مسیحیت گرایش داشته است. اشعار یزید کاملاً بی اعتقادی او را به اسلام و وحی ثابت می کند:«لَعِبَت هاشِم ُ بِالْمَلِک ِ فَلاخَبَرٌ جاءَ وَ لا وحی ٌ نزل َ»!بنی هاشم با سلطنت بازی کردند. نه نبوتی آمد و نه وحیی نازل شد!می نویسند: وقتی اسرای اهل بیت به شام و محله جیرون رسیدند، یزید گفت: من انتقام خود را از پیامبر اسلام گرفتم.یزید سه خیانت و جنایت بزرگ در دوران حکومتش انجام داد که در تاریخ اسلام بی سابقه بود:1_ شهادت امام حسین (ع) در کربلا و اسارت دل خراش اهل بیت پیامبر (ص) به شام و....2_ او طی حادثه خون بار حرّه، سه روز جان و مال و ناموس مردم مسلمان مدینه وصحابه پیامبر (ص) را برای سربازان خود (پس از کشتار و قتل عام)، حتی در مسجد النبی،مباح کرد. این خیانت به فرماندهی مسلم بن عقبه انجام گرفت. وی سپس از مردم مدینه به عنوان عبد و برده، برای یزید بیعت گرفت. در این حادثه، علاوه بر کشتار بسیاری ازمهاجران و انصار و صحابه، تجاوز ناموسی به حدی بود که می گویند: هزار کودک نامشروع از دختران و دوشیزگان مهاجر و انصار مدینه متولد شدند.جالب این جاست یزید دارای پانزده پسر و چهار دختر بوده، اما نسلی از او نمانده است، ولی از امام زین العابدین (ع) که تنها بازمانده امام حسین (ع) بود، هزاران ذریّه پیامبر (ص) به یادگار مانده است.ابن جوزی حنبلی، یکی از علمای اهل سنت و صاحب کتاب: «الرّدُ عَلی المتَعَصَّب ِالعنید» است. وقتی از او درباره لعن یزید سؤال شد، در پاسخ می گوید: «اجازه احمد حنبل [لعنه...] احمد حنبل لعنش را جایز می داند.3 _ سومین جنایت یزید: حصین بن نمیر، برای سرکوبی عبداله بن

زبیر، مکه را محاصره کرد و منجنیق را بر کوه ابوقیس نصب کرد و کعبه را به آتش کشید، ولی مرگ او فرا رسید و یزید هلاک شد.

بر تأیید کامل اعمال وی از جانب خداوند تبارک و تعالی است.در جاهای مختلف، رسول خدا (ص)، این بشارت را در حق امام حسین (ع) اعلام فرموده است:ه _ 1 _ ابی سعید از رسول خدا نقل کرده که فرمود: حسن و حسین، سرور جوانان بهشت اند.ه _ 2 _ از حذیفه، طی روایتی مفصل به نقل از ترمذی آمده که: پیامبر خدا پس از ادای نماز عشاء و اعلام خبر بخشش او (حذیفه و مادرش) توسط خداوند باری تعالی فرمود: همانا این فرشته ای که تا به حال و قبل از امشب، بر زمین فرود نیامده بود، از طرف پروردگارش اجازه یافت که سلام خود را به من ابلاغ کند و مرا بشارت دهد که به راستی فاطمه، سرور زنان اهل بهشت بوده و حسن و حسین نیز، سرور جوانان اهل بهشت اند.

سوره اخلاص در قرآن کریم می دانسته، آن جا که گفته:«در میان امت آن کیوان جناب همچوحرف قل هو الله در کتاب»درست پس از پنجاه سال از وفات نبی مکرم اسلام (ص) کسانی که خلافت را به ملوکیت بدل کرده بودند و آزادی و آزادگی را زهر اندر کام ریخته بودند، محبوب او را پرپرکردند و این گونه بود که سمبل آزادگی، معنی ذبح عظیم گشت و تفصیل اجمال حضرت ابراهیم و حضرت اسماعیل (ع) و در این راه، تیغ اش فقط بهر عزت دین بود و مقصدش حفظ آیین. در این راه بهر رضای حق شهید گشت. به قول اقبال:«ای صبا ای پیک دورافتادگان اشک ما بر خاک پاک او رسان»در کتاب الاوسط طبرانی و مجمع الزوائد هیثمی، حدیثی بدین مضمون درج شده است: «ام سلمه گفته است: روزی رسول خدا (ص) در منزل من بود. فرمود: کسی را نزد من نفرست. حسین (ع) بر حضرت وارد شد. صدای پیامبر را شنیدم که می گریست.متوجه حضرت شدم. حسین (ع) را در دامان رسول خدا یافتم که پیامبر به صورت او دست می کشید و گریه می کرد. به خدا سوگند خوردم که من متوجه آمدن حسین نشدم. پیامبر فرمود: پیک وحی الهی؛ جبرئیل (ع) با ما در خانه بود. از من سؤال کرد: آیا حسین رادوست داری؟ گفتم: بلی. در دنیا او را دوست دارم. جبرئیل گفت: امت تو او را در زمینی که کربلا نام دارد، خواهند کشت. آنگاه جبرئیل، قسمتی از خاک کربلا را به پیامبر داد و پیامبر نیز آن را به من نشان دادند. و بعدها، وقتی که اطراف حسین (ع) را قبل از شهادت محاصره

