و پنج روز يا يك ماه، يا شش ماه بوده است.(1)

در كتاب ارزشمند الغدير به نقل از مدارك متعدد آمده: «ابوطالب در نيمه ي شوال سال دهم بعثت از دنيا رفت، سي و پنج روز بعد از رحلت او: حضرت خديجه سلام الله عليها وفات كرد. با رحلت اين دو يار باوفا، حزن شديدي بر پيامبر صلي الله عليه و آله عارض شد، از اين رو آن حضرت، آن سال را «عام الحزن» (سال غم و اندوه) ناميد.(2)

ابن ابي الحديد، عالم معروف اهل تسنن نقل مي كند كه ابوطالب در آغاز سال يازدهم بعثت رحلت كرد.

علامه سروي در مناقب مي نويسد: «ابوطالب پس از گذشت نه سال و هشت ماه از بعثت از دنيا رفت.» و محدث راوندي نقل مي كند: ابوطالب در آخر سال دهم بعثت رحلت نموده و سه روز بعد از او، خديجه سلام الله عليها وفات كرد.»(3)

هنگامي كه حضرت خديجه سلام الله عليها در بستر رحلت قرار گرفت، پيامبر صلي الله عليه و آله و فرزندان همواره در بالين خديجه سلام الله عليها بودند، و از او پرستاري مي كردند، در اين مدت ماجراهايي رخ داد كه در اينجا نظر شما را به برخي از آنها كه دست يافته ايم جلب مي كنيم:

از رنج و اندوه كه براي تو پيش آمده نگران و اندوهگين هستم، ولي خداوند در رنج و اندوه، خير بسيار قرار داده است، هنگامي كه به نزد همشوها و همدم هاي خود وارد شدي. سلام مرا به آنها برسان.»

خديجه سلام الله عليها عرض كرد: «اي رسول خدا! آن همدم ها كيستند؟»

پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود: آنها عبارتند از: مريم دختر عمران، آسيه دختر مزاحم، كليمه (كلثم) خواهر موسي.»

خديجه سلام الله عليها گفت:

«بالرفاء و البنين يا رسول الله؛ گوارا و مبارك باد اي رسول خدا.»(1)

جمله ي «بالرفاء والبنين» اصطلاحي است كه در آن عصر در عروسي ها به عنوان مبارك باد گفته مي شد، تقريبا معادل فارسي آن چنين است: «به به از اين ديدار، مبارك و پر ثمر باد»

در يكي از اين روزها پيامبر صلي الله عليه و آله به خديجه سلام الله عليها فرمود: «آيا نمي داني كه خداوند مرا در بهشت همسر تو نموده است؟!»(2)

فاطمه سلام الله عليها است، هر دختري در شب زفاف خود نياز به بانويي دارد تا به او كمك كند و مرحم اسرار او باشد، و نيازهاي او را برطرف سازد، ولي فاطمه سلام الله عليها هنوز بزرگ نشده، نگرانم كه در شب عروسيش كسي نباشد تا به جاي من از او مادري و سرپرستي كند.»

اسماء مي گويد: عرض كردم: «اي خانم من! من با خدا عهد مي كنم كه اگر خداوند تا آن وقت به من عمر داد، به جاي تو براي فاطمه سلام الله عليها مادري كنم.»

اين عهد همچنان در خاطرم بود، حضرت خديجه سلام الله عليها رحلت كرد، هجرت به مدينه به پيش آمد، و سرانجام شب عروسي فاطمه سلام الله عليها (در سال دوم هجرت، اندكي بعد از جنگ بدر) فرا رسيد، پيامبر صلي الله عليه و آله پس از انجام مراسم عروسي، به همه ي زنان دستور داد كه به خانه هاي خود بروند، همه رفتند، ولي من طبق عهدي كه با خديجه سلام الله عليها داشتم ماندم، پيامبر صلي الله عليه و آله در تاريكي مرا ديد، فرمود: كيستي؟ گفتم: اسماء هستم. فرمود: «مگر دستور ندادم كه از خانه بيرون برويد؟»

عرض كردم: اي رسول خدا! پدر و مادرم به فداي تو، آري چنين دستور فرمودي، و من قصد مخالفت با دستور تو را ندارم، ولي با حضرت خديجه سلام الله عليها عهد و پيماني بسته ام، آنگاه داستان عهد و پيمان را براي پيامبر صلي الله عليه و آله بيان كردم.

