دیوان بهارانچی

فهرست مطالب

دفتر اوّل ...21

مقدمه و انگیزهٔ تألیف ... 22

شعر تو چیست بر ما بگو؟ ... 23

از کجا شاعر شدی بر ما بگو؟ ... 23

شعر تو از بهر کیست بگو؟ ... 24

خادم آل الله ام من، خادممدرتخلص خادمم من خادمم ... 25

هدفت از شعر تو چیست بگو؟از کجا شاعر شدی، بگو تا بدانیم ... 26

نصیحت خادم ... 27

خادم اعتقاد صحیح چیست بر ما بگو؟خدایا، تو دانی چیست بر ما بگو؟ ... 28

خادم رمز موفقیّت چیست بگو؟ ... 28

رضای به قضای الهی ... 29

یاد حق اصل عبادت بود ... 29

هدف ما خداست إن شاءالله ... 30

ازخدا هر چه خواهی به خواه ... 31

درهای رحمت الهی ... 32

راه امید چیست؟ بر ما بگو ... 32

رحمت حقّ بسی گسترده است ... 33

امید به رحمت الهی ... 34

راه امید مگو بسته شده ... 35

لطف حق بی نهایت بود ... 35

راه امید ما بسته شده ... 36

زمزمهٔ با نفس ... 37

عاشقی و دوستی از یک منبع اند ... 37

آثار عمل از عمل آید برون ... 38

دل های سوخته ... 39

راز زائر با خدا نیکو بود ... 39

نصایح معصومین (علیهم السلام) به حجّاج ... 39

اشک زائر در زیارت دلیل دعوت است ... 40

محرومان از زیارت ... 41

محرومین از زیارت ... 41

خلوص زائر ... 42

توبهٔ زائر کنار مزور ... 42

کدام خانه را در زنیم؟ ... 43

شفاعت اولیای خدا ... 44

مقام رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلّم) ... 45

رحمة للعالمین اسوهٔ عالمین است ... 45

مقام و منزلت رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلّم) ... 46

میلاد پیمبر مبارک مبارک باشد ... 47

میلاد نبیّ مبارک بادا ... 48

روز میلاد نبیّ است بیا شاد شویم ... 49

شهادت رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلّم) ... 50

زائر رسول الله (صلی الله علیه وآله وسلّم) ... 50

خادم بگو بعد از نبیّ چه شد؟ ... 51

بعد احمد چه شد بر ما بگو؟ ... 52

بعد پیغمبر چه شد بر ما بگو؟ ... 53

حقّ ذِی القربا چه شد بر ما بگو؟ ... 54

ولایت آل الله چیست بگو؟ ... 55

(خادم) فضل اهل البیت را بگو؟ ... 55

برکات زیارات ائمه (علیهم السلام) ... 56

عنایات آل محمّد (علیهم السلام) ... 57

توسّل به ائمه معصومین (علیهم السلام) ... 58

یادی از امیرالمؤمنین (علیه السلام) ... 58

فضائل امیرالمؤمنین (علیه السلام) ... 59

(خادم) فضل علیّ را بگو تا شاد شویم ... 59

مدح مولا را ز روایات بشنو ... 60

مقام أمیرالمومنین (علیه السلام) ... 61

پیغمبر چه گفت در فضل علیَ ... 62

راه حقّ چیست بر ما بگو؟ ... 62

فضائل امیرالمؤمنین (علیه السلام) ... 63

ذکر علیّ ذکر خداست ... 63

فضائل مولا امیرالمؤمنین (علیه السلام) ... 64

فضائل امیر المؤمنین (علیه السلام) ... 65

هر کس به کسی نازد ما هم به علی نازیم ... 65

ص: 6

دفتر اوّل

مقدمه و انگیزهٔ تألیف

با حمد ثنای الهی و شکر نعمت های بی نهایت و الطاف خاصهٔ او و با صلوات و سلام دائم بر پیامبر رحمت و اهل بیت پاک آن حضرت و توسّل به آن بزرگواران صلوات الله علیهم اجمعین این اشعار را شروع نمودیم.

بارها این بندهٔ ناچیز اشعاری را در بارهٔ مدایح و مصائب اهل البیت علیهم السلام از شعرا و مداحان شنیدم و غبطه خوردم که ای کاش من هم مدّاح و شاعر بودم و در خدمت اولیای خدا قرار می گرفتم تا این که مجموعه ای از اشعار شعرای عرب و فارس را جمع آوری نمودم، بلکه من هم فیضی ببرم تا این که در بین جمع اشعار دیگران منقلب شدم و به خدای خود گفتم:

آیا می شود به من هم این موهبت را عطا فرمایی و من هم در خدمت اولیای تو باشم؟ و خداوند این موهبت را عطا نمود و من در مکه در ایّام عید غدیر شروع نمودم و فضائل امیرالمؤمنین علیه السلام را - که زیاد خوانده بودم - در غالب شعر قرار دادم و چون به محرم نزدیک شدم باز اشعاری در مصائب حضرت سیّدالشهدا علیه السلام سرودم و بیش از سه سال است که مشغول هستم و قصّهٔ شاعری خود را نیز به شعر در آوردم و چون اشعار زیاد شد به ده دفتر تقسیم گردید و این دفتر اول است که آماده گردیده، ولله الحمد اوّلا و آخرا.

سید قاسم حسینی بهارانچی (معروف به سید محمد) 5 ذیحجه سال 7931 هجری شمسی تا ذیحجه 9931.

ص: 22

شعر تو چیست بر ما بگو؟

شعر من الهامیست من شاعر نیستم! *** هر چه خواهید،به مُلهِم بگویید،من شاعر نیستم!

ارزش شعر به چیست تو بر ما بگو؟! *** ارزش شعر به تأثیر و معناست، تو بر ما بگو؟

وزن شعر چیست از کجا دانیم ما؟ *** وزن ارزش شعر است، از کجا دانیم ما؟

گویند: شعر تو وزنی ندارد؟ *** وزن قیمت شعر است، چرا وزنی ندارد؟

ای برادر، من خودم وزنی ندارم *** از چه گویید: شعر من وزنی ندارد؟!

وزن شعر معنی شعر شاعر است! *** ور نه شعر هیچ کس وزنی ندارد!

عمر خود را صرف وزن شعر مکن! *** شعر با معنا بگو، خود را مشغول وزن شعر مکن!

وانگهی شعر من الهامیست، از خودم نیست! *** هر چه گویم الهامیست، از خودم نیست!

تو مُلهم را بگو: الهامت وزنی ندارد! *** ارزش شعر وزن است، شعر تو وزنی ندارد!

او گوید بُرو کارت برس، وزن کجا ارزش کجا؟! *** فکر خود اصلاح کن، وزن کجا ارزش کجا؟!

شعر من الهامیست، من ش-اعر نیستم! *** هر چه خواهید بگویید، من شاعر نیستم!

شعر تو از بهر کیست بگو؟

سخن من ز مولا شروع گردیده *** گو که توفیق بوده، شروع گردیده

مولا عزیزخداست، عزیزست نزد من *** او غریب است غریب است نزد من

مظلومی چو او یافت نشود *** با فضیلت چو او یافت نشود

گر شما گویید: او مظلوم عالم است *** به خدا جز این نیست،او مظلوم عالم است

پیش از این احمد گفت مظلوم عالم است *** من که گویم: حق گفت او مظلوم عالم است

پس بیایید همگی یاور مظلوم شویم *** همگی جمع شویم، یاورمظلوم شویم

تو بیا تا جمع شویم، بهر او گریه کنیم *** حق او را به فهمیم، بهر اوگریه کنیم

او غریب مدینه بوده است *** مالک شهر مدینه بوده است

غاصبین دار و ندارش برده اند *** دست او بستهاند و حقّش برده اند

بیست و پنج سال شده خانه نشین *** او عزیز بوده شده خانه نشین

او وصیّ پیمبر بود ه *** حافظ دین پیمبر بوده

در غدیر او معیّن گردید *** همه دانند که معیّن گردید

همه با او بیعت کرده اند *** و سپس نَقضِ بیعت کرده اند

فضل او را همگی دانسته اند *** منکر او شده اند همگی دانسته اند

پیمبر شهرِ علمِ بود و بس *** درِ آن شهر، علیّ بود و بس

علم او بود که نجات داد ما را *** صبر او بود که نجات داد ما را

حق او آشکار بود، همه میدانستند *** حق، همراه علیّ بُود همه میدانستند

غاصبین گو همه نادان بُودند *** حق را نپذیرفتند نادان بُودند

حق کجا و آنان کجا؟ *** حقّ علیّ بود، آنان کجا؟

همه محتاج به علمش بودند *** او نبود محتاج، محتاج به علمش بودند

گر که بشماری نشانِ حق او *** صد کتابی شود، نشان حق او

غصب حق او نمودند، طاغوت شدند *** حق او را غصب نمودند، طاغوت شدند

خدا گفت به طاغوت کافر بشوید *** دست بیعت ندهید، کافر بشوید

ص: 24

خادم آل الله ام من، خادمم درتخلص خادمم من خادمم

شعر گویم بهر عقبا خادمم *** شعرگویم بهر مولا خادمم

شما دانید حقّ، همراه علیست *** شعر من هم همراه علیست

حق علیست، حق همراه علیست *** شعر من حق است، حق با علیست

هر چه گویم، اوصاف علیست *** همه خوبی ها اوصاف علیست

شعر من ناقص و ناچیز بُوَد *** شأن من ناقص و ناچیز بُوَد

من کجا و وصف اوصاف علّی *** شمّه ای گویم ز اوصاف علّی

من همی دانم که او قدرش علیست *** نِی فقط بین مردم نامش علیست

قدر او را جز خدا و نبیّ نِی دانند *** هر چه گویند، قدر او، کی دانند؟

گر نبیّ را شناسی، علیّ او باشد *** علی را گر شناسی نبیّ او باشد

همه دانند علیّ نفس نبیّ است *** همه چیزش نبیّ، نفس نبیّ است

آیه «انفسنا» شاهد اوست *** قول احمد «أنا منک» شاهد اوست

احمد و مولا از یک شجرند *** هر چه هستند از یک شجرند

انبیاء و رسل، خوب دانند *** قدر این دو را، خوب دانند

تو بدان که ملائک خادمند *** بهر مولا و احمد خادمند

خادمان را گو تا خدمت کنند *** بهر این دو گو تا خدمت کنند

خادم افتخاری خدایا این مَنَم *** من که مزدی نخواهم این مَنَم

افتخارم هست تا خدمت کنم *** تا که هستم من خدمت کنم

خدمتم را آن سرا باور کنند *** خادمیّم را آن سرا باور کنند

آن سرا هم خادمی باشم همی *** افتخار است خادمی باشم همی

افتخارم خادمی باشد و بس *** چیز دیگر نخواهم، خادمی باشد و بس

گر پذیرند مرا، من شاکرم *** گر خدا هم پذیرد شاکرم

الغرض، شعرمن، خادمی بوده است *** تو ببین، تخلّص، خادمی بوده است

«خادم» از خدا خواه خالص باشی *** در همه چیز بخواه خالص باشی

سوگند خدایا، به حقِّ مخدوم *** خالصم کن خدایا، بحقّ مخدوم

ص: 25

هدفت از شعر تو چیست بگو؟

از کجا شاعر شدی، بگو تا بدانیم

هدف من، رضای حق بُوَد *** هر چه گویم، رضای حق بُوَد

جز رضای او، نخواهم چیزی *** هر چه باشد، نخواهم چیزی

اجر و پاداش عقبا خواهم *** همه چیزم بهر عقبا خواهم

حسن ظنّم به خدایم خوب است *** خدایا، حسن ظنّم، به خدایم، خوب است

بهترین حسن ظنّم به اوست *** همۀ امید من گو به اوست

او مرا به این راه، هدایت فرمود *** من هدایت خواستم، هدایت فرمود

هر چه خواستم به من داد ز کرم *** هر چه دارم او به من داد ز کرم

من رضای او خواهم و بس کنم *** چیز دیگر نخواهم، بس کنم

من نداشتم، او کرد کرم *** هر چه خواستم، او کرد کرم

همه امّیدم از او، کرم است *** هر چه او می دهد، از کرم است

ما طلبکار نیستیم از خدا *** بلکه امّیدوار هستیم به خدا

او کریم و رحیم است دانیم *** کرم و رحمت او را دانیم

ما ز او شِکوِه نخواهیم نمود *** به کسی شکوه نخواهیم نمود

شکوه از تنگی و ناداری کردن *** گلهٔ از خالق است، ناداری کردن

شکوه از زندگی، شکوه ز خداست *** نزد خلق شکوه مکن، شکوه ز خداست

چقدر زشت است که گوییم: نداریم ما *** دادهٔ او خوریم و گوییم: نداریم ما

تو که شکر منعمت را نکنی *** این همه نعمت او را چه کنی؟

آبروی خدا را از چه ما می بریم؟ *** نعمتش می خوریم و آبرو میبریم؟

پاسخ تو در قیامت چه خواهد بُود *** گر بپرسند چه کردی؟ چه خواهد بود؟

شاکر نعمت حق باش و بگو *** صرف حق کردم و چیزی مگو

(لطف حق با تو مداراها کند *** چون که از حد بگذرد رسوا کند)

(شکر نعمت نعمتت افزون کند *** کفر، نعمت از کفت بیرون کند)

شاکر حق باش و لطف او طلب *** هر چه می خواهی از لطف او طلب

با توسّل، به درگاه حق راز کن *** راه خود را با توسّل باز کن

هر چه خواهی با نام موالیّت بخواه *** نام آنان ببر، با نام موا لیّت بخواه

آدم چون بیچاره شد، واسطه بُرد *** تو اگر بیچاره شدی، باید واسطه بُرد

یاد حق همه جا نیکو بُوَد *** ذکر حق همه جا نیکو بُوَد

«خادم» خادمی کن، از خدا، هرگز غافل مشو *** غافل آر می شوی از خدا و مرگ غافل مشو

ص: 26

نصیحت خادم

خادم تو خود را نصیحت نکردی؟ *** از چه خود را نصیحت نکردی؟

حق این است که خود را نصیحت بکنی *** چون پاک شدی دیگران را نصیحت بکنی

حق همین است نیاز به نصیحت دارم *** ناصحان گو بیایند نیاز به نصیحت دارم

راه سخت است، نیاز به نصیحت دارم *** راهنما خواهم، نیاز به نصیحت دارم

ای خدا لطف کن مرا هادی باش *** دست من بگیر و مرا هادی باش

فکر مکن خوب شدی، مَن مگو کور شدی *** مَن، سُخن شیطان است مگو، کور شدی

تو که هیچ نیستی، تو مگر کیستی؟ *** آری من همانم، تو مگر کیستی؟

تو که از خود نیستی، مالک خود نیستی *** آری از خود نیستم، تو مگر کیستی؟

مالک خود نیستم همه چیزم از خداست *** فضل او بوده، همه چیزم از خداست

آری من خالص نیستم، نیاز به نصیحت دارم *** نزد حق شرمسارم، نیاز به نصیحت دارم

آری من اینم درست گفتی، خدا داند باطنم *** من گناه کردم، او عفو ک-رد، خ-دا داند باطنم

این همه نعمت به تو داد، از فضل خود داد *** شکر نعمت نکردی، باز، از فضل خود داد

گر عبادت در قبال نعمت رود، توچیزی نداری *** با گناهانت چه خواهی کرد؟ تو چیزی نداری

گر عفو خدا در نیابد تو را، چیزی نداری *** من امید وارم به خدایم، مگو چیزی نداری

ای برادر، کار خیری بکن، تا رحمت کنند *** راه رحمت را باز کن، تا رحمت کنند

هیچ کس زِ اعمالش، داخل جنّت نشود، *** آری با فضل و رحمت، داخل جنّت بشود

خادم بیدار شو، لایق فضل خدا شو *** با فضیلت شو، لایق فضل خدا شو

خوب گوئی فضل او گر نباشد خاسریم *** فضل او را بخواه گر نباشد خاسریم

او از نیستی آورد به هستی، تا فضلت کند *** اهل فضل و کرم باش، برادر تا فضلت کند

فضل حق شایستگی خواهد، شرط آن فضل تو است *** تو بیا فضل کن تا فضلت کنند، شرط آن فضل تو است

خادم شرمنده باش، شرمندگی، توبه است *** گو این را هم ز تو خواهم، شرمندگی توبه است

اوّل و آخر من، دست کریم است میدانم من *** سفره باز کردن نزد کریم، زشت است، می دانم من

مادرم سحر میگفت: خدایا مرا مجّانی ببخش *** من چیزی ندارم، ای خدا، مرا مجّانی ببخش

خدایا دار و ندارم، توئی، همه امّیدم تویی *** من نگویم ندارم، تو دادی، همه امّیدم تویی

گر ببخشی حبیبت خشنود شود، گر نبخشی دشمنت *** پس ببخش من را، تا خشنود نشود، دشمنت

ما به امّید رحمت آمدیم، نا امیدمان مکن *** توکریمی ورحیمی، تورؤفی نا امیدمان مکن

«خادم» نکند فکر کنی، تو چیزی داری؟ چیزی نداری *** هر چه داری ز خداست، پس تو چیزی نداری

ص: 27

خادم اعتقاد صحیح چیست بر ما بگو؟

خدایا، تو دانی چیست بر ما بگو؟

توحید و رسالت و قیامت اصل است *** این نشان مسلمانی توست، اصل است

ایمان و ولایت و محبّت، شرط است *** بیزاری از دشمنان دین، شرط است

اخلاق و حدود و فروع، فرع است *** در اصل، محبّت و ولایت اصل است

گر که خواهی دین تو، سالم بماند *** دور مشو از صادقین، سالم بماند

گر خواهی از گزند دشمنان سالم بمانی *** بی تقوائی مکن، تا از دشمنان، سالم بمانی

پیروی از دشمنان دین مکن، تا سالم بمانی *** امر حق را گوش کن، تا سالم بمانی

اصل و فرع دین را از معصومین بگیر *** هر چه خواهی را از معصومین بگیر

دین و ایمان تو از لطف خداست *** حافظ آن خدا باشد، از لطف خداست

گر که خواهی دین تو سالم بماند *** به خدا بسپار، دین تو سالم بماند

گر که خواهی قوّت ایمان بیابی *** چاره ای نیست جز تقوا، بیابی

گر که خواهی وقت مردن شاد باشی *** مردمان را شاد کن، وقت مردن شاد باشی

گر خواهی علیّ را وقت مردن شاد ببینی *** از حریم او دفاع کن، تا علیّ را شاد ببینی

گر که خواهی خدا از تو خشنود شود *** خلق را شاد کن، تا از تو خشنود شود

«خادم» مهراس، غافل از لطف حقّ مباش *** او کریم و رحیم است، غافل از لطف حقّ مباش

رضای به قضای الهی

رضای به قضا، رضای به خداست *** گلایه از قضا گلایه از خداست

افضل عبادات رضای از خداست *** رضای به قضا رضای از خداست

گر که بنده از خدا راضی شود *** خدایش نیز از بنده راضی شود

عبد ناراضی چه تواند بکند *** گو کند، هر چه تواند بکند

هر که راضی به رضای حق بود *** به کمتر چیز، محبوب حق بود

راضی از کار خدا، شاد بود *** ور نه غمگین و نا شاد بود

تو اگر راضی و شاکر باشی *** متنعّم به نعیم و شاکر باشی

درِ رحمت را مَبَند بهر خویش *** راه رحمت را باز کن بهر خویش

گر بخواهی و نخواهی مقدّر این است *** تو چه دانی، صلاح و مقدّر این است

تو نگاهی به زیر دستانت بکن *** تو فکری به زیر دستانت بکن

هر که را بهر صلاحش دادند *** به تو نیز بهر صلاحت دادند

غم دنیا را مخور ای جانا *** بی جهت غم مخور ای جانا

طالب رحمت حق باش همی *** رو به رحمانیّت حق باش همی

«بر گو به آن که نیست رضا بر قضای حق» *** شرم کن از خدا، راضی شو بر قضای حق

«خادم» تو راضی به قضای حق باش *** گلایه مکن، راضی به قضای حق باش

هدف ما خداست إن شاءالله

هدف ما خداست إنشاءالله ***

هر چه خواهیم ز خداست إن شاءالله

راه حق را میرویم، إن شاءالله *** جز رضایش نخ-واهیم، إن شاءالله

ما هدایت خواهیم زخدا، إن شاءالله *** همه چیز را زخدا خواهیم إن شاءالله

توفیق عمل خیر خواهیم، إن شاءالله *** کار را به خدا واگذاریم، إن شاءالله

به خدا نزدیک میشویم، إن شاءالله *** بلکه او ز ما راضی شود، إن شاءالله

داخل جنّت شویم، إن شاءالله *** هم نشین احمد شویم إن شاءالله

هم نشین علیّ شویم، إن شاءالله *** لذّت آن را ببریم، إن شاءالله

عشق با حوری کنیم، إن شاءالله *** با خدا هم خویی کنیم، إن شاءالله

به دیدار احمد رویم، إن شاءالله *** به دیدار مولا رویم، إن شاءالله

کی شود آزاد شویم، إن شاءالله *** در جوار حق شویم، إن شاءالله

تو دعا کن تا رویم، إن شاءالله *** پاک و پاکیزه رویم، إن شاءالله

سالم از دنیا رویم، إن شاءالله *** از قیامت بگذریم، إن شاءالله

از صراط بگذریم، ان شاءالله *** خالد در جنّت خلد شویم، إن شاءالله

هر چه خواهیم از خداست،إن شاءالله *** شافع ما احمد است، إن شاءالله

دم مرگ، او شافع است، إن شاءالله *** همه جا، او شافع است، ان شاء الله

مردن ما راحت است، إن شاءالله *** شاد و شیرین است، إن شاءالله

بعد مردن برزخ است، إن شاءالله *** برزخ ما راحت است، إن شاءالله

هم نشین ما نیک است، إن شاءالله *** هم نشین ما احمد است، إن شاءالله

ما ز دوزخ دور شویم، إن شاءالله *** داخل جنّت شویم، إن شاءالله

طعم مرگ شیرین شود، إن شاءالله *** مردن ما آسان شود، إن شاءالله

میهمان رحمان شویم، إن شاءالله *** میهمان رحیم شویم، إن شاءالله

از در رحمت رویم، إن شاءالله *** از در حسین رویم، إن شاءالله

ما حسرت نخوریم، إن شاءالله *** با دلی شاد رویم، إن شاءالله

ص: 30

ازخدا هر چه خواهی به خواه

تو چه خواهی از خدا، بسم الله *** هر چه خواهی بخواه، بسم الله

از خدا خواهیم احسان و کرم *** شأن او هست احسان و کرم

با کرم باش، با کریمان باشی *** رحم کن با رحیمان باشی

زود گذر تا خدا زود گذرد *** گر تو بگذری، خدا زود گذرد

عفو کن تا خدا عفوت کند *** رحم کن تا خدا رحمت کند

احسان کن تا خدا احسانت کند *** اکرام کن تا خدا اکرامت کند

راه ده تا خدا راهت دهد *** راه مبند، تا راهت دهند

ظلم مکن بر بندگان، یادت کنند *** شاد کن آنان را، تا شادت کنند

هر چه کردی به خود کردی بدان *** گر ظلم کردی به خود کردی بدان

مهر اگر کردی مهرت می کنند *** ظلم اگر کردی ظلمت می کنند

تو مشو غافل ز اعمالت بدان *** دست گیری دست گیرندت بدان

ظلم مکن گر چه باشد پاره جو *** (گندم از گندم بروید جو ز جو)