کردند، پرسید: نام این سرزمین چیست؟ پاسخ دادند: کربلا. فرمود: خدا و رسول اش راست گفتند: کرب است و بلاء.ابن سعد و طبرانی، از اُم المؤمنین عایشه روایت کرده اند که پیغمبر فرمود:جبرئیل به من خبر داد که فرزندم حسین، بعد از من به شهادت می رسد، در زمین طف و این خاک را برایم آورد و خبر داد که در آن مضجع او است. احمد بن حنبل در کتاب المسندخود این حدیث و حدیث قبلی و چند حدیث دیگر را درباره پیش بینی رسول خدا از شهادت امام حسین (ع) درج کرده است.جمال الدین زرندی از قول ابوالعلاء هلال بن خباب عبدی بصری (م:44 ق) روایت هایی در همین زمینه نقل کرده است.یاقوت حموی نیز در معجم البلدان، روایاتی در همین باب آورده است. طبری نیز روایات تکان دهنده ای در همین زمینه در کتاب خود درج کرده است.در کتاب «الکامل فی التاریخ»، اثر عزالدین ابوالحسن علی، مشهور به ابن اثیر نیز،اشعاری از سلیمان بن قته، در رثای امام حسین (ع) آمده است.جلال الدین عبدالرحمن بن ابوبکر بن محمد بن سابق الدین خضیری سیوطی (849_911 ق) که از بزرگ ترین علما و فقهای اهل سنت است، با سلسله اسناد خود، ازعبداله بن عمر چنین روایت کرده که: «لا بارک الله فی یزید الطعان اللعان اما انه بغی الی حبیبی و معیلی حسین، اتیت بتربته و رأیت قاتله، اما انه لا یقتل بین ظهرانی قوم فلاینصروه الا عممهم الله بعقاب.»خجسته مباد یزید بد زبان ملعون! زیرا که خبر مرگ محبوب و معشوق من حسین را داد. به آن جا رفتم و قاتل اش را دیدم. زود باشد که مردمی که او را

کشته یا آن ها که او را یاری نکردند، مشمول عذاب خداوند گردند.ابن حجر هیثمی (م: 974 ق) در «صواعق المحرقه»، روایات چندی را درباره شهادت امام حسین آورده است. وی به سلسله اسناد خود، از ام سلمه روایت کرده: قالت ام ّ سلمه فلما کانت لیله قتل الحسین سمعت قائلا یقول:ایها القاتلون ظلما حسینا ابشروا بالعذاب و التذلیل قد لعنتهم علی لسان ابن داوود و موسی و حامل الانجیل»در شب شهادت حسین شنیدم گوینده ای می گفت: ای قاتلان ستمکار حسین،بشارت باد بر شما عذاب و ذلت جاوید. لعنت پیامبران ابن داوود، موسی و عیسی برشماباد.موفق بن احمد خوارزمی، در کتاب مقتل الحسین، با سلسله اسناد خود، قصیده ای را از محمد بن ادریس امام شافعی نقل کرده است:«تأوب همی و الفؤاد کتیب وارق نومی فالسحار غریب و مما نفی نومی و شیب لمتی تصاریف ایام لمن خطوب فمن مبلغ عنی الحسین رساله و ان کرهتها انفس و قلوب قتیلا بلا جرم کأن قمیصه صبح بماء الارجوان خضیب فلسیف اعوال و للرمع رنه و للخیل من بعد الصهیل نجیب تزلزلت الدنیا لال محمد و رکاذت لهم صم الجبال تذوب و غارت نجوم و اقشعرت کواکب و هتک استار و شق جیوب یصلی علی المهدی من آل هاشم و یغزی نبوه ان ذالعجیب لئن کان ذنبی حب آل محمد فذالک ذنب لست عنه اتوب هم شفعائی یوم حشری و موقتی اذا کثرتنی یوم ذاک ذنوب»بازگشت غم من، باعث شد قلب ها را حزن و اندوه فرابگیرد و خواب را از چشم من برباد. پس خواب دیگر چقدر دور است و از چیزهایی که خواب را از من برده و مرا پیر کرده،دگرگونی روزگار است که برای آن ها بسیار ناگوار بود. پس چه

