ص:2

مهربانا! از خویش لبریزم کن؛ لبریز کن این سراسر ابلیس را. پاهایم فرو ریخته از این همه گمراهی؛ دستگیرم باش.

الهی! «اهدنا صراط المستقیم».

چه کسی باور می کند این همه سنگ را با دست خویش، سد این پاهای لنگ کرده ام؟

لباس های سیاهم را در زمزم هدایت پاک کن که غرق معصیتم؛ غرقم، غرقه ام.

«مستغرق نیل معصیت جامه ما

مجموعه فعل زشت هنگامه ما

گفتند که روز حشر شب می نشود

آنجا نگشایند مگر نامه ما»

بزرگا! نامه اعمالم را پاک کن، بیدارم کن از این همه غفلت، این همه جهالت؛ رهایم کن از نابودی، از خود برهانم که تنها رهاننده تویی!

به خودت برسانم و از خویش دورم کن!

از خود برهانم و به خویش برسانم؛ برسان مرا به قنوت که از آبشارهای جهان لبریزم کرده باشی.

اجابتم کن، خواب هایم را پر کن از طراوت باران هایی که از دورترین دریاها آمده اند!

بشورانم؛ چون درختانی آشفته که خیس بارانند!

لبریزم کن از مهربانی ات، ای سراسر مهربانی!

شراره های طغیان در تنم. باید رها شوم از خویش! ترسی شفاف بر گونه های تفتیده ام می لغزد. مباد آهنگِ سرگردانی ام! خدایا! مرا در فراق خودم بگذار تا به قرب تو برسم.

خدایا! طعم ضجه هایم را در دهان دقایق رها کرده ام تا به زلال نور چنگ بزنم؛ ریسمان بندگی ام را استوار گردان.

پروردگارا! ایستاده ام و به پاهای گریزانم که دور می شوند از من خیره شده ام؛ مرا توان از خویش بریدن و به تو رسیدن ببخش.

معبودا! به خاک افتاده ام تا شعله های سرکش عصیان، در من رو به خاموشی بگذارد؛ کمک کن تا از این دقیقه های سرگردانی بگذرم.

پروردگارا! خویشتنم را نمی شناسم؛ معرفتی می خواهم تا این پیچیده در پرده ابهام را بشناسم تا بندگی ام را با تمام وجود فریاد بزنم.

دستم را بگیر تا در کوره راه های غفلت، گام هایم را گم نکنم. بی چراغ آمده ام؛ راهِ عبورم را روشن کن به اشاره هدایتت.

خدایا مرا از این همه تاریکی و تنهایی وارهان.

شب در من شدت گرفته است؛ از عطش نور سیرابم کن.

بارالها! بگذار شایسته بندگی ات باشم.

بگذار بوی خاک، مشامم را پر کند تا خاکساری ام را فراموش نکنم!

«یارب نظر تو برنگردد

برگشتن روزگار سهل است»

بارالها!

«از هر چیز و هر کس برتری، از همه خیرخواه تر و تواناتری، بر همه کار قدرت داری و رحمت و عدالتت بس گسترده است. تو از هر چیز، پنهان تر و در عین حال، از همه کس و همه چیز آشکارتری. زیباترین و در عین حال، نیرومندترینی و تو آن قدرت ناپیدایی که متکبران را به زیر می افکنی و همواره فعالی و با وجود این، آرامش جاودان داری»(1).

خداوندا!

دیگران را در شادی هایم و مرا در غم های دیگران شریک کن!

پروردگارا!

مرا چشمانی پرفروغ، لبانی متبسم، دستانی بخشنده و قلبی مهربان عطا فرما!

ای فروغ بی غروب!

توفیقم ده تا خیرخواه دیگران باشم، حتی نسبت به آنان که با من دشمنی می ورزند؛ یاری ام کن تا ستایش دیگران را بر زبان جاری سازم، حتی آنان که بدگویی ام را می کنند. یاری ام کن تا دعاگوی همگان باشم؛ گرچه در حق آنانی باشد که دشنامم می دهند و نفرینم می کنند.

پروردگارا!

بازوانم را برای خدمتت، پُرتوان، گام هایم را جهت امتثال اوامرت، استوار گردان.

ای یگانه بی همتا!

ستایشِ بی کران مرا بپذیر که نه تنها توفیق توبه ام می دهی و نه فقط توبه ام را به لطفت می پذیری که توبه را برایم چون کیمیا قرار داده ای که به سبب آن، گناهانم را حتی، حسنات می بینی!

معبود من!

لطف هایت دائمی و کَرَمَت همیشگی است؛ در حالی که نمی دانم از کجا شایسته «انعامت» و سزاوار الطافت شده ام.

«هر دمش با من دل سوخته لطفی دگر است

این گدا بین که چه شایسته انعام افتاد»

ص:6

بوی رخوت، وجودم را متعفن کرده است؛ آن قدر که جرئت حضور را در خود نمی یابم. دلم را در این روزمرگی های مکرر، مکدر کردم و جز سیاهی خود، به هیچ مفری راه نبردم.

الهی! تو مرا می خوانی و من غافلم. تو بر ناپاکی من آگاهی و من بی پروا، مسیر معصیت را در پیش می گیرم.

الهی!

در مرداب گناهان خویش غوطه ورم، مگر کشتی نجاتی از سوی تو پناهم بخشد، مگر عنایت تو دستگیر این فرو رفته در تعفن خودبینی گردد!

بر خاک سر می گذارم تا بر افلاک میهمانم کنی یا غیاث المستغیثین!

تو را دوست دارم که بپرستم؛ پس این دوستدار پرستش را به سوی خویش بخوان و مهلت ده!

این زمین گیر امیدوار را به خاکساری درگاهت بپذیر.

معبودا! مگر نه اینکه هر کس یک قدم به سوی تو برمی دارد، تو هزاران قدم او را یاری می رسانی؟! مگر نه اینکه سرانجام حرکت در مسیر تو، وصال است؟! پس قدم های ضعیف و ناتوانم را به امید تو برمی دارم و از پیله های خودپرستی و خودخواهی، رو به جهانی گام برمی دارم که پروانگی گرد شمع معرفت تو را می خواهد؛ این پروانه تازه از پیله درآمده را در شعله های عشق خویش بسوزان.

الهی! هر روز و هر شب که می گذرد، گامی است که می تواند به تو نزدیک شود یا از تو دور. فاصله ها را از میان بردار.

خداوندا! پرندگی را به ما بیاموز و وسعت آسمان خویش را به رویمان بگشا.

الهی! عمری به خود اندیشیدم و در خودپرستی غرق شدم؛ اندیشه ام را الهی کن. ای که همواره بی هیچ چشم داشتی بخشیدی و عطا کردی! ای که چشم پوشیدی و پوشاندی! این روسیاه شرمنده را بار دیگر ببخش و فضل همیشه ات را باز هم به من ارزانی دار.

استخوان های پشتم از هم گسیخته و چشمانم از حدقه بیرون زند، باز از شرمساری خود چشم بر آسمان نخواهم دوخت که این همه، سزاوار عفوِ یکی از آن همه که به سرکشی کرده ام، نخواهد بود.

ولی چنان که به کرمت مستوجب آمرزشت شوم و درگذری از کرده ام، سوگند می خورم که به واسطه سزاواری ام به عفو تو نبوده است و این همه، تنها به جهتِ کرامت توست که اگر فرمان به عذابم دهی، هرگز ستمکار نبوده ای.

در دوراهی سکوت و سقوط، دلواپسم. باید بایستم و راهی به فردای روشن بگشایم؛ راهی به سمت ملکوت کبریایی.

الهی، ای خوب! بر ناتوانی خود آگاهم و بر گناهان خود معترف؛ دری به نور، بر رویم بگشا!

تقویم گذشته ام را آن قدر ورق زده ام که این گونه شرمگین، در مقابلت ایستاده ام و تقویمی نو برای زندگی نو می خواهم.

خدایا! چگونه پنجره های بهار، به بیابان این دل باز نشود؟!

چگونه از تو دل بکنم که دل، تویی و دلدار تو!

الهی! این منم؛ بنده ای مغرور که پیموده است سنگلاخ ها را و نرسیده است به خویشتن. گلویی از گذشته سیاه خود، گداخته دارم و دستی به اشتیاق، به دامان تو.

صدایت می زنم از تمام زاویه های تنم؛ از لحظه لحظه زمان و از قدم قدم زمین!

صدایت می زنم از تاریکی هایی که خود برای خودم بافته ام!

صدایت می زنم از دهان بادها و بادیه ها، از زبان خاک ها و تاک ها!

صدایت می زنم از حنجره ای که می خواهد به نام تو گُر بگیرد.

«مراد دل ز تمنای باغ عالم چیست؟

به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن»

صدایت می کنم تا جواب دهی و بخوانی ام به سمت حضور و نور!

بخوانی ام به سمت دروازه های گشوده رحمتت و آسمان آبی اجابتت.

می خوانمت تا بخوانی ام.

می خواهمت تا بخواهی ام.

بخواه تا برای تو باشم و با تو!

رو به قبله همیشه بهارش نشسته ام. فصل همیشه سبز نیایشش، طراوت بخش دل هاست.

رو به درگاه امیدش می نشینم. چشمه دلم به جوش می آید و آسمان چشم هایم بارانی می شود.

از لبم واژه امید می تراود و می گویم:

الهی!

«گفتی که مستجاب کنم گر دعا کنی

توفیق هم عطا کن و حال دعا ببخش»

الهی!

