زندگي خويش به گونه اي با درايت و شهامت درخشيدند كه سالار زنان روزگار شدند. مريم، آسيه، خديجه و فاطمه...

مي خورد.

ولادت اين بانوي زيبا چهره و سپيدبخت، در اين خانواده ي فرهنگ ساز و نو انديش و بيگانه ي با آداب و رسوم خرافي و واپسگرانه ي روزگار صورت گرفت. پس از ولادت او، خاندان دگر انديش و دگر آيين او، بر خلاف رسم سياه زمانه- كه مژده ي ولادت دختر را بر نمي تافت، و از شرم و غيرت احمقانه، نوزاد را به جاي آغوش پر مهر مادر و پدر، با تاريك انديشي بهت آوري به آغوش سرد خاك مي سپرد مقدم وي را گرامي داشت؛ و به خاطر آن نو رسيده ي عزيز، بزم شادماني آراست، و ضمن تبريك ولادت او به پدر و مادرش، «خويلد» و «فاطمه» در همان مراسم ساده و با روح جشن ولادت، نام نو رسيده ي خاندانش را «خديجه» به مفهوم «گسسته و بيگانه ي از ناپسندي ها و نازيبايي ها» برگزيد.

تاريخ غرب هنگامه ي اين ولادت و اين رويداد تاريخي را حدود سه دهه پيش از انگيزش محمّد(ص) از سوي پروردگار كعبه نشان مي دهد.

پروا و معنويت بسيارش- پاك و روش و پاك منش «وَ كَانَت تُدعي فِي الجاهِليّة بِالطّاهِرَة لِسِّدَةِ عِفافِها...»

و ديگري مي نويسد: خديجه(س)در آن روزگار تيره و تار نيز پاك روش و پاك منش، يا «طاهره» بود: « وَ كَانَت فِي الجاهِليّة الطّاهِرَة...»

براي حضرت علي(ع) از ديگر خلفا، رقيب سياسي درست كنند، در حالي كه رسول خدا(ص) در مقام شمارش ويژگي هاي حضرت علي(ع) مي فرمايند: يا علي! سه امتياز به تو اعطا شده كه به احدي داده نشده حتي به من!

1- پدر زني چون من به تو داده شده، كه من از آن محرومم.

2- همسري چون فاطمه(س) به تو داده شده، كه در سطح آن به من داده نشده.

3- فرزنداني چون حسن و حسين (عليهما السّلام)، از صلب تو آمده اند كه از صلب من نيامده اند!

اگر پيامبر رحمت(ص) بر جز فاطمه(س) دختر ديگري داشت، شوهر او نيز در اين افتخار، همانند اميرمؤمنان(ع) مي شد؛ در حالي كه پيامبر(ص) آن را با قاطعيت نفي كرده است.

بسياري از محدثان تصريح كرده اند كه حضرت خديجه(س) به هنگام ازدواج با پيامبر اكرم(ص)، دوشيزه بود و هرگز شوي ديگر انتخاب نكرده بود، از آن جمله است:

1- سيد مرتضي علم الهدي، در كتاب «الشافي في الامامه»

2- شيخ طوسي، در كتاب «تلخيص للشافي»

3- احمد بلاذري، در كتاب «الانساب اشراف»

4- ابوالقاسم كوفي، در كتاب «الاستغاثه في بدع الثلاثه»

بسياري از محدثان و مورخان نيز اين مطلب را از مواضع ياد شده نقل كرده اند.

اين عدّه تأكيد مي كنند كه سن شريف حضرت خديجه(س) در آن هنگام بيست و پنج يا بيست و هشت ساله بوده و هرگز شوي ديگري انتخاب نكرده بوده؛ (ابن عباس، سن ايشان را به هنگام ازدواج با پيامبر(ص)، بيست و هشت سال نقل مي كند؛ هر چند بعضي از مورخان اهل سنت سعي مي كنند اين سخن را رد كنند. چون راوي آن محمد بن صاحب كلبي از شيعيان است و آنها او را

ضعيف مي دانند!)

