مؤسسة الامام المهدي

تألیف: دکتر رجبعلی مظلومی

ناشر: مؤسسة الامام المهدى بنياد بعثت

تنظیم: بر آبادی

تعداد: 20000 جلد

تهران: بهار1390

مرکز پخش: واحد کتاب بنیاد بعثت

تهران- خیابان سمیّه- بنیاد بعثت-تلفن 821159

ص: 2

«گرباد فتنه هر دو جهان را بهم زند »

«ما و چراغ چشم و ره انتظار دوست »

(حافظ)

به میمنت میلاد مبارک امام زمان ، این رساله کوتاه را بیاد عظمتی بی پایان تقدیم می دارد و امیدوار است که خداوند بزرگ آن را عملی مثاب محسوب دارد و توفیق اجرای این نیات را عنایت فرماید، 19 تیر ماه 1358.

ص: 3

ای نسیم سحر، آرامگه یار کجاست؟ *** منزل دلبر هر عاشق بیدار کجاست؟

شب تار است و ره وادی ایمن در پیش *** اتش طور کجا؟ موعد دیدار کجاست؟

آن کس است اهل بشارت که اشارت داند *** کته ها هست بسی، محرم اسرار کجاست؟

هر سر موی مرا با تو هزاران کار است *** ما کجاییم و ملامتگر بیکار کجاست؟

«حافظ» از باد خزان در چمن دهر مرنج *** فكر معقول بفرما گل بی خار کجاست؟

هر کس به بیانی از او وصف می کند و نگران راه است که چه وقت ظاهر شود. او موعود همۀ ادیان است و مصلح مورد انتظار جهان.

امید ها همه با و ختم می شود، و خواست ها همه با و منتهی می گردد، او از ورای ابر غیبت ،خورشید وار، هر کاشانه را نوری رساند ،و در هر جان شوری تولید کند .

گرچه تباهی ها فزونی می گیرد و عالم رو بسیاهی می رود؛ اما امید آن که

او به «هدایت» این تباهی ببرد، و به نور «ولایت» آن سیاهی بزداید... همین هستی که جهان راست ، باز بدو وابسته، و این نعمت که روزی خوارانر است نیز با و پیوسته .

از برا بمیلادش مسروریم و به دوست داشتنش مأمور و مأجور.

ص: 5

پروردگارا!

تو مهربانی و پوزش پذیر.توئی که دل ها را دگرگون سازی و با دست هدایت، نوازی. زنگ از آن آینه بزدائی و چهرش از هر کدورت پاک نمائی؛ چندان که نقش حقایق ،پذیرد و از عالم واقع اثر گیرد.بدان جا که تواش می نمائی روی آورد؛ و بدان مقصدش که می خوانی راه برد .

خداوندا!

چون مرا دین آموختی ،و در درون مشعل ایمان افروختی، پس بر آنم ثابت بدار، و دمی مرا بخویش وا مگذار.

آفریدگارا!

تا تو خود را بر دلم نمودی، هیچم معرفت نبودی؛ تو فرشتگان و پیام آوران را روانه ساختی و بعز هدایت گردنم افراختی تو هر ولی امر و کارگزار دین را شناساندی و این واماندۀ راه را بمقصد کشاندی .پس ،سزاست جز آن چه تو نمائی نپذیرم، و سوای آن که تو معرفی کنی به امامت نگیرم .

بارالها!

مرا از آن مقامات که بدوستان می بخشی محروم مدار، و از آن نعمت ها که بشایستگان می دهی بی نصیب مگذار .حالی، که هدایتم فرمودی توجهم از آن بر مگردان خود به «اهل ولایت» آشنا کن؛ و از این حسرت که دل راست ،رها کن .

