بسم الله الرحمن الرحیم

ص: 2

ص: 3

نشانه های شگفت آور آخر الزمان

محمد جواد مهری

ص: 4

عمل نکردن به دستورات الهی...39

روایت اوّل (چهل و چهار نشانه)...39

اوصاف مردم آخرالزّمان...46

روایت دوم (سی و هفت نشانه)..46

روایت سوم....52

روایت چهارم..55

روایت پنجم....56

روایت ششم (بیست و دو نشانه).56

روایت هفتم (زنان بی بند و بار را لعنت کنید)... 60

روایت هشتم...61

روایت نهم...61

روایت دهم.....61

روایت یازدهم.62

روایت دوازدهم... 63

روایت سیزدهم63

روایت چهاردهم... 63

روایت پانزدهم64

روایت شانزدهم (شب نشینی های طولانی)...65

ص: 6

روایت هفدهم (اوصاف زنان آخرالزّمان)....65

روایت هجدهم...66

روایت نوزدهم(مردم گرفتار رباخواری می شوند)...67

سخنی با خواننده عزیز!...68

فصل سوم: ایران، عراق و فلسطین در آخر الزّمان

حکومت مردی از مازندران...70

زندگی نامه رضاشاه...70

فرار شاه ایران از زبان امام صادق(علیه السلام)...72

مردی از ایران قیام می کند....73

مردم به واسطه روح الله متّحد می شوند...73

علوم اسلامی از قم به تمام دنیا می رسد...78

در آخرالزّمان به قم پناه ببرید....79

انتشار روزنامه های مختلف....80

حمله به اهواز از زبان امام علی(علیه السلام)......81

فتح شهر بصره به دست دلاورمردان ایران...81

سخن امام علی(علیه السلام) پیرامون جنگ ایران و عراق.... 81

وای بر مردم مظلوم فلسطین.....83

ص: 7

خبر دادن امام علی(علیه السلام) از تشکیل دولت اسرائیل..... 83

خبر از شکست یهود و پیروزی مردم فلسطین..... 83

شهر بغداد و کشتن شیعیان...85

فصل چهارم: جزیره خضراء افسانه یا واقعیت!

داستان جزیره خضراء.....87

دلایل صحت داستان جزیره خضراء...98

دلایل افسانه ای بودن آن.....101

سیّدمحمّد باقر شفتی و جزیرۀ خضراء...105

جزیرۀ خضراء از دیدگاه آیت الله بهجت (رحمه الله )...108

وظیفۀ شیعه در آخرالزّمان....109

استغاثه به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه).....110

كتابنامه....112

تألیفات نگارنده... 115

ص: 8

هم برای تماشا آمدند، بنا شد خریداران در یک ردیف و تماشاچیان در طرف دیگر قرار گیرند.

وقتی که صفوف خریداران و تماشاچیان از هم جدا شد و منتظر بودند که حضرت یوسف را بیاورند، در این حال پیرزن قد خمیدهای را دیدندکه در صف خریداران قرارگرفته و در دست خود کلافی ابریشم دارد، به او گفتند این همه صاحبان ثروت در خوف و ترسند که شاید نتوانند او را بخرند، شما به چه امیدی در صف خریداران درآمدهای.

جواب داد: من میدانم که یوسف را به بهای کم نمیدهند، ولی تمام هدف این است که اگر یک روزی از خریداران یوسف نام بردند، نام من هم در زمرۀ خریداران حضرتش باشد.

لذا آنچه ما را بر آن داشت برای تدوین این مجموعه، حکایت آن پیرزن قد خمیده مصری است؛ چون نویسندگان و خدمت گزاران زیادی همچون مرحوم علامه مجلسی،شیخ حُرعاملی وسيّدبن طاووس و بزرگان دیگری در این مورد انجام وظیفه کرده اند، امّا چون آن کتب عربی و یا دسترسی به آن ها برای همگان مقدور نمی باشد و در بین علاقمندان به وجود مقدّس حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه) گاهی صحبت از علائم و نشانه های ظهور آن سرور می شود، برای آگاهی

ص: 10

بیشتر عاشقان مهدی (عجل الله تعالی فرجه) برخی از روایات اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام که در باب علائم ظهور آن حضرت نقل شده ، گردآوری نموده و به دوستداران حق و حقیقت تقدیم می نماییم.

در پایان با نهایت عجز و انکسار، از پیشگاه مقدّس آن یوسف غائب، از تقصیرات خود، خواهان عفو و بخشش هستيم.

«اَللّهُمَّ عَجِّلْ فَرَجَه وَاجْعَلنا مِنْ اَعْوانِهِ وَاَنْصارِهِ»

قم المقدّسة عُشّ آل محمد

سال امام علی (علیه السلام) 22 بهمن ماه 1379

محمد جواد مُهری

ص: 11

ص: 12

حجّت، قائم، صاحب الزّمان، بقیّة الله، خلف صالح ؛ از القاب آن حضرت، و مشهورترین آن مهدی (عجل الله تعالی فرجه) است.

آن حضرت از طرف پدری، فرزند حسن بن علی بن محمّد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمّد بن علی بن حسین بن علی بن ابی طالب(علیهم السلام) و از طرف مادری، فرزند نرجس دختر یشوعا، فرزند قیصر روم می باشد.

مادر حضرت نرجس خاتون از فرزندان شمعون بن صفا که وصیّ حضرت عیسی (علیه السلام) بوده به شمار می رود.(1)

حضرت نرجس(علیها السلام)از زنان با فضیلت و کمال بود تا آن جا که عمّه امام حسن (علیه السلام)، حکیمه دختر امام جواد (علیه السلام)، خود را خدمتگزار وی می نامید و مستندترین گزارش میلاد آن حضرت را نقل

ص: 14

کردهاست...(1).

ولادت او به علت تعقیب شدید خلیفه، (همچون ولادت موسی) بر همگان مخفی بود.(2)

با

آنکه اهل سنت اصل اعتقاد به (مهدی (عجل الله تعالی فرجه)) را قبول دارند، ولی برخي از آنان ، ولادت وی را در آینده و آخرالزّمان می دانند.(3)

با این حال؛ صدها دانشمند و محدّث به ولادت او تصریح کرده اند.

او در روز هشتم ربیع الاول سال 260 ه.ق که پدر بزرگوارش شهید شد، در پنج سالگی به مقام امامت رسید. آن حضرت به امر خداوند دارای دو غیبت بود.

329 ه.ق پایان یافت که تقریباً 70 سال می شود (اقوال دیگری نیز گفته شده است).

(مجتهد جامع الشرایط) سپرده است.(1)

4- دوران ظهور: دوران درخشان ظهور آنحضرت و حکومت جهانی او.

ص: 17

شاه حجازی بُوَد نه بردۀ کنعان

دل پريشان مسکین زبهردیدن رویت

گشته چون مجنون اسیربرسرکویت

زانکه در خاطر ما نقش دل آرای توست

پر شده روی زمین از ستم و فسق و فجور

چارۀ آن بیقین از ید والای توست

برقع بردار ز رخسار و جهان روشن کن

که جلای دل ما از رخ زیبای توست

طعنه و نیش به زخم دل مسکین مپسند

که شفای دل بیچاره مداوای توست

حاجت غم زدگان در همه احوال دعا

به تضرّع ز خداوند تقاضای توست

گر ندارند محبّین خبری از تو ولی

در بقیع یا که سر قبر حسین جای توست

به منی و عرفات و به بقیع و به حرم

دل صاحب نظران طالب و جویای توست

جان سپردند ز هجران تو دل سوختگان

دردم مرگ،مُقدم به تمنّای توست

ص: 20

جان دهم اما نبینم روی آن جانان کجایی

دیده ات گریان شب وروزازمصیبت های بی حدّ

دوستان محزون ازآن غم وزغم هجران کجایی

پهلوی زهراشکست ازدر، علی مظلوم کین شد

محسن اندرخون طپید زان آتش سوزان

کجایی خون جدّت ریخت اندر کربلا با نوجوانان

طالب خون شهیدان یار مظلومان کجایی

تیرکین بدرید حلق اصغر بی شیر مظلوم

آل عصمت در طناب فرقۀ دونان کجایی

دردها بسیارودرمان نیست ماراای حبیبا

زان«مقدم»گفت بعضی ای همه درمان کجایی

پیشگویی های شاه نعمت الله ولی(1)

ص: 22

قدرت کردگار می بینم

حالت روزگار می بینم

ازنجوم این سخن نمی گویم

بلکه از کردگار می بینم

روز شنبه ز شهر ذوالقعده

تن او بر مزار می بینم(1)

شه چو بیرون رود ز جایگهش

ص: 23

شه دیگر بکار می بینم(1)

چو فریدون به تخت بنشیند

پسرانش قطار می بینم

علمای زمان او دائم

همه را تار و مار می بینم

هست فصل حجاب در عهدش

فصل را بی تبار می بینم(2)

چون دو ده سال پادشاهی کرد(3)

شهیش را کنار می بینم

پسرش چون به تخت بنشیند(4)

بوالعجب روزگار می بینم

ص: 24

غارت و قتل مردم ایران

دست خارج بکار می بینم

اعتصاب و حساب در عهدش

سخت بی اختیار می بینم

ظلمت ظلم ظالمان دیار

بی حدّ و بی شمار می بینم

ظلم پنهان خیانت و تزویر

بر اعاظم شعار می بینم

جنگ و آشوب و فتنۀ بسیار

در کمین بی شمار می بینم

بر سر هر کوی و برزن

نام اوزشت وخوار می بینم(1)

کم ز چل چونكه پادشاهی کرد(2)

سلطه اش تار و مار می بینم

ص: 25

سیّدی را ز نسل آل رسول(1)

نام او برقرار می بینم(2)

نائب مهدی (عجل الله تعالی فرجه)آشکار شده

قامتش استوار می بینم

پیشوای تمام دانایی

رهبری با وقار می بینم

رهنما و امام(3) هفت اقلیم

حالت روزگار مي بينم

عدل و دادی که می شود پیدا

دولتش پایدار می بینم

هر کجا رو نهد به فضل اِله

ص: 26

دشمنش خاکسار می بینم

بعد از اين شاهی از میان برود

عالمی چون نگار می بینم

غم مخورزآنکه من دراین تشویش

خرّمی وصل یار می بینم

بعد از او خود امام خواهد آمد

که جهان را مدار می بینم

دولت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) آشکار شود

بلکه من آشکار می بینم

گرگ با میش و شیر با آهو

در چرا هم کنار می بینم(1)

قابل توجّه خوانندگان عزیز؛ اشعار فوق بصورت های مختلفی ذکر شده، آنچه در بالا آمد خلاصه ای است از ترکیبی از نقل های مختلف.

