راسیر کرد.رسول خدا (ص) نوزاد را بر دامن نهاد و فرمود: کشته شدنت بر من بسی گران است.و حضرت بسیار گریست و فرمود: برای فرزندم می گریم. او را گروهی کافر و ستمکارخواهند کشت.حسین بن علی (ع) شش سال از دوران کودکی خود را همراه جدّش محمد مصطفی (ص) سپری کرد. مدّت سی سال با پدر بزرگوار علی بن ابی طالب (ع) زندگی نمود،پس از شهادت پدر بزرگوارش، ده سال با برادرش امام حسن مجتبی (ع) بود، پس از آن که برادرش در سال 50 هجری قمری مسموم شد و به شهادت رسید، ده سال تمام در دوران حکومت ظالمانه و ستمگرانه معاویه زیست و همیشه با او در ستیز بود.پس از درهم پیچیده شدن طومار عمر معاویه، فرزندش یزید که ولی عهد معاویه بود، به حاکمیت رسید، و در نیمه ماه رجب 60 هجری به ولید پسر عُتبه که حاکم مدینه بود، نامه نوشت تا از امام حسین (ع) برای یزید بیعت بگیرد.حاکم مدینه امام را برای بیعت با یزید فراخواند، و امام (ع) در جواب حاکم مدینه فرمود: «ای حاکم مدینه! تو می دانی که ما اهل بیت پیامبر و معدن رسالتیم، خانه ما محل نزول و رفت و آمد ملائکه و جایگاه نزول رحمت الهی است. خداوند اسلام را از خاندان ما آغاز و افتتاح نموده و تا پایان نیز با ما پیش خواهد برد. ولی یزید مرد شراب خوار و قاتل انسان های بی جرم و بی گناه است. یزید فردی است که آشکارا از حدود الهی تجاوز کرده وبه طور علنی دست به فسق و فساد می زند، هیچ گاه مردی همانند من، به فردی مثل یزیددست بیعت نمی دهد.امام از

بیعت با یزید سرباز زد، و از این که تحت فشار شدید بود در 28 رجب همان سال، مدینه رسول الله را به قصد مکّه مکرّمه ترک گفت و در سوم شعبان در مکّه رحل اقامت افکند، و به افشاگری از حکومت یزید پرداخت.امام بنا به دعوت و رسیدن نامه های بی شمار از طرف مردم کوفه که افزون از 12000 نامه ذکر شده، پسر عمویش حضرت مسلم فرزند عقیل را به نمایندگی خود به کوفه فرستاد. خود اعمال حج را به دلیل نا امن شدن فضای مکّه نیمه تمام گذاشته و در روز هشتم ذیحجه با اهل و عیال و به همراهی جمعی از یاران خود، به سوی کوفه حرکت کردند، و در روز دوم محرّم سال 61 هجری در کربلا رسیدند. و در روز دهم محرّم همراه یاران با وفای خویش به مقام والای شهادت رسیدند، که تا امروز و تا دامنه قیامت،حقّانیت راه و مکتب او همچنان فروزان تر از خورشید می درخشد، و قاتل او مورد لعن خدا،و رسولش، و ملائکه و بندگان صالح خدا است چنان که رسول الله به صراحت این مطلب را بارها بیان فرموده است.احادیث گردآوری شده در این مقاله برخی از احادیث و روایاتی است که از زبان رسول الله در منابع و کتاب های اهل سنّت بیان شده است. و امید است با مطالعه و دقّت در کلام و بیان رسول خدا که در باره فرزند و پاره تنش امام حسین (ع) بیان فرموده، هر چه بیشتر و بهتر حسینش را از زبان جدّش رسول الله بشناسیم.

اُذن الحسین (ع) حین ولدته فاطمه (س)».حاکم نیشابوری در المستدرک علی الصحیحین و هم چنین محب الدین شافعی در ذخائر العقبی گفته است: عبیدالله پسر أبی رافع و او از پدرش روایت کرده است:«هنگامی که امام حسین (ع) از حضرت فاطمه (س) متولّد شد، رسول خدا (ع) را دیدم که در گوش های حسین (ع) اذان گفت.»

