داغ شقایق : ناله های جانسوز مشتاقان حضرت بقیةالله (ارواحنافداه)

پیشگفتار

«یا ابا صالح المهدی»

حمد و سپاس خداوندی را سزاست که پروردگار جهانیان و هستی بخش تمامی موجودات است و درود بی پایان بر وجود مقدّس حضرت خاتم پیغمبران و ائمّه هدی و حضرت صدّیقه کبری صلوات اللَّه علیهم اجمعین به ویژه منجی عالم بشریّت حضرت بقیّة اللَّه الأعظم روحی له الفداء .

غرض از خلقت، عبادت خداوند است چنانکه در قرآن کریم فرموده است:

«وَما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلّا لِیَعْبُدُونِ»(1)

در ذیل این آیه شریفه روایتی از حضرت سید الشهداءعلیه السلام نقل شده، که حضرت در آن می فرماید:

«ایها الناس ان اللَّه - عزّوجلّ ذکره - ما خلق العباد الاّ لیعرفوه فاذا

ص:11

در جستجوی گل

گلی گم کرده ام می جویم او را

به هر گل می رسم می بویم او را

به امیدی که باشد او گل من

کند سرسبز این پژمرده گلشن

گل من نی بود این و نه آن است

گل من مهدی صاحب زمان است

دلم اندر هوایش می زند پر

شرر افکنده بر جانم چو آذر

خوش آن روزی که بینم روی او را

رخ مه طلعت دلجوی او را

خوش آن روزی که باشم یاور او

به مانند گدایان بر در او

خوش آن روزی که من پروانه باشم

فدای آن گل یکدانه باشم

خوش آن روزی که من بر عهد دیرین

نثار او کنم این جان شیرین

ص:15

گل باغ

یک گلی در این باغ است

هیچ دانی آن به کجاست

جمله عاشقان مدهوش

زان ملیک عرش صفاست

شمِّ جان معطرِ اوست

جان فدای آن رعناست

دل خود بر آستانش بند

که هم آستان خداست

سرور است او همه را

یکّه تاز چینِ و خَتاست

عدل عالم از قدمش

گر بیاید او بر پاست

این بساط جور و ستم

از قدوم او به فناست

شیعه دل تو خوش بنما

وعده خدا به وفاست

از جفای چرخ منال

عاقبت ظفر با ماست

چند می کنی تعجیل

آنچه هست حکم خداست

صبر کن تو ایّامی

دست اهل حقّ به دعاست

یارب این «حسینی» را

کن عنایتی که سزاست

علاّمه سید هاشم حسینی تهرانی

ص:19

وادی عشق

خوشا آنکس که مولایش تو باشی

انیس و یار و آقایش تو باشی

خوشا آنکس که رسوای تو باشد

غم پنهان و پیدایش تو باشی

خوشا آنکس که در هنگام مستی

نوای گرم آوایش تو باشی

خوشا آنکس که در وادیّ عشق است

که معشوقش تو صهبایش تو باشی

خوشا آنکس که در ذکر مدام است

کلام و ذکر و هم رایش تو باشی

خوشا آنکس که ترک این جهان گفت

که تا دنیا و عقبایش تو باشی

خوشا آنکس که بی دین است و دنیا

که تا دینش تو دنیایش تو باشی

خوشا آنکس که بی سمع و بصر شد

که گوش و چشم بینایش تو باشی

خوشا آنکس که بی اسم و نشان شد

که اسم و هم مسمّایش تو باشی

ص:20

عقده قلب

کی شود درد ما دوا گردد

حاجت ما همه روا گردد

حضرت صاحب الزمان آید

عقده قلب شیعه واگردد

بگشاید لبش چو بهر سخن

پر زعطرش همه فضا گردد

دل پر درد ما شود خشنود

بر رخش چشم ما چو وا گردد

دیده بر دوستان چو بگشاید

جسم و جان پر ز محتوا گردد

ذوالفقارش چو برکشد ز نیام

دوست از دشمنش جدا گردد

ای امام زمان تو یار منی

دلبر و سرور و نگار منی

دلبر مه لقای ما مهدی است

سرور با صفای ما مهدی است

آن ندایی که حل مشکلهاست

در زمانه ندای یا مهدی است

دشمنش خوار و زار هر دو سراست

رستگار است هر که با مهدی است

آخرین آیت و ولیّ خدا

ز آیه پاک انّما مهدی است

واسط فیض حق بسوی عباد

رابط ارض با سما مهدی است

ص:22

خدا کند که بیایی

الا که راز خدایی خدا کند که بیایی

تو نور غیب نمایی خدا کند که بیایی

شب فراق تو جانا خدا کند بسر آید

سر آیدُ تو برآیی خدا کند که بیایی

دمی که بی تو بر آید خدا کند که نباشد

الا که هستی مایی خدا کند که بیایی

تو از خداست وجودت ثبات دهر ز جودت

رجایی و همه جایی خدا کند که بیایی

بگفتگوی تو دنیا به جستجوی تو دلها

تو روح صلح و صفایی خدا کند که بیایی

به هر دعا که توانم ترا همیشه بخوانم

الا که روح دعایی خدا کند که بیایی

نظامُ نظم جهانی امام عصر و زمانی

یگانه راهنمایی خدا کند که بیایی

فسرده عارض گلها فتاده عقده به دلها

تو دست عقده گشایی خدا کند که بیایی

دل مدینه شکسته حرم به راه نشسته

تو مروه ای تو صفایی خدا کند که بیایی

تو احترام حریمی تو افتخار حطیمی

تو یادگار منایی خدا کند که بیایی

ص:24

چهره گل

یوسف شود آن کس که خریدار تو باشد

عیسی شود، آن خسته که بیمار تو باشد

از چشمه خورشید جگر سوخته آید

هر دیده که لب تشنه دیدار تو باشد

خوابی که به از دولت بیدار توان گفت

خواب است که در سایه دیوار تو باشد

هر چاک قفس از تو بیابان بهشتی است

خوش وقت اسیری که گرفتار تو باشد

بر چهره گل پای چو شبنم نگذارد

آن راهروی را که به پا خار تو باشد

«صائب» اگر از خویش توانی بدر آمد

این دائره ها نقطه پرگار تو باشد

میرزا محمّد علی صائب تبریزی

ص:26

طلب

شهر به شهر و کو به کو در طلبت شتافتم

خانه به خانه در به در جستمت و نیافتم

آه که تار و پود آن، رفت به باد عاشقی

جامه تقوا که من، در همه عمر بافتم

بر دل من ز بس که جا، تنگ شد از جدائیت

بی تو به دست خویشتن، سینه خود شکافتم

از تف آتش غمم، صد ره اگر چه تافتی

آینه سان به هیچ سو رو، ز تو بر نتافتم

یک ره از او نشد مرا، کار دل حزین روا

«هاتف» اگر چه عمرها در ره او شتافتم

سیّد احمد هاتف

ص:27

قصّه جانسوز

[باغبان در باز کن من نیستم گلچین باغ

می نشینم گوشه ای گل را تماشا می کنم

گر بخوانم قصّه جانسوز هجران ترا

در تمام عالم از این کار غوغا می کنم

آن قَدَر دنبال تو آن سو و این سو می دوم

عاقبت ای گمشده جای تو پیدا می کنم

بلبلان خسته را بار دگر پر می دهم

محفل یاد ترا پر شور و غوغا می کنم

آتشی می افکنم در قلب سرد طوطیان

می فروزم سینه شان چون طور سینا می کنم

از پی هم ضربه بر سنگ جدائی می زنم

روزنی آخر به صحن خانه ات وا می کنم

دوستان پرسند این غم کی به پایان می رسد

با دو چشم خونفشان امروز و فردا می کنم

گر به بازار محبّت نام نیکویت برند

نقد جان را با سرور عشق اهدا می کنم

گر نباشد در میان دوستان نامحرمی

آنچه بر من آمده از هجر افشا می کنم

هر کسی از عاشقانت نحوه ای در ذکر تست

چون ندانم چون کنم پس شعر انشا می کنم

حسن شاه رجبیان

ص:28

هجر گل

می خواستم که قصّه حسن تو سرکنم

با این بهانه شام فراقت سحر کنم

پایان مگر برای شب انتظار نیست

جانم به لب رسید چه خاکی به سر کنم

با جان و دل زجان و جهان بگذرم اگر

راضی شوی به چهره تو یک نظر کنم

من بلبلم زهجر گلم ناله می کنم

تا باغ را زناله خود باخبر کنم

برگرد شمع روی تو پروانه گشته ام

پروا کجا ز سوختن بال و پر کنم

با کاروان دل شده ام همسفر زشوق

اذنم بده به کوی وصالت سفر کنم

مولا به جان فاطمه از من مپوش روی

بگذار تا لب از می وصل تو تر کنم

علی هنرور

ص:29

طاووس بهشتی

ای به دلها درد عشقت جاودانه جاودانه

می کشم بارِ غمت را عاشقانه عاشقانه

گر چه من لایق نبودم صید چشمان تو گردم

سینه ناقابلم شد تیر عشقت را نشانه

ای امید و آرزویم افتخار و آبرویم

من به غیرت دل نبستم ای یگانه ای یگانه

ای تمام هستی من [ای می من مستی من

تا کی از هجران بریزم اشک حسرت دانه دانه

عقل می گوید ترا با حضرتش سنخیّتی نیست

پای عشق آید به میدان دل ترا گیرد بهانه

ای که طاووس بهشتی جلوه ای کن جلوه ای کن

تا به کی ای مرغ قدسی جای تو در آشیانه

ای طبیبم ای حبیبم ای قرارم ای شکیبم

سینه از عشق تو چاک است زخم دلها را دوا نه

ای گل رعنای نرگس تو بهشت عاشقانی

ذکر نام دلربایت بهترین شور و ترانه

هر کجا نام تو باشد ساغر و جام تو باشد

می کشد عشق تو ما را کو به کو خانه به خانه

ص:30

یوسف گم گشته

چقدر روز آمد و شب، هفته و ماه

نشستم منتظر تا آید از راه

نیامد یوسف گم گشته من

نشد روشن چراغ خانه من

فروغ از دیدگانم رفته اکنون

دل بی طاقتم گردیده مجنون

دل عاشق نمی داند صبوری

صبوری سنگ و دل باشد بلوری

ببین آقا چقدر پژمرده حالم

تو در پرواز و من بشکسته بالم

بهار آمد گل آمد سال بگذشت

ندیدم روی زیبایت به گلگشت

نمی دانم مقیم اندر کجائی

تو خود آن دیده ای در دید نائی

عزیزم نوگل آل ولایت

بیا چشم دلم باشد سرایت

زدودم از دلم رنگ ریا را

نمودم پر نیان آن بوریا را

ص:33

عزیز جان

بده امشب جواب این گدا را

مران از درگهت این بینوا را

تو که بیگانگان را دست گیری

کجا وا می گذاری آشنا را

بدرد دوری تو مبتلایم

رها کن ز ابتلا این مبتلا را

طبیبا جسم وجان من مریض است

من از شخص تو می خواهم شفا را

به تنگ آمد دل رنجورم از هجر

نصیبم کن دگر فیض لقا را

بیا ای وجه باقیّ خداوند

نشانم ده جمال حق نما را

چنانم کن که در ادوار عمرم

نخواهم جز تو جانا ماسوی را

بیا تا جای پایت را ببوسم

بیا بر صورتم بگذار پا را

بیا بردار ای محبوب یزدان

به درگاه خدا دست دعا را

ص:35

دولت روی او

دانی که چیست دولت روی امام دیدن

در کوی او گدائی بر خسروی گزیدن

گاهی به حضرت او راز نهفته گفتن

گاه از لب شریفش اسرار دین شنفتن

گاهی جهاد کردن با دشمنان ملّت

سرهای ناکسان را در مقدمش بریدن

مهرش بدل نهفتن رازش بکس نگفتن

تا بعد از آن به نقشی در دست خود گزیدن

رو چاره ای بیندیش ای «فیض» در فراقش

جان ها رسد به لب ها تا ما به او رسیدن

ملاّ محسن فیض کاشانی

ص:38

بال رحمت

زغم تو گشته ویران دل زار عاشقانت

زفراق رویت ای گل شده ایم نغمه خوانت

دل عالمی و دلها زغم تو غرق خون است

مکش از ملال شاها دگر ابروی کمانت

تو که بال رحمتت بر سر ما فکنده سایه

زچه رو نهانی از ما بکجاست آشیانت

همه از پی تو پویان همه خسته ایم و بی جان

