عنوان : مهدي هاي جعلي
صاحب محتوا : موسسه فرهنگي و اطلاع رساني تبيان
توصيفگر : بدعت مذموم
بهاييت
مهدويت امام مهدي ( ع )
وضعيت نشر : قم: موسسه فرهنگي و اطلاع رساني تبيان، 1387
يادداشت : ,ملزومات سيستم: ويندوز 98+ ؛ با پشتيباني متون عربي؛ + IE6
شيوه دسترسي: شبكه جهاني وبعنوان از روي صفحه نمايش عنوانداده هاي الكترونيكي
شناسه : oai:tebyan.net/7158
تاريخ ايجاد ركورد : 1387/12/15
تاريخ تغيير ركورد : 1387/12/15
تاريخ ثبت : 1389/6/28

اعتقاد و باور به حضرت مهدي «عليه السلام» از زمان رسول بزرگوار اسلام «صلي الله عليه و آله» و ائمه طاهرين پس از آن بزرگوار، نزد تمام مسلمانان مسأله اي ثابت و مسلم بوده است. در ابتدا برخي از آيات قرآن كريم كه به حضرت مهدي «عليه السلام» تأويل گرديده اند، و نيز بشارت هاي نبوي و احاديث علوي و اخبار ائمه اهل البيت «عليهم السلام» گذشت. ديديم كه آن آيات و احاديث به ظهور حضرت مهدي «عليه السلام» ناطق بوده و به جلالت قدر و بلندمرتبگي آن بزرگوار تصريح نموده اند ؛ آنگونه كه در تاريخ اسلام از حيث توانائي ها و نفوذ قدرت و تسلّط بر كره زمين و ديگر اموري كه در قسمت هاي مختلف كتاب خوانديم، شخصيّتي ديگر نتوانيم يافت اين حقيقت نزد مسلمانان مشهور و معروف بود ؛ چرا كه احاديث وارده در اين مورد بسيارند و احدي را اين جرأت نبود كه چنين حقيقتي را در هيچ زماني تكذيب نمايد. بر مبناي چنين اعتقاد و حقيقت مسلّمي در طول قرون، افرادي پديد آمده اند كه مقام مهدويت به آنان نسبت داده شده و يا افرادي كه فريب نفس خورده و ادّعاي مهدويت را به دروغ يدك كشيده اند. مورّخان تعداد اينگونه افراد را حدود 50 نفر ذكر نموده اند. لازم به يادآوري است كه برخي از اينان مجهول النّسب و مجهول الهويّه و فاقد وِجْهِه و دين و مذهب بودند و برخي ديگر چنان اعمال غير عاقلانه اي مرتكب گرديده اند كه به كارهاي ديوانگان شباهت داشته است. عدّه اي از آنان با همراهان و پيروان در همان ابتداي دعوت هلاك و نامشان از صفحه وجود زائل شده اند و اثري از آنان باقي نمانده است. برخي از آنان هم از دنيا رفته اند و فقط نامشان باقي مانده است. لازم به ذكر است كه مي توانيم اين افراد را به سه دسته تقسيم نمائيم: 1- كساني كه منسوب به مهدويّت اند. 2- آنانكه به انگيزه رياست طلبي و مقام، ادّعاي مهدويّت نموده اند. 3- مدعيّان به تحريك استعمار و فرمان استعمارگران.

در تاريخ مي توان افرادي را يافت كه پيروان و يارانشان درباره آنان ادعاي مهدويت نموده و اين انگيزه در آن روزها در بين مردم منتشر گرديده است. دقيقاً نمي دانيم كه چرا آنان در برابر اين نسبت ـ كه به آنان داده مي شد ـ ساكت مانده بودند. ناگفته نماند كه پيروان اين افراد سعي مي كردند تا احاديثي را كه درباره حضرت مهدي «عليه السلام» وارد گرديده بود بر ايشان تطبيق دهند. در زير نمونه هائي از اين تطبيق ها ذكر مي شود: 1- در احاديث وارده از رسول اكرم «صلي الله عليه و آله» آمده است: «نام مهدي، نام من است.» بر اين اساس ياران و پيروان «مختار بن أبي عبيده ثقفي» مهدويت را به محمد فرزند اميرالمؤمنين معروف به «محمد بن حنفيّه» نسبت و حديث مذكور را به وي تطبيق دادند. مناسبت دارد كه گفته شاعر را در اينجا عنوان نمائيم كه گويد: «به آنكس كه مدّعي رتبه اي در علم است بگو: مطلبي را حفظ كردي، امّا مطالب فراواني را فراموش كردي .» 2- در احاديث نقل شده از رسول خدا «صلي الله عليه و آله» آمده: «مهدي از فرزندان حسين است. با شمشير خروج مي نمايد. و فرزند سبيّه ـ يا مَسْبيّه (زن اسير شده) ـ است .» [1] . هنگامي كه زيد بن علي بن الحسين «عليه السلام» نهضت كرد، پيروانش ادّعا نمودند كه وي مهدي است: زيرا فرزندان امام حسين «عليه السلام» بوده و قيام به شمشير نموده است. مادرش نيز سبيّه است. ولي پيروان زيد احاديث فراوان ديگري را كه از رسول خدا «صلي الله عليه و آله» وارد شده به دست فراموشي سپرده بودند ؛ از جمله: «ائمه پس از من دوازده نفرند ؛ نه نفر از صلب حسينند و نهمين آنان قائم آنان است.» مي دانيم كه زيد، نفر نهم از صلب امام حسين «عليه السلام» نبود ولي پيروان زيد اين ادّعا را نمودند تا دلها را جلب نموده به اغراض نفساني خود جامه عمل بپوشانند. وقتي كه زيد شهيد شد و سالياني بر سر دار ماند، حكم بن عيّاش شاعر اموي در ضمن ابياتي درباره او چنين سرود: «ما زيد را بر تنه درخت خرما به دار كشيديم. نديده ايم كه مهدي اي بر تنه درخت به دار رود.» ببينيد اين كينه توز بدگو چگونه از به دار كشيدن زيد بن علي بن الحسين بدگوئي كرده مهدويّت را به باد تمسخر مي گيرد؟! 3- سالياني پس از قيام «زيد بن علي»، محمد بن عبدالله ـ معروف به محض ـ فرزند حسن مثني فرزند امام حسن مجتبي «عليه السلام» متولّد گرديد. فرصت طلبان و هوي پرستان اين فرصت را غنيمت شمرده نسبت مهدويّت را طبق اين حديث ضعيف ساختگي منسوب به رسول اكرم «صلي الله عليه و آله» بر وي تطبيق دادند: «مهدي... اسم پدرش اسم پدر من است.» در اوائل كتاب گفتيم كه اين حديث مخالف صدها حديثي است كه درباره نام پدر حضرت مهدي «عليه السلام» وارد شده كه نام پدر ايشان امام حسن عسكري «عليه السلام» است ؛ جز آنكه فرصت طلبان اين حديث ساختگي را بر «محمد بن عبدالله محض» منطبق نموده وي را نفس زكيّه ناميدند. برخي از مردم نيز با وي بيعت نمودند و خنده آور آنكه پدر وي عبدالله نيز با وي ـ به عنوان اينكه مهدي است ـ بيعت نمود.

