حجة الله على الحجج، فاطمة الزهراء عليها السلام

تو قرآنی که عقول رجال بدان قد ندهد، ليلة القدر

تو قرآنی که تفسیر به رأی نشوى، اللّيلة المباركة

تو قرآنی که کفر است پنهان ساختن ات، کوثر

تو قرآنی که تلقاء تو، بخشاینده است، کلمة الله

آیا شناخت تو این است؟...

توغایتی که ابتدا و انتهای آفرینش هستی، حجة الله

توغایتی که نبودی، نبیّ و وصیّ نبود، لولاكِ

توغایتی که اشرف الخلائق را ریشه ای، امّ ابیها

توغایتی که ولایت، طفیل توست، امّ الأئمّة

آیا شناخت تو این است؟...

اگر راه بنمایی، هدایت شویم...

واگر اذن نفرمایی، تسلیم هستیم...

و اگر اراده نمودی، قابل خواهیم بود...

ای فاطمة الله، دریغ مدار ما را، ای مادر

یافاطمة اغیثینی

ص: 2

فاطِمَة حُجّةُ اللهِ عَلَى الحُجَج

آیةُ الله الشَّیخ حَیدَر التُّربتی الکربَلَائِی

ص: 1

بسم الله الرّحمن الرّحیم

ماجرا از این قرار است یکی از دوست داران اهل بیت اطهار علیهم السّلام

پرسشی مطرح می کند و در پی جواب از وحی...

پرسشی درباره شخصیّتی به عظمت «فاطمة الله»

و سینه ای که معارف آل الله را حمل می نماید، پاسخش را زیبا ارائه نموده هر چند خودش آن را بسیط نمی داند

و حرف ها... و حرف ها.... و حرف ها.... ناگفته می ماند که «لیس کلّما طلب وجد»،

گوهر است و قدرش را گوهری می شناسد... گوهری می طلبد...

اگر گوهرشناس بود که الحمد لله و الشکر...

و اگر نبود...

این حرف را برای اهلش بگذارد و طلا را مس نپندارد؛

که یقیناً طلا، مس نخواهد بود لکن...

ناشناس بی بهره می ماند...

تمام

ص: 2

بسم الله الرّحمان الرّحیم

يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ

وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ

وَ لَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ.

سوره (61) الصّفّ آیه 9

يُرِيدُونَ أَنْ يُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ

وَيَأْبَى اللَّهُ إِلَّا أَنْ يُتِمَّ نُورَهُ

وَ لَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ.

سوره (9) التوبة آیه 32

ص: 3

نور فاطمه من نور عظمة الله...40

بخش چهارم نور النّور...43

برهان 5- نور فاطمه من نور النّبیّ و الوصیّ...45

بخش پنجم حجّة الله مع الخلق...47

برهان 6- حجّة الله سبب امان خلق...49

جایگاه حجّة الله برای زمین و زمینیان...52

برهان 7- فاطمه در مباهله (حجّة الله بر نصاری)...53

بخش ششم فاطمه و عبادت، غرض از خلقت...55

برهان 8- فاطمة أمّةُ الله...57

تسبیح وتهليل وتحميد، ورد فاطمه از آغاز...58

تسبیحات الزّهراء عليها السّلام...60

برهان 9- «الصّلوات» اوست...64

بخش هفتم فاطمه، الله و دين الله...67

برهان 10- نام فاطمه، مشتقّ از نام خداست...69

برهان 11- أسماء فاطمة عند الله!!!

برهان 12- فاطمه «دین استوار»...71

برهان 13- امر بزرگ، ولایت فاطمه

برهان 14- فاطمة آية الله...72

برهان 15- فاطمه در شمار اعراف

برهان 16- مقام هدایت گری فاطمه...73

برهان 17- فاطمة المصطفاة و بارها مصطفاة الله...76

ص: 6

برهان 18- خشنودی و خشم فاطمه

برهان 19- سلام و صلوات خداوند برفاطمه...77

بخش هشتم فاطمه، الله و ملائکه...79

برهان 20- فاطمة محدّثة الله و محدَّثَةُُ الملائكة...81

بخش نهم فاطمة والأنبياء...83

برهان 21- ملاک الله در رسالت، فاطمه است...85

بخش دهم فاطمة و رسول الله...87

برهان 22- فاطمة علّت غائی خلقت أفضل الأنبياء و سيّد الأوصياء...89

برهان 23- فاطمة، حجاب النّبوة...90

برهان 24- جایگاه باب و بیت فاطمه

برهان 25- فاطمه، خانه اش برترین خانه های انبیاء...91

برهان 26 - جایگاه فاطمه نسبت به رسول الله...92

فاطمه از رسول الله و رسول الله از فاطمه...93

برهان 27- والاترین و شریف ترین و محبوب ترین و گرامی ترین...95

بخش یازدهم فاطمه و شجره طیّبه، نبوّت، رسالت و امامت...97

برهان 28- جایگاه فاطمه در شجره طيّبة...99

فاطمة الشّجرة الطيّبة

برهان 29- فاطمه، نبوّت، رسالت، عصمت و حکمت...103

برهان 30 - فاطمه، برگزیده رسول الله...104

برهان 31 - فاطمة، ذی القربی...105

برهان 32 - «المودّة الواجبة» از آنِ فاطمه است...108

ص: 7

برهان 33- فاطمه و بطن مادرش خدیجه

بخش دوازدهم فاطمه و امامت...109

برهان 34- امامت نعمة الله، فاطمة نعمة الله...111

برهان 35- علی همتای ایمانی فاطمه...113

برهان 36- فاطمه، علیّ دیگر...114

برهان 37- رسول الله و فاطمه، دو رکن امیرالمؤمنین

برهان 38- واجب بب برو برگرد...116

برهان 39 - امامت، خاصِّ نسل فاطمه...118

بخش سیزدهم علم فاطمه...121

برهان 40- علم فاطمة محيط برخلق وعدم...123

برهان 41- ژرفای دریای علم فاطمه...124

برهان 42- «مصحف» میراث ویژه فاطمه

امامت و مصحف فاطمة...125

بخش چهاردهم فاطمه در آیات...127

برهان 43- فاطمه در آیه نور...129

برهان 44- فاطمه، بئر معطّله، امام صامت...132

برهان 45 الی 47:

فاطمه، «لیلة القدر» آغاز تا انجام

فاطمه «روح القدس»

فاطمه «اللّيلة المباركة، منها الأئمّة...133

برهان 48- به خدا سوگند، حجة الله است...137

ص: 8

بخش پانزدهم فاطمه و اهل بیت اطهار...139

برهان 49- دورنمای جایگاه اهل بیت علیهم السّلام...141

برهان 50- اتحاد نوری حضرت با اهل بیت...142

برهان 51- فاطمه در شمار اهل بیت و ائمّه علیهم السّلام...144

برهان 52- السّيّدة فاطمة...145

برهان 53- منها الأئمّة...146

برهان 54- فاطمة اسوة الحّجة...147

بخش شانزدهم فاطمه و جزاء، شفاعت...149

برهان 55- ولایت فاطمه در قیامت...151

برهان 56- مهریه فاطمه

برهان 57- شیعه فاطمة...152

برهان 58- شفاعت فاطمی...155

بخش هفدهم امامت فاطمه...157

برهان 59 الی64:

از صفات حجج الله در فاطمه

نطفه فاطمه از خوراک بهشتی

در شکم مادر صداها را می شنود و سخن می گوید

طاهر و مطهَّر به دنیا می آید

با دو دست به دنیا می آید و دست خود بالا می برد

شهادات را با صدای بلند می گوید

رشد و نمو ویژه ای دارد...159

رشد جسمی عبدالله بن عبد المطّلب...171

ص: 9

رشد جسمی رسول الله صلّى الله عليه وآله

حکایت ولادت و رشد جسمانی و... حجّة بن الحسن المهديّ عجّل الله فرجه...172

برهان 65- فاطمه، بهترین اهل زمین...179

برهان 66 الی 69:

همانند رسول الله و امیرالمؤمنین صلّی الله عليهما وآلهما

شاهد در آفرینش و اعمال خلق است

طاعتش بر همه فرض است

تفویض امر خلق به او شده است

ولایت در تشریع دارد

بخش هجدهم فاطمة حجّة الله...183

برهان 70- فاطمة حجّة الله...185

برهان 71 الی 75:

فاطمة وسيلة الله

خاصّة الله

محلّ قدس الله

حجّة الله في غيبه

وارثة الأنبياء...186

اعتراف دشمن...187

پس فاطمه کیست؟...188

فاطمة حجّة الله على الحجج...189

پایان ناگزیر...191

پی نوشت ها...194

ص: 10

می باشد، ستوده؛ با ضمیمه ساختن سلام، تحيّات، اظهار ارادت و دعای خیر خویش بدان ثواب هدیۀ این مرقومۀ ارزشمند را از جانب نویسندۀ توانا و بندۀ حقیر و به نیابت از خانواده، بستگان، کليۀ حق داران و اموات مؤمنین و مؤمنات و مسلمين و مسلمات، پیش کش خدمت آن بانوی کرام و پدر و همسر و فرزندان گرامش می نماییم و فرج و ظهور موفورالسّرور منتقم ایشان را از درگاه خداوند منّان مسئلت داریم.

این جانب کمترین سهیم در نشر معارف اهل البيت عليهم السّلام از عزیزان مطالعه کننده تقاضامند است به منظور ترویج و اشاعه فرهنگ غنی این خاندان، پس از مطالعه، ایمان و يقين به محتوای دُرربار و کسب حداکثر فيوضات از آن، برادران و خواهران دینی و ایمانی خویش را هم به توفیق دست یابی به محاسن کلام این بزرگواران نائل آورند.

ص: 12

ذوق زده می شود، فقط برای دیدن یک سیاه چاله، این همه تلاش و صرف هزینه های گزاف... این است کسی که نام خود را «بشرهوشمند» نهاده است...

و تمام علم بشر، تمام توان مندی او، با این همه ادّعا، نگاه کردن به این عظمت الهی است. نگاه می کند و گمان دارد که شناخت دارد اما خودش هم می داند سراسر نادانی است، و مدام می پرسد و خود نیز می داند که هرچه به معلوماتش اضافه می شود، مجهولات برایش بیشتر می شوند.

امّا، سخت ترین دانش، کیهان شناسی نیست، سخت ترین دانش، شناخت کسی است که این همه شگفتی را آفریده، کسی که قدرت تغییر آن را دارد، کسی که کلّ این شگفتی را به خوبی می شناسد و در قبضه قدرت اوست. یا نه، در دست اوست چگونگی ها.

وقتى شقّ القمر را از رسول الله صلّى الله عليه وآله وسلّم دیدند، وقتی ستاره در خانه امیرالمؤمنين افتاد، وقتی خورشید بازگشت به اراده ولیّ خدا، وقتی سنگ ریزه ها تبدیل به طلا شد، وقتی درخت به سخن آمد، وقتی مرده زنده شد و به سخن گفتن نشست... بشر کجاست از این اعجاز، و چقدر حریص است که قدرت مند باشد...

و راستی که فاطمه، ليلة است، پوشیده است و در عین حال، کلّ هستی را نور بخشیده و همین است که قدرش ناشناخته است؛ که متعرّض شناخت او نمی شوند و اگر کسی متعرّض شود متّهم خواهد بود، گویی نمی بینند و نمی خواهند دیگران نیز ببینند... و باز هم کجاست قدر و منزلت حجّة الله؟...

ما نیز چون دانشمندان علوم تجربی، می خوانیم و می شنویم... و نهایتاً تسلیم می شویم، فهم کجاست؟ کیست که زهرا را دریابد؟

مجموعه ای بی نظیر پیش رو دارید، قدر بدانید، تعدّی نکنید، انکار نکنید که لطف الاه است و فرموده: «مَنْ شِئْنا» قابل آن. خدایا ما را قابل مقرّر فرما، بحقّ فاطمه علیها السّلام.

ص: 14

عليهم به پرسش مذکور درباره حضرت آية الله العظمی حجة الله على الحجج فاطمة الزّهراء سلام الله علیها برمی آییم زیرا از آن جا که معرفت اولیاء معصوم صلوات الله و سلامه عليهم اجمعين صنع و ساخت الله تبارک و تعالی بوده و موهبتی است، و نه اکتسابی، پس به ناچار آن را از او درخواست نموده و به درگاهش عرض می کنیم:

«...اللَّهُمَّ عَرَّفَنِي حُجَّتُكَ، فَاِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفَْني حُجَّتَكَ ضَلَلْتُ عَنْ دِينِي».(1)

... بارالها حجّتت را به من بشناسان، که اگر حجّتت را به من نشناسانی از دینم گمراه می گردم.

ضمن این که به غیر از جواب اجمالی به اصل این سؤال شریف که قبلاً در رساله دیگری ارائه شده، این کتاب جوابی متوسط است و در این کتاب قصد شرح نداریم، امید است با توفیق الهی در زمان دیگری به شرح آن بپردازیم.