همچنين زينب، رقيه و ام كلثوم، فرزند خوانده هاي «هاله» خواهر خديجه(س) بودند، كه تحت كفالت و مراقبت حضرت خديجه(س) به سر مي برده اند.

پژوهشگر معاصر، «علامه دخيل» پس از نقل سخنان بالا مي فرمايد:

مؤيّد سخنان فوق، فرمايش صاحب كتاب «الانوار و البدع» مي باشد كه مي نويسد:

زينب و رقيه، دختران (دختران ناتني) هاله، خواهر خديجه(س) مي باشند.

مرحوم آيت الله شيرازي نيز استظهار كرده اند كه حضرت خديجه(س) دوشيزه بوده اند و به همه ي اشراف قريش پاسخ منفي داده بودند و دل در گرو جوان هاشمي، حضرت محمد مصطفي(ص) داشتند.

- مرحوم علامه سيد محسن امين نيز در كتاب اعيان الشيعه با دلايل مسلم تاريخي اثبات كرده كه آنها دختران پيامبر نبوده اند.

پژوهشگر معاصر، آقاي جعفر مرتضي عاملي نيز شواهد فراواني آورده، كه خديجه(س) پيش از پيامبر اكرم(ص) شوهر نكرده بوده اند.

اگر بخواهيم نقل تاريخي رسيده از اهل سنت را درباره ي حضرت خديجه ي كبري(س) قبول كنيم كه آنها گفته اند اين بزرگوار قبل از ازدواجش با حضرت رسول(ص) دو ازدواج ديگر داشته است و از آن دو شوي، دو دختر داشته است به نام زينب و رقيه؛ اين اشكال و اين نكته به ذهن مي رسد كه اگر خديجه ي كبري(س) دو شوي جاهلي داشته است، ديگر دست كم من و شما نمي توانيم روبروي سيد الشهدا(ع) قرار بگيريم و به امام حسين(ع) عرض كنيم كه: اي حسين بن علي «اَشهَدُ اَنَّكَ كُنتَ نُوراً في اَصلابٍ شامِخَةٍ وَ ارحامٍ مطهرة...» ؛ من گواهي و شهادت مي دهم كه تو (اي حسين بن علي) نوري بودي در اصلاب مردان شامخ و بزرگ و در رحم مادران پالوده، پاك و مهذب.

با اين حساب

اگر خديجه(س)، جده ي حسين بن علي(ع) باشد كه هست، و اگر ايشان بر اساس آن نقلهاي تاريخي سنيان، دو شوي جاهلي، و دو فرزند جاهلي داشته باشد، چگونه مي توان حسين(ع) را از ارحام و رحمهاي پالوده و پاك دانست.

كدام رحم پاكي كه در ادامه اين زيارت به سيد الشهدا(ع) عرض مي كنيم: «... في ارحامٍ مطهره لم تُنَجِّسكَ الجاهلّيةِ بأنجاسها...» «جاهليت هيچ گاه نجاست جاهلي و ظلمت و تاريكي خود را به پدران تو و به مادران تو و به ارحام مطهر مادران تو نداده است»؟!!

اين سخن، سخن ژاژخواهانه اي خواهد بود؛ يا بايد در آن نقل تاريخي ترديد كنيم يا در اين اعتقاد كلامي، انديشه اي؛ كه معتقديم «إنّما يُريدُالله لِيُذهِبَ عنكُمَ الرّجسَ اهل البيت و يُطهِّرَكُم تَطهيراً»، يُطهِّرَكُم تَطهيراً، مصداق خديجه ي كبري نيز هست كه مام فاطمه است ودرباره حسين بن علي كه فرزند خديجه است! همو كه در هر فراز و نشيب و حتي در خطبه هاي عاشورايي كربلايي خودش افتخار مي كرد كه «اَنَا بنُ خديجة الكبري» ؛ مي دانيد حسين كيست؟ حسين فرزند خديجه است... و حسين جده اي خديجه نام دارد.