ص: 27

در روزنامۀ خراسان، شمارۀ 8607 سه شنبه 7 فروردین 1358 می نویسد:

علی اکبر نوروزی، مدیر کتابخانه احمدی شهر شیراز اشعار زیر را از کتاب دیوان شاه نعمت الله ولی چاپ بمبئی سنگی در سال 1261 ه.ق ، حدود 700 سال قبل که آنها را شاه نعمت الله سراییده و استنساخ نموده و از شیراز به مشهد مقدّس برای ثقه الاسلام سیدعلی نقی طبسی ارسال و آقای طبسی آن را به نظر امام خمینی (رحمه الله ) در شهر قم رسانید. و نیز آقای معین الدّین اسلامی سردبیر مجلۀ سپید و سیاه این اشعار را از کتاب دیوان چاپ سربی اقتباس و در روزنامۀ شماره 1102 اول دی ماه 1357 درج و آقای شیخ محمّد حسین دانشمند نگاشتند و به این جانب (علی فلسفی) واصل نمودند.(1)

ص: 28

و مرحوم استاد دشتی (رحمه الله ) شارح نهج البلاغه می فرماید:

سیّد نعمت الله ولی از بزرگان علمای شیعه، مضامین برخی از روایات را در قالب اشعاری بیان داشته است. گرچه حضرات صوفیّه او را بخود نسبت داده اند و خائنانه اشعار معروف او را نسبت به حوادث قبل از انقلاب از دیوان او حذف کردند، با اینکه در چاپ بمبئی (چاپ سنگی) سنه 1261 هجری، ص 172، وجود دارد و در مجلّه سپید و سیاه، شمارۀ 1102 جمعه فروردین 1358 نیز منتشر شده است و در نسخه هایی که با کوشش دکتر قاسم غنی منتشر شد، آن اشعار به چشم می خورد و در نسخه های مطبوع قبل از انقلاب اسلامی نیز وجود دارد، امّا نشر نخستین که در سال 1374 دیوان نعمت الله ولی را با مقدّمه سعید نفیسی منتشر نمود، اشعار مربوط به انقلاب اسلامی

ص: 29

ایران و سقوط شاه را حذف کرده است، گرچه برخی از اشعار قبل و بعد را آورده اند.(1)

به سزای جنایت بسیار

یک به یک را دچار می بینم

طبق دستور شرع اسلامی

سر دشمن به دار می بینم

نقشۀ دشمن است نقش برآب

چون خداوند یار می بینم

درجهان دولتی چو امریکا

آن جهانخوار، خار می بینم

شوروی،انگلیس وآمریکا

هر سه را زخم دار می بینم

در تمام جهان ایران را

صاحب افتخار می بینم

عزت حق و ذلت باطل

همه جا آشکار می بینم

بهر یاری ملّت ایران

ص: 31

دست غیبی به کار می بینم

یادگار علی، خمینی را

وارث ذوالفقار می بینم

بهر این ملّت ستمدیده

رهبری غمگسار می بینم

مرجع ديني وفقيه بزرگ

هم سياستمدار مي بينم

نائب برحق امام زمان

رهبري هوشيار مي بينم

پيشگاه جهاد با اعداء

پور دلدل سوار مي بينم

تاظهور حكومت مهدي

دولتش پايدار مي بينم

ارتش20 ميليوني زن ومرد

ص: 32

در صف كارزار مي بينم(1)

پايه هاي سلطنت از بيخ ريخت

عاقبت ازكشور ايران گريخت

شاه رفت ، آمد خميني با شتاب

ظلمت شب رفت وآمدآفتاب

شاه رفت و شادی آمد بر وطن

عزّت وآزادی آمد بر وطن

بس که خون بیگناهان ریخت شاه

بهررفع خستگی بگریخت شاه

شاه رفت و شاهپور آمد به کار

ای دوصد لعنت براین بد بختيار

گفت من چون مرغ طوفانم قوی

بهر یاری رژیم پهلوی

ناگهان آمد ز پاریس این پیام

سوی ایران می شود عازم امام

اين بشارت چون كه به ايران رسيد

ص: 34

گوئيابرجسم مرده جان رسيد

بردرو ديوارشداين شعار

مرگ برشاه وسپس بختيار

شدبه تهران سيل جمعيت روان

ازتمام شهرهاپير وجوان

اشكها از چشم ما مي شد نثار

در ره آن رهبر والاتبار

كف زنان پير وجوان ونو نهال

پاي كوبان كودكان خردسال

بهر استقبال آن عالي مقام

ازسرشب كردملّت ازدحام

شهر تهران كه با دستور شاه

زآتش توپ ومسلسل شد سياه

آن چنان غرق سرور ونور شد

چشم شاه ودوستانش كورشد

ص: 35

با چنين شور و شكوه واحترام

كرداستقبال امّت از امام

رهبر ايران به ايران چون رسيد

برتن ايرانيان روحي دميد

ص: 36

نمی توان آخرالزّمان را محدود و معلوم کرد.

آری از یک طریق تا اندازه ای می توان معنی کلمۀ آخرالزّمان را دریافت و آن این است كه : وقتی کلیۀ آن موضوعاتی که پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله) و آل اطهر آن حضرت خبر داده اند عملی شوند. چنانکه قسمتی از آن عملی شده (و بعد از این در صفحات آتی خواهیم خواند) آن زمان را می توان آخرالزّمان گفت و در انتظار ظهور حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) بود.

وَاتَّبَعَتِ الشَّهَواتِ؛و از شهوت پیروی می کنند (از هواها و خواهش های نفسانی و شهوات تبعیت و پیروی کنند).

وَ کَثُرَ الْخِیاناتُ؛و خیانت در میان مردم زیاد شود (خیانت به انواع و اقسام مختلف در میان همه طبقات زیاد شود).

وَقَلَّتِ الْاَماناتُ؛و امانت و امانتداری کم شود (و به آن بی اعتنا باشند و افراد امین کم شوند).

وشَرِبُوا الْقَهَواتِ؛و مشروبات الکلی بنوشند (شرب خمر کنند).

وَخِیفَتِ الطُّرُقُ؛و امنیت از راههای هوایی و زمین برداشته شود.

و تَشاتَمَ النّاسُ؛و مردم همدیگر را سبّ و لعن کنند.

وَفَسَدُوا؛خانواده ها در دامن فساد سقوط کنند (مانند بی حجابی، رقّاصی، قمار و ...).

وفَجَرَتِ الْباعَةُ وَرُفِضَتِ الْقناعَة؛مردم در زندگی گرفتار

ص: 40

تجملات و مدپرستی شوند و سرانجام قناعت و میانه روی متروک گردد.

وَساءَتِ الظُّنُونُ؛افراد جامعه نسبت به یکدیگر بدبین شوند (و سوءظن و عدم اعتماد بر جامعه سایه افکند).

وَکَثُرَتِ الْاَشْجارُ وَقَلَّتِ الثِّمارُ؛درختکاری زیاد شود و محصول ها اندک شود.

وَغَلَتِ الْأسْعارُ؛قیمت ها بالا رود (نرخ اجناس مورد لزوم به طور سرسام آور بالا برود تا جایی که زندگی را تبدیل به جهنم سوزان کند).

وَظَهَرَ اللِّواطُ؛عمل شنیع لواط علنی شود.

وَاسْتَحْسَنُوا الخُلْفَ؛عمل

خلاف، پسندیده شود.

وَتَفاکَهُوا بَیْنَهُمْ بِشَتیمَةِ الْآباءِ والْاُمُّهاتِ؛ناسزا و فحش دادن به پدران و مادران را وسیله سرگرمی و مزاح قرار دهند.

ص: 41

وَاَکَلُوا الرِّبا؛آشکارا ربا بخورند (و کوچک ترین ترسی از خداوند نداشته باشند).

وَفَشَا الزِّنا؛زنا و بی عصمتی در میان مردم رواج پیدا کند.

وَاسْتَعْمَلُوا السُّفَهاءَ؛افراد نادان و سفیه زمام امور را به دست گیرند.

وَ ذَكَّي کُلُّ امْرِءٍ نَفْسَهُ وعَمَلَهُ؛افراد از اخلاق و کار خویش تعریف کنند.

وَزُخْرِفَتْ جُدْرانُ الدّورِ وَ رُفِعَ بَناءُ الْقُصُورِ؛مردم خانه های خود را بیارایند و دیوارهای آن را زینت دهند و قصرها و خانه ها بلند ساخته شوند (مانند ساختمان های چند طبقه ای که آسایش و امنیت را از همسایه ها سلب می کند).

وَصارَ الْباطِلُ حَقّاً؛باطل را به لباس حق جلوه دهند.

وَالْکِذْبُ صِدْقاً؛زشتی دروغ از بین برود بحدّی که لباس

ص: 42

راستی بر آن بپوشانند.

والصَّمْتُ بَلاهَةً؛خاموشی و سکوت را، بی خردی بدانند.

