شبی، نورافشانی خانه علی علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام را به تماشا نشستیم و کریم اهل بیت را به شفاعت طلبیدیم.

صبحی، به مسجد کوفه رفتیم و فریاد سرخ محراب را شنیدیم

در سوگ خورشید عدالت گریستیم و چشم های خیسمان را به ضیافت «شب قدر» بردیم

تا در زلال اشک هامان تطهیر شویم

تا دوباره متولد شویم

تا سربلند، به ضیافت «فطر» برویم

پروردگارا!

اینک که شب ها و روزهای آسمانی «رمضان» را پیمودیم و به آستانه صبح «شوال» رسیدیم

اینک که سپیده «عید فطر» را پلک گشودیم،

دل هامان را همچنان، مهمان یاد خویش نگاه دار،

چشم هامان را هم چنان بیدار

و دست هامان را همچنان، قنوت خوان؛ «أللَّهُمَّ أَهْلَ الْکِبْرِیاءِ وَ الْعَظَمَه...»

خدایا!

اگر تقدیرمان آن بود که دوباره به سفره خانه تو دعوت شویم،

چنان کن که آلوده دامان، مهمان «رمضان» نشویم و شرمسارت نباشیم

و اگر این «رمضان»، آخرین «رمضان» در پرونده سرنوشتمان بود، پس به برکت این روز شادمان،

زمزمه «... أنْ تُدْخِلَنی فِی کُلِّ خیر... و أنْ تُخْرِجَنیِ مِنْ کُلِّ سوء...» ما را به آسمان اجابت نزدیک ساز و ما را از چنگال شیطان برهان و از نجات یافتگانمان قرار بده!

عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت

صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

سردبیر

ص: 2

معبودا! نخواه این امید بسته به درگاهت ناامید شود، نخواه تا این دیدگان اشکبار، آرزوهایش را چون گره ای کور، در کوله بار عمر، تا فرجام، به دوش بکشد.

خدایا!

نخواه تا گمشده کوره راه های باطل شوم. نخواه تا دیوارهای وحشت، بر شانه های حقیرم آورا شوند. من کوچک تر از آنم که بتوانم شانه های خرد شده ام را استوار بگیرم. نگذار گناهان، تا ابد مرا زندانی خویش بخواهند.

خدایا تو نزدیک تری از همه به من، سایبان رحمت تو، آرامش بخش لحظه های بی قراری من اند و ذکر تو، عطر ملایمی است که از جانماز رو به روشنایی ام بر می خیزد.

خداوندا! مرا به اصل روشن خورشید هدایت کن!

در گردش منظومه وارِ ذره های خاک / یا در مدار چرخش افلاک / می توان هماره زائر تو بود / تنها اگر نگاه من و ما / در امتداد کوره راه تفکر / به سمت تو باشد.

تنها اگر... / تنها تو باشی / - بی هیچ امّا و شاید و اگر... .

درهای رحمتت را بگشا تا به گدایی بخشش وجودت، به درگاهت رو آورم.

قسم به لحظه های روشن صبح، امید مرا ناامید مساز.

قسم به خودت، ای فریادرس فریادرسان، بار دیگر مغفرت خویش را بر من ارزانی بدار.

بر من مپسند، که تنها در اندوه و گرفتاری، به تو پناه ببرم و در شادی هایم از تو گریزان باشم!

مباد که در شمار آنانی قرارم دهی، که کاشانه خوشبختی خویش را بر ویرانه های دیگران بنا می کنند!

خدای من!

چنانم کن که سزاوار دوستی تو گردم و تو را دوست بدارم!

امید به هاله ناهید ندبه و انابه دوخته تا شاید به سنت آسمانی «ادعونی استجب لکم»(1) پاسخی در خور غفران و رحمت الهی بشنود.

پروردگارا!

آیا این طایر بلند پرواز بلند آشیانِ بال و پر شکسته را امیدی به بال و پر گشودن هست؟!

ای شنوای ناله های نجواگران تنهایی! این صاحب آه های جگر سوز را که از قعر چاه حسرت و ندامت تو را می خواند، دریاب که هرچه تو فرمایی همان مراد ماست!

مخواه که بیش از این در گرداب نیستی غوطه ور شوم و در برابر دریای بی کران عشق تو، هم چنان

مرداب بمانم.

خدایا! نمی دانم کدام لذت بی حاصل، شوق راز و نیاز با تو یگانه معبودم را از من گرفته و برق کدام جاذبه فانی، آتشی بر خرمن جانم افکنده که چنین، خاکستر دلم را بر باد می دهد.

هرچه می گذرد، جسم و روحم درخاک این خراب آباد، عمیق تر ریشه می کند و درخت عمرم، پریشانی و پشیمانی به بار می آورد. چه سخت است، مهربانی چون تو داشته باشم و چشم هایم این قدر به تاریکی خو گرفته باشند و حتی به اندا زه پلک بر هم زدنی، با تو نباشم.

چه سیاه است دنیا و چه فریب کارانه، اهل دنیا ...!

خدایا! روحم را از زنجیر دنیا آزاد کن که بیم دارم در شمار اهل دنیا و فریب کاران و دورویان قرار گیرم. معبود بی همتا! به دلم فرصت آسمانی شدن ده تا در ملکوت نیایشت بال گسترم و هزاران بار پیشانی بندگی ام بر درگاهت بسایم.

خدایا! ای که خشمت: «لا یُخَفَّفُ عَنَ أَهْلِهِ لِأَنَّه لا یَکوُنُ إلا عَنْ غَضَبِکَ و اِنْتِقامِکَ

سبک کی شود آن بر اصحاب نار

که سخت است خشم خداوندگار

اینک در می یابم که چرا چشمه اشک را در وجود بندگانت جوشاندی. ای مهربان، که قطره اشکی آتش فروزان دوزخت را خاموش می کند و دریای بی کران رحمتت را به خروش می آورد! اشک های شبانه ام، قطره هایی که آرام آرام گونه های به سوی تو را در می نوردد، فریاد خواهشی است که هر شب تکرار می شود.

ای کردگار عالم! ماییم کشتی نشستگان امید بسته به نسیم رحمت، مهربانی و کرامتت. پس به خداوندگاریت ما را به نسیم رحمتی بنواز.

خداوندا!

هرزگی، لحظه هایم را بر باد می دهد، دهانم بوی کلمات مرده می دهد، از من، مرا بگیر و این نیست مرگ آفرین را طعمه آتش کن.

آسمان آفرینا!

هرچه بیش تر به من رو کردی، بیش تر بی چشم و رو شدم و هرچه بیش تر به من بخشودی، نعمت های تو را ناسپاس تر و نالایق تر شدم.

خوری روزی از خوان فضل خدای

چرا ناوری طاعت او به جای

به کوی وفا سُست اساسی مکن

ببین نعمت و ناسپاسی مکن

بزرگوارا!

اگر برپایم، تکیه بر عصای عشق تو دارم و اگر بینایم، دیدار تو را چشم در راهم

تا آخرین لحظه ای که عشق در خونم جاری است، مرا برپادار و ایستاده بمیران و چونان سروی

که با آغوش گشوده رو به آسمان، به استقبال آرامش ابدی می رود.

الهی!

من آنی نشدم که خواستم، مرا آن کن که نتوانستم؛ که هر آن چه تو بخواهی، همان شود.

الهی!

چون مردابی، سرشار از سکون و سکوتم و لبریز از موج های مرده؛ بر من ببار و ببار، سهمگین و عطرآگین، بی دریغ و بی درنگ؛ که سخت محتاج لحظه های بارانی کرامت و محبّت توأم.

پروردگارا!

نای ناله های جگرآلوده ام خشکیده و نفس هایم تاول زده است، ولی نام تو بر زبان و یاد تو بر دل دارم و خوب می دانم که تنها نام تو غنچه های زبان مرا باز می کند و شکوفه های یاد تو را می رویاند.

تا نام تو بر زبان بیفتاد

دل، مُهر تو بر زبان نهاده است

الهی!

تو به قلم قسم خوردی، اینک، این قلم من است که به تو سوگند می خورد که جز تو ننویسد و جز راه تو نپوید.

معبودا!

خواب پریشانِ خویش را دیده ام، اجلِ خواب های پریشانم را برهان و مرا از خوابِ خرگوشی خویش برهان! که آشفته ام و جز آشفتگی در خاطرم نیست.

کی پریشان می کند خواب اجل صائب را

من که در بیداری این خواب پریشان دیده ام

خدایا! آن که تو را دارد، تنها نیست و آن که تو را ندارد، حتی در میان همه، تنهاست.

خدایا، ای دست گیرنده ضعیفان و چراغ هدایتِ ره گم کردگان! آن گاه که مردمان از همه جا نومید گردند، سر بر آستان مِهر تو می سایند، و آن گاه که از همه جواب ردّ شنوند، به درگاه تو سجده بَرَند. ای کریم بنده نواز! ای که خورشید لطفت کران تا کران هستی را غرق نور خود کرده است! ای لطیف، ای ارحم الراحمین! این دل شیفته، این جان بی قرار، در هیچ جا قرار نمی یابد، آرامش از حریم او دور است و تنها آرامشش، لحظه ای قرار گرفتن در حریم آن نور است.

خدایا! پرچم شکوهمند توحیدت را بر فراز قلّه روح و جان و اندیشه ام برافراز و مُهر خدا محوری را بر همه کارها و اندیشه هایم بزن.

ص: 14

...شب؛ عالمی فراتر از روز، با شگفتی هایی افزون تر از آن! شب، حاصل جمع تمام اندیشه های روز!

شب، فرصتی برای تمرین و مرورِ آخرین واژه هایِ عاشقانه! شب...

وَ جَعَلَ شَمْسَهَا آیَةً مُبْصِرَةً لِنَهَارِها، وَ قَمَرَهَا آیَةً مَمْحُوَّةً مِنْ لَیْلِهَا، وَ أَجْرَاهُمَا فِی مَنَاقِلِ مَجْرَاهُمَا، وَ قَدَّرَ سَیْرَهُمَا فِی مَدَارِجِ دَرَجِهِمَا لُِیمَیِّزَ بَیْنَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ بِهِمَا، وَ لِیُعْلَمَ عَدَدُ السِّنِینَ وَ الْحِسَاب بِمَقَادِیرِهِمَا...(1)

«آفتاب آمد دلیل صورت زیبای روز؛

ماه هم با پرتوی اندوه شب ها را شکست.

هر دوبا هم در مسیری مشترک؛

دقتِ آیینه سبز تجلّی ها شدند؛ تا تفاوت جلوه گر باشد میانِ صورت و گیسو، همین!

تا شناساند دلِ عاشق، چه هنگامی میسّر می شود جشن وِصال!

ماه یا سال،

هفته یا روز و شبی فرخنده فال!»(2)

شب و سکوت... .

و روز، متولّد شد! کم کم در بلوغ رنگینه گی توانایی گرفت؛ توهّم ها به واقعیت رسیدند و بازوان پر تلاشِ کار؛ گرمی نان را دردست های تاول زده حس کردند. مادران به لبخند کودکان، عاشق شدند و کودکان به آروزهای بلند، امیدوار! آن هایی که عاشق شده بودند، تمرین های عاشقانگی را امتحان کردند و آن هایی که با «شب پرهیزکاران» همراه بودند، در شمارِ: وَ أَمَّا النَّهَارَ فَحْلَماءُ، أَبْرَارٌ أَتْقِیاءُ(3)... درآمدند؛ که قامت هاشان به افتادگی بید مجنون و رنگ هاشان به زردی سپیده دمان بود! شب بود، روز شد و نقّاش قلم دردست، دورنمای برکه را به تماشا نشست! شب بود، روز شد و سایه هواپیما،

ذهن چوپان را با آسمان پیوند زد!

ص:16

شب بود، روز شد و سوت قطار، پنجره های روستا را به سمتِ تماشا، وا کرد! شب بود، روز شد و صدای مؤذن، از گندم زارها و شالی زارها گذشت و آفتاب را در وسط آسمان تنها گذاشت!

شب بود، روز شد،...

شب بود، شبی که تشویش علی علیه السلام را همراه داشت و تا سحرگاه در حیرانی عشق، غوطه خورد.

روز شد، روزی که تشنگیِ ظهر عاشورا، از دل خورشید می ترواید و دنبال واژه ای اندوهبار برای غروب می گشت!