تو بیا احوال خوبان را ببین *** بدان را نبین خوبان را ببین

تو اگر خواهی با آنان شوی *** چو آنان باش تا با آنان شوی

صادق کار خود باش و بگو *** «اهدنا الصادقین» باش و بگو

صادق آر باشی قیامت صادقی *** صدق نافع بود، قیامت صادقی

صادقان را دوست گیر، گر صادقی *** صادقان را همراه باش گر صادقی

دور مشو از صادقان دورت کنند *** راه دیگر را مرو، دورت کنند

«اهدنا» را هر چه خوانی یاد کن *** یاوَرانَت را شناس و یاد کن

تو اگر با آل احمد می روی؟ *** همه جا، با آل احمد می روی؟

آل احمد بهترینند شافع اند *** تو با آنان باش، آنان شافع اند

دامن آل نبیّ را بگیر ای عزیز *** همرهِ آنان روان شو ای عزیز

راه دیگر گر روی تاریک بُوَد *** گِرد اعدا گر روی تاریک بُوَد

یک قدم هم، با آنان مَرو *** گر روی باز گرد، با آنان مرو

توبه ات دنیا پذیرند، گوش کن *** کار خود اصلاح کن، گوش کن

راه ما راه نبیّ و آل اوست *** راه حق راه نبیّ و آل اوست

ص: 31

درهای رحمت الهی

در رحمت بَهرِ ما باز بود *** راه رحمت بَهر ما باز بود

رحمت حق بی نهایت باشد *** نعم حق، بی نهایت باشد

رحمتش بهر همه جاری بود *** نعمتش بهر همه ساری بود

رحمتش بر محسنین نزدیک است *** هر که نیکوکار بُوَد، نزدیک است

لایق رحمت حق شو، تا رحمت کند *** رحم کن برادر، تا خدا رحمت کند

بخل را دور کن، تا احسانت کند *** به بخیل گو: در رحمت، بر همه باز بود

مشکل از توست در رحمت بر همه باز بود *** گر تو اهل رحمتی، در رحمت باز بود

مشکلی نیست برتو، در رحمت باز بود *** گر زود گذری، در رحمت باز بود

مشکل از توست، در رحمت باز بود *** گر تو بگذری، در رحمت باز بود

پس توبنگر هرچه کنی، با خود کنی *** هر چه با خلق کنی، با خود کنی

آنچه کردی آیدت، غافل مشو *** نظری کن به رحمت، در رحمت باز است

از مکافات عمل، غافل مشو *** مشکل از توست، در رحمت باز است

عالم حشر همین است، در رحمت باز است *** اهل رحمت به شو، در رحمت باز است

اهل دوزخ بخیل و خسیس بوده اند *** از چه محروم شده اند؟ خسیس بوده اند

رحمت حق فراوان بود، در رحمت باز است *** راه رحمت به پیما، در رحمت باز است

سیرهٔ اولیا را ببین، آنان اهل رحمتند *** درس رحمت بگیر، آنان اهل رحمتند

اهل رحمت رحم دارند، همگی مرحوم بوند *** خداوند رحمان است، همگی مرحوم بوند

ای خدا دل ما را پر از رحمت کن *** تا رحیم باشیم، پر از رحمت کن

خوی خوبان به ما ده، دررحمت باز است *** تا شویم اهل رحمت، در رحمت باز است

ای برادر بیا خوب شویم، به هم رحم کنیم *** بلکه مرحوم شویم، گر به هم رحم کنیم

کافر آر باشیّ و اهل رحمتی *** به خدا سوگند، اهل رحمتی

گر تو مؤمن هستیّ، و بی رحمی بدان *** لایق رحمت نباشی، بی رحمی بدان

«خادم» کار خیر را فراموش مکن *** اهل خیر باش، کار خیر را فراموش مکن

رحمت حقّ بسی گسترده است

راه خیر باز است درِ رحمت باز است *** تو کجا میروی درِ رحمت باز است

راه را گم کرده ای، راه رحمت باز است *** تا توانی رحم کن درِ رحمت باز است

رحم کن تا رحمت کنند *** عفو کن تا عفوت کنند

راه رحمت بازاست، در رحمت باز است *** ای برادر خدا را ببین، در رحمت باز است

فضل او شامل شود، درِ رحمت باز است *** ناامیدی گناه است، در رحمت باز است

خوش گمان باش به خدا، در رحمت باز است *** او کریم است، رحیم است، در رحمت باز است

ناامیدی حرام است، در رحمت باز است *** تو گدای خدا باش، در رحمت باز است

درِ خالق را بزن نائل شوی *** راه حق را برو به خدا نائل شوی

دل خود نزد خدا بَر، در رحمت باز است *** عزّت آر خواهی خدا را بخوان

درِ رحمان را بکوب، درِ رحمت باز است *** ذلّت آر خواهی مخلوق را بخوان

گر نداری آبرو، واسطه بَر نزد او *** ناامیدی حرام است، در رحمت باز است

بار اوّل گر ندادند، باز بُرو اصرار کن *** ناامیدی حرام است، در رحمت باز است

دری را گر زدی، اصرار کن، روزی باز شود *** ناامیدی حرام است، در رحمت باز است

گر که خواهیُّ و منعت کنند، مانعش خود باشی *** فکری در کار خود کن، درِ رحمت باز است

