شرح حال روضه خوان سیدالشهداء علیه السلام

مرحوم حجة الاسلام حاج شیخ محمد باقرشریفی قدس سره

اثرقلم: محمدرضاشریفی

ص: 2

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم

الحَمدُ لله رَبِّ العالَمین

وصلَّی اللهُ عَلی سَیِّدِنا و نَبِیِّنا و حَبیبِنا و طَبیبِنا

الَّذی بُعِثَ رحمهً لِلعالَمین ، و بَشیراً للمُذنِبین

مُحَمَّدٍ خاتَمِ النَّبِیّین

وعَلی آلِهِ الطَّیِّبینَ الطّاهِرینَ الاَنجَبین ، لا سِیّما

الإمامِ المُنتَظَر ، و الوَلیِّ المُنتَقِم

الحُجَّهِبن الحَسَنِ المَهدِیِّ (عجل الله تعالی فرجه الشریف )

ولَعنَهُ اللهِ عَلی أعدائِهِم اجمَعین مِنَ الآنَ إلی یَومِ الدّین

آمینَ آمینَ آمین

ص: 3

4- تقوا و ورع. 40

الف: کنترل زبان. 41

ب : کنترل چشم و نگاه. 42

ج : تقوای مالی.. 44

5 - اهتمام به برگزاری مجالس اهل بیت(علیهم السلام).. 45

6- توجه به نیازهای مردم. 47

7- اهتمام به بیان احکام و پاسخگویی به سؤالات شرعی.. 49

8 - زهد و قناعت.. 51

9- مداومت بر زیارت عاشورا با صد لعن و صد سلام. 52

10- انس با قرآن. 54

11- اهتمام عمل به دستورات طبی اهل بیت(علیهم السلام).. 56

12- برائت از دشمنان اهل بیت(علیهم السلام).. 57

13- تکریم سادات و اهل علم. 63

14- ارادت خاص به علامه بزرگوار ، مرحوم محمدباقر مجلسی(قدس سره). 73

15- عزت نفس و رعایت حرمت لباس... 75

16- عرض ارادت های خاص به محضر اهل بیت (علیهم السلام).. 76

الف ) ارادت به محضر امیرالمؤمنین(علیه السلام)و غدیر. 77

نتیجۀ خدمت به امیرالمؤمنین (علیه السلام). 78

ص: 6

ب ) ارادت به محضر حضرت زهرا(علیها السلام). 78

17- اهتمام به زیارت آقا علی بن موسی الرضا (علیه السلام). 80

داستانی زیبا و درسی بزرگ و معنوی.. 82

آخرین زیارت و پذیرایی امام رضا (علیه السلام). 83

استجابت دعا در حرم امام رضا(علیه السلام). 87

18- فعالیت های مذهبی و اجتماعی.. 88

الف ) اقامه عزا و تعظیم شعائر حسینی.. 88

1 : مبنای معظم له در برخورد با مجالس عزای حسینی.. 88

2 : شفای بیماری به برکت برگزاری روضه حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) 91

3 : اشکِ ریزان در عزای حسینی.. 91

مکاشفه برای یکی از مؤمنین در روضۀ مرحوم پدر. 92

یادی از ذاکر با اخلاص ، مرحوم حاج غلامرضا غزالی.. 95

4 : توصیه پدرانه به فرزندان. 96

5 : توصیه به روضه های هفتگی.. 97

ب ) اقامۀ نماز جماعت.. 97

ج ) تعمیر مسجد امام موسی کاظم(علیه السلام). 99

د) اقامۀ مجالس دعا ................................... ........... 101

1 : دعای ندبه صبح های جمعه. 101

ص: 7

2 : دعای سِمات عصرهای جمعه. 102

فصل سوم: غروب.. 106

رؤیای صادقانه در آخرین شب حیات ... 107

ارتحال معظم له در روز شهادت حضرت زهرا(علیها السلام). 107

غسل در تاریکی.. 108

مراسم نماز بر پیکر معظم له. 109

دفن در امامزاده ابوالعباس(علیه السلام)خوراسگان.. 110

مراسم ختم و فاتحه. 111

نوشته روی سنگ قبر معظم له. 111

خاتمه. 112

سخنِ غدیرستان. 118

1 . فعالیت های آموزشیِ غدیرستان. 119

2. تولیدات علمی - پژوهشیِ غدیرستان. 120

3. نمایشگاه محصولات فرهنگی غدیر. 124

4 . ارتباط با مخاطبین در مجموعه غدیرستان. 124

5. برگزاری جشن های غدیر از طرفِ غدیرستان. 125

6 . برگزاری سفره های احسان امیرالمؤمنین(علیه السلام). 125

منابع و مآخذ...126

ص: 8

جلوه هایی از ایمان و تقوی و اخلاص و عشقِ حسینی در رفتار و کردار روضه خوانِ دلدادۀ سیدالشهدا (علیه السلام)، مرحوم حجة الاسلام و المسلمین آقای حاج شیخ محمد باقر شریفی رحمة الله علیه مرا سخت تحت تأثیر قرار داد و در عمق جان و روحم احساس کردم که جامعۀ فعلیِ ما ( که سخت در غوغای مادیّات گرفتار شده ) به آشنایی با این شخصیت ها و روش و منشِ آنها نیازمند است .

در این نوشتار از علما و بزرگان دینی ، گویندگان و مداحان ولائی ، بانیان و برگزار کنندگان مجالسی یاد شده که در اثر پاکیِ نیّت ها و اخلاص در عزاداری هایشان ، در دفتر ماندگار روزگار ، نام و یادشان ماندنی شده است .

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

ثبت است بر جریدۀ عالم دوام ما

با مطالعۀ آن دفتر و احساس معنویِ خوشی که در من ایجاد شد ، فکر کردم که اگر با زبان و عملم ، قدمی ناچیز در تشویق برای نشر این مجموعه و این اقدام نورانی و حسینی بردارم ، می توانم امیدوار باشم که نگاه مهر صاحب عزای عاشورا ، حضرت فاطمۀ زهرا (علیها السلام)

و نظرةً رحیمه ای از منتقم خون امام حسین (علیه السلام)

حضرت بقیة الله الاعظم عجل الله تعالی فرجه الشریف

نصیبم گردد .

ص: 10

برای قوّت قلب بیشتر برای ورود در این صحنه ، و نوع اقدام در تشویق و همکاری ، چندین استخاره کردم و این آیات مبشّرات دل و جانم را نورانی و سراسر شور و عشق حسینی کرد .

« فَلَمَّا أنْ جاءَ الْبَشيرُ أَلْقاهُ عَلى وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصيراً ... » (1)« التَّائِبُونَ الْعابِدُونَ الْحامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاكِعُونَ السَّاجِدُونَ الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّاهُونَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ الْحافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنين » (2)

« إِنَّا مَكَّنَّا لَهُ فِي الأرْضِ وَ آتَيْناهُ مِنْ كُلِّ شَيْءٍ سَبَبا فَأتْبَعَ سَبَبا» .(3)

امید است که نشر این اثر ولایی و حسینی ، ذخیرۀ آخرت همۀ ما و یادشدگان در این نوشتار معنوی باشد .

ایام شهادت رئیس مذهب ، امام جعفر صادق(علیه السلام)

اصفهان – حوزه علمیّه – میر سیّد حجة موحّد ابطحی

ص: 11

عالم برزخ همواره بر دوست داران و پیروان راستین شان ساری و جاری خواهد بود . به فرمودى امام علی (علیه السلام):

« هَلَكَ خُزَّانُ الْأمْوَالِ وَ هُمْ أحْيَاءٌ وَ الْعُلَمَاءُ بَاقُونَ مَا بَقِيَ الدَّهْرُ أعْيَانُهُمْ مَفْقُودَةٌ وَ أمْثَالُهُمْ فِي الْقُلُوبِ مَوْجُودَةٌ ؛ مال اندوزان با آن که زنده اند مرده اند ، و اهل علم تا روزگار برپاست جاودانه اند ؛ پیکرهایشان نیست ، ولی یادشان در دل ها موجود است » .(1)

یکی از این ستارگان فروزان ، مرحوم حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج شیخ محمدباقر شریفی است که دانشمندی پاک نهاد از تبار نیکان و عالمان بود ؛ وارستگی ، بی آلایشی ، ساده زیستی و بی اعتنایی به عناوین اعتباری و ظواهر دنیوی ، از او شخصیتی ممتاز ، مردمی و دوست داشتنی ساخته بود ؛ معلم اخلاقی که سخنش هدایت گر ، موعظه اش اثر گذار و نصیحتش آرام بخش همگان بود .

زنده و جاوید ماند آن که نکونام زیست

کز اثرش ذکر خیر زنده کند نام را

امروز هر چند از فیض وجود معظم له مانند دیگر اسلاف صالحش محرومیم ، اما سبک زندگی سراسر نور ایشان می تواند بهترین الگو برای پیر و جوان و جویندگان ایمان باشد و مواعظ و خاطرات به جا مانده از ایشان ماءمَعینی است بر کام عطشناک فکر و جان انسان های حقیقت جو و طالبان نور و هدایت .

ص: 13

با توجه به این که از بین برادران تنها این جانب توفیق نوکری و پوشیدن لباس مرحوم پدر را پیدا کرده و خداوند این منّت را بر بندۀ حقیر نهاد ، خود را موظف دانستم به شکرانه این نعمت بزرگ ، آنچه از مکتب ولایی پدر دریافت کرده ام را به رشتى تحریر در آورم تا از یک سو دَیْن خود را نسبت به آنچه از برکت وجود ایشان و دعای مستمر آن بزرگوار در زندگی دریافت کرده ام ادا نموده ، و از سوی دیگر به خانواده ، اقوام و نسل جوان انتقال دهم .

با توجه به شرایط سخت دین داری در آخرالزمان امیدوارم این اثر سندی باشد برای این نسل و نسل های آینده که چگونه در میان همى مشکلات و نابسامانی های روزگار ، شخصی از اجداد ایشان در لباس نوکری اهل بیت(علیهم السلام) موفق به حفظ اعتقاد و ایمان خود شد و نه تنها لحظه ای از زندگی طلبگی و لباس روحانیت شکوه نکرد ، بلکه همواره فرزندان خویش را برای پوشیدن لباس نوکری صاحب الزمان - روحی فداه - تشویق می نمود .

با توجه به تمام ارادتی که ایشان به اهل بیت(علیهم السلام)، خاصه حضرت سیدالشهدا(علیه السلام)داشتند ، نام این کتاب را « روضه خوان شریف » گذاشتم تا نمکِ لطف خامس آل عبا در جای جای این کتاب خوانندگان را نمک گیر خان گستردۀ آن حضرت نموده و جایگاه شریف روضه خوانان امام حسین (علیه السلام) از جمله معظم له ، بیش از پیش تکریم گردد . تا چه قبول افتد و چه در نظر آید ...

محمدرضا شریفی

قم مقدّسه - غدیر 1442 ه- .ق

ص: 14

پس از او ، فرزندش مرحوم میرزاباقر پا جای پای پدر گذارده در سلک عالمان دین و در مسیر هدایت مردم قرار می گیرد .

میرزا باقر دارای هفت فرزند ( پنج پسر و دو دختر ) می شود که فرزندان ذکور عبارتند از :

مرحوم حجت الاسلام شیخ محمدحسین شریفی ( وفات 1325 شمسی ) ، مرحوم حجت الاسلام شیخ محمد شریفی ( وفات 1335 شمسی ) ، مرحوم ملارضا شریفی ( وفات 1330شمسی ) ، مرحوم ملاحسین شریفی ( وفات 1325 شمسی ) و مرحوم عباسعلی شریفی ( وفات 1349ش ) .

رفع مشکلات ایشان از او چهره ای محبوب و دوست داشتنی به ویژه نزد اهالی جرقویه ساخته بود .

همسر ایشان ، فاطمه صغری ضیائی ، بانویی وارسته و صاحب کمالات اخلاقی بود . از ویژگی های ایشان می توان اخلاق نیکو در کنار همسر و فرزندان ، شوهردوستی ، رسیدگی به محرومان فامیل ، التزام به شریعت ، قانع بودن و ملاحظى حال شوهر ( تا آن جا که هرگز از او درخواستی نکرد که باعث زحمت ایشان شود ) ، عفت و حیای ستودنی ، برگزاری جلسات قرآن در منزل و پاسخگویی به مسائل شرعی بانوان را نام برد . ایشان در خانواده ای رشد کرده بود که در طول سالیان ، روضى امام حسین(علیه السلام)در آن ترک نمی شد .

رابطى عاطفی و همیاری بین این زن و شوهر بسیار قوی و مثال زدنی بود . یک بار خانم به خاطر شرایط سخت اقتصادی و نبود امکان پذیرایی ، قصد تعطیلی یکی از جلسات خانگی را داشت که مرحوم شیخ محمدحسیناجازه نداد و با هر سختی بود امکانات پذیرایی را فراهم نمود .

این بانوی صالحه چنان رویِ حجاب و رعایت محرم و نامحرم حساس بود که در دورى رضاخانی و مسئلۀ کشف حجاب ، وقتی یکی از مأموران با چوبدستی به ایشان بی احترامی کرده و او را مورد اصابت قرار داد ، به شدت متاثر و رنجور گردید و به یاد مصیبت عظمای حضرت زهرا (علیها السلام) و مظلومیت ایشان افتاد و بیش از یک

ص: 18

هفته توان تحمل این رنج معنوی را نداشت و چشم از جهان فرو بست . روحش شاد .(1)

شیخ محمدحسین(قدس سره) سه روز قبل از وفات ، از مرگ خویش خبر داد ، تجدید وصیت نمود و حساب های خود را با مردم صاف کرد . او در این سه روز ، از دوستان و نزدیکان طلب حلالیت می کرد و با قاطعیت از مرگ خویش خبر می داد . روز سوم در کمال بهت و ناباوریِ اطرافیان ، حالش نامساعد شد و چشم از جهان فروبست . روحش شاد .

