منين (ع ).

گواهى ميدهم ، كه حضرتت مقام تسليم و تصديق و وفادارى و خير خواهى را نسبت به آقا حضرت اباعبدالله الحسين (ع ) كه فرزند پيغمبر (ص ) و سبط برگزيده او، و رهبر داناى خلق ، و وصّى پيغمبر (ص ) و رساننده حكم خدا (و اركان و حقايق احكام دين ) به مردم ، آن امام مظلوم ، و جفا كشيده از ظالمان را، به حد كمال رسانيدى .

پس خدا از طرف پيغمبر (ص ) و اميرالمؤ منين و امام حسن و امام حسين صلوات الله عليهم ، بهترين و بالاترين جزا و پاداش و صله و مژدگانى را بتو عطا فرمايد. و بواسطه آن صبر و تحمّلى كه در آن مصائب و سختيهايى كه در يارى برادرت كشيدى دار سعادت آخرت و نيكو براى تو باد.

خدا لعنت كند آن كسانيرا كه حق ترا گرامى نداشتند و از روى جهل و نفهمى هتك حرمت كردند.

خدا لعنت كند آن كسانيرا كه بين شما و آب قرار گرفتند و نگذاشتند شما آب را به تشنگان حرم حسين برسانى .

گواهى ميدهم ، كه شما مظلوم كشته شدى و آنچه را كه خداوند متعال وعده (به شهيدان راه حق ) داده محققا بتو عطا مى فرمايد.

اى فرزند اميرالمؤ منين من بزيارت شما آمده ام ، و بر شما وارد شده ام و قلبم تسليم امر شماست و تابع فرمان شما هستم و از پيروان شمايم و براى شما مهّيا شده ام تا آن وقتيكه فرمان و حكم خدا بظهور سلطنت شما فرا رسد كه او بهترين حكم كنندگان است ، پس من با تمام قوا

با شما هستم ، نه با دشمنان شما.

من بشما (خاندان رسالت و امامت ايمان دارم و ببازگشت شما نيز) ايمان دارم ، و از دين و آئين دشمنان و قاتلان شما بيزارم ، خدا بكشد امتى را كه با دست و زبان شما را كشتند و بشما ظلم كردند.

سلام بر تو اى بنده شايسته حق و اى مطيع امر خدا و حضرت رسول (ص ) و حضرت اميرالمؤ منين (ع ) و حضرت امام حسن (ع ) و امام حسين (ع ).

سلام و رحمت و بركات خدا و مغفرت و رضا و خشنودى خدا بر روح و بر جسم شما باد.

گواهى ميدهم و خدا را شاهد مى گيرم كه تو از دنيا با مقام رفيع شهادت رحلت كردى .

مثل شهداى بدر و ديگر جهاد كنندگان در راه خدا كه همه خير خواه دين خدا بودند و بر عليه دشمنان خدا جهاد كامل كردند و با دوستان خدا و دفاع كنندگان از محبان خدا منتهاى نصرت و يارى را كردند.

خدا بشما بهترين و بيشترين و كاملترين پاداش را عنايت فرمايد كه تا بحال با آن كسانيكه بعهدش وفا كرده اند و دعوتش را اجابت فرموده اند و از ولى امر حق و خلفاى الهى اطاعت نموده اند عطا فرمايد.

گواهى ميدهم كه تو اى اباالفضل نهايت كوشش را در نصحيت (امت ظالم ) كردى ، و كمال جد و اهتمام را در راه دين خدا (و يارى آقا امام حسين (ع ) ادا نمودى . تا آنكه خدا شما را به مقام رفيع شهدا مبعوث فرمود، و روح پاكت را با ارواح پاك سعادتمندان عالم محشور و

از بهترين منازل بهشت و نيكوترين غرفه بهشتى عطا فرمايد و نام شريفت را در عالم بلند گرداند و با پيغمبران و صادقان در ايمان و شهيدان و صالحان كه اينها بهترين رفيقانند محشور فرمايد.

گواهى ميدهم كه شما هيچ سستى و كوتاهى در احيا دين نكردى و در كار خودت كه عمرى در راه رضاى حق بوده صرف نمودى با بصيرت و حجت از جهان در گذشتى و هميشه در اعمالت اقتداء بصالحان و پيروى از رسولان خدا كردى .

پس خدا بين ما و شما بزرگوران و بين حضرت رسول و اولياء و دوستان خدا، در منزلهاى بهشتى كه اهل خضوع و تقوى هستند جمع گرداند زيرا خدا مهربانترين مهربانان عالم است .

خدايا بر محمد و آل محمد (عليهم السلام ) درود بفرست و در اين مكان گرامى و مشهد معظم و شهر بزرگ ، گناهى از من باقى مگذار و تمام گناهانم را بحرمت اين شهيد راه خدا ببخش و بيامرز و هم و غم مرا برطرف ساز، تمام مرض و دردهايم را شفا عنايت فرما، و هر عيب و عارى كه دارم پرده پوشى فرما، و رزقم را وسيع ساز و از هر ترس و خوف و هراس و بيم مرا ايمنى كامل ببخش ، پريشانيهايم را همه اصلاح فرما و غايبين و مسافرين مرا محفوظ بدار و ديدارشان را نزديك فرما و تمام حاجتهاى دنيا و آخرتم را كه رضاى تو و صلاح من و آنست ، روا فرما، اى مهربانترين مهربانان عالم .

سلام بر تو اى اباالفضل العباس فرزند رشيد اميرالمؤ منين (ع ).

سلام بر تو اى فرزند سيّد جانشينان عالم

.

سلام بر تو اى فرزند اول كسيكه اسلام اختيار كرد و در رتبه ايمان بر همه امت تقدم و برترى داشت و در دين خدا از همه كس پايدارتر و در حفظ اسلام از همه مراقبتش بيشتر بود.

گواهى ميدهم كه تو در راه خدا و رسول و برادرت حضرت امام حسين (ع ) خيره خواه بودى و امت را نصيحت و پند دادى ، در وفادارى كوتاهى نكردى ، و بهترين و نيكوترين برادر بودى و با آقا امام حسين (ع ) در تحمل مصائب و شدائد مساوات و مواسات نمودى .

خدا لعنت كند امتى را كه شما را هتك حرمت كردند و خون شما را ريختند و حرمت اسلام را حلال شمرده ، شما (در وفا به برادرت امام حسين (ع ) بهترين صبرها را فرمودى ، و در شدائد تحمل ، و در جهاد و حمايت و نصرت ، دفاع كامل از حريم برادر نمودى و امر پروردگارش را اطاعت كردى و در راه آن حضرت فداكارى نمودى ، و ثواب بزرگ نصرت و يارى را دريافت فرمودى ، چون ديگران رو گردانيدند، ولى تو مشتاقانه شتافتى و ثواب عظيم و نام نيكو در دو عالم دريافتى و خدايت در بهشت نعيم با پدران بزرگوارت ملحق گرداند.

خدايا من خود را مهيّا به زيارت اولياء و دوستان تو نموده ام به اشتياق ثواب و باميد مغفرت و لطف و احسان بزرگ تو، از تو در خواستم اين است كه بر محمد و آل محمد (ص ) درود بفرستى و بواسطه آنها هميشه روزى مرا وسيع گردانى و زندگانيم را در دو عالم پايدار و

خوش بگردانى و زيارتم را به شفاعتشان بپذيرى و حياة طيبّ (زندگى خوش در بهشت ابد) نصيبم فرمائى و مرا در صف اهل كرامت درج فرمائى و از آن خوبان و سعادتمندان كه وقتى از زيارت مشهد شهر محبان و دوستانت باز ميگردند، رستگار، و حاجت روا شده ، و مستوجب قطعى آمرزش گناه شده اند و عيوب و زشتيهايشان را مستور فرمودى و هم و غمشان را برطرف گردانيده اى (از آنان ) قرارم بدهى زيرا تو (اى خدا) اهل تقوى و مغفرتى .

حجت اللّه كه جهان حاجت از او مى جويد

بابى انت و امّى بر او مى گويد

سزد ارمات شود عالم از اين رتبه و شاءن

آقا امام زين العابدين (ع ) فرمود:

خدا رحمت كند عمويم حضرت عبّاس (ع ) را كه بتحقيق ايثار و جانبازى نمود و جنگ نمايانى فرمود، و خود را فداى برادرش (حسين (ع ) ساخت تا اينكه دستهايش قطع شد.

و خداوند در مقابل آن (مثل عمويش حضرت جعفر طيار) دوبال به او عنايت كرد تا با آنها با (ملائكه )، در بهشت پرواز كند.

و همانا حضرت عباس (ع ) نزد خداوند تبارك و تعالى منزلتى عظيم دارد كه همه شهداء در روز قيامت بر او غبطه مى خورند و تمناى مقامش را مى نمايند.

جاى دارد كه شهيدان همگى غبطه خورند

بمقامى كه تو را داده خداوند كريم

بهر هر يك همه جنّت موعود كم است

گر كنند اجر تو را بين شهيدان تقسيم

نه پيمبر نه وصيّيى نه امام و معصوم

گوئيا با همه در رتبه شريكى و سهيم

روز قيامت وقتى كه كار بر مردم سخت ميشود، آقا حضرت رسول الله (ص ) حضرت

اميرالمؤ منين على (ع ) را به محضر حضرت زهرا (عليهاالسلام ) بخاطر حضور در مقام شفاعت ، مى فرستد.

حضرت اميرالمؤ منين على (ع ) ميفرمايد: اى فاطمه ! از اسباب شفاعت چه چيزى نزد شما هست ؟ و چه چيزى ذخيره كردى براى امروز كه بزرگترين جزع و فزع و ناراحتى و اضطراب در آن است ؟

حضرت زهرا (عليهاالسلام ) مى فرمايد: دو دست قطع شده فرزندم عباس ، براى امروز ما را كفايت مى كند.

فردا نبود شفيع ما را

جز دست ز تن جداى عباس

آقا جان يا اباالفضل من چه بگويم ، در جايى كه امام حسين عزيز قرآن و دين ، بفرمايد: (بنفسى انت يا اخى ، جانم به فدايت اى برادر.)

گفت جايى كه امامت به فدايت جانم

به چه اميد و چه رو، من كنمت جان تقديم

فضائل و مناقب و كرامات شما آنقدر زياد است كه من عاجزم از گفتار آن :

يك دهن خواهم به پهناى فلك

تا كه مدحش را كنم رشك ملك

بنده حقير اين نوشته ها را كه بنام (كرامات العباسيه (ع )) است به ساحت مقدّس امام زمان (ع ) تقديم مى نمايم ، باشد كه ثواب آن بروح برادر شهيدم شيخ احمد ميرخلف زاده عائد و واصل گردد.

قم مقدّس : آشيانه آل محمّد (ص ) حقير درگاه

اهلبيت عصمت و طهارت عليهم السّلام

على ميرخلف زاده

18 ذيحجه 1419 مصادف با سالروز انتصاب

ولايت مطلقه و عيد غدير خم

براى سلامتى پسرش يك چشم داد

(پسرم به بيمارى شديد و بى علاجى مبتلا شد)، كليه معالجات بى نتيجه ماند و دكترها او را جواب كردند.

جگر گوشه ام داشت از دستم مى رفت از همه جا مايوس

شده و اميدم قطع بود. به (سقّا خانه رفتم و گيسويم را به پنجره سقاخانه بستم ) و عرض كردم : (يا حضرت عباس يك چشمم را بگير و پسرم را به من برگردان ).

با دل شكسته اشكها ريختم تا عاقبت با توسل به (حضرت عباس (ع )) خداوند متعال فرزندم را شفا داد.

صدهزار بار شكر.

وقتى حرفهايش تمام شد دوباره اظهار داشت آرى ، يك چشمم را دادم و پسرم را گرفتم .

راست هم مى گفت : يك چشمش را از دست داده گر دهى عاشق خود را تو پناهى گاهى

ببرى از دل غمگين وى آهى گاهى

تو ابوالفضلى و كار تو بود فضل و كرم

رحم كن بر دل من اى كه تو ماهى گاهى

لطف پيش آر و جفا كم كن و خارى بردار

از دل عاشق احوال تباهى گاهى

خسروان را بجهان رسم چنين بوده و هست

كه نوازند گدائى به نگاهى گاهى

چه شود گر ز عطوفت ، نظرى بنمايى

بدل غم زده چشم براهى گاهى (1)

حضرت عباس (ع ) نتيجه كامل گرفتم و آن بانو هنوز حالش خوب است .(2)

بهترين مرتبه حضرت عباس على (ع )

اينكه سالار و علمدار شه كرببلاست

دردهائى كه نباشد بجهان درمانش

بخدا نام ابوالفضل بر آن درد دواست

يا ابوالفضل توئى آنكه بفرداى جزا

فخر زهرا بتو و دست تو در نزد خداست

هر كه امروز بود چاكرش از جان (صابر)

ياورش لطف ابوالفضل بفرداى جزاست (3)

در خواب ديدم ، حال او را پرسيدم ، مثل اينكه مى دانست مى خواهم وضع شب اول قبرش را بپرسم .

گفت : راستش اينست كه تا آمدند از من سئوالاتى بكنند، سقائى آمد (مقصودش حضرت ابوالفضل (ع ) بود) و فرمود: (داش على غلام ما است كارى به كارش نداشته باشيد.)(4)

خيل ملك ملتجى بنام ابوالفضل (ع )

جن و بشر سر بسر غلام ابوالفضل (ع )

هر كه بود در دلش فروغ ولايت

مى شود آگاه از مقام ابوالفضل (ع )

بوسه بخاك درش زنند به اخلاص

پادشهان بهر احترام ابوالفضل (ع )

بر سر بام جهان هميشه نوازد

كوى شهامت فلك بنام ابوالفضل (ع )

اهل وفا نيست هر كسى كه نياموخت

درس وفادارى از مرام ابوالفضل (ع )

ساقى دوران بدشت كرببلا ريخت

باده رنج و الم بجام ابوالفضل (ع )

جور مخالف ببين كه بر لب دريا

خشك شد از قحط آب كام ابوالفضل (ع )

گشت قيامت بپا بخيمه چو ديدند

در پى آب روان قيام ابوالفضل (ع )

چشم فلك خيره شد چو ديد بميدان

چهره همچون مه تمام ابوالفضل (ع )(5)

محال است از اينجا بيرون بروم ، و هايهاى مى گريست .

(در اين اثناء ديدند گاوى خود را به صحن مطهر رسانيد و در آنجا استفراغ كرد و خلخال هاى آن زن را كه صبح با علفهاى باغچه شان خورده بود بيرون آورد.)(6)

عباس كه در عشق دلى يكدله داشت

در دشت جهاد پر قافله داشت

يكروز پس از برادر آمد بجهان (7)

يعنى ز حسين يك قدم فاصله داشت (8)

مردم كه به عشق ، جان فشانند ترا

بر مردمك ديده نشانند ترا

خورشيد تمام كربلاها عباس

در پيش حسين ماه خوانند ترا(9)

كه آدم با اهل فتوّت و جوانمرد سر و كار داشته باشد.)

سپس از كرده هاى خود پشيمان و نادم شد و توبه كرد.(10)

باب حاجاتى و عبّاس و سپهسالارى

چشم در راه بسوى تو سپاهى گاهى

چه شود با همه حسنى كه خدا داده ترا

عاشقت را برسانى برفاهى گاهى

آخر اى ماه بما هم نظرى داشته باش

گه و بيگاهى و گهگاهى و گاهى گاهى (11)

(هر وقت سوار كارى از پشت اسب بزمين مى افتد در وقت افتادن دستهاى خود را مثل سپر قرار ميدهد و دستهايش را اول به زمين مى رساند تا وقت افتادن دست حائل شود و سوار كار با صورت به زمين نيفتد.

چه حالى خواهد داشت آن كسى كه سينه اش مورد هدف تيرها قرار گرفته باشد و دستهايش را هم بريده و با گرز آهنين بر سرش زده باشند و اميدش نيز از رساندن آب به خيام حرم قطع كرده باشند و با صورت به زمين افتد.)(14)

دادى دو دست و دست دو عالم به سوى توست

ساقى تويى و باده ما از سبوى تو است

اى ماه هاشمى لقب و پور بوتراب

داروى درد ما به خدا خاك كوى توست

اى يادگار و زاده مشكل گشا على (ع )

هر دل شكسته در طلب و جستجوى توست

باب حوائج همه خلق عالمى

در جمع عاشقان همه جا گفتگوى توست

از من مپوش چهره كه من دل شكسته ام

خود آگهى كه چشم اميدم به سوى توست

كردى وفا و تشنه برون گشتى از فرات

اى آن كه عِرض آب بقا ز آبروى توست

آمد حسين (ع ) بر سر تو ديد پيكرت

در خاك و خون فتاده ز جور عدوى توست

آثار انكسار عيان شد به چهره اش

وقتى كه ديد غرقه به خون روى و موى توست

گفتا ز جاى خيز تو اى يار و ياورم

بنگر خميده پشت من از هجر، روى توست (15)

بود.

آن فرد در ضمن حرفها گفت : آقا مثلاً اگر انسان به (حضرت عباس (ع ) ) علاقه و محبت نداشته باشد به كجاى ايمان او صدمه مى خورد؟!

(علامه امينى ) متغير شده و با آن حالت نقاهت ، نشست و فرمود:

(به حضرت ابوالفضل (ع ) كه سهل است ، اگر به بند كفش من كه نوكرى از نوكران حضرت ابوالفضل (ع ) هستم از اين جهت كه نوكرم علاقه نداشته باشد، والله به رو در آتش خواهد افتاد.)(16)

عباس آنكه هست رخ مرتضائيش

مانند روزگار به كار خدائيش

داده خداى پنجه مشكل گشائيش

جانها فداى جان و دل كربلائيش

مولا كه بوسه بر قد طوبائيش دهد

با اشك شوق منصب سقائيش دهد

مهر و وفا بروز و شبش موج مى زند

خشم خداى در غضبش موج مى زند

در روزگارها ادبش موج مى زند

درياى تشنگى به لبش موج مى زند(17)

دست از گمراهى خود برداشته يا نه ؟. رو به خانه او آوردند، درب منزلش را كوبيدند و از احوال او سؤ ال كردند، در جواب گفتند: حرم (حضرت اباالفضل (ع )) رفته ، آنها به حرم مشرف شدند، ديدند آن مرد ريسمانى به گردن خود قرار داده ، و سر ديگر آن را به ضريح مطهر بسته و با گريه و زارى از عمل خود اظهار ندامت و پشيمانى مى كند.

موضوع را از او سؤ ال كردند، گفت :

ديشب با همان غرور به خواب رفتم ديدم در كنار جمعى از علماء نشسته ام ، ناگاه مردى داخل شد و صدا زد: (آقا اباالفضل (ع )) تشريف آوردند، نام حضرت دلها را غرق سرور كرد، طولى نكشيد حضرت در هاله اى از نور كه اطراف چهره مباركش احاطه كرده بود با سيمائى كه حكايت از (اميرالمؤ منين (ع )) داشت .

وارد مجلس شدند، و براريكه اى در صدر مجلس نشستند، همه حاضرين در برابر عظمت و شكوه حضرت خاضع و خاشع بودند، و من از جسارت گذشته خود بشدّت در ترس و اضطراب بودم .

(حضرت اباالفضل (ع )) با يكايك اهل مجلس شروع به سخن نمودند، نوبت به من رسيد، فرمودند: تو چه مى گوئى ؟

من هوش از سرم رفت ، مى خواستم خود را از مهلكه برهانم ، و به گمان خود حق را ثابت كنم ، دليلهاى خود را به عرض حضرت رساندم .

(حضرت اباالفضل (ع )) فرمودند: (من نزد پدرم (اميرالمؤ منين (ع ) ) و برادرانم (امام حسن و امام حسين (عليه السلام )) علم آموخته ام و بدرجه يقين رسيده

ام ،) اما تو در دين خود و نسبت به امام شك مى ورزى ، آيا چنين نيست ؟!

سپس فرمود: اما استادى كه تو نزد وى درس خوانده اى از تو بدبخت تر است !

پيش تو اصول و قواعدى چند است كه براى جاهل به احكام قرار داده شده تا بوسيله آنها حكم را بدست آورى ، و (من محتاج به اين اصول و قواعد نيستم ، زيرا احكام واقعى دين را از منبع وحى الهى دريافت نموده ام ، و خداوند در من صفات برگزيده اى قرار داده از كرم و صبر و ايثار و ... كه اگر اندكى از آنها ميان همه شما تقسيم مى شد، توان پذيرش آنها را نداريد) و در تو صفات رذيله اى چون حسد و خود خواهى و ريا مى باشد، سپس با دست شريفشان به دهن من زدند.

ترس و پشيمانى از عمل زشت مرا واداشت تا با انابه و توسل به درگاهش روى آورم .(18)

يا حسين اى كه شد از مهر تو كامل دينم

بسته دام تو هست اين دل مهرآئينم

علم افراختم از فخر بر اين چرخ بلند

تا تو كردى بعلمدارى خود تعيينم

من امان نامه دشمن بغضب رد كردم

تا تو بخشى ز وفا در دو جهان تأ مينم

دست در راه تو دادم كه بگيرى دستم

جان بپاى تو فشانم كه اميد است اينم

چشم با تير عدو دوختم از عالم و هست

مايل ديدن تو چشم حقيقت بينم

هر كه افتد بشود با كمك دست بلند

نه مرا دست كه برخيزم و يا بنشينم

پيشتر ز آنكه ببينى تن بى جان مرا

قدمى نه ز محبت بسر بالينم

از مى مهر تو سيراب شدم من اما

تشنه

ماندى تو و از تشنگيت غمگينم (19)

پيرمردى از اهل خوزستان آشنا شدم به او گفتم : از كراماتى كه از (آقا حضرت اباالفضل (ع ) ) با چشم خود ديده ايد برايم نقل كنيد.

گفت : من وقتى كه جوان بودم هر چه درس مى خواندم توى مغزم نمى رفت تا اينكه يك روز خواندم كه طلبه اى هر چه درس مى خواند نمى فهميد.

و درس نخوانده مى خواست عالم شود، متوسل به (حضرت اباالفضل (ع )) مى شود تا اينكه يك شب خواب مى بيند حضرت چوب در دست دارد و او را مى خواهد بزند، حضرت به او فرمود: بايد بروى درس بخوانى ، از خواب بيدار مى شود و دنبال درس را مى گيرد و از علماء مى شود.

تا اين داستان را ديدم دلم شكست و گريه زيادى كردم و بعد خوابم برد، در عالم خواب ديدم (آقا حضرت اباالفضل (ع ) مقدارى شربت به من عنايت فرمود) وقتى كه از خواب بيدار شدم و رفتم سر كتاب ديدم همه را متوجه مى شوم ، هنگامى كه سر درس رفتم از استادم اشكال مى گرفتم .

يك روز از بس از استادم اشكال گرفتم از دستم خسته شد، بعد از درس در گوشم فرمود: (آنچه كه حضرت اباالفضل (ع ) به تو داده به من هم عنايت كرده ) اينقدر سر درس اشكال تراشى نكن .(22)

عباس آنكه خوانند باب الحوائج او را

هر كار سخت و مشكل از دست او برآيد(23)

مى گفت : آقاجان من به عشق شما اين سقاخانه را تميز مى كنم و از آن بخوبى نگهدارى مى كنم و آن را آب مى كنم كه مردم جگر داغ شده ، از آن بياشامند و بياد لب تشنه برادرت حسين (ع ) و فداكارى و ايثار و وفاى شما بيفتند، و شما هم در عوض مغازه مرا نگهدارى كن كه يك وقت سارق و دزد به آن نزند.

