بین من و یاد تو، فرسنگ ها فاصله افتاده است؛ تو بخوانم تا به اندازه هزاران سال خورشیدی به تو نزدیک شوم.

الهی! تویی که هیچ گاه مرا فراموش نمی کنی و من ذره ای ناچیزم در برابر آفتاب بی نهایت مهربانی تو یا نور!

مرا در روشنایی مطلق خویش غرق کن که تاریکم.

آن گاه که زانوی غم بغل می کردم، تنها تو سنگ صبورم بودی و ناله هایم را می شنیدی.

آن گاه که امواج خروشان بلا به سوی من سرازیر می شد، تو بودی که به فریاد استغاثه ام گوش فرامی دادی.

آن گاه که دشواری های زندگی، یکی پس از دیگری مرا در تنگنا قرار می داد، تو ندای «اَمَّن یجیبُ المضطرّ اذا دعاهُ و یکشفُ السّوءَ» را از من شنیدی و اجابت کردی.

آن گاه که بیماری مرا رنج می داد، به ذکر «یا من اسمه دواءُ و ذکرهُ شِفاء» پناه می بردم. آن گاه که در مرداب گناهانم فرو می رفتم، تو غریو الهی العفو مرا می شنیدی و یاری ام می کردی.

آن گاه که از تو درخواستی می کردم که به صلاحم نبود، تو بودی که می شنیدی و حکیمانه اجابت نمی کردی و در گوشم عسی أن تُحبّوا شیْئا و هو شرٌّ لکم را می خواندی.

اینک ای خدایی که صدایم را می شنوی! دوست دارم که این بار تو صدایم کنی... صدایم کن!

ایستاده ام بگذار تا ببینمت؛ آن گاه که عظمت نگاهت در بلور کوچک باران و ظرافت قدرتت روی بال های شاپرک تجلی می یابد.

معبود من! قفس را اگر نشان من دادی، پرواز کردن را هم به من بیاموز.

... و چشم های من پر از مهتاب است.

...و چشم های من چقدر دوستت دارد.

معبود من! ای مأمن نگاه من و ای یگانه خالق من!

هر روز موسیقی الهام را از دریا می شنوم که می گوید:

«الا بذکر اللّه تَطمئِنُ القُلوبُ».

آنها از عبودیت تا الوهیت را گذشته اند و به دریای بی انتهای خداگونگی پیوسته اند؛ چهارده گنجینه دانایی، چهارده معدن علم، چهارده چشمه حکمت، تاکلام خدا را به وحی دریابند و از علوم یقینی و الهی، جان تشنه آدمی را سیراب کنند.

چهارده آینه در برابر پیام خدا تا انسان در دل عمیق این آینه ها، از علم بی خطای وحی الهی حظی ببرد و راهی بجوید.

سلام و درود خدا بر خاندان نبوت، بر اهل بیت وحی، بر میزبانان ملایک و بر پیام آوران معبود؛ سلام و درودی بی پایان؛ به عدد همه درخت ها، ابرها و آینه ها!

اینکه هر کدام برادری شوند برای هم، بذر مهر و شفقت را در دلشان بنشاند.

این شد که به دستور رسول دو به دو، آغوش برادری گشودند و گونه بر گونه پیمان ساییدند.

پیامبر رحمت دیگر صبرش تمام شده بود. دلش از کنایه ها و زخم زبان های پر زهر یهودیان به درد آمده بود.

شب ها سر را به سوی آسمان می گرفت و با دیدگان مرطوبش، پیام عزت بخشی را برای پیروانش از دوست طلب می کرد. یهودیان، هر مسئله کوچکی را دستاویز رفتار موذیانه و سخنان تلخ خود کرده بودند و قبله مشترک بزرگ ترین حربه آنان برای آزار مسلمانان نوپا شده بود. رشد و گسترش این نور چنان وحشتی در دل های تاریک و نمورشان انداخته بود که برای نجات خود، به هر خیانتی دست می زدند. ساعت ها وقت بی انتها و ملکوتی پیامبر را جیره پرسش ها و سخنان پوسیده و نفرت انگیز خود می کردند، اما رسول صبر و صداقت، با سینه ای گشاده، همه چیز را تحمل می کرد.

نماز تمام شده بود. همه یکدیگر را با دیده تعجب می نگریستند. کسی نمی دانست چرا رسول خدا درست در میان نماز ظهر آن روز، قبله اش را به سوی دیگر برگردانده است. یعنی اتفاق بدی برای امید دلشان افتاده بود؟ اما چهره بشاش و خندان پیامبر حرفی دیگر دارد و این تبسم، پیام آور عزتی دیگر است برای مسلمین، آخر آنها دیگر قبله خودشان را دارند؛ قبله خودشان را.

آمدی و «لات» و «هبل»ها، زمین گیر بوی تعفن خویش شدند.

ای صاحب خُلق عظیم! بزرگی ات هیچ گاه در ظرفیت تنگ کلمات و فهم نارس هستی نخواهد گنجید.

ای برترین آفریده خدا! دل های دریایی خوب می دانند که اقیانوس ها هم به ادراک قطره ای از تو نخواهند رسید. ابرهای لطیف می دانند که در کنار رأفت تو، گل های باران، شرمسارند.

دریاها از نام زلال تو برای آبی بودن وام می گیرند و چراغ ها برای ابدی شدن، ناچارند که رو به پیشانی تو پلک بزنند.

گنبد آسمان، کاسه نیازی است پیش عظمت آستان تو. حرف های بهار اگر سرسبز و مستانه است، قدح نوش حریم یاد توست.

نام بلندت، هفت آسمان را به زیر کشیده است و فردا چون حرف های تازه ای از تو همراه می آورد، جرئت طلوع دارد.

اینک منم و دنیای احساس که بوسه های مهر بر نام تو می زند و عالم شوق که با بوییدن گل محمدی، نشانه های بهشتی را که تو در آن باشی، حس می کند.

... و اینک نفس های قدسی توست که حال و هوای مدینه را گرم نگه داشته است. محله های

مدینه، کرامت های بی شمارت را برای عرضه تدریجی به تاریخ، از بایگانی ذهن بیرون می کشد و مردم را دسته دسته به سوی فضایلت سوق می دهد.

اینک منم و شب که عطر صلوات تو را قنوت گرفته است. هنوز خاطره گدازه های عاشقانه ات از گوشه چشم «حرا» می چکد و با طلوع «اقرأ» نیمه شب چون انسانی کامل تو را سجده می کند.

به راستی که نیایش های زرین تو، گلستانی از معرفت را در ذهن دقیقه ها کاشته است.

احترام است که آدمی، پیش از ورود به هر حریمی، اذن دخول بگیرد و رخصت بطلبد.

کلید ورود به آستان دعا و نیایش، صلوات بر محبوب ترین و نزدیک ترین واسطه به خداوند است؛ گویی با تقدیس حضرت رسول اجازه آغاز سخن و گفت وگو با حق را می گیری و به بهانه خشنودی آل اللّه، نیاز خویش را بر درگاه کبریا عرضه می داری.

وقتی بر بهترین و مقرب ترین بندگان در نزد حضرت حق تعالی صلوات می فرستی، گویی انوار خیر و برکت بر تو نازل می شود، تاریکی های گناهانت را می درد، غبار غریبگی از چهره جانت می زداید، تو را آشنا و محرم آستان دوست می کند و خداوند با نگاه عنایت بر تو می نگرد؛ زیرا تو برای ورود به حریم کبریایی، کلید رمز را می دانستی.

اگرچه ضمن این ابراز آشنایی اولیه با صلوات، حضرت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نیز به عنوان شفیع امت، قدم جلو می گذارد و در گره گشایی بر مشکل انسان پیشی می گیرد.

آیا شنیده ای که خداوند، وساطت رسول اللّه صلی الله علیه و آله و اهل بیت مقربش را نپذیرد و خواسته آنها را بی پاسخ بگذارد؟!

پس کسی که با صلوات، دعای خویش را آغاز می کند، به دو هدف رسیده است؛ هم از در آشنایی با حق تعالی سخن گفته و هم مهر و محبت خاندان رسول اللّه را به خود جلب کرده است و مگر می شود در این حال، خواهش آدمی مغفول بماند و ممنوع خوانده شود! پس بر محمد و آل محمد صلوات!

می رفت و بازمی گشت. هر شبانگاه، نیایش نامرئی او، امان خداوندی را بر فراز شهر می پراکند... هر شبانگاه، لب های مردی بود و خدای همیشه نزدیکی که صدایش می کرد و جدا از آن همه مردمان بی فردا، دست دعا بود و معراج بی پروا.

تنها صدا بود... و واژگان قدسی بی مانندی که بر شانه های رسالت «او» وحی می شدند.

صدا پیچید. نزدیک و بی وقفه: بخوان محمد! بخوان به نام پروردگاری که آفرید؛ بی هیچ شبهه ای، بی هیچ خستگی و رنجی و محمد این، دردانه آسمان ناگزیر از زمین، خورشید ناگهانی که خدا استوارش کرد بر روی این خاک زمین گیر، از نو آغاز شد.

آغاز مبارکی است؛ وقتی که مالک هفت آسمان، شانه های صبورت را از خستگی می تکاند و با دست های آرام خویش، پیراهن بلند دلالت را بر قامت بی شباهت تو می سراید.

محمد از قله کوه سرازیر شد؛ کوهی که در سینه متروک خویش، طنین شب گریه های خلوت محمد را تا ابد به یادگار حک کرد.

او آمد؛ با ردایی همه از واژه و سرمایه بی بدیل زندگانی، با قامتی از صدای ماندگار خداوندگار، با چشم هایی که روشنگر کوره راه های هستی تا امروز، با سینه ای که گنج خانه همه پاسخ های ناگفته و همه رازهای ناخوانده است.

محمد آمد، زمین سر از خواب خویش بلند کرد و صبح دمید.

به برکت سفره دست های سبز آن معجزه، خدا مهربان تر شد با مردمان قدرناشناس، با قلب های فتنه گر ناآرام و در کلام خویش، چنین سرود: «ای محمد! پروردگار تو این مردم را عذاب نخواهد کرد

مادامی که تو در میان آنها زندگی کنی».(1)

ص:10

پیامبر، دریای عصمت پیشه ای است که اگر به حکم ناگزیر پروردگار نبود، کبوتر جان خسته اش از شوق پس کوچه های ملکوت، از شوق آغوش خداوند، هر آینه پر می گشود و در این دنیای نافرجام نمی گنجید.