کسی پیام مرا به حسین می رساند، اگرچه از این پیام، همه نفس ها و دل ها کراهت دارند. شهید بی گناهی که گویا پیراهن او، به آب سرخ فام رنگ شده باشد. پس برای شمشیر است شیون و زاری و برای نیزه است صدای محزون و برای اسبان است پس از شیهه و تاخت و تاز گریه های بلند.دنیا برای آل محمد خواهد لرزید، چنان که نزدیک باشد کوه ها به خاطر غم آن ها آب شود.ستارگان بر هم ریختند و منهدم شدند و لباس ها پاره و گریبان ها چاک شد. درود برمهدی از خاندان هاشم که می پروراند فرزندان خود را به دوستی، اگر دوستی آل محمد گناه باشد، پس این گناهی است که من هرگز از آن توبه نخواهم کرد. آن ها شفیعان من در روز رستاخیز هستند و در روزی که گناهان من زیادند، کمک کننده من.شافعی در مرثیه حضرت امام حسین (ع) قصیده دیگری دارد که تنها بیتی از آن باقی مانده است:«ابکی الحسین و أرثی حججاها من اهل بیت رسول الله مصباحا»نصیرالدین ابوالرشید قزوینی رازی، در کتاب النقض خود، تألیف شده در حدود سال های 556 تا 560 ه.ق، شمه ای از عزاداری بزرگان اهل سنت بر حسین بن علی (ع) را تا روزگار خود نقل کرده است.

امام حسین اشاراتی رفته است. در این ضرب المثل ها و ترانه ها به جنایت یزید و شمر نیز اشاره شده است.در میان کُردان، انواع و اقسام ترانه ها کاربرد خاصی دارند. از جمله ترانه تعزیه یاشیون که در آن صریحاً به قیام امام حسین پرداخته شده است.تأثیر قیام امام حسین (ع) در ترانه ها و فرهنگ مردم کُرد به خوبی مشهود است که نمودار عشق و علاقه قلبی مردم مسلمان کُرد به خاندان نبوت و رسالت: است.با شروع ماه محرم، هرگونه مجالس عروسی و جشن و شادی تا آخر ماه صفر، در منطقه کردستان تعطیل است تا ماه ربیع الاول یا ماه مولود که جشن میلاد پیامبر مکرم اسلام (ص) فرا رسد و جشن ها برپا شود.مردم کردستان بر این عقیده اند که فرعون و همدستان اش، در روز عاشورا به امر و فرمان الهی، در رود نیل غرق شدند. به همین خاطر، برای نابودی ستم کاران، بیشتر در روز عاشورا و دهه اول ماه محرم دعا می کنند. از دیگر رسوم متداول در منطقه کردستان این است که زنان کُرد از اول محرم تا پایان این ماه، سرمه ای به چشم نمی زنند. در شهر سنندج، مردم در شب عاشورا به مقبره امام زاده پیر عمر، از نوادگان حضرت امام زین العابدین (ع) می روند و با روشن کردن شمع، تا پاسی از شب، در آن مکان مقدس، به ذکردعا و مناجات مشغول می شوند.نذر و نوشتن شکایات و عرض حال برای حضرت ابوالفضل العباس از دیگر مراسم مردم کُرد در ماه محرم است. برخی از شاعران نامی کُردی که در رثای امام حسین شعر سروده اند عبارتند از:1_ قانع مریوانی، 2_ نالی شهرزوری، 3_ مولوی تایجوزی _ شعر

معروف زیر ازاین شاعر و عارف بزرگ کُرد است:«وزان سوی وطن هجرت نمودم خلافت از علی دانسته بودم به تأثیر محمد میراکمل خلافت چون به عثمان شد محول دل خویشان ما را پر زخون کرد به خویشاوند خود نعمت فزون کرد»مولوی کُرد در مورد شهادت امام حسین (ع) و نیز قیام عاشورا، دیدگاه خاصی ارایه می دهد که مبتنی بر آیات قرآن است. مولوی معتقد است خداوند سبحان به این دلیل نگذاشت ابراهیم، فرزندش اسماعیل را قربانی کند، تا او باقی بماند و از سلاله پاک اش،پیامبر عظیم الشأن اسلام حضرت محمد (ص) ظهور کند و از سلاله پیامبر نیز امام حسین (ع) به وجود آید؛ تا قربانی شدن واقعی که همان فوز عظیم شهادت است،نصیب حضرت امام حسین (ع) گردد. مولوی بر این عقیده است که آیه شریفه و (فدیناه بذبح عظیم) در شأن امام حسین است.شیخ عبدالقادر هموند، سید احمد نقیب، محوی، وفایی و...

