العالميه مي باشد. افزون بر اين ها

تابش مقطع ليسانس علوم سياسي را در موسسه علوم انساني قم وابسته به جامعه المصطفي به پايان برد و مقطع كارشناسي ارشد همين رشته را در دانشگاه با قر العلوم (ع) قم به پايان رساند.

دفتر شعر "يك شعله نوبهاران" حاصل و نتيجه انديشه ها و باور هاي تابش است كه با تكنيك و فنون شعري تجلي يافته است. پرداختن به اوضاع نابسامان افغانستان، درد و اندوه غربت، مرور به افتخارات گذشته، مظلوميت زنان و كودكان، جنگ و كشتار، انتظار، اسباب درد دل او با مردم را شكل مي دهد. او همچنين با نازك خيالي هاي شاعرانه اش براي تجسم و تصوير سازي بهتر، از تركيب هاي ويژه تمثيل، تلميح، استعاره، كنايه و تشبيه بهره ي فراواني گرفته است. ديگر آثارش: دورتر از چشم اقيانوس (تهران، 1376 ش) آدمي پرنده نيست (تهران، 1383 ش) چشم انداز شعر امروز افغانستان (تهران 1382 ش) مشرق گل هاي فروزان (مجموعه شعر مذهبي) (قم 1378 ش). دل خونين انار( كابل 1390 ش)

سردار ابومسلم شد

خرد اندلسي شد سينا

عقل بنياد و شهودي سيما

بلخ را لاله نگهداشت خدا

با درفشي كه برافراشت خدا(6)

بلخ را با جگر تلخ مخوان

جگر سوخته را بلخ مخوان

راه ابريشم روشن بلخ است

روشنا گرچه زمان را تلخ است

عصر ما گسترش راه آهن

شده انسان هنرش ماه آهن

آه از دست غرور انسان

آه از اين شعله شعور انسان

رفت بي بال به ماه و مرّيخ

گفت: پيوست به پايان تاريخ

***

باميان ولولة چلچله هاست

از هنر در جگرش «غلغله»هاست

اژدها بر نفسش چنبر زد

نيش زد بر جگرش، خنجر زد

غلغله شعله شد و خنجر شد

غلغله كاوة آهنگر شد

كاوه شد پرچم آزادي شرق

داد شد بر سر بيدادي شرق

شهر ضحّاك چه افسون كده اي است؟

كوه در كوه فريدون كده اي است!

ماه در غلغله ارژنگي شد

شكل يك آهوي ديزنگي شد

آهو يك روز به شكل فانوس

شعله زد از دل يك چشمه به توس

چل ستون آينة چل دنيا

آرمان شهر قشنگ مولا

نيلگون پنجره اش بند امير

ماه در عمق زلاليش اسير

از زلالي است كه طوبي شده است

يادگار از غم مولا شده است

چه نيازي كه كشي ناز فلك ؟

پري «بند امير» است ملك

وارث خون سياووشاني

قطره قطره كه تو مي پوشاني

«سرخ بت» مظهر مانايي عشق

«خنگ بت» گوهر رسوايي عشق

كرد رسوا به جهان طالب را

آن كه مي ديد فقط قالب را

طالب افغان نه، كه شمشيري بود

طالب «افسانة كشميري» بود

شرري نو ز قشون ديورند

آه از زخم فسون ديورند

ديورند آينة ميوند است

جنگ با شعبده و لبخند است

جنگ ما جنگ انار و ترياك

بغضش آويخته از ديدة تاك

چه خبر از دل خونين انار؟

تيغ برداشت ز كامش كوكنار؟

قندهار است گذرگاه جهان

ماه آويخته بر راه جهان

شاه لهراسب چكيد از اين ماه

هند و

چين آيينه چيد از اين ماه

نور بنديش بود «نور جهان»(7)

ايستاده به رخش آب روان

لب قندش چه جهان گير آمد

مثل ابروش كه شمشير آمد

آب شد قند و به كشمير چكيد

بر رخ لاله خط سبزه دميد

***

شهر ما «حضرت غزنين»(8) بخوان

محترم داشته گل را باران

غزنه باغي ز بهار زابل

زان همه نقش و نگار زابل

زالش آيينة نام پدران

رستمش نامور ناموران

رونق شعر دري از غزنه

«نامورنامه»(9) بري از غزنه

غزنه سبك قلمش بيهقي است

مشرب فلسفه اش ذنبقي است

بوسعيد از دل اين خاك شكفت

شور مجدود از اين تاك شكفت

شهر ما زادگه هجويري

«كشف»ش از شهر خدا تصويري(10)

عشق از اين خطّه به دهلي پر زد

گشت تا تاج محل را در زد

بردرش دُرّ دري را حك كرد

در جهان هنر او را تك كرد

شأن او شوكت اهرام شكست

نيلگون آينه در آب نشست

***

نسبت تا به سنايي برسد

به پر مرغ هوايي برسد

نام جدّ دگرت مولاناست

آنكه شعرش نفس دريا هاست

تا كه بر اسب سخن هي مي زد

آسمان در قدمش ني مي زد

شمس مست از نفسش مي رقصيد

روم و تبريز به هم مي چسپيد

از سماوات سلام و صلوات

مي رسد بر حرم پير هرات

مستي عشق ز جام جامي

عاشقان زنده به نام جامي

هفت اورنگ نگارستان داشت

نقش بندي كه بهارستان داشت

خواجه غلتاند اگر،كف بزنيد

هر چه خواهيد ني و دف بزنيد

***

رشك اسكندر و سودابه نبود؟

كابلت كشور رودابه نبود؟

رستم از همت او آيينه است

نام سهراب يل تهمينه است

غم غربت ز ازل با ما بود

عمّه ات رابعه هم تنها بود

روزگاران كه پر از ولوله هاست

تلخي اش سهم شما حنظله هاست

بنويس دختركم «بند امير»

