كتاب تيشه هاي اشك 2
مجموعه اشعار برگزيده آئيني و مداحي
ويژه ي مواليد چهارده معصوم (عليهالسلام)
گردآوري: غلامرضا گرمابدري
تيشه هاي اشك
ناشر :پايگاه تخصصي اشعار آئيني و مداحي
www.tishehayeashk.parsiblog.com
mosafer65@gmail.com
تلفن تماس: 09102308145
موضوع :چهارده معصوم عليهالسلام- خاندان عصمت

نكاتي درباره‌ي شعر آييني
•بيش از 80 درصد از منظومه‌هاي شعر فارسي از سده سوم تا زمان حال شامل مقوله‌هايي از ادب آييني بوده است.
•شعر نبوي، فاطمي، علوي، عاشورا، بقيع، رضوي، مهدوي و … از جمله زيرشاخه‌هاي شعر ولايي هستند.
•از آن جا كه دين در همه‌ي ابعاد فكري و عملي مسلمانان نقش دارد و همه‌ي حوزه‌ها را در بر مي‌گيرد، ادبيات هم خصوصاً در زمينه‌ي شعر از اين قاعده مستثني نبوده است.
•جايگاه امروز شعر مذهبي و آييني به عنوان يك هنر ناب ديني، بسيار برجسته است.
با حركت جريان شب شعر عاشورا ثابت مي‌شود كه شعر در همه‌ي انواع ادبي مي‌تواند خودنمايي كند.
اگر بگوييم شعر بيان احساس و عاطفه است، در حق آن كم لطفي كرده‌ايم. شعر آييني شعريست كه از جان و دل شاعر متعهد ريشه مي‌گيرد.
اگر كسي ناشناخته وارد اين حيطه شود آسيب پذير خواهد بود، حالا عده‌اي بدون پشتوانه شناخت و معرفت دست به خلق شعر مي‌زنند، ماندگاري چنداني ندارد. شاعر بايد براي سرودن شعر آييني با دو بال حركت كند، احساس و انديشه.
•شعر آييني و مذهبي جايگاه ويژه‌اي در ميان مخاطبان دارد. شعر آييني وصف حال تاريخ دين و بزرگان دين است و نمونه آن را مي‌توانيم در اشعار عاشورايي جستجو كنيم. مثل اشعار محتشم كاشاني و آن تركيب بند مشهور:
باز اين چه شورش است كه در خلق عالم است
باز اين چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است …
و نسل امروز ما مانند سيد حميد رضا برقعي كه استقبال از اين شعر نموده آينده درخشاني را براي اين شعر رقم خواهند زد. شعر برقعي:
باز اين چه شورش است كه در جان واژه هاست
شاعر شكست خورده طوفان واژه هاست …
•شعر آييني بيانگر حزن و اندوه است.
از ديرباز تاكنون ايرانيان جزء ملت‌هايي بوده‌اند كه در خلق اشعار عارفانه آييني دستي توانا داشته‌اند و دارند. يكي از اهداف سرودن اشعار آييني در گذشته انتقال پيام و مفاهيم ديني به مردم بوده است.
اين نوع شعر به گونه‌اي مطرح مي‌شود كه گويي دنباله روي از كار پيامبران بوده است.
شعر آييني مي‌تواند عاملي مهم در جهت بيداري و راهنمايي مردم باشد كه اين جاي تأمل بسيار دارد.
•ادب آييني فارسي از دورترين روزگار، يعني از زمان قبل از رودكي شروع شد و تا امروز هم ادامه دارد و همه‌ي شاعران، اعم از شيعه و سني ادب آييني را داشته‌اند.
كم و بيش هم شاعران سني مثل سيف فرغاني شعرهايي در زمينه‌ي ادبيات ديني داشته‌اند از جمله آثار اين شاعر؛ شعري در مدح امام حسين عَلَيْهِ السَّلَام است كه بسيار پخته بيان شده است و يا اين كه مولوي با توجه به اين كه اهل تسنن بوده، براي حضرت، شعر سروده است.
حال آن كه شيعيان در جاي خود نيز آثار بسياري در زمينه آييني و مذهبي سروده‌اند و ادبيات ديني را گسترش داده‌اند.
•شعر آييني تركيبيست از شعر و آيين؛ يعني هم بايد شاخصه‌ها و ويژگي‌هاي ممتاز يك شعر را در آن ببينيد چه از نظر جذابيت تأثيرگذاري و چه از نظر ساخت و بافت منسجم. وقتي صحبت از آيين مي‌شود يعني بايد نماد‌هاي ارزشي و فرهنگي آيين كه در اين جا به طور مشخص دين است، در آن باشد.
طبيعيست يك شعر موفق آييني بايد با كسب پشتوانه‌هايي از درك درست تاريخي، ارزش‌ها و نگرش‌هاي ديني همراه داشته باشد و اگر فاقد اين ويژگي‌ها باشد، شعر آييني موفقي عرضه نكرده‌ايم. اين تركيب بين شعر و آيين است، يعني شعري كه ترجمان و فرايند انديشه و ارزش‌هاي ديني است.
•شاعر آييني، كسيست كه خالق و آفريننده شعر آييني است.
او بايد به چند عنصر مسلح باشد.
اول اين كه شعر را بشناسد و با همه‌ي ويژگي‌هاي شعري اعم از ويژگي‌هاي ساختار و درون مايه و مضمون آشنايي داشته باشد.
دوم اين كه به تاريخ شعر فارسي اشراف داشته باشد و بداند كه ميراث دار كدام فرهنگ است.
شاعري كه گسسته و بريده از گذشته بخواهد شعر بگويد، قطعاً شعر او تأثيرگذار نخواهد بود.
اما نكته‌ي سوم اين كه آشنايي با فرهنگ و درون مايه‌ي ديني به خصوص در قلمرو شيعي داشته باشد.
اگر شاعري بخواهد در خصوص واقعه‌ي عاشورا شعر بگويد بايد با تاريخ كربلا و تحريف‌هاي ادبي كه در آن وارد شده آشنا باشد.
بهترين اشعار در اين زمينه اشعاري از محتشم كاشاني، عمان ساماني و … است.
•اين گونه شعر، آفت‌هايي هم ديده مي‌شوند مثل: 1 فقدان پالايش حوادث تاريخي و در نتيجه، در آميختن تاريخ به تحريف.
2 فقدان توجه همه سو نگرانه به فرهنگ آييني مثلاً پرداختن به سوگ و مرثيه بدون توجه به ارزش‌هاي ديني.
•شعر مذهبي، در مجموع ادبيات ديني و نگرش به موضوعات ديني تا قبل از شروع دوران معاصر ديني هم بوده. همزمان با نهضت نوگراها، زمينه تفكراتي در اين زمينه مطرح مي‌شود كه به نوعي با معارف ديني فاصله دارد. درك شاعران دوره مدرنيسم، به پيروي از مكاتب بشري غرب شكل گرفته ولي مضاميني مثل عاشورا، غدير و … كه مورد علاقه مردم بود، نيز مورد توجه شاعران در اين دوره بود.
ادبيات، پس از دوران بازگشت در اين زمينه پيشرفت چنداني نداشت و در حد تقليد از ديگران و مدايح ائمه و پيروي از سبك خراساني و عراقي بود و شيوه سخن بسيار نازل و ضعيف چهره‌هاي شاخص در بين شاعران اين سبك، در آن زمان ديده نمي شد و ادبيات روشن فكري ميدان دار در اين زمينه بود.
مدح ائمه عَلَيْهمُالسَّلَام در حاشيه و بين علوم مطرح مي‌شد.
اما از دهه 50 به بعد همزمان با جنبش روشن فكري اسلامي، توجه به ادبيات مذهبي در بين اقشار مختلف بيدار شد.
طرح مضامين مذهبي كه ادبيات انقلاب سال 57 را شكل داد. وارد حوزه روشن فكري مذهبي شد.
قبل از انقلاب رگه‌هاي شعر مذهبي را در آثار استاد علي موسوي گرمارودي، نعمت ميرزاده و … شاهد بوديم، اما در حال حاضر اوضاع خيلي متفاوت شده و شاعران به اين گونه شعر بيشتر توجه دارند و اشعار ماندگاري را در اين زمينه شنيده و مي‌شنويم.
•ادبيات آييني حرفي نيست كه امروز در ميان شاعران و مخاطبان مطرح شده باشد بلكه از گذشته بوده و آثار بزرگان و قدما نشان از جاري بودن اين گونه در ادبيات ما دارد.
•در اين دو دهه 60 و 70 و آغاز دهه 80 شاعران به ادبيات و اشعار آييني رويكرد بيشتري نشان داده‌اند.
هر چند كه در گذشته ادبيات آييني بيشتر در قالب‌هاي كلاسيك مطرح مي‌شد، اما حالا در قالب‌هاي سپيد، نيمايي و نو هم مطرح مي‌شود و آثار بسياري در اين زمينه در دست داريم مثل كتاب گنجشك و جبرئيل زنده ياد سيد حسن حسيني. اما آسيب‌هايي كه به ادبيات ديني ما در حال حاضر وارد مي‌شود در بحث قرائت است و شاعران استناد مي‌كنند به مواردي كه دچار اشكال است.
متأسفانه اين شكل در حوزه‌ي نوحه سرايي اتفاق مي‌افتد. اما هر شاعري كه با گذشته آشناست و به خوبي شعر گذشته را مي‌شناسد و در حال و هواي آن زندگي كرده، تأثير پذيري لازم را داشته است.
•ادبيات آييني به آن ادبياتي گفته مي‌شود كه حاوي آموزه‌هاي ديني (ارزشهاي اخلاقي، رفتاري، كرداري و باورهاي آسماني) باشد.
داستان و شعر، از برجسته‌ترين قالب‌هايي ادبيست كه آموزه‌هاي ديني را در خود تبارز داده‌اند.
•بسياري از مفاهيم بلند ديني در قالب شعر و داستان به ما رسيده است.
محتواي بخش عمده‌ي ادبيات منظوم و منثور ما را ادبيات آييني تشكيل مي‌دهد؛ اما در اين ميان، خداوند گاران صدا و سخن، بيشترين مفاهيم ديني را توسط شعر بيان نموده‌اند.
به بيان ديگر، شعر فارسي را نمي‌توان جداي از آموزه‌هاي ديني تصور كرد.
•هرگاه بخواهيم ادبيات آييني را از بدنه‌ي زبان و ادب فارسي جدا كنيم، شايد چيزي از ادبيات كهن باقي نماند. جلوه‌هاي آيات قرآن كريم در شعر فارسي به صورت مستقيم و غيرمستقيم، مثال برجسته‌ايست كه مي‌شود به آن استناد كرد. آثار مولانا جلال الدين بخلي، سنايي، علامه اقبال لاهوري و ديگر سخنسرايان، سر شار از آموزه‌هاي ديني‌اند.
•در يك دسته بندي كوتاه، مي‌توان جلوه‌ي آموزه‌هاي ديني را در شعر آييني به چند بخش عمده خلاصه نمود.
1 - جلوه‌ي آيات قرآن كريم در شعر فارسي؛
2 - بازتاب داستان‌هاي پيامبران، پند و اندرزهاي آنان؛
3 - بازتاب احاديث و روايت‌هاي پيامبر اسلام و اهلبيت گرامي اش؛
4 - منقبت‌ها، مرثيه ها؛
5 - منظومه‌هاي حماسي؛
6 - ادبيات عاشورايي.
•هويت ملت‌ها را گذشته‌ي تاريخي و فرهنگي‌شان تعيين مي‌كند.
باورهاي ديني و ارزش‌هاي فرهنگي، به شعر فارسي دري هويت داده است.
با اين تحليل، نقش شعر آييني را در غناي فرهنگي نمي‌توان ناديده انگاشت. البته در اين شكي نيست كه شعر آييني، در تمام جوامع و دين‌هاي مختلف وجود دارد. شاهد اين مدعا وجود سروده‌هاي آييني در اديان باستاني زردشت، بودا، آيين هندو، اديان باستاني در يونان كهن و … به شمار مي‌روند؛ بنا بر اين اكثر فرهنگ‌ها، بهره‌هايي از ادبيات آييني دارند و ادبيات آييني، در پربار شدن فرهنگ آنان، داراي نقش تاثيرگذار بوده‌اند.
•شعر آييني در ادبيات و فرهنگ اسلامي، تنها منحصر به ادب فارسي نمي‌گردد و در تمام كشورهاي اسلامي در زبان عربي، پشتو، اردو، تركي و ديگر زبان‌هاي رايج در اين كشورها ديده مي‌شود. با اين وجود، نويسندگان و محققان كمتر به اين مسأله پرداخته‌اند.
اين بي‌توجهي، سبب گرديده است كه نقش شعر آييني، در غناي فرهنگي جامعه‌ي ما ناشناخته بماند
•شعر دفاع مقدس، اوج شعر آييني انقلاب است
•اصلاً «آيين»، مبناي شعر فارسيست و شعر فارسي، به اين لحاظ كه در دامن آموزه‌هاي اسلام و قرآن متولد شده، رشد و نمو كرده و به كمال رسيده است، شعر آييني است.
قله‌هاي كمال شعر فارسي هم به شكل هويتي و زيربنايي با مباحث آييني پيوند خورده است و نهايتاً اوج شعر فارسي كه عرفان اسلاميست، با يك نگاه كلي مي‌تواند همان شعر آييني محسوب شود. بنا بر اين شعر ما جداي از آموزه‌هاي اسلام، قرآن و عرفان اسلامي تعريف پذير نيست و نمي‌توانيم برايش ماهيتي تصور كنيم.
•در نگاه تخصصي، شعر آييني به اشعاري گفته مي‌شود كه در مدح و منقبت و سوگ پيامبر صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم و اهل بيت (ع) سروده مي‌شود كه يكي از شاخه‌هاي پربار و ارزشمند شعر فارسيست كه در طول تاريخ شعر فارسي، اين مضامين همواره الهام بخش شاعران فارسي بوده‌اند.
شاعران ما در كنار آثار ارزشمند خود، همواره به سيره و زندگي و شخصيت پيامبر صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم و اهل بيت (ع) پرداخته‌اند.
•در دوره معاصر و با توجه به نگاهي كه امام خميني (ره) و انقلاب به ما داد و با توجه به اين كه شكل گيري انقلاب و سير پيروزي آن با تأسي و اقتدا به پيامبر صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم و اهل بيت (ع)، خصوصاً امام حسين عَلَيْهِ السَّلَام و فرهنگ شهادت عاشورايي بود، اين پيوند در بستر شعر انقلاب يك خانه تكاني و ترميم ايجاد كرد و افق‌هاي تازه‌اي را فراروي شعر آييني ما گشود. به اين معنا كه اگر در گذشته بيشتر اشعار، توصيف اهل بيت (ع) و زندگي آن بزرگواران بود، در جريان شعر انقلاب، شاعران ما به تبيين زندگي و به چرايي فلسفي حركت‌ها و موضوع گيري‌هاي اهل بيت (ع) پرداختند. از اين شعر آييني بر آمده از ارزش‌هاي انقلاب، يك فصل شكوه مند و متفاوت است.
شعر آييني شاخه‌هاي مختلفي مثل انتظار، ولايت، عاشورايي، نيايش‌ها و … دارد.
•اوج شعر آييني انقلاب، شعر دفاع مقدس است، به طوري كه حتي شعر انقلاب را نيز تحت الشعاع قرار داد. امروز اگر بخواهيم شعر انقلاب را تعريف كنيم، بيشترين دست مايه‌مان بايد شعر دفاع مقدس باشد.
بايد گفت كه تمام ارزش‌هاي انقلاب را در شعر دفاع مقدس مي‌بينيم و نيز به لحاظ تكنيكي و ارجمندي هنري، اوج شعر انقلاب همان شعرهاي دفاع مقدس هستند.
به اين دليل كه اولاً شاعران انقلاب در طي آن سال‌ها به ثمر رسيده بودند و درخت شعر آنها در بيان و انتقال ارزش‌ها تنومند شده بود و از طرفي اوج شور و جذبه و خلوصي كه ما در دوران جنگ داشتيم - كه يك مؤلفه ديگر براي خلق شعر ناب است - دست به دست هم داد دوران طلايي شعر انقلاب را بين سال 62 تا 68 رقم زند.
•اگر پشتوانه بلند فرهنگ شهادت و ايثار نبود، شعر ما به اين جا نمي‌رسيد كه در حوزه عشق هم اين گونه به بيان احساسات خود بپردازد. بنا بر اين اگر ما يك باز تعريفي با توجه به شرايط امروز كه نه هيجانات آن زمان وجود دارد و نه جنگ رو در روست، بين آثاري كه خلق مي‌شود، كماكان ارزش‌هاي انقلاب و فرهنگ شهادت سهم بسزايي دارد.
•دو مطلب در ماندگاري شعر محتشم وجود دارد:
اول اين كه مشهور است ائمه به شعرش توجه داشتند، مي‌گويند در عالم رويا حضرت رسول او را ديد و فرمود تو چرا براي حسين من شعر نمي‌گويي و مي‌گويند بيت اول آن را پيغمبر در خواب به محتشم گفته است:
باز اين چه شورش است كه در خلق عالم است
باز اين چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است
دوم اين كه اگر تمام اين اشعار خوانده شود يك كلمه تحقير آميز نسبت به اهل بيت در آن پيدا نمي‌شود يعني در اوج سوزي كه او بيان كرده يك كلمه تحقير آميز در آن وجود ندارد.
همچنين صنايعي كه او در شعرش به كار برده آنقدر قويست كه شعر او را ماندگار كرده است.
مثلاً گفته: «اين كشته فتاده به هامون حسين توست»
يعني در يك مصرع يك حرف تمام را مي‌زند و در مصرع بعد هم مي‌گويد:
اين صيد دست و پا زده در خون حسين توست.
شما وقتي يك چوب‌تر را در آتش مي‌اندازيد دود مي‌كند، محتشم از همين مضمون گرفته و چنين گفته است:
«اين نخل‌تر كه از آتش جانسوز تشنگي دود از زمين رسانده به گردون حسين توست»
بدن امام حسين را به نخل‌تر و تشنگي را به آتش تشبيه كرده است.
يا اين كه دو تشبيه پشت هم به كار برده است:
«اين ماهي فتاده به درياي خون كه هست زخم از ستاره بر تنش افزون حسين توست»
و همينطور تا آخر، شعر جاندار و قوي و محكم است طبيعيست كه اين شعر ماندگار شود. مثلاً شهريار شعر از
«علي اي هماي رحمت» قوي‌تر هم دارد كه مي‌گويد:
علي به باغ فدك بيل زارع آن بر دوش چنانكه چوب شبانان عصاست با موسي
اين شعر بسيار قويست تا جايي كه وقتي دنيا با علي حرف مي‌زند كه بيا مرا به عقد خود در آور …
شهريار از زبان مولا چنين مي‌گويد:
برو به كار خود اي دون كه در ديار علي به عالمي نفروشم مويي از زهرا
اما خب شعر «علي اي هماي رحمت» شهريار سر زبان هاست و كمتر كسي پيدا مي‌شود كه آن را حفظ نباشد.
خود شهريار در اين باره مي‌گويد:
شب 21 رمضان مي‌خواستم به مسجد بروم، ديدم مردم مؤمن به مسجد مي‌روند خجالت كشيدم به خودم گفتم تو و مسجد؟! از خجالت برگشتم، اين اول ادب است.
از امام حسين سؤال كردند ادب يعني چه؟ فرمود:
ادب يعني اين كه از منزل كه بيرون مي‌آيي تا موقع برگشت هر كس را ديدي از خود بهتر بداني كه شهريار اين ادب را در وجود خود پياده مي‌كند.
چيزي كه ائمه به آن نظر داشته باشند ماندگار مي‌شود و اهميت پيدا مي‌كند.
•اگر بخواهيم شعر آييني را به لحاظ موضوعي تقسيم بندي كنيم، شامل: شعرهاي توحيدي و عرفاني، شعرهاي مربوط به اهل بيت و شعرهاي مرتبط با آموزه‌هاي ديني، مانند شهادت و دفاع مقدس است
• پس از انقلاب اسلامي گفتمان مذهبي به عنوان وجه قالب ادبيات سياسي و اجتماعي و فرهنگي كشور همواره مورد توجه مردم و گردانندگان جامعه بوده است و طبيعيست شاعر به عنوان موجودي كه از جامعه خود تأثير مي‌گيرد و بر آن اثر مي‌گذارد، اين تغيير رويكرد را به خوبي و پيش از بقيه اقشار درك كرده باشد و در راستاي رفع نيازهاي حسي و عاطفي جامعه گام برداشته باشد.

بر روي دست ماندن اين بارها بس است
غير از تو رو زدن به خريدارها بس است
در لطف تو تحمل آه فقير نيست
فياض را صداي گرفتار‌ها بس است
اين نفس مانع است، خودت برطرف نما
بين من و تو چيدن ديوارها بس است
من بندگي ز ترس جهنم نمي‌كنم
بنده شدن به خاطر اجبارها بس است!
خيلي گناه مي‌كنم و توبه مي‌كنم
ديگر بس است اين همه تكرارها بس است
اين بار را بخر كه دگر راحتم كني
بيهوده رفتن سر بازارها بس است
تو سفره را براي همه پهن مي‌كني
در مهرباني تو همين كارها بس است
ما را بهشت هم نبر، اما قبول كن
لبخند تو براي گنه كارها بس است
آري فقط حسين مرا رد نمي‌كند
از اين به بعد رفتن دربارها بس است
***علي اكبر لطيفيان***

چه شب‌هايي كه پرپر شد چه روزاني كه شب كردم
نه عبرت را فراخواندم نه غفلت را ادب كردم
برات من شبي آمد كه در آيينه لرزيدم
شب قدرم همان شب شد كه در زلف تو تب كردم
شب تنهايي دل بود، چرخيدم، غزل گفتم
شب افتادن جان بود رقصيدم، طرب كردم
تمام من همين دل بود دل را خون دل دادم
تمام من همين جان بود جان را جان به لب كردم
دعايي بود و تحسيني، درودي بود و آميني
اگر دستي بر آوردم، اگر چيزي طلب كردم
تو بودي هر چه اوتادم اگر از پير دل كندم
تو بودي هر چه اسبابم اگر ترك سبب كردم
نظر برداشتن از خويش بود و خويش او بودن
اگر چيزي به چشم از علم انساب و نسب كردم
الهي عشق در من چلچراغي تازه روشن كن
ببخشا گر خطا رفتم، ببخشا گر غضب كردم
***عليرضا قزوه***

پهن شد سفره‌ي احسان، همه را بخشيدي
باز با لطف فراوان همه را بخشيدي
ابر وقتي كه ببارد همه جا مي‌بارد
رحمتت ريخت و يكسان همه را بخشيدي
گفته بودند به ما سخت نمي‌گيري تو
همه ديديم چه آسان همه را بخشيدي
يك نفر توبه كند با همه خو مي‌گيري
يك نفر گشت پشيمان همه را بخشيدي
اين گنهكاري امروز مرا نيز ببخش
تو كه ايام قديم، آن همه را بخشيدي
حيف از ماه تو كه خرج گناهان بشود
تو همان نيمه‌ي شعبان همه را بخشيدي
داشت كارم گره مي‌خورد ولي تا گفتم
جان آقاي خراسان همه را بخشيدي
بي سبب نيست شب جمعه شب رحمت شد
مادري گفت حسين جان همه را بخشيدي
***علي اكبر لطيفيان***

دوباره دلم به ميقات اومده
شباي اشك و مناجات اومده
اين شبا با اميد عنايت و
كرم مادر سادات اومده
اومده دلم با اشك و التماس
ميون اين دلاي خدا شناس
اگه اينجا خدايي نشه دلم
پس پناهگاه گنه كارا كجاس؟
اومدم با كوله باري از گناه
با دلي آلوده و رويي سياه
اومدم تا ميون خوبات يه شب
بنده‌ي بي‌پناهو بدي پناه
اومدم بهت بگم خيلي بدم
به تموم دنيا جز تو رو زدم
اما اين دفعه به عشق بندگيت
در خونه‌ي تو مولا اومدم
اونقده رؤوفي و بنده نواز
رد نمي‌شه پيش تو دست نياز
اومدم تا بچشوني به دلم
لذت عبادت و ذكر و نماز
چشم من گواهِ احوال منه
رو سياهيم، مال اعمال منه
اما پر زدم اگه تا مهمونيت
عشق فاطمه پر و بال منه
بدون مُعَطَّلي يادم دادي
آره من بدم ولي يادم دادي
وقتي كه سرشتي آب و گلمو
يادته علي علي يادم دادي
گفتي مي‌خوام هميشه با من باشي
به دور از درد و غم و مِحَن باشي
به كارت گره نمي‌افته اگه
هميشه تو سايه‌ي حسن باشي
اگه حرف عشقت اومده وسط
من مي‌خوام براي تو باشم فقط
دستمو بذار تو دستاي حسين
شبيه شهيدا تا آخر خط
يه نگاش حلال مشكلاتمه
اشك روضه‌هاش آب حياتمه
دنيا و آخرتم غم ندارم
تا حسين سفينه النجاتمه
منم اون كبوتر امام رضا
كه ميام از سفر امام رضا
ايشالا روزي اين شبام بشه
آخرش يك نظر امام رضا
كاش مي‌شد جامون تو آسمون باشه
گوشه‌ي محراب جمكرون باشه
كاش مي‌شد دلاي ما هر نيمه شب
همسفر با صاحب الزمون باشه
يه سحر بريم پيش امام رضا
يه سحر بريم به سمت كربلا
بشه روزيمون بازم سر بذاريم
روي شش گوشه‌ي ارباب باوفا
يه سحر بريم با اشك و شور و شين
بشينيم ميون بين الحرمين
دور صحن با صفاش طواف كنيم
تا نفس داريم بگيم حسين حسين
راهي شيم با اشك و آه و زمزمه
سمت مرقد امير علقمه
اونجا كه شباي جمعه مي‌پيچه
پاي سرداب بوي ياس فاطمه
اونجا نوكريمونو نشون بديم
دلمونو دست روضه خون بديم
اگه افتاد نگامون به قتلگاه
روي تل زينبيه جون بديم
گوش كن اين همون صداي هلهله س
يا صداي ناله‌هاي سلسله س
يا صداي قاري از تو قتلگاه
يا صداي بي‌كسي قافله است
خوب نيگا كن اينجا خاك كربلاست
سه روزه تني به خاك و خون رهاست
دستاي بسته‌ي زينبو ببين
هنوزم سر حسين رو نيزه هاست
نمي گم پرستويي آتيش گرفت
خيمه‌هاي بانويي آتيش گرفت
ديگه از تنور خولي نمي‌گم
نمي گم كه گيسويي آتيش گرفت
داره مي‌لرزه زمين و آسمون
ديگه طاقت نداره مادرمون
نمي گم از لب غرق خون عشق
نمي گم از بوسه‌هاي خيزرون
***يوسف رحيمي***

شكر خداي چاره ساز، دراي رحمت شده باز
دوباره از راه مي‌رسه، وقت خوش راز و نياز
آي جوونا آي جوونا، از آسمون صدا مياد
ديگه بايد آشتي كنيم، داره بوي خدا مياد
داره مياد اون ماهي كه، باز شبيه مولا مي‌شيم
با آقا افطار مي‌كنيم، باهاش سحرها پا مي‌شيم
چه خوب مي‌شه تير دعا، باز بخوره توي هدف
با رفقاي هيأتي، شباي قدر بريم نجف
آخ كه چه خوب مي‌شه اگه، دلامونو جلا بده
عجب صفا داره كه ظهر، مي‌افته چشمت تا به آب
با لب تشنه بخوني، روضه اصغر و رباب
تا مهمونيش تموم ميشه، به ما يه كربلا بده
اين جا نباس روزه باشن، مادرايي كه شير ميدن
اون جا جواب عطشِ، شير خواره رو با تير ميدن
اين جا براي افطاري، به هم هي اصرار مي‌كنن
اون جا با خون لبشون، روزه رو افطار مي‌كنن
مهمونو اين جا مي‌شونن، روي پر فرشته‌ها
اون جا غروب مي‌دوونن، اسباشونو رو كشته‌ها
اين جا كجا اون جا كجا، ما كجا و روضه كجا
تشنگي روزه كجا، قحطي چند روزه كجا
آهاي خداي مهربون، صاحب هفتا آسمون
چي مي‌شه كه به من بگي، تو هم برو اونجا بمون
پشيمونم، پشيمونم، بديهامو خوب مي‌دونم
يه كاري كن از اين به بعد، بنده خوبي بمونم
حالا كه لحظه دعاست، وقت عنايت خداست
يكي بياد به من بگه، ماه رمضون آقام كجاست؟
سر به سرم ديگه نزار، گناهامو به روم نيار
بزار كه باشه تا ابد، بين ما اين قول و قرار
من يه غلام خوب باشم، برا گلاي مرتضي
تو هم بگيري دستمو، تو وحشت روز جزا
***ياسر رحماني***

اين شبا كه فصل سبز، استجابت دعائه
قدر بدون كه اينجا جاي، نزول فرشته هائه
نيگا كن ببين دراي، آسمون روي تو بازه
لحظه‌ي آبي پرواز، موسم راز و نيازه
توي اين آسمون نور، حالا هستي يه ستاره
درد دل كن با حبيبت، از صميم دل دوباره
بگو اي خداي دلها، مهربون هر دو عالم
ممنونم كه بين خوبات، دوباره تو دادي راهم
تويي كه بنده‌نوازي، به بديم نيگا نكردي
تك و تنها منو بين، تاريكي رها نكردي
تا بشم يه چشمه‌ي نور، تا صدات كنم خدايا
دستاي من و گرفتي، تو من و آوردي اينجا
حرف آخر من اينه، قسمت مي‌دم به ارباب
غرق درياي گناهم، جون زينب من و درياب
عنايت كن كه بگيرم، اين شبا نور خدايي
دستم و بگير دوباره، تا بشم كرب و بلايي
***يوسف رحيمي***

اومدم آشتي كنم وقتشه حالا - آ خدا
روت و برنگردون از من، جون مولا آ خدا
من مي‌خوام ساده و بي‌پرده باهات حرف بزنم
مِثِه اون چوپون كه بود دوره‌ي موسي آ خدا
هر چي بنده بد باشه، تو زود ازش راضي مي‌شي
نميخواي ميون مردم بشِه رسوا آ خدا
من كه روشو ندارم، اِسمتو بر لب بيارم
امّا تو گفتي بيا بگو خدايا، آ خدا
بَدَم و يه عُمريه براي اين كه خب بشم
مي‌كنم هِي با خودم امروز و فردا آ خدا
كي مي‌تونه به تو نارو بزنه، رو راس نشه
خال تو بالاتَره از همه خالا آ خدا
من مي‌خوام غير خودت به هيچ كسي رو نندازم
دَستامُو دراز كنم پيش تو تنها آ خدا
تو كه بهتر از همه مي‌دوني من چيكاره‌ام
جونِ مولا - نزني پَردَه مو بالا آ خدا
تو كه بيشتر از خودم تُو مردم آبروم دادي
مي‌دونم - نمي‌كني مشت منو وا آ خدا
باورم نمي‌شه فردا تو منو بسوزوني
دشمن مولا بايسته به تماشا آ خدا
هر چي من بد مي‌كنم بازم تو خوبي مي‌كني
نه با من با هر بَدي خوب مي‌كني تا آ خدا
بَدي مو قبول دارم تو خوبي كن به روم نيار
چون كوتاهه پيش تو ديوار حاشا آ خدا
به گُل روي علي و بچّه‌هاش خوارم نكن
بي - اونا چيكار كنم روز مبادا آ خدا
بَس كي بد سرزده ازمن ديگه سَرخورده دلم
به سرم هرچي بياد حَقَّمه امّا - آ خدا
ديده رو، نديده گير، منو به اربابم ببخش
مَردِ مَردا - پسر بي‌بي و مولا آ خدا
هموني كه همه‌ي بيگونه هام ديوونه شن
كه نداشت يه ذَرّه از دُشمنا پَروا آ خدا
اوني كه به زير بار زور نرفت و كشته شد
با لب تشنه كنار دو تا دريا آ خدا
دست آخر اومدن خيمه هاشم آتيش زدند
بچّه هاشم فراري همه به صحرا آ خدا
تو اگه بخواي بشه انسوني ام آدم مي‌شه
لُري ميگم، منو بپّا – آ خدا
***استاد حاج علي انساني***

بنده‌اي گمراهم، از توام شرمنده
داده‌اي تو راهم، خالق بخشنده
كن بر اين درگاهم، يا الهي بنده
كن نگاهي العفو، يا الهي العفو
پشت من سنگين است، از گناهم يا رب
توبه اي بي‌برگشت، از تو خواهم يا رب
تا بمانم پيشت، كن نگاهم يا رب
ده جوابم ديگر، يا غياث المضطر
از ملائك حتي، جرم من پوشاندي
آبرويم دادي بر، در خود خواندي
قطع نشد روزي ام، ياور من ماندي
شد خجل اين غمگين، يا اله العاصين
مهلتم دادي تا، سوي تو برگردم
ساده مي‌گويم من، در عمل نا مردم
روزي‌ات را خوردم، شكر شيطان كردم
ده نجاتم امشب، يا كريم و يا رب
از تو مي‌خواهم، خير آخر كارم را
درهم و با قيمت، تو بخر بارم را
خرج مولايم كن، هر چه كه دارم را
جان دهم پاي دين، يا حبيب الباكين
من به حق زهرا، از گناهم بيزار
با نگاهي امشب، كن دلم بيدار
روزي ام كن يا رب، توبه و استغفار
تا شوم از خوبان، يا قديم الاحسان
با گناهان خود عمر، خود مي‌كاهم
كن تو از پستي كار، خود آگاهم
مردنم را از تو، غرق خون مي‌خواهم
گردم از شهيدان، يا معين يا سلطان
بعد ياران خود، بي‌كس و تنهايم
دائما در ياد، خيمه‌ي صحرايم
من كه خود مديون، ذكر يا زهرايم
ناله دارم شبها، مادرم يا زهرا
از شهيدان بايد، بيش از اينها گويم
بوي آنها را از، چفيه‌ام مي‌جويم
يادشان مي‌افتم، نامه را مي‌شويم
گل نمايد بر لب، يا حسين يا زينب
رختشان ارثي از، چادر خاكي بود
چشم ياران من، خانه پاكي بود
آخر كارشان جسم، صد چاكي بود
مي‌كشم از دل آه، يا علي يا الله
من ز تو ديدار، آشنا مي‌خواهم
رحمتي بي‌حد از، تو خدا مي‌خواهم
مزد اين شبها را، كربلا مي‌خواهم
آخرين ذكر ما، يا عزيز الزهرا
***جواد حيدري***

كو يك نفر كه ياد دل خستگان كند؟
يا لا اقل حكايت ما را بيان كند
من زير بار معصيتم ضعف كرده‌ام
دستي كجاست تا مدد ناتوان كند
تب كردم از مرور گناهان كوچكم
كو آتشي كه خجلت ما را نهان كند؟
ما بي‌سليقه‌ايم، تو حاجات ما بخواه
ورنه گدا مطالبه‌ي آب و نان كند
آتش مي‌آوريد كه اشكم مرا بسوخت
كار شرار نار تو آب روان كند
ما را مران ز خويش چرا كه زمانه راند
حاشا كه دوست كار زمين و زمان كند
چيزي نصيب تو نشود از عذاب من
ايزد كجا محاربه با استخوان كند
شبها مرا براي خودت انتخاب كن
فرصت مده كه ديگري ام امتحان كند
درهم بخر كه سخت گرفتار و در هميم
خوب است گرچه چشم تو ما را نشان كند
از تو بعيد نيست رفيق گدا شوي
مرد كريم ميل به مستضعفان كند
محرم نمي‌شود به مناجات نيمه شب
هر كس كه رو به محفل نامحرمان كند
صبح قيامت از تو، به تو مي‌برم پناه
آغوش تو مگر كه مرا ميهمان كند
با آفتاب روز جزا پاك مي‌شود
هر كس كه قهر از كرم آسمان كند
***محمد سهرابي***

اي ذكر رحمت، الهي العفو
باران رافت، الهي العفو
امشب مقيم، كوي تو هستم
مست از شميم، بوي تو هستم
محتاج نور، روي تو هستم
پس كو عطايت؟ الهي العفو
دل را ز غير، مولا بگيرم
در كوي دلبر، تا جا بگيرم
در خانه حق، ماوا بگيرم
آيم به سويت، الي العفو
شام گناه و هجران سحر شد
از اشك توبه، دل مفتخر شد
بخشش نصيب، چشمان‌تر شد
بنما عنايت، الهي العفو
ديدي مرا چون، بي‌دست و پايم
از بركت اين، سفره جدايم
با رحمت خاص، كردي صدايم
كردي تو دعوت، الهي العفو
گفتي كه بنده، مال مني تو
عبد پريشان، حال مني تو
جا مانده‌ي هر، سال مني تو
گو از وجودت، الهي العفو
رفتند ياران، تنها شدم من
ديگر غريب، دنيا شدم من
اي واي ديدي، رسوا شدم من
گويم ثنايت، الهي العفو
عطر حضور، از يادم نرفته
عشق ظهور، از يادم نرفته
كرخه‌ي نور، از يادم نرفته
در اوج غربت، الهي العفو
جبهه بهشت، روي زمين بود
صبح دو كوهه، شور آفرين بود
با عطر دلبر، دلها عجين بود
كو آن قداست، الهي العفو
ما خاطراتي، ديرينه داريم
يك كربلا غم، در سينه داريم
چشمان‌تر در، آدينه داريم
اي فطر امت، الهي العفو
اي ماه رحمت، دلدار من كو؟
مهدي زهرا، ياس چمن كو؟
عشاق جمعند، يابن الحسن كو؟
ماه ولايت، الهي العفو
آقا بيا تا، قوت بگيرم
از اشك روضه، بركت بگيرم
شور حسين، در هيأت بگيرم
به حق تربت، الهي العفو
***سيد محمد مير هاشمي***

الهي اين من اين جرم و خطايم
رهم دادي، مكن ديگر رهايم
بگير از من مرا، اما نه از خود
بسوز اما مساز از خود جدايم
تو را گم كردم و خود گشته‌ام گم
صدايم كن صدايم كن صدايم
به من گفتند از اول عبد «هو» باش
چه بايد كرد من عبد هوايم
تو آن ربي كه با عبدت رفيقي
من آن خارم كه با گل آشنايم
گنه كردم، نكردم شرم از تو
نمي دانم كجا رفته حيايم؟
خجالت مي‌كشيدم بازگردم
تو گفتي باز هم سويت بيايم
نبودم عبد تا عبدم بخواني
نگويم بنده‌ام، گويم گدايم
سيه رويم مگر از لطف و رحمت
بشويي با غبار كربلايم
از آن بر خود نهادم نام «ميثم»
كه بخشي بر علي مرتضايم
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

از نسيم سحري روح به جانم دادند
چشمي از خون جگر اشك فشانم دادند
تا شدم هم نفس محفل رندان سحر
لذت زمزمه و آه و فغانم دادند
باورم نيست كه با اين همه عصيان و قصور
ره به مهماني ماه رمضانم دادند
بهترين وقت ملاقات خداييست نماز
فيض ديدار به هنگام اذانم دادند
نام آقا نمك سفره‌ي افطار من است
كرم حضرت يار است كه نانم دادند
هر چقدر دور شدم باز عطايم كردند
توبه بشكستم و هر بار زمانم دادند
ناسپاسي به سر نعمت حق باعث شد
كه حواله به سراي دگرانم دادند
مانده بودم كه كجا درد دل ابراز كنم
به كرم خانه‌ي ارباب مكانم دادند
به خدا آرزويي ندارم هيچ ديگر
حرم كرب و بلا را كه نشانم دادند
دلم از روز ازل هست گرفتار حسين
به غلامي درش نام و نشانم دادند
در همان روز كه هر كس ز كسي بگريزد
از تولاي علي برگ امانم دادند
به خداوند قسم شور حسين مي‌گيرم
روز محشر اگر م اذن بيانم دادند
***احسان محسني فر***

هزار مرتبه كردم فرار و ديدم باز
تو از كرم به من آغوش خويش كردي باز
به لطف و رحمت و عفو و كرامتت نازم
كه مي‌كشي تو ز عبد فراري خود ناز
جسور كس چو من و مهربان كسي چو تو نيست
كه با همه بدي ام باز با تو گفتم زار
چه حكمتيست كه در لحظه شروع گناه
تو مي‌كني كرم و عفو خويش را آغاز
هنوز باز نگشته، تو مي‌گشايي در
هنوز توبه نكرده، مرا دهي آواز
اگر سؤال كني من كي ام، تو كي؟ گويم
منم ذليل گنه، تو عزيز بنده نواز
تو دست لطف گشودي و آشتي كردي
من از چه دست نكردم به جانب تو دراز
نخوانده‌ام به همه عمر، يك نماز درست
هم از خدا خجلم، هم ز خويش، هم ز نماز
به جاي آنكه بسوزاني ام به نار جحيم
مرا به آتش مهر و محبتت بگداز
به طاير دل «ميثم» پري عنايت كن
كه با كبوتر صحن علي كند پرواز
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

روزه‌داران مؤمنين آماده! من ماه خدايم
ماه روزه، ماه قرآن، ماه تسبيح و دعايم
ماه حق، ماه نبي، ماه علي مرتضايم
ماه خيل انبياء و اتقيا و اوصيايم
تا رساند بر همه عالم پيامم را محمد
خوانده از آغاز شهر الله نامم را محمد
من گرامي ماه عفو و رحمت پروردگارم
روزه‌داران الهي را همه باغ و بهارم
باشد از شعبان اميرالمؤمنين چشم انتظارم
در دل شب انس‌ها با حضرت صديقه دارم
تا سحر گه بي‌قرار چشم گريان حسينم
هر شب و هر روز محو صوت قرآن حسينم
دامن سجاده گردد بزم اُنس يار با من
چشم مشتاقان بوَد تا صبحدم بيدار با من
نور بخشد شمع جمع محفل دادار با من
انس مي‌گيرند مردان خدا بسيار با من
از نسيم آيد سرود نغمه روح‌الامينم
همدم اشك و مناجات اميرالمؤمنينم
لحظه‌ها تسبيح و خوابِ روزه‌دارانم عبادت
روزهايم روزهاي صدق و اخلاص و ارادت
يوسف زهرا حسن در نيمه‌ام يابد ولادت
وز قدوم مادر زهرا مرا باشد سعادت
روزه‌داران را دهم از ساغر قرآن حلاوت
اي خوشا آن كس كه در من مي‌كند قرآن تلاوت
اي خوشا آن كس كه قدر ليلة القدرم بداند
اي خوشا آن كس كه اشك و معرفت در من فشاند
اي خوشا آن كس كه شب‌ها تا سحر بيدار ماند
در دل شب افتتاح و جوشن و بوحمزه خواند
من همان ظرف عنايات خداوند كريمم
روح مي‌بخشد دعاي يا عليُّ يا عظيمم
واي بر آن كس كه در من حق نيامرزد گناهش
يا نگردد شسته از اشك شبي روي سياهش
آنچنان باشد كه حق محروم سازد از نگاهش
در مه رحمت بوَد آغوش شيطان، جايگاهش
توشه‌اي با خود نيارد تا خدا از او پذيرد
مي‌سزد از غصه در عيد صيام من بميرد
خوش به حال آنكه در من دامن دلبر بگيرد
در عروج خويشتن از زهد و تقوا پر بگيرد
در دل شب‌هاي قدرم نيز قرآن سر بگيرد
روي در محراب كوفه، دامن حيدر بگيرد
اي خوش آن كو پر كند از اشك چشم نازنين را
تا بشويد فرق خونين اميرالمؤمنين را
اي خوش آن كو در معاصي، احترام از من بگيرد
با دهان روزه‌اش هر روز، كام از من بگيرد
دامن وصل خدا را در صيام از من بگيرد
در عبادت رفعت و شأن و مقام از من بگيرد
من همانا سفره مهماني ذات خدايم
با تمام انبياء از صبح خلقت آشنايم
«ميثم» از هر لحظه من فيض‌ها گردد نصيبت
روزه، دارو، ذكر، درمان، ذات حق گردد طبيبت
هست دامان تو هر شب دامن وصل حبيبت
هر نفس باشد دعاي يا حبيب يا مجيبت
دوستت دارد خدا، گر تو خدا را دوست داري
صرف كن اوقات خود در روزه و شب زنده داري
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

توبه از جرم و خطا، حال سحر مي‌خواهد
خلوت نيمه‌ي شب اشك بصر مي‌خواهد
وادي طور همين هيأت هر هفته‌ي ماست
ديدن نور خدا اهل نظر مي‌خواهد
سختي گردنه‌ي عشق زمينت نزند
راه پر پيچ و خمش مرد سفر مي‌خواهد
صرف اين سينه زدن‌ها به مقامي نرسيم
محرم راز شدن ديده‌ي‌تر مي‌خواهد
عمل زينب كبري به همه ثابت كرد
سر شكستن ز غم دوست جگر مي‌خواهد
سر عباس به ني پند ظريفي دارد
غير خورشيد، سماوات قمر مي‌خواهد
جهت بخشش هر سينه زني، حضرت حق
محشر از مادر سادات نظر مي‌خواهد
***وحيد قاسمي***

من بندگي نكردم، تا بنده‌ام بخواني
تو كي بدين كرامت، از خود مرا براني
بار گنه به دوشم، لا تقنطوا به گوشم
عفوت نمي‌گذارد، در دوزخ م كشاني
اين نامه‌ي سياهم، اين اشك صبحگاهم
من حال خويش گفتم، تو كار خويش داني
تو برتري كه سوزي، در آتش جحيمم
من كمترم كه گويم، از آتشم رهاني
مولاي من، من از تو، غير از تو را نخواهم
تو نيز رحمتي كن، كز من مرا ستاني
پا در دو سوي گورم، دردا كه از تو دورم
شايد تو از كرامت، خود را به من رساني
عفو از كرامت توست، قهر از عدالت توست
هم عفو از تو آيد، هم قهر مي‌تواني
از بس كريم هستي، با من قرار بستي
من اشك خود فشانم، تو خشم خود نشاني
در عين رو سياهي، خواهم از تو الهي
هم من تو را بخوانم، هم تو مرا بخواني
ميثم به در گه حق، باشد دو ارمغانت
شعري كه مي‌سرايي، اشكي كه مي‌فشاني
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

رسيدم تا اجل، امّا رسيدن شد فراموشم
دميدم در ني دنيا، دميدن شد فراموشم
سرم با خنده گل گرم شد در فصل گل چيني
دلم چون سيب سرخ افتاد، چيدن شد فراموشم
نداي ارجعي گل كرد، برگشتم دمي تا خود
همين كه پر در آوردم پريدن شد فراموشم
مريد غيرتم، از خود گذشتن رفت از يادم
شهيد حيرتم در خون تپيدن شد فراموشم
صداي سرمه چشمت گلوي ديده‌ام را سوخت
كه از شرم تماشايت شنيدن شد فراموشم
چنان از آخرت گفتم كه دنيا گشت عقبايم
چنان گرم تماشايم كه ديدن شد فراموشم
به تعقيب نمازي بي‌اذان درخود فرو رفتم
ركوعم، سجده‌ام كج شد، خميدن شد فراموشم
شب جان كندن آمد باز دل بستم به دل دادن
تب دل بردن آمد، دل بريدن شد فراموشم
دگر زير سر من بالشي از گريه بگذاريد
چهل سال است راحت آرميدن شد فراموشم
اگر گفتند نامت چيست در غوغاي من ربّك
بگو من هم ملك بودم، پريدن شد فراموشم
***عليرضا قزوه ***

ما را كبوترانه وفادار كرده است
آزاد كرده است و گرفتار كرده است
بامت بلند باد كه دلتنگيت مرا
از هر چه هست غير تو بيزار كرده است
خوشبخت آن دلي كه گناه نكرده را
در پيشگاه لطف تو اقرار كرده است
تنها گناه ما طمع بخشش تو بود
ما را كرامت تو گنه كار كرده است
چون سرو سرفرازم و نزد تو سر به زير
قربان آن گلي كه مرا خوار كرده است
***فاضل نظري***

الغرض! فيض خاص گشت تمام
سهم ما باز، فيض عام شده است
دل ناباورم صدا مي‌زد:
ميهماني مگر تمام شده است؟
*
گفته بودند آخر اين ماه
عاشقش سر به زير خواهد شد
گفته بودند با دلم هر شب
توبه كن! توبه، دير خواهد شد
*
رمضانهاي بي‌شمار رسيد
همه شبها گذشت پي در پي
با خودم گفتم اي دل بي‌درد
فرصت توبه مي‌رود، پس كي؟
*
فكر اين باش سال ديگر هم
رمضان مي‌رسد ز راه اما
تو مگر مي‌شوي عوض؟ هرگز
تو مگر توبه مي‌كني اصلا!
*
تو فقط فكر آمدن، رفتن
فكر در مسجدِ خدا بودن
فكر با اشك خود غريبه شدن
با همه شهر آشنا بودن
*
چيست ديگر بگو كه قلب تو را
به تامل، به فكر وا دارد؟
تو گمان مي‌كني به راه آيي؟
مرگ بايد تو را به راه آرد
*
اي دل، از حال خود مشو غافل
چهره با اشك خود معطر كن
فرصت گفت و گو كميِ باقيست
خيز و فرياد توبهاي سر كن
***جواد محمد زماني***

آقا سلام! ماه مبارك تمام شد
شبهاي آخر من و ماه صيام شد
درهايي از ضيافت حق بسته شد ولي
پشت در نگاه شما ازدحام شد
سفره دوباره جمع شد و دير آمديم
دير آمديم و قسمت ما فيض عام شد
بين دعاي آخر سفره دعا كنيد
شايد كه سال، سالِ ظهور امام شد
آقا دعا كنيد كه شبهاي آخر است
شايد كه مهماني ما هم به كام شد
***رحمان نوازني***