وَغَلَبَ الْمُنْکَرُ الْمَعْروفَ؛کارهای ناپسند بر اعمال خوب غلبه پیدا کند (مردم طرفدار کارهای بد شوند).

وَذَهَبَ التَّواصُلُ؛محبّت نسبت به یکدیگر و صلۀ رحم از دل های مردم برداشته شود.

وَاسْتَحْسَنُوا البِطالاتِ؛و مردم کارهای باطل و ناچیز را نیکو می شمارند.

وَلَبِسُوا الْحُبُورَ؛جامه های نرم و زیبا و نازک بپوشند (و بدن آن ها از روی لباس پیدا باشد).

وآثروا الدُّنْیا عَلَی الْآخِرَةِ؛رغبت به دنیا پیدا کنند و آن را بر آخرت مقدم بدارند.

وَذَهَبَتِ الرَّحْمةُ مِنَ الْقُلُوبِ؛رحم از دل های همۀ مردم برود.

ص: 43

وَعَمَّ الْفَسادُ؛فساد جنبۀ عمومی پیدا کند (خواهی نشوی رسوا، هم رنگ جماعت شو).

وَاتَّخَذُوا کِتابَ اللهِ لَعِباً؛قرآن را به بازی بگیرند (از نام آن و آیاتش به نفع اهداف شوم خود سوءاستفاده کنند).

وَمالَ اللهِ دُوَلاً؛اموال بیت المال (وجوه شرعیه) را مال شخصی خود بدانند (یا حقوق شرعیه مال خود را ندهند و بگویند مال خودمان است).

واسْتُحِلَّ الْخَمْر بِالنَّبیذِ؛مسکرات را با تغییر نام حلال بدانند.

والرِّبا بِالْبَیْعِ؛ربا را به نام خرید و فروش بگیرند.

وَصَارَتِ المُباهاتُ فِی الْمَعْصِیَةِ؛به نافرمانی از خداوند (گناه کردن) مباهات کنند.

وَالْکِبْرُ فِی الْقُلُوبِ؛دل های مردم پر از تکبر و نخوت شود.

ص: 44

عِنْدَ ذلِکَ لایَسْلمُ لِذی دینٍ دینُهُ اِلّا مَنْ فَرَّ بِدینِهِ مِنْ شاهِقٍ اِلی شاهِقٍ وَ مِنْ وادٍ اِلی وادٍ؛در چنین وضعی دیندار باید دین خود را بر دارد و از این طرف به آن طرف و از این قلّه کوه به آن قلّه و از این درّه به درّه دیگر برود تا سلامت دین داشته باشد.

وَذَهَبَ الْاِسْلامُ حَتّی لایَبْقَی اِلّا اسْمُهُ(1)؛ از اسلام باقی نماند جز اسمی.

وَانْدَرَسَ الْقُرآنُ مِنَ الْقُلُوبِ حتّی لایَبْقَی اِلّا رَسْمُهُ(2)؛ و از قرآن باقی نماند جز رسمی (قرآن در دل ها کهنه شود و فقط اسم و رسمی از آن باقی بماند).

فَعِنْدَ ذلِک تَکُونُ مَساجِدُهُمْ عامِرَةً وقُلُوبُهُمْ خالِیَةً مِن الْاِیمانِ؛در این هنگام مساجدشان آباد باشد اما دل هایشان را از

ص: 45

تقوا و ایمان تهی و خالی (مساجد از لحاظ ساختمان مزیّن می سازند در صورتی که از محتوای آن یعنی تقوی خبری نیست).

قَدْ حَبَبَّ اِلَیْهِمُ الدِّینارِ والدِّرْهَم ... تنها محبوب مردم دینار و درهم باشد (ثروت دنیا از هر راهی که بیاید حلال یا حرام، مانعی نداشته باشد).

وَالْغَیْبَةَ فاکِهَتَکُم؛میوه و نقل مجالس آنها غیبت.

وَالْحَرامَ غَنیمَتَکُمْ؛و آنچه به دست می آورند حرام باشد.

وَلایَرْحَمُ کبیرُکُمْ صَغیرَکُمْ؛درآن زمان بزرگان برکوچکان رحم نمی کنند.

وَلایُوَقّرُ صَغیرُکُمْ کَبِیرَکُمْ؛و کوچکان نیز احترام بزرگان را نگه نمی دارند.

وَاَطاعُ الرَّجُلُ زَوْجَتَهُ؛مرد از همسر خود اطاعت کند.

وَ جَفا جارَهُ؛درباره همسایه جفا کنند.

وَقَطَعَ رَحِمَهُ؛با ارحام قطع ارتباط کنند.

وَقَلَّ حَیاءُ الْاَصاغِر؛حیای کوچکان کم گردد.

وَشَیَّدُوا الْبُنْیانَ؛ساختمان ها را محکم بنا کنند.

وَشَهِدوا بِالْهَوی؛و شهادت شان از روی هوی و هوس باشد.

ص: 47

وَیَسُبُّ الرَّجُلُ اَباهُ؛ مرد پدرش را لعنت کند.

وَیَحْسُدُ الرَّجُلُ اَخاهُ؛برادر نسبت به برادر حسد ورزد.

وَیُعامِلُ الشُّرَکاءُ بِالخِیانَة؛شرکاءدرمعاملاتشان به یکدیگر خیانت کنند.

وَقَلَّ الْوَفاءُ؛وفا کم شود.

وَتَزَیَّنَ الرِّجالُ بِثِیابِ النِّساءِ؛مردان خود را به لباس زنان بیارایند.

وَسُلِبَ عَنْهُنَّ قِناعُ الْحَیاءِ؛پردۀ حیاء از زن ها برداشته شود.

وَقَلَّ الْمَعْروُف وَظَهَرتِ الْجَرائِمُ؛کارهای خوب کم شود و جرایم و بدی ها ظاهر شود.

وَشَغَلُوا بِالدُّنْیا عَنِ الْآخِرَةِ؛از آخرت غفلت کنند و تمام توجه خود را به دنیا معطوف دارند.

ص: 48

وَ قَلَّ الْوَرَعُ؛ورع و پرهیزگاری کم شود.

وَکَثُرَ الطَّمَعُ؛و طمع زیاد شود.

وَاَصْبَحَ الْمُؤْمِنُ ذَلیلاً وَالْمُنافِقُ عَزیزاً؛بندگان خدا و مؤمنین در جامعه ذلیل و منافقان در میان مردم عزیز و محترم باشند.

وَبَلَغَ الْمُؤمِنُ عَنْهُمْ کلّ هَوانٍ؛انواع خواری ها درباره مؤمن و اهل ایمان اِعمال کنند.

فَعِنْدَ ذلِکَ تَری وُجُوهَهُمْ وُجوهَ الْآدَمِیّینَ وَقُلُوبَهُمْ قُلُوبَ الشّیاطینِ(1)؛ در این هنگام می بینی که صورت این مردم چهرۀ آدمی است، اما قلب های آنان دل های شیاطین است (پر از مکر و حیله و تکبر و امثال این صفات رذیله و بد).

کَلامُهُمْ اَحْلی مِنَ الْعَسَلِ وَقُلُوبُهُمْ اَمَرُّ مِنَ الْحَنْظَلِ فَهُمْ ذِئابٌ

ص: 49

وَعَلَیْهِمْ ثِیابٌ ... ؛ سخنان

آنان از عسل شیرین تر، اما دل هایشان از زهر کشنده، اینان گرگ های درنده ای هستند (یعنی دلشان خالی از رحمت و عطوفت انسانی است و چیزی از مهر و محبت در دل هایشان یافت نمی شود) که به لباس آدمیان درآمده اند ...

همچنين آن حضرت فرمود:(1)

یأتی عَلی اُمَّتِی زَمانٌ تَکْثُرُ فِیهِ الْآراءُ؛زمانی بر امت من بیاید که مردم دارای آراء مختلف خواهند شد.

وَیُتَّخَذُ الْقُرآنُ مَزامیرَ وَیُوضَعُ عَلی اَلْحانِ الْاَغانِیِّ یُقْرَأُ بِغَیْرِ خَشْیَةِ؛و قرآن را با آواز و مزامیر و به صورت غنا می خوانند (با سازها و نوازها) بدون اینکه از خداوند ترسی داشته باشند.

فَعِنْدَ ذلِکَ تَهُشُّ النُّفُوسُ اِلی طیبِ الْأَلْحانِ؛پس در چنین

ص: 50

عصری ترانه ها و سازها و آواز، آدمیان را به طرب می آورد، آن چنان که نفس هایشان گویی در طرب می آید.

وَتَکْتَفِی الرِّجالِ بِالرِّجالِ وَالنِّساء بِالنِّساءِ؛مردها به مردها اکتفا می کنند و زنان به زنان (اشاره به لواط و مساحقه).

وَیَتَّخِذُونَ ضَربَ الْقَصیبِ فیما بَیْنَهُمْ فَلایُنْکِرُهُ مُنْکِرٌ بَلْ یَتَراضَون بِهِ وَ هُوَ مِنْ اِحدَی الْکَبائرِ الْخَفِیَّةِ فَوَیْلٌ لَهُمْ دَیّانِ یَوْمِ الدّین لاتَنالُهُمْ شَفاعَتی فَمَنْ رَضِیَ بِذلِکَ مِنْهُم وَلَمْ یَنْهَهُمْ نَدِمَ بِذلِکَ یَوْمَ الْقِیامَةِ وَاَنَا مِنْهُ بَرِیءٌ؛ساز و آواز در میان آنان رواج می یابد و در مجامع خودشان از آن استفاده می کنند و کسی آنها را نهی نمی کند، بلکه تشویق می کنند با اینکه یکی از گناهان کبیره است که کبیره بودنش بر آنها پوشیده است، پس وای بر آنها از جزاء دهندۀ روز رستاخیز، و شفاعت من به آنان نخواهد رسید و کسی که راضی به اعمال آنها باشد و آنان را از این عمل نهی نکند، نیز در روز قیامت پشیمان شود و من از او بیزارم.