هر روز كارش اين بود كه سقاخانه (حضرت اباالفضل (ع )) را تميز مى كرد و آب در آن مى ريخت و يخ مى گذاشت و مردم لب تشنه از آن مى آشاميدند و مى رفتند، يك روز صبح به مغازه آمد و مشاهده كرد، كه تمام لوازمات مغازه را دزديده اند، خيلى ناراحت شد، صدا زد: (يا اباالفضل ) من سقاخانه ات را تميز مى كردم ، آب مى ريختم ، يخ مى گذاشتم ، اينقدر به شما علاقه داشتم و محبت مى كردم و مردم را بياد شما و برادرت حسين (ع ) مى انداختم حالا بايد دزد مغازه مرا بزند، اگر مال من برنگردد، ديگر نه من و نه تو...)

با عصبانيت به خانه بر مى گردد، روز بعد به مغازه ميآيد و مشاهده مى كند تمام لوازم و اجناس مغازه اش سر جايش برگشته و دو نفر دم دَرِ مغازه ايستاده اند و رنگ صورتشان زرد است و مضطربند، تا چشمشان به صاحب مغازه مى افتد به دست و پاى او مى افتند و مى گويند: (اى آقا ما را ببخش چون (آقا حضرت اباالفضل (ع )) رضايت شما را خواسته و اِلاّ

ما هلاك خواهيم شد.)(24)

اى چَمنِ عارض تو دلگشا

دست تواناى تو مشكل گشا

مى دهم از مدح تو داد كلام

اى علوى زاده عليكَ السّلام

اى پدر فضل و على را پسر

جمله شهيدان خدا را قمر

حضرت عباس و ابوفاضلى

مظهر غيرت يَلِ دريا دلى

اى اثر سجده به پيشانيت

مه خجل از طلعت نورانيت

كوكب دلخواه بنى هاشمى

مهر زمين ماه بنى هاشمى

شمع وفا نور دو چشم على

بحر خروشنده خشم على

زاده آزاده اُمُّالبَنين

وه ز چنان مادر و شِبلى چنين

زاده خود خوانده ترا هم بتول

اى تو برادر بدو سبط رسول

مهر و وفا خوشه اى از خرمنت

صدق و صفا گوشه اى از دامنت (25)

جوان را سه چهار روزى است كه بضريح مطهر بسته بودند و امروز شفا يافت .(26)

اى كه خورشيد زند بوسه به خاكت ز ادب

ز فروغ تو كند جلوه گرى ماه به شب

توئى آن گل كه ز پيدايش گلزار وجود

بلبلان يكسره خوانند بنام تو خطب

نيست در آينه ذات تو جز نور خدا

نيست در چهره تابان تو جز جلوه رب

آيت صولت و مردانگى و شرم و وقار

مظهر عزّت و آزادگى و فضل و ادب

نور حق ماه بنى هاشم و شمع شهدا

ميوه باغ على مير شجاعان عرب (27)

اذيت مى كرد، بحرم (آقا حضرت ابوالفضل (ع )) مشرف شدم ، بعد از نماز و زيارت جلوى ضريح مطهر رفتم و دستم را داخل شبكه هاى ضريح كردم و عرض حال كردم ، هنوز حرفم تمام نشده بود كه مشاهده كردم از شبكه ضريح مطهر چيزى حركت كرد و پيش من آمد، خوب كه نگاه كردم ديدم يك شامى است كه قيمت آن در آن وقت دو قران و نيم بود، آن را برداشتم و شكر خدا را كردم و از (حضرت عباس (ع )) تشكر نمودم .(30)

كيست همانند تو در روزگار؟

كه اش سه امام آمده آموزگار

يافته اى تربيت اى نور عين

از على و از حسن و از حسين

داده خدا روح عبوديّتت

نور سقايت ز طفوليتت

بعد على آن ملكوتى عذار

امر سقايت بتو شد واگذار

بهر سقايت چو تو مُقْبِل شدى

ساقى خاص حرم دل شدى (31)

حسينيه مى آوردند، چون به سختى مى نشست همه اش به محمد و آل محمد صلوات اللّه عليهم اجمعين متوسل مى شد و آنها را به درگاه حق شفيع قرار مى داد تا خوب شود.

(شيخ خزعل از علماى صاحب نفوذ و معروف خوزستان ، حسينيه اى داشت كه دهه اول محرم در آنجا سوگوارى با عظمتى بر پا ميكرده و در آن شهر رسم بود كه وقتى سخنران يا مداح به ذكر مصيبت مى رسيد مردم مى ايستادند و با لهجه هاى مختلف جواب مى دادند و بعد به سر و سينه مى زدند).

روز هفتم محرم مرسوم بود كه مصيبت (حضرت ابوالفضل العباس (ع ) ) را مى خواندند، در اين روز زير بغل (مخيلف ) را گرفتند و كنار منبر نشاندند كه پايش را زير منبر دراز كند.

ذاكر بخواندن شهادت نامه و مصيبت رسيد اهل مجلس از زن و مرد قيام كردند و با نوحه و زارى و عزا به سر و صورت و سينه مى زدند، همينكه جوش و خروش بلند شد و همه گرم عزادارى شده و از خود بى خود شدند، فرياد (وا عباسا) بلند شد و گويا در و ديوار مجلس با عزاداران هم ناله بود. كه يك مرتبه ديدند (مخيلف ) دردمند و فلج ، و زير منبر نشسته ! روى پاهايش ايستاد و ميان سينه زنها آمده و به سر و سينه و صورت مى زند ونوحه سرايى مى كند، و مى گويد: (من مخيلفم كه آقاحضرت عباس (ع ) مرا شفا داد.)

وقتى كه مردم خرمّشهر اين معجزه و كرامت را از ناحيه (حضرت اباالفضل (ع )) ديدند

شور و غوغايى بپا شد و تمام عزاداران به سوى (مخيلف ) هجوم آوردند و لباسهايش را به عنوان تبرك پاره پاره كردند و دست و صورتش را بوسه ميزدند.

آن روز مجلس عزادارى ادامه پيدا كرد، با اينكه بنا بود ظهر اطعام كنند، ولى تا نزديكى هاى شب طول كشيد و همچنان مردم با شور و هيجان و احساسات وصف ناپذير آرامش نداشتند و صداى وا عباسا را با گريه بلند جواب مى دادند.

تا اينكه كم كم جوش و خروش حسينى بحال عادى برگشت و از او سؤ ال كردند: (چطور شفا پيدا كردى ؟!)

جواب داد: وقتى كه مردم ايستادند و به سر و سينه مى زدند و گريه مى كردند و مى گفتند: واويلا على العباس از خود بى خود شده و حالت خواب و بيدارى به من دست داد، يك وقت ديدم آقايى خوش سيما و نورانى و بلند قامت ، سوار بر اسبِ بلند بالا و درشت اندام به مجلس حاضر شد و پيش من آمد و فرمود: (مخيلف چرا بلند نمى شوى با اين مردم همراهى كنى و براى عباس به سر و سينه بزنى ؟)

گفتم : (آقا جان عليل هستم .)

فرمود: (برخيز و به سر و سينه بزن .)

گفتم : (آقا نمى توانم مريضم .)

باز حضرت فرمودند: بلند شو.

گفتم : (آقاجان پس دستت را بده تا بگيرم و بلند شوم .)

يك وقت صدا زد: (مگر نمى بينى دست در بدن ندارم .)

گفتم : (پس چطور بايستم .)

فرمود: (ركاب اسب مرا بگير و بلند شو.)

دست بركاب گرفتم و از زير منبر بلند شدم ، يك وقت ديدم هيچكس نيست فهميدم ،

(آقا حضرت اباالفضل قمربنى هاشم (ع ) مرا شفا داده است ،) من هم خودم را ميان جمعيت عزادران انداختم و با آنان به عزادارى پرداختم .(32)

زهى فرزند حيدر كز رشادت

ربود از جملگى گوى سعادت

عيان از دامن ام البنين شد

درخشان كوكب زهد و عبادت

به رضوان غبطه ميورزند بر او

كه دارد افسر فيض و سيادت

به مولايش حسين بن على داشت

ز جان عباس اخلاص و ارادت

ادب را بين كه ماه از بعد خورشيد

تجلّى كرد هنگام ولادت

ولى پيش از برادر، آن علمدار

روان شد سوى ميدان شهادت (33)

ختم اباالفضل (ع ) مرحوم علامّه بزرگوار (حاج شيخ محمد باقر بيرجندى در (كتاب كبريت الاحمر) نقل كرده : ن در عالم خواب گوينده اى را ديدم كه مى گفت : (هر كس با اين عبارت (عبداللّه اباالفضل دخيلك ) يعنى اى بندخدا اى ابوالفضل دستم به دامنت پناهم بده . متوسل به حضرت اباالفضل العباس (ع ) شود حاجتش برآورده مى شود.

من بارها با اين عبارت ، به (حضرت عباس ع) متوسل شده ام و به نتيجه رسيده ام و از راهى كه گمان نمى كردم ، مشكلاتم حل مى شد.

از آن جمله وجهى لازم داشتم و خيلى هم برايم گران بود كه از لئام خلق قرض كنم ، به (آقا حضرت اباالفضل (ع )) متوسل شدم بى فاصله يكى از برادران دينى كه از او چنين كارى معهود نبود، بيست تومان براى حقير فرستاد و مهم من (به بركت توسل به حضرت باب الحوائج اباالفضل العباس (ع )) بر طرف شد و نظير آن زياد مشاهده كردم .(34)

منبع جود و عطا مظهر اخلاص و صفا

نور حقّ ماه بنى هاشم و

شمع شهدا

ميوه باغ على مير شجاعان عرب

زاده شير خدا خسرو فرخنده نسب

نظر لطف و عنايت ز من اى شاه مپوش

كه مرا جان بهواى تو رسيده است بلب

نكند عاشق كوى تو تمناى بهشت

كز حريمت دل افسرده ما يافت طرب

در ره عشق (رسا) هر كه بمطلوب رسيد

دگر از دامن جانان نكشد دست طلب (35)

با عمود آهنين بر سرم زد.) (36)

سرباز اسلامم سردار عاشورا

دستم گره بگشود از كار عاشورا

شاگرد ممتاز دبستان حسينم

با چشم و دست و سر نگهبان حسينم

عمرى بود كز جان ، كردم نگهدارى

تا در رهش امروز، سازم فداكارى

جان بر كف و قربانى جان حسينم

با چشم و دست و سر نگهبان حسينم

لب تشنه آبم امّا نه از دريا

آبى كه نوشاند در كام من زهرا

من جعفر طيار ياران حسينم

با چشم و دست و سر نگهبان حسينم

وقتى مرا ديگر بگذشت آب از سر

آب ارچه نوشيدم از دست پيغمبر

شرمنده باز از كام عطشان حسينم

با چشم و دست و سر نگهبان حسينم

من ماه و او خورشيد در چرخ توحيد است

ماهى كه سرگردان در گرد خورشيد است

يك قطره از درياى احسان حسينم

با چشم و دست و سر نگهبان حسينم

فرقم اگر بشكست شد خاك راه او

دستم اگر افتاد شد بوسه گاه او

سر تا قدم دست بدامان حسينم

با چشم و دست و سر نگهبان حسينم (37)

مشاهده كرديم كه به مرض روانى مبتلا بود و سه چهار نفر هم از عهده او برنمى آمدند، و با زنجير پايش را به ضريح بسته بودند.

زيارت و كارهايمان را كرديم و به منزل رفتيم و صبح آمديم كه زيارت كنيم و به كار مشغول شويم ديديم اين جوانى كه هيچكس از عهده او بر نمى آمد، آرام شده ، ولى زنجير هنوز به پايش بسته است ، اما طرف ديگر زنجير كه به ضريح بسته بود باز شده است .

خادم زنجير را هم از پايش باز كرد، و زوار نيز به جوان پول مى دادند.

به پدرش گفتيم : (فرزند شما چه مرضى داشت ؟!)

پدرش گفت : (اين فرزند يك قسم نا حق به حضرت خورده بود، و از آن ساعت حواس پرتى پيدا كرد، هر جا هم كه برديم نتيجه اى نگرفتيم ، آورديمش اينجا و متوسل به (حضرت ابوالفضل (ع )) شديم خلاصه حضرت شفايش دادند.)

فردا شب هم كه او را ديديم داشت وضو مى گرفت كه به حرم (آقا حضرت امام حسين (ع )) برود.(38)

مير و علمدار شه كربلا

نور دل حيدر و ام البنين

ماه بنى هاشم و خورشيد حقّ

كوكب رحمت شده دنيا و دين

آنكه شده دست يداللهيش

چون اسدالله برون زآستين

اختر تابنده برج حيا

گوهر رخشنده بحر يقين

باد سحر هردم از اين بوستان

مُشك بردتحفه به صحراى چين

خاك درش راز پى توتيا

حور برد سوى بهشت برين (39)

از شهر ديگرى بود، با ما همراه شد، تا اينكه دهه محرم تمام و وقت رفتن گرديد، ديدم خيلى ناراحت است .

رفتم جلو و گفتم : آقا سيد چرا ناراحتى ؟! گفت : حقيقتش ما ايّام محرم توى شهرمان روضه خوانى داشتيم ، ولى امورات ما نمى گذشت ، امسال خانواده به ما پيشنهاد دادند كه به خوزستان بيايم تا شايد بتوانم از طريق تبليغ در شهرستان ديگر وضعمان را تغيير دهيم .

اينجا هم چيزى برايمان نداشت و دست خالى دارم برمى گردم و نمى دانم جواب زن و بچّه هايم را چه بدهم .

آقايى كه مسئول كار ما بود، فرمود: بليط برايتان مى گيرم و يك مقدار هم پول دادند، امّا اين جواب كار را نمى داد، آقا سيد ناراحت و سر در گريبان بود، كه يك وقت يك سيد عربى آمد و به او فرمود: آيا روضه مى خوانى ؟ گفت : بله ، ولى بليط برگشت دارم .

فرمود: بليطت را عوض مى كنيم ، گفت : دست شما درد نكند. در اين هنگام سيد عرب دست او را گرفت و برد.

بقيه داستان را از زبان خودش نقل ميكنم : گفت :

مرا از اين طرف شط به طرف ديگر شط برد، و از روى پل كوچكى عبور كرديم به نخلستان رسيديم ، مرا وارد يك حسينيّه بزرگى كردند كه جمعيّت زيادى در آنجا آمده بودند، و آقا سيدى هم براى آنها نماز مى خواند، و همه افراد آنجا سيد بودند و به من گفتند: (فقط روضه اباالفضل (ع ) را بخوان ، من هم صبح و ظهر و شب براى اينها روضه حضرت

اباالفضل مى خواندم ،) تا اينكه دهه تمام شد.

وقتى كه مى خواستم بيايم ، جعبه اى با يك بسته پارچه برايم آوردند. و بعد فرمودند: (اين ها نذر آقا اباالفضل (ع ) است ) و كليدش را هم به من دادند، من با خودم گفتم : شايد مثلاً 100 تومان يا 200 تومان است ، ولى وقتى باز كردم ، ديدم جعبه پر از پول است . امّا به من گفتند: اينجا همين يك دفعه بود، ديگه اينجا را پيدا نمى كنى ، اين دو تا بقچه را هم ببر براى دو تا دخترهايت كه خانمت گفته بود: براى دخترهايمان چيز مى خواهيم .

بعد كه به منزل آمدم ، خانمم به من گفت : همان آقايى كه بقچه ها و پولها را به تو داده بودند به من گفته بودند: مَرْدَتْ را اين طرف و آن طرف نفرست ما خودمان كارتان را سر و سامان مى دهيم .

هم اكنون اين آقا وضع زندگانيش عالى است .(40)

قبله حاجات كه باب المراد

گشت ملقب ز جهان آفرين

خاك ز انوار رخش تابناك

خلد ز انفاس خوشش عنبرين

گر بكشد تيغ چو شير خدا

لرزه فتد بر تن شير عرين

ناموران جُسته ز نامش شرف

تا جوران سوده به خاكش جبين

هر كه بود طالب ديدار حق

گو كه در اين آينه حق را ببين

طرفه نسيمش دم روح القدس

فرش حريمش پر روح الامين

همچو رسا دولت جاويد يافت

هر كه شدازخرمن اوخوشه چين (41)

كه ايام عاشورا در كربلا عزادارى كنند و از نجف هم براى شركت در عزا به كربلا مى آيند، ولى آنان در موقع 28 صفر در نجف عزادارى مى كنند و از كربلا هم براى عزادارى به نجف مى روند.)

صبح بيست و هفتم صفر از نجف به كربلا آمدم و چون خسته شده بودم به حسينيه رفتم و در آنجا خوابيدم ، بعد از ظهر كه به زيارت (حضرت اباالفضل (ع )) و (زيارت امام حسين (ع )) مشرف شدم ، ديدم خلوت است حتى خدام هم نيستند و مردم كم رفت و آمد مى كنند، گفتم : پس مردم كجا رفتند. گفتند: (امشب شب بيست هشتم صفر است اكثر مردم از كربلا به نجف مى روند و در عزادارى (پيغمبر (ص ) و امام حسن (ع )) شركت مى كنند.)

من خيلى ناراحت شدم ، به حرم حضرت اباالفضل (ع ) آمدم و عرض كردم : (آقا من از عادت عربها خبر نداشتم و به كربلا آمده ام ، يك وسيله اى جور كنى تا به نجف برگردم .)

آمدم سر جاده ايستادم ولى هر چه ايستادم وسيله اى نيامد، دوباره به حرم آمدم و به حضرت گفتم : آقا من مى خواهم به نجف بروم ، باز به اول جاده برگشتم ولى از وسيله نقليه خبرى نبود. بار سوم آمدم سر جاده ايستادم ، ديدم يك فولكس واگن كرمى رنگ جلوى پاى من ترمز كرد.

گفت : محمد آقا، گفتم بله ، گفت نجف مى آيى .

گفتم : بله گفت : تَفَضَّلْ، يعنى : بفرمائيد بالا.

من عقب فولكس سوار شدم ، راننده مرد عرب متشخصى بود

كه چپى و عقالى بر روى سرش بود.

از آينه ماشين گريه كردن او را ديدم ، از او پرسيدم : حاجى قضيه چيه ؟ چرا گريه مى كنى ؟!

گفت : نجف بشما مى گويم .

آمديم نجف ، دَرِ يك مسافرخانه نگه داشت ، و مسافرخانچى را كه آشنايش بود صدا زد و گفت : اين محمد آقا چند روزى كه اينجاست مهمان ماست و هر چه خرجش شد از ايشان چيزى نگير.

بعد به من آدرس داد كه هر وقت كربلا آمدى به اين آدرس به خانه ما بيا. گفتم : اسم شما چيست ؟ گفت : من (سيد تقى موسوى ) هستم . گفتم : از كجا مى دانستى كه من مى خواهم به نجف بيايم .

گفت : بعداً برايت به طور كامل تعريف مى كنم اما اكنون به تو مى گويم .

من عيالى داشتم كه سر زائيدن رفت ، بچه اش كه دختر بود زنده ماند، من دختر بچه را با مشكلات بزرگش كردم ، يكى دو سال بعد عيال ديگرى گرفتم ، مدتى با آن زندگى كردم ، و اين روزها پا به ماه بود، من ديدم كه ناراحت است و دكتر دم دست نداشتم ، به زن همسايه مان گفتم : برو خانه ما كه زنم حالش خوب نيست و خودم به حرم (حضرت اباالفضل (ع )) آمدم و گفتم : آقا من ديگه نمى توانم ، اگر اين زن هم از دستم برود زندگيم از هم مى پاشد، من نمى دانم ، و با دل شكسته و گريه زياد به خانه آمدم .

ديدم عيالم دو قلو بچه دار شده و به

من گفت : برو دم جاده نجف ، يك نفر بنام محمد آقاست او را به نجف برسان و بازگرد.

گفتم : محمد آقا كيست ؟

گفت : من در حال درد بودم و حالم غير عادى شد در اين هنگام (حضرت اباالفضل (ع )) را ديدم . فرمودند: (ناراحت نباش خدا دو فرزند دختر به شما عنايت مى كند.

به شوهرت بگو: اين زائر ما را به نجف ببرد.) خلاصه من مامور بودم شما را به نجف بياورم .

من بعد از زيارت به كربلا آمدم ، منزل ايشان رفتم ، ديدم دو دختر دوقلوى او و عيالش بحمدالله همه صحيح و سالم هستند واز من پذيرائى گرمى كردند بخاطر آنكه زائر (حضرت قمر بنى هاشم (ع )) بودم .(42)

آمد آن ماه كه خوانند مه انجمنش

جلوه گر نور خدا از رخ پرتو فكنش

آيت صولت و مردانگى و شرم و وقار

روشن از چهره تابنده و وجه حسنش

ز جوانمردى و سقائى و پرچمدارى

جامه اى دوخته خياط ازل بر بدنش

آنكه آثار حيا جلوه گر از هر نگهش

وانكه الفاظ ادب تعبيه در هر سخنش

ميوه باغ ولايت به سخن لب چو گشود

هم فلك گشت كه تا بوسه زند بر دهنش

كوكب صبح جوانيش نتابيده هنوز

كه شد از خار اجل چاك چو گل پيرهنش

آنچنان تاخت به ميدان شهادت كه فلك

آفرين گفت بر آن بازوى لشكر شكنش

همچو پروانه دلباخته از شوق وصال

آنچنان سوخت كه شد بى خبر از خويشتنش

خواست دستش كه رسد زود بدامان وصال

شد جدا زودتر از ساير اعضا ز تنش

كوته از دامنت اى شاه مكن دست (رسا)

از كرم پاك كن از چهره غبار محنش (43)

قول مداح با اخلاص اهلبيت عصمت و طهارت حضرت (حاج آقا محمد خبازى معروف به مولانا) فرمود:

سال آخرى كه كربلا رفتم با (آقاى دكتر ابن شهيديان و حاج اصغر شيشه بر) (مداح معروف ) و يك عده اى از مؤ منين بود. محل اقامتمان را در حسينيه اصفهانيهاى كربلا قرار داديم آن سال جمعيّت زيادى به آن حسينيه آمده بودند، خلاصه نمى دانم چطور شده بود كه در عراق حكومت نظامى شد، و هيچكس حق بيرون آمدن را نداشت .

اتفاقا همان شب دو تا از خواهرها درد زائيدنشان گرفت ؛ خدايا توى حسينيه چكار كنيم ؟! فورى يكى از اطاقها را خالى كرديم ، زنها را داخل آن اطاق نموديم و چند تا از زنهاى ديگر را جهت پرستارى و كمك به آنجا فرستاديم ، به آقاى دكتر هم گفتيم : شما هم اينجا باشيد، يك وقت اضطرارى پيش آمد، از وجود شما جهت طبابت و درمان بهرمند گرديم .

خلاصه به شوهرهايشان هم گفتيم : يكى يك گوسفند نذر حضرت اباالفضل (ع ) بكنيد، تا انشاء اللّه حضرت امداد و كمك فرمايند و مشكلات حل شود. گفتند: چشم .

الحمدلله زنها بسلامتى زائيدند و پا سبك كردند.

