رانندگی traffic incidents

آتش سوزی fires

آسیب های الکتریکی electrical injuries

نجات غریق water rescue

ارزیابی مصدوم assessing a casualty

ارزیابی اولیه primary survey

ارزیابی ثانویه secondary Survey

علایم و نشانه ها symptoms and signs

معاینه مصدوم examining a casualty

درمان و مراقبت های بعدی treatment and aftercare

انتقال اطلاعات passing on information

استفاده از نمودارهای ثبت مشاهدات using observation charts

چگونه ارایه کننده کمک های اولیه باشیم

یادگیری کمک های اولیه از یک کتاب راهنما یا یک دوره آموزشی، با آنچه در واقعیت اتفاق می افتد کاملاً مشابه نیست. اکثر ما در برخورد با «موارد حقیقی » دچار نگرانی می شویم. با مقابله کردن با این نوع احساسات، بهتر قادر به برخورد با موارد غیرمنتظره خواهیم بود. هر آنچه در توان دارید، انجام دهید علم کمک های اولیه، سختگیر نیست و خطاهای انسانی را می پذیرد. حتی با درمان مناسب و سخت ترین کوشش های شما، امکان دارد مصدوم در حد انتظار پاسخ ندهد. بعضی وضعیت ها حتی با بهترین مراقبت پزشکی، به ناچار به مرگ منتهی می شوند.

اگر در حد توان تلاش کنید، وجدان شما آسوده خواهد بود. خطرها را ارزیابی کنید اصل طلایی و اولیه آن است که «اول سعی کنید ضرر نرسانید». باید از درمانی استفاده کنید که به احتمال قوی برای مصدوم مفید واقع می شود و نباید فقط از جهت اینکه کاری انجام داده باشید، درمانی را به کار ببرید که در مورد کارایی آن اطمینان ندارید. اصل «انسان نیکوکار» ، از افرادی که در وضعیت اورژانس برای کمک به دیگران پا به صحنه می گذارند، حمایت می کند ولی از افرادی که حد و مرزهای پیشرفته شده را زیر پا می گذارند، پشتیبانی نمی کند.

اگر خونسردی خود را حفظ کنید و از راهکارهای مشخص شده در این کتاب پیروی کنید،

نیازی به نگرانی درباره عواقب قانونی نخواهید داشت. مسؤولیت های شما مسؤولیت های ارایه کنندگان کمک های اولیه به طور مشخص تعیین شده است.

این موارد عبارتند از ارزیابی سریع و بی خطر یک وضعیت اورژانس و فراخوانی کمک های مناسب محافظت از مصدومان و سایر افراد حاضر در صحنه در برابر خطرها شناسایی آسیب یا نوع بیماری مصدوم در حد امکان ارایه درمان به موقع و مناسب به هر کدام از مصدومان (درمان وضعیت های بسیار خطرناک اولویت دارد). فراهم کردن شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان، نزد یک پزشک یا منزل وی (بسته به ضرورت ) در صورت نیاز به کمک های پزشکی، باقی ماندن در کنار مصدوم تا زمانی که امکان ارایه مراقبت های بیشتر فراهم شود. گزارش کردن مشاهدات خود به افرادی که مراقبت از مصدوم را به عهده می گیرند و در صورت نیاز، ارایه کمک های بیشتر پیشگیری از انتقال متقاطع عفونت بین خود و مصدوم در حد امکان. وضعیت را ارزیابی کنید در مورد واقعه از مصدوم یا ناظران سؤال کنید.

سعی کنید آسیب های وی را شناسایی کنید و ابتدا موارد ضروری را درمان کنید.

مصدوم را تا زمانی که کاملاً ضروری نباشد، حرکت ندهید.

با اطمینان اقدام به مراقبت از مصدوم کنید هر مصدومی باید احساس امنیت داشته باشد و بداند که فرد کار آزموده ای از وی مراقبت می کند.

با رعایت نکات زیر، می توانید جوی از اطمینان و اعتماد به وجود آورید هم واکنش های خود و هم مشکل ایجاد شده برای مصدوم را کنترل کنید.

خونسرد و منطقی عمل کنید.

خوش رفتار ولی قاطع باشید.

با مهربانی اما هدف دار و صریح با مصدوم صحبت کنید.

ایجاد اطمینان در طول زمان معاینه و درمان مصدوم، با وی صحبت کنید.

به

وی توضیح بدهید که قصد دارید چه کاری انجام دهید.

سعی کنید با دادن پاسخ های صادقانه به سؤالات بیمار، تا جایی که می توانید از ترس وی کم کنید.

در صورتی که پاسخ سؤالی را نمی دانید، این مطلب را به بیمار بگویید. حتی پس از پایان درمان، باز هم اطمینان بخشیدن به بیمار را ادامه بدهید.

همچنین در مورد خویشاوندان نزدیک مصدوم یا هر شخص دیگری که باید از این حادثه مطلع شود، سؤال کنید.

از مصدوم بپرسید که آیا لازم است مسؤولیت هایی را که بر عهده وی بوده (مثلاً رفتن به مدرسه به دنبال فرزندش ) انجام دهید.

فردی را که مطمئن هستید در حال مرگ و یا شدیداً بد حال یا آسیب دیده است، رها نکنید.

به گفتگو با مصدوم ادامه بدهید و دست وی را بگیرید؛ هرگز اجازه ندهید که فرد احساس تنهایی کند.

گفتگو با خویشاوندان رساندن خبر فوت به خویشاوندان مرحوم معمولاً از وظایف پلیس یا پزشک مربوطه است.

با این وجود، مناسب است که شما به خویشاوندان و دوستان فرد بگویید که وی مصدوم یا بیمار شده است.

همیشه مطمئن شوید که اولین شخص طرف گفتگو با شما، همان شخص مناسب و مرتبط با حادثه است.

سپس، در حد توان ساده و صادقانه، به توضیح ماجرا بپردازید و در صورت لزوم، محلی را که مصدوم به آنجا منتقل شده هم ذکر کنید.

مبهم یا اغراق آمیز سخن نگویید چون این کار می تواند دلواپسی بی مورد ایجاد کند.

بهتر است به جای دادن اطلاعات گمراه کننده به فرد در مورد یک آسیب یا بیماری، اظهار بی اطلاعی کنید.

نحوه برخورد با کودکان کودکان کم سن و سال بسیار زیرک هستند و هر گونه تردید و دودلی شما

را به سرعت درک می کنند.

اعتماد کودک آسیب دیده یا بیمار را از طریق گفتگوی ابتدایی با فرد مورد اعتماد وی (در صورت امکان یکی از والدین ) جلب کنید.

در صورتی که پدر یا مادر کودک، شما را بپذیرند و متقاعد شوند که کمک شما مؤثر واقع خواهد شد، این حس اعتماد به کودک منتقل می شود. همیشه در مورد روند کار و آنچه قصد دارید انجام دهید، با جملاتی ساده به کودک توضیح بدهید؛ از بالای سر کودک با او صحبت نکنید.

نباید کودک را از مادر، پدر یا سایر افراد مورد اعتماد وی جدا کنید.

ارایه کمک های اولیه به یک کودک سعی کنید که کودک ضمن درمان شما، احساس آرامش و اطمینان کند.

همیشه بدون توجه به اینکه سن کودک چقدر است، در مورد آنچه انجام می دهید به وی توضیح دهید.

که قصد ورود به آن را دارید، برای شما خطری ایجاد نمی کند.

کمکی که ممکن است به آن نیاز داشته باشید.

هنگامی که پیشنهاد کمک به شخص می دهید، بگویید که از مهارت های کمک های اولیه برخوردار هستید. اگر هیچ پزشک، پرستار یا افراد کارآزموده دیگری در محل حضور ندارند، با خونسردی مسؤولیت را بپذیرید. ابتدا سؤالات زیر را از خود بپرسید آیا خطر همچنان وجود دارد؟

آیا جان کسی در معرض خطر فوری قرار دارد؟

آیا ناظری برای کمک وجود دارد؟

آیا من به کمک تخصصی نیاز دارم؟

بی خطر کردن محل شرایطی که منجر به وقوع حادثه شده است، می تواند همچنان خطرزا باشد.

فراموش نکنید که امنیت خودتان در درجه اول قرار دارد.

اغلب اقدامات ساده (مثل خاموش کردن یک سوییچ ) برای بی خطر کردن محل کفایت می کند.

اگر نمی توانید خطر تهدید کننده حیات را از بین ببرید، باید سعی کنید بین مصدوم و محل خطر، قدری فاصله ایجاد کنید و در صورت امکان، میزان خطر را به حداقل برسانید. به عنوان آخرین اقدام، باید مصدوم را از محل خطر دور کنید (به مبحث «جابجا کردن بیماران » مراجعه کنید).

معمولاً برای جابجا کردن مصدوم به تجهیزات و کمک های تخصصی نیاز خواهید داشت. بی خطر کردن وسیله نقلیه در برخورد با مصدومی که داخل وسیله نقلیه است، خاموش کردن سوییچ در اولویت قرار دارد.

این عمل خطر ایجاد آتش سوزی ناشی از شمع اتومبیل را کاهش می دهد.

ارایه کمک های اورژانس پس از بی خطر شدن محل، به سرعت یک بررسی مقدماتی و ارزیابی اولیه از هر مصدوم انجام دهید تا مصدومانی را که به کمک های اولیه اورژانس نیاز دارند، فورا درمان کنید.

به هر حال، درخواست کمک ضروری را به تأخیر نیندازید؛ در صورت امکان، از یک ناظر بخواهید که این کار را انجام

دهد. برای پی بردن به وجود یا عدم وجود تنفس در مصدوم، به قفسه سینه وی نگاه کنید.

در مورد هر مصدوم، موارد زیر را بررسی کنید آیا مصدوم هوشیار است؟

آیا راه تنفس باز است؟

آیا مصدوم نفس می کشد؟

آیا نشانه های گردش خون در مصدوم وجود دارند؟

مشاهدات شما، اولویت ها و نیز زمان نیاز به کمک و میزان کمک موردنیاز را تعیین می کنند.

انجام کمک های اورژانس به محض برطرف شدن خطر، ارزیابی اولیه را انجام دهید بررسی کنید که آیا راه تنفس مصدوم باز است، نفس می کشد و نشانه های کار کردن قلب و گردش خون وجود دارند یا خیر.

کمک گرفتن از دیگران گاهی امکان دارد که همزمان با چندین کار مواجه شوید حفظ امنیت، تماس تلفنی برای درخواست کمک و آغاز کمک های اولیه. می توانید از افراد دیگری برای انجام کارهای زیر کمک بخواهید

بی خطر کردن محل انجام تماس تلفنی برای درخواست کمک آوردن تجهیزات کمک های اولیه کنترل ترافیک و ناظران کنترل خونریزی یا نگه داشتن یک اندام خلوت کردن اطراف مصدوم انتقال مصدوم به یک مکان بی خطر برخورد با ناظران ممکن است افراد حاضر در صحنه حادثه بتوانند به راه های مختلف به شما کمک کنند (مثلاً آوردن تجهیزات یا کنترل کردن سایر ناظران ). به آنها بگویید که آموزش های مربوط به کمک های اولیه را پشت سر گذارده اید و درخواست های خود را با صراحت مطرح کنید.

کنترل کردن ناظران واکنش های ناظران ممکن است باعث شود که شما نگران یا حتی عصبانی شوید.

ممکن است این افراد هیچ آموزشی درباره این کمک های اولیه ندیده باشند و احساس ترس یا بی فایده بودن کنند.

در صورتی که این عده خود در حادثه حضور داشته باشند و یا شاهد آن

بوده اند، ممکن است آسیب دیده باشند و قطعاً دلواپس و نگران خواهند بود. اگر به هر طریقی نیاز به کمک یک ناظر داشتید، این مطالب را فراموش نکنید.

روشی قاطعانه توأم با خوش رفتاری به کار بگیرید.

سایر مراکز خدماتی اطلاع خواهد داد. اگر در مورد موقعیت مکانی خود مطمئن نیستید، هراس به خود راه ندهید.

سعی کنید از بومیان و اطرافیان موقعیت جغرافیایی محل را جویا شوید.

ممکن است از شما بخواهند که برای «نشان دادن راه » خدمات اورژانس، در کنار دستگاه تلفن بمانید. اگر می خواهید شخصی را برای انجام این کار روانه کنید، مطمئن شوید که وی اهمیت موضوع را درک کرده است و گزارش ماجرا را به شما خواهد رساند. تماس با مرکز خدمات اورژانس سعی کنید خونسردی خود را حفظ کنید تا بتوانید تمام اطلاعات موردنیاز مرکز خدمات اورژانس را ارایه کنید.

تا زمانی که افسر کنترل بتواند خط شما را ردیابی کند، تلفن را قطع نکنید.

اطلاعاتی که باید در اختیار اورژانس قرار دهید؟

نام خود را درست بیان کنید و ذکر کنید که به اندازه ظرفیت خود به عنوان یک ارایه کننده کمک های اولیه، مشغول به فعالیت هستید. جزییات زیر ضروری هستند - شماره تلفن خودتان - محل دقیق حادثه در صورت امکان، نام یا شماره جاده را بدهید.

هرگونه تقاطع یا نشانه دیگر را ذکر کنید.

نوع و سنگینی مورد اورژانس ؛ به عنوان مثال «حادثه رانندگی، دو ماشین، جاده مسدود شده، 3 نفر گیر افتاده اند».

تعداد، جنس و سن تقریبی مصدومان و هر چیزی که در مورد وضعیت آنها می دانید؛ به عنوان مثال «مرد، پنجاه و چند ساله، مشکوک به حمله قلبی، ایست قلبی ».

جزییات هر نوع خطر مثل گاز، مواد سمی، صدمه خطوط نیرو یا وضع آب و هوا (مثلاً مه یا جاده یخ زده ).

یا همراه با سایر ارایه کنندگان کمک های اولیه مشغول کار باشید و یا به متخصصان کمک برسانید. در هر کدام از این وضعیت ها، استفاده از یک راه و روش منظم توأم با خونسردی در آشفتگی و هرج و مرج ابتدایی، بسیار مهم است.

در ابتدا تمام مصدومان بی هوش را شناسایی کرده، بر سر آنها حاضر شوید و با انجام ارزیابی اولیه هرگونه آسیب تهدید کننده حیات را شناسایی و درمان کنید.

نحوه برخورد با حادثه حوادث عمده ای که تعداد زیادی مصدوم به جای می گذارند، فشار توان فرسایی بر دوش نجات دهندگان وارد می کنند.

مجرب ترین ارایه کننده کمک های اولیه که در محل حادثه حاضر است، باید مسؤولیت را بر عهده بگیرد. اولین کار آن است که مطمئن شوید با مراکز خدمات اورژانس تماس گرفته شده و اطلاعات دقیق در مورد حادثه، در اختیار آنها گذاشته شده است.

اولویت بعدی، ارزیابی صحنه حادثه و در صورت امکان، بی خطر ساختن آن است.

سپس، ارایه کمک های اولیه اورژانس را در صورت بی خطر بودن، آغاز کنید.

در صورتی که سایر ارایه کنندگان کمک های اولیه از راه رسیدند، در حد توان اطلاعات در اختیارشان بگذارید. با ورود خدمات اورژانس، افسر ارشد کنترل اوضاع را در دست خواهد گرفت. در حوادث عمده، پلیس محل هایی را برای تجمع اختصاص می دهد و افسرانی را برای دریافت گزارش های نجات دهندگان منصوب می کند.

از بین نبردن شواهد موجود در محل حادثه بسیار مهم است چون ممکن است در آینده نیاز به تحقیقات قانونی باشد.

نقش ارایه کننده کمک های اولیه در حوادث عمومی عمده (به خصوص وقتی که یک پزشک در گروه شما حضور دارد)، ارایه کنندگان کمک های اولیه تا زمان ورود آمبولانس و سایر

خدمات، نقش گروه پزشکی حاضر در محل را ایفا می کنند.

با ورود این افراد، نقش شما در رسیدگی به حادثه، کاهش می یابد. در تمام حوادث عمده، در صورتی که یکی از اعضای خدمات اورژانس از شما درخواست کند که صحنه را ترک کنید، باید این کار را انجام دهید.

البته ممکن است از شما درخواست شود که با انجام کارهای ساده ای (مثل در دست گرفتن سرم یا نگه داشتن اندام آسیب دیده ) به گروه پزشکی یاری برسانید. همیشه به این درخواست ها پاسخ مثبت بدهید؛ از کمک شما به غایت تقدیر خواهد شد.

چه کمکی از دست شما برمی آید - مصدومانی را که آسیب جدی دارند شناسایی و برای درمان فوری علامت گذاری کنید.

تمام مصدومانی را که آسیب جزیی دارند به سرعت از محل منتقل کنید تا دسترسی به موارد جدی، تسهیل شود؛ آسیب های جزیی را می توان در فرصت مناسب درمان کرد. این کار را «تریاژ» می نامند.

مصدومانی را که واضحاً فوت کرده اند، رها کنید.

به این طریق شما می توانید به سایر مصدومانی که نیاز به کمک دارند، به طور مؤثر رسیدگی کنید.

بر روی تمام مصدومان، برچسبی شامل نام آنها و جزییاتی درباره وضعیت شان قرار دهید تا اطلاعات دقیقی برای پرسنل پزشکی فراهم کرده باشید.

به کارکنان و ساکنان نزدیک به محل حادثه، نسبت به وجود خطرهای بیشتر (پنهان ) هشدار دهید.

اولویت بندی مصدومانی را که آسیب های جزیی دارند، از سر راه دور کنید تا پرسنل اورژانس بتوانند بر سر مصدومانی که آسیب های جدی تری دارند، حاضر شوند.

محل حادثه قبل از حاضر شدن بر سر مصدومان، بسیار حیاتی است.

این اقدام به شما امکان می دهد که از خود، مصدوم و سایر افراد عبور کننده از جاده، حفاظت کنید.

به محض بی خطر شدن محل، به سرعت وضعیت مصدومان را ارزیابی کرده، درمان را اولویت بندی کنید.

به مصدومانی که به کمک های اورژانس نیاز دارند، قبل از دیگران رسیدگی کنید.

بی خطر کردن محل - ابتدا از امنیت خود مطمئن شوید و از انجام کاری که ممکن است شما را به مخاطره بیندازد، پرهیز کنید.

اتومبیل خود را در محلی امن و کاملاً با فاصله نسبت به محل حادثه پارک کنید و چراغ های خطر آن را به حالت چشمک زن قرار دهید.

هرگز در عرض یک جاده عریض ندوید.

در شب، لباسی بپوشید یا چیزی حمل کنید که روشن یا منعکس کننده نور باشد و از چراغ قوه استفاده کنید.

پس از انجام موارد فوق، احتیاط های کلی زیر را رعایت کنید - چند ناظر را برای هشدار دادن به سایر رانندگان و کاستن از سرعت آنها روانه کنید.

حداقل به فاصله 45 متر از محل حادثه در هر دو طرف آن، مثلث یا چراغ هشداردهنده قرار دهید موتور تمام وسایل نقلیه آسیب دیده را خاموش کرده، در صورت امکان، مخزن سوخت را در ماشین های دیزلی و موتورسیکلت ها خاموش کنید.

وسیله نقلیه را بی حرکت کنید.

اگر وسیله نقلیه روی چهار چرخ است، ترمز دستی را کشیده، اتومبیل را در دنده قرار دهید و یا چند قطعه سنگ بزرگ را درست در جلوی چرخ ها بگذارید. اگر وسیله نقلیه چپ کرده است، سعی نکنید آن را برگردانید اما از واژگون شدن آن پیشگیری کنید.

مراقب خطرهای فیزیکی باشید.

اطمینان حاصل کنید کسی

سیگار نمی کشد. گروه خدمات اورژانس را از وجود خطوط نیروی آسیب دیده، سوخت پخش شده و هرگونه وسیله نقلیه ای که نشانه «خطر شیمیایی » دارد، آگاه سازید. نشانه های خطر شیمیایی پلاک خطر شیمیایی (شکل زیر) نشان می دهد که وسیله نقلیه در حال حمل یک ماده خطرناک است.

ماهیت این خطر بالقوه با یک نشانه (شکل های سمت راست ) مشخص می شود. خدمات اورژانس قادر به تفسیر این اطلاعات خواهد بود.

مواد خطرناک  در هر حادثه (رانندگی ) ممکن است عوارضی مثل ریزش مواد خطرناک یا فرار گازهای سمی رخ دهد. ناظران را از صحنه حادثه دور کرده، موافق جریان باد بایستید. به علامت های «خطر شیمیایی » روی وسایل نقلیه توجه کرده، گروه خدمات اورژانس را در جریان قرار دهید.

اگر در مورد امنیت خود یا مفهوم یک نشانه مشکوک هستید، از محل فاصله بگیرید.

در صورتی که ریزش مواد وجود دارد و یا روی نوار بالا و چپ علامت «خطر شیمیایی » حرف «E» به چشم می خورد (حرف «E» به معنای خطر امنیت عمومی است )، به دقت مراقب اوضاع باشید.

بررسی وضعیت مصدومان به سرعت تمام مصدومان را ارزیابی کنید.

اگر بیش از یک مصدوم وجود دارد، ابتدا به آنهایی که ممکن است آسیب های تهدید کننده حیات (مثل سوختگی یا زخم شدید) داشته باشند، رسیدگی کنید.

در صورت امکان، مصدومان را در همان وضعیتی که با آنها مواجه شدید، درمان کنید؛ تنها در صورتی که مصدومی در خطر باشد یا به منظور ارایه درمان نجات بخش، می توانید وی را جابجا کنید.

محل را به طور کامل جستجو کنید تا از مصدومانی که به مناطق دورتر پرتاب شده اند یا از آنهایی که به خاطر منگی، بی هدف حرکت کرده و از

محل دور شده اند، غفلت نکرده باشید.

اگر مصدومی در داخل یا زیر یک وسیله نقلیه گیر افتاده است، به کمک خدمات آتش نشانی و نجات احتیاج خواهید داشت. بنابراین در اسرع وقت با این مراکز تماس بگیرید.

نحوه برخورد با مصدومان داخل وسیله نقلیه در زمانی که شما مصدوم را از نظر وجود آسیب های بالقوه تهدید کننده حیات ارزیابی می کنید، ناظران می توانند با نگه داشتن سر مصدوم، به شما کمک کنند.

در برخورد با یک مصدوم، ابتدا یک ارزیابی اولیه انجام دهید و در صورت امکان، به آسیب های تهدید کننده حیات رسیدگی کنید.

در مورد هر مصدومی که در حوادث رانندگی آسیب دیده است، همیشه فرض کنید که آسیب گردن (نخاع ) وجود دارد و سر مصدوم را تا رسیدن نیروهای کمکی، با دست نگه دارید. در مدتی که منتظر رسیدن کمک های تخصصی هستید، علایم حیاتی مصدوم (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

نحوه برخورد با مصدومان روی جاده پس از اطمینان از بی خطر بودن اوضاع، مصدوم را از نظر وجود آسیب های تهدید کننده حیات بررسی کنید.

مصدوم را فقط در صورتی می توانید جابجا کنید که کاملاً ضرورت داشته باشد.

هشدار!

مصدوم را حرکت ندهید مگر وقتی که قطعاً ضرورت داشته باشد.

اگر لازم باشد مصدوم را حرکت دهید، روش مورد استفاده برای جابجا کردن مصدوم بسته به وضعیت وی و نیز وجود یا عدم وجود نیروهای کمکی، فرق می کند (مبحث «جابجا کردن بیماران » را ببینید). از یک ناظر بخواهید که موقعیت وسیله نقلیه و مصدوم را نشانه گذاری کند؛ این اطلاعات برای پلیس مفید است.

اولویت شما، آگاه کردن افراد در معرض خطر است.

اگر در داخل ساختمان هستید، نزدیک ترین آژیر حریق را فعال کنید.

همچنین باید فوراً به خدمات اورژانس اطلاع دهید، اما اگر این کار، خروج شما را از محل به تأخیر می اندازد، امنیت خود را به خطر نیندازید. افرادی که در آتش گیر افتاده اند، به سرعت دچار هراس می شوند.

شما به عنوان ارایه کننده کمک های اولیه، می توانید با آرام کردن افرادی که رفتارشان احتمالاً ترس و دلهره را در دیگران تشدید می کند، از میزان هراس بکاهید. افراد را برای ترک محل، تشویق و کمک کنید.

هرگز برای برداشتن لوازم شخصی، مجدداً به ساختمان در حال سوختن وارد نشوید و یا خروج خود را به تأخیر نیندازید. تنها موقعی می توانید وارد ساختمان شوید که یک آتش نشان راه را برای این کار باز کرده باشد.

هشدار!

تحت هیچ شرایطی از آسانسور استفاده نکنید.

پس از ورود به محل حریق یا اشتعال، یک لحظه صبر کنید، محل را زیر نظر گرفته و فکر کنید و به سرعت وارد صحنه نشوید. امکان دارد مواد قابل اشتعال یا انفجار (مثل گاز یا دودهای سمی ) یا خطر برق گرفتگی وجود داشته باشد.

یک آتش سوزی جزیی می تواند در عرض چند دقیقه گسترش یافته، تبدیل به یک حریق جدی شود. اگر خطری شما را تهدید می کند، تا رسیدن خدمات اورژانس منتظر بمانید. هرگز اقدام به خاموش کردن آتش نکنید مگر آنکه پیش از آن به خدمات اورژانس اطلاع داده باشید و مطمئن باشید که خود را در معرض خطر قرار نمی دهید.

نحوه برخورد با آتش سوزی برای شروع و ادامه پیدا کردن حریق 3 چیز باید وجود داشته باشد جرقه آتش (یک

جرقه الکتریکی یا شعله )؛ یک منبع سوخت (بنزین، چوب یا پارچه )؛ و اکسیژن (هوا). برای شکستن این «مثلث حریق » باید یکی از این اجزا را حذف کنید.

به عنوان مثال سوییچ ماشین را خاموش کنید و یا شیر سوخت را در ماشین های دیزلی بزرگ خارج کنید.

تمام مواد سوختنی را که می توانند به عنوان منبع سوخت برای آتش عمل کنند (مثل کاغذ و مقوا) از مسیر آتش دور کنید.

درها را به روی آتش ببندید تا منبع اکسیژن آن قطع شود. شعله های آتش را با استفاده از پتو یا سایر مواد غیرقابل نفوذ، خفه کرده، مانع رسیدن اکسیژن به آن شوید.

ترک ساختمان در حال سوختن هنگامی که آتش را در یک ساختمان مشاهده می کنید یا به آن مشکوک می شوید، نزدیک ترین آژیر حریق را فعال کنید.

سعی کنید بدون آنکه خود را در معرض خطر قرار دهید، به افراد کمک کنید تا ساختمان را ترک کنند.

درها را پشت سر خود ببندید تا از گسترش آتش جلوگیری شود. به دنبال راه های خروج از آتش و محل هایی برای تجمع بگردید. شما باید قبلاً عملیات تخلیه را در محل کار خود فرا گرفته باشید.

وقتی با ساختمان های دیگری مواجه می شوید، نشانه های مربوط به راه های گریز اضطراری را دنبال کنید و دستورات (روی آنها) را انجام دهید.

کمک به گریز از ساختمان در حال سوختن افراد را تشویق کنید که خونسرد اما سریع، ساختمان را از طریق نزدیک ترین خروجی امن ترک کنند.

اگر مجبور به استفاده از راه پله هستید، مطمئن شوید که کسی عجله نخواهد کرد و خطر سقوط وجود ندارد.

آتش گرفتن لباس همیشه الگوی زیر را طی کنید توقف، انداختن روی زمین و چرخاندن. در

صورت امکان قبل از اقدام به چرخاندن مصدوم، وی را در یک پارچه کلفت بپیچید. از وحشت زده شدن، دویدن یا بیرون رفتن مصدوم جلوگیری کنید.

هرگونه حرکت یا باد، مانند بادبزن به شعله ها دامن می زند. مصدوم را به زمین بیندازید. در صورت امکان، با یک کت، پرده، پتو (غیر از انواع نایلونی یا گشادبافت )، فرش یا سایر پارچه های کلفت، مصدوم را محکم بپیچید. مصدوم را روی زمین بچرخانید تا شعله ها خفه شوند.

اگر آب یا مایع غیرقابل اشتعال دیگری در دسترس است، مصدوم را طوری روی زمین بخوابانید که بخش در حال سوختن در بالا قرار گیرد و ناحیه سوختگی را با مایع خنک کنید.

هشدار!

هرگز از مواد قابل اشتعال برای خفه کردن شعله استفاده نکنید.

اگر لباس خودتان آتش گرفت و نیروی کمکی در صحنه حاضر نبود، با پیچاندن محکمِ پارچه مناسب به دور خود و چرخیدن روی زمین، آتش را خاموش کنید.

دود و گاز آتش سوزی در فضای بسته، جو خطرناکی ایجاد می کند که اکسیژن کمی دارد و ممکن است با مونوکسید کربن و گازهای سمی آلوده شده باشد.

هرگز وارد ساختمانی که در حال سوختن یا پر از گاز است نشوید و هرگز دری را که به محل آتش سوزی ختم می شود، باز نکنید.

این کارها را به گروه خدمات اورژانس واگذار کنید.

اجتناب از دود و گاز در صورتی که در داخل ساختمان در حال سوختن هستید، اقداماتی برای اجتناب از استنشاق دود و گازهای مضر انجام دهید.

فضای باز زیر در را مسدود کنید و نزدیک به کف اتاق قرار بگیرید تا با دود کمتری مواجه شوید.

آنچه از عهده شما برمی آید اگر در یک ساختمان در حال سوختن

گیر افتادید، به یک اتاق پنجره دار پناه برده، در را ببندید. اگر مجبور هستید از یک اتاق پر از دود عبور کنید، در حالت نشسته حرکت کنید هوا در سطوح پایین و نزدیک کف، صاف تر است.

اگر مجبور به فرار از پنجره هستید، ابتدا پاهای خود را خارج کنید؛ سپس (با گرفتن لبه پنجره ) به اندازه طول دست هایتان به زمین نزدیک شده، بعد بپرید.

نزدیک آن ساختار ایستاده باشد، برقرار می کند.

اصابت صاعقه می تواند به آتش گرفتن لباس ها، زمین خوردن مصدوم و حتی مرگ آنی منجر شود. هرچه سریع تر تمام افراد را از محل اصابت صاعقه دور کنید.

جریان ولتاژ بالا تماس با جریان ولتاژ بالا (که معمولاً در خطوط نیرو و کابل های هوایی پر فشار وجود دارد) معمولاً به مرگ فوری منجر می شود. افرادی که زنده می مانند، سوختگی های شدیدی خواهند داشت. از این گذشته، این شوک می تواند با ایجاد اسپاسم عضلانی، مصدوم را به اطراف پرتاب کرده، آسیب هایی مثل شکستگی ایجاد کند.

جریان برق با ولتاژ بالا می تواند تا 18 متر جهش («قوس ») داشته باشد.

اشیایی مثل چوب خشک یا لباس نمی توانند از شما محافظت کنند.

قبل از نزدیک شدن به مصدوم، منبع جریان برق باید قطع شده باشد؛ در صورتی که خطوط نیروی هوایی در راه آهن آسیب دیده باشند، قطع منبع برق بسیار حیاتی خواهد بود. مصدوم احتمالاً بی هوش است.

پس از آنکه از بی خطر بودن محل مطمئن شدید، راه تنفسی مصدوم را باز کرده، تنفس وی را بررسی کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید (مبحث «اقدامات نجات دهنده حیات » را ببینید). در صورتی که مصدوم در حال نفس کشیدن است، وی را در وضعیت بهبود قرار دهید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را مرتباً کنترل و ثبت کنید.

جریان برق با ولتاژ بالا ناظران را از محل حادثه ای که در اثر جریان ولتاژ بالا رخ داده است، دور کنید.

فاصله ایمن، بیش از 18 متر از منبع برق است.

جریان ولتاژ پایین جریان های خانگی که در منازل و محل های کار مورد استفاده قرار می گیرند،

می توانند آسیب های جدی یا حتی مرگ ایجاد کنند.

حوادث معمولاً ناشی از کلیدهای برق خراب، سیم های برق لخت شده یا وسایل برقی دارای نقص هستند. خصوصاً کودکان کم سن و سال در معرض خطر هستند (کودکان به طور طبیعی کنجکاو بوده، ممکن است انگشتان خود یا سایر اشیاء را به داخل پریزهای دیواری برق فرو کنند). آب (که یک هادی قوی و خطرناک الکتریسیته است ) میزان خطر را افزایش می دهد. تماس با یک وسیله برقی بی خطر با دست های خیس یا در شرایطی که کف اتاق خیس باشد، خطر شوک الکتریکی را به مقدار زیادی افزایش می دهد.

هشدار!

در صورتی که مصدوم در تماس با جریان الکتریکی است، به وی دست نزنید؛ ممکن است مصدوم «برق دار» باشد و شما هم در معرض برق گرفتگی قرار بگیرید.

هرگز از وسایل فلزی برای قطع تماس الکتریکی استفاده نکنید.

روی یک ماده خشک نارسانا ایستاده، از یک وسیله چوبی استفاده کنید.

آماده باشید تا در صورت توقف تنفس مصدوم، احیای تنفسی یا ماساژ قلبی را تا رسیدن کمک های اورژانس آغاز کنید (عنوان «اقدامات نجات دهنده حیات » را ببینید).

آنچه شما می توانید انجام دهید در صورتی که به محل انشعاب اصلی یا کنتور برق به سهولت دسترسی دارید، تماس بین مصدوم و منبع برق را از طریق خاموش کردن آن، قطع کنید.

در غیر این صورت، دو شاخه را خارج کنید یا کابل را در آورید. اگر به کابل، پریز یا محل انشعاب اصلی دسترسی ندارید، به موارد زیر عمل کنید برای محافظت از خود، روی یک ماده خشک نارسانا مثل یک جعبه چوبی، یک کفپوش پلاستیکی یا یک دفترچه راهنمای تلفن بایستید. با استفاده از یک وسیله

چوبی (مثل یک جارو)، اندام های مصدوم را از روی منبع الکتریکی کنار بزنید و یا منبع الکتریکی را از مصدوم دور کنید.

اگر قطع تماس (مصدوم با منبع برق ) با یک وسیله چوبی مقدور نیست، ضمن آنکه کاملاً مراقب هستید تا به مصدوم دست نزنید، طنابی را به دور مچ پای مصدوم یا بازوان وی حلقه کنید و وی را از منبع جریان الکتریکی دور کنید.

تنها در صورتی که ضرورت دارد، مصدوم را با کشیدن بخش هایی از لباس که شل و خشک هستند، (از منبع برق ) دور کنید.

این کار را تنها به عنوان آخرین تلاش انجام دهید زیرا ممکن است مصدوم همچنان «برق دار» باشد.

دور کردن منبع برق اگر نمی توانید جریان الکتریکی را خاموش کنید، بر روی یک ماده خشک نارسانا (مثل یک دفترچه راهنمای تلفن ) بایستید و با استفاده از یک دسته جارو، منبع برق را از مصدوم دور کنید.

هرگز مستقیماً به مصدوم دست نزنید.

کنترل در زمانی که شخص وارد آب می شود و به دنبال آن، خطر استنشاق آب افزایش ناگهانی فشار خون که می تواند زمینه ساز حمله قلبی باشد.

ناتوانی در شنا کردن به طور ناگهانی کاهش درجه حرارت در صورتی که شخص مدت زیادی در آب بماند یا با وزش باد مواجه شود. دسترسی به غریق در صورت امکان، از ورود به آب برای نجات غریق خودداری کنید.

در عوض، یک شی ء دراز مثل یک قطعه چوب را نگه دارید تا غریق بتواند آن را بگیرد، سپس وی را به سوی خشکی بکشید.

احتیاط! اگر غریق بیهوش است، وی را کاملاً از آب بیرون آورید و طوری جا به جا کنید که سرش پایین تر از قفسه سینه اش قرار گیرد تا در صورتی که استفراغ کرد، از راه های تنفسی محافظت کرده باشد.

آنچه شما می توانید انجام دهید اولین اولویت شما آن است که با کمترین خطر، غریق را به سطحی خشک منتقل کنید.

بی خطرترین راه برای نجات یک غریق، آن است که خود روی خشکی بمانید با دست خود یا یک تکه چوب، شاخه یا طناب، او را از آب بیرون بکشید؛ راه دیگر آن است که یک تیوب به سوی غریق پرتاب کنید.

