دیوان غدیر

فهرست مندرجات

مقدّمه

نام خدا ... 1

عید غدیر ... 3

عید قربان ... 6

حجاب ... 8

بسیج ... 9

آقا امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف ... 10

زبان ...11

سیزده رجب ... 12

مصحف فاطمه سلام الله علیها ... 14

جشن میلاد علی علیه السلام ... 16

پانزدهم شعبان ... 18

مباهله ... 21

مهر مادر ...23

اگر دنیا در دست علی بود ... 25

ولایت ... 29

یاد خدا ... 32

علی مظهر عدالت ...34

ظهور مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف ... 36

پرستش ... 38

مؤمن ... 40

حضرت زهرا سلام الله علیها ... 42

صراط تقسیم ... 44

علی مرتضی ... 46

نور ایمان ... 47

مشورت ... 48

راه حق ... 49

تعلیم و تعلّم عبادت است ... 51

استاد ... 53

راه مستقیم ... 55

دل آرام ... 57

تلاش ... 58

اعملوا ... 59

خشم...60

اهل ایمان ... 61

پیروان مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف ... 63

گره ... 65

وسوسه شیطانی ... 66

درمان خشم ... 67

قاموس دین ... 68

ص: 5

مقدمه

خداوند جان آفرین را سپاس می گوئیم که به ما حیات بخشید و در های سعادت دنیا و آخرت را به روی ما گشود. عقل و خرد و فرستادگان خویش را چراغ پر نور هدایت پیش روی ما قرار داد تا خود راه خویش را انتخاب کنیم و سعادت ابدی را کسب نمائیم.

خداوند ما را آفرید و مسابقه کدام بهترید را بر پا کرد تا بندگان به اوج انسانیّت و سعادت اخروی نائل گردند.

ولایت که رکن و اساس دین ماست آن قدر حائز اهمیّت است که اگر نباشد دین خدا پسند وجود ندارد.

در حفظ ارزش های دین، تبلیغ و بکارگیری هنر در این زمینه وظیفه تک تک ملّت اسلامی است . خداوند را شهر گزاریم توفیق عنایت فرمود که به دنبال دیوان نور ، دیوان کوثر و اکنون «دیوان غدیر» را به رشته تحریر در آورم ، امید است مورد توجه قرار گیرد .

