از همان زمان طلوع اسلام و آغاز برآمدن صداي دلنشين دعوتش، قلب رئوفش را به بي ادبي ها و ستيزه هاي جاهلي رنجه كردند. اما اين پيامبر رحمت و اين فرستاده مبارك، هماره نويد دهنده رحمت الهي است و بي شك قلب مهربانش، خواسته اي جز هدايت بشريت ندارد.هتاكي امروزه بي خرداني از تبار اعراب جاهلي كه در بيچارگي غوطه ورند و شنيدن صداي دلرباي محمدي(صلي الله عليه وآله و سلم) را بر نمي تابند يادآور همان بي مهري هاي سالهاي نخستين تولد اسلام است كه روز را در پيش چشمان رسول خدا(صلي الله عليه وآله و سلم) چون شب ظلماني مي نمود اما هماره دعاي خير او بدرقه راه آنان بود.آنكه امروز محمد(صلي الله عليه وآله و سلم) را نمي شناسد را چه گناهي است؟ هرچند كه هتاكي مزدوران شيطان را راه توجيهي نمي توان يافت اما آيا مسلمانان توانسته اند چهره پيامبر عزيز خود را آنچنان كه شايسته است به جهانيان بشناسانند؟ آيا خردمندي يافت مي شود كه او را بشناسد و از صميم قلب زبان به ستايش او نگشايد؟بي شك آنكه بيش از دشمن دانا مورد نكوهش است، دوست نادان است كه چهره اي عبوس از پيامبر رحمت به نمايش مي گذارد و يا از معرفي چهره ملكوتي او آنسان كه بايد، عاجز است.در سال پيامبر اعظم(صلي الله عليه وآله و سلم) پيگيري اين هدف كه به جهانيان بگوييم پيامبر ما كيست، از اولويت خاصي برخوردار است. موقعيت هاي مسلمانان بسيار بيشتر از آن است كه تصور مي شود و اين واقعيت، اقتضاي آن را دارد تا هر مسلماني در راه شناساندن

پيامبر اسلام(صلي الله عليه وآله و سلم)، قدمي در خور توان خود بردارد.نوشتار زير به بيان شمه اي از ويژگيهاي حضرت محمد(صلي الله عليه وآله و سلم) مي پردازد كه بيان آن ميتواند راهكاري براي شناساندن آن جلوه آسماني باشد.

كار خود را به گردن ديگري نمي انداخت.او صدق گفتار و اداي امانت را قوام زندگي مي دانست و مي فرمود: اين دو در همه تعاليم پيغمبران تأكيد و تأييد شده است.در نظر او همه افراد جامعه، موظّف به مقاومت در برابر ستمكاران هستند و نبايد نقش تماشاگر داشته باشند.مي فرمود: برادرت را چه ظالم باشد و چه مظلوم، ياري نما! اصحاب گفتند: معني ياري كردن مظلوم را دانستيم، ولي ظالم را چگونه ياري كنيم؟ فرمود: دستش را بگيريد تا نتواند به كسي ستم كند!پيامبران سيمايي دوست داشتني دارند، در رفتارشان صداقت و صميميّت بيشتر از اُبّهت و قدرت پيداست، از پيشانيشان پرتو مرموزي كه چشمها را خيره مي دارد ساطع است، پرتويي كه همچون «لبخندِ سپيده دم» محسوس است امّا همچون راز غيب مجهول.ساده ترين نگاهها آن را به سادگي مي بينند امّا پيچيده ترين نبوغها به دشواري ميتوانند يافت.روحهايي كه در برابر زيبايي و معنا و راز حسّاسند، گرما و روشنايي و رمز شگفت آن را همچون گرماي يك «عشق»، برق يك «امّيد» و لطيفه پيدا و پنهان زيبايي حس مي كنند و آن را در پرتو مرموز سيمايشان، راز پرجذبه نگاهشان و طنين دامن گستر آوايشان، عطر مستي بخش انديشه شان، راه رفتنشان، نشستنشان، سخنشان، سكوتشان و زندگي كردنشان مي بينند، مي يابند و لمس مي كنند.و به رواني و شگفتي، «الهام» در درونشان جريان مي يابد و از آن پُر، سرشار و لبريز مي شوند.و اين است كه هر گاه بر بلندي قلّه تاريخ برآييم انسانها را هميشه و همه جا در پي اين چهره هاي ساده امّا شگفت مي بينيم