ثمرۀ این خانوادى بافضیلت چهار فرزند بود :

مرحوم حجت الاسلام حاج شیخ محمدباقر شریفی ، مرحومه راضیه شریفی ، مرحوم محمدتقی شریفی ، مرحوم محمدعلی شریفی .

فرزندشان حضرت مهدی صاحب الزمان ( روحی فداه ) ، را طلب نمود .

می شد . مرحوم آیت الله حاج آقا سیّد عطاء الله امامی(قدس سره) نماز مغرب و عشا را اقامه می کردند و بلافاصله پس از نماز ، چند مسئلى شرعی عنوان می نمودند . سپس اهل منبر به مدت دو ساعت به وعظ و روضه خوانی می پرداختند . حجج اسلام ، حاج شیخ محمدباقر شریفی(قدس سره) ، حاج شیخ محمدتقی فهامی(قدس سره) ، حاج شیخ مهدی مظاهری(قدس سره) ، حجت الاسلام حاج شیخ محمد وثیق(قدس سره) و برخی دیگر از بزرگان اهل علم ، هر هفته در این منزل سخنرانی می کردند . مرحوم آیت الله آقای حاج سیّد مرتضی موحّد ابطحی (قدس سره)نیز در این مجلس افاضه می نمودند .

در این منزل قدیمی نُه خانوار ، با صفا و صمیمیت کنار یکدیگر زندگی می کردند و در پرتو این جلسات ، فرزندان حسینی تربیت می نمودند . ارتباط با علما و به خصوص خاندان حضرت آیت الله حاج آقا سیّد عطاء الله امامی(قدس سره)و حضرت آیت الله حاج سیّدمرتضی موحد ابطحی(قدس سره)از ویژگی های خاص خاندان شمعائیان بوده و هماکنون نیز این ارتباط با فرزندانشان حضرت آیت الله حاج سیّدحجت موحّد ابطحی ( دامت برکاته ) و آیت الله زاده ، حجت الاسلام و المسلمین حاج سیّد مهدی فقیه امامی ( زید عزه ) و اخوان این بزرگوار برقرار می باشد .

پدر و عموهای بنده هر کدام در برگزاری جلسۀ هفتگی عزاداری و روضۀ امام حسین(علیه السلام)نقش ایفا می کردند . مرحوم حاج محمود و مرحوم حاج اسماعیل ، تدارکات تهیۀ چای و توزیع آن را بر عهده

ص: 24

داشتند ، و مرحوم حاج رسول هماهنگی جلسه را انجام می داد و با توجه به حافظى قوی و علاقه ای که به مداحی و حفظ اشعار داشت در موقع نیاز مداحی می کرد . مرحوم حاج ابراهیم نیز با حال خاصی که در اشک و گریه داشت مجلس روضه را سرشار از معنویت می نمود ، تا جایی که دیگر مستمعین ، با دیدن حال و هوای ایشان منقلب می شدند و اشک می ریختند .

پدرم ، حاج محمود می فرمود : در زمان قحطی خیلی از جلسات به خاطر نبود هزینه و یا قحطی قند و چای ، تعطیل می شد ، و حتی گاهی صاحبان جلسه مجبور می شدند به جای قند ، توت خشک همراه چای بیاورند . اما این جلسه به لطف اهل بیت علیهم السلام نه تنها تعطیل نشد ، بلکه میهمانان همواره با چای و قند پذیرایی می شدند .

حتی در زمان رضاخان که جلسات مذهبی و روضه ها یک پارچه تعطیل شد و چادر را از سر زنان می کشیدند ،این جلسه به صورت مخفیانه برقرار بود و تعطیل نشد . خوبی این منزل این بود که یک درب اصلی در کوچى پاگلدسته داشت و یک درب مخفی در کوچى پشتی که در مواقع ضروری ، مردم از آنجا خارج و پراکنده می شدند . اما همین مجلس هم لو رفت و عموی ما مرحوم حاج رسول ، مدتی به همین دلیل در بازداشت و شکنجه بود تا این که به فضل خدا و به برکت اهل بیت علیهم السلام آزاد شد .

ص: 25

ایام ربیع الاول « غدیر ثانی » که می شد ، فضای منزل به طور کلی تغییر می کرد و مجلس به زیباترین وجه ، تزیین و آراسته می شد . مدت دو هفته در این منزل بساط جشن و شادی و سفرى برائت از دشمنان و قاتلین حضرت زهرا(علیها السلام) گسترده بود و مردم و علما با لباس های شاد و رنگین در این مجلس حاضر شده اظهار شادی و سرور نموده به یکدیگر تبریک و تهنیت می گفتند » .

نانی که با این شور و شوق و معنویت پخته شود شما حساب کنید چه نورانیتی در دل استفاده کنندگان ایجاد خواهد کرد !

نانواهای قدیم مقیّد به وضو و بسم الله در شروع کار و تداوم ذکر خدا در حین کار بودند و حتی بعضی نافلى شبشان را در کنار تنور می خواندند .

حال ، شما آنها را با نانوایی هایی که با پخش موسیقی نان می پزند مقایسه کنید . به راستی کدام یک تربیت کننده و کدام بازدارنده است ؟!

البته استفاده از هر فرصتی برای ذکر اهل بیت(علیهم السلام) و توسل به ایشان هم خود نکته ای است که نسل های پیشین اهتمام بیشتری به آن داشتند و این ، نشان دهندى پیوند قلبی عمیق و عشق وافر ایشان به خاندان عصمت و طهارت(علیهم السلام) است .هارون بن خارجه گوید : نزد امام صادق(علیه السلام) نشسته بودیم که نامی از امام حسین(علیه السلام)برده شد . حضرت گریست و ما هم گریستیم . سپس امام صادق(علیه السلام)فرمود : امام حسین(علیه السلام)فرمود : « أنَا قَتیلُ العَبرَةِ ، لا یذکرُنی مُؤمِنٌ إلَا بَکَی ؛ من کشتى گریه ام ؛ هیچ مؤمنی مرا یاد نمی کند جز این که می گرید » .(1)

بنابراین ، عکس العمل قلب ، هنگامی که از امام حسین(علیه السلام)یاد می کنند و گریستن بر او نشانى ایمان است .

ص: 27

شیخ کشّی(قدس سره)از زید شحّام روایت کرده است که : من با جماعتی از کوفیان در خدمت امام صادق(علیه السلام)بودیم که جعفر بن عفّان وارد شد . حضرت او را اکرام کرده نزدیک خود نشاندند و فرمودند : یا جعفر !

جعفر عرض کرد : خدا مرا فدای تو کند ، بفرمایید .

حضرت فرمودند : به من گفته اند تو در مرثیه و عزای حسین (علیه السلام) شعر می گویی . جعفر عرض کرد : بله ، فدای تو شوم . حضرت فرمودند : پس بخوان .جعفر شروع به خواندن مرثیه نمود ، حضرت صادق(علیه السلام)و حاضرین مجلس گریستند . حضرت آنقدر گریست که اشک چشم مبارکش بر محاسن شریفش جاری شد . سپس فرمودند : « به خدا سوگند ! که فرشتگان مقرّب در اینجا حاضر شدند و مرثیى تو را در مصائب حسین (علیه السلام)شنیدند و بیش از ما گریستند و حق تعالی در همین ساعت بهشت را با تمام نعمت های آن برای تو واجب گردانید و گناهان تو را آمرزید » .

پس امام فرمودند : ای جعفر می خواهی که زیادتر بگویم ؟

جعفر عرض کرد : بله ، ای آقای من .

حضرت فرمود : « هر که در مرثیه حسین(علیه السلام)شعری بگوید و بگرید و بگریاند ، حق تعالی او را بیامرزد و بهشت را بر او واجب گرداند ». (1)

ص: 28

پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود : « عالمان دینی ، چراغ های زمین اند » .(1) عالم دینی ، چراغ هدایت است و زمین ، بی چراغ ، وادی ضلالت ، و اگر حضور عالمان دینی در دوران غیبت نبود دین در پردى محاق فرو می رفت و چیزی جز ظلمت و سرگردانی نصیب انسان ها نگشته ، زندگی سرانجامی جز سقوط نداشت .

عالمی که علمش را روی خودش پیاده کرده و در سایى تقوا به وارستگی رسیده ، حرف و عمل و گفتار و کردارش همه نور و عامل هدایت است .

عالم ، با حُسن اخلاق ، حُسن سیره ، حُسن کلام ، و حُسن نیتی که دارد شأنی جز هدایتگری ندارد و تمام حرکات و سکناتش نور است . عالِم نه تنها در زمان حیات مایى هدایت است ، بلکه خورشید وجودش پس از وفات نیز روشنی بخش عالَم و آدم است .

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق

ثبت است بر جریدى عالم دوام ما(2)

مرحوم حاج شیخ محمدباقر شریفی از آن دسته عالمان عامل و با اخلاصی بود که ویژگی های اخلاقی و معنویاو شأنی جز درخشندگی و هدایتگری برایش باقی نگذاشته بود .

ص: 30

نکردن و دیگر صفاتی که در روایات برای یک انسان مؤمن واقعی آمده است . خداوند ایشان را با اولیائش محشور فرماید .

اینجا صحبت از عشق و عاشقی و دلباختگی و بی قراری است ، و سحر ، گاهِ وصل و هم آغوشی است . سجاده ای که در سحر پهن شود ، صد جاده به سوی دوست راه باز کند و صد پنجره از نور به قلب مؤمن بگشاید . سحر ، گاهِ پرواز است و میعادگاهِ اهل راز . درهای آسمان را ساعتی پیش از اذان صبح بگشایند و والهان حریم دوست را مشفقانه ندا دهند که : « هَلْ مِنْ مُسْتَغْفِرٍ فَیُغْفَرُ لَهُ » ؛ آیا کسی هست که طلب آمرزش کند و مورد آمرزش قرار گیرد ؟ « هَلْ مِنْ تَائِبٍ فَیُتَابُ عَلَیْهِ » ؛ آیا کسی هست که توبه کند و توبه اش پذیرفته شود ؟ « هَلْ مِنْ دَاعٍ فَیُسْتَجَابُ لَهُ » ؛ آیا کسی هست که تقاضای خیر کند تا مورد اجابت قرار گیرد ؟ « هَلْ مِنْ سَائِلٍ یُعْطَی سُؤَالُهُ » ؛ آیا کسی هست که تقاضا کند و درخواستش پذیرفته شود و خدا به او عطا کند ؟ (1)

و در یک کلام :

برخیز که عاشقان به شب راز کنند

گرد در و بام دوست پرواز کنند

هر جا که دری بود به شب در بندند

الا در عاشقان که شب باز کنند(2)

ص: 33

سَحر ، سِرّ دلبری و دلدادگی است . سحر ، گاه گدایی برای رسیدن به پادشاهی است و به طور کلی به هر کس هرچه داده اند از سحر داده اند ؛

هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ

از یُمن دعای شب و وِرد سحری بود

گمان نمی کنم کسی زیباتر و شیواتر و عمیق تر از حافظ در سِحرِ سَحَر ، سخن رانده باشد آنجا که می گوید :

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخود از شعشعى پرتو ذاتم کردند

باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

آن شب قدر که این تازه براتم دادند

بعد از این روی من و آینه وصف جمال

که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب

مستحق بودم و این ها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژدى این دولت داد

که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

این همه شهد و شکر کز سخنم می ریزد

اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند

همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود

که ز بند غم ایام نجاتم دادند

ص: 34

نجات از غصه ، رسیدن به حیات جاودانی ، بیخود شدن از شعشعى پرتو ذات ، نوشیدن باده از جام تجلی صفات ، گرفتن برات ، باخبر شدن از جلوى ذات ، شهدِسخن ، خوشدل و کامروا شدن و نجات از بند غم ایام همه از برکات سحر است . و آیا چیزی هست که در سحر نتوان گرفت ؟! قرآن شریف در سورى ذاریات یکی از ویژگی های متّقین را استغفار در وقت سحر می داند : « وَ بِالْأَسْحارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ » .(1)

فرزندان مرحوم حاج شیخ محمدباقر آنچه را گفته شد بارها با چشمان خود دیده اند ، و بارها شاهد بی قراری و شیدایی پدر در دل شب بوده اند و سحرهای بی شماری با صدای گریه و مناجات او از خواب برخاسته اند .

برادرم آقای محمدحسن می گوید :

« کار هر شب پدر این بود که یک ساعت به اذان صبح بیدار می شد و مشغول عشق بازی با خدا و انجام نوافل بود تا بیست دقیقه به اذان که راهی مسجد می شد . زمزمى العفو العفو و گریه های عاشقانى ایشان در سجده یا قنوت ، شیرین ترین زمزمه ای بود که می توانست بیدار کنندى همسر و فرزندان باشد . ایشان مسیر منزل تا مسجد را پیاده می پیمود و در کل مسیر رفت و برگشت ، دل و زبانش

ص: 35

از ذکر حق و عشق بازی با معشوق باز نمی ایستاد » . و من خود شاهد این ماجرا بوده ام . هنیئاً له .