دکتر اکبر بهداد

استاد جراحی - 1387

ص: 8

نام خُدا

در سر آغاز سخن ، نام خدا زینت بخش *** در سرانجام سخن نام خدا دارد نقش

هر گفته اگر به ذات خود برتر بود *** بی نام خدا مگو ، مگو ابتر بود

هر کار اگر بزرگ یا کوچک بود *** در سر تو بگو نام خداوند ودود

هر سوره نگر نام خدا چون تاج است *** در سوره بسی رحمت حق آماج است

گو نام خداوند تو با صوت جلیل *** هرگز نشوی روز جزا خوار و ذلیل

نیکو سخنان بحق یکی پیکر بود *** چون روح و روان نام خدا بر سر بود

آن کس که خداگونه شود بینا گشت *** نی عاشق و دل باخته دنیا گشت

آغاز سخن نام خدا بر لب اوست *** با جان و دل خویش خدا دارد دوست

چون پشت و پناه تو بود ربّ ودود *** امید به دل آید و قربت بفزود

لا حَولَ وَ لا قُوةَ اِلّا بِالله *** در کار و سخن توان همی از او خواه

پاداش عمل زا و همی خواهد دوست *** در روز جزا دهد بحق حاکم اوست

با نام خدا کار نکو کن تو بسی *** بهتر ز خدای خود نیابی تو کسی

بی یاد خدا مرو ، مرو گمراهی است *** با یاد خدا در ره حق همراهی است

ص: 1

عيد غدیر

از خدا آمد نبی را این پیام *** با امامت دین تو گردد تمام

ای پیام آور پیام ما رسان *** ور نه کی ماند رسالت در میان

ما ترا پشت و پناهیم ای رسول *** عهد و پیمان خدائی کن قبول

نی از مردم بر تو آسیبی رسد *** گر چه در دل های آن مردم حسد

کافران را نی نصیب از رهنماست *** کافر از کج راهی خود در فناست

در غیر خم بپا عید غدیر *** سرور و شاه ولایت بر سریر

پیروی از مرتضی امر خداست *** این ولایت تا قیامت راه راست

پرچم دین خدا در دست اوست *** پیروان را ہنمائی سوی دوست

چون امامت حفظ آئین خداست *** رستگار آن کس که بی چون و چراست

گر در عالم بی ولایت کس نبود *** نی جهنم را خدا ، خلقت نمود

گرد هم در آن بیابان غدیر *** مرتضی از جانب حق شد وزیر

مرتضی بر مسند دین مبین *** شادی و شوری میان مسلمین

هر کسی امر خدا بشنیده بود *** با علی مرتضیٰ بعیت نمود

ص: 3

عید قُربان

عید قربان است و کعبه غرق نور*** حاجیان جمله سراپا در سرور

بنده ریزد موی سر را بر زمین *** بر زمین آرد برای حق جبین

بر تنش دارد چو احرام سفید *** جز خداوند جهان چیزی ندید

نی تکبّر در وجودش جلوه گر *** جسم و جان از رحمت حق پر ثمر

او به امر حق چو قربانی کند *** دل تهی از حبّ هر فانی کند

سوی کعبه با دل و جان رهسپار *** تا کند حج را در آن جا استوار

دعوت حق را اجابت کرده است *** امر و فرمانش اطاعت کرده است

آن خدایی که نهان را دیده است *** جمله ی جرم و گنه بخشیده است

روح حجّ حب ولایت بود و بس *** با ولایت حج شود فریاد رس باد

عیدی ما را خدای مهربان *** مهدی صاحب زمان بر ما رسان

گر بیاید مهدی صاحب زمان *** جمله عالم را کند امن و امان

با نماز و روزه و حج و جهاد *** پیکر دین را مسلمان کرده یاد

روح آئین حجت حق مرتضی ست *** مظهر حق همچو جان مصطفی ست

ص: 6

حجاب

سراپا وجودت یکی گوهرست *** ز هر گوهری این گھر برترست

ز نامحرمان پیکر خود بپوش *** ز دست علی جام کوثر بنوش

ز فرمان و امر خدا رو متاب *** حراست کند از وجودت حجاب

برآرد وقار و متانت حجاب *** بسی دارد این امر یزدان ثواب

هر آن کس که پا بر دل خود نهاد *** خدای جهان آفرین کرد یاد

نگاهی که آلوده باشد چه سود *** بسان یکی تیر مسموم بود

دل و جان که آماج آن تیر بود *** اثر بر همه پیگیر و جان نمود

«طبیبا» حجاب زنان پوشش است *** تھی قلب مردان زِهَر جوشش است

ص: 8

بسیج

بسیجی مسلمان و حق باورست *** بر این گفته یکتا خدا داورست

که او لشگر ناب پروردگار *** سلحشور و رزم آور روزگار

به فرمان رهبر خروشیده است *** عدو ضرب شستی از او دیده است

چنان دشمنان خدا خوار کرد *** که سر در گریبان درین دار کرد

نگهبان این ملک و ملت خداست *** بسیجی نگهبان آیین ماست

نهاد ولایت که حق پرورست *** ز نورش منور همه کشورست

شهادت فرا روی رزم آور است *** خدا را به هر عرصه ای یاور است

بسیجی که جایش دل ملت است *** سراپا وجودش همه همت است

حراست از این ملک و ملت رواست *** که آمادگی رمز پیروز ماست

مشو غافل از دشمنان خدا *** یکایک همه پیروان هوی

بسیجی که سرباز گمنام بود *** به حق با ولایت چه همگام بود

چو اهل یقین، عضو یکدیگرند *** یکی کگشته با هم ز پا تا سرند

بسیجی «طبیب» چو یک گوهرست *** به ارزش زهر گوهری برترست

ص: 9

آقا امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف

ای طبیبم کی تو آئی بر سرم *** تا که بینم روی ماهت در برم

مهربان تر از وجودت نی کسی *** با کرم باشی در این دنیا بسی

روز و شب چشم انتظار روی تو *** من کجا جویم در عالم کوی تو

خوش که آئی صاحب عصر و زمان *** از وجودت عالمی امن و امان

خلق و خوی تو بسان احمدست *** حافظ تو آن خدای سر مدست

می کنی بر پا در عالم عدل و داد *** حق پرستان را کنی پیوسته شاد

از وجود تو خرد بالا گرفت *** علم و دانش تا ثریا را گرفت

صالحان را عاقبت عزّت دهی *** جملہ اعداء خدا ذلّت دهی

بر زمین کوبی همه گردنکشان *** تا نماند از ستمکاران نشان

بارالها کن از او حق برقرار *** اهل باطل را ذلیل هر دیار

پیروی از مکتب او عزّت است *** جهد و کوشش در ره حق نعمت است

بارالها کن قومی این عشق ما *** تا نگردیم از ولی نعمت جدا

کی شود بینی «طبیبا» روی دوست *** مرهم دل های عاشق پیشه اوست

ص: 10

زبان

این حکمت و گفته از علی بود *** بر همتی عالمی ولی بود

در پیش زبان به صف یکایک *** اعضاء بدن بزرگ و کوچک

ما جمله سلامت و همه راست *** نیکو سخنی چو از تو بر خاست

از سرخی تو همہ هراسان *** در رنج و تعب ز تو چه آسان

در زیر زبان نگر لجام است *** بی عقل و خرد زبان چه خام است

هر گفته ناروا چو تیرست *** برگشت سخن به جا چه دیرست

آئین سخنوری بیاموز *** حق گو که شب سیه کنی روز

قدر تو «طبیبا» به سخن بود *** با عقل و خرد سخن دهد سود

ص: 11

سیزده رجب

در طواف کعبه آمد فاطمه بنت اسد *** تا مدد گیرد ز درگاه خداوند احد

در کنار کعبه دارد فاطمه راز و نیاز *** پرده کعبه گرفته با چنان سوز و گداز

فاطمه مهمان درگاه خداوند ودود *** بس دعا بر درگه یکتای بی همتا نمود

چون امیر مومنان سر چشمه فیض خداست *** همچو هارون بهر موسی جانشین مصطفی ست

او که از بهر علی ره می گشاید دوست دوست *** مادر مولای عالم در طواف بیت اوست

آن خداوندی که بر دیوار کعبه ره گشود *** از علی و مادرش در بیت خود دعوت نمود

کعبه بیت خالق هستی چنان امن و امان *** مرتضی شاه ولایت خانه را روح و روان

تا سه روزی مرتضی در خانه مهمان خداست *** روی دست فاطمه چشم انتظار مصطفی ست

بار دیگر کعبه بر مولود کعبه ره گشود *** عالمی چشم انتظار مقدم مولود بود

بر جمال خاتم پیغمبران چشمان گشود *** بر محمّد برترین پیغمبران گفتا درود

قلب مولودی که از بهر نبی آکنده است *** با اجازت از نبی آیت قرآن خوانده است

راه بر حق تا قیامت این ره است *** در فلاح و رستگاری هر که با او همره است

چون ولایت قلب و روح دین ماست *** تا ابد آبادی کعبه زحبّ مرتضی ست

ص: 12

مصحف فاطمه سلام الله علیها

فاطمه خیر النساء العالمین *** فاطمه نور سماوات و زمین

فاطمه خیر البشر را دخترست *** از همه زن های عالم برترست

زهره زهرا یگانه دختر است *** مظهر دین خدا و کوثر است

فاطمه با شیعیان فاطمه *** در امان از آتش دوزخ همه

او امامان را به گیتی ما درست *** وز عطوفت مادر پیغمبرست

مهدی صاحب زمان را مادرست *** پشت در چشمان مادر بر درست

مصحف زهرای اطهر برترین *** تا قیامت چلچراغ راه دین

فاطمه یکتا گهر در خلقت است *** فاطمه از بهر عالم رحمت است

مصحف زهرا ز درگاه خداست *** كاتب مصحف علی مرتضی ست

مصحف مادر به دست صاحب است *** او که خون جد خود را طالب است

فاطمه باب الحوائج در جهان *** پیرو زهرای اطهر در امان

گوهر خلقت که زهرای بتول *** دست زهرا را همی بوسد رسول

دشمن زهرای اطهر کافرست *** حبّ زهرا بندگی ها را سرست

ص: 14

جشن میلاد علی علیه السلام

جشن میلاد است و کعبه غرق نور *** عالم از مولود کعب در سرور

در رحم برگرد کعبه در طواف *** تا رود همراه مادر در مطاف

ناگهان دیوار کعبه ره گشود *** کعبه بر نامحرمان در بسته بود

کعبه از بهر علی زایشگه است *** او که از اسرار خلقت آگه است

چون علی درگاه ایزد خانه زاد *** در جهان او شهسوار عدل و داد

ره گشاید کعبه از بهر علی *** مظهر حق آید و جان نبی

فاطمه بر روی دستانش علی است *** در همه عالم علی بر حق ولی است

منتظر از بهر دیدارش نبی است *** قاری قرآن در آن لحظه علی است

دیده بر روی پیامبر چون گشود *** با سلامی خنده بر حضرت نمود

چون علی سرچشمه ی فیض خداست *** بهر عالم رحمتی بی انتهاست

روح کعبه خانه زاد کعبه است *** با دل و جان شیعه یاد کعبه است

از وجودش دین و آئین خرّم است *** خرّم آن دل با ولایت همدم است

بر علی و آل او گو بس درود *** بهتر از آنان نیابی در وجود

ص: 16

پانزدهم شعبان

او که میلادش دو صد پنجاه و پنج *** قائم آل محمّد همچو گنج

در شب آدینه و ماه نبی *** نیمه شب دیده بگشوده ولی

نام او نام نبی اکرم است *** گنج بی پایان ولی اعظم است

جشن میلادش که در ماه نبی است *** سیرت و راهش همان راه نبی است

نیمه شعبان منّور عالم است *** از وجودش جمله عالم خرّم است

آن ولی سرچشمه آب زلال *** پیرو او در حیاتش شور و حال

او که فرزند نبی مصطفی ست *** جای او جای علی مرتضی ست

هر که بر حق انتظار او کشید *** دین ناب مصطفی در او پدید

گریه و آه و فغان باید نمود *** خار و خس از راه آن سرور زدود

حجّت حق رهنمای دین دوست *** خار و خس ها پیروی از غیر اوست

منتظر آن صاحب عصر و زمان *** پیش رویش عالم ہستی عیان

صاحب ما شاهد اعمال ماست *** آگه از هر کرده و احوال ماست

او که ما را در جهان فریاد رس *** مهربان تر از وجودش هیچ کس

ص: 18

مباهله

حق و باطل در مدینه روبروست *** اهل حق را حق پرستی آبروست

حق پرستان همچو انگشتان دست *** پرتو این حق پرستان هر چه هست

اهل بیت مصطفی دانی که پنج *** رحمت اللعالمین مانند گنج

مصطفی ختم رسل در پیش بود *** منزلت از هر پیامبر بیش بود

درگه حق او که برتر از همه *** در بغل دارد حسین فاطمه

سبط اکبر در کنار مصطفی ست *** دست او در دست خیر انبیاست

بعد پیغمبر علی مرتضی ست *** جانشین و همچو جان مصطفی ست

فاطمه خیر النساء العالمين *** فاطمه نور سماوات و زمین

مقتدای او پسر عمش علی است *** تا قیامت مرتضی بر حق ولی است

آیت حق اهل بیت مصطفی ست *** مستجاب الدعوه ارض و سماست

اهل نجران روبرو با حق شدند *** از کشیشان و نصارائی بُدند

پیش رو حق را کشیشان دیده اند *** فکر نفرین را ز دل بر چیده اند

جزیه دادن را همه کردی قبول *** سر فرود آورده در پیش رسول

ص: 21

مهر مادر

مظهر مهر خدائی مادرست *** ما در نیکو ز هر گوهر سرست

مهر مادر همچو دریا بی کران *** در وجود ادمی روح و روان

در جهان گر طالب آرامشی *** در کنارش از خدا کن خواهشی

درگه حق نی دعایش رد شود *** رحمت حق وز دعا بی حد شود

میم مادر جلوه مهر خداست *** مهر او از ناروائی ها جداست

بعد میم آید الف تا ما شود *** جنت المأوی به زیر پا شود

دال ما در جلوه گاه داورست *** همچو جان فرزند خود را یاورست

ر که در آخر نمایان گشته است *** راه کج به روی زاده بسته است

گو مگو با او مکن ای هوشیار *** برتر از او تو نیابی هیچ یار

در نگاهش جز وفاداری مجو *** در کلامش حق پرستی را بجو

در کنارش با ادب بودن رواست *** در کتاب الله این امر خداست

اوف مگویش چون شود پیر کهن *** وز محبت کن دلش باغ و چمن

در غم و شادی ترا یاری نمود *** باب غم بست و در شادی گشود

ص: 23

اگر دنیا در دست علی بود

پیام آور نبی مصطفی بود *** حیات دین و آئین مرتضی بود

اجابت هر کسی امر خدا کرد *** بهشت جاودانی حق عطا کرد

اگر حق علی را کسی شناسد *** سراپا در ره حق می شتابد

ولایت از خداوند جهان بود *** دو گیتی شیعیانش را امان بود

مسلمانان اگر یاران مولا *** علی فائق شدی بر کل دنیا

علی بی یاور و خانه نشین شد *** به چنگ دشمنان آئین و دین شد

علی را آن کسی خانه نشین کرد *** حمایت از جفای غاصبین کرد

علی را هر کسی یارست و یاور *** خداوند جهان را کرده باور

منافق را عذابی بس شدیدست *** ز کج راهی بدین آتش رسیدست

مسلمانان که در خانه نشستند *** حریم خانه حق را شکستند

حریم حق علی مرتضی بود *** ولایت در جهان امر خدا بود

امانت این ولایت در جهان است *** همی بر جا به هر عصر و زمان است

خیانت در امانت چون کند کس *** اسیر دام شیطان بوده و نفس

ص: 25

ولایت

مقام ولایت خدا داد بود *** که شایسته و مظهر داد بود

چو کعبه مقام ولی نعمت است *** در عالم چو آئینه ی حکمت است

ولی صاحب امر پروردگار *** چراغ هدایت درین روزگار

که خورشید عالم بحق مصطفی است *** چو ماه منور به شب مرتضی است

که او شمع محفل به کاشانه است *** به گردش خوشا آن که پروانه است

ولی چشمه ی فیض پروردگار *** خوشا آن که برگرد این چشمه سار

نه پیشی ز مولا سزاوار بود *** نه راه دگر صاف و هموار بود

مکن تکیه بر حال و احوال خویش *** نگر رهبر دین و آئین تو پیش

در عالم به از معرفت کس ندید *** گلی برتر از آن ز بستان نچید

ولایت که روح عبادت بدی *** به درگه قبول عبادت شدی

امامت که نور خداوندگار *** منور کند راه حق را به دار

بسی نام نیکو برای خداست *** که اسماء نیکو امامان ماست