همچنان در زيارتنامه هايي كه خطاب به ولي عصر مي خوانيم، به ايشان هم عرضه مي داريم كه تو اي امام عصر، فرزند خديجه اي و فخر مي كني و مباهات داري به فرزند خديجه بودن.

به عبارت ديگر، تنها انسانهايي كه شايستگي مادري ائمه معصومين را داشتند، اول وجود مطهر خديجه(س) و سپس فاطمه زهرا(س) بود.

در روايتي از جلد سوم كتاب مناقب ديده مي شود كه حضرت رسول(ص) خطاب به فاطمه(س) مي فرمايند: «دخترم! اين مادرت خديجه بود كه خداوند او را دعاء نور

امامت (و تنها ظرف شايسته امامت) قرار داد.»

بر اساس اين تعبير پيامبر(ص)، مي توان گفت كه هيچ انساني نتوانست شايستگي اين كمال را پيدا كند كه وجودش ظرف وجود يازده امام معصوم باشد. اين افتخاري بود كه در شخصيت خديجه(س) معنا مي يابد.

و لذا اين سخني است به گزاف كه بگوييم و بگويند و به خورد ما بدهند كه خديجه ي كبري قبل از ازدواج با پيامبر، دو شوي ديگر داشته است و دو فرزند.

دست جنايتكاري كه تلاش كرده براي حضرت خديجه(س) شوهران و فرزندان جعل كند، همان دست تحريفگر و دروغ پردازي است كه تلاش كرده براي فرد ديگري كه فاقد هر فضيلت و منقبتي بوده است، جمال و كمال ممتازي جعل كرده و او را تا مقام «كَلِّمِيني يا حميراء» بالا ببرد، تو هرگز بهترين و زيباترين همسران پيامبر(ص) نبودي كه اين چنين باد به غبغب انداخته اي و با وصي پيامبر (ص) به جنگ و ستيز پرداخته اي.

(به جاي او) براي من نيامد:

لقد آمَنَت بي اِذا كَفَرَ النّاس: خديجه زماني به من ايمان آورد آن هنگام كه همگان كافر بودند؛ (من جمله پدرت)

و صَدَّقَتني اِذ كَذَّبَنِيَ النّاس: زماني مرا تصديق كرد كه همگان مرا دروغگو مي خواندند؛ (من جمله پدرت) و واسَتنيِ بِما لها اِذ حَرَمَنِيَ النّاس: و زماني با من مواسات كرد (رفاقت و مصادقت كرد) كه مردمان مرا دور كرده بودند؛ (من جمله پدرت).

عايشه در ادامه مي گويد: فقلت في نفسي: (وقتي رفتار اينگونه ي پيامبر را ديدم) خودم را گفتم: واللهِ لا اَذكُرُها بِسوءٍ ابداً: با خود سوگند مي خورم و عهد مي كنم كه ديگر هيچ وقت نفي خديجه وتوهين به او را در زندگي خود نداشته باشم.

زماني كه اين سخن را گفت، پيامبر رو ترش كرد و رفت (كه مي دانم تو هم چنان به اين عهد خودت پايبند نيستي.)

نيز در روايت ديگري از عايشه آمده است: اينقدر پيامبر از خديجه ي كبري پرگويي مي كرد، تا آنجا كه وقتي براي او گوسفندي را هديه مي آوردند، پيامبر آن گوسفند را تقطيع مي كرد و قسمتهاي مختلف آن را براي دوستان خديجه مي فرستاد.

قريش داشت.