گر صلاح تو نباشد، چیز دیگر می دهند *** ناامیدی حرام است، در رحمت باز است

گر دعائی کنی بر تو ذخیره می شود *** در قیامت دهندت، در رحمت باز است

ای بسا دعائی کنی و صلاحت آن نباشد *** پس بلائی از تو دور گردد، در رحمت باز است

هیچ دعائی ضایع نشود، آن مُخّ العباده است *** نا امید مباش، در رحمت باز است

ص: 33

امید به رحمت الهی

وسعت رحمت حق را که داند ای رفیق *** ِ رحمت حق گسترده است، که داندای رفیق

ای برادر بیا از درِ رحمت وارد بشویم *** حق بخواه تا ازدر رحمت وارد بشویم

تو بیا تا در یثرب به زیارت برویم *** رحمةللعالمین آنجاست به زیارت برویم

کریمان اهل البیت آنجایند بیا تا برویم *** صادقین وصالحین، آنجایند بیا تا برویم

مَنبَعِ رحمت گر خواهی در نجف باشد بیا *** او مهمان نواز است، در نجف باشد بیا

ای برادر باب نجات باز است کربلاست *** زیر قبّه بخوانیم خدا را، کربلاست

حَرَم باب الحوائج کاظمین است بیا *** حاجتی گر داری کاظمین است بیا

منبعِ جود و کرم آنجاست بیا *** به خدا جواد الائمّه آنجاست بیا

خانهٔ هادی و عسکری در سامراست *** در بِزن خانهٔ عسکری، درسامراست

خانهٔ مهدی موعود آنجاست *** صاحب خانه است او آنجاست

کعبه خانهٔ خداست، قدر بدان *** حاجتت بر آورده شود قدر بدان

دور کعبه توبه کن، آمرزنده است *** هر که آنجا رود آمرزنده است

درِ اهل البیت به جنّت، رکن یمانی بود *** هر چه خواهی بگو، رکن یمانی بود

من که آنجا به وصالم رسیدم ای رفیق *** عاشقش هستم اگر بینم باز، ای رفیق

هر کجا او را بخوانی او نجاتت می دهد *** غوث و فریادرس است، نجاتت می دهد

داشتم غرق می شدم، او را ندا کردم بیا *** او مرا از مرگ نجاتم داد، ندا کردم بیا

دامن آل الله رابگیر، بهرنجاتت ای رفیق *** جای دیگر نجاتی نیست، بیاای رفیق

تو بدان آنان اسباب رحمتند *** راه دیگر مرو، اسباب رحمتند

رحمت حق مشروط به ولایت باشد *** با ولایت بُرو مشروط به ولایت باشد

راه ما بهر نجات، نزدیک است بیا *** ای برادر راه دور مرو نزدیک است بیا

گر که خواهی به نجاتت برسی بیدار باش *** راه قرآن و عترت بگیر، تا برسی بیدار باش

راه دیگر مرو، گمراه می شوی بیدار باش *** تمسّک به قرآن و عترت بکن بیدار باش

از صراط مستقیم خارج مشوگمراه شوی *** راه را گم مکن، از دین خود گمراه شوی

ص: 34

راه امید مگو بسته شده

راه امید مگو بسته شده *** لطف الله مگو بسته شده

هر زمانی راه امیدی هست *** راه امید کی بسته شده

مردمان گر چه گنهکار شدند *** راه تقوا مگو بسته شده

راه ها باز است مگر بسته شده؟ *** راه خیر و شرّ مگر بسته شده

هر که راهِ خیر خواهد می رود *** هیچ راهی تو مگو بسته شده

مردمان بر خیر و شرّ مختارند *** پس مگو راه خیر، بسته شده

تو بگو: گناه فراوان شده است *** لیک مگو راه خیر بسته شده

کس نمی گوید تو فاسد باشی *** پس مگو راه خیر بسته شده

لطف حق را ببین بر سر ماست *** پس مگو لطف خدا بسته شده

نا امیدی گناهیست بزرگ *** پس مگو راه خدا بسته شده

تا توانی امیدوار کن، راه امید را مبند *** لطف حق را بیان کن، مگو بسته شده

مردمان بهر امید زنده اند *** راه امید مگو بسته شده

لطف حق پیشی ز خشم او کند *** تو بگو: در رحمت باز است، مگو بسته شده

مردمان را به خوف و رجا دعوت کن *** رحمت، حق گسترده است مگو بسته شده

تو بدان خوف و رجا، دو بال مؤمن اند *** تا که پرواز کند، پس مگو راه رجا بسته شده

مؤمنانی بُدَند در مهد فساد *** به رسیدند به حق در مهد فساد

راه امید ما بسته شده

راه امید ما، بسته شده *** دل ماها، همه خسته شده

راه اصلاح همه بسته شده *** درِ رحمت تو گو: بسته شده

همه غمگین و پریشان باشند *** همه خشمگین و پریشان باشند

برکت ها ببین رخت بسته *** راه امید ما، رخت بسته

نه حیایی نه حجابی باشد *** نه کلامی نه تأثیر کلامی باشد

هر حرامی حلال گردیده *** همگی اهل گناه گردیده

راه امید نباشد دیگر *** گو که تأثیر نباشد دیگر

مردمان غرق گناه گردیدند *** از رَهِ دین جدا گردیدند

همه در فکر دنیا باشند *** غرق دنیا، فکر دنیا باشند

نه حیایی نه حجابی باشد *** بی حیایی رواج می باشد

منکرات را همه انجام دهند *** هر حرامی همه انجام دهند

اهل دین مورد استهزا اند *** گر سخن گویند گرفتار اند

زندگی بین مردم تلخ شده *** راه امید ز همه سلب شده

با دیانت کم کسی می میرد *** هر که با بار گناه می میرد

ازدواج ها همه تعطیل شده *** گو که احکام همه تعطیل شده

دختر پاک و شایسته کجا می باشد *** گر که باشد خواهان کجا می باشد

دفتر عقد و طلاق را بنگر *** همه سوی طلاقند خدا را بنگر

جامعه رو به فساد رفته همه *** دین و ایمان به فنا رفته همه

دل اهل دیانت مرده *** روح مردم ز دیانت مرده

ظلم بین مردم فراوان شده *** هر گناهی، بین مردم فراوان شده

هر حلالی به حرام مخلوط است *** حق و باطل به هم مخلوط است

کار مردم ربا خواری شده *** همه جا بین ربا خواری شده

زین حرام ها، راه رحمت بسته است *** کس نگوید: چرا راه رحمت بسته است

ما از این زندگی، سیر شدیم *** راه امید نداریم، سیر شدیم

«خادم» درِ امید را مَبَند *** راه ما را ز امید مَبَند

ص: 36

زمزمهٔ با نفس

هر چه فکر کردم، نظرم نِی آمد *** کار خود زیرو رو کردم، نظرم نِی آمد

به خودم گفتم: بیا تا برویم کرببلا *** در تمام عمر گریه کنیم، نظرم نِی آمد

گفتم: بیا تا برویم شهر نجف *** در نجف شاد شویم، نظرم نِی آمد

گفتم: بیا تا برویم شهر رضا *** در کنار علی موسی الرضا، نظرم نِی آمد

گفتم: بیا برویم قم کنار معصومه *** تا نهایت بمیریم در آنجا، نظرم نِی آمد

گفتم پس کجا باید رویم اینجا فاسد است *** هر کس نظری داد نظرم نِی آمد

عاقلی گفت تو هر جا باشی *** گر که خدمت کنی، شاد باشی

خدمت دین خدا کن تا خدا یادت کند *** بهر دنیا کار مکن، تا خدا یادت کند

چون ابوذرّ باش، از شهر بیرونت کنند *** در بیابان هم بمیری خدا یادت کند

همه کارت به خدا وا بگذار *** دین و دنیا، به خدا وا بگذار

همه چیزت گر به او بسپاری *** او تو را حفظ کند، گر به او بسپاری

از خدا دور مشو یاد خدا کن همه جا *** دور مشو یادت کند او همه جا

گر خدایت با تو باشد، تو نیکو باشی *** با خدا باش همه جا، تا تو نیکو باشی

گر تو ذکر خدا می کنی و تقوا داری *** همه چیز بهر تو باشد، که تقوا داری

در نهایت همین رَه بنظر خوب آمد *** استخارم که کردم همین خوب آمد

«خادم» این تجربه را از کجا آوردی؟ *** درس نیکی است، از کجا آوردی؟

من فراوان فکر خود، درس دادم *** با همین نکته به خود درس دادم

ما نخواهیم جز خشنودی الله را *** چیز دیگر نخواهیم جز خشنودی الله را

در همین حال گر حق ز ما خشنود است *** باکی از مرگ نداریم گر ز ما خشنود است

عمر ما گر مرتع شیطان شود *** کارما آخر با شیطان شود

عمر شیطانی نخواهیم هرگز *** جز رضای حق نخواهیم هرگز

چقدر نیکوست گر خدا راضی شود *** با خدا خواهیم بود، گر خدا راضی شود

ای خدا تا نیامرزی ما را مبر *** با گناهان خدا، ما را مبر

تاب دوزخ کجا داریم ما؟ *** تو که دانی طاقت نداریم ما

ما تو را سوگند دهیم بحق احمدت *** تا که تو، ما را ببخشی بحقّ احمدت

آثار عمل از عمل آید برون

آثار عمل بین، عبرت باشدت *** هر چه بینی عبرت باشدت

تو، به دقت بین آثار عمل *** از عمل آید، آثار عمل

هر چه با مردم کنی بر خود کنی *** هرچه خوب و بد کنی بر خود کنی

تو ز آثار عمل غافل مشو *** گندم از گندم به روید جو ز جو

ظلم اگر کردی بدان ظلم می شوی *** احسان گر کردی بدان احسان می شوی

ظلم ظلمت آورد از بهر تو *** عدل نوری آورد از بهر تو

گر ز مردم خیرخواهی کنی *** خیر را بهر خود خواهی کنی

خیر درب خانهٔ تو، می زند *** در به رویش باز کن در می زند

خیر را از خود دور مکن، خیر آورد *** خویش را بی بهره مکن، خیر آورد

خیر رحمت حق باشد، بهر تو *** رحمت حق خیر باشد، بهر تو

تو نیکی میکن و در جعبه انداز *** که ایزد وقت ناچاری دهد باز

حیات سرمدی را، یاد آوری *** نیازت را در آن عالم، یاد آوری

آنچه در محشر خریدارش بُوند *** کار خیر است، خریدارش بُوند

در قیامت گویند: چه آورده ای؟ *** بهر ما گویند: که چه آورده ای؟

عمل خیر نجاتت می دهد *** پس تو سبقت گیر نجاتت می دهد

تو که از غفلت، چون یک مرده ای *** کار نیکی نداری بس یک مرده ای

وقت مردن حسرتت افزون شود *** وقت میزان حیرتت افزون شود

«خادم» تو چرا غافل از آخرتی *** تو چرا نی ترسی غافل از آخرتی

ص: 38

راز زائر با خدا نیکو بود

راز زائر با خدا نیکو بود *** بی سخن راز کردن با خدا نیکو بود

در دعا لفظ کی لازم بود *** در دورون هم راز تو نیکو بود

تو که دانی خدا از دل تو آگاه است *** چه نیازی به گفتن خدا آگاه است

راز مؤمن ریاضت باشد *** راز او قرب خدا می باشد

راز مؤمن همان نیّت اوست *** عمل او همان نیّت اوست

آنچه در باطن تو می گذرد *** بر تو از خوب و بد میگذرد

نیّت خوب کنی عملت خوب شود *** نیّت بد مکن تا عملت خوب شود

راه قرب به خدا نیّت توست *** بر سرت هر چه آید، از نیّت توست

نیّت آر خوب شود خوب شوی *** نیّت آر بد شود بد شوی ***

حجّت حق در قیامت باطن است *** خیر و شرّ هر چه بینی، از باطن است

دوست صالح، باطنش صالح بود *** آنکه خیرخواه تو نیست، طالح بود

دوست را کن امتحانش در وفا *** گر وفادار است او صالح بود

دوست تو گر شد بی وفا *** تو نگیر دوست، بی وفا

هر که را با دوستانش ارزیابی کنند *** حکم بر او، طبق ارزیابی کنند

ز گر تو با اهل صفا دوستی کنی *** در حقیقت به خود دوستی کنی ***

«خادم» راز هیچ کس را افشا مکن *** راز خویش را بر کسی افشا مکن

اشک زائر در زیارت دلیل دعوت است

اشک در راه زیارت چه صفایی دارد؟ *** اشک از روی محبّت چه صفائی دارد؟

اشک زائر دلیل عشق اوست *** راز با معشوق چه صفائی دارد

اشک زائر هنگام دخول *** در حرم ها چه صفائی دارد

اشک با اذن دخول نشان عاشق است *** آن نشان قبول است چه صفائی دارد

اشک هنگام زیارت نیکوست *** لذّت عشق همین است چه صفائی دارد

اشک هنگام مناجات نیکوست *** آن لذیذ است و صفائی دارد

اشک از روی محبّت نیکوست *** حُبّ معشوق چه صفائی دارد

اشک عاشق بَرِ معشوق نکوست *** لذّت عشق چه دانی صفائی دارد

اشک مؤمن ز محبّت نور است *** نور عشق است چه صفائی دارد

اشک از خوف خدا هم نور است *** لذّتی مثل آن نیست چه صفائی دارد

اشک مؤمن ازگناه، بدان توبه است *** بازگشت به خدا چه صفائی دارد

اشک با دیدن گنبد نیکوست *** این نشان دعوت است چه صفائی دارد

ادب از زائر مؤمن نیکوست *** با ادب بودن زائر چه صفائی دارد

معرفت شرطِ قبولیِّ زیارت باشد *** گر که باشد قبول است و صفائی دارد

در کنار مزور با عشق و محبّت بمان *** عاشق آر باشی و بازگردی صفائی دارد

تا سه روز تو میهمان امامت هستی *** بعد از آن گو چه لذّت چه صفائی دارد؟

هر چه خواهی بخواه آن دو سه روز *** که لذیذ است و قبول است صفائی دارد

در کنار مزور غافل و بیحال مباش *** به عبادات بپرداز که صفائی دارد

ص: 40

محرومان از زیارت

محروم آن است که توانی دارد *** قدرت مالی و جسمی و توانی دارد

لیک نه میلی به زیارت دارد *** نه علاقه به احسان و گدایی دارد

او فقط عاشق جمع مال است *** بهر این کار چه اصرار و توانی دارد

او مشغول دنیا طلبی و دنیاست *** او چه کاری به زیارت دارد؟

چون ز عقبا سخنی گفته شود ** تو بینی چه کاری به عقبا دارد؟

گاه گوید قلب خود پاک نما *** کی خدا نیازی به زیارت دارد؟

گر که گویند تو چرا حج نکنی *** او گوید حج من چه سودی دارد

پول ها را به دشمن ندهید *** خرج مسکین غریبه نکنید

پول ها را به فقیران اهلی بدهید *** نه برید خارج کشور به اسیران بدهید

گر به پرسی تو به اسیران چه دهی؟ *** او گوید: من ندارم شماها بدهید

بخل، او را ز حق دور کرده *** او به دنیا فقط رو کرده

عادتش بس نمازی باشد *** چه نمازی به فکر حسابش باشد

تو به او گو نماز بدون احسان *** نه نماز و نه احسان باشد

در قیامت اگر نامه ز احسان خالیست *** سوی دوزخ رود آن که ز احسان خالیست

تو بدان مال فراوان بلاست *** آنچه مقدار نیاز است عطاست

پس به تقدیر خدا راضی باش *** از عطای خدا، راضی باش

این که گویی ندارم ندارم، گله است *** گله از حق بود، ندارم گله است

تو که غرق نِعَمِی این گله است *** پس مگو چکنم؟ این، گله است

«خادم» تو غرق نعمتی، شاکر باش ** گله از خالق رحمان مکن، شاکر باش

خلوص زائر

ارزش هر عملی به خلوص آن است *** ارزش عمل نیک به خلوص آن است

عمل خالص مؤمن به خلوص آن است *** ارزش کار هر کس به خلوص آن است

عمل عاملی، نزد خدا مقبول است *** که ز اغیار برئ و هدفش معبود است

نیّت تو اساس عمل است *** نیّتت پاک کن، اساس عمل است

زائر کرببلا کیست بگو؟ *** گر هدف بهرهٔ دنیاست بگو؟

زائر آن است که قصدش زیارت باشد *** نه به دنبال زر و زیور و شهرت باشد

زائر خالص و عابد مشخّص باشد *** او به دنبال هوس نیست مشخّص باشد

زائر آن است که دلش نزد مزورش باشد *** عابد آن است که به دنبال معبودش باشد

ادعای عشق نباید بکند بیگانه *** عاشقی هم نباید بکند بیگانه

گو اگر عالَم دنیا به من هدیه دهند *** دست از دست مولا نکشم هرچه دهند

صادق آل محمّد این سخن گفت به کسی *** عشق مولا ندهی گر تورا هرچه دهند

عمل عشق غیر از عاشقی است *** عشق زائر صِرف عاشقی است

ما کجا و صدق عاشقی *** عاشقی دان فوق بندگی است

عاشق صادق محو معشوقش بود *** عابد صادق محو معبودش بود

تو بگو من دوستم نی عاشقم *** من هوادار توام نی عاشقم

«خادم» تو چه دانی ز عشق محبوب *** گو کنم دوستی، نه عشق محبوب

کدام خانه را در زنیم؟

در هر خانه ای را نزنید *** گر بخیل است درش را نزنید

در هیچ خانه مزن بی دقّت *** کار را به کسی وامگذار بی دقّت

تو ببین کریمان کجا پنهانند *** کرم ازخویش نمایند کجا پنهانند

تو درِ خانهٔ هیچ کس را مزن *** تا ندانی کریم است در او را مزن

خانهٔ اهل کسا خانهٔ ما بُود *** درِ آن خانه زدن افتخار ما بُود

تو بیا با ادب و کامل باش ***درِ این خانه زدی کامل باش

گر کمالی تو را نیست، در مَزَن *** چون عطا بهر کمال است در مزن

هر چه خواهی اگر مشروع است *** به تو خواهند داد اگر مشروع است

غیر مشروع مخواه از آنان *** هر چه خواهی بخواه از آنان

گر ز دنیا، تو طلب خواهی کرد *** نظری کوتاه داری طلب خواهی کرد

نظرت را بلند کن ز عقبا بطلب *** بخل نباشد هر چه خواهی بطلب

گر که کوته نظری کن نظری *** فکر کارت بکن کن نظری

گر کمی خواهی، چون خود کمی *** کم مخواه از آنان گرچه خود کمی

هر چه خواهی گو، جودت کنند *** کم مخواه از آنان جودت کنند

راست گو تا راستان جودت کنند *** تا که بعد از جود هم رویت کنند

از کریمان جز کرم ناید به کس *** هر چه خواهی از کرم جودت کنند

ص: 43

شفاعت اولیای خدا

شفاعت دری است، از رحمت حق ***گر بکوبی باز شود، از رحمت حق

رحمت حق بی نهایت باشد *** گر تو دنبال کنی بی نهایت باشد

در رحمت فراوان باشد *** راه رحمت فراوان باشد

هر کسی را ز رهی می بخشند ***توبیاکوهی را به کاهی، می بخشند

بهشت را هشت دری می باشد ***هر دری مخصوص کسی می باشد

راه رحمت به خود باز کن *** یک بهانه بهر خود باز کن

بهشت را دریست مخصوص حسین *** آن دریست بهر خدّام حسین

آن یکی گوید: من خادم بُدَم *** این یکی گوید: من مادِح بُدَم

آن یکی گوید: من دوست بوده ام *** این یکی گوید: من حامی بوده ام

آن یکی گوید: من زائر بوده ام *** این یکی گوید: من چاکر بوده ام

آن یکی گوید: من حراست کرده ام *** این یکی گوید: من نظافت کرده ام

آن یکی گوید: من دعوت کرده ام *** این یکی گوید: من خدمت کرده ام

آن یکی گوید: من شعر گفته ام *** این یکی گوید: من شعر خوانده ام

آن یکی گوید: من جاروب کرده ام *** این یکی گوید: من در باز کرده ام

آن یکی گوید: چراغ روشن کرده ام *** این یکی گوید: من خاموش کرده ام

آن یکی گوید: من در وا کرده ام *** این یکی گوید: من در را بسته ام

آن یکی گوید: من روضه خوانده ام *** این یکی گویند: من مدح خوانده ام

آن یکی گوید: من گریه کرده ام *** این یکی گوید: تباکی کرده ام

آن یکی گوید: نوکر بوده ام *** این یکی گوید: چاکر بوده ام

آن یکی گوید: من چای داده ام *** این یکی گوید: شربت داده ام

آن یکی گوید: اطعام کرده ام *** این یکی گوید: انفاق کرده ام

ص: 44

مقام رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلّم)

مقام نبیّ فوق گفتار ماست *** آیت حق فوق گفتار ماست

هر پیمبر هر ملک خادم اوست *** همه مخلوق را بگو خادم اوست

صاحب خلق عظیم است عظیم *** او مقامش عظیم است عظیم

افضل از هر نبیّ و پیمبر باشد *** اشرف ولد آدم به شرافت باشد

در قیامت شفیع همهٔ امّت هاست *** امّت او فوق همهٔ امّت هاست

همه محتاج به اویند او محتاج خداست *** قاب قوسین گوید: او محتاج خداست

جبرئیل لایق آن نیست مخصوص به اوست *** لایق هیچ کس نیست مخصوص به اوست

دین او اکمل ادیان بُوَد *** نور او انور انوار بُود

او ولیّ همهٔ امّت هاست *** اشرف از همهٔ امّت هاست

افضل از انبیا و مرسلین است *** بی نیاز، ازهمهٔ انبیاومرسلین ست

اوصیایش افضل از اوصیا است *** اولیایش افضل از اولیا است

شافع هر نبیُّ ولیّ، او باشد *** چارهٔ هر نبیّ ولیّ او باشد

دوست او دوست علیّست *** دشمن او دشمن علیّست

دوست مولا همان دوست نبیّ است *** دشمنش را مگو: دوست نبیّ است

دوستان علیّ در دو جهان شاد بوند *** دشمنان علیّ در دو جهان مات بوند

«خادم» تو بگیر عروةالوثقی را *** خادمی کن بگیر عروةالوثقی را

مقام و منزلت رسول خدا (صلیداللهدعلیه وآله وسلّم)

اشرف مخلوق عالم رسول الله است *** برتر از هر برتری گو رسول الله است

ص: 46

میلاد پیمبر مبارک مبارک باشد

میلاد پیامبر مبارک باشد ***َ قدمش بر سَر ما مبارک باشد

فضلِ اللّه مبارک باشد *** قدمش بر سَر ما مبارک باشد

بهترین خلق خدا اوست مبارک باشد *** قدمش بر سَر ما مبارک باشد

صاحب خُلق عظیم است مبارک باشد *** انتخاب اِله است مبارک باشد

افضل از هر نبیّ است مبارک باشد *** او شریف و عزیز است مبارک باشد

هر چه هست بهر اوست مبارک باشد *** اهل عالم محو اوست مبارک باشد

اختیار جنّت و نار دست اوست مبارک باشد *** صاحب جنّت و نار اوست مبارک باشد

هر نبیّ و هر وصیّ محتاج به اوست مبارک باشد *** شافعین محتاج اویند مبارک باشد

اوّلین و آخرین، نیاز مند به اوست *** مَلَک وحی نیازمند به اوست

شرف کلّ ملائک به اوست *** شرف هر ولیّ از بهر اوست

ص: 47

میلاد نبیّ مبارک بادا

جشن میلاد نبیّ است مبارک بادا *** اهل عالم همه شادند، مبارک بادا

روز میلاد نبیّ بهترین عید ماست *** ما که شادیم، مبارک مبارک بادا

بزم عیشی است بیا شاد شویم *** یاد خالق بکنیم، مبارک بادا

صاحب خلق عظیم است نبیّ *** یاد او یاد کریم است، مبارک بادا

یاد او، یاد عظیم است عظیم *** یاد او یاد کریم است، مبارک بادا

همه عالم سَرِ تعظیم فرود آورده اند *** جبرئیل هم ندا داد: مبارک بادا

هر عظیمی سر تعظیم فرود آورده *** پادشاه سر تعظیم فرود آورده

حق یکباره در آمد، راه گمراهی سر آمد *** غم و غصّه سر آمد، مبارک بادا

«جاء الحق» آمده، باطل سر آمده *** مَلَکِ وحی آمده، مبارک بادا

مُلک عالم آمده، دست خاتم آمده *** جبریل خبر آورده، مبارک بادا

مَلَک وحی درآمد، مژدهٔ حق بیامد *** بر رسول خدا بیامد، مبارک بادا

راه حق روشن شد و باطل سر آمد *** خورشید ز مشرق در آمد، مبارک بادا

قلم وحی در آمد، راه باطل سر آمد *** مَلَک وحی بیامد، مبارک بادا

ص: 48

روز میلاد نبیّ است بیا شاد شویم

روز میلاد نبیِ است بیا شاد شویم *** حق او لازمِ بر ماست بیا شاد شویم

هر نبیّ و هر وصیّ شاد شوند *** خادم بسرا تا همه شاد شوند

شأن او شأن عظیم است *** خُلقِ او خُلقِ عظیم است

افضل از هر نبیّ است *** شأن او کس نداند، مبارک بادا

همه عالم بهر او خَلق شده *** چه کسی مثل او خَلق شده؟

او مقامش «قاب قوسین» رسید *** جبرئیل هم به پایش نرسید

گفت اینجا جای هر کس نَبُود *** نِی ملک نِی وصیّ نِی نبیّ نَبُود

تو عزیزی که جایِ تو بُود *** بهتر از هر عزیزی، جای بُوَد

«قاب قوسین» بس شأن تو بُود *** تاکنون هیچ کس چون تو نَبُود

ملک وحی چو دید، درمانده شد *** نتوانست رود درمانده شد

خلقتش سبب خَلقِ عالَم گردید *** خلق او شد، خلق عالم گردید

گر نبود، عالمی هم نبود *** خلقتش سبب عالم بود

عالَم از خلقت او دَرهَم شد *** حال هر سلطان، برهم شد

سلاطین ز تخت افتادند *** شیاطین ز علم افتادند

طاق کسری فرو ریخت ز او *** قدرت شاه فرو ریخت ز او

کاهنان بین همه لال شدند *** اختران بین همه تار شدند

این همه بهر وجود او بود *** همه عالم ز وجود او بود

درس عبرت بگیر ای کافر *** روی خود را به خدا کن ای کافر

ای یهودی ای مسیحی بیا درمان بگیر *** تو که بیمار شده ای بیا درمان بگیر

ص: 49

شهادت رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلّم)

بلاها از ولا باشد، بدان *** ارتقای هر مسلمان از بلا باشد بدان

هر که قربش بیشتر باشد بلا بیشتر دهند *** هر که صبرش بیشتر باشد بلا بیشتر دهند

اشرف مخلوق عالم، چون پیمبر بوده است *** او بلایش بیش از هر پیمبر بوده است

هر که بامش بیشتر برفش بیشتر بوده است *** چون مقامش بیشتر بلایش بیشتر بوده است

او فرمود: هیچ پیمبر نشد آزار مثل من *** گو که آزارش کرد؟ جز امّت مثل من

اوّل و ثانی چه کردند با او دیده ای؟ *** یا که حسن ظنّ نمودی دیده ای؟

پیروان آن دو، به آلش ظلم نمودند *** دین او را زیرو رو کردند به آلش ظلم نمودند

او خلافت را منحصر فرمود در نفس علیّ *** آن دودر بیت علیّ، بستند، دستان علیّ

حبل بستند بر حبل المتین در خانه اش *** بهر بیعت می کشیدند او را از خانه اش

درب خانه را سوختند و آتش زدند *** محسن احمد را کشتند و آتش زدند

فاطمه از پشت در نالید و گفت: *** یا رسول الله ببین، خانه ام آتش زدند

محسن زهرا را کشتند و هیچ کس نگفت *** خانهٔ بنت الهدا را چرا آتش زدند

راه حق بسته شد، مردمان گمراه شدند *** حق ذی القربا فراموش شد، حق را آتش زدند

آتش بر آشیانهٔ مرغی نی زنند *** گو چرا خانهٔ وحی را آتش زدند؟

فاطمه بین در و دیوار صدا زد: بابا ببین *** ای پدر بین چه کردند خانه ام آتش زدند

کافر این گونه نکرد با آل الله چه شد؟ *** گو به جرأت آنان، حق را آتش زدند

این مسلمانی که گفته این چه دینی است بگو *** این که دین نیست این کفر است، حق را آتش زدند

شیعه گوید ما کافر نیستیم کافر کسی است *** که کشد آل پیمبررا، نگوید: حق را آتش زدند

حق علیّ بود، حق همراه علیّ بود همه جا *** خانه اش خانهٔ حقّ بود، حقّ را آتش زدند

خادم بگو بعد از نبیّ چه شد؟

غاصبین وارد بازار شدند *** چون شیاطین به بازار شدند

همّ آنان سلطه بر مردم بود *** کارشان تحمیل بر مردم بود

جسم پیغمبرشان روی زمین بود هنوز *** جنگشان بر سر حق وصیّ بود هنوز

در سقیفه آمدند با شیطنت *** حق مولا غصب شد با شیطنت

ص: 51

بعد احمد چه شد بر ما بگو؟

بعد احمد امتحانی سخت بود *** بهر هر امّت امتحانی سخت بود

بارها گفت پیمبر که علی جان من است *** هر چه خواهید ز من او جان من است

حق اگر خواهید شناسید، آن علیست *** عدل اگر خواهید بدانید آن علیست

علم اگر خواهید آن علم علیست *** عقل اگر خواهید آن عقل علیست

حکمت و دانش اگر خواهید آن نزد علیست *** هر چه خوبی خواهید آن نزد علیست

پس بدانید علیّ از من و من از علیّم *** به خدا او از من است من از علیّم

جانشین من، اوست، اوست *** دیگری نیست، اوست، اوست

ص: 52

بعد پیغمبر چه شد بر ما بگو؟

چون رسول خدا، ز دنیا برفت *** عهد و پیمان او هم ز دنیا برفت

گو که او را عهد و پیمانی نبود؟ *** دین و آئین و پیمانی، نبود؟

در سقیفه جمع شدند نامی ز پیمانش نبود *** از غدیر نامی نبود، نامی ز پیمانش نبود

خلافت گشت، چون ملک مالکی *** دست به دست کردند، چون ملک مالکی

شرط شایستگی از بین برفت *** عهد روز غدیر، از بین برفت

مردم آزاد شدند از دین حق *** دین نخواستند آزادشدند ازدین حق

دین شد، قدرت و زور و زر *** هر که راضی نشد، گرفتش زور زر

سلطنت شد به جای نبوّت جاری *** زور و اجبار شد، به جای نبوّت جاری

مالک حق علیّ بود، شد خانه نشین *** هادی حق علی بود، شد خانه نشین

بیست وپنج سال، علی شد، خانه نشین *** خانه زندان شد، او خانه نشین

همسر و فرزند او را کشتند *** حق او، دار و ندارش بردند

بی اجازه وارد بیتش شدند *** درب را سوختند، وارد بیتش شدند

ص: 53

حقّ ذِی القربا چه شد بر ما بگو؟

حق ذی القربا، حقّ مصطفی است *** گر اَدا گردد حقّ است

«آتِ ذاالقربی حقّه» امر خداست *** دادن حقّ ذی القربی امر خداست

جبرئیل گفت: ذِی القربا فاطمه است *** حق اولاد نبیّ، از فاطمه است

فاطمه و علیّ یک گوهرند *** بلکه فرزندانشان یک گوهرند

گوهران فاطمه، چون فاطمند *** در طهارت گو چون فاطمند

فاطمه محور اهل کساست *** افتخار ما اصحاب کساست

هر چه نور است ز آنان باشد *** هر چه خیر است ز آنان باشد

غاصبین، حق ذی القربا را ربودند *** بلکه حق هر مسلمان را رُبودند

بلکه آنان دین مردم را ربودند *** اصل و فرع و هر چه بود آنان رُبودند

خاندان وحی صفر الید شدند *** دستشان خالی شد، صفر الید شدند

دار و نادار آنان را رُبودند *** خمس آل الله را، ربودند

مردمان را دشمن آنان نمودند *** هر که بود را دشمن آنان نمودند

از سقیفه تیری بر کمان کردند و آمد *** بر گلوی نازک اصغر کمان کردند وآمد

طفل شش ماههٔ تشنه گناهی نداشت *** گلویش بریدند به خدا، گناهی نداشت

همه از حاکم ظالم، حمایت کردند *** دست ذی القربا بستند و حمایت کردند

تا که در کرببلا رسوا شدند *** دین خود از دست دادند و رسوا شدند

کس نکرد در عالم، چنین ظلمی را *** تو کجا دیدی در عالم، چنین ظلمی را

یک نگاهی تو در کرببلا کن و بگو *** از چه کشتتند شیرخواره را؟ و بگو:

ص: 54

ولایت آل الله چیست بگو؟

اسلام، توحید و ولایت باشد *** شرط توحید ولایت باشد

بی ولایت نپذیرند ما را *** هر چه داریم ز ولایت باشد

گر به شرق و غرب عالم بروی *** هر چه یابی ز ولایت باشد

گر گمان داری که قرآن داری *** نه قرآن، نه عترت، نه ولایت، داری

گر بگوئی همه چیز در قرآن است *** بی ولایت ندانی چه در قرآن است

همه چیز گر چه در قرآن است *** بی ولایت که داند چه در قرآن است؟

بی حبّ علی راه بهشت بسته بود *** به عدو گو در مزن راه بهشت بسته بود

گر تو اسرار قرآن را ندانی *** خواندن آن چه سود؟ قرآن را ندانی

هر که خواهد که بهشتی باشد *** بی ولایت نتواند که بهشتی باشد

شرط ایمان، ولایت باشد *** شرط جنّت ولایت باشد

حلقهٔ باب جنّت علیّ می گوید *** همه چیز در جنّت علیّ می گوید

کلید جنّت و نار دست علیست *** در قیامت همه چیز دست علیست

وقت مردن چون علیّ را بینی *** راه تو روشن شود، چو علیّ را بینی

«خادم» تو ولایت علیّ را داری *** بیم مکن تو همه چیز را داری

برکات زیارات ائمه (علیهم السلام)

زائر مولا علیّ باش و شاد باش *** دست او دان همه چیز و شاد باش

زائر بقیع باش، زائر چار امام باش *** جنّت است آنجا زائر چار امام باش

کاظمین و جوادین باب الحوائج بوند *** حاجتی گر داری باب الحوائج بوند

زائر علیّ موسی الرضا باش و شاد باش *** او امام رئوف است بیا شاد باش

زائر عسکریین باش میهمان شوی *** صاحب خانه اند آنان میهمان شوی

زائر حضرت مهدی باش و شاد باش *** زائر مولا عزیز است شاد باش

زائر مهدی زائر صاحب خانه است *** تو مهمان مهدی هستی صاحب خانه است

گر که نتوانی زائر آنان شوی *** زائر رضا باش، بیا شاد شوی

زائر امامی بُدی شاد باش *** جز شهید کربلا، صاحب اشک باش

بعد پیغمبر باید زائر مولا شوی *** بعد از آن در بقیع باش و شاد باش

پس یکایک هر امامی را زائری *** گو که نور واحدند و شاد باش

زائر عرش خدایی گر امامی زائری *** گر تو اهل معرفت هستی شاد باش

گر بخواهی شاد باشی رو کن به رضا *** او رضا باشد ز تو، تو رضا باش و شاد باش

زائر آر باشی، مهمانی سه روز است بدان *** پس به شهر خود بازگرد و شاد باش

زائر هر امامی اهل جنّت است *** پس تو عاشق باش و شاد باش

ص: 56

عنایات آل محمّد (علیهم السلام)