همه معرفت ها در ام الکتاب *** در عالم از آن تا توان رو متاب

ص: 29

یاد خُدا

غفلت از یاد خدا آرد بلا *** دم به دم یاد خدا بودن روا

یاد او کن تا کند یادت همی *** برتر از او نی تو داری همدمی

یاد او آرامشی آرد به بار *** بهتر از آرامش دل نی به دار

یاد او کن دم به دم ای هوشیار *** یاد تو باشد خدا در گیر و دار

حافظ تو از ملائک بوده اند *** امر و فرمان خدا را برده اند

از خدا و از ملک بر تو درود *** گر بسوی حق ره پاک تو بود

دم به دم در دام شیطانی اسیر *** گر نباشی یاد آن ربّ خبیر

چون که شیطان و هوی همسو بدند *** هر دو اعداء بنی آدم شدند

گرگ خون خواره بدّرد گله را *** می کند نابود از دم جمله را

صید صیّادی شود آهوی ناز *** یا شود خرگوش غافل صید باز

پشت کردن بر هوی راه صواب *** چون هوی دارد همیشه پیچ و تاب

گفته ی ابلیس مارد چون سراب *** کید او را کن به نقش بر آب

در قیامت پیرو او در حجیم *** حق پرستان عاقبت ماوی نعیم

ص: 32

علی مظهر عدالت

ندارد چون کسی تاب عدالت *** کند خاموش خورشید ولایت

به محراب عبادت شاه دین بود *** برهنه بر سرش شمشیر کین بود

فرود آورده ناگه تیغ خود کین *** به خون غلطیده در دم شاه آئین

که دشمن بدترین اشقیا بود *** علی همچون نگین اصفیا بود

علی جز حق در این عالم نجوید *** على فزت و ربّ الکعبه گوید

چنان زهر جفا در جان اثر کرد *** که مولای همه عزم سفر کرد

خزان جسم علی مرتضی گشت *** و ز آن افتاده جان مصطفی گشت

علی مظلوم اول در جهان است *** دمادم ظلم بر مولا عیان است

علی فاتح به جنگ نهروان است *** مرادی قاتل روح و روان است

علی دنیای فانی را وداع گفت *** غریبانه شبانگه در نجف خفت

خدا داند علی مرتضی کیست *** در عالم برتر از مولا کسی نیست

در عالم مرتضی باب همه علم *** در عالم کس ندارد مثل او حلم

علی جان نبی مصطفی بود *** علی آئینه ی علم خدا بود

ص: 34

ظهور مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف

خداوندا تو مهدی را نگه دار *** عطا کن عمر طولانی درین دار

خوشا آن دم رسد مهدی ظهورش *** منور می شود عالم ز نورش

خوشا آن کس که در عصر ولی بود *** بَرَد با هر نفس از عمر خود سود

اگر دل یوسف زهرا ببیند *** دگر روی ملالت را نبیند

اطاعت از ولی نعمت سزاوار *** که او صاحب زمان باشد درین دار

یقین دانم که مهرش در دل پاک *** دل پاکیزه ارزش تا به افلاک

وجودش مظهر عدل خداوند *** دل خود بر ولی نعمت همی بند

اگر هر یک به یک عصر و زمانیم *** همه باید مطیع او بمانیم

به پایان می رسد دوران غیبت *** برون از دل شود هجران و نقمت

گل نرگس که فرزند رسول است *** به حق این گل ز دامان بتول است

کند بر پا در عالم عدل و دادی *** کشد صالح ز دل فریاد شادی

حکومت در جهان پر پیچ و تاب است *** ولی آئین مهدی دین ناب است

اگر از دیده ها او در حجاب است *** مطیع امر او بودن صواب است

ص: 36

پرستش

بارالها از تو پیش می کنیم *** ما ترا تنها پرستش می کنیم

استعانت از تو می خواهیم و بس *** چون توئی ما را به حق فریاد رس

دل به امید تو یا رب بسته ایم *** ما ز هر کس غیر تو بگسسته ایم

بی نیازی و همه غرق نیاز *** ای که آگه از همه پنهان و راز

درگه تو بنده بودن افتخار *** بنده هر کس بوده باشد رستگار

بندگانت را به درگه خوانده ای *** یک به یک را خود اجابت کرده ای

تو کریمی و رئوف و مهربان *** بندگان درگه فقیر و ناتوان

در گذر یا رب ز هر جرم و گناه *** بنده آورده به درگاهت پناه

غیر تو ما را خدائی نیست نیست *** بنده با خالق جدائی نیست نیست

درگه تو روی بنده باز باز *** درگه تو بنده گوید راز راز

عاشق درگاه تو باشد بسی *** تو به فریادش دمادم می رسی

بنده ی خود گر نبخشی خوار شد *** جای او در آتش آن دار شد

گر تو بخشی بنده ی خود از کرم *** جای دادی بنده ی خود در ارم

ص: 38

مؤمن

در سر آغاز انَّما دارد پیام *** تا یقین دانی سخن تام و تمام

مومنین با هم برادر گشته اند *** مثل یک پیکر به هم پیوسته اند

چون برادر با برادر روبروست *** بهر یکدیگر سراپا آبروست

مثل آئینه برای یک دگر *** آینه دارد به گیتی بس اثر

مؤمنی چون مؤمن دیگر بدید *** مثل جان او را در آغوشش کشید

دست او گیرد میان دست خویش *** با فشردن انس و الفت گشت بیش

چون خزان ریزد گناهان بر زمین *** این حدیث از سرور و مولای دین

الفت دل ها ز ایمان است و بس *** نور ایمان عاقبت فریاد رس

نعمتی بالاتر از ایمان مجو *** شکر این نعمت ز جان هر دم بگو

آن چنان با هم رئوف و مهربان *** نی کدورت کس ببیند در میان

اهل ایمان پیش او جمله عزیز *** لیک با کافر سراپا در ستیز

اهل ایمان را نشان ها در برست *** عشق پاک حق همیشه در سرست

رستگاری آن مؤمن بود و بس *** در نمازش یاد حق بود هر نفس

ص: 40

حضرت زهرا سلام الله علیها

برترین زن در همه عالم که بود *** پرتو او حق جهان خلقت نمود

او یگانه دختر پیغمبرست *** او امامان را یکایک مادرست

او امامان را در عالم حجّت است *** حجت حق، حجتی بر امت است

یار و یاور مرتضی را فاطمه *** مثل مادر مصطفی را فاطمه

فاتح خیبر که دین را یاورست *** این علی را فاطمه جان پرورست

مظهر کوثر که زهرا نام اوست *** عالم هستی بسان جام اوست

دست زهرا را نبی بوسد بسی *** مثل زهرانی درین عالم کسی

رحمت للعالمین دانی رواست *** ظلم بر او ظلم و جوری بر خداست

فاطمه پاره تن پیغمبرست *** آن شهیده پیش مرگ رهبرست

حافظ جان علی بودی بتول *** این علی مرتضی جان رسول

جسم و جانش در غم هجران بسوخت *** چشم خود بر مهدی موعود دوخت

جان فدای دختر خیر البشر *** بس مصیبت ها بدیده سر به سر

شیعیان فاطمه اهل بهشت *** خوش هر آن کس را چنین شد سرنوشت

ص: 42

صراط مستقیم

این جهان از بهر کشت و کار ماست *** رستگار آن کس که پوید راه راست

راه بر حق چون صراط مستقیم *** روز محشر رهروانش در نعیم

قبله گاه رهروان چون کعبه است *** مرتضی از جمله ی عالم به است

سه و ده بگذشته از ماه رجب *** کعبه روشن شد ز نور ماه شب

ماه شب شاه ولایت بود و بس *** مثل و مانندش نبوده هیچ کس

مرتضی مولای انس و جان ماست *** او روان در پیکر ایمان ماست

جانشین حق درین عالم علی است *** بعد پیغمبر علی بر حق ولی است

رب کعبه در علی باید که دید *** پس سلونی از علی باید شنید

با یقین گویم علی میزان دوست *** قاسم نار و نعیم دانم که اوست

عدل و داد خالق هستی رواست *** او به حق ام الکتاب دین ماست

ساقی کوثر علی در عالم است *** پیرو او در دو عالم خرّم است

رهنما در این جهان خورشید و ماه *** در ره حق کس نماند بی پناه

زاده کعبه به گیتی رهنماست *** تا قیامت عالمی را حق نماست

ص: 44

علی مرتضی

به فرمان یزدان بنا کعبه گشت *** وز آن پشت ملحد در عالم شکست

مبارک چنین خانه در مکّه است *** دگر نام این سرزمین بکّه است

که این سرزمین در جهان مادرست *** ز هر مادری منزلت برترست

به دیوار کعبه خدا ره گشود *** علی را خدا مظهر خود نمود

هر آن کس خدا را به حق طالب است *** به دل حب ابن ابوطالب است

خلیفه در عالم علی بود و بس *** همانند آن مرد حق هیچ کس

همه شیعیان علی رستگار *** که این سنّت و عهد پروردگار

هر آن کس به دل شور و حال دلی است *** همه پای خود جای پای علی است

«طبیبا» به دل نقش مولا و دوست *** اطاعت ز مولا نمودن نکوست

ص: 46

نور ایمان

نور ایمان در دل مؤمن بجو *** بس نکو باشد به گیتی خلق و خو

آن چنان دل ها به هم پیوسته گشت *** نی توان پیوستگی ها را شکست

در صف واحد همه دل ها نشست *** تار و پود دشمنان از هم گسست

در صف واحد اگر تنها تن است *** نی دگر ترسی ز ما در دشمن است

با ولع دشمن برد مال و منال *** می نهد بر ما همه وزر و وبال

جای ایمان چون که وهن آید پدید *** حُبّ دنیا در دل آدم شدید

زین جهان رفتن بر آدم مشکل است *** چون که در دل عشق این آب و گل است

عاقبت بنگر که ایمان رهنماست *** جای با ایمان بهشت دلگشاست

نور ایمان گر رود ظلمت پدید *** حزن و اندوهی پی ظلمت رسید

اهل ایمان در دو گیتی رستگار *** چون که فرمان خدا آرد بکار

اهل ایمان را «طبیبا» حرمت است *** با ولایت زندگانی عزت است

ص: 47

مشورت

مشو غافل از تدبیر خردمند *** به گیتی بهر تو دارد بسی پند

چراغ عقل ما را روشنی بخش *** که دارد در جهان مانند او نقش

نه ترسی در دل او جا گرفته *** نه کذب و نی دوروئی پا گرفته

نه از کاهی بسازد کوه سنگی *** نه در امر تو دارد او درنگی

نه مالی بهر تدبیرش طلب کرد *** دعا از بهر تو هر روز و شب کرد

به گیتی او سراپا اهل ایمان *** بحق او را برادر به خود دان

ز تدبیر وز گفتارش حذر کن *** قبول از او چو گفتار پدر کن

مکن در پیش هر کس را ز خود فاش *** دل آرام از کم و بیش جهان باش

نبرده کس ز تدبیر نکو رنج *** بدست آرد ز تدبیر کسان گنج

چراغ رهنما کن حق پرستان *** شود جان و دلت چون باغ و بستان

«طبیبا» مشورت با این و آن کن *** توکل بر خدای انس و جان کن

ص: 48

راه حق

توکل بر خدا کن تا توانی *** مشو غافل ز درگاهش تو آنی

بزن بر عروۃ الوثقی چنان چنگ *** که حاصل لن فصام آید از آن چنگ

بنی آدم ضعیف و ناتوان است *** قوی دل چون که حب حق در آن است

هر آن کس دل به امید خدا بست *** دگر از حزن و اندوه جهان رست

اگر حب خدا در دل نشیند *** دگر این دل پریشانی نبیند

در توبه خدا بر ما گشودست *** ز ما دعوت به درگاهش نموده ست

خدا یار و پناه بی پناهان *** ببخشد از کرم جرم و گناهان

یقین دارم که عالم محضر دوست *** که ستارالعیوب این جهان اوست

خداوند دگر غیر از خدا نیست *** به غیر از او پرستیدن روا نیست

از او باید همه یاری بخواهیم *** به غیر از او که دلداری نداریم

خدای ما رئوف و مهربان است *** قوی و بی نیاز و پر توان است

به درگاهش همه حمد و ثنا گو *** رضای او به هر کاری همی جو

به ما عقل و خرد داده خداوند *** رها بودن ز هر قید و ز هر بند

ص: 49

تعلیم و تعلّم عبادت است

هر که در سر شور و عشق داورست *** در عمل جان آفرین را یاورست

علم و دانش جمله از آن خداست *** چلچراغ و رهنمای راه ماست

هر که جویای حقایق بوده است *** چون بدست آرد دلش آسوده است

علم و دانش باب رحمت را گشود *** آدمی حق را ز جان و دل ستود

آن که ما را تا به آخر رهنماست *** عاشق دل خسته او استاد ماست

حق استادی به جا آرد کسی *** در دلش شور خدا دارد بسی

این عبادت را خدا دارد قبول *** پیروی هم از خدا و هم رسول

چون خداگونه همه رفتار اوست *** او ترا بر حق همیشه دوست دوست

اجر و پاداش عمل با خالق است *** او که با حق، روز محشر فائق است

او که بر حق طالب علم خداست *** گر ببیند رنج و سختی ها رواست

رنج و سختی ها، در هر دانش است *** چون گشائی در عیان آسایش است

چون که آسایش پی سختی و رنج *** پس بدست آری ز سختی ها تو گنج

گنج بی پایان رضای خالق است *** او که گوید این خبر را صادق است

ص: 51

اُستاد

با علم و هنر سینه چو دریاست *** بس تجربه از گفت هویداست

در کوشش و کار خود صدیق است *** با طالب و رهروان رفیق است

آرام و حلیم و چلچراغ است *** خرم دل و خوش نظر چو باغ است

با مهر و محبت او عجین است *** در عرصه کار خود امین است

یک دم چو کنار او نشینی *** بهتر ز وجود او نبینی

هر جا سخن از علم و هنر بود *** پیوسته در آن چه پر ثمر بود

با گفت و شنود خود چه ها کرد *** سازندگی با سخن بپا کرد

با علم و خرد چو ره گشا بود *** همراه برد از او بسی سود

بگشوده برای همرهان راه *** صد چاره کند در آرد از چاه

دلتنگی از او کسی ندیدی *** امید و نوید از او شنیدی

چون حاصل عمر او هنرمند *** از آن به لبان نشسته لبخند

استاد که سر چشمه فیض است *** همره ز ضلالت و خطا رست

این گفته بیاد سخن دوست *** مولای همه متقیان اوست

ص: 53

راه مستقیم

راست گوئی پیشه کن لیل و نهار *** تا خدا باشد ترا پیوسته یار

قدرت تو درگه یزدان بسی *** تا ثریا با چنین قدرت رسی

تا توانی از خدا نیرو طلب *** از وجودش نستعین جو روز و شب

خلقت تو گر چه موجودی ضعیف *** لیک باشی دشمنان را بس حریف

آسمان ها و زمین در پیش روست *** قدرت تسخیر آن ها روبروست

دم مزن از ناتوانی یک دمی *** تا که بینی در وجودت خرمی

با اطاعت تا به علیین رسی *** نی ز تو در جاه و والائی کسی

بر تو بخشیده خدا عقل و خرد *** تا ترا بالا و بالاتر برد

انبیا روشنگر عقل و خرد *** تا ثریا آدمی بالا رود

راه و چاره پیروی از خالق است *** هر که در این ره بماند فائق است

بهر تو جنّت خدایت آفرید *** غیر از این از بهر تو هرگز ندید

زن نهیبی بر هوای نفس خویش *** تا ببینی جنّت الماوی تو پیش

چون هوی خواهد ترا پائین کشد *** درگه حق رو ببین بی جان شود

ص: 55

دل آرام

دل آرام گیرد بیاد خدا *** هوی و هوس ها نماند بجا

که دل جای مهر خداوندگار *** نه جای هوس های این روزگار

نه در سینه ی ما دو دل بوده است *** نه از خودسری ها دل آسوده است

دل پاک باشد به یاد خدا *** خداگونه باشد ز سر تا به پا

چو آلوده گردد دل آدمی *** نبینی به کردار او خرّمی

که آرامش دل همه ثروت است *** بنی آدمی را همین مکنت است

چو داری به گیتی تو مال و منال *** شوی عبد مال و بر آرد ملال

بیاد خدا دل چو دریا شود *** بسی درّ و گوهر هویدا شود

بر آید نکوئی ز دل های پاک *** اگر چه بود جان و دل ها ز خاک

«طبیبا» به یاد خدا شاد باش *** رها گشته از قید و آزاد باش

ص: 57

تلاش

درایت بکار آور ای هوشیار *** که پیروز آئی درین گیر و دار

که این چرخ گردون بگردد همی *** چه خوش گر ببار آوری خرّمی

