دین مبین را ز چه کفر نجات*** بهر یعقوب جهان خسرو کنعان آید

قائم آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم شه اقلیم وجود***صاحب عصر و زمان حجت یزدان آید

والی ملک ولایت ولی الله عظیم***رهبر خلق جهان سرور دوران آید

تا کند جلوه بظلمات جهان سر تا سر***از سپهر شرف آن شمس درخشان آید

واقف سیر صمد واسطه غیب شهود***وارث تیغ دو دم حامی قرآن آید

پرچم نصر من الله چو بر کف گیرد***روز پیروزی و فتح همه خوبان آید

رایت فتح و ظفر در کف اسلام نهد***هر زمان دلدل آنشاه بجولان آید

شهریاری که بکف تیغ دو پیکر دارد***از پی کشتن دجال بمیدان آید

یوسف مصر بقا موسی عیسی دم اوست***گر بیاید بتن اهل جهان جان آید

هادی شرع نبی پادشه کون و مکان***مظهر خلق جهان مظهر سبحان آید

گوهر بحر کرم مخزن الطاف خدا***بهر این ملت بیچاره ز احسان آید

ضامن اندر دو جهان هیچ مخور غم که ز مهر***ضامن خلق جهان شافع عصیان آید

مرثیه

آشنایان را ستم بس فرقه ی بیگانه کرد***در دل ویران امت جغد غم کاشانه کرد

در احد از سنک کین دندان آنشاهی شکست***کز فراغش آه و افغان استن حنانه کرد

خسرویرا ابن ملجم تارکش از کین شکافت***کزید قدرت کلید قفل دین دندانه کرد

بانوئی را از ستم پهلو شکستند اهل جور***کاتش داغش بدلها تا قیامت خانه کرد

شد شبیر و شبر از آب و ز بی آبی شهید***زین مصیبت خاک بر سر عاقل و دیوانه کرد

مرحبا بر ضامن محزون که با صد شور و شین***طوطی طبعش بگلزار مصیبت لانه کرد

مرثیه در مصیبت حضرت علی اصغر علیه السلام

ز بی شیری نه اصغر دم زنان بود***ز سودای شهادت در فغان بود

ز شوق باغ رضوان مرغ روحش***میان مهد زرین پر زنان بود

نه آتش بر دلش سوز عطش زد***شرار عشق جانانش بجان بود

هزاران چشمه های آب حیوان***بزیر لعل عطشانش نهان بود

چو مه تا آورد مهرش در آغوش***به برج خیمه بی تاب و توان بود

برآرم ناله از دل بهر آندم***که در آغوش شاه تشنگان بود

چسان گویم که آن بی شیر نالان***گرفتار جفای رو بهان بود

یکی تیر سه شعبه از ره کین***بدست حرمله اندر کمان بود

به حلق کودکی زد تیر بی داد***که آن کودک یقین جان جهان بود

بظاهر گر اسیر خاکیان شد***به باطن رهبر افلاکیان بود

دریغا بعد کشتن از تن او***جدا رأسش ز بیداد خسان بود

ز دشت کربلا تا شام ویران***سر نورانیش زیب سنان بود

بریز اشک از بصر ضامن که آندم***سحاب از داغ مرگش خون فشان بود

قصیده در مدح قمر بنی هاشم حضرت اباالفضل العباس

مژده ای دل که صبا نکهت جانان دارد***این نسیمی است که از روضه رضوان دارد

می وزد باد صبا از طرف چین گویا***نکهت چین سر طره ی جانان دارد

از رخ ابیض و از طره ی اسود دلداد***هم شب تار و همی صبح فروزان دارد

زیر گیسوی شب آساش عیان می بینم***صبح صاد ق ز پی شام غریبان دارد

آهوی چشم سیه مست همان شیر شکار***ابرویش هست کمان تیرزمژگان دارد

عقده از دل بزداید چو گشاید لب را***رانکه یاقوت لبش لعل بد اخشان دارد

از پی کسب ضیاء ماه بنی هاشم را***سر بخاک قدمش تیر ارکان دارد

هست ماه رخ او ماه شب چاردهم***کز ره مهر عیان چارم شعبان دارد

چهره بگشود که عشاق سراسر دانند***جلوه ی شمس و قمر از رخ رخشان دارد

جز همان باب حوائج مه خورشید لقا***که نظر جانب عشاق ز احسان دارد

بهر هر مور ضعیفی که پناهنده ی اوست***زیر خاتم به یقین ملک سلیمان دارد

بر سر خوان عطایش همه ابنای بشر***متنعم ز کرم آن شه زیشان دارد

بر در قصر جلالش ز پی خدامی***از ره صدق و صفا بوذر و سلمان دارد

حق به عباس علی منصب سقائی داد***زانکه چون خضر بکف چشمه حیوان دارد

جان فدایش که ز جان خسرو جانبازانرا***در صف ماریه سر در خط فرمان دارد

غیر مهرش نبود در دل ما کز یاری***بهر بیماری ما داروی درمان دارد

هر که هست بدل مهر ولای عباس***کی دگر هول جزا و غم نیران دارد

در جزا چشم محبان به اباالفضل بود***چون نظر جانب افراد مسلمان دارد

چه شود گر که به ضامن ز کرم لطف کند***زان براتی که شفا بهر گناهان دارد

مرثیه در مصیبت ماه بنی هاشم اباالفضل العباس علیه السلام

طوطی طبع ز نو حال پریشان دارد***بهر طفلان شه تشنه صد افغان دارد

آه از آندم که سکینه به صف کرببلا***ناله العطش از خیمه به کیوان دارد

رفت آندم به بر حضرت عباس و بگفت***تشنگی در جگرم آتش سوزان دارد

همچو مه در برآن مهر روانشد عباس***با همان اختر اشکی که بدامان دارد

گفت شاها ز عطش دختر غم پرور تو***دیده اشک فشان و دل بریان دارد

رخصتی تا که رسانم به حرم ماء معین***زانکه در خیمه سکینه لب عطشان دارد

داده شد اذن به عباس چو دید از یاری***شوق جانبازی جانان بسر از جان دارد

رفت آندم بفرات و ز وفا مشک تهی***ساخت لبریز و نظر جانب طفلان دارد

چون بریدند دو دستش ز یمین و ز یسار***رشته ی مشک پر از آب بدندان دارد

دید دشمن ز پی ریختن آب از مشک***در کمین گه بکمان ناوک پران دارد

آنزمان زورق جسمش به یم خون افتاد***گشت نامید و نظر بر شه خوبان دارد

جان عالم بفدایش که پس از قتل بکف***رشته بندگی شاه شهیدان دارد

ضامن از دامن عباس مکش دست که او***نظر از لطف به هر گبر و مسلمان دارد

در توصیف سید مرسل و عقل کال خاتم انبیا صلی الله علیه و آله و سلم

خلقتی کاول عیان از پرده ی اسرار شد***عالمی از نور رویش مطلع الانوار شد

گشت ظاهر نور خلاق دو عالم بی حجاب***عقل کل چون آشکار از پرده اسرار شد

مصطفی ختم رسل سر حلقه اهل یقین***کز وجودش ملک عالم سر بسر گلزار شد

آفتابی کز ازل همره نبودش سایه ئی***مه رخسارش ضیابخش شبان تار شد

واقف علم لدنی کاشف سرو علن***صادر و مصدر به هر اوراد و هر اذکار شد

کان حکمت بحر رحمت ساحل امن و امان***آسمان جود و بخشش بحر گوهر بار شد

گوهر دریای وحدت هادی راه نجات***ناخدای کشتی دین رهبر احرار شد

ماسوا را بس بود این فخر کز امر خدای***رهسپار لیله الاسرا شه ابرار شد

آنشبی کز فرش عازم شد به عرش کبریا***در تجلی از جمالش گنبد دوار شد

بهر همخوانی احمد آن زمان در لامکان***آشکار از پرده دست حیدر کرار شد

در مدح و منقبت حجت قائم و اشاره بمصیبت سید الشهدا

در گلستان جهان در وصف جانان چون هزار***نغمه های زیر و بم بی پرده دارم صد هزار

حلقه ی زلفش بود زنجیر دل یغمای جان***آهوی چشمش بود ضیغم شکار و شیرخوار

قصیده در مناقب عصمت کبری فاطمه زهرا علیها سلام

ای بهین بانوی عالم در درج اقتدار***وی مهین خاتون محشر ماه برج افتخار

علت غائی عالم عصمت کبری حق***بنت احمد زو حیدر مام پاک هفت و چار

مخبر سر قضا و واقف راز قدر***کاشف اسرار احمد محرم پروردگار

کعبه ی اهل صفا و قبله ی اهل دعا***نقطه ی پرگار هستی شافع روز شمار

اصل ایمان معنی دین مرکز احکام حق***سیرت شرع محمد صورت صورتنگار

چون توئی بنت پیمبر جایدارد گویمت***انبیا و اولیا را گشته ئی آموزگار

هاجر و حوا و مریم فضه ات را از شرف***گشته هر یک دمبدم از جان و دل خدمتگذار

مالک هستی آمد از جود وجودت در وجود***بی وجود جود تو هستی ندارد اعتبار

ای سپهر عفت و عصمت مه برج جلال***قطب ایمان بانوی خلوتسرای کردگار

مهر و مه تا حشر بودی در خسوف و در کسوف***گر نبخشیدی ضیا بر هر دو در لیل و نهار

از پی کس سعادت روز و شب نه آسمان***ریزدت بر آستان دایم کواکب بیشمار

تا ملایک در فلک سازند کحل دیدگان***هر زمان جبریل از کوی تو میروید غبار

سر بخاک مقدمت بنهاده اند افلاکیان***خاکیانرا دل نباشد از چه بهرت بیقرار

گر بدامانت نمیزد نوح دست التجا***کشتیش از بحر هرگز ره نبردی در کنار

یونس از مهر ترا منزل نمیدادی بدل***کی ز بطن حوت میآمد برون در روزگار

بر تو گر یوسف نمیشد ملتجی در قعر چاه***تا ابد از جور اخوان بود در آنچه دچا

ایهزاران چونخلیل اندر پناهت در امان***همچو اسماعیل سازم جان بدرگاهت نثار

قصیده در مدح علی علیه السلام

جلوه حق را بچشم دل توان دید آشکار***در حقیقت چشم حق بین از مظاهر بر مدار

چشم دل بگشا ز جان سر تا بپا شو محو حق***تا به هر صورت ببینی جلوه صورت نگار

هر نفس ای بیخبر کو کومزن چونفاخته***دل تهی زاغیار کن تا گرددت یار آشکار

ایکه بهر کعبه گل رنجه سازی جان خویش***کعبه دل باشدت خلوتسرای آن نگار

زاین و آن تا چند پرسی محفل لیلی کجاست***همچو مجنون بایدت بگذشتن از شهر و دیار

از چه گیری گوش پند زاهدان خشگ را***می بنوش و از دل و جان سر بپای خم گذار

گر بخواهی آتش جانسوز دلسازی خموش***باید از آن آب آتش فام گردی میگسار

جامه تلبیس بر کن خلعت تقوی بپوش***مست می از جام وحدت شو که گردی هوشیار

همچو حر بامات آنخورشید رخ باید شوی***کز فروغ روی خود بنموده مه را شرمسار

ابر زلف و ماه رخسارش شد از روز ازل***تا شبانگاه ابد سرمایه لیل و نهار

تا بمحراب دو ابرویش کنی از جان نماز***بایدت از خون دل سازی وضو در روزگار

تا بدار هر دو عالم زنده دل باشی بکن***گرد شمع عارضش جانرا فدا پروانه وار

مرثیه در مصیبت شاهزاده علی اکبر

شبه احمد شبل حیدر اکبر نسرین عذار***آندلارامی که بودش صد چو یوسف جان نثار

چونزصدر زین نگونشد بر زمین آنمه جبین***آمد از برج حرم شه بر سرش خورشیدوار

دید از شمشیر منقذ گشته منشق تارکش***زد بسر دست مصیبت لاله سان شد داغدار

با هزاران رنج و محنت آنزمان سلطاندین***بر سر زانو سرش بنهاد با حال افکار

گفت با اکبر که لیلا را چه گویم از غمت***گشته مجنون گاه و گه گریان چو ابر نوبهار

مرثیه در مصیبت حضرت باب الحوائج علی اصغر

کس ندیدم جز گروه نابکار***تا زند پیکان به حلق شیر خوار

تشنه جان داد اصغر اندر کربلا***از جفای آن گروه بد شعار

کس ندادش آب غیر از حرمله***تیر کین زد بر گلوی آن فکار

آن لعین با تیر کین بر هم بدوخت***حلق اصغر کتف آن شاه کبار

بر رخ سلطان مظلومان حسین***خنده بنمود اصغر آندم غنچه وار

یعنی آب از تیر کین دادند مرا***این ستمگر قوم دور از کردگار

این بگفت و مرغ روحش پر گشود***سوی جنت در بر زهرای زار

شه بیاوردیش در پشت حرم***دفن کرد او را به قلب داغ دار

ضامنا رو تا توانی گریه کن***بهر اصغر سال و مه لیل و نهار

در مدح و منقبت شیر کردگار علی ابن ابیطالب

ای بهین تمثال رضوان وی مهین نقش بهار***یک جهان خلد برینی یک قیامت لاله زار

زلف دلجویت پریشان کرده جمع عاشقان***بسکه خود را حلقه سازد چون زره داودوار

طره طرار تو بنموده دلها را اسیر***ابروی خونبار تو بنموده جانهاراشکار

صورتت را هر که بیند از طریق بندگی***میکند صورت پرستی را از این معنی شعار

بلبل از دوری به افغان غنچه خونین دل ز هجر***لاله از داغ تو باشد در گلستان داغدار

روزی اندر باغ گفتم بلبل شوریده را***چیست بهتر ز عشق گل گفت اینسخن بر شاخسار

مدح سلطان عرب میر عجم سالار دین***سر یزدان صهر احمد حیدر دلدل سوار

شیر یزدانی که از بیمش به هنگام جدال***رو بهان را شد به عرش از فرش بانک الفرار

آن شهنشاهی که چون خورشید از ابر غلاف***تیغ او سر زد به قتل مشرکین در کارزار

من چه گویم رانکه وصف دست و تیغش گفته حق***لافتا الا علی لا سیف الا ذوالفقار

ذات او با ذات حق مقرون شد از روز ازل***تا ابد هست آفرینش از وجودش برقرار

مالک ملک دو گیتی مقتدای شیخ و شاب***منبع فیض و کرامت قاسم جنات و نار

مخزن لطف و عنایت معدن جود و سخا***مرکز دین محور ایمان مدار روزگار

مرجع و ملجاء عالم پیشوای هر دو کون***مظهر آیات قرآن مظهر صورت نگار

زهره وش با صد هزاران وجد میر قصد به مهد***گر ثنایش را بخوانم نزد طفل شیرخوار

گر نسیم رحمتش بر شوره زاری بگذرد***تا ابد روید دمادم نی شکر از شوره زار

لطف و قهرش را بنازم کز طریق عدل و داد***یک برانگیزد ترشح یک برانگیزد شرار

بند بندم گر شود از تیغ دشمن باب باب***کی کنم خوف از نظر تنگان شوم نابکار

کار عاشق این بود کز بهر معشوق گرام***همچو میثم جان دهد از جان و دل بالای دار

مرثیه در مصیبت امام حسن مجتبی علیه السلام

در ماتم حسن شه با عز و اقتدار***بلبل به باغ نوحه سراغنچه سوگوار

تنها نه اشک ماست روان ز آتش غمش***از داغ مرک اوست بود لاله داغدار

شیری که خورده بود ز پستان مادرش***خونشد ز زهر و ریخت بطشت آنبزر گوار

آندم که ریخت لخت جگر در میان طشت***زینب کشید آه و بزد لطمه بر عذار

بر حالت برادر با جان برابرش***سیلاب اشک چشم روان کرد در کنار

تا شد ز فرش ناله زینب بسوی فرش***یکباره گشت ثابت و سیار بی قرار