زائر آل محمّد گرامی باشد *** او عزیز است و گرامی باشد

راه او گر همان راه خداست *** شک در آن نیست که محبوب و گرامی باشد

کرم آل محمّد فراوان باشد *** فضلشان گو: فراوان باشد

زائر از دور گر آید بهرشان *** شک ندارد که میهمان و گرامی باشد

زائر آل محمّد عزیز است عزیز *** همه دانند که میهمان و گرامی باشد

قدم از خانه که بیرون گذری میهمانی *** تا نهایت عزیز و گرامی باشد

زائر آل محمّد هر کجا روی کند *** در پناه مزور است و گرامی باشد

هر چه خواهد به او داده شود *** او گرامی است و باید که گرامی باشد

حبّ آل نبیّ حبّ خدا می باشد *** هر که محبوب خدا هست گرامی باشد

حبّ آل نبیّ اجر شهادت دارد *** دوست آل نبیّ هر که باشد گرامی باشد

با دوستی آل نبیّ گر بمیرد کسی *** مؤمن کامل و تائب، گرامی باشد

با حبّ آل نبیّ گر بمیرد کسی *** آمرزیده مرده است گرامی باشد

با حبّ آل نبیّ گر بمیرد کسی *** چون عروسی برندش بهشت گرامی باشد

با دشمنی آل نبیّ گر بمیرد کسی *** کافر است او نی گرامی باشد

ص: 57

توسّل به ائمه معصومین (علیهم السلام)

گر نجات خواهی توسّل کن به ما *** چاره این است توسل کن بما

ور نه هر راهی که خواهی بُرُو *** خبری نیست جایی، توسّل کن بما

راه قرب حقّ همین است بیا *** راه دیگر نیست توسّل کن بما

ما صراط مستقیم دین توییم *** گر صراط مستقیم خواهی توسّل کن بما

راه این است جز این راهی نبود *** راه حق گر بخواهی توسّل کن بما

ما تو را در صراط مستقیم می بریم *** گم مکن این راه را، توسّل کن بما

ما صراط مستقیم هستیم بدان *** «الصراط المستقیم» ماییم توسّل کن بما

دانش وعلمِ الهی نزد ماست *** علم صافی گر تو خواهی توسّل کن بما

کلمات الله ماییم وصف ما بی منتهاست *** فضل ما بی شمار است توسّل کن بما

عالمین گر جمع شوند و کاتب شوند *** وصف ما را نتوانندگفت، توسل کن بما

بعد احمد علوم الهی نزد ماست *** دین احمد گر خواهی توسّل کن بما

«سلونی قبل أن تفقدونی» حق ماست *** حقّ هیچ کس نیست توسّل کن بما

علم آسمان ها چون زمین نزد ماست *** هر چه خواهی نزد ماست، توسّل کن بما

حاکم دین خدا ماییم و بس *** دیگران غاصب بُوَند توسّل کن بما

حقّ ما را غصب کردند تاکنون *** حقائق نزد ماست، توسّل کن بما

ما ولایت از خدا داریم و بس *** بیعت مردم اقراری است، توسل کن بما

بیعت مردم کِی ولایت آورد *** ولایت از خدا باشد، توسّل کن بما

گر که نادانی بگوید ولایت مردمی است *** گو: غدیر خم چه گوید؟ توسّل کن بما

غاصب اوّل مگر سلب ولایت نکرد؟ *** او گفت: «اقیلونی» توسّل کن بما

بیعت اوّل جز اجباری نبود *** آن که بیعت نبود، توسّل کن بما

او اگر بیعتِ الهی داشت پس چرا سلب کرد ز خود *** حقِ آن را نداشت حرف بی خود مزن، توسّل کن بما

شهرت آر خواهی چو ابلیس شوی ای نادان *** این غرور شیطانی است توسّل کن بما

«خادم» نرود میخ آهنین بر سنگ *** هر چه گویی نپذیرد توسّل کن بما

فضائل امیرالمؤمنین (علیه السلام)

فضل او بالاتر از گفتن بُوَد *** پس بگو، بالاتر از گفتن بود

مدح او کردن بسی، مشکل بود *** ما ندانیم چه گوییم، بسی مشکل بود

کار سختی است استمداد کن از خدا *** کار تو نیست، استمداد کن از خدا

گر اشجار قلم، دریا مرکب، جنّ و انس کاتب شوند *** فضل او را نَتوانند شمرد، گر کاتب شوند

کلمات الله است فضل او، نتوان شمرد *** کلمات الله بی شمار است، نتوان شمرد

مدح مولا را ز روایات بشنو

مدح مولا را نبیّ فراوان گفته است *** هر چه حق بوده فراوان گفته است

اوّل دعوت گفت علیّ یار من است *** پرچم من دست اوست، علی یارمن است

او برادر، او خلیفه، جانشین من است *** کس نگوید: چرا جانشین من است؟

من از اویم، او هم از من است *** هر دو از یک شجریم، او از من است

من و او یک نفسیم و از یک شجریم *** من نبیّ و او ولیّ هردو از یک شجریم

بعدِ من اوست علیّست ولیّ شماست *** کس نگوید: چرا علیّست ولیّ شماست؟

همه اقرار کنید: او ولیّ شماست *** کس نگوید: چرا او ولیّ شماست؟

هر که من مولای اویم، علیّ مولای اوست *** این علیّ گویم، این علیّ مولای اوست

هر چه او گوید، او حاکم بُوَد *** حرف او حقّ است، او حاکم بُوَد

امر او امر من و قول او قول من است *** امر و گفتار او، قول و گفتار من است

حبّ او حبّ من و بُغض او بُغض من است *** سلم او سلم من و حرب او حرب من است

خواست من خواست خداست *** خواست او خواست من است

نفس اویم من او نفس من است *** هر دو از یک شجریم او نفس من است

حق، اوست، او حق است، حق همراه اوست *** او صراط مستقیم است، حقّ همراه اوست

کینه توزی مکن با او، کفر است بدان *** حبّ او ایمان و بغضش کفر است بدان

علیّ، حبّه ایمان، قسیم الجنّة و النار *** علیّ، مبغِض االکفار، قسیم الجنّة و النار

ص: 60

مقام أمیرالمومنین (علیه السلام)

علیّ نامش مشتقّ از نام خداست *** همچو نام محمّد که از نام خداست

او علیّ است و خدا اعلیست *** محمد احمد است و خدا اعلایست

گو علیّ نفس نبیّ است، نبیّ نفس علیّست *** اصل آنان یکیست، نبیّ نفس علیّست

گر که باور نکنی، که علیّ نفس نبیّ است *** خدا گوید: این علیّ نزد ما، نفس نبی است

علم او علم نبیّ، نفس او نفس نبیّ است *** هر چه در نفس علیست در نفس نبیّ است

همه اوصاف علیّ ز محمّد باشد *** همه اوصاف علیّ عین محمّد باشد

حدیث منزلت گوید با صوت جلّی: *** محمّد نبیّ است و وزیرش علیّ

قبل از آن در آسمان ها گفته شد: *** محمّد نبیّ است و وزیرش علیّ

در غدیر نیز پیمبر بگفت نزد همه: *** هر که من مولای اویم، پس امیرش علیّ

در شجاعت همانند نبیّ بود علیّ *** در شهامت، همانند نبیّ بود علیّ

چون که شد نفس علیّ نفس نبیّ *** همه اوصاف علیّ شد همانند نبیّ

با صراحت پیمبر گفت به علیّ: *** علیّ از من بُود، من از علیّ

در غدیر گفت: خلافت فقط شأن علیّست *** هر که باشد جز علیّ غاصب حق علیّست

دشمن او بود، دشمن من، در دو جهان *** دوست او دوست من بود، در دو جهان

حرب او حرب من و سلم او سلم من است *** دوست او دوست من و سلم او سلم من است

در قیامت همین گونه بود، او با من است *** دشمنش دشمن من، سلم او سلم من است

چون قیامت نگاهی کنم به دوستان علیّ *** من شفاعت نکنم، جز ز دوستان علیّ

گر نداند کسی فضل علیّ، بی معناست *** «کلمات الله» گو: شاهد این معناست

گر همه آدم و جنّ و ملک جمع شوند *** فضل او را نتوانند شمرد، گر جمع شوند

«خادم» گفتن فضل علیّ کار تو نیست *** بی شمار است فضل او، کار تو نیست

ص: 61

پیغمبر چه گفت در فضل علیَ

او گفت: شما ندانید فضل علیّ *** جز بگویید: پیغمبر گفت فضل علیّ

علیست عالی و علیست اعلا *** علیّ خدا نیست، علیست اعلا

علیّ بعد نبیّ بود، علیّ اعلا *** علیّ ولیّ و علیّ عالی و علیّ اعلا

به عدو گو: پیمبر چه گفت در فضل علیّ؟ *** پیمبر فراوان گفت از فضل علیّ

در فضائل هیچ کس به علیّ نرسد *** درشجاعت هیچ کس به علیّ نرسد

حبّ او حبّ خدا، بغض او بغض خدا *** حرب او حرب خدا، سلم او سلم خدا

فعل او فعل خدا، چه کسی مثل خدا *** پس مگو نیست کسی، مثل خدا؟

همه اوصاف علیّ وصف خدا *** همه افعال علیّ فعل خدا

چون که اوصافش بود، وصف خدا *** تو مگو او خدا، او عبد خدا

تو بگو: اوصاف او وصف خدا *** کی توانی تو کنی وصف خدا؟

وصف او وصف خدای ازلیست *** خواست او خواست خدای ابدیست

فعل او فعل نبیّ، وصف او وصف نبیّ *** همه افعالش چو نبیّ وصف او وصف نبیّ

جز نبوّت، او همانند نبیّ است *** فارقی نیست، او نفس نبیّ است

همه عالم، زوجودش متحیّر ماندند *** همه در مانده شدند، متحیّر ماندند

«خادم» بیش از این کس نپذیرد از تو *** تو بگو او خدا نیست، تا پذیرند از تو

فضائل امیرالمؤمنین (علیه السلام)

فضل مولا را کی توانید شمرد؟ *** هر چه کوشید، نتوانید شمرد

او ز اوصاف، کلمات الله است *** نتوانید شمرد، کلمات الله است

کلمات الله فیهم نزلت *** وصفهم فی القرآن نزلت

حق اگر خواهی تابع فرمان اوست *** حکم الله بدان تابع فرمان اوست

حکم او حکم خدای ازلیست *** وصف او وصف خدای ابدیست

من نگویم خداست، او عبد خداست *** او خدا نیست، او عبد خداست

گر نبوّت ادامه می داشت *** بس علی بود به آن حق می داشت

گو علیّ و نبیّ یک شجرند *** هر دو یک نفس و یک شجر اند

اوصاف علی اوصاف نبی است *** اوصاف نبی اوصاف علیست

تو چه دانی خدا، چه گفت در معراج؟ *** جانشین نبیّ که شد در معراج

او گفت به پیامبر: بهر سیّد ولیّ *** برسان سلام ما بهر سیّد ولیّ

سیّد است او سلامش برسان *** جانشین است او، سلامش برسان

گر تو فضل علیّ را یاد کنی *** در حقیقت فضل نبیّ را یاد کنی

فضل آنان بدان، فضل خداست *** ذکر آنان بدان ذکر خداست

«خادم» فراوان یاد کن فضل علیّ *** حاجتی داری یاد کن فضل علیّ

فضائل مولا امیرالمؤمنین (علیه السلام)

فضل مولا گو از هر چه بهتر است *** سخن از حق گو از هر چه بهتر است

فضل مولا تورا نورت دهد *** هر چه گوئی تو را نورت دهد

کار من گفتن فضل مولا بود *** من نجاتم گفتن فضل مولا بود

شب و روزم صرف مولا می شود *** بلکه جانم صرف مولا میشود

گر که گویند: به من: کار تو چیست؟ *** من گویم: به تو کار تو چیست؟

کار من، جز گفتن فضل مولا نبود *** تو بگو کار دیگر، چون فضل مولا بود؟

افتخارم همین است تا آخر عمر *** کار دیگر نکنم من تا آخر عمر

عمر را بهر چه خواهم جز این *** کار دیگر ندارم من، جز این

خادم مولای خود هستم من *** شب و روز خادم او هستم من

این همان توفیق الهی باشد *** بهتر از آن چیست؟ توفیق الهی باشد

ای خدا توفیق مدح مولارا از بی شمارند من مگیر *** هر چه گیری این توفیق را از من مگیر

شاکر ربِّ رئوفم، این توفیق را از من مگیر *** حامد ربّ رئوفم، این توفیق را از من مگیر

من که شاعرنبودم تودادی توفیق شاعری *** از توخواستم، تو، دادی، توفیق شاعری

غصّه دارم، چرا دیر شروع کرده ام *** سنِّ پیری شده، دیر شروع کرده ام

فضل مولا را نتوان احصا نمود *** هر چه گوییم نتوان احصا نمود

جنّ و انس و ملک جمع شوند *** همه عالم اگر جمع شوند

هر چه کوشند نتوانند احصا نمود *** کلّ عالم نتوانند احصا نمود

کلمات الله دان، آل ِاحمدند *** کس نباشد جز آنان، آل احمدند

آل احمد کلمات الله اند بدان *** کلمات الله بی شمارند بدان

فضل آل الله بی شمار است بدان *** کلمات الله بی شمار است بدان

فضل آل الله فضل خدای ازلیست *** وصف آنان وصف خدای ابدیست

صاحب وصف جمال حق بوند *** همه اوصافشان جمال حق بوند

من که عاجز شدم از وصف جمال علیّ *** هر چه کردم نشد وصف جمال علیّ

هم خدا گفت هم پیمبر: وصف او وصف من است *** کی توانید شمارید، وصف او وصف من است

«خادم» در پی وصف و شماره مباش *** تو فقط بشمار، پی وصف و شماره مباش

ص: 64

فضائل امیر المؤمنین (علیه السلام)

علیّ امام و علیّ اعلم و علیّ اَعلا *** علیّ ولیّ و علیّ عالی و علیّ اعلا

علیّ وصیّ نبیّ و علیّ جمال نبیّ *** علیّ بعد پیمبر عالی علی اعلا

علیّ زوج بتول و کریم و بی همتا *** علیّ باب حسنیین و افضل و اعلا

علیّ فاتح خیبر و شخص بی همتا *** علیّ شجاع و علیّ اشجع و علیّ اعلا

علی در همه جا فاتح و بی همتا *** علیّ سرور نبیّ و شجاع بی همتا

علیّ کجا و رقیبان بی مقدار؟ *** کجا رقیب بُوند؟ رقیبان بی مقدار

علیّ شجاع و قویّ وحیدر کرّار *** کجا شود مقایسه با رقیب فرّار

فضائلش نتوانند، شمرد عالمیان *** بنگر ببین اعتراف دارند عالمیان

خصال او خصال خدای عزیز می باشد *** جمال او جمال خدای جمیل میباشد

خادم بگو وصف علیّ و ببین کلّ خصال *** ببین و بگیر نکته و بفهم کلّ خصال

خُلق او خُلقِ نبیُّ و خَلق او خَلق نبیّ *** همه چیزش چو نبیّ خلق او خلق نبیّ

خلقت او از ازل چو نبیّ نفس نبیّ *** همه چیزش همانند نبیّ نفس نبیّ

گر نبوّت ختم نمی شد به نبیّ*** بعد احمد جز او نمی بود نبیّ

اوخدانیست، وصف او، وصف خداست *** نی خد است وصف او وصف خداست

عبد صالح بود او، همانند نبیّ *** نه خداست وصف او وصف خداست

او به درگاه خدا بس عزیز است عزیز *** پیمبر سلامش رسانده ز خدا عزیز است عزیز

«خادم» تو چه گویی؟ او مثل نبیّ است *** بس کن او در اوصاف مثل نبیّ است

علی در راه حق جان ها فدا کرد

علی جانش فدای مصطفی کرد *** به راه حق فراوان، جان فدا کرد

تو کم دیدی که عاشق جان فدا کرد *** علی مشتاق بود و جان فدا کرد

نه تنها در جهادش جان فدا کرد *** برای حفظ جانان جان فدا کرد

خداوند جان او را مشتری شد *** به جان مصطفی او جان فدا کرد

یکی از ترس جانش جان تهی کرد *** یکی ترسی نداشت، جان فدا کرد

علیّ، جان ها به راه حق فدا کرد *** چو عاشق بود آسان جان فدا کرد

«خادم» تو کجایی؟ آیا جان فدایی؟ *** گر خدا جانت به خواهد جان فدایی؟

جان من ارزش این را نداشت است *** منتظر مانده ام بهر جان فدایی

در راه ولایت علیّ مشتاقم *** که شوم فدای او و کنم جان فدایی

غدیر اگر نبود اسلام نبود

غدیر اگر نبود، به خدا اسلام نبود *** علیّ اگر نبود، به خدا اسلام نبود

غدیر اگر نبود، صراط مستقیم نبود *** غدیر اگر نبود، مردم را دلیل نبود

غدیر، اگر نبود حقّ علیّ روشن نبود *** غدیر، اگر نبود عدل علیّ روشن نبود

غدیر بصیرت بود برای همه *** غدیر امر خدا بود برای همه

غدیر اگر نبود، کفر حاکم بود *** علی گر نبود ظلم حاکم بود

غدیر اگر نبود حق را بقا نبود *** غدیر اگر نبود اسلام را بقا نبود

غدیر اگر نبود طاغوت بود و پادشاهی بود *** غدیر اگر نبود جاهلیّت بود و پادشاهی بود

غدیر دلیل محکم امامت بود *** غدیر اگر نبود کی امامت بود؟

غدیر هادی و راهنمای مردم بود *** غدیر راهنمای قیام مهدی بود

غدیر بشارت بر قیام مهدی بود *** غدیر راهنمای قیام مهدی بود

اصول دین با غدیر روشن شد *** فروع دین با غدیر روشن شد

رسول گفت: غدیر را به همه یاد دهید *** رسول گفت: غائبین را نجات دهید

«خادم» تو برای غدیرگوچه کرده ای؟ *** چیزی نوشته ای یا چاپ کرده ای؟

آری غدیر را داخل چند کتاب کرده ام *** در جزوهای جدا گانه هم چاپ کرده ام

خادم، مظلوم عالم کیست بگو؟

مظلوم که بود جز علیّ در عالم؟ *** مظلوم نبود مانند علیّ در عالم

مظلوم کسی است که حقّش ببرند *** غارت شود و دارو ندارش ببرند!

مظلوم کسی است که مالش ببرند *** دست او بسته و دارو ندارش ببرند؟

تو کجا دیدی که همسر بَرِ همسر به زنند؟! *** تو کجا دیدی که همسر نالد و همسر به زنند؟!

تو کجا دیدی که دست همسری را بندند *** و سپس شلّاق بر همسر به زنند؟!

جز علیّ بر چه کسی ظلم، چنین وارد شد *** روی دستِ نبیّ بود و سپس غارت شد؟!

مادر دهر کجا دید، شجاعی چو علیّ؟ *** که جوان مرد و دلیر باشد چو علیّ؟

دست او بسته و شلّاق زنند همسر او *** راه او بسته و شلّاق زنند همسر او؟

در غدیر دست او را پیمبر بگرفت *** آشکار شد همه چیز، بیعت بگرفت؟

همه دیدند و شنیدند که علیّ مولا شد *** چشم ها دیدند آنجا که علیّ مولا شد؟

بی بدیلش پیمبر نمود و گفتا: *** کس نباشد چو علیّ در دنیا!

«خادم» تو کی اوصاف علیّ را دانی؟ *** اقرار کن کز هزار هم یکی نی دانی

کس نشاید که اوصاف او را داند *** وصف او جز خدا و نبیّ نداند

علم او علم نبیّ، جمالش چو نبیّ *** همه اوصاف و جمالش چو نبیّ

همه اوصاف او، وصف خدا بود *** همه اخلاق او، خُلق خدا بود

فاتح خیبر و احزاب، علیّ بود *** در شجاعت که مانند علیّ بود؟

همه دانند که علی شیر خدا بود *** نه خدا بود او، شیر خدا بود

وصف او وصف خدا، علم او علم خدا *** هر چه دانست زخدا، علم او علم خدا

وصف او را نشمارید، کلمات الله است *** کس نشاید که شمارد، کلمات الله است

ص: 68

مظلوم در غدیر کیست بگو؟

سقیفه سند مظلومیّت علیّ شد *** غدیر شاهد مظلومیّت علیّ شد

با قرابت سخن خود به اثبات رساندند *** کی قرابت بود؟ کی به اثبات رساندند؟

در سقیفه نامی از مولا نبردند *** نی نبیّ نی علیّ، نامی از مولا نبردند

هر قوم سخن از خود بگفتند در آنجا *** نامی ز نبیّ و مرتضی نگفتند در آنجا

خانهٔ وحی را به آتش کشیدند! *** دستان علیّ بسته، به مسجد کشیدند!

دست حق را با طناب از پشت ببستند *** دست حبل الله را با طناب از پشت ببستند

زین عمل پهلوی زهرا را شکستند! *** حرمت پیغمبر و آل او را شکستند!

زین عمل فاطمه بیمار بماند در خانه *** صاحب خانه شد، خانه نشین در خانه

آه زهرا سبب آتش دوزخ گردید *** جایگاه غاصبین آتش دوزخ گردید

زین سبب لعنت حق ثابت و لازم گردید *** تا ابد لعنت مخلوق بر آنان گردید

«خادم» چرا مردم زآل الله دور شدند؟ *** حبّ دنیا وریاست آمد ببین دورشدند!