(ترجمۀ دعائی از ص 510 منتخب الاثر)

ص: 6

این نور، از دیوار و حائل نیز می گذرد و از کوه و سد نیز عبور می کند... به همه جا می رسد و در همه سوتار یکی را نابود می سازد.. این نور از جدار سینه های سخت نیز عبور می کند و بسراپردۀ دل وارد می شود... در اهل ایمان، ازدیاد یقین و سکینۀ خاطر می نماید و در غیر آنان، اتمام حجت و برهان می کند... این نور قبل از خلقت آسمان و زمین نیز بود و پس از نابودی ماه و خورشید نیز خواهد بود... این نور مایه وجود انبیاء و اولیاء حق است. این نور رابط خدا و مردم شایسته است. این نور مظهری از حقیقت قرآن، و نمایشی از اثر فرقان است... این نور در پیشانی آنان که در صلب خویش گوهر عصمتی بامانت دارند، هوید است... این نور از تمام وجود نمایندگان خدا از خُردی تابان است... این نور در «طور» هم بود.. و در «جبل فاران» هم دیده شد.... این نور را تاکنون بسیار دیده اند و وصف آن هر اهل حالی شنیده ...

این نور را شب در پی نیست و تا خدا خواهد فروزان و ابدی است.

پس از ظهور این فروغ ،بی مانند بانگی برخواهد آمد که از جهانی جلالت و هیبت حکایت کند.

این صدا را هر کس ،بهر شهر و دیار که باشد خواهد شنید و

به خوبی درک خواهد کرد بلکه بجانش اثر خواهد نهاد...

این نوای نافذ از کجا بر می شود؟؟ از همان خانه که اولین بار حضرت آدم (علیه السلام) بنیادش کرد و ابراهیم خلیل (علیه اسلام) از آن ندای توحید را بعالم در داد و مردم را بطواف آن بخواند، و پیمبر پاک اسلام نیز از همان مبدأ کارِ تلاوت آیت و تزکیه و تعلیم کتاب و حکمت، آغاز کرد.

ص: 8

این خانه نمونه ای از مطاف فرشتگان آسمان است و هر مسجد روی زمین، نشانه ای از آن این بانگ عظیم پایپای نور بهرخانه و برزن می رود و هر غافل و هشیار را بخود جلب می سازد وضع عالم را هم این نور تغییر می دهد چنان که ،همه همه سوی را می بینند و ندا کننده را در هر حال و هر جای مشاهده می کنند.

این نیروی الهی است که دیده ها را بینش دیگر می بخشد و گوش ها را شنوائی خاصی می دهد. گرچه باز هم این اثر، از حدود قوای طبیعی چندان فراتر نرفته است که بس شعاع های نامرئی در جهان وجود دارد که چنین خاصیت توانند داشت و پای بر سر موانع دید، خواهند گذاشت اما تفاوت در آنست که این پرتو را خدا دیده ای دهد، تواند که شعاع نظرش از تمام کدورت های مادی بگذرد و همه چیز را در همه جا مشاهده نماید و چون بگوشی چنین نور اثر کرد، درک هر شنیدنی را از هر جای جهان که خواهد ،تواناست، و بهر کدام نظر دارد، سایر صداها نتواند دخالت نموده، ازدحام و ابهامی تولید کنند .

آری در آن روز و در آن روشنی خاصّ ،عالم گیر همۀ مردم جهان، از خرد و کلان جمال زیبای مردی را مشاهده خواهند کرد که با وقاری تمام بر دیوار خانه کعبه تکیه زده و خود را بنام قرآنی خويش، بقية اللّه، معرفی می نماید .

شگفتا که هر کس کلام او را به زبان خویش شنود (1) و مناسب فهم خود داند؛ حق همین است که وقتی انسان ضعیفی تواند وسیله خودکار ترجمه فراهم سازد و «مغز الکترونی» بوجود آورد، از خدای بزرگ، چه استبعادی تا در طبیعت الفاظ این دگرگونی را فراهم کند تا هر گوشی، کلام حجت الهی را چنان که مناسب درک

ص: 9

اوست بشنود و مقصود را در یابد و اگر جز این می بود، خود بخدا، نقص بود.