پی آن بودند؛ حضرت با آواز بلند فرمود: آیاکسی از شما با خودش آب دارد؟ ولی هیچ کس، حتی یک قطره آب نداشت! حضرت (به فاطمه (س)) فرمود: یکی از آنان را به من بده، حضرت فاطمه (س) یکی از بچه ها را از زیرپوشش و ستر بیرون آورده و به پیامبر (ص) داد، حضرت او را گرفت و بر سینه اش چسباند،طفل صیحه می کشید، حضرت زبان مبارکش را در کام او نهاد، طفل زبان حضرت را می مکید تا آرام و ساکت شد. حضرت همین رفتار را با دیگری انجام داد او نیز آرام گشت.»

سازد، و هنگامی که این عمل مورد تعجّب مردان بی رحم واقع می شد، پاسخ حضرت این بوده است که «کسی که بی رحم باشد، مورد ترحم قرار نخواهد گرفت.»

به همراه حضرت پیامبر (ص) به سمتی که جهت صرف طعام دعوت شده بودند، می رفتند، در این هنگام حسین (ع) در کوچه بازی می کرد، حضرت پیامبر (ص) جلو آمده، آغوش مبارک را به سوی حسین خردسالش باز کرد، کودک این سو و آن سو فرار می کرد، پیامبر (ص) می خندید تا او را گرفت، سپس آن حضرت یک دست مبارک را زیر چانه کودکش و دست دیگر را بالای سر او نهاد، و سپس او را بوسید و فرمود: حسین از من است و من از حسین! خداوند دوست می دارد کسی را که حسین را دوست بدارد، حسین فرزندی از فرزندانم است».این حدیث به همین مضمون و با اندک تفاوتی در سنن ترمذی، مسند أحمد حنبل، اسد الغابه و سنن کبرای بیهقی و غیره ذکر شده است.

کریم، یا از حامل قرآن، یا از کسی که دارای سیمای روشن و چهره نورانی است. (همه این اوصاف در شما است،) از لحاظ عرب بودن به سبب جدّت رسول الله شریف هستی، و از جهت کرم؛ کرامت و بزرگواری ادب و سیره شماست. و اما از جهت قرآن؛ کلام خدا در خانه های شما نازل شده است. و اما چهره نورانی؛ من از رسول خدا (ص) شنیدم که می فرمود: «هرگاه خواستید به طرف من نظر کنید،به حسن و حسین نگاه کنید.»این حدیث به خوبی نشان می دهد که حضرت امام حسین (ع) و هم چنان برادرش امام حسن (ع) در نزد رسول خدا از چنان موقعیت و مقامی برخوردار بوده که نظر به چهره آنان، نظر به سیمای مبارک رسول الله (ص) است، و بدون تردید هرگونه هتک و بی حرمتی به آنان هتک و بی حرمتی به رسول الله (ص) است. و در این مورد احادیث فراوانی وارد شده که در جایش ذکر خواهد شد.

خضاب بود.»این مطلب در صحیح بخاری و سنن ترمذی و مسند احمد بن حنبل و غیره به تفصیل روایت شده است.عن محمد بن الضحاک بن عثمان قال: «کان جسد الحسین (ع) شبه جسد رسول الله (ص)»ابو بکر هیثمی در مجمع الزوائد و همچنین طبرانی در معجم کبیرش و نیز غیر این دو تا روایت کرده اند که محمد پسر ضحاک، پسر عثمان گفته است: «اندام حسین (ع) شبیه اندام رسول خدا (ص) بود.»

