سروها شکسته اند و بیدها پریشان تر از همیشه، در خاک تشنه ریشه پراکنده اند، خرزره ها آن قدر تکثیر شده اند که سهمی از آفتاب برای لاله ها نمانده است و باغ در هجوم ملخ هاست؛

الهی، باغبان این باغ بی برگ مانده را برسان.

الهی، به امید دمیدن خورشید شام آخرالزمان، به تحمّل نشسته ایم؛ امیدمان را از ما مگیر!

می خواهم از تو سرشار باشم»(1)

می خواهم مه آلود یأس را مشتاق و شتابان، پشت سر گذارم و به دامان مهربانی ات بیاویزم.

آه ای معبود! می دانم که شایسته عفو و بخشایشت نیستم؛ اما تو خود بگو، این بنده درمانده، جز درگاه رأفت تو به کدام پناهگاه روی آورد؟! کدام در را بکوبد که ناامید بر نگردد؟!

با من بگو این پرنده بی آشیان و آواره، به کدام درخت پناه برد جز شاخسار کبریایی محبت تو؟!

دلتنگی های هر روزه ام را تو محرم ترینی و بغض های همیشگی ام را تنها تو باران آرامشی. «یا ارحم الراحمین».

چه سخت لحظه ای است که از خود برانی ام و در ظلمت خویش تنهایم بگذاری.

بار الها!

کریم توبه پذیر!

تویی که شهره به عفو و بخششی

تویی که خیر الغافرینی و این نام تنها برازنده توست.

تو را به مهربانی ات که ناامید از رحمتت بازم مگردان!

این آخرین پرده را حایل میان خود و گناهانم گردان!

باشد که به مدد عنایتت، به جبران این همه سیاهی برخیزم.

جاده ای را پیش رو دارم که مقصدش را چراغ هایی همیشه فروزان راهنما شده اند و من به خیالِ مقصد، پا در سکون و رخوت استوار کرده ام.

پا به پا می کنم ایستایی لحظاتی را که در مدار زمان، تا همیشه سرگردان می آیند و سرگشته می روند؛ در مداری بی فرجام مانده ام تنها به امید جذبه جاذبه خورشیدی که تویی.

آن روز که از بهشتم راندی و بر خاکم افکندی، آن روز که بوی تنهایی در رگ رگ جانم پیچید، تنها به افق های نگاه تو اندیشیدم و امیدم به خورشیدِ بخشایشی بود که سپیده دمی از روزهای

جهان، دیدارش خواهم کرد.

بی تو هر دم، دره هایی نامحدود، زیر پاهایم دهان می گشایند.

یادت، روشنی بخش شب های بی چراغ و بی ستاره من است.

پروردگارا! می ترسم از این روزهای خلوت و بی عبور، از حجم این همه قفس که پرواز را به سرزمینی دور تبعید کرده اند، از زمستان های مداوم توفان های پی درپی و بی پایان، از این تارها که پنجره های وجودم را آکنده اند.

یک جرعه از نگاه تو کافی است تا پر و بال خسته ام جان بگیرد و پرواز را به آزمون آید.

الهی! ای عطا کننده خوبی ها، ما را آسمانی کن و نگذار تا زمینگیر شدنمان را به سوگ بنشینیم.

پروردگارا! بخواه تا دست های نیازمان، سینه آسمان ها را بشکافد و از دل نور و شفق، ستارگان رحمتت را بچیند.

«هرکه روزی ز سر کوی تو منزل گیرد

دل ز اندیشه هر مجمع و محفل گیرد

ذره وارم مگر ای مهر درخشان زمان

پرتو مهر تو در رحمت شامل گیرد».

می خواهم آن چنان باشم که خواست توست؛ نه تمنای من.

می خواهم چنان زندگی کنم که فردایم را پشیمان نگردم و سر افکنده کوی یار نباشم.

ای مهربان ترین مهربان ها! می ترسم از فردایی که زمین از ترس آشکار شدن اسرار نهانی در خود نمی گنجد، شرمنده کرده هایم باشم.

می ترسم از فردایی که سخت نزدیک است و کوله بارم خالی است.

می ترسم از فردایی که تمامی چشم ها در انتظاری تلخ، از حرکت بایستند و می ترسم از

فردایی که مبادا نامه اعمالم به دست چپم داده شود و سیاهبخت کرده هایم شوم.

کاش امروزم را چنان زندگی کنم که در فردای آشکار شدن اسرار، سر بلندم کنم و آسمان بالای سرم را نظاره گر باشم و به خود ببالم.

الهی!

کمکم کن تا پاهایم توان آن را داشته باشند که از مرداب های گناه بگذرم و دست هایم آن قدر حرمت داشته باشد که از سینه آسمان ها بالا رود و از دست های ستارگان نور بچیند.

می بینمت ای روشن تر از نور!

می کاومت ای پنهان ترین پیدا!

می خوانمت ای دورترین نزدیک!

و می دانم که تو می شنوی نجواهای همیشگی ام را ای شنواترین!

در پایت افتاده ام؛ چونان برگ زردی که از توفان حوادث به دامان پر مهر تو پناه آورده است.

الهی! توفان زده ام؛ بگو ساحل امن ایمانت کجاست؟

ای مهربان ترین! سرم بر سجاده نیاز و دلم در سوز و گداز است؛ کجاست رحمت واسعه ات که در برم گیرد؟

کجاست انوار بی دریغِ آفتاب محبّتت که از حس شکفتن سرشارم کند؟

ای تَپش دمادم قلبم دلیل وجودت! دریاب مرا.

بگذار شیرینی تسبیحت را بچشم!

بگذار من هم در تمام ثانیه ها، همگام با تمام هستی، زمزمه ات کنم و هروله کنان به سویت بشتابم.

معبود من، ای تمام بود و نبود من! مرا بپذیر و نگاهم کن از سر لطف.

آرامشم بخش که تنها تو آرام بخش دل های بی قراری.

در کوی گمراهی گم شده ام؛ مرا به سوی کوی هدایت رهنمون باش.

ای مهربان!

خود از ضعف و ناتوانی من آگاهی؛ به دیده فضل بر اعمالم بنگر و مرا از آتش دوزخ برهان.

آن گاه که تو اراده کنی، اوتاد زمین به سوی تو می آیند، دریاها حضورت را فوّاره باران می کنند، زمین از مشاهده قدرت لایزالت، انگشت حیرت بر دهان می گیرد و لب وا می کند،

پرندگان به پیشواز آسمان ها می روند و انسان ها به استقبال گورها روان می گردند.

ناپیدای بی همتا! تو که امتداد رحمتت، ناکسان را نیز در نور دیده، یاری کن مرا تا شکرگزار تو باشم و بندگی تو را به جاآورم.

ای قادر متعال!

ای آنکه مصلحت های مرا بهتر از من می دانی و خیر و صلاحِ مرا فقط تو تشخیص می دهی! آنچه که برایم بهترین است، مقدّر فرما.

«وصالِ او ز عمر جاودان بِه

خداوندا مرا آن ده که آن به»

خدایا!

مرا بر رنج ها و مشقّت ها توانایی نیست و تحمّل مصیبت و فقر را نیز ندارم؛ پس رزق و روزیِ خودت را از من دریغ مدار و مرا به خلق واگذار مفرما؛ بلکه خودت به تنهایی، خواسته ام

را بر آورده ساز و امورم را کفایت فرما.

خدایا! عاشقان خودت را از وصالت محروم مفرما و صبحِ وصالت را برای آنان نزدیک فرما.

«ای شاخِ امیدِ وصل عاشق، به بر آ

ای ماه، ز بُرج بی وفایی به در آ

ای صبح وصال دوست، یک روز بر آ

ای تیره شبِ فراق یک ره به سرآ»

ای عزیزِ شکوهمند و ای خالِق بی مثال!

«در هجر تو، کار بی نظام است مرا

شیرین همه تلخ و پخته خام است مرا

در عالَم اگر هزار کام است مرا

بی نام تو، سر به سر حرام است مرا»

«نه فراموشی ام از ذکر تو خاموش نشاند

که در اندیشه اوصافِ تو حیران بودم»

خدایا!

«چه به دست آورد آنکه تو را از دست داد و چه از دست داد آنکه تو را از آنِ خود ساخت»؟!

پروردگارا!

چگونه عذر به پیشگاه تو آوریم و حق تو را ادا کنیم که همواره از تو وفا هست و از ما جفا؛ از

تو عطا هست و از ما خطا و تو ما را می خوانی و ما تَعلُّل می ورزیم؟!

«ای دل چه اندیشیده ای در عذر آن تقصیرها

زان سوی او چندان وفا زین سوی تو چندین جفا

زان سوی او چندان کرم زین سو خلاف و بیش و کم

زان سوی او چندان نعم، زین سوی تو چندین خطا

زین سوی تو چندین حسد، چندین خیال و ظنِّ بد

زان سوی او چندان کشش چندان چشش چندان عطا»

ای بخشنده مهربان!

تو را سپاس که درهای توبه ات همواره باز است، تو را سپاس که «سریع الرِّضا»یی و خیلی زود و به سادگی از بندگانت راضی می گردی و تو را شکر که با ما همنشین می شوی و درد دل ما را می شنوی.

ای مُصَوِّر و ای نقّاشِ جهان هستی!

اگر گُهر باشم و یا سُفال، اگر آهوی خُتَن باشم و یا سیاهِ حَبَش، چه جایِ اعتراض، که «از آن دست که می پروردم می رویم»:

«من گر گُهرم و گر سفالم

پیرایه توست روی مالم

گر تن حبشی سرشته تُست

ور خط حُتنی - نبشته تُست»(1)

ای گشاینده کارها!

به بیماران شفای عاجل، به فقرا رزق و روزی، به غمگینان نشاط و شادی، به از پا اُفتادگان توانِ برخاستن، به جوانان عفاف و خویشتن داری، به دشمنان انصاف و به دوستان وفاداری عطا فرما.

ص:11

خدایا!

«غلامِ همّتِ آن نازنینم

که کار خیر، بی روی و ریا کرد»(1)

الهی!

آنچه از ما شنیدی، در حدّ بضاعت ما بود و نه در شأنِ کبریای تو؛ چگونه می توان با این قصور در عقل و فهم و دانش، حقِّ تو را ادا نمود و چه نسبتی است خا ک را با رَبّ الارباب؟!

ما همواره از تو انتظار رَحْم داریم و چشم پوشی.

«ای برون از وهم و قال و قیل من

خاک بر فرقِ من و تمثیل من

رحم فرما بر قصور فهمِ ما

ای ورای عقل ها و وهم ها»

الهی! شکوفه باران کن بوستان محمّد صلی الله علیه و آله را؛ شکوفه بارانِ سلام و صلوات؛ و باغ خزان زده وجودم را به بهارانه های گلستان محمّدی صلی الله علیه و آله سرسبز دار و بباران بر من بارانِ محبتت را، ای مهربان ترین مهربانم!

خدایا!

مرا از نعمت اشک و آه برخوردار ساز، که می توان به برکتِ اشک، برقِ دولتِ از کف رفته را باز گرداند.

«دارم امید بر این اشک چو باران که دگر

برق دولت که برفت از نظرم باز آید»

ای قادر بی همتا!

نعمت هایی را که ارزانی ام داشتی، به واسطه ناسپاسی و لغزش من، از من سلب مفرما.

پروردگارا!

توفیق شکرگزاری از تمامِ نعمت هایی که عطایم فرمودی، به من عنایت فرما.

ای خدای بی زوال!

به من دلی قانع و راضی نسبت به آنچه به من لطف کردی عطا کن.

بار الها، ای آن که به فضل و احسانت، حوائج ما را روا می کنی، ای آنکه سزاوار نیست که با وجود کسی چون تو، به یاد دیگران باشیم! گناهان ما را عفو کن و از معاصیِ ما درگذر.

«ای خدا ای فضل تو حاجت روا

با تو یاد هیچکس نَبْوَد روا

عفو کن زین بندگان تن پرست

عفو از دریای عفو اولی_'feتر است»

معبودم! تو را می ستایم که در هر حال و حالتم، در عصیان نفسم، در پشیمانی روحم و در چشمان اشک بارم باز هم مرا به سوی خود خواندی؛ مرا به سوی خود خواندی:

«اگر درها به رویت بسته شد دل بر کن و بازآ

دَرِ این خانه دق الباب کن، وا کردنش با من

به من گو حاجت خود را اجابت می کنم آنی

طلب کن آنچه می خواهی، مهیا کردنش با من»

یناه من، ای مهربان بی همتا! تو را می ستایم و سپاس می گویم که بسیار «دشواری ها که از من دور کردی و چه بسیار نعمت ها که چشمم را بدان روشن کردی!» تو مرا خواندی و من لبریز از احسانت، شرمسار و پشیمان، به درگاهت آمدم. باز هم با چشمی گریان و امیدی به احسان - به احسان و لطف بی کرانت - آمدم و تو را خواندم: ای مهربان! «پاسخم ده که جز تو با کسی راز

نمی گویم و به کسی امید نمی بندم و تو را می خوانم به نام نهانت، به شکوه پنهانت» به طاعت نکوکارانت به لطف بی پایانت که مرا خوانده ای به سوی خود:

«بیا قبل از وقوع مرگ روشن کن حسابت را

بیاور نیک و بد را جمع و منها کردنش با من

اگر عمری گنه کردی مشو نومید از رحمت

تو توبه نامه را بنویس، امضا کردنش با من»

ص:15

به سیرم ادامه می دهم. شوقی دیگر در دلم می جوشد، چون می بینم معبودم در کنارم حضور دارد:

«یار نزدیکتر از من به من است

مشکل این است که من از وی دورم»

می خوانم که خدا با من است و از «دور، خدایا نمی گویم»:

«بیدلی در همه احوال، خدا با او بود

او نمی دیدش و از دور خدایا می کرد»

عاشقانه می گویم: «سَمِع اللّهُ لِمَنْ حَمِدَه»

امّا آن همه خوبی و زیبایی، آن همه جمال و جبروت و کبریایی، تعظیم در برابرش چیز اندکی است؛ باید در مقابلش به خاک افتاد و خاک شد، تا همه او شد و چه لذّتی از این بالاتر برایِ یک عاشق که بگذارد همه او باشد؛ همه معشوق. نیست می شوم تا به هَستْ برسم و چون شمع، منیّت هایم را می سوزم؛ تا به سرچشمه روشنی راه یابم:

«تا نیست نگردی رهِ هستَت ندهند

این مرتبه با همّتِ پستت ندهند

چون شمع قرار سوختن ار ننهی

سرچشمه روشنی به دستت ندهند»

در سجده، رمز پرواز را در می یابم:

«جان گشوده سوی بالا بالها

تن زده اندر زمین چنگالها»

می بینم تن خاکی خود را چون سنگی بسته بر بالِ جانِ من؛ آن را بر زمین می گذارم و اوج می گیرم، حمد و سوره ای دیگر می خوانم؛ امّا این بار تجلّیِ نور، برایم بی نقاب است؛ زلال و روشن.

هوس تمنّار و خواستن در من اوج می گیرد، از او می خواهم؛ ولی بی حجاب، بی واسطه. گرانبهاترین چیز را از او می طلبم: «او را می خواهم» و چنین به قنوت می ایستم:

«اِلهی وَ اَلْحِقْنی بِنُورِ عِزِّکَ الْاَبْهَجِ فَاَکُونَ لَکَ عارِفا وَ عَنْ سِواکَ مُنْحَرِفا(1)؛ پروردگارا مرا به نور عزّتت که بهجت افزاترین چیزهاست، ملحق نما، تا تنها، شناسای تو گردم و از غیر تو فارغ گردم»

«جمالِ حور چه باشد، رضای دوست طلب

که حیف باشد از او غیرِ ا و تمنّایی»

رکوعی دوباره و جامی دیگر و سجده ای تازه و ساغری دیگر.

«زهی شربت زهی لذّت زهی ذوق

زهی دولت زهی حیرت زهی شوق»

ص:17

می نشینم و عطر ستایشِ او را می پراکنم؛ «الحُمدلِلّه».

وقتِ دم زدن از وحدت و توحید می باشد و باید بر ورقِ انس و جان، خامه توحید کشید:

«چون دم وحدت زنی حافظ شوریده حال

خامه توحیدکش بر ورقِ انس و جان»

«اَشهدُ اَنْ لا اِله اِلاَّ اللّهُ وَحْدَهُ لا شریکَ له»

امّا نباید از یاد بُرد که بی نورِ وحی و رسالت و امامت، چگونه می توان در این ظلمات، به خداوند رسید و رستگار شد؟ «وَ اَشهدُ اَنَّ محمّدا عبدُه و رسوله «اَللّهُمّ صَلِّ عَلی مُحمّدٍ و آل مُحمّدٍ»

امّا افسوس!

«چو پرده دار به شمشیر می زند همه را

کسی مقیمِ حریم حرم نخواهد ماند

غنیمتی شمر ای شمع وصل پروانه

که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند»

باید با آن همه شکوه و زیبایی و تجلّی وداع کرد!