شب بود، یا روز! فرقی نمی کند، باید شنید: وَ الشَّمْسِ وَضُحیهاَ، وَ الْقَمَرِ اِذَا تَلیهَا، وَ النَّهَارِ اِذا جَلّیهَا، وَ اللَیْلِ اِذَا یَغْشیها(1)

جلوه گاهِ رخ او، دیده من، تنها نیست

ماه و خورشید، هم این آینه می گردانند!

من نفس های به شماره افتاده زمین را در گلویِ عطشناکِ روزهای گرمِ تابستان و شب های منجمد

بلند را در چشمانِ رو به مرگِ زمستان می بینم. هر روز که به پایان می رسد، برگی است که از تقویمِ زمان جدا می شود و هر شب که آغاز می شود، حلقه ای است که بر زنجیر بر هم تابیده حیات

افزوده می شود.

چون روز به من نشانِ پیری بنمود

این صبح که از شبِ جوانی زاده است

زنگار در پروازِ شب پره ها و رویشِ شب بوها و بالیدن شب تاب هاست.

شباهنگ چون برزد از کوه زود

بر آهنگ شب مرغ دستان نمود

وقتی کرانه بر آسمان، شفق به شفق شب را به روز گره می زند و روز با صد هزار کرشمه از صدفِ صبح سر بر می آورد، تمامِ پیچک های خوشبو به تکامل می رسند و تمامِ گل های وحشی به تفاهم.

وقتی سحر، آرام آرام به دنبالِ رویای نور از شب می گذرد و مهتاب، از پسِ پر چینِ خورشید، عزم عبور می کند، بوی امید و زندگی در همه جا پخش می شود و روزی تازه آغاز می گردد.

زمین، آغوشِ همیشه بازش را به روی خورشید می گستراند و آفتاب، دروازه های نور را فتح می کند.

روز به آخر شد و خورشید دور

سایه شود بیش چو کم گشت نور

وقتی سایه ابرهای کبود بر گونه های خاک می افتد و خیمه سکوت برپا می شود، زمین را شبِ سیاهی در بر می گیرد و وسعتِ تیره شبی آرام، همراه نسیمی روح افزا در خاموشیِ برکه ها جان می گیرد.

بدان گه که خورشید برگشت زرد

بگسترد چادر شب لاژورد

آری! شب آغاز می شود؛ بارانی از سکوت و سقف آراسته به «شب نشینانِ سحرخیزِ سراپرده چرخ»

و زمین، پیاپی، نقاب خود را عوض می کند و روزها در غبار زمان محو می شوند و شب ها در آرزوی آفتاب، یکی پس از دیگری می میرند.

روزها روزنه امید و زند گی و روزند و شب ها سرشار از خیل

خواب های خیالی.

و ما غافل از حال خویش هم چنان می خونیم:

روزها فکر من این است و همه شب سخنم

که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

ص:18

سرت را بالا می گیری؛ عظمت آفرینش، روی مغزت فشار می آورد، مثل غبار در وزشی. آنی از

تفکّر، نابود می شوی.

هم چنان زمین می گردد، روز پس از شب و شب پس از روز، و تو هم چنان، چشمان حیرتت را آن چنان مبهوت باز کرده ای که در روزها و شب های متمادی حل می شوی، سرت به دَوَران می افتد و با خود می گویی «خدا بزرگ تر از آن است که در وصف آید».

ای آفریننده حماسه بی همتای لیله المیت! ای مهاجم بی بازگشت و ای رزمنده رو در روی جبهه های نبرد! ای خیبرشکن و ای فاتح بدر و خندق! ای شکافنده صف های سپاهیان بی شمار

دشمن! ای تکیه گاه قدرتمند اسلام در میدان های مبارزه! ای سینه گشاده رویارویی با مرگ سرخ!

برایم از تفسیر این واگویه های درد بگو! وقتی با چاه به گلایه های دردآلود می نشستی و می گفتی: «نگاه کردم دیدم غیر از خاندان خودم نه معینی دارم و نه مدافعی و نه مساعدت کننده و یاوری... چشمان پر از خس و خاشاک را روی هم گذاشتم و استخوان در گلو، آب دهان را فرو بردم و با فرو بردن خشم، بر امری که تلخ تر از حنظل و دردآورتر از نوک شمشیر برای قلب بود، صبر کردم.»(1)

چشمان نمناک از غصه های تدریجی امّا سهمگین سکوت تلخ 25 ساله را در گلو نگه می داشتی و جریان موّاج کلام بلیغ و روشنگرت را در دریای تعهّدت محو می ساختی.

حنظل صبر بر جهل حا کمان جاهلِ مدّعی دین را می چشیدی و دم بر نمی آوردی. زیر شمشیر دشمنان قسم خورده که در کمین یل خانه نشین کوفه نشسته بودند، همان رو به صفتانی که گروه گروه یال و کوپال پوشالی شان را به رخ فاتح خیبر و صاحب ذوالفقار می کشیدند، بر دیو خشم غلبه

می کردی تا شیرازه شوکت اسلام از هم نپاشد.

ای یگانه ترازوی اعتدال دین در جاذبه و دافعه، نبرد و سکوت، سطوت و سخاوت، اقتدار و مهربانی، قهر خدایی و مهر الهی!

بگذار با نجوای «صعصعه»، دل نوشته ام را به پایان برسانم، آن گاه که بر بالین جنازه مولایش، دستی بر قلب سوگوارش نهاد و با دست دیگرش خاک بر سر پاشید و گفت: «با تو پشت مؤمنان

محکم شد و راه ها روشن گشت و سنت ها به پا ایستاد و با ذوالفقار، به گاه ترس و وحشت حمله می بردی و پشت ستمگران را می شکستی. بنیان های شرک و سستی را در هم فرو می ریختی و گمراهان را در خاک و خون می کشیدی. به خدا سوگند، که زندگی ات کلید خیر بود و قفل شر. اگر مردم از تو پذیرفته بودند، از آسمان و زمین نعمت ها برایشان می بارید، اما آنان دنیا را بر

آخرت برگزیدند».(2)

ص:24

علی علیه السلام را که خود سرور آزادگان است و گردن از بند طاعت جن و انس آزاد ساخته و از دنیا به نان خشک و خرما بسنده کرد و دسترنج خود از کندن قنات باغ های کوفه، را با یتیمان و مستمندان

تقسیم می کند، با عبادت عبیدان و بندگان چه کار؟!

علی علیه السلام، خزانه دار کائنات را با نعمت و لذت ناپایدار چه کار؟! «ما لِعَلیٍّ و لِنَعیمٍ یَفْنی و لِذَّةٍ لا تَبْقی؟!»(1)

وقتی خود در عطش عشق الهی، جان شَرحه شرحه از فراق بر دست می گیرد و می فرماید: «الهی ما عَبَدْتُکَ خوفا مِنْ نارِکَ و لا طَمعا فی جنّتِکَ بَلْ وَجَدتُکَ اهْلاً للعبادَةِ فَعبْدتُکَ؛ پروردگارا! من تو را به خاطر بیم از کیفرت یا طمع در بهشتت پرستش نکرده ام؛ من تو را بدان جهت پرستیده ام که شایسته پرستش یافته ام.

روز محشر عاشقان را با قیامت کار نیست

کار عاشق جز تماشای وصال یار نیست(2)

مولای متقیان، علی علیه السلام، عاشق عبادت پروردگاری بود که شایسته پرستش و ستایش است؛ عبادتی که دنیا به خود ندیده و در قلب و خاطر کائنات نگنجیده است. فرشتگانِ همیشه تسبیح گوی

الهی، غبطه خور یلداهای عبادت علی بودند و نخلستان های دنیا، محو نجواهای پریشانی و شیدایی مولا.

امن و اشتیاقش در سایه سار بهشتی طاعت حق و آرامشش در وصال معبود بود که هم آرزوی شهادت می نمود و هم می فرمود: «پروردگارا! تو از هر انیسی برای دوستانت انیس تری و از همه آن ها که به تو اعتماد دارند، برای کارگزاری، کارگزارتری... اگر تنهایی سبب وحشتشان گردد، یاد تو مونسشان است و اگر سختی ها بر آنان فرو ریزد، به تو پناه می برند.»(3)

و پیامبر چه نیکو این اسطوره عشق و عبادت، علم و تقوی و معرفت الهی را ستوده و فرموده

است که:

«هرکه خواهد علم آدم، عبادت نوح و خلّت ابراهیم، سطوت موسی و زهد عیسی علیه السلام را ببیند، به علی بن ابی طالب نظر کند.»(4)

علی ای همای رحمت! تو چه آیتی خدا را

که به ما سوا فکندی همه سایه هما را

دل اگر خداشناسی، همه در رخ علی بین

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحیّرم چه نامم شه ملک لا فتی را(5)

ص: 26

صداقت یعنی سلام در شعور سبز ستاره ها، سلام بر آبی یکرنگ آسمان، سلام بر قانون زوجیت دل ها، لحظه ملاقات دو دل، یکی در این سوی عالم و دیگری سوی دیگر، صداقت یعنی... و صداقت

یعنی امام بودن و نان جو خوردن.

پروردگارا! از نور خویش در وجودمان بتابان تا پاک پاک شویم و آیینه چشم هامان را به زیبایی صیقل ده تا هرگز در کسی به تندی ننگریم.

خدایا! زبانمان را از هر چه دروغ و ریا است، بزدای

ای آفریننده راستی و صداقت!

وقتی خورشید، صادقانه هستی اش را وقف زمین می کند و خود را تباه می سازد، وقتی قلبِ خاکی

ولی مهربانِ زمین، صادقانه زیر پای ما می تپد؛ من از فریبکاری خودم شرمنده می شوم و در لابه لای کلمات ساده ذهنم، به دنبال صادقانه ترین واژه می گردم.

صدق در سینه هرکس که چراغ افروزد

از دهانش نفسِ صبحدم آید بیرون

سخن وقتی بر دل می نشیند که از صافی صداقت عبور کند و تبسّم های ریشه دار، وقتی بر لب می شکفند که صدای صمیمی صداقت، بر گوش جان طنین بیفکند.

چه قدر ساده و زیباست صداقت های کودکانه و چه صفایی دارد سلام های صادقانه!

گر قرب خدا می طلبی دلجو باش

و اندر پس و پیش خلق نیکوگو باش

خواهی که چو صبح، صادق القول شوی

خورشید صفت با همه کس یکرو باش

خدایا! صدف وجودم را از مروارید صداقت تهی نگردان که: «مهر با این همه زر، از تو ستاند صدقه» و صفای راست گفتاری و صداقتِ در ایمان را همیشه با وجودم، عجین.

یعنی: زمزمه یا سُبّوحِ جویبار یعنی: رنگِ روییده بر شاخه های سپیدار! صداقت یعنی: من! یعنی: تو!، من و تویی که برای صداقت و به خاطر صداقت آفریده شده ایم.

صداقت یعنی: گرمای دست هایی که با تبسّم و سلام، هر روز، هم نوع بودنمان را تذکّر می دهد!

صداقت یعنی: ایستادن من و تو پشت چراغ قرمز زمان!

صداقت یعنی: دوبله پارک نکردن افترا و غیبت، در خیابان تنگ دل ها! صداقت یعنی: به رشته تحویل دادن سخن به کودکی که از پشت پیشخوانِ نگاهمان، قدّ کشیده است !

صداقت یعنی: صفحه سفید و بلورینی که از ازل به روی آینه ها کشیده اند، تا فقط به راستگویی

بیندیشد و بس!

صداقت یعنی: قَدْرُ الرَّجُلِ عَلَی قَدْرِ هِمَّتِهِ و صِدْقُهُ عَلی قَدْرِ مُرُوْءَتِهِ»(1) که ریشه تمام جوانمردی ها از راستی و راستگویی است!

صداقت یعنی: دو کفه هم سنگ ترازوی عشق و عدالت! یعنی: عیار مطلقِ حقیقت و مجاز! صداقت یعنی: «پسندم آن چه را جانان پسندد»!

صداقت یعنی: پلکان سرخ عروج! یعنی: واپسین زمزمه: «اَشهدُ أَن لا اله الاّ اللّه» یعنی:، رشد حقیقت در نیم روزی خونین که تاریخ مصرف «آزادگان» را بیمه کرد! یعنی: تبلور حسّی آسمانی، در آخرین وداع غریبانه زینب علیهاالسلام!

یعنی: پرتوی از صلابتِ خطبه های آتشین زینب علیهاالسلام در دارالاماره کوفه!

