را به شهادت رسانيد و 70 شتر بار طلا و جواهرات از حرم امام حسين عليه السلام به غارت برد.

وي چندين بار به نجف اشرف يورش برد، با دفاع جانانهي مراجع بزرگ مواجه شد و ناكام برگشت.

به سال 1218 هجري قبور اولياي الهي را در مكه، سپس در مدينه ويران نمود و چهار صندوق جواهرات از حرم پيامبر اكرم به انگلستان منتقل نمود.

پس از شكست آل سعود از دولت عثماني، قبور مطهره تجديد بنا شد، ولي يكبار ديگر با دستياري انگلستان آل سعود به قدرت رسيده، در هشتم شوال 1344 هجري همهي گنبدها و بارگاههاي بقيع را ويران كردند.

بقيع مظلوم كه بهارستان ايمان و نگارستان اسلام بود، با داشتن قبر مطهر چهار امام معصوم و بيش از 12000 تن از اصحاب پيامبر، نورانيترين بقعه در روي زمين بود، كه توسط وهابيان بي فرهنگ به شهر زلزله زده مبدل گرديد.

به كوري چشم خفّاش صفتان كه تاب ديدن خورشيد را ندارند، خورشيد فروزان بقيع همواره بر دلهاي مؤمنان نورافشاني ميكند و اين گستاخيها چيزي از عظمت آن نميكاهد.

ولي اين جنايات وحشيانه و ددمنشانهي وهّابيان، اسلام را در دنيا آييني خشن معرّفي نموده، فرهنگ والاي اسلام را زير سؤال ميبرد.

شهر مدينه وفات كرد، عثمان بن مظعون بود كه در رأس سي امين ماه از هجرت، يعني در شعبان سال سوّم هجري در مدينه وفات كرد و در بقيع مدفون گرديد و آن دو قبرستان پيشين متروكه گرديد.

حضرت بيعت نمود.

پيش از هجرت پيامبر به يثرب، او نخستين كسي بود كه در يثرب نماز جمعه اقامه كرد. (9)

پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم در كفن و دفن او حضور يافت، بر جنازهاش نماز خواند و او را در بقيع دفن نمود. (10)

950 ق. سلطان سليمان قانوني گنبد همسران پيامبر را تجديد بنا كرد.

به سال 1221 ق. وهابيان آنها را تخريب كرد، سپس سلطان محمود عثماني تجديد بنا نمود.

تا در سال 1343 ق. مجدداً آل سعود به قدرت رسيدند و در تاريخ 24 جمادي الثانيه 1344 ق دولت سعودي رسماً تاسيس شد و هدم قبور ائمّهي بقيع در هشتم شوّال همان سال انجام يافت.

بر اين اساس بقيع در طول دوازده قرن تمام، مورد احترام حكومتها بود، ولي پس از به قدرت رسيدن آل سعود، انواع گستاخيها و بي حرمتيها در مورد قبور امامان، همسران، فرزندان، ياران، و فرهيختگان از مهاجران، انصار و خاندان پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم به وقوع پيوست.

ميباشد و قبر مُسَنَّم يعني قبري كه از زمين بلندتر باشد و مسطّح نباشد. (21)

2. ميگويند ساختن بنا بر فراز قبور بدعت است.

در حالي كه متن قرآن و احاديث رسيده و سيرهي اصحاب بر خلاف آن ميباشد:

1) قرآن كريم از رايزني افرادي كه به قبور اصحاب كهف دسترسي پيدا كردند، نقل ميكند كه گفتند: «بر فراز قبور آنها ساختماني بسازيد». آنان كه بر اين امر غلبه كردند گفتند:

«بلكه بر فراز قبور آنها مسجد ميسازيم». (22)

2) پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم را اصحاب در داخل حجره شريف دفن كردند و هنگامي كه عمر بن عبدالعزيز آن را تعمير كرد به ساختمان حجره دست نزد. (23)

3) ابراهيم فرزند پيامبر را در خانهي محمد بن زيد دفن كردند. (24)

4) فاطمه بنت اسد و اسعد بن زراره را در خانهي عقيل دفن كردند. (25)

5) سعد معاذ را در خانهي ابن افلج به خاك سپردند. (26)

6) عباس عموي پيامبر را در خانهي عقيل دفن كردند. (27)

7) حضرت ابراهيم، حضرت داوود، حضرت سليمان، حضرت يعقوب و حضرت يوسف عليهم السلام همگي بقعه و سقف داشتند، به هنگام فتح بيت المقدس خليفه شخصاً در بقعهي داوود و سليمان حضور يافته، نماز خوانده، براي خادمان بقعه حقوق تعيين كرد. (28)

3. گويند: نبايد بر فراز قبور ساختمان ساخته شود، تا مورد پرستش قرار نگيرند.

در پاسخ بايد گفت: پرستش يا عدم پرستش هيچ ربطي به داشتن و نداشتن گنبد و بارگاه ندارد. حضرت عيسي عليه السلام قبر ندارد و مورد پرستش قرار گرفته است. حضرت ابراهيم عليه السلام گنبد و بارگاه دارد، ولي مورد پرستش قرار نگرفته است،

اعم از شيعه و سني با اين طرز تفكر وهّابيان مخالف هستند، تاكنون بيش از 500 جلد كتاب از سوي عالمان بزرگ شيعي و سنّي در ردّ عقايد سست و بي اساس فرقهي وهابيت چاپ و منتشر شده است. (29)

به اين جهت به دنبال تخريب قبور مطّهر ائمّهي بقيع جمعيتهايي در كشورهاي مختلف اسلامي و غير اسلامي تشكيل شد و هريك گروهي را براي رسيدگي به اوضاع مدينه به اين شهر گسيل داشتند، كه از آن جمله است:

1) كاروان جمعيت خلافت اسلامي، از سوي پادشاه عثماني كه روز پنجم كانون اول 1925 م. وارد مدينه شدند.

2) كاروان جمعيت خدّام الحرمين، از كشور هند، كه روز 15 كانون اول 1926 م، وارد مدينهي منوّره شدند. (30)

3) كميسيون دفاع از حرمين شريفين كه روز اوّل ذيقعده الحرام 1344 ق، برابر 13 مه 1926 م، در تهران تاسيس شد.

4) هيأت علميهي نجف اشرف و تلگراف آنها به مرحوم مدرّس.

5) تلگراف آية الله سيد ابوالحسن اصفهاني به امام جمعهي خوي.

6) سخنراني مدرس در مجلس و اعلام عزاي عمومي در روز شنبه 16 صفر 1344 ق در سرتاسر ايران.

خواره كمتر ياد شود.

در آن تاريخ 46 سال تمام از شهادت حضرت حمزه ميگذشت.

معاويه به بهانهي حفر قنات و آبرساني به مدينه به اُحُد آمد و نخستين كلنگ را به قبر حضرت حمزه زد.

جنازه جناب حمزه به صورت تر و تازه نمايان شد، بيل به پاي آن حضرت خورد، خون تازه از پاي مباركش سرازير شد و به اين وسيله مقام و جايگاه حضرت حمزه بيش از پيش بر سر زبانها افتاد. (31)

جابر بن عبدالله انصاري ميگويد: اجساد شهدا آنقدر تر و تازه بود كه مفاصل بدنشان به راحتي باز و بسته ميشد. (32)

پس از گذشت چهارده قرن از شهادت حضرت حمزه، يك بار ديگر بدن شريف ايشان در اثر سيل نمايان شد، علامه محمود صوّاف كه از شاهدان عيني جسد مطهر ايشان بود، ميگويد: بدن كاملاً تر و تازه بود، آثار مُثله در گوش، دماغ و لبهاي ايشان آشكار بود، شكم شريفش پاره شده، امعاء و احشايش بيرون ريخته بود.

