(ص) رحلت کرد. بعد از هفتاد و پنج یا نود و پنج روز، مادر ارجمندش، با سفر ابدی خود بر مصیبت آنها افزود. تا 37 سالگی در جوار مهد ولایت پدر مظلومش، شاهد حوادث و وقایع مختلفی بود، تا اینکه آن بزرگوار و تنها مظلوم تاریخ، به جمع دوستان و به جوار حق شتافت.بعد از آن، ده سال با برادر بزرگ و امام زمانش، سبط اکبر امام حسن مجتبی (ع) زندگی کرد بنابراین در 47 سالگی به امامت رسید و مدت امامتش ده سال به طول انجامید، سرانجام در 57 سالگی مطابق با دهم محرم سال شصت و یکم از هجرت در سرزمین کربلا به شهادت رسید. بنابراین آن حضرت از جهت حسب و نسب از ممتازترین افراد بشر است که قرینه ای جز برادرش امام حسن مجتبی (ع) ندارد.این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست این چه شمعی است که جان ها همه پروانه اوست

مغلوب هوای نفس و گناه و تن دادن به پستی، و نه مغلوب حوادث و رویدادهای نیک و بد و خوشی ها و سختی های زندگی؛ و این گونه سربلندی و استواری را فقط از خداوند باید دریافت که عزّت حقیقی از آن اوست و باید از او طلب کرد و از راه بندگی او دریافت نمود. آری، مدرسه حسینی، مدرسه عزت مندی است و امام حسین (ع) مظهر کامل کرامت انسانی و عزّت ایمانی است، از اهداف مهم تربیت این است که انسان به گونه ای تربیت شود که اعتلای روحی یابد و خود را از پستی وفرومایگی به دور دارد و برای خود حرمت و شرافت و شخصیت قائل شود و بزرگواری خودرا در همه حال حفظ نماید و نیز به گونه ای تربیت شود که در برابر حوادث شکست ناپذیر گردد، و به صلابت و محکمی و استواری دست یابد، و سختی و راحتی، و نعمت و نقمت، و شکست و پیروزی، او را به سستی و تباهی نکشاند. چنین انسانی است که هرگز به پستی و خواری و فرومایگی و زبونی تن نمی دهد، و در برابر سخت ترین سختی ها و بزرگ ترین مصیبت ها پایدار می ماند؛ چنان که امام حسین (ع) این گونه بود، انسانی که به هیچ وجه به خواری و زبونی تن نسپرد؛ دارایی اش بر باد رفت، فرزندان و یارانش کشته شدند خاندانش به اسارت در آمد، بدنش با شمشیرها قطعه قطعه شد، اما روحش استوار و محکم ماند.چنین سربلندی و عزّتی، از آن خداوند است که به دوستدارانش می بخشد و آنان را ارجمند و شکست ناپذیر می سازد. خداوند عزیز فرموده است: (من کان یرید العزه فللّه العزه جمیعاً) هر

کس سربلندی و عزت می خواهد، سربلندی و عزّت یکسره از آن خداست. علامه طباطبائی در تفسیر این آیه می نویسد:آیه درصدد این نیست که عزّت را فقط به خدا اختصاص دهد و غیر خدا دستش به آن نرسد، بلکه مفهوم آیه این است که هر کس عزّت می خواهد، باید از خدا بخواهد، چراکه آن ملک خداست و بس.حضرت ابا عبداللّه الحسین (ع) درباره این حقیقت در دعای عرفه خویش چنین فرموده است،«یا من خص نفسه بالسمّو و الرّفعه فاولیاؤه بعزّه یعتزّون؛ ای آنکه ذات خود را به علو مقام و رفعت، مخصوص گردانیدی و دوستدارانت را به عزت، عزیز ساختی».