می خواهم مسافر راه حق باشم و ساکن کوی دوست. تشنه حقیقتم؛ می خواهم از دریای رحمانیت تو بنوشم و سیراب شوم.

الهی!

وقتی فصل سرد ناامیدی از راه می رسد، پرستوهای دلم به سمت سرزمین معتدل امید تو کوچ می کنند؛ به سرزمینی که همیشه اعتدال رحمتش جاودانه است.

الهی!

ساز مهربانی تو، روح تشنه محبت را می نوازد؛ آهنگ خوش نواز نامت آرامش قلب هاست و نور ربانیتت، روشنی بخش شب هاست.

الهی!

بر صخره های ریاضت، پیکر نفسانیت خویش را پاره پاره کرده ام، به امید آنکه به قله سعادت برسم.

الهی!

یاری ام کن تا در سرزمین اعمالم به جای خارهای گناه، گل های معطر ثواب بروید.

الهی!

سروهای جنگل نیازم به سمتِ آسمانِ همیشه آبی سخاوتت قد برافراشته اند به امید باران رحمتت.

الهی!

چگونه شکر الطاف خداوندی ات را به جای آورم که همه الفاظ سپاسم، قطره ای بیش نیست در برابر دریای بی کرانه کرمت ای خالق هستی!

تنها تو را می پرستیم. تویی که امید ما هستی در تهی دستی و تنگ دستی.

ص:13

ایستاده ام در برابر نور باران رحمتت و آینه نگاهم را هزار باره از کدورت ها زدوده تا از انعکاس لطفت خاکساری بندگی بیاموزم.

مرا دریاب! معبود بی مانندم. به بزرگی خویش که بزرگان را رسم، بزرگی است و هر چه کوچکی بنده بیشتر، بزرگی مولا فزون تر؛ مرا دریاب مولای من!

ای عزیز! خاری بر چشم شیطان نِه و خوارم مکن؛ گرچه مرا سزاست. «یا عَزیزِ ذُوالعِزِّ وَ الاِقْتِدارِ أَعِزَّنی» مُهری از مهرت بر قلبم زن که می خواهم جز تو نخواهم.

به علم و حلم آراسته ام گردان؛ چنان که « درختِ عریان» را خلعت بهاری اش پوشاندی.

دانشم را به بار نشان؛ چنان که درخت پُر شکوفه بهار را به میوه، مُرصع گردانیدی.

مرا در بیان و صفت همان به که معترفِ به عجز از وصفَت باشم و دم درکشم.

خدایا! بت های درونم را می شکنم، هواهای یاغی نفسانی ام را ذبح می کنم، خار و خس های تردید را می سوزانم و با امید به رحمت بی کران و عفو بی مثال تو، در صراط بندگی تو پا می گذارم... کِشتی اعتماد و امیدم را در دریای ایمان، به راه می اندازم و به سوی تو می آیم که مرا خواسته ای.

هر قدمم، هزار بار، یاری خواستن از توست و هر نَفَسم، هزار بار، شکرانه پذیرش توبه ام از جانب تو.

حرفامو با کی بگم به غیر تو

محرم راز شبای بی کسی!

تویی که سر بزنگاه گناه

همیشه به داد قلبم می رسی

می دونم، دفعه اولم که نیس

راه خونه تو رو خوب بلدم

اگه تو بخوای منم مثل همه

خوب می شم، درسته یه کمی بدم

درِ خونه تو بازه همیشه

این منم که گم شدم تو این مسیر

اگر پام بلغزه بعدش چی می شه؟

مث هر دفعه تو دستمُ بگیر

فردا راستش چطوری نیگات کنم

چه طوری بالا بگیرم سرمو

چه طوری نشون بدم جلو همه

صفحه های سیاه دفترمو

من همیشه تو رو رنجوندم و تو...

تو همیشه منتظر که من بیام

اومدم بگم می خوام که خوب بشم

اینو از ته دلم می گم... می خوام...

ص:20

خداوندا! خالی دست های مرا سرشار از حس سبز شکفتن کن! مرا از قیل و قال این دنیا رها کن!

مرا بر شاخه های نور، بر شاخه های عشق و سرور بنشان!

مرا از یاد غیر خود رها کن و برای همیشه بنده خودت بخوان!

نماز، گشودن گره هایی است که دل در برابر خواهش های نفسانی و امیال پست خود زده است.

نماز، هماهنگی ساعت روح با اذان خداوندی است.

نماز، نردبان ترقی انسان از زمین به آسمان است.

نماز، دژی است محکم در برابر هجوم دشمن.

نماز، گفت وگو با خالق است؛ مهربانی که صاحب کرامت و سخاوت است.

نماز، پایگاه مقاومت در برابر شیطان است؛ همان قسم خورده ای که صاحب گرداب ظلمت و شرارت است.

ص:23

کسی که کتیبه های ناگشوده آسمانی را به الفبای زمینیان، واژه واژه هجی می کرد تا پله پله اندیشه ناتوان بشر را به معراج معرفت برساند.

صاحب نجواهای آسمانی، سر رشته دار کلاف های سردرگم عرفان و عروج، شناس و بلدِ راه های نهانی، یگانه مولود خانه یگانه سلسله روزگار را به حق می خواند. پیامبر رحمت (ص) فرموده اند: «کسی که می خواهد زندگی و مرگش همانند من باشد و در بهشت جاودانه ای که پروردگارم به من وعده داده ساکن شود، ولایت علی بن ابی طالب (ع) را انتخاب کند؛ زیرا او هرگز شما را از راه هدایت بیرون نبرده و به گمراهی نمی کشاند».(1)

خورشید همه آفتابگردان های آرمان جو و حقیقت خواه، قبله نماز گل ها و نیایش دریاها جلودار قبیله داران معرفت، اکنون تنها در محراب ایستاده است و شب پرستان شبهه افکن، بر غریبی اش زهرخند می زنند و از خود می پرسند: «مگر علی نماز هم می خواند؟!».

«با دیده تر نماز می خواند علی (ع)

شب تا به سحر نماز می خواند علی (ع)

آن صبح که در سجده خون می غلتید

گفتند مگر نماز می خواند علی (ع)!»

چه فریادها که از جان بیدارش برمی خاست و جرعه جرعه در خطبه و نامه و حکمت، به سوی ابنای بشر می گرفت با دستان تکریم و چه دشنام ها که نشنید از شنوایان ناشنوا و بینایان نابینا که حجره گوش بر حقایق مسدود کرده و پرده چشم بر راستی ها افکنده بودند!

چه شیرمرد بی یاوری که در میدان پیروزی از ده قدمی فتح، شیطان به عقب رانده شد و در خانه امنش دست بسته و اسیر!

چاه می خواند هنوز پژواک ناله هایش را.

گوش آسمان، گوشواره های یادش را ستاره ریز دردهایش می کند.

کجاست مولای پرهیزگاران، امیرمؤمنان که زمین و زمان گنجایش او را نداشت؟!

ص:26

سال هاست - بی بال و پر - سربندت، این آخرین خاطره سرخت را همه جا با خود می بری و انتظار می کشی.

شهادت را لاجرعه نوشیده ای و تشنه تر از همیشه، روزهایت را ورق می زنی. گلویت در هوای این روزها گداخته است.

صدای رگبار، در سرت طنین می اندازد. همرزمانت پرنده شده اند و تو بر طاقچه های آسمان، به دنبال اکسیر کبوتر شدنی. با آخرین دسته از پرستوهای مهاجر، کوچت آغاز می شود. صندلی چرخدارت را زمین با خود می برد و گام های رسیدنت را آسمان.

قهرمون قصه دائم، دنبال خوبی می گرده

کی میگه ماهی می تونه، توی تُنگی زنده باشه

کی میگه هر کی دلش خواس، می تونه پرنده باشه!

ماهی زندگیش به دریاس، حوض فقط یه نوع بهونه اس

نمی تونه آسمون شه، اونی که اسیر دونه اس

یه روزی، یه روزگاری باد اومد تبر بریزه

اومد از بال پرستو تا می تونه پر بریزه

خوبا پا شدن خزونو به بهای خون خریدن!

پر زدن میون آتیش، تا به آسمون رسیدن

فرازهای صدایت را در رگ های خاک رها کن تا خوابِ غفلتِ روزهایمان را بشکند، تا هم صدا شویم با تو.

فریاد کن تا این خاک مرده به خروش آید!

فریاد کن تا پنجه های ظلم و ظلمت، رهایت کند!

فریاد کن تا شکوفه های فریادت، بهار را به خاک سرمازده میهنت بازگرداند!

فریاد کن تا برانگیزانی پاره پاره مرزهایت را!

فریاد کن؛ سنگ، آهنگ پرواز دارد.

هر چه سنگ در مشت هایت، هر چه فریاد در گلویت و هر چه چراغ در چشم هایت فروزان!

مباد تو را خاموشی!

مباد تو را فراموشی!

صدای شیطان زیر طنین گلدسته های اذان، گم؛ صدای خاموش هلهله شیاطین، خاکستر می شود.

مأذنه ها، عطر آهنگ بلال را می گیرند.

نخل ها را مژده آزادی و دست های پینه بسته را مژده بهار! سنگ ها را مژده رهایی و اشک ها را مژده وصال! پدران را مژده پایان سختی ها و مادران را مژده به بار نشستن دعاهایشان! برادران را مژده آغازی از زندگی و خواهران را مژده زندگی از دریچه رهایی و آزادی!