اگر یک منجی غریق کارآزموده هستید و یا غریق بی هوش است، ممکن است مجبور باشید به آب بزنید یا به سمت غریق شنا کنید و وی را به سمت خشکی بکشید. به آب زدن بی خطرتر از شنا کردن است.

وقتی غریق را از آب خارج کردید، در صورت امکان وی را در برابر وزش باد محافظت کنید تا بدن او بیش از پیش دچار لرز نشود. سپس اقدامات درمانی مربوط به غرق

شدگی را اجرا کنید و عوارض مربوط به سرمای شدید را مداوا کنید (مبحث «کاهش دمای بدن » را ببینید). حتی در صورتی که به نظر می رسد غریق کاملاً بهبود یافته است، شرایط انتقال یا بردن وی به بیمارستان را مهیا کنید.

در صورت لزوم و یا در صورتی که کاملاً دستپاچه شده اید، آمبولانس درخواست کنید.

بیماری خاصی دارد یا داروی خاصی مصرف می کند؟

نیروی ایجاد کننده آسیب چقدر شدید بوده است و چگونه اعمال شده است؟

درباره شرایط محیط سؤال کنید (آیا مصدوم در یک اتاق گرم و دمدار قرار داشته یا در یک اتاق سرد و یا با وزش باد یا باران مواجه شده است؟) - در مورد سن و وضعیت سلامت مصدوم تحقیق کنید لغزیدن و افتادن یک جوان که بدنی آماده دارد، ممکن است منجر به پیچ خوردن مچ پا یا دست وی شود اما همین حادثه در مورد یک زن سالخورده، احتمالاً منجر به شکستگی بازو یا لگن وی خواهد شد.

هویت مصدوم و در صورت امکان، محل زندگی وی را شناسایی کنید.

از این اطلاعات یادداشت برداشته، زمان حادثه و زمان معاینه خود را در آن درج کنید تا بتوانید آن را در اختیار پزشک یا گروه خدمات اورژانس قرار دهید.

سرنخ های بیرونی اگر مصدوم قادر به همکاری نیست و یا بی هوش است، برای تعیین وضعیت وی به دنبال سرنخ های بیرونی بگردید (اگر مشکوک به سوء مصرف مواد هستید، مراقب سوزن ها و سرنگ های همراه مصدوم باشید).

ممکن است با یک کارت ملاقات برای رفتن به بیمارستان یا درمانگاه و یا کارتی که بر روی آن سابقه ای از آلرژی، دیابت یا صرع درج شده است، مواجه شوید. اسب سواران یا دوچرخه سواران ممکن است این کارت را در داخل کلاه یا کلاه ایمنی خود قرار دهند. داروها یا غذاها نیز می توانند سرنخ های ارزشمندی از حادثه در اختیار شما بگذارند؛ به عنوان مثال، بیماران مبتلا به دیابت ممکن است چند حبه قند با خود همراه باشند.

به علاوه، افرادی که دچار اختلال شناخته شده ای

هستند، ممکن است بر روی گردن بند، دستبند، مدال یا جا کلیدی ویژهای، اطلاعات هشداردهنده طبی داشته باشند.

این اشیاء را در کنار مصدوم نگه دارید یا آنها را به دو گروه خدمات اورژانس تحویل دهید.

تزریق کننده خودکار این وسایل محتوی اپی نفرین (آدرنالین ) بوده، برای افرادی که در معرض شوک آنافیلاکتیک هستند، کاربرد دارند. دستبند هشداردهنده ممکن است روی آن شماره تلفنی برای دریافت اطلاعات درباره سابقه پزشکی بیمار درج شده باشد.

اسپری استنشاقی وجود یک اسپری استنشاقی معمولاً به این معنی است که مصدوم مبتلا به آسم است.

داروها مثل تری نیتریت گلیسرین برای آنژین صدری یا فنی توئین در صرع

نحوه ایجاد آسیب شما می توانید با مشاهده شرایطی که آسیب در آن رخ داده و نیروهای دخیل در آسیب، سرنخ های بیشتری در مورد آسیب های احتمالی و شدت آنها به دست آورید. این اطلاعات مفید هستند زیرا به فرد کمک می کنند تا نوع و شدت آسیب را پیش بینی کند.

در اکثر موارد، افرادی که در صحنه حادثه یا در زمان آسیب با مصدوم سرو کار دارند (اغلب، ارایه کنندگان کمک های اولیه ) می توانند این اطلاعات را به دست آورند.

شرایط آسیب نوع و شدت آسیب ناشی از ضربه (مثلاً سقوط از ارتفاع یا ضربه ناشی از تصادف اتومبیل ) را در صورت اطلاع داشتن دقیق از نحوه وقوع حادثه، می توان پیش بینی کرد. به عنوان مثال، آسیب های جدی وارد بر سرنشین یک اتومبیل، احتمالاً در ضربه ناشی از تصادم پهلو بیش از تصادم از رو به رو با همان سرعت است.

علت این مطلب آن است که بدنه جانبی اتومبیل، محافظت کمتری ایجاد می کند و نمی تواند به اندازه قسمت جلوی اتومبیل، انرژی را جذب

کند.

در راننده ای که کمربند ایمنی بسته و از ناحیه جلو یا عقب اتومبیل تصادف کرده است، می توان به نوع خاصی از آسیب مشکوک شد. بدن به طور ناگهانی به یک سمت حرکت می کند اما سر برای یک لحظه قبل از حرکت، عقب می ماند. این حالت منجر به حرکت «شلاقی » گردن می شود (شکل مقابل ). همچنین مصدوم ممکن است آسیب هایی ناشی از اثر مهاری کمربند ایمنی (مثل کوفتگی یا شکستگی استخوان جناغ سینه و احتمالاً کوفتگی قلب و ریه ها) داشته باشد.

ممکن است برخی از آسیب های صورت ناشی از برخورد با فرمان اتومبیل یا کیسه هوای باد شده باشد.

نیروهای اعمال شده روی بدن نیروهای پرانرژی وارد شده در یک ضربه، از دیگر عوامل مهم در تعیین نوع و شدت آسیب ها هستند. به عنوان مثال، اگر شخصی از ارتفاع یک متری به روی زمین سخت سقوط کند، احتمالاً دچار کوفتگی خواهد شد ولی آسیب جدی نخواهد دید. با این حال، سقوط از ارتفاع بلندتر از 2 متر، احتمالاً آسیب های جدی تری (مثل شکستگی دنده یا لگن و خونریزی داخلی ناشی از آسیب به اعضای داخلی ) ایجاد می کند.

چه سؤال هایی باید پرسید؟

وقتی بر سر یک مصدوم حاضر می شوید، از مصدوم یا شاهدان سؤالاتی را برای پی بردن به نحوه ایجاد آسیب بپرسید. سؤالات احتمالاً می توانند به صورت زیر باشند - آیا مصدوم از وسیله نقلیه به بیرون پرتاب شده است؟

آیا مصدوم کمربند ایمنی را به طرز صحیح بسته بود؟

آیا وسیله نقلیه واژگون شد؟

آیا مصدوم کلاه ایمنی بر سر داشت؟

مصدوم از چه ارتفاعی سقوط کرد؟

مصدوم روی چه سطحی سقوط کرد؟

آیا شواهدی از برخورد مصدوم به یک شی ء سخت (مثل کف زمین و یا

داشبورد یا شیشه جلوی اتومبیل ) وجود دارد؟

این سؤالات به ویژه در مواردی که خود مصدومان قادر نیستند که اطلاعات را در اختیار شما بگذارند، بسیار مهم هستند. تمام اطلاعاتی را که جمع آوری کرده اید، به گروه خدمات اورژانس انتقال دهید.

نحوه ایجاد آسیب «شلاقی » در یک تصادف اتومبیل، به دلیل نیروهای ناگهانی که به بدن وارد می شوند، ممکن است سر به عقب رفته، سپس به سرعت به جلو حرکت کند (یا برعکس ). این حرکت به آسیب «شلاقی » همراه با کشیدگی عضلات و رباط های گردن منجر می شود.

وی بخواهید که احساس خود از لمس شما را بیان کند.

جستجوی نشانه ها معاینه «سر تا پا» به شما کمک می کند که نشانه های آسیب یا بیماری را کشف کرده، وضعیت مصدوم را تشخیص دهید.

ارزیابی علایم علایم در واقع احساساتی هستند که مصدوم آنها را حس می کند و ممکن است قادر به توصیف آنها باشد.

از او سؤال کنید که آیا احساس غیرطبیعی دارد.

اگر مصدوم درد دارد، از او سؤال کنید که درد را در کجا احساس می کند، درد از چه نوعی است، چه چیزی دردش را کمتر می کند و چه چیزی آن را تشدید می کند و درد با حرکت یا تنفس چگونه تغییر می کند.

اگر درد به دنبال آسیب ایجاد نشده است، در مورد نحوه و محل شروع آن سؤال کنید.

در مورد نشانه های دیگر مثل تهوع، گیجی، احساس گرما یا سرما، ضعف یا تشنگی، سؤال کنید.

در صورت تناسب، با انجام معاینه ای برای جستجوی نشانه های آسیب یا بیماری، علایم را تأیید کنید.

پرسش درباره علایم مصدوم ممکن است قادر باشد در مورد علایمی که حس می کند، به شما توضیح دهد. این جزییات ممکن است در تشخیص نوع آسیب یا بیماری به شما کمک کنند.

جستجوی نشانه ها نشانه ها در واقع جزییاتی از وضعیت مصدوم هستند که شما می توانید آنها را مشاهده، لمس و بو کنید و یا بشنوید. بسیاری از نشانه ها آشکار هستند اما تعدادی را تنها با معاینه دقیق و جامع می توانید کشف کنید.

سطح پاسخ دهی مصدوم را ارزیابی کنید.

اگر بی هوش است یا آنکه قادر نیست به طور واضح صحبت کند، ممکن است مجبور باشید تنها بر اساس شرح حال حادثه، اطلاعات کسب شده از ناظران و نشانه هایی که در معاینه

پیدا می کنید، به تشخیص برسید. لمس کردن برای جستجوی نشانه های آسیب در هنگام معاینه قسمت آسیب دیده بدن، محل را از نظر وجود حساسیت در لمس بررسی کنید و به دنبال تغییر شکل یا تغییر رنگ در اطراف محل آسیب بگردید. در زمان معاینه یک قسمت، به دقت آن را نگه دارید.

از حواس خود استفاده کنید به دنبال نمودهایی مثل تورم، خونریزی، تغییر رنگ یا تغییر شکل بگردید. ریتم و قدرت نبض را لمس کنید.

به تنفس بیمار گوش کنید و به دنبال صداهای غیرطبیعی (مثل صدای «قرچ قروچ » ناشی از گیر افتادن هوا در زیر پوست ) بگردید. نواحی دردناک را با ملایمت لمس کنید؛ هرگونه تندرنس (حساسیت و درد) روی استخوان ها و تغییر در زاویه مفاصل را مورد توجه قرار دهید.

ناتوانی مصدوم در انجام کارهای طبیعی (مثل حرکت دادن اندام ها) را بررسی کنید.

برای جستجوی سرنخ های بیشتر، از حس بویایی خود استفاده کنید.

مشکوک به آسیب گردنی هستید، مراقب باشید که مصدوم را حرکت ندهید.

2) از راه هر دو گوش و به طور واضح با مصدوم صحبت کنید تا بفهمید که آیا به شما پاسخ می دهد و یا می تواند بشنود. هریک از گوش ها را از لحاظ خروج خون یا مایع زلال (یا هر دو) بررسی کنید.

این ترشحات می توانند نشانه های آسیب در داخل جمجمه باشند.

3) هر دو چشم را معاینه کنید.

توجه کنید که آیا هر دو چشم باز هستند یا خیر. به اندازه مردمک ها توجه کنید، آیا اندازه آنها برابر است (همان طور که باید باشد) و آیا به نور واکنش نشان می دهند (وقتی نور روی مردمک ها می افتد، باید تنگ شوند). در سفیدی چشم ها به دنبال اجسام خارجی، خون یا کبودی بگردید.

4) بینی را هم مثل دو گوش از نظر وجود ترشحات بررسی کنید.

هریک از سوراخ های بینی را از نظر خروج خون یا مایع زلال (یا ترکیب این دو) معاینه کنید.

هریک از این ترشحات می تواند به معنای آسیبی در داخل جمجمه باشد.

5) به سرعت، عمق و نوع تنفس (راحت یا سخت، صدادار یا آرام ) توجه کنید.

به بوی تنفس توجه کنید.

داخل دهان را به آرامی نگاه و لمس کنید و دنبال هر چیزی که ممکن است راه تنفسی را مسدود کند، بگردید. اگر مصدوم دندان مصنوعی دارد و این دندان ها سالم هستند و در محل خود قرار دارند، به آنها دست نزنید.

به دنبال زخم در دهان یا نامنظمی در دندان ها بگردید. لب ها را از نظر سوختگی بررسی کنید.

6) به رنگ، درجه حرارت و وضعیت پوست توجه کنید آیا پوست مصدوم، رنگ پریده، برافروخته یا خاکستری آبی (کبود) است؟

آیا گرم یا سرد،

خشک یا مرطوب است؟

به عنوان مثال، پوست رنگ پریده، سرد و عرق کرده به معنای شوک است ؛ صورت گرم و برافروخته، حاکی از تب یا ضعف ناشی از گرما است.

ته رنگ آبی نشانه کمبود اکسیژن است ؛ این نشانه را خصوصاً در لب ها، گوش ها و صورت جستجو کنید.

7) لباس های پوشاننده گردن مصدوم را شل کنید و به دنبال نشانه هایی مثل پلاک حاوی هشدار طبی یا یک سوراخ به جا مانده از عمل جراحی (دریچه ) در راه های تنفسی بگردید. دست های خود را به ملایمت در طول ستون فقرات (از قاعده جمجمه به سمت پایین تا جایی که امکان دارد) بدون بهم زدن وضعیت مصدوم، حرکت دهید؛ به هر گونه نامنظمی، تورم یا حساسیت در لمس توجه کنید.

8) از مصدوم بخواهید که نفس عمیقی بکشد و دقت کنید که آیا قفسه سینه به طور یکنواخت، راحت و یکسان در دو طرف، باز می شود یا خیر. قفسه سینه را برای بررسی وجود تغییر شکل، نامنظمی یا حساسیت و درد، لمس کنید.

از مصدوم بپرسید که آیا ضمن تنفس، احساس غژغژ دارد و صداهای غیرطبیعی را سمع کنید.

دقت کنید که آیا مصدوم ضمن تنفس درد دارد یا خیر. به دنبال خونریزی بگردید.

9) با ملایمت هر دو استخوان ترقوه و شانه ها را لمس کرده، هرگونه تغییر شکل، نامنظمی یا حساسیت در لمس را مدنظر قرار دهید.

10) از مصدوم بخواهید که اندام بالایی خود را در هریک از مفاصل آرنج، مچ و مفاصل انگشتان، تا و سفت کند و از این طریق حرکات این مفاصل را بررسی کنید.

حس انگشتان مصدوم را از نظر طبیعی بودن کنترل کنید و دقت کنید که آیا وی احساس

غیرطبیعی در اندام هایش دارد یا خیر. به رنگ انگشتان توجه کنید اگر نوک انگشتان رنگ پریده یا خاکستری آبی باشند، احتمالاً مشکلی در گردش خون وجود دارد.

محل های تزریق با سوزن را در روی ساعد جستجو کنید و به دنبال دستبند حاوی هشدار طبی بگردید. نبض مصدوم را در ناحیه مچ یا گردن بگیرید.

11) اگر حرکات اندام ها مختل شده یا حس آنها از بین رفته است، برای معاینه ستون فقرات مصدوم را جابجا نکنید زیرا این نشانه ها به معنای آسیب نخاع هستند. در غیر این صورت، دست خود را به ملایمت به پشت مصدوم برده، با لمس ستون فقرات در طول آن، به دنبال تورم یا حساسیت در لمس بگردید.

12) برای یافتن شواهدی از خونریزی و تشخیص سفتی دیواره عضلانی شکم یا وجود حساسیت در لمس آن، به آرامی شکم مصدوم را لمس کنید.

13) دو طرف استخوان لگن را لمس کرده، با حرکت دادن لگن به طور ملایم، به دنبال نشانه های شکستگی بگردید. لباس های مصدوم را از نظر وجود شواهدی از بی اختیاری ادرار یا مدفوع یا خونریزی از سوراخ های بدن، کنترل کنید.

14) از مصدوم بخواهید که هریک از اندام های پایینی خود را به نوبت بلند کند و مچ پا و زانوی خود را حرکت دهد. با مشاهده اندام و لمس آن، به دنبال خونریزی، تورم، تغییر یا حساسیت در لمس بگردید.

15) حرکات و حس انگشتان پا را بررسی کنید.

به رنگ پوست انگشتان نگاه کنید پوست خاکستری آبی می تواند نشانه ای از مختل شدن گردش خون یا آسیب ناشی از سرما باشد.

اطمینان و به حرف های او گوش بدهید.

بیش از حد سؤال نپرسید و اجازه ندهید که مردم در صحنه حادثه تجمع کنند.

از جابجایی بی مورد مصدوم خودداری کنید.

در صورت لزوم، اطمینان حاصل کنید که یک نفر با خانواده مصدوم تماس خواهد گرفت.

اولویت های درمان ترتیب اولویت ها به شرح زیر است ارزیابی اولیه را انجام داده، بر اساس یافته های خود اقدام کنید.

ضمناً مطمئن شوید که راه تنفسی مصدوم باز و پاک است.

خونریزی را کنترل کنید.

ارزیابی ثانویه را انجام دهید.

سوختگی ها و زخم های وسیع را درمان کنید.

آسیب های مفاصل و استخوان را بی حرکت کنید.

سایر آسیب ها و وضعیت ها را به طور مناسب درمان کنید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را به طور مرتب کنترل و ثبت کنید.

به مشکلات مربوط به علایم حیاتی رسیدگی کنید.

فراهم ساختن ترتیب مراقبت های بعدی در مورد نیاز مصدوم به کمک های پزشکی تصمیم گیری کنید.

اگر نیاز به کمک دارید، در صورت امکان شخصی را برای فراخوانی کمک بفرستید. در صورتی که وضعیت مصدوم در حال تغییر یا بدتر شدن است، تا زمان رسیدن نیروهای کمکی، در کنار مصدوم بمانید. بر اساس ارزیابی خود، ممکن است لازم باشد که برای درخواست مشاوره، با یک پزشک تماس بگیرید.

با یک مرکز آمبولانس تماس بگیرید یا ترتیب انتقال به بیمارستان را فراهم کنید.

مراقبت از مصدوم را به یک پزشک، پرستار یا پرسنل آمبولانس واگذار کنید.

تا زمان رسیدن کمک های پزشکی، مصدوم را به یک خانه یا پناهگاه نزدیک به محل منتقل کنید.

به مصدوم اجازه بدهید به منزل خود برود (در صورت امکان مطمئن شوید که یک نفر وی را همراهی خواهد کرد). از مصدوم سؤال کنید که آیا در منزل شخصی (برای مراقبت از او)

هست یا خیر. به مصدوم توصیه کنید که به پزشک مراجعه کند.

احتیاط !

مصدومان مبتلا به اختلال هوشیاری، آسیب های جدی، مشکلات شدید تنفسی یا نشانه های شوک، مجاز نیستند که به منزل بروند. تا زمان رسیدن نیروهای کمکی، در کنار مصدوم بمانید. هرگز به مصدومانی که احتمالاً آسیب داخلی یا نیاز به مراقبت بیمارستانی دارند، از راه دهان چیزی ندهید.

به مصدوم اجازه سیگار کشیدن ندهید.

مراقبت از وسایل شخصی اگر مجبور هستید برای تعیین هویت مصدوم یا یافتن سرنخ هایی درباره وضعیت وی، وسایل شخصی او را بگردید، این کار را در برابر یک شاهد قابل اعتماد انجام بدهید.

اطمینان حاصل کنید که تمام لباس های مصدوم یا وسایل شخصی وی، همراه با او به بیمارستان منتقل می شوند و یا به پلیس تحویل داده شده اند. جستجوی وسایل شخصی در برخی موارد، تنها راه یافتن سرنخ هایی درباره هویت یا وضعیت مصدوم، جستجوی وسایل شخصی او است.

کاربرد داروها تجویز داروها در کمک های اولیه عمدتاً در حد تسکین دردهای عمومی گنگ و تیز است.

این عمل، معمولاً شامل کمک به مصدوم برای خوردن یک قرص استامینوفن (طبق دستور بخش مربوط به مصرف دارو در این کتاب ) است.

تعداد زیادی از داروها را می توان بدون نسخه پزشک خریداری کرد و ممکن است شما بسیاری از این داروها را بشناسید و مصرف کرده باشید.

با این حال، در درمان مصدومان، حق ندارید با خرید یا امانت گرفتن دارو، اقدام به تجویز دارو کنید حتی اگر مصدوم داروهای خود را فراموش کرده باشد و یا شما همان داروهایی را که احتمالاً مصدوم مصرف می کرده، در اختیار داشته باشید.

در صورتی که در هنگام ارایه کمک های اولیه، اقدام به تجویز یا توصیه به

مصرف داروهایی غیر از آنچه در این راهنما قید شده، بکنید، امکان دارد که مصدوم با خطر مواجه شود و عواقب قانونی یا اجتماعی گریبانگیر شما شود. هر زمان که مصدوم دارویی مصرف می کند، مطمئن شدن از موارد زیر ضرورت دارد دارو برای این وضعیت مناسب باشد - تاریخ مصرف دارو نگذاشته باشد - طبق دستور مصرف شود.

تمام جوانب احتیاطی به طور دقیق رعایت شود - دارو بیش از مقدار توصیه شده، مصرف نشود - نام، مقدار، زمان و نحوه تجویز دارو ثبت شود.

هشدار!

اگر داروی موردنیاز در دسترس نیست، کمک پزشکی درخواست کنید.

تنها مورد استثنا، وجود دستورالعمل های واضحی است که توسط یک کارفرما یا سازمان داوطلبانه تعیین شده باشد.

این دستور العمل ها به اعضا یا کارکنان کارآزموده اجازه می دهد که در شرایط خاص، اقدام به تجویز دارو کنند (مثلاً دادن پادزهر در مسمومیت با سموم صنعتی ).

از حادثه یا بیماری - توصیف تمام آسیب ها به طور مختصر - هرگونه رفتار غیرعادی – تمام درمان های انجام شده و زمان

بیماربر و تخته stretchers and boards

اندام آسیب دیده را تا حد امکان، ثابت نگه دارید و خروج لباس را تسهیل کنید.

موارد خاص پولیور و پیراهن پشمی در مورد لباس هایی که دکمه یا زیپ ندارند، ابتدا اندام سمت آسیب ندیده را از آستین خارج کنید.

سپس، لباس را تا کرده، آن را از بالای سر بیرون بکشید. نهایتاً، آستین دیگر لباس را در آورید و دقت کنید که به اندام آسیب وارد نکنید.

تمام رخ

1) بندها را باز کرده یا برش دهید.

گردن را با یک دست نگه داشته، فک پایینی را محکم بگیرید.

کار خود را از زیر کلاه آغاز کنید و انگشت خود را با دقت زیر لبه آن قرار دهید.

از یک امدادگر بخواهید که کلاه را با دو دست نگه دارد.

2) از امدادگر بخواهید که از بالا کلاه ایمنی را به سمت عقب کج کند (بدون آنکه سر را مطلقاً حرکت دهد) و قسمت جلوی کلاه را کاملاً از روی چانه مصدوم بلند کند.

3) گردن و فک پایینی مصدوم را همچنان نگه دارید. از امدادگر بخواهید که مختصری کلاه را به سمت جلو کج کند تا کلاه از پایین جمجمه عبور کند و سپس آن را مستقیماً از سر مصدوم بیرون بکشد.

سؤالات جواب می دهد؟

«2» آیا مصدوم به «صدا» پاسخ می دهد؟

آیا به سؤالات ساده پاسخ می دهد یا از دستورات پیروی می کند؟

«3» آیا مصدوم به «درد» واکنش نشان می دهد؟

آیا در برابر درد نیشگون، چشمانش را باز می کند یا حرکت می کند؟

«4» آیا مصدوم نسبت به تمام تحریکات، «ناپاسخگو» است؟

با استفاده از این مراحل، می توانید هرگونه تغییر وضعیت مصدوم را کنترل کنید.

کنترل نبض با هر ضربان قلب، خون به داخل شریان ها پمپ می شود و موجی از فشار تولید می شود (مبحث «قلب و رگهای خونی » را ببینید). در محل هایی که شریان ها درست زیر سطح پوست قرار می گیرند (مثلاً در داخل مچ دست یا در گردن )، می توان موج فشار را به صورت نبض لمس کرد. در بزرگسالان، تعداد نبض به طور طبیعی 80-60 ضربان در دقیقه است.

تعداد نبض در کودکان تندتر است و در بزرگسالانی که از آمادگی جسمی بالایی برخوردارند، می تواند آهسته تر باشد.

نبضی که به طور غیرطبیعی تند یا کند شده است، می تواند نشانه ای از یک بیماری خاص باشد.

نبض بازویی دو انگشت خود را در سمت داخل بازوی شیرخوار قرار دهید.

محل های گرفتن نبض عبارتند از گردن (نبض کاروتید) و مچ دست (نبض رادیال ). در شیرخوران، یافتن نبض در بازو (نبض بازویی ) آسان تر است.

نبض رادیال سه انگشت تان از درست پایینتر از چین مچی که در قاعده شست قرار دارد، بگذارید. برای گرفتن نبض، به جای انگشت شست (که خودش نبض دارد) از سایر انگشتان خود استفاده کنید و موضع را به آرامی فشار دهید تا بتوانید نبض را لمس کنید.

موارد زیر را ثبت کنید - سرعت (تعداد ضربان در دقیقه ) - قدرت (ضعیف یا قوی ) - ریتم (منظم یا نامنظم ) نبض کاروتید

دو انگشت خود را در یک طرف گردن قرار دهید.

کنترل تنفس وقتی به ارزیابی تنفس مصدوم می پردازید، سرعت تنفس را کنترل کنید و مشکلات تنفسی یا صداهای غیرطبیعی را سمع کنید.

سرعت تنفس طبیعی در بزرگسالان، 16-12 بار در دقیقه است ؛ در شیرخواران و کودکان کم سن و سال، این سرعت به 30-20 بار در دقیقه می رسد. برای کنترل تنفس، به سمع آن بپردازید و حرکات قفسه سینه مصدوم را تحت نظر بگیرید.

در مورد شیرخواران و کودکان خردسال، احتمالاً گذاشتن دست بر روی قفسه سینه و حس کردن تنفس، کار ساده تری است.

اطلاعات زیر را ثبت کنید - سرعت (تعداد تنفس در دقیقه ) - عمق (نفس های عمیق یا کم عمق ) - سهولت (راحت، سخت یا دردناک ) - صدا (نفس های بی صدا یا صدادار و نوع صدا) شمارش سرعت تنفس حرکات قفسه سینه را تحت نظر گرفته، تعداد تنفس را در دقیقه بشمارید. روش ساده تر در مورد شیرخواران یا کودکان کم سن و سال، آن است که دست خود را روی قفسه سینه قرار دهید.

کنترل درجه حرارت به منظور ارزیابی درجه حرارت بدن، پوست بدون پوشش را لمس کرده، برای به دست آوردن درجه حرارت صحیح، از یک دماسنج استفاده کنید.

درجه حرارت طبیعی بدن 37 درجه سانتیگراد است.

درجه حرارت بالا (تب ) معمولاً در اثر عفونت ایجاد می شود. درجه حرارت پایین می تواند از مواجهه با سرما یا محیط مرطوب ناشی شود. انواع مختلفی از دماسنج ها وجود دارند که از آن جمله می توان به دماسنج های شیشه ای جیوه ای معمول و دماسنج های دیجیتال اشاره نمود. مطمئن شوید. که نحوه استفاده از دماسنجی را که در اختیار دارید، می دانید. دماسنج دیجیتال این دماسنج را می توان به

صورت زیرزبانی یا زیر بغلی برای اندازه گیری دما به کار برد. این دماسنج را تا زمان ایجاد صدای بوق (تقریباً 30 ثانیه ) در محل قرار دهید و سپس دما را از روی صفحه نمایش بخوانید. دماسنج جیوه ای قبل از استفاده از این دماسنج، باید مطمئن شوید که سطح جیوه پایین تر از 37 درجه سانتیگراد است.

قبل از خواباندن درجه، دماسنج را به مدت 3-2 دقیقه در محل (زیر زبان یا زیر بغل ) قرار دهید.

دماسنج نواری پیشانی این نوارهای کوچک حساس حرارت، برای اندازه گیری درجه حرارت کودکان کم سن و سال مفید هستند. نوار را به مدت تقریباً 30 ثانیه روی پیشانی کودک قرار دهید.

درجه حرارت از روی تغییر رنگ نوار مشخص می گردد. دماسنج گوشی نوک این دماسنج در داخل گوشی قرار داده می شود و درجه حرارت را در عرض یک ثانیه تعیین می کند.

کاربرد این حسگر ساده است و برای استفاده در مورد کودکان بدحال مفید است.

این وسیله را می توان در هنگامی که کودک خوابیده است، به کار برد.

آنها همیشه برای استفاده آماده باشند.

وسایلی را که در این صفحات می بینید اجزای اساسی یک بسته کمک های اولیه را برای استفاده در خانه تشکیل می دهند.

ممکن است تمایل داشته باشید که موارد دیگری مثل آسپیرین یا استامینوفن را هم به این مجموعه اضافه کنید.

انواع پانسمان پانسمان چسبدار یا چسب زخم این وسایل که برای پوشاندن خراش ها و بریدگی های کوچک به کار می روند، از پارچه یا پلاستیک ضدآب ساخته می شوند.

در مورد زخم های دست، انواع ضدآب از بقیه مناسب تر هستند و برای افرادی که نسبت به چسب موجود در انواع معمولی آلرژی دارند، چسب زخم کم آلرژی ساخته شده است.

افرادی که با غذا سر و کار دارند، باید از چسب زخم های آبی استفاده کنند.

پانسمان استریل این وسایل از یک لایه پانسمان متصل به یک باند رولی تشکیل و کاملاً در یک پوشش محافظ پیچیده شده اند. کاربرد آنها آسان است لذا برای مصرف در موارد اورژانس ایده آل هستند. این پانسمان ها در اندازه های مختلف در دسترس هستند. پوشش چشمی استریل پوشش های چشمی در واقع پانسمان هایی هستند که برای محافظت از چشم آسیب دیده به کار می روند. به بعضی از پوشش های چشمی باندهایی متصل است که استحکام این پوشش ها را روی سر مصدوم افزایش می دهند.

انواع باندها باندهای رولی این وسایل برای نگه داشتن مفاصل آسیب دیده، محدود کردن حرکات، مستحکم کردن پانسمان ها در محل و حفظ فشار بر روی آنها و محدود کردن تورم به کار می روند. باندهای مثلثی این وسایل را که از پارچه کلفت تهیه می شوند، می توان به عنوان باند یا آویز مورد استفاده قرار داد. اگر این وسایل، استریل و دارای پوشش مجزا باشند، می توان آنها را برای پانسمان

کردن زخم ها و سوختگی های بزرگ به کار برد. باندهای لوله ای این باندها در واقع لوله های بدون درزی از گاز یا مواد کشی مستحکم هستند. این باندها در آسیب های مفاصل یا انگشتان (پا یا دست ) کاربرد دارند. انواع گازدار را با یک ابزار مخصوص به کار می برند.

سایر وسایل مفید

وسایل اصلی برای کمک های اولیه خانگی جعبه ضد آبی که به راحتی قابل شناسایی باشد 20 عدد پانسمان چسبدار (چسب زخم ) در اندازه های مختلف 6 عدد پانسمان استریل با اندازه متوسط 2 عدد پانسمان استریل با اندازه بزرگ 2 عدد پانسمان استریل با اندازه خیلی بزرگ 2 عدد پوشش چشمی استریل 2 عدد باند مثلثی 6 عدد سنجاق قفلی دستکش یکبار مصرف سایر وسایل مفید 2 عدد باند رولی کرپ - قیچی - انبرک - پنبه - دستمالهای پاک کننده زخم بدون الکل - نوار چسب - محافظ صورت پلاستیکی یا ماسک صورت جیبی - دفترچه، مداد و کارت - پتو، کیسه نجات، چراغ قوه و سوت

در برابر عفونت محافظت می کنند (مبحث «روش هایی برای پیشگیری از عفونت متقاطع » را ببینید). قبل از دست زدن به هر نوع پانسمان (غیر از چسب زخم )، در صورت امکان، همیشه دستکشهای یکبار مصرف بپوشید. همیشه از پانسمانی استفاده کنید که برای پوشاندن زخم به قدر کافی بزرگ است و می تواند بیشتر از لبه های زخم را هم پوشش دهد. لبه های پانسمان را بگیرید و انگشتان خود را کاملاً از محلی که در تماس با زخم خواهد بود، دور نگه دارید. مطمئن شوید که پانسمان برای پوشاندن زخم به اندازه کافی بزرگ است.

پانسمان را مستقیماً بر روی زخم قرار بدهید؛ هرگز آن را از کنار به روی زخم نکشید. پانسمانی را که از محل خارج شده است بردارید و در جای خودش قرار دهید.

اگر تنها یک پانسمان استریل در اختیار دارید، این پانسمان را برای پوشاندن زخم به کار ببرید و سایر پارچه های تمیز را روی آن قرار دهید.

اگر خون به داخل پانسمان نشت کرده، پانسمان را برندارید؛ در عوض، یک پانسمان دیگر روی آن بگذارید. اگر خون به داخل پانسمان دوم هم نشت کرد، هر دو پانسمان را کاملاً بردارید و با گذاشتن یک پانسمان تازه به جای آنها، محل خونریزی را تحت فشار قرار دهید.

پس از مداوای زخم، دستکش ها، پانسمان های مصرف شده و وسایل آلوده را در داخل یک کیسه پلاستیکی مناسب بریزید. همیشه تا زمانی که کارتان با مواد آلوده تمام نشده است، دستکش های یکبار مصرف را خارج نکنید.

پنبه قرار گرفته، تشکیل شده است.

پانسمان های استریل به صورت تکی و در اندازه های مختلف فروخته می شود و برای پیشگیری از آلودگی، در پوشش های محافظ پیچیده شده است اگر چسب روی پوشش این پانسمان ها باز شده باشد، پانسمان دیگر استریل نیست.

احتیاط !

پانسمانی را که از محل خارج شده بردارید و یک پانسمان جدید به جای آن قرار بدهید.

اگر خونریزی به داخل پانسمان نفوذ کرد، یک پانسمان دیگر روی اولی قرار بدهید.

اگر خون به درون پانسمان دوم هم نشت کرد، هر دو پانسمان را بردارید و یک پانسمان تازه به جای آنها بگذارید. مراقب باشید که خونرسانی پایین تر از محل پانسمان را مختل نکنید.

1) چسب روی پوشش را باز کرده، پوشش را کنار بزنید. باند را از حالت پیچیده باز کنید و مراقب باشید که رول رها نشود و به لایه پانسمان دست نزنید.

2) با گرفتن دو طرف باند، لایه پانسمانی را باز کنید و آن را مستقیماً روی زخم قرار دهید.

3) انتهای کوتاه (دم ) باند را یک بار به دور اندام و پانسمان بچرخانید تا آن را محکم کنید.

4) انتهای دیگر (سر) باند را به دور اندام بچرخانید تا تمام لایه پانسمان را بپوشانید. دم باند را به حال آویزان قرار دهید.

5) برای مستحکم کردن باند، دو انتهای آن را گره بزنید. گره را مستقیماً روی لایه پانسمان ایجاد کنید تا فشار پایداری روی زخم اعمال شود.

6) پس از محکم کردن باند، گردش خون را در قسمت های پایین کنترل کنید.

اگر باند را خیلی سفت بسته اید، آن را شل کنید.

تمیز بدون کُرک استفاده کنید.

برای جذب خون و سایر مایعات روی آن پنبه بگذارید. در هنگام استفاده از پانسمان غیراستریل دقت کنید که وسیله ای را که به کار می برید، تمیز باشد.

در صورت امکان، دستکش یکبار مصرف بپوشید و انگشتان خود را از قسمتی از سطح پانسمان که در تماس با زخم خواهد بود، دور نگه دارید. به منظور فشار آوردن روی زخم، پانسمان را با نوار چسب یا باند محکم کنید.

احتیاط !