بعد كه حكومت نظامى تمام شد، يكى يك گوسفند و ديگرى دوتا گوسفند خريده بود

گفتم : چرا دو تا گوسفند خريدارى كردى ؟! گفت : وقتى كه نذر كردم ، رفتم توى اطاق تكيه بدهم خوابم برد، خواب ديدم (حضرت قمربنى هاشم (ع )) تشريف آوردند، در حالى كه سر از بدنشان جدا بود اما زنده هستند، فرمودند: (چهار سال پيش در فلان جاى اصفهان كارَتْ گير كرده بود گوسفندى

نذر من كردى و تا بحال نكشتى ، چون فراموش كرده بودى ، اكنون نذرت را اداء كن .(44)

چه عباس آنكه در حشمت امير راستين آمد

چه عباس آنكه از همّت پناه مسلمين آمد

چه عباس آنكه از اصل و نسب از دوره هاشم

چو جان مرتضى و حُسن خيرالمرسلين آمد

چه عباس آن هژ بر غالب و آن شبل شير حق

كه او را پرورش در دامن ام البنين آمد

چه عباس آنكه در صورت بُوَد ماه بنى هاشم

ز بس انوار يزدانش هويدا از جبين آمد

چه عباس آنكه در قامت مثال دوحه طوبى

و يا در گلشن توحيد سرو راستين آمد

چه عباس آنكه در صدق و وفا و غيرت و همت

ميان اصفيا ممتاز از راه يقين آمد(45)

كم چشمهايم نابينا شد ديگر چيزى را نمى ديدم ، دكترها جوابم دادند، گفتند: دوا ندارد، گفتم : خارج بروم خوب مى شوم ، گفتند: فايده ندارد.

(سيد مصطفى ) گفت : يك مدت بود كه چشمهايم ديگر نمى ديد، يك روز داشتم جائى مى رفتم ، صداى (حاج آقا محمد بهشتى ) را شنيدم (چون ، با حاج آقا رفيق بودم ) سلام كرد، گفتم : آقا دكترها جوابم دادند و گفته اند چشمت خوب نمى شود.

آقا فرمودند: (چهل روز زيارت عاشورا بخوان انشاالله خدا شفايت مى دهد،) من هم يك نوار زيارت عاشورا گرفتم و هر روز زيارت عاشورا گوش ميدادم و مى خواندم ، يك مقدارى را خوانده بودم كه يك شب يكى از قوم و خويشان به ديدنم آمد و يك دسته گلى آورد من كه نمى ديدم . گفت : آقاى (زنجانى ) يك دسته گل برايت آورده ام ، چشمهايت نمى بيند، امّا يك دسته گل مى خواهم برايت بخوانم ، گفتم : بفرمائيد، (حديث شريف كساء) را خواند، وقتى كه (حديث كساء) تمام شد، روضه (پنج تن (عليهم السلام )) را خواند و روضه (پنج تن ) تمام شد، روضه (حضرت اباالفضل (ع )) را داشت مى خواند كه حالم بهم خورد. گفتم : (يا اباالفضل ) و ديگر افتادم و از حال رفتم ، توى بى هوشى كه بودم در آن حالت ديدم پاى صندلى روضه هستم ، همانجا كه گاهى وقت ها پاى منبر (حاج آقا محمد بهشتى ) مى رفتم ، اما، هيچكس آنجا نبود و من تنها بودم ، يك آقايى آمدند دو تا بال

داشتند با بالهايشان مرا بغل كردند بردند يك جاهاى خوب خوب باغها و گلستانها.

از دور يك آتشى را بمن نشان دادند فرمودند: كفار و منافقين دارند توى آتش مى سوزند، اين ها هم مؤ منين و مؤ منات هستند كه در اين بوستان جايشان خوب است مرا همه جا گردانيدند. بعد مرا آوردند پاى صندلى كه بودم . گفتم : آقا خليى خوشحالم كردى ، تمام غصه هايم برطرف شد، بيائيد برويم منزل .

فرمودند: چشم با هم به منزل آمديم ، گفتم : يك مقدار در منزل ما بنشينيد، فرمود: من خيلى كار دارم مى خواهم بروم گفتم : آقا شما را بخدا مى سپارم ، ولى خود را معرفى نفرموديد؟!

فرمود: (من قمربنى هاشم اباالفضل هستم .)

حضرت رفتند ولى من هى مى گفتم : (يا اباالفضل ،) چشمهايم را باز كردم ديدم چشمهايم مى بيند و هنوز هم مى بينم ، پشت ماشين هم مى نشينم (الحمد للّه اين به بركت حضرت اباالفضل (ع ) است .)(46)

نيست صاحب همّتى در نشأ تين

همقدم عباس را بعد از حسين

در هوا دارى آن شاه الست

جمله را يك دست بود او را دو دست

آن قوى ، پشت خدا بينان به او

و آن مشوش ، حال بى دينان از او

موسى توحيد را هارون عهد

از مريدان ، جمله كاملتر به جهد

طالبان راه حق را بُد دليل

رهنماى جمله بر شاه جليل

مى گرفتى از شط توحيد آب

تشنگان را ميرسانى با شتاب (47)

كه من براى خانواده عصمت و طهارت (عليهم السلام ) گفتم ، آيا در عالم برزخ براى شما نتيجه اى داشته يا نه ؟)

روح پدر مرحوم صغير گفته بود: بله بابا. (يك ماده تاريخ براى حضرت اباالفضل (ع ) گفته بودى كه وقتى به اين عالم آوردند مرا توى تمام اموات سر فراز كردى .)

يك تكه شعر از آن شهرهاى ماده تاريخ كه بر در صحن و حرم (حضرت قمربنى هاشم اباالفضل العباس (ع ) )نوشته .(48)

(زد صغير اصفهانى بهر تاريخش رقم

دردها بر درگه ماه بنى هاشم دواست )

دستى بدامانت زنم اى مهربان ابوالفضل

از مرحمت لطفى نما بر شيعيان ابوالفضل

ما عاشقان كربلائيم اى مه تابان

جوئيم همه راهش ز تو با صد فغان ابوالفضل

دست جدا شد از بدن در راه مقصد ايدوست

آسان كنى هر كار سخت از دست جان ابوالفضل

از چشمه فيضت بسى سيراب گشتند اى عجب

ما هم بدين حسرت دمادم ناتوان ابوالفضل

تا حق خدائى مى كند روشن چراغ دين است

پروانه سان جمعى ز سوزش هر زمان ابوالفضل

نام حسين و كربلا آتش زند بجانم

سوزد اگر ريزم ز غم اشكى بجان ابوالفضل (49)

به علامه كرد و گفت : آقا اجازه مى فرمائيد سؤ الى بكنم ؟

فرمود: بپرس ؟

استاد بناء گفت : (ما تا حالا خوانده و شنيده بوديم (مولاناالعباس (ع )) اندامى موزون و رشيد و قد بلند و چهارشانه داشته ، بطورى كه وقتى سوار بر اسب مى شده زانوهايش برابر گوشهاى اسب قرار مى گرفته .

پس بنابر اين بايد قبر مقدس هم بزرگ و طولانى باشد، ولى من مى بينم صورت قبر كوچك است ؟!)

آيا شنيده هاى من دروغ است ، يا كوچكى قبر علت خاصى دارد؟!

(علامه بحرالعلوم ) بجاى جواب سر بديوار گذاشت و سخت گريه كرد.

گريه طولانى علامه ، معمار را نگران و ناراحت و مضطرب نمود و عرضه داشت : آقاى من چرا گريان و اندوهناك شديد و سرشك غم از ديدگان فرو ميريزيد؟!

مگر من چه گفتم ، آيا از سؤ الى كه من كردم تاثرى بر شما روى آورده ؟

علامه فرمود: استاد بناء پرسش تو دل مرا بدرد آورد. چون شنيده هاى تو درست و صحيح است ،امّا من بياد مصائب و دردهاى وارده بر عمويم عباس (ع ) افتادم .

(آرى عباس بن على (ع ) اندامى رشيد و قد و قامتى بلند داشت ، و ليكن بقدرى ضربت شمشير و تبرهاى دلسوز و گرزها و نيزه ها بر بدن ، نازنين او وارد كردند كه بدنش را قطعه قطعه نمودند و آن اندام رشيد بقطعات خونين تبديل شد.

آيا انتظار دارى بدن پاره پاره (حضرت عباس (ع )) كه بوسيله (حضرت امام سجاد (ع )) جمع آورى و دفن شد قبرى بزرگتر از اين قبر داشته باشد؟!(50)

نيستم لايق كنم مدح و

ثنايت يا ابوالفضل

از ازل مدح تو را گفته خدايت يا ابوالفضل

اى كه خورشيد لقايت كرده عالم را منوّر

ذرّه كى بتوان كند وصف ثنايت يا ابوالفضل

مصطفى را جان نثارى مرتضى را يادگارى

جان من جان جهان بادا فدايت يا ابوالفضل (51)

هر جا كه بردمش جوابم كردند، (تو باب الحوائجى و از خدا شفاى اين بچه را بخواه ...)

صبح روز بعد يكى از دوستانش پيش او ميآيد و ميگويد: براى شفاى بچه ات ديشب خواب ديدم ، گفت : چه خوابى ديدى ؟گفت : خواب ديدم كه (آقا قمر بنى هاشم (ع ) براى شفاى فرزندت دعا ميكرد و از خدا شفاى او را مى خواست .)

در اين بين ملكى از طرف (رسول خدا (ص )) خدمت آن حضرت مشرف شد و گفت : (حضرت رسول خدا (ص )) مى فرمايد: عباسم درباره شفاى اين جوان شفاعت نكن ، زيرا پيمانه عمر او تمام شده و مرگش رسيده .

حضرت به آن ملك فرمود: تشريف ببريد به حضرت رسول الله بفرمائيد: عباس بن على سلام مى رساند و مى گويد: به وسيله شما از خدا تقاضاى شفاى اين مريض را مى كنم و درخواست دارم كه او را مورد عنايت قرار دهيد.

ملك رفت و برگشت و همان سخن قبل را گفت .

كه اجل او رسيده .

باز (آقا قمربنى هاشم (ع )) سخنان خود را تكرار فرمود، اين گفتگو سه مرتبه تكرار شد. مرتبه چهارم كه ملك حرف قبليش را ميزد (آقا ابوالفضل (ع )) فرمود: برو سلام مرا به رسول الله برسانيد و بگوئيد مرا ابوالفضل مى گويند: مگر خداوند مرا باب الحوائج نخوانده است ؟ مگر مردم مرا به اين شهرت نمى شناسند؟

مردم بخاطر اين اسم به من متوسل مى شوند و بوسيله من شفاى مريض هايشان را از خدا مى خواهند حالا كه اينطور است پس اسم باب الحوائجى را از من بگيرد تا مردم

ديگر مرا باب الحوائج نخوانند.

تا اين پيام به (حضرت پيغمبر (ص )) رسيد حضرت تبسمى نمود و فرمود: (برو به عباسم بگو خدا چشم ترا روشن كند تو هميشه باب الحوائجى و براى هركس كه ميخواهى شفاعت كن و خداوند متعال ببركت تو اين بچه را شفا فرمود.(54)

اى كه خورشيد زند بوسه به خاكت ز ادب

ز فروغ تو كند جلوه گرى ماه به شب

توئى آن گل كه ز پيدايش گلزار وجود

بلبلان يكسره خوانند به نام تو خطب

نيست در آينه ذات تو جز نور خدا

نيست در چهره تابان تو جز جلوه رب

آيت صولت و مردانگى و شرم و وقار

مظهر عزّت و آزادگى و فضل و ادب

نور حق ماه بنى هاشم و شمع شهداء

ميوه باغ على مير شجاعان عرب

منبع جود و عطا مظهر اخلاص و صفا

زاده شير خدا خسرو فرخنده نسب

نظر لطف و عنايت ز من اى شاه مپوش

كه مرا جان بهواى تو رسيده است بلب

نكند عاشق كوى تو تمنّاى بهشت

كز حريمت دل افسرده ما يافت طرب (55)

در آنجا مرد سفيد پوست درشت و فربهى را ديدم كه مثل شيعه ها نماز مى خواند از اين موضوع تعجب كردم خدايا او كه مال شمال روسيّه است .

نمازش تمام شد، نزديكش رفتم و پس از عرض سلام از لهجه اش يقين پيدا كردم كه او روسى است . با اين وصف از وطن و مذهبش پرسيدم ، گفت : دوست عزيز من اهل (لنينگراد شوروى ) هستم و در جنگ اول جهانى افسر و فرمانده دو هزار سرباز روسى بودم و ماموريتم تسخير (كربلا) بود.

بيرون شهر اردو زده و در اوج آمادگى در انتظار دريافت فرمان يورش به كربلا بوديم كه شبى در عالم رؤ يا شخصيّت گرانقدرى را ديدم كه نزدم آمد و با من به زبان روسى سخن گفت و خطاب به من فرمود: دولت روس در اين جنگ شكست خورده است و اين خبر فردا به عراق مى رسد و از پى انتشار خبر شكست روس ، همه سربازان روس كه در عراق مستقرّ هستند به دست مردم كشته مى شوند و تو براى نجات خويش از مرگ ! به دست مردم ، اسلام را برگزين .

گفتم : سرورم شما كيستيد؟

فرمود: (من عباس قمربنى هاشم هستم .)

شيفته جمال پرفروغ و كمال وصف ناپذير و بيان گرم و گيراى او شدم و همانجا به راهنمايى او اسلام آوردم .

آنگاه فرمود: برخيز و از نيروهاى ارتش روس فاصله بگير.

گفتم : آقا كجا بروم ؟

فرمود: (نزديك مقرّ فرماندهى ات اسبى است بر آن سوار شو كه تو را به نجف مى رساند و آنجا پيش وكيل و شخصيت مورد اعتماد خاندان ما سيدابوالحسن

برو.)

گفتم : سرورم : من تنها ده نفر مامور مراقب دارم چگونه بروم ؟

فرمود: آنها همه مست افتاده اند و متوجّه رفتن تو نخواهند شد.

از خواب بيدار شدم و خيمه خويش را عطر آگين و نورانى احساس كردم ، با عجله لباس خود را پوشيدم و حركت كردم ، مراقبين و پاسداران من مست بودند.

من از ميان آنها گذشتم امّا گويى متوجّه نشدند.

در نزديك قرارگاه خويش اسبى آماده بود سوار شدم و آن مركب با شتاب پس از مدّتى كوتاه مرا در شهرى پياده كرد.

در بهت و حيرت بودم كه ديدم در خانه اى باز شد و مرد كهنسال و منوّرى بيرون آمد و به همراه او يك شيخ بود كه با من به زبان روسى سخن گفت : مرا به منزل دعوت كرد، از او پرسيدم : دوست عزيز آقا كيست ؟

پاسخ داد: همان مرد فرزانه و بزرگى كه (حضرت عباس (ع )) شما را به سوى او فرستاده و پيش از رسيدن شما، سفارشتان را به او نموده .

بار ديگر اسلام آوردم و آن مرد بزرگ ، به شيخ دستور داد كه دستورات اسلام را به من بياموزد و شگفت انگيزتر اينكه روز بعد هم خبر شكست دولت بلشوى روس در عراق انتشار يافت و عربهاى خشمگين و به جان آمده ، به سربازان روسى يورش بردند و همه را قتل عام كردند.

پرسيدم : شما اينك اينجا چه مى كنيد؟ گفت : هواى نجف بسيار گرم است به همين جهت (آيت الله اصفهانى ) در تابستان ها كه هواى اينجا بهتر است مرا به اينجا مى فرستد.

پرسيدم : آيا باز هم (حضرت عباس

(ع )) را زيارت كرده اى ؟ گفت : گاهى ما را هم مورد عنايت قرار مى دهد.(56)

جنت و رضوان و حور و كوثر و غلمان

هست همه آيتى ز خوى ابوالفضل

نور دل حيدر است و شمع شهيدان

مظهر حق است نور روى ابوالفضل

شمس و قمر شد خجل ز نور جمالش

مشك ختن شمه اى ز بوى ابوالفضل

خالق اعظم گناه خلق دو عالم

جمله ببخشد به آبروى ابوالفضل (57)

به طرف سرداب مقدس رفت و ما نيز از پى او آمديم ، اما همين كه چند پلّه پائين رفتند، ديدم نشستند و با صداى بسيار بلند كه تا آن روز نديده بودم ، شروع به گريه كرد. همه شگفت زده و هراسان شديم كه چه شده است ؟ من گردن كشيدم ديدم شگفتا منظره عجيبى است كه مرا هم گريان ساخت .

(منظره اين بود كه ديدم قبر شريف (حضرت ابوالفضل (ع )) در ميان آب مثل جايى كه از هر سو به وسيله ديوار بتونى بسيار محكم حفاظت شود، در وسط آب قرار دارد.

امّا آب آن را نمى گيرد درست همانند قبر سالارش حسين (ع ) كه متوكل بر آن آب بست امّا آب به سوى قبر پيش روى نكرد و آنجا را حاير حسينى ناميدند.) سلام خدا بر او و سالارش حسين (ع ).(58)

فرزند على حيدر كرار ابوالفضل

و ز حلم و ادب سَرْوَرِ اخيار ابوالفضل

اى ماه بنى هاشم و مصداق فتوت

گشتى پدر فضل به ادوار، ابوالفضل

از همت و ايمان و فداكارى ، و اخلاص

دارى تو نشان همه احرار، ابوالفضل

از بهر برادر، چو على بهر پيمبر

اى حامى حق ، در همه رفتار، ابوالفضل

در دست بلا خيز تو هر خصم هر آسان

و زهيبت تو لرزه بر اشرار، ابوالفضل

پشت سپه حق و عدالت ز تو شد گرم

از بهر حسين ياور و غمخوار، ابوالفضل

اى دشمن بيداد و طرفدار عدالت

اى همچو على در همه كردار، ابوالفضل

تو باب حسينى ، به همه بابِ حوائج

بنما نظرى سوى من زار، ابوالفضل (59)

طهرانى ) اعلى الله مقاله فرمود: خبر داد ما را شيخ جليل و رفيق نبيل كه با همديگر سر درس (صاحب جواهر) رضوان الله تعالى عليه حاضر مى شديم .

يكى از تجار كه رئيس خانواده (الكبّه ) بود، پسر جوان و خوش صورت و مؤ دبى داشت ، والده اش علوّيه محترمه همين يك پسر را داشتند كه اين هم مريض مى شود، بقدرى مرضش سخت مى شود كه به حال مرگ و احتضار مى افتد.

چشم و پاى او را مى بندند. پدرش از اندرون خانه به بيرون مى رود، و به سر و سينه مى زند مادر علويه اش به حرم مطهر (حضرت ابوالفضل العباس (ع )) مشرف مى شود و از كليددار آن آستان خواهش و تمنا مى كند كه اجازه دهد شب را تا صبح توى حرم بماند.

كليددار اول قبول نمى كند، ولى وقتى خودش را معرفى مى كند و مى گويد: (پسرم محتضر است و چاره اى جز توسل به ساحت مقدس (حضرت باب الحوائج ) ندارم ) كليددار قبول مى كند و به مستخدمين دستور مى دهد كه علويه را در حرم شب بيتوته كند.

(شيخ جليل ) فرمود: بنده همان شب به كربلا مشرف شدم و اصلاً خبر از تاجر و مرض پسرش اطلاع نداشتم ، همان شب كه بخواب رفتم ، در عالم خواب به حرم مطهر (حضرت سيدالشهداء (ع )) مشرف شدم و از طرف مرقد مطهر (حضرت حبيب بن مظاهر(ع )) وارد شدم ، ديدم بالاى سر حرم ، زمين تا آسمان مملو از ملائكه هاست و در مسجد بالا سر (حضرت پيغمبر (ص ) و حضرت

اميرالمؤ منين على (ع )) روى تخت نشسته اند. در همان موقع ملكى خدمت حضرت آمده فرمود: (السلام عليك يا رسول الله ) سپس فرمودند: (حضرت باب الحوائج اباالفضل العباس (ع )) فرمود: يا رسول الله پسر اين علويه عيال (حاجى الكبه ) مريض است و به من متوسل شده ، شما به درگاه خدا دعا كنيد كه پروردگار او را شفا عنايت فرمايد:

(حضرت رسول (ص )) دستها را به دعا بلند كردند و بعد از چند لحظه فرمودند: مرگ اين جوان رسيده و كارى نمى شود كرد. ملك رفت و بعد از چند لحظه ديگر آمد و پس از عرض سلام همان پيغام را آورد.

(حضرت رسول (ص )) باز دستها را به دعا بلند كرده باز همان جواب را فرمودند: ملك برگشت .

يك وقت ديدم ملائكه اى كه در حرم بودند، يك مرتبه مضطرب شدند، ولوله و زلزله اى در بين شان بوجود آمد، گفتم چه خبر شده ؟! خوب كه نگاه كردم ، ديدم خود (حضرت باب الحوائج (ع )) كه با همان حالى كه در كربلا به شهادت رسيده اند دارند تشريف مى آورند، به (حضرت رسول (ص )) سلام كردند و بعد فرمودند: (فلان علويه به من متوسل شده و شفاى جوانش را از من مى خواهد شما از حضرت حق سبحانه بخواهيد كه يا اين جوان را شفا دهد و يا اينكه ديگر مرا (باب الحوائج ) نگوئيد.)

تا پيغمبر اين حرف را شنيد چشمان مباركشان پر از اشك شد و رو به (حضرت امير (ع )) نمود و فرمودند: (يا على ) تو هم با من دعا كن هر دو

بزرگوار دست ها را رو به آسمان كرده و دعا فرمودند، بعد از لحظه اى ملكى از آسمان نازل شد و به محضر مقدس (حضرت رسول اكرم (ص )) مشرف شده و سلام كرد و فرمود: حضرت حق سبحانه و تعالى سلام مى رساند و مى فرمايد: (ما لقب باب الحوائجى را از عباس نمى گيريم و جوان را هم شفا داديم .)

من فورا از خواب بيدار شدم و چون اصلاً خبرى از اين ماجرا نداشتم ، خيلى تعجب كردم . ولى گفتم : اين خواب صادقه است و در آن حتما سِرّى هست .

وقتى كه برخاستم ديدم سحر است و ساعتى به صبح نمانده چون تابستان هم بود، طرف خانه (حاجى الكبه ) براه افتادم .

وقتى وارد خانه شدم ، پدر آن جوان را در ميان خانه ديدم كه راه مى رود و به سر و صورت مى زند. به حاجى گفتم : چطور شده چرا ناراحتى ؟! گفت : ديگه مى خواهى چطور بشود. جوانم از دستم رفت .

دست او را گرفتم و گفتم آرام باش و ناراحتى نكن ، خدا پسرت را شفا داده و ترس و واهمه اى هم نداشته باش ، خطر رفع شده ، تعجب كنان مرا به اطاق جوان مريض و مرده اش برد، وقتى كه وارد شديم بقدرت كامله حق جوان نشست و چشم بند خود را باز كرد.

حاجى تا اين منظره را مشاهده كرد دويد و جوانش را بغل كرد.

جوان اظهار گرسنگى كرد، برايش غذا آوردند و خورد! گويا اصلاً مريض نبوده .(60)

جمال حق ز سر تاپاست عباس

به يكتايى قسم ، يكتاست عباس (ع )

شب عشاق

را تا صبح محشر

چراغ روشن دلهاست عباس (ع )

خدا داند كه از روز حوادث

امام خويش را مى خواست عباس (ع )

اگر چه زاده ام البنين است

وليكن مادرش زهراست عباس (ع )

بنازم غيرت و عشق و وفا را

از آن دم علقمه تنهاست عباس (ع )

كه در دنيا بُوَدْ باب الحوائج

شفيع عاصيان فرداست عباس (ع )

يك وقت خانمم وارد شد. و ديد بچه در آغوش من است ! و گفت : ديدى كار درست شد و مريض در معرض مرگ را شفايش را گرفتم ؟!

گفتم : چه كردى و كجا رفتى ؟!

