چشم پر نم

اي شاه در عزاي تو عالم گريسته

در اب_تدايِ ع_الم آدم گريسته

قبل از ولادتِ تو به چندين هزار سال

بهرِ ت_و انبياءِ مع_ظّم گريسته

تنها نه انبياءِ معظّم كه در غمت

ختم رُسُل رسولِ مكرّم گريسته

حق دارم ار بگويم حق بر تو گريه كرد

چشمِ خدا علي است مگر كم گريسته

در ماتم تو جنّ و مَلَك بلكه نُه فلك

عرش عظيم و نَيِّرِ اعظم گريسته

از بهر چشم پُر نَم و لبهايِ تشنه ات

نهرِ فرات و چشمه يِ زمزم گريسته

دشت بلا

برخيز حالِ زينب خونين جگر بپرس

از دخترِ ستم زده، حالِ پسر بپرس

با كشتگان به دشت بلا، گر نبوده اي

من بوده ام حكايتشان سر به سر بپرس

از ماجرايِ كوفه و از سرگذشت شام

يك قصّه ناشنيده حديث دگر بپرس

از كودكانت از سفر كوفه و دمشق

پيمودنِ منازل و رنجِ سفر بپرس

دارد سكينه از تنِ صد پاره اش خبر

حال گلِ شكفته ز مرغِ سحر بپرس

از چشمِ اشك بار و دلِ بي قرار ما

كرديم چون به سوي شهيدان گذر بپرس

بال و پرم ز سنگ حوادث به هم شكست

برخيز حال طائرِ بشكسته پر بپرس

اربعين

اربعين آمد و اشكم ز بَصَر مي آيد

گوئيا زينب محزون ز سفر مي آيد

باز در كرب و بلا شيون و شيني برپاست

كز اسيران ره شام خبر مي آيد

جرس از سوزِ جگر نالد و گويد به ملا

كه سكينه به سرِ قبر پدر مي آيد

گر چه از خارِ مغيلان شده پايش مجروح

سر قبرِ پدرش باز به سر مي آيد

نشان آبله

پس از تو جانِ برادر چه رنج ها كه كشيدم

چه شهرها كه نگشتم چه كوچه ها كه نديدم

به سخت جاني خود اين قدَر نبود گمانم

كه بي تو زنده به دشتِ بلا به شام رسيدم

چو ماه چارده ديدم سر تو را به سرِ ني

هلال وار ز بارِ مصيبت تو خميدم

ز تازيانه و كَعْبِ سنان و نيزه يِ دشمن

دگر ز زندگي خويش گشت قطع اميدم

ميان كوچه و بازارِ شام، پايِ برهنه

سر از خجالت نامحرمان به جيب كشيدم

شدم چو وارد بزم يزيد با بازوي بسته

هزار مرتبه مرگ خود از خدا طلبيدم

هنوز بر كف پايم نشان آبله پيداست

به راه شام ز بس از جفا پياده دويدم

ولي به اين همه غم، شاد از آنم اي شه خوبان!

كه نقد جان به جهان دادم و غم تو خريدم

شعر از مرحوم جودي خراساني (رضوان الله عليه)