نشاید که افسرده مانی به دار *** همی فکر و اندیشه آور به کار

سرافراز باش و چو کوه استوار *** به از مشورت را نیابی به دار

توکل نما بر خدا و تلاش *** به خود غرّه و بی تفاوت مباش

«طبیبا» بهاران عمر گرانمایه چیست؟ *** به از کار و کوشش درین دار نیست

ص: 58

اعملوا

با عمل مولای خود خشنود کن *** کار نیکو تا توانی زود کن

با عسل خوردن دهان شیرین شود *** با عمل بر پا در عالم دین شود

اعملوا بشنو ز قرآن مجید *** با عمل هر نیک و بد گردد پدید

با نکوکاری در رحمت گشا *** با پیشیمانی ز بد توبه نما

چون که پایان ره تو آخرت *** نیک و بد ها را عیان بینی برت

همره خود نیک بر ، ای هوشیار *** تا بهشت جاودان آرد ببار

در دل شب با خدا کن گفتگو *** کن رضای او تو هر دم جستجو

کار نیکو کن «طبیبا» فرصتی است *** فرصت تو لحظه لحظه مکنتی است

ص: 59

خشم

خشم خود را چون فرو بردی کظیم *** کار تو درگاه بی همتا عظیم

لذتی حاصل از این کار تو شد *** دل به دست آوردی و یار تو شد

دل بدست آری بزرگی آورد *** همره خود کبر و خودخواهی برد

چون که خستم آری تن و جان تو سوخت *** دیدگان شیطان بر احوال تو دوخت

شعله ی خشم تو از پا تا سرست *** آن چه می سوزد درون و پیکرست

از سر آغازش که شیطان غالب است *** سرنگون گشتن در آتش طالب است

چون غضب عقل و خرد را تیره کرد *** پس شیاطین را بر آدم چیره کرد

گر به پایان غضب نادم نبود *** بی خرد باب جنون بر خود گشود

چون غضب خشم خدا آرد ببار *** خشم خود را پس فرو بر هوشیار

کن صبوری پیشه خود تا توان *** تا ظفر آید به هر جا و زمان

یاد حق خشم و غضب نابود کرد *** جای آن آرامشی موجود کرد

چون فرو بردی غضب ایمان فزود *** شهد ایمان کام تو شیرین نمود

این نصیحت را «طبیبا» گوش کن *** آتش خشم و غضب خاموش کن

ص: 60

اهل ایمان

همه اهل ایمان ز یک گوهرند *** همانند اعضا یکدیگرند

چو عضوی گرفتار و آزرده گشت *** قرار دگر عضو ها هم گذشت

یکی آهنین مشت محکم بدند *** بسی مهربان و برادر شدند

چنین مهربانی ز لطف خداست *** خداگونه بودن به گیتی رواست

قوی دل همه گشت و پر توان *** بجنگد قوی پنجه با دشمنان

رضای خدا را به جان خواستند *** نه مال و منال جهان خواستند

کتاب خدا هادی متقین *** بهشت برین جای اهل یقین

مطیع خداوند جان آفرین *** بر این اهل ایمان بسی آفرین

به فرمان رهبر کمر بسته اند *** همه پر توان و نه دل خسته اند

اولی الامر او اوصیای رسول *** کند جمله اثنی عشر را قبول

چنان حق پرستان خدا باورند *** جهان آفرین را به جان یاورند

به درگاه حق جمله برده پناه *** همه اهل تقوی و دور از گناه

که شیطان مسلط بر آن ها نبود *** خدا باب رحمت بر آن ها گشود

ص: 61

پیروان مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف

سرور و مولای عالم صاحب است *** هر کسی با او نباشد غائب است

منتظر نام ولی اعظم است *** مهربان و مؤمنین را همدم است

صاحب عصر و زمان فریاد رس *** مهربان تر از وجودش هیچ کس

باب رحمت را ولی بر ما گشود *** سرور ما مهدی موعود بود

گر کسی در این جهان آلوده نیست *** در غم هجران او آسوده نیست

می کند بر پا در عالم عدل و داد *** دولت بر حق او پاینده باد

در جهان سرچشمه فیض خداست *** رحمت للعالمین مولای ماست

در سحرگاهان دعا باید نمود *** با عمل غم از دل مولا زدود

او که آگه از همه گفتار و کار *** یک دمی غافل مشو ای هوشیار

دیده و دل گر شود هم سوی دوست *** دیده بیند در جهان مه روی دوست

در فراقش کن بی آه و فغان *** تا بداء از لطف حق گردد عیان

غیبت کبری شود آخر تمام *** درید پر قدرتش گیرد زمام

بر زمین کوبد همه گردنکشان *** نی ز طاغوتی ذکر نام و نشان

ص: 63

گره

خداوند جهان دارد تو را دوست *** اگر کار تو کاربنده اوست

گره از کار مردم چون گشائی *** قیامت از غم و حسرت رهائی

خدا را در جهان دانی عیال است *** اگر چه بی نیاز و لایزال است

عیال حق تعالی بندگانند *** ترا منّت که آن ها در نمانند

ز کار بندگان بنما گره باز *** خدا کار تو گرداند کنون ساز

چنان لذت درین کردار نیکوست *** خدا دارد چنین طاعت بسی دوست

دل آدم چو دریا بی کران است *** در آرامش بی روح و روان است

خداوندا تو توفیقی عطا کن *** تو راضی و ز آتش ما رها کن

«طبیبا» نام حق آری سر آغاز *** کند جمله گره ها نام او باز

ص: 65

وسوسه شیطانی

چو شیطان ترا دشمنی آشکار *** چو با او ستیزی شوی رستگار

که دشمن تر از او نباشد کسی *** ز هر سو کند خود نمائی بسی

گهی برفراز و گهی در فرود *** نکرده به فرمان یزدان سجود

کند وسوسه در دل آدمی *** ز آلوده دل نی برون یک دمی

که او رانده گشته ز درگاه دوست *** عدوی بنی آدمی اوست اوست

چو سلطان نباشد تو فرمان مبر *** ز دشمن مشو یک دمی بی خبر

همیشہ چو سایه فرا روی توست *** نباشد یکی حرف دشمن درست

اگر پشت کردی بر آن فتنه گر *** همه فتنه هایش بیاید به سر

دگر پیش رویت بهشت برین *** به از آن چه در آسمان و زمین

قیامت چو بینی تو لطف و عطا *** نه حزن و نه اندوه ماند بجا

سلام خدای جهان آفرین *** بر آن بنده جایش بهشت برین

«طبیبا» ز شیطان حذر کن همی *** ثمر در دو گیتی شود خرمی

ص: 66

درمان خشم

بشنو از پیغمبر آخر زمان *** این روایت بهر مردان و زنان

پاره آتش که خشم آدمی *** شعله ور سازد دل آدم همی

سرخی چشمان از آن آتش پدید *** از دو سو برجسته در گردن ورید

شعله ور گردد چو خشم آدمی *** بر زمین باید نشستن یک دمی

هر فسادی را غضب چون مایه است *** بر حذر بودن از آن سرمایه است

شعله خشم و غضب خاموش کن *** با نشستن خود تهی از جوش کن

یا که بر پهلو بخواب ای هوشیار *** شعله های خشم خود کن خوار خوار

در چنین حالی همی خاموش باش *** چون خرد تیره تو هم مدهوش باش

با حذر خشم و غضب نابود ساز *** روی خود کن باب رحمت را تو باز

یا که با غسلی فرد بر خشم خویش *** شد دل شیطان مارد ریش ریش

چون خدا شیطان ز آتش آفرید *** آب بر آتش خموشی را پدید

چون که پیغمبر طبیب آدمی است *** پیروی از او همیشه خرمی است

پیروی کن از طبیب خود «طبیب» *** تا نسوزی در دو گیتی در لهیب

ص: 67

قاموس دین

جز محبت نیست در قاموس دین *** مظهر و آئینه اش اهل یقین

اهل ایمان چون همه یک پیکرند *** غرق مهر و عاشق یکدیگرند

دشمن دین چون که زین پیکر جداست *** بغض او در جان و در آئین ماست

دشمنی با دشمن خالق نکوست *** چون که دشمن دشمن آئین دوست

حبّ و بغض ما نه از روی هواست *** مهربانی امر و فرمان خداست

راه حق راهی که پایانش بهشت *** این حقیقت را به مصحف حق نوشت

او که راهش راه شیطان و هواست *** عاقبت پایان آن ره دان فناست

با خرد راهش صراط مستقیم *** جای او روز قیامت در نعیم

آدمی در این جهان مختار بود *** عقل و آئین آدمی را یار بود

خالق ما مهربان و بی نیاز *** او که بینا بر همه پنهان و راز

عاقبت بنگر که پایان محشرست *** هر که نیکوتر مقامش برترست

دوست داری «طبیبا» دوست دوست *** خالق هستی عالم اوست اوست

ص: 68

ارزش آدمی

دیده و دل با گنه ناپاک شد *** نی دگر شایسته ی افلاک شد

در سحرگه دل چنان بشکسته شد *** با سرشک دیده ها دل شسته شد

این دل و دیده خریدارش خداست *** جای این دل در بهشت دلگشاست

عمر ما سرمایه دار فناست *** حاصل عمر همه دار بقاست

قدر و ارزش را نگر ای هوشیار *** جنت الماوی دهد پروردگار

بی گنه بودن «طبیبا» برتریست *** آدمی را آدمیت گوهریست

آدمی با آدمیت افضل است *** ور نه از جرم و گناهان اسفل است

این جهان دانی سراپا امتحان *** آدمی در عرصه آن هر زمان

در قیامت نیک و بد از هم جداست *** آدمیّت پیشه کن حاکم خداست

ارزش آدم بهشت دلگشاست *** لیک آتش حاصل جرم و خطاست

هر که پایان بنگرد کارش نکوست *** رستگاری در قیامت آن اوست

چون در توبه همی بازست باز *** خوش که باز آئی و بر گوئی تو راز

محرم اسرار تو او بود و بس *** با عطوفت او ترا فریاد رس

ص: 69

اجل

عمر ما روز و شبان در گذرست *** آماده اجل همیشه در پشت درست

توشه برگیر حضر کوتاه است *** دو سه روزی و اجل در راه است

به دل و گوش رسد بانک رحیل *** رفتن هم سفران است دلیل

هشدار که آماده روی پیش خدا *** خوش که هرگز نروی راه خطا

رهنمای من و تو دانی کیست؟ *** در جهان غیر علی مولا نیست

از بهر خدا نما همی کار و تلاش *** دانی که جهاد تو بود امر معاش

با یاد خدا جهان ما آباد است *** از آتش دوزخ تن و جان آزاد است

چون یاد خدا کنی «طبیبا» شب و روز *** در امر و اطاعت از خداداری سوز

با سوز و گداز اگر کنی یاد خدا *** بخشد ز تو ای بنده همه جرم و خطا

خوش باش اگر روی تو در راه صواب *** پایان ره تو مأمن و اجر و ثواب

بشکفته شود رخ تو از شادی دل *** فردوس برین تر از حق جا و محل

مرضی خدائی و ز تو راضی دوست *** این لطف عطای جاودان جمله از اوست

بهتر ز بهشت جاودان نیست ترا *** بگذشتن از نار عیان است ترا

ص: 70

عاشورا

خوشا آنان که امشب کربلایند *** همه پروانه ثار خدایند

به گرد مرقد شش گوشه آیند *** شکسته دل چنان سوزی برآرند

خداگونه شود هر کس روان است *** در او عشق خداوندی عیان است

اگر عاشق شدی راه تو باز است *** همه کار سفر بینی که سازست

نمایان چهره دین از حسین است *** حیات دین و آئین از حسین است

به هر جائی که هستی یاد او کن *** بیا و کربلائی خلق و خو کن

«طبیبا» کربلا گر چه ندیدی *** رسد از کربلا هر دم نویدی

که ای عاشق بیا جای تو خالی است *** به دشت کربلا بین شور و حالی است

رها کن خانه و کاشانه خویش *** بیا با چشم گریان سوی ما پیش

بیا بین دشمنان با ما چه کردند *** همه سر های ما بر نیزه کردند

به دشت کربلا دریای غم بود *** سراپا کربلا ظلم و ستم بود

اگر تا روز محشر خون بگرییم *** مصیبت های زینب کی زدائیم

ص: 71

هوای دل

هر ان کس به نیکی دو چشمان گشود *** همه نیک برگرد خود دیده بود

اگر نیک و بد را ببینی رواست *** به نیک یا بد ببینی خطاست

هوس ها اگر زیر پایت نھی *** به درگاه یزدان ز هر کس بھی

که این عمر کوتاه ما نعمت است *** کلید بهشت برین همت است

خوشا آن که کاخ سعادت بساخت *** خداوند جان آفرین را شناخت

بسوی هر آن کار نیکو شتافت *** به غیر از رضای خدا را نیافت

منزه خداوند ارض و سماست *** خداگونه بودن در عالم رواست

هوی و هوس ما همه قید و بند *** به ظاهر بسی چهره ای دل پسند

چنان در نظر خوش خط و خال بود *** یکی خفته ماری همان حال بود

حذر کن ز ماری که زهری درون *** ولیکن چه خوش منظری در برون

خداگونه ظاهر هوی داشتی *** به جنگ خدا پرچم افراشتی

هوی و هوس گر بجنبد ز جای *** بنی آدمی را در آرد ز پای

چو شیطان مارد هوای دل است *** نهان در پس پرده در محفل است

ص: 72

روز مادر - روز زن

نام مادر که گل سرسبدست *** مظهر مهر و وفا تا ابدست

مهر مادر ز خدای ابدی است *** مثل مادر نه به عالم احدی است

مهر مادر که خدادادی بود *** گو که از مهر خدا یادی بود

عشق مادر که جهان آرا بود *** نور امید و روان افزا بود

جهان به کف باش و بد و احسان کن *** پیش او خشم و غضب پنهان کن

اف مگویش چو شود پیر زمان *** امر و فرمان خدا بود میان

ای که باشی به جهان نیک سرشت *** کار و گفتار تو فرجام نوشت

اجر و پاداش تو آن باغ بهشت *** امر و فرمان نبری کاری زشت

فاطمه اسوه زن های نکوست *** خلقت کون و مکان پرتو اوست

روز میلادش که روز مادرست *** مادران را او به حق جان پرورست

جشن میلادست محفل و غرق نور *** با درودی بر محمّد در سرور

تهنیت گویان همه بر فاطمه *** بر کراماتش دو چشمان همه

پیروی از فاطمه راه صواب *** غیر راه او هر آن راهی سراب

ص: 74

دنیا و آخرت

به دریا زنی چون سر انگشت خویش *** نماند به غیر از تری بر سر انگشت بیش

سر انگشت تر مثل دنیای ماست *** متاع قلیل آیتی از خداست

قیامت که دریای بی ساحل است *** جزای همه نیک و بد حاصل است

دو روزی اگر در جهان زیستی *** تو پاینده در ملک حق نیستی

ره حق شناسی بباید که جست *** همه کار خود را نمائی درست

که پایان این ره بهشت برین *** جزای خداوند جان آفرین

«طبیبا» سخن های حق ره گشای دل است *** چو شمع فروزان به هر محفل است

ص: 76

حضرت اباالفضل علیه السلام

مکتب عشق و صفا عباس بود *** مظهر عهد و وفا عباس بود

بوسه بر بازوی او حیدر زند *** او که با قدرت در خیبر کند

زاده ام البنین عباس بود *** حافظ دین مبین عباس بود

در شجاعت او همانند علی ست *** در جهان او عاشق دین نبی ست

پیرو امر خدای داورست *** او به حق پشت و پناه سرورست

آن دلاور چون علمدار حسین *** عبد صالح یاور و یار حسین

اشجع مردم که عباس علی ست *** مثل پروانه روان گرد وصی ست

کودکان در خیمه گه در پیچ و تاب *** العطش گویان پی یک جرعه آب

در پی امر ولی نعمت در آب *** پیش آن سالار دین دنیا سراب

علقمه میدان پیروزی اوست *** با هوی جنگیدنش آئین دوست

قدرت ایمان نگر در نهر آب *** بر هوای نفس خود دارد عتاب

تا دهان آرد دو دستان پر آب *** می رسد بر زاده حیدر خطاب

آب دستان را فرو ریزد بر آب *** در جهان بین قدرت ایمان ناب

ص: 77

شهید

برتر ز شهیدی نیابی به جهان *** عشق خود را به خدا کرد عیان

که خداگونه و بر سینه نشان *** جان به کف بودی و بگذشت ز جان

چون خدا جان چنین بنده خرید *** بنده بر جنت فردوس رسید

پیش حق زنده و جاوید شهید *** در ره پاک خدا رنج کشید

روح تازه به همه لاله دمید *** دعوت حق به دل و جان بشنید

با چه اخلاص رها شد ز قفس *** در همه عمر خدا دیدی و بس

