خواهد بود و خدا او را از هراس هاي قيامت ايمن مي دارد. مردم در آن روز دچار بيم مي شوند ولي او باكي ندارد و اگر هراسناك شود فرشتگان او را آرام مي كنند و دلش به مژده آرامش مي يابد.

قدم صدق [ومنزلتي راستين] دارند». اين معنا در متون روايي و دعاها و زيارات نيز بارها آمده است؛ براي نمونه در دعاي روز غدير مي خوانيم: «واجعل لنا قدم صدق مع المتقين؛ [پروردگارا] برايم به همراه پرهيزگاران قدم صدقي ثبت و ضبط بفرما».

«قدم» در چنين مواردي كنايه از «اقدام» است. چنان كه مي دانيم همه اقدام ها با «قدم» و حركت و رفتن آغاز مي شود؛ مثلا كسي كه قصد اقامه شعائر حسيني دارد از جا بر مي خيزد، در مجلس عزاي حضرت سيدالشهداعليها السلام شركت مي كند، منبري دعوت مي كند، در هيئت ها حضور مي يابد، حسينيه مي سازد، كمك و تشويق مي كند و …

از آن جا كه همه اقدام ها با «قدم» نخست آغاز مي شود، قدم در كلام فصيح كنايه از اقدام است.

اين كلمه در فقره پاياني زيارت عاشورا نيز آمده است. كسي كه زيارت عاشورا مي خواند در پايان زيارت و در حالت سجده ازدرگاه باري تعالي قدم صدق مي طلبد. و مي گويد: خداي چنان كن كه اين زيارت و اقدامِ من «راست» باشد. مگر كسي كه زيارت عاشورا را با آن همه لعن و سلام و تعابير والا مي خواند و امام را با چنان تعابير ژرفي زيارت

مي كند، اقدام نيكويي انجام نداده است؟ شخصي در چنين مقام چرا بايد به سجده برود و از خدا بخواهد اين اقدام او را اقدامي راستين ثبت و ضبط بفرمايد؟ مگر ممكن است چنين كاري «راست» نباشد؟ اساساً راست نبودن چنين اقدامي چگونه متصور است؟

در پاسخ اين پرسش ها بايد گفت: چرا كه نه. زهير بن القين رضوان الله عليه با امام حسينعليها السلام به كربلا آمد. بيش از هزار تن ديگر نيز مثل زهير بن القين با

حضرت به كربلا آمدند. آنها هم همان اقدامي را انجام دادند كه جناب زهير بن القين كرد، و درست در همان راهي قدم نهادند كه زهير نهاد. ولي قدم آنان بر خلاف قدم راستين او، «قدم كذب» بود؛ چون همه آنان شب عاشورا امام را تنها گذاشتند. اگر قدم آنان، قدم صدق بود مانند زهير در كنار امام خود مي ماندند و سعادت دنيا و آخرت را براي خود مي خريدند.

در اين زيارت شخص از خدا مي خواهد او را از كساني قرار ندهد كه براي امام حسينعليها السلام قدم هاي دروغين برداشته اند. همان كساني كه كار را به پايان نرساندند و در نهايت به اشكال تراشي در عزاداري، يا مبارزه با عزاداران پرداختند. چنين كساني هر چند ابتدا در مسير درستي بودند و اقداماتي داشتند ولي قدم ها و اقداماتشان دروغ بوده است. دليل دروغ بودن اقداماتشان عاقبت آنان است. اين افراد تحت شرايط خاصي از ادامه راه بازماندند و مسير خود را عوض كردند. اگر اقدامات آنان راستين بود، چنين نمي شد و همان مسير صحيح را ادامه مي دادند. برخي از افراد در طول تاريخ براي امام حسينعليها السلام اقدامات به ظاهر خوبي انجام دادند و شعائر حسيني را تشويق كردند و در راه گسترش عزاداري قدم برداشتند و حتي بعضا خود نيز در اقامه عزا شركت مي جستند ولي بعدها به مخالفت با عزاداران و كارشكني در شعائر پرداختند.