گفت : رفتم به حرم مقدس (آقاابوالفضل العباس (ع )) و گفتم : (من زوار تو هستم اگر (باب الحوائج ) نبودى من اينجا نمى آمدم . حالا بچه ام در حال مرگ است ، شفايش را از تو مى خواهم و نمى توانم جواب پدرش را بدهم اين حرف را گفتم و از حرم بيرون آمدم . حالا فهميدم كه (آقا قمربنى هاشم (ع ) به ما توجه فرموده و آقايى كرده و بچه را شفا داده .(61)

چه عباس آنكه هنگام عطا و جود و بخشايش

برون او را هزاران گنج گوهر ز آستين آمد

چه عباس آنكه در مشكل گشائى بى پناهان را

بِهَر راه و بِهَر جا رهنما و مستعين آمد

چه عباس آنكه در فضل و فتوت روز بزم و رزم

ابوالفضل و ابوالسّيف ازيسا رو از يمين آمد

چه عباس آن نهنگ بحر قهر حيدر صفدر

كه اندر صولت و هيبت بعالم بيقرين آمد

چه عباس آنكه درگاه شجاعت از جوانمردى

بگيتى ثانى اثنين اميرالمؤ منين آمد

چه عباس آنكه سيار هواى حق ز طيّارى

چو عمرش جعفر طيّار در خلد برين آمد

چه عباس آن قضا چاكر كه گرد سمّ اسب او

صفاى روى غلمان كحل چشم حور عين آمد

چه عباس آنكه چون آيد عيان با فرّ كرّارى

گمان دارى هزاران بيشه شير خشمگين آمد

چه عباس آن غضنفرخو كه در روز مصاف او

چو رو به اژدر غرّنده و شير عرين آمد(62)

كرمانشاهى ) فرمود:

در بازار بين الحرمين كربلا مرد نابينايى مغازه داشت و كاسبى مى كرد و تا آنجا كه يادم هست او را نابينا ديده بودم .

يكروز در مقبره خانوادگى اقوام كه در رواق پائين پاى بارگاه (حضرت امام حسين (ع )) بود خوابيده بودم .

چون هوا يك مقدار گرم شده بود، لاى درب مقبره را باز گذاشته بودند، تا باد خنك بيايد.

ناگهان صداى هياهويى شنيدم ، وقتى كه نگاه كردم ، ديدم از طرف صحن ، كوچ مردم ازدحام كرده و داخل حرم شدند.

و چون درب مقبره اى كه در آن خوابيده بودم باز بود، مردم به طرف مقبره ما هجوم آوردند، در اين ميان عده اى دور مردى را گرفته داخل مقبره شدند و در را بستند.

خوب كه نگاه كردم ، ديدم ! آن مرد نابيناى معروف و مشهور است كه هر دو چشمش باز مثل كاسه خون سرخ و درشت مى درخشد، مردم لباس هاى او را پاره پاره مى كردند.

و فوج فوج براى ديدنش هجوم مى آوردند.

آنها انگشتان را جلوى صورت مرد كور مى گرفتند و به او مى گفتند: اين چندتاست ؟ او هم جواب درست مى داد، يك مقدارى در مقبره ايستادند، تا فشار و ازدحام مردم آرام گرفت .

از او سؤ الاتى كردم معلوم شد كه (آقا حضرت اباالفضل (ع ) چشم او را روشن و بينا فرموده است .(63)

اى تو گنجينه سخا عباس

وى تو سر چشمه حيا عباس

اى توئى بيشه فضيلت و علم

در شجاعت چو مرتضى عباس

چشم گردون دگر نخواهد ديد

چون تو سردار باوفا عباس

جنگ صفين به گاه كودكيت

مرديت گشت بر ملا عباس

عقل مات است درجوانمرديت

كه چه

كردى تو بارها عباس

بر تو بادا سلام تا به قيام

از همه خلق ما سوا عباس

از همه دردها دوا از تو

وى درت قبله دعا عباس

بنده صالح خداوندى

زان شرف داده ات خدا عباس

چون مطيع رسول و باب شدى

يافتى عزت بقا عباس

به امام زمان خود بردى

تو وفا را به انتها عباس

تا نگيرم شفاى درد از تو

نكنم دامنت رها عباس

من نگويم كه شيعيان يكسر

بر تو دارند التجا عباس

اى كه خواهى علاج هر مشكل

رخ متاب از در ابوفاضل (64)

و به سارقان و دزدان حمله نمود و فرمود: دست از اين قافله برداريد و از اينجا برويد، دور شويد و گرنه همه شما را هلاك و به جهنم مى فرستم .)

همه اهل كاروان و سارقان درخشندگى نور جمال آن ستاره آسمان ولايت را مشاهده كردند و صداى دلرباى آن حضرت را شنيدند.

دزدها و سارقان فورا دست از قافله كشيدند و پا به فرار گذاشتند.

آن حضرت در همان محل كه ايستاده بودند غيب شدند.

تمام اهل قافله وقتى كه اين معجزه را ديدند همانجا تا صبح به ساحت مقدس (قمر بنى هاشم (ع )) توسل و دعا و زيارت و روضه خوانى و گريه و زارى پرداختند.

بعد كه سر اثاثيه خودشان آمدند ديدند همه چيز سر جايش است الاّ آن مقدار چيزى كه دزدها برده بودند و كنار انداخته بودند و فرار كرده بودند.

و سيدى در قافله ما بود كه سالها گنگ بود وقتى آن گير و دار و پرتوى از نور خدا وقامت زيباى پسر (على (ع )) را ديده بود زبانش باز شد و همه اش صلوات مى فرستاد.(65)

اى ولايت شفاى بخش علل

از شهيدان مقام تو افضل

طى نمودى ره حسين و على

نه بگفتن كه هر كجا به عمل

تا دو دست تو اوفتاد از تن

به عوض كردگار عزوجل

بَهْرِ پرواز بر تو داد دو بال

كه بگيرى بهشت را به بغل

كوس همت ببام عرش زدى

از جوانمرديت كه بود اكمل

بَهرِ يارىِّ زاده زهرا

مرگ آمد بكام تو چو عسل

غير يارىِّ دين همه عالم

آمد اندر برابرت مهمل

شهد عالم همه به كامت بود

بى حسين عزيز چون حنظل

اى كه بهر گرفتن حاجت

همه دم سوى تست روى ملل (66)

شيخ مهدى كرمانشاهى ) از پدر بزرگوارش نقل مى كرد:

در حرم (حضرت اباالفضل العباس (ع )) مشرف بودم اياّم ، اياّم زيارتى و حرم مملو از جمعيت بود، در اين اثناء مرد و زن عربى با هم مشغول زيارت خواندن شدند و دور ضريح طواف مى كردند تا اينكه به بالاى سر (حضرت اباالفضل (ع )) رسيدند.

(يك وقت ديدم همسر آن مرد عرب به ضريح چسبيد به طورى كه تمام اعضايش از سر و صورت و پيشانى و بينى و شكم و دست و پا همه به ضريح ميخ كوب شد.)

از هول اين حادثه صداى ناله و شيون مردم بلند شد و هر چه خواستند او را از ضريح جدا كنند نمى شد تا اينكه صداى فرياد شوهرش بلند شد و گفت : (يا عباس ) زن من پيش شما گرو باشد من الان مى روم گاوميش را مى آورم و بعد رفت .

معلوم شد اينها گاوميشى را نذر حضرت كرده بودند ولى بعد پشيمان شده و به نذرشان عمل نكرده بودند.

كم كم مردم جمع شدند به نحوى كه حرم و رواق و ايوان طلا پر از جمعيت شد و جلوى رفت و آمد بسته شد.

همه منتظر نتيجه بودند كه آخرش چه مى شود.

ما گمان كرديم منزل اين عرب دو سه فرسخى شهر است و رفتن و آمدنش چند ساعت طول مى كشد ولى مثل اينكه نزديك بود، چون بعد از ساعتى (ديدم افسار يك گاوميش چاق را گرفته و دارد مى آيد. بمجرد وارد شدن به صحن ، زن از ضريح جدا شد.) مردم هلهله و شادى كردند و صلوات فرستادند.(67)

باز عشق آهنگ ديگر

ساز كرد

در عراقى شور غم آغاز كرد

بانگ زد كه اى عشق باز پرفنون

عاشقى را جستجو كن در جنون

خويش را گم كن كه يابى عشق را

ورنه مانى در پى الاّ ولا

هر يكى در عشق ، هستى سوخته

عاشقى را از حسين آموخته

چشمشان ديگر نبيند جز خدا

جز خدا، دانند باقى را فنا

در فناى خود، بقا را يافتند

شهر تسليم و رضا را يافتند

زان همه امشب دلم با صد اميد

مى رود سوى اباالفضل رشيد

آن خداى فضل و آن باب كرم

شير بيشه دين ، امير محترم

در شجاعت ثانى شير خدا

عبد صالح سر خوش از جام ولا

آنكه آمد در وفادارى فريد

آنكه مانندش دگر گردون نديد(68)

اين پول ها ندارد؟! هر چه اصرار كردم قبول نكرد، فكرى كردم ، ديدم نخ قندى در جيب دارم ، به مرد عرب گفتم : ما اين مجيدى را به نخ مى بنديم ، تو سر نخ را در دست بگير و مجيدى را داخل ضريح بينداز. و بگو: نذرت را دادم مى خواهى بگير و مى خواهى به اين طلبه بده .

پيشنهادم را قبول كرد، مجيدى را محكم به نخ بستم و به او دادم آن را توى ضريح رها كرد و در حاليكه سر نخ را در دست داشت چند مرتبه كشيد و ول كرد تا صداى سكّه را شنيد و مطمئن شد كه به ته ضريح رسيده ، همان حرف را زد بعد طبق قرار، پول را بالا كشيد، نيمه هاى راه گير كرد و بالا نيامد، باز شل كرد به زمين ضريح رسيد، مجددا بالا كشيد، باز وسط راه گير كرد، چند مرتبه پائين و بالا كرد فايده اى نبخشيد.

مرد عرب گفت : ببين (حضرت عباس (ع )) مجيدى را مى خواهد بالا نمى آيد، سر نخ را به ما داد آن قدر كشيدم كه نزديك بود نخ پاره شود. من رو به ضريح كردم و گفتم : مولانا من حرف شرعى دارم ،گفتم : كه مجيدى مال تو است ، ولى نخ كه مال تو نيست مال ماست ول كن .

مرد عرب نخ را گرفت و شل كرد به زمين خورد اين دفعه وقتى نخ را كشيد خود نخ آمد نخ را گرفتم و از حرم بيرون آمدم .

آمديم توى صحن مطهر و يك گوشه صحن نشستيم به چپق كشيدن

، وقتى كه چپق را آتش زدم بقيه چوب كبريت را به زمين انداختم .

باد آتش را به موضع مخصوصى كه مرد عربى در آنجا خوابيده بود برد، عرب بى نوا در اثر سوختن محل ، از خواب پريد و باعصبانيت پيش ما آمد.

پيش از آنكه اجازه اعتراض به او بدهيم ، گفتم : برادر عرب ما گناهى نداشتيم باد آتش را نزد شما آورد.

گفت : معلوم مى شود حال روز شما خراب است .

گفتم : بله ، ما مفلس جامع الشرائط هستم . گفت : بسيار خوب يك مجيدى نذر دارم بشما مى دهم تا از افلاس و بى پولى در آييد.

بله بدين ترتيب (آقا و مولا حضرت عباس (ع )) ما را از بيچارگى و ضعف و بى پولى ريال نجاتمان داد.(69)

اى تحفه عالم الستى عباس

وى اسوه عشق و حق پرستى عباس

تا از تن اطهرت دو دستت افتاد

از غم كمر مرا شكستى عباس

اى شبل على حيدر صفدر عباس

در معركه ها توئى غضنفر عباس (70)

موضوع را به پدرش مى گويد.

پدرش مى گويد: مگر عباس را دوست دارى ؟ جوان مى گويد: چرا دوست نداشته باشم ، جانم را فداى او مى كنم .

پدرش مى گويد: اگر اينطور است ، (بيا تا دستهاى تو را به ياد دست بريده عباس قطع كنم .)

جوان دست خود را دراز مى كند. پدر ملعون بدون ترس دست جوانش را مى برد، مادر جوان گريان و ناراحت مى شود و گويد: (اى مرد تو از (حضرت فاطمه زهرا) شرم نمى كنى ؟) مرد مى گويد: اگر (فاطمه ) را دوست دارى بيا تا زبان تو را هم ببرم ، خلاصه زبان آن زن را هم قطع مى كند و در همان شب هر دو را از خانه بيرون مى اندازد و مى گويد: برويد شكايت مرا پيش (عباس ) بكنيد.

مادر و پسر هر دو به (مسجد عباس آباد) مى آيند و تا سحر دم (منبر) ناله و ضجه مى زنند، آن زن مى گويد: نزديكيهاى صبح بود كه (چند بانوى مجلله اى را ديدم كه آثار عظمت و بزرگى از چهره هايشان ظاهر بود. يكى از آنها آب دهان روى زخم زبان من ماليد فورى شفا يافتم .)

دامنش را گرفتم و گفتم : جوانم دستش بريده و بى هوش افتاد، بفريادش برسيد.

آن بانوى مجلله فرموده بود آن هم صاحبى دارد. گفتم : شما كيستيد؟

فرمود: (من فاطمه مادر حسين هستم .) اين را فرمود و از نظرم غايب شد، پيش پسرم آمدم ، ديدم دستش خوب و سلامت است . گفتم : چطور شفا يافتى ؟

گفت : در آن موقع كه بى هوش افتاده بودم

، (جوانى نقاب دار بر سر بالينم آمد و فرمود: دستت را سر جاى خود بگذار وقتى كه نگاه كردم هيچ اثرى از زخم نديدم و دستم را سالم يافتم .)

گفتم : آقا مى خواهم دست شما را ببوسم يك وقت اشكهايش جارى شد و فرمود: (اى جوان عذرم را بپزير چون دستم را كنار نهر علقمه جدا كردند.)

گفتم آقا شما كى هستيد؟

فرمود: (من عباس بن على (ع ) هستم ) يك وقت ديدم كسى نيست .(71)

ياور من گر شود خداى اباالفضل

از دل و از جان كنم ثناى اباالفضل

نيست دروغ اين كه گويم اين سخن راست

هست رضاى خدا رضاى اباالفضل

مرثيه عاليش دهند به عقبى

آنكه شد اندر جهان گداى اباالفضل

ناطقه لال است تا كه وصف بگويد

از ادب و حلم و از حياى اباالفضل

گر كه بود عقده اى بدل ، بگشايد

قدرت دست گره گشاى اباالفضل

در دو جهان است چشم جمله محبان

بر كرم و جود و بر عطاى اباالفضل

در دل من كى هواى خلد برين است

چونكه بود بر سرم هواى اباالفضل

جمله شهيدان خورند غبطه چو بينند

روز جزا حشمت و علاى اباالفضل (72)

من از شما پول نمى گيرم .

گفتم : چرا؟ گفت من با خودم ، عهد و پيمان بسته ام كه از خدمتگذاران به (حضرت اباالفضل (ع )) كرايه نگيرم .

گفتم براى چه ؟ گفت : بخاطر اينكه من كرامتى ديده و يادگارى از آن حضرت دارم ، كه به پاس همان عنايت از خادمان آن جناب كرايه تاكسى نمى گيرم ، گفتم : داستان چيست ؟براى من تعريف كن ؟!

گفت : داستان اينستكه : من از نعمت و جود فرزند بى بهره بودم ، چند سال پس از ازدواج در صدد معالجه هاى گوناگون بر آمدم و نتيجه اى نگرفتم ، به اولياء دين متوسل شدم بهره اى نبردم ، در اثر معاشرت با رانندگان مسلمان نام (عباس ) و آبرومند بودن آن حضرت را نزد خدا شنيده بودم ، پس از نااميدى از اولياء دينم ، به خدا توجّه نمودم و گفتم : (پروردگارا اگر اين (عباس ) در خانه تو آبرو دارد من بواسطه او از تو فرزند مى خواهم ) اين توسل را كردم ، بعد از مدتى زنم حامله شد و فرزندى برايم آورد و (من بوسيله حضرت عباس داراى فرزندم .) و از آن زمان تا حالا با خودم عهد كردم از خادمان حضرتش كرايه نگيرم .(73)

اى آنكه گرديدى پدر بر فضل ،عباس

هم فضل دارى هم هنر هم ، عدل عباس

عباس سردار رشيد ملك اسلام

اى با شهامت نا خداى فلك اسلام

عباس ماه پرفروغ آل هاشم

بر درگه او جبرئيل آمد ملازم

عباس شير بيشه فضل و شجاعت

عباس بحر بيكرانى از عنايت

عباس فرياد رساى آدميت

از ناى پاك حق نداى آدميت

او زاده آزاده ام

البنين است

او باب حاجت بر تمام مؤ منين است (74)

(ع )) فرمود: برادرم ( عباس ) اين شخص بايد از دنيا برود، كار از كار گذشته ، باز خواهرم براى دومين بار و سومين بار از( مولǙƘǠالعباس (ع )) تقاضاى عنايت و لطف كرد، ديدم (حضرت عباس (ع )) با ديده اشكبار به ( امام حسين (ع )) فرمود: برادرم از خدا بخواه اين بيمار شفا يابد و گرنه لقب ( باب الحوائجى ) را از من برداريد و بگيريد.

(امام حسين (ع )) با توجهّى كامل فرمود: اى برادر خدايت سلام مى رساند و مى فرمايد:( اين لقب برازنده وجود توست و تا قيامت پابرجاست و ما به احترام تو اين بيمار را شفا داديم .)

من سلامتى خود را باز يافتم ، از آن ببعد خواهرم به هركس كه ارادت خاصى داشته باشد و مقام نورانى او در قلبش جاى بگيرد، او را( خادم العباس ) مى خواند، اين است راز سلام دادن خواهرم به اين نحو مخصوص .(75)

عباس عبد صالح پروردگار است

فضلش براى خلق آشكار است

عباس اى سقاى اطفال برادر

غافل نگشتى يكدم از حال برادر

در كربلا داد جوانمردى تو دادى

تا آنكه بر روى عقيدت جان نهادى

جانها به قربان تو و عهد و وفايت

بر حق شدى فانى كه چون حق شد بقايت

اى ماه آل هاشمى اى با شهامت

اى زنده و جاويد نامت تا قيامت

امشب من غمديده رو سوى تو دارم

از طوس روى دل سوى كوى تو دارم

باب الحوائج حاجت ما را رواكن

ما را طلب اى دست حق در كربلا كن

(ثابت ) زده بر دامنت دست ارادت

او را مكن در حشر نوميد از شفاعت (76)

از حكام زمان قاجار بوده و بعضى ها نوشته اند:( ميرزا محمد خان ارباب ) كه از خانهاى معروف بوده يكى از كارگزاران و مباشران و مزدوران و نوكران و بادمجان دور قابچين هايش يا به قول معروف نوچه هاش ،كه كربلا بوده .

زن مُتَموّلى را مى بيند و به قصد اَخًاذى و باج به دروغ او را متهم كرده و نسبت هاى ناروا مى دهد، تا از اين راه از آن مخدره پولى بگيرد.

آن بانو زير بار نمى رود و از پول دادن امتناع مى كند. آن مزدور بى حيا دست به يقه مى شود، ولى آن خانم از دستش فرار مى كند و به حرم ( حضرت اباالفضل (ع )) مى آيد.

دست به شبكه هاى ضريح مقدس آن حضرت انداخته و با سوز و گداز به آن حضرت استغاثه مى كند.

مى گويد:( يااباالفضل دخيل و در پناه تو هستم به فريادم برس .)

اما آن مزدور ستمكار و گستاخ با كمال پر روئى وارد حرم شده و دست زن را گرفته از حرم مقدس بيرون كشيده و پول مورد نظر را از او با زور ميگيرد.

خدّام حرم هم نتوانسته بودند در برابر اين ظلم عكس العملى انجام دهند و از پناهنده حرم مبارك دفاع نمايند، اما صاحب خانه بخوبى انتقام آن زن مظلومه را از ظالم مى گيرد، همين مزدور وقتى كه با ارباب خود سوار ماشين مى شود كه به نجف اشرف بروند، در مسير راه اتفاقا با خودرو ديگرى تصادف مى كند و بر اثر اين تصادف دستش را از شانه از دست مى دهد و دستانش متلاشى و خورد مى شود.

در

بعضى كتابهاى ديگر نوشته اند: سوار طراره (قايق ) مى شود دستش مى پيچد و مى شكند و بى هوش مى شود.

به مريض خانه و اطباء و پزشكان مراجعه مى كنند از معالجه مأ يوسش مى نمايند و آن دست قطع مى شود( اين نتيجه جسارت به زوار و پناهنده حضرت عباس (ع ) است ).(77)

خيل ملك ملتجى بنام ابوالفضل

جن و بشر سر بسر غلام ابوالفضل

هر كه بود در دلش فروغ ولايت

ميشود آگاه از مقام ابوالفضل

بوسه بخاك درش زنند به اخلاص

پادشهان بهر احترام ابوالفضل

بر سر بام جهان هميشه نوازد

كوس شهامت فلك بنام ابوالفضل

اهل وفا نيست هر كسى كه نياموخت

درس وفادارى از مرام ابوالفضل

ساقى دوران بدشت كرببلا ريخت

باده رنج و الم بجام ابوالفضل

جور مخالف به بين كه بر لب دريا

خشك شد از قحط آب كام ابوالفضل (78)

ايشان كليمى باشد، توى راه هم كه مى رفتيم ديدم به كليسا خيلى نگاه مى كند يك مقدار شك و شبه مرا گرفت .

آن موقعى كه داشتم نزديك منزلش مى شدم بين حالت خوف و رجا گير كردم كه از او سؤ ال كنم شما كليمى هستيد يا نه ؟! گفتم : شايد يك حرف بى ربطى زده باشم ، يك وقت ناراحت شود، دم در خانه كه رسيديم ، ديدم آداب مسلمانها را مراعات نكرد، حداقل به يك يا الله گفتن با يك زنگ زدن كه ما مهمان داريم .

بدلم صِفت و سخت برات شد، گفتم : ازش بپرسم . گفتم : معذرت مى خواهم شما كليمى هستيد؟ يك نگاهى به من كرد و گفت ، چرا مگر عيبى دارد؟! گفتم : نه ، ديگر يقين كردم كليمى است .

گفت : آقا مگر نمى خواهى مبل ما را تعمير كنى ؟ گفتم : نه مسئله اى ندارد، گفت : پس چرا اين سؤ ال را كردى ؟ گفتم : يك شكى كردم و مى خواستم بدانم درست است يا نه ؟!.

رفتم بالا در را باز كردم و وارد طبقه دوم شدم ، چشمم به عكسى كه روى ديوار مقابل بود افتاد.

خوب كه توجه كردم ، ديدم عكس (آقا حضرت قمر بنى هاشّم (ع )) است (از آن عكسهايى بود كه (حضرت عباس (ع )) وارد شط فرات شده و دست مباركش يك پرچمى است و سوار بر اسب است ) تا به عكس نگاه كردم ديدم زير عكس نوشته (يا سيدى يا ابوالفضل يا عباس ) گفت : چيه تعجب كردى ؟!

از روى شوخى

گفتم : (اباالفضل ) ما.

گفت : نه (اباالفضل ) ما. چون من زندگيم را از (حضرت اباالفضل (ع )) دارم .