هرگز چسب نواری را دورتادور اندام یا انگشت نبندید چون این کار، گردش خون را مختل می کند.

قبل از استفاده از چسب نواری، کنترل کنید که مصدوم نسبت به چسب آلرژی نداشته باشد؛ اگر آلرژی وجود دارد، از باند استفاده کنید.

پانسمان های دارای گاز

1) کناره های پوشش گازدار را گرفته، آن را مستقیماً روی زخم قرار دهید.

2) با یک لایه پنبه، روی پانسمان گازدار را بپوشانید.

3) گاز و پوشش روی آن را با نوار چسب یا باند رولی محکم کنید.

پانسمان های موقتی

1) لبه های پارچه را بگیرید.

پارچه را باز کرده، مجدداً تا کنید تا سطح داخلی آن رو به بیرون قرار بگیرد.

2) پوشش پارچه ای را مستقیماً روی زخم قرار بدهید.

در صورت لزوم، مقدار بیشتری پارچه روی این پوشش قرار بدهید.

3) این پوشش را به کمک یک باند یا یک نوار پارچه ای تمیز (مثل روسری یا شال ) محکم کنید.

بعضی از انواع آنها ضدآب هستند. قبل از استفاده از چسب زخم، دقت کنید که مصدوم نسبت به پانسمان های چسبدار آلرژی نداشته باشد.

افرادی که با غذا سرو کار دارند، باید زخم های روی دست خود را با چسب زخم های ضدآب، مشخص و آبی رنگ بپوشانند.

هشدار!

همیشه از مصدوم سؤال کنید که آیا نسبت به پانسمان های چسبدار آلرژی دارد یا خیر.

1) پوست اطراف زخم را تمیز و خشک کنید.

چسب زخم را باز کرده، نوارهای محافظ دو طرف آن را بگیرید به طوری که لایه پوششی آن رو به پایین باشد.

2) نوارهای محافظ را آنقدر بکشید که لایه پوششی مشخص شود ولی نوارها را کاملاً برندارید. بدون دست زدن به سطح لایه پوششی، آن را روی زخم بگذارید.

3) با دقت نوارهای محافظ را بکشید و سپس لبه های چسب زخم را به پایین فشار دهید.

یخ

1) یک کیسه پلاستیکی را با قطعات یخ یا یخ خرد شده پر کنید و یا از یک کیسه حاوی سبزیجات یخ زده استفاده کنید.

این کیسه را در یک پارچه خشک بپیچید.

احتیاط !

برای پیشگیری از آسیب های ناشی از سرما، همیشه کیسه یخ را با یک قطعه پارچه بپوشانید و در هر بار استفاده، آن را بیش از 10 دقیقه به کار نبرید.

2) کیسه را محکم روی محل قرار دهید.

محل آسیب را به مدت 10 دقیقه سرد نگه دارید و در صورت لزوم، کیسه را عوض کنید.

یا درازکش ) قرار بگیرد. موقع کار کردن روی قسمت آسیب دیده، آن را نگه دارید. از مصدوم یا یک امدادگر بخواهید که این کار را انجام دهد. همیشه سعی کنید موقع کار، در مقابل مصدوم و در صورت امکان در سمت آسیب دیده قرار بگیرد. در صورتی که مصدوم دراز کشیده است، باندها را از تقعرهای طبیعی بدن (در مچ پا، زانو، کمر و گردن ) عبور داده، سپس با دقت آنها را در زیر بدن به جلو و عقب حرکت داده، به سوی محل موردنظر بکشید. به عنوان مثال، برای باندپیچی سر یا قسمت بالایی تنه، باند را از تقعر زیر گردن عبور دهید.

باند را محکم ببندید اما نه آن قدر سفت که گردش خون پایین تر از محل باندپیچی را دچار اختلال کند.

وقتی اندام را باندپیچی می کنید، در صورت امکان انگشتان دست یا پا را آزاد بگذارید؛ از این طریق می توانید بعد از باندپیچی، گردش خون را کنترل کنید.

برای بستن باندها، از گره استفاده کنید.

دقت کنید که گره ایجاد ناراحتی نکند و نیز بر روی استخوان گره نزنید.

در صورت امکان، انتهاهای آزاد باند را در زیر گره جا بدهید.

گردش خون در نواحی پایین تر از باندپیچی را به طور مرتب کنترل کنید.

در صورت لزوم، باند را باز کنید تا جریان خون برگردد، سپس باند را شل تر از دفعه اول بپیچید.

مورد خاص بی حرکت کردن اندام موقع بی حرکت کردن اندام با استفاده از باند، لازم است که یک ماده نرم و حجیم (مثل حوله، پارچه یا پنبه ) را به عنوان لایی بین دو اندام به کار ببرید.

لایی را بین دو ساق یا بین بازو و تنه قرار بدهید تا

باند پیچی منجر به جابجایی استخوان های شکسته یا فشرده شدن نواحی استخوانی به یکدیگر نشود. باندها را در فواصلی از طول اندام و دور از محل آسیب ببندید و با ایجاد گره در سمت آسیب ندیده، آنها را محکم کنید.

اگر هر دو سمت بدن آسیب دیده اند، گره را باید در خط وسط یا محلی که کمترین احتمال افزایش آسیب وجود دارد، ایجاد کنید.

کنترل گردش خون پس از باندپیچی هنگامی که اندامی را باندپیچی می کنید یا از آویز استفاده می کنید، باید بلافاصله پس از اتمام باندپیچی و هر 10 دقیقه پس از آن، گردش خون را در دست یا پا کنترل کنید.

این کنترل ها حیاتی هستند چون اندام ها پس از آسیب دچار تورم می شوند و (به این دلیل ) امکان دارد که باندها سریعاً اندام را تحت فشار زیاد قرار بدهند و جریان خون در نواحی پایین تر را مختل کنند.

علایم اختلال گردش خون، متغیر است زیرا ابتدا سیاهرگ ها و بعداً سرخرگ ها تنگ می شوند.

تشخیص اگر گردش خون مختل شده باشد، امکان دارد اندام متورم و پرخون باشد.

رنگ پوست آبی و سیاهرگ ها برجسته باشند.

احساس اتساع دردناک پوست وجود داشته باشد.

با گذشت زمان ممکن است پوست رنگ پریده و مومی شود. احساس کرختی و سردی بارز شود. احساس گز گز و مور مور و سپس درد عمیق بارز شود. مصدوم قادر به حرکت دادن انگشتان مبتلا نباشد.

1) فشار مختصری روی یکی از ناخن ها (درون دایره ) یا پوست وارد کنید تا موقعی که بی رنگ شود؛ سپس فشار را بردارید. اگر رنگ (ناخن یا پوست ) برنگشت یا به آرامی برگشت، احتمالاً باندپیچی خیلی محکم انجام شده است.

2) از باندی که سفت پیچیده شده،

چند دور را که برای برگشتن گرمی و رنگ پوست کفایت می کند، باز کنید.

مصدوم ممکن است احساس گزگز و مور مور داشته باشد.

سپس باند را دوباره بپیچید.

استفاده از نوار چسب، چسباند. سنجاق قفلی از این سنجاق ها می توان برای محکم کردن تمام انواع باندهای رولی استفاده کرد. انتهای باند را به داخل تا کنید و انگشت خود را بین باند و پوست مصدوم قرار دهید تا از وارد کردن آسیب موقع فرو کردن سنجاق پیشگیری کنید (شکل سمت راست ). دقت کنید که سنجاق پس از بستن به حالت افقی قرار گیرد (شکل سمت راست انتها).

انتخاب باند با اندازه مناسب قبل از استفاده از باند رولی، دقت کنید که رولی کاملاً فشرده و عرض آن برای پوشاندن محل آسیب مناسب باشد.

عرض باند برای استفاده در قسمت های مختلف بدن فرق می کند (نواحی کوچک مثل انگشتان نیاز به باندهای باریک دارند در حالی که در قسمت های وسیع مثل اندام ها، باید از باندهای پهن استفاده کرد). بهتر است باند رولی خیلی عریض باشد تا خیلی باریک. باندهای شکل مقابل، اندازه های توصیه شده برای بزرگسالان را نشان می دهند. در مورد کودکان، ممکن است به اندازه های کوچکتری نیاز داشته باشید.

نحوه استفاده از باند رولی در هنگام استفاده از باند رولی، اصول زیر را رعایت کنید بخش رولی باند («سر» باند» را موقع کار رو به بالا نگه دارید (بخش غیر رولی، «انتها» نامیده می شود). رو به روی مصدوم و در سمت آسیب دیده قرار بگیرد. موقع کار دقت کنید که قسمت آسیب دیده در همان وضعیتی که پس از باندپیچی باید قرار بگیرد، نگه داشته شود.

احتیاط !

پس از پایان باندپیچی، گردش خون را در نواحی پایین تر اندام کنترل کنید.

این مطلب خصوصاً در مورد باندهای کشی یا کرپ اهمیت دارد چون این باندها به شکل اندام درمی آیند و در صورت

تورم اندام، ممکن است فشار بیشتری به آن وارد کنند.

1) دم باند را پایین تر از محل آسیب بگذارید. باند را دو دور به طور مستقیم به دور اندام (از سمت داخل به سمت خارج ) بپیچید تا انتهای آن را در محل ثابت کنید.

2) باند را به صورت چند دور مارپیچی بپیچانید. جهت چرخاندن، از سمت داخل سطح بالایی اندام به سمت خارج آن است ؛ باندپیچی را به سوی بالایی اندام به پیش ببرید.

دقت کنید که هر دور جدید از باند، نیم تا دو سوم دور قبلی را پوشش دهد.

3) با یک دور مستقیم، انتهای باند را محکم کنید.

اگر باند خیلی کوتاه است، یک باند دیگر را به روش مشابه بپیچید تا کل ناحیه آسیب دیده پوشانده شود.

4) بلافاصله پس از اتمام باند پیچی، گردش خون را در نواحی پایین تر اندام کنترل کنید.

در صورت لزوم، برای برگشت جریان خون باند را باز کنید و مجدداً آن را شل تر ببندید.

را در سمت داخل مفصل قرار بدهید.

باند را به سمت خارج مفصل برده، یک دور و نیم بچرخانید تا انتهای باند، ثابت و مفصل پوشانده شود.

3) باند را درست به بالای مفصل و سمت داخل آن برسانید و آن را یک دور به دور اندام بچرخانید به طوری که نیمه بالایی باند مربوط به دور قبلی را بپوشاند.

4) باند را از سمت داخل بازو به پایین مفصل برسانید. یک دور قطری در پایین مفصل بزنید تا نیمه پایینی باند مربوط به اولین دور مستقیم پوشانده شود.

هشدار!

باند را آن قدر محکم نپیچید که گردش خون اندام مختل شود.

5) باندپیچی قطری به شکل «8» را در بالا و پایین مفصل ادامه بدهید.

هر بار با پوشاندن تقریباً دوسوم از دور قبلی، محدوده باندپیچی را گسترش دهید.

6) برای پایان باندپیچی، باند را دو دور به طور مستقیم به دور اندام بپیچید، سپس انتهای باند را محکم کنید.

7) بلافاصله پس از پایان باندپیچی و سپس هر 10 دقیقه بعد از آن، گردش خون را در نواحی پایین تر کنترل کنید.

اگر باند را خیلی محکم پیچیده اید، آن را باز کنید تا خون جریان پیدا کند و سپس مجدداً باند را شل تر بپیچید.

از قاعده شست پا آغاز کنید و از پیچیدن باند به دور پاشنه خودداری کنید.

1) انتهای باند را در سمت داخل مچ و نزدیک به قاعده شست قرار دهید.

باند را دو دور به طور مستقیم به دور مچ بپیچید.

2) با شروع از سمت داخل مچ، باند را به صورت مورب از پشت دست به ناخن انگشت کوچک برسانید.

3) باند را از زیر انگشتان طوری عبور دهید که کناره بالایی آن در تماس با قاعده ناخن انگشت اشاره قرار بگیرد. باند را به دور شست مصدوم نپیچید.

4) بدون پیچیدن باند به دور شست، آن را به طور مورب از پشت دست عبور داده به کناره خارجی مچ برسانید. یک بار دیگر، باند را به طور مورب به دور مچ و روی دست بپیچید.

5) دورهای مورب را به طور متوالی تکرار کنید.

هر بار با پوشاندن تقریباً دوسوم از باند دور قبلی، محدوده باندپیچی را گسترش دهید.

پس از پوشیده شدن کامل دست، باندپیچی را با دو دور مستقیم به دور مچ خاتمه دهید.

6) انتهای باند را محکم کنید.

بلافاصله پس از باندپیچی، و هر 10 دقیقه بعد از آن، گردش خون را در نواحی پایین تر کنترل کنید.

در صورت لزوم، باند را باز کنید تا جریان خون برقرار شود و سپس مجدداً آن را شل تر ببندید.

نگهداری پانسمان در محل مناسب هستند اما نمی توانند برای کنترل خونریزی، فشار کافی اعمال کنند.

مراحل زیر، نحوه کاربرد گاز لوله ای را در انگشت دست توضیح می دهند.

احتیاط !

نوار چسب را به طور کامل به دور انگشت نپیچید چون این کار می تواند گردش خون را مختل کند.

1) یک قطعه گاز لوله ای را تقریباً به طول 5/2 برابر طول انگشت آسیب دیده برش دهید.

تمام طول گاز لوله ای را به روی ابزار مخصوص بکشید و سپس به آرامی ابزار را به روی انگشت مصدوم بلغزانید.

2) انتهای گاز را روی انگشت نگه داشته، ابزار مخصوص را به آرامی از مجاورت نوک انگشت بکشید تا لایه ای از گاز به روی انگشت باقی بماند. به منظور بستن و محکم کردن باند در انتهای انگشت، ابزار مخصوص را دو بار (به دور خود) پیچ دهید.

3) در حالی که گاز را در قاعده انگشت نگه داشته اید، به آرامی ابزار مخصوص را روی انگشت (به داخل فشار دهید تا یک لایه دیگر از گاز را سوار کنید.

پس از اتمام این کار، ابزار را از انگشت خارج کنید.

4) با استفاده از نوار چسب، گاز را در قاعده انگشت محکم کنید.

گردش خون انگشت را بلافاصله پس از باندپیچی و سپس هر 10 دقیقه بعد از آن، کنترل کنید.

از مصدوم سؤال کنید که آیا در انگشتش احساس سردی یا گز گز و مور مور دارد.

اگر پاسخ سؤال مثبت است، گاز را خارج کرده، یک بار دیگر آن را شل تر ببندید.

و یک بار تا کردن آن در امتداد قطر، یک باند مثلثی بسازید. از این نوع باند می توانید به روش های زیر استفاده کنید تا شده به صورت یک باند پهن برای بی حرکت کردن و نگه داشتن اندام یا محکم کردن آتل یا پانسمان های حجیم. تا شده به صورت یک باند باریک، برای بی حرکت کردن پا و مچ پا یا نگه داشتن پانسمان در محل. برداشتن مستقیم از یک بسته بندی استریل و تا کردن آن به شکل یک لایه پوششی به عنوان یک پانسمان استریل. باز شده و بدون تا به عنوان آویز یا به منظور نگه داشتن پانسمان های دست، پا و سر در محل.

نحوه ساخت باند تا شده پهن

1) یک باند مثلثی را باز کنید و به صوت مسطح روی یک سطح تمیز پهن کنید.

باند را به صورت افقی از وسط تا کنید تا نوک مثلث به وسط قاعده برسد.

2) یک بار دیگر در همان جهت قبلی، باند را از وسط تا کنید تا کناره مربوط به نخستین تا روی قاعده قرار گیرد. به این ترتیب باند مثلثی باید تبدیل به یک نوار پهن شده باشد.

نحوه ساخت باند تا شده باریک

1) با تا کردن یک باند مثلثی، یک باند تا شده پهن بسازید (شکل های فوق ).

2) باند را یک بار دیگر از وسط به صورت افقی تا کنید.

این باند باید به یک نوار پارچه ای ضخیم، باریک و بلند تبدیل شده باشد.

نگهداری از باندهای مثلثی باندهای مثلثی را تا زمانی که نیازی به آنها ندارید، از بسته بندی خارج نکنید تا به حالت استریل باقی بمانند. همچنین می توانید این باندها را مطابق شکل های مقابل تا کنید تا همیشه

آماده مصرف باشند یا به سادگی برای مصرف باز شوند.

1) ابتدا باند مثلثی را به صورت یک باند باریک تا کنید (شکل های فوق ). دو انتهای باند را به وسط برگردانید.

2) تا کردن دو انتها و برگرداندن آنها به وسط را آنقدر ادامه دهید تا باند به اندازه مناسب برای نگهداری برسد. باند را در محلی خشک نگهداری کنید.

یک گره آنها را به هم ببندید. برای محکم کردن باند، رأس آن را به آرامی بکشید. رأس باند را روی گره تا زده، آن را در زیر گره قرار بدهید.

آسیب دیده و یا شکستگی ساده دنده استفاده کرد. این آویزها در مصدومانی قابل استفاده هستند که بتوان آرنج آنها را تا کرد. آویز بالا نگهدارنده برای نگه داشتن ساعد و دست در وضعیتی بالاتر (نسبت به آویزهای اندام فوقانی ) کاربرد دارد.

1) مطمئن شوید که اندام آسیب دیده، نگه داشته شده و دست مختصری بالا رفته است.

با تا زدن قاعده باند به سمت زیر، یک سجاف بسازید. باند را طوری قرار دهید که قاعده آن با تنه مصدوم موازی و در سطح ناخن انگشت کوچک وی باشد.

انتهای بالایی باند را از زیر اندام آسیب دیده عبور دهید و آن را به دور گردن و به سمت شانه مقابل بکشید.

2) انتهای پایینی باند را بر روی ساعد تا بزنید و آن را با انتهای بالایی در محل شانه، مجاور کنید.

3) دو انتهای باند را در سمت آسیب دیده و در تقعری که در بالای استخوان ترقوه وجود دارد، گره بزنید. انتهاهای آزاد باند را به صورت لایه ای در زیر گره جای دهید.

4) نوک باند را در محل آرنج مصدوم به جلو تا بزنید. بخش های آویزان باند را در اطراف آرنج جای بدهید و به کمک سنجاق قفلی، نوک باند را به قسمت جلوی آن محکم کنید.

اگر سنجاق ندارید، نوک باند را آن قدر بپیچید تا حجم آن کاملاً با فضای آرنج تطبیق پیدا کند؛ این قسمت را از پشت اندام در داخل آویز جای دهید.

5) بلافاصله پس از پایان کار، گردش خون انگشتان را کنترل کنید.

این کار را هر 10 دقیقه تکرار کنید.

در صورت لزوم، آویز را شل کنید و دوباره ببندید.

نگه داشتن ساعد و دست در وضعیتی بالاتر (به طوری که نوک انگشتان در تماس با شانه مصدوم باشند) مورد استفاده قرار می گیرند. با این عمل، آویز بالا نگهدارنده به کنترل خونریزی از زخم های ساعد و دست، کاهش تورم در آسیب های ناشی از سوختگی و نگه داشتن قفسه سینه در شکستگی های پیچیده دنده ای کمک می کند.

1) از مصدوم بخواهید که اندام آسیب دیده خود را بر روی سینه نگه دارد به طوری که نوک انگشتان بر روی شانه مقابل قرار گیرند.

2) باند را طوری روی بدن مصدوم قرار دهید که یک انتهای آن روی شانه سالم قرار گیرد. نوک باند را درست در کنار آرنج نگه دارید.

3) از مصدوم بخواهید که اجازه دهد باند را از زیر اندام اش عبور بدهید.

قاعده باند را در زیر دست، ساعد و آرنج مصدوم جای بدهید.

4) انتهای پایینی باند را به طور مورب از پشت مصدوم عبور دهید و در محل شانه، به انتهای دیگر برسانید.

5) دو انتها را در محل تقعر بالای استخوان ترقوه مصدوم گره بزنید. لبه های آزاد را به صورت لایه ای در زیر گره جای دهید.

6) نوک باند را آن قدر بپیچید تا باند (از نظر حجم ) کاملاً با آرنج مصدوم تناسب داشته باشد.

به منظور محکم کردن باند، نوک آن را درست در بالای آرنج به داخل جای دهید.

اگر یک سنجاق قفلی دارید، باند را به روی آرنج تا کرده، نوک آن را به گوشه باند سنجاق کنید.

7) به طور مرتب گردش خون را در شست کنترل کنید.

در صورت لزوم، آویز و باند را شل کنید و دوباره ببندید.

به باند مثلثی دسترسی ندارید، می توانید با استفاده از یک متر مربع از هر نوع پارچه ضخیم، یک آویز موقت بسازید. همچنین می توانید با استفاده از یک بخش از لباس مصدوم، موقتاً یک آویز طراحی کنید.

هشدار!

اگر به شکستگی ساعد مشکوک هستید، از یک آویز پارچه ای یا گوشه کت برای نگه داشتن اندام استفاده کنید.

هیچ یک از دیگر انواع آویزهای موقتی را به کار نبرید زیرا نیروی آنها برای نگهداری اندام کافی نیست.

گوشه کت کت مصدوم را باز کنید.

لبه تحتانی کت را در سمت آسیب دیده تا روی اندام بالایی برگردانید. گوشه سجاف کت را با یک سنجاق قفلی بزرگ به قسمت پیش سینه کت وصل کنید.

قسمتهای اضافی پارچه کت را کاملاً در اطراف آرنج جای بدهید و سنجاق کنید.

پیراهن آستین بلند اندام آسیب دیده را بر روی قفسه سینه مصدوم قرار دهید.

سر دست آستین را به پیش سینه طرف مقابل پیراهن سنجاق کنید.

برای ساخت یک آویز بالا نگهدارنده موقت، آستین را به شانه مقابل مصدوم سنجاق کنید تا اندام بالایی را بالا نگه دارید.

کت دکمه دار یکی از دکمه های کت (یا جلیقه ) را باز کنید.

دست مربوط به اندام آسیب دیده را در فضای ایجاد شده در لباس در اثر باز کردن دکمه، قرار بدهید.

به مصدوم توصیه کنید که مچ خود را بر روی دکمه زیر این فضا قرار دهد.

کمربند یا البسه باریک با استفاده از یک کمربند، یک کراوات (دستمال گردن ) و یا یک جفت بند شلوار یا جوراب شلواری، یک محافظ «گردن و سردست » بسازید. این آویز را به دور گردن مصدوم قرار دهید و سپس یک بار آن را بچرخانید تا یک حلقه کوچک تر

در جلو تشکیل شود. دست مصدوم را در این حلقه قرار دهید.

درمان کنید.

در صورتی که جابجا کردن مصدوم واجب است، آیا مصدوم خودش می تواند حرکت کند؟

اگر مصدوم احساس می کند که می تواند این کار را انجام دهد، از وی بخواهید که چنین کند؛ همچنین، با استفاده از درایت خود به ارزیابی وضعیت مصدوم بپردازید.

وزن و اندازه مصدوم چقدر است؟

مصدوم چه آسیب هایی دارد و آیا جابجایی ممکن است وضعیت وی را وخیم تر کند؟

چه کسی برای کمک در جابجایی در دسترس است؟

آیا شما و سایر امدادگران به طور مناسب آموزش دیده اید و از آمادگی جسمانی برخوردار هستید؟

آیا برای ورود به محل، مجبور به استفاده از تجهیزات محافظی هستید و آیا به چنین تجهیزاتی دسترسی دارید؟

آیا هیچ گونه تجهیزاتی برای تسهیل امر جابجایی مصدوم در اختیار دارید؟

آیا به همه وسایل مورد نیاز دسترسی دارید؟

آیا برای انجام عمل انتقال، فضای کافی در اطراف مصدوم وجود دارد؟

همراه با مصدوم از روی چه نوع زمینی عبور خواهید کرد؟

مورد خاص وضعیت های اورژانس چهار وضعیت اورژانس وجود دارد که در این موارد، مصدوم را باید به سرعت از خطر دور ساخت. این کار را تنها در صورتی انجام دهید که مطمئن هستید خود را به خطر نخواهید انداخت و نیز آموزش های مناسب را پشت سر گذاشته اید و به تجهیزات کافی دسترسی دارید. اگر به این منابع دسترسی ندارید، باید به جای تلاش برای نجات جان مصدوم به تنهایی، با گروه خدمات اورژانس تماس بگیرید.

وضعیت های اورژانس به شرح زیر هستند - زمانی که مصدوم در داخل آب و در معرض خطر فوری غرق شدن است.

زمانی که مصدوم در محلی است که دچار آتش سوزی شده یا پر از دود است.

زمانی که مصدوم در معرض خطر ناشی

از بمب یا اسلحه گرم است.

زمانی که مصدوم در داخل یا نزدیک به یک ساختمان یا هر چیز در حال فرو ریختن است.

سرعت پاسخ شما وابسته به میزان خطر است، اما حتی در وضعیت های فوق هم ممکن است برای طراحی نحوه انتقال مصدوم به طور صحیح و بی خطر، زمان کافی در اختیار داشته باشید.

نحوه کمک رساندن بی خطر به مصدوم در صورتی که مجبور هستید به یک مصدوم کمک کنید یا وی را جابجا کنید، باید نسبت به خطرهایی که ممکن است در پی استفاده از روش های ناصحیح بروز کنند، آگاهی داشته باشید.

(همیشه ) این احتمال وجود دارد که شما وضعیت مصدوم را وخیم تر کنید و یا خودتان یا سایر امدادگران نیز دچار آسیب شوید. همواره باید زمانی را برای طراحی دقیق عملیات به منظور به حداقل رساندن این گونه خطرها، اختصاص دهید.

راهکارهای حفظ ایمنی برای اطمینان از شرایط ایمنی، گام های زیر را طی کنید - روشی را انتخاب کنید که متناسب با موقعیت، وضعیت مصدوم و میزان نیروهای کمکی و تجهیزات در دسترس شما است.

گروهی کار کنید و یک نفر را مسؤول هماهنگ کردن جابجایی کنید.

اطمینان حاصل کنید که اعضای گروه نسبت به ترتیب اقدامات توجیه هستند.

تجهیزات موجود را آماده کنید و دقت کنید که اعضای گروه و تجهیزات قبل از آغاز عملیات، در جای خود حاضر باشند.

همیشه روش صحیح را به کار بگیرید تا از آسیب رساندن به مصدوم، خودتان و سایر امدادگران دوری کرده باشید.

سعی کنید ایمنی و راحتی مصدوم، خود و سایر امدادگران را در طول جابجایی حفظ کنید.

همیشه در مورد اقدامی که می خواهید به انجام برسانید، به مصدوم توضیح دهید و وی

را تشویق کنید که تا حد امکان همکاری کند.

روش های عملی برای جابجایی و نقل و انتقال روشی که برای کمک به مصدوم به کار می برید، برحسب موقعیت، وضعیت مصدوم و این که آیا به نیروهای امدادی یا تجهیزات کافی دسترسی دارید یا خیر، فرق می کند.

همیشه برنامه دقیقی برای جابجایی طراحی کنید و اطمینان حاصل کنید که مصدوم و امدادگران برای عملیات جابجایی آمادگی دارند. هنگام جابجایی یا کمک رسانی به مصدوم، رعایت ترتیب اقدامات زیر به حفظ ایمنی و راحتی تمام افراد کمک خواهد کرد - تا حد امکان خود را در موقعیتی نزدیک به بدن مصدوم قرار دهید.

با باز کردن پاهای خود به اندازه عرض شانه، تکیه گاه خود را محکم کنید با بتوانید تعادل تان را حفظ کنید.

در تمام لحظات در طول عملیات، موقعیت مناسب خود را حفظ کنید.

یکنواخت و روان حرکت کنید.

برای تأمین نیروی لازم برای جابجایی، قوی ترین عضلات اندام های پایین و بالایی خود را به کار بگیرید.

همکاری با گروه خدمات اورژانس گروه خدمات اورژانس ممکن است از شما به عنوان یک ارایه کننده کمک های اولیه درخواست کند تا در انتقال مصدوم با استفاده از تجهیزات تخصصی کمک کنید.

همواره اجزای روش های عملی مناسب را (که در بالا به آنها اشاره شد) به کار بگیرید.

البته وقتی به عنوان بخشی از گروه خدمات اورژانس مشغول به امدادرسانی هستید، همیشه باید از دستوراتی که توسط گروه صادر می شود، پیروی کنید.

در مواقعی که از طریق هلی کوپتر به مصدوم امدادرسانی می شود، چند «اصل حفظ ایمنی زمین (محل فرود)» باید رعایت شود. وظیفه اصلی شما، کنترل کردن ناظران است.

اطمینان حاصل کنید که تمام افراد حداقل 50 متر از محل فاصله

گرفته اند و هیچ کس سیگار نمی کشد. در زمان فرود هلی کوپتر، زانو بزنید تا از پره های چرخان آن کاملاً دور باشید.

پس از فرود هلی کوپتر، به آن نزدیک نشوید و صبر کنید تا یکی از اعضای گروه به دیدن شما بیاید. تا زمانی که پایک های فرود هلی کوپتر به زمین نرسیده، به آنها دست نزنید؛ این پایک ها تا زمانی که در تماس زمین قرار نگیرند، بار الکتریکی ساکن دارند.

گام های مربوط به کنترل سقوط پیروی کنید.

نحوه استفاده از کمربند انتقال

1) کمربند انتقال را به دور کمر مصدوم بسته، دقت کنید که محل گیره آن درست در وسط پشت او قرار بگیرد.

2) در سمت ضعیف تر مصدوم و رو به سوی جهت حرکت قرار بگیرید.

3) با یک دست، دست مصدوم را به روش گرفتی شست به صورت «کف دست در کف دست » نزدیک به خود نگه دارید.

4) دست دیگر خود را دور کمر مصدوم قرار داده، یکی از دستگیره های کمربند انتقال را بگیرید.

مطمئن شوید که اگر احیاناً مصدوم در حال سقوط باشد، می توانید به راحتی کمربند را رها کنید.

5) اگر مصدوم شروع به سقوط کرد، کمربند انتقال را رها کرده، گام های مربوط به کنترل سقوط را رعایت کنید.

وزن مصدوم روی بدن شما بیفتد اما سعی نکنید که وی را بگیرید.

3) با حفظ موقعیت ایستاده خود، اجازه دهید مصدوم روی بدن شما بلغزد تا به وضعیت نشسته به روی کف در آید. سعی نکنید مصدوم را بگیرید.

4) در کنار یا پشت مصدوم، روی زمین زانو بزنید و موقعیت وی را تا حدی که برای راحت بودن ضروری است، تعدیل کنید.

پشت مصدوم تکیه بدهید که قسمت لوله شده رو به بالا و قسمت لوله نشده در طرف مقابل بدن مصدوم قرار گیرد. هشدار!

در صورتی که مشکوک به آسیب نخاع هستید، سعی کنید مصدوم را حرکت ندهید.

اگر مجبور هستید او را از خطر دور کنید، از روش «چرخش الواری » استفاده کنید.

4) مصدوم را از روی قسمت لوله شده چرخانده، به پایین آورید و بر روی طرف دیگر بدن قرار دهید.

ملحفه را محکم به صورت لوله شده نگه دارید.

5) قسمت لوله شده ملحفه یا پتو را در حد نیاز باز کنید تا مصدوم بتواند به حالت مسطح قرار گیرد. سپس، وی را در محل مورد نظر به پشت برگردانید. هنگام جابجا کردن مصدوم، همه باید با هم ملحفه را گرفته، بعد مصدوم را حرکت دهید.

ضخیم پارچه ای در دو طرف، برای بلند کردن و حمل مصدوم در تمام جهات مناسب است.

این دستگیره ها امکان می دهند که وزن مصدوم بین اعضای گروه کارورزان (8-6 نفر) پخش شود. بعضی از انواع ملحفه های حمل و نقل، محفظه هایی در زیر دو کناره طولی خود دارند که می توان تیرک هایی در داخل آنها جای داد. حفاظ های فلزی که در عرض ملحفه حمل و نقل قرار می گیرند، به این تیرک ها متصل می شوند؛ این حفاظ ها، موجب می شوند که ملحفه زیر مصدوم، بیش از پیش تقویت شود. کاروزان باید ضمن استفاده از ملحفه حمل و نقل، به حالت قائم بایستند به طوری که پشت آنها صاف و پاهایشان به اندازه عرض شانه باز باشد تا تکیه گاه مستحکمی داشته باشند.

صندلی حمل و نقل این وسیله برای جابجا کردن مصدوم در وضعیت نشسته (خصوصاً در فضاهای بسته یا بالا و پایین رفتن از پلکان ) طراحی شده است.

صندلی حمل ساده، دوچرخه دارد.

صندلی های پیشرفته تری وجود دارند که به چرخ «غلتان » مجهز هستند. این نحوه طراحی اجازه می دهد که این صندلی ها به راحتی روی زمین های ناهموار حرکت کنند و از پله ها بالا و پایین بروند.

است، بلند کرد و روی چرخ بیماربر قرار داد. این وسیله برای جابجایی مصدومان به نقاط دور طراحی نشده است.

این بیمار بر، در امتداد طول به دو نیمه تقسیم می شود. این دو نیمه در زیر مصدوم به صورت کشویی جابجا شده، سپس به هم متصل می شوند.

پس از آنکه مصدوم روی چرخ بیماربر قرار گرفت، دو نیمه از هم جدا می شوند.

تخته آسیب های نخاع این تخته های تمام تنه بی حرکت کننده، برای جابجا کردن مصدومانی که مشکوک به آسیب ستون فقرات هستند، به کار می روند. مصدوم را با چرخاندن یا کشیدن روی زمین به روی این تخته منتقل می کنند و سپس، وی را بلند کرده روی چرخ بیمار بر می گذارند. مصدوم طی مراحل نقل و انتقال و بستری در بیمارستان، روی این تخته باقی می ماند.

چرخ بیماربر انواع مختلفی از چرخ های بیماربر وجود دارند که در انتقال مصدوم توسط آمبولانس مورد استفاده قرار می گیرند. طرح های جدید این بیماربرها مجهز به دستگاه های الکتریکی یا هیدرولیکی هستند که به این طریق می توان در صورت لزوم، موقعیت مصدوم را برای فراهم ساختن آسایش وی، تنظیم کرد. این بیماربر را به کمک بالا بر چرخ یا سطح شیبدار، سوار آمبولانس می کنند.

تحقیقات برای ساخت طرح های جدیدتری که کاروزان را در معرض خطر کمتری قرار دهند، ادامه دارد.

بیماربرهای نجات این بیماربرها برای خارج کردن مصدومان از مناطق صعب العبور (مثل صخره ها، معادن و فضاهای بسته ) کاربرد دارند. انواع مختلفی از آنها وجود دارد، آموزش و تمرین اختصاصی با این وسایل قبل از به کار بردن آنها ضروری است.

saving priorities

بزرگسال بی هوش unconscious adult

کودک بی هوش (7-1 ساله ) unconscious child

شیرخوار بی هوش (زیر یک سال ) unconscious infant

انسداد، این عمل را متوقف کرده و دهان کودک را بررسی کنید.

4) در صورتی که با فشردن قفسه سینه نتوانستید انسداد را رفع کنید، شکم را فشار دهید.

دو دست خود را به دور قسمت بالایی شکم کودک بپیچید. دقت کنید که او کاملاً به جلو خم شده باشد.

مشت گره کرده خود را بین ناف و قسمت پایینی جناغ قرار دهید.

در صورت رفع شدن انسداد، این عمل را متوقف کنید.

دهان کودک را بررسی کنید.

5) اگر انسداد هنوز برطرف نشده است، گام های 4-2 را حداکثر تا 3 بار تکرار کنید.

6) اگر باز هم برطرف نشد، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

اقدامات قبلی را تا زمان رسیدن نیروهای امدادی یا بی هوش شدن کودک ادامه دهید.

هشدار!

اگر کودک در یکی از مراحل بی هوش شد، راه تنفسی را باز کنید، تنفس را کنترل کنید و احیای تنفسی را آغاز کنید.

اگر نمی توانید به تنفس اثر بخش دست پیدا کنید، باید بلافاصله ماساژ قفسه سینه را به منظور برطرف ساختن فوری انسداد آغاز کنید.

صدا انسداد کامل ناتوانی در تنفس یا سرفه و نهایتاً از هوش رفتن

اهداف برطرف کردن انسداد - در صورت لزوم، فراهم کردن شرایط انتقال فوری به بیمارستان

هشدار!