«از دستِ غیبتِ تو شکایت نمی کنم

تا نیست غیبتی، ندهد لذّتی حضور»

امّا معبود، ناگهان بر آن همه زیبایی و نور نقاب نمی کشد؛ او را به نوری پایین تر از نور خود می سپارد؛ «السّلام علیک اَیُّها النّبیُّ و رَحمة اللّه و برکاته»

با پیامبر نیز باید تا دیدار بعد، وداع کند. به انواری پایین تر می رسم؛ انوارِ صالحین: «السّلام عَلَینا

وَ علی عِبادِ اللّه الصّالحین».

و سرانجام، به حکم معیشتِ مادّی، دوباره باید به میان خاکیان برگردم؛ خاکیانی که سلامتی آنها را نیز از پروردگار مسئلت می نمایم:

«اَلسّلام عَلَیْکُمْ و رحمةُ اللّه و بَرکاتُه»

از التهاب می سوزم و باران اخلاص بر کامم می بارد.

شوقی شگرف، آیینه جانم می شود و من از انعکاس عرش، آب می شوم.

بوی نور می آید؛ بوی بهاری جاری، بوی اتفاقی سبز.

بالهای پروازم، شوق آبی آسمان را دارند.

از تو سرشارم و از خویش خالی به تو رسیدم و از هرچه جز توست آزاد. دستانم طعم «ربنا»های عاشقی می دهد و چشمانم دریادریا استغاثه را پلک می زند.

من در این دقایقی که نور می بارد، تو را به تلاوت نشسته ام.

من در آسمان نیاز بال می گشایم تا تو را در بلندترین اتفاق به تماشا بنشینم.

ای بی کران ابدی!

دست هایم را نذر نوازش ضریح عفوت می کنم؛ مرا به وسعت نورانیِ بارگاهت راه ده.

و بار دیگر «تکبیره الاحرام»، میهمانِ رحمت توام می کند.

یا رحمان!

تو را به رحمانیّتت که دیگربار، صراط مستقیمت را بر من بنما؛

صراط مستقیمی که در برابر بندگان صالحت گشوده ای

صراط مستقیمی که ختم به روضه رضوان تو می شود.

ای بزرگ!

ای صاحب جمیع کرامات!

رضای حضرت حق هم، فرودگاه شماست

و اوج لذت و آرامش الهیِ ما

زمان گفتن تسبیح حضرت زهراست

نماز، گام بلندی است سمت حضرت دوست

و قطره قطره شناور شدن در آن دریاست

خدا من از تو و از هدیه تو ممنونم

که یک تولد دیگر برای انسان هاست

عارفانی بودند که خورشید، روشنایی اش را از پیشانی آنان وام می گرفت.

سالکانی بودند که زمزمه های یکرنگی شان را هنوز آئینه ها به خاطر دارند.

پاک طینتی و صداقتشان را...

نه! ما شهیدان را نمی شناسیم؛ «شهیدان را شهیدان می شناسند».

لاشخورها با بال هایی سیاه، آسمان آبی ات را محاصره کرده اند.

آیا کدام دست، یاریگر لحظه های کبودت خواهد شد؟

کدام سحرگاه بر چهره خموده ات شبنم تبسم خواهد پاشید؟

ای تار و پودت تنیده در اندوه و خون! تو آن خاکی که نفس های سلیمان در هوایت جریان دارد. نخستین قبله ای که مسلمین زمین، رو به سویش نماز گزارده اند و حالا این چنین اسیر و بی یاور، خیره بر دور دست افق، حجم سنگین داغ هایت را مویه می کنی.

اما نه! مویه هایت را بگذار و برخیز.

تو می توانی با دستان سپیدت، خورشیدِ اتفاق را بر آسمان باران ریز لحظه هایت حک کنی.

می توانی این هوای مه آلود را با سرانگشتان روشنت پس بزنی و بهار را به کوچه های سرزمینت دعوت کنی.

برخیز، سنگ های نفرتت را بر پیشانی ترک خورده صهیونیست بکوب!

غرور سرخت را در عزمی پولادین بپیچ و بر سر و روی آنان فرود آورد که درختانت را خزان زده می خواهند.

ریشه های عصیان دشمنانت سست تر از آن است که این خاک توفان دیده را از علف های هرزه شقاوت لبریز کند.

برخیز! بگذار زندگی در دست های کودکانت نفس بکشد و مردمانت طعم شیرین آرامش را در دهان های تلخ روزهاشان، مزه مزه کنند.

من ایمان دارم که گام های استوارت جاده سپید آزادی را در خواهد نوردید.

فریادهایتان را گوش عالم می شنود! اگرچه واژه های نشنیدن را زمزمه می کنند، لب های به هم آمده یشان.

فریادهایتان هر کدام سنگی است که بر پیشانی سیاه اشغالگران می خورد.

شما فرزندان صبرید! صبری که ثمره درختان پربار روح شماست، آن سان که زیتون ها گواهی می دهند باروری درختان و خاک حاصل خیز فلسطین را.

صبر شما گواهی ست برای صلابت روح شما، در برابر تندبادهای مخالف. فلسطین، بی نام شما، هیچ وقت استیلای خویش را درک نخواهد کرد. شما فلسطین را معنا می کنید با واژه هایی

بلیغ و با خون خویش که بر سنگ فرش کوچه ها و خیابان هایش جریان دارد.

شما فرزندان شهامتید، که این سان سینه سپر کرده اید در برابر گلوله های سرکش طغیان. شما فرزندان شهادتید، خون شما شهادت را به رساترین تعابیر معنا کرده است، شهادت، استعاره

است از نگاه های مشتاق شما.

شما فرزندان فلسطینید! شما فرزندان صبرید! این خاک با اشک های شما با فریادهای شما آشناست.

ص:29

... اما بوعلی می خواست عارف باشد؛ عارف به آنچه می بیند، به آنچه می شنود، به آنچه می گوید و از آنچه لمس می کند در عمق ذرات؛ «هو الحق» گوی آب و آیینه. از خراسان تا گرگان، از گرگان تا ری و اصفهان، بوعلی بود و گریختن از محدوده فرمانروایی جهل.

آنچه نابسامانش کرده بود، گریختن از سلطه جهل بود که شهود «سینایی»اش پر از جلوه تجلّی یار بود.

او از جنس خاصانی بود که دست های توانمندش، فراتر از فهم عامّه را لمس می کرد. او از جنس کسانی بود که خدا را می دید و می شنید و حس می کرد؛ در پیچیدگی سلول های آدمی، در

نجوای آرام نسیم، در لطافت چشم های زلال.

حکمتش، پایبند تنگ نظری اهل «جدل» و عرفانش، منقبض در زاویه های بست رباط و خانقاه ها نبود.

پرنده دلش، عشق را از مکتبی آموخته بود که چشم لایزالی «ولایت» است و شاگردان این مکتب، استادان توانمند معارف متعالی بشر هستند.

بوعلی، آنچه را که آموخت، برای آموختن آموخت؛ آنچه را اندوخت هم برای آموختن اندوخت.

طول و عرض کاخ، باعث جدایی اش از مردم نشد و صدارت و وزارتش جز خدمت به خلق، مفهومی دیگر نیافت.

از طبابت تا حکمت، از فلسفه تا عرفان، از درس و بحث تا وزارت و حکمرانی، بوعلی بود و رضای حضرت دوست(جل جلاله)؛ بوعلی بود و دلواپسی دانش؛ دانشی که سربلندی ایران و اسلام، پیامد آن بود.

نام بلند آوازه اش چنان به تسخیر مرزها پرداخت که «جهان غرب»، هنوز هم سر به آستان یادش می نهد و فرمانش را پاس می دارد.

سلطان الاطبا، شیخ الرئیس، صاحب «شفا»، کاتب «قانون»، فخر «اشارات» و صدها لقب بلند و با شکوه که همانند نامش - حسین - شکوهمند و رسایند!

پزشک بود که دردهای جسمی و روحی را با ایمان و اعتقاد، معالجه می کرد و درس آموختگان مکتبش، گویی دست به اکسیر اعظم یازیده اند؛ همانند نامش به مانایی و جاودانگی رسیدند.

یادش گرمابخش محافل علمی و نامش جاودانه ترین افتخار تاریخ مان باد!

ص:31

تو همه جا بودی و هیچ جا.

اثری از تو نبود.

چون صاعقه ناگهان فرود می آمدی بر فرق بی خیالی شان و یکبار، ناپدید می شدی در عمق لحظه ها.

کوچه پس کوچه ها تو را می شناختند و فرارهایت را پنهان می کردند.

سایه های دیوار، سایه ات را در آغوش می گرفتند و محو می شدی از چشم ناپاکان.

می دانم چقدر سخت است لحظه لحظه در اضطراب به سر بردن!

سخت است خانه به دوشی و آوارگی زن و فرزند؛ تو امّا مجاهدی بودی، غرق در هجرتی عاشقانه که ره صد ساله را یک شبه پیمودی.

از سلاله پاکان بودی و از قبیله شهادت.

اینک در خلوت یک کوچه، گرداگرد تو را گرفته اند!

سرخوش از پیروزیِ خیالی شان، تو را به تسلیم فرا می خوانند؛ آنها که خواب را مدّت ها بر چشم هایشان حرام کرده بودی.

آنها که رویای دستگیری ات، آرزوی روز و شبشان شده بود.

آنها که جانشان از دست تو به لب رسیده بود.

پیراهنت خونی است؛ امّا تسلیم نخواهی شد.

تو مشتاق شهادتی و شهادت مشتاق تو.

می خواهی داغ بزرگ تری بر دل طاغوت بگذاری.

نه حرفی از تو خواهند شنید؛ نه کلمه ای از تو خواهند یافت.

کاغذ اطلاعات را می بلعی تا کاخ نشینان همچنان نگرانی و دلواپس اندرزگوها باشند.

و قصه تو گوشوار گوشِ تاریخ خواهد شد.

سیدعلی! امروز روز توست، پایان گمنامی است.

ص:34

در جام جان زمان، شوکران مرگ سرازیر می شود. فاجعه متولّد می شود.

دستان ابلیس خون آلود است.

دو پروانه در آتش عشق می سوزند؛ در آتشی که شعله ور است از کینه ابلیسیان.

«باهنر» و «رجایی»، اسطوره های بی نظیر عشق، دو واژه نام آشنای تاریخ. یک جفت پروانه عاشق رها شده از پیله تعلقات دنیا، محو جمال دوست، به آسمان قد می کشند.

از «رجایی» می گویم، همان معلّم ساده و مهربان که اندیشیدن را می آموزد. او که شهرت و محبوبیت، ذره ای از تواضع و فروتنی اش نکاست.

شمعی که در اندیشه عشق به خدا، ذره ذره سوخت.

پروانه ای که در طواف عاشقانه اش گرد روشنایی شعله عشق و معرفت، به عروجی سرخ رسید.

و «باهنر» هنرمند عرصه شهادت بود که «شهادت هنر مردان خداست»!

ص:36

8 شهریور 1384

24 رجب 1426

2005.Aug.30

چه زود فراموش کرده اند که به دست های هیولایی خویش نگاهی بیاندازند! چه ابلهانه بهای حماقت خویش را از کودکان بی گناه افغان و عراقی و فلسطینی مطالبه می کنند و برج های

چنگیزی خود را در ویرانه آرزوی کودکان بنا می کنند! هنوز نگاه خورشید از خون های خشک

شده بر دیوارها شرمناک است.

هنوز تاریخ از تکرار روزهای شمارش شده اش می هراسد که آبستن چه فتنه هایی از سوی صهیونیزم خواهد شد؛ آن وقت، هر کودک مسلمان، تازه تولد یافته، «تروریست» نامیده می شود!

عجب دنیای وارونه ای است!

هنوز آسمان از مراسمِ «برده کُشان» یانکی ها دلگیر است؛ امّا نوجوانان آفریقایی، آدمکش نامیده می شوند!

هنوز چنگال پر زور شارون از خون اردوگاه های فلسطین آلوده است؛ آن گاه «حزب اللّه» کانون وحشت، گفته می شود!

چه ابلهانه می اندیشند ارباب های سفید که فکر می کنند هنوز هم می توان از کشتی های بادبانی خود پیاده شده و زنجیر در گردن جهانیان انداخت!

امروز هر انسان آزاده ای می تواند نیت گرگ را از دوستی با چوپان بفهمد!

بگذار امثال بوش و شارون گرگ باشند و امثال بلر، شغال!

این صبح فرداست که روشن می شود، وقتی آفتاب حقیقت سر از کوه های بلند «مشرق» زمین بر می آورد، چه کسی «تروریست» است.

... آن روز دیر نخواهد بود که «خشم خداوند» فراگیر شود و طومار حیله و ترفند آنها را درهم بپیچد؛ طوماری که امروز با نام «دموکراسی»، تنگ تنگ بر گلوی جهان پیچیده است و خونش را مثل زالو می مکد.

به امید آن روز، روزی بدون ترور؛ روزی بدون خون و خون ریزی!

ص:38

8 شهریور 1384

24 رجب 1426

2005.Aug.30

و آفتاب، یارانش را به محو سایه ها گسیل کرد. قلعه شب در برابر تیغ آفتاب قد علم کرد و به خاک نشست.

خیبر ویران شد تا کینه ای بر سر کینه های یهود افزون شود و آتش حسدشان چنان بر افروخته گردد که خاکستر ایمان سوخته شان هم به باد کفر و ناسپاسی رود و اینک پس از هزار سال، ماییم و قلعه تازه شب پرستان.

ماییم و انتظار فرزند حیدر، تا به یاری تیغ قهرش خیبر صهیون را نیز بر سر قلعه نشینانش ویران کنیم.

آن گاه که آفتاب بر عالم تجلی کرد، از خیمه بیرون آمد و سراغ کسی را گرفت. گفتند: یا رسول اللّه صلی الله علیه و آله! علی علیه السلام به چشم دردی مبتلا گشته. فرمود: بیاوریدش که طومار خیبر به قدرت بازوان حیدری اش پیچیده خواهد شد!

بیاوریدش که ملائک، مشتاق تماشای جنگیدنش هستند!

بیاورید آن سبقت گرفته در ایمان را که آسمان ها شهامت صفدری اش را به انتظار نشستند و علی آمد و اندیشه های سست دلان نقش بر آب شد و رسول خدا صلی الله علیه و آله عطر دعایش را آرام جان آسمان ها ساخت که «خدایا، چشم درد و گرما و سرما را از او دور گردان و بر دشمن یاری اش ده که او بنده توست و تو را دوست دارد و رسول تو را دوست دارد و هرگز فرار نمی کند»

پرچم به رقص آمد در آسمان ها؛ از شوق نوازش دستان یدالله.

التهابی غریب در دل زمانه چنگ می زد و سایه شک بر نگاه همیشه مردّد.

نمی دانم، صدای دعای ملائک بود که در آسمان ها، می پیچید یا درود پیوسته خدا بر عزیزترین آفریده اش.

اقتدار پوشالیِ خیبر، کی دوام خواهد آورد در برابر قدرت الهی؟ دست در حلقه های درب آهنین خیبر، بارش یکریز یقین از جان و دل و یک «یاعلی».

و خرد شدن غرور خیبر در برابر عظمت «علی»؛ «لا فتی الا علی، لا سیف الاذولفقار» کاش چشم ها به معجزه ایمان بیاورند!

به چشم ها بگویید خوب بنگرند این صحنه ها را که این دست ها از آستین قدرت و عدالت خداوند، بیرون آمده است. که این دست ها سرنوشت احد و بدر و خندق را رقم خواهد زد.

که این دست ها، کلام وحی را خواهد نگاشت.

که این دست ها، دست غدیر است که روزی برای بیعتش سر و دست می شکنید و دیگر روز، ریسمان و بند بر آن می نهید.

که این دست های خداوند است که از آستین علی علیه السلام بیرون آمده.

کاش چشم ها کم حافظه و فراموشکار نبودند!

ص:41

یا موسی بن جعفر علیه السلام تمثالِ دنیا در قاب حقیقت به چشم تو بیش از دیگران آشنا بود که: «الدّنیا سجن المؤمن»

تو با تسبیحی از سپاسِ شبانگاه، روزهای مانده را زنجیروار به عروج تازه می رساندی و به تدریج، پاره هایی از ملکوت را بر جزایرِ تنهایی انسان ریختی تا این که کنار خزان زدگیِ

عاطفه های بغداد، با دستانی از بهار، مشیّت شیرین را در آغوش کشیدی.

یا باب الحوائج! هنوز قصیده کوهپایه های روح انگیز و دامنه های فَرَح ریز از طبیعتِ ترتیل گونه اشک هات می تراود.

«اللهم صَلِّ علی المُعَذَّبِ فی قَعْرِ السُّجون و ظُلَمِ الْمَطامیرِ ذی السّاقِ الْمَرضُوضِ بِحِلَقِ القُیُود؛ خدایا! درود بفرست بر شکنجه شده در قعر زندان ها و تاریکی چاه ها؛ همو که ساق پای نازنینش بر اثر

حلقه هایِ زنجیر کوبیده شده بود».