كساني كه ادعاي مهدويت را به انگيزه حبّ رياست و عوام فريبي و جلب دلها و كسب قدرت و عظمت علم كردند، افراد زيادي هستند ؛ از آن جمله مهدي عباسي است كه پدرش منصور دوانيقي ادعا كرد پسرش همان مهدي است ؛ با علم به آنكه منصور قبل از اين ادعا با «محمد بن عبدالله محض» ـ كه وي را به مهدويّت منسوب نموده بودند ـ به عنوان مهدي بيعت نموده بود! اين رسوائيها و بازيهاي با عقائد را ـ كه بر اساس هواهاي شخصي و شرايط زماني انجام مي پذيرد ـ بنگريد ! به همين ترتيب و در فواصل زماني اين تفكّر ظاهر مي گرديد و بر اساس آراء و خواهشها و هواهاي نفساني در اين و آن تجسم مي يافت. شگفتي من هرگز از بي شرمي و بي خردي اين مدعيان مهدويت پايان نمي پذيرد ! چگونه آنان به چنين دروغ رسواكننده و پستي تن مي دادند ؟! حال آنكه خود مي دانستند كه در ادّعاي خويش دروغگويند ؛ زيرا حضرت مهدي «عليه السلام» يعني آن كس كه رسول خدا و ائمه طاهرين «عليهم السلام» به وي بشارت داده اند ـ داراي صفاتي خاص و خصوصيات و امتيازاتي كه فقط براي شخص آن بزرگوار معيّن و تصريح گرديده است. مشهور ترين اين صفات آن است وي زمين را از داد و عدل آكنده مي سازد ؛ پس از آنكه از ظلم و جور پر شده باشد. آيا هيچ كس از مدّعيان را اين توان بود كه ذرّه اي از ظلم و جور منتشر شده در اجتماعات بشري را رفع نمايد؟! عجيب تر از اين دروغگويان، كساني هستند كه ادّعاي اين دروغگويان را پذيرفته به آنان ايمان آوردند و خرافه هاي آنان را پذيرفتند ؛ با علم به آنكه احاديث شريفه بر آنان منطبق نمي شود و اگر آن احاديث بر مطلبي دلالت نمايند، بيخردي و بي اعتقادي اين پيروان كژانديش دلالت مي كند ؛ يعني پيرواني كه با صداي هر آواگري جذب شده با هر بادي اين سو و آن سو مي روند.

آنان اند كه ادّعاي مهدويت را، با نقشه چيني هاي استعمار و برنامه ريزي هاي استعمارگران، ظاهر ساختند. در زير به تعدادي از آنان اشاره مي شود: استعمار نقشه هاي فراواني را براي ضربه زدن به اسلام و وحدت كلمه آنان طراحي نمود تا به اهداف استعماري خود جامه تحقّق بپوشاند. اين هدف عبارت بود از: «تفرقه بيفكن و حكومت كن.» از اين نقشه هاي جهنّمي ـ كه در اين زمينه مي توان ذكر نمود ـ ساختن مذاهب فراوان در ميان مسلمانان و بازي كردن با اعتقادات ديني بود براي آنكه در آنها ايجاد سستي نموده دلها و فكرها را مشكوك و مردّد سازند. از جمله تمهيدات استعمار، استفاده از انديشه مهدويت بود. برخي از افراد را نيز براي اين منظور تربيت نمود و به آنان فرمان داد كه ادّعاي مهدويت نمايند و در اين مسير آنان را با مال و ديگر امور ياري نمود. در اينجا تنها به ذكر يك نمونه از مدّعيان مهدويت به فرمان و نقشه چيني هاي استعمارگران اكتفا مي نمائيم.