آن حضرت تا نام خديجه سلام الله عليها و وصيت او را شنيد، بي اختيار

ص: 4

گريه كرد، آنگاه به من فرمود: «تو را به خدا براي وفاي به عهدت در اينجا مانده اي؟»

عرض كردم: سوگند به خدا آري.

پيامبر صلي الله عليه و آله براي من دعاي خير كرد.(1)

خشنود سازد.

و ستونش از ياقوت سرخ مي باشد، و بين آسيه سلام الله عليها و مريم دختر عمران سلام الله عليها قرار گرفته است.»

فاطمه سلام الله عليها گفت: «خدا سلام است، و از او است سلام، و به سوي او سلام است.»(1)

در نقل ديگر آمده: فاطمه سلام الله عليها به پيامبر عرض كرد: مادرم كجاست؟ پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود: «في بيت من قصب؛ در خانه اي بلورين بدون هرگونه رنج و ناآرامي در كنار مريم و آسيه سلام الله عليها است» فاطمه سلام الله عليها پرسيد: «آيا منظور از قَصَب همين ني ها است؟» پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود: «نه، آن خانه با گوهر و لؤلؤ و ياقوت، آراسته و تنظيم شده است.» (2)و (3)

عليها به خاك بسپارد.(1)

در آنجا قبري براي حضرت خديجه سلام الله عليها آماده كردند، رسول خدا صلي الله عليه و آله در ميان قبر رفت و خوابيد، سپس بيرون آمد و آن گوهر پاك را در آنجا به خاك سپرد.(2)

علامه مجلسي در بحارالانوار و ديگران مي نويسند: «هنوز در آن وقت نماز ميت واجب نشده بود، از اين رو نماز ميت بر خديجه سلام الله عليها خوانده نشد، پيامبر صلي الله عليه و آله پس از آماده شدن قبر، وارد قبر شد و او را به خاك سپرد.»(3)

فاجعه را جز خداي بزرگ نمي داند. و شايد بتوان گفت كه در زندگي حضرت پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله هيچ مصيبت و حادثه ي تلخي براي آن حضرت، همانند رحلت جانسوز حضرت خديجه سلام الله عليها نبود، كه به حق جگرسوز و كمرشكن بود. چرا كه وجود حضرت خديجه سلام الله عليها عامل مهمي در ساختار زندگي درخشان رسول خدا صلي الله عليه و آله و حيات و پيشرفت اسلام، در سالهاي آغاز بعثت بود، اگر وجود خديجه سلام الله عليها در كنار پيامبر صلي الله عليه و آله داراي اين تأثير عظيم نبود، فقدان او موجب آن همه تأثر و اندوه وصف ناپذير پيامبر صلي الله عليه و آله نمي شد، و مرگ او موجب بي تابي پيامبر صلي الله عليه و آله نمي گشت، و سال مرگش را «سال حزن» اعلام نمي نمود. پيامبر صلي الله عليه و آله چنانكه خاطر نشان گرديد، سالهاي دراز بعد از رحلت خديجه سلام الله عليها از او به عظم ياد مي كرد، و سهم او را در پيشبرد اسلام، همواره يادآوري مي نمود، و در سوگش و ياد خاطراتش اشك مي ريخت، آيا آن همه تأثر و يادآوري بيانگر چيست؟!

موضع گيريهاي خديجه سلام الله عليها در دفاع از اسلام و محمد صلي الله عليه و آله از عوامل مهم تحكيم و گسترش اسلام بود، او اولين بانوي مسلمان بود، و ايثار و مقاومتش همطراز شمشير اميرمؤمنان علي عليه السلام به حساب مي آمد. چگونه پيامبر صلي الله عليه و آله آن همه فداكاري هاي او را فراموش كند، و رحلت جانسوزش را

ص: 9

يك حادثه ي معمولي تلقي نمايد؟!

اندوه جانكاه پيامبر صلي الله عليه و آله در فراق او، بيانگر عظمت ايثار، فداكاري ها و مقاومت هاي حضرت خديجه سلام الله عليها است، چرا كه رحلت خديجه سلام الله عليها يكي از ستون هاي استوار و محكم اسلام را ويران ساخت، و وفات دلخراش ابوطالب، چند روز قبل از او نيز فاجعه ي كمرشكن ديگري بود. از اين رو پيامبر صلي الله عليه و آله با از دست دادن اين دو يار استوار و پر صلابت، ديگر نمي توانست به زندگي خود در مكه ادامه دهد، به همين دليل ناگزير به هجرت به سوي مدينه شد.