افلاکیان شدند جگر خون چو خاکیان***خیل ملک گریست چو باران نوبهار

کثلوم بی نوا بفغان جامه بر درید***چون زینب حزین به غم و غصه شد دچار

قاسم بصد خروش بزد دست غم به سر***گفتا یتیم گشتم و بی یار و غمگسار

آه از دمی که زینب محزون دلغمین***آمد بر حسین شهنشاه با وقار

گفتا بیا ببین ز جفای سپهر دون***بر سینه حسن زده الماس کین شرار

آمد حسین و دید حسن را به پیچ و تاب***گفتا که یا اخا ز چه رو گشته ئی فکار

پس در جواب سبط نبی شاه ممتحن***گفتا چه گویم از ستم چرخ کجمدار

یک جرعه آب خوردم از این کوزه و مرا***در هم گسست آتش این آب پود و تار

قصیده در مناقب حضرت مولی الموالی علی بن ابیطالب علیه السلام

بریخت طوطی طبعم ز لعل لب شکر***به یاد عارض گلگون ساقی کوثر

ز راه صدق و صفا دم زنم در این بستان***پی مدیح علی پادشاه اژدر در

شهی که کون و مکان را شد از ازل بانی***به دست خالق خلاق ماسوا یکسر

امیر یثرب و بطحا علی عمرانی***ولی ایزد منان گزیده ی داور

به امر شیر خدا شرزه شیر با آهو***چرند هر دو بصحرا و کوه و دشت و کمر

به حکم او بشود صعوه همدم شاهین***به امر او شود عنقای پشه را هم پسر

به نزد حق نشدی توبه اش قبول آدم***نکرده بود اگر نام مرتضی از بر

به فرق مور نهد افسر سلیمانی***ز لطف بی حد خود خسرو ملک لشگر

به مهر اوست شدی مرده زنده از عیسی***به حب اوست ز موسی عصا شدی اژدر

برند روز جزا امت محمد را***به سوی خلد برین با ولایت حیدر

الا که گوئیم از درگهش مکش پا را***به غیر شخص علی کیست رهبر و سرور

علی که زورق طبعم به قلزم مدحش***ز بیم ره فکنده است این زمان لنگر

در بیت آورم از گفته ی صغیر اینجا***ولی ز هر چه تصور کنی بود برتر

در مدح و مناقب حضرت علی و اشاره بمعراج خاتم انبیا صلی الله علیه و آله و سلم

اگر که حق دمدم عمر نوح را یکسر***تمام عمر کنم مدح خواجه قنبر

حدیث لیلی و مجنون مرا چکار آید***ثنای حیدر کرار میکنم از ر

اگر سعادت جاوید شاملم گردد***بیمن مدح علی پا نهم به هفت اختر

کجا رود بسقر هر که را بدل باشد***بقدر ذره یی از مهر ساقی کوثر

نمی رود بجان هر که را بدل نبود***ولای خواجه کونین فاتح خیبر

شه سریر ولایت مروج اسلام***علی عالی اعلا خدیو دین پرور

نگویمش چو نصیری خدای بی همتا***ز بیم آنکه نگردم در اینزمان کافر

بحق حق که بحق شیر حق بود ملحق***بگو بمنکر او بنگر و بکن باور

بحر مقطع در توصیف حضرت علی بن ابیطالب علیه السلا

ز لطف داور***قلم بدفتر***زنم مکرر***بنام حیدر

امام و رهبر***امیر قنبر***به پور آذر***معین در آذر

قسم برویش***رخ نکویش***به تار مویش***برنک و بویش

روم بسویش***بخاک کویش***می از سبویش***کشم دو ساغر

مکن تو ناله***مریز ژاله***بروی لاله***بکن حواله

می دو ساله***دو صد پیاله***که من رساله***بخوانم از بر

شه سخنگو***نگار دلجو***بت سیه مو***مه نکو رو

قصیده در میلاد قمر بنی هاشم اباالفضل العباس

برآورم ز محیط سخن در و گهر***کشم برشته ی نظم و شوم ثنا گستر

بیمن مولد شاهی که بر بنی هاشم***شده است ماه درخشان و خسرو خاور

یگانه گوهر دریای معرفت عباس***که شد به چارم شعبان تولد از مادر

زهی مهی که عیان کرد از سپهر جلال***ستاره ئی که ز خورشید گشته روشنتر

به ماه چهره او را نمیدهم نسبت***که ماه کسب ضیاء میکند از آنسرور

بسرو قامت او را کجا قرین سازم***که پیش هر قدمش سرفکنده بر عنبر

ز گلستان علی نوگلی پدید آمد***چنانکه باغ و چمن گشت پر گل احمر

زهی شهی که ز مولود با سعادت او***نشاط و وجد و شعف شد بطارم اخضر

از این تولد مسعود حضرت عباس***شده است عالم هستی بخرمی زیور

دو لب ز بهر سخن چونکه وا کند از هم***برون بجای سخن آید از لبش شکر

سرور سینه ام البنین اباالفضلی***که فضل او شده شامل بکهتر و مهتر

بفضل و حکمت و عقلش دو صد فلاطون مات***بعلم و حلم و عمل هست پیرو حیدر

مقام شامخ او بین که از دل و از جان***بشاه تشنه لبان گشت مونس و یاور

نزاده مادر گیتی دلاوری مثلش***ز هر شجاع و دلیری بود دلاورتر

بگاه رزم عدو همچو حیدر کرار***ز چارسو فکند لرزه بر تن لشگر

خیال شرق کند گر سمند هشیارش***ز غرب میگذرد همچو شعله ی آذر

فکند صیت شهامت بزهره و کیوان***شهی که مخزن جود است و قلزم گوهر

رهین منت او گشت بوذر و سلمان***غلام درگه او هست خضر و اسکندر

ولی چو فاطمه قنداقه اش بحیدر داد***گرفت شاه ولایت چو جان خود در بر

مرثیه در مصیبت شهدای دشت کربلا

بنالم از غم شاه شهید و لعل عطشانش***و یا خون از بصر ریزم بحال جمله یارانش

چو اندر خاک و خونغلطید اکبر شبه پیغمبر***میان خیمه لیلا همچو مجنو نشد ز هجرانش

گرفتی از حسین اذن و بمیدانشد روا نقاسم***نمیدانم چه بر سر آمد از سم ستورانش

بحکم زاده مرجانه از عباس نام آور***جدا شد هر دو دست از تن بشد هم دست دندانش

بیاد آرم لب عطشان اصغر را و خونگریم***که دادش حرمله آبی ولی از نوک پیکانش

چو نوبت بر شه دین خسرو لب تشنگان آمد***شرر زد بر دل گردون فغان و آه طفلانش

سیه گردید عالم پیش خواهرش زینب***چو عازم دید سوی رزم کین شد شاه خوبانش

بزد بر قلب لشگر همچو بابش فاتح خیبر***هزارانجوی خونجاری شد از شمشیر برانش

فغان و آه از آنساعت که آن سلطان خوبان را***نگون از صدر زین کردند اندر خاک میدانش

قصیده در مدح مولانا علی ابن ابی طالب علیه السلام

هر که عاشق شد بعالم کس ندید آسایشش***عاشق بیچاره را دلبر برد آرامشش

دلبری دارم که از زیبائی و رعنائیش***خلق عالم بسته دل بر گیسوان دلکشش

همچو مو در آتش غم سوزم و پیچم بخویش***در فراق تار موی پیچ اندر پیچشش

چون سمندر تا گرفتم آشیان در نار غم***سوختم در نار هجر خال همچون آتشش

تا ابد یوسف اسیر حسن عالمگیر اوست***در ازل از بسکه حق افزود بر آلایشش

پا کشد زاهد ز مسجد سر گذارد پای خم***گر بنوشد جرعه یی از آن شراب بیغشش

تا جهان باقیست باشد سال و مه لیل و نهار***مهر و مه حر با صفت حیران روی مهوشش

آفرین بر صنع داور کاینچنین داماد عقل***نوعروس طبع را هر دم کند آرایشش

هیچ دانی کیست دلبر آنکه میباشد مدام***فرش یکسر بستر و عرش الهی بالشش

مرتضی کز امر او گر سر بپیچد چرخ پیر***بی سخن یکباره واماند فلک از گردشش

تا ز برج کعبه پیدا شد مه رویش ز مهر***در فلک شد مهر و مه غرق ضیا از تابشش

مرثیه در مصیبت باب الحوائج علی اصغر علیه السلام

اصغری در صف کین بود که همچون بابش***آفریده است خداوند جهان تایابش

از عطش گرم نوا گشت چو در چنک رباب***باز آهنک حرم کرد ز میدان بابش

آندم از برج حرم خسرو افلاک حشم***در برآورد چو مهر آن مه عالم تابش

وه چه ماهی که ضیا تا بابد وام برند***مهر و مه روز و شب از مهر رخ مهتابش

کودک مکتب حق بود که از کشته شدن***درسی آموخت بدنیا و اولوالالبابش

بهر بی شیری اصغر ز بصر خون ریزم***یا که از تشنگی لعل لب عنایش

تغزل در نعت حضرت ختمی مرتبت صلی الله علیه و آله و سلم

ماه مرا بین که نیست مثل و قرینش***مهر چو حربا شده است محو جبینش

صنع خدا را نگر که در همه عالم***چشم فلک تا کنون ندیده قرینش

از پی کسب ضیاء بین که مه و مهر***یک به یسار آمده است یک به یمینش

نور وجود از طلوع شمس رخ اوست***ظلمت امکان ز موی پر خم و چینش

پادشه شهر حسن اوست که باشد***یوسف مصری گدای گوشه نشینش

سر نهمش جای پای از دل و از جان***زانکه بود کحل دیده خاک زمینش

پیرو حکمش قضا چون قدر آمد***از چه نباشم رهین رای رزینش

بنده ی آن شه شدم که خالق سبحان***خواند ز فرشش بسوی عرش برینش

خلقت اول شهی که از شرف و شان***ملک دو گیتی بود به زیر نگینش

ختم رسولان محمد صلی الله علیه و آله و سلم آنکه ز رفعت***ناسخ ادیان شده است دین مبینش

در یتمی که در سفینه هستی***خوانده خداوند جن و انس امینش

احمد امی که صد هزار مدرس***بهره ورند از کلام و نطق متینش

طوطی طبع شکر فشان تو ضامن***دم نتواند از لب شکرینش

قصیده در بی اعتباری دنیا و مدح و منقبت علی علیه السلام

جهان صحرا و غم حاصل خلایق گوسفندانش***بود گرگ اجل این گله را تا حشر چوپانش

عروس چرخ مینائی شبی را صبح ننماید***اگر داماد را نستاند از راه ستم جانش

لباس اطلس و قاقم در اول هر که را پوشد***نماید آخر این بیداد گر از کینه عریانش

کسی هرگز نشد ایمن ز کید و مکر این ایام***چو این دنیای حیلت گر وفا نبود بدورانش

کسی کز آب و رنک این جهان یک لحظه خندانشد***فلک بنماید آخر با دو صد نیرنک گریانش

خوشا آنکس که پابند جهان هرگز نخواهد شد***خوشا آنکسکه دنیا را ز کف بنهاد دامانش

الا ایدل مشو مهمان این نان کور مهمانکش***که جز خون جگر هرگز نباشد بر سر خوانش

ز جان و دل بجای پای سر نه در ره عقبی***که غیر از رنج و محنت نیست دنیا را بپایانش

از این چرخ ستمگستر وفا هرگز مجو ایدل***که غیر از خشت بیداد و ستم نبود بایوانش

بکش پا از هوسرانی بنه سر در ره شاهی***که در دنیا و ما فیها خدا بنموده سلطانش

علی عالی اعلا ولی والی والا***شهنشاهی که شاهانند سر تا سر گدایانش

علی آن شاه اژدر در علی آن فاتح خیبر***علی آن صاحب افسر که جبریلست دربانش

علی مولای دین پرور علی بر ما سوا سرور***علی حق را بود مظهر به پیدا و بپنهانش

علی شاهی که از جودش بیامد در وجود آدم***علی شاهی که سازد مور را همچون سلیمانش

علی شاهی که برهاندی ز آذر پور آذر را***علی شاهی که یار نوح شد هنگام طوفانش

علی شاهی که یونسرا ز بطن حوت برهاندی***علی شاهی که یوسف را رها کردی ز زندانش

علی شاهی که دارد مهر او عیسای بن مریم***علی شاهی که دارد حب او موسی بن عمرانش

علی شاهی که از یاری محمد را فدائی شد***علی شاهی که احمد را بشد هم خوان و هم شانش

علی شاهی که خود گفتی سلونی بر سر منبر***علی شاهیکه وصفشرا بقرآن گفته یزدانش

مرثیه در مصیبت حضرت سید الشهدا

بخاطر آمدم از شاه دین و ظلم عدوانش***روا باشد بگریم خون برای لعل عطشانش

فغان و آه و واویلا از آنساعت که شاهدین***بدشت کربلا وارد شدی با جمله یارانش

سر ره بر حسین بستند اول کوفیان اما***در آخر از جفا و کین نمودند تیر بارانش

بروی خاک افکندند از کین پیکر شاهی***که باشد عرش کمتر پایه ئی از قصر ایوانش

بریدی شمر بی دین رأس آن شاهی که جبریلش***بعهد مهد بود از جان و دل گهواره جنبانش

سنان بی حیا زد بر سنان رأس منیری را***که خورشید جهان بگرفته نور از روی رخشانش

تنش در کربلا ماند و سرش شد جانب کوفه***نمودی خولی دون در تنور خانه مهمانش

خوشا به حال ضامن کز غم سلطان مظلمومان***شب و روز اشک میریزد ز چشمان محبانش

در مصیبت سلطان عشق حضرت اباعبدالله الحسین

اسب همت تاختم در عرصه ی میدان عشق***تا سر اندازم چو گو اندر خم چوگان عشق

نیمه جانی بیشتر نبوود مرا در دام غم***آنهم ای دل سازمش سر تا بپا قربان عشق

عاشقانرا نیست در عالم بغیر از وصل یار***هیچ درمانی برای درد بی درمان عشق

میزند بانگ اناالحق بر سر دار فنا***هر که چونمنصور سنجد نکته از میزان عشق

صد چو افلاطون شود طفل دبستانش بدهر***در حقیقت هر که خواند سطری از دیوان عشق

بایدش از خار غم مجروح گردد پای دل***هر که خواهد نوگلی را چیند از بستان عشق

مرثیه در مصیبت حضرت اباعبدالله الحسین

مرا تا گفته غم غمخوار و همدم***نمیخواهم سراسر ملک عالم

غمم همدم غمم مونس غمم یار***جدا از من کجا میگردد این غم

بسی گشتم به هامون و در و دشت***انیسی بهتر از این غم ندیدم

به هر کس عهد بستم عهد بشکست***بغیر از غم که عهدش هست محکم

بنازم همت غم را که هر دم***مرا بر زخم دل گردیده مرحم

کدامین غم؟ غم آن لاله روئی***که گلزار جهان از اوست خرم

عزیز مصطفی فرزند زهرا***حسین ابن علی میر معظم

همان مهر حجازی ماه بطحا***که بر دشت بلا گشتی مصمم

فغان و آه از آنساعت که آمد***به دشت کربلا شاه مکرم

سپاه رو به آئین بداختر***به بستند آب را بر روی ضیغم

نکردند اکتفا آن قوم بی دین***به عطشانی شاهنشاه اعظم

در مدح و منقبت علی علیه السلام

تا چو طوطی نغمه زن در گلشن ختمی مآب***در سپهر زندگی از روشنی چون آفتابم

خوفی از پیری ندارم چونکه اندر ملک عالم***نفس را کشتم به تیر عقل و در عهد شبابم

در ازل یک جرعه خوردم از شراب مهر حیدر***تا ابد در هر دو عالم مست از آن جام شرابم

هر دم از مینای عشقش هست صهبا همچو پیلم***گر چه اندر مدح پاکش کمتر از بال زبانم

چونکه نور مهر او را دارم اندر دل ز جان***زینسبب هر روز و هر شب شمع بزم شیخ و شابم

