فصلنامه اشارات - شماره 87

به نام نام های زیبای تو/سید محمدصادق میرقیصری

یا من هو الکبیر المتعال!

در بزرگی بی حد تو هیچ شکی نیست و همه چیز در محضر تو حقیر شد، اما بخشش از بزرگان است؛ آیا من که در برابر عظمتت ضعیف و ناچیزم، تاب عذاب دوزخ تو را دارم؟« یا ربّ اِرحم ضعف بدنی و رقة جلدی و دقة عظمی»

یا مَنْ خَلَقَ المَوْتَ وَ الحَیاة!

ما را این گونه زنده بدار و بمیران:

«اللهُمَ اجْعَلْ مَحْیایَ مَحْیا مُحَّمدٍ و ال مُحَّمدٍ و مَماتی مَمات مُحَمَّدٍ و الِ مُحَّمدٍ».

یا اَحَبَّ مِنْ کُلِّ حَبیب!

بهانه خلقت ما، عشق بازی با توست و نه چیز دیگر.

یا منشی ءَ السَّحابِ الثِقال!

دوست دارم ابر رحمتی را پدید آوری که از آن، باران معرفت بر سرزمین خشکیده دلم ببارد و محصول آن، گل های ایمان باشد.

یا طبیب القلوب!

این دل صد دله مرا، یک دله کن و به سوی خودت سوق ده که:

«ألا بِذکرِ اللّه تطمئن القلوب».

ص:2

مرا ببخش!/نسرین رامادان

خداوندا! با کدام توان، با کدام اشتیاق دوباره به سوی تو گام بردارم، حال آنکه کوله بار اعمالم، لبریز از گناه و نامه اعمالم سیاه است.

خداوندا! سرم را در پیشگاه تو فرو افکنده ام و شرمنده تر از همیشه به سوی تو آمده ام؛ قلم عفو بر گناهان من بکش.

ص:3

مرا دریاب/حورا طوسی

خدایا! وقتی که در کوره راه های سرگردانی، گمشده خویش بودم و در جست وجوی تو، سرگشته و حیران، آنکه در بن بست هر کوچه تردید دستم را می گرفت تو بودی.

وقتی در غرقاب طغیان و تباهی، به هر دستاویزی چنگ می انداختم تا آخرین نفس فریاد می زدم و آن که با التماس و امید می خواندمش، تو بودی.

نام های زیبا و نورانی ات چراغ راهنمای شام پریشانی من است.

خدایا! مرا ببخش مرا که می خوانمت، اما در خواندنم معنای راستین بندگی نیست؛ می جویمت، اما در جستنم کیمیای اطاعت نیست؛ می خواهمت، اما در خواستنم، معرفت خواهش های آسمانی نیست.

خدایا! مرا در کاروان نورانی هدایت شدگان و ره یافتگان وادی ات قرار ده تا من هم مسافر معارف الهی و کاشف کشف و شهود آسمانی شوم.

مرا دریاب؛ ای شنواترین، ای بیناترین، این گویاترین! مرا هم در جوار فرشتگان تسبیح گوی ساحت قدسی ات قرار ده.

ص:4

تو را می خوانم/عاطفه خرمی

امشب، دوباره کوله بار بی کسی هایم را نزد تو آورده ام؛ نزد تو که سال هاست تنهایی های مرا با یاد سبز مهربانت سرشار می کنی. بارها شکستن بغض هایم را دیده ای، وقتی پشت پرچین غصه هایم زانو می زنم.

آهنگ ضعیف صدایم را شنیده ای؛ وقتی تمام حجم کلماتم را آهنگ سکوت پر می کند. کنار سجاده سبز نیازم نشسته ام؛ وقتی آن را به پهنای اشک و استغاثه می گشایم.

امشب، دوباره نزد تو آمده ام؛ آهنگ محزون «انا عبدک الضّعیف»، از تک تک واژه هایم می تراود. تو را می خوانم؛ تو را می خوانم به رنگ دعا، به رنگ نیاز، به رنگ هر چه پاکی است.

تو را می خوانم در سکوت شب، الهی! «إرْحَمْ مَنْ رَأْسُ مالِهِ الرّجاءُ وَ سِلاحُهُ البُکاء...؛ به من رحم آور که تمام دارایی ام امید به فضل توست و سلاح بُرانم، اشک است». با اشک، یکی می شود میان خاک تا افلاک، میان قطره تا دریا، میان من تا تو.

به من رحم کن؛ از آتش خشمت سخت می ترسم. از لهیب شعله های دوزخ، به دامن مهربانت پناه می برم. از آن روزی که حساب مردمان را - اگر چه به اندازه دانه خردلی باشد - از قلم نمی اندازی، از آن روزی که «تُبلی السَّرائِر» نامیدی اش و رازهای ناگفته و اسرار پنهانم را در برابر چشم همگان ظاهر می کنی، از آن روزی که دیگر هیچ عملی جز آنچه کرده ام پذیرفته نیست و کارنامه یک عمر زندگی مرا به دستان مضطرب و لرزانم می دهی؛ از آن روز به تو پناه می برم.

خدایا! به تو پناه می برم؛ به تو با تمام رحمتی که به آن امید بسته ام و به تمام رأفتی که سال هاست طعم شیرین و دلپذیرش را چشیده ام.

مرا دریاب، آنچنان که کشتی توفان زده وجودم را در ساحل نجات و وادی امن و آرامش، پناه دهم.

ص:5

باران عنایت/طیبه تقی زاده

از خشک سالی روح و جانم تو را می خوانم آیه آیه و باران عنایت تو را طلب می کنم برای ریشه های خشکیده جانم.

الهی! مرا دریاب در شوره زارهای گناه و آلودگی. مرا دریاب؛ آن هنگام که در پرتگاه های غفلت ایستاده ام و چشم های بصیرتم کور شده اند.

الهی! این جان خسته را از بندهای اسارت رها ساز.

در خاک زیسته ام و از خاکم، اما فراموش کرده ام اصالت خویشتن را و می سوزم هر آینه در خودپرستی ام.

شبی سیاه در من وزیدن گرفته است؛ شبی که رهایم نمی کند.

خدایا! همیشه از خود می پرسم کدامین غفلت مرا از تو دور کرد؟

«روزها فکر من این است و همه شب سخنم

که چرا غافل از احوال دل خویشتنم»

پروردگارا! سوگند می دهم تو را به خودت، به آن هنگام که خواندی مرا به خویشتن، رهایم کن از تار و پود گناه و پروازم ده.

پروردگارِ توبه پذیر! باز هم پذیرای این بنده توبه شکن باش. من با تمام سرکشی هایم تو را می خوانم. می خواهم برسم به ساحل نجات تو.

الهی! به سوی تو می آیم که «إِنّا لِلّهِ وَ إِنّا إِلَیْهِ راجِعُونَ».

ص:6

صلوات

سال خورشید/سید حسین ذاکرزاده

چه روشن شده این سال به نام روشن تو، ای مهربان پیامبر رحمت، ای بی کران سینه پرشکیب، ای وسیع گذشته از قاب قوسین، ای آب و آیینه و چلچراغ عرش، ای محمد، فرزند بنده خدا!

ص:8

معراج سبز

کعبه رسیدن/فاطمه سلیمان پور

«مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم

طایر قدسم و از دام جهان برخیزم

به ولای تو که گر بنده خویشم خوانی

از سر خواجگی کون و مکان برخیزم»

آسمان، برایم آغوش می گشاید.

حس می کنم به آغاز کودکی ام برگشته ام. دوباره به سوی شاخه های نور دست می برم و گام هایم را استوار، به سمت خانه ات می کشانم.

معبود من! دیری است گریزان از خویش، به تو پناه آورده ام. پیشانی ام از هرم گناهانم سوزان است. از گناهانم دست کشیده ام. اینک، در دریای عطوفت تو پهلو گرفته ام. مگر خودت نگفته ای که مساجد، خانه های من در زمین اند؟! حالا به مهمانی ات آمده ام بااشتیاق. اگر به وصل تو برسم، دیگر دنیا را با عشق های پرفریبش به جهانیان وا می گذارم. تنهایی پس از گناه، مرا به سوی تو می کشاند.

خدایا! هیچ کس جز تو دادرسم نخواهد بود؛ همان گونه که هیچ جزا دهنده ای برای کرده هایم جز تو نیست. مسیر نفس هایم را به محراب می کشانم و سجده گاه را با تمام وجود، در آغوش می کشم. زبانم نمی چرخد تا «العفو» بگویم؛ کوله بار گناهانم را زمین گذاشته ام تا به تو برسم.

مخواه بعد از سبک شدن شانه هایم، از درگاهت که می روم، بدی ها دوباره به دوشم بیفتند و مرا در آتش خشم تو خاکستر کنند. «اهدنا الصراط المستقیم» می گویم و به تو پناه می برم. آمرزشم را از بخشندگی تو می طلبم؛ شاید مرا بنده خود بخوانی.

دیوارهای فاصله را کنار می زنم؛ هیچ کس نزدیک تر از تو به من نیست.

می خواهم جوانه های یادت را با اشک چشم هایم، شکوفا کنم.

ص:11

شمیم بهشتی/الهه قربانی

از مأذنه های بلند امید، نسیم سبز اذان، شکوفه های دلم را به شکفتن می خواند.

وجودم سرشار از عشق می شود و چون پرنده کوچکی، سبک بال می شوم.

فاصله ها را درمی نوردم.

پروانه وار به سوی حرم یار، پر می کشم.

عطر بهشتی به مشام می رسد؛

شمیمش چه دلنواز است!

نفس عمیقی می کشم.

صفوف دل انگیز عشق شکل می گیرد.

همه قامت می بندند.

چه زیباست لحظه دیدار یار!

چه زیباست زمزمه های دل انگیز عاشقان!

معبود من!

به شکرانه این نعمت که نصیبم فرموده ای،

پیشانی بر خاک می سایم و سپاست می گویم.

دست نیاز، رو به سویت می گشایم.

تا نهان خانه تاریک دلم را پر از نور کنی که

به مددش، در تاریکی های تردید،

طریق وصل بیابم،

و در سراچه تنگ دنیا،

جز تو نبینم و به غیر تو نیندیشم.

ص:12

صبح و سلام

در لطافت شبنم/خدیجه پنجی

شب، دامن سیاه خود را از گستره روشنان روز جمع می کند و آهسته در آغوش زمان پنهان می شود. خواب، چشم هایت را رها نمی کند، اما نوازش بی دریغ آفتاب، پلک هایت را به بیداری فرا می خواند. خواب را از پلک هایت می تکانی. نسیم صبحگاهی که از حوالی گونه ات عبور می کند، بوی خوش هوای تازه را مهمان رخوت و خستگی هایت می نماید. صبح، با چهره ای شسته شده در لطافت شبنم ها، پشت پنجره ها ایستاده و به تو لبخند می زند.

در هوای رقیق و لطیف سحرگاهی نفس می کشی و پابه پای صبح، این طفل باطراوات روزها، زندگی را از نو آغاز می کنی. به چشم های روشن صبح سلام می کنی. به آفتاب، قدیمی ترین آشنای آسمان؛ به کوچه ها، به چرت پاره شده خیابان ها؛ به شهر سلام می کنی!

هوا، معطر از نفس های صبحگاهان است. شوقی تازه می دود در رگ های تکاپویت. باید به تمام پنجره های بسته سر بزنی. باید احوال تمام کوچه ها را بپرسی. به شهر که هنوز از طراوات صبح سرشار است، لبخند می زنی. هیجانی می وزد در شریان خاک. صبح، از شانه های زمان سرازیر می شود؛ سرشار از مهربانی خدا.

می توانی جوان شوی! غم ها را در بقچه فراموشی گره بزن!

دیروزت را در گذشته جا بگذار... آینده، تمام قد در انتظار توست.

آغوش بگشا به روی شادی و طراوت. کوچه ها استواری گام هایت را می طلبند؛ کوله بارت را بردار. به زندگی، سلام بلند بالایی کن!

صبح به خیر آسمان! صبح به خیر آفتاب! صبح به خیر شهر خوب من!

بگو: سلام، سفره مهربانی بی حدوحصر خداوند؛ مرا مهمان لقمه های حلال کن!

خستگی هایت را بسپار به شانه های باد تا به دوردست ترین سرزمین ها ببرد!

پروانه های دعایت را به سمت نور راهی کن، تا دیار سبز اجابت؛ بی توکل «او»، هیچ جاده ای به مقصد نمی رسد.

خدایا! از تمام پنجره ها برایم شادی و روشنایی بفرست و شاخه های روحم را به

ص:14

درود خداوند/علی خالقی

صبح که جلوه ای از جمال لایزال خداوند است، در آینه زمان تکثیر شده است.

آفتاب، آغوش گشوده، به رویت می خندد.

جاده ها، گام هایت را انتظار می کشند.

خواب را در بستر نرم اش رها می کنی و صبح را از تاقچه تقدیر برمی داری و با خود می بری.

صبح، درود خداوند است؛ وقتی بندگان را به پویش و جنبشی دیگر فرا می خواند که «و جعلنا النّهار معاشا»؛ روز را قرار دادیم تا روزی برگیرید»؛

ابر و باد و مه خورشید و فلک در کارند

تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

آفتاب، از دریچه های روشن صبح، نیرو می گیرد تا مبادا تو از روشنای صبح، بی نصیب باشی.

برخیز و شولای اشتیاق را بر شانه های خویش بیاویز!

امروز را تو رقم خواهی زد.

امروز، برگ سفیدی است که نگارنده اش، دستان پرتوان توست.

باید خواب را در حسرت حضور گرمت، در بستر تنها رها کنی.

خویش را از پرچین رؤیاها فراتر می بری و تمام قصه های در رؤیا سروده را، در حقیقت تفسیر می کنی.

با خلق درمی آمیزی و سلام خداوند را به تمام چشم های غبارزده هدیه می دهی تا زلال نام خداوند، چهره ها را رنگی تازه دهد.

ص:15

با شقایق ها

ایستاده ام/حورا طوسی

ایستاده ام در هوهوی باد، با جامه ای غبارآلود و در اندیشه ای دور فرو می روم. سرما؛ زوزه کشان، هیبت هراسناکش را به من می نمایاند و من از تیر نافذش می گریزم. به یاد می آورم دستان کبودت را در سرمای چندین درجه زیر صفر؛ سرمای کردستان، کوه های صعب العبور، پاهای یخ زده و چشمان برف گرفته، قیافه های زود پیر شده و سپیدی سرما بسته را. چه بود در گرمای سینه ات که قندیل های سرد و سخت را آب می کرد تا بی هیچ التماس و اعتراضی بایستی؟

به پایداری ات غبطه می خوردم. هنوز گرمای جوشان خون سرخت را بر سپیدی برف به خاطر دارم و حرارت قلب پاره پاره ات که برف ها را آب می کرد و جوی کوچکی از لاله های سرخ، بر خاک جاری و من می گریستم. حالا مانده ام و در این یخبندانِ احساس می گریم.

می گفتی: «سرما را با گرمای دلت پشت سر بگذار!» و من هر چه می کردم، در دلم، هیچ آتشی نمی یافتم؛ همه خاکستر حسرت است و اندوه.