ص: 51

وَبَاعُوا الدّینَ بِالدُّنیا؛دین را به دنیا می فروشند، یعنی برای دست یافتن به دنیا و نعمت های زودگذر آن از ارتکاب هیچ گناهی باک ندارند.

وَاسْتَعْمَلُوا السُّفَهاءَ؛ نابخردان و مردم کم عقل را بر کارها بگمارند.

وَ شاوَرُوا النِّساءَ؛ زنان را در کارهای اجتماعی و شخصی طرف مشورت قرار می دهند.

وَظَهَرَتْ شَهاداتُ الزُّور؛ شهادت دادن براساس زور بوجود می آید (یعنی از قدرت های فردی و اجتماعی سوء استفاده می شود و مردم را وادار می کنند که به نفع آنان شهادت های دروغین بدهند).

وَقَوْلُ الْبُهْتانِ؛ بهتان و خلاف واقع گویی نسبت به مردم، رایج می شود.

ص: 53

وَشارَکَ النِّساءُ اَزْواجَهُنَّ فِی التِّجارَةِ حِرْصاً عَلَی الدُّنیا؛ زنان با مردانشان به جهت حرص به دنیا در کار تجارت شرکت می کنند.

وَاتَّخَذَتِ الْقیان والمَعازِفُ؛هنرپیشه های آوازه خوان تربیت می شوند.

... و رَکِبَ ذَواتُ الْفُروج السُّروجَ؛ زنها سوار بر زین ها می شوند (اسب سواری، رانندگی و امثالهم ...).

وَ تَشَبَّهَ النِّساءُ بِالرِّجالِ والرِّجالُ بِالنِّساءِ؛زنان شبیه مردان می شوند و نیز مردان از نظر لباس و قیافه شباهت به زن ها پیدا می کنند.

آمد که افراد فاجر و گناهکار را مورد احترام خاص قرار می دهند. سخن چین و بدزبان را مقرّب خود می سازند و افراد با انصاف را ضعیف و ناتوان می شمارند.

روایت پنجم: محمد بن مسلم ثقفی می گوید از امام باقر (علیه السلام) شنیدم که فرمودند: قیام قائم ما زمانی خواهد بود که(1):

... وَاسْتَخَفَّ النّاسُ بِالدِّماءِ؛ قتل و خونریزی در میان مردم رواج یابد.

... وَخَرَجَ السُّفْیانی مِنَ الشّامِ؛سفیانی از شام بیرون آيد.

وَالْیَمانِیُّ مِنَ الْیَمَنِ؛یمانی از یمن حرکت کند.

فرمود:(1)... وَ رَأَیْتَ الْخُمُورُ تُشْرَبُ عَلانِیَةً ویَجْتَمعُ عَلَیْها مَنْ لایَخافُ اللهَ عَزّوجَلّ؛وقتی که دیدی علناً شرب خمر می شود و افرادی که از خداوند نمی ترسند، مجلس شراب را گرم می کنند.

وَرَأَیْتَ الْآمِرَ بِالْمَعْرُوفِ ذَلیلاً؛ و دیدی کسی که امر به معروف می کند (امر به کارهای خوب و مفید) در بین مردم ذلیل می شود.

... وَ کانَ صاحِبُ الْمالِ اَعَزَّ مِنَ الْمؤْمِنَ؛ صاحب مال (و ثروت ودارائی) در میان مردم از صاحب ایمان عزیزتر است.

وَ رَأَیْتَ الْحَرامَ یُحَلَّلُ وَ رَأَیْتَ الْحَلالَ یُحَرّمُ؛ و دیدی که مردم فعل حرام را حلال و حلال را حرام می شمارند. (تغییر احکام).

ص: 56

... وَرَأَیْتَ الدّینَ بِالرَّأیِ؛ و دیدی که مردم دین را با رأی خودشان تطبیق می دهند (قرائت های مختلف از دین).

... وَرَأَیْتَ الْمُؤْمِنَ لایَسْتَطِیعُ اَنْ یُنْکِرَ الّا بِقَلْبِهِ ؛و دیدی کهاهل ایمان در مقابل منکرات جزء با قلبشان، توان انکار ندارند.

... وَرَأَیْتَ الْمَرْأةَ تَقْهَرُ زَوْجَها وَ تَعْمَلُ ما لایَشْتَهی، وَتُنْفِقُ عَلی زَوْجها؛ ودیدی که زنان بر مردان غالب می شوند و برخلاف رضای شوهر عمل می کنند و مردشان را از نظر زندگی اداره می کنند.

... وَرَأَیْتَ الْمَلاهِیَ قَدْ ظَهَرَتْ یُمَرُّ بِها لایَمْنَعُها اَحَدٌ و لایَجْتَریٌ اَحَدٌ عَلی مَنْعِها؛و دیدی که گناهان در اجتماع آشکار می شود و مردم آنها را می بینند و کسی هم منع نمی کند و جرأت بر منع آنها در میان نیست.

... وَرَأَیْتَ الْغَیْبَةَ تُسْتَمْلَحُ وَیُبَشّرُ بِهَا النّاسُ بَعْضُهُم بَعْضاً ؛و

ص: 57

دیدی که غیبت کردن را سخنی خوشمزه و دل چسب می دانند و یکدیگر را به غیبت کردن بشارت می دهند.

... وَرَأَیْتَ النّاسَ مَعَ مَنْ غَلَبَ؛و دیدی که مردم طرفدار آنکسی هستند که قدرت در دست اوست.

... وَرَأَیْتَ طَالِبَ الْحَلالِ یُذَمُّ ویَعَیَّرُ وَ طالِبَ الْحَرامِ یُمْدَحُ؛و دیدی که طالب مال حلال را سرزنش و دوستدار حرام را تمجید و تکریم می کنند.

... وَرَأَیْتَ الرَّجُلَ یَتَکَلَّمُ بِشَیْءٍ مِنَ الْحَقِّ وَیَأْمُرُ بِالْمَعْروفِ ویَنْهی عَنِ الْمُنْکَرِ فَیَقُولُ هذا عَنْکَ مَوْضُوعُ؛و دیدی به کسانی که حق را می گویند و امر به معروف و نهی از منکر می کنند گفته می شود این موضوع به شما مربوط نیست.

... وَرَأَیْتَ الْخَلْقَ وَالْمَجالِسَ لایُتابِعُونَ اِلّا الْاَغْنِیاءَ؛ودیدی که در میان مردم و محافل عمومی، تنها نسبت به اغنیاء و ثروتمندان احترام می شود.

ص: 58

... وَرَأَیْتَ الْعُقُوقَ قَدْ ظَهَرَ وَ اسْتُخَّفَ بِالْوالِدَیْنِ وَکانا مِنْ اَسْوَءِ النّاسِ حالاً عِنْدَ الْوَلَدِ؛و دیدی که فرزندان احترام پدر ومادر به جای نمی آورند و آن ها را تحقیر می كنند و بدترین حالات را پدر و مادر دارند نزد فرزندانشان.

... وَرَأَیْتَ الْاَذانَ بِالْاَجْرِ وَالصَّلاةَ بِالْأَجْرِ؛ و دیدی که مؤذن برای اذان و نمازگزار برای نمازخواندن مطالبه پول می کنند.

... وَرَأَیْتَ الْقُضاةَ یَقْضُونَ بِخَلافِ ما اَمَرَ اللهُ؛و دیدی که قضات بر خلاف آنچه خداوند فرموده است قضاوت می کنند.

... وَرَأَیْتَ الْمَنابِرَ یُؤْمَرُ عَلَیْها بِالتَّقْوی وَلایَعْمَلُ الْقائِلُ بِما یَأْمُرُ؛و دیدی که بر سر منبرها امر به تقوی می کنند، اما گوینده خود به آن عمل نمی کنند.

آنهاشبیه مردانند،زن های ایشان گرچه لباس پوشندگانند، برهنگانند بالای سرهایشان مانند کوهان های شتران خراسانی است، پس آنهارا لعنت کنید که ایشان لعنت شوندگانند ...(1)

خرید و فروش و ...(1)

یَنْظُرُ بَعْضُهُمْ اِلی بَعْضٍ وَ یَقْتَدُونَ بِاَهْلِ الشُّرُورِ؛و دیدی که مردم با هماهنگی یکدیگر به مردم بد اقتدا می کنند (مردم در آنزمان لجام گسیخته و مدپرست و مقلد کفار گردند).(1)

روایت دوازدهم: امام صادق(علیه السلام)می فرماید:... وَرَأَیْتَ الْقُرْآنَ قَدْ ثَقُلَ عَلَی النّاسِ اِسْتِماعُهُ وَخَفَّ عَلَی النّاسِ اِسْتِماعُ الْباطِلِ ...؛و دیدی که شنیدن آیات کریمه قرآن برای مردم سنگین، اما شنیدن ساز و آواز آسان و شیرین است.(2)

برای ریا و نمایش دادن باشد و خوف خدا در دل هاشان نباشد.(1)

آن نامیده شود (از قبیل عرق، آب جو، کنیاک، ویکسی و غیر آن) ... و مردان لباس حریر و ابریشمی پوشند و جوانان سر برهنه راه روند و موهای جلوی سر را ظاهر کنند و صورت ها را صاف وصیقلی کنند و موها را از بیخ برکنند وگردن بند که تکمه آن ها طلا یا نقره باشد بر گردن بندند و آن ها جامه های تنگ بپوشند (یا جامه های تنگ بر آنها بپوشانند) و کمربند بر روی آن ببندند و جامه های نازک بپوشند که زیر آن نمایان باشد.(1)

گشته و اشخاص خوب و لایق کنار رفته و عنوان و مقامی نداشته باشند و در میان ملّت، حرف و سخن گفتن و ادّعا، و اظهارات، آزاد و بی مانع باشد، ولی از عمل کردن و حقیقت خبری نباشد و در میان ملت و قوم «مَثناة» قرائت شود و کسی آن را انکار ننمایدگفته شد که یا رسول الله مثناة چیست؟

فرمود: چیزی که برخلاف کتاب خدا نوشته شود (مقصود احکام و قوانیني است که برخلاف دین و قرآن نوشته شود و در میان جمعیت و در مقابل همه خوانده شود و تصویب می شود و کسی هم انکار نمی کند).(1)

شد.(1)

توضیح: چون در محیطی قرار مي گيرد ، كه وضع داد و ستد و جریان کسب و تجارت روی قانون صحیح و قواعد اقتصادی اجراء نگردد. صرّافی و معاملات پولي و مؤسسات مالی بانکی زیاد می شود و افراد ضعیف روی اعتبارات و وام های نزول و معاملات ربحی، خود را آلوده به ربا نموده و اشخاص متمکّن به رباخواریگرایش پیدا می کنند.

