بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

﴿ اَللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَن صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلَى أَبْآئِهِ فِي هَذِهِ السَّاعَةِ وَ في كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحَافِظاً وَ قَائِداً وَ ناصِراً وَ دَليلاً وَ عَيْناً حَتَّى تُسْكِنَهُ أَرْضَكَ طَوْعاً وَ تُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً ﴾

ص: 2

12. مرحوم کافی فرموده شب اول قبر چه گفتم ...37

13. ماشین در راه خاموش کرد و ماشینی رسید ...38

14. چطور ما به شما محل نمی گذاریم ...39

15. جوانی که از راه رسید و زائران را از مر نجات داد ...41

16. حفظ زوار از غذای فاسد با لطف امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ...42

17. زائری که برای خرید خانه اش مبلغ 20میلیون کم داشت ...44

18. گریه برای امام حسین جهت دیدار آقا ...46

19. شفای طفل فلج مسیحی با توسل به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ...47

20. جوانی که هشت سال بود بچه دار نمی شد ...49

21. محرومیت از مسجد جمکران به سبب یک گناه بزر ...51

22. شخصی که خانه ای وسیع از امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) گرفت ...54

ص: 4

﴿ الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ ﴾

جمکران در 6 کیلو متری شهر مقدس قم واقع شده و همواره پذیرای زائرینی از نقاط مختلف ایران و جهان می باشد. این مکان مقدس، تحت توجهات و عنایات خاصه امام عصر (علیه السلام) قرار دارد و آن حضرت خود از شیعیانشان و دوستانشان دعوت کرده و خواسته اند که به این مسجد مقدس روی آورند، زیرا زمین این مسجد دارای شرافتیست که خداوند آن را از زمین های دیگر برگزیده است. از همین روی سزاوار است که زائرین عزیز از برکات این مکان مقدس، حداكثر استفاده را ببرند و مراقب باشند و خود را در محضر امام عصر (علیه السلام) بدانند و مسائل فرعی توجهشان را به خود جلب نکند و از کارهایی که قلب مبارک آن حضرت را آزرده می سازد خودداری کنند. متذکر می گردد که در طول قرون متمادی این مسجد میعادگاه دوستان و علاقه مندان به امام عصر (علیه السلام) بوده و دوستان آن حضرت بهره های فراوان از این مسجد مقدس برده اند. ما هم سعی کنیم در این مکان مقدس، لحظاتی را با آقای خود خلوت کرده و خالصانه برای ظهور مقدس حضرتش دعا کنیم. زیرا بهبود همه چیز، تنها در سایه ی قیام شکوهمند امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) امکان پذیر است.

در خانه من آمدند و مرا از خواب بیدار کردند و گفتند برخیز و طلب امام مهدی (علیه السلام) را اجابت کن که تو را می خواند.

آن ها مرا به محلی که اکنون مسجد (جمکران) است آوردند. چون نیک نگاه کردم، تختی دیدم که فرشی نیکو بر آن تخت گسترده شده و جوانی سی ساله بر آن تخت، تکیه بر بالش کرده و پیری هم پیش او نشسته است، آن پیر حضرت خضر (علیه السلام) بود. پس آن پیر مرا بنشاند.

حضرت مهدی (علیه السلام) مرا به نام خود خواند و فرمود: برو به حسن بن مسلم، که در این زمین کشاورزی می کرد، بگو که این زمین شریفی است و حق تعالی آن را از زمین های دیگر برگزیده است و دیگر نباید در آن کشاورزی کند. حسن بن مثله گفت: یا سیدی و مولای، لازم است که من دلیل و نشانه ای داشته باشم و الاّ مردم حرف مرا قبول نمی کنند. آقا فرمودند: تو برو و آن رسالت را انجام بده، ما خودمان نشانه هایی برای آن قرار می دهیم و پیش سید ابوالحسن برو و به او بگو حسن بن مسلم را احضار کند و سود چند ساله را که از زمین به دست آورده است وصول کند و با آن پول مسجد را بنا کند.

صورت که سوره حمد را شروع می کنیم و چون به آیه ی ﴿إيّاك َ نَعبُدُ وَ إِيّاك َ نَستَعِين ُ ﴾ می رسیم این آیه ی شریفه را صد مرتبه تکرار می کنیم و بعد از آن بقیه ی سوره حمد را می خوانیم، بعد از پایان سوره حمد سوره ﴿ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدُ ﴾ را فقط یک بار می خوانیم و به رکوع می رویم و ذکر ﴿ سُبْحانَ رَبی العَظیم وَ بِحَمْدِهِ ﴾ را هفت مرتبه، پشت سر هم تکرار می کنیم و ذکر هر کدام از سجده ها نیز، هفت مرتبه است. رکعت دوم نیز به همین گونه است. چون نماز به پایان برسد و سلام داده شود، یک بار گفته می شود: ﴿ لا اله الَّا اللَّهُ وَحدَهُ ﴾ ، و به دنبال آن تسبیحات حضرت زهرا (علیها السلام) خوانده شود و بعد از آن به سجده رفته و صد بار بگوید: ﴿ اَللَّهُمَّ صَلِّ علی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ ﴾

رسیدیم، خادمان او گفتند که سید از سحر در انتظار شما است. آیا شما از جمکران هستی؟ به او گفتم: بلی، به درون خانه رفتم و سید مرا گرامی داشت و گفت: ای حسن بن مثله، من در خواب بودم که شخصی به من گفت که حسن بن مثله نامی از جمکران پیش تو می آید، هر چه گوید تصدیق کن و بر قول او اعتماد کن که سخن او سخن ماست، و قول او را رد نکن و از هنگام بیدار شدن از خواب تا این ساعت منتظر شما بودم و آن گاه بود که ماجرای شب گذشته را برای او تعریف کردم.

سید بلافاصله فرمود تا اسب ها را زین نهادند و بیرون آوردند و سوار شدند. چون به نزدیک روستای جمکران رسیدند گله ی جعفر کاشانی را دیدند، حسن بن مثله به میان گله رفت و آن بز که از پسِ همه گوسفندان می آمد پیش حسن بن مثله دوید، جعفر سوگند یاد کرد که این بز در گله ی من نبوده و تاکنون آن را ندیده بودم، به هر حال آن بز را به مسجد آورده و آن را ذبح کرده و هر بیماری که از گوشت آن خورد با عنایت خداوند تبارک و تعالی و حضرت بقیة الله (علیه السلام) ارواحنا فداه) شفا یافت. حسن بن مسلم را احضار کرده و منافع زمین را از او گرفتند و مسجد جمکران را با چوب و دیوار پوشانیدند، سید زنجیرها و میخ ها را با خود به قم بُرد و در خانه ی خود گذاشت. هر بیماری و دردمندی که خود را بدان زنجیر می مالید، خدای تعالی او را شفای عاجل عنایت می فرمود ولی پس از فوت سید ابوالحسن، آن زنجیرها پنهان گشته و دیگر کسی آن ها را ندید. این بود تاریخ مختصری از مسجد مقدس جمکران و چگونگی بنای آن.

فرمان مقدس حضرت بقیة الله (عجل الله تعالی فرجه الشریف) برای تأسیس مسجد مقدس جمکران را علامه نوری در کتاب شریف «نجم ثاقب» صفحه ی 294 و «جنة المأوى» صفحه

ص: 8

230 از کتاب گران قدر «مونس الحزين» ، تالیف شیخ صدوق (رحمة الله) نقل کرده است. (1)

نماز امام زمان می خوانند و بعد از مراسم دعای توسل راهی اصفهان می شوند.

7- هر چند این سفر زیارتی در طول سال انجام می شود اما در بعضی از مناسبت ها مثل ایام میلاد امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) بیش از 200 اتوبوس از اصفهان راهی جمکران می شوند و این در حالی است که 40 سال قبل، از اصفهان با یک اتوبوس، زائران به جمکران مشرف می شدند. و جمع زائرین حاضر در مسجد به بیش از 100 نفر نمی رسید.