اگر شیرخوار در یکی از مراحل بی هوش شد، راه تنفسی را باز کنید، تنفس را کنترل کنید و احیای تنفس را آغاز کنید اگر نمی توانید به تنفس اثربخش دست پیدا کنید، باید بلافاصله ماساژ قفسه سینه را به منظور برطرف کردن فوری انسداد آغاز کنید (مبحث «نحوه احیای قلبی ریوی » را ببینید).

1) اگر شیرخوار دچار زجر تنفسی شده، یا نشانه های ضعف در او آشکار شده و یا تنفس و سرفه اش را قطع کرده است، او را بر روی ساعد خود طوری قرار دهید که رو به پایین و سرش پایین تر از تنه باشد؛ سرو پشت شیرخوار را نگه دارید. حداکثر 5 ضربه به پشت بزنید.

2) دهان شیرخوار را کنترل کنید؛ هرگونه انسداد آشکار را با نوک انگشتان خود خارج کنید.

داخل دهان را با انگشت جستجو نکنید.

3) اگر با اقدامات قبلی نتوانستید انسداد را برطرف کنید، شیرخوار را به پشت بچرخانید و حداکثر 5 بار قفسه سینه را فشار دهید.

با استفاده از 2 انگشت، قسمتی از استخوان جناغ را که به اندازه عرض یک انگشت پایین تر از خط فرضی بین نوک پستان ها است، به طرف داخل و بالا فشار دهید.

4) 5 بار (هر 3 ثانیه 1 بار) قفسه سینه را بفشارید. هدف آن است که با هر بار فشردن قفسه سینه، انسداد برطرف شود نه آنکه الزاماً قفسه سینه را 5 بار فشار دهید.

دهان شیرخوار را بررسی کنید.

5) اگر انسداد برطرف نشد، گام های 4-1 را حداکثر تا 3 بار تکرار

کنید.

اگر باز هم انسداد رفع نشد، برای تماس با مرکز اورژانس و درخواست آمبولانس، همراه با شیرخوار عازم شوید. اقدامات قبلی را تا زمان رسیدن نیروهای امدادی یا بی هوش شدن شیرخوار ادامه دهید.

غیرممکن می شود. بالا بردن چانه و خم کردن سر به عقب، زبان را از ورود به مسیر هوایی باز داشته، امکان نفس کشیدن را برای مصدوم فراهم می کند.

راه تنفسی باز با جابجا کردن سر و بالا بردن چانه، زبان از پشت حلق بلند می شود راه تنفسی باز است.

راه تنفسی مسدود در بیمار بی هوش، زبان به عقب رفته، حلق و راه تنفسی را مسدود می کند.

تنفس دادن به بیمار هوای بازدمی ما، 16% اکسیژن (5% کمتر از هوای تنفسی ) و مقدار کمی دی اکسید کربن دارد.

بنابراین، هوای بازدمی وقتی طی احیای تنفسی با نیروی زیاد وارد ریه مصدوم می شود، برای تأمین اکسیژن (و زنده نگه داشتن ) او، حاوی مقدار کافی اکسیژن است.

شما می توانید با احیای تنفسی، هوا را با نیرو وارد مسیر هوایی بیمار کنید.

این هوا، در داخل ریه به کیسه های هوایی (آلوئول ها) رسیده، سپس به رگ های خونی کوچک در ریه ها منتقل می شود.

وقتی شما دهان خود را از روی دهان بیمار بر می دارید، قفسه سینه می خوابد و هوای حاوی مواد زاید، خارج می شود.

برقراری گردش خون اگر ضربان قلب متوقف شود، خون در بدن جریان پیدا نمی کند.

در نتیجه، اعضای حیاتی (و مهم تر از همه مغز) دچار کمبود اکسیژن می شوند.

سلول های مغزی، بدون اکسیژن قادر نیستند بیش از چند دقیقه زنده بمانند. گاه می توان به کمک ماساژ قفسه سینه، گردش خون را به صورت مصنوعی برقرار کرد. این ماساژها به صورت مکانیکی به قلب کمک می کنند که خون را به سوی تمام قسمت های بدن به جریان بیندازند. وارد کردن فشار عمودی روی نیمه پایینی جناغ، باعث فشرده شدن قلب روی ستون فقرات شده، خون را از حفرات قلب خارج می کند

و با نیرو به سوی بافت ها می فرستد. پس از برداشته شدن فشار، قفسه سینه بالا می آید و خون جابجا شده «مکیده شده » قلب را دوباره پر می کند؛ با ماساژ بعدی، این خون مجدداً از قلب خارج می شود. با ترکیب ماساژهای قفسه سینه و احیای تنفسی، می توان مطمئن شد که خون به اندازه کافی اکسیژن دار می شود. ماساژ قفسه سینه فشردن قفسه سینه به روش صحیح، گردش خون را حفظ می کند.

بازگرداندن ریتم قلبی دستگاه دفیبریلاتور (یا دفیبریلاتور خارجی خودکار) را می توان برای بازگرداندن ریتم غیرطبیعی قلب به کار گرفت. دفیبریلاسیون زودهنگام یک عامل حیاتی در زنجیره بقا است ؛ پس از ایست قلبی (زمانی که قلب از ضربان می ایستد و گردش خون وجود ندارد)، هرچه دفیبریلاسیون زودتر آغاز شود، شانس بقای بیمار بیشتر خواهد بود. پیش از استفاده از دستگاه دفیبریلاتور، باید در مورد نحوه عملکرد آن آموزش دیده و مهارت کافی برای انجام احیای قلبی ریوی (که ترکیبی از ماساژ قفسه سینه و احیای تنفسی است ) داشته باشید.

دستگاه های دفیبریلاتور را باید در بسیاری از مکان های عمومی (مثل ایستگاه های راه آهن و مراکز خرید) یا قرار داده شود.

چه زمانی باید آمبولانس درخواست کرد؟

در صورتی که به یک امدادگر دسترسی دارید، به محض آنکه مشاهده کردید بیمار نفس نمی کشد، وی را برای تماس با مرکز آمبولانس بفرستید. اگر تنها هستید، طرز عملکرد شما وابسته به سن مصدوم و علت احتمالی بی هوشی وی است.

بیمار کودک یا شیرخوار بی هوشی در یک شیرخوار یا کودک کمتر از 8 سال، به احتمال زیاد ناشی از مشکل تنفسی است.

به همین علت، پیش از ترک کودک برای تماس با مرکز آمبولانس، باید به مدت یک دقیقه

اقدام به احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه کنید.

بیمار بزرگسال اگر علت بی هوش شدن بیمار بزرگسال، مشکل قلبی است و یا نمی دانید چه اتفاقی رخ داده است، بلافاصله پس از آنکه مشاهده کردید تنفس قطع شده است، با مرکز آمبولانس تماس بگیرید.

کمک های پزشکی زودهنگام (از جمله استفاده از دفیبریلاتور) حیاتی هستند. اما اگر بی هوشی ناشی از آسیب، غرق شدگی یا خفگی است و به نیروهای کمکی هم دسترسی ندارید، قبل از درخواست آمبولانس، به مدت یک دقیقه اقدام به احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه کنید.

در این موارد، علت بی هوشی، احتمالاً بیشتر مشکل تنفسی است تا بیماری قلبی.

قلبی شناخته شده به طور ناگهانی از حال رفته است، فوراً یک آمبولانس درخواست کنید چون دسترسی سریع به مراقبت های پیشرفته، می تواند نجات بخش باشد.

نحوه بررسی پاسخ کودک به محض مواجه شدن با کودکی که از حال رفته است، ابتدا باید تعیین کنید که آیا او هوشیار است یا بی هوش شده است.

برای انجام این کار، بلند و واضح با کودک صحبت کنید.

سؤال کنید «چه اتفاقی افتاده است؟» یا دستوری صادر کنید «چشم هایت را باز کن !» یک دست خود را روی شانه کودک قرار دهید و به آرامی چند ضربه به آن بزنید.

کودک پاسخ می دهد

1) اگر خطر دیگری وجود ندارد، وضعیت کودک را نسبت به حالتی که او را یافتید، تغییر ندهید و در صورت لزوم، نیروهای امدادی را فرا بخوانید.

2) هر مسأله ای که یافتید، درمان کنید و علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل کنید.

3) این عمل را تا زمان رسیدن نیروهای کمکی یا بهبود حال کودک ادامه دهید.

کودک پاسخ نمی دهد

4) با فریاد درخواست کمک کنید.

در صورت امکان، بدون تغییر وضعیت کودک، راه تنفسی را باز کنید.

5) اگر انجام این کار مقدور نیست، کودک را به پشت چرخانده، راه تنفسی را باز کنید.

به مبحث «نحوه باز کردن راه تنفسی » مراجعه کنید.

نحوه باز کردن راه تنفسی

1) در کنار سر کودک زانو بزنید و یک دست خود را روی پیشانی او بگذارید. به آرامی سر مصدوم را به عقب خم کنید.

با این کار، دهان باز خواهد شد.

2) هرگونه انسداد آشکار را از دهان کودک خارج کنید.

داخل دهان را با انگشت جستجو نکنید.

3) نوک انگشتان دست دیگر خود را در زیر نوک چانه کودک قرار دهید و

چانه را به آرامی بالا بکشید.

4) کنترل کنید که آیا کودک اکنون در حال نفس کشیدن هست یا خیر. به مبحث «نحوه کنترل تنفس » مراجعه کنید.

نحوه کنترل تنفس راه تنفسی را باز کنید و با نگاه، سمع و لمس، تنفس را کنترل کنید (حرکات قفسه سینه را مشاهده کنید، صداهای تنفسی را سمع کنید و وجود یا عدم وجود بازدم کودک را روی گونه خود حس کنید).

این بررسی ها را در کمتر از 10 ثانیه انجام دهید.

کودک نفس می کشد

1) کودک را از نظر وجود هر نوع آسیب تهدید کننده حیات (مثل خونریزی شدید) بررسی و در صورت لزوم درمان کنید.

2) کودک را در وضعیت بهبود قرار دهید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض یا تنفس ) را مرتباً کنترل کنید.

به مبحث «نحوه قرار دادن در وضعیت بهبود» مراجعه کنید.

3) از یک امدادگر بخواهید که با مرکز اورژانس تماس بگیرد و آمبولانس درخواست کند.

4) دو تنفس اثربخش بدهید و سپس، نشانه های گردش خون را کنترل کنید.

به مبحث «نحوه احیای تنفسی » مراجعه کنید.

نحوه احیای تنفسی

1) با قرار دادن یک دست روی پیشانی کودک و دو انگشت دست دیگرتان در زیر نوک چانه او، مطمئن شوید که راه تنفسی هنوز باز است.

2) با دستی که روی پیشانی کودک قرار داده اید، قسمت نرم بینی را با شست و یک انگشت بفشارید. دقت کنید که پره های بینی بسته باشند تا از خروج هوا جلوگیری شود. دهان کودک را باز کنید.

3) یک نفس عمیق بکشید تا ریه هایتان پر از هوا شود. لب های خود را به دور دهان کودک قرار دهید و دقت کنید که منفذی برای عبور هوا وجود نداشته باشد.

4) بی وقفه به داخل دهان

کودک بدمید تا قفسه سینه بالا بیاید.

5) ضمن عقب زدن سر و بالا کشیدن چانه کودک، دهان خود را از روی دهان کودک بردارید و دقت کنید که آیا قفسه سینه وی پایین می رود یا خیر. اگر قفسه سینه آشکارا با دم شما بالا می رود و با برداشتن دهان به طور کامل پایین می افتد، تنفس شما اثربخش بوده است.

دو تنفس اثربخش بدهید و بعد نشانه های گردش خون را کنترل کنید.

به مبحث «نحوه کنترل گردش خون » مراجعه کنید.

اگر نمی توانید تنفس اثربخش بدهید دوباره کنترل کنید که سر کودک به عقب خم شده و چانه وی بالا آمده باشد.

دهان کودک را مجدداً کنترل کنید.

هرگونه انسداد آشکار را برطرف سازید ولی داخل دهان را با انگشت جستجو نکنید.

بیش از 5 بار برای دست یافتن به تنفس های اثربخش تلاش نکنید.

اگر همچنان نمی توانید 2 تنفس اثربخش بدهید، نشانه های گردش خون را در کودک بررسی کنید.

به مبحث «نحوه کنترل گردش خون » مراجعه کنید.

هشدار!

اگر می دانید که کودک دچار خفگی شده است و نمی توانید تنفس اثربخش داشته باشید، باید بلافاصله ماساژ قفسه سینه را به منظور برطرف ساختن فوری انسداد آغاز کنید (مبحث «نحوه احیای قلبی ریوی » را ببینید).

کنترل گردش خون همچنان در کنار سر کودک زانو زده، با نگاه، سمع و لمس، به دنبال نشانه های گردش خون (مثل تنفس، سرفه یا حرکت ) بگردید. این ارزیابی نباید بیشتر از 10 ثانیه طول بکشد.

نشانه های گردش خون وجود ندارند فوراً ماساژ قفسه سینه و احیای تنفسی (احیای قلبی ریوی ) را آغاز کند.

این کار را به مدت یک دقیقه ادامه دهید.

سپس با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

به مبحث «نحوه احیای قلبی ریوی » مراجعه

کنید.

مطمئن هستید نشانه هایی از گردش خون یافته اید

1) احیای تنفسی را به مدت یک دقیقه ادامه دهید.

سپس با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

بعد از هر 20 دقیقه تنفس (تقریباً یک دقیقه )، نشانه های گردش خون را مجدداً کنترل کنید.

اگر کودک نفس کشیدن را آغاز کرده ولی همچنان بی هوش است، وی را در وضعیت بهبود قرار دهید.

2) علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل کنید.

برای برگرداندن مجدد مصدوم به پشت و آغاز احیای تنفسی، آماده باشید.

نحوه احیای قلبی ریوی

1) در کنار کودک زانو بزنید. به کمک نوک انگشتان دست پایین تر خود، یکی از پایین ترین دنده های کودک را در سمتی که به شما نزدیک تر است، پیدا کنید.

نوک انگشتان خود را روی دنده مذکور حرکت دهید تا به محل تلاقی دنده های پایینی با جناغ برسید. انگشت میانی خود را روی محل تلاقی و انگشت اشاره را در کنار آن، روی قسمت پایینی استخوان جناغ بگذارید.

2) کف دست دیگر خود را ر روی استخوان جناغ قرار دهید و آنقدر به پایین بلغزانید تا به انگشت اشاره (دست اول ) برسد. این نقطه، همان محلی است که باید روی آن فشار بیاورید.

3) تنها از کف یک دست برای فشار وارد کردن استفاده کنید (انگشتان خود را بالا بگیرید تا روی دنده های کودک فشار وارد نشود).

4) کاملاً روی کودک خم شده، دستان خود را مستقیم نگه دارید؛ به طور عمودی روی استخوان جناغ فشار بیاورید و قفسه سینه را به اندازه یک سوم عمق آن فرو ببرید.

بدون برداشتن دستان خود، فشار را از روی قفسه سینه بردارید.

5) قفسه سینه را 5 بار با سرعت 100 بار در دقیقه فشار

دهید.

زمان لازم برای فشردن قفسه سینه و رها کردن آن، تقریباً باید یکسان باشد.

6) سر را به عقب خم کرده، چانه را بالا بکشید و یک بار تنفس بدهید.

7) این چرخه (5 بار ماساژ قفسه سینه و یک بار تنفس ) را ادامه دهید.

احیای قلبی ریوی را تا زمانی ادامه دهید که نیروهای امداد اورژانس برسند و مسؤولیت را بر عهده بگیرند؛ کودک از خود حرکتی بروز دهد یا یک تنفس خود به خودی انجام دهد؛ یا آنقدر خسته شوید که دیگر نتوانید ادامه دهید.

نحوه قراردادن در وضعیت بهبود

1) در کنار کودک زانو بزنید. عینک و هر شی ء حجیم دیگر را از جیب ها خارج کنید اما از اشیای کوچک صرف نظر کنید.

2) مطمئن شوید که هر دو پای کودک به حالت مستقیم قرار گرفته باشند.

اندام بالایی کودک را که نزدیک تر به شما است، با زاویه عمود نسبت به تنه قرار دهید به طوری که از ناحیه آرنج خم شده باشد و کف دست رو به بالا باشد.

3) اندام بالایی دیگر کودک را که دورتر نسبت به شما قرار گرفته، از روی قفسه سینه او عبور داده، پشت دست وی را در مقابل گونه ای که به شما نزدیکتر است نگه دارید. با دست دیگر خود، اندام پایینی دورتر کودک را در محلی بالاتر از زانو گرفته، طوری بالا بکشید که کف پا روی زمین به حالت مسطح قرار بگیرد.

احتیاط اگر کودک را در حالتی پیدا کردید که روی شکم یا یک طرف خود افتاده بود، لازم نیست برای قرار دادن وی در وضعیت بهبود، تمام این مراحل را طی کنید.

هشدار!

اگر به آسیب ستون فقرات مشکوک هستید و

نمی توانید بدوم تغییر وضعیت کودک یا با استفاده از روش «بالا راندن فک » ، راه تنفسی را باز نگه دارید، به کمک راهکارهای ارایه شده در زیر، کودک را در وضعیت بهبود قرار دهید.

4) ضمن فشردن دست کودک به روی گونه اش، اندام پایینی دورتر را کشیده، وی را به سمت خود بچرخانید تا کودک روی یک پهلوی خود قرار بگیرد.

5) وضعیت ران را طوری تنظیم کنید که هر دو مفصل زانو و لگن خاصره با زاویه عمود خم شوند.

سر کودک را به عقب خم کنید تا راه تنفسی باز بماند. در صورت لزوم، موقعیت دست را در زیر چانه تنظیم کنید تا مطمئن شوید که سر به حالت خم شده و راه تنفسی به حالت باز باقی می ماند.

6) اگر هنوز آمبولانس درخواست نکرده اید، با مرکز اورژانس تماس بگیرید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

7) اگر لازم است که کودک بیش از 30 دقیقه در وضعیت بهبود باقی بماند، وی را به پشت چرخانده، سپس به سمت دیگر بچرخانید (مگر آنکه آسیب های وارده اجازه چنین کاری را ندهند)

مورد خاص آسیب ستون فقرات اگر به آسیب ستون فقرات مشکوک هستید و مجبورید برای باز نگه داشتن راه تنفسی، کودک را در وضعیت بهبود قرار دهید، سعی کنید با پیروی از راهنمایی های زیر، ستون فقرات را به حالت مستقیم نگه دارید اگر تنها هستید، از روش ارایه شده در این صفحه استفاده کنید.

اگر 2 نفر هستید، یکی از شما باید در زمانی که دیگری کودک را می چرخاند، سر را به حالت ثابت نگه داد. اگر 3 نفر هستید، یک نفر در زمانی که

دیگری کودک را می چرخاند، سر را ثابت نگه می دارد.

نفر سوم باید پشت کودک را طی این اقدام، به حالت مستقیم نگه دارد.

اگر جمعاً 4 نفر یا بیشتر هستید، از روش «چرخاندن مثل الوار» استفاده کنید.

عقب خم کنید.

2) هرگونه انسداد آشکار را از دهان شیرخوار خارج کنید داخل دهان را با انگشت جستجو نکنید.

3) نوک یک انگشت از دست دیگرتان را در زیر نوک چانه شیرخوار قرار دهید.

چانه را به آرامی بالا بکشید. بافت نرم زیر چانه را فشار ندهید چون این کار می تواند راه تنفسی را مسدود کند.

4) کنترل کنید که آیا شیرخوار اکنون در حال نفس کشیدن هست یا خیر. به مبحث «نحوه کنترل تنفس » مراجعه کنید.

نحوه کنترل تنفس راه تنفسی را باز کرده، با نگاه، سمع و لمس، تنفس را کنترل کنید (حرکات قفسه سینه را مشاهده کنید، صداهای تنفسی را سمع کنید و وجود بازدم شیرخوار را روی گونه خود حس کنید).

این بررسی ها نباید بیش از 10 ثانیه طول بکشند.

شیرخوار نفس می کشد

1) شیرخوار را از نظر وجود هر نوع آسیب تهدید کننده حیات (مثل خونریزی شدید) بررسی و در صورت لزوم درمان کنید.

2) شیرخوار را در وضعیت بهبود نگه دارید. علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض یا تنفس ) را به طور مرتب کنترل کنید.

به مبحث «نحوه نگه داشتن در وضعیت بهبود» مراجعه کنید.

3) از یک امدادگر بخواهید با مرکز اورژانس تماس بگیرد و آمبولانس درخواست کند.

4) دو تنفس اثر بخش بدهید و سپس، نشانه های گردش خون را کنترل کنید.

به مبحث «نحوه احیای تنفسی » مراجعه کنید.

نحوه احیای تنفسی

1) با قرار دادن یک دست روی پیشانی شیرخوار و نوک یک انگشت دست دیگرتان در زیر نوک چانه او، مطمئن شوید که راه تنفسی هنوز باز است.

پس از انجام عمل دم، لب های خود را طوری به دور دهان و بینی شیرخوار قرار دهید که منفذی برای عبور هوا وجود نداشته

باشد.

اگر نمی توانید یک محفظه کاملاً بسته به دور دهان و بینی شیرخوار تشکیل دهید، دهان وی را ببندید و این محفظه را تنها به دور بینی بسازید. وقفه به داخل ریه های شیرخوار بدمید تا قفسه سینه بالا بیاید. ضمن عقب راندن سر و بالا کشیدن چانه شیرخوار، دهان خود را از روی صورت شیرخوار بردارید و دقت کنید که آیا قفسه سینه وی پایین می رود یا خیر. اگر قفسه سینه آشکارا با دم شما بالا می رود و با برداشتن دهان، به طور کامل پایین می افتد، تنفس شما اثربخش بوده است.

5) یک تنفس اثربخش دیگر داده، بعد گردش خون را کنترل کنید.

به مبحث، «نحوه کنترل گردش خون » در پایین صفحه رجوع کنید.

اگر نمی توانید تنفس اثربخش بدهید دوباره کنترل کنید که سر شیرخوار به عقب خم شده و چانه وی بالا آمده باشد.

دهان شیرخوار را مجدداً کنترل کنید.

هرگونه انسداد آشکار را خارج کنید ولی داخل دهان را با انگشت جستجو نکنید.

دقت کنید که محفظه ای کاملاً بسته در اطراف دهان و بینی تشکیل داده باشید.

بیش از 5 بار برای دستیابی به تنفس های اثربخش تلاش نکنید.

اگر همچنان نمی توانید 2 تنفس اثر بخش بدهید، نشانه های گردش خون را در شیرخوار بررسی کنید.

به مبحث «نحوه کنترل گردش خون » مراجعه کنید.

هشدار!

اگر می دانید که شیرخوار دچار خفگی شده است و نمی توانید به تنفس اثربخش دست پیدا کنید، باید بلافاصله ماساژ قفسه سینه را به منظور برطرف ساختن فوری انسداد آغاز کنید (مبحث «نحوه احیای قلبی ریوی » را ببینید).

نحوه کنترل گردش خون با نگاه، سمع و لمس، به دنبال نشانه های گردش خون (مثل تنفس، سرفه یا حرکت ) بگردید. این ارزیابی نباید بیشتر از 10

ثانیه طول بکشد.

نشانه های گردش خون وجود ندارند فوراً ماساژ قفسه سینه و احیای تنفسی (احیای قلبی ریوی ) را آغاز کنید.

این کار را به مدت یک دقیقه ادامه دهید.

سپس با مراکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

به مبحث «نحوه احیای قلبی ریوی » رجوع کنید.

مطمئن هستید نشانه هایی از گردش خون یافته اید

1) احیای تنفسی را به مدت یک دقیقه ادامه دهید سپس با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

بعد از هر 20 تنفس (تقریباً یک دقیقه )، نشانه های گردش خون را مجدداً کنترل کنید.

2) اگر شیرخوار شروع به تنفس کرده، اما همچنان بی هوش است، وی را در وضعیت بهبود نگه دارید. به مبحث «نحوه نگه داشتن در وضعیت بهبود» مراجعه کنید.

نحوه احیای قلبی ریوی

1) شیرخوار را از ناحیه پشت روی یک سطح مسطح مقابل خود (تقریباً هم ارتفاع با کمرتان ) یا روی کف زمین قرار دهید.

نوک انگشتان دست پایینی خود را به اندازه عرض یک انگشت، پایین تر از خط فرضی بین نوک سینه های شیرخوار قرار دهید.

دقت کنید که روی نوک استخوان جناغ یا شکم، فشار وارد نکنید.

2) به طور عمودی روی استخوان جناغ فشار بیاورید و قفسه سینه را به اندازه یک سوم عمق آن فرو ببرید.

بدون برداشتن انگشتان خود از روی قفسه سینه، فشار را بردارید.

3) قفسه سینه را 5 بار با سرعت 100 بار در دقیقه فشار دهید.

زمان لازم برای فشردن سینه و رها کردن آن، تقریباً باید یکسان باشد.

4) پس از 5 ماساژ، سر را به عقب خم کرده، چانه را بالا بکشید و یک بار از راه دهان و بینی تنفس بدهید.

5) این چرخه (5 بار ماساژ قفسه سینه و یک بار

تنفس ) را ادامه دهید.

احیای قلبی ریوی را تا زمانی ادامه دهید که نیروهای امداد اورژانس برسند و مسؤولیت را بر عهده گیرند؛ کودک از خود حرکتی بروز دهد یا یک تنفس خود به خودی انجام دهد؛ یا آنکه آنقدر خسته شوید که دیگر نتوانی ادامه دهید.

نحوه نگه داشتن در وضعیت بهبود

1) شیرخوار را طوری در آغوش بگیرید که سر وی به سمت پایین خم شود. این وضعیت از ایجاد (انسداد) خفگی در اثر زبان یا وارد شدن مواد استفراغی به ریه ها، پیشگیری می کند.

2) علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را تا زمان رسیدن نیروهای امدادی، کنترل و ثبت کنید.

کردن با وقوع شوک پوست خاکستری آبی (سیانوز) به خصوص لب ها. رنگ بستر ناخن و نرمه گوش، در صورت فشرده شدن، به سرعت بر نمی گردد. ضعف و گیجی - تهوع (و شاید استفراغ ) - تشنگی - تنفس سریع و کم عمق نبض ضعیف و «نخ مانند». وقتی نبض در مچ محو می شود، تقریباً نیمی از حجم خون از دست رفته است.

وقتی اکسیژن رسانی به مغز کاهش پیدا کند بی قراری و پرخاشگری - خمیازه کشیدن و له له زدن برای هوا - بی هوش شدن - نهایتاً، قلب از ضربان متوقف می شود.

اهداف:

تشخیص دادن شوک -درمان علت آشکار شوک - بهبود وضعیت خونرسانی به مغز، قلب و ریه ها - فراهم کردن شرایط انتقال فوری به بیمارستان

1) هرگونه علت آشکاری را که برای شوک پیدا کردید (مثل خونریزی شدید یا سوختگی های جدی درمان کنید.

2) بیمار را روی یک پتو قرار دهید تا از زمین سرد فاصله بگیرد. به طور مداوم به بیمار اطمینان خاطر بدهید.

3) پاهای بیمار را بالا ببرید و نگه دارید تا وضعیت جریان خون به اعضای حیاتی بهبود پیدا کند.

در صورتی که مشکوک به شکستگی هستید، کاملاً احتیاط کنید.

4) برای کاهش فشار در نواحی گردن، قفسه سینه و کمر، لباس های سفت را شل کنید.

5) با پوشاندن بدن و پاهای بیمار با کت یا پتو، او را گرم نگه دارید. با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

احتیاط !

بیمار را از خوردن، نوشیدن یا سیگار کشیدن و یا جابجایی های بی مورد منع کنید.

اگر بیمار از تشنگی شاکی است، لب های وی را با مقداری آب تر کنید.

بیمار را تنها نگذارید مگر زمانی که قصد دارید با مرکز آمبولانس تماس بگیرید.

سعی

نکنید بیمار را با یک بطری آب داغ یا سایر منابع مستقیم حرارت، گرم کنید.

6) علایم حیاتی سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس را کنترل و ثبت کنید.

اگر بیمار بی هوش شد، راه تنفسی را باز کنید و تنفس را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید

یا استفاده از داروها برای کنترل کردن بیماری های طبی مثل ترومبوز (در این وضعیت، لخته های ناخواسته ای در رگ های خونی تشکیل می شود).

(یک سرنگ یا یک تزریق کننده خودکار محتوی اپی نفرین [آدرنالین ] برای تزریق به خود) همراه دارد یا خیر. به بیمار کمک کنید تا از آنها استفاده کند.

اگر بیمار قادر به تزریق دارو نیست و شما نحوه استفاده از تزریق کننده خودکار را آموخته اید، خودتان این تزریق را انجام دهید.

3) اگر بیمار هوشیار است، به وی کمک کنید تا در وضعیتی بنشیند که مشکلات تنفسی اش تسکین پیدا کنند.

4) در صورت لزوم، بیمار را از نظر شوک درمان کنید.

هشدار!

اگر بیمار بی هوش شد، راه تنفسی را باز و تنفس را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید (مبحث «اقدامات نجات دهنده حیات » را ببینید). اگر بیمار نفس می ک

(300 میلی گرم ) از قرص آسپیرین به بیمار بدهید تا بجود. به طور مداوم، علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

اگر بیمار بی هوش شد، راه تنفسی را باز و تنفس را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

1) به بیمار کمک کنید تا بنشیند. اطمینان حاصل کنید که بیمار احساس راحتی دارد و به او اطمینان خاطر بدهید.

این عمل، تنفس وی را تسهیل خواهد کرد.

2) اگر بیمار، داروهای آنژین (مثلاً قرص یا اسپری های افشانه ای یا تلمبه ای ) را در اختیار دارد، اجازه دهید خودش آنها را استعمال کند.

در صورت لزوم، شما هم در مصرف دارو به او کمک کنید.

3) بیمار را تشویق کنید که استراحت کند و ناظران را از محل دور کنید.

این حمله باید ظرف چند دقیقه برطرف شود.

زانوها خم شوند، اغلب بهترین حالت است.

2) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

بگویید که مشکوک به حمله قلبی هستید. در صورتی که بیمار از شما می خواهد که با پزشک او تماس بگیرید، این کار را هم انجام دهید.

3) اگر بیمار کاملاً هوشیار است، یک دوز کامل (300 میلی گرم) از قرص آسپیرین به او بدهید و توصیه کنید که آن را به آرامی بجود.

4) اگر بیمار، داروهای آنژین (مثلاً قرص یا اسپری های افشانه ای یا تلمبه ای ) را در اختیار دارد، به او کمک کنید تا آنها را مصرف کند.

بیمار را تشویق کنید که استراحت کند.

5) به طور مداوم، علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

به مغز اطمینان و آرامش دادن به بیمار پس از به هوش آمدن

1) وقتی احساس غش کردن به بیمار دست می دهد، به او توصیه کنید که دراز بکشد. زانو بزنید، پاهای او را بلند کنید و مچ پاها را روی شانه هایتان بگذارید؛ این عمل به بهبود جریان خون مغز کمک می کند.

2) مطمئن شوید که هوای تازه به مقدار زیاد به بیمار می رسد؛ از یک نفر بخواهید که پنجره اتاق را باز کند.

همچنین، از ناظران بخواهید که از بیمار فاصله بگیرند.

3) وقتی بیمار به هوش آمد، به وی اطمینان خاطر بدهید و به او کمک کنید تا تدریجاً بنشیند. اگر مجدداً دچار احساس غش کردن شد، به او توصیه کنید که دوباره دراز بکشد و تا زمانی که کاملاً بهبود پیدا کند، پاهای او را بلند کنید و نگه دارید.

هشدار!

اگر بیمار سریعاً هوشیاری خود را به دست نیاورد، راه تنفسی را باز و تنفس را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

bleeding varicose vein

کافی وارد کند، محکم کنید.

دقت کنید که باند بیش از حد محکم نباشد که گردش خون را مختل کند.

6) اگر خونریزی همچنان ادامه داشت، یک پانسمان دیگر روی اولی قرار دهید.

اگر خون به داخل پانسمان دوم نشت کرد، هر دو پانسمان را برداشته، یک پانسمان تازه قرار دهید و دقت کنید که فشار دقیقاً روی محل خونریزی وارد شود.

7) با استفاده از یک آویز ویا باندپیچی، اندام آسیب دیده را در وضعیت بالاتر نگه دارید.

8) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

به دقت مراقب نشانه های شوک باشید و پانسمان ها را از نظر نشت خون کنترل کنید.

گردش خون را در نواحی پایین تر از محل باند پیچی بررسی کنید.

احتیاط !

مصدوم را از خوردن، آشامیدن یا سیگار کشیدن منع کنید.

اهداف:

کنترل خونریزی بدون فشردن شی ء به داخل زخم - پیشگیری از شوک و به حداقل رساندن آثار آن - به حداقل رساندن امکان عفونت - فراهم کردن شرایط انتقال فوری به بیمارستان شی در داخل زخم وجود دارد

1) در صورت امکان دستکش یکبار مصرف بپوشید. دو طرف شی داخل زخم را محکم فشار دهید تا لبه های زخم در کنار هم قرار گیرند.

2) اگر اندام مصدوم دچار آسیب شده است، این اندام را بلند کنید و بالاتر از سطح قلب مصدوم نگه دارید تا خونریزی کاهش پیدا کند.

3) در صورت امکان به مصدوم کمک کنید که روی یک پتو دراز بکشد تا در برابر سرما محافظت شود. در صورتی که مشکوک به بروز شوک هستید، پاهای مصدوم را بلند کنید و بالاتر از سطح قلب او نگه

دارید.

4) در دو سمت شی بالشتک هایی قرار دهید و بدون فشار آوردن روی شی به دور آن باند بپیچید

5) با استفاده از یک آویز و یا باند پیچی، اندام آسیب دیده را در وضعیت بالاتر نگه دارید تا تورم به حداقل برسد.

6) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت نمایید. به دقت مراقب نشانه های شوک باشید و پانسمان ها را از نظر نشت خون کنترل کنید.

گردش خون را در نواحی پایین تر از محل باند پیچی بررسی کنید.

پارچه تمیز بدون کرک روی محل جراحت قرار دهید وآن را با پیچیدن باند محکم کنید.

در صورت بروز شوک، به درمان آن بپردازید.

3) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

ذکر کنید که قطع عضو صورت گرفته است.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

می شود، بسیار خطرناک است و حتی می تواند کشنده باشد.

مباحث زیر را هم ببینید شکستگی ها، شوک

اهداف درخواست فوری کمک پزشکی تخصصی تا گام های ممکن برای درمان مصدوم برداشته شود. مدت له شدگی کمتر از 15 دقیقه است

1) جسم له کننده را به سرعت از روی مصدوم بردارید. در صورت امکان، دستکش بپوشید. خونریزی خارجی را مهار کنید و زخم ها را بپوشانید.

2) هرگونه شکستگی مشکوک را محکم و بی حرکت کنید.

در صورت بروز شوک، آن را درمان کنید.

3) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

شرح حادثه را با جزییات دقیق بازگو کنید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید، تا نیروهای امدادی برسند.

طور کامل بشویید و در صورت امکان، دستکش یکبار مصرف بپوشید. ذرات خارجی آزاد را با فشار آب خارج کنید.

2) اگر زخم کثیف است، آن را به آرامی با آب بشویید تا تمیز شود و یا از دستمال بدون الکل استفاده کنید.

با استفاده از یک سواب گاز دار، زخم را خشک کنید و با گاز استریل آن را بپوشانید.

احتیاط !

همیشه در مورد واکسیناسیون علیه کزاز سوال کنید.

در موارد زیر، کمک پزشکی درخواست کنید مصدوم هرگز واکسینه نشده است.

مصدوم در مورد زمان و تعداد تزریقاتی که دریافت کرده است مطمئن نیست. از آخرین واکسنی که به مصدوم تزریق شده است بیش از 10 سال می گذرد.

3) در صورت امکان، اندام آسیب دیده را بلند کنید و بالاتر از سطح قلب نگه دارید. مستقیماً به زخم دست نزنید.

اندام آسیب دیده را با یک دست نگه دارید.

4) نواحی اطراف زخم را با آب و صابون تمیز کنید؛ برای هر ضایعه از سواب تمیز مجزا استفاده کنید.

موضع را خشک کنید.

پوشش زخم را بردارید و پانسمان چسب دار روی آن قرار دهید.

در صورتی که خطر بالای عفونت وجود دارد، به مصدوم توصیه کنید که به پزشک خود مراجعه کند.

