صراط مستقیم : پاسخ به شبهات وهابیت

فهرست مطالب

تصویر

ص: 3

مقدّمه ناشر

قال الله تعالی:

)فَهَدَى اللّهُ الَّذينَ آمَنُوا لِمَا اخْتَلَفُوا فيهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِهِ وَاللّهُ يَهْدي مَنْ يَشاءُ إِلى صِراطٍ مُسْتَقيمٍ((1)

با طلوع خورشید جهان تاب و فراگير اسلام و بعثت نبیّ مكرّم(صلی الله علیه و آله)، بشر كه در فترت جدايي از وحی و رسولان الهی به سر می بُرد، با نور وحی راه هدایت و سعادت ابدی خويش را یافت و به سوی كمال مطلق رهسپار گردید.

در ایام عمر شریف و گرامی پیامبر اكرم(صلی الله علیه و آله) اگرچه مخالفت ها و كارشكنی ها از سوی كفّار، مشركان و منافقان بسيار بود امّا در مقابلِ فتوحات و پيشرفت های اسلام عزیز و معارف والای وحيانی به مانند قطره ای در مقابل اقیانوس ها بود.

آری، اسلام، مسیر پیشرفت را به سرعت پشت سر می گذاشت تا اینكه پیامبر اعظم اسلام(صلی الله علیه و آله) رحلت نمودند.

بعد از ارتحال غم بار حضرت ختم المرسلین (صلی الله علیه و آله)، بااینكه آن بزرگوار در ایام حیات

ص: 13

مصونيت قرآن از تحریف

س. شيعيان معتقدند که آياتى از قرآن حذف شده و آياتى را ابوبکر و عمر تغيير داده اند. آنها از ابى جعفر روايت مى کنند که از او پرسيدند که چرا على اميرالمؤمنين ناميده شده است؟ او گفت: خدا به او اين لقب را داده و در كتابش چنين فرموده: «وإذْ أخَذَ رَبّكَ مِنْ بَنى آدمَ مِنْ ظُهُورِهِم ذُرِّيَّتَهُم وَأشْهَدَهُم عَلى أنفُسِهِم ألَسْتُ بِرَبِّكُم وَأنَّ مُحَمّداً رسولي وأنّ علياً أميرالمؤمنين»

سؤال اين است كه اولاً اينکه وقتى ابوبکر و عمر اين آيات را تحريف کرده بودند، پس چرا زمانى که على خليفه مسلمين شد اين چيز را بيان نکرد و توضيح نداد؟ و ثانیاً اينكه خداوند مى فرمايد:)إنّا نَحْنُ نَزَّلْنا الذِّكْرَ وَ إنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ(«ما قرآن را نازل كرديم و ما به طورقطع نگهدار آنيم». معنايش چیست؟ آیا مانند شیعه قائل به تحریف قرآن شویم؟

ج. شيعه، وقوع تحريف در قرآن مجيد حتّي در مورد واحد را به شدّت انکار مي کند و صيانت قرآن را با ادلّه قاطعه اثبات مي نمايد.

اين مسئله، از اساسي ترين مسائل اسلامي هر مسلمان است و نبايد براي دشمني طایفه اي، طایفه اي را به آن متّهم کرد و اصالت و سنديّت قرآن را در برابر بيگانگان مورد سؤال قرار داد و جاهلانه در مقام تتبع عورات و پيدا کردن خبر يا حرف ضعيف و سخيف در اين موضوع بود که شيعه يا سنّي را به آن متهم کنيم. خدا به شما اندکي عقل و شعور

ص: 18

توهين و طعن به قرآن

س. شيعه وقتى از حديث ثقلين بر امامت ائمه خود استدلال مى کنند دچار يک تناقض مى شوند، چون آنها هرکس که ثقل اصغر (اهل بيت) را عيب جويى کند کافر قرار مى دهند، امّا هرکس به ثقل اکبر که قرآن است طعنه بزند مى گويند او مجتهد بود و او را کافر نمى شمارند.

ج. )إِنَّمَا يَفْتَرِي الْكَذِبَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللّهِ(.(1) خدا لعنت کند هرکس که در اين موضوع مفتري است يا بدان اعتقاد دارد.

شيعه در مورد قرآن، اگر کسي کمترين اهانتي را بنمايد او را کافر و واجب القتل مي داند. قرآن را همان طور که خود، خودش را معرّفي مي نمايد، مي شناسند و آن را نور، شفا و هدايت مي دانند.

شيعه «إِنَّ هَذَا الْقُرْآنَ هُوَ النُّورُ الْمُبِينُ وَالْحَبْلُ الْمَتِينُ وَالْعُرْوَةُ الْوُثْقَى وَالدَّرَجَةُ الْعُلْيَا»(2) مي گويند و به «إِذَا الْتَبَسَتْ عَلَيْكُمُ الْفِتَنُ كَقِطَعِ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ فَعَلَيْكُمْ بِالْقُرْآنِ»(3) معتقدند.

اهانت، از جانب بزرگان و خلفای واجب الاطاعة شما بود که به قرآن تير زدند و

ص: 21

یكی بودن قرآن مسلمانان

س. ابوبکر با مرتدين جنگيد و گفت: اگر از دادن زانوبند شترى که در زمان پيامبر آن را به ايشان مى دادند ابا ورزند، با آنها خواهم جنگيد.

امّا شيعه مى گويند على از ترس اينکه مردم مرتد مى شوند قرآنى را که پيامبر به او املا کرده بود و او آن را نوشته بود بيرون نياورد! درحالى که او خليفه بود و طبق ادّعاى شيعه از سوى خدا کمک مى شد؟ اما باوجوداین از ترس اینکه مردم مرتد می شوند قرآن را بیرون نمی آورد و راضی می شود که مردم در گمراهی بمانند؟

ج. شيعه، قرآن علي(علیه السلام) را همين قرآن بين مسلمين از شيعه و سنّي مي دانند. آنچه در نزد اميرالمؤمنين(علیه السلام) بود ظاهراً مربوط بوده به شئون مختلف آيات، مخصوصاً شأن نزول آيات و بيشتر توضیح آياتي که مراد از آنها عموم است و لفظ آنها خاص يا مراد خاص است، اگرچه لفظ عام است، که این باب مهمّي می باشد، ولی متأسفانه نپذيرفتند و به عنوان اينکه متن قرآن و الفاظي که وحي شده کافي است، خود را از عالمي از علم و فقه محروم ساختند، ولي در مرور زمان، ائمه طاهرين(علیهم السلام) به مناسباتي، اين جهات را بيان کردند.

بر اميرالمؤمنين(علیه السلام) واجب بود که علمي را که دارد بر مردم عرضه کند، نه اينکه در اين شرايط، اين را مادّه اختلاف و جنگ داخلي قرار دهد.

پس از آن هم، آن حضرت در هر مسئله اي که به او رجوع مي شد يا به مناسبت،

ص: 27

اهل بیت(علیهم السلام)، مفسّران واقعی قرآن

س. خداوند متعال مى فرمايد: )اتَّبِعُوا مَا أنْزِلَ إلَيْكُم مِنْ رَبِّكُم وَ لَا تَتَّبِعُوا مِنْ دونِهِ أولِياء قَلِيلاً ما تَذَكَّرُون(؛ «از چيزى پيروى کنيد که از سوى پروردگارتان بر شما نازل شده است و جز خدا از اوليای ديگرى پيروى مکنيد».

در اين آيه، به صراحت بيان شده که، جز از پيامبر از کسى نبايد پيروى کرد و امامت براى آن است که امام، فرمان هاى الهى که به ما رسيده را اجرا کند، نه اينکه دين جديدى براى مردم بياورد و به گونه دينى که پيامبر آورده و مردم آن را شناخته اند، نباشد و على وقتى به اين فراخوانده شد که بيا تا قرآن بين ما داورى کند، او پذيرفت و گفت که داور قراردادن قرآن حق و لازم است.

اگر على درست گفته، پس او همان چيزى را گفته که ما به آن معتقديم و اگر سخن نادرستى گفته، بدانيد که على سخن نادرست نمى گويد و اگر روى آوردن به قرآن و داور قراردادن قرآن در حضور امام جايز نمى بود، على مى گفت: چگونه مى خواهيد که قرآن بين من و شما داورى کند و حال آنکه من امام هستم و سخنان پيامبر را به شما مى رسانم؟

ج. در اينجا مطالب را خلط کرده و در هم آميخته است؛ اولاً شيعه، اساس مذهب و بنيان اعتقاد و عملش، قرآن و هدايت و تعليمات حضرت رسول خدا(صلی الله علیه و آله) است و حرفي و سخني غير از کتاب و سنّت نگفته و نخواهد گفت. اين سنّی ها هستند که

ص: 29

حقیقت مصحف حضرت علی(علیه السلام)

س. شيعيان مى گويند كه نسخه اى از قرآن پيش على بود که به همان صورت که قرآن نازل شده ترتيب داده شده است. از آنها مى پرسيم که على بعد از عثمان به خلافت رسيد. پس چرا او اين قرآن کامل و دست نخورده را بيرون نياورد؟

ج. قرآنی که نزد علی بن ابی طالب(علیه السلام) بود با همين قرآني که تا امروز در دست شيعه و سنّي است اختلافي ندارد. اگر تفاوتي باشد در همان بيان شأن نزول ها است که اگر بيان و منتشر مي شد بسياري را زير سؤال مي برد و بعد که اميرالمؤمنين(علیه السلام) به ظاهر هم عهده دار ولايت شد، مجال اظهار آن قرآن با آن شأن نزول ها فراهم نبود.

جنگ جمل، صفين و فتنه خوارج، حوادث بزرگي بود که اميرالمؤمنين(علیه السلام) را از پرداختن به امور مانع شد.

قرآن علی بن ابی طالب(علیه السلام)، متضمّن تاريخ و زمان نزول آيات و سُوَر بود که دانستن آن بسيار بااهميت بود، ولي معنايش اين نيست که قرآن ديگری بوده است.

شما از اينکه اميرالمؤمنين(علیه السلام) - که از زمان نزول اولين آيه از قرآن با پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) همراه بود و مخاطب به اين خطاب بود: «إِنَّكَ تَسْمَعُ مَا أَسْمَعُ وَتَرَى مَا أَرَى إِلَّا أَنَّكَ لَسْتَ بِنَبِيّ»(1)- نسخه خاصي از قرآن داشته، ابا داريد، ولي از اينکه چند

ص: 33

روایات درباره مصحف حضرت فاطمه(علیها السلام) و محتوای آن

س. کلينی در کتاب کافی از جعفر بن محمد روايت مى کند که به ابی بصير گفت: «مصحف فاطمه پيش ماست، مردم چه مى دانند مصحف فاطمه چيست؟... مصحفى است سه برابر قرآنى كه در دست شماست، به خدا حتى يك حرف قرآن هم در آن نيست».

آيا پيامبر(صلی الله علیه و آله) و اصحاب او قرآن فاطمه را می دانستند و از آن خبر داشتند؟ اگر پيامبر(صلی الله علیه و آله) از آن خبر نداشت چگونه اهل بيت از آن باخبر بودند؟

ج. در بين اخبار و احاديث، مخصوصاً احاديثي که محدّثان اهل سنّت نقل کرده اند، رواياتي که متن و مضمون آنها غرابت داشته باشد و مورد استبعاد و استيضاح قرار بگيرد بسيار است.

وقتي بخاري صاحب کتاب به اصطلاح صحيح، در بين ششصدهزار حديث مقدار کمي را انتخاب کرده باشد(1)، در اين تعداد کثير حتماً همه گونه حديث وجود دارد که نمي توان و نبايد آنها را به حساب اسلام محسوب نمود.

ابن عقده يکي از حافظان حديث مي گويد: يکصدهزار حديث مسند حفظ دارم و سيصد هزار احاديث ديگر هم نقل مي کنم.(2) با اين وجود در همين صحاح، مسانيد و

ص: 35

تصریح قرآن به مسئله ولایت

س. اگر ولايت على و فرزندانش رکنى از ارکان ايمان است که ايمان بدون آن تحقّق نمى يابد و هرکس به ولايت على و فرزندانش ايمان نداشته باشد سزاوار دوزخ است، پس چرا اين رکن بزرگ ايمان در قرآن به صراحت بيان نشده است؟

ج. بر اين قدر و اهميت براي ولايت، احاديث صحيحه مأثوره از پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) به صراحت تأکيد دارند و برحسب روایات اهل سنّت یکی از سؤال های چهارگانه و مهم، در روز قیامت سؤال از ولايت اهل بيت(علیهم السلام) است که هيچ کس نمي تواند در روز قيامت قدم بردارد تا اين سؤال ها را جواب دهد.(1)

در روايات اهل سنّت است که اگر بنده خدا به مدّتي که نوح دعوت به پيغمبري مي کرد خدا را عبادت كند ... و ولايت علي(علیه السلام) را نداشته باشد از او قبول نمي شود و وارد بهشت نمی شود.(2)

آيا از قرآن، مثل اين آيه و بالاتر از اين آيه سراغ داريد:

ص: 38

شأن نزول آيات و افضلیت اهل بيت(علیهم السلام)

س. شيعيان ادّعا مى کنند که در قرآن به صراحت، امامت على و مستحق بودنش به خلافت بيان شده، ولى اصحاب آن را پنهان کردند.

اين ادّعايى باطل است، چون اصحاب را مى بينيم که احاديثى که شيعه از آن بر امامت على استدلال مى کنند را پنهان نکرده اند، مثل حديث منزلت و احاديثى ديگر که مانند اين هستند، پس چرا اینها را نیز پنهان نکردند؟

ج. شيعيان، معتقدند که قرآن نازل بر رسول خدا(صلی الله علیه و آله)؛نه بر آن چيزي افزوده شده و نه کم شده است. البته در روايات اهل سنّت، کم شدن بخش بزرگي از قرآن روايت شده است(1)، ولي شيعه اين عقيده را ندارد.

مسئله شأن نزول آيات با خود آيات، واحد نيست. بعضي شأن نزول ها، مثل )يا أيُّهَا النَّبِيُّ لِمَ تُحَرِّم((2) و بعضي آيات ديگر، دلالت بر کمبودهاي ايماني اشخاص دارد، چنان که بعضي شأن نزول ها هم دلالت بر فضيلت اهل بيت(علیهم السلام) دارد، مثل شأن نزول آیه )فَمَنْ حَاجَّكَ((3)

ص: 40

دیدگاه قرآن نسبت به صحابه

س. خداوند در چند جا در قرآن کريم اصحاب را ستوده است آنجایی كه مى فرمايد: )الَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِلَّهِ وَالرَّسُولِ مِنْ بَعْدِ مَا أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَاتَّقَوْا أَجْرٌ عَظِيمٌ( یا آیه )الَّذينَ قالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزادَهُمْ إيماناً( و آيات زياد ديگرى که خداوند در آن اصحاب را مى ستايد و شيعيان مى گويند كه اصحاب در دوران حيات پيامبر مؤمن بوده اند، امّا بعد از وفات او مرتد شده اند!

ج. در آياتي که ذکر کرده ايد، خداوند، مؤمنين را مي ستايد، امّا اشخاص مؤمن معرّفي نمي شوند؛ و مکرّر جواب داده ايم که اولاً برحسب صريح آيات قرآن، در بين اصحاب، افراد منافق کم و بيش بوده اند و با اين آيات، ايمان هرکس که ايمانش ثابت نباشد اثبات نمي شود و به زبان علمي، تمسّک به عموم عام در شبهه مصداقيه است. به علاوه، بقای هر مؤمن بر ايمان باوجود روايات صحيحه حوض(1) - که دلالت بر ارتجاع برخي دارد - به اين آيات ثابت نمي شود، درصورتي که در خطاب به پيغمبر(صلی الله علیه و آله) – اگرچه خطاب از قبيل: «إيّاكَ أعْني وَ اسْمَعي يَا جَارَة»(2) باشد، مي فرمايد: )وَلَقَدْ أُوحِيَ إِلَيْكَ وَإِلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكَ لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ((3) تکليف ديگران معلوم است؛

ص: 42

ماجرای لشکر اسامه و تخلّف برخی از صحابه

س. شيعيان حديثى ساخته اند که در آن آمده است: «لعنت خدا بر کسى باد که در لشکر اسامه شرکت نکرد و از آن باز ماند». آنها با ساختن اين حديث مى خواهند بر عمر لعنت بفرستند، اما فراموش کرده اند که آنها بايد دو چيز را ثابت کنند:

- يکى اينکه على از شرکت در لشکر اسامه باز نمانده است و اگر باز نمانده و شرکت کرده، پس او به امامت ابوبکر اعتراف کرده است، چون او راضى شده که سرباز فرماندهى باشد که ابوبکر او را تعيين کرده است.

ديگر اينکه بگويند: على در لشکر اسامه شرکت نکرده است. پس على مشمول دروغى مى شود که ساخته اند.

ج. عجيب است اين همه تحريف و مغلطه کاري در حديث ثابتی که خود اهل سنّت هم آن را روايت کرده اند و اينکه جمعي از اصحاب، مثل ابوبکر، عمر، عثمان، ابوعبيده، سعد و ديگران غير از علي بن ابي طالب(علیه السلام) مأمور به شرکت در آن سريه که به رياست اسامة بن زيد بن حارثه بود، شدند و اسامه، جُرَف را لشکرگاه قرار داد و نيز تخلّف اين دو نفر (ابوبکر و عمر) ثابت است و حديث لعن را علمای بزرگ اهل سنّت روايت کرده اند(1) و تا حدّي تخلّف آنها ثابت است که بعضي در مقام برآمده اند که تخلّف آنها را توجيه و حمل بر ضرورت نمايند.

ص: 44

بیان ارتداد برخی از صحابه در قرآن

س. شیعه اگر صحابه را كافر بداند بالتبع علی را هم كافر دانسته، چون كه به امر خدا قیام نكرد و از این تكفیر لازم می آید كه همه شریعت و حتّی قرآن كه توسط ابوبكر، عمر، عثمان و دیگر صحابه نقل شده، باطل باشد!

ج. باز هم می گوييم كه اين افترايی بيش نيست. شيعه هركسی را كه صحابه را به خاطر صحابه بودنشان كافر بگويد، كافر می داند.

بلی، صحابه ای كه قرآن كريم بر نفاق آنها تصريح كرده، همان كسانی كه به زمان قبل از اسلام برگشتند، مرتد می داند. اما اينکه در قسمت دوم سؤال مي گوييد از اين تکفير، لازم مي آيد که قرآن هم باطل باشد هيچ ملازمه اي وجود ندارد قرآن قطعي الصدور و متواتر است و همه صحابه اعم از عدول و غيرعدول آن را نقل کرده اند و حتماً مي دانيد که در تواتر لازم نيست که همه مخبرين و راويان عدول باشند بلکه تواتر به خبر فسّاق هم ثابت مي شود و قرآن كريم به اخبار همه صحابه به دست ما رسيده است، علاوه برآنكه خود قرآن معجزه هميشگی است كه خودش، خودش را اثبات می كند.

انگار قرآن همين الان بر پيامبر(صلی الله علیه و آله) نازل شده و به مردم می گويد:

)وَ إن كُنْتُم فِي رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنا عَلى عَبْدِنا فَاْتُوا بِسُورَة مِنْ مِثْلِه(.(1)

ص: 46

قرآن و سنّت، محور مذهب شیعه

س. شيعه معتقدند که ائمه در پهلوی مادرانشان هستند و از ران راست متولد می شوند. آيا محمدکه برترين پيامبران و والاترين انسان ها بود، در شکم مادرش نبود و از رحم او بيرون نيامد؟

ج. شيعه، حضرت رسول خدا محمد بن عبدالله(صلی الله علیه و آله) را افضل تمام انبيا، امامان، ملائکه و همه مخلوقات خدا، مي دانند و براي احدي، فضيلتي بر آن حضرت نمي گويند.

محور تمام مطالب شيعه و امامان شيعه، قرآن وحي نازل بر رسول خدا(صلی الله علیه و آله) و گفتار، رفتار و کردار آن حضرت است.

شيعه، ائمه(علیهم السلام) را صاحب هر مقامي مي داند، به استناد قرآن مجيد و احاديث متواتره ثابت الصدور است.

شيعه مي گويد اسلام، مذهب و عقايد اسلامي را بايد از محکمات آيات و روايات شناخت. شما با چه جرئتي مي گوييد: «شيعه معتقدند».

شما از اين همه کتاب هاي کلامي و کتاب هاي مخصوص به اعتقادات اصلي شيعه - که به واسطه آن تبرّز بر ساير مذاهب دارند - چشم مي پوشيد و تنها مضمون يک خبر واحد را به همه شيعه نسبت مي دهيد، چنان که در بين خودتان نيز نسبت به مذاهبي که داريد همين معامله را داريد! کمي انصاف داشته باشيد و اعتقادات مذاهب را از کتاب هاي معتبر آنان نقل کنيد.

ص: 48

علم غیب پیامبر و ائمه(علیهم السلام)

س. کلینی در کتاب کافی می گوید: «أن الأئمة يعلمون متى يموتون وأنهم لا يموتون إلّا باختيار منهم؛ ائمه می دانند که چه زمانی می میرند و آنها جز با اختیار خودشان نمی میرند» و مجلسی در بحارالأنوار حدیثی را ذکر می کند که می گوید: «لم يكن إمام إلّا مات مقتولاً أو مسموماً؛ هیچ امامی نبوده مگر آنکه او را کشته اند یا مسمومش کرده اند»؛ اگر آن گونه که کلینی و حر عاملی گفته اند امام غیب می داند، پس امام آب و غذایی را که به او داده می شود اگر مسموم باشد می داند که مسموم است و اگر آن را بخورد و بمیرد خودکشی کرده است.

ج. مسئله علم پيغمبر اعظم(صلی الله علیه و آله) به غائبات و مالايدرک حسب العادة للنّاس ثابت است. مواردي که در مغيبات به آن خبر داده اند و اهل سنّت و شيعه همه روايت کرده اند، و شبهه و شک در آنها نیست از بس كه بسيار است در علم واسع آنها «بما کان وما يکون وما هو کائن» جاي شک نمي گذارد.

ما از شخص رسول اعظم(صلی الله علیه و آله) شروع مي کنيم که آن حضرت از «ما کان وما يکون وما هو کائن» در موارد متعدّد خبر داده اند، که علم او را به اين نوع موارد سه گانه ثابت مي نمايد، يعني هرکس مي فهمد علومي که اظهار کرده اند مختص به آن موارد خاص که به مناسبت، اظهار علم فرموده اند نيست.

ص: 49

دعوت پیامبر(صلی الله علیه و آله)علّت اصلی پیشرفت

س. شيعيان مى گويند که خلفا کافر بوده اند. پس چگونه خداوند آنها را يارى کرد و کشورها را به دست آنها فتح نمود؟ درحالی که سنّت الهى این است که کفار و منافقين را شکست مى دهد؟ در مقابل، معصوم شیعیان امّت دچار تفرقه گرديد تا آنکه دشمنان، به اسلام و مسلمين چشم طمع دوختند پس ولایت و حکومت معصوم کدام رحمت را برای امت به ارمغان آورد؟

ج. مکرّر گفتيم که شيعيان با همه آنها معامله اسلام و مسلماني داشتند، امّا پيشرفت اسلام و فتوحات، همه مربوط به حقيقت دعوت و قدرت حرکتي بود که پيغمبر(صلی الله علیه و آله) به امر خدا ايجاد کرد، كه همه حتّي کساني که آنها را منافق مي دانستند به وعده هاي پيغمبر(صلی الله علیه و آله) ايمان داشتند که دعوت به جلو مي رود و خبرهاي غيبي پيغمبر(صلی الله علیه و آله) محقّق مي شود.

در دوران حضرت علي(علیه السلام) اگر آن فتنه ها پيش آمد، همه مولود دوران و مديريت آنها (خلفای قبلی) بود که علي(علیه السلام) را خانه نشين کردند و مردم را به عدم تعهّد به مباني ديني و دل بستگي به دنيا و رياست پرورش دادند و کردند آنچه کردند. معاويه را بر بخش مهمّي از عالم اسلام مسلّط کردند و او مانع از جهان گیر شدن اسلام شد، و عمر که به ظاهر بر همه عمّال سخت مي گرفت، او را مورد مؤاخذه قرار نمي داد و

ص: 52

پیشرفت همگان در گرو پیروی از پیامبر(صلی الله علیه و آله)

س. آیا معقول است كه پیامبر در انتخاب اصحاب ناموفق بود ولی رهبر انقلاب ایران یعنی خمینی در این كار موفق بود؟

ج. اينها چه حرف هايي است! توفيق پيغمبر(صلی الله علیه و آله) در امر رسالت و دعوت مردم به خدا و اسلام، از همه انبيا حتي ابراهيم خليل(علیه السلام) هم بالاتر بود. موفقيت ديگران هم پيروي از پيغمبر(صلی الله علیه و آله) بوده و هست.

نجاح و موفقيت آيت الله خميني+ هم از نجاح و موفقيت رسول خدا(صلی الله علیه و آله) و سيره او و قرآن مجيد است.

تمام رجال بزرگ عالم را اگر يک فرد بشماريم، طرف مقايسه با پيامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) نمي باشند.

چه بگوييم از دست نادان هايي مثل شما كه از اصل بحث، يعنی مشروعيت حكومت خلفا بعد از پيامبر(صلی الله علیه و آله) فرار می كنند و دائم به حاشيه می روند!

ص: 54

پيدايش شيعه اثني عشري

س. شيعه ادّعا مى کنند که اصحاب پيامبر بعد از وفات او مرتد شده اند. پرسش اين است که آيا اصحاب پيامبر قبل از وفات پيامبر شيعه اثنى عشرى بودند، سپس بعد از مرگ پيامبر سنّى شدند یا اینکه قبل از وفات پیامبر سنی بودند سپس شیعه شدند؟!

ج. عنوان شيعه براي خواص پيروان اميرالمؤمنين(علیه السلام) در عصر حضرت رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به وسيله شخص پيغمبر(صلی الله علیه و آله) قرار داده شده بود(1).

اثني عشري به طوررسمي عنوان نبود، سنّي هم عنوان نبود تا بعد از رحلت پيغمبر(صلی الله علیه و آله) بعد از اينکه منع عمر از نقل احاديث و سنّت رسول الله(صلی الله علیه و آله) برداشته شد، عنوان شد.

به هرحال، اين عنوان«سنّی» به عکس شيعه که عنواني اصيل است، عنواني بي اصل و مأخذ است.

ص: 55

پیامبر(صلی الله علیه و آله) ، مؤسس عنوان شیعه

س. دين در دوران پيامبر کامل گرديد؛ زيرا خداوند مى فرمايد: (اليَومَ اكْمَلْتُ لَكُم دينَكُم )؛ «امروز، دين شما را كامل كردم» و مذهب شيعه بعد از وفات پيامبر پديد آمده است. پس چگونه شیعه می گوید که دین با امامت علی کامل شد؟

ج. عجيب است که شخص چنين ادّعايي نمايد! عنوان شيعه بر پيروان اميرالمؤمنين و اهل بيت(علیهم السلام)، عنواني است که شخص پيغمبر(صلی الله علیه و آله) آنها را به آن معرفي کرده است.

شما تفاسير خود اهل سنّت را بخوانيد. آيه )إنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ اُولئكَ هُمْ خَيْرُ البَرِيّة((1) را تلاوت کنيد و رواياتي که در تفسير آن مثل سيوطي در الدر المنثور(2) آورده و در کتاب هاي حديث روايت شده بخوانيد تا بدانيد که شيعه در همان عصر پيغمبر(صلی الله علیه و آله) به زبان خود آن حضرت - که )مَا يَنْطِقُ عَنِ الهَوى * إنْ هُوَ إلّا وَحْيٌ يُوحى((3) است -

ص: 56

تنصیص پیامبر(صلی الله علیه و آله) بر امامت ائمه اثني عشر(علیهم السلام)

س. شيعه مى گويند که ابوبکر و عمر در کنار زدن على از خلافت موفق شدند. از آنها مى پرسيم وقتى آنها على را کنار زدند، خلافت چه دستاوردهايى براى خودشان داشت؟

چرا ابوبکر يکى از پسرانش را جانشين خود نکرد، چنان که طبق گفته شيعيان، على فرزندش حسن را جانشين خود قرار داد؟ و چرا عمر يکى از فرزندانش را به عنوان جانشين خود تعيين نکرد؟

ج. مثل اين است که در زمان ما بگوييد: فلان نامزد رئيس جمهوري آمريکا يا جاهاي ديگر چه دستاوردهايي برايشان دارد؟ فرزندش که پس از او رئيس جمهور نمي شود.

مگر نمي دانيد که رياست موقعيتي است که آنها دنبال آن هستند و براي يک روز آن هم، به هر کاري تن مي دهند.

امّا جانشيني امام حسن و امام حسين(علیهما السلام) به عقيده شيعه به تعيين شخصي حضرت علي(علیه السلام) نبود بلكه نصب الهي بود که پيغمبر(صلی الله علیه و آله) از آن خبر داد: «الحَسَنْ وَ الحُسَينُ إمامانِ»(1)؛ ساير ائمه(علیهم السلام) نيز به تعيين، نصب و معرفي الهي به وسيله پيغمبر(صلی الله علیه و آله) بودند.

ص: 58

توصیه های پیامبر(صلی الله علیه و آله) به پیروی از اهل بیت(علیهم السلام)

س. در نهج البلاغه روايت است که وقتى به على خبر رسيد که انصار ادّعا کرده اند خليفه و امام بايد از آنها تعيين شود، گفت: «چرا عليه آنها دليل نياورديد که پيامبر وصيّت نموده که با نيکوکارشان نيکويى شود و از بدکار آنها گذشت شود؟ گفتند: اين چه دليلى عليه آنها مى تواند باشد؟ گفت: اگر امامت به آنها تعلّق مى داشت، پيامبر در مورد آنها سفارش نمى کرد»، به شيعه بايد گفت که همچنين پيامبر درباره اهل بيت خود سفارش نموده که با آنها به نيکى رفتار کنيد و فرموده است: «أذكِّرُكُمُ اللهَ في أهْلِ بَيْتي؛ شما را درباره اهل بيتم سفارش مى کنم».

پس اگر امامت حق ويژه آنها بود، پيامبر در مورد آنها سفارش نمى کرد.

ج. چه قياس مع الفارق بل مع الفوارقی است. تأکيدات و تنصيصات پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) مختصّ به جمله «أذکّرُکُمُ اللهَ في أهْلِ بَيْتي»(1) نيست.

آن حضرت، مکرّر در مکرّر مردم را به پيروي از اهل بيت(علیهم السلام) و رجوع به آنها و اينکه حق با آنهاست و نجات و رستگاري در بودن با آنهاست دعوت فرمود.

اين جمله هم اشاره دارد به ظلم هايي که حضرت مي دانست بر اهل بيت(علیهم السلام) مي شود و به آنها اتمام حجّت فرمود.

انسان باور نمی كند كه اين سؤال ها از جانب عالمان و بزرگان اهل سنّت باشد، بلكه

ص: 60

تنصیص پیامبر(صلی الله علیه و آله) به اسامی اهل بیت(علیهم السلام)

س. شيعيان براى اثبات امامت امامان دوازده گانه به اين حديث استدلال مى کنند که پيامبر فرمود: «دوازده خليفه خواهند بود که همه از قريش هستند».

اينک به

شيعه بايد گفت که همه روایات حدیث به صراحت می گویند که این دوازده نفر امیر و خلیفه و فرمانروای مردم خواهند بود. معلوم است که از ائمه شيعه، فقط على و فرزندش حسن به خلافت رسيدند. پس مراد از دوازده نفر در روایات، ائمه شیعه نیستند.

ج. فقه الحديث اين نيست که اين دوازده نفر همه به ظاهر هم حکومت پيدا مي کنند، بلکه معناي حديث اين است که امر اين امّت به خير و خوبي خواهد بود اگر اين دوازده نفر بر آنها ولايت و حکومت داشته باشند.

