كه به دلائل متعدّده از اين خصوصيّت برخوردار بوده مصيبت طفل شيرخوار، حضرت علي اصغر7 است.

يكي از آن دلائل، طفل بودن و شيرخوار بودن آن عزيز كربلاست كه بي گناه بودن آن بين همه ي ملّت ها قطعي و مُسَلّم است و براي طلب آب، ميدان آورده شده ولي به جاي آب، تير سه شعبه ي زهرآلود به گلوي نازنينش زده شد.

دليل ديگر اينكه امام حسين7 از گلوي بريده به دختر خود حضرت سكينه3 چند مطلب را پيغام داده اند، يكي از آنها در خصوص حضرت علي اصغر7 است:

لَيْتَكُمْ فى يَوْمِ عاشُورا جَميعاً تَنْظُرُونى

كَيْفَ اَسْتَسْقى لِطِفْلى فَاَبَوْا اَنْ يَرْحَمُونى

اي كاش! همه ي شما در روز عاشورا بوديد و مي ديديد چگونه براي طفل خود طلب آب كردم و آنها اِبا كردند و گوش به حرف من ندادند.

دليل سوّم تذكّر دادن خداي متعال در خصوص اين مصيبت به حضرت موسي است: « يا مُوسى صَغيرُهُمْ يُميتُهُ الْعَطَشُ وَ كَبيرُهُمْ جِلْدُهُ مُنْكَمِشٌ».

دليل چهارم اينكه پس از شهادت آن طفل از طرف آسمان ندا آمد كه « دَعْهُ يا حُسَيْنُ، فَاِنَّ لَهُ مُرْضِعاً فِى الْجَنَّةِ».

كتابي را كه پيش رو داريد پنجمين شماره از سلسله كتاب هاي ستاره هاي خونين است كه توسط مدّاح گرانقدر جناب آقاي حسين رفوگران تدوين و توسط امور فرهنگي مجتمع فاطميه اصفهان چاپ شده است.

اميد است مورد استفاده ي همه ي خوانندگان محترم قرار گرفته و موجب اجر آخرتي براي همگان باشد. سيّد محمّد قائم فرد

امور فرهنگي مجتمع فاطميه ي اصفهان

ذيحجه 1433 هجري قمري

سِتَّةُ ذُكُورٍ وَ أَرْبَعُ إِنَاثٍ فَالذَّكَرُ عَلِيٌّ الأَكْبَرُ وَ عَلِيٌّ الأَوْسَطُ وَ هُوَ سَيِّدُ الْعَابِدِينَ وَ عَلِيٌّ الأَصْغَرُ وَ مُحَمَّدٌ وَ عَبْدُاللَّهِ وَ جَعْفَرٌ فَأَمَّا عَلِيٌّ الأَكْبَرُ فَإِنَّهُ قَاتَلَ بَيْنَ يَدَيْ أَبِيهِ حَتَّى قُتِلَ شَهِيداً وَ أَمَّا عَلِيٌّ الْأَصْغَرُ فَجَاءَهُ سَهْمٌ وَ هُوَ طِفْلٌ فَقَتَلَهُ وَ قِيلَ إِنَّ عَبْدَ اللَّهِ قُتِلَ أَيْضاً مَعَ أَبِيهِ شَهِيداً وَ أَمَّا الْبَنَاتُ فَزَيْنَبُ وَ سُكَيْنَةُ وَ فَاطِمَةُ هَذَا قَوْلٌ مَشْهُورٌ وَ قِيلَ كَانَ لَهُ أَرْبَعُ بَنِينَ وَ بِنْتَانِ وَ الْأَوَّلُ أَشْهَرُ وَ كَانَ الذِّكْرُ الْمُخَلَّدُ وَ الْبِنَاءُ الْمُنَضَّدُ مَخْصُوصاً مِنْ بَيْنِ بَنِيهِ بِعَلِيٍّ الأَوْسَطِ زَيْنِ الْعَابِدِينَ دُونَ بَقِيَّةِ الأَوْلادِ آخِرُ كَلامِهِ قُلْتُ عَدَّدَ أَوْلادَهُ: ذَكَرَ بَعْضاً وَ تَرَكَ بَعْضاً قَالَ ابْنُ الْخَشَّابِ وُلِدَ لَهُ سِتَّةُ بَنِينَ وَ ثَلاثُ بَنَاتٍ عَلِيٌّ الأَكْبَرُ الشَّهِيدُ مَعَ أَبِيهِ وَ عَلِيٌّ الإمَامُ سَيِّدُ الْعَابِدِينَ وَ عَلِيٌّ الأَصْغَرُ وَ مُحَمَّدٌ وَ عَبْدُاللَّهِ الشَّهِيدُ مَعَ أَبِيهِ وَ جَعْفَرٌ وَ زَيْنَبُ وَ سُكَيْنَةُ وَ فَاطِمَةُ.

وَ قَالَ الْحَافِظُ عَبْدُ الْعَزِيزِ بْنُ الأَخْضَرِ الْجَنَابِذِيُّ وُلْدُ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ8سِتَّةٌ أَرْبَعَةُ ذُكُورٍ وَ ابْنَتَانِ عَلِيٌّ الأَكْبَرُ وَ قُتِلَ مَعَ أَبِيهِ وَ عَلِيٌّ الأَصْغَرُ وَ جَعْفَرٌ وَ عَبْدُاللَّهِ وَ سُكَيْنَةُ وَ فَاطِمَةُ قَالَ وَ نَسْلُ الْحُسَيْنِ7 مِنْ عَلِيٍّ الأَصْغَرِ وَ أُمُّهُ أُمُّ وَلَدٍ وَ كَانَ أَفْضَلَ أَهْلِ زَمَانِهِ.

وَ قَالَ الزُّهْرِيُّ: مَا رَأَيْتُ هَاشِمِيّاً أَفْضَلَ مِنْهُ».

