بسم الله الرحمن الرحیم

ص: 2

وهابيت عامل تفرقه مسلمانان

تأليف : حضرت آيت الله نجم الدين طبسي

ص: 3

سرشناسه:طبسی، نجم الدین، 1334 -

عنوان قراردادی:الوهابیه فرقه للتفرقة بین المسلمین .فارسی

عنوان و نام پديدآور:وهابیت عامل تفرقه مسلمانان/ تالیف نجم الدین طبسی؛ ترجمه و تعلیق حسین حبیبی تبار ، عبدالجبار زرگوش نسب.

مشخصات نشر:قم: برگ فردوس: امیرالعلم: ارمغان گیلار، 1390.

مشخصات ظاهری:160ص.

شابک:26000 ریال 978-600-91073-7-7: ؛ 50000 ریال (چاپ چهارم) ؛ 60000 ریال (چاپ ششم) ؛ 60000ریال(چاپ هفتم)

يادداشت:چاپ چهارم: 1391.

يادداشت:چاپ ششم و هفتم: 1392.

یادداشت:کتابنامه : ص.[155] - 160؛همچنین به صورت زیرنویس.

موضوع:وهابیه

شناسه افزوده:حبیبی تبار، حسین، 1338 -، مترجم

شناسه افزوده:زرگوش نسب، عبدالجبار، 1336 - ، مترجم

رده بندی کنگره:BP238/6/ط2و9041 1390

رده بندی دیویی:297/527

شماره کتابشناسی ملی:2529680

ص: 4

حكم شمشير. 65

سنت زشت.. 66

برگشت محمد بن اسماعيل صنعاني از تأييد ابن عبدالوهاب.. 6 6

موضع گيري برادر محمد بن عبدالوهاب.. 69

افكار و بعضي آراي ابن عبدالوهاب.. 70

نظر و عقيده محمد بن عبدالوهاب نسبت به مسلمانان. 74

شعار وهابيت تكفير مسلمانان است.. 77

راز تسلط ابن عبدالوهاب.. 79

منتقدين محمدبن عبدالوهاب.. 81

كتاب هاي اماميه. 84

فصل سوم: 87

تاريخچه امارت سعودي ها 89

ادوار سه گانه. 90

دوره اول. 90

1. محمد بن سعود 90

هيئت اعزامي وهابيت به مكه. 92

شكست ابن سعود و ابن عبدالوهاب در نجران. 92

2. عبدالعزيز بن محمد بن سعود (1179-1218 ق) 94

اشغال احساء در سال 1207 ه- 94

هجوم به كربلاي مقدس.. 95

اشغال طا ئف.. 99

حمله به مكه مكرمه. 100

تخريب مرقدها 101

وارد كردن ضربه دوم به وهابي ها 102

ترور عبدالعزيز. 102

3. سعود بن عبدالعزيز (1218-1229 ق) 104

ص: 6

الف- محاصره جده (1219 ق) 104

حمله پيروزمندانه شريف غالب.. 104

ب- محاصره مكه و مدينه (1220 ق) 105

ج- حمله به نجف اشرف.. 106

رهبري علما در دفاع از نجف.. 108

آماده باش نجف.. 109

د- حمله به سرزمين شام 110

ه- - محاصره نجف و كربلا.. 111

تعصب كوركورانه. 112

حمله والي مصر و شكست وهابيان. 112

هيئت امر به معروف.. 113

هلاكت سعود 114

4. عبدالله بن سعود 114

لشكرهاي پاشا 114

حمله به درعيه. 115

تخريب درعيه. 116

شادي و جشن كشورهاي اسلامي جهت شكست وهابيان. 117

دوره دوم امارت و حكومت سعودي ها 117

5. تركي برادر زاده عبدالعزيز (1239-1250 ق) 118

صلی الله علیه و آله . مشاري بن عبدالرحمن (1250 ق) 119

7. فيصل بن تركي (1250-1253 ق) 120

8. خالد بن سعود (1252-1255 ق) 120

9. عبدالله بن ثنيان (1255-1258 ق) 121

10. فيصل بن تركي (1258 – 1278 ق) 121

ص: 7

11. عبدالله بن فيصل تركي (1278-1284 ق) 122

12. سعود بن فيصل تركي (1284 – 1291 ق) 123

13. عبدالرحمن بن فيصل. 123

اختلاف جديد 124

دوره سوم 125

14. عبدالعزيز بن عبدالرحمن (1319-1373 ق) 125

پيمان عثماني و سعودي.. 126

پيمان سعودي ها با انگلستان. 126

مضمون ماده ششم 128

عوض معاهده انگلستان. 128

هجوم به حجاز. 129

ريختن خون حاجيان يمن. 129

عبدالعزيز در نماز جمعه انگلستان را مي ستايد 130

توسعه و نفوذ انگليس – سعودي.. 131

هجوم بر طائف.. 131

سياست انگلستان. 132

حمله به شرق اردن (1343 ق) 133

تسلط بر مكه (1343 ق) 133

عزل خاندان هاشمي در راستاي منافع وهابيت.. 134

ورود وهابي ها به مكه. 135

مكر وهابيت.. 136

تخريب بقيع و مقابر مسلمانان. 136

موضعگيري مطبوعات عراق. 139

مقاله اسماعيل آل ياسين. 139

موضعگيري محمود گيلاني (نقيب اشراف بغداد) 140

درگيري بين عبدالعزيز و پيروانش.. 141

اجتماع مخالفان. 143

حمله انگلستان به اخوان. 144

ص: 8

تمرد اخوان. 145

گرفتاري جديد 146

يك داستان جالب.. 147

بحران جديد عبدالعزيز. 148

رقابت ميان شركت هاي اجنبي. 149

فرزندان و زنان عبدالعزيز. 149

مرگ عبدالعزيز و اختلافات جديد 150

15. سعود بن عبدالعزيز (1373-1384 ق) 150

بيماري سعود 150

خلع سعود 151

16. فيصل بن عبدالعزيز (1384-1395 ق) 152

گفتگو با مجله مصور مصري.. 153

17. خالد بن عبدالعزيز (1395 -1402 ق) 154

حمله به جهيمان. 155

سركوبي. 156

صدور فتاوي عليه آنان. 156

18. حكومت فهد 157

منابع و مأخذ 159

ص: 9

ص: 10

الحمدلله اين ترجمه تأمين كننده همان نياز مي باشد كه مترجمان محترم حجة الاسلام والمسلمين جناب آقاي دكتر حسين حبيبي تبار و حجة الاسلام والمسلمين جناب آقاي دكتر عبدالجبار زرگوش نسب بر اساس احساس وظيفه و با تلاش پي گير و صادقانه، اين گام بسيار مثبت را برداشته و حقّاً دين خود را ادا نمودند. خداوند بر توفيقات اين دو بزرگوار بيفزايد، و در راه نشر مذهب حق، و تبيين دشمن شناسي و شناسائي دشمنان دوست نما موفّق و مؤيّد باشند.

والسلام

قم _ نجم الدين طبسي

98-11-17

ص: 12

مكاتب و مذاهب جديد و ايجاد تفرقه و نفاق بين امت ها است تا با شعار استعماري تفرقه بينداز و حكومت كن با ايجاد فرقه و مذهب جديد و هدايت و خط دهي و پشتيباني از آن وحدت و يك پارچگي ملت ها را از بين برده و زمينه لازم جهت تسلط و استعمار و چپاول منابع آنان را فراهم نمايد.

يكي از اين مكاتب ساختگي كه متأسفانه تحت عنوان اسلام و با شعار احياء سنت نبوي و سلف صالح پديدار گشت مسلك خشك و خشن وهابيت است، اين مسلك جعلي در بيش از دو قرن پيش با تحريك و هدايت و حمايت استعمار انگليس و توسط آل سعود و محمد بن عبدالوهاب در شبه جزيره عربستان به وجود آمد و تا كنون چون موريانه به دنبال تخريب دين و سياه

نمايي آن است، مسلكي كه به هيچ وجه سازگاري عقلاني ندارد و با روش هاي ملايم با فطرت عقلاء كاملا بيگانه است. مسلكي كه با زور و قتل و غارت و منطق تكفير و ترور، قدرت را به دست آورده و تولدش با اراده انگليس و رشد و نمو و توسعه آن مرهون حمايت هاي آمريكا است و امروز آمريكاي جهانخواري كه خود تحت سيطره و قدرت اقتصادي و سياسي صهيونيست ها است، از پيروان اين مسلك باطل و جعلي عده اي راديكال را تربيت نموده و تحت عنوان طالبان و القاعده و مسلمان هاي تندرو در هر كجاي دنيا كه اراده نمايد دست به قتل و ترور و انفجار مي زند و به بهانه مبارزه با تروريزم هر كجا كه مي خواهد حضور مي يابد و بدينوسيله هم از اسلام چهره اي خشن و ضد منطق به نمايش مي گذارد و هم به بهانه مقابله با تروريست ها كدخدايي دنيا را عهده دار و منابع ملت ها را به يغما مي برد.

نظري اجمالي بر عقايد پوشالي وهابيت كه نشأت گرفته از افكار خشن و جامد ابن تيميه است، روشن مي سازد كه بنيان گذاران اين تفكر با تكيه بر ظاهر دين و

ص: 14

شعارهاي فريبنده، گوهر دين را از مردم مظلوم مي ستانند و راهي را بر خلاف

آن چه كه از ابتدا در زمان پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله به عنوان اسلام تحقق يافته است طي مي نمايد و براي از بين بردن گوهر و مغز دين به ظواهري ناقص از دين تمسك مي نمايند.

ما از وهابيت و در رأس آن از ابن تيميه مي پرسيم كه چرا و به چه دليل زيارت قبر پيامبر عظيم الشأن اسلام صلی الله علیه و آله را حرام مي دانيد و زيارت كننده آن را در صورت عدم توبه واجب القتل مي شماريد؟ مگر نه اين است كه با زيارت قبر مطهر آن حضرت، به خداوند تقرب مي جوييم؟ مگر نه اين است كه حقيقت اين زيارت ها تقويت توحيد است؟ مگر نه اين است كه چون حضرت، پيامبر خدا و عبد صالح و مطيع و برگزيده او است مورد احترام و تكريم ما است، پس چه نسبتي بين زيارت قبر پيامبر خدا به خاطر خدا و شرك و عبادت غير خدا است؟ آيا به اين نتيجه نمي رسيم كه آنان براي به فراموشي سپردن پيامبر و دستورات آن حضرت و براي اين كه چنين الگوهاي جاودانه اي از ياد و خاطر مردم برود، چنين شعار كوري را تنظيم نموده اند.

چه فرقي بين بوسيدن حجرالأسود و بوسيدن ضريح پيامبر صلی الله علیه و آله است؟ نمي توان گفت بوسيدن قبر پيامبر يا ديوار حجره نبوي شرك است اما بوسيدن حجر الأسود شرك نيست. از آن جا كه شرك عقلاً قابل تخصيص

نيست، فرقي بين بوسيدن حجرالأسود و ضريح پيامبر نيست، زيرا نمي توان گفت تبرك به حجرالاسود شرك است، منتهي شرك مجاز است زيرا بطلان چنين سخني براي اهل فن از بديهيات است.

با توجه به ضرورت روشنگري نسبت به شكل گيري و عقايد غيرمنطقي اين فرقه تصميم داشتيم كتابي بنويسيم كه متضمن هر دو بعد يعني تاريخچه وهابيت و بررسي شبهات آنان باشد. در اين راستا مطالعاتمان را آغاز نموديم و در حين مطالعه

ص: 15

به كتاب «الوهابيه فرقه للتفرقه بين المسلمين» برخورد نموديم. كتاب را بسيار مفيد يافتيم، زيرا در عين اختصار، بسيار مستند مي باشد. از آن جايي كه ترجمه اين كتاب هدف اول ما را از تدوين كتاب مورد نظر به خوبي تأمين مي كرد تصميم به ترجمه آن گرفتيم در نتيجه ترجمه اين كتاب را مستقلاً و تحت عنوان وهابيت عامل تفرقه مسلمانان به چاپ رسانديم و انشاء الله جلد دوم كتاب را به بيان شبهات وهابيت و پاسخ به آن اختصاص خواهيم داد.

بر خود لازم مي دانيم سپاس فراوان خويش را از حمايت هاي مادي و معنوي استاد معظم حضرت آيت الله آقاي حاج شيخ محمد جواد فاضل لنكراني

دامت بركاته تقديم ايشان نموده و همچنين از استاد بزرگوار حضرت آيت الله آقاي حاج شيخ نجم الدين طبسيدامت بركاته مؤلّف كتاب گرانسنگ «الوهابية فرقة للقفرقة» كه پيوسته مشوق ما در اين امر بوده اند تقدير و تشكر نمائيم.

حسين حبيبي تبار

عبدالجبار زرگوش نسب

1389-9-04

هجدهم ذي الحجه 1431

ص: 16

ص: 18

شيخ زين الدين بن منجا و مجد بن عساكر آموخت.

فرد منحرف معروف شد. اين مسئله در سال 698 رخ داد.

ابن كثير مي گويد: گروهي از فقها اعتراض كردند و خواستند كه او به مجلس قاضي جلال الدين حنفي بيايد؛ اما او نپذيرفت و حضور نيافت.

آنچه مردم حماه پيرامون صفات خداوند سؤال كرده بودند به «اعتقاد حمويه» معروف گرديد.(1)

در سال 705 گفتگويي بين او وگروهي از قضات صورت گرفت كه در پايان آن، قرار تبعيدش به مصر صادر شد، سپس در سال 706 امير سيف الدين سلا (نماينده مصر) قاضيان سه گانه شافعي، مالكي و حنبلي و فقهاي باجي، جزري و نموداري را احضار كرد. آنان به آزاد كردن و لغو حكم تبعيدش نظر دادند، مشروط به اينكه از برخي از اعتقاداتش برگردد. او آزاد شد و مصر را براي اقامت برگزيد. در سال 707 ابن عطاء ادعاهايي عليه او كرد. به نظر قاضي بدرالدين بن

ص: 22

جماعه، سخنان و نظرات ابن تيميه بي ادبي به ساحت پيامبرصلی الله علیه و آله بود؛ از اين رو دستور حبسش را صادر كرد. بعد از آن فتاوي شاذ و منحرف صادر كرد كه بر اثر آن در قلعه دمشق حبس شد، سپس از كتابت و مطالعه منع گرديد و كتاب ها را از وي گرفتند و قلم، جوهر و كاغذي نزدش نگذاشتند.(1) او در سال 728مرد.