نخل های زیتون را بگویید تا شکوفه های آزادی بزنند و پرستوهای مهاجر را بگویید که آسمان شهر را زیر عطر بال های وصال بگیرند!

بگویید تا مرغان مهاجر، به آغوش آشیانه برگردند که سال های بی پناهی به پایان رسیده است.

دیگر می توانی زندگی را از دریچه آزادی بنگری!

می توانی در خیابان های شهر، به راحتی قدم بزنی و به عابران سلام دهی.

می توانی زندگی را دوباره آغاز کنی!

زندگی حق توست؛ حتی اگر لاشخورها نفس کشیدن را برایت سخت کنند، حتی اگر پنجه های مُزدوران گلویت را بفشارد!

پاهایت را محکم تر از پیش، بر زمین بفشار. هیچ کس نمی تواند آزادی را از تو برای همیشه، بگیرد!

این شعله های اشک های توست که آتش روح مرا زیادتر می کند.

در خودم می پیچم و مچاله می شوم؛ اما این دردها دردی را دوا نمی کند.

تاب نمی آوَرَم خاکسپاری گل هایی را که روزی با هزار امید، دانه هایشان را مادران در خاک کرده بودند.

سَرَم را به زیر می اندازم و آه هایم را در خودم شعله ور می کنم.

جز سکوت و چرخاندن دانه های تسبیح، کار دیگری نمی کنم.

تازگی ها، کبوتران شهرم، دلگیرتر شده اند و روزهایم، تلخ تر می گذرند؛ ولی امیدوارم که خداوند لبخند را به تو برمی گرداند.

نزدیک است وعده بزرگ الهی، چیزی نمانده است به شکوفایی لبخند خشک شده چندین ساله ات.

چیزی نمانده است که دوباره به جریان بیفتد رودهای روان زندگی ات.

چیزی نمانده است به طلوع خورشید عدالت.

احساس می کنم که به انتها رسیده است شب های بی عدالتی. احساس می کنم که دو دستت به یکدیگر نزدیک می شوند و می خواهند شادمانی کنند پیروزی ات را.

احساس می کنم که زندگی برمی گردد به درختان خشکیده شهرت و خرابه های خاموش و چشم های خسته جوانانت.

امیدت را با دیدن آسمانی که این روزها به خاطر تو می بارد، بیشتر کن.

ص:35

هر بار که خسته از طغیان ملامت ها، راه گریزی نمی یافتم، به «مفاتیح» رو می کردم و سقای همیشه خندان کلمات، شراب امید، می ریخت در جام لحظه های تنهایی و ناامیدی ام... .

تو جریان داری در سجاده روشن و در صدای «یا ربّ یا ربّ» نیمه شب های شهیدان که هر روز شیفتگی شان را نجوا می کردند به گوش آسمان ها.

تو جریان داری، در تمام دعاهای مستجاب که این پنجره را فقط دستان روشن تو گشود به بینش معرفت ما در راه ماندگان، در شب های قدر، در بند بند جوشن کبیر، در لحظه های عاشقانه اعتکاف، در مناجات ها، در زیارت نامه ها، همه جا و همه جا حضور داری.

رستاخیز نگاهت، آتشی به پا کرده در سینه سوزان شیفتگان.

روسیاهی گناه کاران را کشانده ای به جاده هموار مغفرت و باز کردی درهای توبه را.

دستان همت تو کلید قفل های اجابت را به دست های من می بخشد.

... و آرام و مطمئن قدم برمی داری تا ملکوت را به عطر گام هایت بنوازی.

خنکای نفست را کوچه های آسمان مشتاق ترند.

تو می روی و دریایی از دعا و صلوات، بدرقه راهت می شود.

و تو هنوز جریان داری.

با هر دعایی که بخوانم، جان می گیری.

با هر صلوات، زنده می شوی.

به لحظه هایی دل می سپارم که «کمیل»، دست هایم را می گیرد و از عطر نفس های مولا (ع) سرشارم می کند. همیشه جمعه هایم با عطر «ندبه» دلاویز می شود و شب های قدرم را با «دعای جوشن کبیر»، پیراهنی از ادعیه می پوشم و به مهمانی خداوند فرا خوانده می شوم.

... و این همه سفره گسترده، به حرمت قلم توست.

کجاست عاشقی که در دریای بی کران «مفاتیح الجنان» غرق شود و راهی به سمت دریای رحمت باری تعالی نگشاید؟!

کدام روزنه های آسمانی است که از عطر دعاهایت فراخ تر نشود و دستی به شانه های زمین نکشد؟!

کجاست جاده هایی که با «توسل» و «جوشن کبیر» و «زیارت عاشورا» تا «زیارت ائمه» و هزاران پنجره های باز، راهی به آسمان نگشاید؟!

... و

تو را باید بزرگ نامید و بلند باید دید؛ تو را که «مفاتیح الجنان»، به همت شانه های خستگی ناپذیرت جاودانه مانده است.

تو را که «منتهی الآمال»، به حرمت شب زنده داری هایت، در تارک تاریخ درخشیده است،

تو را که نفس المهموم را رقم زدی تا گلوی تاریخ از یاد و نام تو سرشار باشد و به حضورت ببالد.

تو را باید گفت که لحظه لحظه زندگانی ات، با مصائب ائمه گره خورده است و دست هایت بوی خون خاک کربلا را می دهد و شانه هایت از عطر مناجات و دعا لبریز است.

تو بزرگ زیستی؛ آن گونه که نامت در سلام ها و صلوات جاری است و یادت بر سینه تاریخ، همچنان ثبت است. دهانت، بوی رازیانه های بهشتی را می تراوید و از زبان قلمت دعا و مناجات تراوش می کرد.

تو می نوشتی و شهر، پشت زلال چشم هایت، به مناجات نشسته بود!

تو می نوشتی و سطرسطر نوشته هایت تا آسمان هفتم بال می گشودند و دست به دست عرشیان و کروبیان می دادند.

تو می نوشتی و از کلمه کلمه نوشته هایت، پله پله تا ملاقات خدا، جاده هایی از نور کشیده می شد.

تو می نوشتی و راه های رسیدن، فانوس گام های عارفان و عاشقان می شد.

تو می نوشتی و ملائکه الهی، تو را تا باغ های رفیع بهشت همراهی می کردند.

هنوز عطر قلمت در حریم دل های عارفان و عابدان می تراود.

ص:38

چقدر زیر آن درخت نشستی! چقدر نخل، شانه هایش را سایبان شانه های خسته ات کرد. چقدر شیرینی شهادت را در خرما ریخت و در دهانت گذاشت! چقدر آن نخل را در آغوش کشیدی و سر بر تن داغ آن گذاشتی و خندیدی!

چقدر ناگفته هایت را با درخت زمزمه کردی، آن گونه که مولایت با چاه ها می گفت!

از هزاران فرسنگ شناخته می شوی، در چشم اهالی شب نشین!

به جرم عشق، تو را بر نخل می بندند و تو می خندی!

به جرم عشق، دست هایت را و پاهایت را هم می بُرند و تو می خندی!

به جرم عشق، تو را بر دار می کشند و تو می خندی!

به جرم عشق، زبانت را از دهانت بیرون می کشند و تو می خندی!

... و خنده ات پرنده می شود و در آسمان شهر، بال می گسترد و زمین سوخته را با تمام بغض هایش تنها می گذارد و برای همیشه به اوج ها شتاب می گیرد.

خاطراتت را مرور می کنی که در کوچه های تنگ کوفه، هم شانه مولایت قدم می زنی و از اتفاقات، تو را سیراب می کند.

خبر شهادت تو را می دهد و تو به خودت نمی لرزی. چشم های مشتاقت در جست وجوی ادامه خبر است. فردای تلخ دار و نخل را با تو می گوید و لبانت به شکوفه های خنده باز می شود.

دست های شکر تو، آغوش به آسمان می گشاید و عطر اجابت می گیرد.

* * *

معراج تنت را نخل ها به شور می نشینند.

پرستوها در حوالی شانه های خسته ات طوافت می کنند.

بادها، دور برمی دارند و تو در آسمان، به عرشیان لبخند می زنی!

ببین چه سبز و باشکوه ایستاده تا پرواز سرخت را آغازی باشد!

قصه ات پیش از این آغاز شد.

پیش ترها این نخل، قدم به سرنوشت تو نهاده؛ درست از همان لحظه ای که مولا پرده ای از اسرار الهی گشود رو به باغچه شهود تو و خبر از اتفاقی دل نشین داد در روزهای نیامده - که تو را به خاطر اعتراف به عشق، به دار خواهند کشید -.

و امروز روز تحقق آن وعده است، مولایت را که تجسم عشق بود، نشناختند و به انکار نشستند؛ چگونه تو را بشناسند؟ می خواهند دوباره زنده کنند، «لات» و «هبل» و «عزی» را. می خواهند پرده بیاندازند بر خوبی های علی.

می خواهند فضیلت های مولا را کتمان کنند در پس خاکستر دروغ و نیرنگ خویش.

چه کسی بهتر از تو میثم، که دل در گرو عشق علی داری!

اگر تو دست از علی (ع) برداری، کوفه باور می کند فرزند «مرجانه» را... .

توفان از حنجره ات شروع می شود.

کلمات، پتکی می شود و صاعقه وار فرود می آیند بر خرمن جهل و نفاقشان.