بلبل آسا تا زبانم گشته اندر مدح حیدر***در گلستان دو عالم افتخار ام و بابم

مطلع مدح و ثنایش را بدفتر چون نوشتم***از شمیم نام پاکش کان عنبر شد کتابم

هر زمان اسب سخن را آورم اندر تکاپو***سنجر از یکسو عنان گیرد معزی هم رکابم

تا غلام شاه عالم حیدر دلدل سوارم***کافرم گر زیر بار منت افراسیابم

جای آن باشد که گردد قیصر و خاقان غلامم***چون زجان و دل غلام خسرو مالک رقابم

تا ملک را خاک کویش توتیای دیده باشد***جز ره کویش نباشد در جهان راه شتابم

مرثیه در مصیبت حضرت اباعبدالله الحسین

شبی که یاد شهنشاه بحر و برگردم***بسان بلبل شوریده ناله سر کردم

شبی که آتش هجرش شرر بجانم زد***ز آه و ناله جهانی پر از شرر کردم

شبی که تیغ زبان در غمش شدی عریان***لباس ماتم او را ز جان ببر کردم

شبی که خاطرم آمد ز لعل عطشانش***سرشک دیده روان در دل سحر کردم

شبی که ضامن بی دل مصیبتش خواند***چو مرغ غمزده ئی سر به زیر پر کردم

در مدح و منقبت علی علیه السلام

تا که در مدح علی نطق و بیانی دارم***در بر اهل سخن نام و نشانی دارم

تا شکر ریز بود طوطی طبعم به یقین***بر سر چرخ چه عنقا طیرانی دارم

تا بگلزار ثنایش شده ام مدح سرای***غنچه وش روز و شبان تنک دهانی دارم

تا مرا هست بدل مهر علی خسرو دین***صدر ایوان جنان جاه و مکانی دارم

حاجتی نیست مرا تا که در ایندیر کهن***بهر مدحش سخن عطرفشانی دارم

کی مرا هست بسر شوق زر و سیم جهان***تا ز مدح شه دین رتبه و شأنی دارم

منکر مهر علی را پی قتلش ز بیان***همچو صیاد بکف تیر و کمانی دارم

با ولای شه دین پیر نگردم همه عم***تا بود روح به تن طبع جوانی دارم

منت از کس نبرم تا که بگلزار سخن***سوسن آسا به سر شاخه زبانی دارم

چونمدیحش بنمودم همه دم پیشه خویش***در دو عالم من از او خط امانی دارم

ضامنا فخر من این بس بود اندر دو جهان***تا که در مدح علی طبع روانی دارم

مرثیه و بیان حضرت سید الشهدا علیه السلام

فریاد از آنزمان که شه تشنه در حرم***گفتا به خواهرش که توئی یار و یاورم

از جور کوفیان به بیابان کربلا***چون کشته گشت قاسم داماد و اکبرم

خواهر ز بعد قتل جوانان گل عذار***عازم ز خیمه ها بسوی قوم کافرم

آمد پس از وداع حرم سوی قوم دون***گفت ای سیه منم که به خلاق مظهرم

خشکیده از عطش لب معجز نمای من***با آنکه هست آب روان مهر مادرم

در ظاهر این زمان ز عطش دم زنم ولی***من خود سبب به چشمه حیوان و کوثرم

خواهید اگر مرا بشناسید ای سپاه***آئینه جمال خداوند اکبرم

میر عرب پناه عجم ماه برج دین***شاهنشه دو عالم و سبط پیمبرم

دخت نبی است مادر و بابم بود علی***نامم بود حسین و حسن را برادرم

من بانی بنای جهان گشتم از ازل***من شافع گناه خلایق به محشرم

در تحت امر من بود آتش چو با و خاک***آب بقاست زیر لب خشک اطهرم

ای وای بر شما که شد از تیغ ظلمتان***گلهای مصطفی همه پرپر برابرم

لیلا به خیمه گشته چو مجنون ز غم پریش***چون تیغ کین نمود دو تا فرق اکبرم

آه رباب شد ز حرم بر فلک چو دید***تیر ستم نشست به حلقوم اصغرم

می دانم از قفا ز جفا میکند جدا***در قتلگاه شمر لعین سر ز پیکرم

اندر حضور خواهر و طفلان بی نوا***سازد سنان به نوک سنان رأس انورم

من خود نموده ام بالست اینچنین قبول***کفتد بخاک پیکر و برنی رود سرم

تغزل در مدح امیر المؤمنین علی علیه السلام

ما که سر بسر از جان پیروان قرآنیم***امت رسول الله بندگان یزدانیم

زوج پاک زهرا را سر حق تعالی را***آن ولی والا را سر به خط فرمانیم

بهر آن صدف کز او یازده گهر آمد***دمبدم ز لعل لب در و گوهر افشانیم

بر علی شه مردان باب هفت و چار از جان***در جهان بهر عنوان روز و شب ثنا خوانیم

ما غلام آنشه را از طریق جانبازی***سرفکنده بر پایش همچو گوی چوگانیم

حاجتی بشاهان نیست ما هم گدایانرا***زانکه شاه شاهانرا در صف غلامانیم

قلزم عطایش را در زمان سیرابیم***سفره نوالش را ریزه خوار احسانیم

کی در اینخراب آباد گنج زر طلب سازیم***تا به بحر مدح او غرق در غلطانیم

در ازل باو دادیم دل بیاد صبح وصل***تا ابد بشام هجر در غمش پریشانیم

ما همه چنان حر با هر زمان در این صحرا***مهر عارض او را محور مات و حیرانیم

پیش تیر مژگانش سینه را سپر کردیم***پیش تیغ ابرویش در گذشته از جانیم

تا که گندم خالش در بهشت رخ دیدیم***پا کشیده چون آدم سر بسر زرضوانیم

کی چو خضر و هم الیاس چشمه بقا جوئیم***تا که از لب لعلش سیر آب حیوانیم

همچو یوسف ای ضامن در چه زنخدانش***بسته بر دو گیسوئیم خفته کنج زندانیم

در مدح و مصیبت ماه بنی هاشم حضرت اباالفضل العباس

ما که شبل حیدر را دمبدم ثنا خوانیم***در لباس فقریم و خسروان دورانیم

سربسر همه بر سر افسر شهی داریم***تا بدرگه عباس کمترین گدایانیم

صد چو حاتم طائی ریزه خوار خوان ماست***تا بخوان جود او او در زمانه مهمانیم

میکند صد افلاطون کسب معرفت از ما***چونکه پور حیدر را کودک دبستانیم

ما طریق عشقش را جای پا ز سر پوئیم***تا که دیگران بینند پیروان ایمانیم

بر مه بنی هاشم روی التجا داریم***روز محشر از این باب ما مصون ز نیرانیم

تا به مشرق دل تافت مهر روی او ما را***در جهان چو مهر و ماه روز و شب فروزانیم

او چو شمع رخشان و ما همه چو پروانه***کز شرار عشق او هر زمان گدازانیم

او چو نقطه قطب و ما هم چو پرگاریم***کز ره ادب او را سر بخط فرمانیم

تا بگلشن ایمان خط سبز او دیدیم***فارغ از گل و سنبل بی خبر ز بستانیم

جنت جمال او جلوه گر چو بر ما شد***کی دگر چو شیخ شهر در هوای رضوانیم

سبزه زار مدحش را طوطی شکر خواریم***گلشن ثنایش را بلبل خوش الحانیم

باغ عشق آنشه را مرغ نغمه پردازیم***بزم هجر آن مه را همچو شمع سوزانیم

از شرار داغ او بسکه اشک غم ریزیم***در سراچه فانی همچو ابر نیسانیم

چونکنار شط افتاد هر دو دستش از پیکر***خاک غم بسر ریزیم تا بدار کیهانیم

همچو لاله اندر دل داغ مرک او داریم***بهر اهل عطشانش از دو دیده گریانیم

زین مصیبت عظما تا بعرصه فردا***دمبدم بهر محفل گرم آه و افغانیم

در عزای آن سرور همچو ضامن مضطر***ما که روز و شب جمعیم تا ابد پریشانیم

مرثیه در مصیبت حضرت سید الشهدا علیه السلام

خواهم که سیل اشک روان از بصر کنم***وز ناله ملک دل همه زیر و زبر کنم

در خاطر آیدم چو ز احوال کشته گان***بر عرش و فرش آه و فغان رهسپر کنم

گلهای مصطفی همه پرپر چو گشته اند***چون مرغ پر شکسته سرم زیر پر کنم

اندر عزای جمله شهیدان شاه دین***دریای پر ز خون دل جن و بشر کنم

آری سزد که خون دل از داغ اکبرش***هر شب روان ز دیده خود تا سحر کنم

دائم ز داغ حضرت عباس نوجوان***تا روز حشر دیده ز خونابه تر کنم

هر دم که یاد آورم از اصغر صغیر***تیری ز غم بسینه فرو تا به پر کنم

نیلی چو شد ز سیلی کین روی دخترش***دود از شرار ماتم او شعله ور کنم

از بهر آه و ناله جانسوز کودکان***فریاد آه و ناله به اوج قمر کنم

خواهم که شرح ماتم زینب کنم بیان***ترسم شرار غم به دل بحر و بر کنم

هر که کشم ز سینه خروش از غم حسین***کروبیان عرش علا را خبر کنم

در پای روضه شه دنیا و دین به دهر***خلق زمین و اهل سما خون جگر کنم

بشنیده ام حسین لب تشنه جان سپرد***در حیرت آیدم که چه خاکی بسر کنم

دائم ز راه صدق به بستان ماتمش***طوطی صفت خروشم و هی ناله سر کنم

دانی چو نی ز چیست کنم ضامنا نوا***خواهم به نینوا ز صفاهان سفر کنم

مرثیه در مصیبت باب الحوائج حضرت علی اصغر علیه السلام

فریاد از آن زمان که علی اصغر حسین***از سوز تشنگی بحرم شد بشور و شین

تا لعل خشگ گشته او تر کند ز آب***قنداقه اش گرفت ببر شاه خافقین

آوخ که آن زمان ز حرم زاده بتول***آمد بسوی معرکه زد تکیه بر سنین

گفت ای گروه شد بتلذی ز تشنگی***این طفل بی گنه که مرا هست نور عین

خاکم بسر که حرمله تیری رها نمود***بر حلق شیر خواره علی اصغر حسین

قصیده در مدح و منقبت علی ابن ابیطالب علیه السلام

هر آنکسی که غلام علی شود از جان***غلام حلقه بگوشش شود دو صد خاقان

هر آنکسی که بدل مهر مرتضی دارد***بپیش خالق اکبر چه نالد از عصیان

کسیکه منکر مهر علی بود بی شک***خطا ز مادر او بوده اندر این دوران

کسیکه دست گدائی زند بدامانش***نگین پادشهی میدهد ورا ز احسان

زهی بطوطی طبعم که اندر این گلزار***پی ثنای علی گشته بلبل دستان

زبان ز عهد صباوت گشوده ام از شوق***برای منقبت شیر بیشه امکان

خوشا بحال کسی کاندرین جهان هر دم***کند ثنای علی را به هر زبان عنوان

شهنشی که ملایک به گاه مولودش***شدند نزد نبی جمله تهنیت گویان

بکعبه طلعت او تافت تا شود معلوم***که هست صاحب این خانه خسرو خوبان

علی صفا و علی مروه و علی زمزم***علی منا و علی مشعر و علی جانان

علی علیم و علی عالم و علی اعلم***علی عظیم و علی اعظم و علی سلطان

علی دبیر و علی داور و علی دارا***علی رحیم و علی راحم و علی رحمان

علی سلوک و علی سالک و علی مسلک***علی امین و علی ایمن و علی ایمان

علی طبیب و علی طالب و علی مطلوب***علی حکیم و علی حاکم و علی درمان

علی شفیع و علی شافع و علی اشفع***علی دلیل و علی هادی و علی برهان

علی گشایش قفل غم از دل غمگین***علی کلید در هشت جنت و رضوان

مرثیه در مصیبت حضرت اباعبدالله الحسین

پس از مدیح علی با دو دیده گریان***به خاطرم برسید از شهنشه عطشان

شهی که کوفی و شامی ز راه کین بستند***بدشت ماریه آب روان بر آن سلطان

ندانم از چه نشد عرش سرنگون بر فرش***در آن زمان که شد از زین بخاک و خون غلطان

هلال خنجر شمر از قفا بریدش سر***به حالتی که بدی محو خالق سبحان

سنان بنوک سنان کرد آن سر پر نور***کز او گرفته ضیاء ماه و انجم و کیوان

فتاد زلزله در عرش آنزمان کز فرش***بگوش اهل سما خورد ناله طفلان

فغان و آه و از آندم که آل پیغمبر***شدند از غم او گرم ناله و افغان

ز برج خیمه در آمد در آنزمان ماهی***که آسمان ولایت از او بود تابان

سرور سینه زهرا شفیعه محشر***یگانه بانوی عالم حبیبه یزدان

بجستجوی برادر به قتلگه آمد***چنان که ماه رود نزد نیر رخشان

تن شریف برادر چو دریم خون دید***ز ابر دیده فرو ریخت گوهر غلطان

نشست بر سر بالین شاه دین زینب***گرفت پیکر صد پاره اش ببر از جان

در مدح و منقبت علی ابن ابیطالب علیه السلام

شبی بکلبه من آمد از وفا جانان***رسید موسم وصل و برستم از هجران

به عشق عارض گلگون آن سمن سیما***شدم بشور و نوا همچو بلبل دستان

حکایتی که از جور فلک همی دیدم***یکایک از دل و جان گفتمش من نالان

بپاسخ از صدف لعل در فشان گردید***که از چه روشده ئی نفس را پی فرمان

عنان نفس بکش ورنه عاقبت از کین***کشان کشان کشدت تا بعرصه حرمان

قدم براه حقیقت گذار و شو دلشاد***و گرنه راه خطا میکند تو را حیران

کسی ز راه خطا کی رسیده بر مقصد***مگر رها شود از مکر و حیله شیطان

دلیل ره شودت خسروی که از یاری***رساند خضر نبی را بچشمه حیوان

علی عالی اعلا امام دین پرور***ولی والی والا حقیقت ایمان

در آنزمان من شرمنده با دو صد امید***بکف ز راه حقیقت گرفتمش دامان

بگفتم از ره صدق و صفا که ای مولا***توئی که مظهر خلقی و مظهر یزدان

توئی ولی خداوند قادر متعال***توئی وصی نبی و مروج قرآن

توئی که بر سر آدم نهاده ئی افسر***توئی که یاور خاتم شدی بهر میدان

توئی که نوح نبی یافت از تو راه نجات***چنانکه زورق او گشت فارغ از طوفان

قصیده بمناسبت مولود حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام

مهی ز برج شرف گشت طالع و تابان***که مهر و ماه فلک را نموده او رخشان

یگانه در دو دریای رحمت داور***سوم امام مبین بانی چهار ارکان

اصول پنج حس و شش جهات و هفت اختر***ریاض هشت بهشت و نظام نه گردان

پی مدایح آنشاه عشری از اعشار***زبان عقل کجا میتوان کند عنوان

شهی که ذات خدا خونبهای او باشد***روا بود که کنم جان بمقدمش قربان

حسین فاطمه نور دو دیده حیدر***قدم نهاد در عالم بجلوه رحمان

شداست قابله لعیا چو بهر این مولود***بخلد فخر و مباهات کرده بر حوران

ز فرش جانب عرش برین مسمم شد***بدست یاری جبریل و گفته یزدان

شدند جمله ز دیدار حضرتش در عرش***ملائک از دل و جان پای کوب و دست افشان

بوجد و عیش و طرب سر بسر قرین گشتند***صفوف جنی و انسی ز آشکار و نهان

ز فیض اوست که شد توبه اش قبول آدم***ز جود اوست که شد نوح ناجی از طوفان

زعون اوست سلیمان بوحش و طیر آمد***خدیو و رهبر و سرخیل و سرور و سلطان

همین شهی است که بر پور آذر آذر را***نمود برداًسلام و رهاندش از فقدان

به بحر رحمت او انبیا همه سیراب***بخوان نعمت او اولیا همه مهمان

ز بهر یاری دین محمد محمود***بعرصه گاه وجود آمد آنشه زیشان

بروی خلق جهان باز شد در رحمت***ز بحر حق چو عیان گشت گوهر غلطان

سحاب جود و عطایش همیشه میبارد***بفرق عالم هستی بدون شک و گمان

مرثیه در مصیبت حضرت سید الشهدا علیه السلام

در هر کجا که نوحه سرایان شاه دین***چون نی برآورند نوا از دل حزین

از بهر کسب فیض ملک آید از فلک***چون میبرند نام شهنشاه ملک دین

در زیر پای مستمعین پای روضه اش***فرشست ز امر حق پر جبریل بر زمین

خلق جهان ز خرمن فیض مدام او***تا روز حشر صبح و مسا گشته خوشه چین

در محفی که نام ورا بر زبان برند***هر درد بی دوا بدوا میرسد یقین

مهر حسین میبرد از جان غبار غم***کاینگونه بسته نقش به دلهای مسلمین

چون اسم اعظم است سلیمان ز راه صدق***نام حسین نقش نموده است بر نگین

بر درگهش برند شهان دست التجا***چون هست شافع همه در روز واپسین

مهر و مهیکه نورفشان گشته روزو شب***بنهاده اند هر دو بدرگاه او جبین

مرثیه در مصیبت دو طفلان حضرت اباعبدالله الحسین

فلک لختی سبکتر ظلم بر سلطان بطحا کن***عنان ظلم را درکش حیا از روی زهرا کن

چه خواهی گفت در محشر جواب سبط پیغمبر***اگر پرسد که گفت این ظلمها بر آل طاها کن

نکردی رحم بر طفلان و سوزاندی خیامش را***برو شرم از علی و از رسول حقتعالی کن

مه و مهر تو گردد منکسف آخر که گفت از کین***ز برج خیمه اختر ها بنات النعش صحرا کن

بکلثوم از ره یاری بفرمود آنزمان زینب***دو کودک گم شد ای خواهر بیا با من تو پیدا کن