اين داستان را دكتر طارق سويدان در سري كتابهاي «قصّه النّهايه»اش نقل كرده، سپس در سايت خود آن را قرار داد، بعدها تحت فشار وهّابيها آن را از سايت خود حذف نمود. (33)

2) گام دوّم را هارون الرّشيد برداشت، قبر شريف امام حسين عليه السلام را با خاك يكسان كرد و آن درخت سدر كه نشان قبر شريف بود، قطع كرد و حديث شريف پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم كه فرموده بود: خداوند لعنت كند قطع كنندهي آن درخت سدر را، در حق ايشان تحقق يافت. (34)

3) سومين گام را متوكّل عباسي برداشت كه 17 بار قبر شريف امام حسين عليه

السلام را با خاك يكسان كرد، دستور داد محل را شخم بزنند، گاوها پيش نرفتند، كشاورز بيچاره را گردن زد تا خبر منتشر نشود، دستور داد كه بر قبر شريف آب ببندند، آب در گرداگرد قبر شريف دور زد و به تعبير صحيحتر قبر شريف را طواف نمود و آثار قبر از بين نرفت. (35)

بلكه به عنوان حائر براي حرم آن حضرت در تاريخ رقم خورد.

روز يازدهم محرّم حضرت زينب سلام الله عليها، به امام سجاد عليه السلام فرمود: پرچمي بر فراز قبر برادرم نصب ميشود كه تا روز قيامت در اهتزاز خواهد بود. و اينك صدق گفتار عقيله العرب را به چشم خود ميبينيم. (36)

4) چهارمين گام را گروهي از رجّالهها به سال 443 ق در كاظمين برداشتند، حرم مطهر را تخريب كردند، ضريح امام كاظم و امام جواد عليهماالسلام را آتش زدند، جسد گروهي از دوستان اهل بيت چون، ناشئ، حدوجي و عوني شاعر را از قبر بيرون كشيدند و آتش زدند.

همين رجّالهها در سال 448 ق. حملهي وسيع تري انجام داده، در ماه صفر كتابخانهي شيخ طوسي را در ميدان كرخ بغداد به آتش كشيدند و هشتاد هزار جلد كتاب (نسخهي خطي) در آتشِ كين سوخت.

روز اوّل ربيع الثاني به حرم كاظمين تاختند، روز هشتم ربيعالثاني روي قبرهاي مطهر امامين همامين پايكوبي كرده، اشعار نامناسبي خواندند، كه متن آنها را ابن جوزي در المنتظم و مرآة الزّمان آورده است.

5) گام بلندتر را ابن تيميه برداشت، تخريب قبور را فرض دانست، زيارت قبور را شرك و بدعت معرفي كرد.

6) گام بعدي را شاگردش ابن جوزيه برداشت و سخنان ابن تيميه را نشر داد.

7) فجيعترين گام

را شيخ نوح، شيخ الاسلام عثماني برداشت و رسماً اعلام كرد كه هر كس يك نفر شيعه را بكشد، بهشت بر او واجب ميشود.

بر اساس اين فتوا خليفهي عثماني هشتاد هزار نفر را در يك روز گردن زد و در ادامه چهل هزار نفر از شيعيان حلب به دستور خليفهي عثماني به قتل رسيدند.

8) هشتمين گام را استعمار پير انگليس به دست نوكر حلقه به گوش خود محمد بن عبدالوهّاب برداشت و سخنان بي اساس ابن تيميه را نهادينه كرد، به اهالي حرمين شريفين اعلام كرد كه بايد همهي گنبدها و گلدستهها تخريب شود، تا بساط شرك از روي زمين برچيده شود.

براي قداست دادن به ياوه سراييهاي محمد بن عبدالوهّاب، اعلام كردند كه بايد همه معتقد شوند كه به او الهام ميشود و هر كس وهابيت را نپذيرد؛ بايد به قتل برسد. (37)

گسيل داشت و به او فرمان داد از اهل مدينه به عنوان بردهي زر خريد براي من بيعت بگير، هر كس امتناع بورزد گردن بزن و بر احدي رحم نكن مُسلم بن عُقبه كه در تاريخ به عنوان «مُسرف بن عُقبه» شهرت يافته، از هيچ جنايتي فرو گزار نشد و فاجعهي معروف به «حَرَّه» را پديد آورد.

در اين فاجعه 700 تن از حاملان قرآن كشته شدند و به حريم هزار تن از نواميس تعدّي شد. (39)

فاجعه آميزتر اين كه وي اين جنايت را به قصد قربت انجام داده و آن را مهمترين ذخيرهي آخرت خود قلمداد نموده(40) زيرا به فرمان خليفه مسلمين انجام داده است. در اين فاجعه 306 تن از چهرههاي برجستهي مهاجران و انصار به قتل رسيدند. (41)

3) سوّمين حمله به مدينهي منوّره توسط منصور دوانيقي براي دستگيري و ريشهكن ساختن مجاهدان از تبار امام حسن مجتبي عليه السلام بود. منصور با ارسال لشكري متشكل از 4000 سوار و 2000 پياده به فرماندهي برادرزادهاش عيسي بن منصور، به مدينه منوّره، نفس زكيه و طرفدارانش را قلع و قمع نمود. (42)

4) چهارمين تهاجم به فرمان هادي عباسي (برادر هارون الرشيد) براي نبرد با حسين بن علي، مشهور به صاحب فخ و كشتار آنان در مدينهي منوّره به طرزي بسيار فجيع. (43)

5) مهمترين، فاجعه آميزترين و گستاخترين حمله به مدينه منوّره توسّط آل سعود، اتّفاق افتاد كه به تخريب قبور ائمهي بقيع منجر شد.

وهّابيان نخست در سال 1221 ق. گنبد و بارگاه اهل بيت عصمت و طهارت را در بقيع خراب كردند، همه اشياء قيمتي حرم پيامبر را به غارت بردند، مرواريدي بر فراز قبر مطهر پيامبر

اكرم نصب بود، كه آن را شريف غالب به يكصد هزار دلار خريد، بخش ديگري از جواهرات حرم را كمپانيهاي هندي به پنجاه هزار دلار خريد.

بور خارت كه پس از اين تهاجم وحشيانه از بقيع ديدن كرده مينويسد:

وهابيها همهي گنبدها را خراب كرده اند، فقط تعدادي بر فراز ائمّه، عباس، فاطمه و عمّات پيامبر، باقي مانده است. (44)

وي اضافه ميكند كه در احد گنبد حضرت حمزه را تخريب كرده اند، ولي به قبر دست نزده اند، ولي قبور دوازده تن از شهداي احد را با خاك يكسان كردهاند.

پس از سقوط دولت سعودي، سلطان محمود عثماني آنها را بازسازي كرد. (45)

يكبار ديگر دولت آل سعود به قدرت رسيده، مقابري را در سال 1343 ق، در مدينه تخريب كردند.

مرحوم مدرس روز هشتم شهريور 1304 ش. برابر دهم صفر 1344 ق. در مجلس نطق مهمي ايراد نمود. در نتيجه روز شنبه 16 صفر 1344 ق. در سرتاسر ايران عزاي ملّي اعلام شد.

هيأتي از سوي دولت ايران به جدّه رفت. با ملك عبدالعزيز ديدار و گفتگو نمودند، عبدالعزيز در اين گفتگو خيلي نرمش نشان داد، ولي طولي نكشيد كه پايههاي آل سعود استوار گرديد و ديگر مقابر موجود، از جمله گنبدها و بارگاه ائمّهي بقيع را تخريب كردند.

دولت دست نشانده آل سعود، با دستياري انگليس روز 24 جمادي الثانيه 1344 ق رسماً به قدرت رسيد و در هشتم شوال همان سال بقيع را به تلّي از خاكستر تبديل كرد.

هدم قبور ائمّهي بقيع عليهم السلام دقيقاً روز هشتم شوال 1344 قمري، برابر دوم ارديبهشت 1304 شمسي و 21 آوريل 1926 ميلادي ميباشد.