این خون نه بی جا می رودروی زمین پر همهمه، در دست جان بازان قمه خون از بر و دوش همه، از فرق تا پای می رودمن چون ننالم این زمان، زار و ضعیف و ناتوان کاین برق آه عاشقان، از سنگ خارا می روداز ابن سعد بی وفا، شامی ِ شوم پرجفا بر آل بیت مصطفی چندین تعدی می رودبغداد گردد لاله گون، در روز عاشورا به خون از کاظمین آن سیل خون، تا تاق ِ کسرا می رودوز تاق کسری سرنگون، ریزد به پای بیستون وز بیستون آید برون، سوی بخارا می رودخون سیاوش شد هبا، در ماتم آل عبا تا دامن روز جزا، تا جیب عقبی می رودمن سنّی ام نامم رضا، کلب امام مرتضی درویش عبدالقادرم، راهم به مولا می رود.»عبداله سنندجی، ملقب به رونق، در سال 1215 در سنندج متولد شده است:«آه از دمی که شاه شهیدان کربلا آمد سوی مصاف به میدان کربلابی نور گشت شمع شبستان احمدی از تندباد ظلم در ایوان کربلابوی بهشت و خون شهیدان دهد کسی گر بو کند گلی زگلستان کربلالب تشنه اهل بیت، ولی زآب چشمشان سیراب گشته خاک بیابان کربلاجز آب تیغ و زهر سنان لقمه ای نبود از کوفیان نواله مهمان کربلامعمار روزگار بنای الم نهاد روزی که ریخت طرح شبستان کربلادیوان آدمی لقب از آتش ستیز بر باد داده خاک سلیمان کربلا.»«بر اهل بیت دیده افلاک خون گریست چشم زمانه هیچ نگویم که چون گریست.»ملک الکلام مجدی سقزی در سال 1268 هجری، در سقز دیده به جهان گشوده است:«ای توتیای دیده جان، خاک پای تو برتر زعرش بارگه کبریای توتا رستخیز، خون جگر بر زمین چکد زان شاخ گل که بردمد از نینوای توکردی

به راه دوست، تن و جان خود فدا بادا هزار جان گرامی فدای تودر بحر رحمت است شناور، هر آن کسی یک قطره اشک ریزد اندر عزای توذات تو هست معنی ِ قرآن، وز اهل کین چون پاره پاره صفحه قرآن قبای تومی خواست در زمانه کند محشر آشکار روز نبرد بازوی معجز نمای توعهد اَلَست آمد و تسلیم عرضه کرد تا جان نثار دوست نماید وفای توتو تشنه جان سپردی و آب فرات هم بود از تو تشنه تر به لب جان فزای توبودند بی خبر که بقا در ولای توست قومی که خواستند به گیتی فنای تورنجی که قاتلان تو را هست روز حشر امروز مر مراست زهجر لقای تورحمی کن و زلطف مرا سوی خویش خوان زان پیش ترکه جان دهم اندر ولای تو.»جوهری سنندجی:«باز این چه شیون است وچه زاری ست درجهان کز دیده سپهر بود جوی خون روان باز این چه ماتم است که اندر ظهور او در گریه چشم پیر و بضاله دل جوان باز این چه شورش است و چه ماتم که صبح و شام از مهر و ماه اشک فرو ریزد آسمان باز این چه نوحه و چه فغان و چه ماتم است کز آب چشم چرخ روان رود کهکشان بهر عزای آل رسول خدا حسین شاه عرب، امام عجم، نور مشرقین روزی که شد به دهر چنین ظلم آشکار در حیرتم که چرخ چرا ماند پایداردر ماتم حبیب خدا، زاده بتول ای سینه آه سرکن و ای دیده خون ببارریزد فلک زدیده انجم سرشک خون هر صبح دم زکینه آن قوم نابکارمهری که بود رونق افلاک دین از او شد منکسف به خاک زبیدار روزگارای چرخ پرستیزه

زجور تو داد، داد صبحت چو شام زینب و زین العباد بادچون نخل قامت شه دین بر زمین فتاد افغان و گریه در فلک هفتمین فتاداز توسن سپهر و مهر شد نگون آن ساعتی که شاه شهیدان ز زین فتاداز وحش و طیر و انس صدای فغان و آه برخاست از زمین و به عرش برین فتادایام بی سکون شد و افلاک بی قرار چون چشم اهل بیت به سلطان دین فتادمهر و مه و ستاره همه گشت غرق خون از ذوالجناح گشت چو آن شاه سرنگون اندر عزای آل نبی آسمان گریست افلاک اشک ریخت، زمین و زمان گریخت از شورش و فغان عزادار اهل بیت وحش و طیور و ارض و سما، انس و جان گرفت دید آن شهید را چو فتاده به خاک و خون جبریل با معاشر کروبیان گریست بر اهل بیت این ستم از چرخ چون رسید مهر و مه و سپهر و مکین و مکان گریست نبود دلی زغم که نسوزد درین ملال چشم سپهر کور و زبان هلال لال»