در آن صحرا چو زینب یافت طفلانرا بافغان گفت***بیا خواهر تماشای ستمکاری اعدا کن

بحال این دو طفل خونجگر خواهر بصد افغان***سرشک از دیدگا جاری سحاب آسا بقبرا کن

دو گل از گلشن وحدت بزیر خار جان دادند***تو هم ضامن از این ماتم چو بلبل شور و غوغا کن

آمدن حضرت اباعبدالله الحسین در کربلا

از حجاز آهنگ دشت نینوا دارد حسین***در سر از شوق شهادت شورها دارد حسین

آمد از بطحا چو اندر کربلای پر بلا***عهد هنگام الستش را وفا دارد حسین

ساقی بزم شهادت شد به دشت کربلا***باده باقی ز مینای فنا دارد حسین

در منای قرب جانان از ره صدق و صفا***راز دل با خالق ارض و سما دارد حسین

بهر قربانی به همره در منای قرب دوست***اصغرش را در کف مشگل گشا دارد حسین

یوسف مصر شهادت اکبر نسیرین عذار***در کف بیداد آن قوم دغا دارد حسین

جسم قاسم را در آن صحرای پر خوف و خطر***زیر سم اسب دشمن توتیا دارد حسین

چون فتاد از جسم عباس علمدارش دو دست***پرچم نصر و من الله را به پا دارد حسین

عون و عبدالله و جعفر را در آن میدان کین***از دل و از جان براه حق فدا دارد حسین

بعد قتل جمله یارانش براه عشق دوست***سر بنوک نی چو خورشید سما دارد حسین

محو اثبات خدا شد چونکه از سر تا بپای***بر سریر سروری قدر و بها دارد حسین

حج بدل بر عمره کرد و در منای قرب حق***زمزم و سعی و صفای باصفا دارد حسین

عرض حاجت بحضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام

آرزو دارم ببوسم خاک کویت یا حسین***بر دلم ترسم بماند آرزویت یا حسین

همتی کن خسروا کز جان و دل با اشک و آه***جای پا با سر بپویم راه کویت یا حسین

جمله شاهان چون گدایان از طریق بندگی***روز و شب بنهاده هر دم رو بسویت یا حسین

باشد از صبح ازل تا شام هنگام ابد***مهر و مه یک پرتوی از نور رویت یا حسین

آیه و الشمس و ولیل است در ام الکتاب***شمعه از شرح و صف روی و مویت یا حسین

زمزم و تسنیم و کوثر همچو آب زندگی***آبرو بگرفته یکسر ز آبرویت یا حسین

مست و مدهوش آمد و بیگانه شد از خویشتن***هر کسی یک جرعه نوشید از سبویت یا حسین

کشته گشتی گر ز بیداد خسان در کربلا***زنده باشد تا ابد نام نکویت یا حسین

پیش هر شیئی که ضامن شرح احوالت سرود***اشک ریزد ز استماع گفتگویت یا حسین

زبانحال رباب با حضرت علی اصغر علیه السلام

گفتا رباب ممتحن***با اصغر شیرین سخن***ایکودک بی شیر من***بر سینه ام ناخن مزن

ای غنچه خندان من***ای بلبل بستان من***ایمرغ خوش الحان من***ایطوطی شکرشکن

ای ماه نورافشان من***ای نیر تابان من***ای اختر رخشان من***اینور چشم بوالحسن

ای سرور افلاکیان***ایرهنمای خاکیان***ای مقتدای شیعیان***ای واقف سر و علن

ای ثانی شیر خدا***ای نور مشکواه هدا***ای شافع روز جزا***باب المراد مرد و زن

ای کعبه و سعی و صفا***ایزمزم و رکن و منا***هستی تو از نور و ضیا***مرآت حی ذو المنن

در اینجهان و آنجهان***بر عاشقان در هر زمان***یاقوت لعلت قوت جان***ای در غلطان عدن

من مانده ام حیران تو***من گشته ام گریان تو***من جانکنم قربان تو***ایگلرخ سیمین بدن

چون نی مکن شور و نوا***کز سوز سازد از وفا***بس ناله ها بر شد زما***شد کربلا بیت الحزن

بینم دو چشمان ترت***یا لعل خشک اطهرت***گریم بحال مضطرت***با ناله و رنج و محن

زین کوفیان نابکار***زین روبهان گرگ هار***بابت بود یعقوب زار***ای یوسف گل پیرهن

شهزاده اکبر کشته شد***عون دلاور کشته شد***عباس و جعفر کشته شد***از جور قوم پرفتن

ای مهر و ماه بینظیر***آید از این قوم شریر***بر حنجرت از کینه تیر***ناشسته لب را از لبن

ای نور دل آرام جان***رأس منیرت بر سنان***چونمهر و مه گردد عیان***از کینه چرخ کهن

ای مه لقای نازنین***ای اصغر زار حزین***بی سر بماند بر زمین***جسم تو بی غسل و کفن

ایراحت جان حسین***ایعرش حق را زیب و زین***در ماتمت با شور و شین***رخت عزاپوشم بتتن

من موکنان مویه کنان***بر سینه و بر سر زنان***با ناله و آه و فغان***بی تو روم اندر وطن

ضامن بصد رنج و تعب***از این مصیبت روز و شب***گرید عجم نالد عرب***اجر تو با شاه زمن