از مطالبي كه بيان شد معلوم گرديد:

1. او يك فرد واقع بين نبود كه شرايط سخت و دشوار مسلمانان و نياز شديدشان به وحدت براي او اهميت داشته باشد.

او هر از چندگاهي بذر فتنه و اختلاف را بين مسلمانان مي كاشت و حكومت ها و قضات را از انجام وظايف خود بازمي داشت كه مشغول جابه جايي شيخ (ابن تيميه) شوند.

1. نظرات او بر خلاف آراي مشهور فقها بود و قضات و فقها با اظهارات و نظرات او مخالفت مي كردند.

2. معروف بود كه خدا را جسم مي داند و براي خدا جهت و مكان قائل است.

3. استغاثه به پيامبرصلی الله علیه و آله را انكار و با چنين تفكري مخالفت

ص: 23

مي كرد و به حرمت آن فتوا داد. قائل به تحريم زيارت قبور انبيا و صالحان بود و آن را ابلاغ مي كرد و ترويج مي داد.

نور حكمت نداشتند؛ لذا دوست داشتم اعتقادات اهل سنت و ادعاهاي باطل او را بيان كنم. او از هيچ دعوتي فروگذار نكرده و به نقض آن روي آورده و هيچ قاعده و پايه اي ساخته نشده مگر اينكه او آن را ويران نموده است.(1)

1. قاضي القضاة كمال الدين زملكاني (748 ق)

او -كمال الدين- پيشوا، علامه و تئوريسين بود؛ چنانكه سبكي در موردش گفته و در رد ادعاهاي ابن تيميه درباره طلاق و زيارت قبور كتابي تأليف نموده است.(2)

2. حافظ شمس الدين ذهبي (748 ق)

در نامه اي به ابن تيميه او را موعظه و نصيحت مي كند كه در آن فرموده: «چه بسيار در چشم برادرانت خاشاك مي بيني و تنه نخل را در چشم خودت ناديده و فراموش مي كني؟!»

چه بسيار خويش و هياهو و سخنان خود را مي ستايي و دانشمندان را مذمت مي كني! لغزش هاي مردم را جستجو مي كني در حالي كه مي داني رسول خداصلی الله علیه و آله از آن نهي نموده و فرموده است: «مردگان را

ص: 25

جز به خير و نيكي نام نبريد، آنان به سوي آنچه توشه كردند رفتند». مي داني كه تو از خود دفاع مي كني و آنها را متهم مي كني به اينكه بوي اسلام را ندارند و جهادي كه پيامبرصلی الله علیه و آله تشريع

نموده نشناخته اند؛ ولي بدان به خدا سوگند! آنان خيرهاي بسياري داشتند و با آن آشنا بودند، اگر فردي به آن عمل كند رستگار مي گردد، آنان چيز هاي زيادي كه به آنان ارتباط نداشت رها كردند، از صفات نيك هر مسلمان است رها كردن آنچه به او ارتباط ندارد. اي مرد! به خدا سوگندت مي دهم! ما را رها كن، تو بهانه گير هستي و داراي زباني دراز و سليط كه نه آرام مي گيري و نه مي خوابي. بر حذر باش از اشتباهات در دين خدا. پيامبرصلی الله علیه و آله مسائل بسياري را زشت و مكروه مي دانستند. ايشان از افراط در سؤال كردن نهي نموده، مي فرمودند: «بيشترين چيزي كه بيم آن را بر امت دارم، منافق زبان دراز سليط است.»

سخن زياد بدون اشتباه باعث قساوت قلب مي شود؛ در صورتي كه در امور حلال و حرام باشد، پس چگونه است اگر در سخنان فيلسوفان باشد! آن كفريات، قلب ها را كور مي كند. به خدا سوگند! مضحكه اين و آن شديم، تا كي و چقدر ريزه هاي كفريات فلسفه را نبش قبر مي كني!؟ تا كي با تكيه بر عقل آن را رد كنيم؟ اي مرد!

ص: 26

بارها زهر فيلسوفان و مصنفات آنان را نوشيدي، استفاده زياد از

زهر باعث معتاد شدن به آن مي شود و در بدن ذخيره مي گردد، مجلسي كه در آن با تدبر و خشوع قرآن تلاوت مي شود و سكوت به همراه تفكر، چه شور و شوقي دارد!

چه جالب است مجلسي كه در آن از نيكان يادآوري مي شود! هنگام ياد كردن صالحان رحمت خدا نازل مي گردد؛ ولي هنگامي كه صالحان به مسخره گرفته مي شوند و با تنفر و لعنت از آنان ياد مي شود، شمشير حجاج و زبان ابن حزم را كه دو برادرند خواستي و برادر قرار دادي، چقدر نا اميد كننده است! هر كس از تو پيروي كند در معرض بي ديني و تفرقه و زندقه و نابودي قرار مي گيرد، به خصوص در صورتي كه كم سواد و ضعيف الايمان باشد. شهوتران از باطل پيروي مي كند؛ ولي سودي براي تو ندارد، در ظاهر با دست و زبان از تو دفاع مي كند و در خفا دشمن تو است.

اكثريت پيروان تو جز تنبل و سفيه نيستند يا از عوام دروغگو و كودن هستند يا اخمو، خشن و مكارند يا اينكه خشك و متحجر و كودنند. اگر آنان را باور نمي كني امتحان و آزمايش كن و آنان را با ملاك عدالت بسنج. اي مسلمان! الاغِ غريزه و شهوت خود را براي ستودن خويش سوار شدي، چه بسيار آن را تصديق و از آن اطاعت و

ص: 27

با نيكان دشمني مي كني! چه بسيار آن را باور داري و صالحان را تحقير مي كني! چقدر نفس خويش و شهوتت را بزرگ مي شماري و بندگان خدا را كوچك به حساب مي آوري؟ چه بسيار با نفس و شهوت خويش دوستي؛ ولي زاهدان را مورد خشم قرار دادي! تا كي سخن خويش را مي ستايي با كيفيتي كه قابل ستايش نيست!؟ به خدا سوگند! در مورد اين ها احاديثي در صحاح مسلم و بخاري است. اي كاش احاديث صحاح از تو در امان مي ماند، درحالي كه هميشه آنها را مورد حمله قرار مي دهي و آن احاديث را ضعيف مي شماري يا تأويل و انكار مي كني. آيا زمان آن نرسيده كه توبه كني و به سوي خدا برگردي؟ سن تو به هفتاد سالگي رسيده، وقت مرگ و كوچ كردنت از اين دنيا نزديك گرديده. آري! اين چنين است، به خدا سوگند! باور نمي كنم كه مرگ را به ياد بياوري بلكه كساني را كه به ياد مرگ هستند مورد تمسخر قرار مي دهي و تحقير مي كني! گمان نمي كنم به سخن و موعظه من توجه و گوش دهي، بلكه سعي و تلاش مي كني اين نوشته ام را با مجلداتي رد و نقض كني و ادامه سخن را از من بگيري. هميشه حرف هاي خود را تكرار مي كني و براي خويش ياري مي جويي تا اينكه مرا ساكت كني و اقرار كنم كه چنين است كه تو

مي گويي.

ص: 28

اگر اين حال و وضعيت تو نزد من است، درحالي كه دلسوز و دوست تو هستم، پس حال تو از ديدگاه دشمنانت چگونه است درحالي كه از بين دشمنان تو، صالحان، عقلا و فضلايي هستند و ميان مريدانت فاسدان، دروغگويان، جاهلان، باطلان و كور و گاو وجود دارد؟ خشنود مي شوم اگر آشكار و علني مرا سب و شتم كني و مخفيانه از سخنانم سود و بهره ببري. خدايا! كساني كه عيب هايم را به من اهدا مي كنند مورد رحمت و آمرزش قرار ده.(1)

1. حافظ عبدالكافي سبكي (756 ق)

ابن تيميه را رد كرد و كتابي در اين زمينه با عنوان «شفاء السقام في زيارة خيرالانام» تأليف نمود و گاهي همين كتاب «شن الغارة علي من انكر السفر للزيارة» ناميده شده است.

عبدالكافي درباره پدر خودش گفته: «به پا خاست هنگامي كه امر

بر ابن تيميه مشتبه شد و همنشينش (شيطان) او را وسوسه كرد كه وارد آتش گردد، زماني كه باب توسل را برخود بست و منكر

ص: 29

مسافرت به قصد زيارت پيامبرصلی الله علیه و آله شد، و در اين راستا حركت مي كرد با زور از او حمايت و دفاع كردند و قلب ها با قهر و غلبه به آن مشتبه شد.»

وي در خطبه «الدرة المضيئة في الردّ علي ابن تيميه» گفته: سپس بعد از اينكه ابن تيميه در اصول اعتقادات مرتكب بدعت گذاري شد كه نزد مسلمانان، اجماعي مورد اتفاق بود، سعي مي كرد آن أمر با پوشش پيروي از قرآن و سنت صورت گيرد، او تظاهر مي كرد به اينكه به سوي حق دعوت مي كند و به سوي بهشت راهنمايي و هدايت مي نمايد. او تبعيت از قرآن و سنت را رها كرد و از آن خارج شد و به بدعت گذاري روي آورد؛ با اجماع مسلمانان مخالفت ورزيد و از جماعت اسلامي جدا شد، به جسم و مركب بودن ذات احديت قائل شد و اظهار داشت [كه نيازمندي ذات خداوند به جزء] محال نيست تا جايي كه به حلول حوادث و رويدادها در ذات خداوند متعال قائل شد.

سبكي گفته: ابوالعباس، ابن تيميه به رفيقانش مزي، ذهبي، برزالي و

بسياري از پيروانش زيان هاي روشني وارد كرده و آنان را به اموري بزرگ و خطير وادار كرده است. آنان را به جاهايي كشاند كه

ص: 30

سزاوار بود از آن دوري جويند و در آتش جهنم قرارشان داد. (1)

1. شافعي در كتاب «مرآة الجنان» در شرح حال ابن تيميه گفته: «مسائل عجيب و غريبي دارد كه با مذاهب اهل سنت تناقض و منافات دارد. بدترين و زشت ترين آن مسائل، نهي كردن از زيارت قبر رسول خداصلی الله علیه و آله است».(2)

7. ابوبكر حصني دمشقي (م 829 ق)گفته: خوب توجه كن و بدان كه من سخنان اين فرد خبيث را -كه بيمار و منحرف است - مطالعه نمودم و ديدم كه او براي ايجاد فتنه ميان مسلمانان از متشابهات قرآن و سنت جستجو مي كند. و گروهي از عوام و غير عوام - كه خداوند اراده كرده هلاكشان نمايد - از او پيروي نمودند. در سخنان او، اموري يافتم كه توان به زبان آوردن آن را ندارم و انگشتانم از نوشتن آن اطاعت نمي كنند؛ زيرا او پروردگار را در منزه كردن خود در قرآن،

تكذيب نموده، برگزيدگان و خلفاي راشدين و تابعان موفق را تحقير كرده و به سخره گرفته. از نوشتن آن مسائل عدول نمودم و بسنده كردم به نظرات و سخنان پيشوايان متقي و به اتفاقشان بر تبعيد

ص: 31

ابن تيميه به دليل دشمني او با دين.(1)

8 . شهاب الدين بن حجر هيثمي، (م 937 ق)در شرح حال ابن تيميه گفته: «خداوند متعال او را ياري نكرد، بلكه گمراه، كور و ذليلش كرد. پيشوايان اين امر را اظهار نمودند و فساد و دروغگويي اش را بيان كردند... . خلاصه، سخنان ابن تيميه بي اعتبار است؛ بلكه بايد سخنانش را رها كرد و در زميني ناهموار و بي آب و علف انداخت. اعتقاد علما بر اين مستقر شد كه او يك فرد بدعت گذار، گمراه و از غُلات است كه خداوند عادلانه با او برخورد كرد به خدا پناه مي بريم از اعتقادات و كردارش». (2)

شهاب الدين گفته: اگر بگوييد، چگونه ادعاي منعقد شدن اجماع بر مشروعيت زيارت و مسافرت به قصد آن مي كنيد، در حالي كه ابن تيميه

- كه از متأخران حنبلي ها است - منكر مشروعيت تمام اين امور است و در استدلال بر آن سخن آن قدر سخن را طولاني كرده كه گوشها را آزار داده و طبع از آن متنفر گرديده است.

در پاسخ مي گوييم: ابن تيميه كيست تا اينكه به او اهميت داده

ص: 32

شود يا اينكه در امري از امور دين بر او تكيه گردد؟ او فردي است كه گروهي از پيشوايان سخنان باطل و دليل هاي فاسد او را بررسي نمودند و لغزش ها و انحطاط ها و توهمات زشت و غلطش را آشكار كردند (مانند عز بن جماعه). او بنده اي است كه خداوند او را خوار و گمراه كرده و لباس رسوايي بر او پوشانده، و توانايي تهمت زدن، افترا و دروغ به او داده است، كه سستي و پستي و حرمان به دنبال داشت.(1)

9. ملاعلي قاري حنفي (م سال 1016ق) در شرح كتاب شفا گفته: ابن تيميه - كه از حنبلي ها است - افراط نموده زيرا مسافرت كردن براي زيارت پيامبرصلی الله علیه و آله را حرام دانسته است و حال آن كه مسافرت به قصد زيارت رسول خداصلی الله علیه و آله تقرب است و

استحباب آن از ضروريات دين است و منكر آن كافر به حساب مي آيد و شايد نظر دوم (منكر زيارت كافر است) درست تر باشد؛ زيرا تحريم آنچه علما بر استحباب آن اجماع دارند كفر است؛ چون تحريم آنچه مستحب است بدتر از تحريم چيزي است كه مباح و مورد اتفاق علما در مورد زيارت است.(2)

ص: 33

10. نبهاني در شواهد الحقّ گفته: «اتفاق علماي مذاهب چهارگانه بر ردّ بدعت هاي ابن تيميه معلوم و روشن است؛ همانند روشن بودن خورشيد ميان روز.» بعضي از علما بر منقولات او طعنه وارد كردند، همچنين كه به عقل او طعنه زدند و به شدت به اشتباهات فاحش و انحرافش در مسائل ديني و مخالفتش با اجماع مسلمانان به خصوص آنچه به پيامبرصلی الله علیه و آله تعلق دارد، حمله كردند و مورد نقد قرار دادند.(1)

11. ابن بطوطه گفته: عقل ابن تيميه اشكال داشته و تمام نبوده

است (عاقل نيست).(2)

12. حافظ ابوالفضل غماري:گفته:ابن تيميه (كه بعضي او را شيخ الاسلام مي نامند،ناصبي (دشمن علي علیه السلام) است وحضرت فاطمه عليهاالسلام را به نفاق متهم كرده –پناه بر خدا-). وي قائل به تشبيه شد وداراي بدعتهايي بود،سپس خداوند اورا مجازات كرد. شاگردان و رهروان راهش و ثمره كاشته هايش نيز بدعت گزار بودند.(3)

ص: 34

13. ابن حجر عسقلاني گفته: علما درباره ابن تيميه چند گروه شدند، بعضي نسبت تجسيم به اودادند، به خاطراعتقادش به اين كه خدا حقيقتاً داراي دست و پا و ساق و صورت است واينكه ذات خدا بر کرسی عرش نشسته است.