پیامبر، آموزگار همه روزگاران، همه نفس هایی که می آیند و می روند، همه چشم هایی که سر به مهر و آشکار در پی حقیقت هستند و نیستند، جاده های معرفت را به سمت ما فرامی خواند.

در راه آسمان، سنگلاخی نمانده که همه را او خود با دست های مهر خویش هموار کرده است.

اگر پا در مسیر ملکوت بگذاری، هراسی نیست که در تمام لحظه ها، پیامبر شانه های نحیفت را همراه خواهد بود.

صدایش کن! دست های او همیشه نزدیکند. کوره راهی در پیش نیست. راه ها معلومند. پیامبر خورشید شبانه روز هستی است. بر دامانِ معصوم او چنگ بزن و رهسپار شو.

مردی از کوه می رسد، کوهی ست، شیرمردی، درخت انبوهی است

در مناجات از خدایش خواست، تا به خلق جهان امان برسد

او رسول تمام اعصار است، که رسولی پس از ظهورش نیست

گوش کن تا طنین معجزه اش، از زبان تا به عمق جان برسد

منجی از راه می رسد، دنیا، غرق بوی گل محمدی است

صلواتی بلندتر بفرست، تا صدایت به آسمان برسد

سلام، پرندگان بوی آسمان گرفته!

سلام، عابرانی که شانه هایتان هنوز بوی نماز صبح و مناجات می دهد!

سلام، خیابان های سحرخیز شهر؛ ابرهای نیمه خواب؛ گلدان های در اشتیاق باران؛ دست های رها در نسیم پنجره!

سلام، صبح رها در هوای جاری! سلام، دست هایی که طعم خدمت و صداقت می دهید!

برمی خیزم و خواب را گره می زنم به لبخند تازه صبح. نفسم، عطر شوق و صبح می گیرد.

دهانم پر است از واژه ها و کلماتی سرشار از امید، در هنگامه تلاش ها و تکاپوها، آغاز هر روز، بوی طراوت می دهد؛ بویی شبیه نان تازه ای که مادربزرگ می پخت و عطر آن، دست به دست از مشام ها و مذاق ها می گذشت.

فقط کافی است که ما خودمان را برای شروعی دیگر، خوب آماده کنیم.

صبح، بوی مطبوع زندگی می دهد؛ بوی دست های گرم پدر و بوسه های مهربانانه مادر.

صبح، بوی سرود درخت ها و زلالی چشمه سارها را می دهد.

سلام همشهری! صبح با کوله باری از لبخند و تلاش آمده است. برخیز تا تلاش ها و تکاپوها، بر شانه هایت تکیه کنند.

برخیز تا رگ های وجودت، پر شود از عشق خداوندی.

برخیز و استکان صبح را از روی میز صبحانه سر بکش؛ با دو حبه توکل و شوق خدمت، آن گاه است که دست هایت شروعی دوباره را وضو می گیرند و چشم هایت، لبخند خداوندی را بوسه باران می کند.

ص:16

تو می توانی دستی از اراده و تلاش برآوری.

تو صبح را از زلالی لبخند خورشید، سر می کشی و با کوله باری از توکل و امید، آغاز می کنی خدمت به مردم را. خورشید، از پنجره اتاق برایت دست تکان می دهد و خنده هایت را بوسه باران

می کند.

دیوارهای آجرنمای مدرسه را سراسر شور و شوق پر کرده است.

کلاس ها، با آغوش باز در آستانه درها ایستاده اند تا مهمانان کوچک خود را در آغوش بکشند.

تخته های سیاه، بی صبرانه منتظرند تا دست های صمیمی معلمی مهربان، لبریز واژه های دوستی شان کند تا عشق، با لبخندی ناگزیر، بر لب های کوچک دانش آموزان بنشیند.

واژه ها بر تخته های سیاه جان می گیرند و پروانه می شوند تا در نفس های هیجان زده کودکان، پرواز کنند و فضای لرزان کلاس را گرم کنند. چه شور و حالی دارد روزهای آغاز مدرسه. روزهایی سراسر دلهره و هیجان و شوق و اضطراب، روزهای مهر و مدرسه، روزهایی که خیابان ها سر خوشِ هیجان لبریز صداهای کودکانه جاری در پیاده روهایند. روزهایی که عشق، هر سحر عاشقانه از پشت پنجره کلاس ها سرک می کشد تا با بالا آمدن آفتاب، تنشان را در نفس های معطر کودکان شست وشو دهند. روزهایی که آفتاب، به شوق مدرسه رفتن، هر صبح زودتر از آواز خروس ها بیدار می شود. روزهایی که ماه، بالای سر دفترهای مشق، به خواب می رود!

یاد آن روزهای مهربان به خیر! چه حسی دارد دوباره کودکانه تا حیاط مدرسه دویدن!

امروز، پیام جشنواره کیف ها، محبت است.

بهار، چقدر از درک این روز پاییزی عاجز شده است!

هیچ نقاش زبردستی نمی تواند شادترین جنب وجوش های حیاط را به تصویر بکشد.

آفرین بر این احساس ها و ذوق های سرشار که مدرسه را از تنهایی و کسالت در آوردند و اینک، خلوت بی روح روزهای گذشته اش را غنچه غنچه خنده می زنند!

تقویم به سادگی از این روز نقره فام نمی گذرد، توشه ها می گیرد و خوشه ها می چیند. دل های بچه ها را می بیند که هر کدامشان از صبح، روشن ترند. به راستی که هیچ روزی با این سپیدی، قابل قیاس نیست. دانش اندوزی، زیباترین و ماندگارترین اثر خویش را بر دقایق اکنون گذاشته است.

تصنیف عاشقانه مهرورزی، هدیه امروز است که بچه ها برای معلمان و هم کلاسی های خود آورده اند.

شادکامی در کلاس های دوستی موج می زند.

تابستان، نگاه بچه ها را همچنان شاد، دوباره به مدرسه آورده است تا فصل پربار دانش از این وجد فراوان روحیه بگیرد.

پس همه شما امروز به مدرسه می روید که دل های نازنینتان را آبی بزنید، از روی شیشه هایش گرد و خاک نادانی را پاک کنید و این خانه ارزشمند را صفایی بدهید. به گل ها و سبزه ها دستی به نوازش بکشید و روز تولد مدرسه را جشن بگیرید.

کاش همیشه دانش آموز بمانیم! کاش هر سال، اول مهر که می شود، همین طور هیجان زده، منتظر صدای زنگ آغاز سال تحصیلی جدید، در پوست خودمان نگنجیم.

کاش قدر معلم های صمیمی را بیشتر بدانیم!

معلم مهربانم، باز هم کنار در کلاس ایستاده و با نگاهی سرشار از بوی روشنایی نگاهم می کند. من هم در صف آرزویم وارد کلاس می شوم. پشت نیمکت تاریخ می نشینم و به تخته سیاه مدرسه که از آن نور می ریزد، خیره می شوم. درس، آغاز می شود و موج شور و شادی از تکرار جدول ضرب خنده، کلاس را با خود می برد. با نرگس ها تمرین حساب داریم. گلی برای معلم، یک گل برای مادر و نرگسی برای پدر؛ روی هم می شود دسته گلی که در دست می گیرم و می گذارم روبه روی آینه تا پاییز بداند که در روز ورودش، بهار می آید و خورشید در حیاط مدرسه می شکفد؛ خورشیدی دوباره برای فردایی که نوید تعالی و شکفتن است.

چه ساعاتی که زنگ انشایم پر می شد از کلماتی به رنگ توصیف و استعاره های کودکانه!

«مهر» دوباره با سبدی از تازه ها و تبسم ها آمده است تا دست های کودکانه ام را بگیرد و پله پله به بالاها، نزدیک کند.

مهر، از کوچه های گرم تابستان خودش را کنده است و به مدرسه رسانده است تا زنگ شروع دانایی را به صدا درآورد و برگ های زرد درختان را روی جدول ها و کاشی ها بریزد و این خود، یکی از درس های ما شود.

دوباره کتاب ها، سر بر شانه کیف ها می گذارند و کیف ها، از داستان ها و پندها و شعرها و معادله ها و جمع و تقسیم ها پر می شوند.

صبح است و دست های گرم پدر، اشتیاق کودکانه ام را تا مدرسه بدرقه می کند و بوسه گرم مادر، در صورت خاطراتم گل می اندازد.

پیچک های همیشه عاشق، از بازوان دیوار مدرسه بالا رفته اند تا از گوشه پنجره های کلاس، بر کلمات و واژه ها سرک بکشند.

گچ های سفید و قرمز و سبز و آبی، بلند می شوند و بهار علم را با شکل گلستانی پر از گل های رنگارنگ نقاشی می کنند.

دست هایم را می بویم؛ هنوز هم بوی دفتر کاهی مشق را می دهد. هنوز هم بوی لبخند معلمم را می دهد که در اولین روز مدرسه به کلاس پاشید و ما برداشتیم و در دفتر خاطرات مان گذاشتیم.

زنگ مدرسه به صدا درمی آید و صدایی در من، مرا فریاد می زند که یک بار دیگر، هفت ساله شوم و دفتر و کتابم را بردارم و بروم سر کلاس بنشینم تا خاطرات شیرین گشایش مدرسه ها را دوباره مرور کنم.

کسالت روزهای تابستان را در اتفاقی ساده فراموش می کنم؛ وقتی چشم هایی را می بینم که طراوت و شادی را در آغاز فصل مهر و مدرسه بشارت می دهند.

تمام تخته سیاه های منتظر، سپید می شوند و دیوارهای بی اتفاق سفید، سیاه!

شهر، با کوچه هایش از خواب برمی خیزد، خمیازه می کشد و حیاتی تازه در رگ هایش جاری می شود.

ورق های کتاب ها، در حاشیه سپید خود، جایی برای حرف های نگفته دارند که با نقاشی ها، خاطره می شوند.

زنگ های تفریح، در خاطراتم به صدا درمی آیند تا کودکی هایم را از انقباض سرد دقایق، به حیاط شلوغ مدرسه ببرند؛ تا دوباره به گل ها لبخند بزنم و سعی کنم عطر معلم را در ریه هایم به خاطر بیاورم.