صداقت یعنی: وجود مظلومیّت زهرا علیهاالسلام! ثبت شده تا ابد بر کتیبه های زرین تاریخ! یعنی: لحظه ای از لحظات زندگی علی علیه السلام! یعنی: تقسیم غذای خویشتن با قاتل! یعنی: قسمتی از تبسّم های عطرآگین پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم! صداقت یعنی: تجلاّیی از انوار ذات مقدس پروردگار (جلّ جلاله)؛ آفریدگاری که زبان، در توصیف «صفاتش» فرو می مامند، تا چه رسد به «ذات»!

آفریدگاری که «صداقت» را برترین معیار «انسانیت» قرار داد و بهترین صفات پیامبران و رسولان خویش، خواند!

آفریدگاری که در مقابل تمامیِ کلمات مقدسش، فقط باید خاشعانه گفت: صَدَقَ اللّه ُ الْعَلّیُ العَظیمُ.

ص:30

چشم هایت را می بندی، دستی روی پیشانی ات می کشی، پیشانی بندت محکم است. خاک، زیر پایت مچاله می شود، مادرت، روبه رویت اشک می ریزد، آب و قرآن و آئینه در دست، تو را به خدا می سپارد و تو خوشحال تر از همیشه، به خدا فکر می کنی.

آسمان، دست هایش را به سویت دراز کرده است، ملکوت، تو را صدا می زند، صدای «کمیل»، قلبت را می لرزاند.

از خاکریز دور می شوی، در سیاهی، شبحی می جنبد، صدای گلوله، یا حسین و بعد در بی انتهایی

مرز، کبوتران، اوج می گیرند و بالا می روند، امّا هنوز پلاکی خونی روی خاک، مهری شکسته، نامه ای نانوشته، تسبیحی پاره پاره، پیشانی بندی خونی، قمقمه ای خشکیده و چفیه ای در باد تو را صدا می زند.

«وَ لا تَحْسِبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللّه ِ اَمْواتا بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُون»

نیمه شب ها تو را خوب می شناسند و هنوز دلشان هوای تو را می کند، که بارها و بارها با تو قنوت خوانده اند. حالا من خورشید را می شکنم واز تکه های آن، ستاره هایی می سازم، برای شب های

تنهایی تو با پروردگار.

می خواهم خاطرات تو را بنویسم و جار بزنم تا همگان بدانند که نفس هاشان را وامدار قطره قطره های خون تواند.

برادرم! اکنون چفیه به خون آغشته ات، وصیت نامه نانوشته تو است و قطره های خون چکیده بر آن، کتابی که با من از استقامت و پایداری سخن می گوید.

برادرم! وقتی که رفتی، سینه ات بوی خوب خاک می داد. آهسته و سینه خیز، به سوی شهادت رفتی تا مبادا از دستانت بگریزد. چه شب ها که در انتظار ماندی و خواب را به چشم ها راه ندادی تا لحظه دیدار فرا رسد و آسمان، تو را در آغوش گیرد و در کنار آبی تنان به رقص نشسته ات،

بنشاند.

اکنون هر بهار که پرندگان مهاجر از جنوب خاطره ها می آیند، سرود جاودانه تو را زمزمه می کنند

و من باز به سراغ چفیه به خون آغشته ات می روم تا داستان تو را برایم تکرار کند و با چشمانی که غرور در آن شناور است، در خیالم تو را به نظاره می نشینم که مرا و برادران مرا به پایداری

فرا می خوانی.

در گیر و دار ترکش و باروت

وقتی که چشم های پلیدی

اهریمنانه نام تو را باد می دهند

برخیز و شعله های فروزان خشم شو

بر پیکر نزار پریشانشان بریز

برخیز... برخیز.

ص:34

یادش به خیر! که چه زیبا همسنگرانم، از سجّاده ستیزگاه، سیب سرخِ سپیدرویی و شهادت را چیدند.

اینک می خواهم، خطاهای خط خطی شده ام را از دفترچه خاطراتم جدا کنم و آن را به دست جریان خیسِ خداحافظی بسپارم. می خواهم شبِ تاریک و تباهی را به رگبار ببندم و از فرازِ دکل دیده بانی اشک، برای تمام پرنده ها دست تکان دهم.

می خواهم فاصله ام را با نور کم کنم و با خویشتن زیاد.

می خواهم با کوله باری از جرأت و جسارت، جبین بر خاک نهم و جبه سایی کنم و کف دستی اشک به یاد سقای کربلا، نذر پرنده ها کنم.

«چون جان به لب رسید و دل از غم خراب شد

تن نیز گو نمان و بکاه از فراق یار»

می خواهم به نور باز گردم و با صدای چروکیده ام فریاد بزنم که:

«زخمیم، خنجر یمنی را بیاورید

زنجیرهای سینه زنی را بیاورید»

می خواهم، چشم هایم را به سمت واقعیت بگشایم و دست هایم را در دست حقیقت بگذارم و سخت بفشارم، که دلم از تمام تکرارهای تلخ گرفته است. می خواهم پوکه ها را پُر از پونه کنم و در پشت پنجره ها بگذارم، تا هر شب، به همراه چفیه ام به هواخوریِ اشک های مهتابی بروم.

می خواهم به روی تمام عقربه ها بایستم و در انفجار لحظه های مرگ، ثانیه های ترکش خورده را از پیکر زمان بیرون بکشم. می خواهم به روی تمام عقربه ها بایستم و بگویم: «زمان را نگاه دارید، می خواهم پیاده شوم».

دیروز تو بودی و ما و امروز تنها ما هستیم و فردا، وای بر ما!

چگونه تو را ستایش کنم و چه سان عظمت تو را بستایم؟!

هیچ کس آرامش واپسین نگاهت را نفهمید و هیچ کس فریادهای نهفته در دلت را نشیند.

از تمام تو، تنها همین مانده؛ کوله و پوتینت را به مادر همیشه منتظرت می دهم و چفیه و سر بندت را به همسر همیشه گریانت، پلاک و قمقمه ات را به که بدهم؟ سجاده و تسبیحت را چه کنم؟

تو کیستی که یک آسمان پرنده اسیر پرواز تواند و یک افق خورشید، شگفت زده از حماسه جاودانت؟!

تو کیستی که یک گلستان شب بو، مدهوشِ عطر توست و یک دنیا ایوب، متحیّر از صبر تو؟!

با کوله باری از جسارت و شهامت، با یک مشت تعصّب و غیرت و با یک بغل ایمان و عشق، خود را به خاکریز زدی و آیه های ایمان را به تلاوت وا داشتی.

هنوز هم شهرهای شهامت در سوگ تو می گریند و آیینه های تقدیر از یاد تو ترک می خورند.

دیروز تو بودی و ما و امروز تنها ما هستیم و فردا وای بر ما!

ای شهید ایمان، ای شهید سبکبال و ای صبور زلال!

تو گواه گل زخم های «اُحُد» و «حنینی» و شاهد بال های زخمی کبوتران آسمان «دوکوهه».

همه قله ها، بر شان بلندت بوسه می زنند و همه وسعت ها، سینه وسیعِ تو را می پویند.

در پیچ و تابِ عطش تو مگر عشق غبطه نخورد و آرامش آخرین لحظه های نگاهت مگر دریا غوطه نخورد!

در برابر شوق چشمان تو می خندیم و در برابر سینه سوزانت می گرییم و هرکجا که بوی سبز حضور تو باشد، خنده کنان می گرییم.

تو سرخ زیستن و سرخ مردن را در رفتنی سوزناک و ملتهب و سرخ به ما آموختی.

شعله شعله، سرخ بودن را آموختی و نسیم به نسیم پرواز را.

تو در مقابل انفجار مین های جهالت، مقاومت کردی و در برابر متلاشی شدن خمپاره های عداوت ایستادی.

ص:37

چه کسی با تو بود، وقتی پیشانی خونینت را بر خاکِ داغ خاکریز ساییدی و چه کسی می دانست که در خواب های کودکی ات هم خواب جبهه می دیدی؟!

من در خون سرخ تو، ایمان سبزت را دیدم و از خاکسترت، آوازهای آسمانی و ملکوتی را شنیدم.

کس چون تو طریق پاکبازی نگرفت

با زخم، نشان سرفرازی نگرفت

زین پیش دلاورا کسی چون تو، شگفت

حیثیت مرگ را به بازی نگرفت

رگبار نگاهت، بارانی بود از نیاز که بر سر خاکریز فرو می ریخت؛ آری خاکریز! که بهارهایش سرخ بود و به جای باران، آتش بر سرش فرو می ریخت. آن گاه که او بود و فریاد فشنگ ها و هجومِ ترکش ها و شلیک تکبیرها و رگبارِ زخم ها.

چگونه تو را فراموش کنیم که تو «قلبِ تاریخی» و چگونه خون تو را پایمال کنیم که تو حیثیت زمانی؟!

اگر به درد اشتیاق دچار نبودی، چگونه این چنین مشتاقانه قطره قطره خویش را بر خاکریزها ریختی!

و چگونه در زیر بارشِ آتش هایِ سرخ، مشتاقانه تر به دنبال سجاده رو به آسمانَت بودی؟!

ما دور مانده ایم از تو که تو نزدیک ترینی و به زانو درآمده ایم در برابر تو که تو بهانه ترینی.

«وا نمی کردی اگر دروازه های آسمان را

بند از بالِ پرستوهای عاشق وا نمی شد»

کوه، استواری اش را از تو آموخت.

بوی باروت و تُربت، التیامی بود بر زخم های کهنه ات و چه زیبا بود، وقتی پای کوبان، خنده های پیروزی را بر لبان عطشناک و همیشه خشکت جاری می ساختی!

در این دیار پهناور، هرکجا که آسمان آبی است، هر کجا که شهامت، قد علم می کند و هرکجا که مردانگی چهره می نمایاند، عطر ایمان توست که در کوچه های شهر می پیچد و خون پاک توست که چونان شقایق های داغدیده، در هر گوشه می روید، ای شهید سبک تاز!

«بر دوش زمانه لحظه ها سنگین بود

خورشید و زمین و آسمان غمگین بود

از خوف و گل و شکوفه تابوتِ شهید

بر موج بلندِ دست ها رنگین بود»

ص:38

چه عاشقانه با چشم یقین، روشنی فرداهایت را نظاره کردی و با قلبِ شکسته ات، آبیِ عشق را

حس نمودی! چه زیبا دست های سرخت، مرکب سفر عاشقانه ات را زین می کرد و نگاه های ممتدت،

بهارهایِ زندگی ات را وداع می گفت.

تو

«ریشه در سبزترین سجده زهرا داری

نفسی پاک تر از روح مسیحا داری

آسمان حسرت بوسیدن جا پای تو داشت

تو که در شهر غزل منزل و مأموا داری»

آن سوی خیال خود، خدا را دیدند

از جام وصال او بلا نوشیدند

خورشیدترین ستاره های عاشق

پیراهنی از غروب را پوشیدند

به راستی راز آن همه عشق چیست؟ دلیل از جان گذشتن؟! جبهه با شما چه کرد؟! جنگ چه به روز دلتان آورد؟ جبهه شما را عاشق کرد یا شما جبهه را؟ جبهه نیاز شما بود یا شما نیاز جبهه؟ اصلاً، مگر جبهه کجاست؟ این واژه، این چهار حرف ساده، چه قدر وسعت دارد؟ قلمرو جبهه تا کجاست؟

جبهه، عاشق پرور است، یا عاشقان جبهه می سازند؟ واقعا نمی دانم! چه رازی در این کلمه نهان است که هنوز در خاطره های بسیاری جریان دارد، در قلب های بسیاری خانه دارد و هنوز نگاه های بسیاری را به دنبال می کشد!

شاید جبهه، دروازه بهشت است! شاید شهدا باید جبهه را لمس می کردند! شاید...

ولی از یک چیز مطمئنم! که جبهه شهید نمی سازد! جبهه، همیشه شهید نمی سازد! جبهه، عاشق نمی کند، جبهه دل را هوایی نمی کند، جبهه به تنهایی هیچ کاری از دستش بر نمی آید؛ جبهه باید پر از هوای شهادت باشد تا دل را هوایی کند..

جبهه باید حریم خدا باشد تا جان را عاشق کند.

جبهه باید حق باشد تا شهید بسازد».

