سويش را نديده اي.پيچش گام هاي زهرا عليها السلام چنان منشوري است كه ابعادش به عدد زاويه ي ديدها و حوادث روزهاست.من مي خواهم از اين بي كران بلند بي نهايت، سطري بنويسم. آيا تواني هست؟من مي خواهم به عشق نوشيدن قطره اي از جام ولايش وبرگرفتن نمي از يم صفايش، جلوه اي از جلوات و شمه اي از ملكاتش را بنگارم. آيا رخصتي هست؟چگونه مي توان سوزش شمع، خيزش موج، غرش رعد، ريزش ابر، صبوري سرو و ايستادگي نخل را نوشت؟به راستي مگر مي شود آن را كه آسمان و خورشيد و ماه، وسعت و نور و زيبايي را، اقاقي ها عطر را، كبوتران پرواز را و چشمه ها طهارت را، از او به عاريت گرفته اند، به تحليل نشست؟به راستي مگر مي شود آن را كه با خط خود، غزل آفتاب را بر پوست هر ستاره مي نوشت، تحليل كرد؟همو كه طنين فريادش، همپاي ضربت خندق است.مگر مي شود آن را كه در جغرافياي خانه ي گلي اش، تاريخ رنج ها و رنج هاي تاريخ جا گرفته، به تحليل نشست؟همو كه دشمن در وسعت سينه ي سبزش، براي شمارش دسته دسته ي دردهايش، عمري به درازاي زمان مي خواهد.كسي كه نوشته ها هم اقرار دارند كه هنوز تمامي او بر آنان نيز نامكشوف مانده.چگونه مي شود آن را كه خورشيد در تابوت او غروب كرد وملايك به عشق ديدار او به سجده در افتادند و با اشك هاشان راهش را تا به خدا علامت گذاردند، تحليل كرد؟چگونه مي شود آن را كه در درنگ كوتاهش، به كوتاهي فرود شتابان فواره تا خاك، تمامي بار امانت خودرا گذارد و رفت، به تحليل نشست؟كسي كه پاياني به قشنگي گل داشت.چگونه مي شود آن را كه بركف، عصاي موسي، و بر لب، دم مسيحا، و بر دوش، رداي

محمد صلي الله عليه و آله دارد، تحليل كرد؟كسي كه كوثر و ليلة القدر خدا و سبزترين پاسخ به روح تشنه ي انسان ها در تمامي عصرها و نسل ها است.مگر آن كه «منا» شد و از در، در آمد و آن گاه از دور، تحليلش كرد و از سايه اش، اندازه اش گرفت و از نشانه ها و علامت ها، تخمينش زد، كه دورهاي نزديك و بزرگ هاي فشرده را اين گونه مي توان فهميد.من، از دير باز، مشتاق قلم زدن در اين وادي بودم، اما هر بار اشك ها، راه را مي بست و سيلاب ها، مشق ها را مي شست و نفس ها را به شماره مي انداخت، تا اين بار كه در روز شهادت زهرا عليها السلام بر سر راه اين همه - با خون دل - سدي كشيدم و به عشق آمدن منتقمش، قلم به سراغم آمد.

.و همين كمال زهراست كه او را محور قرار داده، [5] .و همين بلوغ بيداري اوست كه از او اسوه ساخته. [6] .برادر! اين ها، تنها، اشارتي بود به كارنامه ي دوماهه ي زهرا عليها السلام.اكنون تو نيك بنگر در كجاي راهي و در كدامين كلاس،كه تا رسيدن به او، جز توسل به او راهي نيست.بايد مستانه و دامن كشان، هويي كشيد.يازهرا عليها السلام!بي كوثر، طلوع را سلامي نيستزهرا عليها السلاماي كوثر خدااي ادامه ي نبي صلي الله عليه و آلهاي همتاي علي عليه السلاماي حبيبه ي خدااي شب قدر خدااي مقصود خدااي مشكاة خدااي مصباح هدياي والشمس و ضحياي معني جمالاي تفسير جلالاي تاويل كمالاي واژه ي وفااي آيه ي صفااي سوره ي اتياي خورشيد رسالتاي قمر ولايتاي زهره ي هدايتاي باعصاي موسياي با دم مسيحااي با صلاي يحيياي ايوب بلاهااي يعقوب فراق هااي يوسف جفاهااي كوه پر ابهتاي جاري محبتاي چشمه ي طهارتاي اسوه ي خدايياي جلوه ي الهياي عشق كبرياييبرما ببخشايكز تهجدت گفتيماما از اسراي به تاول نشستهو عمق نگاهوپيچش تدبير تو، هرگز!از خانه ي گلي تو شنيديماما از رنج قرن هاو بلوغ بيداريو راز كوفتن در كوب هايت، هرگز!وصف تو گفتيم- وچه بي رمق -كه بلنداي خورشيد رادر عاريت ماه تمنا كرديماماراز گل ياس رافوران سبز راآبي زلال راچه كسي برما خواند؟اي آموزگار ظرافت!تو خود به ما بياموزتلاوت بيداريبلوغ انذارو رنج قرن ها راكه سخت محتاجيمدشت را از تدبير تو نشاني نيستكه بانيم نگاهي، كرانه هايش را درآغوش مي نشانمپيچش تدبير و عمق نگاه تودريايي ست، بي كرانهكوهي است هم پاي تاريخكه كرانه هاي بكرشوام دار ارتفاع نگاه توستو آن دم كه بر قله اش عروج كنيديگر از تو، در تو نشاني نيستاي آفتاب سفر كرده!من فرياد سبز تو راكه از پشت ديوار قرن ها،