فصاحت و بلاغت ايراد كرد؛ از عظمت و شرافت پيامبر اكرم سخن گفت: ... به خداي كعبه سوگند او داراي شخصيتي بسيار والاست، او صاحب شريعتي فراگير است و از درايتي بسيار استوار برخوردار است.48

و در پايان فرمود:

اينك برادر زاده ي ما كه بي نياز از وصف و ستايش است به خواستگاري دخت گرامي شما آمده؛ دخت ارجمندي كه به ويژگي بخشندگي و پاكي آراسته است؛ همو كه انساني است بلند جايگاه و به شكوه و عظمت، شهره ي آفاق است و برترين زبانزد همگان و مقامش ارجمند است؛ «اِنَّ ابنَ اخيا خاطِبٌ كريمَتَكُم المَوصُوفَةُ بِالسَّخاءِ وَ العِفَّة وَ هِيَ فُتاتُكُم المَعروفَةُ المَذكورَةُ فَضلُها...»49 «خويلد» پدر خديجه در پاسخ گفت: شما عزيزترين مردمان در ميان ما هستيد، جز اينكه خديجه از من عاقل تر است و صاحب اختيار خود مي باشد.50

حضرت خديجه(س) از عمويش «عمرو بن اسد» كه بزرگ خاندان بود، رخصت طلبيد و موافقت خود را اعلام كرد واظهار كرد كه مهريه اش نيز از مال خودش خواهد بود.

هنگامي كه ابيطالب(ع) در مجلس خواستگاري بلند شد و فرمود مهر چنين است و آن را عروس خانم بر عهده خود پذيرفته است، ابولهب بلند شد و به طعنه گفت: از كي تا به حال مهر را زنان مي پذيرند.

ابيطالب(ع) فرمود: خموش باش! اگر كسي به مانند محمد باشد، مي شد كه همه زنان براي او جان دهند تا چه برسد كه مهر خود را ببخشند.51

آنگاه عمرو بن اسد خطبه اي شيوا ايراد كرد و در پايان فرمود: «زَوَجناها و رَضينا به»؛ ما خديجه را به همسري محمد در آورديم و به اين پيوند مقدس خوشوقتيم.52

آنگاه با

كمال صراحت اعلام كرد: «من ذالّذي في النّاس مثل محّمد؟ » كيست در ميان مردمان كه همانند محمد و همسنگ او باشد؟53

خويلد پدر خديجه(س) نيز در مراسم عقد فرمود:

«اي معشر عرب، آسمان سايه نينداخته و زمين بر فراز خود حمل نكرده، كسي را كه از محمد برتر باشد. همه گواه باشيد كه من اور ا به دامادي خود برگزيدم: به اين پيوند مقدس مفتخر هستم.»54

آنگاه حضرت خديجه(س)، اموال، اغنام، احشام، عطريات و جامه هاي فراوان در اختيار حضرت ابوطالب(ع) گذاشت تا وليمه عروسي را بر عهده بگيرد. حضرت ابوطالب(ع) سفره بسيار با شكوهي گسترد و سه روز تمام اهالي مكه و پيرامون آن را ميهمان كرد.55

دو به ازدواج، آنها را به عقد هم درآورد.

د: دسته چهارم كه بسيار هم مضطرب و بي اساسند، مي گويند: محمد و ابوطالب نزد ورقه بن نوفل رفته و خديجه را از او خواستگاري كردند.

در ادامه اين دسته از روايات، اضافات و لواحقي هم وجود دارد:

ورقة بن نوفل بن عبد عزي، پيرمردي بود نابينا كه به زمان عراني بسيار آشنا بود و به اين زبان مي خواند و مي نوشت. وي انجيل را از حفظ داشت و تورات را بسيار مسلط بود در سفري كه محمد با مال التجاره خديجه به شام رفته بود و سود فراواني بدست آورد، ورقه، اين جوان را براي ازدواج به دختر برادرش خديجه پيشنهاد كرد. همچنين گفت كه من در ناحيه او ناموس و قاموس موسي مي بينم.

اين روايات كه به لحاظ متن و سند هر دو بي اساس و دروغينند؛ به نظر من اين مسائل را در تاريخ وارد كرده اند تا پيامبر را نسبت به نبوت و رسالتش مردد و مشكوك نشان دهند شايد دستان بني اميه هم در اين وادي حركت كرده اند تا اسلام و پيامبر اسلام را به يهود و يهوديت مرتبط كنند. اين روايات دروغين درآينده اساس داستان دروغين عبدالله سبا58 شد.