قصیده بمناسبت میلاد با سعادت حضرت علی بن موسی الرضا

دهید مژده که از لطف ایزد منان***دوباره لاله و ریحان برآمد از بستان

گلی از گلشن ختم رسل در این عالم***شکفت در نظر خلق تازه و خندان

بیار ساقی گل چهره باده گل گون***بیاد این گل احمر که رسته در امکان

ز گلستان امامت شکفته ریحانی***که برده رونق بازار لاله نعمان

بباغ و راغ و چمن بر سریر گل بلبل***بیاد قامت سروش همی کشد افغان

صفای گلشن رویش مرا نمودستی***به گلستان جهان همچو بلبل دستان

کسی که آرزوی کوی او بدل دارد***کجا بسر بودش عشق روضه رضوان

قدم نهاد در عالم به ماه ذی قعده***شهنشهی که بود نور خالق سبحان

فلک ز مولد او سر بسر پر از اختر***جهان ز مقدم او سر بسر پر از ریحان

مقام شامخ او را ببین که جبرائیل***نهاده سر به در بارگاه آن سلطان

رضا که هست قضا و قدر به فرمانش***رضا که هست ملایک بدر گهش دربان

رضاست آنکه ز خاک رهش مه و خورشید***همیشه تا به ابد روز و شب بود تابان

رضاست آنکه گذارند سر بدرگاهش***ز راه صدق و صفا صد چو بوذر و سلمان

رضاست آنکه دهد منصب شهنشاهی***به هر گدا که به او التجا برد از جان

رضاست آنکه یقین مونس غریبانست***رضاست آنکه بود یار خیل بی یاران

شها توئی که بامر تو شیر شادروان***درید پیکر آن بوالفضول بی ایمان

توئی که درد من از خاک پای خدامت***ز راه لطف و کرم گشت خسروا درمان

توئی که ضامن آهو به نزد صیادی***یکی نظر بنما سوی ضامن از احسان

بر آن سرم که بخوانی دوباره از یاری***مرا بشهر خراسان ز شهر اصفاهان

قصیده در مدح و منقبت حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام

بعشق عارض لیلی وشی چنان مجنون***ز شهر پا کشم و سر نهم سوی هامون

نشان راه حقیقت ز اهل دل پرسم***که بهر لیلی خود جان دهند چون مجنون

سیاه تر بود از تار طره دلدار***مرا ز سیلی ایام عارض گلگون

چو شمع گریم و سوزم بسان پروانه***بیاد وصل و ز هجران طالع میمون

ز شوق روز وصالش شبان تار از حجر***ز ابر دیده بدامان روان کنم جیحون

مر است آب بصر تا که داروی دردم***زهر طبیب تمنا چرا کنم معجون

مریض عشق شهی گشته ام که نتواند***کند علاج چنین درد عقل افلاطون

شبی نشد نرسد دود آه من بر ماه***ز هجر ماه رخ آن نگار مهر افزون

حیات من شده مانع ز دیدن جانان***خوش آنزمان که رود روح از تنم بیرون

بهشت طلعت او برده با یکی جلوه***بگلستان جهان آبروی آذر یون

ز جلوه های خط و خال مصحف رویش***ربوده صبح و مسا رنگ و آب انکلیون

بود ز روز ازل تا شب ابد بی شک***طفیل خال و خطش نقش های گوناگون

خوش است کز صدف طبع آورم هر دم***پی ثنای شه طوس گوهر مضمون

همی ز قلزم اندیشه زورق طبعم***بر آورد به لب لعل لولو مکنون

چگونه از یم اندیشه در نیفشانم***بمدح شاه خراسان که بدبحق مقرون

ولی خالق سبحان وصی پیغمبر***شهی که هست گدای گدای او قارون

یگانه ئی که دو عالم سه روح و چهار ارکان***بسان پنج حس و شش جهت بر او مفتون

قوام عالم امکان و قبله هفتم***امام هشتم ما و نظام نه گردون

ز مدح او نتوان گفت عشری از اعشار***که مدح اوست بقرآن و مادحش بی چون

قصیده در مدح و مصیبت حضرت موسی بن جعفر علیه السلام

بیمن طبع گهر بار و طالع میمون***بهر رگم سخن از قلزم ادب مشهون

بنزد مردم دانا بود در این عالم***بسان پیکر بی روح شعر بی مضمون

مرا چه فایده اوصاف وامق و عذرا***مرا چه سود حکایت ز لیلی و منجون

مرا چکار بتوصیف خسرو شیرین***بپیش من همه اینها فسانه است و فسون

سخن سرا شوم از جان و دل ز پا تا سر***بنام نامی شاهی که بد بحق مقرون

ولی ایزد دادار موسی جعفر***که سجده برد بپیشش سپهر بوقلمون

گدای درگه آنشاه کی طمع دارد***به تخت و تاج شهان و بدولت قارون

طفیل ذات شریفش بیامدی بوجود***بهر چه مینگرم زیر گنبد وارون

نظیر احمد مختار از جمال و جلال***قرین حیدر کرار از مقام و شئون

به مدح خواجه کونین زاده زهرا***گهر ز قلزم اندیشه آورم بیرون

کشم برشته ز دریای طبع گهر بار***بگاه مدحت او درو لؤلؤ مکنون

مرثیه در مصیبت حضرت سید الشهداء علیه السلام

شهی که ماء معین است مهر مادر او***بکربلا ز چه شد تشنه کام و خشک گلو

نداشت در صف کین بعد قتل یارانش***بغیر خواهر غمدیده یاور و دلجو

نمود رو بحریم و وداع آخر کرد***شنید زینب محزون ز جان و دل از او

فغان و آه از آندم که شاه مظلومان***پس از وداع حرم کرد سوی میدان رو

شکست آینه پاک حق نما آندم***که بر جبین شه تشنه خورد سنک عدو

یکی زدش ز جفا تیر کینه بر سینه***یکی زدش ز ره ظلم نیزه بر پهلو

فتاد زورق جسمش به بحر خون اما***فراشت رایت دین خدای از نیرو

مرثیه در مصیبت حضرت قمر بنی هاشم

روز عاشورا وزیر آمد چو اندر نزد شاه***بر در برج حرم مقرون شد آندم مهر و ماه

زاده ام البنی گفتا بفرزند بتول***سوز آه تشنه گان بنموده روزم را سیاه

رخصتی فرما بعباس علمدارت شها***تا روم میدان برآرم دودمان این سپاه

اذن رزم روبهان بر شبل شیر حق نداد***لیک سقای حرم بر جانب شط یافت راه

خضر آب زندگی چون گشت وارد بر فرات***باد و لعل خشک و چشم تر بشط کردی نگاه

کرد کف را پر از آن آب روان اما نخورد***یادش آمد از لب خشک امام دین پناه

ظرفی از دریا پر از ماء معین کرد از وفا***تا رساند در حرم بر کودکان بی گناه

وامصیبت از زمانی کز ره ظلم و ستم***شد مصمم بهر قتلش آن گروه کینه خواه

چون جدا شد هر دو دستش از یمین و از یسار***گفت یا رب خود تو میبای ز احوالم گواه

تیر کین تاریخت آب از مشک بر روی تراب***گشت نامید و ز زین افتاد با حال تباه

آل طاها را بعرش از فرش آندم شد روان***بانک واویلا و فریاد فغان و دود آه

تا نفس در سینه داری ضامنا چون نی بنال***زین مصیبت هفته و لیل و نهار و سال و ماه

مرثیه در مصیبت حضرت سید الشهداء علیه السلام

گریه اندر ماتم خون خدا باید کنی***گر عوض خواهی دو دنیا بیریا باید کنی

از ره کبر و ریا دم از ولای او مزن***با ولایش خویشتن را آشنا باید کنی

در ره جانان ندیدم باوفاتر از حسین***همچو او در راه دین جانرا فدا باید کنی

بهر خشنودی زهرا در عزای شاه دین***ناله و آه و فغان صبح و مسا باید کنی

ایکه نوشی آب سرد خشگوار اندرجهان***یاد لعل خشگ سبط مصطفی باید کنی

چون بیاد آری ز دشت کربلا و ظلم کین***لعنت حق بر گروه اشقیا باید کنی

جن و انس و وحش و طیر از بهر او گریانشدند***هم چو آنان چشم خود را پر بکا باید کنی

ضامن اندر ماتم سلطان مظلومان حسین***روز و شب اندر جهان چون نی نوا باید کنی

در مدح و منقبت علی ابن ابی طالب علیه السلام

علی ایکه در دو عالم تو امام انس و جانی***علی ایکه روز محشر تو شفیع شیعیانی

علی ای ولی والا علی ای حکیم دانا***علی ای طبیب جانها تو شفای جسم و جانی

تو بدیل حی سبحان تو کفیل جمله قرآن***تو دلیل آب حیوان تو عیانی و نهانی

تو ولی کبریائی تو وصی مصطفائی***تو پناه ماسوائی تو امید عارفانی

تو ز سر حق خیبری تو امیری و دلیری***تو دلیری و منیری تو فراز لامکانی

تو کتاب رحمت استی تو خدیو حشمت استی***تو سپهر عزت استی تو سحاب درفشانی

تو نیازی و تو مطلق تو خلیفه ئی و برحق***تو شجاع یوم خندق تو کشنده خسانی

تو اصول اصل دینی تو بدین حق معینی***تو پناه مسلمینی تو بجسم شرع جانی

تو امین انبیائی تو معین اولیائی***تو انیس باوفائی تو شهنشه جهانی

تو معلمی بعالم تو علیمی و تو اعلم***تو عظیمی و تو اعظم تو یگانه زمانی

تو رحیمی و تو رحمان تو دوائی و تو درمان***تو بجسم ماسوا جان تو بچشم دل عیانی

تو ز حال ضامن آگه تو دوای دردش ایمه***تو بکشور سخن شه تو مروج بیانی

قصیده در نصایح و مدایح حضرت علی بن ابیطالب علیه السلام

سرفکن از جان و دل در پیش پای دیگری***تا توانی شد بعالم پیشوای دیگری

تا گریبان ترا هرگز نگیرد دست جور***پا مزن از راه نخوت پشت پای دیگری

دستگیری کن ز پا افتاده را از جان و دل***در جوانی بهر پیری شو عصای دیگری

گر بخواهی پای تا سر فارغ از هر غم شوی***شو بعالم از دل و جان غم زدای دیگری

تا که اندر ملک هستی مشگلت آسان شود***باش از راه کرم مشگل گشای دیگری

روز و شب چونمهر و مه شو فیض بخش عالمی***تا شود روشن ضمیرت از ضیای دیگری

نوع خود را در مصلای عبادت کن دعا***تا که گردد شامل حالت دعای دیگری

دل تهی کن از حسد و ز پای تا سر گوش باش***تا بری فیض از بیان جانفزای دیگری

بر کسی هرگز مکن ظلم و ستم در روزگار***تا که همچون نی ننالی از جفای دیگری

خویشرا از کبر و کین بیگانه کن ای بیخبر***تا شوی در هر مقامی آشنای دیگری

آنچه را از بهر خود داری روا اندر جهان***از ره یاری روا دار از برای دیگری

دیده معنی گشابنگر که در منهاج عشق***دیگری از شوق سازد جانفدای دیگری

پافشاری کن بسر پیما طریق دوست را***غیر جانان دل چه سازی مبتلای دیگری

ای خوشا آن بنده کاندر ضمیرش از نخست***جز رضای حق نمی گنجد رضای دیگری

منکه از الطاف یزدان بی نیازم از کسان***کی دگر از بهر زر گویم ثنای دیگری

غیر مدح مرتضی و ع ترت اطهار او***نیست طبعم در جهان مدحت سرای دیگری

جز کف مشگل گشای ساقی کوثر علی***چشم امیدم نباشد بر عطای دیگری

بی نوائی را که بنوازد ز راه مکرمت***بی نیاز از او شود صد بی نوای دیگری

دوش در خواب از مه رخسار مهر افروز او***فاش دیدم عالم بی منتهای دیگری

مدایح و مصائب ثامن الحجج علی ابن موسی الرضا علیه السلام

ای شهنشاه خراسان هادی راه هدائی***ای ولی حی سبحان گمرهان را رهنمائی

کعبه اهل صفائی قبله اهل دعائی***زمزم و رکن و منائی مروه و سعی و صفائی

بانی ارض و سمائی ممکن واجب نمائی***شمع بزم اولیائی نور چشم انبیائی

نوگل موسی ابن جعفر سرو بستان پیمبر***زاده زهرای اطهر شبل شاه انمائی

خضر و الیاس مسیحا یونس و داود و شعیا***یوسف و یعقوب و یحیی جمله را فرمانروائی

عالم خلق دو عالم رهنمای نسل آدم***فخر آدم تا بخاتم افتخار ماسوائی

هم اصول اصل دینی هم بدین حق معینی***هم پناه مسلمینی هم بدرد ما دوائی

شهر شرع مصطفی را ماه و خورشید و سما را***عرش و فرش کبریا را زیب و زیور از ضیائی

مظهر خلاق سبحان مظهر آیات قرآن***مخبر اسرار پنهان محرم راز خدائی

قصیده در مدح حضرت علی بن ابیطالب علیه السلام

تا مرا اندر جهان شد نقش دل نام علی***سر همی از جان نهادم پای احکام علی

نامه اعمال من در حشر کی دارد قصور***با ولای مرتضی و همت نام علی

تا نشان دارد ز خال و زلف پر خم مرغ دل***میزند پر در هوای دانه و دام علی

هر که نوشد جرعه از ساغر حب علی***کام دل حاصل کند از لعل بسام علی

ای خوشا آن بنده کز جان و دل سر تا بپا***مست شد از باده جان پرور جام علی

چشم حق بین گر گشائی در حقیقت بنگری***پای تا سر هست مرآت حق اندام علی

حب دنیا ذره ئی ره در دلش هرگز نیافت***جزبه عشق حقیقت برد آرام علی

یوسف و یونس نمی جستند ره بهر نجات***شامل ایشان نمیشد گر که اقدام علی

دین یزدان شرع احمد تا ابد در روزگار***فروشوکت یافتند از دست و صمصام علی

جنت و دوزخ بروز حشر باشد ز امر حق***از شرار تیغ و از رخسار گل فام علی

از دم صبح ازل تا موسم شام ابد***پایه اقبال باشد بر سر بام علی

قطعه

الا ای مظهر ذات الهی***تو از حال من محزون گواهی

بجز ماه لقای حق نمایت***ببرج دل ندارم مهر ماهی

ندارم جز تو اندر هر دو عالم***معین و یاور و پشت و پناهی

شهنشاها گدای کوی خود را***ز راه مرحمت بنما نگاهی

مرا غیر از تو و ابنای خاصت***بملک جان نباشد پادشاهی

بجز مهر مه رویت نروید***ز صحرای دل ضامن گیاهی

در مصیبت حضرت علی اکبر شبه پیغمبر

روز عاشورا بدشت کربلا***رفت اکبر نزد شاه باوفا

گفت بابا اذن میدانم بده***اذن قربان کردن جانم بده

شاه دین اذنش بداد و شه روان***سوی میدان بهر رزم کوفیان

زیر پایش در تکاپو مرکبش***دل رباید ذکر یارب یاربش

ظالمی گفتا که حیدر آمده***دیگری گفتا پیمبر آمده

زد به لشگر بانگ بن سعد لعین***کین بود فرزند خیر المرسلین

این نه حیدر نه پیمبر اکبر است***شبه احمد شبل شیر داور است

پس بگفتا آن گل گلزار دین***کی گروه ملحد شوم لعین

با چه تقصیر اندر این دشت بلا***بسته اید آب روان بر روی ما

این فرات از جده ام زهرا بود***آنکه شافع در صف فردا بود

از چه رو پس ای گروه ناصواب***بر عزیزانش ز کین بستید آب

در حرم عطشان همه اطفال او***جملگی را کهربائی گشته رو

تشنه آب روان اهل حرم***خاصه دخت شه سکینه خواهرم

پس چو شیر حق کشیدی ذوالفقار***زد بقلب آن گروه نابکار

از دم شمشیر خون بار آنزمان***بس بکشتی زان سپاه رو بهان

از عطش شد مرتعش آن مه لقا***شد روان در نزد باب با وفا

کی پدر از تشنه کامی الا امان***شاه دین خاتم نهادش در دهان

بار دیگر شد سوی میدان جنگ***بهر رزم فرقه بی نام و ننگ

وامصیبت کاندر آن میدان کین***از جفای آن گروه مشرکین

مرثیه در مصیبت حضرت علی اصغر علیه السلام

شنیدستم که شاه تشنه کامان***بدشت کربلا از ظلم عدوان

ببر قنداقه اصغر گرفتی***ز داغش لاله سان آذر گرفتی

ببرد از خیمه اصغر را بمیدان***بلشگر گفت آن سلطان خوبان

کشته شدن امام حسین علیه السلام و گفتگوی هلال با شمر غدار

آه از آن ساعت که شاهنشاه دین***از حرم شد جانب میدان کین

گه زدی بانگ از پی ماء معین***گه کشیدی ناله هل من معین

زان ستم کاران بیدین و لئام***کس نداد آندم جوابی بر امام

جای آب و جای پاسخ زان سپاه***تیغ و حنجر آمدی بر جسم شاه

ظالمی زد سنگ بر پیشانیش***گشت پر خون عارض نورانیش

از کمان حرمله بر قلب او***تیر زهرآلوده ئی چون شد فرو

از سر زین بر سر اغبر فتاد***لرزه بر اندام هفت اختر فتاد

آن زمان مردی خداجو خوش خصال***کش روا نام نکو بودی هلال

شد عبورش از کنار قتلگاه***ناگه افتدش نظر بر جسم شاه

مصیبت حضرت علی ابن موسی الرضا علیه السلام

مظهر حق مظهر دین مبین***قبله هفتم امام هشتمین

چون مصمم شد برای شهر طوس***با هزاران ناله و آه فسوس

گفت با اهل و عیالش کز وفا***بهر من گردید مشغول عزا

جملگی در آه و در افغان شدند***وز کلام شاهدین گریان شدند

عرض کردند ای شه عالی جناب***قلب ما را زین سخن کردی کباب

بر سر راه مسافر در جهان***کس نکردی ناله و آه و فغان

پس چنین فرمود آنسلطان دین***با عیال مضطر زار حزین

اینکه بگرفتم عزای خویشتن***زین سفر دیگر نیایم در وطن

من یقین دارم که اندر این سفر***میشوم از زهر مأمون خون جگر

آنزمان بیرون شد از شهر و وطن***آن امام مسلمین شاه زمن

الغرض از جور چرخ آبنوس***گشت وارد عاقبت در شهر طوس

خواند مأمون از ره ظلم و ستم***در سرای خود امام محترم

تا که اندر خانه مأمون رسید***آنزمان از سینه آهی بر کشید

آه از آنساعت که مأمون دغا***ریخت زهر کینه در کام رضا

وامصیبت زهر بیداد عدو***زد شرر از راه کین بر جان او

شد برون از خانه مأمون دون***با دلی از زهر کین لبریز خون

آمد اندر خانه اش با قلب چاک***زاده زهرا همان سلطان پاک

با اباصلت آن امام ارجمند***گفت باب خانه را ایندم به بند

فرشهای حجره را برچین که من***آورم یاد از شهنشاه ز من

زبانحال حضرت زینب در گودال قتلگاه با نعش برادر

الا ای کشته صد پاره پیکر***ز جا برخیز و بنگر حال خواهر

چو زخم جسمت از انجم فزونست***دل عالم ز داغت غرقه خون است

پس از مرگت نخواهم زندگانی***بمیرد خواهرت در نوجوانی

در این صحرا غریب و خوار و زاری***بغیر از ساربان همدم نداری

ز من خواهد پدر هر دم سکینه***چه گویم در جواب آن حزینه

تو گشتی کشته اندر این بیابان***منم گشتم اسیر ظلم عدوان

تو و این جسم در خون گشته غلطان***من و آن عابد بیمار نالان

تو و این پیکر پر زخم شمشیر***من و آن گریه ها و آه شبگیر

تو و این قامت شهزاده اکبر***من و آن ناله لیلای مضطر

تو و این قاسم ناگشته داماد***من و آن نوعروس گشته ناشاد

تو و این هر دو دست میر لشگر***من و آن کینه های قوم کافر

تو و این اصغر از غم کبابت***من و آن آه جانسوز ربابت

تو و این کربلا با جسم یاران***من و آن جمع طفلان پریشان

ذکر توسل بر اباعبدالله الحسین علیه السلام

وامصیبت رأس شاه تشنگان***زد سنان از کینه بر نوک سنان

بودی آن رأس منیر پر ز نور***گه بنوک نیزه گاهی در تنور

گه بدی در کوفه گه بازار عام***گه بدیر راهبان بودش مقام

گه بدی زیر قدح گه بر شجر***گه بشهر شام و گه در طشت زر

آه از آنساعت که در بزم یزید***خواند آیاتی ز قرآن مجید

جز سر پر خون آن شاه شهید***صوت قرآن از سر بی تن که دید

آنزمان چون زد یزید بی ادب***چوب خزرانش ز کین بی لعل لب

زینب از آه و افغان پر کشید***زد گریبان چاک و گفتا با یزید

آمدن حضرت سید الشهداء و بردن علی اصغر بمیدان

شد بدشت کربلای پر بلا***شاهدین بی یار و یاور از جفا