که تو جان ما سوائی ملکا قسم به جانت

چه خوش است دیده ما شود از رخ تو روشن

چه خوش است گوش ما را بنوازی از بیانت

به غلامی تو شاها نه لیاقت است ما را

که خوریم غبطه ها بر سگ درب آستانت

همه ریزه خوار خوان کرم توئیم و اکنون

مپسند نا امید از تو شوند سائلانت

غزلی نکو «حسانا» چو بنام شاه گفتی

نرود زیادها این نغمات جاودانت

حبیب چایچیان

ص:39

شه خوبان

ای ولی عصر و امام زمان

ای سبب خلقت کون و مکان

ای بولای تو تولای ما

مهر تو آئینه دلهای ما

تا تو زما روی نهان کرده ای

خون بدل پیر و جوان کرده ای

خیز و ببین ای شه دنیا ودین

کفر گرفته همه روی زمین

عالم ما عالم دیگر شده

آینه دهر مکدّر شده

شرع نبی یکسره بر باد رفت

دین زکف بنده و آزاد رفت

خانه ایمان همه ویران ببین

گبر و مسلمان همه یکسان ببین

ای بتو امید همه خاکیان

بلکه امید همه افلاکیان

شمس فلک شمسه ایوان تست

جنّ و ملک بنده دربان تست

ص:40

راهنمای عشق

دستم اگر به دامن آن شاه می رسید

پایم به عرش از شرف و جاه می رسید

دیگر مرا نیاز به گفتن نبود اگر

آن کس که هست از دلم آگاه می رسید

ای کاش آن لطیف تر از بوی گل شبی

آهسته با نسیم سحرگاه می رسید

راه امید بسته مگر این که راه دوست

چون میهمان سرزده از راه می رسید

می شد ز روشنی شب تاریک من چو روز

گر بر فراز کلبه ام آن ماه می رسید

بود از شرار عشق و دل ما نمونه ای

آتش اگر به خرمنی از کاه می رسید

آن رهنمای عشق «نگارنده» گر نبود

کی عقل ما به سیر الی اللَّه می رسید

عبدالعلی نگارنده

ص:42

مونس جان

جلوه ای تا که دل تیره منوّر گردد

قدمی رنجه که این بزم معطّر گردد

گر عیادت کنی از خسته دل بیمارت

حال بیمار غم هجر تو بهتر گردد

رفتی و رفت ز تن تاب و توانم مولا

تو بیا تا که به تن تاب و توان برگردد

نعمت مهر و تولاّی خدادادی تو

باعث راحتی سختی محشر گردد

خود تو باب اللهی و از تو کجا شد نومید

آنکه از صدق و صفا سائل این در گردد

غصب از روز سقیفه شده حق عترت

به تو احقاق حق آل پیمبر گردد

از تو ای مونس جان سخت تقاضا دارم

که مرا فیض حضور تو میسّر گردد

ما همه نوکر درگاه فلک جاه توئیم

باز بر روی تو کی دیده منوّر گردد

خود تو دریای عنایاتی و این تشنه لطف

آمده تا که در این بحر شناور گردد

«ملتجی» دست تهی آمده بر درگه تو

راضی ای دوست مشو دست تهی برگردد

علی اصغر یونسیان

ص:43

غم عشق

غم عشق تو ما را در بدر کرد

دل شاد مرا خونین جگر کرد

که بیزارم دگر از شادی دل

که شورانگیز شد آهم به محفل

عزیزا شد انیسم یاد رویت

به قربان تو و روی نکویت

به هر مجلس که جمع دوستان است

سخن از وصل تو اندر میان است

ببرد از من دو چشمت عقل و هوشم

به غمهای تو من اندر خروشم

شده صبرم برون از کف عزیزم

چقدر از دوری تو اشک ریزم

گر از باغت گلی قابل نباشم

به پاهایت امیدم خاک باشم

عزیزا یک نگاهی سوی ما کن

مس قلب مرا چون کیمیا کن

دل دیوانه ام دیوانه تر کن

سرشک دیده ام را دمبدم کن

ص:44

آتشِ هجران

در کوی تو بیگانه تر از من دگری نیست

از عشق تو بیچاره تر از من دگری نیست

هر چند زنم ناله و افغان اثری نیست

از نخل امیدم به وصالت ثمری نیست

غیر از نظر لطف تو بر من نظری نیست

در راه تو بیچاره و درمانده منم من

وز عشق تو شیدا و سر افکنده منم من

وز قافله راه عقب مانده منم من

از نکته اسرار تو ما را خبری نیست

غیر از نظر لطف تو بر من نظری نیست

هر در که زدم صاحب آن خانه توئی تو

در کنز خفی گوهر یکدانه توئی تو

مقصود دل عاقل و دیوانه توئی تو

وز دشمن دون غائب و بیگانه توئی تو

منظور من از غیر تو صاحب نظری نیست

ص:46

دولت وصل

گاهگاهی به نگاهی دل ما را دریاب

جان به لب آمده از درد خدا را دریاب

اگر از دولت وصل تو مرا نیست نصیب

گاهگاهی به نگاهی دل ما را دریاب

به امیدی به سر کوی تو روی آوردیم

شهریارا به در خویش گدا را دریاب

دل ما را به شب هجر فروغی بفرست

شبرو وادی اندوه و بلا را دریاب

سنگها می خورم از دست جنون دل خویش

من دیوانه انگشت نما را دریاب

به وفاداری تو شهره شهرم ای دوست

ز وفا معتکف کوی وفا را دریاب

سالها رفت و من از جام محبّت مستم

من دُردی کش صهبای ولا را دریاب

کاروان رفت و من از همسفران دورم دور

مَنِ از قافله شوق جدا را دریاب

راه باریک و بسی پر خطر و تاریک است

سببی ساز در این مهلکه ما را دریاب

ص:49

ابر بهاران

یار ما در پرده پنهان است آه

دور آن یوسف ز کنعان است آه

روز ما چون شب سیاه است ای دریغ

شام ما شام غریبان است آه

گشته لبریز غمش پیمانه ها

جان بلب از درد هجران است آه

دل از آن سوزد که آن رعنا نگار

دل پریشانتر ز یاران است آه

او دلی خون دارد از این روزگار

خیمه گاهش در بیابان است آه

او نمی گردد دمی غافل ز ما

از چه دل غافل ز جانان است آه

بسکه دارد داغها در سینه اش

دیده اش ابر بهاران است آه

می چکد خون جای اشک از دیده اش

چون به یاد شام ویران است آه

یاد آن محمل کز آن خون می چکید

یاد آن موی پریشان است آه

ص:51

شوق انتظار

ای مهدی جانم ، ای مهدی جانم

روح و روانم روح و روانم

عشق تو بر جان ، مهر تو بر دل

زین سبب دوری، از تو نتوانم

ای خوش آن روزی، روی زیبایت

بینم از نزدیک و رود جانم

بی تو من هیچم بی تو من پوچم

بی تو این عالم گشته زندانم

چه شود ما را گر کنی مهمان

بر سر کویت ماه تابانم

اگر از بویت نکنم مستی

همچو مجنونی به بیابانم

بنما از لطف نگهی بر ما

که نخوانده درس، زبر خوانم

خال زیبائی که به رخ داری

بر لب آورده بخدا جانم

حجّ اعلائی قبله مائی

که نمازم را رو به تو خوانم

ص:53

بهارِ جان

گل عمر من خزان گشت، بهار جان کجائی

چه کنم که تا ببویم، گل باغ آشنائی

ز دو دیده خون بریزم، ز کنار خون نخیزم

به میان خون نشستم، ز غمت شب جدائی

همه عمر من به شب رفت، زطالع بد من

مگر ای شب سیه بخت، دگر سحر نزائی

غم دل به دل سپردم، به سپهر شکوه بردم

که اَیا ستاره بخت، ز من نهان چرائی

به قفس شکسته پرها، شده خرد و کرده مأوی

چه شود اگر که روزی، بسراغشان بیائی

تو به مصر جان عزیزی و نهان ز چشم کنعان

ببرت فکنده یزدان، ز ردای کبریائی

همه منتظر براهی، به امید دادخواهی

تو که با شکوه و جاهی، چه شود ز در درآئی

به فراز کعبه آید، که منادیاً ینادی

به جهان فتنه و شور، زند از صفا صلائی

مزن این ترانه «خبّاز»، به وصف شاهد گل

بنوای نای وحدت، چه کند شکسته نائی

خبّاز کاشانی

ص:55

مهمان خسته

میزبانا میهمانت آمده

میهمان خسته جانت آمده

باز کن در را که او در می زند

حلقه در را مکرّر می زند

فخرم این بس سائل کوی تو ام

عاشقم من عاشق روی تو ام

من سر کویت گدایی می کنم

درگهت را جبهه سایی می کنم

آن که بر درگاه تو مسکین بود

در تمام عمر خود تأمین بود

من سگی هستم نشستم پشت در

تا بیندازی به این سگ یک نظر

یک نگاه لطف تو بر این حقیر

بهتر از تاج و کلاه است و سریر

من تو را می خواهم ای آرام دل

جز به وصلت بر نیاید کام دل

مسألت دارم که ای کان کرم

دست لطفت را گذاری بر سرم

«ملتجی» هم ریزه خوار خان توست

هر کجا در هر زمان مهمان توست

علی اصغر یونسیان

ص:56

شب هجران

شب هجران روی تو سحر کی می شود مولا

ز تو ای یوسف زهرا خبر کی می شود مولا

ندارد زندگی بی تو صفا ای کعبه دلها

تو خود بهر فرج بنما دعا ای کعبه دلها

گدائی می کنم هر شب سر کوی تو مهدی جان

رسیده جان من بر لب سر کوی تو مهدی جان

زنم من لاف عشقت را بیا ما را تو عاشق کن

نباشم لائق وصلت بیا ما را تو لائق کن

منم شرمنده از رویت کریمانه نگاهی کن

غلام روسیاهم من نظر بر رو سیاهی کن

به جان عمّه ات زینب به حقّ مادرت زهرا

فقیر روسیاهی را مران از درگهت مولا

اگر بی آبرویم من تو مولا آبرویم ده

قدم کن رنجه و پائی به چشمان و برویم نه

سیّد محمّد تقی مدّاح

ص:57

تمنّای وصل

صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

بیار سوی محبّان پیامی از در دوست

وگر چنانکه در آن حضرتت نباشد بار

برای دیده بیاور غباری از در دوست

غبار درگه او توتیای دیده کنیم

بدین وسیله ببینیم سوی منظر دوست

بسوختیم ز هجران شراب وصل بیار

که آب دوست نشاند شرار آذر دوست

من گدا و تمنای وصل او هیهات

مگر بخواب ببینم خیال منظر دوست

اگر چه دوست به چیزی نمی خرد ما را

به عالمی نفروشیم موئی از سر دوست

چه باشد ار شود از بند غم دلش آزاد

که هست «فیض» ثناخوان کمینه چاکر دوست

ملاّ محسن فیض کاشانی

ص:58

آرزوی دیدار

تا چند توان بار فراق تو کشیدن

تا کی به سر کوی تو از شوق دویدن

آن قدر که توصیف جمال تو شنیدم

با این همه اوصاف جمال تو ندیدن

یک عمر بود عشق تو خون کرده دلم را

ای کاش میسّر شودم روی تو دیدن

هر شب به ره کوی تو از شوق دویدم

با این همه جهد به مقصد نرسیدن

عمرم سپری گشته و روی تو ندیدم

تا چند توان اسم تو از دور شنیدن

افسردگی من بود از درد فراقت

خون دلم از هجر تو از دیده چکیدن

گردیده بدور چمنت چند «بنائی»

ای کاش توانم گلی از روی تو چیدن

مرحوم بنائی

ص:59

آتش هجران

من که از آتش هجران تو دل سوخته ام

آتش عشق بکانون دل افروخته ام

بتمنّای وصال تو من ای مهر مثال

روز و شب دیده امید ، به ره دوخته ام

به یکی جلوه رویت همه دادم از دست

سود و سرمایه یک عمر که اندوخته ام

خسروا نیست متاعی دگرم جز تن و جان

که بسودای لقایت همه بفروخته ام

دفتر و سبحه و سجاده بدادم از کف

تا که در مدرس عشقت ادب آموخته ام

جامه طاعت و تقوا همه را چاک زدم

تا که پیراهن عشق تو بتن دوخته ام

سر به زانوی غم آورده بکنجی «حیران»