امسال هم چيدي بساط ميهماني
بال و پرم دادي كه گردم آسماني
منت نهادي در به رويم باز كردي
آغوش بگشودي براي همزباني
در هر ضيافت خانه‌اي كه پا نهادم
مانند تو پيدا نكردم ميزباني
از من چه ديدي دعوتم كردي دوباره
باور نمي‌كردم مرا قابل بداني
هرگز به روي من ني آوردي كه بودم
گفتي همين كه آمدي از دوستاني
با يك نگاه كبريايي مي‌تواني
از چهره‌ام عرض ندامت را بخواني
ناداني ام شد عذر بدتر از گناهم
آگاه بودم خرج عصيان شد جواني
تو خواستي تا من نمك گيرت بمانم
تو عهد كردي كه براي من بماني
با عفو خود بايد مرا در بر بگيري
آخر كريمي تو، خدايي، مهرباني
من در جوار رحمتت يعني حسينم
مانند تو باشد حسينت جاوداني
با بردن نام قشنگ حضرت عشق
روزي افطارم بود صاحب زماني
تا مظهر فياض يا رازق سه ساله است
ديگر چرا غصه براي لقمه ناني
يا رب به موي خاك آلود رقيه
حاشا اگر از درگهت ما را براني
***احسان محسني فر***

از ما عجيب نيست دعايي نمي‌رسد
از تَحْبِسُ الدُّعا كه صدايي نمي‌رسد
ما تَحْبِسُ الدُّعا شده نان شبهه‌ايم
آنجا كه شبهه است عطايي نمي‌رسد
پر باز مي‌كنم بپرم، مي‌خورم زمين
بال و پَرشكسته به جايي نمي‌رسد
بايد تنم پي سپر ديگري رود
با روزه‌هاي ما به نوايي نمي‌رسد
با دست خالي از چه پل ديگران شوم
دستي كه وقف شد به گدايي نمي‌رسد
اي ميزبان فداي تو و سفره چيدنت
آيا به اين فقير غذايي نمي‌رسد؟
من سالهاست منتظر يك ضمانتم
آخر چرا امام رضايي نمي‌رسد
از من مخواه پيش از اين زندگي كنم
وقتي برات كرب و بلايي نمي‌رسد
***علي اكبر لطيفيان***

آمد خبر كه من خبري دست و پا كنم
بر قلب مرده‌ام شرري دست و پا كنم
ماه خدا عيان شد و درمانده مانده‌ام
در چشم كور يك قمري دست و پا كنم
سوز و فضاي عطر مناجات روبراه
مستوليست تا جگري دست و پا كنم
آواي ربنا و ابوحمزه مي‌رسد
بايد كه ديدگان تري دست و پا كنم
حال و هواي عالم و آدم عوض شده
بايد كه در دلم؛ اثري دست و پا كنم
بايد از اين ديار جنايت فرار كرد
بايد كه مقصد سفري دست و پا كنم
دل بردن از خدا كه طريق عوام شد
بيچاره گشته‌ام هنري دست و پا كنم
قامت خميدگان گنه راست گشته‌اند
كو دغدغه كه من كمري دست و پا كنم
ماهش رسيد و كام دلم تلخ مي‌شود
بايد كه زودتر شكري دست و پا كنم
مردم خليل خالق خود گشته‌اند و من
در قصه گشته‌ام پسري دست و پا كنم
چشم رفيق مي‌نگرم، غبطه مي‌خورم
يك اشك سير در سحري دست و پا كنم
از پيش چشم صاحب خود دور گشته‌ام
كو فرصتي كه من نظري دست و پا كنم
درهاي آسمان همه باز است؛ مي‌پرند
وقتش رسيده بال و پري دست و پا كنم
چشم همه به سوي دري بين آسمان
من خيره مانده‌ام كه دري دست و پا كنم
باب الحسين مانده فقط، شكر اي خدا
پيغام او رسيده سري دست و پا كنم
***رضا تاجيك***

باز امشب لحظه تنهاييم
فكر كردم بر دل دنيا ييم
بس كه زنجير بدي محكم شده
روزگارم دائما درهم شده
مردگي كردم به جاي زندگي
سركشي كردم به جاي بندگي
بار و بنديلم پر از سنگيني است
بال پروازم فقط تزئيني است
در جواني ياد پيري نيستم
ياد ايام اسيري نيستم
سبزي عمر مرا زردي زده
سر درختي مرا سردي زده
ساعتم روي عبادت كوك نيست
جاي طاعت در دل متروك نيست
ظاهرا در چشم مردم عاقلم
باطنا از حال و روزم غافلم
روبرو با احترام و با ادب
پشت سر دادم به هر كس صد لقب
خار را در چشم مردم ديده‌ام
شاخه را در چشم خود گم ديده‌ام
گردنم همسايه حق دارد ولي …
چند طفل مستحق دارد ولي …
يك زمان استاد عرفان مي‌شوم
يك زمان شاگرد شيطان مي‌شوم
زندگيم دور پرگاري شده
ماجراي چرخ عصاري شده
غرق در درياي افكار كجم
تا ثريا رفته ديوار كجم
بعد چندين سال هيأت آمدن
گاه گاهي گريه مي‌خندد به من
اين همه اشك ندامت ريختم
نقشه راه سعادت ريختم
باز اما در سر جاي خودم
بي هدف دنبال فرداي خودم
حرمت موي سپيد از ياد رفت
راه كج تا خراب آباد رفت
مادرم مي‌گفت با مردم بساز
با همين يك لقمه گندم بساز
سر به زير و سر به راه و ساده باش
همنشين هر شب سجاده باش
نان به نرخ روز خوردن خوب نيست
حاصل اين مزرعه مرغوب نيست
گوش من اما بدهكاري نداشت
در نظر جز تيره و تاري نداشت
من ضرر كردم فقط در نفس خويش
نعل وارونه زدم بر اسب خويش
-
بس كن اي نفسم كه شرمم مي‌شود
از خجالت سرخ وگرمم مي‌شود
اي خدايي كه بدي را ميخري
بار كج را هم به منزل مي‌بري
تا تو هستي هيچ راهي بسته نيست
آب از جو رفته هم برگشتني است
بار الها سفره مهماني است
بار الها فرصت پاياني است
ياد آن ساعت كه اصغر تشنه بود
يا علي اكبر به زير دشنه بود
ياد آن لحظه كه قاسم قد كشيد
جان عبدالله، آن طفل شهبد
ياد آن دم كه امير علقمه
ناله مي‌زد پيش چشم فاطمه
ياد غم‌هاي غروب كربلا
آتش و دود و فرار بچه‌ها
ياد آن روزي كه زينب خسته بود
دستهايش پيش دشمن بسته بود
ياد آن شب كه رقيه خون جگر
بوسه مي‌زد بر گل زخم پدر
دست خالي آمدم دستم بگير
اي خداي راحم توبه پذير
ما سيه پوشان روز محشريم
سهم ارثيه ز هيأت مي‌بريم
***محمد امين سبكبار***

خواهان تو هر قدر هنر داشته باشد
اول قدم آن است جگر داشته باشد
جز گريه‌ي طفلانه ز من هيچ نيايد
ديوانه محال است خطر داشته باشد
با ما جگري هست كه دست دگران نيست
از جرات ما كيست خبر داشته باشد؟!
اينجا كه حرام است پريدن ز لب بام
رحم است بر آن مرغ كه پر داشته باشد
تيغ كرم تو بكند كار خودش را
هر چند گداي تو سپر داشته باشد
در فضل تو اميد براي چه نبندم
جايي كه شب اميد سحر داشته باشد
چون شمع سحرگاه مرا كشته‌ي خود كن
حيف است كه گريان تو سر داشته باشد
بگشاي در سينه‌ي ما را به رخ خويش
شايد كه دلم ميل سفر داشته باشد
مي‌گريم و اميد كه آن روز بيايد
بنياد مرا سيل تو برداشته باشد
رحمت به گدايي كه به غير تو نزد روي
هر چند كه خلق تو گهر داشته باشد
خورشيد قيامت چه كند سوختگان را
در شعله كجا شعله اثر داشته باشد؟
ما را سر اين گريه به دوزخ نفروشند
حاشا كه شرر هيزمِ تَر داشته باشد
ما حوصله‌ي صف كشي حشر نداريم
بايد كه جنان درب دگر داشته باشد
ما را به صف حشر معطل نكن اي دوست
هر چند كه خود قند و شكر داشته باشد
داني ز چه رو زر طلبيدم ز در تو
چون وقت گدا قيمت زر داشته باشد
ما در تو گريزيم ز گرماي قيامت
مادر چو فراري ز پسر داشته باشد
جز گريه رهي نيست به سرمنزل مقصود
هيهات كه اين خانه دو در داشته باشد
عدلش نرود زير سؤال آن شه حاكم
گر چند نفر را به نظر داشته باشد
گفتي كه بياييد ولي خلق نشستند
درد است كه شه سائل كر داشته باشد
*** محمد سهرابي***

فروزان از دو مشرق در سحرگاهان دو ماه آمد
دو خورشيد جهان افروز در دو صبحگاه آمد
دو موسي از دو دريا يا دو يوسف از دو چاه آمد
دو رهرو يا دو رهبر يا دو مشعل دار راه آمد
دو شمع جمع بزم جان و ركن محكم ايمان
دو بحر رحمت و غفران دو دست قادر منان
دو آدم خو دو يوسف رو دو موسي يد دو عيسي دم
دو دريا را دو رخشان گوهر يك دانه پيدا شد
دو جان جان جان دو دلبر جانانه پيدا شد
دو سرو ناز يا دو نازنين ريحانه پيدا شد
دو شمع آفرينش يك جهان پروانه پيدا شد
دو سر داور هستي دو جان در پيكر هستي
يكي پيغمبر هستي يكي روشنگر هستي
يكي سر الّه اكبر يكي وجه الّه اعظم
دو شمع جمع انسانها دو شاه كشور جانها
دو باب ا … احسانها دو بسم ا … عنوانها
دو سرو باغ و بستانها دو باغ روح و ريحانها
دو واجب جاه امكانها دو مشعل دار كيهان‌ها
دو خالق را نماينده دو قرآن را سراينده
دو رحمت را فزاينده دو دلها را رباينده
يكي بر اولياء سادس يكي بر انبيا خاتم
بشارت اي تمام عالم هستي بشير آمد
گل بستان سراي آفرينش در كوير آمد
نرفته ماه از بزم فلك مهر منير آمد
بشيران را بشير آمد نذيران را نذير آمد
جهان گرديده آسوده ملك رخ بر زمين سوده
فلك بر زيور افزوده محمد چهره بگشوده
ز مكه تافته خورشيد نورش بر همه عالم
فلك امشب زمين مكه را از دور مي‌بوسد
ملك مهد محمد را به موج نور مي‌بوسد
بفرمان خدا خاك درش را حور مي‌بوسد
مسيح از عالم بالا كليم از طور مي‌بوسد
حرم پيموده ره سويش طواف آورده بر كويش
صفا چون گل كند بويش صفاها گيرد از رويش
به ياد لعل لبهايش كند رفع عطش زمزم
چو آمد آمنه كم كم به هم چشم خدا جويش
دو لب خاموش اما عالمي گرم هياهويش
به ناگه تافت خورشيد جهان آرا ز پهلويش
منور ساخت شرق و غرب را از پرتو رويش
سما در نور او گم شد زمين درياي انجم شد
لبش گرم تبسم شد وجودش در تلاطم شد
كه ناگه چشم حق بينش دوباره باز شد از هم
ندا از عمق جان بشنيد هان اي مهربان مادر
خدايت را خدايت را بخوان مادر بخوان مادر
سلامت مي‌دهد امشب زمين و آسمان مادر
كه هستي آفرين هستيت بخشد رايگان مادر
ببين لطف مؤيد را بخوان دادار سرمد را
به دنيا آر احمد را محمد را محمد را
به ذكر حق كن استقبال از پيغمبر اكرم
دل شب آمنه تنها ولي تنها خدا با او
نه عبد ا … زنده نه زنان آشنا با او
دعا مي‌خواند و بودي آفرينش همصدا با او
سخن مي‌گفت فرزندش محمد در خفا با او
اميدش بود و معبودش وجودش بود و مولودش
محمد بود و مقصودش زهي از بخت مسعود ش
گرفتش در بغل مانند جان خويشتن مريم
ز يك سو رو به قبله مادرش حوّا دعا گويش
ز يك سو آسيه گلبوسه گيرد از گل رويش
ز يك سو مام اسماعيل همچون گل كند بويش
ز يك سو دسته‌اي مريم عذرا به پهلويش
كه كم كم درد او كم شد رها از درد و از غم شد
جمال حق مجسم شد محمد ماه عالم شد
به استقبال او خيزيد از جا اي بني آدم
در آن شب بارگاه آمنه خلد مخلّد شد
در آن شب جلوه گر مر آت حسن حي سرمد شد
در آن شب آفرينش محو و مات روي احمد شد
در ان شب بوسه زن مادر به رخسار محمد شد
چه عبدي در سجود آمد چه نوري در وجود آمد
چه غيبي در شهود آمد خدا را هر چه بود آمد
كه او با هر دمش بر آفرينش جان دهد هر دم
چو آن تابنده اختر زاد آن نور مجسم را
نه آن نور مجسم بلكه وجه ا … اعظم را
فروغي تافت از نورش كه روشن كرد عالم را
ندا آمد كه زادي بهترين فرزند آدم را
مباركباد لبخندت گرامي باد فرزندت
بهين عبد خداوند ت محمد طفل دلبندت
كه مي‌خوانند مدحش را خدا و انبيا با هم
تو امشب آدم و نوح و خليل ديگري زادي
ذبيح و خضر و داوود و كليم برتري زادي
مسيحا نه مسيحاي مسيحا پروري زادي
تو امشب بر همه پيغمبران پيغمبري زادي
رسل در تحت فرمانش كتب يك جمله در شانش
هزاران خضر عطشانش صد اسماعيل قربانش
مبارك اي گرامي مادر پيغمبر اكرم
زمين مكه ديشب غرق در نور محمد بود
چراغ آسمان لبخند زن بر روي احمد بود
جهان آفرينش بهتر از خلد مخلد بود
تجلاي خدا در چهره‌ي عبدي مؤيد بود
مؤيّد باد قرآنش گرامي باد فرقانش
معطر باد بستانش جهان در تحت فرمانش
بناي اوست در سيل حوادث كوه مستحكم
محمد اي چراغ روشني بخش جهان آرا
بر افروز و بر افروزان بنور خويش دلها را
بلرزان با نهيب آسماني كاخ كسري را
نداي تفلحوا از عمق جان بركش بخوان ما را
تو ما را دانش آموزي تو مهر عالم افروزي
تو برق اهرمن سوزي تو در هر عصر پيروزي
لواي توست با دست خدا بر دوش نه طارم
هماره بوي عطر خلد از خاك درت خيزد
هميشه نور توحيد از فراز منبرت خيزد
نداي تفلحوا از مكتب جان‌پرورت خيزد
فروغ دانش از كرسي درس جعفرت خيزد
ششم مولا ششم رهبر ششم هادي ششم سرور
ششم فرمانده داور ششم فرزند پيغمبر
كه شش خورشيد حق از سلب او تابيده در عالم
الا اي ام فروه آفتاب داور آوردي
محمد را محمد را كتاب ديگر آوردي
تعالي ا … كه مثل آمنه پيغمبر آوردي
تو چون بنت اسد در دامن خود حيدر آوردي
به عصمت مادرش زهرا به صورت چون حسن زيبا
حسيني خو علي سيما امام باقرش بابا
كه با عيد محمد عيد ميلادش بود توأم
كتاب من كتاب ا … و دين مصطفي دينم
تولاي اميرالمزمنين عهد نخستينم
مرام جعفري و مهر آل ا … آيينم
نه كاري بود با آنم نه حرفي مانده با اينم
محب آل اطهارم علي را دوست مي‌دارم
ز خصمش نيز بيزارم به يارش تا ابد يارم
نباشد غير حب و بغض، دين و مذهب ((ميثم))
***استاد سازگار***

لب نگار كه باشد رطب حرام بود
زمان واجبمان مستحب حرام بود
فقيه نيستم اما به تجربه ديدم
بدون عشق مناجات شب حرام بود
اگر كه هست طبيبم طبيب دوّاري
به من معالجه‌ي در مطب حرام بود
بر آنكه دشمن اولاد توست نيست عجب
كه نطفه‌اش نسب اندر نسب حرام بود
تو مرد ظرفشناسي و مهِر اولادت
عجم كه هست براي عرب حرام بود
تو را در كمال نوشتند يا رسول الله
بزرگ آل نوشتند يا رسول الله
تو آفريده شدي و سر آمدت گفتند
هزار مرتبه اَحسن به ايزدت گفتند
تو را به سمت زمين با نسيم آوردند
تو آمدي و ملائك خوش آمدت گفتند
نشان دهنده‌ي معصوميِ قبيله توست
اگر كه قّبه خضرا به گنبدت گفتند
تمام آل عبا «كُلنا محمّد» بود
تو عين نوري و در رفت و آمدت گفتند
اگر چه يك نفري، جمع چهارده نفري
تو را محمّد و آل محمّدت گفتند
شب ولادتت اي يار مي‌كنم خيرات
نثار مقدم خير تو چهارده صلوات
براي خُلق تو بايد كنند تحسينت
نشد مشاهده شصت و سه سال نفرينت
از آن طرف تو اگر نور آخرين هستي
نوشته‌اند از اين سو تو را نخستينت
هزار و سيصد و هشتاد و چندمين سال است
شديم كوچه نشينت، شديم مسكينت
شديم ريزه خور سفره‌هاي سيّدي‌ات
گداي سفره‌ي هر سال چهارده سينت
تو آمدي كه علي را فقط ببيني و بس
نداده‌اند به جز ديده‌ي خدا بينت
يتيم مكه اي اما بزرگ دنيايي
اگر چه خاك نشيني، هميشه بالايي
مرا اويس شدن در هواي تو كافيست
اگر چه باز نديدم، دعاي تو كافيست
همينكه بوي تو را در مدينه حس كردم
لبم رسيد به خاك سراي تو كافيست
چه حاجتي به پسر داري اي بزرگ قريش
همينكه فاطمه داري براي تو كافيست
همينكه اوّل هر صبح پيش زهرايي
براي روشني لحظه‌هاي تو كافيست
تو آن پيمبر دنباله داري و بعدت
اگر علي تو باشد به جاي تو كافيست
قسم به اشهد ان لااله الا الله
تو آمدي كه بگويي علي ولي الله
تو آمدي و ترحّم شدند دخترها
چقدر صاحب دختر شدند مادرها
تو آمدي و رعيّت شكوه عبد گرفت
بدين طريق چه آقا شدند نوكرها
خداي خوب به جاي خداي چوب نشست
و با اذان تو بالا گرفت باورها
بگو:
مدينه علمي، علي در آن است
بگو:
كه واجب عيني است حرمت درها
بريز شيره پيغمبري به كام حسين
كه از حسين بيايد علي اكبرها
زمان گذشت زمان ظهور ديگر شد
حسين مني انا من حسين اكبر شد
هزار حضرت مريم كنيز مادر توست
تو را بس است همينكه بتول، دختر توست
به دختران فلان و فلان نيازي نيست
اگر خديجه والامقام همسر توست
علي و فاطمه دو رحمت خداوندي
براي عالم دنيا و صبح محشر توست
به يك عروج تو جبرئيل از نفس افتاد
خبر نداشت كه اين تازه اوج يك پَر توست
به عرش رفتي و ماندي در آن تقّرب محض
خدا برابر تو يا علي برابر توست
تو با علي جريان ساز شيعه‌ايد، اما
شناسنامه‌ي شيعه به نام جعفر توست
هميشه شكر چنين نعمتي روي لب ماست
كه جعفر بن محمد رئيس مذهب ماست
***علي اكبر لطيفيان***

چشم تا وا مي‌كني چشم و چراغش مي‌شوي
مثل گل مي‌خندي و شب بوي باغش مي‌شوي
شكل «عبدالله»ي و تسكين داغش مي‌شوي
مي‌رسي از راه و پايان فراقش مي‌شوي
غصه‌اش را محو در چشم سياهت مي‌كند
خوش به حال «آمنه» وقتي نگاهت مي‌كند
با «حليمه» مي‌روي تا كوه تعظيمت كند
وسعتش را با سلامي دشت تسليمت كند
هر چه گل دارد زمين يكباره تقديمت كند
ضرب در نورت كند بر عشق تقسيمت كند
خانه را با عطر زلفت تا معطر مي‌كني
دايه‌ها را هم ز مادر مهربان‌تر مي‌كني
ديده نورت را كه در مهتاب بي‌حد مي‌شود
آسمان خانه‌اش پر رفت و آمد مي‌شود
مست از آيين ابراهيم هم رد مي‌شود
با تو «عبدالمطلب» عبدالمحمد مي‌شود
گشت ساغر تا به دستان بني هاشم رسيد
وقت تقسيم محبت شد، «ابوالقاسم» رسيد
يا محمد! عطر نامت مشرق و مغرب گرفت
وقت نقاشي قلم را عشق از راهب گرفت
ناز لبخندت قرار از سينه‌ي يثرب گرفت
خواب را خال تو از چشم «ابوطالب» گرفت
رخصتي فرما فرود آيد پريشان بر زمين
تا چهل سالت شود مي‌ميرد اين روح‌الامين
دين و دل را خوبرويان با سلامي مي‌برند
عاشقان را با سر زلفي به دامي مي‌برند
يوسفي اين بار تا بازار شامي مي‌برند
بوي پيراهن از آنجا تا مشامي مي‌برند
بي‌قرارت شد «خديجه» قلب او بي‌طاقت است
تاجر خوش ذوق فهميده ست: عشقت ثروت است
نيم سيب از آن او و نيم ديگر مال تو
داغ حسرت سهم ابتر، ناز كوثر مال تو
از گلستان خدا ياس معطر مال تو
اي يتيم مكه! از امروز مادر مال تو
بوسه تا بر گونه‌ات ام ابيها مي‌زند
روح تو در چشمهايش دل به دريا مي‌زند
دل به دريا مي‌زني اي نوح كشتيبان ما
تا هواي اين دو دريا مي‌بريي توفان ما
اي در آغوشت گرفته لؤلؤ و مرجان ما
اي نهاده روي دوشت روح ما ريحان ما
روي اين دوشت حسين و روي آن دوشت حسن
«قاب قوسين»ي چنين مي‌خواست «او ادني» شدن
خو شتر از داوود مي‌خواني، زبور آورده‌اي؟
يا كتاب عشق را از كوه نور آورده‌اي؟
جاي آتش، باده از وادي طور آورده‌اي
كعبه و بطحا و بتها را به شور آورده‌اي
گوشه چشمي تا منات و لات و عزا بشكنند
اخم كن تا برج‌هاي كاخ كسرا بشكنند
اي فداي قد و بالاي تو اسماعيل‌ها
بال تو بالاتر از پرهاي جبرائيل‌ها
«ما عرفناك» ت زده آتش در اين تمثيل‌ها
بُرده‌اي ياسين! دل از تورات‌ها، انجيل‌ها
بي عصا مانده است، طاها! دست موسي را بگير
از كليساي صليبي حق عيسي را بگير
باز عطر تازه‌ات تا اين حوالي مي‌رسد
منجي دلهاي پر، دستان خالي مي‌رسد
گفته بودي «ميم» و «حاء» و «ميم» و «دال»ي مي‌رسد
نيستي اينجا ببيني با چه حالي مي‌رسد
خال تو، سيماي حيدر، نور زهرا دارد او
جاي تو خالي! حسين است و تماشا دارد او
***قاسم صرافان***

از بام و درِ كعبه به گردون رسد آواز
كامشب درِ رحمت به سماوات شده باز
بت‌هاي حرم در حرم افتاده به سجده
ارواح رسل راست هزاران پرِ پرواز
كعبه زده بر عرش خدا كوس تفاخر
مكه شده زيبا و دل افروز و سرافراز
جا دارد اگر در شرف و مجد و جلالت
امشب به سماوات كند خاك زمين ناز
از ريگ روان گشته روان چشمه‌ي توحيد
يا كوه و چمن باز چو من نغمه كند ساز
دشت و دَر و بحر و بَر و جن و بشر و حور
در مدح محمد همه گشتند هم آواز
هر ذره‌ي كوچك شده يك مهر جهان تاب
هر قطره‌ي ناچيز چو دريا كند اعجاز
جبريل سر شاخه‌ي طوبي چو قناري
در وصف محمد لب خود باز كند باز
جبريل چه آرد؟ چه بخواند؟ چه بگويد؟
جايي كه خداوند به قرآن كند آغاز
خوبان دو عالم همه حيران محمد
يك حرف ز مدحش شده:
ما كانَ محمد
اينست كه برتر بود از وهم، كمالش
جز ذات الهي همه مبهوت جلالش
رضوان شده دلداده‌ي مقداد و ابوذر
فردوس بود سائل درگاه بلالش
والله قسم نيست عجب گر لب دشمن
چون دوست ز هم بشكفد از خُلق و خصالش
هرگز به نمازي نخورد مهر قبولي
هرگز، صلوات ار نفرستند به آلش
بي رهبريش خواهد اگر اوج بگيرد
حتي ملك العرش بسوزد پر و بالش
يوسف ببرد حسن خود از ياد، گر او را
يك منظره در خاطره افتد ز خيالش
اينست همان مهر درخشنده كه تا حشر
يك لحظه به دامن نرسد گرد زوالش
گل سبز شود از جگر شعله‌ي آتش
در وادي دوزخ فتد ار عكس جمالش
چون ذات خداي ازلي ليس كمثله
بايد كه بخوانيم فراتر ز مثالش
ايجاد بود قبضه‌اي از خاك محمد
افلاك بود بسته به لولاك محمد
اي جان جهان بسته به يك نيم نگاهت
دل گشته چو گل سبز به خاك سر راهت
هم بام فلك پايگه قدر و جلالت
هم چشم ملك خاك قدم‌هاي سپاهت
عيسي به شميم نفست روح گرفته
دل بسته دو صد يوسف صدّيق به چاهت
دل‌هاي خدايي همه چون گوي به چوگان
ارواح مكرّم همه درمانده‌ي جاهت
از عرش خداوند الي فرش، به هر آن
هستند همه عالم خلقت به پناهت
دائم صلوات از طرف خالق و خلقت
بر روي سفيد تو و بر خال سياهت
زيباتر و بالاتري از آنكه به بيتي
تشبيه به خورشيد كنم يا كه به ماهت
سوگند به چشمت كه رسولان الهي
هستند به محشر همه مشتاق نگاهت
زيبد كه كند ناز به گلخانه‌ي جنت
خاري كه شود سبز در اطراف گياهت
اين نيست مقام تو كه آدم به تو نازد
والله كه خلّاق دو عالم به تو نازد
صد شكر كه عمري ز تو گفتيم و شنيديم
هر سو نگريديم گل روي تو ديديم
هر جا كه نشستيم به خاك تو نشستيم
هر سو كه پريديم به بام تو پريديم
عطر تو پراكنده شد از هر نفس ما
هر گه به سر زلف سخن شانه كشيديم
ز آن روز كه گشتيم ز مادر متولد
از مأذنه‌ها روز و شب اسم تو شنيديم
مرگي كه به پاي تو بود زندگي ماست
ماييم كه در موج عزا عيد سعيديم
تا بودن ما نام محمد به لب ماست
روزي كه نبوديم به احمد گرويديم
آب و گل ما را كه سرشتند ز آغاز
آغوش گشوديم، وصالش طلبيديم
ز آن باده كه در سوره‌ي زيباي محمد
اوصاف ورا گفته خداوند چشيديم
آن باده كه از ساغر فيض ازلي بود
سرچشمه‌ي آن كوثر و ساقيش علي بود
روزي كه عدم بود و عدم بود و عدم بود
نه ارض و سما بود، نه لوح و نه قلم بود
تسبيح خدا در نفس پاك محمد
لب‌هاي علي هم‌سخن ذات قِدَم بود
روزي كه گلِ آدم خاكي بسرشتند
آدم به تولاي علي صاحبِ دم بود
از خاك قدم‌هاي علي كعبه بنا شد
او را نتوان گفت كه نوزاد حرم بود
روزي كه كرم بود دُري در صدف غيب
والله علي قبلة ارباب كرم بود
بر قلب علي علم خدا از دل احمد
چون سيل خروشنده روان در دل يم بود
در بين رسولان كه به عالم عَلَم استند
نام نبي و نام علي هر دو عَلَم بود
در جوف نبي ديد نبي حمد خداوند
با نعت وي و مدح علي ذكر صنم بود
بالله تجلاي نبي مطلع الانوار
والله تولاي علي فوق نعم بود
خلقت چو خدا خالق بخشنده ندارد
خالق چو نبي و چو علي بنده ندارد
از خالق دادار بپرسيد علي كيست
از احمد مختار بپرسيد علي كيست
جز شخص علي شخص علي را نشناسد
از حيدر كرار بپرسيد علي كيست
شمشير به دشمن دهد و شير به قاتل
از قاتل خونخوار بپرسيد علي كيست
با دار بلا انس بگيريد و در آن حال
از ميثم تمار بپرسيد علي كيست
در غزوه‌ي بدر و احد و خيبر و احزاب
از تيغ شرربار بپرسيد علي كيست
از نخله‌ي خرما و در و دشت و بيابان
از چاه و شب تار بپرسيد علي كيست
از حجر و سعيد ابن جبير و ز ابوذر
از مالك و عمار بپرسيد علي كيست
جز فاطمه كس محرم اسرار علي نيست
از محرم اسرار بپرسيد علي كيست
بگرفت به كف جان و سر و جاي نبي خفت
از آن همه ايثار بپرسيد علي كيست
ميثم چه در اوصاف علي گويد و خواند
جز حق نتواند نتواند نتواند
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

بحر طويل
شب شوق و شب وجد و شب شور و شب پيدايش نور و شب تكرار تجلاي رسولان الهي رسد از ارض و سما و ملك و حور و گواهي كه شب هجر سر آمد سحر آمد سحر آمد خبر آمد خبر آمد كه شد از آب تهي رود سماوه شده چون دامن تفتيده‌ي صحراي قيامت كف درياچه‌ي ساوه خبري تازه به گوش و رسد از غيب سروش و شده آتشكده‌ي فارس خموش و عجبا اين كه فرو ريخته يكباره به هم كنگره‌ي كاخ مدائن نفس پادشهان حبس شده در دل و گشتند همه لال ز گفتار به امر احد خالق دادار دگر راه سماوات به شيطان شده مسدود بتان يكسره بر خاك فتادند و نگويند مگر ذكر خداوند و رسول دو سرا را.
عرش و فرش و ملك و آدمِي و كوه و در و دشت و يم و قطره مهر و مه و سياره و منظومه‌ي شمسي و كرات و همه افلاك الي اين كره‌ي خاك ز برگ و بر و ريگ و حجر و شاخه و نخل و ثمر و بام و در و مرد و زن و پير و جوان ابيض و اسود همه گويند درود و صلوات از طرف ذات خداوند تبارك و تعالي و همه عالم خلقت به خصال و به كمال به جلال و به جمال قد و بالاي محمد كه خداوند و ملايك همه گويند درودش همه خوانند ثنايش همه مشتاق لقايش همه عالم به فدايش همه مرهون عطايش كه خدا خلق نموده است به يمن گل رويش فلك و لوح و قلم را ملك و جن و بشر را همه ارض و سما را.
چار ماه است كه گرديده به تن آمنه را جامه‌ي ماتم به رخش هاله‌اي از غم غم عبدالله والا گهرش شوهر نيكو سيرش اشك روان از بصرش اشك نه خون جگرش خون نه كه ياقوت ترش بود يكي غنچه از آن لاله‌ي پرپر ثمرش داشت چو جاني به برش بلكه ز جان خوب ترش مونس شام و سحرش تا كه شبي ديد همان مادر دلباخته در خواب كه در دست گرفته است گلي خرم و شاداب كه برده است ز گل‌هاي دگر آب نظر كرد بر آن لاله‌ي فرخنده كه برگشت يكي قرص قمر گشت به يك لحظه پسر گشت نكوتر ز پدر گشت چو بيدار شد از خواب، خوش و خرم و شاداب دلش شد ز شعف آب به ياد آمدش اين نكته كه نه ماه تمام است مه حسن ختام است رسيده مه ميلاد گرامي پسرش بر رخ قرص قمرش خندد و بي‌پرده كند سير تماشاي خدا را.
لحظه‌ها بود بر آن مادر فرخنده‌ي افراشته اقبال بسي بيشتر از سال شب و روز زدي طاير جانش ز شعف بال كه كي جلوه كند از صدف آن گوهر اجلال كه يك بار دگر نيمه شبي خواب ربودش همه شد نور وجودش ز عنايات خداوند ودودش عجبا ديد كه خورشيد ز پهلوش درخشيد و فروغ ابديت به جهان يكسره بخشيد به ناگه در پاكش ز صدف داد ندا كاي صدف گوهر يكتاي خدا مادر انوار هدي خيز كه هنگام فراقت به سر آمد شب تنهايي و اندوه و غمت را سحر آمد شب ميلاد گل گلشن هستي به نجات بشر آمد چه مبارك سحري بود كه ناگاه به هم درد فشردش شبي آرام در آن حجره‌ي خاموش نه ياري نه قراري تك و تنها ز دم احمدي خويش پراكنده در امواج فضا عطر دعا را.
دگر از درد گل انداخته رخسار نكويش شده انوار خداوند فروزنده ز رويش نگهش سوي سما بود و همه محو خدا بود كه سقف حرمش لاله صفت باز شد و لحظه‌ي اعجاز شد و با خبر از راز شد و ديد در آن درد و الم چارزن پاك تو گويي كه رسيدند ز افلاك و همانند ندارند به روي كره‌ي خاكي يكي حضرت حوا و دگر مريم عذرا و دگر هاجر و سارا همه مبهوت جلالش همه بر دور جمالش همه ديدند مقامش همه گفتند سلامش بگرفتند در آغوش چو جانش زهي از عزت و شانش نگه هاجر و سارا به گلستان رخ حور نشانش كه در آن لحظه كف دست به پهلوش كشيد از دو طرف مريم عذرا كه به يكباره به پا خواست صداي خوش تكبير ز كوه و شجر و دشت و در مكه جهان غرق در انوار الهي شد و ديدند كه مر آت جمال احد قادر سرمد مدني مكي ابوالقاسم و محمود و محمد نبي امي خاتم به روي دامن مريم ز فروغ رخ خود كرد منور همه جا را.
بشنويد از دو لب آمنه آن مادر فرخنده‌ي احمد كه چو بگذاشت قدم بر كره‌ي خاك محمد ز رخش نور عيان گشت و فروزنده از آن نور جهان گشت كه با جلوه‌ي ماه رخ او ديدمي از دور قصور يمن و شام و به گوش آمدم از جانت معبود ندايي كه الا آمنه زادي پسري را كه بود از همه‌ي خلق سر آمد كه بود آينه‌ي طلعت ذات احد قادر سرمد كه بود آينه‌ي طلعت ذات احد قادر سرمد كه بود كنيه ابوالقاسم و نام احمد و محمود و محمد كه در آن حال همان چار زن پاك، تن خوب‌تر از جان ورا شسته به ابريق بهشتي پس از آن مريم عذرا به يكي حله‌ي زيباي بهشتش بپوشاند و لب خويش به لبخند گشودند و سلامش بنمودند و ستودند مقام و شرف و عزت آن پاك‌ترين عبد خداوند نما را.
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

گاهي غزل بخوانم و گاهي غزل شوم
گاهي به تكه پاره‌اي دل بدل شوم
گاهي كه صحبت از لب لعل تو مي‌كنم
انگار كه تعارف جامي عسل شوم
جانم غزال تير نگاه نجيب توست
بي تو چگونه كشته‌ي تير اجل شوم
بي مهر تو محلي از اعراب نيستم
وقتي نگاه مي‌كني اهل محل مي‌شوم
گفتي ز طول سجده مقرب شوي به حشر
بگذار تا حديث تو را في المثل شوم
در لحظه‌ي خطير حماسه مرا بخوان
ورنه به مكر زهد و ريا معتزل شوم
قالوا بلاي ما به تو تنها الست نيست
روزي هزار بار چو روز ازل شوم
گفتند بي‌بها كه بهشتي نمي‌شوم
من هم دعا كنيد كه اهل عمل شوم
حالا كه مست باده‌ي ناب پيمبرم
بايد موحدانه كنم وصف دلبرم
اي اشهدت گواه خدا، لاشريك له
چون تو ترانه‌ي دل ما لا شريك له
تو آمدي و بندگي آغاز شد چه خوب
با تو شروع شد همه جا لا شريك له
عالم خبر ز خلقت يك دانه‌ي تو شد
تا بشنود نداي تو را لاشريك له
ابليس از فريب شما نااميد ماند
وقتي كه گفت ارض و سما لاشريك له
كسرا ز اقتدار قدومت فرو نشست
وز چارده ستون ولا، لا شريك له
بت‌ها صداي پاي تو را تا شناختند
عابد شدند پيش تو با لا شريك له
اي بت شكن به قصر دل ما سري بزن
كسرا بريز و خيمه‌ي پيغمبري بزن
اي برگزيده در دو سرا مصطفي تويي
قبل از قديم هم شجر مرتضي تويي
اي پرتو ائمة الاطياب، نور تو
روح مطهر همه‌ي اوليا تويي
عالم به خاطر تو فقط آفريده شد
تاج سر اباالحسن مجتبي تويي
نور نبوت تو امامت به بار داد
يعني كه علت و سبب «هَلْ أَتي» تويي
تبريك هر رسول الوالعزم با تو گفت:
بعد سلام، سيد ما انبياء تويي
بر شان تو خليل خدا غبطه مي‌خورد
در ملك حق يگانه حبيب خدا تويي
اي قسط و عدل، موهبت دين حضرتت
سرمايه‌ي محبت آل عبا تويي
هرگز بلند مرتبه‌تر از تو كس نشد
السابقون‌تر از همه‌ي ازكيا تويي
امر تو شد مطاع جميع فرشتگان
دارنده‌ي شرافت ارض و سما تويي
وقتي براي كرب و بلا گريه مي‌كني
انگار از ازل به غم كربلا تويي
ما را ظهور تو ز جهالت نجات داد
آري صداي گرم تو ما را حيات داد
اي شيوه‌ي خدايي تو فوق كارها
وي سيره‌ي الهي تو تا ديارها
چون تو كسي حديث ولايت نخوانده است
حرف تو بهترين سخن روزگارها
هرگز حجاب مانع تو با خدا نبود
موسي كجا، تكلم ليل و نهارها
عالم حيات يافت ز تو چشمه‌ي بقا
وز اشك تست گريه‌ي شب زنده دارها
ميلاد تو كه پرده‌ي ظلمت كنار زد
شد كعبه پرده دار شما پرده دارها
پاكيزه‌تر ز گوهر نابت نيامده
اي معتبر ز تو همه‌ي اعتبارها
پاييز از تبري تو خشك مي‌شود
سبز از تولي تو شود نوبهارها
بنت الوهب كه واسطه‌ي اهل بيت توست
جان داد از صلابتتان شهريارها
دنيا شبانه روز مدار اذان تست
نام تو پنج نوبه رسد از منارها
احكام دين معطل اگر ماند بعد تو
از بس رسيد آل تو را ناگوارها
در هر بلا به راه ولا امتحان شدي
لعنت به قاتل تو و هيزم بيارها
بايد بساط نافله‌اي دست و پا كنيم
بايد امير قافله‌اي را صدا كنيم
اي سينه‌ي تو حافظ گنجينه‌ي علي
تنها تويي مباشر ديرينه‌ي علي
قرآن فقط به سينه‌ي تو مي‌كند نزول
گنج ولايت است فقط سينه‌ي علي
تنها نه با علي كه دلش با تو هم نبود
هر كس كه داشت در دل خود كينه‌ي علي
تو با نمك تري اگر از يوسف نبي
روي جمال تست به آيينه‌ي علي
كوثر عطيه‌ايست به خلق عظيم تو بلكه هديه‌اي به طمانينه‌ي علي
معراج تست ليلة الاسراي فاطمه
وان شب نشيني است به دوشينه‌ي علي
شايسته‌ي حكومت ناب محمديست
آل علي و دولت و كابينه‌ي علي
روز ظهور مهدي موعود نسل تو
يوم الحسين باشد و آدينه‌ي علي
مِي مي‌زنم ز باده‌ي دلبر شبانه روز
دم مي‌زنم ز احمد و حيدر شبانه روز
***محمود ژوليده***

اي به ذكر روي تو، تسبيح گردان ماه و مهر
وي به روز و شب جمالت را ثناخوان ماه و مهر
با خيالت رو به ذكر يا جميل آورده‌اند
بيش ازين در آتش حسرت مسوزان ماه و مهر
آسمان با صدهزاران ديده مي‌جويد تو را
رونما، تا رونما آرد به دامان ماه و مهر
در حجاب نور مستوري، ولي با اين همه
با نگاهي دل ز كف دادند آسان ماه و مهر
از فروغ روي تو هفت آسمان روشن شده است
اي رخت را روز و شب آيينه گردان ماه و مهر
چشمشان در خواب هم هرگز نبيند خواب را
در رخ تو مات و حيرانند اينسان ماه و مهر
مدّعا را با دو شاهد آسمان اثبات كرد:
از سحرخيزان و از شب زنده داران، ماه و مهر
در گذرگاه تجلّي اي فروغ لايزال
با دو جلوه از تو شد اينسان فروزان ماه و مهر
با تو رونق نيست بازار مه و خورشيد را
بِهْ كه تا نگشوده بربندند دكّان ماه و مهر
رزقِ نور كهكشان‌ها در فروغ حسن تست
اي دو قرصِ نان تو را بر خوانِ احسان، ماه و مهر
دورباش چشم بد را نيست حاجت، تا كه هست
مجمره گردان فلك، اسپندريزان ماه و مهر
كهكشان در كهكشان گسترده طيف نور او
ذرّه اويند در گردون فراوان ماه و مهر
چون رُخش را گاه مه خوانند و گاهي آفتاب
زين شرف سايد سر خود را به كيوان ماه و مهر
چشم من ماتِ جمال مصطفي بادا، كه هست
اندرين آيينه سرگردان و حيران، ماه و مهر
اي شبستان تجلّي از تو روشن همچو روز
وي به يمن جلوه‌ات اين گونه رخشان ماه و مهر
كرده ميلاد تو را با حضرت صادق قرين
تا خدا امشب كند با هم نمايان ماه و مهر
شايگان آورده، گنج شايگانم آرزوست!
اي به چرخِ جود تو رخشان هزاران ماه و مهر
اي به درگاه جلالت چار اركان خاك بوس
هفت اختر مشعل افروز و دو دربان: ماه و مهر
از سر «پروانه» خود سايه رحمت مگير
هست تا در سايه مهرت خرامان ماه و مهر
***محمد علي مجاهدي (پروانه) ***

به بهار گفتم ثمرت مبارك
به بهشت گفتم شجرت مبارك
به سپهر گفتم قمرت مبارك
به وصال گفتم سحرت مبارك
به وجود گفتم گهرت مبارك
به شكيب گفتم ظفرت مبارك
به كليم گفتم شب احمد آمد
به مسيح گفتم كه محمّد آمد
چه خوش است امشب شب عيش و نوشم
چو ملك ز گردون گذرد سروشم
چو شراب كوثر ز درون بجوشم
به وصال ساقي ز شعف بكوشم
من و هَاي و هوي و دو لب خموشم
كه هماره جانم دهد و ستاند
ز نبي بگويد، ز علي بخواند
ز خدا بوَد پر همه جاي مكه
شده غرق، عالم به فضاي مكه
زده پر وجودم به هواي مكه
به زمين مكه، به سماي مكه
به مقام كعبه، به صفاي مكه
به رسول اكرم، به خداي مكه
به شكوه كعبه، به جلال احمد
كه خداست پيدا به جمال احمد
شب شام روشن ز فروغ رويش
رهِ «ايمن» ايمن، به پناه كويش
يم بي نهايت نمي از سبويش
قد خضر سروي به كنار جويش
دل خلق بسته به كمند مويش
به بهار خلقش، به بهشت خويش
به كدام دم، دم زنم از ثنايش
به كدام سر، سر فكنم به پايش
نفسش روايت، سخنش درايت
هدفش نبوت، كنفش ولايت
جلوات رويش، همه را هدايت
اثرات دستش، همه جا عنايت
منم و عطايش، دو خجسته آيت
نه در آن حدود و نه بر اين نهايت
به خدا به قرآن، به رسول و آلش
كه بس است فردا نگه بلالش
به خداست عبد و به دلش خدايي
به ثناس بسته دهن سنايي
همه خسروان را به درش گدايي
همه دلبران در قدمش فدايي
قد و قامتش را همه كبرايي
دمد از وجودم دم نارسايي
نه توان ثنايش به زبان بيارم
نه توان قلم را به زمين گذارم
به تمام قرآن، به رسول داور
به جلال زهرا، به مقام حيدر
به صفا، به مروه، به مني، به مشعر
به دو دخت زهرا به شبير و شبر
به مقام سلمان، به قيام بوذر
به كمال ميثم، به خلوص قنبر
كه خدا ندارد بشري چو احمد
كه بشر ندارد پدري چو احمد
هلهْ اي دو عالم همه دم به كامت
ز فلك گذشته اثر كلامت
تو بگو كه گويم سخن مقامت
تو بخوان كه عالم شنود پيامت
ز بشر درودت ز خدا سلامت
همه جا قيامت شده با قيامت
چه شود بخواني به نواي ديگر
چه شود بر آيي ز حراي ديگر
تو پيمبر استي به همه زمان‌ها
تو خدايگاني به خدايگان‌ها
كمي از زمينت همه آسمان‌ها
به كفت زمامِ همه كهكشان‌ها
قدمت فرازِ قلل جهان‌ها
كلمات نورت، همه نقش جان‌ها
تو زعيم بودي، همه انبيا را
تو پيمبر استي همه اوليا را
تو رسول بودي كه نبود عالم
تو امام بودي و نبود آدم
به همه مؤخر ز همه مقدم
تو نبي اعظم تو رسول اكرم
تو دليل بودي به كليم، در يم
تو مسيح بودي به مسيح در دم
تو خدا جلالي، تو خداپرستي
تو هميشه بودي، تو هماره هستي
تو رسول حق تا صف محشر استي
تو پيمبران را همه رهبر استي
تو مطهر استي، تو مطهر استي
تو فروتن استي، تو فراتر استي
تو امام حيدر، تو پيمبر استي
تو ز انبيا هم، همگي سر استي
نگهي به «ميثم» كه ره تو پويد
همه از تو خواند، همه از تو گويد
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

لطافت موج مي‌زد در صدايت
كه دل برد از خدا هم ربنايت
خدا خلقت نمود و عاشقانه
دمي زل زد به برق چشمهايت
دو دستت تا به سمت عرش مي‌رفت
ملك مي‌ريخت روي دست‌هايت
از آن روزي كه بالت را گشودي
كرامت مي‌چكيد از بالهايت
مبادا تا شود آزرده از خاك
فرشته فرش مي‌شد زير پايت
شب معراج ديدي با دو چشمت
كه اوج عرش بوده ابتدايت
اگر چه ذره‌ام يا كمتر از آن
تو را مي‌خواهم آقا بي نهايت
خودت فرموده‌اي باباي مايي
تمام هستي‌ام بابا فدايت
تو را با عشق يكجا آفريدند
براي خاطر ما آفريدند
خدا را آينه هستي، زلالي
تو را همرنگ دريا آفريدند
براي اين كه بر عالم بتابي
در اوج آسمانها آفريدند
هزاران سال قبل از خلق آدم
و قبل از خلق حوا آفريدند
تو اول بودي و آخر رسيدي
تو را منجي دنيا آفريدند
خدا را شكر در راه تو هستيم
تو را پيغمبر ما آفريدند
خدا مي‌خواست زهرايي بيايد
تو را باباي زهرا آفريدند
نفسهايت خدايي بود آقا
كلامت دلربايي بود آقا
شبيه انبيا و اوليايش
خدا هم مصطفايي بود آقا
دل تو سبزه‌زار مهرباني است
تو كارت دلربايي بود آقا
براي اين شد اصلاً گنبدت سبز
و گرنه كه طلايي بود آقا
تو مي‌بخشيدي و فرقي نمي‌كرد
گداي تو كجايي بود آقا
نشيند گيوه‌هايت تا برويش
زمين، كارش گدايي بود آقا
حسين، از لعل لبهايت مكيده
اگر كه كربلايي بود آقا
الهي من مريد مصطفايم
كه چون با مصطفايم با خدايم
***ناصري***

جهان سرسبز و خرم گشت از ميلاد پيغمبر
منور قلب عالم گشت از ميلاد پيغمبر
بده ساقي ميِ باقي كه غرق عشرت و شادي
دل اولاد آدم گشت از ميلاد پيغمبر
تعالي الله از اين نعمت كز او اسباب آسايش
براي ما فراهم گشت از ميلاد پيغمبر
ز لطف و رحمت ايزد ز يمن مقدم احمد
ظهور حق مسلم گشت از ميلاد پيغمبر
به شام هفده ماه ربيع و سال عام الفيل
رسالت ختم خاتم گشت از ميلاد پيغمبر
بشارت ده به مشتاقان كه ز امر قادر منّان
دل ما عاري از غم گشت از ميلاد پيغمبر
ز ناموس قدر بشنو تو گلبانگ خطر زيرا
سر نابخردان خم گشت از ميلاد پيغمبر
بناي جهل ويران شد ز يمن منجي‌ات تارك
جهان از علم اعلي گشت از ميلاد پيغمبر
دو صد اعجاز شد ظاهر كه در عرش عُلي حيران
دو صد عيسي بن مريم گشت از ميلاد پيغمبر
بشد درياچه ساوه تهي از آب و بر عكسش
سماوه همچنان يم گشت از ميلاد پيغمبر
بشد اين فارس چون شمعي، بشد آتشكده خاموش
جهان حق مجسم گشت از ميلاد پيغمبر
ز يمن مقدمش منشق جِدار طاق كسري شد
كه حيران خسرو جم گشت از ميلاد پيغمبر
بناي ظلم شد ويران ولي در سايه ايمان
بناي عدل محكم گشت از ميلاد پيغمبر
قدم در ملك هستي زد چو ختم الانبياء احمد
مقام ما مقدم گشت از ميلاد پيغمبر
نواي بانگ جاء الحق به باطل چيره شد اي دل
نظام دين منظم گشت از ميلاد پيغمبر
ز حسن پرتو رويش خجل در مغرب و مشرق
مه و خورشيد اعظم گشت از ميلاد پيغمبر
من «ژوليده» مي‌گويم بگو بر دو ستارانش
كه شر دشمنان كم گشت از ميلاد پيغمبر
***ژوليده نيشابوري***