دل بابا به

«گل سرخ» اسير

ناز و عشوه است نماز گل سرخ

عكس بردار ز ناز گل سرخ

غم آوارگي ات كشت مرا

كشت اين خنجرِ از پشت، مرا

«سنگ شانده»(11) دلش از غم سنگين

ماه «پامير»(12) برايت غمگين

من ارزگان و تو شيرين مني

تلخ در كام ارزگان شيرين

اين غرور است دو چشم من نيست

شده از شرم چنين اشك آذين

چشم بردار ز چشم بابا

ديگرم نيست توان بيش از اين

دخترم! نور و چمن حق تو بود

جش نوروز وطن حق تو بود

اگر آواره تو را كردم من

زار و بيچاره تو را كردم من

دخترم عفو نما بابا را

گُلم! از دست مده فردا را

گله ها را، گل من! كمتر كن

اين سخن را ز پدر باور كن

يك سحر غنچه كه در گل برسد

نفسم باز به كابل برسد

شود آوارگي ات ختم به خير

قصة زندگي ات ختم به خير

دست بر گيسوي خورشيد بكش

كشورت را گل اميد بكش

نام شهنامه اي اش ايران است

دشمنش هر كه بود، توران است

آشيان داشت در آن سيمرغان

نسل سيمرغ بود نسل كيان

مهد زرتشت و نريمان بوده است

بيشه در بيشه خراسان بوده است

اينك او زلفِ پريشان شده است

نام او ناله و افغان شده است

اين خزان را به بهاران برسان

ناله ات را به خراسان برسان

غنچه با قطرة باران زيباست

لاله با شعلة سوزان زيباست

دخترم آيينه از موج بچين

قصة نوح ز طوفان زيباست

حاكم جنگل دنيا شير است

او چه دانست كه انسان زيباست

به دو چشمان قشنگت سوگند

رخش در شهر سمنگان زيباست

ديده را سرمه بكش از دانش

تا شود شعله تو را آسايش

گيسوان را «گل ميچيد»(13) بزن

صبحدم خنده به خورشيد بزن

آشيان از پر سيمرغ بساز

برتر از چرخِ فلك كن پرواز

ابر و خورشيد نشان

رستم

بچين از ابر، كمان رستم(14)

اين كمان را به كمندي دادم

قندهاري كه به قندي دادم

***

نيست اين زمزمه پايان سخن

مانده پنهان به جگر جان سخن

قطره خوني است ز يك نالة كوه

كه چكيده به رخ لالة كوه

قم، 28/8/1389

تخت كيان تويي

عادل تر از جناب پدر شيروان تويي

مارا برادري، تو،كمي نيز بيشتر

انصاف حيدري تو، كمي نيز بيشتر

بي خانمان شدم، تو تپيدي براي من

تل سياه و سنگ سپيدي براي من

پر گرد و خاك هست، اگر چند، روي من

هرچند آب و شانه نديده است موي من

امّا تو از طنين كلامم شناختي

سريال «چارخونه» برايم تو ساختي

من گنگ و تو رسانه شدي از صداي من

صدها شناسنامه نوشتي براي من

با عشق پشت شهر سمنگان قدم زدي

«كابلستان جانستان» را قلم زدي

درّ دري زدرّة يمگان نوشته اي

هجوي براي سبك خراسان نوشته اي

دُرّ را نوشته اي و دري را جدا از آن

در فاصله ستايش مبهم ز همزبان!

اين خاطرات ماهيتش خسروانه است

تجليل ناصر است كه با تازيانه است

نثرت چنان بلند كه تحقير بيهقي است

سلطان هميشه بر حق و تقصير بيهقي است

صدرايي است گوهر انديشه ات بلند

شايستة حكومتي از بلخ تا خجند

اين سايه همچنان به سرم مستدام باد

دنيا گذشتني است، جوان! هرچه باد باد!

قم، 24/3/ 1390

شود كسي

يك روز اتهام سياوش زدي به خود

يك روز «انجمن» شده آتش زدي به خود

×××

گهگاه ماه چارده درجنگل شمال

گاهي فراز موج خزر مي شوي هِلال

عصري، ميان مزرعه ها شعله ور شدي

دهقان شدي، مترسك «گنجشك پر» شدي

بنّا شدي و كارگر ساختمان و نيز...

شبها چو ماه، آبلة آسمان و نيز...

قاچاق بود ماه، شبي ردّ مرز شد

قسمت نشد طبيب شود، كارورز شد

شام عروسي ات چقدر غم زياد شد

كوفه كه كِل كشيد و پر ابن زياد شد

خوشبخت شد دو چشم ترم زير نور ماه

كوه از كمر شكست ز شرم حضور ماه

پامير بود كوه كه قدش خميده ماند

چين خورد ماه، چهرة بابا تكيده ماند

اسلام مرز داشت، ز برلين بزرگ تر

ديوار داشت مرز كه از چين بزرگ تر

اي شهريار! مي شنوي جيغ و داد من؟

شيرينِ قصر توست لبِ شهرزاد من؟!

پيچيده است ناله و افغان او به شهر

آتش گرفته زلف پريشان او به شهر

يك روز اشك كودك من سيل مي شود

موسي نه اي! حساب تو با نيل مي شود

×××

خواهر! فداي لقمة نان شد غرور من

عريان مكن غرور مرا در حضور من!

بيش است سرشكستگي من، فزون مخواه

خم هست گردنم، تو دگر واژگون مخواه

در «چارده پال»، شعرچهل دختران بخوان

مهتاب بخت توست، از اين اختران بخوان!

غيرت نمانده بود، سرودم تو را چه تلخ!

آري چه جام زهر چكاندم به كام بلخ!

