شد ابوجعفر منصور به دنبال امام بیرون آمد و پرسید: آیا می دانید چه می گوئید؟ امام پاسخ داد: آری، به خدا سوگند می دانم چه می گویم و این کار خواهد شد. [2] .

اما به هر حال نمردم تا با چشم خود دیدم که محمد به قتل رسید. همین جریان را به پدر آنان عبدالله بن حسن نیز اطلاع داده و فرمود: منصور، محمد را روی سنگهای زیتون می کشد و بعد برادرش را در کنار شط به قتل می رساند، در وضعی که سمهای اسبش در آب قرار داشته باشد. [6] . خلاصه آنکه همه آنچه که امام صادق (علیه السلام) راجع به بنی عباس و محمد و ابراهیم فرموده بود تحقق پیدا کرد و هیچکدام خلاف در نیامد. روزی امام (علیه السلام) به شعیب بن میثم با کنایه و اشاره از نزدیک شدن مرگ و اجل او سخن گفت و فرمود: ای شعیب! چقدر زیباست که وقتی مردی می میرد ما خاندان را دوست بدارد و از دشمن ما دوری جوید. شعیب پاسخ داد: به خدا سوگند می دانم که اگر کسی چنین باشد در بهترین حال مرده است. امام فرمود: ای شعیب! در حق خود نیکی کن و با خویشاوندانت ارتباط داشته باش و با دوستان و برادرانت رفت و آمد کن و ثروتی نیندوز به این بهانه که برای روز مبادا و اهل و عیالت ذخیره می کنی؛ چون آنکه آنان را آفریده روزی ایشان را هم خواهد داد. شعیب می گوید: «در دل خویش گفتم امام از مرگ من خبر می دهد». و اتفاقاً شعیب یک ماه بعد درگذشت. [7] . روزی امام به اسحاق بن عمار صیرفی که از اصحاب مورد وثوقش بود فرمود که او در ماه ربیع خواهد مرد. توضیح جریان آنکه اسحاق به امام عرض کرد که سرمایه ما پراکنده و در دست این و آن

است و بیم از آن دارم که اگر اتفاقی بیفتد سرمایه ما از دست برود. فرمود: برای ماه ربیع همه سرمایه و ثروت خود را گرد بیاور! همانگونه که امام خبر داده بود اسحاق در ماه ربیع درگذشت. [8] . یک سال پیش از آنکه معلی بن خنیس به دست داود بن علی عباسی کشته شود امام همه جریانات را اطلاع داده بود. امام از ابو بصیر، احوال ابوحمزه را پرسید. او گفت که صحیح و سالم بود امام فرمود: وقتی نزد او رفتی از قول ما به وی سلام برسان و به او اطلاع بده که در فلان وقت و فلان ساعت خواهی مرد. ابو بصیر می گوید: برگشتم و نزد ابو حمزه بودم. اتفاقاً او در همان روز و همان ساعت درگذشت. [9] . و هنگامی که امام از قتل زید مطلع شد و اینکه پسر او یحیی به خراسان فرار کرده است و مردم آنجا دور او را گرفته اند، فرمود: یحیی نیز مانند پدرش کشته و به دار آویخته می شود. از قضا او هم در جوزجان کشته و به دار آویخته شد. [10] . این بود شمه ای از گزارش و اخبار امام از حوادث و جریانات آینده که آنگونه واقع شدند که امام فرموده بود. اما جریاناتی که واقع شده بودند و احدی از آنها مطلع نبود و فقط امام مطلع شده و خبر داد، بسیار زیاد است که چند مورد را یادآور می شویم. میان مهزم بن ابی بریده اسدی کوفی که از راویان و اصحاب امام بوده و مادرش مشاجره ای رخ داده بود. او مادرش را برای زیارت خانه خدا آورده و

در مدینه با وی تندی کرده بود. صبح که حضور امام صادق (علیه السلام) شرفیاب شد، امام بدون مقدمه فرمود: ای مهزم! چرا دیشب با مادرت آنگونه تند رفتاری کردی؟ مگر نمی دانی که شکم او منزلی بوده که تو در آن سکونت کرده ای و در دامن او پرورش یافته ای و از سینه و پستانهای او شیر نوشیده ای. پس با او آنگونه تندی و خشونت مکن! [11] . مردی از آشنایان امام وارد مدینه شده و در خانه ای که فرود آمده بود، دخترکی زیبا بود. وقتی آن مرد، شبانه وارد خانه شده و آن دختر در را باز کرده بود، مرد دست دراز کرده و پستانهای او را گرفته بود. امام تا او را دید، فرمود: از کار دیشبی ات زود توبه کن. [12] . مردی از اهل کوفه وارد خراسان شد و مردم را به ولایت امام صادق (علیه السلام) دعوت کرد و اختلاف پیش آمد. برخی به آن مرد گرویدند و بعضی منکر شدند و بعضی هم بی تفاوت و بی طرف ماندند. هر گروه نماینده ای انتخاب کردند و نزد امام صادق (علیه السلام) فرستادند. اتفاقاً یکی از آن نمایندگان، در میان راه با کنیزکی خلوت کرد. وقتی نزد امام حاضر شدند و از مقصودشان اطلاع دادند، امام به سخنگوی آنان که همان مرد گناهکار بود، فرمود: تو از کدام گروه هستی؟ او گفت: من از پرواداران که احتیاط کرده ام. امام فرمود: پس چرا در فلان روز و فلان ساعت احتیاط نکردی و به آن دخترک نزدیک شدی؟ و مرد سکوت اختیار کرد [13] به جانم سوگند، اگر آن مردم طالب حقیقت بودند، این بهترین

نشان امامت و حقانیت امام صادق (علیه السلام) بوده است. عبدالله نجاشی، زیدی مذهب بوده و نزد عبدالله بن حسن آمدوشد داشته است. روزی حضور امام صادق (علیه السلام) رسید. امام به وی فرمود: یادت می آید روزی از در خانه شخصی می گذشتی و از ناودان خانه، آب می ریخت و تو پرسیدی، گفتند که آب ناپاکی است و تو خودت را با لباس به نهر انداختی و آب از سر و صورت تو می ریخت؛ بچه هإ؛ دورت جمع شدند و فریاد می زدند و بر تو می خندیدند؟! عبدالله وقتی از حضور امام بیرون آمد، گفت: امام و رهبر من این است و نه دیگران. و طی چند روایت آمده است که ابو بصیر بر امام صادق (علیه السلام) وارد شد، در حالیکه جنب بود و امام او را توبیخ فرمود که چرا با این حال نزد او آمده است. خود ابوبصیر می گوید: برای اینکه امامت حضرت صادق (علیه السلام) برای من روشن شود، با حالت جنابت نزد او آمدم. فرمود: ای ابا محمد! با حالت جنابت حضور ما می آیی؟ ابو بصیر: عمداً این کار را کردم. امام: آیا ایمان نیاورده ای؟ ابوبصیر: چرا، برای حصول اطمینان و یقین. و در دل گفتم که بی شک او امام و رهبر است. [14] .

ج 1، ص 490، حدیث 3.