برخي از افراد مسن نقل مي كنند كه پهلوي اول در ابتداي به دست گرفتن قدرت، عزاداري ها و دسته جات را تشويق مي كرد و خود شخصاً در دسته جات عزاداري شركت مي كرد. بنده شايد عكس حضور او را در دسته

عزاداري عاشورا در حالي كه به پيشاني خود گِل ماليده بود در روزنامه هاي گذشته ديده باشم. اما اين كار او مصداق قدم صدق نبود چون پس از سال ها تشويق عزاداري ها و مشاركت در شعائر، راه خود را عوض كرد و نه تنها در عزاداري ها شركت نكرد بلكه به مبارزه با شعائر حسيني پرداخت. او همه انواع عزاداري را ممنوع اعلام كرد و اقامه كنندگان شعائر را مورد مؤاخذه، شكنجه و حبس قرار داد و عزاداران را در تنگناي شديدي قرار داد.

نقل مي كنند در آن زمان برگزاري مجالس عزاداري با محدوديت هاي شديدي از سوي دولت مواجه بود و اگر مأموران دولتي از برگزاري مجلس روضه اي با خبر مي شدند جريمه سنگيني از سخنران و صاحب مجلس مي ستاندند و بقيه شركت كنندگان را هم به مبالغ كم تري جريمه مي كردند و چه بسا پروانه كسب افراد را باطل مي كردند. از همين روست كه بايد از خدا بخواهيم خدمت ها، سوگواري ها و اقدامات ما را در نزد خود قدم راستين قرار دهد و ما را در اين راه ثبات قدم بخشد.

بنده اگر زمان پهلوي اول را درست به ياد نياورم ولي ابتداي بر سر كار آمدنِ حزب بعث را در عراق به خوبي به ياد دارم. در سال 1368 ميلادي وقتي بعثي ها براي بار دوم بر عراق مسلط شدند. آنها در ابتداي كار تا يكي دو سال تمام عزاداري ها را آزاد گذاشتند و حتي نقل شد كه برخي از مسئولان بلندپايه آنان شخصا در مراسم عزاداري شركت

مي كردند ولي بعدها يكي يكي شروع به ممانعت از عزاداري ها كردند و كا را به جايي رساندند كه اگر

كسي پياده به زيارت حضرت سيدالشهداعليها السلام

مي رفت او را مي كشتند و هزاران نفر را بدين شكل به قتل رساندند.

ولي امسال از اين كار عذر خواسته ايد. عرض كرد. بله گفت: چرا؟ مرحوم سيد صالح اين جا هم از اين كه علت نرفتن را بگويد عذر خواست و گفت: شما استاد من هستيد. بنده دست شما را مي بوسم، ولي از من نخواهيد علت را بگويم. چند سالي بنده در منزل ايشان خدمتگزار سيدالشهداعليها السلام بودم، چند سال هم شخص ديگري اين خدمت را انجام دهد. مرحوم صاحب عروه به او فرمودند: من به تو امر مي كنم در خانه او روضه بخواني. سيد صالح عرض كرد: به روي چشم، ولي حال كه امر فرموديد و كار به اين جا رسيد علت را مي گويم. ولي دوست ندارم ديگران بدانند. بنده خودِ آقا سيدالشهداعليها السلام را در عالم خواب ديدم كه به من فرمودند: سيد صالح! در خانه اين شخص منبر نرو! عرضه داشتم به روي چشم، ولي اگر صلاح مي دانيد علتش را هم بيان بفرماييد. حضرت فرمودند: خداي متعال ثروت بسياري به اين شخص عنايت كرده است ولي او با من مثل گدا رفتار مي كند [آن بازاري با اين كه توان مالي بسياري داشت ولي در تهيه مايحتاج مجلس عزداري هميشه در پي اجناس ارزان بود و مثلا ارزان ترين و بي كيفيت ترين انواع برنج و روغن و … را براي مجلس روضه خريداري مي كرد]. مرحوم صاحب عروه با شنيدن اين سخن منقلب شد و فرمود: حال كه چنين است من دستور خود را پس گرفتم. در خانه او منبر نرو.