در كتاب كشف الغمّه مى نگارد: امام حسين7 داراى ده فرزند ذكور و اناث بود كه شش تن از آنان پسر و چهار نفر دختر بودند. پسران آن حضرت عبارتند از: على اكبر7، على اوسط كه حضرت امام زين العابدين7 مي باشند، على اصغر7، محمّد، عبدالله، جعفر. حضرت على اكبر7 در مقابل پدرش قتال

كرد تا شهيد شد. على اصغر7 آن طفلى بود كه تيرى آمد و او را شهيد كرد. گفته شده: عبدالله نيز با پدرش شهيد شد. دختران آن حضرت عبارت بودند از: زينب، سكينه، فاطمه، اين قول مشهورى است.

قول ديگر آنكه: امام حسين7 داراى چهار پسر و دو دختر بود. ولى قول اول مشهورتر است. ذكر هميشگى و بناء برقرار در ميان فرزندان آن حضرت مخصوص به على اوسط امام زين العابدين7 بود (يعنى نسل آن حضرت از حضرت زين العابدين7 به يادگار مانده) نه از مابقى فرزندانش.

و ابن خشاب مى نويسد: تعداد شش نفر پسر و سه نفر دختر براى امام حسين7 متولّد شد: 1. حضرت على اكبر7 كه با پدرش شهيد شد. 2. على7 كه امام و سيّد عابدين بود 3. حضرت على اصغر7 4. محمّد 5. عبدالله كه با پدرش شهيد شد 6. جعفر 7. حضرت زينب3 8. حضرت سكينه3 9. فاطمه .

حافظ عبدالعزيز بن اخضر جنابزي نقل مي كند كه اولاد امام حسين7 شش نفرند. چهار پسر و دو دختر. علي اكبر7 كه همراه پدرش كشته شد، علي اصغر، جعفر و عبدالله و دو دختر به نام هاي فاطمه و سكينه و همچنين نقل مي كند كه نسل امام حسين7 از حضرت زين العابدين7 (علي اصغر) است و مادر آن حضرت امّ ولد بوده كه افضل از اهل زمان خويشتن است و زهري مي گويد: من مرد هاشمي را كه افضل از زين العابدين7 باشد، نديدم.

و اگر دختر باشد فاطمه. بعد از روز هفتم هر اسمى كه بخواهيم برايش انتخاب مى كنيم .

در بعضى از مقاتل آمده است كه وقتى يزيد ملعون از نام حضرت سجّاد7 سؤال كرد، آن حضرت فرمودند: على بن الحسين8. آن پليد گفت: شنيدم كه على بن الحسين8 در كربلا كشته شد. حضرت فرمودند او برادرم بود. آن ملعون گفت: چرا پدرت مكرّر اسم پسرهاى خود را على مى گذاشت؟ حضرت فرمودند: چون پدرم، پدر خود اميرالمؤمنين7 را دوست مى داشت به همين جهت صاحب هر فرزند پسرى كه مى شد نام او را على مى گذاشت .

از اين جهت ايشان را على اصغر ناميدند. ابن شهر آشوب و بعضى ديگر از مقتل نويسان نيز نام بزرگوار اين كودك را على اصغر ذكر كرده اند .

و نام ديگرش عبدالله است كه در بعضى كتب و عبارت ها آورده شده، از جمله در زيارت ناحيه مقدّسه آمده است: « السَّلامُ عَلَى عَبْدِاللَّهِ بْنِ الْحُسَيْنِ الطِّفْلِ الرَّضِيع» .

حضرت دهم رجب سال 60 هجرى مى باشد. به همين جهت چند سالى است كه شيعيان دهم رجب المرّجب را به عنوان سال روز ولادت شهزاده حضرت على اصغر7 گرامى داشته و جشن مى گيرند.

فاضل ترين زنان بود و پدر رباب از اشراف و از خانواده بزرگ عرب بود، كه نزد امام منزلتى به سزا و مكانتى لايق داشت .

ابن اثير نقل مى كند: (بعد از شهادت امام حسين7) رباب را همراه اسرا به شام بردند چون به مدينه برگشت، عده اى از اشراف قريش از او خواستگارى كردند، او قبول نكرد و فرمود:

« مَا كُنْتُ لِأَتَّخَذُ حَمْواً بَعْدَ رَسُولِ الله6».

بعد از رسول خدا6 پدر شوهرى نگيرم.

بعد از امام حسين7 يك سال زنده بود (ناله و گريه مى كرد) و زير سقف خانه نرفت (در آفتاب مى ماند)، تا ضعيف و ناتوان شد و از غصّه و اندوه از دنيا رفت.

ابن اثير در كامل نقل مي كند: رباب مدّت يك سال بر سر قبر امام حسين7 ماند. پس از آن به مدينه برگشت و از غم و غصّه وفات نمود .

سبط ابن جوزى گويد: رباب بعد از امام حسين7 يكسال زنده بود، زير سقف نمى رفت و در آفتاب مى ماند، سپس از غصّه فوت نمود .

چون حضرت رباب به ديدن ارحام خود مى رفت، سكينه دخترش را همراه خود مى برد، سيّد الشّهداء7 از مفارقت اين دو بانو دل تنگ مى شد و اين شعر را مى فرمود:

كَأَنَّ اللَّيْلَ مَوْصُولٌ بِلَيْلٍ إذَا زَارَتْ سَكينَةُ وَ الرُّبابُ

گويا شب به شب متصل گردد، زمانى كه سكينه و رباب به ديدن كسى بروند .

امام حسين7 درباره ي رباب مى فرمايد:

لعمرك إنني لأحب دارا تكون بها سكينة و الرباب

أحبهما و أبذل جل ماليو ليس لعاتب عندي عتاب

به جان تو قسم من آن خانه اى را دوست دارم كه سكينه و رباب در آن باشند.