مضافاً بر اينکه اين حديث به الفاظ مختلف از جابر بن سمره و از عبدالله بن مسعود روايت شده است و از همه آنها استفاده مي شود که خلفاي شايسته - که نمايش وجود پيغمبرند - دوازده نفر هستند.(1)

اگر اين دوازده نفر ائمه اثني عشر از اهل بيت(علیهم السلام) نيستند شما بگوييد کيستند؟

آيا يزيد، مروان و کساني که خمّار و متجاهر به بي اعتنايي به اسلام بودند، خليفه اند؟ شما چه کساني را شايسته جانشينی پيامبر(صلی الله علیه و آله) در اداره امور امّت اسلامی معرّفي مي کنيد؟

كمی تأمّل کنيد. براي اين احاديث متواتر ائمه اثني عشر اگر همه علمای اسلام

ص: 62

تنصیص پیامبر(صلی الله علیه و آله) بر امامت حضرت علی(علیه السلام)

س. وقتى اين آيه نازل شد که: )إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَماناتِ إِلى أَهْلِها(؛ «خداوند به شما فرمان مى دهد كه امانت ها را به صاحبانش بدهيد ».

پيامبر(صلی الله علیه و آله) بنى شيبه را فراخواند و کليد کعبه را به آنها داد و گفت: «آن را بگيريد که براى هميشه تا روز قيامت به دست شما خواهد بود و کسى جز ستمگرى آن را از دست شما نخواهد گرفت». پيامبر(صلی الله علیه و آله) در مورد خادم و سدنه کعبه چنين مى گويد.

پس چرا در مورد خلافت على چنين چيزى نگفت؟

ج. تعجّب است که مي گوييد پيغمبر(صلی الله علیه و آله) در مورد خادم و سدانيت کعبه فرموده و در مورد خلافت علي(علیه السلام) چيزي نگفته است بااينکه از آغاز بعثت، يعنی از وقت نزول )وأنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الأقْرَبِينَ((1) و در غدير خم «مَنْ کُنْتُ مَوْلٰاهُ فَهٰذا عَلِيُّ مَوْلٰاهُ...»(2) و در مناسبات مختلف ديگر براي امامت و خلافت علي(علیه السلام) تنصيص فرمود و در احاديث، به امامت عترت و تمسّک به آنها وصيّت فرمود. (3)

بعيد است اين سؤال را آشنای به كتب مهم اهل سنّت طرح كرده باشد چرا كه در آن، تنصيصات مختلفه و متعدده پيامبر(صلی الله علیه و آله) بر امامت علی(علیه السلام) آمده است.

ص: 64

واکنش صحابه در مسئله جانشینی پیامبر (صلی الله علیه و آله)

س. اگر آن گونه که شيعه مى گويند اصحاب دشمن يکديگر بودند و هريک براى رسيدن به خلافت تلاش مى کرد و باهم بر سر رياست اختلاف داشتند، هزاران انسان در زمان اصحاب مسلمان نمى شدند و آنها مناطق زيادى از جهان را فتح نمى کردند.

ج. تعجّب است که کسي اختلافات بين صحابه را که حتّي در زمان خود پيغمبر(صلی الله علیه و آله) وجود داشت منکر شود و تلاش آنها را براي نيل به خلافت و مراتب پايين تر از حکومت ولايات و مناصب مختلف نداند، حتي مانند طلحه و زبير که از اصحاب معروف و مشهور بودند از اميرالمؤمنين علی(علیه السلام) حکومت کوفه و بصره را مي خواستند.(1)

در آن ميان بسيار کم بودند اشخاصي که دامنشان از علاقه به رياست و سعي در تحصيل آن پاک باشد. بااين وجود اين روحيات اگرچه زيان بار شد و زيان بار بود، امّا حرکت نيرومندي که اسلام و رسالت حضرت رسالت مآب(صلی الله علیه و آله) ايجاد کرده بود مانند گويي که به دست تواناترين افراد در فضا پرتاب شود با شتاب به جلو مي رفت، اگر بگوييم امروز هم اينگونه با همان حرکت رو به جلو است و توقّف ندارد، مبالغه نکرده ايم.

امّا بسياري از اصحاب هرچه فتوحات بيشتر مي شد و جلوه هاي دنيا را بيشتر

ص: 65

ارتداد برخی از صحابه پیامبر(صلی الله علیه و آله)

س. شيعه معتقدند که اغلب صحابه به جز تعداد بسيار اندکى منافق و کافر بوده اند. اگر چنين است، پس چرا اين کافران آن تعداد اندکى را که با پيامبر بودند نابود نکردند و اگر اصحاب بعد از وفات پیامبر همه به جز هفت نفر مرتد شدند، چرا آنها آن هفت نفر را نکشتند و به دوران نیاکانشان برنگشتند؟

ج. شيعه نمي گويند كه اصحاب همه يا اکثريت مرتد شدند، بلكه مي گويند كه در همان عصر پيغمبر(صلی الله علیه و آله) برحسب صريح آيات قرآن، در بین صحابه، منافقين بودند که اگرچه با آنها به ظاهر معامله اسلام مي شد، اما در باطن، کافر و بي اعتقاد بودند.

بعد از پيغمبر(صلی الله علیه و آله) بسياري از اينها برحسب روايات صريحه صحيحه حوض،(1) مرتدّ حقيقي شدند. باز هم اگرچه صريحاً اصل نبوّت را انکار نمي کردند و از اسلام براي نيل به مقاصد خود بهره مي گرفتند، ولي نصوص مسائلي را که پيغمبر(صلی الله علیه و آله) فرموده بود يا قرآن بر آن صراحت داشت منکر شدند و در عين حال دستگاه حاکمه وقت به عنوان ارتداد، کساني که آنها را نمي پذيرفتند و استبداد آنها را خلاف اسلام و نصوص صادر از پيغمبر(صلی الله علیه و آله) مي دانستند به قتل مي رساندند که داستان عمر با مالک بن نويره(2) يکي از آن عار و ننگ هايي است که به بار آوردند.

ص: 67

ابوبكر، همراه پیامبر(صلی الله علیه و آله) در غار ثور

س. چه چيزی ابوبکر را مجبور کرده بود تا در سفر هجرت، همراه پيامبر باشد؟ اگر چنان که شيعه مى گويد او منافق بود، پس چرا از پيش قومش که کافر بودند فرار مى کند و حال آنکه کافران در مکه صاحب قدرت و فرمانروايى بودند؟

اگر او به خاطر منفعت دنيوى اقدام به هجرت نموده بود، پس بگویيد زمانى که پيامبر تنها و آواره بود همراهى او چه منفعتى داشت؟

ج. ابوبکر طبعاً قوي النفس و شجاع نبود. او پيش بيني مي کرد که بعد از هجرت پيغمبر(صلی الله علیه و آله)، وی و ديگران از کساني که تحت حمايت آن حضرت قرار داشتند در غياب آن حضرت، مورد اذيت و آزار قرار مي گيرند، ازاين جهت با حضرت همراه شد و الّا او رفيق دل بخواهي نبود.

در غار هم ابوبكر به جاي اظهار قدرت و ايمان به نصرت خداوند متعال در آن وضعيت حساس، اظهار حزن و ترس مي نمود و پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله)، او را امر به آرامش و ترک حزن و اضطراب مي کرد.(1)

ما بيشتر از اين نمي گوييم و او را مثل بعضي متّهم نمي کنيم که از آن اظهار حزن،

ص: 68

رفتار پیامبر(صلی الله علیه و آله) با منافقان

س. اگر به شما گفته شود که رهبرى صالح و پرهيزکار، حاکم مردمى است که بعضى منافق و بعضى مؤمن اند و اين مرد به لطف الهى منافقان را از طرز سخنشان مى شناسد، اما با وجود آن، از افراد شايسته دورى مى نمايد و منافقان را انتخاب کرده و پست هاى مهم را به آنان می دهد و با دختر بعضى از آنها ازدواج کرده و بعضى داماد او هستند، نظر شما درباره اين مرد چيست؟ شيعه در مورد پيامبر چنين عقيده و باورى دارند!

ج. شيعه، پيامبر خدا(صلی الله علیه و آله) را اصلح و اکمل خلق مي داند و اعمال و گفتار او را به حکم )وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى * إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحى((1) امری الهي مي شمارد.

او در تبليغ اسلام، سياست و مأموريت گام به گام داشت و در آغاز و ابتدای دعوت؛ چه قبل از هجرت و چه بعد از آن، اين روش را داشت که به همان اعتراف زباني اشخاص به توحيد و گفتن «لا إله إلّا الله» اکتفا مي کرد و همه را در اين حريم وارد مي نمود با علم به اينکه در بين آنها افراد منافق هم وجود دارد - كه هرچه گسترش اسلام بيشتر شد، مواضع منافقانه و حزب سازي آنها بيشتر آشكار شد - با آنها به همان ظاهر اقرار به اسلام عمل مي کرد و مأمور به ظاهر آنها بود و کشف ضماير و قلوب نمي فرمود.

ص: 70

رفتار پیامبر(صلی الله علیه و آله)با خلفا

س. به تواتر ثابت شده و همه مى دانند که ابوبکر، عمر و عثمان از افراد بسيار نزديک به پيامبر بوده اند. آنها يا در حيات پيامبر و بعد از حيات او مسلمان کامل بوده اند و يا اينکه در حيات او يا بعد از وفاتش اسلام و ايمان آنها رنگ باخته است. اگر آنها با آنکه چنان با پيامبر نزديک بودند مسلمان واقعى نبوده اند، پس پيامبر آنها را نمى شناخته است و يا اينکه از وضعيت آنها آگاه بوده، امّا با آنها سازش کرده است و هريک از اين دو فرضيه، توهين بزرگى به پيامبر است.

ج. در پاسخ به اين مطالب اگر بخواهيم وارد شويم، ايراد و نقاط ضعف اين افراد بسيار است و چنان که شما مي گوييد آنها وجيه نيستند.

خطاها و مطاعني که از آنها برحسب تاريخ و سيره آنها شمارش شده بسيار است، ولي بزرگ تر از همه معايب و نقطه ضعف بزرگ اينها که بر زندگي آنها سايه انداخته و تاريک نموده است، غصب خلافت، استبداد در تصدّي ولايت و مخالفت با آن نصوص مؤکّد نبوي است.

گناه و خلافي که تا امروز هم آثار سوء آن باقي و جاري است و بااين همه حرف و نقل و اين همه تأليفات در محکوم بودن سيره و بنياد کارشان تجديد مطلع لازم نيست، و همه مطالب در جاي خودش محکم و مستدل بيان شده است.

ص: 74

دفن پیامبر(صلی الله علیه و آله) در حجره عایشه

س. چگونه پيامبر در حجره عايشه دفن مى شود و حال آنکه شما شيعه ها عايشه را به کفر و نفاق متّهم مى کنيد؟

ج. شيعيان او را به کفر اصطلاحي متّهم نمي کنند و نفاق هم، درجات و مراتبي دارد. شيعه او را رسماً به عدم اعتقاد به خدا يا نبوّت پيغمبر متّهم نمي کند هرچند رفتار او، ايمان بي شک را نشان نمي دهد.

جريان دفن پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) در حجره او براي اين بود که پيغمبر(صلی الله علیه و آله) به علي(علیه السلام) فرمود: در همان مکاني که از دنيا رفته دفن شود. در تجهيز آن حضرت هیچ یک از عايشه و پدر او و عمر دخالت نداشتند. آنها سراغ کار خود در سقيفه حاضر شدند و حجره هم ملک عايشه نبود و حجره ها همه ملک خود پيغمبر(صلی الله علیه و آله) بود و پيغمبر(صلی الله علیه و آله) به حکم آيه: )إِنَّا أَحْلَلْنَا لَكَ أَزْوَاجَكَ اللَّاتِى آتَيْتَ أُجُورَهُنَّ((1) صداق آنها را هم داده بود.

از باب ارث هم اگر بگويند، اولاً بنابر مذهب اهل بيت(علیهم السلام) زني که از شوهر فرزند نداشته باشد از خانه او ارث نمي برد و به علاوه پدر عايشه که آن حديثِ مورد حرف و اشکال را از پيغمبر(صلی الله علیه و آله) نقل کرد: که انبیا چیزی به ارث نمی گذارند (و حضرت فاطمه(علیها السلام) با استدلال به قرآن آن را ردّ فرمود)(2) به هرحال خانه از آن عايشه نبود و بنابر اين ادّعای

ص: 75

دفن خلفا در جوار پیامبر (صلی الله علیه و آله)

س. چگونه ابوبکر و عمر در کنار پيامبر دفن مى شوند و حال آنکه از ديدگاه شما آنها کافرند؟ و مسلمان نباید کنار کفار دفن شود چه برسد به پیامبر(صلی الله علیه و آله ) و چرا علی با این مهم مخالفت نکرد؟ پس بايد بپذيريد که این دو مسلمان بوده اند و به خاطر جايگاهى که نزد خدا و پيامبرش(صلی الله علیه و آله ) داشته اند، خداوند افتخار دفن شدن در کنار پيامبر را نصيب آنها کرده است.

ج. اين چه اصراري است که شما داريد تا شيعه را معتقد به کفر اين دو نفر بنماييد. اين دو نفر در ظاهر انکار شهادتين را ننمودند و ردّ قول و تنصيص حضرت رسول(صلی الله علیه و آله) و مخالفت عملي با آن، حکم کفر اصطلاحي را ندارد.

اميرالمؤمنين(علیه السلام) با کساني که با آن حضرت بيعت نکردند، معامله کافر رسمي نفرمود و آنها را در تقسيم بيت المال سهيم مي فرمود.

اگر شما به اتّهام شيعه، به کفر آنها اصرار داريد و از اينکه اين نسبت از جانب شيعه و پيروان اهل بيت(علیهم السلام) داده شود باکی نداريد، جواب شيعه اين است که دفن آنها در آنجا به زور بود؛ چنان که خلافت را غصب کردند.

دفن آنها در آنجا مسئله اي نبود که براي منع و رفع آن، جنگ و تنش ايجاد شود. اين گونه قُرب و بُعد، ملاک شناخت اشخاص به ايمان و صلاحيت نيست. قُرب و بُعد معنوي، ملاک و اعتبار است و الّا همگان در يک حساب قرب به خداوند متعال،

ص: 77

نظر شيعه درباره برخي از همسران پيامبر(صلی الله علیه و آله)

س. حرّ عاملى در تفسير آیه (وَلاتُمْسِكُوا بِعِصَمِ الْكَوافرِ)؛ «با زنان کافر ازدواج نکنيد»، مى گويد: هرکس زن کافرى داشت، اسلام را به او عرضه کند، اگر اسلام را پذيرفت زن اوست وگرنه، او از آن زن بيزار است.

پس اگر عايشه چنان که شيعه مى گويند کافر بود، پيامبر بايد طبق دستور کتاب خدا او را طلاق مى داد.

ج. همان طور که بارها گفته شد شيعه، عايشه را کافر اصطلاحي فقهي نمي داند، ولي اگر داشتن زن کافر براي پيغمبر ممنوع و عيب باشد، حضرت نوح و لوط زير سؤال مي روند که قرآن به صراحت مي فرمايد: )امْرَأَة نُوحٍ وَامْرَأَة لُوطٍ كَانَتَا تَحْتَ عَبْدَيْنِ مِنْ عِبَادِنَا صَالِحَيْنِ فَخَانَتَاهُمَا ... ((1) شما اين آيه را بخوانيد و اين حديث متّفق عليه را که «يَكُونُ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ كُلُّ مَا كَانَ فِي بَنِي إِسْرَائِيلَ حَذْوَ النَّعْلِ بِالنَّعْلِ وَ حَذْوَ الْقُذَّةِ بِالْقُذَّة»(2)خوب فهم كنيد.

چه مانعي دارد که در اين امّت همين برنامه جاري باشد و اين آيه، دفاع از پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) تلقّي شود. بااين وجود تأکيد مي کنيم که شيعه از عايشه جز آنچه تاريخ

ص: 79

عایشه از نظر شیعیان

س. بعضى از شيعيان به عايشه تهمت مى زنند و او را به همان چيزى متهم مى کنند که اهل افک او را متهم کردند. به آنها گفته مى شود: اگر واقعيت امر چنان است، پس چرا پيامبر و علی حدّ را بر او اجرا نکردند؟

ج. معاذ الله که شيعه چنين چيزي بگويد و زوجات پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) را در موضوع عفاف و پاک دامني به کمتر از اين و کمتر متّهم سازد.

اين شماييد که به عايشه با اين جسارت اهانت مي کنيد! اگر راست مي گفتيد و درست مي گوييد که عايشه را محترم مي داريد، اين تهمت را به شيعه نمي بستيد.

ولي شما حيا نداريد؛ نه از پيغمبر خدا حيا می كنيد و نه از عايشه!

معناي بستن اين تهمت به شيعه در نقض عفاف عايشه را ملتفت نمي شويد، يا با التفات و براي اينکه ذهن سنّي های عوام را نسبت به شيعه اهل بيت(علیهم السلام) - که مذهب و عقائدشان را از اهل بيت(علیهم السلام) گرفته اند - مشوّش کنيد، مقام عفّت و پاک دامني عايشه را در برابر ديگران مخدوش می کنید!

بعضی از شيعه، موضوع داستان افک را ماريه قبطيه مي دانند(1) و اصلاً به عايشه ارتباط نمي دهند، ولي شما با کمال وقاحت مي گوييد كه چرا پيغمبر(صلی الله علیه و آله) به عايشه حدّ نزد؟ و چرا علي(علیه السلام) بر او حدّ جاری نكرد؟!

ص: 81

اعتقاد شیعه نسبت به ابن عباس و دختران پیامبر(صلی الله علیه و آله)

س. شیعه، ابن عباس که دانشمند امت و مفسّر قرآن بود را کافر می داند؛ در کتاب کافى جمله اى درباره ابن عباس آمده که به کفر او اشاره مى کند و مى گويد که او جاهل و بى عقل بوده است!

در رجال کشى هم آمده است: «اللهم العن ابني فلان وأعم أبصارهما، كما عميت قلوبهما؛ بار خدايا فرزندان فلانى را لعنت کن و چشم هايشان را کور کن چنان که دل هايشان را کور کرده اى ...». همچنين شيعيان با دختران پيامبر(صلی الله علیه و آله) غير از فاطمه، کينه و دشمنى می ورزند و چنان از آنها نفرت دارند که بعضى گفته اند که اينها دختر پيامبر(صلی الله علیه و آله) نيستند.

پس کجاست محبّت اهل بيت که شيعيان ادّعاى آن را مى کنند؟

ج. در مورد ابن عباس، اگرچه مواضع مورد سؤال از او حکايت شده است و اجمالاً در آن فتنه هاي عظيمي که جلو آمد و همه در معرض امتحان قرار گرفتند او در صف وابستگان به اميرالمؤمنين(علیه السلام) قرار داشت و تا زنده بود از حق حمايت مي کرد، علامه حلّي در شأن او مي گويد:

کَانَ مُحِبّاً لِعَلي(علیه السلام) وَ تلميذه، حاله في الجَلالَة وَالإخْلاصِ لأميرالمؤمِنينَ(علیه السلام) أشْهَر مِن أنْ يخفى.(1)

ص: 83

احادیث حوض و نفاق بعضی از صحابه

س. شيعيان براى اثبات اينکه اصحاب بعد از پيامبر مرتد شده اند، به اين حديث استدلال مى کنند که پيامبر فرمود: «يَرِد عَلَىَّ رِجالٌ أعْرفُهُم وَيَعْرِفُونَني، فَيذادُونَ عَنِ الحَوْضِ، فأقُولُ: أصْحابي أصْحابي. فَيُقالُ: إنّكَ لا تَدْري مَا أحْدَثُوا بَعْدَك؛ مردانى بر من وارد مى شوند که آنها را مى شناسم و آنان مرا مى شناسند و آنها از حوض من بازداشته مى شوند و آن گاه من مى گويم: اصحاب من، اصحاب من هستند. گفته مى شود تو نمى دانى که چه چيزهايى بعد از تو پديد آورده اند».

به شيعه ها بايد گفت که اين حديث عام است و کسى را به طور خاص نام نبرده است و عمار، مقداد، ابوذر، سلمان فارسى و ديگران که از ديدگاه شيعه مرتد نشده اند در اين حديث استثنا نشده اند، بلکه خود على بن ابى طالب هم مستثنى نشده است. پس چگونه شما حديث را مختص بعضى قرار مى دهيد؟

ج. استدلال شيعه به احاديث حوض،(1) براي اثبات وجود منافق در بين اصحاب و ردّ عدالت کل اصحاب است كه با عدالت بعضي منافات ندارد و در مقام بيان اين است که اصلِ «الأصْحابُ کلُّهُم عُدُول» صحيح نيست.

بنابراين اگر نسبت به هريک از اصحاب شک داشته باشيم يا دليل و برهان بر انحراف او داشته باشيم، بايد تابع دليل باشيم. در اين ميان جمعي هستند که ايمان

ص: 85

اختصاص حديث منزلت به اميرالمؤمنين(علیه السلام)

س. ازجمله ادلّه شیعه برای جانشینی پیامبر این است كه آن حضرت، علی را در غزوه تبوك به جانشینی خود در مدینه قرار داد و به او گفت: «تو نسبت به من به منزله هارون از موسی هستی». اگر این دلیل آنها برای جانشینی پیامبر است، همین دلیل برای جانشینی عثمان نیز است، چرا كه پیامبر او را در بعضی غزوات به جانشینی خود می گذاشت؟

ج. دليل شيعه بر امامت اميرالمؤمنين علی(علیه السلام) اين نيست كه پيامبر(صلی الله علیه و آله) او را در آن غزوه، جانشين خود در مدينه گذاشت، بلكه شيعه به قول پيامبر(صلی الله علیه و آله) كه فرمود: «أنْتَ مِنّي بِمَنْزلَةِ هارُونَ مِنْ موسى...» (1) - كه شيعه و بزرگان اهل سنّت آن را نقل می كنند - استناد می كند كه دلالت بر امامت علی(علیه السلام) در زمان حیات پيامبر(صلی الله علیه و آله) دارد و جایگاه علی(علیه السلام) نسبت به پیامبر(صلی الله علیه و آله) به مانند هارون نسبت به موسی است و همه شئونی كه پيامبر(صلی الله علیه و آله) دارد برای علی(علیه السلام) نيز ثابت است مگر نبوّت.

علی، افضل صحابه است و بر همگان اطاعت از او واجب است همان گونه كه اطاعت از هارون بعد از موسی بر همه ياران و پيروان موسی واجب بود.

ص: 87

معنای صحیح حدیث منزلت

س. فرقه خطابيه از شيعه بر اين باورند که بعد از جعفر صادق پسرش اسماعيل امام است. علماى شيعه در ردّ عقيده آنها گفته اند که اسماعيل قبل از اباعبدالله وفات يافت و مرده نمى تواند جانشين زنده باشد.

به شيعه گفته مى شود که شما براى اثبات ولايت على به حديث: «تو نسبت به من به منزله هارون نسبت به موسى هستى»، استدلال مى کنید و معلوم است که هارون قبل از موسى وفات يافت و طبق اقرار خودتان، مرده نمى تواند جانشين زنده باشد.

ج. معناي حديث اين است كه تو از من در همين حال به منزله هارون از موسي هستي(1) و همه مناصب را دارايي، از جمله ولايت بر مردم، غير از نبوت كه بعد از من پيامبري نيست وگرنه تو هم مثل هارون در كنار موسي نبوّت داشتي.

چنين كسي كه همه مناصب، مخصوصاً مناصب ولايي را در زمان پيغمبر اكرم(صلی الله علیه و آله) داشته باشد، بعد از پيغمبر(صلی الله علیه و آله) نیز، آنها را داراست.

حديث «أنْتَ مِنّي بِمَنْزلَةِ هارُونَ مِنْ موسى...» (2) اعلام امامت و ولايت علي(علیه السلام) در همان عهد و عصر رسول الله(صلی الله علیه و آله) است که البته در طول ولايت رسول خداست؛ تو

ص: 88

عرضه ولایت حضرت علی(علیه السلام) بر انبیا

س. شيعيان مى گويند که هيچ پيامبرى نبوده است مگر آنکه به ولايت على دعوت كرده است و خداوند از پيامبران براى ولايت على پيمان گرفته است و چنان مبالغه کرده اند که شيخ تهرانى مى گويد که ولايت على بر همه چيزها عرضه شده است و هرچيزى که ولايت او را پذيرفته درست شده است و هرچيزى آن را نپذيرفته، فاسد و خراب گشته است!

به شيعه گفته مى شود که پيامبران به توحيد و اخلاص عبادت براى خدا و يگانه پرستى دعوت كرده اند نه به ولايت على آن گونه که شما ادّعا مى کنيد و اگر ولايت على چنان که شما ادّعا مى کنيد در صحيفه هاى همه پيامبران نوشته شده است، پس چرا فقط شيعيان آن را نقل کرده اند و کسی دیگر از آن خبر ندارد، چرا در قرآن که دربردارنده همه کتاب هاست، ذکر نشده است؟

ج. در بررسي و مقايسه عقايد شيعه و سنّي - اگر غرض منصفانه باشد - بايد مباني و اصول اصليّه عقايد طرفين را که در اسلام و قرآن کريم مطرح است از توحيد، الهيّات، صفات جلاليه و جماليه، اسماء الله الحسني، نبوّت، معاد، ملائکه و امور ديگر و نظام حکومت را بررسي کرد، مثلاً در الهيّات، معتقدات طرفين امر را بررسي نمود که در کدام يک از دو مذهب، تنزيه خدا از صفات نقص بيشتر است و در کدام يک، اعتقادات به تنزيه خدا از جهل، جسمانيّت، عجز و ناتواني روشن تر و خالص تر است؟ کدام يک از دو مذهب بر اساس

ص: 90

حضرت علی(علیه السلام) مبیّن احكام الهی

س. از اهل بيت جز على در حالت تمییز، کسى پيامبر را نديده است. آيا او مى تواند همه سنّت پيامبر را براى نسل هاى بعد از خود نقل کند؟ چگونه ممکن است، درحالی که پيامبر گاهى على را در مدينه به عنوان جانشين خود مى گذاشت و مى رفت و گاهى او را به جايى مى فرستاد؟ همچنين على چگونه مى تواند حالات پيامبر در خانه و آنچه که فقط زنان پيامبر آن را نقل کرده اند، نقل کند، پس علی به تنهایی نمی تواند تمامی سنّت رسول الله را برای شما نقل کند؟

ج. علي(علیه السلام) نمي توانست؟! اگر او نمي توانست چه کسي مي توانست؟ اگر او و ائمه(علیهم السلام) نمي توانستند، پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) امّت را به آنها ارجاع نمي داد و آنها را مانند کشتی نوح(1) معرّفي نمي کرد و تمسّک به آنها را سبب امن از ضلالت(2) اعلام نمي نمود؟

او از قواعد شرعي و اسلامي که پيغمبر(صلی الله علیه و آله) بيان مي نمود، مصاديق و موارد مورد ابتلا را به مردم معرّفي مي نمود. حديث «عَلَّمَنى رَسُولُ الله ألْفَ بَابٍ مِنَ العِلْمِ يَفْتَحُ مِنْ کُلِّ بَابٍ ألْفَ بَابٍ»(3)، و حديث «أَنا مَدِينَةُ العِلْمِ وَعَلِيٌّ بَابُها»(4) اشاره به همين معاني دارد.

ص: 93

نقش امیرالمؤمنین(علیه السلام) در فتوحات اسلامی

س. کاشف الغطاء مى گويد: وقتى على ديد که دو خليفه قبل از او نهايت تلاش خود را در پخش و گسترش کلمه توحيد و مجهّز کردن لشکرها و گسترش دادن دامنه فتوحات مبذول داشتند، با آنها بيعت کرده و راه صلح را در پيش گرفت.

پس چرا شيعيان آن دو را متّهم می کنند که سران کفر، نفاق و ارتداد بوده اند؟

ج. فتوحات، فتوحات اسلام، کلمه توحيد و دعوت پيغمبر(صلی الله علیه و آله) بود که قلوب ديگران و ملل مجاور را به هرکجا رسيده بود تکان داده و متمايل به اسلام کرده بود. البته آن دو به اقتضای حکومتي که يافته بودند، بايد اسلام را مطرح کنند و پاي پرچم اسلام سينه بزنند.

اميرالمؤمنين(علیه السلام) هم در هر حدّي که دعوت اسلام جلو مي رفت از آن استقبال مي کرد. بسياري از اصحاب بودند که در دل، تشيّع و ولايت علي(علیه السلام) را داشتند ولي تسليم وضع شده بودند و در اصول و پيشبرد نهضت همکاري مي کردند. صورت اعمال واحد بود، ولي نيّات آنها مختلف بود و بااين وجود، اميرالمؤمنين(علیه السلام) رسماً آنها را به امارت نپذيرفته بود و هرگز جايي نمي بينيم که آنها امير و علي(علیه السلام) مأمور باشد.

هيچ مقام رسمي در امور حکومتي و اجرايي نداشت، ولي در اصل، هيچ کس در حدّ آن حضرت علاقه مند به گسترش فتوحات و دعوت به اسلام نبود، لذا تا آنجايي

ص: 95

جنگ های حضرت علی(علیه السلام) و توصیه پیامبر(صلی الله علیه و آله)

س. وقتى از شيعه می پرسیم که چرا على در مورد خلافت بعد از وفات پيامبر جنگ نكرد، مى گويد: چون پيامبر(صلی الله علیه و اله و سلم) به او وصيّت کرده بود که بعد از او شمشير نکشد. اگر این طور است پس چرا بر اهل جمل و صفين شمشير کشيد؟

ج. بين اين دو موضع، فرق هاي بسياري است:

يکي اينكه هنگام رحلت حضرت رسول(صلی الله علیه و آله) جنگ، کشمکش و ادامه مجادلات داخلي، اصل دعوت را تهديد مي کرد و خطر ارتداد قبايل و جوامع در بين بود ولی جنگ جمل و صفين پس از استقرار اسلام بعد از پيغمبر(صلی الله علیه و آله) بود.

به علاوه، آن وقايع بعد از تحقّق رسميت خلافت امام(علیه السلام) و بيعت زبير و طلحه بود و نیز نسبت به جنگ با آنها به نام ناكثين، قاسطين و مارقين، پيغمبر(صلی الله علیه و آله) سفارش كرده بود.(1)

شما حتماً اين سؤال را از پيامبر(صلی الله علیه و آله) هم داريد كه چرا چنين سفارشی به علی(علیه السلام) كرد!

هر موضعي که علي(علیه السلام) - اين نفس پيغمبر(صلی الله علیه و آله)(2) - اتخاذ کرد، به مصلحت اسلام و مسلمين بود.

ص: 97

ماجرای لیلة المبیت

س. پيامبر(صلی الله علیه و آله ) وقتى از مکه به مدينه هجرت کرد، ابوبکر را همراه با خودش برد و از طرفى على را در معرض خطر قرار داد و از او خواست در جايش بخوابد.

پس اگر على امام منصوب از سوى خدا بود، آيا چنين کسى در معرض مرگ قرار داده مى شود؟ و اگر على غيب مى دانست، این کار او چه فضيلتی می تواند داشته باشد؟

ج. اولاً آن حضرت ابوبكر را با خود نبرد. ابوبكر با آن حضرت رفت و اخلاق كريمه آن حضرت مانع از اين شد كه او را از همراهي با خود بازدارد و ثانياً شما اينجا باید اين سؤال را پاسخ دهید که اگر حضرت رسول اعظم(صلی الله علیه و آله) پيشنهاد خوابيدن در بسترش را به ابوبکر يا عمر مي نمود آيا مي پذيرفتند؟

علاوه براین، ابوبکر در معرض خطر نبود که آن حضرت او را براي نجاتش با خود همراه برده باشد و با اينکه پيغمبر(صلی الله علیه و آله) به او فرموده بودند که هجرت به امر خدا انجام مي شود، در غار ثور اظهار نگراني مي نمود(1) و سروصدا به راه انداخته بود که بيم آن مي رفت دشمنان صدای او را بشنوند، اگر کسي نگويد که براي همين، که دیگران را از حضور پیامبر(صلی الله علیه و آله) مطلع سازد اظهار نگراني مي کرد. خيلي تعجّب است که داستان به اين عظمت و افتخار به اين بزرگي را که براي اسلام و مسلمين به واسطه

ص: 98

حضرت علی(علیه السلام) باب علم پیامبر (صلی الله علیه و آله)

س. شيعيان مى گويند: ائمه آنچه را که شده و آنچه را که مى شود مى دانند و هيچ چيزى بر آنها پنهان نمى ماند و على بن ابى طالب دروازه علم است. پس چگونه على حکم مَذْى را نمى داند و کسى را نزد پيامبر(صلی الله علیه و آله ) مى فرستد تا احکام متعلق به مَذْى را به او بياموزد؟

ج. اينکه علي باب و دروازه علم است، گفته حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه و آله) است که فرمود: «أنَا مَدِينَةُ العِلْمِ وَ عَلِيٌ بَابُهَا»،(1) نه شيعه.