كه «عاشقانه چشم به آنان دوخته اند.» ابراهيم، نوح، موسي و عيسي، پيامبران بزرگِ تاريخ اين چنين بوده اند.امّا محمّد(صلي الله عليه وآله وسلم)كه خاتم الانبيا است چگونه است؟در برابر كساني كه با وي به مشاجره برمي خاستند وي تنها به خواندن آياتي از قرآن اكتفا مي كرد و يا عقيده خويش را با سبكي ساده و طبيعي بيان مي كرد و به جدل نمي پرداخت.زندگي اش، پارسايان و زاهدان را به ياد مي آورد.گرسنگي را بر سيري ترجيح ميداد گاه خود را چندان گرسنه مي داشت كه بر شكمش سنگ مي بست تا آزارِ آن را اندكي تخفيف دهد.در برابر كساني كه او را مي آزردند چنان گذشت مي كرد و بدي را به مِهر پاسخ مي داد كه آنان را شرمنده مي ساخت.هر روز، از كنار كوچه اي كه مي گذشت، يهودي اي طشت خاكستري گرم از بام خانه بر سرش مي ريخت و او بي آنكه خشمگين شود، به آرامي رد مي شد و گوشه اي مي ايستاد و پس از پاك كردن سر و رو و لباسش به راه مي افتاد.روز ديگر با آنكه مي دانست باز اين كار تكرار خواهد شد مسير خود را عوض نمي كرد.يك روز كه از آنجا مي گذشت با كمال تعجّب از طشت خاكستر خبري نشد! محمّد با لبخند بزرگوارانه اي گفت: رفيق ما امروز به سراغ ما نيامد! گفتند: بيمار است.گفت: بايد به عيادتش رفت.بيمار در چهره محمّد كه به عيادتش آمده بود چنان صميميّت و محبّت صادقانه اي احساس كرد كه گويي سالها است با وي سابقه ديرين دوستي و آشنايي دارد.مرد يهودي

در برابر چنين چشمه زلال و جوشاني از صفا و مهرباني و خير، يكباره احساس كرد كه روحش شسته شد و لكّه هاي شومِ بدپسندي و آزارپرستي و ميل به كجي و خيانت از ضميرش پاك گرديد.چنان متواضع بود كه عرب خودخواه و مغرور و متكبّر را به اعجاب وامي داشت.زندگي اش، رفتارش و خصوصيّات اخلاقي اش محبّت، قدرت، خلوص، استقامت و بلندي انديشه و زيبايي روح را الهام مي داد.سادگي رفتارش و نرمخويي و فروتني اش از صلابت شخصيّت و جذبه معنويتش نمي كاست.هر دلي در برابرش به خضوع مي نشست و هر غروري از شكستن در پاي عظمتِ زيبا و خوبِ او سيراب مي شد.در هر جمعي برتري او بر همه نمايان بود.»

به سبب سرعت تغيير اين شرايط، دستورها و احكام جديدي صادر مي كرد.سرعت در فرماندهي نزد او، براي مقابله با مسائل جدّي، شرطي اساسي بود و به تمركز فرماندهي، توجّه و تأكيد فراوان داشت.با ياران و قوم خود رفتاري مبتني بر جذب و اصلاح داشت و روح اعتماد و آرامش را در ميان آنها تقويت مي كرد.به كوچك رحم ميكرد، بزرگ را گرامي مي داشت، يتيم را خشنود كرده و پناه مي داد، به فقيران و مسكينان نيكي و احسان مي كرد، حتّي به حيوانات هم ترحّم مي نمود و از آزار آنها نهي مي كرد.از مهمترين نمونه هاي انسانيّتِ رسول خدا(صلي الله عليه وآله وسلم) اين بود كه آن حضرت نيروهايي را كه براي سرايا و جنگ با دشمن اعزام مي كرد به دوستي و مدارا با مردم و عدم يورش و شبيخون عليه ايشان وصيّت و سفارش مي فرمود.او بيشتر دوست داشت دشمن را به سوي صلح منقاد كند، نه اين كه مردانِ ايشان را بكشد.آن حضرت سفارش مي كرد تا پير مردان، كودكان و زنان را نكشند و بدن مقتول را شكنجه و مُثله نكنند.وقتي قريش به او پناه آوردند، محاصره اقتصادي آنان را لغو و با تقاضاي ايشان، براي تهيّه گندم از يمن، موافقت فرمود.او به صلح كامل در جهان دعوت مي كرد و از جنگ، جز به هنگام ضرورت و ناچاري، پرهيز داشت.نامه هايي كه به سوي پادشاهان مي فرستاد به سلام و صلح، آراسته و مزّين بود و آن را براي آغاز كلام در ديدار بين فرزندان آدم قرار داده بود.پيامبر اكرم(صلي الله عليه وآله وسلم) در جنگها بيش

از يك فرمانده تعيين مي كرد، ضوابطي دقيق براي فرماندهي لشكر و تقويت آن قرار مي داد و بين اصول سياسي و نظامي ارتباط برقرار مي ساخت و اطاعت از فرماندهان را رمزي براي انضباط، انقياد و فرمانبرداري مي دانست.او برنامه ريزي جدّي، سازماندهي نمونه و فرماندهي برتر را بنياد گذاشت، و فرماندهي لشكر را بر اساس شايستگي و شناخت برگزيد.لشكر را به طور يكسان در فرماندهي خود جمع كرد، و از آنچه كه در وسع و توانايي رزمندگان بود بيشتر به آنان مي بخشيد.