امام در جامه ای خشن و ساده بنظر رسد و ابری سفید بر سر او ایستاده، چهره اش بدانگونه که از پیمبر یاد کنند، و خوراکش همانچه در مورد امیر علیه السلام ذکر نمایند. شمشیری ساده برکنار دارد و مصحفی خاص در جوار (1) .

و هر چه و هر که را خواهد از صحنۀ حیات دور کند. ظاهر آن تیغه ای است امّا همه نیرو در آن نهفته، هولی عجیب در دل خصم افکند و خرمن وجود مخالف بشرار قهر کشد.

تمام قوای مادی را خدا باختيار او نهاده است (2) و نظم نوامیس طبیعی همه بنظرش ،وابسته پس هیچ وسیله ای نتواند بی موافقتش کار کند و یا سلول و اتمی بی تصویب او فعالیت یا قرار داشته باشد؛ بوجوده ثبتت الارض و السماء.

البته در آن محیط که فساد، همه ظاهر و باطن را فرا گرفته است و جبهۀ مخالف حق، قوی و آماده ،راهی جز این نیست که تکیه گاه های مردم گمراه را خداوند در اختیار مصلح نهد. و همان سنگر های خصم را برایشان زندان کند، سلاح شان از کار اندازد و سازمان شان پریشان سازد.

آری حکمت حق همین اقتضا نماید و هر دانا داند که سوای این روا نبود.

مرکب او نیز خدائی است. ابری او را برگیرد و بهرجای که می خواهد ببرد، هم بآسمان ها عروج دهد و هم در اقطار زمین بگرداند (3) .

بشر عادی، دستگاهی سنگین را در فضا تواند سیر دهد پس

ص: 10

بسی بی انصافی است که از خدا چنین کار را کسی محال داند.

مهدی علیه السلام برتر از طبیعت است و بر قوای طبیعت مسلط .لذا پیری و شکست او را در کار نیست و ضعف و ناتوانی را در او آثار نه (1) .

چگونه مرتاضی باندازۀ خود تواند در عالم تصرفی کند و صحنه ها پدید آورد، نشان دهد که از تسلطی بر نفس، و ابراز اراده، بس اثر ها حاصل شود و قدرت ها جلوه کند.

ولی چون سخن بخالق کائنات می رسد، بر آن نیرو که بمأمور خاص خویش بخشیده، خلاف حق ایراد می گیرند و رسم بیداد می نهند.

شرم دارند که گویند: ما هنوز خدا را نشناخته ایم و خود را آمادۀ قبول حقایق نساخته .

بیم دارند که اظهار کنند: ما بهیچ پیغمبری ایمان نیاورده ایم؛ گفتار هیچ یک را باور نداشته و معجزات آنان را تصدیق ننموده ایم.

پروا دارند از آن که صریحاً گویند: ما در امامان قبلی مردّد هستیم و نسبت به قدرت های خارق العاده ایشان، و توجه مخصوص پروردگار به آنان اعتقادی نداشته ایم و در آن خبر ها که نسبت بچنین «مهدی موعودی» ابراز دارند صادق شان نمی دانیم.

همانند جاهلان خودخواه می ترسند از این که بگویند ما در حدّ محسوسیم و از عبور از آن بیمناک و مأیوس.. و حال آن که چنان مرتبه ،مرتبۀ حیوان است و بلکه مادون آن... و آدم بمعنی کلمه، باید با معارفی برتر از این آشنا باشد؛ و جان و دل در عالمی فوق مادّه و صورت جولان دهد؛ تا از محدودیت ها درآید و دوران جمود و رکود او

ص: 11

بسر آید؛ پائی بر نهد و بدانجا که جای اوست ره برد.