الحسن و الحسین (ع) وهما غلامان فجعلا یتوثّبان علی ظهره إذ سجد، فأقبل الناس علیهما ینحّونهما عن ذلک، قال: «دعوهما بأبی وأمّی، من أحبّنی فلیحب ّ هذین.»بیهقی در سنن کبرایش ذکر نموده است: زر پسر حبیش گفته است: «روزی رسول خدا (ص) با مردم نماز می خواند، حسن و حسین (ع) که کودک بودند به سمت آن حضرت آمدند، و هنگامی که رسول خدا (ص) به سجده می رفت، حسنین (ع) بر پشت جدّ بزرگوارشان بالا می شدند. مردم خواستند که آن دو کودک را از حضرت دور کنند و مانع بشوند، پیامبر خدا (ص) فرمود: «آنان را به حالشان بگذارید، پدر و مادرم فدایشان باد! هرکسی که مرا دوست دارد، باید این دو را دوست بدارند.»عن اسامه بن زید قال: قال النبی (ص): «هذان ابنای وابنا ابنتی، اللهم ّ انّی اُحبّهما فأحبّهما وأحب ّ من یحبّهما».ترمذی در سننش روایت کرده که اسامه بن زید گفته است: پیامبر خدا (ص) فرمود:«این دو تا (اشاره به حسن و حسین (ع))، دو فرزند من اند و پسران دخترم، خداوندا، این دو را دوست می دارم، پس تو آن دو را دوست بدار، و دوست بدار کسی را که آن دو را دوست می دارد!»این حدیث در خصائص نسائی و کنز العمال و نیز در کتب دیگر اهل سنّت وارد شده است.عن أبی هریره قال: قال رسول الله (ص): «من أحب ّ الحسن و الحسین فقد أحبّنی و من أبغضهما فقد أبغضنی».از ابو هریره روایت شده که او گفته است: رسول الله (ص) فرمود: «هر کسی که حسن و حسین (ع) را دوست بدارد، مرا دوست داشته است، و کسی که با آن دو بغض و عداوت پیشه کند،

با من بغض و دشمنی نموده است.»این حدیث در سنن ابن ماجه، مسند احمد حنبل و نیز در تاریخ بغداد و غیره روایت شده است.»عن سلمان قال: سمعت رسول الله (ص) یقول: «الحسن والحسین ابنای من أحبّهما أحبّنی ومن أحبّنی أحبّه الله ومن أحبّه الله أدخله الجنه، ومن أبغضهما أبغضنی و من أبغضنی أبغضه الله أدخله النار.»در مستدرک صحیحین، معجم طبرانی، و معجم الزوائد از سلمان روایت شده که او گفته است: از رسول خدا (ص) شنیدم که می فرمود: «حسن و حسین دو فرزندانم هستند،هر کسی آن دو را دوست بدارد، مرا دوست داشته است، و هر کسی مرا دوست دارد، خدا او را دوست دارد، و کسی را که خداوند سبحان دوست بدارد، وارد بهشت می شود ولی اگر کسی با حسن و حسین غضب و عناد داشته باشد، با من غضب و دشمنی نموده است، و هر کسی با من غضب و دشمنی کند، خداوند با او غضب می کند، و سرانجام او را در آتش می افکند.»مضامین این احادیث در ذخائر العقبی، کنز العمال، معجم کبیر طبرانی و غیره به تفصیل ذکر شده است.

اصفهانی و غیره، ذکر نموده اند.عن ابن عمر قال: قال رسول الله (ص): «الحسن والحسین سیدا شباب أهل الجنّه و أبوهما خیرا منهما.»فرزند عمر از رسول خدا (ص) روایت نموده که آن حضرت فرمود: «حسن و حسین سروران جوانان اهل بهشتند، و حضرت علی (ع)، بهتر از دو فرزندشان است.این حدیث در سنن ابن ماجه، مستدرک صحیحین حاکم نیشابوری، معجم کبیر طبرانی و نیز در غیر آن ها روایت شده است.

چهار پایان برانگیخته می شوند، و حضرت صالح سوار بر ناقه اش برانگیخته می شود، و من سوار بر براق برانگیخته می شوم، و فرزندانم حسن و حسین سوار بر دو ناقه بهشتی برانگیخته می گردند.این حدیث در مجمع الزوائد، معجم کبیر طبرانی، تاریخ بغداد و نیز در غیر این ه اوارد شده است.قال علی (ع)، قال رسول الله (ص): «اذا کان یوم القیامه کنت أنت و ولدک علی خیل بلق متوّجه بالدر والیاقوت فیأمرکم الله بکم الی الجنه والناس ینظرون.»از حضرت علی (ع) روایت است که رسول خدا (به من) فرمود: وقتی روز قیامت فرا برسد، تو و فرزندت سوار بر اسب برانگیخته می شوید، در حالی که مزیّن به دُر و یاقوت است، خداوند برای شما دستور ورود به بهشت را صادر می کند، و مردم نظاره کننده شما هستند.