يکي از علما و محقّقان بزرگ اهل سنّت پيرامون اين حديث شريف کتاب بسيار محقّقانه اي تأليف کرده است به نام فتح الملك العَليّ بِصِحَّةِ باب مَدينة العِلْم عَليّ(2). لااقل كتب بزرگان خودتان را مطالعه كنيد تا بفهميد كه حقيقت چيست.

شما اين روايت را هم در كتب دانشمندان اهل سنّت ببينيد كه علي(علیه السلام) فرمود: «عَلَّمَني رَسُولُ الله ألْفَ بَابٍ مِنَ العِلْمِ يَفْتَحُ مِنْ کُلِّ بَابٍ ألْفَ بَابٍ».(3)

سؤال از پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله)، دليل نقص مقام علي(علیه السلام) نيست. او نسبت به پيغمبر(صلی الله علیه و آله) نسخه مطابق اصل بود. اين مثل اين است که بگوييد اگر پيغمبر(صلی الله علیه و آله) عالم به احکام

ص: 100

صحابه و واقعه غدیر خم

س. شيعه مى گويد که هزاران صحابی در غدير خم حضور داشتند و همه شنيدند که پيامبر، على را به عنوان جانشين خود بعد از وفاتش تعيين کرد. اگر چنين است، پس چرا از هزاران صحابه، يکى نيامد و به خاطر غصب شدن حق على اعتراض کند؟

ج. از کجا مي گوييد که در آن غوغاسالاري و جوّي که به وجود آمده بود کسي چيزي نگفت و اعتراضي نکرد. حتماً گفته اند، ولي در حدّ تذکر و اعلام عدم رضايت بوده است.

علماي اهل سنّت تفاصيل آن فتنه را که به وجود آوردند، ننوشته اند. گوشه هايي از آن در تاريخ نقل شده است. شايد بيشتر اصحاب همان موضع اميرالمؤمنين(علیه السلام) را داشتند، شايد به اين جهت که حضرت علي(علیه السلام) خود در رأس معترضان بود - و هرکس که معترض بود حضرت علی(علیه السلام) را جانشين شرعي رسول خدا(صلی الله علیه و آله) مي دانست – و می دانست که حضرت شخصاً سياست درگيري فيزيکي و جنگ ندارد و آنان هم از آن حضرت پيروي مي کردند، همين را عذر خود مي دانستند. بسياري هم كه وارد اين مسائل نبودند و برخی از صحابه هم كه راحت طلب بودند. ازطرفی توطئه هم عليه خليفه منصوص گسترده بود؛ آنها مردم را غافلگير کرده بودند و به شکل کودتاگران عمل کردند.

ص: 102

تبلیغ خطبه غدير و عدالت صحابه

س. شيعيان معتقدند که اصحاب عادل نيستند، امّا در کتاب هاى شيعه رواياتى را مى بينيم که بر عدالت اصحاب دلالت مى کنند؛ از آن جمله روايتى است از پيامبر كه در حجةالوداع گفت: «نَضَّرَ اللهُ عَبْداً سَمِعَ مَقالَتي فَوَعاها، ثُمَّ بَلَغَها إلى مَنْ لَمْ يَسْمَعْها؛ خداوند تر و تازه نمايد بنده اى را که سخن مرا شنيد و آن را حفظ کرد و سپس به کسى که آن را نشنيده رساند». اگر اصحاب عادل و درستکار نبودند، چگونه پيامبر به آنها اعتماد مى کند؟

ج. استدلال عجيبي است! دعا اين نيست که هرکس مقاله (سخن) مرا مي شنود، بنده خوب و صالح خداست. دعا، تحريض و ترغيب بر حفظ وصاياي پيغمبر است(1) که گويا پيغمبر(صلی الله علیه و آله) از آن بيم داشتند که نقل حديث و رساندن به ديگران و آيندگان متروک شود و يا کساني که اين احاديث را با سياست هاي خود موافق نمي ديدند نقل حديث را ممنوع سازند و همان کلام را که در محضر پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) هنگامي که در بستر بيماري افتاده بود بگويند «وَ حَسْبُنا کِتابُ اللهِ»(2) و اصل کلام پيغمبر(صلی الله علیه و آله) و اعتبار آن را انکار کنند. شما جواب بدهيد چرا نقل حديث را ممنوع کردند؟(3) آیا معناي اين

ص: 104

امامت، اكمال نور الهی و اساس دین

س. شيعه در مورد آیه: )يُريدُونَ لِيُطْفِؤُا نُورَ اللهِ بِأَفْواهِهِم(، از ابوالحسن روايت مى کنند که در تفسير اين آيه گفت: «مى خواهند ولايت اميرالمؤمنين را خاموش کنند ولی خداوند امامت را کامل مى گرداند».سؤال اينکه آيا خداوند نور خويش را با گسترش اسلام کامل گرداند يا با دادن ولايت به اهل بيت؟

به علاوه فقط دو نفر از ائمه شیعه، خلافت را به دست گرفتند؛ على و حسن. پس کامل گرداندن نور به وسيله ده امام ديگر کجاست؟

همچنین خداوند در چند جا از قرآن بيان فرموده که هرکس از خدا و پيامبر اطاعت نمايد به بهشت مى رود. پس اگر امامت اساس ايمان و کفر مى بود، يا چنان که شيعيان مى گويند بزرگ ترين رکن دين مى بود خداوند اطاعت از امام را در اين آيات ذکر مى کرد و بر آن تأکيد مى نمود.

ج. چه مانعي دارد که مراد از نور در آيه )يُرِيدُونُ لِيُطْفِئُوا نُورَ اللّهِ((1) نور ولايت علي(علیه السلام) باشد که نتوانستند خاموش نمايند و اگر بالخصوص مراد نباشد، به جری و تطبيق و مصاديق مراد است.

به علاوه، شما انگار آيه اكمال دين )الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ((2) را نخوانده ايد؟ در تفاسير و روايات خود ببينيد كه اين آيه برای چه و در كجا نازل شده است؟ اگر با

ص: 106

تفاوت بين مسلمانان قبل و بعد از واقعه غدير

س. در دوران پيامبر(صلی الله علیه و آله ) افرادى نزد ايشان مى آمدند و فقط يک بار او را مى ديدند و به شهرهاى خود بازمى گشتند و بدون ترديد، آنها چيزى درباره ولايت على و فرزندانشان نشنيده بودند به خصوص كه شيعه ادّعا دارد كه موضوع ولايت على و فرزندانش در اوايل دعوت رسول الله(صلی الله علیه و آله ) در مكّه رخ داده است. پس آيا اسلام آنها ناقص است؟

ج. احکام اسلام به تدريج بر مردم بيان شد. اسلام آن كسی که در مکّه در آغاز بعثت ايمان آورد با اسلام آنکه پس از آيه )اليَوْمَ أكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ((1) ايمان آورد، تفاوت و افزوني هاي بسياری دارد.

درعين حال که هر دو مسلمان هستند و هيچ کم و نقصاني در ايمان آن مسلمان آغاز بعثت نيست، ولي اگر آن مسلمان تا نزول آيه اکمال دين زنده مي ماند و به همان ايمان آغاز دعوت اکتفا مي کرد، اسلامش ناقص مي شد.

اين پرسش هاي عوامانه چيست؟ اگر سواد داريد و طراح اين سؤالات اهل سواد باشد، هرگز اين سؤال را طرح نمي کرد؟

شما جا دارد بپرسيد اين موضوعي که تبليغ آن اين همه اهميت دارد که اکمال دين و اتمام نعمت به آن شد، چه امر و چه موضوع مهمّي بود که دين به آن اکمال و اتمام

ص: 109

معرفت ائمه اثني عشر(علیهم السلام)، شرط کمال ایمان

س. شيعه مى گويند که شناخت ائمه، شرط براى صحّت ايمان شخص است. آنها در مورد کسانى که پيش از کامل شدن دوازده امام مرده اند چه مى گويند؟ امامانی كه قبل از کامل شدن دوازده امام مرده اند، درباره او چه مى گويند؟

ج. آنچه شيعه به آن معتقد است، ايمان به دوازده امام است که در مثل صحيح مسلم به هشت طريق(1) و در مثل مسند احمد تنها از جابر بن سمره به سي وچهار حديث(2) روايت کرده است.

اگر کسي در عصر بعضي از ائمه، امام بعد از آنها را نشناسد بر او اشکالي نيست و امّا ائمه(علیهم السلام) و بعضي از اصحاب آنها، همه ائمه را مي شناختند.

كافی است شما به رواياتی(3) كه بزرگان خودتان از پيامبر(صلی الله علیه و آله) درباره تعداد اوصيا و خلفای بعد از خودش نقل كرده اند مراجعه كنيد تا واقع بر شما نمايان گردد و بدون علم حرف نزنيد.

ص: 111

اقامه نماز در زمان بیماری پیامبر(صلی الله علیه و آله)

س. شیعه مى گويد که على بعد از پيامبر(صلی الله علیه و آله )، امام برحق بوده است. پس چرا در مدّتى که پيامبر بيمار بود، علی حتى در يک نماز هم پيش نماز مردم نشد درحالی كه امامت صغرى، دليلى براى امامت کبرى است؟

ج. در مدّتي که پيغمبر(صلی الله علیه و آله) در بستر بيماري بود كسانی نگذاشتند دستور پيغمبر(صلی الله علیه و آله) اجرا شود؛ همان ها که مي خواستند پس از پيغمبر(صلی الله علیه و آله) حکومت را متصرّف شوند و برنامه الهي حکومت امام علي(علیه السلام) اجرا نشود با آن شدّت، پيغمبر(صلی الله علیه و آله) را از کتابت وصيّت بازداشتند و آن مصيبت بزرگ را - که (رزية يوم الخميس) ناميده مي شود و ابن عباس در وصف بزرگي آن مي گريست و مي گفت: إِنَّ الرَّزِيَّةَ كُلَّ الرَّزِيَّةِ مَا حَالَ بَيْنَ رَسُولِ اللهِ وَ بَيْنَ أَنْ يَكْتُبَ لَهُمْ ذَلِكَ الْكِتَاب (1)- بر پيغمبر(صلی الله علیه و آله) و بر اسلام وارد کردند.

آري! اينها با عوامل خود در داخل خانه آن حضرت و در بيرون، اوضاع را تحت نظارت قرار داده بودند که وقتي پيغمبر(صلی الله علیه و آله) براي نماز نتوانست به مسجد برود و فرمود: در پي علي بفرستيد؛ عايشه و حفصه بي درنگ پدرانشان را حاضر کردند.

پيغمبر(صلی الله علیه و آله) وقتي آن وضعيت را ديد، فرمودند: برگرديد، اگر به شما کاري داشتم

ص: 112

عصمت حضرت علی(علیه السلام) و عدم دفع مفاسد

س. کلينى نقل مى کند که يکى از ياران على از امام خواست تا آنچه را که خلفاى گذشته خراب و فاسد کرده اند اصلاح کند، امّا على نپذيرفت و گفت: اگر اين کار را بکند لشکريانش از اطراف او پراکنده خواهند شد. با اينکه تهمت هايى که شيعيان به خلفاى قبل از على مى زنند شامل چيزهايى است که مخالف با قرآن و سنّت است. آيا اينكه على با اين مخالفت ها مبارزه نكرد، با عصمتى که شيعه ادّعا مى کنند همخوانى دارد؟

ج. استيلای نااهلان، در يک مدّت طولاني حدود يک ربع قرن موجب شد که – علاوه بر آن بدعت بزرگِ حکومت بر اساس استيلا و غلبه - بدعت هايي ظاهر شود.

به اين جهت، خلافت بر اساس موازين شرعي و بازگرداندن مردم به اصل و به سيره رسول خدا(صلی الله علیه و آله) دشوار بود و در آن شرايط - که دنیاطلبان، زمامداري علي(علیه السلام) را با منافع کلان خود معارض مي ديدند و از سوي ديگر معاويه که از زمان عثمان نقشه ادامه حکومت بني اميّه را بر عالم اسلام در سر مي پروراند و ترتيبات و برنامه هايي داشت که بعد از عثمان همان تسلّط و همان بي بند و باري ها و استثمار مردم به وسيله بني اميه و دست پروردگان آنها حاکم و رايج باشد - براي اميرالمؤمنين(علیه السلام)، سياست لغو و الغای آن منش ها و خودکامي ها با مشکلات و موانع بزرگي روبرو بود.

او کسي بود که در آن شوراي آن چناني عمل به سيره شيخين را ردّ کرد و اسلام را در محدوده قرآن و سنّت رسول خدا(صلی الله علیه و آله) و سيره قولي و عملي آن حضرت و درک و علم

ص: 114

اعتراف فريقين به فضایل حضرت علی(علیه السلام)

س. شيعه هر دليلى براى مؤمن بودن على ارائه دهد، همان دليل بر مؤمن بودن ابوبکر، عمر و عثمان نيز دلالت مى کند. اگر دليل بياورند که اسلام، هجرت و جهاد على به تواتر ثابت است، همان طور اسلام، هجرت و جهاد ابوبکر، عمر و عثمان بلكه خلفای بنی امیه و بنی عباس نيز به تواتر نقل شده است.

اگر شيعه بخواهند ايمان و عدالت على را با نصّ قرآن ثابت کنند به آنها گفته مى شود، قرآن عام است و همان طور که شامل على مى شود شامل ديگران نيز مى شود.

اگر بگويند

با روايات، ايمان و عدالت على ثابت است، گفته مى شود که اخبار و روايات بيشترى در مورد ايمان و عدالت ابوبکر، عمر و اصحاب آمده است و اگر ادّعاى تواتر کنند، تواتر در مورد آنها صحيح تر است و اگر به آنچه اصحاب نقل کرده اند استناد مى کنند، اصحاب براى ابوبکر و عمر فضایل بيشترى روايت کرده اند.

ج. در اين پرسش، شخص سؤال کننده خود را در جايگاه يک خارجي، ناصبي، ابن ملجم و عمران بن حطان قرار داده و هرچه توانسته نسبت به حضرت اميرالمؤمنين(علیه السلام) - آن نفس پيغمبر(صلی الله علیه و آله)(1) - جسارت، بي ادبي و ناسزاگويي کرده است و علي(علیه السلام) را تا آنجا مورد اهانت قرار داده که با خلفای بني اميه و بني عباس - که در بين آنها کساني بودند که از هيچ فسق، فجور و گناهي ابا نداشتند و حکومتشان سراسر ظلم

ص: 116

سكوت حضرت علی(علیه السلام) در قضیه منع از كتابت وصیّت

س. چرا وقتى پيامبر(صلی الله علیه و آله ) قبل از وفاتش خواست براى اصحاب چيزى بنويسد که هرگز بعد از او گمراه نشوند، على چيزى نگفت با اينکه او آن مرد شجاعى است که از هيچ کس جز خدا هراسى ندارد؟!

ج. واقعاً عجيب است. اولاً همه بني هاشم از زن و مرد گفتند که عمر با آن درشت گويي مانع شد و نزاع پيش آمد، که پيغمبر(صلی الله علیه و آله) ملاحظه کرد و الّا آنها همان جا با پررويي به آن حضرت جسارت را بيشتر مي کردند و جلسه منتهي به ضرب آن حضرت يا قتل او مي شد و ثانياً چرا نمي گوييد که چرا عمر مانع شد که پيغمبر(صلی الله علیه و آله) وصيّت خود را بنمايد!(1)

با اين حساب، شما لابدّ به خود پيغمبر(صلی الله علیه و آله) نيز اعتراض داريد که چرا مي خواست وصيّت کند!

در يک چنين موضوع شفاف و روشني، اين گونه حق را ترک مي کنيد؟ شما و همه سنّی ها جواب خدا و جواب رسول خدا(صلی الله علیه و آله) را چگونه مي دهيد؟

ص: 119

سكوت حضرت علی(علیه السلام) در مقابل اهانت به حضرت زهرا(علیها السلام)

س. شیعه می گویند: فاطمه پاره تن محمد(صلی الله علیه و آله ) در زمان خلافت ابوبکر مورد اهانت قرار گرفته است و پهلوی او را شکستند و خواستند خانه اش را آتش بزنند و او را زدند که بر اثر آن فرزندی که در شکمش بود به نام محسن را سقط کرد. سؤال این است که علی کجا بود و چرا حق فاطمه را نگرفت در صورتی که او شجاع و دلیر بود؟

ج. شيعه مي گويند: حضرت فاطمه(علیها السلام)، وضعي را که پيش آوردند و خليفه منصوص پيغمبر(صلی الله علیه و آله) را کنار گذاشتند، محکوم مي کرد. او معترض به آن سلطه خودخواهانه و فاقد اصالت شرعي بود که وانمود مي كردند رحلت پيغمبر(صلی الله علیه و آله) و خلأ وجودي آن حضرت پيش بيني نشده است. از اين آيه: )وَ مَا مُحَمَّدٌ إِلا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِنْ مَاتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ((1) استفاده مي شود که بازگشت به عقب نيست و آيه )الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ(،(2) اعلام اکمال دين و اتمام نعمت است. آيا با رهاکردن مردم و مهمل گذاشتن امر مديريّت و رهبري جامعه - که از مهم ترين امور است - اکمال دين تصوّر دارد؟

ص: 120

عدم بیعت حضرت علی(علیه السلام) با ابوبكر

س. ابن حزم از شيعه مى پرسد که على بعد از شش ماه با ابوبکر بيعت کرد. يا تأخير او در بيعت کار درستى بوده است که در اين صورت بيعت کردن او نادرست بوده است و اگر بيعت کردن او کار درستى بوده است، پس او به خاطر تأخير در انجام آن اشتباه کرده است.

ج. ما از ابن حزم مي پرسيم با تأخير علي(علیه السلام) و تمام بني هاشم و جمعي ديگر، خلافت ابوبکر نامحقّق بود، چگونه او در زماني که هنوز علي(علیه السلام) و تعدادي از صحابه و بني هاشم بيعت نکرده بودند دخالت در امور، مي کرد و تصرّف در عزل و نصب و الزام مردم بر بيعت مي کرد؟

به علاوه، بيعت نکردن علي(علیه السلام) و اکراه او بر بيعت ثابت است، امّا بيعت شرعي از آن حضرت با ابو بکر ثابت نيست، بلکه عدم آن ثابت است و از همه بالاتر حضرت زهرا(علیها السلام) سيدة نساء اهل الجنه رحلت نمود، درحالي که بر شيخين غضبناک بود و ابوبکر را به خلافت نمي شناخت(1) و به حکم «مَنْ مَاتَ وَلَمْ يَعْرِفْ امَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيةً»(2) به طور مسلّم، ابوبکر را امام زمان خود نمي دانست. به طور يقين هم حضرت صديقه طاهره(علیها السلام) با اسلام تمام از دنيا رفت. چه کسي امام زمان او غير از علي(علیه السلام) بود؟

ص: 124

محوریّت حضرت علی (علیه السلام) در بین انصار

س. علماى شيعه همواره بيان مى کنند که انصار، دوستداران على بوده اند و در جنگ صفين در لشکر على قرار داشتند.

به شيعه مى گوييم: اگر چنين است چرا خلافت را به على ندادند؟ به نظر ما ديدگاه و نظر انصار و مهاجرين از نظر و ديدگاه هاى دیگر درست تر است.

بنابراين مى بينيم که کتاب هاى شيعه که انصار را مى ستايند، آنها را مرتد مى نامند و مى گويند كه در واقعه سقيفه به عقب باز گشتند و مرتد شدند!

شیعه با مقياس عجيبى، اصحاب رسول خدا(صلی الله علیه و آله ) را مورد سنجش و ارزيابى قرار مى دهند، اگر در کارى از کارها با على باشند، بهترين مردم خواهند بود و اگر در کنار مخالفان على باشند يا بهتر بگوييم در جهتى که على مى خواهد نباشند، مرتد و منافق هستند!

ج. اين شرحي را که در اين پرسش نوشته، تعجّب انگيز است و حاکي از بي اطّلاعي از جوّ حاکم بر مدينه به واسطه ارتحال غم بار رسول خدا(صلی الله علیه و آله) است.

وضع اجتماعي و سياسي خاصي فراهم شده بود. اکثريّت مردم آماده براي پذيرش آن جوّ و مسئوليت هايي که پيش آمد نبودند.

يک تشکل رياست خواه فعّال شد و در حال بُهت و حيرت زدگي ديگران وارد عمل شدند.

جريان، بسيار عجيب و غيرقابل توصيف شد. نگراني هاي گوناگوني بر سر مردم

ص: 125

مشورت خلفا با حضرت علی(علیه السلام)

س. به اتفاق شيعه و سنّى، عمر در کارهاى زيادى با على مشورت مى کرد. اگر چنان که شما ادّعا مى کنيد عمر ظالم مى بود، با اهل حق مشورت نمى کرد.

ج. سيره علي(علیه السلام) در عصر تسلّط اين سه نفر، بر معارضه فيزيکي و يا لفظي حادّ جاري نبود.

او مصلحت اسلام را حفظ مي نمود و در مواضعي که آنها در قبال کفّار داشتند از مشورت دادن به آنها کوتاهي نمي کرد. او بالاتر از اين بود که در اين مسائل به اعمال آنها پاسخ دهد. اينها دلالت بر حقانيت حضرت علي(علیه السلام) دارد.

شما به جای سؤال از مواضع حقّ امیرالمؤمنین علی(علیه السلام)، مواضع خلفای خود را واکاوی کنید که چطور حقّ جانشین منصوص ازطرف پیغمبر(صلی الله علیه و آله) را غصب کرده و مقام او را تا حدّی پایین آوردند که خود را خلیفه و جانشین پیامبر و رهبر امّت قرار داده و علی(علیه السلام) آن نفس پیامبر(صلی الله علیه و آله)(1) را فقط طرف مشورت در بعضي امور قرار داده بودند!

اگر مرد میدان تحقیق هستید به این سؤال ها پاسخ دهید.

ص: 128

سكوت حضرت علی(علیه السلام) در برابر خلفا

س. شيعه ادّعا مى کند که اکثر صحابه بعد از وفات پيامبر(صلی الله علیه و آله ) مرتد شدند و وقتى از آنها پرسيده شود: مادامى که على با نصّ صريح پيامبر(صلی الله علیه و آله ) جانشين وى معرفى شده بود، پس چرا بعد از وفات حضرت، ادّعاى خلافت و امامت نکرد؟ شيعيان در پاسخ به اين سؤال دچار تناقض مى شوند و ادّعا مى کنند که على از ترس مرتدشدن صحابه سکوت نمود! در کتاب کافى از امام باقر روايت شده که «وقتى مردم بعد از وفات پيامبر(صلی الله علیه و آله ) با ابوبکر بيعت کردند، تنها چيزى که باعث شد على مردم را به سوى خود نخواند اين بود که مراعات حال مردم را کرد، زيرا ترسيد که مردم مرتد شوند و به بت پرستى برگردند».

ج. حديثي که در اين سخنان به آن استناد کرده است، از احاديث بسيار پرمعنا و بيان کننده حقيقتی بزرگ است که مواضع حکيمانه اميرالمؤمنين(علیه السلام) را در حفظ و حراست از اصل دين و پايه دين که بر آن ساير مطالب قرار دارد، بيان مي کند.

حديث را بخوانيد تا بفهميد اميرالمؤمنين(علیه السلام) در چه اوج و جايگاه رفيع ملک فرسایی قرار داشتند و ديگران در چه افکار زشتي گرفتار بودند.

از این موضع آن حضرت، بالاتر موضعی نيست. او خطر بت پرستي و ترک اسلام و اقرار به شهادتين را، در مطالبه حق خود مي ديد، البته مطالبه نکردن و تصميم بر

ص: 129

تعیین حضرت علی(علیه السلام) به عنوان جانشین توسط عمر

س. شيعه ادّعا مى کنند که عمر با على دشمن بوده است، امّا مى بينيم که عمر وقتى براى تحويل گرفتن کليدهاى بيت المقدس مى رود، او را جانشين خود در مدينه مقرّر مى نمايد. پس کجاست دشمنی عمر با علی؟

ج. حكايت تعيين اميرالمؤمنين علی(علیه السلام) به عنوان جانشين توسّط عمر، از موضوعاتی است كه سيره امام و نيز سيره عمر آن را ردّ می كند.

امّا آنچه از سيره امام علی(علیه السلام) مشهور است اينكه او خلافت و جانشينی رسول خدا(صلی الله علیه و آله) را حقّ شرعی خود می دانست و عمل كسی را كه بخواهد او را عامل و مأمور بر چيزی قرار بدهد قبول نمی كرد. آن حضرت در طول خلافت غاصبانه آن سه نفر بر همين سيره باقی بود و از تمام مناصب حكومتی كناره گيری می كرد و اين، خود نشان از اين دارد كه ايشان، حكومت آنها را غيرمشروع می دانست.

امّا درباره سيره عمر، اگرچه او ميل به اين مطلب دارد، اما همان گونه كه بارها گفته شد علی(علیه السلام) بزرگ تر و با عزّت تر از آن بود كه اين ذلّت را بپذيرد.

بنابراين بر هيچ محقّق در تاريخ و آشنا به سيره اميرالمؤمنين علی(علیه السلام) و آشنا با آن مواضع سلبی نسبت به اينها و كناره گيری از مناصب و مقامات، پنهان نيست كه اين حكايت، كذب محض است.

چگونه عمر، راضی به اين می شود كه امام(علیه السلام) متولّی امری شود، درحالی كه همين

ص: 132

جنگ حضرت علی(علیه السلام) با مرتدین در زمان ابوبكر

س. در زمان خلافت ابوبکر، على در جنگ با مرتدين مشارکت نمود و کنيزى از افراد اسير شده بنى حنيفه بهره او شد که بعدها على از او صاحب فرزندى به نام محمد حنفيه گرديد.

از اين برمى آيد که از ديدگاه على، خلافت ابوبکر درست بوده است و اگر درست نمى بود، على مشارکت با او را در اين امر نمى پسنديد.

ج. علي(علیه السلام) در جنگ با کسانی که به عنوان مرتدين و ارتداد با آنها جنگيدند شرکت نداشت و ارتداد آنان - که در صحّت و مشروعيت حکومت ابوبکر و استبداد او در مقابل اهل بیت(علیهم السلام) حرف داشتند – به عنوان امتناع از زکات بود.

قتل مالک بن نويره و جنايت تاريخي خالد - که عمر هم به آن اعتراض داشت و مجازات او را مي خواست - هم به عنوان ارتداد انجام شد.(1)

به هرحال اميرالمؤمنين(علیه السلام) در اين جنگ و دعوا شرکت نداشت؛ و امّا جاريه ای که به آن اشاره کرده ايد که اميرالمؤمنين(علیه السلام) او را به عنوان کنيز گرفته باشد چنان نبود.

حضرت او را به عنوان زن آزاد نکاح کرد. داستان اسير کردن او و حضور او در مسجد مدينه از زبان جابر بن عبدالله انصاري شگفت انگيز است:

وقتي او را وارد مسجد پيغمبر(صلی الله علیه و آله) نمودند، صدا به ناله و گريه بلند کرد و به قبر

ص: 134

خویشتن داری حضرت علی(علیه السلام) در زمان خلفا

س. شيعه و اهل سنّت همه بر اين اجماع دارند که على فرد بسيار شجاع و دليرى بوده است که کسى به گرد پاى او نمى رسيد و او در راه خدا، از ملامت هيچ ملامت کننده اى نمى ترسيد.

آيا بعد از وفات پيامبر(صلی الله علیه و آله ) شجاعت على تمام شد و به خاطر اين با ابوبکر بيعت کرد؟ و سپس بعد از او با عمر بيعت نمود؟ و سپس بعد از عمر بلافاصله با عثمان بيعت کرد؟ آيا نمى توانست حتى برای يک بار بالاى منبر پيامبر(صلی الله علیه و آله ) برود و با صداى بلند اعلام کند که خلافت از او غصب شده است، و از دیگران سزاوارتر است، چون او وصی پیامبر(صلی الله علیه و آله ) است؟ چرا چنین نکرد؟

ج. جواب از اين پرسش واضح است. علي(علیه السلام) خلافت را به معناي ساير حقوق شخصي، حقّ خود نمي دانست بلکه او، خود را برگزيده خدا و پيغمبر(صلی الله علیه و آله) براي اقامه دين و حفظ اسلام و مصالح امّت و مديريّت جامعه مي دانست.

در اين مسير، مواضع حضرت حفظ حقوق همگان بود. در امر خلافت و استنکار وضعي که جلو آمد، با امتناع خود و نيز امتناع و مخالفت بني هاشم با دستگاه حاکمه، آنها را محکوم کرد و بر اساس همان وظيفه و مسئوليتي که داشت با آنها که در آن شرايط فقط به استبداد و به امر رياست مي انديشيدند و از جنگ و نزاع فيزيکي که در آن اساس اسلام را به خطر مي انداخت پرهيز نداشتند، به همان حدّ اعتراض

ص: 136

عدم بیعت حضرت علی(علیه السلام) با خلفا

س. شيعه می گويند: ابوبکر و عمر کافر بوده اند. سپس مى بينيم که على خلافت آنها را مى پسندد و با هريک، پس از ديگرى بيعت کرده است، لازمه بیعت این است که علی معصوم نباشد چون با دو کافر ناصبی ستمگر بیعت کرده است و با این بیعت آنها را تأیید نموده است؟

ج. اين هم، باز افترا به شيعه است. شيعه، آنها را کافر اصطلاحي نمي شمرد و با آنها در روابط، همان موضعي را که با ساير مسلمانان داشتند و اينک هم دارند، كه همه مسلمانان را به وحدت و اتحاد جبهه واحد در برابر شرق و غرب دعوت مي کنند.

و امّا بيعت، مسلّم و قطعي است که بني هاشم و شيعيان اميرالمؤمنين علي(علیه السلام) از بيعت با ابوبکر امتناع داشتند. اصل عدم بيعت آنها و غضب فاطمه زهرا(علیها السلام) به ابوبکر و عمر مورد اجماع و اتفاق است،(1) ولي بيعت امام(علیه السلام) با آنها مورد حرف و انکار است که قدرمسلّم اين است که بيعت به رضا، طيب نفس و عدم اکراه محقّق نشده است، بلکه بيعت ديگران هم بدون تهديد و ارعاب واقع نشد و غير از عمر کسي با رضايت بيعت نکرد، لذا اهل سنّت مي گويند: بيعت و حکومت به بيعت يک نفر منعقد مي شود. عمر، خودش بيعت کرد و سايرين را با الزام و اکراه و درواقع يک کودتا به

ص: 138

رفتار حضرت علی و امام حسن(علیهما السلام) با معاویه

س. شيعيان ادّعا مى کنند که معاويه کافر و مرتد بوده است، اما آنها با چنين ادّعايى درواقع به على و فرزندش حسن توهين مى کنند، چون على وقتى در برابر معاويه شکست خورد، يعنى اينکه مرتدان او را شکست داده اند و حسن وقتى امر زمامدارى مسلمين را به معاويه سپرد، پس او امر خلافت را به مرتدان سپرده است و مى بينيم که خالد بن وليد در زمان ابوبکر با مرتدان جنگيد و آنها را شکست داد. پس خداوند، خالد را در برابر مرتدان بيش از على يارى کرده است! و حال آنکه خداوند بر هيچ کس ستم نمى کند و لشکريان ابوبکر، عمر و عثمان و نماينده هايشان در برابر کفار پيروز مى شدند، درحالى که على توان مقاومت را در برابر مرتدان نداشت! و همچنين خداوند مى گويد: )وَلا تَهِنُوا وَلا تَحْزَنُوا وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ(؛ «و سست نشويد و غمگين نگرديد و شما برتريد اگر ايمان داشته باشيد».

اما على وقتى نتوانست معاويه را از ورود به قلمرو و شهرهايش منع کند او را به صلح فراخواند و از او خواست که هريک بر آنچه هست باشند. اگر آن گونه که شيعه مى گويند ياران على مؤمن بوده اند و آنها مرتد بوده اند بايد ياران على برتر قرار مى گرفتند و اين خلاف واقعيت است.

ج. حساب معاويه از ابوبکر، عمر و عثمان جداست. ابوسفیان پدر معاويه رسماً درحالي که کور شده بود و حکومت را بر عثمان و بني اميه مستقر ديد، نفاق خود را

ص: 140

شرایط قبول خلافت توسط حضرت علی(علیه السلام)

س. صاحب کتاب نهج البلاغه روایت می کند که، علی از پذیرفتن خلافت کناره گیری کرد و گفت: «دَعُوني وَالْتَمِسُوا غَيْري؛ مرا رها کنید و کسی دیگر غیر از من را بجویید».