بعضی نسبت زندقه به او دادند، به خاطر قولش به اینکه جایز نیست به پیامبر صلی الله علیه وآله استغاثه کرد، اين اعتقاد يعني كوچك كردن پيامبرصلی الله علیه و آله و منع تعظیم رسول خدا.

بعضی از علما به ابن تیمیه نسبت نفاق دادند، به خاطر قولش درباره حضرت علی علیه السلام که گذشت. در مورد حضرت گفته كه ايشان در هفده مسئله اشتباه کرده و ابن تيميه در اين اظهار نظر با نص صریح قرآن مخالفت نموده است و به خاطر قولش به اینکه علی علیه السلام برای ریاست جنگید نه برای دیانت، او با اين اظهار نظرها مرتکب رسوايی و پستي شد. علما او را منافق دانستند به دلیل قول رسول خدا صلی الله علیه و آله که به علی علیه السلام فرموده «ای علی! جز منافق

ص: 35

کسی بر تو خشم نمی کند.»(1)

در جسارت ابن تيميه بر حضرت علي علیه السلام و حمله كردن وي بر آن حضرت نيز گفته: چقدر در توهين كلام رافضي – يعني علامه حلي در منهاج الكرامة – مبالغه كرده كه گاهي باعث شده حضرت

علي علیه السلام را مورد نكوهش قرار دهد.(2)

اين مختصر، مروري بود برآنچه كه به ابن تيميه مرتبط است؛ اما شاگردش – ابن قيم حنبلي – كه تنها سبب ترويج افكار و ادعاهاي ابن تيميه بود ناگزير بايد به شرح حالش اشاره اي داشته باشيم.

تا اينكه كالاهاي استادش را به مصرف ضعيفان رساند، تمام كارش جهت پوشش گذاشتن آن هواهاي نفساني بود و حياتش را با چرخيدن دور سخنان استادش فاني كرد.

درباره او گفته اند:

1. ذهبي گفته: به متون حديث و بعضي از رجال حديث اهميت مي داد و مشغول تحصيل فقه بود، مدتي به خاطر انكار مسافرت به قصد زيارت قبر حضرت ابراهيم علیه السلام زنداني شد.(1)

2. ابن حجر در دررالكامنه گفته: علاقه اش به ابن تيميه بر او غلبه كرده بود (محو در شخصيت ابن تيميه شده بود). از اقوال او خارج نمي شد و در تمام موارد به ياري او مي شتافت، او كتاب هاي ابن تيميه را تهذيب كرد و علمش را منتشرساخت. بعد از اينكه مورد اهانت قرار گرفت و سوار شتري گردانده شد و همراه ابن تيميه بازداشت و با شلاق تنبيه گرديد. هنگامي كه ابن تيميه مرد، ابن قيم آزاد شد، دوباره با فتاوي ابن تيميه آزمايش شد، او علماي عصرش را مذمت مي كرد و آنان نيز او را مورد مذمت قرار مي دادند.(2)

ص: 37

ابن كثير گفته: براي استفتاء در مورد طلاق نزد او مي رفتند و به

1. سبب فتوايش در مسئله طلاق مسائلي بين او وسبكي و ديگران پيش مي آمد كه بيان آنها به درازا مي كشيد. او كتاب هاي بسياري جمع آوري كرده بود. آنچه به دست آورده بود قابل شمارش نبود تا جايي كه فرزندانش بعد از مرگش مدت طولاني از آن مي فروختند غير آنچه براي خودشان برگزيده بودند، آن كتابها سخنان استادش بود.(1)

هنوز به دور سخنان استادش مي چرخد و آن را مورد تأييد قرار مي دهد و دليل و حجت برايش مي آورد.

2. ابن حصني گفته: شاگرد ابن تيميه يعني ابن قيم جوزيه زرعي و اسماعيل بن كثير شركويني همان عقيده استادشان را داشتند يعني آن ها هم مسافرت به قصد زيارت را حرام مي دانستند. گاهي اتفاق افتاد كه ابن قيم جوزيه به قدس مسافرت كرد و در حرم به منبر رفت و گفت: من دارم برمي گردم و ابراهيم را زيارت نمي كنم.

به نابلس رفت و مجلس موعظه اي برايش تشكيل دادند، همان مسئله را ذكر كرد تا جايي كه گفت: قبر رسول خداصلی الله علیه و آله را زيارت نمي كند. مردم بر او حمله بردند و خواستند او را بكشند، والي نابلس او را نجات داد، مردم قدس و نابلس براي اهل دمشق ماوقع را

ص: 38

نوشتند و ابن قيم را با آنچه از او اتفاق افتاده بود به آنان معرفي كردند، قاضي مالكي او را خواست، او ترديد كرد و به صالحيه نزد قاضي شمس الدين حنبلي رفت و نزد او اسلام آورد و او توبه اش را پذيرفت و به مسلمان بودن ابن قيم حكم كرد و از ريختن خونش جلوگيري كرد و او را به خاطر ابن تيميه نكوهش نكرد، سپس دوباره ابن قيم را احضار كرد و آنچه در قدس و نابلس گفته بود به وي اظهار كرد، ابن قيم آن ها را انكار كرد، سپس بينه بر او اقامه شد، او تأديب شد. وي را سوار شتري كردند و به زندان بردند، سپس به مجلس شمس الدين مالكي احضار شد و خواستند او را اعدام كنند، او پاسخ داد كه قاضي حنبلي به مسلمان بودن و محترم شمردن خونم حكم كرده و توبه ام را پذيرفته. او را به زندان برگرداندند تا اينكه حنبلي حاضر شد و خبر آنچه گفته بود داد، سپس احضار شد، او را به تعزير محكوم كردند و با شلاق زده شد، و بر الاغي سوارش كردند و در شهر گرداندند، سپس او را به زندان برگرداندند. همچنين ابن قيم و ابن كثير به خاطر فتوايشان در مسأله طلاق نيز زده شدند و در شهر جلوي خانه جوزيه گردانده شدند.(1)

ص: 39

1. (وَالَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ مَا يَمْلِكُونَ مِنْ قِطْمِيرٍ).(1) و كساني را كه جز او مي خوانيد (و مي پرستيد) مالك كوچكترين چيزي نيستند.

2. (قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِهِ فَلَا يَمْلِكُونَ كَشْفَ الضُّرِّ عَنْكُمْ وَلَا تَحْوِيلًا).(2) بگو كساني را كه غير از او (معبود خود) مي پنداريد، بخوانيد آنها نه مي توانند زياني را از شما برطرف سازند و نه هيچ تغييري در آن ايجاد كنند.

3. (أُولَئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلَى رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ).(3) كساني را كه آنان به (عنوان معبود) مي خوانند، خودشان وسيله اي (براي تقرّب) به پروردگارشان مي جويند.

4. (وَلَا تَدْعُ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَنْفَعُكَ وَلَا يَضُرُّكَ).(4) و جز خدا چيزي را كه نه سودي به تو مي رساند و نه زياني مخوان (و پرستش مكن).

5. (وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ يَدْعُو مِنْ دُونِ اللَّهِ مَنْ لَا يَسْتَجِيبُ لَهُ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ).(5) چه كسي گمراه تر است از آن كسي كه معبودي غير خدا

ص: 41

را مي خواند كه تا قيامت هم به او پاسخ نمي گويد.

وهابيت با كمال وقاحت اين آيات را بر مسلمانان موحد - كه معتقدند پيامبران و صالحان و بندگان مقرب خداوند كه با اذن خداوند متعال دعايشان مستجاب مي شود و حاجت دعوت كننده را اجابت مي كنند - مطابقت مي دهند.

در پاسخ مي گوييم:

1. اين آيات به مشركان اختصاص دارد كه ادعا مي كردند بت ها خدايانند. توان دفع شر و ضرر و رويدادها را دارند و بدون اذن از خداوند متعال ياري و كمك مي كنند؛ زيرا اين جنبه از افعال الهي را دارند. اين ادعا كجا و اعتقادات مسلمانان موحد به پيامبران، به اينكه بندگان بزرگ خداوند و از دستورات الهي سرپيچي نمي كنند و با دستور خدا عمل مي كنند كجا؟

2. منظور از دعا در اين آيات، مجرد دعوت و خواندن نيست؛ بلكه مراد از آن، دعوت خاص همراه پرستش است. خداوند متعال بين دعوت(خواندن) و عبادت را در يك آيه جمع كرده و فرموده:

(وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِي

ص: 42

سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ).(1)

و خداي شما فرمود كه مرا (با خلوص دل)

بخوانيد تا دعاي شما را مستجاب كنم آنان كه از (دعا و) عبادت من اعراض و سركشي كنند زود با ذلت و خواري در دوزخ شوند.

امام زين العابدين علیه السلام مي فرمايد: «فَسَمَّيْتَ دعائك عبادة، و تركه استكباراً، و توعّدتَ علي تركه دخول جهنم داخرين». خواندن خود را عبادت و تركش را كبر ورزي ناميدي و بر ترك آن به در آمدن به دوزخ، همراه خواري تهديد كردي.(2)

پس منظور از دعا درآيات، همين قسم از دعا است؛ يعني خواندن همراه با اعتقاد به الوهيت خوانده شده به نحوي از أنحاء.

1. منظور از دعاء و خواندني كه در آيات از آن نهي شده عبارت است از قرار دادن دعوت شده و خوانده شده در مرتبه خداوند خالق، چنانچه آيه ذيل آن را بيان مي كند:

2. (وَأَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا).(3) خداست پس هيچ كس را با خدا نخوانيد»، اين همان پايه و اساس پرستش مشركان بود.

ص: 43

3. خداوند مي فرمايد:

(وَجَعَلُوا لِلَّهِ أَنْدَادًا لِيُضِلُّوا عَنْ سَبِيلِهِ).(1) آن ها براي خدا همتايي قرار داده اند تا (مردم را) از راه او (منحرف و) گمراه سازند.

(إِذْ نُسَوِّيكُمْ بِرَبِّ الْعَالَمِينَ).(2) چون شما را با پروردگار جهانيان برابر مي شمرديم.

مصلحت تشخيص شيعيان براي دوري جستن و مخالفت با آنان عظيم تر و بزرگ تر از مصلحت انجام دادن آن مستحب است.(1)

عبارت ابن تيميه را دوباره بخوان و فكر كن كه چه كسي از سنت نبوي پيروي و به آن عمل مي كند؟ آيا ابن تيميه كه قايل به ترك سنت ثابت شده است يا پيروان مكتب اهل بيت : كه به سنت عمل مي كنند، و عمل به آن را شعار خود قرار مي دهند چنانچه ابن تيميه مي گويد؟!

گويا ابن تيميه از سيره مسلمانان از زماني كه پيامبرصلی الله علیه و آله ارتحال نمود تا كنون اطلاع ندارد، مسلمانان به قبر پيامبرصلی الله علیه و آله استغاثه مي كردند يا اينكه از سيره مسلمانان اطلاع داشته؛ ولي نظراتش بر خلاف نظرات مسلمانان و از راه و سيره مسلمانان خارج و منحرف شده است.

براي نمونه:

1. عثمان بن حنيف - كه از صحابه است - به مردي امر مي كند كه نزد قبر پيامبرصلی الله علیه و آله استغاثه كند و به آن حضرت متوسل شود.(1)

2. عايشه به مردم مدينه امر كرد كه به قبر پيامبرصلی الله علیه و آله براي باران استغاثه كنند.(2)

مردم مدينه در سال 53 مدت سه روز به قبر پيامبرصلی الله علیه و آله پناه بردند؛ در حالي كه تمام آنان كوچك و بزرگ به قبر استغاثه

1. مي كردند تا اينكه شر زياد بن أبيه از آنان دفع شود.(3)

2. مردي در دوران خلافت خليفه دوم در منظر و مسمع صحابه

ص: 46

از جمله حضرت علی علیه السلام به قبر رسول خدا صلی الله علیه و آله استغاثه كرد.(1)

3. ابوعلي خلال (شيخِ مذهبِ حنبلي) به قبر امام موسي كاظم علیه السلام در بغداد استغاثه كرد.(2)

4. محمد بن ادريس شافعي به قبر ابوحنيفه استغاثه كرد.(3)

5. مردم سمرقند در سال 460 به قبر بخاري استغاثه كردند و مردم نزد قبر گريه و زاري كردند و از صاحب قبر شفاعت طلبيدند.(4)

«كتاب مصباح الظلام في المستغيثين بسيد الأنام» تأليف بلنسي (متوفاي 634 ق) لبريز از نام و داستان استغاثه بزرگان صحابه، تابعين، فقها و محدثان اهل سنت مانند: منكدر صحابي پدر محمد بن

1. منكدر و خود ابن منكدر،(5) طبراني (مؤلف معجم الكبير)(6)

و محب الدين طبري به قبر رسول خداصلی الله علیه و آله است. سمهودي به قبر رسول خداصلی الله علیه و آله استغاثه كرد و حاجتش برآورده شد.

2. علما به استحباب استغاثه به قبر پيامبرصلی الله علیه و آله فتوي داده اند

ص: 47

مانند: قيرواني مالكي (متوفاي737 ق)(1)،

قسطلاني (متوفاي 923 ق)(2)،

مراغي (متوفاي 816 ق)(3)،

سلامه عزامي(4)

و دهها عالم ديگر. گويا ابن تيميه بر آرا وفتاوي علما اطلاع نيافته يا اينكه مطلع بوده ولي به شرك و ارتدادشان حكم كرده و حكم اعدام در موردشان صادر نموده!! براي اطلاع بيشتر به كتاب «روافدالايمان الي عقائد الاسلام» ص 64-91 مراجعه شود.

ص: 48

بدعت هاي او) را ميان مردم تبليغ كرد.