8- بنده ی حقیر با لطف امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ، سال هاست که موفق شده ام تمام شب های چهارشنبه در کاروان های مختلف جزو زائرین و خدمت گزاران امام زمان (علیه السلام) باشم (مگر این که در سفر زیارتی حج یا عتبات حضور داشته باشم) . و در طی این مدت کرامات و عنایات زیادی از امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به زائرین مسجد مقدس جمکران دیده و از زبان زائرین شنیده ام ولی معمولاً از بیان آن خودداری می کردم (مگر در موارد خاص) تا این که بر اثر خوابی تصمیم گرفتم که این مطالب را بنویسم و برای دیگران بیان کنم و این رؤیای صادقه، باعث شد تا این جزوه تهیه شود و در اختیار دوستان امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قرار گیرد تا انشاءالله با مطالعه ی آن قلب ها بیشتر متوجه امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قرار گیرد.

جمکرانای منزل دلدار من *** جمکران تنها نشان یار من

من گدای تربت کوی تو اَم *** حسرت دیدار مَد روی تو اَم

ترسم که بیایی و من آن روز نباشم *** ای کاش که من خاک کف پای تو باشم

هر کس به رهی جوانی اش پیموده *** من هم در خانه ی شما پیر شدم

هر کس گرفت دست توسل به دامنی *** من دست خود به دامن مهر شما زدم

9- لازم به ذکر است که در این سفر زیارتی، زائرین موفق به زیارت کریمه ی اهل بیت، دختر موسی بن جعفر، حضرت فاطمه معصومه (علیها السلام) می شوند. بانوی

ص: 10

بزگواری که سه امام بزرگوار (امام صادق، امام رضا و امام جواد (علیهم السلام) ) شیعیان را تشویق به زیارت ایشان نموده اند (1) به همین علت در این حرم کرامات و عنایات بسیار زیادی اتفاق افتاده است که علماء کتاب های مستقلی در این زمینه نوشته اند و این کرامات را در آن ثبت نموده اند. (2)

و البته زائرین مسجد مقدس جمکران نیز که توفیق حضور در این حرم با صفا را دارند از الطاف خاصه و عنایات این شفیعه ی بزرگ روز محشر بهره مند شده که اینجانب نیز در جریان بعضی از آن ها قرار گرفته ام ولی فعلاً در این مختصر جای بیان آن ها نیست.

چشم دلم به سمت حرم باز می شود *** با یک سلام صبح من آغاز می شود

قفل دلم شکسته کنار دَرِ حرم *** از مرقدت دری به چنان باز می شود

کو چشم روشنی که ببیند در این حرم *** هر روز چند مرتبه اعجاز می شود

ص: 11

این جا بهشت دختر موسی بن جعفر است *** از نفحه شهود و تجلی معطر است

هر شب کنار مرقد تو یک مدینه دل *** دنبال قبر مخفی زهرای اطهر است

از مسجد سهله در کوفه، بهترین مقام و بهترین جایی است که منتسب به حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می باشد. (1)

اميرالمؤمنین (علیه السلام) فرمودند:

﴿ذِکرُنا أهلَ البَیتِ شِفاءٌ مِنَ الوَعکِ وَالأسقامِ وَ وَسواسَ الرَّیبِ ﴾ (2)

ذکر و یاد ما اهل بیت باعث شفا از بیماری های جسمی و روحی است. حضرت آیت الله العظمی بهجت (رحمة الله) فرمودند:

یاد امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) از اهمّ ضروریات است. ضروریات را ما خلاصه در نان و آب نموده ایم که اگر نباشد از بین می رویم در حالی که اگر یاد خدا و ولی خدا در زندگی ما فراموش شود روح ما از بین رفته و آن نشاط لازم را نخواهد داشت. پس به یادش باش تا اثر این کیمیا را بیابی، قبل از خواندن درس، قبل از خواب، قبل و بعد از هر نماز در هر ثانیه ی عُمر شریف یاد آن عزیز سفر کرده را در قلبت زنده کن تا لذت زندگی حاصلت شود.

ص: 13

صحبت می کرد تا به درب مسجد که رسیدیم قبل از آن که ماشین توقف کامل کند درب ماشین را باز کرده خود را از ماشین پایین انداخت و غَلتان داخل مسجد شد. همراه او بودم مشغول نماز شد بعد از نماز سر به سجده گذاشته و می گفت: آقا با صد اُمید بر درِ این خانه آمدم، آن کنیزی که هر وقت او را دعوت می کردی می آمد و برای مظلومیت مادرت و مصائب آن بزرگوار اشک می ریخت، برای عمّه ی سه ساله ات ناله می زد و برای طفل شیر خواره ی جَدَّت می گریست. حال تنها گشتم، پسر جوانم در بیمارستان بستری است می خواهند او را عمل کنند در حالی که او در حال فوت می باشد تُرا به پریشانی عمه جانت حضرت زینب (علیها السلام) مرا از این پریشانی نجات بده.

پس از دو ساعت به طرف اصفهان حرکت کرده و مستقیم به بیمارستان رفتیم. نزدیک اطاقش شدیم، دیدیم دمِ اطاق عده ای از دکترها و پرستارها و دیگران ایستاده اند در حالی که بعضی ها گریانند با خود گفتم جوان مرده است، ولی وارد اطاق که شدم دیدم جوان روی تخت نشسته در حالی که لیوان شیری می خورد چشمش به مادرش که افتاد گفت: مادر کجا رفته بودی؟ چکار کردی؟ گفت: چطور شد؟ گفت: در آن حال دیدم اطاقم بوی خوشی و روشنایی خاصّی پیدا کرد، چند نفر وارد شدند یکی از آن ها برجسته تر بود، پیش آمد، دست مبارکش را روی سرم کشید و فرمود بلند شو تو خوب شدی، مادرت شب های چهارشنبه مهمان ماست و با عزاداری برای مادرمان و رفتار او موجب رضایت ما می گردد، حال آمده و مرا به جان مادرم قسم داده، من در خانه خدا وساطت کردم و خدا تو را شفا داد، بلند شو، تو هیچ مشکلی نداری. با مختصر دارو و خدماتی او را مرخّص کردند.

ص: 15

با صد امید بر درِ این خانه آمدم *** اقرار می کنم که تو خوبی و من بدم

مردود تر ز من نبود بنده ای، ولی *** باور نمی کنم که تو مولا رَدم کنی

طرف حمام برد، از او سوال کرد که چه لزومی دارد که به حمام بروی، در حالی که اینقدر برای شما ضرر دارد؟ در جواب گفت: هر هفته روزهای سه شنبه عازم مسجد مقدس جمکران می شدم، و قبل از حرکت غسل زیارت می کردم، می خواستم طبق هر هفته غسل کنم. او را در حمام بردم کمک کردم لباس هایش در آورد و گفت می خواهد بعد از غسل همان جا نماز امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) بخوانم. مرا بیرون کرد، پشت در صدای او را می شنیدم که می گفت آقا پاهایی که در خانه ات حرکت می کرد و با شما درد دل می کرد می خواهند از بدنم جدا کنند تو را به آن آبله های پاهای عمه جانت حضرت رقیه (علیها السلام) اگر صلاح می دانی از خدا شفای مرا بخواه، از این که پاهایم را می بُرند ناراحت نیستم، از این که دیگر نمی توانم در خانه ات راه بروم و برای مادرت و جد بزرگوارت ناله بزنم ناراحتم. از صدای ناله ی او هر کس از آن طرف عبور می کرد، از سوز ناله او می ایستاد. پشت درِ حمام جمعیت ایستاده بودند و به ناله های او گوش می دادند همه با گریه، برای او دعا می کردند. بعد از دقایقی، دیگر صدایی نیامد همه ناراحت شدند و گفتند شاید از دنیا رفته، به در زدند و خواستند در را باز کنند

نتوانستند، بعد از چند دقیقه جوان در را باز کرد و دوان دوان دوید به طرف اطاقش و درخواست کرد که لباس های شخصی مرا بیاورید گفتند: چطور شد؟ پاهایش را نشان داد، پاهایی که مجروح بود، بدون هیچ گونه زخم و دردی سالم شده بود، گفت: با گفتن یا بقية الله خوابم برد و در عالم خواب، خدمت آقا حجة بن الحسن شرف یاب شدم، به من فرمودند: تو زائر و میهمان شب های چهارشنبه من هستی، ما کسی که رفتار و کردار و گفتار و اعمالش برای ما باشد، اگر در گرفتاری از ما درخواستی داشته باشد، حاجت او را از خدا درخواست می کنیم.