تا بر بسيط سبز چمن پا گذاشته است
چشمش بهار را به تماشا گذاشته است
از بس كه دست برده در آغوش آسمان
پا بر فراز گنبد ميان گذاشته است
مي‌بارد از طلوع نگاهش تبار صبح
خورشيد را به سينه خود جا گذاشته است
تا مثل كوه ريشه دواند به عمق خاك
يك عمر سر به دامن صحرا گذاشته است
دستي لطيف ساغر سرشار عشق را
در هفت سين سفره دنيا گذاشته است
نوري (امين) نشسته به آغوش ( آمنه)
دريا قدم به ديده دريا گذاشته است
نوري كه از تبلور رخسار او دميد
خورشيد را به خانه دلها گذاشته است
***غلامرضا شكوهي***

او جمله دليل خلق عالم بود
آن نور ازل، نبي خاتم بود
از حمد احد، به نام احمد شد
او سر حروف اسم اعظم بود
آن غايت حسن و لطف و دلبندي
از يوسف مصر، دلنشين‌تر بود
در كار شريعت خداوندي
جبريل، امين و او امين‌تر بود
عالم همه غرق لطف ايزد شد
هنگام ولادت محمّد شد
اي جان علي سرشته با جانت
اي فاطمه در پناه دستانت
جاني و جهان يتيم احسانت
اي جان جهان، جهان به قربانت
اي جاي حسين بَر بر و دوشت
اي جاي حسن بهشت آغوشت
اي منت رحمت تو بر عالم
كي امت تو كند فراموشت؟!
عالم همه غرق لطف ايزد شد
هنگام ولادت محمّد شد
***محمد سعيد ميرزايي***

اي چشم عرشيان به زمين جاي پاي تو
گردون به زير سايه قد رساي تو
در آن زمان كه حرف زمان و مكان نبود
آغوش لامكان به يقين بود جاي تو
قرآن دهد نشان كه بود روز و شب مدام
ذكر خدا و كار ملايك، ثناي تو
آغوش جان گشوده اجابت در آسمان
از دست داده صبر، به شوق لقاي تو
تنها نه مهر و مه، نه سماوات، نه زمين
گشتند انبيا همه خلق از براي تو
تو بحر بي نهايت حقي و هم چنان
بي انتهاست رحمت بي‌انتهاي تو
هر برگ لاله را به ثنايت قصيده‌اي
هر بلبلي به باغ، قصيده سراي تو
موسي ز هوش رفته به طور از تكلمت
ريزد مسيح از نفس دلرباي تو
حبل متين عالم خلقت شود به حشر
آرند اگر به دست، نخي از رداي تو
باشد گل مقدس آدم بدان جلال
يك جرعه ز آب جو، كفي از خاك پاي تو
خيل ملك كه خلقتش از حاصل تو بود
قصدش ز سجده، سجده به آب و گل تو بود
توحيد از كلام لطيفت، روايتي
قرآن خود از صحيفه حسنت، حكايتي
محشر شود بهشت و جهنم، رياض گل
بگشايد ار بلال تو چشم عنايتي
روزي كه انبيا به صف حشر بگذرند
جز رايت تو بر سرشان نيست رايتي
گو نخل‌ها قلم شود و برگ‌ها كتاب
نَبوَد كتاب منقبتت را نهايت ي
جز طلعت منير تو و عترت تو نيست
در عالم وجود، چراغ هدايتي
در حشر نيست راه نجاتي برايشان
حتي ز انبيا نكني گر حمايتي
در حشر، خلق را به شفاعت نياز نيست
آيد اگر ز چشم بلالت كنايتي
جان جهان به پاش بريزم، اگر كم است
خواند هر آنكه از تو برايم روايتي
بيش از پيمبران ستم آمد به حضرتت
لبخندها زدي و نكردي شكايتي
در مصحف جمال تو كرديم سيرها
جز آيه‌هاي نور نديديم آيتي
سوگند مي‌خورم كه ندارم نداشتم
غير از ولايت تو و آلت، ولايتي
يك قطره ز آب جوت به صد يم نمي‌دهم
يك تار موت را به دو عالم نمي‌دهم
نام احد كه نام خداوند سرمد است
ميمي بر آن اضافه شده، اسم احمد است
آدم كه گشت توبه او نزد حق قبول
از فيض «يا حميدُ بحق محمد» است
با ديدن جمال تو خوبان دهر را
در دل اميد باغ جنان داشتن بد است
دست تو ظرف رحمت بي‌انتهاي هوست
هر چه خدا به خلق ببخشد، از اين يد است
مقصود باغ و لاله و حور و قصور نيست
اهل بهشت را سر كوي تو مقصد است
پيش از هبوط آدم و حوا به خط نور
دست خدا نوشت: محمّد مؤيد است
ذكر خدا و ذكر ملك تا قيام حشر
پيوسته بر شما صلوات مجدد است
بر سر در بهشت و جهنم نوشته‌اند
بغض تو نار و مهر تو خلد مخلد است
تفسير يك حديث ز ميم دهان تو
بالله نياز من به هزاران مجلد است
گفتم به بزم قرب الهي قدم نهم
ديدم كه نغمه صلواتت خوش آمد است
اي چهره بلال تو باغ بهشت من
اين «ميثم»، اين تو آن همه افعال زشت من
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

ز يك مشرق نمايان شد دو خورشيد جهان آرا
كه رخت نور پوشاندند بر تن آسمان‌ها را
دو مر آت جمال حق دو درياي كمال حق
دو نور لايزال حق دو شمع جمع محفل‌ها
دو وجه الله رباني دو سر الله سبحاني
دو رخسار سماواتي دو انسان خدا سيما
دو عيسي دم دو موسي يد دو حسن خالق سرمد
يكي صادق يكي احمد يكي عالي يكي اعلا
يكي بنيانگر مكتب يكي آرنده‌ي مذهبي
يكي انوار را مشعل يكي اسرار را گويا
يكي از مكه انوار رخش تابيد در عالم
يكي شد در مدينه آفتاب طلعتش پيدا
يكي نور نبوت را به دل‌ها تافت تا محشر
يكي نور ولايت را ز نو كرد از دمش احيا
رسد آواي قال الصادق و قال رسول الله
به گوش اهل عالم تا كه اين عالم بود بر پا
يكي جان گرامي در دو جسم پاك و پاكيزه
دو تن اما چو ذات يك تا هر دو بي‌همتا
محمد كيست جان جان جان عالم خلقت
كه گر نازي كند در هم فرو ريزد همه دنيا
محمد كيست روح پاك كل انبيا در تن
كه حتي در عدم بودند بي او انبيا يك جا
محمد كيست مولايي كه مولانا علي گويد
منم عبد و رسول الله بر من رهبر و مولا
محمد از زمان‌ها پيشتر مي‌زيست با خالق
محمد از مكان پيموده ره تا اوج «او ادنيٰ»
محمد محور عالم محمد رهبر آدم
محمد منجي هستي محمد سيد بطحا
محمد كيست آن كو بوده قرآن دفتر مدحش
كه وصفش را نداند كس به غير از قادر دانا
محمد را كسي نشناخت جز حق و علي هرگز
چنان كه جز خدا و او كسي نشناخت حيدر را
وضو گيرم ز آب كوثر و شويم لب از زمزم
كنم آنگه به مدح حضرت صادق سخن انشا
ششم مولا ششم هادي ششم رهبر ششم سرور
كه هم درياي شش گوهر بود هم در شش دريا
صداقت از لبش خيزد فصاحت از دمش خيزد
فلك قدر و ملك عبد و قضا مهر و قدر امضا
بسي زهاد و عبادند بي‌مهرش همه كافر
بسي عالم بسي عارف همه بي‌نور او اعمي
دو خورشيد منير او هشام و بو بصير او
دو كوه حكمت و ايمان دو بحر دانش و تقوي
مرا دين نبي مهر علي و مذهب جعفر
سه مشعل بوده و باشد چه در دنيا چه در عقبي
در ديگر زنم غير از در آل علي هرگز
ره ديگر روم غير از ره اين خاندان حاشا
بهشت من بود مهر علي و مهر اولادش
نه از محشر بود بيمم نه از نارم بود پروا
سراپا عضو عضوم را جدا سازند از پيكر
اگر گردم جدا يك لحظه از ذريه‌ي زهرا
از آن بر خويش كردم انتخاب نام ميثم را
كه باشم همچو او در عشق ثارالله پا بر جا
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

شكر ايزد كه پي زلف پريشان شده‌ام
در شب بعثتتان حوريه باران شده‌ام
تا كه از محضر عرفاني حق بازايي
پاي اين كوه حراء سر به گريبان شده‌ام
آيه‌اي عرضه كن اي معتكف غار حراء
قلبا آماده بشنيدن قرآن شده‌ام
به حديثي نبوي روح مرا تصفيه كن
كه سرا پا همه بازيچه شيطان شده‌ام
تهنيت باد پيمبر شدنت مرد امين
كه در آميخته با سيل مريدان شده‌ام
منم آن گمشده در وادي سرگرداني
كه به دستان كريم تو مسلمان شده‌ام
نبي‌الله ترين اي سبب خلقت انس
تازه از بعد تو حس مي‌كنم انسان شده‌ام
بركه بي‌رمق و مرده دلي بودم و حال
از عنايات تو چون رود خروشان شده‌ام
بودم آن بتكده مملو از لات و هبل
كه به دستان پسر عم تو ويران شده‌ام
حمدلله به نمايندگي از قوم عجم
روزبه* بودم و از عشق تو سلمان شده‌ام
*نام ايراني جناب سلمان
***علي آمره***

نور تو گر نبود مسلمان نمي‌شدم
بر سفره‌ي كريم تو مهمان نمي‌شدم
لطف محمدي تو بر من مقام داد
ورنه ز نسل حضرت سلمان نمي‌شدم
اصلاً اگر دعاي تو پشت سرم نبود
بر خانواده‌ي تو ثناخوان نمي‌شدم
من از عنايت تو كه بهره نداشتم
گر دوستدار عترت و قرآن نمي‌شدم
حرف از خدا زدي تو، ولي گر علي نبود
هرگز مطيع و گوش به فرمان نمي‌شدم
قم يا رسول صوت جلي را شروع كن
قرآن بخوان و مدح علي را شروع كن
قرآن بخوان كه بي‌خبران را خبر كني
بر قلب سنگ، با سخن خود اثر كني
قرآن بخوان، ز جهل، خلايق رها شوند
روشن فضاي ظلمت محض بشر كني
قرآن بخوان و در دل مردم نمك بريز
تا اين كه دوستان خدا بيشتر كني
قرآن بخوان بشارت و انذار كن رسول
قرآن بخوان كه شام جوانان سحر كني
قرآن بخوان، به جلوه‌ي تو سجده مي‌كنند
سنگ و گياه، چونكه ز هر جا گذر كني
عرش است محو خواندن آيات تو رسول
اي عقل كل، عقول همه مات تو رسول
دارايي ام تمام برايت نوشته شد
جان من از ازل به فدايت نوشته شد
دل آفريده شد كه گرفتارتان شود
اين دل اسير آل عبايت نوشته شد
غير از علي به قلب تو كس نيست و همين …
… بر جاي جاي غار حرايت نوشته شد
باران نور آيه سر مردمان چكيد
تا جبرئيل و وحي به پايت نوشته شد
اين آيه‌ها نبود كه گمراه مي‌شديم
تو آمدي كتاب هدايت نوشته شد
امشب سر تو تاج نبوت گذاشتند
در زير پات كرسي عزت گذاشتند
از اين به بعد ياور تو مرتضي عليست
تنها امير لشكر تو مرتضي عليست
بين عشيره دست به دوش علي گذار
برگو فقط برادر تو مرتضي عليست
پروردگار عز و جل امر كرده است
همسر براي دختر تو مرتضي عليست
او بي‌تو، تو بدون علي، نه نمي‌شود
روح ميان پيكر تو مرتضي عليست
در هر كجاي عرش خدا ديدي اي رسول
هر جا روي برابر تو مرتضي عليست
اول نماز خوانده به پشت سرت عليست
وحي خدا عليست، پيام آورت عليست
***رضا رسول زاده***

مي‌رسيد از قله‌هاي كوه نور
از بلنداي تشرف در حضور
فرش استقبال راهش مي‌شدند
هر چه جن و هر چه انس و هر چه حور
كوه‌ها هم در تشهد آمدند
از تجلايي كه شد در كوه نور
او چراغ شرع را آورده بود
بر سر اين جاده‌هاي سوت و كور
تزكيه مي‌داد روح خاك را
چشمه چشمه با سخن‌هاي طهور
مثل دريا رودها را جمع كرد
رودهايي از قبايل‌هاي دور
وحي مي‌آرود تا آنجا كه عقل
در خودش مي‌كرد احساس شعور
شرح صدرش را كسي تخمين نزد
تا بفهمد كيست اين سنگ صبور
و كتابي بود با خط خدا
تا بشر خود را كند با آن مرور
اي كتاب قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَد
لَمْ يَلِد يولد و لم كفوا احد
تا شعاع مهرت عالمتاب شد
مهرباني از خجالت آب شد
اين زمين ديگر كوير تشنه نيست
زنده شد، آباد شد، شاداب شد
فارغ از نسل و نژاد و رنگ و بو
هر غلامي با تو بود ارباب شد
تو هماني كه بلال مسجدت
گل عرق‌هايش گلاب ناب شد
هر كه با تو با علي راضي نشد
وصل بر دريا نشد مرداب شد
از زلال چشمه‌هاي وحي تو
تشنه‌اي همچون علي سيراب شد
اين علي كه مست پيغمبر شده
با دعاي مصطفي حيدر شده
بعد از اين افسار دنيا دست تو
ضرب و جمع و كسر و منها دست تو
بعد از اين دين‌هاي دنيا باطل است
دين آدم تا به خاتم دست تو
هَلْ أَتي كه شرح زهرا و عليست
گشته نازل منتها با دست تو
سيزده ماهند در منظومه‌ات
گردش اين سيزده تا دست تو
فوق ايديهم تويي يا مصطفي
هيچ دستي نيست بالا دست تو
رحمه للعالمين تنها تويي
پس حساب روز فردا دست تو
پرچم حمد خدا دست عليست
اختيار پرچم اما دست تو
هر چه ما داريم دست فاطمه است
چونكه باشد دست زهرا دست تو
تو خودت گفتي حسينت از من است
پس حسين و كربلا‌ها دست تو
چلوه كردي در علي اكبر ولي
جلوه‌هاي اين تماشا دست تو
دست تو دست خداوند است و بس
سهم ما يكبار لبخند است و بس
از حرا مي‌آيي و جان مي‌بري
روي دوشت بار قرآن مي‌بري
سفره مي‌اندازي و در خانه‌ات
مثل ابراهيم مهمان مي‌بري
گاه موسي مي‌شوي و با خودت
آيه‌هاي آل عمران مي‌بري
گاه كشتي مي‌شوي و نوح را
از دل امواج طوفان مي‌بري
گاه از شوق علي مي‌باري و
شوق خود را زير باران مي‌بري
نيمه شب‌ها روي دوش مرتضي
نان و خرماي يتيمان مي‌بري
گاه در سلمان تنزل مي‌كني
عشق حيدر را به ايران مي‌بري
گاه ياد بضعه‌ات مي‌افتي و
زير لب نام خراسان مي‌بري
مي‌رسد روزي كه خود مي‌آيي و
يوسف ما را به كنعان مي‌بري
اي سحرخيز مدينه العجل
اي شفاي زخم سينه العجل
اي سراي چشمهايت با صفا
امتداد چشم‌هايت تا خدا
غار تاريك مرا روشن كنيد
مرده‌ام در بين اين ظلمت سرا
ليلة المحياي شب‌هاي حسين
اي رسول گريه‌هاي كربلا
كاروان سمت محرم مي‌رود
كاش منهم جا نمانم از شما
از همان سر نيزه‌اي كه مي‌چكيد
خون تازه روي خاك كوچه‌ها
سنگ‌ها آمد … سري افتاد واي
خواهري مي‌گشت زير دست و پا
يك گلي گم كرده بود اي واي من
عمه شد آنجا كبود اي واي من
***رحمان نوازني***

طي مي‌كنيم سمت ملاقات جاده را
شايد كسي سوار كند اين پياده را
وقتش رسيده است كه با گريه ريختن
جبران كنيد توبه‌ي از دست داده را
تكريم ديگريست همين امتناع‌ها
پس شكر مي‌كنيم عطاي نداده را
ما در ركوع نافله با آبروتريم
اصلاً نخواستيم تن ايستاده را
خُدّام آستانْ هميشه جلوترند
يا رب نگير خدمت اين خانواده را
مكه شرافتش به حضور محمد است
پس قصد مي‌كنيم فقط مكه زاده را
گر بي‌علي بناست كه اين راه طي شود
مگذار پس مقابل ما راه جاده را
ما درب خانه‌اي به جز اين در نمي‌رويم
ما بي‌علي كنار پيمبر نمي‌رويم
خوان كريم خالي و بي‌نان نمي‌شود
فقر گدا حريف كريمان نمي‌شود
گويي نمي‌برد ز عنايت سعادتي
آنكه اسير زلف پريشان نمي‌شود
اين چه حكايتيست كه اصلاً براي ما
مبعث بدون شاه خراسان نمي‌شود
از بركت دعاي رسول است هيچ جا
در دوستي فاطمه ايران نمي‌شود
مبعث نتيجه‌اي ز كرامات حيدر است
هر آنكه بي‌ولاست مسلمان نمي‌شود
يكبار يا نبي و دگر بار يا علي
يا مصطفي بدون علي جان نمي‌شود
چون شرح زندگاني مولاست خواند نيست
ورنه كسي كه پيرو قرآن نمي‌شود
جبريل علي، وحي علي و زبان عليست
قرآن بخوان رسول، كه قرآن همان عليست
مبهوت مانده است تماشاي خويش را
روح بلند و جلوه‌ي والاي خويش را
سوگند مي‌خوريم همه تَرك مي‌كنيم
بردارد از بهشت اگر پاي خويش را
اصلاً همان زمان چهل سال پيش هم
اثبات كرده بود بلنداي خويش را
آن كس امام ماست كه در ليلة المبيت
وقتي كه رفت داد به او جاي خويش را
او ماندني نبود اگر پُر نكرده بود
با مرتضي و فاطمه دنياي خويش را
از ديدن تَجَلِّي خود دست مي‌كشيد
مي‌ديد تا تَجَلِّي زهراي خويش را
يا فاطمه وَ يا كه علي جلوه مي‌كند
وقتي نشان دهد قد و بالاي خويش را
نور است و در تن سه نفر جلوه كرده است
اين نور قبل خلق بشر جلوه كرده است
اي خاك پاي توست تمام وجودها
هفت آسمان و خلقت گنبد كبودها
اي كيسه‌ي هميشه كرامت ميان شهر
آقاي مهرباني و آقاي جودها
آري نماز بي‌تو به قرآن قبول نيست
اي اولين سلام همه در قعودها
جبريل ما چگونه تو را پا به پا شود
درماندگي كجا و مسير صعودها
قربان چشم‌هاي تو دار و ندارها
قربان خاك پاي تو بود و نبودها
شكر خدا قبيله‌ي تو كامل است و بس
كوري چشم عايشه‌ها، اين حسود‌ها
ما باتوأيم و با همه‌ي خانواده‌ات
عالم فداي زندگي صاف و ساده‌ات
از ما مگير تاب و تب شور و شين را
حُبِ علي همان شرف نشأتين را
از ما مگير شوق سفرهاي تا نجف
مكه، مدينه، سامره و كاظمين را
با حب خانواده‌ي تو سالهاي سال
بخشيده‌اند آبروي عالمين را
ما نذر كرده‌ايم كه بيرون بياوريم
از زير دِين، اين جگر زير دين را
ما قصد كرده‌ايم به ياري فاطمه
نائل شويم كرب و بلاي حسين را
بوسه مزن كنار تمناي دخترت
زير گلوي كوچك اين نور عين را
واي از دمي كه زينب كبري رسيده بود
وقتي رسيده بود كه حنجر بريده بود
***علي اكبر لطيفيان***

طي مي‌كنيم سمت ملاقات جاده را
شايد كسي سوار كند اين پياده را
وقتش رسيده است كه با گريه ريختن
جبران كنيد توبه‌ي از دست داده را
تكريم ديگريست همين امتناع‌ها
پس شكر مي‌كنيم عطاي نداده را
ما در ركوع نافله با آبروتريم
اصلاً نخواستيم تن ايستاده را
خُدّام آستانْ هميشه جلوترند
يا رب نگير خدمت اين خانواده را
مكه شرافتش به حضور محمد است
پس قصد مي‌كنيم فقط مكه زاده را
گر بي‌علي بناست كه اين راه طي شود
مگذار پس مقابل ما راه جاده را
ما درب خانه‌اي به جز اين در نمي‌رويم
ما بي‌علي كنار پيمبر نمي‌رويم
خوان كريم خالي و بي‌نان نمي‌شود
فقر گدا حريف كريمان نمي‌شود
گويي نمي‌برد ز عنايت سعادتي
آنكه اسير زلف پريشان نمي‌شود
اين چه حكايتيست كه اصلاً براي ما
مبعث بدون شاه خراسان نمي‌شود
از بركت دعاي رسول است هيچ جا
در دوستي فاطمه ايران نمي‌شود
مبعث نتيجه‌اي ز كرامات حيدر است
هر آنكه بي‌ولاست مسلمان نمي‌شود
يكبار يا نبي و دگر بار يا علي
يا مصطفي بدون علي جان نمي‌شود
چون شرح زندگاني مولاست خواند نيست
ورنه كسي كه پيرو قرآن نمي‌شود
جبريل علي، وحي علي و زبان عليست
قرآن بخوان رسول، كه قرآن همان عليست
مبهوت مانده است تماشاي خويش را
روح بلند و جلوه‌ي والاي خويش را
سوگند مي‌خوريم همه تَرك مي‌كنيم
بردارد از بهشت اگر پاي خويش را
اصلاً همان زمان چهل سال پيش هم
اثبات كرده بود بلنداي خويش را
آن كس امام ماست كه در ليلة المبيت
وقتي كه رفت داد به او جاي خويش را
او ماندني نبود اگر پُر نكرده بود
با مرتضي و فاطمه دنياي خويش را
از ديدن تَجَلِّي خود دست مي‌كشيد
مي‌ديد تا تَجَلِّي زهراي خويش را
يا فاطمه وَ يا كه علي جلوه مي‌كند
وقتي نشان دهد قد و بالاي خويش را
نور است و در تن سه نفر جلوه كرده است
اين نور قبل خلق بشر جلوه كرده است
اي خاك پاي توست تمام وجودها
هفت آسمان و خلقت گنبد كبودها
اي كيسه‌ي هميشه كرامت ميان شهر
آقاي مهرباني و آقاي جودها
آري نماز بي‌تو به قرآن قبول نيست
اي اولين سلام همه در قعودها
جبريل ما چگونه تو را پا به پا شود
درماندگي كجا و مسير صعودها
قربان چشم‌هاي تو دار و ندارها
قربان خاك پاي تو بود و نبودها
شكر خدا قبيله‌ي توكامل است و بس
كوري چشم عايشه‌ها، اين حسود‌ها
ما باتوأيم و با همه‌ي خانواده‌ات
عالم فداي زندگي صاف و ساده‌ات
از ما مگير تاب و تب شور و شين را
حُبِ علي همان شرف نشأتين را
از ما مگير شوق سفرهاي تا نجف
مكه، مدينه، سامره و كاظمين را
با حب خانواده‌ي تو سالهاي سال
بخشيده‌اند آبروي عالمين را
ما نذر كرده‌ايم كه بيرون بياوريم
از زير دِين، اين جگر زير دين را
ما قصد كرده‌ايم به ياري فاطمه
نائل شويم كرب و بلاي حسين را
بوسه مزن كنار تمناي دخترت
زير گلوي كوچك اين نور عين را
واي از دمي كه زينب كبري رسيده بود
وقتي رسيده بود كه حنجر بريده بود
***علي اكبر لطيفيان***

خيزيد و خُم آريد، خماريد و خماريد
وز بام فلك باده‌ي گلرنگ بباريد
گولم مزنيد اين همه با هوش مضاعف
انگور مرا دزد نبرده است، بياريد
تا پير درختان دمد از مقبره‌ي ما
ما را وسط باغ كرامات بكاريد
از گريه نگيريد مرا تا دم محشر
اسفنج مرا تا دم آخر بفشاريد
در كشف و كرامات همين است تفاوت
ما كفش نداريم و شما مرد سواريد
خاكيم، نه در دست شما بلكه كف پا
ما را نكند بر سر سجاده شماريد
كِي راه كُنَد گم جَرَياني كه فهيم است
با خاطر آسوده به اشكم بسپاريد
نقاشي اين مرز جنون بوم ندارد
بد مستي ما موقع معلوم ندارد
ما جمله كمانيم چه بسيار تويي تو
ز آن شمس شعاييم چو پرگار تويي تو
در محضر تو جز تو نديديم كسي را
ديدار تويي يار تويي غار تويي تو
هر جا خبر آمد كه سري رفت ز تو رفت
در معركه‌ها تيغ جگر دار تويي تو
در پيش و پس لشكر تو جز تو كسي نيست
اين حمزه تَجَلِّيست، علمدار تويي تو
گويند كه تكرار نباشد به تَجَلِّي
زهرا تويي و حيدر كرار تويي تو
نسبت به كسي دادن اين سايه روا نيست
خورشيد تويي، سايه و ديوار تويي تو
اين نُه فلك و هفت زمين نيم پياله است
اي حضرت خُم، جلوه‌ي سرشار تويي تو
حيدر نفسي تازه كند تا تو بجنگي
در غزوه‌ي حق تيغ جگر دارد تويي تو
تو جلوه‌ي تامِي و تمام است حضورت
پنهان شده اوصاف تو از شِدَّت نورت
در بحر نمك، زار زدن كار ندارد
دل جز رخ خوب تو نمكزار ندارد
تو كعبه‌ي ما باش كه از خشت ملوليم
(( آيينه‌ي ما روي به ديوار ندارد))
دستور بده خلقْ علي را بپرستند
بهر تو كه رو كردن حق كار ندارد
در بستر قتل تو علي خفت و عيان كرد
اين خانه جز او خفته‌ي بيدار ندارد
بردار از اين شانه‌ي ما بار گران را
اين نخل بدن غير هوس بار ندارد
بر شانه‌ي خود ره بده حيدر بزند پاي
اين كعبه جز او مرد تبردار ندارد
با چشم اشارت كن و گو حيدر امير است
توحيد به افعال كه گفتار ندارد
چوپان سرشب به كه خوابد، تو كجايي
شب نيمه شد و نيمه سحر گشت، نيايي؟
فوّاره‌ي معناست جمالي كه تو داري
غدّاره‌ي جانهاست جلالي كه تو داري
بگذار كه جبريل ببالد به دو بالش
جبريل وبال است به بالي كه تو داري
انديشه‌ي نازك كه نوشتند تويي تو
بكر است همه فكر و خيالي كه تو داري
گويند كه رنگي نَبُوَد رويِ سياهي
خورشيد بُوَد ظِلِّ بلالي كه تو داري
دور تو گليم است و كليم است زبانت
لو رفت خداوند ز حالي كه تو داري
بگشا يقه تا سينه‌ي الله ببوسم
حايل شده پيراهن و شالي كه تو داري
بت سوختي و بت زدي و بت شدي امروز
درمانده‌ام از امر محالي كه تو داري
اين دشت پُر از گردن آهوي تماشاست
تنها سر ابروي هلالي كه تو داري
بنشين و بزن در سر فرصت سر ما را
باز است چو زلف تو مجالي كه تو داري
در غار، تو را يار مگو، بلكه چو بار است
گو ساله‌ي قوم است وبالي كه تو داري
عيد است بيا پهن نما سوري و ساتي
از معني توحيد و صفات و صلواتي
***محمد سهرابي***

ببين كه قلب زمين شور ديگري دارد
و در نگاه خودش نور باوري دارد
همين كه غار حرا مست لفظ اقرأ شد
ز اعتبار نبي فكر دلبري دارد
ز هَاي و هوي ملك گوش آسمان پر شد
و كنج سينه‌ي خود نور سروري دارد
تمام غار حرا مثل عرش اعلاء شد
دل رمِيده‌ي او حال بهتري دارد
صداي حضرت جبريل مي‌رسد بر گوش
هبوط كرده و حكم پيمبري دارد
به تو سلام خداوند يا رسول الله
بخوان به نام خداوند يا رسول الله
نگاه خيره‌ي دنيا به سمت غار حرا
چه مي‌تپد دل بي‌تاب مردم بالا
براي يك قدم امشب مجال حركت نيست
ز ازدحام ملائك به روي خاك خدا
براي اين كه به همراه خويش آوردند
پيام تهنيت منصب نبوت را
و اولين نفري كه رسيد و اشهد گفت
علي عالي اعلاست پشت غار حرا
در آن ميانه ملائك به يك دگر گفتند
چه خاليست خدا جاي حضرت زهرا
خوشا به حال خودم هم زبان سلمانم
خوشا به حال خودم شيعه‌ي مسلمانم
چراغ راه همه جلوه‌هاي ايمانت
دل رمِيده‌ي ما بي‌قرار دستانت
براي اين كه بگيرند حاجت خود را
شدند جمله ملائك دخيل دامانت
شما كه جاي خودت مي‌رسي، جبرائيل
براي عرض ادب پيش پاي سلمانت
پيامبران اوالعزم قبل تو آقا
شدند پيرو قرآن تو مسلمانت
تو از خداي خودت هم كه دلبري كردي
رسول آينه‌ها با نواي قرآنت
نبوتت ابدي شد به اعتبار علي
به پشتوانه و گرمي ذوالفقار علي
***مسعود اصلاني***

شما زمان شروع من ابتداي منيد
مسير سبز نجاتِ در انتهاي منيد
اگر چه اسهد لحنم مرا بلال نكرد
ولي هميشه شما اشهد صداي منيد
به شوق روي شما هست وقف محرابم
شما تهجد منيد و شما دعاي منيد
شما براي خداييد و من براي خودم
نه من براي شما نه شما براي منيد
گل اضافيتان بودم و اضافه شدم
به آفرينشتان پس شما خداي منيد
شما بهار، شما آسمان، شما بركات
به خاندان شما اهل بيت حق صلوات
بهشت را تو ظهور مصوّرش بودي
خداي آينه‌ها را تو دلبرش بودي
تو حق محضي و در خلوت خداوندي
كسي نبود فقط تو، تو در برش بودي
براي آن كه خدا ناظر خودش باشد
شبيه آيينه‌اي در برابرش بودي
در آن زمان كه درختي نبود و برگي هم
خداي بود و تو هم سيب نوبرش بودي
قرار نيست چهل سال بگذرد از تو
تو قبل از آمدنت هم پيمبرش بودي
مدينه تا كه تو را داشت تا محمد داشت
خدا هميشه در آن شهر رفت و آمد داشت
فداييان نگاهت شهيد جانانند
ملازم ان سر كوي تو بزرگانند
فراريان سر گيسويت پر از كفرند
اسيرهاي سر زلفت اهل ايمانند
به عقل ناقص ما حق بده به تو نرسد مگر عقول بشر از خدا چه مي‌دانند
نگاه خاك نشينان خانواده‌ي تو
به غمزه مسأله آموز صد مسلمانند
رسول سبز ببينم كه مي‌شناسيشان
همين قبيله همين‌ها كه شكل سلمانند
نگاه روشنت آن روز صرف سلمان شد
عرب كنار تو بود و عجم مسلمان شد
بهشت باغچه‌ي روشن سراي تو بود
گل محمديِ دست بچه‌هاي تو بود
سلام اول صبح و غروب اين خانه
مسيح خانه‌ي زهراي تو صداي تو بود
كمال روح تو با وحي پا نمي‌گيرد
نزول آيه نزول خودت براي تو بود
فقط نسيم خوشي شد نصيب جبرائيل
همين كه مدت كوتاهي آشناي تو بود
تو را كمال نوشتند يا رسول الله
بزرگ آل نوشتند يا رسول الله
تو آفتابي و انوار آفتاب عليست
كتاب سرّي و اسرار اين كتاب عليست
قرار شد همه عقد برادري خوانند
براي سهم شما حسن انتخاب عليست
اگر تو خضر رهي مرتضاست موسايت
اگر تو آب بقايي بقاي آب عليست
اگر سؤال كنند از تو حضرت حق كيست
قسم به ذات تو محكم‌ترين جواب عليست
براي فخر تو اين بس يگانه دامادت
جناب حضرت حيدر ابوتراب عليست
«به ذره گر نظر لطف بو تراب كند
به آسمان رود و كار آفتاب كند»
***علي اكبر لطيفيان***

ابتدا چشمان خود را رو به چشمم باز كن
بعد از آن با چشم‌هايت دلبري آغاز كن
آه اي موسي ترين! پيغمبرا! عالي مقام!
دست خود را در گريبانت ببر اعجاز كن
من گناهي كرده‌ام! رقصيده‌ام ساغر به دست
دست و پا گم كرده بودم پيش تو! اغماض كن …
بال‌هايت سبزتر از گنبد خضرايي‌ات
سبز گنبد! بال بگشا تا دلم پرواز كن
اي قمر! زيبا بشر، خورشيد! شمس مستمر!
اي شكر اندر شكر كمتر برايم ناز كن
شهد شيرين! كوكب دين! گريه‌هايت را بخوان
خنده‌هايت را سپس لفافه‌ي الفاظ كن …
بغض‌ها دارم ولي اشكم نمي آيد چرا؟
سوره‌اي مكّي بخوان و بغض من را باز كن
***وحيده افضلي***

انس اگر حكم براند به سخن حاجت نيست
ديده گر بوسه بلد شد به دهن حاجت نيست
اين كه گويند من و او به يكي پيرهنيم
عين حق است و ليكن به بدن حاجت نيست
كفن من به جزا پرچم صلح من و توست
ور نه آن قدر كه گويي به كفن حاجت نيست
از همين دور به يك ناله طوافت كردم
دل چو احرام فغان بست به تن حاجت نيست
دل مگو پاره‌ي خون است كه در دست شماست
با دل ما به عقيقي ز يمن حاجت نيست
تو وكيل مني اي داد رس جن و بشر
در صف حشر چو آيي تو به من حاجت نيست
مست و طناز، سر معركه باز آمده‌اي
خون مگر مانده كه با تيغ فراز آمده‌اي
سر پر نشئه‌ي ما شيشه‌ي پُر باده‌ي توست
اين هم از لطف تو و حسن خدا داده‌ي توست
من ز يك (اَدَّ بَني ربّيِ) تو فهميدم
خلق جبرئيل امين مشق شب ساده‌ي توست
درس پس مي‌دهد اين طوطي آيينه پرست
من يقين كرده‌ام اين مرغ فرستاده‌ي توست
گردن جام نوشتند گناهي كه مراست
اين هم از خاصيت ساغر آماده‌ي توست
وصف قد تو محاليست كه من مي‌دانم
سرو، پيش تو نهاليست كه من مي‌دانم
ختم بر خير شود گردن آهوي نظر
ابرويت تيغ قتاليست كه من مي‌دانم
امر كردي كه تقيه ز سياهي بكند
ور نه خورشيد بلاليست كه من مي‌دانم
تو لبش بوسي و او پاي به دوش تو زند
اين علي مرد كماليست كه من مي‌دانم
آمده تا كه مروري كند از درس ازل
وحي جبرئيل سؤاليست كه من مي‌دانم
پدر خاك چو گفتند به داماد رسول
نه فلك چرخ سفاليست كه من مي‌دانم
هر كجا هست دم از شير خدا بايد زد
چون به دخت تو جلاليست كه من مي‌دانم
غرض از هر دو جهان قامت بالاي تو بود
غرض از خلق علي، خلقت زهراي تو بود
كيستي اي كه مرا تازه‌تر از هر نفسي
چيستي اي كه مرا روشني پيش و پسي
من به پابوس تو از راه دراز آمده ام
شب محياست بده زلف به دستم قبسي
دشمن شير خدا نيز به پاكي برسد
گر مطهر شود از آب مضاعف نَجسي مگرش سامري آواز در آرد ور نه
گاو را حق ندهد منصب صاحب نفسي
يا بزن با دم خود يا به دم تيغ علي
يسَّرَ الله طريقا بِكَ يا ملتَمَسي
تو نبوغ ازلي، طيف خلايق ماتت
انبيا كاسه به دستان صف خيراتت
چشم بد دور، عجب فتنه دوران شده‌اي
بر سر معركه بس رهزن ايمان شده‌اي
نيمه شب آمده اي درد كشان موي فشان
اين چه وقت است كه غداره كش جان شده‌اي
بايد امروز رخت سرخ‌تر از مِي مي‌شد
چون كه تو حاصل مستي امامان شده‌اي
سعي در پوشش خود كم بكن اي شمس جلي
بس كه پر نوري، از اين فرش نمايان شده‌اي
امرت از روز ازل بر همگان واجب شد
پاسدار حرمت شخص ابوطالب شد
مست و شب گرد شدم كيست بگيرد ما را
مستحق شررم، كيست دهد صهبا را
دادِ مجنون دل آزاده در آمد كه چرا
باز تكرار كني قافيه ليلا را
با علي غار برو، با دگري غار مرو
محرم خَشيتِ الله مكن ترسا را
آن كه در مهد، تو را خواند ز آياتي چند
بعد از اين نيز شود بر سر دوش تو بلند
چه مبارك سحري بود و چه فرخنده شبي
كه نبي شد پسر آمنه، ماه عربي
بعثتي كرد كه ابليس طمع كرد به عفو
رحمتي كرد كه خاموش شود هر غضبي
بعثتي نيز رسول غم يحيي دارد
جاي حيدر شده همراه بر او زِينِ اَبي
خوش رَوي اي پسر فاطمه اما به خدا
طاقت زينب تو نيست كمي بي‌ادبي
ترسم اين بار اگر گوش به خواهر ندهي
خون كند چوب يزيدي ز تو دندان و لبي
چون كه جان مي‌دهد امروز ز تب كردن تو
چه كند زينب تو با سر دور از تن تو
***محمد سهرابي***

توفيق نصيبم شده از يار بخوانم
مدّاحي دلدار كنم از دل و جانم
خواهم ز خدا اي هدف خلقت هستي
تا روز جزا زير لواي تو بمانم
المنةُ لله كه من وقف تو هستم
يعني كه گداي تواَم و شاه جهانم!
وقتي كه زبان مدح و ثناي تو بگويد
شهد عسلت مي‌چكد از هر دو لبانم
جام دلم از عشق تو گرديده لبالب
اين حالت روحاني من گشته نشانم
جز مِهر تو را در دل خود راه ندادم
مِهر تو شود روز جزا خط امانم
سرشار شدم از كرَم واسعه‌ي تو
از فيض تو نشأت ببَرد طرز بيانم
بر طينت من مُهر غلامي تو پيداست
تزريق شده مِهر تو در روح و روانم
سوگند به زهرا كه تويي دار و ندارم
گر اَمر كني در قدمت جان بسپارم
جبريل فرود آمده از سوي خدايت
حكمي ز خداي احد آورده برايت
آورده براي تو كه سلطان جهاني
تاجي كه مزيّن شده با نور ولايت
«اقرأ» به تو تلقين بكند يار قديمي
آواي علي مي‌رسد از غار حرايت
فرمود بخوان نام خداوند جلي را
آن كَس كه به هر لحظه كند از تو حمايت
شد واسطه‌ي فيض خدا حضرت حيدر
يعني كه به دست عليست امر هدايت
تو با علي هستي و علي با تو دمادم
هر جا كه تو رفتي، شده او پاي به پايت
تو منبع نوري و علي لمعه‌ي نورت
يعني كه تويي كعبه و او قبله نمايت
آويخته بر گردن من رشته‌ي لطفت
مملو ز كرامات تواَم، زير لوايت
من جز تو و حيدر به خدا يار ندارم
جز لطف شما هيچ مددكار ندارم
اي دوستي‌ات تاج سر عالم و آدم
المنةُ لله كه تويي سيد خاتم
با خُلق عظيمت همه را شيفته كردي
اسلام ز اخلاق تو شد قبله‌ي عالم
مشي تو به اسلام علي عادتمان داد
اينست صراطي كه به قرآن شده اقوَم
تاريخ علي دوستي از ناحيه‌ي توست
تقويم ولايت به تو دادند مُسلّم
واقف به تولاي علي چون تو كسي نيست
اي يار قديمي علي، قائد اعظم!
با دست كه شد تاج رسالت به سر تو؟
اين دست خدا بود كه گشتي تو معمّم!
معراج، خدا از چه كسي با تو سخن گفت؟
با صوتِ كه اسرار خدا بود مفهّم؟
هنگام خداحافظيِ آخر معراج
آيا تو نگفتي به خدا يا علي آن دم؟
بالله كه اين حمد خداوند ودود است
حيدر به خداوند قسَم، اصل وجود است
قلبم شده امشب حرم حيدر كرّار
جانم به فداي قدم حيدر كرّار
بر طالع من شيعه‌ي حيدر به نوشتند
نقش است به قلبم عَلَم حيدر كرّار
زنگار، زدوده ز دلم نور ولايت
گرديده دلم جام جم حيدر كرّار
اُفتد به تن دشمن تو لرزه‌ي سنگين
وقتي شنوَد ذكر و دم حيدر كرّار
در معركه بر روي زمين ريخته سرها
با چرخش تيغ دو دم حيدر كرّار
روييده به جان و دل من گلشن مِهرت
از بارش ابر كرَم حيدر كرّار
با نيمه نگاه تو شدم يار ولايت
صد شكر شدم از خدَم حيدر كرّار
از روز ازل تا به ابد دل به تو بستم
از پير غلامان شما بوده و هستم
***محمد فردوسي***

رسول خدا از حرا مي‌رسد
كليد در گنج لا مي‌رسد
دل از شوق ديدار پر مي‌زند
پرستوي مهر و وفا مي‌رسد
ز دل عقده‌ي درد وا مي‌شود
طبيب دل و دردها مي‌رسد
گرفته به كف رايت عدل را
به فرياد هر بينوا مي‌رسد
درخت غم از ريشه بر مي‌كند
به دل‌ها اميد و رجا مي‌رسد
ز دارالشفاي خدا مرهمي
به رخم دل مبتلا مي‌رسد
الا غم نصيبان درد آشنا
بيائيد كان آشنا مي‌رسد
سبك بال از دامن كوه نور
خرامان ز غار حرا مي‌رسد
گشائيد چشم و نگاهش كنيد
كه خورشيد ملك ولا مي‌رسد
شكوفايي باغ سبز خداست
گل سرخ باغ خدا مي‌رسد
به باغ خزان ديده‌ي روزگار
شكوه بهاران فرا مي‌رسد
گزيده‌ترين بندگان خدا
براي بشر رهنما مي‌رسد
ز نو شوري اندر جهان افكند
ز عرش خدا اين نوا مي‌رسد
كه منسوخ شد شيوه‌ي جاهلي
ره و رسم صدق و صفا مي‌رسد
جهان ظلمت‌ستان كفر است و شرك
كه انوار شمس الضحي مي‌رسد
ز دل بانگ توحيد سر مي‌دهد
مناديِ قَالُوا بَلَي مي‌رسد
ز گرد ره آن خدايي خصال
به چشمان ما توتيا مي‌رسد
به اعجاز قرآن و لطف كلام
به تسخير دل‌هاي ما مي‌رسد
منات و هبل زير پا افكند
بساط ستم را فنا مي‌رسد
بناي زر و زور و تزوير را
شكستي عظيم از قفا مي‌رسد
ز بُستان توحيد گل مي‌دمد
نسيمي ز باد صبا مي‌رسد
در امواج دريا به كشتي دين
به امر خدا نا خدا مي‌رسد
ز ناي دل انگيز ختم رسل
نواي خوش ربّنا مي‌رسد
به امر خدا جبرئيل امين
به ديدار آن مه لقا مي‌رسد
سر و سرور و سيّد كائنات
مهين خاتم الانبيا مي‌رسد
علي مي‌دهد دست بيعت به او
به همراهي‌اش مرتضي مي‌رسد
سخن را نه ياريِ وصفش بود
بيان را به مدحش كجا مي‌رسد؟!
رسول خدا و حبيب خدا
خطابش به عرش علا مي‌رسد
خدا كرده وصفش به قرآن خويش
كجا قدرت ماسوي مي‌رسد؟
براتي چنين گويد از جان و دل
رسول خدا مصطفي مي‌رسد
***عباس براتي پور***

الا اي باده نوشان بعثت آمد
زمان مي‌كشي و عشرت آمد
بود ميخانه دار عشق و سرمد
بود ساقي سر مستان محمد
رحيق عشق سرشار از شراب است
جهان مست از مِي ختمي م آب است
خراب از نعره‌اش بتخانه‌ها شد
كه باز امشب همه ميخانه‌ها شد
الا اي عاشقان شاه حجازي
ز بتها مي‌كند او پاك بازي
ز دو عالم چهل شب او جدا شد
كنشت و دير او يكسر حرا شد
چهل شب با خدا دمساز او بود
وجودش غرق در درياي هو بود
تهي از غير و پر از دوست گرديد
به چشم خويشتن معبود خود ديد
محمد با هو الهو روبرو شد
كه گرم عشق و راز و گفتگو شد
به يك برق تَجَلِّي گشت بيهوش
كه افتاد او خدا بردش در آغوش
هدايايي برش از داور آمد
به فرق او در امشب افسر آمد
به حق يكسر سر تعظيم بگرفت
كه هر چه بود او تعليم بگرفت
پر از علم لدني سينه‌اش شد
منور تا ابد آيينه‌اش شد
به مستي جانب ميخانه رو كرد
گل گلخانه‌اش مستانه بو كرد
ميان ميكده فرخنده يارش
چهل شب بود چون چشم انتظارش
خديجه لعل لب يكباره وا كرد
سلامي گرم او بر مصطفي كرد
بگفتا يا محمد البشارت
به تو از بهر تبليغ رسالت
چهل شب قسمتم گر شد جدايي
ولي بينم جمال كبريايي
چهل شب بي‌تو بر من شد چهل سال
وليكن روي بر من كرد اقبال
چهل شب من كشيدم بي‌تو بس رنج
ولي در خويش كردم جستجو گنج
چهل شب گر مرا از تو جدا كرد
ولي بر ما خدا كوثر عطا كرد
سرا پا مصطفي در تاب و تب شد
كه روز روشن او هم چو شب شد
كه جبريل امين با امر سرمد
رسيد و گفت قُم قُم يا محمد
زمان عشق بر ذوالمن رسيده است
كه نابودي اهريمن رسيده است
***خليل كاظمي***

عشقت مرا اسير بيابان نوشته است
مجنون‌ترين صحابي دوران نوشته است
اين هم ز مشكلات و مكافات عاشقيست
دست مرا براي گريبان نوشته است
از دست اختيار تو راه فرار نيست
اين جبر را خدات به پامان نوشته است
مانند تو امير فقط يك نفر ولي
مانند من اسير فراوان نوشته است
شكر خدا كه نام مرا اعتبار تو
سلمان نوشته است، مسلمان نوشته است
نام تو را به آب طلا دستِ كردگار
بالاي تخت و تاج سليمان نوشته است
كم ناز كن دو آيه از اين سوره را بخوان
اصلاً خدا براي تو قرآن نوشته است
امشب قلم زدند پريشاني مرا
با تو رقم زدند مسلماني مرا
قرآن بخوان و راه خدا را نشان بده
توحيد را نشان زمين و زمان بده
قرآن بخوان و با نفس آسماني‌ات
اين مرده‌هاي روي زمين را تكان بده
قرآن بخوان و بال مرا از قفس بگير
اندازه شعور پرم آسمان بده
آخر چه قدر قوم پسر دار مي‌شوند
دختر به دست دامن اين مادران بده
جز با صداي عشق مسلمان نمي‌شوم
پس لطف كن خودت درِ گوشم اذان بده
قرآن بخوان بگو كه خدا واحد است و بس
هر كه ادلّه خواست علي را نشان بده
تو آسمان مكه اي و ماه تو عليست
تنها دليل روشنيِ راه تو عليست
مكه گرفته بوي خدا از دعاي تو
پيچيده در زمانِ هميشه صداي تو
پايين بيا ز كوه دخيلي بياورند
دست توسل همگان بر عباي تو
امشب فرشته‌ها همه پرواز مي‌كنند
اطراف آستانه‌ي غار حراي تو
از اين به بعد چشم تمام قنوت‌ها
ايمان مي‌آورند به يا ربّناي تو
از اين به بعد شمس و قمر روي دست تو
از اين به بعد مُلك و مكان زير پاي تو
پرواز با دو بال ميسر شود، بلي
قرآن براي توست، علي هم براي تو
احمد شدي كتاب شدي مصطفي شدي
حالا تمام دار و ندار خدا شدي
امشب كه تاج نور نشاندند بر سرت
خاليست اي نبيِّ خدا جاي مادرت
آن بانويي كه زحمت بسيار مي‌كشيد
تا اين كه اين زمانه ببيند پيمبرت
اي زير سقف فاطمه‌ات عرش دومت
ديدار روي فاطمه معراج ديگرت
غير از كلام حق سخني بر لبت نبود
هر ظهر جمعه وقف علي بود منبرت
هر جا كه پا نهادي و هر جا كه سر زدي
ديدي علي امير نجف را برابرت
فكر برادري؟! چه كسي بهتر از علي
از اين به بعد شاه ولايت برادرت
از اين به بعد شير خدا آفتاب توست
مهر علي تمامي دين كتاب توست
شصت و سه سال زندگي‌ات مهربان گذشت
با كيسه‌هاي وصله ايِ آب و نان گذشت
شصت و سه سال زندگي‌ات بين كوچه‌ها
در بنده‌ي خدا شدن اين و آن گذشت
گاهي ميان دورترين خانه‌ي زمين
گاهي ميان دورترين آسمان گذشت
گاهي كنار سفره بيوه‌زنان شهر
گاهي كنار خاطره‌ي كودكان گذشت
وقت نزول حضرت خاكي نشين شدي
وقت صعود رد تو از بي‌كران گذشت
آن روزها كه شعب ابي طالبي شدي
ايام درد بود ولي همچنان گذشت
اي آن كه زندگي تو خرج نجات شد
اي آن كه زندگي تو با مردمان گذشت
برگرد رنج و درد بشر را نگاه كن
اين زندگيِ سرد بشر را نگاه كن
يك عده‌اي به عشق تو دور از وطن شدند
يك عده‌اي نديده اويس قرن شدند
از خانواده‌ام همه عبدالله شما
از خانواده‌ات همه آقاي من شدند
تو پير خانواده بزرگ قبيله‌اي
محصول زندگي تو پنج تن شدند
يك عده زينب و علي و فاطمه شدند
يك عده‌اي حسين شدند و حسن شدند
بعد تو دختر تو و زينب كنار هم
مشغول كار بافتن پيرهن شدند
يك عده بچه‌هاي تو پاره جگر ولي
يك عده بچه‌هاي تو پاره بدن شدند
اين كشته‌ها تمام جگر گوشه‌ي تواند
يا ايها الرسول ببين بي‌كفن شدند
«يا مصطفاه» اين تن پامال را ببين
اين كشته فتاده به گودال را ببين
***علي اكبر لطيفيان***