می گفتی: «ناامیدی، مرگ تدریجی است؛ از پروردگارت و از نشانه های الهی اش یاری بخواه!»

می گفتی: «زیر آسمان آبی، هر کس دلش آینه باشد، آسمانی خواهد شد».

می گفتی: «هیچ وقت برای پرواز دیر نیست؛ دستانت را به سیمرغ ولایت، امانت بده».

حالا آینه دلم را با تمام وجود، بالا آورده ام.

سال ها با تلاشی خستگی ناپذیر، غبار از آن زدوده ام. در جوی اشک های زلال، شست وشویش داده ام و به تو و نشانه های نورانی آسمان دل سپرده ام. من آمده ام تا بوی دل آزار روزمرگی ام، معتادم نکند، تا عطر بهشت، فراموشم نشود تا آینه گردان نور شوم.

تو هم از آن ریشه های نورانی آسمان، دسته ای برایم بفرست تا ریسمان عروجم شود.

چقدر به امداد الهی محتاجم! می گفتی فرشته ها به یاری مان می آیند، در این جهاد اکبر، دوباره با تو می خوانم و از خدایمان یاری می خواهم. تو هم برایم دعا کن!

ص:18

از دریچه زمان

هوای ملکوتی/خدیچه پنجی

جاده ها، اندوه رفتنت را از مدینه تا سامرا ضجه می زنند.

دنیا، زانوی غم در بغل، پشت در خانه تو، آینده یتیمی خود را عزادار است.

ناگهان، غروب غم انگیزت، نفس دقایق را می برد. لحظه ها، سر در گریبان ناباوری، حزن و ماتمی جانکاه را مرور می کنند.

چه زود آفتاب زندگی ات، حجله نشین غروبی تلخ شده است! این واپسین دقایق تنفس عاشقانه سامراست، در هوای ملکوتی حضورت.

ص:20

از تبار ستارگان/حمید باقریان

یا هادی!

ای امام العارفین!

ای نور جاری خدا بر زمین!

ای از تبار ستارگان روشن امامت!

جانم فدای نامت!

نام تو حق است!

نام تو چراغ دل هاست.

خویت محمدی ست.

عطر و بویت احمدی ست.

تو سی و سه سال بر فراز قله بلند امامت، رسالت سبز پیامبر را آواز دادی.

سی و سه سال پاسدار دین محمد بودی.

تا آنکه در چهل و یکمین بهار عمرت، شربت وصال را نوشیدی.

و امروز بارگاه ملکوتی تو مقبره خورشید، خانه امید و میعادگاه عاشقان تو است.

ص:22

چشم اندازهای اشراقی/خدیجه پنجی

چه کوتاه بود عمر پرندگی ات، در آسمان مه گرفته روزگار!

چه زود آغاز اشراقی ات به سرانجام رسید!

پرنده ها، ارتفاع اندیشه ات را تاب پرواز ندارند.

قدم بر چشمه های آسمان نهاده ای و بلند ایستاده ای.

ناتوانی چشمان حسود، عظمت پروازت را چه حقیرانه به انکار نشستند.

سوزنده و پرشتاب، گذشتی از خاطره آسمان دنیا، شهاب وار! و دریدی پرده خواب عمیق خاکیان فرو خفته در جهالت را.

ناگهان، آمدنت را آهسته قدم زدی در حوالی خاک و نسیم وار گذشتی از لحظه های وهم آلود و پرده برداشتی از تندیس حقیقت.

جهان، ته نشین شده در زلالی یکدست باورها و اندیشه های اشراقی توست.

بی نشانه آمده ای از جاده های بالادست، تا فانوس هایی روشن، بکاری در تمام گذرگاه ها که نشانه ای باشد برای درماندگی خرد، رو به سمت شهودی آسمانی.

ص:23

شهاب شرقی/حسین امیری

از باغچه حیاط خانه ام، بوی نور می آید؛ انگار بوته های سرسبز، میوه نور داده اند! انگار در ذهن گلبرگ ها معرفت خورشید شعله ور شده است! انگار از شرقی ترین نقطه جهان، آفتابی به رنگ خداست! انگار شهابی از آسمان طلوع کرده است؛ آمده تا از فلسفه تولد نور بگوید؛ از عاشق شدن عقل، از کوچه گردی ملای مکتب فلسفه در پی لیلای عارفان مشرق زمین.

انگار شهاب الدین سهروردی، هر روز بعد از نماز صبح، با طلوع آفتاب متولد می شود تا از تولد ابدیت بگوید!

ص:24

تا هفت آسمان عشق/فاطمه عبدالعظیمی

شهاب شدی تا سرزمین های دور را روشن کنی.

واژه واژه نوشتی؛ از آنچه با چشم هایت دیده بودی.

جملات، به یقین رسیده بودند عرفان تو را.

«عقل سرخ»، عجایب هفت گانه توست، که یکی یکی با بال های آسمانی ات، آنها را پیمودی.

آسمان را با تمام وجودت در آغوش گرفتی.

ریاضت کشیدی و طرح عشق، با دستان اشراقی ات در صفحات تاریخ کشیده شد.

نسیم، با بال های تو به قاف رسید؛ نگاهت آن قدر جذبه داشت که سیمرغ را متحیر کرد.

تو رسیدی به چشمه زندگانی و شست وشو دادی خودت را با ذکر خداوند در آن.

تو رسیدی به خدا.

تو رسیدی به هفت آسمان عشق و عقل سرخ، گواه وصالت شد.

«من آن بازم که صیادان عالم

همه وقتی به من محتاج باشند شکار من، سیه چشم، آهوانند

که حکمت چون سرشک از دیده پاشند

به پیش ما از این الفاظ دورند

به نزد ما از این معنا تراشند»

ص:25

زندگی تازه/عباس محمدی

قطره قطره عشق، در شریان هایمان، راه می گیرد تا بودن را با صدای تپش های بی وقفه قلبمان، حس کنیم.

هر قطره خون تو، زندگی تازه ای ست که عاشقانه تر از تمام رودها، در رگ های نیمه جان ما، به زندگی جریان می دهد. زلال رودهای زندگی، رگ های بخشنده توست که با اراده خداوند، جان را در کالبدهای پریشان ما شناور می کند.

هنگام اهدای خون، زیباترین حس ها را داری؛ حسی سرشار از رهایی، حسی سرشار از اوج. راز آزادی و آزادگی، در رگ های تو جریان دارد.

بلندترین ارتفاعی که سراغ دارم، قلب زلال و آرام توست.

سیره انبیا را نیک آموخته ای؛ چنان که انفاق از جان می کنی، نه از مال.

زیباترین بخشش ها، بخشش توست؛ بی آنکه منّت بگذاری، بی آنکه دست های نیاز را پس بزنی.

ص:26

دستان بخشنده/معصومه داوودآبادی

جاری می شود زندگی در رگ هایم؛ آن گاه که تو با سروش مهربانی، شیره جانت را با من قسمت می کنی.

سخاوتت را توان سپاسم نیست. ایثار، نگاه تو است که این گونه نجیب و صبور، چشمانم را به دیدنی دوباره می خواند. تو آمده ای تا بگویی در پس این ابرهای تیره، آفتابی درخشان خانه دارد.

تو شب های مرا بشارت سپیده و نوری. تار و پود جانم در نفس های یاریگرت گسترده می شود. گرمای دستانم، اندیشه سبزت را مدیون است.

آمدی؛ آن ساعت که سلول های بی رمقم در آستانه خزان، گام های آخر را می پیمود، آن دقیقه که نفس هایم به شماره افتاده بود و چشمان بسته ام را امید گشودن دوباره نبود. آمدی و عصاره جانت را به جسم دردمندم ارزانی کردی.

با روان زنده ات، پیکر آزرده ام را به حیاتی سپید فرا خواندی.

همتت استوار و جانت بی بلا! که ترانه سرای تولد دگرباره منی.

برمی خیزم و دست هایم را به سمت آسمان بالا می برم و با گونه هایی خیس و صدایی لرزان، سلامت روح و جانت را از پروردگار، طلب می کنم. برمی خیزم و شمعدانی ها را به

ص:27

فروغ زندگی/حمیده رضایی

برخاسته ای به شکرانه سلامت و جهان، با تو برخاسته است.

برخاسته ای و هیچ دریچه ای روبه رویت بسته نخواهد ماند.

خونی که در رگ هایت می جوشد، امیدی به زندگی است. خوشا هیاهوی حیات که این گونه در تو موج می زند!

قطره قطره خونت، لبخندهای نوری است که بر لبان خشک منتظران می نشانی. خوشا هوایی که نفس می کشی! خوشا دستی که برای یاری رسانی دراز می کنی و خونت را هدیه می دهی!

صدای قدم هایت را نزدیک تر حس می کنم.

آمده ای تا چتری بزنی بر سر چشم های بی رمقی که مشتاقند و منتظر؛ که فروغ زندگی در آنها سوسو می زند.

آمده ای تا جویبار رگانت را در رگ های خشک شب زده جاری کنی؛ تا حیات آغاز شود. آمده ای تا جان های ناتوان را سیراب کنی.

آمده ای و خدا توانت را بیشتر کند، خدا چشم هایت را رو به آفتاب های گرم و همیشه تابنده عافیت باز کند!

آمده ای و آستین بالا زده ای تا با قطره قطره خونت، جوانه های خشک را کمک کنی تا قد بکشد.

ص:28

صدای نفس های خون/کاظم بدرالدین

خون، از نفیس ترین هدیه های روزگار است. قطره ای از زبان خون بشنو که اگرچه سرخ است، ولی سبزی را جار می زند.

صدای نفس های خون، ما را در حیاتی عاشقانه نگه می دارد که: «تا شقایق هست زندگی باید کرد».

اما خونی که تو هدیه می دهی، گلواژه های نجات را به هموطن نیازمند، تزریق می کند. خانه ای رو به آینده بنا می کند که همسایه دیوار به دیوار تمام خوبی هاست.

برای صدای حیات بخش قطرات خون، تخت های بیمارستان، بی تابند.

پرستاران منتظرند تا هر چه سریع تر، پیک رهایی بخش برسد.

خون اهدایی تو، مسیری را می پیماید که پایانش، باقی ماندن نام توست.

این هدیه جاویدترین غزلی است که در کارنامه خوبی های تو، به خوبی می درخشد؛ اصلاً ماندگارترین تصویر امید است.

می بینم باز هم آمده ای و آستین را بالا زده ای!

به قصد قربت/حسین امیری

جهان، عرصه مهرورزی است و زندگی، جدول ضرب عاشقی و ایثار؛ تنها عددی که می تواند به بی نهایت مهربانی برسد.

جهان، عرصه مهر است و دیگردوستی. دم از عشق تو می زنم ای آیینه من! ای هم وطن! ای هم کیش! دم از عشق تو می زنم

اگر خونم از عشق تو می جوشد، قطره قطره های خونم تقدیم تو باد!

قصد قربت کرده ام. می خواهم از غربت نشستن به درآیم؛ هجرت از رکود به

ص:30

مثل ابر ببار/میثم حمیدی

قطره قطره، دریای وجودت را به آسمان عطا کن تا ابرهایی سرخ شوند و بر لب های ترک خورده بیابان ببارند! مانند باران باش!

قلب باش؛ برای رگ ها، وجودت را قسمت کن و خودت را تکثیر کن! چون چشمه جاری باش؛ رودها تشنه اند.

به ناله های کویر گوش کن! هر لحظه برگی از درختی بر زمین می افتد.

زکات بودن خود را بده! حقی را که بر گردن داری، در دست های تو است؛ در رگ های توست. حتی یک قطره آب، می تواند، جان برگی را حفظ کند.

پیش از آنکه دیر شود ای ابر، ببار!

ص:31

عطر بهشت/خدیجه پنجی

این بوی خوش کدام بهار است که پیچیده در گستره خاک؟ نسیم، پیراهن معطر کدام بهار را به تن کرده است؟

پروانه ها، بوی خوش کدام گل نورسته را شنیده اند که از گوشه گوشه جهان، دامن کشیده اند به حوالی مدینه که تحصن کرده اند پشت در خانه «ثامن الائمه»؟

هیجان کدام حادثه آسمانی، چنین به تپش انداخته است قلب زمان را؟

خاک، نفس می کشد عطر بهشت را از قدم هایت.

تمام پنجره ها، پلک گشوده اند به چشم انداز سیمای ملکوتی ات.

آهوان دشت های دوردست، دشت به دشت و کوه به کوه، دویده اند عطش عشق را، با بوی زلالی چشمه جوشان کرامت تو.

ص:32

کوچکِ بزرگ/عباس محمدی

در ابتدای مهربانی خداوند، متولد شدی. تمام رودها، به استقبالت آمدند؛ چنان که به استقبال اقیانوس ها می روند. دست هایت را تمام قطره های باران، آرزو می کنند. آغاز آفرینش تو، با نغمه های غمگین داوود آمیخته شد.

تو، کوچک ترین پرنده ای هستی که هفت آسمان، برای زیارتش، خاک زمین را بوسه باران کرده اند. قاصدک ها از دورترین فصل ها آمده اند تا خاک قدمت را برای تربت چشم های تشنه باران ببرند. زمین، قدمگاه قدم های کوچک تو شد تا قطره های بی ریای باران، با تمام وجود بر تنش بوسه بزنند.

پرنده ها، زایران همیشه عاشقت شدند تا بوی آسمانی تو را برای تمام درخت ها سوغات ببرند.

تو آمدی تا هوا را تشنه تر کنی از آفتاب های سوزان عراق.

آمدی تا باغ ها از عطر نفس های تو، هوای شکفتن به سرشان بزند. عشق و وفاداری، در پیراهن کوچک تو وزیدن گرفت و شهادت، نشانه ولادتت شد.

تو آمدی تا با حنجره کوچکت، تمام تیرهای تشنه را کودکانه سیراب کنی. تا سطر سطر بی عدالتی ها را با خونت، در دفتر همیشه باز تاریخ بنویسی.

تو آفریده شدی تا از خون زلالت، کهکشان کهکشان ستاره روشن شود و آسمان، با عطر خون تو تا روز وعده داده شده، بر پا بایستد و در

خویش فرو نریزد از شرِم خون به آسمان پاشیده شده تو.

ص:34

شاد از آمدنت/حمیده رضایی

آمده ای تا قانون شناور آب را با اولین گریه هایت، از اقیانوس های کوچک چشمانت معنا کنی.

آمده ای تا جریان خروشان عاشورا را از پشت پلک های نازکت ببینی و کوچک ترین سرباز پدر شوی.

آمده ای تا نجوای گداخته تیر، گلوی کوچکت را خاموش کند.

آمده ای تا گهواره ات چراغی شود در آسمان ها، در دست های پیوسته ملائک.

آمده ای تا بشورانی خاک را، این گداخته در دسیسه را.

میلادت در کائنات ولوله انداخته است.

دلت بزرگ می تپد، کوچک ترین شهید دشت های گداخته کربلا!