آقا اجازه! باز هم مرا سر کلاست راه می دهی؟

ص:25

دست هایت با خاک آشنایی دیرینه دارد.

خورشید، در لابه لای پلک هایت روزنه ای برای فرو ریختن یافته است.

سرت را بر شانه خوشه ها گذاشته ای و شانه به شانه شان قد می کشی.

دریچه ای برای دست هایت در آسمان یافته ای. با ابرها می باری و انتظار می کشی، با خاک، هم نوا می شوی و انتظار می کشی. واپسین تلاش خویش را در رنگ فروزان خوشه ها دست چین می کنی و شهر، انتظار می کشد روزی اش را به یاری خدا از دست های تو. پنجره ای هست. بال های تلاشت گسترده اند، پینه های انگشتانت شکوفه می دهند؛ وقتی گام به گام در شاخه های رها شده می آویزی، وقتی صدای تپش قلبت، کار است و تلاش.

ایستاده ای بر زانوان استوار خویش؛ ایستاده ای و خدا پشتیبان توست.

از سر ثانیه ها گذشته ای و مردانگی ات جاوید است.

راز دست های پرهیاهویت را خورشید نمی فهمد. با شتاب می گذرند لحظات و تو حتی از ثانیه ها پیش افتاده ای؛ ثانیه ها، دنبال گام های استوارت می دوند.

نسیم، از لابه لای دستانت می گذرد و گندمزارها را می نوازد.

تویی و روزهای آفتابی ات؛ تویی و خوشه های تکاپویت، تویی و خدا که همیشه با توست.

خاک، بوی دست های پرتلاش تو را می دهد. هر روز، روز توست، وقتی دست هایت نوازشگر روزهایمان است.

دهقان!

ای خزانه فراوانی ها در دامن کوچک تو! آنچه تو می پروری، دانه های خوشبختی است، اما آن گنج سرشار از انعکاس طلایی و نقره ای، نه آن دانه هاست که در پیراهن توست، که خود «تو»، آری خود «تو» هستی.

تو «مبارکی» نه آن جوانه ها که از گرمای نفس های تو جان گرفته اند.

تو والایی، تو برتری، تو بلندی؛ نه آن ساقه ها که از عاطفه حضور تو راست ایستاده اند.

این وسعت تشنگی چشیده نه چشم انتظار باران بهاری، که عطشناک عرق ریزان جوشش توست تا باز از دل خویش، کودکان خوشه و گیاه را برویاند و همه را میهمان جشن تولد شکوفه های لطیف و رنگارنگ کند.

امروز روز توست!

بزرگت می داریم؛ نه فقط از آن رو که رنج ها را ایثارگرانه به جان خریده ای تا فرزندان زمین را بنشانی کنار سفره های شاد و پرروزی ؛ تو بزرگی و بزرگواری؛ زیرا محبوب ترینی نزد آفریدگار گردون.

خدا را با صادقانه ترین کلمات صدا می زنی؛ کلماتی به طراوت آب.

به تمام بدی ها تبسم هدیه می کنی و از سختی کارهایت گلایه ای نداری و از تقدیر، همیشه راضی هستی. آخرت را در هر دانه ای که جوانه می زند، باور می کنی.

دهقان! قلب زمین در دست های تو سبز است. هر دانه را که در بستر خاک می خوابانی، از خدا می خواهی بپروراندش؛ چرا که می دانی دست های تو وسیله ای است. صفای سایه درخت ها، شکوه دامنه سبز کوه ها، عطر پاک گل ها و... برای تو هستند؛ همیشه سبز باش!

که خاک چون کف دست های توست، روشن و خاک با دستان توست که پس می دهد اسرارش را.

چشمان تو نگران بارانی است که نمی بارد بر جان تشنه گندمزار.

می وزی چون نسیم بهاری از هر سو و تشنگی دشت را با قطره های باران پاک می کنی. گندمزار را جان تازه می بخشی و سفره ها را نان تازه.

دست های توست که برکت خاک را می رویاند و دست های توست که یاقوت انگورها را شهدی شیرین می بخشد و دست های توست که طعم گندم را دل نشین می نماید. واسطه برکت سفره هامان تویی. خدا قوت!

خدایا! ما با ماه می آییم تا مهربانی را در مبارک ترین ماه ها آغاز کنیم.

دست های خالی ما را در آستانه تنهایی و سرگردانی رها مکن.

خدایا! در این ماه مبارک، به مهمانی تو می آییم، پس آینه های فطرتمان را در غبار جهل و ناآگاهی مپسند.

الهی! سوگند به تو که ما ستاره های خاموشیم اگر تو از آفتاب فضلت بر جانمان نتابانی.

خدایا! درهای مهربانی ات را در این ماه مهربانی بر ما بگشا تا رستگاری در آستانه خانه هایمان، ما را به معراج تو بخواند.

کاش می توانستیم تمام سال های پیش رو را از روحانیت این ماه لبریز کنیم! کاش تمام روزهای سالمان، بوی مهربانی رمضان را می گرفتند! کاش لبخندهایمان تمام سال، مثل همین چند روز صمیمی تر می شد!

کاش آینه هایمان همیشه مثل همین روزهای مبارک رمضان، زلال می ماند؛ زلال تر از تمام رودهایی که قله های سرکش کوه ها را به نجابت آرام دریاها پیوند می زنند!

خدایا! ماه مهربانی تو آغاز شد؛ ما را مهربان ترین مهمانان خویش بخواه.

تو کلید دروازه های بهشتی در دست های من؛ وقتی که بیایی.

تو قفل و زنجیر شیطان های دوزخی. زمینیان، چشم به زیبایی بی مانندت گشوده اند تا مانند من، دوام حضور تو را آرزو کنند و در دل تاریک این شب های تار، در همه سال، همنوا با من خطابت کنند: «تنها تو بمان با من! تنها تو بمان».

حالا تو آمدی، ای شعر مجسم، ای نور! به تو سلام می کنم.

همه ستاره های پنج پر فروزان، پیشکش گام های تو؛ شادی رونمای تو، ای عروس ماه های سال!

از دوری تو، تلخی همه دردهای بی کسی و گناه، در من رسوب کرده بود و زیر پوست سوخته من، خاطره مهربانی های خدا، از یاد رفته بود.

اینک ای مطلع لیله قدر!

از این شب که وصال من و تو دست داده، به یمن این آیین و با دیدار تو، آن پرده ها و حجاب ها که آفریده را از آفریدگار دور کرده بود، برداشته شده است و گلریزان تماشاست؛ تماشای حرف های در گلو مانده و واژه های پلاسیده در غربت و تنهایی که حالا با حضور تو، مثل کبوترهای آزاد، به پرواز درآمده است.

سلام بر تو؛

سلامی چو بوی خوش آشنایی!

باید برای دقیقه های سبز این ماه، نوروزی ترین تبریک ها را فرستاد.

در سرزمین اردیبهشتی رمضان، هر چه هست، خرمی و نشاط است؛ اگر حکمت ها را دریابیم.

اگر بهره های معنوی امساک را بدانیم، چشم های ما تا رمضان دیگر، زیبا می بینند و دهان های ما، کلمات خشک دنیا را به کار نمی برند.

رمضان یعنی گشوده شدن درب های رو به قرآن، تشنگی برای دریافت حقایق آسمانی.

گمنام ترین لذت ها در متن این کشف عرفانی جا دارند.

رمضان که می آید، دل ها چون بلبلانِ مست، شیفته گلزار انس می شوند.

رمضان که می آید، خلوتکده های آبی شب، دریاترین غزل ها را می سرایند.

دست ها بوی خوش مفاتیح می دهند و تسبیح.

آسمان، چقدر بر این یاس های نیایش غبطه می خورد.

رمضان، فرصتی است تا دل با گل صمیمی تر باشد.

رمضان آمده تا بگوید گر تو این انبان زِ نان خالی کنی، گنج معرفت می شود. آمده تا بگوید دهان از طعام بربند تا خورنده میوه درخت عشق شوی که منادی، دیروقتی است تو را به سوی خدا می خواند و تو در بند طعام و لباسی.

رمضان آمد تا شلاق به تن غفلت بزند و دست نوازش بر سر فطرت کشد؛ شاید غبار از جان برافتد.

رمضان آمده است؛ مثل بهار چمن زارهای احساس.

خوش آمد!

بزم محبت است؛ آنجا که هیچ بنده ای هیچ مهمانی بر دیگر مقدم نیست.

«بنازم به بزم محبت که آنجا

گدایی به شاهی مقابل نشیند»

این بزم را خداوند، برای تو آماده کرده است تا رستگاری ات را تضمین کند، بزمی که در آن تنها تو هستی که باید سرنوشت خویش را به سمت رستگاری سوق دهی.

مهیای سفر شو...!

فرشتگان، تکریمم می کنند؛ با همان صداقتی که خدا را در بدو آفرینشم توبیخ کرده بودند. بهشت، آمدنم را به هلهله می نشیند و من صعود می کنم روی بال کسی که جبرئیل را در کنار سدرة المنتهی جا گذاشت و بالا رفت. به عرش می رسم.

در برابر خداوندم؛ کسی که آسمان ها و زمین از آن اوست. زبانم بند می آید از این همه شکوه و جلال.

برایم توشه ای بیاورید از جنس کلمات استغاثه و تسبیح، می خواهم از زمین، به آسمان پل بزنم.

می خواهم در امتداد شب نجواها، خودم باشم و او. می خواهم کوله باری بگشایم از برگه های سیاه و با دستانی پر از برگه های سپید برگردم.

مرا به رنگ سپید تابان بنویسید. مرا با قلم نور بنویسید!

می آید مثل هر سال؛ وقتی که خسته ایم، وقتی که داریم کهنه می شویم و سنگین و سخت و سربی.

می آید؛ به موقع می آید و هیچ وقت دیر نمی کند؛ با یک بغل گل محمدی راز و نیاز می آید؛ با گل دعای سحر و نسیم دم افطار؛ وقتی از گذر ایام به غفلت می رسیم، وقتی از عبور روزهای تکراری جاده دلمان برف گیر می شود و پاهای مسافر ایمانمان یخ می زند، می آید برای تازه شدن ما.

می گویم مثل بهار؛ چون بهار، بهانه ای برای تازه شدن است. می گویم بهار؛ چون بهار باده نوشان، مستی و فرزانگی است.