حضرت علی علیه السلام فرموده است: كسي چيزي را پنهان نمي كند مگر اينكه بر زبان و چهره اش آشكار مي گردد.(1)

علما در چهره اش گمراهي مي ديدند. پدرش كفر و بي ديني در او مي ديد و مردم را از وي برحذر مي داشت، همچنين برادرش شيخ سليمان كتابي در رد بدعت ها و اعتقادات باطلش تأليف كرد و نامش را «الصواعق الالهية في الردّ علي الوهابية» گذاشت. محمد بن عبدالوهاب در مطالعه اخبار كساني كه ادعاي پيامبري دروغين كردند مانند مسيلمه كذاب، سجاح، اسود عنسي و طليحه اسدي(2)و امثال

اين ها شوق و ولع داشت، چنانچه ميرزا ابوطالب اصفهاني از معاصران او اظهار داشته،(3) ادعاي نبوت و نازل شدن وحي بر او.

1. احمد زيني دحلان فقيه مذهب شافعي نقل روايت كرده كه

ص: 51

مردي به محمدبن عبدالوهاب گفت: اين اعتقاداتي كه اظهار كردي و آورده اي متصل هستند يا منفصل؟ محمدبن عبدالوهاب گفت مشايخ من و مشايخ مشايخم تا ششصد سال پيش همه مشرك بوده اند. آن شخص گفت: پس رشته ارتباطي دينت منفصل است نه متصل، آن را از چه كسي گرفتي؟ او گفت: از وحي و الهام مانند خضر.(1)

محمدبن عبدالوهاب در رساله اش نوشته: من به شما از خودم خبر مي دهم به خدا سوگند كه الهي جز او نيست، طلب علم كردم و معتقدم كساني باور كردند كه من داراي علم و معرفت هستم، در حالي كه در آن زمان معناي لا اله الا الله را نمي دانستم... و دين اسلام را نشناخته بودم! قبل از اين خبري كه خدا آن را بر من منت گذاشت،

1. همچنين هيچ يك از اساتيد و مشايخم آن را (دين اسلام) نشناختند.(2)

آنان اقامه دليل و برهان كردند، والي شريف سعود به قاضي شرع دستور داد كه دليل كفرشان را بنويسد تا اينكه همه آن را بداند و دستور زنداني كردن آن كفار پست را صادر كرد و اينكه آنان را زنجير كنند. بعضي از آنان دستگير شدند و به زندان افتادند و بقيه گريختند.(1)

2. در سال 1184در دوران حكومت شريف احمد: والي درعيه گروهي از علما را فرستاد و امر كرد كه عقايد آنان را بررسي كنند، پس از بررسي عقائد آنان به اين نتيجه رسيدند كه آنان بي دين و ملحد هستند، لذا به آنان اجازه حج نداد.(2)

و نشر آن را بدهد، مشروط به اينكه محمد بن عبدالوهاب با ابزارهاي گوناگون براي تسلط اميرعثمان برتمام سرزمين نجدتلاش كند. نجد در آن زمان به شش يا هفت امارت (شيخ نشين) از جمله امارت عيينه تقسيم شده بود، سپس براي تقويت روابط ميان اين دو، امير عثمان خواهرش جوهره را به ازدواج ابن عبدالوهاب درآورد، و با اين امر دين را براي دنيا و درخدمت دنيا و تسلط امير بر منطقه به سخره گرفت.(1)

مؤلف تاريخ نجد مي گويد: عثمان بن معمر خواست از مهمانش ابن عبدالوهاب رهايي يابد، از وي خواست هر جايي كه مي خواهد برود، او در عيينه ماند، عثمان مردي به نام فريد همراه او فرستاد و وي را مأمور كرد كه او را در راه بكشد ولي اراده اش به او كمك نكرد تا او را بكشد، شيخ را ترك گفت و برگشت بدون اينكه اذيتي به او برساند.(1)

از سيد محمود شكري نقل شده است كه: ابن عبدالوهاب در سال 1160 هجري به درعية - كه سرزمين مسيلمه كذاب است - رفت.(2)

راويان مي گويند: ابن سعود با محمد بن عبدالوهاب براي جنگ في سبيل الله! بيعت كرد ولي معلوم است كه آنها هيچ منطقه اي غير مسلمان در شرق يا در غرب فتح نكردند، بلكه به مسلمانان حمله مي كردند و با آنان كه از ابن سعود اطاعت نمي كردند، مي جنگيدند؛ لذا ابن سعود به ابن عبدالوهاب گفت: بر تو باد بشارت پيروزي به آنچه امر كردي و جهاد ضد كساني كه با توحيد مخالفت مي كنند!!؛ ولي مي خواهم دو

شرط بر تو بكنم؛ يك: اگر از تو پشتيباني كرديم و تو را ياري داديم و خداوند ما را پيروز كرد، بيم دارم كه از ميان ما كوچ كني و ما را با ديگران عوض كني ، ابن عبدالوهاب عهد كرد چنين نكند.

دو: از مردم درعيه هنگام چيدن محصول مالي مي گيرم، بيم دارم كه آن را منع كني. ابن عبدالوهاب گفت: شايد خداوند فتوحات و پيروزي هايي نصيبمان كند كه غنائمي بيشتر از اين عوض دهد.(1)

خاندان عبدالوهاب و خاندان سعودي هنوز ادامه دارد.(1)

از مقدس ترين تعليمات خود مي ديدند، كه هماهنگ است با آنچه عرب ها بر آن عادت كردند! منظورش اين است كه عرب ها بر غارتگري خو گرفتند.

ابن عبدالوهاب يك پنجم اشياي غارتي (اموال و اشياي مسروقه و به زور گرفته شده) را به خزانه مركزي اختصاص داد كه ابن سعود و ابن عبدالوهاب از آن هر چه نياز داشتند و مي خواستند برمي داشتند، اينچنين بود داستان تسلط ابن عبدالوهاب و تصرف در شئون حكومت بعد از يك يا دوسال.

سوم براي سواره نظام و هر كس به وهابيت التزام داشت پاداش مادي

دريافت مي كرد جنگ و حمله و غارت اموال مشركان (بر اساس ادعاي ابن عبدالوهاب) و پرداخت آن به مسلمانان وهابي در دستور كار آنان قرار گرفت.

را براي شهر عيينه فرستاد كه آنان را كاملاً از بين برد.(1)

سلام بر نجد و هر كس ساكن نجد است، گرچه سلام من از فاصله دور فايده اي ندارد.

ولي بعد از بررسي و تحقيق، متوجه شد مسئله بر خلاف چيزي است كه به او رسيده؛ لذا ابياتي از شعر كه در آن برگشتش را بيان مي كند سروده است:

رجعت عن القول الذي قلت في نجد

فقد صح لي عنه خلاف الذي عندي

از سخني كه در مورد نجد گفتم برگشتم، خلاف آنچه نزد من بود برايم ثابت شد.

از او نقل شده كه در شرح قصيده مزبور كه به «محو الحوبة في شرح ابيات التوبة» مشهور است گفته: هنگامي كه قصيده نخست به نجد رسيد كه در آن حركت وهابيت را مورد ستايش قرارداده بودم، بعد از چندسال در صفر 1170هجري، شخصي كه خود را به شيخ مربد بن احمد تميمي معرفي كرد، نزد ما آمد، بعضي از كتاب هاي ابن تيميه و ابن قيم را با خط خود برايم آورد، سپس به وطن خود در شوال همان

سال برگشت، اين مرد از شاگردان محمد بن عبدالوهاب بود همان كسي كه قصيده اول را برايش فرستاده بودم، قبل از اين

ص: 63

شيخ، شيخ فاضلي به نام عبدالرحمن نجدي نزد ما آمد و وضع و حال ابن عبدالوهاب را بيان و توصيف كرد و مطالبي را در مورد محمد بن عبدالوهاب گفت كه آن (اقوال) را انكار كرديم، آن شيخ توصيف كرد ابن عبدالوهاب به ريختن خون و غارت اموال، جرأت اقدام بر قتل گرچه با ترور باشد، و تكفير امت محمد در تمام كشور ها و سرزمين ها مشغول است، آنچه آن شيخ فاضل نقل كرد و گفت، نزد ما مورد ترديد بود، تا اينكه شيخ مربد كه داراي ذكاوت بود، آمد و همراهش بعضي رساله هاي ابن عبدالوهاب بود، كه او آن ها را جمع آوري كرده بود، پيرامون تكفير مؤمنين، مباح بودن قتل شان، و غارت اموالشان در اين هنگام بود، كه وضعيت و حال محمدبن عبدالوهاب برايمان روشن شد، ديديم كه جزئي از اسلام را دانسته و در آن تحقيق يا تأمل نكرده و نزد كساني كه او را هدايت كنند و به علوم مفيد راهنمايي كنند و فقه يادش دهند تلمذ نكرده، بلكه بعضي از كتاب هاي ابن تيميه و شاگردش ابن قيم را مطالعه كرده و بدون دقت از آندو تقليد كرده در حالي كه

آن ها تقليد را حرام مي دانند.(1)

سيد محسن امين عاملي مي گويد: اين دلالت دارد بر اينكه صنعاني بعد، از غلوّ برگشته، شايد برگشت او از وهابيت بعد از

ص: 64

تأليف رساله «تطهير الاعتقاد من أردان الالحاد» بوده، زيرا اين رساله در غلو كمتر از كتاب هاي ابن عبدالوهاب نيست.(1)

از زمان احمد بن حنبل و در دوران پيشوايان اسلام وجود داشته تا جائي كه آن امور تمام بلاد اسلامي را پر كرده بود، ولي از هيچ كدام از پيشوايان مسلمانان به خاطر اين امور كسي را تكفير نكرده اند و نگفتند آنها به خاطر آن امور مرتد ند، و دستور جنگ و جهاد با آنان ندادند و شهر و سرزمين هاي مسلمانان را بلاد شرك و اهل حرب نناميدند، چنانچه شما گفته ايد، با اين افعال تكفير كرديد در حالي كه كسي بوسيله اين افعال تكفير نمي شود.

هشتصد سال مي گذرد و كسي از عالمي روايت نكرده كه به خاطر اين مسائل تكفير كند، بلكه اين از هيچ عاقلي گمان برده نمي شود بلي به خدا سوگند لازمه قول شما اين است كه تمام امت بعد از زمان

احمدبن حنبل، علما، اميران و عوام امت كافر و مرتدند، فانا لله وإنا إليه راجعون، واغوثاه الي الله و اغوثاه، از اينكه مي گوييد، چنانچه بعضي از عوام شما مي گويند: حجت تنها به وسيله شما اقامه شد و هيچ كس قبل از شما، دين اسلام را نشناخته بود.

به برادرش گفت: اي محمد! اركان اسلام چندتا است؟ او گفت: پنج تا، گفت: تو اركان اسلام را شش تا قرار دادي، ششمين ركن نزد شما اين است كه اگر كسي از تو تبعيت نكند مسلمان نيست، اين ركن ششم اسلام نزد تو است!!

شخصي به ابن عبدالوهاب گفت: خداوند متعال در هر شب از شب هاي ماه رمضان چند نفر را آزاد مي كند؟ او گفت: در هر شب يكصدهزار و در آخرين شب به تعداد آنچه در كل ماه آزاد كرده، آزاد مي كند. آن مرد به او گفت: تعداد پيروان تو يك دهم آنچه ذكر كردي نيستند، پس آن مسلمانان كه خداوند آزاد مي كند كيانند، درحالي كه تو

6. مسلمانان را در خود و پيروانت محدود كردي. فبهت الذي كفر(1)؛

(شگفت زده و وحشت زده شد كسي كه كفر ورزيد).

7. جميل صدقي مي گويد: محمد بن عبدالوهاب، پيروانش را از سرزمين و شهر خودش انصار و پيروانش را در خارج از شهر خودش مهاجرين ناميد و به كساني كه مناسك حج را قبل از اينكه از وي پيروي كنند انجام داده بودند، مي گفت: دوباره حج به جا آوريد، حج قبلي شما قبول نيست؛ زيرا تو آن زمان مشرك بودي و به كسي كه مي خواست وارد دين عبدالوهاب شود مي گفت: برخود شهادت بده كه

ص: 67

كافر بودي و بر پدر و مادرت گواهي بده كه درحال كفر مردند و بر فلاني و فلاني كه گروهي از علماي بزرگ گذشته را نام مي برد گواهي ده كه كافر بوده اند. اگر اينچنين شهادت مي دادند دين آن ها را مي پذيرفت، امت از ششصد سال قبل تا زمان خود را صريحاً تكفير مي كرد، و هر كس از او پيروي نمي كرد را نيز تكفير مي نمود؛ اگرچه از متقي ترين مسلمانان بوده آنان را مشرك مي دانست و ريختن خون و غارت اموالشان را مباح و حلال مي كرد، و تنها كسي كه از او تبعيت مي كرد مؤمن مي دانست.

از درود فرستادن بر پيامبر صلی الله علیه و آله بعد از اذان

4. كراهت داشته و ذكر درود و صلوات بر پيامبر صلی الله علیه و آله را در شب جمعه نهي مي كرد و از بلند گفتن آن بر منبر نهي مي نمود و هر كس درود بر آن حضرت مي گفت وي را مجازات سختي مي كرد تا جايي كه يك مرد مؤذن نابينا را به قتل رساند؛ چون از صلوات بر پيامبر صلی الله علیه و آله بعد از اذان امتناع نمي ورزيد. امر را بر پيروانش مشتبه مي كرد و مي گفت: اين كارها به خاطر محافظت بر توحيد است. بسياري از كتاب هاي صلوات بر پيامبر صلی الله علیه و آله مانند: «دلائل الخيرات» و غير آن را سوزاند، همچنين بسياري از كتاب هاي فقه و تفسير و حديث را - كه با ادعاهاي

ص: 68

باطلش منافات داشت - سوزاند.(1)

5. زيني دحلان گفته: وهابي ها در دوران حكومت شريف مسعود بن سعيد (متوفاي 1165 ق) سي نفر از علمايشان را براي تبليغ اعزام نمودند، شريف دستور داد كه علماي حرمين با آنان مناظره كنند، مناظره كردند و ديدند اعتقاداتشان باطل و فاسد است و قاضي شرع دليل كفرشان را ثبت و اعلام كرد، و دستور حبس آنان را داد، بعضي زنداني شدند و بقيه گريختند.