اين نكته را فراموش نكنيم كه در دستگاه سيدالشهداعليها السلام هر كس بايد به اندازه توش و توان خود گام بردارد و از هر كس

به اندازه توان او انتظار مي رود. ممكن است كسي براي مجلس روضه

خانگي اش برنج نيم دانه و لاشه تهيه كند و حضرت سيدالشهداعليها السلام همان را از او به بهترين نحو بپذيرد و ثبت فرمايد؛ چرا كه بيش از اين مقدار از او برآورده نيست و قدرت ندارد. اصلاً ممكن است جواني همين مقدار هم قدرت نداشته باشد و نتواند مجلس سوگواري برگزار كند ولي اين توان را دارد كه ديگران را به اين مهم تشويق كند و از زبان و ديگر نعمت هاي خداداد خود در راه امام حسينعليها السلام استفاده كند.

سيدالشهداعليها السلام و به همت مؤمنان راه اندازي شود و تمام نقاط جهان را با نام و برنامه ها و آموزه ها و شعائر حسيني پوشش دهد. اين كار شايد يك شبه و به دست يك تن انجام پذير نباشد، ولي اگر مؤمنان همت كنند مي توانيم اميدوار باشيم كه إن شاءالله در سال آينده شاهد حضور دست كم يك شبكه ماهواره اي به نام امام حسينعليها السلام باشيم. بنده اين پيشنهاد را به برخي از افراد كه تصور مي كردم قدرت اين كار را دارند، دادم ولي تا كنون متأسفانه شاهد اين پديده مبارك نبوده ايم. در اين ميان كساني كه قدرت مالي بيشتري دارند مسئوليت سنگين تري متوجه آنان است. حتي افراد ضعيف تر يا جواناني كه هيچ چيز ندارند ولي خدا به آنان زبان و بيان و همت داده است بايد در اين راه تلاش نمايند. مگر انبيا و مراجع تقليد چگونه عمل مي كردند؟ آنها نيز ثروت چنداني در دست نداشتند و ديگران را با زبان تشويق به خير

مي كردند.

بت پرست هستند و نشان هايي كه روي پرچم و پول رايج آنان قرار دارد آشكارا گوياي همين معناست. عده شيعيان هند كم تر از ده درصد است. يعني كساني كه در هند امام حسينعليها السلام را امام معصوم مي دانند اقليتي زير ده درصد را تشكيل مي دهند. ولي با اين حال بيش از پنجاه سال است كه روز عاشورا در هند تعطيل رسمي است. معني اين سخن اين است كه در ميان اين جمعيت يك ميلياردي، حتي گاوپرستان و بت پرستان و ستاره پرستان هم مشمول اين تعطيلي هستند و در روز عاشورا دست از كار مي كشند.

چنين چيزي نتيجه فرهنگ سازي است و با اقدامات فرهنگي و رسانه اي است كه مي توانيم شاهد چنين اقدامات مباركي باشيم.

اساساً امام حسينعليها السلام فقط به شيعيان تعلق ندارد در چهار گوشه جهان بسيارند كساني كه مسلمان هستند و حتي خدا را هم معصوم

نمي دانند(!) اما امام حسينعليها السلام را به عنوان نوه پيغمبر، امامزاده، انسان بزرگ و شخصيت والا قبول دارند. و كتاب هاي بسياري درباره ايشان نوشته اند و احاديث بسياري از ايشان نقل كرده اند.

شايد مقام امام حسينعليها السلام در نزد اين گروه چيزي در حدود مقام حضرت اباالفضل العباسعليها السلام و حضرت فاطمه معصومه سلام الله عليها در نزد ما باشد. به هر حال اين افراد امام حسينعليها السلام را دوست دارند. ولي با اين حال مشاهده مي كنيم كه متأسفانه روز عاشورا در بسياري از كشورهاي اسلامي تعطيل رسمي نيست. چنين كاري نيازمند همت و فرهنگ سازي است. وقتي علاوه بر مجالس عاشوراي شهرهاي قم، تهران، مشهد، عراق و هند، سوگواري هاي مردم استراليا و

افريقا و امريكا و نواحي قطب و كافران هند به وسيله يك شبكه ماهواره اي به مردم دنيا نشان داده شود تأثير بسياري در اين زمينه دارد و موجب تحول فرهنگي مي شود.