يا أخا سوغاتي …

يا أخا سوغاتي از بازارِ شام آورده ام

از سه ساله دخترت عرض سلام آورده ام

معجر خاكيِّ من شد جامه يِ احرامِ من

ثبت شد در بين زوارِ تو اوّل نام من

زين چهل روز آتشِ هجرِ تو آبم كرده است

داغِ جانسوز تو چون لاله كبابم كرده است

مشام جان

سحر چون پيك غم از در درآيد

شرار از سينه، آه از دل برآيد

مرا از ديدگان يك كاروان اشك

به شوقِ پاي بوسِ رهبر آيد

جدا زين كاروانِ اشك و حسرت

درايِ كارواني ديگر آيد

گمانم كاروانِ اهلِ بيت است

كه سويِ كعبه يِ دل با سر آيد

گلاب از ديده افشان همچو جابر

كه عطرِ عترت پيغمبر آيد

همان خواهر كه با سِحر بيانش

به هر جا آفريده محشر، آيد

همان خواهر كه غوغا كرده در شام

همان آئينه يِ پيغمبر آيد

شميم جان فزايِ كوي بابم

مرا اندر مشامِ جان در آيد

گمانم كربلا شد عمّه نزديك

كه بويِ مُشكِ ناب و عنبر آيد

مهارِ ناقه را يك دم نگه دار

كه استقبالِ ليلا، اكبر آيد

به گوشم عمّه! از گهواره ي گور

در اين صحرا صدايِ اصغر آيد

مرام شيعه

به ياد كه كربلا دلها غمين است؟

دلا خون گريه كن چون اربعين است

پيام خون خطابِ آتشين است

بقاءِ دين رهينِ اربعين است

كه تاريخِ پر از خون و شهادت

سراسر اربعين در اربعين است

بسوز اي دل! كه امروز اربعين است

عزاي پور خَتم المرسلين است

مرامِ شيعه در خون ريشه دارد

نگهباني ز خطِّ خون چنين است

اگر خيل شهيدان حلقه باشند

حسين بن علي آن را نگين است

شعر از جواد محدّثي

مسلمان سوخت

در اين ماتم خليل از ديده خون افشاند، «آذر» هم

به داغ اين ذبيح الله مسلمان سوخت كافر هم

شگفتي نايدت بيني چو در خون، دامن گيتي

كزين سوگ، آسمان افشاند خون از ديده اختر هم

مكيد آن تاج دار مُلكِ دين تا از عطش خاتم

ز دست و فرقِ جسم انگشتري افتاد و افسر هم

به خونش تا قبا شد لعل گون دستارِ گلناري

به باغِ خُلد، زهرا جامه نيلي كرد معجر هم

ز تاب تشنگي تا شد شبه گون، لعل سيرابش

علي زد جامه را در اشك ياقوتي پيمبر هم

چو فرق كوكب برج اَسَد از كين دو پيكر شد

ز سر بشكافت فرق صاحب تيغ دو پيكر هم

فلك آل علي را جا كجا زيبد به ويرانه؟

نه آخر غير اين ويرانه بودي جاي ديگر هم

ز ابر ديده «يغما» برقِ آه ار باز ننشاني

زني تا چشم بر هم، خامه خواهد سوخت دفتر هم

شعر از علي رضا قزوه (يغما)

شفاعت

نشست گردِ مصيبت به چهره يِ ملكوت

به سويِ كوفه روان شد چو كاروانِ حسين

به روزِ حشر ز بهرِ شفاعتِ امّت

بود دو دستِ ابوالفضل ارمغانِ حسين

كنون كه هست شبانگاه اربعينِ حسين

شدند خوار و سيه روي، دشمنانِ حسين

به آستانِ كسي سر فرو نمي آرد

كسي كه سر بنهاده بر آستانِ حسين

سوز دل

خيمه ها مي سوزد و شمع شب تارم شده

در شب بيماريم آتش پرستارم شده

ما كه خود از سوز دل آتش به جان افتاده ايم

از چه پس اين شعله ها يار دل زارم شده

پيش از اين سقّاي ما بودش علمدار حسين

امشب امّا جاي او، آتش علمدارم شده

من شبم را تا سحر بي خواب و سوزانم چو شمع

از چه امشب شعله ها شمع شب تارم شده

بس كه اشك آمد به چشمم خوابِ شب را راه نيست

دود آتش از چه ره در چشم خونبارم شده

جان مادر

خيمه ها آتش گرفت لاله ها پر پر شدند

آن همه پروانه ها جمله خاكستر شدند

فاطمه بر آن شهيد بي گناه

مي زند سينه كنار قتلگاه

جان مادر يا حسين! جان مادر يا حسين!

نازنينان سر جدا بر زمين افتاده اند

عاشقان بر روي خاك چون نگين افتاده اند

خيمه هاي فاطمي غارت شده

موسم تنهايي و غربت شده

در حرم آب آمده تشنه لب اصغر كجاست؟

جستجو كن اي رباب! ياس نيلوفر كجاست؟

بي كسان سر در گريبان يك طرف

امّ كلثوم و يتيمان يك طرف

دخترِ صبر علي بي كس و تنها شده

كوه محنت بر دلش، قامتش دوتا شده

زينبت امشب ندارد آشنا

يا علي بهر تسلّايش بيا

دسته گلها گم شده زير تيغ و نيزه ها

در كنار زينبت يا رسول الله بيا

جان زهرا مهرباني كن به او

جاي طفلان يتيمت را بجو

شعر از جعفر رسول زاده (آشفته)