در اين باره هرچه بگوييم كم گفته ايم، و نمي توانيم يكهزارم مطلب را ترسيم كنيم، چگونه مي توان تأثر و اندوه عميق پيامبر صلي الله عليه و آله از فراق خديجه سلام الله عليها را با زبان و قلم بيان كرد؟ آيا مي توان با يك ليوان معمولي آب دريا را برداشت؟(1)

هاي بسيار فصيح و پر محتوا كه اديبان عرب در شأن حضرت خديجه سلام الله عليها سروده بودند، در لوح هايي نوشته و در آن بارگاه نصب مي نمودند، و در سالروز ولادت پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله مسلمانان به سوي مرقد منور آن حضرت مي رفتند و اظهار نشاط و شادماني مي نمودند، و ماجرا به همين منوال ادامه داشت تا اينكه در سال 1344 ه.ق با تسلط وهابيان بي رحم و سبك مغز همه ي آن بارگاههاي مقدس را- به بهانه باطل مبني بر اينكه توسل به آنها يك نوع شرك است- ويران كردند، و از آن زمان تاكنون مرقد منور حضرت خديجه سلام الله عليها و ساير بزرگان همچون قبرستان بقيع در مدينه مهجور و مخروب است، و وهابيان از تعمير قبرها به صورت آبرومند جلوگيري مي نمايند. سال گذشته كه توفيق انجام عمره نصيبم شد، با گروه كاروان به قبرستان معلي رفتيم، در پشت ديوار سنگي كنار جاده، با فاصله ي حدود صد متر تا قبر حضرت خديجه سلام الله عليها، قبر او و قبر ابوطالب عليه السلام و... را به ما نشان دادند و همانجا زيارتنامه خوانديم، و براي ما درست مشخص نشد كه قبر شريف خديجه سلام الله عليها كدام است؟ به راستي تا كي بايد اين گونه به مسلمانان شيفته ي خاندان رسالت جفا و ظلم شود؟! و آنها دلسوخته گردند و نتوانند كنار مرقد بزرگواراني همچون خديجه سلام الله عليها و ابوطالب عليه السلام بروند؟!

يابن العسكري اي حجت بر حق! كه مي دانم جگرت از دست آن نااهلان منسوب به اسلام كباب است، ببين

ص: 11

با ما چه مي كنند، و نمي گذارند دستي بر قبر ارجمند جده ات حضرت خديجه سلام الله عليها آن بانوي بزرگ دو جهان، بكشيم، و در كنار مرقد پر بركت او با خداي بزرگ راز و نياز كنيم.

اي حجت حق پرده ز رخسار برافكنكز هجر تو ما پيرهن صبر دريديم

شمشير كجت راست كند قامت دين راهم قامت ما را كه ز هجر تو خميديم

ما تشنه لب اندر لب دريا متحيرآبي به جز از خون دل خود نچشيديم

وا اسفاه! از اين محروميت.آه و فغان از آن همه ظلم و جور.

در اينجا توجه به اين نكته لازم است كه قبرستان ابوطالب غير از شعب ابوطالب است، زيرا شعب ابوطالب نزديك كعبه در پشت كوه ابوقبيس قرار دارد، ولي قبرستان ابوطالب (معلي) در بالاي كعبه، بيش از يك كيلومتر دورتر از كعبه قرار گرفته است.(1)

صلي الله عليه و آله به خانه بازگشته، ولي جاي خالي خديجه سلام الله عليها را مي نگرد، به راستي كه پيامبر صلي الله عليه و آله در اين حال، بسيار رنجيده خاطر شد... يكي از دختران پيامبر صلي الله عليه و آله - شايد فاطمه سلام الله عليها بود- در حالي كه گريه مي كرد به جاي مادرش خديجه سلام الله عليها آب آورد تا سر و روي پيامبر صلي الله عليه و آله را بشويد، پيامبر صلي الله عليه و آله به او فرمود: «دخترم! گريه نكن، خداوند گزند دشمن را از پدرت دفع خواهد كرد...»(1)

آري فراق خديجه سلام الله عليها براي پيامبر صلي الله عليه و آله بسيار جان سوز و دردآور بود، از اين رو پيامبر صلي الله عليه و آله هميشه از او ياد مي كرد، و با اشك و شور و ابراز احساسات، از محبت هاي بي شائبه او قدرداني مي نمود.