تا مگر رحم نمائی به دل سوخته ام

حاج سید حسن میر جهانی

ص:60

دلبر یگانه

بیا قاصد بگیر این نامه از من

رسان بر دلبر بیگانه از من

بیا باد صبا این آه و زاری

ببر نزد امیر نامداری

پیام عاشقان خسته جان را

به نزد شاه بی جا و مکان را

بگو می سوزد از هجر تو دائم

امام منتقم ای حیّ قائم

«حسن» از عشق تو بی خانمان شد

قدش از هجر تو جانا کمان شد

حاج حسن فرشچی تهرانی

ص:61

مژده ظهور

کی مژده ظهور تو یاران به هم دهند

کی رو به سوی کوی تو یابن الحسن نهند

کی می شود جمال دل آرایت آشکار

تا عاشقان روی تو مستانه پر زنند

یاران ندیده روی تو دیوانه گشته اند

بنمای روی خویش که دیوانه تر شوند

تا کی ز داغ دوری تو خاک غم به سر

تا کی ز هجر روی تو آه از جگر کشند

در حسرت نگاه تو این سینه تا به کی

محروم از جمال تو این دیده تا به چند

بازار عشق بی تو تهی شد ز مشتری

بیهوده خلق جانب بازار می روند

یوسف نشسته در صف دیدار روی تو

بازآ ندیده خلق متاع تو می خرند

سیّد محمّد تقی مدّاح

ص:62

شرمنده

بسکه از هجر رخت غمزده و خوار شدم

با دل غمزدگان مونس و غمخوار شدم

خواهشم دیدن تو یا اجل خویش بود

بس بود این همه بر قلب تو آزار شدم

من ندانم زچه رو باز مرا می خوانی

من که شرمنده از این خوبی رفتار شدم

من چنین گمره و آلوده نبودم مددی

که پس از رفتن یاران بخدا خوار شدم

هر چه کردم ز گناهان برهم خود دیدی

از ضعیفی دلم باز گرفتار شدم

توبه از سوی تو زیباست بر این بی کس و زار

مددی کن بخدا بی کس و بی یار شدم

ناشناس

ص:63

آتش فراق

ای لعل نازنینت چون آب زندگانی

تا کی به ابر غیبت از دیده ها نهانی

هجر و غم فراقت از جان نموده سیرم

بر دوش ما نهادی باری باین گرانی

در آتش فراقت سوزم ز اشتیاقت

دستم چرا نگیری با آنکه می توانی

باد صبا تو هر دم چون می رسی بکویش

از ما چرا سلامی بر او نمی رسانی

در انتظار امرت بیمار و زار گشتم

بر حالتم نظر کن با چشم مهربانی

یک عمر سوختم من در انتظار رویت

با درد انتظارت سخت است زندگانی

از غیبت جمالت تاریک گشته عالم

کن چهره آشکارا جانا تو ناگهانی

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:64

مذهب عشق

از سر کوی تو هرگز بملامت نروم

خواهم ار رفت الهی به سلامت نروم

از بهشت سر کوی تو به فردوس برین

نروم گر بروم تا به قیامت نروم

گر روم روزی از این در به سوی روضه خلد

تا که جان را ندهم من بغرامت نروم

چون به جز رندی و مستی نبود مذهب عشق

می بده می که پی زهد و کرامت نروم

شده هر نقش و نگارم به نظر خار چنان

که بزلف خط و خال و قد و قامت نروم

به سرت گر بسرم تیر چو باران بارد

همچو طفلان نگریزم ز حجامت نروم

آزمایش منما مورچه با سنگ گران

که اگر رفت نشان ره به علامت نروم

گر تو ای دوست وفادار «وفائی» باشی

به خدا از سر کویت بملامت نروم

ملاّ فتح اللَّه وفائی شوشتری

ص:65

صفای عالم

مهدی بیا که بی تو عالم صفا ندارد

بازآ که بی تو خورشید نور و ضیا ندارد

مهدی بیا که بی تو افسرده گشته دلها

در گلشنی که گل نیست بلبل نوا ندارد

مهدی بیا که بی تو روزی سیاه داریم

درد فراق رویت جز تو دوا ندارد

مهدی بیا که طی شد ایام ما به حسرت

صبر از فراق تا کی پیمانه جا ندارد

مهدی بیا و بنگر این جمع بینوا را

جز دامن تو حاجت دستان ما ندارد

مهدی بیا که بی تو زهرا به غم نشسته

آن پهلوی شکسته جز تو شفا ندارد

مهدی بیا و بنگر زهرا در آن میانه

بر لب به جز نوای مهدی بیا ندارد

رفته ز کف قرارش بشکسته گوشوارش

طاقت دل تو شرح این ماجرا ندارد

سیّد محمّد تقی مدّاح

ص:66

گدای مهدی

منم گدای مهدی

شوم فدای مهدی

امید آن که گردم

سگ سرای مهدی

همیشه می زند پر

دلم برای مهدی

خوش آن که سینه اوست

پر از ولای مهدی

خوش آن که سر نهاده

به خاک پای مهدی

به درد ما دوا نیست

به جز دوای مهدی

رضایت خداوند

بود رضای مهدی

بیا که پاک گردیم

مکن جفای مهدی

به هر کجا نشینی

بگو ثنای مهدی

سیّد محمّد تقی مدّاح

ص:67

یار مهربان

بوی یار مهربان آید همی

نور حق از آسمان آید همی

بر سریر کاخ هستی عاقبت

پادشاه انس و جان آید همی

هر دم از دلهای زار بیکسان

ناله های الامان آید همی

جمله عالم این ندا از دل کشد

ماه تابان جهان آید همی

عاشقان روی ماهش را بگو

مهدی صاحب زمان آید همی

سیّد محمّد تقی مدّاح

ص:68

یادگار زهرا

کی می شود نصیبم بوسه به دست و پایت

کی بوسه می زنم بر آن قرّه حمیده

کی می شود که خاک پای تو ای حبیبم

گردد به هر دو چشمم چون سرمه ای کشیده

در روزگار غربت از رنج و از مصیبت

و زدوری تو دلبر صبرم به سر رسیده

ای یادگار زهرا ای گل عذار زهرا

هستی بهار زهرا هم روشنی دیده

بشنیده ام صدای زهرا دگر گرفته

صحبت کند ولیکن آهسته و بریده

از قامت رشیدش چیزی دگر نمانده

در بستر جدائی رنگ از رخش پریده

در پیش چشم زینب اسماء به امر زهرا

بنموده است مهیا تابوت آن شهیده

صاحب زمان کجائی پس کی فرج نمائی

عجّل علی ظهورک ای یار غم کشیده

ناشناس

ص:69

یاد مهدی

کی میشه روی تو را تا زنده هستم ببینم

تو بگو در انتظار تا چه زمانی بشینم

کی میشه سلام کنم جوابی از تو بشنوم

از جواب گفتن تو گلبوسه ها رو بچینم

انتظار سخته برام کجا برم نمی دونم

سراغ از کی بگیرم خونه تونو نمی دونم

نامه ها برات نوشتم همه مونده روی دستم

به کجا برات فرستم در کجا برات بخونم

بین عاشقات نشستم چشمام و ز گریه بستم

به خیال آنکه شاید وا کنی چشمی که بستم

حالا من در انتظارم که به لطف آن نگارم

دلِ خود بدو سپارم که دل است تمام هستم

دیشب از فکرت نخفتم با کسی حرفی نگفتم

در خیال با تو بودن حرف دل را با تو گفتم

صبح شد من با تو بودم عطرآگین شد وجودم

همچنان محو تو بودم باز با یاد تو خفتم

باز من اندر خیالم با تو نجواها نمودم

عطر یادت بود با من چون معطّر شد وجودم

یاد آن آقا نمودن افتخار چاکران است

بر «سما» منّت نهادی من همان خاکم که بودم

سیّد محمد رضا محرمی

ص:70

فراق یار

درد فراق یار را من به بیان و گفتگو

شرح نمی توان دهم نکته بنکته مو بمو

جامه صبر بردرم چند به یاد روی شه

قطعه به قطعه نخ بنخ تار به تار و پو به پو

می طلبم نشانه از هر که رهم نمی دهد

گفته بگفته دم بدم دسته بدسته سو بسو

تا که کنم سراغ از او می گذرم به هر طرف

خانه به خانه جا به جا کوچه به کوچه کو به کو

اشک به دامن آورم روز و شبان بیاد شه

دجله به دجله یم به یم رود به رود جو به جو

درس جنون بیاد او می کشدم ببحر و بر

شهر به شهر و ده به ده درّه به درّه کو به کو

ساغر غم زخون دل ریخت فلک بکام من

جام بجام و دن به دن خم به خم و سبو سبو

تا که کنم نثار شه جان عزیز خویش را

زاتش هجر پی به پی وز غم رنج تو بتو

«حیران» را جز این رجا نیست ز لذّت جهان

تا که دهند نعش او زآب وصال شستشو

حاج سید حسن میر جهانی

ص:71

چلچراغ ایمان

دور از حریم وصلت گل رنگ و بو ندارد

سرچشمه طراوت آبی به جو ندارد

کو یار آشنائی تا درد دل بگویم

غیر از خیالت این دل یک آرزو ندارد

از آتش فراقت دیگر نمانده طاقت

جز رؤیت جمالت دل آرزو ندارد

گرد ملال هجران با آب دیده شویم

الحق که جز در این آب دل شستشو ندارد

بی اشک حسرت تو هرگز مباد چشمی

این اشک اگر نباشد کس آبرو ندارد

ای جلوه گاه قرآن ای چلچراغ ایمان

حیف از تو گر برد نام هر کس وضو ندارد

جز بازتاب نورت، نوری در این جهان نیست

زیرا چراغ هستی غیر از تو سو ندارد

بغض تو نار نیران حبّ تو اصل ایمان

دیگر به روز محشر این گفتگو ندارد

راه وصال بستی با دیگران نشستی

رو کن به هر که خواهی گل پشت و رو ندارد

حبیب چایچیان (حسان)(1)

ص:72

فراق

با خون دل نوشتم نزد امام نامه

إنّی رأیتُ دهراً مِن هِجرکَ القیامة

دارم من از فراقت در دیده صد علامت

لیس الدموعُ عینی هذا لنا العلامة

گفتی ملامت آمد از کثرت حدیثش

واللَّه ما رأینا حُبّاً بلا ملامة

پرسیدم از خبیری حال امام گفتا

فی بُعدِهِ عَذابٌ فی قُرْبِهِ السَّلامة

با دشمنان مگوئید سرّش من آزمودم

من جَرَّبَ المُجَرَّب حَلَّتْ به النَّدامة

گرچه امام فرض است بهر هدایت خلق

واللَّهِ ما قَبِلنا فی غیرِکَ الامامة

ای «فیض» در وصالش می کوش تا توانی

حتی تَذوقَ منه کأساً من الکَرامة

ملاّ محسن فیض کاشانی

ص:73

ورطه غم

در ورطه غم عاشق خود را نگذاری

این غمزده را در دل دریا نگذاری

هر روز به شوق رخ تو دیده کنم باز

امروز دگر وعده به فردا نگذاری

دنبال تو می گردم و بی خود شدم از خود

دیوانه خود را به تماشا نگذاری

امید من آن است که دستم تو بگیری

درمانده ام ای دوست مرا وانگذاری

سوگند به زهرا که کسی جز تو ندارم

یک لحظه مرا بی کس و تنها نگذاری

دامان مرا پر کن و در من نظری کن

مسکین درت را به تمنّا نگذاری

تنها گره ما بنگاه تو شود باز

ما را به امید دگران وانگذاری

روشن نشود دیده تاریک «وفایی»