این عبارت بر باطل بودن مذهب شیعه دلالت می کند، چون شیعه می گوید که علی از سوی خدا به خلافت منصوب گردیده است و خلیفه شدن او فریضه ای بوده است که ابوبکر به خاطر غصب این حق او مورد بازخواست قرار می گیرد. پس اگر چنین است، چگونه علی از پذیرفتن آن ابا می ورزد؟

ج. اين فرمایش حضرت چنان که از ادامه آن استفاده مي شود اعلام سوء اوضاع و فراموش شدن سيره رسول الله(صلی الله علیه و آله) و ظهور بدعت ها، مخصوصاً در امور مالي و انتخاب حکّام است که مثل طلحه و زبير وقتي ديدند امام(علیه السلام) در تقسيم بيت المال مراعات تسويه و مساوات مي نمايد، بيعت خود را شکستند و خواهان حکومت بصره و کوفه بودند.

در زمان عمر - که توزيع بيت المال را درجه بندي کرد و تفاوت بين اشخاص مقرر کرد - امّ المؤمنين زينب بنت جحش، زوجه رسول الله(صلی الله علیه و آله) که بسيار متعبّد و نگهدار وصيّت حضرت رسول(صلی الله علیه و آله) بود، وقتي عطاي عمر را براي او بردند - که براي زن هاي پيغمبر(صلی الله علیه و آله) امتياز قرار داده بود - در همان مجلس، تمام مبلغی را که عمر

ص: 144

موانع حكومت حضرت امیرالمؤمنین علی(علیه السلام)

س. وقتى على زمام امور را به دست گرفت با خلفاى پيش از خود ابراز مخالفت نکرد، بلکه به تواتر از او ثابت است که بالاى منبر مى گفت: «خَيْرُ هذِهِ الأمّةِ بَعدَ نَبِيِّها أبُوبَكْر وَ عُمَر». همچنين على وقتى به حکومت رسيد ازدواج موقت را رواج نداد، حج تمتع را واجب نگرداند، «حىّ على خير العمل» را به اذان اضافه نکرد و «الصّلاةُ خَيرٌ مِن النَّوم» را از اذان حذف نکرد.

ج. جواب اين سؤال واضح است. براي علي(علیه السلام) فرصت آن که همه بدعت ها را براندازد نبود. جنگ جمل، صفين، خوارج و مشکلات ديگر مانع بود که همه بدعت ها را براندازد. اگر گذاشته بودند و ميدان براي علي(علیه السلام) صاف بود، همه را روز اول بر مي داشت و خود آن حضرت مي فرمود:

«لَوْ قَدِ اسْتَوَتْ قَدَمَاىَ مِنْ هَذِهِ الْمَدَاحِضِ لَغَيَّرْتُ أَشْيَاءَ».(1)

خبري هم که مي گوييد به تواتر از علي(علیه السلام) ثابت است؛ به تواتر که ثابت نيست هيچ، حتّی به يک سند صحيح هم روايت نشده است. شما از پيش خود خبر مي سازيد و آن را متواتر مي گوييد!

امّا مسئله متعه، حج تمتع و اذان، این از مشهورترين اموری است از مذهب

ص: 146

سكوت حضرت علی(علیه السلام) مقابل شورا

س. عمر قبل از وفاتش شوراى شش نفره اى را تعيين کرد، سپس سه نفر از آنها دست کشيدند و بعد عبدالرحمن بن عوف کنار کشيد و عثمان و على باقى ماندند. پس چرا على از همان اوّل نگفت که درباره او به خلافت وصيّت شده است؟

ج. سزاوار اين بود که نخست در وجه شرعيّت خلافت به تعيين اين شورا و هويّت آن سخن بگوييد و بگوييد كه اين اختيارات را از کجا و طبق چه آيه و روايتي اين دو نفر به دست آوردند؟ مگر تعيين خليفه به سليقه، جوسازي و نظر شخصي و فردي است؟

در اينجا چهار گزينه جلو آمد: نخست، گزينه الهي حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه و آله) که در رسمي ترين صورت و اجتماع، در غديرخم(1) به امر خدا و با نزول آيه تبليغ(2) با آن تأکيد شديد ابلاغ شد و علاوه برآن پيغمبر(صلی الله علیه و آله) مي خواست در مرض موتش به کتابت بنويسد که پس از آن گمراه نگردند که با معارضة رودررو، اهانت آميز، جسارت، بي ادبي و بي احترامي آن مرد روبرو شد و درحالي که پيامبر عزيز اوقات پاياني عمر خود را طيّ می نمود، در همين جلسه که همه مخصوصاً خويشاوندان

ص: 148

توطئه شورای شش نفره

س. شيعه مى گويد: ابوبکر و عمر خلافت را از على غصب کردند و عليه او توطئه نمودند تا او را از رسيدن به خلافت بازدارند.

ما مى گوييم: اگر آنچه شما مى گوييد درست است، پس چرا عمر، على را جزو افراد شورا قرار داد؟ اگر او را از شورا بيرون مى کرد چنان که سعيد بن زيد را بيرون کرد، هيچ کس اعتراض نمى کرد؟

پس آنها او را در جايگاهش قرار دادند. آنان شايسته ترين و برترين را مقدّم نمودند و على را با کسانى که در سطح او بودند برابر کردند.

و بعد از کشته شدن عثمان، مهاجرين و انصار بلافاصله با او بيعت کردند. آيا کسى گفته است که يکى از مهاجرين و انصار به خاطر بيعت گذشته اش با ابوبکر و عثمان از على معذرت خواهى نموده است؟

ج. داستان شورا، هم توطئه ای عليه علي(علیه السلام) بود. جوّ سياسي و محيط ديني اقتضا مي کرد که مردم مستقيماً به سوي علي(علیه السلام) بروند. اينهايي که عمر، آنها را به عنوان شورا معرفي کرد، هيچ کدام موقعيت و مقبوليّتي نداشتند که در شرايط عادي کسي به سوي آنها برود و اظهار تمايل کند.

اين شورا به اصطلاح بسيار سياستمدارانه طرح شد؛ هم پنج نفر را که اصلاً هم سنگ و هم طراز علي(علیه السلام) نبودند، هم طراز او معرفي کرد و هم طوري بود که بازگشت جريان ردّ

ص: 151

موضع حضرت علی(علیه السلام) در قتل عثمان

س. وقتى فتنه گران شورشى خانه عثمان را محاصره کردند، على از او دفاع کرد و فرزندانش حسن و حسين را فرستاد تا از عثمان دفاع کنند. اين نشانگر آن است که بین على و عثمان برخلاف آنچه شيعه مى گويند دشمنى نبوده است.

ج. اين واقعيّت و حقيقت است كه علي(علیه السلام) مي خواستند در قيام مسلمانان عليه مظالم عثمان و مخصوصاً عليه خواص او از بني اميه و غير آنها، غایله با رجوع عثمان به حال استقامت و بركناركردن اطرافيان خائن خاموش شود، ولي سوء رفتار عثمان بر شعله ورتر شدن آتش فتنه مي افزود و زحمات حضرت را بي اثر مي نمود. عثمان وعده مي داد و به وعده عمل نمي كرد و خلاصه سوء سياست او امري است كه بر همه روشن است و تاريخ، آن حكومت سياه را - كه براي همه مسلمانان اين همه بدآوري داشت - فراموش نمي كند.

از اشخاص مشهور كه عليه او تحريك مي كردند، عايشه، زبير، طلحه و ديگران بودند(1) و وقتي كار به حصر عثمان و خطر قتل او منجر شد، اميرالمؤمنين علي(علیه السلام) در دفاع از او و حفظ و خاموش كردن آتش فتنه فعّال بودند، ولي عواقب و تبعات سيره عثمان كه مثل مروان بر او مسلّط بود همه تلاش ها را بي اثر مي كرد. موضع

ص: 154

قبول اسلام ظاهری در رفتار با خلفا

س. شيعه معتقدند که على امامى معصوم است. سپس على را مى بينيم که دخترش ام کلثوم «خواهر حسن و حسين» را به ازدواج عمر بن خطاب درمى آورد! شيعه بايد از دو چيز يکى را بپذيرند: اول اينکه بايد قبول کنند که على معصوم نيست، چون که دخترش را به ازدواج مرد کافرى درآورده است! و چنين سخنى با پايه هاى اساسى مذهب شيعه متضاد است. دوم اينکه بپذيرند عمر، مسلمان است و على دوست داشته او دامادش شود و اين دو پاسخ حيرت آور است.

ج. شيعه جواب مي دهد که اميرالمؤمنين(علیه السلام) با عمر و ديگران مثل عمروعاص و مثل بغاة صفين و اصحاب جمل، مثل زبير، طلحه و خوارج، معامله به ظاهر اسلام مي نمود و براي همه، حقوق از بيت المال عطا مي کرد.

خريت بن راشد به آن حضرت عرض کرد: من شما را خليفه نمي دانم و در نماز با شما شرکت نمي کنم. حضرت در جواب فرمود:

«لَکَ بالمُسْلِمین مالم تُحَدِّث حَدَثاً».(1)

سيره و روش علي(علیه السلام) در حدّي بالا و عادلانه بود که انسان به تعجّب مي افتد.

امّا راجع به نکاح امّ کلثوم و عمر، حرف و حديث در نفي و اثبات آن بسيار است، ولي با فرض وقوع آن، اين ملازمه اي که نوشته ايد مطرح نمي شود، مثل سائر

ص: 156

معاشرت ها و مزاوجت ها بر اساس اسلام ظاهری

س. بسیاری از بزرگان اصحاب از اهل بیت پیامبر زن گرفته اند و اهل بیت از آنها زن گرفته اند، به خصوص ابوبکر و عمر. پیامبر با عایشه دختر ابوبکر و حفصه دختر عمر ازدواج نمود و همچنین می بینیم که اهل بیت نام های اصحاب پیامبر را بر فرزندانشان می گذاشتند، چنان که در منابع شيعه آمده است علی یکی از پسرانش را ابوبکر نامید.

ج. اين بيانات، بسيار عاميانه است. بعضي از اسم ها هم در جاهليت و هم در اسلام متداول بوده است و بسياري از دوستان خدا، همنام با دشمنان خدا بوده اند، چنان که ازدواج ها هم بر اساس ملاحظات شخصي و اشخاص انجام مي گرفت و همان طور که در جواب سؤال های قبل هم گفتيم در مسئله کفر و اسلام، مزاوجت ها برحسب ظاهر اسلام بوده است و خويشاوندان همسران ملاحظه نمي شدند، چنان که پيغمبر(صلی الله علیه و آله) با صفيه دختر حي بن اخطب - که کافر و يهودي بود - نيز ازدواج کرد.

ازدواج با اولاد عثمان يا ديگري، دليل بر چيزي نيست. بسياري از عثماني ها و بعضي از اولاد ابوبکر و عمر بعداً شيعه خالص شدند. محمد بن ابي بکر پسر بلاواسطه ابوبکر از شيعيان اميرالمؤمنين(علیه السلام) بود و مادرش اسماء زماني که همسر ابوبکر هم بود از شيعيان بود.

ابن الحجاج آن شاعر معروف اهل بيت از اولاد حجاج ]بن یوسف ثقفی[، ناصبي بود. کشاجم از اولاد سندي بود و رشيد وطواط و عبدالباقي فاروقي از اولاد عمر

ص: 158

شرايط امام نزد شيعه

س. شيعيان چند شرط براى امام گذاشته اند: يکى اينکه از همه پسران پدرش بزرگتر باشد، او را کسى جز امام غسل ندهد، بايد از همه مردم عالم تر باشد، محتلم نگردد و اينکه غيب بداند ... امّا اين شرايط، آنها را در مضيقه قرار مى دهد، زيرا مى بينيم که بعضى از ائمه از همه برادرانشان بزرگتر نبوده اند، مانند موسى کاظم و حسن عسكرى و بعضى را امامى غسل نداده است، مانند رضا که پسرش جواد او را غسل نداد، چون در آن وقت امام جواد هشت سال بيشتر سن نداشت و حسین بن علی را فرزندش زین العابدین غسل نداد چون بر فراش مرض بود و لشکریان ابن زیاد اجازه نمی دادند! و نيز روايت کرده اند که پيامبر گفت: «براى هيچ کسى جايز نيست که در اين مسجد جنب شود، به جز من، على، فاطمه، حسن و حسين».

اما دانستن علم غيب دروغى است که نيازى به ردّ کردن ندارد؛ زيرا خداوند در قرآن آن را ردّ كرده است.

ج. شيعيان، ائمه(علیهم السلام) را در امتداد هدايت پيغمبر(صلی الله علیه و آله) مي دانند و آنها را عِدل قرآن مي شناسند که تمسّک به آنها منحصراً موجب نجات و رستگاري است.

اين اوصافي که نسبت به شيعه مي دهيد که براي امامان معتقدند، اوصاف بعيد از مقام اوليا نيست.

شما و ما مي گوييم پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) به معراج رفته و براي آن زمان کوتاه به آن

ص: 160

علّت نصب امام معصوم(علیه السلام)

س. از ديدگاه شيعه، تعيين امام معصوم به خاطر آن واجب است که ظلم و شرّ از همه جا از بين برود و عدالت برقرار شود.

سؤال اينجاست که آيا شما مى گوييد در هر شهر و آبادى که خدا آفريده، معصومى بوده است که ظلم را از مردم دور مى کرده است يا نه؟ آیا این گزافه گویی آشکار نیست؟

ج. ازنظر شيعه، بعث رسل، انزال کتب و تعيين و نصب امام برحسب حکمت ازطرف خدا براي اتمام حجّت انجام مي شود:

)لِيَهْلِكَ مَنْ هَلَكَ عَنْ بَيِّنَةٍ وَ يَحْيَى مَنْ حَيَّ عَنْ بَيِّنَةٍ((1)

و

)لِئَلاَّ يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللّه حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ((2)

و امّا ترتّب مصالح و منافع خارجي بر آن از هدايت خلق، اصلاح امور و اقامه عدل، همه مترتب بر استقبال مردم از آنهاست و همچنان که قرآن می فرماید بیشتر مردم کفران این نعمت را می نمایند و بعض پیغمبران را به شهادت رساندند. اگر مردم اطاعت کنند، حکومت عدالت در همه نقاط که شما نام برده اید قابل اجراست.

ص: 163

فواید نصب امام

س. شيعيان مى گويند که امامت واجب است، چون امام، جانشين پيامبر است که شريعت اسلامى را حفظ مى نمايد و مى گويند: امام بايد از سوى خدا تعيين و منصوب شود و چون جهان به او نياز دارد بايد چنين شود و نیز مى گويند که امامت براى آن واجب است که لطفى است از الطاف الهى ...؛ چون مردم وقتى رهبر و راهنمايى داشته باشند ستمگر را از ستم کردن منع مى کند و لطف همين است.

به آنها گفته مى شود که ائمه دوازده گانه غير از على به رياست، حکومت و فرمانروايى نرسيده اند و اين قدرت را نداشته اند که مردم را به خير وادار نمايند و از شرّ و بدى باز دارند، پس امام نیستند چون لطفی از آنها حاصل نشده است؟

ج. همه اين جهات و مصالحي که برشمرديد بر وجود امام مطاع و مبسوط اليد مترتب است و همه، برهان حقانيت و وجوب نصب امام از سوي خدا و تعيين خليفه بر پيغمبر است، چون نصب امام و بي تکليف نگذاشتن مردم اين فواید را دارد، بايد وضعيت سرپرستي مردم از سوي خدا معلوم شود و در بين احکام، بعد از اعتقاد به توحيد، نبوّت و معاد در ارتباط با نظام دين و دنياي خلق، امري مهم تر از مديريت و اداره جامعه نيست.

همان خدا که شخص صالح براي نبّوت را مي شناسد، صالح براي ولايت و مديريّت را مي شناسد و هم از اين جهت که تعيين آن شخص صالح تعيين مرجع و حافظ مرکزيت

ص: 165

مقام حضرت فاطمه(علیها السلام)

س. شیعه برای اثبات امامت دوازده امام به حدیث كساء استناد می كنند. سؤال این است كه چرا فاطمه كه نامش در حدیث كساء آمده جزو امامان نیست؟

ج. حضرت فاطمه زهرا(علیها السلام) سيدة نساء العالمين، بضعة الرسول و قرينة ولىّ الله، بانويي که در مباهله به حکم قرآن مجيد اختصاص شرکت داشت(1) و مصداق يگانه و منحصر به فرد نسبت به رسول خدا را داشت و از اهل بيت(علیهم السلام) هم يگانه بانويي بود که به مقام عصمت و طهارت از هر رجسی چون پدر، همسر و فرزندانش آراسته بود و در آن اجتماع که امّ سلمه اجازه حضور نيافت و جواب «أنْتِ عَلَی خَيْر»(2) شنيد، حضور داشت.

او در غير مقام نبوّت، در اخلاق، علم و کمالات نسبت به پدر نسخه اي مطابق اصل بود و مثل سایر ائمه(علیهم السلام) سيره، رفتار و گفتارش، دين، شرع و دليل احکام الهي است.

او به عنوان بانوي اول اسلام در عفاف، عصمت و کرامت وجودش الگو و اسوه است.

ولي با همه اين مقامات آن حضرت امام نبودند و حديث کساء دليل بر عصمت ايشان است نه اينکه امامت را بيان نمايد. ائمه اثنى عشر همه از طرف خداوند متعال منصوب شده و معلوم و مشخص مي باشند.

ص: 168

عصمت مختص حضرت زهرا(علیها السلام)

س. چرا شيعه، عصمت را مخصوص فاطمه می داند و دو خواهرش، يعنی رقيه و ام كلثوم را فاقد آن می داند حال آنكه آن دو هم دختر و پاره تن رسول خدا(صلی الله علیه و آله) هستند؟

ج. شيعه، هيچ گاه از پيش خود، عصمت را به كسی اختصاص نمی دهد بلكه اين اختصاص از سوی خداوند متعال به آن حضرت داده شده است.

شما آيه مباهله(1)، آيه تطهير(2) و ساير آيات و روايات را بخوانيد.

هيچ گاه حضرت رسول خدا(صلی الله علیه و آله) درباره رقيّه و امّ كلثوم(علیهما السلام) نفرمود:

«بَضْعَةٌ مِنِّی».(3)

شما چرا درباره اين سؤال از خدا و رسول خدا نمی پرسيد كه چرا عصمت را به فاطمه(علیها السلام) اختصاص داده اند؟

آن قدر جسورانه سخن می گویید و نصوص پیامبر(صلی الله علیه و آله) را نادیده می گیرید، گویی یک غیرمسلمان طرّاح این سؤالات است!

به علاوه، آيا آن دو بزرگوار، ربيبه پيامبر(صلی الله علیه و آله) بودند يا دختران آن حضرت؟!(4)

ص: 169

ارث حضرت فاطمه(علیها السلام) از پیامبر(صلی الله علیه و آله)

س. کلينى در کتاب کافى باب مستقلى به عنوان (زنان از زمين ارث نمى برند) آورده است و در اين مورد از ابى جعفر روايت کرده است که گفت: «النِّسَاء لا يَرِثْنَ مِنَ الأرْضِ وَلا مِنَ العِقارِ شيئاً؛ زنان از زمين سهميه ارث ندارند» كه در اين روايات فاطمه يا کسى ديگر استثنا نشده است.

پس بنابراين طبق روايات مذهب شيعه، فاطمه حق ندارد که خواهان ارث از پيامبر(صلی الله علیه و آله) باشد.

همچنين همه دارايى های پيامبر(صلی الله علیه و آله) از آن امام است. از ابى جعفر روايت است که گفت: پيامبر(صلی الله علیه و آله ) خدا فرمود: «خَلَقَ اللهُ آدمَ وَأقْطَعَهُ الدُّنْيا قَطيعَة، فَمَا كَانَ لآدَم فَلِرَسُولِ اللهِ وَمَا كَانَ لِرَسُولِ اللهِ فَهُوَ لِلأئمةِ مِنْ آلِ مُحَمّد؛ خداوند آدم را آفريد و دنيا را به عنوان ملک به او داد، پس آنچه از آدم بوده است به پيامبر(صلی الله علیه و آله ) خدا تعلّق دارد و آنچه از آن پيامبر(صلی الله علیه و آله ) خداست به ائمه آل محمّد تعلق دارد».

همچنين طبق عقيده شيعه، اولين امام بعد از پيامبر(صلی الله علیه و آله ) خدا على مى باشد. بنابراين على به مطالبه زمين فدک مستحق تر است نه فاطمه و على چنين نکرد؟

ج. در اينجا اولاً مغلطه کرده ايد و چون نساء در حديث مذکور به معناي همسران است - و در برابر عناوين ديگري، مثل بنات، «دختران»، اخوات، «خواهران»، عمات و خالات مي باشد - اعم از همه اين عناوين گرفته ايد، درحالي که خود آيه ارثِ نساء به صراحت آن را عنوان خاص همسران مردان قرار داده است و لذا براي آنها ارث

ص: 170

عصمت اهل بیت(علیهم السلام)

س. شيعيان ادّعا مى کنند که ائمه معصوم اند اما به اتفاق همه، کارهايى از ائمه سرزده که با عصمت ايشان منافى و متضاد است، به عنوان مثال:

- حسن بن على با پدرش على در اينکه به جنگ کسانى برود که مى خواهند انتقام خون عثمان را بگيرند مخالف بود.

- حسين بن على در قضيه صلح با معاويه با برادرش حسن مخالف بود.

- بعضى از کتاب هاى شيعه از على روايت کرده اند که گفت: از گفتن حق به من يا ارایه مشورت عادلانه ابا نورزيد، زيرا من از خطا و اشتباه ايمن نيستم.

ج. مطيع ترين افراد از اميرالمؤمنين شخص امام حسن(علیه السلام) بود. نگرش آنها به مطالب و مسائل يکسان بود و اميرالمؤمنين(علیه السلام) براي جنگ و جهاد با کساني که خون خواه عثمان باشند خارج نگشت، آنها خود غيرمستقيم از کشندگان عثمان بودند.

عايشه، طلحه و زبير برافروزنده آتش انقلاب مسلمانان عليه عثمان بودند و مردم را به قتل او تحريص مي کردند و «اقْتُلُوا نَعْثَلًا فَقَدْ كَفَر»(1) مي گفتند.

مخالفت امام حسن(علیه السلام) در هيچ يک از مصادر شيعي و مصادر معتبر سنّي نقل نشده است و همچنين مخالفت حضرت امام حسين(علیه السلام) با حضرت امام حسن(علیه السلام) هرگز واقع نشد.

ص: 173

اعلميت حضرت علي و اهل بیت(علیهم السلام)

س. پيامبر(صلی الله علیه و آله ) اسعد بن زراره را به مدينه فرستاد تا مردم را به اسلام دعوت كند و تعاليم دين را به انصار بیاموزد و علاء بن حضرمى را براى چنين کارى به بحرين فرستاد و معاذ و ابوموسى را به يمن فرستاد و عتاب بن أسيد را به مکه فرستاد.

پس چرا شیعه ادّعا می كند که، از پيامبر(صلی الله علیه و آله ) جز على و يا مردى از اهل بيتش احاديث او را نقل نمى کنند؟

ج. شيعيان نمي گويند غير از علي(علیه السلام)، کسي حديث از پيغمبر(صلی الله علیه و آله) روايت نکرده است. همه کساني که حضور پيغمبر اعظم(صلی الله علیه و آله) شرفياب مي شدند به حسب استعداد خود از آن حضرت کسب معرفت مي کردند.

شيعه مي گويند كه علي اعلم از همه بود و همه به علم او محتاج بودند و اگر همه اصحاب در مسئله ای، نظري واحد داشته باشند و علي با آنها موافق نبود، حجّت، رأي علي(علیه السلام) و هدايت اوست و به گفته خليل بن احمد:

إحتياجُ الکُلِّ إلَيْهِ وَ إسْتِغْنائُه عَنِ الکُلِّ دَليلٌ عَلى أنَّه إمَامُ الکُلِّ.(1)

اکنون راجع به علوم ائمه(علیهم السلام) این چند سطر را از زبان یکی از بزرگان اهل سنّت

ص: 176

جامعيت علوم اهل بیت(علیهم السلام)

س. شيعيان معتقدند که علم و دانش نزد ائمه آنها انبار شده است و آنها کتاب ها و دانشى را به ارث برده اند که به ديگران نرسيده است.

آنها مى گويند: «صحيفة الجامعة»، «كتاب على»، «العبيطة»، «ديوان الشيعة» و «الجفر»، نزد ائمه هستند. از زمان غیبت مهدی تا به امروز فایده حقیقی این صحیفه ها چیست؟ این چه ادّعایی است كه اینها دارند؟

ج. در اين اعتقاد چه اشکالي هست و چه شاهدي بالاتر براي اين ادعاها وجود دارد از علومي که از اهل بيت(علیهم السلام) صادر شد؟

اين علومي که از آنها به مردم رسيد و اين مکتب علمي که آنها بر روي اين امّت بلکه بر روي دنيا باز کردند، دليل است و شاهد صدق است.

آنها مردم را به مناسبت ها از اين علوم آگاه کردند و امروز مکتب غنيّ و قويم شيعه در همه رشته هاي علوم اسلامي؛ از اصول دين و فروع دين، کامل ترين و جامع ترين هدايت ها را در اختيار بشر گذارده است.

شما اگر از جفر و جامعه و اختصاص ايشان به علومي از رسول الله(صلی الله علیه و آله) استبعاد مي کنيد.

دانشمند بزرگي، مثل ابن خلدون مي گويد (به اين مضمون): از امامي مثل جعفر بن

ص: 179

علم لدنّی اهل بیت(علیهم السلام)

س. آيا غير از قرآن، کتاب های ديگری بر پيامبر(صلی الله علیه و آله ) نازل شده است و فقط علی از آن آگاه بوده است؟ اگر بگوييد نه، پس امثال روايت ذیل چیست:

علی گفت: «سوگند به خدا که صحیفه های زيادی پيش من هست، زمين های پيامبر خدا و اهل بيتش در آن مشخص شده است و صحیفه ای نزد من هست که به آن عبيطه گفته می شود و در آن بيان شده است که شصت قبيله از قبايل عرب از دين بهره ای ندارند».

ما می گوييم اين روايت معقول نيست و نمی تواند قابل قبول باشد، اگر این گونه باشد که این قبایل عرب از دين بهره ای نداشته باشند، پس معنايش اين است که يک مسلمان که از دين بهره ای داشته باشد وجود ندارد!

ج. اخبار و رواياتی كه غرابت متن و يا ضعف سند دارد بسيار زياد است و در رواياتی كه بخاری و مسلم در دو كتابشان آورده اند بسيار بسيار بيشتر است.

اين دو، در كتابشان از نزديك يك ميليون حديث، تعداد كمی را استخراج كرده اند كه شيعه و سنّی هيچ كدام، به همه اين احاديث احتجاج نمی كنند.

به علاوه، از ضروريات مذهب شيعه اين است كه وحی و انزال احكام با رحلت پيامبر(صلی الله علیه و آله) قطع شد و نبوّت و پيامبری بعد او نيست و هركس معتقد به خلاف آن باشد، كافر و خارج از اسلام است.

ص: 183

علم و قدرت عادی، ملاک عمل اهل بیت(علیهم السلام)

س. اگر على و دو فرزندش داراى اين قدرت خارق العاده اى هستند که کتاب هاى شيعه آن را روايت مى کنند، و معتقدند که پس از مردن باز هم فایده می رسانند، پس چرا آنها وقتى که زنده بودند براى خودشان کارى نکردند و به خودشان سودى نرساندند؛ على در خلافت و حکومت با دشوارى هايى مواجه بود و سپس کشته شد و حسن به ناچار با معاويه صلح کرد و از خلافت دست کشيد و حسين در سختى قرار گرفت و سپس کشته شد و به هدفش نرسید، پس قدرت های خارق العاده ای که داشتند کجا بود؟

ج. با اين منطق بگوييد اگر خدا هست يا اگر خدا قادر است، چرا اين بت پرست ها و ستمکاران را يک باره هلاک نمي کند؟! پس يا بت پرستي صحيح است و يا اصلاً - العياذ بالله - خبري از خدا نيست.

مکرّر گفتيم و نوشتيم که انبيا و اوليا، نظام عالم تکوين و تشريع را رعايت مي کنند، بلکه خود را به آن ملتزم مي دانند.

هرکجا تصرّفي در عالم تکوين نموده اند يا اظهار قدرت فوق العاده نموده اند، معجزه و خارق عادت است که آن هم برحسب نظام است و نظام مند و به حساب و مقدار.

درک اين حقايق، محتاج به معرفت وسيع است.

آنها مأمور به ظاهر بودند و در ظاهر تمام قوانين عادي را رعايت مي کردند.

ص: 185

اهل بیت(علیهم السلام) استمرار دهنده اهداف رسالت

س. شيعيان ادّعا مى کنند که آنها فقط به احاديثى اعتماد مى کنند که از اهل بيت رسيده و صحیح هستند. آنها هريک از ائمه را مانند پيامبر(صلی الله علیه و آله ) مى شمارند که گفته او همانند گفته خدا و پيامبر(صلی الله علیه و آله ) مى باشد. بنابراين کمتر در کتاب هايشان گفته هاى پيامبر(صلی الله علیه و آله ) يافت مى شود؛ البته آنها فقط آنچه را از ائمه غیر فرزندان حسن باشد به حساب مى آورند!

ج. شيعيان، هرگز هيچ يک از ائمه(علیهم السلام) را مانند پيامبر(صلی الله علیه و آله) نمي شمارند و براي آنها هرگز مقام تشريع حکم و استقلال قائل نيستند.

در برابر پيغمبر(صلی الله علیه و آله) خضوع ائمه(علیهم السلام) بيش از خضوع هرکسی است. آنها حاملان علوم پيغمبر(صلی الله علیه و آله) مي باشند، نصوص احکام را از آن حضرت بيان مي کنند و اگر هم در بياناتشان و آنچه فرموده اند به لفظ مستند نکرده باشند، تبليغ احکام اسلام را مي کنند، مثلاً اميرالمؤمنين(علیه السلام) که آن خویشاوندی تنگاتنگ را با پيغمبر(صلی الله علیه و آله) داشت و قرآن، او را به نفس حضرت(1) تعبير فرموده است، هرجا هرچه از دين، احکام، اصول و فروع مي گويد اگرچه مستند به آن حضرت نکند، برگرفته و فراگرفته از آن حضرت است.

مکتب، مکتب رسالت است و اين بزرگواران، متخصص در اين مکتب و مدرّس آن به مردم هستند؛ مدرّسان و متخصصاني که شخص پيغمبر(صلی الله علیه و آله) صيانت آنها را

ص: 186

اسامی ائمه(علیهم السلام) در روايات

س. در نهايت تعجّب بايد بگوييم که شيعه رواياتى را جعل کرده اند که متضمن اسامى امامان شيعه، بعد از رسول الله(صلی الله علیه و آله ) تا مهدى مى باشند و بااين وجود بعضى از مراجع تقليد معاصرشان وجود چنين نصى درباره اسامی امامان را انکار مى کنند، مثلاً یكی از آنها مى گويد: «روايات متواتر نقل شده ازطريق سنّى و شيعه، تعداد امامان را از نظر تعداد دوازده نفر معرفى کرده اند ولى ذکر سلسله وار اسامى آنها در روايات نيست».

ج. نسبت جعل روايات به شيعه باتوجه به اينکه هرکس به کتاب هاي حديث و تأليفات علما و محدّثين آنها از قدمای اصحاب ائمه(علیهم السلام) تا اين عصر رجوع کند، به شدّتِ اهتمام آنها در صحّت و اعتبار احاديث و بررسي وجوه صحّت و نقاط ضعف آنها مطّلع مي شود.

آنها که اهل بررسي و تحقيق هستند، مي دانند که دامان علمای حديث و جوامع و اصول حديثي شيعه، منزّه از اين افتراست. حاشا که آنها کلمه يا حرفي را به عمد به حديثي زياد و يا از حديثي کم کرده باشند.

البته کثرت روايات و عدم تخريج بعضي روايات در کتب معروف از صحاح و مسانيد، دليل جعل نيست؛ به اين جهت که مؤلفان اين جوامع در جمع آوري روايات، اهدافي خاص داشته و به طورمطلق روايات را تخريج نکرده اند، و با پيش داوري هايي که داشته اند روايات را گزينش مي کردند و اين احاديث که در بين آنها ضعاف و اشکال دار بسيار است، از بين صدهاهزار حديث انتخاب کرده اند که يقيناً در بين آنها

ص: 189

ذریّه ناپاك در نسل اهل بیت(علیهم السلام)

س. مادر محمد بن عبدالله بن عمرو بن عثمان بن عفان، فاطمه بنت حسين بن على بن ابى طالب است. پس مادربزرگ محمد، فاطمه و پدربزرگش عثمان است.