درباره شخصیّت های عموم مردم می توان سخن گفت لکن از شخصیّت بی نظیر حضرت صدّیقه کبری سلام الله عليها تنها کسانی می توانند بگویند که از سنخ ذات اویند، لذا برای این مهم از آیات قرآن کریم به تفسیر و تأويل حضرات محمّد وآل محمّد صلّى الله عليهم استفاده می کنیم؛ و از نشانه های دالّ بر حجّت بودن امّ الأئمّة و امّ ابیها رسول الله، صدّیقه طاهره صلوات الله عليهم خطبه های سرشار از حجّت ها و معارف بلند اوست، هم چنین دعاها و مصحف با عظمت آن حضرت که فرموده اند: سه برابر قرآن کریم است و...؛

و بنابر بسیاری از آیات قرآن کریم و احادیث اهل بیت اطهار علیهم السّلام، حضرت صدّیقه طاهره مطهّره فاطمة الزّهراء سلام الله علیها نه تنها بسیاری از علامت های خاصّ ائمّه معصومين عليهم السّلام را دارند، بلکه والاتر از آن این که ایشان حجّت الله

ص: 16

بر حجج الهی هستند.

این جانب برای آنان که طالب معرفت ایشان هستند، به قدر توان خود برخی از آیات و احادیث در این باره را در این کتاب گرد آورده ام، امید است سبب فزونی بصیرت ما به ساحت مقدّس آن حضرت گردد.

این کتاب، گنجینه ای عظیم از برخی جواهرات آیات قرآنی و احادیث نورانی درباره بانویی است که چون خالقش و خاندان اطهرش بی همتاست، او که نوبت اشراقش بر زمینیان جز آغاز طلوعی بیش نبود، او که برای ملکوتیان اشراقی نمود و آسمان ها را برایشان روشن نمود، و برای سيّد الأوصياء روزی سه بار تا قبل از کسوفش با دست ناپاکی اشراق می فرمود، و برای اهل مکّه و مدینه نیز تا جایی که عائشه گفت: از نور چهره حضرتش در شب تاریک، نخ در سوزن می کردیم...

این اثر را که امید دارم ذخیره ای برای روز تهی دستی ام باشد به ساحت آن حجّة الله -که حتّى دشمنش نیز اقرار به حجّت بودنش کرد اما افسوس که اکنون جاهلان پر ادّعا، آن مقامش را انکار می کنند- و غنچه سوخته اش تقدیم می نمایم؛ و من باب «وَ صَلِّ عَلََيْهِمْ إنَّ صَلاتَكَ سَكَنٌ لَهُمْ»(1) سپاس شایسته تقدیم می دارم به سیّدی از ذراری فاطمه زهرا سلام الله علیها که به همّت ایشان و انفاق طيّب مال، این کتاب به زیور طبع آراسته شد.

و از ساحت آن بانویی که بیتش بإذن الله تعالی از آغاز تا همیشه مرفوع است، خواستار شفاعتش برای این کمترین عُبَیْدش و برای والدینم و خاصّه والده ام هستم که چند ماهی است در غم فراقش جانم سوخته، او که سوختن برای زهرای مظلومه شهیده عليها السّلام را به من آموخت و با اشک جان سوز خویش برآن عزیز و جان رسول الله صلّی الله عليه وآله، شیره جانش را به کامم ریخت... .

ص: 17

یکی از طرق اجازات این جانب به احادیث اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السّلام، در کتاب شریف زیارات ذبيح آل محمّد العاشورائيّة صلوات الله عليهم وسلّم آورده شده و در این کتاب شریف، یکی دیگر از آن ها را تيمّناً و تبرّكاً می آوریم.

الصورة

ص: 18

ص: 20

پیش از آغاز لازم است متذکّر شوم که رسول الله صلّى الله عليه وآله صاحب همه مقامات ولایت و امامت است، و مهبط و قرار همه تفضّلات الهی است، و آن چه را که به دیگران رسیده از فاضل اوست زیرا که ایشان اشرف الخلائق اجمعين هستند؛

نبيّ الله حجّت الله است در ایصال وحی حدوثاً و نیز توضیح و تفسیر و تبیین وحی، و ولىّ و وصیّ و امام حجّت الله است در تبیین و تفسیر و محافظت وحی بقاءً. ضمن این که قبول با معرفت ولایت اهل بیت اطهار و از آن ها فاطمة الزّهراء سلام الله علیهم از اصول دین اسلام محمدی صلّی الله عليه وآله است.

«يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَكُمْ بُرْهَانٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكُمْ نُورًا مُبِينًا».(1)

برهان های دالّ بر حجّة الله بودن حضرت زهرا علیها السّلام بسیار است و آن چه در این کتاب آمده، اشارتاً و به منظور تسهیل در فهم مطالب، شماره گذاری شده است و قصد احصاء در کار نیست که «وَإِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا إِنَّ اللَّهَ لَغَفُورٌ رَحِيمٌ».(2)

لازم به ذکر است که برخی از برهان ها برای چندین عنوان قابل استفاده می باشد.

حجج الله برما سوى الله بودند و همراه با خلق شدند و تا پس از خلق نیز برای ابلاغ پیام های الهی به آن ها باقی خواهند بود. آنان در همه عوالم بوده و خواهند بود، و خود فرمودند: «بِنا فَتَحَ اللّهُ وَ بِنا يَخْتِمُ»، در نتیجه تنها واسطه ابلاغ معارف اعتقادی و احکام شرعی و اخلاق به آفریدگان، ایشان هستند. امام به حق ناطق، جعفر بن محمّد الصّادق عليهما السّلام به دو صحابي جليل و فقیه خود محمّد بن مسلم و اَبان بن تغلب رضي الله عنهما فرمود:

«الْحُجَّةُ قَبْلَ الْخَلْقِ، وَ مَعَ الْخَلْقِ، وَ بَعْدَ الْخَلْقِ».(1)

حجّت (خداوند) قبل از (آفرينش) آفریدگان (بوده)، و همراه با آفریدگان است، و پس از آفریدگان (نیز حضور خواهد داشت).

بنابر صریح حدیث شریف، نخستین مخلوق در همه عوالم «حجّت الله» است، و در ظهور حیات دنیوی نیز نور حجج الله روی زمین در پیشانی آدم ابوالبشر على نبيّنا و آله و عليه السّلام همراه با او و همه انبیاء باطناً، بودند که قرار زمین به وجود حجّت خداست و بنابر فرمایش اهل بیت علیهم السّلام، آخرين شخص روی زمین نیزحجّت خدا خواهد بود.

و این امر، وجوه و حکمت های بسیاری دارد از جمله این که حجّت خداوند جز به امام معصوم تمام نمی گردد، و بر این معنا نیز روایات بسیاری از اهل بیت عصمت و طهارت عليهم صلوات الله از طریق فريقين روایت شده است از جمله؛ از معصومین امام محمّد باقر، جعفر صادق، موسى الكاظم و علىّ الرّضا عليهم السّلام روایت شده که فرموده اند:

«إِنَّ الْحُجَّةَ لَا تَقُومُ لِلَّهِ عَلَى خَلْقِهِ إِلَّا بِإِمَامٍ حَيٍّ (حَتَّى) يُعْرَفْ».

همانا حجّت خدای عزوجل بر آفریدگانش برپا نشود مگر به سبب و واسطه امامی زنده (تا) شناخته شود.

ص: 22

حدیث امام محمّد باقر عليه السّلام:

«إنّ الحُجَّهَ لاتَقُومُ لِلّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلی خَلقِهِ إِلاّ بِإِمامٍ حَیٍّ یَعرِفُونَهُ (يُعْرَفُ)».(1)

همانا حجّتی برای خدای عزّوجل بر خلقش به پا نشود مگر به امامی زنده که او را بشناسند (معرفت کنند).

امام جعفر الصّادق و امام موسى الكاظم عليهما السّلام فرمودند:

«إنّ الحُجَّهَ لاتَقُومُ لِلّهِ عَلی خَلقِهِ إِلاّ بِإِمامٍ حَیٍّ يُعْرَفُ».(2)

همانا حجّت خداوند بر خلقش به پا نشود مگر به (وسیله) امامی زنده که

شناخته شود.

امام جعفر الصّادق و امام موسى الكاظم و امام على الرّضا عليهم السّلام فرمودند:

«إنّ الحُجَّهَ لاتَقُومُ لِلّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلی خَلقِهِ إِلاّ بِإِمامٍ حَتّّی يُعْرَفَ».(3)

همانا حجّت خدا عزّوجل برخلقش به پا نشود مگر به امامی که شناخته شود.

و به همین جهت است که امام و حجّت الله، در عوالم مختلف قبل از خلق و همراه با خلق و پس از خلق حضور دارد، زیرا که دلیل و راهنمای خلق است، امام محمّد باقر علیه السّلام فرمودند:

امامت و حجّت الهی از زمان حضرت آدم بوده و هیچ زمانی نیست مگر این که امام وحجّتی باقیست که خداوند ایشان را حجّت های خود بر خلق قرار داده است.(4)

اقامه حجّت خدا بر آفریدگان و تمامیّت حجّت خدا، متوقّف به وجود امام است، و آخرین کسی که می میرد، امام است تا کسی نتواند بر خداوند احتجاج کند که چرا مرا بدون حجّت قرار دادی.(5) امام جعفر صادق علیه السّلام فرمود:

ص: 23

«إِنَّ آخِرَ مَنْ يَمُوتُ الإمَامُ لِئَلّا يَحْتَجَّ أحَدٌ عَلَى اللهِ عَزَّوَجَلَّ أنَّهُ تَرَكَهُ بِغَيْر حُجَّةٍ للهِ عَلَيْه».(1)

به تحقیق آخرین کسی که (از خلق) می میرد امام است، تا هیچ کس بر خداوند عزّوجل احتجاج نکند که او را بدون حجّتی از جانب خداوند، رها نموده است.

در همین رهگذر به سادگی می توان دریافت که امامت از اصلی ترین اصول دین است زیرا چنان چه بیان شد حجّت بر خلق اقامه نمی شود مگر به امامت امام حق.

و این امر تا بعد از خلق نیز جریان دارد که حکایت از ولایت در جزاء می کند: ولایت در تقسیم بهشت و جهنم، شفاعت و... زیرا «حجّة الله» در همه عوالم و در قوس صعود و نزول مؤثّر است به عبارت دیگر حضرات حجج الله انواع تصرّفات را بإذن الله تعالی در جميع عوالم، ظهور وجودی دارند؛

امام محمد باقر علیه السّلام فرمود:

وَ اللَّهِ، مَا تَرَک اللَّهُ أرضاً مُنذُ قُبِضَ آدَمُ إِلَّا وَ فِيهَا إِمَامٌ يُهْتَدَى بِهِ إِلَى اللَّهِ وَ هُوَ حُجَّتُهُ عَلَى عِبَادِهِ، وَ لَا تَبْقَى الْأَرْضُ بِغَيْرِ إِمَامٍ، حُجَّةٍ لِلَّهِ عَلَى عِبَادِهِ».(2)

به خدا سوگند، از زمانی که جان حضرت آدم ستانده شد، خداوند هیچ سرزمینی را بدون وجود امامی که به وسیله او به سوی خداوند هدایت شود رها ننمود که او (یعنی امام) حجّت خداوند بر بندگانش می باشد، و زمين به غیر امام باقی نمی ماند، حجّتی از جانب خداوند بر بندگانش.

و امام جعفر صادق علیه السّلام فرمود:

ص: 24

«مِنَّا الْإِمَامُ الْمَفْرُوضُ طَاعَتُهُ، مَنْ جَحَدَهُ مَاتَ يَهُودِيّاً أَوْ نَصْرَانِيّاً، وَ اللَّهِ مَا تَرَكَ اللهُ الْأَرْضَ مُنْذُ قَبَضَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ آدَمَ إِلَّا وَ فِيهَا إِمَامٌ يُهْتَدَى بِهِ إِلَى اللَّهِ».(1)

امامی که فرمان برداری از او واجب است از ما اهل بیت است، هر کس او را انکار نماید یهودی یا نصرانی می میرد (مسلمان از دنیا نمی رود بلکه کافر خواهد مُرد)، به خدا سوگند که خداوند زمین را از آن گاه که آدم را قبض روح نمود، وانگذارده مگر این که در آن امامی که به وسیله او به سوی خداوند هدایت شود، قرارداده است.

واین سه مقام آنان، بر علم آنان و مقام شاهد و صانع بودنشان و اِعمال ولایت و سیطره آنان برخلق دلالت دارد... فافهم جيّداً.