مستر روتر كه در همانسال از مدينه ديدن كرده مينويسد:

همه جا تل خاك،

سنگ، آجر، چوب، و تخته است، شهر مدينه، به يك شهر زلزلهزده شباهت دارد كه ساختمانها فروريخته، تلّي از خاك، چوب و آجر و ديگر مصالح ساختماني به چشم ميخورد. (46)

مسلمانان نيز گناه ميباشد. (48)

در گزارش هيأت اعزامي دولت ايران به مدينه آمده است:

سه روز در مدينه توقف كرديم، روز دوم بعد از اداي فرضيهي زيارت و عتبه بوسي، آغاباشي ( خادم باشي) براي هريك از ما لباس خدمتكار آورد، پوشيديم بالاي مناره رفتيم، يكصد و سي پلّه بالا رفتيم، از آنجا قبّهي مطهر را زيارت نموديم، از آنجا مشاهده كرديم كه فقط پنج گلوله تفنگ به قبّهي مطهر اصابت نموده و اندكي سوراخ كرده است. (49)

جالب توجه است كه فرستاده رضاخان كه سعي بليغ داشت جنايات وهّابيها را كم رنگ جلوه دهد. به مشاهده ي جاي پنج گلوله بر فراز گنبد پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم تصريح كرده است.

عبدالعزيز پس از آنكه تخريب قبور را به گردن ديگران مياندازد، خطاب به نماينده دولت ايران ميگويد:

بلي وهّابيها اعتقاد به تعمير قبرها و قبّهها ندارند و آن را بدعت ميدانند و حديث: «خير القبور الدّوارس» را معتبر ميشناسند. (50)

همچون شمشير، انگشتر، ساعت شخصي، سلاحهاي كمري، ماشين شخصي، اتاق خواب و لباسهاي داخلي وي، به نام: «داره الملك عبدالعزيز» تاسيس كرده، كه همه آثار بر جاي مانده از پيامبر اكرم را به كلي منهدم كرده است.

رژيم سعودي 12 ميليون ريال سعودي براي حفاظت و نگهداري ويرانههاي دژ سعودي در درعيه اختصاص داده، ويرانههاي حصن كعب بن اشرف يهودي را با چنگ و دندان حفاظت ميكند، در كنار ديوارهاي بر جاي ماندهي آن، تابلوهاي هشدار دهند زده و اعلام كرده كه هر گونه دست زدن به آن پيگرد قانوني دارد، ولي همهي آثار تاريخي مربوط به پيامبر اكرم را به كلّي از بين برده است(51)

اين شيوه رفتار آل سعود با قبور، بر خلاف سيرهي پيامبر اكرم، اصحاب و خاندان عصمت و طهارت ميباشد، اينك به چند حديث در اين رابطه اشاره ميكنيم:

1. پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم شخصاً روي قبر عثمان بن مظعون سنگ بزرگي گذاشت تا نشان باشد و آثار قبر از بين نرود. (52)

2. پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم پس از دفن فرزندش ابراهيم به دست مبارك خود بر آن آب ميپاشيد تا قبر محكم شود و با وزش باد خاكهاي روي قبر از بين نرود. (53)

3. پس از ساختن لحد ابراهيم سوراخي در قبر ابراهيم پيدا شد، حضرت امر فرمود كه آن را درست كنند، پرسيدند: آيا اين كار نفعي به حال ميت دارد؟

فرمود: ديدگان، بازماندگان را روشن ميكند. (54)

4. حضرت فاطمه سلام الله عليها هر هفته به زيارت حضرت حمزه تشريف ميبرد، قبر شريف جناب حمزه را تعمير و مّرمت ميكرد و با

سنگي بر آن نشان گذاشته بود. (55)

5. علامه مجلسي فرموده: در روايات مستفيضه به تعمير قبور انبياء و اوليا ترغيب شده، كه از بين نروند و مردم از زيارت آنها محروم نشوند. (56)

6. پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم قبر مادرش را در ابواء زيارت كرد و آن را ترميم نمود. (57)

7. امام صادق عليه السلام پولي به صفوان داد كه قبر مطهر امير مؤمنان عليه السلام را تعمير كند. (58)

8. امام كاظم عليه السلام دستور داد كه قبر دخترش را در «فيه» گچكاري كنند و نامش را در لوحي بنويسند و بر آن نصب كنند. (59)

9. پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم خطاب به امير مؤمنان عليه السلام فرمود:

يا علي! مَنْ عَمَرَ قُبُورَكُمْ وَ تَعَاهَدَهَا فَكَأَنَّمَا أَعَانَ سُلَيْمَانَ بْنَ دَاوُودَ عَلَى بِنَاءِ بَيْتِ الْمَقْدِسِ

علي جان! هر كس قبرهاي شما را تعمير كند، و به زيارت آنها مداومت كند، همانند كسي است كه در ساختن بيت المقدس به حضرت سليمان ياري كرده باشد. (60)

10. پيامبر رحمت در فرازي از همين حديث شريف فرمود:

لكن تفالههايي از مردم، زائران قبر شما را سرزنش ميكنند، همانگونه كه زنان بدكاره را براي كار خلافشان نكوهش كنند.

آنها بدترين امت من هستند، هرگز شفاعت من به آنها نميرسد و به حوض من وارد نميشوند. (61)

اين حديث شريف يكي از معجزات غيبي پيامبر اكرم ميباشد، كه گويي وهابيت گمراه امروز و رفتار ناهنجار آنان با دوستان اهل بيت و نكوهش آنها از زيارت اهل قبور را با چشم خود ميديد و با بيان شفاف خود از اين گروه سخن گفته و آنها را «تفاله» تعبير كرده

است.

اين حديث شريف در كتاب تهذيب شيخ طوسي، سه قرن پيش از ابن تيميه و هشت قرن پيش از محمد بن عبدالوهاب ثبت شده است.

هشدار بسيار زيباي مولاي متّقيان نيز در مورد حفاظت و حراست از بقعهها و قبّهها بسيار حائز اهميت است كه ميفرمايد:

اتَّقُوا اللَّهَ فِي عِبَادِهِ وَ بِلَادِهِ فَإِنَّكُمْ مَسْئُولُونَ حَتَّى عَنِ الْبِقَاعِ وَ الْبَهَائِمِ

هان اي بندگان خدا، از خدا تقوا كنيد در مورد بندگان خدا و سرزمينهاي خدا، كه شما مورد بازخواست قرار خواهيد گرفت، حتي در مورد بقعهها و حيوانات. (62)

آتشي كه محمد بن عبدالوهاب در اجراي نقشههاي شيطاني اربابان انگليسي خود بر افروخت، امروز شعلهور شده، حرم مطهّر عسكريين عليهماالسلام را طعمهي آتش نمود و بزرگترين گنبد طلائي روي زمين را منهدم نمود. اين هتك حرمت كه بزرگترين فاجعهي قرن به شمار ميآيد، در روز چهارشنبه 23 محرم الحرام 1427 ق. برابر 3/12/84 ش. 22 فوريه 2006 م. رخ داد و جهان اسلام را در سوگ نشاند.

همين تفالههاي سلفي - وهّابي با تمام قدرت تلاش ميكنند كه سوريه را ناامن كنند، تا بتوانند حرم مطهر عقيله العرب بانوي قهرمان كربلا را منهدم سازند.

چندي قبل سفرالحوالي به ضرورت انهدام بارگاه حضرت زينب عليها السلام فتوا داد.

ولي اين كوردلان كور خوانده اند، در همين دمشق، عقيله العرب حضرت زينب كبري سلام الله عليها در مجلس يزيد، خطاب به آن طاغوت بزرگ زمان فرمود:

فَوَ اللَّهِ لَا تَمْحُو ذَكَرْنَا وَ لَا تُمِيتُ وَحْيَنَا و لا تدرك أمرنا؛

هان اي يزيد بدكار، به خدا سوگند تو نميتواني نام نيك ما را از صفحات تاريخ محو كني، تو هرگز نميتواني آن چه را كه به خاندان ما وحي

شده از بين ببري، تو هرگز نميتواني به جايگاه بلند ما راه يابي. (63)

به كوري چشم «سفر الحواري» بانوي قهرمان كربلا بر دلها حكومت ميكند و بيشترين كساني كه وارد سوريه ميشوند، براي عتبه بوسي بارگاه حضرت زينب سلام الله عليها بار سفر بسته، از اقطار و اكناف جهان به اين كشور سفر ميكنند.