آمده ای و چشم به جهان پیرامونت گشوده ای؛ جهانی که حتی به کودکی ات رحم نمی کند؛ جهانی که تو را چون گلی کوچک، در دست های پدر پر پر می کند؛ جهانی که آکنده از عطر تو می شود و ناسپاس، خنده های کودکانه ات را خاموش می کند.

آمده ای و حجم نگاهت، رؤیای دور آب را موج می زند.

آمده ای و دشتستان های دامان رباب، بوی بهار گرفته است.

آمده ای و خنده های آسمانی پدرت، همواره با غمی سنگین، تو را به حیرت وا می دارد.

آمده ای و چون کبوتری کوچک، چه زود به پرواز می اندیشی!

آمده ای تا رنج های تاریخ، از گلوی تشنه و پاره پاره ات آغاز شود.

آمده ای تا ملائک، همچنان که شاد از آمدنت می شوند، اندوهی سرشار بر شانه هایشان سنگینی کند.

ص:35

غرق در شادی/خدیجه پنجی

از همان دقایق که لبخندت را به هوای راکد حوالی پاشیدی، گل ها، عطر نفس هایت را معطر شدند و خواب تمام درخت های سیب، به شکوفایی رسید.

طراوت صدای لطیف کودکانه ات، بهار را به باغ ها بخشید و تمام پنجره های جهان را غرق در شادی کرد!

پلک گشودی و نگاهت، پرنیان آرامش بر سر جهان کشید.

از آن روز که بهشت حضورت، دامان «رباب» را به شکوفایی نشاند، تمام جاده ها، خواب تو را دیدند؛ تمام دقیقه ها، سرشار از آبی نگاهت، به آرامش رسیدند، تمام ستاره های بازیگوش به شوق دیدارت، به خانه «اباعبداللّه» سرک کشیدند.

همین که بوی تو در مشام خاک وزید، همین که خاطره ات از حوالی ذهن کربلا عبور کرد، ناگهان، خاک نینوا، دلش بهانه تو را گرفت؛ تو را که در تقدیر این خاک بسیار روشن و نورانی رقم خورده ای.

تو آمدی تا با دست های کوچکت، سرنوشت های بزرگ را رقم بزنی!

تو آمدی و فرشته ها، هم بازی لحظه های کودکی ات شدند.

بهار، تمام شکوفه هایش را به گهواره ات دخیل بست، تا هرگز از حوالی ات فاصله نگیرد.

دنیا برایت لالایی می خواند.

چقدر حضورت در آغو ش جهان لذت بخش است!

تو آمدی تا کوچک ترین سوره شهادت باشی در حسرت نگاه غریبانه کربلا.

آمدی تا شش ماهگی ات را در محرابی سرخ، به جاودانگی پیوند بزنی.

علی جان!

تو آمدی تا شاه بیت غزل عاشقانه سیدالشهدا باشی.

ص:36

قنداقه ای از فصل پر ستاره/محمد کاظم بدرالدین

سالیان بسیاری، نفس های پاییز گرفته بود و دنبال روزنه ای برای رسیدن به بهار می گشت.

زمان نیز همچنان می گشت تا صبحدمی فرا رسد که همه غرق تماشا و سرور شوند و پرندگان، سبد سبد صداهای آسمانی را به زمین ارزانی کنند و کوچه های شهر، از عابر خوش خبر نشاط، پذیرایی کنند.

...چشم ها را به پنجره امروز می دوزم؛ به آرزویی که برآورده شده است.

بهار، با قنداقه ای که بوی ملکوت گرفته است، می آید و روی لب ها، زمزمه های شیرینی از شُکر می نشیند.

از این شادی، هیچ درختی بی نصیب نیست.

از این موسم روشنایی، تمامی دل ها بهره می گیرند. هیچ کس قصد ندارد این جشن را بر هم بزند.

همه می خواهند این زمان مقدس، سرشار از سرور بماند؛ اما «فُرات» نمی گذارد.

معلوم نیست به کدام اجازه وارد می شود و نمی گذارد این سطرهای شادمان ادامه یابد.

هیچ عیدی فکر اینجا را نکرده بود که شش ماه بعد، باید نقش شیون را بر تابلوی زندگی ببیند.

تازه این فصل، پرستاره شده بود. تازه رنگ های سبز روییده بود.

تازه این زمین، با جوانه های نورسیده خو گرفته بود.

بگذار گلویت را ببوسم/حسین امیری

آرام بگیر در آغوش من و لحظه ای چشمان کوچکت را ببند. با آنکه می دانم هر کودکی بعد از تولد، گریه می کند، اما نمی توانم گریه ات را تاب بیاورم.

می خواهم شادی تولدت را به گوش همه دنیا برسانم. بگذار بیشتر در آغوشم بمانی؛ می خواهم صدای قلبت را بشنوم.

برادر کوچک من! قربان چشم هایت که بی اندازه شبیه چشم های باباست! هنوز

ص:38

بوی پروانگی/علی سعادت شایسته

بوی کهکشان شیری می آید؛ بوی شش ماهگی های غریب، بوی لب های ترک خورده.

آسمان، چقدر به زمین نزدیک می شود تا این کودک، به آرامی بر سینه زمین قدم بگذارد! درهای آسمان باز می شود تا باب الحوایج بیاید، تا باب الحوایج با دست های کوچکش، تقدیم زمین می شود؛ این غنچه بوی پروانگی می دهد. این غنچه بوی شش ماهگی پرپر شده می دهد.

غنچه ای را که دو روزی است به باغ آمده است

بی گمان دست زمانه سر چیدن دارد

آسمان ایستاده است با شش ماهه ای در دست و لب های تشنگی را زمزمه می کند. آسمان ایستاده است و جشن تولد و پرواز، یکی شده است. خم می شود؛ بوی پروانه ها، بوی غنچه ها به زمین می ریزد؛ بوی غنچه ها و پروانه ها از دامن آسمان به زمین می ریزد.

آه! چه عطر فرّاری دارد این شش ماهه! زمین را با تمام سنگ هایش بی تاب می کند.

پا بر زمین می گذارد و تمام پنجره ها، به وسعت بزرگ و همواره اش باز می شوند.

پا بر زمین می گذارد و هر چه، در آسمان و زمین، مست عطر فراگیرش می شوند.

ص:39

شش ماهه عاشق/حسین امیری

غنچه های نوشکفته به عطرافشانی آمده اند.

آب ها راز شکفتن تو را می گویند و تو را می جویند تا در صفای نام تو تشنگی تاریخ شیعه را جرعه ای باشند.

آب ها تو را می جویند تا در طهارت نگاه تو، گناه تشنه گذاشتن فرزندان پیامبر را از تن بشویند.

آب ها به دنبال دریای عظمت تو، ای طفل بزرگ قصه ها! از شهر و بیابان ها می گذرد، از باغچه ها سیب می دزدند و به گرسنگان، تکه نانی می دهند.

... و زندگی یعنی فقط شش ماه تنفس در هوای ولایت حسین و زندگی یعنی عرض زندگی علی اصغر که بهار عمرش کوتاه آمد.

کاش تمام عمرم به اندازه شش ماه عشق کودکانه تو عاشقانه بود!

ص:40

گره گشاترین/عباس محمدی

آفتاب، روز را از لبخند دیوار کعبه آغاز می کند و ماه، از پیشانی تو نورانی می شود.

زمان، از حرکت می ایستد، تا تاریخ، از اولین نفس های تو آغاز شود.

هوا، با نفس های تو جریان می گیرد. آسمان، از همیشه به زمین نزدیک تر می شود. جاهلیت حجاز را موریانه ها، آرام آرام می جوند تا تاریخ، به روزهای آفتابی با تو برسد. ضلالت در پیش پای تو تمام و زندگی روشن، با اولین پلک زدن تو آغاز می شود.

زمین، نفس کشیدن را از تو آغاز می کند. عشق، با تو قدم به خاک می گذارد تا عدالت را با تمام وجود معنا کند.

مناره ها، به یمن آمدنت، یکی یکی از خاک سر بلند خواهند کرد تا سال های سال بعد از تو، منادی نامت شوند.

با آمدنت، پرنده ها آسمان را می بینند و ماه، شب های طولانی، بیدار می ماند، تا برای خواب های کودکی ات، عاشقانه لالایی بخواند. با اعجاز می آیی تا پیام آور روزهای روشن باشی.

ص:41

اقیانوس عدل/معصومه داوود آبادی

آمدی و کعبه، لحظه های رسیدنت را در آغوش معطرش تجربه کرد.

آمدی و آفتاب در تلألو چشمانت قد کشید.

تو نخستین بشارت خداوندی پس از پیامبر؛ ادامه دهنده جاده ای که او در طول سال هایی پر مشقت، به سمت یگانه پرستی گشوده بود.

زمزمه های تنهایی ات را نخلستان های کوفه به شهادت می آیند.

اجاق همیشه روشن عدالتت، تا جهان باقی است، دل های آزاده بشریت را گرم خواهد کرد.

نگاهت، تصویر مردانگی و راستی است و کلامت زندگی.

قدم هایت، چشمان خاک را روشن می کند.

ص:42

در هوای خورشیدی ات/حمیده رضایی

از تمام آسمان ها صدایت را می شنوم و نجوای شبانگاهی ات را با گونه های خیسی که عطش روزهای نیامده را سیراب می کند.

از تمام آسمان ها، رد گام های مهربانت را به چشم می کشم. کعبه در پوست خود نمی گنجد، دلش برای میلاد توست که می تپد.

نجوای ملایم ملائک، در نسیم شناور است و کعبه، آغوش گشوده توست تا آمدنت را از شور سال های مقابل آکنده کند.

می آیی تا نخل های جهان، به شانه های ستبرت تکیه دهند.

می آیی تا چاه، زمزمه غربتش را برای تو موج بزند.

ص:43

عطر خوش حضور/خدیجه پنجی

معجزه ای فراتر از درک زمان، در بطن آفرینش رخ می دهد.

مکه، حیرت این اعجاز بی بدیل را زانو زده است.

کعبه با تمام وجود، پابه پای بنت اسد، درد می کشد. ناگهان، در خوش آهنگی لحظات بالادست، در مقدس ترین دقایق حضور، بر شاخه ابدیت، زیباترین بهار گل می کند.

دیوار کعبه، آماده ترک خوردن است. سه روز تمام، انتظار؛ آن هم دور خانه خدا. معجزه، بی محابا می کوبد به دیوارهای کعبه. ناگهان در مقابل دیدگان حیرت زده حجاز، از پیشانی کعبه آفتاب طلوع می کند.

ص:44

یادم می آیی/رقیه ندیری

سنگینی قدم های مادرت، یادم می آید و بال بال زدن دیواری که با تکبیرة الاحرام ولادتت، آرام و سربلند، قامت بست؛ آن گونه که هیچ سنگی، نمازش را نخواهد شکست.

نخواهد شکست دیواری که تو از آن گذشته ای.

معصومیت و عطوفت دستانت را بارها دیده ام که بدر و احد و خندق را پشت سر گذاشتند، گره از کار فرو بسته خیبر گشودند، به سوی بی کسی و چاه و نخلستان قد کشیدند، از سلام های بی جواب رد شدند و به حوالی هولناک جمل و نهروان و صفین رسیدند.

یا امیرالمؤمنین قلب های غریب!

در من که هنوز پا برهنه به طور نهج البلاغه ات نیامده ام، تا همیشه بدرخش!

چشم و چراغ اهل بیت/نسرین رامادان

لبخند بزن فاطمه! کعبه، آغوش گشوده است به رویت.

دستانت را به دیوارهای بلندش تکیه بده!

سرت را بر سنگ های متبرکش بگذار!

حالا به اذن خدا «یا علی» بگو و داخل شو.

بگذار دیوارها پشت سرت بسته شوند.

بگذار در حریم خانه خدا، تنها تو باشی و مولودی که چشم و چراغ اهل بیت است.

بانو! گره از پیشانی ات بردار و عرق از جبین پاک کن.

اینک این فرزند توست که هنوز نیامده، بر مسیح بن مریم فخر می فروشد!

ص:47

نورٌ علی نور/فاطره ذبیح زاده

خلق، دور مانده از هوای پاک انصاف، چشم به آسمان مهربان مکه دوخته اند تا مگر باران خصال علوی، باریدن بگیرد.

بانو، فاطمه بنت اسد! ضیافت سه روزه کعبه به پایان رسید. پای از دیوار خانه بیرون بگذار و کودک ابوالعجایب را در آغوش بگیر؛ کودکی که عرشیان و فرشیان، در حسرت روی وجه اللّه اویند.

زمانه، گمشده ای دارد به نام عدالت که رایحه خوش گل نوظهورت، سرمستش کرده است. قدسیان، از ازل، خدا را به نامش سوگند داده اند و آدم طرد شده از رضوان و ملکوت، از شفاعت خاندان پاک او توبه اش در درگاه الهی پذیرفته شد.

اینک که زمین، منت دار ابدی رحمت حق، مفتخر به قدوم معشوق همه انبیا و اولیا شده است، امانت آسمانی را به آغوش مرادش، بنی رحمت بسپار تا لبخند شعف از دیدار روی دلگشای محمد، بر لبان زیبایی بنشیند که این دو، مصداق «نورٌ علی نور»ند.

عدالت پایان ناپذیری که از معدن فیض خداوندی، بر فراز کعبه طلوع کرد، خطی از نور تا ابدیت کشیده است تا عالمیان، همچنان به تحقق وعده «فراگیری عدالت در زمین» امیدوار باشند.

ص:48

نسیم گره گشا/فاطمه سلیمان پور

«چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

که بود ساقی و این باده از کجا آورد؟

دلا چو غنچه شکایت ز کار بسته مکن

که باد صبح نسیم گره گشا آورد»

هلهله آمدنت، فضای مکه را به جنبش درآورده است.

بادها، خبر شکافته شدن کعبه را به روی دست می برند. کودکی در خانه خدا متولد شده است. ثانیه ها، شکوه تو را انتظار می کشند و لحظه ها، فشرده در ساعت زمان، برای دیدنت دست و پا می زنند. خورشید هم ولی زمین را به انتظار نشسته است.

تو می رسی؛ پس از سه شبانه روز که پنهان از نظرها، با مادرت فاطمه، خدا را هم خانه شده بودی. از نور آمده ای و ایمان در چشم هایت متجلی است.

آسمان، زیر قدم هایت فرش می شود.

تو را با طبقی از روشنی، در آغوش ابوطالب می آورند.

شکوفه ها بر سر راهت شکفته می شوند و بهار از عطر نفس هایت گل می کند در کوچه هایی که ماه، از درختانش آویزان شده است تا چهره تو را خوب تر ببیند.

لبخند می زنی به مهربانی ها.

حکایت شیرین رودها در بلاغت کلامت جریان می یابد.

تو امانت دار محمد خواهی شد؛ اصلاً آمده ای تا در نبود رسول خدا، اسلام را بار دیگر زنده کنی و به همه بقبولانی.

عطر حضورت، پیچیده است در فراسوی زمان.

شهر، تو را آغوش شده است و پرندگانش، ترانه خوان.

ص:49

مرد عدالت/حمید باقریان

شکفته شد در کعبه، نوری که حجت خداست بر زمین؛ «فتبارک اللّه احسن الخالقین».