در دوران حكومت شريف احمد (متوفاي 1195 ق) امير و

6. حاكم درعيه، بعضي از علماي وهابي را به مكه فرستاد، علماي مكه با آنان مناظره كردند و كفرشان را اثبات نمودند، لذا شريف، حاكم مكه اجازه حج را به آنان نداد.(2)

7. هنگامي كه ابن عبدالوهاب مردم را از زيارت قبر پيامبر منع كرد، مردم احساء رفتند به زيارت قبر پيامبر صلی الله علیه و آله و خبر آنها به او رسيد، هنگامي كه برگشتند و بر شهر درعيه وارد شدند، دستور داد ريششان را بتراشند، سپس از درعيه تا احساء آنان را پشت و رو (به عنوان تحقير) بر مركب سوار كرد.(3)

ص: 69

8. روزي به او خبر رسيد كه گروهي قصد زيارت و حج دارند، و از سمت بالاي شهر درعيه گذشتند، بعضي شنيدند كه ابن عبدالوهاب به پيروانش مي گويد: بگذاريد مشركان به راه مدينه حركت كنند، و مسلمانان يعني پيروان وهابيت با ما بمانند.

مي آورد؟ و چه كسي امور (جهان) را تدبير مي كند؟ به زودي در پاسخ مي گويند: (خدا)، بگو پس چرا تقوا پيشه نمي كنيد (و راه شرك را مي پوئيد)؟

2. كفار مي گويند: ما بتها را نخوانديم و به آنان روي نياورده ايم جز براي درخواست تقرب و شفاعت:

(الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى).(1) آنها كه غير خدا را اولياء خود قرار دادند (و مي گفتند) اين ها را نمي پرستيم مگر به خاطر اين كه ما را به خداوند نزديك كنند.

3. پيامبرمبعوث گرديد و مردمي يافت كه در عبادتشان پراكنده و گروه گروه بودند، بعضي ملائكه را عبادت مي كردند، بعضي پيامبران و اوليا را و برخي درختان و سنگ ها را و عده اي خورشيد و ماه را. پيامبربا همه آنان جنگيد و تفاوتي ميان آنان قائل نشد.

4. شرك مشركان زمان ما بدتر و پررنگ تر از شرك مشركين صدر اسلام است؛ زيرا آنان در زمان رفاه مشرك مي شدند و در زمان سختي و گرفتاري اخلاص داشتند؛ ولي اينها در زمان ما، شركشان در

ص: 71

دو حالت است به دليل قول خدا:

(فَإِذَا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذَا هُمْ يُشْرِكُونَ).(1)

هنگامي كه سوار بر كشتي شوند خدا را با اخلاص مي خوانند (و غير او را فراموش مي كنند) اما هنگامي كه خدا آنان را به خشكي

رساند و نجات داد، باز مشرك مي شوند.

منظورش از مشركان زمان ما تمام مسلمانان است؛ زيرا عموم مسلمانان در گرفتاري و رفاه به پيامبر صلی الله علیه و آله متوسل مي شوند؛ لذا نزد ابن عبدالوهاب شركشان بدتر و پررنگ تر از شرك مشركان در دوران رسالت است.

در رد او گفته مي شود: بين مسلمانان و بت پرستان تفاوت است؛ زيرا مسلمانان تنها خداوند را مي پرستند و هنگامي كه به پيامبر صلی الله علیه و آله روي مي آورند و متوسل مي شوند جز اين قصد را ندارند كه پيامبر صلی الله علیه و آله نزد خداوند براي آنان دعا و شفاعت كند، اين چه تشابهي به عمل بت پرستان دارد كه بت ها را مي پرستند نه خداوند متعال را؟! اين يك مغالطه است كه در سخنان و رساله هايش تكرار شده كه مي گويد: خداوند پيامبر صلی الله علیه و آله را براي مردمي فرستاد كه عبادت

ص: 72

مي كردند، صدقه مي دادند و بسيار خدا را ذكر می گفتند؛ ولي بعضي از مخلوقات را ميان خدا و خودشان واسطه قرار مي دادند و مي گفتند: از آن واسطه مي خواهيم ما را به خدا نزديك كند و براي ما نزد خدا

شفاعت كند؛ مانند: فرشتگان، عيسي بن مريم و انسان هاي صالح.(1)

مي گويم: اين مغالطه روشن است، ابن عبدالوهاب بر واسطه گيري تأكيد كرده در حالي كه آنان، نخست بت ها را عبادت كردند، سپس آنها را به عنوان واسطه اتخاذ كردند، آنچه جايز نيست عبادت غير خدا است نه واسطه قراردادن، درحالي كه ابن عبدالوهاب بر مجرد واسطه قرار دادن تأكيد مي كند كه ملاكي براي شرك آنان نيست وآنچه ملاك و معيار كفرشان است رها كردن عبادت خدا و عبادت كردن غير خدا است؛ ولي مسلمانان اولياء دين را به عنوان وسيله اتخاذ مي كنند نه به عنوان اينكه عبادتشان كنند.

گواه سخن بالا نوشته آلوسي - صاحب كتاب تاريخ نجد - است

كه روابط محكم (1)

و دوستي با سعودي ها داشت. وی درباره سعودبن عبدالعزيز مي گويد: «او لشكرها را رهبري كرد، قهرمانان و رؤساي عرب او را پذيرفتند؛ ولي او مردم را از حج منع كرد، بر سلطان و حاكم خروج كرد و در تكفير مخالفانش غلو نمود و در بعضي از احكام شدت به خرج داد، بيشتر امور را بر ظاهرشان حمل كرد، چنانچه ديگران در طعنه زدن به اوغلو كردند در حالي كه انعطاف، راه وسط و ميانه است، نه سختگيري و شدت (كه علماي نجد آن راه را پيمودند به طوري كه حمله هايش بر مسلمانان را جهاد در راه خدا ناميده اند و مردم را از حج منع كردند) و نه سهل انگاري كه عموم مردم عراق و شامات و جاهاي ديگر بر آن اند.»

مي گويم: آري ولي در حال حاضر تمام مسلمانان را به طور

ص: 74

علني تكفير نمي كنند و اين تهمت را در مطبوعات و منشوراتشان جز نسبت به شيعيان و پيروان مذهب اهل بيت : نمي يابيد، پس آن انصافي را كه آلوسي به آن دعوت مي كند كجا است؟ گويا آلوسي قتل عام ها و كشتارهاي دست جمعي كربلا و اطراف نجف را فراموش كرده است كه به زودي به آن رسوايي ها اشاره مي شود.

بر اين مطلب، محمدبن عبدالوهاب از پشتيباني آل سعود و ياري آنان نيز بهره مند گرديد.

جميل صدقي مي گويد: هنگامي كه ابن عبدالوهاب فهميد كه مردم تمام سرزمين نجد از تمدن دورند و هنوز ساده لوح و از نظر فكري مستضعف هستند و جهل و ناداني بر آنان حاكم است و علوم عقلي نزد آنان جايگاهي ندارد و زمينه براي ترويج آن علوم وجود نداشته، احساس نمود كه قلب هايشان آماده و بستر مناسب براي كاشت فساد است، وي كه هوس رياست داشت و آرزويش از قديم اين بود كه از اين راه به رياست و بزرگي برسد، راهي براي به دست آوردن آرزويش ميان آنان نديد جز اينكه ادعا كند كه مجدِّد دين و مجتهد در آن است، اين امر او را وادار نمود تمام مذاهب اسلامي را تكفير كند وآنان را مشرك شمارد؛ بلكه بدتر از وضعيت مشركان و كافرتر و گمراه تر بداند.(1)

به آيات قرآن كه در مورد مشركان نازل شده روي آورد و آن را منطبق بر تمام مسلماناني دانست كه قبر پيامبر صلی الله علیه و آله را زيارت مي كنند و حضرتش را شفيع، نزد پروردگارشان قرار

ص: 76

مي دهند.(1)

مطرح كرده و همه آنها را به بهترين وجه و رساترين عبارت رد كرده است.

2. رسالة أحمد بن علي القباني، تمام فصل هاي آن براي رد اعتقادات ابن عبدالوهاب و باطل كردن ادعا هاي باطل او است.

3. كتاب الصارم الهندي في عنق النجدي تأليف شيخ عطاء مكي.

4. رسالة شيخ عبدالله بن عيسي مويسي.

5. رسالة شيخ احمد مصري احساءئي.

6. السيوف الصقال في أعناق من انكر علي الاوليا بعد الانتقال تأليف يكي از علماي بيت المقدس.

7. السيف الباتر لعنق المنكر علي الاكابر تأليف سيد علوي بن احمد.

8. تحريف الاغبياء علي الاستغاثه بالانبياء والاوليا، تاليف عبدالله بن ابراهيم مير غني.

9. الانتصار للاوليا الأبرار، تأليف علام طاهر سنبل حنفي.

10. كتاب مصباح الأنام وجلاء الظلام، في ردّ شبه البدعي النجدي الّتي اضلَّ بها العوام، تأليف سيد علوي بن حداد.

11. قصيده شيخ غلبون ليبي:

سلامي علي أهل الاصابة والرشد وليس علي نجد و من حلّ في نجد

ص: 78

سلام بر اهل حق و هدايت

و بر نجد و ساكنان نجد سلامي نيست

1. الدر السنية في الرّد، علي الوهابية، تأليف مفتي مكه احمد زيني دحلان.

2. شواهد الحق في التوسل بسيد الخلق تأليف شيخ يوسف نبهاني.

3. إظهار العقوق ممن منع التوسل بالنبي والولي الصدوق تأليف شيخ مشرفي مالكي.

4. رسالة في جواز التوسل تأليف مهدي وازناني مفتي فاس.

5. جلال الحقّ في كشف أحوال أشرار الخلق تأليف شيخ ابراهيم قادري.

6. النقول الشرعية في الرّد علي الوهابية تأليف شيخ حسن حنبلي.

7. المقالات الوفية في الرّد علي الوهابية تأليف شيخ حسن قزبك.

8. الاقوال المرضية في الرّد علي الوهابية تأليف شيخ عطاء الكسم دمشقي.

از اهل سنت حدود چهل كتاب در رد اين عقائد و افكار نوشته شده است كه ما به همين تعداد اكتفا مي كنيم.

ص: 79

محسن امين عاملي.

2- المواسم و المراسم تأليف سيد جعفر مرتضي عاملي.

3- هذه هي الوهابية تأليف شيخ محمدجوادمغنية.

4- التبرك تأليف شيخ علي احمدي ميانجي.

5- مع الوهابيين في خططهم و عقائدهم تأليف شيخ جعفر سبحاني.

6- الوهابية في الميزان تأليف شيخ جعفر سبحاني.

7- روافد الايمان الي عقائد الإسلام تأليف نجم الدين طبسي.

ص: 81

ص: 82

ص: 84

سال 1143بود و بعد از 1150 در نجد و در روستاهايش مشهور گرديد. محمد بن سعود - امير درعيه - از او پيروي كرد و ياري اش داد و آن را وسيله توسعه حكومت و نفوذ سلطه اش قرار داد. اهل درعيه را به تبعيت از هر چه محمد بن عبدالوهاب مي گفت وادار كرد؛ مردم درعيه و توابعش از وي تبعيت كردند و هنوز بسياري از مناطق و قبايل عربي از او اطاعت مي كنند به تدريج بر امورات تسلط يافت. به گونه اي كه باديه نشينان بيم داشتند، ابن عبدالوهاب به آنان مي گفت: من فقط شما را به توحيد و ترك شرك دعوت مي كنم. به آنان سخنان فريبنده و زيبا مي گفت در حالي كه آنان در نهايت جهل و ناداني بودند و چيزي از دين نمي دانستند، لذا آنچه مي گفت تحسين مي كردند، به آنان مي گفت: من شما را به دين دعوت مي كنم در حالي كه تمام كساني كه زير هفت آسمان هستند، همگي مشركند!! هر كسي مشركي را بكشد وارد بهشت مي شود و آنها از او تبعيت مي كردند. به قولش اطمينان و آرامش پيدا كردند. محمدبن عبدالوهاب ميان آنان مانند پيامبر- پناه بر خدا - در ميان امت بود، هر چه مي گفت تبعيت مي كردند و رها نمي نمودند، اگر انساني را مي كشتند اموالش را مي بردند و خمس آن را به محمد بن سعود امير آل سعود مي دادند. هر كجا مي رفت با او

مي رفتند و هر چه دستور

ص: 87

مي داد و امر مي كرد اطاعت مي نمودند. محمد بن سعود هم هر چه ابن عبدالوهاب مي گفت اجرا مي نمود تا اينكه سلطه و مملكتش توسعه پيدا كرد.

ريشه كن كردن آن از اساس، توافق كردند بر اينكه مردم يام به فرماندهي سيد حسن هبة الله از نجران حركت كنند وبنو خالد عجمان به رهبري حاكم احساء در آن زمان به نام خالدي از احساء حركت كنند و وعده يورش بردن به درعيه را گذاشتند. توده هايي از نجران و احساء حركت نمودند؛ ولي رهبر نجران قبل از رسيدن هم پيمانانشان به اطراف درعيه رسيد و ارتش سعوديها را نابود كرد. ابن سعود پنهان شد و مي رفت كه نقش جريان وهابيت به دست قهرمانان نجراني براي هميشه از بين برود؛ ولي ابن عبدالوهاب به مكر و خدعه متوسل شد و پرچم صلح را برافراشت به شرط اينكه مردم نجران در همان جا بمانند و وارد درعيه نشوند و اسرا را تحويل دهند، در مقابل ابن عبدالوهاب و ابن سعود ... ده هزار جنيه طلا به عنوان خسارت به مردم نجران بپردازند و جريان وهابيت از حدود درعيه تجاوز نكند.

زماني كه نيروهاي خالدي رسيدند كه به توپخانه مجهز بودند و بسياري از مردم نجد با آنان بودند با اين صلح ناگهاني مواجه شدند

ولي به آن احترام گذاشتند. بعد از اين صلح ابن سعود از اين حزن و اندوه مريض شد و در سال 1179 به هلاكت رسيد.