در میانه آتش خلیل وار ایستاده و زبان به مدح علی می گشایی و نمرودیان را به سخره می گیری.

خرما خرما معرفت از شاخه های ایمانت سرازیر می شود.

قصه ات را می گویی؛ قصه پرواز سرخت را از فراز یک نخل.

ناباوران، قصه ات را به انکار برمی خیزند و تو، پشت مهربانیِ خدا، مطمئن و آرام، به سرنوشت دل پذیرت می اندیشی. چه تقدیری باشکوه تر از اینکه در راه «علی»، به پیشواز مرگ بروی!

این نخل آرزوهای توست؛ همان که بارها و بارها در خیالت، خود را از آن آویخته ای!

پله پله، این اتفاق را بارها به تجربه نشستی!

این دار، تاب نخواهد آورد بزرگی ات را... و تو باز هم می باری، واژه واژه حقانیت «علی» را.

آخرین پرده عشق هم کنار می رود.

می خواهند خاموشت کنند و دهان توفان زایت را ببندند.

ص:41

لب هایت را بسته می خواهند و تو همچنان از عشق می گویی تا بدانند که «علی» هیچ گاه نمی میرد.

«علی» تکرار می شود.

«علی» هر روز و هر لحظه تجلی می کند؛ در کردار «میثم ها»، «اویس ها» و علی هماره و همیشه «علی» می ماند.

پرواز باشکوهت، مبارک «میثم تمار»!

چه عاشقانه مرگ را می خوانی و چه خجلت زده مرگ، تو را می خواند. انگار اوست که در پنجه تو گرفتار آمده، انگار اوست که در دست های تو قبضه می شود!

صدایت را می خواهند خاموش کنند تا مگر خاطر ناآرامشان بعد از تو رنگ آرامش ببیند؛ اما با طنین صدایت که زمان را مسحور خویش کرده، چه خواهند کرد؟ گوش کن! صدای اذان بلند است. غروب شده، گام های علی (ع) را می شنوی که به مسجد می رود؟

طنابِ حلقه شده بر گردنت را می بوسی و چوبه دارت را که سال ها با آیه های قرآنت پروراندی، به لبخند می نوازی؛ اما هنوز می شنوی صدای مولایت را، می شنوی که تو را می خواند. میثم! به چه می اندیشی؟ صدای دلربای علی (ع) است این که تو را می خواند. بگذار غروب، دامن سیاه خود را بر دیوارهای تکیده شهر پهن کند. تو محکم بایست! آسمان به یادت خون می گرید و خورشید، روی می پوشاند. لرزه بر پیکر ناآرام شهر افتاده است. لب هایت ذکر می گویند و نجوای نام مولایت را آواز می دهند.

ملائک، تو را انتظار می کشند و هنوز مرگ، خجلت زده نگاهت می کند.

آه، میثم! ای فریاد مکرر روزگار! ای آسمان! ای لبخند بی پایان! هنوز هم تو را می توان دید، وقتی تحفه بی مقدار دنیا را با لبخندهای خویش به تمسخر می گیری و وقتی نام مولایت را چون گنجی ارزشمند از لبان خندانت جدا نمی کنی.

جهان را به اهلش باید بسپاری و راهی ملکوت شوی. خاک بر دامنت چنگ می زند و طناب حلقه می شود بر گردنت. باد، ضجه می زند و افلاک، ناله می کند. نعره های مستانه نااهلان، گوش ها را می آزارد؛ اما انگار باد هم «یا علی (ع)» می گوید.

میثم! کدام نعره مستانه ای می تواند صدای تو را از یادها جدا کند؟

بالای دار، بدنی را می بینم که بالای دار بودن زیبنده اوست؛ او که تمام عمرش چوبه دار خود را به دوش می کشید، فقط و فقط به خاطر حُب علی (ع).

چقدر به پیشانی بلندت می آید سرِ دار بودن! چقدر زیبا شده ای و نورانی؛ خوشا به حالت!

چقدر زیبا شده ای! مثل جوانی ات شده ای؛ سینه ات جلوتر آمده، سرخ شده ای، مثل لاله، مثل شقایق.

غزل سپیدموی من! پیکر تو زیباترین شعر در مدح علی (ع) است. شاعران جهان را می بینم که در واژه های چشمانت، دست یازیدن نتوانند. خون تو مدح پادشاهی است که آیه های قرآن در نعت او نازل شده اند و زیبایی استدلالی برای حقانیتش و قدرت استعاره ای از تاریخ مظلومیت اوست.

سر به دار خوش سیمای حیدر! تمام شاهدان شیعه، تمثیلی از نگاه تواَند.

خنده ام می گیرد بر حماقت آنها که از تو انتظار دشنام به علی (ع) داشتند. زبانی که جز به مدح علی (ع) نمی چرخد، چگونه ذم او بگوید؟ اصلاً مگر می شود علی (ع) را به بدی یاد کرد؟ علی (ع) اول و آخر خوبی است. مگر می شود گفت زیبایی زشت است؟ مگر می شود گفت خورشید تاریک است؟! مگر می شود گفت دریا خشک است؟!

تو نشانه ای از حقیقت بودی در زمانی که حق و باطل به جای هم نشسته بودند؛ ولی حالا پیکرت بر جای حق نشسته است؛ آخر بالای دار، جای محبان علی (ع) است. شهادت را خاص عاشقان مرتضی (ع) قرار داده اند.

شهادتت مبارک!

ص:44

ما همین پنج نفریم، پنج نفری که نه تنها بر شما، بلکه بر هر آنچه آفتاب بر آن می تابد برتری داریم.

ما همین پنج نفریم، همین پنج نفر!

تمام دلخوشی ها و تمام هستی اش را پا به پای خود آورده است تا چشم ناباور عاصیان و کافران در حدقه نگنجد.

زانوهایشان از رفتن سست می شود و زبان هایشان را یارای تکلم نیست.

وای اگر اشرف مخلوقات عالم، دستی بر آسمان بردارد و این قوم گم کرده راه را نفرین کند!

وای اگر دست های دعای امیر، با دست های آمین ملائکه گره بخورد!

وای اگر اشک های فاطمه بر بیابان تشنه نفرین بچکد!

وای اگر عمامه سبز حسن (ع) برای اجابت، از سر باز شود!

وای اگر آه حسین (ع) از جگر برآید و دست های کوچکش را به آسمان بردارد!

باید با کوله باری از خفت و خواری برگشت!

باید شکست را بر شانه های خاک گرفته قبول کرد!

باید دستی به التماس گشود و لبی به اعتراف و اشتباه!

باید حقانیت این جمع الهی را پذیرفت!

... و رسول، هم شانه علی (ع) و فاطمه (س)، دستی به دست حسین (ع) دارد و دستی بر شانه حسن (ع) و لبخندی ملیح بر لب!

تنگ غروب است و آل عبا به سمت خانه خود راه می پیمایند و آن سو، گروهی که سر بر زانوی غم گذاشته اند و توان حرکت ندارند!

روز موعود فرا رسیده است. همه چشم به صحرا دوخته اند تا بدانند محمد (ص) امروز با چه ترکیبی به صحرا می آید؟ با چه سپاهی؟ نفس ها در سینه ها حبس شده است. همه چیز سنگین است؛ حتی لحظه ها.

لحظه های سنگین انتظار به پایان می رسد. همه می بینند که محمد (ص) با جمع اندک خانواده اش رو به صحرا نهاده است. محمد (ص)، علی (ع)، فاطمه (س)، حسن (ع) و حسین (ع)؛ پنج تن.

وقتی این پنج تن گام برمی دارند، آفرینش با آنان حرکت می کند، کعبه با آنان راه می رود، هستی به دنبالشان می دود و به گام هایشان نمی رسد، دل اهل نجران می لرزد. «نجران» از ترس نفرین به خود می پیچد.

محمد (ص) دست آل طه را به دست گرفته است و به سوی صحرا پیش می رود تا ثابت کند که دست خداوند کیست؟ تا ثابت کند که حق با کیست و که با حق است؟

«نجران»، پشیمان می شود و حق برای همیشه آشکار می شود.

... و من، راهبی از بزرگان مسیح، نماینده تمام نمای مسیحیت، می روم تا در مراسم «مباهله» شرکت کرده و از حقانیت روح خدا به دفاع برخیزم.

لحظه موعود است. چه بوی خوشی می وزد!

ناگهان، پنج نور مقدس، از دوردست حیرت و شگفتی آمدند؛ در هاله ای از نور و روشنایی؛ ملکوتیانی در هیئت انسان.

صدای دل نشین قدم هایشان، عطر خوش کائنات را می پراکند در گستره افلاک.

شرافت و بزرگواری، از چهره شان متجلی بود و کوهی از وقار، در قدم هایشان پدیدار.

«اگر محمد (ص) با یاران خود به مباهله آمد، بدانید که دعایشان بی اثر است و اگر با خاندان و عزیزان خود آمد، پس نفرین مکنید و آنچه را که خواستار آنند، بپذیرید».

آیا این گفته اسقف نبود؟

پنج تن که آفتاب، پرتو می گیرد از تلألوی رخسارشان، که زمین بارور می شود زیر قدم هایشان، که هوا معطر می گردد از نفس هایشان.

تمام جلال و جبروت خداوندی، گویا خلاصه شده در وجود پنج خورشید!

«او» که عرش و فرش، سایه نشین کرامتش هستند، محمد (ص) است و آن که درست راست محمد (ص) قدم برمی دارد، علی است؛ برادر و دامادش!

