پیک افتخار 19 - پرواز در پرواز: خاطراتی از زندگی سردار شهید احمد کاظمی

اشاره

«پیک افتخار» عنوانی است برای خاطراتی آموزنده از بزرگ مردان و شیر زنان این مرز و بوم در زمانه ای که تاریکی و ظلمت می رفت تا یکبار دیگر آسمان آبی اش را دلگیر کند؛ مردانی که شرف و غیرت ایرانی مسلمان را برای همیشه معنی کردند.

بی شک آنان کسانی هستند که فرزندان این آب و خاک همواره به بالای بلندشان خواهند بالید!

کیست که نام آنان را با افتخار و غرور بر زبان نراند!

«پیک افتخار»، تجدید خاطره ای است برای آنان که بودند و دیدند؛ و آیینه ای است برای آنان که نبودند اما تشنه ی رؤیت خورشید وجودشان هستند.

ستاد آیه های ایثار و تلاش

ص: 4

خاطرات به روایت دیگران

فقط خدا

شهید کاظمی در مدتی که در لبنان بود سختی های آنجا را تحمل کرد و خود را با شرایط آن ها تطبیق داد. شش ماه علیه اسرائیلی ها مبارزه کرد اما پس از آن به ایران برگشت.

می گفت که چریک های فلسطینی با خدا و پیغمبر کاری ندارند و سرشان بیشتر گرم آرتیست بازی بوده تا مبارزه. می گفت : چرا دختر و پسر قاطی هستند و مسائل دینی را رعایت نمی کنند؟ به آنها گفته بود تا زمانی که خدا را در کارهایتان دخالت ندهید، موفق نخواهید شد.

جایی برای عملیات

در سپاه آبادان نشسته بودم، مهدی آمد به من گفت که یک کسی از اصفهان آمده با شما کار دارد. ایشان آمد و گفت من «احمد کاظمی» هستم، تعدادی نیرو آورده ام اینجا، خطی برای دفاع به ما بدهید. گفتم که بعداز ظهر بیا تا بیشتر با هم صحبت کنیم.

بعد از ظهر آمد؛ یک محلی بود کنار

ص: 7

دستور امام

بعد از عملیات خیبر زمانی که جاده بغداد - بصره را از دست دادیم و فقط جزایر برای ما باقی ماند، حضرت امام(ره) اعلام فرمودند که "به هر قیمتی که شده باید جزایر حفظ شوند." من بلافاصله به شهید کاظمی فرمانده پد غربی، شهید باکری و زین الدین در پد وسط و شهید همت در پد شرقی اطلاع دادم. چاه ها ی نفت در پد غربی بود و در این نقطه مانند ابر انبوه، گلوله، خمپاره و بمب از آسمان بر آن می بارید.

شهید کاظمی در آن موقعیت، مقاومت بی سابقه ای از خود نشان داد، انگشتش قطع شد و وقتی برگشت سر و صورتش خاکی، سیاه و دودی بود و چند شبانه روز بود که نخوابیده بود. وقتی به او خسته نباشید گفتم و او را بوسیدم ،گفت: «وقتی دستور امام (ره) را به من

ص: 9

بگذارید بعد از عملیات

در عملیات کربلای 5 به ما اطلاع دادند که حاج احمد کاظمی پسردار شده است. او هم از قبل گفته بود اسمش را محمد بگذارند. وقتی پشت بی سیم به او گفتم که خدای متعال به تو هدیه ای داده است، ابتدا فکر کرد رزمندگان به پیروزی خاصی دست پیدا کرده اند. ولی وقتی به او گفتم خدای متعال به تو پسری داده است، ابتدا خیلی خوشحال شد، اما بعد از چند ثانیه مکث کرد و گفت: «بگذارید بعد از عملیات صحبت می کنیم.»

من فکر می کنم او یک جهاد نفسی انجام داد و برای جلوگیری از تاثیر این خبر بر روحیه

ص: 10

تک جبهه ای

با شهید باکری قبل از انقلاب هم دانشکده ای و رفیق بودم. وقتی که اومعاون احمد کاظمی در تیپ نجف اشرف شد، من هم با احمد کاظمی آشنا شدم و رفاقت صمیمانه ای پیدا کردیم.