در سال 1834 ميلادي جاسوسي روسي به ايران آمد. او نقشه اي شيطاني و پليد براي اسلام و مسلمانان به همراه آورده بود. اين جاسوس روسي توانست نقش بزرگي در سياست ايران آن روز بازي كند. پس از مدتي به سوي عراق رفت و خويشتن را شيخ عيسي لنكراني ناميد ؛ حال آنكه نام واقعيش كينياز دالگوركي بود. وي لباس روحانيّت به تن كرد. در درس سيّد كاظم رشتي در شهر مقدس كربلا حاضر مي شد. در آنجا با مردي كه نامش علي محمّد بود ـ و بعدها به باب معروف گرديد ـ برخورد كرد. او نزد سيّد كاظم رشتي درس مي خواند. علي محمّد، حشيش استفاده مي كرد. جاسوس روسي توانست بين خود و بين علي محمد رابطه دوستي محكمي به وجود آورد. در يكي از شبها و در همان وقتي كه علي محمد برحسب عادت حشيش استعمال نموده بود، جاسوس روسي فرصت را غنيمت شمرد و وي را با كمال خضوع و احترام مخاطب قرارداد چنين گفت: «اي صاحب الزمان، بر من رحم كن... تو قطعاً صاحب الزماني.» با وجود آنكه به خاطر استفاده از حشيش مشاعر خويش را نسبتاً از دست داده بود ولي اين خطاب را از خود رد كرده و تلاش كرد كه اين نسبت را نفي نمايد ؛ اما جاسوس روسي بر اين معني و نسبت اصرار ورزيد و سخن خود را تكرار نمود و با تلقينات فراوان به وي القاء نمود كه او مهدي صاحب الزمان است. هر هنگام كه علي محمد حشيش استعمال مي نمود جاسوس روسي فرصت را براي تلقين و القاء در وي غنيمت مي شمرد و از وي سؤالات ساده اي مي كرد و علي محمد نيز به وي پاسخ هاي كودكانه مي داد و جاسوس روسي نيز شگفتي و خوش وقتي خود را از اين پاسخها آشكار مي ساخت. در روزي از روزها جاسوس روسي شيشه شرابي براي وي از بغداد خريد و به او تعارف كرد. باب از نوشيدن آن خودداري ننمود. وقتي كه نوشيد و عقل و خردش ذائل شد، جاسوس شروع به تلقين به وي نمود كه او امام مهدي صاحب الزمان است. علي محمد نيز سخن جاسوس روسي را پذيرفته معتقد گرديد كه حضرت مهدي «عليه السلام» است ولي از اينكه اين امر را اظهار نمايد مي ترسيد و بر اين ادعا نيز تصريح مي نمود.. جز آنكه جاسوس روسي وي را بر اظهار اين ادعا، تشجيع نموده مال فراواني به او وعده مي داد. سرانجام علي محمد از شهر مقدس كربلا به بصره سفر كرد و از آنجا به بوشهر. در آنجا مدّعي بابيّت حضرت مهدي «عليه السلام» شد ؛ يعني ادعا نمود كه نايب خاص امام مهدي «عليه السلام» است ؛ ولي جاسوس روسي به اين ادّعا راضي نشد ؛ بلكه به وي نوشت: «تو صاحب الامر و امام عصر هستي.» سپس جاسوس روسي در كربلا انتشار داد كه علي محمد همان صاحب الزمان است كه در بوشهر آشكار گرديده است. مردم نيز گروهي تصديق و عده اي وي را تكذيب نمودند. كساني كه علي محمد حشيشي و شرابخوار را مي شناختند، از اين شايعات مي خنديدند. برخي افراد احمق وساده اين خبر را تصديق نمودند. پس از آنكه جاسوس روسي به اين اعمال شيطاني دست يازيد، به عنوان سفير روسيه در تهران تعيين گرديد. آنگاه شوكت وي تقويت شد و امكاناتش زيادتر گرديد و ميدان عمل در برابرش وسيع تر ؛ لذا فرصت را بيش از گذشته غنيمت شمرد. اين جاسوس در تهران افرادي از همفكرانش را تحت تعليم جاسوسي قرار داد تا وجدان و اعتقاد خويش را به وي فروخته در اختيار او قرار گرفتند و سرسپرده وي گرديدند ؛ از جمله دو برادر به نام هاي حسينعلي معروف به بهاء و ميرزا يحيي معروف به صبح ازل بودند. اين دو برادر، نقش بزرگي در پياده كردن نقشه هاي اين جاسوس خبيث بازي كردند. پس از دو ماه علي محمد از شهر بوشهر خارج گرديد و به سوي شيراز رفت. از هرجا كه گذشت و در طول مسير، خود را نائب خاص حضرت مهدي «عليه السلام» معرفي نمود. در شيراز ادعا كرد كه او حضرت مهدي صاحب الزمان است لذا برخي از افراد فرومايه ـ كه اعتقادي به مبدأ و دين نداشتند ـ گردش جمع گرديدند. وقتي كه علماء شيراز از ورود اين شيطان رانده شده آگاه گرديدند برخي از افراد مورد اعتماد را به مجلس وي فرستادند تا اين خبر را تحقيق نمايند. آن معتمدان توانستند كه در برابر وي به محبت و بزرگداشتش تظاهر نمايند تا آنكه علي محمد از آنان كاملاً مطمئن گرديد و صراحتاً عنوان كرد كه وي حضرت مهدي «عليه السلام» است و برخي از خرافات و امور باطلي را كه معتقد بود براي آنان آشكار ساخت. لذا دانشمندان از آنچه كه اين منحرف گمراه در اندرون خويش داشت آگاهي يافتند. در اينجا بود كه علماء در برابر او بپاخاستند و نزديكان و خانواده او نيز اقدام كرده وي را از منزلش بيرون كردند و دستگيرش نموده براي محاكمه اش بردند. پس وي را به كتك خوردن و زندان محكوم نمودند. مدتي طولاني در زندان باقي ماند. سپس آزادش كردند. از شيراز به سوي اصفهان آمد. در اين هنگام جاسوس روسي نامه اي به والي اصفهان نوشت و در آن نامه وي را به احترام و تكريم علي محمد باب و حفظ حيات وي سفارش نمود. [2] اما والي اصفهان همان روزها از دنيا رفت. پس از وي امام ساختگي دستگير و تحت الحفظ به تهران فرستاده شد. جاسوس روسي به دوستان خود ـ كه ذكرشان در سابق گذشت ـ اشاره كرد كه بين مردم سر و صدا به راه انداخته به مردم بگويند: حضرت مهدي را در بند انداخته اند! سپس حكومت وقت علي محمد را تحت الحفظ به قزوين و سپس به تبريز و بعد به ماكو فرستاد ولي دوستان جاسوس روسي شروع به تحريكات بر ضد حكومت آن زمان نمودند و خبر را در برخي از شهرهاي ايران منتشر ساختند. پس از آن برخي مزدوران ـ كه جاسوس روسي آنان را به وسيله پول خريده بود ـ شروع به بانگ و فرياد در برابر حكومت نمودند. سرانجام شاه [3] به احضار علي محمد و محاكمه او با حضور عالمان و فقيهان فرمان داد. مجلسي منعقد شد و بين آنان و علي محمد بحث و مناقشه درگرفت كه نهايتاً به توبه علي محمد باب بر دست علماء و استغفار وي از گناهانش انجاميد. جاسوس روس ترسيد كه نقشه اش كشف شود ؛ لذا تلاش نمود تا با كشتن علي محمد بر اقدامات نادرست روسي خود كه انجام داده بود سرپوش نهد. در آن روزها شاه به قتل رسيد و پس از او ناصرالدين شاه، جانشينش شد. او به كشتن علي محمد و دارزدن وي فرمان داد و حكم اعدام در مورد وي جاري گرديد. اما ميرزا حسينعلي و دوستانش به امر جاسوس روس به بغداد رفتند ؛ چرا كه حكومت در صدد بود كه آنان را نيز جزا دهد و اگر تلاشهاي فراوان جاسوس و كارمندان سفارت روسيه نبود آنان را گرفته مجازات مي نمودند. تعليمات جاسوس روسي پس از قتل علي محمد به ميرزا حسينعلي مأموريت داد كه برادر خود ميرزا يحيي را اينگونه معرفي كند: «او كسي است كه خداوند در آخرالزمان ظاهرش مي فرمايد.» جاسوس روس در راه انتشار اين دعوت پول فراواني به آنان پرداخت. آنان نيز شروع به دعوت اين فرقه ساختگي نمودند و برخي از نادانان نيز ادعاي آنان را پاسخ مثبت دادند ؛ كساني كه در زندگي هدف و مسير مشخصي ندارند. در اين هنگام امپراطوري عثماني فرمان داد اين گروه فاسد را از بغداد به اسلامبول تركيه و سپس به آدرنه تبعيد نمايند. تعليمات بهائيت در سفارت روسيه در تهران تنظيم گرديده به سوي حسينعلي فرستاده مي شد و بين پيروان وي پخش مي گرديد. سرانجام اختلاف و نزاع بين حسينعلي و برادرش يحيي واقع گرديد. لذا يحيي به قبرس رفت. در آنجا ازدواج كرد و خود را «صبح ازل» ناميد. امّا حسينعلي و يارانش به شهر عكا ـ در فلسطين ـ تبعيد گرديدند و با بخشش مال فراوان تلاش و سعي را براي انتشار اين فرقه خرافي در ايران و فلسطين انجام دادند. حسينعلي براي خويشتن لقب «بهاء» را برگزيد ؛ لذا ياران و پيروانش به نام «بهائيان» معروف شدند. لازم به ذكر است كه بهائيت از نظر اصول و فروع از اسلام جدا است. بهائيان خود را مسلمان نمي شمرند بلكه خويش را پيروان آيين ديگري به نام «بهائيت» مي دانند. اين حزب سياسي ـ كه به لباس دين درآمده است ـ در برخي از كشورهاي اسلامي و غربي منتشر گرديد و آمريكا و روسيه در نشر و ترويج اين دين خرافي به زيان اسلام و مسلمانان متحد گرديدند. لذا مي بينيم كه بهائيت و بهائيان در هر نقطه اي از جهان كه امريكا نفوذ دارد ديده مي شود و در هر نقطه از كشورهاي اسلامي كه نفوذ امريكا كم مي شود بهائيت نيز كم مي شود. آنچه گذشت خلاصه اي از تاريخ باب و بهائيت و بهائيان بود كه ما به مناسبت نقل كرديم. تاريخ آنان اين مقدار خلاصه نمي شود ؛ چرا كه تاريخ اين حزب، آكنده از پستي ها و زشتي هايي است كه از شنيدن آن بر چهره انسانيت عرق شرم مي نشيند. [4] .