مژده باد عاشقان ولایت را، پیروان امامت را که علی علیه السلام امام الاولین، فرستاده خدا بر زمین، طلوع کرد از کعبه، تا با نسیم معطر حضورش، نوازشگر جان ها باشد.

علی علیه السلام یگانه مرد عدالت، پرچم دار رسالت، علی علیه السلام پیرو نبی، همسر زهرا، کعبه دل ها، آمد تا آغازگر راه عشق باشد.

مکه سراسر شوق و شعف و نور است و کعبه به خود می بالد.

علی علیه السلام از عرش بر فرش قدم می گذارد تا خاک تیره زمین را به بهار سبز عدالت بسپارد.

غدیر، تشنه نگاه مهربان اوست.

یتیمان کوفه، سایه سار رحمتش را به جشن می نشینند،

و مسکینان از چشمه سخاوتش سیراب می شوند.

میلادش مبارک که سرآغاز خوبی هاست.

ص:50

آغوش پرواز/عباس محمدی

می خواهم از این همه هیاهو دل بکنم؛ دل بکنم از این همه دود و سرب و شلوغی و آدم های رنگارنگ. دل بکنم از این پیاده روهای شلوغی که هیچ گاه مقصدشان را پیدا نمی کنند؛ این همه مغازه ای که هر روز رنگ عوض می کنند، این همه پنجره ای که سال هاست از باز و بسته شدن های مکرر، خسته شده اند.

می خواهم چند روز خودم باشم؛ همان خود پاکیزه کودکی، همان پرهیزگار دیروزهای دور. می خواهم مثل تمام شمعدانی های مخملی، گل بدهم و فضای جانم را لبریز شکفتن کنم.

می خواهم چند روز هم که شده، بر سر سفره کسی دیگر بنشینم؛ کسی که صاحب تمام سفره های گسترده زمین و آسمان هاست.

می خواهم به مهمانی خدا بروم.

می خواهم به خانه خداوند بروم؛ مسجد، خانه ای که درهایش همیشه برای پذیرایی مهمانان خداوند، چونان آغوش باز پرواز، باز است. تن می شویم از دیروزهای خستگی و ملال آور و دل می سپارم به ساعت هایی که باید برای پرواز، خودم را آماده کنم؛ ساعت هایی که با عشق و رحمت پیوند می خورد، ساعت هایی که لبریز مهمانی

ص:51

در زلال بخشندگی/خدیجه پنجی

مسافری هستم از جاده های سرگردانی خویش.

از راه طولانی عصیان آمده ام و از سرزنش هوا و هوس گذشته ام.

سنگینی یک سال معصیت را در کوله بار خود آورده ام؛ دارم سرریز می شوم از خویش. دارم بوی خاک می گیرم. اگر آمده ام، تو خود خوانده ای. من به جست وجوی خداوند آمده ام؛ به دنبال صدای صاف تو که از حنجره «ایام البیض»، به گوش می رسد.

مرا به لهجه رحمت خوانده ای. آمده ام تا در کنج خانه ات، پناهم دهی، آیا مرا به این خانه راهی هست؟

دستی، در را به رویم خواهد گشود؟

می خواهم، مُحرم شوم در مسجد؛ در خانه تو.

گوشه ای می خواهم تا بی دغدغه، با تو خلوت کنم در زمزمه های عاشقانه. پروانه های دلم، بی تاب پروازند.

بگذار در ایستگاه «ایام البیض»، توقف سه روزه ای داشته باشم در خانه تو!

دیگر نای سفر ندارم. شانه هایم، تاب سنگینی کوله بار «منیّت»ها را ندارد.

می خواهم کبوتران نیایشم را در هوای غلیظ مهربانی ات رها کنم.

می خواهم در جاری زلال عفو و بخشندگی ات غسل کنم. سجاده ام بی قرار است. سه

ص:52

گوشه گیر محفل قرب/محمد کاظم بدرالدین

نوبتی برای دل گذاشته ای که بیایی اینجا.

هنوز هم چیزهایی در این دنیا پیدا می شود که تو را به آسمان پیوند دهد.

هنوز جایی برای ندیدن خویش، هست.

اینجا تا بخواهی، چشم پیدا می شود برای گریستن های پاک و سازنده؛ تا

ص:53

چراغ ایمان/حمیده رضایی

بریده ای از هر چه در پیرامون؛ بریده ای از روزهای روزمرّگی و با پای جان، قدم برداشته ای به سوی بندگی. بریده ای از هر چه تاریکی. خورشید در تو تابیدن گرفته است.

رها شده ای از بند تن، بریده ای از دل بستگی ها و دل بسته ای به آینه های زلال بندگی.

از دور، صدای بهار در تو شکفتن گرفته است.

بی دل مشغولی هایی از این دست، گوشه ای را یافته ای تا سر بر زانوی تفکر فرو ببری.

در گوشه ای، سجاده ات را گسترده ای تا در گستردگی بندگی حل شوی.

گوشه ای نشسته ای و مسجد، پا به پایت با تمام خشت هایش به مناجات نشسته است.

پنجره های رو به نور، روبه رویت باز و بسته می شوند و تو با جانی مشتاق گوشه ای را برای پر کشیدن انتخاب کرده ای؛ زاویه ای خاموش، تا نجوای عاشقانه نیایشت، ملائک را به هیاهو وا دارد.

ص:54

فتح دریچه ها/اعظم سعادتمند

به فتح دریچه هایت آمده ام، با دست هایی تهی و پلک هایی ناگشوده، بی آنکه بدانم کجاست روزنه ای که مرا به آفتاب می رساند.

چشم هایم را ستاره ای ببخش! اگر توان دیدن خورشید را ندارند، برای دریدن شب، اشارت ستاره ای هم کافی است.

پی اشاره ای آمده ام؛ بی توشه و برهنه پا، در جاده ای که نه آغازش را می دانم و نه پایانش را.

سرگردانم؛ چون گردبادی که به گرد خویش می پیچد. در برهوت راه گم کرده ام، مقصد گام هایم کجاست؟ چراغی بیاویز تا راه را پیدا کنم.

جامه ام، رنگ کشتزاری سوخته را دارد؛ پی ابرهایت آمده ام به امید باران.

تشنه ام؛ پیاله دست هایم را شبنمی ببخش! جانم را از این جامه سوخته مبرا کن؛ چون درختی از برگ های خشکیده.

مزرعه ام را درو کن از خوشه های گناه؛ شرمگینم از این همه نافرمانی. در هراسم از عذابت و امیدوارم به مهربانی ات.

دست هایم را سخت بفشار تا از لرزه بایستند. این شاخه های بی ثمر، از سردی بادهای خزان، به تو پناه آورده اند؛ رهایم کن از بند تعلقات!

ص:55

در جامه احرام/امیر اکبرزاده

وقتی رسیده است تا جامه خاکی، از تن بیرون آوری و جامه احرام بپوشی. این بدن خاکی را، این کالبد انسانی را از نور انباشته کنی و گام در راه بگذاری، آغازی را که مقصدی جز رسیدن به عشق ندارد.

خداوند، خود، تو را خوانده است در این روزهای مقدر؛ روزهایی که نشان گرفته اند برای رستگاری، روزهایی که هنوز تاریخ به خویش ندیده است. تو مهمان این بزم نورانی هستی. در این ضیافت زلال، سفره ای گسترده شده است تا تو را از خوان بی دریغ الهی اشباع کند.

روحت را مهمان جرعه ای از تبسم لایزال خداوندی کن.

جسم را بیاویز و روح را دست بگیر تا گام برداری در مسیری که خود خداوند تو را چشم انتظار است.

تو را به خویش خوانده اند تا به تماشای خود بنشینی؛ خلوتی برای تو فراهم آورده اند تا با خودت باشی؛ خلوتی که هیچ کسی در آن راه ندارد؛ جز تو و خدای تو.

اینجا تویی که دست در آغوش یار ازلی خویش، به تماشای جمال روی او نشسته ای.

«خوش است خلوت اگر یار، یار من باشد»

بی هیچ دغدغه ای، گرم گفت وگو می شوی با خالق خویش؛ با خودت هم گفت وگوی می کنی.

ص:56

در هوای تو/طیبه تقی زاده

با تن پوشی سپید، عاری از هر رنگ و بویی، به سپیدی دل های خالص، پا به حریم خلوت راز و نیاز می گذاریم.

تن شسته ایم از همه دل بستگی ها و دل سپرده ایم بر هر آنچه از تعلق به دور است.

رو به محراب تو آورده ایم تا در خلوت خود، قدری به تو بیندیشیم، تا دور از هیاهوی زمان، در خلسه های عبودیت غرق و در چشمه سار رحمت تو تطهیر شویم.

آمده ایم تا در جایگاه عاشقانت، بی تابی خویش را رها سازیم و با زمزمه های امیدوار «العفو»، یک بار دیگر، دستان عنایت تو را بر سرمان ببینیم.

فانوس های هدایت را در شبانگاه مناجات روشن و سحرگاه قرب را در راز و نیاز، تجربه کنیم.

قلب هایمان را به نشانه توبه، بالا گرفته ایم و ملتمسانه، رو به مسجد آورده ایم تا پیشانی سجده را به مُهر بندگی و خاکساری بکشانیم و متبرک کنیم.

از هر سو، روی گرداندیم، تا معتکف خانه تو شویم و به تو برسیم.

سه روز، دست شستیم از دنیای بیرون تا به درون خویش برسیم. شراب ناب وصل، گواراترین هدیه ای است که می توان نوشید: جان را به تو سپردیم و تو را به تو سوگند دادیم که روح مان را آزاد کنی از چنگال همه بدی ها و پلیدی ها.

ص:57

باغستان نیاز/نسرین رامادان

چه زیباست، در کوی مهر تو عزلت گزیدن و دل از همه خلق بریدن.

چه زیباست، غبار از آینه دل زدودن و تو را با آه دل و اشک دیده ستودن!

چه زیباست غم دل با تو گفتن و در باغستان عشق و مهر و صفا شکفتن!

معبودا! من از تاریک ترین عالم هستی، از دورترین نقطه، از سردترین سرزمین وجود، به سوی تو گریخته ام و به میهمانی و بزم عاشقانت پناه آورده ام.

آمده ام که سه روز در جوار تو آرام بگیرم؛ فارغ از همه دغدغه ها، فارغ از همه هواها و همه آرزوها... .

می خواهم طعم روزه را بچشم. می خواهم حلاوت ذکر و تسبیح شبانگاهی ات را درک کنم.

می خواهم تمام پنجره ها و درهای دلم را ببندم و جز فکر و اندیشه تو را در آن راه ندهم. می خواهم دوباره عطر حضورت را در دهلیزهای وجودم حس کنم.

می خواهم نور درخشنده نگاهت را به سجاده نیازم ببینم.

معبودا! این سه روز از زندگی من، وقف توست. پس تو هم مرا در زمره معتکفینت بپذیر!

لابه لای روزها/حمیده رضایی

به روز فکر می کنی. جاده های تاریک را آن چنان قدم فرسوده ای که حادثه ها، چشم های جست وجوگرت را می سوزانند.

دست هایت ورق می خورند لابه لای روزها و اتفاقات.

دوربینت را برداشته ای و قدم بر کتف های کوفته شهر گذاشته ای تا اتفاقی دیگر، قدم به قدم تو را همراهی کند.

چشم هایت را باز کرده ای و می نگری. ذهنت طعم غلیظ سؤال، را مزه مزه می کند.

گام هایت را برداشته ای و زندگی ات را در کوله بارت گذاشته ای و راه افتاده ای روبه روی روزهای آمده و نیامده.

به روز فکر می کنی.

خبر، همه فصل هایت را پر کرده است. بهار و خزان در تو، به نحوی دیگر می گذرند.

روزهایت را فراموش کرده ای و چشم هایت، زوایای گمشده اتفاق را می کاوند.

خبر، تو را فراموش نمی کند.

دوربینت را برداشته ای و حادثه ها را ثبت می کنی.

کفش هایت، روی جاده های جست وجو پیر شده اند.

قلمت، روی صفحات می لغزند و ذهنت عجیب درگیر است.

آنچه را می بینی، برای ندیده ها می نویسی؛ خبر، داغ تر از خورشید، زیر پوستت می دود، گرمی اتفاق، می سوزاندت.

ص:59

دوربین تو/محمد کاظم بدرالدین

همه از جلوی دوربین بروید کنار!

بگذارید شفافیت واقعه را دیگران هم که در خانه نشسته اند، ببینند و خود قضاوت کنند.

راه را برای کودکان و افراد مسن باز کنید. می خواهم ذره ای از این ماجرا از دست نرود که بعدها پشیمان تکه پاره ای از صحنه های ناب شوم.

اینها را تو می گویی که تصویرهای آتش و خون را به خانه های آسایش می بری و خبرهای پر افت و خیز و سرشار از هیجان را با همه چشم ها و گوش ها، آشنا می کنی.

حرفه تو، هیچ گاه در حاشیه تنفس نمی کند.

تو به متن می روی و یک تنه از آرمان هایی بلند که پیش رو داری و از رسالت بزرگی که بر دوشت نهاده شده، دفاع می کنی.

می دانی مسیری که برگزیده ای، با رفاه طلبی و «در بستر نرم غنودن»، سازگاری ندارد.

دلاوری ات به موازات تظاهرات و جنگ و آشوب و اوضاع نابسامان اجتماع و لحظه های پرخطر، خواهد ماند؛ حوادثی که در کادر دوربینت جای می گیرند و رنگ جاودانگی می گیرند. هر لحظه در این اندیشه ای که چگونه و از چه زاویه ای عکس بگیری که گویاترین باشد.

بارها خدشه و خراش بر اندام دوربینت افتاده است. بارها تا پای از دست دادن جان، پیش رفته ای؛ ولی می گویی تمام لحظه ها باید ثبت شوند تا در زمان، آرشیو شوند. تمام تصویرهای شیرین باید شکار شوند تا برای نسل های بعد، بایگانی شوند.

چه بسیار مردمان که با تصویرهایت گریسته اند، خندیده اند و در دل، تو و گزارشت را ستوده اند!

ص:60

تو از زخم، عکس می گیری/خدیجه پنجی

به هر خانه ای سرک می کشی و منتشر می کنی حقیقت را.

نسیم وار، عبور می کنی از سرزمین های دوردست و عطر تمام قصه ها را می ریزی در کوله بار خاطراتت، تا برسانی مژده رهایی چند پرنده را از قفس های اسارت، به آسمان، تا تعریف کنی حکایت دلتنگی گون را به دشت ها و باغ ها، تا اعلام کنی به درخت ها، خطر شبیخون بی هنگام تبرها را.

در حافظه قلمت، چقدر قصه انباشته ای؟ دهان کلماتت پر است از هیاهوی واژه ها.

قلمت، آرامش پیش از توفان است.

جهان، خلاصه می شود در لنز دوربین تو.

بر بلندترین قله روزگار، عقاب تیز پرواز نگاهت به کمین نشسته است، شکار لحظه ها را. هیچ کجای جهان از حضورت خالی نیست. صدایت، همه جا به گوش می رسد؛ از صحنه جنگ های خونین، تا پیروزی و شادمانی یک ملت.