الله عليه و آله خواند.

همان پاك بانويي كه خداوند هودج و پيرامون او را پاك ساخته، بانوي پربركتي كه خداوند او را رهرو فضايل و برتري ها نموده است.

شب كردم در حالي كه دچار اندوه جانكاه رحلت اين دو بزرگوار و فراق آنها شدم، و مصيبت جان سوز آنها، شبانه روز مرا تيره و تار ساخته است.

اين دو شخص آيين محمد صلي الله عليه و آله را براي خدا ياري كردند، و با ستمكاران و ياغيان، با آخرين توان مبارزه نمودند.(1)

بنده ي كوچكي كه پناهگاهش تو هستي رحم كن. اي خداي بزرگ و صاحب صفات كمال و جلال، بر تو تكيه مي كنم، خوشا به حال كسي كه تو مولا و سرورش هستي. خوشا به حال كسي كه درگاه تو ترسان و شب زنده دار است، و شكايت گرفتاري هاي خود را به سوي تو آورده و از تو تمناي رفع آن را دارد. چنين كسي گرفتاري و بيماريش، بيش از عشقش به مولايش نيست. هرگاه رفع رنجها و گرفتاري هايش را از درگاه خدا مي طلبد، خداوند خواسته ي او را به اجابت رسانده و به تمناي او جواب مثبت مي دهد. هنگامي كه به ستم ستمگران گرفتار و دچار شد، با تضرع رو به سوي تو آورده، آنگاه خداوند او را گرامي داشته و سپس او را به درگاه خود نزديك سازد.»

پس از آنكه مناجات امام حسين عليه السلام در كنار قبر خديجه سلام الله عليها به اينجا رسيد، ندايي در پاسخ او شنيده شد كه از درگاه الهي به او چنين مي گفت:

لبيك لبيك انت في كنفيو كلما قلت قد علمناه

صوتك تشتاقه ملائكتي فحسبك الصوت قد سمعناه

دعاك عندي يجول في حجب فحسبك الستر قد سفرناه

لو هبت الريح في جوانبه خر صريعا لما تغشاه

سلني بلا رعبة و لا رهبو لا حساب اني انا الله

يعني: بلي بلي تو در كنار و پناه من هستي، و هرچه را گفتي به آن آگاهي داريم.

فرشتگانم به صداي تو اشتياق دارند، براي ارزش راز و نياز تو همين بس كه ما آن را مي شنويم.

دعايت در درگاه من در

ص: 15

ميان حجابها(ي نور) جولان و گردش مي كنند، و همين تو را بس كه ما آن را از ميان حجاب ها آشكار مي كنيم.

هرگاه آن دعاها در گردش خود در مقامي قرار گيرند كه اگر در آن مقام مردي باشد، همان گونه كه در پرتو انوار شكوه و عظمت الهي مدهوش شوند، او مدهوش بيفتد. (يعني آن دعا در درون انوار درخشان الهي قرار گرفته و آن انوار آن را در بر مي گيرند، و موجب ارزش آن مي شوند.) بدون ترس و وحشت و حساب، از درگاه من تقاضا كن كه منم خداوند بر آورنده ي حاجات.(1)

كه محسن (فرزند شهيد فاطمه سلام الله عليها را در آغوش گرفته، همراه فاطمه بنت اسد (مادر علي عليه السلام مي آيند و بلند بلند گريه مي كنند، حضرت زهرا سلام الله عليها مادر محسن عليه السلام پشت سر آنها مي آيد و فرياد مي زند:

«هذا يومكم الذي كنتم توعدون؛ اين همان روزي است كه به شما وعده داده مي شد.»(1)

آنگاه حضرت امام صادق عليه السلام گريه كرد، به طوري كه محاسنش از اشك چشمش خيس شد، مفضل نيز گريه ي طولاني نمود...(2)

عليه و آله فرمود:

«في قصر له اربعة ابواب الي الجنة؛ او در قصري است كه آن قصر داراي چهار در است، آن درها به بهشت گشوده مي شوند.»(1)

اين پاسخ، بيانگر مقام ارجمند حضرت خديجه سلام الله عليها در عالم برزخ است.