ولي از يزيد و معاويه، نامي در تاريخ جز براي لعن و نفرين برده نميشود.

چهارده قرن است كه حضرت فاطمه سلام الله عليها قبر شناخته شده ندارد، ولي چيزي از جايگاه بلندش كم نشده است.

هدم قبور ائمّهي بقيع و هتك حرمت حرمين عسكريين نيز چيزي از عظمت و مقام آنها نكاسته و نميكاهد.

حسين اسحاقي

12. نامهاي به بقيع مقدس، از سيد محمود بحرالعلوم ميردامادي

13. ويژه نامهي بقيع، از جامعه روحانيت مبارز جزيره العرب

14. يك قدم براي بقيع، از مركز تحقيقات رايانهاي قائميه اصفهان

از نگارنده سطور، دو نوشتار در سال 1386 ش در اصفهان منتشر شد:

1) از سقيفه تا انهدام سامرا، نشر بيت العباس

2) بقيع گنجينهي تاريخ اسلام، نشر هيأت محبّين اهل بيت (ع)

و اينك گروهي از شاعران متعهّد و درد آشنا دامن همت به كمر بسته، تصميم گرفتهاند كه با گردآوري اشعار نغز و پرمغز پيرامون بقيع مظلوم، آن گنجينه تاريخ اسلام را از غربت در آورند و با ارايهي اشعار شيوا و پرمحتوا، مداحان اهل بيت را دستمايهاي پربار تقديم دارند، كه در هر مناسبتي به ويژه در هشتم شوال و ايام شهادت چهار امام نور مدفون در بقيع، مجالس اهل بيت عليهم السلام را با نواي گرم خود و اشعار سامان يافته تقديمي بيش از پيش پر نور و پر سوز نمايند.

ما ضمن سپاس و تقدير از شاعران فرهيختهاي كه آثارشان زينت بخش صفحات اين كتاب ميباشد از مدّاح خاندان عصمت و طهارت آقاي مهرپرور و همكاران ادب گسترشان تشكر نموده، اجر و پاداش اين زحمات را قرب ظهور و تقرب به امام نور و آباداني بقيع و ديگر اماكن مقدسهاي كه به دست ستمگران در طول تاريخ منهدم گشته است مسألت مينماييم.

حوزه علميه قم – علي اكبر مهدي پور

جفا، هتك حريم

زين عمل آزرده حالِ آل ياسين ساختند

يا علي بنگر كه قوم كافر شيطانمرام

خويش را دنبالهرو بر كفر پيشين ساختند

در نظرهاي خداجويان، وهابيهاي دون

خويش را مستلزم توهين و نفرين ساختند

غم مخور اي شيعه چون آل سعود كينهتوز

قعر دوزخ را براي خويش تضمين ساختند

دشمنان آل پيغمبر ز تخريب بقيع

تا ابد غم را قرين قلب «آذين» ساختند

كه تويي ياور مسلمانها

بيا كه مدح و ثنا گسترت اميني، شد

ز هجر روي تو سرگشته بيابانها

اي فصّاد

تا از اين غدّه تن نرفته به باد

غده پر از عفونت و چرك است

عاملش جهل و بدعت و شرك است

نيشتر زن به غدّهي پر چرك

تا شود خون آن بري از شرك

ور نه اين چرك و خونِ آلوده

ميكند جسم شرع فرسوده

خونِ آلوده شد چو پالايش

جسم يابد قرار و آسايش

چيست آن غدّه؟ فكر وهابي است!

گر چه چون نقش بر سَرِ آبي است

اين جماعت وجودشان شوم است

ايدههاشان پليد و مسموم است

گر بيابند قدرت افزونتر

كعبه را ميكنند زير و زبر

جملهي «حسبنا كتاب الله»

كرده اين سست عنصران، گمراه

غلط خود درست ميدانند

شيعه را اهل شرك ميخوانند

بد شمارند خوبي گل را

شرك نامند هر توسّل را

جاي ابرازِ دوستي كردن

رو به آل رسول آوردن

در مدينه نمودهاند ايشان

حرم اهل بيت را ويران

در مثل چون سپاه ابرههاند

دوستدار گناه ابرههاند

عاقبت هم به دانهي سجيل

هدف آيند چون صحابي فيل

باعث شرم امت اسلام

گشتهاند اين گروه خون آشام

هست شيطان امير لشگرشان

قتل شيعه است حكم ديگرشان

مهدي اي لنگر زمين و زمان

حجت و محور زمين و زمان

دست حق كن ز آستين بيرون

كفر را كن ز ملك دين بيرون

يافت دامان يثرب و مكه

از وجود چنين كسان لكه

لكه كن پاك اي خدا را يد!

خصم را @خسف كن به خاك بلد

داغها روي سينه دارم من

آرزوي مدينه دارم من

چه مدينه كه شهر نور و دعاست

تاج فرقش ز قبّ______ة الخ_____ضراست

شهر پيغمبر خداي جليل

جايگاه نزول جبرائيل

مسجد آن مطاف خيل ملك

آستانش رفيعتر ز فلك

بين محراب و منبرش چه خوش است

روضهاي از رياض جنت هست

در بقيعش گرفته است به بر

قبر دُردانههاي پيغمبر

قبر خوبان و راسخونْ في العلم

سورهي رحمت حق، آيتِ حلم

جايگاه چهار حجت دين

حرم پاك عترت ياسين

بود بر آن قبور بارگهي

كه از آن تا بهشت بود رهي

گنبدي با ضريح

زيبايي

داشتند آن گُلان زهرايي

حيف شد آن حريم ويران شد

قبر پاكان به خاك يكسان شد

اين جنايت به دست اهل ضلال

سر زده روز هشتم شوال

هشت شوال هست روز بقيع

سينهها پر بود ز سوز بقيع

شيعه اين روز را سيهپوش است

با غم و غصهها هم آغوش است

تا كه سر هست بار بر دوشم

نشود اين بلا فراموشم

هتك گرديد حرمت عترت

بود اين هم ز غربت عترت

اي به دلهايتان ولاي ولي

دوستداران و پيروان علي!

دشمنان خدا قسم خوردند

همه هستي خويش آوردند

عهد بستند كه به غير از نام

هيچ باقي نماند از اسلام

پير كفتارهاي استعمار

عزم دارند دين كنند شكار

بر عليه عدوِّ وهابي

ضد كج باوران ارهابي

خطبا خطبه را كنيد آغاز

بنماييد مشت دشمن باز

علما علم خود نشان بدهيد

پاسخ شبهههايشان بدهيد

شيعيان علي! به پا خيزيد

شعله بر خرمن عدو ريزيد

تير بر چشم دشمن اندازيد

آن حرم را ز نو بنا سازيد

شعرا پيرو كُمِيت شويد

حامي و يار اهل بيت شويد

با غزل يا قصيدههاي بلند

تير بايد به سوي خصم فكند

زين جهاد عظيم نگريزيد

با مريدان شرك بستيزيد

خيل وهابيان در اين دوران

هست چون لشكر ابوسفيان

تيغ بر كف گرفته چون حمزه

بر تن خصم دون فكن لرزه

هر يك از ما وظيفهاي داريم

بايد اين بار مانده برداريم

نيست كافي فقط دعاي فرج

كار بايد شود براي فرج

«ايزدي» باش ياورِ مهدي

باش حسّانِ لشكر مهدي

و زين عباد

باقرِ علم و صادق آزاد

اين زمين، مهد شور و احساس است

قبر بنت اسد و عباس است

قبر پاك جناب ابراهيم

دُرّ مدفون به خاكِ دُرّ يتيم

مدفن عمههاي هادي كُل

برخي از همسرانِ ختم رسل

قبر اُمَّ البنينِ وارسته

كز خدايش درودِ پيوسته

قبر چندين صحابي دلپاك

از مريدانِ خواجهي «لَو لاك»