اين دختر و پسرم را كه مى بينى ، هر دوى آنها را از( حضرت اباالفضل (ع )) دارم ، از اين ( عباس (ع )) دارم سر اين دخترم كه فرزند دوم من است همسرم توى بيمارستان مشكل پيداكرد. گفتم : صبر كنيد حالا مى آيم ، آمدم با اين آقا حرف زدم بعد برگشتم به بيمارستان ديدم بچه ام سالم است .(1)

اى كرده براه حق سر و دست فدا

از جسم شريفت شد اگر دست جدا

دست همه كائنات بر دامن تست

از دادن دست خود شدى دست جدا

اى كان حيا كنز ادب ادركنى

عباس على مير عرب ادركنى

اى رفته به بحر تشنه و ز عشق حسين

برگشته ز بحر تشنه لب ادركنى (79)

من پنج ، شش صغير دارم و اين اسب نان آور ماست ...

پليس ها دست مى كشند و بيرون مى آيند، در اين اثناء پليس خبيثى از راه مى رسد و به اين دو نفر پليس مى گويد: اينجا چه كار داريد؟

مى گويند: توى اين خانه اسبى بود كه ميخواستيم برداريم ، ضعيفه ( آقاحضرت عباس (ع )) را واسطه و شفيع قرار داده و ما هم از او دست برداشتيم .

پليس خبيث به آن دو نفر پليس ديگر رو ترشى كرده و داخل منزل ضعيفه مى شود و اسب را بيرون ميآورد.

ضعيفه هر چه عجزو التماس و التجاء مى كند و( حضرت عباس (ع ) )را شفيع مى كند، آن خبيث اعتنايى نمى كند و مى گويد: (حضرت اباالفضل از مردان سابق بوده كه مرده و تمام شده رفته اگر مى تواند بيايد و اسب را از من بگيرد و به تو برگرداند.)

ضعيفه مى گويد:( يا اباالفضل ) خودت مى شنوى كه اين خبيث چه مى گويد، اى فرياد رس بى چارگان خودت حكم كن .

در اين اثناء همسايه آن زن ، كه پسر مجيدخان است مى آيد و چهار هزار پول به پليس خبيث مى دهد كه از اسب دست بردارد، ولى آن خبيث قبول نمى كند و اسب را از خانه خارج مى كند.

تقريباً بيست قدم جلو مى رود با خود مجيدخان مصادف مى شود و او هم چهارهزار اضافه مى دهد كه روى هم هشت قِران مى شود، باز آن خبيث قبول نمى كند و به يكى از آن دو پليس مى گويد: بيا سوار شو و اسب را ببر.

تا آن

پليس خواست سوار شود آن پليس خبيث به او مى گويد: چرا من دارم اينطورى مى شوم ؟! يك عطسه و دو سرفه مى كند، فورى رويش سياه مى شود و به زمين مى افتد و به درك واصل مى شود.

آن دو پليس ديگر تا اين منظره را مى بينند پا به فرار مى گذارند و به نظميه رفته و خبر مى دهند، نظميه مى گويد: قضيه پنهان شود و كسى متوجه نشود.....

تمام مردم براى تماشا ازدحام كرده بودند، در اين موقع پليسها سر مى رسند و خلق را پراكنده كرده و نعش آن خبيث را به خانه خودش مى برند و غسل مى دهند،

رئيس قزاق خبردار شده حكم مى كند كه بروند جنازه او را بگيرند و بگذارند مردم ببينند. قزاقها هم مى آيند. دم مقبره شيخ صفى و مقابل پليسها مى ايستند و جنازه را كه مى خواستند دفن كنند، ممانعت كرده و كفنش را پاره پاره نموده كه مردم تماشا كنند.

بنده و آقا سيّدجوادو آقا سيد ابراهيم توى مدرسه و خانه بوديم كه گفتند: نعش او را قزاقها آوردند، توى ميدان عالى قاپو مقابل مقبره شيخ انداختند كه مردم تماشا كنند. ما هم رفتيم كه ببينيم ، جمعيت زيادى بود كه با سختى و زحمت خودمان را به نعش آن خبيث رسانيديم ، ديديم صورت نحسش مثل آلبالو سياه شده و از شدت تعفن نتوانستيم دقيقه اى توقف كنيم .

بعضى از تجار موثق گفتند: ديديم دهنش مثل سگ شده بود و تمام مردم از زن و مرد بزرگ و كوچك به تماشا آمده بودند و به جنازه اش سنگ مى زدند و

تا عصر بود. بعد پايش را با طناب بستند و به بازار و خيابانها و كوچه ها و محله ها گردانيدند و هنگام غروب بدن نحس او را كنار صحرا در چاهى انداختند و آن را پر از خاك كردند.(80)

ايكه نور دل مائى بابى انت وامّى

بر همه درد دوائى بابى انت و امّى

نو گل باغ رسولى ميوه قلب بتولى

ثمر نخل وفائى بابى انت و امّى

تو سراپاى جلالى پدر فضل و كمالى

پسر شير خدايى بابى انت و امّى

ادب از حلقه بگوشانِ سر كوى وفايت

كه همه مهر و وفائى بابى انت و امّى

تو چه جسمى تو چه جانى توچه مهرى توچه ماهى

كه چنين جلوه نمائى بابى انت و امّى

تو علمدار حسينى تو بهين يار حسينى

صاحب تيغ و لوائى بابى انت و امّى

هر شهيدى ز مقام تو خورد غبطه به محشر

كه تو شمع شهدائى بابى انت و امّى (81)

مهمانى به منزل ما آمدند. (چون خانه ما در جوار آن حضرت بود).

در خانه چيزى نبود مجبور شدم با خرماهاى زاهدى از آنها پذيرائى كنم .

چند روز از اين ماجرا گذشت ، صبح جمعه شد، رفتم توى فكر روضه و تهيه وسائل آن ، به خانه يكى از رفقاء رفتم كه دو قران از او قرض بگيرم ، ولى متاسفانه نداشت ، وقت برگشتن وارد صحن (حضرت سيدالشهداء (ع )) شدم ، با خودم گفتم : غنيمت است تاينجا كه آمديم يك زيارتى هم بكنم . بعد از اينكه از حرم بيرون آمدم ، با ازدحام مردم كه از طرف خيمه گاه به طرف صحن بود. مواجه شدم ، چون منزل آسيدعلى مسئله گو از توپ صدمه ديده بود، متزلزل شده . و از صداى تخريب آن مردم خيال كردند توپ ديگرى زده شده لذا ازدحام به درون دالان صحن فشار ميآوردند.

در اين شلوغى پوست ساق پايم خراش برداشت كه ناچاراً از طرف كوچه و بازار به خانه برگشتم ، همينطورى كه داشتم ميرفتم دلم شكست ، گفتم : بهتر است كه به حرم ( حضرت ابوالفضل (ع )) مشرف شوم ، و عرض حال كنم . آمدم محل خراشيدگى را شستم و بعد بحرم حضرت پناهنده شدم ، توى حرم كسى جز دو كبوتر نبود.

گفتم : مولاى من ، پايم مجروح شده ، تا مخارج خودم را از شما نگيرم دست برنمى دارم ، مجلس روضه دارم و وسائل آن مهيا نيست ، تا فرجى نرسانى بيرون نمى روم .

با خودم گفتم : يك دو كلمه روضه بخوانم شايد فرجى برسد، ايستادم و شروع

به روضه خواندن كردم ، يك وقت متوجه شدم كه اگر كسى بيايد و بگويد براى كه روضه مى خوانى ؟ چه بگويم ؟!

روضه نخواندم و مشغول نماز هديه شدم .

از نماز كه فارغ شدم ،( ديدم كنار ديوارى كه متصل به من بود يك دسته دوقرانى گذاشته شده مثل صرّافها كه روى ميز و صندوق هايشان مرتب و دسته بندى شده مى چينند بود.)

گفتم :(بَه بَه مولاى خودم ( ابوالفضل (ع )) مرحمت فرموده چون اگر از جيب كسى ريخته شده بود پخش مى شد و به اين خوبى دسته كرده و مرتب روى زمين قرار نمى گرفت ،) به هر حال آنها را برداشتم و به منزل بردم و توى صندوق گذاشتم و از اين ماجرا به كسى چيزى نگفتم . (تا يك سال هر وقت پول مى خواستم از آن پولها برمى داشتم و خرج مى كردم ) و روزهاى جمعه هم مجلس روضه ام از صبح تا ظهر طول مى كشيد و غير چاى و نان و سيگار و قليان يك حقه شير مصرف مى شد.

پرسيده شد: روزى چقدر مصرف خانه است ؟ گفتم : نمى دانم ، ليكن بعضى اوقات مى شد كه سه چهار عدد دوقرانى برمى داشتم و زندگيم را مى چرخانيدم و چون خيلى كم از جايى به من پول مى رسيد مدت يك سال هيچ التفاتى نداشتم ، تا اينكه يك روز گفتم :خوب است كه پولها را بشمارم ببينم چقدر است ؟! وقتى شمردم ديدم هفتاد و دوقرانى بود. بعد از آن پولها تمام شد و ديگر از آن پولها خبرى نشد.(82)

تو علمدار حسينى تو

بهين يار حسينى

صاحب تيغ و لوائى بابى انت و امّى

هر شهيدى ز مقام تو خورد غبطه به محشر

كه تو شمع شهدائى بابى انت و امّى

روز حاجت همه محتاج تو از عارف و عامى

چون على عقده گشائى بابى انت و امّى

منصب ساقى كوثر به تو تفويض شد آرى

ساقى كرببلائى بابى انت و امّى

خوش بود بر تو دل زينب مظلومه كه داند

ياور آل هُدائى بابى انت و امّى (83)

نمى شود و درد آن ساكت شده .)

دكترها براى گرفتن پاسخ پيش من آمدند، گفتم : باز گوش مرا مورد آزمايش قرار دهيد، اينها تا معاينه كردند، ديدند عارضه كاملاً برطرف شده ، فوراً كميسيون پزشكى تشكيل دادند و در باب اين معجزه بحثهايى كردند، در طول بحث نظرياتى داده شد و قرار شد نظر خودم را نيز در اين مسئله جويا شوند.

من در جواب گفتم : (من بوسيله خاك قبر حضرت ابوالفضل العباس (ع ) شفا پيدا كردم .)

با تعجب : گفتند: آيا از خاك (آقا حضرت عباس (ع )) چيزى باقى مانده ؟

گفتم : بله ، مقدارى كه داشتم به آنها دادم . (سه روز تربت حضرت را در آزمايشگاه قرار دادند ديدند خاك و خون است اثر شفا در آن مى باشد.)

اين چند وقتى كه در آن كشور بودم در همه مجالس و محافل از اين معجزه و كرامت حرف زده مى شد و عده زيادى از كافران شيفته آن بزرگوار شده بودند و (گروهى هم از نزديك شاهد اين قضيه بودند، به اسلام گرايش پيدا كردند.)(84)

از پى شكرانه خداى ابوالفضل

ميكند از دل ، زبان ثناى ابوالفضل

هيچ نمى ارزد آن دلى كه نباشد

بهره ور از مهر و از ولاى ابوالفضل

زنگ ز دايد ز دل نواى دل انگيز

دل به طرب آيد از نواى ابوالفضل

بود چو عبد و مطيع بنده صالح

گشت رضاى خدا رضاى ابوالفضل

ذات خدا خون و خونبهاى حسين است

ذات حسين خون و خونبهاى ابوالفضل

شعله زند آتش از درون دل ما

چون بكند ياد كربلاى ابوالفضل (85)

ييلاقات مشهد بدرد دل شديدى گرفتار شدم ، بطورى كه تلخى مرگ را در گلويم احساس مى كردم ، نه توانائى نشستن داشتم و نه ايستادن ، نه وسيله اى بود كه در آن ساعت از شب مرا به شهر برسانند و نه داروئى پيدا مى شد كه مرا به صبح بكشاند.

در آن حال كه از هر جهت قطع اميد نموده و ضربات دل درد هر لحظه شديدتر مى شد و تاب و توانم را ربوده و طاقتم را طاق مى نمود و دوستان را ناراحت كرده بودم ، (چاره را منحصر به توسل به مقربان درگاه خداوند مى ديدم ، و در آن ميان حضرت ابوالفضل العباس (ع ) را برگزيدم .)

چه اين كه او بزودى به فرياد مى رسد و تسريع در قضاى حاجت مى كند، اشك در چشمم حلقه زده بود، پس از عرض سلام به ساحت مقدسش نذر كردم اگر اكنون با توسل به آن حضرت شفا حاصل گردد گوسفندى تقديم كويش كنم .

هنوز نذرم تمام نشده بود، و ارتباط كامل برقرار نگشته بود و كامم به نام (ابوالفضل (ع )) شيرين بود، و لبانم مترنم بدان نام ، كه (ناگاه ، همچون آب كه برروى آتش ريزند، اثرى از درد، در خود نديدم ) و خدا را گواه مى گيرم كه از حين توسل و زمان شفا بيش از يك دقيقه نگذشت و مهمتر اين كه تا اين زمان كه مشغول نگارش قضيه آن شب هستم و از آن تاريخ بيش از ده سال مى گذرد، هيچ درد دل نشده ام و گويى به لطف و مرحمت آن بزرگوار ديگر

در طول حيات عاريتى ، از درد دل معاف گشته ام حالا با اين كه به چشم خود (اين كرامت را از ناحيه حضرت ابوالفضل (ع ) مشاهده نموده ام ) چگونه مى توانم مانند بعضى نابخردان و پيروان مكتب وهابيت انكار كرامت آن بزرگوار را بنمايم و دست و توسل از دامان پر محبتش بكشم .(86)

من علم دار و امير لشكرم

حامى و خدمتگذار رهبرم

در ره روشنگرى افروختم

شمع گشتم پاى تا سر سوختم

دين شود احيا اگر از خون من

تيغ ميخواهد رخ گلگون من

گر شود پيروز دين با كشتنم

كاشكى گردد دو صد پاره تنم

اى امام و هادى روشنگرم

آرزو دارم جمالت بنگرم

ميدهم جان در كنار علقمه

گر نيايى اى عزيز فاطمه

شد قلم دستم كه بر پايت رسد

اين سند بر مهر و امضايت رسد

دست پر خون ديده پر خون مشك خون

ميرود از چشمه هاى مشك خون

گر ببينى چهره ام را لاله گون

ترسم از غصه شوى از زين نگون (87)

سر بر آستان مقدس آن بزرگوار مى سايد.(88)

با موكب عصمت و امامت

هم محمل و هم ركاب ، عباس

اى ماه سپهر خون كه گرديد

بر گِِرد تو آفتاب ، عباس

آنجا كه ز ناب عشق مى ريخت

گلبرگ رخت گلاب ، عباس

هر قطره خون دست و فرقت

شد چشمه انقلاب ، عباس (89)

خوب شده ، نمى دانم چه شده كه از ساعت 12 به بعد اين خانمم زنده شده .

راستى ديشب به (عباس ) گفتى من دو تا گوسفند نذرت كردم ؟

(عباس زنم را شفا داد) و دوباره زد زير گريه .(90)

اى ماه سه آفتاب عباس

عشق تو و عشق ناب عباس

در دفتر عاشقان بيدست

گلواژه انتخاب عباس

آئين امام دوستى را

دادى تو به شيخ و شاب عباس

بودى تو كتاب حسن و افسوس

صد پاره شد اين كتاب عباس

آقاى شباب اهل جنّت

نور دل بوتراب عباس

با نغمه (جان من فدايت )

كرده است تو را خطاب عباس (91)

اينها از قبائل اعراب باديه نشين و صحرا گرد هستند كه در اطراف كربلا زندگى مى كنند، اين دختر در عقد پسر عمويش بود.

(در بين آنها نامزد بازى و ديدن همسر قبل از عروسى خيلى بد است و اگر در اين قضيه چيزى هم منكشف شود احتمال به قتل و خونريزى مى رود.)

پسر عمو و شوهر اين دختر بخاطر محروم بودن از ديدن همسر و بخاطر كدورتى كه با پدر زن كه عمويش باشد، و با آبروى او بازى كند، در پنهانى دختر را مى بيند و بعد از ترس اذيت پدر زنش فرار مى كند.

بعد از مدتى دختر حامله مى شود و بستگان دختر بااطلاع مى شوند، پس از تحقيق و بررسى ، دختر جريان را مى گويد.

شوهر را پيدا مى كنند و قضيّه را از او مى پرسند، او از ترس منكر مى شود، برادرها در صدد قتل او برمى آيند.

دختر وقتى متوجه مى شود كه برادرها تصميم دارند امشب سر او را از بدنش جدا كنند و بدنش را در گوشه اى پنهان كنند، خود را بروى قدم آنها مى اندازد و با چشم گريان ، مى گويد: من گناهى ندارم و خيانتى نكرده ام .

من اسير دست شما هستم ، كشتن من هم دير نمى شود، فقط شما دست مرا بحرم ( آقاابوالفضل ) برسانيد، شايد آن حضرت گواهى به پاكى دامن من دهد.

برادرها بحال خواهر متاثر شده و از سه فرسخى كربلا كه منزل آنها بوده ، خواهر را به اينجا مى آورند كه شايد حضرت توجهى به خواهر آنها كند.

دختر به ضريح ( حضرت ابوالفضل (ع )) مى چسبد

ملتمسانه از آن حضرت درخواست حاجت مى كند كه او را از مرگ حتمى نجات دهد.

و لطف آن حضرت شامل او مى شود و( بچه از داخل رحم سه مرتبه پاكى مادر را به مردم خبر مى دهد و آن دختر از مرگ نجات پيدا مى كند).(92)

سر تا به قدم همه ولايت

مجذوب حسين بود عباس

تا نغمه انقطعتموا زد

گلبانگ ظفر سرود عباس

در محكمه قضاوت عشق

پرسند اگر كه بود عباس

آرد سر و چشم و دست خونين

بر همت خود شهود عباس

قامت به نماز عشق چون بست

بر رونق دين فزود عباس

اما ز چه از قيام آمد

يك مرتبه در سجود عباس

شد وصل قيام بى ركوعش

بر سجده بى قعود عباس

گر آب نخورد بر لب آب

در روزه عشق بود عباس

نازم به چنين صلوة وصومى

كاين گونه دوا نمود عباس (93)

اقلاً خود كشته نشوم ، ناگهان ماشين نفت كشى كه به سرعت بطرف ما مى آمد، سرش برگشت و بكوه خورد و خوابيد.

من اتوبوس را نگاه داشتم و دويدم ، ديدم ، درب ماشين به كوه گير كرده و راننده صدمه اى نديده و لكن نمى تواند از ماشين بيرون بيايد، ما به زحمت درب ماشين را باز كرديم و راننده را بيرون كشيديم ، به مجرد اينكه از ماشين بيرون آمد، سئوال كرد: شما چه مذهبى داريد؟ گفتيم : مسلمان و شعيه هستيم .

گفت : مرا هم بدين اسلام و مذهب شيعه دلالت كنيد، چون من ارمنى هستم و به كيش نصرانيت معتقد بودم .

گفتيم : بگو:( اشهدان لااله الا الله و ان محمدا رسول الله و ان على ولى الله )، بعد از آنكه شهادت را بزبان جارى كرد، گفت : (عباس كيست )؟ ما گفتيم :( عباس فرزند امام اول از ائمه ما حضرت على بن ابى طالب (ع ) است .)

چطور شد كه از( عباس ) سئوال كردى ؟ گفت : در ايران كه رانندگى ميكردم ، رفقاى راننده شيعه ميخواستند مرا بمرام تشيّع دلالت و رهبرى نمايند، ولى من قبول نمى كردم ، از راه دلسوزى و نصحيت بمن مى گفتند( هر وقت در جايى بيچاره شدى و خواستى خود را از گرفتارى نجات دهى ، بگو:( يا اباالفضل العباس ). او قطعاً از تو دادرسى خواهد كرد).

اين مطلب در ذهنم بود تا اينكه اَلا ن بالاى گردنه كه سرازير شدم ، يك وقت متوجه شدم كه ترمز بريده و يقين كردم كه من با ماشين به ته دره سقوط

مى كنم و بدنم قطعه قطعه مى شود، لذا از روى ناچارى چند مرتبه گفتم :( يا اباالفضل ).

(حضرت ماشين مرا حفظ كرد و جان مرا نگه دارى فرمود) و من تا زنده هستم ثلث در آمد ماشينم را وقف ( حضرت اباالفضل (ع ) )كردم و در راه روضه خوانى او مصرف مى كنم و همان جا انگشت خود را به مُرَكَّب زد و روى ماشين نوشت ( شركت با ابوالفضل العباس (ع )).(94)

آئين قيام در ره حق

بر رهبر ما نمود عباس

بُد رهبر عشق و عاشقان را

در عشق خوش آزمود عباس

با دست يداللهى كه او راست

بر شوكت ما فزود عباس

آنجا كه ز پافتاد بر خاك

آنگه كه بخون غنود عباس

مى گفت سلام و از امامش

لبيك خدا شنود عباس

تا ديده شدش نشانه تير

صد ديده بحق گشود عباس

از غيرت و همتش روان كرد

دريا به كنار رود عباس (95)

خود مامور سُنًى لباس سياه عزا پوشيده و مشك پر آبى به دوش انداخته و با سر و پاى برهنه مشغول عزادارى شده .

تعجب مى كنند! خدايا چه شده ؟! او كه با عزادارى موافق نبود. چطور شده خودش لباس عزأ ،تنش كرده ؟!

بعد از اينكه بررسى مى كنند، مى فهمند، شب گذشته در خواب محضر مقدس ( حضرت باب الحوائج آقا حضرت ابوالفضل العباس (ع )) مشرف شده و حضرت به او تندى و عتاب نموده با حالت غضب به آن مرد سنى مى فرمايد: اگر از عزادارىِ محبين ما جلوگيرى كنى با يك ضربه شمشير دو نيمت مى كنم .

مامور سنّى از خواب بيدار مى شود و( به مذهب شيعه مى گرود) و اولين كسى مى شود كه براى سرور سالار شهيدان عالم ، لباس عزادارى و سوگوارى بتن مى كند و آن سال مراسم عزادارى با شكوهى بر پا خواهد شد.(96)

مهر تو نشانى بود از جنت موعود

قهر تو ز دوزخ دهداى شاه علامت

آهو به سرا پرده عدل و كرم تو

از شير ژيان سخت گرفته است غرامت

بر تير بلا سينه سپر كردى و گفتى

تير ستم خصم به از تير ملامت

دست از بدنت گشت جدا در ره اسلام

تا كار بسامان رسد از سعى همامت

سقاى حرم بودى و لب تشنه و ليكن

اغيار فتادند ز پستى به ظلامت

غلتيده بخون ديد چو آن قامت موزون

يكباره دو تا شد ز غمت نخل امامت

مى خواست برد سوى حرم پيكر پاكت

افسوس كه يك عضو نبود از تو سلامت

اميد (صفا) بر كرم و لطف تو باشد

اى كان كرم بهر شفاعت به قيامت (97)

) مجلس عزادارى توى مدرسه بر پا كرده بودند و (مرحوم حاج ميرزا رضاى همدانى ) (كه يكى از علماى با اخلاص بوده ) در آنجا منبر مى رود در آن فصل باد و باران و آفتاب و ابر با هم توام بود.

يك روز وقتى كه حاج ميرزا بالاى منبر مشغول سخنرانى مى گردد و بعد از آن روضه حضرت اباالفضل (ع ) را مى خواند، ناگهان هوا طوفانى شد و باد شديدى آمد كه بر اثر آن باد و طوفان چادرى كه روى حياط انداخته بودند به حركت در آورد و هر دقيقه باد شديدتر مى شد و سر و صدا راه انداخته بود.

اين مرد بزرگ وقتى اين سر و صداها و اين صحنه را مى بيند دستش را از زير عبا در مى آورد و دو زانو مؤ دب روى منبر مى نشيند و با انگشت سبابه اشاره به باد مى كند و مى فرمايد:

اى باد حياء نمى كنى و خجالت نمى كشى ؟! چقدر ياغى و سركش شده اى ؟ (مگر نمى بينى و نمى شنوى كه من مشغول ذكر مصيبت آقايم قمربنى هاشم حضرت عباس (ع ) هستم .)