می گویم بهار؛ زیرا فصل شکفتن انسان است، چون گل هایی که در دامن کوه های سرسبز به بهانه عبور جویباری عاشق، می رویند.

ص:39

پای بسته در تعلقات زمینی

دل بسته در تعلقات فرومایه

بریده از آسمان

بریده از ریسمان خداوند

دور از سرزمین فرشتگان

اینک منم که آمده ام بخوانمت ای نور!

به آن نام عزیز که خوبانت، هر آن می خوانند.

به آن نام عزیز که دوستانت در این سحرگاه می خوانند.

کوبه درت را می زنم، ای میزبان همیشگی اجابت!

«سبحان من یعلم جوارح القلوب».

ای منزهی که می دانی در قلب من چه گذشته و می گذرد!

ای منزهی که می دانی قلب من برای که تپیده است و می تپد!

ای منزهی که سیطره داری بر تمام قلب های ناآرام... بر تمام قلب های شکسته!

ای منزهی که سیطره داری بر تمام قلب های بیمار، بر تمام قلب های مطمئنه، بر تمام قلب های

عاشق!

«سبحانَ من یُحصی عَدَدَ الذّنوب».

ای منزهی که بر تعداد گناهان کوچک و بزرگم احاطه داری!

ای منزهی که هیچ گناهی از تو مخفی نمی ماند!

ای منزهی که لحظه به لحظه گناهانم را ثبت کرده ای!

«سبحان من لایَخفی علیه خافِیَةٌ فی السّموات وَالاَرَضین»

تو را می خوانم ای منزهی که هیچ رازی در آسمان و زمین از تو پوشیده نمی ماند و هیچ حرکتی، هیچ اراده ای، هیچ تکاپویی از موجودات، از منظرگاه تو پنهان نخواهد شد!

«سبحان الرَّبِّ الوَدود».

تو را می خوانم ای منزهی که پروردگار منی در هر آن!

تو را می خوانم؛ آن گونه که تو را پاک خوانده اند و بزرگ.

ص:41

سبحان الفَرد الوِتر

ای بی همتای یکتا!

ای کسی که تنهاترینی!

ای منزهی که به یکتایی تو ایمان آورده ایم و به بی همتایی ات!

«سبحان العظیم الأعظم».

تو را می خوانم، به آن نام بزرگی که کلید تمام قفل های بسته است.

تورا زمزمه می کنم در این سحرگاه روشن بخشایش؛ به نام عزیزت که تمام درهای بسته را به آنی می گشاید.

«سبحان مَن لایَعتَدی علی اهل مَملَکَتِه».

ای منزه مهربان که جهان، به اندازه تمام لحظه هایش نیازمند توست و در پیشگاه تو موجودی نیست که بی نیاز به تو باشد!

تو را زمزمه می کنم.

با آن نام شکوهمندت که مانع عذاب بندگانت می شود.

«سبحان مَن لایؤاخِذُ أهلَ الارضِ بِألوانِ العذاب».

تو را با همین بضاعت کمی که دارم، در این سحرگاه روشن نور، می خوانمت.

سبحانَ الحنّانِ المنّان

سبحان الرّءوفِ الرّحیم

سبحانَ الجبّار الجواد

سبحان الکریم الحلیم

سبحان البصیر العلیم

سبحان البصیر الواسع

تو را ستایش می کنم؛ هنگامی که آسمان به تیرگی می رود و روز، شب می شود و هنگامی که شب در پرده روز پنهان می شود...!

سبحانکَ... سبحانَک... سبحانکَ

ص:42

با تمام تعلقاتم؛ دامن دامن اشک آورده ام

و دل شکسته.

انّک سمیعُ الدّعا!

اشک، همه دارایی من است

و دلِ شکسته، هدیه ای ناچیز.

یا من یقبل الیسیر

به سحرگاه گرامی ات آمده ام

با دعوت تو... ای منتهای آرزوی من!

با دعوت تو و کوله باری از توکل

و بی صبرانه منتظرم تا زیر باران فرشتگان هر شبه ات، تا صبح پناه گیرم و زیر آفتاب مهربانی ات، یخ های سنگدلی ام آب شود.

یا من لم یلد و لم یولد...

اجلال نزول فرماید و به واسطه دعای آن مقربین عالم ربانی، ابواب عنایت بر روی ما نیز گشوده شود؛ وگرنه ما کجا و آن

فرازهای ملکوتی دعای سحر کجا!

اگر به مدد فیض رسان الهی نباشد، کجا می توانیم آن ترنم زیبا و قدسی را بر زبان بیاوریم؟

وقتی تمام دل مشغولی های آدمی به چیزهای حقیر و سخیف دنیوی ختم می شود، درک موضوعات عظیم، از توان وی خارج می گردد؛ مگر آنکه دست توسل به دامان دل آشنایان کلام اللّه بزنیم و قدم جای پای آنها بگذاریم و جان را از جام شیرین و گوارای دعاهای ایشان سیراب سازیم.

پس حال که چنین است، بگذار پای طمع به لطف تو را از گلیم کوچک توفیق خویش درازتر کنم و بگویم خوان کرامت تو آن همه گسترده است که کوچک و بزرگ، خانه زاد دیرینه تواند. تو خود به ما آموختی که از آداب میهمان نوازی به دور است که چون میهمان بر سفره ای بیش از شأن خویش

دست دراز کرد، صاحب نعمت بر او خرده گیرد و دست حاجت او را کوتاه نماید.

ما نیز از تو می خواهیم که آداب میهمان نوازی را در حق ما رعایت فرمایی!

هذا مقام العائذ بک من النار

هذا مقام المستَجیر بک من النار

هذا مقام المستغیثُ بک من النار

بگذار اولین کسی باشم که به دعوتت پاسخ گفته است!

بگذار اولین کسی باشم که حلاوت مهربانی ات را چشیده است!

بگذار اولین کسی باشم که سر بر شانه های کریمت گذاشته است!

ای خدایی که تمام پنجره هایت را به رویم گشوده ای!

ای خدایی که تمام چشمه هایت را زیر پایم جاری کرده ای!

ای خدایی که از همه سو، به استقبالم آمده ای!

هذا مقام الخائف المستجیر

این است حال کسی که این روزها به تو رسیده است.

این است حال کسی که دور مانده بود از هفت شهر مهربانی تو

این است حال کسی که خودش را باخته بود... خودش را گم کرده بود...

خودش را کشته بود... خودش را ذره ذره پامال وسوسه های شیطانی خویش کرده بود.

این است حال نزار کسی که اینک گرمای محبت تو، یخ های انباشته در درونش را ذوب کرده است.

این است حال کسی که آواره بود، هراسان بود؛ حال کسی که در گناه مسکن داشت، حال کسی که غرق در لذات زمین بود، حال کسی که گناه مغرورش کرده بود و حال کسی که تو را تازه یافته است؛ در این سحرگاه، در این لحظه های توبه و استجابت.

حال کسی که تازه دریا را یافته است، حال کسی که تازه خودش را یافته است، حال کسی که تازه به لبخند خداوند رسیده است، حال کسی که به لذت آسمانی رسیده است، حال کسی که جز تو کسی را ناجی نمی داند.

هذا مقام الغریب الغریق...

ص:48

غرب، تکه تکه نشود. امضای ما نشانه این است که با هیچ کس سر جنگ نداریم و اگر عاشقانه در تلاش تولید انرژی هسته ای هستیم به فکر آسایش جهان و جهانیانیم نه سلطه بر آن؛ که اگر غیر از این بود، مثل تمام همان هایی که دم از دموکراسی می زنند پشت پا می زدیم به هر چه انسانیت و عدالت و مردم سالاری است و هر چه را که می خواستیم مثل خودشان پشت پنهان ترین دیوارها به اسم حمایت از همان جهانی که هر روز به آتش می کشند تولید می کردیم. اما ما آمدیم تا صداقتمان را به تمام جهان نشان دهیم. امضا می کنیم چرا که خود، زخم های دور و نزدیک سال های پشت سر را بارها و بارها تجربه کرده ایم.

ص:51

خاک را زیر گام هایت گرفته ای تا از هوای نفس گیر دیوارها و حصارها رها شوی.

چشم هایت را رو به اعجاب جهان گشوده ای.

گام هایت را برداشته ای و به راه زده ای. حس می کنی از صدای نفس های زمان سرشار شده ای.

پای هر تپه زخم و تاول سال های فراموش شده، پای هر کوه، کورانِ حوادث و زیر هر درخت، لبخندهای پرپر شده را می بینی. بی درنگ، می گذری و بر دامن دنیا رها می شوی.

کهنه سال های دور و دراز زاینده رود را مرور کنی. دوست داری آهسته تر از خواب رودها و جوی های جاری، آرام آرام در سرداب های یزد و حوض های باشکوه «چهل ستون» و آرامش مواج «ایل گلی» تبریز و آب های روان «باغ فین» «زندگی» را مرور.

چه حسی دارد در روزهای دیر و کوچه های باستانی، هم قدم شدن با تاریخ و پیشینیانی که سال ها آرزوی دیدنشان را داشته ای!

کاش می شد تمام تاریخ را در همین بناهای باستانی جا مانده، با ترانه های عاشقانه قدم بزنم!

ص:54

سرنوشت خانه های بزرگ به دست های کوچک تو گره خورده است. ثانیه ای نمی توان به شعله های سرکش آتش اندیشید؛ وقتی که نامی از تو نباشد.

خوب می دانم که هیچ شبی، بی دلهره و اضطراب پشت سر نگذاشته ای. شب هایت را پاس می داری تا خواب شهر، به آرامش بگذرد. پشت پلک های تو آرامش جریان دارد. تو از هزاران فرشته نجات زمین این شهرهای دور و نزدیکی که من می شناسم.

همیشه باشی تا آتش، خاکسترنشین شود.

راز فداکاری ات، دهان به دهان می چرخد.

شهر به تو می بالد.

وقتی شعله در شعله می پیچد، به هیچ چیز نمی اندیشی؛ مگر آن سوی آتش.

زلال دست های مهربانت، راز آرامش لحظه هایی است که شعله ورند و عصیانگر، اگر نباشی.

بزرگمرد!

دست بر شقیقه هایت گذاشته ای و خواب از تو می گریزد. به عقربه های ساعت خیره شده ای و نگاه می کنی آن سوی حادثه هایی را که آرزو می کنی هیچ گاه رخ ندهند.

