﴿ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم﴾

ص: 2

قلم های آلوده

مؤلف: عبد الرضا درايتي

ناشر: موسسة الفكر الاسلامي البيروت البنان - با هم کاری : موسسه التبرى العالميه /كربلا المقدسة

طراح جلد: احمد احسان الخفاجي

صفحه آرایی: ناصر كامل الخميس

نوبت چاپ: اول / 1444 هجرى قمرى / 1402 شمسى / 2023 میلادی

تیراژ : 15000 نسخه

قیمت: 200000 تومان - 4

مراکز پخش:

لبنان/ بيروت/ حارة حريك / الحى الابيض اوتوستراد السيد هادى.

عراق/ كربلاى مقدسة/ باب قبله شريف/ شبكه جهانی امام حسين.

مملكة البحرين/ منامه/ شارع سوق الذهب.

ص: 4

11- حنفی ها امام جماعتی که همسرش زیباتر و آلتش کوچک تر باشد را ترجیح می دهند.

12- نمازی که فقط بر طبق فتوای ابو حنیفه صحیح است.

13- در نزد ابو حنیفه کسی که پدرش را به قتل برساند و با مادرش زنا کند هم چنان مومن است.

14- ما لک بن انس فتوا داده که کفار حربی می توانند به ناموس مسلمانان تجاوز کنند.

15- محمد بن ادریس شافعی فتوا داده منی انسان پاک است.

16- شافعی فتوا داده خوردن گربه وحشی، جوجه تیغی، موش خرما، بزمجه حلال است.

17- فتوای مضحک علمای شافعی درباره کسی که با تمام هیکل وارد فرج زن شود.

18- برخی از علمای حنبلی و حنفی فتوا داده اند که استمناء جایز است و روزه را باطل نمی کند و بهترین شیوه ی استمناء را هم آموزش داده اند.

19- مالک بن انس نیم خورده ی سگ و خوک را پاک و و ضو گرفتن با آن را جایز می داند.

20- ابو حنيفه فتوا داده اگر کسی با مادرش، دخترش، خواهرش، و حتی زنان شوهر دار عمدا ازدواج کند حد بر او جاری نمی شود هرچند بداند که آنان بر او حرام هستند.

ص: 6

21- علمای شافعی و حنفی فتوا داده اند اگر کسی آلتش را با پارچه ای بپیچد و با کسی نزدیکی کند حد بر او جاری نمی شود و غسل نیز واجب نمی گردد و تمام عباداتش نیز صحیح است.

22- مالک بن انس فتوا داده خوردن حشرات از قبیل سوسک عقرب و کرم و مار و حتی گوشت سگ و میمون و فیل حلال است.

23- احمد حنبل و شافعی فتوا داده اند که بردن نام خدا در هنگام ذبح حيوانات واجب نیست و اگر عمدا ترک شود اشکالی ندارد.

24- ابو حنیفه فتوا داده اند اگر زنی به عقد مردی در بیاید و سپس او را طلاق دهد و هیچ گاه هم این زن و مرد هم دیگر را نبیند، تمام بچه هایی که آن زن می آورد متعلق به آن مرد است.

25- احمد حنبل فتوا داده اگر دو نفرادعا کردند که فرزند متعلق به آن هاست، هر دو نفر پدر آن بچه به حساب می آیند و آن فرزند از هر دو ارث می برد.

26- ابو حنيفه نماز خواندن بدون شلوار و ساتر عورت را صحیح می داند.

27- ابو حنیفه فتوا داده اگر مردی عاشق زنی شوهر دار شود و شوهر را مجبور کنند که زنش را طلاق دهد و آن زن را به اجبار

ص: 7

به عقد خود درآورد این ازدواج صحیح است.

28- محمد بن اسماعیل بخاری فتوا داده اگر دو نفر از یک گاو یا یک گوسفند شیر بخورند باهم محرم می شوند.

29- فتوای علمای حنبلی بر جواز استفاده از آلت مصنوعی توسط زنان.

30- ابو حنیفه فتوا داده پرستش قاطر به قصد تقرب به خدا جایز است.

31 - ابو حنیفه خوردن گوشت خوک را حلال می داند.

32- برخی از فقهای شافعی فتوا داده اند اگر آب برای و ضو کم بود جایز است در آن بول کنند تا زیاد شود سپس و ضو بگیرند.

33- ابو حنیفه فتوا داده که جایز است به خاطر نیاز و رثه نبش قبر شود و کفن میت فروخته شود.

35- مالک بن انس فتوا داده اگر زن، به بچه ی نابالغ یا به سگ زنا بدهد حد ندارد.

36- ابو حنيفه فتوا داده اگر کسی مالی را غصب کند و در آن تغییر ایجاد نماید مالک می شود.

37- ابو حنیفه و ضو با شراب را جایز می داند.

38- ابو حنيفه فتوا داده لواط با زن بی گانه حد ندارد هم چنین لواط مرد با مردی دیگر.

39- ابن نجیم حنفی فتوا داده اگر مگس وارد مقعد کسی شود

ص: 8

حکمش چیست؟

40- ابو حنيفه فتوا داده اگر دو نفر باهم برای سرقت بروند حد از هر دو ساقط می شود.

41- ابو حنيفه فتوا داده سجده بر نجاست انسان جایز است.

42- ابو حنیفه و شافعی به پیروی از عمر بن خطاب سجده بر پشت (باسن) نمازگزار را صحیح می دانند.

43- ابو حنیفه خواندن نماز را به زبان فارسی را جایز می داند.

44- ابو حنيفه فتوا داده پوست سگ با دباغی شدن پاک می شود.

45- علمای حنفی و حنبلی فتوا داده اند که نزدیکی با مردگان جایز است و حد شرعی ندارد.

46- زنا کردن با دختر کم تر از 9 سال و پسر کم تر از 10 سال حد ندارد.

47- شافعی فتوا داده اگر شیر را در بینی طفل یا در مقعد او بچکانند محرمیت ایجاد می شود.

48- عایشه فتوا داده خوردن موش حلال است.

49 - ابن تيميه فتوا داده خلوت کردن زنان با حیوانات مذکر مانند میمون حرام است چون نامحرم می باشند.

ص: 9

50- فتواهای عجیب علمای اهل تسنن درباره مدت حمل جنین در رحم مادر.

51- ابو حنیفه و مالک و شافعی فتوا داده اند زنا کردن با زن (کنیز) شوهر دار جایز است و حد ندارد.

52- فتوای ابن قیم جوزی بر جواز مداوا کردن بیماری افسردگی با بغل کردن و بوسیدن زن اجنبی شوهر دار.

53- شافعی فتوا داده اگر مردی به همسر خود دست بزند و ضوی او باطل می شود.

54- برطبق فتوای مالک اگر مردی دخترش را در اختیار میهمانش قرار دهد تا با او زنا کند بر او حد جاری نمی شود--

55- ابو حنیفه ازدواج با زن پنجم و خواهر زن را جایز می داند-

56- برخی از علمای اهل تسنن فتوا داده اند امام جماعتی که از بز متولد شده را می شود در عید قربان قربانی کرد.

57- اگر مردی آلتش را دو نیم کند و نیمی را در فرج زنی و نیم دیگر را در فرج زن دیگری نماید بر این مرد غسل واجب است اما بر زن ها غسل واجب نمی شود.

ص: 10

﴿بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم﴾

ضمن بی ادبی صریح به مقام رسول اکرم صلی الله علیه و آله و نسبت هذیان گویی دادن به ایشان، مانع از نوشته شدن و صیت پیامبر شد، و اول بار این تفکر را مطرح کرد که «حسبنا کتاب الله» (قرآن ما را بس است) و به همین بهانه، از نوشته شدن و صیت پیامبر صلی الله علیه و آله جلوگیری کرد.

آری! این تفکر که سال ها قبل، توسط یهودیان و برای نابودی اصل اسلام طراحی شده بود، اول بار در کنار بستر رسول اکرم صلى الله عليه و آله و توسط عمر بن خطاب رونمایی شد.

قرآن، تفكّر «حسبنا کتاب الله» را تایید نمی کند

بیش تر کسانی که در زمان پیامبر صلی الله علیه و آله بودند و پیروان آن ها تا زمان حاضر، چشم و گوش بسته از این تفکر باطل حمایت کرده و می کنند.

آنان اهل مراجعه و دقت در قرآن نبوده و نیستند و گویا از آیات قرآن آگاهی ندارند، لذا نمی دانند که این تفکر «قرآن ما را کفایت است» مخالف نص صریح آیات قرآن است.

آیات فراوانی در قرآن وجود دارد که تفکر «حسبنا كتاب الله» را رد می کند که به چند آیه اشاره می کنیم:

﴿ وَ أَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ.﴾

قرآن را بر تو نازل کردیم تا تو آن چه را که نازل شده برای مردم بیان کنی شاید فکر کنند.

این آیه ی شریفه می فرماید: قرآن را باید پیامبر صلی الله علیه و آله شرح و تفسیر کند و به تنهایی کافی نیست.

وقتی که این آیه ی قرآن کنار آیه ای دیگر قرارمی گیرد که خداوند در توصیف قرآن می فرماید:

﴿ وَ نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْياناً لِكُلِّ شَيْ ءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً وَ بُشْرى لِلْمُسْلِمينَ. ﴾

قرآن را بر تو نازل کردیم که بیان گر همه چیز می باشد و باعث هدایت و بشارت و رحمت برای مسلمانان می باشد.

کلمه ی ( لِتُبَيِّنَ) و کلمه (تِبیان) از یک ریشه می باشد. آن چه از این دو آیه ی شریفه و با دقت در این دو کلمه استفاده می شود این است که قرآن بیان گر همه چیز می باشد به شرطی که مُبیّن و شارح و مفسر آن پیامبر اکرم و اهل بیت آن حضرت علیه السلام باشند.

ص: 13

امیرالمومنین علیه السلام نیز در حدیثی که و سائل الشيعه 183/27 نقل کرده به همین مطلب اشاره می فرمایند:

عن الأصبغ بن نُباته عن أمير المومنين عليه السلام أنه قال: ما مِن شَيء تَطلبونَه إلا و هُو فى القُرآن فَمَن أرادَ ذالك فَليَسأَلُني عنه.

اصبغ بن نباته می گوید: امیرالمومنين عليه السلام فرمودند: هر چه بخواهید در قرآن موجود است. لکن اگر خواستید، بدانید از من بپرسید تا به شما خبر دهم.

آری! همه چیز در قرآن وجود دارد به شرط این که از اميرالمومنين عليه السلام و فرزندان معصومشان سوال شود، نه این که هر کسی خود سرانه به قرآن مراجعه کند.

این آیه نیز تصریح دارد به این که آیات الهی به طور عموم و قرآن شریف به طور خصوص، باید توسط فرستادگان الهی تلاوت و تبیین و تعلیم شود نه این که انسان ها خودشان مستقلاً اقدام به فهم و درک آیات الهی نمایند.

از این آیه ی شریفه به وضوح استفاده می شود کسانی که ندای «حسبنا کتاب الله» را سر دادند و بین قرآن و پیامبر جدایی انداختند، قرآن را گرفته و شرح و تفسیر پیامبر را رها کردند، بی شک از دایره ی اسلام خارج هستند.