گزارش می کنی از حال گل های گرفتار شده در دست پاییز.

گزارش می کنی از قتل عام همه گیر لاله ها.

می نویسی از اشک های عجول، بر گونه های دلتنگی.

می نویسی از بغض های فرو خورده در گلو.

تو صدای شکسته شدن قلب ها را می شنوی. عکس می گیری از در، از زخم، عکس می گیری از فریاد، از خشم.

آینه دوربین تو، نقطه تلاقی تصویرهای سرگردان است و نگاهت، حقایق فراموش شده، در ازدحام دروغ های رنگارنگ.

دروغ ها را حلق آویز می کنی از دار کلماتت.

قلمت، دار مجازات می شود برای شعارهای دروغین.

پروانه های حقیقت، از حوالی قلم تو می گذرند.

ص:61

از دریچه دوربین/امیر اکبرزاده

چشم می گسترانی به هر سمت؛ تا مگر ببینی آنچه را که از چشم همه پنهان است. آنچه را که همه، به رغم دیدنشان، هیچ گاه آن گونه که هستند، نمی بینند.

این تو هستی و این چشمان تواَند که می بینند و می گویند از آنچه دیده اند. شما چشمان بیدار جامعه هستید؛ چشمانی که بی هیچ کم و کاست می بینند، آنچه را که دیدنی است.

شما گوش های شنوای جامعه هستید.

شما می بینید و می شنوید و به دیگران می نمایانید.

شما چشم ها و گوش های جامعه اید.

چشم می گسترانی به هر سمت، به دنبال گم گشته ای که هیچ گاه گم نشده است.

قلم به دست می گیری و به کلمات، جان می دهی.

ص:62

بانوی آسمانی/عباس محمدی

«ای که به ناز می روی تند کن و سبک مرو

کز طرفی تو می کشی وز طرفی سلاسلم».

هنوز صدای زنجیره های اسارت از یادمان نرفته است.

هنوز صدای قدم های خسته کاروان در خواب های نیمه تماممان تکرار می شود.

هنوز بوی گریه های به خون آغشته، نفسمان را بند می آورد.

هنوز روضه های عاشورا، لالایی کودکان بی گهواره ای می شود که خواب ظهر عاشورا می بینند. هنوز...؛ اما چه زود ما را با این همه درد، تنها می گذاری! هنوز شانه های ما به سنگینی این همه درد، عادت نکرده است.

هنوز ما محتاج دست های مهربان توییم.

سنگ صبور بنی هاشم! بانوی آسمانی که روزهاست بی ماه مانده است! هنوز تمام پرنده ها فرصت نکرده اند تا بلاگردانت شوند.

هنوز سینه سرخ های عاشق بسیاری می شناسم که شانه هایت را بوسه نزده اند.

هنوز جهان به اندازه تمام روزهای غریب گریه نکرده است، اما تو غریبانه و آرام، دل می کنی از تمام روزهای تلخ و دیروزهای زهری که بر تو گذشته است.

ص:64

سوگواری/حمیده رضایی

خداحافظ!

نفست بوی عبور گرفته است. تکه های نگاهت را بر پرچین های سوخته شهر گذاشته ای و رفته ای تا شهر، در شرم دیرسال ناسپاسی آتش بگیرد.

ص:65

دست های تو/علی سعادت شایسته

عشق جاری است چو سرچشمه اش آن لب باشد

سیل خواهد شد اگر خطبه زینب باشد»

ص:66

روایت غربت/رقیه ندیری

آری!پلک می زنم؛ در نگاهم می بینی که توفان می آید و زمین و زمان را به هم می ریزد.

تنهایی ات را هنوز بر درخت آن سوی صحرا نیاویخته ای؛ که دیگر درختی بر جای نمی ماند.

هجوم توفان، میان تو و شاخه های دستاویزت هم فاصله می اندازد. نه! این خواب نیست؛ این روایت فشرده غربتی عظیم است و آن درخت، همه هستی تو.

روزهای حادثه خیز را پلک می زنم. هنوز سیراب نشده ای که عطش، دوره ات می کند و یک یک داغ ها بر سینای سینه ات طور می شوند و سینه ات، سلسله جبال هفتادودو طور که خداوند، به تعداد آنها، بر تو تجلی کرده است.

پلک می زنم. گدازه های درونت، پیروزی کوفه را به آتش می کشد و خاکستر پشیمانی را به کوچه های نفرین شده می پاشد.

ص:67

در فراق آفتاب/امیر اکبرزاده

چشم به غروب می دوزم در دل گرفته ترین لحظه ها و به یاد می آورم اندوه تو را.

به غروب زل می زنم و به خاطر می آورم دقایقی را که خورشیدت را در سرخ ترین لحظه ها به نظاره نشستی و داغ بر سینه ات گل داد.

لاله های داغ دیده تو را، تمامی بادهای آشفته می شناسند و قصه غصه هایت را عرش، هر شب به تکرار می شنید.

شب، پیراهن سیاه ماتم توست. تو که در غصه ها غوطه وری و اشک چشمانت برای دل های غمگین، آشنایی است که همیشه از آنها دلداری کرده است.

باران، شرح مفصلی است از یک دقیقه بارش بی امان چشم هایت در فراق خورشید.

آسمان به سوگ نشسته است. تنها و غمگین رخت بربسته ای؛ از سرزمینی که جز غصه و اندوه برایت نداشت.

ماتم برای تو در هر گوشه ای، قصه ای تازه دارد؛ از مدینه تا کربلا... .

زینب! خسته ای؛ آنقدر خسته که کلمات از گفتن آن عاجزند. از کجا و از کدام غصه ات باید گفت؟ زینب، در مدینه، پشت همان «در» در میان شعله های سرکش آتش، جان داده بود. زینب در کوفه، در درگاه مسجد کوفه جان داده بود. زینب در مدینه، در حجره ای که تشت خون و جگر را دربرگرفته بود، جان داد. پاره های جگر زینب بودند که بر خاک می ریختند. زینب در کربلا، در برابر بدنی غرق خون، در مقابل پیکری بی سر جان داده بود؛ از فراز نیزه می شد به عمق درد و غم زینب چشم دوخت. باد بوی خاکستر

ص:68

دنیا شرمنده توست بانو!/محمدکاظم بدرالدین

دنیا شرمنده توست بانو! دنیا ندید چه بزرگی روبه روی او ایستاده است؛ کسی که استوار و پا برجا، همچنان راه خود را پیش می گیرد و چیزی جز زیبایی نمی بیند.

اکنون که می روی، بردباری به تشییع تو آمده است؛ با جامه سیاه اندوه.

صبر گریبان چاک می کند و عشق، مویه کنان، مرثیه های خویش را سر می دهد؛ مرثیه هایی که روزی در کربلا سر داد و تو او را آرام کردی.

اصلاً تمام وقایع کربلا، کنار نام جاوید توست.

دنیا بوی کم ظرفیتی می دهد. تا بوده برای شما چنین بوده؛ همین است که دنیا همیشه، با این همه ضجه های پشیمانی و شرم، راه به جایی نمی برد.

همین است که نمی تواند با تو در کربلای حسین همراه شود. دنیا مشکل دارد بانو! وگرنه، خطبه هایت کوبنده و شیوا و گیراست.

اکنون که می روی، گویا خاک می پاشند به روی مضامین پست دنیا. اکنون که می روی، سلام ما را به حسین علیه السلام برسان.

روزهای خاکستری/حمیده رضایی

سیاه پوش تواَم.

نامت را می نویسم و بزرگی ات، تمام تنم را می لرزاند.

نامت را می نویسم و صبرت را تاب نمی آورم.

لابه لای روزهای خاکستری اندوهت، آنچنان فرو می شکنم که حتی خویش را فراموش می کنم.

ص:70

قصیده صبوری/طیبه تقی زاده

سلام بر خاک تشنه ای که سرگشته، تو را خواند! سلام بر نگاه های مضطرب تو!

سلام بر تو ای بانوی ایستاده بر آتش!

سلام بر سوختگی لب هایت!

ص:71

پلک بر هم بگذار!/فاطره ذبیح زاده

زینبم، چشم بر هم بگذار! چشم بر این دنیای پرآشوب و هیاهو فرو بند! دیگر آسوده شدی مادر، از آنکه ناله بی مادری را در گلو خفه کنی و شبانه در پی تابوت من بدوی؛ با

ص:72

آخرین روزها/روح اللّه شمشیری

از قدم های خسته ات در کربلا پیدا بود که دیری نمی پایی.

از ناله ها و ضجه هایت و دعاهایی که در حق خودت می کردی پیدا بود که تا چند صباحی بیشتر روی پا نخواهی بود.

از همان لحظه که تمام گیسوانت سفید شد، از همان لحظه که طعم خاک با ضجه هایت درآمیخته بود، همه می دانستند که دیگر ماندن با داغ

پهلوی شکسته مادر و فرق شکافته پدر و پیکر تیر باران شده برادر را تاب نداری.

ص:73

سربلند از آزمون خداوند/میثم حمیدی

هیچ لحظه ای سخت تر از لحظه جدایی نیست برای کسی که از امام، برادر، و تمام زندگی اش بخواهد جدا شود. حسین علیه السلام تمام قلب زینب علیهاالسلام بود. روزهای انتظار، چقدر تلخ و آهسته می گذشتند و او لحظه شماری می کرد برای رسیدن! آخرین بار از برادر در حالی که به چشم های او چشم دوخته بود، جدا می شد. در هر قدم که دورتر می شد، می دانست بی او زنده نخواهد ماند. زنده ماندن او خواست خدا بود، تا آن رسالتی عظیم را که بر شانه های او نهاده شده بود به مقصد برساند. این گونه بود که با زنده بودن بانوی اسلام، اسلام زنده می ماند. خواست خدا بود تا در هجوم توفان های کفر، در شبی بدون مهتاب، آخرین چراغ را روشن نگه دارد.

حالا مسئولیتش تمام شده بود؛ راه دشوار را پشت سر گذاشته بود؛ راهی که از مکه شروع شد و در دمشق به پایان رسید. او با موفقیت در این نبرد پیروز شده بود و آنکه، مانند کودکی که در گاهواره بخوابد، آغوش مرگ را پذیرا بود. چرا که مرگ رهایی از اسارت قفس دنیا و آغازی دوباره برایش بود. گلی که در خزان سهمگین روزگار، صبر پیشه کرد و چون کوه ایستاد و به لحظه های شیرین احتضار لبخند زد؛ به لحظه ای که روزها حسرت آن را می کشید.

ص:74

انتظار آمدن/عباس محمدی

«ای که جان ها خاک پایت صورت اندیش آمدی

دست بر درنه، درآ در خانه خویش آمدی»

چونان پرنده های قفس، رها شدی و آسمان را به خانه آوردی.

حلقه در، به شوق در کوفتنت سال ها بیدار بود تا تو به سرانگشتان خویش بنوازی اش.

از دل سایه های بی پایان، آفتاب را به هدیه آوردی برایمان. آشنا و بیگانه آغوش گشودند زیارت روزهای غربتت را، روزهای دوری ات را، روزهای صبوری ات را.

«خویش را ذوقی بود بیگانه را ذوق نویی

هم قدیمی هم نویی بیگانه و خویش آمدی»

آشنای روزهای دور بودی و بیگانه روزهای غربت. زخم های کهنه مان از دوری تو بود و مرهم زخممان، آمدنت.

ص:75

خجسته ترین روز/معصومه داوودآبادی

قفس ها شکسته می شود و آسمان، بازگشت پرندگانش را با دستانی از سپیده و نور، دف می زند. خنیاگران عشق، زیباترین پرده ها را می نوازند و به سماع می آیند رهایی این همه صدا را.

سیاوشان می آیند؛ لاله رخ و فراخ سینه و آتش هر چه ناامیدی، فرو می نشیند.

لبخندشان پل می بندد عرش و فرش را.

چشمانشان، رستنگاه نسیم و ستاره است و همواره از دهانشان، طنین مقاومتی سرخ می تراود.

می آیند با بال هایی زخمی، اما سربلند و استوار. خیابان در خیابان، بوی عود و اسپند است و وفور واژه های روشن آمدن.

کوچه در کوچه، سمفونی بهار است که فرزندان آفتاب را به استقبال آمده است.

می آیند و انتظار کبود مادرانشان، با شوق تغزل به پایان می رسد.

می آیند و برف آن همه دلواپسی، در هرم نفس هایشان ذوب می شود.

شهر قد راست می کند و باد، سرزمین خورشید را بذر حماسه می پاشد؛ به یمن آمدنشان. عاشقان! برقرار باد بی قراری تان که لحظه های عارفانه ایثار را خوش درخشیدید!

با کوله باری سبز از همت و ایمان، رفتید و بازمی گردید با کفش هایی از غرور و جاودانگی.

شکسته اید قفل های ظلمت و تیرگی را و از چشمان سپیده دمان سر برآورده اید.

خانه های ابری مان در روشنای آمدنتان، پنجره های خویش را می گشایند و وطن، خجسته ترین سرودها را به پیشوازتان می خواند.

ص:77

از طواف زخم ها و گلوله ها/علی سعادت شایسته

بوی خاک می آید؛ بوی خاک مقدمتان. دو قدم دیگر مانده است تا ایران شما را در آغوش بکشد؛ شما را که بازمانده قافله پروانه هایید، شما را که دست هایتان هنوز بوی جبهه و الله اکبر می دهد.

این خاک، این خاک مقدس، با آغوش باز ایستاده است؛ به انتظار قدم های نستوه، به انتظار قدم های صبورتان. بوی سال های جنگ می آید. دست هایتان از زخم ها و گلوله ها پر است؛ دور از این خاک و کوچه های روشن سلام و صلوات هر روزه، چه بر گام های شما در غربت گذشت؟

خوش آمدید به کوچه های صبح و اذان؛ به کوچه های صبح و سلام، به کوچه های عصر و خسته نباشید!

خوش آمدید، چشم هایی که در تولد پروانه ها بودید و دیدید آسمان را که میزبان چقدر پرواز بود!

خوش آمدید، دست های از طواف زخم ها و گلوله ها برگشته! این خاک، این خاک مقدس، خودش را زیر گام های شما به یاد می آورد. شما، پرچمی دیگر از سربلندی و عزت، بر تارک این خاک همواره پیروز هستید. چقدر بوی کمیل و عاشورا در شانه های شما پیچیده است! چقدر بوی پروانه ها و بوی پروازهای بی برگشت می دهید!

این خاک، به دست های شما، به دل های شما که از ایمان پر است، همواره ایمان داشته است.

در هوای وطن/فاطمه عبدالعظیمی

برمی گردی از سال های تنهایی در کنج قفس که بال هایت را از تو گرفته اند بی رحمانه.

برمی گردی و چقدر دلگیر است غروب چشم هایت که آسمان را به گریه وامی دارد!

برمی گردی ؛ با هزار بغض مانده در گلویت.

برمی گردی تا دوباره بال هایت را بتکانی در هوای آزادی وطن.