احساس، مردی که از نهایت خورشید آمده بود، مردی با لطافت باران. بغداد، هرچه می خواهی از او بگیر.

این که داری غریبانه می فرستیش به ملکوت، کریم ترین ثانیه های دنیاست.

درهای بخشایش است و مهربان ترین مردم.

خشم نمی گیرد و خشم دیگران هم فرو می نشاند.

او کاظم علیه السلام است؛ شیرین ترین ستاره در این آسمان مه آلود. آه، بغداد! نگذاشتی این خلسه یکدست در تنمان باقی بماند.

نگذاشتی حلاوتش جهان را پُر کند کبوترهای آسمانت برای چه پر می ریزند؟ چرا شیون از هر خانه گنجشک بر می خیزد؟ چرا درخت ها خشک می شوند؟

این پیکر خاک آلود چیست که بر شانه های چهار غلام سیاه می آید و پشت سرش، ملایک، مویه کنان از هوش می روند؟

این پاهای خون آلود کیست که هنوز سنگینی زنجیر را برخود دارد؟

این شناسنامه درد همانی نیست که دست های رئوفش را کاینات می فهمید؟

چقدر غریب، چقدر دلتنگ، چه داغ بزرگی که مناره ها، نیمه شب اذان می گویند، بی آنکه کسی در بلندای مأذنه ها باشد!

تابوتت کو، ستاره دنباله دار، بی بهانه ترین آغوش سلوک، متقی ترین شناسنامه خُلُود؟

آقای ابری ترین اندوه های باریده بر خشکی دلهامان! تابوتت کو؟

دلم تاب این اندوه را نمی آورد.

چشم هایم محاصره گُرگ ها را نمی بیند؛ ازدحام کفتارها را، یورش خفاش را. دلم تنگ است، امام غریب؛ تنگ مرثیه خوانیِ خون و اشک.

می خواهم به تشییع غریب ستاره بیایم؛ به خداحافظی خورشید. دلم برای گریه تنگ شده است.

گمان می کرد می تواند نور خدا را در تاریکی زندان پنهان کند!

چهارده سال رنج مکرّر؛ چهارده سال از پشت میله ها تابیدن!

تو خورشیدی و خورشید هرجا که باشد می تابد؛ میله ها نمی توانند مانع نورافشانی اش شوند.

یا باب الحوائج! دیرگاهی است که این میله ها، شاهد سجده های آسمانی ات هستند.

دیرگاهی است که خشت خشت دیوارهای زندان به سوز ناله های شبانه ات، دلخوش اند.

میله های زندان، بزرگ ترین دلیل مظلومیت تو و غل و زنجیر دست و پاهایت، بهترین راویِ مصائب توست.

یا باب الحوائج!

چهارده سال در عمیق ترین سیاه چال جور و ستم هارون، کورترین گره های ناممکن را به یک اشاره گشودی و با سوز مناجات عاشقانه ات، سیاه ترین قلب ها را به لرزه در آوردی!

یا باب الحوائج!

هنوز در گوش غیرت «صفوان»ها، فریاد آزادگی ات طنین انداز است.

هنوز قدرت پوشالی «هارون الرشید»ها، در هم می ریزد از شکوه و جبروت ملکوتی است.

«فدک» در کلام تو زیبا تفسیر می شود.

از نگاه تو «فدک» یعنی تمامیّت ارضی اسلام.

ای قوم محمد صلی الله علیه و آله را موسی، ای اقیانوس خشم و غیظ را کاظم، ای پروردگار عالم را عبد صالح!

فرشتگان، به تسبیح در آمدند مقدمت را. آسمان ها و زمینیان، خون گریستند فقدانت را.

چهارده سال رنج مداوم تمام شد!

دنیا می ماند و یتیمی تا همیشه مکرّر!

کیستی تو که می شود با التجای به تو، تمام نابسامانی ها را سامان بخشید، تمام دردها را درمان کرد و تمام غصه ها را از دل زدود؟ کیستی تو ای روح نماز که حتی دشمنت به خاکساری نیایشت

غبطه می خورد؟ حضور آسمانی تو را چه کسی می تواند انکار کند؛ حتی در زندان، حتی در تنگنای تمام «سیاه چال ها»؟!

بریده باد دستی که زنجیر را به ملازمت پاهایت برگزید!

آخر چگونه می شود مفهوم ناب آزادی و آزادگی را به بند کشید؟

مولا، شگفتا از صبر تو؛ صبر مقابل سیه کارترین ستمگران روزگار، صبر مقابل تمام ناروایی های زندان و زندانیان! بریده باد دستی که تازیانه بر پیکر کبریایی ات نواخت! بریده باد دستی که با زهر خنده نگاهش، سمّ هستی سوز حسادت را به جام جان تو ریخت!

مولا جان، ای اسطوره شکیبایی! ما رابه التجای تو نیازی است که در طول زندگی بدان محتاجیم و خداوند دعای تو را بهانه اجابت بی واسطه کرده است.

ای باب رحمت و اجابت! چگونه می شود در عین درماندگی از یاد تو غافل شد؟

اینک، این غروب غمبار شهادت توست که آسمان «کاظمین» را فرا گرفته است؛ غروبی که یادآور روزهای تاریک زندان است؛ روزهای تلخ تازیانه و خشم، روزهای سرشار از خلوت غریبانه مناجات هایت.

مولا جان، چگونه می توانم عبادت هایت را بسرایم؛ ولی برای زخم های غریبانه ات سکوت کنم؟

چگونه می توانم به شکیبایی بی نظیر بیاندیشم؛ ولی به شکنجه دژخیمان توجه نکنم؟

چه نامرد مردمانی بودند، آنان که شمع وجودت را خاموش می خواستند!

چه وارونه اندیشانی که وجود آسمانی ات، تاب تماشا از آنان گرفته بود.

مولا، ای خورشید فرو نشسته در محاق زندان ها! امروز دل ما تنها به اندوه نشسته است که شمع جان به یاد روزهای بی چراغت، سوزان و اشک غم به یاد ناله هایت فروزان است.

سلام بر تو، در همه حال!

سلام بر تو در همه روز!

سلام بر تو و شکیبایی ات در زندان های تاریک هارون!

ما و دریای کرمت یا باب الحوائج!

ص:47

خداحافظ ای کوچه های غریبه کاظمین!

خداحافظ ای سال ها زندان، سال ها غل و زنجیر!

خداحافظ ای سال ها انتظار!

بگذار و بگذر؛ خشت خشت دیوارهای تاریک زندان را و لحظه لحظه تنهایی ات را!

بگذار و بگذر؛ تمام دلتنگی ها و بی کسی هایت را!

بگذر از این شهر که مردم قدر تو را نمی دانند و خورشید عالمتاب را بر بالای سرشان نمی بینند!

نشنیده مانْد مثل همیشه صدای او

بعدش نوشت از غم مردی که می رسید

هر شب به گوشِ سردِ زمین، ناله های او

پس واژه واژه، شعر به زندان بدل شد وُ

سلّولِ سرد و ساکتِ هربیت: جای او!

مردی که در زمانه ارواحِ شب پرست

خورشید بود و حبس شدن هم سزای او

زندانیِ عجیب و شگفتی که می شدند -

جلاّدها به شیفتگی، مبتلای او

(نقشه کشیده شد)

:«زنِ طنّاز و فتنه گر

از خود بساز لکّه ننگی برای او»

:«رسوای عشق خود کُنَمَش تا به کام تو

ورد زبانِ شهر شود ماجرای او»

(نقشه شروع شد)

دو - سه روزی گذشت و زن -

مانْد و حضور عرشی و حُجب و حیای او

پر شد تمام روحِ زن از انعکاس آن -

هِیْ ناله، ناله، ناله و هِیْ هایْ هایِ او

پس در خودش شکست و شکست و شکست و گفت:

هر که تو نشکنی ش و نسازی ش، وایِ او!

ذرّات روحِ خاکیِ زن رنگ باخت وُ

کم کم طلای ناب شد از کیمیای او

(نقشه کشیده شد)

:«زنِ محراب و اشک و آه!

ص:51

نوبت رسیده است به مرگ و عزای او»

:«او آن پرنده ای است که بال پریدنش:

روح است و مرگ: دانه و بام و هوای او»

(نقشه شروع شد)

شبحی شوم آمد وُ

خود را دمید در «قَدَر» و در «قضا»ی او

خرمای مرگ را به دهان بُرد و مستِ وصل

مرگی غریب آمد و شد آشنای او.

تلنگری می بایست این قوم را تا به خود آیند و به گوهر وجودی خود دست یابند. اینک نوبت رسالت بهترین مخلوق خداوند، برگزیده خلقت و گلچین شده گلستان انبیا است که باید این

رسالت را بپذیرد!

... و بهترین و امین ترینِ مردمان برای هدایت نااهل ترین مردمان، انتخاب می شود. حتّی نامش، جانمایه رحمت است؛ جانمایه ادب و احترام؛ محمّد صلی الله علیه و آله!

... آن گاه، محمّد صلی الله علیه و آله باید به تزکیه بپردازد؛ چه جایی نزدیک تر به خدا از غار «حرا»؛ خلوتگاهی که می شود با معشوق اولی خویش به خلوت و گفتگو نشست!

گویی این بار دیگر معشوق، زبان به گفتگو گشوده است: اِقرأ؛ بخوان!

بخوان به نام خداوند!

بخوان به نام آن که خلوت نشین دل پر آشوب توست! بخوان به نام او که تو را حبیب خویش خوانده است و محبوب تمامی کاینات!

... بخوان به نام خداوند:...

... و این خواندن سرآغاز «قولوا لا اله الا اللّه تُفْلِحوا» شد که کژاندیشان، برای رهایی از جهل باید به «تفلحوا» بیش از پیش بیاندیشند! بار دیگر ارتباط آسمان و زمین برقرار شد و وجدان عرب و

عجم از چوب و سنگ پرستی، به خداپرستی گرایید.

بار دیگر نوح کشتیبان علیه السلام، قوم خویش را از توفان بلا رهانیده، به ساحل نجات خواهد رسانید.

بار دیگر موسای کلیم علیه السلام، قوم خود را از قید ذلت فرعونی رهانیده، به دیار آرامش و صلاح خواهد رسانید.

بار دیگر ابراهیم خلیل علیه السلام، قوم خویش را از چنگال آتش نمرودی رهانیده، به زمزم رستگاری خواهد رسانید!

بار دیگر سلیمان محتشم علیه السلام، قوم خویش را از ذلت در یوزگی رهانیده، به عزّت سرافرازی خواهد رسانید.

بار دیگر عیسای مسیح، قوم خود را از امراض خودپرستی رهانیده، به عشق خداپرستی خواهد رسانید.

ص:54

بار دیگر آسمان و زمین دست در دست همدیگر برای رهایی انسان از ذلّت، لبیک گویان، نوای محمد صلی الله علیه و آله را همراه شدند: «قولوا لا اله الا اللّه تفلحوا!»

خجسته روز آزادگی انسان از قید جهل، روز بعثت رسول گرامی اسلام مبارک باد!

توست. هنوز هم نقش روشن «لا اله الاّ اللّه» بر گنبد دل های بی شماری که توفتح کرده ای، همدوش حقیقت قدسی «محمّد رسول اللّه» می درخشد و پیام مرد امین عرب را پس از قرن ها فاصله، اینچنین پاس می دارد.

این صدای توست که دعوت می کند مشتاقان قرب إلی اللّه را به وعده گاهی که تو در مرکز آن قرار داری.

تو شمع بزم آفرینشی و همه هستی، پروانه های گردنده به دور تو.

می خوانی و به همراه تو زمین و زمان زمزمه می کنند یکتایی پروردگار تو را.

با تو تمام آسمان ها و ستارگان مقیم در آنها شهادت می دهند به یکتایی او که خالق زمین و

آسمانهاست؛ او که گفت بخوان و هم اکنون این تویی که می خوانی:

«اِقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ»

نامت محمد است و کنیه ات ابوالقاسم. تو را آفتاب نامیدند؛ به حق که آفتابی. تو را آسمان نامیدند؛ به حق که آسمانی. نعلین تو را زمین بوسه گاه است و پیشانی ات، آسمان را سجده گاه. بر بام کدامین آسمان ایستاده ای؟

تو از ملکوت کلام، ناب ترین واژه ها را در گوش ما زمزمه کردی و سکوت خسته ثانیه های نبودنت را شکستی.

ای برترین نام!

امروز، روز رقص حراست.

امروز همه آسمانیان به شکرانه برگزیدنت کِل می زنند و تمام خاکیان، آسمانی شدنت را پای می کوبند. تو هلهله شادباش زمینی؛ تو بیکرانگی معنا، تو ابدیت واژه های شعری. حرا، واژه واژه اشک شد و غزلباران اذان جبرییل را به تماشا نشست. حرا از خویش برآمد و به آسمان شد.

زمین شکافت و خاک های ترک خورده اش، سجدگاهت شد، ای از تبار نور و روشنی! حرا، قندیل روزهای بی خدا را شکست و در نور بارانی نجیب، ثانیه های مقدس را سجده کرد. زمان

ایستاد و تو به تلاوت آیه های نور نشستی و خواندی به اذن پروردگارت؛ همان پروردگاری که تو را به زخمه زیباترین آواها نواخت و معراج را برایت تفسیر کرد.

امروز روز تکوین آیه های رسالت است. روز تجلّی رحمت الهی.

باران نور، دستان خسته تاریخ را روشن کرد و طلیعه ایمان بر بلندای انسانیت درخشید.

برترین تجلّی خدا در کسوت آفتاب، معراج را زمزمه کرد و برگزیده شد برای خواندن اولین آیات نور:

«إِقْرَاءَ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِیَ خَلَقَ...»

سفیران صبح که هر یکی پیغامی دیگر از ملکوت برای اسیران ناسوت آورده بودند، روی در نقاب خاک کشیده اند و شب پرستان بر اریکه های خالی آنان تکیه زده اند.

کعبه، اوّلین خانه خدا بر خاک، موزه نمایش بت های رنگارنگِ سنگ و چوب پرستان است و میراث ابراهیم را در صندوقْ خانه های نسیان، به دست غبار غفلت سپرده اند...

و محمّد صلی الله علیه و آله چهل ساله شده است.

امشب در آن غار رازآلود چه خبر است؟

خلوت های محمّد در حرا به طول انجامیده است و قلب مهربان خدیجه را التهابی عجیب در خود فشرده است. محمّد صلی الله علیه و آله، مُهر ختام طومار نبوّت و متمّم بیانیّه بلند رسالت است. از فردا محمّد صلی الله علیه و آله آخرین سخنان خدا با آدمی را در گوش تاریخ فریاد خواهد کرد؛ آن چنان که پژواک جاودانه اش تا قیامت در رگ های هوا طنین بیندازد.

از فردا محمّد امین، رسول اللّه خواهد بود تا حقایق ازلی و ابدی را بار دیگر در راستای زمان منتشر کند.

و اینک محمّد صلی الله علیه و آله به شهر بازگشته است؛ با رعشه ای که از ملاقات با خدا در تار و پود روحش افتاده است.

با چهره ای که از سرخی به شفق می ماند و با کوله بار رسالتی که از هم اکنون بر پشتش سنگینی می کند.

خدیجه! محمّد را با ردایی گرم فرو پوشان که از امشب، یتیم مکّه پدر تمام آدمیان گشته است.

«کرشمه تو شرابی به عاشقان پیمود

که عشق بی خبر افتاد و عقل بی حس شد

طرب سرای محبّت کنون شود معمور

که طاق ابروی یاد منش مهندس شد».

بی ریشه بود هرچه که نامش گیاه بود

دنیا مکرَّر از عبثِ هرچه هست و نیست

در خود زمین تکیده، زمانه تباه بود

بی شک «هُبَل» خدایْ ترینِ خدایگان

«عزّی» برای جهلِ عرب تکیه گاه بود

کعبه پر از شکوه و شعف، شور و زندگی

اما برای روحِ بشر قتلگاه بود

شهری پُر از کنیزک و برده که هرچه مست

خَمرش به جام و عیش مدامش به راه بود

با هر پسر: ولیمه و شادی، ولی چه چیز

در انتظار دخترِ یک «روسیاه»(1)

بود

در چشم های وحشی بابا دو دست گور

تنها پناه دخترک بی پناه بود

بابا به روی ننگ قبیله که خاک ریخت

تنها سؤال دخترکش یک نگاه بود

لبریز بغض، بر دو دهانی که می شدند

هر بار باز و بسته «دعا»؟ نَه، دو «آه» بود!

روشن: سیاه و خوب: بد و هر چه خیر: شر:

عصیان: ثواب و صحبت از ایمان: گناه بود!

سیر و سقوط، معنیِ سیر و سلوکشان

اوج صعودها همه در عمق چاه بود

سالک اگر که کافر، یا کفر اگر سلوک

کعبه نَه قبله گاه، که یک خانقاه بود

ص:60

این گونه شد که نعره زد ابلیس: ای خدا

حق با من است، خلقت تو اشتباه بود!