را با دقت مشخص کنید و یا آب سرد آنها را بشویید. سعی نکنید اشیایی را که محکم در زخم فرو رفته اند، خارج کنید چون ممکن است بافت اطراف را تخریب و خونریزی را تشدید کنید.

به جای این کار، دور تا دور آنها را با پانسمان یا باند بپوشانید. مباحث زیر را هم ببینید فرورفتن قلاب ماهی گیری، تراشه (پلیسه )

اهداف:

مهار خونریزی بدون فشار دادن جسم خارجی به داخل زخم.

به حداقل رساندن خطر عفونت.

در صورت لزوم، فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان.

1) در صورت امکان، دستکش یکبار مصرف بپوشید. با اعمال فشار در دو سمت جسم خارجی و بلند کردن قسمت آسیب دیده تا بالاتر از سطح قلب، خونریزی را مهار کنید.

2) روی زخم را با گاز بپوشانید تا خطر عفونت به حداقل برسد.

احتیاط !

همیشه در مورد واکسیناسیون علیه کزاز سوال کنید.

در موارد زیر، کمک پزشکی درخواست کنید مصدوم در مورد زمان و تعداد تزریقاتی که دریافت کرده است مطمئن نیست. از آخرین واکسنی که به مصدوم تزریق شده، بیشتر از 10 سال می گذرد.

3) بالشتک هایی در اطراف شی بسازید تا بتوانید بدون اعمال فشار بر آن، زخم را باند پیچی کنید.

با دقت بالشتک ها را در محل خود نگه دارید تا باند پیچی خاتمه پیدا کند.

4) درصورت لزوم، شرایط بردن یا فرستادن مصدوم به بیمارستان را مهیا کنید.

مورد خاص اجسام بزرگ - اگر جسم خارجی آن قدر بزرگ است که نمی توانید بالشتک های بلندی را برای کاهش فشار روی جسم تعبیه کنید، باند پیچی را در اطراف جسم انجام دهید.

خونریزی یا چند روز بعد ظاهر شود. اقدامات کمک های اولیه در مورد کبودی های که فوراً ظاهر می شوند، فایده بخش هستند. همچنین کبود شدگی ممکن است نشانه ای از آسیب عمقی باشد.

سالمندن و افرادی که داروهای ضد انعقاد مصرف می کنند، به سادگی دچار کبودی می شوند.

این مبحث هم ببینید

بدون کرک بپوشانید و باندپیچی کنید.

باند را خیلی محکم نبندید.

2) اندام آسیب دیده را بالا ببرید و به کمک آویز و یا باندپیچی، آن را نگه دارید. این عمل باعث کاهش تورم در اطراف محل زخم می شود.

3) به مصدوم بگویید که به پزشک خود مراجعه کند.

اگربه نظر می رسد که عفونت رو به پیشرفت است (نشانه های تب مثل عرق کردن، لرز، تشنگی یا بی حالی وجود دارند)، با یک پزشک تماس بگیرید یا مصدوم را به بیمارستان منتقل کنید.

لایه های پوست در محل آسیب جابه جا شده اند، با دقت آنها را روی زخم قرار دهید.

به مصدوم اطمینان خاطر بدهید.

2) زخم را با یک پانسمان استریل یا یک قطعه پارچه تمیز بدون کرک بپوشانید. روی این پوشش، فشار مستقیم و محکمی وارد کنید.

این کار به مهار خونریزی و کاهش حجم خون از دست رفته و در نتیجه، به حداقل رسیدن خطر شوک، کمک می کند.

3) پانسمان را با یک باند رولی محکم کنید (در خونریزی های جزیی، می توانید لایه پوشش رابه کمک یک باند مثلثی در محل نگه دارید).

4) به مصدوم کمک کنید که دراز بکشد و به طوری که سر و شانه های او مختصری بالاتر از تنه قرار بگیرند. سپس، مصدوم را در همین وضعیت به بیمارستان منتقل کنید.

به طور مرتب، علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

خارج کنید یا به آن دست بزنید.

1) به مصدوم کمک کنید که به پشت دراز بکشد و سر او را با حد امکان بی حرکت نگه دارید. به او بگویید که هیچ یک از دو چشم را حرکت ندهد؛ جابه جا کردن چشم سالم، چشم آسیب دیده را وادار به حرکت خواهد کرد و ممکن است شدت صدمات بیشتر شود.

2) از مصدوم بخواهید که یک پانسمان استریل یا پارچه تمیز بدون کرک را روی چشم آسیب دیده نگه دارد.

اگر تا فراهم شدن کمک های طبی، قدری طول می کشد، این لایه پوششی را به کمک باند در محل خود محکم کنید.

3) مصدوم را در همین وضعیت به بیمارستان منتقل کنید.

است.

اهداف مهار کردن خونریزی - باز نگه داشتن راه تنفسی

1) از مصدوم بخواهید که بنشیند. به او توصیه کنید که سر خود را به جلو خم کند تا امکان تخلیه خون از سوراخ های بینی فراهم شود.

2) از مصدوم بخواهید که از دهان نفس بکشد (این عمل در حفظ خونسردی مصدوم نیز مؤثر است ) و قسمت نرم بینی اش را فشار دهد. در صورت لزوم، به مصدوم اطمینان بدهید و به او کمک کنید.

احتیاط !

اجازه ندهید سر مصدوم به عقب بر گردد؛ خون ممکن است به داخل حلق بریزد و سبب استفراغ شود. اگر خونریزی متوقف و سپس مجدداً آغاز شد، به مصدوم بگویید که دوباره بینی را بفشارد. اگر خونریزی شدید است یا در مجموع بیش از 30 دقیقه طول کشیده است، مصدوم را در وضعیت درمانی به بیمارستان منتقل کنید.

مورد خاص کودکان - یک کودک خردسال ممکن است در اثر خونریزی از بینی، دچار ترس شود. به او اطمینان خاطر بدهید و کاسه ای در اختیارش بگذارید تا آب دهان خود را داخل آن بریزید.

3) به مصدوم بگویید که همچنان بینی خود را با فشار نگه دارد.

به او توصیه کنید که از صحبت کردن، بلعیدن آب دهان، سرفه کردن، بیرون انداختن آب دهان یا بالا کشیدن بینی (فین فین کردن ) خوداری کند چون این کارها می توانند لخته های خون تشکیل شده در بینی را از جا بکنند.

یک قطعه پارچه یا دستمال کاغذی تمیز به او بدهید تا قطرات خون را پاک کند.

4) پس از 10 دقیقه، به مصدوم بگویید که فشار را قطع کند.

اگر خونریزی هنوز قطع نشده بود، از او بخواهید که دوباره برای 2 دوره 10

دقیقه ای دیگر، بینی خود را فشار دهد.

5) همین که خونریزی متوقف شد، با استفاده از آب ولرم و در شرایطی که مصدوم همچنان رو به جلو خم شده باشد، اطراف بینی او را پاک کنید.

6) به مصدوم توصیه کنید که چند ساعت، بدون حرکت استراحت کند.

به او بگویید از ورزش کردن و به ویژه فین کردن پرهیز کند چون این کارها، لخته های تشکیل شده را از جا می کنند.

دندان پزشک مراجعه کنید.

از شستن دهان خودداری کنید چون این کار می تواند منجر به کنده شدن لخته ها شود.

3) اگر خونریزی ادامه پیدا کرد، پوشش زخم را عوض کنید.

به مصدوم بگویید که اجازه دهد خون، قطره قطره از دهان او خارج شود؛ بلع خون می تواند سبب استفراغ شود. به او توصیه کنید که به مدت 12 ساعت از خوردن نوشیدنی های داغ پرهیز کند.

خود را با دست سالم فشار دهد.

2) انگشتان مصدوم را طوری باند پیچی کنید که روی لایه پوششی به حالت مشت در بیاید. انتهاهای باند را روی نوک انگشتان گره بزنید.

3) با یک آویز بالا نگهدارنده، دست مصدوم را بالا ببرید.

شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را فراهم کنید.

وجود دارد که در صورت تأخیر دردرمان اورژانس، می تواند کشنده باشد.

به علاوه، جراحات شکم با خطر بالای شوک و عفونت همراه هستند.

اهداف:

به حداقل رساندن شوک - به حداقل رساندن خطر عفونت - فراهم کردن شرایط انتقال فوری به بیمارستان

1) در صورت امکان، دستکش یکبار مصرف بپوشید. به مصدوم کمک کنید تا روی یک سطح محکم (ترجیحاً یک پتو) دراز بکشد. لباس های سفت (مثل کمربند یا پیراهن تنگ ) را شل کنید.

2) یک پانسمان در محل جراحت قرار بدهید و با استفاده از باند یا نوار چسب آن را محکم کنید.

اگر خون به داخل پانسمان نشت کرد، یک پانسمان یا لایه پوششی دیگر روی اولی قرار دهید.

3) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

در صورت ایجاد شوک، به درمان آن بپردازید. علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

هشدار!

- اگر مصدومی که دارای زخم باز است دچار سرفه و استفراغ شد، محکم روی پانسمان را فشار دهید تا از خارج شدن محتویات شکم از طریق زخم و آشکار شدن آنها، پیشگیری شود.

به روده بیرون زده دست نزنید.

با استفاده از یک کیسه پلاستیکی یا یک سلفون آشپزخانه روی موضع را بپوشانید تا از خشک شدن روده ها جلوگیری به عمل آید. یک راه دیگر آن است که یک پانسمان استریل به کار ببرید.

اگر مصدوم بی هوش شد، راه تنفسی را باز و تنفس را کنترل نمایید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

در صورتی که مصدوم نفس می کشد، او را در وضعیت بهبود، قرار دهید و شکم را نگه دارید.

طرفه ای هستند که خون را به سوی قلب به جریان می اندازند. اگر این دریچه ها خراب شوند، خون پشت آنها جمع می شود و ورید را متورم می کند.

این مشکل (که تحت عنوان «سیاهرگ های واریسی » نامیده می شود) معمولاً در اندام پایینی رخ می دهد. یک ورید واریسی، پیچ خورده، دارای دیواره نازک و اغلب برآمده است به طوری که پوست منطقه مبتلا به صورت گره گره درمی آید. این ورید می تواند با یک ضربه ملایم پاره شود؛ این امر منجر به خونریزی شدید می شود. در صورت عدم مهار خونریزی، شوک خیلی سریع بروز می کند.

اهداف:

مهار خونریزی - به حداقل رساندن شوک - فراهم کردن شرایط انتقال فوری به بیمارستان

1) در صورت امکان، دستکش یکبار مصرف بپوشید. به بیمار کمک کنید که به پشت دراز بکشد. سپس، پای آسیب دیده را تا حد امکان بالا ببرید و نگه دارید. این عمل به کاهش میزان خونریزی کمک می کند.

2) محل خونریزی را عریان کنید.

با استفاده از یک پانسمان استریل یا یک قطعه پارچه تمیز بدون کرک، محکم و مستقیم روی موضع فشار وارد کنید تا خونریزی کنترل شود

3) لباس هایی مثل کش جوراب یا جوراب های کشدار را خارج کنید زیرا می توانند به تداوم خونریزی کمک کنند.

4) یک لایه پوششی نرم و بزرگ روی پانسمان قرار دهید، این لایه را محکم باندپیچی کنید تا فشار یکنواختی اعمال کند اما باند را آن قدر سفت نپیچید که گردش خون را مختل کند.

5) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

تا رسیدن آمبولانس، اندام آسیب دیده را بالا ببرید و نگه دارید. علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

گردش خون را در

نواحی پایین تر از محل آسیب کنترل کنید.

بیشتر، این شکستگی ها را به آرامی جابجا کرد. در آسیب های ناپایدار، دو انتهای استخوانی می توانند به راحتی جابجا شوند.

در نتیجه، خطر صدمه دیدن رگ های خونی، اعصاب و اعضای بدن وجود دارد.

آسیب های ناپایدار وقتی رخ می دهند که شکستگی استخوان کامل باشد یا رباط ها دچار پارگی شوند.

دستکاری این آسیب ها باید با دقت صورت گیرد. تا از صدمات بیشتری پیشگیری شود.

تشخیص ممکن است موارد زیر وجود داشته باشند تغییر شکل، تورم و کبود شدگی در محل شکستگی درد و سختی در حرکت دادن محل کوتاه شدن، تا شدن یا پیچ خوردن اندام لمس یا سمع غژغژ خشن (کریپتاسیون ) مربوط به دو انتهای استخوانی (اما نباید به دنبال آن گشت ) نشانه های شوک به خصوص اگر شکستگی در استخوان ران یا لگن روی داده باشد.

اشکال در حرکت طبیعی اندام یا اصلاً حرکت نکردن اندام (مثلاً ناتوانی در راه رفتن ). جراحتی که ممکن است همراه با بیرون زدگی انتهاهای استخوانی باشد.

شکستگی های باز و بسته در شکستگی باز، یکی از دو انتهای استخوان شکسته شده، سطح پوست را سوراخ کرده است یا امکان دارد جراحتی در محل شکستگی وجود داشته باشد.

شکستگی باز با خطر بالای عفونت همراه است.

در شکستگی بسته، پوست روی محل شکستگی سالم است.

با این حال، امکان جابجا شدن استخوان ها (شکستگی ناپایدار) و صدمه دیدن سایر بافت های داخلی محل، وجود دارد.

در صورتی که انتهاهای استخوانی منجر به سوراخ شدن اعضا یا رگ های خونی بزرگ شوند، ممکن است مصدوم دچار خونریزی داخلی و شوک شوند.

اهداف ممانعت از جابجایی محل آسیب دیده فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان به طوری که طی انتقال، اندام آسیب دیده، با حفظ راحتی مصدوم، ثابت نگه

داشته شود.

شکستگی بسته

1) به مصدوم توصیه کنید که بی حرکت بماند. با استفاده از دو دست خود، بخش آسیب دیده را تا زمان بی حرکت شدن، ثابت نگه دارید؛ می توانید از یک امدادگر بخواهید که این کار را انجام دهد.

2) به منظور استحکام بیشتر، قسمت آسیب دیده را با استفاده از باند به یک قسمت سالم ببندید. دقت کنید که گره باند روی سمت سالم بسته شود. در شکستگی های اندام بالایی، این قسمت را به تنه ثابت کنید.

در مورد شکستگی های اندام پایینی، اگر انتقال به بیمارستان با تأخیر صورت می گیرد، اندام آسیب دیده را با استفاده از باند به اندام سالم ببندید.

3) در صورت لزوم، شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را فراهم کنید.

در صورت بروز شوک، با بالا بردن پاها به درمان آن بپردازید. البته در صورتی که بالا بردن اندام آسیب دیده، درد مصدوم را تشدید می کند، از انجام این کار خودداری کنید.

4) هر 10 دقیقه، گردش خون را در نواحی پایین تر از محل باندپیچی کنترل کنید.

اگر گردش خون مختل شده است، باند را شل کنید.

احتیاط !

قبل از محکم شدن و ثابت کردن بخش آسیب دیده، از حرکت دادن مصدوم خودداری کنید؛ در غیر این صورت، مصدوم در معرض خطر خواهد بود. مصدوم را از خوردن، نوشیدن یا سیگار کشیدن منع کنید چون ممکن است نیاز به بیهوشی عمومی داشته باشد.

مورد خاص - کشش اندام - اگر یک اندام تا یا زاویه دار شده باشد به طوری که نتوان آن را بی حرکت کرد، ممکن است برای برگرداندن اندام به حالت مستقیم، کشش ملایم ضرورت داشته باشد.

این عمل بر کشش عضلات غلبه می کند و به کاهش درد و خونریزی

در محل شکستگی کمک می کند.

برای کشش وارد کردن، اندام را به طور یکنواخت در امتداد استخوان بکشید تا به حالت مستقیم درآید. اندام را فقط در راستای مستقیم بکشید و تا زمان بی حرکت شدن، آن را نگه دارید. در صورتی که اعمال کشش، درد غیرقابل تحملی ایجاد می کند، برای انجام آن اصرار نکنید.

مباحث زیر را هم ببینید آسیب له شدگی خونریزی داخلی شوک.

اهداف پیشگیری از خونریزی، جابجایی و ایجاد عفونت در موضع آسیب فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان به طوری که طی انتقال، اندام آسیب دیده، با حفظ راحتی مصدوم، ثابت نگه داشته شود.

شکستگی باز

1) در صورت امکان، دستکش یکبار مصرف بپوشید. یک پانسمان استریل یا یک قطعه پارچه تمیز بدون کرک را به صورت شل روی محل جراحت بگذارید. برای مهار خونریزی، فشار وارد کنید، ولی روی استخوان بیرون زده فشار نیاورید.

2) یک لایه پوششی تمیز را با دقت روی پانسمان قرار دهید.

مورد خاص - بیرون زدن استخوان - اگر استخوان بیرون زده است، در اطراف استخوان بالشتک هایی از پارچه نرم و تمیز و بدون کرک بسازید تا بتوانید باندپیچی را روی این بالشتک ها و بدون فشار آوردن روی آن انجام دهید.

3) پانسمان و لایه پوششی را با یک باند محکم کنید.

باند را محکم ببندید ولی دقت کنید که گردش خون را مختل نکند.

4) قسمت آسیب دیده را مثل شکستگی بسته بی حرکت کنید و شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را فراهم کنید.

5) در صورت بروز شوک، به درمان آن بپردازید. علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

هر 10 دقیقه، گردش خون را در نواحی پایین تر از محل باندپیچی کنترل

کنید.

احتیاط !

قبل از محکم شدن و ثابت کردن بخش آسیب دیده، از حرکت دادن مصدوم خودداری کنید؛ در غیر این صورت، مصدوم در معرض خطر خواهد بود. مصدوم را از خوردن، نوشیدن یا سیگار کشیدن منع کنید، چون ممکن است نیاز به بیهوشی عمومی داشته باشد.

مستقیماً روی انتهای بیرون زده استخوان، فشار وارد نکنید.

محل آسیب دیده - فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان به طوری که طی انتقال، اندام آسیب دیده، با حفظ راحتی مصدوم، ثابت نگه دشته شود.

احتیاط !

سعی نکنید استخوان دررفته را به حفره خود برگردانید چون این کار ممکن است شدت آسیب را افزایش دهد. قبل از محکم شدن و ثابت کردن بخش آسیب دیده، از حرکت دادن مصدوم خودداری کنید؛ در غیر این صورت، مصدوم در معرض خطر خواهد بود. مصدوم را از خوردن، نوشیدن یا سیگار کشیدن منع کنید، چون ممکن است نیاز به بی هوشی عمومی داشته باشد.

1) به مصدوم توصیه کنید که بی حرکت بماند. قبل از بی حرکت کردن بخش آسیب دیده، آن را در وضعیتی که کاملاً برای مصدوم راحت باشد، ثابت نگه دارید.

2) بخش آسیب دیده را به کمک یک لایه پوششی، باند و آویز بی حرکت کنید.

به منظور استحکام بیشتر، با استفاده از باند، قسمت آسیب دیده را به یک قسمت سالم از بدن ببندید.

3) شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را مهیا کنید.

در صورت بروز شوک، به درمان آن بپردازید. علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

4) هر 10 دقیقه، گردش خون را در نواحی پایین تر از محل باندپیچی کنترل کنید.

در صورتی که گردش خون مختل شده است، باند را شل کنید.

کامل شوند.

به همین دلیل، پیچ خوردگی ها و رگ به رگ شدگی ها، اغلب با فعالیت های ورزشی همراه هستند.

آسیب عضله و تاندون عضلات و تاندون ها می توانند دچار رگ به رگ شدگی، پارگی یا کوفتگی (کبودی ) شوند.

وقتی عضله بیش از حد کشیده شود و احتمالاً دچار پارگی ناکامل شود، رگ به رگ شدگی روی داده است.

این اتفاق اغلب در محل اتصال عضله به تاندون (که عضله را به استخوان وصل می کند) روی می دهد. پارگی تاندون انگشت تاندون ها، عضلات را به استخوان موجود در مفصل متصل می کنند.

اگر یک جسم سخت به انتهای انگشت برخورد کند، تا شدن ناگهانی انگشت می تواند سبب پارگی تاندون باز کننده (که از بالای مفصل انگشت عبور می کند) از محل اتصال آن شود. پارگی وقتی روی می دهد که عضله یا زردپی کاملاً پاره شوند؛ این حالت می تواند در تنه اصلی عضله یا در محل تاندون رخ دهد. پارگی عضله حرکات شدید می توانند به پارگی رشته های عضلانی منجر شوند.

پارگی عضله، تورم و درد شدید ایجاد می کند.

تشخیص ممکن است موارد زیر وجود داشته باشند - درد و حساسیت در لمس - اشکال در حرکت دادن بخش آسیب دیده (خصوصاً اگر مفصل باشد).

تورم و کبودی موضع کوفتگی ممکن است در قسمت هایی از بدن که حجم عضلات بالا است، به طور گسترده روی دهد. آسیب های این مناطق معمولاً با خونریزی به داخل بافت های اطراف همراه هستند که این موضوع می تواند منجر به درد، تورم و کبودی شود. برای درمان ابتدایی کشیدگی ها و پیچ خوردگی، باید اقدامات زیر را به کار ببرید

1) بخش آسیب دیده را بی حرکت کنید.

2) از یخ یا کمپرس سرد استفاده کنید.

3) محل آسیب را فشار دهید.

4) بخش آسیب

دیده را بالا ببرید.

احتمالاً این درمان برای تخفیف علایم کفایت می کند اما اگر در مورد شدت آسیب ذره ای شک دارید، آسیب را با فرض شکستگی درمان کنید.

آسیب رباط ها پیچ خوردگی از اشکال شایع آسیب های رباط ها است.

این حالت، در واقع پارگی رباط در محل مفصل یا نزدیک به مفصل است و اغلب ناشی از یک حرکت پیچ دهنده ناگهانی یا غیرمنتظره است که فاصله زیادی بین استخوان های مفصل ایجاد می کند و سبب پارگی بافت های اطراف می شود.

پیچ خوردگی مچ این حالت ناشی از کشیده شدن بیش از حد یا پارگی رباط ها (طناب های لیفی که استخوان ها را در محل مفصل به یکدیگر متصل می کنند) است.

در مثال زیر، یکی از رباط های مچ پا به طور ناکامل پاره شده است.

اهداف کاهش درد و تورم - در صورت لزوم، درخواست کمک پزشکی

1) به مصدوم توصیه کنید که بنشیند یا دراز بکشد. بخش آسیب دیده را در وضعیتی که برای مصدوم راحت باشد، نگه دارد.

2) در صورتی که از زمان بروز حادثه، مدت کوتاهی می گذرد، موضع را با قرار دادن کیسه یخ یا کمپرس سرد، خنک کنید.

این عمل به کاهش تورم، کبودشدگی و درد کمک خواهد کرد.

3) با قرار دادن یک لایه پوششی ضخیم و نرم (مثل پنبه یا اسفنج ) به دور محل آسیب دیده و محکم کردن آن به کمک باند، فشار یکنواخت و ملایمی (کمپرس ) روی قسمت آسیب دیده وارد کنید.

هر 10 دقیقه، گردش خون را در نواحی پایین تر از محل باندپیچی کنترل کنید.

4) قسمت آسیب دیده را بلند کنید و نگه دارید تا جریان خون به محل آسیب کاهش پیدا کند.

این عمل، کبودی را در موضع به حداقل می رساند.

5) اگر

مصدوم درد شدیدی را متحمل می شود یا قادر نیست قسمت آسیب دیده را به کار گیرد، وی را به بیمارستان منتقل کنید.

در غیر این صورت، به او توصیه کنید که استراحت کند و در صورت لزوم، به پزشک خود مراجعه کند.

دادن فک - درد و تهوع در حرکت دادن فک - لقی یا جابجایی دندان ها و خروج قطرات آب از دهان - تورم و کبودی داخل و خارج دهان

اهداف محافظت از راه تنفسی - فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان

1) اگر مصدوم دجار آسیب جدی نشده است، به او کمک کنید تا بنشیند و سرش را کاملاً به سمت جلو خم کند تا امکان تخلیه مایعات از دهان فراهم شود. مصدوم را تشویق کنید که دندان های لق شده را به بیرون بیندازد؛ این دندان ها را نگه دارید و همراه با مصدوم به بیمارستان بفرستید.

2) یک لایه پوششی نرم به مصدوم بدهید تا آن را محکم روی فک خود بگیرد و فک را (ثابت ) نگه دارد.

3) مصدوم را در شرایطی که فک او ثابت نگه داشته شده است، به بیمارستان انتقال دهید.

تلاش می کند که عضلات خود را شل کند و درد را تسکین دهد؛ او ممکن است دست خود را از ناحیه آرنج نگه دارد و سرش را به قسمت آسیب دیده خم کند.

اهداف بی حرکت کردن شانه و دست آسیب دیده - فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان

1) به مصدوم کمک کنید تا بنشیند. دست آسیب دیده را به طور مورب روی قفسه سینه قرار دهید به طوری که نوک انگشتان روی شانه مقابل قرار بگیرد. از مصدوم بخواهید که آرنج خود را با دست دیگرش نگه دارد.

2) دست سمت آسیب دیده را با استفاده از یک آویز بالا نگهدارنده نگه دارید.

3) یک بالشتک نرم (مثلاً یک حوله کوچک یا لباس تا شده ) را به آرامی بین دست و تنه مصدوم قرار دهید تا وی احساس راحتی بیشتری داشته باشد.

4) با استفاده از یک باند تا شده پهن که به دور قفسه سینه و از روی آویز عبور داده و گره زده اید، دست مصدوم را به قفسه سینه محکم کنید.

5) شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را در یک وضعیت نشسته مهیا کنید.

شانه عبارتند از صدمه به کپسول مفصلی و صدمه به تاندون های اطراف شانه ؛ این آسیب ها در افراد مسن، شایع تر هستند. برای درمان آسیب های شانه، از اقداماتی که عنوان شد (بی حرکت کردن قسمت آسیب دیده، قرار دادن یخ، فشار دادن و بالا بردن محل )، پیروی کنید.

تشخیص ممکن است موارد زیر وجود داشته باشند - درد شدیدی که با حرکت تشدید می شود؛ درد ممکن است میل به حرکت را از مصدوم سلب کند.

مصدوم تلاش می کند که با نگه داشتن دست خود و خم کردن سر به سمت آسیب دیده، درد را تسکین دهد.

زاویه نگاه مصدوم به سمت شانه و حالت نگاه بدون احساس است.

اهداف نگه داشتن و بی حرکت کردن اندام آسیب دیده - فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان

1) به مصدوم کمک کنید که بنشیند. دست سمت آسیب دیده را به آرامی روی تنه مصدوم و در وضعیتی قرار دهید که او کاملاً احساس راحتی کند.

2) یک باند مثلثی را بین دست و قفسه سینه مصدوم قرار دهید تا امکان ساخت آویز اندام بالایی فراهم شود.

3) یک بالشتک نرم (مثلاً یک حوله یا لباس تا شده ) را بین دست و قفسه سینه مصدوم و در داخل باند قرار دهید.

احتیاط !

سعی نکنید استخوان در رفته را به داخل حفره مفصلی جا بیندازید. مصدوم را از خوردن، آشامیدن یا سیگار کشیدن منع کنید چون ممکن است در بیمارستان نیاز به بی هوشی عمومی داشته باشد.

4) پس از پایان ساخت آویز اندام بالایی، دست و بالشتک باید به خوبی نگه داشته شوند.

5) با بستن یک باند تا شده پهن به دور قفسه سینه و روی آویز، اندام بالایی را به قفسه سینه

محکم کنید.

6) شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را در یک وضعیت نشسته مهیا کنید.

مهیا کنید.

باندپیچی خودداری کنید.

مورد خاص - آماده سازی جهت انتقال - بین اندام آسیب دیده و تنه مصدوم، چند بالشتک قرار دهید.

سپس با استفاده از 3 باند مثلثی تا شده، اندام آسیب دیده را در 3 نقطه (1) مچ و مفصل لگن خاصره، (2) بالای آرنج و (3) پایین آرنج، به تنه ثابت کنید.

برهنه و درمان کنید.

2) درست مثل آویز اندام بالایی، یک باند مثلثی را بین قفسه سینه و دست آسیب دیده قرار دهید.

با استفاده از یک لایه پوششی نرم (مثل یک حوله کوچک یا یک لایه ضخیم از پنبه ) دور ساعد را بپوشانید.

3) با استفاده از یک گره، آویز اندام بالایی را به دور دست و لایه پوششی آن محکم کنید.

گره را در تقعر استخوان ترقوه در سمت آسیب دیده ببندید.

4) اگر احتمالاً مدت زمان انتقال به بیمارستان طولانی است، با بستن یک باند تا شده پهن روی آویز، دست مصدوم را به بدن او محکم کنید.

این باند را نزدیک به آرنج بپیچید. سپس مصدوم را به بیمارستان منتقل کنید.

دادن شدیدتر می شود.

تورم، کبودی و تغییر شکل - زخم یا خونریزی (در شکستگی باز)

اهداف بی حرکت کردن و بالا بردن دست - فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان

1) اگر خونریزی وجود دارد، در صورت امکان دستکش یکبار مصرف بپوشید. یک قطعه پانسمان تمیز و بدون کرک روی زخم قرار دهید.

2) حلقه های موجود (در انگشتان ) را قبل از شروع تورم دست خارج کنید و دست را بالا ببرید تا شدت تورم کاهش پیدا کند.

موضع آسیب دیده را با پیچیدن دست در یک لایه پوششی، محافظت کنید.

3) با استفاده از یک آویز بالا نگهدارنده، دست آسیب دیده را به صورت عرضی روی بدن مصدوم نگه دارید.

4) در صورت لزوم، با پیچیدن یک باند تا شده پهن به دور قفسه سینه و روی آویز، دست مصدوم را به بدن او ثابت کنید.

سپس شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را فراهم کنید.

اعضای داخلی (مثل کبد و طحال ) آسیب برساند و خونریزی داخلی ایجاد کند.

تشخیص بسته به شدت آسیب، ممکن است موارد زیر وجود داشته باشند - درد تیز (غیر گنگ ) در محل شکستگی - درد در تنفس عمیق - تنفس کم عمق - یک جراحت باز روی محل شکستگی که احتمالاً صدای «مکش » هوا از طریق این جراحت به داخل حفره قفسه سینه را می شنوید.

تنفس «متناقض » - نشانه هایی از خونریزی داخلی و شوک.

اهداف نگه داشتن دیواره قفسه سینه - فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان

1) در مورد شکستگی دنده ها، با استفاده از یک آویز اندام بالایی، دست را ثابت نگه دارید و مصدوم را به بیمارستان منتقل کنید.

اگر جراحت نافذ قفسه سینه وجود دارد، مصدوم را به سمت آسیب دیده خم کنید، روی زخم را بپوشانید و لایه پوششی را از 3 طرف محکم بچسبانید.

احتیاط !

اگر مجبور هستید که مصدوم را در وضعیت بهبود بگذارید، وی را روی سمت آسیب دیده قرار دهید.

این وضعیت به ریه سالم اجازه می دهد که با حداکثر ظرفیت کار کند.

2) به مصدوم کمک کنید تا در یک وضعیت متمایل به سمت آسیب دیده که در آن احساس راحتی بیشتری می کند، قرار بگیرد. دست سمت آسیب دیده را با یک آویز بالا نگهدارنده ثابت نگه دارید. با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

است.

چنین آسیبی ممکن است سبب از دست رفتن توان حرکتی و یا حس در نواحی پایین تر از قسمت آسیب دیده شود. نخاع یا ریشه های عصبی در صورتی که توسط دیسک دررفته یا جابجا شده و یا در اثر قطعات استخوان شکسته شده، تحت فشار قرار گیرند، ممکن است دچار صدمات موقتی شوند.

در صورتی که نخاع به طور کامل یا ناکامل قطع شود، صدمات احتمالاً پایدار و دایمی خواهند بود.

چه وقت به آسیب ستون فقرات مشکوک می شویم؟

روش ایجاد آسیب، مهم ترین شاخص است.

در صورتی که نیروهای غیرطبیعی به پشت یا گردن وارد شده باشند (به خصوص اگر مصدوم از اختلال حس یا حرکت شاکی باشد)، همواره به آسیب ستون فقرات مشکوک شوید. اگر در حادثه موردنظر، مصدوم شدیداً به جلو و عقب خم شده یا ستون فقرات دچار پیچش شده است، باید فرض کنید که او مبتلا به آسیب ستون فقرات است.

خصوصاً باید دقت کنید که همواره از حرکت دادن غیرضروری سر و گردن، اجتناب کنید.

اگرچه آسیب نخاع ممکن است در غیاب صدمه به مهره ها روی دهد، شکستگی ستون فقرات به شدت این خطر را افزایش می دهد. مناطقی که بیش از سایر نقاط آسیب پذیر هستند، عبارتند از استخوان های گردن و کمر. ساختار ستون فقرات نخاع توسط مهره ها (استخوان های پشت ) محافظت می شود. وارد آمدن آسیب به یک مهره یا یک دیسک بین مهره ای ممکن است به ریشه های عصبی که از نخاع خارج می شوند یا به خود طناب، صدمه برساند.

تشخیص اگر مهره ها آسیب ببیند.

ممکن است موارد زیر وجود داشته باشند - درد در گردن یا پشت در محل آسیب ؛ ممکن است سایر آسیب های دردناک تر، این درد را مخفی کنند.

وجود

حالت پلکانی، نامنظمی یا انحراف در انحنای طبیعی ستون فقرات - حساسیت در پوست روی ستون فقرات اگر نخاع آسیب ببیند، ممکن است موارد زیر وجود داشته باشند - از دست دادن حس یا حس غیرطبیعی (مثلاً احساس سوختن یا گز گز و مور مور).

مصدوم ممکن است ذکر کند که اندام هایش خشک، سنگین یا فاقد مهارت های گذشته هستند.

از دست دادن کنترل مثانه و یا روده - مشکلات تنفسی

برخی از علل آسیب ستون فقرات هریک از شرایط زیر باید وجود آسیب احتمالی ستون فقرات را به شما هشدار دهد - سقوط از ارتفاع - سقوط به دلیل عدم داشتن مهارت حین ورزش هایی مثل ژیمناستیک یا آکروبات - شیرجه زدن به داخل یک استخر کم عمق و برخورد با کف آن - پرتاب شدن از روی اسب یا موتورسیکلت - کاهش ناگهانی سرعت در داخل یک وسیله نقلیه - افتادن یک جسم سنگین به روی بدن - آسیب به سر یا صورت

اهداف پیشگیری از آسیب های بیشتر - فراهم کردن شرایط انتقال فوری به بیمارستان

احتیاط !

موقعیت مصدوم را نسبت به حالتی که او را یافتید تغییر ندهید مگر آنکه در معرض خطر باشد.

اگر جابجا کردن مصدوم ضروری است، از روش چرخاندن مثل الوار استفاده کنید.

روش دیگر آن است که از بیماربر ارتوپدی استفاده کنید.» » مصدوم هوشیار است

1) به مصدوم اطمینان خاطر بدهید و به او توصیه کنید که حرکت نکند.

با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

2) پشت سر مصدوم زانو بزنید. دو طرف سر مصدوم را محکم بگیرید به طوری که دستان شما روی گوش های او قرار بگیرد. گوش ها را کاملاً نپوشانید (مصدوم باید همچنان قادر به

شنیدن سخنان شما باشد). سر مصدوم را در وضعیت خنثی (که در آن، سر، گردن و ستون فقرات همراستا هستند) ثابت کنید و نگه دارید. کم ضررترین وضعیت سر در یک مصدوم مشکوک به آسیب ستون فقرات، همین حالت است.

هشدار!

اگر مشکوک به آسیب گردن هستید، از یک امدادگر بخواهید که در زمانی که شما سر مصدوم را در وضعیت خنثی نگه داشتهاید، چند پتو، حوله یا لباس لوله شده را در دو طرف سر او قرار دهد. تا زمانی که نیروهای خدمات پزشکی اورژانس مسؤولیت را بر عهده بگیرند، همچنان سر و گردن مصدوم را در تمام لحظات ثابت نگه دارید.

3) همچنان سر مصدوم را تا رسیدن نیروهای خدمات پزشکی اورژانس و قبول مسؤولیت توسط آنها و بدون توجه به مدت زمانی که ممکن است این کار طول بکشد، در وضعیت خنثی نگه دارید. از یک امدادگر بخواهید که علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کند.