از شيعه مى پرسيم آيا از نظر شما درست است که فاطمه نوه اى ملعون داشته باشد، چون بنى اميه که محمد از آنهاست از ديدگاه شيعه ملعون هستند؟

ج. اين پرسش هاي حاشيه اي، مشروعيّت و عدم مشروعيّت خلافت ابوبکر، عمر، يزيد و وليد را ثابت نمي کند.

پسر نوح ملعون بود. شما بگوييد آيا سزاوار است پيغمبر خدا پسر ملعون داشته باشد؟

هم خوبان، پسر بد داشته اند و هم بَدان. بعضي از شيعيان بسيار مخلص از اولاد دشمنان معلوم اهل بيت(علیهم السلام) بوده اند.

شما بگوييد آيا سزاوار است پيغمبر(صلی الله علیه و آله)، عمويي مثل ابولهب داشته باشند؟!

چون بناي ما در جواب بر اختصار است همين مقدار کافي است.

ص: 192

مكتب شیعه، مكتب اهل بیت(علیهم السلام)

س. شيعه همواره حديث غدير و گفته پيامبر(صلی الله علیه و آله ) را تکرار مى کنند که فرمود: «أذَكِّرُكُمُ اللهَ فِي أَهْلِ بَيْتي» اما فراموش مى کنند که اولين کسانى که با اين وصيّت نبوى مخالفت کرده اند خود شيعه هستند، زیرا بسيارى از شيعيان به حسن بن على توهين مى کنند و او و فرزندانش را مذمّت مى کنند بااينکه حسن يکى از ائمه آنهاست و از اهل بيت است.

ج. همه اينها، تهمت و افتراست. شيعه، حضرت امام مجتبي سبط اكبر(علیه السلام) را امام دوم و رهبر منصوص از جانب پيغمبر اكرم(صلی الله علیه و آله) مي دانند و فعليّت امامت و رسميّت آن را در زمان حيات اين دو بزرگوار، دو سيّد جوانان اهل بهشت، با امام حسن(علیه السلام) مي دانند.

اين خلفای شما بودند كه به شهادت تاريخ، با غصب خلافت و وصايت علی(علیه السلام) و بعد از او يازده امام ديگر - كه منصوص ازطرف پيامبر اكرم(صلی الله علیه و آله) بودند(1)- به امام حسن مجتبی(علیه السلام) و بلكه به همه اهل بيت(علیهم السلام)، اهانت كردند.

علما و فقهای بزرگ شیعه از هر دو نسل پاک و قُربی هستند. سلسله معروف به طباطبائي از سلسله هاي بزرگ سادات حسني و شرفا بوده و هستند و از عزيزترين

ص: 194

روایات موهم عدم عصمت اهل بیت(علیهم السلام)

س. در نهج البلاغه آمده است که على به پروردگارش می گفت: «اللّهُمَّ إغْفِر لی مَا أنْتَ أعْلَم بِهِ مِنّی؛ بارخدايا آنچه در مورد من که تو بدان از من آگاه ترى را بيامرز». او دعا مى کند که خداوند گناهانش را ببخشد و اين با عصمتى که شیعیان ادّعا مى کنند منافات دارد!

ج. جاي كمال شگفتي است كه اين مواضع خاضعانه انبيا و اوليا و اعتراف آنها به قصور و حتي تقصير را دليل صدور گناه و خطا از آنها می شماريد! در دعاهاي اهل بيت(علیهم السلام) از اين اعترافات، طلب مغفرت و اظهار توبه و ندامت ها به حدّي عنوان مي شود كه شخص اگر عمر دنيا را معصيت كرده باشد، آن گونه در درگاه خدا، خود را مقصّر نمي داند.

اين اعترافات، لذت بخش ترین حالات روحاني آنها و خودشناسي و خداشناسي آنهاست كه حتّي حركات، سكنات و اشتغال به مباحات و ضروريات حيات را خودنگري و انصراف از خدا مي دانستند و همواره در مقام عذرخواهي بودند. شما بايد با اين فکر کوتاه و خام خود به پيامبر(صلی الله علیه و آله) هم اعتراض کنيد.

پيغمبر اعظم(صلی الله علیه و آله) هم مي فرمايد: «إِنَّهُ لَيُغَانُ عَلَى قَلْبِي وَإِنِّي لَأَسْتَغْفِرُ اللهَ فِي كُلِ يَوْمٍ سَبْعِينَ مَرَّة»(1) يا «مَا عَبَدْنَاكَ حَقَّ عِبَادَتِكَ وَمَا عَرَفْنَاكَ حَقَ مَعْرِفَتِكَ».(2) شماها از بعضي

ص: 196

تحریف روایات درباره زیارت اهل بیت(صلی الله علیه و آله)

س. عالم شیعه مجلسى مى گويد: روبرو ايستادن با قبر لازم است گرچه برخلاف جهت قبله باشد، يعنى وقتى به زيارت ضريح هاى خود مى روند و دو رکعت نماز زيارت مى خوانند، بايد روبه قبر بخوانند گرچه قبله در سمت ديگرى باشد!

ج. کلام علّامه مجلسي را در اينجا تحريف کرده است(1) و آن را که ارتباطي به زيارت مقامات از نزديک و حضور در آنجاها ندارد و مربوط به سلام به ائمه(علیهم السلام) و در اينجا حضرت امام حسين(علیه السلام) از راه دور است، به سلام، زيارت و نماز در نزد قبر معنا کرده است و اين حرف نامربوط را گفته است.

نسبت به دور هم، اين يکي از احتمالات لطيفه است که برحسب آيه شريفه )فَأَيْنَمَا تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللّه((2) مطرح کرده است.

عجيب است که در کتاب بيش از صد جلدي بحار الانوار، مثل اين موارد را مورد ايراد قرار مي دهند و از مطالب بسيار و بي شماري که چند جلد مي شود؛ در اصول دين و اعتقادات صحيحه شيعه صرف نظر نموده است! و در اين کتاب آن مرحوم به نقاط ضعف کلمات علماي اهل سنّت نيز پرداخته است.

ص: 198

مقایسه موقف امام حسن و امام حسین(علیهما السلام)

س. حسن بن علی با اينکه ياوران و لشکريانی داشت و می توانست جنگ را ادامه دهد اما با معاويه صلح کرد و در مقابل، برادرش حسين بااينکه افرادش کم بودند و می توانست صلح کند عليه يزيد قيام کرد. پس يکی از دو برادر کارش درست بوده و ديگری کارش اشتباه بوده است؛ زيرا اگر دست کشيدن حسن و صلح کردن او بجا بوده است، قيام حسين بدون آنکه قدرتی داشته باشد اشتباه است و اگر قيام حسين بجا بوده است، صلح کردن حسن اشتباه بوده است.

ج. عجيب است. هرکس آشنايي کمي با تاريخ داشته باشد فرق بين عصر امام حسن و عصر امام حسين(علیهما السلام) را مي داند و اين دو عصر، دو موقف و دو جريان را باهم قياس نمي کند و از امام حسن(علیه السلام) نمي پرسد که شما چرا مثل امام حسين(علیه السلام) نبوديد و از امام حسين(علیه السلام) هم نمي پرسد که چرا مثل امام حسن(علیه السلام) عمل نفرموديد؟

درحالي که اميرالمؤمنين(علیه السلام) به شهادت رسيده بود و آن سه جنگ بزرگ را معارضان اسلام بر پا کرده و موجب ريخته شدن آن همه خون و اتلاف نفوس شده بودند، معاويه با مکر، خيانت و خريداري دين و ايمان اشخاص، زمينه ادامه جنگ را از بين برده بود و بيشتر ياوران و رزمندگان خسته و به استراحت و آسايش مايل بودند و جز معدودي - که به هرحال از امام(علیه السلام) جدايي نمي جستند - کسي آماده جنگ نبود.

ص: 200

فضایل حضرت امام حسن و امام حسین(علیهما السلام)

س. ما قبول داريم كه شیعه فضايل مشخصی براى على، مانند پيشگام بودن در پذيرفتن اسلام، جهاد همراه پيامبر(صلی الله علیه و آله )(صلی الله علیه و آله)و دانش فراوان و زهد قائل است. امّا سؤال این است که آيا مى تواند چنين فضايلى براى حسن و حسين در مقابل سعد بن ابى وقاص، عبدالرحمن بن عوف، عبدالله بن عمر و ديگر مهاجرين و انصار ارائه دهد؟

ج. عجيب است که در اين سؤال به بعضي از فضايل شخص علي(علیه السلام)، مانند پيشگام بودن در پذيرفتن اسلام، جهاد همراه پيامبر(صلی الله علیه و آله) و دانش فراوان و زهد اشاره کرده و اعتراف مي نمايد اما در مراتب و مقامات بلند امام حسن و امام حسين(علیهما السلام) در کنار افرادي، مثل عبدالله بن عمر و سعد بن ابي وقاص و عبدالرحمان بن عوف شکّ مي کند!

بلي، اگر اصحابي را که به اتّفاق امّت داراي فضيلت و مقبول همه مي باشند اسم برده بوديد، مناسبتي داشت؛ امّا اين دو سه نفر، نقاط ضعف متعدّدي دارند که نام آنها در اين مقايسه، مثل قرار دادن عدم در برابر وجود و ظلمت در برابر نور است.

دراين باره لازم است که خودتان مروري به کتاب هاي خود داشته باشيد و فضايل و مناقب امام حسن و امام حسين(علیهما السلام) را در آنها بخوانيد و بعد يک همچنين سؤال بي پايه اي مطرح کنيد.

ص: 204

امامت در نسل امام حسین(علیه السلام)

س. معلوم و مشخص است که مادر حسن بن على، فاطمه مى باشد و نزد شيعه از آل عبا است و در اين مورد او با برادرش حسين فرقى ندارد. پس چرا امامت به فرزندان حسن نرسيد و در فرزندان حسين ادامه يافت؟

ج. اين تعبير در سؤال (نزد شيعه) تعبيری بسيار زشت و علامت شک و ترديد است. اين بزرگواران نزد همه شيعه و سنّي اهل کسا مي باشند(1) و اهل کسا منحصر به اين پنج تن است.

جواب از سؤال اين است که امامت، به نصب الهي و نصّ است، مثل نبوت. همچنان که ايراد آنها که مي گفتند: )لَوْ لا نُزِّلَ هذَا الْقُرْآنُ عَلى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظيم((2) بيجا و فضولي بود و جوابش )اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَهُ((3) بود، در امامت هم جواب همين است(اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَهُ).

ص: 206

علم حضرت سید الشهدا(علیه السلام) به شهادت

س. شيعيان در کتاب هايشان مى گويند که رفتن حسين به سوى اهل کوفه و حمايت نکردن کوفى ها از او و کشتن حسين سبب شد تا همه مردم مرتد شوند به جز سه نفر. پس اگر حسين آن گونه که شيعيان مى گويند غيب مى دانست چرا به سوى آنها رفت؟

ج. اين هم تهمت و دروغ است. شيعه نمي گويند که همه مردم به واسطه حمايت نکردن کوفي ها از حضرت امام حسين(علیه السلام) مرتد شدند به جز سه نفر.

شيعه مي گويند: هر کس در روز عاشورا در کربلا بود و در مواجهه آن دو گروه؛ گروه حق (گروه امام) و گروه باطل، امام را ياري نکرد، بزرگ ترين گناهان را مرتکب شده است.

شخص امام(علیه السلام) هم به اشخاصي که ميل قلبي به شهادت و نصرت آن حضرت را نداشتند سفارش مي نمود که اگر مرد ميدان شهادت نيستيد اينجا نمانيد که صداي استنصار و اتمام حجّت مرا در روز عاشورا نشنويد، چون در آن صورت، نصرت آن حضرت واجب بود، در هیچ کتابی سه نفر که شما مي گوييد عنوان نشده است.

امام غيب مي دانست و مي دانست که او را به شهادت مي رسانند، امّا تکليف خود مي دانست که با يزيد بيعت نکند و فساد او را به مردم اعلام کند و با آن موضع جانانه براي حفظ اسلام و ابطال خط حکومت و اداره اي که برپا شده بود عالماً از

ص: 207

عمل امام حسين(علیه السلام) به علم عادي در واقعه كربلا

س. شيعيان، همواره در کتاب هاى خود مى گويند که حسين تشنه در ميدان جنگ به شهادت رسيده است و روى مخزن هاى آب اين عبارت را مى نويسند:(بنوش به ياد حسين).

سؤال اينجاست که طبق آنچه شيعیان مى گويند ائمه غيب مى دانند، پس آيا حسين نمى دانست که در اثناى جنگ به آب نياز پيدا خواهد کرد و تشنه خواهد مرد و نبايد مقدار کافى آب براى خود تهيّه مى کرد و آیا فراهم نمودن آب در جنگ از ضروریات نیست؟

ج. حضرت امام حسين(علیه السلام) مي دانست که تشنه لب به شهادت مي رسد. پدرش هم مي دانست. جدّش پيغمبر خدا(صلی الله علیه و آله) هم مي دانست و از شهادت و تشنگي او خبر داده بود.(1)

امّا انبيا و ائمه(علیهم السلام) در امور عادي و روابط اجتماعي به دانايي هاي فوق ديگران عمل نمي کردند. آنها در همان کسوت و رفتار سايرين عمل مي کردند تا زندگي آنها سرمشق و اسوه باشد، چنان که در سیره نبوی هم به اين معنا اشاره شده است، مثلاً در اعزام به موته، حضرت رسول(صلی الله علیه و آله) زيد بن حارثه با جعفر طيار را سردار سپاه قرار داد و بعد از آنها يک نفر از آن دو نفر را و پس از آن عبدالله بن رواحه را.

ص: 209

سجده بر تربت حضرت سیّدالشهدا(علیه السلام)

س. آيا پيامبر بر خاک حسينى که امروز شيعه بر آن سجده مى کنند سجده کرده است؟

اگر بگويند: آرى؛ مى گوييم: به پروردگار کعبه سوگند مى خوريم که اين دروغ است! و اگر بگويند که بر تربت حسينى سجده نکرده است؛ ما مى گوييم: اگر چنين است، پس آيا شما از پيامبر راه يافته تريد؟

ج. خاک و تربت حسيني در عصر پيغمبر، امام علي، امام حسن و خود امام حسين(علیهم السلام) عنوان نبود که پيغمبر(صلی الله علیه و آله) بر آن سجده کند. موجبه به انتفاي موضوع که نمی شود!

ما نمي گوييم كه پيغمبر(صلی الله علیه و آله) بر تربت اما م حسين(علیه السلام) سجده مي کرد که ناداني مثل شما بگويد: قسم به پروردگار کعبه مي خورم که دروغ است.

کربلا و روضه امام حسين(علیه السلام) و خاک و تربت کربلا همه پس از شهادت سيدالشهدا(علیه السلام) و دفن آن جسد مقدّس عنوان شد.

اگر مي گوييد چون پيغمبر(صلی الله علیه و آله) سجده نکرده، سجده شيعه بر آن غلط است؛ جواب اين است که مگر هر کار مباحي را که پيغمبر(صلی الله علیه و آله) انجام نداده است، حرام است؟

پس پيغمبر(صلی الله علیه و آله) سوار هواپيما نشده بود و از برق استفاده نکرد، آيا بر امّت حرام است؟ هرچند بعضي وهابيين همه اين کارها را بدعت مي دانند، مثلاً به كفر كسي

ص: 211

نهضت علمی حضرت امام باقر و امام صادق(علیهما السلام)

س. شيعيان در کتاب هايشان اعتراف مى کنند که علم حلال و حرام و مناسک حج به آنها جز ازطريق باقر و جعفر نرسيده است، يعنى در اين مورد از على چيزى به آنها نرسيده است.

آنها می گویند: شيعيان قبل از جعفر، مناسک حج و حلال و حرام خود را نمى دانستند، تا اينکه او آمد و مناسک حج و حلال و حرامشان را براى آنها بيان کرد. پس شيعه چگونه قبل از باقر و صادق عباداتشان را انجام مى دادند؟

ج. شيعيان مي گويند تمام احکام دين و شرايع اسلام را ما به سندهاي صحيح که به قول بعضي از بزرگان اهل سنّت اگر بر هر ديوانه يا بيمار خوانده شود در دم هُشيار مي گردد و شفا مي يابد،(1) از شخص پيغمبر(صلی الله علیه و آله) روايت مي کنيم.

آنها رشته حديث از پيغمبر(صلی الله علیه و آله) را منقطع نکردند و مثل شما پس از يک قرن به فکر رجوع به اصطلاح به سنّت نيفتادند.

امام محمّد باقر و امام جعفر صادق(علیهما السلام) براي رساندن علم و حديث به مردم فرصت يافتند. شيعه مناسک حج را از آنها تمام و کمال گرفته اند.

اگر حديثي که امام جعفر صادق(علیه السلام) در مناسک حج روايت کرده، نبود - که در مثل

ص: 213

امامت بعد از امام صادق(علیه السلام)

س. عبدالله پسر جعفر صادق برادر اسماعيل بود و مادرشان فاطمه دختر حسين بن علی بن حسين بن على بن أبى طالب و هر دوی آنها بنابر گفته شما از دو طرف از سادات هستند.

پس چرا عبدالله بن جعفر بعد از برادرش اسماعیل كه در زمان صادق فوت كرد به امامت نرسید؟

ج. جواب واضح است كه امام منصوص ازطرف پيامبر(صلی الله علیه و آله) بعد از امام جعفر صادق(علیه السلام)، امام موسي بن جعفر(علیهما السلام) است كه در بين عام و خاص معروف به علم و فضيلت و شايسته مقام امامت است و حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه و آله) نام هاي ائمه اثني عشر(علیهم السلام) را بارها فرموده بودند و (اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَهُ).(1)

ص: 215

كلام حضرت امام صادق(علیه السلام) درباره ابوبكر

س. شيعه از جعفر صادق روايت مى کند که او مى گفت: ابوبکر دو بار مرا زاده است چون نسب جعفر صادق از دو طريق به ابوبکر مى رسد: اوّل ازطريق مادرش فاطمه بنت قاسم بن محمد بن ابى بکر و دوّم ازطريق مادربزرگش اسماء بنت عبدالرحمن بن ابى بکر، که اسماء مادر فاطمه بنت قاسم بن محمد بن ابى بکر است. سپس مى بينيم که شيعه روايت هاى دروغينى از امام صادق ارائه مى دهند که او جدّش ابوبکر را مذمّت مى نمايد! سؤال اینجاست که چگونه امام صادق(علیه السلام) از یک طرف به جد خود افتخار می کند و از طرفی به او طعنه می زند؟

ج.

عَنِ المرْءِ لاتَسْئَلْ فَسَلْ عَنْ قَرينِهِ

فَکُلُّ قَرينٍ بِالْمُقارِنِ يَهْتَدي(1)

بايد دانست که اگرچه اين دو نفر - ابوبکر و عمر - در مخالفت با خليفه منصوص همکاري کردند، ولي بين نفسانيات آنها و سوابق و نسب آنها جدايي های بسيار بود. موضع گيري هاي به ظاهر خشن و دور از اخلاق از عمر صادر شد که از ابوبکر نقل نشده است.

ازجمله در منع پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) از وصيّت و آن خشونت و اهانت به مقام نبوّت، عمر بود که آن گونه جسارت نمود(2) که حتي به اشخاص عادي در چنان حالي

ص: 216

دلایل وجود حضرت مهدی(علیه السلام)

س. جعفر برادر حسن عسکرى مى گويد که برادرش فرزندى نداشته است. شيعه سخن او را قبول نمى کنند، چون به گفته آنها او معصوم نيست و سپس برای آنکه پایه های مذهب امامی از بین نرود ادّعاى عثمان بن سعيد را که مى گويد حسن فرزندى داشته است قبول مى کنند با اينکه عثمان هم معصوم نيست!

ج. فرزند امام يازدهم (م ح م د) است، جماعتي او را ديده اند و شخص پدر بزرگوارش مکرّر به امامت او تصريح و تنصيص کرده اند.(1)

شما که بنا داريد انکار و ايراد بيجا نماييد، مي توانستيد آن يک نفر مرد را هم نگوييد و از اصل، هم او را و هم وجود پدر و اجداد آن حضرت و تاريخ را منکر شويد تا همه محقّقان بدانند كه امثال شما بی سوادان، بدون دليل راهی ديگر رفته ايد!

غيبت امام و عدم حضور او در ملأعام، اين توهّم را براي بسياري پيش آورده بود که امام حسن عسكري(علیه السلام) بلاعقب مي باشند، امّا خواص و اشخاص مورد اعتماد از وجود او اطلاع داشتند و همان ها هم به همه، آن را اظهار نمي کردند كه مبادا جاسوسان حکومت از آن مطّلع شوند يا به هر جهت ديگر.

ص: 219

روایات متواتره وجود حضرت مهدی(علیه السلام)

س. شیعه در بسیاری از موارد، اجماع امّت را به بهانه اینكه قول معصوم در آن نیست ردّ می كنند.

همین شیعه را می بینیم كه گفتار یك زن به نام حكیمه را در مسئله وجود مهدی قبول می كنند.

ج. به وجود مهدي(علیه السلام) و ولادت آن حضرت، شيعه به قول پدر بزرگوارش که معصوم است اعتقاد دارند و همچنين به قول جماعت ديگر و بسياري که در عصر غيبت صغري و بعد از آن در عصر حاضر، يعني غيبت کبري، که همه آن حضرت را ديده اند.

حکيمه هم يکي از خواتين معظّمه اهل بيت(علیهم السلام) است که جريان ولادت را خبر داده است و با اين تاريخ روشن و اظهر من الشمس، شكّی در وجود آن حضرت نيست.

ص: 221

تبرّك جستن ملائكه به حضرت مهدی(علیه السلام)

س. شيعيان در داستان هاى زيادى که در مورد مهدى غايب خود مى گويند، ادّعا مى کنند که وقتى مهدى به دنيا آمد پرندگانى از آسمان بر او فرود آمدند که بال هايشان را بر سروصورت و بدن او مى ماليدند. وقتى به پدرش گفته شد که اينها چه هستند؟ خنديد و گفت: اينها فرشتگان آسمان هستند که براى تبرّک جستن به اين نوزاد پايين آمده اند و اين فرشتگان وقتى او ظهور کند ياوران او هستند!

ج. در کتاب روضة الواعظين اين روايت وارد شده است(1) ولي روايت کتاب روضةالواعظين اگرچه در کتب معتبر نيست، ولي اين مضامين و اخبار از ملائکه مورد انکار و استبعاد مؤمن واقع نمي شود و به علاوه مکرّر گفته ايم كه در روايات، بايد اهل فن و اطلاع، اظهارنظر کنند وگرنه روايات غیرمقبول در جوامع سنّي خيلي بيشتر است و ما درباره کتاب بخاري و انتخاب او از احاديث، مطالبي را قبلاً گفتيم که ديگر تکرار نمي کنيم.

به علاوه مي گوييم، نصرت غيبي الهي به وسيله ملائکه – چنان که از همين خبر هم استفاده مي شود - در زمان خروج است، چنان که نزول ملائکه براي نصرت رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در جنگ بدر بود(2)

و در جنگ احد و جنگ هاي ديگر نبود؛ زيرا امور با جريان

ص: 222

روایات در باب نام مبارک حضرت مهدی(علیه السلام)

س. در حديثی از پیامبر(صلی الله علیه و آله) آمده است: «اگر از دنيا فقط يک روز باقى بماند، خداوند آن روز را طولانى مى کند تا آنکه در آن روز مردى از اهل بيت من برمى خيزد که اسم او اسم من است و اسم پدرش اسم پدر من است».

مشخص است که اسم پيامبر(صلی الله علیه و آله) محمد بن عبدالله است و شيعه مى گويند اسم مهدى محمد بن حسن است. اين اشکال بزرگى است!

ج.

إذالَمْ تَسْتَطِعْ أمراً فَدَعْهُ***وَ جاوِزْهُ إلی مَنْ يَسْتَطيعُ(1)

اي کاش شما کتاب هاي خودتان را دراين باره مي ديديد و بعد اشکال مي کرديد.

اين را که اسم پدرش اسم پدر من است زائده از عاصم در روايت أبي داوود اضافه كرده است(2) و درباره او گفته اند كه به احاديث اضافه مي كرده است.(3)

حافظ گنجي می گوید: كه ترمذي اين روايت را آورده و عبارت «وَ إسْمُ أبيه إسْم أبي» را ذكر نكرده است(4) و امام احمد با آن ضبط و اتقان، اين حديث را در مسند

ص: 224

روایات نهی از نام بردن حضرت مهدی(علیه السلام)

س. شيعه از جعفر صادق روايت مى کنند که گفت: «صاحب اين امر مردى است که کسى جز کافر اسمش را صدا نمى زند ...».

و از حسن عسکرى روايت مى کنند که به مادر مهدى گفت: «بچه ات پسرى است که اسم او محمد است و بعد از من، امام قائم اوست...». يک مرتبه مى گويند هرکس مهدى را به نام او صدا بزند کافر است و بار ديگر مى گويند که حسن عسكرى او را محمد ناميده است؟

ج. لفظ کافر در اين خبر و اخبار مانند آن کافر اصطلاحي نيست ممکن است اشاره باشد به اشخاصي که در مقام توهين به امام(علیه السلام) باشند و بخواهند نام آن بزرگوار را سبک بشمارند و امر مقدّس ايشان را در بين مردم کوچک جلوه دهند و يا معاني ديگري که علماي بزرگ ما آن را بيان فرموده اند.

ص: 226

روایاتی درباره زندگانی حضرت مهدی(علیه السلام)

س. تناقضاتى درباره حيات مهدى شيعيان:

- مادر مهدى کيست؛ کنيزى به نام نرگس، صقيل، مليکه، خمط، حکيمه و يا سوسن و ...؟

- مهدى چه زمانى به دنيا آمده است؛ در سال 252، در سال 255، در سال 256 یا در سال 257 هجرى قمرى؟

- چگونه پرورش يافت و بزرگ شد؟ از ابوالحسن روايت کرده اند که گفت: «ما در يک روز چنان رشد مى کنيم که ديگر مردم در يک هفته به آن اندازه رشد مى نمايند».

- مهدى کجا اقامت مى کند؛ کوه رضوى، ذى طوى یا سامرا؟ و ده ها سؤال دیگر...

ج. مکرراً مي گوييم اگر هر ايراد واهي به شيعه طرح کنيد، اصل ادّعای غيرمشروع شما را درباره حکومت تأييد نمي کند.

مسئله اصلي بين شيعه و سنّي اين است که شما مي گوييد پيغمبر(صلی الله علیه و آله) بدون تعيين جانشين و سرپرست، امور امّت بعد از خود را مهمل گذاشت.

آيا اين موضع با آيه اکمال دين(1) به صراحت در کمال مباينت نيست؟

ص: 227

فلسفه غیبت امام زمان(علیه السلام)

س. شيعيان ادّعا مى کنند که امام دوازدهم آنها به علّت ترس از کشته شدن پنهان شده است. به آنها گفته مى شود که چرا ائمه پيش از او کشته نشدند با اينکه در دولت خلافت زندگى مى کردند؟

ج. اين سؤالات بسيار عوامانه و براي فريب عوام هم مؤثر نيست. اولاً مي گويد چرا ائمه پيش از او کشته نشده اند؟ به او مي گوييم: کدام يك از آنها کشته نشدند؛ امام علي(علیه السلام) يا امام حسن(علیه السلام) يا ساير امامان(علیهم السلام)؟

شايد بگويد امام حسين(علیه السلام) کشته نشد، چون از کشته شدن آن حضرت امري آشکارتر نيست و اين پرسش گران از شيعه، بيشتر سؤالاتشان با انکار واضحات است، تا آنجا مي روند که بعيد نيست اصل وجود امامان(علیهم السلام) را منکر شوند. اگرنه، کيست که نداند همه ائمه شيعه را به شهادت رساندند.

بااين وجود، امام دوازدهم(علیه السلام) حساب ديگري داشت و با حساسيّت دستگاه حکومتي - چون مي دانستند يا شنيده بودند که امام دوازدهم(علیه السلام) کسي است که حکومت عدل جهاني را بر پا مي کند و به اين نظامات ظالمانه خاتمه مي دهد - نسبت به آن حضرت قصد تعرّض داشتند، چنان که در ولادت حضرت موسی(علیه السلام) هم، آنها که او را مي شناختند، بيم قتل او را داشتند، چون فرعون امر کرده بود که پسرهايي را که از بني اسرائيل متولد مي شوند به قتل برسانند؛ زیرا به او خبر داده بودند کودکي از

ص: 230

طولانی بودن عمر امام زمان(علیه السلام)

س. شيعيان مى گويند که خداوند عمر مهدى را به خاطر آنها صدها سال طولانى کرده است، چون که همه مردم و بلکه تمام جهان هستى به او نياز دارند. به آنها مى گوييم كه اگر خداوند عمر انسانى را به خاطر آنکه مردم به او نياز دارند طولانى مى کرد، چرا عمر پيامبر را طولانى نكرد؟

ج. عالم تکوين و بلکه تشريع و آنچه در دایره خلق، فعل و قدرت الهي قرار دارد برحسب حکمت و مصلحت است و نقصی در آن نيست.

فرق ها و تفاوت هايي بسيار بين آنهاست. عالمي است که در قرآن مجيد آن را توصيف مي فرمايد:

)وَلَو أنَّ مَا فِي الأرضِ مِنْ شَجَرَةِ أقْلامٌ والبَحْرُ يَمُدُّهُ مِنْ بَعدِهِ سَبْعَةُ أبْحُر مَا نَفِدَتْ كَلِمَاتُ اللّهِ(.(1)

انسان با اين عقل و درک کم - که اگرچه از آيات الهي است ولي به فرموده امام صادق(علیه السلام) اگر قلبش را پرنده اي بخورد بسا سير نشود و در چشمش سرسوزني فرو رود نابينا شود(2)- و با اين بينش ناقص ظاهر، نمي تواند به کارهاي خدا

ص: 232

شرايط ظهور حضرت مهدی(علیه السلام)

س. شما مى گوييد كه علّت پنهان شدن امام دوازدهم شما در غار، ترس از ستمگران است. پس وقتى اين خطر با به قدرت رسيدن حکومت هاى شيعه، مانند صفوى ها و دولت فعلى ايران رفع شد، چرا او ظهور نکرد؟

ج. احدي از شيعه نگفته است که آن حضرت در غار پنهان شده است. در آغاز ولادت حضرت که از انظار پنهان بودند، براي اين بود که غيبت رسمي شروع نشده بود و خطر تعرّض حکومت - که در نهايت تفحّص از اين امر بود - وجود داشت این تعبير خوف و بيم مربوط به عصر شکل گرفتن غيبت و آزمايش شيعيان است، ولي با تحقّق غيبت، حضرت از اين خطرات، مثل خضر مصون مي باشند و علامت معروف و مشهور ظهور که در اخبار معتبر و صحيح – که حتي اهل سنّت آن را نقل کرده اند - است، پر شدن زمين از ظلم و جور مي باشد.(1)

اما تشکيل يک حکومت به عنوان شيعي و ولايي مانند حکومت صفوي و دولت فعلي ايران، آن قسط و عدل جهاني را فراهم نمي نمايد. شرايط آن ظهور که قرآن و کتاب هاي آسماني قبل و روايات به آن بشارت داده اند، شرايط خاصي است كه اين حکومت ها نمي توانند محقّق آن شرايط باشند.

اين چراها در اموري که به تقدير الهي مقرّر است بي جا و حاکي از نقصان معرفت است. همان طور که در اصل آينده جهاني عدل و داد نمي شود گفت كه چرا

ص: 234

قضاوت حضرت مهدی(علیه السلام) بر اساس علم لدنّي

س. شيعه مى گويد كه وقتی مهدی ظهور مى کند طبق حکم آل داود فرمانروايى مى نمايد. پس شريعت محمّد که نسخ کننده همه شريعت هاست کجاست؟

ج. اولاً در تعريف نسخ گفته اند: نسخ آن حکمي است که دليل آن متأخر از حکم منسوخ و وقت عمل آن باشد و امّا اگر هر دو دليل باهم صادر شود، يكی ناسخ ديگري نيست، مثلاً اگر دليل اين باشد که روز شنبه را تا ظهر ملتزم به کار معيّني باش و بعد از ظهر لازم نيست، اين دومی نسخ اول نيست.