فوجِ مَلَک به ظنِّ غلط، در گمان شدند

با طرحِ نکته ای، همگی نکته دان شدند

طوفانِ شک وزیر و ملایک از آسمان

با کشتی شکسته به دریا روان شدند

عرش از درون به لرزه درآمد که بس کنید

از این به بعد، اهل زمین در امان شدند

شک شد یقین و «کن فیکون»(1)

بانگ بر گرفت

بود و نبود، آنچه نبودند، آن شدند

برقی زد آسمان و زمین غرق نور شد

یک یک ستارگان همگی کهکشان شدند

مردانِ گوژپشت و درختان پیر و خشک

قد راست کرده، باز نهالی جوان شدند

بر قبرهای کوچک و بی نام و بی شمار

حک شد که بعد از این پدران مهربان شدند

هر سنگ: شاخه ای گل و هر صخره: جنگلی

انبوه رنگ ها: همه رنگین کمان شدند

«کسری» شکست و آتشِ «آتشکده» نشست

«رود» از خروش ماند و علائم عیان شدند

اهل زمین، بدون پر و بال پر زدند

مردم، تمام سالکِ هفت آسمان شدند.

ص:61

«مرا نیز با خود ببر! شاید از برکت این کودک، خداوند آتش خشمش را که در بال هایم شعله می کشد فرو نشاند تا دیگربار در رکاب تو - جبرئیل امین! - بگشایمشان!»

«او فرزندم حسین است. شُبیر! امانتی که نینوا از من خواهد ستاندش. او فرزندم حسین است: همو که شصت و یک هجری به نامش در همه دوره ها فریاد خواهد شد. فرزند من! فرزند سپیده

دم سوم شعبان! فرزند غروب غمبار عاشورا! خنکای تن او که در چشمه های بهشتی شست وشو داده شده، بال های سوخته تو را مرهم خواهد بود.»

فطرس بال گشود و به پرواز درآمد: سلام بر حسین! سلام بر دستان مبارکش که گلگون خواهد شد از خون پسرش «سلام بر حسین! بر گلویش که بوسه باران خواهد شد با لبان خواهرش. سلام بر قدم هایش که سوی قتلگاه خود خواهد شتافت. سلام بر سینه اش که خنجر کین آن را خواهد شکافت. سلام بر سرش، آن هنگام که بالای نیزه هاست. سلام بر چشمانش آن گاه که نگران خیمه هاست. سلام و صلوات خدا بر ذره ذره وجود حسین که من آزاد شده اویم و زین پس سلام بر عاشقانش به محضر او..»

ادعیه تو خواهد بود و حلقه هایی از فرشتگانِ اشکِ شوق، آیات چشمان تو را در بر دارند.

دعای عرفه ای که بعدها یادگار می گذاری، درسِ شیفتگیِ انحصاری به تنهایی معبود را تعلیم می دهد.

تصمیم رهگشایی که بعدها می گیری، معیاری خواهد بود به دست بلاتکلیفی روزگارِ سردرگم.

راه هایی را نشان می دهی که ذهن سیّال مدرن را جوابگوست.

این که آغوشِ زندگی پر است از رهنمودهای تو، تحمّل پذیر می نماید و این که تمامِ عمر ما برایِ سجده شکر کردن کم است، اعترافی است همگانی.

هر کس با افزونیِ چراغ هایی که در مکتب کاشته ای، روشن می شود و هر تن به فراخورِ اندیشه اش، خوشه ای از درخت تناور شناخت را می چیند. دست های قدسیان، حتّی بسانِ فواره های نیاز، به سمت آسمانِ دست نیافتنیِ معرفت توست. ... و تو بالاتری از آنچه شعرها تو را پنداشته اند و برتر از آنچه که چکامه ها آورده اند. جهانِ فردا می آید تا به آفتاب نام تو سلامی دوباره کند .

و چه سرنوشتِ مبهمی دارند آن دسته از شب ها که بدون سلام بر تو، خفته اند!

یا حسین علیه السلام! جشن های حقیرانه بشر، چون کارت پستالی خاکْ خورده و فرسوده، یکی پس از دیگری فراموش می شوند؛ امّا سهم میلاد تو با گذشتِ قرن های دیگر - حتّی - ، درخشندگی

است و تازگی.

بی حضورت، دنیا روستای متروکه ای بود.

السلام علیک، یا عشق!

سلام، سومین انعکاس عکس خدا در آیینه خاک!

سلام، خون منتشر خدا در رگهای زمین!

سلام، معنای مرد!

سلام، تجسّم صبر!

سلام، اسطوره شهادت!

کربلا قلب زمین است و عاشورا قلب زمان.

و تو زاده شده ای تا در نقطه عطف جهان، خون گرمت را به رگ های خاک بسپاری و قلب عشق را به تپیدن وا داری.

سلام، ای آن که طنین نامت، چشمه های اشک را بیدار می کند.

سلام، ای آنکه سبزی باغچه ها از سرخی خون توست!

سلام، ای آنکه قبله نمای حقیقت، تا ابد سمت مزار تو را نشانه رفته است!

سلام، ای ناخدای سفینه نجات!

سلام، ای هادی رودهای سرگشته!

سلام، ای فانوس دریای هدایت!

سلام، شعر سرخ خدا!

سلام، خطبه بلیغ شهادت!

سلام، پرچم برافراشته شعر و شمشیر!

سلام، ای سپیده لیله قدر!

سلام، ای تشنه ترین رود، سربریده ترین شمس!

سلام، ای سرمست از شراب طهور شهادت!

سلام، ای سرسپرده به تیغ یار!

سلام...

ما این سوی زمان نشسته ایم و تو از فراسوی زمین و زمان، نشستگان را به برخاستن

می خوانی و ایستادگان را به رفتن.

ص:65

در این سوی زمان، هنوز ماییم و خاطره تپنده فریادت که قلب های مرده را روح می دمد و خاک تیره را سرخ می کند.

سلام، ای ذبیح خدا!

سلام، ای وارث امتحان ابراهیم!

سلام، ای آیینه دار یحیی!

تو زاده شده ای که در نزدیک ترین نقطه از زمین به آسمان کشته شوی؛ تا خورشید سربریده ات از فراز نیزه ها شام سیاه ظلم را رسوا کند.

السلام علیک، یا ابا عبدالله!

ناگهان دخیل چشمهایم به ضریح شش گوشه ات گره می خورد

از گلبرگ لبم شبنم عشق می تراود

«اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا اَبا عَبداللّه»

هنوز باور ندارم که زائر سرزمین کهکشانی توام!

شمیم معطّر «یا حسین، یا حسین»، فضای ملکوتی حرم را پُر کرده است

این جا بهشت روی زمین است؛

بهشتی که بهار خانه دل هاست.

امروز روز آفرینش توست؛ روز حلول بی کرانگی ات در پیکری مطهر، روز میلاد شکوه تو.

ای حلقه گشمده آل کسا! با آمدنت، انسان تکمیل شد. در طریق تو، گل، پروانه و شمع، جان می گیرند.

در طریق تو مهربانی، حرف اوّل را می زند.

در طریق تو، معرفت، شروع راه است.

در طریق تو، عشقبازی الهی است.

ای تلاقیِ دو نور آسمانی، مادر نور، پدر نور، نور علی نور! تو جذبه ای از پرتو جمال خداوندی، تو تلاقی دو اقیانوس، عاطفه و مهربانی. نامت، راحتی جان عالم است.

کنگره های عرش به ذکر نام تو آرام می گیرند.

روح ناآرامی جهان را، جز کشتی امن و مهربان وجود تو، چه کس به ساحل نجات خواهد رساند؟

ظلمات جهل و نادانی بشر را جز نور ذات مقدّست چه کس خواهد شکافت؟

ای حسن مطلع تمام ترانه ها! ای دلنشین تر از همه عاشقانه ها! حسین علیه السلام»!

کرامت محض! از راه می رسی و خوان محبّت را بر افلاک و خاک می گسترانی و هستی و آن چه در دل هستی است بر سفره مهربانی ات حلقه می زنند.

تو می رسی و از تو امامت، بلند می شود. تو می رسی و دنیا یکسره از تو لبریز می شود.

می رسی و تا آخرالزمان، می مانی. و دنیا همچنان دیوانه و شیفته نام تو.

هلال ماه است که از زاویه تاریک خویش پای بیرون گذاشته است. ملائک با جام های شیر و شکر، از آسمان ها فرود می آیند تا اهل زمین را سیراب کنند؛ از جام های لایزالی و لم یزلی.

ملائک جام در دست، تشنگان را می یابند تا به هر کدام جرعه هایی را بنوشانند. امشب هیچ بنده ای نباید تشنگی را احساس کند.

امشب شب سیرابی از کرامت بی کران خداوند است؛ به یمن آمدن کسی که خویش، لبالب لبریز است از عشق؛ او که در دستش سبوی بندگی می گیرد.

او که تشنگی اش را هیچ شراب لاجرعه ای، جز جرعه جرعه شراب آتش ناک عطش نتوانست سیراب کند. او که حسین است. او که فرزند علی علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام است.

حسین پسر عشق است و پدر عطش. فرزند علی: پدر خاک و فاطمه: مادر آب.

حسین علیه السلام سلیمان عشق است.

رسول دلدادگی است.

امشب شب میلاد کسی است که به درگاه خدای خویش روزی در کربلای بندگی، نه تنها خویش، که خانواده خویش را به قربانگاه کشاند. هفت پشت عطش از صلابت نام حسین گرم است. این حسین علیه السلام است که بوسه باران می شود و این لبان پیامبر صلی الله علیه و آله است که بر لبان حسین علیه السلام، بر خاتم عشق و بر نگین هستی بوسه می نشانند.

و این لبان علی علیه السلام است که پیکر حسین علیه السلام را غرق بوسه می کنند و او را همچون جان، در آغوش می فشارد... و این لبان فاطمه علیهاالسلام است که بر گلوی حسین علیه السلام بوسه ای نثار می کند

بر آن نقطه ای که روزی در التهاب عطش آماج گاه خنجر خواهد شد. فاطمه می بوسد گلویی را که از آن صدای خداوند، کلام نورانی عشق را به گوش عالم تلاوت می کند و از فراز نیزه...

گفتم این شرح عشق را نهایتی باید؛ گفت در هر نهایتی آغازی است و آغاز همه ماجراها تویی... .

سلام، عشق، حضرت عشق، معنای عشق! قرنها قرن، طلیعه نامت، روشنایی راه مردانی است از تبار آزادی و عشق و هر بار و هر سال باطنین سُرخ و سبز نامت، عشق، متکثر جان های اهورایی می شود.

از سُرخ نمی گویم؛ ای لاله قد کشیده بی سر ملکوت، ای چراغ روشنایی و راهنمایی، آقا همه محرم های بارانی چشم هایم! از سبز می گویم؛ از میلاد، از آن که می آید تا عشق، جنون بگیرد، تا عشق عاشق شود و تازه بفهمند که تو اولین و آخرین لحظه عشقی. تو شاه بیت عشقی، دلم می خواهد این کلمات را فقط برای تو عاشقانه بخوانم. دلبر هزاره عشق، آقای خوبم! اجازه

می دهی این بار از تو بگویم؛ از تو که می آیی شیرینی و دلبرانه و ملکوت صف بکشد تا گلوی

سُرخ را ببیند؟

حسین، نام اول عشق است و عشق به دنیا آمد تا در حسین علیه السلام بجوشد.

بیابان در بیابان طرحی از شوری غریب دارم تا به زیرگام های معطّر تو برسم؛ مثل یک ذره غبار ساده.

امروز برایت مدینه گلباران است.

بانوی نور است و هفتاد فرشته که دست در دست، دورش را گرفتند تا همسایه خستگی دنیامان شوی. و علی بر آستانه در، نماز شکر می خواند.

آمده ای به سِیْر سیره گُل، به تهنیت اقاقی و لاله، به سایبان عرفان و به نهایت عشق.

«در عالم عشق اگر به کار آیی تو

در دفتر عشق در شمار آیی تو

جبریل امین رکاب دار تو بود

بر مرکب عشق اگر سوار آیی تو»(1)

آقا! اجازه می دهی این عشق کهنه را ارادتی کنم؛ قدر تمام گل های جهان و به پایت بریزم؟ ستاره سعد همه مهرها و ماه ها، خدای سجده طولانی بر سجاده خون، پیامبر روشنایی و عشق، امامِ... امامِ... امامِ هرچه بگویم... امام همه لبریزهای نورانی نور و خلود... امام شیرین ترین شهادت ها، امام گُل ها و

شکوفه ها! داری می آیی. امام اشراق های طولانی! اجازه می دهی به مقدمت گُل بریزیم؟!...

ص:70

آری، می آید، نقطه اوج رسالت و ولایت؛ نقطه ای که قله کمال آدمی و نزدیک ترین فاصله با خداوند است؛ آنجا که حتی فرزند مانع این قرابت نمی شود!

مولا، ای عظمت شهادت! چقدر نامت دلنشین است؛ حتی برای شهادت!

چیست پنهان در نامت که اشک را مجال تأمل و درنگ نمی دهد و عشق را حیران عاشقانگی خویش کرده است!

مولای عاشقان جان باخته! چقدر یادت برای عارف شدن مغتنم و نامت برای عاشق شدن زیباست!

کربلا تنها با تبسّم تو جان گرفت و عاشورا تنها با ترنم عاشقانگی هایت نامی شد.

مولای عاشقان!

سلام بر تو باد تا واپسین روز آسمان و زمین!

میلادت مبارک!

سبب اتصال زمین و آسمان، کشتی نجات، سلطان عشق و سید جوانان اهل بهشت.

نزدیک تر بیا فُطرس!

نگاه کن به چشمان شکوهمند حسین علیه السلام! نگاه کن به کودکی که سرخ ترین حادثه تاریخ از قطرات خون او وام خواهد گرفت! نگاه کن به پاسخ تمام پرسش های بی جواب!

بال های شکسته ات را بر گلبرگ وجود او بزن!

او مرهمِ زخم تمام بال و پرهای شکسته است.

اینک، شادمانه لبخند بزن که تو آزادشده حسینی!

بال بگشا و تا بی کرانه ترین سمت آسمان پرواز کن، فُطرس!

بال بگشا و بشارت آمدنش را به تمام هستی بده و هر صبح و شام، بر او بر خاندان با کرامتش درود و سلام بفرست!

و جبرئیل همراه هزار فرشته در آسمان جزیره پیدا شد.

فرود آمدند.

فطرس نزد جبرئیل رفت:

«کجا می روی با این خیلِ فرشتگان؟»

جبرئیل لب به سخن گشود:

«نزد رسول خدا، به شادباشِ مولودی که خداوند به او عنایت کرده.»

برق امید در چشم های فطرس درخشید:

«مرا هم با خود ببر، شاید که رسول خدا دعایم کند!»

و پیامبر صلی الله علیه و آله که به تقرّب مولود خود در بارگاه الهی آگاه بود، فرمود تا فطرس، شهپرهایش را با این مولود متبرّک کند.

و به برکت حسین علیه السلام، مولود پاک زهرا و علی، دیگربار، فطرس شهپرهایش جان گرفت.

سلام بر تو ای عطیه کوثر!

ای پاسدار حریم خدا!

در قحط سالی حق و حق طلبی و در اوج ستم سالاری که همه فضای تاریخ را به کام خویش کشیده بود، این تو بودی که قامت به قیام بستی و تازیانه فریاد را فرا بردی و پیکره ضخیم ستم را نشانه گرفتی و بیداری و بصیرت را برای بشریت به ارمغان آوردی.

ای خون خدا!

تا در رگ زمین و زمان جریان یافتی، لاله های سرخ شرف و شقایق های زیبای هدف روییدند و به اوج آسمان ها رسیدند، طلوع خجسته ات بر همگان مبارک باد!

ص:75

17 شهریور 1384

3 شعبان 1426

2005.sep.8

تو از سلاله کسانی هستی که عمری چوبه دارشان را به دوش می کشیدند و به راستی که مرگ چنان از تو گریزان است که خفاشان از نور.

چه با شکوه است که تو در پی شهادتی؛ چنان که «صید در پی صیاد»!

تو بر تمام ارتش های جهان پیروز خواهی شد؛ چون بر نفس خویش فائق آمده ای و مرگ را در نطفه خفه کردی.

آخرین بار که تو را دیده اند، نخل های بی سر، در انبوه تو گم بوده اند. قصه شجاعت تو را نخل ها به فرزندانشان خواهند آموخت.

ص:77

17 شهریور 1384

3 شعبان 1426

2005.sep.8

هنوز سمفونی خون آلود گام هایشان، گل های داغدار ژاله را به گریه می اندازد.

سبز زیستند و سرخ رفتند؛ چون شهابی که لحظه ای کوتاه بر آسمانی بی ستاره بگذرد.

ریشه سپیدار آزادی از رگ های جوشان آنان آب می خورد.

پنجره های وطن هر صبح به سمت پرواز آنان، چشم حسرت می گشاید.

باد، بویشان را می آورد پیچیده در درد و داغ.

