بسم الله الرحمن الرحیم

ص: 2

به امید روزی که زیر سایۀ موعود غدیر، حضرت مهدی(علیه السلام) چهره دشمنان غدیربرای همه عالمیان آشکار شود .

ص: 3

ص: 4

ابلاغ پيام امير المؤمنين(علیه السلام)و عكس العمل معاويه 29

مناشدات امير المؤمنين(علیه السلام)در صفّين 33

مناقب بى انتهاى امير المؤمنين(علیه السلام). 33

سبقت امير المؤمنين(علیه السلام)در اسلام 33

امير المؤمنين(علیه السلام)افضل اوصياء 34

اعلام ولايت در غدير. 34

حديث كساء و آيه تطهير. 41

تفسير «صادقين» به ائمه(علیهم السلام). 42

على(علیه السلام)همچون هارون(علیه السلام). 43

ائمه(علیهم السلام)شاهدان بر مردم 43

حديث ثقلين و نام دوازده امام. 45

درياى مناقب امير المؤمنين(علیه السلام). 47

نامه معاويه در جواب امير المؤمنين(علیه السلام). 51

عكس العمل معاويه در مقابل مناشدات امير المؤمنين.. 51

تقيّه امير المؤمنين(علیه السلام)در باره ابو بكر و عمر و عثمان 51

مشاهدات معاويه در سقيفه 52

نامه امير المؤمنين(علیه السلام)در جواب معاویه 57

ص: 6

تعجب از نظر دادن معاويه در امور مسلمين 57

معرّفى غاصبين خلافت 58

فرق پيامبر و امير المؤمنين(علیهما السلام) در ابلاغ دين الهى 59

اختلاف امّت براى امتحان 61

برنامه امير المؤمنين(علیه السلام)بعد از پيامبر(صلی الله علیه و آله) 62

قرآن حجّت بر مردم 66

دو آيه از قرآن در باره معاويه 68

آيه اى از قرآن در باره بنى اميّه 69

پيشگوئى از شهادت امامان 72

پيشگوئى از آينده سياه امت بدست بنى اميّه 73

پيشگوئى از حكومت بنی عبّاس 73

پيشگوئى از سفيانى 73

پيشگوئى از حضرت مهدى(علیه السلام). 75

هدف امير المؤمنين(علیه السلام)از مراسلات صفّين 76

جواب نهايى معاويه به امير المؤمنين(علیه السلام). 79

ص: 7

نامه ها و مراسلات امير المؤمنين(علیه السلام)

و معاويه در صفين

ص: 8

تصویر

ص: 9

ص: 10

و من مثل سوابق تو در اسلام و خويشاوندى پيامبر و علم تو به كتاب خدا و سنت پيامبرش را ندارم.

مهاجرين و انصار هم با تو بيعت كردند پس از آنكه سه روز در باره تو مشورت نمودند.

سپس نزد تو آمدند و به خواست خود و بدون اجبار با تو بيعت كردند.

و اوّل كسانى كه با تو بيعت كردند طلحه و زبير بودند، ولى بعد بيعت خود را شكستند و به تو ظلم كردند و آنچه حقّشان نبود طلب كردند.

«امروز قاتلين عثمان به صورت در آتش در آيند. آيا ما او را كشتيم؟ او را آن دو (طلحه و زبير) و آن زن كه همراهشان است كشتند و فرمان قتل او را دادند در حالى كه من در خانه ام نشسته بودم»!من پسر عموى عثمان و ولىّ او و طالب خون او هستم. اگر مسأله چنين است كه تو مى گويى، قاتلين عثمان را در اختيار ما بگذار و آنان را به ما تحويل ده تا در مقابل پسر عمويمان آنان را به قتل برسانيم، و با تو بيعت كنيم و خلافت را به تو تسليم نمائيم! اين مطلب اوّل.

لعنت مى كنى! ادّعا كرده اى كه تو خليفه پيامبر در امّتش و وصىّ او در ميان ايشان هستى و خداوند اطاعت تو را بر مؤمنين واجب كرده و دركتابش و سنّت پيامبرش به ولايت تو امر كرده است، و به محمّد دستور داده كه اين مطلب را در امتش بپا دارد و بر او آيه نازل كرده است كه:

(يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ)؛

«اى پيامبر، آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده برسان، و اگر چنين نكنى رسالت او را ابلاغ نكرده اى، و خداوند ترا از شرّ مردم حفظ مى كند». (1)

او هم امّتش را در غدير خم جمع كرد و آنچه در باره تو از جانب خداوند مأمور شده بود ابلاغ نمود و دستور داد حاضر به غائب برساند، و به مردم خبر داد كه تو بر مردم صاحب اختيارتر از خودشان هستى، و تو نسبت به پيامبر همچون هارون نسبت به حضرت موسى هستى.