اي لهجه‌ات ز نغمه‌ي باران فصيح‌تر
لبخندت از تبسم گلها مليح‌تر
بر موي تو نسيم بهشتي دخيل بست
يعني نديده از خم زلفت ضريح‌تر
اي با خداي عرش ز موسي كليم‌تر
با ساكنان فرش ز عيسي مسيح‌تر
وقتي سؤال مي‌شود از بهترين رسول
از نام تو چه پاسخي آيا صحيح تر؟
با ديدن تو عشق نمك گير شد كه ديد
روي تو را ز چهره‌ي يوسف مليح‌تر
تو حسن مطلع غزل سبز خلقتي
حسن ختام قصه‌ي ناب نبوتي
بر چهره‌ي تو نقش تبسم هميشگي
در بين سينه‌ات غم مردم هميشگي
دريايي و نمايش آرامشي ولي
در پهنه‌ي دل تو تلاطم هميشگي
در وسعتي كه عطر سكوت تو مي‌وزد
باراني از ترانه، ترنم هميشگي
با حكمت ظريف تو ما بين عشق و عقل
سازش هميشگي و تفاهم هميشگي
خورشيد جاودانه‌ي اشراق روي توست
سرچشمه‌ي «مكارم الاخلاق» خوي توست
تكرار نام تو شده آواز جبرئيل
آگاهي از مقام، تو اعجاز جبرئيل
تا اوج عرش در شب معراج رفته‌اي
بالاتر از نهايت پرواز جبرئيل
مثل حرير روشني از نور پهن شد
در مقدم «بُراق» پر باز جبرئيل
مداح آستان تو و دوستان توست
بايد شنيد وصف شما را ز جبرئيل
سرمست نام توست بزرگ فرشتگان
پير غلام توست بزرگ فرشتگان
در آسمان عرش تمام ستاره‌ها
بر نور با شكوه تو دارند اشاره‌ها
چشم تو آينه ست؛ نه، آيينه چشم توست
بايد عوض شود روش استعاره‌ها
شصت و سه سال عمر سراسر زلال تو
داده است آبرو به تمام هزاره‌ها
عيسي كشند و غم زده ناقوس‌ها ولي
نام تو زنده است بر اوج مناره‌ها
گلواژه‌اي براي هميشه است نام تو
«ثبت است بر جريده‌ي عالم دوام تو»
***سيد محمد جواد شرافت***

صفاي زندگيم آيه‌هاي قرآنت
بيا به ما بركت ده به بركت نانت
تويي كه كعبه به دور سر تو مي‌گردد
رسول آينه ها! هستي‌ام به قربانت
كسي كه عطر گدايت بر مشامش خورد
چنان اُويس قرن مي‌شود پريشانت
تويي كه ماه بود مُهر جا نماز شبت
تويي كه حضرت حيدر شده مسلمانت
شبي بيا و مرا زائر حريمت كن
چرا كه عطر خدا مي‌وزد ز ايوانت
اگر كه خاك كف پاي توست عرض و سما
بهشت شاخه ياسيست كنج گلدانت
تويي كه در حرم چشم هات معلوم است
كه خاك پاي علي بوده است سلمانت
بيا و آتش جان مرا گلستان كن
بيا به حق حسينت مرا مسلمان كن
هميشه سفره لطفت به عالمي وا بود
حراي خانه تو جا نماز زهرا بود
تويي كه وقت نماز جماعتت هر شب
هميشه در صف اول يقين مسيحا بود
مرا به خاك درت نوكريست اربابي
چرا كه خاك درت كوه طور موسي بود
هميشه دور و بر خانه بهشتي تو
يكي دو تا نه، هزاران فرشته پيدا بود
كسي كه از در اين خانه رهگذر مي‌شد
نديده روي تو را بدتر از زليخا بود
در آن حوالي گرم حجاز هم تنها
دل تو بود كه همواره مثل دريا بود
كسي كه پشت سرت حامي رسالت بود
نوشته‌اند كه تنها علي اعلا بود
علي كنار تو بود و تو هم كنار علي
و فاطمه همه جا بود ذوالفقار علي
تو از نخست برايم پيامبر بودي
در آسمان خدا برترين قمر بودي
تكامل همه اديان به دسته‌اي تو بود
چرا كه پيش خدا بهترين بشر بودي
پيمبران همه هم رأي بوده‌اند اين كه
تو از تمامي آنها رسول‌تر بودي
نديده‌ام كه كسي هم تراز تو باشد
تو از ولادتت آقا ز خلق سر بودي
پيمبريِ تو از اولش مشخص بود
امين مردم و همواره معتبر بودي
پيمبران همه شاگرد مكتبت هستند
و عالمي همه مديون زينبت هستند
پيامبر شده‌اي كه براي تو باشيم
هميشه تا به ابد مبتلاي تو باشيم
تو گرم ذات خدا باش تا كه ماها هم …
… غلام و نوكر خلوت سراي تو باشيم
بيا كرم كن و كاري كن اين كه تا آخر
كنار خانه زهرا گداي تو باشيم
ببند گردن ما را به پاي سلمانت
كه تا هميشه به زير لواي تو باشيم
چه مي‌شود كه اويس قرن شويم و شبي
كنار صحن حسينت فداي تو باشيم
چه مي‌شود كه شبيه ابوذر و مقداد
بلالمان بكني تا عصاي تو باشيم
چه مي‌شود كه شبيه ملائكه هر شب
دخيل رشته‌اي از آن عباي تو باشيم
مرا شبيه غلامان خود معطر كن
عنايتي كن و من را غلام حيدر كن
قرار بود چهل روز در حرا باشد
و از تمامي خلق خدا جدا باشد
قرار بود كه او باشد و خدا باشد
خدا معلم و شاگرد، مصطفي باشد
كسي اجازه ندارد به اين حريم آيد
به غير يك نفر آن هم كه مرتضي باشد
خدا به غير نبي معتكف نمي‌خواهد
مقام هر كسي اين نيست با خدا باشد
همان كه كل بشر ريزه‌خوار خادم اوست
همان كه خاك درش مُهر انبيا باشد
همان كه فاطمه‌اش افتخار قرآن است
كسي نديده، چنين دختري كجا باشد
تمام حاجت اين عبد رو سياه اينست
چنين شبي حرم مشهد الرضا باشد
برات نوكريش را ابالحسن بدهد
كبوترانه شب جمعه كربلا باشد
بيا و عيدي من را بده به چشم ترم
بگير دست مرا و به كربلا ببرم
***مهدي نظري***

بر سر آشفته‌ام زلف پريشان ريخته
در دل حيران من آيات حيران ريخته
نيستم ناراحت از اين كه شهيدم كرده‌اند
خون من گر ريخته در پاي جانان ريخته
سفره‌ي دل باز كردن پيش مهمان بهتر است
اين دلم هر آنچه دارد پاي مهمان ريخته
تا مقام قاب قوسين‌ات بلا بايد كشيد
در بيابان طلب خار مغيلان ريخته
گاه بايد بيشتر همرنگ شد مثل اويس
نذر يك دندان جانان چند دندان ريخته
هر دو عالم عالمي دارند پيش مقدمت
آن يكي دل ريخته است و اين يكي جان ريخته
گرچه آدم گرچه عيسي گرچه موسي باز هم
كمتر از درهاي دربار تو دربان ريخته
بس كه خاطر خواه داري و عزيزي كه خدا
جاي گل روي سرت آيات قرآن ريخته
نذر اين پيغمبري خوب است ذبحي رد كني
در ضمير عيد مبعث عيد قربان ريخته
آن قدر ذات خدا در تو تجلّي كرده است
ز آن همه يك جلوه‌اش را در خراسان ريخته
با علي بودن فقط راه مسلمان بودن است
ورنه از اين نامسلمان‌ها فراوان ريخته
شب شب مبعث ولي ياد نجف افتاده‌ام
بس كه از روي لبت ذكر علي جان ريخته
يا نبي و يا نبي و يا نبي يا مصطفي
يا علي و يا علي و يا علي يا مرتضي
*** علي اكبر لطيفيان ***

آن شب زمين شكست و سراسر نياز شد
در زير پاي مرد خدا جا نماز شد
كعبه خودش ميان جماعت به صف نشست
آمد امام قبله و وقت نماز شد
درياچه‌هاي آتش نمرود خشك شد
باران گرفت و خاك زمين دلنواز شد
كم كم نگاه رود به دريا رسيده بود
چون پستي و بلندي دنيا تراز شد
آيينه‌اي كه قد خدا ايستاده بود
پا بر زمين نهاد و زمين سرفراز شد
ديگر خدا براي زمين نامه مي‌نوشت
با آن كبوتري كه رسول حجاز شد
امشب همه به خاطر روي گل علي
صلوا علي النبي وصلوا علي العلي
خورشيد مكه آمد و صبح خدا دميد
آري هوا خنك شد و مكه نفس كشيد
آن روز اگر هواي زمين پر شد از بهشت
عطر محمدي خدا داشت مي‌وزيد
عطري كه بر جبين عرق كرده‌ي تو بود
عطري كه از عصاره‌ي خورشيد مي‌چكيد
گل آنقدر هواي تو را كرده بود كه
كل مي‌كشيد پيش تو جامه مي‌دريد
فرياد مي‌كشيد كه صلوا علي النبي
هي جامه مي‌دريد كه خير البشر رسيد
آري خدا بهانه عشق تو را گرفت
كه اين همه براي تو پروانه آفريد
امشب فقط به خاطر روي گل علي
صلوا علي النبي و صلوا علي العلي
اي ابروان گنبديت معبد خدا
لبخند تو نشانه خوش آمد خدا
تنها فرشته‌اي كه پر و بال مي‌زني
بر آسمان سبز‌ترين گنبد خدا
تنها محمدي كه قدم مي‌زني خودت
بين حياط خلوتي احمد خدا
آري سر كلاس نبوت فقط تويي
آقاي انبياء خدا، ارشد خدا
لبخند مهربان تو و ناز اخم تو
هر دو نشانه‌ايست جزر و مد خدا
با سجده‌هاي سبز نمازت رسيده است
گل دسته‌هاي بندگيت تا قد خدا
دستان سبز توست كه ما را رسانده است
امشب به پاي بوسي اين مشهد خدا
امشب فقط به خاطر روي گل علي
صلوا علي النبي و صلوا علي العلي
يك شب خدا قلم زد و طرح تو را كشيد
يك طرح بي‌نظير به شكل خدا كشيد
تا آفتاب برد قلم موي خويش را
آنگاه نقش روي تو را از طلا كشيد
موي تو را كشيد و به و اليل لب گشود
تا روز روشن آمد و شمس الضحي كشيد
اسماء خويش را به سر و روي طرح ريخت
آنگاه جلوه كرد و تو را مصطفي كشيد
تبريك گفت بر خودش و حسن خلقتش
و هي تو را به رشته‌ي مدح و ثنا كشيد
يك آينه به دست تو داد و براي تو
يك فاطمه كنار تو و مرتضي كشيد
دلتنگ صحبت تو شده بود كه خدا
دست تو را گرفت و غار حرا كشيد
امشب فقط به خاطر روي گل علي
صلوا علي النبي و صلوا علي العلي
قلبت ميان قلب علي اعتكاف داشت
چشمت هميشه در پي زهرا طواف داشت
اين رد سينه چاكي عشق علي توست
كعبه اگر به سينه خود يك شكاف داشت
كعبه خودش براي خودش كعبه گاه داشت
كعبه خودش ميان نجف يك مطاف داشت
او ماه فاطمه است كه در اوج آسمان
با يازده ستاره خود ائتلاف داشت
يوسف عليست، يوسف مصري غلام او
او هم به صف نشست و به دستش كلاف داشت
اين روز و شب از اول خلقت براي يك
ذره ز خاك پاي علي اختلاف داشت
امشب فقط به خاطر روي گل علي
صلوا علي النبي و صلوا علي العلي
عطر بهار آمد و پروانه جان گرفت
قدري نفس كشيد و ره آسمان گرفت
مردي رسيد عاطفه باران شد اين زمان
خنجر ز دست و پنجه دختر كشان گرفت
شد عاقبت به خير زمين با رسيدنش
گرچه به طول عمر زمين‌ها زمان گرفت
در كوچه‌هاي درد خدا پرسه مي‌زند
شايد مردي آمد و از او نشان گرفت
بايد كه شعر ناب تو را با علي سرود
تا از علي به نام تو يك لقمه نان گرفت
يادش بخير خانه آتش گرفته‌اش
آن خانه‌اي كه شعله زخم زبان گرفت
يادش بخير پشت در افتاد بر زمين
و ناله‌اي كه در نفس آسمان گرفت
امشب فقط به خاطر روي گل علي
صلوا علي النبي و صلوا علي العلي
***رحمان نوازني***

دوان دوان ز فرا سوي نور مي‌آيد
امين‌ترين كليمان ز طور مي‌آيد
رداي سبز رسالت به دوش خود دارد
از آسمان نگاهش ستاره مي‌بارد
شتاب پاي محمد خليل آسا بود
شب هلاكت بت‌هاي لات و عزي بود
نسيم خنده‌ي او مژده‌ي سحر دارد
به دست همت خود پرچم ظفر دارد
شعاع نور جبينش به كهكشان رفته
به مرزهاي سماوات بيكران رفته
سپيده طبل افق را مدام مي‌كوبد
مسير آمدنش را فرشته مي‌روبد
ترانه‌ي لب او اقرا باسم ربك بود
تبسمش مي‌عرفاني ملائك بود
دريده پرده‌ي شب را به نور سيمايش
حريم خلوت خورشيد چشم گيرايش
طنين هر قدمش شادباش مي‌گويد
به زير هر قدمش سبزه‌زار مي‌رويد
زمين مريد طريق مسيح نعلينش
هزار بوسه زند بر ضريح نعلينش
كران رحمت او وسعت هزاران نيل
به ارتفاع مقامش نمي‌رسد جبريل
خدا دوباره به عشق نبي تبسم كرد
بهشت قرب خودش را به نام مردم كرد
به گوش مي‌رسد از سمت سرزمين خلود
صداي خواندن چاووش حضرت داوود
بزرگ زاده‌ي ايل مبشران بهشت
امير قافله سالار كاروان بهشت
مسيح مكه شد و روح مرده را جان داد
به مرگ دختركان عشيره پايان داد
به قوم حق طلبان اذن ميگساري
سپاه و لشكر ابليس را فراري داد
مدبرانه به قتل خرافه فتوا داد
به دست غنچه‌ي لب، حكم جلب غم را داد
خدا كند به نگاهي شويم مقدادش
شويم ساكن خوشبخت شيعه آبادش
خدا كند كه بخواهد ابوذرش باشيم
كنار گنبد خضرا، كبوترش باشيم
بخند حضرت آقا كه ياسرت باشم
بهشت هم بتوانم مجاورت باشم
من از تبار ارادت ز كوي سلمانم
هزار مرتبه شكر خدا مسلمانم
به خال حضرت معشوق خود گرفتارم
من از قبيله مجنون ز ايل عمارم
من از پياله‌ي دستت شراب مي‌خواهم
براي دار جنونم طناب مي‌خواهم
اگر چه غرق گناهم بيا حلالم كن
سياه دل نشدم لطف كن بلالم كن
*** وحيد قاسمي***

در وصف ذات، صحبت ما احتياج نيست
زيرا كه در صفات خدا «احتياج» نيست
بايد به بال رفت و در آورد گيوه را
دربارگاه قرب تو پا احتياج نيست
تو بي‌وسيله هم بلدي معجزه كني
دست تو را به لطف عصا احتياج نيست
بوي طعام سفره، خودش مي‌كشد مرا
تا خانه‌ي تو راهنما احتياج نيست
خواهش نكرده اهل كرم لطف مي‌كنند
اينجا به التماس گدا احتياج نيست
اصلاً پي معالجه‌ي اين جگر مباش
بيمار عشق را به دوا احتياج نيست
محشر براي رو شدن اعتبار توست
كي گفته است روز جزا احتياج نيست؟
تو با سكوت كردن خود، جنگ مي‌كني
تيغ تو را به كرب و بلا احتياج نيست
***

وقتي نداشت مادر تو سنگ قبر هم
ديگر تو را به صحن و سرا احتياج نيست
***علي اكبر لطيفيان***

كاش همچون لاله سوزم در بيابان بقيع
تا شبانگاهي شوم شمع فروزان بقيع
كاش سوي مكه تازد كاروان عمر من
تا كنم بيتوته يك شب در شبستان بقيع
كاش همچون پرتو خورشيد در هر بامداد
اوفتم بر خاك قبرستان ويران بقيع
آرزو دارم بمانم زنده و با سوز حال
در بغل گيرم چو جان، قبر امامان بقيع
آرزو دارم ببينم با دو چشم اشكبار
جاي فرزندان زهرا را به دامان بقيع
آرزو دارم بيفتم بر قبور پاكشان
تا كه گردم حايل خورشيد سوزان بقيع
آرزو دارم كه اندر خدمت صاحب زمان
قبر زهرا را ببوسم در بيابان بقيع
آرزو دارم كه همچون گوهر غلتان اشك
از ارادت رخ نهم بر خاك ايوان بقيع
اندر آنجا خفته چون قربانيان راه حق
اي مويد جان عالم باد قربان بقيع
***سيد رضا مويد***

نه قبله در تو كه قبله نماست در تو بقيع
نه كعبه كعبه اهل ولاست در تو بقيع
هزار مرتبه برتر از عرش حق هستي
نياز خانه اهل سماء است در تو بقيع
سكوت محض تو در اوج غربت تاريخ
نماد ناله قلب خداست در تو بقيع
همين كه بي‌حرم و گنبدي و گل دسته
نشان از واقعه‌اي غم فزاست در تو بقيع
به هر دو عالم اگر فخر مي‌كني چه عجب
هزار مادر شاه وفاست در تو بقيع
به اشك نم نم خود زائرت سحر مي‌گفت
شميم علقمه و كربلاست در تو بقيع
اگر چه مهد ولايي به كربلا نرسي
كجاست سري ز تن خود جدا در تو بقيع
كنار تربت مادر به ياد كرب و بلا
صداي ناله مهدي رساست در تو بقيع
***سيد محمد ميرهاشمي***

خوش آن نسيم كه مي‌آيد از كنار بقيع
خوشا هواي روان بخش و مُشكبار بقيع
فرشتگان ز زمين مي‌برند سوي بهشت
براي غاليه‌ي حوريان غبار بقيع
اگر كه طور تجلّي ز صدق مي‌طلبي
بيا به گلشن روحاني ديار بقيع
دريغ و درد كه از ظلم دشمنان خدا
خراب شد همه آثار بي‌شمار بقيع
ايا كه غيرت دين داري و ولايت آل
ببار خون، عوض اشك در كنار بقيع
خراب كرد ستم، مشهد چهار امام
كز آن شرف به سما يافت خاكسار بقيع
نخست مرقد سبط نبي امام حسن
بزرگ محور اعزاز و افتخار بقيع
مزار حضرت سجاد، اسوه عبّاد
امين اعظم حق، ركن استوار بقيع
مزار حضرت باقر، عزيز پيغمبر
كه بر فزوده به اجلال و اشتهار بقيع
مزار حضرت صادق رييس مذهب و دين
جهان علم و عمل، نور كردگار بقيع
قبور منهدم ديگر از تبار رسول
فزوده است بر اوضاع رنج بار بقيع
زظلم فرقه وهّابيان ناكس دون
بيا ببين كه خزان گشته نوبهار بقيع
سعوديان عميل يهود و صهيونيسم
ز ظلم، هتك نمودند اعتبار بقيع
قبور آل پيمبر، خراب و ويران است
فرشتگان همگانند سوگوار بقيع
در اين مصائب عظمي ولي عصر بوَد
شكسته خاطر و محزون و داغدار بقيع
كند ظهور و جهان پر كند ز دانش و داد
زند به ريشه خصم ستم شعار بقيع
قيام بايد و مردانگي و همّت و عزم
كه بر طرف كند اين وضع ناگوار بقيع
وگرنه تا نشود قطع دست استعمار
جهان شيعه بود زار و دل فكار بقيع
حراميان به حرم تا كه حاكم اند رواست
كه مسلمين همه باشند شرمسار بقيع
سلام بي‌حد و بسيار بر پيمبر و آل
درود وافر و بي‌انتها نثار بقيع
ز ياد مرقد ويران اولياي خدا
هميشه «لطفي صافي» است بي‌قرار بقيع
*** آيت الله صافي گلپايگاني***

كاش يك شب شمع بودم در شب تار بقيع
تا سحر مي‌سوختم چون قلب زوار بقيع
كاش مي‌شد مخفي از وهابيان سنگدل
مي‌نهادم نيمه شب صورت به ديوار بقيع
قبه و قبر و رواق و خانه و گل دسته داشت
اي مدينه از چه ويران گشت آثار بقيع
نيست حق گريه‌اش بر چار قبر بي‌چراغ
زائري كز راه دور آيد به ديدار بقيع
ماه، زائر، اختران، اشكند و گنبد، آسمان
صورت مهدي شده شمع شب تار بقيع
آب، خون و دانه اشك و ناله‌اش سوز جگر
هر كه شد مرغ دل زارش گرفتار بقيع
گر زنان را نيست ره در اين گلستان، غم مخور
شب كه خلوت مي‌شود زهراست، زوار بقيع
اين كه آثارش بوَد باقي ميان دشمنان
دست حق بوده است از اول نگهدار بقيع
گر به دقت بنگري بر اين امامان غريب
مي‌چكد پيوسته اشك از چشم خونبار بقيع
بس كه آغوشش پر است از لاله‌هاي فاطمه
بوي جنت خيزد از دامان گلزار بقيع
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

بشكند دستي كه ويران كرد اين گلخانه را
در عزا بنشاند او، شمع و گل و پروانه را
بشكند دستي كه هتك حرمت اين خانه كرد
شيعه را سوزاند و خون در قلب صاحبخانه كرد
درون قلب جهان، انقلاب گشته بيا
نفس، بدون تو همچون عذاب گشته بيا
نظاره كن به فرا سوي مدينه و ببين
حرم به دست حرامي خراب گشته بيا
اين گلستان نبي بار دگر ويران شده
چشمهاي منتقم، بار دگر گريان شده
بعد تخريب بقيع و اين ستم در آن ديار
گشت روشن، از چه قبر فاطمه پنهان شده
***محمد حسين بهجتي «شفق» ***

باز كن بر روي من آغوش جان را اي بقيع
تا ببينم دوست داري ميهمان را اي بقيع
خاكي اما برتر از افلاك داري جايگاه
در تو مي‌بينم شكوهِ آسمان را اي بقيع
پنج خورشيدِ جهان افروز در دامان تست
كرده‌اي رشك فلك اين خاكدان را اي بقيع
مي‌رسيم از گرد ره با كوله بار اشك و آه
بار ده اين كاروانِ خسته جان را اي بقيع
جز تو غم‌هاي علي را هيچ كس باور نكرد
مي‌كشي بر دوش خود باري گران را اي بقيع
باز گو با ما، مزار كعبهي دلها كجاست
در كجا كردي نهان آن بي‌نشان را اي بقيع
قطره‌اي، اما در آغوش تو دريا خفته است
كرده‌اي پنهان تو موجي بيكران را اي بقيع
چشم تو خون گريد و «پروانه» مي‌داند كجاست
چشمه‌ي جوشان اين اشكِ روان را اي بقيع
***محمد علي مجاهدي (پروانه) ***

ديشب براي دفتر من هم و غم شدي
بي حرف پيشِ مطلعِ حرفِ قلم شدي
باور نكرد نيست سر انجام در زمين
مهمانِ رسمي شب شعر خودم شدي
تو از زمان آدم و حوا وَ قبل از آن
بر روي دسته‌اي مشيّت علم شدي
بي مرحمت كه روز شما شب نمي‌شود
اصلاً تو آفريده براي كرم شدي
هشتاد سال و خرده‌اي انگار مي‌شود
از جمع اهل بيتِ حرم دار كم شدي
با اتفاق هشتم شوال آن زمان
تنها گريزِ روضه‌ي من در حرم شدي
ماندم چرا زمين و زمان زير و رو نشد
آن موقعي كه وارد بازي سم شدي
آن بار هفتمي كه لبت رنگ سبز شد
آن بار هفتمي چه قَدَر پر ورم شدي
وقتي كه شعله چادر مادر گرفته بود
زخميِ دست هيزم و چوبِ ستم شدي
حالا بماند اين كه چه شد بين كوچه‌ها
حالا بماند اين كه براي چه خم شدي
«عارف» نگو دگر، نكند فكر مي‌كني!
مثل مؤيد و شفق و محتشم شدي
***علي زمانيان***

از سفر داغديده، آمده ام
دل ز هستي بريده، آمده ام
زينبم من، كه از ديار عراق
رنج و حسرت كشيده، آمده ام
اينك از شام با لباس سياه
چون شب بي‌سپيده، آمده ام
شادي دهر را ز كف داده
غم عالم خريده، آمده ام
گرچه با قامتي رسا رفتم
ليك، با قدّي خميده، آمده ام
پيكر پاك سرو قدانْ را
بروي خاك، ديده آمده ام
دسته گلهاي نازنينم را
دست بيداد، چيده آمده ام
ديده‌ام يك چمن، گل پرپر
خار در دل خليده، آمده ام
پاي هر گل، گلاب گريه‌ي من
با تأثّر، چكيده آمده ام
باد يغما گر خزان هر چند
بر بهارم وزيده، آمده ام
سربلندم كه با اسارت خويش
افتخار آفريده آمده ام
تار و پود ستم، به تيغ سخن
با شهامت، دريده آمده ام
پي محو ستم اگر رفتم
با همان عزم و ايده آمده ام
از كنار مجاهدان شهيد
وز جهاد عقيده آمده ام
بارها از سر حسين عزيز
صوت قرآن شنيده آمده ام
گر رود خون ز ديده‌ام نه عجب
من كه بي‌نور ديده آمده ام
هدفم، اعتلاي قرآن بود
به مرادم رسيده آمده ام
شاهد صبح و شام من شفق است
كز سفر، داغديده آمده ام
***محمد جواد غفورزاده (شفق) ***

گفت مادر، از پسر بهرت خبر آورده‌ام
دخترت زينب منم شرح سفر آورده‌ام
گر دهم شرح سفر، ترسم بيازارم دلت
كز عزيزانت خبر با چشمِ‌تر آورده‌ام
رفتم از كويت ولي باز آمدم دل غرق خون
ز اشك خونين، دامني پر از گهر آورده‌ام
از عراق و شام با سنگ جفا سوي حجاز
طايران قدس را بشكسته پر آورده‌ام
يوسفت شد صيد گرگان در زمين كربلا
ارمغان پيراهنِ آن نامور آورده‌ام
مادران را با جوانان از وطن بردم ولي
جمله را در بازگشتن بي پسر آورده‌ام
ام ليلا را ز داغ اكبرش از كربلا
دل پر آذر، ديده گريان، خون جگر آورده‌ام
مادر اصغر، رباب خسته جان را همرهم
با دلي پر درد از داغ پسر آورده‌ام
هر چه گويم باز ماند ناتمام، اين شرح حال
قصه جانسوز خود را مختصر آورده‌ام
قصّه پر غصه زينب، «صفا» بنوشت و گفت
بهر دل‌ها مايه سوز و شرر آورده‌ام
***صفا تويسركاني***

عمر سفر آمد به سر مدينه
داغ دلم شد تازه‌تر مدينه
فرياد زن اعلام كن خبر ده
برگشته زينب از سفر مدينه
از كربلا و شام و كوفه سوغات
آورده‌ام خون جگر مدينه
هم داده‌ام از دست شش برادر
هم ديده‌ام داغ پسر مدينه
از كاروان بي‌حسين و عباس
ام البنين را كن خبر مدينه
گرديده جسم يوسف پيمبر
از قلب زينب پاره‌تر مدينه
پيراهن او را بگير از من
بر مادرم زهرا ببر مدينه
بر يوسف زهرا ز سوز سينه
قرآن بخوان، قرآن بخوان مدينه
جان مرا لب تشنه سر بريدند
هجده عزيزم را به خون كشيدند
هم پيكرش را پاره پاره كردند
هم سينه‌اش را از سنان دريدند
گه دور خيمه‌گه به دور مقتل
با كعب ني دنبال ما دويدند
با كام خشك از هيجده عزيزم
بين دو نهر آب سر بريدند
از كربلا تا شام لحظه لحظه
رأس حسينم را به نيزه ديدند
اعضاي او گرديده سوره سوره
آيات قرآن از لبش شنيدند
حالا كه آمد اين سفر به پايان
اكنون كه از ره كاروان رسيدند
بر يوسف زهرا ز سوز سينه
قرآن بخوان، قرآن بخوان مدينه
دادم ز كف گل‌هاي پرپرم را
عبدالله و عباس و اكبرم را
راهم مده راهم مده كه با خود
ن آورده‌ام گل‌هاي پرپرم را
ديدم به روي شانه‌ي ذبيحم
با كام عطشان ذبح اصغرم را
تا سر بريدند از تن حسينم
ديدم لب گودال مادرم را
وقتي سكينه تازيانه مي‌خورد
كردم صدا جد مطهرم را
دردا كه با پيشاني شكسته
ديدم به ني رأس برادرم را
تا بر حسين خود كنم تأسي
بر چوبه‌ي محمل زدم سرم را
يك روزه يك باغ گلم خزان شد
از دست دادم يار و ياورم را
بر يوسف زهرا ز سوز سينه
قرآن بخوان، قرآن بخوان مدينه
عريانِ تن در خون شناورش بود
پيراهنش گيسوي دخترش بود
آبي كه زخمش را به قتلگه شست
در آن يم خون اشك مادرش بود
وقتي كه جسمش را به بر گرفتم
لب‌هاي من بر زخم حنجرش بود
يك سوي او نعش علي اكبر
يك سوي او دست برادرش بود
من زائر جسمش كنار گودال
زهرا به كوفه زائر سرش بود
پيشاني‌اش را جاي سنگ دشمن
نقش سم اسبان به پيكرش بود
با من بنال از داغ آن شهيدي
كز نوك ني چشمش به خواهرش بود
از نيزه و شمشير و تير و خنجر
بر زخم ديگر زخم ديگرش بود
بر يوسف زهرا ز سوز سينه
قرآن بخوان، قرآن بخوان مدينه
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

من كه بر گشته‌ام از كرب و بلا
هست در صحن دلم روضه به پا
من كه بي‌يار و حبيب آمده ام
به مدينه چه غريب آمده ام
ديده‌ام داغ همه همسفران
شده‌ام همسفر خون جگران
ديدگانم كه ز غم گريانند
روضه‌خوان بدني عريانند
بدني كه سر او بر ني بود
پاي آن سر شده چهره كبود
بدني كه موي من كرد سپيد
زخم و داغ از سم مركبها ديد
آنكه شد پير غم اين دوران
اشك او كرد عدو را خندان
بيشتر از همه من رنجيدم
داغ يك غافله يوسف ديدم
گر قد و قامت من خم گشته
داغ بر دوش محرم گشته
من كه پيغمبر عاشورايم
خجل از مادر خود زهرايم
چونكه از يوسف خونين بدنش
در كفم هست فقط پيرهنش
دلم از غصه يارم تنگ است
آه سوغات سفر خونرنگ است
من كه از داغ حسين افسردم
كاش در كرب و بلا مي‌مردم
***جواد حيدري***

اهل مدينه! دگر مدينه نمانيد
جاي گلاب از دو ديده خون بفشانيد
ناله دل را به آسمان برسانيد
با جگر پاره پاره روضه بخوانيد
خون عوض اشك از دو چشم من آيد
دخت علي بي‌حسين در وطن آيد
****

اهل مدينه! دگر حسين نداريد
نوحه سرايي كنيد و اشك بباريد
از جگر سوخته شراره بر آريد
نيست عجب گر ز غصه جان بسپاريد
دشت بلا لاله گون ز خون خدا شد
با لب عطشان سر حسين جدا شد
****

اهل مدينه! كه ديده و كه شنيده
كشته سخن گويد از گلوي بريده؟
پهلوي از تيغ و تير و نيزه دريده
سينه به زير سم ستور كه ديده
در غمِ آن زخم روي زخم نشسته
ناله بر آيد ز نيزه‌هاي شكسته
****

اهل مدينه! خبر دهيد به زهرا
قافله داغ مي‌رسند ز صحرا
پيشكش آورده بر تو زينب كبري
پيرهن پاره پاره پسرت را
من خبر آورده‌ام ز باغ گل ياس
اهل مدينه! كجاست مادر عباس؟
****

اهل مدينه! زنيد بر سر و سينه
كيست كه گويد به دختران مدينه
پشت در شهر ايستاده سكينه
او كه ندارد به روزگار قرينه
رخت عزا گريه مي‌كند به تن او
پيكر او گشته رنگِ پيرهن او
****

اهل مدينه! سر شما به سلامت
نقش زمين گشت آسمان امامت
بر سر ني بود آفتاب قيامت
سر به سنان، تن به خاك داشت اقامت
قصه گودال قتلگاه شنيديد
زير لگد سينه شكسته نديديد
****

اهل مدينه! دعا كنيد به ليلا
كز دم شمشير و تير و نيزه اعدا
جسم جوانش شده است «اربا اربا»
پيكر او گشته مثل حنجر بابا
گشته جدا عضو عضوِ آن قد و قامت
مادر اكبر سر تو باد سلامت
****

اهل مدينه! رباب از سفر آيد
با پسرش رفته بود و بي پسر آيد
گل كه ندارد، گلابش از بصر آيد
شير نه، خون دلش ز سينه بر آيد
لحظه ديدار او به هم بسپاريد
همره خود طفل شيرخواره نياريد
****

اهل مدينه! بشير تاب ندارد
جز يم اشك و دل كباب ندارد
قصه پر غصه‌اش حساب ندارد
هر چه بپرسيد از او جواب ندارد
آنچه از اين كاروان داغ ندانيد
در شرر آه «ميثم» است، بخوانيد
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

خاتم الانبيا رسول خدا
كه جهانش هزار بار فدا
كرد اعلام بر سر منبر
به خلايق ز اصغر و اكبر
كه من اي مسلمينِ نيك خصال
ديدم آزارها به بيست و سه سال
كرده‌ام روز و شب حمايتتان
سنگ خوردم پي هدايتتان
ساحرم خوانده‌ايد و جادوگر
بر سرم ريختيد خاكستر
گاه كرديد سنگ بارانم
گه شكستيد درِ دندانم
مثل من از منافق و كفار
هيچ پيغمبري نديد آزار
حال چون مي‌روم از اين دنيا
اجر و مزدي نخواستم ز شما
جز كه با عترتم مودّتتان
حرمت و طاعت و محبتتان
دو امانت مراست بين شما
طاعت از اين دو هست، دين شما
اين دو از امر داورِ منّان
يكي عترت بوَد، يكي قرآن
اين دو با هم چو اين دو انگشتند
تا ابد متصل به يك مشتند
كافر است آن كسي كه در اقرار
يكي از اين دو را كند انكار
چون محمّد ز دار دنيا رفت
روح او در بهشت اعلا رفت
جمع گشتند امت اسلام
تا به زهرا دهند يك انعام
رو سوي بيت كبريا كردند
جاي گل، بار هيزم آوردند
گلشان شعله‌هاي آذر بود
حرمتِ دخترِ پيمبر بود
دختر وحي را به خانه زدند
بر تن وحي تازيانه زدند
اولين اجر مصطفي اين بود
حمله بر بيت آل ياسين بود
اجر دوم نصيب مولا شد
كشته در صبحِ شامِ احيا شد
آنكه عمري چو شمع مي‌شد آب
رُخش از خون سر گرفت خضاب
فرق بشْكسته و دل صد چاك
مثل زهرا شبانه رفت به خاك
اجر سوم رسيد بر حسنش
تيرباران شد از جفا بدنش
تن پاكش به شانه ياران
شد به باران تير، گلباران
اجر چارم بسي فراتر بود
نيزه و تير و تيغ و خنجر بود
دست ظلم و عناد بگشادند
اجرها بر حسين او دادند
گرگ‌هايش به سينه چنگ زدند
به جبينش ز كينه سنگ زدند
حمله بر جسم پاك او كردند
نيزه در سينه‌اش فرو كردند
بر دل او كه جاي داور بود
هديه كردند تير زهر آلود
تير مسموم، خصم او را كشت
سر به دل برد و شد برون از پشت
كاش در خون خويش مي‌خفتم
كاش مي‌مردم و نمي‌گفتم
آب‌ها بود مهر مادر او
تشنه لب شد بريده حنجر او
داد از تيغ، قاتلش شربت
سر او شد جدا به ده ضربت
«ميثم» آتش زدي به جان بتول
سوخت زين شعله قلب آل رسول
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

اي امت رسول، قيامت بپا كنيد
لبريز، جام ديده ز اشك عزا كنيد
در ماتم پيمبر و تنهايي علي
بايد براي حضرت زهرا دعا كنيد
داغ پيغمبر است و بلاييست بس عظيم
حيدر غريب گشته و زهرا شده يتيم
ختم رسل به سوي جنان مي‌كند سفر
جان جهانيان ز جهان مي‌كند سفر
ريزيد خون ز ديده كه در آخر صفر
كز پيكر وجود، روان مي‌كند سفر
درياي اشك، ملك خداوند سرمد است
باور كنيد روز عزاي محمّد است
جان جهان ز پيكر هستي جدا شده
خاموش، شمع محفل نورالهدي شده
ملك خداست غرق در اندوه و اضطراب
وا ويلتا عزاي رسول خدا شده
عالم ز دود فتنه سيه پوش مي‌شود
حق علي و آل، فراموش مي‌شود
باور كنيد قامت حيدر خميده است
رنگ از عذار حضرت زهرا پريده است
باور كنيد بغض حسن مانده در گلو
خونِ دل حسين به صورت چكيده است
خورشيد، رنگ باخته و روز، چون شب است
يك كربلا غم است كه در قلب زينب است
سوگ رسول يا كه غم بي نهايت است
يا نقشه‌ي شكستن ركن هدايت است
تيغ سقيفه گشته حمايل به دست خصم
او را هواي حمله به بيت ولايت است
امت پس از نبي ره طغيان گرفته‌اند
با دست فتنه دامن شيطان گرفته‌اند
پيغمبري كه دست دو عالم به دامنش
با آن كه آب غسل نخشكيده بر تنش
آزرد باغ لاله‌اش از نيش خارها
ديدند حمله‌هاي خزان را به گلشنش
اجر رسالتش چه قَدَر ظالمانه بود
بر دست دخترش اثر تازيانه بود
مردم درِ سراي علي را نمي‌زنند
جز با لگد به بيت ولا پا نمي‌زنند
سلمان كجاست؟
بوذر و عمار كو؟ چرا
اينان سري به حجره‌ي زهرا نمي‌زنند
ديگر مدينه داده ز كف شور و حال را
كس نشنود صداي اذان بلال را
اي آسمان بگرد و دل از غصه چاك كن
خود را نهان چو جسم پيمبر به خاك كن
دستي برون ز خاك كن اي ختم انبيا
اشك غم حسين و حسن را تو پاك كن
بي تو جهان دچار بلايي عظيم شد
بردار سر ز خاك! كه زينب يتيم شد
افتاده پشت سر همه آيات ذوالجلال
قرآن چو حرمت نبوي گشته پايمال
اجر نبي به كشتن زهرا ادا شود
زهرا زند به پشت درِ خانه بال بال
حامي دين و يار ولي كيست؟
فاطمه
اول شهيد راه علي كيست؟
فاطمه
يا رب! به اشك چشم علي، خون فاطمه
آن فاطمه كه عرش خدا راست قائمه
بيش از هزار سال، شب و روز و ماه و سال
دارد به اين دعا همه شب شيعه زمزمه
با تيغ مهدي‌اش دل ما را صفا بده
بر سينه‌ي شكسته‌ي زهرا شفا بده
****

اسلام، سرشكسته‌ي اعدا نمي‌شود
مهر علي برون ز دل ما نمي‌شود
درمان زخم سينه‌ي مجروح اهل بيت
جز با ظهور مهدي زهرا نمي‌شود
«ميثم» هماره باشد ش اين ذكر بر زبان
عجّل علي ظهورك يا صاحب الزمان
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

يا محمد اي رسول بهترين كردارها
حسن خلقت شهره در اخلاقها، رفتارها
در بيانت بند مي‌آيد زبان ناطقان
قامت مدحت كجا و خلعت گفتارها
بال رفتن تا حريمت را ندارد اين قلم
قاب قوسينت كجا و مرغك پندارها
طفل ابجد خوان تو سلمان سيصد ساله است
استوار مكتب ايثار تو عمارها
تا نفس داريم و تا خورشيد مي‌تابد به خاك
دل به عشق بي‌زوالت مي‌كند اقرارها
پاي بوسي تو عزت داده ما را اين چنين
گل نباشد كس نمي آيد سراغ خارها
كي رود از خاطرتم يادت كه در روز ازل
كنده‌اند اسم تو را بر سنگ دل حجارها
داغ تو در سينه‌ي ما هست چون خاك تواييم
لاله كي روييده در آغوش شوره زارها
گل كه منسوب تو گردد رنگ و بويش مي‌دهند
شاهد حرفم گلاب و شيشه‌ي عطارها
وقت رزمت آنچناني كه ميان كارزار
رو به تو آرند وقت خستگي كرارها
اي كه با خون دلت پرورده‌اي اسلام را
چشم واكن كه نهالت داده اكنون بارها
سنگ مي‌خوردي و مي‌گفتي كه ايمان آوريد
كس نديده از رسولي اين چنين ايثار‌ها
با عيادت از كسي كه بارها آزرده‌ات
روح ايمان را دميدي بر دل بيمارها
خم به ابرويت ني آوردي در اين بيست و سه سال
بر سرت گرچه بلا باريد چون رگبارها
رفتي و داغ تو پشت دين رحمت را شكست
جان به لب شد از غمت، شهرت مدينه، بارها
تا كه چشمت بسته شده‌اي قافله سالار عشق
رم نمودند عده‌اي و پاره شد افسارها
آنقدر گويم پس از تو ميخ در هم خون گريست
ناله‌ها برخواست بعدت از در و ديوارها
***محسن عرب خالقي***

ملكوت نگاه بارانيت
راوي يك مدينه اندوه است
سالياني است از غم غربت
خاطر خسته‌ي تو مجروح است
اين اهالي ظلمت دنيا
مردمان قبيله‌ي وهمند
در سلوك هدايت و رحمت
اشتياق تو را نمي‌فهمند
ماتم اين شكنجه‌هاي كبود
غصه‌ها بي‌مجال پيرت كرد
سينه‌ي غرق نور و سنگ ستم
داغ چندين بلال پيرت كرد
بي كسي خو گرفته بود آقا
با اهالي شعب دلتنگي
مي‌شكستي چنان غريبانه
در حوالي شعب دلتنگي
ديده هر دم غروب عام الحزن
چشم باراني و پُر ابرت را
تو چه كردي در اين غريبستان
كه خدا مي‌ستود صبرت را
با عمو در دل پريشانت
حس آرامش عجيبي بود
آه ديگر پس از ابوطالب
مكه زندان بي‌شكيبي بود
داغها ياس بي‌قرارت را
در غم خود سهيم مي‌كردند
مادري را به عرش مي‌بردند
دختري را يتيم مي‌كردند
ماه عالم بگو چه آورده
به سر تو محاق خاكستر
دختر تو چقدر دلخون شد
بر سرت ريخت داغ خاكستر
خوب ديدي ميان اين مردم
دم به دم جوشش عواطف را
بوسه‌ي سنگ و زخم پيشانيت
غصه پر كرده بود طائف را
قلبتان را چقدر مي‌آزرد
داغدار غم اُحد بودن
زخمي از عهد بي‌بصيرت‌ها
خسته از همرهان خود بودن
ناگهان بر تن تو گل كردند
زخمها لاله‌ها شقايقها
لب و دندان تو شده مجروح
آخر از لطف اين منافقها
چه كشيدي در آن غروبي كه
تن مجروح حمزه را ديدي
دلت آقا كدام سو مي‌رفت
بر دلش زخم نيزه را ديدي
ديد خيبر كه گفتي آزاده
آب را بر كسي نمي‌بندد
گرچه از فرقه‌ي يهودي‌ها
به اسيران كسي نمي‌خندد
همه ديدند روز خندق هم
رحم و آزادگي شعارت بود
در مرام تو پيكر كشته
ايمن از غارت و جسارت بود
بر سر و سينه و گلوي حسين
بوسه‌هايت چقدر معروف است
روضه‌خوان را ببخش آقا جان
روضه از اين به بعد مكشوف است
با تماشاي قد و بالايش
از نگاه تو آرزو مي‌ريخت
آه، ناگاه اگر زمين مي‌خورد
آسمان بر سرت فرو مي‌ريخت
پيش چشمت محاصره كردند
پيكر ماه بي‌پناهت را
خوب تكريم كرد امت تو
نيزه در نيزه بوسه‌گاهت را
زينت شانه‌هاي تو حالا
شده پامال نعل مركب‌ها
آيه آيه، ورق ورق، پرپر
ارباً اربا، مقطع الأعضا
سر خورشيد غرق خونت را
روي نيزه ببين چهل منزل
بارش سنگ‌ها چه خواهد كرد
با لبي نازنين چهل منزل
خون او خون تازه‌اي جوشاند
در رگ دين و مكتبت آقا
تا ابد شور نهضتش باقيست
تا ابد كُل يومٍ عاشورا
***يوسف رحيمي***

مَگر يتيم نبودي، خدا پناهت داد
خدا، كه در حرم امن خويش راهت داد
هجوم جهل و خرافه، هجوم تاريكي
خدا پناه در آن دوره‌ي سياهت داد
خدا! كدام خدا!؟ آن خداي بي‌مانند
همان كه عصمت پرهيز از گناهت داد
همان كه جان نجيب تو را مراقب بود
همان كه سينه‌ي خالي از اشتباهت داد
توان و توشه به پايان رسيده بود ولي
خدا رسيد به فرياد و زاد راهت داد
بگو كه نعمت پروردگار پنهان نيست
خدا كه دست تو را خواند و دستگاهت داد
خدا كه چشم تو را با نماز روشن كرد
خدا كه فرصت تشخيص راه و چاهت داد
چقدر واقعه‌ي آسماني و شفاف -
خدا به يمن دعاهاي صبحگاهت داد
خدا كه عاقبتي خير و خوش عطايت كرد
خدا كه آينه را نور، با نگاهت داد
قسم به روز، كه خورشيد، شمع خانه‌ي توست
قسم به شب كه خدا برتري به ماهت داد
خدا كه اشك تو را جلوه‌ي گهر بخشيد
خدا كه شعله‌ي روشن به جاي آهت داد
خدا كه جان تو را از الهه‌ها پيراست
خدا كه غلغله قول لا الهت داد
جدا نمي‌شود از تو خدا، نخواهد شد
خدا رفيق سفر، بخت نيكخواهت داد
يتيم آمده ام، مانده‌ام، پناهم ده مگر يتيم نبودي، خدا پناهت داد؟
***مرتضي اميري اسفندقه ***