همه در اين مكان محترم است

كز شرف، رشكِ روضهي ارم است

داشت اين روضهي بلندمقام

گنبد و بارگاه، در ايام

هر دم از مسلمينِ كلّ جهان

داشت زائر، قبور اين پاكان

خاصه قبر ائمهي معصوم

محترم بُود و طوفشان، مرسوم

روي آن قبرها ضريحي بود

كز جفا، خصمِ كافرش بِرُبود

اهل بدعت كه گمره و پستند

حُرمتِ آن حريم، بشكستند

از جفاجويي همان دونان

بقعهي آلِ نور شد ويران

حرم اهل بيت پيغمبر

شد برابر به خاك ره، يكسر

هشتمين روز از مهِ شوّال

اين عمل سر زد از گروهِ ضلال

فرقهي بيتميزِ وهّابي

با مريدان پست و ارهابي

ظلم كردند تا توانستند

شيعه را اهل شرك دانستند

اين گروهند مسلمين را عار

دستپروردههاي استعمار

سُنّي و شيعه زين ستمكاران

جورها ديده اند، در دوران

رهبر اين گروهِ كفرمآب

شد محمد ز نسل عبد وهاب

ابن تيميه و عقايد وي

شد بر اين سُست سازه، پايه و پي

گفت احمد، امينِ صاحب مجد

شاخ شيطان برون شود از نجد

آري، اين فرقه، شاخ شيطان است

دشمنِ اهل بيت و قرآنست

فقهِ اين فرقه چيست؟ خيره سري

متنِ فتواش، اصل فتنهگري

بر حريمِ ائمهي اسلام

مظهر شرك، ميگذارد نام

حكم بر هدمشان كند از كين

بر چنين مكتبي ز حق نفرين

اين جماعت ز نسل بوجهلند

گمره و بي شعور و نااهلند

در پي اعتقادِ بيپايه

ميروند اين گروه چون سايه

فهمِ خود خاكروبه سان، رُفتند

ابن تيميه را پذيرفتند

پشت بر مصحفِ مبين كردند

رو به فردي سفيه آوردند

انهدامِ بقاعِ پاك بقيع

با چنان جايگاه و شأنِ رفيع

امرِ ابليس را اطاعت بود

از جناياتِ اين جماعت بود

ما محبانِ حيدر

كرّار

دست بردار، نيستيم از كار

بر چنين ايده، سخت ميتازيم

آن حرمها، دوباره ميسازيم

حرمي چون حريمِ شمسِ شموس

در مدينه بنا كنيم، چو طوس

با عنايات حضرت دادار

روي قبر ائمهي اطهار

گنبد ديگري كنيم بنا

دلرُبا، مثل گنبد خضرا

شيعه را منطقي بُود محكم

نيست در اين بساط، چيزي كم

داده شيعه به ابن تيميه

پاسخ از حوزههاي علميه

كه بنا بر قبورِ حقجويان

ريشهاش آب خورده از قرآن

هست در احتجاجِ اهرمنم

سورهي كهف، شاهدِ سخنم

طبق آيات روح بخشِ كتاب

بر روي قبرِ پاكِ آن اصحاب

پيش آن غارِ شاهد اعجاز

مسجدي ساختند بهر نماز

اي مريدانِ پورِ عبد وهاب

تا به كي خويش را زنيد به خواب؟

اين بُود منطق كتاب خدا

عذرتان چيست در جواب خدا؟

سر به حكمِ الٰه، بسپاريد

رو به قرآن و اهل بيت آريد

دمِ آخر ز شام تاريك است

صبح روزِ ظهور، نزديك است

از مي فتح، كام ميگيريم

از شما انتقام ميگيريم

وه! كه آن روز، روز هم عهدي است

فصلِ زيباي دولت مهدي است

«ايزدي» را اميدِ بسيار است

آرزويش وصال دلدار است

بقعه چار امام ويران شد

ظلم وهابيان نمايان شد

دل ايرانيان به درد آمد

ناله شيعيان به كيوان شد

دلم از غربت بقيع اي دوست

همچو احوال من پريشان شد

چشم بيدار شيعيان علي

اشك ريزان چو ابر نيسان شد

آي وهابيان بي ايمان

كارتان بر خلاف قرآن شد

بنگريد ارج و عز و جاه رضا (ع)

گر شما را گذر به ايران شد

تا ببينيد بارگاه رضا (ع)

باعث شوكت خراسان شد

همچنان سامرا كه شد آباد

بلكه زيباييش دو چندان شد

بقعهها را دوباره ميسازيم

دور اگر از حجاز شيطان شد

(برزگر) دمبدم بنال و بگو

بقعه چار امام ويران شد

باشد در آنجا

كه نورش ميرسد تا عرش اعلا

در اين وادي شده زهراي اطهر

دلش از ظلم دشمنها مكدر

همين جا فاطمه بيحد غمين شد

به دست دشمنان نقش زمين شد

تو آن دم بتازد

از نو اين بقعهها را بسازد

غاصبان را برون آرد از خاك

تا زمين گردد از لوثشان پاك

گيرد از دشمن دين و ايمان

انتقام تمام شهيدان

بوي لخت جگر ميدهد هنوز

امشب مرا گرفته هواي غريبياش

بشنو تو از بقيع صداي غريبياش

همراه ابرها دل خود را روانه كن

اين بيت را به كرببلاي غريبياش

اين بيت را براي غريبي كه شاعران

كم شعر گفتهاند براي غريبياش

كم شعر گفته اند، نه اينكه نگفتهاند

شايد گذاشتند به پاي غريبياش

سردار خستهاي كه دلش بس كه درد داشت

جز زهر كين نبود دواي غريبياش

گلدان خاك، غير حسن لالهاي نداشت

اي جان عالمي به فداي غريبياش

تابوت و تير روز جهان را سياه كرد

زينب چگونه رفتن او را نگاه كرد؟

لرزيد پشت ماه و ستاره به خون نشست

اين فصل را نوشتم و «كوه از كمر شكست»

يك عمر مثل شمع تو در خود گريستي

اي داغ خواندني چه غريبانه زيستي

**********

درها تمام بسته، مفاتيح را بيار

سجّاده را بگستر و تسبيح را بيار

اين گوشه از بقيع بكن صبر بيشتر

بوي حسين ميدهد اين قبر بيشتر

اين تكه از بهشت كه در خاكها گم است

آهستهتر، مزار امام چهارم است

در خلوتش هنوز پس از سالهاي سال

درياي بيكران دعا در تلاطم است

يك قطره از صحيفهي نورانياش هنوز

باران رحمتي است كه غرق ترنم است

اين جا شراب ناب مناجات ميدهند

هستي و هر چه هست در آن مست اين خُم است

بر خاكِ «شمع محفل طاها» كه شمع نيست

مانند شمع روشنياش نذر مردم است

از بند بندِ قافيهها ناله شد بلند

شاعر دگر نپرس كه اين بند چندم است

بسپار با ولايت او دل به سرنوشت

آن وقت ميرسي تو به دروازهي بهشت

**********

امشب كنار اين همه غربت مجاورم

«باز اين چه شورش است» ميآيد به خاطرم

هي شعر ميوزد به من از سمت بي عبور

هي محتشم به خاطر من ميكند خطور

اين بند، بوي كرب و بلا را ميآورد

دارد بقيع حال مرا جا ميآورد

محو پرندههاي مهاجر نشستهام

اين

بند را به غربت باقر نشستهام

انگار بغضهاي جهان مانده در گلوم

ميگويم «السّلام علي باقر العلوم»