اهداف باز نگه داشتن راه تنفسی - در صورت لزوم، احیای مصدوم - پیشگیری از صدمات بیشتر نخاع - فراهم کردن شرایط انتقال فوری به بیمارستان » » مصدوم بی هوش است

1) پشت سر مصدوم زانو بزنید. با قرار دادن دستان خود روی گوش های مصدوم، دو طرف سر او را محکم بگیرید.

سر مصدوم را در وضعیت خنثی (که در آن، سر، گردن و ستون فقرات همراستا هستند) ثابت کنید و نگه دارید.

2) در صورت لزوم، با استفاده از روش «بالا راندن فک » راه تنفسی مصدوم را باز کنید.

دستان خود را در دو طرف سر طوری قرار دهید که نوک انگشتانتان روی زاویه فک قرار بگیرید.

فک را به آرامی

بالا بکشید تا راه تنفسی باز شود. دقت کنید که گردن مصدوم را جابجا نکنید.

3) تنفس مصدوم را کنترل کنید.

اگر وی نفس می کشد، همچنان سر او را نگه دارید. از یک امدادگر بخواهید که با مرکز اورژانس تماس بگیرد و آمبولانس درخواست کند.

اگر تنها هستید و مجبورید برای تماس با مرکز آمبولانس، مصدوم را ترک کنید و یا اگر امکان بازماندن راه تنفسی در مصدوم وجود ندارد، باید قبل از ترک مصدوم، وی را در وضعیت بهبود قرار دهید.

مورد خاص - روش چرخاندن مثل الوار - در صورتی که مجبور هستید مصدوم مبتلا به آسیب ستون فقرات را بچرخانید، باید از این روش استفاده کنید.

بهترین حالت برای انجام این روش، حضور 5 امدادگر است اما این حرکت را 3 نفره هم می توان انجام داد. در حالی که سر و گردن مصدوم را ثابت نگه داشته اید، از امدادگران بخواهید که به آرامی اندام های او را به حالت مستقیم درآورند. سپس، با اطمینان از اینکه همه (هماهنگ ) با هم کار می کنند، امدادگران را هدایت کنید تا مصدوم را بچرخانند. در تمام لحظات، سر، تنه و انگشتان پای مصدوم را در یک خط مستقیم نگه دارید.

4) اگر مصدوم نفس نمی کشد و نشانه های گردش خون وجود ندارند، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

اگر مجبور هستید که مصدوم را بچرخانید، از روش چرخاندن مثل الوار استفاده کنید.

5) تا رسیدن نیروهای امداد پزشکی، علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

اتومبیل به زانو می تواند سر استخوان ران را به داخل حفره مفصل لگن بفشارد. شکستگی استخوان لگن ممکن است در اثر آسیب به بافت ها و اعضای داخل لگن (مثل مثانه و مجاری ادراری )، دچار عارضه شود. به علاوه، خونریزی داخلی همراه با شکستگی، می تواند شدید باشد.

علت این امر آن است که تعدادی از رگ های خونی بزرگ و اعضای مهم درون لگن قرار دارند. در نتیجه این خونریزی، اغلب شوک بروز می کند که باید فورا درمان شود.

تشخیص ممکن است موارد زیر وجود داشته باشند - ناتوانی در حرکت یا حتی ایستادن (با وجودی که پاها سالم به نظر می رسند).

درد و حساسیت در لمس نواحی لگن، کشاله ران یا پشت که در اثر حرکت، تشدید می شود.

وجود خون در محل خروجی دستگاه ادرار (به خصوص در مردان ).

ممکن است مصدوم قادر به دفع ادرار نباشد و یا این عمل دردناک باشد.

نشانه های شوک و خونریزی داخلی.

اهداف به حداقل رساندن خطر شوک.

فراهم کردن شرایط انتقال فوری به بیمارستان.

1) به مصدوم کمک کنید که روی پشت خود دراز بکشد. پاها را به حالت مستقیم و مسطح قرار دهید و یا در صورتی که مصدوم با تا کردن مختصر زانوها، احساس راحتی بیشتری می کند، با استفاده از بالشتک هایی (مثل یک بالش یا لباس تا شده ) زانوها را (در این وضعیت ) نگه دارید.

2) بین نقاط استخوانی دو زانو و دو مچ پا، بالشتک قرار دهید.

با پیچیدن یک باند مثلثی تا شده به دور هر دو پا، آنها را بی حرکت کنید (1) ابتدا، انتها و مچ پا و (2) سپس، زانوها را محکم کنید.

3) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

در صورت بروز

شوک، به درمان آن بپردازید.

احتیاط !

اگر باندپیچی به دور دو پای مصدوم، درد را افزایش می دهد، از انجام این کار صرف نظر کنید.

در این موارد، در اطراف موضع آسیب، بالشتک های نرم (مثلاً لباس یا حوله ) قرار دهید.

4) تا رسیدن نیروهای امدادی، علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، تنفس و نبض ) را کنترل و ثبت کنید.

اندام آسیب دیده را ثابت کند و نگه دارد.

2) ساق مصدوم را با ملایمت به حالت مستقیم در آورید. در صورت لزوم، مچ پا را تحت کشش قرار دهید تا به راست شدن اندام پایینی کمک کند.

3) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

اگر انتظار دارید آمبولانس سریع به محل برسد، تا زمان ورود آمبولانس، اندام پایینی را در همین وضعیت نگه دارید.

4) اگر تصور می کنید که آمبولانس با تأخیر وارد خواهد شد، با ثابت کردن اندام مبتلا به اندام سالم، آن را بی حرکت کنید.

اندام سالم را به آرامی در مجاورت اندام آسیب دیده قرار دهید.

یک باند در محل مچ پا و انتهای پا (1) و سپس یکی هم در محل زانو (2) بپیچید. دو باند هم در بالا (3) و پایین (4) محل شکستگی بپیچید. بالشتک های نرمی بین دو پا قرار دهید تا از مالش قسمت های استخوانی به یکدیگر پیشگیری شود؛ سپس، باندها را در سمت سالم گره بزنید.

5) گام های ممکن را برای درمان شوک در مصدوم طی کنید با استفاده از پتو یا (چند تکه ) لباس، مصدوم را از سرما محافظت کنید اما پاهای او را بالا نبرید.

هشدار!

مصدوم را از خوردن، آشامیدن یا سیگار کشیدن منع کنید چون ممکن است در بیمارستان به بی هوشی عمومی نیاز داشته باشد.

حتی اگر نشانه های شوک در مصدوم ظاهر شده اند، پاهای او را بالا نبرید چون ممکن است صدمات داخلی بیشتری را سبب شوید.

مورد خاص - آماده سازی جهت انتقال - اگر مسیر انتقال تا بیمارستان احتمالاً طولانی و ناهموار است، اقدامات نگهدارنده مستحکم تری برای اندام های پایینی و انتهای پاها موردنیاز است.

از یک آتل مناسب یا

یک شی محکم و طویل (مثلاً دیرک نرده ) که طول آن از حفره زیر بغل تا انتهای پا باشد، استفاده کنید.

آتل را در کنار سمت آسیب دیده قرار دهید.

چند بالشتک بین دو پا و بین آتل و بدن مصدوم بگذارید. انتهای دو پا را با هم در یک باند تا شده باریک بپیچید (1). با بستن باندهای تا شده پهن در مناطق قفسه سینه (2)، لگن (3)، زانوها (4)، بالا و پایین محل شکستگی (5 و

6) و یک نقطه دیگر (7)، آتل را به بدن ثابت کنید.

روی محل شکستگی را باندپیچی نکنید.

وقتی پای مصدوم کاملاً بی حرکت شد، باید با استفاده از روش چرخاندن مثل الوار او را به روی بیماربر منتقل کنید.

می کند و در عمق مفصل می نشیند.

درد حاد در تلاش برای راست کردن پا (در صورتی که زانوی تا شده «قفل » شده باشد).

تورم سریع در مفصل زانو

اهداف:

محافظت از زانو در راحت ترین وضعیت (برای مصدوم ) - فراهم کردن شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان

1) به مصدوم کمک کنید تا ترجیحاً روی یک پتو دراز بکشد تا بین او و زمین فاصله ایجاد شود. یک بالشتک نرم (مثل یک بالش، پتو یا کت ) زیر زانوی آسیب دیده قرار دهید تا زانو را در راحت ترین وضعیت نگه دارد.

هشدار!

سعی نکنید با وارد کردن نیرو، زانو را به حالت مستقیم در آورید.

ممکن است جابجا شدگی غضروف یا خونریزی داخلی، راست کردن مفصل زانو را غیرممکن کرده باشند.

مصدوم را از خوردن، آشامیدن و سیگار کشیدن منع کنید چون ممکن است در بیمارستان نیاز به بی هوشی عمومی داشته باشد.

مصدوم را از راه رفتن منع کنید.

2) بالشتک نرم را به دور مفصل ببندید. با پیچیدن باند از میانه ران تا میانه ساق، بالشتک را محکم کنید.

3) شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را فراهم کنید.

مصدوم باید در وضعیت درمانی باقی بماند، پس انتقال باید توسط آمبولانس صورت گیرد.

موضعی - تورم، کبودی و تغییر شکل پا - زخم باز

اهداف بی حرکت کردن اندام پایینی - فراهم کردن شرایط انتقال فوری به بیمارستان

1) به مصدوم کمک کنید تا دراز بکشد و با دقت، پای آسیب دیده را ثابت کنید و نگه دارید. اگر زخم باز وجود دارد، با ملایمت آن را برهنه کنید و خونریزی را درمان کنید.

برای محافظت از محل آسیب، یک لایه پوششی روی آن قرار دهید.

2) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

پای آسیب دیده را با دستان خود نگه دارید تا از جابجایی محل شکستگی پیشگیری کنید.

این عمل را تا زمان رسیدن آمبولانس، ادامه دهید.

احتیاط !

اگر مسیر انتقال مصدوم به بیمارستان احتمالاً طولانی و ناهموار است، بالشتک هایی را در سمت خارج پای آسیب دیده (از زانو تا انتهای پا) قرار دهید.

با استفاده از باندهای تا شده پهن، مطابق روشی که در بالای صفحه تشریح شده است، پاها را ثابت کنید.

3) اگر آمبولانس با تأخیر به محل می رسد، پای آسیب دیده را به پای دیگر ثابت کنید.

اندام سالم را در کنار اندام آسیب دیده قرار دهید و باندها را از زیر هر دو پا بلغزانید. باندها را در مناطق مچ و انتهای پا و سپس زانوها قرار دهید.

دو باند هم در بالا و پایین محل شکستگی اضافه کنید.

4) بین دو ساق، بالشتک قرار دهید.

با گره زدن در سمت سالم، باندها را محکم ببندید.

مورد خاص شک به شکستگی نزدیک مچ پا به جای استفاده از یک باند به شکل «8» ، باندهای جداگانه ای روی انتهای پا و بالاتر از مچ پا ببندید.

شایعتری است که معمولاً در اثر چرخش مچ پا روی می دهد. قسمت آسیب دیده را بی حرکت کنید، (روی محل آسیب ) یخ بگذارید، (موضع را) با استفاده از باند فشار دهید و آن را بالا ببرید.

تشخیص دردی که با حرکت یا وزن انداختن روی پا، شدیدتر می شود. تورم اهداف کاهش درد و تورم - در صورت لزوم، درخواست کمک پزشکی

احتیاط !

اگر مشکوک به شکستگی استخوان هستید، به مصدوم بگویید که وزن خود را روی پا نیندازد. ساق را ثابت کنید و نگه دارید و مصدوم را به بیمارستان منتقل کنید.

1) مچ پا را در راحت ترین وضعیت، بی حرکت و ثابت کنید و آن را نگه دارید.

2) اگر زمان زیادی از وقوع آسیب نمی گذرد، یک کیسه یخ یا کمپرس سرد روی موضع قرار دهید تا تورم کاهش پیدا کند.

3) مچ پا را در یک لایه پوششی ضخیم و باند، محکم بپیچید. اندام آسیب دیده را بالا ببرید و نگه دارید. به مصدوم توصیه کنید که مچ خود را بی حرکت نگه دارد و در صورت پایدار بودن درد، به یک پزشک مراجعه کند.

کمپرس سرد (روی موضع ) قرار دهید.

این کار نیز به کاهش تورم کمک می کند.

3) شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را مهیا کنید.

اگر مصدوم را با آمبولانس منتقل نمی کنید، دقت کنید که در طول مسیر، پای او بالا برده شود.

«اقدامات نجات دهنده حیات » را ببینید).

1) به مصدوم کمک کنید تا دراز بکشد. در صورت امکان، سعی کنید از تماس ناحیه دچار سوختگی با زمین، ممانعت به عمل آورید.

2) حداقل به مدت 10 دقیقه، (محل سوختگی را با مقدار زیادی از یک مایع خنک، خیس کنید اما انتقال مصدوم به بیمارستان را به تأخیر نیندازید. با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

3) خنک سازی محل سوختگی را تا زمان تسکین درد، ادامه دهید.

4) در صورت امکان، دستکش یکبار مصرف بپوشید. قبل از آنکه بافت ها شروع به تورم کنند، به آرامی وسایلی مثل حلقه، ساعت، کمربند، کفش یا لباس های در حال سوختن را خارج کنید.

با دقت لباس های سوخته شده را از تن خارج کنید (مگر آنکه این لباس ها به محل سوختگی چسبیده باشند).

5) روی محل آسیب دیده را با یک پانسمان استریل بپوشانید تا در برابر عفونت محافظت شود. اگر پانسمان استریل در دسترس نیست، از یک باند مثلثی تا شده، قسمتی از یک ملحفه یا پلاستیک نازک آشپزخانه (دو دور اول لوله را کنار بگذارید و بقیه را به طور طولی روی محل سوختگی قرار دهید) استفاده کنید.

می توان از کیسه پلاستیکی تمیز برای پوشاندن دست یا پا استفاده کرد؛ این کیسه را به کمک باند یا چسب نواری که روی خود پلاستیک می بندید (نه روی پوست )، محکم کنید.

6) جزییات آسیب های مصدوم را جمع آوری و ثبت کنید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را به طور مرتب کنترل و ثبت کنید.

احتیاط !

بدن مصدوم را بیش از حد خنک نکنید چون ممکن است درجه حرارت بدن را تا سطح خطرناکی پایین بیاورید. این خطر، به ویژه

شیرخواران و سالمندان را تهدید می کند.

لباس هایی را که به محل سوختگی چسبیده اند، خارج نکنید؛ (با این کار) امکان دارد صدمات بیشتری وارد کنید و راه ورود عفونت را به محل سوختگی باز کنید.

به محل سوختگی به هیچ صورت دست نزنید.

هیچ تاولی را نترکانید. از به کار بردن موادی مثل لوسیون، پماد، روغن یا نوار چسب (زخم بندی ) روی محل سوختگی، خودداری کنید.

مورد خاص - سوختگی صورت اگر مصدوم دچار سوختگی صورت شده است، روی موضع آسیب را نپوشانید؛ این کار می تواند موجب رنج مصدوم و انسداد راه تنفسی شود. تا زمان رسیدن نیروی امدادی، با استفاده از آب، موضع را خنک کنید تا درد تخفیف پیدا کند.

7) در زمانی که منتظر رسیدن نیروهای امدادی هستید، به مصدوم اطمینان خاطر بدهید و در صورت بروز شوک، به درمان آن بپردازید.

- تخفیف دادن درد و تورم - به حداقل رساندن خطر عفونت

احتیاط !

از ترکاندن تاول ها یا هرگونه دست زدن به موضع آسیب دیده خودداری کنید.

از قرار دادن پانسمان چسبدار (چسب زخم ) یا نوار چسب روی پوست خودداری کنید؛ وسعت سوختگی ممکن است گسترده تر از آن چیزی باشد که در ابتدا به نظر می رسد. از پماد یا روغن استفاده نکنید؛ این وسایل ممکن است به بافت ها صدمه بزنند و خطر عفونت را افزایش دهند.

1) به مدت حداقل 10 دقیقه، منطقه آسیب دیده را با آب سرد بشویید تا سوختگی متوقف شود و درد تسکین پیدا کند.

این عمل، اثربخش تر از استفاده از اسپری ها است.

در صورتی که آب در دسترس نباشد، می توان از هر مایع سرد و بی ضرر (مثل شیر یا نوشیدنی های کنسرو شده ) استفاده کرد.

2) در صورت امکان، دستکش یکبار مصرف بپوشید. قبل از آنکه موضع آسیب دیده شروع به تورم کند، هرگونه وسایل زینتی، ساعت، کمربند یا لباس های تنگ را به آرامی خارج کنید.

3) موضع را با یک پانسمان استریل یا یک تکه پارچه تمیز بدون کرک بپوشانید و آن را به کمک باند در محل نگه دارید. یک کیسه پلاستیکی یا سلفون آشپزخانه را می توان به عنوان پوشش موقت مناسب به کار برد. سلفون آشپزخانه را به صورت طولی قرار دهید تا در صورت تورم بافت، روی موضع فشار وارد نکند.

مورد خاص تاول تاول را معمولاً باید درمان کرد. با این حال، اگر تاول ها شکافته شوند یا در شرف ترکیدن بودند، یک پانسمان غیر چسبی که اندازه آن وسیع تر از حدود تاول است، روی آن قرار دهید.

پانسمان را تا زمان فروکش کردن تاول، در محل باقی

بگذارید.

است سوختگی رخ دهد. بیشترین آسیب قابل مشاهده در نقاط ورود و خروج جریان برق ظاهر می شود. با این حال، امکان دارد ردّی از آسیب داخلی هم وجود داشته باشد.

محل و جهت جراحات ورودی و خروجی، در مورد مکان احتمالی و وسعت آسیب پنهان و نیز درجه شوک (که احتمالاً مصدوم دچار آن شده است ) اطلاعاتی به شما می دهند. سوختگی الکتریکی ممکن است در اثر صاعقه و یا جریان های الکتریکی ولتاژ پایین یا ولتاژ بالا ایجاد شود. همچنین شوک الکتریکی می تواند سبب ایست قلبی شود. اگر مصدوم بی هوش است، اولویت فوری شما پس از اطمینان از بی خطر بودن محل، باز کردن راه تنفسی و کنترل تنفس و گردش خون است.

تشخیص ممکن است موارد زیر وجود داشته باشند بی هوشی، سوختگی های تمام ضخیم همراه با تورم، دوده زدگی و زغالی شدن محل های ورود و خروج جریان برق، نشانه های شوک اگر مصدوم قربانی «قوس الکتریکی » ولتاژ بالا باشد، یک ته مانده قهوهای مسی روی پوست باقی می ماند (این ته مانده را با آسیب اشتباه نگیرید).

اهداف درمان سوختگی ها و شوک - فراهم کردن شرایط انتقال فوری به بیمارستان

1) قبل از دست زدن به مصدوم، باید مطمئن شوید که تماس با منبع الکتریکی قطع شده است.

2) به منظور خنک کردن سوختگی ها، موضع آسیب (در نقاط ورود و خروج جریان برق ) را با مقدار زیادی آب سرد بشویید.

3) در صورت امکان دستکش یکبار مصرف بپوشید. به منظور محافظت از سوختگی ها در برابر عفونت های منتقل شونده از راه هوا، روی آنها را با پانسمان استریل، باند مثلثی تا شده یا یک قطعه پارچه تمیز بدون کرک بپوشانید. با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست

کنید.

4) به مصدوم اطمینان بدهید و در صورت بروز شوک، به درمان آن بپردازید.

احتیاط !

تا زمانی که رسماً به شما اطلاع داده شود که جریان قطع و مصدوم از برق جدا شده است، به مصدوم ناشی از الکتریسیته ولتاژ بالا نزدیک نشوید.

هشدار!

اگر مصدوم بی هوش است، راه تنفسی را باز و تنفس را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

در جهت خنثی کردن اسید یا الکل تلاش نکنید مگر آن که برای این کار آموزش دیده باشید.

شروع درمان را به دلیل جستجو به دنبال یک پادزهر، به تأخیر نیندازید.

1) مطمئن شوید که محلی که مصدوم در آن به سر می برد، بی خطر است.

با تهویه محل، گازها را پراکنده کنید و در صورت امکان، سر ظرف (محتوی ) ماده شیمیایی را محکم ببندید. در صورت لزوم، مصدوم را از محل خارج کنید.

2) حداقل به مدت 20 دقیقه، محل سوختگی را بشویید تا ماده شیمیایی پخش و سوختگی متوقف شود. اگر مصدومی را روی زمین درمان می کنید، دقت کنید که آب در زیر او جمع نشود.

3) هنگام شستن محل آسیب، لباس های آلوده را به آرامی خارج کنید.

4) شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را فراهم کنید.

اطمینان حاصل کنید که راه تنفسی باز است.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

جزییات ماده شیمیایی را به اعضای گروه پزشکی منتقل کنید.

در صورتی که آسیب در محل کار رخ داده است، به مأمور ایمنی و یا گروه خدمات اورژانس اطلاع دهید.

- ناتوانی در باز کردن چشم آسیب دیده - تورم و قرمزی در اطراف چشم - اشک ریزش شدید - شواهدی از ماده شیمیایی یا ظرف محتوی آن در محیط اطراف

اهداف زدودن ماده شیمیایی زیان بار - فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان

احتیاط !

مصدوم را از دست زدن به چشم آسیب دیده یا خارج کردن لنز تماسی با زور، منع کنید.

1) در صورت امکان، دستکش یکبار مصرف بپوشید. حداقل به مدت 10 دقیقه، چشم آسیب دیده را زیر جریان آب سرد ملایم بگیرید.

دقت کنید که تمام قسمت های پلک (داخل و خارج آن ) کاملاً شسته شود.

ممکن است استفاده از یک شستشو دهنده چشم یا لیوان برای ریختن آب روی چشم، ساده تر باشد.

2) اگر چشم در اثر اسپاسم ناشی از درد بسته شده است، پلک ها را با ملایمت اما محکم بکشید تا از هم باز شوند.

دقت کنید که آب آلوده روی چشم سالم پاشیده نشود.

3) از مصدوم بخواهید که یک پانسمان چشمی استریل یا یک تکه پارچه تمیز بدون کرک روی چشم آسیب دیده قرار بدهد. اگر مدتی طول می کشد تا مصدوم تحت مراقبت طبی قرار گیرد، با استفاده از باند این لایه پوششی را به صورت شل در محل خود ببندید.

4) در صورت امکان، ماده شیمیایی را شناسایی کنید.

سپس، شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را مهیا کنید.

شعله جوشکاری نیز می تواند به سوختگی ناشی از اشعه بینجامد.

تشخیص درد شدید در چشم (های ) آسیب دیده ممکن است موارد زیر نیز وجود داشته باشند احساس «سنگ ریزه (جسم خارجی )» در چشم (ها) - حساسیت به نور - قرمزی و اشک ریزش از چشم (ها)

اهداف پیشگیری از صدمات بیشتر - فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان

احتیاط !

لنز تماسی را خارج نکنید.

1) به مصدوم اطمینان خاطر بدهید.

از او بخواهید یک پوشش چشمی روی چشم آسیب دیده نگه دارد.

اگر تا زمان پیشگیری پزشکی مدتی طول می کشد، با استفاده از باند، این لایه پوششی را به صورت شل در محل خود ببندید.

2) شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را فراهم کنید.

منتقل کنید و به وی اطمینان بدهید که علایم خیلی زود برطرف خواهند شد (ممکن است مصدوم خیلی بی قرار باشد). سعی کنید مصدوم را از مالاندن چشم هایش منع کنید.

2) اگر چشم های مصدوم دردناک هستند، آنها را باد بزنید تا سرعت تبخیر باقیمانده گاز اشک آور افزایش پیدا کند.

3) اگر مقدار زیادی از ماده شیمیایی در یک مکان خفه و بسته استنشاق شده است، شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را فراهم کنید.

اگر سوختگی جزیی است، با کالامین یا یک ترکیب ضدآفتاب می توان آن را تسکین داد. در موارد شدید، کمک پزشکی درخواست کنید.

و حتی مرگ شوند.

تشخیص با پیشرفت وضعیت، ممکن است موارد زیر وجود داشته باشند - سردرد، گیجی و منگی - از دست دادن اشتها و تهوع - عرق کردن همراه با پوست رنگ پریده و سرد - گرفتگی عضلانی در دست، پا یا دیواره شکم - نبض و تنفس تند و ضعیف

اهداف جایگزین کردن مایعات و نمک از دست رفته از بدن - در صورت لزوم، خنک کردن بیمار - در صورت لزوم، درخواست کمک پزشکی

1) بیمار را به یک محل خنک منتقل کنید.

وی را به حالت درازکش (به طوری که پاها بالاتر قرار بگیرند) در آورید.

2) مقدار زیادی آب به بیمار بدهید؛ در صورت امکان، به دنبال آن یک محلول نمکی ضعیف (یک قاشق چایخوری نمک در یک لیتر آب ) هم بدهید.

3) حتی اگر بیمار به سرعت بهبود یافت، اطمینان حاصل کنید که به پزشک مراجعه خواهد کرد. اگر پاسخ دهی بیمار رو به وخامت رفت، وی را در وضعیت بهبود قرار دهید.

با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

4) علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید (مبحث «اقدامات نجات دهنده حیات » را ببینید).

و ناتوانی بدن در خنک سازی خود به کمک تبخیر عرق، رخ می دهد. شوک ناشی از گرما ممکن است دوره هشداردهنده کوتاهی داشته باشد به طوری که بیمار ظرف چند دقیقه پس از احساس ناخوشی، بی هوش شود.

تشخیص ممکن است موارد زیر وجود داشته باشند سردرد، گیجی و احساس ناراحتی، بی قراری و منگی، پوست داغ، برافروخته و خشک، وخیم شدن سریع سطح پاسخ دهی، نبض ضربه زننده و پر، دمای بدن بالاتر از 40 درجه سانتیگراد.

اهداف پایین آوردن درجه حرارت بدن بیمار در اسرع وقت - فراهم کردن شرایط انتقال فوری به بیمارستان

1) بیمار را سریعاً به یک مکان خنک منتقل کنید.

لباس های روی او را تا حدی که می توانید، خارج کنید.

با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

2) یک ملحفه مرطوب سرد را به دور بیمار بپیچید و تا زمانی که درجه حرارت بدن او به 38 درجه سانتیگراد در حفره زیر بغل برسد، ملحفه را مرطوب نگه دارید. اگر ملحفه ای در دسترس نیست، بیمار را باد بزنید یا با آب سرد، او را خیس کنید.

3) پس از آنکه دمای بدن بیمار به حد طبیعی بازگشت، ملحفه مرطوب را بردارید و یک ملحفه خشک جایگزین آن کنید.

4) علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را تا زمان ورود نیروهای امدادی، کنترل و ثبت کنید.

اگر دمای بدن بیمار مجدداً بالا رفت، مراحل خنک سازی را تکرار کنید.

هشدار!

اگر بیمار بی هوش شد، راه تنفسی را باز و تنفس را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

اگر بیمار نفس می کشد، وی را در وضعیت بهبود قرار دهید.

بافت های اندام ها (معمولاً انگشتان دست و پا) به دلیل درجه حرارت پایین دچار یخ زدگی می شوند.

در موارد شدید، این یخ زدگی می تواند منجر به از دست دادن پایدار حس و نهایتاً پس از تخریب پایدار رگ های خونی، سبب گانگرن (مرگ بافت و سیاه شدن ) شود. یخ زدگی معمولاً در شرایط یخبندان یا هوای سرد و وزش شدید باد رخ می دهد. به خصوص افرادی که نمی توانند حرکت کنند، مستعد این وضعیت هستند. در بسیاری از موارد، یخ زدگی با کاهش درجه حرارت بدن، همراهی دارد و این حالت را باید مطابق دستورالعمل آن درمان کرد.

تشخیص ممکن است موارد زیر وجود داشته باشند - در ابتدا، احساس «سوزن سوزن شدن » - رنگ پریدگی و به دنبال آن، کرختی - سخت و خشک شدن پوست تغییر رنگ پوست در موضع آسیب ابتدا سفید، سپس منقوط و آبی. در زمان بهبود، پوست می تواند قرمز، داغ، دردناک و تاولی شود. هر جایی که گانگرن روی دهد، بافت به دلیل فقدان جریان خون ممکن است سیاه شود.

اهداف گرم کردن آهسته محل مبتلا به منظور پیشگیری از آسیب بافتی بیشتر فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان

1) در صورت امکان، قبل از آب کردن یخ قسمت مبتلا، بیمار را به یک محل گرم منتقل کنید.

2) دستکش، حلقه یا هر شی ء فشارنده دیگر (مثل چکمه ) را با ملایمت خارج کنید.

قسمت مبتلا را به کمک دستان یا گوشه لباس خود و یا در حفره زیر بغل مصدوم گرم کنید.

از مالش دادن قسمت مبتلا خودداری کنید چون این کار منجر به تخریب پوست و بافت های دیگر می شود.

3) قسمت مبتلا را در آب گرم حدوداً 40 درجه سانتیگراد قرار دهید.

پس

از خشک کردن قسمت مبتلا، یک پانسمان سبک از جنس باند گازدار خشک روی آن قرار دهید.

4) اندام مبتلا را بالا ببرید و نگه دارید تا تورم کاهش پیدا کند.

در صورت وجود درد شدید در یک بزرگسال، می توانید دو عدد قرص استامینوفن به بیمار بدهید.

بیمار را به بیمارستان منتقل کنید.

احتیاط !

قسمت مبتلا را در مجاورت گرمای مستقیم قرار ندهید.

اگر خطر یخ زدگی مجدد وجود دارد، از آب کردن یخ قسمت مبتلا خودداری کنید.

بیمار را از سیگار کشیدن منع کنید.

می تواند به مقدار زیادی خطر بروز کاهش درجه حرارت را در فرد افزایش دهد. مرگ ناشی از فرو رفتن در آب سرد می تواند به دلیل کاهش درجه حرارت باشد نه غرق شدگی. وجود آب سرد در اطراف بدن 30 بار سریع تر از هوای سرد، بدن را سرد می کند و دمای بدن با سرعت بیشتری سقوط می کند.

تشخیص با پیشرفت این وضعیت ممکن است موارد زیر ظاهر شوند - لرزیدن و پوست خشک، رنگ پریده و سرد - بی تفاوتی، عدم آگاهی نسبت به زمان و مکان یا رفتار غیر منطقی ؛ گاهی، پرخاشگری - بی حالی یا اختلال هوشیاری - تنفس کند و کم عمق - نبض کند و ضعیف. در موارد شدید، ممکن است قلب از ضربان بایستد.

اهداف پیشگیری از اتلاف گرمای بیشتر از بدن - گرم کردن بیمار بطور آهسته - در صورت لزوم، فراخوانی کمک های پزشکی

درمان در شرایط داخل ساختمان

1) در مورد بیماری که از خارج ساختمان به داخل آورده شده است، به سرعت لباس های مرطوب را با لباس های گرم و خشک تعویض کنید.

2) در صورتی که بیمار جوان و خوش بنیه است و می تواند بدون کمک وارد وان حمام شود، می توان برای گرم کردن مجدد او از حمام استفاده کرد. آب باید گرم باشد نه خیلی داغ (تقریباً 40 درجه سانتیگراد).

3) بیمار را در بستر قرار دهید و مطمئن شوید که او کاملاً پوشیده شده است.

به بیمار نوشیدنی های گرم، سوپ یا غذاهای پرانرژی مثل شکلات بدهید تا به گرم شدن مجدد او کمک کنید.

مورد خاص کاهش درجه حرارت در سالمندان سالمندان ممکن است با سرعت کمتر و طی چندین روز دچار کاهش درجه حرارت شوند.

افراد سالمند

اغلب از تغذیه و گرمایش کافی برخوردار نیستند و احتمالاً بیشتر دچار بیماری های مزمنی می شوند که تحرک آنها را مختل می کند.

هنگام درمان یک سالمند مبتلا به کاهش درجه حرارت، مراقب باشید که وی را به طور آهسته گرم کنید.

بیمار را در اتاقی که درجه حرارت آن تقریباً 25 درجه سانتیگراد است، با پتو بپوشانید. اگر بیمار را خیلی سریع گرم کنید، ممکن است خون به طور ناگهانی از قلب و مغز به سطح بدن منتقل شود. همیشه با یک پزشک تماس بگیرید زیرا کاهش درجه حرارت می تواند علایم سکته مغزی، حمله قلبی یا کم کاری غده تیرویید را بپوشاند یا آنکه همراه با آنها بروز کند.

احتیاط !

به بیمار سالمند اجازه ندهید که برای گرم کردن بدن خود از حمام استفاده کند (گرم شدن ناگهانی می تواند سبب انحراف ناگهانی خون از قلب و مغز به سطح بدن شود).

هیچ منبع گرمایی (مثل بطری آب داغ یا بخاری ) را در مجاورت بیمار قرار ندهید چون این کار می تواند خون را خیلی سریع جابجا کند.

به علاوه، این وسایل ممکن است منجر به سوختگی در بیمار شود.

الکل منجر به بدتر شدن کاهش درجه حرارت می شود. -- با ملایمت به بیمار رسیدگی کنید زیرا در موارد شدید، جابجایی یا درمان شتاب زده می تواند قلب را از ضربان باز نگه دارد.

4) علایم حیاتی بیمار (سطح پاسخ دهی، تنفس، نبض و درجه حرارت ) را به طور مرتب کنترل و ثبت کنید.

5) اگر ذره ای در مورد وضعیت بیمار مشکوک هستید، تماس با یک پزشک بسیار حایز اهمیت است.

اگر کاهش درجه حرارت در یک فرد سالمند یا شیرخوار روی داده است، همیشه باید کمک پزشکی درخواست کنید.

مورد خاص کاهش

درجه حرارت در شیرخواران روش های تنظیم دمای بدن در شیرخواران تکامل نیافته است، به همین جهت یک شیرخوار ممکن است در یک اتاق سرد دچار کاهش درجه حرارت شود. پوست شیرخوار ممکن است سالم به نظر برسد اما در لمس، سرد است ؛ وی ممکن است شل و بی حال بوده، به طور غیرمعمول ساکت باشد و از خوردن شیر امتناع کند.

با پوشاندن شیرخوار در پتو و گرم کردن اتاق، وی را به تدریج گرم کنید.

در صورتی که مشکوک هستید که شیرخواری دچار کاهش درجه حرارت هست یا خیر، همیشه باید با یک پزشک تماس بگیرید.

اهداف پیشگیری از اتلاف گرمای بیشتر از بدن - گرم کردن بیمار - فراخوانی نیروهای امدادی

درمان در شرایط خارج از ساختمان

1) در اسرع وقت، بیمار را به یک مکان سرپوشیده منتقل کنید.

2) لباس های مرطوب را خارج کنید.

بیمار را در برابر باد محافظت کنید.

با استفاده از چند پتو و لباس اضافه، بیمار را بپوشانید؛ سر بیمار را هم بپوشانید. از دادن لباس های خودتان به بیمار خودداری کنید.

3) بیمار را در برابر (سرمای ) زمین و محیط اطراف محافظت کنید.

بیمار را در یک کیسه خواب خشک قرار دهید و با چند پتو یا روزنامه بپوشانید. در صورت امکان، یک کیسه نجات پلاستیکی یا از جنس کاغذ آلومینیوم را به دور او بپیچید.

4) فردی را برای درخواست کمک روانه کنید.

در حالت مطلوب، 2 نفر باید برای درخواست کمک روانه شوند.

با این حال، ترک نکردن بیمار بسیار حایز اهمیت است ؛ یک نفر باید در تمام لحظات در کنار بیمار بماند.

5) در صورتی که به نوشیدنی گرم یا غذاهای پرانرژی (مثل شکلات ) دسترسی دارید، این مواد غذایی را

به منظور سریع تر گرم شدن، به او بدهید تا بخورد.

احتیاط !

الکل با گشاد کردن عروق سطحی، امکان اتلاف گرما را فراهم می کند و کاهش درجه حرارت را شدیدتر می کند.

هشدار!

اگر بیمار بی هوش شد، راه تنفسی را باز و تنفس را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

6) با رسیدن نیروهای امدادی، بیمار باید توسط آنها به بیمارستان منتقل شود.

مورد خاص مواردی که به نیروهای امدادی دسترسی ندارید اگر در کنار بیمار تنها هستید، سعی کنید با سوت زدن، برافروختن مشعل یا روشن کردن آتش، جلب توجه کنید.

تراشه بالشتک هایی بسازید تا بتوانید بدون اعمال فشار، آن را باندپیچی کنید.

با یک پزشک تماس بگیرید.

3) با دقت روی زخم را فشار دهید تا اندکی خونریزی رخ دهد. این عمل به بیرون زدن باقی مانده ذرات آلوده کمک می کند.