مدينه، چه كردي رسول خدا را
گرفتي ز ما خاتم الانبيا را
چه بيدادگر بود، اين چرخ گردون
كه خاك يتيمي، به سر ريخت ما را
دريغا! كه روح دعا، رفت در خاك
گرفتند از ما روان دعا را
به سوگ محمّد، بگرييد، ياران
كه زهرا ببيند، سرشك شما را
بياريد گل بر در بيت زهرا
كه هم درد باشيد، خيرالنسا را
الهي الهي كه اهل مدينه
نبينند، تنهايي مرتضا را
الهي نبينم كه زهرا به صحرا
دهد آب با اشك خود نخل‌ها را
مبادا كه در بيت وحي الهي
بدون طهارت، گذاريد پا را
ببوسيد، روي حسين و حسن را
تسلّا دهيد اين دو صاحبْ عزا را
خدا را چه شد، آن طبيب دو عالم
كه آورد، بر زخم جان‌ها، دوا را
نه لب بر گلوي حسينش نهاده
نه بوسيده لعل لب مجتبا را
سلامي نداده است، بر اهل بيتش
زيارت نكرده است، بيت الولا را
زنان مدينه، چو جان در بر خود
بگيريد، دخت رسول خدا را
مبادا مبادا، گذاريد تنها
در اين روزها، عصمت كبريا را
زنان مدينه، به جان پيمبرi
بگوييد اسرار اين ماجرا را
چرا شعله از بيت زهرا بلند است
ببينيد، آتش زدند آن سرا را
دريغا! دريغا! كه در پشت آن در
شكستند، ار كان ارض و سما را
بياييد، در آستان ولايت
كه كشتند، ريحانة المصطفا را
خطاكار، آن بود، اي اهل عالم
كز اوّل رها كرد، تير خطا را
خدا را در بيت توحيد و آتش؟
يهودند اين جانيان، يا نصارا؟
يهود و نصارا به پيغمبر خود
روا داشت كي اين چنين ناروا را؟
كسي كو زند، لطمه بر روي زهرا
به قرآن كه كفرش بود آشكارا
نه سهمي، ز قرآن و اسلام دارد
نه ديده است، يك لحظه رنگ حيا را
نديده است، پيغمبري، جز محمّدi
ز امّت، چنين ظلم و جور و جفا را
شراري، ز بيت الولا رفت بالا
كه بگرفت در كام خود كربلا را
عدو، آتشي زد به بيت ولايت
كه بگرفت، تا حشر، دودش فضا را
زمام سخن را نگهدار «ميثم»
كه آتش زدي، قلب اهل ولا را
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

گفتم كه عمر ماه صفر رو به آخر است
ديدم شروع محشر كبراي ديگر است
گردون شده سياه و فضا پر زدود و آه
تاريك‌تر ز عرصة تاريك محشر است
گرد ملال بر رخ اسلام و مسلمين
اشك عزا به ديده‌ي زهراي اطهر است
گفتم چه روي داده كه زهرا زند به سر
ديدم كه روز، روز عزاي پيمبر است
پايان عمر سيد و مولاي كائنات
آغاز دور غربت زهرا و حيدر است
قرآن غريب و فاطمه از آن غريب‌تر
اسلام را سياه به تن، خاك بر سر است
روي حسين مانده به ديوار بي‌كسي
چشم حسن به اشك دو چشم برادر است
اي دل بيا و گريه‌ي زينب نظاره كن
مانند پيرُهن جگر خويش پاره كن
***

زهرا به خانه و ملك الموت پشت در
از بهر قبض روح شريف پيامبر
از هيچ كس نكرده طلب اذن و اي عجب
بي اذن فاطمه ننهد پاي پيش‌تر
با آن كه بود داغ پدر سخت، فاطمه
در باز كرد و اشك فرو ريخت از بصر
يك چشم او به سوي اجل چشم ديگرش
محو نگاه آخر خود بود بر پدر
اشك حسن چكيده به رخسار مصطفي
روي حسين بر روي قلب پيامبر
ديگر نداشت جان كه كند هر دو را سوار
بر روي دوش خويش به هر كوي و هر گذر
زد بوسه‌ها به حلق حسين و لب حسن
از جان و دل گرفت چو جان هر دو را به بر
هر لحظه ياد كرد به افسوس و اشك و آه
گاهي ز تشت و گاه ز گودال قتلگاه
***

پيغمبري كه ديد ستم‌هاي بي‌شمار
از كس نخواست اجر رسالت به روزگار
چون ارتحال يافت خلايق شدند جمع
تا هديه‌اي دهند به زهراي داغدار
گويا نداشت شهر مدينه درخت و گل
ك آن را كنند در قدم فاطمه نثار
بر دوش بار هيزمشان جاي دسته گل
رنگ شرارت از رخشان بود آشكار
بابي كه بود زائر آن سيد رسل
آتش زدند عاقبت آن قوم نا به كار
بر روي دست و سينه‌ي آن بضعة الرسول
تقديم شد سه لوحه به عنوان افتخار
سيلي و تازيانه و ضرب غلاف تيغ
اي دل بگير آتش و اي ديده خون ببار
آيد صداي فاطمه از پشت در به گوش
تا صبح روز حشر مباد اين صدا خموش
***

دردا كه بعد فاطمه روز حسن رسيد
روز ملال و غصه و رنج و مِحَن رسيد
از زهر همسرش جگرش پاره پاره شد
بس تيرها كه لحظه‌ي دفنش به تن رسد
بعد از حسن به نيزه عيان شد سر حسين
بيش از هزار زخم ورا بر بدن رسيد
بر پيكري كه بود پر از بوسه‌ي رسول
از گرد و خاك و نيزه شكسته كفن رسيد
از جامه‌هاي يوسف كرب و بلا فقط
بر زينب ستم زده يك پيرهن رسيد
پاداش آن نصايح زيبا از آن گروه
تيرش درون سينه، سنان بر دهن رسيد
ميثم بگو به فاطمه ز آن خيمه‌ها كه سوخت
يك كربلا شراره‌ي آتش به من رسيد
مرثيه خوان خامس آل عبا منم
در خيمه‌هاي سوخته‌اش سوخت دامنم
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

قلم مطهر و صفحه مطهر و تحرير
به آب و تاب كنم وصف آيه‌ي تطهير
تو كيستي كه همه قاصرند از دركت
چگونه مي‌شود آخر تو را كنم تفسير
مقابل قدمت جبرييل زانو زد
ز بس جلاليت ذات توست عالم گير
به پيشگاه شما از خدا پيام رسيد
سلام حضرت كوثر … سلام خير كثير
قسم به لوح و قلم گر اراده فرماييد
به باب ميل شما مي‌خورد رقم تقدير
ميان خانه نشستيد و ذكر مي‌گوييد
تمام ارض و سماوات غرق اين تكبير
تمام خلق تو را در نقاب و ديده و بس
فقط خدا زخ تو بي‌حجاب ديده و بس
زمانه ظرف ندارد كه تو ظهور كني
كجا به كوتهي فكر ما خطور كني
اگر قنوت بگيري ميان سجاده
تمام شهر به يك غمزه غرق نور كني
كليم خانه‌ي حيدر! به يك دعاي سحر
سراي كوچك خانه شبيه طور كني
تو بهجت دل مولايي و به يك لبخند
وجود خسته‌ي او را پر از سرور كني
فضاي كوچه پر از عطر سيب مي‌گردد
زهر ديار اگر لحظه‌اي عبور كني
تو روح عاطفه‌اي … گرچه من گنه كارم
مرا مباد ز خود لحظه‌اي تو دور كني
غبار راهم و تو سايه‌ي سرم هستي
چه غم به روز قيامت تو مادرم هستي
ذگر زمان سرور پيامبر آمد
كه گاه زخم زبان قريش سر آمد
تو همزبان خديجه شدي ميان رحم
كه غم مخور شب تنهايي‌ات سحر آمد
بزرگ بانوي كعبه چقدر تنها بود …
ز ديده‌هاي پر از مهر او گوهر آمد
شميم سيب بهشت از حجاز مي‌آيد
نگار ماست غريبانه از سفر آمد
خدا براي علي خلق كرده است تو را
براي شير خدا بهترين سپر آمد
تمام فخر علي شوهري فاطمه است
خبر دهيد به حيدر كه همسفر آمد
به روي شانه‌ي تو بيرق علي برپاست
علي كه فاطمه دارد هميشه پابرجاست
كريم شهر علي سفره دار زهرا بود
جمال حق علي … آينه دار زهرا بود
به دست خالي از اين خانه سائلي نرود
كه در كنار علي خانه دار زهرا بود
قسم به ان زرهي كه هميشه پشت نداشت
ميان دست علي ذوالفقار زهرا بود
اگر چه نام علي هم رديف با نمك است
بر اين مليح زمانه نگار زهرا بود
همه زمين و زمان در طواف روي عليست
مطاف روي علي در مدار زهرا بود
حسن كريم و حسين دست گير عالميان
هميشه محور اين اعتبار زهرا بود
از آن زمان كه گل ما به عشق مي‌آميخت
خدا خدايي خود را به پاي زهرا ريخت
خدا به وسعت عرشش تو را معظم كرد
كنيز خويش صدا كرده و مكرم كرد
صداي هر تپش توست ذكر علي
به اين صدا همه‌ي ذكر‌ها منظم كرد
ميان عرصه‌ي محشر شفاعت همه را
به گوشه‌اي ز نخ پا در تو محكم كرد
سپس گشود مسير ورود جنت را
گروه فاطميون بر همه مقدم كرد
چكيده‌ي جلوات تو و علي روزي
حسين گشت و به پا بيرق محرم كرد
براي اين كه بماند هميشه جلوه‌ي تو
ميان قامت زينب تو را مجسم كرد
به هرم آتش دوزخ بسوزد آن دستي
كه بين كوچه به يك ضربه قامتت خم كرد
ميان آن در و ديوار خون تازه نشست
بلند مرتبه بودي و حرمت تو شكست
***قاسم نعمتي***

تا آسماني هست پرواز است بالي هست
در دل اميدي هست تا راه وصالي هست
شكر خداوندي كه با تو آشنايم كرد
در سجده مي‌افتم كه نورت اين حوالي هست
درك مقامات تو و ذهن بشر، هيهات
دل خوش به اين مانديم كه خواب و خيالي هست
سلمان شدن كه نيست ساده، كار مي‌خواهد
سه قرن اول انتظار خاكمالي هست
تو رحمت محضي و فيضت مي‌رسد دائم
تا كه نگاه لطف تو بر اين اهالي هست
ما از تو ممن و نيم ذره‌پروري كردي
قابل نبوديم و تو بر ما مادري كردي
سر شب قدري و قدرت را خدا داند
تو سرالاسراري و اين را مصطفي داند
خواهد بداند هر كه آثار محبت را
بايد كه سر اسم پنج اهل كسا داند
حيدر نبود، هم كفو تو پيدا نمي‌گرديد
شان تو را همتات يعني مرتضي داند
از انبيا هم عصمت تو هست بالاتر
كي هست كه اين رتبه‌ي خيرالنسا داند
اول نمود اقرار اي بانو به فضل تو
هر كس كه خود را سائل آل عبا داند
با مهر تو وقتي گره خورده حيات ماست
روز قيامت هم همين برگ نجات ماست
بوي خدا آيد ز هر جا بگذري زهرا
وقت عبادت از خدا دل مي‌بري زهرا
وقتي سفر مي‌رفت پيش تو دلش مي‌ماند
تو باعث دلتنگي پيغمبري زهرا
تو ازدواجت با علي امري الهي بود
خوشحال گشتي كه براي حيدري زهرا
مريم زمان خود زني برتر به عالم شد
تو از زنان هر دو عالم برتري زهرا
گويند مردم كاش ما هم فاطمي بوديم
روزي كه تو حاكم به روز محشري زهرا
پيش خدا خوش باش جاي تو به دنيا نيست
با اين كمال اينجا براي روح تو جا نيست
پيش خدا داراي عز و اعتباري تو
ام ابيها، شاه بيت روزگاري تو
تو حجت الله بر امامان هستي اي مادر
مي‌ماند آدم با مقاماتي كه داري تو
وقتي سپر را مي‌فروخت آن روز مي‌دانست
هم بر علي هستي سپر هم ذوالفقاري تو
شير خدا را باورش كي بود اي زهرا
در هر كجاي خانه‌اش لاله بكاري تو
محشر به هم مي‌ريزد از يك سو حسين بي‌سر
از يك طرف هم دست عباست مي‌آري تو
بر رشته‌هاي چادر تو دست اندازيم
به نوكري‌ات فاطمه آن روز مي‌نازيم
***رضا رسول زاده***

اي شكوهت فراتر از باور
اي مقام‌ات فرا‌تر از ادراك
وصف تو درك ليله القدر است
فهم ما از تبار «ما ادراك»
*****

كوثري، بي‌كرانه دريايي
ما و ظرف حقير اين كلمات
بايد از تو نوشت با آيات
بايد از تو سرود با صلوات
*****

آيه در آيه وصف تو جاريست
«فتلقي …»، «مباهله»، «كوثر»
در دل «انما يريد الله …»
در «فصل لربك وانحر»
*****

از بهشت آمدي به هيأت نور
عطر سيبت وزيد در هستي
تو گلي … نه، تو نو بهارِ … نه
تو بهشت دل پدر هستي
*****

پدر و مادرم فداي شما
مادري كرده‌اي براي پدر
چشم بد دور، چشم شيطان كور
دست تو بود و بوسه‌هاي پدر
*****

از بهشت آمدي و روشن شد
سرنوشت دل علي با تو
بي تو كم بود در تمام جهان
نيمه‌ي ديگرش ولي با تو …
*****

وصف ذات تو و صفات علي
وصف آيينه است و آيينه
غربت و خنده‌ي تو و دل او
قصه‌ي گرد و دست و آيينه
*****

خانه مي‌شد بهشتي از احساس
با گل افشانيِ بهاريِ تو
عاطفه با تمام دل مي‌زد
بوسه بر دست خانه داري تو
*****

خانه از زرق و برق خالي بود
از صفا، عاشقي، محبت پر
داشتي اي كليد دار بهشت
پينه بر دست، وصله بر چادر
*****

از بهشت آمدي و آوردي
يازده سوره‌ي بهشتي را
مصحفِ سر نوشت خود ديديم
سوره‌هايي كه مي‌نوشتي را
*****

نسل تو نوحِ با شكوهِ نجات
نسل تو خضرِ آسمانيِ راه
جلوه‌اي از دم تو را ديديم
در مسيحي به نام روح الله
*****

روز مادر شده دلم با شوق
پر زده در هواي تو مادر
منم و وسعت بهشت خدا
منم و خاك پاي تو مادر
*****

آرزو دارم اين كه بنشينم
لحظه‌اي در جوار تو اما …
آرزو دارم اين كه بگذارم
شاخه گل بر مزار تو اما …
*****

آه در حسرت زيارت تو
دل ما آشناي دلتنگيست
حرم دختر كريمه‌ي تو
شاهد لحظه‌هاي دلتنگيست
*****

روز مادر شده به محضر تو
آمدم پا به پاي اين كلمات
هديه‌ي من براي تو اشك است
هديه‌ي من براي تو صلوات
***سيد محمد جواد شرافت***

و زمين مثل خيمه‌گاهي بود
كه تمامش پر از سياهي بود
تو رسيدي و اين رسيدن تو
شكلي از رحمت الهي بود
ماه حالا تويي وَ يا خود ماه؟
كه خودش هم سر دو راهي بود
ماه؟ زهرا؟ چه مي‌نويسم من
كار من كار اشتباهي بود
تو ببخشم كه وصف تو دريا
كاغذ طبع شعر كاهي بود
كاغذم از تلاطمت خيسم
كاش باشم قلم كه بنويسم
تا نبودي جهان خيالي بود
سال‌ها از بهار خالي بود
بي تو حتي وجود هر انسان
مبهم و گنگ و احتمالي بود
همه‌ي سفره قناعتتان
چند تا كاسه‌ي سفالي بود
نه بهاري كه با علي بودي
همه اش پر ز بي‌سوالي بود
هر كجايي كه مي‌رسيدي تو
بركت از آنٍ آن اهالي بود
عشق را سمت خويش مي‌خواندي
هر زمان آسياب گرداندي
تويي آن كس كه كس نفهميدش
چشم دنيا ييان نمي‌ديدش
تو نبودي ولي خيالت را
داشت آدم زمان تبعيدش
و تو آن سيب نوبري بودي
كه برتي خودش خدا چيدش
و نهالي رسيده بودي كه
خشكسالي رسيد و خشكيدش
روزگاري ستاره‌ها ديدند
ماه افتاد پيش خورشيدش
ماه بودي براي خورشيدي
خوب شد بيش از اين نتابيدي
خطبه‌ات كار نص قرآن كرد
چهره‌ي شهر را نمايان كرد
خطبه‌ات جاي خود، يهودي را
يك شبه چادرت مسلمان كرد
چه قدر دسته‌اي مادريت
گندم آسياب را نان كرد
چه قدر ظرف آب نيمه شبت
عطش عشق را دو چندان كرد
عشق را پيچ و تاب مي‌دادي
به حسينت كه آب مي‌دادي
آنكه با او پر از صفا بودي
تشنه هرگز نبود تا بودي
ساقي ظرف آب نيمه‌ي شب
راستي كربلا كجا بودي؟
نكند لا به لاي آن صحرا
فكر يك تكه بوريا بودي
با همان چادري كه خاكي شد
آمدي دست بر عصا بودي
آسمان غرق بي‌قراري شد
پيكر ماه نيزه كاري شد
***علي زمانيان**

پرواز مي‌دهيم كه بال و پرت كنيم
معراج مي‌بريم كه پيغمبرت كنيم
ديگر بس است خلوت چله‌نشيني‌ات
وقتش رسيده است مقرب ترت كنيم
دسته گل قديمي خود را از اين به بعد
دست تو مي‌دهيم كه تاج سرت كنيم
حالا نماز شكر بخوان فديه‌ات بده
تا صاحب زلال‌ترين كوثرت كنيم
مي‌خواستيم فرق كني با پيمبران
مي‌خواستيم آينه‌ي ديگرت كنيم
اين سيب را بگير و براي خودت ببر
وقتش شده است فاطمه را دخترت كنيم
شايسته است با پدر فاطمه شدن
از خانواده‌ي پسري ابترت كنيم
مي‌خواستيم نسل تو زهرا نسب شود
ضرب المثل براي عجم تا عرب شود
خورشيد، آفتابي انور فاطمه است
صبحي اگر كه هست بدهكار فاطمه است
آيينه‌اش سه مرتبه خود را ظهور داد
پيغمبر و علي همه تكرار فاطمه است
هر جلوه‌اي كه جلوه‌ي نوري نمي‌شود
زهرا شدن فقط و فقط كار فاطمه است
شام زفاف پيرهن كهنه مي‌برد
اين تازه اولين شب ايثار فاطمه است
فردا اسير دست جهنم نمي‌شود
امروز هر كسي كه گرفتار فاطمه است
زهرا اگر نبود ولايت نداشتيم
گمراه مي‌شديم و هدايت نداشتيم
زهرا بنا نداشت خودش را بنا كند
مي‌خواست بنده باشد و يا ربنا كند
مثل علي عروج نمازش امان نداد
اصلاً به پاي پر ورمش اعتنا كند
تا كه مدينه از گل توحيد پر شود
كافيست در قنوت خدا را صدا كند
طبق روال هر شب جمعه نشسته تا
قبل از خودش سفارش همسايه را كند
دستي كه پيش خانه‌ي زهرا دراز نيست
در شرع بر جنازه‌ي آن كس نماز نيست
او آمد و خزان زمين را بهار كرد
بر شاخه‌ها شكوفه‌ي عصمت سوار كرد
آيا بدون مُهر مناجات فاطمه
مي‌شد به سجده كردن خود افتخار كرد؟
وقتي شب زفاف پيمبر رسيد و بعد
بين علي و فاطمه تقسيم كار كرد
خوشحال شد تمامي احساس معجرش
وقتي رسول فاطمه را خانه دار كرد
آن هم براي حاجت مسكين شهر بود
روزي اگر ز حادثه ميل انار كرد
اخلاص پينه‌هايش هميشه زبان زد است
از بس كه دست فاطمه در خانه كار كرد
وقتي تمام قاطبه‌ها بي‌حماسه بود
خود را خميده كرد ولي ذوالفقار كرد
پس مي‌شود براي عوض كردن زمان
نو آوري فاطمه را اختيار كرد
بي فاطمه كه شيعه شكوفا نمي‌شود
شيعه مريد دشمن زهرا نمي‌شود
دنيا نديده است سفر‌هاي اين چنين
جز در هواي فاطمه پرهاي اين چنين
ديروز مي‌شدند درختان بدون سر
امروز مي‌دهند ثمر‌هاي اين چنين
سر مي‌دهيم و منت ياغي نمي‌كشيم
همواره سر خوشيم به سرهاي اين چنين
دارد بساط كفر زمين جمع مي‌شود
پيچيده در زمانه خبرهاي اين چنين
اصلاً بعيد نيستكه او رو كند به ما
از مادري چنان و پسرهاي اين چنين
لبنان مگر چه داشت به جز نام فاطمه
آري عجيب نيست ظفرهاي اين چنين
دل‌هاي ما هميشه پر از ياد فاطمه است
اين سرزمين قلمرو اولاد فاطمه است
***علي اكبر لطيفيان***

روشن شده است چشم شب از انتظار تو
اي آفتاب، سايه نشين در مدار تو
هر صبحدم به تير مناجات مي‌شود
چابك‌ترين غزال اجابت شكار تو
ديگر شگفت نيست مسيح آفرين شوي
گل‌هاي مريم اند هميشه كنار تو
باشد فدك به دست تو يا دست ديگري
سبز است باغ‌هاي خدا از بهار تو
افطار تو نخواست كه انفاق جان دهد
هر چند جان نداشت لب روزه‌دار تو
گفتي امام نيز همانند كعبه است
اي پاسدار قبله شدن افتخار تو
جوشيد در زلالي انديشه حسن
صلحي كه جاريست چنان چشمه سار تو
آري چه خوش نشست در آيينه حسين
تصويري از حماسه خورشيد وار تو
جاي تو را كه هيچ كسي پر نمي‌كند
زينب مگر هماره شود يادگار تو
آن دست كه صلابت روز و شب آفريد
از باغ پر طراوت تو زينب آفريد
دارند عقل و عشق اگر چه جدال‌ها
گفتند ما كجا و مقام محال‌ها
صحرا چگونه شوق تو را تاب آورد
وقتي كه مي‌رمند به سويت غزال‌ها
عيسي به گاهواره اگر لب گشود ه است
داري به بطن مادرت از اين كمال‌ها
گفتي كه آب‌ها همه مهريه تواند
اي روشناي خانه تو از زلال‌ها
اين جا نشد به كنه كمال تو پي برند
يعني كه تنگ بود برايت مجال‌ها
اين قدر خانه ساده مگر مي‌شود بگو
رازي مگر نهفته به قلب سفال‌ها
جبرييل هم براي تسلي خاطرت
بر خاك مي‌نهد به كنار تو بال‌ها
با واژه‌ها مقام تو معني نمي‌شود
نتوان به بي‌مثال رسيد از مثال‌ها
ماييم و مدح روح به جان‌ها روان شده
آن قبل آفرينش خود امتحان شده
هر حاتمي كه دامن احسان گرفته بود
از دست پر كرامت تو نان گرفته بود
تا پا نهاد تور تو در خانه علي
آيينه تو جلوه دو چندان گرفته بود
آري يهودي از تب خورشيد چادرت
عطر هزار سائقه ايمان گرفته بود
خورشيد بود خيس خجالت كه هر سحر
در آسمان چشم تو باران گرفته بود
عمرت كمي بلندتر از سوره تو بود
آن هم در ابتداي تو پايان گرفته بود
سجاده ديد پاي ورم كرده تو را
از بس تب عبادت تو جان گرفته بود
بر جا نماز خويش اگر سايه مي‌كني
اول دعا چقدر به همسايه مي‌كني
از بس كه روشن است طلوع پگاه تو
خورشيد ذره‌اي ز خيل سپاه تو
از خاطرات شعب ابي طالبت بگو
آن جا كه بوي درد شكفته است پگاه تو
خيره شده است ديده كروبيان عرش
وقتي كه نور مي‌دمد از سمت ماه تو
آري دو بيت در غزل صائب آمدهْ است
آن شاعري كه نور گرفته است از نگاه تو
بوي گل از ادب نكند پاي خود دراز
در سايه گلي كه بود خواب گاه تو
فردا چه خاك‌هاي ندامت به سر كند
امروز هر دلي كه نشد خاك راه تو
آري نداشتي تو بدون علي نظير
شايان كوثر است شود همسر غدير
دريا به ياد نور تو در امتداد بود
صحرا به شور و شوق تو در گرد باد بود
شب‌هاي جمعه اين دل زائر به كربلا
با شوق عطر سيب حضور تو شاد بود
حتي دمي كه خواستي از مرتضي انار
انفاق آن به سايل مسكين مراد بود
در مزرع تو امر به معروف دانه داشت
در باغ تو شكفته‌ترين گل جهاد بود
حتي ميان آينه خطبه‌هاي تو
تصويرهاي روشني از اتحاد بود
مادر براي امت اسلام بوده‌اي
آن سان كه وصف ام ابيها به ياد بود
از يازده ستاره‌ات امت امام يافت
اين گونه بود دين خدا انسجام يافت
جز مهر انتظار ز جانان نمي‌رود
آري كرامت از دل باران نمي‌رود
آن دل كه با ولاي علي عهد بسته است
جز در ره ابوذر و سلمان نمي‌رود
ياد حضور روشن فرزند آفتاب
از كوچه باغ‌هاي جماران نمي‌رود
با آن كه مي‌رود ز دل آنكه ز ديده رفت
هرگز ز سينه ياد شهيدان نمي‌رود
دشمن اگر چو ابرهه آيد به معركه
پيروز از ميانه ميدان نمي‌رود
لطف تو بود و غيرت فرزندهاي تو
از ياد ما حماسه لبنان نمي‌رود
تا جان به آستانه توحيد برده‌ايم
چون ذره‌ايم و بهره خورشيد برده‌ايم
***حجت الاسلام و المسلمين جواد محمد زماني***

نشسته‌ام بنويسم كه بال يعني تو
عروج كردن سمت كمال يعني تو
نشسته‌ام بنويسم تصورت، هيهات
فراتر از جريان خيال يعني تو
محبت تو همان آيينه است و مهرت آب
تو آب و آينه‌اي پس زلال يعني تو
ز برگ‌هاي تو بوي رسول مي‌آيد
گل محمدي بي‌مثال يعني تو
مسير رد شدنت را كسي نگاه نكرد
جمال زير نقاب جلال يعني تو
تو نور و نورٌ علي نور و خالق النوري
تو از تصور خاكي نشين ما دوري
تو آن دعاي رسولي كه مستجاب شدي
براي خانه‌ي خورشيد آفتاب شدي
يگانه دختر احمد شدن مراد نبود
براي ام ابيهايي انتخاب شدي
تو مرتضي نشده اين همه صدا كردي
تو مصطفي نشده صاحب كتاب شدي
علي به پاي تو شد ذره ذره آب و سپس
تو هم به پاي علي ذره ذره آب شدي
تو عادلانه‌ترين فيضي و دو تا نه سال
نصيب روح نبي و ابوتراب شدي
تو آفتاب رسولي و آسمان علي
تو روح سينه‌ي پيغمبري و جان علي
شب سياه بگيرد تمام دنيا را
اگر ز خلق بگيرند نام زهرا را
هزار سال به جز آستانه‌ي كرمت
نبرده‌ايم در خانه‌اي تمنا را
ز روي عاطفه خوابت نمي‌برد شب‌ها
اگر روا نكني حاجت گداها را
قرار نيست به نان مدينه لب بزني
ز سفره‌ات نگرفتند رزق بالا را
براي آن كه مقام تو را نشان بدهند
نموده‌اند فراهم بساط فردا را
دل رسول خدا را اسير درد مكن
مگير از سخن خويش لفظ «بابا» را
بگو پدر كه نبي را حيات مي‌بخشي
ز درد و غصه دلش را نجات مي‌بخشي
زمين بدون نگاهت تب بهار نداشت
شبيه كوه بلندي كه آبشار نداشت
بعيد نيست ببخشي همه قيامت را
نمي شود ز تو اين گونه انتظار نداشت
دعاي پشت سر تو مراد مولا بود
و گر نه هيچ نيازي به ذوالفقار نداشت
بهشت، منزل توست اين همه طلب دارد
و گر نه هيچ كسي با بهشت كار نداشت
دو از ده نخ وصله به چادرت ديدند
به ساده زيستيت عمر روزگار نداشت
همه جهيزيه‌ات بود چند ظرف گلين
تجملات براي تو اعتبار نداشت
شب عروسي خود ياد قبر افتادي
شكوه رخت نوات را به سائلي دادي
بهشت هستي و عطر معطري داري
هميشه آب و هواي مطهري داري
به نيمي از نفست انبيا بزرگ شدند
تو از قديم دم ذره‌پروري داري
صحيفه‌ي تو تماماً تنزل وحيست
از اين لحاظ تو قرآن ديگري داري
يتيم مكه بدهكار مهرباني توست
تو گردن پدرت حق مادري داري
يگانه علت غايي خلقتي زين رو
تو با تمامي خلقت برابري داري
ظهور ظاهرت انسان و باطنت حوراست
ولايتي كه تو داري ولايت كبراست
نبينم از نفست آه آه مي‌ريزي
شبيه برگ گلي گاه گاه مي‌ريزي
تو دست و سينه و پهلو مي‌آوري داري …
به پاي شير خدايت سپاه مي‌ريزي
ميان اين همه درگيري اي شكسته غرور
به دست بسته‌ي مولا نگاه مي‌ريزي
چه قدر فكر حسيني به فكر گودالي
چه قدر اشك بر اين بي‌پناه مي‌ريزي
صداي كشته‌ي گودال را بلند مكن
به گيسويي كه كف قتلگاه مي‌ريزي
***علي اكبر لطيفيان***

دري به سمت حياط تجلي‌اش وا كرد
سپس نشست و خودش را كمي تماشا كرد
و آن همه عظمت را كمي به نور كشيد
و نور را به تجسم كشيد و انشا كرد
سپس و اشرقت الارض و سما نوشت
و بر زمين و زمان آيه آيه املا كرد
و بسته شد همه چشمهاي ما وقتي
كه نور آينه در آينه تجلا كرد
زلال آبي خود را به روي آينه ريخت
تمام مهر خودش را به اسم دريا كرد
باسم نور علي نور، اين الهه نور
فرشته‌اي شد و بال اراده را وا كرد
سپس به سمت خدايش پريد و زهرا شد
خدا تَجَلِّي خود را به نام زهرا كرد
بگير دست گدا را بحق ساداتي
بحق فاطمه يا فاطر السمواتي
سلام مادر آيينه‌هاي خورشيدي
سلام مادر اين بچه‌هاي توحيدي
چگونه سجده گذاريم روز مادر را
كه مهر مادريت را به شيعه بخشيدي
اگر نگاه تو افتاده سمت ما حتماً
تو برق شوق علي را به چشممان ديدي
سبد سبد دل ما را به دست سبز خودت
از آسمان شجرهاي طيبه چيدي
از آن به بعد اگر چه مزار تو مخفيست
ولي به جز دل ما هيچ جا نگنجيدي
از آن به بعد شعاع ولايتت با ماست
از آن به بعد علي در علي درخشيدي
اگر كه كشور ما ايمن است از فتنه
براي اين كه شب راحتي نخوابيدي
به دسته‌اي قنوتت دخيل مي‌بنديم
و چشمه‌هاي بلا را به بيل مي‌بنديم
هميشه نان جو سفره‌ات تبسم داشت
و از صفاي همين سادگي تكلم داشت
ولي ملائكه‌ها هم هميشه مي‌ديدند
كه سائل در اين خانه نان گندم داشت
به روي دست قنوتت چه پرورش دادي
كه اين همه كف پايت گل تورم داشت
همينكه روي گرفتي زمرد نابينا
چقدر درس نجابت براي مردم داشت
چهل يهود مسلمان چادر تو شدند
ببين چه معجزه‌هايي لباس خانم داشت
همينكه خون خدا در رگ تو مي‌جوشيد
حسين حسين به روي لبت ترنم داشت
براي حق فدك ايستادي اي بانو
اگر چه پهلوي ياست كمي تالم داشت
بگو كه داغ گذارند روي دست عقيل
كه باز زنده شود قصه عدالت ايل
به اسم فاطمه هر واژه موشكافي شد
و با وجود تو شعر خدا قوافي شد
تمام خلقت عالم ورق ورق بودند
تو آمدي و كتاب خدا صحافي شد
تو آمدي و نماز هزار پيغمبر
براي آمدنت مثل يك تجافي شد
تو آمدي هزاران رسول مي‌گفتند
رسالت همه انبياء تلافي شد
تو آمدي و علي داشت دور تو مي‌گشت
و اين طواف در عالم عجب طوافي شد
محبت تو براي ملاك خوب و بدي
به روي دست خدا مثل ظرف صافي شد
به رنگ سبز پيمبر بگير دست مرا
به رسم عطفه مادر بگير دست مرا
و انبيا ي الهي كه بي‌بديل شدند
براي درك شب قدر تو گسل شدند
به هم كلامي تو عده‌اي كليم شدند
كنار سفره تو عده‌اي خليل شدند
و عده‌اي به نگاهت عزيز مصر شدند
پيمبران بزرگي از اين قبيل شدند
و عده‌اي كه به بال قنوت تو خوردند
به يك دعاي تو يكباره جبرئيل شدند
فرشته‌هاي خدا هم يكي يكي بانو
به رشته‌هاي نخ چادرت دخيل شدند
كمي محبت تو به سنگها زده شد
كه سنگها همگي گوهري اصيل شدند
بيا و چشمه ما را كمي زلالي كن
مرا غبار قدوم همين اهالي كن
نشسته‌ام كه به دست آورم نگاهت را
به آسمان بزنم تا غبار راهت را
ز رو سياهي من شب به شرم مي‌افتد
سپيد كن شب تاريك رو سياهت را
چقدر گريه برايم نموده‌اي مادر
بميرم اين كه نبينم من اشك و آهت را
كدام روضه بخوانيم و باز گريه كنيم
كدام روضه محبوب و دلبخواهت را
چقدر غيرت خورشيديت شكست آن روز
كه ريسمان زده بودند دست ماهت را
ميان كوچه تو را مي‌زدند اي مادر
بميرم اين كه علي ديد قتلگاهت را
همان كسي كه در آن كوچه‌ها جسارت كرد
به كربلا كفن پاره پاره غارت كرد
***رحمان نوازني***

ين محراب ازل گرم سجودي بانو
اولين فاطمه صبح وجودي بانو
سر «لولاك» كه تكليف مرا روشن كرد
علت خلقت افلاك تو بودي بانو
كس ندانست كه جبريل نگاهت يك عمر
با خدا داشت عجب گفت و شنودي بانو
هر سحرگاه تو معراج دمادم داري
بال پرواز تو نشناخت فرودي بانو
باز از جنت الاعلاي تو سمت ملكوت
هر ملك آمده با كشف و شهودي بانو
پلك بر هم زدي و عشق به جريان افتاد
صد و ده پنجره اعجاز گشودي بانو
آمدي آينه نور الهي باشي
حسن مطلق شوي و لا يتناهي باشي
عصمت حضرت حق شد متجلي در تو
مي‌فرستد خود الله تحيت بر تو
روي لب زمزمه نابِ تبسم داري
با خدايت چه كليمانه تكلم داري
آسمان با تو و تسبيح لبت مأنوس است
روشني بخش دل و جان تو «يا قدّوس» است
آمدي آينه عصمت ايزد باشي
آمدي ام ابيهاي محمد باشي
نبي‌الله به ديدار تو عادت دارد
با تماشاي تو هر لحظه عبادت دارد
قلب پر مِهر تو گنجينه‌ي الاسرار نبيست
كوثري! سهم جهان در طلب تشنه لبيست
آمدي فاطمه صبح ازلي روشن شد
آمدي فاطمه چشمان علي روشن شد
چشم مولا كه شد از نور تو روشن اي ماه
گفت لا حول و لا قوة الا بالله
نام تو فاطمه يا فاطمه تسبيح عليست
ياد تو لحظه اعجاز مفاتيح عليست
عاشقانه تو كه با ياد علي مي‌خواني
دم به دم در همه جا نادعلي مي‌خواني
شده تسبيح لبت نغمه حيدر حيدر
ذكر هر روز و شبت نغمه حيدر حيدر
با تو تكليف قدر حكم قضا معلوم است
در كنار تو دگر صبر و رضا معلوم است
تو كه در بندگي و زُهد و وفا دريايي
پاره قلب نبي، انسية الحورايي
لحظه‌هايت همه ايثار، صداقت، تقوا
راضيه، مرضيه، صديقه، زكيّه، زهرا
حب تو موهبت حضرت حق در دل هاست
خانه‌ات تا به ابد مقصد سرمنزل هاست
خانه ساده‌ات از صدق و صفا لبريز است
قلب سجاده‌ات از شور دعا لبريز است
رحمت و جود و سخا جلوه‌اي از آيه توست
كه مُقدّم به تو يا فاطمه همسايه توست
خانه داري تو كه شهره آفاق شده
عرش أعلي به تماشاي تو مشتاق شده
هر كس از باغ بهشت تو سخن مي‌گويد
از بزرگي و كرامات حسن مي‌گويد
بر سر دوش نبي نور دو عيني داري
جان عالم به فدايت! چه حسيني داري
در كرمخانه لطف تو مقرب باشد
هر كه خاك قدم حضرت زينب باشد
قدر يك گوهر يك دانه تو مكتوم است
ام‌كلثوم تو مانند خودت مظلوم است
از نگاه تو فقط نور خدا مي‌بارد
هر كسي نام تو را روي لبش مي‌آرد
نا خود آگاه دلش چشمه‌اي از ايمان است
هر كسي نيست در اين دايره سرگردان است
بين دستان تو دستاس اگر مي‌گردد
گردش كون و مكان هم به تو بر مي‌گردد
آسمان محو تو و اين همه معصوميّت
گرهي زد به پر چادر تو با نيّت
چادرت مظهر تقوا و عفاف است ببين
آسمان دور سرت گرم طواف است ببين
هر كسي نزد تو احساس بهشتي دارد
چادرت رايحه ياس بهشتي دارد
چه بگويم كه بود فاطمه جان درخور تو
عالمي گشته مسلمان تو و چادر تو
مدحت اي سوره بي‌خاتمه كي كار من است
شرح اوصاف تو يا فاطمه كي كار من است
جنتي هست اگر، شمس دل افروزش تو
عالمي هست اگر، ماه شب و روزش تو
كيست كه رتبه والاي تو را دريابد
خاك زير قدمت مرتبه زر يابد
آب مهريه تو گشته و تطهير شده
در دل شيعه فقط مهر تو تكثير شده
حب تو روشني عرصه محشر باشد
در دل هر كه ولاي تو و حيدر باشد
مي‌شود با نظر لطفت الهي، مادر
به سوي جنت الاعلاي تو راهي، مادر
اين تويي كه همه جا اذن شفاعت داري
تو كه در هر نفست صبح هدايت داري
انقلاب تو شده مبدأ ايمان مادر
شده مديون تو و خون تو قرآن مادر
با وفاداري تو راه ولايت باقيست
راه ايثار و صبوري و شهادت باقيست
يك تنه در وسط كوچه قيامت كردي
بسته شد دست علي و تو امامت كردي
با قيامت به همه درس بصيرت دادي
تو به دين بار دگر شوكت و عزّت دادي
نقش يا فاطمه سر بند مجاهدها شد
امتداد ره تو نهضت عاشورا شد
مكتب سرخ تو الحق كه حسيني‌ها داشت
نسل نوراني‌ات اي عشق، خميني‌ها داشت
ماند نام تو و در كل جهان نامي شد
نور تو مطلع بيداري اسلامي شد
همه دنيا شده فرياد عدالت خواهي
كاش اين جمعه شود با مددِ تو راهي
آن سفر كرده كه صد قافله دل همره اوست
عالمي منتظر گفتن بسم الَّه اوست
كاش مي‌آمد و بوديم كنارش، يارش
هر كجا هست خدايا به سلامت دارش
***يوسف رحيمي***

دنيا به كام تلخ من امشب عسل شده است
شيرين شده است و ماحصلش اين غزل شده است
تاثير مهر مادريت بوده بر زبان
اين واژه‌ها اگر به تغزل بدل شده است
مادر! حضور نام تو در شعر‌هاي من
لطف خداست شامل حال غزل شده است
غير از تو جاي هيچ كسي نيست در دلم
اين مسأله ميان من و عشق حل شده است
سياره‌اي كه زهره نشد آه مي‌كشد
آه است و آه آنچه نصيب زحل شده است
زهرايي و تلألو نور محبتت
در سينه‌ام ز روز ازل لم يزل شده است
با نام تو هواي غزل معنوي شده است
بي اختيار وارد اين مثنوي شده است
هرگز نبوده غير تو مضمون بهتري
تنها تويي كه بر سر ذوقم مي‌آوري
نامت مرا مسافر لاهوت كرده است
لاهوت را شكوه تو مبهوت كرده است
از عرش آمدي و زمين آبرو گرفت
بايد براي بردن نامت وضو گرفت
نور قريش! تا كه تويي صاحب دلم
غرق خداست شعب ابي طالب دلم
عمرت نفس نفس همه تلميح زندگيست
حرفت چراغ راه و مفاتيح زندگيست
از اين شكوه، ساده نبايد عبور كرد
بايد مدام زندگيت را مرور كرد
چون زندگيت ساده‌تر از مختصر شده است
پيش تجملات، جهازت سپر شده است
آيينه‌اي و سنگ صبور پيمبري
در هر نفس براي پدر مثل مادري
اشك شما عذاب بهشت است، خنده كن
لبخندت آفتاب بهشت است، خنده كن
دنياي ما نبوده برازنده‌ي شما
هجده نفس زمين شده شرمنده‌ي شما
آيينه‌اي نهاده خدا بين سينه‌ام
حس مي‌كنم مزار تو را بين سينه‌ام
مانند آن خسي كه به ميقات پر كشيد
قلبم به سوي مادر سادات پر كشيد
***سيد حميدرضا برقعي***

اين كيست، اين كه محو تماشاي خود شده
پيش از ظهور، مادرِ باباي خود شده
در بي‌زمانِ مانده به ميلاد، سر بلند
از امتحانِ روشن فرداي خود شده
با سيزده مناره خدا را صدا زده
قد قامت بلند مصلّاي خود شده
منظومه‌هاي شمسي او بي‌نهايَتند
گرم شكوه ديدن ژرفاي خود شده
عقل فرشته‌ها كه به جايي نمي‌رسد
خود پاسخِ شگفت معمّاي خود شده
حالا علي براي علي جلوه كرده است
آيينه‌ي تلألؤ همتاي خود شده
اصلاً خدا هر آن چه كه مي‌خواست، او شده
اين كيست اين كه حضرت زهراي خود شده؟!
اشراق آسمانيِ رازِ تبارك است
صبح نزول سوره كوثر مبارك است!
دل مي‌بري غزل غزل از اين ترانه‌ها
شيواترين عزيزترين مادرانه‌ها
تسبيح را به دست بگير و ببين كه باز
معراج مي‌روند همين دانه دانه‌ها
با آيه‌هاي سوره قدر آمدي كه ما
ايمان بياوريم به آن بي‌نشانه‌ها
هر صبح با سلام پيمبر طلوع توست
تنها بهانه‌ي پدرت از بهانه‌ها
آتش گرفت اگر تن تب دارمان چه غم
نورِ «دعاي نورِ» تو سر زد به خانه‌ها
يا نور! فوق نور، علي نور، نورِ نور
خورشيد مي‌شويم از اين جاودانه‌ها
اي كاش زير سايه سادات جا كنيم
ناني خوريم و حق نمك را ادا كنيم
سرو آمدي كه پايِ علي همسري كني
اصلاً رسيده‌اي كه علي پروري كني
با خطبه‌ات حماسه‌اي از واژه‌ها شكفت
شايد زمان آن شده پيغمبري كني
تو از خودت براي خدا خرج مي‌كني
تا پاسداري از شرف سنگري كني …
كه ريشه ولايت از آن آب مي‌خورد
تا سايه‌اي بگيرد و حق گستري كني
نهج البلاغه خوان مدينه، طنين تو
پيچيده تا كه شرح علي محوري كني
شيرازه عفاف و حيا و وقار و صبر
تنها به دست توست كه مرد آوري كني
ما شيعه زاده‌ايم به اين دل خوشيم كه
بيمار مي‌شويم كمي مادري كني
بانو به قول خواجه هواخواهِ خدمتيم
جا ماندگان قافله‌هاي شهادتيم
يادش بخير ياد شهيدان يكي يكي
شوريده‌هاي حضرت باران يكي يكي
خرّم شده است شهر به شهر ديارمان
از خون گرم و قامت ايشان يكي يكي
جبهه گرفته بوي تو را كه گرفته‌اي …
سرهاي سرخ بر سر دامان يكي يكي
كم كم پيامشان كه فراگير مي‌شود
گل مي‌كنند غزّه و لبنان يكي يكي
بحرين و مصر و تونس و صنعا ز خواب جست
از انقلاب پير جماران يكي يكي
اكنون رسيده است زمانش كه بشكنند
طاغوت‌هاي سنگي انسان يكي يكي
با بيرق ولي زمان مي‌زنيم پا …
بر قله‌هاي دانش دوران يكي يكي
بر لب فرشته نام تو آورد گريه كرد
سجّاده درد پاي تو حس كرد گريه كرد
جان مي‌دهيم و از درتان پر نمي‌زنيم
موجيم و سر به ساحل ديگر نمي‌زنيم
وقتي كه حرف، حرفِ ولايتمداريست
ما دم ز غير تا دم آخر نمي‌زنيم
وقتي كه امر نايبتان فرض جان ماست
سنگ كسي به سينه‌ي باور نمي‌زنيم
ما را فقط به پاي ولايت نوشته‌اند
ما سينه پاي بيرق ديگر نمي‌زنيم
با ذوالفقارِ نامِ علي پا گرفته‌ايم
ما درس خود ز مكتب زهرا گرفته‌ايم
***حسن لطفي***

دل كه آشفته شود زلف پريشان هيچ است
پيش مشتاقي ما چاك گريبان هيچ است
كرم اهل كرم بيشتر از خواهش ماست
خواهش دست گدا نزد كريمان هيچ است
آنقدر معجزها از هنر تو ديديم
كه بنا كردن اين دل دل ويران هيچ است
سربلنديم اگر سايه‌ي تو بر سر ماست
پيش اين سايه‌ي تو تاج سليمان هيچ است
خِلقت طينت تو بس كه لطافت دارد
گر بريزند به پاي تو گلستان هيچ است
ما به جمهوري زهرايي خود مي‌نازيم
وَرنه بي‌فاطمه كه خطه‌ي ايران هيچ است
مِهر زهراست به ما رنگ و بويي بخشيده
نام زهراست به ما آبرويي بخشيده
زير پاي تو مي‌افتند سر اگر بنويسند
در هواي تو مي‌افتند پَر اگر بنويسند
نسبت ام ابيهاست كه شايسته‌ي توست
اشتباه است تو را دختر اگر بنويسند
باز قرآن كريم است ندارد فرقي
جاي هر سوره فقط كوثر اگر بنويسند
قصد كردم پس از امروز هزاران دفعه
بنويسم زهرا، مادر اگر بنويسند
بي گمان ياد نخ چادر تو مي‌افتيم
از مقامات تو در محشر اگر بنويسد
به مقام تو اضافه نشود نام تو را
يا نبي يا علي ديگر اگر بنويسند
نه نبي، بلكه نبوت شده عزتمندت
نه علي، بلكه ولايت شده گردنبندت
عرش را ديدم جاي تو به يادم آمد
قرب انگشت نماي تو بيادم آمد
در عبوديت تو كُنه ربوبيت بود
با صفات تو خداي تو به يادم آمد
روحِ روح القُدست بود كه فرمود اقرا
در حرا نيز صداي تو به يادم آمد
خواستم روي نماز شب تو فكر كنم
ورم كهنه‌ي پاي تو به يادم آمد
قُوت دنيا و قنوت تو به هم مرتبطند
حرف نون بود و دعاي تو به يادم آمد
غصه خوردم كه به افطار چرا لب نزدي
لب خوشحال گداي تو به يادم آمد
گرد و خاك حرمي را كه نداري بفرست
درد دارم كه دواي تو به يادم آمد
قبر تو گُهر دنياست و دنيا صدف است
جلوه‌اي از حرم گم شده‌ات در نجف است
قصدت اين بود فقط يار علي باشي و بس
ظرف نُه سال گرفتار علي باشي بس
از مقامات خودت دم نزدي تا كه فقط
باعث گرمي بازار علي باشي و بس
بازوي تازه شكسته شده از يادت رفت
تا كه هر لحظه نگهدار علي باشي و بس
خواستي ميخ تو را بند كند تا شايد
مثل يك عكس به ديوار علي باشي و بس
***علي اكبر لطيفيان***

