ایشان در تاریخ ششم خرداد 1323 در خانواده ای متدین و از پدری کشاورز در محله بهارانچی که امروز واقع در خیابان آتشکاه اصفهان است ، دیده به جهان گشود او را سید قاسم نامیدند و فامیل خانوادگی وی حسینی بود ولی ایشان به نام سید محمد حسینی بهارانچی معروف هستند

بازار هستند و در مسجد النبی صلی ا*** علیه و آله خیابان کهندژ و مسجد موسی بن جعفر علیهما السلام خیابان صمدیه اقامه جماعت دارند

راه بهشت

اخلاق و سیره محمدی

دفاع از مقام ولایت

حکومت جهانی صالحان

زنان نمونه

کشکول عجائب

خواص سور قرآن

تفسیر اهل البیت 8 جلد

ماه های رحمت (ترجمه ی : فضائل الاشهر الثلاثه شیخ صدوق)

امام صادق علیه السلام (ترجمه ی : الامام الصادق – علامه مظفر)

پیامبر اعظم (ترجمه ی : مناقب آل ابی طالب – ابن شهرآشوب)

سخت ترین امتحان (ترجمه ی : مصادقه الاخوان شیخ صدوق)

ای برادر، من خودم وزنی ندارم

از چه گویید: شعر من وزنی ندارد؟!

وزن شعر معنای شعر شاعر است!

ور نه شعر هیچ کس وزنی ندارد!

عمر خود را صرف وزن شعر مکن!

شعر نیکو بگو، خود را مشغول وزن شعر مکن!

وانگهی شعر من الهامیست، از خودم نیست!

هر چه گویم الهامیست، از خودم نیست!

تو مُلهم را بگو: الهامت وزنی ندارد!

ارزش شعر وزن است، الهامت وزنی ندارد!

او گوید بُرو کارت برس، وزن کجا ارزش کجا؟!

فکر خود اصلاح کن، وزن کجا ارزش کجا؟!

شعر من الهامیست، من شاعر نیستم!

هر چه خواهید بگویید، من شاعر نیستم!

پیش خود غبطه خوردم که چرا من نیستم

بین آن مرثیه خوا ن ها چرا من نیستم

به خدایم همی گفتم و رو کردم به او

هر چه گفتی، من رو کردم به او

پس مرا موهبت شعر عطا کن مولا

شعرگویم موهبت شعر عطا کن مولا

پس عطا کرد به من موهبت شعری را

تا بگویم بهر او، موهبت شعری را

این قریحه در حرم داد مرا

هر چه داد در حرم داد مرا

پس غدیر آمد و ما ، در حرم می بودیم

فارغ از گفت و شنود، در حرم می بودیم

تا که من از فضل مولا گفتم

لطف او بود ، فضل مولا گفتم

در حرم بودیم، محرّم آمد

ما عزادار شدیم محرّم آمد

فارغ البال بُدیم در آنجا

سخنی کس نداشت در آنجا

پس شروع به عزاداری شد

فکر من سوی عزاداری شد

پس سرودم که محرّم آمد

همه ی اشک ز محرّم آمد

جلسات و عزا بر پا شد

ص: 6

پرچم عزاخانه ها برپا شد

پرچم سرخ حسینی را دیدم

همه جا شور حسینی را دیدم

هاتفی گفت مردم در عزایند بیا

همه در شور و عزایند بیا

کربلا منتظر ماست بیا تا برویم

آه اطفال بلند است بیا تا برویم

زینب اندر غم و زار است بیا تا برویم

آه اطفال بلند است بیاتا برویم

اشگ اطفال بلند است بیا تا برویم

غم و اندوه بلند است بیا تا برویم

اهل بیت درمانده اند، بیا تا برویم

همه از بی آبی مانده اند بیا تا برویم

کربلا منتظر ماست بیا تا برویم

آه اطفال بلند است بیا تا برویم

غم و اندوه زیاد است بیا تابرویم

ناله ه ی اطفال بلند است بیا تا برویم

خبری از کربلا می شنوی

تو از دور خبری می شنوی

شنیدن کی بود مانند دیدن

تو چیزی شنوی کی بود ماننددیدن

الغرض لطف خدا شامل شد

لطف حق آمد این شاعر شد

ص: 7

او وصیّ پیمبر می بود

حافظ دین پیمبر می بود

در غدیر او معیّن گردید

همه دانند معیّن گردید

همه با او بیعت کردند

و سپس نَقضِ بیعت کردند

فضل او را همگی دانستند

منکر او شدند همگی دانستند

پیمبر شهرِ علمِ بود و بس

درِ آن شهر، علی بود و بس

علم او بود که نجات داد ما را

صبر او بود که نجات داد ما را

حق او آشکار بود همه می دانستند

حق همراه علیّ بُود همه می دانستند

غاصبین گو همه نادان بُودَند

حق را نپذیرفتند نادان بُودَند

حق کجا و آنان کجا ؟

حقّ علیّ بود، آنان کجا؟

همه محتاج به علمش بودند

او نبود محتاج، محتاج به علمش بودند

گر که بشماری نشانِ حق او

صد کتابی شود، نشان حق او

غصب حق او نمودند، طاغوت شدند

ص: 9

حق او را غصب نمودند طاغوت شدند

خدا گفت به طاغوت کافر بشوید

دست بیعت ندهید، کافر بشوید

حرف قرآن است این، بیدار باش

خواب غفلت مرو بیدار باش

هر چه گویند، قدر او، کی دانند؟

گر نبیّ را شناسی علیّ او باشد

علی را گر شناسی نبیّ او باشد

همه دانند علیّ نفس نبیّ است

همه چیزش چو نبیّ نفس نبیّ است

آیه «انفسنا» شاهد اوست

قول احمد «أنا منک» شاهد اوست

احمد و مولا از یک شجرند

هر چه هستند از یک شجرند

انبیاء و رسل خوب دانند

قدر این دورا خوب دانند

تو بدان که ملائک خادمند

بهر مولا و احمد خادمند

خادمان را گو تا خدمت کنند

بهر این دو گو تا خدمت کنند

خادم افتخاری خدایا این مَنَم

من که مزدی نخواهم این مَنَم

افتخارم هست تا خدمت کنم

تا که هستم من خدمت کنم

خدمتم را آن سرا باور کنند

خادمیّم را آن سرا باور کنند

آن سرا هم خادمی باشم همی

افتخار است خادمی باشم همی

ص: 11

افتخارم خادمی باشد و بس

چیز دیگر نخواهم خادمی باشدو بس

گر پذیرند مرا من شاکرم

گر خدا هم پذیرد شاکرم

الغرض شعر من خادمی است

تو که بینی تخلّص خادمی است

«خادم» از خدا خواه که خالص باشی

در همه چیز خواه که خالص باشی

سوگند خدایا، به حقِّ مخدوم

خالصم کن خدایا، بحقّ مخدوم

او مرا به این راه هدایت فرمود

من هدایت خواستم هدایت فرمود

هر چه خواستم به من داد ز کرم

هر چه دارم او به من داد ز کرم

من رضای او خواهم ، بس کنم

چیز دیگر نخواهم ، بس کنم

من نخواستم ، او کرد کرم

هر چه خواستم، او کرد کرم

همه امّیدم از او ، کرم است

هر چه او می دهد، از کرم است

ما طلبکار نیستیم ز خدا

بلکه امّیدوار هستم به خدا

او کریم و رحیم است دانیم

کرم و رحمت او را دانیم

ما ز او شِکوِه نخواهیم نمود

به کسی شکوه نخواهیم نمود

شکوه از تنگی وناداری کردن

کار زشتی است نباید کردن

شکوه از زندگی ، شکوه ز خداست

نزد خلق شکوه نکن شکوه ز خداست

چقدر زشت است که گوییم : نداریم ما

داده ی او خوریم و گوییم : نداریم ما

تو که شکر منعمت را نکنی

ص: 13

این همه نعمت او را چه کنی؟

آبروی خدارا چرا ما می بریم ؟

نعمتی می خوریم آبرو می بریم ؟

پاسخ تو در قیامت چه خواهد بُود

گر بپرسند چه کردی ، چه خواهد بود ؟

شاکر نعمت حق باش و بگو

صرف حق کردم و چیزی مگو

(لطف حق با تو مداراها کند

چون که از حد بگذرد رسوا کند)

(شکر نعمت نعمتت افزون کند

کفر، نعمت از کفت بیرون کند)

شاکر حق باش و لطف او طلب

هر چه خواهی از لطف او طلب

باتوسّل به درگاه حق راز کن

راه خود را با توسّل باز کن

هر چه خواهی با نام موا لیّت بخواه

نام آنان ببر، با نام موا لیّت بخواه

آدم چون بیچاره شد واسطه بُرد

قبل بیچارگی باید واسطه بُرد

یاد حق همه جا نیکو بُوَد

ذکر حق همه جا نیکو بُوَد

«خادم» از یاد حق غافل مشو

غافل ار شوی از حق غافل مشو

ص: 14

تو او را یاد نکردی، نعمتش را نگرفت ، او صفح کرد !

این همه نعمت به تو داد ، نعمت از فضل خود داد

شکر نعمت نکردی، قطع نکرد ، باز از فضل خود داد

گر که نعمت ها را در قبال عبادت ها گذارند، تو چیزی نداری

با گناهانت چه خواهی کرد؟ عبادت نداری تو چیزی نداری

گر که عفو خدا در نیابد تو را ، تو کجا خواهی رفت؟!

من که امید وارم به خدا ، تو کجا خواهی رفت ؟

پس بُرو کار خیری بکن ، تا رحمت کنند

راه رحمت باز کن ، تا رحمت کنند

هیچ کس زِ عمل، داخل جنّت نشود،

آری با فضل خدا، داخل جنت بشود

خادم بیدار شو، لایق فضل خدا شو

با فضلت شو لایق فضل خدا شو

خوب گوئی فضل او گر نباشد خاسریم

فضل او را بخواه گر نباشد خاسریم

او از نیستی تو را آورد به هستی تا فضلت کند

فضل او بوده تاکنون، بخواه تا فضلت کند

فضل حق شایستگی خواهد، شرط آن فضل تو است

تو بیا فضل کن تا فضلت کنند، شرط آن فضل تواست

خادم شرمنده باش ، شرمندگی ، توبه است

گو این را هم ز تو خواهم، شرمندگی توبه است

اوّل و آخر من، دست کریم است من می دانم

سفره باز کردن نزد کریم ، زشت است، من می دانم

ص: 16

مادری داشتم نیمه شب می گفت: خدایا مرا مجّانی ببخش

من چیزی ندارم، ای خدا، مرا مجّانی ببخش

چون که دارو ندارم ، توئی، همه امّیدم تویی

من نگویم ندارم، تو دادی ، همه امّیدم تویی

گر ببخشی مرا حبیبت خشنود شود، گر نبخشی دشمنت

پس ببخش من را ، تا خشنود نشود ، دشمنت

ما به امّید تو آمده ایم، نا امید مان مکن

تو کریمی تو رحیمی، نا امید مان مکن

«خادم» نکند فکر کنی چیزی داری ؟ نداری چیزی

گو : هر چه دارم ز تو است ، من ندارم ، چیزی

گر ثبات دین خواهی بگو : اهدنا ال

مستقیم ، تا دین تو محفوظ بماند

گر تو خواهی از گزند دشمنان سالم بمانی

بی تقوائی مکن ، تا دین تو ، محفوظ بماند

پیروی از دشمنان دین مکن ، تا سالم بمانی

امر حق را گوش کن تا دین تو محفوظ بماند

اصل و فرع دین را از خدا خواه تاسالم بمانی

گر خدا لطفی کند دین تو محفوظ بماند

دین و ایمان لطفی از خدا باشد بدان

حافظ آن خدا باشد ، دین تو محفوظ بماند

گر که خواهی دین تو سالم بماند

به خدا بسپار ، تا سالم بماند

گر که خواهی قوّت ایمان بیابی

چاره ای نیست جز تقوا ، بیابی

گر که خواهی وقت مردن شاد باشی

مردمان را شاد کن تاوقت مردن شاد باشی

گر که خواهی علی را وقت مردن شاد ببینی

از حریم او دفاع کن، تا علی را شاد ببینی

گر که خواهی خدا از تو خشنود بشود

خلق را شاد کن تا او از تو خشنود بشود

«خادم» هراس مکن ، غافل ز لطف حق مباش

او کریم و رحیم است غافل زلطف حق مباش

ص: 18

هر چه بر هر که خواهی بر خود خواهی

خیر مردم هرچه خواه ، بر خود خواهی

راه توفیق بسی راه نزدیکی بود

خیر را شروع کن، راه نزدیکی بود

دَرِ خیر را نبند از بهر خود

خیر رسان تا برسد بهر خود

سخن خیر خیر است بدان

خیر اگرگوئی خیر است بدان

«خادم» تو بیا، شروع کن خیر خود

خیر آید نزد تو، شروع کن خیر خود

هر که راضی به رضای حق بود

به کمتر چیز محبوب حق بود

راضی از کار خدا، شاد بود

ور نه غمگین و ناکام بود

تو اگر راضی و شاکر باشی

متنعّم به نعیم وشاکر با شی

درِ رحمت را مَبَند بهر خویش

راه رحمت را باز کن بهر خویش

گر بخواهی و نخواهی مقدّر این است

تو چه دانی صلاح و مقدّراین است

تو نگاهی به زیر دستانت به کن

فکری هم به زیر دستانت به کن

هر که را بهر صلاحش دادند

به تو نیز بهر صاحت دادند

غم دنیا مخور ای جا نا

بی جهت غم مخور ای جانا

طالب رحمت حق باش همی

رو به رحمانیّت حق باش همی

«خادم» تو راضی به قضای حق باش

گلایه مکن راضی به قضای حق باش

بر گو به آن که نیست رضا بر قضای حق

شرم کن از این ، راضی شو بر قضای حق

ص: 21

او بدان مضطرب و غمخوار است

هر چه داری ، ز خدا داری تو

هر چه خواهی ، ز خدا خواهی تو

جز خدا کیست ، تو را یاد کند

یاد او کن ، او تو را یاد کند

ذاکر حق نور صورت دارد

دل آرام و ، محبت دارد

«خادم» از یاد خدا ، دور مشو

هر کجایی از یاد خدا، دور مشو

هم نشین احمد شویم إن شاءالله

ذاکر حق باشیم، إن شاءالله

لذّت آن ببریم، إن شاءالله

عشق با حوری کنیم، إن شاءالله

با خدا هم راز کنیم، إن شاءالله

هم جوار احمدشویم، إن شاءالله

به دیدار مولا رویم، إن شاءالله

کی شود آزاد شویم، إن شاءالله

در جوار حق شویم، إن شاءالله

تو دعا کن تا رویم، إن شاءالله

پاک و پاکیزه رویم، إن شاءالله

سالم از دنیا رویم، إن شاءالله

از قیامت بگذریم، إن شاءالله

از صراط بگذریم، ان شاءالله

این سؤال ها از خداست، إن شاءالله

هر چه خواهیم از خداست، إن شاءالله

شافع ما احمد است، إن شاءالله

دم مرگ، او شافع است، إن شاءالله

همه جا ، او شافع است، ان شاء الله

مردن ما راحت است، إن شاءالله

راحت و شیرین است، إن شاءالله

بعد مردن برزخ است، إن شاءالله

برزخ ما راحت است، إن شاءالله

ص: 24

هم نشین ما نیک است، إن شاءالله

هم نشین ما احمد است، إن شاءالله

ما ز دوزخ دور شویم، إن شاءالله

داخل جنّت شویم، إن شاءالله

طعم مرگ شیرین شود، إن شاءالله

مردن ما آسان شود، إن شاءالله

میهمان رحمان، شویم إن شاءالله

میهمان رحیم شویم، إن شاءالله

از در رحمت رویم، إن شاءالله

از در حسین رویم، إن شاءالله

ما حسرت نخوریم، إن شاءالله

با دلی شاد رویم، إن شاءالله

مادح مولا شویم، إن شاءالله

مادح زهرا شویم، إن شاءالله

زائر مولا شویم، إن شاءالله

میهمان او شویم، إن شاءالله

از باب حسین داخل شویم، إن شاءالله

حق از ما راراضی شود، إن شاءالله

در جوار حق رویم، إن شاءالله

«خادمی» مقبول شود، إن شاءالله

شعر او مرضیّ شود، إن شاءالله

ص: 25

ظلم اگر کردی ظلمت می کنند

تو مشو غافل ز اعمالت بدان

دست گیری دست گیرندت بدان

ظلم مکن گر چه باشد پاره جو

(گندم از گندم بروید جو ز جو)