چه بسيار كافراني كه در چهار گوشه جهان براي امام حسينعليها السلام روضه مي گيرند، سوگواري مي كنند، شعر مي سرايند و كتاب چاپ مي كنند. كساني كه از هند آمده اند بارها گفته اند حتي شاعران كافر براي امام حسينعليها السلام شعر مي سرايند و ديوان شعر چاپ مي كنند. اين ها نتيجه فرهنگ سازي است. آيا امام حسينعليها السلام نبايد يك شبكه مستقل ماهواره اي داشته باشد؟ اگر جوانان شيعه آستين همت بالا نزنند ديگران اين كار را خواهند كرد و اين افتخار به نام آنان ثبت خواهد شد؛ زيرا كفار هم از آن حضرت استفاده مي كنند و چه بسيار كليميان و مسيحياني كه طي تاريخ در پرتو شمس وجود سيدالشهداعليها السلام مسلمان و شيعه شده اند.

و از بين بردن نشانه هاي [كربلا] بكوشند روز به روز اثر آن پديدارتر و نام آن بلند

آوازه تر مي شود». حضرت در اين جا فقط نفرموده اند اين تلاش هاي نافرجام سودي ندارد بلكه فرموده اند نتيجه عكس دارد و باعث گسترش و افزايش بيش از پيش آن مي شود. تا پنجاه سال قبل شعائر حسيني فقط در ايران و عراق و هند و نقاطي از خاورميانه وجود داشت. اما امروزه در كنار كاخ سفيد و كاخ كرملين، و مناطق نزديك قطب به زبان هاي مختلف عزاداري حضرت اقامه مي شود و روز به روز رو به گسترش است.

نكته اينجاست كه زمامداراني كه مانع اقامه شعائر حسيني مي شوند در كلام رسول خدا «ائمه كفر» نام گرفته اند. پس پهلوي اول كه خود را مسلمان و شيعه مي دانست از ائمه كفر بود. صدام نيز خود را كليمي يا مسيحي نمي دانست و دم از مسلماني مي زد ولي طبق فرمايش رسول خداصلي الله عليه و اله چون در پي زدودن آثار سيدالشهداعليها السلام بود از پيشوايان كفر است، هر چند خود را مسلمان مي ناميد.

همراهي با آنان را هم لازم مي داند. يعني بايد از خدا بخواهيم برايمان قدم صدقي با حسين و ياران حسين كه درود خدا بر آنان باد مقدر فرمايد.

امام حسينعليها السلام دو دسته اصحاب داشتند: يك عده كه ايشان را تنها گذاشتند و عده انگشت شمار ديگري كه تا پاي جان در كنار ايشان ايستادند و به فوز عظيم شهادت دست يافتند. اين كار آنان به قدري مهم است كه خداي متعال از آن ياد مي كند و مي فرمايد: «بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلامُ».

امام حسينعليها السلام به اصحاب بزرگوارشان فرموده بودند كه اين جماعت فقط با من كار دارند و مرا

مي خواهند. لذا هر يك از شما كه با من بماند قطعاً كشته خواهد شد. آن رادمردان با اين كه يقين داشتند امام حسين كشته مي شوند و اگر در كنار حضرت بمانند قطعاً كشته مي شوند در ركاب ايشان ماندند و جانفشاني كردند. به واقع آنها جانشان را فداي حضرت كردند تا ايشان چند ساعتي ديرتر به شهادت برسد و دمي بيشتر بماند.

مرحوم حاج شيخ عبدالكريم حائري مؤسس حوزه علميه قم درباره به تأخير انداختن شهادت امام حسينعليها السلام فرموده بودند «يك قطره از خون كساني چون اباالفضل العباس و علي اكبرعليهما السلام از عالمي با

ارزش تر است ولي ارزش آن را دارد كه ريخته شود تا شهادت امام را به تأخير اندازد؛ چرا كه يك لحظه از لحظات عمر شريف امام حسينعليها السلام از خلقت بالاتر است».

اقدام اين افراد به راستي قدم صدق بود و ما بايد از خدا توفيق همراهي با آنان را بخواهيم و هيچ وقت كار پهلوي اول يا مأمون عباسي را انجام

ندهيم. مأمون هم در ابتدا زيارت قبر اباعبدالله الحسينعليها السلام را آزاد اعلام نمود ولي بعدها جلو اين كار را گرفت.