کبوتران مرثیه خوان، رفتنشان را بر زخم های هفدهمین روز شهریور، بال می سایند و آسمان میدان ژاله را ابرهایی در هم تنیده فرا می گیرد.

آه ای باران! دلتنگی هایمان را بی وقفه ببار که ما بی قرار این همه اندوه، در سوگی غریبانه، دست و پا می زنیم.

سنگین و سیل آسا ببار تا باران های گلوله و باروت از یادمان نرود. تا یادمان نرود شب های یلدایی ظلم و اسارت را؛ شب های ناتمام دلواپسی و دلهره، شب های بی چراغ و بی ستاره و

بی روزن را.

«آن فرو ریخته گل های پریشان در باد

کز می جام شهادت، همه مدهوشانند

نامشان زمزمه نیمه شب مستان باد

تا نگویند که از یاد فراموشانند»

خون از رگ ها جاری شد.

هر قطره، مشتی؛

هزار هزار مشت در هم گره خورد:

«هیهات منا الذله»

«سیاهی ظلمت از سپیدِ همّتمان به دور است»

و حماسه جمعه آغاز شد.

غریو اللّه اکبر از هر سو برخاست.

فریادها یکصدا شدند:

«پرده های سیاه را بردارید!»

«شاید که خورشید در راه باشد!»

سایه های سیاه هجوم آوردند.

خون بود و گلوله و فریاد.

و میدان ژاله قربانگاه عشاق شد؛

قربانگاهِ اسماعیلیان رفته به مسلخ عشق.

این همه قربانی،

تنها به پاس قدوم تک سوارِ سبزپوشِ جمعه

پس آن گاه، میدان ژاله میدانِ عشق شد.

قامتِ افراشته جمعه های منتظر

تجسّم عینی شیدایی

و میدان ژاله

میدانِ منتظران خورشید شد؛

میدان شهدا.

ص:80

از هم اینک باید با خوشخوییِ آب ها خو گرفت.

شب چه دارد اگر زیر آفتاب نگاه تو بیتوته نکند؟!

روز چه می ارزد اگر برای جوانمردی ات برنخیزد؟!

آمدنت جلسه معارفه تمام پاکی ها به تمام دنیاست.

از بی لیاقتی است کسی اگر گامی برندارد به سوی تو.

پس رفتگیِ زمانه است که نامت عادی بُرده می شود.

یا قمر بنی هاشم! واژه ای که از لبان مقدس تو خارج شود، دیگر عطشناک نیست. لحظه ای که آرامش تو در آن وارد شود، دیگر خطرناک نیست.

دریاها، شط هایی که نام تو را زمزمه نکرده اند، از مقوله پاکی بیرون رفته اند.

تنها قلم هایی که دست هایت را ستودند و سرودند، در قیام روسپیدند.

یا اباالفضل العباس علیه السلام! این دنیا که من می شناسم، یقین که تو را نشناخته.

سلسله جبال اندک زمین، چه ناتمام، عطش تو را به روایت کشیده است و به حکایت نشسته است چه بیهوده، مهربانی تو را، هزار و یک شبِ یلدای زمان!

لب های ولایت تو را شناخت که بر اوایلِ دستانت بوسه زد.

و ما همچنان از دریای عطوفت تو آب بر می داریم؛ با تمام محدودیت مان.

مقیم آبیِ احساس، عباس

مقامِ گُلچراغ یاس، عباس

بگو با ذرّه های تشنه جان

به عشق حضرت عباس، «عباس علیه السلام»!»

سلام بر تو ای آقای قامت های بلند عرش، امامزاده بوسه و تبسم، ماه من، ماه مهربان من، عزیز من!

پیشانی ات خنده های خورشید است و لب هایت تولید زیبایی.

از چشم ها نمی گویم که پیچیده در حریر و اطلسی معنای دقیق عاشق است.

عباس، اسمش عباس است برای دشمنان خونی این قبیله مهر؛ عباس برای من پدر همه کرامت هاست، فضل دایم است؛ خنده تمام، ملاحت محض؛ این دست های صبوری، فردای همه تشنگی هاست. بی تابی است در حدود عطش.

صبوری و بی تابی؟ چطور می شود این تقدیر دوگانه را فهمید؟ گریه نکن آقای من! تو می دانستی که راز نخل های فرات، در چشم های این غزال صحراهای نجد است.

تو می دانستی اسطوره آب را باید با این دست ها نوشت.

گریه نکن مولا؛ اباالفضل شرفنامه همه بزرگواری است.

اباالفضل، اسطوره همه کرامت هاست؛ پاسدار همه رشادت ها. قامتش از قیامت رشیدتر.

غیور است؛ مثل غیرت سرخ و شکسته کوچه های مدینه... «غیرت معشوق زینت عاشق است و عشق، خلاصه اش می شود. سینه ای غیور و مهربان که داری، آرام اذان در گوشش می خوانی.

بیدارتر از هر بیداری، هر کلام تو را در جان می برد و با تو شهادت می دهد؛ به خدایی که دور و نزدیکی هیچ خدایی نیست جز او، به بزرگ تر از همه. شهادت می دهد؛ به نبوت عشق، نبوت

آسمان، نبوت خورشید، نبوت محمد صلی الله علیه و آله. و شهادت می دهد با تو به ولایتت که ولایت تو خلاصه همه هستی اوست. شهادت می دهد تا فردا تمام نیزه ها بدانند این همان مردی است که ولایت عشق را بر پیوندهای جان و زمین خرید؛ مردی که در شناسنامه ازلی اش نام برادر،

نه! که ولی را چنان بر غیرت عاشقانه مُهر کرده اند که حتی ستاره ها هم غبطه نور جمالش را دارند.

من نمی دانم این روز قشنگ چرا دلم مدام تشنه گریه می شود، چرا اندوه رهایم نمی کند!

جشن تولد ماه است اما دارم آرام آرام به شروه می رسم.

ص:83

مشکی را که اشک می ریزد بر مظلومیت و غربت فرزندش؛ مشکی که اشک می ریزد بر چشم خون فشان عباس علیه السلام.

می بیند خیمه ای را که کم کم به خاک نشینی دچار می شود.

ام البنین می بیند در چشمان اشک بار علی علیه السلام، کوهی را که کنار قامت خون آلود عباس، از کمر شکسته است.

در خانه علی علیه السلام تمام لبخندها در اشک حل شده اند و فقط قطرات اشک هستند که زبان به سخن گشوده اند و خوش آمد می گویند؛ آمدن ساقی سرمستان عشق حسین علیه السلام را...

که عظمت کبریایی او را تا جایی اوج داده که عرش، مقابل فتوت مرامش تعظیم می کند و بهشت از تکرار نامش به وجد می آید. او مشکل گشای تمام گره های فرو خورده در کلاف زمان است.

پدر مروت را چه نیازی به توصیف که دریای کرمش را پایانی نیست و اقیانوس اجابتش، مسلمان و غیرمسلمان را شربت شفا نوشانده است.

«غیرت»، واژه ای است که حرمت خویش را از نام «عباس» گرفته است.

دل دریایی اش را جز «صبر»، دارویی تسکین نمی بخشید و اندوه بی قراری اش را جز پرتو جمال آسمانی «برادر» نمی زدود.

... سال ها گذشته است؛ اما هنوز زمزمه های فطرت را که آکنده از شعر وفاداری است، می شود شنید که تکرار می کند: «الا یا ایها الساقی، ادر کاسا و ناولها که عشق آسان نمود اول، ولی افتاد مشکل ها!»

مولا جان، ابوفاضل!

کریم باوفا، آقا ابوالفضل

خداوند سخا، آقا ابوالفضل

دلی دارم که نذر مرقد توست

ببر تا کربلا، آقا ابوالفضل!

مولا جان!

آمدی تا جهان، خالی از جلوه فتوت تو نباشد.

آمدی تا ماهتاب، به زیبایی فانی خویش بنالد.

میلادت مبارک!

دست ما و دامان کرمت، یا باب الحوایج.

نذر کرده ام اگر سالم باشی، دست هایت را قربانی برادر کنم.

برادر که نه! او مولا و سیّد توست. هیچ گاه او را برادر نخوان؛ او فرزند زهرا علیهاالسلام؛ سیّد جوانان

اهل بهشت است و تو فرزند من، فرزند شیرین زبان ام البنین.

نذر کرده ام اگر سالم به دنیا بیایی، هر شب برایت لالایی آب و عطش را زمزمه کنم.

پسرک ماهروی من! دست های کوچکت را که می بوسم، عطر بهشت مستم می کند.

میان دست های کوچک تو با چشمان مهربان برادر رازی است که من هنوز نفهمیده ام.

خنده های شیرین کودکانه ات دلم را می بَرَد. هرکس تو را می بیند، می گوید انگار پاره ای از ماه است که در دامان امّ البنین علیهاالسلام آرمیده.

ماه مهربان مادر! از راز عجیب چشم هایت با من بگو؛ از قصّه دست هایت، از فردا، از مشک، از عطش، از عشق برایم بگو.

پسرک ماهروی من! وقتی در دامان حسین علیه السلام می روی، چقدر آرامش سیمایت تماشایی است! چقدر این بستر آرام را دوست داری!

وقتی تو را می بینم که روی دست های برادر آرمیده ای، انگار فوج ملائک است که فضای ساده خانه را منوّر می کند.

پسرک ماهروی من! نذر کرده ام اگر سالم به دنیا بیایی از تو شهیدی بسازم که فردا تمام شهدای عالم به جان او غبطه خورند.

بالا بلند!

عمود خیمه های فردای حسین علیه السلام قامتِ افراشته ات را به انتظار نشسته بود.

کودکان حرم، دست به دعا برده بودند میلادت را

و تیرها بی تابِ بوسه بر چشمانت

و تو آمدی...

تو آمدی و چشم باز نکرده، دنیا حیرانِ مردانگی ات شد

علی اشک ریزان بوسه بر سخاوت دستانت زد

و ام البنین

تمام عشق را پیشکش حسینِ فاطمه کرد.

علمدار حسین!

خجسته باد آمدنت که عَلَم عاشورا جز بر شانه های ستبر تو آرام نمی توانست بگیرد.

بی قدوم مبارکت،

میدان از طنین «وَ اللّه أن قطعتموا یمینی»ات خالی بود

خجسته باد آمدنت؛ خجسته باد، علمدار!

لب هایت از هم اکنون تشنه لب های حسین علیه السلام است. اینک ای سقّای کودکان حسین علیه السلام! بیا و برای خستگان عشق خود آب حیاتی بیاور.

بیا تا مظلوم ترین مرد تاریخ، بوسه بر دست های کوچکت بزند،

خوش آمدی، آبروی غیرت!

اوج و فرود لازم و ملزوم بوده است

ای خاک تیره! رحم نکردی به صورتش

این رسم در کجای تو مرسوم بوده است؟

پایان تو مقدّمه فصل تازه ای ست

فصلی که پُر ز خنجر و حلقوم بوده است.

18 شهریور 1384

4 شعبان 1426

2005.Sep.9

جانبازان، یادگاران روزهای عشق و حماسه اند؛ خاطرات مجسّم سال هایی که درهای آسمان به روی عاشقان باز بود و فرشتگان در آسمانِ زمین گرم گلچینی بودند.

جانبازان، گل های جا مانده از قافله نسیم بهارند که مانده اند تا در بهاری دیگر، تن به نسیم شهادت بسپرند و به یاد دوست پر پر شوند. جانبازان، شهدای زنده اند که دو روزی میهمان باغ خزان زده مایند. قدر این میهمان های پر قدر را بدانیم.

ای کوهستان درد! می دانم که در قلب تو رازی است که اگر به زبان آوری، پیش رویمان خورشیدی ابدی تابیدن خواهد گرفت.

ایمان دارم که این ثانیه های خاکی را وسعت افلاکی ات بر نمی تابد که بال و پر زخمی ات را جز پرواز، مرهمی نیست.

نام بلندت دهان به دهان می چرخد.

پیشانی ات را نورانی ترین ستاره ها سجده می کنند.

تمام سیاره ها بر مدار نگاه تو می گردند.

پرندگان جهان گواهینامه پرواز از دست های تو می گیرند.

تو آن پنجره ای که خورشید حضور «باب الحوائج» را بر شیشه جانت حس کرده ای؛ گویی دست های عباس علیه السلام را بر جاری فرات دیده بودی که این گونه بی قرار، دست های عاشقی ات را به قربانگاه بردی! کوچه های وطن، حضور سربلندت را می ستاید.

فرزندان این خاک، چگونه زیستن را از تو می آموزند و در رکاب تو پر غرور و امیدوار، از دروازه خورشید می گذرند.

چون در کوله بارت جز ایمان چیزی نداشتی، نیمی از وجودت را به نشان فتح بهار جا گذاشتی.

اکنون بهار به استقبال تو می آید؛ چون تو ثمره این فصلی.

پولکاشونو ندیدین؟ تاوله.

شب پیش تُنگو شکستن ماهیا

از قفس یه باره جَستن ماهیا

حرف دریا رو شنفتن، خودشه

ماهیا دیدن و گفتن: خودشه.

ماهیا دریا رو دیدن یه دفه

این همه راهو رسیدن یه دفه...

گفتم اسم تازه ماهیا رو؟

بردارین جنازه ماهیا رو.

ص:97

گاهی که از فاجعه های مردافکن، نستوه و بی گلایه باز می گردی، تازه روزگار به دردهای حقیر خویش پی می برد؛ تازه در می یابد که برای از تو گفتن هر چقدر وقت بگذارد، کم است.

صدایی از استواریِ سکوتت محکم تر نیست، ای پیام سبز آتش زا.

این تنها صلابت در گفتار توست که دل سنگ و سنگدلان را نرم می کند. آمده ای تا در متن آوارگی خویش، به کج فهمان شام و هم آغوشانِ شب سامان بخشی که این بخشی از رسالت عظیم

توست.

یا زین العباد علیه السلام! کسی به استعداد ایمانت و توانایی پارسایی ات آگاه نیست که کافی است با لبخندی از روی اراده، کاخ شام ستم را در هم شکنی و با اشاره ای، قصر شب را فرو ریزی.

سفیهانِ نسنجیده در گفتار، تو را بیمار خوانده اند و حال آن که خودِ این بیمارْدلان، محتاج نیم نگاهی از تواند تا شفا یابند.

السلام علیک یا علی بن الحسین علیه السلام!

می گویم آقا! یادم می دهی «بسم اللّه» را چطور بگویم که شانه هایم از برکات حرف اولش بلرزند؟ یادم می دهی صحیفه کدام درخت طور عاشقی است؟

امروز میلاد ققنوس هاست در آتش عشق تو.

خاکستر کدام سوره خوانی سبزت بوده اند که این گونه به آسمان بال تازه می زنند؟

شنیده ام پیاده می رفتی به خانه عشق، از این سوی سرزمین وحی تا به دوست برسی!

آقا! این همه مرکب داریم و پاهایمان نمی کشد! نشان بده که تولاّ چگونه است؟ از توکل، کوله بار عنایتمان را پُر کن و با عشق آسمانی ات، ما را شفاعت!

می دانم تو آمده ای تا بفهمم خورشید چقدر کوچک است! آمده ای تا شهاب های ثاقب ذکر بر جان دیو و شیاطین بنشیند.

آمده ای که تقدیر ملکوتی دست هایت بر سر غریبه های غمگین بنشیند.

امام صبور گریه ها و رکوع ها، امام مهربان سجده ها و سلوک ها، سجاده ها دارند یاس می پاشند و گل محمدی؛ به برکت این که تقدیسشان خواهی کرد.

حالا که می آیی، بگو در عبای تو چندین هزار پروانه لانه دارند؟

بگو پرستوها از کدام اشاره سر انگشت تو به خورشید می روند؟

امروز می خواهم جواب همه سؤال های چشم هایم را از دست های تو بگیرم.

ای کرامت جاری در ثانیه های آغاز! می خواهم برای خودم قصه تولد مردی را بگویم که با دُعاهای او هزاران بُلبل شیدا متولد می شوند.

می خواهم از آغاز مردی بگویم که وارث هزاران زخم است؛ امّا شکر، آستانه دست هایش را می بوسد. می خواهم بروم یک گوشه دنج مسجد، صحیفه را باز کنم و به شکرانه چهارمین امام

اشراق سجده کنم.

گویی شام غریبان، دلواپس ناله های عاشورایی اوست و «زینب علیهاالسلام»، دل نگران زخم دلش!

گویی عاشورا منتظر حضور اوست و کربلا منتظر ادامه نگاهش؛

نگاهی که نورانی دیدن و نورانی اندیشیدن را به نسل های خاموش بیاموزد!

سروش آسمانی، بشارتی را به «شهربانو» می دهد؛ بانویی که آسمان، مقابل عظمت نامش تواضع می کند و خورشید، به جمال معنوی اش رشک می برد.

بانویی که نام مبارکش همچون «صحیفه»، مقدس و همچون «کربلا» معطّر است.

بشارت می دهد طلوع نوری را که از مشرق عرفانی ولایت طلوع می کند و رنگین کمان هدایت خویش را ارزانی آسمان «ایران» می کند!