این که گریه می خندد، از تبار یعقوب است

آن دو غیرتِ نایاب، یوسفند و بنیامین

آن دوآشنا هریک، شعله ای دگر بودند

آفتاب یعنی آن، ماهتاب یعنی این

صد کلاغ، یک شاهین، رعد! رعد! صف! یاسین!

یک فرشته بفرستید، ماه رفته روی مین

بعد از این در این بازار، ضرب عشق باید کرد

هم به نام «خرازی» هم به نام «زین الدین»

من سنگ هایی را می شناسم که با قطرات باران، گاهی مشتبه می شوند. پس چنان یکریز و بی فاصله فرود می آیند، گویی که خشمگین ترین و سیاه ترین ابرهای زمستانی، زمین را مغضوب

تگرگ های هولناک کرده باشند. پس چنان خوفناک بر جمجمه شیاطین کوچک فرو خواهند نشست که از فرط خشم، خود نیز متلاشی خواهند شد.

سنگ ها و دست ها، ترکیب زیبا و دهشتناکی خواهند بود. پس بدین زیبایی، جمجمه حقیر شیاطین، هرگز آرامشی نخواهند داشت.

آری! من سنگ هایی را می شناسم که رنج ها را بی شمار دیده اند و معنای مرگ و شهادت را خوب می فهمند.

سنگ هایی را دیده ام که می دانند گرسنگی در اردوگاه یعنی چه. می دانند هر شب برای صبح فردا نخوابیدن یعنی چه.

من سنگ هایی را می شناسم که گاهی با سنگ قبرهای قدس، درد دل می کنند و گاهی پایه های مسجدالاقصی را دلداری می دهند.

سنگ هایی را می شناسم که همیشه تسبیح می گویند و دستان دعایی به آسمان دارند.

آری! سنگ هایی را می شناسم که دعا می کنند. سنگ هایی که سنگرند، اما قلبشان، ملایم و خونین می تپد. سنگ هایی که شوق توفان در وجودشان تیر می کشد.

عاقبت روزی توفان خواهد شد و این، زمزمه همواره سنگ هاست.

اینک علف های هرزه، سطح سنگستان عظیم را پوشانده است و مبادله دائم چشم آفتاب و نگاه سنگیان، دیری است که هر روز دشوارتر می نماید.

کجاست توفان عظیم که ریشه علف های هرز را از بنیان برخواهد افکند؟

انتظار، فرسایش دشواری است، اما بی شک، سنگ ها هرگز تمام نخواهند شد و دست ها هر روز زاده می شوند و سنگ ها پرتاب.

آری! سنگ ها گلوله اند، سنگ ها صاعقه اند، توفانند و امواج، غضبناک، که سراسر می کوبند به گرده صخره های متجاوز به حریم اقیانوس ها.

سنگ ها، باران و تگرگ و خشم ابرهای زمستانی هستند که بر جمجمه شیاطین حقیر متلاشی می شوند.

ص:43

سنگ هایی هستند که می فهمند، اردوگاه و شهادت را و می توانند نوشته سنگ قبرها را بخوانند و می توانند با قدس درد دل کنند و ...

گفتم که دیگر سنگ ها فقط سنگ نیستند.

و ثابت کردیم.

مقدسند و هر لحظه آماه اند طراوت خود را به زیبایی ورود هر پروانه هدیه کنند.

این سرزمین هنوز ایستاده است و آیه های

مقدس إِنَ اللّه َ مَعَ الصّابِرینَ را بر خشت خشت خانه های ویرانش، فریاد می زند

که بیت المقدس یعنی عشق،

که بیت المقدس یعنی استقامت.

و فرا می رسد روزی که

پیله های اسارت پاره شوند و تو آزاد گردی، ای چشم های خیس!

حالا این خانه ها را هم شهید می کنند! صدای حرکت تانک های ویرانگر، تپش قلب خانواده های مظلوم فلسطینی را آرام می کند؛ گویی ضربان حیات در پس این همه تهدید و تجاوز، قصد ایستادن دارد.

خانه ای فرو می ریزد، غبارز مظلومیت ملّتی دردمند، جلوی دیدگان نامحرمان غاصب را می گیرد. پشت این غبارها، قلب ها دوباره تپیدن آغاز کرده و دست ها و دل ها در هم گرده خورده تا طومار توطئه دشمن را در هم بریزد؛ خواه در خانه های آجری، خواه در خیمه ها و...

جوانی روی دیوار چادر اردوگاه، زیر سایه ماه می نویسد: «ماشِین عَلَی الْاَرْضِ الدّوارة، حلی حبل النّار...: بر زمین دوّار، بر ریسمان آتش ععبور می کنند..».(1)

خیمه های برافراشته، خانه موقت آنهاست.

روزی این قوم غاصب که بر ریسمان آتش غضب مردم غیور فلسطین و بر زمین ناهموار جگرهای سوخته و دل های دردمند عبور می کنند، به قعر چاه ندامت و بدبختی فرو خواهند افتاد.

روزی خانه ها دوباره قد علم خواهند کرد و شهرها آباد خواهندشد.

بایست ای فلسطین غیور! تا پیروزی راهی نمانده است.

گوش هایش زنگ می زند.

صهیونیسم آمده تا سرگردانی خویش را در این سرزمین بنشاند و جهان، چشمان خود را در پشت عینک های سیاه تردید پنهان کرده و خود را به خواب زده است. هر روز، روزنامه ها، خواب های

آشفته آنان را در سکوتی بهت آور، برای هم بازگو می کنند.

آیا هراسندگان نقاب بر چهره، هرگز فریادهای «محمدالدوره» را نشنیده اند و لکه های خون بر زمین ریخته اش را ندیده اند؟! قطره های خون هر فلسطینی، سال هاست که بر عینک آن ها می پاشد و جام هاشان را خونین می کنند، ولی آنان، هرگز لحظه ای سر بر نمی گردانند تا جنازه های کودکان و جوانان راه آزادی قدس را که بر دستان فلسطین تشییع می شود ببینند.

آری! شما که اندیشه هاتان را هم سو با باد می چرخانید و در اندیشه بنیان دهکده بزرگ جهانی، همگان را به سوی خویش فرا می خوانید! پس جای من و جای وطنم در این دهکده جهنمی کجاست؟!

آری! من و تو ای وطن! با فریادهایی که بوی خون می دهند، در این دهکده، جایی نخواهیم داشت.

کور باد چشمان به ترس آلوده، از پشت عینک های سیاه تردید!

من از فریاد نخواهم نشست تا ذره ذره خاک وطنم را در آغوش بگیرم.

من هر روز، تن زخمی فلسطین را مرهم می نهم تا برای روزهای آزادی، جانی تازه داشته باشد و اینک، سنگ که به سخت دلی مشهور است، چه یار با وفایی برای من است!

ما می گیم کلید دریا رو تو دستمون داریم

سنگا این روزا کار سلاح جنگی می کنن

سوره های قرآن و چاپ های سنگی می کنن

این پرنده ها که می پرن همون ابابیلن

اونایی که دستشون آهنه اصحاب فیلَن

اونا می خوان صدای بهار نپیچه تو زمین

سیم خاردار می کارن به جای یاس و یاسمین

ما می خوایم که کوچه ها غرق محمدی باشه

نمی خوایم خوبی بمیره، نمی خواهیم بدی باشه

سنگا تودست شما ستاره ها شهاب می شن

آهنا پیش شما با همه سختی آب می شن

عاقبت سنگا یه دسته گل می شن، بهار می آد

میوه درخت آزادی مون به بار می آد

ص:48

از تو می خواهیم به حق این روز مبارک، که برای دل های مؤمن، عید قرار داده ای: درود و

سپاسمان را نثارِ پیامبر عشق و رحمت، حضرت ختمی مرتبت، مُحمّد صلی الله علیه و آله وسلم و اهل بیت طاهرینش علیهاالسلام نمایی!

الهی! در این روز مبارک، از تو می خواهیم که ما را در سایه امنیت چترِ نورانیّت محمد و آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم قرار دهی.

الهی! از تو می خواهیم که به پاداش طاعتمان، ما را از ترفندهای رنگارنگ اهریمن محفوظ بداری الهی! ما را عبادتی بیاموز که بتوانیم شُکر نعمت هایت را پاس بداریم.

الهی! عبادت خاصّانت را به ما بیاموز؛ عبادتی که توأم با عشق توست، عشق!

الهی! به پاداش عبادتمان، به پاس روزه هایمان، ما را استقامت در راهی ببخش که راه انبیا و اولیای توست!

ما را در راهی هدایت فرما که رضایت تو و پیام آور راستین تو در آن است.

الهی! به بهروزی این عید که روز سرافرازی در امتحان تو بود، توانایی مان بخش، تا بار دیگر از عهده امتحان تو برآییم!

الهی! به پاس یک ماه برخورداری از نعمت های «ویژه ات» که مخصوص «ماه مبارک رمضان» است، چشم ما را هرچه زودتر به نعمت نهایی حضرتت - ظهور حضرت موعود(عج) - روشن فرما!

الهی! یک ماه با میزبانیِ ویژه ات، امساک از گناه را به ما آموختی و نگاه ناسوتی مان را روشن از انوار لاهوتی خویش کردی؛ در حالی که کم تر قدر چنین نعمتی را می دانیم!

رمضان سایه مهر از سرِ ما می گیرد

بال رأفت که فرو داشت، فرا می گیرد

چون نگیرد دلم از رفتن ماهِ شب قدر

که خدا سایه مهر از سرِ ما می گیرد

رمضان دار شفایی است که هر جان و دلی

داروی دردی از این دار شفا می گیرد

روزه با فطره، امان است و بَراتِ شب قدر

هر که شد در دو جهان کامروا می گیرد

... و ما امروز، ماه مبارک رمضان را در حالی بدرقه می کنیم که لب های خشکیده خود را با تسبیح

نامت صفا داده ایم و با امیدی بیشتر، قدم در راه زندگی نهاده ایم؛ امیدی که با پالودگی از گناه، چون بذری، در دل ریشه می کند و در هوای رسیدن به غایتِ مُراد خویش.

ص:50

الهی! ما را در ادامه این راه خطیر، راهنما باش و از فریب اهریمن قسم خورده دورمان بدار!

الهی! چشممان را به جمال دلارای مهر موعود(عج)، در هم شکننده ظلمت و تاریکی، روشن کن، تا نماز عید را، با ایشان و در فضای عطرآگین ولایت، به جای آوریم!

نمازی که آکنده از روح اجابت باشد؛ آکنده از قنوت های سبز آرزومندی!

الهی! هر روزمان را در سایه آقا امام زمان(عج) عید بگردان! عید!... .

لحظه ها بوی لاهوت می دهد.

یا کریم ها، بال بر آسمان پهناور دور دست می سایند.

فصل، در شتابی سبز افتاده است. بوی نارنجستان های غریب می آید. کسی خبر از روضات موعود می دهد. - عید انفاق و عشق - لب ها از شرابی پاک تر، شده است.

کسی بر دریچه های آفتابی صبح می کوبد. لهجه ترک خورده قبیله، سخت گرم است. فطر بر شانه هاست؛ دوش به دوش هلهله ها پیش می رود. در خواب های طلائی جماعت، دست به دست می شود. فطر بر پیشانی هاست. دست ها تهی می شود و مالامال. آرزوها می شکند، می ایستد و در چشم آدم ها می خندد. نفس های کودکانه، طعم آفتاب می گیرد. آسمان نزدیک است. نسیم خنک،

شراب پاک و عید است - عید انفاق و عشق - .

خداوندِ نوازشگر، به پلّکان اوّل کائنات ایستاه است. عطری همه گیر، در فرازها می پیچد - الحمدللّه

عَلی ما هَذانا - سنگ ها رجز می خوانند. - و لَه الشُّکر - ولوله ای در خاک افتاده است. بوی زیتون و ماه، نفس ها را در هم می پیچد. رنگ ها رقیق و دقیقه ها دیوانه اند. «خدایا! شکر که ما را هدایت کردی و سپاس که از دیگران برترمان آفریدی». فطر بر پیشانی هاست. حتّی بوته های مصلّی، دست در

آغوش ملکوت اند و سنگ ها آن چنان مشتاق، که چشمان رو به آسمان جماعت.

خورشید آن قدر بزرگ است که ذرّات نور بر شانه های ویران زمین سنگینی می کند.

عید است؛ عید فطر، عید انفاق و عشق ...

خدایا! در این ماه، درهای رحمتت را بر هر فقیر و غنی گشودی و رحمانیتت را بر ما تمام کردی.