اخوی گرامی ، آقای محمدعلی شریفی نقل می کند :

« یک شب که از صدای گریه و مناجات پدر بیدار شدم اتاق را روشن دیدم در حالی که چراغی روشن نبود و من کاملاً هوشیار بودم . پس از چند لحظه اتاق خاموش شد و پدر همچنان مشغول راز و نیاز بود » .

خوب بود زیر آسمان ؛ و این شیوه تا جایی که بنده به یاد دارم حتی یک روز هم ترک نشد .

جابر از امام باقر(علیه السلام)نقل کرده که حضرت فرمودند :

« همانا شیطان ، لشکریانش را از اذان صبح تا طلوع آفتاب در زمین پخش می کند . پس ، در این زمان ، زیاد به یاد خدا باشید و از شر شیطان به او پناه ببرید و کودکانتان را نیز به این کار عادت دهید ، چرا که این ساعت، ساعتِ غفلت است » . (1)

خداوند آنگاه که دستور به عبودیت و عبادت می دهد ، صبر و شکیبایی را نیز چاشنی آن می سازد :

« فَاعْبُدْهُ وَاصْطَبِرْ لِعِبَادَتِهِ ؛ پس ، او را بپرست و در پرستش او شكيبا باش » . (1)

چرا که طاعت و عبادت ، طاقت فرساست و با راحتی و تن پروری سازگاری ندارد . بر همین اساس ، یکی از اقسام صبر در روایات ، صبر در طاعت و بندگی شمرده شده است . (2)

امام علی(علیه السلام)می فرماید :

« قَلِيلٌ تَدُومُ عَلَيْهِ أرْجَی مِنْ كَثِيرٍ مَمْلُولٍ مِنْهُ ؛ کمِ ادامه دار ، امیدوارانه تر است تا زیادِ خسته کننده » . (3)

قلبی که دائم مشغول معشوق نباشد در لاف عشقی که زده صادق نیست . عشق را با غفلت و راحت ، سازگاری نیست . برای این که چراغ دل عابد همواره روشن بمانداتصال دائم با معبود لازم است که گفته اند : ایستادگی کن تا روشن بمانی ، شمع های افتاده ، خاموش می شوند .

در سیرى علما اهتمام به اعمال عبادی و اصرار و استمرار بر مستحباتی چون نوافل یومیه ، نافلى شب ، زیارت عاشورا ، زیارت

ص: 38

جامعه ، نماز جعفر طیار و ... موج می زند ، دقت و تقیّد بر واجبات که جای خود را دارد . این که کسی در طول زندگی یک یا چند مرتبه نماز جعفر بخواند هنر نیست ؛ هنر این است که همچون آیت الله بهجت(رحمه الله) نماز جعفر و زیارات جامعه و عاشورا کار هر روزت باشد .

حجت الاسلام و المسلمین مرحوم حاج شیخ محمدباقر شریفی از جملى کسانی بود که نه تنها مقیّد به واجبات در اوقات فضیلت آن ها آن هم با آداب و مستحباتشان بود ، بلکه پایبندی ایشان بر نماز شب ، زیارت عاشورا ، تلاوت قرآن و اذکار و ادعیه در طول شبانه روز و زیارت جامعه ، دعای ندبه ، توسل ، کمیل و سِمات به صورت هفتگی و اعمال و ادعیى مخصوص ماه های سال مانند رجب ، شعبان ، رمضان و دهى ذی الحجه و ... مثال زدنی بود .

منبر و اجرای مراسم احیای هر سالى ایشان در شب های پرفضیلت قدر در مسجد امام موسی کاظم (علیه السلام)( در خیابان کمال ) و مسجد رضوی ( واقع در خیابان صغیر اصفهانی ) در یاد و خاطر مؤمنینباقی است . صبر ، حوصله و سخت کوشی ایشان در انجام مستحباتی که بعضاً تحمل و طاقت خاصی را می طلبد برای ما فرزندان ، درس و الگو و حتی مایى تعجب و تحسین بود .

از جمله تقیّدات معظم له نافله های یومیه بود که هرگز آن را ترک نکرد . البته نافله خواندن ایشان هم تماشایی بود . ایشان نوافل

ص: 39

یومیه را آن چنان با دقت و توجه و رعایت آداب و اصول می خواندند که ما در بسیاری از موارد شک می کردیم نافله می خواند یا نماز واجب !

اخوی بزرگ ما جناب آقای حاج حسین شریفی نقل می کردند : روزی جناب حجت الاسلام مرحوم حاج سید جواد ابطحی(قدس سره)را سوار ماشین نمودم . وقتی خود را معرفی کردم ایشان بسیار خوشحال شده فرمودند :

« پدر شما شخصیت بسیار بزرگی در ادب و تقوا بودند . بنده با جناب حجت الاسلام منصورزاده(قدس سره)(1) و ایشان در دوران طلبگی و پس از آن ، در جلساتی با هم بودیم . گاهی که ما شوخی طلبگی می کردیم ایشان احتیاط می کردند و با ما همراه نمی شدند و می فرمودند : ممکن است برای دیگران بی اشکال باشد ، اما برای ما طلبه ها صحیح نیست » .

در ذیل به چند نمونه از مصادیق تقوی و ورع که در وجود ایشان در اثر مراقبت و تداوم ملکه گردیده بود اشاره می نماییم :

فقط انسان مؤمن قادر به دستیابی بر آن است و آن را گام نخست عبادت و بندگی دانسته است .(1)

چگونه ایشان مرا نشناختند و آیا صدای من برای ایشان آشنا نبود ؟! برای همین خود را معرفی کرده و گفتم : بنده فلانی هستم از اقوام نزدیکتان . ایشان فرمودند : عجب ! ان شاء الله موفق باشید . بعد از معرفی خودم باز هم ایشان مستقیم به صورتم نگاه نکردند » .

توصیى همیشگی معظم له در منزل برای فرزندان و به خصوص صبیه ها ، رعایت تقوای الهی و مراعات محرم و نامحرم بود .

نقل می کنند : روزی شخصی خدمت مرحوم آیت الله حاج آقا رحیم ارباب(رحمه الله) آمد و گفت : می خواهم از منزلی كه فعلاً در آن ساكن هستم بروم به این دلیل كه در آن خانه برادرانم و همسرانشان هستند و ممكن است چشمم به نامحرم بيفتد ولی مادرم اجازه نمی دهد و ابرازناراحتی می کند . نمی دانم خودم را از نگاه به نامحرم در أمان دارم یا به حرف مادرم عمل کنم ؟

ايشان فرمودند : « من چهل سال اين وضع برايم بود و چشمم به نامحرم نيفتاد و آن را کنترل کردم ، شما هم مراقب باشید چشمتان به نامحرم نيفتد و سعی کنید مادرتان را ناراحت نكنيد » .

روزی کسی از این عالم با ورع پرسید : پس از اين همه عمر ، آيا ادعايی هم داريد يا نه ؟

ايشان فرمودند : « در مسائل علمی هيچ ادعايی ندارم ، اما در مسائل شخصی دو ادعا دارم ؛ يكی آن كه به عمرم هیچ گاه غيبت نگفتم و غيبت نشنيدم . و دوم آن كه در طول عمرم هرگز چشمم به

ص: 43

نامحرم نيفتاد ، در حالی که برادرم با همسرش چهل سال در منزل ما بودند ، در اين چهل سال يك بار همسر برادرم را نديدم و اگر او را در خیابان ببینم نمی شناسم » .(1)

اهل بیت(علیهم السلام) خمس را به کسی نبخشیده اند و کسی که در یک درهم از آن بدون اجازه تصرف کند - آن چنان که در مال خود تصرف می کند - ملعون است .امام رضا(علیه السلام)در فضیلت و برکت خمس می فرمایند :

« پرداخت خمس ، كليد روزی و مايى پاک شدن از گناهان است و چيزی است كه برای روز نيازتان ( يعنی قيامت ) ذخيره می كنيد » . (1)

مشکل بود ولی شدت علاقى او به خاندان عصمت و طهارت(علیهم السلام)و اهتمام شدیدی که به زندهنگه داشتن یاد ایشان و ترویج فرهنگ ناب محمدی (صلی الله علیه و آله) داشتند سختی ها را بر ایشان هموار می نمود .

اهتمام ایشان به اقامى مجالس اهل بیت(علیهم السلام) و اصرار به هزینه کردن در این راه ، هرگز به معنای غفلت از امور منزل و مخارج زندگی نبود ؛ چرا که ایشان سعی می کرد با مدیریت صحیح هر دو را به شیوه ای نیکو انجام دهد و معظم له اهل افراط و تفریط نبودند . ایشان تمام تلاشش را می کرد تا با حداقل شهریه و درآمد ، حداکثر کاری را که می تواند ، برای اهل بیت(علیهم السلام) انجام دهد گرچه برایشان سختی داشت ، و این درس و اتمام حجتی است برای ما و نسل امروز که نسبت به خاندان وحی و حقّی که بر گردن ما دارند کوتاهی نکنیم .

البته در این مسیر کارهای کوچک هم که با اخلاص انجام شود بسیار ارزشمند خواهد بود و نباید کسی که از تمکّن کمی برخوردار است مأیوس شده کار خود را کوچک بشمارد . مهم این است که هر کسی به قدر توان ، هر کاری می تواند انجام دهد .

زمانی برای گزارش عملکرد غدیرستان به همراه چند نفر از فعالین ، خدمت یکی از مراجع معظم تقلید در قم رسیدیم . با توجه به این که خدمت دوستان در موضوعغدیر ، در مقدار و ظاهرهای متفاوت بود ، آن عزیز فرمودند :

ص: 46

امیرالمؤمنین(علیه السلام)نقل می فرمایند : ما در محضر پیامبر(صلی الله علیه و آله) بودیم . اصحاب هم حضور داشتند. سه نفر با هم آمدند و هر کدام به ترتیب 5 ، 50 و 500 سکه به عنوان هدیه تقدیم نمودند . حضرت فرمودند : هر سه نفر شما به یک میزان نزد خداوند اجر و پاداش دارید .

در آن لحظه بین این سه نفر و اصحاب ، این سؤال پیش آمد که چگونه چنین است در حالی که مبالغ متفاوت است ؟!

حضرت فرمودند : زیرا هر کدام از شما یک دَهُم از دارایی اش را آورده و میزان سختی کار برای هر سه یکسان بوده است .

آری ! میزان و مقدار بذل و بخشش ها و پاداش بر اساس این است که هر شخص نسبت به تمام ظرفیتش چه مقدار برای اهل بیت علیهم السلام به میدان آمده است ؛ لذا مقدار کمک یک کارگر ساده و فقیر به دستگاه امام حسین(علیه السلام)را نسبت به کل دارایی اش می سنجند و همچنین مقدار بذل و بخشش و انفاق یک تاجر را نبست به کل دارایی اش می سنجند نه به کمیت و مقدار کمک کردنش . اینجاست که در قیامت ، رتبه ها بسیار متفاوت از آن خواهد بود که شاید در اذهان بعضی هاست .

برای مردم دانسته اند(1)

و برای گره گشایی از مردم ثواب یک عمر عبادت(2) و فضیلتی بیش از هزار حج مقبول(3) ذکر شده و عمل او مانند به خون غلتیدن مجاهد در بدر و اُحُد شمرده شده است .(4) و این که خداوند یاریگر بنده اش است مادامی که بنده یاریگر دیگران باشد .(5)

مرحوم حاج شیخ محمدباقر(قدس سره)از دوران کودکی و نوجوانی در محضر پدر بزرگوار و مادر با فضیلتشان در کنار دیگر دروس ، درس انفاق و گذشت را فرا گرفته و به این کمال اخلاقی آراسته شده بودند . از ویژگی های بارز مرحوم پدر در دوران حیات ، رسیدگی به محرومان و گره گشایی از ایشان بود و برای این کار اهتمام ویژه ای داشتند . حتی امروز گاهی که بنده در زادگاه ایشان ( آذرخواران ) حاضر می شومریش سفیدان محل ، از ایشان و خدماتشان یاد کرده و برایشان طلب مغفرت می کنند . و چه چیز برای مؤمن بهتر است از نام نیکی که از او باقی بماند .

کاشکی قیمت انفاس بدانندی خلق

تا دمی چند که مانده ست غنیمت شمرند

گل بی خار میسر نشود در بستان

گل بی خارِ جهان مردم نیکوسیرند

ص: 48

سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز

مرده آن است که نامش به نکویی نبرند

در مورد خصوصیت منبرهای معظم له از آقای حاج عباسعلی رضایت سؤال کردم فرمودند :

« منبر ایشان ویژگی های خاصی داشت ؛ ابتدا بیان احکام بود که مفصّل و به صورت دقیق بیان می شد و برای همۀ مردم قابل فهم بود . سپس بیان احادیث اعتقادی و اخلاقی مطابق با موضوع منبر و به صورت دلنشین بود . و در پایان ، سوق دل ها به سوی کربلا و ذکر مصائب اهل بیت(علیهم السلام) بود آن هم با حال و هوای خاص معنوی و اشک چشمی که ایشان داشتند. مردم نیز با حوصله و توجه خاص ، منبرها را دنبال می کردند » .

اهتمام ایشان به منبر و بیان احکام در حدی بود که در سفر حج واجب با این که به عنوان زائر مشرف شده بودند در جوار پیامبر(صلی الله علیه و آله)و ائمۀ بقیع(علیهم السلام)به ایراد سخن ، مسئله گویی وروضه خوانی برای زائرین می پرداختند . در سفر عتبات نیز رویى معظم له همین بود . ایشان سفرهای زیارتی از جمله حج تمتع و عتبات را با کاروان خادم الزوار ، جناب آقای حاج محمد ارشدی که خود مداح اهل بیت(علیهم السلام) و از دوستان پدر بودند همراه می شدند .