اگر بخواهیم 10 نفر فرمانده برجسته در دوران جنگ را نام ببریم قطعاً یکی از آنها احمد کاظمی است. به خصوص ایشان یک ویژگی ای داشت علاوه بر اینکه کارهای سخت عملیاتی را انجام می داد، برای خودش تاکتیک های ویژه داشت. یعنی وقتی در یک منطقه عملیاتی به او ماموریت می دادند و تیپ ها و لشکرهای دیگر را وارد عملیات می کردند، ایشان در منطقه و محدوده خودش می توانست به گونه ای عمل کند که صد درصد

ص: 11

غیبت ممنوع!

اگر کسی در جلوی ایشان می خواست راجع به فردی دیگری حرف بزند، با ظرافت و خیلی صریح، حرف را عوض می کرد و می گفت: «بیا داخل جمع خودمان!» و بحث را عوض می کرد. در مقابل غیبت کردن، خیلی حساس بود.

فهیم، شجاع،..

او را مردی فهیم، شجاع، عاقل، مدیر و یاور در اتحاد دیدم. او با ما مانند برادری مهربان بود و ما از آشنایی با ایشان نفع می بردیم. او را دارای اخلاقی والا و عالی یافتم و واقعا برای شهادت او متاسفم.(2)

حسین و احمد

او همیشه با شهید حسین خرازی در عملیات ها نوعی مسابقه در کار جنگ داشت. یعنی حسین خرازی و احمد کاظمی دو رفیق بودند که سعی می کردند در موفقیت ها و جلو رفتن در میدان جنگ با هم مسابقه بدهند. همیشه به هم نگاه می کردند و سعی می کردند هنگام جنگیدن با دشمن از هم جلو بزنند. خیلی به هم علاقه مند و خیلی با هم رفیق بودند و اگر کسی الان نوارهای دوران جنگ را گوش کند، مشاهده می کند همیشه فرمانده کل سپاه وقتی می خواست عملیاتی را طراحی کند و یگان ها را به کار بگیرد، می گفت حسین و

ص: 14

شهید زنده

در آخرین ملاقاتش خدمت مقام معظم رهبری که سوم دی ماه بود، از حضرت آقا خواهش کرده بود، «آقا دعا کنید ما هم شهید شویم.»

حقیقتا یک حال و هوای دیگری داشت، خدا می داند، من که رفته بودم برای معرفی اش بعنوان فرمانده نیروی زمینی، پشت تریبون، گفتم: «سرتیپ احمد کاظمی از نظر من یک شهید زنده است.»

شروع کرد به گریه کردن، فیلمش را فکر می کنم پخش کرده اند، خودش پشت تریبون

ص: 15

اخلاق عجیب

احمد اخلاق عجیبی داشت، از احوال سربازها می پرسید، از جای خوابشان، از خوراکشان، این اخلاق مال حالا نیست؛ توی جبهه هم همین طور بود.

اعتقاد داشت هر که در خط جبهه جلوتر باشد، غذایش باید بهتر از کسی باشد که عقب تر است. سنگر مستحکم مال خط مقدم بود، نه مال پشت جبهه. (2)

ص: 16

جانباز

یادم هست یک روز با هم رفتیم محل کارشان. به طور اتفاقی جانبازی را دید که به همراه همسرش از شمال آمده بود. همان جا ایستاد و شروع کرد با این جانباز حرف زدن؛ بعد رهایش نکرد بچه ها را سوار کرد و برد هتل. کسی را موظف کرد که روز بعد درمانش را پیگیری کند؛ مشکلاتش را حل کند. جالب این که این جانباز نه متعلّق به لشکر هشت نجف اشرف بود و نه نیروی هوایی.(1)

دست نوشته

حاج احمد همیشه یک دفترچه همراه داشت؛ نکاتی که به ذهنش می رسید، می نوشت. حتی اگر پای تلویزیون نشسته بود و نکته مهمی را می شنید یادداشت می کرد. بعد می گفت:«این یک طرحی است که اگر ما در سپاه روی آن کار کنیم، خوب است.»

نوشته ها معمولاً دو الی سه سطر بود. خوبی دفترچه این بود که اگر ابهامی در مسئله ای داشت یا نکته ای به ذهنش نمی رسید، سراغ دفترچه اش می رفت و آن را پیدا می کرد.(2)

تواضع حتی در رانندگی

نمونه ای از تواضع احمد این بود که در مراسم مختلف مثلا در هفته جنگ که فرماندهان را برای جلسه ای دعوت می کنند، ترتیب چیدن صندلی ها به نسبت درجه و رتبه و جایگاه است و هر کس جای مشخصی دارد.