مدعيان دروغين ديگر نيز ادّعاي مهدويّت داشته اند كه نمي دانيم از كداميك از اقسام سه گانه اي كه نام برديم مي باشند. اينك نام برخي از آنان: 1- عبيدالله المهدي بن محمد حبيب بن الامام جعفرالصّادق «عليه السلام»: او مؤسس دولت فاطمي در كشور مغرب بود كه از مصر شروع مي شد و به مغرب دور ختم مي شد. 2- محمد بن عبدالله بن تومرت علوي حسني: او به مهدي هَرَعي معروف بود. اصل وي از كوه سوس در دورترين شهرهاي مراكش بود. دولتي عظيم را در اوائل قرن ششم هجري تأسيس نمود. به هنگام وفات فردي به نام عبدالمؤمن را جانشين خود معرّفي نمود. او نيز به جاي محمدبن عبدالله نشست و دولتي را ـ كه به نام دولت عبدالمؤمن معروف شد ـ پايه گذاري نمود. 3- عباس فاطمي: در مغربِ دور در آخر سدة هفت قمري ظاهر گرديد و ادّعاي مهدويّت نمود. 4- سيّد احمد: در يكي از شهرهاي هند در سال 1243 ق ظاهر گرديد. 5- محمد بن علي بن محمد سنوسي: در الجزائر در كوه سنوس در حدود سال 1211 متولد شد. مذهبي را تأسيس نمود و در ليبي سكني گزيد. پسرش جانشين وي شد. 6- غلام احمد قادياني: در حدود سال 1249 ه.ق. در قاديان از شهرهاي پنجاب پاكستان متولّد گرديد. پيروانش در شهر وي و منطقه پنجاب و كشمير و بمبئي و ديگر شهرهاي هند و شهرهاي عربي و زنگبار زياد شدند. 7- محمد احمد مهدي سوداني: به وي متمهدي گفته مي شود. او ادّعا نمود كه امام دوازدهم است كه قبلاً يكبار ديگر هم ظهور نموده است. وي اهالي تحت ستم سودان را به ظهور مهدي منتظر بشارت مي داد كه آنان را از پرداخت مالياتي كه دولت آن روز سودان از آنان مي گرفت نجات مي بخشد. لذا اسم حضرت مهدي منتظر «عليه السلام» را در اجتماعات پخش مي نمود. روزي از وي پرسيدند: شايد تو خود مهدي منتظر باشي؟ وي پاسخ داد: آري... من همون هستم. سپس شروع به پخش تعاليم خود نمود. خبر وي در خارطوم و اطرافش پخش شد، قبائل بقّاره وي را پذيرفتند. با انگليس جنگيد و پيروز گرديد. وي در اثر تب حدود سال 1308 هجري قمري از دنيا رفت. آري... هر كدام از اينان شرح حال مفصّلي دارد و ما به خاطر رعايت اختصار به همين اندك اكتفا نموديم. خلاصه كلام آنكه، ادعاي مهدويت بازيچه اي در دست فرصت طلبان گرديد كه تلاش مي كردند به هر وسيله ممكن به اهداف شخصي خود و يا اهداف استعماري دست بيابند. درست است كه بگوئيم اين كساني كه ادّعاي مهدويّت نمودند، مرتكب گناهي غير قابل بخشايش گرديدند چرا كه آنان با اعتقادات مردم بازي كرده خواستند كه باطل را زنده كنند و حق را بميرانند و آبروي شيعه و تشيع را نيز لكه دار كنند و بين پيروان ائمه اهل البيت «عليهم السلام» جدائي ايجاد نموده راه را براي هر مخالف و ريشخند كننده و دشمني بازنمايند تا آنچه را كه مي خواهند بنويسند و بگويند. گمراه نمودن مردم و از طريق مستقيم منحرف كردن و به مذهبهاي ساختگي رسوا كشاندن ايشان را به همه اينها بيفزاييد.

از عجائب روزگار آنكه تعدادي از ياران حضرت هادي و حضرت عسكري عليهم السلام براي خويشتن سرنوشت بدي را انتخاب نموده از راه مستقيم منحرف گرديدند، با آنكه سوابق درخشاني داشتند و مكرر به ملاقات و زيارت حضرات عسكريين عليهم السلام مشرف گرديده بودند و ارتباطشان با آن دو بزرگوار شديد بود و احاديث زيادي از آن دو امام مي شنيدند، حتي برخي از آنان كتابهائي تاليف نموده در آن كتابها احاديثي را كه از آن دو امام و يا از يكي از آنان شنيده بودند ثبت كرده اند. ما انگيزه و علتي براي انحراف آنان جز تأمين منافع شخصي نمي شناسيم و جز طمع در اموال - همان حقوق شرعيه اي كه شيعه آنها را به نواب اربعه حضرت مهدي عليه السلام مي داد - و نيز رياست دوستي و شهرت طلبي و آنگاه، بااستفاده از آن مقام، تسلط بر تمام منافع شيعه و تبعيت از هواي نفس كه انسان را از حق باز مي دارد. سرانجام كار آنان اين شد كه لعنت حضرت مهدي عليه السلام شامل حال آنان گرديد، لعنتي كه اندام از شدتش به رعشه در مي آيد و قلب از غلظتش مي لرزد. طبيعي است كه آن دروغگويان، مشكلات فراوان عقيدتي و اجتماعي را در جامعة شيعه ايجاد نموده بودند، مضافاً بر آنكه افكار نواب حقيقتي را به خود مشغول مي داشتند، چرا كه وقتي يك فرد منحرف العقيده دعوي وكالت و يا نيابت از طرف حضرت مهدي عليه السلام نمايد، اين ادعا اولا باعث زشت جلوه دادن مسير امام مي گردد، و ثانياً موجب رقابت او با نائب واقعي خواهد شد. اين مشكلي است كه سكوت كردن در برابرش صحيح نمي بود و مي بايست در تدارك مطلب و كشف حقيقت و برداشتن نقاب از چهره حق و رسوا كردن مدعي دروغگو بود.

ابو محمد شريعي از ياران امام هادي و امام عسكري عليهم السلام بود و به دروغ ادعا نمود كه نائب حضرت حجت عليه السلام مي باشد، در حالي كه هيچگونه صلاحيتي براي اين منصب نداشت و بر خداي تعالي دروغ بست. او اموري را به ائمه نسبت مي داد كه در شأن آنان نبود و آن بزرگواران از آن امور و نسبت ها بيزار بودند. آنگاه از وي كفر و الحادي ظاهر گرديد و از حضرت ولي عصر ارواحنا فداه توقيعي بر دست نائب سوم جناب حسين بن روح نوبختي شرف صدور يافت كه در آن وي را لعنت فرمود و از او بيزاري جسته بودند. شيعيان نيز وي را لعنت كرده از او بيزاري جستند.