علي عليه السلام ضربت خورد و در بستر شهادت قرار گرفت، فرزندانش در بالينش بودند و گريه مي كردند. آن بزرگوار گاهي مدهوش مي شد، يك بار چشم گشود و فرزندش حسن عليه السلام را در بالينش ديد كه گريه مي كند و مي گويد: «آه كمرم قطع شد، بر من بسيار سخت است كه تو را اينگونه بنگرم.» حضرت علي عليه السلام او را چنين دلداري داد:

«يا بني لا جزع علي ابيك بعد اليوم، هذا جدك محمد المصطفي و جدتك خديجة الكبري، و امك فاطمة الزهراء، والحوار العين محدقون منتظرون قدوم ابيك، فطب نفسا، و قرعينا، وكف عن البكاء؛

پسر جان! پس از امروز، ديگر اندوه و ناراحتي براي پدرت نيست، اين جد تو محمد برگزيده خدا صلي الله عليه و آله و جده ي تو خديجه بانوي بزرگ اسلام سلام الله عليها، و مادرت فاطمه زهرا سلام الله عليها، و حوريان بهشت هستند كه چشم انتظار دوخته اند و در انتظار ورود پدرت (به عالم برزخ) هستند، خود را آرام و خشنود كن، و چشمت روشن باد، و گريه نكن.»

نظير همين مطلب در مورد امام حسين عليه السلام رخ داد، آن حضرت چشم باز كرد، و ديد فرزندش امام حسين عليه السلام در بالينش نشسته و گريه ي جانسوز مي كند، با همان گفتار فوق، حسين عليه السلام را دلداري داد.»(1)

از نور از آسمان به زمين نشست، و پنج زن ارجمند از ميان آنها خارج شدند و به سوي من آمدند، پرسيدم: اين بانوان كيستند؟ شخصي كه معرفي مي كرد گفت: اولي حوا مادر بشر، دومي آسيه دختر مزاحم، سومي مريم دختر عمران، چهارمي خديجه دختر خويلد است پرسيدم اين زن پنجم كيست كه دستهايش را بر سر نهاده، گاهي (از شدت ناراحتي) بر زمين مي افتد و گاهي بر مي خيزد گفت: «اين فاطمه سلام الله عليها دختر محمد صلي الله عليه و آله مادر پدرت مي باشد.»

با خود گفتم: سوگند به خدا به حضورش مي روم و تمام حوادثي را كه براي ما پيش آمده به اطلاع او مي رسانم، با شتاب و سرعت نزد او رفتم تا به او رسيدم و در پيش رويش در حالي كه گريه مي كردم ايستادم و گفتم:

«يا امتاه! جحدوا والله حقنا، يا امتاه! بددوا والله شملنا، يا امتاه استباحوا والله حريمنا، يا امتاه قتلوا والله الحسين ابانا؛

اي مادر جان! سوگند به خدا حق ما را انكار كردند، اي مادر جان! سوگند به خدا جمع ما را پراكنده ساختند، اي مادر جان! سوگند به خدا حريم حرمت ما را شكسته و مباح نمودند، اي مادر جان! سوگند به خدا پدرمان حسين عليه السلام را كشتند.»

حضرت زهرا سلام الله عليها فرمود:

«كفي صوتك يا سكينة، فقد قطعت نياط قلبي، و اقرحت كبدي هذا قميص ابيك الحسين لاي فارقني حتي القي الله به؛ سكينه جانم! ديگر سخن نگو، زيرا رگ قلبم را پاره كردي و جگرم را شعله ور نمودي، اين پيراهن پدرت حسين عليه

ص: 20

السلام است، كه از من جدا نخواهد شد تا با آن خدا را ملاقات كنم.»(1)

از نزدم رفتي، و من خوابيدم، در عالم خواب چيزهايي ديدم كه وحشت زده شدم، و از عقيده ي قبل خود بازگشتم.

گفتم: چه خوابي ديدي؟

گفت: در عالم خواب شخص شكوهمندي داراي اوصافي چنين و چنان سواره ديدم، و در پيشاپيش او شخص شكوهمند ديگري بر اسب بود، پرسيدم اينها كيستند؟

به من گفتند: پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله است و ديگري وصيش علي بن ابيطالب عليه السلام است، در اين هنگام چشمم را كشيدم و منظره اي در فضا ديدم، در آن منظره شتري از نور بود، و سراپرده اي بر پشت شتر نهاده بودند، پرسيدم اين شتر و سراپرده از آن كيست؟ و سرنشينان سراپرده كيانند؟ به من چنين پاسخ داده شد:

«لخديجة بنت خويلد، و فاطمة بنت محمد؛

اين سراپرده و شتر مال خديجه دختر خويلد سلام الله عليها و فاطمه سلام الله عليها دختر محمد صلي الله عليه و آله است.»