باعث انحراف و فتنه جویی خواهد بود. لذا برای فهم آیات متشابه قرآن، باید به راسخون در علم مراجعه کرد که بر طبق روایات، همان پیامبر و اهل بیت ایشان علیه السلام می باشند.

﴿ وَ أَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا فَيَقُولُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا يُضِلُّ بِهِ كَثِيرًا وَ يَهْدِي بِهِ كَثِيرًا وَمَا يُضِلُّ بِهِ إِلَّا الْفَاسِقِينَ.﴾

و امّا کافران می گویند: خدا از این مَثَل چه می خواسته است؟ بسیاری را به و سیله ی آن گم راه می کند و بسیاری را هدایت. امّا تنها فاسقان به و سیله ی قرآن گم راه می شوند.

شكي نيست که این آیه ی شریفه تصريح مي کند که بعضي از مثال ها و آیات قرآن باعث گم راهی بسیاری می شود.

رسول اکرم نیز تفکّر «فقط قرآن» را تایید نمی فرمایند:

این حدیث شریف، تصریح می کند قرآن و عترت اگر باهم و کنار یک دیگر باشند باعث هدایت خواهند بود، ولی اگر این دو را از یک دیگر جدا کردید و قرآن را به تنهایی و عترت را به تنهایی گرفتید گم راه خواهید شد.

شکی نیست که در طول تاریخ، شخص یا گروهی ادعا نکرده اند که ما مسلمانیم و فقط از عترت پیامبر علیه السلام پیروی می کنیم و نیازی به قرآن نداریم.

اما در مقابل، جامعه ی اهل تسنن به پیروی از عمر بن خطاب ادعایشان این است که قرآن به تنهایی برای هدایت آنان کفایت است و نیازی به عترت پیامبر علیه السلام ندارند. بر طبق این حدیثِ شریف، این اعتقادِ اهل تسنن یعنی گم راهی محض.

مُفتَتِنَةٌ بَعدَكَ بِقَليل من الدّهر غَيرُ كثير قلتُ: فِتنَةُ كُفر أو فِتنَةُ ضَلالة ؟ قال: كُلّ ذلك سَيَكون قلتُ: وَ مِن أينَ ذاك و أنا تَارِكُ فيهم كتاب الله؟ قال: بكتاب الله يُضلون و أوّل ذلك مِن قِبَل قُرَائِهم و أمرائهم.

عمر بن خطاب می گوید: پیامبر صلى الله علیه و آله در حالی که آثار ناراحتی در چهره ی ایشان آشکار بود نزد من آمدند و کلمه ی استرجاع به زبان جاری کردند و فرمود: جبرئیل نزد من آمد و کلمه ی استرجاع به زبان آورد. وقتي كه علت را از او جویا شدم چنین گفت: یا رسول الله به زودی امت تو مورد آزمایش قرار خواهند گرفت. گفتم: آزمایش کفر یا آزمایش گم راهی؟ جبرئیل پاسخ داد: هر دو. گفتم: چه گونه مورد آزمایش کفر و گم راهی قرار خواهند گرفت در حالی که من قرآن را برای آن ها آورده ام؟ جبرئیل گفت: به و سیله همین قرآن، امت تو گم راه خواهند شد. و اولین گم راهی توسط قاریان قرآن و حاکمان انجام خواهد شد.

حَدِّثَنِي عَبد الله بن عُبيد بن عُمير قال: بَينَما إبن عَبّاس مَع عُمَر وَ هُوَ آخِذُ بِيَدِهِ فَقَالَ عُمر: أَرَى القُرْآن قَد ظَهَر فِي النَّاسِ فَقُلتُ: مَا أُحِبُّ ذَاكَ يا أَمِيرَ المُؤمِنين .قال: فَاجتَذَبَ يَدَهُ مِن يَدِي وَ قال: لِمَ؟ قُلتُ لأنّهُم مَتى يَقرَوْا يَنفُرُوا وَ مَتَى ما يَنفُروا إختَلَفُوا وَ مَتى ما يَختَلِفُوا يَصْرِبُ بَعضُهُم رِقابَ بَعض فَقال: فَجَلس عَنِّى وَ تَرَكني. فَظَللتُ عَنه بِيَومٍ لا يَعلَمُه إلا الله ثُم أتاني رَسُولَه الظهر فقال: أجِب أمير المؤمنين فَأتَيتُه فَقال : كَيفَ قُلتَ؟ فأعدتُ مَقالَتي . قَال عُمر: إن كنتَ لَأَكتُمُها النَّاس.

عبدالله بن عبید بن عمیر نقل می کند: که روزی عبدالله بن عباس هم راه عمر بن خطاب بود در حالی که عمر دست ابن عباس را گرفته بود به وی چنین گفت: می بینم که قرآن در بین مردم رونق پیدا کرده و آشکار شده است. ابن عباس گفت: من چنین چیزی را دوست ندارم. عمر دستش را به شدت از دست ابن عباس جدا کرد و پرسید: برای چه؟ ابن عباس گفت: زیرا وقتی که قاریان قرآن زیاد باشند به مناطق گوناگون هجرت می کنند و زمانی که هجرت کردند، برداشت های مختلف از قرآن باعث اختلاف می شود و همین اختلافات باعث درگیری و خونریزی خواهد شد. ابن

ص: 21

عباس می گوید: عمر من را ترک کرد و تا چند روز حال من را جز خدا کسی نمی دانست تا این که مامور خلیفه، من را نزد عمر فراخواند و عمر به من گفت: آن چه آن روز گفتی دو مرتبه تکرار کن. من هم آن چه گفته بودم تکرار کردم. عمر بن خطاب به من گفت: این مطلب را از مردم پنهان کن.

می گوید: بین ما و شما قرآن حاکم است، حلالش را حلال و حرامش را حرام می دانیم. (سپس پیامبر صلی الله عليه و آله چنین فرمودند:) آگاه باشید آن چه را هم پیامبر حرام کند مانند آن است که خدا حرام کرده است. سنن ابی داود 392/2 ح ش 4604 و مسند احمد 131/4 این جمله را از پیامبر نقل کرده اند:

ألا إنّى أوتيتُ الكِتاب و مِثلُه مَعُه .

همانا به من قرآن داده شده که مثل او (یعنی کلمات و شرح و تفسیر پیامبر) همراه با او می باشد.

و این ها دلیل بر آن است که علاوه بر قرآن، حدیث و شرح و تفسیر پیامبر نیز برای هدایت بشر لازم است و قرآن به تنهایی نمی تواند هدایت گر باشد.

عبدالله بن علا می گوید: از قاسم خواستم برای من حدیث نقل کند، اما او ممانعت کرد و گفت: در عصر عمر بن خطاب احادیث پیامبرج زیاد شد. عمر بن خطاب اعلام عمومی کرد که هر کس حدیثی از پیامبر نزد او هست بیاورد. وقتی که احادیث نزد او جمع شد دستور داد همه ی احادیث پیامبر را به آتش بکشند.

ذهبی در کتاب تذکرة الحفاظ 1 / 7 چنین نقل کرده است:

عن سعد بن ابراهيم عن ابيه: أَنَّ حعمر ُبِسَ ثَلَاثَةَ عُمَرَ ثَلَاثَةَ إبن مَسْعُودٍ وَ أَبَا الدَّرْدَاءِ وَ أَبَا مَسْعُودِ الْأَنْصَارِىِّ فَقَالَ : قَدْ أَكْثَرَ تَمَّ الْحَدِيثُ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ.

سعد بن ابراهیم از پدرش چنین نقل کرده: عمر بن خطاب ابن مسعود و اباالدرداء و ابا مسعود انصاری را زندانی کرد به جرم این که چرا از پیامبر زیاد حدیث نقل می کنید.

از اصحاب پیامبر هستیم. عمر گفت: شما به منطقه ای می روید که اهل آن به تلاوت قرآن مشغول هستند. با نقل احادیث پیامبر آنان را از تلاوت قرآن باز ندارید. قرآن را از تفسیر پیامبر جدا کنید و از پیامبر کم تر روایت نقل کنید. اگر چنین کردید من از شما حمایت می کنم.

فَأَرْسَلَ عُثْمَانَ الَىَّ حَفْصَةَ أَنْ أَرْسِلِي الينا بِالصُّحُفِ ننسخها فِي الْمَصَاحِفِ ثُمَّ نَردّها اليك . فَأَرْسَلَتْ بِهَا حَفْصَةَ الَىَّ عُثْمَانَ فَأَمَرَ زَيْدَ بْنِ ثَابِتٍ وَ عبدالله بْنِ زبیر وَ سَعِيدُ بْنَ الْعَاصِ وَ عبدالرحمن بْنِ الْحَرْثِ بْنِ هِشَامٍ فنسخوها فِي الْمَصَاحِفِ . . . . فَأَرْسَلَ الَىَّ كُلِّ أُفُقِ بِمُصْحَفٍ مِمَّا نسخوا وَ أَمْرُ بِمَا سِوَاهُ مِنَ الْقُرْآنِ فِي كُلِّ صَحِيفَةٍ أَوْ مُصْحَفُ أَنْ يُحْرَقَ.

عثمان بن عفان کسی را نزد حفصه دختر عمر بن خطاب فرستاد و گفت: نسخه ای از قرآن که نزد توست را جهت رو نویسی به ما بده سپس به تو برخواهیم گرداند. حفصه، قرآنی که نزدش بود را پیش عثمان فرستاد. عثمان نیز به زید بن ثابت و عبدالله زبیر و سعید بن عاص و عبدالرحمن بن حرث دستور داد از روی قرآن حفصه رو نویسی کرده و به تمام بلاد اسلامی ارسال نمایند. هم چنین عثمان دستور داد تمام نسخه های دیگر قرآن غیر از این نسخه ای که از روی قرآن حفصه رو نویسی شده را به آتش بکشند.

عمر بن خطاب که از نقل حدیث پیامبر جلوگیری می کرد، خود برای شنیدن حدیث نزد یهودیان می رفت

سیوطی در تفسير درالمنثور 478/1 - 480 در این موضوع سه حدیث نقل کرده است که به آن اشاره می کنیم:

ص: 28

أخرج سفيان بن عُيينة عن عكرمة قال : كان عُمر يأتى اليهود يُكلّمهم فقالوا : إنه ليس من أصحابك أحد أكثر إتياناً منک.

سفيان بن عُيَينه از عِکرمة چنین نقل کرده است که: پیوسته عمر بن خطاب نزد یهودیان می رفت و با آنان سخن می گفت تا آن جا که یهودیان به عمر بن خطاب می گفتند: هیچ کس از یاران تو به اندازه ی تو نزد ما رفت و آمد نمی کند.

أخرج ابن جرير عن قتاده قال : ذكرنا أن عمر بن الخطاب إنطلق ذات يوم الى اليهود فلمّا أبصَرُوه رَحّبُوا به فقال عُمر : أما و الله ما جئتُ لحُبّكم و لا للرغبة فيكم و لكن جِئتُ لأسمع منكم.