«به خدا قسم من سزاوارترين مردم براى آنان هستم، و از روزى كه پيامبر از دنيا رفته همچنان مظلوم بوده ام».

شما هم وقتى در روز سوم ديديد مردم جمع شده اند و شمشيرها را كشيده اند و به خدا قسم ياد كرده اند كه اگر آفتاب غروب كند و يكى را از بين خود انتخاب نكرده باشيد گردنتان را بزنند و دستور وصيّت عمر را درباره شما اجرا كنند، وقتى اين برنامه را ديديد اختيار كار خود را به ابن عوف سپرديد. او با عثمان بيعت كرد و شما هم با او بيعت نموديد.

سپس عثمان مورد محاصره قرار گرفت و از شما كمك خواست، ولى او را يارى نكرديد، و شما را فرا خواند ولى او را اجابت نكرديد، و اين در حالى بود كه بيعت او بر گردن شما بود، و شما اى مهاجرين و انصار حاضر و شاهد بوديد، ولى اهل مصر را آزاد گذارديد تا او را كشتند و گروههايى از شما هم آنان را در قتل وى كمك كردند و اكثريت شما او را خوار كرديد.

بنا بر اين در باره او يا قاتل و يا دستور دهنده و يا خواركننده بوديد.

سپس مردم با تو بيعت كردند، و تو از من به امر خلافت سزاوارترى. پس قاتلان عثمان را در اختيار من بگذار تا آنان را بكشم و خلافت را به تو تسليم كنم، و من و همه افراد اهل شام كه نزد من هستند با تو بيعت كنيم.

ص: 16

تصویر

ص: 17

ص: 18

آنچه در حكم خدا و حكم اسلام بر مسلمين واجب است بعد از آنكه امامشان مرد يا كشته شد، چه گمراه باشد و چه هدايت شده، چه مظلومباشد و چه ظالم، چه ريختن خونش حلال باشد و چه حرام، اين است كه هيچ عملى انجام ندهند و كار جديدى به پا نكنند و دست از پا خطا نكنند و كارى را شروع نكنند قبل از آنكه براى خود امامى عفيف و عالم و با تقوى و عارف به قضاوت و به سنت برگزينند تا امور آنان را جمع نمايد و در بين آنان حكم نمايد و براى مظلوم از ظالم حقّش را بگيرد و مرزهاى آنان را حفظ نمايد و غنائم و حقوق مالى آنان را جمع آورى كند و حجّ و نماز جمعه آنان را بپا دارد و صدقات آنان را جمع نمايد.

سپس در باره امامشان كه به ظلم كشته شده نزد او براى حكم بروند و قاتلين او را براى محاكمه نزد او ببرند تا بين آنان به حق حكم نمايد:

اگر امامشان مظلوم كشته شده به نفع اولياء او خونش را ثابت كند، و اگر ظالم كشته شده نظر دهد كه حكم آن چيست.

اگر اختيار در امامت به دست مردم باشد اين اوّل كارى است كه بايد انجام دهند، و امامى انتخاب كنند تا امور آنان را منظّم نمايد و تابع او شوند و او را اطاعت نمايند.

ص: 20

ولى اگر اختيار به دست خداوند و پيامبرش است، خدا مردم را از نظر دادن در اين مسأله و انتخاب آن كفايت كرده است، و پيامبر(صلی الله علیه و آله)براى آنان امامى را پسنديده و آنان را به اطاعت و تابعيت او مأمور كرده است.مردم بعد از قتل عثمان با من بيعت كردند و مهاجرين و انصار پس از سه روز مشورت در باره ام با من بيعت نمودند، و هم آنان بودند كه با ابو بكر و عمر و عثمان بيعت كردند و امامت آنان را منعقد كردند.

اين مسأله را اهل بدر و سابقه داران از مهاجرين و انصار بر عهده گرفتند، با اين تفاوت كه با افراد قبل از من بدون مشورت عموم مردم بيعت كردند ولى بيعت من با مشورت عموم مردم بود.

و اگر خداوند عزّ و جلّ است كه بايد اختيار كند و حق انتخاب با اوست، خداوند مرا براى امّت انتخاب كرده است و به عنوان خليفه براى آنان قرار داده است و آنان را در كتاب منزل خود و در سنّت پيامبرش مأمور به اطاعت و يارى من نموده است، و اين حجّت مرا قوى تر و حقّ مرا واجب تر مى نمايد.

ابو درداء و ابو هريره گفتند:

به انصاف سخن گفتيد، و براى على(علیه السلام)هم جايز نيست شما را به معاويه تحويل دهد و نه اينكه شما را بكشد تا آنكه شما را نزد او به محاكمه بكشد و بين شما و خصمتان طبق كتاب خدا و سنّت پيامبرش حكم نمايد.