بر روی دو چشمش قدمی تانگذاری سید هاشم وفایی خراسانی

ص:74

یک نگاه

تو که دل می بری با یک نگاهی

نگاهی هم به ما کن گاهگاهی

اگر هم خود نمی آئی عزیزا

به سوی خود مرا بنمای راهی

تو که بیگانه را هم می پذیری

بده یک گوشه هم ما را پناهی

به هر جا بشنوم نام نکویت

به شوقت می کشم از سینه آهی

سر عصیان ندارم گر چه مولا

زمن سر می زند گاهی گناهی

نگردانم از این در رو به سوئی

تو را خواهم بخواهی یا نخواهی

سگ آلوده ای هستم که جز تو

ندارم سرپناهی تکیه گاهی

سیّد محمّد تقی مدّاح

ص:75

روح انتظار

بی تو به سر نمی شود

بی تو به سر نمی شود

از تو خبر نمی شود

صبر دگر نمی شود

مهدی مه لقای من

سرور و دلربای من

حجّت کبریای من

سیّد و مقتدای من

شمس جمالِ انورِ تو جلوه گر نمی شود

مکّه و هم منای من

زمزم و هم صفای من

درد تو شد دوای من

رنج تو شد شفای من

چرا بدردمندیَم از تو نظر نمی شود

تو آفتاب غیبتی

تو آن بزرگ آیتی

قمر زتو حکایتی

بما نما عنایتی

شام فراق هجر تو چرا سحر نمی شود

رضای تو رضای من

مهر تو شد ولای من

نور رخت ضیای من

یاد تو شد صفای من

طول کشیده غیبتت از تو خبر نمی شود

شام سیاه ما نگر

حال تباه ما نگر

بسوز و آه ما نگر

به اشک چشم ما نگر

دعای ما بحضرت تو ذی اثر نمی شود

بانتظار امر تو

دل همه کباب شد

ص:76

دیدار یار

غروب عمر شب انتظار، نزدیک است

طلوع مشرقی آن سوار، نزدیک است

دلم قرار نمی گیرد از تلاطم عشق

مگر برای چه وقت قرار نزدیک است

اگر که در کف دیوارها گل و لاله ست

عجیب نیست که دیدار یار نزدیک است

بیا که خانه تکانی کنیم دلها را

زانجماد کسالت، بهار نزدیک است

بیا چو لاله تنت را به زخم آذین بند

بیا و زود بیا روز بار نزدیک است

فریب خویش مده تشنگیت خواهد کشت

دو گام پیش بنه، چشمه سار نزدیک است

در آسمان نگاه آن پرنده را دیدی

اسیر موج نگردی، کنار نزدیک است

ثابت محمودی

ص:78

یک نظر

یک نظر بر ما فکن ای مهدی صاحب الزمان

غیبتت از حدّ گذشت ، کن چهره خود را عیان

ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح

کی شود آئی و من اندر رکابت سر نهم

کی شود بینم ترا تا شرح دل سازم بیان

ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح

آخر عمر است آقا، چند روزی بیش و کم

در فرج تعجیل فرما ، تا دهی ما را امان

ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح

ای عزیز، ای عشق بی همتای حق ای یار من

چشم ما دائم به راهت، دست ها بر آسمان

ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح

دردمندم از تب هجر، سوزم از عشقت چو شمع

گر چه می سوزم ولی نام تو دارم بر زبان

ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح

سیّد محمد رضا محرمی

ص:79

پایانِ انتظار

هر چه باشد این شب هجران ، سحر خواهد شدن

وز پس ظلمت عیان، قرص قمر خواهد شدن

خرّمم با عشق جانان سرخوشم ، با مهر دوست

روزگارم در وصالش خوبتر خواهد شدن

بلبل جان چند داری ، از غم عشقش فغان

عاقبت آن گل به گلشن، جلوه گر خواهد شدن

شمع حسنش چونکه گردد، جلوه گر خورشید وار

یک جهان پروانه از خود بی خبر خواهد شدن

پای را نشناسد از سر، عاشق آشفته حال

از برای دوستانش، پای و سر خواهد شدن

از پسِ شب چون حجابِ صبح، وصلش بردمد

بخت خواب آلود ما، از خواب بر خواهد شدن

باقی از عمر جهان، یک روز اگر ماند بر آن

مهدی زهرا جمالش، جلوه گر خواهد شدن

لب فرو بر بند ای «خبّاز» در سودای او

روشن از رویش جهان، بار دگر خواهد شدن

خبّاز کاشانی

ص:80

وصال

اگر وصلت به کام ما نیاید

الهی عمر بی حاصل سر آید

وگر قسمت شود روزی وصالت

به امیدش شدن تا حشر شاید

زهی فضل و سعادت بهر چشمی

که مژگان بر قدمگاه تو ساید

اگر چه هست کوشش کار عاشق

کشش از جانب معشوق باید

مگو با من وصالم را شروطی است

چها باید نمودن یا نباید

که این بنده سراپا هست تقصیر

ترا امّا مبادا عار آید

چسان بتوان مرا از خود برانی

کریمان را چنین امری نشاید

تو خود پاکم کن از آلودگیها

زدست من دگر کاری نیاید

دل امیدوارم می زند پر

مگر مولا به من لطفی نماید

ص:81

دردِ هجران

سری دارم که پر شور است از عشق و ولای تو

دلی دارم که می سوزد ز هجران لقای تو

تنی خواهم که باشد توتیای خاک پای تو

دلی خواهم که باشد زنده از شوق لقای تو

ندارم طاقت دوری ندارم تاب مهجوری

اگر لطفی کنی از مهر آیم در قفای تو

اگر سنگم زنی از قهر می خواهم رضای تو

اگر دستم بگیری با سر آیم پا بپای تو

اگر تو فارغی من عاشقم جان در هوای تو

ندارم طاقت دوری ندارم تاب مهجوری

دل از هجر وصال تو پر از شور و غم و غوغاست

شده لبریز از غم هر زمان چون بلبل شیداست

تو چون صاحب دلیّ و حال دل در نزد تو پیداست

چو مرغی در قفس مانده اسیر آن رخ زیباست

ندارم طاقت دوری ندارم تاب مهجوری

تو دل بردی و جان بردی به خال صفحه رویت

تو قلب ناتوان بردی به عشق طاق ابرویت

ص:83

آرامِ جان

در ابر غیبت آرام جانم

تا کی نهانی روح و روانم

از شام هجرت روزم سیاهست

وز طول غیبت حالم تباه است

دل از فراقت در سوز و آه است

در انتظارت چشمم به راه است

در ابر غیبت آرام جانم

تاکی نهانی روح و روانم

تأخیر امرت عمرم گسسته

وز بار هجرت پشتم شکسته

تیر فراقت بر دل نشسته

از طول غیبت من زار و خسته

در ابر غیبت آرام جانم

تا کی نهانی روح و روانم

هجران تو زد آتش به جانم

از حد گذشته آه و فغانم

دانی ز تن رفت تاب و توانم

کون و مکان و سوزِ نهانم

ص:85

تسکین دل

من کیستم تا هر زمان پیش نظر بینم ترا

گاهی گذر کن سوی من، تا در گذر بینم ترا

افتاده بر خاک درت، خوش آن که آئی بر سرم

تو زیر پا بینیّ و من، بالای سر بینم ترا

یک بار بینم روی تو، دل را چسان تسکین دهم

تسکین نیابد جان من، صد بار اگر بینم ترا

از دیدنت بی خود شدم، بنشین ببالینم دمی

تا چشم خود بگشایم و، بار دگر بینم ترا

گفتی که هر کس یک نظر، بیند مرا جان می دهد

من هم به جان در خدمتم، گر یک نظر بینم ترا

تا کی «هلالی» را چنین زین ماه می داری جدا

یارب که ای چرخ فلک، زیر و زبر بینم ترا

نورالدین هلالی جغتائی

ص:87

قبله نکویان

امروز خانه دل نور و ضیا ندارد

جائی که دوست نبود آنجا صفا ندارد

شهریست پر ز آشوب کاشانه ای لگد کوب

آن دل که از تغافل شوق لقا ندارد

رندان به کشور دل هر جا گرفته منزل

وان میر صدر محفل در خانه جا ندارد

شهباز پر شکسته افتاده زار و خسته

از دست ظلم جغدان یک دم رها ندارد

وآن پیشوای مستان مرغ هزار دستان

یک سو نشسته خاموش شور و نوا ندارد

یوسف که پیش حسنش خوبان بها ندارد

از کید مکر اخوان قدر و بها ندارد

پیمانه ها نهادیم پیمان زدست دادیم

در حیرتی فتادیم کان منتهی ندارد

ای شاه ماهرویان وی قبله نکویان

دریاب عاجزی را کو دست و پا ندارد

از ما خطا و لغزش از تو امید بخشش

سلطان به زیر دستان جز این روا ندارد

ص:88

گریستن

باید زهجر یوسف زهرا گریستن

هر روز سر نهاده به صحرا گریستن

درد فراق چاره ندارد بغیر اشک

باید که چاره کرد غمش با گریستن

فریاد الفراق کشیدن به کوه و دشت

با ابر همنوا شده دریا گریستن

باید بر آن کشیده رخ اندر حجاب غیب

بر درگه خدای تعالی گریستن

ای یوسف زمانه بیا حال ما ببین

از تو نظاره کردن و از ما گریستن

ای گشته لحظه لحظه غریب و غریبتر

سازد غریبی تو مداوا گریستن

سیّد محمّد تقی مدّاح

ص:90

یوسف زمان

چون آفتاب رویت شمس و قمر نباشد

در پشت ابر غیبت زان خوبتر نباشد

تو در حجاب غیبت ظلمت گرفته عالم

جز پرتو جمالت نور دگر نباشد

از درد انتظارت گشتیم ما پریشان

از ما دعا و خواهش از تو خبر نباشد

تو یوسف زمانی این مردم جفا کار

در غفلت آرمیده جزء بشر نباشد

سود و تجارت ما در این زمان غیبت

جز درد انتظارت چیز دگر نباشد

هر کس تو را نجوید وصف تو را نگوید

او را بکوی جانان هرگز گذر نباشد

غیر از ظهور امرت ما مقصدی نداریم

جز آتش فراقت بر جان شرر نباشد

کی می شود ظهورت، گردد نصیب یاران

کز بهر دوستانت خوف و خطر نباشد

تا کی بسوزد از غم «شرفی» از فراقت

جز دیدن جمالت او را نظر نباشد

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:91

خلاصی دلها

من به عشق روی تو مبتلا تو خود دانی

شد زفرقتت روزم شام تار ظلمانی

هر که دید رویم را گفت تو عشق کی داری

گفتمش رخ جانی دلبریّ و جانانی

دوری من از رویت روی زیب و نیکویت

کرده چشمها بی نور همچو پیر کنعانی

یار دلربای من شوخ مه لقای من

پرده بفکن از رخسار کن جهان تو نورانی

ای تو بی کسان را کس نا امید را امید

دست حق برون فرما زآستین ربّانی

زخم دل زهجران است مرهمم به وصل تو

کن علاج درد ما ای طبیب روحانی

مردن من مهجور از غم تو مشکل نیست

مشکل آنکه بی رویت جان دهم به ارزانی

آی و از غم هجران یک جهان خلاصی ده

یا خلاصی دلها یا نما همه فانی

مرحوم حاج سید علی رضوی

ص:92

محو جمال

غیبت طولانیت، کی سپری می شود

سوی گدایان تو، کی نظری می شود

طول کشید انتظار ای شه والا تبار

بهر غلامان تو، کی خبری می شود

چاره درد غمت، نیست بجز وصل تو

بر سر راه تو ام، کی گذری می شود

جان بلب آمد زغم، طول کشید انتظار

ظلمت شب تا بچند، کی سحری می شود

سوخته از هجر تو، قلب پریشان من

محو جمال تو هر، خون جگری می شود

جز غم هجران تو، نیست غمی بر دلم

شوق وصالت مرا، بال و پری می شود

امر ظهور تو را، من زخدا خواستم

بر من مسکین زتو، یک نظری می شود

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:93

گل عذار

ای آفتاب، چهره خود آشکار کن

ما را برای نوکریت، اختیار کن

جانها بلب رسید زشوق جمال تو

جانا بیا حکومت دین برقرار کن

سخت است با فراق تو ایّام زندگی

روشن بیا زنور خود این شام تار کن

دوران غیبت تو مگر طی نمی شود

لطفی برای مردم این روزگار کن

در غیبت جمال تو عمرم تمام شد

جانا ترحّمی بدل داغدار کن

جانم در انتظار جمالت بلب رسید

رحمی بحال زار من ای گل عذار کن

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:94

خیال وصل

گر نیست خاک پای تو در دسترس مرا

باشد خیال وصل تو ای دوست بس مرا

بی غنچه دهان تو گردیده تنگتر

گلزار این جهان زفضای قفس مرا

در دام عنکبوت غم هجر خویشتن

نالان و بی قرار نگر چون مگس مرا

چشمم بود به راه تو یا صاحب الزمان

چون نیست غیر وصل تو در دل هوس مرا

ترسم نفس برآید و روی تو ننگرم

باز آی پیش از آن که برآید نفس مرا

دیشب برای وصل تو ای میر کاروان

هم ناله ای نبود بغیر از جرس مرا

ای آفتاب چرخ امامت بروز حشر

جز بر تو نیست چشم شفاعت بکس مرا

«ناصر» غلام قائم آل محمّد است

کان سرور است یاور و فریادرس مرا

ناصر انصاری اصفهانی

ص:95

اختر یگانه

ای در کتاب شعر دلم بهترین غزل

ای در میان خاطره ها ماندنی ترین

ای گلشن حیات بدون تو بی صفا

ای خاتم وجود بدون تو بی نگین

ای اختر یگانه هفت آسمان من

تنها توئی نگار من ای یار نازنین

در وسعت دلت بده جایی برای من

بنما مرا به آن حرم باصفا قرین

از عرش لحظه ای قدمی رنجه کن به فرش

ای شاه با گدای درت لحظه ای نشین

دانم برای صید دل مهربان تست

راه بقیع و کرب و بلا بهترین کمین

آنجا به خاک راه تو افتم اگر دمی

یابد دلم رهی به حریم خدا یقین

سیّد محمّد تقی مدّاح

ص:96

گل نرگس

سلام ای مصدر نور محبّت

سلام ای شعر پر شور محبّت

سلام ای مطلع الانوار هستی

بتابان بر دلم نور محبّت

سلام ای نکته پیوند هر عشق

که می باشی تو منظور محبّت

سلام ای اسم اعظم رمز اکبر

که هستی سرّ مستور محبّت

سلام ای دلربای دلربایان

به دلهای تو مشهور محبّت

سلام ای بحر مواج عنایت

بیا یابن الحسن جانم فدایت

* * *

سلام ای سوره دین آیه عشق

سلام ای زینت و پیرایه عشق