ابن جریر از قتاده چنین نقل کرده است: روزی عمر بن خطاب نزد یهودیان رفت، وقتی که یهودیان او را دیدند به او خوش آمد گفتند. عمر گفت: من به خاطر علاقه به شما نزد شما نمی آیم بلکه نزد شما می آیم تا از شما حدیث بشنوم.

أخرج ابن جرير عن الشدى قال : كان لعُمر أرض بأعلى مدينة فكان يأتيها و كان مَمرُّه على مدارس اليهود و كان كلّما مرّ دَخَل عليهم فَسَمِع منهم.

ص: 29

ابن جریر از سدی چنین نقل کرده است: عمر بن خطاب زمینی در بالای مدینه خریداری کرده بود که مسیر آن از مدارس یهود می گذشت. پیوسته هر وقت عمر از آن جا عبور می کرد بر یهودیان وارد می شد و از آنان حدیث می شنید.

آری! وقتی که صحبت از نقل و کتابتِ حدیث پیامبر باشد، قرآن کفایت می کند، ولی زمانی که قرار است مزخرفات و اسرائیلیات یهود، گفت و شنود شود، آن جا دیگر نه تنها صحبت از «حسبنا كتاب الله» نیست بلکه؛ حتى شخص خلیفه نیز با حرص و و لع برای شنیدن و شاگردی یهود به مدارس آنان رفت و آمد می کند!!

این جاست که دست پنهان یهود، از آستین عمر بن خطاب آشکار می گردد و معلوم می شود که تفکر «حسبنا کتاب الله» و جدا کردن قرآن از حدیث و سنت پیامبر، به این دلیل مطرح شد که به جای شرح و تفسیر پیامبر، اسرائیلیات و معارف تحريف شده ی یهود را به عنوان تفسیر قرآن و معارف اسلامی در جامعه رواج دهند.

ابو بکر و عمر نیز اولین کسانی بودند که در شکل گرفتن این طرح ننگین در جامعه ی اسلامی، تلاش های فراوانی انجام دادند تا به جای حدیث و سنت پیامبر در تفسیر قرآن، سیره و

ص: 30

روش یهود را در جامعه ی اسلامی و به نام تفسیر قرآن گسترش دهند.

عمر بن خطاب که از نقل حدیث پیامبر جلوگیری می کرد، اجازه قصه گویی را به تمیم داری مسیحی داده است.

احمد بن حنبل در مسند 449/3 جریان را این گونه نقل کرده است:

عن سائب بن يزيد: أنه لم يكن قَصُّ على عهد رسول الله و ابى بكر كان أول من قص تميم الدارى إستأذن عمر بن الخطاب أن يَقُصَ على الناس قائماً فأذن عمر.

سائب بن یزید می گوید: در زمان پیامبر صلی الله علیه و آله و حتی ابو بکر، قصه گویی وجود نداشت. اولین کسی که قصه گویی کرد تمیم داری (مسیحی تازه مسلمان شده) بود که از عمر بن خطاب اجازه گرفت تا برای مردم قصه گویی کند (و احادیث و احوالات گذشتگان از اهل کتاب را بیان کند) و عمر هم اجازه داد.

عبدالرزاق صنعانی در کتاب المصنف 219/3 ح ش 5400 این حدیث را نیز نقل کرده است:

عن ابن شهاب أنه سُئل عن القِصَص فقال: لم يكن الا في خلافة عُمر . سأله تميم الدارى أن يُرَخّصَ له في مقامٍ و احد في الجمعة فرخّص له. فسأله أن يزيده فزاده مقاماً آخر.

ص: 31

از ابن شهاب درباره ی قصه گویی سوال شد، در جواب چنین گفت: قصه گویی در خلافت عُمر رایج شد. تميم داری (مسیحی تازه مسلمان شده) از عمر اجازه خواست که در روزهای جمعه در مسجد پیامبر قصه گویی کند. عمر به او اجازه داد. سپس از عمر اجازه خواست در هفته بیش از یک روز قصه گویی نماید. عمر نیز یک روز دیگر بر آن افزود.

تمیم داری همان مسیحی است که در سال 9 هجری مسلمان شد. این مسیحی تازه مسلمان شده که در هیچ جنگی شرکت نکرده و هیچ خدمتی به اسلام ننموده است چرا باید اجازه داشته باشد اسرائیلیات و مزخرفات یهود و نصاری را در مسجد رسول الله بیان کند در حالی که هم زمان، شخص عمر خطاب از نقل حدیث پیامبر جلوگیری کرده و ندای (حسبنا کتاب الله) سر می دهد؟

چه مظلومیتی برای پیامبر اکرم از این بالاتر که نقل و تدوین حدیث و سنت ایشان که متصل به وحی الهی است ممنوع، اما نقل و تدوین احادیث و مزخرفات یهود و نصاری آزاد باشد؟ البته در عصر خلافت امیرالمومنین عليه السلام به دستور آن حضرت، تمام قصه گو ها از مسجد اخراج شده و کسی حق

ص: 32

نداشت از اسرائیلیات و مزخرفات یهود و نصاری قصه گویی نماید.

مرحوم کلینی در کافی چنین نقل کرده است:

عن هشام بن سالم عن أبي عبدالله عليه السلام قال : أن اميرالمومنين عليه السلام رأى قاصاً في المسجد فضربه بالدره فطرده.

هشام بن سالم از امام صادق علیه السلام چنین نقل کرده است که امیرالمومنین علیه السلام قصه گویی را در مسجد می بینند و او را با شلاق از مسجد اخراج می کنند.

كعب الأحبار یهودی، مفتی اعظم در بار عمر بن الخطاب بود

یکی از کسانی که عمر بن خطاب افتخار شاگردی او را داشت و معارف دینش را به جای این که از قرآن و حدیث پیامبر بگیرد از این یهودی تازه مسلمان شده می گرفت، كعب الأحبار يهودى است.

وی یکی از علماء یهودی بود که در عصر خلافت عمر، تظاهر به اسلام کرد و عمر معارف دینش را از او سوال می کرد که به چند نمونه اشاره می کنیم:

سیوطی در تفسیر درالمنثور 132/1 این حدیث را نقل کرده است:

ص: 33

عن عطاء أن عمر بن الخطاب سأل كعباً فقال أخبرني عن هذا البيت.

عطاء می گوید: عمر بن خطاب از کعب الأحبار درباره خانه خدا سوال می کرد.

سیوطی در تفسیر در المنثور 135/1 این حدیث را نقل کرده است:

عن ابن عباس أن عمر بن الخطاب سأل كعباً عن الحَجَر.

ابن عباس می گوید : عمر بن خطاب از كعب الأحبار درباره حجر الاسود سوال می کرد.

تفسیر در المنثور 285/6 چنین نقل کرده است:

إن كعباً دخل يوماً على عمر بن عمر بن الخطاب فقال له عمر: حدثنى الى ما تنتهى شفاعة محمد يوم القيامة؟

روزى كعب الاحبار وارد بر عمر بن خطاب شد. عمر به او گفت: برای ما حدیث بگو از این که در روز قیامت شفاعت محمد به کجا منتهی خواهد شد؟

سیوطی در تفسیر درالمنثور 133/4 این حدیث را نیز نقل کرده است:

إبن أبي حاتم عن كعب (الأحبار ) قال : كنتُ عند عمر بن الخطاب فقال : خوّفنا يا كعب . فقلتُ : يا

ص: 34

اميرالمومنين فيكم كتاب الله و حكمة نبيه . قال : بلى و لكن خوّفنا.

ابن ابی حاتم از کعب الاحبار چنین نقل می کند که: روزی نزد عمر بن خطاب بودم. عمر به من گفت: ای كعب ما را نصیحت کن. کعب الاحبار می گوید به عمر گفتم: شما قرآن و حکمت و سنت پیامبرش را دارید (چرا از من می خواهی که تو را نصیحت کنم ؟) عمر در جواب گفت: آری صحیح است. ولی خواهم که تو ما را نصیحت کنی و انذار بدهی.

چرا عمر بن خطاب با وجود صحابه پیامبر مانند امیرالمومنین علیه السلام که باب علم نبوی است و حتی با وجود ابن عباس و سلمان و حذیفه و سایر صحابه ی با سابقه ی پیامبر سوالات علمی خود را از این یهودی تازه مسلمان شده می پرسد؟

كعب الأحبار یهودی چه زمان و چرا مسلمان شد؟

در این جا مناسب است شیوه ی مسلمان شدن کعب الاحبار یهودی را متذکر شویم تا معلوم شود عمر بن الخطاب دست نشانده و نیروی نفوذی یهود بوده و اساسا برای از بین بردن اسلام واقعی، تفکر «حسبنا کتاب الله» را مطرح کرده است.

ص: 35

سیوطی در تفسیر درالمنثور 132/3 و مقریزی در کتاب إمتاع الأسماع 371/3 و بیهقی در دلائل النبوة 279/1 جریان را این گونه نقل کرده اند:

أخرج أبو نعيم عن كعب الأحبار قال : إن أبى كان من أعلم الناس بما أنزل الله على موسى و كان لَم يَدْخِر عنّى شيئاً مما كان يعلم . فلمّا حَضَره الموت دعانى فقال : يا بُنيّ إنك قد عَلِمتَ أنّى لَم أدخر عنك شيئا مما كنتُ أعلَمُه. إلا أنّى حَبستُ عنك و رقتين فيهما نَبيَّ يُبعث... و قد جعلتُها فى هذه الكوة التي تَرى و طينتُ عليهما فلاتُعرضن لهما و لا تنظرنّ فيهما حينك هذا فإن الله إن يُرد يك خيراً و يخرج ذالك النبي تتبعه . ثم إنه مات . فَدَفناه فلم يكن شيء أحب إلَى مِن أن أنظر فى الورقتين . فإذاً فيهما : محمّد رسول الله خاتم النبيين لانبي بعده مولده بمكة مهاجره بطيبة لافظ و لا غليظ و لاسخاب و يَجزئ بالسيئة الحسنة و يعفو و يصفح ... فَمكثتُ ما شاء الله ثم بَلَغنى إن النبى قد خَرج بمكة فأخّرتُ حتى إستثبتُ ثم بلغنى أنه تُوفّى و إن خليفته قد قام مَقامَه و جاءتنا جُنودُه فقلتُ لا أدخلُ في هذا الدين حتى أنظر سيرتهم و أعمالَهُم فَلَم أزل أدافع ذالك و أؤخّرُه لأستثبتُ حتى

ص: 36

قدِمت علينا عُمّال عمر بن الخطاب فلما رأيتُ وَ فانَهم بالعهد ... علمتُ أنهم هم الذين كنتُ أنتظر.