نوری که فصلی جدید از ایمان و اعتقاد در دل «پارسیان» پدید خواهد آورد تا شاهد ظهور عظمتی بی نظیر در تاریخ باشند؛ ظهور مشرقی ترین حکومت الهی.

مولای صحیفه های عاشقانه عبادت می آید تا آسمان به وجود فرزندان «نبوت» ببالد؛ به وجودی ببالد که عبادتش پیامبروار و حلمش علی وار است.

کرامتش حسنی علیه السلام و شهامتش حسینی علیه السلام است.

خطبه هایش، آیینه سخنان زهرا علیهاالسلام و کلمات آتشین بیانش، بت شکن است.

وقارش وقار خلیل علیه السلام و کلامش کلام کلیم علیه السلام است.

از انفاس قدسی اش، مسیحا علیه السلام در شگفت و از شکیبایی وجودش، ایوب علیه السلام درس آموز است.

حضورش، ترکیب بند حماسه کربلا و صحیفه کلامش، آیینه بشکوه عاشوراست.

درویش ترین امیر کشور دل که عارفانه ترین غزل ها از تبسّم نگاهش می تراود و عاشقانه ترین دوبیتی ها از ترنّم دعایش.

می آید تا آسمان را درس تابندگی بیاموزد.

می آید تا زمین را از آسیب جهالت حفظ کند.

می آید تا دل های مؤمن، بی نیایش نمانند.

ص:101

می آید تا کربلا بهانه ای برای ادامه زندگی داشته باشد.

می آید تا شام به وسعت تیرگی خویشتن بنالد.

می آید از مشرقی ترین لحظات شیرینِ خلقت، تا فرصتی تازه برای شادمانی ما باشد.

مولا!

سیر عابدانِ حقیقت افروز!

ای چلچراغ ایمان در فصلی از احاطه جهل! حضورت مبارک و ظهورت روشنی بخش سایه زار زمین است.

حضورت مغتنم و سایه لطفت بر سرمان مستدام باد!

شانه هایت، استواری کوه های زلزله خیز را به تصویر می کشد و خطابه های سوزنده ات، گدازه های جاری آتشفشان های در حال فوران را.

امروز روز توست؛ روز نیایش مطلق در سکوت دقایق خفته تاریخ.

امروز روز توست؛ روز مهربانی ممتد در بارش یکریز کینه ها و نفرت ها.

امروز روز توست؛ روز فریاد مظلومیت در بی خیالی و بی قیدی اهالی.

آمده ای تا عاشورا بی مفسّر نماند.

ادامه اشک هایت، اندوه همیشگیِ نینواست.

ادامه اشک هایت، تصویر مظلومیت، هفتاد و دو پروانه است.

تو زیبایی پنج بهار هستی؛ وارث تمامیّت آل کسا!

هنوز مرثیه سی ساله ات، گدازنده تر است از هرم آفتاب ظهر تابستان. ای اقتدار کربلا در جریان لحظه ها! دیری است زمین چشم انتظار آهنگ عاشورایی قدم های توست. خوش آمدی!

سلام خدا بر حسین علیه السلام و بر تو علی بن الحسین و بر یاران تو و پدر شهیدت، ای فرزند نماز و ای پدر دعا.

روز میلاد تو، روز پیوند نماز و جهاد است و روز یگانگی دین و حکومت. تو زندگی را با

رنگ دعا در کام بشر ریختی؛ آن گاه که جماعت مسلمانان یا از ترس ظلم و استبداد بنی امیه، راه

زهد و گوشه گیری پیش گرفته بودند و با دنیا کاری نداشتند و یا در علاقه دنیا و غنائم جنگ غرق بودند و معنویت و عبادت را با زندگی بیگانه می دانستند.

میلاد تو میلاد راز و نیاز است.

میلاد تو معنای زندگی عاشقانه است.

میلاد تو میلاد عشق است.

ص:104

جمعه، پیراهن سپید خود را به تن کرده و شاپرک های عاشق را دور خود جمع کرده است تا ساعاتی دیگر، فرشته ای زمینی با بال های آنها به سمت آسمان ها تشییع شود.

خورشید شهریور ماه، با تمام توان خود گرمای طاقت فرسای خود را بر صورت سوخته خیابان های «تبریز» می پاشد و درختان، برگ های زرد خود را به دست بادها سپرده اند.

«اسد اللّه»، پیراهن سپید بر تن کرده و برای نماز آخرین خود وضوی حضور ساخته است و به سمت مصلای بزرگ شهر به راه می افتد؛

برای اجتماعی بزرگ

برای اقامه فریضه ای متعالی

برای به رخ کشیدن قدرت اسلام

برای تجدید دیدار و تجمع مردمانی از نسل آب و آفتاب

برای اعلان همبستگی و اعلام حضوری ملکوتی

برای ادای نماز جمعه

* *

*

تاریخ، همیشه مملو از نانوشته ها و ناگفته های بسیاری بوده است.

و مرد به راه افتاد؛

به سمت تقدیری سرخ

به سمت محراب خون و شفق

به سمت پروازی سراسر سرخ و رنگین

به سمت جایگاهی که چهارده سال پیش، مقتدایش، امام علی علیه السلام در مسجد کوفه به آنجا رهسپار می شد.

و او را «اسد اللّه» نام نهادند که مثل «اسد اللّه» قرار بود در محراب عبادت شربت شهادت سر بکشد.

قرار بود که در جایگاه پاک خدا در دست هایش حنای شهادت مالیده شود.

مرد در دلش غوغایی برپا بود و گویی صدای بال ملایک را می شنید؛ که آمده بودند تا با بدن

پاره پاره و با لباس های خونین به بهشت تشییع کنند.

ص:106

صدای دلنشینش در عمق جان ها می نشست:

«اوصیکم بتقوی اللّه و نظم امرکم...»

و نترسیدند از قهر الهی و محراب را از خون گرم مرد رنگین کردند.

ذکر کلام الهی بر لب هایش تکید و خون بر لب ها ترکیده اش یخ بست و قطره قطره بر سجاده نمازش پاشید.

خورشید همچنان تازیانه های گرمایش را بر سر مردم «تبریز» می کوبید و این بار نجوای حزین مرغان مهاجر و صدای ناله بود که گوش آسمان را کر می کرد.

آیت اللّه اسد اللّه مدنی، لاله زیبای اسلام بود که به دستان پاییزی منافقین کوردل پرپر شد و به سمت خاک های مقدس قم تشییع شد تا در جوار بی بی دو عالم به خواب ابدی برود و لکه ننگی

بر چهره سیاهپوشان منافق باشد.

ص:107

او آمده تا به موازات همین سپاسگزاری، پا در رکاب پدر، فضای بسته شب را به مذلّت

بیفکند، تا تشعشعی دلنواز وزیدن بگیرد. آمده تا ندای سبز عرفان را در شریان های زیست

بپراکند و رگه های شفاف قرآن را حتّی از سکوتش بشنویم.

در این تفرجِ همه گیر و مراسم برانگیخته از شور نوزا، چه تبسّم هایِ شیرینی تعارف می شود!

در این ناگهان پر از شادباش، چه خاک های خشکی که بَر می دهند و همین طور میوه های کال ذهن است که به روشنیِ پر رنگ می رسد.

او آمده تا نام سپیدش که از تمامیِ گیتی پیشی گرفته، نوید بر خاکی باشد که همه رقم سیاهه عصیان در آن انباشته شده.

هنوز مفاخر «بنی هاشم»، نیکی ها و مناقب و کردار زلال او را برمی شمرند. ایده های جوان و نوین او، اندیشه های تازه و پر طراوتش، هماره زبانزد است.

رخساره های تابان، پاکْ نهادی و خوشخویی و منطق ارجمند او را به پیامبر عطوفت شبیه می دانند.

این جاست که باید انگشت حیرت گزید از خورشیدهای تکثیر در پنجره هایِ رو به اشراق.

باید شگفت زده شد با منظره ای از این دست که تا بی نهایت زیبا می رود.

ارزانی آینه ها برق این نگاه های نرم و گرانسنگ

و تقدیم لحظات انسان، وجد و سرور در این گلگشت مفرّح.

روشنای چهره ات با اُفق های دور و درخشان نسبت دارد. ریشه ات از مقدم ترین رودخانه

آب می خورد.

نخل ها، پیش قامتت کوچک می نمایند، ای بزرگِ دوست داشتنی!

نامت از دهان زمین نمی افتد.

آزادگی، دوست دیرینه تو، خورشید، همبازی کودکی ات و عشق، همسفره همیشگی توست.

قبایل عرب از گندمزار شجاعت تو نان می خورند.

پرندگان، چشم بر قانون رهایی ات دوخته اند.

می آیی و پنجه در پنجه کوه می افکنی و فرو می ریزی اش.

می آیی و از جای گام های سپیدت، درختانی از آینه قد می کشند.

بر اسب که می نشینی، بارانی از ستاره باریدن می گیرد.

مهتاب، امواج نگاه توست که بر دامن آسمان می ریزد.

تو علی اکبری؛ علوی سیرت و محمّدی صورت.

آئینت جوانمردیست. صدایت، لرزه بر اندام آنان می اندازد که نفس های شیعه را بریده بریده می خواهند.

در آغوش باران زاده شده ای و از سینه بهار، شیر نوشیده ای.

از عشیره گل سرخی و از تبار آفتاب.

کوهستان ها، هوای پاک نفس هایت را به عاریت گرفته اند.

شاعرانه ترین واژه ها، شعر بلند حماسه ات را سرودن نمی توانند. محرم در محرم تصویر تابناک توست که بر صفحه خونرنگ عاشورا می درخشد.

لب های ترک خورده ات، سال هاست فرات را سر در گریبان نگه داشته است.

صفحات آن ظهر سرخ را که ورق می زنم، ردّ نگاه های پر هیبت توست که بر جا میخکوبم

می کند. تو اردیبهشت فصل های جهانی.

خاکستری ترین روزها را خورشید کلامت به تپش وا می دارد.

امروز می آیی و ما فانوس های عاشقی در دست، میلاد خجسته ات را نور می پاشیم.

می آیی و چکاوکان روشنی، روز آمدنت را به ترانه می نشینند و رودهای زمین، بهار آمدنت را آواز می خوانند.

ص:110

امروز، روز ولادت توست.

تویی که عشق از یادآوری نامت به خود می بالد و آسمان، شکوه تو را هماره با عطر صلوات، می ستاید.

مبارک باد بر عاشقان کوی حضرت دوست «جل جلاله» حضور عاشقی که زندگی را شرمنده ایثار خود کرد و بی مهابا: «نعره زد عشق که خونین جگری پیدا شد».

گمان کردند رسول خدا صلی الله علیه و آله به میدان آمد؛ مگر نه این که تو شبیه ترین فرد به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله

بودی؟

صدایت، خاک را بارور کرد.

صدایت، در کنگره افلاک پیچید؛ «انا علی بن الحسین بن علی بن ابیطالب» و این یعنی عشق؛ یعنی اصالت.

صدای گام های عشق است که در هفت آسمان پیچید!

قنداقه ای از نور، در آغوش حسین علیه السلام است.

و حسین علیه السلام، مشتاق دیدار جدّ بزرگوارش، محمد در چهره زیبای کودک!

میلاد تلاقی دو نور در یک آینه، تکثیر دو اقیانوس، حضرت «علی اکبر علیه السلام»، مبارک!

ص:113

سرودن از هیاهوی پیچیده در دل کوهسار؛ از نی چوپان عاشق.

از شرمناکی دلنشین نوعروسان، از صدای ساز، از بوی نان عروسی.

از خانه ای که بوی نان، بوی بهشت و بوی دست آسمان می داد...

از روستا کوچید.

شهری شد؛ اما چگونه با دل عاشق کنار می توانست بیاید؟

چگونه می توانست تبلور آن همه عاشقانگی را از دل خود بزداید؟

باید می نوشت؛ باید می سرود؛ باید تکرار می کرد در خود زندگی را، بودن را؛ بودن در کنار زیبایی هایی را که هیچ گاه فراموش نمی شوند.

نوجوان «روستایی» در سر هوای «شهریاری» داشت؛ شهریاری بی زوال، شهریاری بدون سریر؛ شهریاری که قصر آرزوهایش را از خون دل مردمان نسازد، شهریاری که گرد یادش در دل ها نشیند؛ نه خار ستمش بر چشم ها.

... و «سید محمدحسین»، شهریار شد؛ «شهریار شعر ایران»، شهریاری که از رشحات قلمش، جز عطوفتِ مهر، جز شیداییِ عشق، جز تبسّم وصل، نتراوید و جاودانگی غزل هایش، ماندگارترین اثر روزگار شدند.

و امروز در جای جای فلات گسترده ایران، یاد و نامش باشکوهی همراه است که دماوند دارد.

با عظمتی همراه است که الوند دارد، با صلابتی همراه است که سهند و سبلان دارند، با عطوفتی همراه است که حیدربابا دارد.

امروز، یاد و نام «شهریار» بر دل هایی حکومت می کند که تاول دست هاشان آیه آیه عبادت

است و سوره سوره نجابت.

امروز شعر شهریار، باز هم محفل آرای کسانی ست که کلبه های احساسشان هنوز هم دَم از همدلی و همزبانی می زند.

امروز روح شهریار، باز هم با مردمی همراه است که سال ها در کنارشان بوده؛ در غم و شادی، در جنگ و صلح، در نوش و نیش روزگار، در توانایی و ناتوانی آنها. امروز روز شهریار شهریاران ایران است؛ روز شعر، روز تغزّل.

ص:115

می فهمی چه می گویم:

«بیچاره دچار تو را چاره جز تو چیست

چون مرگ ناگزیری تدبیر تو محال»

عاشق ابدی! چشم هایت را به کدامین افق دور دست گشودی که دنیا در انحصار کلمات آتش ناکت قرار گرفته است؟

کدام ورد را زمزمه کردی که ابیات در طنطنه کلامت به رقص آمده اند شکوهی ابدی را؟

شعر در دستان تو معجزه ای است بی بدیل، گواهی است بلیغ و سترگ بر عشقی که در اعماق روحت ریشه دوانده است.

عاشق تر از آن بودی که بخواهم عشق را در کلامت جست وجو کنم.

سینه ات وامدار دلی بود که جز در تلاطم عشقی ازل ابدی غوطه ور نبود.

در رگ رگ ذهنت و در مویرگ های تپنده روحت، هیچ چیزی جریان نداشت؛ جز عشقی زلال؛ آن چنان زلال که ماهیان سرخ فام دلدادگی در آن شناور بودند. از آغاز الهام کلمات بر روحت تا پایان تولد پرشورترین اشعار، تو عاشقانه می سرودی و عاشقانه تر می نگاشتی آنچه را در روحت برخلاف حرکت زمان اتفاق می افتاد.

به مستی گام برمی داشتی که جز معبود و مقصود ازلی ات در آن مأوا نداشت؛ تا آنجا که سایه ای از همای بالابلند و بلندمرتبه عشق، آنجا سایه افکنده بود بر ارکان و جودی کائنات. آنجا بود که به تو وحی شد واژگان سیّال آیاتی زمینی که از آسمان نشأت گرفته بودند؛ به یاری دستان سترگ

کسی که در ازل خود جام رسالتت را به دست تو داد. همان که ساقی ابدی ست. این گونه بود که سرودی و خوش سرودی ابیاتی را که در جهانی و لوله انداختند و آوازه نامت را تا دور دست

زمان به همراه خویش بردند؛ بردند تا ابدی ات کنند؛ تو را که عاشق علی بودی:

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

که به ما سوا فکندی همه سایه هما را»

ص:118

«شاعران همه لسان الغیب اند».(1) می نشینند و با کمند خیال، کلماتی را از غیب شکار می کنند و

در قفسی از سخن برای تبعیدیان خاک نمایش می دهند. برخی، کلماتشان را از ملائک هدیه

می گیرند و برخی از شیاطین می دزدند. برخی آینه رحمان می شوند و برخی پنجره شیطان.

شعرای رحمانی، واصلان به مقام عشق اند و شعرای شیطانی، گم گشتگان برهوت وهم.

شعرای رحمانی، هادیان طریق اند و شعرای شیطانی، قاطعان طریق.

شعرای شیطانی تا ابد زیر یوغ خطاب «و الشعرا»(2)یند و شعرای رحمانی، تا ابد مفتخر به نوازش «الا الذین».(3)

پیش از آن که شهریار عاشق شود، شعربه «حیدر بابا» دل داده بود.

پیش از آن که، «نیما» قالب شکنی کند، شعر، شانه به گیسوان «شالی» کشیده بود.

پیش از آن که «شاعر» به دنیا بیاید، «شعر» تولّد یافته بود.

شعر، موهبت بی نظیر الهی و قسمتی از عاشقانه های خداوند است که انسان آموخته است.

... و شعر، این ظرافت پنهان در دل ها، این عطوفت جاری در نگاه ها، از نخستین روزهای وداع «آدم» با «بهشت»؛ با روح و جان بشر همراه و با غریبانگی هایش عجین شد.