سلام ای آنکه از قبلِ تولد

دلم را کرده ای همسایه عشق

نگردد از سر ما سایه ات کم

که افکندی به دلها سایه عشق

همه عشاق محتاج دعایت

بیا یابن الحسن جانم فدایت

حریم دوست را محرم توئی تو

صفا و مروه و زمزم توئی تو

به قلب خستگانِ مانده در راه

به قانون شفا مرهم توئی تو

تو بر هر درد بی درمان دوائی

تسلّیِ دلِ پر غم توئی تو

همه پیغمبران مدیون لطفت

که سرّ توبه آدم توئی تو

ص:97

مهدی زهرا

حبّ تو شد سودای من

ای سرور و آقای من

نادیده ام روی تو را

ای مأمن و مأوای من

آقای من آقای من

ای مهدی زهرای من

صبح است و می گویم به خود

امروز میاد آقای من

شب گشت و من در انتظار

هی بگذرد شبهای من

آقای من آقای من

ای مهدی زهرای من

شبها که بیداری کشم

ای یوسف زیبای من

با فکر دیدارت به خواب

ذکر تو است لالای من

آقای من آقای من

ای مهدی زهرای من

روزم چو شبها تیره است

گشته سفید موهای من

گر بار دیگر بینمت

روشن شود فردای من

آقای من آقای من

ای مهدی زهرای من

هر ذرّه از خاک رهت

آقا بود دنیای من

بنما قدمگاهت به من

ای نازنین مولای من

آقای من آقای من

ای مهدی زهرای من

ص:100

آب حیات

ای جان جهان مهدی موعود کجائی

ای سرّ نهان حجّت معبود کجائی

خون شد جگر ما ز غم طول فراقت

ای نور دل احمد محمود کجائی

ما دیده براهیم سر راه تو ای دوست

ای آن که توئی گوهر مقصود کجائی

ما تشنه دیدار، تو آن آب حیاتی

ای آن که توئی شاهد و مشهود کجائی

ما تشنه لب اندر سر کویت متحیّر

دل می شود از وصل تو خوشنود کجائی

تا کی ز غم و درد فراق تو بنالیم

ما را نبود غیر تو مقصود کجائی

دارد «شرفی» از غم تو ناله و آهی

کی می رسد آن حالت بهبود کجائی

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:102

اشک دیده

یک دم گمان مبر ز خیال تو غافلم

بنشستم ار خموش خدا داند و دلم

هر روز اشک دیده بود نقل مجلسم

هر شب شرار سینه بود شمع محفلم

گر جان ندادم از غم هجرت مرا ببخش

بد کرده ام ولی به بد خویش قائلم

مایل بوصل گل نبود هیچ بلبلی

اندازه ای که من بوصال تو مایلم

در حبس غم نمود وز چشمم گرفت خواب

از آن شبی که گشت خیالت موکّلم

از بس که من بوادی عشقت گریستم

سیلاب اشک دیده نشانیده در گلم

صد شکر «ناصرا» بدبستان عشق او

در آخرین کلاس من اوّل محصّلم

ناصر انصاری اصفهانی

ص:103

غم عشق

دلبرا گر بنوازی به نگاهی ما را

خوشتر است ار بدهی منصب شاهی ما را

به من بی سر و پا گوشه چشمی بنما

که محال است جز این گوشه پناهی ما را

بر دل تیره ام ای چشمه خورشید بتاب

نبود بدتر از این روز سیاهی ما را

از ازل در دل ما تخم محبّت کشتند

نبود بهتر از این مهر گیاهی ما را

گر چه از پیشگه خاطر عاطر دوریم

هم مگر یاد کند لطف تو گاهی ما را

با غم عشق تو کوهیست گران بر دل ما

عجب است ار نخرد دوست به کاهی ما را

نه دل آشفته تر و شیفته تر از دل ماست

نه جز آن خاطر مجموع گواهی ما را

«مفتقر» راه به معموره حسن تو نبرد

بده ای پیر خرابات تو راهی ما را

مرحوم شیخ محمّد حسین غروی اصفهانی

ص:104

چشم گریان

اگر قدر ترا دانسته بودیم

اگر عهد و وفا نشکسته بودیم

دل ما خانه غمها نمی شد

غم هجران نصیب ما نمی شد

اگر شرط تولّا کرده بودیم

هر آنچه گفته مولا کرده بودیم

نمی شد روز ما شام سیاهی

نمی شد قسمت ما این تباهی

بده سوزی که از هجرت بسوزیم

بده اشکی که در پایت بریزیم

بده نوری که جز نورت نبینیم

تو نزدیکی به ما دورت نبینیم

بده عشقی که در دل جای گیرد

که این افتاده از پا پای گیرد

بده شوقی که مشتاق تو گردیم

همه دربند میثاق تو گردیم

بده رنجی که رنجور تو باشیم

سروری ده که مسرور تو باشیم

بده چشمی که گریان تو باشد

سری ده گوی چوگان تو باشد

بده عقلی که مجنون تو باشد

همه حیران و مفتون تو باشد

سلیمانا بیا مورت شوم من

امیری کن که مأمورت شوم من

سیّد محمّد تقی مدّاح

ص:105

شمس تابان

به زندان غمت کردی اسیرم

غمت از زندگانی کرده سیرم

ندارم جز ظهورت آرزوئی

همی ترسم نیائی من بمیرم

خدا خواهد در این ایّام نزدیک

عنایات تو گردد دستگیرم

توئی آن آفتاب ابر غیبت

بیا ای شمس تابان منیرم

دلم خون شد در این ایّام غیبت

ترحّم کن بدربارت فقیرم

پناهم ده تو ای محبوب سبحان

که من اندر پناهت جای گیرم

گدائی از گدایان تو هستم

بدربار ولایت مستجیرم

تو محبوب دل اهل ولائی

توئی واقف باحوال ضمیرم

خدا دائر کند امر ظهورت

که من از محضرت فیضی بگیرم

ندارد «شرفی» جز تو پناهی

بیا تا من ز هجرانت نمیرم

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:106

خریدار یار

من کیم بوسه زنم ساعد زیبایش را

گر مرا دست دهد بوسه زنم پایش را

چشم ناپاک بر آن چهره دریغ است دریغ

دیده پاک من اولی است تماشایش را

ناز می بارد از آن سرو سهی سر تا پا

این چه ناز است بنازم قد بالایش را

خواهم از جامه جان خلعت آن سرو روان

تا در آغوش کشم خلعت زیبایش را

جای او دیده خونبار شد ای اشک برو

هر دم از خون دل آغشته مکن جایش را

هیچ کس دل به خریداری یاری ندهد

که به هم برنزند حسن تو سودایش را

زان دو لب هست تمنای «هلالی» سخنی

کاش گویی که بر آرند تمنایش را

هلالی جُغَتایی

ص:107

حسرت دیدار

افسوس که خورشید جمال تو ندیدیم

از بار غم و درد فراق تو خمیدیم

ما را نبود غیر ظهور تو امیدی

ما دل بتو دادیم و ز غیر تو بریدیم

هر چند بیاد تو نشستیم شب و روز

آخر سخنی از لب لعلت نشنیدیم

دل سوختگانیم در این وادی حیرت

افتاده براه تو، بکویت نرسیدیم

در غیبت کبرای تو عمری بسر آمد

بس رنج غمت را بدل زار کشیدیم

تو یوسف زهرائی و ما جمله خریدار

جز حسرت دیدار جمالت نخریدیم

تو پادشه کشور این کون و مکانی

بر درگه احسان تو ما جمله عبیدیم

جانا «شرفی» از غم هجران تو سوزد

از بهر ظهور تو بصد گونه امیدیم

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:108

شمس دل آرا

روز من از هجر تو چون شب تاری شده

خون دل از داغ تو ز دیده جاری شده

بسکه ز غم سوختم روز و شب از هجر تو

قسمت من از غمت گریه و زاری شده

منتظرم تا رسد وعده دیدار تو

وعده دیدار تو وعده یاری شده

جان بلب آمد ز غم طول کشید انتظار

صبح و مسا اشک غم ز دیده جاری شده

چاره درد غمت نیست بجز وصل تو

داغ غمت بر دلم چو زخم کاری شده

شمس دل آرا توئی، مهدی زهرا توئی

بیا که این روزگار چون شب تاری شده

غیر ظهورت مرا نیست امید دگر

درک ظهورت مرا امیدواری شده

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:109

روز وصال

[ای دل بشارت می دهم، خوش روزگاری می رسد

یا درد و غم طی می شود، یا شهریاری می رسد]

یا رب در این عصر و زمان، از هجر او دارم فغان

لب تشنگان را ای خدا، کی آب جاری می رسد

یا رب بهار عمرم از، هجران او گشته خزان

درماندگان را ای خدا، کی وقت یاری می رسد

سوزی گر از هجران او، آخر بوصلش می رسی

از پرتوِ الطاف او، امیدواری می رسد

پژمرده شد از هجر او، یا رب گل امّید من

گویا نسیمی بر مشام، از گلعذاری می رسد

در انتظار مقدمش، روزم چو شامِ تار شد

امّید خوش می پرورم، کی شهریاری می رسد

ای یوسف غائب بیا، کز هجر تو جان می دهم

هر لحظه ما را از فراقت سوگواری می رسد

خونِ دل از هجران تو، از دیده جاری می شود

دیوانه کوی تو را، کی هوشیاری می رسد

حیران و سرگردان شدم، از غیبت طولانیت

از طعنه اغیار هر دم ناگواری می رسد

تأخیر شد روز وصال ای مهدی عالی مقام

آه و فغان از «شرفی» تا عرش باری می رسد

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:110

مهدی صاحب زمان

هر شب به درگاه خدا

بر سر نَهم دست دعا

گویم عزیز فاطمه

بر غیبتت ده خاتمه

امشب بیا در جمع ما

خورشید گردد شمع ما

بر گو کجا یابم تو را

اندر زمین یا آسمان

ای مهدی صاحب زمان

الغوث الغوث الامان

ای عشق یاران علی

قلبم ز نورت منجلی

موی سیاهم شد سفید

چشمم جمالت را ندید

لطفی نما ای نازنین

یاران جدّت را ببین

ذکری چنین اندر زبان

هم آشکار و هم نهان

ای مهدی صاحب زمان

الغوث الغوث الامان

ص:111

فروغ آفتاب

ای دو چشمانت فروغ آفتاب

روی زیبایت ز من ببریده خواب

سرو قدّا گل رخا سیمین برا

حقّ زهرا نغمه وصلت سرا

گاه مدهوشم ز عطر و بوی تو

یا به سلسالم به تار موی تو

گل عذارا دیده ام تاریک شد

رشته عمرم چو نخ باریک شد

تار مویت را بدان تابیده ام

دست بر حبل المتین یازیده ام

من گدای خانه زادم بر درت

پس مرانم جانِ پاک مادرت

گر چه ناپاکم من و مانند سگ

لیک عشقت را چو خون دارم به رگ

پس تفقّد کن منزه گردمی

یاری ام کن ای فدایت عالمی

ای دو زلفانت کمند عاشقان

ای نگاهت آفتاب عارفان

ای قدومت لنگر عرش و زمین

نام زیبایت بود الفاظ دین

ص:113

وعده گاه عاشقان

جمکران ای کعبه اهل ولا

جمکران ای قبله عشق و صفا

جمکران ای سینه سینای عشق

آشیانِ محکم مینای عشق

جمکران ای سرزمین رازها

مرکز امدادها اعجازها

جمکران ای وعده گاه عاشقان

با جمال مهدیِ صاحب زمان

جمکران ای پایگاه انتظار

ای از آن محبوبِ دلها یادگار

نام مهدی زینتِ پیشانیت

این فضا را داده بس روحانیت

از در و دیوارت آید بوی دوست

گشته ای آئینه دار روی دوست

تابد از صحن و سرایت آفتاب

ریزد از گلدسته هایت عطرِ ناب

گنبدت طعنه زند بر آسمان

خاکِ تو منزلگه افلاکیان

ص:115

اشکِ خون

عاشورا، غم مثِ بارون می چکه

از چشات اشکِ فراوون می چکه

وقتی که یادِ اسارت می کنی

برا زینب از چشات خون می چکه

کربلا تورو پریشون می کنه

عاشورا آتیش به قلبت می زنه

وقتی که می ری میون قتلگاه

می بینی جسم حسین بی کفنه

چی میشه مارو شریک غم کنی

مارو هم محرم این حرم کنی

چه می شه به سینه های ما همه

عشق و سوز و معرفت کرم کنی

می دونم آقاجونم پریشونی

می دونم داری زغم دل خونی

می دونم این روزا کربلا می ری

روضه جدّ غریب و می خونی

می دونم با مادرت همناله ای

به یاد رقیه سه ساله ای

فدای اشکِ چشات بشم آقا

دور چشمات شده مثل هاله ای

ص:118

مصطفی شمایل

ای هدد صبا گو طاووس کبریا را

باز آ که کرده تاریک زاغ و زغن فضا را

ای مصطفی شمایل وی مرتضی فضایل

وی احسن الدّلائل یاسین وطا و ها را

ای منشی حقایق وی کاشف دقایق

فرمانده خلایق رب العلا علا را

ای کعبه حقیقت، وی قبله طریقت

رکن یمان ایمان عین الصّفا صفا را

ابرویت آیه نور، نور تو وادی طور

سرّ حجاب مستور از مویت آشکارا

ای معدلت پناهی هنگام دادخواهی

اورنگ پادشاهی شایان بود شما را

انگشتر سلیمان شایان اهرمن نیست

کی زیبد اسم اعظم دیو دد دغا را

ای هر دل از تو خرّم پشت و پناه عالم

بنگر دو چارصد غم یک مشت بی نوا را

ای رحمت الهی دریاب «مفتقر» را

شاها به یک نگاهی بنواز این گدا را مرحوم شیخ محمّد حسین غروی اصفهانی

ص:120

طعنه تا چند

شمشیر تو در غلاف تا کی

گیتی به تو در خلاف تا کی

آن خال به زیر زلف تا چند

وین نافه نهان بناف تا کی

اکسیر نمط نهفته تا چند

سیمرغ صفت بقاف تا کی

این ذلّت و انکسار تا چند

وین محنت و اعتفاف تا کی

از دشمن و دوست طعنه تا چند

این فرقت و اختلاف تا کی

در دین نبی خلاف تا چند

از راه حق انحراف تا کی

از اهل دغا تقیه تا چند

بر کفر خود اعتراف تا کی

نادیده رخت بگرد این کوی

چون کعبه همی طواف تا کی

جان بر لب دل به جان رسیده

این کارد به استخوان رسیده

مهر رخ تو نهفته تا چند

راز دل ما نگفته تا چند

آن نرگس نیم خواب مخمور

چون بخت حبیب خفته تا چند

آن مهر وفا به ابر تاکی

زان بدر صفا گرفته تا چند

در سینه دل حبیب بی دل

از آتش هجر تفته تا چند

بگذشت هزار سال افزون

در پرده مه دو هفته تا چند

روی تو ندیده و آستانت

هر صبح مژه نرفته تا چند

روی تو تمامتر ظهوری است

نادیدن دیده از قصوری است

حاج میرزا حبیب شهیدی(1)