از ياران حضرت امام حسن عسكري عليه السلام بود. هنگامي كه حضرتش از دنيا رفتند به دروغ و تزوير ادعا كرد كه نائب امام عصر عليه السلام است، ولي خداي تعالي - آنگاه كه از او عقيده الحاد ظاهر گرديد - رسوايش ساخت. نائب دوم، جناب محمد بن عثمان او را لعن نموده از وي بيزاري جستند. اين ملعون مدعي خدايي حضرات امامان هادي و عسكري عليهم السلام بود و ادعا مي نمود كه پيامبري است كه ازسوي حضرت هادي عليه السلام برگزيده و فرستاده شده است ! وي تناسخ را معتقد بود و به مباح بودن زناشوئي با محارم و همچنين لواط فتوي مي داد. مي گفت كه اين عمل براي فاعل از جمله لذات و شهوت ها محسوب شده براي مفعول نيز وسيله تواضع و فروتني است. يكبار ديدند كه غلامش بر پشت او بود. وقتي وي را در اين عمل شنيع مورد سرزنش قرار دادند، اظهار داشت كه اين عمل از لذات است و از سوئي ديگر نشانه تواضع و از بين رفتن تكبر و خودخواهي است. ما به ذكر همين مقدار از اعمال شرم آور - كه صحنه زندگي اين مرد را سياه نموده از خبث باطن وي و انحراف و سوء عاقبتش حكايت مي كند - بسنده مي نمائيم.

به «عبرتا» منسوب است كه آبادي بزرگي در حوالي نهروان بين بغداد و واسط است. او را از ياران حضرت هادي عليه السلام و برخي از ياران حضرت عسكري عليه السلام دانسته اند و به هر حال اين مرد، معروف و مشهور به غلو و لعن شده است. در اوائل امر از ياران مورد اعتماد حضرت عسكري عليه السلام و نزديكان آن حضرت به شمار مي رفت. وي كسي بود كه از ائمه احاديث را نقل نمي نمود و پنجاه و چهاربار نيز حج به جا آورده بود كه از ناحيه حضرت عسكري عليه السلام درباره وي نكوهش فراواني وارد شد. حتي درمورد او فرمودند: «از اين صوفي متظاهر بپرهيزيد.» لازم به ذكر است كه دقيقاً نمي دانيم اين توقيع از حضرت عسكري عليه السلام درباره وي نازل گرديده است و يا از فرزندان بزرگوار آن امام يعني حضرت مهدي عليه السلام. ابن هلال در زمان نائب دوم جناب محمد بن عثمان مي زيست. ولي نيابت آن بزرگوار را منكر گرديد و بر اين انكار اصرار نيز مي ورزيد. پي توقيعي از ناحيه حضرت مهدي عليه السلام دائر بر لعن و برائت از وي صادر گرديد. از اين پس بود كه وي به صورت مردي ناصبي و دشمن در آمد. لذا شيعه نيز او را لعنت نموده از او بيزاري جستند. پس از هلاكت عبرتائي، توقيعي ديگر از ناحيه مقدس امام عصر عليه السلام شرف صدور يافت كه شامل بدگوئي و اعلان بيزاري فزونتر بود. علت آن نيز - چنانكه گفته اند - اين بود كه برخي از افراد شيعه آنچه را كه در نكوهش عبرتائي وارد گرديده بود انكار نموده بودند. لذا از قاسم بن علا - كه از وكلاء حضرت مهدي عليه السلام بود -خواستند كه نامه اي به محضر امام عليه السلام نوشته درستي خبر انحراف وي را مؤكداً از حضرتش جويا شود و استفسار موضوع نمايد تا دلها را آرام سازد. پاسخي كه از ناحيه مقدسه صادر شد اين بود كه فرمودند: «...امر ما درباره آن متظاهر، ابن هلال كه خدايش نيامرزد چنانكه ميداني صادر گرديد. او - كه هيچگاه خداي گناه وي را نيامرزد و از لغزش هايش در نگذرد - در كار ما بدون اجازه و رضايت ما دخالت مي نمود. وي به رأي خود مستند بود... فرمان ما را - جز آنچه به دلخواه و مطابق هواي نفسش بود - انجام نمي داد. خداي تعالي بدين كار او را به آتش جهنم در اندازد. ما در برابر كارهاي وي صبر كرديم تا آنكه خداي متعال به دعاي ما، رشته حيات او را قطع فرمود. ما در زمان خود او، خبر (انحراف) وي را كه خدايش نيامرزد به گروهي از دوستانمان داده بوديم و به آنان امر كرده بوديم كه اين مطلب را به خواص از دوستانمان برسانند. ما از ابن هلال كه رحمت خدا شامل حالش مباد و از هر كه از وي برائت نجويد به خداي تعالي برائت مي جوئيم. به آنچه كه از حال اين بدكار، تو را آگاه ساختم، تو نيز اسحاقي سلمه الله و اهل بيت او و تمام كساني كه در مورد او ازتو پرسيده اند خواهند پرسيد. اعم از آنكه اهل شهر او باشند و يا غير شهر او - و هر كه مي شود خبر داد، آگاه گردان، كه هيچيك از دوستان ما را عذر و بهانه اي در شك كردن درباره آنچه كه افراد مورد اعتماد ما از ما روايت نموده اند، نيست. ايشان دانسته اند كه ما سرّ خودمان را با آنان در ميان مي گذاريم، و آنان را حاملان راز خود نموده ايم و آنچه را كه واقع مي شود، به خواست خداوند مي دانيم.» توقيع سومي نيز از حضرت مهدي عليه السلام در نكوهش عبرتائي صادر گرديده است.

ابو طاهر محمد بن علي بن بلال در ابتداي كار نزد امام حسن عسكري عليه السلام فردي مورد اعتماد بود ولي پس از آن منحرف گرديد و ادعا نمود كه وكيل حضرت مهدي عليه السلام است. او نيابت نائب دوم حضرت يعني جناب محمدبن عثمان را منكر گرديد در اموالي كه نزد وي جمع شده بود تا به حضرت برساند، خيانت نمود. با وجود آنكه نائب دوم، راه ملاقات را با حضرت مهدي عليه السلام آسان نموده بود و امام عليه السلام به وي فرموده بودند اموال را به نائبشان ردّ كند، در دشمني و انحراف خود باقي ماند. پايان كارش آن شد كه توقيعي از ناحيه مقدسه حضرت مهدي عليه السلام دائر بر لعن و بيزاري از وي - در ضمن گروهي ديگر، از جمله حلاج و شلمغاني - صادرگرديد. پناه به خدا مي بريم از عاقبت بد.