جواني همراه آنها ديدم، پرسيدم اين جوان همراه آنها كيست؟ گفتند: حسن بن علي عليه السلام است.

پرسيدم: اينها كجا مي روند؟ گفتند: «اينها به زيارت قبر مظلوم و شهيد كربلا حسين بن علي عليه السلام مي روند.»

به طرف آن سراپرده رفتم، ناگاه ديدم نامه هايي (مانند ورق درخت) از فضا به زمين ريخته مي شود و آن نامه ها، امان نامه از سوي خدا براي زائران حسين در شبهاي جمعه از آتش جهنم بودند.

در اين هنگام ناگاه شنيدم منادي اين چنين ندا كرد: «آگاه باشيد، ما و شيعيانمان در درجه ي عالي بهشت هستيم.»

اي سليمان! پس از اين خواب، هرگز زيارت كربلا را

ص: 22

تا آخر عمر رها نمي كنم و از اين مكان مقدس جدا نخواهم شد.(1)

هم يطعمون- و اذا صرفت ابصارهم تلقاء اصحاب النار قالوا ربنا لا تجعلنا مع القوم الظالمين؛

و در ميان آن دو (بهشتيان و دوزخيان) حجابي قرار دارد، و بر فراز اعراف مردان (ارجمندي) هستند كه هر يك از آن دو را از چهره هاشان مي شناسند.

و به بهشتيان صدا مي زنند كه «درود بر شما باد.» اما داخل بهشت نمي شوند. در حالي كه اميد آن را دارند- و هنگامي كه چشمشان به دوزخيان مي افتد مي گويند: پروردگارا ما را با گروه ستمگران قرار مده.»

شخصي از امام صادق عليه السلام پرسيد: «منظور از حجاب بين بهشتيان و دوزخيان چيست؟» آن حضرت در پاسخ فرمود: «آن حجاب، سوري است (يعني گذرگاه و گردنه و دژ بلندي است) بين بهشت و دوزخ.» سپس فرمود:

«قائم عليه محمد و علي الحسن والحسين و فاطمة و خديجة عليهم السلام، فينادون اين محبونا؟ اين شيعتنا؟ فيقبلون اليم، فيعرفونهم باسمائهم و اسماء ابائهم؛ بر فراز آن سور (اعراف) حضرت محمد صلي الله عليه و آله و سلم، حسن و حسين عليهم السلام، فاطمه و خديجه- عليهماالسلام- قرار دارند، فرياد مي زنند: دوستان ما كجايند؟ شيعيان ما كجايند؟ دوستان و شيعيان به سوي آنها روانه مي گردند، آنها شيعيان و دوستانشان را با نامهاي خودشان و نامهاي پدرانشان مي شناسند، اين مطلب معني آيه ي «يعرفون كلا بسيماهم...» (آيه مذكور است) آنگاه دست شيعيان و دوستانشان را مي گيرند و آنها را از گذرگاه و گردنه ي اعراف، و پل صراط مي گذرانند و روانه ي بهشت مي سازند.»(1)

نتيجه اينكه: حضرت خديجه سلام الله عليها در قيامت، در

ص: 24

كنار پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم، علي عليه السلام و حسن و حسين عليهم السلام و فاطمه سلام الله عليها بر فراز سور اعراف، براي شفاعت دوستان مي آيد، و مقام ارجمندش در آنجا در معرض ديد همگان قرار مي گيرد، و جزء شفاعت كنندگان در سطح بالا است.(1)

عليهم السلام و فاطمه سلام الله عليها قرار دادم، سرها را در گريبان كنيد و چشمها را فرو خوابانيد، كه اينك اين فاطمه سلام الله عليها است كه به سوي بهشت عبور مي كند.»