ص:57

واژه های تو مقدس ترین واژه هایی اند که بودن را برای ما شیرین تر می کنند؛ واژه هایی مقدس که زندگی را یادآوری می کنند به ما، واژه های مقدسی که عشق را دوباره به یادمان می آورند، این کیمیای گم شده را، این اکسیر شفابخش را.

واژه های تو از جنس واژه های ما نیستند؛ همان طور که آوای تو از جنس صداهای خسته ما نیست.

واژه های تو و طنین صدایت از جنس عشق است؛ عشقی مقدس تر از عاشقانه های تمام شاعرانی که من می شناسم. آوای تو، زیباترین شعری است که من شنیده ام و طنین صدایت، گرم تر از صدای نسیم در دامنه کوه های سبز است.

کاش صدای ما هم طنین پاکی واژه های تو را می آموخت و چشم هایمان، امتداد نگاه گرم تو را تا افق های دور، دنبال می کرد! کاش می توانستیم ما هم مثل تو پرنده بودن را تجربه کنیم!

مرا این طور نگاه نکن. من از تو چیزی کم ندارم؛ شاید فقط کلمات ما با هم متفاوت باشند یا شاید لهجه های مان. به هر حال من که احساس کاستی ندارم؛ تو چه؟

و تو که پیش از این سرود حماسی، کتاب عزم او را از نگاه بلند و استوارش خوانده بودی، آینه دارِ اراده اش شدی.

حالا که رفته ای، محمد صلی الله علیه و آله مانده است با مرثیه چلچله ها و ساقه سبز گیاهی در هجوم تندبادها، تنهای تنها.

این خانه، بی حضور سیب های معطر حرف های تو، چه بی رونق شده است!

به کدام سو برود گام های جویای تو و چگونه غریبی نکند شهروند مهربانی تو، ابوطالب!

هنوز باید باشی تا محمد صلی الله علیه و آله، غم نداشتن پدر را در کنار مهربانی های عمویش سبک کند.

مخواه که آفتاب چهره دو خورشید، با رفتنت گرفته شود! مخواه بعد از این، بوی مهربانی ات، تنها از خواب های پریشان مکه بگذرد!

تو هنوز باید باشی و رسالت فرزند برادرت را فریاد بزنی.

تو هنوز باید پدری کنی تا روزهای نیامده، طعم یتیمی نکشند! باید تو باشی تا آفتاب، با کوله باری از اندوه، طلوع نکند.

اگر تو نباشی، لبخندهای علی علیه السلام، در اندوه های بسیارش محو خواهند شد و اشک هایش، آبشارها را شرمگین خواهند کرد.

بعد از تو، خاک، از تمام بهارهای جاودان دل می کند و بهارها، بین دو خواب زمستانی، به فراموشی سپرده می شوند.

کاش یک بار دیگر، صدای قدم هایت، در کوچه های دل نگران مکه می پیچید تا شهر، برای همیشه به خوابی ابدی فرو رود! کاش... .

می گرفتی. آن گاه که شمشیرهای جهالت، قصد جان خورشید اسلام را کردند، تنها تو بودی که بر درگاه حادثه ها ایستادی تا زخمی بر تن اسلام نیفتد.

تو در شعب هم همراه اسلام قدم برمی داشتی بر ریگ های داغ؛ بر رمل های مذاب؛ تو بودی که اسلام، با حمایت های بی دریغ و حمایت های معنوی ات، قد علم کرد در برابر تندباد حوادث.

بادهای مخالف از هر سو به سمت نهال نو پای محمدی وزیدند و تو یک تنه، در برابر تهاجم سهمگین توفان ها ایستادی.

پیامبر، نه ماه را می خواهد، نه خورشید را؛ وقتی تو - ابوطالب - کنارش قدم برمی داری.

اما دریغ که گاه سفر رسیده است و تو، پا در جاده رفتن گذاشته ای! تو از همان آغاز رسیده بودی.

پشتیبان معنوی اسلام! این کودک نوپا - اسلام - تو را طلب می کند. کعبه، هنوز ضرباهنگ گام هایت را زمزمه می کند؛ تو افتخار کعبه ای، تو فخر اسلامی و پشت و پناه محمد صلی الله علیه و آله. روزهای سختی بی تو در آستانه رسیدن ایستاده اند. دامن نکش از دست آسمان ها و رو نکش در دامان خاک. تو چون کوه در برابر آنها ایستاده بودی و اکنون که رخت بر بسته ای، لبخندی بر لبان آنان نقش بسته است و اشک های مدام، از چشمان رسول اللّه و اسلام جاری است.

پیامبر تا تو را داشت و مأموریت الهی پیش رویش بود، نه ماه را می خواست و نه خورشید را...

ص:64

شکیبایی تو برخاسته است؛ گویی تمام آن ایثارها و مقاومت ها که از تو سر زد، در وجود او برنشست. با وجود این، جایت در قلب من و کنار اسلام خالی است!

مگر می توان از یاد برد که تو، آن گاه به یاری من شتافتی و با من، نه عهد و پیمان زناشویی که بیعت دینی بستی، که مردانگی و فتوت و آزادگی در نطفه مردان خفه شده بود و شجاعت و ایثار در

وجودشان مرده بود.

مگر می توان فراموش کرد که تو بعد از علی مرتضی علیه السلام، نخستین کسی بودی که بر حقانیت من شهادت دادی و رسالت مرا باور کردی؟!

کجا زنی را می توان یافت که تمام اندوخته هایش از دنیا را وقف آخرتی کند که دیگر مردمان آن را شعر و افسانه می خواندند؟!

کجا تاجری را دیده ایم که تمام سرمایه هایش از مال و خاندان و شهرت و اعتبار خویش را رها کند و در عوض آن، مهر پیامبری را بخرد که جز غم مهجوری و غریبی، ارمغان دیگری برایش نخواهد داشت.

بی جهت نیست که تو محبوبه دو دنیای منی!

آهسته لب می گشاید: «روزهای آخر عمر خدیجه، خدمت او رفتم؛ دیدم سخت محزون است و اشک می ریزد. به او گفتم: خدیجه! چرا گریانی در حالی که از بهترین یاران رسول خدا بودی و هر چه داشتی در راه دین خدا نثار کردی؟

خدیجه پاسخ داد: به حال خود نمی گریم! به حال دخترم فاطمه می گریم که پس از من چه می کند. خصوصا در شب زفافش که باید مادر یار و یاورش باشد، مرا در کنار ندارد...

من گفتم: غمگین مباش! من در پیش خداوند با تو عهد می بندم که اگر زنده بودم، در شب زفاف و عروسی فاطمه، وظیفه مادری را به جای تو در حقش به انجام برسانم؛ خاطر خدیجه آرام گرفت...

سال ها بعد، در شب ازدواج فاطمه پس از اطعام و جشن، پیامبر همه زنان مهاجر و انصار را فرمود

تا به خانه هایشان بروند. آن گاه تا نگاهش به من افتاد، پرسید: مگر نشنیدی گفته ام را؟ عرض کردم: چرا یا رسول اللّه، اما من با خدیجه عهد بستم این شب را برای یاری و همراهی در کنار فاطمه بمانم و ماجرایم با خدیجه را با او در میان گذاشتم.

با شنیدن نام خدیجه، اشک در چشمان پیامبر حلقه زد و حضرت شروع به گریستن کرد. به من فرمود: «تو را به خدا قسم، آیا تو به خاطر عهدی که با «خدیجه» داشتی، اینجا ماندی؟ عرض کردم: آری یا رسول اللّه.

پیامبر در حق من دعا فرمود و شادمان شد و این گوشه ای از عشق پیامبر به خدیجه بود...».

و تو در تمام زمان بازگشت از این سفر به اعماق تاریخ، غرق در عظمت و شکوه زنی می مانی که اشرف مخلوقات عالم را این چنین دلبسته خود کرد.

آن گاه که جاهلان و تیره اندیشان، از شنیدن نام «زن» ابرو در هم می کشیدند و تلخی می کردند، تو با آن همه دور اندیشی و بزرگواری و توانگری و تدبیر، واژه «زن» را در سطرهای کتاب ذهنیت مردمان نشاندی.

گاه می اندیشم جز رود روان هم نشینی با تو، خنکا و طراوت کدام باران بهاری می توانست غبار ملال و سایه بی پناهی را از شیشه نازک احساس محمد صلی الله علیه و آله فراری دهد؟

شعب ابوطالب، هنوز از خاطره حماسه تو سرشار است؛ همان کارزار ایمان آوردگان با صخره زار سترگ مصیبت ها و محرومیت ها را می گویم. آنجا و در آن دریای توفانی و موج های بیم و گرداب های تاریک تنهایی، تو در شط خروشان و خشمگین ایستاده مردان، ملازم و همدم پیامبر خدا شدی.

اگر نبود رویش پروانه های شادمان و زیبای حضور تو، چه بسا سوره کوثر از فرود در دیار اندوهگین اعراب، سر باز می زد.

حالا که رفته ای، این رفتار نورانی و لرزان ستارگان است که در یکدست بی روزن شب، با محمد صلی الله علیه و آله هم کلامی می کند.

تو آمدی تا هم قدم و هم شانه شوی برای آخرین و والاترین پیامبران.

آمدی تا ستاره ها، لبخندهایت را رصد کنند و کوچه ها، عطر قدم هایت را نفس بکشند.

بعد از رفتن تو، دوباره گرد یتیمی، چهره معصومانه محمد صلی الله علیه و آله را می پوشاند و غربت و تنهایی، بی درنگ او را در آغوش می کشد.

این روزها، روزهای دیرگذرند؛ روزهایی که تلخ می گذرند. دیگر هیچ آوازی دل غمگین او را شاد نخواهد کرد.

می ترسم که تکان شانه هایش، شانه های اندوهگین خاک را بلرزاند.

بعد از تو، تحمل این روزهای دلتنگی و غربت در بین این همه دشمن آشنا، سخت تر از پیش خواهد شد.

بعد از تو، باران ها، بوی چشم های پیامبر را خواهند داد.

بعد از تو، حتی پرنده ها سر پرواز نداشتند؛ چه برسد به این درخت هایی که سال هاست هم بستر پاییزهای رنگارنگ شده اند.

آفتاب، بعد از تو داغ تر از پیش خواهد تابید و عطش تکثیر خواهد شد.