آن باد شديدى كه برخاسته بود و مى خواست چادر با آن عظمت را از بيخ و بن بكند، و (آرام و ساكت شد) و ايشان با كمال آرامش روضه حضرت را خواند.

وقتى كه روضه (حضرت اباالفضل (ع )) تمام شد و از منبر پائين آمد دوباره طوفان شديدى برخاست و چادر و پوش را پاره پاره نمود.

اى ماه بنى هاشم و اى كان شهامت

وى از تو قوى روز غزا پشت امامت

در وصف

تو فرمود چنين سيد سجاد

كز رتبه فزون از شهدائى به قيامت

در مكتب عشاق جهانى تو مدرس

در كوى وفا ساخته اى تا كه اقامت

در محفل جانان توئى شمع دل افروز

افروخته رخ دارى و افروخته قامت

آنكس كه ندارد بجهان مهر تو در دل

او را نبود بهره بجز رنج و ندامت

زهد و ورع و علم و عمل حلم و شجاعت

ارزانى جان تو شد از باب كرامت (98)

به ( آقا رسول الله (ص )) سلام فرمود. آقا بعد از جواب فرمود بنشين ، سپس ( حضرت اميرالمؤ منين (ع )) رو به پيغمبر (ص ) فرمود: و از( حضرت عباس (ع ) ) شروع به تعريف و تمجيد نمودند.

حضرت فرمود: مى دانم ( حضرت امير (ع )) فرمود: يك انعام و هديه اى به او عنايت فرمائيد.( حضرت رسول (ص )) فرمودند: بهترين هديه اين است كه برخيزد و وضو بگيرد و به نماز بايستد و ما با او به جماعت اقتدا كنيم .

( حضرت عباس (ع )) برخاستند وضو گرفتند، يك مقدار كمى آب به صورت خود زدند و آن را شستند بعد به شستن دست راست و دست چپ و بعد مسح سر و پاها مشغول شدند و بعد رو به من كرده و فرمودند: ( ما اين طور وضو مى گيريم .)

از خواب پريدم و بعد از آن ديگر هيچ وسوسه اى وقت وضو نداشتم .(99)

منم سقا و سردار سپاه خسرو دينم

كه بر اطفال عطشان دلنوازم ميتوان گفتن

شكست از سنگ بيداد زمان گربال من غم ، نى

كه مرغ قاف قربم شاهبازم ميتوان گفتن

چود ستم قطع شد ناچار با دندان گرفتم مشگ

بدرد دردمندان چاره سازم ميتوان گفتن

وضو با خون گرفتم ظهر عاشورا به دشت غم

سرو جان داده در راه نمازم ميتوان گفتن

(صفا) تا بنده درگاه سلطان سرافرازم

بجان از خلق عالم بى نيازم ميتوان گفتن (100)

مى خواستم از جايم بلند شوم گفت : شما باشيد مى خواهم برايتان حكايتى بگويم . وقتى نشستم ، گفت :( اوايل ماه صفر بود كه زنى وارد حرم حضرت ابوالفضل العباس (ع ) شد و فرياد زد آقا پولم را برده اند و از اينجا نمى روم تا پولم را بدهى .)

هر جورى خواستند او را قانع كنند كه بيرون بيايد تا شايد پولش پيدا شود قبول نكرد و گفت : محال است من از اينجا تكان بخورم و تا پولم را از( حضرت عباس ) نگيرم بلند نمى شوم ، چيزى نگذشته بود كه ناگهان از كفشدارى صدا زدند كه علامت پولها را بده كه پولت پيدا شده .

گفت : پول را اينجا بياوريد، زيرا من عهد كرده ام كه تا پولم را نگيرم از اينجا تكان نخورم ،( وقتى نشانى پولها را داد، ديدند درست است .(101)

ز مهر شاه دين ماه بنى هاشم لقب دارم

به بستان ولايت سرو نازم ميتوان گفتن

حسين آن شهريار كشور جانرا غلامم من

ازين معنى امير سر فرازم ميتوان گفتن

عدو خواهد زبون سازد مرا اماّ نمى داند

يدالله زاده ام فخر حجازم ميتوان گفتن (102)

كه اهل نسا و نو بندگان و فدشكو بودند، با من بودند، وقتى وضع را اين چنين مشاهده كرديم ناچار به كشتى بادى نشستيم .

روز اول محرم هزار و سيصدو سى هشت هجرى قمرى سوار كشتى شديم . از چهل و يك نفر مسافر چند نفر آن زن و بچه بودند و به سمت بوشهر حركت كرديم ، روز دوم محرّم همراهان و مسافران از من تقاضاى يك روضه كردند، كه من براى آنها روضه بخوانم ،

روى يك جاى بلند قرار گرفتم و روضه ورود( حضرت امام حسين (ع ) ) را به كربلا خواندم . مردم فهميدند كه من از ذاكرين و مصيبت خوانان هستم .

شب چهاردهم محرّم در اثر باد مخالف كشتى به گرداب افتاد، تقريبا دو فرسخ از راهى را كه آمده بود برگشت ، ماه و آسمان را مى ديديم كه دور سرما دور مى زد، باد شدت گرفته و بادبان را پاره پاره كرده و كشتى سوراخ شده بود، آب از زير آن ميآمد، دو ساعت كشتى بر روى آب دور خود حيران مى گرديد و اختيار بكّلى از دست ملاّح گرفته شده بود، همه مضطرب و ناراحت به جزع و فزع افتاده و خودشان را در معرض مرگ مى ديدند، حتى شهادتين را نيز ميگفتيم كه ناگهان ملا ح وحشتزده گفت : مگر شما زوار نيستيد مگر شما از خدمت امام عزيزتان نيامده ايد؟! مگر شما روضه خوان نيستى ؟ يك چيزى بگوئيد و بخوانيد تا از اين طوفان مرگبار نجات پيدا كنيم .

حقير سر تا پا تقصير( مشغول خواندن روضه ( حضرت ابوالفضل العباس (ع )) شده ،

خدا شاهد است كه غرضى جز نجات نداشتم ، بعد از روضه من يك نفر فسايى نوحه خوانى كرد و سينه زنى مفصّلى كردند و خسته و نالان دست به دعا برداشتيم و (حضرت اباالفضل العباس (ع )) را شفيع قرار داديم .

در اثناء توسل ، سوراخ كشتى گرفه شد و با ختم توسل ، صداى ملاّح بلند شد كه آسوده و راحت باشيد كه نسيم موافق مى آيد، با اينكه مسافت راه زياد بود فرداى آن شب وارد شهر شديم .) (103)

منم عباس كز جان سرفرازم ميتوان گفتن

به جانان بسته ام دل عشقبازم ميتوان گفتن

منم پور على ضرغام دين كز غيرت و مردى

به ميدان شهامت يكّه تازم ميتوان گفتن

شدم پروانه شمع رخ سلطان مظلومان

ازين رو شمع بزم اهل رازم ميتوان گفتن

به ميدان محبت چشم اميد از جهان بستم

براه عشق جانان پاكبازم ميتوان گفتن (104)

قضايا را رها كرده به نجف برمى گردد و باز در مدرسه نواب مشغول درس مى شود و كلاً از آن تمنّا دست برداشته و فقط به درس مى پردازد.

يك شب كه از زيارت (حضرت امير (ع )) برمى گشته مى بيند در وسط صحن خانمى نشسته است . وقتى از كنار آن زن رد مى شود، آن زن برمى خيزد و به او مى گويد: من در اينجا هيچ كس را ندارم و غريبم ، شما بايد مرا با خود ببريد.

(شيخ على ) مى گويد: امكان ندارد، چرا كه من مردى عزب و مجّرد بوده و شما زنى جوان هستى و بدتر از آن اينكه من در مدرسه ساكنم . آن زن به دنبال (شيخ على ) راه افتاده و اصرار مى كند كه حتماً مرا امشب به حجره ات ببر! خلاصه ، (شيخ على ) او را در آن شب به حجره اش مى برد، در موقع داخل شدن به مدرسه ، چند تا از طلبه ها بيرون از حجره هاى خويش به سر مى برده اند، ولى هيچ يك آن زن را نمى بينند.

(شيخ على ) به آن زن مى گويد: شما در حجره استراحت كن ، من مى روم حجره اى يا جايى براى استراحت خود پيدا مى كنم .

اماّ تا از حجره بيرون مى آيد، نورى از حجره تلا لؤ مى كند(ظاهراً آن زن چادرش را برداشته بود.) لذا فورا به داخل حجره اش برميگردد و با ترس و دلهره به آن زن مى گويد شما كيستى ؟ جنّى ؟ يا..

آن زن مى گويد: (خودت از ائمه حوريه مى خواستى

، من هم حوريه ام و براى تو هستم ، الان هم يك خانه اى در فلان محلّه كربلا براى من و تو تهيّه شده كه بايد مرا به عقد خود درآورى و با هم به آنجا برويم .)

بارى ، شيخ حدود هفده سال با آن (حوريه ) زندگى كرده و راز خويش را نيز با هيچ كس در ميان نمى گذارد، فقط يك نفر از رفقايش به نام (شيخ محمّد) به خانه آنها رفت و آمد داشته كه او هم از جريان آنها بى اطلاع بوده است ، بعد از حدود، هفده سال (شيخ على ) به بستر بيمارى مى افتد، آن زن ، (شيخ محمّد) را خبر كرده و به وى مى گويد: رفيقت به بستر بيمارى افتاده و فلان ساعت در فلان روز هم از دنيا مى رود، لذا تو بايد آن موقع بالاى سرش باشى (شيخ محمّد) مى گويد: تو عجب زنى هستى ، كه شوهرت مريض شده ، برايش اجل تعيين مى كنى !

زن مى گويد: مى خواهم امروز سرّى را به تو بگويم . (من يك (حوريه ) هستم در محل و جايگاه خويش قرار داشتم كه بمن اعلام شد (حضرت اباالفضل (ع )) تو را احظار كرده اند.

بعد به من خطاب شد كه (حضرت قمر بنى هاشم (ع )) فرمان داده اند كه تو بايد براى مدّت كمتر از بيست سال به روى زمين بروى و همسر شخصى بشوى كه از (حضرات معصومين (ع )) (حوريه ) خواسته است ، سپس يك تصرفاتى در من شد كه با زندگانى در اينجا تناسب پيدا كنم و بعد هم به

زمين آورده شدم . اينك مدت هفده سال است كه با (شيخ على ) زندگى مى كنم و اخيراً خبر رسيده كه (شيخ على ) تا چند روز ديگر از دنيا مى رود و من به جايگاه خود برگردانده مى شوم .(105)

اى ابوالفضل كه در مكتب قرآن كريم

بودى از كودكيت يكسره تحت تعليم

چهار معصوم تو را با دل و جان پروردند

يافت ايمان تو در محضر آنان تحكيم

مرگ با آن عظمت پيش تو بس كوچك شد

بود چون چشم اميدت هم بر ذبح عظيم

آفرين بر تو و بر همّت والاى تو باد

كز تو شد غمزده دلهاى شكسته ترميم

رمز آسايش غمديده برادر بودى

چونكه مى خواست به هر كار بگيرد تصميم

امتحان دل پر عشق تو بس مشكل بود

جان فداى تو و عشق تو و، آن قلب سليم (106)

گرفتن استخاره به ايشان مراجعه مى كردند.

(آقاى كشميرى ) نقل كردند كه : مدّتى بود مى ديدم زنى با عباى سياه و حالت زنان معيدى (دهاتى ) زير ناودان طلا مى نشيند و زنها به او مراجعه مى كنند و او نيز با تسبيحى كه به دست داشت بر ايشان استخاره مى گرفت اين حالت نظرم را جلب كرد.

روزى به يكى از خدّام صحن مطّهر گفتم : هنگام ظهر كه كار اين زن تمام مى شود او را نزد من بياور، از او سوالاتى دارم .

خادم مزبور، يك روز پس از اينكه كار استخاره آن زن تمام شد، او را نزد من آورد، از او سؤ ال كردم : تو چه مى كنى ؟ گفت : براى زنها استخاره مى گيرم . گفتم : استخاره را از كه آموختى ؟ چه ذكرى مى خوانى ، و چگونه مسائل را به مردم مى گويى ؟

گفت : من داستانى دارم ، و شروع به تعريف آن داستان كرد و گفت : من زنى بودم كه با شوهر و فرزندانم زندگى عادى يى را مى گذراندم . شوهرم در اثر حادثه اى از دنيا رفت و من ماندم و چهار فرزند يتيم ، خانواده شوهرم به اين عنوان كه من بدشگون هستم و قدم من باعث مرگ پسرشان شده است ، مرا از خود طرد كردند.

و خانواده خودم هم اعتناى به مشكلات مادى من نداشتند، لذا زندگى را با زحمات زياد و رنج فراوان مى گذراندم .

(ضمنا از آنجا كه زنى جوان بودم ، طبعا دامهايى نيز براى انحرافم گسترده مى شد، و چندين مرتبه بر اثر تنگناهاى

اقتصادى و احتياجات مادى نزديك بود به دام افتاده و به فساد كشيده شوم و تن به فحشا بدهم ولى خداوند كمك نمود و خود دارى كردم تا روزى بر اثر شدت احتياج و گرفتارى ، تصميم گرفتم كه چون زندگى برايم طاقت فرسا شده وديگر چاره اى نداشتم تن به فحشا بدهم .)

من تصميم خود را گرفته بودم .

(اماّ اين بار نيز خدا به فريادم رسيد و مرا نجات داد.)

در بين ما رسم است كه اگر حاجتى داريم به حرم (حضرت ابوالفضل (ع )) مى آئيم و سه روز اعتصاب غذا مى كنيم تا حاجتمان را بگيريم ، و اكثرا هم حاجت خود را مى گيرند من نيز تصميم گرفتم به ساحت مقدّس (حضرت ابوالفضل العباس (ع )) متوسل شده و اعتصاب غذا كنم .

رفتم و دست توسل به دامنش زدم و كنار ضريح آن حضرت اعتصاب غذا را شروع كردم . روز سوّم بود كه كنار ضريح خوابم برد و (حضرت ابوالفضل (ع ) به خوابم آمد و حاجتم را برآورد و فرمود: تو براى مردم استخاره بگير.

عرض كردم من كه استخاره بلد نيستم فرمود: تو تسبيح را به دست بگير، ما حاضريم و به تو مى گوييم كه چه بگويى .)

از خواب بيدار شدم و با خو گفتم : اين چه خوابى است كه ديده ام ؟! آيا براستى حاجت من روا شده است و ديگر مشكلى نخواهم داشت ؟! مردد بودم چه كنم ؟

بالاخره تصميم گرفتم اعتصابم را شكسته و از حرم خارج شوم ببينم چه مى شود. از حرم خارج شدم و داخل صحن گرديدم . از يكى از راهروهاى

خروجى كه مى گذشتم زنى به من برخورد كرد و گفت : خانم استخاره مى گيرى ؟ تعجب كردم ، اين چه مى گويد؟! معمول نيست كه زن استخاره بگيرد، آن هم زنى معيدى و چادر نشين و بيابانى ! ارتباط اين خانم با خوابى كه ديدم و دستورى كه حضرت به من داده چيست ؟! آيا اين خانم از خواب من مطلّع است ؟! آيا از طرف حضرت مامور است ؟! بالاخره به او گفتم : من كه تسبيح ندارم فورا تسبيحى به من داد و گفت : اين تسبيح را بگير و استخاره كن : (دست بردم و با توجهّى كه به (حضرت ابوالفضل العباس (ع )) داشتم مشتى از دانه هاى تسبيح را گرفتم ، ديدم حضرت در مقابلم ظاهر شد و فرمود: به اين چه بگويم مطالب را گفتم و او رفت .)

از آن تاريخ ، من هفته اى يك روز به اين محل زير ناودان طلا مى آيم و زنانى كه وضع مرا مى دانند، نزد من مى آيند و من بر ايشان استخاره مى گيرم و بابت هر استخاره پولى به من مى دهند ظهر كه مى شود، با پول حاصله ، وسايل معيشت خودم و فرزندانم را تهيه مى كنم و به منزل بر مى گردم .(107)

وجود اقدس عباّس ، جلوه گاه على است

به هر زمان شده مهر آفرين ، كه ماه على است

فكنده نور به عالم ز سوز دل عباّس

كه ماهتاب هدايت ، به شاهراه على است

پناه امتّ و باب الحوائجش خوانند

كه زير سايه قرآن و، در پناه على است

شكوه زينب و، فرّ و جلال عاشورا است

كه

در شمايل او هيبت سپاه على است

تمام حرمت ام البنين ، ازين پسر است

كه تكيه گاه حسين است و، دلبخواه على است (108)

جنگل كه در ميان دو كوه بپيچد، به گوشم رسيد و لرزه براندامم انداخت صداى مفهوم نبود.

از جا حركت كردم ، متعاقبا صداى دوم به گوشم خورد از شدّت ترس و هراس پا به فرار گذاردم و خود را با عجله به منزل رسانيدم ، ولى از شدت ترس و وحشت سحرى نخوردم .

اذان صبح گفته شد، نماز خواندم ، ولى پس از آن هر كارى كردم كه بخوابم نتوانستم .

بعد از مدّتى ، لحظه اى خوابم برد و در عالم خواب ديدم نامه اى كوچك به دستم دادند كه دو سطر نوشته در آن بود.

مضمون نوشته آن بود كه : (ما براى ميرزا مهدى شفاعت كرديم و خداوند او را شفا خواهد داد.) از خواب بيدار شدم و مجددا لرزه بر اندامم مستولى گرديد. خدمت (مرحوم ميرزا مهدى ) رفتم و بشارت شفاى او را دادم گريه كرد.

(خداوند وى را از آن مرض مهلك شفا داد) و او يك سال بعد از اين واقعه عمر كرد و ديگر هيچ گونه ناراحتى از اين جهت نداشت .(109)

مشكل گشاى عالمى و دست كبريا

عباس آن يگانه علمدار كربلا

گوئى كه دست او نبود دست ايزدى

پس از چه دست قاضى حاجات ماسوى

داد عاشقانه در ره جانان چو دست خود

دستى كه داد در ره حق شد گره گشا

نور و ضياء مهر و مه آل هاشم است

خورشيد وماه ذره اى زين نور در سمأ

پشت و پناه و مير سپاه شه وجود

چون يكّه تاز رزم ،بميدان لافتى

همت نگر ز آب گذشت و نخورد آب

بود او چه ياد تشنه لب شاه كربلا(110)

شب چهارشنبه خواب ديدم كه هيئت محترم (ابوالفضل (ع )) در صحن كهنه (حضرت معصومه (ع )) معروف به ايوان طلا آماده عزادارى مى باشد.

در حين عزادارى ديدم (مرحوم حاج آقا تقى كمالى ) و مرحوم عمويم : (ميرزا شكراللّه ناظرى )، به طرف هيئت آمدند بنده به آنها خوشآمد گفتم .

عمويم فرمود: (فضل الله )، چرا اين نوحه را نمى خوانى ؟

من گفتم : عموجان همه نوحه ها را مى خوانم .

گفت : نه اين نوحه (حضرت ابوالفضل العّباس (ع )) را ميگويم .

گفتم : آخر كدام نوحه را مى گوئيد؟ گفت :

(چرا اى غرقه خون از خاك صحرابرنمى خيزى

حسين آمد به بالينت تو از جا برنمى خيزى )

اين را گفت : من بدنم لرزيد و از خواب بيدار شدم ، پس از بيدار شدن اين بيت شعر را فورا ياد داشت كردم تا از يادم نرود. صبح كه شد كلّ آن را از صندوق اسناد مسوّده پيدا كردم .(111)

چرا اى غرقه خون از خاك صحرا برنمى خيزى

حسين آمد به بالينت تو از جا برنمى خيزى

نماز ظهر را با هم ادا كرديم در مقتل

بود وقت نماز عصر آيا برنمى خيزى

خيام كودكان خالى بود از آب و پرغوغا

تو اى سقاى من از پيش دريا برنمى خيزى ؟

منم تنها و تن هاى عزيزانم به خون غلتان

چرا بر يارى فرزند زهرا برنمى خيزى

شكست از مرگ تو پشتم برادر، داغ تو كشتم

كه مى دانم دگر از خاك صحرا برنمى خيزى

به دستم تكيه كن برخيز با من در بر زهرا

كه مى بينم ز بى دستى تو از جا برنمى خيزى

گرديدم و همه دكترهايى كه مرا مداوا كرده بودند از علاج و بهبودى من مايوس شده و گفتند: كه مرض تو قابل معالجه نمى باشد بطورى كه ديگر قادر به صحبت كردن هم نبودم .

مايوسانه از تهران به بندر برگشتم . روزها به طور سخت و پياپى مى گذشت تا اينكه اياّم محرّم فرا رسيد، بنده چون اياّم محرّم الحرام براى تبليغ دين منبر مى رفتم ، با خود انديشيدم كه منبرى اينجا من بودم ، همه از اطراف براى عزادارى (حضرت سيدالشهدا (ع )) به اينجا مى آمدند و من بر ايشان منبر مى رفتم ، امّا امسال ديگر محروم شده ام بارى ، با ياس و دلتنگى زياد، در منزل بسترى بودم .

روزى (كتاب العّباس ) نوشته (مرحوم سيّد عبدالرّزاق مقرم قدس سره ) را مطالعه مى كردم ، به اين مطلب رسيدم كه نوشته بود: (اگر كسى حاجتى داشته باشد و متوسل به (ام البنين (عليه السلام )) مادر حضرت (قمر بنى هاشم ابوالفضل العباس (ع )) شود و روز شنبه هم به نيت حضرت روزه بگيرد، حاجتش برآورده مى شود). در همان آن توسّلى پيدا كرده و گفتم : (يا ام البنين ، ما هر سال مثل امشب گريه مى كرديم و منبر مى رفتيم ولى امسال محروم شده ايم .)

وقت نماز مغرب و عشا شد، نماز خواندم ، گويى كسى به من گفت : به مسجد برو، در مسجد برنامه عزادارى بر پا بود ولى من در آنجا حضور نداشتم و منبرى هم كه مردم براى انجام سخنرانى در دهه محّرم الحرام به مسجد آورده بودند خالى بود. ديگر نتوانستم

طاقت بياورم و در منزل بنشينم ، لذا به طرف مسجد حركت كردم . به درب مسجد كه رسيدم ، مردم با ديدن من شروع به گريه كردند. من هم متاثر شدم كه امسال نمى توانم كارى بكنم .

امّا پس از آنكه وارد مسجد شدم ، بى اراده به طرف منبر حركت كردم تا كنار منبر رسيدم ، و سپس از پله هاى منبر بالا رفتم . (براى چه بالاى منبر مى روم ؟!)، خودم هم نمى دانم .

پس از آنكه در بالاى منبر قرار گرفتم ، يكدفعه شروع كردم به (بسم الله الرحمن الرحيم ) گفتن و يك ساعت و نيم صحبت كردم . چه مجلسى شد همه ناله و گريه و ضجه مى زدند انگار نه انگار كه من آن آدم قبلى مى باشم . متوجّه شدم كسالتم رفع شده است از آن وقت الى يومنا هذا ديگر بحمداللّه كسالتى ندارم . اين است معجزه پسر رشيد (ام البنين (عليه السلام ) حضرت ابوالفضل العباس (ع ).)(112)

ساقى كوثر پدرت مرتضى است

كار تو سقائى كرببلا است

مدح تو اين بس كه شدى ملك جان

شاه شهيدان و امام زمان

گفت بتو گوهر والا نژاد

جان برادر بفداى تو باد

شه كه بفرمان برادر رود

كيست رياضى كه فدايت شود(113)

الله حجةّبن الحسن العسكرى امام زمان (عجل الله تعالى فرجه الشريف ) عرضه داشتم و از وى خواستم كه نزد خدا شفاعت كند تا مشكلم حل شود.