قم، 9/4/ 1390

است مولايم

شعر محض است اين تولايم

مست و سرشار مثنوي است دلم

آرمانشهر مهدوي است دلم

نيست يك رهزني ز شرق به غرب

مي رود يك زني ز شرق به غرب(18)

ننگ و نفرين بر آن كه دار كشيد

بين ما خاك را حصار كشيد

عشق، حق بشر به دولت اوست

دوستي شيوة حكومت اوست

آرمانشهر او خيالي نيست

هيچ كس يار دست خالي نيست

ختم جنگ است حضرت فاروق

متن و تفسير، ناطق و منطوق

عصر اشراقهاي عرفاني(19)

نان و يارانه در فراواني(20)

عصر صلح است چون تبسم يار

جشن و شادي است چون بهار مزار

كيست شخص نيازمند؟ كجا؟

يك نفر هم نمي شود پيدا

در رخ يار خشم افسانه است

مثل اكنون كه «چشم!» افسانه است

رشوه و عشوه چشم قاضي نيست(21)

توسعه، توسعه اراضي نيست

توسعه عدل و داد و يكرنگي است

چون دو انگشت، رومي و زنگي است

عشق مفهوم كار فرهنگي است

عقل مضمون هر چه آهنگي است

آسمان و زمين چه بخشنده

ماه وخورشيد هم چه رخشنده

ديگر افسانه است رنج هبوط

سير ما گردشي است در ملكوت

يار و حور و بهشت آماده

كعبه، دير و كنشت آماده

عمر دلبر دراز چون گيسوش

خون چكان تيغ، در جهان، ابروش

چشم ياري كه ختم تاريخ است

انتظاري كه ختم تاريخ است

وصف در چند مثنوي نتوان

جز در انفاس مولوي نتوان

تار و چنگ و رباب پيش آريد

ني و جام شراب پيش آريد

عيد شعبان خجسته باد! ولي...

كف زدن ناگسسته باد! ولي...

قم، 14/4/1390

شده است

نيلگون شهر آسمان شده است

فرّ جمشيد و جام، از بلخ است

تخت رستم و سام،از بلخ است

شهر البرز، ناكجاآباد

شعله زد بلخ را، شد امّ بلاد

بلخ، صبح دميده از البرز

يك شمالك، وزيده از البرز

فصل شعر و گل و غزل غزنه

پارسي عسل عسل غزنه

كوچه سارش سنايي و مشكان

صبح دانش، سپيدة عرفان

طوس در غزنه تا تأمل كرد

شاهنامه چمن چمن گل كرد

قندهاري است نسل سرخ انار

خون چكان، دل پسند، چون لب يار

هيرمند اشك گرم غرجستان

مثل ماري به خويشتن پيچان

دامن سيستان گرفته به كف

مي كفد از جگر، كف اندر كف

يا چو رستم، كه آذرخش زده

يك نهيبي به جان رخش زده

مي تپد مثل باد در صحرا

آه و فرياد و داد در صحرا

مي كند ريش و مو براي پسر

واي من! واي واي واي پسر!

جاري از هر دو چشم خونابه

كو نريمان و زال و رودابه؟

نخل را چاه هست چاره به شب

سيستاني است، هر ستاره به شب

هر كجا روز، روز تاريخ است

سيستان نيمروز تاريخ است

شرق اينجاست زير خاكِ روان

بغضش از دانه هاي تاك روان

×××

باز شد پاي هيرمند به خون

رنگ نيرنگ زد به لب هامون

شاه در خانه بذر كين افشاند

چشم خود را به جوي خون غلتاند

شاه و سيمرغ در مقابل هم

يار و اسفنديار قاتل هم

تير سيمرغ، چشم مي جويد

چشم را پشت خشم مي جويد

شاه و گيسوي يار در يك سو

نعش اسفنديار در يك سو

چشم اسفنديار بينايي است

بال سيمرغ، عقل رؤيايي است

مرغ جادو، نه، زال، سيمرغ است

مرغ، زال و دو بال سيمرغ است

شاه تدبير داشت، بال نداشت

چشم شاهيش اعتدال نداشت

زال و سيمرغ و سيستان گم شد

نام ايران باستان گم شد

بعد از آن چاره مان به ناچاري

اشكمان در پسركشي جاري

دشنه هامان

در آستين پنهان

خون هميشه به روي دسترخوان

خون اسفنديار شد نقاش

گل سرخي كشيد، شد خشخاش

گيسوان نگار سرخ از خون

دشت هاي مزار سرخ از خون

پسرم! تا كه جنگ در خانه است

نعش اسفنديار بر شانه است

غزنه تا باز مي شود مشتش

بيهقي مي چكد از انگشتش

هيرمند مقدس اشك من است

يادگاران جنگ اهرمن است

تو اهوراي مهر باش پسر

عبرتت باد سرنوشت پدر !

قم، 26/8/1390

فرشته لب بركه اي نشست

بالش براي ما سند اقتدار شد

رقصيد جبريل كه مولا شده علي

در خاك هم خلافت او اختيار شد(25)

اشراق و كشف، شعر و شهود و مكاشفه

دردسترس چو دانة سرخ انار شد

تا ساقه كاشت غنچة ادهم شكفت از آن

حاتم شد و شقيق و خداوندگار شد

اين شعله مولوي است خداوندگار بلخ

اشراق تا رسيد به او انفجار شد

خورشيد زد به ماه، خودش را تباه كرد

ديوان شمس باعث اين انتحار شد

نَي را گرفت بر لب و خود را چنان نواخت

ترسيد جبرييل كه انسان چه كارشد؟!