تو بیا احوال خوبان را ببین

بدان را نبین خوبان را ببین

تو اگر خواهی با آنان شوی

چو آنان باش تا با آنان شوی

صادق کار خود باش و بگو

«اهدنا الصادقین» باش وبگو

صادق ار باشی قیامت صادقی

صدق نافع بود، قیامت صادقی

صادقان را دوست گیر گر صادقی

صادقان را همراه باش گر صادقی

دور مشو از صادقان دورت کنند

راه دیگر را مرو ، دورت کنند

«اهدنا» را هر چه خوانی یاد کن

یاوَرانَت را شناس و ، یاد کن

تو اگر با آل احمد می روی ؟

همه جا باید، با آل احمدمی روی ؟

آل احمد بهترینند شافع اند

تو با آنان باش، آنان شافع اند

ص: 27

دامن آل نبیّ را بگیر ای عزیز

همرهِ آنان روان شو ای عزیز

راه دیگر گر روی تاریک بُوَد

گِرد اعدا گر روی تاریک بُوَد

یک قدم هم ، با آنان مَرو

گر روی باز گرد ، با آنان مرو

توبه ات دنیا پذیرند، گوش کن

کارخود اصلاح کن، گوش کن

راه ما راه نبیّ و، آل اوست

راه حق راه نبیّ وآل اوست

«خادم» از قرآن و عترت دور مشو

درس فراگیرو از آن ها دور مشو

بخل را از خود دور کن تا رحمت کنند

به بخیل گو : در رحمت ، بر همه باز بود

مشکل از توست در رحمت بر همه باز بود

گر تو اهل گذشتی ، در رحمت باز بود

مشکلی نیست برتو، در رحمت باز بود

گر خسارت کنی و نگذری از مردمان

مشکل از توست، در رحمت باز بود

گر تو از حق خود، سخت گذری

مشکل از توست، در رحمت باز بود

هر چه با خلق کنی، با خود کنی

پس بنگر چه کنی، با خود کنی

از مکافات عمل، غافل مشو

آنچه کردی آیدت، غافل مشو

تو گوئی: مگر خدا رحمان نیست؟

توبکارت نگر، مگو: خدا رحمان نیست

نظری کن به رحمت، در رحمت باز بود

مشکل از توست، بدان دررحمت باز بود

عالم حشر همین است، در رحمت باز بود

گر کسی اهل رحمت بُده در رحمت باز بود

اهل جنّت اهل رحمتند، دررحمت باز بود

اهل رحمت به شو، در رحمت باز بود

اهل دوزخ بخیل و خسیس بوده اند

تو ز بخلت جدا شو، دررحمت باز بود

ص: 29

رحمت حق فراوان بود، دررحمت باز بود

راه رحمت به پیما، در رحمت باز بود

سیره ی اولیا را ببین، آنان اهل رحمتند

درس رحمت بگیر، آنان اهل رحمتند

اهل رحمت همگی مرحومند

تو بیا رحم کن، در رحمت باز بود

ای خدا دل ما را صاحب رحمت کن

تا رحیم باشیم، در رحمت باز بود

خوی خوبان به ما ده، دررحمت باز بود

تا شویم اهل رحمت، در رحمت باز بود

ای برادر بیا تا به هم رحم کنیم

بلکه مرحوم شویم، دررحمت باز بود

کافر ار باشیّ و، اهل رحمتی

به خدا سوگند، در رحمت باز بود

گر تو مؤمن هستیّ، و بی رحمی بدان

در قیامت حسابت دقیق است در رحمت باز بود

«خادم» کار خیر را فراموش مکن

اهل خیر باش در رحمت باز بود

درب نومیدی ما، بسته شده

یأس، از گناهان کبیره باشد

رحمت حق سابق ز غضب می باشد

راه امید بیاب ، رحمت سابق زغضب می باشد

تو اگر اهل کرم و رحمت باشی

تو به کن، اهل رحمت، باشی

اهل احسان باش تا احسان شوی

با فقیران باش، تا احسان شوی

از خدا خواه که محسن باشی

راه حق رو که محسن باشی

راه احسان چه فراوان باشد

خیر اطراف تو، فراوان باشد

اهل خیر باش ، تا خیر یابی

خیر را در یاب ، تا خیر یابی

گر تو قدمی سوی خدا برداری

از سوی خدا، تو قدم ها داری

راه رحمت مگو: بسته شده

بسته کی بوده، که بسته شده

با خدا بند قرار داد بندگی

مگسل تو قرارداد بندگی

در رحمت به سویت باز است

راه رحمت به سویت باز است

«خادم» در رحمت باز است

ص: 31

راه آن ، به سویت باز است

ناامیدی حرام است، در رحمت باز است

گر نداری آبرو، واسطه بَر نزد او

ناامیدی حرام است، در رحمت باز است

بار اوّل گر ندادند، باز بُرو اصرار کن

ناامیدی حرام است، در رحمت باز است

دری را گر زنی، اصرار کن، روزی باز شود

ناامیدی حرام است، در رحمت باز است

گر که خواهیُّ و ممنوعت کنند، مانعش خود باشی

فکری در کار خود کن، درِ رحمت باز است

گر صلاح تو نباشد، چیز دیگر می دهند

ناامیدی حرام است، در رحمت باز است

گر دعائی کنی بر تو ذخیره می شود

در قیامت دهندت، در رحمت باز است

ای بسا دعائی کنی و صلاحت آن نباشد

پس بلائی از تو دور گردد، در رحمت باز است

هیچ دعائی ضایع نشود، آن مُخّ العباده است

ناامید مباش، در رحمت باز است

نیمه شب برخیز وقت سحر است، خدایت را بخوان

نا امیدی حرام است، در رحمت باز است

از خدا خواه تا سحرخیز شوی هر چه خواهی شوی

ناامیدی حرام است، در رحمت باز است

گر موفّق نشوی، گناهان تو را بسته است

ناامیدی حرام است، در رحمت باز است

ص: 33

روز ببین چه گناهی کرده ای، توبه کن

سحر از دست مده، در رحمت باز است

از خدا خواه که تو را از گناه حفظ کند

ور نه توفیقی نباشد، در رحمت باز است

آبرو گر نداری شفیعان را بِبَر

حاجتت داده شود، در رحمت باز است

«خادم» بگو: هر چه دارم به لطف حق بود

هر چه گفتم خدا داد، در رحمت باز است

صاحبِ حاجت گر هستی بیا، ای رفیق

منبعِ جود و کرم آنجاست بدان

صاحب آن جواد است بیا، ای رفیق

خانه ی هادی و عسگری در سامراست

دربِ آن خانه زدن نیکوست، ای رفیق

خانه ی مهدی موعود آنجاست

صاحب خانه است او بیا، ای رفیق

بَیتِ الله کعبه است، قدر بدان

هر که آنجا رود آمرزیده است، ای رفیق

دور کعبه هر چه خواهی ز خدا خواه ای رفیق

حاجتت آماده است بگیر، ای رفیق

درِ اهل البیت به جنّت رکن یمان است بدان

هر چه خواهی بگو باز است، ای رفیق

من که آنجا به وصالم رسیدم بدان

عاشقش هستم اگر بینم باز، ای رفیق

هر کجا او را بخوانی او نجاتت می دهد

غوث و فریادرس است او ، ای رفیق

داشتم غرق می شدم، او را ندا کردم بیا

او مرا از مرگ نجاتم داد، ای رفیق

دامن آل الله گیر بهر نجاتت ای رفیق

جای دیگر مرو نجاتی نیست، ای رفیق

تو بدان آنان اسباب رحمتند

راه دیگر مرو محروم شوی، ای رفیق

ص: 35

رحمت حق مشروط به ولایت باشد

با ولا گر هستی بُرو مشمول رحمتی، ای رفیق

راه ما بهر نجات نزدیک است بدان

راه دور مرو نزدیک است راه، ای رفیق

گر که خواهی به نجاتت برسی بیدار باش

راه قرآن و عترت بگیر ، تا برسی، ای رفیق

راه دیگر مرو، گمراه می شوی بیدار باش

گر تمسّک به قرآن و عترت نکنی گمراه شوی ای رفیق

از صراط مستقیم خارج مشوگمراه شوی

راه را گم مکن از دین خود خارج شوی

راه خنّاسان مرو گمراه می شوی

گوش مده کانان چه گویند گمراه می شوی

«خادم» در پناه خدا باش ، از شرّ خودی

آن که گمراهت کند، نیست کسی جز خودی

راه خیر و شرّ مگر بسته شده

هر که راهِ خیر خواهد می رود

هیچ راهی تو مگو بسته شده

مردمان بر خیر و شرّ مختارند

پس کجا راه خیر بسته شده

تو بگو گناه فراوان شده

لیک مگو راه خیر بسته شده

کس نمی گوید تو فاسد باش

پس مگو راه خیر بسته شده

لطف حق را ببین بر سر ماست

پس مگو لطف خدا بسته شده

نا امیدی گناهیست بزرگ

پس مگو راه خدا بسته شده

تا توانی امیدوار کن ، راه امید بازکن

لطف حق را بیان کن ، مگو بسته شده

مردمان بهر امید زنده اند

راه امید مگو بسته شده

لطف حق پیشی ز خشم او کند

سبقت رحمتِ حق گو، مگو بسته شده

مردمان را به خوف و رجا دعوت کن

تقویت کن رحمت حق ، مگو بسته شده

تو بدان خوف و رجا ، دو بال مؤمن اند

تا که پرواز کند ، پس مگو راه بسته شده

ص: 37

مؤمنانی بُدَند در مهد فساد

به رسیدند به حق در مهد فساد

لطف حق منتظر امید است

تو که امیدواری مگو بسته شده

بارها لطف الله تو را دریافته

لطف او بر همه است مگو بسته شده

تو اگر خواهی به راه حق روی

راه حق رو مگو راه بسته شده

راه را تو مبند لطف خدا جاری بُوَد

لطف جاری را ببین مگو بسته شده

هر گنهکار گر به حق رو آورد

راه او باز است مگو بسته شده

رحمت حق، ز رحمت بدهند

گر تو رحمی نداری مگو بسته شده

«خادم» تا توانی راه حق را بگو

رحمت حق جاری است مگو بسته شده

راه باز است بهر همگان

امتحانی است مگو بسته شده

تا توانی رو به زیبایی ها کن

الطاف خدا گو مگو راه بسته شده

ص: 38

اهل دین مورد استهزا ا ند

گر سخن گویند گرفتار اند

زندگی بین مردم تلخ شده

راه امید ز همه سلب شده

با دیانت کم کسی می میرد

هر که با بار گناه می میرد

