بسم الله الرحمن الرحیم

ص: 2

مجموعه شعر در سایه سار آفتاب 2

اشک، لطف می کند

سراینده: محمدجواد محبت

ص: 3

اشک٬ لطف می کند(سرآینده محمد جواد محبت)

تهیه و تدوین اداره امور فرهنگی آستان قدس رضوی[برای ] آستان قدس رضوی، معاونت تبلیغات و ارتباط اسلامی.

مشخصات نشر:مشهد: انتشارات قدس رضوی، 1385.

مشخصات ظاهری:67 ص.

فروست:مجموعه شعر در سایه سار آفتاب؛ 2.

شابک:978-964-2784-01-1 :

وضعیت فهرست نویسی:فاپا

موضوع:شعر فارسی -- قرن 14

موضوع:شعر مذهبی -- قرن 14

شناسه افزوده:آستان قدس رضوی. اداره امور فرهنگی

شناسه افزوده:موسسه انتشاراتی قدس رضوی

ص: 4

ص: 6

ص: 8

امید، توشه ی راه و شفای خلق - نوید

چقدر لطف، خدا می کند به مهمانش

طبیب ظاهر و باطن نجات بخش طریق

دعای خالص و طب الرضای درمانش

بزرگوار! عزیزا! کرامت از تو خوش است

کرامتی که عطا کرده ای فراوانش

کجاست بی خبر از دین که لحظه ای دیدار

به یک کرشمه ی ایمان کنی مسلمانش

دل رمیده ی آن بسته در کمند چه کرد؟

که صادقانه نمی خواستی پریشانش

چه حال رفت بر آن دیده ی خیانت خواه

که کرد هیبت تو از عمل پشیمانش

چراغ راه محبان شود جواد، اگر

محبت تو بر آرد سر از گریبانش

به سینه مهر شما را خدانگهدارد

به حق نور محمد صلی الله علیه و آله به حق قرآنش

ص: 18

خواهر اگر بذل عنایت کند

رو به برادر به شفاعت کند

صورت دل این که بیان می کنم

حال دل اشکی که روان می کنم

ای تو عزیز ای تو بزرگ ای تو پاک

این من و این روی نهاده به خاک

بر در حق، چون که مقرب تری

باید رحمت به کسان آوری

هر که زکردار خجالت برد

رو به عزیزان خدا آورد

ای به دعا، سوز مناجات، تو

دختر آن قبله ی حاجات، تو

گرچه به درگاه تو نالایقم

واسطه شو، بین من وخالقم

تا مگر از دوست رعایت رسد

رحم رسد، اذن شفاعت رسد

ص: 25

چو نام فاطمه بردی معطر است کلامت

قبول مشهد پاکان ز راه دور سلامت

بگو به فاطمه ، ای جان پاک، نور سرشتی

به حق حق که تو بانوی بانوان بهشتی

بگو به فاطمه باید ترا به تعزیت آیم

برای آن همه رنج گران به تسلیت آیم

برای اهل کرامت فتوح فاطمه ناظر

بر آنچه رفت به محراب، روح فاطمه ناظر

حسن علیه السلام عزیز دلش بود و دید آنچه بر او رفت

خبر زغیب رسید و شنید آنچه بر او رفت

زمان گذشت و زمین ماند و ماجرای حسین اش علیه السلام

حضور لحظه به لحظه - به کربلای حسین اش علیه السلام

زبور آل محمد،کلام حضرت سجاد علیه السلام

ودیعه ایست که کوثر، زفیض خویش به ما داد

بیا به محضر باقر علیه السلام ، بین کرامت صادق علیه السلام

فرو خورنده ی خشم آن چراغ راه حقایق

حقیقتی که درخشید و نور جان رضا شد

میان این همه مردم، نصیب اهل دعا شد

بیا - زشاه خراسان نصیب خویش بگیریم

نصیب، آن که سخن های خیر از او بپذیریم

غزل بگو! غزل آفرینش است امامت

غزل بگو که حلاوت فروچکد زکلامت

غزل بگو که ترنم به تار دل بنشیند

تو با مرامی و ما سرسپردگان مرامت

ص: 35

به حیرتم چه بگویم، به حیرتم چه بخوانم

چراغ شعله شوم بر قرارگاه کدامت؟

ببین که رأفت دل را دهند بر تو سفارش

مگر نه پای دل آهو صفت رسید، به دامت؟

به دست های نسیم است بوی گلشن آهت

به بال های کبوتر نوشته اند پیامت

ترا و سلطنت عشق ای رضای الهی

که می زنند در این آستانه سکه به نامت

اگر چه نام نبردی اگر چه هیچ نگفتی