كعب الأحبار می گوید : پدرم از همه مردم نسبت به آن چه بر حضرت موسی نازل شده بود آگاه تر بود و تمام آن چه را که دانست به من تعلیم داده بود. وقتی که زمان مرگش فرا رسید به من گفت: پسرم تو می دانی که هر آن چه می دانستم به تو تعلیم داده ام. تنها دو برگه که در آن صفات پیامبری که مبعوث خواهد شد را از تو مخفی داشته ام. اگر خدا برای تو خیر بخواهد و آن پیامبر مبعوث شود از او پیروی کن. سپس پدرم از دنیا رفت و او را دفن کردیم. خیلی دوست داشتم بدانم پدرم در آن دو و رقه چه نوشته است. در آن دو و رقه چنین نوشته بود: محمد رسول خدا و خاتم پیامبران است. در مکه متولد می شود و به (مدینه) طیبه هجرت می کند. بد اخلاق و سخت گیر نیست و بدی را با خوبی پاسخ می دهد و می بخشد و می گذرد... کعب الاحبار می گوید: مدتی صبر کردم کردم تا این که خبر دار شدم آن پیامبر در مکه ظهور کرده است. مقداری تاخیر کردم و درحال جست جو بودم که خبر دار شدم آن پیامبر از دنیا رفته

ص: 37

است و خلیفه ی او به جای او نشسته است. لشکریان خليفه نزد من آمدند و من گفتم: داخل در این دین نخواهم شد تا سیره و عمل کرد شما را مورد بررسی قرار دهم. هم چنان مسلمان شدنم را به تاخیر انداختم و پیوسته در حال بررسی و جست جو بودم تا این که نمایندگان عمر بن خطاب نزد من آمدند وقتی که دیدم عمر بن الخطاب و عُمّالش به آن عهد وفادار هستند، دانستم که این ها همان هایی هستند که من منتظر آن ها بودم.

سوال مهم این جاست که کعب الأحبار یهودی با توجه به سفارش پدرش و با وجود این که از ظهور پیامبر خاتم اطلاع داشت، چرا در زمان حیات پیامبر مسلمان نشد؟

هم چنین وی منتظر چه بوده که اسلامش را به تاخیر انداخته و عمر بن خطاب چه قولی به این یهودی داده و به چه عهدی وفا کرده که بعد از سال ها، انتظار كعب الأحبار پایان یافت و حاضر شد در دوران حکومت عمر تظاهر به اسلام کند؟

گرایش عمر بن خطاب به تورات و یهود در زمان پیامبر

با توجه به ارتباط تنگاتنگ عمر بن خطاب با یهود، شکی نیست که تفکر «حسبنا كتاب الله » و جدا کردن قرآن از سنت و عترت پیامبر علیه السلام با طراحی و برنامه ریزی یهود

ص: 38

صورت گرفته است؛ زیرا بزرگان و علماء و متفکران یهودی خوب می دانستند اگر قرآن از شرح و تفسیر پیامبر جدا شود نه تنها باعث هدایت مسلمانان نخواهد بود، بلکه بهترین و سیله برای گم راهی آنان خواهد شد.

اسناد و مدارک متعددی وجود دارد که عمر بن خطاب حتی در زمان پیامبر نیز علاقه و گرایش به یهود و تورات تحریف شده داشته است. در این جا به دو نمونه اشاره می کنیم:

1- سنن دارمی 445/1 این حدیث را نقل کرده است:

عن جابر أن عمر بن الخطاب أتى رسول الله بنسخة من التوراة فقال : يا رسول الله هذه نسخة من التوراة فَسَكت فجعل يقرأ و و جه رسول الله يَتَغيّر فقال ابو بکر : شکلتک أمّك ما تَرى بِوَجه رسول الله ؟ فنظر عمر الى و جه رسول الله فقال : أعوذ بالله من غضب الله و غضب رسوله. فقال رسول الله : و الذي نفس محمد بيده لو بدأ لكم موسی فأتبعتُموه و تركتمونى لظللتُم عن سواء السبيل . و لو كان حيّاً و أدرك نبوّتى لأتبعنى.

جابر می گوید: روزی عمر بن خطاب با نسخه ای از تورات نزد پیامبر آمد و گفت: یا رسول الله این نسخه ای از تورات است. سپس شروع کرد به خواندن تورات در حالی که رنگ چهره ی پیامبر از شدت غضب تغییر

ص: 39

می کرد. ابو بکر به عمر گفت: مادرت به عزایت بنشیند چهره ی پیامبر را نمی بینی که از شدت غضب تغییر کرده؟ عمر به چهره ی پیامبر نگاه کرد و چنین گفت: پناه می برم به خدا از غضب خدا و رسولش... سپس پیامبر چنین فرمودند: قسم به آن کسی که جان محمد در دست اوست اگر موسی ظاهر شود و شما از او پیروی کنید و من را رها کنید گم راه شده اید. اگر موسی زنده بود و نبوت من را درک می کرد همواره از من پیروی می کرد.

2- ناصرالدین آلبانی که اهل تسنن از او به عنوان «بخاری زمان» یاد می کنند در كتاب إرواء الغليل 24/6 به احادیث صحیح السندی اشاره می کند که ارتباط عمر با یهود و تورات را حتی در زمان پیامبر اکرم صلى الله عليه و آله اثبات الله عليه و آله اثبات می کند. ما در این جا به یک حدیث اشاره می کنیم:

إن النبى غَضب حين رأى مع عُمر صحيفة فيها شيء من التوراة و قال : أفى شك يابن الخطاب؟ ألم آت بها بيضاء نقيّة ؟ لوكان أخى موسى حيّاً ما و سعه إلا إتباعى.

رسول اکرم وقتی که دیدند همراه عمر بن خطاب برگه ای است که در آن تورات نوشته شده است غضبناک شدند و چنین فرمودند: ای پسر خطاب آیا (در نبوت من) شک داری؟ مگر من آیینی روشن و پاک برای شما نیاوردم؟

ص: 40

اگر برادرم موسی زنده بود غیر از پیروی از من راهی نداشت.

سپس آلبانی در ذیل این حدیث این گونه اظهار نظر کرده:

قلت : لكن الحديث قوى فإن له شواهد كثيرة.

اسناد این حدیث قوی است و شواهد بسیاری بر صحت این حدیث وجود دارد.

تا چه زمان منع نقل و تدوین حدیث ادامه داشت و چه زمان و به چه صورت حدیث پیامبر نوشته شد؟

جنايت منع تدوین و نقل حدیث، از عصر ابو بکر آغاز شد و در عصر عمر و عثمان ادامه یافت و در عصر معاویه به اوج خود رسید و تا عصر عمر بن عبدالعزیز نیز ادامه داشت. بالاخره بعد از حدود یک صد سال در زمان خلافت عمر بن عبدالعزیز فرمان نوشتن و نقل حدیث صادر شد.

در این مدت طولانی همه ی، حکومت ها، یک هدف مشترک را دنبال می کردند و آن جدا کردن قرآن از سنت پیامبر و حذف سنت نبوی از مجموعه ی معارف اسلامی بود. هر چند در ایام کوتاه حکومت ظاهری امیرالمومنین علیه السلام این منع تدوین و نقل حديث موقتاً برداشته شد ولی بعد از شهادت آن حضرت، دو مرتبه با قوت تمام ادامه پیدا کرد.

ص: 41

در زمان حکومت عمر بن عبدالعزیز هم که بعد از یک صد سال، تصمیم گرفته شد حدیث پیامبر نوشته شود، دیگر حدیثی در مكتب اهل تسنن باقی نمانده بود تا مکتوب شود. بسیاری از صحابه پیامبر که حدیث را مستقیم از رسول اکرم صلی الله علیه و آله شنیده بودند از دنیا رفته بودند. بسیاری از تابعین هم که اصحاب پیامبر را درک کرده بوده و احیاناً حدیثی از آنان شنیده بودند، در این مدت طولانی ممنوعیت نقل حدیث ،آن چه شنیده بودند اکثراً به فراموشی سپرده بودند. لذا جنایت و فاجعه ای جدید و بزرگ تر از منع تدوین حدیث اتفاق افتاد و آن این بود که حکومت تصمیم گرفت سیره ی ابو بکر و عمر را هم به عنوان شریعت و حکم قطعی اسلامی در کنار سنت و حدیث پیامبر تدوین کند و سیره ی ابو بکر و عمر را هم به عنوان مصدر و مرجع شریعت معرفی نماید.

در کنار سنت پیامبر، سیره ی ابو بکر و عمر و صحابه هم به عنوان شریعت نوشته شد

در این جا به چند نمونه اشاره می کنیم که در عصر عمر بن عبدالعزیز سیره ابو بکر و عمر و برخی از صحابه در کنار سنت پیامبر قرار گرفت و به عنوان مرجع معارف اسلامی شناخته شد.

مالک بن انس در کتاب الموطأ 428/3 باب إكتتاب العلم، ابتدای نوشته شدن حدیث را این گونه نقل کرده است:

أخبرنا يحيى بن سعيد أن عُمر بن عبدالعزيز كتب الى أبي بكر بن حَزم : أن أنظر ما كان من حديث رسول الله أو سنته أو حديث عُمَر أو نحو هذا ، فاكتُبه لى فإنّي خِفْتُ دروس العلم و ذهاب العلماء.

يحيى بن سعيد می گوید: عمر بن عبدالعزیز نامه ای به ابو بكر بن حزم نوشت به این مضمون که: در حدیث و سنت پیامبر و هم چنین در احادیث عمر بن خطاب و مانند آن نظر کن و آنان را مکتوب نما، چون می ترسم علم و علماء از بین بروند.

عمر بن عبدالعزیز در خطبه اش چنین می گفت: بدانید که سنت پیامبر و دو همراه او (ابو بکر و عمر) برای ما دین به حساب می آید که به آن عمل می کنیم.

سنت صحابه، روشی است که به آن عمل می شود و به آن مراجعه می گردد.

وقتی که قرآن از شرح و تفسیر پیامبر و اهل بيت عليه السلام جدا شد و زمانی که به جای معصوم، نظر افرادی مانند ابوبکر و عمر و عایشه و سایر صحابه کنار قرآن قرار گرفت و حجت شد، نتیجه اش این شد که آن ها بر خلاف واقع هرگونه که خواستند، قرآن را بر طبق نظر علمای یهود مانند کعب الاحبار و عبدالله بن سلام يهودى و... شرح و تفسیر نمودند و امروز همین خُزعبلات و اسرائیلیات به عنوان تفسیر قرآن در کتب تفسیری جماعت عُمریه موجود است.

نتیجه ی اعتماد به سیره ی ابوبکر و عمر و سایر صحابه در امور شریعت به این جا منتهی شد که انحراف و گم راهی در اعتقادات و اعمال عبادی جماعت تسنن به وضوح دیده می شود. از توحید گرفته تا معاد از نماز گرفته تا دیات همه و همه تحت تأثیر اسلامی قرار گرفت که یهود برای مسلمین ترسیم کرده و شخص ابوبکر و عمر و عایشه و برخی از صحابه مجری آن بودند.

آری! ائمه ی چهارگانه اهل تسنن، مالک بن انس، ابو حنیفه، محمد بن ادریس شافعی و احمد حنبل با چنین پشتوانه ی آشفته و ناقص حدیثی و علمی، اقدام به دادن فتواهای فقهی

ص: 46

نمودند و تمام اهل تسنن نیز در مسائل فقهی از آنان پیروی می کنند.