اي كه رسانده ختم رسولان به تو سلام

اي قبلهي فرشته و اي كعبهي انام

با ما كمي ز غربت آل عبا بگو

ما كه نديدهايم تو از كربلا بگو

از قصهي نگين و سليمان كربلا

از كام خشك چشمهي آب بقا بگو

از حال و روز زينب و هنگامهي وداع

از لحظههاي رفتن خون خدا بگو

از شام و كوفه و سر دلبند فاطمه

از آيههاي آن سر از تن جدا بگو

از يوسفي كه پيرهني هم به تن نداشت

از پيكر نهان شده در بوريا بگو

از ساعتي كه ميوهي قلبش اجازه خواست

از آن شبيهتر به رسول خدا بگو

از ماتم سكينه و از مويهي رباب

از كودكي كه زد ز عطش دست و پا بگو

از عصر خيمهها كه به آتش كشيده شد

روحي لك الفدا تو از آن ماجرا بگو

اين جا چقدر دل كه برايت شكسته است

از لابلاي پنجرههايي كه بسته است

**********

يك گام آن طرف تر، نور حقايق است

يعني مزار آينهي عشق، صادق است

حالا كه پشت پنجره تنها نشستهاي

درياي علم را به تماشا نشستهاي

وقتي به قبر خاكي او ميكني نگاه

حس ميكني به غربت دريا نشستهاي

حس ميكني زمين و زمان گريه ميكنند

وقتي كه در مصيبت مولا نشستهاي

بهتي غريب روح تو را چنگ ميزند

يعني كنار كوه، تو از پا نشستهاي

قرآن ناطق است در اين تربت غريب

اي خاك، روي «علم الاسماء» نشستهاي

موسي است اين كه محو تجلاي نور اوست

اي بيخبر، به سينهي سينا نشستهاي

بر هر دري زدي نشنيدي صدا، كنون

باب نجات را به تمنا نشستهاي

خورشيد علم، ماه جهان نور كردگار

آن حجّتي كه شيعه به او دارد افتخار

اين گوشه، خاك طعنه به افلاك ميزند

هر شب فرشته بوسه

بر اين خاك ميزند

فداي تربت خون گرم او از روي مهر

چشم گردون را ز خاكش طوطيا دارد بقيع

مصحف نورست و بيشيرازه در هم ريخته

گرچه در هر صفحه صدها ماجرا دارد بقيع

يك چمن گلهاي پر پر را نهان دارد به خاك

در كنار قبر پيغمبر چهها دارد بقيع

از دل خاكش فروغ صبح صادق ميدمد

تا ابد سرگشتگان را رهنما دارد بقيع

از علي ابن الحسين و باقرِ علم رسول

راستان را داستان كربلا دارد بقيع

گريهي عباس ديده روز تشييعِ حسن

جسم خونين امام مجتبي دارد بقيع

نالهي ام البنين از او به گوش آيد هنوز

گر سپاري گوش دل چون ني، نوا دارد بقيع

«رستگار» اين باغ ويران جاي غمهاي علي است

بوي زهرا در مشام جان ما دارد بقيع

قبر خراب مانده، بسوز

فرازي

كنند از آن ز ياري بازسازي

بناها همچو دوران نخستين

شود از بازسازي نيك تزئين

خداوندا به حق اهل ايمان

ببخشا شيعيان را نيك سامان

كه بخشند اعتلا دين خدا را

كه ره پويند پاكان هدا را

الكتاب شد

در اين زمان به شيعهي بحرين و هم يمن

ظلم و جفا و كينه ز حد بيحساب شد

يا رب! ز قهر، ريشه وهابيان بكن

اين بهترين پذيرش اَنت الوهاب شد

از فيض خاص حقّ و مددهاي اهل بيت

شعر «فريور» است كه زيب كتاب شد

ننگين است

درون آتش دوزخ فتند روز جزا

كه اين جماعت بيدين سزايشان اين است

به آن اميد كه بيند فناي ظالم را

همين براي دل داغديده تسكين است

چگونه شيعه تواند كند به تنهايي

به جان تحمل بار غمي كه سنگين است

دعا كنيم به ياد امام ما مهدي

كه بسته روح اجابت به بال آمين است

خدا كند كه ببينيم روي مهدي را

قسم به خالق هستي اميد ما اين است

جمال مهدي موعود پيش رو ديدن

براي تلخي هجران چشيده شيرين است

به ياد تربت زهرا و داغ غربت او

هنوز دل به فغان و دو ديده خونين است

گريست «قيصر» و بنوشت اين مصيبت را

به خون ديده عجين طرح اين مضامين است

را جلا و جان را شستشو ميدادند. وهابيون اين خلوص و ارادتمندي را بر نميتابند و چنانچه ميدانيد بر مظالم خود افزودند و دل شيعيان را بيش از پيش به درد آوردند.

در مجلسي كه شاعر متعهد آييني جناب آقاي سيد محمد حسن صفوي پور (قيصر اصفهاني) حضور داشتند اين دردمندي به وجود آمده را براي اهل جلسه متذكر شديم.

آقاي قيصر پس از لحظهاي چند ابياتي كه ذيلاً از نظر ميگذرد، في البديهه سرودند كه در مجلس خوانده شد و مورد تحسين قرار گرفت. موفقيت اين شاعر ارجمند و همه شاعران تولائي و تبرائي را از پيشگاه احديت خواهانيم.