ص:121

غریب دوران

ای عاشقان برای ظهورم دعا کنید

روز و شبان بسوی خدا التجا کنید

گر انتظار امر فرج می کشید پس

باید که روز و شب همه از دل نوا کنید

آن یوسفی که در چَهِ غیبت بود منم

ای قافله طناب برایم رها کنید

بگذشت عمرِ اشکِ منِ زار، از هزار

با اشک خویش پاک ز من اشکها کنید

زندان غم مرا به اسارت کشیده است

ای عاشقان مرا ز اسارت رها کنید

از مهدی غریب وطن یاد آورید

هر گاه یاد جدّ غریب مرا کنید

از من در این زمانه نباشد غریب تر

از بهر این غریب زمانه دعا کنید

امروز سیل اشک بریزید بهر من

فردا که شد ظهور ز جان خنده ها کنید

سیّد محمّد تقی مدّاح

ص:122

خاک ره او

صبح و مسا ز دوری تو الامان کنم

آخر ز هجر روی تو من ترک جان کنم

تا کی در انتظار تو ریزم ز دیده اشک

یعقوب وار از غم تو من فغان کنم

خیزم به جستجوی تو گردم به هر دیار

من خویش را به راه تو بی خانمان

خاک رهت شوم که نهی بر سرم قدم

جان را به راه مقدم تو رایگان کنم

بینم تمام خلق جهان را بغیر تو

گمگشته را سراغ ز پیر و جوان کنم

از پا فتادم و نرسیدم به وصل گل

بلبل صفت بگوی تو من آشیان کنم

ای غایب از نظر به «هنرور» نظر نما

ترسم ندیده روی تو ترک جهان کنم

علی هنرور

ص:123

یا فارس الحجاز

یا فارس الحجاز از کعبه کن ظهور

خورشید دین ما بر ما فکن تو نور

با عجز و لابه ای بی حدّ و بی ثغور

خواهیم ز درگهت عجّل علی ظهور

یا فارس الحجاز جانم فدای تو

دردت بجان من چشم بد از تو دور

یا فارس الحجاز بر ما تو سروری

ای یار مهربان ای مبدء امور

یا فارس الحجاز یا صاحب الزمان

کن چهره آشکار ای منشأ سرور

یا فارس الحجاز تو نور سرمدی

بودی تو در حراء هم جلوه گر به طور

یا فارس الحجاز ای فخر اولیاء

از نور چهره ات خورشید گشته کور

یا فارس الحجاز تو عدل گستری

برگیر ذوالفقار بر کن تو ظلم و زور

یا فارس الحجاز ای لطف لایزال

کی می شود کنی از چشم من عبور

ص:124

غمِ فراق

رسیده جانِ من بر لب، نیامد غمگسار من

شدم بیچاره و حیران، سیه شد روزگار من

نه تنها من شدم افسرده و حیران و سرگردان

جگرها خون شد از این غم، نیامد غمگسار من

نیامد غمگسار من سیه شد روزگار من

عزیز فاطمه ای مهدی موعود، احسانی

به هجران تو رفت از کف، دگر صبر و قرار من

مه برج ولایت چهره ات، از ابر ظاهر کن

نهان تا کی جمالت، ای ولیّ کردگار من

نیامد غمگسار من سیه شد روزگار من

خداوندا نمی دانم، چرا اینسان پریشانم

پریشان خاطری بنشسته، شاید در کنار من

وصال او میسّر نیست یا رب، بهر ما تا کی

فراق او زده آتش، به قلب داغدار من

نیامد غمگسار من سیه شد روزگار من

خدایا کی شود ماه فلک، بر تخت بنشیند

که تا روشن کند شمع جمالش، شام تار من

جهان گردیده تاریک از ستم، دستِ خدا دستی

بر آر از آستین غیب، که مشکل گشته کار من

نیامد غمگسار من سیه شد روزگار من

به سختی بگذرانم، زندگانی با غم هجران

به امید وصالت، زنده ام ای گل عذار من

غم تأخیر امرت، می کُشد ما را تو می دانی

شده تاریک یکسر در نظر، لیل و نهار من

نیامد غمگسار من سیه شد روزگار من

ص:126

عقده دل

حسرت روز وصال تو بود در دل ما

آه از این دل و این حسرت بیحاصل ما

تا نیایی ننشینی ننشانی آتش

آتش حسرت تو شعله کشد در دل ما

عقده از دل بگشا لب بگشا بهر سخن

ورنه ای عقده گشا حل نشود مشکل ما

آب شد این دل و از دیده در آمد چون سیل

در بیابان غمت مانده بگل محمل ما

بجز از مهر نروید ز گلم هیچ گیاه

چونکه از مهر تو تخمیر شده این گل ما

کی شود دیده به دیدار تو روشن گردد

نور گیرد ز تو این دیده ناقابل ما

نزد آن شمع رخت هست چو پروانه عماد

بال و پر سوخته، ای روشنی محفل ما عماد تهرانی

ص:128

بی قرار

بار الها شده از درد فراقش جگرم خون

تا به کی منتظر و غمزده و زار و جگر خون

بار الها شده ام از غم او مضطر و مجنون

اشکم از دیده روان از غم او چون یم جیحون

تا بکی اشک من از دیده کنم جاری و ساری

بار الها قسَمت می دهم ای خالق سبحان

به مقامات ولیّت خلف پاک امامان

به مقام حسن عسکری آن حجّت یزدان

برسان حجّت خود را تو ایا قادر سبحان

به مقام نقی و هم تقی آن حجّت باری

بار الها به دل سوخته شاه خراسان

به مناجات جگر سوخته گوشه زندان

قسَمت می دهم از سوز دل ای خالق سبحان

به ظهور وَلِیَتْ درد مرا ساز تو درمان

روزم از درد فراقش شده همچون شب تاری

ص:129

در گوشه تنهائی

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی

در آرزوی رویت بنشسته به هر راهی

صد زاهد و صد عابد سرگشته سودایی

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد

کز دست نخواهد شد پایان شکیبائی

ای درد توأم درمان در بستر ناکامی

وی یاد توأم مونس در گوشه تنهائی

فکر خود و رأی خود در امر تو کی گنجد

کفر است در این وادی خودبینی و خودرائی

در دائره فرمان ما نقطه تسلیمیم

لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمائی

گستاخی و پر گوئی تا چند کنی ای «فیض»

بگذر تو از این وادی تن ده به شکیبائی

ملاّ محسن فیض کاشانی

ص:131

بهارِ من

[ چو یار نیست بگو تا بهار برگردد

بهار من بود آندم ، که یار برگردد]

[ صبا اگر سر کوی نگار من داری

به او بگو که بسوی دیار برگردد]

[ رواق دیده بیاراستم بگوهر اشک

بدان امید که آن غمگسار برگردد]

[ به عطر و بوی گل از دل نمی رود غم ما

مگر به بزم گل، آن گلعذار برگردد]