او فرمود:«یا اخا الانصار، صن وجهک عن بذله المساله، و ارفع حاجتک فی رقعه فانی آتی فیها ما سَرَّک ان شاء اللّه؛ ای برادر انصاری، آبرویت را از بیان این خواهش نگه دار و نیاز خود را در نامه ای بنویس و نزد من آر و من _ ان شاء اللّه _ آن چه را خرسندت نماید،خواهم داد.»مرد انصاری در نامه ای به امام (ع) نوشت:ای ابا عبداللّه! فلانی از من پانصد دینار طلب دارد و اکنون اصرار بر گرفتن آن دارد، با او گفت و گو فرما، تا مرا مهلتی دهد. چون امام حسین (ع) این نامه را خواند، داخل خانه رفت و کیسه ای که در آن هزار دینار بود، همراه خود آورد و به آن مرد فرمود: با پانصد دینار وام خود را بپرداز، و پانصد دینار دیگر را کمک معاش خود ساز.امام حسین (ع) بر حفظ کرامت مردمان بسیار تاکید می کرد و می آموخت که کرامت آدمیان نباید شکسته شود، و راه مقاومت بر آنان گشوده گردد و روایت شده است که مردی نزد حضرتش آمد و از او مالی درخواست کرد امام (ع) فرمود:«ان المساله لاتصلح الا فی عزم فادح، أو فقر مرقع او حماله مفظعه؛ همانا درخواست مال روا نیست، مگر برای پرداخت هزینه ای بسیار ضروری، یا فقری به خاک نشاننده، یا تأدیه تعهدی ناگزیر» آن مرد گفت: من جز برای یکی از اینها نیامده ام، پس امام (ع) فرمود: تا صد دینار به او دادند.کرامت بهترین بستر رشد و تربیت آدمیان است و تمام شئون تربیتی باید مبتنی بر حفظ کرامت ها باشد، تا زمینه مناسب تعالی انسان ها فراهم شود. از این روست، که

بهترین عرصه کار تربیتی و بهترین میدان مسابقه زندگی، فراهم کردن کرامت و پیشی گرفتن در مکارم اخلاق است؛ چنان که حضرت ابا عبداللّه الحسین (ع) در آغاز خطبه ای فرموده است:«ایها الناس، نافسوا فی المکارم؛ ای مردم، در مکارم اخلاق بر یک دیگر پیشی گیرد».هر چند سخنانی که از امام حسین (ع) به ما رسیده، اندک و خطبه ها و کلمات قصارش محدود است، ولی هیچ مطلبی در کلمات و نامه های ایشان، به اندازه بزرگواری وکرامت نفس به چشم نمی خورد. اصلاً مثل این که روح امام حسین (ع) مساوی با بزرگواری و عزّت مندی است.افزون بر آن در رفتار و اخلاق عملی امام (ع) عزّت و کرامت مداری به روشنی مشهود است. از روزهای آغازین قیام و حرکت امام (ع) از مدینه تا لحظه شهادت، هر یک از اعمال او، مظهری از سرافرازی و بزرگواری بود و این خصلت فطری و خداپسند را با مقام عصمت و تعلیمات رسول خدا (ص) به فعلیت رساند چنانکه حضرت فرمود: ارتباط با رسول خدا (ص) مرا از این که تن به ذلت دهم باز می دارد. مگر می شود حسینی که خون پیامبر اسلام (ص) در رگ های او جاری است و از مکتب او درس ها گرفته است، تن به ذلت دهد؟تاثیر این ارتباط عزّت بخش در روح امام حسین (ع) تا آن جا بود که وقتی از او پرسیدند: سخنی که با گوش خود از پیامبر (ص) شنیده ای برای ما نقل کن، ایشان این حدیث را نقل کرد:«ان اللّه تعالی، یحب معالی الامور و اشرافها و یکره سفسفها؛ همانا خداوند متعال کارهای بزرگ و رفیع را دوست می دارد و کارهای پست را خوش نمی دارد».آری، ارتباط