من ايشان را دوست دارم و بيشتر

مال خود را براى آنان بذل و بخشش مى كنم و كسى نمى تواند مرا مورد عتاب قرار دهد.

اين سكينه اى كه امام حسين7 ذكر نموده از رباب است. نام اين سكينه امينه بود. كلمه سكينه كه غالباً به آن بانو گفته مى شد، نام او نبوده است.

پاشيده و فرمودند: « هَوَّنَ عَلَيَّ مَا نَزَلَ بِي أَنَّهُ بِعَيْنِ اللَّهِ» آن چه مصيبت وارده را بر من آسان مى كند اين است كه خداوند مى بيند.

حضرت امام محمّد باقر7 فرمودند: قطره اى از آن خون به زمين نيفتاد و برنگشت .

را كشتند. پس ندايى از آسمان رسيد كه اى حسين، طفل را به ما واگذار كه براى او در بهشت دايه اى است .

امام حسين7 عرض كرد: خداوندا! اين فرزند من نزد تو كمتر از ناقه ي صالح نخواهد بود، خداوندا اگر در اين وقت مصلحت در يارى ما ندانستى، ما را پاداشى بهتر از آن عنايت فرما (كه مضاعف شدن ثواب و درجات اخروى است) .

قرآن را آورده و فرمودند: اى قوم آيا اين قرآن نيست كه بر جدّ من نازل شده يا من پسر پيغمبر شما نيستم؟

بار ديگر عمّامه ي پيغمبر خدا6 را بر سر نهاده و فرمودند: اى قوم آيا اين عمّامه ي پيغمبر6 و اين زره آن سرور و اين شتر سوارى جدّم نيست؟

مى گفتند: چرا.

دفعه ي ديگر به ميدان آمدند و اظهار حسب و نسب خود را كرده و دفعه ي ديگر با خواندن خطبه و نصيحت و موعظه اتمام حجّت فرمودند و بار ديگر ديدند حضرت عبا بر سر كشيده و روي به معركه آوردند.

با خود گفتند: خدايا اين بار پسر پيغمبر6 چه آورده.

ديدند دست از عبا بيرون آورده قنداقه ي شيرخواره را بلند كرد آن قدر كه زير بغلش نمودار شد كه همه ي لشكر ديدند.

حضرت با صداى بلند فرمودند: اى كوفيان و شاميان « اَمَا تَرَوْنَهُ كَيْفَ يَتَلَّظى عَطَشاً» آيا نمى بينيد اين طفل از تشنگى چگونه آتش گرفته، شما را به خدا ترحّم كنيد. « فَاسْقُوهُ شَرْبَةً مِنَ الْمَاءِ» و شربتى از اين آب به اين طفل بچشانيد. در كتاب منبع الدموع آمده است كه لشكر بعضى، بعضى را سرزنش و ملامت كردند و گفتند: اگر قطره اى آب به اين طفل برسد چه خواهد شد. كم كم در ميان لشكر همهمه افتاد، عمر سعد ملعون ديد نزديك است شورش در ميان لشكر افتد، رو به حرمله كرد و گفت: چرا جواب حسين را نمى دهى؟

گفت: امير جواب پدر بگويم يا پسر را؟ كنايه از اين كه پدر را نشانه كنم يا پسر را؟

عمر گفت: مگر سفيدى گلوى طفل را نمى بينى؟

حرمله اسب خود را تاخت بر بلندى

برآمده از مركب به زير آمده و از جعبه تيرى بيرون آورد به كمان نهاد. راوى گفت: چون صداى پرش تير بلند شد، نگاه به دست امام تشنه كام كردم، ديدم آن طفل مثل مرغ سر كنده جان مى دهد. ابومخنف مى نويسد:

« فَذُبِحَ الطِّفْل مِنَ الأُذُنِ اِلَى الأُذُنِ».

آن تير زهرآلود از زير اين گوش تا زير آن گوش على اصغر را بُريد.

قابل ذكر است كه ابومخنف قاتل شاهزاده على اصغر7 را قديمة بن عامر معرّفى كرده و بعد مى گويد: امام7 خون آن طفل را مى گرفت و به هوا مى پاشيد و مى فرمود:

خدايا تو گواه باش كه اين قوم گويا نذر كرده اند يك نفر از ذرّيّه ي پيغمبر6 را باقى نگذارند.

« ثُمَّ رَجَعَ بِالطِّفْلِ مَذْبُوحَاً وَ دَمُهُ يَجْرى عَلى صَدْرِ الْحُسَيْنِ7» پس حضرت با دل پر حسرت با طفل مذبوح خود برگشت با يك دست قنداقه او را گرفت و با دست ديگر سر به پوست آويخته را نگه داشت و در حالى كه خون از گلوى آن طفل به سينه حضرت جارى بود او را به در خيمه آورده. امّ كلثوم را طلبيد طفل را به وى داد و آن مخدره صيحه زنان و بر سر زنان على اصغر را به خيمه آورد و در آن جا نهاد .

محمّد6 با ايشان خصومت كند، و آن طفل را آورد و در برابر صف دشمن نگه داشت.

گويا همى گفت: بار خدايا، در گنجينه ي من جز اين گوهر به جاى نمانده، او را نيز مى خواهم در راه تو فدا كنم.

آن گاه به كوفيان خطاب كرد: اى شيعيان آل ابى سفيان، اگر مرا گناهكار مي دانيد، اين كودك كه گناهى ندارد، او را آب دهيد كه شير در سينه ي مادرش از شدّت تشنگى خشكيده.

هيچ كس به ايشان پاسخ نداد. حرملة بن كاهل اسدى تيرى به سوى او انداخت كه آن تير بر حلقوم على اصغر آمد و شهيد شد و خون او روان شد.