شيطان بود و چه شيطاني !! امت اسلام ده قرن گرفتار او بود و رشته اين بلا و گرفتاري تا امروز نيز امتداد يافته است. با وجود آشكار بودن كفر و انحراف وي، همواره برخي از كج فكران و كج انديشان، خود را از هواداران و ستايندگان ومعتقدان به عقايد فاسد وي شمرده اند، «نوريان مر نوريان را جاذب اند» مورخان در اصل و شهر وي اختلاف نموده اند. برخي گفته اند، وي از اهل نيشابور، در خطة خراسان بود. مرو و طالقان و ري نيز گفته اند. مورخان و محدثان از وي گفتگو نموده و وي را از جمله دروغگويان جعال و حيله گران شعبده باز به شمار آورده اند.وي صوفي مي نمود و مدعي دانستن همة علوم بود - حال آنكه هيچ علمي را نمي دانست - و به رنگهاي مختلف درمي آمد، يعني نزد شيعه تشيع مي نمود و نزد اهل تسنن و جماعت سني بودن، از ناحيه مقدسه حضرت ولي عصر ارواحنا فداه توقيعي در لعن و بيزاري از وي صادر گرديد. با اين وصف، تعجبي نيست كه بر برخي از افراد شيعه امر مشتبه گردد. آنهادر مدح وي مبالغه نمودند و از زشتكاري ها و انحرافات وي و از آنچه در ذم او وارد گرديده و توقيعاتي كه در لعن و برائت وي صادر شده، غفلت ورزيدند. از جمله انحراف وي آنكه: او به حول معتقد بود، يعني مدعي بود كه خداي تعالي در او حول نموده است ! بر هيمن مبنا ادعاي الوهيت و ربوبيت مي نمود! يك بار به شهر قم - در ايران - رفته ادعا نمود كه فرستاده حضرت مهدي عليه السلام و وكيل آن بزرگوار است ولي مردم او را به خواري و سبكي راندند. شيخ بهائي در كشكول چنين فرمايد: «حسين بن منصور حلاج كسي است كه اهل بغداد بر مباح بودن خون وي اجماع نمودند با حضور خود او نوشته اي تهيه كرده در آن به انحراف وي شهادت دادند. آن را يكايك امضا مي نمودند و او مي گفت: «از خدا بترسيد از اينكه خون مرا بريزيد» اين كلمه را دائماً تكرار مي نمود و آنان نيز همچنان به نوشتن ادامه مي دادند. آنگاه فرمان دستگيري وي صادر شد. وي را به زندان بردند. مقتدر عباسي امر كرد او را به رئيس پليس تحويل دهند كه به وي هزار ضربه تازيانه بزند تا بميرد. اگر نمرد هزار تازيانه ديگر بر او وارد كند تا بميرد. سپس او را گردن بزند. او را به باب الطاق آوردند. آنجا كه گروه كثيري از مردم جمع شده بودند تا ا و را تماشا كنند. به وي هزار تازيانه زدند بعد دست و پاي او را قطع كردند و سرش را بريدند و بدنش را سوزاندند و سرش را بر روي پل نصب نمودند اين كار در سال 309 ق. واقع شد.»

ابو جعفر محمد بن علي شلمغاني معروف به «ابن (أبي) العزاقر» و منسوب به شلمغاني است كه از توابغ واسط درعراق است. وي از محدثان بود و تأليفات فراوان داشت كه در آنها احاديثي را كه از ائمه اهل بيت عليهم السلام به وي رسيده بود جمع كرده بود. هنگامي كه منحرف شد و وضعيتش دگرگون گرديد، شروع به بازي با احاديث نمود، يعني در آنها اضافه مي نمود و يا از آنها مي كاست. توقيعي از ناحيه مقدسه حضرت مهدي عليه السلام به سوي جناب حسين ابن روح خارج گرديد كه در آن، از شلمغاني بيزاري جسته و وي را نكوهش و لعن فرموده بودند. در آن توقيع چنيني مي فرمايند: «.. تو - كه خدا زندگانيت را طولاني گردانيد و همه خوبي را به تو بشناساند و سرانجام كارت را به خير ختم فرمايد -آنكس از برادران ما را كه به دين داراي اش اعتماد و به نيتش اطمينان داري - خداوند سعادت آنان را پايدار بدارد-آگاه گردان كه محمد بن علي معروف به شلمغاني - كه خداي در عذاب او تعجيل فرموده مهلتش ندهد - از اسلام مرتد و جدا گرديده است. او در دين خدا ملحد شده و مدعي اموري شده كه كفر وي مرتكب گناهي بزرگ گشته است. آنانكه از خدا برگشته اند دروغ گفته و دچار گمراهي بزرگي گشته است. آنانكه از خدا برگشته اند دروغ گفته و دچار گمراهي بزرگ گرديده و زيانكاري آشكاري را متحمل شده اند. ما از وي به خداي تعالي و رسول خدا و خاندانش صلوات الله و سلامه و رحمته و بركاته عليهم بيزاري جسته و وي رالعنت نموده ايم. لعنت هاي خدا پي در پي از ما بر او باد، در ظاهر و باطن و در نهان و آشكار و در هر زمان و هر حال و بر هر كس كه پيرو او گرديد و با وي بيعت نمود و بر هر كه اين سخن ما به وي رسيد و پس از آنان بر دوستي او باقي ماند. اي حسين بن روح - كه خدا يارت باشد - به آنان آگاهي ده كه ما از او پرهيز داريم و دوري گزيده ايم. همانگونه كه پيش از وي با افرادي نظير او مانند شريعي و نميري و هلالي و بلالي و غير آنان چنين بوديم. با اين حال، همه كار خداوندجل ثناؤه - هم قبل از شلمغاني و هم بعد از وي - در نظر ما نيكوست. ما با او اطمينان داشته فقط از او ياري مي طلبيم.او را در همه امور كافي و بهترين وكيل است.» اين توقيع شريف زماني كه جناب حسين بن روح در خانه مقتدر عباسي زنداني بود شرف صدور يافت و جناب ايشان با وجود آنكه در زندان بود آن توقيع را به يكي از ياران خود تسليم كرده به وي فرمود كه آن را بين عموم شيعه منتشرنمايد. توقيع شريف بدين ترتيب در ميان آنان منتشر گرديد. شيعيان نيز بالاتفاق وي را لعنت نموده از او برائت و دوري جستند. از انحرافات وي آن بود كه وي به حلول و تناسخ معتقد بود، يعني مدعي بود كه خداي تعالي در وي حلول نموده است و به پيروان خويش مي گفت: روح رسول خدا صلي الله عليه و آله به محمد بن عثمان (نائب دوم امام عصر عليه السلام) منتقل گرديده و روح اميرمؤمنان عليه السلام به بدن حسين بن روح، و روح فاطمه زهرا سلام الله عليها به ام كلثوم دختر محمد بن عثمان...و ياران خويش مي گفت كه اين مطلب رازي بزرگ است و بايد كه پنهان باقي بماند. شلمغاني و حلاج سرانجام به خط واحدي رسيدند، يعني خط كفر و الحاد. و ما دقيقاً نمي دانيم كه اين اعتقاد انحرافي در آنها چگونه به وجود آمد و چه چيز آنان را به چنين دروغ تراشي بزرگ و افتراء آشكار و كفر واضحي سوق داد؟! جناب حسين بن روح، شلمغاني را به عنوان معتقد خويش براي بني بسطام معين فرموده بود. آنان نيز وي را دوست مي داشتند و سخنش را مي شنيدند ولي وقتي آن ملعون از مسير مستقيم منحرف گرديد. هر گونه دروغ و كفري را بر زبان جاري مي كرد و آن را به حسين بن روح نسبت مي داد. آنان نيز آن سخنان را از وي پذيرفته اخذ مي كردند. وقتي جناب حسين بن روح اين را دانست، آنچه را كه شلمغاني به وي نسبت داده بود، منكر گرديده بني بسطام را از پذيرش سخن او را بازداشت و امرشان كرد كه وي را لعن كرده و از او بيزاري جويند، ولي آنان از اينكار دست برنداشتند بر دوستي او باقي ماندند. وقتي كه شلمغاني دانست كه حسين بن روح به لعن و بيزاري از وي امر فرموده، شروع به خدعه و نيرنگ كرد و لعن را بر معاني واهي تأويل نمود تا خود را از آن لعنت ها برهاند. جناب حسين بن روح نيز بسيار تلاش نمود كه اين امر را رسوا نموده حقيقت وي را براي شيعه آشكار نمايد، تا جائي كه حتي يك نفر باقي نماند كه آن جناب وي را توسط نامه اي به لعن شلمغاني و بيزاري از وي و از هر كه پيرو او بوده يا به سخنش راضي شود، امر نفرموده باشد. به همين علت، خبر لعنت شلمغاني بين مردم منتشر و موضوع گفتگو در مجالس گشت. كار بر شلمغاني دشوار شد و تلاش نمود تا از اين مخمصه خود را برهاند، لذا به گروهي از شيعه گفت: «مرا با حسين بن روح در مكاني روبرو كنيد تا من دست او را بگيرم و او نيز دست مرا. اگر بر او آتشي از آسمان نباريد و وي را نسوزانيد، آنچه كه او درباره من گفته صحيح است !» خبر انحراف شلمغاني به راضي - خليفه عباسي در آن زمان - رسيد. دستور داد كه وي را دستگير كنند، ولي شلمغاني خويشتن را مخفي ساخته از خانه اي به خانه اي مي گريخت. ابن مقله وزير دنبال وي مي گشت تا آنكه او را يافت و دستگيرش نمود. وقتي او را دستگير كرد در نزدش نامه هائي يافت كه برخي از پيروانش خطاب به وي نگاشته بودند و در آنها وي را به گونه اي و با كلماتي مخاطب قرار داده بودند كه فقط شايسته خداي تعالي بود. از آن جمله اين كلمات بود: معبود من ! آقاي من ! رازق من ! سرانجام وي را در دادگاهي - كه از فقها و قضات و فرماندهان ارتش تشكيل يافته بود - حاضر كردند و پس از محاكمات فراوان، همگي بر كشتن او اتفاق نمودند. آنگاه بر او تازيانه زدند. سپس گردنش را قطع كرده بدنش را سوزاندند و خاكسترش را نيز در رود دجله افكندند.