سروي كه كاشت، سبز به شكل شهيد رست

سيبش ابوشكور و ابوزيد، بار شد

بنيان گذار مكتب بلخ است در جهان

تاريخ را به سبك نو آموزگارشد

دركوچه ها چقدر دقيقي و رابعه

وطواط، ابوالموّيد بلخي قطار شد

اين گونه بود بلخ كه امّ البلاد گشت

اين گونه بود بلخ كه نقش حجار شد

نوروز فصل جوشش شعر وشكوه خاك

از بلخ چارسوي جهان رهسپارشد

در غزنه رفت، شكل سنايي بهار داد

شهر هرات خواجة يار و ديار شد

شيراز رفت حافظ و سعدي پديد گشت

تبريز رفت، شمس از او يادگار شد

در بحر هند موج غزل آفريد، ناب

بيدل به موج زد، كه برآمد، بحار شد

كاشان نشست بر لب جوي و ترانه خواند

سهراب شد، به سادگي خود دچار شد

اين هفت ميوه بود كه از بلخ چيده ام

ابعاد اين بهار كمك آشكار شد

جامم هزارساله شده، جرعه اي بريز

شايد، اگر نه جم، بتوان «نوبهار» شد

يا نوبهار نه، به دل شمس خانه كرد

چرخي زد و به دامن او رستگار شد

گفتندمان بهار ز يك گل نمي شود

امّا ببين چگونه ز يك گل بهار شد:

در دشتهاي بلخ فقط يك «شهيد» بود

يك گل، كه بال بال زد و بي شمار شد

نوروز اين غزال هميشه گريزپا

تا در

غزل دويد چه آسان شكارشد

آسان بلند گشت ز جا بيرق سخي

شايد بهار در وطنم ماندگار شد!

قم، 1/11/1389

12/ 3/ 89

نه چنان مردانه

چه توان فلسفه بافيد به او؟

خانه از سنگ بنا ويرانه

روحم؛ اي كارگر افغاني!

بعد از اين زندگي ات تاوانه

قيمت سنگ لحد شد سنگين

بكش اين نعش مرا بر شانه

قم، 24/ 8/ 1389

29/8/ 1389

شيعه را ز شعبه شناسا كند حسين

15/9/ 1389

رفت

يعني كه انتخاب اول بوده عشق تو

گاهي به شكل مادر و گاهي به شكل زن

همواره برج سبز حمل بوده عشق تو

صد بار زنده گشته و مردم در اين جهان

امّا خوشم كه دست اجل بوده عشق تو

عصر پسامدرن و قفسهاي آهنين

پروازِ رو به اوج قلل بوده عشق تو

آلودگي است سهم نفس از هواي شهر

تنها محيط سبز محل بوده عشق تو

بحران جنگ و صلح ز كشمير زلف توست

آميخته به جنگ و جدل بوده عشق تو

امّا براي شاعرت اين روزهاي تلخ

يك دفتر از غرور و غزل بوده عشق تو

قم، 11/10/1389

هر جاي كربلا

مولا اراده كرده كه مولا كند تو را

قم، 14/10/ 1389

به جوش و خروش، گفت

قم، 5/11/1389

است تمام هويّتش

ميخواستي فرشته، نه، انسان شود، چه شد

قم، 8/4/1390

بهار

كام هفتمش كه هست چشمهاي تو خمار

ميشوي دگر خود تو صاحب نظر بهار !

قم، 15/4/1390

جهانم من

بسازمت ز غزل قصري شبيه تاج محل گفتم

اسير دست مسلمانم كه دام كرده نمازش را

شكست قامت مولا را اُحُد نه، جنگ جمل... گفتم

19/4/1390

خزر خزر پر از آرامش محيط سبز خيالاتت

اگر به خاك زني دستت شود چو جام طلا روشن

25/4/1390

رفتي

آخر عشق به زيبايي زينب محو است

شام را فكر كن امروز كه فردا رفتي

قم، 13/5/1390

بدون آن كه درنده اي او را بترساند يا از آن حيوان بترسد. (19) . امام صادق(عليه السلام): علم و دانش 27 حرف است و آنچه پيامبران آورده اند، تنها دو حرف آن است و مردم تاكنون دو حرف را ياد گرفته اند. اما زماني كه قائم ما قيام كند 25 حرف ديگر آن را بيرون مي آورد و ميان مردم گسترش مي دهد و آن دو حرف ديگر را ضميمه ي 25 حرف مي كند تا اين كه مجموع 27 حرف را نشر مي دهد. (20) . پيامبر: مردي از اهل بيت من خروج مي كند. از آسمان بر او بركت نازل مي شود و زمين بركت هاي خود را براي او بيرون مي دهد. (21) امام صادق(عليه السلام) :هنگامي كه قائم آل محمد قيام كند، در بين مردم، طبق قضاوت داوود حكم صادر مي كند و احتياجي به دليل ظاهري پيدا نمي كند (زيرا) خداوند حكم واقعي را به او الهام مي كند و آن حضرت بر طبق آن، حكم صادر مي نمايد. (22) چو خورشيد تابان ميان هوا / نشسته بر او شاه فرمان روا

جهان انجمن شد بر تخت اوي/ فرومانده از فرة بخت اوي

به جمشيد بر، گوهر افشاندند/ مر آن روز را روز نو خواندند

سر سال نو هرمز فرودين/ برآسوده از رنج تن دل ز كين

بزرگان به شادي بياراستند/ مي و جام و رامشگران خواستند

چنين روز فرخ از آن روزگار/ بمانده از آن خسروان يادگار. فردوسي.

(23) . در منابع آمده است كه رابطه زرتشت به عنوان پيامبر با اهورامزدا در روز نوروز برقرار شده است. بر اين اساس آغاز رسالت او را روز نوروز دانسته اند.

(24) . ازدحام ،شلوغ

(25) به باور مردم افغانستان

نوروز مصادف است با روز به خلافت رسيدن امام علي (ع)

(26) اشاره به كاهگل كردن جاده توسط مردم باميان باز در اعتراض به محروميتهاي اين منطقه.

(27) يارانه در شعر مولانا بلخي به معني ياري وكمك به كار رفته است:

هركه زين رنج مرا باز يكي يارانه

بكند در عوض آن بكنم من صدبار (28) شكل گفتاري «طناب بازي» در لهجة هزارگي.