جبرئيل شتري شكوهمند از شترهاي بهشت را مي آورد، فاطمه سلام الله عليها بر آن سوار شده در حالي كه صد هزار فرشته در جانب راست او، و صدهزار فرشته در جانب چپ او، و صد هزار فرشته پرهاي خود را در زير پاي آن شتر قرار مي دهند، تا اينكه آن حضرت را به درگاه بهشت مي رسانند.

در آنجا فاطمه سلام الله عليها به درگاه خداوند عرض مي كند: «مقام مرا به اهل محشر بشناسان.»

خداوند به او مي فرمايد: «بنگر كه هر كس از دوستان تو و دوستان ذريه ي تو است، دست او را بگير و وارد بهشت كن.»

امام باقر عليه السلام افزود: «سوگند به خدا فاطمه سلام الله عليها شيعيان و دوستانش را مانند مرغي كه دانه هاي نيك را از ميان دانه هاي گوناگون بر مي چيند، جدا مي كند، و از آنها شفاعت كرده و آنها را وارد بهشت مي نمايد.»(1)

در حديث آمده: آسيه، مريم و خديجه عليهماالسلام در پيشاپيش حضرت زهرا سلام الله عليها همانند پيشقراولان و حاجبان به سوي بهشت روانه مي گردند.(2)

و آله فرمود: آري، آن روز، روز بزرگ است، ولي جبرئيل به من خبر داد كه... خداوند مي فرمايد: فرشته ي اسرافيل را به سه حُلّه (لباس فاخر) از نور نزد تو (اي فاطمه) مي فرستد، او به تو مي گويد، برخيز و اين لباسها را بپوش، آن را مي پوشي، هفتاد هزار حوريه نزد تو آيند و با ديدار تو خرسند شوند، تو همراه آنها و فرشتگان بسيار از قبر خود خارج شده و به سوي بهشت روانه مي شوي، در مسير راه حضرت مريم سلام الله عليها با هفتاد هزار حوريه ديگر نزد تو آيند، او به تو سلام كند و به همراهانت مي پيوندند.

«ثم تستقبلك امك خديجة بنت خويلد، اول المؤمنات بالله و برسوله، و معها سبعون الف ملك بايديهم الوية التكبير؛

سپس مادرت خديجه سلام الله عليها دختر خويلد، همان نخستين زني كه ايمان به خدا و رسولش آورد، همراه هفتاد هزار فرشته كه در دست آنها پرچم هاي تكبير (الله اكبر) است به استقبال تو مي شتابند.

سپس حوا سلام الله عليها و آسيه سلام الله عليها همراه هفتاد هزار حوريه ي (بانوان بهشت) مي آيند و همراه تو حركت مي كنند تا با هم به مركز اجتماع محشر مي رسيد، منادي حق در زير عرش ندا مي كند چشمهاي خود را فرو خوابانيد تا فاطمه سلام الله عليها دختر محمد صلي الله عليه و آله عبور كند، آنها چشم هاي خود را فرو خوابانند، در آن روز جز ابراهيم خليل عليه السلام و علي عليه السلام كسي به تو نمي نگرد.

حضرت حوا سلام الله عليها همراه خديجه

ص: 27

سلام الله عليها مادرت، در پيشاپيش تو هستند، سپس منبري از نور نصب گردد و تو بر فراز آن قرار گيري. جبرئيل نزد تو آيد و عرض مي كند: «چه حاجت داري؟» آنگاه تو حق خود را از ظالمان به خاندان نبوت طلب كني، خداوند همه ي آنها را به دوزخ اندازد...

جبرئيل بار ديگر گويد: «باز حاجت خود را بگو» تو مي گويي: «پروردگارا! به داد شيعيانم و شيعيان فرزندانم و شيعه ي شيعيانم برس.»

خطاب مي رسد آنها را بخشيدم، هر كس كه به تو توسل نمود و به درگاه تو چنگ زد، همراه تو با شكوه و جلال وارد بهشت مي شود.»(1)

الله من فضل؛

سلام بر تو اي كسي كه: ثروتش را در راه ياري سرور پيامبران، ايثار كرد. و آن حضرت را تا آخرين توان خود حمايت نمود، و گزند دشمنان را از آن حضرت دور كرد.

سلام بر تو اي كسي كه: جبرئيل عليه السلام بر او سلام نمود، و سلام خداوند بزرگ را به او ابلاغ كرد، گوارا باد بر تو اين امتيازات و افتخاراتي كه خداوند تو را به خاطر آنها بر ديگران برتري بخشيد.»(1)

ص: 29