تَبْطُلَ حُجَّتُکَ، وَ لاَ تَضِلَّ أَوْلِیَاءُکَ بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَهُمْ».(1)

خدایا، به راستی که می دانم علم نابود نشود و منقطع نگردد و تو زمین را از حجّتی بر خلق خالی نکنی، خواه آشکار باشد و فرمانش نبرند، یا بیمناک و پنهان باشد، برای این که حجّت های تو باطل نشود، و اولیاء خود را پس از آن که هدایتشان فرمودی، گمراه نکنی ... .

بنابراین خالی ماندن زمین از حجّت، سبب قطع حجّت و برهان و دلایل روشن گر خداوند و بطلان دین است. در روایت سلمان محمّدی رضي الله عنه از امیرالمؤمنین علیه السّلام در حديث طولانی خطاب به جاثلیق نیز چنین آمده است:

«... اللَّهُمَّ لَا تَخْلُو الْأَرْضُ مِنْ قَائِمٍ بِحُجَّةٍ، إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً، أَوْ بَاطِناً مَسْتُورا،ً لِئَلَّا تَبْطُلَ حُجَجُ اللَّهِ وَ بَيِّنَاتُهُ، وَ يَكُونَ نِحْلَةً لِمَنِ اتَّبَعَهُ وَ اقْتَدَى بِهِ، ... ».(2)

... بارالها! جز این نیست که زمین از قیام کننده به حجّت (خداوند) خالی نمی ماند، یا به صورت آشکار و شناخته شده ، یا پنهان و پوشیده شده، تا حجّت های خدا و دلایل روشن گر او باطل نگردد، و او برای پیروانش و کسانی که به وی اقتدا می کنند، پیشوایی باشد ... .

و در بسیاری از کتاب های شیعه امامیّه به سندهایی(3) و در کتاب های مخالفين(4) به نقل از امیرالمؤمنين عليه السّلام، فرمایش حضرت به صحابي جليل و شهیدشان کمیل بن زیاد نخعی رضی الله عنه آمده است که فرمودند:

«اللَّهُمَّ بَلَى لَا تَخْلُو الْأَرْضُ مِنْ قَائِمٍ لِلَّهِ بِحُجَّةٍ، إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً وَ إِمَّا

ص: 26

خَائِفاً مَغْمُوراً، لِئَلَّا تَبْطُلَ حُجَجُ اللَّهِ وَ بَيِّنَاتُه».(1)

بار الاها! بله چنین است که زمین از برپادارنده حجّت (الهی) برای خدا خالی نشود، یا آشکار و شناخته شده، و یا ترسان و ناشناس، تا حجّت های الهی و نشانه های روشن گر او نابود نگردد.

و به روایتی دیگر، مولا امیرالمؤمنين عليه السّلام به کمیل چنین فرموده باشند:

«اَللَّهُمَّ بَلَی لاَ تَخْلُو اَلْأَرْضُ مِنْ قَائِمٍ لِلَّهِ بِحُجَّهٍ عَلَی خَلْقِهِ، یَهْدِیهِمْ إِلَی دِینِکَ، وَ یُعَلِّمُهُمْ عِلْمَکَ، لِئَلاَّ تَبْطُلَ حُجَّتُکَ، وَ لا یَضِلَّ أَتْبَاعُ أَوْلِیَائِکَ وَ شِیعَتُهُمْ، بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَهُمْ إِلَی إِمَامٍ ظَاهِرٍ مَشْهُودٍ لَیْسَ بِمُطَاعٍ، وَ مُکْتَمِنٍ خَائِفٍ مَغْمُورٍ یَتَرَقَّبُ، أَوْ غَائِبٍ عَنِ اَلنَّاسِ فِی حَالِ غَیْبَتِهِ، لَمْ یَغِبْ عَنْهُمْ أَمْرُهُ وَ نَهْیُهُ، وَ مَثُوبَةُ عِلْمِهِ، فَآیَاتُهُ فِی قُلُوبِ اَلْمُؤْمِنِینَ مُثْبَتَةٌ فَهُمْ بِهَا عَامِلُونَ».(2)

بارالاها! چنین است که زمین از کسی که بر بندگان خدا به حجّت الهي قيام کند خالی نشود، که آنان را به دین تو رهنمایی کند، و علم تو را به آنان می آموزد، تا حجّت تو نابود نگردد، و پیروان اولیاء تو و شیعیان آنان گمراه نشوند، پس از آن که آنان را هدایت نمودی به وسیله پیشوایی آشکار و دیده شده که فرمانش برده نشود، یا پوشیده ترسان ناشناسی که دیده دوخته است، یا از مردم در حال غیبت خویش، غایب است، امر و نهی وی و پاداش علم و کار او هرگز از میان مردم نمی رود، بنابراین نشانه های او در دل های مؤمنان ثابت شده و آنان بدان در عمل ملتزم هستند.

ص: 27

ص: 30

هستند. علّت آفرینش آفریدگان و نیز بهشت و دوزخ می باشند یعنی جزا بر مدار آنان است و... .

در حدیث دیگری از امام جعفر صادق عليه السّلام است که الله جلّ جلاله درباره نام اهل بیت علیهم السّلام که به نور جلال الهی بر ساق عرش نوشته شده بود به آدم علیه السّلام فرمود:

«... لَوْ لَا هُمْ مَا خَلَقْتُكُمَا، هَؤُلَاءِ خَزَنَةُ عِلْمِي، وَ أُمَنَائِي عَلَى سِرِّي...».(1)

... اگر به خاطر اینان نبود شما دو تن را نمی آفریدم، اینان گنج داران علم من، و امینان رازهای من هستند، ... .

علّت آفرینش، کسی است که ظرف قابل خزانه داری علم الهی باشد، قابلیّت امانت داری اسرار حق تعالی داشته باشد، هدایت تمام و کمال را دریابد، عبادت تمام و کمال را انجام دهد و ابلاغ تمام و کمال از جانب الله تعالی به عمل آورد و این کسی نیست جز حجّة الله ، فتدبّر... .

ص: 32

ص: 34

مَثَل ما در کتاب خداوند، مثل چراغ دان است، و چراغ دانِ درون چراغ، نور حضرت علی و حضرت فاطمه است، خداوند برای نورش آن کس را که بخواهد هدایت کند، و هرکس ما (اهل بیت) را دوست بدارد سزاوار است که خداوند او را در حالی برانگیزد که برهانش روشنی بخش، و حجّتش استوار است. «نجباء» ما اهل بیت) هستیم، نور و روشنایی ما هستیم، و ما هستیم پیشی گیرندگان بر پیامبران (یا فرزندان پیامبران) و فرزندان جانشینان پیامبران و بازمانده جانشینان پیامبران، و شیعیان ما سعادت مندان و شهداء هستند، و این سخنی است که شفا در آن است.

ص: 36

ص: 38

زیرا که آسمان ها و زمین ها به نور او نمایان گشتند، و او دختر پیامبر من است، و همسر وصیّ من است، و حجّت من بر آفریدگانم می باشد، ای فرشتگانم! شما را گواه می گیرم که من ثواب تسبیحات و تقديسات شما را تا روز قیامت برای این زن و شیعیان او و دوست داران او قرار دادم.

از شدّت ظهور نور فرمایش اهل بیت علیهم السّلام، از شرح اجتناب شده است.

کردند: الاها، معبود ما، سرور و مولای ما، این چه نوری است؟ خداوند متعال به آن ها وحی فرمود: این نوری از نور من است که در آسمانم ساکنش کرده ام، آن را از عظمت خویش آفریدم و از پشت پیامبری از پیامبرانم بیرونش می کنم که بر تمام انبیاء برتری اش داده ام، امامانی را که به امر من قیام می کنند و مردم را به (پاس داشت) حق من هدایت می نمایند، از این نور بیرون می آورم، این پیشوایان را پس از انقطاع وحی خویش، در زمین جانشینان خود قرار می دهم.

پس اشراق نور و ضياء نور آسمان ها و زمین و همه عوالم ملکوت و جز آن ، از نور حضرت زهرا سلام الله علیها است، زیرا که ایشان از نور الله آفریده شده و افضل از جمیع انبیاء است، اضافه بر این، نور ائمّه هدی نیز که خلفاء الله و قوّام به امر الله می باشند، از نور ایشان است.

ص: 41

ص: 44

قالت مولاتنا فاطمة صلوات الله و سلامه عليها

أیُّها النّاسُ اعلمو أنِّی فاطِمةُ و أبِی مُحمّدٍ صلّی اللّهُ علیْهِ و آلِهِ أقُولُ عوْداً و بدْواً و لا أقُولُ ما أقُولُ غلطاً و لا أفْعلُ ما أفْعلُ شططاً

ص: 46

ص: 48

أَنَّ النُّجُومَ أَمَانٌ لِأَهْلِ السَّمَاءِ وَ نَحْنُ الَّذِينَ بِنَا يُمْسِكُ اللَّهُ السَّماءَ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ وَ بِنَا يُمْسِكُ الْأَرْضَ أَنْ تَمِيدَ بِأَهْلِهَا وَ بِنَا يُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَ بِنَا يَنْشُرُ الرَّحْمَةَ وَ يُخْرِجُ بَرَكَاتِ الْأَرْضِ وَ لَوْ لَا مَا فِي الْأَرْضِ مِنَّا لَسَاخَتْ بِأَهْلِهَا ثُمَّ قَالَ وَ لَمْ تَخْلُ الْأَرْضُ مُنْذُ خَلَقَ اللَّهُ آدَمَ مِنْ حُجَّةٍ لِلَّهِ فِيهَا ظَاهِرٍ مَشْهُورٍ أَوْ غَائِبٍ مَسْتُورٍ وَ لَا تَخْلُو إِلَى أَنْ تَقُومَ السَّاعَةُ مِنْ حُجَّةِ اللَّهِ فِيهَا وَ لَوْ لَا ذَلِكَ لَمْ يُعْبَدِ اللَّهُ».(1) ما امامان (معصوم) مسلمانان و حجّت های خداوند بر جهانیان هستیم، ... و ما سبب امان اهل زمین هستیم همانند ستارگان برای اهل آسمان ها، و ما امامان هستیم که خداوند (به سبب و واسطه وجود ما) آسمان را از افتادن بر روی زمین نگه داشته است. و به خاطر ماست که زمین را از فروبردن اهل آن بازداشته است. و به سبب ما باران را فرو فرستاده و رحمتش را می گستراند، و زمین برکات خود را بیرون می آورد، و اگر کسی از ما اولیای معصوم بر روی زمین نباشد، زمين اهل خود را در خود فرو می برد.

سپس فرمود:

و خداوند از زمانی که حضرت آدم را آفرید، (زمین را) از حجّت آشکار و شناخته شده و یا در پس پرده غیبت، خالی نگذاشت و تا قیامت کبری خالی نمی گذارد، و مردم از امام غایب، همانند خورشید پس ابرها سود می برند.

و فرمود:

و اگر یک روز زمین از حجّت خداوند تعالی خالی بماند، اهل خود را در خود (چون

ص: 50

امواج دریاها) فرو می برد.(1)

و فرمود:

اگر زمین تنها یک روز بدون امام باقی بماند هرآینه اهل خود را در خود فرو می برد (و هلاک می کند)، و به راستی خداوند آنان را به شدیدترین عذاب خود كیفر دهد. به تحقیق خداوند تبارک و تعالی ما را حجّت در زمینش و سبب امنیّت در زمین برای اهل آن قرار داده است. تا زمانی که ما اهل بیت نبوّت در زمین هستيم، آنان از فرو رفتن در آن در امان خواهند بود، آن گاه که خداوند اراده کند که آن ها را هلاک کند و مهلت و فرصتشان ندهد، ما را از میان آنان برده و نزد خود بالا ببرد، سپس هرچه خواهد و دوست بدارد با آنان بکند.(2)

هم چنین امام محمّد باقر علیه السّلام به روایتی دیگر فرمود:

حتی اگر یک روز، زمین از اولیاء معصوم خالی بماند، زمین اهل خود را در خود فرو می برد، و خداوند آنان را به شدیدترین عذاب خود کیفر دهد، زیرا خداوند تعالی آنان را حجّت خود بر روی زمین و سبب در امان ماندن اهل زمین قرار داده است، پس هرگاه بخواهد اهل زمين را عذاب کند و مهلت ندهد، امامان معصوم را از روی زمین برداشته و بالا می برد.(3)

و فرمود:

اگر امام معصوم لحظه ای از روی زمین بالا برده شود، هرآینه زمین شکافته شده و همانند موج های دریا، اهل خود را در خود فرو می برد.(4)

امام جعفر صادق علیه السّلام فرمود:

ص: 51

بدانید که زمین از حجّت خدا خالی نمی ماند، لکن خداوند به سبب ظلم و ستم و اسرافی که (زمینیان) نسبت به خود روا داشتند، آنان را از دیدن امام و بهره بردن از امام محروم نماید، که اگر لحظه ای زمین از حجّت خداوند خالی شود، اهل خود را در خود فرو برده ، هلاک می کند.(1)

و امام جعفر الصّادق و علىّ الرّضا عليهما السّلام فرمودند:

اگر زمین بدون امام بماند، هرآینه (اهل خود را) در خود فرو برد.(2)

و امام على الرّضا عليه السّلام فرمود:

اگر زمین به اندازه یک بار پلک زدن، از حجّت خالی شود، هرآینه اهل خود را در خود فرو می برد (هلاک می کند).(3)

و یکی از همین حجج الله، بنابر صریح فرمایشات معصومین علیهم السّلام، صدّیقه طاهره فاطمه زهرا سلام الله عليها است که سبب امان اهل زمین از بلایا است و این تنها یکی از برکات وجود ایشان بر روی زمین به عنوان حجة الله است.