دیده می شود یا نه؟ حتماً می بینید.

باید از خداوند بزرگ به وسیله آقا حضرت بقیه الله روحی له الفداء استدعا کنیم که همۀ ما را در این فتنه ها و امتحانات حفظ فرماید تا ظهور حضرتش را با عافیت درک نماییم. ان شاء الله.

ضمناً باید توجه داشت که ما روایات مذکور را تلخیص کرده ایم، آنان که می خواهند به متن اصلی و کامل این روایاتنظرکنند،به کتب مفصله مراجعه کنند.(1)

ص: 68

ص: 70

نماید دراین حالت فرمود: إِنَّ عَنْ یَمینِ اللهِ عَزَّوجل (اَوْ عَنْ یَمینِ الْعَرْش) قَوْماً مِنّا عَلی مَنابِرَ مِنْ نُورٍ، وُجُوهُهُمْ مِنْ نُورٍ وَ ثِیابُهُمْ مِنْ نُورٍ تُغْشَی وُجُوهُهُمْ اَبْصارَ النّاظِرین. فَقال ابوبَکرُ: مَنْ هُمْ یا رَسُولَ اللهِ؟ فَسَکَتِ.

فَقالَ الزُّبَیرُ: مَنْ هُمْ یا رسُولَ اللهِ؟ فَسَکَتَ.

فَقالَ عَبْدالرَّحمنُ: مَنْ هُمْ یا رسُولَ اللهِ؟ فَسَکَتَ.

فَقالَ عَلِیٌ: مَنْ هُمْ یا رسُولَ اللهِ؟

فَقالَ: هُمْ قَوْمٌ تَحابُّوا بِرُوحِ اللهِ عَلی غَیْرِ اَنْسابٍ وَلااَمْوال، اُولئِکَ شیعَتُکَ وَاَنْتَ اِمامُهُمْ.

گروهی از ما در طرف راست عرش خدا بر منبرهایی از نور قرار دارند که صورت هایشان نورانی و لباس هایشان نیز نورانی است و نور چهره شان چشم بینندگان را خیره می کند. ابوبکر و زبیر

ص: 73

و عبدالرحمن (هر کدام) سؤال کردند اینها چه کسانی هستند؟ رسول اکرم (صلی الله علیه وآله) سکوت کرد. سپس علی (علیه السلام) فرمود: یا رسول الله اینها چه کسانی هستند؟

فرمود: آنها کسانی باشند که بواسطه روح الله دوست هم می گردند و متحد می شوند بدون اینکه اغراض مادی یا خویشاوندی داشته باشند و آنها شیعیان تو هستند و تو یا علی امام آنهایی.(1)

حجت الاسلام والمسلمین دشتی (رحمه الله ) فرمودند: «پس از پیروزی انقلاب اسلامی یکی از اساتید ما نقل می کرد که شهید آیت الله صدوقی در ملاقاتی به خدمت امام خمینی (رحمه الله ) گفت: آقا این روح الله که در حدیث (تَحابُّوا بِروح الله) وجود دارد شما هستید؟ زیرا امروز تمام اقشار مردم به واسطه رهبری و دوستی شما متّحد شدند. و امام (رحمه الله ) با لبخندی گذشت».(2)

قُمْ یَدعُوا النّاس اِلَی الْحَقِّ یَجْتَمِعُ مَعَهُ قَوْمٌ کَزِبُرِ الْحَدیدِ لایَملِّوُنَ عَنِ الْحَرْبِ وَ لایَجْبُنُون، ولایُحَّرِکُهُمُ الرِّیاحُ الْعَواصِفُ وعَلَی اللهِ یَتَوَکَّلُونُ وَ الْعاقِبَةٌ لِلْمُتّقین؛ شخصی از اهل قم مردم را به حق می خواند و در اطراف او کسانی جمع می شوند که چونان قطعه های آهن مقاومند از جنگ خسته نمی شوند و نمی ترسند و هیچ باد سرکش تندی، آنها را تکان نمی دهد و به خدا توکّل می کنند و عاقبت از آن متقین است.(1)

خوانندۀ عزیز در این فرمایش حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) خوب فکر کن، ببین مصداق روشن و آشکار آن در زمان ما، فرزند آن حضرت، مرحوم امام راحل (رحمه الله ) و یاران وفادار و امّت قهرمان او هستند یا نه؟

درشرق «ایران» قیام کرده حق را طلب می کنند (سال 42 شمسی) به آنها نمی دهند، دوباره حق را می طلبند (سال 56 و 57) به آنها داده نمی شود وقتی مردم اوضاع را چنین دیدند شمشیرهای خود را بر شانه ها می گذارند و قیامشان گسترده می شود، حال سردمداران حکومت حاضر می شوند حق آنها را بدهند که دیگر مردم قبول نمی کنند (شاه گفت من متعهد می شوم که اشتباهات گذشته تکرار نشود) تا اینکه قیام می کنند و حکومت تشکیل می دهند و این پیروزی و حکومت را جز به صاحب شما امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) تحویل نمی دهند. کشته های آنها شهید می باشند. آگاه باشید اگر من شخصاً آن زمان را درک کنم خود را برای صاحب این امر نگه می دارم.(1)

ویَملِکُونَ الْبَصْرةَ؛عربها بر ایرانیان می تازند و در اطراف اهواززمینگیر می شوند آنگاه ایرانیان قیام می کنند و بر عربها پیروز می شود و شهر بصره را به تصرف خود در می آورند.(1)

چیزهایی که در شهر همدان فرو می آید (اشاره به بمبارانهای هواییتوسط هواپیماهای عراق) و کشور عراق به لرزه درمی آید و سخت تکان می خورد.(1)

کرده و تصاحب می نمایند.(1)

تَکُونُ العَرَبُ؟ قال:تَکُونُ مُفَکَّکَةُ القُوَی مُفَکَّکَةُ العُرَی غَیرُ مُتَکاتِفةُ وَ غَیرَ مُتَرافَةُ،... وَ سَتأتیالنّجدَةَ مِنَ الِعراقِ کُتِبَ عَلَی رایاتِها القُوَّةُ و تَشْتَرِکَ العَرَبُ وَالاِسلامُ کافَّةً لِتُخلِّصِ فِلِسطینَ، مَعْرِکَةً و اَیُّ مَعْرکَةٍ؟

فی جُلَّ البَحْرِ تَخوُضُ النّاسُ فی الدِّماءِ و یَمشِی الجَرِیحَ عَلَی القَتِیل... وَ اِیمُ اللهَ یُذَبِّحُونَ ذَبْحَ النّعاجَ حَتّی لایَبْقَی یَهُودِیٌّ فی فِلِسطین ؛زود است که یهود از غرب برای ایجاد کشور و دولت فلسطین بیاید. پرسیدند عرب ها کجا هستند؟ فرمود: در آن زمان عرب ها از هم جدا و متفرقند و اتحاد و انسجام ندارند. اما به زودی نیروهایی اهل کارزار از عراق حرکت می کنند که پرچم های آنان کلمه «قوّه» نوشته شده است [در آرم سپاه پاسداران انقلاب اسلامی آیه «وَاَعِدُّ لَهُمْ مَااسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّه» ثبت شده است]

ص: 83

و اسلام و عرب با هم متحد و شریک می شوند و همه حرکت می کنند برای آزادی فلسطین، معرکه و میدان کارزاری برپا خواهدشد چه معرکه ای؟! که در کنار دریا مردم در خون رفته و شنا می کنند و مجروحین از روی بدن کشتگان راه می روند، قسم بخدا که همه یهودیان را چون گوسفند سر می برند تا اینکه یک یهودی هم در فلسطین باقی نمی ماند.(1)

با ما دوستی های خود را تحقق می بخشند و جنگ با ما و شیعیان ما راواجب می دانند و کشتن شیعیان ما را یک امر ضروری می پندارند.(1)

ص: 85

منزل سیدفخرالدین ملاقات کرد و از او خواهش نمود که آنچه را که برای آن دو نفر (شیخ شمس الدین و شیخ جلال الدین) نقل کرده است، برای او هم بیان کند و او چنین گفت:

«من در دمشق خدمت شیخ عبدالرحیم حنفی و شیخ زین الدین علی اندلسی به تحصیل علوم اشتغال داشتم. شیخ زین الدین مردی خوش نفس و نسبت به شیعه و علمای امامیه خوش بین بود و به آنها احترام می گذاشت. مدتی از محضرش استفاده نمودم. پس چنین اتفاق افتاد که عازم مصر شد و چون خیلی به یکدیگر علاقه داشتیم تصمیم گرفت که مرا نیز به همراه خود به مصر ببرد. با هم به مصر رفتیم و در شهر قاهره قصد اقامت کرد. مدت نُه ماه در آنجا به بهترین وجه زندگی کردیم. در یکی از روزها نامۀ پدرش به دستش رسید که نوشته بود شدیداً بیمارم و آرزو دارم قبل از مرگ تو را ملاقات نمایم. استاد از نامۀ پدر گریه کرد و تصمیم گرفت که به اندلس سفر کند. من در این سفر با او همراه شدم. هنگامی که به اولین قریۀ جزیره رسیدیم من شدیداً بیمار شدم که قادر به حرکت

ص: 87

نبودم. استاد از وضع من بسیار ناراحت شد و مرا به خطیب قریه سپرد که از من پرستاری کند و خودش به سوی شهرش حرکت نمود. بیماری من سه روز طول کشید، سپس حالم رو به بهبود رفت.