آقای ارشدی بیش از 40 سال است که توفیق خدمت به زائرین خانى خدا و عتبات را دارد . ایشان می گوید : در ایام جوانی به هر نحوی بود هزینى سفر حج را فراهم کردم و با کاروانی به سرپرستی

ص: 50

مرحوم حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج سیدمحمود میرهندی(قدس سره) مشرف شدم . آنجا در مقام ابراهیم از خداوند خواستم چهل سفر زیارت خانه اش را نصیبم کند تا بتوانم به زائرینش خدمت کنم . پس از بازگشت دعایم مستجاب شد و سرپرست زائرین خانى خدا شدم و تا کنون بیش از چهل بار توفیق زیارت کعبه و خدمت به زائرینش را داشته ام .

در سال 1350 شمسی کنار مسجد امام موسی کاظم(علیه السلام)خانى نسبتاً کوچکی خریداری نمودند و بنا بر اقامى نماز در سه نوبت درهمان مسجد را داشتند که مقداری بدهکار می شوند ولی به کسی بروز نمی دهند .

معظم له برای بنده نقل فرمودند :

« آن موقع مقروض شدم و کار برایم سخت شد . می دانستم چارى کار توسل به اهل بیت(علیهم السلام) است ؛ بنابراین توسلاتی پیدا کردم . طولی نکشید که یکی از اساتید که از احوالم پرس و جو کرده بود به سراغم آمد و مبلغی را به من هدیه کرد . آن مبلغ دقیقاً برابر میزان بدهکاری من بابت منزل بود . این در حالی بود که بنده از میزان بدهکاری خود به کسی چیزی نگفته بودم » .

خواهش و حاجت او را برآورده کرده ، رستگاری در بهشت و آزادی از جهنم را به او عطا می كنم و شفاعت او را در حق هر كس كه بخواهد می پذیرم .

مرحوم حاج شیخ محمّدباقر ، نه تنها خود مقیّد به قرائت زیارت عاشورا با صد لعن و صد سلام بودند ، بلکه بارها به گرفتاران توصیه می کردند برای رفع گرفتاری خود ختم چهل روزى زیارت عاشورا با صد لعن و صد سلام را بردارند و می فرمودند :

« مداومت بر زیارت عاشورا و توسل به حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) در زندگی حال و آینده اثرات زیادی خواهد داشت تا جایی که این برکات در فرزندان و نسلِ شخص تا قیامت باقی می ماند » .

شاید مهم ترین مستحبی که در طول زندگی ایشان با دید وجوب ، استمرار داشت و ترک نمی شد زیارت عاشورا همراه با صد لعن و صد سلام بعد از نماز صبح بود . ایشان برای تشویق بنده و دیگران به خواندن زیارت عاشورا می فرمودند : « به توفیق الهی چهل سال است که هیچ روزی این زیارت را ترک نکرده ام و گاهی شده است که روزی سه مرتبه قرائت می کنم­ و متوسل به آن جناب می شوم » .

مرحوم شهید دستغیب(قدس سره) نقل می کند : « یکی از علمای نجف حدود یکصد سال پیش ، در خواب ،حضرت عزرائیل را می بیند ، پس از سلام می پرسد : « از کجا می آیی ؟ »

ص: 53

ملک الموت می فرماید : « از شیراز ، روح مرحوم میرزا ابراهیم محلاتی را قبض کردم » .

شیخ می پرسد : « روح او در چه حالی است ؟ »

عزرائیل می فرماید : « در بهترین حالات و بهترین باغ های عالم برزخ ؛ خداوند هزار ملک را برای انجام دستورات شیخ قرار داده است » . آن عالم پرسید : « آیا برای مقام علمی و تدریس و تربیت شاگرد به چنین مقامی دست یافته است ؟ »

فرمود : « نه ! »

گفت : « آیا برای نماز جماعت و بیان احکام ؟ »

فرمود : « نه ! » ،

گفت : پس برای چه ؟

فرمود : « برای مداومت بر زیارت عاشورا » .

نقل است که مرحوم میرزا ابراهیم محلاتی ، سی سال آخر عمرش ، زیارت عاشورا را ترک نکرد و هر روز که به سبب بیماری یا امر دیگری نمی توانست بخواند، نایب می گرفت . (1)

حضرت زهرا(علیها السلام) فرمودند :

« حُبِّبَ إلی مِن دُنیاکُم ثَلاثٌ : تِلاوَةُ کِتابِ اللهِ ، وَالنَّظَرُ فی وَجهِ رَسولِ اللهِ ، وَالإنفاقُ فی سَبیلِ اللهِ ؛ سه چیز از دنیای شما محبوب من است : اوّل : خواندن قرآن ، دوم : نگاه کردن به چهرى رسول الله (صلی الله علیه و آله)و سوم : انفاق در راه خدا » .(1)

معظم له از دوران جوانی و قبل از تشکیل خانواده به آموزش قرآن برای نوجوانان و جوانان اهتمام داشته در محلى دردشت اصفهان در مدرسى شفیعیه ، جلسى درس قرآن برگزار می کردند که در ضمن آن آموزش نماز و تصحیح حمد و سوره هم انجام می شد . در منزل نیز قرآن های تک جزیی با خط درشت تهیه کرده به تعلیم فرزندان توجه ویژه داشتند که کسی از این فیض بی بهره نماند . توصیى ایشان همواره به ما فرزندان تلاوت یک جزء از قرآن و هدیى آن به حضرات معصومین(علیهم السلام) بود . البته بعضی مواقع به طور خاص نام آن معصوم را ذکر می کردند که مثلاً به فلان معصوم هدیه کنید .این موضوع مخصوص ماه مبارک رمضان نبود ، بلکه در طول سال ، هم خودشان عمل می نمودند و هم به دیگران توصیه می کردند . البته ماه مبارک رمضان و بهار قرآن که می شد رنگ و بوی دیگری پیدا می کرد و خود ایشان در این ماه حداقل چهار دور قرآن را ختم

ص: 55

می کردند . ختم اول را به حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام)هدیه می نمودند ، ختم دوم به مرحوم پدرشان ، ختم سوم به مادر مرحومه شان و ختم چهارم را نیز معمولاً از طرف خودشان می خواندند که با توجه به اشتغالات دیگر از قبیل فعالیت های علمی و تبلیغی و سایر اعمال و ادعیى مخصوص ماه مبارک رمضان برای ایشان خالی از زحمت نبود ولی به توفیق الهی خود را مقیّد به انجام آن می دانستند .

پیامبر اعظم(صلی الله علیه و آله)فرمودند :

« اِنَّ البَيتَ اِذا كَثُرَ فيهِ تِلاوَةُ القُرآنِ كَثُرَ خَيرُهُ وَ اتَّسَعَ اَهلُهُ وَ اَضاءَ لاَهلِ السَّماءِ كَما تُضیءُ نُجومُ السَّماءِ لاَهلِ الدُّنيا ؛ خانه ای كه در آن قرآن فراوان خوانده شود ، خير آن بسيار گردد و به اهل آن وسعت داده شود و برای آسمانيان بدرخشد چنان كه ستارگان آسمان برای زمينيان می درخشند » . (1)

حکمتیان(رحمه الله) مؤسس آزمایشگاه مهدیه که به اهل علم و از جمله مرحوم پدر احترام ویژه ای می گذاشت مراجعه می نمودند .

یک بار که بنده همراه پدر بودم جناب دکتر حکمتیان به محض ورود معظم له از صندلی برخاستند و تا زمانی که پدر ایستاده بود ایشان روی صندلی ننشستند و در هنگام خداحافظی نیز معظم له را تا دم در مشایعت نمودند .

این پزشک متعهد که از شیفتگان اهل بیت(علیهم السلام) بود و ارادت خاصی به امام زمان(علیه السلام)داشت در طول حیات خود موفق به تأسیس آزمایشگاه خیریى مهدیه شد که کمک بزرگی به قشر مستضعف در زمینى کاهش هزینه های تشخیصی می باشد .

قرآنی است که خود خدا و رسولش نیز به آن عمل می کنند : « وَ أَذانٌ مِنَ اللَّهِ و رَسولِهِ إِلَی النّاسِ يَومَ الحَجِّ الأَكبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَريءٌ مِنَ المُشرِكينَ وَ رَسولُهُ »(1) در روایتی آمده است که : ایمان ، دوستی اولیای خدا و دشمنی با دشمنان خدا است .(2)

امام محمدباقر(علیه السلام) فرمود :

« مَنْ اَرادَ أنْ یَعْلَمَ حُبَّنا فَلْیَمْتَحِنْ قَلْبَهُ فَاِنْ شاَرَكَ فِی حُبِّنا حُبَّ عَدُوِّنا فَلَیْسَ مِنّا وَ لَسْنا مِنْهُ ؛ اگر کسی بخواهد میزان دوستی خود رانسبت به ما بداند به دل خود مراجعه کند ؛ اگر ما و دشمنانمان را با هم دوست دارد از ما نیست و ما هم از او نیستیم » . (3)

حجة الاسلام مرحوم حاج شیخ محمدباقر شریفی ، نه تنها قلبی مملو از عشق و محبت اهل بیت(علیهم السلام) داشت ، بلکه در برائت از دشمنان ایشان و به خصوص قاتلین حضرت زهرا(علیها السلام)و غاصبین حق امیرالمؤمنین(علیه السلام)بسیار عمیق و جدی بود . این مسئله به حدی در ایشان رسوخ کرده بود که در ایام غدیر ثانی و عید « فرحة الزهرا(علیه السلام)» که روز به درک واصل شدن قاتل حضرت زهرا(علیها السلام) است شادی و سرور در چهرى ایشان نمایان می شد . معظم له در دو روز از سال توصیه

ص: 58

به پخت بهترین غذای موجود در منزل را داشته از حضور میهمانان بسیار خرسند می شدند ؛ یکی عید الله الاکبر غدیر خم ، و دیگری غدیر ثانی ، روز نهم ربیع الاول بود .

از جمله ختوماتی که ایشان در ایام نهم ربیع الاول بر می داشتند ختم منقول از شیخ بهایی(قدس سره)بود . در زمان پهلوی مواقعی که کار سخت می شد برای رسیدن بهحوائج و رفع مشکلات از این ختم کمک می گرفتند و این ختم از ایشان ترک نگردید .

همین روش ایشان باعث شد درس برائت در خانواده و نسل ایشان به عنوان اعتقادی راسخ ریشه کرده و به یادگار بماند تا جایی که امروز کودکان خردسال از نسل ایشان نسبت به خلفای غاصب و قاتلین حضرت زهرا(علیها السلام) اظهار تنفر و بیزاری دارند .

امام موسی كاظم(علیه السلام)فرمود :

« طُوبی لِشیعَتِنا المُتَمَسِّکینَ بِحَبلِنا فِی غَیبَةِ قائِمِنا (عَجَّلَ اللّهُ تَعالی فَرَجَه ) ، الثّابِتینَ عَلی مُوالاتِنا وَ البَراءَةِ مِن أَعدائِنا اُولئِکَ مِنّا وَ نَحنُ مِنهُم ؛ خوشا به حال شیعیان ما در زمان غیبت قائم ما(علیه السلام)که به ریسمان ما تمسّک جسته اند و بر موالات ما و بیزاری از دشمنان ما ثابت قدم مانده اند . آنان از ما هستند و ما از ایشانیم » . (1) گرچه معظم له در زمان حیات ، اهتمام زیادی به اظهار برائت و خصوصاً برداشتن ختم

ص: 59

1197 مرتبه(1) لعن بر غاصبین حق امیرالمؤمنین (علیهالسلام)داشتند و نسبت به قاتلان حضرت زهرا(علیها السلام)و شهادت حضرت محسن(علیه السلام)بی تفاوت نبودند ، اما پس از وفات در عالم رؤیا با حالتی متفاوت تر و با بیانی محکم می فرمودند : « شما نمی دانید اینها چقدر فاسد بودند و چه ظلم هایی کردند ، اینها مرکز نفاق و شرک بودند » .

آری ! پرده ها که برداشته می شود ، جنایات و ظلم و ستم های غاصبین ولایت برای مؤمنین آشکارتر می شود . بعد از رحلت ایشان در شب نهم ربیع الاول که مصادف با شب جمعه بود ، تصمیم گرفتم به تنهایی و بدون این که در بین ختم شیخ بهایی(قدس سره) کلام یا فعل اضافه ای انجام شود مشغول به این مهم شده و حضرت

ص: 60

زهرا(علیها السلام)را خشنود سازم و ثواب آن را بهروح پدر هدیه نمایم . به لطف خداوند حدود چهار ساعت طول کشید . گرچه حقیقت این کار و ثواب آن بر اهل علم پوشیده نیست ، اما برای خودم همان شب اثر آن ثابت گشت و با عنایت حضرت زهرا(علیها السلام)، همان شب در عالم رؤیا رضایت و خرسندی و تشکر پدر را دیدم .

در آخرین لحظات دفن پدر بزرگوارمان در امامزاده ابوالعباس(علیه السلام) پس از قرائت زیارت عاشورا و دیگر ادعیه در لحظۀ ورود به قبر ، جناب آقای حاج آقا مهدی غزالی از مداحان اهل بیت(علیهم السلام) دقایقی به لعن بر دشمنان اهل بیت(علیهم السلام) پرداختند و عموم حاضرین ، جواب می دادند .