به روايت صاحب عوالم امام حسين7 بدن حضرت على اصغر7 را به خون او آغشته كرد.

در شرح شافيه آمده است كه از اسب فرود آمد و بر او نماز گزارد و با بُن غلاف تيغ، گودالى در زمين كَند و او را مدفون ساخت .

و به روايت ديگر حضرت زينب3 آن كودك را از خيمه بيرون آورده و به نزد برادر آمد و عرض كرد: اى برادر! اين كودك تو سه روز است كه آب نخورده، از اين مردم براى او شربت آبى طلب كن.

آن حضرت كودك را گرفت به ميدان آمد تا به نزديك پسر سعد لعين رسيد، فرمود: اى مردم! شما شيعيان و اهل بيت مرا كُشتيد، و عهد و بيعت مرا شكستيد، دست از من برداريد تا به حرم جدّم برگردم يا شربت آبى به من دهيد، كسى با من نمانده مگر زنان و اطفالى كه نيزه و شمشير به كار نمى برند.

« وَيْلَكُمْ اُسْقُوا هَذَا الرَّضيعَ، اَمَا تَرَوْنَهُ

كَيْفَ يَتَلَّظى عَطَشاً مِنْ غَيْرِ ذَنْبٍ اَتاهُ اِلَيْكُم».

واى بر شما، به اين كودك آب دهيد، آيا نمى بينيد كه از شدّت عطش آتش گرفته و به خود مى پيچد، يا مانند ماهى دهان باز و بسته مى كند، بدون اينكه از او به شما گناهى رسيده باشد.

آن حضرت با ايشان در گفتگو بود كه ناگاه حرملة بن كاهل ملعون تيرى بر كمان گذاشته، به جانب آن امام مظلوم انداخت، آن تير بر گلوى مبارك آن طفل آمد و گلوى او را دَريد .

و از حميد بن مسلم نقل شده كه من با لشكر پسر زياد بودم و نظر مى كردم به سوى آن طفل كه بر روى دست سيّدالشّهداء7 شهيد شد. ناگاه ديدم از خيمه زنى نورانى بيرون آمد كه نورش نور آفتاب را فرو مى نشاند، گاهى مى افتاد و گاهى برمى خاست و مى گفت: « وَاوَلَداه، وَاقَتيلاهُ وَا مُهْجَةَ قَلْبَاهُ» تا به نزد آن طفل آمد و خود را روى آن انداخت، و دخترانى چند از خيمه بيرون دويدند و خود را بر روى بدن آن طفل شهيد انداختند. سيّدالشّهداء7 با قوم در گفتگو بود، چون اين را ديد به همان حال سوى آن زن رفت، و او را موعظه و نصيحت كرد و با مدارا و ملاطفت او را به خيمه برگردانيد.

از كسانى كه نزديكم بودند پرسيدم: اين زن كيست؟ گفتند: امّ كلثوم، و آن دختران، فاطمه و سكينه و رقيّه مى باشند .

مرحوم طبرسى مى نويسد: چون اصحاب و نزديكان امام حسين7 شهيد شدند و جز فرزندش حضرت زين العابدين7 و شيرخوارش عبدالله، كسى از آن حضرت باقى نماند، جلو خيمه آمد و فرمود:

« ناوِلُونِى ذلِكَ الطِّفْلَ حَتَّى

أُوَدِّعِهُ».

آن طفل را به من بدهيد تا با او وداع كنم.

آن طفل را گرفت و او را بوسيد و مى فرمود: واى بر اين مردم هر گاه محمّد6 با ايشان خصومت كند.

ناگاه تيرى به گلوى آن شيرخوار نشست و او را كشت. پس آن حضرت از اسب پياده شد و با غلاف شمشير زمين را گود كرد و بدن او را به خونش آغشته نمود و او را دفن كرد. پس برخاست و اشعارى خواند .

خوارزمى نيز مى نويسد: حسين7 از اسب پياده شد و براى دفن كودك زمين را گود نمود، و بدن او را به خونش آغشته كرد و بر او نماز گزارد و او را دفن كرد .

بسيارى از مورّخين عامّه نيز مانند شيعه نقل كرده اند كه سيّدالشّهداء7 با شمشير زمين را گود كرد و آن طفل را دفن نمود كه عبارت بعضى را نقل كرديم.

مرحوم شوشترى در اين زمينه مى نويسد: به حسب بعضي روايات، امام حسين7 براى طفل شيرخوارش با شمشير قبرى حفر نمود و او را دفن كرد، شايد سِرّش چند وجه باشد:

1- به تنهايى امكان داشت كه آن طفل را به خاك بسپارد.

2- مانند ساير شهداء سر آن طفل را از بدنش جدا نكنند.

3- او را دفن كرد تا (مثل ساير بدن ها) تا سه روز روى زمين برهنه و عريان نماند.

4- پامال سمّ اسبان نشود.

5- چون حضرت (و اهل حرم) طاقت نداشتند دگر باره اين بدن را به اين حالت مشاهده نمايند.

بلى، آن چه را آن جناب نسبت به اصحاب متمكن شد به جا آورد، مثلاً اجساد ايشان را جمع نمود و بعضى را كنار بعضى مى گذاشت. عدّه اى

را خود حمل مى كرد و اگر ديگرى آن را حمل مى نمود آن حضرت تشييع مى كرد .

لكن مگر آن مردم پست گذاشتند آن بزرگوار به مقصودش برسد.

به آن منوال ديد اشك از رخسار حضرت ريخت، ساير مخدرات نيز از گريه حضرت به گريه افتادند، عرضه داشتند: يا اباعبدالله دو روز است كه از بى آبى و بى غذائى شير در پستان مادر على اصغر خشكيده و اين طفل گرسنه و تشنه مانده.