آن، بسیار جای بحث و بررسی دارد که البته باز هم تمسّک به خود روایات راه گشا است و الا دست ما کجا و لمس خورشید؟...

ص: 56

تعالی، خود براو نهاده است، چنان چه وحی فرمود:

«... فَإِنِّی قَدْ زَوَّجْتُ أَمَتِی فَاطِمَهَ بِنْتَ حَبِیبِی مُحَمَّدٍ عَبْدِی عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ، ...».(1)

... به يقين بنده ام فاطمه، دختر حبیبم محمّد را به ازدواج بنده ام عليّ بن ابي طالب در آوردم، ... .

و رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله فرمود:

... و اما دخترم فاطمه که سیّده زنان پیشین و پسین است... هرگاه به نماز بایستد، فرشتگان نور او را ببینند و خداوند تعالی خطاب به فرشتگان چنین بفرماید:

«یَا مَلَائِکَتِی! انْظُرُوا إِلَی أَمَتِي فَاطِمَةَ، سَیِّدَةِ إِمَائِي، قَائِمَةً بَیْنَ یَدَيَّ، تَرْتَعِدُ فَرَائِصُهَا مِنْ خِیفَتِي، وَ قَدْ أَقْبَلَتْ بِقَلْبِهَا عَلَی عِبَادَتِي، أُشْهِدُکُمْ أَنِّي قَدْ آمَنْتُ شِیعَتَهَا مِنَ النَّارِ، ...».(2)

ای فرشتگانم! بنده ام فاطمه را ببینید، سيده (و سرور) بندگان (زن) من است، برابرم به (نماز) ایستاده، و دلش از ترس من می لرزد، و دل به عبادتم داده، شما را گواه می گیرم که شیعیانش را از آتش امان دادم، ... .

حتی حسن بصرى لعنة اللّه علیه یکی از دشمنان اهل بیت اطهار علیهم السّلام حکایت کرد که عابدتر از فاطمه علیها السّلام در دنیا (و در امّت) نبوده، همیشه به نماز می ایستاد تا این که پاهایش ورم کرد.(3)

اللّه عزّوجل نور او (یعنی فاطمه) را پیش از آفرینش آدم آن گاه که ارواح بودند، خلق فرمود، ... .

پرسیدند: آن گاه که روح فاطمه (قبل از خلقت آدم زیر ساق عرش قرار داشت) خوراکش چه بود؟ فرمود:

«التَّسْبِیحُ وَ التَّهْلِیلُ وَ التَّحْمِیدُ، ...».(1)

تسبیح (سبحان الله، منزَّه داشتن از شریک و صفات غير) و تهليل (لا إله إلّا اللّه، توحید) و حمد گويی (الحمد للّه، و ثناگویی) بود، ... .

این بیان، مضاف بر این که تأكید بر سبقت آفرینش ایشان بر آفرینش هستی دارد، او را مسبّحة و مهلّله و محمّده معرفی می فرماید و این خود نشان از معرفت عمیق حضرتش نسبت به اللّه جلّ جلاله دارد و این معرفت جوهری است و اکتسابی نیست چنانکه برای سایر حضرات آل اللّه چنین است و جز از ذات احدیّت، منشأ دیگری ندارد و این مقام را ندارد مگر آن کس که حجّة اللّه است. چنان چه خود حضرت خطاب به امیرالمؤمنین فرمودند:

اِعْلَمْ يَا أَبَا الْحَسَنِ! أَنَّ اللَّهَ تَعَالَى خَلَقَ نُورِي! وَ كَانَ يُسَبِّحُ اللَّهَ جَلَّ جَلاَلُهُ، ثُمَّ أَوْدَعَهُ شَجَرَةً مِنْ شَجَرِ الْجَنَّةِ فَأَضَاءَتْ، فَلَمَّا دَخَلَ أَبِي إِلَی الْجَنَّةِ أَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَيْهِ إِلْهَاماً: أَنِ اقْتَطِفِ الثَّمَرَةَ مِنْ تِلْكَ الشَّجَرَةِ وَ أَدِرَّهَا فِي لَهَوَاتِكَ، فَفَعَلَ، فَأَوْدَعَنِي اللَّهُ سُبْحَانَهُ صُلْبَ أَبِي صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، ثُمَّ أَوْدَعَنِي خَدِيجَةَ بِنْتَ خُوَيْلِدٍ عَلَیْهَا السَّلامُ، فَوَضَعَتْنِي، وَ أَنَا مِنْ ذَلِكَ النُّورِ... .(2)

ای ابا الحسن! بدان که اللّه تعالی نور مرا خلق کرد و او پیوسته تسبيح اللّه

ص: 59

جلّ جلاله می گفت، سپس آن نور را به درختی در بهشت به ودیعت درآورد، در نتیجه نور افشاند، هنگامی که پدرم (در معراج) داخل بهشت شد، اللّه تعالی به او وحی نمود: میوه این درخت را برگیر و در کام قرار ده (و بخور)، و پدرم چنین کرد و بدین وسیله خداوند تعالی مرا در صلب پدرم صلّی اللّه عليه وآله قرار داد، سپس در مادرم خدیجه دختر خويلد عليها السّلام به ودیعت نهاد، سپس مرا زایید، من از آن نور هستم.

الصَّائِمَاتِ وَالْحَافِظِينَ فُرُوجَهُمْ وَالْحَافِظَاتِ وَالذَّاكِرِينَ اللَّهَ كَثِيرًا وَالذَّاكِرَاتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ مَغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا».(1)

مردان و زنان مسلمان، و مردان و زنان با ایمان، و مردان و زنان فرمان بردار، و مردان و زنان راست گوی، و مردان و زنان شکیبا، و مردان و زنان خاشع، و مردان و زنان انفاق کننده و مردان و زنان روزه دار، و مردان و زنان حافظ عفت، و مردان و زنانی که بسیار خدا را یاد می کنند، خداوند برای همه آن ها بخشش و پاداش بزرگی آماده ساخته است.

«فَإِذَا قُضِيَتِ الصَّلَاةُ فَانْتَشِرُوا فِي الْأَرْضِ وَابْتَغُوا مِنْ فَضْلِ اللَّهِ وَاذْكُرُوا اللَّهَ كَثِيرًا لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ».(2)

پس چون نماز تمام شد، در زمین پراکنده شوید، و از فضل خدا بطلبید و خدا را بسیار یاد کنید تا رستگار گردید.(3)

از امام جعفر صادق علیه السّلام درباره تفسیر آیه: «اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا» پرسیده شد، و حضرت فرمود:

«مَنْ سَبَّحَ تَسْبِيحَ فَاطِمَةَ عَلَيْهَا السَّلاَمُ فَقَدْ ذَكَرَ اللَّهَ الذِّكْرَ الْكَثِيرَ».

هر کس خداوند را با تسبيح فاطمه زهرا علیها السّلام تسبیح گوید، به تحقیق همان ذکر بسیار خداوند را به جای آورده است.

و فرمود:

«تَسْبِيحُ فَاطِمَةَ عَلَيْهَا السَّلاَمُ مِنْ ذِكْرِ اللَّهِ الْكَثِيرِ الَّذِي قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ: فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ».(4)

تسبیح فاطمه علیهاالسّلام از ذکر بسیار اللّه است که خداوند عزّوجلّ فرمود:

ص: 61

«مرا یاد کنید شما را یاد کنم».

و فرمود:

«تَسْبِيحُ فَاطِمَةَ الزَّهْرَاءِ عَلَيْهَا السَّلاَمُ مِنَ الذِّكْرِ الْكَثِيرِ الَّذِي قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: اذْكُرُوا اَللّٰهَ ذِكْراً كَثِيراً».(1)

تسبیح فاطمة الزّهراء عليها السّلام از ذکر کثیر است که اللّه عزّوجلّ فرموده:«اللّه را یاد کنید یاد بسیار».

اسماعيل بن عمّار گوید: به امام جعفر صادق علیه السّلام عرض کردم: حدّ ذکر کثیر اللّه در آیه «اذْكُرُوا اللّٰهَ ذِكْراً كَثِيراً» چیست؟ فرمود:

«إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ عَلَّمَ فَاطِمَةَ عَلَيْهَا السَّلاَمُ أَنْ تُكَبِّرَ أَرْبَعاً وَ ثَلاَثِينَ تَكْبِيرَةً وَ تُسَبِّحَ ثَلاَثاً وَ ثَلاَثِينَ تَسْبِيحَةً وَ تُحَمِّدَ ثَلاَثاً وَ ثَلاَثِينَ تَحْمِيدَةً، فَإِذَا فَعَلْتَ ذَلِكَ بِاللَّيْلِ مَرَّةً، وَ بِالنَّهَارِ مَرَّةً، فَقَدْ ذَكَرْتَ اللَّهَ كَثِيراً».(2)

همانا رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله به فاطمه علیهاالسّلام یاد دادند تا 34 مرتبه اللّه اکبر گوید و 33 مرتبه سبحان اللّه بگوید و 33 مرتبه الحمد للّه بگوید، پس چون در شب یک بار، و در روز یک بار چنین کنی، به تحقيق اللّه را بسیار یاد

کرده ای.

و به ابوهارون مکفوف فرمود:

«يَا أَبَا هَارُونَ! إِنَّا نَأْمُرُ صِبْيَانَنَا بِتَسْبِيحِ فَاطِمَةَ عَلَيْهَا السَّلاَمُ كَمَا نَأْمُرُهُمْ بِالصَّلاَةِ، فَالْزَمْهُ فَإِنَّهُ لَمْ يَلْزَمْهُ عَبْدٌ فَشَقِيَ».(3)

ای ابوهارون! به درستی که ما (اهل بیت) فرزندان خود را امر میکنیم به گفتن

ص: 62

تسبيح فاطمه زهرا علیها السّلام چنان که امر می کنیم ایشان را به نماز گزاردن ، بنابراین لازم است ملازم آن باشی، که به درستی هر بنده ای که آن را بر خود لازم نسازد و به آن قيام ننماید، به يقين بدبخت و بی سعادت باشد.

«مَنْ سَبَّحَ فِي عَقِبِ كُلِّ فَرِيضَةٍ تَسْبِيحَ الزَّهْرَاءِ فَاطِمَةَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهَا فَقَدْ ذَكَرَ اللَّهَ ذِكْراً كَثِيراً».(1)

هر کس پس از هر نماز واجب به تسبيح فاطمة الزّهراء صلوات اللّه عليها تسبیح گوید قطعاً ذكر اللّه را بسیار نموده است.

از امام جعفر صادق علیه السّلام روایت شده است که فرموده اند:

«مَنْ بَاتَ عَلَی تَسْبِیحِ فَاطِمَةَ عَلَیْهَا السَّلامُ کَانَ مِنَ الذَّاکِرِینَ اللَّهَ کَثِیراً وَ الذَّاکِراتِ».(2)

هر که به هنگام خواب تسبیح حضرت فاطمه علیهاالسّلام را به جای آورد از مردان و زنانی است که بسیار ذکر اللّه گفته اند.

امام جعفر صادق عليه السلام فرمود:

«تَسْبِیحُ فاطِمَةَ (الزَّهْراءِ) فِي کُلِّ یومٍ في دُبُرِ کُلِّ صَلاةٍ اَحَبُّ اِلَيَّ مِنْ صَلاةِ اَلْفِ رَکْعَهٍ في کُلِّ یومٍ».(3)

(گفتن) تسبيح فاطمة (الزّهراء) عليها السّلام در هر روز پس از هر نماز برایم دوست داشتنی تر از هزار رکعت نماز گزاردن در هر روز است.