شکی نیست وقتی که کسی بخواهد بدون دسترسی به سنت و حدیث صحیح پیامبر و فقط بر اساس سنت و سیره ی خلفاء و صحابه و گاه با سلیقه و درک شخصی و قیاس و استحسان، و با مراجعه به آیات متشابه قرآن و بدون تفسیر صحیح رسول اکرم و اهل بیت پاک ایشان حکم شرعی صادر کند، قطعاً مَنجلاب فتواهایی خواهد افتاد که باعث تعجب بلکه تمسخر دیگران خواهد شد.

در پایان این نکته نیز گفتنی است برخی از کسانی که خود را عالم شیعی معرفی کرده و در تدریس فقه و اصول هم کم و بیش سابقه ای دارند، ادعا کرده اند که فقه شیعه حاشیه ای بر فقه اهل تسنن است!

ما بخش کوچکی از فقه اهل تسنن را برای همگان به ویژه این گروه از علمای بی سوادِ سُنی زده به ظاهر شیعی، برجسته کردیم تا معلوم شود مگر می شود فقه شیعی، که برگرفته از آب زلال و علم پاک اهل بیت علیه السلام است، فرع بر فقه اهل

ص: 47

تسننی باشد که تماماً آلودگی و بدعت و گم راهی است و باعث تمسخر و تعجب هر عاقلی می باشد؟

کجا در بین فتواهای علماء و برجستگان از فقهاء شیعی چنین فتواهای شنیع و مضحکی پیدا می شود؟!! کدام فقیه شیعی فتوا داده ازدواج با محارم جایز است؟ کدام عالم شیعی گوشت سگ و خوک را حلال می داند و و ضو گرفتن با شراب را صحیح می داند؟!!

آری! برخی از کسانی که برای فقه سُنّى لَه لَه می زنند و مرغ همسایه را غاز می پندارند، عُمدتاً در حوزه های شیعی به جای این که فقه صحيح اهل بيت عليه السلام را بیاموزند تحت تاثیر الفاظ و اصطلاحات فقهی و اصولی قرار گرفته و به جای این که فقیه شوند بیش تر فقه زده شده و به این طرف و آن طرف متمایل می گردند.

ما در صدد جمع جمع آوری تمام فتواهای مضحک و عجیب علمای اهل تسنن نبودیم؛ زیرا جمع آوری همه آن ها به چندین جلد کتاب نیاز دارد. هم چنین سعی کردیم بیش تر به فتواهای شخص ابو حنیفه و مالک و شافعی و احمد حنبل و شاگردان مستقیم آن ها اشاره کنیم و کم تر به فتواهای سایر علماء سنی

ص: 48

مذهب بپردازیم، هر چند در مواردی به برخی از فتواهای سایر علماء اهل تسنن هم اشاره ای کرده ایم تا جامعه ی اسلامی نسبت به انحراف کسانی که از اهل بیت پیامبر فاصله گرفتند بیش تر آگاهی پیدا کنند.

نام این کتاب را (قلم های آلوده) گذاشتم زیرا کسانی که چنین فتواهایی را به نام اسلام صادر کرده اند و قلم هایی که این فتواهای مضحک و عجیب را ثبت کرده اند قطعاً پلشت و آلوده می باشد.

امید است آن چه در رسوا کردن مكتب اهل تسنن جمع آوری کردیم مورد رضایت و عنایت امام غريب حجة بن الحسن المهدي عجل الله تعالی فرجه قرار گیرد و ما را مشمول دعای خیر آن حضرت قرار دهد.

كربلا المقدسه - نهم ربيع الأول 1444

عبدالرضا درایتی

ص: 49

گرچه زیلعی حنفی برای این که از زشتی فتوای هم کیشان خود بکاهد در ادامه ادامه ی نقل این فتوا، تهمتی هم به علماء شیعه می زند و چنین می گوید: «برخی از علماء شیعه معتقدند که یک مرد تا هجده زن هم می تواند بگیرد». اما بطلان این افتراء کاملا روشن است، زیرا هیچ یک از علماء شیعه قدیم و جدید در هیچ کتاب معتبر فقهی چنین فتوایی نداده اند.

هم چنین نووی در المجموع 244/16 نظر علماء ظاهری مذهب (که گروه عظیمی از اهل تسنن را تشکیل می دهند) را این گونه نقل می کند:

وَ ذَهَبَتْ الظاهرية الَىَّ أَنْ يَحِلُّ لِلرَّجُلِ أَنْ يَتَزَوَّجَ تِسْعاً وَ لَعَلَّ وَ جْهَهُ قَوْلِهِ تَعَالَى « مَثْنى وَ ثُلاثَ وَ رُباعَ » وَ مَجْمُوعِ ذالك لَا بإعتبار مَا فِيهِ مِنَ الْعِدَدِ ، تِسْعَ.

ظاهرية معتقد هستند که برای مرد جایز است ازدواج با نه زن. و شاید علتش این باشد که خداوند در قرآن فرموده: (دو و سه و چهار) و مجموع این سه عدد می شود نّه.

فخر رازی نیز پا را از این هم فراتر گذاشته و به ازدواج با نه همسر اکتفا نکرده و به نقل از برخی علمای اهل تسنن ازدواج با هر تعداد از زنان را برای مردان جایز شمرده است.

ص: 51

وی در تفسیرش 142/9 المسئلة السادسة چنین می نویسد:

ذَهَبَ قَوْمٍ سُدًى الَىَّ أَنَّهُ يَجُوزُ التزوج بِأَيِّ عَدَدِ أُرِيدُ احْتَجُّوا بِالْقُرْآنِ وَ الْخَبَرَ.

گروهی از علماء اهل تسنن ازدواج با هر تعداد از زنان را برای مردان جایز می دانند و به قرآن و روایات نیز استدلال کرده اند.

ص: 52

عکس

ص: 53

عکس

ص: 54

عکس

ص: 55

عکس

ص: 56

عکس

ص: 57

عکس

ص: 58

أنه لم ينزل و لا صوم من أولج فى دبر إمرأة الا أنه لم ينزل و رأوا صومه فى كل ذالك تاماً صحيحاً لاقضاء فيه و لا كفارة.

حنفی ها روزه ی مردی که با مرد دیگر لواط و در او دخول کند به شرطی که منی خارج نشود را باطل نمی دانند. هم چنین فتوا داده اند: روزه ی کسی که با حیوان از پشت یا از جلو نزدیکی کند، یا از پشت با زنی نزدیکی کند، در صورتی که منی خارج نشود روزه اش باطل نمی شود. حنفی ها در تمام این موارد فتوا داده اند که روزه ی این شخص صحیح است قضا و کفاره هم ندارد.

ماوردی شافعی در كتاب الحاوى الكبير 222/13 همین فتوای ابو حنیفه را این گونه نقل کرده است:

القول فى اللواط ... و قال أبو حنيفة : لاحَدٌ فيه و لا يفسد به الحَج و لا الصوم و لا يجب به الغُسل و يُعزّران و يحبسان حتى يتوبا.

ابو حنیفه دربارهی لواط این گونه فتوا داده است که: لواط نه حد دارد و نه حج و روزه به و سیله آن باطل می شود و غسل هم واجب نمی شود و فقط لواط کننده را تعزیر کرده و او را زندانی می کنند تا توبه کند.

ص: 60

شاید بر اساس همین فتوا بوده که اکثر فقها و قضات و تجار و ملوک و توده ی اهل تسنن به عمل قبیح لواط مبتلا بودند هم چنان که ابن کثیر به آن تصریح کرده است.

وى در البداية و النهاية ، ، 162/9 ، ، حوادث سال 96 هجری، شرح حال و لید بن عبدالملک چنین نقل کرده است:

و هى فاحشة اللواط التي قد إبتلى بها غالب الملوك و الأمراء و التجار و العوام و الكتاب و الفقها و القضاة و نحوهم.

بسیاری از حاکمان و امیران و تجّار و نویسندگان و فقهاء و قضات و توده ی مردم و مانند آنان به عمل زشت لواط مبتلا بودند.

هر چند در برخی از چاپ های این کتاب به خاطر حفظ آب روی علما و خلفای اهل تسنن این مطلب همراه با چهار صفحه ی دیگر حذف شده است.

ص: 61

عکس

ص: 62

عکس

ص: 63

عکس

ص: 64

عکس

ص: 65

عکس

ص: 66

عکس

ص: 67

عکس

ص: 68

و كذا لو و طأها أى الأجنبية فى الدبر فإنّه يُعزّر عند الإمام (ابوحنیفه)

هم چنین اگر با زن اجنبی از پشت نزدیکی کند، از نظر امام ابوحنیفه فقط تعزیر می شود.

ص: 70

عکس

ص: 71

عکس

ص: 72

عکس

ص: 73

عکس

ص: 74

عکس

ص: 76

عکس

ص: 77

دلیل این که این افراد با این مرد، شرعا بیگانه هستند و با او نسبتی ندارند و ارث هم از یک دیگر نمی برند.

محمد بن إدريس شافعي در كتاب الأم 155/7 چنین می نویسد:

قال الشافعي : و إذا زنى الرجل بالمرأة فلا تحرم عليه هي إن أراد أن ينكحها و لا أمها و لا إبنتها لأن الله تعالى إنّما حرم بالحلال و الحرام ضد الحلال.

شافعی گفته است: اگر مردی با زنی زنا کند آن زن بر او حرام نمی شود اگر بخواهد با او ازدواج کند هم چنین می تواند با مادر آن زن و دخترش ازدواج کند زیرا خداوند در صورتی ازدواج با این گروه را حرام کرده که از طریق حلال و ازدواج، با هم هم بستر شده باشند و زنا حرام و غیر از ازدواج است.

ص: 79

عکس

ص: 80

عکس

ص: 81

عکس

ص: 82

عکس

ص: 83

ابي سلمة بن سفیان می گوید: زنی نزد عمر بن خطاب گفت: ای امیرالمومنین من در حال گوسفند چرانیدن بودم که مردی نزد من آمد، مقداری خرما به من داد سپس مقداری دیگر به من خرما داد سپس با من نزدیکی کرد. عمر در حالی که با دستش اشاره می کرد چنین گفت: همین مهریه است. همین مهریه است. ابو محمد گفته است ابوحنیفه نیز همین نظر را دارد و این گونه هم بستر شدن (بدون عقد ازدواج) را زنا نمی داند.

ص: 85

عکس

ص: 86

عکس

ص: 87

عکس

ص: 88

عکس

ص: 89

عکس

ص: 91

عکس

ص: 92

عکس

ص: 93

عکس

ص: 94

برخی از شارحین به فتوای ابن ماجشون اعتماد کرده و زنا کردن با زن خدمت کار که یک سال خدمت کرده باشد را جایز می دانند.

دسوقی مصری مالکی در حاشية الدسوقى على الشرح الكبير 2 / 442 می نویسد:

و اما المخدمة فقد نَصّ أبو الحسن على حُرمةِ وَ طئِها . لكن الظاهر أن حُرمتها لعارض و هو خوف و لادتها منه فتبطل الخدمة المعاطاة.

