شد و آمادگي آنها را ديد. دهانش از تعجب باز ماند و گفت هيچ گزندي به پيامبر نرسيده و حضرتش در خانه يكي از مسلمانان مشغول تبليغ است. اين را گفت و بي درنگ دنبال پيامبر دويد و حضرت را از تصميم خطرناك ابوطالب آگاه ساخت. پيامبر نيز برق آسا خود را به خانه رساند. چشم ابوطالب به قيافه جذاب و نمكين برادرزاده افتاد. در حالي كه اشك شوق از گوشه چشمان او سرازير بود، رو به وي كرد، گفت: اين كنت يا ابن اخي اكنت في خير؟ برادر زاده ام كجا بودي؟ در اين مدت شاد و خرم و دور از گزند بودي؟! پيامبر جواب عمو را داد و گفت: از كسي آزاري به او نرسيده است. «ابوطالب» تمام آن شب را به فكر فرو رفته بود، و با خود مي انديشيد، و مي گفت: امروز برادر زاده ام مورد هدف دشمن قرار نگرفت، ولي، قريش تا او را نكشد آرام نخواهد گرفت. صلاح در اين ديد كه فردا پس از آفتاب موقع گرمي انجمنهاي قريش با جوانان هاشم و عبدالمطلب وارد مسجد گردد و آنها را از تصميم ديروز خود آگاه سازد؛ شايد رعبي در دل آنها بيفتد و بعدها نقشه كشتن محمد را نكشند. آفتاب مقداري بالا آمد، وقت آن شد كه قريش از خانه ها به سوي محافل خودروانه شوند، هنوز مشغول سخن نشده بودند كه قيافه ابوطالب از دور پيدا شد، و ديدند جوانان دلاوري به دنبال او مي آيند همه دست و پاي خود را جمع كرده و منتظر بودند كه ابوطالب چه مي خواهد بگويد، و براي چه منظوري با اين دسته، وارد مسجدالحرام شده است. ابوطالب در

برابر محفل آنان ايستاد و گفت: ديروز محمد ساعاتي از ديده ما غائب گرديد. من تصور كردم كه شما به دنبال گفتار «عقبه» رفته و او را به قتل رسانيده ايد. از اينرو تصميم گرفته بودم با همين جوانان وارد مسجد الحرام شوم و بهر يك از دستور داده بودم در كنار يكي از شما بنشيند، و هر موقع صداي من بلند شد همگي بيدرنگ از جاي برخيزند، و با حربه هاي پنهاني خود، خونهاي شما را بريزند. ولي خوشبختانه محمد را زنده يافتم و او را از گزند شما مصون ديدم. سپس به جوانان دلاور خود دستور داد، كه سلاحهاي پنهاني خود را بيرون آوردند و گفتار خود را با اين جمله پايان داد: به خدا قسم اگر او را مي كشتيد، احدي از شما را زنده نمي گذاشتم و تا آخرين نيرو با شما مي جنگيدم و... [2] . اگر صفحات تاريخ زندگي حضرت ابوطالب را از نظر بگذرانيد ملاحضه خواهيد كرد كه وي چهل سال تمام پيامبر را ياري نمود و بالاخص در ده سال اخير زندگاني او، كه مصادف با بعثت و دعوت آن حضرت بود جانبازي و فداكاري بيش از حد در راه پيامبر از خود نشان داد. يگانه عاملي كه او را تا اين حد استوار و پاي برجاساخته بود همان نيروي ايمان و عقيده خالص او نسبت به ساحت مقدس پيامبر اسلام بوده است و اگر فداكاريهاي فرزند عزيز او علي را، به خدمات پدر ضميمه كنيد، حقيقت اشعار ياد شده در زير، كه ابن ابي الحديد در اين باره سروده است براي شما روشن مي شود. اينك ترجمه بخشي از آن اشعار: «هرگاه ابوطالب و

فرزند او نبود، هرگز دين، قد راست نمي كرد. وي در مكه پناه داد و حمايت كرد، و فرزند او در «يثرب» در گردابهاي مرگ فرو رفت.»