4) موضع را تمیز و خشک کنید و یک پانسمان چسب دار (چسب زخم ) روی آن ببندید تا خطر عفونت به حداقل برسد.

احتیاط !

همیشه در مورد واکسیناسیون علیه کزاز سوال کنید.

در موارد زیر، با پزشک تماس بگیرید اگر مصدوم هرگز (علیه کزاز) واکسینه نشده است.

اگر مصدوم درباره و تعداد دفعات تزریق واکسن مطمئن نباشد.

اگر از آخرین تزریق واکسن، بیش از 10 سال گذشته باشد.

فشار در دو سمت جسم خارجی و بلند کردن قسمت آسیب دیده تا بالاتر از سطح قلب، خونریزی را مهار کنید.

2) روی زخم را با گاز بپوشانید تا خطر عفونت به حداقل برسد.

احتیاط !

همیشه در مورد واکسیناسیون علیه کزاز سوال کنید. در موارد زیر، کمک پزشکی درخواست کنید مصدوم در مورد زمان و تعداد تزریقاتی که دریافت کرده است مطمئن نیست. از آخرین واکسنی که به مصدوم تزریق شده، بیشتر از 10 سال می گذرد.

3) بالشتک هایی در اطراف شی بسازید تا بتوانید بدون اعمال فشار بر آن، زخم را باند پیچی کنید.

با دقت بالشتک ها را در محل خود نگه دارید تا باند پیچی خاتمه پیدا کند.

4) درصورت لزوم، شرایط بردن یا فرستادن مصدوم به بیمارستان را مهیا کنید.

مورد خاص اجسام بزرگ اگر جسم خارجی آن قدر بزرگ است که نمی توانید بالشتک های بلندی را برای کاهش فشار روی جسم تعبیه کنید، باند پیچی را در اطراف جسم انجام دهید.

بالا کشیده شده اند.

اهداف پیشگیری از وارد آمدن آسیب به چشم

احتیاط !

به اشیایی که به چشم چسبیده اند یا به داخل کره چشم فرورفته اند ویا روی قسمت رنگی چشم قرار گرفته اند، دست نزنید.

چشم را بپوشانید و مصدوم را به بیمارستان منتقل کنید.

1 - به مصدوم توصیه کنید که رو به نور بنشیند؛ به او بگویید که چشم های خود را نمالد. 2 - پشت مصدوم بایستید. به کمک یک انگشت و شست خود، پلک های او را به آرامی از هم جدا کنید.

تمام قسمت های چشم او را معاینه کنید.

3 - اگر می توانید یک جسم خارجی را روی سفیدی چشم ببینید، با ریختن آب تمیز به کمک یک لیوان یا با استفاده از یک داروی شستشوی چشم استریل، جسم را خارج کنید.

4 - اگر اقدامات فوق بی نتیجه بود، با استفاده از یک سواب نم دار یا گوشه نم دار دستمال کاغذی (یا یک دستمال تمیز)، جسم را به خارج بکشید. اگر باز هم نتوانستید شی ء را خارج کنید، با یک پزشک تماس بگیرید.

مورد خاص جسم در زیر پلک از مصدوم بخواهید که مژه های خود را بگیرد و پلک بالایی را روی پلک پایینی بکشد. پلک زدن زیر ریزش آب نیز ممکن است جسم را به سمت خارج حرکت دهد.

پرواز کردن یا خزیدن به داخل گوش بروند و نگرانی و ترس ایجاد کنند.

اهداف پیشگیری از وارد شدن آسیب به گوش خارج کردن حشره گیر افتاده (اگر در حال حرکت است ). فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان در مواردی که جسم خارجی در داخل گوش گیر افتاده است.

1) شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را در اسرع وقت مهیا کنید.

سعی نکنید خودتان اقدام به خارج کردن جسم خارجی گیر افتاده کنید.

2) در طول مسیر انتقال به بیمارستان یا در زمانی که منتظر ورود نیروهای امداد طبی هستید، به مصدوم اطمینان خاطر بدهید.

احتیاط !

سعی نکنید جسم خارجی گیر افتاده در گوش را خارج کنید.

ممکن است آسیب جدی (به گوش ) وارد کنید یا حتی جسم خارجی را بیش از پیش به داخل راه تنفسی فرو کنید.

مورد خاص حشره در داخل گوش به مصدوم اطمینان خاطر بدهید و از او بخواهید که بنشیند. با استفاده از آب ولرم، گوش را با ملایمت شستشو دهید تا حشره به بیرون شناور شود. اگر با این عمل حشره از گوش خارج نشد، مصدوم را به بیمارستان منتقل کنید.

نشان می دهد احتمالاً یک جسم خارجی مدتی است که (در بینی ) گیر افتاده است.

اهداف فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان

احتیاط !

سعی نکنید جسم خارجی را خارج کنید حتی اگر می توانید آن را مشاهده کنید.

1) سعی کنید مصدوم را خونسرد و آرام کنید.

به او بگویید که با سرعت طبیعی، از راه دهان نفس بکشد. به مصدوم توصیه کنید که داخل بینی خود را با هدف خارج کردن جسم خارجی، دستکاری نکند.

2) شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را مهیا کنید زیرا در آنجا، کارکنان بیمارستان می توانند جسم خارجی را بدون خطر خارج کنند.

به مصدوم اطمینان خاطر بدهید.

احتیاط !

مصدوم را از خوردن، نوشیدن یا سیگار کشیدن منع کنید چون ممکن است در بیمارستان به بیهوشی عمومی نیاز داشته باشد.

2) اگر جسم بلعیده شده، کوچک و نرم است، مصدوم را به بیمارستان یا مطب پزشک منتقل کنید.

همیشه در مواردی که مطمئن هستید یا شک دارید که مصدوم یک باتری را بلعیده است، فوراً با پزشک تماس بگیرید.

(«نمایش »).

ترشح مایع زلال (مایع آمینوتیک ). این حالت تحت عنوان «پاره شدن (کیسه ) آب » معروف است ؛ مایع ممکن است به صورت قطره قطره یا در حجم زیاد از مهبل خارج شود (بسته به موقعیت نوزاد).

اهداف:

درخواست کمک پزشکی یا فراهم کردن شرایط انتقال مادر به بیمارستان - اطمینان خاطر دادن به مادر و فراهم کردن شرایط آرامش او

1) یک پزشک یا یک ماما را فرا بخوانید. اگر فاصله بین انقباضات به سرعت در حال کاهش است یا فاصله بیمارستان تا محل زیاد است و نمی توان فوراً به آن دسترسی پیدا کرد، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

تمام اطلاعات اثرگذار بر روی زایمان و تمام جزییات مکانی را که مادر قصد دارد در آنجا وضع حمل کند را به افسر کنترل بازگو کنید.

2) به مادر کمک کنید تا در وضعیتی که آرامش بیشتری دارد، بنشینید یا روی کف اتاق دراز بکشد. در صورت لزوم، برای نگه داشتن بدن او، چند بالش یا بالشتک روی کف اتاق قرار دهید.

3) خونسرد باشید و مادر را تشویق کنید که برای تحمل درد، نفس عمیق بکشد یا هر روش دیگری را که ترجیح می دهد به کار ببرد. ماساژ دادن کمر مادر می تواند فایده بخش باشد.

به حضور او دارد، خارج نکنید.

می توانید از یک دوست یا خویشاوند مؤنث کمک بگیرید.

زایمان معمولاً به طور طبیعی روی می دهد. با این حال، مسؤولیت شما به عنوان یک ارایه کننده کمک های اولیه، حفظ راحتی نوزاد و حفاظت از او پس از تولد است.

پیشگیری از عفونت حفظ بهداشت مناسب، قبل و حین زایمان، به منظور کاهش خطر تماس با عفونت در مادر، نوزاد و خودتان، بسیار پراهمیت است.

در صورت امکان، احتیاطات زیر را باید رعایت کرد - افراد مبتلا به گلودرد، سرماخوردگی یا سایر بیماری های عفونی را کاملاً از محل دور کنید.

ماسک بزنید تا دهان و بینی تان پوشیده باشد.

اگر ماسک در اختیار ندارید، می توانید با بستن تکه ای از یک پارچه تمیز (مثلاً یک دستمال تمیز یا یک باند مثلثی تا شده ) روی صورت خود، یک ماسک موقت بسازید.

اگر کت به تن دارید، آن را در آورید. آستین های بلند (لباس خود) را به بالا تا بزنید. در صورت امکان، برای پوشاندن لباس های خود، یک پیشبند پلاستیکی بپوشید.

به مدت 5 دقیقه، دست ها و ساعدهای خود را بشویید و ناخن هایتان را به طور کامل بسایید و شستشو دهید.

در صورت دسترسی از دستکش یکبار مصرف استفاده کنید.

پس از تولد نوزاد، مجدداً دست های خود را بشویید.

تشخیص مادر تمایل به زور زدن دارد.

انقباضات قوی و مکرر ناشی از فعالیت رحم - احساس سوزش یا سوختگی در مهبل در اثر کشیدگی دیواره آن - ظاهر شدن سر نوزاد در دهانه مهبل - زایمان سریع بدن نوزاد

اهداف اطمینان حاصل کردن از آسایش مادر - پیشگیری از عفونت در مادر، نوزاد و خودتان - مراقبت از نوزاد طی زایمان و پس از آن

احتیاط !

مادر را از

خوردن منع کنید چون خطر استفراغ وجود دارد.

اگر تشنه است، اجازه دهید چند جرعه آب بنوشد.

سر یا شانه های نوزاد را طی زایمان نکشید.

از بریدن یا کشیدن بند ناف خودداری کنید.

به (پشت ) نوزاد ضربه نزنید.

1) به منظور گرم کردن و جذب مایعات بدن، زیر مادر را با یک ورقه پلاستیکی، روزنامه یا چند حوله بپوشانید.

2) به مادر کمک کنید تا در وضعیت راحتی قرار بگیرد؛ وضعیت نیمه نشسته که زانوها بالا آمده باشند، می تواند بهترین حالت باشد.

دقت کنید که پشت و شانه های مادر، تکیه مناسبی داشته باشند.

3) اطمینان حاصل کنید که ماما یا پزشک در راه است.

اگر با مرکز آمبولانس تماس گرفته شده است، کنترل کنید که تمام جزییات مهم (مثل تاریخ مورد انتظار برای زایمان، هرگونه نیاز طبی و نام بیمارستانی که مادر قصد دارد در آنجا زایمان کند) به خدمات آمبولانس منتقل شده باشد.

4) کنترل کنید که مادر تمام لباس هایی را که ممکن است با زایمان تداخل کنند، درآورده باشد.

در صورتی که مادر ترجیح می دهد قسمت پایین بدن او پوشیده باشد، این کار را با یک ملحفه یا پتو انجام دهید.

5) طی هر انقباض، موقعیت سر نوزاد را بررسی کنید.

6) پس از ظاهر شدن عریض ترین قسمت سر نوزاد در دهانه مهبل، به مادر توصیه کنید که زور زدن را متوقف کند و شروع به نفس زدن کند.

7) اگر پرده ای روی صورت نوزاد را پوشانده است، با ملایمت آن را کنار بزنید تا او بتواند به طور طبیعی تنفس کند.

8) شانه های کودک به زودی ظاهر خواهند شد. اجازه بدهید نوزاد به طور طبیعی خارج شود. این عمل، سریع انجام می شود و باید آماده گرفتن کودک

باشید.

9) نوزاد را از دهانه مهبل بیرون بیاورید. نوزاد را با دقت جابجا کنید چون نوزادان بسیار لغزنده هستند. نوزاد را به مادر بدهید و او را روی شکم مادر قرار دهید.

هشدار!

اگر بند ناف به دور گردن نوزاد پیچ خورده است، ابتدا باید بررسی کنید که آیا شل است یا خیر. سپس، با دقت بند ناف را از روی سر کنار بزنید تا نوزاد را در برابر خفگی محافظت کنید.

10) احتمالاً در این لحظه، نوزاد گریه را آغاز می کند.

اگر این اتفاق رخ نداد، باید راه تنفسی، تنفس و گردش خون را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید (مبحث «شیرخوار بی هوش » را ببینید).

11) نوزاد را با یک پارچه تمیز خشک کنید و در یک پتو یا پارچه دیگر بپیچید و او را به مادر برگردانید. وقتی می خواهید کودک را پایین بگذارید، وی را روی یک سمت بدن قرار دهید تا هرگونه مایع یا مخاط بتواند به راحتی از بینی یا دهان او تخلیه شود.

باشد) تا ورود نیروهای امداد پزشکی ببرید.

در پایان مرحله سوم زایمان، باید مادر را تشویق کنید که نوزاد را روی پستان خود قرار دهد و شیردهی به او را آغاز کند.

این کار از طریق تحریک انقباضات رحمی، به کاهش خونریزی نیز کمک می کند.

تشخیص - انقباضات خفیف پیش از خروج ملحقات زایمان - درجاتی از خونریزی از رحم پس از خروج ملحقات زایمان

اهداف نگه داشتن مادر (و کمک به او) در زمان خروج ملحقات زایمان - حفظ ملحقات زایمان

هشدار!

هنگام خارج شدن ملحقات زایمان، بند ناف را نکشید. حتی پس از خروج ملحقات زایمان، بند ناف را نبرید. در صورتی که پس از جدا شدن جفت، رحم به قدر کافی منقبض نشود، ممکن است خونریزی شدید (خونریزی پس از زایمان ) رخ دهد. به گروه خدمات اورژانس اطلاع دهید و اقدامات درمانی مربوط به شوک را آغاز کنید.

1) هنگامی که مادر در حال زایمان جفت و بند ناف است، به او اطمینان خاطر بدهید.

2) جفت و بند ناف را دست نخورده و ترجیحاً در یک کیسه پلاستیکی نگه دارید. بند ناف را ماما خواهد برید. ماما همچنین ملحقات زایمانی را معاینه می کند تا بررسی کند که آیا تمام آن خارج شده است یا خیر؛ حتی اگر بخش کوچکی از ملحقات زایمان در داخل رحم باقی بماند، ممکن است خونریزی ادامه پیدا کند و عفونت ایجاد شود.

3) مختصری خونریزی پس از خروج جفت، طبیعی است.

ماساژ ملایم شکم مادر (درست در زیر ناف ) به خروج ملحقات زایمان، انقباض رحم و توقف خونریزی کمک می کند.

4) آب گرم، چند حوله تمیز و چند نوار بهداشتی برای مادر مهیا کنید.

در صورت لزوم، به

وی کمک کنید تا از آنها استفاده کند.

5) اگر خونریزی از رحم شدید است، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید و اقدامات درمانی مربوط به شوک را آغاز کنید.

نوار بهداشتی یا حوله تمیز به او بدهید تا محل خونریزی را پاک کند.

حتی اگر خونریزی یا درد ناچیز هستند، با یک پزشک تماس بگیرید.

3) علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

4) در صورت خروج هر ماده ای از مهبل، آن را در یک کیسه پلاستیکی بگذارید و به گروه خدمات پزشکی تحویل دهید تا یک پزشک بتواند آن را مورد آزمایش قرار دهد. در صورت امکان، این ماده را از دید بیمار دور نگه دارید مگر آنکه او به طور خاص بخواهد که این ماده را ببیند.

هشدار!

اگر خونریزی یا درد شدید است، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

تا رسیدن نیروهای امداد پزشکی، در صورت بروز شوک، به درمان آن بپردازید.

علایم (در صورتی که خفیف باشند) - در صورت لزوم، درخواست کمک پزشکی

هشدار!

اگر بیمار دچار زجر تنفسی یا اشکال در تنفس است، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

1) علایم و نشانه های بیمار را ارزیابی کنید و از او بپرسید که آیا می داند مبتلا به آلرژی است یا خیر.

2) تمام علایم را درمان کنید و به بیمار کمک کنید تا داروهایی را که همراه دارد، مصرف کند.

3) به بیمار توصیه کنید که با پزشک خود قرار ملاقات بگذارد. اگر ذره ای در مورد وضعیت بیمار نگران هستید، خودتان باید با یک پزشک تماس بگیرید.

- رنگ پریدگی (در ابتدا) - احساس «لرز» (سیخ شدن موها، لرزیدن و به هم خوردن دندان ها) - پوست داغ و برافروخته و عرق کردن (دیرتر) - سردرد - دردهای «تیز و گنگ » عمومی

اهداف پایین آوردن تب - در صورت لزوم، درخواست کمک پزشکی

احتیاط !

اگر در مورد وضعیت بیمار نگران هستید، با یک پزشک تماس بگیرید.

1) بیمار را در یک وضعیت خنک و راحت (ترجیحاً در بستر با یک پوشش نازک ) نگه دارید. مقدار زیادی نوشیدنی خنک و خوش مزه به او بدهید تا مایعات بدن که از راه عرق کردن از دست رفته اند، جایگزین شوند.

2) به یک بیمار بزرگسال می توان 2 عدد قرص استامینوفن یا ضد دردهای خودش را داد. در مورد کودکان، دوز توصیه شده از شربت استامینوفن (نه آسپیرین ) را می توان تجویز کرد.

کند؛ ممکن است لازم باشد که به بیمار کمک کنید تا دارویش را مصرف کند.

3) اگر بیمار خیلی زجر می کشد یا می خواهد پزشک بر بالینش حاضر شود، با یک پزشک تماس بگیرید.

تا رسیدن پزشک، در کنار بیمار بمانید و هرگونه تغییر در وضعیت او را مدنظر قرار دهید.

بخوانید.

تشخیص ممکن است موارد زیر وجود داشته باشند سابقه دیابت ؛ بیمار می تواند شروع حمله «افت قند» را تشخیص دهد. ضعف، غش یا گرسنگی تپش قلب و لرزش عضلانی رفتار یا اعمال عجیب و غریب ؛ بیمار ممکن است منگ یا مهاجم به نظر برسد. عرق کردن و پوست خیس و سرد نبض می تواند تند و قوی باشد.

بدتر شدن سطح پاسخ دهی کارت هشداردهنده دیابت، ژل گلوکز، قرص یا یک سرنگ محتوی انسولین در وسایل شخصی بیمار

اهداف بالا بردن مقدار قند خون در اسرع وقت - در صورت لزوم، درخواست کمک پزشکی

هشدار!

اگر اختلال هوشیاری وجود دارد، چیزی برای خوردن یا نوشیدن به بیمار ندهید.

اگر بیمار بی هوش است، راه تنفسی را باز و تنفس را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

اگر بیمار نفس می کشد، وی را در وضعیت بهبود قرار دهید.

با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

1) به بیمار کمک کنید تا بنشیند یا دراز بکشد. یک نوشیدنی قنددار، چند حبه قند، شکلات یا یک غذای شیرین دیگر به او بدهید؛ راه دیگر آن است که اگر بیمار ژل گلوکز خود را همراه دارد، به او کمک کنید تا آن را مصرف کند.

2) اگر بیمار سریع پاسخ داد، غذا و نوشیدنی بیشتری به او بدهید و اجازه دهید تا زمانی که احساس بهتر شدن پیدا می کند، استراحت کند.

حتی اگر بیمار احساس می کند که به طور کامل بهبود یافته است، به او توصیه کنید که به پزشک خود مراجعه کند.

اگر وضعیت بیمار بهبود پیدا نکرد، سطح

پاسخ دهی را کنترل کنید و علل ممکن دیگر را جستجو کنید.

او توصیه کنید که به پزشک مراجعه کند.

مسافرت هوایی اگر گوش درد در مسافرت هوایی بروز کند، به بیمار کمک کنید تا با ایجاد «صدای طق » در گوش هایش، فشار هوا را در آنها یکسان کند.

به او توصیه کنید که با دهان باز آب دهان خود را قورت دهد؛ راه دیگر آن است که به او بگویید دهان خود را ببندد، بینی خود را محکم بگیرد و از طریق بینی «فین کند» اگر این اقدامات فایده بخش نبود، به بیمار اطمینان خاطر بدهید که با فرود آمدن هواپیما و کاهش فشار هوای داخل گوش میانی، درد نیز برطرف خواهد شد.

گلوله پنبه ای لوله شده آغشته به روغن سیر به او بدهید تا روی دندان مبتلا نگه دارد.

4) به بیمار توصیه کنید تا در اسرع وقت به دندانپزشک خود مراجعه کند.

پوشش حفره را ملتهب کنند.

این وضعیت تهدید کننده حیات که پریتونیت نامیده می شود، درد شدید و ناگهانی ایجاد می کند که با حرکت یا فشار آوردن روی شکم تشدید می شود و منجر به شوک خواهد شد.

آپاندیسیت التهاب آپاندیس (آپاندیسیت ) به ویژه در کودکان شایع است.

علایم آن عبارتند از درد (که اغلب در مرکز شکم شروع می شود و به قسمت پایینی سمت راست شکم منتقل می شود)، استفراغ، بوی بد دهان و تب. اگر آپاندیس پاره شود، پریتونیت بروز می کند. درمان آپاندیسیت عبارت است برداشتن فوری آپاندیس با جراحی.

اهداف تسکین درد و ناراحتی بیمار - در صورت لزوم، درخواست کمک پزشکی

1) بیمار را آرام کنید و در صورتی که تنفس، مشکل دار است، وی را (به چیزی ) تکیه دهید.

اگر بیمار در حال استفراغ کردن است، یک ظرف به او بدهید.

2) یک کیسه آب گرم پیچیده در یک حوله در اختیار بیمار قرار دهید تا آن را روی شکم خود بگذارد.

مورد خاص بیمار دچار قطع تنفس یک ضربه به قسمت بالایی شکم می تواند پیوستگاه عصبی موضعی را بی حس کند و یک مشکل تنفسی گذرا به نام «قطع تنفس » ایجاد کند.

برای درمان این بیمار، به او کمک کنید تا بنشیند و لباس های او را در محل قفسه سینه و کمر شل کنید.

بیمار باید خیلی زود بهبود پیدا کند.

3) اگر درد شدید است یا با تب و استفراغ همراهی دارد، با یک پزشک تماس بگیرید.

به بیمار دارویی ندهید و او را از خوردن، نوشیدن و سیگار کشیدن منع کنید چون ممکن است به بی هوشی عمومی نیاز داشته باشد.

یا کشاله ران است.

این حالت وقتی روی می دهد که یک حلقه کوچک از روده یا هر بافت دیگر به منطقه عضلانی ضعیفی از دیواره شکم فشار می آورد (و وارد آن می شود). این اختلال می تواند ناشی از افزایش فشار عضلانی به دلی سرفه پایدار، زور زدن طی اجابت مزاج یا بلند کردن اجسام سنگین باشد.

فتق می تواند دردناک یا بدون درد باشد.

اگر بیمار مبتلا به یک توده بدون درد است، اقدامات کمک های اولیه ضرورتی ندارند؛ تنها به بیمار اطمینان خاطر بدهید و به او توصیه کنید که در اسرع وقت به یک پزشک مراجعه کند.

با این حال، وجود استفراغ و درد شدید به این معنا است که قسمتی از روده گیر افتاده و دچار کمبود خون شده است (این وضعیت را «فتق مختنق » می نامند». این مشکل نیازمند جراحی فوری است.

تشخیص ممکن است موارد زیر وجود داشته باشند برآمدگی یا تورم در دیواره شکم یا کشاله ران که وقتی بیمار به حالت تخت دراز می کشد، ممکن است از بین برود. احساس کشش یا مرده درد در شکم یا کشاله ران درد در شکم یا کشاله ران استفراغ

اهداف اطمینان خاطر دادن به بیمار - تسکین ناراحتی بیمار - درخواست کمک پزشکی

احتیاط !

سعی نکنید قسمت متورم را به داخل فشار دهید و به بیمار هم اجازه انجام این کار را ندهید.

این عمل می توانند خطر آسیب دیدن روده را افزایش دهد. به بیمار دارویی ندهید و او را از خوردن، نوشیدن و سیگار کشیدن منع کنید چون ممکن است در بیمارستان به بی هوشی عمومی نیاز داشته باشد.

1) اگر بیمار درد دارد، به وی کمک کنید تا بنشیند و چند بالش یا بالشتک

فراهم کنید تا بیمار با تکیه به آنها، در وضعیتی که احساس راحتی بیشتری می کند، قرار گیرد.

2) یک پزشک فرا بخوانید و یا در صورت شدید بودن درد، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

3) در زمانی که منتظر رسیدن کمک های پزشکی هستید، همچنان به بیمار اطمینان خاطر بدهید.

تا رسیدن نیروهای امدادی، علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل کنید.

استفراغ است، به او اطمینان خاطر بدهید.

پس از استفراغ، یک پارچه گرم و نم دار به وی بدهید تا صورت خود را پاک کند.

2) مقدار زیادی مایع به بیمار بدهید تا آهسته و مکرر، جرعه جرعه از آن بنوشد.

3) اگر اشتهای بیمار برگشت، در 24 ساعت اول فقط غذاهای بدون ادویه و سهل الهضم به او بدهید.

نگه دارید و قسمت مبتلای عضله ران را با انگشتان خود، به ملایمت اما محکم ماساژ دهید تا درد ساکت شود.

کاهش دهید دستان خود را پس از استفاده از توالت و قبل از مصرف غذا بشویید از مصرف غذایی که در جای گرم نگه داشته شده است، خودداری کنید از خوردن سبزیجات خام، سالاد، صدف یا بستنی پرهیز کنید؛ تمام میوه ها را پوست کنده میل کنید اگر در مورد بی خطر بودن آب آشامیدنی، ذره ای شک دارید، آب را بجوشانید یا آن را با قرص های گندزدا استریلیزه کنید و یا از آب های آشامیدنی که در بطری های در بسته عرضه می شوند، استفاده کنید.

تشخیص و درمان عفونت منتقله از راه غذا و آب اختلال اسهال مسافران - توسط غذا یا آبی که با یکی از چندین میکروب بیماری زا آلوده شده باشد، منتشر می شود.

تشخیص تهوع و استفراغ، اسهال، درد شکم - ا-قدام درمانی جبران مایعات از دست رفته، رعایت دقیق اصول بهداشتی برای پیشگیری از انتشار عفونت، مراجعه به پزشک (در صورت پایدار شدن علایم ) اختلال هپاتیت A - از طریق آب یا غذای آلوده منتشر می شود. انتقال عفونت (به ویژه در موارد پایین بودن سطح بهداشت ) می تواند فرد به فرد باشد.

امکان حفاظت فرد از طریق واکسیناسیون وجود دارد.

تشخیص درد شکم، افزایش درجه حرارت بدن، زرد شدن سفیدی چشم ها (یرقان ) و پوست بعد از گذشت چند روز - اقدام درمانی مراجعه به پزشک، کاهش تب (اما استامینوفن ندهید).

رعایت دقیق اصول بهداشتی برای پیشگیری از انتشار عفونت اختلال وبا - از راه آب آلوده منتشر می شود و می تواند منجر به کاهش آب بدن تا حد کشنده شود.

تشخیص اسهال شدید، ضعف و کاهش آب بدن، تهوع و استفراغ - اقدام درمانی مراجعه فوری به پزشک، جبران مایعات از دست رفته -

رعایت دقیق اصول بهداشتی برای پیشگیری از انتشار عفونت

سایر عفونت ها و اختلالات مسافران علاوه بر عفونت های منتقله از راه آب یا غذا، می توانند در معرض خطر بیماری های ناشی از حشرات و کنه ها و نیز روابط جنسی محافظت نشده باشند.

گام های ساده ای را باید به منظور پیشگیری از عفونت طی کرد.

بیماری های منتقله توسط حشرات در برخی بخش های دنیا، پشه ها ناقل عفونت های مثل مالاریا و تب زرد هستند. دست ها و پاهای خود را پس از غروب آفتاب، با ماده دافع پشه بپوشانید و زیر پشه بند بخوابید. دقت کنید که در موارد توصیه شده، داروی ضد مالاریا را مصرف کنید.

عفونت های منتقله از راه خون خودداری از برقراری رابطه جنسی در کشورهای خارجی و رعایت اصول اخلاقی، بی خطرترین راه برای دوری از عفونت های آمیزشی است.

هر اقدامی که طی آن پوست سوراخ شود نیز می تواند با خطر عفونت همراه باشد.

از انجام خالکوبی، طب سوزنی یا سوراخ کردن بدن در خارج از کشور خودداری کنید.

سعی کنید از انجام تزریقات یا اقدامات درمانی جراحی یا دندانپزشکی پرهیز کنید اما اگر ناگزیر هستید، درخواست کنید که تجهیزات موردنظر استرلیزه شوند.

اگر به تزریق خون نیاز دارید، دقت کنید که خون کنترل شده مورد استفاده قرار بگیرد.

تشخیص و درمان بیماری منتقله از حشرات و از راه خون بیماری هپاتیت B و C - هر دوی این انواع، انتشار جهانی دارند. راه های انتشار عبارتند از رابطه جنسی محافظت نشده، استفاده از سوزن یا سرنگ مشترک، آسیب های ناشی از فرو رفتن سوزن در بدن، تزریق خون آلوده، به کار بردن تجهیزات طبی، دندانپزشکی، خالکوبی یا سوراخ کننده که به اندازه کافی استرلیزه نشده باشند.

تشخیص می تواند نشانه فوری نداشته

باشد.

از دست دادن اشتها، احساس ناراحتی در شکم، تهوع و استفراغ، گاهی یرقان (زرد شدن پوست / سفیدی چشم ها)

اقدام درمانی مراجعه فوری به پزشک، جبران مایعات از دست رفته، رعایت دقیق اصول بهداشتی به منظور پیشگیری از انتشار عفونت.

بیماری لایم (Lyme disease) - از طریق کنه های آلوده منتقل می شود. شواهدی به نفع انتقال فرد به فرد وجود ندارد.

تشخیص سفتی گردن، تب، سردرد شدید - اقدام درمانی مراجعه فوری به پزشک، کاهش تب بیماری مالاریا - این انگل توسط نیش پشه های آلوده منتقل می شود. داروهای ضد مالاریا را باید طبق دستور مصرف کرد. تشخیص تب، سردرد - اقدام درمانی مراجعه فوری به پزشک، کاهش تب بیماری هاری - یک عفونت ویروسی جدی است که از طریق گاز گرفتگی توسط سگ، خفاش یا جانوران آلوده دیگر منتقل می شود. واکسیناسیون برای کارگرانی که در شرایط شغلی پرخطر کار می کنند، قابل انجام است.

تشخیص سردرد، تب، تحریک پذیری، ترس (به ویژه از آب )، تشنج و هذیان گویی (دلیریوم )، پاکسازی فوری و کامل زخم - اقدام درمانی مراجعه فوری به پزشک بزاق بیمار سرایت دهنده است ؛ دستکش و ماسک بپوشید و وسایل آلوده را بسوزانید. بیماری تب زرد - این بیماری ویروسی در اثر نیش پشه های آلوده منتقل می شود. واکسیناسیون قابل انجام است.

تشخیص سردرد و تب، یرقان (زرد شدن پوست / سفیدی چشم ها)، می تواند تا خونریزی از بینی، لثه و روده ها پیشرفت کند.

اقدام درمانی مراجعه فوری به پزشک، کاهش تب

را آغاز کنید-اطفال give rescue breaths child

احیای قلبی ریوی را آغاز کنید-اطفال commence cpr child

وضعیت بهبود-اطفال recovery position child

شیرخوار را ارزیابی کنید assess the infant

وضعیت بهبود- نوزادان recovery position infant

احیای تنفسی را آغاز کنید- نوزادان give rescue breaths infant

احیای قلبی ریوی را آغاز کنید- نوزادان commence cpr infant

خفگی در بزرگسالان choking adult

خفگی در کودکان (7-1 ساله ) choking child

خفگی در شیرخواران (زیر یک سال ) choking infant

حمله آسم asthma attack

شوک shock

شوک آنافیلاکتیک anaphylactic shock

خونریزی شدید severe bleeding

حمله قلبی heart attack

آسیب سر head injury

آسیب ستون فقرات spinal injury

تشنج در بزرگسالان seizures in adults

تشنج در کودکان seizures in children

شکستگی استخوان broken bones

سوختگی ها burns

آسیب چشم eye injury

سموم بلعیده شده swallowed poisons

کنید و بازدم کودک را روی گونه خود حس کنید).

این عمل نباید بیش از 10 ثانیه وقت بگیرد. اگر کودک نفس نمی کشد، یک امدادگر را بفرستید تا با مرکز اورژانس تماس بگیرد و آمبولانس درخواست کند.

احیای تنفسی را آغاز کنید.

اگر کودک نفس می کشد، به دنبال سایر وضعیت های تهدید کننده حیات (مثل خونریزی شدید) بگردید. کودک را در وضعیت بهبود قرار دهید.

یا حرکت ) بگردید.

اگر گردش خون وجود ندارد، به مدت یک دقیقه احیای قلبی ریوی انجام دهید و سپس، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

اگر گردش خون وجود دارد، ظرف یک دقیقه 20 بار تنفس بدهید و بعد، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

اگر کودک نفس کشیدن را آغاز کرده اما همچنان بی هوش است، وی را در وضعیت بهبود قرار دهید.

دقیقه، چرخه فوق (5 بار ماساژ قفسه سینه و یک بار تنفس ) را تکرار کنید.

سپس، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

درخواست کمک کنید؛ به گام 2 بروید.

2) راه تنفسی را باز کنید.

یک دست خود را روی پیشانی شیرخوار بگذارید و سر او را بسیار ملایم به سمت عقب جابجا کنید.

با استفاده از نوک انگشتان خود، هرگونه انسداد را از دهان شیرخوار خارج کنید.

داخل دهان را با انگشت جستجو نکنید.

نوک یک انگشت خود را زیر نوک چانه شیرخوار بگذارید و چانه را بالا بکشید.

3) تنفس را کنترل کنید.

با نگاه، وجود حرکت در قفسه سینه را بررسی کنید، صداهای تنفسی را سمع کنید و بازدم شیرخوار را روی گونه خود حس کنید.

این عمل نباید بیش از 10 ثانیه وقت بگیرد. اگر شیرخوار نفس می کشد، یک امدادگر را بفرستید تا با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کند.

احیای تنفسی را آغاز کنید.

اگر شیرخوار نفس می کشد، به دنبال آسیب های دیگر بگردید و وی را در وضعیت بهبود نگه دارید.

که دیگر نتوانید ادامه دهید.

دست دیگر بگیرید و حداکثر 5 بار، شکم را به صورت تند، به بالا و داخل بکشید. دهان کودک را بررسی کنید.

اگر خفگی ادامه دارد، گام 4 را دنبال کنید.

این چرخه را تا زمان ورود نیروهای امدادی، برطرف شدن انسداد از راه تنفسی و یا بی هوش شدن کودک («موارد احتیاط » را در سمت راست صفحه ببینید) ادامه دهید.

4) کل چرخه را تکرار کنید.

گام های 3-1 را تا برطرف شدن انسداد تکرار کنید.

اگر پس از 3 بار تکرار چرخه، انسداد همچنان وجود داشت، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

امتداد ساعد دیگر خود، شیرخوار را بچرخانید تا رو به بالا قرار گیرد. با استفاده از نوک انگشتان خود، هر انسداد آشکاری را خارج کنید.

اگر خفگی ادامه دارد، گام 3 را دنبال کنید.

3) حداکثر 5 بار قفسه سینه را بفشارید. نوک 2 انگشت خود را روی نیمه پایینی جناغ و به اندازه عرض یک انگشت پایین تر از نوک پستان ها قرار دهید.

حداکثر 5 بار قفسه سینه را به صورت تند، به داخل و به سمت سر شیرخوار بفشارید (هر 3 ثانیه، یک بار قفسه سینه را بفشارید). مجدداً دهان را بررسی کنید.

اگر خفگی ادامه دارد، گام 4 را دنبال کنید.

این چرخه را تا زمان ورود نیروهای امدادی، برطرف شدن انسداد از راه تنفسی یا بی هوش شدن شیرخوار («موارد احتیاط » را در سمت راست صفحه ببینید) ادامه دهید.

4) کل چرخه را تکرار کنید.

گام های 3-1 را تکرار کنید.

اگر انسداد هنوز برطرف نشده است، همراه با شیرخوار برای تماس با مرکز اورژانس و درخواست آمبولانس، عازم شوید.

کنید.

عملیات به بیمار اجازه دهید که از اسپری استنشاقی تسکین بخش استفاده کند.

بیمار را آرام کنید.

بیمار را تشویق کنید که آهسته نفس بکشد.

1) بیمار را آرام کنید.

خونسرد باشید و به بیمار اطمینان خاطر بدهید.