وداع با امیرالمؤمنین (علیه السلام)

صَلِّ یا ربّ أمیرالمؤمنینا *** أنتَ یا ربّ ولیّ المؤمنینا

صَلِّ من حقّه قد أُضیعا *** و کن الناصر لأمیرالمؤمنینا

والِ یا ربّ من والا أمیرالمؤمنینا *** عادِ یاربّ من عادی أمیرالمؤمنینا

واخذل اللّهمّ من خادله *** وانصر اللّهمّ من ناصره

وارحم اللّهمّ من أحبّه *** واغضب اللّهمّ من أبغضه

و تقبل یا ربّ من زائره *** من رجی منک فی حائره

واجعل الأجر له دائمةً *** وانصر اللّهم له دائمة

بعطایاک احبّ الصالحینا *** و بفضل منک أمیرالمؤمنینا

نحن یا ربّ مستودعینا *** أَعطِ ما نرجوا أمیرالمؤمنینا

و کن الثائر من قاتِلِهِ *** و تقبّل ربّ من ناصِرِه

و تقبّل ربّ من زائره *** وارحم الزائر من زائره

واجعل الزائر من أعوانه *** وارحم الأعوان من أعوانه

ربّ ارحم یا إله العالمینا *** زائر الحجّة أمیرالمؤمنینا

ربِّ ارحم خادم الحجّة امرالمؤمنینا *** إنّه کان محبّاً لأمیرالمؤمنینا

خادم مظلومیّت چه بوده بر ما بگو؟

آخرالأمر چه شدبر ما بگو *** هر چه دانی بیا بر ما بگو

من همین دانم که حق علیّ غصب گردید *** خانه اش آتش زدند حق علیّ غصب گردید

از وصایای غدیر بعد از نبیّ یادی نشد *** یاد دنیا و ریاست بُدند، حق او غصب گردید

بین که آنان حریص ریاست بُودَند، مولا نبود *** امتحانی بود سخت، حق او غصب گردید

کینه های قدیم و حرص دنیا بودشان *** امتحانی بود سخت، حق او غصب گردید

چون منافق بُودَند باطن ها ظاهر گردید *** روزِ روشن دزد بودند، حق او غصب گردید

در سقیفه جمع شدند حقّ صاحب حقّ را گرفتند *** با ذی القربا حق ذی القربا گرفتند، حق او غصب گردید

مردمان بیشتر نادان و بیایمان بُدَند *** فضل مولا را ندانستند حق او غصب گردید

چون امامت از علیّ غصب شد، راه حقّ بسته شد *** بر امامان دیگر بسته شد، چون حق او غصب گردید

سیر عصیان با حکم مجرمان، جاری شده *** هر امامی آمد کشته شد حق او غصب گردید

راه عصیان تاکنون جاری و ساری گردید *** راه خوبان بسته شد، حق ولیّ غصب گردید

خون هایی ریخته شد راه امامت بسته شد *** شیعه را کشتند تاکنون، حق ولیّ غصب گردید

راه شیعه بسته شد راه اسلام بسته شد *** راه صاحب حق بسته شد، حق او غصب گردید

ماجرای کربلا آمد، راه حق را باز نمود *** کشتند اولاد پیغمبر را، حق او غصب گردید

رأس فرزند نبیّ بالای نی رفت از ستم *** با عطش کشتند او را حق او غصب گردید

ص: 71

غربت مولا چه بوده خادم بگو؟

غربتِ مولا چه دانی ای غریب *** گر غریب هستی ندانی ای غریب

غربت مولا را احمد دانسته است *** او با اشک جاری گفته ای غریب

تو غریب باشی بعد من باید صبر کنی *** صبر تو عرشیان را متعجّب نموده ای غریب

جبریل و میکال و اسرافیل مانده اند *** تو چه صبری کردی در بستر احمد ای غریب

صبر تو حیران نموده عالمی را ای غریب *** نالهٔ فاطمه دیدی آرزوی مرگ کردی ای غریب

دشمن و دوست از صبر تو حیران گشته اند *** دست هایت بسته بود و می کشیدندت ای غریب

پیش چشم تو تازیانه بر زهرا زدند *** تو دیدی و سوختی، بیچاره بودی ای غریب

ما که بر غربت تو سوختیم به خدا ای غریب *** فاطمه سوخت بهر تو، دست بسته بودی ای غریب

دل ما بر غربت تو میسوزد ای غریب *** چاره ای نیست اشک ریزیم بر توای غریب

تو غریب یثرب و کوفه شدی ای غریب *** کوفیان نسبت به تو بی وفایی نمودند ای غریب

گر تمام عمر ما بر تو بگرییم کم بود *** تو چه کردی که دست تو را بستند ای غریب

دست تو گر باز می بود کسی جرأت نداشت *** تازیانه زَنَد بر فاطمه چه کردند با توای غریب

فکر ما مشغول صبر تو شده ای غریب *** صبر تا کی، تازیانه زدند بر فاطمه ای غریب

هیچ کس را پیمبر غریب نام ننهاد *** جز تو را گفت غریبی بعد من ای غریب

غربتت دل ما را ریش ریش کرده است *** با که گوییم تو غریبی ما سوختیم ای غریب

تو غریب بودی و فرزندانت هم غریبند *** پس ببین مهدی تو هم غریب است ای غریب

بلکه اسلام غریب است و حامی ندارد *** گو که مهدی بیاید او غریب است ای غریب

ما ز غربت نتوانیم دم زنیم ای غریب *** دشمن اطراف ما جمع شده، بیا ای غریب

حامی دین بین ما، کمیاب شده *** تو بیا دم بزن تا دم زنیم ای غریب

ما پناهی نداریم بیچاره شده ایم *** چارهای ساز و بیا توای غریب

ص: 72

گفتن فضل مولا عادت ما بود بیا بشنو ز ما

ای دوست بیا فضل مولا را بگو *** دل ما را شاد کن فضل مولا را بگو

گفتن فضل مولا عبادت باشد *** هر چه گوییم ما، عبادت باشد

عادت ما دفاع از مظلوم بود *** دفاع ما دفاع وحمایت، ازمظلوم بود

حق مظلوم را بگیریم، عبادت باشد *** این سخن حق است، عبادت باشد

دشمن ظالم و یار مظلوم شویم *** حق مظلوم گرفتن، عبادت باشد

نگذارید مظلوم بی یار و یاور گردد *** یاور او شویم، عبادت باشد

گر که مظلوم بگوید: به فریادم رسید *** زود به فریادش رسیم، عبادت باشد

گر که مظلوم درب خانه ات آید *** تا نگفته، به فریادش رسیم، عبادت باشد

راه مظلوم را باز گذارید تا آید نزد شما *** راه امید را نبندید، عبادت باشد

آنچه گفتیم عادت مولا بُوده است *** او فرموده بگویید، عبادت باشد

هر چه خوبی هست منسوب به اوست *** عدل و احسان، عبادت باشد

ظلم نباشد هرگز منسوب به او *** عدل و احسان عبادت باشد

او فرمود: به قدر پوستهٔ جوی ظلم نکنید *** ظلم عادت ما نیست، عدل عبادت باشد

درب رحمت بگشایید بهرِ همه *** شأن ما این است، عبادت باشد

قاتل تو گر اسیر توست اطعامش بکن *** او گرسنه نماند، عبادت باشد

شربت شیر را مخور ده به اسیر *** او اسیر تو است، عبادت باشد

دشمن آر آب به رویت بندد *** تو تلافی مکن، عبادت باشد

درب خانه باز گذار تا که فقیری آیدت *** سَرِ سفرت بنشیند، عبادت باشد

گر غذای تو یکیست و فقیری آمد *** آن غذا بهر فقیر ده، عبادت باشد

راه امید مبند بر احدی، تو قیامت داری *** ناامیدش مکن، عبادت باشد

از خدا خواه حوائج نزد تو آید همی *** این درِ رحمت است، عبادت باشد

حاجت هیچکس را رد مکن *** گر که نتوانی دعایش کن، عبادت باشد

چون فقیر را کمک کردی باز گو مکن *** بگذار بماند برایت، عبادت باشد

گر نداری، با زبانت نیکی کن به او *** این هم احسان است، عبادت باشد

هر چه داری بده گر چه کم بود *** کم احسان است، عبادت باشد

آنچه گفتیم همه عادت مولا بوده است *** تا توانی به امامت اقتدا کن، عبادت باشد

«خادم» از خدا خواه چو مولا باشی *** هرچه داری بده، عبادت باشد

ص: 73

گفتن فضل مولا سبب آمرزش است

گر تو آمرزش خواهی فضل مولا را بگو *** فضل مولا شرطی ندارد، فضل مولا را بگو

گفتن فضل مولا همان آمرزش است *** گر تو آمرزش طلبی، فضل مولا را بگو

فضل مولا بهترین کار من است *** گر تو پاداش خواهی، فضل مولا را بگو

فضل مولا دفاع از حق بود *** گر تو حق می طلبی، فل مولا را بگو

فضل مولا گفتن، خدا را خشنود می کند *** گر تو خواهی خدا خشنود شود، فضل مولا را بگو

فضل مولا لطف و رحمت آورد *** گر تو لطف حق خواهی، فضل مولا را بگو

فضل مولا همان فضل خداست *** تو اگر فضل خدا خواهی، فضل مولا را بگو

فضل مولا ایمان و کار من است *** گر تو ایمان خواهی، فضل مولا را بگو

گر تولّی توخواهی فضل مولا را بگو *** فضل مولا تولّیست، فضل مولا را بگو

گر تبرّی تو خواهی فضل مولا را بگو *** فضل مولا تبرّی ست، فضل مولا را بگو

فضل مولا معرفت افزا بود، بیشتر بگو *** گر تو عارف هستی، فضل مولا را بگو

فضل مولا همان فضل خداست *** گر تو فضل خدا خواهی، فضل مولا را بگو

فضل مولا سبب قرب خداست *** گر تقرّب خواهی، فضل مولا را بگو

فضل مولا نامه ات کند *** گر که پاداش خواهی، فضل مولا را بگو

حامی مولا مقامش عالی است *** گر تو خواهی مقامی، فضل مولا را بگو

گر که خواهی از صراط راحت بگذری *** اختیار صراط دست مولاست، فضل مولا را بگو

گر که خواهی راهی جنّت شوی *** قاسم جنّت و نار مولاست، فضل مولا را بگو

گر که خواهی مردنت آسان شود *** چون علیّ آنجاست، فضل مولا را بگو

گر که خواهی به بهشت راهت دهند *** مالک جنّت مولاست، فضل مولا را بگو

کوبهٔ دربِ بهشت گوید یا علیّ *** گر که خواهی باز شود، فضل مولا را بگو

گر که خواهی در جنّت به رویت باز شود *** راستگو باش و فضل مولا را بگو

گر ملاقات علیّ خواهی در بهشت *** راه باز است، فضل مولا را بگو

مدح مولا همان مدح علیست *** مدح مقبول، گر خواهی، فضل مولا را بگو

ذمّ اعدا همان مدح علیست *** ذمّ اعدا را بگو، فضل مولا را بگو

وقت جان دادن علیّ آید نزد تو *** گر که خواهی شاد باشی، فضل مولا را بگو

فضل مولا کار توآسان کند، بیشتر بگو *** گر که خواهی کارتو آسان شود، فضل مولا را بگو

گر تو شادیّ خدا و اولیایش خواهی *** تا توانی سعی کن، فضل مولا را بگو

«خادم» هر بیت، بیتی است در بهشت *** تا توانی سعی کن، فضل مولا را بگو

ص: 74

عاقبت چه شد؟ کیفر اعدا ء شد!

اوّلی آمد و رفت با حسرت برفت *** وقت مردن گفت: واویلا و رفت

کاش کارهایی نمی کردم من، آن زمان *** قصد بیت وحی نمی کردم من، آن زمان

واثبورا گفت که کار از کار گذشت *** وقت مرگ آمد، کار از کار گذشت

او به رفت و دوّمی آمد به کار *** او وصیّ اوّلی شد، نابکار

ظلم ها کرد بر بیت فاطمه *** او غصب کرد حق فاطمه

او فدک را، ز او باز گرفت *** طعمهٔ او شداز او باز گرفت

دست آل علیّ خالی شد *** ظلم بر آل علیّ جاری شد

کارها رفت در دست غاصبین *** همه رفتند سوی غاصبین

سنّت احمد را تعطیل نمودند *** نهی از منکر را تعطیل نمودند

جرئت کس نبود، فریادی کند! *** دم ز بیداد زند، فریادی کند!

جرئت نقل حدیث کس نداشت *** جرآت چون و چرا کس نداشت

بدعتِ در دین، آزاد شده بود *** ترک سنّت نیز، آزاد شده بود

مردم از آل نبیّ دور شدند *** عترت احمد، ممنوع شدند

عترت از قرآن جدا گردید و رفت *** ملّت از دین جدا گردید و رفت

بدعت ثانی فراوان گردید *** ترک سنّت فراوان گردید

همه رفتند به سوی بدعت *** اسمشان شد، اهل سنّت

سنّت احمد کو؟ فراموش گردید *** آنچه بود بدعت بود، فراوان گردید

عادت مردم به بدعت گردید *** سنّت احمد متروک گردید

تا که بی شرمی فراوان گردید *** سنّت احمد، ممنوع گردید

تاکنون هم همین گونه بُوَد *** نقل سنّت همه جا ممنوع بُوَد

اهل سنّت گویند: پیمبر وصیّت نکرد *** اوّل و ثانی وصیّت کردند، پیمبر وصیّت نکرد!

دوّمی کاری کرد که مولا به خلافت نرسد *** او کاری کرد آل احمد به خلافت نرسد

او چه ظلمی کرد بر آل عبا؟! *** تو ندانی چه ها کرد او بر آل عبا!

این عمل سنّت جاری گشته *** تاکنون نیز جاری گشته

غاصب سوم زر اندوز بود و رفت *** کار او چون غاصبان بود و رفت

او قارون بود، مال ها جمع کرد و رفت *** مال بیت المال را جمع کرد و رفت

«خاد» مگو: چه کردندآنان بعداحمد *** گو: همه چیز را تباه کردند بعد احمد

فضائل فاطمه (علیه االسلام)

فضل مولا گفتی گو فضل فاطمه *** هیچ زنی نیست، او چون فاطمه

سیّد زنها تنها اوست تو بدان *** هیچ زنی چون او نیست تو بدان

فضل او در سورهٔ کوثر بود *** کوثر از اوست، او کوثر بود

مهر او را خدا تعیین نموده *** آب عالم را بر او تعیین نموده

قیمتش فوق همه عالم بود *** کس نداند قیمت او، چون بود

گر نبود او، علیّ کفوی نداشت *** گر علیّ هم نبود، فاطمه کفوی نداشت

لؤلؤ و مرجان بودند بهر هم *** کس ندانست چه بودند بهر هم

ص: 76

ناله های فاطمه بعد از پدر (علیهماالسلام)

ناله های فاطمه دل مولا را بسوخت *** عدو را رسوا نمود، دل مولا را بسوخت

گریه های او ز فقدان پدر *** شکوه ازطاغوتیان بود، دل، مولارا، بسوخت

آیهٔ تطهیر بود دلیل عصمتش *** صادق و معصوم بود، دل مولا بسوخت

گریه هایش ناطق و گویا بُوده است *** سخنش گویا بوده دل مولا را بسوخت

انتقام علیّ را از غاصبین او بگرفت *** او گرفتار در و دیوار شد، دل مولا را بسوخت

دست حَبل الله، با حبل بسته بود *** فاطمه چون دید نالید، دل مولا را بسوخت

او تنها حامی حبل المتین گردیده بود *** ناطق حق حافظ دین بود، دل مولا را بسوخت

جرم او بود حمایت از علی *** ظلم ها شد بهر او، دل مولا را بسوخت

چون علی را بهر بیعت می کشیدند *** فاطمه از او حمایت کرد، دل مولا را بسوخت

او مانع شد از غاصبین، او را زدند *** تازیانه زدند بر فاطمه دل مولا را بسوخت

ص: 77

گریه های فاطمه قلب ما را سوخته است

گریه های فاطمه قلب ما را سوخته است *** شکوه هایش بر پدر قلب ما را سوخته است

گریه های فاطمه بی حد بُده *** ناله هایش قلبما را سوخته است

گریه های او، پیام ها داشته *** سخنانش دل ما را سوخته است

او ذوی القربای پیغمبر بُده *** لیک اشک هایش قلب ها را سوخته است

حق ذی القربا چه بوده بعد از نبیِّ؟ *** از چه اشک فاطمه دل ها را سوخته است

اشک های فاطمه بر علیّ جاری بُده *** قلب او بر علیّ بارها، سوخته است

او چو دیده حبل را بر حبل المتین بسته اند *** جان و قلبش زین جهت سوخته است

مظلومیّت مولا چه کرده با فاطمه؟! *** تا که قلبش بر او این چنین سوخته است

او که از فقدان پدر می سوخته *** باز دلش از مظلومیّت مولا سوخته است

اشک او بر پدرش جاری شده *** اشک او دل مولا را سوخته است

غم هایی بر غمش افزوده اند *** داغ هایی قلب او را سوخته است

اشک او بر محسن و بر باب او *** بی نهایت قلب ما را سوخته است

آرزوی ملاقات پدر می کرده است *** گر چه قلبش بر یتیمان سوخته است

او نزد قبر پدر می گفته است: *** ای خدا مرگم را برسان قلبم سوخته است

تا دعایش به اجابت رسیده گفته است: *** یا علیّ مرا نیمه شب دفن کن دلم سوخته است

غم مولا از این توصیه افزون گشته *** دل او از غم زهرا بسی سوخته است

نیمه شب تن رنجور او را شسته *** اشک او جاری شده دل اوسوخته است

چون کفن کرده تن فاطمه را *** نظری بر حسنینش کرده دلش سوخته است

ای عزیزان بیایید دم آخر مادر را ببینید *** مادر از دیدن آنان همی سوخته است

ص: 78

فاطمه کیست؟ بر ما بگو؟

آن که سیّد و آقای زنان بوده که بوده؟ او فاطمه بوده *** آن که افضل ز هر زن بوده که بوده؟ او فاطمه بوده

آن که معصومه و پاک بوده که بوده؟ او فاطمه بوده *** آن که محبوب پدر بوده که بوده؟ او فاطمه بوده

مادرِ یازده امام ما که بوده؟ او فاطمه بوده *** همسر شیر خدا را گو که بوده؟ او فاطمه بوده

آن که غم از دل احمد میزدوده که بوده؟ او فاطمه بوده *** آن که یار و یاور مظلوم بوده که بوده؟ او فاطمه بوده

آن که جان فدای ولایت نموده که بوده؟ او فاطمه بوده *** آن که از مرگ پدر بیتاب بوده که بوده؟ او فاطمه بوده

آن که از دشمن غدّار سیلی خورده که بوده؟ او فاطمه بوده *** آن که بین در و دیوار ناله کرده که بوده؟ او فاطمه بوده

آن که از ضرب در محسنش سقط شده که بوده؟ او فاطمه بوده *** آن که بیچاره شده فضّ هاش را خوانده که بوده؟ او فاطمه بوده

آن که شاهدی به جز محسن نداشته که بوده؟ او فاطمه بوده *** آن که بهر ولایت محسنش را فدا کرده که بوده؟ او فاطمه بوده

آن که با محسنش فدای حیدر شده که بوده؟ او فاطمه بوده *** آن که از پشت در پدر را صدا میزد ه که بوده؟ او فاطمه بوده

آن که بیچاره شده، مرگ از خدا خواسته که بوده؟ او فاطمه بوده *** آن که از بهر حمایت، سیلی خورده که بوده؟ او فاطمه بوده

آن که آتش زد عدو خانهاش را که بوده؟ او فاطمه بوده *** آن که از ضرب پهلو بنالیده که بوده؟ او فاطمه بوده

آن که قبرش تاکنون پنهان مانده که بوده؟ او فاطمه بوده *** آن که دار و ندارش خرج مولا نموده که بوده؟ او فاطمه بوده

ص: 79

زائر فاطمه را گو: چه گذشت بر فاطمه؟

زائر فاطمه شو تا بدانی چه گذشته بر فاطمه *** نزد قبرش بُرو تا بدانی چه گذشته بر فاطمه

هر چه آمده بر سرش پنهان نموده *** روی نیلی خود را از علیّ پنهان نموده

اشک عالم بر او جاری شده *** سِیلِ اشکش به خدا جاری شده

او دفاع از حقّ مولایش نموده *** چیز دیگر نبوده، دفاع از حق مولایش نموده

خواسته مولا را ز خانه نبرند *** صاحب بیت ز بیتش نبرند

چون که آتش زدند خانه او را *** پشت درماند، آتش زدند، خانهٔ اورا

ظالمش دانست که او پشت در است *** پس فشار داد که او پشت در است

پشت در محسن او سقط گردید *** او صدا زد پدر را و مضطرّ گردید

مادر و طفل درمانده شدند *** حسنین و زینبین درمانده شدند

او که از مولا حمایت می کرد *** رو به قبر پدر هم می کرد

ای پدر بین با فاطمه چون می کنند؟ *** تازیانه زنند بر بدنش چون می کنند؟

ناله زد تا بر زمین افتاد او *** مولا طلب مرگ کرد، برزمین افتاد او

کاش مرده بودم نمی دیدم این چنین *** این امانت بود کاش نمی دیدم این چنین

چون به حال آمد نزد مولا آمد *** بلکه آزادش کنند نزد مولا آمد

گفت نفرینتان خواهم نمود *** دست بردارید نفرینتان خواهم نمود

ناگهان عالم دنیا لرزید *** گو که بهر قیامت لرزید

تا که مولا به سلمان گفت: دریاب فاطمه *** گو ز من صبر کن، دریاب فاطمه

گو اگر خواهی اسلام بماند دم مزن ***عالم کون را ای فاطمه بر هم مَزَن

بهر مولا جان خود تسلیم کرد *** هر چه داشت در کف گذارد و تسلیم کرد

کشتهٔ راه ولایت گردید *** محسن او فدای ولایت گردید

پس علی تنها شد و خانه نشین *** بیست و پنج سال شد خانه نشین

زین جهت مظلوم عالم گردید *** دست او از همه چیز قطع گردید

حق او را همه یکجا بردند *** بلکه دار و ندارش بردند

اوزدنیا سیرشدو، مرگ شهادت طلبید *** شربت شهد و شهادت طلبید

تا عدو فرق او را بشکافت *** گو که عرش خدا را بشکافت

گفت: به خدای کعبه من فائز شدم *** غم و اندوه ها رفت، من فائز شدم

ص: 80

محسن فاطمه را گو چه شد؟

درب خانهٔ وحی را آتش زدند *** درب خانهٔ زهرا را آتش زدند

فاطمه بهر حیا پشت در مخفی شد *** با لگدبردرزدند، گو زهرا را آتش زدند

محسن فاطمه را کشتند با چند لگد *** یادگار نبیّ را پشت در آتش زدند

هستی و نیستی علیّ پشت در آتش گرفت *** قلب احمد را در آتش زدند

دشمن ملحد نگفت این خانهٔ پیغمبر است *** خانه را با اهل خانه گفت آتش زدند

در حقیقت کشتن مولا بود هدف *** چون نیامد پشت در خانه را آتش زدند

شاهدی گفت در این خانه فاطمه و حسنین می باشند *** ملحد بی باک گفت: باشند، خانه را آتش زدند