ص: 19

شکست نفس

یک روز گفت: آقا باقر، ما هر وقت جایی می رویم که ما را نمی شناسند و حالم را می گیرند؛ من کیف می کنم. یعنی آن چیزی که احساس می کنیم فرمانده هستیم و همه باید حرفمان را گوش کنند، باید از بین برود.

می گفت که خیلی دوست دارم جایی بروم که مرا نشناسند تا نفسم را بشکنم و احساس

ص: 20

جای خالی

یک بار در اصفهان با حاج احمد رفتیم سر قبر شهید خرازی. تنها حرفش این بود: «من حتما از خدا شهادت می خوام و منو بغل شهید خرازی دفن کنید. ببینید این جایی که این وسط خالی مانده مال منه.»(2)

رسول چی

در چند عملیات به عنوان پیک حاجی حضور داشتم. بعد هم شدم بی سیم چی او. از آن به بعد بود که به او نزدیک شدم. مثل برادری بزرگ برایم دلسوزی می کرد. بدون او نمی توانستم زندگی کنم.

حاجی همیشه مرا «رسول چی» (رسول بی سیم چی) صدا می زد. وقتی صدا می کرد: رسول چی! انگار همه دنیا را به من داده اند.(1)

تاکتیک

دشمن آتش سختی می ریخت. هلی کوپترها راکت می زدند، هواپیماها بمب می ریختند، توپخانه هایشان مرتب شلیک می کرد. خلاصه آتش بود که از هر سو می ریخت.

حاجی یکباره پشت بی سیم شروع به صحبت کرد. بدون رمز خیلی صریح و مرتب می گفت که فلان نیروها از فلان جا بروند به

ص: 23

برخورد با اسرا

شهید کاظمی با اسرای جنگی با رافت اسلامی برخورد می کرد و اگر توانمندی خاصی در اسیری می دید به او بها می داد. در لشکر حدود چهل، پنجاه نفر متخصص عراقی فعالیت می کردند. بعنوان مثال یک متخصص تانک اسیر شد. وقتی عطوفت ومهربانی حاجی را دید درخواست کرد که در لشکر بماند و حاجی او را نگه داشت، از تخصصش استفاده شد تا اینکه به شهادت رسید. این نحوه برخورد و استفاده از توان آنها توسط سردار کاظمی، انسان را به یاد اسرای جنگی در زمان پیامبر(ص) می انداخت.

انگشت در آب نمک

در عملیات خیبر که توانسته بودیم جزایر مجنون را بگیریم، انگشت حاجی قطع شده بود. حجم آتش و شرایط منطقه طوری نبود که بتواند برای مداوا به عقب برود. به همین منظور یکی از نیروها کمی نمک را در یک ظرف آب ریخت و شهید کاظمی انگشتش را گذاشت توی آب نمک. می گفت: «اینطوری، هم عفونت

ص: 26

پرواز در پرواز

آن روز هواپیمای جت دو موتوره فالکن نیروی هوایی سپاه با خلبانی سرتیپ پاسدار کروندی که هم فرمانده پایگاه هوایی قدر تهران و هم استاد خلبان با بیش از دوهزار ساعت پرواز بود از تهران به مقصد ارومیه عازم شد و در نزدیکی فرودگاه ارومیه موقع باز کردن چرخ های هواپیما به برج اطلاع می دهد چرخ های هواپیما باز نمی شود و از فرودگاه برای بازگشت به تهران اجازه می گیرد. هواپیما فاصله زیادی از باند فرودگاه نگرفته بوده که خلبان به برج اطلاع می دهد که هر دو موتور هواپیما از کار افتاده است و بعد از آن صدای خلبان قطع شده و هواپیما سقوط می کند و هر یازده سرنشین هواپیما به شهادت می رسند.(2)

ص: 27

شهید رو سفید

دو هفته قبل از شهادتش آمد پیشم. حرف هایمان را که زدیم، گفت: «دو تا درخواست از شما دارم اول اینکه دعا کنید روسفید بشم. دوم اینکه دعا کنید شهید بشوم.»

