بزرگوار علی علیه السلام را بسیار کشت، اما مانند پسرش سخنان جنون آمیز نمی گفت. یزید علنا در مجلس عمومی کفر خود را ظاهر کرد، [در حال مستی] گفت:«لعبت هاشم بالملک فلا خبر جاء و لا وحی نزل». [3] .گفت: بنی هاشم با مملکت بازی کردند و به نام وحی و قرآن و به نام دین مردم را سرگرم کردند، [در حالی که] نه وحیی نازل شده، و نه دینی هست و نه قرآنی هست و نه خدایی و نه ایمانی.

و یزید روی کار آمد به امام حسین علیه السلام گفتند: بیعت کنید، گفت: هرگز! تمام تکیه گاه سخن این است. یکی از جمله هایی را که باید دقت بفرمایید در این سخنرانی، این جمله است که به محمد حنفیه فرمود: «یا اخی والله لو لم یکن فی الدنیا ملجا و لا ماوی لما بایعت یزید بن معاویه» [4] گفت برادر! بخدا اگر در تمام کره زمین یک متر جا که رویش بنشینم نداشته باشم من هرگز با یزید بیعت نمی کنم.این سر قضیه است. چرا؟ چون یزید سمبل کوبیدن اسلام بود و می خواست دین خدا را نابود کند. حالا امام حسین علیه السلام قیام کرد اول سخنرانی امام حسین علیه السلام که هنوز به کربلا نرسیده، در مقابل لشکریان حر بود. مقابل لشکر حر یعنی همان لشکر عبیدالله ایستاد و بنا کرد صحبت کردن. فرمود: «الا ان هؤلاء قد لزموا طاعه الشیطان و ترکوا طاعه الرحمن و اظهروا الفساد و عطلوا الحدود و استاثروا بالفی ء و احلوا حرام الله و حرموا حلاله و انا احق ممن غیر» [5] گفت: مردم! سربازان عبیدالله! بفهمید. که یزید و اعوانش کمر بسته اند به اطاعت شیطان؛ طاعت خدا؛ را ترک کرده اند. فساد آورده اند. حدود خدا را معطل گذارده اند. بیت المال را به هوی و هوس قسمت کردند. حلال خدا را حرام و حرام خدا را حلال کرده اند و من در مملکت اسلام از همه شایسته ترم که بر ضد یزید خائن قیام کنم و ریشه فساد را از بیخ و بن برکنم.

قدمت علی رسلکم ببیعتکم... فان اتممتم علی بیعتکم تصیبوا رشدکم». [6] گفت نامه ها به من نوشتید و مرا وعده گرفتید. آمدم، اگر با وفا باشید به سعادت خواهید رسید. آن وقت سعادت [چیست]؟ سعادت همان است که الان شما در انقلاب اسلامی دارید (و انشاءالله بیش از این به آن ست خواهید یافت). آن جمله این است که به سعادت می رسید. حضرت می فرماید: «فانا الحسین بن علی ابن فاطمه بنت رسول الله نفسی مع انفسکم و اهلی مع اهلیکم». [7] تمام همین است، می گوید: من پسر فاطمه ام. پسر پیغمبر، اگر کمک کنید حکومت به دستم بیاید من حاکم مردمی هستم مثل حکومت پیغمبر. پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم صبح، ظهر و عصر، مغرب و عشاء می آمد داخل مسجد و میان مردم نماز می خواند، رئیس مملکت هم بود امیرالمؤمنین علیه السلام رئیس مملکت بود زانو به زانو با فقرا، ضعفاء و مستضعفین می نشست. علی دربار نداشت، وزیر دربار نداشت. خانم امیرالمؤمنین را ملکه نمی گفتند. دختر علی زینب را شاهدخت نمی گفتند. علی در بین مردم، به گفته یک سرباز: «علی فینا کاحد منا» علی مثل یکی از ما بود، برادروار می آمد و زانو به زانو می نشست، امام حسین علیه السلام می گوید: اگر کمک کردید «نفسی مع انفسکم» من با شما هستم و اهل بیت من با اهل بیت شما، زن و بچه من هم مثل زن و بچه شما. این حکومت اسلامی است؛ زینب با زنها در مسجد، امام حسین علیه السلام با مردها در مسجد و در جامعه؛ ملاقات این قدر آسان است؛ بعد به مردم یعنی به همان لشگر حر گفت اگر موافقت کردید