با خدا و رسولش، نفس آدمی را از زشتی ذلّت می پالاید و به زیور عزّت می آراید، امام حسین (ع) خود پیش تاز عرصه کرامت انسانی و عزّت ایمانی بود و پیروان خود را این گونه می خواست و انسانی که واجد کرامت و عزت باشد، هرگز خود را خوار نمی سازد و خرد نمی شود و امام حسین (ع) جلوه بارز این گونه زیستن و بر این مبنای تربیت کردن است. آن حضرت با قیام خویش آموخته است که زندگی جز بر اساس کرامت و عزت، زندگی نیست و مرگ حقیقی در این است که کرامت انسانی و عزت ایمانی زیر پا گذاشته شود.سخنان امام (ع) در تبیین زندگی و مرگ حقیقی، آموزش هایی گران قدر است تا انسان بیاموزد چگونه زیست کند و چه چیز را در زندگی، اصل و اساس قرار دهد. آن حضرت در نخستین خطبه روشن گر خود در کربلا فرمود:«الا ترون ان الحق لایعمل به و ان الباطل لایتناهی عنه؟ لیرغب المومن فی لقاءاللّه مُحقّاً. فانّی لااری الموت الا سعاده، و لا الحیاه مع الظالمین الاّ برما؛ آیا نمی بینیدکه به حق عمل و از باطل دوری نمی شود؟ در این صورت، شایسته است که مؤمن با عزّت،لقای پروردگارش را بخواهد. من مرگ را جز خوش بختی نمی دانم، و زندگی با ستم کاران را جز، به ستوه آمدگی و بدبختی نمی بینم.»در دیدگاه امام حسین (ع) تن سپردن به مناسبات اجتماعی ظالمانه و روابط سیاسی و حکومتی ستمگرانه موجب خواری و زبونی است، زیرا در چنین اوضاع و احوالی،حرکت و کرامت مردمان، به راحتی زیر پا گذاشته می شود و حقوق انسانها به صورت های گوناگون مورد تعدی قرار می گیرد و دین هتک

و روابط انسانی محو می شود و عده ای به بندگی عده ای دیگر در می آیند. پس امام حسین (ع) فریاد می زند که ایستادن در برابر این امور، زندگی حقیقی است و آدمی نباید کرامت و عزت خود را بفروشد. از این رو، در آغاز نهضت خویش فرمود: «لا اعطی الدنیه من نفسی ابدا؛ هرگز تن به پستی نخواهم داد.»امام حسین در مکتب امام علی (ع) آموخته است که به هیچ وجه تن به خواری و زبونی نسپارد، هر چند که با چنین تن سپاری به هر مقصدی که خواهد، برسد.امام حسین (ع) پیوسته بر این گونه زیستن پای فشرد و آن زمان که میان مرگ و پذیرش ذلت مخیر شد، مرگ را بر ذلت پذیری برگزید و در خطبه ای حماسی، خطاب به همه انسان ها و وجدان های بیدار و پایبندان به کرامت انسانی و عزت ایمانی، فرمود:«الا و ان الدعی ابن الدعی قد رکز بین اثنتین، بین السلّه و الذلّه، و هیهات من الذلّه، یابی اللّه ذلک لنا و رسوله، و المومنون، و حجور طابت، و طهرت، و انوف حمیه، و نفوس ابیه من ان نوثر طاعه اللئام علی مصارع الکرام؛ آگاه باشید که این فرومایه[ابن زیاد]فرزند فرومایه، مرا میان دو راهی شمشیر و خواری قرار داده است و هیهات که ما تن به خواری دهیم، زیرا خداوند و پیامبرش، و مؤمنان، از این که ما تن به خواری دهیم، ابادارند و دامن های پاک مادران و انسان های پاک دامن و جان های با غیرت و نفوس باشرافت، روا نمی دارند که ما فرمان برداری از فرومایگان را بر قتلگاه رادمردان مقدم بداریم.»منطق مدرسه حسینی این است و سلوک امام حسین (ع) پرچمی بر افراشته برقله

کرامت مندی و عزتمندی است، همیشه در اهتزاز باشد و همگان آن را ببینند و بدان تأسی کنند.عزّت و کرامت مندی و ذلت ناپذیری در سخنان، اشعار، رجزها و کردار امام حسین (ع) متجلی است. شخصی آن حضرت را از رفتن به کربلا بر حذر داشت،حضرت در جوابش فرمود:سامضی و ما بالموت عار علی الفتی اذا ما نوی حقا و جاهد مسلمافان عشت لم اندم و ان مت لم الم کفی بک ذلاّ ان تعیش و ترغما_ به کربلا خواهم رفت و مرگ بر شخص جوان مرد، آن گاه که نیّت دارد و در راه هدف بزرگی چون اعلای کلمه حق جهاد می کند ننگ نیست.پس اگر در این راه زنده ماندم پشیمان نمی گردم و اگر کشته شوم ملامت نمی شوم برای ذلت و خواری تو همین بس که زنده باشی و مغلوب و مقهور گردی.در روز عاشورا، چون آن حضرت را بر پذیرش بیعت با یزید و گردن نهادن به حکومت آن پلید دعوت نمودند و اظهار کردند که در این صورت امان خواهد یافت و روی خوش خواهد دید و آسایش در پی خواهد داشت؛ امام حسین (ع) در پاسخ به دعوتشان این گونه فرمودند:«لا، و اللّه لااعطیهم بیدی اعطاء الذلیل، و لا اقر اقرار العبید؛ نه، به خدا سوگند!که نه مانند ذلیلان تسلیم می شوم و نه مانند بردگان گردن می نهم».اقتدار و صلابت از برجسته ترین وجوه حماسه حسینی است. چنان که امام حسین (ع) از ابتدای قیام تا لحظه های شهادت، همواره در مسیر حفظ عزت و اقتدار اسلام، استوار ماندند. امام (ع) با هدف مبارزه با ظلم وبی عدالتی پا در را ه مبارزه ای بزرگ نهادند، وتا سر حد جان ومال