یاد او او زنده کند راه خدا *** یاد او رحمت حق بر سر ما

جسم او غرق به خون بر خاک است *** جای او درگه حق افلاک است

مخلصین درگه حق گل چین اند *** چون به درگاه خدا حق بین اند

ص: 81

پیامبر اعظم صلی الله علیه و اله و سلم

محمّد که فرزند عبد خداست *** به درگاه یکتا خدا مصطفی است

میان سما و اتیان احمدست *** نکو خلق او بی حدست

دگر نام احمد اباالقاسم است *** میان همه انبیا خاتم است

محمّد که محبوب درگاه دوست *** درود خدا و ملائک بر اوست

به درگاه یزدان که محمود بود *** فرستاده رب معبود بود

خدائی که بس مهربان و عطوف *** فرستاده پیغمبرانی رئوف

میان همه انبیا، اعظم است *** رسولان حق را نبی اتمم است

پیامبر که رنج فراوان کشید *** بسی حرف ناحق ز مردم شنید

نه پیغمبری مثل او رنج دید *** نه عالم از او مهربان تر بدید

در عالم بسی مهربانی نمود *** ره حق به دل پای مردم گشود

به خدا خوانده خلق محمّد عظیم *** جزای مطیع محمّد نعیم

قیامت امید همه مصطفی ست *** شفاعت به محشر به اذن خداست

ببخشد خدا بر محمّد بسی *** ز حبّ محمّد به جنّت رسی

ص: 82

پرهیز از گناه

خداوندا همه غرق گناهیم *** تو می دانی که بی پشت و پناهیم

به درگاهت فقیر و ناتوانیم *** ترا با جان و دل یا رب بخوانیم

ز تو بخشنده تر هرگز ندیدیم *** گذشت تو بسی مردم شنیدیم

ولی ما خداوندا تو هستی *** در رحمت به روی ما نبستی

خدایا تو یگانه بی نیازی *** بسی اگه ز هر پنهان و رازی

شکسته بال و پر سوی تو آئیم *** جبین بر خاک درگاه تو سائیم

نشان ما خدا آه و فغان است *** ز چشم ما سرشک غم روان است

به غیر از تو پناهی ما نداریم *** ز سر تا پا همه امیدواریم

عطوف و مهربان آوازه توست *** دل بشکسته ما مهربان جست

تو گر ما را نبخشی خوار و زاریم *** دو گیتی مامن و ماوا نداریم

دو چشمان همه بر آل یاسین *** یکایک سروران دین و آئین

به درگاهت مقرب مصطفی بود *** قیم نار و جنّت مرتضی بود

ز ما بگذر بحق آن عزیزان *** که دل ها گشته از خوف تو لرزان

ص: 84

دنیا

این جهان منزلگه و مشکل گشاست *** دل بدان بستن خطای محض ماست

عمر ما در این سرا دانی کم است *** دار محنت ذات آن در دو غم است

لذت و شادی این دنیا کم است *** عاقبت بنگر عزا و ماتم است

پیش نادان این جهان لهو و لعب *** آخرت در پیش او پوچ است و غیب

امتحان از ما بگیرد روزگار *** ناظر ما تا ابد پروردگار

با خرد داند که این دنیا متاع *** پیش او یزدان بی همتا مطاع

این جهان از بهر ما کشت است و کار *** آخرت زین کشت و کار آید به بار

رستگار آن کس که جوید راه راست *** از خداوند جهان این گونه خواست

در دو گیتی خیر و نیکی خواسته *** بهر هر نیکی ز جا برخاسته

سینه اش دریا و چشم او براه *** نی کند در این جهان یک دم گناه

جمله اعمالش نکو از بهر دوست *** در فلاح و رستگاری اوست اوست

لحظه های این جهان چون فرصت است *** بهر عقبی لحظه هایش نعمت است

جمله گفتار و عمل هایش نکوست *** جنت الماویٰ قیامت آن اوست

ص: 86

جنگ اسرائیل با حزب الله

در جهان دانی که حزب الله کیست؟ *** غیر شیعه در نماد حزب نیست

حزب بر حق پیروان مرتضی ست *** مرتضی خود صاحب حزب خداست

پیروانش مخلص درگاه دوست *** رستگاری در دو گیتی آن اوست

چون ز ایمان پیکر یکدیگرند *** آهنین مشتی به جنگ آورند

حزب بر حق مثل کوهی استوار *** دین بر حق از وجودش برقرار

خاک لبنان مامن حزب خداست *** نی دمی از مردم لبنان جداست

از میان مردمان برخاسته *** حفظ آئین خدا را خواسته

چون حراست می کنند از ملک حق *** این مقام و منزلت را مستحق

در دفاع از خاک لبنان جان به کف *** زین دفاع خود همی دارد هدف

حب میهن مظهر ایمان اوست *** خاک لبنان همچو جسم و جان اوست

بود اسرائیل غاصب در کمین *** مظهر وحشی گری ها در زمین

دست ناپاکان همه در آستین *** تا عدو بر گرد خود گیرد زمین

مردم مظلوم لبنان در غم است *** یار و یاور بهر آن ملّت کم است

ص: 88

حجاب

گنج پنهان هر زن نیکو سرشت *** خالق هستی حجاب او نوشت

گوهر زن با حجابش ایمن است *** ورنه جولانگاه هر اهریمن است

یک دمی غافل ز اهریمن خطاست *** دم به دم یاد خدا بودن رواست

او که پیکار و نبردش با هواست *** راضی و خشنود از آن زن خداست

افتخار و عزت ما دین ماست *** با هوی رزم آوری آئین ماست

با چنین جنگ آوری بالا رویم *** تا به زیر اعدا، حق را آوریم

نفس سرکش را «طبیبا» کن مهار *** تا ترا خالق شود پیوسته یار

ص: 92

حماسه ی عاشورا

مظهر دین و دیانت کربلاست *** زنده و پاینده دین مصطفی ست

زاده زهرای اطهر شد شهید *** روح ایمان در دل امت دمید

نهضت خونین بپا در کربلاست *** بار دیگر زنده آئین خداست

زاده شیر خدا با عزت است *** نی در عالم زیر بار ذلّت است

یاوران دین و آئین چون عزیز *** جان به کف آماده جنگ و ستیز

بس فضائل در میان یاوران *** روز عاشورا فضائل شد عیان

در ره حق یاوران در خاک و خون *** دشمنان دین همه خوار و زبون

حق و باطل روبرو شد کربلا *** دین حق باقی بماند تا بقا

مکتب خون و شهادت زنده است *** با شهادت دین حق پاینده است

حجت حق در میان کربلاست *** مکتبی سازنده عاشورای ماست

پیروی از مکتب او مرهم است *** جان و دل از کربلایش خرم است

رستگار آن کس که گیرد راه راست *** روز عاشورای خونین رهنماست

کربلا آئینه عشق و صفاست *** سرفراز از آن همه عهد و بقاست

ص: 93

بنده بودن

مژده آن روز که ما بنده دوست *** که سزاوار خداوندی اوست

دشمن ما که هوی و هوس است *** به ره غیر خدا هر نفس است

چون کنی پشت بر آن دشمن خویش *** راه بر حق خدا بینی پیش

در ره حق چو روی راه تو راست *** خلقت کون و مکان بھر تو خواست

بهر خود خلقت تو چون که نمود *** جمله ابواب کرم بر تو گشود

غیر از او نیست ترا پشت و پناه *** پس مکن درگه او جرم و گناه

بندگی پیشه خود کن تو «طبیب» *** پس سر افراز شوی پیش حبیب

ص: 96

امتحان

مکن تکیه بر دانش و علم خویش *** چه آری به کردار و گفتار پیش؟

اگر علم و دانش بکار آوری *** چه فرجام نیکو به بار آوری

قضاوت کند با حذاقت طبیب *** ز بیماری و غم رهاند حبیب

همه عمر خود امتحان داشتیم *** خوش آن امتحانی که گل کاشتیم

ز کس امتحان گر بگیری رواست *** ز خود امتحان گر نگیری خطاست

تو دانی که ما جمله خدمتگذار *** دهد اجر ما را خداوندگار

به دنیا مشو خسته از کار خویش *** فزون کن تو علم و عمل را ز پیش

«طبیبا» مشو غافل از امتحان *** که پیروزمندانه آئی از آن

ص: 97

دلدار

خوشا آن کس دلدارش تو باشی *** همیشه یاور و یارش تو باشی

دل او مطمئن با یاد تو بود *** همیشه یاد عدل و داد تو بود

سحرگاهان دو دیده باز و گریان *** امید مغفرت دارد ز یزدان

نماز او اطاعت از خدا بود *** عبادت ها تھی از هر ریا بود

حیاتش پیروی از خالق خویش *** فلاح و رستگاری عاقبت پیش

در عالم چون که تقوی پیشه کردی *** نداری در قیامت رنج و دردی

دو روز زندگانی فتنه ماست *** سعادت را بیابی در ره راست

شود دل بسته بر اولاد و ثروت *** گھی حاصل شود حرمان و نقمت

عبادت کن «طبیبا» درگه دوست *** که خیر و هر چه نیکی درگه اوست

ص: 98

هوای نفس

گر کسی پا بر هوای دل گذاشت *** عشق حق در جان و دل پیوسته داشت

فاستعذ بالله از شیطان چو گفت *** مدح یکتا در پی آن گفته سفت

نی کند با نام حق پس کار زشت *** چون ملک نام خدا اول نوشت

آفرین بر بنده نیکو سرشت *** روز محشر جای بنده در بهشت

اسوه احسن بحق عباس بود *** با هوی جنگ نمایانی نمود

عاقبت بنگر که پیروزی ز توست *** گر همه اندیشه و کارت درست

دشمن سرسخت تو هر دم هوی *** مهربان تر تو نیابی از خدا

کن توکل بر خدای خود رفیق *** چون که یکتا یاور و یاری شفیق

امر و فرمان خدا آور به کار *** در دو گیتی بنده حق رستگار

امر و فرمان هوی پایان حجیم *** با هوی هر کس ستیزد در نعیم

نی دو دل در سینه ما جا گرفت *** خوش به دل یکتا خدا ماوی گرفت

گر چه ما را در جهان مختار ساخت *** رهنمایان و خرد را یار ساخت

همره پیغمبران بودن رواست *** با هوای دل یکی بودن خطاست

ص: 99

پرچم ایران

پرچم ایران زمین در اهتزاز *** بر فراز ملک و ملّت سرفراز

افتخار و عزّت ما دین ماست *** حبّ میهن پیکر آئین ماست

سبز و خرّم در فراز پرچم است *** مظهر دین نبی اعظم است

آن سفیدی پاکی عهد و وفاست *** قلب ملّت روشن از نور خداست

گرد آن الله و اکبر ها عیان *** خود نشان حق پرستان در جهان

برترین نام خدا الله بود *** قلب پرچم را به حق زنیت نمود

با شهادت ملک و ملت استوار *** تا ابد این پرچم ما برقرار

هر که با این ملک و ملت دشمن است *** گو که این ملت قومی روئین تن است

لاله گون این ملک و ملت ایمن است *** دشمن ایران زمین اهریمن است

زیر پرچم این همه جان بر کفان *** تا که آید مهدی صاحب زمان

از «طبیب» اصفهان بشنو سرود *** بر محمّد گو و آل او درود

ص: 101

حضرت علی علیه السلام

نام علی نام خداوندگار *** مثل علی نیست درین روزگار

گر چه بنی آدمی از خاک بود *** حبّ علی نقش دل پاک بود

چون که علی مظهر جانان ماست *** حب علی مظهر ایمان ماست

چون که علی قاسم نار و بهشت *** عشق علی در دل نیکو سرشت

عشق علی گوهر تابنده است *** هر که علی دوست به حق بنده است

راه علی راه خداوندگار *** دست ز دامان علی بر مدار

او که خدا را به جهان باورست *** دین خدا را به جهان یاورست

یاری دین پیروی از مرتضی ست *** جان نبی حافظ دین خداست

راه علی راه خدا بود و بس *** یاد خدا بود علی هر نفس

دل به علی بندد و ره راست رو *** هر قدمی را که علی خواست رو

دین خداوند ز او استوار *** پیر و مولا دو جهان رستگار

او که اولی الامر و مطیع خداست *** بعد پیامبر به جهان رهنماست

مظهر آئین «طبیبا» علی است *** او که اولی الامر و خدا را ولی است

ص: 102

قهرمان کربلا

خواهش دل زیر پا بگذاشتیم *** یک قدم سوی خدا برداشتیم

تن به تن جنگیدن ما با هوی *** پله پله این فرا رفتن روا

در چنین رزم آوری گر سر فراز *** آفرین گوید به فاتح بی نیاز

بر دل ما گر خدا حاکم شود *** آن هوی رام بنے آدم شود

گر زند آدم بر آن دشمن نهیب *** راضی از پیکار خود کرده حبیب

اجر و پاداش نبرد او ز دوست *** جنت الماوی قیامت آن اوست

آدمی را دل به حق جای خداست *** آن دل پاکیزه نی جای هواست

کربلا بنگر در آن آب روان *** با هوی دارد نبردی بی امان

بر زمین کوبد هوای نفس خویش *** نی دو دستان تا دهان آورده پیش

چون که ریزد و آب دستان روی آب *** این جهان در پیش چشمانش سراب

او کنون نوشیده از آب حیات *** نی مقام جاودانی را ممات

این چنین دستان خریدارش خداست *** در کنار علقمه از تن جداست

این دو دستان را ولی بوسیده است *** جای آن دستان به روی دیده است

ص: 103

امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف

خوشا آن کس مطیع خالق خویش *** نکرده امر خالق را کم و بیش

خدا را با دل و جان کرده باور *** بود یکتا خدا را یار و یاور

چنین باور چو کوهی استوارست *** برای یاری حق پایدارست

دگر دست و زبانش تابع دل ** چنین کس چلچراغ و نور محفل

به دل گر معرفت لانه گزیند *** در آئین خدا جز حق نبیند

روان در پیکر آئین امام است *** شریعت با وجود او تمام است

همه عالم سراسر محضر اوست *** که او از بهر امت رحمت و دوست

امام ما کنون صاحب زمان است *** وجودش بهر ما امن و امان است

کلید باب رحمت مهدی ماست *** اطاعت از ولی نعمت ره راست

هر آن کس یاور صاحب زمان است *** اطاعت از خدا در او عیان است

بنی آدم ز طاعت رستگارست *** و گرنه در قیامت خوار و زارست

«طبیبا» روز آدینه دلت شاد *** بکن از مهدی موعود خود یاد

ص: 106

امام زمان ، دوران انتظار

امام و سرور و مولای ما کیست *** به غیر از مهدی صاحب زمان نیست

چنان گلشن کند فرزند زهرا *** کند احیا در عالم دین حق را

چو موسی هیبت و بازوی حیدر *** ز پیغمبر به حق عمامه بر سر

چو شمشیر و ردا از مصطفی بود *** مقام و منزلت چون مرتضی بود

همه در انتظار روی ماهش *** زنیم بوسه همه بر خاک راهش

هر آن کس بر جمال او نگاه است *** نشان روی او خال سیاه است

خوشا روزی که آید صاحب ما *** کند روشن ز نور خود شب ما

برای دیدن او بی قراریم *** امیدی در دل و چشم انتظاریم

اگر چه ما به غرق گناهیم *** به درگاه خدا با سوز و آهیم

درین دنیای پھناور غریبیم *** ز اعداء خدا در خوف و بیمیم

همه دل بسته ی روی تو هستیم *** به غیر از تو دلی بر کس نبستیم

به قربان تو و آن خلق و خویت *** دل ما را کنی خرّم ز رویت

ولی و صاحب و مولا تو هستی *** رئوف و مهربان آقا تو هستی

ص: 107

منجی عالم بشریت

منجی عالم قدم در عرصه ی گیتی گذاشت *** همچو موسی حافظی جز خالق هستی نداشت

همچو خورشید عیان روشن از او ارض و سمات *** او امام و رهنمای دین و آئین خداست

از وجودش عالم هستی سراسر بر قرار *** پیرو و همراه او در هر دو گیتی رستگار

هر که تقومی پیشه آرد با ولایت همرهست *** در صراط مستقیم و در دل جان باورست

زاده ی زهرای اطهر نوگل نرگس ولی *** او حسن را جانشین و درگه یکتا وصی

دیده بر دنیای فانی زاده ی زهرا گشود *** روشن از نور وجودش عالم هستی نمود

ماه رخسارش چنان زیبا چو بدر *** مثل موسی پیکر و همچون محمّد شرح صدر

نیمه ی شعبان سحرگاهان رخ ماهش دمید *** تا ثریا نور مه روی ولی نعمت رسید

در جهان بر پا کند آئین ناب احمدی *** می کند بر پا در عالم عدل و داد سرمدی

روز و شب باید دعا بر درگه یکتا نمود *** در ظهورش خالق هستی همه ابواب رحمت را گشود