گفتم:«واقعاً هم حیفه که شماها بمیرید؛ شماها که روزهای سخت و مهم رو گذروندید، نباید بمیرید باید همه تون شهید بشید. لیکن الان زوده! هنوز کشور به شماها نیاز داره. اون روزی که خبر شهادت صیاد شیرازی را به من دادند، گفتم :«صیاد شایسته شهادت بود، حقش بود؛ حیف بود بمیرد». این را که گفتم، چشم هایش پر از اشک شد و گفت: «انشاالله خبر من را هم بهتون بدن.»(1)

ص: 28

خاطرات از زبان فرزند شهید

گردش

روزهای جمعه با هم می رفتیم خرید؛ و این خرید گردش هم محسوب می شد. چون در طول هفته جایی نرفته بودیم.

بعضی از جمعه ها بابا آشپزی هم می کرد اذیت می کردم، بابا اخم می کرد و می گفت: «شما دو تا داداش توی این دنیا به غیر هم هیچ کسی را ندارید؛ به خاطر همین خیلی باید هوای همدیگر را داشته باشید.»

ص: 30

خیلی مخلصیم!

دانشگاه من نزدیک محل کارش بود و بیشتر شب ها با او بر می گشتم خانه. به طور معمول باید صبر می کردم تا کارهایش تمام شود. بعضی وقت ها به ساعت یازده یا بیشتر هم می کشید.

به غیر از ماه رمضان به یاد نمی آورم بابا زودتر از هشت شب آمده باشد خانه. من می رفتم در یک اتاقی و می نشستم به درس خواندن. بعضی وقت ها هم دراز می کشیدم و یک چرتی هم می زدم. وقتی با بابا برمی گشتیم خانه، برای من دیگر جانی باقی نمانده بود. اما بابا که قطعا خیلی بیشتر از من دویده بود و خسته شده بود، در خانه را که باز می کرد چنان سلام گرمی می کرد که انگار تازه اول صبح است. می گفت:« خیلی مخلصیم»، « خیلی چاکریم»

همیشه در تعجب بودم که بابا چه حالی دارد. با این همه کار و خستگی این قدر شارژ و سرحال است.

ص: 31

آشپزی

به گل و گیاه و باغبانی خیلی علاقه داشت. در خانه هم جارو کردن و ضبط و ربط خانه با او بود. اگر حسش را داشت، آشپزی هم می کرد که مادرم استراحت کند.

این اواخر ریه اش که شیمیایی بود، بیشتر اذیتش می کرد. نباید سرخ کردنی می خورد و ما هم به خاطر او سرخ کردنی نمی خوردیم. به همین خاطر بیشتر، غذاهایی را درست می کرد (مثل آب گوشت) که خودش هم بتواند بخورد. قبل تر که حالش بهتر بود، همه جمعه ها غذا با بابا بود. نمی گذاشت مادرم برود داخل آشپزخانه.

دل نگرانی

روزهای آخر خیلی حرف از شهادت می زد، مدام می گفت:«برام دعا کنید. قول می دهم اگر شهید شدم، تنهاتون نذارم شما فقط دعا کنید».

هفته آخر به دلم افتاد بابا شهید می شود. وقتی از دانشگاه می آمدم خانه، از مادرم می پرسیدم: «برای بابا اتفاقی نیافتاده... بابا شهید نشده؟» یا این که تماس می گرفتم محل کارش تا ببینم زنده است یا شهید شده!

ص: 33

وصیت

یکی دو هفته قبل از شهادتش گفت:«قلم و کاغذ بیارید من یک وصیت نامه بنویسم. اولین چیزی که نوشت این بود:« شما را قسم می دهم به حضرت زهرا(س) که مرا کنار حسین خرازی دفن کنید.... » که یک باره سعید برگه را گرفت و پاره کرد و به بابا گفت:«چرا این قدر ما را اذیت می کنی؟...»

فیلم

آخرین شبی که پیش ما بود وقتی رسید به خانه، یک سی دی با خودش آورده بود. گفت: محمد، این سی دی را بگذار ببینیم چی است! به قول خودش «مشق»هایش را هم پهن کرده بود جلوی خودش.