بعد از رحلت ایشان خانواده ام(1) به من گفتند : « در عالم رؤیا معظم له را دیدم در حال اجرای ختم معروف شیخ بهایی(قدس سره) بودند . کنار یک منقل آتشی خاص با پایه های بلند ایستاده بودند و به ریگ ها لعن خوانده و در آتش می انداختند به من رو کرده و فرمودند : آنچه دارم از این ختم دارم » .

نکتۀ مهم و اکسیر اعظمی که شاید از آن غافل باشیم این است که هرگاه انسان بر بزرگی وارد شود اگر همان ابتدا از دشمنان او نفرت و بیزاری بجوید و بگوید من با دشمنان تو کاری ندارم ، مشمول لطف خاص آن بزرگقرار گرفته و سبب خرسندی او خواهد شد . بی شک در واپسین لحظاتی که مؤمن دارد بر خداوند متعال وارد می شود و نیازمند تلقین است ، اظهار برائت اطرافیان از دشمنان حق

ص: 61

به نیابت از میّت ، و لعن و نفرین ایشان بر دشمنان خدا می تواند نجات بخش و کارگشا باشد همان گونه که محبت اهل بیت(علیهم السلام) نجات دهنده است .

بنده در چهارم مرداد 1393 ( 28 رمضان المبارک 1435ه . ق ) در شهر مقدّس قم در تشییع جنازى استاد قرآن و مباحث امامت ، مرحوم حاج محمدرضا فریدونی

ای ، هیچ جوابی ندارم که بدهم . به فکر افتادم که در راه یاری اهل بیت(علیهم السلام) و اثبات ولایتشان گامی بردارم » .(1). بحار الانوار ، ج 27 ، ص58 .

مرحوم آیت الله حاج سیّد احمد فقیه امامی(قدس سره)و مرحوم آیت الله حاج سیّد حسن فقیه امامی(قدس سره)و همچنین مرحوم آیت الله شهید شمس آبادی(قدس سره) نزد ایشان به شدت محترم بودند .

شنیدن روضه حضرت صدیقه طاهره(علیها

السلام)از زبان سادات برای ایشان حال و هوای دیگری داشت و برای مجلس روضه خوانیِ منزل ، بیشتر از سادات استفاده می کردند و در احترام به سادات سعی می نمودند همراه با محبت باشد و این محبت را آشکار می کردند تا دیگران را نیز متوجه این موضوع بنمایند . به خصوص اگر از اساتید معظم له بودند این احترام همراه با خضوع بیشتر و حتی خم شدن و بوسیدن دست آن ها بود گر چه معمولاً اساتیدشان اجازى چنین کاری رانمی دادند . مرحوم آیت الله سیّد ابوالفضل جزایری(رحمه الله)نیز که در محلى دردشت زندگی می کردند به شدت مورد احترام پدر بودند .

مرحوم حجت الاسلام سیّد محمّد بنی لوحی(رحمه الله)نیز از سادات روضه خوانِ مورد علاقه مرحوم پدر بود که از ایشان برای روضى منزل دعوت می کرد و ایشان با صدای رسا و حال و هوای خاصی روضه می خواندند . جناب حجت الاسلام سیّد محمد فقیه امامی فرزند مرحوم آیت الله حاج سیّد حسن فقیه امامی(قدس سره) در عظمت این سیّد روضه خوان می فرماید :

« پدرم مرحوم آیت الله حاج سیّد حسن فقیه امامی(قدس سره) معمولاً در یکی از مراسم بزرگداشتی که برای علما و طلاب می گرفتند شرکت می کردند ، مثلا یا تشییع یا مراسم هفت یا چهلم . اما در همه

ص: 64

مراسم رحلت مرحوم بنی لوحی شرکت کردند . وقتی علت را جویا شدم فرمودند : شبی که قرار بود فردای آن روز ایشان تشییع شود در عالم خواب دیدم مردم در حال تشییع پیکر ایشان هستند و در بین جمعیت حضرت بقیة الله الاعظم - روحی فداه - در حال مشایعت این سید روضه خوان است . بنابراین ، خود را موظف دانستم برای ایشان سنگ تمام بگذارم » .احترام به اساتید به طور کلی ( سید و غیر سید ) ویژگی بارز پدر بود . یک روز ، بنده همراه ایشان به عیادت مرحوم آیت الله حاج شیخ حیدر علی محقق(قدس سره)(1)رفتیم . دو زانو و مؤدب نشستن پدر در برابر استاد و خاضعانه سخن گفتن ایشان در برابر آیت الله محقق برای بنده درس عملی و فراموش نشدنی بود . حتی به بنده نیز اشاره می کردند که ادب را

ص: 65

رعایت کنم . معظم له احترام زیادی برای مرحوم آیت الله ادیب(قدس سره)(1) و آیت الله خادمی(قدس سره) قائل بودند .روزی در مدرسى علمیّه وقتی استاد بزرگوارش آیت الله خادمی(قدس سره)(2) در حیاط مدرسه حضور داشتندبا احترام ، بنده را به

ص: 66

محضر ایشان معرفی نمودند و به صورت عملی نحوى برخورد با استاد را به بنده تعلیم دادند .

استفاده از محضر آیت الله شهید شمس آبادی(قدس سره)(1) و شرکت در جلسات آن بزرگوار و دیگر بزرگاناز جمله آیت الله حاج آقا سیّد عطاء الله فقیه امامی(قدس سره)(2) و دو فرزند فقیدشان

ص: 67

مرحوم حاج سید احمد فقیه امامی(قدس سره) (1) و

ص: 68

ص: 69

حاج سیّد حسن فقیه امامی(قدس سره)(1) و مرحوم آیت الله سیّد مصطفی

ص: 70

ص: 71

مهدوی هرستانی(قدس سره)(1)، روح ادب ، تقوا و تواضع را در ایشان دمیده بود .

پیامبر(صلی الله علیه و آله)فرمود :

« اَکْرِمُوا الْعُلَماءَ فَاِنَّهُمْ وَرَثَةُ الْاَنْبِیاءِ فَمَنْ اَکْرَمَهُمْ فَقَدْ اَکْرَمَ اللهَ وَرَسُولَهُ ؛ دانشمندان را گرامی دارید که آنها وارثان پیامبرانند و هر که آنان را احترام نماید ، خدا و رسولش را احترام نموده است » . (2)

مرحوم پدر ، علاوه بر این که همواره دعاگوی اساتید خود بود و به نحو شایسته ایشان را مورد احترام قرار می داد ، گاهی با کمترین هدیه در صدد تشکر از اساتیدخود بود . یکی از کارهای زیبای ایشان این

ص: 72

بود که از درخت انجیری که در منزل داشت قلمه هایی جدا می نمود و پس از چند ماه مراقبت آنها را به اساتید خود هدیه می داد .

بیست سال قبل ( سال 1379 ش ) خدمت استاد اخلاق و مدافع حریم امامت و ولایت ، مرحوم آیت الله حاج سیّد حسن فقیه امامی (قدس سره) رسیدم . در آن جلسه یکی از علمای مشهد نیز حضور داشتند . آیت الله امامی هنگامی که خواستند بنده را به ایشان معرفی کنند یک مرتبه تبسمی نموده و با دست به درخت انجیر بزرگی که در حیاط منزل و پر از انجیر بود اشاره کرده فرمودند : « سالیان سال است ما با پدرشان انس داریم و به ما محبت دارند . این درخت یادگار ایشان است و همواره ما را به یاد آن بزرگوار می اندازد . روزی که این درخت را به بنده هدیه دادند قلمه ای در گلدان بود » .

که مرحوم پدر به خاطر بیماری ، توان حضور در مقبره علامه و عرض ادب حضوری را نداشت . در همین ایام ، روزی به من فرمودند : « دیشب در عالم رویا دیدم علامۀ مجلسی(قدس سره)با همان لباس فاخری که در عکس ایشان در مقبره است به عیادتم آمده­ جویای احوالم شدند » . که البته این نشان از محبتی است دو طرفه که در عالم برزخ نیز اعتبار دارد .

توصیى ایشان به بنده این بود که در صورت امکان ، در مقبرى علامه مجلسی(قدس سره)یا در یکی از امام زادگان عظیم الشأن دفن شوند . البته چون دفن در مقبره ، امکان پذیر نبود در جوار امام زاده ابوالعباس(علیه السلام)(1) دفن گردیدند .بحمدالله این ارادت پدر به علامه مجلسی(قدس سره)به نسل ایشان به ارث رسیده و فرزندان ایشان با آگاهی از زحمات علامه ، در حفظ آثار شیعه و ترویج تشیع همواره سر تعظیم در برابر عظمت این عالم بزرگوار فرو می آورند . بنده خودم در ابتدای هر منبر از علامه مجلسی یاد کرده و برای روح ایشان صلواتی هدیه می کنم تا هم

ص: 74

نشانگر قدردانی از مقام شامخ ایشان باشد و هم استمدادی از روح بزرگ ایشان برای پیش برد اهداف تشیّع .

هست و از آنها دستگیری می نماید . با خود گفتم برای نماز به مسجد می روم ببینم چه می شود . نماز که تمام شد شخصی نزد من آمد و بدون مقدمه ، مبلغی راتقدیم کرد و گفت : نذر کرده بودم این مبلغ را به شما بدهم و رفت . بدون این که به مبلغ نگاه کنم به بریانی رفته و به تعداد نفرات بریان سفارش دادم . مبلغی که بریانی درخواست کرد دقیقاً به اندازه پولی بود که آن شخص به بنده داده بود بدون ریالی کم و زیاد » .

به آستان مقدّس اهل بیت(علیهم السلام) عرض ارادت نموده اند که در ذیل به گوشه ای از آن اشاره می نماییم :

مرحوم پدر ، با عمری خدمتگزاری و اهتمام به برگزاری جلسات ویژۀ غدیر ، بهترین الگو و مشوّق برای بنده بودند . تکریم این عید باعظمت توسط ایشان به خصوص اطعام روز غدیر در منزل شخصی خویش ، خاطره های اثرگذار و فراموش نشدنی در قلب من به یادگار گذاشته و دعای خیر آن بزرگمرد بعد از رحلتشان باعث تقویت عملکرد اینجانب شده است .

سلمان ! محبت فاطمه(علیها السلام) در صد جایگاه سود می دهد ؛ آسان ترین آن مواطن مرگ و قبر و میزان و صراط و محاسبه است . هر کس دخترم از او راضی است ، من از او راضی ام ، و هر کس من از او راضی ام ، خدا از او راضی است ، و هر که دخترم بر او خشم کند ، من بر او خشم کنم ، و هر کس من بر او خشم نمایم ، خدا بر او خشم کند . ای سلمان !وای بر کسی که به او و شوهرش ستم کند . وای به کسی که به ذریى او ستم کند » . (1)

اظهار محبت به صدیقى طاهره و برائت از قاتلین آن حضرت سیره ای بود که در زندگی و منابر پدر موج می زد . علاوه بر داشتن اعتقاد قلبی و زبانی برای بیان اهمیت احیاء مجالس حضرت زهرا (علیها السلام)و بیان ظلم بزرگی که به آن حضرت شده است ، آن چنان در هنگام خواندن مصیبت جان سوز آن حضرت می سوختند که گویی این مصیبت در آن لحظه بر خودشان وارد شده است .

علاقه و ارادت ایشان به حضرت صدیقى طاهره(علیها السلام)در حدی بود که علاوه بر برپایی مجلس روضى حضرت سیدالشهدا(علیه السلام)در دهى اول محرم به مدت 40 سال ، در دهى فاطمیه نیز از سال 1380 گاهی صبح و گاهی عصر روضى حضرت زهرا(علیها السلام) را بر پا می نمودند و مادر ما که در تمام این سال ها خود را کنیز حضرت زهرا(علیها السلام)و خدمتگزار روضه خوانِ امام حسین(علیه السلام)می دانستند و پس از ایشان نیز

ص: 79

خود را خادمه این آستان می دانند و در این راستا انجاموظیفه می کنند ، همواره یار و یاور و در کنار ایشان بودند . در روضه هایی که پدر در منزل می خواندند ، اول گریه کن خودشان بودند و سپس والدى ما که به شدّت در مظلومیت زهرای شهیده اشک می ریختند .

اخوی گرامی ما آقای محمدعلی شریفی بیان می کنند : « یک بار خدمت ایشان رسیدم و بنا شد برایم روضۀ حضرت زهرا(علیها السلام)بخوانند . پدر آن چنان در حین روضه منقلب شدند و مرا منقلب و گریان نمودند که از حال رفتم و ایشان به خاطر احساس خطر برای بنده ، روضه را قطع نمودند » .

پاداش هزار حج مقبول و هزار عمرى مقبوله نوشته خواهد شد و من و پدرانم روز قیامت شفاعت کنندى او خواهیم بود » . (1)

امام جواد(علیه السلام) فرمود :

« من ضامن بهشت برای کسی هستم که قبر پدرم را در طوس زیارت کند و حق او را بشناسد » .(2)

اهتمام پدرم به زیارت حضرت امام رضا(علیه السلام)و حضور طولانی در قسمت بالای سر حضرت روبروی ضریح مطهّر و قرائت قرآن و ادعیه­ به خصوص زیارت عاشورا با صد لعن و صد سلام کامل و هدیه به آن بزرگوار ، سیرۀ عملی و نحوۀ زیارت ایشان بود . بعضی مواقع ساعت ها به ذکر و مناجات مشغول بودند و فقط در مواقع نیاز جهت تجدید وضو مکان را ترک کرده و مجدداً باز می گشتند و مشغول به ذکر می شدند . ایشان می فرمودند : « اینجا ملائکه حضور دارند و سریعاً آنچه برای گذشتگان هدیه کنید به ایشان می رسانند » . سپس قضیه ای که برای خودشان اتفاق افتاده بود را این گونه نقل کردند :

ص: 81

کنم شروع کردم . جالب اینجاست که در بین زیارت از فرط خستگی ، دو مرتبه چشمانم سنگین شد و خواب دیدم که به سمت منزل مادرم در حرکتم . دیدم مادرم درب منزل در حال آب و جارو است . ایشان تا مرا دید بسیار خوشحال شد .