خویش واهل بیت شریفشان برای احقاق حق و تضمین عزت مسلمانان حرکت نمودند.حسین نمونه والای سازش ناپذیری در برابر دشمنان و دفاع از حق و تن ندادن به خواری و ذلّت و ننگ و عار است. حضرت سیدالشهداء (ع) در روز عاشورا در میان محاصره لشکر یزیدیان در سخنانی این چنین پرچم عزّت و اقتدار را به اهتزاز در می آورند:«آگاه باشید که این فرومایه[ابن زیاد]فرزند فرومایه، مرا میان دو راهی شمشیر وخواری قرار داده است. و هیهات که ما تن به خواری دهیم، زیرا خداوند و پیامبرش و مؤمنان از این که ما تن به خواری دهیم، ابا دارند. و دامن های پاک مادران و انسان های پاکدامن و جان های با غیرت و نفوس با شرافت روا نمی دارند که ما فرمانبرداری از فرومایگان را بر قتلگاه رادمردان مقدم بداریم. آگاه باشید که من با همین گروه اندک پیش می تازم. با این که دشمنان سرسخت و پر شمارند. و یاوران دست از یاری کشیده اند.»شهید، استاد مطهری در تشریح این ویژگی حضرت سید الشهدا (ع) بیان داشته اند:«... آنها از امام فقط یک امتیاز می خواستند و اگر آن یک امتیاز را امام به آنها می داد، نه تنها کاری به کارش نداشتند، انعامها هم می کردند. و امام همه آن رنج ها را تحمل کرد و تن به شهادت خود و کسانش داد که همین یک امتیاز را از دست ندهد.»امام حسین (ع) مرگ را پذیرا شد، تا عزت انسانی و ایمانی پایدار بماند، به گفته شیخ عبداللّه علایلی:امام حسین (ع) عالی ترین نمونه پاسداری و دفاع از کرامت انسانی و جان بازی درراه آن را به ما نشان داد. زیرا نعمت سربلندی، در نظر آزادگان،

با ارزش تر از نعمت وجوداست.آن که دریافتی درست از عزت داشته باشد، آن را با هیچ چیز معامله نمی کند و این امر خود آگاهی است. شیخ عبداللّه علایلی در این باره و آن چه امام حسین (ع) در این باره به انسان ها آموخته است، می نویسد:امام حسین (ع) به ما آموخت که چگونه گوهر انسانی خویش را نگه داریم و به خودآگاهی برسیم و چگونه در دفاع از کرامت خویش تا رسیدن به هدف از پای ننشینیم وچگونه در راه اندیشه مقدس خویش عمل کنیم و چگونه یک رهبر اهل عمل را اراده ای استوار و برنده و سازش ناپذیر و کوبنده بایسته است.حفظ وجود، تنها بر خود آگاهی انسان متکی است، و بر آن پایه استوار قرار دارد. و انسانی که گوهر ذاتی خود را در نیابد، وجود خویش را هم در نخواهد یافت و تاریخ آزادگی،همان تاریخ درک گوهر ذاتی و خود آگاهی بر پایه حقیقتی است که همه چیزی جز اظهار قدرت خود تن در نمی دهد. امام حسین (ع) بهترین نمونه خود آگاهی است و آن را می توان به والاترین و زیباترین شکل در وجود امام (ع) یافت.کرامت نیز مفهومی جدا از خود آگاهی نیست، تنها تفاوتش این است که به حوزه وجدان متصل است. به همین جهت، کرامت، برای این انسان رشد یافته و مهذب، عنوان بهره وری او از همه آزادیها انسانی به شمار می رود.امام حسین (ع) قهرمان چنین میدانی است، و در واپسین ساعات عاشورا، آن هنگام که یکه و تنها در دفاع از دین و دیانت، انسان و انسانیت، حق و عدالت و آزادی و حریّت پیکار می نمود، چون سپاه عمر بن سعد