سال به سرعت پرید و داخل خانه شد، سپس شروع کرد به نشستن بر پشت و کتف و گردن پیامبر (ص).فرشته به پیامبر (ص) عرض کرد: آیا او را دوست می داری؟!حضرت فرمود: بله!فرشته گفت: ولی اُمّتت به زودی او را شهید می کند، اگر خواسته باشی، محل شهادت او را برای شما نشان می دهم؟سپس فرشته دستش را زد و گِل ِ سُرخی آورد، و ام ّ سلمه آن را برداشت و با حزن و اندوه در بین لچک و رو سریش پنهان کرد.»و بعد معلوم شد که محل ّ شهادت آن حضرت سرزمین کربلا بوده است.این حدیث را احمد حنبل، محب ّ الدین شافعی، ابو بکر هیثمی و ابو القاسم طبرانی و دیگران به تفصیل ذکر کرده اند.عن عبدالله بن وهب بن زمعه، قال: أخبرتنی اُم سلمه إن رسول الله (ص) اضطجع ذات لیله للنوم فاستیقظ و هو خاثر ثم اضطجع فرقد، ثم استیقظ وهو خاثر دونما رأیت به المره الاُولی، ثم اضطجع فاستیقظ و فی یده تربه حمراه یقبّلها، فقلت: ماهذه التربه یارسول الله؟ قال: أخبرنی جبریل (ع) إن ّ هذا یقتل بأرض العراق - للحسین - فقلت لجبرئیل: أرنی تربه الارض التی یقتل بها، فهذه تربتها.»از عبدالله فرزند وهب فرزند زمعه روایت شده که او گفت: «ام سلمه به من خبر داد که رسول خدا (ص) شبی برای خوابیدن دراز کشید، سپس بیدار شد در حالی که گرفته و پریشان بود، دو باره حضرت دراز کشید و خوابش برد، سپس مضطرب و پریشان از خواب بیدار شد، اضطراب آن حضرت غیر از اضطرابی بود که در مرتبه اوّل در آن حضرت دیدم.بار سوم حضرت دراز کشید و این بار که از

خواب بیدار شد در دستش تربت سرخی بود که آن را می بوسید! سپس من گفتم: یا رسول الله این تربت چیست؟حضرت فرمود: جبرئیل (ع) برایم خبر داد که این - اشاره به حسینش نمود - در زمین عراق کشته می شود. برای جبرئیل گفتم، خاک زمینی را که حسینم در آن جا شهید می شود نشانم بده، و این، تربت همان سرزمین است.»این حدیث را حاکم نیشابوری، محب الدین شافعی، ابو القاسم طبرانی، نقل کرده اند. و هم چنین مراجعه شود به کنز العمال متقی هندی، و صواعق محرقه ابن حجر هیثمی شافعی، و اعلام النبوه ماوردی.عن زینب بنت جحش: «أن النبی (ص) کان نائماً عندها وحسین (ع) یحبو فی البیت، فغفلت عنه، فحبا حتی أتی النبی (ص) فصعد علی بطنه، الی أن قال: قالت: ثم قام یصلّی واحتضنه فکان اذا رکع و سجد وضعه و إذا قام حمله، فلما جلس جعل یدعو و یرفع یدیه ویقول: فلما قضی الصلاه قلت: یا رسول الله لقد رأیتک تصنع الیوم شیئاً ما رأیتک تصنعه، قال: إن جبریل أتانی فأخبرنی أن ابنی یقتل، قلت: فأرنی تربته اذاً، فأتانی بتربه حمراء.»از زینب دختر جحش روایت شده است: «پیامبر خدا (ص) در پیش او خوابیده بود،حسین که کودک و کوچک بود با دست و پایش در منزل راه می رفت و بازی می کرد،لحظه ای از کودک غافل شدم، او به طرف رسول خدا (ص) آمد و بالای شکم مبارک آن حضرت رفت.زینب در ادامه سخنانش می گوید: سپس رسول خدا (ص) بلند شد و به نماز ایستاد و حسین خُرد سالش را در بغل گرفت، و هنگامی که به رکوع و سجده می رفت، کودک را در زمین می گذاشت، و وقتی