ص: 17

خوشا به حال کسی که رفتار، نگاه، حجاب و اعمالش مورد رضایت خدا و اهل بیت (علیهم السلام) باشد، زود به حاجت می رسد. لذا لباس های خود را گرفت و گفت می خواهم به جمکران بروم و از آقا تشکر کنم.

تو که درد آشنای اهل دردی *** تو که دست کسی را رد نکردی

بگو حالا که دل هامان شکستی *** دلت می آید آیا برنگردی؟

***

آیین دست های شما مهربانی است *** این دست ها کرامتشان آسمانی است

خورشیدی و ماه، ریزه خورِ سفره ی تو *** اَند آواره ی محبت تو کهکشانی است

تقویم کل سال، برایم سه شنبه است *** این روزها هوای دلم جمکرانی است

خرج کردم، چندین بار در بیمارستان ها در اطاق عمل رفت ولی نتیجه ای نداشت، متحداً اطباء گفتند باید صبر کنیم تا به سن 25 سالگی برسد و قدرت عمل سنگین را داشته باشد تا جراحی شود البته هفتاد درصد احتمال خوب شدن دارد. آوردیم او را در خانه، مدرسه هم می رفت و با این امید که انشاء الله در آینده خوب شود.

روزی به یکی از دوستانم برخوردم، از من سؤال کرد که چرا پریشانی؟ قضیه را برای او گفتم، او گفت: شما که همه کاری انجام داده اید این کار را هم انجام بده. ما بی کس نیستیم ما امام زمان را داریم که چاره بیچارگان است. و آن این که روزهای سه شنبه کاروان هایی به مسجد مقدس جمکران می روند عده ای گرفتار به زیارت آن بزرگوار رفته و از وجود با برکتش حاجت روا می شوند. شما هم این هفته فرزندت را به جمکران بیاور و از آقا شفای او را بخواه انشاء الله نتیجه می گیری. از این پیشنهاد خیلی خوشحال شدم و امیدوار، سه شنبه با همین کاروان به جمکران رفتیم. گفتم: پسرم امروز می خواهم یک حرف راستی را به شما بزنم و آن این که دست تو تا وقتی که قدّ آقاجان هم بشوی همین طور است چند مرتبه در اطاق عمل رفتی، دستت را شکافتند، نتیجه نداشت. ولی امروز تو را به اینجا آورده ام پیش یک آقای دکتری که نه سوزن می زند و نه دستت را پاره می کند با یک نگاه که می کند دستت خوب می شود.

این آقای دکتر، مادری دارد که به او خیلی علاقه دارد، باید مثل بعضی وقت ها که از من چیزی می خواهی و می گویم نه، پا بر زمین می زنی و گریه می کنی و درخواست می کنی تا بگیری همان گونه عمل کن، و آقا را به جان مادرشان قسم بده تا آقا بیاید و تو را خوب کند. اگر از اینجا رفتیم و آقا نیامد برای همیشه دست

ص: 19

تو همین طور است.

او را تنها گذاشتم و جای دیگر مشغول دعا و زیارت شدم. وقت برگشتن شد، آمدم دیدم چنان گریه می کند و عده ای اطرافش ایستاده اند و در اثر گریه های او گریه می کنند، او هم پا زمین می زند و می گوید آقا دکتر! جانِ مادرت مرا خوب کن آخه بچه ها در مدرسه مرا مسخره می کنند می خواهم لباس بپوشم نمی توانم آقا بیا آقا بیا. او را بغل کردم و با ناراحتی و گریه شدید به طرف ماشین حرکت کردم. گفت: کجا می روی آقای دکتر هنوز نیامده، من نمی آیم. گفتم: انشاء الله هفته آینده، دیگر از آمدنش گذشت.

در حالی که گریه می کرد خوابش برد، آمدیم اصفهان او را در جایش خواباندم و خود نیز خوابیدم طولی نکشید از صدایش بیدار شدم و دیدم با دو دست حرکت و بازی می کند همین که دید بیدار شدم دوید به طرف من و گفت: بابا ببین دستم خوب شد، آقای دکتر دستم را خوب کرد. پرسیدم چه شد؟ گفت: یک آقایی در خواب آمد و گفت تو دیشب میهمان ما بودی و مرا به حق مادرم قسم دادی من درِ خانه خدا وساطت کردم و تو شفا یافتی بعد از آن روز روزهای سه شنبه می گوید من امروز مدرسه نمی روم می خواهم بیایم از آقای دکتر تشکر کنم، آیا من این معرفت را دارم که از آقا تشکر این همه نعمت را به جا آورم.

طعمه آتش قرار گرفتند بین زائرانِ من، یک نفر نابینا بود به نام مشهدی حسن که با چند نفر از بستگانش آمده بود. وقتی که آتش گرفت چادرِ ما وسط آتش قرار داشت. عده ای از چادر بیرون بودند و عده ای که داخل بودند به بیرون فرار کردند. ولی باز هم چند نفر گرفتار شدند. پس از خاموش شدن کامل آتش، هر کسی به هتل های خود رفت و پس از 24 ساعت هر کس به محل خودش رفته بود، هر کس نبود طعمه آتش قرار گرفته بود. من جمله مشهدی حسن. هر چه گشتند نبود نام او را جزو سوخته شدگان اعلام کردند. پس از دو روز یک ماشین کنار درب هتل توقف کرد و مشهدی حسن از آن خارج شد. پرسیدند کجا بودی؟ گفت: داخل هتل شوید تا بگویم. همه زائرین جمع شدند و او چنین گفت: وقتی آتش چادر را فرا گرفت بستگانم را یکی یکی صدا زدم جوابی نشنیدم مدیر و کارمندان را صدا زدم مرا نجات دهید، اما خبری نشد، نام هر کس را که صدا زدم جوابی نشنیدم، فهمیدم کسی نیست بلند شدم از روبرو رفتم به شعله برخوردم برگشتم از پشت سر حرکت کردم حرارت احساس کردم، طرف راست را ادامه دادم باز به آتش رسیدم به طرف چپ رفتم باز هم آتش بود. متوجه شدم همه اطرافم آتش است. از همه جا و همه کس نااُمید شدم لذا دو دست روی سرنهادم و آقا و مولایم را صدا زدم ﴿ یا بقیة اللَّهِ اَدرِکنی! ﴾ لحظه ای نگذشت، بوی بسیار خوشی را استشمام کردم و با صدای بسیار زیبایی، شنیدم که فرمود: مشهدی حسن تنهایت گذاشتند، دستت را به من بده چند قدم که رفتم بین عده ای قرار گرفتم، سفارش مرا به شخصی کردند و مرا به او سپردند او کمک کرد تا اعمالم را انجام دادم و گوسفندی برایم کُشت.

امروز آن شخص از من پرسید: می خواهی پیش رُفقایت برگردی؟ گفتم: بله.

ص: 21

بدون این که از من سؤال کند که نام کاروان چیست یا اهل کجایی، مرا سوار ماشین کرد و به این جا آورد و گفت این جا هستند و این هم هتل شماست.

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی *** دل بی تو به تنگ آمد وقت است که باز آیی

دائم گل این بُستان شاداب نمی ماند *** دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

نام آقا را به او یاد داد، منجمله: ﴿ یا بَقیةَ الله ﴾ . گفت: من از این نام خیلی خوشم آمد در این رابطه بیشتر صحبت کن تا آن جا که در توان داشتم برایش گفتم.