تمام غربت خویش را به «شعر» سپرد و سرودن آغاز کرد؛ سرودن از بهار جاودانه بهشت، سرودن از آزادی پرندگانش، زلالی رودهایش و سرسبزی درختانش.

... و امروز، برای بازگشتن به آن روزهای آسمانی خویش، می سراید از رود، می سراید از درخت، می سراید از گل های پر پر که آدمی برای زیاده طلبی هایش هر روز در هر نقطه جهان

مرتکب می شود!

می سراید از نوجوانان فلسطین، از کودکان عراق؛ می سراید از محرومیت سیاهان، از دردهای جاری در جان زمان. می سراید از دردهای پنهان در کالبد این جهان به ظاهر بی درد؛ جهانی که از بین رنگ ها، رنگ تجاوز به حقوق دیگران را برگزیده است.

شعر امروز؛ شعر «انتظار» است؛ انتظار موعودی که عدالت از برق شمشیرش خواهد چکید. شعر امروز، شعر دست های به هم گره خورده «وحدت» است تا دوباره به داد گل و قناری ها

برسد، تا دوباره دل به نجوای جویباها بسپارد.

شعر امروز، رسالتی فراتر از تمام باورها دارد؛ رسالتی سبز. چون رسالت پیامبرانی الهی علیه السلام روز سبز آیین شعر و ادب فارسی، بر سبزاندیشان مکتب ولایت مبارک باد.

ص:121

می دانی امام! این روزهای دلتنگِ غریبه، بی تو دارد یاد همه زندان ها و میله های تاریخ را آوار شانه هایم می کند.

میلادت مبارک شاهزاده آزادی و عرفان!

میلادت مبارک، شاعر آخرین بیت های آفرینش!

میلادت مبارک، ای سخاوت جاری در رگ های زمین، صاحب همه ما - صاحب زمین و زمان... صاحب دل ها، انگشت ها، کلمات! قلم دارد برای خودش می دود آقا! آخر دل دارد این

قلم؛ می فهمد چه می نویسد، از که می نویسد!

از تو که می نویسم، شیشه های چشمم شفاف می شوند و باغ های تجرید را می بینم.

هر وقت دلم تنگ باران می شود، برای آمدنت به آسمان استغاثه می کنم.

تو بارانی که می آیی و روی سرم نور می ریزی. آقا! اجازه می دهی به سر انگشت های سبزت، دلم را ببندم بروم؟

امامزاده ها هم دیگر کفاف دلتنگی غریبه ام را نمی دهند.

جانمازم را کجای این خاک بیاندازم. که تعفّن نگیرد. از این روزهای قِی کرده مسموم؟

قنوت هایم دارند بوی گلایه می گیرند. مهربان! امروز که روز تولد توست.

امروز که دامن نرجس معطّر از کمال و کلام وحی است، ترا به لحظه بی ملاحظه شاد امروز، غربتم را بشکن.

چند رکعت دیگر نافله بخوانم تا شانه هایم بی تو تکمیل شود؟

اجازه می دهی این جا بمانم؟

اجازه می دهی برای آمدنت روزه سکوت بگیرم؟

اجازه می دهی خاک پایت شوم؟

امروز روز شادمانی هاست؛ اجازه می دهی امام لطیف عشق، به اُمید روزی که می آیی لبخند بزنم؟

با صدایی چون رعد که نام خدا را فریاد کنی و با سیمایی چون ماه، که شب زدگان را به سفره ای از نور مهمان سازی.

می آیی؛ با سفینه نوح، تا پیروان آخرالزمانی پیامبر خاتم را که در بحر پر تلاطم زمان، اسیر دست بادهای بی سرانجامی اند، به ساحل امن هدایت رهنمون شوی.

می آیی؛ با عصای موسی، که امواج کفر و تباهی را که چونان کوهی بلند پیش چشم ایمانیان قد

برافراشته است، بشکافی و جاده نور و ایمان را برای تمام رهروان بگشایی.

می آیی؛ با جمال یوسف، که بوی پیراهنت را به دست نسیم بسپاری و دیدگانی را که از فرط گریه های هجران سپید شده اند، به امید دیدارت روشن کنی.

می آیی؛ با صدای داوود، که فریاد فرو خفته عدالت را که چون بغضی گلوگیر در سینه ضعیف ماندگان عالم گره خورده است، در گوش های پنبه اندود ظالمان طنین انداز کنی.

می آیی...

عقربه های ساعت با اضطرابی شیرین، به سوی ساعت موعود می دوند و از هم پیشی می گیرند.

زمین، تشنه سبز شدن است و آسمان، مشتاق باریدن.

و زمان در انتظار است تا برگی دیگر از تاریخ را ورق بزند و دوری دیگر آغاز کند؛ دوری که در آن اسم حق بر تارک تمام دل ها بدرخشد و پرچم هدایت بر فراز بام جهان به اهتزاز

درآید.

و همه چشم به راه حکم تواند.

می آیی.

آمده ای؛ اما نه آن چنان که چشم های کور ما تو را به تماشا بنشیند و گوش های کرِ ما صدای روشنت را بشنود.

آمده ای؛ اما در حجاب هاله ای از نور که چشمان تاریک بینان که به دیدار نور عادت نکرده است، محجوب حجاب هجران بماند.

و فردا می آیی؛ آن چنان که تمام چشم ها تو را ببینند و تمام گوش ها صدایت را بشنوند و تمام جهان از تماشای تو سرشار شود.

ص:124

«یاران! جامه های سپیدتان را بر تن کنید. برخیزید. تا ساعتی دیگر به دیدار حضرت آفتاب خواهیم رفت. برخیزید تا چاووش خوان سپاه سپیده دم باشیم. شمشیرها را صیقل دهید. تا فردا

به یاری تیغ آفتاب بشتابیم و خون لشکر شب را بر کرانه های جهان بپاشیم؛ برخیزید! ...»

و می نشینم... عقربه ها همچنان می چرخند. تیک تاک ساعت گویی صدای پای اسبی است در

دور دست. می نشینم و چشم به انتهای محو جاده می دوزم.

شهابی دیگر شیشه تاریک شب را می شکند و فرو می افتد.

«آن آخرین شهاب که بر آسمان گذشت

خندید و گفت: دولت این شب موقّت است...

تا کی سپیده سر زند از پشت انتظار

چشمان خیس منتظرم محو ساعت است».

تقویم ها، پنجه بر صورت کشیده، غیبتت را مویه می کنند. روزها از پی هم می گذرند و کسی نمی آید تا غرور پایمال شده سینه سرخان زمین را اعاده کند.

ای موعود! دریا دریا گلایه در دل داریم و نیستی تا به شنیدنمان بنشینی.

خاک دوریت بر دامن تنهایی مان نشسته است و برخاستنش جز با توفان گام های تو ممکن نیست.

قدم بگذار بر چشم های منتظری که به راه آمدنت سپید می شود.

بازگرد تا در ناگهانِ صدایت، شیشه سکوت زمین، شکسته شود، تا ما حول محور عاشقی ات بگردیم و از آسمان چشمانت، دامن دامن ستاره به تبرک برگیریم.

هنگامی که تو بیایی، سپیده، حضوری دیگر باره می آغازد و روزی جاودان از دست های درخشانش متولد می شود.

آن روز، تمام پرندگان در بی کران آبی عدالتت، پرواز را دوباره می آموزند.

دست بوسیِ نور رفته اند و قبایلِ رنگارنگِ گل ها با استعداد انتشار غزل پردازی به پابوس زیبایی در «سامرّا» شرفیاب شده اند.

پا به عرصه گیتی می نهی و حدیث بامدادی چشمانت، شبانگاه غم را برکنار و سیاهی ماتم را رسوا می کند. راه رسیدن به رهایی، نگاه های تو خواهد بود که امتداد یافته است تا نواحی دلنوازِ آسمان. ستردن غبار اندوه و دلواپسی از صورت آینه ها تنها به دستان تو صورت می گیرد. به گوشه ای از کرامتت، هر چه از هم گسیخته، پیوند می خورد و هر چه آشفته، انسجام می یابد.

بهره های به یغما رفته از سارقان گوهر نایاب انسانیت، باز پس گرفته می شود و مردانِ اصطلاحا هنگفت، ریزه خوارِ سفره پر نعمتِ قناعت خواهند شد.

در گذرگاه الطاف تو، بغل بغل شعر است که پیشکش می شود و سبد سبد تصنیفِ گل محمّدی.

امان از مَرْکب طاغی و سرکش گناه!

امان از پرده های ضخیم لغزش!

امان از موانعِ پیش پا نهاده شده امّاره - که نمی گذارند تو را ببینیم - !

امان از ثانیه های سوزان انتظار که نمی گذرند!

تو آمده ای تا این جاده های سوت و کور را هیاهوی سواران خورشید پر کند؛ تا باران، بوسه های بهاری اش را بر سر و روی درختان بپاشد.

ای دوازدهمین نشانه عشق! امروز که قدم بر چشم های خسته مان می گذاری، دلتنگ قرن ها

دوری، آمدن دوباره ات را انتظار می کشیم. امروز قلب جهان، تندتر از همیشه می زند و در رگ های منتظرش، روشن ترین خون ها در جریان است. جمکران، دست به سینه تر از همیشه بر

مسیر استقبال خیره مانده است.

امروز می آیی. نگاهت عدالت مدار است و بلند. بر لب هایت تبسمی علوی گل کرده است. آینه ها چهره روشنگرت را به سخن می آیند و کوه ها، شانه های شکوهمندت را مرحباگویان به لرزه می ایستند.

حالا که آمده ای، پرنده ها بام خانه ات را رها نمی کنند.

خورشید با چشمان اردیبهشتی ات حرف های بسیار دارد.

رایحه جانت، خوشبوترین عطرها را از سکه انداخته.

ای خوب! آیه های عدالت را در گوش بادها زمزمه کن تا کوچه های زمین را بوی یاس و

نرگس لبریز کند.

این دنیای مسکوت، لحظاتی چنین خوش آهنگ را به خوش آمدگویی ات می دود.

آمده ای با دوازده کلید سپید.

بی سبب نیست که ضربان قفل های زنگار گرفته جهان، اینگونه تند می زند.

من یقین دارم که تو مرهم دست های پینه بسته خاکی.

می دانم که غرور معطر بهار، وامدار نفس های آسمانی توست.

ای موعود! بازگرد و این سکوت سنگین را فریادی ابدی باش.

قوهای سپید، برکه در برکه، دوری ات را با یکدیگر مویه می کنند.

رودخانه ای نیست که شبانه روز، جاری اش را با زمزمه نامت سر نکند.

این شب های بی ستاره، این روزهای خواب آلود، سپیده دیدارت را حسرت می کشند.

با ما بگو سال های بی تو، سال های درماندگی و دربه دری، این سال های زمستانی و سرد، کی به پایان می رسد؟

ص:129

امروز آسمان به چشم روشنی خورشید آمده، سامرا را موسیقی ورودت به هلهله برانگیخته است و ما چشم به راه آمدن دوباره ات، پانزدهمین بامداد شعبان را به جشن ایستاده ایم.

تیک و تاک ساعت ها.

... و می اندیشم به آن ساعاتِ شوربختی که بی تو می گذرند؛ مثلِ همین ساعت.

و می اندیشم به آن ساعت خوش اقبال و فرّخ روئی که قطعا یکی از همین ساعات است که بر

ما می گذرد، آن لحظه ای که در آن رخ می نمائی؛ «بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست / بگشای لب که قند فراوانم آرزوست» بنمای رازهای ممهوری که در سینه نهفته داری.

راستی، آن سینه رئوف چقدر از دروغ ما را تحمل کرده است که گفته ایم: منتظریم؟

اگر بودیم که می آمدی امّا یک چیز هست برای تسریع درآمدنت و آن افزونیِ ظلم است که - جهانِ ارقام - حتّی - از شمارش آن فرتوت شده.

خدا کند تولد ظهورت نزدیک باشد؛ خدا کند که بیایی!

پیام آوری که پیامش سبز، پرچمش سبز، سلامش سبز و مرامش به سرسبزی تمام سروهای آزاده خواهد بود و قید جهل و بردگی را از پای آدمیان خواهد برداشت.

سلام بر تو ای جلوه جاری در نگاه آسمان که بی اذن نامت، هیچ ستاره ای در مدار خویش قرار

نمی گیرد!

سلام بر تو ای آیینه صفات الهی که زمین از عطر یادت سرشار و آسمان از شکوه نامت متواضع است.

سلام بر تو، مادام که زمین با حضور نورانی ات در دل افلاک به سرسبزی خویش می بالد و فرشتگان به قبله نگاهت، سر سجده می سایند.

مولا جان! زمانه بی تو یعنی کویر، یعنی برهوتی از ظلم و جهالت.

یعنی روزهای بدون امید و شب های بدون آرزو.

مولا جان! این تویی که امید را در دل ها سبز کرده ای و تحمّل رنج ها را آسان.

روزی تمام آرزوهایمان را با عدالت آسمانی تو برآورده خواهیم دید.

دیگر آن روز، غمِ نان، دل پدران را خون نخواهد کرد.

آن روز، روز بی پایان آسایش است. آن روز، روزش سبز و شامش نورانی از حضور آسمانی تو خواهد بود.

آن قدر فرشته به زمین خواهد بارید که عطر صلوات، همه جا را فرا می گیرد.

به امید آن روز و به امید آمدنت ...

اللهم عجل لولیک الفرج

تمام شده است و آسمان نمی خواهد دیگر ستاره ای به شب لباسش بدوزد، خون به دلمان می نشیند آن وقت چرا که چشمانمان را از صبح زردی انتظار پر کرده بود.

کاش بیایی! بیایی زودتر و تمام شود سرخِ زاییده از زردی.

و ما منتظریم

با حجمی از دلواپسی ها و ندبه ها

در وسعتی از باورهای بهارانه

در تنگنای خواستن ها و نرسیدن ها

در خنکای دست های روح افزای سحرگاهان

با کوله باری از دلتنگی ها.

... و تا همیشه، پنجره چشمانمان به سمت جاده های خاک آلوده و انتظار گشوده است.

... و تا همیشه دست هایمان، بوی خاک باران خورده خواهد داد و افق باورهایمان از جام بلورین اشتیاق وصال سرشار خواهد بود.

و تا همیشه، تقویم روی سیاهی برگ برگ تاریخ رقم خورده است و به روشنایی رسیده است

و هنوز هم، در ازدحام ثانیه های سر در گم و در پیچ و خم کوچه های سرگردانی منتظر رویش خورشیدیم.

تا جرعه ای حضور از چشم های روشن آفتاب بنوشیم و در جمعه ای نزدیک، در شرقی ترین نقطه و کعبه، صدای منادی آسمانی را به گوش جان بشنویم که

«جاء الحق و زهق الباطل، ان الباطل کان زهوقا».

در جمعه ای به رنگ یاس

در فوران عطر نرگس

می آیی

آیینه به دوش می آیی

آن روز که دیگر چشمها تصویر روشن خورشید را از یاد برده اند.

آن روز که عطر گل در مشام دنیا غریبه است

مسافر سبز!

تو می آیی و دیگر بار شیرینیِ تبسّم به لب ها باز خواهد گشت

تو می آیی و دوباره دشت ردِّ پای سرخ لاله به خود می گیرد.

ردِّ پای سبزِ حضور.

آری،

جمعه ها آینه بندان تواند

تا کی پشت به دیوار کعبه ندا دهی.

«یا اهل العالم! انا المهدی».

ای دوست و موعود! طنین صدایت در امتداد جاده ها جاریست.

عطر گام هایت در کوچه های دلتنگی پیچیده است.

می شود صدایت را در زمزمه جاری رودها و نجوای شبانه مرغان حق و چشم های انتظار

عاشقان و عطر بال های پروانه ها احساس کرد.

می شود حضورت را در شادی قاصدک ها، در دامن بهار و اشتیاق پیچک های بی قرار برای رسیدن به آسمان ها دریافت.

آنگاه که باران دست های نوازش خود را بر سر پونه ها کشد و بوی پونه های باران خورده، سراسر دشت ها را فرا بگیرد!

آنگاه که شب های تاریک ناباوری، در میان نور و نوازش گم شود!

آنگاه که ثانیه های خسته از بی جهت چرخیدن، از حرکت باز ایستند!

آنگاه که شکوفه های انار در آغوش باغ ها، به عابران کوچه ها لبخند بزنند و سلام کنند!

تو خواهی آمد!

خواهی آمد و تمام ناگفته ها را تفسیر خواهی کرد

تو خواهی آمد و با ذوالفقار جد خود، عدالت را بر چهار سمت جهان حاکم خواهی کرد

مولای سپزپوش! برگرد که دل های عاشقان سخت تنگ است.

برگرد که قبیله درد، در بی سر و سامانی خود نمیرد.

بیا که جمعه موعود تعبیر شود و ندبه ها و توسل ها به بار بنشیند.

بیا که بی تو روزگار برایمان سخت می گذرد.