ص: 25

ص: 26

تصویر

ص: 27

ص: 28

و رسولش براى آنان بهتر و هدايت يافته تر است، پس همانان بودند كه مرا انتخاب كردند و با من بيعت نمودند و بنا بر اين بيعت من بيعت هدايت است و من امامى هستم كه اطاعت و ياريم بر مردم واجب است زيرا آنان در باره من مشورت كردند و مرا انتخاب نمودند.

و اگر انتخاب خدا و رسولش از انتخاب و نظر خودشان بهتر و هدايت يافته تر است، پس خدا و رسولش مرا براى امت انتخاب كرده و خليفه بر آنان قرار داده اند و به آنان دستور يارى و اطاعت مرا در كتاب منزل خدا كه بر زبان پيامبر (صلی الله علیه و آله)مرسلش جارى شده داده اند، و اين براى حجّت من قوى تر است و حق مرا واجب تر مى كند.

ص: 30

تصویر

ص: 31

ص: 32

«اى كسانى كه ايمان آورده ايد از خدا و رسول و اولى الامر خود اطاعت كنيد».

و قول خداوند:

(إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ) (1)

«صاحب اختيار شما خدا و رسولش و كسانى هستند كه ايمان آورده نماز را بپا مى دارند و در حال ركوع زكات مى دهند»،

و سپس مى فرمايد:

(وَ لَمْ يَتَّخِذُوا مِنْ دُونِ اللهِ وَ لا رَسُولِهِ وَ لَا الْمُؤْمِنِينَ وَلِيجَةً ) (2)

«غير از خدا و رسولش و مؤمنين براى خود محل اعتمادى بر نمى گزيند».

مردم پرسيدند: يا رسول اللَّه، آيا اين مخصوص بعضى از مؤمنين است يا شامل همه آنان است؟

خداوند عزّ و جلّ دستور داد تا به مردم بفهماند كه آيات در باره چه كسى نازل شده است و ولايت را براى آنان تفسير كند همان طور كه نماز و روزه و زكات و حجّشان را بيان كرده است.

ص: 35

آن حضرت هم مرا در غدير خم منصوب كرد و فرمود:«خداوند رسالتى را به من سپرده است كه به خاطر آن سينه ام به تنگ آمده است و چنين گمان برده ام كه مردم مراتكذيب مى كنند، ولى خداوند مرا ترسانده كه بايد ابلاغ كنم و گر نه مرا عذاب خواهد كرد. اى على بپا خيز»!

سپس نداى نماز جماعت داد و نماز ظهر را با مردم خواند و سپس فرمود:

«اى مردم، خداوند صاحب اختيار من، و من صاحب اختيار مؤمنين هستم و اختيارم بر آنان از خودشان بيشتر است.

بدانيد كه هر كس من صاحب اختيار او بوده ام على(علیه السلام)صاحب اختيار اوست.

پروردگارا دوست بدار هر كس او را دوست بدارد و دشمن بدار هر كس او را دشمن بدارد.

يارى كن هر كس او را يارى كند و خوار گردان هر كس او را خوار كند».

سلمان فارسى بپا خاست و گفت:

يا رسول اللَّه، ولايت او چگونه است؟

ص: 36

فرمود:«ولايت او همچون ولايت من است. هر كس من نسبت به او صاحب اختيارتر از خودش هستم على هم نسبت به او صاحب اختيارتر است».

خداوند تعالى هم اين آيه را نازل كرد:

( الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَ رَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دِيناً ) (1)

«امروز دين شما را كامل كردم و نعمت خود را بر شما به حد كمال رساندم و اسلام را به عنوان دين شما راضى شدم».

سلمان فارسى پرسيد: يا رسول اللَّه، آيا اين آيات به خصوص در باره حضرت على(علیه السلام)نازل شده است؟

پيامبر(صلی الله علیه و آله)فرمود:

«در باره او و جانشينانم تا روز قيامت نازل شده است».

و سپس فرمود:

«اى سلمان، تو و كسانى كه با تو در اين مطلب حاضر بودند شاهد باشيد و حاضران به غائبان برسانند.»

سلمان فارسى عرض كرد: يا رسول اللَّه، آنان را براى ما بيان فرما.

ص: 37

فرمود:«على برادرم و وزيرم و وصيّم و وارثم و خليفه ام در امتم و صاحب اختيار هر مؤمنى بعد از من، و يازده امام از فرزندانش، اوّل آنان فرزندم حسن و سپس حسين و سپس نه نفر از فرزندان حسين، يكى پس از ديگرى، كه قرآن با آنان است و آنان با قرآنند، و از آن جدا نمى شوند تا بر سر حوض كوثر بر من وارد شوند».