گفت در میدان بصد رنج و محن***هست آیا کس کند یاری من

دادش آندم طفل بی شیر رباب***از دل گهواره با افغان جواب

کی پدر نبود تو را گر یاوری***هست بر جا در حریمت اصغری

گر ندارم پای رفتن سوی جنگ***خود در آغوشت بگیرم بیدرنک

خواهم اکنون با تو همدستی کنم***از می جام بقا مستی کنم

آخر ای دردی کش صهبای عشق***در سرم بنگر کنون سودای عشق

عشق جانان برده از من صبر و تاب***نی ز مادر شیر میخواهم نه آب

پیچ و تابم ای پدر از آب نیست***از غم جانان بچشمم خواب نیست

گشته سر تا پای من محو نگار***عاشقان را کی بود صبر و قرار

گلشنت را خود منم کبک دری***آسمان دین حق را مشتری

شه چو بشنید این خروش جانگزا***آمد از میدان بسوی خیمه ها

زبان حال حضرت سکینه خاتون با نعش پدر بزرگوار خود

بخاطر رسیدم که اندر عراق***ز جور و جفاهای اهل نفاق

ببالین جسم شه نینوا***سکینه برآورد چون نی نوا

که ای راحت جان ضیاء بصر***ز جا برخیز و احوال زارم نگر

دلم سوزد ای شه که شمر پلید***لب شط لب تشنه رأست برید

چه سان بینم ایندم من دلغمین***سرت زیب نی پیکرت بر زمین

دهم جان بر این پیکر چاکچاک***که بی سر فتاده است بر روی خاک

ز ماهی روان کرده ام تا به ماه***گهی بانگ افغان گهی دود آه

ز داغ تو هرگز ندارم شکیب***مرا شد غم و رنج و محنت نصیب

جمع شدن پنج نور مقدس در گودال قتلگاه

شیعیان امشب شب روز عزاست***شام عاشورای سبط مصطفی است

امشب است آن شب که اندر کربلا***جسم شاه دین بود از سر جدا

امشب است آن شب که شاه بحر و بر***دریم خون گشته از کین غوطه ور

امشب است آن شب که اطفال حسین***گرم افغانند با صد شور و شین

امشب است آنشب که زین العابدین***بی پدر شد از جفای مشرکین

امشب است آنشب که زینب دلغمین***گشته از هجران شاهنشاه دین

امشب است آنشب که لیلا با فغان***همچو مجنون گشته از داغ جوان

امشب است آنشب که با صد غم رباب***بهر اصغر گشته گریان چون سحاب

امشب است آنشب که با چشمان تر***نوعروس از بهر قاسم زد بسر

امشب است آنشب که شد در قتلگاه***خاتم پیغمبران با اشگ و آه

امشب است آنشب که شیر کردگار***باشد از بهر حسینش اشگبار

امشب است آنشب که زهرای حزین***در عزای شاهدین شد دلغمین

مصیبت آمدن اسرا در خرابه شام

این شیندستم که در شام بلا***شد خرابه منزل آل عبا

اندر آن ویرانه با حال فکار***جمله با افغان و چشم اشکبار

بر حسین و جمله یاران او***سربسر مویه کنان آشفته مو

یکطرف زینب بآه و شور و شین***یکطرف اندر فغان بنت الحسین

یکطرف لیلای زار ناتوان***از غم اکبر بفریاد و فغان

یکطرف از بهر اصغر اشگبار***با هزاران غم رباب دلفکار

یکطرف بیمار زار خون جگر***گرم آه و ناله از بهر پدر

آه از آنساعت که شد گرم فغان***آن سه ساله دختر شیرین زبان

گفت با زینب چه شد بابم حسین***خواهم آید در برم آن نور عین

نوحه های سینه زنی

نوحه در مصیبت حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام

زاده زهرا بصف کربلا***شد بکف قوم لعین مبتلا

سرور دین پادشه انس و جان***نور مبین رهبر خلق جهان

تشنه لب از جور و جفای خسان***آمده اندر صف دشت بلا

سبط نبی زاده زهرا حسین***سر خدا پادشه خافغین

کشته شد از خنجر و تیغ و سنین***وای از این ماتم و این ماجرا

آه که از کینه قوم شریر***اهل و عیالش ز صغیر و کبیر

جمله شدندی ز ره کین اسیر***خاک دو عالم بسرم زین عزا

نوحه آمدن حضرت علی اکبر علیه السلام بمیدان جنگ

گفت با پدر اکبر رخصتی که چون حیدر***زین سپاه بداختر سر بریزم از پیکر

پور مظهر معبود نور احمد محمود***حاصل از پدر بنمود اذن رزم آن لشگر

از حرم بمیدان شد روبرون به عدوان شد***دمبدم رجز خوان شد همچو حیدر صفدر

نزد فرقه مردود آن زمان چنین فرمود***جز زیان ندارد سود رزم سبط پیغمبر

آب و خاک و باد و نار تحت امر او هر چار***عرش خالق جبار فرش پای او یگسر

شبل بی مرتضایم من شبه مصطفایم من***وجه کبریایم من نام من بود اکبر

بعد از آن رجزخوانی از طریق انسانی***چون علی عمرانی زد بقلب آن لشگر

همچو شیر حق غرید ره به روبهان ببرید***دست و سر همی باری از حسام آن سرور

نوحه آمدن حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام در کربلا

چون حسین وارد کربلا شد***شورش روز محشر بپا شد

شیعیان نوبت ماتم آمد***عیش و شادی نهان شد غم آمد

خاک غم بر سر عالم آمد***آه خلق زمین تا سما شد

آه از آندم که از جور عدوان***شبه احمد علی ماه تابان

اکبر مه لقا شد بمیدان***فرق او از ره کین دو تا شد

شد ز جورو جفای لعینان***قد شمشاد قاسم بمیدان

طوطیا زیر سم ستوران***عیش او از ره کین عزا شد

از جفای گروه ستم گر***کشته شد قاسم و عون و جعفر

هر دو دست از تن میر لشگر***بهر یک جرعه آبی جدا شد

وامصیبت از آندم که اصغر***نوگل باغ سبط پیمبر

قوت قلب زهرای اطهر***در حرم از عطش در نوا شد

زاده مصطفی شاه خوبان***نور چشم علی ماه تابان

تشنه لب از دم تیغ عدوان***رأس پاکش جدا از قفا شد

هر کجائی بپا شد عزایش***جمع یاران پریشان برایش

ضامن بی نوا در نوایش***روز و شب نوحه گر از وفا شد

نوحه زبانحال امام با نعش برادر

گفتا شه دین با آه و فغان***بالین سر عباس جوان

چون قوم لعین از راه جفا***دست از بدنت کردند و جدا

فرق تو به شد از کینه دو تا***پشتم ز غمت گردیده کمان

برخیز و ز جا نور بصرم***بین بهر توشد خونین جگرم

ای غرقه بخون بین چشم ترم***کز ماتم تو خون کرده روان

نوحه زبان حال امام با نعش برادر ابوالفضل علیه السلام

ماه بنی هاشم***شمع شهیدانم***شبل شه مردان

سقای طفلانم

ای زاده حیدر***عباس نام آور***در ماتمت بنگر

در آه و افغانم

پشت ز غم بشکست***زین غصه قلبم خست***داغت بدل بنشست

کین سان گدازانم

از کینه عدوان***جسمت بخون غلطان***چون جمع دل ریشان

زین غم پریشانم

اندر حرم زینب***روزش بود چون شب***ریزد به مه کوکب

ای مهر تابانم

ای صفدر میدان***آب آور طفلان***برخیز و غم بنشان

ز اطفال عطشانم

نوحه زبانحال امام با خواهرش حضرت زینب سلام الله علیها

سلطان مظلومان***آن حامی قرآن***گفتا بصد افغان

خواهر خداحافظ

ای غم نصیب زار***بر عابد بیمار***هستی معین و یار

خواهر خداحافظ

از جور این لشگر***گشتم من مضطر***بی یار و بی یاور

خواهر خداحافظ

از کینه عدوان***چون کشته شد یاران***منهم روم میدان

خواهر خداحافظ

نوحه زبانحال سکینه خاتون با پدر بزرگوارش

گفتا سکینه با پدر کی باب بزرگوارم***ای خسرو تاج دارم

بگذر تو از میدان کین بین حال دلفکارم***من تاب غمت ندارم

ای مهر و مه مدینه***بین حال دل سکینه

ای یادگار مرتضی ای سبط رسول اکبر***ای پادشه دو عالم

یک لحظه بنشین در برم ای نور چشم خاتم***مگذار و مرا تو در غم

کن ترک سپاه کافر***بر اهل حریمت بنگر

بر دامنت بنشان مرا آخر تو مرا سالاری***بنما تو غمگساری

دست یتیمی بر سرم بابا تو بکش ز یاری***مر مهر مرا نداری

بگذر ز جدال عدوان***مشکن دل زار طفلان

نوحه وداع کردن امام حسین علیه السلام با خواهرش

خواهر جان الوداع الوداع***خواهر جان الوداع الوداع

سلطان دشت کربلا***گفتا بزینب از وفا

هستم ز بعد اقربا***عازم برزم اشقیا

خواهر جان الوداع الوداع

خواهر بیاور اینزمان***یک کهنه پیراهن ز جان

کز جور ظلم کوفیان***در بر نمایم با فغان

خواهر جان الوداع الوداع

ای خواهر غم پرورم***هستی تو یار و یاورم

شمر از قفا برد سرم***صد پاره گردد پیکرم

خواهر جان الوداع الوداع

نوحه زبانحال حضرت سکینه خاتون سلام الله علیها با پدر بزرگوارش

هنگام میدان رفتن سلطان مظلومان

آن مظهر یزدان***آن مظهر قرآن

گفتا سکینه اینچنین با ناله و افغان

ای نیر تابان***ایماه مهر افشان

بگذر ز سفر پدر جان***از خیمه مرو بمیدان

بنما نظری بحالم***مگذار و مرا به افغان

ای خسرو دنیا و دین هستم پریشانت

کو جمع یارانت***چونشد جوانانت

پرپر شده یکسر همه گلهای بستانت

از ظلم عدوانت***جانم بقربانت

ای شمع شبان تارم***بین حال دل فکارم

زین قوم لعین حذر کن***من طاقت غم ندارم

گشتی غریب و بی کس و بی یار و بی یاور

کو قاسم و اکبر***کو عون و کو جعفر

بنگر بحال مضطر اطفال غم پرور

ای شاه بی لشگر***از این سفر بگذر

بعد از تو اسیرم بابا***بر چنگ گروه اعدا

از ساز مخالف سوزم***فکری ز برایم بنما

نوحه در مصیبت حضرت علی اکبر علیه السلام

ای اکبر ای شبل شبر یزدان***سپرده ی جان از وفا بجانان

ز دست بی داد قوم اعدا***ز دنیا رفتی بسوی عقبا

چه سازم با ناله های لیلا***کز این غم ریزد گهر بدامان

تو بودی سرو روان عالم***قدت را بینم چگونه شد خم

مجنون شد لیلای زار از این غم***که گشتی مقتول ظلم عدوان

صد افغان کین سان بخون طپیدی***ز دنیا بابا نظر بریدی

علی جان کام از جهان ندیدی***کشتندت این قوم نامسلمان

پس از تو طاقت دگر ندارم***نظر کن بنگر بحال زارم

از این غم بر سینه داغ و دارم***که دادی جان با دو لعل عطشان

کشیدی دست از جهان فانی***گذشتی آخر ز زندگانی

ندیدی کامی بنوجوانی***ز حجرت عالم به آه و افغان

نوحه زبان حال سکینه خاتون سلام الله علیها با حضرت ابوالفضل علیه السلام

گفتا سکینه با عمو کی عموی نازنینم

من دختر شاه دینم***بنگر ز عطش غمینم

آب آور طفلانی تو***سقای یتیمانی تو

عمو ز تاب تشنگی بنگر که چسان بیتابم

من تشنه جرعه آبم***از سوز عطش کبابم

ای نوگل باغ حیدر***آبی بحرم بیاور

نوحه زبانحال سکینه خاتون سلام الله علیها با پدر بزرگوارش

بابا مرو بمیدان***بین آه زار طفلان***لب تشنه ام پدر جان

بگذر ز رزم عدوان

شهزاده اکبرت کو***سردار لشگرت کو***شش ماهه اصغرت کو

کشتندشان لعینان

ای شاه بی قرینه***بین حالت سکینه***کز جور اهل کینه

گر دیده ام پریشان

بعد از تو من یتیمم***در رنج و غم مقیمم***از غصه دل دو نیمم

منما مرا در افغان

نوحه در مصیبت حضرت رقیه سلام الله علیها

رقیه ای بلبل خوش الحان***سپرده جان عاقبت بجانان

ای عمه ای دخت شاه بطها***ز داغت زینب بشور و غوغا

چه سازم کز جور ظلم اعدا***فتادی چون گنج و کنج ویران

ز جا برخیز ای نوبهار زینب***نظر کن بر حال زار زینب

شکستی قلب فکار زینب***شرر زد داغ تو بر دل و جان

روز و شب از بسکه غصه خوردی***ز هجر بابای خود بمردی

بویران جان عاقبت سپردی***از این غم کردی مرا پریشان

سراسر عالم فدای مویت***شمر از کین سیلی بزد برویت

نیلی شد آن عارض نیکویت***طپانچه خوردی ز دست عدوان

دل از جان از این جهان بریدی***بدوران کامی تو هم ندیدی

بمقصد رفتی تو و رسیدی***من ماندم زین غم بآه و افغان

نوحه واقعه کربلا

یا فاطمه ای عصمت کبرای داور***زهرای اطهر

ای بنت خیر المرسلین زوج حیدر***زهرای اطهر

در کربلای پر بلا سلطان بطحا***از ظلم اعدا

شد بی کس و بی مونس و بی یار و یاور***زهرای اطهر

شد کشته اکبر یوسف مصر شهادت***با آن رشادت

بابش چو یعقوب حزین زین غصه مضطر***زهرای اطهر

لیلای مجنون در حرم از این مصیبت***با رنج و محنت

بنشسته اندر آذر غم چون سمندر***زهرای اطهر

بهر علمدار حسین زینب بافغان***آن زار نالان

بر سینه و بر سر زنان با دیده تر***زهرای اطهر

از داغ مرک اصغر بی شیر عطشان***با چشم گریان

چون نی رباب بینوا افغان کند سر***زهرای اطهر

ضامن از این غم روز و شب گردید دمادم***در ملک عالم

تا شاه دین گردد شفیعش روز محشر***زهرای اطهر

نوحه زبانحال فاطمه زهرا سلام الله علیها

یا علی ایکه توئی شوهر غم پرور من***لحظه ئی از ره یاری بنشین در بر من

آخر عمر من است ای شه خوبان بشنو***شرح احوال من و درد دل مضطر من

تازیانه زده بر بازوی من قنفض دون***نیلی از سیلی کین گشته رخ انور من

پهلوی زار مرا ظالمی از در بشکست***خون دل آید از این داغ ز چشم تر من

ایکه هستی بجزا ساقی کوثر بنگر***از می غم شده سرشار کنون ساغر من

ای پسر عم ز جفا و ستم قوم دغا***در جوانی برود روح من از پیکر من

مرغ روحم چو پرد از قفس تن بجنان***شب کفن کن ز وفا این بدن اطهر من

شب بخاکم بسپار و منما شیون و شین***بعد دفنم تو مکش پای وفا از سر من

دل تسلا بنما زینب محزون مرا***هر زمان از تو بپرسد که چه شد مادر من

بر حسین و حسن و زینب و کلثوم حزین***یاوری کن همه دم ای ولی داور من

مرثیه زبانحال حضرت سید الشهداء علیه السلام

شاه گفتا کربلا امروز میدان من است***عید قربان من است

روز عاشورا و روز عهد و پیمان من است***عید قربان من است

اکبر و عباس و قاسم کشته شد در راه دین***از جفای مشرکین

بهر جانبازی مهیا طفل عطشان من است***عید قربان من است

همچو ماهی در یم خون نوجوانان غوطه ور***جمله از کین سر بسر

در اشگ شوق جاری از دو چشمان من است***عید قربان من است

در حرم گه پیش طفلانم گهی در قتلگاه***پیش چشم آن سپاه

رأس پر خون جوانان روی دامان من است***عید قربان من است

اندر این دشت بلا از بس بود قحطی آب***قلب طفلان شد کباب

تشنه آب روان بیمار نالان من است***عید قربان من است

زینب و کلثوم و لیلا جمله گریان در حرم***کز ره ظلم و ستم

زیر سم اسب دشمن جسم عریان من است***عید قربان من است

بر سنان تا رأس پر نورم سنان سازد عیان***از جفای کوفیان

از حرم تا عرش اعظم آه طفلان من است***عید قربان من است

گه بنوک نیزه گاهی بر شجر گه در تنور***در ره حی غفور

از لب لعل چو مرجان سوت قرآن من است***عید قربان من است

در میان طشت زر در مجلس ابن زیاد***آن لعین بد نهاد

زیر چوب خیزران گه در دندان من است***عید قربان من است

جن و انس و وحش و طیر از این مصیبت شد کباب***تا صف یوم الحساب

بس کن ای ضامن که عالم جمله گریان من است***عید قربان من است

قصائد مخمسات

وداع حضرت سید الشهداء با خواهرش زینب سلام الله علیها

گفتا حسین سرور دین با دو صد نوا***با خواهر حزین بغم گشته مبتلا

بشنو وداع من تو کنون از ره وفا***چون میروم بجانب میدان اشقیا

گردم شهید نیزه و شمشیر و خنجرا

خواهر توئی که زاده زهرای اطهری***اخت حسین دخت علی شیر داوری

بر کودکان بیکس مضطر تو مادری***بر عابدین زار علیلم تو یاوری

بر نی کنند چونکه سرم قوم کافرا

زبانحال بی بی عالم حضرت زینب سلام الله علیها

زینب چو دید بر سر نی رأس شاه دین***زد دست غم بسینه و گردید دلغمین

گفت ای شهید راه خدا وی شه مبین***با من بگو چگونه بریدند ز راه کین

رأسی که داده نور بخورشید خاورا

رأسیکه فیض بخض مه و مهر و اختر است***رأسیکه عرش و فرش ز نورش منور است

رأسیکه ناز پرور زهرای اطهر است***رأسیکه راحت دل و جان پیمبر است

از تن جدا نمود چسان شمر کافرا

گریم برای رأس تو یا بهر پیکرت***با دست غم بسینه زنم بهر اکبرت

یا مادری کنم بیتیمان مضطرت***ایکاش میشدی بفدای تو خواهرت

تا ننگرد بلجه خونت شناورا

این پیکری که شمع شبستان ماسواست***این پیکری که نور چراغ ره هداست

این پیکری که سرو گلستان مرتضاست***این پیکری که نوگل گلزار مصطفاست

بی سر چرا فتاده چنین روی اقبرا

با جسم پاره پاره سلطان سر جدا***بودی هنوز گرم فقان زینب از وفا

کامد بقتلگه ز ره کینه و جفا***شمر لعین شوم ستمکار بی حیا

زد کعب نی بکنف همان دخت حیدرا

آه از دمی که از ستم قوم ناصواب***گشتند اسیر جور و جفا آل بوتراب

اشگ از فلک بریخت ملک بر سر تراب***ضامن رقم نمود چو این شرح در کتاب

از خامه خون چکید بدفتر مکررا

قصیده در تولد حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم

تا بر گرفت دختر طبعم ز رخ نقاب***کردم ز راه شوق بساقی من این خطاب

کز جای خیز و ریز بساغر شراب ناب***زان باده ئی که نشعه او سازدم خراب

آن سان که فیل را نشناسم من از ذباب

ای ساقی فرشته فر ای ترک بی نظیر***افتاده م ز پا ز میم خیز و دست گیر

تا از سر نشاط زنم نعره همچو شیر***مرغ سحر مرا شب دوشین بزد صفیر

کامروز بهر باده کشان گشت فتح باب

شد روز مولد شه اقلیم اقتدار***ختم رسل سپهر کرم نور کردگار

از یمن مقدم شه اورنگ افتخار***یک بار شهر فارس بشد منتفی ز نار

مواج شد سماوه ولی ساوه شد سراب

شد از گل رخش همه آفاق گلستان***شاهان روزگار فتادند از بیان

بس قصر ها علاوه شد از مهر در جنان***رنجور و دلغمین بشد ابلیس و همرهان

بر فرقشان ز عرش ببارید بس شهاب

طاق مداین از قدم مصطفی شکست***علم فتن چو فرقه کاهن شدی ز دست

هر جا که بود رشته سحری ز هم گسست***قلب منافقان ز قدوم نبی بخست

جان موافقان شد از آن نور کامیاب

تا ختم انبیا ز جبین پرده بر گرفت***عرش برین ز مقدم او زیب و فر گرفت

این پیر زال دهر جوانی ز سر گرفت***نخل مراد عالی و دانی ثمر گرفت

چون بر گرفت از رخ نیکوی خود حجاب

در مدح علی علیه السلام و مصیبت حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام

باز از سر پر شورم آهنگ فغان دارم***سربسته سخن تا کی در سینه نهان دارم

پیرانه حکایت ها از طبع جوان دارم***یک شمه از شرح عشاق بیان دارم

در مدح علی اکنون شرحی بزبان دارم***کز جان و شرف شد او بر خلق دو عالم تاج

شاهی که بعالم شد فرمانده پس از احمد***ماهی که فزود او را بر نور رخش ایزد

بر کون و مکان آمد هم کامل و هم بخرد***بر خلق جهان باشد هم ارفع و هم امجد

قصیده در مدح علی علیه السلام و مصیبت شاهزاده علی اکبر

ساقی ز خم وحدت برخیز و بیاور می***زان باده که از مستیش دوران غم آید طی

می ده که نمی خواهم تخت جم و تاج کی***در ملک جهان غافل گردم ز می و نی کی

خم خم بده و هی هی***من من بده و پی پی

کز شور و نوا با طبع***سازم همه دم کنکاج

بی پرده و بی پروا از شور و نوای ساز***وز نغمه داودی بازیر و بم آواز

تا زابل و تا کابل نازم همه بر شهناز***طوطی صفت از گفتار ریزم شکر اهواز

در مدح شهنشاهی***کز رتبه بود ممتاز

خاک قدمش باشد***بر فرق سلاطین تاج

سلطان عرب حیدر سالار عجم یکسر***ساقی می کوثر بر ذات خدا مظهر

بر شرع نبی رهبر بر کهتر و بر مهتر***هم ناصر و هم یاور بطال بت و بت گر

عمر افکن و اژدر در***خیبر شکن و صفدر

شاهی که به پیغمبر***هم خوان شده در معراج

از کتم عدم آدم پیدا شد از آن مولا***ادریس و شموئیل و حزقیل و دگر یحیی

داود و سلیمان و نوح نبی و عیسی***هم خضر و هم الیاس و هم صالح و هم موسی

هم یونس و هم یوسف***هم یوشع و هم شعیا

داماد محمد را***در هر دو جهان محتاج

الحق که علی باشد حلال همه مشگل***طاعات ملائک هست بی حب علی باطل

با رأی علی روید از خاک زمین حاصل***دریای دو عالم را جز او نبود ساحل

آمدن حضرت سید الشهدا علیه السلام در میدان اشقیاء

طوطی طبع من از بس همچو بوتیمار شد***این دل غمدیده ام منقار موسیقار شد

در خموشی جام صبر و طاقتم سرشار شد***آتش غم شعله ور بس بر من افکار شد

روز روشن پیش چشمم همچو شام تار شد

نیست داغی در دلم جز داغ شاه کربلا***شورشی در سر ندارم جز نوای نینوا

میزنم دم در عزای نور چشم مرتضی***میکنم یاد از زمانی کز جفای اشقیا

بعد قتل نوجوانان بیکس و بی یار شد

آنزمان خورشید برج دین در آمد از حرم***جمله خفاشان روان گشتند بر سوی عدم

آن شه گردون غلام و آن مه انجم حشم***پشت زین بنشست و اسبش سوی میدان زد قدم

روبرو آن سید ابرار با اشرار شد

با سپاه مشرکین سلطان دین کرد این خطاب***کز چه رو بر عترت عطشان من بستید آب

بر شه بطحا نیامد زارن لعینان چون جواب***از نیام آورد بر کف تیغ خون ریز آنجناب

خصم جان مشرکین چون حیدر کرار شد

آمدن سید الشهدا بمیدان و مصیبت حضرت علی اصغر

چون شد بکربلا شه دین بی معین و یار***بر نی نهاد سر ز غریبی در آن دیار

در توصیف حضرت حجت و مصیبت امام حسین علیه السلام

ای شاه زمان ماه زمین حجت دادار***ای پرتو نور تو همه مشرق انوار

ای یوسف پنهان شده ما را تو ز دیدار***ای دین خداوند جهان را تو مددکار

قصیده در مناقب علی و مصائب حسین ابن علی علیه السلام

ساقی دهدم گر ز کرم باده احمر***زان باده که خوردند رسولان همه یکسر

جان را کنم از نشعه آن باده معطر***صد شور و نوا آورم از طبع سخن ور

در مدح علی خسرو دین ساقی کوثر

بانی بنای دو جهان مظهر ایزد***سلطان زمان ماه زمن کامل بخرد

از جد و پدر هست علی ارفع و امجد***غیر از شه دین بن عم و داماد پیمبر

کس دم ز سلونی نزند بر سر منبر

شاهیکه ز خاک قدمش بر سر آدم***بنهاده ملک روز ازل تاج مکرم

سلطان نجف شیر خدا میر معظم***عمر افکن و خیبر شکن و یاور خاتم

شیریکه بکف داشت ز حق تیغ دو پیکر

در هر دو جهان غیر علی دادرسی نیست***ما را بجز از شوق لقایش هوسی نیست

جز درگه سلطان نجف ملتمسی نیست***فریاد رس روز جزا هیچ کسی نیست

جز مهر علی شمس شرف خواجه قنبر

ای آنکه توئی در دو جهان خسرو نامی***ای شرع نبی را ز ازل رهبر و حامی

ایسرور دین فخر رسولان گرامی***از بعد تو در کرببلا کوفی و شامی

بستند ره چاره بفرزند تو یکسر

مسدس ذکر حدیث شریف کسا

ای همایون کوکب بخت من زار نزار***بین مرا در چنگ غم از برج پا بیرون گذار

ناله ها از نای جان تا کی برآرم چون هزار***از جفای جغد غم دارم فغان بیش از هزار

غصه هجران در این ویران سرای روزگار***کرده روز روشنمرا تیره تر از شام تار

قصیده واقعه دیر راهب

روزی اندر محضری دیدم من زار نزار***واعظی بر عرش منبر در برخورد و کبار

یک حکایت نقل کرد آنخسته جان دلفکار***من بنظم آورده ام با قلب از غم داغدار

گوش جان بگشا و بشنو با دو چشم اشگبار

راهبی از جان و دل عمری بصد شور و نوا***منتظر بودی که آید کاروان کربلا

بر فراز دیر خود ناگه بدید آن بینوا***آل طاها را اسیر فرقه شوم دغا

از فراز آمد نشیب و شد سوی قوم شرار

گفت با سر کرده آن کاروان با صد فغان***این سر پر خون که از کین بر سنان دارد سنان

در ولادت حضرت حجه ابن الحسن العسگری علیه السلام

باز جهان شد جوان ز فریاد بهار***زندگی از سر گرفت جمله اشجار پار

شد به گلستان ز نو صنع خدا آشکار***زاغ برون شد ز باغ بجایش آمد هزار

کرم نوا شد هزار بحمد پروردگار

شاهد بستان گرفت از رخ نیکونقاب***جمله عشاق را فکند در پیچ و تاب

نرگسی شهلا گشود چشم خمارین ز خواب***طره سنبل شدی پر خم و پر پیچ و تاب

بلبل شیدا زند نغمه بهر شاخسار

جانب بستان چمید کبک دری از دمن***صلصل و تیهو بباغ خرم و خندان چو من

قبره و فاخته گرم نوا در چمن***بسکه خوش الحان بود طوطی شکرشکن

خنده زند در چمن گل ز یمین و یسار

رشک بهشت برین ساحت بستان بود***صف بصف اندر چمن لاله و ریحان بود

بر سر هر شاخه گل بلبل دستان بود***بسکه ز الطاف حق مرغ خوش الحان بود

بگوش گردون رسد زمزمه مرغزار

چمن بود چون بهشت زفر اردیبهشت***زفر اردیبهشت چمن بود چون بهشت

ساقی حوری سرشت خیمه بزن طرف کشت***خیمه بزن طرف کشت ساقی حوری سرشت

باده چو خون خروس از خم وحدت بیار

باده گلگون خوش است خاصه در اطراف باغ***خیز ز جا ساقیا باده بکن در ایاغ

وزمی عشرت ببر از دل مادرد و داغ***تا که چو بلبل کنم در چمن باغ و راغ

قصیده در مدح و مصیبت حضرت علی اکبر علیه السلام

الا که در باغ دین سرو دلا را توئی***بگلشن مصطفی نو گل رعنا توئی

راحت جان حسین زاده لیلا توئی***یوسف مصر حیا اکبر زیبا توئی

خجل بر قامتت نهال باغ جنان

توئی که شبل علی شبیه پیغمبری***توئی که در برج دین مهر و مه و اختری

توئی که کان کرم بحر در و گوهری***توئی که از جان و دل بباب خود یاوری

فغان که داغت نهند بر دل شه کوفیان

در آنزمانی که تو قدم بمیدان زنی***ز برق تیغت شرر بقلب گردان زنی

سر لعینان دین چو گو بچوگان زنی***به پیکر شامیان چو تیغ بران زنی

رسد بگوش فلک ز کوفیان الا امان

فغان و آه از دمی که در صف کربلا***بحکم بن سعد دون منفذ شوم دغا

کند ز تیغ جفا فرق منیرت دوتا***بخاک و خون افکند جسم شریف تو را

ز داغ مرگت شود خون جگر شیعیان

در آن زمان شاه دین شود ببالین تو***ز غصه در هم شود چو زلف پرچین تو

شود ز راه وفا حزین و غم گین تو***کشد فغان از جگر بجسم خونین تو

نهد در آن سرزمین بنای آه و فغان

در مدح و منقبت علی علیه السلام

المنت لله که از رحمت رحمان***دی رفت و بهار آمد و دهر است گلستان

سر زد بچمن بار دگر لاله و ریحان***گلزار بود سبز و خوش و خرم و خندان

از لطف خداوند جهان قادر سبحان

اشکوفه باشجار کند جلوه بصد رنگ***گل میبرد از لوح دل غمزده گان زنگ

بلبل زده بر شاخه گل تیکه باورنگ***از بس بچمن آمده مرغان خوش آهنگ

داود صفت شور برانگیخته مرغان

باغ و چمن و راغ بود پر گل و سنبل***از شوق رخ گل بنوا آمده بلبل

از فرش بعرش است روان نغمه صلصل***برخیز و بیاور بت من جام پر از مل

کاتش بزنم بر سر هستی من حیران

ساقی بکن از لطف بر این خسته حواله***زان باده جان بخش بده یک دو پیاله

تا آنکه من از نشعه صهبای دو ساله***برخیزم و خوانم بر عشاق رساله

در مدح علی خسرو دین مظهر یزدان

شاهی که ز مخلوق بود ارفع و امجد***کز مرتبه برنه فلک انداخته مسند

قصیده در مدح و منقبت حجت قائم علیه السلام

ای برده لبت رونق بازار بدخشان***وی مانده بگل پیش قدت سرو خرامان

دیدار تو خوشتر بود از روضه رضوان***خواهم بفدای تو کنم دین و دل از جان

در مدح و منقبت حضرت حجه بن الحسن علیه السلام

ای قلزم دین را دو جهان در یگانه***تا کی بسراغ تو روم خانه بخانه

از دوری رخسار تو ای شاه زمانه***قمری وش و طوطی صفت از ناله ترانه

بر عرش برین کرده ام از فرش روانه

عمری بود از هجر کنم گریه و زاری***سیلاب سرشگم شده از هر مژه جاری

یک شب بنما بر من دلخسته زیاری***تاری ز همان طره پرچین تتاری

کز غصه پریشانم و دل چاک چوشانه

در صحن چمن شور برانگیخته صلصل***بر شاخه گل گرم نوا آمده بلبل

مرغان خوش الحان همه یکباره بغلغل***از عشق تو چون من همه دم ساخته طغرل

ساز دف و چنگ و نی و طنبور چقانه

بر روی قمر عقرب زلفت زده نشتر***داغ لب لعلت بدل لاله زد آذر

جانها همه در نار غمت همچو سمندر***تا خال سپندت بنشست است به مجمر

مرغ دلم افتاده بآتش پی دانه

یا بنت محمد ابن عبدالله ادرکنی

ای بهین بانوی عالم بنت ختم انبیا***وی مهین خاتون محشر زوج شاه اولیا

مادر شبیر و شبر شیعیان را رهنما***عصمت کبرای حق مرآت ذات کبریا

حاجت ما کن روا یا فاطمه یا فاطمه

خلوت خاص خدا را از ازل زینت فضا***مهر و مه را تا ابد صبح و مسا نور و ضیا

نیر برج سعادت نور مشکواه هدا***در درج جود و بخشش گوهر بهر سخا

بر محبان کن عطا یا فاطمه یا فاطمه

علت غائی عالم بانی عرض و سما***فرش درگاهت زند صد طعنه بر عرش علا

خاک کویت در فلک چشم ملک را طوطیا***سر ز فرمانت قد هرگز نپیچد چون قضا

درد ما را کن دوا یا فاطمه یا فاطمه

هستی هستی توئی ای شافع روز جزا***جن و انس از جان غلامت در خفا و در ملا

یا حضرت صدیقه کبری مددی

عصمت حق بنت احمد زوج شاه اولیا***مام شبیر و شبر فرمان روای ماسوا

علت هستی عالم شافع روز جزا***قرض مقروضین ز راه مرحمت بنما ادا

حق فرزندت رضا یا فاطمه یا فاطمه

فخر اصحاب کسا نور دل ختمی مآب***افتخار شیعیان آرام جان بوتراب

اصل ایمان معنی دین حامی ام الکتاب***اینجهان را سربسر تا عرصه یوم الحساب

دست تو دارد بپا یا فاطمه یا فاطمه

محرم اسرار پنهان مقتدای قدسیان***مرکز احکام احمد حامی اسلامیان

مرجع و ملجاء خوبان رهبر خلق جهان***منبع جود و کرم مشگل گشای شیعیان

ده مریضان را شفا یا فاطمه یا فاطمه

مظهر آیات قرآن مظهر پروردگار***زهرت الزهرای اطهر قاسم جنات و نار

جن و انس و وحش و طیر از خوان جودت ریزخوار***حاجت ما را تو از لطف و عطای خود برآر

حق شاه کربلا یا فاطمه یا فاطمه

کعبه خلق دو عالم قبله اهل صفا***زمزم و میقات مشعر مروه و خیف و منا

مایه انفاق و احسان چشمه فیض خدا***یک نظر بنما بضامن از ره لطف و عطا

حق بابت مصطفی یا فاطمه یا فاطمه

«تضمین ها»