در اينجا هم اگر حکم اين باشد که تا وقتي مهدي(علیه السلام) ظهور نکرده، به بيّنه، قسم و علم عادي عمل مي کنند و پس از ظهور، آن حضرت به علم واقعي خود عمل مي فرمايد اين نسخ نيست، بلكه هر دو حکم است و شريعت است و ثانياً اگر بگوييم اين روايات قطعي الصدور هستند معناي مقبول آنها اين است که آن حضرت به علم لدنّي خود عمل مي کند و در باب قضا هم اصل حکم اين است که اگر قاضي و حاکم خودش علم به واقع پيدا کرد به علم خود عمل مي کند و از مدّعي طلب بيّنه نمي نمايد.

باز هم تکرار مي کنيم که اين سؤالات حاشيه اي اگر هم وارد باشد که وارد نيست به يک برنامه در ظاهر اشکال مي کند اما اصل مسئله امامت ائمه اثني عشر(علیهم السلام) را نمي تواند زير سؤال ببرد ولي اشکال مشروعيّت نظامي را که تا به امروز، سنّي ها آن را نظام خلافت دانسته و به هر حاکمي ولو ستمگر و ظالم که بر کار مسلّط شود اميرالمؤمنين

ص: 236

اعمال اصلاحی حضرت مهدی(علیه السلام)

س. چرا وقتى مهدى ظهور مى کند با يهوديان و مسيحيان از در صلح و آشتى درمى آيد ولى عرب ها و قريش را به قتل مى رساند؟ آيا محمّد(صلی الله علیه و آله) از قريش و عرب نيست و آیا ائمه از عرب نیستند؟

ج. مکرّر گفته ايم و باز هم تکرار مي کنيم که در مسئله اصلي و فارق بين شيعه و سنّي، اين خبرهاي واحد نقشي ندارند.

کارهاي اصلاحي مهدي(علیه السلام)، اقامه دين، اجراي احکام اسلام و گستراندن و پرکردن زمين از عدل و داد است. صلح با نصاري، يهود و کفّار ديگر نيست و همچنين قتل عام عرب و عجم نيست.

کارهاي مشخص حضرت مهدي(علیه السلام) عبارت است از: بسط عدل و داد، امنيت جهاني، حکومت واحده اسلامي قرآني، احياي دين، احقاق حقوق و قلع و قمع دشمنان دين.

ص: 238

قاعده لطف و فواید امام غایب

س1. آیا مردم به مهدی شیعه احتیاجی دارند؟ اگر احتیاج دارند، چرا حدود یازده قرن است كه پنهان است؟

مردم در این یازده قرن چه گناهی كرده اند كه از این نعمت محروم شده اند؟

س2. شيعيان مى گويند که وجوب تعيين امام به قاعده لطف الهى برمى گردد و عجيب اين است که امام دوازدهم در کودکى پنهان شده است. پس امام شدن او چه لطفى است؟

ج1. چرا شما اين سؤال ها را از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) - كه به امّت بشارت ظهور مهدی كه زمين را پر از قسط و داد می نمايد و خداوند امر او را در يك شب اصلاح می كند(1)- نمی پرسيد؟!

اگر راست می گوييد اين سؤال ها بايد از پيامبر(صلی الله علیه و آله) پرسيده شود كه چرا اين امر تأخير افتاده است و امر حكومت واحده به دست شما محقق نشده است؟

بالاتر، اگر راست می گوييد پس بايد خدا هم – نعوذ بالله - مورد سؤال شما قرار بگيرد كه چرا طبق آيه شريفه اراده كرده كه زمين در عاقبت (سرانجام) از آن صالحان باشد. پس گناه بندگان قبل از آن چيست كه از اين نعمت محروم اند؟

ج2. نسبت به قاعده لطف در نصب امام(علیه السلام) باید بگوییم لطف در نصب امام در

ص: 239

امکان معرفت امام غایب

س. شيعيان روايت مى کنند که حسن عسکرى پدر امام منتظر فرمان داده که خبر امام مهدى از همه پنهان شود به جز از افراد مورد اعتماد و ازطرفى برخلاف اين مى گويند که هرکس امام را نشناسد خدا را نشناخته و اگر در اين حالت بميرد بر کفر و نفاق مرده است! این تناقض چگونه حل می شود؟

ج. پنهان بودن و غايب بودن به شخص و جسم و ناشناخته بودن، با معرفت داشتن به شخصيّت منافات ندارد.

مقصود از شناختن امام زمان اين است که آن وجود عزيز را به اوصاف و مقاماتي که دارد و به وجود و موجوديت بشناسيم و اين غير از اين است که امام بشخصه شناخته شود.

بسياري در زمان پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) هم بودند که پيامبر را غايبانه شناخته و به او ايمان آورده بودند، امّا بسا اگر به حضور شخص او مي رسيدند او را نمي شناختند. اين موضوع نسبت به همه ائمه(علیهم السلام) در مورد معرفت آنها بوده است.

بسياري از شيعيان در اکناف و اطراف عالم بوده اند که هرگز به شرف ديدار جسماني امام(علیه السلام) نايل نشدند، امّا بااين وجود آنها امام شناس بودند و به مرگ جاهليّت نمي مردند.

بسا کساني که پيش امام(علیه السلام) بودند و هر روز هم به ديدار حضرت نايل مي شدند، امّا

ص: 241

دلالت تشرّف در غیبت کبرى بر عدالت

س. شيعيان مى گويند هركس مهدى را ديده باشد، عادل و راستگو است. شيخ مامقانى عالم شیعه نیز مى گويد: اگر کسى به ديدن حجّت بعد از غيبتش مشرف شود، ما از اين می فهمیم که آن فرد در بالاترين حدّ عدالت و راستى قرار دارد.

به آنها مى گوييم چرا شما درباره کسى که پيامبر(صلی الله علیه و آله) را ديده است چنين حکم نمى کنيد؟

ج. اين هم يکي ديگر ازتهمت ها بر شيعه است، شيعه نمي گويد هرکس در شرايط عادي درک محضر حضرت مهدي(علیه السلام) يا هريک از ائمه(علیهم السلام) را نموده باشد يا نمايد عادل است.

در اين شرايط که امام غايب است و برحسب روايات صحيحه از حضرت رسول(صلی الله علیه و آله) غيبت آن حضرت طولاني مي شود و خلق تمحيص و تخليص مي شوند، اگر کسي به توفيق شرفيابي به محضر حضرت مفتخر شود دليل مقام بلند او و قرب به خداوند است.(1)

اين پرسش ها و پرسش گري ها را همه مي فهمند که بر اساس غرض و اشتباه کاري است و به حاشيه راندن بحث در مشروعيّت خلافت خلفاي شما مي باشد که تا قبول

ص: 243

شبهه عرضه كتاب شریف كافی به امام زمان(علیه السلام)

س. گروهى از علماى شيعه معتقدند که در کافى كلينى، هم روايت صحيح هست و هم ضعيف و موضوع، و ازطرفى شيعه مى گويند که اين کتاب به مهدى غایب عرضه شد و مهدى گفت که اين کتاب براى شيعيان ما کافى است. سؤال اين است که چرا مهدى به روايات موضوع و دروغين آن اعتراضی نکرد؟

ج. عرضه شدن کتاب شريف کافي به حضرت مولي الوري سيدنا الامام المهدي(عجل الله تعالی فرجه شریف)* ثابت نيست و احتمال اينکه به نظر بعضي از نوّاب اربعه حضرت مهدي(عجل الله تعالی فرجه شریف) رسيده باشد و آنها تأييد کرده باشند هم بسيار ضعيف بلکه مردود است.

آنها هم با اين کتاب همان موضعي را داشته اند که همه علما و همه محدّثان نسبت به کتب حديث دارند و در روايات؛ مربوط به اصول باشد يا فروع، از همه جوانب سند، لفظ، متن و عدم مخالفت با کتاب را بررسی مي نمايند.

ولي في حدّ نفسه اسم آن بامسمّي است و کافي است و اشتمال آن بر روايات ضعيف به اصطلاح به لحاظ تقسيم روايات بر اساس يک نگرش خاص به صحيح، حسن، موثق و ضعيف است و الّا گاه در بين رواياتي که به اين اصطلاح ضعيف شمرده مي شوند، رواياتي است که در اعتبار و اطمينان به صدور کمتر از روايات صحيح نيست، بلکه بيشتر است و اين باب و فن مهمّي در علم الحديث است.

شيعه چنان مي داند که در اصول و فروع دين هر چه را بگويد و معتقد باشد بايد در

ص: 245

حدّ شمول حدیث كساء

س. حديث کساء شامل چهار نفر از خانواده على مى شود که تطهير شامل آنها مى گردد. پس دليل شامل کردن ديگران در تطهير و عصمت چيست؟

ج. بر عصمت ائمه(علیهم السلام) و اينکه در هر عصر، يک نفر از اهل بيت(علیهم السلام) که معصوم از خطاست در بين امّت وجود دارد، اخبار ثقلين(1) که عترت را عِدل قرآن معرّفي فرموده اند دلالت دارد و نيز اخباری كه دلالت دارد بر اينكه همان طور که قرآن همواره و تا دنيا برقرار است در بين امّت هست امام هر عصر از اهل بيت(علیهم السلام)- که داراي مقام عصمت است - نيز وجود دارد.

ائمه اثنى عشر(علیه السلام) برحسب هر دو طایفه از اين اخبار متواتره، امام معصوم مي باشند و اخبار و روايات معتبر ديگری نيز بر آن دلالت دارند و تنها حديث كساء دلالت بر عصمت اهل بيت(علیهم السلام) نمی كند.

ص: 247

امامت حضرت جواد(علیه السلام) در طفولیّت

س. شیعه می گوید که امام باید بالغ باشد و ازطرفی می گوید كه جواد قبل از بلوغ و بعد از پدرش رضا به امامت رسید. این تناقض چگونه حل می شود؟

ج. منصب امامت، مانند نبوّت بايد به جعل و نصب خداوند متعال باشد؛ حال می خواهد امام يا پيامبر بالغ باشد، يا غيربالغ. آيا شما قرآن را نخوانده ايد و نمی خوانيد كه فرمود: )يَا يَحْيى خُذِ الْكِتَابَ بِقُوَّةٍ وَآتَيْنَاهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا((1)و نيز درباره حضرت عيسی(علیه السلام) فرمود: )قَالَ إِنِّي عَبْدُ اللّٰهِ آتَانِيَ الْكِتَابَ وَجَعَلَنِي نَبِيًّا(.(2)

آيا اين خبر مشهور نبوی را نشنيده ايد كه فرمود:

«يَكُونُ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ كُلُّ مَا كَانَ فِی بَنِی إِسْرَائِيلَ حَذْوَ النَّعْلِ بِالنَّعْلِ وَحَذْوَ الْقُذَّةِ بِالْقُذَّة».(3)

به علاوه، اينكه امام جواد(علیه السلام) در همان سنّ كودكی در مجلسی كه به دستور مأمون و برای امتحان كردن امام توسّط عباسی ها آماده شده بود و آنها دانشمند بزرگ دربار،

ص: 248

امامت در طفولیّت

س. شیعه معتقد است كه از شروط امام، تكلیف، بلوغ و عقل است درحالی كه می گویند امام زمانشان در سن 3 یا 5 سالگی به امامت رسیده است. چرا شیعه این شرط را نسبت به این امامشان نادیده می گیرند؟

ج. برحسب صريح آيات قرآن مجيد، حضرت عيسي(علیه السلام) وقتي که در گهواره بود حایز مقام نبوّت گرديد: )إِنِّي عَبْدُ اللّهِ آتاني الْكِتابَ وَ جَعَلَني نَبِيًّا((1) و همچنين حضرت يحيي(علیه السلام) )يا يَحْيى خُذِ الْكِتابَ بِقُوَّةٍ وَآتَيْناهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا(.(2)

بلوغ عقلي براي اين برگزيدگان، به امر خدا و جعل خداوند حاصل بوده است. چرا استبعاد مي کنيد که در اين امّت نيز کساني برگزيده باشند؟ و چرا احتمال نمي دهيد که در طول اعصار و دهور، امثال عيسي و يحيي(علیهما السلام)، اشخاص بسياری به اين برگزيدگي ها نایل شده باشند؟

عالم خلقت پُر است از گزينش. در روايتي که شيعه و سنّي از حضرت رسول(صلی الله علیه و آله) روايت کرده اند آمده است:

«يَكُونُ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ كُلُّ مَا كَانَ فِي بَنِی إِسْرَائِيلَ حَذْوَ النَّعْلِ

ص: 250

خدمات شیعیان به اسلام

س. مسجدالاقصى در زمان عمر آزاد شد. در زمان حاکم سنّى مذهب، صلاح الدين ايّوبى دوباره آزاد گرديد. شيعه چه دستاوردهايى در طول تاريخ داشته است؟ آيا يک وجب از زمين را فتح کرده و آيا دشمنى از دشمنان اسلام و مسلمين را عقب رانده است؟

ج. عجيب است که شخصي چنين بگويد. اسلام از شيعه شروع شد. علي(علیه السلام) از کودکي در حجر (دامن) محبّت و مودّت آن پیغمبر(صلی الله علیه و آله)، نشوونما يافت و از آغاز ظهور و جلوه بعثت پيغمبر(صلی الله علیه و آله) تا بعثت و در مکه تا هجرت و در مدينه تا ارتحال رسول خدا(صلی الله علیه و آله) و انجام مراسم تغسيل، تکفين، نماز بر آن حضرت و تدفين پيکر پاک آن حضرت، علي(علیه السلام) بود.

در آن غزوات بزرگ و مواقف حساس - که همه وامي ماندند و به حفظ جان خود مي انديشيدند - تنها شخص پایدار، حضرت علی(علیه السلام) امام شیعیان بود که درحقيقت، فاتح اصلي همه فتوحات بود.

شما جنگ جمل را کم مي گيريد. گمان مي کنيد خطرش براي اسلام از اُحُد و احزاب کمتر بود؟ اين جنگ و این موضع گيري علي و شيعه علي اگر نبود، اسلام در پرتگاهي قرار مي گرفت که همه زحمات براي اسلام به هدر مي رفت.

مواجه شدن با عايشه همسر پیغمبر خدا(صلی الله علیه و آله)، طلحه و زبير و دفع آن فتنه، کار

ص: 252

سابقه حدیث در مذهب شیعه

س. كتاب هاى معتمد و موثق حديث نزد شيعه وسائل الشیعه حر عاملى و بحارالانوار مجلسى و مستدرک الوسائل طبرسی است كه تمامى متأخر هستند.شخص عاقل چگونه اين احاديث را قبول مى كند درحالى كه طىّ یازده تا سیزده قرن نوشته نشده اند؟! و اگر در كتب آمده است، چرا فقط در قرن هاى اخير به آنها دست پيدا كرده اند؟

ج. عجيب است از قومي که روايت حديث از پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) را از همان زمان ارتحال آن حضرت ممنوع کردند و «حَسْبُنا کِتابُ اللهِ»(1) را سياست و وسيله رياست خود و به فراموشي قراردادن سنّت رسول الله(صلی الله علیه و آله) قرار دادند و به شيعه - که از عصر اول، سنّت رسول خدا را حفظ کرده و ضبط مي نمودند و در همه فنون از قرن اول و دوم و سوم کتاب و اصل نوشته اند و فن حديث در بين آنها از فنون اوليه اسلامي به شمار مي رفته است - مي گويد كه در طيّ يازده يا سيزده قرن کتاب مدوّن نداشته اند؟! و مبدأ تاريخ حديث را تأليف وسائل الشیعه بگويد و تأليفات و کتاب هاي شيعه، مخصوصاً اصحاب امام باقر(علیه السلام) و امام صادق(علیه السلام) را ناديده بگيرد، حتّي کتب اربعه متقدمه شیعه را هم - که در شهرت مثل آفتاب جهان تاب مي باشند - اسم نبرده است! اين اظهار موضع ها، علامت کمال تعصّب و عناد با اهل بيت(علیهم السلام) است و اينکه

ص: 255

ضداستكباری بودن مذهب شیعه

س. تاريخ مى گويد که شيعه همواره ياور دشمنان اسلام از قبيل يهوديان، نصارى و مشرکين بوده اند. آنان با مغول ها همکارى کردند و بغداد سقوط کرد و نصارى را کمک کردند و قدس از دست مسلمين گرفته شد... آيا يک مسلمان واقعى چنين کارى مى کند؟

ج. تاريخ به عكس مي گويد. شيعه، همواره با دشمنان اسلام و با ظلم و ستمگران در ستيز و اعتراض بوده است.

اين اهل سنّت هستند كه در طول تاريخ با ستمگران همكار و ياروياور آنها بوده اند و مخالفت با حكّام ظالم، غاصب و اشقيا را جايز نمي دانستند و هم اكنون با دشمنان اسلام؛ با انگليسي ها، آمريكا و بدتر از همه صهيونيست ها روابط صميمانه دارند و مزدور و عامل اجراي سياست هاي ضدّاسلام و مسلمين آنها مي باشند و اين، براي همه روشن واضح است.

ص: 257

نام گذاری شیعیان با پیشوند عبد

س. انسان فقط مى تواند بنده خدا باشد چرا كه خداوند خودش فرموده: )بَلِ اللهَ فَاعْبُدْ(، پس چرا شيعيان، اسم های خودشان را عبدالحسين، عبدالعلیّ و عبدالزّهراء می گذارند؟

ج. گمان نمي کنم طرح کننده اين سؤالات، يک نفر سنّي، فهميده و عالم باشد. عوامانه و جاهلانه است که غير از بعض سلفي ها و وهّابي هاي عوام يا کم عقل در مقام ايراد و اعتراض به قومي که بزرگ ترين دانشمندان جهان از آنهاست اين حرف هاي واهي را بزند.

محال است که از مثل فخر رازي سنّي، يا آلوسي صاحب تفسير روح المعانی و يا مثل قوشچي شارح تجريد و فريد وجدي و محمد عبده و صدها و بيشتر، اين سخنان - که مي توان حتي گفت کودکانه است - صادر شود. انصافاً که اهل سنّت بايد اين اشخاص]طراحان سؤال[ را محاکمه کنند که عار جامعه علمي اسلام از شيعه و سنّي هستند.

عبدالحسين، عبدالعلي، عبدالنّبي و عبدالرّسول، اين اسامي با )بَلِ اللّهَ فَاْعبُد((1) چه ارتباطي دارد؟ عبد هرجا معناي خودش را دارد. هم به غلام مملوک، عبد گفته مي شود

ص: 258

عزاداری شیعیان برای اهل بیت(علیهم السلام)

س. خداوند متعال می فرمايد: )وَ بَشِّرِ الصَّابِرِينَ الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ(.

و در نهج البلاغه هم آمده است: «على بعد از وفات پيامبر(صلی الله علیه و آله) خطاب به پيامبر(صلی الله علیه و آله) گفت: اگر از بى قرارى و بى تابى نهى نمى کردى و به بردبارى فرمان نمى دادی چنان برايت اشک مى ريختيم که اشک چشمانمان تمام مى شد».

حسين نیز در کربلا به خواهرش زينب گفت: «خواهرم تو را به خدا سوگند می دهم که وقتی من کشته شدم گريبانت را پاره مکن و چهره ات را با ناخن هايت خونين مکن و به خاطر شهادت من فرياد واويلا سر مده».

بعد از همه اين روايات، سؤال اينجاست که چرا شيعه با حقيقتى که در اين روايات ذکر شده است مخالفت مى ورزند و در مصائب حسین و اهل بیت گریه و زاری می كنند؟

ج. خود ايرادکننده هم، از مقدمه اي که نوشته نتيجه نگرفته است، با اين وجود مي گوييم: اگر مقصودتان اين است که در مصائب بايد شکيبايي پيش گرفت و صبر نمود و عزاداري ها براي امام حسين(علیه السلام) بي صبري است، جواب اين است که عزاداري براي امام حسين(علیه السلام) را کسي به عنوان مصائب شخصي عزاداري نمي کند که عنوان بي صبري پيدا کند.

ص: 260

اهميت عزاداری بر مصائب امام حسين(علیه السلام)

س. شيعيان معتقدند که على از فرزندش حسين افضل و برتر است، پس وقتى چنين است چرا در سالروز شهادت على چنان گريه نمى کنند که براى حسين گريه مى نمايند؟ آيا پيامبر(صلی الله علیه و آله) از على و حسين افضل و برتر نبوده است؟ اگر افضل و برتر است، پس چرا براى او گريه نمى کنند؟

همچنین اگر چنان که شيعيان ادّعا مى کنند قمه زنى پاداش بزرگى دارد، پس چرا بزرگان آنها قمه نمى زنند؟

ج. همه شیعیان، به جهت ظلم هايي که بر پيامبر(صلی الله علیه و آله)، اميرالمؤمنين و ساير اهل بيت پيامبر(علیهم السلام) وارد شد گريه می كنند و برای تجليل از مقامات آنها بزرگداشت می گيرند و سيره، تعاليم و هدايت های آن بزرگواران را به واسطه گرفتن مراسم عزاداري آن بزرگواران زنده می كنند.

بلی، مصيبت امام حسين(علیه السلام) از بزرگ ترين اين مصيبت هاست. در ذكر و ياد امام حسين(علیه السلام)، تقويت دين و دعوت به سوی ياری حق و فضايل عالی انسانی و ايثار و گذشت است و بر گريه بر آن حضرت، فوایدی مرتب است كه بر تعظيم ديگر شعایر مرتب نمی شود و هرگز شيعيان امام حسين(علیه السلام) را افضل از حضرت علي(علیه السلام) نمي دانند.

در مورد قسمت دوم سؤال اگر بخواهيم به مثل اين سؤال ها جواب دهيم، همين كه خود را بي نياز از جواب به اين مردم بي فکر بدانيم کافي است.

ص: 262

تعظيم و تکريم مقام نبوت و امامت با عزاداري

س. چرا پيامبر(صلی الله علیه و آله ) وقتی که فرزندش ابراهيم وفات يافت به سروصورتش نزد؟ و چرا وقتی فاطمه وفات يافت، علی به سروصورتش نزد، ولی شيعه در عزای امامان خود این كار را می كنند؟

ج. جواب اجمالی اين است كه پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) در مصيبت فرزندش چنان گريست که اصحاب به او عرض کردند: شما ما را امر به صبر مي کنيد و خود اين گونه بي تابي مي نماييد.

فرمود: «دل مي سوزد و چشم مي گريد، ولي زبان جز به رضاي خدا نمي گويد».(1)

و امّا علي(علیه السلام) که در مصيبت فاطمه زهرا(علیها السلام) به قدري سوزناک اظهار تأسف مي نمود که بيشتر از آن نمي شود، خطاب به پيغمبر(صلی الله علیه و آله) عرض کرد: «يا رسول الله! صبر من از برگزيده تو اندک گرديد و توانايي و چابکي من به رقّت و ناتواني گراييد.».(2)

لطم و بر سر و صورت زدن شيعه در مصيبت حضرت رسول خدا(صلی الله علیه و آله) و اهل بيت(علیهم السلام)، تعظيم دين و بزرگ شمردن مصيبت و تکريم مقام نبوّت و امامت و ابراز احساسات است.

ص: 264

فرقه ناجیه در شیعه

س. اگر کسی بخواهد شيعه شود بايد از ميان مذاهب مختلف شيعه کدام را انتخاب کند؛ اماميه، اسماعيليه، نصيريه و زيديه و... همه مدعی هستند که مذهبشان مذهب اهل بيت است و همه با صحابه دشمن هستند و همه به امامت علی بن ابی طالب معتقدند و بر این باورند که او خلیفه بلافصل پیامبر(صلی الله علیه و آله) است. پس کدام يک را بايد انتخاب کرد؟

ج. اگر اين سؤال را يک نفر غيرمسلمان بنمايد که اگر بخواهم مسلمان شوم، کدام يک از اين مذاهب را - که در داخل مسلمانان و شهادت دهندگان به توحيد است - انتخاب کنم، چه جواب مي دهيد؟ مي گوييم اين گوي و اين ميدان. بايد ادلّه طرفين را مورد بررسي و تحقيق قرار دهي و در نتيجه به هرکدام رسيدی، به همان معتقد شوی.

در بين سنّي ها، هم در اصول و هم در فروع نیز، مذاهب متعدد است و همين سؤال آنجا هم مطرح است.

بااين وجود فحص از حقانيّت مذهب شيعه و خلافت بلافصل اميرالمؤمنين(علیه السلام) و فرزندان آن حضرت تا امام و خليفه دوازدهم حضرت مهدي(علیه السلام) باوجود ادلّه ظاهر قاطعه اي که اقامه مي شود، آسان است و با مختصر مطالعه و پژوهشی، حقّ ظاهر مي شود.

ص: 265

فرقه های مختلف شیعه

س. شيعيان ادّعا مى کنند که امام با نصّ تعيين می شود. اگر چنين است، علّت وجود فرقه های مختلف شيعه چیست؟ به طورمثال فرقه کيسانيه ادّعا مى کند که بعد از على، پسرش محمد حنفيه، امام است.

ج. باز هم مي گوييم كه شيعيان هرچه بگويند يا نگويند، حجّت شما بر مشروعيت حکومت بعد از ارتحال پيغمبر گرامي(صلی الله علیه و آله) نمي شود!

دين خدا به صريح آيه )اليَوْمَ أكْمَلْتُ لَكُم دِينَكُم((1) کامل و تمام است، و شما آن را در يکي از مهمترين مسائل حياتي و اجتماعي بشر و مديريت جامعه و اداره جامعه ناقص مي دانيد و مي گوييد آن حضرت از دنيا رفت و دين را ناقص گذارد!

امّا جواب از اين فرقه سازي ها که در طبيعت بشر است و آنها که حبّ جاه و رياست دارند فرقه سازي مي نمايند و در برابر حق، شعار باطل مي دهند چيز عجيبي نيست. مثل اين است که بگوييد اگر موحّدين و يکتاپرستان، حق مي گويند، اين همه وجوه شرک و فِرَق مشرک نبايد باشد، يا اگر پيغمبر(صلی الله علیه و آله) به حق بود، در داخل مسلمين، اين منافقين - که اين همه در قرآن از آنها ياد و از

ص: 267

تقیّه، اصلی قرآنی

س. منابع شيعيان به اتفاق مى گويند که ائمه تقيّه مى کرده اند و کسى که تقيّه مى کند معصوم نيست، چون حتماً دروغ خواهد گفت و دروغ يک گناه است!

ج. اگر ظالمي در مقام قتل مؤمني باشد و از شما نشان دادن مکان او را بخواهد، آيا اگر خود را بي اطلاع بدانيد يا او را به نشان دادن جاي ديگر، از قتل آن مؤمن بازداريد، آیا گناه کرده ايد يا از خدا اطاعت کرده و نفس محترمه را حفظ کرده ايد يا مي گوييد من دروغ نمي گويم؟

آيا قرآن تلاوت نکرده ايد كه در سوره نحل مي فرمايد: )إِلّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ (.(1)

آيا آيه سوره آل عمران را قرائت نکرده ايد: )إِلّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً((2)؟

دروغ همان طور که بدون عذر، گفتن آن حرام است با عذر شرعي واجب است و اين مطلب را همه مي دانند، چطور شما نمي فهميد؟ حتماً غرض ديگري در طرح اين سؤالات واضح داريد و تقيّه هم اصل قرآني دارد.(3)

در پایان تکرار می کنیم که این سؤالات حاشیه ای، اذهان محقّقان را از سؤال اصلی یعنی مشروعیّت خلافت مخالف با نصوص متواتر پیامبر(صلی الله علیه و آله) درباره جانشینی خود، دور نمی سازد.

ص: 270

تقیّه و عصمت اهل بیت(علیهم السلام)

س. شيعيان مى گويند که ائمه معصومند و ازطرفى مى گويند آنها تقيّه مى کنند و اين دو چيز باهم تناقض دارند.

پس وقتى شما صحت آنچه را که امامانتان مى گويند و انجام مى دهند نمى دانيد، معصوم بودنشان چه فايده اى دارد؟ شما مى گوييد که «نُه دهم دين تقيّه است». ترديدى نيست که ائمه شما به اين نُه دهم عمل کرده اند و اين با عصمت خيالى آنها تضاد دارد.

ج. عصمت با تقيّه هيچ منافاتي ندارد. تقيّه، عمل به وظيفه است و معنايش اين است که در هرکجا، خطري شخصي يا عمومي براي اسلام يا مسلمين در اثر اظهار حق پيش بيايد شخص تقيّه نمايد، مثل تقيّه عمّار که قرآن فرمود )إلّا مَن اُكرِه وَ قَلْبُهُ مُطمَئنٌّ بِالإيمَانِ((1) تا آنجا که وقتي عمّار حضور رسول خدا(صلی الله علیه و آله) شرفياب شد و مي گريست و از آنچه از او صادر شده بود سخت نگران و پريشان حال بود، عرض کرد: «نِلْتُ مِنْکَ». رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به او فرمود: «إِنْ عَادُوا لَكَ فَعُدْ لَهُم»(2) اين دستور، کلام کسي را که مأمور به تقيّه است حجّت عليه او قرار نمي دهد.

مسئله تقيّه شيعه و امامان شيعه در برابر حکّام جور و آن افراد به اسم خلفا که از

ص: 272

فلسفه تقیّه توسط اهل بیت(علیهم السلام)

س. علّت تقيه، فقط ترس است و ترس و هراس بر دو نوع است: اول اينکه انسان از اين بترسد که جانش را از دست بدهد و دوم اينکه از شکنجه شدن و اذيّت و آزار بترسد. كسانی كه شما می گوييد از طرف خدا امام بوده اند چرا تقيّه مى کردند بااينكه وظیفه شان تبلیغ دین خدا بوده است؟

ج. جواز و بلکه وجوب تقيّه، فقط براي ترس از جان، بيم از آزار و شکنجه و بردن مال و هتک شرف و آبرو نيست، هرچند براي اين امور حسب موضوعات و موارد جايز مي شود.

گاه تقيّه در مورد شخصي و ترک حکم خاص شرعي است که در اين موارد، ترس از شکنجه و آزار نيز مجوّز مي شود، ولي عمده تقيّه ای که شيعه آن را در مورد ائمه(علیهم السلام) مخصوصاً اميرالمؤمنين(علیه السلام) و ترک معارضه فيزيکي، جنگ و مقاتله در آن شرايط مطرح مي کنند، مصلحت اسلام و حفاظت از شجره طيّبه دين مبين جديد الحدوث مخصوصاً در آن شرايط که مؤسس آن رحلت کرده بود، می باشد.

و مثل آيه )إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإيمان((1) مسئله حفظ نفس خود شخص است، اما در باب تقيّه، آنچه از ائمه(علیهم السلام) صادر شده، بالاتر از حفظ نفس و دفع ضرر شخصي است. حفظ اسلام و دفع خطر از دين و مسلمانان مقصود است.

ص: 274

تقیّه شیعیان در اظهار حق

س. بعضى از کتاب هاى شيعه از جعفر صادق روايت مى کنند که زنى از او پرسيد: آيا ابوبکر و عمر را دوست بدارم؟ جعفر صادق گفت: آنها را دوست بدار. آیا شيعيان هم این اعتقاد را دارند؟

ج. اين زن که نوشته ايد از امام صادق(علیه السلام) پرسيد كه اين دو نفر را دوست بدارم و حضرت به او اين جواب را داد، يکي از زن هاي مؤمنه فاضله به نام امّ خالد است که يوسف بن عمر ثقفي يکي از سنّيان و گذشتگان شما دست او را به سبب تشيّع و ولايت اهل بيت(علیهم السلام) قطع کرده بود.

يوسف بن عمر يکي از شقي ترين و سنگدل ترين عمّال جبار بني اميّه بود. امام(علیه السلام) به آن زن که در اظهار ولايت، سخت پايبند بود اين طور دستور داد تا بلکه خود را کنترل کند.(1)

ص: 275

سازگاري تقیّه با انجام تکاليف

س. شيعه از على روايت مى کنند که او به يارانش گفت: چگونه رفتار مى کنيد وقتى در زمانه اى به سر بريد که حدود در آن اجرا نمى شود، مال مردم به ناحق خورده مى شود، با دوستان خدا دشمنى مى شود و با دشمنان خدا دوستى مى شود؟

گفتند: اى اميرالمؤمنين، اگر آن زمان را دريافتيم چه کنيم؟ گفت: همانند ياران عيسى باشيد که با ارّه ها اره شدند و به دار آويخته شدند. مردن در عبادت خداوند بهتر از زندگى با گناه و نافرمانى است.