دوازده نفر از بدريّين برخاستند و گفتند:

ما شهادت مى دهيم كه اين مطالب را همان طور كه گفتى از پيامبر (صلی الله علیه و آله)شنيديم، نه يك حرف زياد نمودى و نه كم كردى، و پيامبر(صلی الله علیه و آله)ما را بر اين مطلب شاهد گرفت.

بقيّه هفتاد نفر هم گفتند:

اين مطالب را شنيديم ولى همه آن را حفظ نكرديم، ولى اين دوازده نفر برگزيدگان و بهتران ما هستند.

حضرت فرمود: راست گفتيد. همه مردم در حفظ يكسان نيستند، بعضى از مردم از ديگران بهتر حفظ مى كنند .

از بين دوازده نفر چهار نفر برخاستند: ابو الهيثم بن تيهان، ابو ايّوب انصارى، عمّار بن ياسر، خزيمة بن ثابت ذو الشهادتين كه خداوند آنان را رحمت كند.

ص: 38

اينان گفتند:شهادت مى دهيم كه سخن پيامبر(صلی الله علیه و آله)را شنيديم و آن را حفظ كرديم كه در آن روز فرمود در حالى كه ايستاده بود و على (علیه السلام)هم در كنار او ايستاده بود.

سپس پيامبر (صلی الله علیه و آله)فرمود:

«اى مردم، خداوند به من دستور داده كه براى شما امام و وصىّ و جانشينى منصوب كنم كه وصىّ پيامبرتان در ميان شما و جانشين من در امّتم و بين اهل بيتم بعد از من باشد. كسى كه خداوند در كتابش اطاعت او را بر مؤمنين واجب كرده و به شما دستور ولايت او را داده است. من از ترس اهل نفاق و تكذيب آنان از پروردگارم خواستم كه اين دستور را از عهده من بردارد، ولى خداوند مرا ترسانيد كه بايد ابلاغ كنم و گر نه مرا عذاب خواهد كرد.»

سپس پيامبر(صلی الله علیه و آله)فرمود:

اى مردم، خداوند در كتابش شما را به نماز دستور داده و من آن را براى شما بيان كردم و سنّتهاى آن را گفتم، و به زكات و روزه و حج امر كرده و من براى شما بيان كردم و تفسير نمودم، و در كتابش به ولايت دستور داده و من- اى مردم-

ص: 39

شما را شاهد مى گيرم كه آن مخصوص على بن ابى طالب و جانشينان از فرزندان من و فرزندان برادرم و وصيّم است.على اوّل ايشان و سپس حسن و بعد حسين و سپس نه نفر از فرزندان پسرم حسين اند.

از قرآن جدا نمى شوند و قرآن از آنان جدا نمى شود تا بر سر حوض كوثر بر من وارد شوند.

اى مردم، من پناهگاه شما و امامتان بعد از خودم و راهنما و هدايت كننده شما را به شما معرّفى كرده ام و او برادرم على بن ابى طالب است.

او در بين شما مثل من در ميانتان است. دين خود را بر عهده او بسپاريد و در همه امورتان از او اطاعت كنيد.

همه آنچه خداوند به من آموخته نزد اوست، و خداوند به من دستور داده آنها را به او بياموزم و به شما بفهمانم كه آن علوم نزد اوست.

از او سؤال كنيد و از او و جانشينان بعد از او بياموزيد.

به آنان ياد ندهيد و از آنان پيشى نگيريد و از آنان تخلف نكنيد. آنان با حق اند و حق با آنان است، نه از آن جدا مى شوند و نه حقّ از آنان جدا مى شود».

ص: 40

فرزندان پسرم حسين نازل شده و هيچ كس جز ما در اين مورد همراهمان نيست».همه افراد (يعنى هفتاد نفر اهل بدر) برخاستند و گفتند:

ما شهادت مى دهيم امّ سلمه اين مطلب را بر ايمان نقل كرد.

ما هم از پيامبر(صلی الله علیه و آله)اين مطلب را سؤال كرديم و آن حضرت همان طور كه امّ سلمه نقل كرده بود بر ايمان نقل كرد.

لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيداً عَلَيْكُمْ وَ تَكُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّكاةَ وَ اعْتَصِمُوا بِاللّهِ هُوَ مَوْلاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلى وَ نِعْمَ النَّصِيرُ )

«اى كسانى كه ايمان آورده ايد، ركوع و سجده كنيد و پروردگارتان را عبادت نمائيد و كار خير انجام دهيد، به اميدآنكه رستگار شويد، و در راه خدا آن طور كه بايد جهاد كنيد. او شما را انتخاب كرده و در دين بر شما سختى قرار نداده است. دين پدرتان ابراهيم، كه او شما را از قبل «مسلمان» ناميد. و در اين باره تا پيامبر بر شما شاهد باشد و شما شاهد بر مردم باشيد. پس نماز را بپا داريد و زكات را بپردازيد و به خداوند اعتصام جوئيد. اوست صاحب اختيار شما، و خوب صاحب اختيار و خوب كمك كننده اى است».(1)

سلمان برخاست و عرض كرد:

يا رسول اللَّه، اينها چه كسانى هستند كه تو بر آنان شاهدى و آنان شاهد بر مردم اند، و خداوند آنان را انتخاب كرده و در دين براى آنان سختى قرار نداده، دين پدرشان ابراهيم؟

پيامبر فرمود:

ص: 44

«خداوند از اينان سيزده نفر را قصد كرده است: من و برادرم على بن ابى طالب و يازده نفر از فرزندانم يكى پس از ديگرى، كه همگى امام هستند. قرآن با آنان و آنان با قرآنند. از يك ديگر جدا نمى شوند تا بر سر حوض كوثر بر من وارد شوند».

گفتند: آرى به خدا قسم.

خداوند مرا بس است.

دوازده نفر از جماعت اهل بدر برخاستند و گفتند:

شهادت مى دهيم وقتى پيامبر(صلی الله علیه و آله)اين خطابه را در روزى كه از دنيا رفت ايراد فرمود، عمر بن خطّاب به حالت شبه غضب برخاست و گفت: يا رسول اللَّه، آيا همه اهل بيتت؟

فرمود:نه، بلكه جانشينانم، برادرم و وزيرم و وارثم و خليفه ام در امّتم و صاحب اختيار هر مؤمنى بعد از من از آنهاست و يازده نفر از فرزندانش.

اين (على) اوّل آنان و افضلشان است، سپس اين دو پسرم- و حضرت اشاره به امام حسن و امام حسين عليهما السّلام كردند- سپس وصىّ پسرم كه بنام برادرم على ناميده مى شود و پسر حسين است.

سپس وصىّ على كه فرزند اوست و نامش محمّد است.

سپس جعفر بن محمّد، سپس موسى بن جعفر، سپس علىّ بن موسى، سپس محمّد بن على، سپس علىّ بن محمّد، سپس حسن بن علىّ، سپس محمّد بن الحسن مهدىّ امّت كه نامش نام من و طينت او همچون طينت من است. طبق امر من امر مى كند و طبق نهى من نهى مى نمايد.

ص: 46

زمين را پر از عدل و داد مى كند همان طور كه از ظلم و جور پر شده باشد. هر كدام از آنها يكى پس از ديگرى و پشت سر هم خواهند آمد تا بر سر حوض كوثر بر من وارد شوند. آنان شاهدان خدا در زمين و حجّت هاى او بر خلقش هستند.

هر كس از آنان اطاعت كند خدا را اطاعت كرده و هر كس از آنان سرپيچى كند خدا را عصيان كرده است.بقيّه هفتاد نفر بدريّين و همان تعداد از ديگران برخاستند و گفتند: مطلبى كه فراموش كرده بوديم بيادمان آوردى! ما شهادت مى دهيم كه اين مطلب را از پيامبر(صلی الله علیه و آله)شنيديم.

ص: 48

تصویر

ص: 49

ص: 50

خبر رحمت فرستادن و استغفار تو براى آنان به من رسيده است.

اين مطلب يكى از دو صورت است كه سوّمى ندارد:

يا از روى تقيّه است كه مى ترسى اگر از آنان اظهار برائت و بيزارى نمائى اهل لشكرت كه بوسيله آنان با من مى جنگى از اطرافت پراكنده شوند، و يا آنچه ادّعا كرده اى باطل و دروغ است! به من خبر رسيده و اين مطلب را يكى از خواصت كه به او اطمينان دارى برايم خبر آورده است كه تو به شيعيان گمراه و خواصّ خود كه بد معتمدانى هستند مى گوئى:

«من سه پسرم را به نامهاى ابو بكر و عمر و عثمان نامگذارى كرده ام. هر گاه از من شنيديد كه به يكى از امامان ضلالت رحمت مى فرستم پسرانم را قصد مى كنم».

خواندى و بر عليه ابو بكر به كمك خود دعوتكردى، ولى احدى از آنان را نيافتى مگر چهار نفر: سلمان و ابو ذر و مقداد و زبير.

به جان خودم قسم اگر بر حق بودى تو را اجابت مى كردند و مساعدت و يارى مى نمودند، ولى مطلبى باطل و چيزى را كه به آن اقرار نداشتند ادّعا مى نمودى.