براى همين منظور بكرّات به مسجد جمكران رفتم ولى نتيجه اى نديدم . روزى هنگام نماز دلم شكست و عرضكردم : مولاجان ، آيا جايز است كه در محضر شما و در منزل شما باشم و به ديگرى متوسل شوم ؟ شما امام من مى باشيد، آيا زشت نيست با وجود امام حتّى به (علمدار كربلا قمربنى هاشم (ع )) متوسل شوم و او را نزد خدا شفيع قرار دهم ؟!

از شدت تاثر بين خواب و بيدارى قرار گرفته بودم . ناگهان با چهره نورانى قطب عالم امكان (حضرت حجّت بن الحسن العسكرى عجل الله تعالى فرجه الشريف ) مواجه شدم .

بدون تامل به حضرتش سلام كردم .

حضرت با محبت و بزرگوارى جوابم را دادند و فرمودند: (نه تنها زشت نيست و نه تنها ناراحت نمى شوم به علمدار كربلا متوّسل شوى ، بلكه شما را راهنمائى هم مى كنم كه به حضرتش چه بگويى .

چون خواستى از (حضرت ابوالفضل (ع )) حاجت بخواهى ، اين چنين بگو: (يا اباالغوث ادركنى ) اى آقا پناهم بده .)(114)

درگه والاى تو در نشأ تين

هست در رحمت و باب حسين

هر كه بدردى و غمى شد دچار

گويد اگر يكصد و سى و سه بار

اى علم افراخته در عالمين

اكشف يا كاشف كرب الحسين

از كرم و لطف جوابش دهى

تشنه اگر آمده آبش دهى

آب فرات از ادب تست مات

موج زند اشك به چشم فرات

تشنه برون آمدى از موج آب

اى جگر آب برايت كباب

در حروف ابجد مطابق با عدد 133 است . به تجربه رسيده كه اگر كسى براى برآورده شدن حاجت و رفع گرفتارى ، بعد از نماز روز جمعه ، 133 مرتبه رجأ بگويد: يا كاشِفَ الْكَرْبِ عَنْ وَجْهِ الْحُسَيْنِ اِكْشِفْ لى كَرْبى بِحَقِ اَخْيكَ الْحُسَيْنِ (ع حاجت او برآورده و گرفتارى برطرف مى شود. 2 اشخاصى كه در بيابان تشنه و در معرض هلاكند، توسل جستن به ابى القربه (يا اباالقربة ) موثر بوده و بدين وسيله رفع تشنگى از آنان مى شود، اين امر نيز تجربه شده است .

3 مرحوم بيرجندى در كتاب شريف كبريت احمر مى نويسد: در سفر عتبات عاليات در عالم رؤ يا ديدم اگر كسى گويد:(عَبْداللّه اَبَاالْفَضْل دَخيلَك ) حاجت او برآورده شود

پس از آن احقر مكرّر به آن عمل كردم و حوائج مهم و بزرگى برآورده شد.

4 به تجربه رسيده كه نذر براى (ام البنين (عليهاالسلام )) و اطعام مستمندان به نام (اباالفضل (ع )) براى برآورده شدن حاجات مؤ ثر است .

5 از مرحوم آيت الله العظمى (آقاى سيدمحمود حسينى شاهرودى قدس سره ) نقل شده است كه فرموده بود: من در مشكلات ، صد مرتبه صلوات براى (مادر حضرت ابوالفضل العباس (ع ) ام البنين (ع )) مى فرستم .(بنده هم مؤ لف كرارا به آن رسيده ام )

6 چهارشب جمعه ، ده مرتبه سوره يس ، بدين طريق :

شب جمعه اوّل سه مرتبه ، شب جمعه دوم سه مرتبه ، شب جمعه سوم سه مرتبه ، شب جمعه چهارم ، يك مرتبه سوره يس به نيابت از (حضرت ابوالفضل العباس (ع )) هديه براى مادرش (ام

البنين (ع )) بخواند ان شأ الله حاجت روا گردد.(115)

عشق تو اين سوختن و ساختن

دست سپر كردن و جان باختن

چار امامى كه ترا ديده اند

دست علم گير تو بوسيده اند

طفل بُدى مادر والاگهر

برد ترا ساحت قدس پدر

(چشم خداوند)(116) كه دست توديد

بوسه زند و اشك ز چشمش چكيد

ديد چو در كرببلا شاه دين

دست تو افتاده بروى زمين

خم شد و بگذاشت سر ديده اش

بوسه بزد با لب خشكيده اش

حضرت سجاد هم آندست پاك

بوسه زد و كرد نهان زير خاك (117)

َدْرِكْنى اَدْرِكْنى اَدْرِكْنى جملات آخر را تكرار نمايد تا نفس قطع شود، ان شاءالله حاجت روا گردد

9 مولف مكين الاساس آورده : ثقه اى خبر داد مرا كه حاجت مهمّى داشتم از پير زال جدّه خود شنيده بودم كه هرگاه كسى براى قضاى حاجتش ، هفت شب چهارشنبه متوسل به (حضرت عبّاس (ع )) شده و در هر يك از شبهاى مزبور صد مرتبه ورد زير را بخواند: حاجت او به شكل غير عادى برآورده خواهد شد و آن اين است .(118)

اى ماه بنى هاشم خورشيد لقا عباس

اى نور دل حيدر شمع شهدا عباس

از درد و غم اياّم ما رو به تو آورديم

دست من مسكين گير از بهر خداعباس

نظير اين توسلّ را، (مرحوم حاجى ميرزا حسين تهرانى ) نجل (حاجى ميرزا خليل ) (از علماى زاهد عصر مشروطه ) عمل كرده بودند، درد پاى ايشان فورا ساكت شده و ديگر عود نكرده بود.

عمّ امام و اخ و ابن امام

حضرت عباس عليه السلام

اى علم كفر نگون ساخته

پرچم اسلام برافراخته

مطلع شعبان همايون اثر

بر ادب تست دليل دگر

اى بفداى سر و جان و تنت

و اين ادب آمدن و رفتنت

مكتب جانبازى و سربازى ات

بى سرى آنگاه سر افرازى ات (119)

ايّام ماه مبارك رمضان در چند جا منبرى رفت و آخرين منبرش در رواق (حضرت ابوالفضل العباس (ع )) بود. مرحوم مازندرانى يك شب فرمودند: هر كسى فردا شب به اينجا، يعنى : به رواق (حضرت ابوالفضل العباس (ع )) بيايد، تحفه اى به او خواهم داد. فردا شب ما نيز در آن مجلس حاضر شديم ، ايشان ، توسل و ختمى براى (حضرت ابوالفضل العباس (ع )) نقل كرد كه انجام آن وقت معيّن و ساعت و روز مشخصى ندارد.

طريقه ختم را اين طور بيان فرمودند:

(ابتدا 133 مرتبه صلوات بفرستد (اللهم صل على محمد و آل محمد) نيز 133 مرتبه بگويد: يا عباس يا عباس ... و بعد از آن مجددّا 133 مرتبه بگويد (اللهم صل على محمد و آل محمد) و اين عمل را هر روز انجام دهد تا حاجتش برآورده شود.)

ناقل مطلب افزودند من براى بر آمدن حاجتى ، بعد از اتمام ماه رمضان مزبور از همان روز اول شوال اين ختم را شروع كردم ، روز هشتم شوال حاجتم برآورده شد.

و خواسته من اين بود: (من در كربلا بودم و مادرم در ايران به سرمى برد و مى خواستم وى نيز به كربلا بيايد.

(حضرت عباس (ع )) عنايت فرمودند و حاجتم آمدن مادر به كربلا روا شد.)

11 از بياض خطّى موجود در كتابخانه مرحوم آيت الله العظمى (آقاى حاج سيّد محمد رضا گلپايگانى رحمة الله عليه ) طريقه ختم و توسل به (حضرت عباس (ع )) را اين چنين نوشته است .

از شب جمعه يا شب دوشنبه قبل از نماز صبح شروع تا وقت نماز صبح تمام شود، دوازده روز، و

هر روز يكصد و سى و سه مرتبه بخواند:

اى ماه بنى هاشم خورشيد لقا عباس

اى نور دل حيدر شمع شهدا عباس

از دست غم دوران من رو به تو آوردم

دست من بيكس گير از بهر خدا عباس (120)

ختم مجربّ ديگر 12 آيت الله سيد نورالدين ميلانى فرمودند: مرحوم آيت الله آقاى سيّد محمّد رضا بروجردى قدس سره از علماى بزرگ حوزه علميه كربلا بودند كه اخيرا در مشهد مقدّس در جوار حرم مطهرّ حضرت ثامن االائمه على بن موسى الرضا عليه آلاف التحيه و الثناء سكنا گزيده بودند.

از ايشان در عداد مراجع ياد مى شد ولى عمرش وفا نكرد.

مرحوم بروجردى ، آن زمان كه در كربلا ساكن بودند، براى آشتى و حسن رفتار بين عيال و مادرشان به حضرت اباالفضل (ع متوسل مى شوند و نتيجه خوبى مى گيرند به طورى كه صفا و صميمّيت كامل بين همسر و مادر ايشان برقرار مى گردد. وسل ايشان به اين نحو بوده است : طبق مشهور 133 بار به عدد نام حضرت ابوالفضل العباس (ع ) و ذكر يا كاشِف الْكَرْبِ عَنْ وَجهِ الْحُسَينِ اِكْشِفْ كَرْبى بِحَقِّ اَخيكَ الْحُسَيْنِ (ع 13 و نقل كرده اند كه (مرحوم آيت الله شيخ محمد حسين اصفهانى (معروف به كمپانى ) قدس سره ) مى فرمودند: اين كر، صحيحش اين است (يا كاشِفَ الْكَرْبِ عَنْ وَجهِ الْحُسَينِ اِكْشِفْ كَرْبى بِحَقِّ اَخيكَ الْحُسَيْنِ (ع ))

مرحوم اصفهانى ، استاد مرحوم پدرم ، آيت الله العظمى (آقاى سيد محمّد هادى ميلانى قدس سره ) بودند و منزل ما زياد تشريف مى آوردند.

بروز كرامت در وادى البكا: در ديوان ملا عباس شوشترى ، متخلص به شباب

چاپ (1312) آمده است .

چون سال هزار و سيصدو نه

از هجرت ختم انبيا شد

هنگام زوال روز عاشور

كز غم قد آسمان دو تا شد

از بهر زيارتى كه آن روز

مخصوص شهيد كربلا شد

از شيعه جماعتى در اينجا

مشغول زيارت و بُكا شد

در حين زيارت ، از همين كوه

اظهار كرامتى به ما شد

از وى قطرات خون پديدار

در ماتم سبط مصطفى شد

يك قطره نه ، بل هزار قطره

يك جا نه كه ، بل هزار جا شد

زين كوه فرا گرفته از خون

هر سنگى از اين زمين جدا شد

شك نيست كه در چنين مقامى

گر از حق اجابت دعا شد

اين رتبه چه ديده شد از اين كوه

در وادى بنيان اين بنا شد

بگريست چون خون به شاه مظلوم

موسوم به وادى البكا شد

اين واقعه بر شباب واحباب

گر كشف شد از ره صفا شد.(121)

ابرار بود

شب نگهبان حريم شه آزاده حسين

روز، فرمانده ياران وفا دار بود

تشنه در شط شدن و تشنه برون آمدنش

آخرين حدّ جوانمردى و ايثار بود

مُشت زد بر دهن شمر امان آور خويش

كه مرا مرگ به از ماندن با عار بود

با برادر چو پدر بهر پيمبر بودى

و آن پدر را پسر اينگونه سزاوار بود

به شعائر تعظيم

بر لب علقمه ، بى دست فتادى چوبه خاك

نقش پاينده غمها، بنمودى ترسيم

بوسه بر دست تو زد اشك فشان ثارالله

دستت اى پور يداللّه چو نمودى تقديم

هركه بگرفت (حسان )دامن سقاى حسين

ديگر از آتش دوزخ نَبُوَد او را بيم (124)

جز او چشمه خورشيد را

گر بخواهد چشمه حيوان كند

نام سعدش مرده را جان مى دهد

ياد لعلش قطره را عمان كند

پيش مهتاب رُخَش در دل مگر

كس تواند يادى از كنعان كند(126)

لوث وجود بعثى ها پاك شد.

سپاهيان اسلام خرمشهر قهرمان را آزاد كردند و (آقاى آقا جانپور) هم كه در اين افتخار سهيم بود پس از بيرون ريختن سربازان بعثى به ياسوج بازگشت .

دو ماه بعد از فتح خرمشهر، فرزند (آقاى آقا جانپور) به دنيا آمد. او دخترى زيبا و معصوم بود. پدر نام فرزندش را (زهرا) گذاشت . (زهرا) همه وجود (آقاى آقا جانپور) بود، علاقه آن دو، روز به روز بيشتر و بيشتر مى شد، به طورى كه پدر كمتر روزى مى توانست دورى دخترش را تحمل كند.

(در يكى از روزها خواهر بزرگ زهرا، او را به بيرون از خانه مى برد و روى يك سكو كه نسبتاً بلند بود قرار مى دهد. زيرا آن موقع به زحمت مى نشست . دختر بزرگ آقاى آقا جانپور يك لحظه حواسش به اطراف پرت مى شود و زهرا در همين زمان كوتاه از چايش حركت مى كند و به زمين مى خورد.

سر زهرا به شدت به بتون آرمه محكمى كه در مسير بود برخورد مى كند و از هوش مى رود). زهرا به كمك خواهرش ، بى هوش به خانه رسانده مى شود.

(يا حضرت ابوالفضل ...) چه بر سر (زهرا) آمده است . (زهرا) همان لحظه به هوش مى آيد و مادر كه دستپاچه است و نمى داند چه كند، به انتظار ورود همسرش مى نشيند، مرد خانه تا دقايق ديگر پيدايشان مى شود. (آقاى آقاجانپور) وقتى در جريان ماوقع قرار مى گيرد، نگاهى به دخترش مى اندازد او را بى هوش مى يابد.

(زهرا) هر چند وقت يك بار به هوش مى آيد و استفراق مى

كند، به سرعت پدر متوجه خطر مى شود و (زهرا) را به (بيمارستان هلال احمر) ياسوج مى رساند. پزشك بيمارستان به محض معاينه (زهرا) مى گويد. سمت راست بدن دخترتان فلج شده است .

فلج ؟!.... نه !... چرا؟....

او را بايد به (بيمارستان نمازى شيراز) ببريد.

(موقع حركت به سمت شيراز، پدر متوجه بى حركت بودن دست و پا و صورت سمت راست زهرا شد). از اين رو تصميم گرفت هرچه زودتر خودش را به شيراز برساند.

فاصله ياسوج تا شيراز، يكصد و هشتاد كيلومتر است و جاده پيچ و خم زيادى هم دارد.

(آقاى آقا جانپور) به همراه همسرش و يك دوست خانوداگى راهى (بيمارستان نمازى شيراز) مى شوند. موقع رفتن يكى از پزشكان مى گويد: فلج شدن بچه حتمى است . فايده ندارد او را به شيراز برسانيد.

پدر نااميد از آنچه شنيده ، با سينه درد آلود و گلوى بغض دار و چشمهايى كه به اشك نشسته ، پشت فرمان راه را تا شيراز سينه مى كند و (در همان حال كه دلشكسته و محزون است ، به حضرت ابوالفضل (ع ) متوسل مى شود و گونه اش را از اشك تر مى كند و با حنجره بغض آلود او را مى خواند.

يا ابوالفضل العباس .... يا مظلوم ... شفاى دخترم را از خودت مى خواهم . اشك از گونه پدر سرازير شده و او نمى داند كه همسر و دوست خانوادگى هم همپاى او اشك مى ريزند. دلها شكسته است . اميدى جز ائمه اطهار (عليهم السلام ) نيست . دل كه مى شكند، هر جا كه باشى ، دعا به عرش مى رسد. صداى تو

را ملائك مى شنوند و اگر گوش جان را شكسته باشى صداى بال ملائك را در اطراف خود حس مى كنى . ملائكى كه دعاى تو را به آسمان مى برند و به عرش كبريايى مى رسانند).

چهل كيلومتر از ياسوج دور شده اند كه (ناگهان صداى دوست خانوادگى آنها كه زهرا را در آغوش گرفته ، بلند مى شود. زهرا خوب شد.... دست و پايش تكان مى خورد). اين صدا و اين خبر دلنشين ، چنان ذوق را در تن پدرنشاند كه همان جا ترمز كرد. زهرا را در آغوش گرفت و دست و پايش را به دقت نگاه كرد و آنگاه آن را به سينه فشرد و با همه وجود گريست .

حالا چه مى كنى ؟ اين را همسرش پرسيد و او گفت :

بايد به شيراز برويم و ببينيم دكتر چه مى گويد: با اين سخن دوباره سينه جاده را شكافتند و راه شيراز را در پيش گرفتند. دو ساعت بعد، در بيمارستان ، پزشك متخصص پس از معاينه دقيق زهرا دستور داد از سر عكس رنگى بگيرند. عكس ساعتى بعد آماده شد. پزشك پس از معاينه دقيق گفت :

(خيلى عجيب است يكى از رگهاى مغز قطع شده است . مقدارى خونريزى شده ولى معلوم نيست چطور دو سر رگ دوباره به هم جوش خورده و خونريزى هم قطع شده است .

دو سر رگ چنان به هم وصل شده اند كه من تا امروز سراغ ندارم پزشكى در سراسر دنيا چنين پيوندى زده باشد).

به پزشك گفتم : (در بين راه به حضرت ابوالفضل العباس (ع ) متوسل شده بودم ).

دكتر لبخند مهر آميزى زد

و گفت : (شما به بهترين پزشك دنيا پناه برده ايد. به هر حال سلامت فرزندتان مبارك باشد).

حالا بايد چه كنم ؟! او را به حياط بيمارستان ببريد و دو ساعت صبر كنيد اگر استفراغ كرد به نزد من بياوريد. اگر استفراغ نكرد به شهرتان برگرديد.

دو ساعت انتظار به پايان رسيد و آقاى آقاجانپور به همراه همسر و فرزندش و دوست خانوادگى شان راهى ياسوج شدند.

الان بعد از چندين سال زهرا در كلاس سوم راهنمايى درس مى خواند. او از كلاس اول ابتدايى تا كلاس سوم راهنمايى ، رتبه اول را كسب كرده و هنوز هم وقتى از پدر و مادرش مى شنود كه به (شفاعت حضرت ابوالفضل العباس (ع ) بهبودى يافته ، از خداوند و ائمّه اطهار (عليهم السلام ) تشكر مى كند).

ما استجابت دعاى خانوداه آقا جانپور و سلامت دخترشان را تبريك گفته و آرزوى طول عمر با عزت برايشان داريم .(127)

دل مى بَرَدَم ز خود خدايا

شعرم ، غزلم چه شد خدايا

دل رفته ز دستم ايّهاالناس

من مانده ام و دو دست عباس

من مانده ام و ديده پر از اشك

در تشنگى گلوى يك مشك

گفتم به دل اى غزل كجايى

تا شرح غمش بيان نمايى

يك جام بنوش اى دل من

از باده ى ناب كربلايى

نه حال غزل ندارم امشب

عبّاس تو را دچارم امشب

شب بود و دل خداپرستان

شمر آمد و داد امان بدستت

اى آبروى على نرفتى

گفتند بيا ولى نرفتى

وقتى كه جواب (لا) شنيدند

يك دست تو را ز تن بريدند

يك دست اگر صدا ندارد

كس چون تو چنين وفا ندارد

سقّا شدن تو عاشقانه است

مشك و لب تشنه يك بهانه است

مشك تو به سوى مى پرستى است

لبريز شراب ناب هستى

است

اين مشك اگر بدون آب است

امّيد سكينه و رباب است

وقتى كه ز شطّ صدا نيامد

از خيمه يكى تو را صدا زد

كاى ساقى تشنه كام اى مرد

بى آب به سوى خيمه برگرد

سقّاى بريده دست برگرد

پشت پدرم شكست برگرد

پيوند سپاه كوچك ما

با رفتن تو گسست برگرد

آب آور كودكان ابالفضل

زينب به عزا نشست برگرد

امّيد خيام آل طاهاست

بر دست تو پاى بست برگرد

تو رفتى و سوز تشنگى رفت

اين حرف سكينه است برگرد(128)

فرار كنم ، وقت فرار را در شب صلاح دانستم .

هنگام شب وقتى كه خواستم فرار كنم به سيمهاى خاردار برخورد كردم اتفاقا دو سرباز تفنگ دار هم دنبالم بودند، به من ايست مى دادند همينكه خواستم از سيمهاى خاردار رد شوم ، لباسهايم به سيم خاردار گير كرد هر چه كوشش كردم نتوانستم خود را خلاص كنم .

سربازها هم نزديكتر مى شدند. يكى از آنها گلن گدن را كشيد و خواست به من شليك كند در اين هنگام خود را در معرض مرگ مشاهده كردم (از صميم قلب صدا زدم : يا ابوالفضل به فريادم برس ، يا حضرت عباس مرا از دست اينها نجات بده ).

تا اين را گفتم : متوجه شدم لباسم پاره شد و (مثل اينكه كسى مرا از سيم هاى خاردار كشيد و نجات داد). من هم پا به فرار گذاشتم و گويا سربازها مرا نديدند و برگشتند.

بعد كه انقلاب پيروز شد، (باز متوسل به حضرت ابوالفضل العباس (ع ) شدم كه هر طور هست بنده معاف شوم اتفاقا از طرف امام (ره ) دستور آمد كه سربازان فرارى معاف شده اند).

و بنده هم معاف شدم .(129)

كنار پيكر خود التهاب را حس كرد

حضور شعله ور آفتاب را حس كرد

هنوز نبض نگاهش سر تپيدن داشت

كه گرمى نفس همركاب را حس كرد

ز پيشِ آنكه بگويد: برادرم درياب

حضور فاطمه و بوتراب را، حس كرد

نگاه ملتمس او خيال پرسش داشت

كه در تبسّم زهرا، جواب را حس كرد

عطش سراغ وى آمد ولى نگفت ، انگار

صداى گريه بانوى آب را حس كرد

لبان زخمى فرق سرش دوباره شكفت

چه خوب زخم گلوى رباب را حس كرد

به عمق آبى

چشمان او كسى پى برد

كه در تلاطم دريا سراب را حس كرد

كدام داغ به جان امام عشق نشست

كه با تمام وجود التهاب را حس كرد

همين كه ماه به ياد دو دست او افتاد

قلم قلم شدن آفتاب را حس كرد

ز شيهه اى و سوارى كه مى رسد از دور

خروش شعله ور انقلاب را حس كرد(130)

كه منهم نزديك او ميخوابيدم و منتظر بودم كه امشب يا بايد او از دنيا برود و يا از اين وضع نجات پيدا كند.

زيرا شخصيكه مورد غضب واقع شده بيشتر از سه شبانه روز زنده نميماند. ناگاه ديدم به خود تكانى داد و برخاست و نشست . افرادى كه محافظ او بودند، از او پرسيدند: چه ميخواهى ؟ گفت : ريسمان بياوريد و به پاهاى من ببنديد و مرا بطرف حرم (حضرت ابوالفضل (ع )) بكشيد. اين كار را كردند.