به کوچه های خراسان رسیده است سلامت

ص: 36

مرا ببخش عزیزا، کمی مفاخره کردم

نظر زدور به وسع شعاع دایره کردم

دوام نعمت وافر، عنایتی ست الهی

شدن برای تو شاعر، عنایتی است الهی

چه نعمتی ست گرانمایه تر زدین محمد صلی الله علیه و آله

گدای خرمن دینیم و خوشه چین محمد صلی الله علیه و آله

خدات کرده سفارش مران زخویش گدا را

من آن که گفته خداوند، ای کریم، خدا را…

دهد خیال تو آرام جان و حسن اثر هم

بر آستان تو چون من هزاره های دگر هم

خداست آن که کند مستجاب از تو دعا را

دهد به حضرت کاظم علیه السلام زلطف خویش رضا علیه السلام را

رضا علیه السلام برای پدر نور چشم و راحت جان شد

هر آنچه خواست خدا، بی خلاف ماند و همان شد

رسید و مادر از او دید در بهار تبسم

دو کف به روی زمین سر بر آسمان به تکلم

ص: 37

کسی که علم پدر خوانده بود دادرس او را

زمانه یافت در امید و بیم، همنفس او را

اگر دعا زلب گلفشان دوست برآید

گره زمشکل یاران مهرجو بگشاید

سپاس باد بر آن خالقی که لحظه ی امداد

به بندگان گرفتار خویش اذن دعا داد

دعای ضامن آهو، چقدر ساده و شیرین

برای روح رهایی، برای دغدغه، تسکین

- خدای من! مکن این نعمتی که هست دگرگون

تمام کن به من آن را، تمام - خالق بی چون

ص: 38

زمانه دام بلا، حاکم زمانه ستمگر

حلول رشک در او با ظهور کینه برابر

فریب و خدعه و نیرنگ و تازیانه ی تزویر

نشان تیره دلی در کتاب روشن تقدیر

ص: 39

بزرگوار! بیا نایب الحکومه شما باش

تو آفتابی - اما - به زیر سایه ی ما باش

نماز عید مگر هست بهتر از تو امامی؟

که در طریق شریعت تویی که مرد تمامی

ص: 40

برهنه پای به معبر در آید آن شه والا

خلافت است که افتاده در مخاطره حالا

غریو خلق به تکبیر روز عید برآید

برهنه پای رضا علیه السلام ناگهان به رهگذر آید

کسان زروی سعایت خبر برند به مأمون

که کار می رود اکنون زدست حوصله بیرون

ص: 41

- جماعتی که زقفل هراس لب نگشودند

خدای را به زبان امام خویش ستودند

اگر که زود نباشی از این قیام جلوگیر

از آن بترس که یک لحظه بعد دیر شود دیر -

ص: 42

به حیله پیک فرستاد - با سلام - که برگرد

نماز عید برایت هجوم خستگی آورد

مساز رنجه تنت را که خیرخواه تو هستم

برای راحتی تو بر این اریکه نشستم!

نشست و طرح بلا ریخت در تعارف انگور

تعارفی که جنایت از آن رسید به منظور

رضا علیه السلام به آنچه خدا حکم کرده بود رضا داد

بدون واهمه، چیزی نگفت و تن به قضا داد

ص: 43

بلند مرتبه شاها! امید اهل خراسان

پناه خاطر آشفتگان سینه هراسان

اگر زمانه ندانست حق صحبت پاک ات

وجود پاک تو اینک کنار قدر شناسان

تو روشنای دل افروز مهر، بودی و هستی

در این دیار کرامت، میان مهر سپاسان

کدام حاجت از این آستان ندید روایی؟

کدام مشکلی از بذل مرحمت نشد آسان؟

ص: 44

رسیده ای به خراسان، دلت هوای که دارد؟

به جز خیال رضا علیه السلام این فراخ جای، چه دارد؟

ص: 45

همین خیال، کفایت کند ترا که بمانی

حدیث عشق بگویی - کتاب اشک بخوانی

کتاب اشک تو با دست انتظار ورق خورد

ترا به مقصد و مطلوب آرزوی تو آورد

از انتظار مزن دم که این حکایت دیرین

به ظاهر است چه تلخ و به باطن است چه شیرین

مگر نه این که جواد علیه السلام تو بود مظهر جودت؟

نشان جود تو مکشوف در رکوع و سجودت

- مدار بیم اگر سائل ازدحام نماید -

طلب زجود تو یک سکه ی تمام نماید:

به خانه حبس نمان سکه خرد کن به کسان ده

و لطف خویش به مقدور وسع خویش نشان ده

ص: 46

جواد علیه السلام نیز به هادی علیه السلام سپرد منصب تقوی

که برگزید خدا از تمام خلق، شما را

نقی علیه السلام به تیغ سخن بر فراز قله ی ایمان

چنان شکفت که طاغی زهرچه گفته پشیمان

رقم زد آنچه نباید قلم به صفحه ی تقدیر

شریر، صدر نشین ماند و او مصاحب زنجیر

امام عسکری علیه السلام آن آفتاب یازدهم نیز

شعاع دانش و دین بود در صحیفه ی پرهیز

اگر چه جان و دلش در حصار امن الهی

زمانه عسرت دیندار بود ظلم و سیاهی

چنان که صاحب دین - مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) از حجاب سلامت

طلوع عشق شود، پیش از آفتاب قیامت

ص: 47

تو ای طلوع نخستین به ماهپاره ی هشتم

که در حریم تو امواج عاشقان به تلاطم

یکی از این همه آن تُرک پاک - مجتهدی شد(1)

که شرح حال ارادت فزایی اش ابدی شد

سخن به «محضر لاهوتیان» مقام سکوت است

درآ که مجتهدی «لاله واری از ملکوت» است

سلام بر تو که سلطان ملک عشق، رضایی

سلام بر تو که مقبول آستان خدایی

سلام بر تو که ما را تو دستگیر و تو یاری

سلام بر تو که گنجی نهان زعاطفه داری

سلام بر تو کرامت نشان حال تحسر

که دست خالی مردم از این خزانه شود پر

امید لطف تو آورده است سوی تو ما را

تو - ای که از تو - رها شد زبند، آهوی صحرا

دلی به بند ملال، آهوانه سوی تو آمد

زبان اشک گشود و به گفتگوی تو آمد

چه دیده بود از آن روزگار ظلم و سیاهی؟

که داشت پای گریز از نشانه های تباهی؟

شبانه گنگ و پریشان به آستانه ات آمد

امیدوار عنایت شد و به خانه ات آمد

سکوت و چشم مسافر نگاه بند زهر سو

پرندگان شده بودند راه بند زهر سو

بیان حال - در آن دیدگان خیره - نه حالا

برو که سخت هراس است بر تو چیره، نه حالا

ص: 48

برو به شهر خودت باش از آن دیار، دعا کن

برای آن که درآیی از اضطرار دعا کن

رها نبود از آشوب کار، جان پریشان

نداشت برق نگاهی، اثر، نصیحت ایشان

گذشت و رفت شب و صبح در حرم چه ندید آه

چه دید؟ روز و شبی تلخ، آه از آن چه کشید آه…

ص: 49

گذشت و رفت، گرامی ترین - شما به سلامت

چراغ راه، امین زمین، شما به سلامت

ص: 50

تو ای امیر خراسان خطاب! ضامن آهو!

مرا رها کن از این اضطراب، ضامن آهو!

اگر چه نور - نهانست زیر پرده ی ظلمت

اگر چه جرم برون از حساب، ضامن آهو

ص: 51

منم که دارم از آن صید بی گناه، نشانی

دلی به سینه پر از التهاب، ضامن آهو!

تو بهتر از همه می دانی این که لطف به محروم

ثواب دارد آری ثواب، ضامن آهو!

به لطف عام تو چشم امید بسته دل من

مکن زدرگهم آخر جواب، ضامن آهو!

برای آن که تسلای جان غمزده باشی

ترا خدای تو کرد انتخاب، ضامن آهو!