گفتم : این جا چه می کنید ؟ به زحمت افتاده اید .

گفتند : منتظر شما بودم بیایید . شما روضه خوان هستید .

یک مرتبه به خود آمدم و فهمیدم که این زیارت عاشورا در این مکان چقدر سریع به روح ایشان رسیده است . سپس دو مرتبه تجدید وضو کرده ، برگشتم و زیارت را تمام نمودم .

بودند و همان لحظه عظمت و بزرگی مکان و صاحب مضجع را به من تذکر دادند که : « می دانی کجا نشسته ای ؟ پس با دقت زیارت کن ! »

بنده یک لحظه احساس کردم شاید تمایل داشته باشند دستشان را به ضریح برسانند . با خودم گفتم تا به حال سابقه نداشته که با توجه به ازدحام جمعیت بخواهند نزدیک ضریح شوند . زیرا طبق سنّت همیشگی ساعت ها در مقابل ضریح می نشستند و زیارت می نمودند و از طرفی بی حس بودنِ قسمتی از بدن ایشان این اجازه را به من و ایشان نمی داد که نزدیک ضریح شویم .

چند لحظه بعد ، دو مرتبه ذهنم مشغول شد که الآن کمی اطراف ضریح خلوت تر شده ؛ لذا عرض کردم : آیا تمایل دارید کمکتان کنم تا دستتان به ضریح برسد ؟ کمی صبر کردند و نگاهی به ضریح انداخته و فرمودند : در صورت امکان مایلم . همان لحظه بلند شدم و زیر بغل های ایشان را گرفتم تا بتوانند بایستند . سپس ایشان را به سمت ضریح حرکت دادم و دو سه قدم که جلو رفتم لحظه ای جمعیت هجوم آوردند . دیدم دو نفر از همین جوان های قوی جثه جلو آمدند و متوجه مطلب شدند. لذا به هر نحوی بود جمعیت را شکافته و در قسمت بالای سر راه باز شد و ایشان رفتند مقابل ضریح ایستادند و من پشت سر ایشان و آن دو نفر با تمام قدرت ، هجوم جمعیت را کنترل می کردند . از پشت سر نگاه کردم اشک ها

ص: 84

بود که روی گونه های ایشان سرازیر بود و شانه ها تکان می خورد ، اما بلافاصله ایشان دست ها را از ضریح جدا کرده و با کمک همان دو جوان ، در محل قبل مستقر شدیم . آن دو جوان رفتند . بعد از مدتی کوتاه که از این نحوۀ زیارت گذشت و ایشان مشغول زیارت بودند رو به من نمودند و با حالتی عجیب و اشکِ ریزان فرمودند : تا به حال چنین زیارت نکرده بودم !

عرض کردم : چطور ؟ خوب بود .

گفتند : آری ، خدا خیر به آن دو خادم بدهد .

گفتم : کدام دو خادم ؟

گفتند : همان دو خادم که حضرت رضا(علیه السلام)فرستادند و راه را باز کردند و مرا تا کنار ضریح بردند . سکوت کردم و فقط گوش می دادم . فهمیدم جریان چیز دیگری است . آنگاه تعریف کردند : اینجا نشسته بودم و خیلی دلم می خواست در این سفر جلو بروم و دستم به ضریح برسد و از نزدیک زیارت کنم . ازطرفی با توجه به ناتوانی جسمی و ازدحام جمعیت و عظمت حضرت رضا(علیه السلام)حیاء می نمودم .

تا آنکه دو نفر خادم از طرف حضرت رضا(علیه السلام)آمدند و مرا راهنمایی کردند تا پای ضریح و درِ ضریح را باز کردند . من داخل شدم و دست روی قبر مطهّر آن حضرت گذاشتم و زیارت کردم اما

ص: 85

ادب حکم می کرد که معطل نکنم . بنابراین ، سریع زیارت کردم و برگشتم . مجددا آن دو خادم مرا به محل قبلی راهنمایی نمودند .

بنده فقط سکوت کرده بودم و می شنیدم و سخنی نمی گفتم . فقط در ذهنم مراحل زیارت معنوی ایشان در عالم باطن را با آنچه که در خارج اتفاق افتاده بود تطبیق می کردم از جمله : حال عجیب معنوی و بکاء شدید ، تمایل برای زیارت نزدیک ضریح ، نگاه های مستمر همراه با اشک به ضریح ، حضور آن دو نفر جوان بدون مقدمه و کمک نمودن تا انتهای کار ، معطل نکردن و سریع برگشتن که گواهی از قرائن و شواهدی می داد که در این آخرین زیارت در مشهد الرضا(علیه السلام)و آخرین حضور در حرم ، بنای بر یک پذیرایی خاص می باشد .

بعد از این جریان ، ایشان در اقامتگاه از من بسیار تشکر کردند و گفتند : « تا به حال چنین زیارتی نرفتهبودم » . در حالی که روی تخت نشسته بودند دیدم حالشان منقلب شد و چشم ها پر از اشک و دقیقاً همان گونه که در حرم نقل نموده بودند بدون کم و زیاد تکرار و گریه می نمودند .

پس از این سفر زیارتی در زمان حیات که چند ماهی بیش نبود ، مکرراً این مطلب را در مواقع خاص ، یادآوری کرده و بسیار منقلب می گشتند تا حدی که از شدت گریه بی حال می شدند .

ص: 86

وقتی به اصفهان آمدم آقای میرهدایتی به دیدنم آمد و اتفاقاً این بار خوشحال بود و گفت : مهندسی پیشنهاد خوبی به من داد و بحمدالله مشکل منزل و مغازه حل شد . بنده آن روز چیزی به ایشان نگفتم اما چند روز بعد که ایشان را دیدم مکاشفه ای که در حرم شده بود را برایش نقل کردم که اشک از دیدگانش جاری شد و زبان به شکر خداوند گشود و از حضرت رضا(علیه السلام)و احسان ویژه اش تشکر نمود و بنده را دعا کرد .

اولاً : باید با حضور قلب و توجه تام ، مستمع خوبی برای روضه های امام حسین(علیه السلام)باشیم و حق آنچه را می شنویم ادا کنیم و آداب شرکت در مجالس اهل بیت(علیهم السلام) را رعایت نماییم .

ثانیاً : برای امام حسین(علیه السلام)روضه بخوانیم و لازم نیست منبری یا مداح باشیم ؛ بلکه هر کسی می تواند برای خود یا خانواده اش چند جمله ذکر مصیبت نموده یا با گوش دادن روضه ، خود و دیگران را بگریاند .ثالثاً : در جهت برگزاری مجلس روضى حضرت اباعبدالله(علیه السلام) قدم برداریم و اگر می توانیم یک مجلس به مجالس روضه اضافه کرده ، دیگران را به روضه دعوت نماییم .

رابعاً : تعظیم عزاداران امام حسین(علیه السلام)و احترام به ایشان - در هر کسوت و لباسی که باشند - ضروری می باشد .

معظم له خود ، این چهار نکته را به طور دقیق و کامل عمل می نمودند آن هم با اعتقاد و اخلاص کم نظیر . ایشان از همۀ توان خود برای اقامۀ عزاداری استفاده می نمودند و برای خشنودی اهل بیت(علیهم السلام) خاصه حضرت زهرا(علیها السلام)با هر زحمتی بود تا زمان حیات ، مجلس روضى صبح های دهۀ اول محرم را سر پا نگه داشتند و الحمدلله پس از ایشان نیز ادامه دارد . در آخرین سالی که ایشان در قید حیات بودند در مورد اقامى عزاداری و گریه و احترام به شرکت کنندگان حال عجیبی داشتند و با سنوات قبل متفاوت بودند .

ص: 89

در دهى اول محرم برنامه این گونه بود که ایشان دو ساعت قبل از اذان صبح مشغول تهجد و شب زنده داری می شدند . سپس مقدّمات نماز جماعت و روضه را فراهم نموده و حتی گاهی بر حسب ضرورت ، خود نیز منبر رفته روضه می خواندند . سپس در مجلس می نشستند و شنوندى روضى اهل منبر و ذاکرین می شدند و تا پایان مجلس بسیارمی گریستند . معمولاً آن قدر گریه می کردند که آثار آن روی چهرى معظم له باقی می ماند . در داخل مجلس برای واردین قیام می کردند و احترام می گذاشتند بدون این که روی صندلی بنشینند و گاهی که ضعف بر ایشان غالب بود در گوشه ای عبا بر سر می کشیدند و بر ارباب مظلوم و شهیدشان می گریستند .

معظم له در حین استماع روضه به جایی توجه نداشته خود را محو روضه سید الشهدا(علیه السلام)می کردند و لذا نه با کسی حرف می زدند و نه چیزی میل می کردند . بارها در طول مجلس از ایشان خواهش می کردیم صبحانه میل کنند ولی ایشان استنکاف می کردند و مجلس که تمام می شد صبحانه میل می نمودند .

بدین ترتیب هر سال در دهى اول محرم در کمال بی ریایی و خلوص، بیرق امام حسین(علیه السلام)در منزل ایشان بر پا می شد و دوستان و آشنایان و همسایگان از این محفل پرفیض بهره مند می شدند .

ص: 90

حالات ایشان در دهى اول محرم چنین بود که کسی ایشان را در این ده روز خندان نمی دید(1) و حالت ظاهریبکاء همواره در چشمان قرمز و صورت ایشان مشهود بود .

پس از جا به جایی از منزل کنار مسجد امام موسی کاظم(علیه السلام)و اسکان در خیابان علامه مجلسی(قدس سره)کوچه شیشه گری ، روضه به منزل جدید منتقل شد و هنوز هم به لطف خدا این بیرق بر پا است .

چشمانشان جاری می شد ؛ لذابر روی منبر هنگام روضه خواندن برای عموم ، اول خودشان منقلب و گریان می شدند ، بعد دیگران . در مجالس خصوصی نیز همین طور بود حتی اگر یک مستمع داشتند آن مجلس به واقع ، مجلس روضى حقیقی و با حال و اشک بود و این موضوع در منزل بارها تکرار شده بود .

گاهی می فرمودند : چند روضه سفارش کرده اند می خواهم بخوانم . سپس والده به عنوان مستمع می نشستند و ایشان روضه می خواندند و هر دو آن چنان گریه می کردند که ما هم منقلب و گریان می شدیم . مُحبّ اهل بیت(علیهم السلام) جناب آقای حاج عباسعلی رضایت با ذکر خاطره هایی از منبرهای ایشان در حالی که اشک در چشمانشان حلقه زده بود بیان می کردند :

« بنده در طول سال و در مناسبت های مختلف پای منبرهای ایشان حال و هوای خاصی را مشاهده می کردم . نه تنها من ، بلکه عموم حاضرین متذکر این مطلب بودند که ذکر مصائب اهل بیت(علیهم السلام) توسط ایشان بر روی منبر از همان ابتدا همراه با اشک و سوز و گداز بود و دیگران نیز تحت تأثیر این خلوص ناشی از صفای باطنی ایشان قرار گرفته و نتیجه می گرفتند » .

داشت و با عصا و به سختی ترددمی کرد ، لکن همیشه در صف اول نماز در مجلس روضه حاضر و جزء اولین ها بود .

این مؤمن ، بسیار رقیق القلب و جزو گریه کنندگان بر حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) بود و در هنگام خواندن دعای عهد و زیارت عاشورا به شدت می گریست . یک روز در اتاق ، مرحوم پدرم و مرحوم حاج عبدالرسول شرکت العباسیّه ( همسایه دیوار به دیوار ) و ایشان و یکی دو نفر دیگر حضور داشتند و بنده در حال قرائت زیارت عاشورا بودم که دیدم اشک و سوز زیادی بر مجلس حاکم شده و این پیرمرد به شدت منقلب است در حدی که به حالت نیمه غش در آمده بود .

بنده پس از زیارت ، برای انجام امور مربوط به روضه بیرون آمدم و به تدارکات مشغول شدم و ایشان را ندیدم . تا این که خبردار شدم چندین مرتبه درب منزل آمده اند و با حال بکاء سراغ من را گرفته اند .

ظهر شخصاً درب منزلشان رفته علت را جویا شدم . درب که باز شد چشمم به صورت و چشم های قرمز و پراشکش افتاد . این پیرمرد نورانی ، قبل از سخن گفتن مرا بغل کرده و آن قدر اشک ریخت که من نیز منقلب شدم . سپس با هق هق به طوری که گریه امانش نمی داد ، گفت :

بعد از نماز صبح ، در هنگام زیارت یک لحظه متوجه شدم سید جلیل القدری جلوی پدر شما نشسته اند . با خودگفتم : عجب ! ایشان

ص: 93

روزهای قبل نبودند ، شاید امروز برای منبر دعوت شده اند . یک مرتبه حال عجیبی به من دست داد که نه می توانستم اشاره ای بکنم و نه سخنی بگویم و فقط گریه می کردم و البته کاملاً هوشیار بودم تا این که لحظاتی بعد ، دیگر ایشان را ندیدم و از اثر همان چند

لحظه زیارت آن سید بزرگوار ، تا الآن که حدود 8 ساعت است اشک چشمم بند نمی آید .