اراده تكويني خدا بر اين تعلق گرفته است كه نام و ياد حضرت سيدالشهداعليها السلام به رغم همه ممانعت ها و كارشكني ها روز به روز بلندآوازه تر شود. اين مشيت الهي است و كسي نمي تواند مانع آن شود. مهم آن است كه در اين ميانه ما بكوشيم در اين قافله باشيم و به جمع ياران حضرت سيدالشهداعليها السلام بپيونديم و چنين چيزي را صادقانه از خدا بخواهيم.

مراجعه كنيد و ببينيد چه عالمان بزرگواري در اين جنايات به دست وهابي ها به شهادت رسيده اند.

وهابي ها چرا چنين كردند و دست به اين جنايات زدند؟ آنها معتقدند گنبد و بارگاه در زمان پيغمبر نبوده و بدعت است. در حقيقت مشكل آنان يك مشكل علمي و فكري است و از بي سوادي آنان ناشي مي شود. اما ما نبايد مثل آنان بي سواد باشيم. براي روشن شدن موضوع ذكر يك مسئله علمي لازم است:

ما در مسائل علمي يك «عام» داريم و يك «خاص». وقتي پدر كسي به او بگويد: «اين غذا را ميان مردم تقسيم كن» و بعدها اضافه كند كه «به فلاني و فلاني غذا نده» جمله اول «عام» و جمله دوم «خاص» است. در اين مثال پسر بايد به همه غذا بدهد جز كساني كه پدر استثنا كرده است. يعني به اصطلاح خاص، عام را كنار مي زند. اما گاهي عام به قدري قوي است كه خاص را كنار مي زند.

آنها در كتاب هايشان از قول رسول خداصلي الله عليه و اله آورده اند كه وقتي كسي را به خاك مي سپاريد قبر او را بيش از چهار انگشت بالا نياوريد. اين حديث يك بحث علمي گسترده اي را ايجاد كرده است مبني بر اين كه آيا منظور پيغمبر چهار انگشت بسته بوده است يا چهار انگشت باز؟ به عبارت ديگر آيا جايز است ارتفاع قبر را بيش از چهار انگشت بسته ولي كم تر از چهار انگشت باز بالا بياوريم يا خير. اين مسئله در كتاب هاي فقهي مثل حدائق، مستند، جواهر الكلام، موسوعه الفقه و … آمده و ما نيز مانند آنان رواياتي در اين

زمينه داريم. آنها

مي گويند چرا قبر امام حسينعليها السلام بايد ضريح دو متري و گلدسته بيست متري داشته باشد. بايد آن را هم مثل بقيع خراب كنيم و حداكثر چهار انگشت قرار دهيم و جلو بدعت شما شيعيان را بگيريم.

در پاسخ به اين شبهه ساده انديشانه وهابيان

مي گوييم: خداي متعال در قرآن كريم فرموده است: «وَمَن يُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَي الْقُلُوبِ؛ هر كس شعائر الهي را بزرگ بدارد اين كار نشانه پرهيزگاري دل هاست».

خداي متعال لذا شعائرالهي را ستوده و آن را نشانه تقواي قلبي دانسته است ولي مصاديق شعائرالهي را بيان نفرموده و نگفته است شعائر الهي كدام است. درست مثل اين كه فرموده است با خاك تيمم كنيد و با آب وضو بگيريد ولي نفرموده است خاك چيست يا آب چيست. لذا هر چيزي كه اسم آن آب باشد (البته آب مطلق، نه مضاف) مي توان با آن وضو گرفت.

در اين جا هم خدا ما را به تعظيم شعائر فرمان داده است ولي نفرموده تعظيم شعائر كدام است. هر چه عرفاً شعائر باشد تعظيم آن مورد پسند خداست و اين حكم عام آن قدر نيرومند است كه آن مسئله چهار انگشت بالا آوردنِ قبر را كنار مي زند. بله، بالا آوردن قبر افراد عادي و درست كردن گنبد و بارگاه براي آنان حتي اگر مؤمن باشند از شعائر نيست. ولي درست كردن گنبد و بارگاه براي امام حسينعليها السلام شعار اسلام است. لباس مشكي بر تن كردن و سياه پوش كردن كوي و برزن در عزاي سالار شهيدان هم مشمول همين حكم است. ما روايت داريم كه پوشيدن لباس مشكي مكروه است ولي