آن مصحف که امام بدست دارد، نوشته امیر علیه السلام است (1) که متن آیات الهی و تفسیر آن و احکامی که از هر آیه حاصل است بنا بتقرير رسول اکرم صلى اللّه عليه و آله و سلم و بیان جبرئیل و وحى ثبت و ضبط شده. این گنجینۀ بزرگ را گرچه اهل جور ننهادند بموقع نشر یابد، اما خدای حکیم شایسته دانست که به هنگام «دولت عدل» ظاهر شود و بنای حکومت داد را بنیاد نهد و اساسنامۀ جامع اصلاح عالم و آدم باشد.

ص: 12

اینست آن چه را که در دفتر غیب ثبت کرده بودند و (1) اینک گشاده اند.

آنان که دیدی وسیع تر دارند با آن قضایا همواره آشنایند و به صحت امر، دانا.

اصحاب امام همه از اولیای خداوندند. جملگی مقام حکومت و داوری دارند و سزاوار همان هستند؛ زیرا که سرداران یک مصلح بزرگ جهانی بایست که همه شایسته باشند و بفضائل عالی انسانی آراسته (2) .

امّا برای آن که در این ماموریت و اجرای وظایف محوله هرگز اشتباه و انحرافی نداشته باشند، پروردگار با توجهی مخصوص، آنان را عصمت می دهد؛ یعنی دیدشان چنان قوی می شود که اسرار درون ها را نیز در می یابند و هر جنایت را «همانند داود علیه السلام» از آثار شناسند و بی دعوت شاهد و احتیاج بیّنه ای نظر دهند. فقهای مذهبی هم در آن در آن عصر از خطای در فتوی، مصونیت دارند. (3)

چهره هاشان هم پیوسته جوان است و پیری و کهولت را با ایشان سر و کار نیست (4) .

امّا از نظر عمر، آن قدر در جهان خواهند زیست که تعداد فرزندان شان از هزار بگذرد. جسم شان را درد و مرض نگیرد و نیروی شان هرگز کاهش نیابد.

علاوه بر این، امام را قوت مشاهده و استماع، بیشتر از سایر افراد خواهد بود؛ چندان که از فواصل دور، هر کس را که خواهند ،ببینند؛ و سخن ایشان را بشنوند (5) .

این اثری از همان قدرت الهی است

که بنا به گواهی قرآن کریم آشامیدنی لطیف و انجیر تازه را که غذای عزیر نبی بود و بیش از

ص: 14

چند روز طبعاً دوام نمی آورد، صد سال شاداب بداشت و محیط و شرایط طبیعی در آن دو، اثری نگذاشت (1) .

گرچه بی گناهی و پیروی دقیق شریعت اسلام نیز که آئین فطرت است، آدمی را بمرز «تطبیق با طبیعت »نزدیک می کند و از بی اعتدالی وجود که علت حقیقی بیماری و ضعف و مرگ است دور می سازد، اما ارادۀ حق، توفیقی هم می بخشد که کار را تا مرز مراد می رساند. یاران امام را نیروی جسمی فراوانی است و در سینه دلی محکم و استوار؛ که بیم را بدان راهی نیست و اراده ایشان را با شکست روئی نه (2) .

این اصحاب پاک و جانباز را شمشیری آسمانی و پراثر، که

معجز آسا کار کند و دمار از روزگار بدکار برآرد؛ داده اند (3) .

حيوانات نیز از فرمان شان سر نمی پیچند (4) و چنان که خواهیم گفت رام شان خواهند بود. آری آنان نیز جزئی از دستگاه ولایت اند و عهده دار امری از دیوان امامت؛ ناچار باید از آنچه در ولیّ امر است اثری دارا باشند تا چنان که شاید، کارها بانجام رسانند و به همین لحاظ هم، غالباً بر پاره های ابر سیر می کنند (5) و چون شب به خانه و دیار خویش باز آیند، صبحگاه باز به مکّه روند و آمادۀ خدمت شوند (6) .

اینان که به روز، شیران بیشه اند و دلاورانی بی بیم و اندیشه، شب ها همانند راهبان و خدا ترسان تا صبح بعبادت و انابه مشغولند و بر درگاه الهی سرافکنده و ذلول (7) .