آن بانو، فاطمه است؛ به همراه دو فرزندش حسن و حسین؛

اهل بیتی که خدا در مقامشان آیه تطهیر، نازل فرموده است.

به یقین، دنیا تاب نخواهد آورد نفرینشان را.

این همه نور، خاموش نخواهد شد.

گریزی نیست جز تسلیم در برابر «اسلام» جز خاکساری در برابر محمد (ص).

برگردید یاران! به خدا اگر این بزرگواران دست به دعا بردارند، دیگر از مسیح و مسیحیت جز افسانه ای باقی نخواهد ماند.

ص:49

مباهله ناتمام ماند و من و یارانم، بازگشتیم تا راویِ این اتفاق شگفت باشیم، تا همچنان به «کلیسا»ها و «صلیب»هایمان دل خوش؛ تا قصه مسیحیت، دنباله دار شود.

اسیری درمانده ام؛ ای برگزیدگان پروردگار! آیا طعامم می دهید؟

درست آمده اید. اینجا مأمن عرش و فرش است. فرشتگان، سائلان همیشه این درگاهند!

کائنات، از همین خانه روزی می جویند.

دستی که کلون این در را نواخت، درمانده باز نخواهد گشت.

«انّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجه الله»(1).

برای خدا می بخشند؛ برای خدا می پوشانند؛ برای خدا نفس می کشند و خدا، آغاز و پایانشان است و خدا، منظور تمام کارهایشان است. هیچ نمی طلبند جز دوستی او را.

و کیست چنین وفادار به عهد و پیمان؟

کیست چنین امانت دار به امانت الهی؟

عالم، میهمان خوان کرامت ساکنان این خانه است!

این جا خدا جاری است.

و این پاداشی عظیم است، در قبال سخاوت و محبتشان!

بهشتی، متجلی از نور و روشنان خدا... می نوشند و می آشامند. از نعمت هایی که خدا فراهم آورده.

«از سرچشمه گوارائی که به اختیارشان هر کجا بخواهند، جاری می شود...

و بر تخت ها تکیه خواهند زد.

و سایه درختان بهشتی هماره بر آنان گسترده است و میوه های بهشتی برایشان فراهم!»

و این پاداش شماست که هیچ نمی طلبید جز رضای خدا... و اجر اعمالی که قطعاً مورد قبول درگاه خداوند است.

ص:52

نه، باید مراقب باشم!

نباید بگذارم عطر مهربان سیب از حافظه ام محو شود!

باید لبخند پرتشویش مادر را قاب بگیرم،

و خستگی پرنشاط پاهای پدر را.

باید دنباله این حلقه را به چمن زاری سبز گره بزنم؛ تا زمین خدا هرگز از حضور مدامم در رنج نباشد. هر چه باشد، مادرم «حوا»ست، پدرم «آدم» و من می خواهم که امتداد نسلِ هابیل باشم؛ نسلی به لطافت مهر.

فرقی نمی کند که خانه ات کوچک یا بزرگ باشد.

مهم این است که حضور پدر در خانه، مثل تابش خورشید، بر باغستان هاست.

مهم این است که دست های مادر، چتر آسمانِ خانه است.

مهم این است که لبخندهای خواهر و برادر، دلگرمی اهل خانه است.

و مهم این است که دست هایتان، بوی پونه می دهد و بوی عطر سیب بهشتی.

چه زیبا و خواستنی است این خانواده کوچکِ خوش بختی، وقتی با گرمای محبت، اعتماد و اعتقاد همراه می شود، وقتی دست ها با هم باشند.

وقتی جرعه های زلال امید را سر می کشند و به فرداهای زیبا می اندیشند و وقتی که روزهای خوب زیستن، زیر سایه امید، به مهمانی خانواده آمده باشد.

پادگان روزمرگی هیچ وقت تعطیل نمی شود؛ حتی روزهای تعطیل. بشر دلش برای یک آن تعطیلی لک زده است.

همه اینجا گرفتارند؛ بدون خانواده.

می خواهم به گذشته ام برگردم؛ لباس ساده کتانم را بپوشم و به امپراطوری پدرم برگردم. به حکم قاضی القضات نگاهش سر بنهم، زیر سایه امنیت دستانش بخوابم. می خواهم سرباز وطن هویتم باشم.

من وطنم را گم کرده ام؛ و آغوش گرم مادرم را، حرف های شیرین خواهرم را، چشم های شیرین برادرم را، خانه کاه گلی باصفایمان را و چراغ زنبوری نقره پدربزرگ نشان را.

سفارت خانه محبت کجاست؟ اتاق سفیر همدلی کدام درب است؛ می خواهم پناهنده شوم به کشور با هم بودن، می خواهم به خانه برگردم.

برای بیان بلندمرتبگیِ سلامتی، زبان تمام بیماری ها دست و پا شکسته است. نباید حق تندرستی ضایع شود. پیش می آید که شِکوه هایی جلوه گری می کنند؛ ولی زندگی، اصلاح مبارک این نغمه هاست به دست آفریده های دیگر خدا.

در پرتو سایه گستریِ معالجه گَرانی که از قرصِ ماه می آیند و سرنگ شفا و شربت درمان تجویز می کنند، اختراعات و اکتشافات، به رَوَندی دوباره کشیده می شوند. نباید حق تندرستی ضایع شود.

پارچه پریشانِ امراض باید رفو شود!

باید جراحت های زمخت و شاقِ بی کسی، پانسمان شود!

باید شکاف دره های دلتنگی، بخیه صحت بخورد!

باید کوشید در راستایِ حفظ و ترمیم آینه سلامتی که خدا ارزانی داشته!

همیشه این گونه نبوده.

این گونه نیست که تنها بوی نامأنوسِ خارستان باشد.

بوی سبزینگیِ هلالی سرخ که چون داسی، تمامِ این خارها را بَر می کند، غالب است.

می توانی دست هایت را به بهارانه زندگی تکیه دهی و دست در دست هم نوعان، دوباره زندگی کنی.

می توانی شاخه ای گل برداری و به باغچه ای که دوباره کاشتی، هدیه کنی.

می توانی التیام غم دیگران باشی.

می توانی گروه گروه، به فکر غم دیگران، تلاش کنی.

می توانی دستی از هم دردی برآوری، تا شانه هایت، سرپناهی برای چشم های سرگردان باشد.

تو را همه می شناسند؛ از دست های مهربانت و از چشم های پرعطوفتت.

تو را از خستگی ناپذیری ات می شناسند، وقتی که مثل کوه می ایستی و به خشم طبیعت پنجه می سایی.

می توانید، گروه گروه بخروشید و طبیعت را مبهوت خود سازید.

می توانید التیام آوارها و آواها باشید؛ آوارهای خرابی و آواهای غم.

می توانید آغوش محبت بگشایید و برای پرندگان پر شکسته و خسته، آشیان باشید.

و من دست هایم را به تو می دهم تا برای پاشیدن لبخند بر لب های تکیده سهیم باشم.

تو همانی که خطر می کنی تا مرا از مخاطره برهانی، در آتش تن می سپاری تا تنم در آتش نماند.

می خروشی تا خروش دریاها را بر دامن دشت ها و شهرها بگیری.

ص:59

شمشیرهای آزادگی، دوباره صیقل می خورند و نیزه های شهامت، در دست جوانان بیداردل، بی تابی می کنند.

مدینه، برای قیامی دیگر تن می شوید و جوانانِ حقیقت جو، به فکر کربلایی دیگر هستند.

این بار، «ابن عقبه»، یزید می شود و «عون» و «ابوبکر بن عبدالله جعفر»، رسالتی مانند حسین (ع) پیدا می کنند.

«واقعه حره» سایه تاریک ابلیس بر آسمان مدینه النبی است.

از در و دیوار شهر، بوی جنایت و خطر می آید.

مدینه، «کربلا» می شود و اسب های یورش، کوچه های مظلوم مدینه را زیر سُم هایشان گُم می کنند.

دست های سیاه شیاطین، آن قدر بی شرمانه، جنایت می پاشد که حتی، حریم مسجدالنبی را هم رعایت نمی کنند.

مدینه، بین خاکستر و خون و آتش، به کربلایی دیگر تبدیل می شود.

این ادامه عاشوراست که در جان شهر، شور انداخته است.

«هیهات منا الذلّه»، درخت ریشه داری شده است، که هیچ وقت خشک نخواهد شد.

حتی اگر فرزندان کوچک هم زیر سُم اسب ها له شوند!

حتی اگر جنین ها را از شکم مادر درآورند و بر سر نیزه کنند!

و این بار، مدینه، در دست های شیاطین خاکستر می شود؛ به جرم حقیقت، به جرم اقتدا به پرچم سرخ آزادگی.

ص:61

قلب شهر، آسمان را می لرزاند؛ صدایی که با گام های تو تنظیم شد، صدایی که سال های اضطراب را واگویه می کرد؛ همچون صدای زوزه بادی که پژواک تنهایی را در دهان کوه ها می چرخید.

پنجره ها نیمه باز در انتظار خبر ایستاده بودند؛ پر از شور و اضطراب، همچون دهان نیمه باز مشتاقانت.

شمعدانی ها، دهان وا کرده بودند شبنم اشک های شوقی را که چشم انتظارانت پلک می زدند.

اولین گامت که بر زمین میهن رسید، یخ هر چه زمستان آب شد و شانه های شهر، بیرون زدند از سرمای جان سوز غربتی که سال ها اسیرش کرده بود.