میان آن حضرت و خیمه گاه قرار گرفت، و قصد تهاجم به خیمه گاه و غارت آن جا را نمود، امام حسین (ع) آخرین تلاش خود را کرد،تا فطرت آنان را بیدار سازد، و با یادآوری خود حقیقی شان، کرامت انسانی شان را برانگیزد،و آنان را به آزادگی کشاند، پس فرمودند:«وَ یُحکم یا شیعه آل أبی سفیان، ان لم یکن لکم دین، و کنتم لاتخافون المعاد،فکونوا احرارا فی دنیاکم هذه؛ وای بر شما! ای پیروان خاندان ابی سفیان، اگر دین ندارید،و از روز بازپسین نمی هراسید، پس در زندگی این جهانی خود آزاده باشید.»وقتی آدمی به عزت ایمانی پشت می کند و کرامت انسانی را زیر پا می گذارد، از هرحیوانی درنده خوتر می شود و به هر پستی و زشتی دست می زند، اما چون چراغ جان آدمی، به عزت ایمانی روشن می گردد، هویتش، رنگ کرامت انسانی می گیرد، زندگی راجز بر اساس مناسبات انسانی و روابط ایمانی نمی خواهد، و اگر این گونه نباشد، مرگ را برزندگی زیر بار ستمگر و ذلت پذیری ترجیح می دهد، امام حسین (ع) با زندگی و شهادتش این معنا را در زیباترین جلوه اش تحقق بخشید. شاعر شیعی ابوالحسن تهامی در این باره چنین سروده است:و موت الفتی فی العز مثل حیاته و عیشه ُ فی الذّل ّ مثل حِمامه _ مرگ جوان مرد با عزت، همچون حیات اوست و زندگی با ذلت همچون مرگ اوست. اگر انسان به عزت ایمانی دست یابد، به سربلندی حقیقی و شکست ناپذیری دست می یابد؛ چنان که امام حسین (ع) مظهر چنین عزّتی و نهضتش شکست ناپذیر و جاودان است. امام حسین (ع) در روز عاشورا پس از آن که اعلام نمود: هرگز تن به ذلت نمی سپارد و قتلگاه

راد مردان را بر فرمان برداری از فرومایگان مقدم می دارد، به ابیاتی از فروه بن مسیک مرادی اشاره و شکست ناپذیری خود و نهضتش را اعلام نمود و چنین فرمود:فان نهزم فهزامون قدماو ان تغلب فغیره مغلبینا؛_ اگر پیروز شویم، در گذشته نیز چنین شده است و بسیاری پیروز شده اند و اگر شکست بخوریم، شکست نخورده ایم، که ما را شکستی نیست.هر کس به امام حسین (ع) پیوست و حقیقت نهضت او را دریافت، به اوج کرامت انسانی و عزت ایمانی رسید و شکست ناپذیری را با همه وجود دریافت. سخنان یاران امام حسین (ع) در شب عاشورا گویای این حقیقت است. وقتی امام (ع) در آن شب خطبه ای ایراد کرد و به آنان اجازه داد تا بروند اظهار نمود که دشمن فقط در پی اوست و اگر به او دست یابد، از دنبال کردن دیگران غافل می مانند، آنان کرامت و عزت خود را نشان دادند.ذلت زدایی و تنفر از ذلت پذیری در فرهنگ شیعه به صورت شعار حیاتی و همگانی درآمده است و شیعیان با الهام از این اصل تربیتی، همواره عزت مدارانه زندگی می کنند، آنان این آموزنده حسینی را ملاک عمل قرار داده و جان می دهند، ولی خود را به خاک ذلت نمی افکنند و این اصل را از عمل امام حسین (ع) که در گرماگرم جنگ، در حالی که تمام یارانش به خون غلطیدند، شعار سیادت و کرامت و عزت مداری و آقایی را سر داد و از ذلت و پستی اعلان بیزاری کرد، آموخته اند و در آن جا امام (ع) فرمود:الموت خیر من رکوب العار و العار اولی من دخول النار-مرگ با عزّت بهتر از زندگی توأم با