ص: 15

رفع تشنگی کنند (1) .

همۀ آثار این جبهه، رنگ خدائی دارد؛ و به هدایت وحی پیش می رود، و علیه دشمنی قوی، که هر مخبر صادقی از آن یاد کرده، قیام نموده است.

ص: 17

او خود با «فساد اخلاقی و اعتقادی خویش» نعمت های عالم را بزوال و تباهی کشانده، و در طبع طبیعت، درنده خوئی را مایه نهاده است؛ و بالنتیجه، این همه نا امنی و نابسامانی برای خود ببار آورده...

براستی، پیش از قتل اوّلین فرزند آدم (هابیل) کین و حسدی نبود، و تجاوز و وحشت بین انسان و حیوان وجود نداشت (1) .

اما، دراین نبرد، جبهه حق مسلماً پیروز می شود و روی زمین، از لوث دشمنی خدای و نافرمانیها پاک می گردد (2) .

هر حکومتی که خلاف ،عدل کار کرده، رو بفنا می رود؛ و هر دولت که فساد و بیداد نموده بر باد می شود (3) .

تدریجاً ملک خدائی توسعه می یابد؛ و حکّام (4) و قضات دادگر، و فقهای شایسته که گرد برگرد امام، منتظر دستورند، بهمه نقاط عالم، فرستاده می شوند. تنها یک مرکز فرماندهی در جهان، برقرار خواهد بود؛ و یک امیر زمام امور را بدست خواهد داشت؛ نه از مرز ها و سرحدّات اثری و نه از جدائی ملل و اتباع خبری (5) ؛ همه تحت یک نظام درست، بزندگی مسالمت آمیز و عاقلانه ای می پردازند.

البته، در این دوره هم، بداندیش و کژ نهاد باقی هست (6) ؛ اما چنان، مورد وارسی حکومت قرار میگیرد که دست تجاوز دراز نمی کند؛ و یا کمتر از او فسادی سرمی زند. بهرحال، چنانست که او را نیز مجال تباهکاری نمانده؛ و جرأت خلاف باقی نیست .

باید دانست که این دولت، برای ریشه کن کردن بدی ها ،خردمندانه می کوشد؛ و مدبرانه، عوامل اصلی آن ها را زایل می سازد .

از آن جمله؛ بقدرت الهی، عقل ها را رشدی می بخشد؛ و اخلاق مردم را کمالی می دهد؛ تا بفهم حقایق بیشتر پردازند (7) ؛ و برتقوی و کف نفس رو آورند، رحمت و شفقت هم در ایشان فزونی گیرد.

ص: 19

دیگر آن که: علوم بسیاری در این دوره منتشر شود؛ و «حکمت»بین خلق، همه جائی و رایج گردد (1) .

سوم آن که: تمام منابع ثروت ، در اختیار مردم واقع شود؛ من جمله، باران فراوان بارد (2) . و زمین به بهترین نحوه ای گیاهان را رشد دهد و بثمر رسانده و همه از آفات در امان ماند (3) .میوه فراوان شود؛ و بهره چندین برابر گردد (4) و حتی زمین های خشک و سوزان، سرسبز و خرم شوند. (5) و معادن ،همه آن چه در سینه دارند نمایان کنند، و به روی زمین آورند. سیم و زر از همه سو فراهم آید. (6) و مال و نعمت چنان زیاد شود که زیر دست و پای ریزد؛ (7) و به هر کس هر چه بخواهد و نیاز دارد، داده شود. همه غنی گردند و برای دادن صدقه و نفقات محتاجی نیابند (8) .

بدیهی است در چنین شرایطی، از حرص و حسد، دزدی و تملق و بسیاری دیگر از معایب اخلاقی، اثری نخواهد ماند.

دیگر آن که «حکومت مال» از میان می رود و ارزش مبادلات به «خدمات اساسی و فضائل و کار» خواهد بود (9) .