زمان حج فرا رسید. گفتم: یکی از اعمال دین ما، حج است. که حتماً امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در زمان حج در عرفات هستند. گفت: مرا ببر. قبول کردم. به مکه رفتیم سپس به عرفات، مشعر و مِنا رفتیم. آن جا جمعیت فوق العاده ای بود به طوری که اختیار راه رفتن دست خود ما نبود. در حالی که موج جمعیت ما را از این طرف به آن طرف می بُرد دستش از دستم رها شد و جمعیت مرا از یک طرف و او را از طرف دیگر بُرد. او را گُم کردم خیلی پریشان شدم و هر چه صدا زدم خبری نشد. با پریشانی گوشه ای نشستم با خود گفتم خدایا چه کنم اگر پیدا نشود جواب پدر و مادرش را چه بگویم. او زبان نمی داند، چنین جمعیتی تا به حال ندیده ممکن است از ترس و فشار جمعیت زیر دست و پا آسیبی به برسد یا تلف شود. یک لحظه به ذهنم آمد شاید همسفرهایمان که او را می شناختند او را ببینند و ببرند زیر چادرمان. لذا رفتم به طرف چادر، آن جا هم خبری نبود. فوق العاده ناراحت زیر چادر نشستم در حال پریشانی و ناراحتی یک وقت دیدم پرده ی چادر عقب رفت و همسرم وارد شد و مرا صدا می زند که بیا بیا از این آقا تشکر کن دویدم گفتم از کدام آقا، باهم از چادر بیرون آمدیم کسی نبود، پرسیدم چه کسی؟

گفت: آقایی که مرا به اینجا آورد. زمانی که دستم از دست تو جدا شد خیلی وحشت کردم و هر چه شما را صدا زدم خبری نشد. از ترس قلبم در حال ایستادن بود در همان حال به یادم آمد که گفتی امام دوازدهم زنده است و هر کجای دنیا که گرفتار شویم دست روی سر نهاده و یکی از نام های او را می بریم او می آید و ما را از گرفتاری نجات می دهد. لذا دو دستم را روی سرم گذاشتم و نامی را که

ص: 23

خیلی به آن علاقه مند بودم نام بُردم. یک صدای ملیحی شنیدم که با زبان خودم نام مرا صدا زدند و فرمودند: پشت سر من بیا. چنین کردم و دیدم از هر طرف که می روند راه بر ایشان باز می شود و بدون هیچ مشکلی عبور می کند. تا اینجا رسیدیم به من فرمودند: اینجا چادر شماست. همسرت زیر چادر در انتظار شماست. به من ثابت شد که دین شما عالی است و امام شما هم مشکل گشای مردم است.

فدای آن کسی که پیرو امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است تا هر وقت از او مددی بخواهد به او کمک رساند.

ای امیر عرفه، دست من و دامانت *** جان به قربان تو و گردش آن چشمانت

می دادم تا یک شب در عالم خواب شرف یاب شدم خدمت بزرگی، به من فرمود: برو در مجالس امام حسین (علیه السلام) تا به حاجتت برسی. پرسیدم: کجا و چه وقت؟ فرمود: زمانی که روضه خوان، روضه ی حضرت زهرا (علیها السلام) را می خواند.

دو روز بعد شخصی آمد و از من دعوت کرد که پنج روز روضه دارم و می خواهم شما یکی از گویندگان باشید. قبول کردم. طبق معمول روز پنجم متوسل به حضرت زهرا (علیها السلام) شدم. روبروی منبر ایوانی بود که دو نفر از رفقا با فاصله نشسته بودند. همین که وارد روضه شدم و نام حضرت زهرا (علیها السلام) را بردم، متوجه شدم که در ایوان بین آن دو نفر آقایی بسیار با عظمت نشسته و شال سبزی به گردن دارد و روضه که می خوانم که حضرت را بین در و دیوار گرفتار کردند و محسن او را شهید کردند دیدم آن بزرگوار آن چنان اشک می ریزد و به صورت می زند و ناله مادر مادر می کند. با خود گفتم: از منبر که پایین آمدم می روم و دست او را می بوسم و از او درخواست می کنم که در حقم دعا کند، که پایین آمدم و به طرف ایوان رفتم ایشان را ندیدم از آن دو نفر سراغ گرفتم گفتند کسی اینجا ننشسته بود ما کسی را ندیدیم. متوجه شدم که آقا و مولایم بوده است. حالم بد شد و از هوش رفتم، مرا بهوش آوردند که چه شده، گفتم: آقا حجة بن الحسن العسکری این جا تشریف داشتند و در مصیبت مادرشان حضرت زهرا (علیها السلام) گریه می کردند.

بیا با هم خدامان را بخوانیم *** به حق مادرت زهرا (علیها السلام) بخوانیم

کنار علقمه این جمعه مولا *** به جای ندبه عاشورا بخوانیم

ص: 25

سرازیر بود. بعد از نماز سر به سجده نهادم و آقا را به پریشانی عمه جانشان قسم دادم که مرا از این پریشانی نجات دهند اگر پدر و مادر و دیگران مطلع شوند اول ناراحتی هاست. پدر و مادری که با چه ناراحتی ها مرا به این مرحله ی زندگی رساندند مشکلات برایشان ایجاد خواهد شد. در همان لحظات در عالم خواب و بیداری، بزرگواری به من فرمود: بلند شو و برو به درِ منزل. با خود گفتم: این وقت شب حتماً خيالاتی شده ام و راه خودم را ادامه دادم. این مرتبه آقا را به آن گوشواره شکسته مادرشان قسم دادم و نالیدم و از آن عزیز نجات طلب کردم. باز آن مسئله هر چه بود، تکرار شد، و همان شخص با حالت ناراحتی به من فرمود مگر نگفتیم برو دم در.

این بار بلند شدم و رفتم. درب را باز کردم و وارد کوچه شدم. ترس و وحشت مرا فرا گرفته بود، سریع برگشتم و باز سر سجده و ناله گریه ام را شروع کردم و این بار آقا را به عمه کوچکشان حضرت رقیه (علیها السلام) و پریشانی او در خرابه شام قسم دادم که برای بار سوم آن مسئله تکرار شد ولی آن شخص با عصبانیت فرمود: مگر نمی گوییم برو دمِ در. این بار با امیدواری و با آرامش کامل وارد کوچه شدم، ایستادم و اطراف را نگاه کردم، دیدم چند قدم آن طرف شیءای می درخشد جلو رفتم دیدم انگشتری خودم است. برداشتم و خیلی خوشحال شدم و مجدداً آمدم سر سجاده ام به عنوان تشکر از وجود مقدسش انجام وظیفه کردم.

ما پی نبرده ایم تو را آن چنان که هست *** کاری نکرده ایم به قدر توان که هست

کاری برای آمدن تو نکرده ایم *** اما برای نذر قدوم تو جان که هست

ص: 27

از کشور، تمام زندگی را فروختند و خرج کردند ولی هیچ گونه اثری نداشته است. لذا مدتی است شب های چهارشنبه دست او را گرفته و به این مکان مقدس می آورد. یک گوشه می نشیند و به نماز و دعا می پردازد. همین که دعا تمام می شود او به تنهایی به پایین این در می آید و توسلاتی پیدا می کند برای شفای چشم های شوهرش.

چند هفته ای این مسئله ادامه داشت. وقتی صدای ناله ی او را می شنیدم برای چشم های شوهرش دعا می کردم. تا مدتی که دیگر صدای ناله او شنیده نشد و چند هفته گذشت و دیگر صدایی نیامد. آن دوستم با همسرش یک هفته آمده بودند به او گفتم مدتی است دیگر صدای ناله ی آن زن نمی آید. شب برگشتیم اصفهان، هنوز استراحت نکرده بودیم که تلفن زنگ خورد. گوشی را برداشتم، صدای دوستم را شنیدم که گریه می کرد، پرسیدم چه شده؟ گفت: خانمم در کتاب فروشی مسجد مقدس جمکران آن زن را دیده بود. به او التماس دعا گفته جهت حاجتی، و بعد در حقّ او دعا کرده بود که خداوند چشم های همسرتان را به او برگرداند. در حالی که اشک او جاری شده گفته: آقا عنایت کرده و چشم های همسرم را برگردانده است و جوان بسیار مؤدّب و زیبایی را به من نشان داد که ایشان همسرم است با چشم های دُرُشت و بینا. گفتم: چه شد؟ گفتند: وقتی برگشتم از نماز، چند قدمی داشتم که به او برسم. او مرا دیده بود، پیش آمد و گفت: همسرم آقا عنایت کرد و چشم هایم را شفا داد. گفتم: چگونه؟ گفت: در حالی که در سجده بودم و می نالیدم و آقا را به جان مادرش قسم می دادم و می گفتم آقا از این که چشم ندارم ناراحت نیستم از این که

این دختر جوان با اُمید به زندگی، با من آمده است و حال باید عصاكش من باشد، ناراحتم.

ص: 29

تو را به چشم تیر خورده ی عمو جانت از خدا بخواه مرا شفا دهد، یک لحظه دستی به سرم کشیده شد و فرمود: «تو خوب شدی» بلند شدم کسی را ندیدم در حالی که چشم هایم می دید.