(29) نام كتاب بوعلي سينا

(30) جرقه

(31) نام يكي از تنديس هاي باميان كه به شكل زن است.

(32) اشاره به نظرمشهورعاميانه وسنتي كه زن را آفريده شده از دنده چپ مرد ميداند.

(33) اعور: فرد يك چشم

(34) وفديناه بذبح عظيم / سورة صافات، آيه 107

(35) پسادست: نسيه

(36) اين غزل ناظر به بعضي از مفاهيم وانديشه هاي نيچه سروده شده است.(مرگ با شكوه، ابرمرد،تراژيك بودن زندگي، يأس، حقيقت وپندار،)

(37) از نگاه محتوايي اين شعر در دور بخش تقسيم مي شود: بخشهاي بيرون پرانتز را سخن رسمي كاتب وسفارش" دربار" تلقي كنيد و بخشهاي داخل پرانتز را نظر خود كاتب . جز بيت پاياني كه توصيف خودم از جاودان ياد كاتب است.

(38) تلميحي به سخن نيچه كه معتقد است دواليسم و تقسيم جهان به نيك و بد نخستين بار توسط زرتشت انجام پذيرفت.

(39) . سال 1390 در ايران سال جهاد اقتصادي نام گذاري شد.

(40). يكي از پر احساس ترين برنامه هاي كنگرة ملي شعر سيستان بازديد دسته جمعي مهمانان شاعر از مرز ايران با افغانستان بود. من بچگانه تر از همه دوست داشتم كه كمي پيشتر به سمت افغانستان بروم، امّا ميزبانان مسول با تاكيد مي گفتند پيش تر نرويد كه شليك مي كنند. سپاس از استاد عباس باقري به خاطر حسن مديريت و فراهم

سازي اين تجربة تكرار نا پذير.

(41) . دلم گرفته است 

به ايوان مي روم و انگشتانم را 

بر پوست كشيده شب مي كشم (فروغ فرخزاد) --------------- ------------------------------------------------------------ --------------- ------------------------------------------------------------