دو گوش خودم از تو شنيد كه به ابو سفيان مى گفتى، هنگامى كه ابو سفيان به تو گفت:

«اى پسر ابو طالب در سلطنت پسر عمويت مغلوب شدى، و كسى كه بر تو غالب شد ذليل ترين طوائف قريش يعنى تيم و عدى بودند»، و ابو سفيان از تو خواست تا ياريت كند ولى تو در جواب او گفتى:

«اگر يارانى مى يافتم چهل نفر از مهاجرين و انصار از سابقه داران بر عليه اين مرد بپا مى خاستم»، پس چون جز چهار نفر نيافتى به اجبار بيعت كردى.

ص: 53

ص: 54

تصویر

ص: 55

ص: 56

همان طور كه «وافق شنّ طبقة»(1)، چرا كه او به تو دستور نوشتن اين نامه را داده و آن را براى تو تزيين نموده است، و همراه شما ابليس و اصحاب شرورش نيز حاضر بوده اند.

و از آن حضرت شنيدم كه مى فرمود: هر گاه فرزندان ابى العاص به سى نفر برسند كتاب خدا را براى فريب مردم و بندگان خدا را غلام و كنيز خود و مال خدا را ثروت بين خود قرار مى دهند.

دينو شرايع و سنّتها و احكام و حدود و حلال و حرام جز با من شناخته نمى شوند.

مردم بعد از من رها مى كنند آنچه خداوند به آنان دستور داده و آنچه من در باره تو به ولايتت دستور داده ام و حجت تو را ظاهر ساخته ام، و اين كار را عمدا و بدون آنكه جاهل باشند و نه اينكه در اين مورد بر آنان مشتبه شده باشد انجام مى دهند، بخصوص به خاطر آن رفتارهايى كه از قبل بعنوان مخالفت با خداوند انجام داده اند.

پس اگر يارانى بر عليه آنان يافتى با آنان جهاد كن و اگر يارانى نيافتى دست نگه دار و خون خود را حفظ نما، چرا كه اگر با دشمنى با آنان مقابله كنى و از آنان جدا شوى تو را مى كشند. و اگر تابع تو شدند و اطاعت تو را كردند آنان را به حق وادار كن و گر نه رها كن.

و اگر ترا اجابت كردند و دشمنانت با تو اعلان جنگ دادند، تو نيز با آنان اعلام جنگ نما و با آنان جهاد كن، و اگر يارانى نيافتى دست نگهدار و خون خود را حفظ كن.

و بدان كه اگر آنان را دعوت كنى تو را اجابت نمى كنند، ولى اين را ترك مكن كه حجّت را بر آنان تمام كنى.

تو اى برادرم مثل من نيستى، از اين جهت كه من حجّت تو را بپا نموده ام و آنچه خداوند در باره تو نازل كرده ظاهر نموده ام، و هيچ كس

ص: 60

ندانسته كه من پيامبر خدايم و حق و اطاعت من واجب است تا هنگامى كه براى تو ظاهر نمودم

من حجّت تو را ظاهر نموده و براى خلافت تو قيام كرده ام، پس اگر در باره آنان سكوت كنى گناه نكرده اى و اگر حكم كنى و مردم را دعوت كنى هم گناه نكرده اى. ولى

من دوست دارم آنان را دعوت كنى اگر چه تو را اجابت نكنند و از تو نپذيرند.

ظالمين قريش بر عليه تو متّحد مى شوند و اگر با آنان رو در رو شوى و اعلام جنگ كنى و جهاد نمايى بدون آنكه گروهى كمك همراهت باشند كه باعث قوت تو شوند، مى ترسم تو را بكشند و در نتيجه نور خدا خاموش شود و خداوند در زمين عبادت نشود. تقيّه از دين خدا است و هر كس تقيّه ندارد دين ندارد.

مى كرد و تغيير از جانب او مى شد تا ظالم مورد تكذيب قرار گيرد و حق راه خود را بداند.

خداوند دنيا را خانه اعمال و آخرت را خانه ثواب و عقاب قرار داده است تا آنان را كه بد كرده اند طبق اعمالشان جزا دهد و آنان را كه نيكى كرده اند به نيكى جزا دهد.

امير المؤمنين(علیه السلام)مى فرمايد:

گفتم: خدا را شكر بر نعمت هايش و صبر بر بلايش و تسليم و رضا بر مقدّراتش!

موسى هنگامى كه هارون را جانشين خود در قومش قرار داد به او دستور داد كه اگر گمراه شدند و يارانى پيدا كرد به وسيله آنان با گمراهان جهاد كند، و اگر كمكى نيافت دست نگه دارد و خون خود را حفظ كند و بين آنان تفرقه نيندازد.