«مَا عُبِدَ اللّهُ بِشَیْءٍ مِنَ التَّحْمِیدِ أَفْضَلَ مِنْ تَسْبِیحِ فَاطِمَةَ عَلَیْهَاالسَّلامُ، وَ لَوْ کَانَ شَیْءٌ أَفْضَلَ مِنْهُ، لَنَحَلَهُ رَسُولُ اللّهِ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فَاطِمَةَ عَلَیْهَاالسَّلامُ».(4)

ص: 63

خداوند از سپاس گزاری به ذکری برتر از تسبيح فاطمه علیهاالسّلام پرستش نشده است، و اگر چیزی بهتر از آن بود رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله آن را به فاطمه عطا می نمود. افضل عبادات و اذکار لسانی و قلبی که در قرآن کریم به تفسیر اهل بیت اطهار عليهم السّلام «ذکر کثیر» از آن یاد شده است همان تسبیحات حضرت فاطمة الزّهرا عليها السّلام است که سرشار از معارف توحیدی است لذا هر کس صبح و شام تسبیح او گوید، مفتخر به ذکرکثیر گشته است، نمونه ای بی بدیل و بی نظیر.

بنابراین خدای تبارک و تعالی حسب معرفت و طاعت و عبادت مقام می دهد چنان چه رسول اللّه را حسب عبودیت محض او نسبت به ذات اللّه تبارک و تعالی، اشرف الخلائق مقرّر فرموده است و افتخار برای رسول اللّه این است که در قرآن او را بنده خویش معرفي می فرماید، به همین ترتیب فاطمه زهرا سلام اللّه علیها در مرحله ای از عبودیّت الهی قرار دارد که از سوی «اَمَة اللّه» نامیده شده و از سوی دیگر تسبیحات ایشان، ذکراللّه الكثير می شود چنان که برترین عبادت، تسبیح است؛

والاترين مرتبه توحید، توحید تنزیهی است «سبحان اللّه» و برترین سپاس گزاری، تحمید است «الحمد للّه» و والاترین تقدیس، برتر دانستن اللّه تبارک و تعالی از هر وصف و موصوف است «اللّه اکبر» و او را چنان که شایسته اوست، بزرگ و گرامی داشتن و تسبیحات حضرت زهرا سلام اللّه عليها متضمّن همه این ها است، برترین تقدیس و تنزیه و تحمید که حکایت از ذکراللّه و عبادت اوست چنان که برخاسته از معرفت سرشار و شایسته است.

و این همه حکایت از مقام حجّة اللّه بودن آن حضرت دارد.

و قرین معرفت است، و پس از معرفت، نماز ستون دین است، و بنابر این آیه کریمه محافظت پیوسته بر نماز با رعایت همه شرایط آن واجب و منکر نماز کافراست:

«حَافِظُوا عَلَى الصَّلَوَاتِ وَالصَّلَاةِ الْوُسْطَى وَ قُومُوا لِلَّهِ قَانِتِينَ».(1)

همه نمازها خصوصاً نماز میانه را محافظت نمایید و برای خدا مطیعانه به پاخیزید.

امام جعفر صادق علیه السّلام درباره این آیه کریمه فرمودند:

«الصَّلاةُ رَسُولُ اللّهِ وَ أميرُ المُؤمِنينَ وَ فاطِمَةُ وَ الحَسَنُ وَ الحُسَينُ سَلامُ اللّهِ عَلَیْهِمْ، وَ «الْوُسْطى»: أميرُ المُؤمِنينَ، «وَ قُومُوا لِلَّهِ قانِتِينَ» طَائِعِينَ لِلْأَئِمَّةِ عَلَیْهِمُ السَّلامُ».(2)

(در این آیه) «الصَّلَواتِ - نمازها»، رسول اللّه و امیرالمؤمنين و فاطمه و حسن و حسین هستند، و «الصَّلاةِ الْوُسْطىٰ - نماز میانه» امیرالمؤمنین است، «وَ قُومُوا لِلَّهِ قانِتِينَ - و برای خدا مطیعانه به پاخیزید» (یعنی در راه) اطاعت از اهل بیت

عليهم السّلام (برای خداوند به پا خیزید).

ایمان و اعتقاد به مقامات و شئونات اهل بیت اطهار علیهم السّلام فرض است و بدون آن عبادتی نیست، این ایمان و اعتقاد شرط صحّت و قبولی است. روح عبادات قبول ولایت و ایمان به مقامات الهي آنان است، بنابر این آیه و حدیث امام علیه السّلام، همان طور که فرمودند رسول اللّه و امیرالمؤمنين و حسنین نماز هستند، حضرت فاطمه عليها السّلام را نیز فرمودند، و در این اصل نیز چون دیگر امامان از خمسه طیّبه، مشترک بوده همگی امام و حجّة اللّه هستند.

ص: 65

رسول اللّه صلّی اللّه عليه و آله و سلّم فرمود:

هنگام نماز فاطمه پیوسته هفتاد هزار فرشته به او ندا دهند:

«یا فاطِمَةُ! إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَى نِسَاءِ الْعَالَمِينَ».

«یا فاطِمَةُ! اقْنُتِي لِرَبِّكِ وَاسْجُدِي وَارْكَعِي مَعَ الرَّاكِعِينَ».

ص: 66

ص: 68

فاطمه علیهاالسّلام نزد اللّه عزّوجل 9 نام دارد: فاطمه و صدّیقه و مبارکه و طاهره و زکیّه و رضیّه و مرضیّه و محدّثه و زهراء.

امام علیه السّلام نفرمود این اسماء آسمانی است و نزد آسمانیان و ملکوتیان است و یا زمینی است و نزد زمینیان است، بلکه فرمود: 9 نام نزد اللّه دارد!!! بسیار باید تأمّل کرد، خالق را شناخت و این مخلوق را که هر کدام از آن نام ها، متضمّن معارفی غیر قابل احصاء بشر است، و این حکایت از مقامات عنداللّهی ایشان دارد... ، شرح این اسماء بماند تا وقت دگر.

امام فرمود:

آیا می دانی چرا فاطمه نامیده شد؟

عرض کردم: نمی دانم، شما بفرمایید، فرمود:

از (همه) شرّ بریده شده است.

قرآن کریم می فرماید:

«وَبَيْنَهُمَا حِجَابٌ وَ عَلَى الْأَعْرَافِ رِجَالٌ يَعْرِفُونَ كُلًّا بِسِيمَاهُمْ وَ نَادَوْا أَصْحَابَ الْجَنَّةِ أَنْ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ لَمْ يَدْخُلُوهَا وَهُمْ يَطْمَعُونَ».(1)

و میان آنان (اهل بهشت و اهل دوزخ)، مانعی است و مردانی بر فراز هستند که هر کس را از روی چهره اش می شناسند و بهشتیان را ندا می دهند که سلام بر شما باد. وارد بهشت نمی شوند حال آن که امید آن دارند.

رسول اللّه و اهل بیت اطهار صلوات اللّه عليهم فرمودند:

«... وَ نَحْنُ الْأَعْرَافُ الَّذِينَ لَا يُعْرَفُ اللَّهُ إِلَّا بِسَبِيلِ مَعْرِفَتِنَا».(2)

... و (مقصود از) اعراف (در قرآن) ما هستیم همانان که اللّه شناخته نشود جز به سبب راه شناخت ما (اهل بیت).

ص: 70

آیه و نیز احادیث شریفه ذیل آن، نشان می دهد که حضرت زهرا سلام اللّه عليها نیز از اعراف بوده و طريق انحصاری حصول معرفة اللّه هستند و جز آنان که حضرت ایمان آنان را تأیید نماید، وارد بهشت نخواهد شد و این همان مقام والای حجّة اللّه است.

می باشد، از سوی دیگر در کتاب شریف الكافي ضمن حدیثی طولانی از امام موسی الكاظم عليه السّلام «لَإِحْدَى الْكُبَرِ» به ولایت تفسیر شده است؛(1)

یعنی ولایت اولیاء معصوم و خود آن حضرات امری بزرگ و از دین است و با سایر امور قابل مقایسه نیست، هم چنین چون با دیگر اشیاء و اشخاص مقایسه نمی شود، پس حجّت اللّه است و خدای تعالی با آنان حجّت خود را بر همه اقامه می کند.

باد. وارد بهشت نمی شوند حال آن که امید آن دارند.

رسول اللّه و اهل بیت اطهار صلوات اللّه عليهم فرمودند:

«... وَ نَحْنُ الْأَعْرَافُ الَّذِينَ لَا يُعْرَفُ اللَّهُ إِلَّا بِسَبِيلِ مَعْرِفَتِنَا».(1)

... و (مقصود از) اعراف (در قرآن) ما هستیم همانان که اللّه شناخته نشود جز به سبب راه شناخت ما (اهل بیت).

آیه و نیز احادیث شریفه ذیل آن، نشان می دهد که حضرت زهراء سلام اللّه علیها نیز از اعراف بوده و طريق انحصاری حصول معرفة اللّه هستند و جز آنان که حضرت ایمان آنان را تأیید نماید، وارد بهشت نخواهد شد و این همان مقام والای حجّة اللّه است یعنی تحقّق و صحّت توحید و عبادت، به معرفت و طاعت آنان و اخذ معارف از آنان است.

فاطمه سلام اللّه عليها نیز هدایت گر از جانب اللّه تعالی است و مقام او به رتبه از حضرات امام حسن و امام حسین و 9 امام از نسل امام حسین علیهم السّلام بالاتر است، و دلیل آن، احادیث از کتب خاصّه و عامه است که برخی از آن ها را ذکر می کنیم:

جابر بن عبد اللّه رحمه اللّه و انس بن مالک لعنه اللّه گویند: رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله فرمود:

«إِقْتَدُوا (إِهْتَدُوا) بِالشَّمْسِ، فَإِذا غابَتِ الشَّمْسُ فَاقْتَدُوا (فَاهْتَدُوا) بِالقَمَرِ، فَإِذا غابَ الْقَمَرُ فَاقْتَدُوا (فَاهْتَدُوا) بِالزُّهَرَةِ، فَإِذا غابَتِ الزُّهَرَةُ فَاقْتَدُوا (فَاهْتَدُوا) بِالْفَرْقَدَیْنِ».

باید دنباله روی خورشید باشید (بدان هدایت شوید)، و هرگاه که آن از دید شما دور شد، دنباله روی ماه باشید (بدان هدایت بجویید)، و چون ماه نیز از شما دور گردید، دنباله روی زهره باشید (بدان هدایت بجویید)، و چون ستاره زهره هم از دید شما پنهان گشت، دنباله روی فرقدين (دو ستاره قطبی) باشید (بدان هدایت بجویید).

اصحاب گفتند: (مراد از) خورشید و ماه و زهره و فرقدان چیست؟ فرمودند:

«أَنَا الشَّمْسُ، وَ عَلِيٌّ الْقَمَر، وَ الزُّهَرَةُ فَاطِمَةُ، وَ الْفَرْقَدَانِ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ».(1)

(مراد از) خورشید منم، و ماه على است، و «زهره» فاطمه، و «فرقدان» حسن و حسین اند.

و در روایت دیگری جابر بن عبد اللّه انصاری گوید: روزی رسول اللّه پس از نماز صبح که با ما به جماعت به جا آورد به ما رو کرد و فرمود:

«أیُّهَا النّاسُ، مَن فَقَدَ الشَّمسَ فَلیَتَمَسَّک بِالقَمَرِ، ومَن فَقَدَ القَمَرَ

ص: 74

فَلیَتَمَسَّک بِالفَرقَدَینِ».

ای مردم، هرکس خورشید را از دست داد، باید به ماه چنگ زند و هرکس ماه را گم کرد، باید به دو ستاره متمسک شود. من و ابو ایّوب انصاری و انس بن مالک گفتیم: یا رسول اللّه ! خورشید کیست؟ فرمود: من هستم. و حضرتش برای ما مثالی زد و فرمود:

«إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى خَلَقَنَا وَ جَعَلَنَا بِمَنْزِلَةِ نُجُومِ السَّمَاءِ، كُلَّمَا غَابَ نَجْمٌ طَلَعَ نَجْمٌ، فَأَنَا الشَّمْسُ، فَإِذَا ذَهَبَ بِي فَتَمَسَّكُوا بِالْقَمَرِ». راستی که اللّه تعالى ما را آفرید و چونان ستارگان آسمان قرار داد، هرگاه ستاره ای غروب کند ستاره ای دیگر طلوع نماید، بنابراین (مقصود از خورشید من هستم، و چون بُرده شوم، به ماه تمسک جویید.

گفتیم: ماه کیست؟ فرمود:

«أَخِي، وَ وَصِيِّي، وَ وَزِيرِي، وَ قَاضِي دِينِي، وَ أَبُو وُلْدِي، وَ خَلِيفَتِي فِي أَهْلِي عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ».

برادر و وصىّ من است و ادا کننده دین من، و پدر فرزندانم، و جانشینم در خاندانم، علیّ بن ابی طالب.

گفتيم: فرقدان کیانند؟ فرمود:

«الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ».

حسن و حسین اند.