سؤال اين است که چگونه اين فرمان على با تقيّه شيعيان سازگار است؟

ج. اين نکته اصلي را بايد در نظر داشت که داوري در روايات - که بسا در نظر اول باهم همخواني نداشته باشند - فنّ بسيار مهمي است.

تشخيص مدلول روايات مستقلاً و در ارتباط با يکديگر، کار آساني نيست که يک نفر بتواند يک حديثي را که در یک کتاب ديده بر اساس آن سخن بگويد و ردّ، ايراد و اعتراض کند.

وقتي بخاري به اعتراف خودش، اخبار کتابش را از حدود ششصدهزار حديث استخراج کرده است،(1) گمان مي کنيد به چند هزار حديث که اشکال انگيز می باشد يا به عقلش يا با سياست حکّام معارض بوده و در فهم آن عاجز مانده است برخورد

ص: 277

تقیّه و قیام حجّت های الهی

س. شيعه مى گويند درست نيست که دنيا از وجود کسى خالى باشد که حجّت الهى را اقامه مى نمايد، يعنى هميشه امام هست و ازطرفى مى گويند که تقيّه نُه دهم دين است و امام که حجّت را اقامه مى کند بايد تقيّه کند و قطعاً نُه دهم دين را ترک نخواهد کرد. پس چگونه به وسيله او حجّت بر خلق خدا اقامه مى گردد؟

ج. بلي، شيعه همين را مي گويند که زمين خالي از وجود حجّت نيست و اميرالمؤمنين علي(علیه السلام) مي فرمايد:

«اَللَّهُمَّ بَلَى لاَ تَخْلُو اَلْأَرْضُ مِنْ قَائِمٍ للهِ بِحُجَّةٍ إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً وَإِمَّا خَائِفاً مَغْمُوراً لئلا تبطل حجج الله و بيناته».(1)

و از حديث: «مَنْ مَاتَ وَلَمْ يَعْرِفْ امَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيةً»(2) عین همین معنا استفاده مي شود که در هر عصر، يک نفر امام زمان براي مردم است و هركس او را نشناسد و بميرد، به مردن جاهليّت مرده است. حدیث ثقلين(3) نيز به وضوح بر اين معنا دلالت دارد.

ص: 279

ایمان واقعی، شرط قبولی بیعت رضوان

س. شيعه نمى تواند بيعت کردن ابوبکر، عمر و عثمان در زير درخت (بيعة الرضوان) با پيامبر(صلی الله علیه و آله ) را انکار کنند و خداوند خبر داده است که او از کسانى که زير درخت با پيامبر(صلی الله علیه و آله )(صلی الله علیه و آله) بيعت نموده اند راضى است. پس چگونه شيعه بعد از اين، به خبر الهى کفر مى ورزند و خلاف آن را مى گويند؟

ج. خداوند متعال خبر داده است که از مؤمنيني که تحت شجره بيعت کردند راضي گرديد. شرط اين رضايت، مؤمن واقعي بودن بيعت کننده است و بودن منافق در بين آنها بعيد نيست؛ لذا فرمود: )عَنِ المُؤْمِنِينَ((1) و نفرمود «عَنِ الَّذينَ يُبَايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ».

علاوه براين، جواب شما آيه ديگر سوره فتح است که بااينکه تجليل کامل از بيعت کنندگان با رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرموده )يَدُ اللّهِ فَوْقَ أيْدِيهِم(؛(2)مي فرمايد: )فَمَنْ نَكَثَ فَإنَّمَا يَنْكُثُ عَلى نَفْسِهِ(.(3)

اگر توجه کنید از اين آیه و از اخبار حوض(4)، هرچه را بايد بفهميد، می فهميد و این قدر جاهلانه سؤالاتی را که از شدّت وضوح جواب آن، علمای بزرگ شما طرح نمی کنند، بیان نمی کردید.

ص: 281

همنا م بودن شهدای كربلا با خلفا

س. ابوالفرج اصفهانى در مقاتل الطالبيين گفته است كه ابوبکر بن على بن ابی طالب با برادرش حسين در کربلا کشته شد و همچنين يکى از فرزندان حسين که اسمش ابوبکر بود در کربلا به شهادت رسيد. چرا شيعه اين قضيه را پنهان مى کنند و فقط بر کشته شدن حسين تأکيد مى نمايند؟ علّت اين است که اسم برادر و فرزند حسين، ابوبکر است.

ج. همه شهداي کربلا را، امرا و خلفای شما به شهادت رساندند که در رأس آنها يزيد، ابن زياد و شمر بودند.

شيعيان، همه شهدا را که يا از اهل بيت پيغمبر(صلی الله علیه و آله) و يا از خاندان آن حضرت و بني هاشم بودند و هم شهدايي که از بني هاشم نبودند، مثل شهدای بدر و احد احترام می كنند.

اين اسم ها هم که مي گوييد، علامت فکر و رأي کسي نيست. هر کس براي خودش و به مناسبت هاي شخصي خاص خود، اسم انتخاب مي نمايد و يا براي او انتخاب کرده اند.

شهيد کربلا، شهيد است و به بزرگ ترين افتخار نایل شده، اسمش هرچه باشد؛ علي باشد، ابوبکر باشد، عباس باشد يا مسلم.

باز هم مي گويم چرا به حاشيه مي رويد و به متن مطالب و هويّت خودتان - که تا امروز هم از مثل يزيد، خلفاي بني اميّه و آن افراد خبيث که کنيز جنب خود را براي

ص: 282

عبارت «الصحابة كلّهم عدول» ازنظر شیعه

س. همه شهادت مى دهند که پيروان هر پيامبرى بهترين افراد آن امّت مى باشند. اگر از پيروان هر دينى پرسيده شود که بهترين افراد امّت شما چه کسانى هستند خواهند گفت: ياران پيامبران.

پس چرا شیعیان بعضی از اصحاب پيامبر(صلی الله علیه و آله) را کافر مى دانند و حال آنکه رسالت پيامبر(صلی الله علیه و آله) رسالتى جاودانى و فراگير است و پيامبران و کتاب هاى آسمانى گذشته به آمدن او مژده داده اند؟ وقتى مى گوييد كه نزديک ترين ياران پيامبر(صلی الله علیه و آله) مرتد شده اند چه ارزشى براى اين شريعت الهى قائل هستيد؟

ج. البتّه پيروان هر پيغمبري، بهترين افراد امّت او مي باشند و هرکس پيروی اش بيشتر باشد بهتر است. امروز هم همين است. پيروان حضرت رسول خدا(صلی الله علیه و آله) از بهترين افراد امّت هستند.

از هرکس بپرسند كه بهترين افراد امّت حضرت موسي(علیه السلام) چه کساني هستند؟ جواب مي دهند پيروان او، امّا نسبت بين پيروان و اصحاب عموم من وجه است؛ برخي از پيروان از صحابه نيستند و برخي صحابه از پيروان نيستند، مثلاً سامري از صحابه حضرت موسي(علیه السلام) بود، ولي او و کساني که گوساله پرست شدند پيرو حضرت موسي(علیه السلام) نيستند.

پيروان حضرت رسول اعظم(صلی الله علیه و آله) نيز بيشتر و بلکه اکثريت در پيروان هستند ولي از

ص: 284

هدف خلفا از حكومت

س. شيعه ادّعا مى کند که هدف ابوبکر، عمر و عثمان پادشاهى و رياست بود، بنابراين با گرفتن حقّ خلافت، بر ديگران ستم کردند. به شيعه مى گوييم که اينها با هيچ مسلمانى به خاطر حکومت و قدرت نجنگيدند بلکه آنها با مرتدين و کفار جنگيدند و همان ها بودند که قدرت کسرى و قيصر را درهم شکستند، شهرهاى فارس را فتح کردند و اسلام را برپا داشتند، به ايمان و مؤمنان قدرت دادند و کافران را خوار نمودند و عثمان - که از ابوبکر و عمر مقامش پايين تر است - بااينکه شورشيان او را محاصره کرده بودند تا او را به قتل برسانند، با مسلمين نجنگيد و به خاطر خلافت و حکومت خود حتى يک مسلمان را نکشت، پس وقتی شیعه به خود اجازه می دهند تا اینها را ستمگر و دشمنان پیامبر(صلی الله علیه و آله) معرفی نمایند، باید چنین چیزی را درباره علی هم بگویند؟

ج. چه ملازمه بي ربطي مطرح کرده است. اولاً جنگ ها هر کجا شرعي بود، برحسب وضع حکومتي که به عنوان اسلام و حفظ حيثيات اسلامي برقرار بود بايد انجام می شد، چون اگر اين موضع گيري ها نباشد معنايي براي حکومت به عنوان اسلام باقي نمي ماند.

مثل اين است که شخصي اموال صغيري يا دستگاه موقوفه اي را بدون حق و به غصب از وليّ حقيقي آن بگيرد و به عنوان وليّ در آن عمل کند. اين شخص بايد از حق آن صغير يا مصالح موقوفه محافظت نمايد و در برابر قدرت کسري، قيصر و

ص: 286

عدم اجماع بر خلافت ابوبکر

س. خليفه برحق بعد از پيامبر(صلی الله علیه و آله ) ابوبکر بود و دليل آن دو امر ذيل است:

1. اصحاب همه بر اطاعت از او اجماع کردند و با او مخالفت ننمودند.

2. على با ابوبکر مخالفت نکرد و با او نجنگيد و نمى توان گفت که على به علّت ناتوانى یا ترس از فتنه با ابوبکر نجنگيد، چون علی با معاویه، طلحه، زبیر و عایشه جنگید، چرا که در همه این موارد می دانست حق با اوست، بنابراین از ترس فتنه آن را رها نکرد، لذا نمی توان گفت علی به خاطر ضعف و ناتوانی با ابوبکر نجنگید، چون همه کسانى که در زمان معاويه، على را يارى کردند در روز سقيفه و روزى که عمر جانشين ابوبکر شد و روزى که شورا براى تعيين خليفه بعد از عمر تشکيل شد همه بودند و اگر آنها مى دانستند که حق از آن على است او را در برابر ابوبکر يارى مى کردند، چون او با غصب کردن حق خلافت از معاويه سزاوارتر به جنگ بود. پس ثابت شد که على چون مى دانست که حق با ابوبکر است با او نجنگيد.

ج. اين اموري که نوشته ايد همه خلاف واقع است هيچ يک اتّفاق نيفتاد. امّا اول همه مي دانند و تواريخ بر آن اتّفاق دارند که بني هاشم و وابستگان به خاندان نبوی در اين اجماع وارد نبودند و حتّي مثل سعد بن عباده رئيس قبيله خزرج تا وقتي او را کشتند - و کشتنش را به جن نسبت دادند (1) - مخالف بودند.

ص: 289

خلیفه دوم ازنظر شیعه

س. به يک شيعه گفته شد: آيا پيامبر(صلی الله علیه و آله ) دستور نداده که با افراد خوب فاميل شويم و از آنها زن بگيريم و به آنها زن بدهيم؟ گفت: بله. به او گفتند: آيا تو براى خودت مى پسندى که داماد کسى بشوى که حرام زاده است؟ به او گفته شد: شما به دروغ ادّعا مى کنيد که عمر پسر زنى زناکار به نام صهّاک بوده است. جزائرى با تمام وقاحت ادّعا مى کند که عمر، خودش را با آب منى مردان اشباع مى کرد و با آن آرام مى گرفت. آيا به نظر شما پيامبر(صلی الله علیه و آله ) داماد کسى مى شود که این گونه است؟

ج. در انتخاب همسر اگر اين اشکال باشد، به نوح و به لوط پيامبران خدا هم وارد است. پس معلوم مي شود که اشکال نيست.

امّا در مورد مطلب ديگر - که من از تکرار آن هم حيا مي کنم - به شما مي گويم: در مسائل بين شيعه و سنّي و احوال اصحاب به علمای بزرگ و مشاهير شيعه و سنّي رجوع کنيد. چرا مي رويد اين گفته ها را که در يک کتاب معتبر و بلکه غيرمعتبر وجود ندارد، پيدا مي کنيد و افشا می کنید؟ من شما را مثل همان گوينده - اگر گفته باشد - نسبت به عمر جسور و هتاک مي دانم و چنان مي بينم که مي خواهيد به اسم رويارويي با شيعه، اين توهين ها را بکنيد و الّا کسي كه اندكی بهره ای از فهم و شعور داشته باشد، بايد نفي اين نسبت ها را از شيعه قبول کند و بگويد شيعه حرف حساب و دليل محکم از قرآن و حديث دارد و حاجت به نقل اين گونه حرف ها ندارد و اگر کسي هم، چنين حرفي

ص: 291

سندیت عبارت «للّه بلاد فلان»

س. در نهج البلاغه از على نقل شده است كه درباره ابوبکر گفت: «او پاک و در حالى که عيب اندک داشت از دنيا رفت. خير دنيا را به دست آورد و پيش از آنكه به شرّ آن گرفتار شود از دنيا رفت، اطاعت الهى را به جا آورد و به گونه ای شايسته تقواى الهی را رعايت کرد».

شيعيان وقتى مشاهده مى کنند که على اين گونه ابوبکر را مى ستايد حيران مى شوند، زيرا آنچه على مى گويد با عقيده اى که شيعيان درباره اصحاب دارند مخالف است.

ج. آنچه را از نهج البلاغه نقل کرده، به هيچ وجه مقصود ابوبکر نيست و کسي هم نگفته است که مقصود عمر است.

صدور چنين کلامي در مورد او از اميرالمؤمنين(علیه السلام) - که مواضع منفي آن حضرت را نسبت به ابوبکر هرکس مختصر اطلاعي از تاريخ داشته باشد مي داند – قابل قبول نيست.

همان عبارات آتشين و کوبنده خطبه شقشقيه براي ردّ اينکه مراد از آن ابوبکر باشد کافي است.

امام(علیه السلام) کسي است که در طيّ برگزاري آن شورا، به طوررسمي، قبول عمل به سيره ابوبکر و عمر را ردّ نمود و حتي براي اينکه هيچ شبهه اي براي کسي در عدم حجيّت و بي اعتباري سيره آن دو نفر باقي نماند مجامله اي نفرمود و عمل به سيره آنها و الزام

ص: 293

بیعت انصار با خلیفه

س. انصار با ابوبکر مخالفت کردند و به بيعت با سعد بن عباده فراخواندند و على در خانه اش نشست؛ نه با آنها بود و نه با اينها و سپس انصار همه با ابوبکر بيعت کردند.

اگر شيعه بگويد که به زور از انصار بيعت گرفته شد، اين دروغ است، چون براى بيعت گرفتن هيچ تهديد و جنگى صورت نگرفت و نيز امکان ندارد که آنها از ابوبکر و دو نفر که همراهش بودند بترسند؛ ابوبکرى که آنجا نه قبيله زيادى دارد و نه ثروت فراوانى، تا انصار مجبور شوند با اينکه او برحق نيست با او بيعت نمايند!

پس تنها دليل بيعت آنها با ابوبکر اين بود که آنها دليل درستى از پيامبرشان داشتند که نشانگر این بود که خلافت، حقّ ابوبکر است.

ج. در موقعیتی که پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) رحلت فرموده بودند و بنی هاشم در مصیبت جانکاه آن حضرت سخت پریشان بودند و تجهیز رسول خدا(صلی الله علیه و آله) را اهم امور می دیدند، فرصت طلبان و جاه طلبان اهل دنیا، پیکر پاک و کالبد شریف خواجه لولاک را رها کرده فرصت را غنیمت شمرده و از پیش، خود را آماده براي تصرّف حکومت و کودتا کرده بودند تا حدّي که به شخص پيغمبر(صلی الله علیه و آله) در آن حال بيماري طرف شده و جسارت نمودند که اگر پيغمبر(صلی الله علیه و آله) نفرموده بود - که از خانه بيرون

ص: 296

شخصیّت معاویه نزد شیعه

س. در نهج البلاغه آمده است كه امام در نامه اى به معاويه گفت: «با من کسانى بيعت کرده اند که با ابوبکر، عمر و عثمان بيعت نموده اند و آنها بر آنچه با آنها بيعت کرده اند با من هم بر اساس آن چيز بيعت کرده اند. اگر مهاجرين و انصار کسى را انتخاب کردند و امام ناميدند خداوند نیز اين را پسنديده است».

اين سخنان على دليلى براى امور ذيل مى باشد:

- امام را مهاجرين و انصار انتخاب مى کنند. پس انتخاب امام هيچ ربطى با اصل امامت که شيعه مى گويند ندارد!

- اگر کسى را مهاجرين و انصار قبول کنند و با او بيعت نمايند خداوند نیز اين را پسنديده است. پس حق امامت آن گونه که شيعه ادّعا مى کنند غصب نشده است.

ج. مخاطب اين مکتوب، معاويه است. او کسي نبود که به براهين حقيقيه امامت و خلافت علي(علیه السلام) تسليم شود و با آيه کريمه و واقعه مباهله(1) يا آيه تطهير(2) يا )هذَانِ خَصْمَانِ اخْتَصَمُوا((3) یا حدیث غدیر یا احادیث ثقلین و نصوص ظاهره ديگر به حق بگرايد.

او اگرچه بسياري را مي دانست ولي در اصل کسي بود که سال ها همراه پدرش با

ص: 299

معاویه از دیدگاه فریقین

س. شيعه مى گويند که معاويه کافر بوده است. سپس ما مى بينيم که حسن بن على با معاويه صلح کرد و از خلافت دست کشيد. پس شيعه بايد بگويد که حسن به نفع يک کافر از خلافت کناره گيرى کرده است و اين با عصمت او متضاد است!

ج. معاويه، باغي بود و بعد هم که مسلّط بر مردم شد به واسطه اينکه سبّ علي(علیه السلام) را در منابر و مجالس معمول کرد(1) و در سبّ علي(علیه السلام) مقصودش سبّ پيغمبر خدا(صلی الله علیه و آله) بود و در فکر اين بود که با حيله، نام آن حضرت را از اذان حذف کند، شيعيان او را کافر مي دانند اگرچه به ظاهر نمي توانستند اعلان نمايند.

او کسي است که اخيار و صلحای امّت را به شهادت رساند و در جنايت و خباثت، جرثومه بود.

ترک جنگ با او از سوي امام حسن(علیه السلام) علل متعددي داشت که قبلاً هم به آن اشاره شده است و مثل دفع افسد به فاسد بود.

کتاب هايي که راجع به معاويه، خود اهل سنّت نوشته اند، هيچ کدام نتوانسته او را تبرئه نمايند. كتاب النصائح الكافية لمن يتولّی معاويه(2) را بخوانيد. کتاب معاوية بن

ص: 302

موضع شیعه نسبت به خلفا

س. شيعه، ناسزا گفتن به بزرگان اصحاب به خصوص خلفاى راشدين ابوبکر، عمر و عثمان را عبادت مى دانند و با اين کار به خدا تقرّب مى جويند، درحالى که هيچ سنّى به کسى از اهل بيت ناسزا نمى گويد، بلکه اهل سنّت با دوست داشتن اهل بيت به خدا تقرّب مى جويند.

ج. اساساً برداشت منفي از رفتار و سيره بعضي صحابه به طور عادي براي هرکس که مختصری تاريخ را بررسي مي نمايد خواه و ناخواه حاصل مي شود.

راجع به اين سه نفر و مخصوصاً دو نفر اول مواضعي که اتخاذ کردند، آنها را زير سؤال قرار داده است، مخصوصاً مواضع آنها در مورد يگانه فرزند عزيز پيغمبر(صلی الله علیه و آله) سيدة نساء اهل الجنه و سيدة نساء العالمين و بانويي که مکرّر در احاديث متعدد شيعه و سنی، پيامبر(صلی الله علیه و آله) در مورد او فرمود:

«إِنَّمَا فَاطِمَةُ بَضْعَةٌ مِنِّي فَمَنْ أَغْضَبَهَا فَقَدْ أَغْضَبَني»؛(1)، «فَاطِمَةُ بَضْعَةٌ مِنّي يُريبُني مَا أرابَهَا وَ يُؤذيني مَا آذاهَا...».(2)

جسارت و اهانت آنها به آن حضرت - که به اتفاق علماي اهل سنّت و شيعه، فاطمه(علیها السلام) از دنيا رفت درحالي که از اينها ناراضي و ناخشنود و بر آنها غضبناک بود و

ص: 304

مراتب ارتداد

س. شيعه مى گويند که همه اصحاب به جز تعداد اندکى که از هفت نفر بيشتر نيستند، مرتد شده اند.

سؤال اينجاست که بقيه اهل بيت، مانند فرزندان جعفر و على کجایند، آيا آنها هم مرتد شدند؟

ج. شيعه نمي گويد همه اصحاب به جز تعداد اندکي مرتد شدند. اصحاب پيغمبر(صلی الله علیه و آله) را تا حدود ده هزار و بيشتر احصا کرده اند. در بين آنها افراد بسياري بودند که اگرچه مشهور و معروف نبودند اما شيعه و حامي اهل بيت(علیهم السلام) بودند. اين افرادي که نام مي بريد از مشاهير صحابه مي باشند که هرکدام اعتبار هزار نفر و بيشتر را دارند.

علاوه بر اينكه، ارتدادي که مي گوييد درجاتي دارد و ارتدادي که احکام خاص را دارد با انکار صريح توحيد يا رسالت و يا يکي از ضروريات دين - که همه مسلمين بر آن اتّفاق دارند - ثابت مي شود.

فرزندان علي(علیه السلام) و فرزندان جعفر(علیهم السلام) و ديگران، همه شيعه بودند. بسياري از آنها در روابط با حکّام ستمکار به تقيّه عمل مي کردند، برای بعضي هم شرايط به صورتي پيش مي آمد که عليه حکومت قيام نمايند.

در طول تاريخ هميشه اهل بيت(علیهم السلام) و فرزندان آنان مظلوم بوده و در تواريخ معتبر همه آنها را نوشته اند و مظلوميت آنها به اندازه اي زياد بوده که شعراي نامداري مثل

ص: 307

ارتداد خلفا و مبارزه با مرتدین

س. اگر چنان که شما مى گوييد اصحاب بعد از وفات پيامبر(صلی الله علیه و آله ) همه مرتد شدند، پس چگونه با مرتدان از قبيل اصحاب مسيلمه، ياران طليحة بن خويلد، پيروان اسود و سجاح و ديگران پيکار کردند و آنها را به اسلام بازگرداندند؟ آیا اصحاب وقتی طبق ادعای شما مرتد شده بودند نباید آنها را یاری می کردند، یا حداقل آنها را به حال خود وامی گذاشتند؟

ج. اين هم يک افتراست. اولاً چنان که گفتيم ارتجاع و ارتداد مراتبي دارد، به يک معنا، ترک يک سنّت نبوي يا اِعمال يک بدعت در دين ارتداد است و در آخرين درجه، انکار توحيد و بازگشت به بت پرستي ارتجاع است.

شما چقدر خلط مبحث مي کنيد؟ کساني که حکومت را به دست گرفتند بر اساس حفظ حکومت خود بايد با اصحاب مسيلمه و سايرين جنگ کنند.

اينها به عنوان اسلام روي کار آمده بودند و بايد شعایر اسلام را - مثل نماز، روزه و زکات و ممنوعيت معاصي؛ مثل زنا، لواط، شرب خمر و قمار - ترويج نمايند و با مسيلمه، طليحه، اسود و سجاح جنگ کنند؛ ترک آنها و نصرت آنها نفي خودشان بود و هرکس در بين مسلمين، منافق بود با مسيلمه ها جنگ مي کرد.

ص: 309

علّت پيدايش فرقه های مختلف

س. شيعه به گروه هاى زيادى تقسيم مى شوند كه به شدّت با يکديگر مخالف هستند و هر فرقه اى، فرقه ديگر را کافر مى داند، به عنوان مثال ميرزا على شيرازى فرقه بابيه را تأسيس کرد و ميرزا حسين على، فرقه بهاىى را بنيان گذارى کرد.

همه اين فرقه هاى شيعه در يک عصر و نزديک با هم پديد آمده اند.

ج. تعجّب است كه با اين همه گروه هاي بي شمار منحرف و فِرَق باطل كه از اهل سنّت، مخصوصاً از صوفيه آنها ظاهر شدند و فتنه هايي كه برپا كردند و حتّي جنگ هايي كه بين پيروان مذاهب اربعه واقع شد و به جان يكديگر افتادند - كه شرحش يك تاريخ چند جلدي مي شود - اين سخنان واهي را در مورد شيعه مي گوييد و بهايي گري را فرقه شيعه مي دانيد!

به نظر شيعه بهايي گري دين نيست بلکه يک حزب و باند سياسي است که انگليسي ها آن را تأسيس نموده براي اينکه بين شيعيان تفرقه ايجاد نمايند همان طوري که انگليسي ها وهابي گري را تأسيس نمودند تا ميان مسلمانان تفرقه انداخته و آشوب برپا نمايند.

بالاخره مي گوييم اين تشعّبات و فرقه گرايي ها كه به وسيله رياست خواهان و سياست مدارها پيدا مي شود، در همه ملل و امم هست و آن را نمي توان نقص اصل و به حساب ديگران گذاشت و حيف است كه آدم عاقل بر اين اساس، ردّ و ايراد

ص: 310

دیدگاه سلمان، عمّار و مالک اشتر نسبت به خلفا

س. به اتّفاق همه ثابت است که سلمان فارسى در زمان خلافت عمر، فرماندار مدائن و عمّار، فرماندار کوفه بوده است. شيعه مى گويند كه اين دو نفر از شيعيان على بوده اند. پس اگر از ديدگاه آنها عمر مرتدّ بود، چرا آنها در زمان او پُست فرماندارى را قبول کردند و مالک اشتر هم مى گويد: إنّ اللهَ تَبَارَكَ وَتَعالى بَعَثَ فيكُمْ رَسُولَه مُحَمَّداً بشيراً ونذيراً ... ثُمَّ اسْتَخْلَفَ عَلَى النَّاسِ أبابَكْر فَسارَ بِسيرَتِهِ واسْتَنَّ بِسُنَّتِه، وَاسْتخْلَفَ أبوبكر عُمَر فاسْتَنَّ بِمِثل تِلْكَ السُّنَّة؛ ابوبکر خليفه پيامبر(صلی الله علیه و آله ) شد و او به شيوه پيامبر(صلی الله علیه و آله ) رفتار کرد و بعد از ابوبکر، عمر به خلافت رسيد و او نيز به شيوه ابوبکر رفتار کرد. چگونه است كه مالک اشتر ابوبکر و عمر را مى ستايد؟

ج. سيره اميرالمؤمنين(علیه السلام)، سيره اي الهي و صددرصد در راستاي حفظ مصالح اسلام و مسلمين بود. اين اشخاص هم به همان سيره مولا و امام خود عمل مي کردند و با حضور خود در اين مواضع و جوامع، اسلام را ياري مي نمودند.

عمر، ابوبکر، عمرو و زيد نزد آنها مطرح نبود. براي آنها، اسلام، قرآن، جهاد و دفع کفّار مطرح بود. درعين حال آنها براي فرمانداري اين شهرها از امام(علیه السلام) هم مأذون بودند.

در ارتباط با اين مسائل، فهم و رشد ديني و شعور سياسي لازم است نه اين

ص: 312

گرایش برخی از صحابه به جاهلیّت

س. شيعيان همه اهل بيت را که در قرن اوّل بوده اند کافر قرار مى دهند؛ زيرا در روايت ها و منابع مورد اعتمادشان آمده است که بعد از پيامبر همه مردم مرتد شدند، به جز سه نفر: سلمان، ابوذر و مقداد و بعضى مى گويند فقط هفت نفر بر اسلام باقى ماندند، امّا از اين هفت نفر هيچ کس از اهل بيت نيست. پس شيعه همه را مرتد و کافر قرار داده اند.

به آنها مى گوييم که آنان که اموال، خانه و ديارشان را به خاطر خدا و پيامبرش به ميل خود ترک گفتند، چگونه مى توان گفت که آنها به خاطر شهوت و حبّ ریاست مرتد شدند.

ج. معاذالله که شيعه جميع اهل بيت(علیهم السلام) يا يک نفر از آنها را از قرن اول تکفير کرده باشند.

شاعر عرب جواب اين سؤال را چه خوب داده است:

لَقَدْ عَجِبُوا مِنْ اصْحابِ أحْمَد إذ رَضُوا***بِ--تَقْديمِ ذی جَهْلٍ وَتأخير ذی فَضْلٍ

وَأصْ--حابُ م-ُوسى في زَمانِ حَياتِهِ***رَضُ-وا بَدَلاً عَ-نْ خَالِقِ الكَون بِالعِجْلِ(1)

ارتداد و بازگشت مراتبي دارد. سست شدن اشخاص در بعضي مواضع، ارتداد و

ص: 314

مروان از منظر شیعیان

س. شيعيان هميشه به مروان بن حکم حمله مى کنند و هر زشتى را به او نسبت مى دهند. سپس برخلاف اين، در کتاب هايشان روايت مى کنند که حسن و حسين پشت سر مروان نماز مى خواندند! و عجيب اينجاست که معاويه پسر مروان با رمله دختر على ازدواج کرد؛ و همچنین زینب بنت الحسن المثنّی با نوه مروان ولید بن عبدالملک، و ولید با نفیسه بنت زید بن حسن بن علی ازدواج کرد.

ج. شيعيان ازاين جهت که (حَکَم) پدر مروان مورد غضب رسول خدا(صلی الله علیه و آله) بود و او را پيامبر(صلی الله علیه و آله) از مدينه بيرون کرد با او دشمني مي کنند و مروان هم که از جرثومه هاي گناه و متظاهر به محرمات بود و حتي در زمان ابوبکر و عمر حکم پيامبر(صلی الله علیه و آله) درباره حَکَم اجرا شد و نگذاشتند او به مدينه بيايد ولي عثمان وي را به مدينه برگرداند(1) ما ازاين جهت با آنها مخالف هستيم که رسول الله(صلی الله علیه و آله) با آنها مخالف بود ولي شما که آنها را دوست داريد بايد پاسخگو باشيد که چرا برخلاف نظر پيامبر(صلی الله علیه و آله) رفتار مي کنيد.

امّا ازدواج هايي كه به آن اشاره کرده ايد، چنانچه مکرّر جواب داديم برحسب ظواهر و متعارف بود و مسئله مهمّي نيست كه شما برای به حاشيه كشاندن بحث اصلی وصايت رسول خدا(صلی الله علیه و آله)، آن را مكرّر مطرح می كنيد.

ص: 316

تسلّط علمای شیعه به ادبیات عرب

س. بسياری از علمای شيعه به خصوص در ايران، زبان عربی بلد نيستند. پس چگونه احکام را از کتاب خدا و سنّت پيامبر(صلی الله علیه و آله ) استنباط می کنند؟

ج. انسان نمي داند به اين نادانان که آنها را اگر اجهل النّاس بگوييم باز هم کم گفته ايم چه بگوييم؟

علما و فقهاي شيعه از عصر اول تا امروز؛ داراي دقيق ترين آرا و نظريات و محکم ترين فتاوا مي باشند و هرگز آنان از ساير علما کم نياورده اند بلکه نظراتشان محکم تر و مستدل بوده و هست و بين آنها بعضي عرب زبان و بعضي عجم بوده اند.

اينها هستند كه کتاب ها و تأليفاتشان در فقه در معرض مطالعه و اظهارنظر فقهاي شيعه و سنّي است. به زبان عربي اگر سخن نمي گويند، تسلّط آنها بر دقايق اين عبارات و تفسير و شرح روايات و آيات، شگفت انگيز است.

اين سؤال عاميانه را هيچ يک از علمای اهل سنّت نکرده اند ولي از سلفي هاي بي سواد که حرمين را مرکز جهالت نموده اند و در اساس نظراتشان، با همه مظاهر علم و صنعت فعلي مخالفند و با حربه تکفير، مسلمانان و معتقدترين اشخاص به توحيد و داناترين مردم به معاني توحيد را تکفير مي کنند و اگر کسي معتقد نباشد که آفتاب به دور زمين گردش مي کند او را کافر مي گويند؛(1) از کسانی که براي خدا دست، پا، چشم و اعضا

ص: 317

ادعاي تناقض و ناهماهنگی در روایات شیعه

س. شیخ طوسى در مقدمه تهذيب الاحکام مى گويد: «يکى از دوستان در مورد تباين، تضاد و تناقضى که در احاديث اصحاب ماست که هيچ روايتى نيست مگر آن که در مقابل آن روايتى مخالف با آن نباشد، با من مذاکره کرد و چنان اين احاديث مخالف همديگرند که از بزرگ ترين اعتراضات مخالفان ما بر مذهب ما همين تضادّ اخبار و روايات است...».