اودلف محمد بن مظفر كاتب آزدي به دروغ و باطل، ادعاي سفارت از سوي حضرت مهدي عليه السلام نمود. درباره وي جعفر بن قولويه چنين فرمايد: «اما ابودلف كاتب را - كه خدايش حفظ نكند - ما ملحد مي شناسيم. وي سپس اظهار غلو كرد و بعد ديوانه شد و او را به غل و زنجير كشيدند. آنگاه در جرگه مفوضه در آمد. آنچه ما از او مي دانيم آن است كه در هر مجلسي حاضر شد به او بي اعتنايي كردند و نزد شيعه - جز اندك زماني، قبل از انحرافش - معروف و خوشنام نبود. جماعت شيعه از او و هر كه به وي منسوب بود و در مسير او راه مي پيمود، بيزاري مي جستند.» اما انحرافات وي: از جمله آنكه وي از مخمسه محسوب مي گرديد. مخمسه طايفه اي از غلات بودند كه مي گفتند: پنج تن يعني: سلمان، ابوذر، مقداد، عمار و عمروبن اميه ضمري از جانب پروردگار، وكيل در مصالح عالم مي باشند. و نيز گفته شده كه مخمسه فرقه اي از غلاتند كه به اُلوهيت اصحاب كساء (يعني حضرات محمد و علي و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام) معتقدند و اين كه آن پنج تن نور واحدي هستند و روحي كه به آنان حلول نموده و درهمه آنها مساوي است و هيچيك از آنان را بر ديگري برتري نيست. به هر حال، وي معتقد به حلول بود و كافر و نجس و گمراه و گمراه كننده. مشهور آن است كه وي ديوانه و اين خرافه ها از جنون و بي خردي او سرچشمه گرفته است.

ابوبكر محمد بن عثمان معروف به بغدادي... شگفت آنكه وي نوه عثمان بن سعيد نائب اول و به دروغ و باطل ادعا كرد كه از سوي حضرت مهدي عليه السلام سفير است. وي كم دانش و كم خرد بود. در جهل وي همين كافي است كه بگوئيم از ابودلف پيروي مي كرد و به اباطيل و كفريات وي مؤمن بود. گفته اند كه وي روزي در مجلس عمويش جناب محمد بن عثمان نائب دوم وارد شد. آنان مشغول مذاكره در باب احاديث وارده از اهل بيت عليهم السلام بودند. جناب محمد بن عثمان به حاضران فرمود: سكوت كنيد. اين تازه وارد از ياران شما نيست. اين منافق هر روز به رنگي در مي آمد. يك بار ادعا كرد كه وكيل يزيد در بصره است و از اين رهگذر مال فراواني اندوخت. او را دستگير نموده بر سرش ضربت سختي زدند كه بر اثر آن، چشم وي آب آورد و بعد كور شد و مرد.

[1] اين حديث محل تأمل است.
[2] حاكم اصفهان ـ كه منوچهر خ0ان گرجي و ملقّب به معتمدالدوله بود ـ دستور داد تا باب به خانه امام جمعه اصفهان رود و در آنجا پذيرائي گرمي از او به عمل آيد. اما آن زمان كه مردم اصفهان مطّلع شدند كه علي محمد باب در اصفهان به سر مي برد و با مريدان ديدار دارد از حكومت مركزي خواستند تا او را از اصفهان خارج كند. با دستور اكيد دولت مركزي، باز هم منوچهرخان گرجي كه خود دست نشانده دولت شمالي ايران بود زير بار نرفت. در ملأعام او را با عدّه اي از اصفهان خارج نمود اما شبانه به عمارت خورشيد خود در اصفهان باز گرداند و پذيرائي مجدد و نيز وعده و وعيدهاي او به علي محمد باب آغاز گرديد تا جايي كه باب را براي اظهار دعاوي بعدي آماده سازد.
[3] محمد شاه فرزند ميرزا، سومين پادشاه قاجار.
[4] خاطرات دالگوركي (جاسوس روسي در كشورهاي اسلامي) ص 61-85.