این جسارت این ستم این بی حیائی را ببین *** خانهٔ وحی را ببین آنان چنین آتش زدند

مردمان گو مرده بودند، نمی کردند دفاع *** هم چنان که کوفیان مردند، خیمه ها را آتش زدند

لانهٔ مرغی کِی سوزد کسی در آتشی *** لانهٔ وحی را آنان چنین آتش زدند

آخرالأمر مولا را دست بسته به مسجد برده اند *** قلب زهرا را گو، زین عمل آتش زدند

بیعت از او، بهر یک بلیدی می گرفتند *** یک پلیدی هم جولان میکرد تا آتش زدند

کس نبود از بهر مولا مدافع باشد *** او که تنها بود، خانه اش آتش زدند

ای مسلمانان درس گیرید زین ماجرا *** نکند شما هم سستی کردید تا آتش زدند

بی حجابی را مسلمانی دانستند ملحدین *** تو ببین با انکار حق، دین را آتش زدند

هر چه ما گفتیم: مل این ها ملحدند *** منکر اصل ولایت می شوند، دین را آتش زدند

ای مسلمانان به فریاد دین رسید *** دینتان را به تدریج بردند و آتش زدند

کس به کس نیست که چه ها می گذَرَد *** ای کاش اعلام می دیدند دین را آتش زدند

حوزهٔ علمیّه شده جولان این نامحرمان *** مدّت ها تبلیغ باطل کردند و دین را آتش زدند

ای اعاظم رو کنید اینجا ببینید چه شده؟ *** این خطر کم نیست این ها دین را آتش زدند

حرف ما که خریدار ندارد ای خدا *** تو به فریاد دین خود برس دین را آتش زدند

حرف ما خریدار ندارد ای خدا *** خود بفریاد برس، دین را آتش زدند

«خادم» مگو این سخن گرفتار می شوی *** من طاقت ندارم ببینم، دین را آتش زدند

شهادت امام مجتبی (علیه السلام)

امام ممتحن بعد از پدر گو حسن است *** غریب تر از همه بعد از پدر، گو حسن است

کس ندیده امامی بین یارانش غریب است *** غریب آشنا بود حسن، او حسن است

بین دشمن غریب بین یاران غریب در خانه غریب *** این که گویی کیست؟ به خدا او حسن است

به خدا جمالش حسن است، کلامش حسن است *** (إنّ احسن الحسن الخلق الحسن) از حسن است

دشمن از دور، عدو، یار در خانه عدو *** نبوده چنین کس به دنیا، مگر او حسن است

به خدا سخن دوست، پاره کرده جگرش *** خُلق او باز هم گو حسن است

دشمنش با سخن زشت پاره کرده جگرش *** مثل کوه، صبر کرده حسن، او حسن است

همسرش زهر جفا داده به او *** جگرش پاره شده، او حسن است

در و دیوار بر او اشک جفا ریخته اند *** اهل آسمان گریستند بر او، او حسن است

سر او دامن خُویَش، در آخر بوده *** اشک می ریخته بر او، او حسن است

آن که جسمش هدف تیر بلا گردیده *** اشک عالم بر او ریخته است، او حسن است

ص: 82

غربت امام حسن مجتبی (علیه السلام)

سبط اکبر حسن بود حسن *** او امام ممتحن بود حسن

نام و اخلاق و جمالش حسن بود حسن *** (إنّ أحسن الحسن الخُلق الحسن) بود حسن

صبر او صبر علیّ، خلق او خلق نبیّ *** همه دیدند که او بود، أحسن الحسن

بعد بابش که نشست جای پدر *** بی وفائی شروع شد با حسن

همه او را فروختند به دشمن یکجا *** چاره مسدود شد مگر با صلح حسن

صلح او رحمت حق بود و کسی پی نبرد *** راه ها همه مسدود شد، جز با صلح حسن

مردم از بی وفائی دست او را بستند *** راه امید نبود، مگربا صلح حسن

خون دل خورد حسن تا این که *** جان دوستان شد آزاد، با صلح حسن

ورنه می کُشت پسر بوسفیان *** همه دوستان علیّ را به جرم حسن

عاقبت جعده و را کشت و مسموم نمود *** او نگفت شوهرم بود حسن، نام حسن خلق حسن

نعش او را به دیدار پیمبر بردند *** تا بگفتا: پدر، حسنم من حسن

جسم او چون هدف تیر عدو شد او گفت *** ای پدر من حسنم من حسنم من حسن

نعش او چون به بقیع روی زمین آرامید *** همه دیدند که تیرها فرو رفته به جسم حسن

خشم عبّاس بر آمد که برادر ببین *** تیرهای عدو رفته به جسم حسن

در جوابش حسین بن علیّ گفت برادر مجوش *** دشمن از کینه زده تیر به جسم حسن

تو بیا کرببلا تا که ببینی من را *** رفته در جسم برادر، بیش از حسن!!

محرم آمده، بیا گریه کنیم

محرم باز آمد، بیا گریه کنیم *** به دل ما غم آمد، بیاگریه کنیم

آه و ناله بلند است، بیا گریه کنیم *** همه جا خیمه به پای است، بیا گریه کنیم

دل مردم همه خون است، بیا گریه کنیم *** اشک ها همه جاری است، بیا گریه کنیم

پرچم سرخ حسین است، بیا گریه کنیم *** اشک ها بهر حسین است، بیا گریه کنیم

ماتم آل عبایست، بیا گریه کنیم *** روضه ها هم به پا یست، بیا گریه کنیم

اشک های همه جاری است، بیا گریه کنیم *** آه و ناله بلند است، بیا گریه کنیم

دل مردم حزین است، بیا گریه کنیم *** دل ما هم غمین است، بیا گریه کنیم

دل مهدی غمگین است، بیا گریه کنیم *** بار غم بین، شده سنگین، بیا گریه کنیم

فاطمه بر سر راه است، بیا گریه کنیم *** انتظارش همین است، بیا گریه کنیم

بیا تا برویم کرببلا گریه کنیم *** قبر شش گوشه ببینیم بیا گریه کنیم

غربت شاه شهیدان نگریم گریه کنیم *** ما که دوریم ز شهیدان بیا گریه کنیم

حرم شاه شهیدان نگریم گریه کنیم *** به مزار اباالفضل رویم گریه کنیم

قبر هفتاد و دو تن را نگریم گریه کنیم *** طفل شیرخواره را یاد کنیم گریه کنیم

هر که دارد هوس کرببلا گو بیا گریه کنیم *** هر کجا ریخته است خون شهیدان بیا گریه کنیم

قتلگاه را ببینیم و در آن گریه کنیم *** تربت شاه شهیدان در آنجاست بیا گریه کنیم

قبرِ عباس کجای است بیا گریه کنیم *** دست عباس کجای است بیا گریه کنیم

طفل شیرخواره کجا کشته شده بیا گریه کنیم *** گلویش از چه پاره شده بیا گریه کنیم

اشک اطفال کجا ریخته بیا گریه کنیم *** العطش ها کجا بوده بیا گریه کنیم

دل زینب کجا سوخته بیا گریه کنیم *** با برادر چه ها گفته بیا گریه کنیم

او کجا مضطرّه شده بیا گریه کنیم *** با بدن بی سر چه گفته بیا گریه کنیم

او سربی بدن دیده چه گفته بیاگریه کنیم *** داغ فرزند دیده چه گفته بیا گریه کنیم

آه اطفال دیده چه کرده بیا گریه کنیم *** عطش اطفال دیده زینب بیا گریه کنیم

خادم، سر بالای نی دیده بیا گریه کنیم *** اصغر تشنه دیده چه کرده بیا گریه کنیم

با برادر وداع کرده چه گفته بیا گریه کنیم *** جگرش سوخته چه کرده بیا گریه کنیم

ص: 84

اشک اگر جاری شود راه جنّت باز شود

اشک ما بهر حسین جاری شود *** فاطمه راضی شود

مهدی فاطمه آید *** نظری بر ما نماید

مرتضی راضی شود *** راه جنّت وا شود

مصطفی گر رو کند *** خدا بهر ما رو کند

گر رسول الله راضی شود *** خدا از ما راضی شود

او اگر آید سوی ما *** رحمت حق آید سوی ما

نام حسین چون برده شود *** رحمت حق گسترده شود

نام حسین را ببرید *** اشک ما جاری شود

روضهٔ عباس را بخوانید *** اشک ما جاری شود

«خادم» خادمی کن *** تا اشک ما جاری شود

خادم، صاحب عزا را ببین *** اشک تو جاری شود

خادم بگو، چگونه گریه کنیم؟

محرّم چو آید من گریه کنم *** هر چه را بینم من گریه کنم

غم و اندوه مرا آبم کرد *** چون دلم پر ز غم و غصّه شود گریه کنم

چون سیه پوش ببینم به عزا *** چاره ای نیست مگر گریه کنم

چون عزاخانه روم بهر عزا *** به علامات عزا چون نگرم گریه کنم

گر که مدّاح ببرد نام عزا *** چاره ام نیست مگر گریه کنم

نام اکبر چو بَرِ من ببرند *** من به حال والدش گریه کنم

نام اصغر چو بر من بِبَرند *** من به حال پدر و مادر او گریه کنم

نام اطفال چو بر من ببرند *** من پریشان شوم و گریه کنم

نام زینب چو بر من ببرند *** سوز دل گیردم و گریه کنم

نام هر یک شهیدی که بَرَند *** حسرت او خورم گریه کنم

نام سالار شهیدان چون بَرَند **** طاقتم طاق شود و گریه کنم

نام هفتاد و دو تن پیرم کرد *** چون نبودم بین شان گریه کنم

قبر شش گوشه را یادم آیم *** آه حسرت کِشم و گریه کنم

چون دلم سوی اباالفضل رود *** بر دو دست جدا گشتهٔ او گریه کنم

چون بیاد عطش اطفال آیم *** چاره ای نیست در آن وقت مگر گریه کنم

چون زیارت کنم کَفَّین را *** بر لب تشنهٔ سقّا همی گریه کنم

چون عبورم به تلّ زینب اُفتد *** بر پریشانی و بیچارگیش گریه کنم

چون ببینم خیم هگهِ سوخته را *** بر پریشانی اطفال حسین گریه کنم

آرزویم همین بوده و هست *** قدمم چون رسد کرببلا گریه کنم

«خادم» تو بیا شفّاف بگو: *** هر کجا نام حسین را ببرند گریه کنم

دل ما پر از شور شده شهدا روی زمین مانده شده

محرم شده عالم سیه پوش شده *** در و دیوار عالم سیه پوش شده

اشک عالم همه جاری گشته *** اشک آسمان ها همه جاری گشته

قدسیان بین ز غم درماندند *** غم عالم همه جاری گشته

ناله از چرخ و فلک باز آید *** اشک دوستان همه جاری گشته

ناله ها از رَهِ دور باز آید *** ناله ها بهر حسین جاری گشته

خبر از کرببلا آمده است *** که عزاخانه ها بر پا گشته

قاصدی آمد از آنجا و بگفت *** روضه خوان ها همه قاری گشته

قاصد دیگری آمد و گفت: *** اشک آل الله جاری گشته

قاصد سومی آمد و گفت: *** بهر اطفال حسین آب جاری گشته

همه از روی تعجّب گفتند: *** مگر آب بهر حسین جاری گشته

قاصدی گفت: تشنه کشتند فرزند فاطمه را *** تو ببین خون ز آسمان جاری گشته

آن یکی گفت: بیا تا برویم کرببلا **** تا ببینیم شهِ کرببلا چون کشته

تا که بار سفر بستیم و رفتیم آنجا *** ناگهان دیدیم رأس حسین چون گشته

پس از آن دیدیم که اطفال حسین *** از اسیری دلشان خون گشته

تا که دیدیم، پریشان و نالان گشتیم **** اشک ها ریخت و همه نالان گشته

گو چه باید کرد بهر اطفال حسین *** ما که سوختیم همه نالان گشته

در کناری نشستیم و ندانیم چه کنیم *** اشک و زاری نمودیم همه نالان گشته

ناگهان خبرآمد: که اجساد زمین مانده هنوز *** نِی کفن نِی غسل نِی دفن گردیده هنوز

ما که رفتیم دیدیم همه بی سر بودند *** سر آنان بریدند همه بی سر بودند

تا سه روز آن بدن های طاهر ماندند *** آمدند مردمان نیمه شب و حائر ماندند

ما چه باید بکنیم سر ندارند این ها *** راه چاره کدام است سر ندارند این ها

ناگهان زین العباد آمد و گفت: *** من شناسم اینها را و بگفت:

این بدن های اصحاب است یکجا دفن کنید *** آن یکی حبیب حبیب است اینجا دفن کنید

تا که دیدیم زنی کنار بد نی آمد و ناله کرد *** گفت: دور شوید این پدر من است و ناله کرد

آن بدن هیچ نشانی نداشت قطعه قطعه می بود *** همه را جمع کرد، گر چه قطعه قطعه می بود

چون که دفن کرد بَدَنِ بابش را *** در کنارش نشست و نوشت نامش را

اهل عالم بدانید این قبر حسین است *** کشتهٔ لب تشنه است قبر حسین است

ناگهان گفت برویم نزد علقمه *** قبر عباس بود نزد علقمه

جسم عباس بی دست را در قبر گذارد *** پاره هایش جمع کرد و در قبر گذارد

اشک او جاری بود و می گریست *** اشک او مهلت نمیداد و می گریست

تا که فرمود: شما همسایگانید *** هر که آمد راهنمایی کنید همسایگانید

ص: 87

هدف حسین چه بوده بر ما بگو؟

او گفته: راه من راه خداست هر چه باشد باشد *** من رضای حق خواهم هر چه باشد باشد

سهم من از امامت فدا گشتن بود *** در مسیر من چه باشد هر چه باشد باشد

جان خود آماده کردم بهر یار *** راه خود را می روم هر چه باشد باشد

سیر من سیر علیّ و سیرهٔ پیغمبر است *** هر که میلش با من است گو بیاید هر که باشد باشد

هر که راهش راه ما باشد بیاید نزد ما *** گو بیاید می پذیریم هر که باشد باشد

ما در این ره هر چه داریم می دهیم *** هر که خواهد گو بیاید هر که باشد باشد

جان دهیم و سر دهیم و تن دهیم بهر خدا *** هر که مایل هست بیاید هر که باشد باشد

با سخن نتوان هدایت کرد باید جان دهیم *** این زمان راه خدا این است هر چه باشد باشد

راه ما با جنةالمأوی قریب است گو بیا *** ما ره نزدیک را طی می کنیم هر چه باشد باشد

گر تو را عشق خدا و جنّت بی منتهاست *** راه حق گیر و بیا از راه ما هر چه باشد باشد

راه ما عزّت بود ماندنت ذلّت بود *** راه عزّت را بگیر و بیا هر چه باشد باشد

گر تو خواهی شافعت احمد و حیدر بود *** راه باز است بیا هر چه باشد باشد

گر نیایی حسرت تو دائم و باقی بود *** کن شتاب بهر نجاتت هر چه باشد باشد

«خادم» نکند از امامت جدا شوی *** راه حق همین است هر چه باشد باشد

بی وفایی اهل کوفه

ز اهل کوفه دعوت ها بر آمد *** تمام گفته ها بی حاصل آمد

نه تنها بی وفایی با حسین بود *** تو گو با سبط اکبر هم چنین بود

تعجّب نیست آنان را که میهمانی بخوانند *** چو آید نزدشان بر او بتازند

حسن را بین شان تنها گذارند *** عدو را بر سر او واگذارند

علیّ از بی وفائی خسته گردید *** حسن چون بی امان شد بازگردید

کجا دیدی که آب را بر مهمان ببندند *** العطش بالا رود آب بر مهمان ببندند

سر مهمان را با لب تشنه بریدند *** همه یاران او را سر بریدند

بدن هارا نگر بی سر برزمین ماند *** کفن هرگزنشد بی سربرزمین ماند

به گفتند خارج از دین خدایند *** غلط کردند نسلِ مصطفایند

خادمکوفیان راکی دیدی، وفابود؟ *** همه جا بی وفایی بودکی وفا بود؟

العطش اطفال حسین (علیه السلام)

العطش ها گفتند اطفال حسین *** کس کجا بود ببیند غم اطفال حسین

شیعیان را بگو گریه کنند *** بهر اطفال عطشانِ حسین

شیعیان را بگو ناله کنند *** برغم و اندوه اطفال حسین

همه آیید در این غم سوزید *** اشک ریزید بهر اطفال حسین

سوزِ اطفال چه کرده با اهل حرم *** چون که دیدند همه سوز اطفال حسین

العطش سوخت دل اهل حرم *** کس نبود آب رساند به اطفال حسین

همه عطشان بُدند کرببلا *** بخدا آب نبود بهر اطفال حسین

دل سقّا بسوخت کرببلا *** چون که دید آه اطفال حسین

اشک لب تشنه چه کرد با زهرا *** چون که آمد نگهی کرد به اطفال حسین

دل هر سنگدلی خون گردید *** چون که دید اشک اطفال حسین

اشک هر خویش و غریبی بریخت *** چون ندای العطش دید ز اطفال حسین

عطش آلعبا سوخت دل مردم را *** چون شنیدند همه، آه اطفال حسین

جگر احمد مرسل از این غم بسوخت *** چون به دید و به شنید آه اطفال حسین

قدم شاه ولایت لرزید *** چون بیامد و نظر کرد به اطفال حسین

«خادم» تو سوختی همهٔ دل ها را *** گریه کن و ببین سوز اطفال حسین

مردمان را بگو: گر شما را حاجتی است *** پس بگریید بهر اطفال حسین

ص: 90

مظلوم کربلا تشنه کشته شد

لب تشنه بوده حسین به میدان بلا *** کس نبوده تاکنون تشنه به میدان بلا

جدّ او نبیّ بود و بابش علیّ *** تشنه لب بود او به میدان بلا

بی کس و مظلوم فراوان بوده اند *** چون حسین مظلوم نبوده به میدان بلا

آه اهل و عیالِ کسی دیده نشد *** که جگرها بسوزد به میدان بلا

عطش اهل و عیال کسی را که دید؟ *** که بنالند و بسوزند به میدان بلا

آه مظلوم عطشان چه کرد با احمد *** که عدو سوخت ز آهش به میدان بلا

سفرهٔ تعزیه و اشک و غمش را پهن کن *** به خدا غم او همه را سوخت به میدان بلا

هر غم و هر ستمی کهنه شود در دنیا *** جز غم شاه شهیدان به میدان بلا

غم زده نیست که غمش دائم باشد *** جز غم زادهٔ زهرا به میدان بلا

غم او با اشک و آه و ناله است *** او غریب و تنها بود به میدان بلا

اهل عالم بر او گریه کنند در عالم *** زان که لب تشنه بوده به میدان بلا

جگرش سوخته از سوز عطش *** قطره ای آب نبوده به میدان بلا

نالهٔ طفل صغیرش چه کرده با او *** که به ناچار ببُردش به میدان بلا

بدن هیچ شهیدی زیر سم اسب نرفت *** جز شه کرببلا بوده به میدان بلا

هر پیمبر گریسته به صحرای بلاش *** چون که لب تشنه بُده او به میدان بلا

«خادم» دل ما را سوختی بس کن دگر *** دل ما را مسوزان به میدان بلا

آه لب تشنگان سوخت دل ماها را

ما عزادار توایم یا ابا عبدالله *** دلمان سوخته بهر تو یا ابا عبدالله

هر کجا یاد تو را می کنند، گریه کنیم *** بر تو دل ها همه سوزد، یا اباعبدالله

هر کجا یاد جوان رشید تو شود *** دل دوستان بسوزد، یا ابا عبدالله

هر کجا روضهٔ اصغر خوانند *** دل ما به بیاد تو سوزد، یا ابا عبدالله

اصغرت گر زعطش سوخت و برفت *** دل ما را کباب کرد، یا اباعبدالله

تو ز اطفال تشنه چه قدر سوخت های؟ *** دل ما هم کباب شد، یا اباعبدالله

آه زینب چه کرد با دل تو *** اشک می ریخت بهر تو، یا ابا عبدالله

تو چه گفتی به زینب وقت وداع؟ *** تا که آرام گرفت، یا ابا عبدالله

آه اطفال چه کرد با دل تو *** جگرت سوخت بر آنان، یا ابا عبدالله

اشک و آه سکینه سَرِ راهت چه کرد *** اشک تو ریخت در آن وقت، یا اباعبدالله

تو در هنگام وداعِ اکبر، چه قدر اشک ریختی؟ *** با خدایت چه گفتی؟ یا ابا عبدالله

چون سر او را به دامن به گرفتی *** او چه گفت و تو چه گفتی؟ یا ابا عبدالله

چون که عبشاس ره سقّائی رفت *** آه اطفال بلند بود در آن وقت، یااباعبدالله

دست سقّا را بریدند به ره سقّائی *** آه و ناله بلند شد ز اطفال، یااباعبدالله

داغ عباس چه کرد با دل مادر او *** دل او سوخت بر عباس، یا ابا عبدالله

سر تو چون به نیزه بر آمد چه شد؟ *** عرشیان سوختند بهر تو، یا ابا عبدالله

خواهرت سرت را دید و بگفت *** باورم این نبود، یا ابا عبدالله

بدن بی سر تو روی زمین مانده بود *** زینب آمد به دیدار تو، یااباعبدالله

گفت: برادر، آیا تو برادر من هستی *** آیا توئی فرزند مادرم، یااباعبدالله

روزی تو را بر سینهٔ جدّم دیدم *** امروز روی خاک مانده ای، یا اباعبدالله

شهادت علیّ اصغر (علیه السلام)