مهدی ام من که مرا گرمی بازاری نیست *** بهتر از یوسفم و هیچ خریداری نیست

ای که دائم به دعایی که ببینی رخ من *** تا که خالص نشوی با تو مرا کاری نیست

***

آیین دست های شما شما مهربانی است *** این دست ها کرامتشان آسمانی است

تقویم کُل سال برایم سه شنبه است *** این روزها هوای دلم جمکرانی است

داشت با سؤال کردن به آن جا رسیدم پس از وضو گرفتن خواستم به چادر برگردم ولی متحیر شدم که از کدام طرف باید بروم از هر طرفی می رفتم اشتباه بود. ناراحتی قلبی دارم که باید هر وقت آن حالت به من دست دهد فوراً قرصی بخورم.

بر اثر ناراحتی و پریشانی، همان حالت قلبی به من دست داد، فوق العاده ناراحت شدم که ممکن است با این وضع از حال طبیعی خارج شوم، کسی هم مرا نمی شناسد. لذا با حالت بیچارگی دو دست روی سر نهادم و متوسل به وجود مقدّس آقا و مولایم شدم، زیرا که او چاره ی بیچارگان است. لحظه ای نگذشت که صدای دلنشینی را شنیدم که فرمود: استاد علی چادرت را گم کرده ای؟ عرض کردم: بله. آقا فرمود: دستت را به من بده. دستم را گرفتند، چند قدمی راه آمدم که فرمود: این جا چادر شماست. فکر کردم یکی از هم سفری ها است. داخل چادر شدم که متوجه شدم درست آمده ام. از چادر بیرون آمدم تا تشکر کنم و ایشان را به چادر بیاورم پذیرایی کنم ولی کسی را ندیدم. حال متوجه شدم آقا صاحب الزمان (علیه السلام) بوده اند، همان عزیزی که نجات دهنده ی گرفتارها هستند.

وَ الشّمس، که بی روی تو من حیرانم *** وَ الفجر، که بی وصل تو در بحرانم

وَ الّیل، که بی موی تو روزم تاریک *** وَ العصر، که بی عشق تو در خسرانم

***

ای امیر عرفه دست من و دامانت *** جان به قربان تو و گردش آن چشمانت

ای امیر عرفه بر سر راهت گردم *** گر بیایی به خدا دور سرت می گردم

ص: 31

ناراحتی ندارم.

خدمت آیت الله میلانی رسیدم تا جریان را برای ایشان نقل کنم. قبل از این که شروع کنم آقا مرا در آغوش گرفتند و چشم های مرا بوسیدند و اشک ریزان فرمودند: خوشبختی است که توفیق زیارت آقا حجة بن الحسن العسگری را پیدا کرده ای. عرض کردم لحظه ای که در خدمتشان بودم و با نگاهی مرا مورد لطف قرار دادند تمام ناراحتی ها از بدنم بیرون رفت. می گفتم و هر دو اشک می ریختیم. ﴿ اللَّهُمَّ عَجِّلْ لولیک الْفَرْجِ ﴾

خوشا به حال هر آن کس که مبتلای رضاست *** تمام دار و ندار من از رضاست

مريض بستر عشقم شفا نمی خواهم *** که مرهم دلم از نسخه ی و دوای رضاست

خدا عنان دل ما به دست تو *** داده امیر دام تو، اما ز غیر آزاده

جلو و پرسید شما از جمکران آمده اید؟ گفتند: بله. گفت: به احترام امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) دوست دارم که میزبان شما باشم. قبول کردیم و به منزل ایشان رفتیم، در جمع این مطلب را تعریف کرد، که فرزندِ اولِ پسرم به نام زهرا در سن چهار سالگی به مریضی سختی مبتلا شد. به طوری که تلاش تمام متخصصین هیچ گونه اثری نداشت. شبی دکترش گفت: احتمالاً امشب آخرین شبِ عمر او خواهد بود.

پسرم با پریشانی بسیار از بیمارستان به طرف منزل حرکت کرد که در راه به یک مجلس روضه برخورد می کند. به آن جا می رود و روضه خوان، توسل به حضرت زهرا پیدا می کند، او بسیار گریه می کند و به حضرت عرض می کند: فرزندم دختر است و به نام شماست، اگر او شفا پیدا کند نذر می کنم بزرگ که شد او را به یکی از فرزندانِ شما که سربازِ فرزندتان، حجة بن الحسن العسگرى هم باشد، شوهر بدهم و زندگی او اگر ضعیف باشد مُرفّه کنم.

فردا صبح که به بیمارستان می رود می بیند دکترها و پرستاران دور تخت دخترش ایستاده اند و با او صحبت می کنند و عدّه ای از آن ها گریه می کنند. سؤال می کند کند که چه شده؟ می گویند یک مرتبه بچه که فقط ناله می کرد با صدای بلند صدا می زند بابا، «خانم دکتر رفت، بیا از او تشکر کن.» پیشِ او آمدیم و گفتیم که چه می خواهی؟ گفت: خانم دکتر آمد و بر روی سرم دست کشید و دستم را گرفت و گفت: تو خوب شدی، به بابا بگو نذر ما را فراموش نکنی، او خوب شده بود، طوری که همان ساعت او را مرخص کردند.

پسرم به تهران رفت و کارخانه ای تأسیس کرد و آن جا مشغول کار شد، دختر بچه اش بزرگ شد و به دانشگاه رفت، پدرش نذرش را به دخترش گفت ولی او

ص: 34

قبول نکرد و گفت: من می خواهم با مردی زندگی کنم که تحصیل کرده باشد، دکتر یا مهندس باشد غیر از روحانیون. هرچه که پدرش و دیگران با او صحبت کردند قبول نکرد. لذا مسئله را با یکی از علماء مطرح کردند. او این راه را به آن ها گفت که او را به عقد یک سید روحانی در آورید با قید این که بعداً طلاق گیرد، و به هر کس که می خواهد ازدواج کند. دختر می پذیرد.

روزی پسرم از تهران که بر می گشت و در حال عبور از قُم بود، به مغازه ای رفت تا چیزی بخرد، همان جا طلبه ی سیدی را می بیند که او هم قصد خرید داشت و به فروشنده گفت: حساب را بنویسید تا آخر برج که شهریه گرفتم، پرداخت می کنم. طلبه ی سید را صدا می زند و می گوید من حاجتی دارم که به تصمیم شما بسته است، اگر پیشنهاد مرا قبول کنی من هم، هر حاجتی داشته باشی و هر مقدار پول لازم داشته باشی نیاز شما را بر طرف می کنم. طلبه ی سید می پذیرد. باهم به تهران می روند و با خانواده و دخترش در میان می گذارد، همگی قبول می کنند.

دختر را به عقد سید طلبه در می آورند، اطاقی در اختیارش قرار می دهند، او سجاده اش را پهن کرده و از اول شب به نماز و گریه شدید می پردازد. حتی شام و میوه برای او می برند و در کنار سجاده اش می گذارند ولی او لب نمی زند و بعد از یکی دو ساعت هم چنان در همان حالت قرار داشت.

زهرا خانم وارد اُطاق می شود از او سؤال می کند شما چه مشکلی داری که این گونه گریه می کنی؟ پدرم که به شما گفته هر چه می خواهی و هر مشکلی داشته باشی برطرف می کند، پدرم گفته اگر خانه بخواهید برای شما می خرد و مخارج ازدواج تان را هم می دهد، اگر چیز دیگری می خواهید بگویید تا فراهم

ص: 35

کند.

سید طلبه می گوید: 40 شبِ چهارشنبه به مسجد مقدس جمکران رفتم و از امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) همین ها را درخواست کردم و او پدر شما را برای من فرستاده تا خانه و زندگی برایم فراهم کند، زهرا خانم می گوید: پس دیگر چرا گریه می کنی؟ سید می گوید: دیشب چیز دیگری به خواسته ام اضافه شده، و برای آن درِ خانه ی امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) متوسل شده ام و گریه می کنم، زهرا خانم می گوید: آن چیست. حرفی نمی زند و می گوید همان کسی که پدر شما را فرستاده از این حاجت من هم خبر دارد و اگر صلاح بداند آن را هم حل خواهد کرد. زهرا خانم باز می پرسد: از امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می خواهی من همسر همیشگی شما باشم؟ می گوید: بله. و زهرا خانم با گریه قبول می کند و می گوید: همسری را که امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) برایم بفرستد معلوم است که عاقبتش بخیر است و فرزندانش صالح و سالم و از مروّجین دین و خدمتگزار مردم خواهد بود.