آن ولی نعمت رئوف مهربانان با امت است *** پیروی از آن شه خوبان و گیتی عزت است

جشن میلاد است دل های به غرق سرور *** زین ولادت کوی و برزن ها سراسر غرق نور

مهدی صاحب زمان یک گوشه ی چشمی نما *** یک قدم در محفل عشاق دیدارت بیا

ص: 109

حجّت بن الحسن عجل الله تعالی فرجه الشریف

کس نمی داند که نرگس ما درست *** صاحب عصر و زمان را دربرست

عسگری عشق پسر در سینه داشت *** انتظار او شب آدینه داشت

در افق خورشید آدینه دمید *** کس چو روی مهدی زهرا ندید

دیده بر عالم گل نرگس گشود *** همچو خورشیدی جهان روشن نمود

نیمه ی شعبان منور سامراست *** نور مهدی عاشقان را رهنماست

سجده بر درگاه بی همتا نمود *** گرد او عالم همه پروانه بود

حجت حق مثل موسای کلیم *** حافظ جانش خداوند حکیم

روی زیبایش چو خورشید عیان *** از هر آن دشمن وجودش در امان

دیده ها دارد در این دنیا حجاب *** چون که دارد زندگی ها پیچ و تاب

صاحب عصر و زمان دانی که اوست *** دیده ی بینا ببیند روی دوست

کس چو گردد و پیرو آئین ناب *** دیده و دل نی دگر دارد حجاب

چون ملائک در میان ما و اوست *** پس نبیند دیده ی ما روی دوست

آن وجودش چشمه ی فیض خداست *** رحمت حق محور ارض و سماست

ص: 111

ایران

زنم بوسه بر خاک ایران پاک *** که در جای جایش شهیدان پاک

که ایران زمین کشور صاحب است *** ولایت منور چو ماه شب است

رضا مرقدش قلب ایران ماست *** به گردش چو پروانه بودن رواست

حراست از امین ملک و ملت رواست *** که حب وطن هم ز ایمان ماست

عدو گر کند قصد ایران ما *** چو موری به پیش تهمتن در آید ز پا

نگهبان ایران خداوند جان آفرین *** بر این حق پرستان ملّت دو صد آفرین

«طبیبا» چنان عشق ایران ما در دل است *** که پیوسته یادش به هر جا و هر محفل است

ص: 114

جنگ با هوی

دیدم که مرا به راه خود می خواند *** احوال مرا یکی یکی می داند

او رانده شده ز درگه رب جلیل *** از کبر و حسد همی شده خوار و ذلیل

در من که هوی همیشه همراه من است *** هر سو نگرم همیشه در راه من است

از باب نصیحتی به من گفت هوی *** از جان بشنو تو گفته ی شیطان را

شیطان تو چرا دشمن خود می دانی *** کن پیروی از وسوسه ی شیطانی

در عرصه ی جان خود بسی جنگیدم *** در جان و دلم نور خرد را دیدم

با فطرت خود هر آن سه را سنجیدم *** در جان و دلم ندای حق بشنیدم

گفتم که به درگاه خدا مختارم *** با عقل و خرد به درگه اش هشیارم

نفسی که ملامتم کند هوشیارست *** چون یار و برادری مرا همیارست

شیطان و هوی دو دشمن رب ودود *** نی بر دل عاشقان حق سلطان بود

بس رهبر و رهنما ز درگاه خداست *** فرمان بری از امر خداوند رواست

باید که ز دشمنان همی دوری کرد *** با یاد خدا دشمن حق موری کرد

چون سایه کنار ما هوی می آید *** گر پشت کنی در پی ما می آید

ص: 115

خدا خرمشهر را آزاد کرد

شهر خرّم خرّم از آن کشورست *** خاک پر مهرش دلیران پرورست

بر لب دریا و دریا خوی آن *** درّ و گوهر مردمان کوی آن

گرچه در دستان دشمن شد اسیر *** عاقبت خونین شد از خون دلیر

کشور ایران ز نامش خرّم است *** دست دشمن گر بماند ماتم است

چون خمینی رهبر این ملت است *** ملت ایران چنین با قدرت است

لاله گون شد شهر خرم از جوان *** بانگ آزادی برآمد در جهان

بهر آزادی آن پیر و جوان *** روز و شب جنگیده چون شیر ژیان

فتح آن از بهر ایران بس عظیم *** این عنایت از خداوند رحیم

شهر خرّم چون خدا آزاد کرد *** ملّت ما را خدا دلشاد کرد

بس اسیر و کشته از دشمن بجاست *** شاد و خرّم شهر خرمشهر ماست

عاقبت شد دشمن دین سرنگون *** شکر این نعمت نگر در شهر خون

ملّت ایران زمین نشد سر فراز *** پرچم پر افتخارش برفراز

گرد هم رزمندگان چون سرفراز *** در صف واحد بپا کردی نماز

ص: 117

اقتصاد زندگی

نه دستان خود را فرو بسته دار *** نه چندان گشادست خود را به دار

که بخشندگی ارزش آدمی است *** تهی دست و بیچاره را مرهمی است

چو بخشنده باشی نباشی بخیل *** ولیکن نه چندان که گردی ذلیل

میانه روی در جهان، همچو گنج *** نداری به گیتی دمی درد و رنج

نکردی چو دستان خود را دراز *** عزیزی و پیش همه سرفراز

چو کس در جهان عزت نفس داشت *** گروگان کجا آبرویش گذاشت

به کوشش گشادست و بازوی خویش *** حذر کن ز سستی و احوال ریش

به دست آوری چون بکوشی بسی *** و گرنه چو خشکیده خار و خسی

میان خلائق تو دانی بھی *** چه خوش گر فراتر تو گامی نھی

«طبیبا» میانه روی کن همی *** که این عزت و افتخار بنی آدمی

ص: 119

مصیبت خانه علی علیه السلام

پیش مرگ مرتضی شد فاطمه *** در دو گیتی برترین بود از همه

در رحم محسن کنار مادرست *** او نخستین پیش مرگ رهبرست

قدر مولای دو عالم تا کجاست *** محسن و زهرای اطهر جان فداست

از مصیبت خون جگر خیر النساست *** خون بگرید گر همه عالم رواست

ضربه در پهلوی زهرا شکست *** رشته عمرش از آن ضربه گسست

آتش فتنه چنان بالا گرفت *** شعله هایش خانه مولا گرفت

قدرت مولای دین بوده بسی *** نی در عالم مثل او بوده کسی

صبر او صبر خدائی بوده است *** ورنه کی دشمن از او آسوده است

فاطمه بگرفته دامان علی *** چون علی مرتضی بودی ولی

دختر خیر البشر مضروب گشت *** ظلم و بیداد عدو از حد گذشت

بازوی زهرا سیه شد از نیام *** چون عدو بگرفته در دستان زمام

فاطمه نقش زمین مدهوش بود *** بس عدو ظلم و ستم بر او نمود

مرتضی در مسجد پیغمبرست *** از جفا عمامه اش نی بر سرست

ص: 120

کوثر

سرچشمه ی فیض خدا علی است *** بر جمله عالم هستی علی ولی است

علی که مظهر تام و تمام اوست *** بعد از رسول خدا جانشین دوست

بهتر ز او به جهان خلقتی نبود *** مقام شامخ او را خدا ستود

مقام و منزلت مرتضی خدا داند *** چو جان خیر رسل مرتضی داند

گفتا نبی که چو هارون علی وصی است *** دانی که جان نبی مرتضی علی است

بنگر مقام و منزلت مرتضی کجاست *** میلاد او به سرا پرده ی خداست

آشنا بشنود ز هر موجود *** مولای متقیان علی در عالم بود

حوض کوثر چو جام نوشین است *** ساقی آن ولی آئین است

نام کوثر لواے این اشعار *** بر فراز سخن شود در دار

قدر مولا علی «طبیبا» چیست؟ *** جز خدا اگه از مقامش کیست؟

ص: 122

عطش حسین

چون گل خشکیده لب های حسین *** آب دیده دیده لب های حسین

در میان سینه ها شد همهمه *** العطش گفتا حسین فاطمه

جسم و جان از تشنگی سوزد و همی *** جرعه ی آبی بر آن لب مرهمی

مهر زهرا در جهان آب فرات *** بهر فرزندش کنون آب حیات

از عطش سوزد لب مولا و دوست *** نی مروت در دل اعداء اوست

نی ز کس آب روان خواهد حسین *** نی ز آن کوفیان خواهد حسین

دیده ی مولای دین بیند سراب *** کودکان عطشان پی یک جرعه آب

تشنه لب نوشیده از جام بلا *** تا قیامت شاهد لب کربلا

از عدو سنگی نشسته بر جبین *** خون گرفته صورت مولای دین

صورت مولای دین گشته خضاب *** خون صورت تر کند لب جای آب

پیروهن از بهر صورت باز کرد *** حرمله تیری سه شعبه ساز کرد

حرمله آن دشمن دیرینه اش *** چاک کرده با خدنگی سینه اش

سینه اش از تیر دشمن چاک شد *** غرق در ماتم همه افلاک شد

ص: 123

خلق و خو

باب علم و معرفت باید گشود *** لحظه ای غافل ز آموزش نبود

اهل ایمان را فراگیری سبیل *** بهر مؤمن یاور و یاری جلیل

مؤمنین را دین و آئین رهنماست *** کار و کوشش رهگشای کار ماست

در مثل باشد مدارا چون پدر *** کن ز کج خلقی تو با مردم حذر

چون برادر خلق و خوی نرم توست *** با همه مردم چنین بودن درست

بردباری منزلت بین تا کجاست *** چون امیر لشگر و فرمانرواست

این حدیث از حضرت پیغمبرست *** خلق و خویش از همه کس برترست

جاودان ماند «طبیبا» این سرود *** بر محمد گو و آل او درود

ص: 125

آه و سوز

دیده گریان و آه و سوز دل *** می رهاند آدمی از آب و گل

چون که دل سوزد در رحمت گشود *** ارزش آدم فزون گریه نمود

چون خریدار دل بشکسته دوست *** این چنین درگاه او رفتن نکوست

قدر آدم درگه او شد فزون *** غیر درگاهش همه دنیای دون

غیر درگاهش مرو آلودگی است *** درگه او رحمت و آسودگی است

این دو روزی را که در دنیا بدی *** خوش اگر مانوس درگاهش شدی

هر چه افزون زین جهان از ما که نیست *** این همه حرص و ولع از بهر چیست؟

کرد موسی با خدا راز و نیاز *** شد کلیم درگه آن بی نیاز

بس خریدار دل پاکیزه اوست *** بی نیازی آورد درگاه دوست

چون که دل پاکیزه از آلودگی است *** غرق در نور و در آن آسودگی است

چون کنی با ربّ خود راز و نیاز *** باب رحمت را کنی با گریه باز

گفت با موسی خدا این گونه راز *** چون ز ما خواهی نیازی سرفراز

گفت با موسی خداوند کریم *** هر چه خواهی از خودم خواه ای کلیم

ص: 126

فدک

فدک شهر و دیاری در حجاز است *** نهان در آن بسی اسرار و راز است

چو گویم قصه خیبر هویداست *** فدک شهری که از پیغمبر ماست

بپا عهدی میان اهل خیبر *** منافق با یهودی شد برابر

چنان عهدی که مسلم را کند خوار *** بکوبد بر زمین آئین دلدار

پیام از جانب پروردگارست *** عدو پیمان شکن بس نابکارست

بپا جنگی میان کفر و اسلام *** که آن فتنه شود در نطفه ناکام

میان قلعه ها سنگر گرفتند *** به دستان نیزه و خنجر گرفتند

علی شیر خدا با دست خالی *** بفرمان نبی با شور و حالی

در خیبر ز جا بر کنده ناگه *** پیامبر شد از آن پیروزی اگه

چنان جنگی در آن عرصه بپا شد *** منافق از یهودی هم جدا شد

پی پیروزی سردار اسلام *** یهودی همچو موری شده در آن دام

یهودی عهد و پیمان با نبی بست *** یهودی ز آن دیار و قلعه بگذشت

نه جنگی و نبردی در میان بود *** همان عهد نبی بر جا عیان بود

ص: 128

ظلم

نکن ظلم و جوری به کس *** نگر عاقبت را نمانده نفس

که بی پایه ظلم است و جور *** نه ظالم بماند همیشه به دور

نه ظلمی به خود کن نه کس *** پی عاقبت باش و فریاد رس

ستمگر قوی پنجه گر در جهان *** سیه بختی خود نمودی عیان

چو موری به درگاه جبار بود *** جزایش ابد آتش و نار بود

چنان با جفا حرمت حق شکست *** ستمدیده وامانده درجا نشست

گر ایمان نباشد به دل ها قوی *** ستمگر به گیتی فراوان شوی

غروری که ظالم بر آن استوار *** نماند همی در جهان برقرار

بباید که دستان ظالم شکست *** ز هم تار و پودش گسست

پر و بال او را بزن با تبر *** ولی امر و فرمان او را مبر

که این راه رسم خداوندگار *** که ظالم نماند درین روزگار

به پایان عمرش ذلیل است و خوار *** نه یار و نه یاور در آن گیرودار

بسوز و در آتش ز کردار خویش *** که او خود فرستاده آتش به پیش

ص: 132

فاطمه زهرا سلام الله علیها

گوهر خلقت که زهرا نام اوست *** عالم هستی مثال جام اوست

قدر زهرا را نمی داند کسی *** دست زهرا را نبی بوسد بسی

قدر زهرا ليلة القدر فلک *** بوسه بر درگاه او دارد ملک

در غم هجر پدر سوزد همی *** جز علی ، زهرا ندارد همدمی

مرتضی شاه ولایت بود و بس *** فاطمہ بھر علی فریاد رس

دشمنی با فاطمه از حد گذشت *** عاقبت بین فاطمه بی تاب گشت

فاطمه با محسن اش پشت درست *** دشمن زهرای اظهر کافرست

آتش کینه چو دشمن بر فروخت *** فاطمه پشت در خانه بسوخت

بهر یاری علی در پشت در *** جان فدا شد بهر آئین پدر

فاطمه غرق غم هجر پدر *** جان به لب شد فاطمه در پشت در

فاطمه از غم تنش چون آب شد *** بهر رفتن زین جهان بی تاب شد

این امانت رحمت للعالمین *** چون گلی پر پر شد از بیداد کین

از غم هجرش بسوزد عالمی *** این غم هجران ندارد مرهمی

ص: 134

غیبت

آبروی کس ز غیبت برده است *** لحم مردار برادر خورده است

چون که غیبت کار زشت و بس خطاست *** این چنین خوردن تو دانی نارواست

از زنا جرم و خطا افزون ترست *** خون جگر غائب ، دو چشمانش ترست

عرض مردم می برد با کار خویش *** عاقبت بنگر چه می آید به پیش

ناتوان آن کس که غیبت می کند *** ریشه ایمان خود را می کند

آدمی را در دو گیتی خفت است *** طعمه سگ های دوزخ غیبت است

غیبت مردم چه خوش در کام ما *** چون که شیطان در گذر همگام ما

ارزش ما در جهان چون بندگی است *** در دو گیتی بندگی سازندگی است

ارزش ما در جهان تقوای دل *** درگه حق آن که بی تقوی خجل

گر زنیکی ها بگوئی بس صواب *** یک دمی از امر خالق رو متاب

خالق خود را «طبیبا» یاد کن *** با نکوکاری دلت آباد کن

ص: 136

جدائی

هر کجا جنگ و ستیزی در میان *** پای شیطان هم در آن عرصه عیان

گه برادر با برادر در ستیز *** یا که دل هاشان جدا و در گریز

ما در آئین خدا یک امتیم *** پیرو پیغمبران رحمتیم

پس چرا با هم خصومت داشتیم *** بهره نابودی هم برخاستیم

حب دنیا گر به دل ها لانه کرد *** خود پسندی جمله دل ویرانه کرد

بر سر محشر کجا جنگ و ستیز *** یا که بر دیده نشیند تیر تیز

مال دنیا مال دنیا بود و بس *** گر دهی در راه حق فریاد رس

مژده آن کس بنده ی یکتا خداست *** نی مطیع امر و فرمان هواست

بنده از دنیای فانی دل برید *** عاقبت راه سعادت برگزید

جمله دنیا آن متاعی بس قلیل *** جاودان در جان و دل عشق جلیل

آن که عشق حق به دل دارد بسی *** کی کند جنگ و عداوت با کسی

می کند از خود دفاع در این جهان *** چون که بیند ظلم و بیدادی در آن

وه چه کوته عمر این دنیای ماست *** عاقبت بنگر که پایانش بقاست

ص: 137

اصفهان

اگر چه اصفهان نصف جهان است *** چو آئینه جهان در آن عیان است

اثر هائی ز هر دوران در آن است *** یکی میدان آن نقش جهان است

نظر کن قلب ایران اصفهان است *** روان زاینده رودش چون روان است

در ان صنعت قدیم و هم جدیدست *** به پیش اهل دنیا رو سپیدست

ز هر جای جهان دارد مسافر *** برد از هر چه بیند حظ وافر

ز دانشگاه و مسجد سرفرازست *** لوای حق پرستی بر فرازست

در آن آرامش و صلح و صفا بود *** میان مردمان عهد و وفا بود

بنا هایش ندارد مثل و مانند *** به هر جایش عیان نقش هنرمند

به هر جایش یکی بازار آباد *** در آن بینی هر آن چه دل کند یاد

در آن آب و هوائی معتدل بود *** به هر کویش ادیب و اهل دل بود

به هر جایی که هستی سوی آن آی *** کنار زنده رودش شب بیاسای

ز دیدارش دل تو شاد گردد *** ز هر اندوه و غم آزاد گردد

«طبیبا» اصفهان شهر شهیدان *** به هر جایش ببینی اهل ایمان

ص: 141

مرتضی علی علیه السلام

قطب عالم حجت حق مرتضی ست *** مظهر و آئینه ی یکتا خداست

در جهان قرآن ناطق مرتضی ست *** مثل کعبه حرمت او پیش ماست

در زمین و آسمان مولا علی است *** او که بعد حضرت خاتم ولی است

گر چه او بعد از نبی خانه نشین *** حافظ قرآن و آئین مبین

جنگ و صلح مرتضی امر خداست *** هر که با او می ستیزد نارواست

رستگار آن کس یار مرتضی ست *** دشمنان را آتش دوزخ جزاست

مثل هارون بهر ختمی مرتبت *** چشمه ی فیض خدا و مرحمت

بر فراز آمد نبی عید غدیر *** امر حق آرد علی را بر سریر

هر کسی با او ستیزد کافرست *** جنگ کافر با خدای قاهرست

بی ولایت گر در عالم کس نبود *** نی جهنم را خدا خلقت نمود

هر کسی دارد ولایت را قبول *** در دلش عشق خدا بود و رسول

هر که قصد کوچ دارد زین جهان *** چشم و دل بیند علی را در میان

مست آن روزم که بینم روی دوست *** عشق من دیدار روی ماه اوست

ص: 142

اسرائیل باید نابود شود

مسلمانان ید واحد چو گشتند *** عدوی دین و آئین را شکستند

چنین مشتی که پتک آهنین است *** سلاح مسلمین از بهر کین است

فلسطین قلب آئین مبین است *** حیات دین حق آن سرزمین است

اسیر دست دژخیمان فلسطین *** چنین درد و غمی بر ما چه سنگین

مسلح تا به دندان دشمن دین *** نبردی بی امان دارد فلسطین

سلحشوران آن مرد و زنانند *** همه جان بر کف و در جبهه مانند

فلسطینی کند دستان خود مشت *** که دشمن کودک و زن ها همی کشت

فلسطینی جوانمرد و سلحشور *** به میدان، دشمن دین را کند مور

چنان دشمن ذلیل و ناتوان است *** که آماج گلوله کودکان است

مسلمانان بپا خیزید و فریاد *** که دشمن می کند بس ظلم و بیداد

اگر ساکت نشینی بس گناه است *** فلسطینی غریب و بی پناه است

اگر بانکی بر آرد یاورش کیست؟ *** بپا خیزد کسی همراه او نیست

چرا دشمن میان خانه اوست *** پریشان محفل و کاشانه اوست

ص: 144

گرہ گشائی