شب بود و تاريكي طنين انداخت در شهر
سرما خروشي سهمگين انداخت در شهر
آن شب صبوري در سرشت مادران بود
زنده به گوري سرنوشت دختران بود
ناگاه فجري مژده‌ي روشنگر آورد
از خاوران نور محمد سر بر آورد
آن مرد، دل را شور محشر گونه‌اي داد
زن را كرامت‌هاي ديگر گونه‌اي داد
مي‌گفت زن را چون آسماني بيكران است
آري بهشتي زير پاي مادران است
زيباترين فصل كتاب او تو بودي
والاترين زن در خطاب او تو بودي
اي نور تو شمع دل افروز پيمبر
مزد عبادات چهل روز پيمبر
اي هم نشان با چاه در انبوه دردش
اي همنشين ماه با گلهاي زردش
با آن جلالت پاي پر آماس، آري
دستان پينه بسته و دستاس، آري
بانو! چقدر اين سادگي را دوست داري
پيش از سفر آمادگي را دوست داري
اي روزه از صبر سه روزت طاقتش طاق
اي سفره‌ي افطار تو سرشار انفاق
از بس پس انفاق‌ها لحظه شمردي
تا خانه‌ات رخت عروسي را نبردي
دست تو از باغ خدا انجير مي‌ريخت
بر كاسه‌ي صبح دل ما شير مي‌ريخت
آري گل مريم تماشا آفريدي
عطري دميدي و مسيحا آفريدي
مثل اذان نام تو بر گل دسته‌ها ماند
وقتي گلستان تو زينب را شكوفاند
با نسل تو خورشيد اندوديم اكنون
با يازده صبح تو خشنوديم اكنون
پلكي بزن ارديبهشتي تو باشيم
سلمان خرماي بهشتي تو باشيم
اي هرم صحراي عطش غالب به حالت
اي سختي شعب ابيطالب به جانت
شبنم بپاشان شاخه ساران سحر را
آغوش واكن بوسه باران پدر را
آري پدر را يا رسول الله گفتي
در پاسخ اما اين سخن‌ها را شنفتي:
اي گل، بهاري عاطفه در برگ‌ها كن
يعني مرا با اي پدر تنها صدا كن
بعد از پدر صبر جميل آرامتان كرد؟
يا گفتگو با جبرئيل آرامتان كرد؟
ما در مدينه عطر گلها را شنيديم
اما نشاني از مزار تو نديديم
اي خطبه‌ات مهر دهان ياوه گوها
اي ندبه‌ات بنيان كن بي‌چشم و روها
با خطبه‌ات مرز اميد و بيم بودي
آنجا تبر بر دوش ابراهيم بودي
گفتي: مبادا كافري‌ها پا بگيرند
موسي نباشد سامري‌ها پا بگيرند
نگذاشتي كه بيشه‌ها در گير باشند
روباه‌ها فكر شكار شير باشند
با اين حماسه شور و شيني آفريدي
تكبير گفتي و حسيني آفريدي
دشمن اگر چه بادها در غبغب انداخت
خود را ميان خطبه‌ي پر شور تو باخت
تو كوثري تو چشمه‌اي تو مثل رودي
از دامن خورشيد ما تهمت زدودي
يعني كه گفتند ابتر است اما اين چنين نيست
انگشتر پيغمبر ما بي‌نگين نيست
اكنون خدا را شكر بي‌كوثر نمانديم
اين انقلاب ماست ما ابتر نمانديم
امروز در بيروت نسل تازه داريم
در غزه از روح حماس آوازه داريم
آنك دراي فتح و ايمان پرشتاب است
اين بانگ نسل سوم انقلاب است
گر صد حرامي صد خطر در پيش داريم
حكم جلودار است سر در پيش داريم
بانو! جوانانت خط شب را شكستند
با راه فرزندت خميني عهد بستند
لب تَر كني در معركه جان مي‌سپارند
اي هاجر! اسماعيل‌هايت بي‌قرارند
بار دگر دل مژده‌ي روشنگر آورد
از خاوران نور محمد سر بر آورد
*** جواد محمد زماني ***

بحر طويل
چشم خيسم پر ز باران بهاري
مي‌نويسم روي ديوار دل خود يادگاري
خاطرات خنده‌ي بانوي عطر و عاطفه
بانوي دريا، موج احساسات طاها، مادر باباي دنيا
حضرت سيب بهشتي
باعث تطهير هر پستي و زشتي
چشمه‌ي جاري شده از كوچه‌هاي باغ جنت
مي‌چكد از گوشه‌هاي چادرش باران عصمت
جمع مرواريد و شبنم، شادي و غم
او كه بود از نسل آب و آيِنه، اقوام زمزم
او كه خوابيده به زير سايه‌سار گوشه‌ي پلك مسيحايش هزار عيسَي بن مريم
بانوي ياسينه پوش خطه‌ي سبز خدا
يعني همان همسايه‌ي عرشي
كه جبريل امين شد بالهايش
خاك بوس آستان ساده‌ي او
شاهراه آسمانهاي دو عالم مي‌رسد تا جاده‌ي او
كعبه و هر چه زيارتگاه در سجاده‌ي او
هر شب از عطر نفسهايش ملائك بهره‌مند و
هر فرشته پشت درهاي تبسم زار سبزش مستمند و
روزها در پشت دستان سحرگاهش به آهي در كمند و
دست بر سينه همه با حركت يك آن پلكش
كوه و صحرا ماه و خورشيد و ستاره ساحل و امواج دريا
پشت او دارد اقامه مي‌كند آدم نماز توبه و
حوا ز دست او لباس عفت خود را گرفته
يا همين موسي
كه در دستش عصا رد شد به نام آل زهرا
از مسير نيلگون تنگ دريا
تازه فهميدم چرا مادر گرفته از نگاه مرد نابينا
حجاب چادر خود را
همان شي گرانقدري كه در يك نيمه شب
كرده مسلمان خودش هفتاد مطرود يهودي را
و دارد چند وصله بر سر و رويش
و سلمان گفت تا كه آسياب پينه‌هاي دستي‌اش مي‌گردد و
نان من و ما مي‌رسد از گرمي دست تنورش
او كه دارد در قباله مالكيت بر زمين و آسمانها
سر خط مهريه‌اش يك سوم از كل تمام آبهاي اين زمين
يعني كه ما در كوچه اش مستاجر و خانه نشين
آري همان خاكي كه شد همسايه با عرش برين
روزي سه بار از خانه‌اش خورشيد مي‌آيد
به سمت آسمان حضرت حيدر برون
هر روز و شب
هر گاه و بيگاهي بچيند
دست مشتاق نبي از كهكشان سينه و دستان و صورت يك سبد ماه و ستاره
بعد باران‌هاي زخمي يك هوا پايين چشمان كبودش رد يك رنگين كمان
آري همان جايي كه فرموده پدر روحي كه ما بين دو پهلوي من است
اين سوخته‌ي شعله‌ي در
باغ خدا قوس هلالين ماه ابروي من است
حالا من و تو مانده با يك قطعه خاك گمشده در حسرت باران
ببار آقا بيا مهدي …
*** روح الله عيوضي***

چه شد كه خشت سر خشت چيده شد كعبه
براي چيست كه اين قدر كشيده شد كعبه مگر كه؟ از دل اين خانه مي‌زند بيرون
كه ناز مقدم او آفريده شد كعبه
كه آمد و چه شنيد و چه گفت مي‌داني؟
كه پيش خلق گريبان دريده شد كعبه
سر هم آمد و دوباره شكافت
كه تا قيام قيامت پديده شد كعبه
درخت بود و پر از ميوه‌هاي كال اما
علي رسيد و سه روزه رسيده شد كعبه
نمونه خط خدا را كه ديده است كجاست؟
علي قشنگ‌ترين دست خط دست خداست
سه روز بر در كعبه نظاره مي‌كردند
دعا براي شكافي دوباره مي‌كردند
مُنَجِّمين همه مبهوت در پي چاره
توسلي به ضريح ستاره مي‌كردند
دوباره ريخت به هم طرح كعبه و مردم
به سوي مادر و كودك اشاره مي‌كردند
رسيد ماه و زليخاييان ز يوسف‌ها
به خانه هر چه كه بود عكس، پاره مي‌كردند
ز حكم خنده وَ يا گريه‌هاي كودكي‌اش
از آن به بعد همه استخاره مي‌كردند
گشود چشم و زمين را پر از حلاوت كرد
به جاي گريه دو سه آيه‌اي تلاوت كرد
قسم به ذات تو كه لايزال مي‌ماند
زبان زمان بيان تو لال مي‌ماند
تو پير عالم و سلمان چند صد ساله
كنار تو پسري خورد سال مي‌ماند
چنان كه آمده اي هيچ كس نيامده است
شكوه آمدنت بي‌مثال مي‌ماند
به روي سينه‌ي كعبه اِلي الأبد آقا
نشان آمدنت چون مدال مي‌ماند
در آخر غزل اي پاسخ سؤالاتم
براي من فقط اين يك سؤال مي‌ماند
از اين علي كه چنين آمده است در دنيا
چقدر فرق بود تا علي عرش خدا
كه بود آمد و رفت و كسي نفهميدش
چه كرد او كه بشر چون خدا پرستيدش
صداي ساده‌ي نعلين پاره‌اش رفت و
فلك نديد كسي را به گَرد تقليدش
خدا كه گفت علي هست سوره‌ي اخلاص
خدا كه گفت علي هست عين توحيدش
چو ديد مزّه‌ي او را كسي نمي‌فهمد
به شاخسار زمين دست برده و چيدش
خلاصه خسته شد از نور دل خفاش
علي الصباح پليدي شكست خورشيدش
به عرش حك شده نامش به نام آب ترين
همين كه هست زمين را ابوتراب ترين
اگر چه شيعه‌ي مانند من فراوان است
كسي كه مورد طبع عليست سلمان است
كسي كه پاي ولايت تمام قد مانَد
كسي كه در ره رهبر گذشته از جان است
كسي كه مثل علي پيش دشمنان طوفان
كسي كه مثل علي پيش دوست، باران است
دعا كنيد بصيرت دهد خدا ما را
بصيرت است كه ميزان كفر و ايمان است
اگر بصير نباشيد بعد پيغمبر
به روي مسند او جايگاه شيطان است
اگر بصير نباشيد باز مي‌بينيد
كه مثل فاطمه‌اي پشت درب سوزان است
اگر بصير نباشي امام بر حق را
به سجده كشته و گويي مگر مسلمان است؟!
اگر بصير نباشي ببيني آن دم را
كه چوب تو به لب قاريان قرآن است
حسين را به خدا بي‌بصيرتان كشتند
كنار آب لب تشنه بي‌امان كشتند
***محسن عرب خالقي***

در ساعتي شگفت، مكعّب شكست و بعد
مردي به جاي قبله‌ي مردم نشست و بعد
ركعت شد و نماز شد و حمد و سوره شد
آمد طلسم مسجديان را شكست و بعد
با يك نفر شبيه خودش گشت روبرو
خود را گرفت ثانيه‌اي روي دست و بعد
آيات نوبري ز درخت انار چيد
و خواند از تشهّدش: از بود و هست و بعد
مِثلِ مَثل شد و به زبانِ همه شكفت
از راه حلق در ته دل ريشه بست و بعد
چون روحِ در نسوجِ گياهان حلول كرد
يك خوشه خورد از خودش و كرد مست و بعد
مقداري از ترشّح او را زمين چشيد
قيمت گرفت خاك اراضيِ پست و بعد
ما را ببخش ما كه گناهي نداشتيم
او خواست اهل باديه را بت پرست و بعد
هر سال گفت تا كه بگويند شاعران:
در ساعتي شگفت مكعب شكست و بعد …
***شيخ رضا جعفري***

دنياي بي‌امام به پايان رسيده است
از قلب كعبه قبله ايمان رسيده است
از آسمان حقيقت قرآن رسيده است
شأن نزول سوره «انسان» رسيده است
وقتش رسيده تا به تن قبله جان دهند
در قاب كعبه وجه خدا را نشان دهند
روزي كه مكه بوي خداي احد گرفت
حتي صنم به سجده دم يا صمد گرفت
دست خدا ز دست خدا تا سند گرفت
خانه ز نام صاحب خانه مدد گرفت
از سمت مستجار، حرم سينه چاك كرد
كوري چشم هر چه صنم سينه چاك كرد
وقتي به عشق، قلب حرم اعتراف كرد
وقتي علي به خانه خود اعتكاف كرد
وقتي خدا جمال خودش را مطاف كرد
كعبه سه روز دور سر او طواف كرد
حاجي شده است كعبه و سنت شكسته است
با جامه‌ي سياه خود احرام بسته است
از باغ عرش رايحه نوبر آمده است
خورشيد عدل از دل كعبه بر آمده است
از بيشه زار شير شجاعت در آمده است
حسن خداي عز و جل حيدر آمده است
جانِ جهان همين كه از آن جلوه جان گرفت
حسنش «به اتفاق ملاحت جهان گرفت»
اي منتهاي آرزو، اي ابتداي ما!
اي منتهي به كوچه‌ي تو رد پاي ما!
اي باني دعاي سريع الرّضاي ما!
پير پيمبران، پدري كن براي ما!
لطف تو بوده شامل ما از قديم‌ها
دستي بكش به روي سر ما يتيم‌ها
پشت تو جز مقابل يكتا دو تا نشد
تير تو جز به جانب شيطان رها نشد
حق با تو بود و لحظه‌اي از تو جدا نشد
خاك تو هر كسي كه نشد توتيا نشد
اي شاه حُسن! با تو «گدا معتبر شود»
آري! «به يمن لطف شما خاك زر شود»
اي ذوق حسن مطلع و حسن ختام ما!
شيريني اذان و اقامه به كام ما!
تا هست مُهر مِهر تو بر روي نام ما
«ثبت است بر جريده‌ي عالم دوام ما»
اين حرف‌هاي آخر شعر است و خواندني است
پاي تو هر كسي كه نماند نماندني است
***محسن عرب خالقي***

وقت آن است شوم يك سر و گردن بيرون
روح را يك دو سه ساعت كشم از تن بيرون
نه فقط صاف شدن اول و پايان ره است
مي‌زند آينه از خود به شكستن بيرون
نفي و اثبات در اين بزم در آغوش همند
جز به مردن نشود خلق ز مردن بيرون
حيف از اين نام كه بر بخيه فروشان دوزند
چاره‌ي زخم بُوَد از كفِ سوزن بيرون
جگر شير در اين باديه اول شرط است
گر تو مردي به درون آي و اگر زن بيرون
نگذارم كه كسي خرج كند نامم را
گر بيايند خلايق همه با من بيرون
صحبت خويشم و گوش خود و ادراك خودم
من طبيب خود و درد خود و ترياك خودم
جگر سنگ در آن است ترك بر دارد
جگر ميوه در آن است كه لك بردارد
غير از اين اشك نماند سر غربال فلك
گر به اعمال من خسته الك بردارد
گُلرخان خام جمالند و جهان خام طمع
گر علي از سر اين سفره نمك بر دارد
داغ احسان تو بر صفحه‌ي پيشاني اوست
هر كه از خاك درت آب خنك بردارد
كفر، صد مرتبه خوب است از آن پيشاني
كه كسي از قدمت از سر شك بردارد
ذكر رايج، شبِ ميلاد علي هست حسين
تا لبم معني يا ليت معك بردارد
فطرس از ديده‌ي عشاق نخواهد افتاد
گر زمين را چو سماوات، ملك بردارد
شيشه‌ي رنگي ما را به عقيقت بپذير
ما اگر پر خش و خطيم به ما خرده مگير
سر در آورده‌اي از كار همه يعني چه؟
رفته‌اي بر سر ديوار همه يعني چه؟
همه جا صحبت آن ابروي پيوندي توست
بسته‌اي تيغ به كشتار همه يعني چه؟
فرصت صُنع ندادي به كسي غيرخودت
آخر اي حضرت معمار همه يعني چه؟
نرگست خواب ز چشمان خلايق برداشت
بس كن اي دولت بيدار همه يعني چه؟
سر راهت دو سه تا پيرهن تازه بخر
شب عيد است برايم كفن تازه بخر
آب و جارويِ درِ ديده به اقبال تو بود
راستش اين كه دلم نيز به دنبال تو بود
سجده بر پاي تو در زُمره‌ي تعقيبات است
حمدالله كه نمازم همه پامال تو بود
گر نمي‌داشت به مستأجري‌ات رهن ابد
عشق، محتاج به تمديد سر سال تو بود
شير يعني تو كه در سلطه به اطراف قُرُق
راه شيري كف دست تو و اطفال تو بود
شكر الله كه مذاقم سرِكيف است هنوز
اين هم از مرحمت ديده‌ي سر حال تو بود
تك درختيست به جنت كه به مُلكيّت توست
زير آن نافله‌اي چند به منوال تو بود
سيبي از تك شجر خويش به احمد دادي
چيدن فاطمه در رتبه‌ي اكمال تو بود
دور آن بقعه كه پرواز ملك موزون است
هر كه برداشت سر از پاي علي مديون است
هر كجا پاي نهي ميوه‌ي لب مي‌رويد
بوسه بر پاي تو اي دوست عجب مي‌رويد
همه اسباب به يك كُن فَيَكونت بسته است
اصلاً انگار ز فكر تو سبب مي‌رويد
چيست در خاك نجف اي بت شيرين كه هنوز
هر درختي كه بكارند رطب مي‌رويد
در شب زلف تو اُمّيد نجاتي دارم
شعله‌ي طور اساساً دل شب مي‌رويد
به سمر قند چه حاجت كه ثمر شكّر هست
در نجف نيشكر از نهر رجب مي‌رويد
خاندانت همه از خُرد و كلان در كارند
شجره‌نامه‌ات انگار ز رب مي‌رويد
شب ميلاد تو حتي منِ عاصي شادم
خار اين باديه در فصل طرب مي‌رويد
عاشقان تو ندارند كرامت جز مرگ
بر لب آب حيات تو ادب مي‌رويد
سر بر آورده غمت از دلِ سلمان چون تاك
گويي از مملكت فارس، عرب مي‌رويد
آب شمشير تو هر جا كه كند طغياني
گر به رحمت گذرد نيز غضب مي‌رويد
تو طلب كار مني جلب مرا زود بگير
نكنم هيچ فراري، تو بيا زود بگير
باده‌ي چشم تو مردافكن و بس پر زور است
مست در تور تو افتاد اگر، مستور است
هر كه تيغ از تو خورد تشنه‌ي زخمي دگر است
آب شمشير تو اي كان ملاحت شور است
اشك، دست از مدد عشق نشويد با مرگ
آن كه بر كشته‌ي خود گريه كند منصور است
تيغ بگذار و دو ركعت به قتيلت بگزار
ذبح تقطيع تو چون بيت خدا معمور است
شام ميلاد تو شاميست كه مه كامل شد
ماه كامل نتوان گفت چرا مشهور است
خيل خُدّام تو را عشق، بني قنبر خواند
غير از اين هر كه بخواند، ز بصيرت دور است
دل، دو نيم است و فتاده نجف و كرب و بلا
گر به يك جا نشود جمع دلم، معذور است
دست و پا كرده‌ام از گريه بساطي كه مپرس
مرده‌ام تا كه رسيدم به حياطي كه مپرس
ناز كم كن كه مرا تاب و توان اين همه نيست
تيغ بگذار كه جولان جهان اين همه نيست
كرده‌اي باز فراهم ز چه رو لشكر حُسن
سختي كشتن صيدي نگران اين همه نيست
لبت ارزاني من باد كه بيدارم كرد
شكر صبحدم و خوابِ گران اين همه نيست
اشك ما با همه شوري چه نباتي دارد
هيچ جا خُرّمي آب روان اين همه نيست
دست و پا كرده‌اي از خلق خودت بازاري
جوري جنس كسي بين دُكان اين همه نيست
دم به يا ماند وَ هر بازدم ما هوييست
هر قدر كار كند، ذكر زبان اين همه نيست
نامه‌ي عودت ما را به سر كار بزن
طول درمان منِ سوخته جان اين همه نيست
من اگر خسته شوم چاي نجف مي‌نوشم
يا كمي باده‌ي آغشته به كف مي‌نوشم
عشق چون در لب تو ذكر و بيانش افتاد
مصطفي با لب تو كار لبانش افتاد
يعني از قاري قرآن به لب اكرام كنيد
پس به روي لب تو مُهر نشانش افتاد
چون حسين تو بنا كرد به قرآن خواندن
باز شد تا لب او، چوب به جانش افتاد
آنقدر زد كه مسيحي به محمد رو كرد
نور دندان شه اندر دل و جانش افتاد
دختران بر سر پنجه به تماشاي پدر
همه ديدند كه دندان ز دهانش افتاد
دست بسته همه بر گِرد پدر حلقه زدند
سيم‌ها بود كه بر كام گرانش افتاد
آن كه برداشت سر از تشت، رباب است رباب
گفت زين معني با خويش كه خواب است رباب
***محمد سهرابي***

مِنّتِ زلف تو دارم كه گرفتارم كرد
گوهر مهر تو اين گونه خريدارم كرد
كافري بيش نبودم عَلَوي ام كردي
نفس عشق شما بود كه بيدارم كرد
كار و بارِدلم از مِهر شما سكه شده
عاقبت عشق، مرا شُهره‌ي بازارم كرد
تا قيامت به خدا گردن من حق دارد
آن كسي را كه سر كوي تو بيمارم كرد
سايه‌ي لطف خودت را ز سرم كم نكني
بركت سايه‌ي تو لايق دربارم كرد
كيميايي بنما تا زر نابم سازي
اربعيني بطلب تا كه شرابم سازي
اي علمدار خدا صاحب شمشير دو سر
اسدالله ترين اي زره پيغمبر
هر كسي در پي آن است به جايي برسد
سر نهادن به كف پاي تو ما را خو شتر
يكي از پا به ركابان حريمت حمزه
گوشه‌اي از سَكَنات و وَجَناتت جعفر
ضربه‌اي را كه تو در غزوه‌ي احزاب زدي
از عبادات ملك، جن و بشر سنگين‌تر
كس جلودار تو اي حيدر كرار نبود
شاهد قدرت بازوي تو باب الخيبر
بي سبب نيست كه عباس زره مي‌پوشد
در دلِ علقمه مي‌گفت انا ابن الحيدر
يل شمشير زن قطب جهان مي‌باشي
اسدالله زمين شير زمان مي‌باشي
قامتي نيست كه در پيش قدت تا نشود
ملكي نيست كه تا پيش قدت پا نشود
به خداوند قسم دور حريمت مريم
گر نيفتد ز نفس مادر عيسا نشود
هر كسي قنبرتان را به تمسخر گيرد
به زميني تو بكوبيش دگر پا نشود
تا كه تو آب بر اين نخل رطب مي‌ريزي
خار اين نخل محال است كه خرما نشود
من دخيل حرم شاهِ نجف مي‌باشم
هو مدد گر گره‌ي نوكريم وا نشود
هر كسي خادم دربار تو در عالم نيست
مي‌توان گفت كه از سلسله‌ي آدم نيست
***علي اكبر لطيفيان***

كار من نيست كه بنشينم و املات كنم
شأن تو نيست كه در دفترم انشات كنم
عين توحيد همين است كه قبل از توبه
بايد اول برسم با تو مناجات كنم
سالي يكبار من عاشق نشوم مي‌ميرم
سالي يكبار اجازه بده ليلات كنم
همه جا رفتم و ديدم كه تو هستي همه جا
تو كجا نيستي اي ماه كه پيدات كنم
پدر خاكي و ما بچه‌ي خاكي تو ايم
حق بده پس همه را خاك كف پات كنم
از تو اي پير طريقت كه سر راه مني
آنقدر معجزه ديدم كه مسيحات كنم
از خدا خواسته‌ام هر چه كه دارم بدهم
جاي آن چشم بگيرم كه تماشات كنم
تو هماني كه خدا گفت تو رب الارضي
سجده بر اشهد ان لايي الّات كنم
مثل ما ماه پيمبر به خودت ماه بگو
اشهد ان علياً ولي الله بگو
آينه هستم و آماده‌ي ايوان شدنم
آتشي هستم و لبريز گلستان شدنم
چند وقتيست به ايوان نجف سر نزدم
بي سبب نيست به جان تو پريشان شدنم
سفره‌ي نان جويي پهن كن اي شاه نجف
بيشتر از همه آماده‌ي مهمان شدنم
آنكه از كفر در آورد مرا مهر تو بود
همه اش زير سر توست مسلمان شدنم
از چه امروز نيفتم به قدومت وقتي
ختم شد سجده‌ي ديروز به انسان شدنم
علي الهيِ ما را به بزرگيت ببخش
پيش تو مستحق اين همه حيران شدنم
دهِ ذي الحجه‌ي من هجده ذالحجه‌ي توست
هشت روز است كه آماده قربان شدنم
جان به هر حال قرار است كه قربان بشود
پس چه خوب است كه قرباني جانان بشود
شأن تو بود اگر اين همه بالا رفتي
حق تو بود كه بالاتر از اينجا رفتي
شانه‌ي سبز نبي با تنش عرش الله است
تو از اين حيث روي عرش معلا رفتي
انبياء نيز نرفتند چنين تا معراج
انبياء نيز نرفتند تو اما رفتي
به يقين دست خدا دست پيمبر هم هست
پس تو با دست خودت اين همه بالا رفتي
بايد اين راه به دست دگري حفظ شود
علت اين بود كه تا خيمه‌ي زهرا رفتي
تو ولي هستي و منجي ولايت زهراست
تو هدايت گري و نور هدايت زهراست
آي مردم به خدا نيست كسي بر‌تر از اين
ازلي طينت و اول‌تر و آخر‌تر از اين
تا به حالا كه نديدند وَ بعد از اين هم
اسد الله ترين حضرت حيدرتر از اين
هيچ كس نيست گَهِ عقد اخوت خواندن
بهر پيغمبر اسلام برادرتر از اين
رفت از شانه‌ي معراج نبي بالاتر
به خدا هيچ كجا نيست كسي سرتر از اين
آن دو تا ذات در اين مرحله يك ذات شدن
اين پيمبر‌تر از آن، آن پيمبر‌تر از اين
دست گرم پدر فاطمه در دست عليست
بعد از اين بار نبوت همه در دست عليست
*** علي اكبر لطيفيان ***

تو بي‌ابتدايي و بي‌انتها
شبيه پيمبر شبيه خدا
تو بالاترين نقطه‌ي باوري
معماترين نقطه‌ي زير با
مقرب‌ترين جلوه‌ي لَمْ يَلِد
و لم يولد آيه‌هاي خدا
تو آن سمت دروازه‌ي باوري
همانجا كه مي‌خوانمش نا كجا
مرا آن طرف‌ها اگر راه نيست
شما لااقل اين طرف‌ها بيا
تو آن خواهش سبز سجاده‌اي
همان التماس شب انبيا
تويي مقصد اول و آخرم
مناجات شبهاي غارِ حرا
بيا با پرو بال كروبيان
بزن وصله اين گيوه‌ي پاره را
بزن بيل خود بر سر اين زمين
بزن تا كه باشم درخت شما
من از آبِ چاهِ شما خورده‌ام
كه حالا شدم تشنه‌ي كربلا
خداي كرم سايه‌ي ناشناس
در اين كوچه‌هاي بدون صدا
چنان مخلصانه كرم مي‌كني
كه حتي نمي‌ماندت رَدِّ پا
تو يعني همان شاهِ شهر منا
كه داري قدم مي‌زني با گدا
در اين سينه‌ي شب كجا مي‌روي؟
از اين جاده‌ها، دور از چشم ما
به سمت مناجات سجاده‌ات
اگر مي‌روي التماس دعا
***

تو بارانتريني و ما خشكسال
رسيده تريني و ما كالِ كال
تو مانند آبي ولي آب‌تر
تو مثل طلايي ولي ناب‌تر
اگر تو صعودي فروديم ما
اگر تو نبودي نبوديم ما
تو نورِ خودي، آفتابِ خودي
مسلمان دين كتاب خودي
تو اسرار لبهاي پيغمبري
قسمهاي شبهاي پيغمبري
تو سيبي تو ميل شب جمعه‌اي
دعاي كميل شب جمعه‌اي
مسيحاي مَسحِ يتيمان تويي
محاسن سپيد كريمان تويي
تو سيمرغي و كوه قاف خودي
تو ذي الحجه‌ي در طواف خودي
تو با مردمي مردمي نيستي
تو نان جويي گندمي نيستي
تو نوري و هر صبح خورشيدمي
تو اخلاص آيات توحيدمي
تو ديگر براي من عادت شدي
هزار و دو ركعت عبادت شدي
تو شصت و سه دفعه بهارم شدي
نهالت شدم باغدارم شدي
هميشه درِ خانه‌ات باز بود
تنورت هميشه نمك ساز بود
تو بودي كه شبها سحر داشتند
يتيمان كوفه پدر داشتند
پُر از نوري و آفتابي علي
سلام بدون جوابي علي
نگاهت شبي خواب راحت نكرد
و يك شب لبت استراحت نكرد
تو رفتي و حالا در اين روزها
ورق مي‌زنم خاطرات تو را
همان روزهايي كه تنها شدي
شكسته‌ترين مرد دنيا شدي
همان روزهايي كه يك مرد پست
غرور تو را باطنابي شكست
همان جا تو را خون جگر كرده‌اند
بتول تو را بي پسر كرده‌اند
همان جا دلِ مهربانت شكست
همان روز چند استخوانت شكست
تو بالايي و در كفِ پستها
زدند آفتاب تو را دستها
***علي اكبر لطيفيان***

آموخت تا كه عطر ز شيشه فرار را
آموختم فرار ز ياران به يار را
دل مي‌كشيد ناز من و درد و بار را
كاموختم كشيدن ناز نگار را
پس مي‌كشم به وزن و قوافي خمار را
***

گيرم كه كرد خواب رفيقان مرا كسل
گيرم كه گشت باده ز خشكي ما خجل
گيرم كه رفت پاي طرب تا كمر به گل
ناخن به زلف يار رسانم به فتح دل
مطرب اگر كلافه نوازد سه تار را
***

بايد كه‌تر شود ز لب من شراب خشك
بايد رسد به شبنم من آفتاب خشك
دل رنجه شد ز زهد دوات و كتاب خشك
از عاشقان سلام‌تر از تو جواب خشك
از ما مكن دريغ لب آب دار را
***

شد پايمال خال و خطت آبروي چشم
از باده شد تهي و پر از خون سبوي چشم
شد صرف نحوه‌ي نگهت گفت و گوي چشم
گفتي بسوز در غم من، اي به روي چشم
تا مي‌درم لباس بپا كن شرار را
***

با خود مگو كه گيسوي مستانه ريخته
بخت سياه ماست بر آن شانه ريخته
خون دل است آنچه به پيمانه ريخته
از بس كه در طواف تو پروانه ريخته
ياران گذاشتند، همه كسب و كار را
***

خاكي كه تاك از آن نتراويد خاك نيست
تاكي كه سر نرفت ز ديوار تاك نيست
آن سر كه پاك گشت ز عشق تو پاك نيست
در سلك ما ملائكه گشتن ملاك نيست
آدم فقط كشيد ز عشق تو بار را
ما سائل توايم و اگر مست كرده‌ايم
انگشتر عقيق تو را دست كرده‌ايم
ما عيش خود چنان چه شد و هست كرده‌ايم
بيت تو را اجاره‌ي دربست كرده‌ايم
ساكن شديم اين دِلَكِ بي‌قرار را
***

بازار حُسن داغ نمودي براي كه؟
چون جز تو نيست پس تو شدستي خداي كه؟
آخر نويسم اين همه عشوه به پاي كه؟
ما بهتريم جان علي يا ملائكه؟
ما را بچسب نه ملك بال دار را
***

اين دست‌پاچگي ز سر اتفاق نيست
هول وصال كم ز نهيب فراق نيست
شرح بسيط وصل به بسط و رواق نيست
اصلاً مزار انور تو در عراق نيست
معني كجا به كار ببندد مزار را
***

دلچسب شد فراق تو با دام چشم تو
خال تو مُهر كرده به احكام چشم تو
زين تيغ كج كه هست به بادام چشم تو
ختم به خير باد سر انجام چشم تو
بادا ز خلق تا كه در آري دمار را
***

با قل هو اللَهَ است برابر علي مدد
يا مرتضاست شانه به شانه به يا صمد
هستند مرتضي و خدا هر دو معتمد
جوشانده‌اي ز نسخه‌ي عيساست اين سند
گر دم كنند خون دم ذوالفقار را
***

اي آفتاب روز غديرت شراب ساز
اي ذرّه‌هاي خاك درت آفتاب ساز
اي دسته‌اي عبد تو عاليجناب ساز
شد خارهاي خشك بيابان گلاب ساز
كردي ز بس جليس گل روت خار را
***

ظهر است بر جهاز شتر آفتاب كن
خود را ببين به صفحه‌ي آب و ثواب كن
اين بركه را به عكسي از آن رخ شراب كن
از بين جمع يك دو ذبيح انتخاب كن
پر لاله كن به خون شهيدان بهار را
***

غم شد بدل به يمن جمال تو بر نشاط
پرداخت قبض برق تو يك دوره انبساط
افتاد تشت ما ز سر بام بر حياط
من غير دل نمانده برايم در اين بساط
آسي بكش كه باز ببازم قمار را
***

مَن لي يَكونُ حَسبْ، يكونُ لدهره حَسْب
با اين حساب هر چه كه دل خواست كرد كسب
چسبيده است تيغ تو بر منكر نچسب
از انتهاي معركه بي‌زين گُريزد اسب
دنبال اگر كني سر ميدان سوار را
***

در معركه چو تيغ كجت گشت سر فروش
تيغ تو خورد خون و خداوند گفت نوش
مرد قتال هستي و در زهد سخت كوش
تير از نماز نافله‌ات مي‌رود ز هوش
ناز طبيب مي‌كشد اين تير زار را
***

تيغت به آبروي خودش آب ديده شد
زلفت به پيچ و تاب خودش تاب ديده شد
رويت هزار مرتبه در خواب ديده شد
هر دفعه ليك چهره‌ي اصحاب ديده شد
كو ديده‌اي كه حمل كند آن وقار را
***

كس نيست اين چنين اسد بي‌بدل كه تو
كس نيست اين چنين همه علم و عمل كه تو
كس نيست اين چنين همه زهر و عسل كه تو
احمد نرفت بر سر دوش تو بلكه تو
رفتي به شانه احمد مَكّي تبار را
***

بيدار و خواب كيست به جز مرتضي علي
شر و صواب كيست به جز مرتضي علي
آب و شراب كيست به جز مرتضي علي
عاليجناب كيست به جز مرتضي علي
اين هفت تخت و نه فلك بي‌قرار را
***

از خاك كشتگان تو بايد سبو دمد
مست است از نيام تو عمر بن عبدود
در عهد تو رطوبت مِي، زد به هر بلد
خورشيد مست كرد و دو دور اضافه زد
دادي ز بس به دست پياله مدار را
***

مردان طواف جز سر حيدر نمي‌كنند
سجده به غير خادم قنبر نمي‌كنند
قومي چو ما مراوده زين در نمي‌كنند
خورشيد و مه ملاحظه‌ات گر نمي‌كنند
بر من ببخش گردش ليل و نهار را
***

دل همچو صيد از نفس افتاده مي‌تپد
از شوق منزل تو دل جاده مي‌تپد
تسبيح مي‌تپد گِل سجاده مي‌تپد
او رفته است و باز دلِساده مي‌تپد
از سادگان مگير قرار و مدار را
***

داني كه من نفس به چه منوال مي‌زنم
چون مرغ نيم كشته پر و بال مي‌زنم
هر شب به طرز وصل تو صد فال مي‌زنم
بيمم مده ز هجر كه تب خال مي‌زنم
با زخم لب چه سان بمكم خال يار را
***

قومي به زنگ خفت و دل از ينجلي نخفت
فولاد آبديده چو شد صيقلي نخفت
مه خفت، مهر خفت، وليكن علي نخفت
طغيانم از الست به صدها بلي نخفت
با لاي لاي خويش بخوابان غبار را
***

امشب بر آن سرم كه جنون را ادب كنم
بر چهره‌ي تو صبح و به روي تو شب كنم
لب لب كنان به ياد لبت باز تب كنم
شيرانه سر تصرف ري تا حلب كنم
وز آه خود كشم به بخارا بخار را
***

افتد اگر انااللَهَت اي دوست بر درخت
ذوق لبت كليم تَراشَد ز هر درخت
چون مي‌شود ز نار تو زير و زبر درخت
هر چيز هست، نيست ز من خوبتر درخت
در من بدم دوباره برقصان شرار را
***

خونين‌دلان به سلطنتش بي‌شمار شد
اين سلطه در مكاشفه تاج انار شد* * (ضربت خوردن مولا)
راضي نشد به عرش و به دل‌ها سوار شد
اين گونه شد كه حضرت پروردگار شد
سجده كنيد حضرت پروردگار را
***

تا ظلم شعله گشت نهان بين ضعف خس
افتاد ذَنبِ جذبه‌ي تو گردن قفس
با اين همه ز مدح تو كو راهه پيش و پس
مداحِ مست، يك تنه يك لشكر است و بس
بي خود نيافت بلبل نام هزار را
***

آن كه به خرج خويش مرا دار مي‌زند
تكيه به نخل ميثم تمّار مي‌زند
تنها نه اين كه جار تو عمّار مي‌زند
از بس كه مستجار تو را جار مي‌زند
خوانديم مَستِ جار همين مُستجار را
***

از من دليل عشق نپرسيد كز سرم
شمشير مي‌تراود و نشتر ز پيكرم
پير اين چنين خوش است كه من هست در برم
فرمود:
من دو سال ز ايزد جوان ترم
از صيد او مپرس زمان شكار را
***

با خود شدي ميان نمازت چو روبرو
بر خويش سجده كردي و با خويش گفت و گو
تاج تو انّماست، نگين تو تنفقوا
چل حلقه نيز اگر به ركوعش دهد عدو
نازل نمي‌شود ملكي اين نثار را
***

دل تاب ندارد كه بر هم زني قرار
با من چنان مباش كه با خلق روزگار
اصلاً كه گفته بود در آري ز من دمار
صدپاره شد دلم ز حسادت چنان انار
دادي چو بر گداي مدينه انار را
***

وقتي كه خضر مي‌چكد از آن دهان‌تر
هر كس كه بيش از تو برد بوسه سبز‌تر
زلفت سماع داد به چشم و دل و جگر
مطرب اگر دچار تو گردد سر گذر
قرآن به كف به زلف تو بندد سه تار را
***

از عشق چاره نيست وصال تو نوبتيست
مُردن براي عشقِتو حكم حكومتيست
آتش در آب مي‌نگرم اين چه حكمتيست
رخسار آتشين تو از بس كه غيرتيست
آيينه آب مي‌كند آيينه دار را
***

يا رب كجاست حيدر كرار من كجاست
ويران شدم به عشقِتو معمار من كجاست
با من ندار باش بگو دار من كجاست
آن نخل آرزوي ثمر دار من كجاست
در كربلا بكار برايم تو دار را
***

احمد تو را ز خلق الي ربنا شمرد
وقتي نبي شمرد يقيناً خدا شمرد
خود را علي شمرد و گهي مرتضي شمرد
جبريل يك شبه به چهل جا تو را شمرد
اي نازم اين فرشته‌ي حيدر شمار را
***

زلفت سياه گشت و شد ختم روزگار
خرما ز لب بگير و غبار از جبين يار
تا صبح، سينه چاك زند مست و بي‌قرار
خورشيد را بگو كه شود زرد و داغدار
پس فاتحه بخوان و بدم روزگار را
***

يك دست آفتاب و دو جين ماه مي‌خرم
يك خرقه از حراجي الله مي‌خرم
صدها قدم غبار از اين راه مي‌خرم
از روي عمد خرقه‌ي كوتاه مي‌خرم
با پلك جاي خرقه بروبم غبار را
***

يك دست آفتاب و هزاران دو جين بهار
يك دست ماه و بهاران هزار بار
يك دست خرقه انجم پولك بر آن مزار
يك دست جام باده و يك دست زلف يار
وقت است تَر كنم به سبو زلف يار را
***

بي پرده گوشه‌اي بدنم را به خون بكش
كم كم مرا به شعله‌ي عشقي فزون بكش
تيغي به رويم از غم بي‌چند و چون بكش
بنشين و دفعتاً جگرم را برون بكش
چون ذوالفقار خويش مرقصان شكار را
***

ذكر علي علي به دو عالم شراب بست
راه نگاه بر همه بيدار و خواب بست
در كربلا علي دگر ره به باب بست
بيچاره مادرش چه اميدي به آب بست
يا رب مريز تو دل امّيدوار را
***

اصغر، به آب رفت و به تيري شكار شد
پس تارهاي صوتي او تار تار شد
زلفش بنفشه زار بُد و لاله زار شد
تن پيش شاه ماند و سرش ني سوار شد
پر كرد نيزه حجم سر شيرخوار را
***محمد سهرابي***

افسونِ بتان سيم پيكر
افتاده دوباره در دل و سر
هر روز كشيده شد زبانه
گه ز آتش و گه ز قفل اين در
دردم ز سر طبيب بگذشت
چون سيل كه بگذرد ز بستر
سر تا به قدم شدم پياله
گه لب پَر و گه پُر از لب‌تر
امروز ورود بزم با ماست
افتاده دلم چو حلقه بر در
امروز خداست عاشق ما
معشوق چو آمده است حيدر
اي گريه‌كنانِ ساز در كف
وي مطرب تك نواز مضطر
صبح است غريب و شب بعيد است
اين جمله نوشته‌ام مكرر
سلطان نجف شه غدير است
حيدر به جهانيان امير است
اين بار كه بار اُشتراني
ممنون توام اگر نراني
اي جام زلال، رحمتي آر
آخر تو كفيل تشنگاني
اكنون كه امير حاج هستي
اكنون كه خداي اين و آني
تَلِّ دله ماست منبر تو
بگذر ز جهاز كارواني
من تلخ دهان و تيره بختم
تو نوردل و عسل دهاني
من نذر دم تو دم گرفتم
زيرا تو مسيح آسماني
گرماي تو تب به كاروان داد
اي شمس بده به آب اماني
فرمود نبي كه پير هستي
گفتند هنوز تو جواني
موساي كليم كو ببيند
رد كلمات لن تراني
تو مست مديح خويش هستي
تو صاحب خطبة البياني
آن شير من آن ابوالفتوحات
آن پير من آن ابوالمعاني
رب بود و تَنَزُلي چنين كرد
كعبه به ولايتش يقين كرد
يارم چو به منبري بر آيد
با جاه پيمبري بر آيد
تا اوست سر افق نمايان
هيهات اگر سري بر آيد
گر لَمْ يَلِد از بها بيفتد
يك حيدر ديگري بر آيد
پرسد ز هواشناسي تو
جبريل چو با پري در آيد
گه شه شد و گه مه و گهي ره
هر لحظه ز منظري بر آيد
گه نوح شد و گهي سليمان
هر دفعه به پيكري بر آيد
او راست قشون ز چشم و ابرو
هر صبح به لشكري بر آيد
آنگونه بكَند و دور انداخت
هيهات كه خيبري بر آيد
بخشد به قتال، تيغ خود را
اين كِي ز دلاوري بر آيد؟
از آب وضوي او عجب نيست
گر مالك اشتري بر آيد
بر ذره و غيره ذره باب است
هر چند كه بوذري بر آيد
گر بنگرد از كرم عجب نيست
از قاتل، قنبري بر آيد
موسي ز نبوّتش نيفتد
هر چند كه سامري بر آيد
اولاد حسين مشتق از اوست
گر اصغر و اكبري بر آيد
عالم همه در قلمرو اوست
از سير چو دختري بر آيد
جز شير نياورد به خانه
چون از پي همسري بر آيد
مداح تو گر زبان بريزد
زود است كه محشري بر آيد
اين بس به مديح زبده‌ي ناس
دارد پسري به نام عباس
سبوح احد خصايل من
قدوس صمد شمايل من
با عشوه هواي منبرش بود
كم كم بنشست بر دل من
جبريل نفس نفس زنان شد
در محضر يار كامل من
مردم همه ظالمم شمارند
هر چند كه اوست قاتل من
اي باد، قدم مزن به مويش
آشفته مكن منازل من
ارباب كتب اگر نويسند
يك برگ شود مقاتل من:
يار آمد و كشت و دفن فرمود
اي داد ز يار عادل من
محصول همه به آتش افتاد
افتاده در آب حاصل من
پرسند اگر كه كيست يارت
فرياد بر آيد از دل من
الحقُ مَعَه، علي معَ الحق
معنيِ ازل، خداي مطلق
***محمد سهرابي***

لم داده‌ام به تكيه گه لن تراني‌ات
من سخت راحتم كه ندارم نشاني‌ات
اول تو از پياله‌ي هستي چشيده‌اي
ما نيز مي‌خوريم ز جام دهاني‌ات
عكس مرا بگير و ببر تا درخت سيب
اي روح آب، من به فداي رواني‌ات
در ليلة المبيتِ دلم، زخم كم بزن
شانه مزن به گيسوي عنبر فشاني‌ات
وقتي به فتح مكه رسيدي مرا بكُش
با ذوالفقار نه، به لبِ ذوالمعاني‌ات
احمد به آفتابِ غديرت رسيده است
اي باغ من، فداي پيمبر رساني‌ات
لفظي بريز و آينه‌ها را تكان بده
محشر كن اي كلام تو عالم تكاني‌ات
در پيري‌ات به جاي خدا تكيه مي‌كني
وقتي رَوي به دوش نبي در جواني‌ات
ما سُرمه مي‌خوريم، اگر منبري تويي
ما ترمه مي‌شويم و عباي يماني‌ات
قدِّ تو گر چه چون پسرانت بلند نيست
پيداست رفعت تو از اين «مهر» باني‌ات
خورشيدبان تويي كه به زهرا مراقبي
اي من فداي مهر تو و مهرَباني‌ات
تو صيغه‌ي اُخُوَّت ما را به خود بخوان
در ركن كعبه ياد اويس يماني‌ات
قنبر به خود لياقت قنبر شدن نداشت
افتاد بين جذبه‌ي قنبر كشاني‌ات
دلها ترك ترك شد و باران نمي‌زند
پس كو عصاي موسَوي ابر راني ات؟
در صورتم دو بركه هويداست با علي
يعني منم هميشه غدير نهاني‌ات
بگذار تا برات سر و دست بشكنيم
هر چند دستمان نرسد بر گراني‌ات
رو كرد مصطفي ورق آخرين خويش
احمد! فداي آن ورق امتحاني‌ات
تو روي دست آمده اي پس ميا به زير
رو دست خورده‌اند رفيقان جاني‌ات
تو كوهي و به دوش خودت كاه مي‌كشي
بار مرا ببر به همان كهكشاني‌ات
حيف از تو كه به روي زمين پاي خود نهي
بالا مكان بمان به همان لا مكاني‌ات
منبر چو شد براي تو دست رسول عشق
نوبت رسيد بر نوه‌ي ارغواني‌ات
آمد علي اصغر و معني شكفته شد:
من هم علي شدم كه كنم هم عناني‌ات
***محمد سهرابي***

هر دلي كه دچار ليلا بود
خوشي روزگار ليلا بود
از كرامات عاشقيست اگر
نام مجنون كنار ليلا بود
ميل صحرا نشيني مجنون
بيشتر اعتبار ليلا بود
آنچه دلهاي بي‌شماري داشت
محمل در غبار ليلا بود
بي نياز است از عبادت ما
كعبه اي در حصار ليلا بود
امشب اي عشق در طواف تو ام
سيزده شب در اعتكاف تو ام
بال با من پريدنش با تو
سمت بالا كشيدنش با تو
شوق تنزيل آيه‌ها با من
جبرئيل آفريدنش با تو
گندم كال مزرعه با من
فصل گرم رسيدنش با تو
نخل با من تب رطب با من
دست مشتاق چيدنش با تو
سجده بر خاك پاي تو با من
دست بر سر كشيدنش با تو
قُلْ هُوَ اللَّهُ يا احد يا هو
وحده لا اله إلا هو
كعبه آنقدر بي‌تو زيبا نيست
بي حضورت مطاف دنيا نيست
بي سبب رد نكرده مريم را
اين طرفها كه جاي عيسي نيست
كه به مختص حال امروز است
مثل ديروز و مثل فردا نيست
سوره‌ات را خودت نزول بده
ورنه جبريل مرد اينها نيست
تو كه از اين طرف نمي آيي
پس چه بهتر در حرم وا نيست
اي مسيحاي سبز بنت اسد
آيه لَمْ يَلِد و لم يولد
اي كه صبح ازل شروعت بود
كهكشان حيطه طلوعت بود
بهترين لحظه‌ها براي خدا
لحظه سجده خشوعت بود
آنچه ديش مرا سليمان كرد
خواب انگشتر ركوعت بود
چاه وقفي و نخل‌هاي بلند
حاصل چله‌هاي جوعت بود
اي سر آغاز مرد بي‌پايان
اي كه صبح ازل شروعت بود
كس نديده است ارتفاع تو را
آفتاب تو را شروع تو را
به نگاهت كمي نقاب بده
فرصتي هم به آفتاب بده
از خودت از بيان شرح خودت
دست پيغمبران كتاب بده
تا رطب‌هاي من شود باده
نخلهاي مرا شراب بده
تا بلندا‌ترين صدات كنم
به لبم حق انتخاب بده
يا علي يا علي بهارم باش
فصل جان دادنم كنارم باش
اين همه مستجير مال شماست
التماس فقير مال شماست
مرد ديروز حضرت امروز
از احد تا غدير مال شماست
تا خدا بوده تا خدايي هست
لقب يا امير مال شماست
از تمامي فرش‌هاي زمين
تكه اي از حصير مال شماست
از سر سفره مدينه فقط
نمك و نان و شير مال شماست
زندگي تو مثل مردم نيست
نان تو از تبار گندم نيست
بي نظير عرب بدون مثل
آفتاب عجم بدون بدل
يا هو الظاهر و هو الباطن
يا هو ال آخر و هو الأول
تو رسيدي و وحشت افتاده است
بر سر شانه‌هاي لات و هبل
اسدالله غزوه احزاب
يل ميدان لحظه‌هاي جمل
مرد دلدل سوار روز احد
آينه دار خشم عز و جل
الامان از سوار آمدنت
وقت با ذوالفقار آمدنت
نام تو بوي سيب مي‌آرد
روي دلا بهار مي‌كارد
تو همان پير مرد نخلستان
پير مردي كه نان جو دارد
اي كه دل تنگ صبح زهرايي
گريه چشم‌هاي تو دارد …
… اول كوچه بني هاشم
روي تابوت شهر مي‌بارد
غسل نيلي فاطمه هر شب
خاطرات تو را مي‌آزارد
هيچ كس مثل تو حبيب نداشت
سر سفره نسيم سيب نداشت
***علي اكبر لطيفيان***