از منزل خارج شدم و در کوچه های قریه به گردش پرداختم. در آنجا قافله هایی را دیدم که از کوهستان آمده و اجناسی را با خود آورده بودند. از احوالشان جویا شدم. در جواب گفته شد: اینها از سرزمین بربر می آیند که نزدیک جزایر رافضی هاست. وقتی نام جزایر رافضی ها را شنیدم مشتاق شدم که آنجا را ببینم، گفتند: از اینجا تا آن جزایر مقدار 25 روز راه فاصله دارد که به مقدار دو روزش آب و آبادانی وجود ندارد. برای پیمودن آن دو روز الاغی را کرایه کردم و بعد از آن پیاده حرکت نمودم.

رفتم تا به جزایر رافضّی ها رسیدم. اطراف جزیره با دیوارهایی محصور بود و برج های محکم و بلندی داشت. وارد مسجد شهر شدم، مسجد بسیار بزرگی بود، صدای مؤذّن را شنیدم که به روش شیعه اذان می گفت، و بعد از آن برای تعجیل فرج امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)

ص: 88

دعاکرد. از خوشحالی گریه ام گرفت. مردم به مسجد آمدند و بر طرق فقه شیعه وضو گرفتند، مرد خوش سیمایی وارد مسجد شد و به سوی محراب حرکت کرد و مشغول نماز جماعت شدند. بعد از فراغ از نماز و تعقیبات از احوال من جویا شدند.

شرح حالم را بیان کردم و گفتم عراقی الاصل هستم. وقتی فهمیدند که شیعه هستم به من احترام کردند و در یکی از حجرات مسجد جایی برایم معین کردند. امام مسجد به من احترام می کرد و شب و روز جدا نمی شد. در یکی از روزها به او گفتم: خوراک و مایحتاج اهل این بلد از کجا می آید؟ من که در اینجا زمین مزروعی نمی بینم. گفت: طعام اینها از جزیرۀ خضرا می آید که در بین بحر ابیض واقع شده است. غذای اینها هر سال در دو نوبت به وسیلۀ کشتی از جزیره وارد می شود. گفتم: چند مدت باقی مانده، تا کشتی بیاید؟ گفت: چهار ماه، پس من از طول مدت ناراحت شدم. ولی خوشبختانه بعد از چهل روز کشتی ها وارد شدند. هفت کشتی دیگر پس از دیگری وارد شد. از کشتی بزرگ مرد خوش سیمایی وارد

ص: 89

شد، به مسجد آمد و بر طبق فقه شیعه وضو گرفت و نماز ظهر و عصر را خواند. بعد از فراغ از نماز متوجه من شد و سلام کرد و اسم خودم و پدرم را ذکر کرد. از این حادثه تعجب کردم. گفتم: شاید در سفر از شام تا مصر یا از مصر تا اندلس با اسم من آشنا شده ای؟ گفت: نه، بلکه نام تو پدرت و شکل و قیافه و صفاتت به من رسیده است.

من تو را به همراه خودم به جزیرۀ خضرا خواهم برد. یک هفته در آنجا توقف کرد و بعد از انجام کارهای لازم با هم حرکت نمودیم. بعد از اینکه مدت شانزده روز در دریا حرکت کردیم، در وسط دریا آبهای سفیدی نظر مرا جلب کرد. آن شیخ که نامش محمّد بود به من گفت: چه موضوعی نظرت را جلب کرده است؟ گفتم: آبهای این نقطه رنگ دیگری دارد؟ گفت: اینجا بحر ابیض است و این هم جزیرۀ خضرا می باشد. این آبها همانند دیواری اطراف جزیره را احاطه نموده است و از حکمت خدا چنین است که کشتی های دشمنان ما اگر بخواهند به این نقطه نزدیک شوند،

ص: 90

به برکت صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه) غرق می گردند. مقداری از آبهای آن نقطه را خوردم مانند آب فرات شیرین و گوارا بود. بعد از اینکه آبهای سفید را پیمودیم، به جزیرۀ خضرا رسیدیم. از کشتی پیاده و وارد شهر شدیم. شهری بود آباد و پر از درختان میوه، بازارهای زیادی داشت، پر از اجناس و اهالی شهر با بهترین وجه زندگی می کردند. دلم از دیدن چنین مناظره زیبایی لبریز شادمانی شد.

رفیقم محمّد مرا به منزل خودش برد و بعد از استراحت به مسجد جامع بزرگ رفتیم. در مسجد جماعت زیادی بودند و در بین آن ها شخصی بزرگ و با ابّهت بود که نمی توانم ابهت و جلالش را توصیف کنم. نامش سیّد شمس الدین محمّد بود. مردم نزدش علوم عربی و قرآن و فقه و اصول دین را می خواندند. هنگامی که خدمتش رسیدم، به من خوش آمد گفت، نزدیک خودش نشانید، احوال پرسی کرد و گفت: من شیخ محمّد را به سراغ تو فرستادم. سپس دستور داد در یکی از حجرات مسجد جایی برایم تهیه کردند. در آنجا استراحت می کردم و غذا را با

ص: 91

سیّدشمس الدین و اصحابش صرف می کردیم. مدت هجده روز بدین صورت گذشت.

در اوّلین جمعه ای که برای نماز حاضر شدم دیدم که سیّد شمس الدین نماز جمعه را دو رکعت و به قصد وجوب خواند. از این موضوع تعجب کردم، سپس به طور خصوصی به سیّدشمس الدین گفتم: مگر زمان حضور امام است که نماز جمعه را به قصد وجوب می خوانی؟! گفت: نه امام حاضر نیست، لکن من نایب خاص او هستم گفتم: آیا تاکنون امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) را دیده ای؟

گفت ندیده ام، لیکن پدرم می گفت: که صدایش را می شنیده، ولی خودش را نمی دیده است. امّا جدم هم صدایش را می شنیده و هم خودش را می دیده است. گفتم: آقای من! علّت چیست که بعضی افراد او را می بینند و بعضی نه! گفت: این لطفی است که خداوند متعال نسبت به بعضی از بندگانش دارد.

سپس سیّد دست مرا گرفت و به خارج شهر برد. باغها و بوستانها و نهرها و درختان فراوانی را مشاهده کردم، که در عراق

ص: 92

و شام نظیرش را ندیده بودم. به هنگام گردش مرد خوش سیمایی به ما برخورد نمود و سلام کرد. به سید گفتم این شخص که بود؟ گفت: آیا این کوه بلند را می بینی؟ گفتم: آری، گفت: در وسط این کوه مکانی زیبا و چشمۀ آبی گوارا زیر درختان وجود دارد و در آنجا گنبدی است که از آجر ساخته شده است و این مرد با رفیق دیگرش خادم آن قبّه و بارگاه می باشند. من هر صبح جمعه به آنجا می روم و امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) را زیارت می کنم و پس از خواندن دو رکعت نماز کاغذی را می یابم که تمام مسائل مورد نیازم در آن نوشته است. سزاوار است تو هم بروی آنجا و امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) را در آن قبه زیارت کنی.

پس من به سوی آن کوه حرکت نمودم. قبّه را همانطور یافتم که برایم توصیف نموده بود. همان دو خادم را در آنجا دیدم. خواستار ملاقات امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) شدم، گفتند: غیرممکن است و ما مأذون نیستیم. گفتم: پس برایم دعا کنید، قبول کرده و برایم دعا کردند. سپس از کوه پایین آمدم و به منزل سیّدشمس الدین رفتم.

ص: 93

او در منزل نبود و به خانۀ شیخ محمّد که در کشتی با من بود رفتم و جریان کوه را برایش تعریف کردم و گفتم که آن دو خادم به من اجازۀ ملاقات ندادند.

شیخ محمّد به من گفت: هیچ کسی حق ندارد به آن مکان برود جز سیّدشمس الدین. او از فرزندان امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) می باشد. بین او و امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) پنج پدر فاصله است و او نایب خاصّ امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) می باشد.

بعد از آن از سید شمس الدین اجازه خواستم که بعضی از مسایل مشکل دینی را از او نقل کنم و قرآن مجید را نزدش بخوانم تا قرائت صحیح را به من یاد بدهد. گفت: اشکال ندارد، ابتدا قرآن را شروع کن. در بین قرائت اختلاف قاریان را ذکر می کردم.

سید به من گفت: ما اینها را نمی شناسیم. قرائت ما مطابق قرآن علی بن ابیطالب(علیه السلام) است.

آنگاه داستان جمع قرآن به وسیلۀ علی بن ابیطالب(علیه السلام) را بیان کرد. گفتم: چرا بعض آیات قرآن ربطی به ماقبل و مابعدشان

ص: 94

ندارند؟

گفت: آری، چنین است و جریان جمع قرآن به وسیلۀ ابوبکر و نپذیرفتن قرآن علی بن ابیطالب(علیه السلام) را بیان نمود. به دستور ابوبکر قرآن جمع آوری شد و مثالب را از قرآن حذف نمودند و از همین جهت می بینی که بعض آیات با قبل و بعد غیر مربوط هستند.

از سیّد اجازه گرفتم و در حد نود مسأله از او نقل کردم که جز به خواص مؤمنین به کسانی اجازه نمی دهم آنها را ببینند ...