فراهم كنيد از گز خشك ، هيزم

كه آتش زنم اين دل خام خود را

به شمشير عصيان كنم پاره،پاره

لباس پر از ترس احرام خود را

شبي ، پر كشان مثل يك قطره ي سرخ

به امواجي از خون دهم نام خود را رونوشت اشكها

بشنو اى دستان سرگرم سحر! امشب صدايم را

وصل كن با روشنى هاى افق اشك رسايم را

واژه ها گنگ اند و رؤياهاى خنجرخورده، سرگردان

چون شروع سوره هاى خود رساتر كن صدايم را

روح من فرسود در اين شهر - چون مهتاب در مرداب -

تازه كن در من همان ايمان سبز روستايم را

كاش مى بخشيدى امشب جبرئيلى را كه بر بالش

مى نوشتم نسخه اى از رونوشت اشكهايم را

مثل يك پروانه آشفته تر از روح مولانا

چشمهايم غنچه پاى غنچه مى خواند خدايم را

آيينه را بر سنگ زد، خونريز كرد

سنگ برد آيينه ها را در گلوى چشمه شست

ماهيانش دانه دانه چيد و رنگ آميز كرد

ماهيان آيينه را پيش رخ ماهش گرفت

او از آيينه - تماشاى خودش - پرهيز كرد

سنگ؟ مهميز

ماهتابى ناگهان آيينه را لبريز كرد

آينه دريا شد و توفان شد و مهميز كرد

آينه مهميز كرد و گردباد آغاز شد

گردباد قلبم بود، آيينه؟ بماند... ماهيان

مردمكهايى كه چشمان مرا كاريز كرد

آينه تاريك شد و رنگ ماهيها پريد

رنگ ماهيها بهار تازه را پاييز كرد

82/2/14

ز كار و چه سود كار؟

گلچهره گفت و آه كشيد و ز هوش رفت

آتش گرفت كاغذ كاهى و خودكار

8/82

ماندن ندارد دلم

مهيا كنيد اسب و شمشير من پير پامير

صداي شيهه خونين يك شمشير با من بود

گلوي سرخ خونالود يك تكبير با من بود

همان روزي كه تا نيزار هاي بلخ مي رفتم

نواي تلخ خونپالاي يك زنجير با من بود

سرود زخم ماهي هاي هامون موج مي انگيخت

و بغض غربت بي واژه پامير با من بود

سواري ، كوله بارش ابر و دستارش غبار آلود

كمان در دست ، در آيينه ي تصوير با من بود

گلويش مثل من آشفته ي بغض قناري ها

دو چشم شرقي دين پرورش درگير با من بود

شبي ديدم كه خم شد آسمان بر شانه هاي من

و اين از روشناي صحبت آن پير با من بود چاه ماتم

وقتي از دريا گل نيلوفرم ، گم مي شود

در كبود آسمان، بال و پرم گم مي شود

با فرود هر تبر بر ريشه ي سبز درخت

آخرين گلهاي سرخ باورم گم مي شود

در بلوغ باد و برگ و نغمه كاريز ها

خشم دست يار باران گسترم گم مي شود

اي پدر ، با اين كلاه آهنين شعله پوش

در عبور از نيزه ها، امشب سرم گم مي شود

با دو دست آتشين اين رياست پيشگان

عاقبت در چاه ماتم، حيدرم گم مي شود

چون آب و هوا جاري ست

تا قطره آبي از فرات و دجله مي لغزد

باران بغضت در گلوي ابرها جاري ست

خون تو را در آسمان شعر پاشيدم

نامت ازين پس تا فراسوي صدا جاري ست در باد

براي مظلوميت كشورم افغانستان

سلام اي تك درخت ريشه در خون، شعله ور در باد

كه بر پا مانده اي با زخم انبوه تبر در باد

هميشه مي پرم از خواب وقتي خواب مي بينم

تو را با زخم هاي خونچكان شعله ور در باد

بگو! روزي به آغوش تو آيا باز مي گرديم؟

من و اين دسته دسته مرغكان دربه در در باد ؟

غزل مي ريزم ، امشب، كوزه ، كوزه بر لب جويت

كه تا بر شاخه هايت سبز گردد برگ و بر در باد

شبي با پاره هاي قلب خود ، ديوار خواهم ساخت

نمي خواهم كه تنهاتر شوي زين بيشتر در باد آشوب پنجره

براي ظهور موعود منتقم

گوش كن ! مي شنوي همهمه ي دريا را؟

تپش واهمه خيز نفس صحرا را؟

نور ، بي حوصله در پنجره مي آشوبد

باز كن پنجره ي بسته گلدانها را

واژه ها در شعف شعر شدن مي رقصند

ديدي آنك به افق چرخش مولانا را ؟

شيهه ي اسب كسي در نفس توفان است

گوش كن ؟ مي شنوي همهمه ي دريا را؟

سبز پوش اسب سواري، گل و قرآن در دست

آب مي پاشد ، يك مرقد نا پيدا را فرياد سرخ

به معلم شهيد شريعتي

اي از تبار سمندر!كاريز! درياي ايمان!

روياي سرسبز گندم ! خواب گل سرخ !

باران!

ابري تو ، رنگين كماني، كوهي ، پر از آبشاري

سبز است سطح " كويرت " چون جويبار مزينان

مي نوشم از اشكهايت، پيمانه پيمانه هر شب

جاري ست در گفتگويت تنهايي تلخ انسان

آميخته از تخيل ، عشق و زبان و تفكر

نجواي سبز تشيع! فرياد سرخ مسلمان

تو هفت پشت بشر را با عرش پيوند دادي

اي روح شفاف خونين ! از تيره ي سربداران ! مي توان ستاره زيست

گر اجاق شعله نيست در گلوي ني

خون لخته لخته چيست در گلوي ني ؟

روي موجها رهاست پاره هاي ماه

آسمان ! دمي بايست در گلوي ني

بي بلوغ نيست خاك اي ستاره ها !

مي توان ستاره زيست در گلوي ني

بغض نا چكيده ي مرا گلوي من !

نيز مي شود گريست در گلوي ني

روح زخمديده ! مرگ نا گزير نيست

مي توان دوباره زيست در گلوي ني . دو تا گنجشك

با پلكها پس مي زني خون را، پر مي شود چشمت ز خاكستر

تا چشم مي مالي فرو رفته ست ، بر ديده ات يك تير يا خنجر

گم مي شود در خاك و خاكستر ، چشمان سرگردان مبهوتت

مثل دو تا گنجشك خون آلود، در شعله و خون مي زند پر پر

آنسوتر از تو يك زن تنها با شعله هاي گيسويش در گير

نا گاه يك قنداق روشن را چون پاره آتش مي كشد در بر

از هيچكس ديگر نشاني نيست ، جر آن دو تا گنجشك خون آلود

شبها در آغاز غزلهايم ، در اشكهايم مي زند پر پر مثنوي

عصر)عج( اى آخرين ستاره تابيده در زمين!

در آسمان شكفته و باليده در زمين!