در كتاب دلائل النبوت از سيره نويس نامي، بيهقي درباره جريان مراسم ازدواج خديجه كبري(س) اين طور آمده است: در اين نقل تاريخي، مي توان به وضوح اتهامات دشمنان به خاندان پاك خديجه(س) را مشاهده نمود.59

عبدالله حارث روايت مي كند كه مردم درباره ازدواج پيامبر(ص) و خديجه مختلف صحبت مي كردند. عمار ياسر گفت: مردم در اين باره گوناگون و زياد صحبت مي دارند و هيچكس به اندازه من اين مطلب را نمي داند من هم سن

و سال پيامبر و دوست صميمي آن حضرت بودم. روزي همراه پيامبر بيرون رفته بوديم در محله خروره به خواهر خديجه برخورديم كه بر روي تشك پوستي كه خريده بود نشسته بود، او مرا صدا زد. من پيش او رفتم، پيامبر(ص) هم منتظر ايستاد، خواهر خديجه به من گفت: اين دوست تو دلش نمي خواهد كه با خديجه ازدواج كند؟ من برگشتم و اين موضوع را با پيامبر در بين گذاشتم، حضرت فرمود: چرا قسم به جان خودم، من دوباره پيش خواهر خديجه رفتم و پاسخ پيامبر را به او گفتم، گفت فردا صبح به خانه ما بياييد.

فرداي آن روز صبح زود به خانه آنها رفتيم. ديديم گاوي كشته اند و پدر خديجه جامه زيبايي پوشيده و بوي خوشي به كار برده است. خديجه با برادر خود صحبت داشته بود و او هم با پدر صحبت كرده بود. خويلد شراب خورده و مست بود و فرزندش دربارة پيامبر و ارزش و اهميت آن حضرت صحبت داشت و خواهش كرد كه خديجه را به همسري پيامبر درآورد و او هم موافقت نمود و از گوشت گاو خوراك فراوان تهيه كرده بودند و زن و شوهر هم از همان غذا خوردند.

پدر خديجه چون از مستي هوشيار گرديد، گفت: اين جامه زيبا چيست؟ و اين همه خوراك و بوي خوش براي چه؟

خواهر خديجه كه با عمار صحبت كرده بود گفت: اين جامه را محمد (ص) دامادت برايت آورده است و ماده گاوي هم هديه آورد بود و چون خديجه را به همسري او درآورديم، گاو را كشتيم خويلد انكار كرد و گفت: من خديجه را به همسري محمد درنياورده ام و در

حالي كه داد و بيداد مي كرد خود را به هجر اسماعيل رساند. بني هاشم هم بيرون آمدند و همراه پيامبر نزد او رفتند وبا او صحبت كردند. خويلد گفت: حالا آن كسي كه مي گوييد من خديجه را به همسري او داده ام كجاست؟ پيامبر پيش آمد. همين كه خويلد او را ديد گفت: بسيار خوب اگر قبلاً موافقت كرده ام كه مبارك و فرخنده باشد و اگر هم آن وقت موافقت نكرده ام، حالا با جان ودل موافقم ...

باز برمي گرديم به سخنان استاد بزرگ جعفر مرتضي العاملي در كتاب الصحيح و درپاي شخصيتي تحريفي چون ورقة بن نوفل را در تاريخ مي كاويم:

نوبت ديگري كه از ورقه نشان مي بينيم از مودر اول خطرناك تر است منظورم بدء الوحي با همان شروع وحي است. نمي خواهم حادثه فجيع ناتواني محمد را در خواندن بگويم كه بخاري در كتابش آورده است. آنجا را مي گويم كه او از جبل النور به پايين آمد و اينقدر مضطرب و مشوّش بود كه همانند انسان جن زده و يا در آب افتاده مي گفت: «زمّلوني، زمّلوني» «مرا بپوشانيد، مرا بپوشانيد» خديجه براي يافتن راهكار نزد ورقه بن نوفل رفت. باز سخنان ورقه آبي بود بر آتش ترديد و تشكيك محمد تو گويي ورقه همان سكينه اي است كه خداوند براي آرامش رسول بر او نازل كرده است.