اي علي، اي ارتفاعت تا خدا
بي نهايت، بيكران، بي‌انتها
اي علي، اي همسر بانوي اب
جلوه حق، اسم اعظم، نور ناب
اي علي اي خوب، اي تنهاترين
اي ملايك با نگاهت همنشين
اي علي، اي آفتاب حق سرشت
اي قسيم روشني‌هاي بهشت
اي فراتر از تصور، از خيال
بحر عرفان، آفتاب بي‌زوال
اي تو خورشيد نهان در زير ابر
كوه علم و كوه حلم و كوه صبر
چون تو مردي نيست در اين روزگار
هيچ تيغي نيز، همچون ذوالفقار
جان ما را كن ز عشقت منجلي
اي فدايت جان عالم، يا علي
كاش مي‌كرديم بيعت تا بهار
مي‌شكفتيم از كرامات علي
در بهارستان او گل مي‌شديم
زائر آواز بلبل مي‌شديم
از غدير خم، سبويي مي‌زديم
در صراط عشق، هويي مي‌زديم
زائر كوي تولا مي‌شديم
جرعه نوش عشق مولا مي‌شديم
با نزول سوره سبز غدير
باز مي‌كرديم، بيعت با امير
با علي، آيينه دار سرنوشت
وارث بوي خدا، بوي بهشت
شد غدير خم، هلا، اي عاشقان!
مي‌وزد عطر علي از آسمان
چيست تفسير غدير خم؟ علي
عشق را، مولا، عدالت را، ولي
چيست تفسير غدير خم؟ ولا
رستخيز عشق، بيعت با خدا
چيست تفسير غدير خم؟ حريم
رو به روي ما، صراط مستقيم
چيست تفسير غدير خم؟ اميد
مژده رحمت به امت، بوي عيد
چيست آيا اين غدير خم؟ سحر
صبح صادق، نور لبخند ظفر
چيست آيا …؟ ساقي و ساغر، شراب
آتشي در جان هستي، عشق ناب
چيست آيا …؟ خنده فتح المبين
روز اكمال رسالت، عيد دين
چيست آيا …؟ سيب سرخي ناگهان
سهم ما از عشق، آري عاشقان
در غدير خم خدا شد منجلي
در دل خورشيدي مولا علي
چيره شد فرمانرواي آفتاب
گشت سهم آفرينش، نور ناب
عشق باريد و زمين آيينه شد
مهرباني وارد هر سينه شد
خاك را بوي نجيب گل گرفت
عالم هستي، تب بلبل گرفت
آسمان شد با زمين همسايه باز
شد زمين مهمانسراي اهل راز
چشم‌ها با نور همبستر شدند
قلب‌ها با هم صميمي‌تر شدند
قبله توحيد، آن جان جهان
روح ايمان، خاتم پيغمبران
در غديرستان خم، اعجاز كرد
راز معصوم خدا را باز كرد
گفت پيغمبر: علي نور خداست
بعد من، او پيشوا و مقتداست
اي شمايان! امت سبز زمين
در ميان خلق عالم، بهترين
حرف حق اينست و در آن شبهه نيست
هم علي حق است و هم حق با عليست
عشق را در قلب خود دعوت كنيد
با علي، نور خدا، بيعت كنيد
اين حقيقت از كسي مستور نيست
جانشين نور، غير از نور نيست
در غدير خم ولايت شد قبول
برد بالا دست مولا را رسول
رفت بالا دست خورشيد غدير
شد امام و مقتداي ما، امير
عشق، بيعت كرد با نور خدا
شد عدالت، سرور و مولاي ما
نور احمد، برگرفت از رخ نقاب
«آفتاب آمد، دليل آفتاب»
زين بشارت، آسمان خنديد مست
نور باريد و طلسم شب شكست
شد جهان، آيينه باران علي
عالم هستي، چراغان علي
جون علي، آيينه عدل است و داد
دست در دست علي بايد نهاد
چون علي، نور خداي سرمد است
بيعت ما با علي، با احمدست
شد ز عشق حق، وجودش صيقلي
هر كه بيعت كرد، با نور علي
باز دل در كوي مستي گم شده
عالم هستي، غدير خم شده
باز هم مستيم، از جام غدير
باده مي‌نوشيم با نام امير
باز فصل شور و شيدايي شده
در زمين از عشق، غوغايي شده
آمده عيد ولايت، عاشقان
روز اكمال رسالت، عاشقان
در غدير خم، بيا كامل شويم
«يا علي» گوييم و صاحبدل شويم
«يا علي» گوييم تا بالا شويم
قطره‌ها، اي قطره‌ها دريا شويم
با علي، نور خدا، بيعت كنيم
عشق را در قلب خود، دعوت كنيم
با علي، هم عهد و هم پيمان شويم
هم زبان و هم دل قرآن شويم
با علي، قرآن ناطق، بوتراب
سوره عصمت، امام آفتاب
چون كه احمد گفت او نور جليست
بعد من، اي عاشقان! مولا، عليست
***رضا اسماعيلي***

«بدر» يادش مانده آن روزي كه مي‌لرزانديَش
آن رجزهايي كه مي‌خواندي و مي‌ترسانديَش
ذوالفقارت شكل «لا» با دسته‌اي كوتاه بود
«لا اله» آن روز در دستان «الا الله» بود
«لا اله» آن روز جز سوداي «الا هو» نداشت
رويِ حق بي‌تيغِ تو بالاي چشم، ابرو نداشت
تيغ را بالا كه بردي، آسمان رنگش پريد
تا فرود آمد، زمين خود را كمي پايين كشيد
«حمزه» يك چشمش به ميدان چشم ديگر سوي تو
تيغ را گم كرده است از سرعت بازوي تو
ذوالفقار آن گونه با سرعت به هر كس خورده است
مدتي مبهوت مانده تا بفهمد مرده است
خشمِ تو از رعدِ «يا قهّار» و «يا جبّار» بود
بعد از آن بارانِ «يا ستّار» و «يا غفّار» بود
بعد از آن باران، عجب رنگين كماني ديده‌ام
ديده‌ام نورِ تو را، از هر طرف چرخيده‌ام
در ازل خنديدي و دامن كشيدي تا ابد
من تو را باور كنم يا «ما لَهُ كفواً احد»
خطبه‌هاي ناتمامت را بيا كامل بگو
بي الف، بي نقطه، اصلاً بي‌حروف از دل بگو
ساقي شيرين زبان! حالا كه خامند اين لغات
اين تو و اين: فاعلاتن فاعلاتن فاعلات
در دلم «قد قامتِ» عشقت قيامت مي‌كند
قصه‌ام را «بشنو از ني چون حكايت مي‌كند»
باز هم حس مي‌كنم حوض دلم دريا شده است
مثل اين كه «يا علي»هايم صد و ده تا شده است
«ما رَمَيْتِ» تير تو زيباست، بر دل مي‌زني
چون كه از دل مي‌زني، يك راست بر دل مي‌زني
تير شعري مي‌زنم اما هدف در دست توست
پادشاها! مُهر ايوان نجف در دست توست
***قاسم صرافان***

مولا براي از تو سرودن غزل كم است
تلميح و استعاره، مجاز و بدل كم است
قرآن ناب لايق وصف مقام توست
شعر و حديث و قصه و ضرب المثل كم است
آن لحظه كه حلاوت نام تو بر لب است
شيريني شكر كه چه گويم، عسل كم است
بايد براي مدح تو از صبح بدر گفت
هيجاي نهروان و شكوه جمل كم است
اي دست اقتدار خدا، فارس العرب
اصلاً برايشان تو تعبير «يل» كم است
هر قدر هم كه دم بزنم اي امير عشق
از شوكت و جلالت تو، ما حَصَل كم است
شهره شده ميان عرب تك سواري‌ات
آوازه‌هاي صاعقه‌ي ذوالفقاري‌ات
اي آفتاب علم و يقين يا ابوتراب
همواره در مدار تو دين يا ابوتراب
صبح نگات شمس ضحي يا ابالحسن
تار عبات حبل متين يا ابوتراب
از ابتداي خلقت خود كسب فيض كرد
در محضر تو روح‌الامين يا ابوتراب
مولاي من ولايت تو از ازل شده
با روح و جان شيعه عجين يا ابوتراب
الطاف بي‌كران تو اي قبله‌گاه جود
مي‌بارد از يسار و يمين يا ابوتراب
در رستخيز صبح قيامت براي ما
عشق توست حصن حصين يا ابوتراب
با عطر و بوي هر نفست در مشام شهر
جاري شده است خلد برين يا ابوتراب
چشمان روشن تو بهشت پيمبر است
اصلاً سرشت تو ز سرشت پيمبر است
تفسير كن براي همه محكمات را
اسرار ناب آيه‌ي صبر و صلات را
مصداق بي‌بديل «أولي الامر» روشن است
معلوم كرده‌اي يؤتون الزكات را
مولاي من تمام صفات ت الهيست
آيينه‌اي تلألؤ انوار ذات را
شرط حيات طيبه نور ولايت است
از ما مگير حضرت عشق اين حيات را
با نعمت ولايتت آقا خود خدا
بي شك گشوده بر همه باب النجات را
يك لحظه در ولايت تو شك نمي‌كند
هر كس شنيده زمزمه‌ي كائنات را
تو آمدي كمي به زمين آسمان دهي
تا كه تجليات خدا را نشان دهي
تسبيح انبياء معظم علي عليست
نقش لب پيمبر خاتم علي عليست
رمز نجات حضرت موسي ميان نيل
فرياد استغاثه‌ي آدم علي عليست
هر گوشه را كه مي‌نگرم ذكر خير توست
آقاي من عبادت عالم علي عليست
رمز تقرب همه‌ي اهل كائنات
آواي هر فرشته دمادم علي عليست
لبيك كعبه و حجر و مسجد الحرام
زيبا‌ترين ترنم زمزم علي عليست
وقتي علي تَجَلِّي اسماء اعظم است
بي شك تجليات خدا هم علي عليست
تو آمدي و عزت توحيد پا گرفت
نور خدا زمين و زمان را فرا گرفت
مستيم از زلالي جام غدير خم
هستيم شيعيان امام غدير خم
مولا شدن فقط و فقط شأن حيدر است
اينست لحظه لحظه، تمام غدير خم
بر مسلمين تمام شده نعمت خدا
در خطه‌اي شريف به نام غدير خم
آري نظام ناب ولايت بنا شده
آري بنا شده است نظام غدير خم
معنا شده ولايت عام و ولي خاص
در واژه واژه خطبه‌ي تام غدير خم
راه عليست راه ولي فقيه‌مان
اينست سر ناب پيام غدير خم
اي نائب امام زمان! جان فداي تو
آقا طنين فكنده در عالم صداي تو:
پويا‌ترين طريق حقيقت بصيرت است
گويا‌ترين پيام ولايت بصيرت است
اي تشنگان فيض حقيقي آفتاب!
تنها صراط صبح سعادت بصيرت است
جوينده‌ي حكومت مولاي متقين!
شرط حلول روح عدالت بصيرت است
اينجاست سر معجزه‌ي خون هر شهيد
شيوايي شكوه شهادت بصيرت است
در اين غروب غيبت خورشيد، ضامنِ
پيروزي حقيقي امت بصيرت است
در فتنه خيزِ عصر حوادث، طليعه‌ي
صبح ظهور حضرت حجت بصيرت است
دلهاي ماست گوشه‌ي محراب جمكران
«عجل علي ظهورك يا صاحب الزمان»
***يوسف رحيمي***

با آمدنت صحن زمين حرمت يافت
خورشيد به ديدار جمال تو شتافت
مشتاق تو بود آنقدر دنيا كه
در باز نشد، سينه‌ي ديوار شكافت
***

آمد كه دهد به ماه و خورشيد پناه
روشن شد از آيينه‌ي چشمانش ماه
ديوار شكست و عشق عالم آمد
در حلقه‌اي از نور و فرشته از راه
***

سرچشمه روشن جلال و جبروت
حيران كرامات نگاهت لاهوت
اي كاش كه قسمت دل ما مي‌شد
درياي كرم، قطره‌اي از آب وضوت
***

ما تشنه آفتاب چشمان توايم
محتاج تو و تكه اي از نان توايم
اي حضرت محراب، رجب تا رمضان
بالله قسم سه ماه مهمان توايم
***

تا در تن شعرهايمان، جان باقيست
تا خانه كعبه هست و ايمان باقيست
وقف تو تمام بيت‌ها، مصرع‌ها
تا جان به تن قافيه هامان باقيست
***

با آمدنت باب ولايت وا شد
توحيد ميان چشمهايت جا شد
تفسير فقط ذيل نگاه تو رواست
قرآن بدون تو كجا معنا شد؟
***

امواج در انديشه‌ي دريا شدنيم
در حسرت از نور سراپا شدنيم
چشمان اميدوار ما را بنگر
درخواست در اميد امضا شدنيم
***

اثبات ولايت علي آسان است
چون شاهد ادعاي ما قرآن است
در اصل طواف بي‌تولاي علي
گرديدن دور پيكري بي‌جان است
***

بر حُسن تو ديده را گشودند همه
وقتي كه تو بودي و نبودند همه
اين كه هدف از مدينه و مكه تويي
شعريست كه شاعران سرودند همه
***حامد اهور***

من همان زائري كه مي‌داني
بي‌قرار از تب پريشاني
عابر كوچه‌هاي دلتنگي
خسته از روزهاي حيراني
مردي از خانواده سلمان
عاشقي از تبار ايراني
تشنه‌ي يك نگاه دلجويت
تشنه‌ي آن شراب روحاني
در نگاهم عريضه‌اي دارم
كه تو آن را نگفته مي‌خواني
ذره‌اي هستم آفتابم كن
خاك راه ابوترابم كن
از نگاهت حيات مي‌ريزد
سر صبر و صلات مي‌ريزد
از تَجَلِّي روشن ذاتت
جلوه جلوه صفات مي‌ريزد
دستگير هميشه‌ي عالم
از ركوعت زكات مي‌ريزد
از كراماتِ دست تو رزقِ
همه‌ي كائنات مي‌ريزد
لب اگر واكني زمين و زمان
هستي‌اش را به پات مي‌ريزد
تشنه‌ي خاك بوسي نجفم
خاك راهت برات مي‌ريزد
روز محشر ز تار و پود عبات
بادبان نجات مي‌ريزد
همه‌ي عمر در پناه توام
شيعة مذهب نگاه توام
عشق و روح و روان پيغمبر
ماه هفت آسمان پيغمبر
با تو تكليف عشق روشن شد
آفتاب جهان پيغمبر
تار موي تو عروه الوثقي
به تو بسته است جان پيغمبر
ساقي كوثر رسول الله
پدر خاندان پيغمبر
جانشيني حق فقط با توست
كه تو داري نشان پيغمبر
كوثر وصف تو شنيدن داشت
دم به دم از زبان پيغمبر:
«أنت خير البشر» علي جانم
«من أبي قد كفر» علي جانم
كعبه و زمزم و صفا حيدر
مروه و مشعر و منا حيدر
قبله‌ي مسجد الحرام علي
صاحب خانه‌ي خدا حيدر
شور اعجاز ليله الاسري
روشني شب حرا حيدر
اولين ياور رسول الله
هستي ختم الانبيا حيدر
السلام عليك يا مولا
السلام عليك يا حيدر
يثرب و كاظمين و سامرّا
نجف و طوس و كربلا حيدر
آيه آيه حقيقت جاري
كوثر و قدر و هل أتي حيدر
معني روشن كتابُ الله
اي صراطُ السَّعادَه بابُ الله
روشني عبادت زهرا
قامت تو قيامت زهرا
مات و مبهوت مانده جبريل از
بي كران ارادت زهرا
و غدير نگاه روشن تو
بهترين روز حضرت زهرا
ديدني بود در حمايت تو
آن همه استقامت زهرا
گفت مختص شيعيان توست
روز محشر شفاعت زهرا
شور لبخند توست يا زهرا
ذكر سربند توست يا زهرا
تو همان كوثر كثيري كه
با حق آنقدر هم مسيري كه
رستگاري ما فقط با توست
و تويي بهترين اميري كه
هل أتي شرحي از كرامت توست
من همانم همان اسيري كه
به نگاهت پناه آورده
و تو مولاي دستگيري كه
دست من را رها نخواهي كرد
آري آنقدر سر به زيري كه
باور تو براي ما سخت است
تو هماني همان دليري كه
ضربه‌هايش به روز بدر و حنين
افضلٌ من عبادت الثقلين
دشمنت گرچه بي‌عدد باشد
در مسير تو هر كه سد باشد
رشحه‌ي ذوالفقار تو كافيست
گرچه عَمرو بن عبدود باشد
پيش تو كمتر از پر كاه است
هر كه در قوم خود اسد باشد
اسدالله غالب ميدان
شوكت تو الي الأبد باشد
ساحت حيدري چشمانت
دور از هر چه چشم بد باشد
تا هميشه امير ما يكتاست
آنچنان كه خدا أحد باشد
پهلواني كه هم رديفت نيست
هيچ جنگ آوري حريفت نيست
جز ولاي تو ائتلافي نيست
نور مطلق كه اختلافي نيست
اعتقادات بي‌ولايت تو
به خدا جز خيالبافي نيست
پيرهن چاك عشق تو كعبه است
بي شما قبله و مطافي نيست
عالمي بي‌قرار رَجْعَت توست
آه شصت و سه سال كافي نيست
وقت مدح شما قلم لال است
ور نه تقصير اين قوافي نيست
شعرهايم اگر چه ناچيز است
دلم از عشق دوست لبريز است
***يوسف رحيمي***

علي كسيست كه كوثر از او سبو دارد
جهان نظام خودش را فقط از او دارد
فقط به خاطر حُب و ولايت مولاست
اگر بهشت خداوند رنگ و بو دارد
علي كسيست كه عالم گداي قنبر اوست
اگر چه گوشه پيراهنش رفو دارد
براي اين كه علي پا به سينه‌اش بنهد
خداست شاهد من كعبه هم وضو دارد
علي كسيست كه هر شب كنار سجاده
بدون واسطه با دوست گفتگو دارد
ولادتش هدف كعبه را مشخص كرد
ز خاك پاي علي كعبه آبرو دارد
علي كه پشت نبردش زره نمي‌خواهد
اگر چه لشكري از سنگ روبرو دارد
رسيد آن كه خدا كعبه را به او بخشيد
گه ولادت او كعبه مدتي خنديد
رسيد حيدر و اين خاك نور باران شد
به يمن آمدنش عالمي مسلمان شد
همين كه در وسط كعبه او تولد يافت
گلِ خدا شد و كعبه به پاش گلدان شد
تمام گرمي بازار حُسن يوسف بود
پس از علي چقدر نرخ يوسف ارزان شد
علي قدم زد و خورشيد زير پاي علي
ز خاك سر زده و آفتاب گردان شد
امام كعبه رسيد و به يمن آمدنش
سرود روي لب مصطفي علي جان شد
براي آمدنش كعبه پيش دستي كرد
و سينه چاكي او زودتر نمايان شد
اگر چه قنبر او پادشاه قلب من است
ولي گداي علي هر كه گشت سلمان شد
لبش كه وا شد و ذكر خدا به لب آورد
زمين نه عالم هستي بهشت عرفان شد
علي امام من است و منم غلام علي
علي براي تمامي خلق سلطان شد
به نام شير خدا لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ
پس از رسول مكرم علي ولي الله
ولاي شير خدا آخرش ثمر دارد
چرا كه حب علي روي دل اثر دارد
تمام لشكر دشمن به خاك مي‌ريزند
اگر اراده كند ذوالفقار بردارد
تمامي غزوات رسول شاهد بود
ميان لشكر اسلام علي جگر دارد
ز ضربه‌هاي سر ذوالفقار معلوم است
يد الله است علي واقعاً هنر دارد
علي نياز به خوُد و زره نخواهد داشت
چرا كه از پر و بال ملك سپر دارد
اگر شكست نخورده ز جنگ برگشته
دعاي فاطمه‌اش را به پشت سر دارد
شجاعتش به كنار او معلم فضل است
به اين دليل كه مثل حسن پسر دارد
ز چشم او همه عرش نور مي‌گيرند
چرا كه دامن او حضرت قمر دارد
بگو به مردم عالم بياورد يك بار
شبيه زينب او كسي اگر دارد
حسين اوست بهشتم تمام زندگيم
من از گدايي مولا در اوج بندگيم
من از قديم به اين خانواده عبد درم
فداي محسن او صد هزار چون پسرم
تمام هستي خود را فروختم ديروز
كه نذر آمدنش قد كعبه گل بخرم
دوباره زائر ميخانه‌ي نجف شده‌ام
فتاد بار دگر سوي صحن اوگذرم
به خاطر همه چيز از خدام ممنونم
كه يا عليست نمازم دعاي هر سحرم
بدون راه نجاتي به بركت مولا
خدا گواست در آماج كوهي ازخطرم
گه ولادت من باطنين يا حيدر
گره زده دل من را به صحن او پدرم
امام حضرت زهرا امير ملك ولا
فداي اين همه لطف و صفات چشم ترم
شبي كه بر لب من ذكر حيدري دادند
همين كه گفتم علي حكم نوكري دادند
***مهدي نظري***

از عالم بالاست بنياني كه من دارم
يعني همين روح مسلماني كه من دارم
گر سجده بر توليت آدم نمي‌كردم
آدم نمي شد خاك انساني كه من دارم
شير حلال مادران اين قبيله هاست
در سينه‌ام مهر فراواني كه من دارم
نابرده رنجي گنج‌هايي را به ما دادند
از سفره‌ي مولاست اين ناني كه من دارم
اين كيست كه از مقدمش خورشيد مي‌ريزد
آتش پرست اوست سلماني كه من دارم
در كشمكش‌هاي بلند ذوالفقاري‌اش
مانده است گيسوي پريشاني كه من دارم
در خانه‌ي ما سفره‌ي گندم مَيَندازيد
دنبال نان جوست مهماني كه من دارم
با ما نشستن آن قدر چيز بعيدي نيست
با هر گدايي هست سلطاني كه من دارم
ما را به جرم عشق در بازار بفروشيد
ما را به پاي حيدر كرار بفروشيد
نه ميل پروازي و نه اصلاً نه بالي بود
نه حرفي از بالا نه حرفي از كمالي بود
باران نمي آمد زمين نم پس نمي‌داد و …
سر تا سر شبه جزيره خشكسالي بود
ماها نبوديم و نديديم آن زمان‌ها را
يعني نمي‌فهميم كه دنيا چه حالي بود
محراب‌ها، سجاده‌ها بي‌راهه مي‌رفتند
اصلاً تمام جاده‌ها سمت خيالي بود
آن روزها كعبه فقط بت خانه‌اي بود و
بت‌ها خدا و جاي ابراهيم خالي بود
آيا خداي بي‌علي اصلاً جلالي داشت
روي زمينِ بي‌علي آيا جمالي بود
آن روزگاران حرفي از يا رب نبود اما
در پشت كعبه صحبت مولي الموالي بود
**
از اين به بعد و بعد از اين دنيا علي دارد
دنيا علي دارد نه، دنيا‌ها علي دارد
هم آسمان اول خاكي نشين ما
هم آسمان هفتم بالا علي دارد
رو كرد پيغمبر به سمت مردم و فرمود
اي اهل عالم مصطفي حالا علي دارد
عشاق محتاجند اين كه مال هم باشند
آقام زهرا دارد و زهرا علي دارد
آتش نمي‌گيرد گلستان وجودش را
هر آن كسي كه با علي و يا علي دارد
غير از دلم من هيچ چيزي را نمي‌خواهم
گر چه ندارد هيچ چيز اما علي دارد
سوگند بر نام علي كه شيعه در محشر
هرگز گرفتاري ندارد تا علي دارد
در هر زمان پيغمبري كه بين راه افتاد
هر علي ابن ابيطالب نجاتش داد
اين كيست كه دارد پُر از پَر مي‌كند ما را
در صحن ايوانش كبوتر مي‌كند ما را
اين كيست كه مهرش حلال نطفه‌هاي ماست
با مهر خود پاك و مطهر مي‌كند ما را
اين كيست كه در مسجد هر جمعه‌ي كوفه
دارد براي خويش منبر مي‌كند ما را
نهج البلاغه مي‌شود بالاي منبرها
پايين منبرهاش دفتر مي‌كند ما را
اين كيست كه با حرف‌هاي آسماني‌اش
مقداد و سلمان و ابوذر مي‌كند ما را
يك روز مي‌آيد كه با چشمان دل تنگش
همسايه‌ي زهراي اطهر مي‌كند ما را
دورش نمي‌اندازد آن را كه مقيمش شد
خواجه اگر مولاست، قنبر مي‌كند ما را
ما شيعه‌ي دور و بر مرد نجف هستيم
ما خاك پاي قنبر مرد نجف هستيم
با نام تو در ناتواني ام تواني هست
در پيري ام با مهر تو ميل جواني هست
روح تنزّل كرده‌ات اين قدر بالا بود
آيا براي اوج تو اصلاً مكاني هست
در كعبه و در خانه‌ي پيغمبر و در عرش
هر جا كه رفتم ديدم از بالت نشاني هست
بالا و پايين رفتن تيغت شهيدم كرد
ابروي تو هر جا كه باشد كشتگاني هست
ميل يتيم كوفه بودن مي‌كنم امشب
هر جا يتيمي هست دست مهرباني هست
اي پير نخلستان نشينم، همنشينم باش
يك شب بيا در خانه‌ام يك تكه ناني هست
هر جا كه تو قاري قرآن مي‌شوي آقا
نذر لب تو بوسه‌هاي دوستاني هست
هر جا كه قاري همين قرآن حسين توست
بي احترامي‌هاي چوب خيزراني هست
تشت طلايي بود و آه و قاري قرآن
واي از حضور خيزران، واي از لب و دندان
***علي اكبر لطيفيان***

ما از قديم شهره افلاك گشته‌ايم
زمزم نخورده‌ايم ولي پاك گشته‌ايم
قَالُوا بَلَي نگفته اسير كسي شديم
آري به پاي مقدم او خاك گشته‌ايم
ما را درون ظرف ولا نرم كرده‌اند
آن جا جدا ز هر خس و خاشاك گشته‌ايم
ما خاك بوده‌ايم و مبدل به گل شديم
با قطره‌هاي كوثر نمناك گشته‌ايم
با نام او خدا به گل ما دميده است
قدريم و برتر از همه ادراك گشته‌ايم
با لطف حق ز عالميان سر شديم ما
از شيعيان حضرت حيدر شديم ما
اول تو نور بودي و شمس الضحي شدي
با نام خويش زينت عرش خدا شدي
مي‌خواست تا كه مثل خودش در زمين نهد
تو آمدي و آينه كبريا شدي
پاي تو حيف بود كه روي زمين رسد
كعبه شكاف خورد و در آن پاگشا شدي
جنگيدي و خدا به تو لا سيف گفته است
يعني كه تو براي خدا لافتي شدي
بلغ رسول آمد و اكمال دين نمود
تو جانشين شدي وصي مصطفي شدي
بعد از نبي امير همه مؤمنين شدي
اما غريب گشتي و خانه نشين شدي
بي تو قلم به صفحه انشا نمي‌رود
هر قطره‌ي چكيده به دريا نمي‌رود
تنها فقط نه ماه و ستاره در آسمان
خورشيد هم ميان ثريا مي‌رود
مجنون اگر كه نام تو يك بار بشنود
با الله قسم كه در پي ليلا نمي‌رود
هر كس كه نيست در دل او بغض دشمنت
نامش ميان نام احبّا نمي‌رود
احمد گرفت دست تو را آسمان و گفت
دستي به روي دست تو بالا نمي‌رود
اين باعث قبولي امر رسالت است
مرز ميان مؤمن و كافر ولايت است
«دستي كه پيش خانه مولا دراز نيست
در شرع بر جنازه آن كس نماز نيست»
حتي ميان جمع محبين نمي‌رود
هر كس كه در مسير ولايت بساز نيست
اين معني درست و ظريف ولايت است
يعني كه روي حرف ولي اعتراض نيست
هر كس كه بغض دشمن مولا نداشته
جايي به غير دوزخ ش او را مجاز نيست
از اين طرف هم هر كسي افراط مي‌كند
فرمود امام صادق، او اهل راز نيست
امري كه از سرير ولايت نزول كرد
بايد بدون چون و چرايي قبول كرد
يادت به قلب مرده من جان شود علي
در اين كوير تشنه چو باران شود علي
تنها به گوش چشم ابوفاضلت ببين
عالم همه ابوذر و سلمان شود علي
عدل تو عين عدل خدا عدل محشر است
تا ذوالفقار دست تو ميزان شود علي
قرآن روي نيزه صفين باطل است
تو آيتي و حرف تو قرآن شود علي
دشمن‌ترين دشمن تو وقت احتضار
بر محضر تو دست به دامان شود علي
وقت ركوعت آمده ام پس شعف بده
امشب برات كرب و بلا و نجف بده
***محمد علي بياباني***

از الف اول امام از بعد پيغمبر عليست
آمر امر الهي شاه دين پرور عليست
ب برادر با نبي بيرق فراز دين حق
بحر احسان باب لطف بي‌حد و بي‌مر عليست
ت تبارك تاج و طاها تخت و نصراله سپاه
تيغ آور خسرو مستغني از لشكر عليست
ث ثري مقدم ثريا متكا ثابت قدم
ثاني احمد به ذات كبريا مظهر عليست
ج جاه و قدرش ار خواهي به نزد ذوالجلال
جل شانه جز نبي از جمله بالاتر عليست
ح حدوثش با قدم مقرون حديثش حرف حق
حاكم حكم الهي حيه در حيدر عليست
خ خداوند ظفر خيبر گشا مرحب شكار
خسرو ملك ولايت خلق را رهبر عليست
د داماد نبي دست خدا داراي دين
داعي ايجاد موجودات از داور عليست
ذ ذاتش ذوالجلال و ذالمنن وز ذوالفقار
ذلت افزا بر عدوي ملحد ابتر عليست
ر رفيع القدر و والا رتبه روح افزا سخن
رهنماي خلق عالم ساقي كوثر عليست
ز زبر دست و زكي و زاهد و زهد آفرين
زيب بخش مسجد و زينت ده منبر عليست
س سعيد و سيد و سرور سلوني انتساب
سر لا رطب و لا يابس سَر و سرور عليست
ش شفيع المذنبين شير خدا شاه نجف
شمع ايوان هدايت شافع محشر عليست
ص صديق و صبور وصالح و صاحب كرم
صبح صادق از درون شب پديد آور عليست
ض ضرغام شجاعت پيشه‌ي روشن ضمير
ضاربي كز ضربش المضروب لايُخبر عليست
ط طبيب طبع دان مطلوب ارباب طلب
طاق نه كاخ مطبق طرح را لنگر عليست
ظ ظهير ملك و ملت ظاهر و باطن امام
ظل ممدود خداي خالق اكبر عليست
ع عين الله و علي جاه و علّام الغيوب
عالم علم علي الاشيا ز خشك و‌تر عليست
غ غران شير يزدان غيرت الله المبين
غالب اندر غزوه‌ها بر خصم بد گوهر عليست
ف فصيح و فاضل و فخر عرب مير عجم
فارِس ميدان مردي فاتح خيبر عليست
ق قلب عالم امكان قسيم خلد و نار
قاضي روز قيامت خواجه‌ي قنبر عليست
ك كنز علم ما كان و علوم ما يكون
كاشف سر و علن از اكبر و اصغر عليست
ل لطفش شامل احوال كل ما خلق
لازم التعظيم شاه معدلت گستر عليست
م ممدوح صحف موصوف تورات و زبور
مصحف و انجيل را مصداق و المصدر عليست
ن نظام نه فلك از نام نيكش وز جمال
نور بخش مهر و ماه و انجم و اختر عليست
و واجب منزلت ممكن نما والا گهر
واقف از ما وقع و از ما وقع يك سر عليست
ه هو الهادي المضلين في الصراط المستقيم
هر چه بهتر خوانمش صد بار از آن بهتر عليست
ي يدالله فوق ايديهم يكي از مدح او
يك سر از يا تا الف هر حرف را مضمر عليست
آدم و نوح سليمان و خليل بي‌خلل
موسي با اقتدار و عيسي با فر عليست
جان علي جانان علي ظاهر علي باطن علي
مِي علي مينا علي ساقي علي ساغر عليست
گويي ار مدح علي ديگر چه غم داري «صغير»
ياور خلق جهاني گر تو را ياور عليست
***محمد حسين صغير اصفهاني***

امشب سخن به مدح تو آغاز مي‌كنم
لب را به نام نامي تو باز مي‌كنم
در هر زمان كه دم ز ولاي تو مي‌زنم
بر خَلق آسمان و زمين ناز مي‌كنم
مِهر شما معرّف ايمان من بُوَد
ايمان خويش بر همه ابراز مي‌كنم
وقتي زبان، فضائلتان را بيان كند
خود را به پيش چشم تو ممتاز مي‌كنم
آرامش هميشگي ام ذكر يا عليست
با يا علي به سوي تو پرواز مي‌كنم
با نام تو تصرّف عالَم نموده‌ام
آري به نام توست كه اعجاز مي‌كنم
شكر خدا ز روز ازل شيعه‌ي توأم
حب تو را به قلب خود احراز مي‌كنم
هرگز من از مسير خوارج نمي‌روم
خود را ز دشمنان تو افراز مي‌كنم
ما را به نام ساقي كوثر نوشته‌اند
يعني غلام حضرت حيدر نوشته‌اند
اسرار آفرينش عالَم، تويي علي
مشكل‌گشاي عالم و آدم، تويي علي
زنگار غم ز چهره‌ي احمد زُدوده‌اي
شادي قلب حضرت خاتم، تويي علي
سر رشته‌ي امور دو عالم به دست توست
فرمانروا و صاحب پرچم، تويي علي
عرش خدا به نام تو زينت گرفته است
تاج عظيم عرش معظّم، تويي علي
كعبه به دور نام علي مي‌كند طواف
حفظ حريم بيت مكرّم، تويي علي
با ذوالفقار چون كه به ميدان قدم نهي
حرز نجات دشمنت آن دم، تويي علي
با رعد و برق تيغ تو دشمن امان نداشت
فرمانرواي خط مُقَدَّم، تويي علي
حب تو باغ جنّت و بُغضت جهنّم است
قسمت اگر بهشت و جهنّم، تويي علي
مِهر تو را به مِهر درخشان نمي‌دهم
كوي تو را به جنّت و رضوان نمي‌دهم
خورشيد پر فروغ ولايت، ابالحسن
الحق تويي چراغ هدايت، ابالحسن
راه نجات ارض و سمايي بدون شك
عالَم بُوَد به زير لوايت، ابالحسن
نفس نفيس خاتم پيغمبران تويي
لايق شدي براي وصايت، ابالحسن
در ليلة المبيت عيان شد وفاي تو
مدح تو را نمودهخدايت، ابالحسن
معراج بي‌نظير محمّد بهانه بود
او تشنه بود به لحن صدايت، ابالحسن
اي هم تراز خلقت نوري فاطمه
زهرا هميشه پاي به پايت، ابالحسن
روز جزا كه «يوم يفر مِنَ الاخيست»
مهرت كند هماره كفايت، ابالحسن
صحن و سراي تو به خدا جنّت من است
از اين كه من غلام توأم، عزّت من است
***محمد فردوسي***

هر كس كه به سوداي علي سر دارد
آخر به چه كس نياز ديگر دارد
جاي عجبي نيست به استقبالش
ديوار دل كعبه ترك بر دارد
در خلوت خود سه روز مهمانش كرد
از شدت عشقي كه به حيدر دارد
بر روي لبش معجزه‌ي قرآن و
گل بوسه ز لب‌هاي پيمبر دارد
فرمود حلال‌زاده باشد بي‌شك
هر كس به ولايت تو باور دارد
با دشمن او بگو رهايم سازد
دست از سر و احوال دلم بر دارد
اي اهل سقيفه بارتان بر داريد
من حيدريم سر به سرم نگذاريد
عرش و ملكوت وسعت خوان شماست
خورشيد تلالويي ز چشمان شماست
دل تنگ صدايتان شده جبرائيل
وابستگي‌اش به صوت قرآن شماست
من هم ز قبيله‌ي اصيلي هستم
كز صبح غدير خم مسلمان شماست
اوجم بدهيد اين زمين خورده‌ي‌تان
محتاج به پينه‌هاي دستان شماست
بابا … دل من مثل يتيم كوفه
در حسرت يك تكه اي از نان شماست
نعلين و لباس وصله دارت آقا
از روي تواضع فراوان شماست
اي همدم ناشناس نخلستان‌ها
اي غربت محض!! مرد مردستان‌ها
اي رزق زمين و آسمان از كرمت
عيسي شده احيا ز مسيحاي دمت
با يك نگهت پر از اجابت كردي
هر كس كه دعا كرد به زير علمت
اي صاحب ذوالفقار با هر ضربه
صد كشته فتاد پاي تيغ دو دمت
از لطف تو بود (مسلمت) شاعر شد
اي خلقت آفرينش از لطف كمت
بر روي لب تمام ايراني‌ها
اين بيت شده اذن دخول حرمت
مرغ دل من چه خوش هوايي دارد
ايوان نجف عجب صفايي دارد
اي راه سعادت اي امير دل خواه
اي بر همه‌ي علوم عالم آگاه
تنها تو به اندازه‌ي زهرا بودي
زين رو تو شدي براي بانو همراه
در بدرقه‌ات هميشه زهرا مي‌گفت
لا حول و لا قوه الا با الله
رو بند بزن كه چشم زخمت نزنند
تا آمدنت نشسته‌ام چشم به راه
اي فاتح خيبر و حنين خندق
پشت تو شكسته از بلايي جان كاه
احساس غريبي مكن امشب با ما
اي خانه نشين بگو چه گفتي با چاه
وقتي كه لحد به روي زهرا مي‌چيد
تشيع جنازه‌ي خودش را مي‌ديد
***هاشم طوسي***

ساقي به پياله باده كم مي‌ريزي
اين ميكده را چرا به هم مي‌ريزي؟!
از گردش ساغرت شكايت دارم
آسوده بريز! بنده عادت دارم
با خستگي آمدم؛ فرح مي‌خواهم
سجاده و تسبيح و قدح مي‌خواهم
ما قوم عجم به باده عادت داريم
بر پير مغان «علي» ارادت داريم
بر طايفه‌مان نگاه حق معطوف است
ميخانه‌ي شهر طوس ما معروف است
من اهل ري ام؛ مست ولي اللهم
يك خمره ميِ سفارشي مي‌خواهم
در روز ازل كه دل به آدم دادند
فرياد زدم؛ پياله دستم دادند
فرياد زدم علي - پناهم دادند
اين گونه به اين ميكده راهم دادند
با ديدن اين شوق عناياتي كرد
لبخند علي مرا خراباتي كرد
من مستِ مِي ابوترابم يك عمر
سر زنده به نشئه‌يِ شرابم يك عمر
يك ثانيه بي‌شراب نتوانم زيست
در مذهب ما حلال‌تر از مِي نيست
جامي بده لب به لب، خرابم ساقي
از مشتريان خوش حسابم ساقي
ساقي بده باده‌اي كه گيرا باشد
از خُم كهنسال تولا باشد
ساقي بده باده‌اي كه روشن باشد
خوش رنگ و زلال و مرد افكن باشد
زُهاد پر از افاده را دل خور كن
با نام خدا پياله‌ها را پر كن
بد مستيِ من قصه‌ي پر دنباله است
زيرِ سرِ باده‌اي صد و ده ساله است
اين بزم مرا اهل سخن مي‌سازد
تنها مِي كوثري به من مي‌سازد
من معتقدم باده سرشتي دارد
انگور نجف طعم بهشتي دارد
مِي داخل خُم سينجلي مي‌گويد
قُل مي‌زند و علي علي مي‌گويد
هُوهُويِ تمام خمره‌ها را بشنو
تفسير شگرف «هَلْ أَتي» را بشنو
با تلخي اين دُرد، رطب مي‌چسبد
با حال خوشم توبه عجب مي‌چسبد
گويم به تو حرف عشق بي‌پرده علي
اين شور، مرا به رقص آورده علي
با غصه و غم عجب وداعي دارم!
سرمست توام! چه خوش سماعي دارم!
هوُ هوُ نكنم؛ جنون مرا مي‌گيرد
اين دل به هواي كربلا مي‌گيرد
ديوانه ترم نكن، كجا مي‌كِشيم!؟
سمت حرم دوست چرا مي‌كِشيم؟
تا طور كشانده‌اي، عصا مي‌خواهم
يك تذكره‌يِ كرب و بلا مي‌خواهم
***وحيد قاسمي***

ما عاشقيم و تا به قيامت يگانه‌ايم
ما از ازل براي ابد عاشقانه‌ايم
ما موج مي‌زنيم به طوفان عاشقي
درياي احمريم ولي بي‌كرانه‌ايم
آواره‌ايم خانه به دوشيم بي‌كسيم
ما چون كبوتريم كه دنبال لانه‌ايم
دلبر نگاهمان نكند گريه مي‌كنيم
چون خواب كودكانه پي هر بهانه‌ايم
حتي براي بودن ما آيه آمده است
ماها يتيم و سائل اين آستانه‌ايم
ما را خدا ز خاك بني هاشم آفريد
پس تا ابد براي همين جاودانه‌ايم
با عشق مي‌پريم پر و بالمان دهيد
اشكي براي گريه امسال مان دهيد
گنبد نشان بده كه برايت كبوتريم
جلد حرم شديم براي تو مي‌پريم
ما مؤمن نفوذ نگاه شما شديم
يك لحظه بي‌نگاه شما باز كافريم
دور از شما شمايل مرداب مي‌شويم
وقتي كنار دست شماييم كوثريم
تو مالكي و ما همگي بنده توايم
تو حيدري و ما همه از نسل اشتريم
تبعيدي توايم به صحرا رسيده‌ايم
آقا اگر قبول كني ما ابوذريم
يك شب به قوم و خويش خودت سر نمي‌زني
ديني اگر حساب كني ما برادريم
بالا پريده‌ام پر و بال مرا بچين
خيلي بزرگمان بكني تازه نوكريم
ما سائليم وقت ركوعت رسيده‌ايم
انفاق كن ولي خدا يا اباالكريم
ما بنده زاده‌ايم تو چاكر قبول كن
از نسل قنبريم تو قنبر قبول كن
غم در كنار چشم شما شاد مي‌شود
يعني خرابه‌ها به تو آباد مي‌شود
دنيا به يمن روي شما در تحرك است
حتي نسيم هم ز شما باد مي‌شود
چشمت خم شراب ولي كندوي عسل
باده فروش عشق تو قنّاد مي‌شود
آواز خوان دكّه خياطي محل
با يك نفس ز كام تو ارشاد مي‌شود
هر كس اسير عشق تو بود است يا علي
از قيد و بند عالمي آزاد مي‌شود
شاگرد روز اول درس محبتت
با اولين كلام تو استاد مي‌شود
با يك اشاره‌ات همه شمشير مي‌كشيم
وقتي كه پير حضرت مقداد مي‌شود
حالا مريد صبر توام يا باالحسن
اي پير درد و غصه و غم يا ابالحسن
اي كعبه از حضور شما مفتخرترين
مكه به يمن شخص شما معتبرترين
كعبه براي روي شما سينه‌اش شكست
تو قلب شهر مكه شدي يا جگرترين؟
قبل از نزول، ترجمه مؤمنون شدي
در آيه‌هاي حضرت حق مستقرترين
پيروز تا هميشه‌ي هر غزوه احد
اي سينه‌ات براي محمد سپرترين
از بس علاقه داشت محمد به روي تو
داماد او شدي و برايش پسرترين
هر روز ما براي شما جشن مي‌شود
هر روز ما براي شما اي پدرترين
آواره بوده‌اند چه بسيار در پي‌ات
ما هم براي عشق شما در به در ترين
امشب بيا و آيه‌اي از مؤمنون بخوان
حزب خدا شدي و هم الغالبون بخوان
***سيد محمد حسيني***

رمز حيات، قبضه شمشير مرتضاست
هفت آسمانيان، همه تسخير مرتضاست
قرآن؛ زلال آينه، تصوير ناب؛ اوست
هر آيه آيه؛ آينه، تفسير مرتضاست
جنات عدن، روضه رضوان، بهشت قرب
در سايه‌سار شاخه‌ي انجير مرتضاست
اين كه خدا به ديده مردم بزرگ شد
تأثير جاودانه تكبير مرتضاست
صبرش شبيه ضربه خندق ستود نيست
آري؛ بقاء شيعه به تدبير مرتضاست
سلطان عشق.. ! حضرت والا مقام‌ها …!
تسيلم تو، شكوه تمام سلام‌ها
اي ميوه رسيده باغ خدا علي
آب و غذاي سفره اهل ولا علي
بدر و حنين و خيبر و خندق كه جاي خود
تنزيل آيه‌هاي علق در حرا … علي
سّر عظيم ليلة الاسراء؛ عروج بود
من نفْس ظاهري محمد الي … علي
تفسير ناب سوره توحيد؛ مي‌شود …
… تلخيص در عبارت يك جمله يا علي
با نوح و با كليم و مسيحا و با كليم
هر جا تو ديده مي‌شوي در هر كجا علي
تو در كمال مطلق و انسان كاملي
در مشكلات سخت؛ تو حل المسائلي
چيزي شبيه رايحه‌اي مي‌وزيد و رفت
شب‌ها به شانه؛ نان و رطب مي‌كشيد و رفت
افسوس قدر و منزلتش را نداشتند
تا در جوار كوثر خود آرميد و رفت
زهرا همان علي و علي نيز فاطمه است
شكر خدا فراق به پايان رسيد و رفت …
مردي كه شاهد صدمات مدينه بود
يك روز مرد … و در سحري شد شهيد رفت
گر چه كنار بسترش از مردها پر است
اما؛ دريغ محسن خود را نديد و … رفت
غير از علي به عام امكان مدار نيست
خلقت بدون اسم علي استوار نيست
***ياسر حوتي***

جان را به يك اشاره مسخّر كند علي
دل را به يك نظاره منوّر كند علي
ايجاد گل ز شعله آذر كند علي
يك لحظه سير عالم اكبر كند علي
بر كائنات جود مكرّر كند علي
****

او را سزد به خلق اميري و رهبري
او آورد عدالت و قسط و برابري
تيغش رسد به چرخ گه رزم آوري
با ذوالفقار حيدري و دست داوري
يك لحظه فتح قلعه خيبر كند علي
****

افلاك را مهار كند با نظاره‌اي
بي مهر او به چرخ نتابد ستاره‌اي
نبود به دهر منقبتش را شماره‌اي
ابليس را به بند كشد با اشاره‌اي
يك لحظه گر اشاره به قنبر كند علي
****

پيغمبري نبوده بدون ارادتش
كعبه هنوز فخر كند بر ولادتش
مسجد هنوز شاهد شوق شهادتش
پروردگار فخر كند بر عبادتش
چون بندگي به خالق داور كند علي
****

او نا خداست كشتي ليل و نهار را
فرمان دهد هماره خزان و بهار را
تقسيم كرده روز ازل خلد و نار را
نبوَد عجب كه خلق خداوندگار را
با يك نگاه خويش ابوذر كند علي
****

گردون به پيش تيغ علي افكند سپر
از حمله‌اش قضا و قدر مي‌كند حذر
شمشير فتح داور و شير پيامبر
روز از سران فتنه بگيرد به تيغ، سر
شب در خرابه با فقرا سر كند علي
****

هنگام بذل دست بوَد دست داورش
گر كوهي از طلا بود و كوهي از زرش
اول نهد طلا به كف سائل درش
نبوَد عجب به دست غلام ابوذرش
اين گوي خاك را به جهان زر كند علي
****

هر جا خدا خداست علي هم بوَد امير
خورشيد را توان كشد از آسمان به زير
از بس كه بود ديو هوا در كفش اسير
حتي شكم ز نان جوين هم نكرد سير
با آنكه سنگ را در و گوهر كند علي
****

در آسمان لواي امامت بپا كند
در خاك، با خدا دل شب التجا كند
در جنگ، حفظ جان رسول خدا كند
در رزم تيغ خويش به دشمن عطا كند
در مهد، پاره پيكر اژدر كند علي
****

طاقي كه تا قيام قيامت نيافت جفت
جان را هماره در ره اسلام ترك گفت
از جبرئيل نغمه «الا علي» شنفت
در ليلة المبيت به جاي رسول خفت
تا جان خود فداي پيمبر كند علي
****

شاهي كه هست و بود به دستش مسخر است
با يك فقير زندگي او برابر است
از بس كه در خلافت خود عدل گستر است
سهم عقيل را كه بر او خود برادر است
با سهم يك فقير برابر كند علي
****

روزي كه از خطاي همه پرده مي‌درند
روزي كه خلق تشنه به صحراي محشرند
دل‌ها ز تشنگي چو شررهاي آذرند
آنان كه مست جام تولّاي حيدرند
سيرابشان ز چشمه كوثر كند علي
****

دارد ز قلب خاك حكومت بر آسمان
بر دستش اختيار مكان داده لامكان
گردد به گردش نگهش محور زمان
دست خداست با سر انگشت مي‌توان
افلاك را هماره مسخّر كند علي
****

دين يافت از ولادت شير خدا كمال
بي مهر حيدر است مسلمان شدن محال
عالم به او و او به خدا دارد اتكال
در عين بندگي به خداوند ذوالجلال
اعجاز، همچو خالق داور كند علي
****

آدم سرشته شد گلش از خاك پاي او
كس را چه زهره تا كه بگويد ثناي او
مداح او كسيست كه باشد خداي او
اكسير معرفت طلب از كيمياي او
شايد مس وجود تو را زر كند علي
****

دنيا نديده مثل علي راست قامتي
در هر دلي بپاست ز شورش قيامتي
هر نقطه را بوَد ز ولايش علامتي
هر لحظه ريزد از سر دستش كرامتي
جود از نياز خلق، فزون‌تر كند علي
****

دل از خيال منظر حسنش صفا گرفت
بايد از آن جمال نشان خدا گرفت
حق از نخست، عهد ولايش ز ما گرفت
روزي كه تيرگي همه جا را فراگرفت
ما را شراب نور به ساغر كند علي
****