يك لحظه گوش كن سخن سنگ پاره اى

كز آسمان فتاده و ناليده در زمين

من سالها به دست تو آيينه بوده ام

يك لحظه از فروغ تو خالى، نبوده ام

كردى ظهور در من و من شعله ور شدم

آيينه نه، كه خويشتن آيينه گر شدم

گاهى شدم ابوذر و خشمم شراره شد

يك تكّه استخوان به كفم ماه پاره شد

ريگ روان ز سوز دلم داغ داغ شد

يك باره، هرچه ريگ به صحرا چراغ شد

گاهى كميل آمد و در من نماز خواند

»يارب« سرود و هرچه نهان بود راز، خواند

سلمان شدم، ستاره يثرب مرا گداخت

در آسمان تمام ملايك مرا شناخت

رومى شدم و اژدر نفسم كرخت شد

بر چوب خشك دست كشيدم، درخت شد

هر سنگ را كه دست زدم، يك ستاره شد

هر خشت را كه سجده نمودم، مناره شد

تبريز را به شمس سپردم كه نَى زند

حافظ به سايه سار نَى اش جامِ مَى زند

يك روز... هرچه بود سرآمد دريغ و درد

آن اژدهاى هفت سر، آمد دريغ و درد

غايب چگونه اى كه جهان غرق نور توست؟

خورشيد، كوچك آينه اى از حضور توست

با هم درختهاى جهان دست داده اند

در محضر تو سبز و بلند ايستاده اند

گلها كه شاد و تازه و مست اند، يكسره

شب زنده دار روى تو هستند يكسره

بيهوده پيش روى تو ديوار مى زنند

»تو را كه بادهاى جهان جار مى زنند

غايب منم كه گم شده در من حضور تو

غايب منم كه نيست در اين ديده نور تو

من غايبم كه سرد شده در من آفتاب

من غايبم كه جان و جهانم شده سراب

اين كيست اين كه شكل هيولاست در زمين

نام خداى بر لب و شيطان در آستين

خون مى چكد ز دست و دهانش به روى من

آتش گرفته از نفسش چارسوى من

اين كيست اين

كه سمت نگاه من ايستاد

ديوار شد بلند و به راه من ايستاد

آيينه را ربود و مرا طبل جنگ داد

قلب مرا ستاند و مرا قلوه سنگ داد

بال مرا شكست و قفس را به من سپرد

عشق مرا گسست و هوس را به من سپرد

اينك جهان به سان دو چشم پُرانتظار

هم اشك ريز و هم به ظهورت اميدوار

هرچند پنجره است، گلوگير بغض تو

هرچند حنجره، همه درگير بغض تو

گنجشكهاى شهر، همه پر شكسته اند

صبح و بهار و عيد، همه ناخجسته اند

بى تو چقدر تيغ و صليب است در زمين

بى تو چقدر كعبه غريب است در زمين

بى تو چقدر جمعه ما غمگنانه است

بى تو چقدر گريه ما بى بهانه است

رخساره را بتاب كه شبها سحر شود

تنديسها بشورد و عالم دگر شود

آيينه را به چشمْ گشودن صدا بزن

اين پرده را به پنجره بودن صلا بزن

80/10/14

بودم من

دلش خون بود

دو چشمش مثل چشمان شما شرمنده »البرز« و »كارون« بود

پريشب مادرم كابل

تمام گيسوانش را به دستش كند و در درياى »هامون« ريخت

خودش ديوانه آسا، سربرهنه

خويش را انداخت

ميان موجهاى ياغى »هلمند«

به كام موجها فرياد مى زد

كجا شد دخترانم؟

دختران چشم بادامى

سلام، اى دختران چشم بادامى!

هزاران بار

كه چشمانم به چشمان شما افتاد

با خود آرزو كردم

كه كاش، اى كاش، من هم قطره اشكى مى شدم

يك روز

و مى غلتيدم از مژگان خونين شما بر خاك

شبى در خواب ديدم مادرم

لب يك جوى پُر خون ايستاده

مخته مى خواند

دو مرغى ناگهان از آسمان آمد

و هر دو بالهاى خويش را در جوى پُرخون شست

همين كه مرغها برخاست

دمادم جوى خون خشكيد

و مادر پَر درآورد و به سوى آسمانها رفت

چه كس از جمع تان خواب مرا تعبير خواهد كرد؟

الا اى دختران چشم بادامى!

78/10/13

در سكوت دره محو...

چشمه با اشاره هاي روشن زلال

از ميان سبزه ها كشيد

رد پاي يك شغال

آفتاب بي رمق

چكه چكه محو شد

ميان شاخه هاي ارغوان

دره ماند و

حنجر بليغ باد و

تكه تكه آسمان .

شب پنجره

آشفته بود خواب پنجره ديشب

من بالا رفتم از پله هاي نيلوفر

و با تعارف يك شاخه گل

ماه را به خانه آوردم

هر دو

تا بامداد

به شيشه هاي خيس پنجره نگاه كرديم

نسيم پشت پنجره بي كس، نفس نفس مي زد

و هوش نيلوفر تمام شب

مشغول ماه بود

ناگاه

حله اي از شكوفه و شبنم پوشيد

گفت: اين دستمال كوچك زرين را

به هر پنجره كه بياويزي

سبز خواهد شد :

يك شاخه نيلوفر

دستمالم نيست

پنجره امشب سرد و تاريك است شانه در شانه كوه

براي "او" كه خواهد آمد

شانه در شانه ي كوه ، پر شكوه مي رسد

بسته آسمان به چوب پرچمش

چار سو به سمت كودكان ستاره مي پراكند

يال اسبش از صداي بال يك فرشته هم سپيد تر

سوي شاعران

پر اننتشار مي دهد

سوي شاعران نسل من

شاعران كوچكي كه مثل كودكان روستا

با شروع شامگاه

روي خاك ها نشسته

گاه ، ماه مي مكند

گاهي از ستاره هاي آب دار مي جوند

گاه ، خيز كرده سرخ مي كنند ، سنگ را به خون شب پره

شانه در شانه ي كوه ، پر شكوه مي رسد روايت دريا

يك قناري ديدم

در دل تنگ غروب

بر بلنداي درخت

بالش از خون كبوتر رنگين

شعر آتش مي خواند

رو به رويش دريا

خسته از نعش سپيده قوها

كف توفان بر لب

مثل ماري مجروح

مي خزيد آهسته سوي تاريكي شب

كركسي خون كبوتر در چنگ

دور شد از دريا

آسمايى(3)

آسمايى

بر لبت كف مى زند خون

نعش فرزندت به روى دست مانده

نه كفن، نه گور، نه تابوت

روزگاران درازى، شهر من در دامنت چون كودكى

آسود

بى كه از خوابش كند، حتّى كسى بيدار.

اى بسا شهزاده اى - يا پهلوانى -

كز فراسوها ميان بربست

تا شود شهزاده كابل

امّا

هيچ كس از سنگهاى آسمايى، نعش خود را باز پس نستاند

آسمايى مدفن شهزادگان و پهلوانان است

با توام من، آسمايى!

اين كه اينك اين همه درماندگى از چيست؟

قامتت چون برگ مى لرزد

از دو چشمت جوى خون جارى است

غيرتت كو؟

كس نديده، آسمايى زنده باشد؛

نعش فرزندش به روى دست مانده

نه كفن، نه گور، نه تابوت

آسمايى اشك ريزان گفت:

آه بر من!

آه بر حوّا!

79/9/9

كوه

در بغض چوپاني گره خورده است

كه در پي گوسفندان گمشده

سنگ به سنگ مي شود

آه قريه قشنگم !

با اين همه

خدا چقدر مهربانتر بود

اگر آوارگي نبود.

آزادى

آزادى

تكّه نانى نيست

كه اربابى به بردگانش بخشد

آزادى

دانه نيست براى پرنده

آزادى بال پرنده است

آزادى

خالى نيست بر لب دخترى جوان

آزادى

قلبى است كه اگر در سينه اش نتپد

جوانى اش خواهد ايستاد

آزادى

پوقانه نيست كه عكس رئيس جمهورى را

در روزهاى انتخابات

در آسمان شهر بالا كشد

آزادى

آفتابى است كه اگر يك لحظه از مقابل زمين

برگرفته شود

زمين گورستانى خواهد شد.