همي ترسم كه آتش …

همي ترسم كه آتش برفروزد

ميان خيمه بيمارم بسوزد

از آن ترسم كه آتش شعله گيرد

ميان خيمه بيمارم بميرد

ذكر خدا

آتش بر آشيانه ي مرغي نمي زنند

گيرم كه خيمه خيمه ي آل عبا نبود

لب تشنه كي كُشند كسي را كنار آب

گيرم حسين سبط رسول خدا نبود

دنيا نديده كودك معصوم را كشند

اي كاش روي دست پدر اين جفا نبود

بستر ز زير پاي عليلي كجا كشند

كاش آن عليل يكي از اوليا نبود

رأس بريده را كه زَنَد چوب خَيْزُران؟

گيرم لبش به خواندن ذكر خدا نبود

وداع حرم

آمد به خيمه گاه و وداع حرم نمود

در اهلِ بيت شور قيامت به پا نمود

بر كودكان نمود به حسرت همي نگاه

وز خيمه گاه گشت روان سوي حربگاه

اين را نشاند در بر و بر رُخ فشاند اشك

آن را گذاشت بر دل و از دل كشيد آه

او سوي رزمگاه شد و در قفاي او

فرياد «وَا أَخَاه» شد و بانگ «وا اباه»

درياي خون

اي ز داغ تو روان خون دل از ديده ي حور

بي تو عالم همه ماتمكده تا نفخه ي صور

ديده ها گو همه دريا شو و دريا همه خون

كه پس از قتل تو منسوخ شد آئين سرور

كوفيان دست به تاراج حرم كرده دراز

آهوان حَرَم از واهمه در شيون و شور

پاي در سلسله سجّاد و به سر تاج يزيد

خاك بر فرق چنين افسر و ديهيم و قصور

دير ترسا و سر سِبط رسول مَدَني

آه اگر طعنه به قرآن زند انجيل و زبور

سر بي تن كه شنيده است به لب آيه ي كهف

يا كه ديده است ز ببريده سري لمعه ي نور

پيِ ديدار تجلّاي تو مدهوش كليم

اي سرت سِرّ خداوند و سنان نَخله ي طور

جان فداي تو ز غوغاي صف كرب و بلا

در پي قتل تو از ياد بشد شورِ نشور

شعر از مرحوم نَيِّر تبريزي (قدّس سرّه)

واي من

اي ملائك روي در هامون كنيد

شمر را از قتلگه بيرون كنيد

چاره ي خصم بدآيين كن حسين!

لب گشا يك لحظه نفرين كن حسين!

گِرد باغ لاله ات خار و خَس است

اهلِ بيتت بين دشمن، بي كس است

كربلا اين رسمِ مهمانداري است؟

از گلوي ميهمان، خون جاري است

مانده در نايِ گلو آواي من

واي من اي واي من اي واي من

دشمن ديرينه

آه از آن روز كه بر سينه ي او

رفت آن دشمن ديرينه ي او

آه از آن روز كه آن خصم لعين

چكمه پوش آمد و شد صدرنشين

آه از آن روز كه از او جان رفت

بدنش زير سم اسبان رفت

آه از آن روز كه با حال شگفت

زينب از حنجر او بوسه گرفت

گريز از مصيبت امام صادق به مصيبت سيدالّشهدا عليهمالسّلام

گر چه در خاك رفت پيكر تو

ديگر از تن جدا نشد سر تو

دودِ آتش ز خانه ات برخاست

پشتِ در جان نداد همسر تو

بدنت آب شد ز زهر ولي

تازيانه نخورد خواهر تو

قامتت گشته خم ولي نشكست

پشتِ تو در غم برادر تو

ظلم ديدي ولي كشته نشد

كودك شير خواره در بر تو

سوخت قلبت ولي نشد صد چاك

تن فرزند در برابر تو

زهر دادند بر تو ليك نخورد

چوب كين بر لب مطهّر تو

سوخت پا تا سرت ز زهر ولي

پاره پاره نگشت پيكر تو

مي سزد كز غم تو گريه كند

چشم شيعه به جدّ اطهر تو

ماه آسمان

تو بدين جمال زيبا سوي طور اگر خرامي

«أَرِنِي» بگويد آن كس كه بگفت «لَنْ تَرانِي

ز فروغ رويت اي سر! شده عالمي منوّر

تو به من بگو خود اي مَه! ز كدام آسماني؟

ز گلوي پر ز خونت، شده عالمي معطّر

تو به من بگو خود اي گل ز كدام گلْسِتاني؟

لب خشك نازنينت به نظر همي نمايد

به كسي كه تشنه باشد لب آب زندگاني

نه چنان تو پير هستي كه شده سفيد مويت

به گمان من كه پير از غم مرگ نوجواني

بگو اي سر بريده! تن تو كجا فتاده؟

گله مند بينمت من، كه زِ دستِ سارباني

خون تازه

غروب نيست خدايا چرا هلال دميده؟

هلال را به سر نيزه وقت ظهر كه ديده؟

هلال و ظهر و سر نيزه و تلاوت قرآن

حقيقتي است كه ما ديده و كسي نشنيده

روا نبود كه از هم جدا شويم من و تو

چرا سر تو ز من زودتر به كوفه رسيده؟

به نيزه دار بگو چند گام پيش تر آيد

كه چند بوسه بگيرم از اين گلوي بريده

دو روز پيش جبين تو را به سنگ شكستند

چرا به صورتت اكنون خون تازه چكيده؟

كنار محمل و دستم نمي رسد به سر ني

كه بوسه اي بستانم از آن گلوي بريده

به جان فاطمه درياب فاطمه ات را

كه آب شد دل اين ماهتاب رنگ پريده!