حرارت نفس های مشتاقانت گرم کرد خورشید را؛ گرم تر از تابستان های سوزان حجاز؛ آن قدر گرم که صمیمیت و مهربانی در حلقه چشم های هر چه چشم انتظار، اشک شد.

تا خیابان ها را آب بزنند با اشک هایشان و با مژه هایشان بروبند غربت سال های بی تو بودن و سال های دوری ات را.

سبک آدمی؛ همچون پرستوهایی که بوی بهار را با بال هایشان منتشر می کنند، سبک تر از ابرهایی که باران های بهاری را به لبخند شیشه های غبارگرفته هدیه می کنند، سبک تر از تمام روزهایی که آفتاب را بلندآوازه می کنند بر لب بام ها.

آمدی؛ سبک بار و سبک بال تا بهاری از گل و لبخند را به آیینه های غبارگرفته دلمان پیوند بزنی؛ شاید پروانه پلک هایمان پروازهای به سمت هر چه آبی را فراموش نکند!

هیچ کس جرئت اعتراض ندارد، هیچ کس را یارای برخاستن نیست.

... و ناگهان، صدایی می آید! آتشی جرقه زده است.

آتش، شعله شعله زبانه می کشد بر تمام برف ها.

باغ، بوی بهار را حس می کند.

باغ، نفس می کشد مهربانیِ باغبان را.

این روح خداست که جان داده است به کالبد بی جان خاک.

سرما به خود لرزید.

سرما، پا به فرار گذاشت.

باغ، آرام آرام پلک گشود روشنان تقدیرش را.

باغ، فرار کلاغ ها را به شکوفایی نشست.

باغ، از خواب زمستانی بیدار شد.

صدای بال پرستوها می آید.

این رویا نیست؛ باغبان پیر و مهربان از راه می آید تا سرنوشت تلخ را به سرسبزی و شکوفایی پیوند بزند، تا تقدیر جوانه ها را به گل شدن برساند، تا لاله ها را به قیام فرا بخواند.

باغ برمی خیزد.

آیا باور کند رهایی از دست کابوس چندین هزار ساله را؟

آیا این طنین خنده های بهار است که می پیچد در دل باغ؟

برخیزید، درخت ها! وقت آن است که از بار تعلق رها شوید.

برخیزید و تکانی به خویش دهید! تا کی چون کبک، سر به زیر برف ها فرو کردن؟

بیدار شوید، جوانه ها! سر برآرید از دل خاک؛ بوی بهار را نمی شنوید؟ دیگر کسی قیام تان را به سخره نمی گیرد.

بهاری تازه در راه است.

وقت آن است که آزادی مان را جشن بگیریم... .

ص:64

این همه سرباز و این همه اشتیاق را باور کن! ای پیر، ای موسای نگاه، ای عیسای نوازش، ای ابراهیم برهان! گاهِ شکستن بت هاست.

تشنه شنیدنیم، تشنه دیدنیم، ای که از سال ها غربت می آیی، به چشم و دل ما بنشین و از حرکت و قیام، از توانستن بگو.

من می توانم پرچم آزادگی را بار دیگر بر تمام بام های شهر برافرازم.

من می توانم درختان تبرخورده سرزمینم را به مرهم عشق، زنده کنم.

من می توانم پیراهن ظلمت را از تن خسته میهنم به در آورم. جهان، زیر گام هایم می لرزد و آسمان، به حیرت نگاهم می کند.

... و اینک، زمان آواز خواندن است؛ زمان تپیدن با قلب تپنده ایران که دست در دست صبح، مهرآباد را از مهر خویش آباد کرده است.

اسیرِ دار بود

در هجومِ سنگسار بود

فصل، فصل قحط سال بوی سیب!

عصر، عصر غربت غریب

دست ها و چشم ها

در نمایش فریب

عصر، عصر انجماد قلب ها

عصر سربی بلا

عصر جنگ شرک و کفر

با ولایت و ولا

عصر سلطه محاربان بی خدا

تیرهای بی سبب

سخت، سینه سوز بود

حرکت تمام لحظه ها

علیه مردمان تیره روز بود

پیش از آن زمان

زمین،

هیچ گاه آن قدر نمرده بود

پیش از آن

آسمان،

آن قدر ترک نخورده بود

یک غریبه از نژاد دود و آهن

از نژاد سخت سنگ

ص:69

از نژاد ننگ

حکم عشق را

طناب دار خوانده بود

عقل را بر سریر عاشقی

نشانده بود

ریشه های عشق را

موریانه های عقل زرد

خورده بود

عشق؛

برگ های سبز خویش را

به بادها سپرده بود

باغ ها نمادی از فسرده ها

زخم خورده ها

شاخه ها

استخوان مرده ها

چشم ها اسیر خواب

اهل بیت عشق

در عذاب

ظلم بر سریر عاشقی

نشسته بود

هر چه آینه

هر چه دل، شکسته بود

ص:70

نهاده شد

آمد و حرف های سرخ را

علیه «بولهب»

نور را

علیه شب

بسیج کرد

کوچه ها

کوچه های یا حسین (ع) یا حسین (ع) شد

کوچه های بیعت ذره های نور و آینه

با امامی از خمین شد

کوچه ها

کوچه های جنگ سینه و فشنگ

کوچه های برتریِ خون لاله بر تفنگ

کوچه های پر زدن تا بهشت

کوچه های ارتباط عاشقان

با بهشت

کوچه ها

کوچه های لحظه های سبز و سرخ

لحظه ای که ذلتِ همیشگی

اعتراف مرگ شد

لحظه ای که لحظه

سلطه لاله بر تگرگ شد

لحظه ای که مرگ

ص:72

هیچِ هیچ بود

مرگ از کمان که رها شد سرش به سنگ خورد

گرچه لاله ها شهید می شدند

زندگی پر از بهار بود

مرگ، یک تکان سخت خورده بود

پیش از این

هیچ کس، آن چنان

آبروی مرگ را نبرده بود.

... بغض مرگ هم شکست

تار و پود پیله عدم گسست

مرگ؛ یک عروج سرخ

مرگ؛ حرکتی شگفت

روی خط نور شد

مرگ؛ یک پل عبور شد

از بسیطِ چسبناکِ خاک

تا خدا

کلمه به کلمه فضایل «علی» را می گریست.

آیا این تویی که خاموش، لب فرو بسته ای؟

تو که برای پرواز، دو بال آسمانی بخشیدی، اذهان مرده تاریخ را.

تو که دهانت، آتشفشان عشق بود و کلمات، گدازه های سینه سوخته ات!

و تو که لحظه لحظه زندگی ات در اندیشه شناسایی رازی بزرگ بودی؛ رازی که در کعبه زاده شد، در غیر معنا یافت، 25 سال خانه نشینی را خون جگر شد، غم هایش را شعله شعله در گوش چاه زمزمه کرد؛

تو تمام همّ و غم زندگی ات، پرده برداری از این راز بزرگ بود،

تا تاریخ بفهمد و بداند که هستی اش را وام دار کیست، تا انسان، سیراب شود از اندیشه های ناب آن ابرمرد.

و اینک، «نهج البلاغه»، صحیفه ای از تلاش تو،

گسترده شد پیش روی چشم زمانه!

راوی دردهای ناتمام علی (ع)!

هر بار که «نهج البلاغه» را می گشایم، هر بار که سطری می خوانم، در واژه واژه اش ردپایی از عبور سبز و خستگی ناپذیر تلاش تو را می بینم و تا همیشه مدیون آن دست های مهربان هستم و آن چشم های تا سحر بیدار.

نکند می خواهی به دق الباب خانه مولا بروی! نکند مثل او از دنیای نیرنگ به تنگ آمده ای!

راست می گویی؛ مردی را که در بیست سالگی به زعامت شیعیان می رسد و در اوج جوانی، تمام قله های معرفت را فتح می کند، جهان، تنگ می نماید.

از کوفه ماده به در آی و به بهشت وصال مرتضی (ع) بیاندیش، سید عشق!

به پرواز درآمدنت مبارک، ای حافظه تاریخ فصاحت! کتابی که تو بر دل انباشته ای، برادر قرآن است.

پیامبر آیه های فصاحت مرتضی! از حرای زمین به در آی! امروز، مبعث روح توست. می خواهی جاودانه شوی، و خطبه آخر علی (ع) را بنگاری و به راستی که خطبه آخر علی، خودِ تویی؛ خطبه ای در وصف شیعیان حقیقی.

ص:76

زمین برای وسعت تو چقدر ناچیز است، وقتی قدم هایت به کوچه های آسمان عادت کرده باشد.

ابرها، ترانه نگاهت را عاشقانه چشم به راه می مانند تا تو از راه برسی و بوی مهربانی ات را موج در موج، منتشر کنی در گوشه گوشه آبی آسمان و بادها، عطر تو را بوزند و آرامشی آسمانی ببخشند به هر کجای این سرزمین.

ستاره ها آمدنت را انتظار می کشند و لحظه شمار سوسوی هواپیمایت می مانند.

... و تو همیشه می آیی و هیچ وقت راه آسمان را گم نمی کنی.

دیگر قصه ستاره سهیل، کهنه است؛ وقتی ستاره حضور تو مدام می درخشد در زلالی آسمان.

آسمان، قلمرو حکومت توست و صدای غرش هواپیمایت، که شبیه نعره شیری خشمگین است و لرزه می اندازد به پشت هر چه بیگانه و آرامش می بخشد به قلب هر چه دوست.