بنده با احترام پیشانی ایشان را بوسیدم و عرض کردم این موضوع را به پدر انتقال می دهم . وقتی به ایشان گفتم ، سیل اشک از دیدگان آن مرحوم جاری شد . این پیرمرد تا دو ماه پس از این ماجرا در این غم سوخت و در نهایت ، جان به جان آفرین تسلیم کرد و طی این دو ماه چند مرتبى دیگر ماجرا را بدون کم و کاست برایم نقل نمود . خداوند او را رحمت نموده سر سفرى اربابش امام حسین(علیه السلام)متنعم گرداند .

گاهی پرده برای بعضی کنار می رود و این صحنه ها دور از انتظار نیست ، چرا که اهل بیت علیهم السلام صاحب عزاهای اصلی این مجالس هستند و اگر سالیان سال مجلسی بی ریا و با خلوص برگزار شده باشد جای تعجب نیست که در آن حضور پیدا کنند و از عزاداران خویش دلجویی نمایند .

ص: 94

خود را شاگرد ایشان معرفی کرده اند. ارتباط ایشان با مرحوم والد باعث شد مقدمات وصلت بین دو فامیل مهیا شود و مداح اهل بیت علیهم السلام آقای محمدعلی شریفی برادر این جانب داماد آقای حاج مهدی غزالی می باشند .

می رسد . و امیدواریم نسل ایشان هیچ گاه این بیرق را بر زمین نگذارند تا در پرتو عنایات اهل بیت(علیهم السلام)و توسل به چراغ هدایت و کشتی نجات ، از آفات و خطرات آخرالزمان در امان بمانند .

معظم له از سال 1350 به مدت بیست سال امام جماعتِ مسجد امام موسی کاظم(علیه السلام)( واقع در خیابان کمال ) به صورت سه وقت بودند .

ویژگی خاص ایشان در این مسیر این بود که این فعالیت را بدون هیچ توقع و چشم داشتی انجام می دادند و بلکه به عنوان یک روحانی ، وظیفى خود می دانستند . شدت علاقى ایشان به برپایی نماز به حدی بود که گاهی در یک نوبت در دو جا اقامى جماعت داشتند تا مؤمنین و مؤمنات از فیض جماعت و برکات مسجد محروم نگردند و اغلب هم این مسیرها را پیاده طی می کردند .

پس از رحلت حجت الاسلام سیّدمحمّدعلامه فانی(قدس سره)که در مسجد رضوی ( واقع در خیابان صغیر ) امام جماعت بودند ، با دعوت نمازگزاران ، مرحوم پدر ، ابتدا در یک نوبت و سپس سه نوبت اقامى نماز در این مسجد را بر عهده گرفتند و مسجد امام موسی کاظم (علیه السلام)را به جناب مستطاب حجت الاسلام آقای حاج سیدمهدی بکایی ( زیدعزه ) سپردند و خود تا سال 1383 تا زمانی که توان جسمی شان اجازه می داد در مسجد رضویخدمتگزار مذهب و مشغول ارشاد مؤمنین بودند . بعدها در محراب همین مکان مقدّس ، بر پیکر مطهّر ایشان در روز شهادت حضرت زهرا(علیها السلام)سیزدهم جمادی الاولی ( سی ام خرداد 1384 ) نماز میّت ، توسط مرحوم آیت الله آقای حاج سیّدحسن فقیه امامی (قدس سره) اقامه گردید .

ص: 98

پیامبر(صلی الله علیه و آله)فرمود : « کسی که مسجدی را بنا کند هر چند به اندازى لانى مرغی باشد ، خداوند خانه ای در بهشت برای او خواهد ساخت » .(1)

معظم له همچون دیگر دانش آموختگان این مدرسۀ بزرگ الهی ، در جهت اقامۀ مدرسۀ دعا ، همانند مدرسۀ حدیث و زیارت ، با برگزاری مجالس دعا ، پیروی خویش را از سنّت اهل بیت (علیهم السلام) به اثبات رساندند .

در ذیل به بعضی از این گونه مجالس اشاره می کنیم :

به عنوان طرح عالمانۀ مرزبانان تشیّع در مقابل هجوم اعتقادی دشمنان قلمداد کرد .

در همین زمان مرحوم حاج شیخ محمدباقر شریفی(قدس سره) در مسجد امام موسی کاظم(علیه السلام)( سه راه صغیر ابتدای خیابان کمال ) صبح های جمعه جلسى دعای ندبه را با حضور عموم مردم برگزارمی نمود . ایشان در این جلسه خود منبر می رفت و با ذکر معارف مهدوی و دعا و توسل به امام حیّ ، کام تشنگان و منتظران را سیراب نموده روح امید و انتظار سبز را در دل ایشان زنده می کرد . در این محفل ، ذاکرین اهل بیت(علیهم السلام)از جمله حاج آقا محمّد ارشدی و مرحوم حاج حسین کلانی مردم را مستفیض می نمودند .

لحظات ، قلب ولیّ خدا ، امام زمان - روحی فداه - می گیرد و به واسطۀ آن دل محبین حضرت نیز می گیرد . و این موضوع بهترین بهانه است برای منتظران امام زمان - روحی فداه - که در ساعات پایانی روز جمعه درِ خانۀ خدا رفته و در زمانی که وعدۀ استجابت(1) از طرف خداوند داده شده، با خواندن ادعیه های مأثوره خصوصاً دعای سِمات - که بر آن تأکید(2) شده - دل های خویش را متوجه قلب عالم امکان نموده و از خداوند متعال ، سلامتی و ظهور آن حضرت را طلب نمایند .

ص: 103

جناب آقای حاج محمّد ارشدی با سابقى بیش از پنجاه سال آشنایی با مرحوم پدرم در مورد اقامه مجلس توسل و دعای سمات بیان می کند :

« در حدود سال 1340 ه.ش عصرها از حدود سه بعد از ظهر در منزل مرحوم حاج رحیم شاهی که از خدمتگزاران با اخلاص اهل بیت علیهم السلام بود ، با حضور علما از جمله آیت الله حاج آقا ضیاء علامه(قدس سره) ، آیت الله شیخ محمدباقرکرمانی(قدس سره) ، آیت الله حاج سید احمد امامی(قدس سره) ، مرحوم حجت الاسلام و المسلمین حاج شیخ عنایت الله نجفی(قدس سره) ، حجت الاسلام حاج شیخ محمدباقر شریفی(قدس سره) و دیگر علما و حضور مداحان از جمله مرحوم حاج حسین پنجه پور ، مرحوم حاج عباس تولّا ، مرحوم حاج حسین کلانی ، و عموم مردم مجلسی برگزار می گردید . از عصر ، علما و خطبا منبر می رفتند و غروب آفتاب هم دعای سِمات خوانده می شد . سپس حجت الاسلام شریفی نماز را اقامه نموده و منبر می رفتند و این رویه تا قبل از حکومت نظامی در سال 1357 ادامه داشت و پس از آن مدتی وقفه افتاد » .

در ضمن ، جناب آقای حاج حسن شاهی ، خواهرزادى مرحوم حاج رحیم شاهی مطابق همین مطلب را به یاد داشته و بیان می نمودند .در سال 1380 به همت مرحوم پدرم و تلاش اخوان ثقفی نیا ، جلسى عصرهای جمعه ، طبق روال قبل مجددا شکل گرفت و تا کنون ادامه دارد . در پایان این مجلس ، در هنگام غروب ، مؤمنین و مؤمناتی که بر مصائب اهل بیت : اشک ریخته اند ، چهل مرتبه

ص: 104

ذکر شریف « اللَّهُمَّ عَجِّلْ لِوَلِيِّكَ الْفَرَج » را به صورت ایستاده و با سوز و گداز و حالت التجا بر زبان جاری می کنند و از خدا فرج امام عصر(علیه السلام)را طلب می نمایند . سپس نماز جماعت اقامه می شود و بعد از آن برنامه سخنرانی بر اساس کتاب مکیال المکارم(1) برگزار می گردد .

ص: 105

در تاریکی انجام شد .

جریان از این قرار بود که آن گاه که پیکر نورانی به محل مخصوص غسل منتقل شد و بنده مشغول زیارت عاشورا و روضى حضرت زهرا(علیها السلام) شدم و غسال بنا داشت لباس را خارج کند ، تنها لامپ آنجا به طور ناگهانی سوخت . و تا تعویض لامپ صورت بگیرد با نورچراغ قوه یک گوشی تلفن همراه تغسیل و تکفین انجام شد که به صورت عجیبی تداعی کنندى غربت و مظلومیت امیرالمؤمنین(علیه السلام)و زهرای مرضیه(علیها السلام) بود .

خاصی اقامه گردید . سپس با ندای « یا زهرا ! » و « یا حسین ! » برای انتقال به امام زاده ابوالعباس(علیه السلام)بر روی دستان مؤمنین قرار گرفت .

تصمیمی به طلبگی نداشتم بلکه در ذهنم این بود که دبیرستان را در رشته ریاضی فیزیک تمام کنم و به دانشگاه بروم و همین طور هم شد و بالاخره در رشته مهندسی عمران فارغ التحصیل شدم در حالی که دعاهای پدر همچنان شنیده می شد و بنده فکر می کردم این دعاها صرفاً برای تشویق فرزند برای کسب علوم دینی است ، غافل از این که این دعاها به مرور داشت کار خودش را می کرد .اولین نشانه های استجابت دعای پدر در بین سال های 75 تا 77 زمانی که بنده در حال گذران خدمت سربازی در استان سیستان و بلوچستان در شهر زاهدان بودم آشکار شد . آنجا به کمک بسیج منطقه زاهدان موفق به تشکیل کانون فرهنگی شدم . خدمت به مردم خصوصاً سربازان و طرح مباحث اعتقادی و ایجاد برنامه های متنوع فرهنگی در پادگان و سوق دادن دل ها به سوی حضرت ولی عصر - روحی فداه - گام های نخست ترویج شریعت نبوی و علوی گشت ؛ زیرا آموختۀ خویش در محضر پدر را در آن منطقه به کار گرفتم .

پس از اتمام دورۀ خدمت ، دو سالی با ورود به شرکت مهندسی فدک با چند نفر از دوستان مهندس مشغول کار شدم. در این مدت ، قبل از تشکیل خانواده ، در « مجموعه ثقلین حسینیه بنی فاطمه (علیها السلام)» اصفهان در منزل مرحوم حاج عباس میرباقری(قدس سره)مشغول به تدریس معارف امام زمان - روحی فداه - و شرح زیارت آل یس شدم و بعد از ظهرها نیز به توصیه مرحوم والد در مدرسى علمیّه امام سجاد (علیه السلام)

ص: 113

واقع در جوار امامزاده اسماعیل(علیه السلام)شروع به تحصیل علوم دینی به صورت غیررسمی نمودم در حالی که صبح ها مشغول اداره پروژه های ساختمانی بودم و از سوی دیگر علاقى شدیدی به تألیف ، منبر و تدریس داشتم .با ورود به حوزه و استفاده از محضر معظم له به گونه ای شاهد استجابت دعای والد محترم بودم اما باور تحقق کامل این دعا که « خدا تو را مروّج و ذاکر اهل بیت علیهم السلام قرار دهد » برایم سخت بود . تا این که یک روز صبح هنگام بین الطلوعین در حالی که گریه می کردند فرمودند : بنشین با شما کاری دارم . نشستم و در حالی که متعجّب از این صحنه بودم عرض کردم : در خدمتم بفرمایید ؟

فرمودند : دیشب خواب دیدم در جلسه ای اهل بیت علیهم السلام حضور داشتند و یکی از آن بزرگواران تابلویی بسیار زیبا و نورانی را که دعای سلامتی و فرج امام زمان - روحی فداه - بر روی آن نقش بسته بود به من دادند . لحظه ای در حالی که گریه می کردم تأمل کرده و اطرافم را نگاه کردم . شما را دیدم و تابلو را تحویل شما دادم » .

لحظه و خاطره ای بسیار نورانی همراه با معنویت و اشک بود ، مدتی کوتاه نگذشت که این خواب تعبیر شد و خداوند متعال توفیق اقامى جلسۀ دعا برای فرج را در اولین سال ازدواج عنایت فرمود و

ص: 114

تشکیل « محفل انس با امام زمان روحی فداه »(1) عصرهای جمعه ، و قرائتدعای سِمات و ذکر چهل مرتبه « اللَّهُمَّ عَجِّلْ لِوَلِيِّكَ الْفَرَج » نصیبم گردید .

توفیق اقامۀ مجلس دعا برای حضرت ولی عصر روحی فداه عصرهای جمعه و بیان فوائد دعا از کتاب « مکیال المکارم » و دعوت از دلسوختگان آن حضرت برای دعا ، باعث توفیقی جدید گشت و از سال 1381 با برگزاری جشن های غدیر به صورت دهه ای در مسجد جامع آقانور اصفهان و سخنرانی خطبای گرانقدر و ارجمند ، خطیب توانا حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج شیخ حسن یوسفی ( زیدعزه ) و نیز حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج شیخ حسین یوسفی ( زیدعزه ) و حضور با شور مؤمنین ، تحوّل خوبی در برنامه های غدیر در اصفهان و شهرهای دیگر آغاز گردید .

با رحلت معظم له در سال 1384 شمسی ، یکی از علمای اصفهان به بنده زنگ زدند و فرمودند : مرحوم والد شما در عالم رؤیا فرمودند : « محمدرضا را برای ادامه تحصیل عازم قم نمایید » . این

ص: 115

پیام ، تیر خلاص در استجابت دعای معظم له بود و یکباره تحول عجیبی در بنده ایجاد نموده مقدمات ادامه تحصیل در حوزه علمیّه قم در مدرسه رسول اعظم(صلی الله علیه و آله)را فراهم نمود .