اصغر از سوز عطش نالد، آبش بدهید *** مادرش تشنه و بی شیر بُوَد، آبش بدهید

طفل شش ماهه تشنه است، آبش بدهید *** به عدو گویید: مادرش شیر ندارد، آبش بدهید

اهل عالم بیایید اصغر تشنه است آبش بدهید *** مادرش شیر ندارد تشنه است، آبش بدهید

طفل تشنه روی دست پدر است آبش بدهید *** شربت آب دهید تیر سه شعبه ندهید

بی گناه و تشنه است، طاقت و تابی ندارد *** شربتِ آبی دهیدش تیر سه شعبه ندهید

اهل عالم سوختند از این، ماجرا *** همه گفتند: بی گناه است، آبش بدهید

نام اصغر نزد مادر نبرید مادرش می سوزد *** هر چه گویید به او، مادر است می سوزد

نام اطفال تشنه نبرید نزد کسی *** هر که باشد سخت است، او میسوزد

عطش طفل تشنه در آغوش پدر *** گو چه کرده با پدر که پدر می سوزد

گر شب جمعه حرم می روید آرام بمانید *** نام اصغر نبرید فاطمه در حرم است می سوزد

گر شب جمعه بدانید فاطمه در حرم است *** نام اکبر نبرید فاطمه در حرم است می سوزد

ما چه گوییم؟ مادر است آمده است می سوزد *** گو چه گوییم؟ مادر است آمده است می سوزد

نام اصغر نزد مادر نبرید، مادر است می سوزد *** هر چه گویید به او، مادر است می سوزد

اشک هر مادری، بهر اصغر ریخته شد *** اشک جنّ و ملک، بهر اصغر ریخته شد

ص: 93

علی اصغر بی شیر را نزد پدر یاد نکنید

اصغرا، گر ز عطش تشنه و بی تاب شدی *** بر روی دست پدر بی رمق و حال شدی

آب نبود و مادرت شیر نداشت *** از چه رفتی به میدان هدف تیر شدی؟

طفل شیرخواره کجا قدرت میدان دارد؟ *** تو مگر از نوک پیکان، سیراب شدی

پدرت بُرد تو را نزد عدو تا شاید *** به گلویت برسد آب، کی تو سیراب شدی

عشق تو مگر این بود که بر دست پدر *** شربت شهادت بنوشی و سیراب شدی؟

تو چرا با عطش خود پریشان کردی *** دل عالم بسوختی و سیراب شدی

عشق تو عشق پدر بود و همانند پدر *** عاشق حق شده بودی که سیراب شدی

تو چه داشتی که به محبوب خود اهدا کنی؟ *** جز عطش هدیهٔ تو بود؟ که سیراب شدی

همه رفتند به میدان و رزمی کردند *** تو چه کردی که در این راه، رزمنده شدی

از چه گفتند تو باب الحوائج هستی *** تو که از سوز عطش مانده و بی تاب شدی

آخرین هدیه بابت تو بودی به خدا *** ذات حق کرد قبولت که بی تاب شدی

دل ما سوختی و رفتی به جنان *** تو چرا مایهٔ اشک همه عالم شدی

پدرت گفت: ببینید شما طفل مرا *** بهر تو آب طلب کرد و تو بی تاب شدی

عوض آب زدند تیر سه شعبه به گلویت *** این همان خواسته ای بود که سیراب شدی

تا ابد اشک همه بهر تو جاری باشد *** اشک عالم همه جاری است که تو بی آب شدی

«خادم» تو به ریز اشک بر این طفل صغیر *** اشک عالم همه جاری است بر این طفل صغیر

تو کجا اشک و را کرببلا دیده ای؟ *** تو کجا مادر عطشان و را دیده ای؟

نه به خیمه نَه بِه مادر ندهد چون کند؟ *** متحیّر شد پدر بچّه را چون کند؟

تا که رفت پشت خیمه قبری را کَند *** گوهرش را زیر خاک کرد گو چون کند؟

ص: 94

گریه بر علی اصغر علیه السلام

اشکمان بر اصغر بی آب ریزد چه کنیم؟ *** دلمان بر اصغر بی تاب سوزد چه کنیم؟

دلمان بر اصغر بی آب سوزد چکنیم؟ *** جگر هر پدری سوخته بر او چکنیم؟

مادرش تشنه و بی شیر مانده چه کنیم؟ *** دل او سوخته بر اصغرش ما چه کنیم؟

ما تاب عطشِ طفل نداریم چه کنیم؟ *** دلمان بهر اصغر تشنه سوخته چه کنیم؟

مادرش تشنه و بی تاب شده ما چکنیم؟ *** گریهٔ طفل بلند است گو ما چکنیم؟

راه آب بسته شده، طفل او تشنه شده *** آب نیست بهر او گو باید چکنیم؟!!!

بروید آب آورید بهر مادرش!! *** تا که اصغر شیر بنوشد، ما چکنیم؟

آب مگر قیمت جان است درکرببلا؟ *** طفل بیشیر تشنه است ما چکنیم؟

اشکتان جمع کنید و بریزید ظرفی *** بهر اصغر ببرید کرببلا ما چکنیم؟

گر همه تشنه و بی آب شده اند رو به الله کنید *** ای خدا، اصغر تشنه است، آیا بمیرد ما چکنیم؟

بروید از فرات آب بگیرید و بیارید بهر او *** به عدو بگوئید طفل ما تشنه بُوَد ما چکنیم؟

گر نشد باز به عباس بگویید اصغر تشنه است *** او ز غیرت برود آب بیارد چکنیم؟

مادر طفل مانده ز عطش چه کند با پسرش *** آه او آتش به گردون زده ما چه کنیم؟

دلِ اطفالِ تشنه همه را سوخته است *** راه آبی نیست گو ما باید چه کنیم؟

تا که بابش زِرَه آمدوبگرفت طفل خود *** ای خدا تشنه است این طفل، باید چکنیم؟

بگرفت روی دست و رفت و گفت: *** مردم کوفه، طفل من تشنه است باید چکنیم؟

عوض آب بُریدند گلوی طفل تشنه را!!! *** پدر گفت: خدایا، گو ما باید چه کنیم؟

ناگهان وحی بیامد تو دادی همه را *** ما قبول کردیم، پس مگو ما چه کنیم؟

تا ابد اصغر تشنه جگرها راسوزد *** گر نسوزیم بر او، ما چه کنیم

تو اگر آب شیرین و گوارا خوردی *** گریه کن بر طفل تشنه مگو ما چکنم؟

«خادم» بس کن، مگو ما چه باید بکنیم؟ *** این مصیبت، همه را کشته چه باید بکنیم؟

سقّائی ابالفضل علیه السلام

گفت برادر چگونه ببینم عطش اطفال را *** چه کنم من که نبینم عطش اطفال را

شاه گفتا تو بکن سقّائی *** تا نبینی عطش اطفال را

حکم سقّائی گرفت و برفت *** تا نبیند عطش اطفال را

وارد آب شد و عطشان بود *** آب ننوشید تا نبیند عطش اطفال را

هر دو دستش جدا شد زِ رَهِ سقّائی *** او رضا شد به این، تا بکند سقّائی

آب او ریخت چو بر روی زمین *** راه امید او بسته شد آمد به زمین

دل بسوز که نبود دست و را *** تا سپر باشد و آید به زمین

پس بگفتا برادر به فریادم رس *** جسم من خیمه مبر گذارم به زمین

شاه آمد نزد برادر بِنِشست *** گفت برادر اکنون پشتم بشکست

راه چاره ندارم دیگر *** بی برادر شدم پشتم بشکست

جسم عباس نتوانست به خیمه ببرد *** راه او بسته شد، کمر او بشکست

دست ها قطع شده چشم هدفِ تیر شده *** جسم عباس زمین مانده و تنها شده

جسم عباس چو عدو دید به میان *** قطعه قطعه نمودش ز میان

زین سبب قبر عباس شده قبر صغیر *** قبر او هست هم اکنون قبر صغیر

شهادت قمر بنی هاشم (علیه السلام)

عباس، علمدار بُوده در کرببلا *** او مطیع برادر بُوده در کرببلا

عَلَم سرخ حسین را علمدار بُده *** حامی خون خدا بوده در کرببلا

امر مولاش اطاعت کرده *** سپر اهل ولا بوده در کرببلا

حَرَمِ آل نبیّ را نگهبان بوده *** جان خود را سپر کرده در کرببلا

عاشق شهد شهادت بوده است *** ادبش مانع او بوده در کرببلا

آه اطفال که و را سوخته بود *** اذن میدان خواسته در کرببلا

طاقتم نیست که اطفال را تشنه ببینم *** زنده ماندن شده سخت، مرا کرببلا

اذن سقّایی اطفال گرفت و به گفت *** من آزاد شدم از غم اطفال کرببلا

دست سقّا جدا شد به ره سقّایی *** آب ها ریخت و تاریک شدش کرببلا

تاکنون کس ندیده که دستان سقّا *** هر دو را قطع کنند، مگر کرببلا

ناامید شد عباس ز سقّایی خود *** به برادر خطاب کرد در کرببلا

چون صدایش به گوش برادر برسید *** او به سرعت به سر نعش برادر برسید

شاه گفت: برادر کمر من بشکست *** بی برادر شدم، کمر من بشکست

غم عباس همه را غمگین کرد *** اشک اطفال، بار غم سنگین کرد

ص: 97

سوز عطش در نینوا همه را آتش زده

العطش سوخت جگر آل عبا کرببلا *** جگرها از عطش سوخته شد کرببلا

نالهٔ اطفال چه کرد با جگر آل عبا *** العطش سوخت جگرها برویم کرببلا

دل زینب چه قدر سوخت به حال اطفال *** دل هر سنگدلی سوخت در کرببلا

نالهٔ طفل ز عطش با دل ما در چه کرد؟ *** با دل احمد و مولا و زهرا، در کرببلا

دل عالم بسوخت از عطش آل عبا *** زین سبب سوخت دل جنّ و ملک کرببلا

اشک اطفال چه کرد با دل عباس علیّ *** تا بگفتا به برادر: آه اطفال مرا سوخت در کرببلا

زنده ماندن مرا سخت شده زین غصّه *** ای برادر تو مرا اذن میدان بده کرببلا

تا که من جان دهم و نبینم این را *** اشک اطفال فزون شد در کرببلا

خبر آمد عباس کشته شد سقّا نشد *** آه طفلان بر آمد ما نخواهیم آب در کرببلا

ای پدر آب نخواستیم بیاید عبّاس *** جگر ما سوخته است در کرببلا

زینبش داد به برادر طفل عطشان صغیر *** روی دستش بگرفت طفل تشنه را کرببلا

گفت: ای قوم بدهید آب، این طفل مرا *** در جوابش عدو گفت: آب نباشد در کرببلا

جز به تیری که شود حاجت این طفل روا *** یا که گفتند ندهیمت آب، در کرببلا

تا که طفل تو بمیرد ز بی آبی *** ما آب نباشد بهر شما در کرببلا

ناگهان تیر سه شعبه به گلویش آمد *** زین سبب ناله ها شد بلند درکرببلا

داغ این قصّه همی سوخت جگر آل عبا *** حرمله زد به آتش جگر آل عبا

«خادم» تو که سوختی دل آل عبا *** تو چه قدر آتش می زنی دل آل عبا

وداع جانسوز با اهل و عیال

چون غریب کربلا قربانیان خود بداد *** کس نماند بهر او، دار و ندار خود بداد

آمد او نزد عیالش از بهر وداع *** تا سلامی کرد او از بهر وداع

سوز او سوخت عالم را ز سوز *** اهل بیتش همی سوختند ز سوز

عالَم علوی همه نالان شدند *** عرشیان گو همه گریان شدند

علویان چون بدیدند، سوختند *** دوستان چون شنیدند، سوختند

ص: 99

پاسخ خداوند به امام حسین علیه السلام

گفت معشوقا بیا، جان تازه کن، نزد ما *** آنچه دادی را پذیرفتم، بیا در نزد ما

هر چه خواهی ما به تو بخشیم، بیا در نزد ما *** نزد ما باش هر چه خواهی بخواه در نزد ما

هر که با تو بوده را با خود بیاور نزد ما *** هر که میلش با تو بوده بیاور نزد ما

تو همه چیزت بدادی بهر ما *** هر که با تو هست گو بیاید نزد ما

تا قیامت هر که نامت را به عزّت می برد *** او عزیز و پایدار است، گو بیاید نزد ما

هر که اشکی بر تو ریزد در جهان *** ما ببخشیم اش گو بیاید نزد ما

احوال اسرا از کربلا تا شام گو چه بود؟

اُسرا را از کوفه و کربلا به اسیری بردند *** همه را با دل سوزان به اسیری بردند

همگی بسته به زنجیر به اسیری بودند *** تازیانه زندند و به اسیری بردند

رنجِ بیمار و زنجیر و غل جامعه بود *** گرضعیف بود وبیمار به اسیری بردند

وقت راحت نبود، رحم نبود می بردند *** اشک ها جاری بود، دلها پریشان بود، می بردند

گو چه رنج ها، که به اسارت دیدند *** نه که عطشان بُدند، به اسیری بردند

بچه ها روی شترها همگی نالیدند *** کس به فریاد نرسید، به اسیری بردند

چون نگاه همه بر سرها بود *** از همه چیز گذشتند، به اسیری بردند

گریه و نالهٔ اطفال برآمد آنگاه *** که سر سیّد و سالار به اسیری بردند

اشک لیلا بلند شد آنگاه *** که سر اکبر او را به اسیری بردند

اشک و ناله ز رباب بالا رفت *** چون سر اصغر عطشان به اسیری بردند

در تمام سفر آنان به سوختند همه *** چون که سرهای شهیدان به اسیری بردند

در جواب اشک و آه و گریه *** تازیانه همی بود که ز عدو می خوردند

تا رسیدند به دروازهٔ شام *** شامیان کف زدند و به اسیری بردند

اشک اولاد پیمبر همی جاری بود *** شامیان شاد شدند و به اسیری بردند

تا که بردند همه را نزد یزید ملعون *** سر بُبریده و طشت طلا را بردند

ظالم سنگدل چوب زد، برلب و دندان حسین *** زینب و بچّه ها دیدند، لب و دندان حسین

خادم أمّ المصائب که بوده بر ما بگو؟

نور احمد، نورعلیّ، نور فاطمه، زینب است *** بهترین زن بعد مامش فاطمه زینب است

کس ندیده به جهان همچو زنی چون زینب *** به کمال و به عفاف و به حیا چون زینب

اهل عالم متحیّر، چرا درس نگیرند، از زینب *** بار غم را که توانسته تحمّل کند چون زینب

صبر از صبر زینب، به تعجّب آمد *** کو ندیده است کسی چون زینب

به عدو گفت: جز زیبایی ندیدم ز خدا *** تاکنون صبر ندیده چو صبر زینب

صبر گوید: او فوق تصوّر بوده *** صبر خسته شد، از صبر زینب

آه که صبرش لب ریز شد، وقت وداع *** گفت چه کند با این همه دشمن زینب

صاحب حلم نبیّ و علیّ، او را گفت: *** نَبَرَد حلم تو ابلیس لعین ای زینب

در مصائب همه جا صابر بود *** تا که دید رأس برادر زینب

طاقتش طاق شد و گفت برادر چه کنم؟ *** طاقت و تاب ندارد، خواهرت زینب

«خادم» مگو که نیابی کسی *** صبر او باشد چوصبر زینب

ص: 103

ناله های زینب کنار بدن برادر

برادر، اشک اطفال مرا کشته، چه باید بکنم؟ *** دل من سوخته برادر، چه باید بکنم؟

عطش و آه و ناله زیاد است، چه باید بکنم؟ *** دل من زین مصیبت کباب است، چه باید بکنم؟

داغ اصغر همه را سوخته است *** همه گریان و پریشان چه باید بکنم

دلِ مادرِ اصغر کباب است برادر *** آه و ناله بلند است چه باید بکنم؟

داغ اکبر همه را کشته برادر چه کنم؟ *** داغ قاسم مرا کشته برادر چه بکنم؟

مادر اصغر قبر فرزند خود را طلبد *** قبر فرزند کجاست؟ من چه باید بکنم؟

خیمه ها غرق عزا گشته برادر چه کنم؟ *** آه و شیون زیاد است چه باید بکنم؟

بدنت غرقه به خون و سرنداری چه کنم؟ *** خواهرت سوخته از غم چه باید بکنم؟

بدن اکبر و عباس کجا مانده برادر چه باید بکنم؟ *** داغ آنان مرا کشته برادر چه باید بکنم؟

ما، در این شام غریبان، نداریم کسی *** خواهرت یکّه و تنهاست چه باید بکنم؟

گر که غارت کنند خیمه و خرگاه تو را *** من در این دشت بلا خیز، چه باید بکنم؟

دختر فاطمه رو به مدینه نمود و بگفت: *** یا رسول الله گو من چه باید بکنم؟

(این کشتهٔ فتاده به هامون حسین توست *** این صید دست و پا زده در خون حسین توست)

من و این خیل اسیران چه باید بکنم؟ *** ای رسول خدا تو بگو، من چه باید بکنم؟

می گفت و می گریست که ندائی به او رسید *** ما حاضریم همه؟ مگو چه باید بکنم؟

جسم حسین گذارش به حال خود *** دل را مسوز و مگو: چه باید بکنم؟

ناگه خبر آمد بهر زینب از حال علیّ *** او ز غصّه کباب است گو چه باید بکنم؟

زین العباد بدن پدر را، پاره پاره دیده *** درمانده شد و گفت: چه باید بکنم؟

در این میان، هر که کشته ای را بغل نمود *** اشک ریخت و گفت من چه باید بکنم؟

«خادم» بس کن، تو دل ما را سوختی *** به خدا ما سوختیم مگو: چه باید بکنم؟

درد و دل های زینب از سفر کرببلا

ای برادر نشدم من جدا تا به کنون *** بی برادر نکردم سفر تا به کنون

گر هزاران بلا سوی من آید آید *** گر بلاها همه سوی من آید آید

من نخواهم جدا شد ز حسینم هرگز *** من کجا گشتم جدا ز حسینم هرگز

همسر و زندگی و اولاد را بهر حسینم دادم *** همه را یکسره دادم، من بهر حسینم دادم

از ازل عاشق او بودم و همراهش بودم *** عشق خود را کم نکردم همراهش بودم

کربلا آمد و من با حسینم بودم *** در کنار برادر بودم، با حسینم بودم

هر چه کردم نشوم دور ز او آخر شد *** سهم او شهادت، سهم من اسارت شد

سر او هر کجا رفت من با او رفتم *** او سخن گفت با من، من با او رفتم

همه جا او به ما می نگریست و می رفت *** به اسیری همی رفتیم و او هم می رفت

سنگ هایی سوی آن سر هدف هم می رفت *** او به ما می نگریست و با نظاره می رفت

دیر راهب که رسیدیم سرش پایین شد *** او نگاهی به ما کرد و سرش پایین شد

راهب آن سر بگرفت و بنشست *** روی سجّاده گذارد و کنارش به نشست

سخنانش که با سر به پایان گردید *** او به خود آمد و یکباره مسلمان گردید

گفت این سر، سر فرزند پیمبر باشد *** از چه از تن جدا گشته و بی تن باشد

پدرش هست علیّ و مامش زهرا *** پس چرا رفته به نی؟ مامش زهرا

مهمان اهل کوفه

کس ندیده که مهمان گرفتار شود *** نه غذایی و نه آبی گرفتار شود

کس ندیده که میزبان دل مهمان شکند *** وعده هایی دهد و دل مهمان شکند

کس ندیده که مهمان ز آب منع شود *** و ز عطش سوزد و ممنوع از آب شود

کس ندیده روی مهمان شمشیر کِشند *** آب بر او بندند و شمشیر کشند

گوسفند را آب دهند و ز گلو سَر بِبُرند *** میهمان را لب تشنه کشند و ز قفا سَر بِبُرند