خوشا بنده ی پاک و نیکو سرشت *** که در نامه کردار نیکو نوشت

رضای جهان آفرین خواسته *** ز جان بهر خدمت به پا خاسته

گشاید گره ها ز ابروی خویش *** بود مرهمی بهر دل های ریش

ز خدمت دل مردمان شاد کرد *** نه با کس دمی داد و فریاد کرد

که خدمت به مردم رضای خداست *** چنین افتخاری ز کردار ماست

خدا گر یکی بنده اش دوست داشت *** بدو کار مخلوق خود وا گذاشت

گره گر گشائی ز کار کسی *** جزای تو در گاه یزدان بسی

ز کار مسلمان گره باز کن *** ز درگاه حق خود سر افراز کن

به از این چه خواهی در این روزگار *** که راضی ز تو گشته پروردگار

گره گر به کار تو باز شد دمی *** تو بگشا گره ها ز کار بنی آدمی

ز کار تو راضی خداوندگار *** چه خوش زندگانی درین روزگار

چنین گفته را گر بگیری به کار *** نبینی گره ای برادر به دار

بیا ای برادر خداگونه باش *** برای رضای خدا کن تلاش

ص: 147

شهادت امام حسن عسگری علیه السلام

حسن که اختر تابان رهبریست *** اولاد خاتم و آوازه عسگریست

نگین حلقه هستی در عالم است *** امام و حافظ آئین خاتم است

وجود او که چو خورشید بر فراز *** دارد به نور وجودش جهان نیاز

دشمن ز حال پریشان کند خروش *** خواهد که نور خدا را کند خموش

به گرد او که چو دیوار دشمن است *** نی عسگری ز دشمن خونخوار ایمن است

دشمن که ذره و جرسومه ای سیاه *** بد عاقبت ز بد خویش شد تباه

نور خدا نشود در جهان خموش *** در چنگ شیر ژیان دشمنان چو موش

حسن که مظهر و آیینه ی رسول *** با جان مشیّت حق را کند قبول

عمر حسن چو رسیده به پنچ و بیست *** نى ز جور و جفا تواند زیست

او ز جانب حق امام معصوم است *** ز جور دشمن دین عاقبت مسموم است

خون جگر فاطمه ز بیدادست *** شیعه ی او همی به فریادست

مهدی فاطمه عزادار است *** حجّت باقیه درین داراست

زین مصیبت پسر بسی گریان *** در فراق پدر بسی نالان

ص: 149

گره گشائی

جهان ما نگری سر به سر همه پندست *** گره گشای خلایق بسی جوانمردست

بر آن چه کار نکو می کنی به خود کردی *** اگر به عاقبت کار خود تو دلبندی

گره به کار خلایق چه کار آسانی ست *** گره گشودن آدم چه کار انسانی ست

گره ز کار خلایق گشا خردمند است *** ز اجر خالق هستی همیشه خرسند است

هر آن کسی که گره ها گشود دل شادست *** در آخرت ز گره ها خانه آبادست

رضای خالق هستی «طبیب» بدست آور *** جزای کار نکوی تو می دهد داور

ص: 151

استجابت دعای حضرت فاطمہ سلام الله علیها

فاطمه درگاه یزدان صاحب عز و جلال *** چون نگین حلقه هستی وجودش در مثال

گر نبودی فاطمه نی خلقت خیر البشر *** فاطمه خیر رسل را در جهان نور بصر

دست او بوسیده پیغمبر که خیر انبیاست *** یاور و پشت و پناهی بهر خیر اوصیاست

فاطمه ام الائمه همسر شیر خداست *** از عطوفت مادر خیر البشر خیر النساست

تا قیامت قدر زهرا را نمی داند کسی *** گر بگوید وصف زهرا را همه عالم بسی

زد یکی سیلی به روی فاطمه آن نانجیب *** خون جگر از آن همیشه تا قیامت شد حبیب

رقعه ی ملک فدک را پاره کرده آن خبیث *** عاقبت بشنیده ای حال فکارش در حدیث

فاطمه خیر النساء العالمین دخت نبی است *** فاطمه پشت و پناه و یاور و یار علی است

غرق در غم دختر خیر البشر از دشمن است *** نی ز جور دشمنان در خانه خود ایمن است

شد شکم پاره در آخر زآن دعای مستجاب *** گردش دوران نگر فرجام او در آسیاب

در جوانی با در خانه چو پهلویش شکست *** عاقبت از آن مصیبت رشته عمرش گسست

فاطمه یکتا گهر دخت نبی اکرم است *** فاطمه آئینه قرآن و دین اقوم است

آن شهیده اولیه مظلومه ی این عالم است *** عالمی از بهر زهرا تا ابد در ماتم است

ص: 152

غلبه بر هوی

هر آن کس که بر نفس خود غالب است *** رضای یگانه به حق طالب است

هوی چون که دشمن ترین دشمن است *** کجا آدمی از چنین دشمنی ایمن است

اگر چه بنی آدمی را هوی آمرست *** ولی نی هوی بر دل آدمی قاهرست

ز عقل و خرد آدمی سر فراز *** لوای خداگونه بودن کند بر فراز

هوای دل آدمی چون ندارد قرار *** به گیتی عنانش بدست آوری استوار

مهار هوی و هوس چون که آری به دست *** ز شر هوی و هوس پس توانی تو رست

زیاد خدا دل در آرامش است *** تن و جهان آدم در آسایش است

هوی چون که سلطان بر آدم نبود *** همی خواهش از آدمی می نمود

چو امروز و فردا هوی را کنی *** ز دل حب دنیا برون افکنی

هوی چون عنایت ز آدم ندید *** دگر دست از این یاوه گوئی کشید

«طبیبا» چو نهی اش کنی سود بود *** خدا یاور و صاحب جود بود

ص: 154

پرچم سرخ کربلای حسین علیه السلام

خاک گرم کربلا غوغا کند *** دشمنان دین حق رسوا کند

حق و باطل روبرو در کربلاست *** عاقبت پیروزی از آن خداست

گر حسین فاطمه در خاک و خون *** دشمنان دین حق خوار و زبون

نهضت پاک حسینی زنده است *** تا قیامت راه او پاینده است

مرقد پاک حسین تشنه لب *** گرد آن عاشق بسوزد روز و شب

بس ملائک زائر او هر شب است *** یاد آن سر داده تشنه لب است

گرد آن مرقد همه پروانه اند *** پا برهنه سوی آن کاشانه اند

دشمن دین مثل سنگی سینه اش *** زائران را می کشد از کینه اش

آتش خشم خداوند ودود *** در کمین دشمنان پیوسته بود

گر چه زائر پیکرش در خاک و خون *** خون کند کاخ ستمگر واژگون

هر محرم شور عاشورا بسی است *** عاشق کوی حسینی هر کسی است

چون که دل جای حسین تشنه است *** عاشق او جان و دل ها گشته است

گر چه دشمن می کشد از عاشقان *** خون عاشق در رگ پیر و جوان

ص: 155

یک دل

آلوده مکن بشر دل خود به گناه *** باید که بری به درگه حق تو پناه

پاکیزه دل تو ای بشر جای خداست *** آلوده اگر دلت شود جای هواست

داری تو دلی که جای حق یا که هواست *** بیرون ز دلت هوس کنی جای خداست

پاکیزه دل تو دم به دم یاد خداست *** از غیر خدا حریم دل پاک و جداست

در پیکر و جان تو دو دل جای نداشت *** خوش حبّ خدا در دل تو ماوی داشت

کن یاد خدا هر شب و هر روز «طبیب» *** بهتر ز خداوند نداری تو حبیب

ص: 157

عاشور حسین علیه السلام

اے حسین فاطمہ *** دیده ها گریان همه

یار و غمخوار توئیم *** ما عزادار توئیم

یاد تو مرد و زنیم *** بر سر و سینه زنیم

عالمی در ماتم است *** دیده گریان خاتم است

از غمت بشنیده ایم *** ما سیه پوشیده ایم

عشق تو در جان ما *** راه تو ایمان ما

یاد تو فریاد ما *** نے رود از یاد ما

یاد تو دل را شکست *** بر دل ما غم نشست

اشک دیده شد روان *** زنده شد روح و روان

گر نبودے کربلا *** دین جدّت بر فنا

زنده کردی این جد *** پس بماند تا ابد

ما نبودیم کربلا *** تا کنیم جان را فدا

کن خداوندا نصیب *** تا روم راه حبیب

ص: 158

روز ملّی فن آوری هسته ای

ز فصل بهاران چو بگذشت بیست *** در ایران زمین نام آن روز چیست؟

چنان ملّت ما از آن شاد گشت *** زیوق جهانخواره آزاد گشت

در ایران زمین موج شادی بسی است *** ز شادی گلستان دل هر کسی است

چنین نام زیبا که فن آوری است *** انرژی ز هسته برون آوری است

که فن آوری حق این ملت است *** سراپا چنین ملتی همت است

دو صد آفرین بر چنین ملّتی *** که دارد گیتی چنین حشمتی

انرژی ز هسته بسی کار ساز *** به بیگانه ایران ندارد نیاز

انرژی توانی که در هسته است *** بسان یکی گنج در بسته است

انرژی که در هسته بودی نهان *** ز علم و هنر شد در ایران عیان

غنی سازی ما بسی افتخار *** که در صلح و آرامش آید به کار

اگر دشمنی جامه بر تن درید *** ز شوریده حالی به لانه خزید

ششم کشوری خاک ایران زمین *** ز تولید فن آوری برترین

چو ما کشوری زنده و حق پرست *** ز قدرت توان راه بیگانه بست

ص: 161

جنگ خانمان سوز غزه

حماس در جنگ خونین پر توان است *** به گیتی حامیانش مردمان است

شکست صهیونیست ها در چنین جنگ *** برای حامیانش تا ابد ننگ

در عالم دست مردم آهنین مشت *** یکایک دشمنان را عاقبت کشت

چو دشمن هیبت اش در هم شکسته *** به گل ماشین جنگی اش نشسته

کجا آن مردم آزاده رستند *** چو صیدی مردمان غزه گشتند

حماس در جبهه های جنگ پیروز *** به هر جای جهان دشمن سیه روز

زن و کودک شهید و قتل عام است *** بر آن ابدان غرق خون سلام است

بسی نفرت ز دشمن برقرار است *** حماس بر جا عزیز و استوارست

خدا یار و پناه آن عزیزان *** از آن رزمندگان دشمن هراسان

یقین دارم که پیروزی ز خون است *** شقی دشمن همی پست و زبون است

به غزه حمله ور دشمن ز هر سو *** ہمان خونخواره گرگی سیرت او

ز کشتاری که در غزه به پا کرد *** سراسر غزه را غرق عزا کرد

فجایع در نوار غزه غوغاست *** صدای گریه و ناله ز هر جاست

ص: 163

دو برادر

گر نبودی تو نکردم خلقتی *** بر خلایق و ز تو دارم منتی

اسوۂ احسن درین عالم توئی *** افضل و فخر نبی آدم توئی

عالمی را تو سراسر رحمتی *** ای حبیبم تو سراپا همتی

خلق تو در عالم هستی عظیم *** پیرو امر تو آخر در نعیم

تو بشیر و هم نذیری ای رسول *** رستگار آن کس ترا دارد قبول

ای پیامبر تو سراجی پر ز نور *** مثل تو هرگز نباشد کس صبور

ای محمّد درگه ما بنده ای *** تو رسول و در جهان پاینده ای

در جهان دانی خدایت ساترست *** هر که پیشی از تو گیرد کافرست

تو نگوئی از هوے و از هوس *** بنده درگاه باشی هر نفس

هر چه گوئی ای پیمبر امر ماست *** پیروی از امر و فرمانت رواست

کافران را گر بترسانی چه سود *** کافران را حبّ ما در دل نبود

چون زکات مومنان گیری نکوست *** پاکی و تطهیر دارائی در اوست

گو پیمبر بر چنین مردم درود *** چون سکینت حاصل آن گفته بود

ص: 165

عاقبت اندیشی

ما که مهمان خدائیم و همه در نظریم *** دو سه روزی و به سوی خدا در گذریم

گر چه مختار در این عرصه ولی در بندیم *** ز چه رو با عمل خویش به آن دل بندیم

گر خداگونه همه در دو سرا آزادیم *** چون به دلدار همه عرصه دل ها دادیم

روزگاران من و تو اگر دشوار است *** محک ما همه در کشمکش این داراست

این سرا بهر من و تو یکی زندان است *** هر که از پل گذر و شاد و لبش خندان است

روز آخر نبود پیش خداوند بعید *** کار نیکو به جهان عاقبتش بانک نوید

بهر روز دگری چاره بیندیش «طبیب» *** تا نسوزی ز بد خویش قیامت به لهیب

هر چه کردیم درین عرصه دگر روز عیان *** دست و پا شاهد و مهری به دهان

فرصتی هر دم و هر باز دم است *** تو به درگاه خداوند ز هر بیش و کم است

ص: 170

زندگی

حاصل این زندگی دانی که چیست؟ *** رستگاری عاقبت از آن کیست؟

این جهان ما همه جنگ و ستیز *** کار ما هم یا گزیر و یا گریز

راه برتر کس کجا داند که چیست *** غیر را مستقیم راهی که نیست

عاقبت بنگر که پایانش کجاست *** بهر ما هادی که در این راه راست

گر چه مختاری چه کردی انتخاب *** خوش نباشد گر که پایانش سراب

از هوی و از هوس باید گریخت *** آبروی آبرو داران نریخت

با همه کج دار و آن کج را مریز *** خلق خوش سرمایه هر کس عزیز

چون که این عالم همه در پیش دوست *** اگه از هر نیک و بد دانی که اوست

و نیک ها را ده برابر در حساب *** که دهد پاداش نیکی بی حساب

هر خطائی را جزا مانند آن *** بگذرد که آن خدای مهربان

گر ز راه کج تو برگردی رواست *** خالق ما رحمتش بی انتهاست

چون سرانجام ره ما زیر خاک *** مژده گر ما مثل اول پاک پاک

کار نیکو کن «طبیبا» تا توان *** چون رضایی خالق هستی در آن

ص: 171

محبّت

محبّت که شالوده زندگی است *** سراسر همه شور و سازندگی است

محبّت نشان یکی آدم است *** بنی آدم از این نشان خرم است

محبّت دل مرده را زنده کرد *** به گیتی دل زنده پاینده کرد

محبّت کند زنده هر مرده دل *** برآرد دل مرده از آب و گل

محبّت همان مهر پروردگار *** هر آن کس ندارد همانند خار

محبّت اطاعت ز پروردگار *** محبّت همان محور روزگار

محبّت همان دل یکی کرده است *** همه جمع محفل یکی کرده است

محبّت سر آغاز آن میم بود *** به ارزش به از هر زر و سیم بود

اگر ح نشسته به پائین میم *** نماند به دل ها دگر ترس و بیم

به دنبال ح ، ب نمایان شده *** بری از عداوت سراپا شده

نگر ت به پایان آن جا گرفت *** محبّت همه جای دل ها گرفت

محبّت که داروی افسردگی است *** به چرخ آور چرخه زندگی است

محبّت همان نور ایمان ماست *** از آن الفت بین دل ها رواست

ص: 172

مھربانی

مهربانی پیشه کن در روزگار *** تا کنے راضی ز خود پروردگار

مهربانی دام دل ها بوده است *** تاری و نامهربانی برده است

هر که باشد در جهان نامهربان *** یکه و تنها ماند در جهان

نام انسان بر نبی آدم نهاد *** پس جدا بودن ز یگدیگر مباد

آدمیت ریشه ی هر گفتگوست *** آدمی را برتری در خلق و خوست

بھر دل ها مهربانی چون دواست *** پس گوارا مرهمی در آن شفاست

آدمی گر یک دمی بیمار گشت *** دل شکسته آدمی در دار گشت

سختی دل می رود ای آشنا *** بر دل غمدیده اش رحمی نما

مهربانی چون غم دل را زدود *** عافیت باز آمد و بر تو درود

مهربانی کن «طبیب» تا توان *** تا بدست آری دل پیر و جوان

ص: 174

ایمان

هر کسی ایمان خود ابراز کرد *** با سخن گفتن دهان را باز کرد

با زبان سر بر آن اقرار کرد *** نی قبول از او خدا گفتار کرد

در عمل آید همه ایمان پدید *** بس نشان ها در عمل باید که دید

چون عمل آئینه ی ایمان ماست *** امتحان در عرصه ها کاری رواست

امتحان هر روز و شب گیرد خدا *** نیک و بد ها را کند از هم جدا

آدمی را او به حق مختار ساخت *** اختیارش عاقبت آن دار ساخت

کیمیای آدمی عقل و خرد *** بس اثر های نکو از آن برد

هر نبی از جانب رب ودود *** جمله ابواب سعادت را گشود

قدر آدم را خدا داند بسی *** خوش سعادت راه حق جوید کسی

عقل ما دانی چراغ رهنماست *** هادی راه سعادت انبیاست

اختیار آدمی سرمایه است *** او که راه کج رود بی پایه است

یاری حق با عمل باید نمود *** با علی راه سعادت را گشود

این روایت از امام صادق است *** بر همه عالم وجودش حادق است

ص: 175

ذکر خدا

دل اگر خدا خدا کردی *** غیر حق را ز دل جدا کردی

یاد و ذکر خدا کنی هر دم *** دل کنی زندہ اے بنی آدم

دل که جای خدای محبوب است *** غیر او دل سیاه و محجوب است

دل ز یاد خدا شود آرام *** رستگار و چه خوش شود فرجام

کس ندارد دو دل به یک سینه *** خوش اگر دل تهی ز هر کینه

دل که جای خدای بی همتاست *** نی به غیر از خدا در آن پیداست

آدمی را خدا چو دلدارست *** با سعادت همیشه در دارست

بهر او گر کنی بر آن کاری *** او کند دم به دم ترا یاری

یار و یاور اگر خدا بودی *** از همه عمر می بری سودی

ما که آن خدای یکتائیم *** سوی او جمله باز می آئیم

رستگاری به حق کسی دارد *** سر به درگاه او فرود آرد

گو «طبیبا» ز لطف آن داور *** بنده را او همی بود یاور

ص: 177

اجل

کی اجل آید سراغ آدمی *** از تن آدم زداید خرّمی

عاقبت آید از آن غافل مباش *** بھر عقبی کن درین فرصت تلاش

نی دگر آید چنین فرصت به بار *** تا ابد هم نی بمانی تو به دار

دار فانی نام این دنیای ماست *** دل نبستن بر چنین دنیا رواست

مال دنیا مال دنیا دان و بس *** بهر حق دادی از آن فریاد رس

روز و شب بینی که از بستان رود *** هم غنی و هم تهی دستان رود

فرصتی این روز و شب های روان *** تا بسازی عاقبت را تو در آن

پس دمی غافل ز رفتن هم مباش *** گر چه باشی در ره امر معاش

ما همه آن خدای مهربان *** زین جهان هستیم سوی او روان

نی گریزی زین اجل دارد کسی *** یاد آن روز و شبان باید بسی

با اجل چشمان دل بینا شود *** بس عیان کردار این دنیا شود

نی به غیر از کشت خود برداشتیم *** ما نظر بر لطف یکتا داشتیم

توبه از کردار بد کردن رواست *** توبه در روز دگر کردن خطاست

ص: 178

ازدواج

جوانی که در عنفوان شباب *** کند بهر وصلت دمادم شتاب

ز شیطان خود آن چنان دور گشت *** دل و جان او طرق در نور گشت

حراست همی کرده از دین خویش *** ز شیطان او داد و فریاد بیش

که از شر من دین نگه داشتی *** لوای خداگونه افراشتی

که همه توانگر کند مرد را *** به جوش آورد پیکر سرد را

چنین سنتی چون ز پیغمبرست *** برای سعادت کلید درست

بنی آدمی را همی رحمت است *** ز وصلت فزونی در این امت است

فزونی امت چه آرد به بار *** قیامت محمّد کند افتخار