اما زن خدمت کار: ابو الحسن بر حرمت نزدیکی با او تصریح کرده است. ولی ظاهر این است که دلیل حرمت به خاطر عوارضی مانند بچه دار شدن و در نتیجه عدم توانایی برای خدمت کردن بوده است.

معنای این سخن آن است که اگر کسی بتواند از حامله شدن مستخدمة جلوگیری کند نزدیکی با او مانعی ندارد و حد زنا جاری نمی شود. مهم این است که زن مستخدمة به تواند به آقای خود خدمت کند.

ص: 96

عکس

ص: 97

عکس

ص: 98

عکس

ص: 99

عکس

ص: 100

عکس

ص: 101

عکس

ص: 102

بر طبق فتوای ابوحنیفه و ابویوسف و شیبانی اگر زن آزاد و بالغ به بچه یا دیوانه زنا بدهد حد بر او جاری نمی شود در حالی که فتوای مالک و شافعی و احمد حنبل این است که بر او حد جاری می شود.

شیبانی حنبلی در کتاب اختلاف الائمة العلماء 253/2 فتواى ابو حنیفه را این گونه نقل کرده است:

و اختلفوا فى المرأة العاقلة إذا مكنت من نفسها مجنوناً فوطئها أو إذا زنى عاقلاً بمجنونة فقال مالك والشافعی و احمد يَجب الحدّ على العاقل منهما . و قال ابو حنيفة : لاحدّ على العاقلة إذا و طئها المجنون و إذا كان بتمكينها .

علماء اختلاف کرده اند در این که اگر زن عاقل با مرد دیوانه زنا کند یا این که مرد عاقل با زن دیوانه زنا کند حکمش چیست؟

مالک و شافعی و احمد گفته اند: بر فردی که عاقل است حد جاری می شود. ولى ابو حنيفة فتوا داده است که: اگر مرد دیوانه با زن عاقل زنا کرده باشد و خود زن راضی باشد بر آن زن حد جاری نمی شود!!

ص: 104

عکس

ص: 105

عکس

ص: 106

عکس

ص: 107

عکس

ص: 108

عکس

ص: 109

عکس

ص: 110

عکس

ص: 112

عکس

ص: 113

عکس

ص: 114

عکس

ص: 115

را به قتل رسانیده و گوشت او را بخورد زیرا این شخص مانند حیوانات درنده است و هیچ حرمتی ندارد.

بنابر نظر ما حنبلی ها: اگر معصومی را مرده یافت جایز نیست آن را بخورد اما شافعی ها و برخی از حنفی ها گفته اند که خوردن گوشت معصوم که از دنیا رفته مباح است زیرا رعایت حال انسان زنده بزرگ تر و مهم تر است.

ابو بكر بن داود گفته: شافعی خوردن گوشت انبیاء را هم (در حال اضطرار) مباح دانسته است.

ص: 117

عکس

ص: 118

عکس

ص: 119

عکس

ص: 120

باشد زیرا چنین شخصی عفتش بیش تر است. یا کسی باشد که سرش بزرگ تر یا آلت تناسلی او کوچک تر باشد.

زیبایی همسر امام جماعت و یا بزرگی سر او را می شود با دیدن تشخیص داد. ولی مشکل این جا است که آلت تناسلی امام جماعت را چه گونه باید و به چه صورت باید اندازه گیری کرد که ظلمی در حق امام جماعت نشود؟!!

ص: 122

عکس

ص: 123

عکس

ص: 124

عکس

ص: 125

عکس

ص: 126

عکس

ص: 127

زمین زد و سر از رکوع بر نداشته و تشهد خواند و در پایان تشهد به جای سلام نماز بادی از معده ی خود خارج کرد و گفت: این است نماز ابوحنیفه.

حنفی های حاضر در مجلس اعتراض کردند. قفّال گفت: كتب حنفی ها را بیاورند و مسئله را در آن بنگرند. تمام آن چه قفال در نماز انجام داده بود را در کتب حنفی ها پیدا کردند. لذا سلطان محمود مذهبش را به شافعی تغییر داد.

ص: 129

عکس

ص: 130

عکس

ص: 131

عکس

ص: 132

عکس

ص: 133

عکس

ص: 134

عکس

ص: 135

سفیان ثوری نیز به ابو حنیفه گفت: ابدا با تو سخن نمی گویم. شریک به او گفت: اگر قدرتی داشتم حتما گردن تو را می زدم. حسن بن صالح به ابوحنیفه گفت : نگاه کردن به صورت تو حرام است.

ص: 137

عکس

ص: 138

عکس

ص: 139

عکس

ص: 141

عکس

ص: 142

عکس

ص: 144

عکس

ص: 145

است. دوم: جایز نیست و این مقتضای استدلال مروزی است.

اگر گفته شود که چه گونه خوردن جوجه تیغی را جایز می دانید؛ با این که ابوهریره نقل کرده که نزد رسول خدا درباره آن سخن گفته شد آن حضرت فرمود : «یکی از خبيث هاست» گفته شده اگر حدیث صحیح باشد احتمال دارد که این حیوان کارش بد است نه گوشتش؛ چون در هنگامی که برای سر بریدن او اقدام می شود، سرش را مخفی کرده و تیغ هایش را هنگام گرفتن آشکار می کند. اما بزمجه درباره خوردن آن نیط دو نظر است: نظر اول این است که خورده می شود و این دیدگاه مقتضای نظر شافعی است.

گویا چینی ها که هر جنبندهای را می خورند پیرو مذهب شافعی هستند.

ص: 147

عکس

ص: 148

عکس

ص: 149

عکس

ص: 150

لو أن رجلا دَخل فى بطن إمرأة من أسفل هل يجب عليه الغُسل أم لا؟ ... إذا دَخل مِن جَهةِ رِجله عليه الغُسل و إن دخل من جَهةِ رأسه فلا.

اگر مردی از پایین (و از راه فرج) وارد شکم زن شود آیا غسل بر او واجب است یا خیر؟ اگر با پا وارد فرج زن شود بر او غسل واجب است ولی اگر با سر داخل فرج زن شود غسل واجب نیست.

نمی دانم برخی از علمای شافعی مذهب که چنین فتواهایی داده اند در هنگام فتوا دادن چه روان گردانی استفاده کرده اند که فرج زنانشان را همانند بشکه ای می دیدند که و رود و خروج به آن، با پا و سر ممکن است و به این فتواهای زشت و پلشت قلم آلوده کرده اند!!!

ص: 152

عکس

ص: 153

عکس

ص: 154

عکس

ص: 155

عکس

ص: 156

عکس

ص: 157

عکس

ص: 158

عکس

ص: 159

عکس

ص: 160

از کلام ابن قیم این گونه معلوم می شود که خودش راه های گوناگون استمناء را امتحان کرده و این راه را آسان تر یافته است.

علمای اهل تسنن نه تنها استمنا را جایز اعلام کرده اند بلکه این کار را هم باعث باطل شدن روزه نمی دانند.

ابن حزم در المحلى 203/6 این گونه می نویسد:

وَ لاَ يَنْقُضُ الصّوْمَ حِجَامَةُ وَ لاَ احْتِلاَمُ وَ لاَ اسْتِمْنَاء الرّجُلِ مْرَأَتَهُ أو أَمَتَهُ الْمُبَاحَةَ له فِيمَا دُونَ الْفَرْجِ تَعَمّد الإمناء أمْ لم يُمْن...

حجامت، محتلم شدن و استمناء مرد اگر به و سیله همسر و یا کنیزی که بر او حلال است، اگر در خارج از فرج او باشد، روزه را باطل نمی کند، به قصد خارج شدن منی نیز این کار را انجام دهد یا منی از او خارج نشود.

هم چنین وی در المحلی 392/11 در جواز خود ارضایی برای زن و مرد چنین می نویسد:

فلو عَرَضت فَرجَها شيئاً دون أن تَدخُله حتى ينزل فيكره هذا و لا إثمٌ فيه و كذالك الإستمناء للرجال سواء لأن مسّ الرجل ذَكَرَه بِشِماله مُباح و مسّ المرأة فرجها كذالك مباح بإجماع الأمة كلها.

ص: 162

اگر زنی چیزی را به فرج خود عرضه کند اما آن را داخل فرج خویش نکند تا آب از او خارج شود (ارضاء شود) در این صورت کار مکروه ی انجام داده است و گناهی بر او نیست، هم چنین استمناء برای مردان نیز از چنین حکمی برخوردار است؛ چرا که دست کشیدن مرد و زن با دست چپ خود به آلت و فرج خودشان، کار مباحی است و بر این مطلب تمامی امت اجماع دارد.

شاید سنی های امروزی بهانه بیاورند این مطالب را گذشتگان گفته اند، ما قبول نداریم برای این که بهانه نیز باقی نماند، فتوای یکی از بزرگان معاصر اهل سنت را نقل می کنیم.

آلبانی و هابی که از او با عنوان «بخاری زمان» یاد می شود در کتاب تمام المنة، ج 1، ص 418، در رد دیدگاه کسانی که گفته اند استمناء روزه را باطل می کند چنین گفته است:

و من (ما يبطل الصيام قوله: الاستمناء (إخراج المنى) سواء أكان سببه تقبيل الرجل لزوجته أو ضمها إليه أو كان باليد فهذا يبطل الصوم و يوجب القضاء .

قلت: لا دليل على الإبطال بذلك. و إلحاقه بالجماع غير ظاهر. و لذلك قال الصنعاني الأظهر أنه لا قضاء و لا كفارة إلا على من جامع. و إلحاق غير المجامع به بعيد و إليه مال

ص: 163

الشوكاني وهو مذهب ابن حزم ... فكذلك نقول نحن: الأصل عدم الأفطار و الجماع أغلظ من الاستمناء.

از چیزهایی که روزه را باطل می کند، خود ارضائی است، چه به و سیله بوسیدن باشد یا بغل کردن، یا به و سیله دست باشد، این کار روزه باطل می کند و باید آن روز را قضا نماید.

من (آلبانی) می گویم: دلیلی برای بطلان روزه با این کار نیست و ملحق کردن آن به جماع (نزدیکی) دلیل آشکاری ندارد. به همین خاطر صنعانی گفته: دیدگاه بهتر این است که چنین شخصی نه قضا بر او واجب است و نه کفاره بدهد؛ مگر این که نزدیکی کند و ملحق کردن غیر نزدیکی به آن بعید است. شوکانی نیز به همین دیدگاه تمایل پیدا کرده و دیدگاه ابن حزم نیز همین است. از این رو من می گویم با استمناء روزه افطار نمی شود و نزدیکی غلیظ تر از خود ارضائی است.

ص: 164

عکس

ص: 165

عکس

ص: 166

عکس

ص: 167

عکس

ص: 168

عکس

ص: 169

عکس

ص: 170

عکس

ص: 171

عکس

ص: 172

عکس

ص: 173

عکس

ص: 174

عکس

ص: 175

عکس

ص: 177

عکس

ص: 178

عکس

ص: 179

عکس

ص: 180

عکس

ص: 181

و محارم او هستند و ازدواج با آنان حرام است اگر با آنان جماع کرد حدّی بر او جاری نمی شود و فرزندان هم متعلق به خودش هستند و واجب است مهریه ی محارم خود را هم بپردازد. نهایت لازم است چنین شخصی تعزیر شود.