حضرت از حالت آن طفل سخت متأثّر شد ملاحظه نمود ديد از تشنگى مى سوزد و اشك مى ريزد حضرت از باب اتمام حجّت بر آن قوم ستمكار آن طفل معصوم را در پيش زين نهاد، آمد تا به نزديك صفوف اعداء رسيد. سپس با هر دو دست آن شيرخوار را بلند نمود و با صداى بلند فرمود:

« يَا قَوْم اِنْ اَكُنْ اَنَا آثِمٌ عَلى زَعْمِكُمْ» اگر من به اعتقاد شما تقصيركارم، امّا اين طفل تقصيرى ندارد، چشم بگشائيد و ببينيد كه چقدر تشنه است الآن از تشنگى مى ميرد، اى لشكر قدرى آب بياوريد تا من به اين طفل بچشانم و وى را از اين تشنگى و حرقت دل و جگر برهانم، اگر به من آب نمى دهيد پس اين طفل را بگيريد و ببريد كنار نهر و آبى به لب عطشانش برسانيد و بياوريدش تا من وى را به مادرش برسانم.

گفتند: اى حسين قطره اى از آب بدون اذن امير نه به تو و نه به اولاد و ذرّيات تو نخواهيم چشانيد، در همين موقع « فَاسْتَهْدَفَ حَلْقَ الرَّضيع وَ عَبَرْتَ النَّشَابَة مِن حَلْقِهِ اِلى عَضُدِ الْحُسَيْن7» تير حرمله از حلقوم على اصغر گذشت و به بازوى امام7 رسيد، حضرت امام حسين7 خون گلوى آن مظلوم را گرفت و به آسمان پاشيد، پس طفل را با چشم اشكبار نزديك خيام آورد و مادرش شهربانو را

طلبيد و فرمود: بگير طفل شهيد خود را كه جدّش ساقى كوثر او را سيراب كرد. شهربانو طفل خود را گرفت .

چه خبر دارى؟

عرض كردم: در كوفه زنده است.

آن حضرت دست هاى خود را بلند نموده و فرمود:

« اللَّهُمَّ أَذِقْهُ حَرَّ الْحَدِيدِ اللَّهُمَّ أَذِقْهُ حَرَّ الْحَدِيدِ اللَّهُمَّ أَذِقْهُ حَرَّ النَّار» يعني خدايا حرارت آهن را به او بچشان، خدايا حرارت آهن را به او بچشان، خدايا حرارت آتش را به او بچشان.

منهال گويد: چون به كوفه آمدم، مختار خروج كرده بود، به خاطر سفر، چند روز در خانه ماندم، بعد به ملاقات مختار رفتم. در بيرون خانه اش او را ديدم، گفت: چه شد به ديدن ما نيامدى و به ما تبريك نگفتى؟ گفتم: به مكّه رفته بودم.

با هم رفتيم تا به محلّه ي كناسه (واقع در) كوفه رسيديم. لحظه اى صبر كرد، گويا انتظار چيزى را مى كشيد، كه ناگاه جماعتى با شتاب آمدند و مى گفتند: بشارت اى امير، حرمله را دستگير كرده اند. طولى نكشيد او را (دست بسته) آوردند.

چون مختار او را ديد، حمد خداوند به جاى آورد كه بر او ظفر يافته. سپس دستور داد دست و پاى او را قطع كردند و بعد از آن او را آتش زدند.

چون چنين ديدم، گفتم: سبحان الله، مختار پرسيد: سبب تسبيح تو چيست؟ من جريان ملاقات خود را با امام سجّاد7 و نفرين آن حضرت را نقل كردم.

مختار گفت: تو را به خدا قسم اين كلمات را از على بن الحسين8 شنيدى؟!

گفتم: آرى. مختار (براى شكرگزارى) از اسب پياده شد دو ركعت نماز خواند و سجده ي شكر نمود و سجده را طول داد. با هم برگشتيم چون نزديك خانه ي ما رسيد، من او را به خانه دعوت كردم، تا غذا ميل نمايد.

مختار گفت: اى منهال! تو

مرا خبر دادى كه حضرت على بن الحسين8 چند دعا نمود كه آن دعاها به دست من مستجاب شد. پس از من خواهش خوردن طعام مى كنى؟ نه، امروز روزى است كه به خاطر سپاسگزارى بايد روزه باشم .

حضرت امام باقر7 به عقبة بن بشر اسدى فرمودند: ما در ميان شما بنى اسد خونى داريم. عرض كرد: اى ابا جعفر، رحمت خدا بر شما باد، گناه من چيست و آن خون كدام است؟

آن حضرت فرمودند: كودكى از حضرت حسين7 را نزد او آوردند و در دامنش نهادند، يكى از شما بنى اسد تيرى زد و او را ذبح نمود. حضرت امام حسين7 دو كفّش را از آن خون پُر كرد و به آسمان ريخت، سپس فرمود:

« رَبِّ إنْ تَكُنْ حَبَسْتَ عَنَّا النَّصْرَ مِنَ السَّماءَ فَاجْعَلْ ذلِكَ لِمَا هُوَ خَيْرٌ وَ انْتَقِمْ لَنَا مِنْ هؤلاءِ الْقَوْمِ الظَّالِمينَ» .

پروردگارا! اگر در اين وقت مصلحت در يارى ما ندانستى ما را پاداشى بهتر عنايت فرما و از اين ستمكاران انتقام ما را بگير .

بچّه اش را مى برد.

همين كه امام7 چشمش به مادر افتاد كه منتظر ايستاده، برگشت مقدارى صبر كرده دوباره رو به خيمه آورد. باز خجالت كشيده، برگشت. تا سه مرتبه امام رو به خيام رفت و برگشت. و از مادر على اصغر خجالت كشيد. چون آن حالت حسين7 را ديدم، جگرم كباب شد.