سال هاست که فانوس چشم هایت را روشن کرده ای در آسمان ها تا خواب چشم های ما نیاشوبد.

و هنوز تو رویای تمام کودکان این مرزوبوم هستی که دوست دارند شبیه تو باشند و مثل تو به پرواز می اندیشند.

ص:78

حرم، روی دست های آسمان تاب می خورد، مسجد گوهرشاد شیون می کند، رنگ کاشی ها از فرط اشک در هم می ریزد.

سواران می تازند پیکرهای به خون خفته را. باد، دست هایش را باز می کند تا حلقه هجوم سواران را در آغوش بکشد؛ اما سواران رد می شوند، تن زخمی باد زیر سم اسبان به زمین می چسبد، تمام تن زخمی اش را شیون می کند، گرد سواران باد را محو می کند در غبار صدای خرد شدن استخوان ها زیر سم اسبان. آسمان را می لرزاند، آسمان می لرزد، می لرزد چند بار پشت سر هم، جماعت عزادار پرواز می کنند یکی یکی، هم بال کبوترهای حرم؛ حتی زیباتر. رنگ خون، دیوارها را نقش می زند، کاشی های فیروزه ای، رنگ خون می شوند. حرم، پر از رنگ هاست؛ رنگ دلتنگی، رنگ خون، رنگ پرواز، رنگ عاشورا، رنگ پرچم های سرخ یا حسین (ع).

صدای انفجار، حرم را پر کرده است. بمب ها یکی یکی می ترکند؛ مثل بغض یزید، مثل عقده های دامنه دار کوفیان که ظهر عاشورا سر وا کردند.

آب، رنگ خون گرفته بود. مشک ها کف حرم را خونابه گریه می کنند، پیراهن های خونی، بال های زخمی، پرهایی که در هوا می رقصند، هفتاد و دو کبوتر، هفتاد و دو پرنده پرواز، هفتاد و دو... .

ظهر عاشوراست؛ ظهر عاشورای مشهد است؛ عاشورای حرم، عاشورای امام رضا (ع). تاریخ تکرار می شود؛ تکراری که شبیه ترین، تکراری که خونین ترین، تکراری که رستگارترین... تکرار است.

آغاز می شود عاشورای عاشقان؛ عاشورای زائران، عاشورای عاشورائیان در حرم غریبه ای آشنا.

دل هایی که به ضریح بسته بودند، تکه تکه شد. همه بغض ها منفجر شدند؛ وقتی صدای بمب آمد، آن هم در امن ترین نقطه جهان، در دامان ضامن آهو.

از صادق که برای شفا گرفتن دو چشم بی سویش آمده بود، پرسیدم مبارزه با تروریسم یعنی چه؟ از زبانش خون جاری بود.

از محمد پرسیدم مدعیان حقوق بشر چه کار می کنند؟ نعش پسرش را نشان داد و گفت: شفا می دهند!

پاره های دلم را به ضریح بسته ام تا برای جهان کینه و شقاوت شفا بگیرد. پاره های دلم را کنار ضریح رها کرده ام تا آخرین آیه زندگی ام را تلاوت کنند؛ «بِأَیِ ذَنْبِ قُتِلَتْ».

پاره های وجودم را اینجا دفن کنید؛ زیر پای تمام زائران.

تا وقتی که کسی شفا می گیرد، روی قبرم پای بکوبید.

حتی با دست های جدا شده از تن. هنوز هم می شود پرنده شد؛ کافی ست دخیل نیاز را به پنجره های ناز، گره بزنی.

هنوز هم می شود پرنده شد تا وقتی آسمان به روی تو باز است... .

عاشورای حرم رضوی، آغاز پرندگی بود؛ برای آنها که ایمان داشتند به پرواز.

آنان که پرواز را به خاطر سپرده بودند... .

بدن ها در کنار ضریح، رنگ و بوی کربلا گرفتند و دست های به قنوت رفته جدا شدند. سرهایی که به سجده عشق رفته بودند، از بدن ها فاصله گرفتند. کربلا دوباره تجلی کرده بود. حجاب ها را که کنار می زدی، بانویی را در خیل کشته ها می دیدی؛ بانویی که هنوز فریاد وامحمدا، وا علیا سر می داد. حجاب ها را که کنار می زدی، جبرئیل را می دیدی که پاره های پیکر خلائق را به بدن های پاک کربلا ملحق می کند. می دیدی که زمین، در تکرار یک جنایت دیگر، آشفته حال، دست بر پیشانی حسرت می کوبد و آسمان ها در عزای منادیان عشق، به سوگ نشسته اند.

یزید سیرتان، در اندیشه پیروزی بر حق بودند؛ اما بی خبر از اینکه حق هیچ گاه بازیچه شیطنت های بی سرانجام ابلیس نخواهد شد و عرصه بی منتهای هستی از وجود پاکان تهی نمی گردد.

قرن های دور در خاک کربلا، عاشورا متولد شد و

امروز در توس در حرم امن رضوی قد کشید و حزن و اندوه عاشورا دوباره تازه شد در پرواز دسته جمعی کبوتران به خون غلطیده. در محضر تو، امام رئوف! چه پیرمردانی که به حبیب پیوستند و چه جوانانی که سر به دامن «علی اکبر» نهادند.

چه زنانی که این بار از حرم تو، عاشورا را خون گریستند و چه کودکانی که به قافله «علی اصغر» پیوستند؛ عاشورا دوباره تازه شد.

می خواستند قداست حرمت را بشکنند، می خواستند عاشورا را بگیرند از عزادارانت و اذان را در گلو خفه کنند؛ حال آنکه صدای عزادارانت، اندوه نینوا را بلندتر کرد... .

و من تازه می فهمم که چرا می گویند: «سلام بر آن امام رئوف که اندوه عاشورا را تازه کرد»! پس از این، قلم ها خواهند نوشت این فاجعه بزرگ را.

آقا! ضریحت را میان بُری است مستقیم تا کربلا.

ص:84

این پیروزی، با خونِ مردان و زنانی شکوفا شد که هر روزشان عاشورا و هر زمینی که در آن گام می نهادند، کربلا بود.

و دیوِ دوهزار و پانصدساله ستم، با شمشیرِ عاشورا بر خاک افتاد.

ما پیروز شدیم؛ چون آسمان با ما بود. ما پیروز شدیم؛ چون رهبرِ ما ادامه سُلاله نور بود.

ما پیروز شدیم؛ چون راهِ ما، راهِ حسین (ع) و اندیشه ما، در بهارِ سرخ ترین گلواژه های عاشورایی می شکفت.

اینک ماییم و یادِ کبوترانِ خونین بالِ کربلای پنجاه و هفت که دلِ خود را چون لاله های سرخ بر مزارشان به یادگار گذاشته ایم.

اینک ماییم و راهی به بلندای نور تا مقصدِ رسیدن و تا گشودنِ «دری به خانه خورشید».

بهمن پنجاه و هفت، روز پیوند دل های عاشقانی است که زنجیر استبداد را از هم گسستند.

بهمن پنجاه و هفت، همیشه یادش در قاب خاطره ها جاودانه است.

می سپرد

از شقاوت تفنگ ها

از هجوم سربی فشنگ ها

لاله لاله

پیر و کودک و جوان

شهید می شدند

با دو بال نقره ای

در مسیر آفتاب

ناپدید می شدند

روزهای سرخ انقلاب

در میان خون و آتش و عروج می گذشت

سرخ سرخ

از میان کوچه های خون

کوچه های وسعت خطر

بهمن آمد از سفر

غرق نور؛

یک سوار سرخ و سبز

یک سوار آشنا به نام: «فجر انقلاب»

- از تبار آفتاب -

از تمام کوچه های خون گذشت

به مرز شب رسید

از کرانه تا کران

سحر دمید

ص:88

پشت شب شکست

شب به خاک تیره عدم نشست

ظلم؛

مثل کاغذی مچاله شد

به آتش عدم حواله شد

لحظه ها؛

لحظه های پرشکوفه قشنگ شد

لحظه ها؛

لحظه های رویش گل محمدی

میان لوله تفنگ شد

لحظه ها؛

لحظه های نقل و خنده و سُرور

لحظه های یا کریم و یا غفور

لحظه های آسمانی دعا

لحظه های

«پله پله تا خدا»

ص:89

ریه هایت می سوزد و دست های خاکستری شهر، تو را به یاد بهار سبز کودکی هایت می اندازد.

در سینه سبز طبیعت، سپیدارها، قد کشیده اند و دامن طبیعت، از نسترن ها و اقاقی ها پر است.

نه «ماسک» می خواهی و نه سنگین نفس می کشی.

روی برگ شمعدانی های گلدان ها، به جای دود، شبنم سحرگاهی نشسته است. خورشید، به تو لبخند می زند و تو به زندگی.

* * *

شهر تو با هوای پاک - انگار - سرِ سازش ندارد؛ با این همه کارخانه هایی که هم شانه حاشیه شهر، به جای سروها قد کشیده اند و پاکی هوا را در کام خود می کشند.

آسمان شهر را دود غلیظ می پوشاند.

پشت میزِ کار می نشینی و دلت گرفته است.

پنجره را باز می کنی و به آسمان چشم می دوزی. حتی خورشید هم به تو لبخند نمی زند. ابرهای سیاه، مجال خنده را از خورشید هم گرفته اند.

آسمان مال تو نیست؛ همچنان که مال همشهری هایت هم نیست.