استدلال ابوحنیفه و پیروانش این است که اسم زنا غیر از اسم نکاح است. و حکمش نیز متفاوت است. اگر بگویند با مادرش زنا کرد باید بر او حد جاری شود ولی اگر بگویند با مادرش ازدواج کرد چون اسم ازدواج غیر از زنا است پس حد بر او جاری نمی شود نهایت این ازدواج فاسد است که در چنین ازدواجی حد ساقط می شود و واجب است مهریه پرداخت شود و فرزندان نیز ملحق به او می شوند.

هم چنین ابن حزم در المحلی 248/11 فتوای ابوحنیفه را به طور کامل تر این گونه نقل کرده است:

...قول أبي حنيفه في سقوط الحد عمّن تزوّج أمّه و هو يَدرى أنها أمّه و أنها حرام و عمّن تزوّج إبنته كذالك أو أخته كذالك و تزوّج نساء الناس و هنّ تحت أزواجهن عمداً دون الطلاق و لافسخ...

ص: 183

بر طبق فتوای ابوحنیفه اگر کسی با مادر خود ازدواج کند در حالی که می داند این شخص مادر اوست و ازدواج با مادر هم حرام است. یا با دختر خود و یا خواهر خود چنین ازدواجی انجام دهد و یا حتی اگر با زنان بیگانه ی شوهر داری که از همسرانشان طلاق نگرفته اند عمدا ازدواج کند حدّی بر این شخص جاری نمی شود.

سرخسی حنفی نیز در المبسوط 85/9 مختصر همین فتوای ابو حنیفه را این گونه نقل کرده است:

رجل تزوّج إمرأة ممن لا يحلّ له نكاحها فدخل بها لاحد عليه سواء كان عالماً بذالك أو غير عالم في قول ابي حنيفه.

بنابر فتوای ابوحنیفه اگر مردی با زنی ازدواج کند که او حرام است، چه بداند که ازدواج با این زن بر او حرام است و چه نداند حدّی، بر او جاری نمی شود.

آری! این ها همان کسانی هستند که ازدواج موقت را که قرآن و سنت حلال دانسته را حرام کردند آن وقت این گونه به چنین فتواهای پلشت و آلوده گرفتار شده و به حلال بودن ازدواج با محارم فتوا می دهند.

این است نتیجه ی جدا کردن قرآن از سنت و عترت پیامبر

ص: 184

عکس

ص: 185

عکس

ص: 186

عکس

ص: 187

عکس

ص: 188

عکس

ص: 189

عکس

ص: 190

و لو لَفٌ ذكره بِخِرقةٍ و أدخَله ، إن وُ جد حَرارة الفرج و اللذة يفسد والا فلا.

اگر آلتش را با پارچه ای بپیچد و داخل در فرج نماید درصورتی که حرارت فرج و لذت احساس کرد حج او باطل است و اگر چنین نبود حج او صحیح است.

هم چنین کلیبولی حنفی در کتاب مجمع الأنهر في شرح ملتقى الأبحر 354/1 چنین می نویسد:

و لو لَفّ ذَكَرَه بخرقة مانعة للحرارة لم يُكَفّر كما في المنية...

اگر آلتش را با پارچه ای بپیچد که از حرارت جلوگیری،کند کفارهای بر این شخص (روزه دار) واجب نمی شود؛ چنان چه در کتاب المنیه این مطلب آمده است.

ص: 192

عکس

ص: 193

عکس

ص: 194

عکس

ص: 195

عکس

ص: 196

عکس

ص: 197

عکس

ص: 198

عکس

ص: 199

فرع: في مذاهب العلماء فى حشرات الارض كالحَيّات و العقارب و الجعلان و بنات و ردان و الفار و نحوها ، مذهبنا أنها حرام و به قال أبو حنيفة و أحمد و داود و قال مالک حلال...

نظر علماء درباره حشرات زمین مانند مارها و عقرب ها و کرم ها و موش ها و مانند آن... بر طبق مذهب ما خوردن آن ها حرام است. ابوحنیفه و احمد حنبل و داود نیز به همین فتوا داده اند

مالک بن انس فتوا داده خوردن این گونه حشرات و حيوانات حلال است.

هم چنین نووی در المجموع 17/9 فتوای مالک بن انس را در حلال بودن گوشت میمون و فیل این گونه نقل کرده است:

منها القرد و هو حرام عندنا و قال مالک و جمهور أصحابه: ليس بحرام ... و منها الفيل و هو حرام عندنا أباحه شعبى و ابن شهاب و مالک...

اما گوشت میمون حرام است در نزد ما اما مالک بن انس و بسیاری از پیروانش گوشت میمون را حرام نمی دانند.

ص: 201

هم چنین گوشت فیل نیز نزد ما حرام است. اما شعبی و ابن شهاب و مالک بن انس گوشت فیل را هم مباح می دانند.

سرخسی حنفی در المبسوط 48/1 فتوای مالکی ها را در حلال بودن خوردن گوشت سگ این گونه نقل کرده است:

سُؤر الكَلب نجس إلا على قول مالك بناءً على مذهبه في تَناوُل لحمه.

نیم خورده ی سگ نجس است مگر بر طبق فتوای مالک بن انس که خوردن گوشت سگ را هم حلال می داند.

ص: 202

عکس

ص: 203

عکس

ص: 204

عکس

ص: 205

عکس

ص: 206

عکس

ص: 207

عکس

ص: 208

عکس

ص: 209

عکس

ص: 211

عکس

ص: 212

عکس

ص: 213

عکس

ص: 214

عکس

ص: 215

عکس

ص: 217

عکس

ص: 218

اگر دو نفر ادعا کنند که فرزندی متعلق به آنان است، آن فرزند متعلق به هر دوی آنان است و به آنان ملحق می شود و فرزند آنان به حساب می آید و او به عنوان فرزند، از هر دو نفر ارث می برند هم چنین این دو پدر باهم به منزله یک پدر از این فرزند ارث می برند.

ص: 220

عکس

ص: 221

عکس

ص: 222

عکس

ص: 224

عکس

ص: 225

عکس

ص: 227

عکس

ص: 228

عکس

ص: 230

عکس

ص: 231

شارع روزه را بدل ازدواج و احتلام را از بین برنده شدت شهوت قرار داده است. اگر ترس از زنا وجود داشته باشد استمناء کردن جایز است. حکم زن نیز مانند مرد است. زن می تواند از چیزی شبیه آلت مرد استفاده کند.

مرداوی مقدسی حنبلی در کتاب الانصاف في معرفة الراجح من الخلاف 227/10 چنین می نویسد:

حكم المرأة فى ذالك حكم الرجل فتستعمل شيئاً مثل الذكر عند الخوف من الزنا و هذا صحيح.

حکم زن در این موضوع همانند حکم مرد است. زن می تواند چیزی شبیه آلت مرد را در فرج خود داخل کند اگر می ترسد به زنا مبتلا شود و این نظریه ای صحیح است.

ص: 233

عکس

ص: 234

عکس

ص: 235

عکس

ص: 236

عکس

ص: 238

عکس

ص: 239

عکس

ص: 240

عکس

ص: 241

عکس

ص: 243

عکس

ص: 244

عکس

ص: 246

عکس

ص: 247

عکس

ص: 248

عکس

ص: 249

عکس

ص: 251

عکس

ص: 252

عکس

ص: 254

عکس

ص: 255

عکس

ص: 257

عکس

ص: 258

عکس

ص: 259

لو غصبه شاة فذبحها فطبخها لم يملكها و يرجع بها للمغصوب منه مطبوخه و بنقص إن حدث فيها. قال ابوحنيفه : قد صارت بالطبخ للغاصب و يغرم قيمتها.

اگر گوسفندی را غصب کند و او را ذبح کرده و طبخ نماید، مالک گوسفند نمی شود و باید گوسفند پخته شده را به صاحبش برگرداند. ابوحنیفه فتوا داده است اگر گوسفند پخته شود ملک غاصب می شود نهایت باید قیمت گوسفند را غرامت بپردازد.

ص: 261

عکس

ص: 262

عکس

ص: 263

عکس

ص: 264

عکس

ص: 265

ابى بكر الصّردفى شافعی نیز در کتاب المعاني البديعه 94/1 به نقل از ابوحنیفه نبیذ را (شراب خرما) نجس نمی داند وی این گونه می نویسد:

مسألة: عند الشافعى النبيذ نَجش و عند أبي حنيفه طاهر...

شافعی شراب را نجس می داند ولی ابوحنیفه آن را پاک می داند.

ص: 267

عکس

ص: 268

عکس

ص: 269

عکس

ص: 270

عکس

ص: 271

عکس

ص: 272

عکس

ص: 273

و كذا لو و طأها أى الأجنبية في الدبر فإنّه يعزر عند الامام (ابوحنیفه)

هم چنین اگر با زن اجنبی از پشت نزدیکی کند، از نظر امام ابو حنيفه فقط تعزیر می شود و حد ندارد.

ص: 275

عکس

ص: 276

عکس

ص: 277

عکس

ص: 278

عکس

ص: 279

عکس

ص: 281

عکس

ص: 282

عکس

ص: 284

عکس

ص: 285

عکس

ص: 286

عکس

ص: 287

عکس

ص: 289

عکس

ص: 290

عليه وآله و سلم بنى هذا المسجد و نحن معه و المهاجرون و الأنصار فإذا اشتد الزحام فليسجد الرّجل على ظهر أخيه

از عمر شنیدم که بر روي منبر مي گفت: اي مردم، رسول خدا این مسجد را که بنا کرد، ما مهاجر و انصار بودیم (و جا فراوان بود و الان چنین نیست) پس اگر جمعیت فراوان و ازدحام شد، نمازگزار بر پشت برادر خویش سجده کند!

ص: 292

عکس

ص: 293

عکس

ص: 294

عکس

ص: 295

عکس

ص: 296

عکس

ص: 297

عکس

ص: 299

عکس

ص: 300

عکس

ص: 301

عکس

ص: 303

عکس

ص: 304

عکس

ص: 305

عکس

ص: 307

عکس

ص: 308

عکس

ص: 309

عکس

ص: 310

عکس

ص: 312

عکس

ص: 313

عکس

ص: 315

عکس

ص: 316

عکس

ص: 318

عکس

ص: 319

عکس

ص: 321

عکس

ص: 322

درباره مدت حمل از مالک بن انس سه قول نقل شده است: (بیش ترین زمان حمل جنین در رحم مادر چهار سال، و یا پنج سال، و یا هفت سال است.

زیلعی حنفی نیز در کتاب تبیین الحقائق في شرح كنز الدقايق 45/3 نظرات گوناگون فقهاء اهل تسنن به ویژه شافعی و مالک احمد حنبل را درباره بیش ترین مدت حمل جنین در رحم مادر این گونه نقل کرده است:

و أكثر مدّة الحمل سنتان و قال الشافعي: أربع سنين و هو المشهور من مذهب مالک و ابن حنبل و قال ربيعة سبع سنين و قال الليث بن سعد ثلاث سنين و قال عباد بن العواد: خمس سنين و عن الزهري: ست سنين.