هنوز هم به گوش مي رسد، شنيدمو شعله هاي كومه ات راكه در آتش كينه هاي سرشار مي سوخت، ديدممن سراغ خونين تو رااز لاله ي سوخته درميان كنده ها وديوارهاي تاريخ گرفتمو شاهد تاريكي زميندر روز نفرين تو بركساني كه آفتاب را به قرص ناني فروختند، بودممن از گلوي تو، صداي خداو بر لب هاي سوخته ات، آيه ي تشنگي مردم را شنيدمو رسوايي ننگ مشاطه گان رادر پيچش گام هاي تو يافتممن در جغرافياي خانه ي گلي توتاريخ رنج ها ورنج هاي تاريخ را ديدممن، در ناله هاي تو برزمين از دست رفته اتطهارت چشمه ي غدير راو در ارتفاع نگاهت،قيام توفان را ديدممن اشك هاي تو رابر دركوب هاي كوچه پس كوچه هاي سرد وخسته ي مدينه يافتمو خط تو راكه بر پوست هر ستاره، غزل آفتاب را مي نوشتي، خواندممن نشان كبودين تو رااز قافله هايي كه از كناره ي بقيع مي گذشتند گرفتممن، در اشك هاي تو، فوران چشمه ي غدير راودر آذرخش فريادت، ضربت خندق را ديدممن، با اذان بلال توبه قيام و سلامي رسيدماين شعله هاي عشق توستكه انسان خسته را به ميهماني آفتاب مي خوانددر حجم نگاه توافق هم، رنگ مي باختسبزي اين سال ها، هنوز هم وامدار آن نگاه بلندي استكه از قله ي ناپيداي تو سرزدمن با نواي آشناي تو از قناعت انجمادهاو از پس كوچه هاي حقير خلافت ها رهيدممن بلوغ بيداري راآن جا كه سايه ي ماه را در پس لايه هاي ابر به خسوف كشاندي، تجربه كردممن، انذار تو را اي كوثر زخمي!بر زناني مقهور شنيدمو اوج تسليت تو راآن جا كه مرد راه را از پاي انداخت، شناختممن، در خاموشي قبرتتابش هزاران خورشيد را، ديدماگر قبرت را نشاني نيست، چه باك!هر سنگ نبشته اي حكايت تو را دارد!من، فرياد سكوتبلوغ بيداريرنج قرن هاانس مهربانو در آخر، عروج سبز را

از تو آموختمو شب قدرم را با تو، به سلامي رساندمكه بي كوثر، طلوع را سلامي نيستاي بلوغ انذار!چشمه ي غدير در باغ دستان تو روييدو غديري ها، از دامان عصمت تو، به بلوغي رسيدندو انسان مانده، با انذار تو به رويشي رسيداي آموزگار ظرافت!آن جا كه مردان از پاي فتادندچگونه رفتن را تو به من آموختيو آن جا كه فريادها در سينه ها گم شدفرياد خسته ي دردم را تو به بلوغي رسانديو آن جا كه حراميان، راه را بستندبا اشك هايت، راهم را تا به خدا، تو علامت گذارديو در باغ شهادت، مرگ را كه بار زندگي آورده بود، نشانم داديخورشيد، در تابوت تو غروب كردو ملائك، به عشق ديدار تو، به سجده در افتادندو عروج خونينت را خدا، خود، به نظاره نشستتا زخم هايت را، خود، مرهمي گذاردو چشمه ي كوثرش را، با تو، به طهارتي رسانداي تولد بالغ هستي!ما با چشم اشكو دست تمناروز شهادت تو رابا شمارش دسته دسته ي رنج هايتبه اميد آمدن منتقمت، مهدي، به عزا مي نشينيمآيا اميدي هست؟اي كوثر خدا!اي ادامه ي نبي!اي همتاي علي!زهرا جان!

عبدالله عليه السلام انه قال: «انا انزلناه في ليلة القدر - الليلة فاطمة، والقدر الله. فمن عرف فاطمة حق معرفتها فقد ادرك ليلة القدر» (بحارالانوار، ج 43، ص 65) ؛ امام صادق عليه السلام مي فرمايد: تاويل «ليله در «انا انزلناه في ليلة القدر» فاطمه است و تاويل «قدر»، الله، تبارك و تعالي است. پس هر آن كه فاطمه را، درست و آن گونه كه سزاوار است، بشناسد، شب قدر را درك كرده است.

[5] «فقال عزوجل هم اهل بيت النبوة ومعدن الرسالة هم فاطمة وابوها وبعلها وبنوها» ؛ كه پدر و شوهر و فرزندان، در حول اين محورند. (حديث شريف كساء).

[6] «وفي ابنة رسول الله صلي الله عليه و آله لي اسوة حسنة و «فاقتدوا (فاهتدوا) بالزهرة .