مردم همه سر بلند می شوند و از ضعف و بیچارگی رهائی می یابند (10) .

در این دوره «عدل و محبت» بین مردم منتشر می شود و همه نسبت به حقوق یکدیگر مراعات انصاف دارند؛ با سایرین مودت می ورزند، و کسی را دیگر «رغبت بگناه و بدی» نخواهد بود (11) .

و چون بینش آنان زیاد می شود، بهمان نسبت ،ترس شان رو بكاهش مي نهد (12) ، دیگر کسی مزاحم همسایه اش نخواهد بود و حتی خواب راحت او را نیز بهم نخواهد زد.

هرگز در آن عصر، جنایتی صورت نمیگیرد و خونی به هدر

ص: 20

نمی رود (1) .

در آن حکومت ،چنان امنیت برقرار است (2) که زنی اگر مسافت بین« شام و عراق» را در آن بیابان وسیع و بی محافظ در سپارد، و زیور های او بر سر و گردنش آشکار باشد، هیچ کس باو قصد تجاوز و دستبرد ننماید (3) .

در این دولت، هیچ حقی تلف نماند، و همه جا را داد فراگیرد؛ (4) اثری از ستم و ستمگر نباشد؛ امر به معروف و نهی از منکر رایج گردد. امور جهان، همه خدائی و خداپسند شود (5) .

علاوه بر این، حیوانات هم از یکدیگر وحشتی ندارند (6) و بین آدم و حیوان نیز ترس موقوف ،گردد، چندان که گرگ و بره باهم بچرند؛ و دام و دد، باهم بروند مرغ ها در آشیانه بی وحشت تخم گذارند؛ و ماهی ها در نهر آسوده بسر برند. اطفال هم، دست از آزار حیوانات بردارند (7) .

در این دوره، چهار پایان زیاد شوند؛ و افراد اجتماع فزونی گیرند (8) گمراهی هدایت پذیرد؛ و هر بیمار و علیل و نابینا شفا یابد (9) .

هر آدمی تواند که از هر جا، برادر دیگر خود را در آن سوی گیتی مشاهده کند؛ و بدون واسطه ای مصاحبه نماید (10) و همین، رمز نزدیک شدن نقاط ،به یکدیگر و سرّ «کوتاهی راهها» است (11) .

مردم، شب و روز، از روشنی «وجود امام» بهره برند، و از پرتو ماه و خورشید مستغنی باشند (12) دار الحکومه به «کوفه» قرار گیرد، و از پشت آن دو جوی آب و شیر سرازیر شود (13) (شاید اشاره به آن است که: باید چنین عدل گستری همخانۀ «علی بن ابی طالب» باشد و بهرۀ او همه «نعمت و لطف ».

ص: 21

گردد.) (1) .

به هر جای زمین که نظر افکنی جز آبادی و خرمی، و طراوت و صفا نبینی.

در چنین دوره ای، معلوم است که همه شادند و با نشاط، اهل آسمان و زمین ابراز مسرت میکنند و حتی پرندگان و وحوش و ماهی های در یا نیز غرق آسایش و انبساط اند (2) .

ص: 22

پیوند برادری یافته است، «برادر» شناسند؛ و «حق ارث» باو دهند( آری، برادری ایمانی را همانند «اخوّت نسبی» و بلکه برتر از آن دانند، زیرا آن ،عصر، «عصر واقعیت انسان ها» است و «فضیلت» مخصوص آن عهد می باشد. سزد که «اهلیت و نسبت» را ویژة «عالم جان» دانند، چنان که در خاندان پیغمبر و امام نیز چنین بوده است (پسر نوح و همسر لوط از اهل آن دو بشمار نرفتند (1) .و علی بن ابی طالب و زن و فرزندانش، اهل بیت رسول خاتم محسوب شدند (2) .