دودها و ابرهای خاکستری، آسمان را سهم خودشان کرده اند. ماسک را از کیفت درمی آوری و به دهانت می زنی.

صدای گوینده رادیو به خودت می آورد:

شنوندگان عزیز! روز هوای پاک را به شما تبریک می گوییم!

سرفه تمام زندگی ام شده است. بال های کوچکم ناتوان شده اند. نه پرنده آسمان هایم، نه مرغ زمین؛ من گنجشک داستان های شیرینتان بودم و بام خاطراتتان، هم بازی سنگ هایتان و هم صدای برگریز درختان حیاطتان، ولی حالا تمام هوا سنگ شده است؛ چگونه از هوا بگریزم؟ کجا بنشینم و بپرم و دور شوم؟

می دانم جای درخت، سبزه و پرنده ها را گرفته ام؛ می دانم احساس ندارم که بخندم، رگ هایم از سیم و قلبم از تراشه است. می دانم شعرهایتان را نمی فهمم، می دانم اشک هایتان را نمی توانم با مهربانی پاک کنم. می دانم من یک رباط هستم که تمام دنیای خاکستری تو شده ام؛ اما اگر هوا را با دود عوض نمی کردید، شاید اگر شش های شما هم سربی نشده بود، شاید اگر هوایی برای انسان ها بود، من هم انسان می شدم.

صدای سرفه هایت را که می شنوم، دلم فرو می ریزد. وقتی برمی خیزی و بیرون می روی، از خودم می پرسم آیا بیماری را خدا آفریده یا انسان؟ از خودم می پرسم چند ماشین دیگر باید به خیابان ها بیاید،

چند کارخانه دیگر باید مثل قارچ سبز شوند؟ شهر من دارد سرطان می گیرد. شهر من دارد جوان مرگ می شود.

ص:92

اینجا، هر شب، شب احیاست و دست ها به دعا، سوی خدا.

اینجا، دل ها گریانند و جان ها، حزین و نالان.

اینجا، هوایش بوییدنی و در و دیوارش بوسیدنی است.

اینجا، آوای قرآن و دعا در فضایش پیچیده و در جای جایش عشق باریده است.

اینجا، سرشار از دیدنی و گل های باغ وصالش چیدنی است.

اینجا، می توان با خدا خلوت کرد و روی به مولا آورد.

اینجا، بَدان و خوبان را می پذیرند.

اینجا، همه قدر لحظه ها را می دانند و فقط یک نفر را می خوانند.

اینجا، تکه ای از آسمان است؛ مسجد جمکران.

نباید یاد شرم نگاه فرشتگان، آزادمان بگذارد.

نباید دستی خطا کند.

نباید چشمی ببیند آنچه را لایق پیمان نیست.

نباید گوشی خانه آنچه نباید، باشد.

اما چه کنیم که ما خیلی چیزها را فراموش کرده ایم. ما حتی شما را فراموش کرده ایم.

هنوز منتظرم و با دست هایی خالی، دنبال چراغ های روشن نگاهت می گردم.

مباد بوی حسرت مشامم را پُر کند!

مباد نباشم و رویای دیدنت در چشم هایم خاموش شود!

مباد غروبِ تلخِ نرسیدن به تو و ندیدنت!

می آیی و همچنان چشم های تکه تکه ام را به جاده های رو به صبح دوخته ام.

خاک، در خود تکیده است و من در خود.

خاک، بوی رکود می دهد و من بوی مرگ. چشم هایم در هم مچاله شده اند و انتظار آمدنت را پلک می زنند.

امام زمان!

ای موعود منتظر! بیا که زمین سخت تشنه جرعه ای از عدالت توست!

بیا که کوه ها منتظر گام های استوار تواَند!

بیا که دریاها، عطشناکِ قطره ای از زلال نگاه تواَند!

بیا ای بهار دل های یخ زده ما! بیا ای امام مهر، امام خوبی ها!

کجاست چشمه اشکی تا فرو شوید غبار چشم های منتظرم را؟

من در سیاه چال غربت خویش، زندانی فراق تواَم.

سکوت، هم آغوش شب های تنهایی من است.

در قاب تنهایی شب هایم، ماهی نمی تابد.

ستاره ها از هم گریخته اند.

غروب، خورشید را به زنجیر کشیده است.

تمام حجم لحظه هایم تاریک است، به وسعت شب؛ شبی سرد که زندگی در آن خاموش است.

شمعدانی های منتظر، پشت پنجره های بسته انتظار پژمرده اند.

تمام گل های باغچه امید، افسرده اند و قناری ها، آواز عشق را از یاد برده اند.

فقط با حضور توست که جهان دوباره سبز می شود، از عدالت و مهربانی. بیا که بی تو جهان در غروب می باشد.

منادیان حضور، در مأذنه های دل، تکبیرة الاحرام وصال می بندند و جمعه جمعه شانه هایشان را زیر چتر سبز «جمکران» سبک بال تر می کنند.

جاری می شود، عطر تکلم شعر انتظار، بر زبانم.

می تراود گلپونه های سبز دعا از دو دستم.

روشن می شود چلچراغ باغ چشمم از شوق تکلم، «أَیْنَ وَجْه اللّه ِ الَّذیِ إِلَیْهِ یَتَوَجَّهُ الأَوْلیاء».

... و چقدر الفت دارد با من، پنجره هایی که تا همیشه به سمت جاده های رسیدن گشوده است!

با حجمی از دلتنگی ها و انابه و ندبه،

در وسعتی به اندازه تمام زاویه های آسمان،

بر سر سجاده ای مملو از گل های باغ بهشت،

در خنکای دست های روح افزای سحرگاهان

و با کوله باری از دلتنگی ها، می آید و بهار در زیر پایش جان می گیرد.

می آید و از دست های دعایش اجابت می بارد.

وعده ای از زمان های دور، برای آنهایی که چله نشین جمعه وصال هستند.

آنها که نشان از دل هایشان می گیرند و شرف حضور می یابند.

از تنزیل و تعلیم، تا آیات و روایات، او را وعده داده اند.

از راه می رسد و آن روز، روز پایان دلتنگی هاست،

از راه می رسد و آن روز، روز وعده الهی است،

از راه می رسد و آن روز، روزگار خوب زیستن در حریم امن عدالت مهدوی است؛

روزگاری که ذوالفقار، میزان عدالت می شود و کتاب وحی، کتاب زندگی.

سخت جدایی مرا احاطه کرده اند. آواز خوش وصل، در حنجره خشک گلویم جا مانده، سکونی مداوم در من شکل گرفته است. خیال مکرر آمدنت، تنها رؤیای شیرین من است. چشم می بندم؛ لحظه های روشن وصال، مرا سرمست می کند و من در اوج سرخوشی، پیمانه پیمانه لحظه های وصل را سرمی کشم.

پرنده سان خود را به قفس تن می کوبم. چشم باز کرده ام باز سایه های شوم جدایی را می بینم که سایه گسترده. چشم انتظاری هایم را می شمارم.

کدام روز، عدالت سایه گسترت، خشم خوشه های نفرت را دست چین می کند؟

دلم برای بوی بهار تنگ شده است؛ کدام روز، چشم باز کنم تا گل دادن یاس های آمدنت را ببینم؟ این کسوف در تاریکی نشسته، تا کی ادامه پیدا می کند؛ این نفس های مکرر در هواهای تیره قلب ها؟

ای کاش باران بیاید تا قدری از دلتنگی های غریب را در رحمت و طراوت خویش غسل دهد!

ای کاش هر چه زودتر، تقویم ها ورق می خوردند و تاریخ، به جمعه ظهور تو می رسید!

ای کاش سرکشی های همیشه ایام لجام گسیخته، آمدنت را دور نمی کرد!

افسوس، هیچ دستی نیست آینه جهان نمایم شود!

گرمای بی مهر خورشید، نمی تواند بی تو، سردی زمین را از بین ببرد.

خوشا جمعه ای که آفتاب، فروغ دیدگانش را بگشاید و خورشید، تمام تجلی اش را به تماشا بگذارد و ماه، روشنای خویش را جلوه گر سازد! خوشا جمعه ای که بلبلان، نغمه سرای رجعت پاکان شوند و پرندگان مهاجر، بال هایشان را به استقبال آنان بگشایند!

خوشا جمعه ای که دلِ درماندگان از ترنم مِهر و صفا به شوق آیند و چشم جهانیان با آن فروغ هستی بخش روشن و منور گردد!

ظهور، بی شک نزدیک است. چیزی نمانده است؛ فقط چند پلک دیگر، انتظار کافی است و من حتم دارم که می آیی.

بهار در راه است.

«ای مرکز ثقل کهکشان دل من

خورشید بلند آسمان دل من

عمری است که من منتظر دیدارم

یک جمعه بیا به جمکران دل من»

تا کی حضور روشن خورشید پشت ابر؟

تا کی حضور ماه شده مات آفتاب؟

دستانم التماس نفس های سوخته است

قد می کشند سمت مناجات آفتاب

بر من ببخش یک نفس از بی کرانگی ات

یک ذره از تمامی ذرات آفتاب

یا اینکه شعله شعله به آتش بکش مرا

یا لحظه ای بخواه به میقات آفتاب

ای صبح! از تسلسل شب ها عبور کن

بی طاقتم برای ملاقات آفتاب

ای نور محض! بر شب تاریک ما بتاب

در انتظار رؤیت خورشید مانده ایم