آنگاه داستان دیگری را که مشاهده کرده نقل می کند و می گوید به سیّد عرض کردم.

از امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) احادیثی به ما رسیده که هرکس در زمان غیبت کبرا مدّعی رؤیت شد دروغ می گوید، این احادیث چگونه سازگار است با اینکه بعضی از شما او را می بینید.

گفت: صحیح است، امّا این طور فرموده، لیکن این مالِ آن زمانی است که دشمنان فراوانی از بنی عباس و دیگران داشت، امّا در این زمان دشمنان مأیوس شده اند و شهرهای ما هم از آنها دور

ص: 95

است و هیچ کس به ما دسترسی ندارد، ملاقات خطری ندارد.

گفتم:سید من! علمای شیعه حدیثی از امام نقل می کنند که خمس را برای شیعیان، اباحه نموده آیا شما هم این حدیث را از امام دارید؟

گفت: امام خمس را در حق شیعیان اباحه نموده است. آنگاه مسایل و سخنان دیگری را از سید نقل می کند و می گوید: سید به من گفت: تو نیز تاکنون دو مرتبه امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) را دیده ای، ولی او را نشناخته ای.

در خاتمه می گوید: سیّد به من تکلیف کرد که در بلاد مغرب توقف نکن و هرچه زودتر به عراق برگرد و من به دستورش عمل کردم.(1)

مجعول و شبیه به افسانه می دانند و می گویند که استناد به آن درست نیست و در متن داستان علی بن فاضل مازندرانی که راوی اصلی این داستان است تناقضاتی وجود دارد، لذا نمی توان به آن اعتماد کرد. ما اینک به دلایل طرفین اشاره می کنیم و قضاوت صحت و سُقم داستان را به عهده خوانندگان گرامی می گذاریم.

آن را در کتابی به نام «الجزیره الخضراء» نگاشت و همین کتاب در آینده مأخذ و منبع کتب سایرین شد و اوّل کتابی که در این مورد نوشته شده همین کتاب است.

2-قاضی نورالله شوشتری در کتاب پر ارج «مجالس المؤمنین» آن را آورده است.

3-شهید اوّل آن را به خط خود نوشته و خط او در خزینۀ امیرالمؤمنین (علیه السلام)پیدا شده است.

4-محقق کرکی آن را به فارسی ترجمه کرده است.

5-علامۀ مجلسی آن را در کتاب بحارالانوار درج کرده است.

6- مقدس اردبیلی آن را در کتاب حدیقه الشیعه آورده است.

7- شیخ حرّ عاملی آن را در کتاب اثبات الهداه درج کرده است.

8-وحید بهبهانی در حاشیۀ مدارک به مضمون آن دربارۀ نماز جمعه فتوا داده است.

9-بحرالعلوم در رجال خود به آن استناد کرده است.

ص: 98

10- میرزا عبدالله اصفهانی (افندی) آن را در ریاض العلماء نقل کرده است.

11-میرزای نوری آن را در کتاب «جنه المأوی» و «نجم الثاقب» درج کرده است.

و دهها نفر دیگر که این داستان را در کتابهای خود آورده و از اصل داستان و قهرمان آن علی بن فاضل مازندرانی تجلیل کرده اند و قاضی نورالله شوشتری، محافظت آن را بر هر مؤمنی لازم دانسته است.

طرفداران صحت این داستان می گویند اگر این داستان یک موضوع جعلی و افسانه ای بود و علی بن فاضل عقیدۀ خود را به صورت رمان نویسی نوشته باشد، این همه بزرگان از فقهاء و محدثین بر آن استناد نمی کردند و آن را در کتاب خود درج نمی کردند.(1)

آنها که بر جعلی بودن این داستان نظر دارند سخنشان این است که اولاً: درست است که این داستان را بسیاری از بزرگان نقل کرده اند، ولی وقتی دقت می شود آن یک داستان و از یک شخص بیشتر نیست و قهرمان داستان تنها علی بن فاضل مازندرانی و منبع همۀ آنها کتاب فضل بن یحیی است.

ثانیاً: این داستان سند معتبری ندارد، زیرا داستان، از یک کتاب خطی ناشناخته نقل شده که خود مرحوم مجلسی درباره اش می نویسد: چون من این داستان را در کتب معتبر نیافتم، باب جداگانه ای را به آن اختصاص دادم(1) (تا با مطالب کتاب مخلوط نشود).

ثالثاً: در متن مطالب داستان تناقضاتی دیده می شود، چنانکه ملاحظه فرمودید، در یک جا سید شمس الدین به راوی داستان می گوید: من نایب خاص امام هستم و خودم آن حضرت را تاکنون ندیده ام و پدرم نیز آنجناب را ندیده، لیکن سخنش را شنیده است، اما جدّم هم خودش را دیده و هم حدیثش را شنیده است، اما همین

ص: 100

سید شمس الدین در جای دیگر به راوی داستان گفت: من هر روز صبح جمعه برای زیارت امام به آن کوه می روم و خوب است تو هم بروی و شیخ محمد هم به راوی داستان گفت: فقط سید شمس الدین و امثالش می توانند خدمت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) مشرّف شوند، چنانکه ملاحظه می فرمایید این مطالب باهم تناقض دارند، نکتۀ قابل ذکر این است که سیدشمس الدین که می دانست جز خودش کس دیگری را به ملاقات امام نمی برند، چرا به راوی داستان پیشنهاد کرد که برای ملاقات به بالای کوه برود.(1)

رابعاً: در داستان مذکور به تحریف قرآن تصریح شده که قابل قبول نیست و مورد انکار شدید علمای اسلام است.

خامساً: موصوع اباحۀ خمس در زمان غیبت مطرح شده و مورد تأیید قرار گرفته که آن هم از نظر فقها مردود است.

به هر حال، داستان به طور رمانتیک تهیه شده که خیلی عجیب و غریب به نظر می رسد. یک نفر به نام «زین الدین» از عراق به قصد

ص: 101

تحصیل علوم به شام و از آنجا به همراه استادش به مصر می رود و از آنجا به همراه استادش به اندلس (اسپانیا) سفر می کند، پس از طی این مسافت طولانی مریض می شود، استادش او را رها می کند و بعد از بهبودی با شنیدن نام جزیرۀ روافض، آنچنان به دیدن آن مشتاق می شود که استادش را فراموش می کند، با پیمودن راه دور و خطرناک به جزیره رافضی ها می رسد، در آنجا نام جزیرۀ خضرا را می شنود، با اینکه بنا بود پس از چهار ماه کشتی بیاید، پس از چهل روز آمد و پس از یک هفته توقف او را به همراه خود به دریا می برند و در وسط بحر ابیض آبهای سفیدی را می بیند که شیرین و گوارا است.

جالب اینجاست که یک نفر عراقی این همه راه طولانی را طی می کند و در کشورهای مختلف با مردم صحبت می کند و زبان همه را می داند، آیا مردم اسپانیا هم به زبان عربی صحبت می کردند؟!

سرانجام، بر فرض چشم پوشی از همه این اشکالات نمی توانیم بپذیریم که سکونت حضرت، دائماً در آن جزیره هست، اگر اصل

ص: 102

این جزیره و داستان صحت داشته باشد ممکن است حضرت مدتی در آنجا مانده باشد وگرنه حضرت به طور ناشناس در بین مردم زندگی می کند، لذا او را در جاهای مختلف دیده اند.

امام صادق (علیه السلام) فرمود: «اِنَّ لِلْقائِمِ غَیْبَتَیْنِ یَرْجِعُ فی اَحَدِهِما وَ الْاُخْری لایُدْری اَیْنَ هُوَ؟ یَشْهَدُ الْمواسِمَ یَرَی النّاسَ ولایَرَوْنَهُ»(1)

پس انحصار زندگی حضرت در جزیرۀ خضرا صحیح نیست.

دادم که صحّت این امر بر من معلوم شود.

تا اینکه شب عید غدیر که شب جمعه بود، ثلث آخر شب کنار باغچه ای که در خانۀ ما در بیدآباد اصفهان است، راه می رفتم. ناگاه سیّدمجلّلی را دیدم که به سیمای علماء بود. ایشان مرا به تمام آنچه که در دل داشتم، خبر داد و همچنین به صحّت آن شهرها و بلادی که در جزیرۀ خضراء است آگاه نمود و گفت: آیا می خواهی به چشم خود ببینی، تا برای تو و سایر اولی الابصار (صاحبان بصیرت) عبری باشد؟

گفتم: بلی، آقای من و در این صورت منّت بزرگی بر من می گذارید.

فرمود: بیا دو چشمت را برهم بگذار و هفت مرتبه بر جدّت محمّد و آل او صلوات بفرست.

آنچه دستور داد، انجام دادم. بعد فرمود: دو چشمت را باز کن و نظر کن ببین از آیات و نشانه های الهی چه می بینی؟

چشمها را گشودم شهری را دیدم که خانه هایش دور و طرف

ص: 104

راست و چپ آن از درخت و گل، سبز و خرّم بود کانّها جنّات تجری من تحتها الانهار. (مانند بهشتی که نهرهایی در آن جاری است.)

بعد فرمود: به آخر آن درخت ها نظر کن و به آن جا برو؛ مسجد و امامی را می بینی که نماز صبح را بجا می آورد. پشت سر او جماعت و صفوفی است که نهایت ندارد. نمازخود را به آن امام اقتداء کن، که او از طبقۀ هفتم اولاد صاحب الزّمان (عجل الله تعالی فرجه) و نامش عبدالرّحمان است. بعد از نماز مرا آنجا می بینی.

حسب الأمر به راه افتادم و دیدم زمین خود به خود زیر پای من طیّ می شود تا به آن مسجد و به همان کیفیّتی که گفته بود رسیدم. آن امام، مثل ماه شب چهارده نورانی و در محراب ایستاده بود. ایشان مرا دید و من او را زیارت کردم فرمود: مرحباً بک (خوش آمدی) به درستی که خدا بر تو منّت گذارد.