بی شک، بعد از تو تشنگی سال های نیامده فراوان است. بی شک بعد از تو، تنهایی پشت پلک های قریش جریان خواهد یافت.

بگذار تا همه ترانه های عاشقانه، به بدرقه تو بیاید.

بعد از تو عشق تنهاست؛ همچون پرنده ای که بی دانه، پشت برف ها مانده است. بگذار تا حنجره هامان بغض هایشان را برای تو آواز کنند و آوازهای عاشقانه ما، از دوری ات اشک شوند!

ص:69

امروز، مهربانی خداوند بر زمینیان کامل خواهد شد.

امروز، عطر خوش مهربانی را می دهد؛ مهربانی از جنس مهربانی خداوند در اولین ساعات آفرینش.

امروز از جنس خاک نیست، امروز باران، خلاصه عشق است و شکوه اسلام، بر بلندای مناره ها جان خواهد گرفت.

امروز روز پیوند و برادری رسول خدا صلی الله علیه و آله و حضرت علی علیه السلام است.

امروز، زیباترین روز خداوند است.

گشود و موسیقی آرام کلامش، به تازگی نسیم و خنکای شب های کویر، در فضای ملتهب و به نفس افتاده پیچید: «تو برادر منی؛ هم در دنیا و هم در آخرت».

دل ها لرزید. شادی دمید. عطر گل محمد صلی الله علیه و آله و علی علیه السلام در همه جا پیچید.

حالا علی جوان و رشید، دست در دست آن رادمرد و فاتح دل های ایمان یافته، لبخند می زند. پیامبر

صلی الله علیه و آله نیز از همتا و هم شأن الهی خویش خشنود به نظر می رسد.

خوب گوش کنید! صدا از سمت بالا می آید. باید فرشتگان باشند؛ حتما جشن گرفته اند. خدا هم راضی است. خوشا به حال محمد صلی الله علیه و آله و خوشا به حال علی علیه السلام.(1)

ص:72

کودکان، نزدیک ترین راه های رسیدن به عشق را از پرنده ها بهتر بلدند.

کودکان، از تمام ستاره ها و پرنده ها به آسمان نزدیک ترند.

اگر روزی می آمد که جهان خواب هیچ کودکی را نمی دید، بی شک صداقت به آخر می رسید و دوستی و مهربانی، پشت اندوه های بزرگ بزرگ سالی هامان گم می شد.

این روزها اگر عاشقانه سپری می شوند، به عشق بودن شماست. دنیا با کودکان همیشه زیباست؛ زیباتر از همه روزهایی که سراغ داریم.

دنیای کودکانه، صمیمی ترین دنیایی است که هر لحظه بارها آرزو می کنیم تا کاش می شد یک بار دیگر به این دنیای کودکانه قدم بگذاریم!

کاش دنیا همیشه کودک بماند و کودکانه ترانه های عاشقانه اش را لالایی شب های بی خوابی مان کند!

کاش دنیا به زیبایی روزهای کودکی می شد!

کاش کودکان، صمیمیتشان را همچون دوستی های بی ریایشان فراگیر می کردند.

کاش دنیا سراسر کودکانه می شد و ما کودک!

با آمدنت، بوی علی در کوچه های غم زده کوفه جاری شد و صدای گریه های کودکانه ات، در صدای بال فرشتگان پیچید تا شب ها، با لالایی آرام تو، کائنات به خواب بروند.

چشم هایت، دورترین افق ها را روشن کرده است.

سینه ات، اقیانوسی است که همه اندوه های عالم را پذیرا خواهد شد.

با تو، دنیای پدرانه علی علیه السلام، رنگین تر و تنهایی اش با رنگ مهربانی تو پر خواهد شد. تو که آمدی، آبشارها همه قد کشیدند تا در تن تو، خودشان را تطهیر کنند و رودخانه ها به دنبال کوچه خانه پدری ات دویدند تا بوی قدم هایت را به دریاها سوغات ببرند.

از نام تو، تنهایی می تراود و پرنده ها با آسمان آشتی می کنند.

چشمه ها در تشنگی کویر، جاری اند تا عطش تنهایی تو را تا کربلای غریب برادرت ببرند.

تو آمده ای تا منادی عشق و مهربانی در دلتنگی دورترین کوچه های شب زده باشی.

از نسل نور است و زاده خورشید، از تبار هدایت است و قافله سالار مهر و امید.

ماه دل آرای نیمه رمضان را، پانزده روز است به انتظار نشسته ایم و به کرامت و مهربانی اش محتاجیم!

چقدر این دستان زخم خورده، به دستگیری کریم اهل بیت محتاج است!

اگر تمام زندگی اش را چندین بار به نیازمندان بخشید و سفره های همدردی و کرامتش همواره گشوده بود، حالا که رمضان به نیمه رسیده و عطر سیب سرخ بهشتی، همه جا را فرا گرفته، حالا که از عطر میلاد کریم اهل بیت علیهم السلامسرشاریم، دست های نیازمان را دراز می کنیم تا از شجره طیبه کرامت امام مجتبی علیه السلام، میوه اجابت بچینیم.

هنوز هستند کسانی که می توان با آرامش یک پارچه، سر بر شانه هایشان، اندوه دنیای خاکی را گریست.

دنیا اگر دنیاست، به خاطر وجود مهربان شماست که خیرخواهی را منشأ انفاق خویش کرده اید و مدرسه و خانه و مهربانی را صمیمانه تقسیم می کنید.

شاید هنوز هیچ واژه ای برای از شما گفتن، گفته نشده باشد!

باید واژه ای به دنیا بیاید که بتواند مهربانی شما را در خود خلاصه کند؛ هر چند شما خود، خلاصه خوبی های دنیایید.

کاش می شد اکرام را بر سر در همه خانه های فقیر نوشت! کاش... .

فرشته ها آمده اند تا با ما تسبیح کنند.

کلمات، تکثیر می شوند و عشق ها ما را آسمانی می کنند.

این شب ها، شب های قدر است؛ شب های دعا و عشق، شب های صدا و سکوت؛ شب های پرندگی در آستان جانان. شب هایی که کوله بار پرواز برای آغاز بسته می شود. در این شب ها هزار بار به خویشتن نزدیک تر خواهیم شد؛ چنان که به خداوند منان نزدیک تر می شویم.

تسبیح گوی تواند زمین و آسمان ها و من بر درگاه خواستن، چشم در چشم افق دوخته ام؛ چونان ستاره ای سوخته که سرگشته در مدار بی سر و سامانی، دنبال کهکشان مهربانی توست.

آشفته تر از همیشه، چشم دوخته ام بر آسمانی که در ابتدای وصف تو شکل گرفته است.

روزهای زیادی است که دست هایم را گرفته ای تا مبادا لحظه ای مرا به خودم واگذاری؛ اکنون، بیشتر از همیشه محتاج یاری توام؛ چرا که «إِیّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیّاکَ نَسْتَعینُ» را دم می گیرم در متلاطم ترین ساعت ها؛ آنجا که هیچ پناهنده ای ناامید نشده است از درگاه کرامت واسعه تو، آنجا که تمام ذرات، سرشار گشته اند از رحمت بی دریغ رحمانیت تو.

مهربان تر از مادر به من! امشب را آمده ام تا آنچه را که تو وعده کرده ای، بر من ارزانی کنی. آغاز

خواستن من است در این سردرگمی گم نام، در این شب ها که فراتر از هزار ماه اند؛ شب هایی که خود، وعده مغفرت و گشایش داده ای. بندگان تو در این شب ها، از بلندترین آرزوهایشان برایت خواهند سرود.

من نیز چون تمام بندگان محتاج رحمتت، بر درگاه بخشایش تو ایستاده ام؛ به امید لطف و مهربانی ات. چنگ در این شب می اندازم، شبی که روحم را در خود مسخّر کرده است.

هیچ دستاویزی نیست جز رشته مودت و محبت تو.

هیچ دستگیری نیست جز مهربانی بی کران تو.

یا غیاث المستغیثین!

کجاست جای من در این شب فراوانی مغفرت؟

نام تو را می برم برای رهایی از بی مداری دردآور. در تحیّر خویش سرگشته ام؛ با آتش در دل و ذکر نام تو بر لب؛ تا رهایم سازی از حرارت جانگذار شراره های تباهی و نورانی ام کنی به گوشه ای از جمال جبروتی ات که سخت محتاج دستگیری تو هستم «الغوث الغوث خلصنا من النار یا رب».

خدایا این چه شبی است؟!

این شب برتر از هزار ماه، چه شبی است؟

این چه شبی است که فرشتگان، فوج فوج بر زمین می آیند؟

این چه شبی است که تا صبحگاه، سرشار از سلام و تهنیت است؟

خدایا!

اگرچه از درک این شب عاجزم، اما می دانم عظمتش، بهانه ای است که من، یک بار هم شده، در ِخانه ات را با صدای «خَلِّصنا مِنَ النارِ یا رَبِّ» بکوبم.

یک سال است که حتی نیم نگاهی به درگاهت نکرده ام!

تو این شب را بزرگ داشتی تا هنگامی که به سویت می آیم، شرمنده روزهایی شوم که چشم به راهم بودی و در نگاهم نبودی! اکنون آمده ام؛ با دو چشم گریان

تو را می خوانم؛ تو را با هزار نام زیبایت: «اَللّهُمَّ اِنّی اَسئَلُکَ بِاسمِکَ یا اللّه ُ، یا رَحمنُ، یا رَحیمُ، یا کَریمُ... سُبحانَکَ یا لا اله اِلا اَنتَ اَلغَوثَ اَلغَوثَ خَلِصنا مِنَ النّارِ یا رَبِّ».

به قرآنی که در این شب نازل کردی، به کلمه کلمه آنکه در ماه رمضان خواندم و به برگ برگ صفحاتش که بر سرم می گذارم تا تو را صدا بزنم سوگند، مرا از آتش غضبت دور ساز!

تو خود گفتی که شب قدر از هزار ماه والاتر است؛ اینک که من به اندازه همه روزهای عمرم آلوده گناهم، به برتری این شب، هزار ماه گناه مرا ببخش. الهی! به مقدار ملائکی که بر زمین فرو می فرستی، دانه دانه گناه مرا محو کن.

الهی!

همان طور که این شب، شب سلام است تا صبح، تقدیر ما را هم تا همین صبح در راه، ظهور همراه با سلامت قرار ده.