به نخلِ «ميثم» اگر آتش است سوز تو دارد

كه جز شرار دل اين درخت ميوه نچيده

شعر از غلام رضا سازگار (ميثم)

غارت كفن

چون صبا ديد به صحرا بدن بي كفنش

خاك مي ريخت به جاي كفنش بر بدنش

آخرين بار كه شه جانب ميدان مي رفت

خواهرش داد به او كهنه ترين پيرهنش

تا كه دشمن نكند غارت تن پوش حسين

كهنه پيراهن او بود به جاي كفنش

من چه گويم چه شد اين پيرهنش آخر كار

كه همي سوخت ز تابيدن خورشيد تنش

گشته آغشته به خون دل او، تربت او

از سم اسب سواران به بدن تاختنش

عجبا از بدني بي سر و اين جور عَدو

بس نبودش مگر آن همه كرب و مِحَنش

شعر از آقاي حبيب الله چايچيان (حسان)

حرمت زينب

كسي كه بود مكانش به دوش پيغمبر

سرش به نيزه نشسته ميان اين همه سر

سري كه بود مكانش به سينه ي زهرا

به سوي تشت و خرابه چرا رود آخر؟

حريم عترت طاها شكسته شد در شام

نمانْد حرمت زينب در اين ديار دگر

به جاي ذكر خوش آمد زمان استقبال

به سنگ سينه رسيدند خدمت لشكر

شبهاي جمعه فاطمه …

شبهاي جمعه فاطمه با اضطراب و واهمه

آيد به دشت كربلا گويد: حسين من چه شد؟

گردد به دور خيمه گاه؛ آيد ميان قتلِگاه

گويد: حسين من چه شد؟ نور دو عين من چه شد؟

لباس كهنه بپوشيد …

لباس كهنه بپوشيد زير پيرهنش

كه تا برون نكند خصم بد منش ز تنش

لباس كهنه چه حاجت كه زير سمّ ستور

تني نماند كه پوشند جامه يا كفنش

سنگر دين

نگذاشت فداكاري تو سنگر دين را

با زور و ستم زاده ي مرجانه بگيرد

از غيرت عشق تو همه خيمه گهت سوخت

مي خواست حريم تو چو بيگانه بگيرد

پاس ادب توست كه عبّاس نگه داشت

تا دورتر از قبر تو كاشانه بگيرد

چون زينب تو كيست كه در قيد اسارت

دست همه اطفال تو مردانه بگيرد؟

حيف است كه اي زينت دامان پيمبر!

بر نيزه سرت گَرد غريبانه بگيرد

حيف است از آن زلف كه زهرا زده شانه

سر پنجه ي دشمن عوض شانه بگيرد

حيف است كه بر بوسِه گه جدّ تو احمد

خاكستر و خون روي تو ريحانه بگيرد

ويرانه بهانه است كه مي خواست رقيه

از چهره ي تو بوسه يتيمانه بگيرد

رخصت بده اين مرغ دل زار «حسان» را

تا در حرم محترمت لانه بگيرد

شعر از حبيب الله چايچيان (حسان)

شام غريبان

شبِ شامِ غريبانِ حسين است

همه عالم پريشان حسين است

حسينم واي حسينم واي حسينا (2)

بنال اي دل! بنال اي دل! كه امشب

نماز شب نشسته خوانده زينب

حسينم واي حسينم واي حسينا (2)

بنال اي دل! بزن در خون پر و بال

كه امشب فاطمه آيد به گودال

حسينم واي حسينم واي حسينا (2)

بنال اي دل! بنال اي دل! كه اكبر

چو گل پر پر شده از تير و خنجر

حسينم واي حسينم واي حسينا (2)

زمين و آسمان از غم سياه است

كه امشب ساربان در قتلگاه است

حسينم واي حسينم واي حسينا (2)

بزن پيوسته دست غم به سينه

كه سيلي خورده بر روي سكينه

حسينم واي حسينم واي حسينا (2)

بنال اي دل! بزن پيوسته ناله

كه امشب گم شده طفل سه ساله

حسينم واي حسينم واي حسينا (2)