مسائلی که در رابطه با احکام مشکل بود، از ایشان سؤال کردم و جواب گرفتم. بعد هم مرا اکرام و انعام نمود. آنگاه نماز فجر را

ص: 105

بجا آورد. به او اقتداء نمودم و مشغول به تعقیباتی که داشتم شدم تا آن که نزدیک طلوع آفتاب شد. این جا از ذهنم گذشت که در چنین وقتی من با مردم نماز خوانده ام و آنها لابد به عادت هر روز منتظرم می باشند؛ امّا امروز گذشت و به آنها نمی رسم. در این وقت شنیدم آن سیّد و امام که در محراب نشسته بود، می گوید: مترس و محزون مباش که به زودی تو را به جای خود می رسانیم و با آنها نماز می خوانی.

ناگاه دیدم آن سیّد اوّلی نزد من است دست مرا گرفت و گفت: به برکت امام زمان خود برویم. فوراً خود را در مسجد بیدآباد دیدم. با جماعت نماز خواندم و آن سیّد را هم دیگر ندیدم.(1)

یکی شرق عالم، یکی غرب عالم، یکی جزیرۀ برمودا؟

حضرت آیت الله بهجت فرمودند: جزیرۀ خضراء آن دلی است که امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) در آن تاب بیاورد.

پرستی و مادیّگری سوق شوند، با کمال صبر و حوصله در مقابل مخالفین و اهل فسق و عصیان استقامت ورزیده و کمترین سستی و تسامح و تزلزل در راه انجام وظائف الهی پیدا نکرده و به هر نحوی که میسر و ممکن است خود را از آلودگی ها و قبایح اعمال و خلاف ها و معاصی نگهداری و حفظ کرده و هم رنگ افراد فریب خورده و منحرف شده، قرار ندهد.

آری چون اجتماع فاسد گشته و محیط تیره و دگرگون گشت ، چاره ای جز کناره گیری و پرهیزکاری و نگهداری خود نیست و امر به معروف و دعوت به حق و دستگیری و نجات غریق در صورتی وظیفه است که خود در معرض لغزش در مسیر هجوم سیل واقع نگردد، البتّه کناره گیری از محیط فاسد و خودداری از آلودگی ها و فساد بطور کلی وظیفه هر فرد متدیّنی است و اندازه و خصوصیّات و جزئیّات این وظیفه با اشخاص و موارد و نیروهای افراد و موقعیت آنان تفاوت می کند.

ای عزیز فاطمه! دردی جانکاه بر ما شیعیان و همه مظلومان عالم فرو ریخته، دشمنان از هر سو هجوم آورده، قرآن مهجور گردیده، شریعت نبوی متروک مانده و جز نامی از آن باقی نمانده، و مظلومین عالم چشم به راه فریادرسشان مانده، و برای این عاشق دلسوخته همانند سایر خسته دلان جز اشک و آه چیزی باقی نمانده است تنها زبان حالم این است که:

تاکی غم وصال بسوزدمراجگر * دل درفراق تو ست مراروزپرشرر

تا کی به تمنّای وصال تو یگانه * اشکم شودازهرمُژه چون سیل روانه

آیا رسد آخر شب هجران تو یا نه * جمعی به تو مشغول و توغائب ز میانه

بیا صاحب خانه، بیا صاحب خانه

هردرکه زنم صاحب آن خانه تویی تو * هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو

درکعبه و بتخانه که جانانه تویی تو * مقصود من ازکعبه و بتخانه تویی تو

مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه

عَجِّل علی ظُهُورِکَ یا صاحِبَ الزَّمان

محمدجوادمُهري

ص: 109

كتابنامه :

1-آینده و آینده سازان، محمّد دشتی.

2-اثبات الوصیّه، مسعودی.

3-اثبات الهداه، شیخ حرّ آملی.

4-ارتباط معنوی با حضرت مهدی، حسین گنجی.

5-اصول کافی، شیخ کلینی.

6-اعلام الوری، طبرسی.

7-الارشاد، شیخ مفید.

8-الزام الناصّب، علی یزدی حائری.

9-العبقری الحسان، شیخ علی اکبر نهاوندی.

10- الغیبه، شیخ طوسی.

11- الملاحم والفتن، ابن طاووس.

12- اوّلین دانشگاه و آخرین پیامبر، شهید دکتر پاک نژاد.

13- بحارالانوار، محمّدباقر مجلسی.

14- بیان الائمّه، زین العابدین نجفی.

15- پیشگویی های آخرالزّمان، حاج شیخ علی فلسفی.

16- ثواب الاعمال، شیخ صدوق.

ص: 110

17-جزیره خضراء، علی اکبر مهدی پور.

18-جلوه های حسینی در سیمای خمینی، نعمت الله حسینی.

19-دادگستر جهان، ابراهیم امینی.

20-دیوان شاه نعمت الله ولی، انتشارات برهان.

21-روضه کافی، شیخ کلینی.

22-روضه الواعظین، محمّد بن حسن نیشابوری.

23-سفینه البحار، شیخ عبّاس قمی.

24-سنن الترمذی، تِرمذی.

25-سیمای آفتاب، دکتر حبیب الله طاهری.

26- شرح نهج البلاغه، ابن بی الحدید.

27- کشف الغمه، ابن ابی الفتح الاربلی.

28- کمال الدّین، شیخ صدوق.

29- کیفر کردار، محمّد تقی مقدم.

30- مجمع الزوائد، نورالدّین هیثمی.

31- مستدرک، حاکم نیشابوری.

32- مُسند، احمد بن محمّد بن حنبل.

33- منتخب الاثر، لطف الله صافی گلپایگانی.

ص: 111

34-نشانه های ظهور او، خادمی شیرازی.

35-نوائب الدهور فی علائم الظهور، سیّدحسن میرجهانی.

36-وسایل الشیعه، شیخ حُرّ عاملی.

37-ولایت فقیه، امام خمینی.

ص: 112

16-در سرزمین وحی (پیرامون حج و عمره).

17-آثار و برکات نماز جمعه و جماعت.

18-فضایل و برکات نماز شب.

19-آثار و برکات روزه داری.

20-آفتاب شیراز (شرح حال احمد بن موسی شاهچراغ ).

21-گوهرهای معنوی.

22-نگین کرمانشاهان (شرح حال آیت الله سیّد مرتضی نجومی).

23-شیدای روح الله (شرح حال آیت الله حاج آقا مجتبی حاج آخوند).

24-خورشید خاوران (شرح حال فاضل تونی).

25- مقدس اردبیلی دوم در دیار کرمانشاهان (زندگانی ملا عبدالله بشروی و نواده اش استاد بدیع الزمان فروزانفر )

26- فرزندی از تبار زید شهید در دیار کرمانشاهان

27- پرچمدار معارف علوی در عصر قاجار ( شرح حال آقا محمد علی کرمانشاهی )

28- کریمه اهل بیت، حضرت معصومه.

29- پناه بی پناهان امام رضا .

ص: 114

30-راهبردهای دولت عدالت .

31-دختران، بهترین فرزندان.

32-جوانی، بهترین دوران زندگی.

33-سبك زندگي وبندگي ( بازشناسي سبك زندگي از منظر قرآن و سنت).

34-جهاد كبيراز منظر قرآن و سنت.

35-سند مظلوميت سيد الشهداء.

36-رفتارشناسي تبليغي پيامبر در قرآن و سنت.

37-بازشناسي مكتب بهداشتي درماني اسلام.

38-جایگاه مسجد، بایدها و نبایدهای آن.

39- جایگاه عفاف و حجاب درقرآن وسنت.

40- تبار شناسي اهل حق و مباني اعتقادي آنان.

41- لحظه هاي حضور در پنج شهر مقدس عراق.

42- لحظه هاي حضور در سرزمين وحي.

43- فقيه مبارز وانقلابي (آيت الله شهيد حاج آقا بهاء الدين محمدي عراقي ).

44-سردار علم وعمل ( آيت الله العظمي شيخ حيدر قلي

ص: 115

سردار كابلي).

45-نابغه اي عجيب (آيت الله العظمي حاج شيخ حسن علامي).

46-سيري در زندگاني خاندان جليلي زنگنه كركوكي در ديار كرمانشاهان.

47-پرچمدار مشروطه خواهي در ديار كرمانشاهان (آيت الله شيخ محمدمهدي فيض مهدوي).

48-سلسله سادات مرعشيه در دياركرمانشاهان .

49-روستاي سرماج كرمانشاهان(مركز حكومت 50 ساله آل حسنويه).

50-رساله في الخمس .

51-رساله في الغناء والموسيقي.

52-رساله في المهر.

53- رساله ذبح شرعي با ابزارنوين.

54- احمدبن اسحاق قمی در دیار کرمانشاهان.

55- مدیریت منابع انسانی و توسعه آن.

56- رفتارشناسي پيامبراسلام در تحکیم مبانی وحدت.

57- رفتارشناسي تبليغي پيامبر در قرآن و سنت.

ص: 116

58-مفهوم و روش های خدمت رسانی خرسند ساز در نیروهای مسلح.

59-وظایف نویسندگان بسیجی در فرهنگ سازی اسلامی بسیجی در سطح جامعه.

60-شخصیّت، بینش و روش تاریخ نگاری ابوحنیفه دینوری.

61-جهانی شدن فرهنگ ایثار و شهادت.

62-مكان يابي دفن علي اصغر درمنابع فریقین هشت سده نخست اسلام.

63-موقعيت و بافت شهري ، قبيله اي مكه هنگام ظهور اسلام.

64-موقعيت و بافت شهري، قبيله اي مدينه هنگام ظهور اسلام.

65-شعرای شیعه و نقش آنان در گسترش تشیع

ص: 117