تضمین با وصال شیرازی در مصیبت

زینب بقتلگاه چو آمد بصد شتاب***دید اوفتاده روی زمین پور بوتراب

فریاد بیکسی همه دم دارد آنجناب***آمد بگوش دختر زهرا چون این خطاب

از ناقه خویش را بزمین زد باضطراب

از دل کشید ناله و افغان ز سر گرفت***گوهر ز ماتم شه دین از بصر گرفت

اند کنار شمس مکان چون قمر گرفت***چون خاک جسم پاک برادر ببر گرفت

بر سینه اش نهاد رخ همچو آفتاب

تضمین مرثیه حسینی در مصیبت اباعبدالله الحسین علیه السلام

باز غمگین طوطی طبعم در این گلزار شد***زان جفا کز کین بسیط احمد مختار شد

زین مصیبت روز عالم همچو شام تار شد***روز عاشورا چو شاه کربلا بی یار شد

بی علمدار و سپه بی مونس و غمخوار شد

وامصیبت شد مصمم شاهدین از خیمه ها***بهر رزم آن گروه ملحد شوم دغا

تا کند در راه جانان آنزمان جانرا فدا***کرد عزم لشگر کفار سبط مصطفی

وارد رزم عدو با تیغ آتش بار شد

برکشید از دل خروش و کرد بر لشگر خطاب***کز چه بر اطفال عطشانم بود قحطی آب

بر شه دین چون نیامد زان ستمکاران جواب***زد همی بر قلب لشگر همچو بابش بوتراب

تا هزاران زین تهی زان فرقه کفار شد

از شرار تیغ خون ریزش ز عدوان سر بسر***بر فلک برخواست از هر سو خروش الحذر

آوخ از این غم که آن نور دل خیرالبشر***همچو ماهی عاقبت شد دریم خون غوطه ور

سر نهادی روی خاک و محو و مات یار شد

گفت یا رب این من و این کربلای مشرکین***این تن صد پاره من غرق در خون بر زمین

برود گرم گفتگو یا خالق جان آفرین***شمر مردود دغا از بهر قتل شاهدین

وارد اندر قتله گه با خنجر خونبار شد

دید شاهی بر زمین بنهاده رخ از روی عشق***گشته از جان محو و مات صورت نیکوی عشق

ای عجب آنکس که نامد بر مشامش بوی عشق***از قفا ببرید چون رأس شهید کوی عشق

در تزلزل زین مصیبت گنبد دوار شد

آه و واویلا که رأس خسرو دشت بلا***بر سنان کردی عیان از کین سنان بیحیا

تضمین غزل حافظ زبانحال لیلا با حضرت علی اکبر علیه السلام

لیلا که شرح او ز هزاران شنیده ئی***گفتا به اکبر از چه ز من دل بریده ئی

بنما نظر بحال دل غم رسیده ئی***از من جدا مشو که توام نور دیده ئی

آرام جان و مونس قلب رمیده ئی

ای مونس دلم چه کنم بی تو در جهان***از داغ هجر خویش مکن قامتم کمان

پا از سرم مکش مرو از پیشم این زمان***از دامن تو دست ندارند عاشقان

تضمین غزل حافظ

ای سر به سجده در بر حق عذر خواه باش***ای پای در طریق پیمبر براه باش

ای چشم بر عطای علی در نگاه باش***ای دل غلام شاه جهان باش و شاه باش

پیوسته در حمایت لطف اله باش

برگو بآن گروه که غافل ز داورند***پابند نفس گشته و از عقل ناصرند

مردان حق بحشر زهر کار مخبرند***از خارجی هزار بیک جو نمی خرند

گو کوه تا بکوه منافق سپاه باش

از حادثات گر چه ندارم ره گریز***با نفس خویش بر سر آنم کنم ستیز

جز مهر مرتضی بجهان باشدم چه چیز***چون احمدم شفیع بود روز رستخیز

گو این تن بلا کش من پر گناه باش

آنرا که در طریق علی پای ز سراست***در هر دو کون خلعت شاهیش در بر است

فارغ ز هول دوزخ و ایمن ز محشر است***آنرا که دوستی علی نیست کافر است

گو زاهد زمانه و گو شیخ راه باش

تضمین غزل خواجه حافظ

هر زمان فتنه در این دهر دو در می بینم***فتنه و شر بسر راه گذر می بینم

سود این خلق جهان را بضرر می بینم***این چه شور است که بر دور قمر می بینم

همه آفاق پر از فتنه و شر می بینم

جاهل از جهل کند عمر گرانمایه تمام***زاهد از کبر فتادست پی دانه بدام

تضمین سعدی

غیر آزار در این عالم ظلمانی نیست***گوهر دین بکف آور که وراثانی نیست

آدمی نیست که او را بجهان فانی نیست***ایها الناس جهان جای تن آسائی نیست

مرد دانا بجهان داشتن ارزانی نیست

تضمین با غزل فروغی بسطامی

اکنون که بدریای سخن در خوشابم***آبادی پیری بود از عهد شبابم

جز در ره میخانه نبوده است شتابم***چندان بسر کوی خرابات خرابم

کاسوده ز اندیشه فردای حسابم

ای آنکه توئی در دو جهان پشت و پناهم***بی روح تو ای روح روان عمر نخواهم

هر با صفت از جان بجهان محو تو ماهم***گر کار تو فضل است چه پرواز گناهم

ور شغل تو عدل است چه حاصل ز ثوابم

از آتش هجر تو بود جوش و خروشم***بار غمت از جان کشم ایدوست بدوشم

تضمین غزل پروین اعتصامی

طوطی طبع ز نو طرفه نوائی دارد***نغمه زیر و بم روح فزائی دارد

هر زمان در بر عشاق صلائی دارد***هر که با پاک دلان صبح و مسائی دارد

دلش از پرتو اسرار صفائی دارد

خم مکن قامت سروازره تزویر چو تاک***اهل تقوا شو و از صدق جبین سای بخاک

از پی خلعت دیبا منما خویش هلاک***زهد با نیت پاک است نه با جامه پاک

ای بس آلوده که پاکیزه ردائی دارد

از پی لهو و لعب ساکن هر بزم مشو***حاصلی نیست بجز کشته خود وقت درو

پا بزن بر سر هستی ره مقصود برو***سوی بتخانه مرو پند برهمن مشو

بت پرستی مکن این ملک خدائی دارد

سوخت پروانه بر شمع و شراری افروخت***جامه عشق بقامت ز همین شیوه بدوخت

درس جانبازی خود بر همه عالم آموخت***شمع خندید بهر بزم و از آن معنی سوخت

خنده بیچاره ندانست که جائی دارد

نفس اماره بکس خضر مراحل نشود***عقل را رهبر خود ساز که غافل نشود

دیو در ملک بدن خسرو عادل نشود***هیزم سوخته شمع زه منزل نشود

تضمین غزل حسان در مدح امام زمان

آخر ای آرام جان ای یار سیم اندام ما***بی تو از کف رفت صبر و طاقت و آرام ما

اشک غم شد قوت صبح و خون دل شد شام ما***صرف شد در شام هجرت سر بسر ایام ما

بر لب آمد جان ما و بر نیامد کام ما

تضمین غزل سعدی

تو اگر دمی نشینی سر خوان آدمیت***نروی بهر دو کان ز دو کان آدمیت

بشنو بگوش جانت سخنان آدمیت***تن آدمی شریف است بجان آدمیت

نه همین لباس زیباست نشان آدمیت

شده خرمن آدمیت ز چه خوشه بر نچینی***بجهان ز آدمیت تو اگر جدا نشینی

دل و جان ز پای تا سر همه جسم مرده بینی***اگر آدمی بچشم است و دهان و گوش و بینی

چه میان نقش دیوار و میان آدمیت

شب و روز وماه و سالت گذرد اگر بعزت***همه دم بملک سر مدبری از وجود لذت

نروی ز کبر و نخوت نفسی بخواب غفلت***خور و خواب و خشم و شهوت شغبست و جهل و ظلمت

حیوان خبر ندارد ز جهان آدمیت

ز ادب اگر بعالم تو کتاب حق بخواندی***بنر بحشمت الله که حقش کجا رساندی

تو که عقل خویشتن را بر نفس دون نشاندی***مگر آدمی نبودی که اسیر دیو ماندی

که فرشته ره ندارد بمکان آدمیت

بجهان کسی که خود را بره خطا نبیند***بیقین که قهر حق را بصف جزا نبیند

بخدا که خویشتن را ز خدا جدا نبیند***رسد آدمی بجائی که بجز خدا نبیند

بنگر که تا چه حد است مکان آدمیت

ز طریق عقل بگذر ره عشق جوزهمت***پر و بال خود بیارا که چو مرغ حق بعزت

ز هوای نفس سرکش برسی بعوج رفعت***طیران مرغ دیدی تو ز پای بند شهوت

بدر آی تا به بینی طیران آدمیت

تو اول چو ابر آور جلوات برق و رعدی***که کنی تگرگ رحمت چو معطر نثار بعدی

نه اگر بدهر ضامن ز شقاوت ابن سعدی***به نصیحت آدمی شو نه بخویشتن که سعدی

از آدمی شنید است بیان آدمیت

تضمین اشعار سنائی

ایکه میخواهی هر دم ز حی ذوالمنن***خلعت تقوا بپوش و جامه نخوت بکن

فقر میباید تو را گر فخر میخواهی چو من***برگ بی برگی نداری لاف درویشی مزن

رخ چو عیاران میارا جان چو نامردان مکن

گر که از درد فراق یار در تاب و تبی***گوش جان بگشای تا گویم ترا یک مطلبی

از کلام عارفی روشن دلی شیرین لبی***روزها باید که تا گردون گردان یک شبی

عاشقی را وصل بخشد یا غریبی را وطن

در حقیقت پیرو حق شو بهر آئین و کیش***کن ز سر تا پای از جان یاری هر دلپریش

چند خواهی در جهان بیرنج گنج از بهر خویش***هفته ها باید که تا یک مشت پشم از پشت میش

زاهدی را خرقه گردد یا حماری را رسن

تا توانی ره مده جز مهر جانانرا بدل***در جهان از هر که باشد رشته الفت گسل

مزرع عقباست دنیا کشت بنما متصل***ماهها باید که تا یک پنبه دانه ز آب و گل

شاهدی را حله گردد یا شهیدی را کفن

تا بکام جان رسانی قطرئی از جوی عشق***اشگها از دیده باید ریخت اندر کوی عشق

گر نئی قابل نباید بر مشامت بوی عشق***سالها باید که تا یک کودکی از روی عشق

عالمی دانا شود یا شاعری شیرین سخن

هست این عالم بر هر عالمی همچون سراب***پس در این صورت نشاید از سرابی یافت آب

خدمت پیران بباید کرد در عهد شباب***عمرها باید که تا یک سنک اصلی ز آفتاب

در بدخشان لعل گردد یا عقیق اندر یمن

آنکه میخواهد ز دانش بوعلی سینا شود***چشمه های علم جوشان است اگر جویا شود

تضمین غزل حاجب در بی اعتباری دنیا

حاتم از این دار فانی چشم خود پوشید و رفت***گرد این عالم سکندر با سپه گردید و رفت

می ز مینای فنا جمشید جم نوشید و رفت***هر که آمد گل ز باغ زندگانی چید و رفت

عاقبت بر سستی خلق جهان خندید و رفت

زین ستمگر چرخ دون مهر و وفائی کس ندید***کرده از بیداد خود موی سیه مویان سفید

تار و پود جملگی را پنجه محنت درید***کس در این ویران سرا یکدانه حاصل برنچید

هر که آمد دانه تخم هوس پاشید و رفت

ای برادر گر ز فولاد است بر تن جوشنت***یا که همچون پور دستان هست خفتان بر تنت

عاقبت زین دار فانی قعر گور است مسکنت***سر چرا عاقل فرود آرد بتاج سلطنت

تضمین غزل صابر همدانی

ایکه دائم این فلک سرگرم زورت میکند***گاه چون موسی روان در کوه طورت میکند

میکنی دعوی که همچون سلم و طورت میکند***دعوی بیجا ز قرب یار دوری میکند

این صفت بی بهره از فیض حضورت میکند

گر شوی از جاه و رفعت شهریار شهر بلخ***میکند آخر اجل تار وجودت نخ بنخ

در مذاقت آب شیرین را کند تریاک تلخ***گر چه صیادی ز صید خانگی بگذر که چرخچ

گر همه بهرام گوری صید گورت میکند

تا غبار کینه بر آئینه قلبت نشست***سینه بی کینه اهل معانی را بخست

تیشه جور و جفایت قلب عالم را شکست***نفس سرکش از همانساعت که یابد بر تو دست

غافل از یاد خداوند غفورت میکند

تضمین غزل فواد کرمانی

دانی که چیست ایمان از نفس خودرمیدن***دانی که چیست عرفان طعم ادب چشیدن

دانی که چیست طاعت با یاد حق خزیدن***دانی که چیست وحدت در کثرت آرمیدن

دل بر خدای بستن وز ماسوا بریدن

تا کی بدار دنیا از غصه دل غمینی***آهنک آسمان کن تا کی بغم نشینی

از مزرع دو دنیا جز کشته برنچینی***چشمی بجو که هر سو روی خدا به بینی

زان رو که کور چشمی است روی خدا ندیدن

آخر روی بعقبی از این جهان فانی***روای بشر ره حق تا اندر این جهانی

از قول حق بقرآن خوان آیه تا توانی***تحصیل بنده گی کن تا بنده گی بدانی

کاین بود قصد خالق از بنده آفریدن

دل بست بجانان مهر از جهان گسستن***تا چند و کی بغفلت عهد خدا شکستن

تا کی ز قید و بند دام جهان نرستن***دانی که چیست لذت با عارفان نشستن

سمع خدا گشودن صوت خدا شنیدن

چون طالبان عقبی غیر از خدا نجویند***جز یاد حق تعالی از بهر کس نمویند

در هر بلیه باشند جز ذکر حق نگویند***مردان عاقبت جو کوی هوا نپویند

کافتادنست در خاک اندر هوا دویدن

تا کی در این زمانه سرگرم جاه و رفعت***اموال این جهان را رنج و غمست و محنت

خواهی اگر بعالم عیش و خوشی و لذت***بگذار هر چه داری در رهن علم و حکمت

کاخر زیان نیابی زین کیمیا خریدن

کو حشمت سلیمان چون شد قباد و قیصر***گیرم که چون سکندر سازی جهان مسخر

تضمین غزل جابر

ای ماه که مهر تو مرا یار مدام است***در گلشن جان همچو تذروی بخرام است

با یاد لب نوش تو کی باده حرام است***امشب که ز لطف تو مرا باده بجام است

صد شکر که باروی توام عیش تمام است

پابند سر زلف تو شد هر که ز بنیاد***ویرانه دل ساخته او تا ابد آباد

درس خط و خال تو مرا ساخته ارشاد***در دست صبا طره مشگین تو افتاد

یا رایحه خلد برینم بمشام است

در وصف رخ و زلف تو ای آیت ظلمن***عقلم شده حیران و زبانم بود الکن

دلهای محبان همه در زلف تو مسکن***پا مال شد مور پی دانه ولیکن

مرغ دل عاشق ز پی دانه بدام است

سودای تو تنها نه مرا ساخته عاشق***محو رخ زیبای تو عذرا شد و وامق

هر سر نشود در خم چوگان تو لایق***گر خاک ره عشق شود عاشق صادق

المنت و لله که در عین مقام است

درچین سر زلف تو دلها همه شد گم***روشن بود از روی تو مهر و مه و انجم

ازشور لبت آمده جانها بطلاطم***باشد تن تو نرم تر از اطلس و قاقم

تضمین با غزل گلزار اصفهانی

آنکه وصف خلق و خویش خالق بکتا کند***فخرها بر امهات و ناز بر آبا کند

صلب آدم بطن حواکی چو او پیدا کند***آن حجازی ماه من چون پرده از رخ واکند

آفتاب و ماه را از نور خود رسوا کند

شیر را در عهد او واپس کشد آهو ز پیش***بر سر یک جو شود آبش خور هر گرگ و میش

آنکه همچون طره اش بنموده دلها را پریش***از هلال ابروان بر منکران عشق خویش

معجز شق القمر ظاهر به یک ایما کند

تضمین غزل شکیب

کنم هر دم در این عالم ستایش حی سبحانرا***کز او جستم من نالان بدرد خویش درمانرا

نخواهم بی رخ جانان صفای باغ و بستانرا***بصد خون جگر دادم جلا آئینه جانرا

مگر یک دم در آن بینم رخ نیکوی جانانرا

مرا تا یاد از آن زلف و رخ و چشمانمست آمد***سر و جان و تن و روحم دمادم می پرست آمد

بتار زلف آن دلبر دلم تا پای بست آمد***شبی در خواب خوش دیدم سر زلفش بدست آمد

نمیدانم چه تعبیر است این خواب پریشانرا

نخواهم بی سر زلفش عبیر و عود و مشگ تر***نخواهم بی لب لعلش می گلرنک از کوثر

نخواهم بی خط سبزش بهار لاله و احمر***هوای روضه کویش مرا افتاده اندر سر

که چون آدم ز کف دادم بهشت و حور و غلمانرا

بجز نامش مرا بر لب نباشد در جهان نامی***بیاد نرگس مستش بیاور ساقیا جامی

ندارم دیگر ای یاران شکیب و صبر و آرامی***ز لعل آن پری خواهد بافوسن مدعی کامی

بدستان اهرمن خواهد برد مهر سلیمانرا

خوشا آنکس که زنک دل بمهریار خود شوید***حدیث گلشن رویش چو بلبل در چمن گوید

صفای کعبه و زمزم بسعی از کوی او جوید***طریق عشق لیلی را مگر مجنون بسر پوید

که جای پا نمیبینم من این دشت و بیابانرا

کشم از درویش آوا کنم چون بلبلان غوغا***من دل داده در دنیا بهر دشت و بهر صحرا

تضمین غزل صغیر اصفهانی در مدح حضرت حجه بن الحسن علیه السلام

یوسف مصر امامت کاین جهان کنعان اوست***چشم یعقوب فلک صبح و مسا گریان اوست

جان فدای آنکه جان عالمی قربان اوست***حجت قائم که جبریل امین دربان اوست

او بفرمان خدا و چرخ در فرمان اوست

بی خلیل الله اعظم نار نمرودی مدام***سوخت جان شیعیان را در جهان از خاص و عام

این شرر را مینماید بهر ما برداًسلام***مطلع فجری که یادش هردم از ما صدسلام