ازدواج ها همه تعطیل شده

گو که احکام تعطیل شده

دختر پاک و شایسته کجا می باشد

گر که باشد خواهان کجا می باشد

دفتر عقد و طلاق را بنگر

همه سوی طلاقند خدایا بنگر

جامعه رو به فساد رفته همه

دین و ایمان به فنا رفته همه

دل اهل دیانت مرده

روح مردم ز دیانت مرده

ظلم بین مردم فراوان شده

بس گناهان ، فراوان شده

هر حلالی به حرام مخلوط است

حق و باطل به هم مخلوط است

کار مردم ربا خواری شده

کس نباشد ز ربا دور شده

بین حرام ها ، راه رحمت بسته است

ص: 40

کس نگوید در رحمت بسته است

ما از این زندگی سیر شدیم

راه امید نداریم سیر شدیم

«خادم» درِ امید مَبَند

راه ما را ز امید مَبَند

در بیابان هم بمیری خدا یادت کند

همه کارت به خدا وابگذار

دین و دنیات به خدا وابگذار

همه چیزت گر به او بسپاری

او تو را حفظ کند ، تا که جان بسپاری

از خدا دور مشو یاد خدا کن همه جا

دور مشو تا یادت کند او همه جا

گر خدایت با تو باشد تو نیکو باشی

با خدا باش همه جا تا که نیکو باشی

گر تو ذکر خدا می کنی و تقوا داری

همه چیز بهر تو باشد که تقوا داری

در نهایت همین رَه بنظر خوب آمد

استخارم که کردم همین خوب آمد

«خادم» این تجربه نیک است از کجا آوردی؟

درس نیکی است از کجا آوردی؟

من فراوان فکر خود درس دادم

با همین نکته به خود درس دادم

ما نخواهیم جز خشنودی حقّ

چیز دیگر چه خواهیم جز خشنودی حق؟

در همین حال اگر حق ز ما خشنود است

باکی از مرگ نداریم گر حق زما خشنود است

عمر ما گر مرتع شیطان شود

کار ما آخر با شیطان شود

ص: 42

عمر شیطانی نخواهیم هرگز

جز رضای حق نخواهیم هرگز

چقدر نیکوست گر خدا راضی شود

با خدا خواهیم بود گر خدا راضی شود

ای خدا تا نیامزی ما را مبر

با گناهان خدایا ، ما را مبر

تاب دوزخ کجا داریم ما ؟

تو که دانی طاقت نداریم ما

ما تو را سوگند دهیم بحق احمد

که تو ما را ببخشی بحقّ احمد

صدق و راستی باشد ، قبل از عاشقی

تا که کم کم دانی ، راز عاشقی

عاشقی و دوستی از یک منبع اند

دوستی باشد بخشی از عاشقی

عشق کاذب تو فراوان دیده ای

حبّ کاذب نیز فراوان دیده ای

صادق ار باشی عشقت صادقی است

کاذب ار باشی کفرت باطنی است

در قیامت صادقان فائز بُوند

حق گوید از صدقشان فائز بُوند

صدق در هر چیزی نافع است

صدق در اعمال بیشتر نافع است

ما حال را بنگریم نی قال را

جاهلان همیشه گویند قال را

بیش از این گفتار خجلت آورد

بی تحقّق گفتار خجلت آورد

«خادم» تو باطن و ظاهر را یکسان نما

گفتار بی عمل چه سود ، کار را آسان نما

تو، به دقت بین آثار عمل

از عمل آید ، آثار عمل

هر چه با مردم کنی بر خود کنی

هرچه خوب و بد کنی بر خود کنی

تو ز آثار عمل غافل مشو

گندم از گندم به روید جو ز جو

ظلم اگر کردی بدان ظلم می شوی

گر که احسان کنی احسان می شوی

ظلم ظلمت آورد از بهر تو

عدل نوری آورد از بهر تو

گر ز مردم خیرخواهی کنی

خیر را از بهر خود خواهی کنی

خیر درب خانه ی تو ، می زند

در به رویش باز کن در می زند

خیر را از خود دور مکن خیر آورد

خویش را بی بهره مکن خیر آورد

خیر رحمت حق باشد بر تو است

رحمت حق خیر است بر تو است

تو نیکی می کن و در جعبه انداز

که ایزد وقت ناچاری دهد باز

حیات سرمدی را یادآور

نیازت را در آن عالم یاد آور

آنچه در محشر خریدارش بُوند

ص: 45

کار خیر است که خریدارش بُوند

در قیامت گویند چه آورده ای؟

بهر ما گو : که چه آورده ای ؟

عمل خیر نجاتت می دهد

پس تو سبقت گیر نجاتت می دهد

تو که از غفلت ، چون یک مرده ای

کار نیکی نداری بس حسرت برده ای

وقت مردن حسرتت افزون شود

وقت میزان حیرتت افزون شود

«خادم» تو چرا غافل از آخرتی

گو چرا نی ترسی از بد عاقبتی

ثمرش شادی تو می باشد

دل مظلوم منشأ اثر است

تو مسوزان که بر تو خطر است

نیّت اَر بد شود بد شوی

حجّت حق در قیامت باطن است

خیر و شرّ هر چه بینی از باطن است

دوست صالح باطنش نیکو بود

گر که خیرخواه تو نیست ، طالح بود

دوست را کن امتحانش در وفا

گر وفادار است او صالح بود

دوست تو گر شد بی وفا

تو نگیر دوست ، بی وفا

هر که را با دوستانش ارزیابی کنند

حکم بر او ، طبق ارزیابی کنند

گر تو با اهل صفا دوستی کنی

تو بدان بهر خود دوستی کنی

«خادم» راز کس افشا مکن

راز خویش نیز بر کسی افشا مکن

سخن خود کم کن در طول سفر

همره خوبی را کن انتخاب

بد سخن را نکن انتخاب

از بد اخلاقان جدا کن کار خود

تا توانی با خوبان کن کار خود

درس عبرت گیر در طول سفر

از تجارب بهره گیر در طول سفر

مشورت کن بهره گیر از عاقلان

از تجارب بهره گیر از عاقلان

در مضایق صابر و بردبار باش

از نکوهش دور و بردبار باش

هیچ کس از بندگان ناچیز مدان

خود را بین بندگان ناچیز بدان

با صبوری کارها اصلاح شود

بی صبوری کار اصلاح نشود

صبر سرمایه و امید تو است

اجر صابر بهترین امید تو است

صبر تلخ است و ، فرج است

گر صبر نکنی کی ، فرج است؟

«خادم» صبر در همه جا نیکو بود

صبر بر ترک گناه ، نیکو تر بود

ص: 49

بازگشت به خدا چه صفائی دارد

اشگ با دیدن گنبد نیکوست

این نشان دعوت است چه صفائی دارد

ادب از زائر مؤمن نیکوست

با ادب بودن زائر چه صفائی دارد

معرفت شرطِ قبولیِّ زیارت باشد

گر که باشد قبول است صفائی دارد

در کنار مزور با عشق و محبّت بمان

عاشق اَر باشی و بازگردی صفائی دارد

تا سه روز تو میهمان امامت هستی

بعد از آن گو چه لذّت چه صفائی دارد؟

هر چه خواهی بخواه آن دو سه روز

که لذیذ است و قبول است چه صفائی دارد

در کنار مزور غافل و بی حال مباش

به عبادات بپرداز که صفائی دارد

مال پاکی در این راه ببر ای مؤمن

تا پذیرند تو را که صفائی دارد

«خادم» توفیق زیارت ز محبوب بخواه

تا که بار دگر آیی چه صفائی دارد

نه علاقه به احسان دارد

او فقط عاشق جمع مال است

بهر این کار چه اصراری دارد

او مشغول دنیا طلبی و دنیاست

او چه کاری به عقبا دارد ؟

چون ز عقبا سخن گفته شود

او چه کاری به عقبا دارد ؟

گاه گوید قلب خود پاک نما

کی خدا نیازی به اعمال دارد؟

گر که گویند تو چرا حج نکنی

او گوید حج چه سودی دارد

پول ها را به دشمن ندهید

خرج مسکین غریبه نکنید

پول ها را به فقیران اهلی بدهید

نه برید خارج کشور به اسیران بدهید

گر به پرسی تو به اسیران چه دهی

او گوید من ندارم شما ها بدهید

بخل او را ز حق دور کرده

او به دنیا فقط رو کرده

عادتش بس نمازی باشد

چه نمازی به فکر حسابش باشد

تو به او گو نماز بدون احسان

نه نماز و نه احسان باشد

ص: 52

در قیامت اگر نامه ز احسان خالیست

سوی دوزخ رود آن که ز احسان خالیست

تو بدان مال فراوان بلاست

آنچه مقدار نیاز است عطاست

پس به تقدیر خدا راضی باش

اهل احسان و عطا باش و، راضی باش

این که گویی ندارم ندارم گله است

گله از حق بود ، ندارم گله است

تو که غرق نِعَمِ اللّهی

پس مگو چکنم ؟ چکنم ، گله است

«خادم» همه چیز داری تو ، شاکر باش

گله از خالق رحمان مکن ، شاکر باش

نیّت شرّ هر که دارد مگو، محروم نیست

هر که را نیّت خیر است بگو محروم نیست

نیّت خیر ثوابش خیر است

نیّت شرّ جزایش شرّ است

نیّت مؤمن خیر از عمل است

نیّت کافر شرّ از عمل است

زائر زائر ما ، زائر ماست

مانع زائر ما ، مانع ماست

اهل زائر چو نِگَه می داری

اجر زائر به دست می آری

هر چه در راه زیارت بینی

اجر آن را آخرت می بینی

تا توانی کسی را ز زیارت منع مکن

خود را زخیر و زیارت منع مکن

تو چه دانی پاداش زیارت چنداست؟

منع مکن ندانی پاداش زیارت چند است؟

نیّت تو اساس عمل است

نیّتت پاک کن، اساس عمل است

زائر کرببلا کیست بگو

گر هدف بهره ی دنیاست بگو

زائر آن است که قصدش زیارت باشد

نه به دنبال زر و زیور و شهرت باشد

زائر خالص و عابد مشخّص باشد

او به دنبال هوس نیست مشخّص باشد

زائر آن است که به دنبال مزورش باشد

عابد آن است که به دنبال معبودش باشد

ادعای عشق نباید بکند بیگانه

عاشقی هم نباید بکند بیگانه

گو اگر عالَم دنیا به من هدیه دهند

دست از دست مولا نکشم هرچه دهند

صادق آل محمّد این بگفت:

عشق مولا ندهی گر هرچه دهند

عمل عشق غیر از عاشقی است

عشق زائرصِرف عاشقی است

ما کجا و صدق عاشقی

عاشقی دان فوق بندگی است

عاشق صادق محو معشوقش بود

عابد صادق محو معبودش بود

تو بگو من دوستم نی عاشقم

ص: 55

من هوادار توام نی عاشقم

«خادم» تو چه دانی ز عشق محبوب

گو کنم دوستی ، نه عشق محبوب

بهترین راه همین است بیا توبه کنیم

محور اهل کسا را بیا یاد کنیم

این مجرّب تر است بیا توبه کنیم

یا بیا بر پسرش گریه کنیم

بهترین راه همین است بیا توبه کنیم

آدم آمد با نام خمسه توبه کرد

ما هم همین گونه بیا توبه کنیم

توبه گر خالص و بی مظلمه بود

بشتاب تا برویم توبه کنیم

ما اگر توبه کنیم، راه باز شود

مشکل ما همین است بیا توبه کنیم

«خادم» تو نیز باید توبه کنی

بنگر چه کردی بیا توبه کنیم

خانه ی اهل کسا خانه ی ما بُود

درِ آن خانه زدن حسرتِ ما بُود

تو بیا با ادب وکامل باش

درِ این خانه زدی کامل باش

گر کمالی تو را نیست، در مَزَن

چون عطا بهر کمال است در مزن

هر چه خواهی اگر مشروع است

به تو خواهند داد اگرمشروع است

غیر مشروع مخواه از آنان

هر چه خواهی بخواه از آنان

گر ز دنیا، طلب خواهی کرد

نظری کوتاه داری طلب خواهی کرد

نظرت را بلند کن ز عقبا بطلب

بخل نباشد هر چه خواهی به طلب

گر که کوته نظری کن نظری

فکر کارت بکن کن نظری

گر کمی خواهی، چون خود کمی

کم مخواه از آنان گرچه خود کمی

هر چه خواهی گو، جودت کنند

کم مخواه از آنان جودت کنند

راست گو تا راستان جودت کنند

تا که بعد از جود هم رویت کنند

از کریمان جز کرم ناید به کس

ص: 58

هر چه خواهی از کرم جودت کنند

کم اگر خواهی آن باشد خوی تو

کم مخواه و گو تا جودت کنند

تو چرا بیدار نیستی بیدار شو بخواه

هر چه خواهی بیدار شو بخواه

او امام توست باید به او روی آوری

هر چه خواهی بخواه تا به او روی آوری

او «غوث الأمّة» باشد این زمان

گو به فریادت رسد در این زمان

راه خود را گم مکن گمراه شوی

گر امامت رها کردی گمراه شوی

گر بمیری و ندانی امام تو کیست

جاهل رفته ای، ندانی امام تو کیست

معرفت پیدا کن تا راهت دهند

تا نباشی حیران، راهت دهند

هر که را در قیامت با امامش خوانند

گر امامی ندارد با که او را خوانند؟

«خادم» تو امامت را بشناس

پیش از این امامت را بشناس

گر تو دنبال کنی بی نهایت باشد

در رحمت فراوان باشد

راه رحمت فراوان باشد

هر کسی را ز رهی می بخشند

کوهی را به کاهی می بخشند

بهشت را هشت در می باشد

هر دری مخصوص کسی می باشد

راه رحمت به خود باز کن

یک بهانه سوی حق باز کن

آن یکی گوید: من خادم بُدَم

این یکی گوید من مادِح بُدَم

آن یکی گوید: من دوست بوده ام

این یکی گوید: من حامی بوده ام

آن یکی گوید: من زائر بوده ام

این یکی گوید: من چاکر بوده ام

آن یکی گوید: من خوش آمد گفته ام

این یکی گوید: من کفش جفت کرده ام

آن یکی گوید: دعوت کرده ام

این یکی گوید: خوان گسترده ام

آن یکی گوید: من شعر گفته ام

این یکی گوید: من شعر خوانده ام

آن یکی گوید: من جاروب کرده ام

این یکی گوید: من در باز کرده ام

ص: 60

آن یکی گوید: چراغ روشن کرده ام

این یکی گوید: من خاموش کرده ام

آن یکی گوید: من در وا کرده ام

این یکی گوید : من در بسته ام

آن یکی گوید: من روضه خانده ام

این یکی گویند: من مدح خوانده ام

آن یکی گوید: گریه کرده ام

این یکی گوید: تباکی کرده ام

آن یکی گوید: من نوکر بوده ام

این یکی گوید: دست بر سینه بوده ام

آن یکی گوید: من چای داده ام

این یکی گوید: شربت داده ام

آن یکی گوید: اطعام کرده ام

این یکی گوید: من انفاق کرده ام

آن یکی گوید: من ظرف شسته ام

این یکی گوید: من فرش شسته ام

هر کسی گوید: من کاری کرده ام

مزد من را بدهید کاری کرده ام

«خادم» ببین این ها راه رحمت است

در رحمت باز است، این ها راه رحمت است

نکند تو بی بهانه بیایی فردا

دست خالی بیایی فردا

شافع روز قیامت حسین است بدان

ص: 61

دری از جنّت مخصوص حسین است بدان

دست خالی میا بیچاره شوی

گر تو را راهی نباشد بیچاره شوی

اولیایش افضل از اولیاست

شافع هر نبیُّ ولیست

چاره ساز دوستان علیست

دوست او دوست علیست

دشمنش دشمن مولا علیست

دوست مولا همان دوست نبیّ است

دشمنش را نگویید دوست نبیّ است

دوستان علی در دو جهان آزادند

دشمنانش در دو جهان گرفتارند

«خادم» بگیر عروةالوثقی را

خادمی کن عروة الوثقی را

نی ملک نی پیامبر به پایش نرسید

هر پیمبر ورا عاشق شد

هر مقرّب ورا عاشق شد

رحمت حق بَرِ احمد مبارک باشد

کس چو او نیست که مبارک باشد

شافع روز جزا ، احمد مرسل باشد

از خدا اذن گرفته ، احمد مرسل باشد

در قیامت مثل او نیست کوشافع امّت باشد

او مجاز است به شفاعت کو محمّد باشد

اوصیایش افضل از اوصیا می باشند

چون که آنان اوصیای محمّد باشند

چون رسد در قیامت به مقام محمود

همه محتاج اویند او محمّد باشد

افتخار امّت این است که رسولش محمّد باشد

هیچ رسولی نیامد که مقامش چو محمّد باشد

او عزیز است به درگاه خداوند کریم

کس ز او نیست عزیزتر او محمّد باشد

شافع امت خود باشد و امّت ها را

در قیامت او شفیع است محمّد باشد

رحمت حق بخواهید و فرستید صلوات

صلوات بهر احمد گشایش دارد

رستگاری طلبید و فرستید صلوات

هر دعائی که خواهید مقبول افتد

قبل و بعدش بفرستید صلوات

گر ثواب فراوان خواهید

هر شب و روز فرستید صلوات

رحمت حق اگر می طلبید

در همه عمر فرستید صلوات

گر که خواهید شب و روز به عبادت باشید

غافل از حق نشوید و فرستید صلوات

عمر خود گر غنیمت دانید

ضایع اش ننمایید و فرستید صلوات

گر محبّ خدا و رسول و ولیّ می باشید

وقت را ضایع نکنید و فرستید صلوات

حاجتی گر که دارید به خدا

استجابت سریع است فرستید صلوات

گر تو را مشکل خاصّی است بیا

راه باز است اگر تو فرستی صلوات

ملکی است در سماوات هزار دست دارد

او به انگشت شمارد ثواب صلوات

عاجز از هیچ حسابی نیست جز صلوات

جز حساب مردمی که فرستند صلوات

ص: 65

عاجر و ناتوان آن غافل بیچاره

که بود غافل از یاد خدا و نفرستد صلوات

گر که خشنودی حق خواهی و حبّ

نبیّ

تا توانیّ و زبان داری بِفرست صلوات

گر شفاعت ز محمّد و ز آلش خواهی

تا توانی دعا کن و بِفرست صلوات

آخرالأمر نیاز به شفاعت داری

پس دعا کن و بفرست صلوات

«خادم» فراغت دا ری از دست مده

هر گاه فارغی دعا کن و بفرست صلوات

نِی پیمبر نِی ملک نِی هیچ مخلوقی

افضل از او نیست او رسول الله است

قاب القوسین و مقام قرب حق مخصوص اوست

شأن هیچ کس نیست او رسول الله است

آدم و مُلک و مَلک را گو بیایید بهر حق

سجده بر او نمایید او رسول الله است

جبرئیل امین در سدرةالأعلی به گفت

بیش از این حق من نیست حق رسول الله است

انبیاء و اوصیا و ملائک شاهدند

اشرف مخلوق عالم رسول الله است

در قیامت او شفاعت می کند بر انبیا

چون مقام محمود مخصوص رسول الله است

هر پیمبر هر وصی هر امتی

احتیاجش در قیامت به رسول الله است

دین او نیز اکمل ادیان عالم باشد

چون که اکمل در جهان نفس رسول الله است

اوصیایش افضل از پیغمبرانند بدان

گر چه افضل در جهان رسول الله است

جنت و نار و جحیم در دست اوست

گر چه در دست علیست از رسول الله است

آری او نفس علیّ و علیّ نفس نبی است

هر دو از یک شجرند افضل رسول الله است

گر نبیّ خاتم نبود علیّ بود پیمبر بعد از او

ص: 67

پس هر دو نبیّ اند افضل رسول الله است

صاحب خُلق عظیم است او نزد خدا

خلق حیدر چو نیّ است افضل رسول الله است

پس چرا آزار او بیش از همه می بوده است

این دلیل قرب اوست ، افضل رسول الله است

«خادم» تو چه دانی رسول الله کیست

فضل او را خدا داند او رسول الله است

هر نبیّ و هر وصیّ محتاج به اوست

شافع اَر باشد هم محتاج به اوست

اوّل و آخر نیازمند به اوست

مَلَک وحی نیازمند به اوست

شرف کلّ ملائک به اوست

شرف هر ولیی هم به اوست

قاب قوسین مخصوص به اوست

سدرة المنتهی محتاج به اوست

همه ی عالم نیازمند به اوست

جنّت و نار نیازمند به اوست

شرفش پیش خدا اعظم است

از ملائک اشرف و اعلم است

انبیاء همه شاگرد وِیَند

اوصیا همه زیر دست وِیَند

او نبیّ و ولیّ و خاتم است

دین حق را بس او خاتم است

ما همه ریز خوار اُوییم

در همه چیز نیازمند اوییم

او خدا نیست او عبد خداست

از خدا هم جدا نیست او عبد خداست

اوصیایش عزیزان خدایند همه

بهتر از هر نبیّ و وصییّ اند همه

درب جنّت گشوده نشود

ص: 69

جز به دست او گشوده نشود

جبّ او جبّ خدایِ اَزَلیست

او ولیّ خدای ابدی است

طاعتش حبّ خدا می باشد

عَفو او عفوِ خدا می باشد

او عزیز خدای است بدان

او حبیب خدای است بدان

ما گدایِ اوییم بدان

چون که محتاج اوییم بدان

ای خدا بهر او تو به ما روی کن

عفوِمان کن، تو به ما روی کن

«خادم» تو چه می خواهی بگو

هر چه می خواهد دل تنگت بگو

خادمی می طلبم زین درگه

خادمی باشم من زین درگه

خادمی افتخار من است

گر پذیرند افتخار من است

بزم عیشی است بیا شاد شویم

یاد خالق بکنیم، مبارک بادا

صاحب خلق عظیم است، یاد او، یاد عظیم است

یاد او یاد کریم است، مبارک بادا

همه عالم سَرِ تعظیم فرود آورد ند

جبرئیل هم ندا داد: مبارک بادا

هر عظیمی سر تعظیم فرود آورده است

پادشاه از تخت فرود آمده است ، مبارک بادا

حق یکباره در آمد، راه گمراهی سر آمد

غم و غصّه سر آمد، مبارک بادا

«جاء الحق» آمد، باطل به سر آمد

مَلَکِ وحی در آمد، مبارک بادا

مُلک عالم هدیه آمد ، به دست خاتم آمد

از سوی کریم آمد، مبارک بادا

مَلَک وحی درآمد، مژده ای هم بیامد

بر رسول مدنی آمد، مبارک بادا

راه حق روشن و، باطل سر آمد

خورشید ز مشرق در آمد، مبارک بادا

قلم وحی در آمد، راه باطل سر آمد

مَلَک وحی بیامد، مبارک بادا

عالَمِ کون همه شاد شدند، زانکه بیدار شدند

راه حق باز گردید، مبارک بادا

قلب احمد وحی رسیده، به همه مژده رسیده

ص: 71

از خدا وحی رسیده، مبارک بادا

نور توحید در آمد، بت پرستی سر آمد

مَلَک وحی درآمد، مبارک بادا

حرکاتش همه اعجاز و نگاهش اعجاز

همه چیزش اعجاز، مبارک بادا

راه حق باز شد ، گره ها باز شد

عبدِ اَلله شاد شد، مبارک بادا

مادرش شاد شد، دلش آزاد شد

جدّ او شاد شد، مبارک بادا

ما همه شاد شدیم، جالسین شاد شدند

گو که حق شاد شد، مبارک بادا

کف به کف می زنیم، بهر حق می زنیم

گرد هم می زنیم، مبارک بادا

عید میلاد محمّد آمد ، هر کسی شاد آمد

ملائک شاد شدند ، مبارک بادا

«خادم» تو گو تا همه کف زنند

کف آزاد زنند، مبارک بادا

تو بیا گو همه شاد شوند

شأن او شأن عظیم است بدان

خُلقِ او خُلقِ عظیم است بدان

افضل از هر نبیّ است بدان

شأن او کس نداند بدان

همه عالم بهر او خَلق شده

چه کسی مثل او خَلق شده

او مقامش «قاب قوسین» رسید

جبرئیل هم به پایش نرسید

گفت اینجا جای هر کس نَبُود

نِی ملک نِی وصیّ نِی نبیّ نَبُود

تو عزیزی که جایِ تو بُود

هر کسی جای خود بُوَد

«قاب قوسین» بس شأن تو بُود

تاکنون هیچ کس چون تو نَبُود

ملک وحی چو دید درمانده شد

نتوانست رود درمانده شد

خلقتش سبب خَلقِ عالَم گردید

او خلق شد ، که عالم خلق گردید

گر نبود او عالمی هم نبود

خلقتش گو سبب عالم بود

عالَم از خلقت او دَرهَم شد

حال هر سلطان گو درهم شد

ص: 73

سلاطین ز تخت افتادند

شیاطین ز علم افتادند

طاق کسری فرو ریخت ز او

آتشکده خاموش شد ز او

کاهنان بین همه لال شدند

اختران بین که همه تار شدند

این همه بهر وجود او بود

همه عالم ز وجود او بود

درس عبرت بگیر ای کافر

روی خود را به خدا کن کافر

ای یهودی ای مسیحی بیا درمان گیر

تو که بیماری بیا درمان گیر

اهل عالم بیایید ببینید او را

بهترین خلق خدای است ببینید او را

پس همه بهر او کف زنید

بهتر ا زآن ، کفِ پیوسته زنید

کف زنید و کف زنید و کف زنید

دل خود شاد کنید و کف زنید

ای خدا عیدی ما را تو بِدِه

هر چه خواهی ز کرم تو بِدِه

«خادم» تو انعام بگیر از خالق

هر چه خواهی بگیر از خالق

من که خواهم شوم خادم او

ص: 74

تا که در عقبا شوم مادح او

یا رسول الله ببین خانه ام آتش زدند

محسن زهرا را کشتند و هیچ کس نگفت

خانه ی بنت الهدا را چرا آتش زدند

راه حق بستند و مردمان گمراه شدند

حق ذی القربا فراموش شد حق را آتش زدند

آتش بر آشیانه ی مرغی نمی زنند

گو پس چرا خانه ی وحی را آتش زدند

فاطمه بین در و دیوار صدا زد پدرش

ای پدر بین چه کردند خانه ام آتش زدند

کافر این گونه نکرد با آل الله چه شد ؟

گو به جرأت حق را آنان آتش زدند

این مسلمانی که گفته این چه دینی است بگو

این که دین نیست این کفر است حق را آتش زدند

شیعه گوید ما کافر نیستیم کافر کسی است

که کشد آل پیمبر ، نگوید حق را آتش زدند

حق علیّ بود و حق همراه علیّ بود همه جا

خانه اش خانه ی حقّ بود ، حقّ را آتش زدند

تو خدا را زائری او محو خداست

قبر زهرا ، خانه اش باشد بدان

جای دیگر نباشد برادر بدان

نیمه شب مولا کجا برد جسم فاطمه

او به دست بابِ او داد جسم فاطمه

لیک مولا به بقیع قبرها بساخت

زین عمل قبر زهرا را گم ساخت

اهل بیت گویند قبر فاطمه خانه ی اوست

دُخت پیغمبر بوده ، او وارث اوست

غاصبین خانه اش را غصب نمودند

هم چنان که ارث او را غصب نمودند

وارث هر پدری فرزند اوست

وارث خانه ی او فرزند اوست

از همین جا بدان کا نان غاصب اند

غاصبِ حقِّ ولیّ اند ، آنان غاصب اند

حقِّ مظلوم را آنان با تازیانه گرفتند

اجبار بود کار آنان با تازیانه گرفتند

دخت پیغمبر مظلوم کشته شد

محسن اش نیز با او کشته شد

آه مظلوم گرفت همه ی آنان را

در سقر برد همه ی آنان را

حبل الله را با حَبل بِبَستند

دست او را از پشت ببستند

ص: 77

تازیانه زدند بر فاطمه

کشتند فرزند فاطمه

فاطمه فرزند خود را سقط نمود

آه سردی از دلش بیرون نمود

ای پدر بین با دخترت چون می کنند

حبل الله را از خانه بیرون می کنند

ناله های حسنین بالا گرفت

ناله های زینبین بالا گرفت

همه سوختند از این واقعه

دل زهرا سوخت زین واقعه

گفت نفرین تان خواهم نمود

دست بردارید نفرین تان خواهم نمود

ناگهان مسجد چون عرش لرزیده شد

گو که عالم چون عرش لرزیده شد

گفت مولا به سلمان دریاب فاطمه

گو به زهرا صبر کن دریاب فاطمه

گرنه عالم دگرگون شده بود

همه چیز گو نابود شده بود

صبر مولا نجات داد همه را

صبر مظلوم نجات داد همه را

ما همه زنده ی صبر اوییم

مسلم اَر هستیم ز صبر اوییم

بیست و پنج سال در خانه نشست

ص: 78

صبر کرد او ، در خانه نشست

صبر ایّوب چو صبر او نبود

هیچ صبری چو صبر او نبود

«خادم» بس کن دل ما را بردی

صبر مولا بزرگ است دل ما را بردی

آن که اقرب به نبیّ بود فراموش گردید

تا که شیطان دست در دست ابوبکر نهاد

راه را باز کرد دست در دست ابوبکر نهاد

این جماعت که بود ، چند نفری

فتنه ها شد از این چند نفری

مردمان را به اجبار کشیدند آنجا

تا که بیعت بگیرند در آنجا

کار خود را که کردند پیمبر دفن شد

گو که دین او با او دفن شد

حق صاحب حق را ضایع نمودند

زحمات نبیّ را ضایع نمودند

مردمان نیز از آن راضی شدند

چون منافق بودند راضی شدند

تا که با خود گفتند کار ما کامل نشد

تا علی زنده است کار ما کامل نشد

پس به فکر کشتن او آمدند

حیله کردند از نفاق باز آمدند

خلدبن ولید آماده شد

بهر کشتن او آماده شد

پس ابوبکر گفت تا سلام صبح من دهم

تو به زن گردن او ، تا اَجرت دهم

پس ابوبکر پشیمان شد در نماز

که چه خواهد شد بعد از نماز

ص: 80

او نماز را طول داد و نمی گفت سلام

تا به گفت آنچه گفتم را مکن بعد از نماز

پس گرفت مولا خالد را و گفت:

آن چه بوده گو بعد از نماز

گفت من مأمور کشتن بوده ام

تو میازارم من مأمور بوده ام

کشتن مولا بر آنان سهل بود

غصب حق صاحب حق سهل بود

بین کیانند غاصب حق ولیّ

بین چگونه غصب شد حق ولیّ

بازگویی کار آنان مصلحت می بوده

هر چه کردند مصلحت می بوده

ای صد لعنت ز من بر مصلحت

مصلحت این است این است مصلحت

کی صلاح در کارتان ما دیده ایم

کی حقیقت بین تان ما دیده ایم

عدل اگر خواهید بدانید آن علیست

علم اگر خواهید آن علم علیست

عقل اگر خواهید آن عقل علیست

حکمت و دانش اگر خواهید آن نزد علیست

هر چه خوبی خواهید آن نزد علیست

پس بدانید علی از من و من از اویم

هر چه او هست من هم اویم

جانشین من اویست ، اویست

دیگری نیست ، اویست ، اویست

راه دیگر نروید گمراهیست

راه دیگر روید گمراهیست

دانش عالم همه نزد علیست

صدق و پارسائی همه نزد علیست

فضل او فضل من و فضل من فضل علیست

هر چه من دارم آن فضل علیست

پیروی از او بر امّت واجب است

گر سیادت خواهید واجب است

همرَهِ صادق اگر خواهید روید

صادق او ست اگرخواهید روید

دیگری نیست چو علیّ در روزگار

مثل او را کجا یابید ، در روزگار ؟

او صراط مستقیم دین بُوَد

حافظ آئین من ، او بُوَد

ص: 82

او حَبل المتین دین بُوَد

حافظ اصل و فرع او بُوَد

افضل از هر وصییّ او بُوَد

افضلِ از هر نبیّی او بُوَد

بعد من گر نبیّیِ بود او بود

گر رسولی بعد من بود او بود

او باشد نزد حق مرتضی

هر کسی نِی باشد مرتضی

من نبیّم او هست مرتضی

مرتضی اوست نزد مصطفی

حق، او را وصیّ ، من نمود

جانشین من نمود ، او نمود

هر که او را دوست دارد مؤمن است

هر که او را دشمن دارد کافر است

حبّ او باشد مفتاح بهشت

گر نداری تو مفتاح بهشت

راه تو بسته است سوی بهشت

کی رسد بر تو آن بوی بهشت

راه جنّت را به خود مسدود مکن

خود را ز جنّت ، محروم مکن

«خادم» نگهدار تو حبِّ علی

تو چه دانی ، از حبّ علی

ص: 83

حق او، دار و ندارش بردند

بی اجازه وار د بیتش شدند

درب را سوختند وارد بیتش شدند

فاطمه بین در و دیوار بود

از حیا، بین در و دیوار بود

با لگد در را به رویش زدند

با لگد گو که بر عرش زدند

ناله ی فاطمه بالا گردید

عالم کون دگر گون گردید

گفت: فضّه، بِرَس فریادم

کشته شد محسنم بِرَس فریادم

تا که از غصّه صدا زد بابا

تو ببین با من چه کردند بابا

پس علیّ رادست بسته به مسجد بردند

او ولیّ خدا بود دست بسته به مسجد بردند

در سقیفه به اجبار برفت

بهر بیعت به اجبار برفت

آخرالأمر نکرد او بیعت

عدو قانع شد از او بی بیعت

بین مردم شعار می دادند

که علی کرد با ابوبکر بیعت

سوی دیگر ابوذر می گفت

به خداوند او نکرده بیعت

ص: 85

این کمی بود ز قصّه گفتن

بیش از این حق من نیست قصّه گفتم

«خادم» تو کی بودی آنجا

که بدانی چه گذشت در آنجا

آنچه گفتی سخنی کوته بود

خوب بود سخنی کوته بود

بلکه آنان دین مردم را ربودند

اصل و فرع و هر چه بود آنان رُبودند

خاندان وحی صفر الید شدند

دار و نادار آنان را رُبودند

خمس آل محمّد را ربودند

بلکه هر حقی که بود آنان ربودند

مردمان را دشمن آنان نمودند

تا که در کرببلا هستی آنان را ربودند

از سقیفه تیری بر کمان کردند و آمد

بر گلوی نازک اصغر شد او را ربودند

طفل شش ماهه ی تشنه چه کرد با آنان

که گلویش بریدند و او را ربودند

همه از حاکم ظالم حمایت کردند

دست ذی القربا بستند و آنان را ربودند

تا که در کرببلا رسوا شدند

دین خود از دست دادند و رسوا شدند

کس نکرد در عالم چنین ظلمی را

طفل تشنه روی دست پدر، آنان ربودند

یک نگاهی تو در کرببلا کن و بگو

از چه فرزندان پیغمبر را ربودند

کوفیان دعوت نمودند و گفتند

ما امام خواهیم پس او را ربودند

امر طاغوت را اطاعت کردند

ص: 87

علّت اصلی همین بود که حق را ربودند

حق گفت بهر طاغوت کافر باشید

نِی که کافر نشدند حق را ربودند

این عمل در همه ازمان اتّفاق افتاده بود

بنده ی طاغوت شدند مردم و خوبان را ربودند

امتحان خدا سخت است ای مردم بدانید؟

مردم ما نیز طاغوت را پرستیدند و خوبان را ربودند

کفر و ایمان دو تا باشند ، جمع نشوند

کافر و مؤمن دو تا باشند ، جمع نشوند

«خادم» انذار و نصیحت ، نکند تأثیری

تو اگر خود را کشی هم نکند تأثیری

بی ولایت که داند چه در قرآن است؟

بی حبّ علی راه بهشت بسته بود

بی حبّ آل علی راه ها بسته بود

گر تو اسرار قرآن را ندانی

خواندن قرآن چه سود ؟ فرآن را ندانی

هر که خواهد به بهشت راه یابد

بی ولایت کی تواند راه یابد ؟

شرط ایمان ، ولایت باشد

شرط جنّت ولایت باشد

حلقه ی باب جنّت علیّ می گوید

همه چیز درجنّت علیّ می گوید

کلید جنّت و نار به دست علیست

همه چیز آنجا به دست علیست

وقت مردن چون علیّ را بینی

راه تو روشن شود چو علیّ را بینی

«خادم» تو ولایت علیّ را داری

بیم مکن دان همه چیز را داری

عزّت اهل کسا هم ز خدا می باشد

تو اگر عزّت دارَین خواهی

طرف اهل کسا رو گر عزّت خواهی

گر که خواهی به خدا راه یابی

چاره ای نیست که باید ره آنان یابی

گر تو خواهی به خدایت برسی

سعی کن تا به آنان برسی

راه حق دان راه آل الله است

راه جنّت راه آل الله است

گر صراط مستقیم را خواهی

یا که راه حق را خواهی ؟

حق نفس علیست

صراط مستقیم نفس علیست

راه فرزندان او راه علیست

تو بدان آنان صراط اقومند

شاهدان مردم و صراط اقومند

گر که خواهی راه حق روی

راه آنان رو ، راه حق را روی

دین حق را ز آنان بگیر

راه حق را ز آنان بگیر

صادقین را تو گر می خواهی

صادقین آل الله اند گر می خواهی

گر أولوالأمر را تو می خواهی

ص: 90

امر آنان واجب است گر می خواهی

گر اطاعت کنی از آنان

راه تو صاف شود با آنان

گر که خواهی محشور شوی با آنان

بایدت که همراه شوی با آنان

گر تو جنّت طلبی راهی نیست

جز ره آل نبیِ راهی نیست

گر شفاعت طلبی در محشر

ملجئی نیست جز آل علی در محشر

راه خود را از اینجا طی کن

راه را چو آنان طی کن

«خادم» تو اگر راه نجات می طلبی

راه آنان بُرو اگر می طلبی

جز شهید کربلا صاحب اشک باش

بعد پیغمبر باید زائر مولا شوی

بعد از آن در بقیع باش و شاد باش

پس یکایک هر امامی را زائری

گو که نور واحدند و شاد باش

زائر عرش خدایی گر امامی را زائری

گر که اهل معرفت هستی شاد باش

گر بخواهی شاد باشی رو کن به رضا

او رضا باشد ز تو، تو رضا باش و شاد باش

زائر اَر باشی، مهمانی سه روز است بدان

پس به شهر خود بازگرد و شاد باش

زائر هر امامی اهل جنّت است

پس تو عاشق باش و شاد باش

یک زیارت هم کنی ، تو زائری

تو حدیث «زُر وانصرف» بین و شاد باش

زائر هر امامی بُدی از او اطاعت می کنی

زائر با معرفت باش و شاد باش

سعی کن آزارت به هیچ کس نرسد

تا که مقبولت کنند و شاد باش

سعی کن در بازگشت سوغاتی آوری

تا که شاد باشند همه تو شاد باش

چون به دیدارت بیایند مردمی

هر چه خوبی دیده ای گو و شاد باش

ص: 92

از بدی ها دم مزن غمگین شوند

بس خوبی ها را بگو و شاد باش

در سفر هم همرهان را شاد کن

حرف شیرین بزن شاد باش

سعی کن سوغات معنوی هم آوری

اهل تقوا باش، سوغات است شاد باش

تو بدان تقوا زادِ آن سر است

زاد تقوی بهترین زاد است شاد باش

بی تقوایی مکن اعمالت را مسوزان

تا توانی باتقوا باش و شاد باش

در وداع گو: ای خدا مقدّر کن باز آیم باز

فکر آینده ا ت باش باز آیی شاد باش

در سفر بَهره های فراوان باشد

مولا گفت: پنج فائده دارد شاد باش

تَفَرُّجُ هَمٍّ و اکتسابُ مَعیشةٍ

و علمٌ و آدابٌ و صُحَبَةُ ماجدٍ

کلام علیٍّ هذا نِعمَ کلامِ

کلام الملوک ملوک الکلامِ

«خادم» از خدا خواه همواره زائر باشی

زائر با معرفت باشی و دانا باشی

طالبِ حجِّ مقبول باش و بگو:

حج خواهم دوست دارم بگو

ص: 93

با حبّ آل نبیّ گر بمیرد کسی

آمرزیده آید به قیامت گرامی باشد

با حبّ آل نبیّ گر بمیرد کسی

چون عروسی برندش بهشت گرامی باشد

با دشمنی آل نبیّ گر بمیرد کسی

کافر است او کی گرامی باشد

با دشمنی آل نبیّ گر بمیرد کسی

آیس از رحمت حق است نه گرامی باشد

با دشمنی آل نبیّ گر بمیرد کسی

نه حسابی نه کتابی نه گرامی باشد

ما صراط مستقیم هستیم بدان

«الصراط المستقیم» ماییم توسل کن بما

دانش علمِ الهی نزد ماست

علم صافی گر تو خواهی توسل کن بما

کلمات الله ماییم وصف ما بی منتهاست

کلمات الله ماییم اوصاف الهی نزد ماست

گر درختان و بحار و قلم جمع شوند

وصف ما نتوان گویند چون وصف خداست

بعد احمد علوم الهی نزد ماست

دین احمد هر چه هست آن نزد ماست

«سلونی قبل أن تفقدونی» حق ماست

حقّ هیچ کس نیست بس آن حق ماست

علم آسمان ها چون زمین نزد ماست

هیچ علمی نیست جز آن نزد ماست

حاکم دین خدا ماییم و بس

دیگران غاصب بُوَند آن حق ماست

حقّ ما را غصب کردند تاکنون

تو ببین آثارِ نبوّت نزد ماست

ما ولایت از خدا داریم و بس

بیعت مردم اقراری است و بس

بیعت مردم کِی ولایت آورد

گر ولایت از خدا باشد ولایت آورد

گر که نادانی بگوید ولایت مردمی است

ص: 96

او غدیر خم چه گوید آیا مردمی است

غاصب اوّل مگر سلب ولایت نکرد

او گفت: «اقیلونی» آیا سلب ولایت نکرد

بیعت اول جز اجباری نبود

آن که بیعت نبود اختیاری نبود

او اگر بیعتِ اللّهی داشت

پس چرا سلب کرد ، حقِ آن رانداشت

حرف بی خود مزن ای نادان

شهرت ار خواهی چو ابلیس شوی ای نادان

«خادم» نرود میخ آهنین بر سنگ

هر چه گویی به او، چون گویی بر سنگ

گر به حق خواهی برسی

کن اطاعت ز علی تا برسی

حق همان شخص علیّ می باشد

هر کجا علیّ بود حق می باشد

او صراط مستقیم دین است

حرف او حرف خدا و دین بود

حبّ او جُنّه و جَنّت از اوست

جنّت ملک اوست جنّت ازاوست

حبّ او شرط نجات است بدان

بغض او دوزخ و نار است بدان

تو اگر اهل سعادت هستی

ره دیگر مرو با سعادت هستی

در قیامت حاکم حق ، علیست

حاکم از حق است ، او علیست

دست او دست خدا وجه او وجه خداست

همه اوصاف او اوصاف خداست

تو نگو او خداست او عبد خداست

تو بگو او خدا نیست او عبد خداست

وصف او را نشمار ، بی نهایت باشد

کلمات الله است ، بی نهایت باشد

او در اوصاف همانند خداست

او خدا نیست در اوصاف همانند خداست

تو نگو او افضل ز نبیّ است

ص: 98

جز بگوئی او نفس نبی است

«خادم» تو چه گوئی در اوصاف علیّ

کی توانی شماری تو اوصاف علیّ

غاصبین را به علیّ تشبیه مکن

بی فضل را به صاحب فضل تشبیه مکن

بلید را به ولیّ تشبیه مکن

او بلید است این علیم است تشبیه مکن

این یکی راه آسمان بِه ، ز راه زمین می داند

آن یکی هیچ نداند نِی که راه زمین می داند

در شجاعت علیّ بی نظیر است جز نبیّ

دانش او نیز بی نظیر است جز نبیّ

نَفسِ او نَفسِ نبیّ نَفسِ نبیّ نَفسِ او ست

همه چیزش چو نبیّ نَفس نبیّ نفسِ اوست

تو کجا یافتی کسی نَفسِ نبیّ باشد چو او

تو کجا یافتی کسی علم او علم نبیّ باشد چو او

من نگویم او نبیّ است او نفس نبیّ است

من نگویم او خداست او عبد خداست

روح او روح نبیُّ نفس او نفس نبیّ

همه چیزش چو نبیّ، نِی جِسمِ نبیّ

گر نبیّ بعد از نبیّ بود ، او می بود نبیّ

چون که او نفس نبیّ بود ، او می بود نبیّ

حق او غصب شد ، دل ما بین ، تنگ شد

بیست پنج سال خانه نشین شد ، دل ما بین ، تنگ شد

دین حق را زیر و رو کردند و رفتند

مردمان را گمراه کردند و رفتند

مدح او را خدا فراوان کرده به قرآن ببین

ص: 100

آیات فضائلش فراوان کرده به قرآن ببین

آیات فضائل همه چیزش نگفته

آیات فراوانی است همه چیزش نگفته

«خادم» تو فضائلش بگو و بخوان

آیات فضائلش بگو و بخوان

هر که من مولای اویم علی مولای اوست

این علی گویم ، این علی مولای اوست

هر چه او گوید او حاکم بُوَد

حرف او حق است او حاکم بُوَد

امر او امر من و قول او گفتار من است

امر و گفتار او ، امر گفتار من است

حبّ او حبّ من و بُغض او بُغض من است

خواست من خواست خداست ، خواست او خواست من است

نفس اویم من او نفس من است

هر دو از یک شجریم او نفس من است

حق ، اوست، او حق است، حق همراه اوست

او با حق است و حقّ همراه اوست

کینه توزی مکن با او ، کفر است بدان

حبّ او ایمان و بغضش کفر است بدان

علیّ ، حبّه ایمان ، قسیم الجنّة و النار

علیّ ، مبغِض االکفار، قسیم الجنّة والنار

علی باب الجنان مکتوب ، علیّ حاضرٌ الآن

یقسّم جَنّة الخلد و هو حاضرٌ الآن

دشمنان دانید اختیار جنّت با علیست

بر در جنّت نایستید اختیار جنّت با علیست

بر دوست علی گویید بیا ، جنت باز است

اختیار جنّت و نار با علیست ، جنّت باز است

علیٌّ حاکمٌ الآن، علی باب الجنان اَلآن

ص: 102

بگویید بیایند دوستان، علیّ حاکم الآن

علی بر در جنّت ، گوید: بیایید

دوست من کیست؟ بیایید بیایید

النار علیمٌ علیمٌ تنادی المبغضینا

تعرف النار جمعَ المبغضینا

درب جنّت گشایند، بر درِ آن سُرایند

دوستان علی را بگویید بیایند بیایند

بر در دوزخ نوشته: دشمنان علیّ بیایند

جایشان محفوظ باشد ، بیایند بیایند

کوبه ی دربِ بهشت گوید: یا علیّ

اهل جنّت همه گویند : یا علیّ

«خادم» تو که دوست علیّ هستی بیا

علیّ منتظر توست ، کجا هستی بیا ؟

خدا گوید : این علیّ نزد ما نفس نبی است

علم او علم نبیّ ، نفس او نفس نبیّ

هر چه در نفس علیست در نفس نبیّ

همه اوصاف علی دان ز محمّد باشد

همه اوصاف علیّ عین محمد باشد

حدیث منزلت گوید با صوت جلّی:

محمّد نبیّ است و وزیرش علیّ

قبل از آن در آسمان ها گفته شد:

محمّد نبیّ است و وزیرش علیّ

در غدیر نیز پیمبر بگفت نزد همه :

هر که من مولای اویم ، پس امیرش علیّ

در شجاعت همانند نبیّ بود علیّ

در شهامت ، همانند نبیّ بود علیّ

چون که شد نفس علیّ نفس نبیّ

همه اوصاف علیّ شد همانند نبیّ

با صراحت پیمبر گفت به علیّ :