برمی گردی و هیچ کس جز کبوتران بال شکسته، جز گنجشک های محبوس درون قفس تو را نمی فهمد.

اسارت، هرچند تو را دور کرده بود از وطنت، ولی تو ثانیه به ثانیه نزدیک تر می شدی به خدای عشق.

چقدر شانه هایت سبک شده اند! چقدر بال هایت رهایند!

چقدر خنده هایت شیرین است!

تو، آسمان ها را پیمودی با بال های شکسته.

امروز، روز بازگشت توست.

امروز، روز یادآوری دلاوری های کبوترانه توست.

امروز روز بازگشت خاطرات فراموش شده شهیدان است.

خوش آمدی به دیار مردان رشادت و دلیری !

خوش آمدی به وطن که تا پای جان، برایش جان فشانی کردی!

به خانه خوش آمدی!/امیر اکبرزاده

بوسه بر خاک می زنی و بر سرت گل ها دست افشانی می کنند.

به خانه خوش آمدی! قدم بر چشم عشق گذاشتی! مسافر دیرسال شوق، به خانه ات خوش آمدی! خانه را منوّر کرده است، برقی که در چشمانت می درخشد. ستاره ها را به خانه بازگرداندی.

آسمان این حوالی، بی حضورت، چه شب ها را که در تاریکی سر کرد؛ بی آنکه لحظه ای تو را فراموش کند! حالا که آمدی، حرف ها با تو دارم؛ هر چند کلمات اشک، بهترین و رساترین جملات را برایت بیان می کنند.

حدیثی را که سال ها در سینه نهفته بودم، اکنون با قطره های اشک، برایت شرح می دهم. چه سال ها که تنها یک قاب عکس، همدم دل تنگی هایم شد و تبسم تو از درون چارچوب غمگین قاب، تنها جواب من! چه لحظه هایی را که در انتظارت، چشم به در دوختم و هیچ کس، هیچ خبری از تو نیاورد، اما چشمان من، لحظه ای تو را از یاد نبردند؛

ص:81

چشم روشنی/اعظم سعادتمند

دلم روشن است که می آیی و می رود اندوه کهن سال روزهایی که بی تو گذشت.

تردید نخواهم داشت آنکه آن سوی پنجره می نگرد، چشم های ستاره بار توست که به چشم روشنی انتظار من آمده است.

فرو ریخت دیواری که تماشای سرزمینت را از چشم هایت گرفته بود و تماشای تو را از من.

در هم شکست میله هایی که دست هایت را جدا از خاک وطن می خواست و دست هایمان را جدا از هم.

زیباست تماشایت از فاصله ای به این نزدیکی.

تکیده آمدی، اما ایستاده؛ بر فراز قله های ناممکن، با نگاهی فراتر از همه کوه ها و دره ها.

جهان در وسعت بی ادعای نگاهت درمی ماند. شهر، مردد میان اشک و تبسم، تو را می نگرد.

یکی چنگ به ریسمان گریه ها می زند و گلوی بغض ها را می فشرد و یکی زه کمان لبخندها را می کشد.

ص:82

از پشت دیوارهای همیشه/حمید باقریان

ای پرندگان رها شده از حصار تنهایی! سال ها بود که تشنه یک جرعه پرواز بودید.

سال ها بود که دلتان برای سرزمین تان می تپید. می خواستید به سمت آشیانه خویش برگردید.

اما بال هایتان شکسته و پرهایتان بسته و تنها در قفس، اسارت خویش را فریاد می کردید.

سال ها گذشت بر چهره خسته شما غبار زمان نشست و ناگهان از پشت دیوارهای بلند زندان، بال گشودید و به سمت آسمان یک دست آبی وطن، پرواز را آغاز کردید؛ چون کبوتری عاشق در آشیانه مهر خویش نشستید.

سرانجام، به مقصد رسیدید و وطن، از قدم های بهاری تان جان گرفت. از شوق و اشتیاقی که داشتید، با گل بوسه های شوقتان، خاک وطن را شکوفه باران کردید.

باورتان نمی شد که به آغوش گرم و پر مهر وطن خویش بازگشتید؛ دانه دانه الماس، از چشم هایتان می بارید.

خوش آمدید!

حضور بهاری تان در آغوش میهن، یادآور سال ها عشق و دلاوری و پایداری شماست.

ص:83

مرد هزار و یک شب/رقیه ندیری

آمد صریح و موجز و شیوا و مستدل

پیچید توی کوچه بن بست، یک غزل

گل کرد توی کوچه ما عطر بچگی

ده، بیس، سی، چهل، تب لی لی، اتل متل

هم بازی همیشگی یاکریم ها

شد سوژه و زبانزد افراد این محل

سارا! شنیده اید که از راه آمده است

مرد هزار و یک شب و یک چوب در بغل؟

مردی که کلّ بچگی اش را گذاشته

توی سیاه چال نمور و توان گسل

مردی که چیده اند دو فانوس سبز را

از لای پلک هاش دو تا دست مبتذل

سارا! تو فکر می کنی این مرد رمز چیست؟

چیزی بگو به قدر دو سه واژه لا اقل

ص:84

غرق شکوفه های سیب/عباس محمدی

آمده ای تا درهای دوزخ را برداری و دوزخیان را به میهمانی بهشت ببری.

اینجا ابتدای دوزخ است و این درهای بزرگ، حایل میان بهشت و دوزخ اند. این درهای بسته را مگر دست های هدایت تو بگشاید.

از آستین های گرامی ات، بوی هدایت می آید. تنها دست های امامت تو می تواند بسته ترین گره ها را بگشاید.

چه فرق می کند اگر این گره، به بزرگی درهای بسته خیبر باشد.

آسمان را پشت درهای بسته آورده ای تا تن این خاکیان را با بوی پرواز آشنا کنی.

هوای دم کرده قلعه را نفس های عشق آمیخته تو، معطر می کند.

درهای بسته قلعه را که می گشایی، نخل های خرما، سراپا غرق شکوفه های سیب می شوند.

قلعه، با اولین نفس های تو به بهشت آغشته می شود. تو اولین فرشته ای که برای نجات، بر این قوم گمراه، عشق و مهربانی و همدلی را به ارمغان می آوری. تو اولین کسی هستی که این قوم فراموش شده را از پشت درهای بسته دوزخ، به آغوش مهربان بهشت

ص:85

طلسم شکست/خدیجه پنجی

خیبر، دژی سر برافراشته تا آسمان ها، پرصلابت و باشکوه، ایستاده بر شانه های زمین، خیانت و کینه توزی فرزندان سامری را جان پناه شده بود.

ص:86

پابه پای علی علیه السلام در خیبر/روح اللّه حبیبیان

یکی می گفت: بهتر بود همان روز اول بازمی گشتیم و بیش از این، خوار این یهودیان خدانشناس نمی شدیم!

دیگری می گفت: آری! آن مردک یهودی را دیدی چگونه به ما می خندید؟

یکی می گفت: من از اول گفته بودم قلعه های خیبر، با هر قلعه دیگری فرق می کند؛ خودم از یهودیان شنیدم که می گفتند: اگر خیبر را فتح کنید، کلید معبد سلیمان را هم به شما می دهیم.

دیگری می گفت: سر درد شدید پیامبر، بهترین بهانه بود تا از خیر این دژ «قموص» بگذریم و به مدینه برگردیم؛ چرا حضرت فرمان بازگشت نمی دهد، نمی دانم! راستی! دیشب سخن پیامبر را شنیدی؟

- مگر حضرت چه فرمود؟

- فرمود: «فردا پرچم را به دست کسی خواهم داد که خداوند، این دژ محکم را به دست او می گشاید؛ کسی که خدا و رسول خدا را دوست می دارد و خدا و رسولش هم او را دوست می دارند».(1)

- آنجا را ببین! آن علی نیست که پرچم در دست دارد؟ آری! باید فکرش را می کردم که علی، منظور پیامبر است؛ چه دلیرانه می تازد؛ اما چرا تنها؟

- یعنی علی می تواند؟

- مگر وعده پیغمبر را باور نداری؟

- چرا؛ ولی... ولی آخر چه طور ممکن است؟

- آنجا را ببین! او چه می کند؟ چرا دست بر حلقه های در گذاشته؟ گویا می خواهد در را

ص:88

صلابت آسمانی/امیراکبرزاده

هیچ دری به روی تو بسته نخواهد بود؛ بگشا تا بنیان کفر را از ریشه برکنی! دست در حلقه های شرک بینداز؛ تا از بیخ و بن، ریشه کن کنی حکومت بی دینی را. تو دست خدایی و «یداللّه فوق ایدیهم». بازوانت، تکیه گاه اسلام هستند. نهال نوپای اسلام، تکیه بر صلابت آسمانی دستان تو زده است که این چنین سر بر افلاک کشیده است. اسلام، ریشه در مردانگی تو دارد و مردانگی، آبشخور عشق است. توکل بر ذات حق کرده ای و چشم بر چشمان رسول اللّه دوخته ای فرمان الهی را.

گام برمی داری در مسیری که جز به قرب الی اللّه، ختم نمی شود. پیامبر، در چهره تو، بارقه های فتح را به نظاره می نشیند.

پیامبر، به دستان تو اعتماد دارد؛ دستانی که پرچم اسلام را بر بلندترین قله های سرافرازی برافراشته اند. کدام ذهن فرتوت، تصویر شکست تو را در اندیشه خویش می پروراند؟ کدام خیال خام می اندیشد که تو به میدان نبرد پشت کنی؟ کدام عقل سلیم تصور می کند که تو رسول اللّه را در تندباد گرفتاری ها، تنها گذاری؟ تو چشمانت را به روی حقیقت گشوده ای. تو جز به چهره پیام آور عشق و عاطفه، نظاره نمی کنی. چشم بگشا؛ رسول اللّه تو را می خواند تا بیرق فتح را به دستان تو بسپارد.

ص:89

پرچم دار/ابراهیم قبله آرباطان

پرچم دار را می خواهم که غرور خیبریان را بر سرشان آوار کند.

پرچم دار رزم ها و آوردها را می خواهم که نه شکست را سر بکشد و نه پای فرار داشته باشد. بگویید او را که از گستاخی یهود، در رنجم. علی بن ابی طالب را بگویید تا در همهمه یهودیان، سکوت مرگ بپاشد و لشکر غرور و قوای تفاخر را به دهانه های فراخ جهنم بسپارد.

***

پرچم، در دست های دلیر حادثه ها به رقص درآمد و از حضورش، اسب های رزم، رم کردند. چهار سمت میدان، به سکوتی سنگین تن داد و نفس ها، در سینه ملتهب تر شد.

«حارث»، به سمت حادثه راهی شد تا شاید مرگ برادرش - مرحب - را به تأخیر بیندازد.

نیمه بدنش، نصیب بیابان شد و نیمه دیگر، نصیب آفتاب سوزان.

این رزمایش چندمینِ ایمان و کفر است؛ زرمایش چندمین عشق و تنفّر؟

دست های یداللهی یلِ میادین را می بینی که مرحب را از گُرده اسب به پایین انداخته است.

صدای هلهله عرشیان را می شنوی که چهار سمت آسمان و زمین را در خود می نوردد؛ «لا فتی الا علی لاسیف الا ذوالفقار».

گرد و خاک رزم می نشیند و پرچم دار را می بینی که استوار، قدم برمی دارد و به آغوش لشکر برمی گردد.

ص:90

یا علی علیه السلام!/روح اللّه شمشیری

این پیمان شکنان بودند که پشت در بزرگ قلعه پنهان شده بودند و از بالای دژ، سنگ، چوب، تیر و آتش و هر چه را داشتند، می ریختند و او آنان را نظاره می کرد که چگونه لکه ای چرکین در دامن اسلام شده بودند.

او استوار بود که این لکه چرکین را بزداید، اما... مگر می شد - همه می گفتند -

دیوارهای با آن بلندی و در با آن عظمت - همه درمانده بودند -

سپاهیان گذشته، همه درمانده بازگشته بودند، اما او کسی نبود که درمانده شود و نیامده بود که دست خالی بازگردد. خیبریان، از سویی، از او می هراسیدند و از سوی دیگر، به دژ پایدار خود امیدها بسته بودند، اما آنان که بیشتر می دانستند، بیشتر می هراسیدند.

در بحبوحه ترس و اطمینان، از آن بالا دیدند که او جلوی در بزرگ آمد... دیگر قلعه شان، دری نداشت.

ص:91

داغ سنگین/عباس محمدی

بغض ها، ابر می شوند و ابرها باران.

کوچه ها دلتنگ، کوچه ها تاریک، آینه ها غرق در غبار؛ انگار این روزهای پس از تو، سرنوشت تمام پیشانی ها را سیاه نوشته اند.

زخم نبودنت را سر بر کدام دیوار باید گریه کرد؟ تمام پیرهن ها بوی غربت گرفته اند.

این روزها آشنایی غریب، فرزند مهربانی غریب و پدر آشنایی غریب تر، با خاک وداع می کند.

پرنده ها، نام تو را غریبانه دهان به دهان می خوانند تا دورترین شاخه هایی که به آسمان می رسند. باران های موسمی، هوای مسموم روزهای بعد از تو زیستن را زار زار می گریند. این روزها چقدر پرنده یتیم، به میله های قفس خو گرفته اند! چقدر پنجره ها از ماه دور شده اند! چقدر آسمان بعد از تو بی ستاره شده است! بعد از تو تمام جاده ها سنگ شده اند و قدم ها سنگ.

ص:92

نورِ حضور/خدیجه پنجی

هنوز از پس لحظه های دور، نجواهای عاشقانه ات را می شود شنید.

حک کرده اند بر تن تمام خشت ها و ستون های زندان، مرام صبوری ات را.

اینک نوبت توست؛ گلی از بوستان فاطمه علیهاالسلام.

باز هم دستان پاییز کدورت

یاس غربت دیده ای را چیده هردم!

بی کرانگی ات را چهار گوشه زندان، تاب حضور ندارند. عطر سخن هایت، می نواخت جان های مشتاق را.

عطر سخن هایت، فرو می پاشید شیرازه قدرت پوشالی خفاشان شب پرست را.

عطر سخن هایت، در هجوم هوایی مسموم، به رویش فرامی خواند جوانه ها را.

ص:93

جایی برای آفتاب شدن/عباس محمدی

مناره ها یکی یکی سر از خاک بلند می کنند تا لات و هبل و عزا، در سایه های بلند مناره ها محو شوند.

محراب ها آغوش می گشایند تا بوی بهشت، نفس هایمان را از رسیدن آکنده کند.

اذان در مأذنه ها طنین انداز می شود تا جانمان از آرامش لبریز شود.

مسجد، بوی اسلام است که همچون نسیم صبح، وادی به وادی، عطر بهار را به ارمغان سرزمین های کافر آن سوی آب ها می رساند.

مسجد، سلام خداوند است که خوش ترین زمان ها را لبخند لب هایمان می کند.

صدای اذان، دلنوازترین آهنگ بیداری ست که جان ها را لبریز شور می کند.