روز جزا كه هست همان روز سرنوشت
هر كس به حشر مي‌دروَد هر چه را كه كشت
بخشنده مي‌شوند همه كرده‌هاي زشت
رويد ز شعله‌هاي جهنم گل بهشت
گر يك نگه ز دور به محشر كند علي
****

مهر قبول توبه آدم به نام اوست
موسي به طور هم‌سخن و هم‌كلام اوست
از قله‌هاي وهم فراتر مقام اوست
امر قضا به حكم خدا در نظام اوست
تا در نظام خود چه مقدّر كند علي
****

مدح عليست كار خداوند ذوالجلال
اينجا تمام عالم خلقت كرند و لال
بي لطف او به كس نبوَد قدرت مقال
«ميثم» چو دم زني ز ثناي علي و آل
هر دم تو را عنايت ديگر كند علي
***استاد حاج غلامرضا سازگار***

به اوج مي‌برد امشب مرا هواي شما
كه عشق را بنويسم، فقط براي شما
نگاه مي‌كنم اين جا به رد پاي شما
و مي‌رسم به خدا، تا خدا، … خداي شما
كه آفريد شما را زمين هوايي شد
و كعبه كعبه شد و خانه‌اي خدايي شد
و بال هور و ملك فرش اين قدم‌ها شد
زمين براي حضور تو در تمنا شد
ز اشك شوق ملائك ستاره پيدا شد
و عشق بر تن هفت آسمان هويدا شد
عصاي دست نبي بوده‌اي و دست خدا
تو دستگير كليمي، تو دستگير عصا
شكوه عدل شما را عقيل مي‌داند
نگاه بت شكنت را خليل مي‌داند
شكاف كعبه شما را دليل مي‌داند
و شأن وصف تو را جبرئيل مي‌داند
كه از زبان خدا بر تو آفرين مي‌گفت
و با صداي بلند خودش چنين مي‌گفت:
رقم زده است خدا عشق را به نام علي
فلك نشسته به حسرت براي گام علي
ملك نشسته دو زانو به احترام علي
«علي امام من است و منم غلام علي»
به لحظه لحظه‌ي عمرت خدا تبسم داشت
و با صداي شما با نبي تكلم داشت
كرامتي كه تو داري الي الابد باشد
هميشه ذكر لبم يا علي مدد باشد
شجاعتي كه دلت داشت بي‌عدد باشد
گواه من سر عمر بن عبدود باشد
***مجيد تال***

تا زمين قدم برداشت آسمان نوشت علي
آسمان كه بر پا شد كهكشان نوشت علي
كهكشان كه برپا شد يك جهان نوشت علي
اين جهان كه معنا شد بيكران نوشت علي
بيكرانه‌ها پر شد لامكان نوشت علي
با هر آنچه كه مي‌شد با همان نوشت علي
با قلم نوشت علي با زبان نوشت علي
و سپس هر آنچه داشت در توان نوشت علي
روي صورت انسان روي جان نوشت علي
با غبار او روي چشممان نوشت علي
آنقدر نوشت از او تا جهان پر از او شد
تا كه دست حق رو شد ذكر عاشقان هو شد
پس دو مرتبه روي صورتم نوشت علي
دوست داشت پس روي قسمتم نوشت علي
در رگم كه جاري شد غيرتم نوشت علي
پا شدم زمين خوردم همتم نوشت علي
تا كمي ضعيف شدم قوتم نوشت علي
آمدم ذليل شوم عزتم نوشت علي
پس خدا خودش روي قيمتم نوشت علي
روي بيرق سبز هيأتم نوشت علي
آنقدر نوشت علي روي سرنوشت من
تا فقط علي باشد خانه‌ي بهشت من
روز اول خلقت با علي حساب شدم
در قنوت او بودم تا كه مستجاب شدم
زير پاي او ماندم تا غبار ناب شدم
بر سرم چنان تابيد تا كه آفتاب شدم
آنقدر كه او تابيد از خجالت آب شدم
در غدير چشمانش من هم انتخاب شدم
آنقدر نگاهم كرد تا كه من خراب شدم
زير جوشش چشمش ماندم و شراب شدم
مِي شدم پياله شدم مست بوتراب شدم
هي علي علي گفتم در علي مذاب شدم
مي‌نويسم از عشقم مي‌نويسم از دردم
غير دور چشمانش هيچ جا نمي‌گردم
توي محفل ذكرش دُرِّ ناب مي‌ريزند
پاي هر علي گفتن هي ثواب مي‌ريزند
روي ما فرشته‌ها هي شراب مي‌ريزند
توي جام خالي ما هي شراب مي‌ريزند
روي چشممان خاك بوتراب مي‌ريزند
در شب سياه ما آفتاب مي‌ريزند
روي ما دعاهاي مستجاب مي‌ريزند
در حساب فردامان بي‌حساب مي‌ريزند
كبريا كه مي‌بخشد اين همه به عشق او
چون علي به ما آموخت لااله الا هو …
***رحمان نوازني***

مجنونتان شديم كه ليلاي‌مان شويد
سربارتان شديم كه صهباي‌مان شويد
تشبيه مي‌كنيم شما را به كعبه تا …
محرابمان شويد و مصلّاي‌مان شويد
آن كعبه‌ي «يُزار» اگر چه «وَ لا يَزُور»
آن سعي مروه‌هاي مُصفّاي‌مان شويد
ديگر شكاف كعبه عجيب و غريب نيست
وقتي دليل قلب و تَرَك‌هاي‌مان شويد
ما نيل تشنه‌ايم و گرفتار قبطيان
با كوثري دواي تلذّاي‌مان شويد
آن دم به روز واقعه چون مسجد الحرام
با آن عصا به ما زده موساي‌مان شويد
ما را تبار عار يهودا تباه كرد
شمعون با وفاي مسيحاي‌مان شويد
تحرير و و نَسخ و ثُلث و چليپاي‌مان شويد
خط شكسته نه كه معلّاي‌مان شويد
اوّل ضمير اشرفِ مفرد نبي، شما …
والا ضمير ناب مثنّاي‌مان شويد
هو هو زنان باطل صوفي به ما چه كار؟!
تا «إهدنا الصّراطِ» سويداي‌مان شويد
با ذوالفقار صف شكن خيبر و اُحُد
در جزر و مدِّ هيمنه، هَيجاي‌مان شويد
«قَوِّ» علي به خدمت خود اين جوارحم
«وَ اشْدُدْ عَلَي العَزيمه»ي اعضاي‌مان شويد
آسان نمي‌شود ز شما گفت يا شنيد
حتّي اگر جواب معمّاي‌مان شويد
مَجلاي منجليِّ جلال و جمال حق
ذكر تجلّيات مجلّاي‌مان شويد
از مصطفي و فاطمه و شُبَّر و حسين
آيينه‌اي به منظر و مِراي‌مان شويد
مسكين و سائليم و يتيميم يا علي!
با «يُطعِمُونِ» روزه پذيراي‌مان شويد
در اين شكسته بسته قصيده به اعتذار
تك بيت بي‌بديل مُقفّاي‌مان شويد
***مجيد لشكري***

حريم كعبه را بنگر، كه دارد منظري جالب
ملائك با ادب استاده، صف در صف به هر جانب
زمين همواره كسب نور اگر از آسمان مي‌كرد
بود نور زمين امشب، به نور آسمان غالب
همان كو جذبه مهرش، مدار كهكشان‌ها شد
كنون بر قبله‌گاه دل، شهاب حسن او ثاقب
يدالله و امين الله و سر الله مي‌آيد
كه شد ميلاد مسعود علي بن ابي طالب
چه مهماندار و مهماني، چه دلداري چه جاناني
همه جان‌ها بدو قربان، همه دل‌ها به او راغب
بدون حب او ايمان، به دل‌ها ره نمي‌يابد
بدون عشق او انسان ز كوثر كي بود شارب؟
خداي او نمي‌خواهد، عبادت بي‌مودّت را
كه اجر مصطفي در هر عبوديّت بود واجب
علي ايمان علي قرآن علي در هر عمل ميزان
علي بر انس و جان شاهد، علي روز جزا حاسب
به خلوتگاه الا هو، صراط مستقيم است او
ولاي او بود شرط قبول توبه تائب
حريم كعبه همچون جسم بي‌جان بود پيش از اين
خدا از نفخه رحمت، دميدش روح در قالب
حريم كعبه پيش از اين كه بي‌نام و نشان بودي
ز لوح يا علي امشب معيّن شد و را صاحب
امير المؤمنين فاروق و صدّيق است القابش
نباشد سارق القاب او، جز كافري كاذب
عليٌّ حبّه جنّة امام الانس و الجنّة
قسيم النّار و الجنّة نبي را اوّلين نايب
نگر بر بت شكن حيدر، به روي دوش پيغمبر
بود يك روح و دو پيكر، عيان زين منظر جالب
اگر مظلوم شد قرآن، بود مظلوم اول او
كه خود معناي قرآن است و قرآن را بود كاتب
علي پيروز ميدان‌ها، علي شبگرد ويران‌ها
علي ما فوق انسان‌ها علي مطلوب هر طالب
شگفت از قدرت صبرش كه پيش چشم عين الله
حريم عصمت اله را بسوزاندي يكي غاصب
حسانا پرده از اين راز عالم سوز بردارد
چو آيد حجّت آل محمّد، مهدي غايب
***استاد حسان***

دو دلم اول خط نام خدا بنويسم
يا كه رندي كنم و اسم تو را بنويسم
همه يك گفتم و دينم همه يكتايي بود
با كدامين قلم امروز دوتا بنويسم
اي كه با حرف تو هر مسأله‌اي حل شدني است
به خدا خود تو بگو نام كه را بنويسم
صاحب قبله و قبله دو عزيزند ولي
خو شتر آنست من از قبله نما بنويسم
آسمان مثل تو احساس مرا درك نكرد
باز غم نامه به بيگانه چرا بنويسم
تا به كي زير چنين سقف سياه و سنگين
قصه درد به امّيد دوا بنويسم
قلمم جوهرش از جوش و جراحت جاريست
پست باشم كه پَي نان و نوا بنويسم
بارها قصد خطر كردم و گفتي ننويس
پس من اين بغض فرو خورده كجا بنويسم
بعد يك عمر ببين دست و دلم مي‌لرزد
كه من و تو به هم آميزم و ما بنويسم
من و تو چون تن و جانند مخواه و مگذار
اين دو را باز همينطور جدا بنويسم
شعر من با تو پر از شادي و شيرين‌كاميست
باز حتي اگر از سوگ و عزا بنويسم
با تو از حركت دستم بركت مي‌بارد
فرق هم نيست چه نفرين، چه دعا بنويسم
از نگاهت به رويم پنجره‌اي را بگشاي
تا در آن منظره‌ي روح گشا بنويسم
تيغ و تشباد هم از ريشه نخواهد خشكاند
غزلي را كه در آن حال و هوا بنويسم
عشق آن روز كه اين لوح و قلم دستم داد
گفت هر شب غزل چَشم شما بنويسم
***خليل ذكاوت***

آن كسي كه شراب مي‌نوشاند به شما در الست من بودم
اولين باده خور خود ساقيست، اولين مرد مست من بودم
در ازل نور او كه شد پيدا، تا صدا زد:
كه اين منم ليلا
اولين عاشقي كه پيمان با لب پيمانه بست من بودم
روز خيبر كه اهل منسب‌ها در فرارند پشت مركبها
آن كه لرزاند پشت مرحب‌ها ذوالفقاري بدست من بودم
لرزه افتاد بر تن خيبر تا زدم داد اين منم حيدر
آن كه بر شانه‌هاي پيغمبر لات و عُزّا شكست من بودم
من علي از علي چه مي‌داني؟ من علي معني مسلماني
پادشاهي كه كنج ويراني با گدايان نشست من بودم
شاه عشقم نشسته بر صدرم، شير احزاب و حيدر بدرم
عالِمي كه بلندي قدرم راه دل را نبست من بودم
يك نفر رد شد از دل دريا، ديگري مرده زنده كرد اما
سرو نازي كه بين اين گل‌ها از همه بهترست من بودم
عشق نسلي به نسل با من بود آدم از روز وصل با من بود
عالم از ذات و اصل با من بود تا جهان بود و هست من بودم
***قاسم صرافان***

آموخت تا كه عطر ز شيشه فرار را
آموختم فرار ز ياران به يار را
دل مي‌كشيد ناز من و درد و بار را
كاموختم كشيدن ناز نگار را
پس مي‌كشم به وزن و قوافي خمار را
***

گيرم كه كرد خواب رفيقان مرا كسل
گيرم كه گشت باده ازين خستگي خجل
گيرم كه رفت پاي طرب تا كمر به گل
ناخن به زلف يار رسانم به فتح دل
مطرب اگر كلافه نوازد سه تار را
***

بايد كه‌تر شود ز لب من شراب خشك
بايد رسد به شبنم من آفتاب خشك
دل رنجه شد ز زهد دوات و كتاب خشك
از عاشقان سلام‌تر از تو جواب خشك
از ما مكن دريغ لب آبدار را
***

شد پايمال خال و خطت آبروي چشم
از باده شد تهي و پر از خون سبوي چشم
شد صرف نحوه نگهت گفتگوي چشم
گفتي بسوز در غم من اي بروي چشم
تا مي‌درم لباس بپا كن شرار را
***

بازار حسن داغ نمودي براي كه؟
چون جز تو نيست پس تو شدستي خداي كه؟
آخر نويسم اين همه عشوه براي كه؟
ما بهتريم جان علي يا ملائكه؟
ما را بچسب نه ملك بال دار را
***

اين دستپاچگي ز سر اتفاق نيست
هول وصال كم ز نهيب فراق نيست
شرح بسيط وصل به بسط و رواق نيست
اصلاً مزار انور تو در عراق نيست
معني كجا به كار ببندد مزار را
***

با قُلْ هُوَ اللَّهُ است برابر علي مدد
يا مرتضيست شانه به شانه به يا صمد؟
هستند مرتضي و خدا هر دو معتمد
جوشانده‌اي ز نسخه‌ي عيسيست اين سند
گر دم كنند خون دم ذوالفقار را
***

ظهر است بر جهاز شتر آفتاب كن
خود را ببين به صفحه آب و ثواب كن
اين بركه را به عكسي از آن رخ شراب كن
از بين جمع يك دو ذبيح انتخاب كن
پر لاله كن به خون شهيدان بهار را
***

من لي يَكونُ حَسب يكون لدهر حسب
با اين حساب هر چه كه دل خواست كرد كسب
چسبيده است تيغ تو بر منكر نچسب
از انتهاي معركه بي‌زين گريزد اسب
دنبال اگر كني سر ميدان سوار را
***

كس نيست اين چنين اسد بي‌بدل كه تو
كس نيست اين چنين همه علم و عمل كه تو
كس نيست اين چنين همه زهر و عسل كه تو
احمد نرفت بر سر دوش تو بلكه تو
رفتي به شان احمد مكي تبار را
***

از خاك كشتگان تو بايد سبو دمد
مست است از نيام تو عَمرِ بن عبدود
در عهد تو رطوبت مِي، زد به هر بلد
خورشيد مست كرد و دو دورِ اضافه زد
دادي ز بس به دست پياله مدار را
***

مردان طواف جز سر حيدر نمي‌كنند
سجده به غير خادم قنبر نمي‌كنند
قومي چو ما مراوده زين در نمي‌كنند
خورشيد و مه ملاحظه‌ات گر نمي‌كنند
بر من ببخش گردش ليل و نهار را
***

داني كه من نفس به چه منوال مي‌زنم
چون مرغ نيم كشته پر و بال مي‌زنم
هر شب به طرز وصل تو صد فال مي‌زنم
بيمم مده ز هجر كه تب خال مي‌زنم
با زخم لب چه سان بمكم خال يار را
***

امشب بر آن سرم كه جنون را ادب كنم
بر چهره تو صبح و به روي تو شب كنم
لب لب كنان به ياد لبت باز تب كنم
شيرانه سر تصرف ري تا حلب كنم
وز آه خود كشم به بخارا بخار را
***

خونين‌دلان به سلطنتش بي‌شمار شد
اين سلطه در مكاشفه تاج انار شد
راضي نشد به عرش و به دلها سوار شد
اين گونه شد كه حضرت پروردگار شد
سجده كنيد حضرت پروردگار را
***

آنكه به خرج خويش مرا دار مي‌زند
تكيه به نخل ميثم تمار مي‌زند
تنها نه اين كه جار تو عمار مي‌زند
از بس كه مستجار تو را جار مي‌زند
خوانديم مست جار همين مستجار را
***

از من دليل عشق نپرسيد كز سرم
شمشير مي‌تراود و نشتر ز پيكرم
پير اين چنين خوش است كه هستي تو در برم
فرمود من دو سال ز ايزد جوان ترام
از غير او مپرس زمان شكار را
***

از عشق چاره نيست وصال تو نوبتيست
مردن براي عشق تو حكم حكومتيست
آتش در آب مي‌نگرم اين چه حكمتيست
رخسار آتشين تو از بس كه غيرتيست
آيينه آب مي‌كند آيينه دار را
***

زلفت سياه گشته و شد ختم روزگار
خرما ز لب بگير و غبار از جبين يار
تا صبح سينه چاك زند مست و بي‌قرار
خورشيد را بگو كه شود زرد و داغدار
پس فاتحه بخوان و بدم روزگار را
***

يك دست آفتاب و دو جين ماه مي‌خرم
يك خرقه از حراجي الله مي‌خرم
صدها قدم غبار از اين راه مي‌خرم
از روي عمد خرقه كوتاه مي‌خرم
با پلك جاي خرقه بروبم غبار را
***

يك دست آفتاب و هزاران دوجين بهار
يك دست ماهتاب و بهاران هزار بار
يك دست خرقه انجم پولك بر آن مزار
يك دست جام باده و يك دست زلف يار
وقت است تَر كنم به سبو زلف يار را
***محمد سهرابي***

باده گاهي ز عنب هست و گهي از رطب است
اين همان است كه در روي تو لب روي لب است
دم كشيدند همه سبزدلان در هيأت
چاي سادات اگر سبز نباشد عجب است
جام من هست كنون مثل دو تا عاشق مست
چشمم از باده‌ي رخساره تو لب به لب است
زلف در زلف و نگه در نگهند اهل نظر
رفتن و آمدن ما به برت شب به شب است
ابرويت حامي فرمان نگاهت شده‌اند
قتل ما را سر كويت سبب اندر سبب است
شكر فارس چو تجار برم سوي حجاز
فارسي شعر بخوانيد كه يارم عرب است
خَم ابروي تو انگار خُم وارونه است
فتحه و ضمه تماما طرب اندر طرب است
بوسه از دور دهم نيست اگر پاي سفر
لب ارادت برساند چو قدم بي‌ادب است
تاك بنشان سر قبرم كه مرا روز جزا
چشم اميد شفاعت به دخيل عنب است
رنگ افشاندن ما فرصت ابراز نداشت
گرچه هر ديده كه عاشق شده فرصت طلب است
ذوالفقار تو دو دم دارد و عيسي يك دم
پس اولوالعزم ز شمشير تو يك دم عقب است
طفلك اشك چو سر كرد در اين‌تر حالي
جاي آنست كه من جان دهم از سر حالي
تو اگر ذوق كني رنگ فلك مي‌ريزد
كرك و پر از همه‌ي خيل ملك مي‌ريزد
تو اگر سيزده ماه رجب سبزه شوي
سيزده بار ز اعداد نمك مي‌ريزد
دلم از ريخت كه افتاده دلم را تو نريز
خود به خود چيني ام از رد ترك مي‌ريزد
دهنت باده الله معي مي‌نوشد
لب ما ساغر الله معك مي‌ريزد
ذوالفقار تو در آنجا كه دهد جولاني
سر چنان ريزه شن از چشم الك مي‌ريزد
من خدا خواندمت از پينه‌ي پيشاني تو
طرح تكفير مرا در دل شك مي‌ريزد
ما رسيديم و بيا ز سر شاخ بچين
ميوه‌ها را به لب حوض دل كاخ بچين
كن گسيل از پي اين سيل سپاهي گاهي
سد معبر بنما بر سر راهي گاهي
من به ايوان طلاي تو محك خواهم زد
زرگري نيست كند كفتر چاهي گاهي
در مناجات تو من نيز قد افراشته‌ام
مي‌دمد بر لب يك چاه گياهي گاهي
با همه روسيهي زينت رخسار توام
مي‌شود خوبي رخ خال سياهي گاهي
ظالم آن نيست كه سر را بزند بهر گناه
سر زند شه به گدا روي گناهي گاهي
آه من رفت نجف تا كه طواف تو كند
گردبادي شود از شوق تو آهي گاهي
در محيطي كه كني سجده به خود ز اعجازت
بال جبريل بدك نيست به زيراندازت
من نه آنم كه ز دربار تو سر بردارم
صنما كي ز قدوم تو گهر بردارم
اعتبار تو به من رفعت ديگر داده
مي‌توانم كه كلاهي ز قمر بردارم
دزد مضمون توام دست مرا گر بزني
دست افتاده به آن دست دگر بردارم
شهر را پر كنم از مرحمت تازه تو
مثل خاشاك جهان را چو شرر بردارم
لن تراني چو گذاري و تراني گويي
كوه را با همه ضعف كمر بردارم
زتو اي شرح قيامت به كجا بگريزم
نشد از روز جزا بار سفر بردارم
ذوالفقار تو در آنجا كه دهد شان نزول
سر محال است كه دنبال سپر بردارم
جلوه آماده‌ي حسنيم كه تكرار كني
آنچه با آينه كردي به ديوار كني
***محمد سهرابي***

اصل آفرينش
ولايت چيست؟
اصل آفرينش
كليد قفل سير درك و بينش
ولايت چيست؟
تحصيل تعهد
صراط ما پس از اياك نعبد
ولايت چيست؟
معراج تكامل
پي اثبات ذات پاك حق قل
ولايت علت غاييست ما را
به حمت فعل بي‌ماضيست ما را
ولايت آب و گل را در هم آميخت
كه از آميختن آدم برانگيخت
ولايت نور را شد ساحل نور
كه طوفانش بود در خط دستور
ولايت كوه آتش را كند گل
به ابراهيم در وقت توكل
ولايت در كف موسي عصا شد
به امر حق به شكل اژدها شد
ولايت را دم عيسي قرين است
كه انفاس خوشش جان آفرين است
ولايت در ولايت گشت كامل
كز او نور هدايت گشت حاصل
ولايت جمع را تفريق دارد
كه دركش سالها تحقيق دارد
ولايت رمز اثبات وجود است
ز جود او همه بود و نبود است
ولايت دشمن نا مردمي هاست
يگانه رهبر سر در گمي هاست
ولايت هر كه دارد غم ندارد
قوامش بيش هست و كم ندارد
ولايت يازده نور جلي بود
كه پيوند تمامي با علي بود
اگر خواهي بداني اين علي كيست
ولي حق كسي غير از علي نيست
علي حق را تَجَلِّي صفات است
امامت را چو سيم ارتباط است
به او رنگ ولايت چون ولي شد
علي مهدي شد و مهدي علي شد
به نخل دين ولايت برگ و بال است
ولايت را جهان در انتظار است
ولايت پاي تا سر عدل و داد است
بشر را آخرين حكم جهاد است
ولايت كاخها را كوخ سازد
كه قانون بشر منسوخ سازد
ولايت ديده‌ها را ديده‌بان است
ظهور مهدي صاحب زمان است
بشر را لطف نا محدود آيد
ظهور مهدي موعود آيد
ولايت معني الله و نور است
شكوه رَجْعَت و روز ظهور است
رسالت از ولايت گشت كامل
كه هستي از كمالش گشت حاصل
ولايت خاتميت راست خاتم
كه ختم خاتميت هست خاتم
دگرگوني اگر عالم پذيرد
ره خاتم از آن خاتم بگيرد
***ژوليده نيشابوري***

اين صداي گرد و خاك بال كيست؟
اين تلاطم‌هاي موج يال كيست؟
اولين بار است مي‌خواند سرود!!
آخرين بار است مي‌آيد فرود
آمد و شوقي شد و در سينه ريخت
بر سرم باراني از آيينه ريخت
بند تسبيحم برايش دانه شد
مسجد قلبم كبوترخانه شد
آيه‌اي آورده سنگين و ثقيل
زير اين آيه تلف شد جبرئيل
آيه‌اي از حضرت قدوس خم
شيعيان، الْيَوْمَ أَكْمَلْت لكم
…
آيه‌اي آورد و خود پرواز كرد
باب عشق و عاشقي را باز كرد
آيه‌اش ظرفيت سي جزء بود
وه كه هم اعجاز و هم ايجاز كرد
مي‌شود با گفتن يك واژه‌اش
يك صد و ده مرتبه اعجاز كرد
مي‌شود با خواندنش جبريل شد
سينه‌ي هفت آسمان را باز كرد
گفت بايد از همين ساعت به بعد
روز را با يا علي آغاز كرد
گفت و گفت و گفت از حمد خدا
با عبارات و اشاراتي رسا
…
گفت حمد آن كه باران آفريد
از كوير و ابرها نان آفريد
استجابت را شبيه آب كرد
آه را از پشت طوفان آفريد
شيعه‌ي خورشيد، يعني ذره را
آفريد اما فراوان آفريد
از نكاح اسم رحمن و رحيم
طفل اقيانوس امكان آفريد
بعد از آن كه شانه‌اي بر باد داد
حال دريا را پريشان آفريد
خود نمايي كرد بر جن و ملك
حيدري از جنس انسان آفريد
…
سايه را دنباله‌ي خورشيد كرد
نور را بر ذره‌ها تأكيد كرد
گفت زين پس هر كسي دارد نياز
سوي حيدر پهن سازد جا نماز
هر كه را من قبله بودم تا به حال
كعبه اش باشد علي، تم المقال
ابن كه دستم منبر دستش شده
اين كه جبرائيل هم مستش شده
روي اين آيينه حق تابيده است
عكس تجريدي خود را ديده است
حرف حق را مي‌زند آيينه وش
با لب شمشير تيز و مخلصش
دستهايش بوي خيبر مي‌دهد
خستگي را از همه پر مي‌دهد
منبري از خطبه‌هاي ناب خواند
در غدير اسم علي را آب خواند
السلام اي آب درياي صمد
اي زلال قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَد
اي كه مي‌گردي شبيه انبيا
بر هدايت كردن قومت، بيا
اي رسول مردم آيينه‌ها
بعثت غارت، حراي سينه‌ها
اي به بالاي جهاز اشتران
شأن تو بالاست در بالا بمان
از تو مي‌ريزد صفات كبريا
ذات تو ممسوس ذات كبريا
نردبان وصف تو بي‌انتها
پله‌ي اين نردبان سوي خدا
چون تكلم مي‌كني موسايي‌ام
تا كه خلقم مي‌كني عيسا اي‌ام
جت دردم، كشتي نوحت كجاست؟
جسم سردم، گرمي روحت كجاست؟
اي مسيح دردهاي لاعلاج
ما همه درديم، ظرف احتياج
ما همه زخم يتيم كوچكيم
كن مدارا با همه، ما كودكيم
ما نسيم ذكر تقديس تواييم
حاجيان فصل تنديس توأييم
كوچه را مي‌گردي و طي مي‌كني
كوزه را ظرفيت مِي مي‌كني
روي دوشت كيسه‌ي خرما و نان
مي‌روي در كوچه‌ها دامن كشان
كيسه نه دل مي‌بري بر روي دوش
شيعه هستم شيعه‌ي خرما فروش
اي سفيدي اي كبودي اي بنفش
اي به چشم پاي سلمان، جاي كفش
اي به هر گام تو صدها التماس
كيسه بر دوش سحر اي ناشناس
ما همه مديون شمشير توييم
تشنه‌ي نان جو و شير توييم
بيعت گيجيم ما را راه بر
با خودت تا اشتهاي چاه بر
******شيخ رضا جعفري

ما از قديم شهره افلاك گشته‌ايم
زمزم نخورده‌ايم ولي پاك گشته‌ايم
قَالُوا بَلَي نگفته اسير كسي شديم
آري به پاي مقدم او خاك گشته‌ايم
ما را درون ظرف ولا نرم كرده‌اند
آنجا جدا ز هر خس و خاشاك گشته‌ايم
ما خاك بوده‌ايم و مبدل به گل شديم
با قطره‌هاي كوثر نمناك گشته‌ايم
با نام او خدا به گل ما دميده است
قدريم و برتر از همه ادراك گشته‌ايم
با لطف حق ز عالميان سر شديم ما
از شيعيان حضرت حيدر شديم ما
اول تو نور بودي و شمس الضحي شدي
با نام خويش زينت عرش خدا شدي
مي‌خواست تا كه مثل خودش در زمين نهد
تو آمدي و آينه كبريا شدي
پاي تو حيف بود كه روي زمين رسد
كعبه شكاف خورد و در آن پاگشا شدي
جنگيدي و خدا به تو لا سيف گفته است
يعني كه تو براي خدا لافتي شدي
بلغ رسول آمد و اكمال دين نمود
تو جانشين شدي وصي مصطفي شدي
بعد از نبي امير همه مؤمنين شدي
اما غريب گشتي و خانه نشين شدي
بي تو قلم به صفحه انشا نمي‌رود
هر قطره چكيده به دريا نمي‌رود
تنها فقط نه ماه و ستاره در آسمان
خورشيد هم ميان ثريا مي‌رود
مجنون اگر كه نام تو يك بار بشنود
باالله قسم كه در پي ليلا نمي‌رود
هر كس كه نيست در دل او بغض دشمنت
نامش ميان نام احبا نمي‌رود
احمد گرفت دست تو را آسمان و گفت
دستي به روي دست تو بالا نمي‌رود
اين باعث قبولي امر رسالت است
مرز ميان مؤمن و كافر ولايت است
«دستي كه پيش خانه مولا دراز نيست
در شرع بر جنازه آن كس نماز نيست»
حتي ميان جمع محبين نمي‌رود
هر كس كه در مسير ولايت بساز نيست
اين معني درست و ظريف ولايت است
يعني كه روي حرف ولي اعتراض نيست
هر كس كه بغض دشمن مولا نداشته
جايي به غير دوزخ ش او را مجاز نيست
از اين طرف هم هر كسي افراط مي‌كند
فرمود امام صادق، او اهل راز نيست
امري كه از سرير ولايت نزول كرد
بايد بدون چون و چرايي قبول كرد
يادت به قلب مرده من جان شود علي
در اين كوير تشنه چو باران شود علي
تنها به گوش چشم ابوفاضلت ببين
عالم همه ابوذر و سلمان شود علي
عدل تو عين عدل خدا عدل محشر است
تا ذوالفقار دست تو ميزان شود علي
قرآن روي نيزه صفين باطل است
تو آيتي و حرف تو قرآن شود علي
دشمن‌ترين دشمن تو وقت احتضار
بر محضر تو دست به دامان شود علي
وقت ركوعت آمده ام پس شعف بده
امشب برات كرب و بلا و نجف بده
***محمد علي بياباني***

*بحر طويل*
ساقي از خم ولايم بچشان باده كه امشب به تولاي علي مست شوم، بي‌خبر از هست شوم، عاشق يكدست شوم، سر بكشم، پر بكشم، حلقه‌ي اقبال زنم، از قفس خاكي تن بال زنم، لب به سخن باز كنم، خوانم و پرواز كنم، گويم و اعجاز كنم، بر دو جهان ناز كنم، مدح علي بر همه آغاز كنم، هان منم و عشق اميرم، به همين عشق اسيرم، كه كشد سوي غديرم، روم و دامن دلدار بگيرم، نگهي افكند آنگونه كه صد بار شوم زنده و صد بار بميرم، چه غديري، چه اميري، چه بشيري، چه مه و مهر منيري، چه قيامي، چه پيامي، چه امامي، چه مقامي، همه جا بحر عنايت، همه جا نور لايت، شده از خالق معبود روايت، كه بود عيد ولايت، ملك و حور و پري، ارض و سما، كوه و چمن، دشت و دمن، ريگ و حجر، نخل و شجر، جن و بشر، يكسره كوشند مگر تا شنوند، از دو لب ختم رُسل، فخر سُبل، هادي كل، مدح علي شير خدا را
*****

جبرئيل آمده از سوي خداوند تعالي، به رخش نور تَجَلِّي، به لبش حكم تولّي، كه الا ختم رسالت، گهر بحر جلالت، نبي امي خاتم، پدر عالم و آدم، صلوات از سوي حق بر تو بر آل تو هر دم، به علي باش مبلّغ، به تو امر از طرف خالق سرمد شده، بلّغ، برسان حكم خدا را وَ بگو گفته‌ي ما را، كه خدا يار تو باشد، اگر امروز زبان را نگشايي و تولاي علي را به خلايق ننمايي و دل اهل ولا را نربايي، به خدايي كه تو را داده چنين قدر و جلالت، به تو و حيدر و آلت، همه ابلاغ تو باطل شود از بدو رسالت، بگشا لعل لب و بانگ به عالم بزن و سيطره‌ي كفر و دو رويي همه بر هم بزن از شير خدا دم بزن اينك بچشان بر همگان جام ولا را
*****
چو شنيد اين سخن از پيك خدا خواجه‌ي عالم، شرف دوده‌ي آدم، نبي پاك و مكرم، همه توحيد مجسم، لب جان بخش مسيحايي او غنچه صفت باز شد از هم، كه الا اي همه حجاج، زن و مرد، ز پير و ز جوان، خُرد و كلان، باز بگيريد عنان، كز طرف ذات خداي دو جهان آمده فرمان، كه بگويم به شما آنچه شده وحي به من از سوي خلاق زمن، خلق در آن بركه شده جمع، چو پروانه كه بر دور و بر شمع، بفرمود نبي تا ز جهاز شتران گشت به پا منبر و چشم همه بر قامت پيغمبر و بگذاشت نبي پاي بر آن منبر و فرمود بسي حمد و ثناي احد داور و پس خواند يكي خطبه‌ي غرّاي ز هر نقص مبرا، به نوايي كه بسي بود دل آرا، به ندايي كه زن و مرد شنيدند ز لعل لبش آن طُرفه ندا را
*****

سخن ختم رسل برد ز سر هوش زن و مرد، سراپا همگان گوش، به جز نطق محمد همه خاموش، الا اي همه را بار ولايت به سر دوش، مبادا شود اين قصه فراموش، كه ناگاه نگاه نبي افتاد به رخسار علي، حجت حي ازلي، شير خداوند جلي، آن به خداوند ولي، فارس ميدان يلي، خواند ورا بر روي منبر به كنارش به چنان عز و وقارش، صلوات همه‌ي خلق نثارش، نگه ختم رسل سوي علي، شيفته‌ي روي علي، گشته ثناگوي علي، آي همه امت احمد بشتابيد و بياييد و ببينيد، همه دست علي را به سر دست محمد، دو لب خويش گشوده، دل يك خلق ربوده، كه هر آن كس كه منم رهبر و مولاش، بود تا ابد الدهر علي رهبر و مولاش، علي سرور و آقاش، علي حصن حصين است، علي سر مبين است، علي ياور دين است، علي يار و معين است، علي فخر زمان است، علي مير سماوات و زمين است، علي حبل متين است، امام است و امين است، همين است و همين است، علي رهبر و مولاست شما را
*****
علي صوم و صلات است، علي حج و زكات است، علي صبر و ثبات است، علي خضر حيات است، علي نيت و تكبير، علي حمد و ركوع است وَ قيام است و قعود است، علي حج و علي كعبه، علي مروه، علي سعي و علي ركن و مفاف است و طواف است، علي اول اسلام، علي آخر اسلام، علي محور اسلام، علي رهبر اسلام، علي سرور اسلام، علي ياور اسلام، علي رد و قبول است، علي بحر عقول است، علي جان رسول است، علي زوج بتول است، علي عرش و علي فرش وَ علي مهر و علي ماه وَ علي آدم و نوح است وَ خليل است و كليم است و مسيح است، علي يوسف و يعقوب و سليمان و علي يونس و خضر است، علي فاتح بدر و اُحد و خيبر و احزاب، علي اصل خطاب است، ثواب است و عِقاب است، ظهور است و حجاب است، به ربّي كه كريم است و رحيم است و ودود است و غفور است و حليم است و عظيم است، خدا مثل علي شير ندارد، دو جهان مثل علي مير ندارد، نتوان يافت همانند علي گر چه بگرديد همه ارض و سما را
*****

علي شاهد و مشهود، علي عابد و معبود، علي قاصد و مقصود، علي حامد و محمود، علي ذاكر و مذكور، علي ناصر و منصور، علي آمر و مأمور، علي ناشر و منشور، علي ناظر و منظور، علي باب مراد است، علي مرد جهاد است، علي كيست ولي الّه و وجه الّه و عين الّه و باب الّه و نور الّه و سر الّه يكتاست، علي آيت عظماست، علي عالِم اسماست، علي عالي و اعلاست، علي والي و والاست، علي شوهر زهراست، علي واسطه‌ي فيض الهيست، علي آمر و ناهيست، علي مُهر گواهيست، علي را علي را، به جز هو نشناسد، خدا را خدا را، به جز او نشناسد، به خدا غير خدا و نبي و غير علي، عالم خلقت نشناسند علي را، به همه خلق بگوييد كه بي‌مهر علي هيزم نار است، گر آريد همه طاعت و تقوا و عبادات و دعا را
*****
سخن ختم رسل را همه حجّاج شنيدند وَ ز دل نعره‌ي تكبير كشيدند، به حيدر گرويدند وَ مقامش همه ديدند، بدو روي نمودند و پي بيعت او دست گشودند و علي را همه از جان و دل خويش ستودند، بسي نغمه‌ي تبريك سرودند، گروهي شده مسرور، گروهي ز حسد كور، كه بر خواست ز قلب كره‌ي خاك به نُه قلّه‌ي افلاك نداي علي مولا علي مولا، همه آئيد و ببينيد چه غوغاي عظيمي شده بر پا كه زن و مرد، چه از پير و چه برنا، همه پروانه‌ي مولا، همگي مست تولا، همگي غرق تَجَلِّي، همه دلداده‌ي مولا، علي عالي اعلي، همه ديدند كه عطر گل لبخند محمد به بهشت ابدي كرده مبدّل همه جا را
*****

علي اي سر ودودم، علي اي بود و نبودم، علي اي غيب و شهود م، علي اي ركن و سجودم، تو قيام و تو قعودم، به تو پيوسته برازنده بود از طرف ختم رسل خلعت زيباي خلافت، تو امامي، تو قيامي، تو سلامي، تو شه عرش مقامي، تو صلاتي، تو صيامي، كرم و عزت و ايمان و شجاعت بود از تو، تو وليّي، تو عليّي، تو همان وجه خدايي، تو همان شمس هدايي، تو همه هستي مايي، تو به هر درد دوايي، تو شفيع دو سرايي، تو شه ارض و سمايي، تو همان نفس رسولي، تو همان زوج بتولي، تو دَرِ شهر علومي، تو هماره ز دل ختم رسل عقده گشودي، تويي آن كس كه همه خلق نبودند و تو بودي، به خدايي كه تو را داد چنين جاه و جلالت، به ولايت، به رسالت، به فضيلت، به عدالت، كه ره غير تو كفر است و ضلالت، همه عالم ز تو گويد، دم «ميثم» ز تو گويد، تو امامي، تو امامي، تو امامي، تو وصيّي، تو وصيّي، تو وصيّي، به خداوند قسم شخص رسول دو سرا را
***استاد حاج غلامرضا سازگار***
يكي گويد سراپا عيب دارم
يكي گويد زبان از غيب دارم
نمي دانم كه هستم هر چه هستم
قلم چون تيغ مي‌رقصد به دستم
نه دِعبِل نه فَرَزدَق نه كُمِيتَم
وليكن خاك پاي اهل بيتم
الا ساقي مستان ولايت
بهار بي‌زمستان ولايت
از آن جامي كه دادي كربلا را
بنوشان اين خراب مبتلا را
چنان مستم كن از يكتا پرستي
كه از آهم بسوزد ملك هستي
هزاران راز را در من نهفتي
ولي در گوش من اين گونه گفتي
ز احمد تا احد يك ميم فرق است
جهاني اندرين يك ميم غرق است
يقينا ميم احمد ميم مستيست
كه سرمست از جمالش چشم هستيست
ز احمد هر دو عالم آبرو يافت
دمي خنديد و هستي رنگ و بو يافت
اگر احمد نبود آدم كجا بود
خدا را آيه‌اي محكم كجا بود
چه مي‌پرسند كين احمد كدام است
كه ذكرش لذت شُرب مدام است
همان احمد كه آوازش بهار است
دليل خلقت ليل النهار است
همان احمد كه فرزند خليل است
قيام بت شكن‌ها را دليل است
همان احمد كه ستارُالعيوب است
دليل راه و علّامُ الغيوب است
همان احمد كه جامش جام وحيست
به دستش ذوالفقار امر و نهيست
همان احمد كه ختم الانبياء شد
جناب كُنتُ كنزاً مخفيا شد
همان اوّل كه اينجا آخر آمد
همان باطن كه بر ما ظاهر آمد
همان احمد كه سرمستان سرمد
بخوانندش ابوالقاسم محمّد
محمد ميم و حاء و ميم و دال است
تدارك بخش عدل و اعتدال است
محمد رحمةٌ للعالمين است
شرافت بخش صد روح‌الامين است
محمد پاك و شفاف و زلال است
كه مر آت جمال ذوالجلال است
محمد تا نبوت را برانگيخت
ولايت را به كام شيعيان ريخت
ولايت باده‌ي غيب و شهود است
كليد مخزن سر وجود است
محمد با علي روز اخوت
ولايت را گره زد بر نبوت
محمد را علي آيينه دار است
نخستين جلوه‌اش در ذوالفقار است
به جز دست علي مشكل‌گشا كيست
كليد كُنتُ كنزاً مخفيا كيست
كسي ديگر توانايي ندارد
كه زخم شيعه را مرهم گذارد
غدير اي باده گردان ولايت
رسولان الهي مبتلايت
ندا آمد ز محراب سماوات
به گوش گوشه گيران خرابات
رسولي كز غدير خم ننوشد
رداي سبز بعثت را نپوشد
تمام انبياء ساغر گرفتند
شراب از ساقي كوثر گرفتند
علي ساقي رندان بلاكش
بده جامي كه مي‌سوزم در آتش
مرا آيينه‌ي صدق و صفا كن
تجلّي گاه نور مصطفي كن
***مرحوم آغاسي***

مرا غدير نه بركه، كه بيكران درياست
علي نه فاتح خيبر، كه فاتح دلهاست
مرا غدير نه بركه، كه خم جوشان است
علي نه ساقي كوثر، كه كوثر عظماست
مرا غدير نه يك برگ سرد تاريخ است
علي نه شافع محشر، كه محشر كبراست
مرا غدير حريم وصال محبوب است
علي نه همسر زهرا كه كيمياي ولاست
مرا غدير بود پايگاه دانش و دين
علي نه كاتب قرآن كه آيت عظماست
مرا غدير نه يك واژه در دل تاريخ
كه جان پناه همه رهروان راه خداست
مرا غدير نه يك روز اختلاف افكن
كه همچو چشمه‌ي مبعث زلال وحدت زاست
مرا غدير نداي بلند آزاديست
علي نه حامي بوذر كه روح صدق و صفاست
مرا علي نبود خلقتي خدا گونه
چو غاليان نسرايم كه مالك دو سراست
اگر نه عالم و عادل مرا نمي‌شايد
ستايمش كه علي عالي و علي اعلاست
بخوان ز سوره انعام علت درجات
علي ز علم و عمل بر جهانيان مولاست
مگوكه مولد او كعبه شد كه مي‌گويم
به هر مكان كه علي هست كعبه خود آنجاست
هر آن كه دم زند از عشق آن ولي والا
علي صفت اگرش نيست، كار غرق خطاست
بخوان تو نامه مولا به مالك اشتر
كه طرز فكر علي از خطوط آن پيداست
ببين كه در دل آن رادمرد بي‌همتا
به ياد قسط و عدالت چه محشري بر پاست
بكوش رنگ علي گيري و صفات علي
هزار نكته باريك‌تر ز مو اينجاست
به سالروز امامت به جشن عيد غدير
كه اشك شوق به چشمان عاشقان پيداست
گل (اميد) به لب‌ها نشاندم و گفتم
خوشا دلي كه در آن مُهر مهر مير ولاست
*** مصطفي باد كوبه اي هزاوه‌اي (اميد) ***

صداي كيست چنين دلپذير مي‌آيد؟
كدام چشمه به اين گرمسير مي‌آيد؟
صداي كيست كه اين گونه روشن و گيراست؟
كه بود و كيست كه از اين مسير مي‌آيد؟
چه گفته است مگر جبرييل با احمد؟
صداي كاتب و كلك دبير مي‌آيد
خبر به روشني روز در فضا پيچيد
خبر دهيد:
كسي دستگير مي‌آيد
كسي بزرگتر از آسمان و هر چه در اوست
به دست گيري طفل صغير مي‌آيد
علي به جاي محمد به انتخاب خدا
خبر دهيد:
بشيري به نذير مي‌آيد
كسي كه به سختي سوهان، به سختي صخره
كسي كه به نرمي موج حرير مي‌آيد
كسي كه مثل كسي نيست، مثل او تنهاست
كسي شبيه خودش، بي‌نظير مي‌آيد
خبر دهيد كه: دريا به چشمه خواهد ريخت
خبر دهيد به ياران: غدير مي‌آيد
به سالكان طريق شرافت و شمشير
خبر دهيد كه از راه، پير مي‌آيد
خبر دهيد به ياران: دوباره از بيشه
صداي زنده يك شرزه شير مي‌آيد
خم غدير به دوش از كرانه‌ها، مردي
به آبياري خاك كوير مي‌آيد
كسي دوباره به پاي يتيم مي‌سوزد
كسي دوباره سراغ فقير مي‌ايد
كسي حماسه‌تر از اين حماسه‌هاي سبك
كسي كه مرگ به چشمش حقير مي‌آيد
غدير آمد و من خواب ديده‌ام ديشب
كسي سراغ من گوشه گير مي‌آيد
كسي به كلبه شاعر، به كلبه درويش
به ديده بوسي عيد غدير مي‌آيد
شبيه چشمه كسي جاري و تپنده، كسي
شبيه آينه روشن ضمير مي‌آيد
علي عَلَيْهِ السَّلَام هميشه بزرگ است در تمام فصول
امير عشق هميشه امير مي‌آيد
به سربلندي او هر كه معترف نشود
به هر كجا كه رود سر به زير مي‌آيد
شبيه آيه قرآن نمي‌توان آورد
كجا شبيه به اين مرد، گير مي‌آيد؟
مَگر نديده‌اي آن اتفاق روشن را؟
به اين محله خبرها چه دير مي‌آيد!
بيا كه منكر مولا اگر چه آزاد است
به عرصه گاه قيامت اسير مي‌آيد
بيا كه منكر مولا اگر چه پخته، ولي
هنوز از دهنش بوي شير مي‌آيد
علي هميشه بزرگ است در تمام فصول
امير عشق هميشه امير مي‌آيد …
***مرتضي اميري اسفندقه***

هر چند زخم كاري روي سرم شدي
اما علاج اين دل زخمي ترم شدي
اي تيغ … حاجتم كه روا شد … ولي بدان
تيري به قلب غم زده‌ي دخترم شدي
يك تن در اين ديار وفاي تو را نداشت
در دست دشمن آمدي و ياورم شدي
اما نه … ضربه‌اي كه زدي رنگ كوچه داشت
آيا تو در مدينه وبال پرم شدي؟
يادت كه هست … حائل در بود و با قلاف
شلاق برگ‌هاي گل پرپرم شدي
ياري قنفذ آمدي و بين كوچه‌ها
زخم كبود بازوي نيلوفرم شدي
***

مي‌بينم آن زمان كه به دستان حرمله
تيري سه شعبه در گلوي اصغرم شدي
مي‌بينم آن زمان كه تو در هيبت عمود
روزي خراب بر سر آب آورم شدي
***محمد علي بياباني***

مسجد، خموش و شهر پر از اشك بي‌صداست
اي چاه خون گرفته كوفه علي كجاست؟
اي نخل‌ها كه سر به گريبان كشيده‌ايد
امشب شب غريبي و تنهايي شماست
دل‌ها تمام، خيمه آتش گرفته‌اند
صحراي كوفه شام غريبان كربلاست
امشب علي به باغ جنان پيش فاطمه است
اما دل شكسته او در خرابه هاست
سجاده بي‌امام و زمين لاله گون ز خون
مسجد غريب مانده و محراب، بي‌دعاست
بايد گلاب ريخت پس از دفن، روي قبر
امشب گلاب قبر علي اشك مجتباست
تو از براي خلق جهان سوختي علي!
اما هزار حيف كه دنيا تو را نخواست
اي چاه كوفه اشك علي را چه مي‌كني
داني چقدر قيمت اين در پربهاست؟
بايد به گريه گفت:
علي حامي بشر
بايد به خون نوشت: علي كشته خداست
هر لحظه در عزاي علي تا قيام حشر
«ميثم» هزار بار اگر جان دهد رواست
***استاد سازگار***

اين چشم‌ها به راه تو بيدار مانده است
چشم انتظارت از دم افطار مانده است
برخيز و كوله بار محبت به دوش گير
سرهاي بي‌نوازش بسيار مانده است
با تو چه كرده ضربه آن تيغ زهردار
مانند فاطمه تنت ازكار مانده است
آنقدر زخم ضربه دشمن عميق هست
زينب براي بستن آن زار مانده است
آرام‌تر نفس بكش آرام ترب گو
چندين نفس به لحظه ديدار مانده است
از آن زمان كه شاخه ياست شكسته شد
چشمت هنوز بر در و ديوار مانده است
سي سال رفته است ولي جاي آن طناب
بر روي دست و گردنت انگار مانده است
مي‌داني اي شكسته سر آل هاشمي
تاريخ زنده در پي تكرار مانده است
از بغض دشمنان به توي ك ضربه سهم توست
باقي آن براي علمدار مانده است
***محسن عرب خالقي***