علی از من بُود ، گفت به علیّ

در غدیر گفت خلافت فقط شأن علیّ است

هر که باشد جز او غاصب حق علیّ است

دشمن او بود ، دشمن من ، در دو جهان

دوست او دوست من است ، در دو جهان

حرب او حرب من و سلم او سلم من است

دوست او دوست من و سلم او سلم من است

ص: 104

در قیامت همین گونه بود او با من

دشمنش دشمن من ، سلم او سلم من است

چون قیامت نگاهی کنم به دوستان علیّ

من شفاعت نکنم ، جز ز دوستان علیّ

گر نداند کسی فضل او ، بی معناست

«کلمات الله» گو : شاهد این معناست

گر همه آدم و جنّ و ملک جمع شوند

فضل او را نتوانند شمرد ، گر جمع شوند

«خادم» گفتن فضل علیّ کار تو نیست

بی شمار است فضل او کار تو نیست

حبّ او حبّ خدا ، بغض او بغض خدا

حرب او حرب خدا ، بغض او بغض خدا

فعل او فعل خدا ، چه کسی مثل خدا

پس مگو نیست کسی ، مثل خدا ؟

همه اوصاف علیّ وصف خدا

همه افعال علیّ فعل خدا

چون جمالش بود ، عین خدا

تو مگو او خد ا ، او عبد خدا

تو بگو : اوصاف او وصف خدا

کی توانی تو کنی وصف خدا ؟

وصف او وصف خدای ازلیست

خواست او خواست خدای ابدیست

فعل او فعل نبیّ وصف او وصف نبیّ

همه اوصافش گو : او وصف نبیّ

جز نبوّت ، او همانند نبی است

فارقی نیست ، او نفس نبی است

همه عالم ، زوجودش متحیّر ماندند

همه در مانده شدند ، متحیّر ماندند

«خادم» بیش از این کس نپذیرد از تو

تو بگو او خدا نیست تا پذیرند از تو

هر کجا هست علی حق همان جاست بدان

جز علیّ نیست حق ، مگر آل علیست

علی حق است و حق با آل علیست

حق اگر خواهی ببینی آن علیست

حق و باطل چون مخلوط شود

تو بدان آنجا ، حق همراه علیست

آدرس حق را پیمبر داد در روز غدیر

راه حق جوئید ، آن راه علیست

حق مولا غصب شد ، بعد از غدیر

در سقیفه کس نگفت : حق با علیست

مردم از حق دور گشتند بعد از نبیّ

تلخ شد حق ، آنان نگفتند: حق با علیست

حبّ دنیا دور کرد آنان را ز حق

تا فراموش کردند ، حق با علیست

حبّ دنیا کجا ، حبّ علیّ کجا ؟

اهل دنیا نگویند : حق با علیست

طالب دنیا نسازد با علیّ

او نگوید همه حق با علیست

حبّ طاغوت نسازد با حبّ علیّ

دوست طاغوت نباشد دوست علیّ

تا ز طاغوت جدا نِی گردی

نتوانی گفت : حق با علیست

تو اگر راه حق می جویی

ص: 107

راه حق همان راه علیست

گر بهشت و سعادت خواهی

تو بدان راه آن راه علیست

«خادم» جدا مشو از آل علیّ

راه آل علیّ ، راه علییست

اوصاف نبی اوصاف علیست

تو چه دانی که خدا چه گفت در معراج

او گفت به پیامبر سیّد ولیّ

برسان سلام ما بهر سیّد ولیّ

سیّد است او سلامش برسان

حق اوست ، سلامش برسان

فضل علیّ را گر تو یاد کنی

فضل نبیّ را گو تو یاد کنی

فضل او فضل خداست

ذکر او ذکر خداست

«خادم» تو یاد کن فضل علیّ

حاجتی داری یاد کن فضل علیّ

ذکر علیّ و اشک بر عصیان است

اشک برحسین مظلوم غفران است

صلوات سبب غفران است

یاد مظلوم عالم غفران است

اشکِ بر او سبب غفران است

تو بدان ذکر علی غفران است

یاد او هم سبب غفران است

تو بدان نام علی غفران است

یا علی های تو شرک نمی باشد

بلکه یاد ی ز علی می باشد

هدف از یا علی شفاعت بود

بلکه درخواست شفاعت بود

گوش مکن به حرف نادان ها

دل مبند به حرف نادان ها

تو بدان راه حق ، گم کردند

دل به حرف علماشان کردند

آن که حق را با علیّ نِی داند

تو بدان راه علیّ نی داند

هر چه گوئی تو را نور دهد

کار من گفتن فضل مولاست

من نجاتم گفتن فضل مولاست

شب و روزم صرف مولا می شود

بلکه جانم صرف مولا می شود

گر که گویند: تو را کار چیست؟

من گویم مرا کار دیگر چیست ؟

کار من گفتن فضل مولاست

کار دیگر ندارم ، فضل مولاست

افتخارم همین است تا آخر عمر

کار دیگر نکنم من تا آخر عمر

عمر را بهر چه خواهم جز این

کار دیگر ندارم ، جز این

خادم مولای خود هستم من

شب و روز خادم او هستم من

این همان توفیق الهی باشد

بهتر از آن چیست؟ توفیق الهی باشد

ای خدا توفیق را از من مگیر

هر چه گیری توفیق را ا ز مگیر

شاکر ربِّ رئوفم هستم

حامد ربّ رئوفم هستم

من که شاعر نبودم تو دادی توفیق

هر چه کردم ، تو دادی توفیق

ص: 111

غصّه دارم چرا دیر شروع کرده ام

سنِّ پیری شده دیر شروع کرده ام

فضل مولا را نتوان احصا نمود

هر چه گوییم نتوان احصا نمود

جنّ و انس و ملک جمع شوند

همه عالم گو جمع شوند

هر چه کوشند نتوان احصا نمود

کلّ عالم نتوان احصا نمود

کلمات الله اند ، آلِ احمدند

کس نباشد جر آنان آل احمدند

آل احمد کلمات الله اند بدان

کلمات الله بی شمارند بدان

فضل مولا بی شمار است بدان

قدرت احصا نداریم بدان

فضل او فضل خدای ازلیست

وصف او وصف خدای ابدیست

صاحب وصف جمال حق بوند

همه اوصافشان جمال حق بوند

من که عاجز شدم از وصف جمال علیّ

هر چه کردم نشد وصف جمال علیّ

هم خدا گفت هم پیمبر وصف او وصف من است

کی توانید شمارید ، وصف او وصف من است

«خادم» در پی وصف و شماره مباش

ص: 112

بلکه بشمار در پی شماره مباش

همه چیزش چو نبیّ خلق او خلق نبیّ

خلقت او از ازل چو نبیّ بوده است

همه چیزش همانند نبیّ بوده است

گر نبوّت ختم نمی شد به نبیّ

بعد از احمد جز او نمی بود نبیّ

من نگویم که خدای است او عبد خداست

لیک اوصاف او همه مانند خداست

او کریم است و رؤف است و دود

نه خدای است در اوصاف همانند خداست

عبد صالح بود او همانند نبیّ

نه خدای است در اوصاف همانند خداست

او به درگاه خدا بس عزیز است عزیز

که پیمبر سلامش رسانده ز عزیز

«خادم» تو چه گویی در اوصاف ، او مثل نبی است

بس کن او در اوصاف مثل نبی است

نه تنها در جهادش جان فدا کرد

برای حفظ جانان جان فدا کرد

خداوند جان او را مشتری شد

به جای مصطفی او جان فدا کرد

یکی از ترس جانش جان تهی کرد

یکی ترسی نداشت ، جان فداکرد

علیّ ، جان ها به راه حق فدا کرد

چو عاشق بود آسان جان فدا کرد

«خادم» تو کجا فروختی جان به خدا

بنگر که هنوز نفروخته ای جان به خدا

جان من ارزش این راه نداشت

منتظر مانده ام که روزی بدهم جان به خدا

در راه ولایت علیّ مشتاقم

که شوم فدای او و بدهم جان به خدا

علیّ ولیّ خدا و خدا ولیّ علیّ

علیّ ولیّ نبیّ و نبیّ ولیّ علیّ

علیّ مگو خداست او مظهر صفات خداست

جمال حق متجلّی است در صفات علیّ

فضائلش نتوانیم شمرد ما هرگز

چرا که مظهر صفات خداست علیّ

دلیل آن کلمات الله در قرآن است

چرا که معنی آن نیست به جز علیّ

علیست آن که خدا گفت به نبیّ

«اِقرأ سلامی علی السیّد الولیّ»

نبیّ گفت: پس از من علیّ ولیّ شماست

در آنچه مانده شدید ، علیّ دلیل شماست

نجات امّت من تا ابد ولایت اوست

سَرِ دو راهه بدانید علی ولیّ شماست

صراط حق و دلیل هدایت امّت

اطاعت امامی است که او ولیّ خداست

بگو به شیعه که راه بهشت به دست علیست

چرا که اوست قاسم نار و جنان امام شماست

اگر زمام دوزخ و جنّت به دست او باشد

بگو به دشمن او : راه ما غیر راه شماست

بدان ولایت غیر علیّ و اولادش

نجاتبخش کسی نیست علیّ ولیّ شماست

«خادم» به شیعیان بگو : شاکر خدا باشید

ص: 117

همیشه حمد خدا را کنید علیّ ولیّ شماست

فوع دین با غدیر روشن شد

رسول گفت غدیر را به همه یاد دهید

رسول گفت : نسل ها را نجات دهید

«خادم» برای غدیر تو چه کرده ای؟

چیزی نوشته یا چاپ کرده ای؟

آری غدیر را داخل چند کتاب کرده ام

در جزوه ای جدا هم ، چاپ کرده ام

تا قیامت یازده فرزند او مولا بُوند

این حقیقت بین مردم آشکار شد

همه دیدند و شنیدند آشکار شد

دین حق کامل شد و آشکار شد

حق از آن راضی شد و آشکار شد

دین حق تمام و کامل گردید

حجت حق علی شد کامل گردید

علی حق شد حق هم با علی شد

علی با حق و حق هم با علی شد

تا کنون حق تابع هیچکس نشد ه

تابع علی شده ، تابعِ هیچکس نشد

همه بودند تابع حقّ جلیّ

حق بود تابع شخص علیّ

هر کجا بود علی حق بود آنجا

هر کجا حق بود علی بود آنجا

تو از این جمله درس هایی بگیر

فکر خویش آزاد کن درس هایی بگیر

تو ببین علی نفس نبیّ باشد و بس

آیه «أنفسنا» شاهد آن باشد و بس

پیمبر گفت: من علیّ و علیّ من باشد

ما یکی هستیم من علیّ و علیّ من باشد

گر نبیّ بعد پیمبر می بود

بس علیّ بود پیمبر می بود

ص: 120

گر که اشجار اقلام ، دریاها مداد

فضل مولا نتوان کرد ، گر دریاها مداد

کلمات خدا بی شمار است بدان

علی نیز «کلمات الله» است بدان

در صفات جمال، او مثل خدا ست

نی خداست ، صاحب وصف خداست

فضل او را هرگز نتوانید شمرد

فضل او فضل خداست نتوانید شمرد

فضل او فضل نبیّ است بدان

همه چیزش ز نبیّ است بدان

«خادم» تو چه گویی در وصف علیّ

کی توانی تو گویی : وصف علیّ

جز علی بر چه کسی ظلم چنین وارد شد

روی دستِ نبیّ بود و سپس غارت شد؟!

مادر دهر کجا دید شجاعی چو علیّ ؟

که جوان مرد و دلیر باشد چوعلیّ ؟

دست او بسته و شلّاق زنند همسر او

راه او بسته و شلّاق زنند همسر او؟

در غدیر دست او را پیمبر بگرفت

آشکار شد همه چیز و بیعت بگرفت؟

همه دیدند و شنیدند که علیّ مولا شد

چشم ها دیدند آنجا که علیّ مولا شد؟

بی بدیلش پیمبر نمود و گفتا:

کس نباشد چو علیّ در دنیا !

«خادم» تو اوصاف علی را دانی؟

اقرار کن که از هزار یکی نی دانی؟

کس نشاید که اوصاف او را داند

وصف او جز خدا و نبیّ نی داند

علم او علم نبیّ جمالش چو نبیّ

همه اوصاف و جمالش چو نبیّ

همه اوصاف او ، وصف خداست

همه اخلاق او ، خُلق خداست

فاتح خیبر و احزاب و احد او باشد

در شجاعت که مانند او می باشد ؟

همه دانند که علی شیر خداست

ص: 122

نه خداست او که او شیر خداست

وصف او وصف خدا علم او علم خداست

همه اوصاف او دان ، وصف خداست

وصف او را نشمارید کلمات الله است

کس نشاید که شمارد کلمات الله است

کلمات الله فیه نزلت فی القرآن

جُمعت أوصافه فی القرآن

عالَمِ کون در او جمع شده

آنچه خوبان همه دارند در او جمع شده

بعد احمد احدی ، چون او نیست

او نبیّ نیست ولکن احدی ، چون او نیست

آل احمد همه ، چون او باشند

وارث علم نبیّ خلق نبیّ می باشند

وصف آنان چو احمد نیکوست

خلق آنان چو احمد نیکوست

«خادم» چه دانی وصف آل احمد

بس خدا داند وصف آل احمد

نی نبیّ نی علیّ ، نامی ازمولا نبردند

هر قوم سخن از خود بگفتند در آنجا

نامی ز نبیّ و مرتضی نبردند در آنجا

از کینه خانه ی وحی به آتش کشیدند!

دستان علی بسته به مسجد کشیدند !

دست حق را با طناب از پشت ببستند

دست حبل الله با طناب از پشت ببستند

زین عمل پهلوی زهرا را شکستند !

حرمت پیغمبر و آل او را شکستند !

زین عمل فاطمه بیمار بماند در خانه

صاحب خانه شد خانه نشین در خانه

آه زهرا سبب آتش دوزخ گردید

جایگاه غاصبین آتش دوزخ گردید

زین سبب لعنت حق ثابت و لازم گردید

تا ابد لعنت مخلوق بر آنان گردید

پس نگویید چرا صبح و مسا

شیعه کارش همه لعنت بر آنان گردید

کار شیعه همه لعن به دشمن گردید

کار دشمن همه طعن به شیعه گردید

«خادم» تقیّه کن مگو دیگر این سخن

پس چه گویم اگر نگویم این سخن؟

تو چه دانی ز پریشانی آل علیّ ؟

بعد احمد چه کردند با آل علیّ ؟

تا توانستند کشتند از آل علیّ !

هر امامی که آمد به زمان

دل او خون شد از آل علی

فرق مولا چو به محراب بشکافت

همه سوختند چو دیدند فرق علیّ

بدن سبط چو شد ، تیر باران

او زاولاد علیّ بود ، شد تیر باران

سبط اصغر بدنش طعمه شمشمیر گردید !