تنها حریم امنی که در میان این همه دود و سرب و ماشین و خیابان های پی در پی می توان سراغ گرفت، خلوتگاه بی آلایش مسجد است؛ حریمی که هم خلوتگه عاشقان است و هم محل تجمع اهل دل.

ص:95

دریای بندگی/حمیده رضایی

همین که دیوارها در صدای اذان می پیچند، همین که دیوارها هم دست به دعا برمی دارند، همین که از لابه لای گلدسته ها، صدا چون پیچکی سبز، تناور می شود، همین که عطر نیایش می پیچد و صدا بلندتر می شود، تمام خشت خشت مسجد، تمام طارمی ها، تمام گلدسته ها و مناره ها و تمام حجره ها، بوی عقیق می گیرند.

چراغ روشن، راه روشن، هوا روشن؛ آمیخته است با صدای اذان و مسجد - این چهار دیوار سپید و پاک، هم رنگ بال های گسترده ملایک، این چهار دیوار قد کشیده تا مرز ملکوت، این چهار دیوار مقدس، این چهار دیواری که تو را از قفس خلاص می کند و پرندگی را در لابه لای بال های پروازت زمزمه می کند.

امروز روز پیوند توست به این چهار دیوار شگفت؛ این چهار دیواری که تو را و بندگی ات را به نحوی دیگر به خاطر می آورد. باید صدای اذان را نزدیک تر بشنوی! باید بروی و در اسلیمی نقش های دیوار؛ دنبال بوته های بهشت بگردی.

باید غبار از زاویه های این چهار دیوار بزدایی و در هوای یکدست آن نفس تازه کنی!

باید دست هایت را بلند کنی تا تمام شاپرکان حوالی، بر شاخه های دستانت بنشینند!

باید این چهار دیوار شکفته در زمین - این تکه بهشت - را خوب حس کنی!

باید از تمام خشت خشت مسجد، چراغ های ایمانت را بیاویزی!

اینجا، دست های نیایشت به آسمان می رسند.

اینجا، در صفاصف نماز، نزدیک تر از همیشه بوی بهار را حس می کنی؛ مشامت لبریز از عطر بال زدن ملائک است. صدای اذان می پیچد؛ ثانیه هایت را لابه لای روزمرّگی هایت می پیچی و تهی می شوی از خویش.

ص:97

آکنده از عطر همبستگی/محمدکاظم بدرالدین

عطر آشنای عالم قدس را از در و دیوار این قطعه از بهشت، می توان بویید. احساس های دسته جمعی از گل های سجاده، همراه «قد قامت الصلوة»، برمی خیزد. انتخابی از بهترین گام های ایمان در این مکان صورت گرفته تا فضای مسجد، آکنده از همبستگی شود.

چشم هایی که فردا می خواهند به بهشت بنگرند، شاید طاقت تماشای آن همه زیبایی را یک جا نداشته باشند! اینجا مقدمه ای است که نگاه ها عادت کنند و زمینه برای نمازگزاران سالک، فراهم آمده باشد. مسجد، یعنی مکانی که در آن گلچینی از توانایی های جوان و جوان های توانا گرد هم می آیند تا همه با هم، نسخه ای از آخرت جاوید را برای جماعت، قرائت کرده باشند.

گرد هم می آیند تا اقتدا کرده باشند به سوره های اتحاد و به پاکی های با هم بودن.

صفی از فرشتگان هم در آذین بندی مسجد، با خدایی ترین رنگ، مشغولند. مسجد، یعنی خانه ای برگزیده، با چراغ هایی در دل، دور از تعلّقات کوچه و بازار.

مؤمنان، خودبینی را بیرون مسجد می ریزند تا به سوی خدابینی رهنمون شوند. با پای راست، قدم در عرصه مقدس عرش می نهند؛ با زمزمه «اللهم افْتَحْ لی ابوابَ رَحْمَتِک» سبکبال ترین روح ها را می توان در محیط مسجد دید. برخی با نمازِ «تحیت» به استقبال «تکبیرة الإحرام» جماعت رفته اند.

ص:98

دروازه تطهیر/خدیجه پنجی

اینجا مسجد است؛ خانه قدیمی دوست؛ بی نهایت عشق و دلدادگی، در هوای یکدست بندگی، اینجا محل تمرین پرندگی روح در جریان خاضعانه تن، رها شدن از بار تعلق ها و شناور شدن در خلسه ای عاشقانه در بارش یکریز فرشته هاست.

اینجا خانه مهربانی و امن خداست؛ دور از تمام رنگ ها و ریشه ها، دور از فریبندگی زرق و برق ها، حل شدن در طعم خوش نیاز، سیر در کوچه های ملکوت، کوچه گردی عرش با قدم های مناجات، در نشئه بی خویشی خود، رها شدن در «او» در نهایت سادگی و خلوص، هم نشینی با دوست، در یک گفت وگوی صمیمانه و دوستانه.

اینجا مسجد است؛ دروازه تطهیر، شروعی دوباره از خود، پلکانی تا کمال. اینجا نقطه آغاز است؛ آغاز خالی شدن از لذت های حقیر دنیا، برخاستن از خاکستر معصیت ها، شروعی برای همنشینی با فرشتگان، پوشیدن ردای خلیفة اللّهی، در سجده بی امان ملائک.

چه ساده مرا خوانده ای به خانه خود و من که آهوانه رها می شوم در دامنه های مناجات! من، پرندگی ام را رها می کنم تا آفاق توحیدی سلوک. چقدر هوای تو خوب است! چقدر مهربانی ات، نزدیک و فراگیر! اینجا، چقدر آرامش جریان دارد!

رها شده ای در من، چون نسیمی سبک بال. رها می کنی مرا از خویش. می وزد نور تو

ص:99

موسیقی ملایم اذان/علی سعادت شایسته

صدای صبح می آید.

صدای صبح و پنجره های رو به تجلی می آید.

گلدسته ها، دست به دعا شده اند تا بی کران. گلدسته ها، صدایی شده اند ملایم و آرام و می روند تا سلام پنجره ها را به خدا بدهند.

بیدار شو! این خانه، این اوج، تو را می خواند. دست هایت را به موسیقی آب ببخش! کوچه ها را گام به گام بخند و به خانه خدا قدم بگذار! اینجا مسجد است و ملائک، با بال های گسترده سلامت می دهند.

اینجا مسجد است و نوای ملایم اذان و دعا، بر شانه هایت دست می کشد.

اینجا مسجد است؛ پر از آبی کاشی ها و فیروزه ها؛ پر از پنجره های باز. پاهایت را بر این فرش مقدس - بر بال فرشتگان - بگذار تا به آسمانی که در این نزدیکی است، بروی؛ تا به خدایی که در این نزدیکی است، سلام دهی!

ص:100

خانه آسمانی/اعظم سعادتمند

همه از یک قبیله ایم، چرا که رو به یک قبله می ایستیم.

بوی اذان که می پیچد در کوچه باغ های شهر، از یاد می بریم این یکی خان زاده است و آن یکی چوپان زاده.

قطب نمای چشم هایمان به یک سو خیره می ماند؛ قامت می بندیم زیر گنبدی که تا خدا فاصله ای ندارد و می چرخیم در مدار ملکوت. پیشانی می گذاریم بر خاک تا به یاد آوریم از خاکیم و به خاک بازمی گردیم.

بال های قنوتمان را هم صدا پرواز می دهیم؛ چون پرندگانی که بال به بال هم هجرت می کنند به دوردست آسمان ها.

اینجا خانه آسمانی ماست در زمین، دلت اگر برای آسمان تنگ است، بیا و لختی بنشین زیر سایه گلدسته هایش تا گلویت قناری اندوه را رها کند. اینجا آشیانه مرغانی است که خسته از پرواز، بر فراز قله ها و دشت ها، به جست وجوی پرواز دیگری آمده اند؛ نه پی آبند و نه دانه، به جرعه ای حقیقت دل خوشند.

اینجا خانه بندگانی است که رها شده از ستایش خدایان رنگ رنگ و به ریسمان تسبیحی، گره می زنند و دست هایشان را به نام یگانه پروردگار.

ص:101

پژواک نیاز.../الهه قربانی

شب فرا می رسد و قلبم در دالان های بلند و تاریک نهانم غریبانه می تپد. کوچه پس کوچه های آشنای دلم، بوی غریب غربت گرفتند و احساسم، رنگ حسرت. مسافرانی ناآشنا میهمان جانم هستند.

«نمی دانم که سرگردان چرایُم

گهی نالان، گهی گریان چرایُم»

کجاست هم زبانی، همدمی، آشنایی که مرا به خویشتن خویش بازگرداند و تکیه گاه استوار قامت شکسته روحم شود؟

خداوندا! مرا دریاب.

پروردگار روشنی ها! وجود سرگشته ام را به نور وجودت، مشعشع گردان. خالق بی نیاز بنده نواز! بنده غرق نیازت را به نگاهی بنواز و کار مرا به میزان عنایتت روا ساز؛ نه به قدر اطاعتم.

«در عشق تو گه مست و گهی پست شوم

وز یاد تو گه نیست، گهی هست شوم

در پستی و مستی اَرْ نگیری دستم

یکبارگی ای نگار، از دست شوم»

ص:102

مهمان خداوند/امیر اکبرزاده

دری به روی تو گشوده شده است. این خانه، همیشه میزبان قدم های توست.

این خانه، همیشه میزبان دل تنگی های تو است.

این خانه، خانه خداست و تو مهمان خداوندی. مسجد پناهگاه امن دل تنگی هاست؛

تکه ای از بهشت است بر روی زمین. خشت خشت آن را با نور بنا کرده اند. مسجد، قرارگاه دل های پریشان است؟

ص:104

جلوه عشق/الهه قربانی

مسجد، ای جلوه عشق خدایی!

سوی تو می آیم

سرشار از نغمه الهی

می راند دست غیبی، بلم کوچک زندگی ام را

به ساحل بی کران امن و رهایی!

مسجد، ای جاری همیشه! چه زلال، چه باشکوه و سرافرازی!

زلالی چون چشمه سار!

باشکوهی چون گلزار!

سرافرازی چون کوهسار!

گسترده ای بزم عشق، بر مستان روزگار!

مسجد، ای تجلی عشق جلی بر نبی صلی الله علیه و آله!

ص:105

تا رسیدن/فاطمه عبدالعظیمی

گام برمی داری به سمت خانه خدا.

به تپش می افتد ضربان های بی قراری ات.

از خود بی خود می شوی؛ به هیچ چیز فکر نمی کنی؛ جز رسیدن.

بال هایت سیمرغ گونه به سمت قاف حرکت می کنند.

آسمان، در چشم هایت خلاصه می شود.

سجاده ات را در دشت وسیع عبادت می گسترانی.

الله اکبر؛ الله اکبر.

زمزمه هایت، شیرین تر از همیشه، نزدیک می کند تو را به خدا.

بالا می روی؛ بالاتر.

ص:106

خانه دل/یاسر بدیعی

در کوچه پس کوچه های محله عشق؛ آن سوتر از طاق کبود بازارچه، قامت سروی است برافراشته بر آسمان نیلی شهر؛ از بلندای آن، ندایی برخاسته است.

دل نشین، نشسته بر جان های خسته از خاک که به شوق بوییدن گل، رخ می شویند، با شبنم نمناک، وضو می گیرند و با قلبی سرشار از نیاز، به سوی نماز می شتابند.

به کنار گلدسته های نیلوفری، نگینی است درخشان بر بام خانه عشق که کبوتران سپیدبال را سر سفره بی آلایش خویش میهمان می کند و زیر آن گنبد کبود، دل هایی است به زلالی آب و پاکی رود، به دعوت ندای ملکوتی مؤذن برای تسلیم در برابر معبود تنگاتنگ یکدیگر ایستاده اند و قامت بسته اند به ستون سبز نماز.

چه زیباست ترنم دل نشین «اللّه اکبر»، بر بلندای آسمان خانه عشق! چه زیباست ساقه نیلوفری قنوت که از دستان نمازگزاران، به اوج نیاز می رسند و در لحظه ای بعد، بر خاک خلقت بوسه می زنند.

ص:107

دعوت سبز/الهه قربانی

به میهمانی نور می روم

جشن آینه هاست.

قلبم به رنگ عشق...

و دستانم

از تمنا لبریز...

به قصر بلوری آیات

پرده هایی از یاس

فرش ها جنس شفق

سقف تا نور خدا در پیوند...

از شوق

قلبم پروانه می شود...

و احساسم

دو بال فرشته...

در گلو

غنچه های راز می شکفند

تا در حضور

هدیه سازند...

به میهمانی نور می روم

ص:108

جاری بهار.../الهه قربانی

باز هم دل را بهاری کرده ای

سینه را آیینه کاری کرده ای

از فراز دلنواز مأذنه

چشمه توحید جاری کرده ای

سینه را گاهی سکون بخشیده ای

گاه غرق بی قراری کرده ای

دست دل شویم همه اغیار را

بس مرا احسان و یاری کرده ای

چشم باران روشن از دریای تو

باز هم دل را بهاری کرده ای

ص:109

آموزه هایی از برگ های زرین یاد/محمدکاظم بدرالدین

طلوع نام تو در کتابخانه هر دانشمندی حتمی است. تا هنوز و همیشه هستند سجاده نشینانی که مهتابی ترین شب های انس را با کتاب تو می گذرانند و می دانند که هر چه از این هم نشین خوب بگویند، کم است. لب های تحسین، روبه روی سطور ارزشمندت زانو زده اند.

مگر کسی می تواند بگوید این احادیث پرطراوت همیشه، چه مقدار از دل ها را می تواند زنده کند؟ تو این اثربخشی را دانستی. به میدان آمدی؛ قلم در دست. شب را کنار زدی تا پرتو نور ایمان، صاف تر بر قلب ها بتابد.

چه جلوه های روشنی از قلمت سرریز شد! چه دریای بی کرانی از جوهر قلمت رویید که در تمام زمان ها، پر است از انوار الهی!

پاکی واژه هایی که در کتابت نهفته است، روح را جلا می دهد. اگرچه گوشه هایی از تعبد و تشرع را کتاب های دیگرت گفته اند؛ اما راهنمای بزرگی است «بحارالانوار».

دلیل تابناکی است برای حقیقت جویان در راه.

به یقین، آموزه های طلایی که از روایات کتاب تو برداشت می شود، برای همه نسل ها راه گشاست.

مرحبا به بلندای همتت.

ص:110

عطر رسالت/عباس محمدی

صدای گرامی ات می لرزید. جان تو را پرنده های هیجان، بی قرار کرده بودند.

تمام سلول هایت از رستگاری لبریز شدند. می لرزی. دلشوره هایت را می شود در چشم های مهربانت سلام داد.