تو هم اين چنين كن، اگر بر عليه آنان يارانى يافتى با آنها جهاد كن، و اگر يارى نيافتى دست نگه دار و خون خود را حفظ نما، چرا كه اگر با آنان از روى دشمنى مخالفت نشان دهى تو را مى كشند.پ

ولى اگر تابع تو شدند و اطاعت تو را كردند آنان را به حق وادار كن.

بدان كه اگر تو وقتى يارى نيافتى دست نگه ندارى و خون خود را حفظ نكنى مى ترسم از اينكه مردم به پرستش بتها و انكار پيامبرى من برگردند.

پس حجّت را بر آنان ظاهر كن و آنان را دعوت نما، تا آنان كه دشمنى تو را در دل دارند و آنان كه بر عليه تو قيام مى كنند هلاك شوند و عموم مردم و خواصّ دوستانت سلامت بمانند.

پس اگر روزى يارانى براى بر پا داشتن كتاب و سنّت يافتى بر سر تأويل قرآن جنگ نما همان طور كه من بر سر نازل شدن آن جنگيدم.

از اين امّت كسى هلاك مى شود كه در مقابل تو يا يكى از جانشينانت براى خود مقامى ادّعا كند و علم دشمنى بر افرازد و عداوت

ص: 63

نشان دهد و انكار نمايد و خلاف آنچه شما بر آن هستيد را به عنوان دين بپذيرد.

أَمْ لَهُمْ نَصِيبٌ مِنَ الْمُلْكِ فَإِذاً لا يُؤْتُونَ النَّاسَ نَقِيراً أَمْ يَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلى ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ )(1)

«نمى بينى كسانى را كه نصيبى از كتاب داده شدند، كه به جبت و طاغوت ايمان مى آورند و به كسانى كه كافر شدند مى گويند: راه اينان از آنان كه ايمان آوردند به هدايت نزديك تر است. اينان هستند كه خدا لعنتشان كرده و هر كس را خدا لعنت كند براى او يارى پيدا نخواهى كرد، يا آنكه نصيبى از پادشاهى پيدا كنندكه در اين صورت ذرّه اى به مردم نمى دهند، و يا آنكه بر مردم حسد مى برند در آنچه خداوند از فضلش به آنان داده است».

ما مراد از مردم هستيم و مائيم كه مورد حسد قرار مى گيريم.

خداوند عزّ و جلّ مى فرمايد:

(فَقَدْ آتَيْنا آلَ إِبْراهِيمَ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ آتَيْناهُمْ مُلْكاً عَظِيماً فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ بِهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ صَدَّ عَنْهُ وَ كَفى بِجَهَنَّمَ سَعِيراً ) (2)

ص: 65

«به آل ابراهيم كتاب و حكمت داديم و به آنان ملك عظيم عنايت كرديم، بعضى از آنان به او ايمان آوردند و بعضى از آنان مانع آن شدند و جهنّم با شعله هايش كافى است».

«ملك عظيم» آن است كه خداوند بين آنان امامانى قرار داده كه هر كس از آنان اطاعت كند خدا را اطاعت كرده و هر كس از آنان سرپيچى كند خدا را عصيان كرده است. و «كتاب و حكمت» نبوّت است.

چرا اين مطلب را در باره آل ابراهيم قبول داريد ولى در مورد آل محمّد انكار مى كنيد؟

اى معاويه، اگر تو و رفيقت و طاغيان شام و يمن و اعراب ربيعه و مضر، اين جفاكاران امّت كه نزد تواند به اين مطلب كفر مى ورزيد خداوند قومى را به آن موكّل كرده كه بدان كافر نيستند.

در باره آنان قرآنى قاطع و ناطق فرستاده كه عده اى آن را مى دانند و عده اى به آن جاهلند.

من از پيامبر شنيدم كه مى فرمود:

هيچ آيه اى از قرآن نيست مگر آنكه ظاهرى و باطنى دارد و هيچ حرفى از آن نيست مگر آنكه تأويلى دارد و تأويل آن را جز خداوند و آنان كه در علم راسخ و عميقند نمى داند، راسخان در علم، ما آل محمّد هستيم و خداوند به ساير امّت دستور داده كه بگويند:

به آن ايمان آورديم و همه از طرف پروردگار ما است و جز صاحبان عقل متذكّر نمى شوند، و خداوند دستور داده كه در مقابل ما تسليم باشند و علم آن را به ما واگذار كنند.

خداوند مى فرمايد:( وَ لَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَ إِلى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ ) (1)

«اگر آن را به پيامبر و اولو الامر خود ارجاع دهند آنان كه استنباط مى كنند آن را مى فهمند».