این چه حرفی است كه بزرگان شیعه می زنند و چگونه به روایات متضاد استناد می كنند؟

ج. اين صورت در روايات اهل سنّت بيشتروبيشتر است، مثل بخاري که صحيح خود را از بين ششصدهزار حديث استخراج کرده(1)، همين عقيده را نسبت به روايات داشته است، حتّي رواياتي را که با مذهب و سياست خلفا معارض مي شده يا در فضایل اهل بيت(علیهم السلام) بوده ترک کرده اند.

شيوخ بزرگشان و محدّثين آنها يکديگر را جرح نموده اند و روايات را از اعتبار ساقط کرده اند.

امّا مطلبي که شيخ طوسی در مقدمه تهذيب الاحکام بيان نموده، تضاد و تخالف ظاهري است که بيشتر افراد در مراجعه به روايات به اشتباه مي افتند و گمان خلاف

ص: 319

جایگاه نماز جمعه در مذهب شیعه

س. چرا بسياری از شيعيان، نماز جمعه نمی خوانند بااينکه به صراحت در سوره جمعه به اقامه نماز جمعه امر شده است.

اگر بگويند نمازجمعه تا وقتی مهدی ظهور کند تعطيل است، می گوييم آيا انتظار برای مهدی می تواند تعطيل کردن اين امر عظيم را توجيه نمايد؟

ج. شيعه در انعقاد نمازجمعه شرط مي دانند که امام عادل يا منصوب از طرف امام باشد، چون مقام بسيار مهمّی است و استفاده هاي آن مخصوصاً در مقاصد اجتماعي و سياسي بسيار است.

ازاين جهت نمي توان انعقاد آن را به وسيله هرکسي مشروع دانست. اين شما هستید كه به هرکس برسید حتّي ظالم ترين و شقي ترين حکّام كه باشد، اقتدا مي نمايید و ازاين جهت همواره در طول تاريخ نمازجمعه مورد سوء استفاده حکام، طواغيت و اشقيا قرار گرفت.

ص: 321

قراردادن مواضع سجده در نماز بر زمین

س. علمای شيعه می گویند در حال سجده باید هشت عضو بر روی زمین باشد (پیشانی، بینی، دو کف دست، دو زانو و دو سر انگشتان پا)، به همین سبب از تربت استفاده می كنند. پس چرا شیعه همه اعضاى هشت گانه سجده را بر تربت قرار نمی دهند؟

ج. بحث بين شيعه و سنّي، بحث پایه ای و پيشوايي و امامت بر امور دين و دنياي مردم است و به اين بحث هاي عاميانه که جواب آن بر هرکسي كه اندکي با فقه آشنا باشد واضح است، ارتباط ندارد.

بحث، بحث مفاد حديث و احاديث متواتر ثقلين(1)، تفسير آيه تطهير(2)، آيه مباهله(3)، آيه )بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّك((4) و بحث از واقعه تاريخي غدير(5) است.

اينکه در سجده، وضع جبهه بر ارض واجب است و به آن محقّق مي شود و سایر اعضا اگر ملامس با زمين نباشد، بحث فقهي بسيار کوچکي است. هزارها مسائل فقهي در ابواب فقه هست که در بسياري از آنها، فتواي فقهاي شيعه و سنّي تفاوت

ص: 322

پرهیز از گناه، اثر دوستی حضرت علی(علیه السلام)

س. شيعيان به پيروان خود جرئت داده اند تا مرتکب هرگونه گناهی بشوند، زيرا به آنها مى گويند که چون شما على را دوست داريد هر گناهى مرتکب شويد اشکال ندارد.

ج. هرگز چنين نيست. مذهب شيعه اهل بيت(علیهم السلام) سخت گيرترين همه فِرَق مسلمان ها در انجام واجبات و ترك محرّمات مي باشد.

مظاهر زندگي آنها، كسب وكار، سياست، تجارت، فرهنگ و تعليم وتربيت آنها بر اساس مراقبت تامّ و تمام از احكام خدا و قرآن مجيد است.

همان گونه که آيات تشويق به توبه و استغفار )إنَّ اللّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً((1) و )إنَّ اللّهَ لايَغْفِرُ أنْ يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَا دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشَاء ((2) و رواياتی، مثل «التَّائِبُ مِنَ الذَّنْبِ كَمَنْ لَا ذَنْبَ لَه»(3) هيچ يک سبب جرئت بر گناه نمي شود، روايات «حُبُّ عَلِيٍّ جُنَّة»(4) نيز موجب جرئت بر گناه نمي شود، بلکه سبب احساس پرهيز بيشتر از گناه مي شود.

ص: 324

كراهت پوشیدن لباس سیاه

س. کلينی در کتاب کافی روايت می کند که گفت: «سياه پوشيدن مکروه است مگر در سه چيز: موزه، عمامه و عبا».

از اين دسته روایات در كتب شیعه فراوان دیده می شود.

سؤال اين است که چرا شيعه با نهی ائمه خود سياه می پوشند و لباس سياه را لباس سيّدهای خود قرار داده اند؟

ج. اين گونه بحث ها مربوط به فقه است و اظهارنظر پيرامون آن و تفاصيل آن محتاج به اجتهاد و استنباط است و به مسئله تشيّع و تسنّن و مشروعيّت و عدم مشروعيّت حکومتي که پس از پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) در آن جوّ خاص برقرار شد ارتباط ندارد.

در اينکه از اين روايات، عموم استفاده مي شود و دليل مخصّصي بر آنها وارد شده يا نه و دلالت آنها بيشتر از کراهت نيست که آ ن هم با انطباق عنوان راجح بر آن منتفي مي شود و در بعضي موارد عنوان مستحب پيدا مي کند، اينها فروع و مسائلي است که فقه به آن جواب مي دهد. فرضاً اگر دلالت همه را بر کراهت مطلق يا حرمت مطلق بدانيم، مخالفت عملي بعضي يا جمعي، نه تشيّع را باطل مي کند و نه دليل برحق بودن تسنّن مي شود.

اختلاف فقها در فروع بسيار است. فرقي که هست اين است که شيعه در فقه، فقط به نصوص قرآني يا روايي عمل مي نمايد و برحسب اخبار ثقلین، اقوال ائمه(علیهم السلام) را در

ص: 325

ازدواج موقت در مذهب شیعه

س. آيا ائمه صيغه (ازدواج موقت) کرده اند؟ پسرانى که از صيغه دارند چه کسانى هستند؟

ج. اهل بیت(علیهم السلام) ترغيب و تشويق به ازدواج موقت فرموده اند، ولي در تاريخ زندگي و سيره ايشان از خودشان اين اقدام به نظر نرسيده است؛ با اين وجود «عَدَمُ الوجْدانِ لايَدُلُّ عَلى عَدَمِ الوُجُودِ»(1) به علاوه اينکه، بعضي خصوصيات مباح ديگر هم از آنها ضبط نشده است.

شما چون می دانيد، اگر سؤالات اساسی مربوط به اصل جانشينی بعد از پيامبر(صلی الله علیه و آله) و تنصيص آن حضرت بر ولايت اهل بيت(علیهم السلام) را بپرسيد محكوم می شويد، مكرّر به حاشيه می رويد و سؤالاتی كه هيچ دخلی به مسائل اصلی ندارد مطرح می كنيد.

اگر مرد میدان تحقیق هستید، منصفانه به دنبال پاسخ این سؤال باشید که چرا به قول شما پیامبر(صلی الله علیه و آله) برای بعد از خود جانشین تعیین نکرده ولی ابوبکر این کار را کرد؟ آیا نعوذ بالله عقل ابوبکر بیشتر از پیامبر(صلی الله علیه و آله) بود؟!

ص: 327

کفر فرقه قادیانی

س. فرقه قاديانى به خاطر ادّعاى نبوّت براى رهبرشان کافر هستند. پس آنها با شيعه که مى گويند ائمه شان داراى ويژگى هاى پيامبران و حتّى بيشتر از آن هستند چه فرقى دارند؟ شیعه باید فرق های اساسی امام و پیامبر(صلی الله علیه و آله) را بیان کنند، و آیا پیامبر(صلی الله علیه و آله) آمده تا ما را به آمدن دوازده امام مژده دهد و آیا امامان مانند پیامبر(صلی الله علیه و آله) معصوم اند؟

ج. کفر فرقه قادياني از جهت انکار بعض ضروريات دين است، مثلاً در مورد عيسي(علیه السلام) با نصاري هم عقيده اند و قرآن مجيد را که مي فرمايد: )مَاقَتَلُوُه وَ مَا صَلبُوهُ وَ لكِن شُبِّهَ لَهُم((1) منکر شده اند.

احمد قادياني مؤسس اين فرقه در کتابي که براي امان الله خان پادشاه افغان نوشته، صريحاً آن را انکار نموده است.

امّا ادّعای نبوت و پيغمبري به صراحت از او - اگر هم شنيده شده باشد - همه پيروان او، به او نسبت نمي دهند.

به هرحال آنها فرقه اي هستند که خود را مسلمان معرفي مي کنند و در ابتدای تشکيل پاکستان هم در دولت آنجا عضويت يافتند و ظفرالله خان به وزارت خارجه رسيد.

ص: 328

کمک گرفتن از ذمّی ها بر ضدّ مرتدین

س. در اين زمان وقتى علماى اهل سنّت حرمين فتوا دادند که کمک گرفتن از کافران در مقابل بعثى هاى مرتد، در حال ضرورت جايز است، شيعيان کار علماى اهل سنّت را تقبيح کردند، امّا علامه حلّى در منتهى المطلب فى تحقيق المذهب نقل مى کند که شيعيان به جز طوسى همه بر اين اجماع کرده اند که کمک گرفتن از ذمّى ها براى جنگيدن با شورشيان جايز است. اين تناقض چگونه قابل حل است؟

ج. فرق است بين جواز استعانت از اهل ذمّه - که در پناه اسلام و ذمّه مسلمين و تحت قيادت حاکم اسلام عمل مي کنند - و عمل براي کفار به عنوان مواجهه با بعثي ها.

در حقيقت، مستعين و مستعان و من يعان عليهم در خط سياسي مستقل اسلام نيستند و بعثي ها کافرند. آن کفّاري که علمای اهل سنّت استعانت از آنها را تجويز مي کنند نيز کافرند.

متأسفانه طوري عمل مي کنند که هر طرف غالب شود، غلبه اسلام نيست.

حکومت هاي بلاد عربي تا قبل از اين بيداري اسلامي، همه در حمايت و تحت نفوذ و استخدام غرب بوده اند؛ ليبي، تونس، مصر، يمن، الجزاير، اردن و با کمال تأسف حکومت به اصطلاح سعودي حرمين يعنی آل سعود و آل خليفه در بحرين و سايرين؛ کدام استقلال اسلامي دارند؟ کفار، مسلمانان را در بين خودشان همه را و هرکدام را برابر يکديگر قرار داده اند و واحدهاي کوچک تشکيل داده اند تا بر همه

ص: 331

جایگاه زید بن علی در بین شیعیان

س. شيعه می گوید: هرکسى از اهل بيت ادّعاى امامت کند و چيزهاى خارق العاده اى که نشانگر صدق و راستى او هستند ارائه دهد امامت او ثابت مى شود، امّا با آنکه زيد بن على ادّعاى امامت کرد، شيعيان امامت او را نپذيرفتند؟

ج. از عقايد اصلی شيعه اين است كه، امامت با نصّ حضرت رسول(صلی الله علیه و آله) بر امامت شخص و يا نصّ امام قبل بر امامت امام بعد ثابت می شود و امور خارق العاده و معجزات، تأييدكننده آن نصّ است.

امّا زيد فرزند امام علي بن حسين(علیهما السلام)، از بزرگان فرزندان امام و عالم ترين آنهاست كه امام خود را رها نكرد و امام او بعد از پدر بزرگوارش، برادرش امام محمد باقر(علیه السلام) است كه پيامبر(صلی الله علیه و آله) به جابر بن عبدالله انصاری بشارت داد كه امام باقر(علیه السلام) را درك می كند و به او فرمود: «هر وقت او را درك كردی، سلام مرا به او برسان».(1)

زید کسی بود که وقتي از ابو بكر و عمر از او مي پرسيدند، تقيّه مي كرد، ولي در جنگ با بني اميه هنگامی که احساس شهادت نمود، فرمود: آنكه از من از ابوبكر و عمر سؤال مي كرد كجاست؟ آن دو نفر مرا به اين حال نشاندند.(2)

ص: 333

دیدگاه شیعه نسبت به زیدیه

س. شيعيان، زيديه را کافر قرار مى دهند بااينکه زيديه دوستداران اهل بيت هستند. پس مى فهميم که معيار نزد شيعه، دشمنى با اصحاب است، نه دوستى با اهل بيت.

ج. اين اصل از اصول قرآني اسلام است: حُبّ فى الله وبغض فى الله. هم حب اولياءالله و هم بغض اعداء الله را هر مسلمان و مؤمني بايد داشته باشد و شيعه به هر دو التزام دارد.

زيديه نيز از شيعيان هستند و در اعتقاد به خلافت بلافصل اميرالمؤمنين علي(علیه السلام) با شيعه اثني عشري متفق و موافق اند.

شخص حضرت زيد از بزرگان اهل بيت(علیهم السلام) و همه شيعيان بر جلالت قدر او هم عقيده اند.

آن بزرگوار وقتي از ابو بكر و عمر از او مي پرسيدند، تقيّه مي كرد، ولي موقعي كه در جنگ با بني اميه به واسطه جراحات، احساس شهادت نمود، فرمود: آن شخصي كه از من از ابوبكر و عمر سؤال مي كرد كجاست؟ هُمَا أقَامَانى هذَا الْمَقَامَ؛ آن دو نفر مرا به اين حال و به اين روز انداختند.(1)

ص: 334

احادیث مشترك بین شیعه و اهل سنّت

س. احاديث زيادى در کتب شيعه از اهل بيت نقل شده که با روايات اهل سنّت مطابق اند. رواياتى هم نزد اهل سنّت است، امّا شيعيان آن را به بهانه اينکه ازروى تقيّه گفته شده اند، تأويل مى کنند چون که با ميل آنها مطابقت ندارند.

ج. مشترکات شيعه و سنّي در فقه بسيار است و فقه شيعه بر اساس استفاده از کتاب، سنّت و احاديث مرويه از اهل بيت(علیهم السلام) بنا شده است كه هم از جهت مصادر روايي، فروع فقهي را از معتبرترين روايات دريافت مي نمايند و هم به واسطه آنکه پشتوانه حجّت، مثل احاديث ثقلين(1) دارند اقوال اهل بيت(علیهم السلام) را حجّت مي دانند و ازاين جهت در هيچ موردي از پيش خود و به مثل استحسانات و قياس نياز ندارند!

ولي ازطرف ديگر چون فقه اهل سنّت بر پايه اين موازين ناقصه و اعتماد بر اقوال و آراي کساني که رأي و قولشان حجيت شرعي ندارد قرار دارد، با فقه شيعه و نصوص معتبر مخالفت دارد؛ از اينجاوآنجا و از هرجا شده فقه ساخته اند و اتّکاي آنها به نصوص وارده از شخص رسول خدا(صلی الله علیه و آله) بسيار نادر است.

رأي مثل سفيان ثوري يا حسن بصري يا اوزاعي يا مالک يا احمد و عمرو و زيد چه اصالتي دارد و همچنين رأي يک صحابي به خصوص اگر با آراي دیگران معارض باشد اصالتي ندارد.

ص: 335

قواعد پذیرفتن روایات در مذهب شیعه

س. شيعه، روايات کسى که امامى از ائمه شان را قبول نداشته باشد ردّ مى کنند و روايات اصحاب را به همين خاطر قبول ندارند، امّا روایات مثل فطحيه، واقفيه و ناووسيه را كه امامت برخى از ائمه را قبول ندارند، مورد اعتماد قرار مى دهند!

ج. در نقل حديث از پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله)، شيعه بر اساس استوارترين ضوابط عقلي و عرفي عمل مي نمايند و چنان نيست که شما مي گوييد.

شيعه حديثي را که ازطريق صحابه، يعني به اسناد متصل به صحابه از شخص حضرت رسول(صلی الله علیه و آله) باشد، اگر آن صحابي نقطه ضعفي که پيش عقلا از مثل او سلب اعتماد مي شود نداشته باشد، آن را مي پذيرند و به آن عمل مي كنند.

در تاريخ، حديث و سيره همه ازنظر شيعه تحت شرايط مقبول اگر از اهل سنّت باشد قبول مي نمايند، البته خصایص و مقام عصمت و امامت ائمه(علیهم السلام) و علم آنها را براي احدي غير از آنها قائل نيستند و همين طور هوايي و گزاف هر صحابي را عادل نمي دانند و شعار بی دليل و غيرمنطقی «الصّحابة كُلُّهُم عُدولٌ» شما را سر نمی دهند.

ص: 337

اعتبار روایات كتاب شریف كافی

س. مگر شيعه نمى گويد كه بيشتر روايت های کتاب کافى ضعيف هستند و چيز صحيحى جز قرآن نداريم. پس چرا به دروغ مى گويند که کافى، شرح و تفسير قرآن است!

ج. شيعه مي گويد هر حديثي که عندالعقلاء معتبرالصدور باشد معتبر است و بااين وجود، در عقايد و مطالب اصولي، به خبر واحد معتبر هم عمل نمي کند.

در کافي، همه روايات صحيح؛ چه در اصول و چه در فروع، شرح، بيان و تفصيل قرآن است و اگر خبري به فرض با قرآن کريم مباينت به تباین داشته باشد که حتي مقيّد اطلاق يا مخصّص عام يا تفسير لفظ نباشد، آن را طرد و طرح مي نمايند.

اين روش بزرگان و دانشمندان شيعه در مواجهه با روايات است. نمی دانم شما از كجا می گوييد كه شيعه همه روايات كافی را تفسير قرآن می داند؟!

شما چرا از روايات خودتان در کتابي که آن را از صحيح ترين کتب حديث معرفي مي شود، (صحيح البخاري) نمي گوييد كه صاحب آن خود از دشمنان اهل بيت(علیهم السلام) است و کسي است که از اعدا عدوّ اهل بيت(علیهم السلام) و انصب نواصب، مثل حريز بن عثمان که اميرالمؤمنين(علیه السلام) را - که پيغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرموده بود: «مَنْ سَبَّ عَليّاً فَقَدْ سَبَّنی»(1)- هر شبانه روز يکصدوچهل مرتبه لعن و سب مي کرد، از زیاد بن ثعلبه که

ص: 338

حجیّت اجماع از دیدگاه شیعیان

س. همدانى عالم شيعه در مصباح الفقيه مى گويد: طبق نظر متأخرين، معيار براى حجيت اجماع اين نيست که همه اتفاق کنند و نه لازم است که در يک عصر همه اتفاق نمايند، بلکه دليل براى حجّيت اجماع اين است که رأى معصوم را به طريق حدس زدن و تخمين کشف کنيم.

آنها رأى امام غایب را - که تأییدکننده اجماع است - ازطريق حدس زدن مى شناسند. چرا شیعه حدس و گمان خود را محور قرار مى دهند، ولی اجماع سلف را معتبر و معيار قرار نمى دهند؟

ج. ازنظر شيعه، اجماع، حجّت و معتبر است، چون رأي امام معصوم را نيز شامل است، چنان که اجماع تمام صحابه معتبر است چون مشتمل بر رأي علي(علیه السلام) است؛ و اين اعتبار، همان اعتبار روايت مقطوع الصدور از حضرت رسول(صلی الله علیه و آله) و از هريک از اهل بيت معصومين آن حضرت(علیهم السلام) است که به نصّ حديث ثقلين(1)، مصون از خطا و بيان خلاف واقع مي باشند.

ما اجماع واقعي سلف را حجت مي دانيم که همه امت ازجمله حضرت علي در آن اجماع باشند و الّا اگر علي(علیه السلام) وعده زيادي از صحابه در آن اجماع نباشند اين را اجماع نمي ّشناسيم.

ص: 340

ادّعای اجماع و خرق آن توسّط ابن بابویه

س. شيعيان اعتراف مى کنند که ابن بابويه قمى صاحب کتاب من لا يحضره الفقيه در مسئله اى ادّعاى اجماع مى کند و باز ادّعا مى کند که برخلاف آن، اجماع صورت گرفته است. چنان که يکى از علمايشان مى گويد: کسى که طريقه او در ادّعاى اجماع اين باشد، چگونه مى توان بر او اعتماد کرد و نقل او را قبول کرد!

ج. شيعيان، علما و فقها را - در هر درجه از علم که باشند - معصوم از خطا نمي دانند و اين بيان، همين معنا را مي رساند که مثل صاحب کتاب من لايحضره الفقيه هم مصون از خطا نيست و درهرحالي که اجتهاد خود را مي گويد، نبايد تعبداً مثل قول معصوم پذيرفت، بلکه بايد مدّعاي او بررسي شود.

اين يک تأکيد بر اصالت مصادر مذهب شیعه است و علمای شيعه، مقلّد هيچ يک از ارباب جوامع حديث و شخص اصحاب ائمه(علیهم السلام) نيستند و تفرقه اي که در اهل سنّت پيش آمده که در اصول به اعتزال و اشعريت و در فروع به مذاهب اربعه منشعب شده اند و چنان شده است که هرکس ملزم است از يکي از اين چهار نفر تبعيت کند و رأي ديگري را مردود و باب اجتهاد را مسدود بداند، در شيعه نيست و نخواهد بود.

شيعه پيرو قرآن و دستورات پيامبر(صلی الله علیه و آله) است و از قواعد عقلی تبعيّت می كند و از تمسّك به مثل قياس و استحسان - كه عقلا آن را ردّ می كنند - پرهيز می كند.

ص: 342

تحقّق حجّیت اجماع با قول اهل بیت(علیهم السلام)

س. اجماع از ديدگاه شيعيان حجّت نيست و فقط زمانى مى تواند حجّت باشد که معصوم وجود داشته باشد. این سخنشان بى معنا است، زيرا طبق گفته آنها وقتى معصوم باشد نيازى به اجماع نيست.

ج. مسئله اين است كه اجماع، منهاي قول اهل بيت(علیهم السلام) - كه عِدل قرآن هستند - حجّيت ندارد و از جهت ديگر هم اهل بيت(علیهم السلام) كه از امّت هستند، اگر در اجماع نباشند، اجماع محقق نمي شود.

بنابراين در تمام مواردي كه اهل سنّت ادّعای اجماع نموده اند با مخالفت اهل بيت(علیهم السلام)، آن اجماع ها اعتبار ندارد و عندالله حجّت نيست و بر اين اساس، اجماع بر خلافت ابو بكر در جهت صغري و كبري زير سؤال است و حجّيت شرعي ندارد.

موضوع، بسيار واضح و روشن است فقط كمی انصاف می خواهد تا حرف حقّ را بپذيريد.

ص: 343

مباني مستحکم فقه شیعه

س. از چيزهاى عجيب شيعه اين است که وقتى در مسئله اى اختلاف کنند و در آن دو قول باشد؛ يک قول با گوينده مشخص و قولى ديگر بدون گوينده معلوم، همان قولی را می پذیرند که گوينده اش مشخص نيست، زيرا گمان مى برند که شايد گفته امام معصوم است و حرّ عاملى با تعجّب مى گويد: اينکه مى گويند بايد فرد ناشناخته اى در آن باشد عجيب تر است، چه دليلى بر آن دارند؟ و چگونه مى دانند که گوينده آن امام معصوم بوده است و از کجا اين گمان مى رود.

ج. تعجّب است که با اينکه انتقاد مثل شيخ حرّ عاملي را بر اين نظر بيان مي کند، از شيعه انتقاد مي کند و يک نظر شاذّ يا قابل تفسير صحيح را ميزان حمله به شيعه قرار مي دهد که به عنوان فرض و احتمال مطرح شده است و الّا يک مورد بياورد که فقهاي شيعه بر اين نظرها، حکم و فتوايي داشته باشند.

فقه شيعه بر اساس مباني مستحکمي است که بالاتر از آن فرض نمي شود.

کتاب الخلاف(1) شیخ طوسي را که اقوال همه علمای اهل نظر اسلام، صحابه و آرای شيعه در تمام مسائل در آن بيان شده را ببينيد.

در تمام اين مجموعه بزرگ، اقوال فقهای مذاهب اربعه اهل سنّت و سايرين را يکايک با مستند، اگر مستنداتي داشته باشند آورده است و فقه شيعه را هم در مقابل آنها با آن مستندات محکم بيان کرده است که بر هر اهل تتبّع و منصفي، از همين

ص: 344

قواعد اصولی و فقهی شیعه

س. محمدرضا مظفر يکى از علمای شیعه اعتراف کرده که بيشتر راويان از سوى ائمه مذمّت شده اند و کتاب هاى شيعه اين را نقل کرده اند و در مورد مذمّت وارد شده درباره هشام بن سالم جواليقى مى گويد: طعنه هاى زيادى در مورد او وارد شده است، چنان که بزرگانى از ياوران اهل بيت و اصحاب مورد اعتمادشان مورد مذمّت و طعنه قرار گرفته اند و پاسخ اين است که اينها به صورت کلّى گفته شده اند، يعنى ازروى تقيّه گفته شده است. سپس مى گويد: چگونه مى توان چنان افراد بزرگى را عيب جويى کرد؟ و آيا دين حق و امر اهل بيت جز با دلايل قاطع آنها با چيزى ديگر برپا شده است؟».

بنگريد كه شيعيان از کسانى دفاع مى کنند که امامان آنان را مذمّت کرده اند و نصوص روايت شده از علماى اهل بيت را که متضمّن طعن و تبرى از اين افراد است، انکار مى نمايند.

شیعیان با اين کار، اقوال امامان را که مطابق ديدگاه عموم مسلمانان نيز مى باشد نمى پذيرند و پشت سر دشمنانشان به راه افتاده اند، سخن آنها را تأييد مى کنند و براى ردّ اقوال امامان به تقيّه تمسک مى ورزند.

ج. شيعيان در اساس مذهب و حتي عنوان شيعه از قرآن و سنّت از شخص رسول الله(صلی الله علیه و آله) - که به اتفاق فريقين، حجّت است - پيروي مي کنند.

هر کس را ردّ مي کنند يا غيرمؤمن مي خوانند - هرکس که باشد - برحسب روايات

ص: 346

اخبار طینت

س. يکى از عقايد معروف شيعه عقيده «طينت» است که خلاصه اش اين است: خداوند شيعيان را از خاک مخصوصى آفريده است و سنّى ها را از خاکى ديگر آفريده است و هر دو خاک به صورت مشخصى باهم مخلوط شده اند و اگر شما مى بينيد که شيعه اى مرتکب گناه مى شود به خاطر تأثير آن خاک مخصوص سنّى هاست و اگر سنّى درستکار و امانت دار است به خاطر تأثير خاک شيعى است.

شيعه فراموش کرده اند که اين عقيده ساختگى و دروغين آنها با آنچه مذهب آنها در مورد قضاوقدر و کارهاى بندگان گفته است تناقض و تضاد دارد!

ج. نمي دانم اين تفصيلات را نويسنده از کجا به دست آورده و در چه کتابي ديده است. انسان متحيّر مي شود که در جواب اين نادان ها يا بدخواهان شيعه و سنّي چه بگويد؟

امر ثواب و عقاب بر اساس عدل الهي جريان مي يابد. اخبار طينت که کم و بيش در روايات است، مثل «الشَّقِیُّ مَنْ شَقِيَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ وَ السَّعِيدُ مَنْ سَعِدَ فِي بَطْنِ أُمِّه»(1)، مشتمل بر معاني غامضه است که سخن گفتن از تفسير و معناي آن در شأن افراد

ص: 348

وجود عدول در بین فطحیه

س. چرا شيعيان در مورد فرقه هاى ديگر شيعه، مانند فطحيه که امامت بعضى از ائمه را قبول ندارند چیزی كه در ارتداد اصحاب می گویند مطرح نمی كنند، بلکه از افراد اين فرقه ها اشخاصی را عادل مى دانند؟

ج. ما به طور مکرر پاسخ مسئله ارتداد و معناي آن را در سؤال هاي قبل داديم و درعين حال مکرّر تذکر داديم که اين سؤالات فرعي در بين دو طایفه بزرگ اسلامي که در يک اصل بزرگ اسلامي باهم اختلاف دارند تضييع وقت است. بايد اصل موضوع را به بحث و محاجّه گذارد که همواره مطرح بوده و حق در آنها آشکار شده است.

شما چون مي بينيد در آن مسائل محکوم شده و محکوم هستيد، به اين سؤالات که )لايُسْمِنُ وَ لايُغْني مِنْ جُوعٍ((1) است، خود را مشغول مي سازيد.

به جاي اين سؤال، اين سؤال را مطرح کنيد که آن چند تن از اصحاب نه همه اصحاب که بدون هيچ وجه مشروعيّت، خود را زمامدار امور مسلمانان شناختند و با نصوص صريح و اعلام رسمي غدير مخالفت کردند چه عذري دارند؟ و شما در مشروع شناختن حکومت فسقه و فجره در طول تاريخ چه جوابي داريد؟

ص: 350

ادعاي امکان تشرف و اختلاف در مسائل شرعي

س. شيعه مى گويند که بعضى از علماى مذهب با مهدى در ارتباط هستند. سؤال اين است که بااین وجود چگونه شيعه دچار اختلاف شده اند که هر مرجع تقليدی، مذهبى مخصوص به خود دارد. ازطرفى نیز، مى گويند که مجلسى حديثى روايت کرده است که هرکس ادّعا کند که امام را ديده، دروغ گفته است.

ج. اين سؤال که چرا مجتهدين در بعضي فتاوا اختلاف دارند، جوابش اين است که اولاً شيعيان - که رؤسای علمي و مذهبي آنها از بزرگ ترين علمای اسلام در فنون علوم اسلامي هستند - اختلاف ندارند و ثانياً اين مثل اين است که بگوييد اگر اسلام حق است و اگر قرآن کتاب مبين است، پس اين همه فرقه و اختلافات در جهان چرا پيدا شده است؛ اشعري، معتزلي، حنبلی، شافعي، مالکي و حنفي و ده ها و بيشتر عنوان ها؟

در مورد امام غایب، شيعه به هر سؤالي که باشد پاسخ داده و راه شبهه سرايي را بسته اند.

راجع به عدم رؤيت امام(علیه السلام)، مقصود علامه مجلسي و حديثي كه روايت كرده(1)

اين است كه اگر ادّعاكننده خود را نايب خاص يا واسطه آن حضرت با مردم بداند دروغ گفته است وگرنه اصل رؤيت متواتر است(2) و شكّي در وقوع آن نيست.

ص: 351

اختلاف در مسائل فقهی

س. تقريباً هيچ مسئله فقهى نيست مگر آنکه از امام صادق در مورد آن دو قول نقل مى شود که اغلب باهم متناقض اند.

وقتى از علماى شيعه می پرسند که راه بيرون رفتن از اين تناقض چيست؟ می گویند: مجتهد در ميان اين اقوال اجتهاد می کند و يکى را ترجيح می دهد و اقوال ديگر را تقيّه می شمارد!

ج. در احاديث و روايات؛ چه روايات اهل سنّت باشد و چه روايات شيعه، روايات ضعيف السند يا ضعيف المتن وجود دارد.

شما اگر انصاف داريد، وقتي بخاري کتابش را - که صحيح مي گوييد - از ميان ششصدهزار حديث انتخاب کرده باشد(1)، نسبت به اين مقدار چه گمان مي بريد؟ از اين نقاط ضعف که شما در روايات شيعه برشمرديد، در آنها به اضعاف مضاعف هست. در همين صحاح و مسانيد هم احاديث متعارض فراوان است.

به علاوه، در روايات، عموم و خصوص، مطلق و مقيّد و کلماتي که محتمل معاني متضاد باشد يا به عوارض بسيار، مثل تقطيع يا عدم اهتمام در ضبط و نقل به معنا و استعمال مجازات و استعاره و سایر جهات بسيار است که تشخيص کامل وضع حديث، مهارت فوق العاده در فنّ حديث مي خواهد.

ص: 353

کتاب نامه

تصویر

ص: 356