سپس کمی مکث کرد و فرمود:

«فَاطِمَةُ هِيَ الزُّهَرَةُ. وَ عِتْرَتِي أَهْلُ بَيْتِي هُمْ مَعَ الْقُرْآنِ وَ الْقُرْآنُ مَعَهُمْ،

ص: 75

لَا يَفْتَرِقَانِ حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ».(1)

فاطمه همان زهره است، و عترت من، اهل بیت من، آنان با قرآن اند و قرآن با آنان است، تا زمانی که کنار حوض کوثر بر من وارد شوند از یک دیگر جدا نشوند.

غضب اللّه تبارک و تعالی، رضا و غضب فاطمه است.(1)

رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله به مردماً عموم می فرمود:

«إنَّ اللّهَ تَعالى يَغضَبُ لِغَضَبِ فاطِمَةَ، ويَرضى لِرِضاها».

همانا اللّه تعالی برای غضب فاطمه غضب می نماید، و به رضایتش راضی می شود.

هم چنین خطاب به خود حضرت فاطمه علیها السّلام می فرمود:

«يا فاطِمَةُ! إنَّ اللّهَ تَبارَکَ وَ تَعالى لَيَغضَبُ لِغَضَبِکِ، ويَرضى لِرِضاکِ».(2)

ای فاطمه! به راستی اللّه تبارک و تعالی به جهت غضب تو غضب می کند، و به رضایتت راضی می گردد.

این احادیث شریف و نیز احادیثی که تحت عنوان «اتّحاد نوری حضرت با اهل البيت» آورده شده، حکایت از عصمت و طهارت تامّه کلّیّه حضرت فاطمه سلام اللّه عليها می کند که آیه تطهیر بر آن ظهور و دلالت دارد. رضایت آن حضرت هیچ تخلّفی از رضای الهی ندارد، و او جز به رضای الهی راضی نیست، و غضب نمی کند جز آن جا که خدای تعالى غضب نماید. ملاک رضا وغضب الهی است، و غضب و رضای او به هیچ وجه نفسانی و یا شهوی نمی باشد و این مقام جز برای حجّة اللّه نیست.

کُنْهَ وَصْفِهِ إِلَّا مَنْ عَقَلَهُ، وَ ذٰلِکَ أَنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ لَمْ یُسَلِّمْ عَلَی أَحَدٍ إِلَّا عَلَی الْأَنْبِیَاءِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِمْ فَقَالَ تبارک وَ تَعَالَی: سَلامٌ عَلی نُوحٍ فِی العالَمینَ، و قال: سَلامٌ علی اِبراهیمَ و قال: سَلامٌ عَلی مُوسی وَ هارُونَ وَ لَم یَقُل: سَلامٌ عَلی آل نوحٍ وَ لَمْ یقل: سَلَامٌ عَلی آلِ إِبْرَاهِیمَ وَ لا قَالَ: سَلامٌ عَلی آلِ موسی وَ هرون وَ قَالَ عَزَّوَجَلَّ سَلامٌ عَلی آلِ یٰس یَعْنِي آلَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، ...».(1)

همانا اللّه عزّوجل به محمّد و آل محمّد از این جهت فضیلتی بخشیده که احدی به فهم عمق وصف آن فضیلت نرسد مگر آن کس که درباره آن تعقل نماید، و مطلب مهم آن است که حق تعالی جز بر انبیاء صّلی اللّه عليهم بر هیچ کس سلام نگفته است که او تبارک و تعالی فرموده: «سَلامٌ عَلى نُوحٍ فِی الْعالَمِینَ» و فرموده است: «سَلامٌ عَلى إِبْراهِیمَ» و فرموده است: «سَلامٌ عَلى مُوسى وَ هارُونَ» و نفرموده است: سلام على آل نوح، و نفرموده است: سلام على آل ابراهيم و نفرموده است: سلام على آل موسی و هارون، در حالی که فرموده است: «سَلَامٌ عَلَى آلِ یس» یعنی آل محمّد صلّى اللّه عليه وآله ... .

پس این فضیلت تنها برای آل محمّد است که خداوند در قرآن به آنان سلام داده است، یعنی ایشان پیوسته بهره مند از فیوضات ویژه و سلام خاص اللّه تعالی هستند و یگانه بانوی هستی حضرت فاطمه نیز از آل محمّد هستند و حتی تنها با استناد به قرآن کریم نیز می توان دانست که خداوند آنان را هم تراز نه، بلکه فراتر از سایر پیامبران و خاندان آنان اعلام می فرماید، فافهم جيّداً.

ص: 78

ص: 80

رسول اللّه صلّی اللّه عليه وآله و سلّم فرمود:

«مَنْ عَرَفَ هَذِهِ فَقَدْ عَرَفَهَا، وَ مَنْ لَمْ يَعْرِفْهَا، فَهِيَ فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ، وَ هِيَ بَضْعَةٌ مِنِّي، وَ هِيَ قَلْبِي، وَ رُوحِيَ الَّتِي بَيْنَ جَنْبَيَّ، فَمَنْ آذَاهَا فَقَدْ آذَانِي، وَ مَنْ آذَانِي فَقَدْ آذَى اللَّهَ».

ص: 82

ص: 84

«ما تَكامَلَتِ النُّبُوَّةُ لِنَبِيٍّ فِي الأَظِلَّةِ، حَتّى عُرِضَت عَلَيهِ وِلايَتي وَ وِلايَةُ أهلِ بَيتي، ومَثُلُوا لَهُ، فَأَقَرّوا بِطاعَتِهِم، وَ وَلايَتِهِمْ».(1)

در عالم أظلّة (سایه ها) پیامبری هیچ پیامبری تکمیل نشد مگر این که ولایت من و ولایت اهل بیت من براو عرضه شد، و تمثال آن ها برای آن پیامبر به مثال درآورده شد، در نتیجه به طاعت و ولایت آن ها اقرار نمودند.

اهمّیّت موضوع تا جایی است که به پیشی گرفتن بر محبّت فاطمه و اهل بیت اطهار عليهم صلوات اللّه مراتب تعيين گشته چنان که رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله فرمودند:

«إِنَّ اللّهَ لَهُ الحَمدُ عَرَضَ حُبَّ عَليٍّ وَ فاطِمَةَ وَ ذُرّيَتِها عَلَى البَريّةِ، فَمَن بادَرَ مِنهُم بِالإجابةِ جَعَلَ مِنهُم الرُسُل، وَ مَن أَجابَ بَعدَ ذلکَ جَعَلَ مِنهُم الشيعةِ، وَ إِنَّ اللّهَ جَمَعَهُم فِي الْجَنَّةِ».(2)

همانا اللّه که او را حمد سزاست، دوستی علی و فاطمه و نسل او را بر همه خلق عرضه داشت، پس هر کسی که پیشی بر اجابت آن گرفت پیامبران را از آنان قرار داد، و هر که پس از آنان اجابت نمود شیعیان را از آنان قرار داد، و قطعاً خداوند

آنان را در بهشت جمع نماید.

و امام جعفر صادق علیه السّلام فرمود:

«مَا تَكَامَلَتِ النُّبُوَّةُ لِنَبيٍّ حَتّى أَقَرَّ بِفَضلِها وَ مُحِبَّتِها».(3)

نبوّت هیچ پیامبری کامل نگشت تا به فضیلت و (وجوب) محبّت فاطمه اقرار نمود.

اسحاق بن عمّار و ابو بصیر نقل می کنند که امام جعفر صادق علیه السّلام فرمود:

«... وَعَلَى مَعْرِفَتِهَا دَارَتْ القُرُونُ الأُولَى».(4)

...و قرن های آغازین بر (لزوم) معرفت (و ایمان به حضرت فاطمه) گردیده است.

ص: 86

ص: 88

بقیه مواریث انبیاء و رسول اللّه به ائمّه هدی علیهم السّلام برسد.

صدّیقه کبری با جهاد و شهادت خود و فرزند مظلومش، سپر دین الهی و حجج الهی گشت، او حجّة اللّه است که چنین وظیفه خطیری را می پذیرد و به کمال، به انجام می رساند و از نبوّت رسول اللّه و ولایت امیرالمؤمنین، صیانت می نماید.

ای گروه انصار! هلا شما و هر که حضور دارد گوش دهید، بدانید همانا درب فاطمه درب من، و خانه اش خانه من است (حرمت خانه مرا دارد)، بنابراین هر کس حرمتش را بشکند، به يقين حجاب خدا را هتک کرده است.

و چون امام موسی کاظم به این جا رسید، حديث را قطع کرد و بسیار گریه کرد و فرمود:

«هُتِكَ وَ اَللَّهِ حِجَابُ اَللَّهِ، هُتِكَ وَ اَللَّهِ حِجَابُ اَللَّهِ، هُتِكَ وَ اَللَّهِ حِجَابُ اَللَّهِ، وَ حِجَابُ اَللَّهِ حِجَابُ فَاطِمِةِ، يَا اُمَّه يَا اُمَّه صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَيْهَا».(1)

سوگند به اللّه ، حجاب اللّه پاره (و بی حرمت) شد، سوگند به اللّه، حجاب اللّه هتک شد، سوگند به اللّه، حجاب اللّه هتک شد، و حجاب اللّه حجاب فاطمه است، ای مادر! ای مادر! صلوات اللّه بر او باد.

دقت شود «حجاب اللّه، حجاب فاطمه» این جز برای حجّة اللّه سزاوار نیست.

ابو بکر برخاست و گفت: ای پیامبر خدا! این خانه از آن هاست (خانه علی و فاطمه)؟ فرمود:

«نَعَمْ مِنْ أَفْضَلِها».(1)

آری، از برترین آن ها است.

خانه اش از برترین خانه هایی است که خداوند اجازه فرموده بالا رود و نام او در آن یاد شود، تسبیح صبح و شامی که خداوند از آن یاد نموده و آن را تأیید می فرماید، نه برای گذشته یا حال و آینده بلکه برای همه زمان ها.

هرکه این (بانو) را می شناسد که می شناسد، و هر که او را نمی شناسد، (بداند) او فاطمه دختر محمّد است، و او پاره ای از من است، و او قلب من است، و جان میان دو پهلوی من است، بنابراین هر که او را بیازارد به تحقیق مرا آزرده است، و هر که مرا بیازارد قطعاً خدا را آزرده است.

أَرْضَی لِلرَّبِّ، ثُمَّ قَالَ: أَنْتِ نِعْمَ اَلْوَلَدِ، وَ قَبَّلَ وَجْهِي، وَ مَسَحَنِي مِنْ رِیقِهِ، فَمَا اِحْتَجْتُ إِلَی طِیبٍ بَعْدَهُ».(1)

سرورم (صلوات اللّه وسلامه عليه) بر من این آیه را تلاوت فرمود: «لَا تَجْعَلُوا دُعَاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعَاءِ بَعْضِكُمْ بَعْضًا»، نزد نبیّ اکرم صلّى اللّه عليه وآله آمدم و خواستم او را صدا بزنم و بگویم: ای پدر! اما به جای آن گفتم: یا رسول اللّه! حضرت به من رو کرد و فرمود: ای دخترکم! این آیه در شأن تو و خانواده ات نازل نشده. و فرمود: تو از من هستی، و من از تو هستم، و همانا این آیه در شأن اهل جفا نازل شده (که به درشتی و تندی مرا صدا می زنند)، و بدان «ای بابا» گفتن تو برای قلب من دوست داشتنی تر و برای خداوند رضایت مندتر است. سپس فرمود: تو چه بهترین فرزند هستی، سپس صورتم را بوسید، و از آب دهانش بر من مالید، که از آن پس دیگر مرا نیازی به عطر و بوی خوش نبود.

ابن شهر آشوب رحمه اللّه از کتاب قاضی ابو محمّد الكرخی از عامّه به سند خود از امام جعفر صادق از حضرت فاطمه علیهما السّلام نقل کرده که فرمود:

«لَمَّا نَزَلَتْ: «لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعاءِ بَعْضِكُمْ بَعْضاً»، هِبْتُ رَسُولَ اللَّهِ أَنْ أَقُولَ لَهُ: يَا أَبَتِ! فَكُنْتُ أَقُولُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ! فَأَعْرَضَ عَنِّي مَرَّةً وَ اثْنَتَيْنِ أَوْ ثَلَاثاً، ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَيَّ فَقَالَ: يَا فَاطِمَةُ! إِنَّهَا لَمْ تَنْزِلْ فِيكِ وَ لَا فِي أَهْلِكِ وَ لَا فِي نَسْلِكِ، أَنْتِ مِنِّي وَ أَنَا مِنْكِ، إِنَّمَا نَزَلَتْ فِي أَهْلِ الْجَفَاءِ وَ الْغِلْظَةِ مِنْ قُرَيْشٍ أَصْحَابِ الْبَذَخِ وَ الْكِبْرِ، قُولِي: يَا أَبَتِ! فَإِنَّهَا أَحْيَا لِلْقَلْبِ وَ أَرْضَى لِلرَّبِّ، ... ».(2)

هنگامی که این آیه نازل شد، من از این که به رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و

ص: 94

سلّم «پدر» بگویم خودداری می کردم و لذا ایشان را با عنوان «رسول اللّه» مخاطب قرار می دادم ولی ایشان سه مرتبه، در زمانی که او را با این عنوان مورد خطاب قرار می دادم، از من اعراض نمود و دوری کرد و در دفعه بعد خطاب به من فرمود: ای فاطمه! این آیه درباره تو و اهل خانه تو و نسلی که از تو باقی می ماند نازل نشده، زیرا تو از من هستی و من از تو هستم، بلکه این آیه درباره ستم کاران و متکبران قریش نازل شده و لذا تو هم چنان مرا با لفظ «پدر» خطاب کن، زیرا قلب من به این کلمه خشنود گشته و زنده می شود، و خداوند نیز آن را بیشتر دوست می دارد.