به نزد پدرش می رود و می گوید: من همین مَرد که عاشق امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است را می خواهم، و معلوم است که او فرستاده ی آن حضرت است.

پدر پیشنهاد می کند که سِمَتی در کارخانه به دامادش بدهد ولی او قبول نمی کند و می گوید: آقا مرا به این زندگی رسانده است و من می خواهم درس طلبگی را ادامه دهم و مُبلِّغ اسلام و امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) باشم. پدر قبول می کند و زندگی بسیار عالی و ماهیانه مبلغ قابل توجهی برای مخارجشان به آن ها می دهد.

در همان لحظه 2 پسر بچه حدود 10 ساله را صدا زد و گفت این ها فرزندان آقا سید می باشند. او درسش را ادامه داده و فعلاً در حوزه ی قم یکی از استادهای برجسته ی حوزه می باشد.

ص: 36

من بی کسم و خسته و مهجور و ضعیف *** یا حضرت صاحب الزمان ادرکنی

آن شب یک شبِ کم نظیر بود. در تمام طول مسیر همه ناله می زدند و ذکر یا صاحب الزّمان بر لب داشتند. چرا که عنایت آقا را دیده بودند.

سید عباس ما را به مسجد مقدس جمکران و سپس به زیارت حضرت معصومه (علیها السلام) و از آن جا به اصفهان بُرد بدون گرفتن هیچ گونه وجهی و می گفت: شما سفارش شده ی آقا امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هستید.

آقا ﴿ بَقيَةَّ الله ﴾ چاره ی بیچارگان و درماندگان است، لذا هر کجا درمانده شدید، به وجود مقدس و بابركت ﴿ بَقيَةَّ الله الاعَظَم ﴾ متوسل شوید تا از غم نجات یابید.

صد قافله دل به جمکران آوردیم *** رو جانب صاحب الزمان آوردیم

دیدیم که در بساطه ما آهی نیست *** با دست تهی، اشک روان آوردیم

که سرعت زیادی داشتم آقا را صدا زدم. امداد های غیبی آقا و برنامه هایی که در چنین حالاتی راننده انجام می دهد تا ماشین کم کم از سرعتش کاسته شود تا توقف کند، انجام دادم، بدون هیچ مشکلی ماشین توقف کرد کنار جاده و ایستاد. از ماشین بیرون آمدیم و بدون این که آثار ناراحتی داشته باشیم ایستاده و در فکر بودیم که چه کنیم، دیدیم آن طرف خیابان تریلی توقف کرده و راننده آن آمد پیش ما و سؤال کرد که کاری دارید؟ آیا مشکلی هست؟ با این که تعجب کرده بودم که از کجا فهمیده ما مشکل داریم گفتم: بله. او ماشین را امتحان کرد و رفت جعبه آچار و لوازمات را از داخل ماشین خودش آورد و حدود یک ساعت زیر ماشین بود تا کاملاً درست کرد و تحویل داد. من خیلی خوشحال شدم از او تشکر کردم و هر چه خواستم به او مبلغی پرداخت کنم، قبول نکرد.

هفته ی بعد شب چهارشنبه که به قم مشرّف شدم قبل از آن که به جمکران بروم به مناسبتی منزل یکی از مراجع رفتم، یکی از آقایانی که در آن جا کار می کرد به من فرمود: می خواستم به شما تلفن کنم ولی خوشبختانه شما را دیدم. شب قبل در عالم خواب، بزرگی را دیدم که به من فرمودند: به فلانی بگو چطور ما به شما محل نمی گذاریم و به شما لطف نداریم، ماشین را در برگشت از هرند، با آن سرعت حادثه آفرین، ما آن را متوقف کردیم، راننده ی تریلی را ما فرستادیم، مگر می شود کسی به ما متوسل شود یا شب های چهارشنبه به خانه ی ما بیاید، موقع نیاز، به او و گرفتاری هایش، بی تفاوت باشیم. لذا آقا خود را بدهکار کسی نمی گذارد، هر کس یک قدم به طرف آن عزیز بردارد آن بزرگوار چندین قدم بطرف آن شخص می آیند.

و به یاد این جمله حضرت افتادم که می فرمایند:

ص: 40

مادر مراعات حال شما اهمال و سستی نمی کنیم و یاد شما را فراموش نمی کنیم، لذا با اشتیاق بیشتر از قبل، به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، هر هفته، ساعت شمار هستم که شب چهارشنبه فرا رسد و راهی مسجد مقدس جمکران شوم، آن مكان مقدسی که رابطه است بین عاشقان و گرفتاران با امام زمان ارواحنا فداه

جوان را گرفت هر چه گشتیم، او نبود. در آن لحظه دیدیم که پلیس گریه می کند. از او پرسیدیم چه شده است؟ آیا راننده از اقوام شما هستند؟ گفت: نه، آن جوان که رانندگی می کرد فرستاده آقا می باشد، مدتی قبل هم مشابه این اتفاق را داشتیم که ماشین جمکران و زائران آن از مرگ حتمی نجات یافتند.

آمبولانس خبر کردند و او را بُردند و پس از ساعتی از طرف آن شرکت راننده ای آمد و ما را به جمکران رساند. اگر امداد های غیبی آن حضرت نبود آن راننده در حال رانندگی از دنیا می رفت و چه بر سر مسافران و دیگران می آمد خدا می داند.

این جا تجلّی گاه صاحب الزمان است *** این جا پذیرای همان جان جهان است

چشمان عشاق از فراقش اشکبار است *** از عشق مولا ناله بر پا و فغان است

گفتند شما هم بروید و پنجشنبه می رویم که شبِ جمعه را آن جا باشیم. وقتی همه رفتند در همان لحظه هر دو ماشین رسیدند.

از طرف دیگر شام زائران را مردم بانی می شوند، آن هفته هم یک نفر بانی بود که دو روز قبل مقداری مرغ و برنج و روغن، پیشِ حاج اکبر می آورد و می گوید این ها را برای زائران جمکران غذا تهیه کنید. ایشان هم قبول می کنند و پیش آشپز می برند، آشپز می گوید این مرغ ها کمی بو می دهند و کمی رُب و ادویه جات بیشتر مصرف می کنم تا رفع شود و همین کار را می کنند. نهار را آماده کرده و آورده بودند در مغازه تا ببرند جمکران.

سه نفر از پرسنل شهرداری که نظافت آن خیابان را به عهده دارند، روزهای سه شنبه از حاج اکبر نهار می گیرند، آن روز هم طبق همیشه آمدند و غذایشان را گرفتند و رفتند. بعد از قضیه ی لغو شدن سفر، حاج اکبر غذاها را به آشپزخانه بُردند تا پنجشنبه از آن ها نگهداری شود.

روز پنجشنبه صبح یکی از آن سه نفر پرسنل شهرداری آمد پیش حاج اکبر و گفت: این چه غذایی بود که به ما دادی و آن روز بعد از خوردن غذاها هر سه نفر مسموم شدیم و فوق العاده حالمان بَد شد، به طوری که مردم اورژانس خبر کرده و مارا به بیمارستان بُردند. بعد از دو روز من کمی بهتر و مرخّص شدم ولی آن دو نفر هنوز در بیمارستان هستند، و یکی از آن ها حال بسیار بدی دارد که ممکن است تلف شود.

آن جا بود که متوجه شدیم در خراب شدن و دیر کردن ماشین های حمل مسافر چه حکمتی وجود داشت و اگر تنها یکی از آن ماشین ها رسیده بود و سفر به جمکران انجام می شد، چه تعداد (حدود 50 نفر) از مسافران از آن غذاهای

ص: 43

فاسد مصرف می کردند. و در بیابان مسموم می شدند خدا می داند چه فاجعه ای پیش می آمد. هیچ چیز در این کار حاکم نبود مگر لطف و مهمان دوستی امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف). بعد از آن غذاها را داخل چاه ریختند و برای شب جمعه غذا تهیه کردند، و این بود معجزه ای دیگر که همه آن را لمس کردیم.

این جا تسلّی بخش جان ها و پناه است *** این جا گدایش به ز شاهنشهان است

این جا گمانم کعبه و بیت الحرام است *** این جا عبادتگاه پیغمبران است

این جا دروس عشق و ایثار و محبت این جا *** این هدیه از مهدی صاحب الزمان است

این در گه از درهای جنّت انشعاب است *** این سرزمین نامش همانا جمکران است

بعد از کمی گشتن، خانه ای پیدا کردم که از هر نظر مناسب بود ولی برای خرید آن 20 ملیون کم داشتم.