مختار گفت: اى ملعون، آخر چه شد؟ گفت: امير، بالاخره امام از مركب پياده شد، طفل را روى زمين نهاد، و با غلاف شمشير قبرى حفر نمود، بر آن طفل نماز خواند و او را به خاك سپرد و برگشت.

مختار از شنيدن اين گفتار صيحه اى كشيد، افتاد و غش كرد. بعد از به هوش آمدن، گريبان دريد و بر سر و سينه زد و فرمود: اين حالت آخر امام حسين7 دلم را از همه بيشتر سوزانيد كه نخواست بعد به بدن اين طفل كسى آزار برساند، يا سرش را ببرند و يا در زير سُمّ اسب ها پايمال شود.

ابوخليق گفت: اى امير، به خدا قسم نگذاشتند بدن آن طفل صحيح و سالم بماند. روز يازدهم سر هر سرورى را به سردارى دادند كه جهت افتخار بر نيزه كند و به كوفه نزد ابن زياد ببرد و جايزه بگيرد.

به ابوايّوب غنوى كه سركَرده ي بيل داران بود سرى از شهداء نرسيد. به نزد عمر سعد رفت و گفت: به من سري نرسيد. عمر سعد گفت ديروز ديديم امام حسين7 طفل صغيري همراه داشت كه با تير حرمله ذبح شد. كسي نديد او را كجا دفن كردند. من گفتم: امير ديدم پشت خيمه ها بدن آن طفل را به خاك سپرد.

لذا ابوايّوب به بيل داران دستور داد تا

زمين كربلا را زير و رو كردند، و جسد آن طفل را يافتند، و بيرون آورده سرش را بريدند و بر سر نيزه زدند و به كوفه آوردند.

ابوخليق گويد: خودم در حضور ابن زياد بودم كه سر امام حسين7 با سر حضرت على اصغر7 هر دو در ميان يك طشت بود و باقي سرها را در ميان طبق ها در حضور او نهاده بودند و دائماً صورت حسين7 محاذى صورت على اصغر7 بود .

ما

يك نظر باز ببيند حرم و كوى حسين

ترابي

گلو

چراغ نور هدايت در اين مسير شد است

خداى در دو جهانش دهد سرافرازى

كسى كه بر در اين خانه سر به زير شد است

هميشه راه توسل به روى او باز است

به اهل توبه نگويد كسى كه، دير شد است

به نور مدح على اصغرش سفيد كنند

سياه نامه ي ما را كه همچو قير شد است

« مؤيّد» و سخن از غير اهل بيت مباد

كه بهر خدمت اين خاندان اجير شد است سيّد رضا مؤيّد

حسين فاطمه يار آمده

در بغل بگرفته طفل و نور عين

گه رباب بوسد ورا، گاهى حسين

مادرش لبخند به رويش مى زند

شاه بوسه بر گلويش مى زند

گاه مى گريد حسين فاطمه

گاه دارد بر لبش اين زمزمه

مرام اصغرم

ريزه خوار خوان احسانش منم

كرده اصغر لطف، مهمانش منم

هر چه دارم هست من از هست اوست

تا به محشر دست من در دست اوست

رضا يعقوبيان

آبروى مكّه و مِنايى

تو روح بخش مروه و صفايى

عشق ز تو عاشقى آموخته

چشم، ادب بر ادبت دوخته

چشم فلك با همه پهناورى

نديده چون تو يار، در ياورى

ستون خيمه ي وفا نام تو

عمر تو ناكام تر از كام تو

اى گل نشكفته ي باغ ولا

غنچه ي پرپر شده ي كربلا

فهم من و درك مَقامَت كجا؟

درك من و فهم قيامت كجا؟

تو خود بگو منزلت خويشتن

وصف كمال تو كجا، نطق من

بگو كه هستى؟ اى گل باغ عشق

گلى تو يا كه بلبل باغ عشق

منم كه بوسه زد فلك به مهدم

معنى وعده و وفا به عهدم

منم كه خورشيد بُوَد بنده ام

ماه بُوَد بنده ي شرمنده ام

منم كه آفاق به دستم بود

چرخ به يك اشاره مستم بود

مشق بود طفل دبستان من

مِهر بود بنده ي فرمان من

پور حسين ابن على، اصغرم

به عاشقى از همه عاشق ترم

حاجى شش ماهه ي اهل بيتم

لَنگ ندارد به خدا كميتم

منم به آسمان عترت، شهاب

منم نخورده آب، دادم گلاب

چو گل فروشم به سر دست برد

مشترى آمد و سر دست برد

فاش نشد برايم اين مسئله

ز چيست جنگ اصغر و حرمله

خنده ميانِ گريه كار من است

سينه ي شه، فقط قرار من است

ناز پرور

و عشق حق كمالت

الحق كه نديده كس مثالت

تو نغمه ي دلكش رباب_ى

تو كودك ماه و آفتابى

دُردانه ي گوشواره ي عشق

معصوم ترين اشاره ي عشق

اى آيينه ي دوباره ي عشق

در دامن گاهواره ي عشق

لالايى جبرئي_ل نامت

انگار خدا كند سلامت

انگشتر كوچك شهادت

با مهر خدايى ولايت

آلاله ي سبز باغ غيرت

با آمدن تو شد قيامت

نام تو عل__ى گذاشت بابا

نامى به از اين نداشت بابا جعفر رسول زاده (آشفته)

* * *

چه اجلالى به روى دست خورشيد (2)

عيان شد چون ستاره مى درخشيد

بر انگشت ولا انگشتر آمد

حسينى رو، على اصغر آمد (2)

* * * *

ملك خندان، فلك در شور و تاب است (2)

تمام ديده ها، سوى رباب است

كه خندان كودكى بر مادر آمد

حسينى رو، على اصغر آمد (2)

* * * *

ز بس اين ناز پرور، ناز دارد (2)

درون ديده، صدها راز دارد

به صورت اصغر امّا اكبر آمد

حسينى رو، على اصغر آمد (2)