ص: 89

حبس مي كرد، اموال را غارت كرد، اماكن و خانه ها را تخريب نمود و ديوارهايي براي شهر بنا كرد و مردم را به پرداخت هزاران درهم به عنوان ماليات مجبور كرد و آن اموال را دريافت نمود، هنگامي كه نقض عهد و مخاصمت با وهابيت نمودند!! مرتكب فساد و قتل هاي زيادي در احساء شدند و شهر را ويران كردند. هنگامي كه ابن سعود خواست از احساء برود، تعدادي از رؤساي آنان را به درعيه برد و ساكن آنجا كرد و در احساء فردي به نام ناجم را - كه مردي از آنان بود - به عنوان امير نصب كرد.(1)

دين هر بدعتي خواست ايجاد كرد، خون مسلمانان را مباح نمود، قبور امامان معصوم عليهم ا لسلام را تخريب كرد،سعود بن عبدالعزيز در سال1216ه- به مرقد امام حسين علیه السلام حمله برد، كودكان ومردان را كشت، اموال را غارت كرد، مرقد مقدس را ويران نمود وساختمانش را تخريب كرد، بعد از آن بر مكه مكرمه و مدينه منوره تسلط پيدا كرد و بقيع را ويران كرد و تنها قبه پيامبرصلی الله علیه و آله را خراب نكرد.(1)

مستر كوران سيز در وصف اين واقعه مي گويد: هر سال در عيد غدير در نجف اشرف چنانچه عادت شيعه بود جشن مي گرفتند، مردم كربلا از شهر خود به سوي نجف بيرون رفتند، وهابي ها عدم حضور مردم در كربلا را غنيمت شمردند و به شهرحمله كردند كه حدود

دوازده هزار نفر بودند، در شهر جز تعدادي از مردم مستضعف وجود نداشت، وهابي ها تمام آنها را به قتل رساندند، تعداد قربانيان در هر روز به سه هزار نفر مي رسيد؛ اما غارت و چپاول آنها قابل وصف نيست.

گفته شده دويست شتر از اموال گرانبها بيش از طاقتشان بار زدند، وهابي ها برتمام گنج ها واموال تسلط پيدا كردند وغارت

ص: 92

نمودند، قبه حضرت را كه از صحيفه هايي با آب طلا بود بردند.(1)

فيلبي در كتاب تاريخ نجد مي گويد: سعود با ارتش پدرش به كربلا حمله كرد و بعد محاصره كوتاهي، مردم را از دم شمشير گذراند وضريح امام حسين علیه السلام را تخريب كرد، جواهري كه ضريح را پوشانده بود به غارت برد، بلكه هر چيز گرانبهايي را در شهر به چپاول برد، سزاوار است گفته شود: اين كار مجرمانه انها كه تمام جهان علاوه بر شيعه را به لرزه در آورد، يك نقطه عطف تاريخي براي انقلاب عليه وهابي ها بود،چنانچه بعداً به ايجاد عواقب وخيمي بر حاكميت اين

امارت گمراه منجر شد.(2)

لازم به ذكر است: اين نويسنده انگليسي الاصل، نامش سنت جون است و مسلمان شد، ومدت زيادي در نجد اقامت گزيد و با سعوديها داراي روابط حسنه بود، سپس بر اثر ثبت حوادث تاريخي تلخ - كه يك لكه ننگ بر خاندان سعودي براي هميشه شد - روابط سعوديها با نويسنده به تيرگي كشيده شد.

نقل شده است كه وهابي ها در اشغال كربلا پنج هزارنفر را كشتند

ص: 93

و ده هزار نفر را زخمي ومجروح كردند.

بر اساس اين نقل وروايت: درسال 1216 هجری قمري امير سعود وهابي، ارتش بزرگي را كه تعداد آن بيست هزار جنگجو بود، به كربلا روانه كرد، در كربلا مرتكب فجايع و رسوائي بزرگي شد كه قابل توصيف نيست تا جايي كه گفته شد در يك شب بيست هزار نفر را كشت.(1)

در دائرة المعارف آمده: در نيسان (ماه چهارم سال 1802ميلادي) دوازده هزار وهابي به رياست امير سعود در زماني كه بيشتر مردم كربلا براي زيارت به نجف رفته بودند به كربلا حمله كردند، بيش از سه هزار نفر از مردم را كشتند، منازل،بازارها، اشياي گرانبهاي ضريح مقدس، به خصوص صفحه هاي طلا را به غارت بردند، سپس ضريح مطهر سيد الشهدا عليه السلام را تخريب كردند.(2)

لونكريت گفته: ميرزا ابوطالب صاحب رحله مشهور، در اين حادثه، عمراغا (استاندار كربلا) را سرزنش مي كند؛ زيرا هيچ اقدامي براي حمايت ودفاع از شهر نكرد، در آخر سليمان پاشا اورا كشت.

ص: 94

نكته قابل توجه اين است كه عمراغا هنگامي كه احساس خطر كرد به روستايي نزديك كربلا گريخت وهرگز دفاع نكرد، با اينكه مردم اورا به تماس با وهابي ها وتوطئه با آنها متهم مي كردند.(1)

كه در مساجد بودند نيز كشتند.

عرب هاي باديه نشين هر روز وارد طائف مي شدند واشياي قيمتي را به خارج شهر منتقل مي كردند تا جايي كه وسايل قيمتي به اندازه يك كوه شد، سپس خمس آن را به امير سعود دادند. بقيه را ميان خود

تقسيم كردند، قرآن ها، كتب حديث، كتب فقه ونحو را دركوه ها و دره ها و راه ها ريخته و پراكنده كردند، به آنها خبر داده شد كه اموال در زيرزمينها دفن شده، جايي را كندند مالي يافتند، لذا تمام خانه ها حتي دست شوئي ها وچاه هاي آب را حفاري كردند.

آري! اين توحيدي است كه وهابيت به آن دعوت مي كند.

حج دعوت كرد، آنان اعراض كردند و به بهانه هاي واهي استناد كردند، شريف غالب مضطر و مجبور شد با پيروانش و خزينه ها و ذخيره هايش با تعداد زيادي از مردم مكه به جده فرار كنند.

ابن سعود با نيروهايش در روز دهم محرم به مكه رسيد (در ماه حرام به شهر حرام حمله كردند) بدون مقاومت شهر را اشغال كردند و آنچه با مردم طائف انجام دادند بر سر مردم مكه آوردند.(1)

علماي مكه را به پذيرفتن اعتقادات ابن عبدالوهاب و تدريس كتاب هايش مجبور كردند، چنانچه مسلمانان را از انجام مناسك حج و عمره منع كردند در نتيجه، زكات و صدقات و سودهايي كه از تجارت به مردم مكه و مدينه مي رسيد و با آن مي زيستند قطع شد.(2)

كه به دستور رسول خدا صلی الله علیه و آله ترور شد كه آباد و برپاست و آن از ميراث سلف صالح آنان است!! (و تا به امروز سالي هزاران

بازديد كننده دارد).

قاتل او هجوم آوردند و او را كشتند.(1)

ابن بشر مي گويد: كشتن عبدالعزيز حاكم درعيه، ضربه اي جديد به وهابي ها بود، در پاييز سال 1803 ميلادي در مسجد طريف در پايتخت، به دست درويشي ناشناخته به نام عثمان از كردهاي يكي از روستاهاي موصل كشته شد. اين درويش به عنوان مهمان وارد شهر شد، هنگامي كه عبدالعزيز به سجده رفت، درويش در صف سوم نماز بود كه به وي حمله كرد و او را با ضربه خنجر كشت و برادرش عبدالله را زخمي كرد، بر اساس اطلاعات قاتل عبدالعزيز شيعه بود كه در حمله كربلا تمام افراد خانواده اش به دست وهابي ها كشته شده بودند.(2)

شريف غالب بيش از پنجاه حمله در طول پانزده سال به عبدالعزيز و فتنه وهابيت كرد و با آنان جنگيد، پرونده سياه عبدالعزيز با ترور وي به پايان رسيد و بسته شد و بلاد از جنايات و كردار بي رحمانه اش راحت شدند.

ص: 99

بر وهابي ها غلبه كرد و تعداد زيادي از آنان را كشت، شريف حسين نيز كشته شد، شريف غالب حملاتش را بر آنان ادامه داد، سرهاي زيادي از آنان بريده شد و براي عبرت ديگران بر دروازه هاي مكه آويزان كردند.(1)

سرزمين هاي اسلامي و مسلمانان در ماه هاي حرام بود كه حتي در دوران جاهليت جنگ در اين ماه ها جايز نبود.

جبران شاميه مي گويد: سعود بن عبدالعزيز مدينه را محاصره كرد و آنچه در طائف و مكه مرتكب شده بود در مدينه نيز مرتكب شد.

آنچه مورد توجه است: حمله وهابي ها بر كشورها و سرزمين هاي اسلامي همزمان با حمله مسيحيان و كشورهاي غربي بر دولت عثماني بود. اين به ما يادآوري مي كند فتنه اي را كه ابن تيميه ايجاد كرد در زمان حمله تاتارها بر كشور هاي اسلام، خود دليلي است بر اتحاد و همبستگي و هم پيماني بين آنان عليه مسلمانان و نقش آنها در خيانت و شكست هاي امت اسلامي.

علیه السلام آشكار شد و تعداد زيادي از ارتش وهابيون كشته شدند و نااميدانه برگشتند. خدا را سپاس.(1)

همچنين مي گويد: «در سال 1223در ماه جمادي الاخر سعود بن

عبدالعزيز با بيست هزار جنگجو يا بيشتر از نجد آمد، گزارش هايي به ما رسيد كه مي خواهد غافلگيرانه به نجف حمله كند، ما احتياط لازم را مراعات و بالاي ديوارهاي خارج شهر رفتيم و با تفنگ و توپخانه موضع گرفتيم. هنگام شب به شهر نزديك شد، مشاهده كرد كه ما آماده باش هستيم، برگشت به شهر حله رفت و آنان را نيز در حال

ص: 103

آماده باش ديد، منصرف شد و به سوي مرقد امام حسین علیه السلام غافلگيرانه و در روز رفت و كربلا را سخت محاصره كرد، مردم كربلا پشت ديوارهاي خارجي شهر ايستادگي كردند و دوطرف كشته هاي زيادي دادند و نااميدانه برگشتند، سپس در عراق به هر كجا وارد مي شدند آنجا را تباه مي كردند و بسياري را مي كشتند.

مدتي درس و بحث را تعطيل كرديم؛ زيرا بيم حمله داشتيم، لا حول ولا قوة الا بالله ...ابن عبدالعزيز مكه و مدينه را اشغال كرد، سالها حج را تعطيل كرد و نمي دانستيم چه مي شود».(1)

از كتابهاي تاريخي روشن مي شود كه، حج عراقي ها به مدت چهار سال تعطيل شد و شامي ها سه سال و مصري ها دو سال و بعد از آن

معلوم نيست كه حج همچنان تعطيل شد يا نه!؟

تعدادي از علما و غير علما با او همكاري كردند.

در «موسوعة العتبات المقدسة» مي نويسد: در بهار 1221وهابي ها از چند سمت از جمله نجف بر عراق حمله كردند، مردم شهرها از شهر زبير تا سماوه با هم پيمانانشان از قبايل به آساني جلوي حمله وهابي ها را مي گرفتند، نزديك بود وهابي ها در حمله ناگهاني، بر نجف مسلّط شوند و اگر نجفي ها در دفاع عجله نمي كردند وهابي ها بدترين شكست را بر آنان تحميل مي كردند!(1)

مصري ها توانستند وارد شهر شوند و چهارهزار نفر از نجديها كشته شدند.(1)

طوسون عملياتش را ادامه داد تا اينكه در سال 1229 با كمك شريف غالب بدون جنگ وارد مكه و طائف شد.

هلاكت سعود

در سال 1229ه- سعود در سن 68 سالگي به هلاكت رسيد. مدت حكومت او يازده سال از سال 1218 – 1229بود، تاريخ سياه او پيچيده شد، دوران او قتل و غارت و ويراني و خون ريزي بيگناهان بود.

باديه نشين كه به ابراهيم پيوستند در مقابل پاداش و عطاياي ابراهيم وي را ياري مي كردند تا اينكه در پايان ماه پنجم از محاصره سال 1234، عبدالله بن سعود تسليم ابراهيم پاشا شد، او را اسير كرد و به قاهره و سپس به آستانه تركيه فرستاد و در شهرها گرداندند و اعدامش كردند. در درعيه بسياري از خاندان سعودي و خاندان محمد بن عبدالوهاب كشته شدند و بسياري از آنان به مصر تبعيد شدند و اولين حكومت سعودي پايان يافت و صفحه سياه آن برچيده شد.(1)

عبدالعزيز و مشاري بن سعود. اينها به درعيه رفتند و آنجا را بازسازي كردند و بسياري از مردم آن جا برگشتند، مصريها از تسلط دوباره وهابي ها ترسيدند. ارتشي به فرماندهي حسين بگ مجهز كردند و به آنجا فرستادند، مشاري كه به عنوان حاكم درعيه انتخاب شده بود، دستگير و به مصر تبعيد شد كه در راه مرد، بقيه فرار كردند، حسين بگ سه روز آنان را محاصره كرد كه طلب امان كردند و آنان تسليم شدند و مصريها آنان را دستگير و به مصر فرستادند؛ ولي تركي برادر زاده عبدالعزيز شبانه از قلعه گريخت.

قيام بهره برد، به تدريج قلمرو حكومتش را توسعه داد و بعد از سقوط رياض به دست تركي و بيرون راندن مصريها از نجد و اعتراف بعضي از مناطق قصيم به حكومت تركي، وي به عنوان اولين امير وهابي هاي سعودي، در دور دوم حكومت سعودي و امارت و حكومت به واسطه او از سلاله عبدالعزيز بن سعود بن محمد بن سعود به سلاله برادر عبدالعزيز يعني عبدالله بن محمد بن سعود منتقل شد.

ولي اختلاف و نزاع قبيله اي رخ داد، مشاري بن عبدالرحمن بن مشاري بن سعود همراه بعضي از قبايل قحطان بر تركي تمرد كردند، براي فرزندان عبدالعزيز سخت بود كه امارت و حكومت از آنان منتقل شود، مشاري بر تركي توطئه كرد و او را ترور نمود و حكومت را به دست گرفت.

آري! اين توحيد و رهايي از شركي است كه محمد بن عبدالوهاب به آن دعوت كرد كه هزاران مسلمان قرباني آن شدند، هتك عرض و ناموس شد و شهرها تخريب گرديد!!

را به دست گرفت و امير ششم گرديد، حكومت مشاري چهل روز ادامه يافت؛ زيرا فيصل بن تركي از منطقه هفوف با كمك عبدالله و عبيدالله از خاندان رشيد شيوخ حائل به رياض حمله كرد و بر شهر تسلط يافت و مشاري را اعدام كرد و فيصل امير هفتم از خاندان سعودي گشت.