به سوز سینه پاکان ، چه می شود یارب

که یار مردم چشم انتظار برگردد

ز بذل لطف تو ای مهربان طبیب مگر

توان به این تن زار و نزار برگردد

مگر به دیدن وجه منیر تو ای دوست

به قلب خسته دلانت قرار برگردد

اگر به دیده ما پای خویش بگذاری

دوباره نور به این چشم تار برگردد

دمیده لاله براه توای نگار ، بیا

که تا صفا بدل داغدار برگردد

چو «ملتجی» همه دلشکستگان گویند

بیا که تا ورق روزگار برگردد

علی اصغر یونسیان

ص:132

یاد وصل

سرْو بالای تو مشتاق لقا کرد مرا

زلف مشکین تو دربندِ بلا کرد مرا

تا نسیم سحری زد بمشام ، عطر ترا

زغم و رنج شبِ هجر رها کرد مرا

نقش زیبای تو ترسیم نمودم به خیال

مات و حیرت زده در صنع خدا کرد مرا

خواستم گوشه چشمی فکنی بر دل من

که نگاهت هدف تیر بلا کرد مرا

تب جان سوز فراقت شرر افکنده به جان

درد هجران تو محتاج دوا کرد مرا

شهره شهرِ جنون گشته ام از دوری تو

پیش اغیار تو انگشت نما کرد مرا

یاد وصل تو شرر بر دل خاموش فکند

که در این مرحله عشق فنا کرد مرا

وهّاب زاده

ص:133

کلبه احزان

این دل که شد ز روز ازل مبتلای تو

گیرد بهانه صبح و مسا از برای تو

مرغ دلم بکوی وصال تو پر زند

در آرزوی اینکه ببیند لقای تو

گر پا نهی بکلبه احزان من شبی

سر می نهم ز شوق و ارادت بپای تو

جانان من که جان بلب آمد ز دوریت

بنمای رخ که جان بدهم رو نمای تو

هر منتظر که بهر تو باشد در انتظار

باید که پا نهد بطریق رضای تو

آن عاشقی که چشم بپوشد ز غیر تو

از جان و از جهان گذرد در هوای تو

مهدی تو از برای ظهورت دعا نما

ز آنرو که حق قبول نماید دعای تو

بنما قبول نظم «هنرور» غلام خویش

مگذار ناامید شود از عطای تو

علی هنرور

ص:134

حسرت نگاه

یک شب اگر بخواب من آئی چه می شود

یکبار اگر رخت بنمائی چه می شود

جز حسرت نگاه تو نبود مرا بدل

یکشب اگر بخواب من آئی چه می شود

تو شهریار ملک وجودی و من گدا

شه گر کند نظر بگدائی چه می شود

از دوری تو آئینه دل گرفته زنگ

این زنگ را اگر بزدائی چه می شود

کرده سیاه روز مرا شام هجر تو

این شام اگر تو صبح نمائی چه می شود

از درد بی کسی دل ما آمده به درد

بر درد ما کنی تو دوائی چه می شود

ظلمت گرفته بی تو سرای دلم شها

روشن کند رخ تو سرائی چه می شود

جانها رسیده منتظران را بلب همه

یک روز بی خبر ز در آئی چه می شود

آئی زپشت پرده غیبت اگر برون

روشن کنی تو ارض و سمائی چه می شود

ص:135

خضر راه

عمری به انتظار نشستم نیامدی

چشم از همه بغیر تو بستم نیامدی

ای مایه امید بشر رشته امید

از هر کسی به جز تو گسستم نیامدی

ای خضر راهِ گمشدگان در مسیر عشق

چشم انتظار هر چه نشستم نیامدی

ای سرو سرفراز گلستان زندگی

دیدی مگر حقیرم و پستم نیامدی

گفتی دل شکسته بود جای من که من

این دل بخاطر تو شکستم نیامدی

با حلقه های موی تو گفتم شبی به راز

ای حلقه امید به دستم نیامدی

عمری به انتظار تو آخر شد و هنوز

در آرزوی روی تو هستم نیامدی

من «خسرو» مدیحه سرای توام چرا

دیدی ز جام عشق تو مستم نیامدی

خسرو

ص:137

مایه ایمان

ای روح من ریحان من

ای جان من جانان من

ای مایه ایمان من

ای معنی قرآن من

ای منجی گیتی بیا

مهدی بیا مهدی بیا

ای شاه من ای ماه من

ای مشعل خرگاه من

ای واله اللَّه من

ای مهدی جمجاه من

ای منجی گیتی بیا

مهدی بیا مهدی بیا

ای بلبل گلزار من

ای دلربا دلدار من

ای مطلع انوار من

ای هادی افکار من

ای منجی گیتی بیا

مهدی بیا مهدی بیا

مینوی من مینای من

پیدا و ناپیدای من

ای دین من دنیای من

ای جنّت و مأوای من

ای منجی گیتی بیا

مهدی بیا مهدی بیا

من از همه بیگانه ام

در کوی تو پروانه ام

و از عشق تو دیوانه ام

لبریز شد پیمانه ام

ص:138

غم هجران

جانا تو بیا گوشه چشمی سوی ما کن

جان و دل ما را تو پر از صدق و صفا کن

از پرده برون انوار شمس حقیقت

روشن ز جمالت همه ارض و سما کن

امروز که از دیده اغیار نهانی

آخر تو بیا و نظری جانب ما کن

مرغ دل ما از قفس غصّه برون آر

از درد فراق و غم ایّام رها کن

ما را نبود غیر تو امروز پناهی

ما را تو بسوی کرمت راهنما کن

تا کی بفراق تو بسوزیم و بسازیم

درد دل افسرده ما را تو دوا کن

دستی تو بدرگاه خداوند برآور

از بهر ظهور فرج خویش دعا کن

ای منتقم آل علی مهدی موعود

عهد ازلی را تو بیا زود وفا کن

خون شد دل افسرده ما از غم هجران

از لطف نگاهی تو به این جمع گدا کن

سوزد «شرفی» از غم هجران تو ای دوست

او را به ره یاریت ای دوست فدا کن

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:141

سلطان جهان

خورشید جمالت چو از پرده درآید

شرمنده ز انوار تو شمس و قمر آید

دنیا شود از پرتو نور تو درخشان

آن موکب شاهانه چو با کرّ و فر آید

عیسی بزمین آید و بیعت بنماید

یاران تو با نیروی فتح و ظفر آید

جبریل چو نازل شود آن دم بحضورت

فوج ملکوتی ز پی یکدگر آید

یا رب تو بده خاتمه این غیبت کبری

سلطان جهان حجّت اثنا عشر آید

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:142

درد فراق

ز آن گوشه چشمت نظری گاه بما کن

این درد فراقت بنگاهی تو دوا کن

رویت ز صفا آئینه خلق جهان است

ما را بغلامی تو از این خلق جدا کن

دل در طلب روی تو هر شام و سحرگاه

ما را بگدائی درت راهنما کن

مشکن دل غمدیده ما را تو بهجران

از آتش غم این دل ما را تو رها کن

ما را گذری نیست چو در کعبه کویت

این سینه ما را تو پر از مهر و صفا کن

هجر تو مرا کشت ندیدم رخ ماهت

از بهر ظهور و فرج خویش دعا کن

خواهد «شرفی» امر ظهورت ز خداوند

عهد ازلی را تو بیا زود وفا کن

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:143

عاشق بیچاره

تاکی زغمت خون دل از دیده فشانم

من عاشق بیچاره و غمخوار توهستم

در غیبت طولانی تو عمر سر آمد

من طالب دیدار و گرفتار تو هستم

عمرم سپری گشت جمال تو ندیدم

دل خون شده از داغ تو بیمار تو هستم

من صبح و مسا از غم تو زار وحزینم

قربان تو و دیده خونبار تو هستم

سوزم من از این درد فراق و غم هجران

جانم بفدای تو خریدار تو هستم

جانها بلب آمد «شرفی» از غم مهدی

از دیده بیاد تو گهربار تو هستم

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:144

وصل جانان

من مبتلای مسکین شده خاطرم پریشان

بفراق یار غائب شده ام اسیر و حیران

دلم از فراق خون شد، غم سینه ام فزون شد

شب و روز سوختم من ز غم عزیز جانان

چکنم چه چاره سازم که کند بمن نگاهی

که بیک نگاه لطفش برسم بوصل جانان

چه خوش است زنده باشم برسم بمحضر او

نکند جمال زیبا ز من حقیر پنهان

تو که آگهی ز حال دل زار خسته من

ز غم تو من شکایت نکنم بچشم گریان

ز خدای خویش خواهم بخدا شوی تو ظاهر

که جهان شود ز یمن قدم تو رشک رضوان

تو امام این زمانی تو عزیز این جهانی

تو چو آفتاب روشن شده ای بابر پنهان

من بینوای محزون چکنم در انتظارت

چکنم که انتظار تو رسد گهی بپایان

چکنم ظهور امر تو نمی شود مُنَجَّزْ

که ز پرتو ظهورت شود این جهان گلستان

ص:145

اشک غم

بی تو ای جان جهان با غم هجران چکنم

سوختم از غمت ای مهر درخشان چکنم

عمر طی شد بفراق تو نشد وقت ظهور

من باین خون دل و دیده گریان چکنم

تا بکی اشک غم از دیده بریزم شب و روز

من باین غیبت طولانیت ای جان چکنم

جان بلب آمد از این غیبت طولانی تو

من باین درد فراق و غم هجران چکنم

گر چه غائب شده ای از نظر خلق جهان

سوختی از غم خود قلب پریشان چکنم

ما نداریم به غیر از تو همی دادرسی

نظری گر ننمائی بگدایان چکنم

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:147

مه تابنده

مهرت ای مهدی موعود مرا آئین است

بتولّای تو ای شاه دلم تسکین است

مهر تو صنعت حق بود بقلبم افتاد

انتظار تو مرا اصل و اصول دین است

غم تأخیر ظهور تو ز جان سیر نمود

بار هجر تو کشیدیم ولی سنگین است

با فراق تو چه سازیم در این عصر و زمان

زندگی بی گل رویت بنگر ننگین است

آه از طول فراق و دل افسرده زغم

شرح این غم بکه گویم که دلم خونین است

صبر تلخ است ولی گر رخ خود جلوه دهی

جان نثاری به ره یاری تو شیرین است

خال رخسار جمال تو بود قبله جان

هر که مهر تو ندارد بخدا بی دین است

جان بلب آمد از این غیبت طولانی تو

دل افسرده ز هجران رخت غمگین است

پرده برگیر ز رخ ای مه تابنده من

که رقیب از بد ایّام بما بدبین است

ص:148

درد انتظار

ای آن که در صحیفه دلهاست جای تو

تاکی دعا و ندبه کنم از برای تو

دوران غیبت تو بود شام تار ما

جانها بسوزد از غم تو ماجرای تو

طول زمان غیبت و این درد انتظار

گردیده مشکلِ دل اهل ولای تو

در انتظار امر ظهور تو سوختیم

سوزیم صبح و شام ز شوق لقای تو

با اشک دیده دست توسّل بسوی تو

تا آنکه بشنویم صدا و ندای تو

ای خاندان لطف و کرم صاحب الزمان

تو مالک جهانی و ما هم گدای تو

تا کی در انتظار جمالت بسر بریم

ظلمت گرفته روی زمین از خفای تو

تو شمس آسمانی و در ابر غیبتی

تو صاحب الزمانی و جانها فدای تو

ای آفتاب، چهره خود آشکار کن

عالم شود مشارق نور و ضیای تو

ص:150

انتظار تا بکی

مهدیا در انتظارت دیده گریان تا بکی

از غم هجران تو محزون و نالان تا بکی

غیبت طولانیت سوزد دل و جان مرا

از نظر خورشید رخسار تو پنهان تا بکی

ما نداریم جز ظهور تو امیدی در جهان

ما در این دنیای ظلمت زار و حیران تا بکی

عمر طی شد مهدیا در انتظار مقدمت

آخر این افسردگی با درد هجران تا بکی

مژده امر ظهورت کی رسد بر دوستان

ظلمت اهریمنان و جور آنان تا بکی

دیده ها از حزن و غم در انتظارت شد سپید

صد چو یعقوب از فراقت زار و نالان تا بکی

با که گویم درد هجران تو را ای مه جبین

ما گرفتار غم و این درد هجران تا بکی

یوسف زهرا بیا جانها فدای مقدمت

صحنه دنیا برایت همچو زندان تا بکی

جان بقربان تو ای شاهنشه ملک وجود

مالک ملک جهان این ملک ویران تا بکی

«شرفی» در انتظارت سوخت ای صاحب زمان

در فراقت اشکبار و زار و حیران تا بکی

مرحوم سید اسماعیل شرفی

ص:152

عجّل علی ظهور

عجّل علی ظهور ، یا صاحب الزمان

الغوث الامان ، یا صاحب الزمان

ناید مرا بجز ، نام تو بر زبان

یا صاحب الزمان ، یا صاحب الزمان

ما بنده توئیم ، ما را ز در مران

یا صاحب الزمان ، یا صاحب الزمان

از درد هجر تو ، دل آمده بجان

یا صاحب الزمان ، یا صاحب الزمان

هستی تو تا بکی ، از چشم ما نهان

یا صاحب الزمان ، یا صاحب الزمان

در انتظار تو ، بر سر برد جهان

یا صاحب الزمان ، یا صاحب الزمان

یا صاحب الزمان یا صاحب الزمان

یا صاحب الزمان یا صاحب الزمان

ای تکیه گاه ما ، و ای قبله گاه ما

پشت و پناه ما ، ما را به دل توان

ص:153

فراق مهدی علیه السلام

هرچه می گردم که پیدایت کنم

این دل دیوانه شیدایت کنم

در مسیر دیده من نیستی

من نمی دانم که نزد کیستی

در نجف یا کوفه یا کرب و بلا

یا مدینه خدمت خیرالنسا

در خراسانی و یا در کاظمین

یا به سردابی به شهر عسکرین

گر بدانم منزل و مأوای تو

می کشم بر دیده خاک پای تو

بر سر راهت نشینم روز و شب

یا غیاث المستغیثینم بلب

عزّت دنیا و عقبایم توئی

گوهر پنهان و پیدایم توئی

ای عزیز فاطمه مُردم بیا

مُبتلا بر این همه دردم بیا

کس نمی پرسد دگر احوال من

تیره گردیده شها اقبال من

دشمنت بیند که من افسره ام

از فراق روی تو پژمرده ام

ص:163

غمِ عشق

منِ آواره مدتها دویدم

رُخ زیبای مهدی را ندیدم

برای دیدن آن روی زیبا

چه مشکل ها منِ حیران کشیدم

فراق روی او بیچاره ام کرد

گواه حرفم این موی سپیدم

برای لحظه ای دیدار رویش

دو صد پیراهن طاقت دریدم

گهی از بهر دیدارش بکلّی

از این دنیا و مافیها بریدم

غم عشقش من از آن روز اوّل

ز جان و دل خدا داند خریدم

هزاران مرتبه در زندگانی

شماتت از عدوی او شنیدم

چو بر من طعنه می زد دشمن او

لبان خویش از غصّه جویدم