آن روز که تو می آیی، خورشید از کدامین سوی آسمان سر بر می آورد؟ آن روز که تو می آیی؛ درختان چه رنگی به خود زده اند؟ آن روز که تو می آیی، هوا بوی کدامین فصل را می دهد؟ آن روز که تو می آیی؛ کدام دریچه پنهان باز می شود... ؟

سال هاست که زمستان را به شوق رسیدن بهار سپری کرده ایم و صدای زوزه گرگ های گرسنه را به وحشت گذرانده ایم.

سال هاست که در فراغ و حسرت بوییدن یاس، دشت ها را دویده ایم، ولی جز شقایق گلی نبوییده ایم.

سال هاست که نوای کلاممان از ساز شکسته دل بیرون می آید و دست های قنوت کرده مان رنگ اجابت به خود ندیده است.

صبح جمعه، فرشتگان پر و بال می گشایند در جمکران دل تا منتظران ظهور، نوای ندبه سر دهند، آیا یاوری هست تا به همراهش در فراغ ناله و زاری کنم.(1)

جمعه ای دیگر شد و عطر جمعه دوباره در هوای انتظار پیچیده است، کاش می شد دل شکسته من بال بگیرد در فضای ظهورت!

ای منجی عالم!

لحظات جمعه بوی تو را می دهد، ثانیه های جمعه صدای تپش قلب منتظران ظهور است، بیا و با ظهورت عهدی تازه ببند، بیا و امضا کن عهدنامه وصال را.

بیا که دیده ام از انتظار لبریز است

کویر تفتیده ام عطش خیز است

ای مهدی موعود، بیا که کعبه هم منتظر توست.

بیا که دل های عاشق منتظرند تا گرد کعبه طواف کنند تا سیمای دردانه خلقت را نظاره کنند.

و فرشتگان فوج فوج نازل می شوند بر آسمان سامراء!

گویی همه ذرات هستی به رقص درآمده اند امشب! پای می کوبند و هلهله می کنند آینه ها! عطر اسپند و عود می پیچد در مشام زمان تمام چشمه های زمین، شادمانه و فریادزنان، سینه خاک

را می شکافند و خنکای لبخندشان را نثار بیابان های تفتیده و عطشناک می کنند. تمام آینه ها از شوق و شعف می گریند و بر گُل های گونه هاشان، گلاب اشک می افشانند. تمام دل های فشرده

می شکفند و جوانه می زنند.

و نرگس عاشقانه می خندد! آغوش مهربان او اینک آفتابی ترین نقطه زمین در لیلة القدر زمان است. چشم های خسته اش زیباترین نگاه مادرانه را به تصویر می کشد و مولود مبارکش لرزه بر کاخ ظلم و ستم شیاطین می افکند. صدای ناله ابلیس گم می شود در تسبیح مکرّر مهدی!

بهار مهربانانه لبخند می زند، بر شاخه های یخ زده ایمان!

سامرا سرخوشانه می خندد در هوای معطّر نیمه شعبان.

گهواره سراسر نور مهدی، دست به دست می چرخد در آغوش اولیای خدا و تمام هستی یکصدا فریاد می زنند: وَ نُریدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی اْلأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ!

«اشهد ان لا اله الا اللّه وحده لا شریک له و اشهد ان جدی رسول اللّه و ان ابی امیرالمؤمنین وصی رسول اللّه». نرگس! نگاهت را به سوی غنچه لبان فرزندنت جاری کن و ببین که فرزندت

چگونه از پروردگارش قدم هایی ثابت و استوار می طلبد، که به وسیله آن جهان را پر از عدل و داد

کند.

نرگس! نگاهت را به سوی آسمان دراز کن و بنگر که مرغان بهشتی کِل می کشند تولد فرزندت را.

بنگر که چگونه از کرانه های نور، به روی زمین فرود می آیند و فرزندت را با خود به اوج می برند.

نرگس! نگران نباش که این روح القدس، محبوب خداست، کودکت را به او بسپار.

نرگس! اینک محزون مباش و اشک مریز که روح القدس، عنقریب او را نزد تو می آورد

سلام بر تو ای مصلح دوران.

مبارک باد زاد روزت، مبارک باد، گاه آمدنت و مبارک باد، گاه ظهورت!

فردا، زندگی مفهوم حقیقی خواهد یافت و چشم ها آنقدر حرمت دیدن پیدا خواهند کرد که خنده وصال را روی لب های منجی خواهند دید.

فردا باران خواهد بارید و زمین سنگینی بار سیاهی را زیر باران خواهد گرفت. حنجره های

گُر گرفته مجال فریاد پیدا می کنند و ناگفته های این همه سال را بازگو خواهند کرد.

فردا که تمام بغض ها خواهد ترکید و شانه مهربان مرد(عج)، سرپناه بی همنفسی ها و بی کسی ها خواهد شد.

فردا روی تمام تقویم ها نوشته خواهد شد که «... جاء الحق و زهق الحق الباطل ان الباطل کان زهوقا».

فردا، گاه به ثمر رسیدن دست های دعا است و زمان به بار نشستن ندبه ها و استغاثه های شبانگاهی.

فردا زمان رسیدن به تمام آرزوها و نویدهاست.

فردا زمان تولد عدالت خانه نشین شده در بطن تاریخ است.

فردا زمان خنده لب هایی ست که سالیان دراز، اندوه فراق بر آن نشسته است.

فردا روزگار رویش گل ها در دامن مهربانی هاست.

روز میلاد تو، ابتدای سعادت انسان عصر سیمان است. روز میلاد تو، بهار تمام درختان خشکیده است و بشارت کوچ زمستان در تقویم هزاران ساله تقدیر انسان.

روز میلاد تو، ابتدای شوکت حق است در جهانی که باطل را به حق رنگ می زنند و حق را در

پیچ و خم هزار لای باطل گم می کنند. تو تجسّم حقیقت حقّی، معیار کرامت انسانی و نماد هیبت اهالی ایمانی.

* *

*

امسال دوباره تمام جاده های منتظر را چراغانی کرده ایم و به تمام قاصدک های شهر سپرده ایم که هرگاه عطر حضور تو را احساس کردند، فضای خالی دستان ما را هم پُر از بشارت ظهور کنند

و تمام درختان شهر را گفته ایم برای قیامی عظیم آماده باشند؛ سخت بایستند و سبز بمانند. به آسمان التماس کرده ایم. سجّاده هامان را رنگ اجابت بخشد و فردای فرج را برای دلهای دردمند

نزدیک کند. به آسمان التماس کرده ایم غربت طولانی اهل ایمان را بشکند و رؤیت سیمای نورانی تو را پس از سال ها انتظار و بی کسی جلای چشم های مشتاق و منتظر گرداند.

به آسمان التماس کرده ایم این آخرین شعبان انتظار تو باشد.

آسمان، آبی نیست.

تنِ آسمان، کبودِ تازیانه هایِ رعد است و سوخته صاعقه های برق.

آسمان، پیراهن مندرس کبودی از ابرهایِ سیاهِ غمگین پوشیده، آبی آسمان مرده است...

چشم ها خسته تر از همیشه افق را می نگرد.

پاها بی رمق تر از همیشه، در راه مانده است و دست ها خالی تر از همیشه، به سوی آسمان دراز شده است و تو را می طلبند؛

تو را ای بهار دل های خزان زده!

تو را ای شادی آفرین!

ای خورشید هستی!

ای همه آرزوی من!

همه هستی منتظر ظهور سبز تو است.

برگرد... برگرد تا بلبلان و هَزاران نغمه سرایی کنند آمدنت را.

برگرد تا رودها و چشمه ها شادمانه بخوانند بودنت را.

برگرد تا شکوفه ها و جوانه ها بشکفند و فریاد برآورند مهربانی ات را.

برگرد تا خورشید، به زمین یخ بسته، هدیه کند گرمای وجودت را.

و ماه به ظلمت زمین بتاباند نورانیتت را.

موعود! برگرد... آینه ها غبارگرفته و غمگین ند...

پرستوهای مهاجر، مدت هاست که در کوچ زمستانی خویش از شهر دل های یخ زده سفر کرده اند و بی صبرانه منتظر دیدن بهار چشم های تواند.

آخر بگو، در پس کدامین ابر تیره غربت پنهان شده ای؟

ای غریب ترین غریبه شهر! بگو اکنون در کدام کلبه احزان به انتظارِ لحظه موعود نشسته ای؟

بگو نشانیِ کوچه مهربانی ات کجاست؟ بگو آستانِ سراسر نور و نجابتت در کدام خطه این خاک است؟

ای آفتابِ در حجاب! اندوه ات، جاودانه ترین اندوه است بر قلب زخم خورده تاریخ. فراقت، جانکاه ترین رنج فراق است بر جان خسته روزگار!

و انتظار ظهورت، تنها روزنه روشن امید است در قلب های منتظر عاشقان!

ای وارث تمام خوبی ها! زمین از بدی سرشار است و زمان سوگوارانه در انتظار آمدنت لحظه شماری می کند. آسمان، بی تاب تر از همیشه، چشم به سوی کعبه دوخته است تا شاید آفتاب پیشانی ات را به نظاره بنشیند و قلب های دردمند شیعه، خسته تر از همیشه نام مبارک تو را فریاد می زند. بیا ای آینه دار آدینه های پس از این!

بیا ای بهار واپسین!

موعود!

چگونه باور کنم روزی را که تو بیایی و من نباشم؟

چه بر سر دلم می آید اگر دستان مهربانت گرمابخشِ دیدگان منتظرم نباشند؟

چه می شود اگر به گوشه ای نگاه، مرا جواز زندگی بخشی تا از نعمت حضور کریمانه ات فیض بی پایان، مرا ارزانی شود؟

زیباترین حضور!

گرچه پاکی نگاه و زلالی دل می خواهی از من و قلب ویرانم تشنه عصیان و نافرمانی ست؛ لیک می دانم تنها با توست که گرم ترین الطاف الهی، مرا می رباید، که شرف حضور تو نوری ست

بر ظلمت گناهان تاریکم.

تو را به عرش ملکوتی خداوند که فرشتگانش همه ثناگوی تواند، مرا نیز نوری از کمترین هوایت نصیب فرما تا آسمانی شوم.

ص:143

مولا!

مرا به گستاخی کودکانه ام ببخش که لابه هایم همه از دلتنگی است و گریه هایم همه از داغ دلی است که بر لوح وجودم خورده است.

عزیزا!

مرا به تیغ عاشقی بکش که با تیغت می رسم به نقطه ای که عشق را نشانده ای.

اتفاقی مهم در راه است!

اتفاقی مبارک که تاریخ را مجذوب خود کند!

اتفاقی مبارک که نوید آن را در «زبور» و «تورات» داده اند!

اتفاقی مبارک که خبر آن را سال ها قبل، پیامبر صلی الله علیه و آله به جابر داده است!

اتفاقی که باید بیفتد تا زمین به سمت نور و زندگی بچرخد

تیشه بر ریشه پاییز زمانی زدنی ست

مطمئنیم که یک روز بهار آمدنی ست

کوچه ای مملو از احساس گل و خنده و عشق

در حریم حرم باغچه ها زیستنی ست

و امشب کودکی از نسل آفتاب چشم می گشاید تا در فردایی که عدالت، خانه نشین بی عدالتی شده و گلبوته ها از بی آبی خشکیده اند و تمام پنجره های رسیدن به سمت آسمان بسته شده است. برخیزد و بهار گمشده در لابلای زمستان را بر باور اهالی بنشاند و لذت زندگی در حریم عصمت را بر قبیله درد بچشاند.

اندوه مرا بچپین که رسیده است. نسیمی بر وجود گُر گرفته ام ایثار کن

دیری است که از دست خویش در رنجیم و روزن آشتی را بسته می بینیم.

آن سرداب مقدّس که قرن هاست جمالِ تو را در پس پرده غیب نهان کرده است، اکنون در آتشِ اشتیاق می سوزد. آن خشت های خانه خدا که تو معنایش بخشیدی، در انتظار شنیدن آوای

دلنشین توست که بر آن تکیه داده و به جهانیان آواز دهی:

«یا اَهْلَ العالَم اِنّی اَنَا الهدی»

مهدی جان! لبخند تو یعنی آفرینش هزار فرشته و ظهور تو یعنی ظهور هزار برکت.

انفاس مسیحایی تو مرهم زخم هایِ بی التیام و نگاه تو برانگیزاننده هزاران مرده بی جان است. پرده نشینی تو یعنی معنا دادن به زیبایی و جمال؛ یعنی زایش و رویش همواره آتش اشتیاق:

«دیدار می نمایی و پرهیز می کنی

بازار خویش و آتشِ ما تیز می کنی»

بیا و مرا انسانی آن سویی کن.

صدایم کن تا هستی از خواب بیدار شود و بپا خیزد و چهره این انسان رنگ پریده و این طبیعت افسرده، دوباره بشکفد و سرسبز شود تا بار دیگر خدا را ببینیم و حسّ کنیم در پیکر

بشریّت و در اندامِ این طبیعتِ نیمه جانِ به یغما رفته.

«دِی می رود و بهار شاداب رسد

گُل می دمد و چهره پر آب رسد

با آمدنِ نگار فرخنده ما

رُخ می شکفد طراوت ناب رسد»

بیا و پا بگذار بر جنگل های سوخته و خرمن های باران خورده تا دوباره درختان خشکیده، قامت برافرازند و خرمن های بر باد رفته، انبوه و سرشار گردند و بیش از هر زمانی دیگر، چشمان منتظر را خیره سازند.

کمال صِفْوَت آدم علیه السلام را دارد این منجی.

جلال رفعت ادریس علیه السلام را دارد این منتظَر.

سکینه نوح علیه السلام را در سینه دارد این سوار سبز پوش.

حلم ابراهیم علیه السلام در تنواره اش، جاری است این ایلیای موعود.

بهای عیسی علیه السلام را دارد این «ماء معین» هستی.

صبر ایوب علیه السلام را دارد این حجت حق تعالی.

و چقدر شباهت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله را دارد این جانشینِ آخرین.

چشم تمام منتظرانش به جمعه هاست و بوی ندبه از کوچه های دلتنگی به مشام می رسد. فردایی را منتظرند عاشقانش که او می آید و عدالت خانه نشین شده جدّش را دوباره احیا می کند و به اسلام، جانی دوباره می بخشد.

به پایان می رسد این روزهای سرد و توفانی

تو می آیی و در دستت پر از یاس و فراوانی

کدامین روز، از دست کدامین جمعه موعود؟!

نمی دانم، نمی دانم، نمی دانی، نمی دانی

می ترسم از فردای تاریکی ها و بی سرانجامی ها.

گمان و توهّم در تن و جان کوچه ها ریشه کرده است و چشم های تردید، گشاد شده است.

پرندگان آسمان نیلگون، زمینگیر شب های تاریک شده اند و وسعت بال هایشان را، حرمت آسمانی نیست تا بالگشایی کنند.

رودهای زلال، از بهار بریده اند و هم آغوش مرداب ها شده اند و راهی به دریا نمی برند.

روزها و لحظه ها پشت سر هم، بی محابا می گذرند و خبری از آمدنش نیست.

... و با این همه تردیدها، چشم های منتظری هستند که عطر گام هایت را انتظار می کشند.

ای صاحب الامر!

تو را می خوانم ای موعود بزرگ، ای وعده داده شده از زبان معصومین.

«المهدی طاووس اهل الجنّه وَجْهُهُ کَالْقَمَرِ الدری عَلَیْهِ جَلابِیبُ النُّورِ عَلَیْهِ جُیُوبُ النُّورِ تَتَوَقّد بِشُعاعِ ضِیاءِ الْقُدس».(1)

ص:147

آری! زیباروی بهشتیان است و چهره اش، ماه را پرده نشین می کند. لباس هایش از جنس نور است و خلعت های نورانی ربّانیه که می درخشد از شعاع انوار فیض.

کاش زنده باشیم و نوید تأویل آیه: «وَ اسْتَمِعْ یَوْمَ یُنادِ الْمُنادِی مِنْ مَکانٍ قَرِیب» را نظاره گر باشیم.

ای لبخندِ تاریخی حکومت عدل و ای رؤیای تعبیر نشده همه آنان که سحرگاهان، پایکوبی نور را به خواب می بینند و به تو تعبیر می کنند، از چشم به راه تر از ما که همواره از خدایت فَرَج را می طلبی، تا مگر خاکستر دل های سوخته را طراوتِ رویِش بخشی و شادابیِ

جاودانه عطا کنی! ما نیز همیشه هنوز چشم به راهیم؛ چشم به راه گام های بهاری ات، چشم به

راه عدالت آسمانی ات.

در نیمه ماه، خورشیدی قدم بر خاک گذاشته است که قیامتی به پا می کند، روزی که قامت به قیام ازلی خویش راست کند.

دور نیست آن وعده گاه موعود و آن سحرگاه وعده داده شده.

روزی طلوع خواهد کرد از پس شانه های افراشته خورشید برج امامت، از پس شانه های

مهدی قائم آل محمّد(عج)، خورشید ظهور طلوع خواهد کرد.