لبریز دلشوره و اضطراب و شوقی که بار دیگر، همان صدای صمیمی می خواندت که: بخوان...! می خواهی بخوانی؛ تمام جانت را بر زبانت جاری می کنی تا هم کلام با صدا، تکرار کنی. لب وا می کنی تا برای اولین بار، بخوانی؛ و می خوانی با تمام وجود، به نام پروردگار آفریننده؛ می خوانی به نام... می خوانی...نه تنها غار حرا، که کوه نور هم دور سرت می چرخد. طنین صدایت در کوه می پیچد. کوه، شروع به لرزیدن می کند. زمین به احترام تو برمی خیزد. هوای غار، سنگین شده است؛ نفس کشیدن برای تو سخت شده است؛ سخت تر از تمام تابستان هایی که هوای شرجی حجاز را نفس کشیده ای. حتی غار هم دیگر طاقت برپا ایستادن ندارد. دیوارهای غار، دهان می گشایند و با تمام وجود - اگرچه پر از اضطراب - با تو می خوانند.... پیراهنت، خیس از عرق هیجان می شود. هیچ

ص:111

ردای نبوت/خدیجه پنجی

هوا، معطر از نغمه های ملکوتی است. فاصله ها خط می خورند.

شادمانی، از جام لحظه ها سرریز می شود.

ص:112

یک خط نور از غار تا پای کوه/محمدکاظم بدرالدین

از مشرق کوه نور، مردی که سرشار از نور است، پایین می آید؛ مرد عقیده و ایمان، با ره توشه ای از «اقرأ باسم ربک الذی خلق».

زمان را نگاه کن؛ به چشم روشنی زمین آمده است. یک خط نور، از غار شروع می شود تا پایین. کسی می آید که اگرچه تنها ولی همه بهار، یک جا با اوهمراه است. نگاه سبز وحی، به اوست و استقبال پر از شعر و شعور جهان نبوت، پیش روی او:

ای شاه سوار ملک هستی

سلطان خرد به چیره دستی

ای ختم پیمبران مرسل

حلوای پسین و ملح اول

سر خیل تویی و جمله خیلند

مقصود تویی همه طفیلند»

ص:114

با صدای روشن وحی/رقیه ندیری

از هیاهوی شهر می گریزی، به رسم شوم دخترکشی پشت می کنی و به سوی آرامش محض، گام برمی داری. سنگ های سخت را جا می گذاری تا به غار برسی و تاریکی اش را به نور برسانی.

صعود می کنی تا مرز چهل سالگی ات؛ آن گاه، چشم به در غار یا به آسمان می دوزی. نه! چشم نمی دوزی، منتظر نمی مانی؛ «سبحان الله»ات را به نسیم می سپاری. تا مثل همیشه، در باد و خاک و آب و آتش منتشر شود.

در جذبه ملکوت، حل می شوی؛ هنوز با صدای «بخوان» به خودت نیامده ای که جذبه ای دیگر، از خود می بردت به سمت لوحْ نوشته ای که مقابل توست. تو نگاه می کنی و به یاد می آوری که هنوز قلم به دست نگرفته ای تا به حریم الفبا وارد شوی. این همه را می گویی؛ اما طنین روح افزای «بخوان»، شوقی بزرگ بر دلت نازل می کند. تو می خوانی به نام پروردگارت و ادامه می دهی.

جبرئیل، ردای سفید نبوت را بر دوشت می اندازد و به سوی شهر، بدرقه ات می کند؛ به سوی شهری که باید از بام هایش، جهل و دروغ و نیرنگ و ریا را بتارانی. به سمت

ص:115

بخوان به نام گل سرخ/امیر اکبرزاده

بخوان به نام گل سرخ در صحاری شب...

و صدایی در زوایای جانت رخنه می کند.

این تویی که از نور الهی لبریز می شوی. رعشه بر اندامت افتاده است. نوری در دلت روشن شد؛ این دل، خانه خداوند شده است و مأمن وحی و قرارگاه نزول آیات خداوندی.

«بخوان به نام گل سرخ در صحاری شب...»

و این تویی که می خوانی... صدای وحی است که بر گوشه گوشه حرا نقش بسته است از حنجره نورانی ات.

تو می خوانی: «... باسم ربک الذی خلق».

و محمد، رسول اللّه صلی الله علیه و آله با جامه ای نور، به سمت پایین کوه سرازیر می شود...

جهان را آرامشی دربرگرفته و محمد را لرزه بر اندام افتاده است. جذبه های الهی چنان او را غرق در خویش کرده اند که هیچ چیز در این جهان، قادر به ادراکش نیست. از آسمان، فرشتگان دسته دسته به خاک فرود می آیند تا برگزیده شدنش را جشن بگیرند. فرشتگان، فوج فوج، خاک را احاطه کرده اند تا پیغام پیامبری او را به دورترین نقاط هستی برسانند.

آغاز آفرینش عشق است و پایان رسالت الهی برای خاک.

او خاتم پیامبران الهی است. او آخرین فرستاده است برای رستگاری؛ پیامبری که با او، جهان به سعادت ابدی خواهد رسید، پیامبری که سینه اش معدن بردباری است و چشمانش، سرچشمه های بینش.

ص:116

او خواند.../ابراهیم قبله آرباطان

خدایان سنگی، هوای زلال شهر را در کام خود کشیده بودند و در تاریکخانه چشم ها، تیرگی جهالت جاری بود. «کسرا» به غرور خود قامت می افراشت و «آتشکده ها»، در شعله های پیچان خود می لولیدند و خدای بتکده ها، بی جان می نگریستند و جهالت جاری را قد کشیده بودند.

از باغات رفیع آریایی ها، بادهای ناملایم شرک می وزید و بر دیواره های کفر می کوبید. تولد هر پسری را ولیمه ای از شراب و شعبده و عیش مدام بود و تولد دخترکی را چشمان وحشی پدر، به دستان سیاه گورها می سپردند.

دزدی، غرور قبیله بود و گردنه ها را چپاولگری، تفاخر ایل.

... و گفتند که «اقراء»؛ بخوان به نام خداوند؛ بخوان به نام آینه دار!

او خواند و لبیک ملایکه شروع شد؛ او خواند: «قولوا لا اله الا الله تفلحوا».

پیراهنش، عطر بال ملایکه می داد و دست هایش نفحه وحی.

از «حرا» که پایین می آمد، شانه هایش، بوی آسمان می داد.

می خواند و از حنجره صحرا، عطر بهشتی می تراوید. می خواند و نیایش گیاهان، جان می گرفت.

می خواند و دست های دعا، بر سینه آسمان ها چنگ می انداخت.

می خواند و مأذنه های شهر، جان تازه برای تلاوت وحدانیت گرفته بود.

می خواند و از دهان بادها، زمزمه های یکتاپرستی، جاری می شد.

«اقراء باسم ربک الذی خلق...»

لبخندها شکوفه دادند. او خواند و کعبه از گرد و غبار شرک و شک، قامت برافراشت.

ص:117

فریادگر عشق/علی سعادت شایسته

تاریخ، به مکه رسیده است تا شروعی دیگرگونه را رقم بزند؛ آغازی دیگرگونه در خاکی آفتاب سوخته، در خاکی تشنه، در خاک آکنده از دختران زنده به گور، در خاک آرزوهای زیر خاک. تاریخ ایستاده است تا بنویسد؛ تا پنجره ها را به خواندن فراخواند و کوچه ها را به شنیدن. ایستاده است تا در دل صخره ها و سنگریزه ها، نور جاری کند.

تاریخ، به مکه رسیده است و کسی از آسمان به زمین پا می گذارد. با دست هایی از روشنی آکنده و از نور آکنده.

فریادگر آزادی، فریادگر عشق و آزادگی است؛ این که از دامن تاریخ، پا بر خاک مکه می گذارد و افلاک، پا به پای او حرکت می کنند.

نقطه ثقل تاریخ است؛ این که ابرها، بر فرازش سایه می گسترند، این که قلم در دست هایش به فریاد آمده و می گوید: «اقراء».

اینک، تو پیامبر خدایی و راه آسمان، از دست های تو می گذرد.

تاریخ در مکه می ایستد تا شروعی دیگرگونه را رقم بزند، تا صدایی رسا، در گوش خاک بپیچد، تا آرزوهای زنده به گور شده را از خاک بیرون کشد، تا از خاک، به افلاک پل بزند.

دیوارها، به سایه آسمانی ات دست می کشند. درخت ها، اقتدا به صلابتت می کنند.

دست هایت، بهاری دیگرگونه را برای خاک، به ارمغان آورده است.

تو، تاریخی تازه ای که چون چشمه ای زلال، از حرا جاری شدی تا دل های تشنه را از آنچه در سینه داری، بنوشانی.

غار حرا/خدیجه پنجی

به روی قله یک کوه، غار مشهود است

و سبز قامت آن نوبهار مشهود است

زمانه چشم به راه تولد عشق است

دلیل گردش لیل و نهار مشهود است

نیاز نیست تلسکوپ، نیاز نیست ببین!

چهل ستاره دنباله دار، مشهود است

صدای جوشش وحی است در حرا جاری است

طنین «اقرأ...» آموزگار مشهود است

ص:119

تو را من چشم در راهم

روزهای تنهایی/حمیده رضایی

امروز، چله نشین انتظارم، فردا سرشار از روزهای آفتابی.

امروز، لابه لای روزهای خاکستری بی تو، آنچنان تنیده ام که مرا توانی نیست و فردا، هیچ کلمه ای شور سرشارم را تاب نمی آورد. امروز، تمام روزنه ها را، تمام جاده ها را، تمام پنجره ها را انتظار کشیده ام. امروز، سال های زیادی می شود به جمعه های در راه می اندیشم. دست های استغاثه ام، لابه لای عطر مناجات، تناور شده اند. سال های زیادی است هر جمعه، صبح تا غروب، تمام پروانه ها را میهمان شاخه های جوانه زده می کنم تا بیایی.

مرا یتیم آرزوهای خویش مکن؛ مرا که چشم هایم مشتاقانه آمدنت را زار می زند، مرا که در خویش فروریخته ام تانگاه آفتابی ات،روزهای حوالی ام راسرشار کند و آن گاه پلک هایم خاموش شوند.

کدام روز، بر تب جاده ها می زنی؟

کدام روز، روزهایمان از تنهایی به درمی آید و تو می آیی و این همه خاکستری، آبی می شود. این همه شب، روز می شود و این همه تاریکی، روشنایی؟

ص:121

چند جمعه در حسرت سوختند/محمدکاظم بدرالدین

روی جمعه ها، گرد غربت نشسته است. زخم های کهنه، دهن باز کرده اند و تو را فریاد می کشند، ای مرهم پنهان! آینه های فرتوت، چشم به راه تواَند. هنوز کهن سالان ما امید دارند که رخسار دل نشین ماه را بنگرند و هنوز نامت - همه جا - تکثیر «عطر و فانوس» است.

یاد تو می آید و نقطه نقطه شهر را با «ندبه» و «عهد» و «اللهم کن لولیک»، روشن می کند.

بغض های خویش را در این دعاها می ریزیم. انتظار، پشت انتظار.

حتما می دانی چه تعداد جمعه در حسرت سوختند!

حتما آدینه های صف کشیده آینده را نیز می بینی که می خواهند عطرت را در روزی که متعلق به وجود پربرکت توست، در آغوش گیرند.

بیا و فاصله ها را از میان بردار و استخوان های تاریکی را درهم بشکن.

ببین که عاشقان تو، غم خانه های پراکنده اند.

زمین، در ابتذال ثانیه ها آلوده شده است.

روزهای بی تو، بیهوده گردیدن است. نمی دانم کدام جمله، تنهایی ما را درست حکایت می کند؟ نمی دانم اندوه ما در کدام عبارت خلاصه می شود؟

نگاه می کنم به اطراف؛ بوی غفلت، همه جا پیچیده است و جهان در پستوی گناه، لمیده است. اینها یعنی اینکه: بیا!

ص:122

عطر دل انگیز آدینه/نسرین رامادان

نامت را تمام حنجره ها فریاد می زنند.

نامت را تمام ثانیه ها زمزمه می کنند.

نامت در تمام هستی، ولوله می افکند، ای خروش ناتمام!

اگر تو نبودی؛ آسمان چگونه استوار برجای می ماند؟

چگونه زمین، این همه رنج و ستم را بر شانه هایش تاب می آورد؟

چگونه آینه های دلتنگی، این همه جام صبوری را سر می کشیدند و باز هم چشم انتظار آمدنت می ماندند؟

مولا! قسم به بارقه های روشن خورشید، آن گاه که پرتو می افکند و سینه تاریک شب را می شکافد؛ قسم به عطر دل انگیز خاک، آن گاه که باران اشک منتظران، آن را خیس می کند و در هوای آلوده شهر می پراکند؛ قسم به سوز سینه دلسوختگان، آن گاه که ندبه کنان، نام تو را فریاد می زنند و چونان شمع، در آتش عشق تو، ذره ذره آب می شوند؛ قسم به هر چه که از نفس تو جان می گیرد! پگاه آدینه موعود نزدیک است و زمین، در چرخش آسمانی خویش، به لحظه محتوم، رسیده است.

آری! بهار، نزدیک است. زمین، سرخوشانه گریستن را آغاز کرده است و زمان، بی تابانه به سوی تقدیری که خداوند برایش رقم زده است، می تازد.

ما هم هر روز، بیش از پیش، سرود عشق تو را سر می دهیم و برای تعجیل در فرجت دعا می کنیم.

منجی/حورا طوسی

زمین خاکی، غبار گرفته غم شده و گردآلود فراموشی. سایه هراس و نومیدی همه جای زمین را فرا گرفته و تو را که نشانه آسمانی، کم دارد.

تو را سال هاست که می جوید و نمی یابد.

مولا! چقدر به ظهور بارانی تو محتاجیم! کاسه کاسه به گدایی درگاه مهر و کرامت آمده ایم.

ای از سلاله پاکان! ای از نسل آسمان در این اسارت خاکی! زمینیان غافل را دریاب!

مسیحای آخرالزمان! دستان معجزه آفرینت را از پس پرده غیبت به در آر و روح تازه در کالبد بشریت بدمان.

فصل باران و پرستو

علی سعادت شایسته

فصل نسیم و ابر و باران و پرستو

نقاش شهر و خیابان و پرستو

تقویم ابر و سبزه و باد و هیاهو

ص:124

کلید/رقیه ندیری

داره کلافه م می کنه این شب بی نام و نشون

دودی چشمای منو به اوج دیدن برسون

این طرفا پرنده هاش ساکت و بی بال و پرن

دیوا گلای مریمُ هی به اسارت می برند

بازوی دیو قد می کشه به آسمون سنگ بزنه

روی ماهُ سیاه کنه، ستاره رو چنگ بزنه

عروسک کوکی شدیم، سرخ و سفید، زرد و سیاه

که وسعمون نمی رسه به اون روزای بی گناه

کفش و لباس و صورتک چاره آدم شدنه

چشما به هم دروغ می گن، آیینه برفک می زنه

وقتی شما رد نمی شین از این درای بی عبور

احساس پوچی می کنن پنجره های سوت و کور

ص:125

انتظار/عطیه خوش زبان

دچار یعنی من، یعنی انتظار فقط

دچار یعنی این شهر در غبار فقط

تو نیستی و زمین در خودش مچاله شده

زمین و این همه اندوه ناگوار فقط

تو مثل تابش خورشید شو، بتاب، همین!

شبیه ابر شو از آسمان ببار فقط

بیا که بی تو برایم نمانده چیزی جز

دلی شکسته و غمگین و بی قرار فقط

ص:126