یا «رب شهر رمضان»! به ما فرصت ده تا در رمضانی دیگر تمام وجودمان را از بدی ها بزداییم و بار دیگر، سجاده عبودیت خود را بگشائیم و در برابر عظمت تو و در آستان مقدست، بندگی خود را به خاک بیفتیم.

حافظ منشین بی می و معشوق زمانی

کایام گل و یا سمن و عید صیام است

زیبِ دستان غفلت زده مان، نیلوفر دعا بود و زینت رخساره خاک آلودمان، مروراید اشک؛ و تو،

چه کریمانه بهای اشک و دعا را بخشیدی!

زنجیر گناه از پایمان گسستی و بر زمره پاکانمان آوردی. چشم استجابت پروردگار را بر دعایمان

گشودی و در مرز آشنایی با محبوب، ما را به معراج سپیده رساندی.

چه دیر آمدی و چه زود رفتی و جانمان را در خلوت تنهایی بی تو بودن پژمردی! امّا نه! تو دوباره ما را از فطرت مطهر آیینه بودن، از نور شکوفا کردی. به امید، منتظر می مانیم تا از پس صدای پای عبور فصل ها و ماه ها، روییدن روشنی را در نگاه مهربان تو دوباره ببینیم.

تو به من آموختی که دیدگانم را به بد نیالایم و زبانم را به یاوه نسپارم. تو روح مرا در هفت دریای عشق شستی، مرا در کوچه های تنگ و تار کوفه گرداندی و در نیمه شب هایم، طنین گام های مردی را به گوشم رساندی که انبان نان و خورشتِ یتیمان بر دوش داشت و با کفش وصله دار، تمام کوچه های

تاریخ را در می نوردید و تا خانه یتیمان ره می سپرد.

در شب های پر ستاره ات، بار دیگر بر مظلومیت عدالت مجسّم و بر تنهایی و غربت کودکانی که

دیده بر ماه می دوزند و ستاره می شمارند، گریستم تا شاید بار دیگر طنین گام های او، موجی در افکند بر پلک خواب آلود کوچه ها؛ این کوچه های خاکی مهجور.

ای نگارگرِ روح! جانم را در شطِّ پر ستاره شب هایِ قدر شستی و اکنون، پاک و طاهر، در آستانه

سالی ایستاده ام که مبدأش تویی؛ چرا که من از تو آغاز شدم و در تو روییدم و قد کشیدم.

اکنون عید میلاد من است؛ عید تولّد انسان؛ انسانی که به هفت دریای عشق گذر کرد و اکنون تولّد

خود را جشن می گیرد.

عید فطر، روز تولّد فضیلت هاست؛ روز جلوه دادن، به بار نشستن و از شهدِ شیرینِ عشق نوشیدن.

در روزهای شیرین رمضان، هر روز از سپیده دمان تا شام، بت های هزار رنگ هزار شکل را می شکستیم؛ بت شرک را، تا هرگز ثروت و مُکنت و قدرت را بر آفریدگار بی همتا، شریک قرار ندهیم.

بت های جهل را، تا هرگز اندیشه و طریقه بودن را به جهل نیالاییم و با خود آگاهی و شناخت عمیق دین، به سوی هدف غایی ره بسپاریم.

بت های خودخواهی را، تا به یاریِ هم خیزیم و نان را قسمت کنیم و به کودکان کوچه های تنگ فقر هم نصیبی بدهیم.

رمضان آمد و در سی فصل، انسان در زنجیر را، از فکر آب و دانه رهایی داد، بند خاک را از پر و پایش گسست و از دخمه های سیمانی قرن فراتر آورد، روز مرگی را شکست و جان ها را به خدای

مطلق نزدیک کرد و به معراج معصومیت و انسانیت برد.

آن جا که روح، از بند نفس رهایی می یابد و در هوای بی کرانگی تنفس می کند.

در فطر، پرواز در دشت های بی کرانه آزادی را، آزادی از بند نان و نام و تفاخر و آزادی از بند بت های هزار رنگ را جشن می گیریم و در آبی بی کرانه به پرواز در می آییم.

اکنون در کویر تشنه و بی رمق جانمان که در هُرم داغ عطش می سوخت، از پس سی روز نم نمِ باران، شکوفه های نورَس عشق روییده است.

اکنون کویری که حتّی درخشش ستاره ای را در آسمان تار و بی ستاره اش نمی دید، ستاره باران شده است و کدامین عید زیباتر از عید رهایی است؛ عید شکفتن و به مرگ و بار نشستن؟!

محبین خداوند، آخرین سحرگاه را سر بر محراب دعا می سایند و حلول ماه نو را به انتظار می نشینند.

و ماه نو، بی تابانه از مدار رمضان سرک می کشد و در آسمان جلوه گری می کند و ابرو می نماید. و همه عاشقانِ منتظر عید را با نور جمال خود عیدی می دهد.

اذان از بام فطر بر می خیزد و نماز عید فطر اقامه می شود. پس از «شهر رمضان» و «ماهِ پرهیزکاری»، همه به آغوش خالق خود پناه می برند و عفو و رحمت از دامان او می جویند، که: «خدایا! تو اهل کبریا و بزرگی، جود و جبروت، بخشش و معرفت و پرهیزکاری و کرامت هستی؛ به حق این روز که برای مسلمانان عید قرار دادی و برای محمد ذخیره و فزونی، بر محمّد و آلش رحمت فرست و مرا در هر خیری که محمّد و خاندانش را وارد کردی، وارد کن و از هر شری که محمّد و آتش را بیرون آوردی، بیرون آور».

نسیم سیّال و نرمِ صبحِ عیدِ فطر، فضا را سرشار از عطر ملکوت می کند و دل ها را وسعتی دوباره

می بخشد. خط نگاه فطریان، پر است از نیاز و نماز. دل هایشان صاف و بی ریاست؛ به صافی بال های پروانه و به شفافیّت آینه. به هرکجا که بنگری عید فطر شکوفه کرده و سر برآورده، همه، پای ضریحِ قرآن، با عشق خلوت کرده اند و دل در گرو گُهر افشانی اش نهاده اند.

«روز بس خرّم و موسم ز همه خوب تر است

عید فطر است که عالم همه پر زیب و فراست»

قندیل سرد روزمرگی، در پرتو آفتاب بی بدیل رمضان ذوب گشت و قطراتش در اقیانوس دلدادگی منجذب شده است.

دست های سبز نیایش و عبادت، بر زلال نهرهای بیداری روییده است و اینک، هزاران هزار بنفشه و یاس و نسترن و اقاقی و نرگس، به مبارک باد قدوم فطر، عطر اردت می افشانند.

خوشه های محبت و جام های مودت، در دستان اهل نیاز به گردش درآمده و گام های عطشناک وصال، از شهد مصفای صیام، به حلاوت رسیده است.

اکنون در ساحت سپید فطر و بر ماه دلارای غفران درود می فرستیم که عشق را برایمان ترسیم کرد و مشتاقان علی را به ضیافت قدر رهنمون ساخت.

فطر، عشوه عرش است بر ساکنان خاک و قصیده رسای معرفت است بر مقیمان مدینه فطرت

فطر، آیتی از حشر است و فرصتی برای دلبستگان ولایت.

آری! چشمه عنایت یار، دوباره جوشیدن گرفت و میهمانان لطف دلدار فزونی یافت، تنفس مسیحایی صبح، بارانی از کرامت و عطری از عطا را به ارمغان آورد. خوشه های خوشگوار رحمتِ

ملکوت بر تاک های بوستان زمینیان رویید.

فطر، چشم و چراغ عابدان، آمد و رونق باغ فرا رسید.

فطر، سروش آسمانیان و حماسه احساس کروبیان، خجسته باد!

گوش هم زمزمه می کنند.

می دانی تو دیگر ازآن خود نیستی؛ از آن روزی که پای از خراب آباد دنیا بیرون نهادی و در بهار قرآن، به میهمانی خدا رفتی همنشین خدا شدی؟ تو مثل بهشت زیبا شده ای! تو دیگر بوی «الرّحمن» می دهی. رایحه ای از جنس ملکوت.

هنوز هم می گویم، تو مثل بهشتی؛ چرا که در خنکای سپیده، سر از بالین غفلت بر می داشتی، از چشمه کوثر وضو می گرفتی و در سجاده می شکفتی.

سحر که از راه می رسید، تو بودی و یک دل عاشق و پر از احساس خوب خدایی شدن.

باران اشکت، سوز مناجاتت و خلوت عاشقانه ات، همه برای این بود که ناز وجودت را خریداری باشد. و معشوق، در آن لحظات عاشقی، تو را پسندید و تو آفتاب شدی؛ سرشار از حس دوست داشتن.

... و اکنون عید است. تو لباس سپید بندگی بر تن کرده ای و در کوچه باغ های عشق، لبیک می گویی و با خیل عاشقان، نماز می گزاری.

تو آمده ای تا در عید فطر، با فطرت الهی ات میثاقی دوباره ببندی.

صمیمانه ترین احساسات در نماز می شکفد؛ وقتی رحمت خدا می بارد. عطر خاک خیس خورده ای را می دهی که نشان از تواضع تو دارد و ملائک همه خرسندند که تو آسمانی شده ای.

باور کن که در این تکرار زیبای بندگی، وقتی دستانت را به قنوت فرا می آوری، بهشت به رویت می خندد وخدا با تمام لطفش بر تو می بارد.

باور کن تو خدایی شده ایی... .

جای نمانده بود.

شاید رفته بود تا در وقت خداحافظی، در دست های کوچکی که در دعایشان آیینه را گم کرده اند، یک دسته گل حُسن یوسف هدیه کند.

شاید رفته بود تا در وقت خداحافظی، درکاسه خالی چشمان فقیر، که نگاهشان طعم گرسنگی می دهد، یک کهکشان راه شیری هدیه کند.

شاید رفته بود تا دروقت خداحافظی، به مؤذنِ پیر و دل شکسته مسجد که پول درمان حنجره بیمارش را ندارد، یک سبد آواز چکاوک هدیه دهد.

شاید رفته بود تا در وقت خداحافظی، از سقف ترک خورده خانه های پایین شهر، به دیوارهای فرو ریخته دل های شکسته، سلامی هدیه کند.

شاید رفته بود تا در وقت خداحافظی، برای پرندگان گرفتار در قفس که آواز آزادی را از یاد برده اند، مهربانی هدیه برد.

شاید رفته بود تا در وقت خداحافظی، برای نگاه های بیمار که از پشت پنجره های مه آلود، به آسمان، دخیل امید بسته اند، یک خوشه أَمَّن یُجیب هدیه دهد.

شاید رفته بود تا در وقت خداحافظی، آخرین دعاهای زمینی را به آسمان برد و آخرین بازمانده های ماه مهربانی را در بین آنانی که چشم به آسمان دوخته اند، تقسیم کند تا هیچ دستی که بالا آمده است، خالی به زمین باز نگردد.

شاید ماه تمام شده باشد، اما همیشه شب دل های مؤمن به نور، مهتابی خواهد بود؛ زیرا آیینه نگاهشان به عید قبولی دعاهایشان روشن شده است.

درست کردیم تا امروز که بگوییم: «وَ لِلّهِ الْحَمْدُ الْحَمْدِ لِلّهِ عَلی ما هَدانا وَ لَهُ الشُّکْرُُ عَلی ما أَوْلینا»

و چه نیکو بخشیدنی و چه نیکو راهنمایی!

امروز، سجاده های حضورمان را در مصلاّی دیدارش پهن می کنیم تا نماز شکر به جای آوریم؛ به شکرانه روزهای میهمانی، روزهای با شکوه مناجات و راز و نیاز، روزهای عشق و ملکوت.

چه سحرهایی که دلهامان را به تو سپردیم تا در گرو عهدی که با تو بستیم، اهریمن نفس را به زمین بزنیم و تا لحظه های مناجات غروب، لب از هر سخنی جز ذکر تو فرو بندیم و بی هیچ وابستگی، دل را در هر کاری به یاد تو مشغول داریم و هیچ نخوریم و هیچ نیاشامیم تا آن گاه که تو دستور داده باشی و امروز تو را سپاس می گوییم و می خواهیم که میهمانی ما را بپذیری.