کس ندیده سر از پیکر مهمان بِبُرند *** سَرِ او را به نیزه کنند و بِبَرند

کس ندیده سَرِ بُبریده را چوب زنند *** آه طفلش که بر آید و را چوب زنند

کس ندیده سَرِ بُبریده را هدیه کنند *** داخل طشت گذارند به عدو هدیه کنند

کس ندیده که عزیزی به اسیری ببرند *** سَرِ بابش چو غریبی به اسیری ببرند

ص: 106

ای غریب کربلا یا أباعبدالله ای شهید نینوا یا اباعبدالله

تا ابد عالم میگرید بر غریب کربلا *** اشک ها ریخته خواهد شد بر غریب کربلا

همه جا شد عزا خانهٔ او *** عالمی سوخت بر غریب کربلا

بهر او دل هر مؤمن و کافر بسوخت *** کس نبوده که نگرید بر غریب کربلا

جنّ و انس و مَلَک جمع شدند *** همه سوختند و گریستند بر غریب کربلا

اهل آسمان ها ودریا همه گریان شدند *** آه و ناله بلند شد بر غریب کربلا

گو جمادات و اشجار همه گریان شدند *** کیست آن که نگرید بر غریب کربلا

دشمن اش نیز بگریید و بگفت: *** چاره ای نیست بگریید بر غریب کربلا

مادرش فاطمه آمد و به گفت: *** ای عزیزان بگریید، بر غریب کربلا

ص: 107

اشک ها جاریست بر مظلوم کربلا

اشک ریختیم بهر تو یا اباعبدالله *** دل ما سوخت بهر تو یا اباعبدالله

سفر کرببلا طی کردیم *** رو به قبر تو نمودیم یا اباعبدالله

غم و اندوه فراوان دیدیم *** همه گریان شدیم یا اباعبدالله

دل عالم همه جا سوخت بهر تو *** چون که مظلوم بُدی یا اباعبدالله

تو چه کردی که دل ها بهر تو می سوزد *** دل هر مؤمنی بهر تو سوخت یا اباعبدالله

دل هر سنگدلی سوخت بهر تو می سوزد *** تشنه کُشتند تو را یا اباعبدالله

همه از بی کسی ات می سوزند *** یار و یاور نداشتی یا اباعبدالله

همه غم ها فراموش شده بود *** جز غم تو یا اباعبدالله

جگر تشنهٔ تو ما را سوخت *** صبر تو کم نبود یا اباعبدالله

آه اطفال تو ما را لرزاند *** آب نبود بهر آنان یا اباعبدالله

آه زینب چه کرد با دل تو *** که تو گریان شدی یا اباعبدالله

تو چه گفتی به اکبر هنگام وداع *** اشک تو ریخت یا اباعبدالله

اصغرت که در آغوش تو بود *** با خدایت چه گفتی یا اباعبدالله

سخن تو سر نیزه چه بود با خواهر *** تو چه گفتی به او یا اباعبدالله

دم آخر که صورت به خاک ساییدی *** با خدایت چه گفتی یا اباعبدالله

با لب خشک در طشت طلا *** چه تلاوت نمودی یا اباعبدالله

چون عدو بر لب و دندان تو زد *** دل اطفال تو سوخت یا اباعبدالله

سر تو چون به دیدار رقیّه آمد *** تو چه گفتی به او یا اباعبدالله

در خرابه تو به دیدار عزیزان رفتی *** دل آنان بسوخت یا اباعبدالله

«خادم» بس کن سوختی ما را *** طاقت ما نیست یا اباعبدالله

ص: 108

سخن گفتن با اباعبدالله

نام تو چه زیباست یا اباعبدالله *** همه غم ها ز توست یا اباعبدالله

دل ما محو جمال تو بُوَد آقاجان *** همه مشتاق لقای تو بُوَند یا اباعبدالله

تو چه کردی که عشّاق عاشق تو شدند *** دل ما را ربودی یا اباعبدالله

عاشقی را تو به ما آموختی *** تو مگر با خدایت چه گفتی یا اباعبدالله

در ره حق همه چیزت بدادی آقا *** تو از اکبر و اصغر گذشتی یا اباعبدالله

بدن اکبر خود را قطعه قطعه دیدی *** به ره دوست بدادی یا اباعبدالله

طفل تشنه در آغوش تو بود *** هدیه کردی به خدا یا اباعبدالله

آه اطفال تشنه جگرت را سوزاند *** آب نبود بهر آنان یا اباعبدالله

آه زینب چه کرد بادل تو *** که گریستی تو بر او یا اباعبدالله

بدن کلّ شهیدان به خیمه بردی *** اکبر و عبّاس را نبردی یا اباعبدالله

دل عالم بسوخت از بی کسی اَت *** همه دل ها بسوخت یا اباعبدالله

دل ما سوخت بر سقّای تشنه ات *** چون صدا زد به فریادم برس یا اباعبدالله

جسم سقّا رها کردی و رفتی به خیام *** جسم او را نبردی یا اباعبدالله

بدن بی سر تو ماند سه روز روی زمین *** سر تو رفت به نیزه یا اباعبدالله

تو بگفتی به خواهر صبر کن شکوه مکن *** اشک تو ریخت بر او یا اباعبدالله

بی برادر، بی پسر، بی یارو یاور شدی *** پشت تو بشکست یا اباعبدالله

خواهر زارِ تو را ما گفتم: *** صبر او طاق شده یا اباعبدالله

صبر تو، صبر، به دنیا آورد *** خواهرت محو تو بود یا اباعبدالله

عشق تو، عشق به دنیا آورد *** عاشقی چون تو نبود یا اباعبدالله

«خادم» عشق حسین را غنیمت بدان *** گو که من عاشقت هستم یا اباعبدالله

اسارت آل الله از کوفه تا به شام

[اسیری درد بی درمان اسیری *** اسیری خواری دوران اسیری]

اسیری با غل و زنجیر سخت است *** اسیری با شماتت ها سخت است

اسیری و بی پناهی سخت است *** اسیری با درد و غم سخت است

اسیری بین سرهای بریده سخت است *** چگونه بگویم: سخت است سخت است

اسیری با یک قرص نان در روز سخت است *** به جای غذا تازیانه بر ما می زنند سخت است

اسیری که با رأس بابش سخن گفت *** اسیری که رأس پدر دید سخت است

اسیری که با جسم بابا سخن گفت *** اسیری که از غصّه جان داد سخت است

اسیری که تا شام نالید و رفت *** اسیریّ خسته از راه سخت است

اسیری و بی پناهی سخت است *** اسیری و ناتوانی، سخت است

اسیری که شد سرپرست اسیران *** اسیریّ و آوارگی، سخت است

اسیری نبوده، چون اسیران شام *** اسیر حزین و شماتت سخت است

اسیری و غم های عالم چه گویم؟ *** اسیریّ و چهل منزل اسارت سخت است

اسیر کنار رأس بابا در خرابه کس ندیده *** اسیری کنار اسیران در مانده سخت است

«خادم» مگو که دل سنگ آب شد *** هر کس شنید سوخت و آب شد

ص: 110

زمزمهٔ سه ساله با سر پدر

پدر منم سه ساله ات که اسیر گشته ام *** عالم شده سیاه برایم که اسیر گشته ام

پدر ببین که ما را اسیر کرده اند *** غم های عالمی بر دل ما کرده اند

پدر ببین غل و زنجیر بر ما بسته اند *** سوار بر اشتران بی جهاز کرده اند

پدر رأس تو را بالای نی برده اند *** ما را به دنبال سرت برده اند

پدر ببین ما زجرهایی می کشیم *** ما را اسیر و در بدر آورده اند

پدر ما ساعتی راحت نبوده ایم *** ما را به ذلت و خواری آورده اند

پدر کسی بر ما رحم نکرده است *** ما را چهل منزل اسیر آورده اند

پدر ببین عمّهٔ ما را کتک زدند *** او را به خاطر تو اسیر آورده اند

پدر پریشانی و غم هایش دیده ای *** پدر ما را زدند و اسیر آورده اند

آیا پدر تو غم عمّه ام را دیده ای؟ *** پدر مارا اسیر و در بدر آورده اند

رحمی نبود جز تازیانه که بر ما می زدند *** پدر هر روز قرصه نانی بهر ما آورده اند

پدر نبوده دگر چیزی جز همان *** جز تازیانه که بر ما آورده اند

پدر اگر می نالیدیم تازیانه بود *** گویی که ما را اسیر آورده اند

پدر ما غم های عالم را چشیده ایم *** بر ما همهٔ آزارها را آورده اند

عدو در عیش و نوش خود به سَر می برد *** اسیران را عوض از پا به سر آورده اند

«خادم» مگو دگر که دل سنگ پاره شد *** هرکس شنید جگرش چون سنگ پاره شد

دل های سوختهٔ اسرا

خاندان نبوّت چون اسیر شدند *** گو که اولیای خدا اسیر شدند

همه سوختند و ساختند چه کنند *** چون پناهی نبود، اسیر شدند

کس نکرد بهر آنان رحمی *** تا که بیمار شدند و اسیر شدند

عدو گفت اینان خارجی اند *** در بند شدند و اسیر شدند

غل و زنجیر بر آنان بستند *** در شکنجه بُدند و اسیر شدند

با طناب آنان را یکباره بستند *** بی امان بودند و اسیر شدند

تازیانه می زدند بر سرشان *** چون گریستند و اسیر شدند

گریه ها کردند در طول سفر *** چون سَرِ باب دیدند و اسیر شدند

تا که ازسختیّ سفر بیتاب شدند *** بی پناه بودند و اسیر شدند

هر که آنان را دید از سوز بگفت *** نکنید این چنین این ها اسیر شدند

بهر آنان دل عالم بسوخت *** که عزیز بودند و اسیر شدند

همگی آلِ پیمبر بودند و اسیر بودند ***بی پناه بودند و اسیر شدند

رأس مظلوم بود مقابلشان *** همه سوختند و اسیر شدند

بر یتیم و اسیر چه می گذرد *** همه گریان بُودند و اسیر شدند

کس نبود بهرشان پرستاری کند *** کودکانی بُدند و اسیر شدند

ص: 112

بازگشت اسرا به کربلا

بازگشت اسرا به کربلا حاصل شد *** دیدار اسرا با شهدا حاصل شد

غم و اندوهِ فراوان ز شام آوردند *** شکوه های اسرا با شهدا حاصل شد

زینب آمد کنار برادر و بگفت: *** آرزوی تو شهادت بود حاصل شد

ما به شام رفتیم و تو درکرببلا مانده ای *** جسم تو ماند در اینجا هدفت حاصل شد

من به همراه تو بودم همه جا لیک کنون *** که رسیدم به مزارت هدفم حاصل شد

تو به سر آمدی و من به پا با تو بُدم *** من جدا از تو نبودم غرضم حاصل شد

تو که اطفال خود را به من بِسپردی *** من نگهبان آنان بُدَم غرضت حاصل شد

جز یکی طفل سه ساله همه را آوردم *** تو به دیدار او آمدی و او غرضش حاصل شد

تو که در طشت طلا قرآن خواندی *** همه حق را به تو دادند غرضت حاصل شد

چوب زدن بر لب و دندان تو شایسته نبود *** زین عمل عدو شد رسوا غرضت حاصل شد

مرد نصرانی که این دید بگفت: *** صاحب سر که باشد غرضم حاصل شد

همه گفتند او حسین است فرزند فاطمه *** پس مسلمان شد و گفت غرضم حاصل شد

الغرض زینب با قبر برادر می گفت: *** ای برادر گذشتم ز همه من غرضم حاصل شد

«خادم» تو نیز نوکریت را ادامه بده *** مهراس از کسی غرضت حاصل شد

خبر بشیربن جزلم از ورود اسرا به مدینه

اهل مدینه همه منتظر بُدند *** همه از عزیزان بیخبر بُدند

تا که خبر از دور بیامد بهرشان *** آن خبر بس حزین بود بهرشان

بشیر آمد و گفت: دارم خبری *** لیک در اینجا نگویم خبری

همه آیید کنار روضه *** تا کنم من خبرم را عرضه

در مدینه نمانید دگر ای مردم *** کشته شد سبط پیمبر ای مردم

جسم او آغشته به خون گردیده *** سر او غرقه بخون گردیده

اهل بیتش همه بی تاب شده اند *** زاسیری خسته وبی تاب شده اند

غم و اندوه گرفته همه را *** حسرت و آه گرفته همه را

ناله های همه بالا رفته *** درد و غم از همه بالا رفته

کس ندیده یتیمان اسیر *** آل پیغمبر باشند و اسیر

ص: 114

بازگشت اسرا به مدینه

از سفر بازگشتند اسرا *** بی سپهسالار گشتند اسرا

دلآن ها همه سوخته بود *** بدن های همه کوفته بود

همه درمانده و نالان بودند *** همه بی تاب و پریشان بودند

ناله ها از همه بالا می رفت *** ضجّه ها بود که بالا می رفت

مدینه پر از اشک و نوا شد *** همه دل ها پر از آه و نوا شد

غم و اندوه فراوان گردید *** اشک ها همه جاری گردید

درد و دل ها شروع شد ز همه *** اشک ها جاری شد ز همه

مادران با سوز و آه آمده ند *** با دلی خونین و آه آمده ند

با غم و اندوه تسلیت می گفتند *** نزد زینب تسلیت می گفتند

مادر عباس نزد زینب آمد *** مادری کرد چو زینب آمد

گفت فرزندانم، قربان حسین *** هر چه دارم به قربان حسین

من شنیدم که عبّاس سقّا بوده *** شاد گشتم فدائیّ برادر بوده

آب ننوشیده و عطشان بوده *** او بیاد عطش آلِ پیمبر بوده

آب ننوشیده و سقّا بوده *** جگرش تشنه و سقّا بوده

دست هایش ز بدن قطع شده *** راه امید پسرم قطع شده

همّتش سقائی اطفال بوده *** آب نیافته خجل از اطفال بوده

زین جهت گفته برادر تو بیا *** من که آبی ندارم تو بیا

وعدهٔ آب دادم به سکینه چکنم *** خجلم من ز سکینه چه کنم

تو مرا نزد خیامَم مَبَر *** تا که جان دارم به خیامَم مَبَر

شاه چه کرد با بدن عبّاسش *** هر چه کرد نتوانست ببرد عباسش

دشمن آمد چه کرد با بدن عباسش *** قطعه قطعه نمودند بدن عباسش

«خادم» مگو اُمّ البنین حاضر است *** کم سخن گو امّ البنین مادر است

سؤالات اهل مدینه از زینب علیها السلام

زینب چه شد حسین و عزیزان او بگو؟ *** زین ماجرا از اوّل وآخر بر ما بگو

گو چه شد علمدار رشید حسین بگو *** گو علیِّ اکبر و قاسم چه شد بگو

گو به ما احوال جوانان را بگو *** حال آن جوانان رشید را بر ما بگو

گو آن که برده ای از چه نیاوردی بگو *** زان همه جوان، تو یکی آوردهای بگو

بر گو به ما علمدار کربلا چه شد؟ *** سقّای تشنگان حرم را گو چه شد؟

گفتند: دستهای علمدار قطع شده *** دست علمدار چرا قطع شد بر ما بگو

گو از چه کشتند اصغر را بر ما بگو *** از چه آبش ندادند و کشتند برما بگو

با لب تشنه کشتند طفل تشنه را *** از چه گلوی نازک او چاک شد بر ما بگو

آب را از چه بستند بر اطفال بی گناه؟ *** صدای العطش از چه از آنان بلند شد بر ما بگو

آب مگر قیمت جان گردیده بود بر ما بگو *** از چه صدای العطش بلند گردیده بود برما بگو

سرها چرا بر بالای نی رفته بود بر ما بگو *** آل پیغمبر چرا به اسیری رفته اند بر ما بگو

گو از چه بردند شما را اسیر، بر ما بگو *** آیا مگر مسلمان نبودید شما، بر ما بگو

جرم آل پیمبر چه بود بر ما بگو *** از چه ذوی القربای او اسیر گشته اند بر ما بگو

آیا بنی امیّه کافر نبوده اند؟ گو: چرا *** گو از چه آل پیمبر را اسیر کرده اند گو چرا؟

کافر به کافر این گونه ظلم نکرده گو چرا؟ *** آنان ز کافر و مشرک بدتر بوده اند گو چرا

گو از چه جسم عزیز پیمبر زمین مانده چرا *** آیا بنی امیّه ما را مسلمان ندانستند گو؟ چرا

آتش به آشیانهٔ مرغی نمی زنند *** از چه آتش به خیمهٔ آل عبا زدند گو چرا

مثله نمی شود بدن کافر، به دین ما پس بگو *** از چه اسب بتاختند بر بدن آل عبا چرا

در دین ما دفن مسلمان واجب شده بگو *** از چه بدن های آل پیمبر زمین مانده چرا

«خادم» مکن سؤال دل ما را آتش زدی بگو *** آخر که دفن کرد آن بدن ها را به ما بگو

ص: 116

پاسخ زینب (علیهاالسلام) به اهل مدینه

زینب در پاسخ اهل مدینه گفت: *** از ما مپرسید چه شد تا این که گفت

دعوت اهل کوفه بود، دست ما را بسته بود *** نامه های اهل کوفه بود دست ما را بسته بود

همه دانند ما دعوت شدیم و میهمان بُدیم *** امتحانی بود بر اهل کوفه ما میهمان بُدیم

اهل کوفه دعوت ما را پس گرفتند *** روی از ما گرداندند دعوت ما را پس گرفتند

دوست ما بودند ولی در امتحان *** لایق ما نبودند دعوت ما را پس گرفتند

لایق طاغوت گشتند در امتحان *** خود فروختند و دعوت ما را پس گرفتند

سبط پیغمبر نصیحت کرد آنان را ولی *** گوش به حرف او نکردند دعوت ما را پس گرفتند

در بیابان ما را محصور نمودند، تشنه بودیم *** آب را بستند، راه را مسدود نمودند تشنه بودیم

تشنه بودند، ما به آنان آب دادیم امّا *** راه آب را آنان بر ما مسدود نمودند تشنه بودیم

تشنگی در آن بیابان سوخت ما را تشنه بودیم *** آه اطفال بلند بود آب را ممنوع نمودند تشنه بودیم

عباس رفت آب آورد د ست او را قطع نمودند تشنه بودیم *** پشت ما را شکستند دست عباس را قطع نمودند تشنه بودیم

تا صدای العطش از خیمه ها بالا گرفت *** طفل شیرخوار ما را کشتند آب را منع نمودند تشنه بودیم

آب در خیمه ها نایاب گشت آبی نبود بهر اطفال *** طفل و مادر تشنه بودند آب را قطع نمودند تشنه بودیم

ص: 117

برکات اشک بهر شهید کربلا

دل اگر بشکند رحمت حق باشد *** اشک اگر ریزی رحمت حق باشد

لؤلؤ و مرجان ز چشمت ریزی *** گریه کن رحمت حق باشد

بر که گرییم ما بیش از همه؟ *** گریه بر مظلوم رحمت حق باشد

بر که گرییم تا پاک شویم؟ *** گریه بر مظلوم کربلا رحمت حق باشد

گریه بر مظلوم عالم نکوست *** گریه بر او رحمت حق باشد

گریه بر فاطمهٔ زهرا نکوست *** گریه برحسن مظلوم رحمت حق باشد

گریه بر حسین تشنه لب بسیار نکوست *** گریه کن بر زینب رحمت حق باشد

گریه بر بی کسی او هم نکوست *** گریه بر عباس رحمت حق می باشد

گریه بر سقّای تشنه لب نکوست *** گریه بر او رحمت حق باشد

گریه بر اطفال تشنه نکوست *** گریه بر آنان رحمت حق باشد

گریه بر مادر اصغر نکوست *** گریه بر اصغر عطشان رحمت حق باشد

گریه بر لب های تشنه نکوست *** گریه بر دلسوختگان هم نکوست

گریه بر طفل اسیر هم نکوست *** گریه بر وقت وداع هم نکوست

گریه بر نالهٔ زینب نکوست *** گریه بر اطفال نالان نکوست

ص: 118

برکات زیارات معصومین علیهم السلام

اربعین است بیا تا به زیارت برویم *** غم و اندوه زیاد است بیا تا به زیارت برویم

با زیارت غم و اندوه کم خواهد شد *** روزهای زیارت از عمرت نخواهد شد

عهد و پیمان اطاعت واجب است *** به زیارت بیا حاصل خواهد شد

حجّ اگر رفتی تمامیّت آن *** با زیارت حاصل خواهد شد

گر تو امید شفاعت داری *** با زیارت حاصل خواهد شد

گر بخواهی وقت مردن به شفاعت برسی *** با زیارت حاصل خواهد شد

گر بخواهی در قیامت مقبول اُفتی *** با زیارت حاصل خواهد شد

گر تو عارف حق امامت هستی *** آرزوی تو حاصل خواهد شد

هر چه خیر است در این راه بخواه از خدا *** خیر دنیا و عقبای تو حاصل خواهد شد

هر کجا جُز دَرِ این خانه روی *** آرزوی تو حاصل نخواهد شد

گر به شرق و غرب عالم بروی *** جز خسارت حاصل نخواهد شد

«خادم» بگیر دامن اهل البیت را *** که مقصود تو حاصل خواهد شد

ص: 119

ای برادر بیا تا برویم کرببلا

وقت عزا رسیده بیا کربلا رویم *** شاه نجف زیارت و پس کربلا رویم

از هر رهی که رویم راه باز می شود *** راه بهشت همین است بیا تا به پا رویم

اشکی بیار و دلی سوخته بهر دوست *** با دست خالی میا بیا تا به پا رویم

از کربلا روی به سوی مدینه کن *** گو ای رسول خدا این حسین توست

جسمش غریق خون و سرش نوک نِی بُوَد *** این پاره تن ببین کو حسین توست

رو کن به سوی عزیزان خود دمی *** اطراف جسم پاره پاره نشستند، این حسین توست

سالار قافله بین کز غم، چون کمان خم شده *** چون دیده جسم بی سر او را، کو حسین توست

زین العباد را بنگر کو سوخته است *** چون دیده نالهٔ اطفال را، این حسین توست

«خادم» تو در عزای حسینش بسوز بسوز *** یا گریه کن و یا که بگریان، گو حسین توست