شمس اگر واقعه ي …

شمس اگر واقعه ي كرب و بلا را مي ديد

هشت از آن پنج مُعَيَّن به يقين كم مي كرد

افسوس كه در …

افسوس كه در ماريه بر نيزه نمودند

سرهاي به خون خفته ي اولاد علي را

من از تحرير …

من از تحرير اين غم ناتوانم

كه تصويرش زده آتش به جانم

تو را طاقت نباشد از شنيدن

شنيدن كي بود مانند ديدن

ه_م_ه از خ_ي__م_ه ه__ا …

ه_م_ه از خ_ي__م_ه ه__ا ب__ي__رون دوي_دن_د

ول__ي س____الار زي___ن___ب را ن__دي__دن__د

ت__ن راك_ب، ن_ه_ان در م_وج خ__ون ب_ود

رخ مَ_ركَ_ب، ز خ_ون_ش لال_ه گ_ون ب__ود

سرشك از ديده، در ه_ر صيحه مي ريخت

ش_رار از س_ي_ن_ه، با هر شيهه مي ريخت

ب_ه ف_ك_ر چ_اره، آن ب_ي_چ_اره مي گ_شت

ب_ه گ_رد پ_ي_ك_ري، ص_د پ_اره مي گ_شت

دو دس__ت_ش، گ__ش_ت پ__اي آن ب_دن خ_َ_م

س___ر خ___ود را، ف____رود آورد ك___م ك___م

ت_ن ص_د پ_اره را، در م_وج خ_ون جُست

ز خ_ونِ ص_اح_ب خود، روي خود شست

ن__ه__اد، آن ت__ش_ن_ه در م__ي__دان دوي___ده

ل__ب ع__ط_ش_ان، ب_ه رگ ه__اي ب__ري__ده

ه_م_ه ع__ال__م، ف__داي ك__ش__ت__ه اي ب__اد

كه چ_ون از ص_در زي_ن، ب_ر خ_اك افتاد

وف___ا را زن___دگ_ي، در م_ك__ت__ب__ش ب__ود

ك__ه اوّل زائ____ر او، م___رك___ب___ش ب___ود

ز اش_ك_ش دش_ت را، درياي خ__ون كرد

رخ از خ__ون ام_ام_ش، لال_ه گ__ون كرد

ب__رون از ق___ت__ل_ِ_گَه، ب_ي راك___ب آم___د

ب_ه س__وي خ__ي_مه اي، بي صاحب آم___د

ص____داي ن___ال__ه اش را، ت___ا ش__ن_ي_دن__د

ه_م__ه از خ__ي_م__ه ه_ا، ب_ي_رون دوي__دن_د

ي_ك_ي از غ__م، گ_ري_ب_ان چ_اك مي ك_رد

ي_ك_ي خ_ون_ش، به گ_يسو پ_اك مي ك_رد

ي_ك_ي پوش_اند، ز اش_ك خ_ود زم_ين را

ي_ك_ي ب__ر پ__ش_ت، ب_رگ__ردان__د زي__ن را

چ_راغ م__ح_ف_ل ط__اه__ا ، س__ك__ي__ن_ه

دو دس_ت، از ش__دّت غ_م زد ب_ه س_ي_ن__ه

ك_ه اي گ_م ك_رده راك_ب! ، راك_ب__ت ك_و؟

چ_را ص__اح_ب ن__داري، ص__اح__ب_ت ك_و؟

چ_را از ت__ي__ر دش_م_ن ، ش_س_ت_ه ب_ال__ت؟

چ__را خ____ون خ_____دا، ري____زد ز ي___ال__ت؟

ب_گ_و اي پ_ي_كرت، گ__ردي_ده ص_د چ__اك

ام__ي__د م__ا ، ك__ج__ا اف__ت__اده در خ__اك؟

ت_و صورت شسته اي، از خ_ون م_ظلوم

م_را دي_گ_ر، ي_ت__ي_مي گ__ش__ت م_ع__ل__وم

ت_و ك_ه، آت__ش ف__رو ري__زي ز س__ي__ن__ه

ب_گ__و از راك__ب خ__ود، ب__ا س_ك_ي__نه

چ_و خ_ن__ج__ر، ب_ر گ__ل__وي او ن__ه__ادن__د

ب__ه آن ل____ب ت__ش___ن__ه، آي__ا آب دادن__د؟

صاحب حرم

مي رود صاحب حرم از حرم بيرون

چشم زينب از غمش ريزد اشك خون

ميرود خون خدا از حرم تا كربلا تا كه جان سازد فدا

يابن زهرا يا حسين (3)

ساقي اهل حرم مشك خود پُر كرد

چهره اش آشفته