تحصیل دانش برای مؤمن ،همه، به نحو «موهبتی» صورت پذیرد، و از «علم لَدُنّی» بر دل ها پیاپی، مایه رسید. و دیگر نیازی به «تعلم و تعلیم » نباشد (3) .

مضافاً هر مسلمان از هر جای امام خود را ببیند ؛ مشکل

خویش در میان نهد؛ و پاسخ شنود (4) .و امام، بر همه نظارت کند تا از راه نگردند و انحراف نورزند.

دیگر آن که دست امام بر سر هر که رسد، دلش برای مان استوار شود، و ثبات عقیده ای یابد (5) .

ولی تا نه تصور نمائی که مسلمین این همه قدر،بی استحقاق دارند، و این همه عنایت، بی سبب می شوند، بمضمون بیعتی که هر مؤمن با امام خود دارد توجه کن؛ او بجان پیمان بسته است که: « دزدی ،زنا، و قتل از او سرنزند، هتک حرمت کس نکند؛ مسلمانی را دشنام ندهد. بی مورد بجائی حمله نیاورد؛ کسی را به ناحق نزند؛ سیم و زر و گندم و جو ذخیره نکند. مال یتیم نخورد. و بدانچه نمی داند شهادت ندهد. مسجدی را ویران نسازد و شراب مست کننده ننوشد، پارچه خز و حریر نپوشد. کلامی بخاطر پول بر زبان نیاورد. سر راه بر دیگران نگیرد و طریقی را ناامن .نسازد بزندگی ساده ای رضا

ص: 24

باشد. بر پاکدامنی تهمت نزند، از پلیدی احتراز جوید و به آن چه عقل و شرع آن را «نیکو» شناسد امر کند، و آن چه را به «خیر» منسوب نداشته، نهی و بالاخره و بالاخره چنان که شایسته است. در راه خدا جهاد کند.»

عجیب آن که: امام شان هم، خود را موظف می دارد که:

« همپای آنان قدم بردارد، و همانند ایشان جامه پوشد؛ بر مرکبی مثل مرکب آنها سوار شود؛ و همان گونه باشد که طالب اند. آری، با زندگی ساده ای روزگار بسر آرد، و حاجب و در بانی نگیرد. چنان که سراست بندگی خدا کند؛ و بکوشد که بیاری خدای توانا ،جهان را پر از عدل و داد نماید». (1)

ص: 25

اما پایان کار :

بدین قرار، دولت مسعود امام، مدت ها باقی بماند و سپس بین اولیای دیگر حق [ که همه از دودمان او هستند] یک به یک انتقال یابد، تا آن روز که حیات دنیا و اهل آن به تقدیر یزدانی خاتمه پذیرد؛ و «قیامت» روی نماید.

ص: 26

ص: 28

از محققان مسیحی :

کتاب مهدی (دار مستتر خاورشناس) و مقاله ای دربارهٔ امام دوازدهم از:

(پرفسور هانری کربن) در مجلۀ مردم شناسی سال 1337 .

از حاشیه نویسان

زَند وَ هُو مَن يَن ( ترجمه و شرح از صادق هدایت) دربارهٔ ظهور و علائم ظهور (قائمیان).

ص: 30

58 و 59 -منتخب - 484 - 472

60 و 61 - منتهى - 2 - 291 - 292

62 و 63 و 64 و 65 - منتخب - 482 - 72 - افق - 11 منتخب – 472 - 308 - 470

66 - مفاتيح - 542

67 - افق - 11

68 - منتهى منتهى - 2 - 92

69 - منتخب - 470

70 - منتهی – 2 - 292

71 - قرآن (27 - 57 لوط ) و ( 11 -46 نوح)

72 -اسناد آن از کتب اهل سنت در ذیل ص 192 ج 1 حق الیقین شبّر معرفی شده است.

73 -منتهى -2- 291

74 -منتخب -469

75 - جلاء - ج 3 - 151

76 - منتخب - 469

77 - افق - 23

ص: 32