و اکنون دو رکعت نماز عشق به جای می آوریم و در هر قنوت، تو را می خوانیم که: «أَهْلَ الْکِبریاءِ وَ الْعَظَمَة وَ أَهْلَ الْجُودِ وَ الْجَبَرُوت» هستی، که: «آمرزش از آن توست»؛ پس «از تو می خواهیم به حق این روز که برای مسلمانان عید قرار دادی و برای محمد صلی الله علیه و آله وسلم، مبارک گرداندی، ما را در هر خیری داخل گردانی و از هر بدی بیرون آوری وَ أَعُوذُ بِکَ مِمّا اسْتَعاذَ مِنْهُ عِبادُکَ الصّالِحُونَ».

آری! در تکبیرمان تو را فریاد می زنیم: «یا أَهْلَ الْعَفْوِ وَ الرَّحْمَةِ» به خاطر همه رحمتی که در ضیافتمان قرار دادی. به راستی کدامین میزبان بی هیچ منّتی و بی هیچ شرطی تمام رحمتش را بر هر کس که به میهمانیش بیاید ارزانی می دارد؟! به وسعت تمام آسمان هایت قسم که تنها تو بخشاینده به همه موجودات هستی و رحمت تو دائم به سوی ما می آید. و فطر رحمتی است و اجری است که به

پاس ضیافتمان ارزانی داشتی.

یکی مان را صدا زد. به یک میهمانی بزرگ دعوت کرد... ، کنار سفره هایمان نشست... ، و

خوبی هایش را بی هیچ منّتی، تقدیمان کرد... و حالا می رود... آرام و بی صدا، درست همان طور که آمده بود.

خداحافظ، ای روزهای پاک بودن و پاک شدن! خداحافظ، ای لحظه های دل انگیز سحر! خداحافظ، ای لب های روزه دار! خداحافظ، ای دست های سرشار از دعا و اجابت! خداحافظ، ای

دقایق مقدّس! خداحافظ، ای لحظه های صمیمی افکار! خداحافظ، سفره های با برکت! خداحافظ، ای روزهای آفتابی ایمان! ای شب های ستاره باران قرآن! خداحافظ، رمضان! خداحافظ، بهار قرآن!

هنوز... حلاوت آن روزها، آن لحظه ها، آن یکی شدن ها، همسایگیِ خدا، در دل و جانمان باقی است!... صفای روشن شب های قدر! صفای اشک های توبه! صفای جان های پشیمان! صفای راز و

نیاز با خدا...

چه زود گذشت... روزهایی که بهترین روزها بودند و شب هایی که برترین شب ها! از هر خانه ای عطر قرآن می شنیدی و بوی خدا! معرفت. همگانی شده بود...، چه زود گذشت...، ماهی که حتی نفس کشیدن هم در آن عبادت بود!

ماهی که جان ها همه میهمان خدا بودند ودل ها همه در جوار خدا.

به سرعت برق آمد و رفت همه را دعوت کرد و هر که را که لبیک گفت، به یک میهمانیِ با شکوه برد، به میهمانی خدا و کوله باری از سعادت ارزانی اش کرد.

رمضان، مثل نسیمی آمد و شاخه های روح را تکان داد، و گناهان را مثل برگ های پاییزی بر زمین ریخت.

رمضان مثل رودی جاری شد و جان ها را شست، هر چه ناخالصی بود، برداشت و با خود برد. رمضان با خود، هرچه خوبی را آورد، و هرچه بدی را برد!

و امروز، پایان میهمانی است.

ص:62

پایان امتحان است.

امروز، مهر روزه از لب های روزه داران برداشته می شود. ودست، از عطر اجابت سرشار می گردند! امروز، روزه داران سر بلند، از دست خدا، عیدانه می گیرند! امروز عید فطر است!

عید رستگاران!

مگر جز این است که همه رنگ ها، در حضور سبز و عشق سرخ و رویِ سفید و نگاه آبی بسیجی خود را می بازد و همه فریادها از هیبت نام بسیج، در گلو خشک می شوند؟!

مگر جز این است که: «سر مردان حق گو پیش غیر و آشنا بالاست».

بسیج! همه مظلومان ایران با نام تو آشنایند و همه مردم این مرز و بوم وام دار تواند.

تو دریای خروشانی از قدرتی، بخروش که پناه مستضعفانی و امید محرومان!

تو پایه های استوار سرزمین پهناورمان هستی، برپا باش که تو تکیه گاه شانه های خسته مظلومانی! تو همان «بسیجیده رزم با ترجمانِ» فردوسی و «نبرد آزمای ایران سپاهِ» نظامی هستی و ما همه تلاش هایت را در راه عمران، آبادی، امنیت و آزادی کشور اسلامی مان به قدمت هزاران بهار، ارج می نهیم، که این همه شکوه و عظمت و این همه مردانگی و غیرت را چگونه ببینیم و چگونه پاس نداریم، ای بسیجی سلحشور!

تو سینه ای وسیع تر از اقیانوس داری. شانه های سترگت تابِ تحمّل تمامِ مظلومیت های تاریخ و محرومیت هایِ مظلومانه را دارد. در صنوبرِ قلبت هر لحظه جوانه های ایمان می شکفد و در تاریخِ توفان خیز سرزمینمان هر لحظه شکوه شان حماسه می آفریند. تو فاتحِ دروازه های حقیقت و فاطر کاخ های خیالی هستی.

و هرگز فراموش نمی کنیم که چگونه با دست توانا و پای پویای تو به اوج رسیدیم.

و هرگز فراموش نمی کنیم ایستادن بدون سپرت را در برابر دنیای دونِ استکبار.

ما و همه مظلومانِ میهن همیشه یاور توایم ای پایمرد صحنه های ستُرگ، ای بسیجی!

صورت «مدرسه عشق»، بسیج را به تماشا بگذارد. فقط قاب عالی ترین مضامین و صفات انسانی می تواند، عکس زیبای لحظه های ماندگار، زلال و پاک «لشکر مخلص خدا» را در سینه و آغوش گرم خود بگیرد.

آری، بسیج دایره المعارف عشق و معرفت است. کتاب سبز ایمان است و قاموس سرخ عشق. کتابی که به قلم حکمت امام بسیجیان، خمینی، نگاشته شد و با شور همت و شعور غیرت بسیجیان امام منتشر شد. امامی که خود معلم و مبلغ فرهنگ بسیجی بود و دغدغه بسیج فرهنگی تا آخر عمر مهمان ذهن آسمانی اش بود. معلمی که با مشی و خط زیبای سیاست و گچ سفید دیانتش روی وجدان سیاه

دنیای استبداد و ظلم نوشت: «بسیج لشکر مخلص خداست».

که دفتر تشکّل آن را همه مجاهدان از اولین تا آخرین امضاء نموده اند... بسیج میقات پابرهنگان و معراج اندیشه پاک اسلامی است که تربیت یافتگان آن نام و نشان در گمنامی و بی نشانی گرفته اند».

معلم و مبلغی که به صفا و خلوص شاگردان بسیجی خود غبطه می خورد و خود را کوچک ترین دانش آموز «مدرسه عشق» به حساب می آورد و دعا می کرد که در روز رستاخیز در صف شاگردان

این مدرسه به سوی بهشت قرب حرکت کند.

بسیج، دیوان شعر انقلاب اسلامی است که پیر جماران در اوج شعله های آتش جنگ تحمیلی، سرود و به زیور طبع و چاپ پایداری و مقاومت بسیجیان آراسته شد. دیوانی که پر از غزل های

عاشقانه وداع فرزندان و همسران و پدران و غربت اشک و آه مادران و یتیمان است. دیوانی که پر از قصیده های بلند اسارت، سوختن و ساختن و انتظار و مشحون از مثنوی حماسه ها و رشادت ها و شهادت هاست. دیوانی که سوز ابیاتش، دل دو بیتی های باباطاهر را آتش می زند و جگر رباعی های

خیام را کباب می کند. دیوانی که قطعه های زمینی «بهشت زهرا»یش با پاره هایی از بهشت و ملکوت خدا برابری می کند.

طنین بانک خوش عاشقی رسد به گوش

بیا به مدرسه عشق ثبت نام کنیم

و بسیجی مفسّر اندیشمند حماسه حسینی است. شاگرد مدرسه عشقی که دست تک تک تکالیف استاد پیرش را می بوسد. مجنونی که در دشت شیدایی و عمل و بیابان های غربت با قلم اندیشه و اسلحه اش مشق نام لیلی را تمرین می کند و قهرمانی که در گود ورزش باستانی اش علی گویان به گرد

ص:66

تکلیف، وظیفه و حق می چرخد. «بسیجی کسی است که نورش، خورشید را، موجش دریا را، استواریش کوه را، عزمش آهن را، وسعت روحش جهان را، صفتش واژه ها را، بی نامیش نام را،

سوزش آتش را، سرعتش باد را و شهره اش تمام اسطوره ها را خجل کرده است».(1)

بر پیکر سرو و لبخند مهر بر چهره یاسی!

در باغچه ها، گل مهر می کاری، درختان گیلاس و سیب، دستان تو را می بوسند و در شکوفه زاران نگاهت، ساقه های طلایی گندم قد می کشند. تو در همه جا، در دل حفره های عمیق معدن، در میان سواحل خزر، در گرگ و میش صبحگاهان، در میان مزرعه و گندمزار، در کارخانه ها، در مغازه ها در ادارات، در خانه ها، در کنار فرزندان،در همه جای شهر و روستا، مهر می کاری و عطوفت درو می کنی، کینه را از دل ها می شویی، و همچون آفتاب به شب های تار و فشرده بیگانگی نور و گرمای

وحدت می بخشی.

ای نگاهت شور گندمزارها

در میان چفیه ات جوبارها

نام پاکت در میان سینه ام

یاد یاران، یاد آن ستوارها

ص:68

می هراسید و نه از آشوب توفان هایی که رام نگاه شمایند.

پهنه نگاه نیل گون خلیج فارس و گستره نامتناهی خزر، مأنوس با نگاه آبی شما است.

سلام بر شما! شمایی که خوب می دانم، هیچ گاه چشم هایتان شور غزل های بارانی را در خویش پنهان نمی کند. وقتی که دل به دریا می زنید و سوار بر تلاطم آب و خروش موج می شوید، وقتی که حتی یک ذره و یک قطره هم از افق دید شما جا نمی ماند، چگونه حماسه، مدح شما را نگوید و دلیری، زبان به ستایش شما نگشاید؟!

سلام بر شما که خونِ در جریان خویش را به دست تلاطم می سپارید، تا نگاه مسافران امید، سرشار از سوسوی رسیدن و لبریز از زمزمه زلال زندگی گردد. درود بر شما! که گره به گره موج را طی می کنید تا گرهِ پنجرهای امید را باز کنید و روشنایی را تقدیم صبح آفتابی ایران زمین کنید.

درود بر شما! که به ستارگان، مدار محبت را می پیمایید و آفتاب و ماه مأنوس عقربه نگاه شمایند، ودریا، این همیشه آبی، خوب می داند که تنها نگاهِ شما می توان سکونِ ستاره های قطبی را ذوب کند.

وقتی دست های بدرقه خود را تکان می دهید و باد، اشک های شما را به دورترین نقاطِ خداحافظی می برد، وقتی آن قدر خیره می شوید که جز سطح آب هیچ چیز جزیره چشمانتان را

نمی پوشاند، وقتی در لحظه های تنگ و تاریک تنهایی، تصویر عزیزان خود را میهمانِ خلوت

خویش می کنید؛ تنها واژه همیشه در کنار شما و تنها توجیه تنهایی شما عشق است و عشق. خوشا به حال شما که دریا همیشه عرشه نگاه هتان را شست وشو می دهد.

خوشا به حال شما! که دریادلانِ ساحل گریزید و شیردلان بیشه پهناور عشق و شجاعت و شهامت. خوشا به حال شما! که در چشم های فیروزگونتان محبت و ارادت موج می زند.

و سلام بر شما که معطّل هیچ تردیدی نیستید، می روید چونان شمشیری آبدیده و دریا را می شکافید و به هیچ نمی اندیشید، جز عقیده و ایمان.

سلام بر شما که هر صبح، پیکر مجروح سپیده را تا آسمان بدرقه می کنید و زمزمه های آسمانی را از لبانتان جاری می سازید و زمزمه هایی که آغشته به عشق است و پیراسته به محبت. نه پیش رویتان

جاده ای است و نه پشت سرتان، پناهگاهی، آن چه پیش رو دارید دریایی است و آن چه پشت سر

دارید، زندگی و چشم های نگران.