به سعادت می رسید اما اگر موافقت نکردید؛ «و ان لم تفعلوا و نقضتم عهدکم و خلفتم بیعتی من اعناقکم فلعمری ما هی منکم بنکر». گفت اگر بیعت را شکستید و از من تخلف کردید و این کار هم از شما [مردم کوفه] بعید نیست، چرا؟ برای اینکه گفت: «فلعمری ما هی منکم بنکر لقد فعلتموها بابی و اخی و ابن عمی مسلم» [8] شما عهد علی را شکستید. عهد برادرم حسن را شکستید. عهد مسلم را هم شکستید. عجیب نیست اگر عهد من را هم بشکنید. اما اگر شکستید من باز دنبال هدف خود می روم یزید نباید بر مسلمین حکومت کند ولو به قیمت قطعه قطعه شدن من و یارانم و شیرخواره ام باشد! این هدف حسین علیه السلام است.

آورد و دماری از روزگار شما بر آورد که بیچاره شوید! همین طور هم شد. آنان که حسین علیه السلام را یاری نکردند خودشان را کوبیدند. «حجاج بن یوسف» استاندار عبدالملک مروان ده هزار زندانی دارد.زندانش عمارت دارد؟ نه. سقف دارد؟ نه. یک زمین بیاض. مثلا 20 هزار 25هزار متری را برداشته دیوار کشیده که یک در دارد جلو زندان هم اتاق نگهبان است. به این ده هزار زندانی خبر رسید که حجاج بن یوسف می خواهد از آنجا عبور کند. این زندانیان گفتند.آقا ما که اینجا پوسیدیم. آفتاب داغ، شب های سرد، اینکه زندگی نیست، یک فریادی کنیم اینها (این نتیجه قتل حسین علیهالسلام است) آمدند پشت در و به زندانبان گفتند می خواهیم فریاد کنیم. گفت: نخیر، ولی اینها اعتنا نکردند. حجاج رسید ده هزارجمعیت پیاپی فریاد زدند. حجاج عنان کشید: چه خبر است؟ گفتند: ده هزار زندانی زیر آفتاب دارند التماس می کنند. حجاججلوی در زندان رفت و گفت: در را باز کنید. در را باز کردند خوب توجه کنید، اگر انقلاب بشکند، خدای ناخواسته امریکا گروهی را بر شما مسلط می کند که شاید از حجاج بن یوسف هم بدتر باشد، این را بهوش باشید! حجاج گفت در را باز کنید. در را باز کردند.می دانید چه گفت؟ یک آیه ای است در قرآن که وقتی جهنمی ها آه و ناله می کنند فرشتگان می گویند: «اخسئوا فیها و لاتکلمون».اخسا یعنی چخ. ما به سگ می گوییم چخ (دور شو) آقا در را که باز کردند حجاج همین طور که سوار بود و این زندانیان دست ها را تکان می دادند گفت: «اخسئوا فیها ولا تکلمون» چخ، ساکت شوید و حرف نزنید. چرا؟ اگر

آن روز ندای حسین علیه السلام را گوش کرده بودند به اینجا نمی رسیدند وقتی گفت «هل من ذاب یذب عن حرم رسول الله» و اینها گوش نکردند بازی در آوردند، حالا جوابش چخ است جوابش خفه شوید توی زندان بمانید است.