مدتی هر چه فعالیت کردم و به هر کسی که رو زدم، نشد. خودم و خانواده ام خیلی ناراحت بودیم، چرا که اگر خانه را از دست می دادیم دیگر چنین جایی پیدا نخواهیم کرد. به خانواده ام گفتم ما بی صاحب نیستیم، آقا و مولایمان صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را درِ خانه خدا واسطه قرار می دهیم و از او مدد می خواهیم. هفته ی گذشته آقا را به خرابه نشینی عمّه جانشان قسم دادم که می خواهم خانواده ام را از پریشانی و مستأجری نجات دهم، و از او کمک خواستم.

چند روز بعد، آقایی که مجتمع های بزرگی را می سازد، نزد من آمد و گفت: می خواهم درب های این ساختمان را شما برایم بسازید. قبول کردم و بعد از توافق قرار داد بستیم. او مبلغ 20 ملیون چِک به من داد و گفت کار را شروع کن و هر وقت هم پول لازم داشتی خبر بده. همان روز رفتم و خانه را خریدم و امروز هم در خانه مستقر شدیم. این هفته آمده ام از آقا و مولایم تشکر کنم و هفته ی آینده شامِ میهمان های امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را بانی باشم.

در مسیر جمکران عطر دل انگیز بهشت *** از نفس های تو بوییدم ولی نشناختم

غفلت من را ببین یک عمر رخسار تو را *** در همه آیینه ها دیدم ولی نشناختم

ص: 45

خصوصیات و عنایات امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) برایش گفتم. ناگهان به گریه افتاد و گفت: از چهره ات و اعمالت و گفتارت پیداست که آبرومند درِ خانه ی خدا هستی، تو را به جان آن کسی که در مذهب شما مورد احترام است، و به جان آن امام زمانی که از عنایاتش برایم تعریف کردی و گفتی که او به غیر از مسلمانان نیز لطف دارد، هر کاری و هر دعایی باید بکنی، انجام بده. هر مقدار پول بخواهی به تو می دهم که از این پریشانی نجات پیدا کنم. پرسیدم چه ناراحتی داری؟ پسر بچه ی فلجی را آورد و گفت: سه دختر دارم و یک پسر. در حالی که خیلی گریه می کرد ادامه داد: همه جا برای مداوا او را برده ام ولی گفتند لاعلاج است و از بزرگان مذهبم هم کاری بر نیامد.

در حالی که خودم هم بسیار پریشان بودم خواستم بخوابم، ولی با خود گفتم امشب را باید خواب بر خود حرام بدانم. سجاده ای پهن کردم و ایستادم به نماز امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ، با چه حالی می خواندم و چه حرف هایی با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می زدم. بماند. تا اذان صبح چند مرتبه نماز آقا خواندم و او را به جان مادرشان قسم دادم و عرض کردم: آقا جان اول شب برای این مرد مسیحی از شما گفتم که به غیر از مسلمانان لطف دارید. او اول به شما و بعد به من امیدوار شده، به جان عموجانت که نا امید شد، امیدِ او را ناامید نکن، با همان حال اشک می ریختم و ناله می زدم و آقا را به یک یکِ اجدادش قسم می دادم، ناگهان صدایی شنیدم.

همه اهل خانه با فریاد یا خدا و یا الله، پسر بچه را بغل کرده و به اطاق من آمدند، مرد مسیحی می خواست پای مرا ببوسد ولی من مانع شدم، گفت: پسرم را ببین، دیدم به لطف آقا امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ، پسرک فلج خوب شده و دور اطاق می دَود و مادر و خواهرش از شادی گریه می کنند و به اقوام تلفن می زنند.

ص: 48

صبح آن شب برای آن فامیل، مجلس شادی شد، از لطف امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) که به منِ روسیاه آبروئی دادند. پدر بچه از من پرسید که به چه طریق می توانم از امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) تشکر کنم؟ گفتم اگر قبول کردید، دین امام زمان حق است، به دین او مشرّف شوید. مرد مسیحی با کمال میل قبول کرد و او را نزد حجة الاسلام عسکر حیدری که سید بزرگواری است و در مدرسه ای جنب حرم حضرت زینب (علیها السلام) مشغول تدریس است، بُردم و ایشان طی مراسمی، با چند نفر دیگر از خانواده و اقوامش به خاطر این معجزه مسلمان شدند.

مرا به غیر تو نبود پناه مهدی جان *** که من گدایم و هستی تو شاه مهدی جان

در انتظار تو شاها گذشت عمر عزیز *** نگشت حاصل من غير آه مهدی جان

شها فقیرم و مسکین و بر سر راهت *** نشسته ام به امید یک نگاه مهدی جان

به حق حرمت اجداد خود نما نظری *** ز مرحمت به من رو سیاه مهدی جان

خمید پشت من از بار معصیت شاها *** نموده ام همه عمر اشتباه مهدی جان

مقدس و با برکتش حاجت می گیرند، شما هم نذر کن و چهل شب چهارشنبه به آن جا برو، انشاء الله حاجت روا می شوی. گفت: درباره اش شنیده ام، ولی تا کنون آن جا نرفته ام. از خصوصیات و کرامات آن عزیز تا آن جا که در توانم بود برایش تعریف کردم به طوری که گفت: از همین هفته شروع می کنم.

پس از مدتی یک شب او را در مسجد مقدس جمکران دیدم در حالی که اشک می ریخت. مرا که دید بغل کرد و گفت: الهی فدای این آقا دکتر بشوم که چقدر حاذق و با محبت است و با یک مرتبه مراجعه مشکلم حل شد. اولین سفرم به آقا عرض کردم من به حضرت علی اصغر (علیه السلام) علاقه دارم و خودتان هم می دانید که هر کجا روضه ی حضرت علی اصغر (علیه السلام) خوانده بشود چقدر برای آن مظلوم گریه می کنم. خودِ شما نیز علاقه خاصی به عموجان کوچکتان دارید، شما را به حقّ آن عزیز از خدا بخواهید به من فرزندی عطا کند، اگر پسر بود، نامش را علی اصغر می گذارم. طولی نکشید خانمم باردار شد.

مدتی بعد دوباره او را در جمکران دیدم خیلی خوشحال بود و گفت: همین جا بمان. رفت و بعد از مدتی نوزاد سه ماهه اش را آورد، نامش علی اصغر بود، بسیار زیبا بود و گفت: این لطف امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است و به این وسیله زندگی ما شیرین شده است، همه هفته می آییم این جا، چنان دل باخته ی آقا و این مکان شده ام که روز شماری می کنم برای روزهای سه شنبه و مشرّف شدن به این مکان.

آخرین باری که او را دیدم گفتم: چه خبر؟ گفت خدا رحمت کند پدر و مادرتان را، عجب جایی را به من معرفی کردید، حدود 12 سال است که هر شبِ چهارشنبه مشرّف هستم. در این مدت کارگر بودم، صاحب مغازه شدم، خانه نداشتم، خانه دار شدم و اکنون صاحب 2 فرزند به نام های علی اصغر و معصومه

ص: 49

می باشم و این ها همه از لطف آقا صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است. و تا آخر عمر از این مکان با برکت و به قول شما این آقا دکتری که هر دردی را می تواند علاج کند دست بر نمی دارم. ای کاش از اول زندگیم با این جا آشنا شده بودم.

چشم آلوده کجا، دیدن دلدار کجا؟ *** دل سرگشته کجا، وصف رخ یار کجا

قصه عشق من و زلف تو، گفتن دارد *** نرگس مست کجا، همدمی خار کجا؟

سرّ عاشق شدنم لطف طبیبانه توست *** ورنه عشق تو کجا، این دل بیمار کجا؟

کاش در نافله ات نام مرا هم ببری *** که دعای تو کجا، عبد گُنه کار کجا؟

هفته ی سوم، آماده ی حرکت شدم که فرزند چهار ساله ام دچار حادثه ای شد و شیشه در پایش رفت و قرار شد همسرم او را به بیمارستان ببرد و من به جمکران بروم ولی فرزندم با اصرار و گریه که باید پدرم همراهم باشد و او مرا به دکتر ببرد، ناچار مجبور شدم او را به بیمارستان ببرم و باز از اتوبوس جا ماندم.