ص:84

حکمت خویشتن شناسی را به نیکی دریافته بودی و نیک تر سرودی:

سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد

و آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد.

«بیدلی در همه احوال خدا با او بود

او نمی دیدش و از دور خدایا می کرد».

به یگانه دلبسته بودی و می دانستی تنها اوست که لایق دوست داشتن است و دوستی؛ اوست که همیشه دوست خواهد بود.

«جان بی جمال جانان میل جهان ندارد

هر کس که این ندارد، حقا که آن ندارد».

به خلق و خدمت به خلق، ایمان داشتی و وفای به عهد با خالقت را در خدمت بندگانش می دیدی:

«هر آنکه جانب اهل وفا نگه دارد

خداش در همه حال از بلا نگه دارد».

وقتی که می سرودی، کلمات پرنده می شدند و پرنده ها عاشق. جهان را با کلماتت تغییر دادی؛ چنان که گفتی:

«بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم

فلک را سقف بشکافیم و می در ساغر اندازیم».

ایستاده ای و تمام ستاره ها بر مدار کلامت می چرخند. ایستاده ای و جهانی مقابل بزرگی نامت حیرانند که چگونه کلامت، خاک را مجذوب کرده و تا افلاک بال گرفته است. از لبانت جویباری از عشق جاری است. نامت را به آب های روان زده ای و به نسیم های گذرا. همه جا سخن از توست. هر صبح و شام، بیت بیت بر دهان شهر زمزمه می شوی؛ چون منشوری از رنگ های بدیعِ در حال تکثیر.

تو فراموش نمی شوی. نسیم، صدایت را گسترده است. هیچ گاه بر لب طاقچه از یاد نمی روی. در پهنه روزها و ثانیه ها می تراوی - شیوا - هنوز ایستاده ای و ذهنت در عبور است.

«این راه را نهایت صورت کجا توان بست؟

کش صد هزار منزل بیش است در بدایت»

باید که دیوان او را در دست گرفت و برای او غزل خواند که:

«گو شمع میارید در این جمع که امشب

در مجلس ما ماه رخ دوست تمام ست

از چاشنی قند مگو هیچ و ز شکّر

زان رو که مرا از لب شیرین تو کام ست»

باز می نشینم و دلم

می سراید از تو و بهار

می روم سراغ حافظ و

می شوم دوباره بی قرار

باز می کنم کتاب شعر را

باز هم به نیت وصال

این شده ست کار هر شبم

ماه ها و سال های سال

یعنی می شود ببینمت

با همان نگاه آتشین؟

با صدای خنده های مست

با سر و صدای دلنشین؟

وه! چه عالم عجیبی است

با تو گفتن خیال های خویش

با تو از وصال گفتن و

از فراق سال های پیش

حافظم بشارتی دهد

می رسد زمان وصل او

باز بی قرار می شوی

باز می رسی به آرزو

آری این همیشه حافظ است

می دهد امید این وصال

لیک این منم همیشه منتظر

روزها و سال های سال...

ص:89

زخم شب بوهاست که بوی اتفاق می دهد. کوچه ها پر از دلهره اند و شهر، دلشوره ای بزرگ دارد. تاریکی فراگیر شده است.

«سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی

چه خیال ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی».

بین چشمان شهر و خواب های آرام، قرن ها فاصله افتاده است. دیوارها ذکر می گویند و هوا در اندوهی بزرگ، جریان گرفته است.

صدای اذان بلند می شود. درها و دیوارها، تاب بر پا ایستادن ندارند. کاش پرده ای سیاه، چشمان این همه پنجره مضطرب را ببندد! دیگر زمان آن شده است تا اتفاق، به گل سرخ تبدیل شود. خاک، در خود فرو می ریزد؛ وقتی خون سرت، چشمه خون هایی می شود که در کربلا فواره خواهند زد و آفتاب در پیراهنی سیاه برمی خیزد از خواب؛ وقتی که می گویی «فزت و رب الکعبه».

به پاره جانش حسن علیه السلام می سپارد و گام های آرام و استوار خویش را بر دل ظلمت هزار چهره کوفه می نهد.

در سحر نوزدهم ماه مبارک رمضان، خیل فرشتگانند که آگاهند خون مقدسی از فرق شکافته وجه اللّه، بر تن این محراب پاشیده خواهد شد.

عارف تنهای شهر، بر فراز مناره می رود و تلألو درخشان اذانش، سیاهی های شب را پاره می کند تا برای آخرین بار، کوچه پس کوچه ها از طراوت اذانش بشکُفند.

اللّه اکبر، اللّه اکبر از نفس مطمئنه علی علیه السلام که جان تمام عرشیان، بی قرار آمدن اوست.

اللّه اکبر، اللّه اکبر از پستی و حقارت مردمانی که سایه رحمت و عدالت علی علیه السلام را بر سر خود سنگین می دانند!

رسالت بیداری و روشنگری را در حق خفتگان و غافلان و حتی قاتل تیره بخت خویش به انجام می رساند،

محراب، چشم حسرت از قامت دلربای معشوقش برنمی دارد و ستون های مسجد، نوای ملکوتی نماز واپسین مولا را در عمق جانشان فرو می برند.

شیطان، وجود ابن ملجم را به تسخیر خویش درآورده تا دستان ناپاکش، لحظه ای در فرود آوردن شمشیر تردید نکند.

شکوه سجده علی علیه السلام با لاله های سرخ روییده از فرق مبارکش گلباران می شود.

«بسم اللّه و باللّه و علی ملّة رسول اللّه؛ فزتُ و ربّ الکعبه».

ارکان عرش، به لرزه درمی آید و خروش جبرئیل، آسمان و زمین را به تلاطم می آورد: «تهدّمت و اللّه ارکان الهدی. قتل علی المرتضی؛ سوگند به خدا که ارکان هدایت ویران گشت و...».

عدالت تا ابد در سوگ مردی خواهد نشست که تحقق آیه «أَشِدّاءُ عَلَیْ الکُفارِ رُحَماء بَیْنَهُم» بود.

ص:92

اگرچه هیچ کس نتواند لذت مرگ را در نظر مولا درک کند که مولا چرا انتظار مرگ را می کشید؟

ابرها می غرند و خواب کوفه را می آشوبند.

... و اهالی کوفه شگفت زده و مبهوت می شوند.

«با دیده تر نماز می خواند علی

شب تا به سحر نماز می خواند علی

آن صبح که در سجده خون می غلتید

گفتند مگر نماز می خواند علی»

دلهره و نگرانی در همه چشم ها موج می زند.

بیم انتقام جویی تو، امان همه را بریده است، اما تو پیامبر رحمتی و رسول سخاوت؛ لب که می گشایی، مهربانی فراگیر می شود و اشک شوق و بخشش از چشمه چشم ها جاری. لبخند که می زنی،

سیب های سرخ می رسند و باران در حنجره ناودان ها آواز می شود.

لب می گشایی تا نفس هایت هوای شهر را معطر کند.

شهر، تو را نفس می کشد تا عطر دلپذیر شب بوها و شمعدانی های مخملی را حس کند.

تو به مکه آمده ای تا همه اتفاق ها، به گل های سرخ ختم شوند.

تو آمده ای تا زنجیرهای جهل و اسارت را پاره کنی و درهای عشق را به روی مردم بگشایی.

زندگی با تو در آستانه شهر ایستاده است.

صدای بلال در گوش شهر می پیچد. چنان که آواز داوود، در دامنه های بکر کوه های سربلند. آوازهای ابوجهل، زیر غبار بت های ویران شده دفن می شود تا عشق، در زندگی آفتابی شهر جریان پیدا کند و مهربانی، دست نوازش تو باشد بر سر اسیرانی که با رحمت تو، امروز آزاد و آزاده خواهند شد.

مکه پر از بوی تو می شود تا سال های سال، صدای رسالتت را از بلندای بام کعبه بر جهانیان فریاد بزند. درود بر تو و خاندان پاکت!

شرک آلوده ترین واژه ها را در خانه توحید، به زبان می آورد و این، آغاز دردهای هر روزه اوست.

به گذشته که می اندیشد، غم هایش بیشتر می شود. به یاد می آورد روزی را که ابراهیم و اسماعیل علیهماالسلام، آخرین خشت هایش را نهادند و آن گاه، دست به دعا برداشتند: «رَبَّنا - تَقَبَّل منّا - اَنتَ السَّمیعُ العَلیم».

آه! یادش به خیر، در شب میلاد پیامبر، تمام فرشتگان الهی به سوی او سرازیر شده و به یکدیگر شادباش می گفتند. آن شب به وضوح، صدای ضجه شیطان را شنید... پس از آن، همواره دلخوشی اش در تمام روز، دیدار محمد صلی الله علیه و آله بود.

آه! مگر می توانست آن روز را فراموش کند که فاطمه بنت اسد، پنجه در پرده اش افکند و خدا را

قسم داد تا دشواری زایمان را بر او آسان کند؟ گویا همه ملائک، دست برآورده به دعای او آمین گفتند! هیچ گاه حال آن روزش را از یاد نمی برد. به اشارت جبرئیل، سینه خود را چاک زد و فاطمه را با فرزندش به درون خواند. سه روز، میهمان داری حیدر کرار و مادرش، شیرین ترین خاطرات چند هزار ساله او بود... اما سال ها است که محمد و یارانش هجرت کرده اند و او تنهای تنها شده است؛ دیگر صدای مناجات محمد در نیمه های شب، دلش را گرم نمی کند و نماز او و علی و خدیجه، خیل ملائک را برای اقتدا به کنارش نمی کشاند... آه، آه! ناگهان به خود می آید؛ مشرکان را می بیند که در اطرافش، در تلاطم و اضطرابند. ترس، چهره شان را دگرگون کرده، بی اختیار فریاد می کشند؛ خدایا! چه شده است؟

ناگهان صدایی پرطنین، به گوشش می رسد؛ اللّه اکبر، اللّه اکبر، اللّه اکبر، لا اله الا اللّه؛ اللّه اکبر کبیرا و الحمدللّه کثیرا...

ساعتی بیش نگذشته است؛ سراسر مکه، در سیطره سپاه الهی محمد رسول اللّه صلی الله علیه و آلهسر تعظیم فرود آورده است. خدایان بی شمار و دروغین، زیر پله های کعبه، تکه تکه و ریز ریز، پایمال شده اند. بلال، بر بام کعبه قرار گرفته، دست ها را کنار گوش ها نهاده، اذان می گوید.