فراز «تو از من هستی و من از تو هستم» تعبیری است که قرارداد و بیان آن جز برای مقام حجّة اللّه نخواهد بود و بدین معناست که وجود مبارک حضرت زهرا سلام اللّه عليها، در همه ابعاد از رسول اللّه هستند، نه تنها بُعد نَسب بلکه در معنا و واقع ظرف قابلی هستند که نبوّت خاتم الأنبياء در آن جای دارد لکن نه نبوّت تأسیسی ضمن این که صامت اند به حسب امر و حکمت و مصلحت الهي. و این که رسول اللّه از حضرت فاطمه اند، به اتّحاد نوری ایشان و نیز مقام علم و عصمت و ولایت ایشان اشاره دارد.

«إِنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى خَلَقَ اَلْأَرْوَاحَ قَبْلَ اَلْأَجْسَامِ بِأَلْفَيْ عَامٍ، فَجَعَلَ أَعْلاَهَا وَ أَشْرَفَهَا أَرْوَاحَ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ اَلْحَسَنِ وَ اَلْحُسَيْنِ وَ اَلْأَئِمَّةِ بَعْدَهُمْ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَيْهِمْ، فَعَرَضَهَا عَلَى اَلسَّمَاوَاتِ وَ اَلْأَرْضِ وَ اَلْجِبَالِ فَغَشِيَهَا نُورُهُمْ. فَقَالَ اَللَّهُ تَعَالَى لِلسَّمَاوَاتِ وَ اَلْجِبَالِ: هَؤُلاَءِ أَحِبَّائِي، وَ أَوْلِيَائِي، وَ حُجَجِي عَلَى خَلْقِي، وَ أَئِمَّةُ بَرِيَّتِي، مَا خَلَقْتُ خَلْقاً هُوَ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْهُمْ، وَ لِمَنْ تَوَلاَّهُمْ خَلَقْتُ جَنَّتِي، وَ لِمَنْ خَالَفَهُمْ وَ عَادَاهُمْ خَلَقْتُ نَارِي، ...».(1)

همانا اللّه تبارک و تعالی جان ها را دو هزار سال قبل از کالبدها خلق کرد، و عالی ترین و شریف ترین آن ها را، روح محمّد و علیّ و فاطمه و حسن و حسین و امامان بعد از ایشان صلوات اللّه عليهم قرار داد، آن گاه ارواح آنان را بر آسمان ها و زمین و کوه ها عرضه نمود، و نور آنان همه را فرا گرفت، سپس خداوند تبارک و تعالی به آسمان ها و زمین و کوه ها فرمود: اینان دوستان و اولیاء و حجّت های من بر آفریدگانم می باشند، و پیشوایان مخلوقات من هستند، هیچ مخلوقی را نیافریده ام که بیشتر از ایشان دوستش بدارم، و بهشت خود را برای دوست داران ایشان آفریده ام، و آتش جهنم را برای هر کس که با آنان مخالفت و دشمنى ورزد پدید آورده ام ... . بنابراین روح مطهّره مولاتنا حضرت فاطمة الصّدّيقة سلام اللّه عليها، اقدم، اعلى و اشرف ارواح و نیز محبوب ترین آن ها نزد خدای تبارک و تعالی هستند.

ص: 96

ص: 98

«رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّی اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ اَللَّهِ جَذْرُهَا، وَعَلِيٌّ ذِرْوُهَا، وَ فَاطِمَةُ فَرْعُهَا، وَ اَلْأَئِمَّةُ أَغْصَانُهَا، وَ شِیعَتُهُمْ أَوْرَاقُهَا، ... ».(1)

سوگند به اللّه که رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله ریشه آن (درخت طیّبه)، و على بالای آن، و فاطمه تنه آن، و امامان شاخه هایش، و شیعیانشان برگ های آن (درخت) هستند، ... .

خداوند پیامبران را از درخت های گوناگونی آفرید، و من و على را از یک درخت آفرید، من ریشه آن (درخت) هستم، و على شاخه (تنه) آن، و فاطمه بارورکننده آن، و حسن و حسین میوه اش، پس هر کسی که به شاخه ای از شاخه هایش آویزان شود نجات یافته، و هر کسی که از آن منحرف گردد هلاک شود، ... .

«... یَابْنَةَ الصَّفْوَةِ، وَ بَقِیَّةَ النبُوَّةِ... ».(1)

... ای فرزند برگزیده (خداوند)، و ای باقی مانده نبوّت... .

و فرمودند:

«... یَا بَقِیَّةَ النُّبُوَّةِ، وَ شَمْسَ الرِّسَالَةِ، وَ مَعْدِنُ الْعِصْمَةِ وَ الْحِکْمَةِ...».(2)

و فرموده اند:

«إِنَّ فَاطِمَةَ بَقِيَّةُ اَلنُّبُوَّةِ، وَ بَرزَخٌ بَيْنَ بَحْرِ اَلنُّبُوِّةِ وَ الْإِمامَةِ».(3)

همانا فاطمه باقی مانده نبوّت، وبرزخ (و واسطه) میان دریای نبوّت و امامت است.

لازم به ذکر است که هرکدام از این احادیث نورانی، در باطن خود معارف بسیار بلندی را داراست که نیاز به شرح و تفسیر آن است و از ذات احدیّت جلّ وعلا خواهان آن هستیم؛ اجمالاً آن چه نتیجه این بیانات نورانی است این که فاطمه مطهّره، برزخ و میانه نبوّت کبری و رسالت، و ولایت عظمی است. مقام ایشان نزد خداوند مقام ویژه ای است که حتّی از امامت نیز بالاتر بوده و نشان از حجّة اللّه على الحجج بودن ایشان دارد.

تَجَلُّدي، إلّا أنَّ لي فِي التَّأَسّي بِسُنَّتِکَ في فُرقَتِکَ مَوضِعَ تَعَزٍّ...».(1)

چون فاطمه علیها السّلام درگذشت، امیرالمؤمنین او را پنهانی به خاک سپرد، و جای قبرش را ناپدید کرد، سپس برخاست و رو به جانب قبر رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله کرد و گفت: سلام بر تو ای رسول خدا از جانب من، و از جانب دخترت، و دیدارکننده ات، و آن که در خاک رفته و در بقعه توجای گرفته، او که خدا زود پیوستن به شما را برایش برگزید. ای رسول خدا! از دوری دختر برگزیده ات شکیبایی ام کم شد، و خویشتن داری من به خاطر سیده زنان جهانیان از دست رفت. اما برایم پیروی از سنّت شما، در فراق عظيم شما، موجب تسلیت است ... .

رسول اللّه کیست؟ و برگزیده رسول اللّه کیست؟ رسول اللّه که اشرف اوّلین و آخرین است، کسی جز حجّة اللّه را برگزیده نمی فرماید، و بسیار نادرست است اگر بیانات از این دست را، تعارف های احساسی و غیر واقعی بدانیم، زیرا که این مقام عصمت است که سخن می گوید، و هرگز هوای نفس و یا احساسات بر او غلبه نداشته و نخواهد داشت؛ «وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى* إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى* عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوَى »،(2) فتأمّل.

«وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ إِنْ كُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّهِ وَمَا أَنْزَلْنَا عَلَى عَبْدِنَا يَوْمَ الْفُرْقَانِ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ».(1)

و بدانید هر چه فایده بردید، پنج یک آن برای خداست و مال رسول و خویشان رسول و يتيمان و درماندگان و در راه ماندگان است، (چنین کنید) اگر به خدا و آن چه در روز جدایی، روزی که دو گروه یک دیگر را ملاقات می کنند، بر بنده مان نازل کرده ایم، ایمان دارید، که خداوند بر همه چیز تواناست.

«مَا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَى فَلِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ كَيْ لَا يَكُونَ دُولَةً بَيْنَ الْأَغْنِيَاءِ مِنْكُمْ وَمَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ».(2)

آن چیزهایی که خداوند از ثروت مردم آبادی ها نصیب پیامبر خویش کرد، از آن خدا و رسول و خویشاوندان او و یتیمان و مستمندان و در راه ماندگان است، تا در بين ثروت مندان شما دست به دست نگردد، و آن چه پیامبر برای شما می آورد، به کار بندید و آن چه نهی می کند خودداری نمایید، از خدا بترسید که قطعاً خداوند مجازات شدیدی دارد.

«إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ وَإِيتَاءِ ذِي الْقُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ».(3)

همانا خدا (خلق را) فرمان به عدل و نیکی می دهد و دادن حقّ خویشاوندان امر

ص: 106

می کند و از فحشاء و کارهای زشت و تجاوز نهی می کند و به شما پند می دهد، باشد که موعظه خدا را بپذیرید.

در تفسیر شریف فرات بن ابراهيم كوفي محدّث عصر غیبت صغری، سه روایت از امام محمّد باقر علیه السّلام درباره این آیه کریمه آمده که حضرتش پس از قرائت آیه فرموده:

«الْعَدْلُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ، وَ الْإِحْسَانُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِيُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ عَلَیْه السَّلامُ، وَ إِیتاءِ ذِي الْقُرْبى فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُ عَلَیْها السَّلامُ».(1)

(مقصود از) «عدل» (در این آیه) رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله است، و «احسان» امیرالمؤمنین علیّ بن ابی طالب عليه السّلام (و ولایت او) است، و «ذی القربي» فاطمة الزّهراء عليها السّلام است.

و در یکی از این روایات اضافه دارد:

«ذی القربی» فاطمه و امامان از فرزندان اوست .

و در روایاتی آن چه را که به ایتاء ذي القربي مأمور شده ایم، چنین بیان شده است: خداوند دستور داده است به سوی ایشان برویم و ایشان را مودت نماییم و به ایشان ظلم نکنیم و به سوی دیگران نرفته و آنان را دوست نداشته باشیم و جای گزین اهل بیت عليهم السّلام ننماییم. در روایات بسیاری اضافه بر بیان این که عدل رسول اللّه و احسان امیرالمؤمنين و ذی القربي اهل بيت عليهم السّلام هستند، بیان می کنند که «فحشاء» و «منکر» و «بغی» که از آنها نهی شده ایم فلانی و فلاني و فلانی است.

امر الهی چنین مقرّر شده: همان طور که ایمان داشتن به رسول اللّه و ائمّه اطهار و مقامات الهي آن ها بر ما واجب است، باید به آنان اقتدا کرده و از آنان اطاعت کنیم و همان جای گاه را برای فاطمة الزّهراء عليها السّلام بدانیم، ایمان داشته باشیم و اطاعت نماییم.

ص: 107

ص: 110

هستیم، و هر که رستگار شد (به سبب ایمان به امامت و ولایت) ما (که برترین نعمت و اصل آن هستیم) رستگار شد. امام محمّد باقر علیه السّلام در حدیثی در وصف اهل بیت اطهار علیهم السّلام فرمود:

«... وَ نَحْنُ مِنْ نِعْمَةِ اللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ، ... ».(1)

... و از جمله «نعمة اللّه» بر آفریدگانش ما (اهل بیت) هستیم... .

عثمان بن عیسی گوید: از امام جعفر صادق علیه السّلام درباره آیه کریمه پرسیدم و آن حضرت فرمود:

«نَزَلَتْ فِی الْأَفْجَرَیْنِ مِنْ قُرَیْشٍ، وَ مِنْ بَنِي أُمَیَّةَ، وَ بَنِي الْمُغِیرَةِ. فَأَمَّا بَنُو الْمُغِیرَةِ فَقَطَعَ اللَّهُ دَابِرَهُمْ یَوْمَ الْبَدْرِ، وَ أَمَّا بَنُو أُمَیَّةَ فَمُتِّعُوا إِلَی حِینٍ. وَ نَحْنُ وَ اللَّهِ نِعْمَةُ اللَّهِ الَّتِی أَنْعَمَ بِهَا عَلَی عِبَادِهِ، وَ بِنَا یَفُوزُ مَنْ فَازَ».(2)

درباره دو نابکار قبیله قریش و بنی امیّه و بنی مغیره نازل شده، امّا بنی مغیره را خداوند در جنگ بدر دمار از روزگارشان درآورد، ولی بنی امیّه تا مدّتی آزادند. و به خدا سوگند ما (اهل بیت) هستیم آن نعمتی که خداوند به مردم ارزانی داشته، و به وسیله ما رستگار گردد آن که رستگار گردد.