* * * *

(2)

اصغر، خوش آمد(4)

طاهره پور رحمتي

ناپيدا و كودك ناصبور

شير از پستان مادر گشته دور

چون سزد كه جان سپارد با كرب

در كنار آب ماهى تشنه لب

زين فراتى كه بود مهر بتول

جرعه اى بخشيد بر سبط رسول

شاه در گفتار و كودك گرم خواب

كه ز نوك ناوكش دادند آب

در كمان بنهاد تيرى حرمله

اوفتاد اندر ملايك غلغله

رست چون تير از كمان شوم او

پر زنان بنشست بر حلقوم او

چون دريد آن حلق، تير جانگداز

سر ز بازوى يد الله كرد باز

الله الله، اين چه تير است و كمان

كس نداده اين چنين تيرى نشان

تا كمان زه خورده چرخ پير را

كس نديده دو نشان يك تير را

تير كز بازوى آن سرور گذشت

بر دل مجروح پيغمبر گذشت

نوك تير و حلق طفلى ناتوان

آسمانا واژگون بادت كمان

شه كشيد آن تير و گفت اى داورم

داورى خواه از گروه كافرم

باز كرد

در كنار باب خواب ناز كرد

وه چه گويم من كه آن طفل شهيد

اندر آن آئينه ي روشن چه ديد

وان گشودن لب، به لب خندان چه بود

وان نثار شكّر و قندان چه بود

رمز كنت كنز بودش سر به سر

زير آن لبخند شيرين مستتر

رمز خلق آدم و حوا ز گِل

وان سجود قدسيانِ پاكدل

رمز بعث انبياى پر شكيب

وان صبورى بر بلاياى حبيب

رمزهاى نامه ي عهد الست

كه شهيد عشق با محبوب بست

پس ندا آمد بدو كاى شهريار

اين رضيع خويش را بر ما گذار

تا دهيمش شير از پستان حور

خوش بخوابانيمش اندر مهد نور

پس شه آن دُرّ ثمين در خاك كرد

خاك غم بر تارك افلاك كرد

آرى، آرى، عاشقانِ روى دوست

اين چنين قربانى آرند سوى دوست

عشق را مادر، ز زاد، استرون است

عاشقان را قاف وحدت مسكن است

اندر آن كشور كه جاى دلبر است

نه حديث اكبر و نه اصغر است مرحوم حجّة الاسلام نيّر تبريزي

مرحله

جيش كفر افتاد اندر ولوله

نامسلمانى كه نامش حرمله

ناگهان زآن فرقه ي كافر كُله

كودكى گناه ندارد

يا كه سر رزم اين سپاه ندارد

بلكه بس افسرده است آه ندارد

جاى دهيد آن كه را پناه ندارد

پيش كز ايزد بريد كيفر اكمل

ناگه از آن قوم از سعادت محروم

حرمله اش تير كينه راند به حلقوم

حلق و راخست و جست بر شه مظلوم

وز شه مظلوم آن سه شعبه ي مسموم

رد شد و سر زد ز قلب احمد مرسل

طفلى كز تشنگى به غم شده مدغم

جست و بر آورد دست و خست رخ از غم

گردن و سر گاه راست كرد و گهى خم

شه ز گلويش كشيد تير و همان دم

ملك جهان بر جنان نمود مبدل

شاها جيحون كهينه چامه نگارم

كز فر تو مهر گشته حاجب بارم

ده به امم اجر هر چه مدح تو آرم

من به جنان و جحيم كار ندارم

با توأم از نور و نار رسته مخيل جيحون يزدى

پايت بسته

سينه بگداخت از اين غم كه تو با اين دل ريش

دست و پايى نزدى در دم جان دادن خويش

(جوديا) بگذر از شرح و غم و باش خموش

كه ز غم فاطمه غش كرد و على شد مدهوش

جودى خراسانى

كو

طبق قانون الهى اى امام

ذبح را شش ماه مى بايد تمام

اى پدر وقت دگرگونى شده

سنّ من امروز قانونى شده

تير بايد تا قدح نوشم كند

وندر آغوش تو مدهوشم كند

گر شوم با تير دشمن روبرو

تير دشمن را سپر سازم گلو

جنگ من با تير، بابا ديدنى است

خون من بر آسمان پاشيدنى است

تا مرا شوق خدا باشد به سر

تشنگى باشد بهانه اى پدر مرحوم ژوليده ي نيشابورى

بر دست خويش

تا كنم قربان به راهت، هست خويش

نيستى تنها تو در اين مرحله

در كمين باشد، چو تير حرمله

تو اشك شيعيان من است

روى به قتلگاه كن اصغرم

حرمله را نگاه كن اصغرم

روز بزرگ امتحان آمده

حرمله با تير و كمان آمده

آه خدايا جگرم پاره شد

حنجر خشك پسرم پاره شد

تير كه بر حنجر خشكت نشست

راه نفس را به گلوى تو بست

حرمله حلق پسرم را شكافت

حلق پسر نه، جگرم را شكافت

تير برون كشيدم از حنجرت

گشت جدا بر سر دستم سرت

چشم كسى ديده كه روى پدر؟

سرخ شود ز خون حلق پسر؟

خون تو از گلو به عرش خيزد

نمى گذارم به زمين بريزد

زخم گلوى تو كند دوست دوست

خون تو بى واسطه تقديم اوست

خداى من قسم به جان رسول

فدايى حسين را كن قبول

دسته گل آخر من همين بود

تمامى لشكر من همين بود

در دل من شراره هاى غم است

كه سوز آن در جگر (ميثم) است حاج غلامرضا سازگار (ميثم)