دو باره می ایستاد، حسینش را برمی داشت، و هنگامی که آن حضرت نشست دست های مبارکش را بلند نموده و دعا می کرد. هنگامی که از نماز فارغ شد عرض کردم: ای رسول خدا (ص) امروز از شما کاری را مشاهده کردم که تا کنون ندیده بودم که چنین عملی را داشته باشید؟پیامبر در پاسخم فرمود: جبرئیل نزدم آمد و به من خبر داد که پسرم کشته می شود.گفتم: تربت و خاکش را نشانم ده! سپس خاک سرخی برایم آورد.»این حدیث در معجم کبیر طبرانی، و تاریخ دمشق و نیز در غیر این دو کتاب روایت شده است.روی احمد بن حنبل بسنده عن عبدالله بن نجا، عن أبیه، «أنه سار مع علی (ع) - وکان صاحب مطهرته - فما حاذی نینوی و هو منطلق الی صفین، فنادی علی (ع): اصبر أباعبدالله اصبر أبا عبدالله بشط الفرات، قلت: وماذا؟ قال: دخلت علی النبی (ص) ذات یوم و عیناه تفیضان، قلت: یانبی الله أغضبک أحد ما شأن عینیک تفیضان؟ قال: بل قام من عندی جبریل فحدّثنی أن الحسین یقتل بشط الفرات، قال: فقال: هل لک الی أن أشمّکم من تربته؟، قال: قلت: نعم، فمدّ یده فقبض قبضه من تراب أعطانیها فلم أملک عینی ّ أن فاضتا.»احمد حنبل به سند خود از عبدالله نجا و او از پدرش روایت کرده است: «در هنگامی که علی (ع) رهسپار صفین بود، همراه آن حضرت بودم، و زمانی که نزدیک نینوا رسید حضرت مرا صدا کرد و فرمود: ابا عبدالله صبر کن، ابا عبدالله به شط فرات صبر کن!گفتم: برای چه؟آن حضرت فرمود: «روزی در خدمت پیامبر خدا (ص) رسیدم، از چشمان آن حضرت اشک سرازیر

بود، عرض کردم: ای پیامبر خدا! آیا کسی شما را به خشم و غضب آورده که دیدگان شما این چنین اشک ریزان است؟ رسول خدا (ص) فرمود: جبرئیل نزدم آمد و به من خبر داد: حسین در شط فرات کشته می شود!رسول خدا فرمود: سپس جبرئیل گفت: آیا می خواهی عطر و بوی تربتش را ببینی؟ رسول خدا فرمود: گفتم: بله! سپس جبرئیل دستش را دراز کرد و یک قبضه از تربت گرفت و به من داد و به همین دلیل است که بی اختیار اشک هایم سرازیر است.

ان یوماً تحوّلین دماً لیوم عظیم.»عمر فرزند ثابت از اعمش و او از شقیق روایت کرده که ام سلمه گفت: «حسن و حسین در منزلم جلو پیامبر بازی می کردند، جبرئیل نازل شد و برای پیامبر گفت: ای محمّد (ص) امّتت بعد از تو این پسرت را به شهادت می رساند، و با دستش به سوی حسین (ع) اشاره کرد، رسول الله (ص) گریه کرد و حسینش را در سینه اش گرفت، سپس رسول خدا (ص) فرمود: این تربت را در نزد تو می گذارم، رسول خدا (ص) آن تربت را بو کرد و فرمود: بوی کرب و بلاء است. و فرمود: ای ام سلمه! وقتی این تربت متحول به خون شد،بدان که پسرم کشته شده است.ام سلمه تربت را در شیشه ای گذاشت و هر روز به آن نگاه می کرد، و ام سلمه می گفت: روزی که تربت متحوّل به خون شود آن روز، روز عظیم مصیبت بزرگی خواهدبود.»این حدیث را ابن حجر عسقلانی در تهذیب التهذیب ذکر نموده است. و مضمون این حدیث را ابن حجر عسقلانی در مجمع الزوائد و طبرانی در معجم کبیر و نیز غیر آنها ذکر کرده اند.