جرم او چه بود کو طعمه ی شمشیر گردید؟

سَرِ او گشت جدا ، بدنش ماند زمین

چون که او بود ز اولاد علیّ

سَرِ فرزند پیمبر به نیزه زده شد

چون که او بود ز اولاد علیّ

اهل بیتش به اسیری بردند

چون که بودند ز اولاد علیّ

الغرض آل پیمبر پریشان بودند

چون نبود راه نجاتی بر اولاد علیّ

دل هر مؤمنی زین مصیبت بسوخت

اشگ هر مؤمنی ریخت بر اولاد علی

اشگ اگر ریزید و سوزید بهرشان

حق همین است که سوزند بر اولاد علی

ص: 125

گریه حق است که بر آل پیمبر ریزیم

که بسوزیم و بگرییم بر آل علی

گر همه عمر کسی گریه کند جا دارد

حق همین است که گرید بر آل علی

گر کسی بهر چیزی پریشان باشد

بایدش گرید و نالد بر اولاد علی

ای برادر اشگ خود را نگهدار اکنون

تا رسد ماه محرّم اشگ ریزی بر آل علی

«خادم» اشک خویش را کن ذخیره

تا توانی که بگریی بر آل علی

واجعل الأجر له دائمةً

وانصر اللّهم له دائمة

بعطایاک احبّ الصالحینا

و بفضل منک أمیرالمؤمنینا

نحن یا ربّ مستودعینا

أَعطِ ما نرجوا أمیرالمؤمنینا

و کن الثائر من قاتِلِهِ

و تقبّل ربّ من ناصِرِه

و تقبّل ربّ من زائره

وارحم الزائر من زائره

واجعل الزائر من أعوانه

وارحم الأعوان من أعوانه

ربّ ارحم یا إله العالمینا

زائر الحجّة أمیرالمؤمنینا

ربِّ ارحم خادم الحجّة امرالمؤمنینا

إنّه کان محبّاً لأمیرالمؤمنینا

هر ظلمی که در عالم رخ داده بود

بر علی وارد نمودند بعد از نبیّ

حق او بردند و مالش را ربودند

همسر و اولاد او کشتند بعد از نبیّ

از همه چیزش گذشت و سوخت بهر فاطمه

هستی و دار و ندارش بردند بعد از نبیّ

قصّه ی باب و در و دیوار بیتابش نمود

از همه چیزش گذشت این را نگذشت بعد از نبیّ

تا که اولادش پس از او آواره شدند

یا به شمشیر یا به سمّ مقتول شدند بعد از نبیّ

گو چه مظلومی چو او بودست در عالم بگو

هر چه داشته دشمن برده است بعد از نبیّ

دست بسته با طناب او را بسته اند

حق او را غصب کردند بعد از نبیّ

حق او را با حق ذی القربی گرفتند

کس نگفت ذی القرباست او بعد از نبیّ

خانه او مقتل همسر و هم فرزند او شد

در همان مقتل بماند تا آخر عمر بعد از نبیّ

آرزوی مرگ کرد ، بس خسته شد

خواسته اش در محراب داده شد بعد از نبیّ

گو که فرزندان و اولادش بکشتند غاصبین

کس نگفت حق ذوی القربا چه شد بعد از نبیّ؟

سال ها سبّ و لعن و دشنام می دادند به او

ص: 128

کس نگفت این نیست حق ذی القربا بعد از نبیّ

شیعیانش مورد کفر و شرک هستند هنوز

کس نمی گوید که این نیست حق پیروان

نبیّ

کشتن شیعه مجاز و اجر آن جنّت بود

اعتقاد پیروان غاصبین این است بعد نبیّ

پس بگویید آشکار مظلوم عالم هست علی

هیچ مظلومی مظلوم تر نیست از علیّ بعد از نبیّ

«خادم» مگو تنها مظلوم است علیّ

شیعیانش نیز مظلومند بعد از نبیّ

با ذوی القربا حق ذی القربا گرفتند، حق او غصب گردید

مردمان بیشتر نادان و بی ایمان بُدَند

فضل مولا ندانستند حق او غصب گردید

چون امامت از علی غصب شد، راه بسته شد

بر امامان دیگر بسته شد، حق او غصب گردید

سیر عصیان با حکم مجرمان جاری شد ه

هر امامی آمد کشته شده حق او غصب گردید

راه عصیان تاکنون جاری و ساری گردید

راه خوبان بسته شد حق او غصب گردید

خون هایی ریخته شد راه امامت بسته شد

شیعه را گو خسته شد ، حق او غصب گردید

راه شیعه بسته شد راه اسلام بسته شد

راه صاحب حق بسته شد حق او غصب گردید

ماجرای کربلا آمد راه حق بازگردید

کشتند اولاد پیغمبر حق او غصب گردید

رأس فرزند نبیّ بالای نی رفت از ستم

با عطش کشتند او را حق او غصب گردید

تا سه روز جسمش بر زمین ماند و دفن نشد

اسب بر او تاختند حق او غصب گردید

اهل بیتش را اسیر و در به در کردند آنان

با غُلُ و زنجیر بردند حق او غصب گردید

در چهل منزل اسیر بردندشان با اشک و آه

طفل تشنه بر شتر بستند حق او غصب گردید

ص: 130

هفتاد و دو تن را با لب تشنه کشتند کربلا

کس نگفت این ظلم ها چرا ؟ حق او غصب گردید

طفل تشنه روی دست پدر کشته شد در کربلا

خون او ظالم را رسوا نمود حق او غصب گردید

سرها را چهل منزل با اسیران سیر دادند

تا به شام شوم رسیدند حق او غصب گردید

تاکنون هم ظلم ها جاری و ساری بُدِه

کلّ این ها پس از غصب حق علیّ شد ، حق او غصب گردید

سوز زینب آه اطفال حسین بر آسمان است هنوز

بین عزاخانه ها بهر او بر پاست حق او غصب گردید

آه اطفال حسین حق را اثبات نمود

اشگ ها بهر آنان جاری است، حق او غصب گردید

«خادم» بس کن دل ما را سوختی حق او غصب گردید

اشک ما جاری شد از آن، حق او غصب گردید

تو چه صبری کردی در بستر احمد ای غریب

صبر تو حیران نموده عالمی را ای غریب

ناله ی فاطمه دیدی آرزوی مرگ کردی ای غریب

دشمن و دوست از صبر تو حیران گشته اند

دست هایت بسته بود و می کشیدندت ای غریب

پیش چشم تو تازیانه بر زهرا زدند

تو دیدی و سوختی بیچاره بودی ای غریب

ما که بر غربت تو سوختیم ای غریب

فاطمه سوخت بهر تو دست بسته بودی ای غریب

دل ما بر غربت تو می سوزد ای غریب

چاره ای نیست اشگ ریزیم بر تو ای غریب

تو غریب مدینه و کوفه شدی ای غریب

کوفیان نیز بی وفایی نمودند ای غریب

گر تمام عمر ما بر تو بگرییم کم است

تو چه کردی که دست تو را بستند ای غریب

دست تو گر باز می بود کسی جرأت نداشت

تازیانه زَنَد بر فاطمه تو چه بودی ای غریب

فکر ما مشغول صبر تو شده ای غریب

صبر تا کی، تازیانه زدند بر فاطمه ای غریب

هیچ کس را پیمبر غریب نام ننهاد

جز تو را گفت غریبی بعد من ای غریب

غربتت دل ما را ریش ریش کرده

با که گوییم تو غریبی ای غریب

ص: 132

تو غریبی و فرزندانت هم غریبند

پس ببین مهدی تو هم غریب است ای غریب

بلکه اسلام غریب است و حامی ضعیف

گو که مهدی بیاید او غریب است ای غریب

ما ز غربت نتوانیم دم زنیم ای غریب

دشمن اطراف ما جمع شده بیا ای غریب

حامی دین ، بین ما کمیاب شده

تو بیا دم بزن تا دم زنیم ای غریب

ما پناهی نداریم و بیچاره شدیم

چاره ای ساز و بیا تو ای غریب

عمر ما رفت به وصلت نرسیدیم آقا

تو کجایی بیا ما غریبیم ای غریب

نگذارید مظلوم بی یار و یاور گردد

یاور او شوید، عادت ما باشد

گر که مظلوم بگوید: به فریادم رسید

زود به فریادش رسید، عادت ما باشد

گر که مظلوم درب خانه آید

تا نگفته به فریادش رسید، عادت ما باشد

راه مظلوم را باز گذارید تا بیاید

راه امید نبندید، عادت ما باشد

آنچه گفتیم عادت مولا بُوَد

او فرموده بگویید، عادت ما باشد

هر چه خوبی بود منسوب به اوست

عدل واحسان ، عادت ما می باشد

ظلم نباشد هرگز منسوب به او

عدل و احسان، عادت ما می باشد

او فرمود: پوسته ی جوی ظلم نکنید

عدل و احسان عادت ما باشد

درب رحمت بگشایید بهرِ همه

شأن ما این است، عادت ما باشد

قاتل تو گر اسیر توست اطعامش بکن

او گرسنه نماند، عادت ما باشد

شربت شیر را مخور ده به او

او اسیر توست، عادت ما باشد

دشمن اَر آب به رویت بندد

ص: 134

تو تلافی مکن، عادت ما باشد

درب خانه باز گذار تا که فقیری آید

سَرِ سفرت نشیند، عادت ما باشد

گر غذای تو یکیست و فقیری آمد

آن غذا بهر فقیر ده، عادت ما باشد

راه امید مبند بر احدی

ناامیدش مکن، عادت ما باشد

از خدا خواه حوائج نزد تو آید همی

این درِ رحمت است، عادت ما باشد

حاجت هیچکس را رد مکن

گر که نتوانی دعایش کن، عادت ما باشد

چون فقیر را کمک کردی باز گو مکن

بگذار بماند برایت، عادت ما باشد

گر نداری با زبانت نیکی می کن

این هم احسان است، عادت ما اشد

هر جه داری بده گر چه کم بود

کم احسان است، عادت ما باشد

آنچه گفتیم همه عادت مولا بوده

تا توانی به امامت اقتدا کن، عادت ما باشد

«خادم» از خدا خواه چو مولا باشی

هر چه داری بده چو مولا باشی

هیچ شرطی ندارد، فضل مولا را بگو

گفتن فضل مولا همان آمرزش است

گر تو آمرزش طلبی، فضل مولا را بگو

فضل مولا بهترین کار من است

گر تو پاداش خواهی، فضل مولا را بگو

فضل مولا دفاع از حق بود

گر تو حق می طلبی، فضل مولا را بگو

فضل مولا خدا را خشنود کند

گر تو خواهی خدا خشنود شود، فضل مولا را بگو

فضل مولا لطف حق می آورد

گر تو لطف حق خواهی، فضل مولا را بگو

فضل مولا همان فضل خداست

تو اگر فضل خدا خواهی، فضل مولا را بگو

فضل مولا ایمان من است

گر تو ایمان خواهی، فضل مولا را بگو

گر تولّی تو خواهی فضل مولا را بگو

فضل مولا تولّیست، فضل مولا را بگو

گر تبرّی تو خواهی فضل مولا را بگو

فضل مولا تبرّیست، فضل مولا را بگو

فضل مولا معرفت افزا بود

گر تو عارف هستی، فضل مولا را بگو

فضل مولا همان فضل نبیّ است

گر تو فضل نبیّ خواهی، فضل مولا را بگو

ص: 136

فضل مولا سبب قرب خداست

گر تقرّب خواهی، فضل مولا را بگو

فضل مولا نامه ات سنگین کند

گر که پاداش خواهی، فضل مولا را بگو

حامی مولا مقامش عالی بود

گر تو خواهی مقامی، فضل مولا را بگو

گر که خواهی از صراط راحت گذری

اختیار صراط دست مولاست، فضل مولا را بگو

گر که خواهی راهی جنّت شوی

قاسم جنّت مولاست، فضل مولا را بگو

گر که خواهی مرگت آسان شود

چون علیّ آنجاست، فضل مولا را بگو

گر که خواهی به بهشت راهت دهند

مالک جنّت مولاست، فضل مولا را بگو

کوبه ی دربِ بهشت گوید یا علیّ

گر که خواهی باز شود، فضل مولا را بگو

آن که گوید : یا علیّ در جنّت به او باز شود

گر تو خواهی در باز شود، فضل مولا را بگو

گر ملاقات علی خواهی در بهشت

راه بازاست، فضل مولا را بگو

مدح مولا همان مدح علیست

مدح مقبول گر خواهی، فضل مولا را بگو

ذمّ اعدا همان مدح علیست

ص: 137

ذمّ اعدا را بگو، فضل مولا را بگو

وقت جان دادن علی آید نزد تو

گر که خواهی شاد باشی، فضل مولا را بگو

فضل مولا کار تو آسان کند

گر که خواهی کارت آسان شود، فضل مولا را بگو

گر تو شادی الله و اولیایش خواهی

تا توانی سعی کن، فضل مولا را بگو

«خادم» هر بیت بیتی است در بهشت

تا توانی سعی کن، فضل مولا را بگو

دست آل علی خالی شد

ظلم بر آل علی جاری شد

کارها رفت در دست غاصبین

همه رفتند سوی غاصبین

سنّت احمد را تعطیل نمودند

نهی از منکر را تعطیل نمودند

جرئت کس نبود صحبت کند!

دم ز بیداد زند صحبت کند !

جرئت نقل حدیث کس نداشت

جرآت چون چرا هیچ کس نداشت

بدعتِ در دین آزاد شده بود

ترک سنّت نیز آزاد شده بود

مردم از آل نبیّ دور شدند

عترت احمد ممنوع شدند

عترت از قرآن جدا گردید و رفت

ملت از دین جدا گردید و رفت

بدعت ثانی فراوان گردید

ترک سنّت فراوان گردید

همه رفتند به سوی بدعت

اسم شان شد ، اهل سنّت

سنّت احمد فراموش گردید

آنچه بود بدعت ، فراوان گردید

عادت مردم به بدعت گردید

ص: 139

سنّت احمد غارت گردید

تا که بی شرمی فراوان گردید

سنّت احمد ممنوع گردید

تاکنون هم همین گونه بُوَد

نقل سنّت همه جا ممنوع بُوَد

اهل سنّت گویند : پیمبر وصیّت نکرد

ثانی وصیّت کرد پیمبر وصیت نکرد !

او کاری کرد که مولا به خلافت نرسد

او کاری کرد آل احمد به خلافت نرسد

او چه ظلمی کرد بر آل عبا !

تا که مبغوض کرد آل عبا !

این عمل سنّت جاری گشته

تاکنون نیز جاری گشته

غاصب سوم زر اندوز بود و رفت

کار او چون غاصبان بود و رفت

او قارون بود مال جمع کرد ورفت

مال بیت المال را جمع کرد ورفت

«خادم» مگو چه کردند بعد احمد

گو دین را تباه کردند بعد احمد

هر چه گویم غمم افزون شود

چون غم او دلم را خسته کرده

از کجا گویم ندانم کدام غم را بگویم

هر غمی گویم دِلَم را خسته کرده

غمِ عالم بر دِلَم آید ، گر غمش را یاد آرم

غم او زیاد است دِلَم را خسته کرده

غَمَش از بس زیاد بوده، بر چاه گفته

کس نبوده بر که گوید دِلَم را خسته کرده

غم عالَم همه بر دلِ او بنشسته بوده

کس نبوده بشنود ، دِلَم را خسته کرده

فاطمه که کشته شد ،، غم ها بر او افزوده شد

بر که گوید غم خود جز چاه، دِلَم را خسته کرده

حق او بردند، فاطمه را کشتند، فدک را بردند

دست او خالی شده ، دِلَم را خسته کرده

او خانه نشین شد، یتیمان گرد او شد

دل او پر ز غم شد ، دِلَم را خسته کرده

یاد پیغمبر یاد زهرا دلش را خون کرد ه بود

چاره ای جز صبر نداشت، دِلَم را خسته کرده

مردمان از او بریدند ، سلامش نکردند

بلکه او را جواب هم ندادند دِلَم را خسته کرده

غاصبین او را به کاری نگرفتند از حسد

جز مشکلی پیدا کنند، دِلَم را خسته کرده

کار او بود، دفاع از مظلوم و احسان فقیر

ص: 141

کار دیگر نداشت او، دِلَم را خسته کرده

غاصبین با بدعت ها او را خسته کردند

دل او ظرف غم بود، دِلَم را خسته کرده

بعد بیست و پنج سال خانه نشینی سَرِ کارآمد او

او گرفتار بدعت ها شد، دِلَم را خسته کرده

جمل و نهروان و صفیّن او را خسته کرد

او گرفتار جهالت شد، دِلَم را خسته کرده

تا که در محراب ضربت بر سرش امد ورفت

فرمود: رستگار شدم من به خدا، دِلَم را خسته کرده

ضربت مسموم فرق او را بشکافت

او از آن ضربت راحت شد، دِلَم را خسته کرده

بدنش چون فاطمه نیمه شب برداشته شد

تا منافق نبش قبرش نکند، دِلَم را خسته کرده

او غذای خود به قاتل داد و گفت:

اسیر است او غذایش بدهید، دِلَم را خسته کرده

او گفت: ای حسن قاتل من یک ضربت زده

بیش از آن نزنیدش، دِلَم را خسته کرده

حال او سخت بود و وصیّت ها نمود

همه را به تقوا وصیّت کرد، دِلَم را خسته کرده

چون که او کشته شد ، فقرا نالیدند بهر او

تازه فهمیدند پدر رفته، دِلَم را خسته کرده

«خادم» مگو: این ها دل ما را خسته کردی

این مصائب زیاد است، دِلَم را خسته کرده

ص: 142

عقدشان را خدا بست در آسمان

شادی و شور شد در آسمان

کرد نثارشان خدا جنّت را

بر سر آنان ریخت چک جنّت را

هر که برداشت بسی شاد گردید

غم از او رفت بسی شاد گردید

این دو گوهر چو وصلت نمودند

گو که عالم همه وصلت نمودند

مَرَجَ البَحرَین یَلتَقِیان

بَینَهُما بَرزَخٌ لا یَبغِیان

وصلت این دو درسی بود بهر ما

آنچه کردند درسی بود بهر ما

قلب پاک و جِسم پاک و نورانی بُدَند

هر که از آنان وجود آمد نورانی بُدند

نور بودند ، یازده نور از آنان آمد

هر چه خیر بود دانید از آنان آمد

نوریان با نور وصلت می کنند

ناریان با نار وصلت می کنند

عالمی تاکنون چنین وصلت ندیده

انواری دیده ، چنین وصلت ندیده

شیعیان نور گیرید از نوریان

نکند دور شوند از نوریان

کار آنان درس بوده تاکنون

ص: 144

هر چه دیدیم درس بوده تاکنون

هر که از آنان دور شود او جاهل است

هر که درس ناگیرد ز آنان جاهل است

درس آنان مکتب توحید بُوَد

هر چه می گویند از توحید بُوَد

درس شان آیات قرآنی بُوَد

هر چه گویند آیات قرآنی بُوَد

«خادم» تا توانی درس آنان را ترک مکن

تا که هستی به دنیا ، درس آنان را ترک مکن

ناطق حق حافظ دین بود بعد پدر

جرم او بود حمایت از علی

ظلم ها شد بهر او بعد از پدر

چون علی را بهر بیعت می کشیدند

فاطمه دل خون شد بعد از پدر

او که مانع شد از غاصبین

آنقدر او را زدند تا ناله زد بعد از پدر

تازیانه آنقدر بر او زدند

تا که او بیمار شد بعد از پدر

لیک مسجد آمد و خطبه بخواند

حق را آشکار نمود بعد از پدر

مردم از گفتار او گریان شدند

غاصبین را محکوم کرد بعد از پدر

حجة الله و ولیّ الله شد ، خانه نشین

فاطمه از خدا مرگش بخواست بعد از پدر

او حق را تا ابد روشن نمود

او فدای حق شد بعد از پدر

خانه ی مولا علی شد بی چراغ

فاطمه آسوده شد بعد از پدر

تا که مولا شد ، یتیم دارِ فاطمه

خانه اش تاریک شد بعدِ فاطمه

گریه می کرد از فراق فاطمه

طالب مرگ شد بعد فاطمه

ص: 146

چون که دار و ندارش رفته بود

فاطمه چون رفت دار وندارش رفته بود

زین جهت مظلوم عالم گفته شد

هیچ مظلومی چو او دیده نشد

«خادم» مگو چه کردند با علیّ ؟

ظلم آنان بی نظیر بود با علیّ !!

او که از فقدان پدر می سوخته

باز دلش از مظلومیّت مولا سوخته

اشک او بر پدرش جاری شده

چون که مظلومیت مولا دیده

غم هایی بر غمش افزوده اند

داغ هایی قلب او را سوخته

اشک او بر محسن و بر باب او

بی نهایت قلب او را سوخته

آرزوی ملاقات پدر می کرده است

گر چه قلبش بر یتیمان سوخته

او نزد قبر پدر می گفته است :

ای خدا مرگ مرا برسان قلبم سوخته

تا دعایش به اجابت رسیده گفته است :

یا علیّ مرا نیمه شب دفن کن دلم سوخته

غم مولا از این توصیه افزون گشته

دل او از غم زهرا پر از خون گشته

نیمه شب تن رنجور او را شسته

اشک او جاری و قلبش سوخته

چون کفن کرده تن فاطمه را

نظری بر حسنینش نموده دلش سوخته

ای عزیزان بیایید دم آخر مادر را ببینید

مادر از دیدن آنان همی سوخته

تا به آغوش کشیده عزیزانش را

ص: 148

عرش و کرسیّ و ملائک همه از غم سوخته

دل مولا از این منظره پرپر شده است

ناله ی فاطمه اینجا دل عالم سوخته

آن که در خانه ی خود نقش زمین گردیده که بوده؟

او فاطمه بوده

آن که از بهر حمایت ز علی، ضربت خورده که بوده؟

او فاطمه بوده

آن که آتش زد عدو خانه اش را که بوده؟

او فاطمه بوده

آن که از ضرب پهلو بنالیده که بوده؟

او فاطمه بوده

آن که قبرش تاکنون پنهان مانده که بوده؟

او فاطمه بوده

آن که دار و ندارش خرج مولا نموده که بوده؟

او فاطمه بوده

آن که رسوا کرد عدو را تا ابد او که بوده؟

او فاطمه بوده

آن که خشم و رضایش چون خدا بوده که بوده؟

او فاطمه بوده

«خادم» آن که هر چه داشته به خدا داده که بوده؟

او فاطمه بوده

پس فشار داد که او پشت در است

پشت در محسنش سقط گردید

او صدا زد پدر را و مضطرّ گردید

مادر و طفل یکجا کشته شدند

همه فرزندان او کشتنه شدند

او که از مولا حمایت می نمود

رو به قبر پدر هم می نمود

ای پدر بین با فاطمه ات چون کنند؟

تازیانه زنند بر بدنش چون کنند !

ناله زد تا بر زمین افتاد او

مولا مرگ طلب کرد برزمین افتاد او

کاش مرده بودم نمی دیدم این چنین

این امانت بود کاش نمی دیدم این چنین

چون به حال آمد نزد مولا آمد

بلکه آزادش کنند نزد مولا آمد

گفت نفرین تان خواهم کرد

دست بردارید نفرینتان خواهم کرد

ناگهان عالم دنیا لرزید

گو که بهر قیامت لرزید

تا که مولا به سلمان گفت دریاب

گو صبر کن ای فاطمه او را دریاب

گو اگر خواهی اسلام بماند دم مزن

عالم کون را تو بر هم مَزَن

ص: 151

بهر مولا جان خود تسلیم کرد

هر چه داشت در کف گذارد و تسلیم کرد

کشته ی راه ولایت گردید

محسن او فدای ولایت گردید

پس علی تنها شد و خانه نشین

بیست و پنج سال شد خانه نشین

زین جهت مظلوم عالم گردید

دست او از همه چیز قطع گردید

حق او را همه یکجا بردند

بلکه دار و ندارش بردند

او ز دنیا سیر شد، مرگ طلبید

شربت شهد و شهادت طلبید

تا عدو فرق او را بشکافت

گو که عرش خدا را بشکافت

گفت: به خدا ی کعبه من فائز شدم

از غم و اندوه ها رفت فائز شدم

«خادم» مظلومی چو علیّ یافت نشود

گر شود چون علیّ یافت نشود

با لگد بر در زدند با لگد بر عرش زدند

محسن فاطمه را کشتند با چند لگد

یادگار نبیّ را پشت در آتش زدند

هستی و نیستی علی پشت در آتش گرفت

قلب احمد را پشت در آتش زدند

دشمن ملحد نگفت این خانه ی پیغمبر است

خانه را با اهل خانه گفت تا آتش زدند

در حقیقت کشتن مولا بود هدف

چون نیامد پشت در، خانه را آتش زدند

شاهدی گفت در این خانه فاطمه و حسنین می باشند

ملحد بی باک گفت : باشند، خانه را آتش زدند

این جسارت این ستم این بی حیائی را ببین

خانه ی وحی را ببین آنان چنین آتش زدند

مردمان گو مرده بودند نمی کردند دفاع

هم چنان که کوفیان مردند خیمه ها آتش زدند

لانه ی مرغی کِی سوزد کسی در آتشی

لانه ی وحی را آنان چنین آتش زدند

آخرالأمر مولا را دست بسته به مسجد برده اند

قلب عالم را گو، زین عمل آتش زدند

بیعت از او، برای یک بلیدی می گرفتند

یک پلیدی هم جولان می کرد تا آتش زدند

کس نبود از بهر مولا مدافع باشد

او که تنها بود خانه اش آتش زدند

ص: 153

ای مسلمانان درس گیرید زین ماجرا

ور نه اکنون هم اگر سستی کنید آتش زنند

بی حجابی را مسلمانی دانستند ملحدین

تو ببین با انکار حق دین را آتش زدند

هر چه ما گفتیم این ها ملحدند

منکر اصل ولایت می شوند دین را آتش زدند

ای مسلمانان به فریاد دین رسید

دین تان را به تدریج بردند آتش زدند

کس به کس نیست که چه ها می گذَرَد

ای کاش می دیدند دین را چنین آتش زدند

حوزه ی علمیّه شده جولان این نامحرمان

گر بمانند این ها دین را آتش زنند

ای اعاظم رو کنید اینجا ببینید چه شده

این خطر کم نیست این ها دین را آتش زدند

حرف ما که خریدار ندارد ای خدا

خود بفریاد دین خود برس دین را آتش زدند

حرف من خریدار ندارد ای خدا

خود بفریاد برس دین را آتش زدند

«خادم» مگو این سخن گرفتار می شوی

من طاقت ندارم ببینم ، دین را آتش زدند

دوستانش جفاکار شدند

سبط اکبر غریب شد بعد پدر

همه رفتند سوی دشمنش

او نداشت یاوری بعد پدر

جان او در خطر افتاد بعد پدر

دوستانش شدند دشمن او بعد پدر

تا که ناچار با عدو صلح نمود

جام زهری بنوشید بعد پدر

همسرش شد عدو دشمن او

زهر دیگر بنوشید ز جفا بعد پدر

نه به خانه نه به مسجد نبودش یاری

جگرش خون شده بود بعد پدر

جگرش پاره شد از زهر جفا

دل او خون شده بود بعد پدر

تا که گفتا برادر به فریادم برس

من که مُردم ز جفا بعد پدر

سر او چون به دامان برادر به رسید

لحظاتی بیاسود او بعد پدر

اشک سالار شهیدان برش جاری شد

پس نگاهی به برادر نمود بعد پدر

گفت حسینم روز تو سخت تر از روز من است

من و تو هر دو غریبیم بعد پدر

به برادر بگفت روح منی یا حسین

ص: 155

کار تو سخت تر از من بود بعد پدر

گفت: لا یوم کیومک یا اباعبدالله

تو غریب تر ز منی بعد پدر

خواهرم تو بیاور برایم طشتی

جگرم پاره شده بعد پدر

تا که روح از بدنش خارج شد

به ملاقات خدا رفت او بعد پدر

گفته بودم بدنم را به ملاقات جدّم ببرید

تا ز وی توشه بگیرم من بعد پدر

وامصیبت تن او تیر باران شد

آخرین بهره او شد همین بعد پدر

بدنش را ببردند به بقیع

تیرها بر بدنش بود هنوز بعد پدر

همه این را که دیدند گفتند

سخت شد کار حسین بعد پدر

«خادم» هر کجا نام حسین را به بری

حسن است نام حسن را ببری بعد پدر

این که گویی کسی نیست او حسن است

خُلقش حَسَن جمالش حسن کلامش حسن است

(إنّ احسن الحسن الخلق الحسن) است

دشمن اوعدو در خارج یار در خانه است

نبوده چنین کس ، مگر او حسن است

سخن دوست پاره کرده جگرش

خُلق او باز هم گو حسن است

دشمنش با سخن زشت پاره کرده جگرش

مثل کوه ، صبر کرده ، او حسن است

همسرش زهر جفا داده به او

جگرش پاره شده، او حسن است

در و دیوار بر او اشگ جفا ریخته اند

اهل آسمان گریسته بر او ، او حسن است

سر او دامن خُویَش در آخر بوده

اشگ می ریخته بر او، او حسن است

آن که جسمش هدف تیر بلا گردیده

اشگ عالم بر او ریخته ، گو حسن است

حسن است حسن است او حسن است

همه چیزش حسن است او حسن است

چشم عالم گریسته بر او، او حسن است

اشگ زینب بر او ریخته او حسن است

چشم هر کس بر او گرید آن حسن است

گر که عالم همه گریند بر او آن حسن است

ص: 157

بر صراط گر تو خواهی گذری آن حسن است

گریه کن بر حسن بن علی آن حسن است

گر که خواهی تو خشنود کنی فاطمه را

بایدت گریه کنی بر حَسَنَش آن حسن است

گر که خواهی پیمبر خشنود شود

گریه کن بر حَسَنَش آن حسن است

گر تو را گریه آید بر حسین زهرا

گریه کن بر حَسَنِ او آن هم حسن است

«خادم» تو کمتراشگ بر حسن می ریزی

اشگ بر این دو برادر بدان حسن است

مردم از بی وفائی دست او را بستند

راه امید نبود مگر با صلح حسن

خون دل خورد حسن تا این که

جان دوستان شد آزاد با صلح حسن

ورنه می کُشت پسر بوسفیان

همه دوستان علی را به جرم حسن

عاقبت جعده و را کشت و مسموم نمود

او نگفت شوهرم بود حسن نام حسن خلق حسن

نعش او را به دیدار پیمبر بردند

تا بگفتا : پدر، من حسنم من حسن

جسم او چون هدف تیر عدو شد او گفت

ای پدر من حسنم من حسنم من حسن

نعش او چون ببقیع روی زمین آرامید

همه دیدند که تیرها فرو رفته به جسم حسن

خشم عبّاس بر آمد که برادر ببین

تیرهای عدو رفته به جسم حسن

در جوابش حسین بن علی گفت برادر مجوش

دشمن از کینه زده تیر به جسم حسن

تو بیا کرببلا تا که ببینی تیرها چه قدر

رفته در جسم برادر بیش از حسن !!

عالم همه در عزا فرو رفته ز غم

گوئی آسمان وزمین فرو رفته ز غم

حور و ملک همه در ماتم وغم اند

افلاکیان همه گریان و در غم اند

ای دوست بیا تا برویم کرببلا

اشک و زاری کنیم برویم کرببلا

ای دوست بیا اشک بریزیم بر آل مصطفی

کار نیکی بُوَد اشک بریزیم بر آل مصطفی

هر عزا خانه بگیر حاجت خود را تا به پاست

غافل مشو منبع فیض این عزا خانه هاست

«خادم» تو نیز خاک عزا کن بر سرت

یا گریه کن بهر حسین یا بگریان همرهت

اشک های همه جاری است، بیا گریه کنیم

آه و ناله بلند است، بیا گریه کنیم

دل مردم حزین است، بیا گریه کنیم

دل ما هم غمین است، بیا گریه کنیم

دل مهدی غمگین است، بیا گریه کنیم

بار غم بین شده سنگین، بیا گریه کنیم

فاطمه بر سر راه است، بیا گریه کنیم

انتظارش همین است، بیا گریه کنیم

طفل شیرخواره کجا گشته شهید بیا گریه کنیم

گلویش پاره کجا گشته بیا گریه کنیم

اشک اطفال کجا ریخته بیا گریه کنیم

العطش ها کجا بوده بیا گریه کنیم

دل زینب کجا سوخته بیا گریه کنیم

با برادر چه ها گفته بیا گریه کنیم

او کجا مضطر شده بیا گریه کنیم

بدن بی سر دیده چه گفته بیا گریه کنیم

سر ببریده دیده چه گفته بیا گریه کنیم

داغ فرزند دیده چه گفته بیا گریه کنیم

آه اطفال دیده چه کرده بیا گریه کنیم

اصغر تشنه دیده چه کرده بیا گریه کنیم

با برادر وداع کرده چه گفته بیا گریه کنیم

خدا از ما راضی بُوَد

او اگر آید سوی ما

رحمت حق آید سوی ما

نام حسین چون برده شود

رحمت حق گسترده شود

نام حسین کلید بهشت بُوَد

هر کس کلید دارد اهل بهشت بُوَد

«خادم» تو خادم حسین باش

خدمتگذار باش ، با حسین باش