رياض خالد را تأييد كردند درنتيجه حكومت به شاخه سعود بزرگ بازگشت. خالد امير هشتم شد و حكومتش دو سال ادامه يافت.

فيصل آن پول را پرداخت مي كرد تا اينكه در سال 1282 كور و فلج شد و مرد.

وي بعد از اينكه كور و فلج شد، امور را از ميان چهار پسرش به پسرش عبدالله واگذار كرد، نزاع و درگيري ميان برادران رخ داد و شهر به هرج و مرج كشيده شد.

از رياض فرار كردند و عبدالله از نو وارد رياض شد و تا سال 1305تا مرگش در آنجا بود.

آل سعود شد. عبدالعزيز، ناصربن سعود را نزد شيخ مبارك فرستاد كه مژده پيروزي را به او بدهد و طلب كمك نمايد، سپس ديواري دور شهر رياض ساخت و كمك هاي كويت ادامه يافت و او حاكم رياض گشت؛ در حالي كه 22 سال داشت. پدرش به عنوان مستشار و حاكم مسلمانان شد.

است براي در آوردن نجد و احساء از دست دولت عثماني. نماينده انگلستان مذاكراتي با عبدالعزيز انجام داد و به موجب آن بر امور زير توافق كردند:

انگلستان مواضع حاكم و امير رياض در احساء و نجد را حمايت مي كند همچنين در مقابل حمله هاي احتمالي دولت عثماني از سمت دريا و خشكي با كمك دولت هاي هم پيمان از عبدالعزيز پشتيباني خواهد كرد.

انگلستان در شئون داخلي جزيرة العرب دخالت نكند. عبدالعزيز متعهد شد كه بدون مشورت مقدماتي با قواي بريتانيا با هيچ دولتي رابطه برقرار نكند.(1)

در قرارداد آمده: ابن سعود متعهد مي شود كه از هر تماس يا توافق و پيمان و قرارداد با هر دولت و حكومتي خودداري كند و ابن سعود امير نجد حق ندارد بر سر قسمتي از سرزمين نجد با ديگران توافق كند يا اينكه آن را اجاره يا رهن دهد يا هر نوع تصرف ديگر يا اينكه به عنوان امتياز به دولت سومي يا به يكي از رعاياي دولت خارجي بدون توافق حكومت بريتانيا بدهد.

ص: 123

پنهان بماند و بگويد (او يك وهابي است كه در اول وقت نماز مي خواند) هر كس از مردم (منظور انگلستان است) تشكر و سپاس به جا نياورد سپاس خدا را نكرده است. با اينكه وهابيت قائل به باطل شدن نماز نزد قبر پيامبر صلی الله علیه و آله و نزد هر ولي ديگري است؛ زيرا به اعتقاد آنان عبادت خدا با عبادت صاحب قبر خلط مي شود، پس چگونه ملك عبدالعزيز سپاس و شكر خدا را به تشكر از انگلستان منوط كرد و ربط داد به طوري كه اولي دون دومي پذيرفته نمي شود و بعد از اينكه انگلستان ضعيف شد آمريكا جايگزين آن شد.(1)

كشتند و از ميان كشته شدگان علما و صالحان نيز بودند و طبق معمول غارت كردند و اعمال زشتي مرتكب شدند كه انسان از شنيدنش مي لرزد، چنانكه در بار اول انجام دادند، تا جايي كه از سلطان عبدالعزيز آل سعود درباره آن سؤال شد و وي انكار نكرد؛ ولي از آنچه خالد بن وليد در روز فتح مكه مرتكب شد عذرخواهي كرد كه رسول خداصلی الله علیه و آله فرموده بود: پروردگارا! از آنچه خالد مرتكب شد بري هستم.(1)

جلوگيري از تجاوزات وحشيانه كه وهابي ها در اماكن مقدسه مرتكب مي شوند دخالت كند و آنان را از طائف اخراج نمايد.

پاسخ نامه اين بود: انگلستان نمي خواهد وارد اختلافات ميان اميران عرب مستقل درباره تسلط بر اماكن مقدسه در اسلام شود.

سپس ناجي به انگلستان چنين پاسخ داد: آنچه مردم حجاز در تأييد انگلستان در جنگ جهاني انجام دادند و ريسك بزرگي كه كردند مي طلبد كه انگلستان در نجات مكه از بلاياي جنگ به اين مردم كمك كند و جهان اسلام راضي نيست از اينكه اماكن مقدسه گرچه براي مدتي خيلي كوتاه در دست يك گروه مانند وهابيت باشد.(1)

افسران و سربازان ناتوان ماندند.(1)

وضعيت ملك شريف حسين بسيار ناگوار شد، بزرگان حجاز از جمله اشراف مكه و علماي دين و تاجران بزرگ در جده، شريف حسين را در راستاي رضايت ابن سعود عزل كردند.

بعد از مذاكرات، شريف حسين راضي شد كه از پادشاهي به نفع پسرش - كه در سال 1343به عنوان پادشاه حجاز تعيين شد- كناره گيري كند. بعد از سه روز، شريف حسين با اثاثيه به جده فرستاده شد؛ ولي انگلستان از وجودش در تنگنا قرار گرفت و اخطاري برايش فرستاد كه جده را بر اساس طلب عبدالعزيز ترك كند و به او ابلاغ كرد كه به قبرس برود. او از جده به قبرس رفت وتا زمان مرگ (1931 م) آنجا بود و جنازه اش به اردن منتقل شد و در مسجد الاقصي دفن گرديد.(2)

غارت كردند، بعد از آن بين ملك علي و وهابي ها جنگ شد. در آن سال حج تعطيل شد، سپس خالد بن لوعي را حاكم مكه كردند و مردم مكه را بر حضور نماز جماعت در روز پنج بار مجبور كردند، سيگار كشيدن و قرائت ميلاد نبوي و زيارت اهل قبور را منع كردند، هر كسي را مي ديدند كه آن كارها را انجام مي داد مي زدند و گاهي او را حبس و جريمه مي كردند.

تخريب كردند. هنگامي كه وارد جده شدند قبر حوّا را تخريب كردند، بلكه تمام گنبدها و زيارتگاه ها و اماكن متبركه را تخريب نمودند،هنگامي كه مدينه را محاصره نمودند مسجد حمزه و زيارتگاهش را كه خارج از مدينه بود تخريب كردند.(1)

علي وردي مي گويد: بقيع مقبره مدينه در دوران پيامبر صلی الله علیه و آله و بعد از آن بود كه در آنجا عباس، عثمان، زوجات پيامبر صلی الله علیه و آله و بسياري از صحابه و تابعين و چهار امام از ائمه اهل بيت : (امام حسن، امام زين العابدين، امام باقر و امام صادق :) دفن شده بودند كه شيعيان براي اين چهار امام ضريح هاي زيبايي ساخته بودند كه شبيه ضريح هاي معروف امامان در ايران و عراق و ... بود؛ اما همه را

تخريب نمودند.(2)

اين قبور تا مدتي سالم ماندند؛ ولي ابن سعود كه مقاصد وهابيت را اجرا مي كرد متهم شد به اينكه اين قبور را سالم گذاشته، تا اينكه در ماه رمضان سال 1322عبدالله بن بليهد بزرگ علماي نجد را از مكه به مدينه فرستاد تا آنها را تخريب كند، هنگامي كه ابن بليهد به مدينه رسيد با علماي آنجا جلسه گذاشت و از آنان استفتاء كرد كه

ص: 133

نظر علماي مدينه در ساختن قبور و اتخاذ آن به عنوان مسجد چيست؟ آيا جايز است يا خير و اگر جايز نيست بلكه ممنوع و از آن نهي شده، آيا تخريب قبور واجب است و نماز خواندن نزد قبر ممنوع است و ساختن موقوفه اي مانند بقيع كه مانع مي شود از انتفاع به اندازه ساخت، غصب به حساب مي آيد كه بر مستحقان آن ظلم است و بايد به مستحقان آن داده شود يا خير؟ آيا آنچه جاهلان نزد اين قبور انجام مي دهند، از دست كشيدن به قبر و خواندن صاحبان آن با خواندن خدا و تقرب به وسيله ذبح و نذر براي قبور و روشن كردن چراغ بر آنها جايز است يا خير؟ آيا هنگام دعا كردن توجه نمودن به مقبره پيامبر

صلی الله علیه و آله جائز است يا خير؟ و بوسيدن مقبره آن حضرت و دست كشيدن به آن جائز است؟ و آيا درود فرستادن و ذكر گفتن بين أذان و اقامه و قبل از نماز صبح و قبل از نماز جمعه جائز است يا خير؟ ... فتوي دهيد، خدا اجرتان دهد و ادله مستند بيان كنيد كه شما اهل آن هستيد و صلاحيت آن را داريد.(1)

مفتيان به طور اجباري با آنچه با نيت وهابي ها مناسب بود فتوي دادند. بر اثر صدور اين فتواي ساختگي، قبرها همه تخريب شد و اين جنايت سروصداي زيادي در جهان اسلام بلند كرد، به خصوص نزد

ص: 134

شيعيان كه عزاي عمومي اعلام كردند و دروس و مدارس تعطيل شد و تجمعات مردمي و اعتراضات برپا شد، تلگراف ها زده شد كه رفتار وهابيت وآل سعود را محكوم مي كرد، تلگراف هايي نيز به ملوك و علماي جهان اسلام ارسال شد.(1)

مسلمانان! اين خواب زمستاني عميق چيست؟ اين جمود كه شما را به بي حالي كشانده چيست و باعث شده كه به اين مسائل دردناك و نقشهاي مفتضحانه كه آن طغيانگر در بلاد مقدسه انجام مي دهد اهميت ندهيد؟!(1)

مي شود.

آغاز مصيبت ها خواهد شد اگر از اين خواب بيدار نشويم.

آيا مسلماني نيست براي خدا كه حقوق پيامبرهدايت كننده و

شفاعت كننده را رعايت نمايد.؟

اين فاجعه در 8 شوال سال 1343رخ داد.

استفاده از ماشين و دستگاه هاي بي سيم و تلفن را بدعت

مي دانستند؛ زيرا ساخت فرنگ بودند. به نظر آنان جنگيدن با كشورهاي همسايه مانند عراق و اردن واجب بود و بايد آن كشورها براي انتشار و تبليغ افكاروهابيت اشغال مي شد. نخستين كاميون در شهر «الحول» به آتش كشيده شد و نزديك بود راننده آن نيز بسوزد.(1)

مؤلف تاريخ نجد مي گويد: اخوان (حزب برادران) مشكلي ديگر براي عبدالعزيز ايجاد كردند. آنها طغيان كردند و خشونت به كار بردند و مردم ناراحت و بيزار شدند، اخوان با هر كس از باديه نشينان كه از وهابيت تبعيت نمي كرد مي جنگيدند و به كفر متهم مي كردند و مي كشتند و غارت مي كردند و مي گفتند: اي باديه نشين! تو مشركي، ريختن خون و اموالت مباح است.

بر اثر آن، هرج و مرج در كشور حاكم شد و نزديك بود امنيت و صلح را بر هم بزند.(2)

مؤلف تاريخ المملكة العربية السعودية مي گويد: اخوان نسبت به

ص: 138

علم و پيشرفت كراهت داشتند و بدشان مي آمد، هر نوع از انواع تكنولوژي جديد را شر و كفر مي دانستند؛ مانند: تلفن، تلگراف، ماشين، ساعت و برق، پس مي گفتند: اينها جادو و سحر و از كارهاي شيطان است؛ لذا در برابر استفاده از آن و انتشارش مقاومت كردند و باعث عقب ماندگي كشور شدند.(1)

اراضي مسلمانان.

1. منع تجارت با كويت؛ زيرا كويتي ها كافرند به دليل اينكه افكار وهابيت را نپذيرفتند.

2. ايراد به مدارا نمودن با خوارج شيعه!! در احساء و قيطف زيرا بر عبدالعزيز واجب است يا آنان را به اسلام هدايت كند يا بكشد.(1)

عبدالعزيز براي حل اين مشكلات كنفرانسي برگزار كرد، تمام اعضاي معارضه و مخالفان جز سلطان بن بجاد كه بر حجاز تسلط پيدا كرده بود حضور يافتند. سلطان بن بجاد عدم حضورش را چنين توجيه كرده بود كه به عبدالعزيز و گفته هايش اطمينان ندارد، به خصوص بعد از اينكه تصميم گرفتيم به اينكه او مجرم و كافر است ولازم است عزل شود. عبدالعزيز در اين كنفرانس ادعا كرد كه خادم شريعت است و وجودش را براي مصالح مسلمانان وقف كرده است!!

جلوگيري از حمله هاي آنان. در اثناي ساختن پاسگاه، اخوان به پاسگاه «البصية» حمله كردند و تعدادي از آنان را كشتند، سپس بر عشاير عراق حمله بردند و آنان را كشتند و غارت كردند و با اصرار حكومت عراق، هواپيماهاي انگلستان دخالت كردند و اعلاميه هايي را از هوا بر حزب اخوان پخش كردند كه در آن به اخوان و عاقبت جنايتشان اخطار داده بودند؛ ولي اخوان به اخطاريه ها توجه نكردند؛ به همين دليل تجمعات و مواضع اخوان را بمباران كردند.(1)

اين بمباران، ابن سعود را ميان دوراهي قرار داد و مذاكره با انگلستان را انتخاب نمود و با مخالفان داخلي نيز جلسه گذاشت و تلاش كرد آنها را قانع كند به اينكه جهاد به نيرو و امكانات نياز دارد و اينكه تكنولوژي، سحر و جادو و كار شيطان نيست، چنانچه وهابيت ادعا مي كرد.

پانزده هزار نفره اي را مجهز كرد. درگيري هايي در سال 1349ميان دوطرف رخ داد و اخوان فرار كردند.

علي الوردي مي گويد: اكثريت بنيانگذاران حكومت ها و دولت ها، كساني را كه به آنان كمك كرده اند مي كشند، علت آن اين است كمك كنندگان مي خواهند با آنان در دستاورد تشكيل دولت شريك باشند؛ ولي او نمي پذيرد؛ لذا درگيري ميانشان رخ مي دهد و چه بسا به از بين بردن كمك كنندگان منتهي و پايان مي يابد،كسي كه گفته سياست بي پدر است، درست گفته است. در ظاهر دليل شكست اخوان، وجود علما با عبدالعزيز بود كه موجب تضعيف روحيه حماسه ديني آنان گشت.(1)

مي شود. همچنين به وجود سينما و پرژكتورها و هواپيماها اعتراض كردند؛ زيرا سوار شدن بر هواپيما تحدي و مبارزه طلبي با پروردگار است!! (الْأَعْرَابُ أَشَدُّ كُفْرًا وَنِفَاقًا وَأَجْدَرُ أَلَّا يَعْلَمُوا حُدُودَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ).(1)

باديه نشينان عرب كفر و نفاقشان شديدتر است و به ناآگاهي از حدود احكامي كه خدا و پيامبرش نازل كرده سزاوارترند.

(قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَلَكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنَا).(2)

اعراب باديه نشين گفتند: ايمان آورده ايم، بگو شما ايمان نياورده ايد ولي بگوييد اسلام آورده ايم.

همچنين به ورود آمريكايي ها براي حفاري چاه هاي نفت در ظهران اعتراض كردند.

امام جماعت آيه (وَلَا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا )(1) «و بر ستمگران تكيه ننمائيد» را خواند. ملك عبدالعزيز به سوي امام جماعت حمله ور شد و او را مضروب نمود و گفت: اي فرومايه! به سياست چكار داري؟! آيه ديگري نبود بخواني؟!

تمام امتيازاتي كه در كشور دارم به او خواهم داد.(1)

همه چيز را به دست گرفته است. نزديك بود ميانشان درگيري رخ دهد؛ ولي خاندان سعودي دخالت كرد و جلوگيري نمود و راضي شدند حكومت و وزارت را ميانشان تقسيم كنند.

در سال 1382سعود به قصد معالجه به اروپا رفت، فيصل مجدداً براي تسلط بر حكومت برادرش فعال شد. برادرش را به عنوان فرمانده گارد ملي نصب كرد و برادر ديگرش را حاكم رياض كرد. هنگامي كه سعود برگشت ناگهان با اين تغييرات مواجه شد و مجبور شد كه آنچه

برادرش فيصل بر او تحميل كرده بپذيرد و تنها به عنوان ملك ظاهر شود و هيچ اختياري در دخالت امور داخلي كشور نداشته باشد، به ناچار با اين وضع كنار آمد.

جبران شاميه مي گويد: مردي نبوده كه مانند سعود در مدت كوتاهي اين همه ثروت خرج كند و نتيجه اي نگرفته باشد.

در سال 1395به دست برادرزاده اش فيصل بن مساعد بن عبدالعزيز كشته شد. هنگامي كه با هيئت نفتي كويت وارد دفتر فيصل شد و براي ملاقات با فيصل جلو رفت خم شد و براي اينكه دستش را ببوسد كلتش را درآورد و سه تير به او شليك كرد و او را كشت. در آن زمان تحليل هاي زيادي شد به اينكه قاتل ديوانه بود؛ ولي با اين حال حكم قصاص بر او جاري شد و اعدام گرديد.

حركت آزاد ساختن كشور از خاندان ملكي باند كفار و علماي مزدور است؛ اما رهبر سياسي حركت جهيمان 47 سال داشت و اعلام كرد حكومت از جهتي ادعا مي كند كه مركز دين اسلام در جهان است؛ ولي به ظلم و ستم و فساد ورشوه خواري كمك مي كند. جهيمان اميراني كه بر اراضي تسلط پيدا كرده بودند و ثروت كشور را تبذير مي كردند محكوم كرد و آنان را به شرابخواري و زندگي هاي همراه فسق و فجور و ساخت كاخ هاي بزرگ توصيف كرد.

كه واجب است آنان تسليم شوند و سلاح بر زمين گذارند. اگر تسليم شدند از آنها پذيرفته شود و زنداني گردند تا اينكه در موردشان قضاوت شود و اگر امتناع ورزيدند تمام راه ها براي دستگيري آنان اتخاذ شود، حتي اگر به كشته شدنشان منجر شود و هر كس كه تسليم نمي شود و به جز كشتنش راهي نيست، بايد كشته شود و به اين ترتيب اين گروه دستگير و اعدام شدند.

همچنين نظرتان را توجه مي دهم بر جمعه سياه در روز ششم ذي الحجة سال 1407كه فهد دستور قتل هزاران حاجي را در حرم داد، آنان هيچ گناهي نداشتند جز اينكه تجمع كرده بودند براي اعلام برائت از مشركان و دعوت مسلمانان به وحدت. خدا را مي خواندند با صداي بلند در شهر امن شعار مي دادند مرگ بر آمريكا، مرگ بر اسرائيل، اي مسلمانان! متحد شويد.

آري! اين بهاي سنگيني بود كه مسلمانان در آن روز و به خاطر اعلام برائت از آمريكا شيطان بزرگ و اسرائيل نامشروع پرداختند.

وهابي ها يعني همان مزدوران آمريكا و اسرائيل به نمايندگي از آنان در ماه حرام با قساوت تمام مسلمانان را سركوب كردند و كشتند و نابود كردند. آنان را از هر طرف زير رگبار گرفتند و از فراز ساختمان ها در خيابان مسجد الحرام، سنگ و شيشه برسرشان ريختند و با ماشين هاي آب پاش آب داغ (با 120 درجه حرارت) به سر و روي حاجيان بي گناه پاشيدند.

فإنّا لله و إنا إليه راجعون

ص: 154

2. ابن حجر عسقلاني، احمد بن علي بن حجر عسقلاني شافعي، فتح الباري بشرح صحيح البخاري, متوفاي 852 ه-.ق، دار احياء التراث العربي، بيروت.

3. ابن حجر عسقلاني، أحمد بن علي بن حجر عسقلاني شافعي، لسان الميزان, متوفاي 852، مؤسسة الأعلمي، بيروت.

4. ابن حجر هيثمي، الفتاوي الحديثية, متوفاي 974 ه-.ق، المطبعه التقدم العلمية، مصر.

5. ابن حجر، أحمد بن علي بن حجر عسقلاني شافعي، الدرر الكامنة في أعيان المائة الثامنة, متوفاي852 ه-.ق.

6. ابن قاسم، عبدالرحمن بن محمد بن قاسم قحطاني، الدرر السنية في الأجوبة النجدية, متوفاي1392ه-.ق.

7. ابن قاضي, محمد بن أحمد، درة الحجال في أسماء الرجال, رباط, مغرب.

8. ابن كثير، اسماعيل بن عمر بن كثير، البدايه والنهاية, متوفاي774 ه-.ق، دارالفكر، بيروت، 1419 ه-.ق.

9. ابن ماجة قزويني، محمد بن يزيد, سنن, متوفاي 275 ه-.ق، دار احياء التراث العربي، بيروت.

10. ابن هذلول, تاريخ ملوك آل سعود.

11. أبوحيان, محمد بن يوسف أندلسي غرناطي, بحرالمحيط، ت 754 ه-.ق.

12. أبوعلية, عبدالفتاح, محاضرات في التاريخ الدولة السعودية الاولي.

13. أبوعليه, عبدالفتاح, الاصلاح الاجتماعي في عهد الملك عبدالعزيز.

14. احمد امين مصري، زعماء الاصلاح في العصر الحديث, متوفاي 1388 ه-.ق، دارالكتاب العربي، بيروت.

15. أحمد بن حنبل، المسند, متوفاي 241 ه-.ق، دار الفكر، بيروت, 1420 ه- ق.

16. اليكسي فاسيليف، تاريخ العربية السعودية, شركة المطبوعات، بيروت، 1995 م.

1. امين ريحاني، امين بن فارس، تاريخ نجد الحديث, متوفاي 1359 ه-.ق، المطبعه العلمية, بيروت، 1928 م.

ص: 156

2. ترمذي, محمد بن سورة، الجامع الصحيح معروف به سنن ترمذي, متوفاي 297 ه-.ق، دار احياء التراث العربي، بيروت.

3. جبران شاميه , آل سعود ماضيهم و مستقبلهم، رياض.

4. جبرتي, عبدالرحمن بن حسن جبرتي، تاريخ الجبرتي(عجائب الآثار في التراجم والاخبار), متوفاي 1237ه-.ق، دارالكتب العلميه، بيروت1417ه- .ق.

5. جميل صدقي الزهاوي، الفجر الصادق في الرد علي منكري التوسل والكرامات والخوارق, المطبعه الواعظ، 1323 ه-.ق، مصر، متوفاي1354 ه- ق.

6. حصني، ابوبكر بن محمد حصني شافعي، دفع شبه من شبّه و تمرد, متوفاي 829 ه-.ق، دار إحياء الكتب العربية، و مصر، 1350 ه- ق.

7. خالد سعدون, علاقات بين نجد والكويت.

8. خطيب بغدادي، أبوبكر أحمد بن علي، تاريخ بغداد: متوفاي 463 ه-.ق، دارالكتب العلمية، چ2، 1425 ه-.ق، بيروت.

9. دارمي, عبدالله بن عبدالرحمن، سنن الدارمي, متوفاي 255 ه-.ق، دارالفكر، بيروت.

10. ذهبي, محمد بن أحمد، سير أعلام النبلاء, متوفاي 748 ه-.ق، مؤسسه الرسالة، چ7، 1410 ه-.ق، بيروت.

11. ذهبي، محمد بن أحمد ذهبي شافعي، المعجم المختص بالمحدثين، متوفاي 748 ه-.ق، مكتبة الصديق، عربستان، طائف.

12. زيني دحلان, أحمد بن زيني دحلان، فتنة الوهابية، متوفاي 1304 ه-.ق، مكتبة الحقيقة, استامبول، تركيه.

13. زيني دحلان، أحمد بن زيني دحلان، الدرر السنية في الرد علي الوهابية, متوفاي1304 ه-.ق.

1. سبحاني، جعفر, بحوث في الملل والنحل، مؤسسه امام صادق 7، چ 1، 1427 ه-.ق، قم.

2. سبكي، عبدالوهاب بن علي، طبقات الشافعية الكبري, متوفاي 771 ه-.ق، تحقيق

ص: 157

عيسي البابي، مصر و دار احياء الكتب العربية، قاهرة، 1369 ه- ق.

3. سلامة قضاعي عزامي، فرقان القرآن بين صفات الخالق و صفات الاكوان, متوفاي 1379 ه-.ق، المطبوع مع كتاب الأسماء والصفات للبيهقي.

4. سليمان بن عبدالوهاب نجدي، الصواعق الإلهية في الرد علي الوهابية, متوفاي 120 صلی الله علیه و آله ه-.ق، استامبول، تركيه، 1399 ه- ق.

5. سمهودي، وفاء الوفاء، متوفاي 911 ه-.ق، دار احياء التراث العربي، بيروت.

6. شهابي، لمع الشهاب في سيرة محمد بن عبدالوهاب, تحقيق احمد مصطفي، بيروت، 19صلی الله علیه و آله 7 م.

7. شيخ عباس قمي، عباس بن محمد رضا، الكني والالقاب, متوفاي 1359 ه-..ق، مؤسسه نشر اسلامي، 1429 ه-.ق، چ2.

8. صالح بن فوزان بن عبدالله الفوزان، من اعلام المجددین، چ2، 1425 ه- .ق، ریاض، عربستان سعودی.

9. صالحي شامي، محمد بن يوسف، سبل الهدي والرشاد في سيرة خير العباد, متوفاي 942 ه-.ق، دارالكتب العلميه، چ1، بيروت، 1414 ه-.ق

10. عاملي، سيد محسن أمين، كشف الارتياب في اتباع محمد بن عبدالوهاب, متوفاي 1371 ه-.ق، مكتبة الحرمين، قم 1382 ه- ق.

11. عاملي، محمد جواد، مفتاح الكرامة، متوفاي 1266ه-.ق، مؤسسه آل البيت، قم.

12. عبادي, محمد بن أحمد، طبقات الشافعيين، متوفاي 458 ه-.ق.

13. علامه أميني، عبدالحسين بن أحمد، الغدير في الكتاب و السنة و الأدب, متوفاي 1392 ه-.ق، دار الكتب الاسلامية، چ2، 1366 ه-.ش.

1. علي الوردي, لمحات الاجتماعية.

2. عمر رضا كحالة، معجم المؤلفين, دار احياء التراث العربي، بيروت.

3. غماري, عبدالله بن محمد, الصبح السافر في تحقيق صلاة المسافر.

4. فؤاد حمزة، فؤاد بن امين بن علي بن حمزة، تاريخ البلاد العربية السعودية, متوفاي

ص: 158

1371 ه-.ق.

5. قرطبي، محمد بن أحمد قرطبي مالكي، الجامع لاحكام القرآن, متوفاي671 ه-.ق، مؤسسه التاريخ العربي، چ2، 1405، بيروت.

6. قسطلاني, احمد بن محمد، المواهب اللدينية، نشر المكتب الاسلامي، بيروت، 1412 ه-ق.

7. گروه نويسندگان، موسوعة العتبات المقدسة، دار الأضواء، بيروت.

8. محمد المانع، توحيد المملكة العربية السعودية, چ 1، 1404ه- ق.

9. محمد بن عبدالوهاب نجدي، كشف الشبهات في بيان التوحيد و ما يخالف و الرد علي المشركين, متوفاي1206ه-.ق، دار القلم، بيروت.

10. محمد بن عبدالوهاب، رسالة أربع قواعد, متوفاي 1206 ه- ق، مؤسسه المنار، مصر.

11. محمد جواد مغنية، هذه هي الوهابية، متوفاي 1400 ه-.ق، موسسه دار الكتاب الاسلامي، چ1، 1427، قم , و دار العلم للملايين، بيروت.

12. محمد زاهد كوثري، تكملة السيف الصقيل, دمشق.

13. محمدحسين, حرزالدين، تاريخ النجف الأشرف, متوفاي 1418ه- ، نشر دليل ما، قم.

14. مراغي، أبوبكر بن الحسين مراغي، تحقيق النصرة بتلخيص معالم دار الهجرة, متوفاي816 ه-.ق.

15. مسعودي، علي بن الحسين، مروج الذهب و معاون الجوهر, متوفاي 3صلی الله علیه و آله 4 ه-.ق، منشورات الجامعة اللبنانية، بيروت 1965م.

مسلم بن حجاج نيشابوري, صحيح مسلم، متوفاي 261 ه-.ق، دار احياء التراث

1. العربي، بيروت.

2. منير عجلاني, تاريخ البلاد العربية السعودية.

3. ميرزا ابوطالب اصفهاني, سفرنامه.

4. مدرس صادقي، لؤلؤ الصدف، متولد 1285، چاپخانه مهربان، 1357 قمري.

5. ناصرسعيد، تاريخ آل سعود, منشورات إتحاد شعب الجزيرة العربية.

ص: 159