به خستگان محبت که زائران شمایند

بتاب نور ولایت، بتاب ضامن آهو…

ص: 52

برای از تو سرودن - بهانه نام عزیزت

که نور عاطفه پیداست در کلام عزیزت

شبانه آمدم آن سال های دور سراغت

رمیده از همه، با جان ناصبور سراغت

ص: 53

تویی که عاطفه جاریست از تمام وجودت

خیال وخاطره مکشوف در کتاب شهودت

تو ای وسیله ی نزدیک در اجابت خواهش

مقام قرب، هویداست از رکوع و سجودت

حضور دعوی لبیک در نماز و دعایت

ظهور آیه ی توحید در فراز و فرودت

صحیفه های بلیغ است در کلام بلندت

روایح گل یاس است در قیام و قعودت

هزار دست دعا، قفل می شود به ضریحت

هزار چشم امید از چهار سوی به جودت

به داد مردم درمانده می رسد به شفاعت -

مروتی که کرم کرده کردگار ودودت

به نور مصطفوی، روشن آن شمایل عالی

خصایلی همه نیکوتر از فضایل عالی

امامیان جهان دل زکف ربوده ی حسنت

رقم زدند زجان های آزموده ی حسنت

تو آستان شرف، آستانه بوسی از آنها

بحار مجلسی و حرف شیخ طوسی از آنها

امامیان جهان را به رتبه باور هشتم

بهشت راست اگر هشت در، تویی درِ هشتم

ص: 54

در بهشت تویی ثامن الائمه ی مایی

نکو سرشت تویی دین دین به ذمه ی مایی

از آن گروه گروهی، که دوستدار ضریحت

چه ازدحام غریب ست در کنار ضریحت

چو پلکانی از امواج شانه بر سر شانه

دعا زبانه کشان، جویبار اشک روانه

نمانده خشک به هر فصل، جوی گونه ی ایشان

رهاست اشک انابت به روی گونه ی ایشان

توسل است و دعا بر زبان برای زیارت

کنار مصحف و سجاده، جزوه های زیارت

نصیب بخت من این شد به خدمت تو بیایم

به خدمت تو برای محبت تو بیایم

محبت تو کشاند چقدر ساده و آسان

دل محمدیان را به سمت و سوی خراسان

به سمت و سوی خراسان زچار جانب عالم

زچار جانب عالم، همین مناسب عالم

ص: 55

سلام بر تو که شد خاوران به نام تو مشهد

به نور پاک کلام و به یمن گام تو، مشهد

سلام بر تو که از مرو آمدی به خراسان

و عاشقان تو آیند بر سلام تو مشهد

دهد به سینه ی صافی دلان فروغ عنایت

گرفته رونق شایسته از کلام تو، مشهد

به دعوت آمدگان، خاص وعام اهل طریقند

که هست مشتهر آری به لطف عام تو، مشهد

ص: 56

مگر نه پاره ای از خاک بود در گذر عمر

تو آمدی و شد اینجا به احترام تو مشهد

به کنه باور مردم تو مرهمی تو دوایی

رسیده است به شهرت، در التیام تو مشهد

ص: 57

کدام درد ندیداز دوای مهر تو درمان؟

کدام رنج نیابد به دست مهر تو پایان؟

کدام خاطر آشفته یی نشد زتو آرام؟

کدام مشکلی از بذل لطف تو نشد آسان؟

گرسنه بر در این خانه بهره ور زطعامت

که مکرمت همه ایام لازم است به مهمان

به نام نامی تو ای بزرگوار گرامی

گشوده اند بر این آستان سفره ی احسان

چرا - زخوان کرم - خیل دوستدار تو محروم؟

ترا که آب سبیل است و رزق خوب، فراوان

به لقمه جوی ارادت بساط مهر بیفشان

به تشنگان محبت زجام مهر بنوشان

ترا به لطف عظیمی که کرده اند عنایت

ترا به آن که عطا کرده بر تو نور ولایت

ترا به حق خدایی که آفرید زنورت

ترا به جان عزیزی که داشت از تو حکایت(1)

ترا به جد گرامی ترا به جده ی پاک ات

ترا به آیت ایمان ترا به فضل هدایت

ترا به فضل بزرگی که در خزانه ی غیب است(2)

ترا به عهد قدیمی که با تو یافت نهایت

ص: 58

که لطف باز نگیری به پیشگاه شفاعت

که رحمت آوری آن را که خواست از تو رعایت

ص: 59

بزرگوار اماما! ترا به حق تو خواندم

همین که ظاهر و باطن، ترا سلام رساندم

ص: 60

سلام دوست، مگر نازنین! جواب ندارد؟

مگر که لطف، به بیچارگان، ثواب ندارد؟

بر او ببخش که سختی ز روزگار کشیده

بر او ببخش که این جان خسته، تاب ندارد

زهرچه کرده پشیمان زهرچه بوده پشیمان

مگیر از او، به خدا طاقت عتاب ندارد

بگو به حضرت محبوب: این که بنده ی عاصی

زفرط شرم - بدو، جرأت خطاب ندارد

بگو که در گذرد محض خاطر تو - که خوبی -

که جان پاک تو از کرده اضطراب ندارد

ص: 61

خداست آن که به رحمت دو دست راست، گشاده(1)

خداست آن که عنایات او حساب ندارد

ص: 62

شب است و ذوق مناجات و حال گریه فراهم

برای با تو نشستن مجال گریه فراهم

به خواب گفته ام امشب به دیده راه نداری

مجال پرسه در این عرصه تا پگاه نداری

بگیر بهره ای از شام قدر ای دل غافل!

که با کلید دعا می شود مراد تو حاصل

دعا به روی تو وا می کند دری زکرامت

دعا ترا برساند به سایه سار سلامت

دعا کلید بهشت است اگر تو اهل بهشتی

به خاطر دلت امشب دو قطره اشک نوشتی

بضاعتی که نداری به جز عنایت باری

به جز عنایت باری نگاه کن که چه داری

اگر امید قبولی؟ همین دو قطره کفایت

تو و امام همام و فراخنای عنایت…

ص: 63