و هم اينان هستند كه در آن باره مورد سؤال قرار مى گيرند و آن را طلب مى نمايند.

ص: 67

تا آنجا كه مى فرمايد:

«و امّا كسى كه نامه عملش به دست چپش داده شود ...»،

و قضيّه چنين خواهد بود كه هر امام ضلالت و امام هدايتى فرا خوانده مى شوند و با هر كدام از آنها اصحابشان كه با او بيعت كرده اند خواهند بود، و من و تو هم فرا خوانده مى شويم.

اى معاويه، تو صاحب زنجير هستى كه مى گويد:

«اى كاش نامه عملم بدستم داده نمى شد و حساب خود را نمى دانستم» تا آخر آيات.

به خدا قسم اين مطلب را از پيامبر شنيدم كه در باره تو مى فرمود و همچنين در باره هر امام ضلالتى كه قبل از تو بوده و بعد از تو خواهد بود مثل همين خوارى و عذاب از جانب خدا خواهد بود.

«رؤيايى كه به تو نشان داديم را امتحانى براى مردم و بعنوان شجره لعنت شده در قرآن قرار داديم».

و اين هنگامى بود كه پيامبر دوازده امام از امامان ضلالت را بر منبر خويش ديد كه مردم را (از دين خود) به عقب بر مى گردانند! دو نفر از دو طايفه مختلف قريش و ده نفر از بنى اميّه.

اوّل ده نفر رفيق توست كه به خونخواهى او آمده اى(1)

و تو و پسرت و هفت نفر از فرزندان حكم بن ابى العاص كه اوّلشان مروان است.

كسى كه پيامبر او را لعنت كرد و او و فرزندانش را طرد نمود هنگامى كه آمده بود تا مخفيانه سخن همسران پيامبر(صلی الله علیه و آله)را استماع كند. (2)

ص: 70

اى معاويه، ما اهل بيتى هستيم كه خداوند آخرت را براى ما بر دنيا ترجيح داده و دنيا را به عنوان اجر و ثواب ما راضى نشده است.

تو و وزيرت و رفيق بى مقدارت از پيامبر(صلی الله علیه و آله)شنيديد كه مى فرمود:«هر گاه فرزندان ابى العاص به سى نفر برسند كتاب خدا را براى فريب مردم و بندگان خدا را بندگان خود و اموال خدايى را ثروت بين خود اتخاذ مى كنند».

ص: 71

و به زودى تو پسرم حسن را با ناجوانمردى بوسيله سم مى كشى، و پسرت يزيد كه خدا او را لعنت كند به زودى پسرم حسين را مى كشد كه اين كار را به نيابت از او پسر زناكار بر عهده مى گيرد.

برداشته، و دائى هايش از طايفه كلب است، گويا او را مى بينم، و اگر بخواهم نام او و صفتش و اينكه چند سال سنّ دارد را ذكر مى كنم، او لشكرى به مدينه مى فرستد. آنان وارد شهر مى شوند و كشتار و فواحش را در آنجا از حدّ مى گذرانند.

مردى از فرزندانم كه پاك و منزه است و زمين را پر از عدل و داد مى كند پس از آنكه از ظلم و جور پر شده باشد از دست او فرار مى كند.

من نام او را و اينكه در آن روز در چه سنّى است و علامت او را مى دانم.

او از فرزندان پسرم حسين است كه پسرت يزيد او را مى كشد، و اوست كه براى خون پدرش قيام خواهد كرد. او به مكّه فرار مى كند.

صاحب آن لشكر مردى از فرزندانم را كه پاك و نيكوكار است در كنار سنگهاى زيتون مى كشد. سپس لشكر را بسوى مكّه حركت مى دهد.

من نام امير آنان و عدّه شان و نام آنها و علامات اسبهايشان را مى دانم.

آنگاه كه وارد سرزمين «بيداء» شدند و مستقر گرديدند خداوند آنان را در زمين فرو مى برد.

ص: 74

خداوند عز و جل مى فرمايد:( وَ لَوْ تَرى إِذْ فَزِعُوا فَلا فَوْتَ وَ أُخِذُوا مِنْ مَكانٍ قَرِيبٍ ) (1)

«اگر ببينى هنگامى كه وحشت زده مى شوند و از دست نمى روند بلكه از مكان نزديكى گرفته مى شوند».

فرمود: يعنى از زير پاهايشان. از آن لشكر جز يك نفر باقى نمى ماند كه خداوند صورت او را به پشت سرش بر مى گرداند.

«يا چه كسى است كه وقتى مضطرّ او را مى خواند اجابت كند و ناراحتى را از بين ببرد و شما را خليفه هاى در زمين قرار دهد».اين آيه مخصوص ما اهل بيت است.

تصویر

ص: 77

ص: 78