بیش ترین مدت بارداری دو سال است. شافعی گفته بیش ترین مدت حمل چهار سال است و مشهور میان مالک بن انس و احمد حنبل نیز همین چهار سال می باشد. ربيعة گفته: سه سال عباد بن عواد گفته پنج سال. زهری معتقد است: بیش ترین زمان بارداری انسان شش سال است.

ابن حزم نیز در کتاب المحلی 316/10 به همین فتواها اشاره کرده است:

ص: 324

ممکن است این سوال پیش آید که چرا چنین فتواهای مضحکی از ناحیه ی علماء اهل تسنن به ویژه ائمه ی چهارگانه ی آنان صادر شده در حالی که پر واضح است که این فتواها نه با عقل سازگار است و نه با علم و نه حتی با تجربه. زیرا از نظر علمی و تجربی ثابت شده است که جنین انسان محال است بیش از نه ماه و چند روز در رحم مادر زنده بماند و قطعا تمام کسانی که چنین فتواهایی داده اند به خوبی به این واقعیت معترف بودند و می دانستند آن چه به آن فتوا داده اند محال است اتفاق بیفتد.

اما آن چه باعث شده قلم به چنین فتواهایی آلوده کنند و خود را مضحکه ی دوست و دشمن قرار دهند این است که ائمه چهارگانه اهل تسنن و بسیاری از علماء و محدثین و مورخین و بزرگان آن ها حرام زاده و و لد الزنا هستند و غالبا آن ها، سال ها بعد از فوت پدرانشان به دنیا آمده اند؛ لذا برای این که دامن خود و علماء برجسته ی سنی مذهب را از حرام زادگی پاک کنند به چنین فتواهای مضحکی روی آورده اند که اگر طفلی بعد از چهار سال یا بیش تر و کم تر از فوت پدرش به دنیا بیاید فرزند پدر خود می باشد و حرامزاده نیست؛ زیرا ممکن است دوران حمل جنین تا نه سال هم طول بکشد!!!

ص: 325

ذهبی در کتاب تاریخ الاسلام 319/11 در شرح حال انس بن مالک مدت حمل او را در شکم مادرش سه سال نقل کرده است دمیری نیز مدت حمل ابو حنیفه را سه سال نقل کرده است هم چنان که به آن اشاره کردیم. پیروان محمد بن ادریس شافعی مدت حمل او را چهار سال نقل کرده اند و این را نیز گفته اند که شافعی به احترام وجود ابوحنیفه از شکم مادر خارج نشده ولی بعد از مرگ ابوحنيفه بلا فاصله متولد شده است !!! چون سال تولد شافعی همان سال مرگ ابوحنیفه می باشد.

ص: 326

عکس

ص: 327

عکس

ص: 328

عکس

ص: 329

عکس

ص: 330

عکس

ص: 331

عکس

ص: 332

عکس

ص: 333

عکس

ص: 335

عکس

ص: 336

فقالت: و أنا. فعلم مجاشع أنها جواب كلام و كان مجاشع لا يكتب و المرأه تكتب . فدعا بإناء فأكفاه على المكتوب و دعا كاتباً فقرأه فإذاً هو إني لأحبك حباً لو كان فوقك لأظلك ولو كان تحتك لأقلك. و بلغ نصراً ما صنع مجاشع فاستحيا و لزم بيته و ضنى جسمه حتى كان كالفرخ فقال مجاشع لامرأته إذهبي إليه فأسنديه إلى صدرك و أطعميه الطعام بيدك فأبت فعزم عليها فأتته فأسندته إلى صدرها و أطعمته الطعام بيدها فلما تحامل خرج من البصرة ...

فإن قيل: فهل تبيح الشريعه مثل ذلك؟ قيل: إذا تعيّن طريقاً للدواء و نجاه العبد من الهلكة لم يكن بأعظم من مداواه المرأة للرجل الأجنبي و مداواته لها و نظر الطبيب إلى بدن المريض و مته بيده للحاجة و أما التداوى بالجماع فلا يبيحه الشرع بوجه ما. وأما التداوى بالضم و القبله فإن تحقق الشفاء به كان نظير التداوى بالخمر عند من يبيحه بل هذا أسهل من التداوى بالخمر فإن شربه من الكبائر و هذا الفعل من الصغائر و المقصود أن الشفاعه للعشاق فيما يجوز من الوصال و التلاق سنه ماضيه و سعى مشكور. و قد جاء

ص: 338

عن غير و احد من الخلفاء الراشدين و من بعدهم أنهم شفعوا هذه الشفاعة.

مخلد بن حسین از هشام بن حسان از محمد بن سیرین نقل کرده است که عمر بن خطاب شبانه گشت که شنید زنی آواز می خواند و می گوید: آیا راهی هست که من به شراب برسم و بنوشم؟ آیا راهی برای رسیدن به نصر بن حجاج وجود دارد؟ عمر گفت: تا عمر زنده است، خیر (تو به نصر بن حجاج نمی رسی)!! وقتی صبح شد، شخصی را به دنبال نصر بن حجاج که مرد زیبایی بود، فرستاد. به او گفت: تو اخراجی و دیگر حق نداری در مدینه بمانی نصر از مدينه خارج شد، به بصره رفت و مهمان مجاشع بن مسعود شد مجاشع زن زیبایی داشت. نصر از آن زن خوشش آمد و عاشق او شد. روزی مجاشع و نصر نشسته بودند و با هم دیگر گپ می زدند. زن هم در مجلس حاضر بود. نصر بر روی زمین نامه ای نوشت و زن هم در پاسخ نوشت: و من هم.. مجاشع فهميد که بین آن ها سخنی رد و بدل شده است. مجاشع، نوشتن بلد نبود و همسرش می توانست. مجاشع ظرفی خواست و روی نوشته ها گذاشت. کاتبی را

ص: 339

فراخواند. کاتب خواند: خواند من به راستی تو را دوست دارم، اگر روی تو باشم، برسرت سایه می افکنم و اگر در زیر تو باشم و زنت را تحمل خواهم کرد.

به نصر خبر رسید که مجاشع ماجرا را فهمیده است. پس نصر خجالت کشید و خود را در خانه اش حبس کرد. سپس بیمار شد؛ به طوری که بدنش همانند جوجه مرغی، نحیف شده بود. مجاشع به همسرش گفت: نزد او برو، او را به سینه ات بچسبان و با دستان خودت به او غذا بده. زن قبول نکرد؛ اما شوهرش او را وا دار کرد که این کار را انجام دهد. پس آن زن آمد و نصر را به سینه خود چسپاند و با دستش به او غذا داد. وقتی کار سخت شد، نصر از بصره رفت...

اگر گفته شود که آیا شریعت چنین کاری را اجازه می دهد؟ در پاسخ گفته می شود: بله. اگر تنها را مداوا و نجات بنده از هلاکت همین باشد، جایز است. این کار از مداوای زن توسط مرد اجنبی و بال عکس بدتر نیست. هم چنین از نگاه کردن طبیب به بدن مریض و لمس آن در صورت نیاز. البته شرع مداوا کردن با جماع و نزدیکی را به هیچ و جه اجازه نداده است. اما بغل کردن و بوسیدن، اگر سبب مداوا شود، همانند

ص: 340

مداوا کردن با شراب است - از دیدگاه کسانی که تداوی با شراب را جایز می دانند - بلکه مداوا کردن با بغل کردن و بوسیدن از مداوا کردن با شراب آسان تر است؛ چون خوردن شراب از گناهان کبیره و بوس و بغل از گناهان صغیره است. مقصود این بود که شفاعت عشاق در چیزهایی که و صال و رسیدن جایز است، سنت قدیمی و تلاش پسندیده است. از تعدادی از خلفای راشدین و پس از آن ها روایت شده است که آن ها چنین شفاعت هایی را کرده اند.

ص: 341

عکس

ص: 342

عکس

ص: 343

عکس

ص: 344

عکس

ص: 345

عکس

ص: 347

عکس

ص: 348

نظر و فتوایی در میان فتواها می باشد و نظر سفیان ثوری بر جواز این کار است.

مالک بن انس و اصحابش هم گفته اند: در این مورد حد جاری نمی شود.

ص: 350

عکس

ص: 351

عکس

ص: 352

عکس

ص: 353

عکس

ص: 355

عکس

ص: 356

حکم فرزند همان حکم مادرش می باشد. یعنی هم چنانی که جایز است بز را در عید قربان ذبح کنید این انسان هم که مادرش بز می باشد را می توانید قربانی کنید.

ص: 358

عکس

ص: 359

عکس

ص: 360

عکس

ص: 362

عکس

ص: 363

شیعیان امیرالمومنين عليه السلام و کسانی که دین خدا را از طريق اهل بیت پاک و معصوم پیامبر صلى الله علیه و آله دریافت کرده اند، خدا را شکر کنند که پیرو مذهب ابوحنیفه، مالک بن انس، محمد بن ادریس شافعی، و احمد حنبل و به طور کلی سنی مذهب نیستند و از مکتب حق جعفری پیروی می کنند.

هر بار که این فتواهای آلوده ی علمای سنی مذهب را می خوانید خدا را این گونه شکر کنید که:

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَنَا مِنَ الْمُتَمَسِّکِینَ بِوِلاَیَهِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّهِ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ

جامعه اهل تسنن! آیا خجالت نمی کشید از کسانی پیروی می کنید که به نام اسلام، قلم به چنین فتواهای مضحک سَخيف و پلشتی آلوده کرده اند؟ آیا هنوز وقت آن نرسیده تا بیش تر تحقیق کنید؟

آیا می دانید دانید امامان مذاهب چهارگانه ی شما که چنین فتواهای مضحک و خلاف عقل و شرع از آن ها صادر شده و شما خود را موظف به عمل کردن به این فتواها می دانید، هیچ کدام در عصر پیامبر نبودند و رسول اکرم هم هیچ گونه سفارشی نسبت به پیروی از آن ها نفرموده اند؟

ص: 364

آیا می دانید نزدیک ترین آن ها به عصر پیامبر ابوحنیفه است که هفتاد سال بعد از شهادت پیامبر متولد شده است. وی متولد سال 80 هجری است.

اعتبروا یا اولی الابصار...

ص: 365

کتاب های که تاکنون از این نویسنده منتشر شده است:

1- تحقیق جامع کتاب «شب های پیش اور» در سه جلد

2- کتاب «دریغ از یک جواب»

3- کتاب «تلخ ترین اسناد»

4- كتاب «چرا سکوت»

5- کتاب «افشاگری»

6- كتاب «دوزخیان مقدس»

7- و كتاب حاضر «قلم های آلوده»

کتاب هایی که در حال تکمیل می باشد:

1- كتاب «نهج البرائة »

2- كتاب «سُنّت شکنان»

3- کتاب «برای تفکّر» در سه جلد

4 كتاب «دامن های ناپاک»

5- کتاب «مظلوم ترین پیامبر»

6- کتاب «ضربه های کاری بر صحیح مسلم و بخاری»

ص: 366