اين كار اگر براي امام حسينعليها السلام باشد نه تنها مكروه نيست بلكه مستحب است و نماز خواندن با آن فضيلت افزون تري دارد. به عبارت ديگر اگر ما در ماه ذي الحجه با لباس مشكي نماز بخوانيم از فضيلت نمازمان مي كاهد ولي اگر در محرم براي امام حسينعليها السلام لباس مشكي بر تن كنيم نماز خواندن با آن فضيلت نماز را دو چندان مي كند. علت اين امر آن است كه لباس مشكي شعار و نشانه عزاي سيدالشهداعليها السلام است. وقتي بيگانه اي در ايام محرم الحرام وارد شهرهاي ما شود و ببيند در و ديوار را با پارچه سياه پوشانده اند و علم هاي سياه بر در خانه ها آويخته اند، و پرس و جو كند، در خواهد يافت كه ما امام حسينعليها السلام را تعظيم و تجليل مي كنيم. هر چيزي از اين قبيل باشد مصداق تعظيم شعائر و مستحب است و لذا نشانه تقواي قلوب مي باشد. علت و ملاك اين مسئله قوي تر از حكم چهار انگشت قبر است و آن را كنار

مي نهد. ميان مشكي پوشيدن براي امام حسينعليها السلام و قبه و بارگاه درست كردن براي ايشان هيچ فرق وجود ندارد و هر دو تعظيم شعائر و از تقواي قلوب است.

ما هم مي دانيم چنين گنبد و بارگاه هايي در زمان پيغمبر نبوده است ولي نه تنها بدعت نيست بلكه عين دين و ديانت است. چنين سست مغزاني فكر مي كنند بارگاه مقدس حضرت سيدالشهداعليها السلام بدعت است!! آيا بايد آستانِ مقدس حضرت ثامن الحجج را فقط چهار انگشت بالا بياوريم تا بدعت نباشد؟! به راستي كه برخي از افراد فرسنگ ها از حقيقت دورند

و نمي دانند و يا نمي خواهند بدانند …

عده اي از اين افراد به زيارت عاشورا اشكال

مي كنند، اما همين اشكالي كه اين بي خبران ادعا مي كنند، بايد عين همان را در زيارت وارث، زيارت ناحيه، زيارت غديريه، دعاي ندبه، عزاداري ها و هزاران چيز ديگر هم ادعا كنند. ولي اين افراد جرأت اين كار را ندارند و يكي يكي و آرام آرام شروع به تشكيك در باورها و متون مقدس

مي كنند. پهلوي و صدام هم قدم به قدم و يكي يكي اقدام كردند. زيرا معمولا هيچ كس نيست كه مثل وهابي هاي سبك مغز يكدفعه همه چيز را از اساس منكر شود و بدعت بخواند.

چنين اشكالاتي را طي هزار سال هيچ يك از علما مطرح نكرده اند و ناداناني كه اين شبهات وهابي ها را مي پراكنند بايد اين قدر جرأت داشته باشند كه يك بار پرده از چهره خود بردارند.

من از جوانان مؤمن استدعا مي كنم كه خودشان هم اندكي در پي اين مسائل باشند و در اين باره مطالعه و پي جويي كنند.

از خداي متعال مي خواهم در مسير اهل بيتعليهم السلام به همه ما ثبات قدم و قدم صدق عنايت فرمايد.

وصلي الله علي محمد وآله الطاهرين

. اين گفتار در شام غريبان حسيني 1430 (18دي ماه1387) در جمع شمار فراواني از دستجات عزاداري و سوگواران حسيني ايراد گرديده است.

منت نهادند كه ما مي خواستيم سال 67 كودتا كنيم ولي چون ديديم مسلمانان گرفتار غصب قدس هستند اين كار را يك سال به تأخير انداختيم.

. بنده بارها اين نكته را يادآوري كرده ام كه خواب غيرمعصوم حجت نيست، مگر اين كه با آيات و روايات يا واقع خارجي مطابقت داشته باشد. مثلاً اگر شخصي خواب ديد فلان شخص بچه دار شد و فرداي آن روز خدا فرزندي به آن شخص داد، اين خواب رؤياي صادقه است چون با واقع خارجي مطابقت دارد. هم چنين اگر كسي خواب ديد سلمان در بهشت، يا شمر در جهنم است اين رؤياي صادقه است، چون با موازين شرعي و روايات مطابق است.

. حج (22)، آيه 32.