دهم

كه فداى حق همه بود ما، كه فداى حق همه هست ما

***

قطرات سرخ تو مى شود، گل سرخ دامن كربلا

مهراس بر سر دست من، كه چو من شوى سپر بلا

من و تو دو كشته ي راه حق، دو ذبيح مسلخ ابتلا

نه عجب خليل ببوسد ار، گلو و لب و دهنِ تو را

*** چه خوش است در شرر عطش، كه به خون چهره بشويمت

چه خوش است وقت وداع خود، چو گل بهشت ببويمت

چه خوش است سينه سپر كنى، كه ذبيح خويش بگويمت

چه خوش است خنده كنى به خون، كه قبول كرده تو را خدا

***

تو هميشه باب حوائجى، تو هماره بحر كرامتى

تو نداى غربت عترتى، تو لواى سرخ امامتى

تو پناه عالم خلقتى، تو شفيع روز قيامتى

نگهى به (ميثم) خسته دل، چه در اين سرا، چه در آن سرا

***

حاج غلامرضا سازگار (ميثم)

مرده بود

به ياد لبش ذكر آب آب گرفت چو يافت مقتل خود را به روى دست پدر

ز آب شست دل و، ديده از رباب گرفت نهاد رو، به روى شانه ي امام زمان

ستاره، جا به سر دوش آفتاب گرفت سئوال آب به لبهاى بى صدايش بود

ز تير حرمله ي سنگدل جواب گرفت ز خون نوشت به روى پدر كه: دست عدو

ز غنچه اى كه نگرديده گل، گلاب گرفت محاسنى كه سفيد از فراق اكبر بود

ز خون كودك شش ماهه اش، خضاب گرفت دو چشم بى رمق و نيمه باز خود را بست

تبسّمى زد و او را دوباره خواب گرفت شتاب داشت به معراج خون ز دوش پدر

كه تير حرمله بر قتل او شتاب گرفت سپهر ديده، ز غم پر ستاره كن «ميثم»!

بر آن ستاره كه از آفتاب تاب گرفت حاج غلامرضا سازگار (ميثم)

شانه ي امامش، جا و مكان ندارد (ميثم) به حشر نبود، غير از فغان و آهش

هر كس از اين مصيبت، آه و فغان ندارد

حاج غلامرضا سازگار (ميثم)

و يار عشق

دشت پر از هاى وهوست، مشترى عشق اوست

اى شده قربان دوست، اوست خريدار عشق خيمه به كويم زدى، خنده به رويم زدى

مى ز سبويم زدى، بر سر بازار عشق تازه گل پرپرم، من ز تو عاشق ترم

اصغرم اى اصغرم، اى گل گلزار عشق كودك من لاي لاى، از غم تو واى واى

گريه كند هاى هاى، ديده ي خونبار عشق با تو «شفق» پر گرفت، عشق در او در گرفت

تا نفسى بر گرفت، پرده ز اسرار عشق محمّد جواد غفور زاده (شفق)

كند

بنگر كه بر آن دلربا حق داده چونان دلبرى

مه طلعتى، خور منظرى، زيبا على اصغرى

----------------

با آن كه نام دلبرم با اصغر آمد همسفر

اندر طريق عشق شد هم راه و هم پاى پدر

در جلوه گاه كربلا ديدي چسان شد جلوه گر

بر روي دست دست حق چون بسملي زد بال و پر

در رنگ خون از خون خود بر وجه خون دادگر

پس غنچه ي سرخ رباب از تير شد نيلوفري

مه طلعتى، خور منظرى، زيبا على اصغرى

----------------

انسانى

جان سكّه ي رايج تويى

به روى دل باب حوائج تويى گر تو به بازار كنى دلبرى

هزار يوسف شودت مشترى اى لب نوشين تو نوش حسين

پايه ي معراج تو، دوش حسين چشم پدر تا به رخت باز شد

ناز تو با نگاه، آغاز شد شير، ز آهوى تو رم مى كند

گرگ چرا صيد حرم مى كند اى ز لبت حياتِ آب حيات

چرا نبوسيد لبت را فرات ز چشم تو گردش ليل و نهار

چرا نديده نرگست، يك بهار بهار، ناديده شكوفا شدى

به روى دست باغبان وا شدى تير، به جان آمد و از شست، رست

به شوق بوسه، بر گلويت نشست ديد، بشيرى بود از سوى دوست

مى رسد و، رسد ازو بوى دوست تا كه، لبت هم چو گلو، خنده كرد

حسين را كشت و سپس زنده كرد

در دو نگاهت، دو جهان راز بود

نگاه پايانى و آغاز بود نگاه اولين حكايتى داشت

نگاه آخرين شكايتى داشت حاج على انسانى

كرد

بست راه تيغ را با خون خود

كرد عقل و عشق را مجنون خود

كربلا آن وادى عنبر سرشت

آن به رتبت قبله ي اهل بهشت

بود گنجى پر بها در سينه اش

داشتى هفتاد در گنجينه اش

مرا بابايم از مادر گرفت

پيش چشم دشمنان در بر گرفت

كرد با معنى نگاهى سوى من

خواست بوسد از گلوى و روى من

ناگهان افتاد، شور و ولوله

جست تيرى از كمان حرمله

زودتر ز آن سَيّد والا نژاد

تير دشمن بر گلويم بوسه داد

برد از سر تير او هوش مرا

چون بريد از گوش تا گوش مرا

من كه بودم محو و مدهوش حسين

قتلگاهم گشت، آغوش حسين

دفتر غم هاى او شيرازه شد

داغ محسن در دل او تازه شد

تا تسلّايى دهم بر شاه دين

خنده كردم، در نگاه آخرين

(ايزدى) ديگر از اين غم، دم مزن

شعله بر قلب بنى آدم مزن امير ايزدى همدانى

لاى لاى على اصغر(2)

اى ماه تابنده ام - من از تو شرمنده ام

قبر تو را كنده ام لاى لاى على اصغر سيّد محسن حسينى