ندارید. این مال کوفه.یکی دیگر به شما بگویم. «زید بن ارقم» یکی از محترمین بود. وقتی آمد در مجلس عبیدالله و دید که عبیدالله به سر مقدس ابی عبدالله با چوب جسارت می کند، گفت: عبیدالله من دیدم که پیغمبر این لبها را می بوسید. چقدر بی ادبی! عبیدالله گفت: اگر پیر نبودی و خرفت نشده بودی و دیوانه نبودی می گفتم تو را بکشند. زید بن ارقم محترم از جا حرکت کرد وقتی آمد داخل راهرو و سرسرای استانداری، عده ای از مامورین و افراد لشگری و کشوری ایستاده بودند. به اینها یک نگاهی کرد و گفت: «انتم یا معشر العرب العبید بعد الیوم» گفت: عرب ها! بعد از امروز دیگر برده اید، نوکرید، توسری خورید، ذلیلید، بیچاره اید. این را در سرسرای استانداری عبیدالله می گفت که تازه سر را آورده بودند. بعد گفت که عبارتش هم خیلی جالب و جاذب است. «قتلتم ابن فاطمه و امرتم ابن مرجانه» خاک بر سرتان ملت کوفه! پسر فاطمه را کشتید و پسر زن زانیه را آوردید، استاندار کردید. این کار بود که کردید؟ شما دیگر حق حیات دارید؟ و ادامه داد: «قتلتم ابن فاطمه و امرتم ابن مرجانه! فهو یقتل اخیارکم و یستعبد شرارکم فرضیتم بالذل فبعدا لمن رضی بالذل» گفت می دانید چه کار کردید؟ این عبیدالله بی دین را بر خودتان مسلط کردید. این خوبانتان را می کشد. هر چه آزادیخواه با شرف و شجاع و با ایمان است می کشد. چه کسانی را باقی می گذارد.؟ می گوید: «هو یقتل اخیارکم و یستعبد شرارکم» نمی گوید «یستخدم شرارکم»، نمی گوید دولتی روی کار می آید که اشرار را استخدام می کند. نه، می گوید اشرار را برده می گیرد. یعنی یک

مشت مستخدم دولت می شوند که در دستگاه عبیدالله کور، کر، لال، نفهم، برده و بنده هر چه بگوید اطاعت کنند.

را گرفت. پسر نگاه می کرد چشم آقا بصورت خواب روی هم آمد. اما خیلی کوتاه دو دقیقه سه دقیقه. آقا چشمشان را باز کردند. اما؛ علی اکبر آثار تاثر دید گفت: آقاجان چه شد چرا حالتان تغییر کرد؟ گفت پسرم، - جوان ها مکتب دین این است - گفت: پسرم، خواب دیدم که یک سوار آمد گفت: این کاروان می رود و مرگ هم دنبال این کاروان است.یعنی چه؟ یعنی ما به سوی مرگ می رویم؟ خوب علی اکبر جوان باید بگوید آقاجان، اگر مرگ است پس نرویم. چرا برویم؟ می دانید چه گفت؟ گفت: «اولسنا علی الحق؟» باباجان مگر ما بر حق نیستیم و راه حق نمی رویم؟ گفت: چرا پسرجان، راه ما راه خداست. راه پیغمبر است. راه قرآن است. گفت: «فاذا لانبالی بالقتل» دیگر چه باک داریم از مرگ.خون شد دل من خوب شد این خون شدنی بود در عشق تو شد بهتر این خود شدنی بودعلی اکبر آمد به آرزوی دل رسید. می دانید کی؟ آن وقتی که گفت: «ابتا علیک منی السلام» گفت: پدر خدا حافظت. آقا ابی عبدالله با عجله آمد کنار بدن جوان؛ مادرهایی که شهید داده اید و اینجا هستید. پدرانی که پسر جوان شهید داده اید و در اینجا هستید، آن پدر آمد نشست بالین علی اکبر «جلس علی التراب» آقا روی خاک نشست «و جعل یمسح الدم عن ثنایاه» یعنی ابی عبدالله بنا کرد خون از دندان های علی پاک کردن. خون را از دندان ها پاک کرد. چرا خون را از دندان ها پاک کرد. به نظر من این خون را که از دندان ها پاک کرد دید علی زنده است. این جوان شاید بخواهد وصیتی بکند. اما یک

ضربتی بر سرش خورده که تمام دهان غرق خون است و خودش هم نمی تواند خون ها را دفع کند. آقا خواست خون ها را از جلوی زبان علی رد کند تا زبان علی آزاد شود و وصیت کند. اما داشت خون ها را رد می کرد «فشهق شهقه فمات» یک وقت علی یک ناله زد و جان به جان آفرین تسلیم کرد. آقا تمام کشته ها را خودش به خیمه می آورد. اما بدن علی را نیاورد. صدا زد جوانان بیائید بدن علی را به خیمه ها ببرید. می دانید چرا نیاورد برای اینکه بدن آن قدر قطعه قطعه و چاک چاک بود که یک نفر نمی توانست آن را از جای بردارد. باسمک العظیم الاعظم.