ما هر چه در تاريخ حركت و تحقيق كرديم چيزي از هوي و واقعيت ورقه به دست نياورديم ما معتقديم كه كسي چون ورقه در تاريخ، شخصيتي نمي تواند باشد و موجودي ساختگي است.

اين دو وجه مشتركند: يا تكذيب پيامبر مي كنند، يا از پيامبر(ص) طلب معجزه مي كنند؛ كه اگر راست مي گويي شق ّ القمر كن، اگر راست مي گويي چنين كن و چنان كن.

در اين هنگام خديجه ي كبري(س) نه از رسول الله(ص) طلب اعجاز مي كند و نه العياذ بالله تكذيبش؛

او به پيشواز رسول مي رود؛ به استقبال او مي شتابد تا به او مباركباد بدهد اتفاق مبارك رسالتي او را! در حالي كه مي داند او كيست! در حالي كه مي داند محمدي كه از حرا برگشته است، با طبق طبق نور برگشته است.

و عرض مي كند: اين چه نوري است كه در پيشاني شما مي بينم؟ فرمودند: اين نور نبوت است آنگاه پيامبر(ص) اركان اسلام را براي ايشان بيان نمودند و حضرت خديجه(س) عرضه داشتند، «آمَنْتُ و صَدَّقْتُ و رَضَيْتُ و سَلَّمْتُ»؛ «من ايمان آوردم، پيامبريت را باور كردم، آيين اسلام را پسنديدم و تسليم شدم60.»

نه اينكه العياذ بالله از تشويش (!) پيامبر به ورقه پناه بياورد و نه اينكه بگويد اگر راست مي گويي پيامبري معجزه كن!

اگر چنين باشد كه تاريخ دَدمنشانه در ردّ مقام عصمت و نحوه ي رسالت الهي پيامبر سخن رانده، مجسمه تراشيده و شخصيت سازي كرده است، بايد گفت جاي بسي تأسف است از پيامبري كه از حرا بر مي گردد، در حالي كه نفهميده چه اتفاقي برايش افتاده و آنچه ديده و شنيده از شيطان بوده يا از ملك! و واي بر پيامبري كه پير يهودي مسلكي برايش اثبات رسالت كند!

آري! در تمام آن روزهايي كه پيامبر از در و ديوار و دوست و دشمن نمي شنيد جز سنگ، و نمي نوشيد جز تهمت، و نمي ديد جز پيكانهاي عنيف اتهام و كذب و دروغ، خديجه

كبري است دل آرام و آرام بخش پيامبر؛ كه خدايش فرمود: «فَانزَلَ اللهُ سكينَةَ علي الرّسول و علي المؤمنين»

ما از دوستداران خديجه ام؛ ما از محبان خديجه ي كبري و اين بانوي بزرگ هستيم و پيامبري كه در آن روزگاران دوستان و دوستداران خديجه را تفقد مي كرد، قطعاً امروز هم با دستان گشاده ي پرفيضش، دوستداران كنوني خديجه را تفقد مي نمايد.

شايان ذكر است آنچه ما در وصف خديجه و در دفاع از حريم مقدسش گفتيم، در حد درك قاصر ماست. خديجه شناسي را زماني بايد كه امام عصر (عج) صبح دولتش بدمد، در كنار مسجد الحرام منبري گذاشته شود و او بگويد خديجه كه بود!

درود بر آنان كه از خديجه(س)، الهام ايمان و وفا مي گيرند و خديجه، برايشان اسوه صبوري والگوي ايثار در راه عقيده و باور است.