با این همه، احساس خویش را در می نوردید و پیش می روید؛ نه سرمای زمستان سدّ راهتان

می شود و نه گرمای تابستان. می روید به تکرار توفان، تا دریا بداند که از تبار تندرید و از نژاد گردباد.

ص:70

نمی شنوند، حتّی اگر آن قدر بلند فریاد بزنی که تمام سلول هایت در هم بشکنند حتی اگر تمام کوه های جهان، پژواک صدایت شوند و تمام رودهای جهان، خروشِ بی سابقه ات را موج بزنند.

حتّی روزنی به سویت باز نخواهد شد. این جا کوفه است؛ شهر نامردی، شهر نامردمی، شهر سکوت و سیاهی؛ مرده های بی کفن از خواب هزار سالگی شان بر نخواهند خاست. این جا در هر

مسیر، تو را به جرم عشق سنگسار می کنند.

تصویر گنگ گام هایت آن قدر در سنگلاخ این کوچه ها پر رنگ تر خواهد شد که شهر را سراسر نفرین می کند. همچنان یاری می طلبی و همچنان کوفه صدایت را نمی شنود.

نامهربانی و جفا کاری این خاک است با کاروان کوچکی که هر لحظه به قتلگاه خویش نزدیک تر

می شود، بی آن که هیچ کاری از تو برآید.

فریاد برمی آوری: ای ریا کاران! آیا شما نبودید نویسندگان صدها نامه حزن آلود که او را به ای

شهر می خواندند؟!

آیا شما نبودید که اصرار به آمدنش کردید؟!

نیک این منم؛ فرستاده حسین علیه السلام، کدام یک از شما به یاریِ من شمشیری خواهد برداشت؟!

هیچ پاسخی به گوشت نمی رسد و غمی بزرگ در دست جان می گیرد؛ اینان که با رسول حسین علیه السلام

چنین اند، با حسین علیه السلام چگونه خواهند بود؟ و ای که اگر کاروان به دروازه این شهر برسد!

خانه «هانی»، پیرمرد کوفی، تنها پناهی است که فرستاده حسین در این شهرِ سراسر نیرنگ یافته است.

اینان، لحظه ای مشتاق حسین و ساعتی بعد، مسحورِ سَکّه های یزید و مرعوب برق شمشیر پسرِ مرجانه اند. مگر جز این است که حسین علیه السلام، به خاطر رهایی اینان از یوغی که سال ها بر گرده هایشان سنگینی می کرد، تن به سفر می داد؟ ورنه، مدینه، شهر دلپذیرتر و وفادارتری برای خاندان

پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بوده است.

از کوفیان، بیش از این انتظار نیست. مگر از جفای همین قوم نبود که علی7 سر به چاه فرو می برد؟

مگر این قوم، نهروانیان نبودند؟

مگر بانیانِ حکمیّت در صفین، جز این ها بوده اند؟

مگر همان ها نیستند که حکمِ جهادِ مولا را ردّ می کردند، چون تابستان بود و هوا گرم؟

آیا می توان انتظار کشید از قومی که با پدر، این چنین بوده اند با پسر، دیگرگونه باشند؟! بوی لجن زارِ نفاق را از بازدمِ کوفیان می توان استشمام کرد.

هوای کوفه، بوی مرداب به خود گرفته است؛ مرداب، آری! شاید «مرداب» بهترین صفتی باشد که بتوان برای مردگانِ ایستاده کوفه پیدا کرد.

این جُغدِستانی که مردمانش همچنان که با زبان، مدحِ یزید را می گویند، قلم هایشان برای حسین علیه السلام نامه می نویسد. و در انتها، آن کس که سکّه های طلای سنگین تری به کمر بسته باشد، وفاداریِ کوفیان را خواهد خرید.

ص:74

امّا حسین علیه السلام، وفای یارانش را خرید و فروش نمی کند. وفا را در ایمانِ مردم می خواهد، نه در کیسه های زر و برق شمشیر خوش.

و بدین گونه بود که جماعت کوفی، یزید را برگزید.

پس اینک ای مسلم! دل به یاری کوفیان قوی مدار؛ این شهر، شهرِ امامِ تو نیست. ای کاش می شد که بازگردی! امّا گویی که تقدیر، تو را چنین خون آلود خواسته است.

منم! سفیر تنهای امامی غریب!

آمده ام بیعت بستانم! پنجره هایتان را به رویم مبندید! غریبه نیستم! به اصرار شما قدم به این دیار غریب کش گذاشته ام! رو از من برگردانید! سنگ نثارم مکنید!

من مسلم ام! سفیر حسین! ناخوانده نیامده ام، درها را بگشایید! درهای بسته سزاوار من نیست! کوچه های سرگردانی، شایسته سفیر حسین نیست!

«حسین» به کوفه نیا! کوفه هنوز رسم مهمانداری را یاد نگرفته! در کوفه هنوز، بی غیرتی و سست عهدی رواج دارد: کوفه هنوز بوی خون می دهد!

«حسین» به کوفیا نیا! ترس آن دارم که سرگردانی نصیبت شود!

ترس آن دارم، که تقدیری چون تقدیر پدر داشته باشی!

برگرد، پسر فاطمه! که کوفی جماعت بویی از وفا نبرده اند! سطر سطر این نامه ها، دروغ و ریاست! قدم هایشان، تیغ های بران است و مرکب هایشان، خون غریبان از پشت خنجر خورده!

به کوفه نیا! سیّد جوانان اهل بهشت!

به مردم این دیار اعتمادی نیست!

به خدا که کوفه هنوز هم ابن ملجم پرور است!

هنوز هم، در سایه دیوارهایش، سنگ های به خون تشنه، کمین کرده اند!

کوفه همان کوفه است!

برگرد حسین!

این منم! مسلم، پسر عقیل!

کاش، بادها صدای مرا به تو می رساندند!

و حکایت تنهایی ام را برایت می خواندند!

که چطور به سفیرت پشت کردند و چگونه، دارالاماره را برای ورودش، مزیّن نمودند!

ص:76

آن شب که ماه بالای آسمان نشسته بود، خوب می دانست سیاهی این شهر را نمی توان هرگز از چهره اش پاک کرد و برای همیشه فهمید تابیدن بر این سرزمین کاری بیهوده است. مهتاب آسمان

این شهر زمانی معنا داشت که هنوز نور حق خاموش نگشته بود.

تو باید کوله بارت را از میان این مردمان بوقلمون صفت برداری و بروی. شایستگی ات بالاتر از آن است که اسیر این زمین بمانی.

ای مرد مسلم! بدان که هر قطره از خونت، شهادتی است بر لحظه لحظه مسلمانی ات.

ص:78

درود بر تو ای استقامت به تاراج رفته، ای شناسنامه خروش یک ملّت! درود بر تو ای زمزمه پنهان در گوش یک سرزمین! به راستی در کدام ترانه ات آواز کنم که سوزد درونم را بنمایاند؟

در کدام فریادت جامه بدرم تا انتقام خونت را از تنِ پرورده خویش بگیرم؟

ای رفته از دست! وطنت تا کدامین ساعت کُشنده، سر بر دیوار شوربختی بگذارد - این مادر فرزند مرده - ؟

«رفتی حدیث سبز حضور تو گم شده ست

در شعر شب قصیده نور تو گم شده ست»

چگونه شهر، فراموشت کند؛ با صدای پیر عصایت در برف، با عطر گداخته چهره ات در آفتاب.

ای پیر! نامت بلند باد که هیچ گاه در پیشگاهی، زانو نزدی.

نامت بلند باد که اگر سر گذاشتی، چون آسمان، بر شانه های کوه گذاشتی...

در راه عشق اگر از خون «دل» و زخم «جگر» نتوان گذشت؛ عاشقی مفهومی نخواهد داشت!...

دامنه شفق آلود «اُحُد» که سرشار از لحظه های ارغوانی مردان عروج کرده، بود؛ گل زخم های زره پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم را تماشا می کرد، غافل از رفتار «وحشیانه» و ناجوانمردانه دشمن! دشمنی که سینه عشق را، سینه شهادت را، سینه مهربان «حمزه رحمهم الله» را نشانه رفته بود.

«حمزه رحمهم الله» جوانمردی که خون پاک «هاشم» در رگ داشت و سیرت آسمانی اش تندیسی از مروّت و رشادت از او ساخته بود.

«حمزه رحمهم الله» در نگاه پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم، تلفیقی از مهربانی و شجاعت بود: مهربان ترین، در بین خویشاوندان حضرت رسول6 و شجاع ترین، در دفاع از پیامبر و مقابله با ناراستی های نامردمانِ «قریش»!

حضرت حمزه رحمهم الله: «شهید سرافرازی که لیاقتِ «سیدالشهدایی» یافت! شهیدی که در لحظه های غریبانه شهادت جز خدا، مونسی نداشت و هنگام تعزیت؛ عزاداری، جز «فاطمة الزهراء علیهاالسلام». تا جایی که پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم با تأسف تمام فرمودند: وَ لکِنَّ حَمْزَةَ لا بَواکیَ لَهُ الْیَوْمَ:(1)شهدای اُحد را گریه کنندگانی ست امّا، برای حمزه، امروز گریه کننده ای نیست! آن گاه! دل های مؤمن گریستند و بسیار گریستند! بر شیرمرد بیشه ایمان، که تا آخرین لحظه زندگی اش، از پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم و اعتقاداتش دفاع کرد! و بهای وفاداری اش را به خوبی پرداخت:

السلام علیکَ یا عَمَّ رَسولِ اللّه صلی الله علیه و آله وسلم؛

السلام علیک یا خَیرَ الشُّهداء؛

السلام علیک یا اَسَدَ اللّه ِ وَ اَسَدَ رَسُولِهِ؛ اَشْهَدُ اَنَّکَ قَدْ جَاهَدْتَ فِی اللّه ِ عَزَّ وَ جَلَّ وَجُدْتُ بِنَفْسِکَ وَ نَصَحتَ رَسُولِ اللّه ِ و کُنْتَ فِیمَا عِنْدَ اللّه ِ سُبْحَانَهُ راغِبا:(2)

سلام بر تو، ای وفادارترین عموی پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم؛ وفادارترین!

سلام بر تو، که بهترین در بین شهداء؛ بهترین!

سلام بر تو که شیر بیشه ایمان، شیر خدا و شیر میدان های نبرد، در رکاب رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم بودی!

به خدا، که تو در راه دین خداوند (جل جلاله) و پیامبر6؛ با بهترین توان جنگیدی و از اعتقادات خود و پیامبر خود دفاع کردی! دفاعی جانانه تا هنگام شهادت! آن هم شهادتی، شایسته تو! درود خداوند و پاکانِ عرش کبریایی اش؛ بر روان تو باد، که تسبیح ذکر حضرت فاطمه3 از تربت آسمانی تو بود!

ص:82

درود بر تو که مرثیه «اُحُد» با سوگ تو وصف ناپذیر شده است و داغ سوگ تو؛ سخت ترین داغ ها در دل پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بود!

پیامبری که وجود پر مهرش را، بی احترامی قریش، نمی آزرد؛ ولی نحوه شهادت تو خشم حضرت را برانگیخت! دست شفاعتت، ما را در روز جزا، فراموش نکند، ان شاء اللّه.

آری! هم ایشان که عمری دریدن جگر تو را زیر دندان های خونین خویش، رؤیا گونه خواب می دیدند، اینک به آرزوی کهنسال خویش رسیده اند و آتش حسرت ایشان گویی آب سردی ریخته

باشند، با ولع، خنجر از نیام می کشند، در حالی که آن چنان که بر روی سینه ات نشسته اند. اما هرگز نخواهند دانست که آن چه می ماند، نام بزرگ حمزه است و همه خواهد گفت: دلاوری که ناجوانمردانه به خاک افتاد.

آن چه دریده شد، عصمت جگرخواران کینه توز بود، نه سینه حمزه؛ که بی شک تا دنیا دنیاست نام حقیر ایشان جز به پلیدی برده نخواهد شد.