گشته نو بهار بقيع

قبور آل نبي را خراب كرد عدو

كه شيعيان همه هستند سوگوار بقيع

در اين مصائب عظمي ولي عصر بود

پريش خاطر و محزون و داغدار بقيع

كند ظهور و جهان پر كند ز دانش و داد

زند به ريشهي خصمِ ستم شمار بقيع

قيام بايد و مردانگي و همت و عزم

كه برطرف كند اين وضع ناگوار بقيع

وگر نه تا نشود قطع دست استعمار

جهان شيعه بود زار و دلفكار بقيع

حراميان به حرم تا كه حاكمند رواست

كه مسلمين همه باشند شرمسار بقيع

سلام بي حد و بسيار بر پيمبر و آل

درود وافر و بيانتها نثار بقيع

ز ياد مرقد ويران اولياي خدا

هميشه «لطفي صافي » است بي قرار بقيع

ولا را

آباد ميسازند اين دولتسرا را

آباد ميگردد بقيع از لطف داور

تا كور گردد چشم خصم كينهپرور

باشد مزار اين امامان در دل ما

باشد به ميزان جزا اين حاصلِ ما

اين بارگاه قدسي جبريل دربان

گردد ز نور اختر و انجم، چراغان

خيل ملك آيند با فرمان قدوس

بر آستان اين امامان بهر پا بوس

از لطف يزدان در زمين و آسمانها

اشعار «ماهر» ميشود ورد زبانها

هم پاسبان دارد بقيع

زير لب عرض ارادت كن كزين قوم دغا

يادها بر ضرب و شتم شيعيان دارد بقيع

در فضايش احتياج عطر و مشك و عود نيست

تا گلاب اشك چشم مؤمنان دارد بقيع

شيعيان را ميشود «مهدي» دل از ماتم كباب

بس كه از تاريخ غمهاي گران دارد بقيع

گر چه خاموش است و خلوت زائراني فوج فوج

همره صاحب زمان از انس و جان دارد بقيع

زنده ميكرد

بر جهل اين اشتر چرانها خنده ميكرد

@رو تيره، ديده كور، دل آلوده و چرك

از پاي تا سر كفر و از پا تا به سر شرك

بوزينههايي بر فراز منبر وحي

يار شياطين دشمن پيغمبر وحي

بر تربت پاك امامان حمله كردند

خواندند قرآن و به قرآن حمله كردند

در بغض اولاد علي بيداد كردند

اسلاف خود را در شقاوت ياد كردند

با دست آن پروردههايِ دست شيطان

شد تربت پاك حسن با خاك يكسان

كُشتند با دعوي دين ياران دين را

كردند ويران قبر زين العابدين را

پنجم امام ما كه جان ما نثارش

گرديد با سطح زمين يكسان مزارش

آمد جسارت بر كتاب ناطق ما

ويرانه شد قبر امام صادق ما

دادند پاداش اميرالمؤمنين را

كردند ويران مرقد امّ البنين را

قبر شهيدان اُحد ويرانه گرديد

شهر مدينه سر به سر غمخانه گرديد

ويران شد از بيداد آن قوم ستمگر

قبر اُمّ و ابن و اب و عمّ پيمبر

اي كافران! اجر رسول الله اين بود

يا احترام آن زيارتگاه اين بود؟

لعن ابد را تا ابد بر خود خريديد

الحق كه يكسر آل مروان و يزيديد

صد شكر كان جا قبر زهرا بينشان بود

از ديدهي ناپاكِ ناپاكان نهان بود

ورنه از اين بيدادگرهاي حرامي

ميشد به ناموس خدا بي احترامي

اسلاف اين نامردها با تازيانه

كُشتند ناموس ولايت را به خانه

آتش زدند از راه كين بيت الولا را

بيت الولا نه خيمههاي كربلا را

اجداد اينان در سقيفه عهد بستند

پيشاني فرزند زهرا را شكستند

اسلاف اين ناپاكها خنجر كشيدند

سر از تن فرزند پيغمبر بريدند

اينان همه مغضوب زهراي بتولاند

ملعون قرآن و خداوند و رسولاند

دائم به قرآن حملهور با نام قرآن

چون غُدّه روييدند بر اندام قرآن

يا رب به پيشاني مجروح پيمبر

يا رب به قرآن و به زهرا و به حيدر

يا رب به خون اوّلين يار ولايت

تنهاترين

قرباني دار ولايت

يا رب به رازي كه علي با چاه گفته

يا رب به غمهايي كه او در دل نهفته

يا رب به باغ حيدر و ياس كبودش

يا رب به آن بيتي كه بالا رفت دودش

تا آتش قلب محبّان را نشاند

تا انتقام آل عصمت را ستاند

رَخت فرج بر قامت مهدي (عج) بپوشان

بر تشنگان، جام وصالش را بنوشان

جنگ با امام كه بود؟

بنام دين ستم و ظلم بر ولي كردن

دم از خدا زدن و جنگ با علي كردن!

به نفس ختم رسل جنگ ظلم و طغيان بود

امام عايشه حتما جناب شيطان بود

بني اميه به آل علي جفا كردند

هزارها سر و دست از بدن جدا كردند

هزار مرتبه خون، قلب جمله ياران شد

حسن به دست همين قوم تير باران شد

00

عزيز فاطمه را تشنه لب فدا كردند

سر مقدس او را ز تن جدا كردند

حبيب و ميثم و حجر و رُشيد را كشتند

ز تيغ كينه و بيداد زيد را كشتند

از آن گروه كه بودند سخت حق نشناس

هزار مرتبه سفاكتر بنيعباس

به آن علي كه ز بيداد دست او بستند

حراميان سقيفه هنوز هم هستند

از آن گروه حرامي هنوز بسيارند

همان گروه كه وهّابيان خونخوارند

به خاندان نبي گرچه دستشان نرسيد

نداشتند كم از ابن سعد و شمر و يزيد

دوباره چون سلف خويشتن جفا كردند

كه حمله بر حرم آل مصطفي كردند

مزار چار امام غريب ويران شد

حريمشان همه با خاك تيره يكسان شد

دوباره گشت عيان غربت امام حسن

خراب شد حرم و تربت امام حسن

بر آن كه چاره شود عقده حقارتشان

به قبر مادر عباس شد جسارتشان

ز ظلم تازه آن فرقه جنايتكار

دوباره واقعه كربلا شدي تكرار

مدينه مركز فرياد و دود و آتش بود

جفا و فتنه و بيداد بود و آتش بود

شرارههاي جنايت زبانه بگرفتند

پس از بقيع احد را نشانه بگرفتند

به قبر عم نبي حمله از جفا كردند

ز خويش هند جگرخوار را رضا كردند

انجم يك به يك هستند زوار بقيع

برتمام زائران خويش در ايام سال

فيض بخشي باشد از راه كرم كار بقيع

عدهاي از اولياء حق به خاكش خفتهاند

مانده است از اين جهت جاويد آثار بقيع

صادق و باقر علي ابن الحسين و مجتبي

جملگي هستند گلهايي ز گلزار بقيع

جان سپردند اين عزيزان خدا در راه دين

مدفن آنهاست در خاك گهر بار بقيع

مرقد صديقه كبراست پنهان از نظر

گر چه نام اوست جاويدان به طومار بقيع

ميرود شبهاي جمعه مهدي (عج) صاحب زمان

بيگمان با ديده گريان به ديدار بقيع

اشك ميريزد به روي تربت اجداد خويش

تا بِشُويد گَرد غربت را ز رخسار بقيع

جاي دارد خون ببارند از بَصَر اهل ولا

اين زمان بر غربت و غمهاي بسيار بقيع

يك غمش تخربب صحن و بارگاه اوصيا

حزن ديگر منع هر زائر به گلزار بقيع

دارم اميدي كه با لطف خداوند كريم

خصم گردد منصرف از حيله در كار بقيع

استعانت (ناظر) دلخسته جويد از خدا

تا مگر او هم شود از خيل زوار بقيع

فعل بد آل سعود زشتكار

روزگار يأس شد نابود احرام بقيع

قمري : 1344 شمسي : 1304

بيت آخر به حساب حروف ابجد به سال قمري ( مصراع اول ) و به سال شمسي ( مصراع دوم ) ميباشد.

بقيع

نالند ز سينه عندليبان بقيع

از گريهي بيامان خرابيم خراب

امشب كه بود شام غريبان بقيع

**********

گر ميوهي صبر ما ظفر بود و نشد

از صبر اميد بيشتر بود و نشد

هر چند بقيع را نمودند خراب

ويراني دين مدّ نظر بود و نشد

**********

آخر بشر آزاد ز بيداد شود

هر جاست بناي ظلم بر باد شود

گر قبر چهار امام ويران شده است

با دست امام عصر آباد شود

**********

اي شمع بسوز و آب كن ما را هم

آسوده ز پيچ و تاب كن ما را هم

از گريهي ما بقيع آباد نشد

اي اشك بيا خراب كن ما را هم

**********

ما را كه به سينه، دل ز غم ناشاد است

شاديِّ جهان ز ديد ما بر باد است

از گريهي بيامان خراب آباديم

با ياد بقيعي كه خراب آباد است

**********

اينجاست كه ويران شده گلزار بقيع

اينجاست كه حائل شده ديوار بقيع

با فاطمه اشك ريزد اينجا مهدي

«قربان بقيع و اشك زوار بقيع»

**********

روحي همداني (محمد مهدي)

وهابيان به خانهي طاها چه ميكنيد

با زادههاي حضرت زهرا چه ميكنيد

گيرم خراب كرده حريم بقيع را

با قبرشان ميان دل ما چه ميكنيد

**********

ما بر صفِ دشمن ولي ميتازيم

جان را به ره آلِ علي ميبازيم

كوري دو چشم شومِ وهابيون

يك بار دگر بقيع را ميسازيم

امشب

با ياد بقيع و شب تاريك بقيع

از اشك بسي چراغ دارد امشب

**********

از خاك بقيع جاي گل غم رويد

ديوار و درش حديث ماتم گويد

هر كس به بقيع ميرسد از هر سوي

در پرده اشك قبر زهرا جويد

**********

هر شب دل خسته هاي و هويي دارد

با ياد مدينه گفت و گويي دارد

بگذار بقيع را ببينم مولا

آخر دل من هم آرزويي دارد

**********

زوار كه آرزو به خاكند اينجا

پيداست ز فيض گريه پاكند اينجا

اي اشك بيا و مرهم دلها شو

كز داغ بقيع سينه چاكند اينجا

**********

اي كاش به دل مدينه داغي ميداشت

زان تربت گمگشته سراغي ميداشت

شبهاي مدينه مثل روز است از نور

اي كاش بقيع هم چراغي ميداشت

**********

گويي شده آفتاب مدهوش اينجا

حرفي نرسد ز سايه بر گوش اينجا

اي ابر سيه تو آبروداري كن

تا ديده شود يكي سيهپوش اينجا

كه دگر نباشد تنها بقيع زهرا

مولاي ما يا مهدي! آقا بيا يا مهدي!