هفته چهارم، آمدم دفتر کاروان که با زائران مسجد مقدس جمکران هم سفر شوم ولی متاسفانه اتوبوس حرکت کرده بود. آمدم دروازه تهران که مسافر یکی دیگر از کاروان ها بشوم ولی هر چه ایستادم اتوبوسی ندیدم و همه رفته بودند. ساعت 5/3 ظهر بود و یک ساعت و نیم از حرکت اتوبوس های جمکران گذشته بود و دیگر نااُمید شده بودم، و به قصد منزل بازگشتم.

در راه فرد بسیار محترمی را که از فقر او خبر داشتم دیدم که مقابل داروخانه ای ایستاده است، پرسیدم این جا چه می کنی؟ با حالت پریشانی گفت: فرزندم در بیمارستان بستری است و برای گرفتن داروهای او پول نداشتم آمدم در این محل، آشنایی دارم از او پول قرض بگیرم. ولی او به مسافرت رفته است. حالا نمی دانم چه کنم، چون نسخه خیلی سنگین است، نسخه را از او گرفتم و دارویش را تهیه کردم و به او گفتم من این کار را برای سلامتی و خشنودی آقا امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) انجام دادم و او در حالی که گریه می کرد گفت: اجر شما با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف).

خواستم تاکسی بگیرم و به خانه برگردم ولی یک لحظه به ذهنم آمد که چهار هفته است هر چه می کنم نمی توانم به مسجد مقدس جمکران بروم. چه خطایی از من سر زده است که این توفیق از من گرفته شده است. حالت عجیبی پیدا کردم و در حالی که اشک می ریختم به سوی مسجدی در آن نزدیکی رفتم. در مسجد با

ص: 51

اشکِ توبه، نماز امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را خواندم و بعد از نماز، توسل به حضرت علی اصغر (علیه السلام) پیدا کردم و امام زمان را به حقّ جدّشان امام حسین (علیه السلام) و مادرشان حضرت فاطمه زهرا (علیها السلام) قسم دادم که مرا ببخشید و دوباره توفیق حضور در مسجد مقدس جمکران را به من بدهید.

حدود ساعت 5/4 بود که به قصد زیارت مسجد مقدس جمکران از آن مسجد خارج شدم و آمدم در مسیر جاده قم ایستادم، فوراً یک ماشین سواری جلوی پای من ایستاد و گفت کجا؟ گفتم می خواهم به جمکران بروم، تا هر کجا مسیرتان باشد می آیم. گفت اتفاقاً من هم به جمکران می روم، با کمال تعجب سوار شدم. در راه از من پذیرایی کرد و هیچ گونه پولی نگرفت. فهمیدم امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) مرا بخشیده اند و به خانه اش دعوت کرده. آن شب نماز در مسجد جمکران و توسل به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) لذّت دیگری داشت.

و در حال نماز و توسل از حضرت درخواست کردم که علت دعوت نشدنم را به من بفهمانید، چند شب بعد یکی از دوستانم را در خواب دیدم که به من گفت: می دانی چرا دعوت نشدی؟ گفتم: نه. گفت آن شبی که عروسی دعوت بودی آخر شب که مرد و زن دورِ هم نشسته بودند و موسیقی گذاشتند و مردها با هم جلوی زن ها می رقصیدند. تو نه تنها آن ها را منع نکردی بلکه خودت هم با آن ها همکاری کردی و چند نفر پشت سر تو گفتند این آقا را ببینید که شب های چهارشنبه به جمکران می رود چه می کند.

و به این علت دل امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را به درد آوردی. ما اگر دم از امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می زنیم و شب های چهارشنبه مشرف به جمکران می شویم، باید اعمال و رفتارمان هم برای امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) آبرو باشد. با تهیه دارو برای آن شخص دل

ص: 52

امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را به دست آوردی لذا مجدداً از تو دعوت کردند.

شما عزیزی که در حال خواندن این جزوه هستید، در این قصه بیشتر دقّت کنید. چرا که متأسفانه در زمانی زندگی می کنیم که بسیاری از گناهان سبک شمرده شده و گناهان کبیره مثل موسیقی و بی حیایی و بی عفّتی و اختلاط زن و مرد دیگر اصلاً گناه به شمار نمی رود و این قدر این گناهان عادی و زیاد شده که حتى بعضی از قشرهای مقید و مذهبی جامعه هم، بی اختیار مرتکب این گناهان می شوند، و آن را گناه نمی دانند که بخواهند توبه کنند.

و یقیناً ارتکاب چنین گناهانی دل امام زمانمان را به درد می آورد و توفیق بسیاری از اعمال نیک را از ما می گیرد و باعث گرفتاری های زیادی می شود.

وقت تنهایی و سختی ما به پیشش می رویم *** لیک با اعمال خود هر لحظه نیشش می زنیم

روز، منزل همین اقوام نزدیکم بودم و به دعوت ایشان با هم به مجلس ختم رفتیم. وقتی نشستیم ایشان خیلی به حیاط نگاه می کرد و می گفت: عجب حیاطِ با صفایی است، این جا مخصوص روضه خوانی است، اگر وضع مالی خوبی داشتم حتماً این جا را می خریدم. به او گفتم: شما وضع خوبی دارید کسی که عشق امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را در دل دارد و هر شب چهارشنبه به مسجد مقدس جمکران می رود از او مدد بگیر و صاحب خانه شو، همه کاره خداست، تمام کلیدها و خزانه های خدا به دست امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است.

به فکر فرو رفت. هفته ی بعد او را دیدم گفت: روی حرف تو فکر کردم دیدم واقعاً همین است، و این هفته به آقا عرض کردم و انشاء الله برای این درخواست توسل می برم به آقا و ایشان را به اجداد و طفل های جدّش قسم می دهم و از دامن پُر فیض او دست بر نمی دارم. خلاصه او گفت: هر شب چهارشنبه به مسجد مقدس جمکران مشرّف می شدم و بعد از نماز همین را درخواست می کردم، شب های دیگر نماز آقا را زیر آسمان می خواندم، روزها را با ذکر یا صاحب الزّمان (علیه السلام) ادرکنی به شام می رساندم و هر روز بیشتر از روز گذشته عشقم به امامم بیشتر می شد و امیدوارتر می شدم.

پس از دو سال یک شب، خوابِ پدرِ مرحومم را دیدم. از او سؤال کردم به این خواسته می رسم؟ ایشان فرمود: بر اثر این توسلات به زودی به حاجتت خواهی رسید توسلات را قطع نکن و به زیارت مرحوم علامه مجلسی هم برو و از او بخواه برایت دعا کند. چنین کردم پس از یک ماه در عالم خواب خدمت سید بزرگواری که در آن عالم رؤیا او را می شناختم، ولی بعد از خواب نمی شناختم شرفیاب شدم. ایشان سندی به من دادند و فرمودند: تعهدات و صحبت هایی که

ص: 54

قابل نبوده ام که کند دعوتم کسی *** مولا کریم بود که بی دعوت آمده ام

***

با غصه های آل عبا گریه می کنی *** در اوج روضه های عزا گریه می کنی

ما با گناه، اشک تو را در می آوریم *** از سوز بی وفایی ما گریه می کنی

درباره ی این خانه با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) کرده ای را فراموش نکن.

هفته ای گذشت و شخص محترم و متدینی خانه ی مورد نظرم را خریداری کرد به من گفت: حاضر هستید این خانه را از من بگیرید و خانه ی خودتان که در آن مجلس امام حسین برگزار می کردید را به من بدهید، و تفاوت آن را هر زمان که داشتید به من پرداخت کنید؟ اگر هم میسّر نشد مشکلی نیست، من آن را به حساب کسی که مرا مأمور به این کار کرده می گذارم. هر چه اصرار کردم که قضیه را تعریف کن و بگو از طرف چه کسی آمده ای، نگفت و حتی قسم داد که نامی از او نبرم.

و چنان شد که من صاحب آن خانه بزرگ شدم و هر سال در آن منزل مجلس روضه برپاست و امید است که خداوند برای همه آرزومندان به همین طریق میسّر بگرداند.

سوگند به هر چهارده آیه ی نور *** سوگند به زخم های سرشار غرور

آخر شب سرد ما سحر می گردد *** مهدی به میان شیعه بر می گردد

ص: 56