بسم الله الرحمن الرحیم
جاهِدُوا بِأَمْوالِكُمْ وَ أَنْفُسِكُمْ في سَبيلِ اللَّهِ ذلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (سوره توبه آیه 41)
با اموال و جانهاى خود، در راه خدا جهاد نماييد؛ اين براى شما بهتر است اگر بدانيد حضرت رضا (عليه السّلام): خدا رحم نماید بنده‌اى كه امر ما را زنده (و برپا) دارد ... علوم و دانشهاى ما را ياد گيرد و به مردم ياد دهد، زيرا مردم اگر سخنان نيكوى ما را (بى آنكه چيزى از آن كاسته و يا بر آن بيافزايند) بدانند هر آينه از ما پيروى (و طبق آن عمل) مى كنند
بنادر البحار-ترجمه و شرح خلاصه دو جلد بحار الانوار ص 159
بنیانگذار مجتمع فرهنگی مذهبی قائمیه اصفهان شهید آیت الله شمس آبادی (ره) یکی از علمای برجسته شهر اصفهان بودند که در دلدادگی به اهلبیت (علیهم السلام) بخصوص حضرت علی بن موسی الرضا (علیه السلام) و امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) شهره بوده و لذا با نظر و درایت خود در سال 1340 هجری شمسی بنیانگذار مرکز و راهی شد که هیچ وقت چراغ آن خاموش نشد و هر روز قوی تر و بهتر راهش را ادامه می دهند.
مرکز تحقیقات قائمیه اصفهان از سال 1385 هجری شمسی تحت اشراف حضرت آیت الله حاج سید حسن امامی (قدس سره الشریف ) و با فعالیت خالصانه و شبانه روزی تیمی مرکب از فرهیختگان حوزه و دانشگاه، فعالیت خود را در زمینه های مختلف مذهبی، فرهنگی و علمی آغاز نموده است.
اهداف :دفاع از حریم شیعه و بسط فرهنگ و معارف ناب ثقلین (کتاب الله و اهل البیت علیهم السلام) تقویت انگیزه جوانان و عامه مردم نسبت به بررسی دقیق تر مسائل دینی، جایگزین کردن مطالب سودمند به جای بلوتوث های بی محتوا در تلفن های همراه و رایانه ها ایجاد بستر جامع مطالعاتی بر اساس معارف قرآن کریم و اهل بیت علیهم السّلام با انگیزه نشر معارف، سرویس دهی به محققین و طلاب، گسترش فرهنگ مطالعه و غنی کردن اوقات فراغت علاقمندان به نرم افزار های علوم اسلامی، در دسترس بودن منابع لازم جهت سهولت رفع ابهام و شبهات منتشره در جامعه عدالت اجتماعی: با استفاده از ابزار نو می توان بصورت تصاعدی در نشر و پخش آن همت گمارد و از طرفی عدالت اجتماعی در تزریق امکانات را در سطح کشور و باز از جهتی نشر فرهنگ اسلامی ایرانی را در سطح جهان سرعت بخشید.
از جمله فعالیتهای گسترده مرکز :
الف)چاپ و نشر ده ها عنوان کتاب، جزوه و ماهنامه همراه با برگزاری مسابقه کتابخوانی
ب)تولید صدها نرم افزار تحقیقاتی و کتابخانه ای قابل اجرا در رایانه و گوشی تلفن سهمراه
ج)تولید نمایشگاه های سه بعدی، پانوراما ، انیمیشن ، بازيهاي رايانه اي و ... اماکن مذهبی، گردشگری و...
د)ایجاد سایت اینترنتی قائمیه www.ghaemiyeh.com جهت دانلود رايگان نرم افزار هاي تلفن همراه و چندین سایت مذهبی دیگر
ه)تولید محصولات نمایشی، سخنرانی و ... جهت نمایش در شبکه های ماهواره ای
و)راه اندازی و پشتیبانی علمی سامانه پاسخ گویی به سوالات شرعی، اخلاقی و اعتقادی (خط 2350524)
ز)طراحی سيستم هاي حسابداري ، رسانه ساز ، موبايل ساز ، سامانه خودکار و دستی بلوتوث، وب کیوسک ، SMS و...
ح)همکاری افتخاری با دهها مرکز حقیقی و حقوقی از جمله بیوت آیات عظام، حوزه های علمیه، دانشگاهها، اماکن مذهبی مانند مسجد جمکران و ...
ط)برگزاری همایش ها، و اجرای طرح مهد، ویژه کودکان و نوجوانان شرکت کننده در جلسه
ی)برگزاری دوره های آموزشی ویژه عموم و دوره های تربیت مربی (حضوری و مجازی) در طول سال
دفتر مرکزی: اصفهان/خ مسجد سید/ حد فاصل خیابان پنج رمضان و چهارراه وفائی / مجتمع فرهنگي مذهبي قائميه اصفهان
تاریخ تأسیس: 1385 شماره ثبت : 2373 شناسه ملی : 10860152026
وب سایت: www.ghaemiyeh.com ایمیل: Info@ghaemiyeh.com فروشگاه اینترنتی: www.eslamshop.com
تلفن 25-2357023- (0311) فکس 2357022 (0311) دفتر تهران 88318722 (021) بازرگانی و فروش 09132000109 امور کاربران 2333045(0311)
نکته قابل توجه اینکه بودجه این مرکز؛ مردمی ، غیر دولتی و غیر انتفاعی با همت عده ای خیر اندیش اداره و تامین گردیده و لی جوابگوی حجم رو به رشد و وسیع فعالیت مذهبی و علمی حاضر و طرح های توسعه ای فرهنگی نیست، از اینرو این مرکز به فضل و کرم صاحب اصلی این خانه (قائمیه) امید داشته و امیدواریم حضرت بقیه الله الاعظم عجل الله تعالی فرجه الشریف توفیق روزافزونی را شامل همگان بنماید تا در صورت امکان در این امر مهم ما را یاری نمایندانشاالله.
شماره حساب 621060953 ، شماره کارت :6273-5331-3045-1973و شماره حساب شبا : IR90-0180-0000-0000-0621-0609-53به نام مرکز تحقیقات رایانه ای قائمیه اصفهان نزد بانک تجارت شعبه اصفهان – خيابان مسجد سید
ارزش کار فکری و عقیدتی
الاحتجاج - به سندش، از امام حسین علیه السلام -: هر کس عهده دار یتیمی از ما شود که محنتِ غیبت ما، او را از ما جدا کرده است و از علوم ما که به دستش رسیده، به او سهمی دهد تا ارشاد و هدایتش کند، خداوند به او می‌فرماید: «ای بنده بزرگوار شریک کننده برادرش! من در کَرَم کردن، از تو سزاوارترم. فرشتگان من! برای او در بهشت، به عدد هر حرفی که یاد داده است، هزار هزار، کاخ قرار دهید و از دیگر نعمت‌ها، آنچه را که لایق اوست، به آنها ضمیمه کنید».
التفسیر المنسوب إلی الإمام العسکری علیه السلام: امام حسین علیه السلام به مردی فرمود: «کدام یک را دوست‌تر می‌داری: مردی اراده کشتن بینوایی ضعیف را دارد و تو او را از دستش می‌رَهانی، یا مردی ناصبی اراده گمراه کردن مؤمنی بینوا و ضعیف از پیروان ما را دارد، امّا تو دریچه‌ای [از علم] را بر او می‌گشایی که آن بینوا، خود را بِدان، نگاه می‌دارد و با حجّت‌های خدای متعال، خصم خویش را ساکت می‌سازد و او را می‌شکند؟».
[سپس] فرمود: «حتماً رهاندن این مؤمن بینوا از دست آن ناصبی. بی‌گمان، خدای متعال می‌فرماید: «و هر که او را زنده کند، گویی همه مردم را زنده کرده است»؛ یعنی هر که او را زنده کند و از کفر به ایمان، ارشاد کند، گویی همه مردم را زنده کرده است، پیش از آن که آنان را با شمشیرهای تیز بکشد».
مسند زید: امام حسین علیه السلام فرمود: «هر کس انسانی را از گمراهی به معرفت حق، فرا بخواند و او اجابت کند، اجری مانند آزاد کردن بنده دارد».