ز وصلت کنی رزق و روزی فزون *** مکن وصلتی با هر ان کس که دون

چو مردی کند موی خود را خضاب *** کند زوجه اگه ز مویش صواب

به گیتی همانند راهب مباش *** بکن در ره وصلت خود تلاش

که کامل از آن نیم ایمان ماست *** نگهداری نیم دیگر رواست

چو مردی خوش اخلاق و دیندار بود *** نکو بهر زوجه درین دار بود

ص: 180

پیغمبر آخر زمان

رحمت للعالمین پیغمبر آخر زمان *** او که خیر انبیا و قاسم نار و جنان

شاد باشید ای همه یاران دوست *** خالق ما را به حق آئینه اوست

عالمی از پرتو او غرق نور *** این جهان از نور او غرق سرور

ماه شعبان شهر آن پیغمبرست *** رحمت حق را سراسر دربرست

آن پیمبر برتر از جان من است *** این به حق گفتم که ایمان من است

با دل و جان بر نبی گویم درود *** با عطوفت مثل و مانندش نبود

مظهر و آئینه جانان ماست *** گر کنم جانم فدای او رواست

اسوه احسن نبی مصطفی ست *** جان احمد درگه حق مرتضی ست

چون برادر مصطفی با مرتضی ست *** او رسول و مرتضی مولای ماست

بر محمد گو و آل او درود *** بهتر از آن نی درین عالم سرود

عشق او در جان من همچون سرست *** با وجود او حیات پیکرست

او که ما را تا قیامت رهبرست *** از همه پیغمبران او برترست

دل به عشق حق اگر بندی «طبیب» *** نی بسوزی روز محشر در لهیب

ص: 183

جوان

بهاران عمر گرانمایه چیست؟ *** سراسر به غیر از جوانی که نیست

که بر قله شور بنی آدمی است *** سراپا بنی آدمی خرمی است

به کار آورد چون به راهی که راست *** سعادت از آن کار و اندیشه خاست

که دوران سازندگی خوانده اند *** چه لذّت از این زندگی برده اند

به حق بنده بوده به درگاه پروردگار *** بسازد جوان را درین روزگار

جوان چون کند درگه حق سجود *** به از او به درگاه یزدان نبود

به پیش ملائک کند افتخار *** خداوند یکتا درین روزگار

خرامان رود چون به پیش پدر *** پدر را بسی لذتی از پسر

قیامت کند چون به راهی که راست *** که سرمایه پاک ایران ماست

«طبیبا» جوانی بهاران کار و تلاش *** دمی غافل از این بهاران مباش

ص: 184

سخنان رهبر انقلاب

بوش مست قدرت و مست هواست *** دشمن سرسخت و بی باک خداست

او غلام قوم بی باک یهود *** نی جهان از ظلم او آسوده بود

مست قدرت هر کسی باشد چه سود *** غرق در خون ملک و ملت ها نمود

گر کسی مست هوی باشد ذلیل *** گفته هایش جمله کذب و بی دلیل

مست قدرت مظهر کبر و غرور *** حاصل مست هوی جنگ است و زور

مست قدرت با هوی همدم شود *** گرگ خونخواره بنی آدم شود

می کند بر پا در عالم جنگ و خون *** مسلمین را می کند خوار و زبون

گر مسلمانان ید واحد شدند *** آهنین مشتی همه یک دل بدند

رعب و وحشت در دل دشمن پدید *** مثل این است همانندش که دید

خالق یکتا که یار و یاورست *** در میان حق و باطل داورست

بر ملا گشته همه مکر و حیل *** در میان جمله اقوام و ملل

طبع شعر تو «طبیبا» بت شکن *** رعب و وحشت در دل دشمن فکن

ص: 185

استانبول

یکی شهر دیدم که آباد بود *** ز قید غم و غصه آزاد بود

که دریای مرمر نگینی میان *** به گردش یکی شهر زیبا عیان

مساجد فزون از هزار و هزار *** همانند آن ها نباشد به دار

هوایش لطیف و نه گرد و نه خاک *** در آن آسمانی چو دریای پاک

نه آزرده گردی ز رفتار کس *** نه آزاد بینی ز گفتار کس

چه خوش گر ببینی تو زیبا و زشت *** نه زیبا ببینی و گوئی بهشت

سفر کن «طبیب» که خامی برد *** بسی تجربت ها به بار آورد

ص: 186

سیگار

به هر جا روی بوی سیگار بود *** که هم مرد و هم زن گرفتار بود

سپیدی ز اتش همه دود گشت *** سپیدی ز رخساره نابود گشت

نه در تن دگر صحتی مانده است *** نه روح و روانی به جا مانده است

نه بیند کسی چون سرانجام خویش *** نداند چه آید ز سیگار پیش

عدو بر لب خود نشاندن خطاست *** حذر کردن از دشمن جان رواست

هر آن نخ یکی میخ تابوت بود *** ز دودش همه تندرستی زدود

به دنیا نه ظلم و نه بیداد کن *** نه از ظلم بر خود تو فریاد کن

گرانمایه صحت چه با ارزش است *** ز سیگار بر لب از آن ریزش است

مکش دشمن جان خود را عزیز *** به دستان خود جام عمرت مریز

اثر کرده دشمن به هر جای تن *** مسوزان تو جان تن خویشتن

تن از زهر دشمن همی پاک کن *** چنین دشمنی را تو در خاک کن

شود رنگ رخسار مانند گل *** نه تلخی به جا و دهان گشته مل

«طبیبا» تو هرگز بر آن لب مزن *** که پندی بگیرد ز تو مرد و زن

ص: 187

می گساری

کلید در هر گناهی شراب *** کند جان و تن را ز بنیان خراب

گناهان اگر در یکی جعبه بود *** کلید در جعبه دانی چه بود

کلید در جعبه جام شراب *** ز فرمان یکتا خدا رو متاب

که امّ الخبائث در این دار بود *** تو گوئی که در های دوزخ گشود

به همره که عقل و خرد برده است *** چه بیچاره آن کس که می خورده است

نه عرض و به زشتی سخن گفته است *** ز کردار بد او یکی مرده است

ز کف داده عقل و خرد را چه زشت *** ز کردار بد عاقبت را نوشت

رسد بر مشامش ز بوی حجیم *** بسی دور گشته ز بوی نعیم

قیامت جهنم ز کردار اوست *** به درگاه یزدان چو بی آبروست

مشو غافل از یاد پروردگار *** چه سرمست گشته درین روزگار

اطاعت ز شیطان به کار آورد *** بسی دشمنی ها به بار آورد

چو سستی کند در نماز خدا *** نگردد دگر کفر و ایمان جدا

جهان آفرین محرم راز بود *** در توبه بر هر کسی باز بود

ص: 188

علم پزشکی

پزشکی که علم و هنر باهم است *** ز علم و هنر هر چه دانی کم است

ندانستن و بی هنر زیستن *** نماند به جا ارزش خویشتن

بسی تجربت باید آموختن *** چو شمع فروزان همی سوختن

که علم و هنر در مثل گوهرست *** به ارزش ز هر گوهری برترست

چنین گوهر آسان نیاید به دست *** کمربند همت بباید که بست

ترا به زبالین بیمار نیست *** که برتر از او یاور و یار نیست

نشستن کنارش معلم تر است *** همه گفته هایش ز دل بود و راست

پزشکی سراسر عمل بود و بس *** که بالین ترا یار و فریاد رس

به بالین همه علم و دانش بجو *** درین ره نما تا توان جستجو

پزشکی چو دارد فراز و نشیب *** نشاید که در جا بماند طبیب

پژوهش سر آغاز علم و هنر *** تناور درختی بسی پر ثمر

تشکر تو از خالق خویش کن *** بسی کار و کوشش به از پیش کن

روایت ز پیغمبر خاتم است *** که از پرتو او همه عالم است

ص: 190

ارومیّه

ارومیّه شهر و دیاری پر آب *** هوایش لطیف و نبینی سراب

ارومیّه زیبا چو باغ بهشت *** در آن باغ و بستان سراسر سرشت

در آبان که ماهی ز فصل خزان *** بسی قطعه زر بر درختان آن

نگین چنین شهر زیبا چه بود *** نمکدان این خطه دریاچه بود

به دریاچه بودی چنان آب شور *** که برگرد دریاچه جامی بلور

به ساحل بلورین نمک گوهرست *** ز هر درّ و گوهر اثر برترست

ارومیّه خرم ز دشت و دمن *** سراسر گلستان و باغ و چمن

زادیان بر حق در آن خطه است *** یکی بودن و همدلی نکته است

چو این شهر زیبا گذرگاه بود *** ز هر سو گذرگه بهین راه بود

به فصل بهاران چو باغ بهشت *** سراسر همه خرم از باغ و کشت

در آن جنگ خونین پنجاه و هشت *** غمی بر دل ملّت ما نشست

ارومیّه سر تا سرش سنگرست *** ز رزم آوری از عدو برترست

«طبیبا» تو مهمان این مرز و بوم *** سپاس و تشکر نما از خدوم

ص: 192

نصیحت پدر

درگه یکتا نما هر دم دعا *** سینه را دریای بی ساحل نما

چون که دریا سینه ی پاک تو بود *** تیره گی ها را صفای دل زدود

مظهر پاکیزگی دریا دل است *** چون رها گشته ز هر آب و گل است

صبر و طاقت مظهر سازندگی است *** جای آن در جای جای زندگی است

کار تو آسان شود با یاد دوست *** آگه از سرّ و عیان دانی که اوست

این نصیحت از پدر داری صبا *** دوست دارد راه سازش را خدا

ص: 193

در محفل علم

محفل علم و هنر مشکل گشاست *** طالب علم و هنر را رهنماست

آن هنرمندی که در محفل سرست *** اهل محفل بیش آن سر پیکرست

بهتر از این نی به گیتی افتخار *** چلچراغ و رهنما بودن به دار

سرفراز آن کس که شمع محفل است *** گر چه سوزد شور و حالی در دل است

تجربت هایش همه گنجینه است *** علم و دانش در میان سینه است

بهره گیرد از وجودش همنشین *** از هر آن قومی و از هر سرزمین

رنج وافر برده هر کس عالم است *** افتخار و عزت هر آدم است

بس سفر باید کنی از بهر علم *** خوش اگر افتادگی داری و حلم

لذت علم و هنر پایان نداشت *** بس اثر در آدمی باقی گذاشت

گر خداگونه چنین علم و هنر *** تا ابد بر جا درختی پر ثمر

بی کران دریا «طبیبا» علم دوست *** جمله عالم قطره ای از علم اوست

ص: 194

تشکر

ما درگه حق غرق نیازیم نیاز *** خالق به جهان بنده نوازست نواز

باید که به دل حب خدا افزون کرد *** شیطان و هوی ز جان و دل بیرون کرد

چون شکر بر آن نعمت حق کرد کسی *** پس در دل و جان حب خدا بود بسی

با شکر نعم نعمت خود افزون کرد *** با بنده نگر خدای منعم چون کرد

بهتر ز خدای خود نیابی یاور *** پیوسته خدای خود تو داری باور

چون شکر کنی رشد و کمالت افزون *** به شکر و سپاس تو برون بود و درون

شاکر که تو باشی خدا هم شاکر *** تو غرق نیازی و خدایت قاهر

از شکر و سپاس تو بر آید ایمان *** ایمان قوی زنده کند روح و روان

بر درگه حق برتر از این راز مجوی *** در شادی و غم شکر خداوند بگوی

با شکر ترا منزلت و قدر فزون *** هرگز نشوی در دو جهان خوار و زبون

گر شکر خدا کنی «طبیبا» شب و روز *** بر درگه حق شوی قیامت پیروز

ص: 195

دنیا

به دنیا اگر رنج و زحمت بسی *** به پاداش نیکو توانی رسی

کنی راضی از خود خداوندگار *** ز کردار نیکو شوی رستگار

دو روزی اگر عمر دنیای ماست *** همه راست بودن به گیتی رواست

همه نیک و بد ها به خود می کنی *** بباید که بد ها برون افکنی

شتابان به گفتار و کردار نیک *** بهشت برین اجر هر کار نیک

از این کاروان روز و شب می روند *** کجا مال دنیا به همره برند

به هنگام رفتن سبک بار باش *** برای بقا کن دو روزی تلاش

چنین ره که برگشت و پایان نداشت *** پلیدی و زشتی بباید گذاشت

خداوند عالم که صاحب جمال *** همی زنده باشد ندارد زوال

به درگاه او بنده بودن رواست *** سعادت به پایان این راه ماست

کسی درس عبرت ز دنیا گرفت *** همه نیک دنیا و عقبی گرفت

گذشتن ز دنیا ره راست بود *** بسی کشت باید به دنیا نمود

«طبیبا» روی سوی کردار خویش *** فرستاده باشی ز دنیا تو بیش

ص: 196

سالار شهیدان

شهادت حیاتی که پایان نداشت *** اثر بر دل و جان امت گذاشت

خریدار جان شهیدان خداست *** فزاینده نور ایمان ماست

به دنیا اگر عقل و دین رهنماست *** بهشت برین ارزش جان ماست

ز جان چون که بگذشته در راه دوست *** به حق رستگاری سزاوار اوست

گرانمایه عمرش همه جان اوست *** که بر کف نهاده به درگاه دوست

به دل حب دنیا ندارد کسی *** که حب خدا در دل او بسی

اگر همرهانش همه یک دلند *** توانا که بنیان دشمن کنند

زن و بچه چون یک به یک داورند *** ز عرصه خبر ها برون آورند

دل دشمنان خدا سخت بود *** فرومایه دشمن سیه بخت بود

ولی یاد و راه شهیدان بجاست *** که پیوسته روشن ره حق ماست

سیه پوش اگر چه همه رهروان *** به پا گشته آئین حق در جهان

که در جان و دل روح تازه دمید *** به دل ها پیام شهیدان رسید

همه کوی و برزن نوای حسین *** رساند به دل ها ندای حسین

ص: 197

فطرت پاک

خداگونه فطرت خدا آفرید *** در آدم ز روح خدائی دمید

ز کردار نیکو همی زنده است *** منوّر چراغی که پاینده است

ز بار گنه تیره و تار شد *** به کنجی خزید و بسی خوار شد

اگر زنده باشد نگهبان ماست *** نمایانگر و داور راه راست

ز بیداریش راه ما راست بود *** به غیر از نکوئی کجا خواست بود

هر آن کس که وجدان بیدار داشت *** دلی نرم و خلقی چه هموار داشت

نه موری ز او آزار دید *** نه بیداد و ظلمی به دشمن رسید

چو کس فطرتش زنده باشد همی *** به گیتی نبیند به جز خرّمی

چو فطرت بمیرد چه دل سخت شد *** شقی گشته صاحب چه بدبخت شد

به گیتی کسی رستگار و سعید *** که بر قله خیر و نیکی رسید

به درگاه یزدان مسلمان کسی است *** که احسان او بر مسلمان بسی است

بمیرد چو وجدان ز جور و جفا *** کجا پایبند باشد به عهد و وفا

«طبیبا» خداگونہ فطرت همی زنده دار *** ز کردار نیکو عزیزی به دار

ص: 200

جنگ نابرابر غزه

غزه در آتش و خون می سوزد *** خون پاک شهدا تا به ابد می جوشد

مردم غزه که بی آب و غذا می جنگند *** در دل آتش و خون از همه سو در بندند

غزه ویرانه به دستان ستمگر گشته *** کودک و پیر و جوان از سر جان بگذشته

غزه چون کوه مقاوم به همه عصر و زمان *** دولت ضد بشر کشت همی پیر و جوان

صهیونیست های جهانخواره همه دشمن اوست *** دشمن دین خداوند بکوبی نیکوست

به هوا ناله و فریاد و زن و کودک و پیر *** گرگ خونخواره ز کشتن نشود هرگز سیر

بوش ناپاک که در پشت چنین کشتارست *** همچو آن بوش پدر روسیه و خونخوارست

دولت مردمی غزه کجا دارد دوست *** دول بوش و عرب در پی نابودی اوست

دول غرب که در پشت سر بوش همه *** مثل اموات لبان بسته و خاموش همه

آن که با مردم غزه به جهان همیارست *** دست خود مشت همی کرده و دل خونبارست

مردم غزه در این جنگ همی پیروزند *** سر فراز از دل این جنگ برون می آیند

دشمن دین خداوند که جنگ افروزست *** عاقبت بین که فلسطین به جهان پیروزیست

جنگ غزه که سراپا به جهان بیداری است *** دشمن جنگ طلب مانده به گل در خواری است

ص: 201

طبابت

طبابت هنرمندی و علم بود *** فرا روی آن زحمت و حلم بود

بسی رنج و زحمت بباید کشید *** گهی تا سحر دیده خوابی ندید

ز هشیاری و رنج و زحمت بسی *** شفا یابد از این حذاقت کسی

چه لذت فراتر درین روزگار *** که راضی ز درمان بنده خداوندگار

طبیبی که علم و هنر داشتی *** لوای حذاقت برافراشتی

شفا از خداوند خود خواستی *** به تدبیر و اندیشه برخاستی

اگر روز و شب ها همی سوختی *** همه چشم خود بر شفا دوختی

ز حق بردبار همی خواستن *** بسی علم و تقوای دل داشتن

شفا چون که یابد ز درمان کسی *** جزایش به درگاه یزدان بسی

شفا آرزوی بنی آدم است *** که عقل و خرد در تن سالم است

کسی عاقبت را ز کف داده است *** چه بشکسته دل بود و افتاده است

چو در چنگ بیماری افتاده کس *** صبوری ره عافیت بود و بس

«طبیبا» طبابت ره راست بود *** چه خوش کار ما بی کم و کاست بود

ص: 204

قُرآن

بر نبی آمد ز یکتا این پیام *** تا ابد بر مردمان حجّت تمام

گنج بی پایان که قرآن مجید *** بس شگفتی در هر آن آید پدید

راه و رسم زندگانی در جهان *** یک به یک آیات قرآنی عیان

این کتاب حق دوای درد ماست *** این دوا از بهر درد ما شفاست

گنج اسرار خداوند ودود *** بر همه عالم در رحمت گشود

مثل قرآن را کسی هرگز ندید *** نی همانندش کسی هرگز شنید

تا توان قرآن درین عالم بخوان *** چون که قرآن روح بخش جسم و جان

خواندن قرآن ثوابش بس عظیم *** پیرو قرآن قیامت در نعیم

خانه ها با خواندن آن روشن است *** با اطاعت جان و دل ها گلشن است

جمله قرآن درگه حق پیکرست *** مرتضی شاه ولایت چون سرست

معجزه در دین ناب مصطفی است *** تا ابد قرآن ناطق مرتضی ست

در دل شب خواندن قرآن رواست *** دل شکسته بنده از خوف خداست

چون که قرآن آن کتاب خواندنی ست *** تا ابد قرآن احمد ماندنی ست

ص: 205

عشق به خدا

بنده ی عاشق همیشه با خداست *** پاسخ او از ازل قالوا بلی است

چون که عالم محضر پاک خداست *** نی دمی مومن ز معبودش جداست

دیده بگشاید سحرگاهان همی *** برتر از خالق ندارد همدمی

در دل شب می کند راز و نیاز *** گه مناجات گھی بر پا نماز

دل به یکتا خالق خود بسته است *** این چنین دلبستگی پیوسته است

با زبان و دل خدا را باورست *** جمله کردارش قبول داورست

این جهان از بهر او زندان و بس *** بنده ی خود را خدا فریاد رس

چون خدا را ناظر کردار دید *** نی از او گفتار زشتی کسی شنید

نی کند جور و جفا در روزگار *** از ازل او بنده پروردگار

آن چه بر خود می پسندد در جهان *** می پسندد بهر انسان ها همان

خُلق و خویش آن چنان هموار بود *** مهربان با بندگان در دار بود

حبّ و بغض او همه بهر خداست *** تا توان در این جهان مشکل گشاست

رنج و زحمت گر کشد در روزگار *** راضی از او در جهان پروردگار

ص: 208