و امامت را در واقعه غدیرخم نیز نعمت خاص خود اعلام فرمود:

«الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا».(3)

امروز دینتان را برایتان کامل کردم و نعمتم را برایتان تمام نمودم و برای شما اسلام را به عنوان دین، پسندیدم.

بنابراین، آن چه میان فاطمه زهرا سلام اللّه علیها و سایر اهل بیت در این زمینه مشترک است، مقام امامت و حجّة اللّه بودن ایشان است.

ص: 112

هم چنین در حدیث دیگری فرمودند:

«لَولاَ أنَّ أمِيرِالمُؤمِنِينَ عَلَيهِ السَّلامُ تَزَوَّجَهَا لَمَا كَانَ لَهَا کُفُوٌ عَلَى وَجهِ الأرضِ إِلَى يَومِ القِيَامَةِ آدَمُ فَمَن دُونَهُ».(1)

اگر نبود که امیرالمؤمنين عليه السّلام با او ازدواج کرد، قطعاً تا روز قیامت از آدم گرفته تا دیگران، کسی که هم تای او باشد برایش نبود.

کفو ایمانی فاطمة الزّهراء عليها السّلام، امیر المؤمنين عليه السّلام است و از سوی دیگر ولایت و امامت بر اساس درجه ویژه و یگانه ای از ایمان است، واضح مطلب نیز مقام حجّة اللّه است.

جابر بن عبد اللّه انصاری که گفت: سه روز پیش از آن که رسول خدا صلّی اللّه عليه وآله جهان را وداع گوید شنیدم که به على علیه السّلام می فرمود:

«سَلامُ اللّهِ عَلَیکَ یا أبَا الرَّیحانَتَینِ، اُوصیکَ بِرَیحانَتَيَّ مِنَ الدُّنیا، فَعَن قَلیلٍ یَنهَدُّ رُکناکَ، وَ اللّهُ خَلیفَتي عَلَیکَ. فَلَمّا قُبِضَ رَسولُ اللّهِ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ قالَ عَلِيٌّ عَلَیْهِ السَّلامُ: هذا أحَدُ رُکنَيَّ الَّذي قالَ لي رَسولُ اللّهِ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ. فَلَمّا ماتَت فاطِمَةُ عَلَیهَا السَّلامُ قالَ عَلِیٌّ عَلَیْهِ السَّلامُ: هذَا الرُّکنُ الثّانِي الَّذي قالَ رَسولُ اللّهِ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ».(1)

ای پدر دو گل من! سلام خدا بر تو باد، سفارش می نمایم تو را درباره دو گلم از دنیا (یعنی امام حسن و امام حسین)، به زودی دو رکن تو ویران می شوند، و خداوند جانشینم بر توست. و هنگامی که رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله دیده از دنیا فروبست، على علیه السّلام فرمود: این یکی از آن دو رکن من بود که رسول خدا صلّى اللّه عليه وآله به من خبر داد. و پس از آن که فاطمه علیها السّلام از دنیا رفت، على علیه السّلام فرمود: این دومین رکنی بود که رسول اللّه صلّى اللّه علیه و آله فرمود.

متن تلفیق از کتب عامه:

«سَلامُ اللّهِ عَلَیکَ یا أبَا الرَّیحانَتَینِ مِنَ الدُّنْیا، اُوصیکَ بِرَیحانَتَيَّ مِنَ الدُّنیا خَیْراً، فَعَن قَلیلٍ یَنهَدُّ (یَذْهَبُ) رُکناکَ، وَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ خَلیفَتي عَلَیکَ، فَلَمّا قُبِضَ رَسولُ اللّهِ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ قالَ عَلِيٌّ

ص: 115

عَلَیْهِ السَّلامُ: هذا أحَدُ رُکنَيَّ (الرُّکْنَیْنِ) الَّذَیْنِ (الَّذي) قالَ لي رَسولُ اللّهِ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ. فَلَمّا ماتَت فاطِمَةُ رَضِيَ اللّهُ عَنْها قالَ عَلِیٌّ عَلَیْهِ السَّلامُ: هذَا رُکْنِيَ (الرُّکنُ) الثّانِي (الرُّکنُ الْآخَرُ)الَّذي قالَ رَسولُ اللّهِ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ».(1)

کسی که مقام رسول اللّه و امیرالمؤمنين را دریابد، معنای رکن بودن فاطمه سلام اللّه عليها را برای آن حضرت خواهد دانست. فاطمه کیست که در این جایگاه با رسول اللّه شریک است؟ و امیرالمؤمنین کیست که فاطمه رکن اوست؟

و آن کس که معنای رکن را دریابد، خواهد دانست که هیچ کس جز حجّة اللّه نمی تواند رکن حجّة اللّه باشد. فتأمّل جيّداً.

«... وَ لَقَدْ كَانَتْ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهَا طَاعَتُهَا مَفْرُوضَةً عَلَى جَمِيعِ مَنْ خَلَقَ اللَّهُ مِنَ الْجِنِّ، وَ الْإِنْسِ، وَ الطَّيْرِ، وَ الْبَهَائِمِ، وَ الْأَنْبِيَاءِ، وَ الْمَلَائِكَةِ ... ».(1)

... و قطعاً (فاطمه) - صلوات (و درودهای) اللّه بر او باد -اطاعت از او بر همه آفریدگان؛ جنّ و انس، پرندگان و چهارپایان، و پیامبران و فرشتگان واجب بود... .

وقتی بر همه از جمله بر انبیاء و حجج اللّه، حجّت اللّه است و معرفت و طاعتش بر آنان فرض، پس در همه عوالم و درجات و مراتب و شئونات، واسطه در ایجاد و استمرار فيوضات الهی (معنوی و مادّی)، بر آنان می باشد تا آخر و بعد از خلق.

قرآن کریم به اطاعت محض از اللّه تعالى امر می کند، سپس به اطاعت محض از رسول اللّه و ائمّه معصومین صلوات اللّه عليهم امر می کند:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ... ».(2)

و بنابر فرمایشات و نیز تفسير طٰهٰ و آل یاسین صلوات اللّه علیهم از آیاتی از قرآن کریم، و اطاعت از حضرت صدّیقه طاهره فاطمة الزّهراء سلام اللّه علیها بر همه فرض، و امامتش بر حضرات ائمّه معصومین از نسل خود صلّى اللّه عليهم ساری و جاری است. اضافه بر این که در حدیثی که تحت عنوان «دورنمای ولایت اهل بیت» ذکر شده به نقل از - امام موسی کاظم علیه السّلام درباره جایگاه امامان هدایت مطالب ارزشمندی آمده است و حضرت در آخر حديث می فرمایند:

«إِنَّ اَللَّهَ اِشْتَرَکَ بَیْنَ اَلْأَنْبِیَاءِ وَ اَلْأَوْصِیَاءِ فِی اَلْعِلْمِ وَ اَلطَّاعَةِ».(3)

به راستی خداوند علم و نیز واجب بودن اطاعت را میان پیامبران و جانشینان

ص: 117

پیامبران ، به اشتراک نهاده است.

بنابراین هم چنان که ولایت در معرفت دارد، ولایت در طاعت نیز از آنِ اوست؛ همان طور که معرفت او واجب است، اطاعت از او نیز همانند سایر اهل بیت اطهار علیهم السّلام بر همگان حتّی بر انبياء عليهم السّلام واجب است. حضرت فاطمه سلام اللّه علیها فرمودند:

«... فَفَرَضَ (فَجَعَلَ) اللَّهُ عَلَيْكُمُ الْإِيمَانَ تَطْهِيراً لَكُمْ مِنَ الشِّرْكِ، ... وَ طَاعَتَنَا (أَهْلَ الْبَیْتِ) نِظَاماً لِلْمِلَّةِ، وَ إِمَامَتَنَا لَمّاً

(أَماناً) لِلْفُرْقَةِ، ... ».(1)

... اللّه برای پاک بودن از (آلودگی) شرک؛ ایمان را بر شما واجب فرمود، ... و اطاعت از ما اهل بیت را برای نظام ملّت، و امامت ما را برای اجتماع (و امانی) از تفرقه مقرّر نمود، ... . ایمان را سبب طهارت از شرک فرمود، و دقت شود که فرمود: «... وَ طَاعَتَنَا (أَهْلَ الْبَیْتِ) نِظَاماً لِلْمِلَّةِ، وَ إِمَامَتَنَا ... » زیرا که حضرتش از اهل البيت است، در نتیجه اطاعت از او بر انبیاء و غیر آنان - چنان چه گذشت - واجب است، زیرا او نیز حجّة اللّه است و فرمود: «وَ إِمَامَتَنَا... » بنابراین ایشان نیز شیعیانی دارد.

صلّى اللّه عليه وآله باشد و از جانب او تعیین شود، و از نژاد و نسل فاطمه زهراء مطهّره بتول است، ....

اضافه کنید این حدیث را به حدیثی که تحت عنوان «فاطمه و بطن مادرش خدیجه» آورده شد، امامت بر مردم انتصابی الهی است، و در خصوص نسل رسول اللّه و فاطمه صلّى اللّه عليهما وآلهما است.

ص: 119

رسول اللّه صلّی اللّه علیه و آله فرمود:

«فاطِمَةُ بَضْعَةٌ مِنّي، وَ أَنَا مِنْها، ...

وَ هِيَ رُوحِيَ الَّتِي بَیْنَ جَنْبَيَّ، ...

مَنْ آذاها فَقَدْ آذانِي وَمَنْ آذانِي فَقَدْ آذَی اللَّهَ،

وَ مَنْ آذَی اَللَّهَ أَکَبَّهُ اَللَّهُ فِي اَلنَّارِ، ...

یَرْضَی اللَّهُ لِرِضَاهَا، وَ یَغْضَبُ لِغَضَبِهَا، ... ».

ص: 120

ص: 122

مسلّم است که آن چه از وحی و الهام از ذات احدیّت می رسد، نخست به روح رسول اللّه داده می شود و بعد از او به حضرات اهل بیت اطهار علیهم السّلام می رسد؛

مصحف فاطمه سلام اللّه عليها نیز به واسطه روح و نور وجود رسول اللّه به حضرت فاطمه سلام اللّه عليها رسیده است. مصحف او فيض عظيم اللّه تعالی بر فاطمه است به واسطه رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله،

و ما أدراك ما مصحف فاطمة؟

از این حدیث شریف معلوم می شود که مصحف او بر همه کتب آسمانی هیمنه و سلطنت دارد اضافه بر این که مصحف او سه بار مانند قرآن شماست، سه برابر بزرگ تر، زیرا اضافه بر ظاهر قرآن، باطن آن و حقیقت و تأويل آن نیز هست.

علىّ بن موسی الرّضا عليه السّلام فرمود:

«لِلْإِمَامِ عَلَامَاتٌ؛ ... ، وَ إِذَا وَقَعَ إِلَی الْأَرْضِ مِنْ بَطْنِ أُمِّهِ وَقَعَ عَلَی رَاحَتَیْهِ رَافِعاً صَوْتَهُ بِالشَّهَادَتَیْنِ، ... وَ یَکُونُ مُحَدَّثاً، ... وَ یَکُونُ عِنْدَهُ مُصْحَفُ فَاطِمَةَ عَلَیْهَا السَّلامُ».(1)

امام نشانه هایی دارد؛ ...، و (از جمله) هنگامی که از شکم مادر بر زمین افتد، دو کف دست خود را بر زمین نهاده و صدایش را به شهادت بلند کند، ... و محدَّث باشد، ... و مصحف فاطمه علیها السّلام نزد او باشد.

مصحف حضرت، حاوی علوم عوالم ملکوت و غیر آن و حوادث گذشته و حال و آینده همه عوالم و طبقات و اصناف آن است و این همه از مواریث امامت است، به يقين او، کسی جز حجّة اللّه نیست.

ص: 126

ص: 128

عليهم السّلام تفسير شده است؛ «نور» نام رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله و «الْمِشْكَاةُ» امیر المؤمنين و «كَأَنَّهَا كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ» بر امام محمّد باقر و «يَكَادُ زَيْتُهَا» بر امام حسن زکیّ - عسکری و «يُضِيءُ» بر صاحب الزّمان علیهم السّلام بیان شده است.(1)

و در حدیث امیرالمؤمنین علیه السّلام «اَلْمِشْکَاةُ» به رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله و «کَأَنَّها کَوْکَبٌ دُرِّيٌّ» به امام علیّ بن الحسين و «یَکادُ زَیْتُها یُضِيءُ» به امام محمّد جواد علیهم السّلام تفسیر شده است.