شايد

كسى بتواند دست و پاى مان را

به زنجير

اما

آزادى مان را

چه كسى خواهد توانست

به زنجير كشد؟

آزادى

اراده خداوند است

چه كسى مى تواند با خداوند بجنگد؟

آرى

آزادى

آب و نان نيست

كه جيره بندى شود

آزادى خون است

آزادى هواست

امّا پرسش اينجاست:

»آزادى را

چه كسى به ما بخشيد؟«

آيا آزادى

همان امانتى نيست

كه روز نخست

خداوند به آدمش سپرد؟

70/11/12

را چون دستمالى با خود بردند

آنچنان كه دزدان

گردنبند طلايى را بربايند

در تفتان فقط باران

زخمها را مى شويد

آرى فقط باران

پزشك بدون مرز است

آه تفتان!

من و تو چه رازهايى داريم. دوباره بهار از راه رسيد

امسال بوته هاى تفتان

يكسره گل سرخ داده است

گل سرخ

برف

باران

تفتان.

بهار 79

پايشان ريختم

خودم سبك دوش

در جست وجوى گورى براى خود

پيشتر رفتم. مى خواهم

همين سنگى كه بر شكم بسته ام

سنگ گورم باشد

گواهى براى بى گناهى ام.

79/9/9

يك كاروان خورشيد مي دويدند

كه بر كتف آسمان

نجابت مي كاشتند

تماشايي تر از آن نبود

كه شما با گيسوان پر خون

در سراشيب افق

مي رقصيديد

و شب زير پاهاي تان

در تب مرگ مي سوخت

خورشيد هاي من !

از زبان مادر فلسطيني

دختركم !

دريا گهواره ي كوچكت را

به كدامين آسمان خواهد برد

اين دو آتش رود

كه از سوي قلبم

به امواج احساس تلقين مي كنند

دوباره آيا ؟

به كدامين توفان

به تو خواهد پيوست

گيسوان برفي ام را ببين !

كه چگونه

در حرارت دو تنور خاكستر

آب مي شود

و قطره

قطره

بر فواره هاي رنگين سينه ام مي چكد

تا مظلوميتت را

در مشام سپيداران خواب آلود ساحل

انتشار دهد

شايد

تكاني در انديشه هاي شان

جاري شود .

و به دريا پيوندند .

*

گهواره كوچكم ! آسوده بخواب !

وقتي كه برادرت

از جنگ باز گشت

به او خواهم گفت

شعار زيتون يعني چه ؟ دستار هاي خونين

اي بيوه گان شهر!

بياوريد

دستار هاي خونين را

كه عَلَمي بسازيم و

بر تپه هاي چهار گانه شهر

بر افرازيم

اشكهاي تان را در ململي بپيچيد

تا از آن، بازو بندي سازم

براي شانه هاي زخمي كودكان تان

هق هق عروسكها را

پيچيده در خرقه ي نازكي

به خاك بسپاريد

دختران گيسوپريشان!

گهواره ي شكسته پر خون را

به هامون رها كنيد

پيش از آنكه مادران تان

از قبرستان بازگردند. خواهش باران

تو در لحظه هاي ازدحام سايه هاي مرگ

دستان ما و تفنگ را

آشتي دادي

تا پنجره ها را

با گلوله باز

كنيم

و در هجوم پاييز

ما و شقايق را

احساس شكفتن آموختي

تا فراتر از باد

پرواز كنيم

نگاه سبز تو

در ريشه هاي جنگل و علف

جاري ست

شاخه هاي درختان

دستان نيايش شبانه ي تو

خواهش باران را

تكرار خواهد كرد

چشم گشودن

مرگ

وارد اتاقم شد

چند فرشته

از انگشتانم به پا خاستند

و بر سفيدى كاغذ رقصيدند

رقص،

رقص،

رقص

چشم گشودم

اتاق پر از زندگى بود

فرشته ها در مقابل شماست

و فقط كافى است

مثل من چشم بگشاييد

تا پلكهايتان

پر از فرشته شود.

77/7 - قم جست وجو

تو را تازه شناخته ام

تو همان دختركى

كه سالهاست در غزلهايم

زندگى مى كند

چشمانت

همان سرزمين سحرآميز

كه سابها پيش دلم در آن گم شد

ملامتم مكن

من به دنبال دل خويشم

كه اين گونه - مژه به مژه -

چشمانت را جست وجو مى كنم

تو ديگر

در رؤياهاى من راه يافته اى

تو را چگونه

فراموش كنم؟

ملامتم مكن!

اگر مى توانى

دلم را به من بازگردان

بانوى رؤياهايم!

77/7 - قم

در آغوش واژه ها

گاهي

آنچنان غريب مي شوم

كه آسمان در اشكهايم غرق مي شود

و روياهايم

چون پروانه هاي آتش گرفته

در آغوش برگها و واژه ها

پناه مي برند

گاهي به نوبت

انگشتانم را مي سوزانم و

پنجره در پنجره

به دنبالت مي گردم

شايد

با سوختن آخرين انگشت

پروانه اي پيدا شود

و تمام پروانه هاي كاغذي را

كه پشت شيشه هاي مغازه ها

سر گردان مانده است

به پرواز در آورد. غمهاى خداوند

او

براى آن كه تنها نباشد

مرا آفريد

و هرچه غم داشت

در سينه ام فروچكاند

پس چگونه غمگين نباشم

من كه تمام غم هاى خداوند را

در سينه دارم؟

79/9/9

79/9/13

شكل ماه

غمهاى من

هميشه ابر مى رسد سراغ من

من پنجره را

به رويشان مى بندم

تو اما

ناگهان به شكل ماه

سراغم آمدى

پنجره را

به روى ماه

چگونه مى توان بست؟!

تابعه

سراينده تمام شعرها تابعه است

افسانه نيست اين سخن

نگاه كن

شعرها چقدر بوى زن مى دهد.

81/8/22