جدایی از برنامه و پروژه های ساختمانی و تحویل آنها به شخصی امین ، از جمله اموری بود که به لطف حضرت بقیه الله الاعظم - روحی فداه - به خوبی انجام گرفت و بنده را حجره نشین در محضر کریمۀ اهل بیت علیهم السلام ، حضرت فاطمه معصومه(علیها السلام)نمود . پس از مدتی در عالم رؤیا مرحوم والد دستی بر روی سینه من گذاشتند و فرمودند : « الآن باید ملبّس شوی » لذا در قم به دست یکی از مراجع معظم تقلید ، ملبّس گردیدم و اجابت کامل دعا را در کمال ناباوری دیدم .

سپس برای مدتی در حوزه علمیّه ذوالفقار اصفهان در محضر اساتید همچون حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج سیّد مهدی فقیه امامی زید عزه و حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج سیّد حسین فقیه امامی زیدعزه ، حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج سیّد احمد بهشتی زیدعزه ، حجت الاسلام و المسلمین حاج آقای شیخ حسن صادقی زیدعزه ، حجت الاسلام و المسلمین آقای شیخ مسعود براری زیدعزه ، حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج سیّد مهدی بکائی زیدعزه ، مرحوم حجت الاسلام و المسلمین شیخ عطاء الله طیّبی و جناب شیخ عباس منتظرالقائم زید عزه دروس سطح را گذراندم .

ص: 116

با لطف و محبت مرحوم حضرت آیت الله حاج سید حسن فقیه امامی (قدس سره)و توصیۀ آیت الله حاج سیّد حجت موحّدابطحی دامت برکاته مجدداً مشرف به قم شده و در مسجد اعظم درس خارج فقه آیت الله العظمی آقای حاج شیخ حسین وحید خراسانی دامت برکاته و همزمان در مدرسۀ علمیّۀ مرحوم آیت الله العظمی آقای گلپایگانی (قدس سره) درس خارج فقه حضرت آیت الله آقای حاج سیّدعلی میلانی دامت برکاته و خارج فقه و رجال حضرت آیت الله آقای حاج سیّدعلی صدر دامت برکاته شرکت نمودم .

با تأکید و توصیۀ مرحوم حضرت آیت الله حاج سیّد حسن فقیه امامی(قدس سره)این جانب مأمور به تأسیس مؤسسۀ فرهنگی هنری غدیرستان کوثر نبی(صلی الله علیه و آله)شده و با نظارت مراجع معظم تقلید و توصیه و راه کارهای ایشان و دیگر آیات عظام ، بحمدلله در زمان حیاتشان آثار و نتایج بسیار ارزشمندی تقدیم به جامعۀ تشیّع گردید . سپس بعد از رحلت ایشان تحت اشراف فرزند برومندشان ، آیت الله زاده ، حضرت حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج سیّدمهدی فقیه امامی زیدعزه و نظارت حضرت آیت الله سیّدحجّت موحّد ابطحی دامت برکاته ، مجموعۀ غدیرستان در حال ادامۀ رسیدن به اهداف از پیش تعیین شده می باشد . در ضمن کتاب « غدیرستان در تبلیغ غدیر » تا سال 1397 به عنوان سندی ماندگار ازفعالیت های غدیرستان در 216 صفحه در قطع وزیری به زیور طبع آراسته گردیده است .

ص: 117

لذا در اثر استجابت دعای والدین حقیقی ( ائمۀ معصومین علیهم السلام) و والدین نسبی ( مرحوم والد و والده ) در مجموعه غدیرستان این توفیقات برای حقیر حاصل گردیده که در ذیل به گوشه ای از این فعالیت ها با عنوان سخن غدیرستان اشاره می نماییم .

دهۀ گذشته را تیمناً و تبرکاً به عنوان حُسن ختام ضمیمه کتاب نموده که به آن می پردازیم :

مهدويت ؛ 4 : دوره تربيت مُبلّغ غدير ،با موضوع غدير و ماه رمضان ؛ 5 : دوره تربيت مُبلّغ غدير ، با موضوع غدير و دشمنان ؛ 6 : شئونات پيامبر(صلی الله علیه و آله)و جانشينان آن حضرت ؛ 7 : غدير و تشيّع ؛ 8 : تاريخ و جغرافيای غدير ؛ 9 : كتابشناسی غدير ؛ 10 : اعمال عيد غدير ؛ 11 : شرح زيارت غديريه ؛ 12 : مسئوليت در قبال غدير ؛ 13 : تاريخ غدير .

قسمت اول : تاریخ غدیر ، که شامل وقایع قبل از مراسم غدیر به عنوان مقدمۀ آن ، و وقایع سه روزه سرزمین غدیر ، و وقایع بعد از آن در طول چهارده قرن به ضمیمۀ جغرافیای غدیر است .

قسمت دوم : حدیث غدیر ، شامل مباحث سندی و رجالی و مسائل مربوط به متن نسخه ها و منابع مربوط به غدیر می شود .

قسمت سوم : مباحث کلامی و اعتقادی غدیر، که شامل نتایج اعتقادی برگرفته از غدیر در ابعاد مختلف معارفی است .

قسمت چهارم : مسائل فرهنگی غدیر که شامل کتاب شناسی ، ادبیات ، دعا و زیارات عید و جشن غدیر و شیوه های تبلیغ آن است .

2) دانش نامۀ غدیر در 26 جلد

یکی از چشم اندازهای غدیرستان آماده نمودن دانشنامۀ جامع الفبایی غدیر بود که عموم مردم و محققان بتوانند با رجوع به آن از انواع موضوعات مرتبط با غدیر بر اساس جستجوی واژگانی محض استفاده نمایند . بحمد الله این آرزو محقق شد و این اثر گران بها در حال حاضر چاپ و عرضه شده است .

3) کتاب « مهندسی تبلیغ غدیر »

این کتاب طرحی جامع و مکتوب از مهندسی تبلیغ غدیر است که در آن، آموزش شیوه های تبلیغ غدیر با مطالعۀ چهارده قرن گذشتۀ تبلیغ غدیر و دفاع از آن ، و آنچه درروزگار ما با امکانات پیشرفته در این راه تحقق یافته و نیز آیندى قابل پیش بینی برای غدیر و نسل هایی

ص: 121

که با شرایط و امکانات دیگر به استقبال آن خواهند آمد مورد بحث قرار گرفته است. این کتاب در 616 صفحه وزیری و در 9 فصل در سال 1396 تدوین و چاپ شده است .

4) مجموعه شرح خطبۀ غدیر

بعد از آشنایی عموم مردم با متن خطبۀ غدیر و قرائت آن ، نوبت به تبیین و شرح فرازهای این خطبى ارزشمند می رسد . این امر در مجموعى غدیرستان پیگیری و در یک مجموعى چند جلدی آماده چاپ است .

5) درسنامه های غدیر در سطوح مختلف

یکی از موضوعات مهم در بحث تبلیغ غدیر ، تربیت نیروی انسانی ( مبلّغ یا مبلّغه ) برای غدیر می باشد که این امر در سطوح مختلف نیازمند آماده نمودن درس نامه هایی با محتواهای مهندسی شده جهت مخاطبان مختلف می باشد .

6) تجلی غدیر در عصر ظهور

7) غدیر تا فاطمیه

8) خطبه غدیر ، نگاه فوری

9) غدیر ، کلاس فوری

10) غدیر با قرآن ، نسخه فوری

11) غدیر در آینه شعر

12) غدیر در یک نگاه ( زبان انگلیسی )

13) پیام آسمانی غدیر ( خطبه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در روز غدیرخم )

ص: 122

14) غدیر و دشمنان

15) شیوه های تبلیغ غدیر در کرونا

16) جرعه ای از برکۀ غدیر ( سلسله دروس آموزش داده شده در غدیرستان در چندین مجلّد )

ب: فضای مجازی

1: ویکی غدیر

ورود به فضای مجازی و انتقال آموزه های غدیر به صورت واژه ای به کاربران این فضا در سایتی به نام « ویکی غدیر » دسترسی مخاطبین را به محتوای دانشنامۀ غدیر آسان می نماید .

2 : وب سایت غدیرستان

3 : تلگرام

4 : وات ساپ

5 : اینستاگرام

ج : نرم افزاری

1 : نرم افزار غدیرستان 1 و 2 ؛

2 : نرم افزار خطابه غدیر؛

3 : نرم افزار زیارات غدیریه امام هادی(علیه السلام)؛

4 : نرم افزار زیارت جامعه کبیره امام هادی(علیه السلام) ( منشور امامت ) .

ص: 123

د: لوح های فشرده آموزشی

تمامی جلسات درسی و دوره های آموزشی با حضور اساتید برجسته تدوین و بازبینی و به صورت لوح های فشرده در آمده و آماده استفاده توسط علاقمندان می باشد .

3. نمایشگاه محصولات فرهنگی غدیر

در ایام غدیر با توجه به نیاز مردم به پرچم ، کتاب ، مسابقه ، قاب های ویژه غدیر و بسیاری از محصولات فرهنگی مربوط ، هر ساله غدیرستان اقدام به برگزاری این نمایشگاه کرده و پاسخگویی مراکز فرهنگی ، مؤسسات و ادارات و مدارس جهت تهیه جوائز و هدایا است .

4 . ارتباط با مخاطبین در مجموعه غدیرستان

غدیرستان در طی عملکرد تبلیغی خود با همه گروه ها به قدر توان خود ارتباط برقرار نموده و برای آنها محتوا آماده نموده است :

گروه اول : طلاب ، مبلیغین و ائمه جماعات ؛

گروه دوم : مداحان اهل بیت(علیهم السلام) و هیئات مذهبی؛

گروه سوم : دبیران ، معلمان ، دانشجویان و دانش آموزان ؛

گروه چهارم : ارگان ها و سازمان های مختلف ؛

گروه پنجم : کانون های فرهنگی ، هیئت ها و مساجد ؛

گروه ششم : مخاطبین در فضای مجازی .

ص: 124

5. برگزاری جشن های غدیر از طرفِ غدیرستان

مدیریت یک دورۀ 40 روزه حدود 35 روز قبل از غدیر و یک هفته بعد از آن با سه حرکت ویژه، هر ساله توسط غدیرستان انجام شده است :

1 : برگزاری همایش استقبال از غدیر ؛

2 : مشاوره و ارائه راه کارهای تبلیغ ، آموزش های فشرده و دوره های چند جلسه ای و مدیریت برگزاری سفره های احسان امیرالمؤمنین(علیه السلام) ؛

3 : برگزاری مراسم تجلیل از مبلغین و خادمین غدیر و جشن شکرگزاری خدمت به غدیر .

6 . برگزاری سفره های احسان امیرالمؤمنین(علیه السلام)

در حدود 12 سال است که با کمک های به ظاهر کم و در باطن تبرک شده و معنوی ، سفره های گسترده اطعام در ظهر غدیر در حال برگزاری است و از 8 ایستگاه در سال 1389 امروز به 700 ایستگاه در سال 1399 رسیده و پیش بینی می گردد این سنّت حسنه و در کنار آن برگزاری جشن و ترویج خطبه خوانی غدیر امسال نیز هر چه باشکوه تر و با رشدی بیشتر انجام شود .

در این جهت غدیرستان در روز استقبال از غدیر از همۀ مسئولین این ایستگاه ها دعوت کرده و سهمیه ای متبرک ( ده کیلو برنج ، پنج کیلو نمک ، دو عدد بنر ، بروشور سفره داری و سی دی مداحی غدیر ) تحویل داده ودر روز تجلیل نیز هدیه ای به رسم یادبود به همه خادمین اعطاء می کند .

ص: 125

کنز الفوائد، شیخ ابوالفتح محمد بن علی کراجکی، قم: دار الذخائر.

گنجینه دانشمندان، محمد شریف رازی، تهران: دار الکتب الاسلامیه.

المحاسن، احمد بن محمد بن خال برقی، تهران: دارالکتب الاسلامیه.

مرزبان امامت و ولایت آیت الله فقیه امامی(قدس سره).

مستند الشیعه فی احکام الشریعه، احمد بن محمدمهدی بن ابوذر نراقی کاشانی، قم: آل البیت.

مصباح الشریعه و مفتاح الحقیقه، منسوب به امام صادق(علیه السلام)، تهران: اعلمی.

معاني الأخبار، محمد بن علی معروف به شیخ صدوق، قم: جامعه مدرسین.

مفاتیح الجنان، شیخ عباس قمی معروف به محدث قمی.

مکیال المکارم فی فوائد الدعا للقائم، سیّدمحمدتقی موسوی اصفهانی، قم: مؤسسه الامام المهدی.

من لا یحضر الفقیه، محمد بن علی معروف به شیخ صدوق، قم: جامعه مدرسین.

نهج البلاغه، سخنان امام علی(علیه السلام)، تالیف سیّد رضی، تصحیح و ترجمه محمد دشتی، قم: مشهور.

نهج الفصاحه، ابوالقاسم پاینده، تصحیح و تنظیم عبدالرسول پیمانی و محمدامین شریعتی، اصفهان، خاتم الانبیا، 1383.وسائل الشیعه الی تحصیل مسائل الشریعه، بیروت: دار احیاء التراث العربی.

یادواره آیت الله فقیه امامی، میرسیّد حجت موحّد ابطحی .

ص: 127

اللهم عجل لولیک الفرج

ص: 128