صورت و محاسن آن حضرت پر از خاک بود،عرض کردم: ای رسول خدا (ص) شما را چه شده است؟ حضرت فرمود: همین حالا شاهد کشته شدن حسینم بود.»ترمذی این حدیث را در سنن خود ذکر کرده نموده است، و هم چنین مضمون این حدیث را حاکم نیشابوری، ابن اثیر، بیهقی شافعی، ابن حجر عسقلانی و غیره به تفصیل ذکر کرده اند.عن ابن عبّاس، قال: «رأیت النبی (ص) فیما یری النائم نصف النهار، أشعث و أغبرمعه قاروره فیها دم، فقلت: با نبی ّ الله ما هذا؟، قال: هذا دم الحسین وأصحابه لم أزل التقطه منذ الیوم، قال: فأحصی ذلک الیوم فوجدوه قُتل قبل ذلک بیوم.».از ابن عبّاس روایت شده است: «پیامبر خدا (ص) را نیم روز در خواب دیدم که پریشان و خاک آلود بود که شیشه پر از خون با خود داشت، عرض کردم: ای پیامبر خدا! این چیست؟ در جواب فرمود: این خون حسین و اصحابش است که امروز پیوسته در این شیشه جمع کردم. ابن عباس گفت: آن روز را شمارش کرده و ضبط کردم، و بعداً معلوم شدکه حسین (ع) یک روز پیش از آن به شهادت رسیده بود.».حاکم نیشابوری این حدیث را از ابن عباس در کتابش روایت کرده است، و هم چنین این حدیث به همین مضمون در مسند احمد حنبل، و اسد الغابه، الاستیعاب،الإصابه و نیز در غیر آن ها با اندک تفاوتی در لفظ و طریق وارد شده است.

سائر ذلک فی سائر الجنّه»از مولا عبدالرحمن عوف روایت است که او گفت: پیش از آن که گرد و غبار باطل چهره احادیث را بپوشاند، حقیقت را از من فراگیرید، از رسول خدا (ص) شنیدم که می فرمود: «من درخت هستم، وفاطمه فرع و شاخه های درخت است، علی مایه باروری و ثمردهی اوست، حسن و حسین (ع) میوه ها و شیعیان و پیروان ما برگ های آن درخت هستند، ریشه و اصل درخت در بهشت عدن است و مابقی آن در سائر بهشت.»این حدیث در المستدرک علی الصحیحین و میزان الاعتدال و دیگر کتب اهل سنّت روایت شده است.

او در محاربه هستم، و کسی که با شما در مسالمت و آشتی باشد، با او مسالمت دارم.»عن أبی بکر بن أبی قحافه أنّه قال: «رأیت رسول الله (ص) خیّم خیمه ً وهو متّکی علی قوس عربیه، وفی الخیمه علی ّ وفاطمه والحسن والحسین: فقال: معشرالمسلمین أنا سلم لمن سالم أهل الخیمه، حرب لمن حاربهم، ولی ٌّ لمن والاهم، لایحبّهم إلاّ سعید الجدّ، طیّب المولد، ولا یبغضهم إلاّ شقی ّ الجدّ، ردی ء الولاده.»محب الدی ّ طبری در ریاض النضره و نیر غیر او ذکر کرده که ابو بکر بن قحافه گفته است: «رسول خدا (ص) خیمه ای برپا کرده بود و در میان خیمه حضرت علی، فاطمه،حسن و حسین (ع) در خیمه بودند، رسول خدا (ص) در حالی که بر کمان عربی تکیه داده بود، فرمود: ای طایفه مسلمانان! هر کسی که با اهل این خیمه در مسالمت و آشتی باشد،با او در مسالمت و آشتی هستم، و هر کسی که با آنان در حرب و جنگ باشد، با آنان درحرب و جنگم، محبّت و دوستی من با کسانی است که با آنان در محبّت و دوستی باشند. و هیچ کسی آنان را دوست نمی دارد، مگر افراد سعادت مند و خوش بخت، و آنانی که پدردارند و پاک و طاهر تولد یافته اند. و هیچ فردی با آنان دشمنی ندارد، مگر آنان که شقی و سنگ دل هستند و ولادتشان پست و ناپاک هستند.»خوارزمی در مناقب و قاضی نعمان مغربی در شرح الاخبار نیز ذکر کرده است.و این حدیث معیار حق و باطل را به صراحت بیان می کند، و بسیار گویا و روشن می گوید: محبّان و دوستان علی، فاطمه، حسن و حسین، سعادت مندان و پاکیزه به دنیا

آمدگان هستند و مبغضان و دشمنان علی، فاطمه، حسن و حسین، اشقیا و افراد بی مقداری هستند و ولادت شان ناپاک و پست است.