همه اشک شوق می ریزند و جبرئیل آهسته در گوش جان محمد صلی الله علیه و آله زمزمه می کند: «اِنّا فَتَحنا لک فَتحا مُبینا».

ص:100

شود، آنها که سهمشان از خوشبختی را پدرانشان، پای بت های سنگی می ریختند و سجده بر جاهلیت خویش می کردند.

پیامبر آمد تا شهر را، جهان را نوید دهد به پیروزی و ظفر، تا بشارت بدهد به رستگاری ایمان آورندگان؛ تا بترساند کافران را از عذاب الهی در قیامت. پیامبر آمد، تا رستگاری و عزت و سعادت را برای اهل مکه هدیه بیاورد؛ هدیه ای ازلی که برای ابد آمده است.

امروز صبح، از روشن ترین کرانه ها سر برآورده است و تاریخ در چشمان تقویم می بیند برق شوق و اشتیاقی را که روزی در چشمان مؤمنان جریان داشت از فتح کانون اسلام، مرکز عشق، مکه... .

ص:102

بعد از تو، گنجشک ها، بر شاخه های درختان به پنجره های خانه ات خیره مانده اند تا شاید بار دیگر، پنجره بگشایی و به لبخندی مهمانشان کنی.

بعد از تو، زیتون ها و انجیرها، روبه روی نخل ها قرآن تلاوت می کنند و شهر، سراسر سیاه پوش توست.

اگر تو نباشی، زمین لرزه، شانه های خاک را درهم فرو می ریزد؛ زمین در خود فرو می رود و آفتاب تا ابد پنهان پشت ابرهای شرم خواهد ماند.

رفتنت، رستخیز زمین است.

شمشیر سر شکافته ات را به ابرها بده تا قطره قطره عدالت ببارند.

بعد از تو چاه، دلتنگی هایش را در کدام چشم گریه کند و نخلستان، بغض هایش را با کدام حنجره فریاد بزند. بعد از تو، کوفه با صدای پای عاشقانه کدام شب، رو به خوابی آرام فرو رود و ماه، از پیشانی کدام خورشید، در شب ظلام طلوع کند؟ اگر تو نباشی، زندگی فراموش خواهد شد و اگر تو نباری، ستاره ها تمام می شوند.

ما با تو آغاز شدیم؛ چنان که عشق با تو.

تو اولین نامی هستی که آموختیم. تنهایمان مگذار و تنهایمان مخواه! نخواه که بعد از تو، زمین در زیر غبار اندوه و دلواپسی تباه شود!

تا فرو ریختن آسمان، ثانیه ای فاصله نداریم؛ پلک وا کن. اگر تو نباشی، طاعون کفر، کوفه را خواهید بلعید - که بلعید -!

نور خویش را برداشتی و بار سفر بستی از جهانی که هیچ جز غم و اندوه برایت نداشت؛ برای تو که درهای بهشت بودی برزمین، تو که سرچشمه رحمت واسعه خداوند بودی، در زمین.

خاک، با تو فخر به افلاک می کرد، اما تو چه ساده، دل بریدی از همه اینها و چه آسان کوچ کردی به آنجا!

تو سیمرغ قله های آسمانی.

زمین فهمیده است که دیگر آن رهرو شبانه های تنهایی اش، نخواهد آمد.

دو شب است که ضرباهنگ گام هایت، ذهن کوچه ها را انباشته نکرده است. تو در هر گام، بر لب خداوند را زمزمه می کردی و با تو کوچه ها و خانه ها دم می گرفتند.

دو شب است که دیگر صدای گام های تو، چشمان هیچ یتیمی را سرشار از شادی نکرده است. دو شب است که دیگر هیچ تنوری صورت آسمانی تو را به نظاره ننشسته است.

حالا که قصد رفتن کرده ای، تازه خانه های چشم به راه نان و خرما فهمیده اند که باید از این پس انتظار کسی را نداشته باشند؛ کسی که تو بودی. دیگر هیچ یتیمی بر شانه هایت نخواهد نشست. دیگر هیچ کودکی بر سر زانویت خوابش نخواهد برد و تو هیچ دیگر نخواهی شنید طعنه های غم انگیز دیگران را.

شمیم ات را از کوچه ها گرفتی تا نخل های بعد از این، درک کنند آشفتگی هایت را در دلتنگ ترین لحظات شب.

دو شب است که عطرت در مشام بادها نپیچیده است تا همراه بادها، چاه ها نیز دریابند که دیگر سنگ صبورشان نخواهد آمد.

آقا! عطرت را از کوچه ها گرفتی تا کوچه ها بعد از این، تنها در حافظه خویش به یاد بیاورند

لحظاتی را که با تو هم آوا می شدند؛ وقتی ذکر خدا می گفتی.

شمیم ات را از ذهن کوچه ها گرفتی؛ به همان سادگی که از دنیا دست شستی.

کسی نشناخت؛ تو را کسی نخواهد شناخت.

ص:105

گام بر سپیده می گذاری و می گذری از لحظه های روشن چشم های غمگین شهر.

هیچ چیز تاریکی اندوه محراب را روشن نمی کند؛ هیچ چیز جز خورشید به خون نشسته پیشانی روشن تو.

چشم های کوفه می بارد اندوه سرشار نبودنت را.

چشم های کوفه می بارد فراق مردی را که امیرمؤمنان بود و پدر مهربان یتیمان؛ او که قلبی به بزرگی عشق داشت و کلامش نهج بلاغتی بود، چراغ راه عاشقانش.

شهر، پیراهن عزا به تن دارد و آسمان می بارد اندوهش را. بوی غم برمی خیزد از خاک باران خورده و تو چون پرنده ای، هر لحظه در آسمان اوج می گیری.

تو می گذری و چشم های شهر یتیم می ماند.

تو می گذری و اوج می گیری تا هرچه ستاره، هر چه خورشید.

منم یه چاهم که پُرم از غصه و ماتم و درد

مثل یه آیینه شدم که دفنه تو غبار و گرد

یک گوشه از هفت آسمان را با خودش برد

آن مرد تنها، مرد تنها، مرد تنها

من هنوز منتظرم.

راستی! چرخ های ویلچرت دیگر روی مین ها که جا نمی ماند؟

الو! الو! این خط سال هاست که اشغال است.

شریان هایت منبسط شده اند. می جوشی و پیش می روی. بیت المقدس، دست هایش را به آسمان گره زده است و برایت سخت می بارد. اگرچه شب فراگیر، اما سپیده نزدیک است.

باید رساتر فریاد بزنی خودت را، شهیدانت را و خاکت را. «تو» شکوه تاریخی که تا ابد می درخشی در آسمان مقاومت.

تو فلسطینی؛ سرزمین هزار ساله مقاومت ها، سرزمین قرن ها انتظار، سرزمین همیشه بی قرار.

تو فلسطینی که بهار، از سمت ابرهای آسمان تو به سمت سرزمینم می آید. تو فلسطینی و زمستان در تو جایی ندارد.

هر بار که باران می بارد، من به امید شنیدن صدایت با باران هم آواز می شوم و به اندازه تمام

قطره های باران صدایت می کنم، اما هیچ گاه صدایت از این پنجره ها با بوی باران سرازیر نشده است.

نمی دانم چند کوچه با من فاصله داری، اما نگذار صدایم پشت آواز پر چلچله ها بپوسد!

نگذار دست هایم از سرمای تنهایی یخ بزند! بگذار آخرین نفس هایمان، با عطر خوش لبخند تو گره بخورد!

بگذار تا ما در ادامه لبخند تو، جان بدهیم!

بگذار تا با آمدنت، آفتاب شب و روز نشناسد!

بگذار ما در پای تو به آخر برسیم!

بگذار از شوق تو بمیریم!

باید رفت تا به نقطه ای از تولد خویش رسید؛ آن وقت، انتظار را جور دیگر معنا می کنیم.

وقتی انسان با انتظاری سپیدگونه همراه شد، می فهمد چقدر از شعرهایش را زیبایی پر کرده است، می فهمد از قید هستی رهیدن و دل سپردگی محض، چه تماشایی داشته است!

روز شد و چادرِ شب می درد

در پی آن عیش و تماشا، دلم

در این میان، مسئولیت سنگینی بر دوش واژه هاست؛ تا به بیان زیباترین شیوه انتظار بپردازند. قلم ها باید بیایند و جلوه های ربانی چشم انتظاری را به زبان گل ها ترجمه، و در خارستان اندیشه ها منتشر کنند!

می دانم ذهن زمان، از تو سرشار خواهد شد.

امروز هم منتظرم، امروز هم من و آدینه، چشم به جاده های احساس دوخته ایم تا شاید عبوری شگرف را شاهد باشیم.

طلوع را منتظریم؛ طلوعی که سال هاست جهان را در پس حسرت دیدارش، به غربت نشانده است.

می خواهم دست از صدای ممتد زمان بردارم و تو را صدا بزنم؛ آنقدر که صدایم را بشنوی، آنقدر که نامت بر تمام زبان ها جاری شود.

می خواهم فریاد بزنم که تو می آیی.

می دانم که می آیی. می دانم جهان، طلوع تو را خواهد دید، می دانم عشق، بر تمام گذرگاه ها طنین خواهد انداخت.

می دانم تو می آیی و جهان، نفسی تازه خواهد کرد و صبح، با نور تو متجلی خواهد شد.

در هوای درد نفس می کشم تا زخم های انتظار، سر باز کند؛ ما به سوزش این زخم ها عادت

کرده ایم؛ زخم هایی که با یاد تو عجین است و تار فرسوده سینه را زخمه های عشق می نوازد. همه هستی به آمدن تو امید بسته است.

شبا هق هق بلند ماهیا

آدم و عالم و بی خواب می کنه

منم اون ماهی خسته تویِ تنگ

اما تو دریای دوری مگه نه؟

یه روزی دریا می آد می بَرَدَم

دور از این تنگ بلوری مگه نه؟

یه روزی عطر نفس هات می پیچه

با صدای هر چی موجه می رسی

هر چی تُنگه بوی دریا می گیره

روزی که می شکنه پشت بی کسی

خورشید تابناک! بکش شعله بر زمین

در ما مدید شد شب سرما بدون تو...

ص:120