ننگ و عار است و مرگ با ذلت و شکست ظاهری، بهتر از زندگانی است که نهایتش عذاب و دوزخ است.آری، خوش بختی حقیقی در عزت و سرافرازی، و بدبختی حقیقی در زندگی توأم با خواری و بردگی است، این درسی است که امام حسین (ع) به انسان ها آموخته است. ابو نصر بن نباته، شاعر مشهور قرن چهارم هجری در این باره سروده است:الحسین الذی رأی الموت فی العزِّ حیاه ً و العیش َ فی الذل ّ قتلاً_ حسین همان کسی است که مرگ با عزت را زندگی می دید و زندگی با ذلت را مرگ و کشته شدن می یافت.

یقین دارد.امام حسین (ع) در نامه ای به بنی هاشم نوشتند:«امّا بعد فان َّ مَن ْ لحق بی استشهد و من تخلف لم یدرک الفتح؛ پس از ستایش پروردگار، همانا هر کس به من پیوست شهید خواهد شد، و هر کس به راه من در نیاید پیروز نخواهد گردید.»یعنی، با یقین قیام کرده ام و می دانم که آل یزید خون مرا می ریزند. اما راهی جزشهادت و شهادت طلبی وجود ندارد. و هر کس بخواهد بر دشمن غلبه کند، باید باشهادت طلبی وارد میدان مبارزه شود که برای پیروزی راهی جز شهادت باقی نمانده است. و در سخنرانی مکه افشاگرانه می فرمایند:هر کس بخواهد در راه ما شهید شود، صبحگاهان با ما حرکت کند. و در کربلا هم چنان توفنده فریاد می زند:«هیهات منّا الذّلّه؛ ذلت پذیری هرگز!»امام (ع) در قیام عاشورا توانست فرهنگ شهادت طلبی را زنده کند و رنگ جاودانه زند که تا قیام قیامت، هر آزادی خواهی با یاد حماسه عاشورا در خط خون و قیام و عزت و اقتدار فریاد می زند.با نگاهی گذرا به حرکت ها و قیام های پس از عاشورا و در اعصار بعد، به درستی می توان به این نتیجه رسید که فرهنگ شهادت طلبی با حماسه عزت و اقتدار کربلا رونق گرفت و انسان ها را به آزادی و آزادگی رهنمون و هدایت ساخت.«الموت أولی من رکوب العار؛ مرگ سرخ، به از زندگی ننگین است».

اقتدار و عزت نفس است و مکتب حسین، مدرسه ای است جاری در رود زمان، برای تربیت همگان، بر اساس فهم درست اسلام و جامعیت آن.امام حسین (ع) با عزت و اقتدار به یادگار مانده از خود، به ما آموخت چگونه به اصول گردن نهیم و چگونه پاسداری اسلام را به جا آوریم. چگونه به دفاع از اسلام و مسلمانان برخیزیم و چگونگی بزرگوارانه و با عزت زیستن را.باشد که جرعه ای از آن دریای معرفت بنوشیم و با حریّت و کرامت و عزّت و شجاعت و استقامت و اقتدار به کمالات انسانی متصف گردیم.

همه انسان ها در همه ادوار می دهد.امام (ع) مرگ مؤمن با عزّت را لقای پروردگار و چیزی جز خوش بختی نمی داند وزندگی با ستم کاران را چیزی جز بدبختی و ذلّت نمی داند.امام (ع) با عزّت و کرامت خود، اقتدار و صلابت خود را ثابت کرد و به دشمنان خود در کربلا و همه انسان ها آن را تعلیم نمودند. این سخن امام حسین (ع) که اگر دین ندارید و از روز بازپسین نمی هراسید، پس در زندگی این جهانی خود آزاده باشید. شعاری است که همه فطرت ها را بیدار می سازد و کرامت انسانی را بر می انگیزد و به آزادگی می کشاند.امام حسین (ع) با شهادت خود حقیقت نهضت خود را آشکار ساخت و به اوج کرامت و عزّت و اقتدار دست یافت و جلوه های زیبای عزّت ایمانی را به نمایش گذارد.