سی دی، یک گزارش ویدیویی بود از عملیات ثامن الائمه. بابا می گفت: «من خودم تا حالا این فیلم را ندیده ام.» هر کس را که در فیلم نشان می داد، می گفت که خصوصیت اش این بوده و چه طوری شهید شده. خلاصه بیشترشان شهید شده بودند.

در فیلم نشان می داد که بابا داشت نیروهایش را توجیه عملیاتی می کرد و فقط یک زیر پیراهنی تنش بود. ریش هایش هم خیلی بلند و به هم ریخته شده بود. حتما وقت نکرده

ص: 35

خاطرات از زبان شهید

ساعت دو بامداد

شب قبل از عملیات وقتی به «رضا نورمحمدی» سفارش می کردم مواظب خودش باشد با تبسمی عارفانه و زیبا گفت: «من فردا شب ساعت دو بعد از نیمه شب شهید می شوم.» ساعتش را نگاه کرد و افزود: «مرا در کنار شهید عباس حاج امینی به خاک بسپارید.»

فردا شب وقتی بی سیم چی رضا تماس گرفت و از شهادت او خبر داد با ناراحتی ساعت را نگاه کردم، عقربه ها دقیقاً ساعت دو بعد از نیمه شب را نشان می داد.

ص: 38

سرفه

جهت شناسایی منطقه عملیاتی والفجر چهار در غرب مستقر بودیم. شب بعد از اقامه نماز به اتفاق شهید زینلی و شهید صنعتکار به جلو رفتیم. زینلی چون مسوول اطلاعات لشکر بود این محور را انتخاب کرده بود ولی بنده جهت اطمینان از ضریب سلامت و موفقیت عملیات وارد محور شدم تا از نزدیک آن را بررسی کنم.

زینلی سرما خورده بود، وسط راه به او گفتم: «اگر حالت مساعد نیست. نیا» ولی با اعلام اینکه حالش خوب و سرماخوردگیش جزیی است همراه ما آمد.

به چند متری عراقی ها رسیده بودیم. دیدم به خود می پیچد. برگشتم دیدم سرفه اش گرفته و خود را به سختی می خواهد کنترل کند. با همه تلاش او، یک سرفه از دهانش پرید. نگهبان عراقی هوشیار شد، سریع مخفی شده و بدون حرکت نشستیم. به صنعتکار گفتم: «زینلی امشب کار دستمان می دهد. او را به عقب ببر»،

ص: 39

تنگه رقابیه

قبل از عملیات فتح المبین، «آقارشید» گوشه یکی از خیابان های شهر شوش نقشه ای را روی زمین پهن کرد و گفت:«به این منطقه می گویند تنگه رقابیه. می روی آنجا را می گیری و با یک ژ-3 آن را نگهداری می کنی». احساس کردم این تنگه آن قدر تنگ و باریک است که یک خودرو وقتی بخواهد بپیچد، به دیوار تنگه برخورد می کند.

گفتم: «خیلی خوب، چقدر تا آن جا فاصله

ص: 40

زندگی نامه

فرمانده سرافراز نیروی زمینی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی سردار سرلشکر پاسدار شهید احمد کاظمی در سال ‪ 1337در شهرستان نجف آباد از توابع استان اصفهان در خانواده ای مؤمن و عاشق اهل بیت عصمت و طهارت(ع) دیده به جهان گشود.

او که ایمان به خدا و عشق به خاندان نبوت و محبت به ائمه اطهار(ع) را از کودکی آموخته بود، با شروع انقلاب اسلامی درجریان این حرکت الهی قرار گرفت و هم صدا با مردم متعهد و انقلابی نجف آباد در همه صحنه های مبارزه حضور داشت.

در آغازین روزهای تجاوز دشمن، به سوی جبهه های دفاع از حریم کشور و دین شتافت و در این عهد خود تا آخرین لحظه وفادار ماند. این سردار دلاور همانند سایر فرماندهان دفاع مقدس، اسوه و الگوی جهاد در خطوط مقدم

ص: 42

منابع

· فاتح خرمشهر ، یادواره شهید احمد کاظمی و همراهانش

· تمنای شهادت، به کوشش مؤسسه و نشر ارزشهای دفاع مقدس لشکر 8 نجف اشرف

· ما اهل اینجا نیستیم ، نشر مجنون

ویژه نامه پرواز در عرفه

ص: 47