عداوتداري آل سعود

جاي تخريب و جنايتكاري آل سعود

بنگرم آثار بد كرداري آل سعود

لعن و نفريني كنم بر خصم غدّار بقيع

ميروم با پاي ج_ان پشت ديوار بقيع

ميكنم اشكي روان سوي گلزار بقيع

ميروم گريم براي سبط اكبر مجتبي

اشك غم ريزم به مظلوميت زين العبا

از جگر نالم به حال باقر، آن نور هدا

جويم احوال دل صادق ز احرار بقيع

ميروم با پاي جان پش_ت ديوار بقيع

ميكنم اشكي روان سوي گلزار بقيع

ميروم آنجا به لطف كردگار فاطمه

چشم دل را سازم از غم اشكبار فاطمه

نالم و گريم مگر جويم مزار فاطمه

ناظر مهدي شوم در حال ديدار بقيع

ميروم با پاي جان پش_ت ديوار بقيع

ميكنم اشكي روان سوي گلزار بقيع

موجب قانون ياد شده حراست و حفظ آن از نظر قواعد بين المللي ضروري و لازم است.

حفظ امنيت ملي، منطقهاي و جهاني:

از اصليترين وظائف و اهداف تمامي سازمانهاي بين المللي حفظ امنيت است و هر اقدامي كه به طور مستقيم يا غير مستقيم اين امنيت را مورد مخاطره قرار دهد، از نظر اين سازمانها و قواعد مربوط به آن محكوم و قابل تعقيب خواهد بود و از آنجا كه اماكن مقدسه علاوه بر جهات ديگر (هنري، معماري، تاريخي) از لحاظ ديني، مذهبي، اعتقادي و عاطفي متعلق به صدها ميليون از انسانهاي جهان است و آنان تا سر حد جان به چنين مراكزي وابستهاند و هر گونه اهانت و هتك حرمت از اين اماكن، موجب جريحهدار شدن افكار عمومي و واكنش شديد آنان ميشود بنابراين هر گونه حفظ و حراست از اين اماكن به منظور صلح و امنيت ملي، منطقهاي و جهاني وظيفه كليه دولتها و سازمانهاي بين المللي است حتي اگر اين اماكن در كشوري بوده و علاقهمندان به آن تبعه كشور يا كشورهاي ديگر باشند (مانند بقيع در مدينه و عتبات عراق يا مشهدالرضا در ايران كه متعلق به تمام شيعيان جهان است).

مبارزه با تروريسم و رفع تنازعات مذهبي و قومي

يكي از نگرانيهاي بين المللي، رشد بيرويه و گسترش عمليات تروريستي با رويكردهاي ايدئولوژيك و ديني است كه در نهايت موجب تنازعات مذهبي و قومي شده و صلح و امنيت بين المللي را با مخاطره مواجه خواهد ساخت بر همين اساس در سالهاي اخير بيش از يازده قطعنامه توسط شوراي امنيت صادر و تعداد زيادي معاهدات منطقهاي و دو جانبه براي مبارزه با عمليات

تروريستي بين كشورها تنظيم و امضاء شده به نحوي كه بسياري از مقررات شكل گرفته به تدريج تبديل به عرف بين الملل شده و در صورت نقض، تدابير بين المللي و خاص خود را در پي خواهد داشت. بر اين اساس هر گونه بيحرمتي و تعدّي و يا تخريب اماكن مقدسه و متبركه از مصاديق بارز عمليات تروريستي است به ويژه كه در عموم اين اقدامات جان انسانهايي بيگناه نيز گرفته شده است.

كشورها و سازمانهاي بين المللي است و حتي چنانچه كشوري نيز اشغال گردد به موجب همين قواعد بينالملل كشور اشغال كننده مكلف به تأمين امنيت و حفظ بنا و حرمت اين گونه بناهاست.

براين اساس شايسته است با ثبت اماكن مقدسه در فهرست ميراث فرهنگي بين المللي كه علاوه بر جنبه فرهنگي مذهبي از لحاظ هنري، معماري و تاريخي نيز داراي اهميت بسزايي مي باشد، كليهي ارگانهاي رسمي داخلي و بين المللي را نسبت به حفظ حرمت اين گونه اماكن، از هر جهت بيش از پيش ملزم و متعهد ساخت.

از سوي ديگر دقت در اين موضوع بسيار ضروري است كه هر گونه بي اهميتي و عدم توجه از سوي شيعيان نسبت به اماكن متبركه و عدم مطالبه حقوق جهاني خود نسبت به اين محلها، عملاً موجب از بين رفتن حقوق مكتسبه شناخته شده در حقوق و مقررات بين المللي نسبت به اين اماكن بين الملل خواهد شد.

هشتم شوال

روز جهاني بقيع

هشت شوال هست روز بقيع

سينهها پر بود ز سوز بقيع

2، ص 669.

16. مسلم، الصّحيح، ج3، ص 61.

17. ابن حجر، تهذيب التهذيب، ج 11، ص 125.

18. همان، ج3، ص 179.

19. بخاري، الصّحيح، ج2، ص 212.

20. بيهقي، السنن الكبري، ج 4، ص4.

21. ابن منظور، لسان العرب، ج 6، ص 394.

22. سوره كهف، آيه 21.

23. ابن سعد، الطبقات الكبري، ج2، ص 307.

24. سمهودي، وفاء الوفاء، ج 3، ص 893.

25. ابن شبه، تاريخ المدينه المنوّره، ج 1، ص 127.

26. همان، ج3، ص 915.

27. سمهودي، همان، ج3، ص 910.

28. حموي، معجم البلدان، ج1، ص 522.

29. كتاب شناسي 350 مجلد از آن ها را در كتاب: « تاريخ وهّابيان» آورديم.

30. جعفرالخليلي، موسوعه العتبات المقدسه، ج3، ص 333

31. سمهودي، وفاءالوفاء، ج3، ص 102.

32. ابن شبه، تاريخ المدينه المنوّره، ج1، ص 133

33. پرينت سايت دكتر سويدان در كتابخانه ي نگارنده موجود است.

34. شيخ طوسي، الامالي، ص 325، مجلس 11، ج 98

35. محدّث قمي، تتمه المنتهي، ص 390.

36. ابن فولويه، كامل الزيارات، ص 272، باب 88.

37. مشروح جنايات وهّابيان به هنگام حمله به حرمين شريفين مكه و مدينه را در كتاب «تاريخ وهّابيان» تاليف: ايّوب صبري، ترجمه ي نگارنده ملاحظه فرماييد.

38. ثقفي، الغارات، ص 640.

39. بلاذري، انساب الاشراف، ج3، ص 211، ثقفي، الغارات، ص 409.

40. ذهبي، تاريخ الاسلام، ج5، ص 26 – 30.

41. خليفه بن خياط، تاريخ، ص 250.

42. محدث قمي، تتّمه المنتهي، ص 237-247.

43. ابوالفرج، مقاتل الطّالبّيين، ص 344 – 365.

44. جعفر الخليلي، موسوعه العتبات المقدسه، ج 3، ص 254.

45. همان.

46. همان، ص 329.

47. الباني، مناسك الحج و العمره، ص 60.

48. جبهان، تبديد الظّلام، ص 389.

49. اسناد روابط ايران و عربستان سعودي، ص 50.

50. همان، ص 28، يعني: بهترين قبرها، قبرهاي فرسوده

مي باشد.

51. بقيع، ارگان جامعه روحانيت مبارز جزيره العرب، سال چهارم، شماره 47 – 48، ص 15.

52. ابن ماجه، السنن،. ج1، ص 498.

53. بيهقي، السنن الكبري، ج 3، ص 411.

54. طبراني، المعجم الكبير، ج24، ص 306.

55. سمهودي، وفاء الوفاء، ج3، ص 932.

56. علامه مجلسي، بحارالانوار، ج82، ص 38.

57. علامه مجلسي، بحارالانوار، ج15، ص 162.

58. ابن مشهدي، المذار الكبير، ص 242.

59. علامه مجلسي، همان، ج48، ص 289.

60. شيخ طوسي، تهذيب الاحكام، ج6، ص 22.

61. همان.

62. نهج البلاغه، خطبه 165.

63. ابن ابي طيفور، بلاغات النساء ص 33، باقر شريف القرشي. موسوعه سيره أهل البيت: ج 36، ص 339

64. عميل: مشتري، نماينده، كارمند، المنجد