در بين راه نزديك صحن (حضرت ابوالفضل (ع )) درخواست كرد كه فلان مبلغ را به فلانى بدهيد همان مقدار هم تصدق از طرف من به فقراء انفاق كنيد.

دوستانش اين عمل را تعهد كردند كه انجام دهند. سپس از در صحن دستور داد، ريسمان را بگردنش ببندند و با حال تذللّ عجيبى وارد حرم كردند.

وقتى مقابل ضريح (حضرت ابوالفضل (ع )) رسيد كلماتى به زبان عربى گفت ، كه خلاصه اش اينست ، (آقا از تو توقع نبود كه اينگونه آبروى مرا ببرى و مرا بين مردم مفتضح نمائى .

من بد كنم و تو بد مكافات كنى

پس فرق ميان من و تو چيست بگو

در اينموقع رئيس قبيله رسيد و او را بوسيد و ابراز خوشحالى كرد.

مردم از اطرافش پراكنده نميشدند و نسبت به او كه دوباره مورد لطف (حضرت ابوالفضل (ع ) واقع شده بود ابراز علاقه مى نمودند). من صبر كردم تا كاملا دورش خلوت شد، باو گفتم :

من از اول جريان تا پايان آن باتو بودم بعضى از قسمتهاى سرگذشت تو را نفهميدم ، مايلم برايم تعريف كنى ، گفت : (آن جوان كه

با من وارد صحن شد، مدتى بود از من مبلغى طلب داشت . آنشب زياد اصرار ميكرد كه بايد طلب مرا همين اَلا ن بپردازى من ناراحت شدم و باو گفتم :از من طلبى ندارى .

گفت : به جان ابوالفضل قسم بخور من بى حيائى كردم خواستم قسم بخورم كه ديگر نفهميدم چه شد)، تا امشب كه درد و ناراحتى و فشار فوق العاده اى داشتم در همان عالم رؤ يا ملائكه را ميديدم كه براى تشرف شخصى به حرم (سيدالشهداء(ع )) تشريفاتى قائل ميشوند سؤ ال كردم : چه خبر است ؟ يكى از آنها گفت : (حضرت ابوالفضل (ع )) به زيارت برادرش (حضرت سيدالشهداء (ع )) ميآيد. من براى عذر خواهى خود را آماده ميكردم ، كه ديدم (حضرت بوالفضل (ع )) بالاى سر من ايستاده و با نوك پا به من ميزند و مى فرمايد: (برخيز بدرخانه اى آمده اى كه اگر جن انس آن متوسل شوند محروم برنمى گردند). از همان جا حالم خوب شد و اميدوارم ديگر اينگونه جسارت بمقا(حضرت ابوالفضل (ع )) نكنم .(131) افتاد چشم نافذ تو چون بروى آب

خشكيد از شرار نگاهت گلوى آب

دستت به آب خورد و دو چشمت نظاره كرد

ناخورده آب ديده گرفتى ز روى آب

بوسيد آب دست ترا و به گريه گفت

مشتى بنوش تا نرود آبروى آب

از شرم آب كف به لب آورد و ناله كرد:

چون ريختى تو آب نخورده بروى آب ؟

دادى دو دست و ديده و سر تا مگر شوند

سيراب كودكان حرم از سبوى آب

تا شد نشان تيره بلا چشم و مشك تو

ماندند تشنه گان همه در آرزوى آب

(نوراييا) ز خاطره

ها كى رود برون

فريادهاى العطش و گفتگوى آب (132)

را چراغانى مى كنند كه (حضرت اباالفضل (ع ) او را به مكافات خود رساند.(133)

منكه مى ميرم براى دست تو

اى دو عالم مبتلاى دست تو

چشم هفتاد و دو ملّت خون گريست

روز عاشورا براى دست تو

ساقى لب تشنه دريا بدوش

هفت دريا سوخت پاى دست تو

در نمازى با قنوت معرفت

عشق مى خواند دعاى دست تو

لطف و احسان تو بى اندازه بُود

هر دو عالم شد گداى دست تو

يك تجّلى كرد و عالم را گرفت

جلوه ايزد نماى دست تو

اشك هم بر سينه و سر مى زند

در عزاى بى رياى دست تو

پيش چشمت هيچ كس بيگانه نيست

كاش بودم آشناى دست تو(134)

علت گريه اش پرسش كردم .

با سوز عجيبى جواب داد: من از اهل (كازرون شيراز) هستم و چند فرزند يتيم دارم ، و اين پسر پدر ندارد، مشكلات آنها بر دوش من است و اين ديوانه پسر بزرگ من است . بعد از تحصيلات و گرفتن ديپلم حالش بهم خورده و عقلش را از دست داده به دكترهاى (شيراز و اصفهان و تهران ) مراجعه كرديم ، نتيجه نگرفتيم .

گفتند: او را به خارج كشور ببر، وضع مالى به من اجازه نمى دهد، (تصميم گرفتم براى شفا خدمت امام حسين (ع ) و حضرت اباالفضل (ع ) برسم )، شايد عنايتى بفرمايند.

عدّه مرا ملامت مى كردند، اعتنا نكردم و حركت كرديم (بكربلا)، خوشبختانه متجاوز از بيست هزار نفر از اهل (كازرون ) با ما همسفر شدند وقتى به (كربلا) رسيديم رفقاى كازرونى از ما جدا شدند، گفتند: (ما تحمل كارهاى اين ديوانه را نداريم ).

بالاخره مجبور شدم در اين سرا منزل كوچكى اجاره كنم ، اكنون مشاهده مى كنيد فرزندم چه مى كند،

آن ديوانه فحاّشى مى كرد و ناسزا به مادر مى گفت و جمعيت زيادى از تماشاچيان مى خنديدند و مادر گريه مى كرد. من ناراحت شدم رو كردم به تماشاچيان و گفتم : ايستاده ايد مى خنديد و مسخره مى كنيد؟! برويد از او جلوگيرى كنيد. گفتند: كارى از ما ساخته نيست ، خودت برو نزديك و جلوگيرى كن ، رفتم جلو اسم او را صدا زدم .

گفتم : آقاى (ماندنى ) بيا ببينم چه مى گويى ؟! ديدم خرامان خرامان به طرف من آمد و يك مرتبه حمله كرد كه گلوى مرا

بگيرد و مرا خفه كند. (من با فضل خدا عجل كردم ) (البته اين سيّد بزرگوار، قد بلند و رشيدى دارد) و چند سيلى محكم به گوش او نواختم و نگذاشتم كارى انجام دهد. فورا نشست و دستهاى خود را روى صورتش گذاشت و به من چند مرتبه گفت (بقاكم ا...) گفتم : بلند شو فورا بلند شد.

كسى بنام حسين بود، صدا زدم ، گفتم : طناب بياور، طنابى حاضر كرد، با كمك رفقاء دستهاى او را بستيم و زير بغلش را 4گرفتيم ، رفتيم به طرف صحن (حضرت اباعبداللّه الحسين (ع )) وسط صحن كه رسيديم به حسين گفتم : فورى عجله كن جلو بيا، ديوانه نگاهى كرد و گفت : حسين توئى ؟ گفت : آرى ، باز گفت : حسين توئى و با لگد محكم به قلم پاى او زد، گفتم : چرا چنين كردى ، گفت : (بقاكم اللّه )، ديوانه را نزديك رواق برديم .

براى اذن دخول ايستاديم ديوانه چند مرتبه تعظيم كرد و گفت : (انااللّه و اناّاليه راجعون ) من گريه كردم ديوانه فرار كرد و رفت آخر صحن مطهر لب ايوانى نشست ، خودم را به او رساندم . گفتم : برخيز بيا، اطاعت كرد. او را نزديك حرم بردم .

نزديك حرم كه رسيدم از يكى از خدمه اجازه گرفتم كه او را به ضريح مقدس دخيل ببنديم ، اجازه نداد گفت : حرم شلوغ است ، فردا صبح وقتى زوّار به منزلهاى خود رفتند، به حرم (حضرت اباالفضل (ع )) ببريد. به منزل ديوانه برگشتيم و او را در اطاقى حبس كرديم .

روز بعد او را

به حرم (حضرت اباالفضل (ع )) برديم و با مشكلاتى او را به ضريح دخيل بستيم . مادرش پيش او ماند، ما به منزل برگشتيم .

همان روز به (نجف اشرف ) مشرف شديم و بيست پنج روز در آنجا مانديم . وقتى به (كربلا) مراجعت كرديم ، (در بين راه بشارت دادند كه ديوانه حالش خوب شد و شفا يافت ). وارد همان كاروانسرا شديم ما در آن ديوانه گريه كنان آمد و گفت : (الحمدللّه بچه ام شفا يافت ) و حالا هم حرم مشرف شده كه طولى نكشيد آن جوان ، با صورتى نورانى و لباسهاى پاكيزه و منظم آمد. دست مرا بوسيد و مصافحه كرد و با ادب كنار اطاق نشست .

حالش را پرسيدم ؟! گفت : من تشخيص نمى دادم كجا هستم ، فقط عدّاى از ارتشيها و درجه دارها در نظرم مى آمدند و به من دستورهائى مى دادند. اگر اطاعت مى كردم مرا اذيت نمى كردند و اگر فرمانشان را انجام نمى دادم ، با شلاق مرا مى زدند. وقتى شما جلوى من آمديد، دستور دادند گلوى او را بگير و خفه اش كن ، وقتى كه به گوش من زديد خواستم تلافى كنم ، ديدم قد و قامت شما به قدرى بلند شده كه من وحشت كردم و دستم به زانوى شما نمى رسيد، بدنم به لرزه افتاد و موقعيكه مرا صدا مى زديد از ترس مى گفتيم : (بقاكم الله ) و موقعيكه مرا به ضريح بستيد نمى فهميدم آنجا كجا است . در اين حال سيّدبزرگوار نورانى مقابل من نمايان شد.

فرمودند: (برخيز بامر خدا خوب شدى

. فورا عطسه كردم چشمم باز شد، متوّجه شدم اينجا حرم (حضرت اباالفضل (ع )) است و جمعّيت زيادى زيارت مى خوانند. ناگهان سر و صدا بلند شد مردم شروع كردند به صلوات فرستادن و غوغائى شد نزديك بود زير دست پا آسيب ببينم ، عده اى كمك كردند مرا از بين جمعيت نجات دادند، مسئولين حرم مرا در حجره اى بردند و سؤ الهائى از من و مادرم نمودند و جوابها را مى نوشتند و بحمداللّه آن افرادى كه مى آمدند و مرا اذيت مى كردند و مى گفتند: اين كار را بكن و .... ديگر نزديك من نشدند و حالت عادى پيدا كردم .(135)

خون است دلم براى عباس

جان و دل من فداى عباس

عمرى است در اين غريب آباد

افتاده به سر هواى عباس

از ديده سرشك غم روان است

تا دل شده مبتلاى عباس

جاويدترين حماسه مهر

خورده است رقم براى عباس

خورشيد كه چشمه حيات است

روشن شده از صفاى عباس

افتاده دو دست مهربانش

از روى وفا به پاى عباس

مانده است فرات تا قيامت

شرمنده چشم هاى عباس

جانم به فداى غيرتش باد

در حيرتم از وفاى عباس

ديروز تمام كربلا بود

گلگون ز گل دعاى عباس

باشد كه نماز عشق خوانيم

يك روز به اقتداى عباس

فردا نبود شفيع ما را

جز دست ز تن جداى عباس

گفته است (شقايق ) اين غزل را

گر چه نبود سزاى عباس (136)

وضع عزادارى و گريه مردم تعجب مى كند،و مى گويد: چه خبر است ؟ آن مرد عزادار مى گويد: (امروز متعلق به باب الحوائج (حضرت اباالفضل (ع ) است .)

مرد ارمنى مى گويد: من بچه پسرى دارم كه دستهاى او فلج است . (مرا راهنمائى كن كه از (حضرت اباالفضل شفاى او را بگيرم .) آن مرد مى گويد: (امروز روز (حضرت اباالفضل است برو بچه ات را بياور و دستهايش را به علم و پرچم آن بزرگوار بمال .)

مرد اومنى هم با عجله با حال گريه دست هاى بچه را به علم مى مالد و توسل پيدا مى كند و منقلب مى شود. نعره مى زند و غش مى كند، مردم منقلب مى شوند و مى گويند: كه چه شده ؟ اين مى گويد: به مردم گفتم : كارى به او نداشته باشيد، او را به حال آورديم سؤ ال كرديم چه شده ؟ گفت : (مگر نمى بينيد بچّه ام دستهايش را بالا و پائين مى آورد و شفا پيدا كرده .)(137)

نَبُوَد اگر چه لب خشكت آشنا با آب

چه خوش مرام تو دارد سر وفا با آب

چه گويمت كه به ياد تو غرق اندوه است

شكوه شادى ديدارهاى ما با آب

به مكتب شرف و شور و شوق و جانبازى

نوشت دفتر عشق تو را خدا با آب

شكست بغض زمان در گلوى خاطره ها

چو شُست كام تو را دست مرتضى با آب

شكست غيرت تو در مصاف نامردى

در آن كرانه كه يك غنچه گفت بابا آب

دمى كه تشنه لب از شطّ شوق برگشتى

شكست الفت صحراى كربلا با آب

فرات دجله ى شرم است در برابر تو

كه كوفه داشت

نگاهى چو كيميا با آب

فداى قدّ تو ودست بى تنت اى مرد

در آن معامله ى قوم بى حيا با آب

به يُمْن نام تو و افتخار سقّايى است

كه هست رابطه اى بين شعرها با آب (138)

و ليكن شوهرت حالش خوب مى شود. يك مرتبه از خواب بيدار شدم و خواب را براى شوهرم تعريف كردم ،

ايشان (نذرى براى (حضرت اباالفضل (ع ) كرد، ناراحتى شكمش خوب شد)، چند سال گذشت از خرّمى به ده بيد منتقل شديم ، خانه بسيار بزرگى ساختيم ، وضع مالى خوبى پيدا كرديم ، نذرى را كه براى (حضرت اباالفضل (ع )) كرديم توسعه داديم . سالى بعضى از افراد گفتند: اين نذر سنگين است و مشكلات دارد، نذر را به مسجد بدهيد،

پول او را به مسجد داديم طولى نكشيد درد شكم عود كرد، پشيمان شديم باز نذر را در منزل عملى ساختيم ناراحتى شكم درد برطرف شد و وضع زندگى ما حالت طبيعى پيدا كرد.(139)

مرا مى خواهد آيا دستهايش ؟

كه باشم علقمه با دستهايش

چگونه نشكند پشت برادر

كه تن يك جا و يك جا دستهايش

فداى جان پر درد تو زهرا

كه مى گفتى خدايا! دستهايش

به حسرت عَرْشيان ديدند آنروز

بغل كرده خدا را دستهايش

به گردابى زنا مردىِّ اين قوم

ز پا افتاد حتّى دستهايش

ابوالفضل آن علمدار دلاور

پناه ماست فردا دستهايش (140)

كرد و گفت : من و همسرم كه رئيس آموزش و پرورش است مرتب اين كتاب را مطالعه مى كنيم و نكته هاى بسيار با عظمتى را از اين كتاب درك كرديم اين (قرآن ) براى ما بسيار قابل توجه و احترام بوده است .

اين دوست ما مى نويسد. اى كاش افراد خيرخواهى اقدام براى چاپ و نشر اين كتاب در روسيه مى نمودند.

در سفر سوّم در مسكو يك مشكل ادارى برايم پيش آمد، پيش رئيس اداره رفتم ، وقتى وارد اطاق شدم ، چشمم به چيز عجيبى افتاد، (روى ميز رئيس يك پنجه برنجى كه روى او نوشته شده بود(علمدار ابوالفضل ) قرار داشت .)

ابتدا حدس زدم آن را بعنوان يك چيز زينتى روى ميزش گذاشته ، ولى بعد از آن سؤ ال كردم جواب داد: (من شيعه هستم و معجزه و كرامتهاى بسيارى از آن (حضرت ديده ام ، اين پنجه را به خاطر همين امر همراهم دارم (جانم بفدايش باد)) وقتى اطلاع از حال من و تَشَيّع و علاقه ام به (حضرت ابوالفضل (ع )) پيدا كرد، احترام فوق العاده بمن گذاشت و در هر مشكلى كه داشتم چنان كمكم ميكرد كه اين مختصر گنجايش شرحش را ندارد.

آرى در كشورى كه 70 سال از هر گونه تبليغ مذهبى محروم بوده است ، ائمه معصومين و اولادشان (عليهم السلام ) اين چنين براى افراد مستعد جلوه گرى مى كنند و صراط مستقيم حق را پيش رويشان مى گذارند.(141)

مدد از فيض سحر خواهم و از لطف نسيم

رسدم از گل رويت مگر اى دوست شميم ؟

گر كه فيض سحرى هم نشود يار مرا

يا شميمت ز

لطافت ندهد ره به نسيم

دل شب تا به سحر ياد رخ چون قمرت

در دل خويش كنم عكس جمالت ترسيم

لب لعل تو كه سرچشمه نوشين بقاست

هست چون كوثر و رخسار تو جنّات نعيم

پور علم و ادبىّ و پدر فضل و كمال

تو ابوالفضلى و فضل است بدون تو يتيم

پدر گيتى از آوردن چون توابتر

مادر دهر هم از زادن چون تو است عقيم

گوسفندى را جلوى دسته عزاداران (حضرت اباالفضل العباس قربانى كنيم ) و گوشت آن را طبخ نموده و به عزاداران اطعام كنيم و خريد گوسفند براى اين كار مى باشد.(142)

السّلام اى باغبان باغ خون

السّلام اى سالك دشت جنون

اى زده از ناى دل فرياد عشق

جان پاك تو جنون آباد عشق

اى گل باغ اميرالمؤ منين

وى فروغ ديده امّالبنين

عشق و ايثار و وفا پابست تو

والقلم تفسير شد با دست تو

دشت دين را آبيارى كرده اى

لاله ها را پاسدارى كرده اى

آبروى آب ، اشك چشم توست

شور فرياد على در خشم توست

اى اميد كودكان عبّاس من

سوسن من سنبل من ياس من

كودكان احساس غربت مى كنند

ناله در ناله صدايت مى كنند

مِهْر من ماه على مير حرم

اى به صحراى شهادت ياورم (143)

لف .

27- گلواژه ، 1/107 .

28- والده مؤ لف .

29- غلام رضا رحمدل .

30- كبريت الاحمر، 428 .

31- نغمه هاى ولايت ، 51 .

32- سردار كربلا، 262 .

33- گلواژه ، 1/106 .

34- كبريت الاحمر، 167 .

35- گلواژه ، 1/107 .

36- سردار كربلا، 289 .

37- گلهاى اشك ، 87 .

38- لصديق المؤ لف .

39- گلواژه ، 107 .

40- صديق المولف .

41- گلواژه ، 1/107 .

42- صديق المؤ لف .

43- (گلواژه ، 1/109.)

44- صديق المؤ لف .

45- گلواژه ، 2/148 .

46- صديق المؤ لف .

47- گلواژه ، 2/154 .

48- صديق المؤ لّف .

49- گلشن راز، 52 .

50- شخصيّت حضرت ابوالفضل (ع ): 124 .

51- گلشن ولايت ، 125 .

52- كبريت الاحمر، 166 و شخصيت ابوالفضل (ع ) .

53- شخصيت ابوالفضل (ع )، 72 .

54- شخصيت حضرت ابوالفضل (ع )، 53 .

55- همان آدرس ، ص 55 .

56- كرامات الصالحين ، 231 .

57- شخصيت ابوالفضل (ع )، 32 .

58- كرامات الصالحين ، 286 .

59- شخصيت حضرت ابوالفضل (ع ) پشت كتاب .

60- الوقايع و الحوادث ، 3/42 .

61- الوقايع و الحوادث ، 3/40 .

62- گلواژه ، 2/149 .

63- معجزات و كرامات ، 44 پرچمدار كربلا، 94 الوقايع و الحوادث ، 3/45 شخصيت حضرت اباالفضل (ع )، 69 .

64- گلزار ثابت 74 .

65- الوقايع و الحوادث ، 3/41 . معجزات و كرامات ، 48 .

66- گلزار ثابت ، 75 .

67- الوقايع و الحوادث ، 3/44، معجزات وكرامات ، 44 .

68- گلزار ثابت ، 70 .

69- معجزات و كرامات ، 47. الوقايع و الحوادث ، 3/45 .

70- گلزار ثابت ، 69 .

71- نقل از تذكرة الشهداء، 247 .

72- شخصيت ابوالفضل

، 71 .

73- الوقايع و الحوادث ، 3/39 .

74- گلزار ثابت ، 69 .

75- الوقايع و الحوادث ، 3/36 .

76- گلزار ثابت ،

77- الوقايع والحوادث ، 3/38 كبريت الاحمر شخصيت ابوالفضل ، 76 .

78- لاله هاى رنگارنگ ، 77 .

79- لاله هاى رنگارنگ ، 79/77 .

80- وقايع الاّيام بخش محرم الحرام .

81- گلهاى اشك 89 .

82- معجزات و كرامات ، 51 .

83- گلهاى اشك ، 89 .

84- مجموعه انوار، 230 .

85- دسته گل محمدى ، 293 .

86- زندگانى حضرت ابوالفضل ، 53 .

87- راهيان نور، 178 .

88- زندگانى حضرت ابوالفضل (ع )، 62 .

89- گلهاى اشك ، 85 .

90- لصديق المولف .

91- گلهاى اشك 85 .

92- منهاج السرور، 3/244. جامع الدّرر، 2/407 .

93- گلهاى اشك ، 85 .

94- منهاج البيان ، 24 .

95- گلهاى اشك ، 84 .

96- باب الحوائج ، 286 .

97- اشك شمع ، 58 .

98- اشك شمع ، 57 .

99- حياة العباس ، 59 .

100- اشك شمع ، 57 .

101- همان مدرك .

102- اشك شمع ، 57 .

103- همان .

104- اشك شمع ، 57 .

105- چهره درخشان قمر بنى هاشم (ع )، 454 .

106- خلوتگه راز، 194 .

107- همان ، ص 451 .

108- خلوتگاه راز، 192 .

109- همان ، ص 481 .

110- نغمه هاى ولايت ، 1/84 .

111- همان ، ص 340 .

112- همان ، ص 417 .

113- لاله هاى رنگارنگ ، 79 .

114- همان ، ص 419 .

115- همان ، ص 464 .

116- عين الله ، حضرت على عليه السلام است .

117- لاله هاى رنگارنگ ، 79 .

118- همان .

119- لاله هاى رنگارنگ ، 78 .

120- همان ، ص 467 .

121-

همان ، ص 467 .

122- داستانهاى جالب ، 254 .

123- داستانهاى جالب ، 253 .

124- خلوتگاه راز، 195 .

125- مؤ لف .

126- مظهر كمالات ، 171 .

127- مجله خانوداه سال پنجم شماره نود پانزدهم اسفندماه 1374 شماره مخصوص نوروز 1375 ص 22.

128- نماز شام غريبان 80

129- مؤ لف .

-130 130 نماز شام غريبان ص 86

131- پرواز روح ، 58 .

132- نماز شام غريبان ، ص 88 .

133- (حضرت اباالفضل مظهر كمالات و كرامات ، ص 447 .

134- نماز شام غريبان ، ص 94 .

135- همان ، ص 448 .

136- نماز شام غريبان ، ص 93 .

137- همان ، ص 451 .

138- نماز شام غريبان ، ص 85 .

139- همان ، ص 452 .

140- نماز شام غريبان ، ص 84 .

141- همان مدرك

142- مدرك قبل

143- نماز شام غريبان ، ص 82 .