به بیمار کمک کنید تا در وضعیتی قرار بگیرد که احساس راحتی بیشتری می کند؛ وضعیت نشسته و مختصری خم شده به جلو و ثابت کردن بازوها با تکیه دادن دست ها روی یک سطح سخت، معمولاً بهترین حالت است.

2) به بیمار اجازه دهید که اسپری استنشاقی تسکین بخش را به کار برد. به بیمار کمک کنید که اسپری استنشاقی تسکین بخش خود را پیدا کند (معمولاً آبی رنگ است ). بیمار را تشویق کنید که از این اسپری استفاده کند؛ این اسپری باید ظرف چند دقیقه مؤثر واقع شود.

3) بیمار را تشویق کنید که آهسته نفس بکشد. اگر حمله آسم ظرف 10-5 دقیقه برطرف شد، بیمار را تشویق کنید تا یک دوز دیگر از اسپری خود مصرف کند و عمیق و آهسته نفس بکشد. در صورتی که این حمله، نخستین حمله آسم در بیمار است و یا در صورت شدید بودن حمله، به بیمار بگویید که پزشک خود را مطلع سازد. اگر حمله آسم شدید است، یا اسپری استنشاقی پس از 10-5 دقیقه اثری نداشته است و یا وضعیت بیمار رو به وخامت است، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

شدید به هوای تازه - بی هوش شدن

موارد احتیاط بیمار را تنها نگذارید مگر زمانی که می خواهید آمبولانس درخواست کنید.

بیمار را از خوردن، نوشیدن یا سیگار کشیدن منع کنید.

عملیات به بیمار کمک کنید تا دراز بکشد. لباس های تنگ را شل کنید.

آمبولانس درخواست کنید.

وضعیت بیمار را کنترل کنید.

1) به بیمار کمک کنید تا دراز بکشد. با استفاده از یک پتو، بیمار را از زمین جدا کنید.

پاهای او را تا حد ممکن بالا ببرید و نگه دارید. علت شوک (مثلاً خونریزی ) را درمان کنید.

2) لباس های تنگ را شل کنید.

لباس هایی را که گردن، قفسه سینه یا کمر بیمار را فشار می دهند، شل کنید.

بیمار را با یک پتو بپوشانید.

3) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

در صورت امکان، یک امدادگر را برای درخواست آمبولانس روانه کنید.

فرد تماس گیرنده باید جزییات علت شوک را (در صورتی که شناخته شده باشد) به مأموران بازگو کند.

4) تنفس، نبض و سطح پاسخ دهی را کنترل کنید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

اگر بیمار بی هوش شد، راه تنفسی را باز و تنفس را کنترل کنید.

آماده باشید که احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

جان بیمار را نجات دهد. اگر بیمار بی هوش شد، راه تنفسی را باز و تنفس را کنترل کنید.

اگر بیمار نفس می کشد، وی را در وضعیت بهبود قرار دهید.

آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

عملیات آمبولانس درخواست کنید.

علایم را تسکین دهید.

وضعیت بیمار را کنترل کنید.

1) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

هرچه اطلاعات در مورد علت آلرژی در اختیار دارید، (به مأموران ) منتقل کنید.

2) علایم را تسکین دهید.

بررسی کنید که آیا بیمار یک سرنگ حاوی اپی نفرین (آدرنالین ) یا تزریق کننده خودکار همراه با خود دارد یا خیر. در صورت لزوم، به بیمار کمک کنید تا آن را پیدا کند و مصرف کند.

به بیمار کمک کنید تا در موقعیتی بنشیند که مشکلات تنفسی اش تخفیف پیدا کند.

3) بیمار را کنترل کنید.

تا رسیدن نیروهای امدادی، علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

فشار وارد کنید.

در صورت امکان، دستکش یکبار مصرف بپوشید. لباس های اطراف زخم را خارج کنید یا ببرید.

یک پانسمان استریل یا یک قطعه پارچه بدون کرک روی زخم قرار دهید.

با استفاده از انگشتان یا کف دست خود، محکم فشار وارد کنید.

2) قسمت آسیب دیده را بلند کنید و نگه دارید. قسمت آسیب دیده را تا سطحی بالاتر از قلب مصدوم، بلند کنید.

در صورتی که مشکوک هستید که این آسیب شامل شکستگی نیز هست، قسمت آسیب دیده را با ملایمت جابجا کنید.

به مصدوم کمک کنید تا دراز بکشد.

3) زخم را باندپیچی کنید.

یک پانسمان استریل روی لایه پوششی قرار دهید و آن را محکم در محل خود باندپیچی کنید.

اگر خون به لایه اول نشت کرد، یک لایه دیگر روی اولی قرار بدهید و باندپیچی کنید.

اگر خون به لایه دوم هم نشت کرد، تمام پانسمان ها را بردارید و یک لایه جدید بگذارید به طوری که فشار کافی روی محل خونریزی وارد کند.

در چند فاصله زمانی، گردش خون را در نواحی پایین تر از محل باندپیچی کنترل کنید؛ در صورت لزوم، باندها را شل کنید.

4) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

هنگامی که تماس می گیرید، جزییات محل آسیب و وسعت خونریزی را بازگو کنید.

5) شوک را (در صورت بروز) درمان و وضعیت مصدوم را کنترل کنید.

شوک را درمان کنید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

ناگهانی - احساس در شرف مرگ بودن - خاکستری شدن پوست و آبی شدن لب ها - نبض تند و سپس، ضعیف - عرق کردن شدید

موارد احتیاط از دادن مایعات خودداری کنید.

اگر بیمار بی هوش شد، راه تنفسی را باز و تنفس را کنترل کنید.

آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ سینه را آغاز کنید.

عملیات بیمار را آرام کنید.

آمبولانس درخواست کنید.

به بیمار آسپیرین بدهید.

وضعیت بیمار را کنترل کنید.

1) بیمار را آرام کنید.

به بیمار کمک کنید تا در یک وضعیت نیمه نشسته قرار بگیرد. سر، شانه ها و زانوهای او را به چیزی تکیه دهید.

به بیمار اطمینان خاطر بدهید.

2) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

به مأمور کنترل بگویید که مشکوک به حمله قلبی هستید. با پزشک بیمار نیز (در صورتی که او چنین خواسته ای دارد تماس بگیرید.)

3) به بیمار دارو بدهید.

اگر بیمار هوشیار است، یک عدد قرص آسپرین به او بدهید تا به آرامی بجود. اگر بیمار، قرص ها یا اسپری استنشاقی مربوط به درد قفسه سینه همراه با خود دارد، اجازه بدهید که خودش آن را مصرف کند.

در صورت لزوم، می توانید به او کمک کنید.

4) وضعیت بیمار را ارزیابی کنید.

بیمار را به استراحت کردن تشویق کنید.

ناظران را از محل دور کنید.

تا رسیدن نیروهای امدادی، علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

در وضعیت بهبود قرار دهید.

آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

اگر خونریزی متوقف نشد، مجدداً فشار وارد کنید و یک لایه پوششی دیگر (روی اولی ) قرار دهید.

همیشه احتمال آسیب گردنی (ستون فقرات ) را در نظر بگیرید.

عملیات خونریزی را مهار کنید.

پانسمان را با باند محکم کنید.

به مصدوم کمک کنید تا دراز بکشد. آمبولانس درخواست کنید.

1) خونریزی را مهار کنید.

در صورت امکان، دستکش یکبار مصرف بپوشید. لایه های پوستی جابجا شده را روی زخم برگردانید. یک پانسمان استریل یا یک قطعه پارچه تمیز بدون کرک روی زخم قرار دهید و مستقیم و محکم با دست خود فشار وارد کنید.

2) پانسمان را به کمک باند محکم کنید.

با استفاده از یک باند رولی، پانسمان را روی محل جراحت محکم کنید.

3) به مصدوم کمک کنید تا دراز بکشد. اطمینان حاصل کنید که سر و شانه های مصدوم مختصری بالا آمده اند. مطمئن شوید که مصدوم احساس آرامش می کند.

4) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را تا زمان ورود نیروهای امدادی، کنترل و ثبت کنید.

را باز کنید و تنفس را کنترل کنید.

تنها در صورتی که باز نگه داشتن راه تنفسی مقدور نباشد، مصدوم را در وضعیت بهبود قرار دهید.

آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

عملیات سر را بی حرکت کنید و نگه دارید. آمبولانس درخواست کنید.

1) سر را بی حرکت کنید و نگه دارید. به مصدوم اطمینان خاطر بدهید و به او بگویید که حرکت نکند.

با قرار دادن دستان خود در دو طرف سر مصدوم و ثابت نگه داشتن آن، سر، گردن و ستون فقرات او را در یک راستا نگه دارید.

2) گردن مصدوم را نگه دارید. از یک امدادگر بخواهید که چند حوله لوله شده یا بالشتک های دیگری را در اطراف گردن و شانه های مصدوم قرار دهد. تا رسیدن نیروهای امداد پزشکی، سر مصدوم را در تمام لحظات (بی حرکت ) نگه دارید.

3) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

در صورت امکان، از یک امدادگر بخواهید که یک آمبولانس درخواست کند و ذکر کند که به آسیب ستون فقرات مشکوک هستید. علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

در برابر آسیب محافظت کنید.

بدن کودک را خنک کنید.

بدن کودک را با آب ولرم خیس کنید.

کودک را در وضعیت بهبود قرار دهید.

آمبولانس درخواست کنید؛ وضعیت کودک را کنترل کنید.

1) کودک را در برابر آسیب محافظت کنید.

اجسام موجود در اطراف کودک را دور کنید.

دور کودک چند بالشتک نرم قرار دهید.

2) بدن کودک را خنک کنید.

لباسهای کودک را خارج کنید - اطمینان حاصل کنید که جریان مناسبی از هوای خنک برقرار است.

3) بدن کودک را با آب ولرم خیس کنید.

از سر کودک شروع کنید و به سمت پایین ادامه دهید.

4) کودک را در وضعیت بهبود قرار دهید.

پس از پایان تشنج، راه تنفسی را باز و تنفس را کنترل کنید و سپس، کودک را در وضعیت بهبود قرار دهید.

5) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

وضعیت کودک را کنترل کنید.

تا زمان ورود نیروهای امدادی، علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

قبل و بعد از موضع مبتلا را در وضعیتی که کاملاً برای بیمار راحت باشد، نگه دارید.

2) محل آسیب را به کمک بالشتک محافظت کنید.

بالشتک هایی (مثل چند حوله و بالش ) در اطراف محل آسیب دیده قرار دهید و آنها را در محل خود نگه دارید. اگر جراحت باز وجود دارد، با استفاده از یک پانسمان استریل بزرگ یا یک تکه پارچه تمیز بدون کرک روی آن را بپوشانید و به کمک پیچیدن باند (دور این لایه پوششی ) آن را در محل نگه دارید.

3) مصدوم را به بیمارستان منتقل کنید.

در صورت لزوم، آمبولانس درخواست کنید.

در صورت بروز شوک، به درمان آن بپردازید. علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

را قبل از آنکه موضع دچار تورم شود، با دقت خارج کنید.

البته لباس هایی را که به محل سوختگی چسبیده اند، برندارید.

3) محل سوختگی را بپوشانید. با استفاده از یک پانسمان استریل، یک تکه پارچه تمیز بدون کرک، یک گاز چسبان یا یک کیسه پلاستیکی، محل سوختگی و نواحی اطراف آن را بپوشانید. به مصدوم اطمینان خاطر بدهید.

4) مصدوم را به بیمارستان منتقل کنید.

در صورت لزوم، آمبولانس درخواست کنید.

در صورت بروز شوک، به درمان آن بپردازید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

3) آیا لب های بیمار دچار سوختگی شده اند؟

اگر ماده بلعیده شده، لب های بیمار را سوزانده است، به طور مکرر چند جرعه آب یا شیر سرد به او بدهید.

تا حد امکان به آنها بدهید.

این اطلاعات به پزشکان کمک می کند تا به محض رسیدن فرد مسموم به بیمارستان، درمان مناسب را به وی بدهند.

مورد خاص لب های سوخته در صورتی که لب های فرد مسموم به وسیله مواد سوزاننده سوخته باشند، تا رسیدن کمک پزشکی، چندین جرعه شیر یا آب سرد به وی بدهید.

هشدار!

هرگز سعی نکنید استفراغ را در فرد تحریک کنید.

اگر فرد مسموم، هوشیاری خود را از دست بدهد، راه هوایی را باز کنید و تنفس را کنترل کنید آماده باشید با در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قلبی آغاز کنید.

اگر در حال نفس کشیدن باشد، وی را در وضعیت بهبود قرار دهید.

در صورت وجود هر نوع ماده شیمیایی بر روی دهان فرد مسموم، از یک محافظ صورت یا ماسک جیبی استفاده کنید.

استفراغ ممکن است ایجاد شود ممکن است در عرض 3 روز آسیب غیرقابل برگشت کبد ایجاد شود (سوء تغذیه و الکل خطر آن را افزایش می دهند) داروهای کاهش دهنده فعالیت دستگاه عصبی و روان گردانها باربیتورات ها و بنزودیازپین ها (بلع ) خستگی و خواب آلودگی که منجر به کاهش هوشیاری می شود تنفس سطحی نبض ضعیف، نامنظم یا به طور غیرطبیعی کند یا تند محرک ها و توهم زاها - آمفتامین ها (شامل اکستازی ) و ال. اس. دی (بلع )، کوکائین (استنشاق ) رفتار تحریک پذیر و بیش فعالانه، بی قراری و آشفتگی، عرق کردن، لرزش دست ها، توهم که طی آن ممکن است فرد آسیب دیده ادعا کند «صداهایی می شنود» یا «چیزهایی می بیند» مخدرها - مورفین، هروئین (به طور شایع تزریق ) مردمک های تنگ، کندی و منگی که ممکن است منجر به کاهش هوشیاری شود، تنفس آهسته و سطحی که ممکن است کاملاً متوقف شود، اثر سوزن که ممکن است عفونی باشد.

حلال ها - چسب، سوخت فندک (استنشاق ) تهوع و استفراغ، سردرد، توهمات، امکان عدم هوشیاری، به ندرت ایست قلبی

اهداف برقراری تنفس و گردش خون - فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان

هشدار!

اگر فرد مسموم، هوشیار نباشد، راه هوایی را باز و تنفس را کنترل کنید؟

آماده باشید تا در صورت لزوم احیای تنفسی و ماساژ قلبی را آغاز کنید.

در صورت داشتن تنفس، وی را در وضعیت بهبود قرار دهید.

با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

وی را تحریک به استفراغ نکنید.

1) اگر فرد مسموم هوشیار باشد، به وی کمک کنید تا در یک وضعیت راحت قرار بگیرد و از او بپرسید چه مصرف کرده است.

در حین صحبت کردن با او به وی اطمینان ببخشید.

2) با مرکز

اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

کنترل علایم حیاتی (سطح پاسخ، نبض و تنفس ) را ثبت کنید تا کمک پزشکی برسد.

3) نمونه هایی از مواد استفراغ شده را نگه دارید. به دنبال شواهدی مثل ظروف خالی بگردید که ممکن است به شما در تشخیص دارو کمک کنند.

این نمونه ها و ظروف را در اختیار کارکنان خبره اورژانس و آمبولانس قرار دهید.

که در مقابل نور واکنش ضعیفی نشان می دهند.

اهداف باز نگه داشتن راه هوایی ارزیابی برای بیماری های دیگر در صورت لزوم، درخواست کمک پزشکی

هشدار!

درصورت هوشیار نبودن فرد مسموم، راه هوایی را باز و تنفس را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قلبی را اجرا کنید (مبحث «اقدامات نجات دهنده حیات » را ببینید). در صورت داشتن تنفس، فرد مسموم را در وضعیت بهبود قرار دهید.

با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

فرد مسموم را تحریک به استفراغ نکنید.

1) فرد مسموم را با یک کت یا پتو بپوشانید تا در برابر سرما محافظت شود.

2) فرد مسموم را برای آسیب ها به ویژه آسیب به سر یا سایر بیماری های طبی ارزیابی کنید.

3) علایم حیاتی (سطح پاسخ، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید تا فرد مسموم بهبود پیدا کند یا تحت مراقبت یک فرد مسؤول قرار گیرد.

دست داد مایعات بدن است.

کاهش آب بدن در اثر از دست دادن این مایعات، در صورتی که به سرعت و به قدر کافی جایگزین نشود، می تواند خطرناک باشد.

کم آبی به ویژه در افراد بسیار خردسال یا بسیار سالمند خطرناک است و در برخی موارد، ممکن است نیاز به درمان در بیمارستان وجود داشته باشد.

تشخیص ممکن است موارد زیر وجود داشته باشد - تهوع، استفراغ - دردهای شکم به صورت گرفتگی عضلانی - اسهال (امکان وجود رگه های خونی) - سردرد یا تب - نشانه های شوک - اختلال هوشیاری

اهداف

1) فرد مسموم را تشویق کنید تا استراحت کند

2) به فرد مسموم مایعات رقیق فراوان بدهید تا بنوشد.

3) در صورت لزوم کمک طبی را فراهم کنید.

4) به فرد مسموم توصیه کنید تا دراز بکشد و استراحت کند.

5) به او یک کاسه نیز بدهید تا درصورت استفراغ کردن از آن استفاده کند.

هشدار!

اگر وضعیت فرد مسموم بدتر شد، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

باعث مسمومیت شدید می شوند قارچ های کلاه دار مرگ آور و میوه هایی گل شیپوری وحشی در اواخر تابستان و پاییز در جنگل ها و بوته زارها می رویند. گل انگشتانه در بهار گل می دهد و گل پروانه در تابستان تخمدان ایجاد می کند.

تشخیص ممکن است موارد زیر وجود داشت باشد تهوع و استفراغ - دردهای شکمی به صورت گرفتگی عضلانی - اسهال - تشنج - اختلال هوشیاری

اهداف:

شناسایی گیاه سمی در صورت امکان -درمان هر نوع تشنج - درخواست کمک پزشکی در صورت لزوم

1) در صورت هوشیار بودن فرد مسموم از وی بپرسید چه خورده است و به وی اطمینان ببخشید.

هشدار!

در صورت هوشیار نبودن فرد مسموم، راه هوایی را باز و تنفس را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قلبی را اجرا کنید.

در صورت داشتن تنفس، فرد مسموم را در وضعیت بهبود قرار دهید.

با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

مراقب فرد مسموم باشید تا کمک پزشکی برسد. استفراغ را القا نکنید.

2) سعی کنید گیاه سمی را شناسایی کنید و مشخص کنید کدام بخش آن خورده شده است.

فوراً کمک طبی درخواست کنید تا درمان مناسب آغاز شود.

3) هرگونه تکه کوچک گیاه را که پیدا کرده اید، به همراه نمونه های ماده استفراغ شده نگه دارید تا به پزشک نشان دهید یا همراه فرد مسموم به بیمارستان بفرستید.

گرفتگی یا گزیدگی مهم است که به دنبال نشانه های یک واکنش آلرژیک باشیم که ممکن است منجر به شوک آنافیلاکتیک شود.

تشخیص درد در محل نیش - قرمزی و تورم دور محل نیش

اهداف تسکین تورم و درد - فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان

هشدار!

اگر فرد آسیب دیده، نشانه های شوک آنافیلاکتیک مانند اختلال تنفس یا تورم صورت و گردن را نشان می دهد، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

مورد خاص گزیدگی در دهان و گلو اگر نیش در دهان فرد آسیب دیده زده شده باشد، خطر ایجاد تورم بافت های داخل دهان و یا گلو وجود دارد که باعث انسداد راه هوایی می شود. برای پیشگیری از این اتفاق، به فرد آسیب دیده یک تکه یخ بدهید تا بمکد یا در غیر این صورت یک لیوان آب سرد بدهید تا کم کم بنوشد. در صورتی که تورم شروع شد، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

1) به فرد آسیب دیده، اطمینان بدهید.

اگر نیش قابل مشاهده باشد، با ناخن یا لبه کُند یک چاقو آن را کنار بزنید. از انبرک استفاده نکنید چون ممکن است سم بیشتری به بدن فرد مسموم تزریق شود.

2) در صورت امکان، قسمت آسیب دیده را بالا ببرید و از یک کیسه یخ یا کمپرس سرد استفاده کنید.

در صورت پایدار ماندن درد و تورم، به فرد آسیب دیده توصیه کنید تا پزشک خود را ملاقات کند.

یا گزیدگی های واقع در دهان یا گلو خطرناک هستند چون تورم می تواند راه هوایی را مسدود کند.

مراقب واکنش آلرژی که می تواند منجر به شوک آنافیلاکتیک شود، باشد.

تشخیص به گونه ها بستگی دارد ولی عموماً درد، قرمزی و تورم در محل نیش - تهوع و استفراغ - سردرد

اهداف تسکین درد و تورم فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان در صورت لزوم

1) به فرد آسیب دیده کمک کنید تا بنشیند یا دراز بکشد. به وی اطمینان بخشید.

2) در صورت امکان بخش آسیب دیده را بالا ببرید.

از یک کیسه یخ یا کمپرس سرد استفاده کنید.

3) علایم حیاتی (سطح پاسخ، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

به دنبال نشانه های آلرژی مثل خس خس باشید.

هشدار!

اگر فرد آسیب دیده توسط عقرب یا عنکبوت پشت قرمز گزیده شده باشد یا اگر فرد آسیب دیده نشانه های شوک آنافیلاکتیک را نشان می دهد، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

مورد خاص گزیدگی در دهان و گلو به فرد آسیب دیده یک تکه یخ بدهید تا بمکد یا آب سرد بدهید تا بنوشد. اگر تورم شروع به ایجاد شدن کند، با اورژانس تماس گرفته، درخواست آمبولانس کنید.

کنه را در مجاورت پوست فرد آسیب دیده بگیرید.

2) با عقب و جلو بردن، سر را بیرون بکشید. سعی کنید از شکستن کنه و باقی گذاشتن سر دفن شده در پشت آن خودداری کنید.

3) به فرد آسیب دیده توصیه کنید با یک پزشک ملاقات کند.

کنه را بردارید؛ ممکن است نیاز به بررسی داشته باشد.

تمیز آهسته آهسته خشک کنید.

3) به آرامی اندام بالای زخم را با یک باند رولی ببندید. از باند مثلثی استفاده کنید تا ناحیه حادثه دیده بی حرکت شود.

هشدار!

از بند لاستیکی (تورنیکه ) برای بستن استفاده نکنید؛ زخم را با یک چاقو چاک بدهید در غیر این صورت زهر را به بیرون بمکید. در صورت هوشیار نبودن فرد حادثه دیده، راه هوایی را باز و تنفس را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم احیای تنفسی و ماساژ قلبی را آغاز کنید.

درخواست کمک کنید.

تا رسیدن کمک، فرد حادثه دیده را کاملاً آرام نگه دارید.

دارد.

البته در صورتی که نگران هستید، باید به پزشک مراجعه کنید.

اهداف کنترل خونریزی به حداقل رساندن خطر عفونت هم در فرد حادثه دیده و هم در خودتان درخواست کمک پزشکی (در صورت لزوم )

1) در صورت در دسترس بودن، دستکش های یکبار مصرف بپوشید. زخم گاز گرفتگی را به دقت با صابون و آب گرم بشویید تا خطر عفونت را به حداقل برسانید.

2) با سواب های گازدار آهسته آهسته خشک کنید و با پانسمان چسب دار (چسب زخم ) یا پوشش استریل کوچک بپوشانید.

3) اگر زخم بزرگ یا عمقی باشد، شرایط انتقال فرد حادثه دیده را به بیمارستان فراهم کنید.

هشدار!

در صورت شک به هاری، فوراً شرایط انتقال فرد حادثه دیده را به بیمارستان، فراهم کنید.

احتیاط !

همیشه در مورد واکسیناسیون بر ضد کزاز سوال کنید.

در شرایط زیر کمک پزشکی درخواست کنید فرد حادثه دیده هرگز واکسینه نشده است.

فرد حادثه دیده در مورد زمان یا تعداد دفعات تزریقی مطمئن نیست. از آخرین تزریق فرد حادثه دیده، بیش از 10 سال می گذرد.

مورد خاص زخم عمقی در صورت عمقی بودن زخم، خونریزی را با وارد کردن فشار مستقیم و بلند کردن قسمت آسیب دیده کنترل کنید.

با یک بالشتک نرم یا پوشش استریل و باند، زخم را در جای خود محکم ببندید تا خونریزی کنترل شود. شرایط انتقال فرد حادثه دیده را به بیمارستان فراهم کنید.

مصدوم را در وضعیت بهبود قرار دهید.

اگر به نیروهای کمکی دسترسی دارید، از روش «چرخاندن مثل الوار» استفاده کنید.

منجر می شود.

اهداف اطمینان حاصل کردن از به هوش آمدن کامل و بی خطر مصدوم واگذاری مسؤولیت مراقبت از مصدوم به یک فرد مسؤول در صورت لزوم، درخواست کمک پزشکی

هشدار!

اگر مصدوم به طور کامل به هوش نیامد و یا پس از بهبود اولیه، سطح پاسخ دهی وی رو به وخامت بود با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

احتیاط !

تمام مصدومانی که دچار آسیب سر شده اند، باید از جهت آسیب گردنی هم تحت مداوا قرار بگیرند (مبحث «آسیب ستون فقرات » را ببینید).

1) از اقدامات درمانی مربوط به اختلال هوشیاری پیروی کنید.

2) علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

حتی اگر به نظر می رسد که مصدوم بطور کامل به هوش آمده است، وی را از نظر بدتر شدن سطح پاسخ دهی، تحت نظر بگیرید.

3) پس از به هوش آمدن مصدوم، مسؤولیت مراقبت از او را به یک فرد مسؤول بسپارید. اگر مصدوم در میادین ورزشی دچار آسیب شده است، هرگز به او اجازه ندهید که قبل از مراجعه به پزشک، بازی را از سر بگیرد.

4) اگر مدتی پس از وارد شدن ضربه به سر، مصدوم دچار سردرد، تهوع، استفراغ یا خواب آلودگی بیش از حد شده است، به او توصیه کنید که به بیمارستان مراجعه کند.

اثر آسیب سر ایجاد می شود. با این حال، علل دیگری مثل سکته مغز، عفونت یا تومور مغزی، می توانند این حالت را ایجاد کنند.

این وضعیت می تواند بلافاصله پس از وارد آمدن ضربه یا چند ساعت و یا حتی چند روز پس از آن، روی دهد. به همین دلیل، همیشه باید سعی کنید که وجود سابقه اخیر آسیب به سر را در مصدوم کشف کنید.

تشخیص بدتر شدن سطح هوشیاری (ممکن است تا بی هوشی پیشرفت کند).

ممکن است موارد زیر نیز وجود داشته باشند - سابقه اخیر آسیب به سر - سردرد شدید - تنفس صدادار که در حال کند شدن است.

نبض کند اما پُر و قوی - نامساوی بودن اندازه دو مردمک - ضعف و یا فلج از یک طرف صورت و یا بدن به پایین - درجه حرارت بالا؛ چهره برافروخته - خواب آلودگی - تغییر قابل توجه در شخصیت یا رفتار (مثلاً تحریک پذیری ) فشردگی مغز در اثر خونریزی به دنبال آسیب به سر یا اختلالی مثل سکته مغزی، ممکن است در داخل جمجمه خونریزی روی دهد. این خون نشت کرده می تواند روی بافت های مغز فشار بیاورد.

اهداف فراهم کردن شرایط انتقال فوری مصدوم به بیمارستان

هشدار!

اگر مصدوم بی هوش است، با استفاده از روش «بالا راندن فک » راه تنفسی را باز و تنفس را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

اگر مصدوم نفس می کشد، سعی کنید راه تنفسی را در همان وضعیت ابتدایی مصدوم باز نگه دارید.

1) با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

اگر مصدوم هوشیار است، وی

را در وضعیت بی حرکتی که احساس راحتی می کند نگه دارید و به او اطمینان خاطر بدهید.

2) علایم حیاتی مصدوم (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را به طور مرتب و تا رسیدن نیروهای امداد پزشکی، کنترل و ثبت کنید.

احتیاط مصدوم را از خوردن، نوشیدن و سیگار کشیدن منع کنید چون امکان دارد در بیمارستان، بی هوشی عمومی موردنیاز باشد.

کند).

اهداف باز نگه داشتن راه تنفسی - فراهم کردن شرایط انتقال فوری مصدوم به بیمارستان

1) اگر مصدوم هوشیار است، به او کمک کنید تا دراز بکشد. در صورتی که آسیب گردنی وجود دارد، از چرخاندن سر خودداری کنید.

2) با وارد کردن فشار روی محل جراحت، خونریزی پوست سر را مهار کنید.

به دنبال آسیب های دیگر بگردید و آنها را درمان کنید.

با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

3) اگر از یک گوش ترشح خارج می شود، با یک پانسمان استریل یا لایه پوششی تمیز، روی گوش را بپوشانید و با ملایمت به کمک باند محکم کنید.

(خروجی ) گوش را مسدود نکنید.

4) تا رسیدن نیروهای امداد پزشکی، علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را کنترل و ثبت کنید.

هشدار!

اگر مصدوم بی هوش است، با استفاده از روش «بالا راندن فک » راه تنفسی را باز کنید و تنفس را کنترل کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم، احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید.

با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

اگر وضعیتی که مصدوم را در آن حالت یافتید، مانع از باز کردن راه تنفسی می شود و یا شما نمی توانید راه تنفسی را به روش «بالا راندن فک » باز کنید، مصدوم را در وضعیت بهبود، قرار دهید.

اگر به نیروهای کمکی دسترسی دارید، از روش «چرخاندن مثل الوار» استفاده کنید.

بزرگسالان. احتمال وقوع حرکات تشنجی یا از دست رفتن هوشیاری کم است، اما ممکن است یک تشنج کامل به دنبال این نوع تشنج بروز کند.

تشخیص «خاموش شدن » ناگهانی ؛ ممکن است بیمار مستقیماً به جلو خیره شود. لرزش یا تکان خوردن مختصر یا موضعی لب ها، پلک ها، سر یا اندام ها حرکات «خودکار» عجیب و غریب مثل ملچ و ملوچ کردن، جویدن یا صدا درآوردن

اهداف محافظت از بیمار تا زمان بهبود کامل

1) به بیمار کمک کنید تا در یک مکان ساکت بنشیند. فضای اطراف او را خالی کنید؛ اشیای بالقوه خطرناک (مثل نوشیدنی داغ یا اجسام تیز) را دور کنید.

2) با بیمار به شیوه ای خونسرد و اطمینان بخش گفتگو کنید.

وی را با سؤالات خود کلافه نکنید.

تا زمانی که مطمئن شدید بیمار کاملاً بهبود یافته است، در کنار او بمانید.

3) اگر بیمار نسبت به وضعیت خود آگاهی ندارد و یا آن را نمی شناسد، به او توصیه کنید تا در اسرع وقت به پزشک خود مراجعه کند.

با مشت های قفل شده و قوسی شدن پشت ممکن است موارد زیر هم وجود داشته باشند نشانه های آشکار تب پوست داغ و برافروخته و گاه عرق کردن لرزش صورت همراه با چشم های منحرف شده، ثابت یا به بالا چرخیده توقف تنفس همراه با صورت و گردن قرمز و «پف آلود» یا جاری شدن آب از دهان از دست رفتن یا اختلال هوشیاری

اهداف محافظت از کودک در برابر آسیب - خنک کردن بدن کودک - اطمینان دادن به والدین با مراقب از کودک - فراهم کردن شرایط انتقال به بیمارستان

1) چند بالش یا بالشتک نرم در اطراف کودک قرار دهید تا حتی حرکات شدید نیز نتوانند منجر به آسیب او شوند.

2) هرگونه پوشش یا لباس را خارج کنید.

جریان مناسبی از هوای تازه و خنک برقرار کنید (اما بدن کودک را بیش از حد سرد نکنید).

3) پوست کودک را با آب ولرم خیس کنید تا زودتر خنک شود؛ این کار را از پیشانی کودک شروع کنید و به سمت پایین بدن ادامه دهید.

4) پس از پایان تشنج، با قرار دادن کودک در وضعیت بهبود، راه تنفسی را باز نگه دارید. در صورت لزوم، با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

5) به کودک و والدین او یا مراقب کودک اطمینان خاطر بدهید.

علایم حیاتی (سطح پاسخ دهی، نبض و تنفس ) را تا رسیدن نیروهای امداد پزشکی، کنترل و ثبت کنید.

است و ممکن است وضعیت بیمار، خیلی سریع رو به وخامت برود. درمان فوری با داروهای ضدمیکروبی در بیمارستان بسیار حیاتی است.

بدون درمان فوری، مننژیت می تواند ناتوانی پایدار (مثلاً کری یا صدمه مغزی ) ایجاد کند و یا حتی کشنده باشد.

به دلایل فوق، توانایی شما در تشخیص علایم مننژیت (که شامل تب بالا، سردرد شدید و بثورات پوستی مشخص است )، بسیار حایز اهمیت است.

با تشخیص به موقع و درمان زودهنگام، اکثر افراد به طور کامل بهبود پیدا می کنند.

آزمون تشخیص مننژیت یک لیوان را روی بثور پوستی فشار دهید.

اگر رنگ بثور در زیر لیوان محو نشد، به مننژیت مشکوک شوید.

تشخیص علایم و نشانه به شرح زیر هستند (اما معمولاً همه آنها در یک زمان بروز نمی کنند) - درجه حرارت بالا یا تب - استفراغ (اغلب شدید است ) یا از دست دادن اشتها - سردرد شدید - سفتی گردن (بیمار نمی تواند چانه خود را به قفسه سینه برساند).

دردهای عضلانی یا مفصلی - خواب آلودگی - منگی یا عدم آگاهی نسبت به زمان و مکان - عدم تحمل نور درخشان - تشنج - بثورات پوستی به صورت لکه های کوچک قرمز ارغوانی «خراش سوزن » که ممکن است گسترش یابد و شبیه به کبود شدگی تازه شود (دیدن این بثورات روی پوست های تیره، مشکل تر است ). با فشردن کناره لیوان روی این بثورات، رنگ آن محو نمی شود. در شیرخواران و کودکان خردسال، ممکن است موارد زیر هم وجود داشته باشند - خواب آلودگی یا بی قراری و گریه با صدای زیر - عدم تمایل نسبت به غذا خوردن - حساسیت در لمس و تورم قسمت های نرم جمجمه در شیرخواران

اهداف درخواست کمک پزشکی به صورت

فوری

هشدار!

اگر نمی توانید با یک پزشک تماس بگیرید و یا رسیدن پزشک با تأخیر همراه است با مرکز اورژانس تماس بگیرید و آمبولانس درخواست کنید.

اگر بیمار بد حال و وضعیت او رو به وخامت است، حتی اگر وی قبلاً به پزشک مراجعه کرده است، فوراً با پزشک تماس بگیرید.

1) اگر نگران هستید که شاید فردی دچار مننژیت شده باشد، فوراً با پزشک تماس بگیرید.

صبر نکنید تا تمام نشانه ها و علایمی که در بالای صفحه فهرست شده اند، ظاهر شوند چون همه این موارد ممکن است همیشه در بیماران مبتلا به مننژیت بروز نکنند.

2) پس از تماس با پزشک یا مرکز آمبولانس، علایم را توصیف کنید و ذکر کنید که شما نگران هستید که شاید این علایم مربوط به مننژیت باشند.

ممکن است لازم باشد برای درخواست پزشک اصرار کنید.

3) در زمانی که منتظر رسیدن پزشک یا آمبولانس هستید، به بیمار اطمینان خاطر بدهید و بدن او را خنک نگه دارید.

قرار دهید.

احتیاط !

در صورتی که درد هریک از شرایط زیر را داشت، فوراً با پزشک تماس بگیرید - بسیار ناگهانی ایجاد شده است.

شدید و ناتوان کننده است.

با تب یا استفراغ همراهی دارد.

عود می کند یا ثابت است.

با از دست دادن قدرت (حرکتی ) یا حس و یا اختلال هوشیاری همراه است.

با سفتی گردن همراه است.

به دنبال آسیب سر شروع شده است.

2) یک بزرگسال می تواند 2 عدد قرص استامینوفن و یک کودک می تواند دوز توصیه شده از شربت استامینوفن را مصرف کند.

به کودکان آسپیرین ندهید.

کردن از آنها استفاده کند.

3) اگر این حمله، اولین حمله میگرن است به بیمار توصیه کنید که به پزشک خود مراجعه کند.