کجائی یوسف زیبای زهرا

ببینی از غم هجرت خمیدم

خدا داند ترا ای منبع جود

ز بین خوبرویان برگزیدم

بتو دل بسته ام در این دو روزه

مکن جان علی قطع امیدم

گشا در را بروی این گدایت

بده از بخششت مولا نویدم

گناهم گر چه بی اندازه باشد

مسلمانم، نه از قوم عنیدم

تو می دانی که من ای جان عالم

عزادار حسین شاه شهیدم

حسینی که سرش در کوفه وشام

بخواند آیات قرآن مجیدم

حسینی که به زینب روی نیزه

بگفتا خواهرا حرفت شنیدم

برو خواهر چهل منزل اسیری

که من خود شاهد کار یزیدم

بحقّ مادرم زهرای اطهر

به محشر خصم این پست پلیدم

ص:165

در جستجوی امام زمان علیه السلام

اگر چه دورم ای مولا ز کویت

ولی دارم همیشه گفتگویت

خدا داند که من ای جان جانان

بگردم کو بکو در جستجویت

به صبح جمعه ای مولا دهم گوش

که بلکه بشنوم صوت نکویت

چه می شد ای گل زیبای نرجس

دمی من هم نشینم روبرویت

شود روزی خداوند تبارک

نشان ما دهد آن خلق و خویت

شود لب تشنگان جام وحدت

بنوشند جرعه ای زآن آب جویت

بجان تو قسم کلّ جهان را

عوض کی می کنم بر تار مویت

اگر عطری بود اندر گل یاس

بود یک ذرّه از آن عطر و بویت

شود آیا که این مخلوق عالم

به این زودی همه آیند سویت

ص:167

منتقم حسین علیه السلام

از پرده در آ امام معصوم

ای منتقم حسین مظلوم

بر شیعه خود عنایتی کن

از بهر بشر حکایتی کن

از حق بطلب ظهور خود را

کن جلوه دگر حضور خود را

ای مهدی فاطمه کجائی

بر یاری ما چرا نیائی

ای دست خدا بر آر دستی

بر دشمن خود بده شکستی

دیگر اثری ز دین نمانده

شیطان همه را بخود کشانده

ای نور دو دیده پیمبر

ای بر ضعفا همیشه یاور

رحمی تو بخاطر خدا کن

درد دل شیعه را دوا کن

ای مهر سکوت، نهاده بر لب

بنگر تو فغان و آه زینب

این عمّه دل پریش و خسته

پیشانی خود ز غم شکسته

گوید بتو این سخن مکرّر

معجر ز برای من بیاور

بر «کردی» بی نوا کرم کن

او را چو کبوتر حرم کن

غلامحسن کُردی

ص:169

شوق دیدار

شوق دیدار ترا دارم به دل

ترسم این حسرت رود در زیرگل

ای فدایت جان من ، یابن الحسن

پرده از رخسار ماهت برفکن

ترسم این دوری مرا حیران کند

دیده ام را تا ابد گریان کند

یوسف قرآن عزیز فاطمه

در دلم افتاده شور و واهمه

بیم آن دارم که ای والا مقام

عمر من با دوریت گردد تمام

با همه جرم و خطای بی شمار

منّتی ای مهربان بر من گذار

کن نوازش نوکر دلخسته را

نوکر دل خسته پر بسته را

مهدیا جانم به لب آمد بیا

روز روشن رفت و شب آمد بیا

از فراقت ای شها جان می کنم

بر سر و بر سینه خود می زنم

تا نمردم ای گل زهرا بیا

ای شده آواره در صحرا بیا

ای عزیز فاطمه تعجیل کن

غصّه را بر راحتی تبدیل کن

«کردیم» دلداده کوی حسین

عاشق آن نام نیکوی حسین

غلامحسن کُردی

ص:170

فریاد دل

شب تاریک ما روشن نکردی

دل ویران ما گلشن نکردی

از آن ترسم که در ظلمت بمانم

رود یکجا همه تاب و توانم

چه روزی می رسی بر داد این دل

بگوشت می رسد فریاد این دل

تو که داری خبر از حال زارم

ضیائی ده بر این دنیای تارم

ز درگاهت مران این بی نوا را

پناهی ده ز احسان این گدا را

مگردان صورت خود را تو از من

مکن پنهان وجودت را تو از من

مگو رو از درم ای منبع جود

که شیطان می برد ایمان من زود

گنه ما را شها از تو جدا کرد

گنه ما را گرفتار بلا کرد

وگرنه من همان عبدم که هستم

که از روز ازل دل بر تو بستم

ص:171

یوسف فاطمه علیهما السلام

خواهم ز خدا ترا ببینم

لختی بکنار تو نشینم

ای یوسف فاطمه کجائی

از پرده برون چرا نیائی

دشمن همه سو به قصد ضربه

بگرفته بکف ز کینه حربه

تا آنکه زند به ریشه دین

گیرد ز همه مرام و آئین

ای دست خدا در آ ز پرده

بین خصم خدا به ما چه کرده

گویم به که این غم نهان را

گویم به که شکوه زمان را

ای آنکه تو آگهی ز دردم

بنگر به رخ غمین و زردم

مولا تو بگو که من چه سازم

نزدِ که بَرَم یَدِ نیازم

ای جان جهان فدای جانت

کن جلوه به چشم دوستانت

ای مظهر صبر و استقامت

ای ختم کننده امامت

ای واسطه خدا و مخلوق

ای رازق رزقِ کلّ مرزوق

بر «کردی» بی نوا کرم کن

او را چو کبوتر حرم کن

غلامحسن کُردی

ص:173

آیه رجعت

شیعه از هجر تو می سوزد بیا

چشم خود بر لطف تو دوزد بیا

تا بکی امروز و فردا می کنی

خلق را بر خویش شیدا می کنی

آگهی آقا که ما بی یاوریم

از فراق روی تو در آذریم

خود خبر داری ز حال شیعیان

ز این همه درد و غم و رنج نهان

جان زهرا ای شها بنما شتاب

همچو خورشیدی بر این عالم بتاب

گر نیائی دین جدّت مصطفی

می شود بازیچه اهل دغا

مهدیا جان امیر مؤمنان

آیه رجعت بیا مولا بخوان

شیعه را از بند غم آزاد کن

دولت حق را بیا بنیاد کن

ظالمین و ناکثین گردن بزن

در چَهِ ظلمت عدوی خود فکن

ص:174

غربت مولا

بر آر دست دعا تا دعا کنیم بیاید

بیا به یوسف زهرا دعا کنیم بیاید

دعا اگر نکنم من دعا اگر نکنی تو

کشد غمش به درازا دعا کنیم بیاید

خودش نموده سفارش دعا کنید برایم

فدای غربت مولا دعا کنیم بیاید

اگر به راز و نیازی به هر قنوت نمازی

بخوان دعای فرج را دعا کنیم بیاید

بیا و حاجت خود را فدای حاجت او کن

به هر نیاز و تمنّا دعا کنیم بیاید

به آن امید که آید عنایتی بنماید

به چشم ما بنهد پا دعا کنیم بیاید

بیا به سینه صحرا ز هجر یار بنالیم

بریز اشک چو دریا دعا کنیم بیاید

برای روز ظهورش برای درک حضورش

شویم جمله مهیّا دعا کنیم بیاید

بیا و خانه دل را ز غیر یار تهی کن

بپوش جامه تقوا دعا کنیم بیاید

ص:176

ارباب من

از خوان رزق، روزی ما، عشق یار بس

تا یار یار ماست همین یک شعار بس

گر نوکرم برای من این افتخار نیست

ارباب من تو هستی و این افتخار بس

در خانه ای که جای خدا هست جای توست

یک واسطه میان من و وصل یار بس

در انتظار وصل تو جانم به لب رسید

مهدی بیا بیا که مرا انتظار بس

درحسرت نگاه تو مویم سپید شد

ای نور جلوه ای که مرا شام تار بس

عمری بود که دل به کمند تو بسته ایم

ما را مکن رها که تو را این شکار بس

«ژولیده ام» که دم ز ولای تو می زنم

فردا مرا همین سند اعتبار بس

ژولیده نیشابوری

ص:178

مشتری یوسف

بی قیمتم و جز تو خریدار ندارم

گیرم نخرندم به کسی کار ندارم

گیرم دو جهانم نپسندد تو پسندی

من جز تو کسی در دو جهان یار ندارم

من دست تهی دارم و تو دست نوازش

تو باغ گلی من که جز از خار ندارم

در باغ جنان هم به هوای تو کنم رو

مشتاق گلم کار به گلزار ندارم

من مشتری یوسف و در دست کلافی

جز رشته دل بر سر بازار ندارم

بگذار بخندند و مگریند و ببینند

دیوانه ام و بیم ز آزار ندارم

آرند همه تحفه برای تو و من هم

جز دیده گریان و دل زار ندارم

این قامت خم گشته و این بار معاصی

پیش کرمت خوش تر از این بار ندارم

من «میثم» و در پیروی از میثم تمّار

جز دار غم عشق شما دار ندارم

غلامرضا سازگار

ص:179

راز دل

جز سر کوی تو مأوا نکنم جای دگر

جز تو دلبر ندهم دل به دل آرای دگر

گر دو صد بار زنی سنگ و کنی نومیدم

از سر کوی تو هرگز نروم جای دگر

ز آتش عشق تو سوزم که به بازار وجود

نیست ارزنده تر از عشق تو کالای دگر

منکه از روز ازل واله و شیدای تو ام

چه نیازی که شوم واله و شیدای دگر

دیده را محو تماشای تو کردم ز آن رو

که نگردم به جهان محو تماشای دگر

تا که مست از می مینای تو ام می گویم

حاجتی نیست مرا بر می و مینای دگر

کلک قدرت نکشیده است بدیوان قضا

بهتر از طلعت تو طلعت زیبای دگر

داشتم یکدل و آن هم به تو کردم تقدیم

دل ندارم که دهم من به دل آرای دگر

دارم امید ببالین من آیی دم موت

غیر از این نیست مرا از تو تمنای دگر

ص:180

محرم دل

در حریم خانه دل جز تو دل محرم ندارد

هر که دارد مهر تو در خانه دل غم ندارد

چون تو هستی محرم راز دل شب زنده داران

در حریم خانه دل راه نامحرم ندارد

چون ندارد در جهان دل جز تو دلبر دلربایی

هر چه دارد از تو دارد دل اگر ماتم ندارد

ای خدا ای واقف اسرار دل های پریشان

تا تو را دارد دل ما غصّه در عالم ندارد

کرده ای ما را تو مستغنی زهر چیزی و چیزی

غیر مهدی محفل ما در زمانه کم ندارد

رحمتی کن ای خدا تا مهدی ما زود آید

چون دگر تاب فراقش را بنی آدم ندارد

دوست دارم توتیای دیده گردد خاک پایش

چون به غیر از خاک پایش زخم دل مرهم ندارد

تا که دارد جان به غیر از دیدن مهدی دل ما

آرزوی دیگری از خالق اعظم ندارد

خرّم آن روزی که آید روشنی بخش دو عالم

چون نگینی غیر او انگشتر خاتم ندارد

غم مخور «ژولیده» گر ظالم بنوشد خون مظلوم

چون که کاخ ظلم ظالم پایه محکم ندارد

ژولیده نیشابوری

ص:182

حیف و صد حیف

روز ما سر شد و ما تشنه آبیم هنوز

جمله از سوز فراق تو کبابیم هنوز

بوی تو می گذرد از سر هر کوی و دیار

حیف و صد حیف که ما خفته و خوابیم هنوز

هوشیاران به در میکده دنبال تواند

ما که با یاد تو اندر تب و تابیم هنوز

عاشقانت همگی دفتر و کاغذ شستند

ما به دنبال تو در خط کتابیم هنوز

دیریان مست شدند از اثر باده و می

ما که در حیرت و آه می نابیم هنوز

سالکان با تو نشستند به راز و صحبت

ما دریغا که در این سِتر و حجابیم هنوز

طارَ مَنْ اَخْلَصَ لِلَّه اِلی رِضوانه

ما زمانهاست که درگیر حسابیم هنوز

تکسواران همه تا مرز وصالت رفتند

ما گرفتار به این بند رکابیم هنوز

هر که آمد به سر کوی تو واله برگشت

ما چو «سائل» نگران بر در بابیم هنوز

حسن شاه رجبیان

ص:183

در حسرت روی یار

از غصه هجران تو نفرین به دشمن می کنم

و ز دوری روی تو پر از اشک دامن می کنم

چون می نشینم گوشه ای غمهای عالم می رسد

آب از دم سوزان خود هر سنگ و آهن می کنم

کی خسرو نیکو سیر هستی یتیمان را پدر

چون دوری از ما ای پدر فریاد و شیون می کنم

گفتم تو آیی از سفر پس می شوم چون باخبر

در پیش خاک پای تو ترک سرو تن می کنم

در خاطرم من سالها از گلشن آمالها

خاک رهت را گلنشان از یاس و سوسن می کنم

از دست ظلم ناکسان وز سرزنشهای خسان

امید وصلت گر نبود آهنگ مردن می کنم

جسم و تنم چون خسته شد پس دست و پایم بسته شد

با شاهباز روح خود فکر پریدن می کنم

من «سائل» کوی تو ام در حسرت روی تو ام

از تو تمنّای رخت یک لحظه دیدن می کنم

حسن شاه رجبیان

ص:184

دوبیتی های سیّد محمّد تقی مدّاح

خدایا غرقه بحر بلائیم

به هجران عزیزی مبتلائیم

الهی این بلا، گردان ز ما دور

که ما بی مونس و بی آشنائیم

بهشت بی تو را هرگز نخواهم

بجز با تو صفا هرگز نخواهم

مرا گر آشنا با خویش سازی

دگر هیچ آشنا هرگز نخواهم

گل نرگس اگر خار تو ام من

گرفتارم گرفتار تو ام من

اگر گویم که با ما همنشین شو

نه اندر فکر آزار توام من

نمی دانم چرا یارم نیامد

غم آمد لیک غمخوارم نیامد

اگر من بی وفا او باوفا بود

چرا یار وفادارم نیامد

* * *

نمی آید برون آهم زسینه

زهجران رخ آن بی قرینه

نفس آید ولی آخر نفسهاست

بلی، تقدیر عاشقها همینه

همه شب تا سحر بیدار اویم

به امّید دمی دیدار اویم

بگو آید طبیب من ببالین

که من دلخسته و بیمار اویم

ص:185

دوبیتی های مرحوم سید اسماعیل شرفی

خوشا آنان که باشند یار مهدی

بجان و دل شوند غمخوار مهدی

شود ظاهر چو خورشید جمالش

مسلّم می شوند ز انصار مهدی

چه خوش باشد که پیکارش ببینم

بصبح و شام رفتارش ببینم

چو پروانه باطراف جمالش

بگردم خال رخسارش ببینم

شب و روز از فراقت سوختم من

براهت دیده و دل دوختم من

کجا و من کجا درد فراقت

تو درسم دادی و آموختم من

بعالم غیر تو نبود پناهی

بغیر از تو نباشد دادخواهی

بدربارت گدائی عین شاهی است

گدای تو نخواهد پادشاهی

من آن مورم سلیمانم توئی تو

امام عصر و سلطانم توئی تو

چه سازم من در این دوران غیبت

دوای درد و درمانم توئی تو

خوشا آن مردمی دل بر تو بستند

زدنیای دنیّه دل گسستند

شدند آماده از بهر قیامت

که فردا جزء یاران تو هستند

ص:192