گاهی می اندیشم که بعضی گویی زاییده شیطان باشند، چنان که فطرت ایشان شیطان گونه است و هرگونه که راه کج کنند، جز به سمت و سوی زشتی و خباثت گام بر نخواهند داشت؛ آن چنان که گویی رسالت ایشان شیطان گونه زیستن باشد. اما تا وقتی که شیطان باشد و رسالت های شیطانی، بی شک خون دلاورِ احد در رگ های دلاوران همه عصرها خواهد چرخید و قلبش در سینه هزاران دلاور گرم خواهد تپید. دیگر چه باک اگر جگر از سینه حمزه بیرون کشیدند! بی شمار جگرآوران دیگر هستند و خواهند بود که روح حمزه در بدن ایشان جاری است تا همواره رعشه ای دایم، پیکر کرکسان و کفتاران را آسوده نگذارد.

جنگل ها هرگز از نعره شیران تهی نخواهند بود. حمزه اگر رفت، علی زنده است. و حسین زنده است و ابوالفضل العباس زنده است و اینگونه است که سلسله دلاوران، چونان زنجیری قطور به هم بافته همواره در حالی تاریخ امتداد خواهند داشت؛ زنجیری که هرگز گسسته نخواهد شد.

گام های استوارت، خاک را به زانو درآورده است. صدای شیهه اسبان مست، خاک تاریک را می لرزاند. کفر، شمشیر کشیده است و همنوای نعره های مستانه شیطان فریاد می کشد. کفر تکرار فاجعه ای را می طلبد که تاریخ را تا ابد عزادار می خواهد.

بوی خون می آید. تمام رودهای جهان به خروش می افتند، کوه های استوار فرو می پاشند ستبرین سینه ای دریده می شود؛ آن گاه که آسمان خون گریه می کند، شیطان دست در آستینِ اُحُد، جگر کوه را به خونخواهی غزوه های فراموش شده بیرون می کشد. هوای واقعه، روبه روی خاک نفس می زند،

تاریخ، چشم های مبهوتش را می بندد.

تقویم ها صدای محزون اسبی را در گوش می شنوند که در کوره راه ها، مسیر گم کرده است و سوار دیرین خویش را می طلبید.

صدای قهقهه ابلیس، خاک را سرشار بوی خون می کند. کوه، روی خاک فرو می پاشد، امّا همچنان طنین صدای اللّه اکبرش از پس قرن ها شنیده می شود.

اُحُد، آغاز ایستادن است؛ آن چنان که فرو افتادنی از پسِ آن نخواهد بود و دریغا شیر آهن مردا؛

که تو بودی؛

و کوهوار

پیش از آن که به خاک افتی

نستوه و استوار

مرده بودی

سینه ستبرش گواه صلابت او در برابر ظلم بود. با هر ضربه بر لبش «اللّه اکبر» نقش می بست و در چشم هایش «لا اله الا اللّه» برق می زد و بعد از هر ضربه شمشیر به «محمّد»6 می نگریست تا با نگاه، با مولایش بیعت تازه کند و با زبانِ نگاه بگوید در این راه از هیچ کاری فروگذار نیست.

در کشاکش نبرد در میدان اُحد و در حال مبارزه علیه سیاهی، ناگهان تیزی نیزه را بر سینه اش حس کرد، دردی سراپای وجودش را فرا گرفت، برگشت و نگاهی انداخت «وحشی» بود، غلام «هنده»،

آن که در دو دنیا روسیاه بود.

حمزه، پشت و پناه اسلام نوپای محمّد بود، حامی دین خدا و رسول اللّه بود. مثل شیر در برابر مشرکان ایستاد تا این قوم روباه صفت جرأت نکند، گزندی به رسول خدا و امین اسلام برساند، به دین برادر زاده اش گروید تا اسلام نوپا در پناه رشادت و صلابت و موقعیّت اجتماعی اش به بار نشیند. تا محمّد بتواند در کمال آرامش و به دور از دغدغه خاطر، دین مبین اسلام را ابلاغ کند، حمزه سهم بزرگی در پایداری و پیروزی اسلام داشت. این را پیامبر خوب می دانست که بعد از شهادتش بسیار گریست و فرمود قاتلش را به سزای عملش برسانند. ولی باز قاتل حمزه را بخشید تا ثابت کند که اسلام دین صلح و رافت و بخشش و آزادگی است نه دین جنگ و جاه و ظلم.

جگرسوز در خاطره مبارک پیامبر بود که با شنیدن نام عموی خویش، اشک از دیدگان مبارکش سرازیر می شد.

حمزه نشانه ایمان راستین مسلمانی از جان گذشته است، بهترین نمود ایثار حمزه سیدالشهداء سردمدار کاروان شهیدان پس از خود بود، سلام بر سید شهیدان، آن گاه که جگرش دریده کینه

شوم ترین انسان های روزگار شد!

فشنگ بر سینه و دست ها به سوی آسمان، بر آن بود تا چین از پیشانی ایران بردارد ولی چه چاره از

دست خیانتی که از آستین چرکین نمک خرده ای بیرون آید و با خنجری از پشت، فریاد میرزا، مرد بزرگ جنگل را خاموش کند!

شاید میرزا، این آزادی خواه بزرگ وطن، هفتاد و سومین فرا خوانده حسین باشد! حالا جنگل چه پر غرور مجلس ترحیم شهید خویش را برپا می کند!

خجسته باد نام تو ای بزرگ

و تسلیت باد عروج سرخت در راه آزادی وطن

خجسته باد سرود خوانی جنگل پس از سال های سال

به یمن نام بلندت

اکنون چه سرافرازیم ما و درختان همیشه سبز

به سرخی خون تو

وقتی که نام تو را پرندگان روزهای مبارزه زمزمه می کنند.

درود بر تو و بر یارانت.

درود بر تو و اندیشه بلندت.

ص:89

دلت را رهسپار مدینه می کنی و از دیوار بقیع ردّ می شوی؛ با تمام غربتت می خوانی: اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَبا مُحمَّدٍ یا حَسَنَ بنَ عَلی...

اَلسَّلامُ عَلیْکُمْ اَئِمَّةَ الْهُدی، اَلسَّلامُ عَلَیْکُمْ اَهْلَ التَّقْوی، اَلسلامُ عَلَیْکُم اَیُّهَا الْحُجَجُ عَلی اَهْلِ الدُّنْیا... ؛ غریبانه سر به زانوان می گذاری، وقتی به خود می آیی، در ذهنِ تصاویری گُم شده ای؛ که نشانِ مظلومیّت خاصِّ آل اللّه است. «بقیع» مظلوم ترین نگاه تاریخ، در آیینه اسلام است! مظلوم ترین نگاهِ به یاد ماندنی! مظلومیّت تصاویر بقیع، تنها مربوط به چهارده قرن پیش نیست! زخم، زخم امروزی است! و داغ، تازه ترین داغ است! بر سینه زمان!

در عصر گفت وگوی مذاهب - گفت وگوی تمدّن های بشری - امّا دریغا! که قصرهای کوتاه و بلندِ «بِن ریال ها» و «بِن دینارها» با دُلارهای بوسفیانی و بوجهلی، هر روز، رنگ و رویی تازه می گیرند و آستان کبریایی چهار امام معصوم مظلوم را - که نواده پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم هستند - به حوادث تاریخ سپرده اند!

به حوادثی مربوط به گذشته! گنبدی جز گنبد لاجوردی آسمان و شمع و چراغی، جز چلچراغ کهکشان ندارد! حقّا! که: تَبّتْ یَدا أَبی لَهَبٍ وَ تَب!

بریده باد، دستی که ادامه ابوجهل و ابولهب است!

بریده باد گلویی که دغدغه های شیطان را، با حنجره یهوداییِ صفتی ها و خطیب ها، بازگو می کند! بریده باد پایی که عظمتِ تاریخ اسلام را زیر پا می گذارد، تا نقشِ «لورَنس عربستان» را، در صحنه تمایلات غرب، بازی کند!

بریده باد نفسی که با سرمایه «حرمین شریفین»، کلوپ های «مک دونالد» را وسعت می بخشد!

بریده باد، حیات کسانی که بوی دهلیزِ خلفه گاه ها را به عطر ملکوتی و لا یتناهیِ «اهل کَساء» ترجیح می دهند!

بریده باد رشته علایقشان؛ که «اسلام» را محدود به چاه های «نفت» کرده اند!

... آن روز، ریزه خوارانِ دستگاه استعمار، تیشه به ریشه دینی، نهادند که با نام نامیِ حضرت صادق علیه السلام در تمام جهان شناخته شده است!

آن روز، آن ها ناشیانه، عظمتِ «حَرمی» را مورد تعرّض قرار دادند که شریعت نبوی، مدیونِ علم و حِلمِ ساکنانِ آن حرم است!

ص:91

دریغ از نادانیِ قومی که بزرگان خویش را - که بزرگانِ جهان علم و دیانت هستند - نمی شناسد، دریغ!

دریغ از کوته فکری کسانی که با بی لیاقتی و بی کفایتی، پرچم سبز هدایت را به دوش می کشند - آن هم در عصری که به تمدّنِ نیاکانش ارج می نهد - ! دریغ! نپاید حیاتشان! که حیات دین را، تمدید می کنند!

غریب زیستن، غریب شهید شدن و غریب ماندنِ مزارشان، در بین جماعتی که حتی به مزارهای صدها ساله رحم نمی کنند، مردانی آن چنان بزرگ که اینک پس از صدها سال، هنوز شیطان، آتش

خشم خود را از ایشان نتوانسته است فرو بنشاند.

بگذار ابلیس تا ابد در آتشی که خود افروخته است بسوزد و از بی قراری، قبرستان های کهن را بشکافد تا شاید اندکی بیارامد.

اما فریاد از این همه مظلومیّت! می گویند شب های بقیع را حتی چراغی کوچک روشن نمی کند و سنگ قبری ساده را نیز از مزارها دریغ می ورزند، امّا چنین قبرستان تاریک را چه نیازی به چراغ که خود منشأ درخشان ترین آفتاب هاست.

چشمان معیوب وهابیون نمی بینند؛ بگذارد در خود بپندارند که بقیع را تاریک نگاه داشته اند، بگذار هرچه می خواهند بیندیشند، مهم این است که هر شب که بر پشت بام می ایستیم، شهاب های

سبز درخشانی را می بینیم که از مدینه برمی خیزد و به آسمان فرو می رود. مهم نور است و نوری که از نورالانوار سرچشمه می گیرد. پس کدام شبِ تاریک قدرتِ خاموش کردن چنین نوری را خواهد

داشت. بقیع متبرک، همواره نگین کوچکتری خواهد بود که در جوار مدینه النبی، تا ابد در حلقه کهکشان می درخشد. باور نمی کنید؟ امشب به پشت بام بروید.

کجای خاک، بوی عروج می دهد؟

کجای خاک، فرشته ها به سجده افتاده اند؟

کجا خاک، بال های پروازش را گسترده است؟

کجای خاک، تکرار مصیبت است و رنج؟ چشم هایی بارانی، دردهای همیشگی را آه می کشند. چگونه شهاب های بی مدار، دور خاک می گردند؟ چگونه ستاره های سیاه پوش، بر سینه می کوبند؟

سنگ، سکوت عمیق درد است؛ سنگ ها را زیر و رو نکنید.

این خاک مقدّس را فرو مپاشید، کبوتران آواره را سنگسار نکنید، بهار در سر انگشت تاریخ، به حیرت مچاله می شود؛ نگذارید خاک بوی عفن گناه بگیرد، دست های عصیانتان را دراز نکنید.

بقیع، تکّه ای از بهشت است؛ از بهشتِ خدا، خود را برانید. هزار ابلیس در چشم هایتان به سجده افتاده اند، هزار دهلیز به دوزخ ختم شده، راه عبور گام های شمایند؛ پا بر قداست این خاک مگذارید.

ستاره های پاره پاره، ستاره های خرد شده، ستاره های صد چاک را زیر گام نفرسایید.

آه از این رنج که اعماق جانِ خاک را به پنجه می فشارد.

بقیع، بوی رنگین کمان های سوخته می دهد. بقیع، شب های درد و داغ است بقیع، ادامه مظلومیّت طنین ناله های چاه است؛ ادامه سکوت فراگیر شهر. بقیع، جریان جاری خونی ست که در رگان تاریخ می جوشد. دست از عصیان بردارید هزار کبوتر، تنهایی این خاک مقدّس را بال می زنند. آه از این ...؟

آن جا که فاخته دلشکسته شب، آوازهای از یاد رفته مدینه را برای غم های شکسته اش، لالایی می خواند.

پیش از آن که بقیع ویرانه ای شود، به دست خفاشانِ وارونه ای از سقف مغاره تاریک وهابیت! غریبستانی بود که خاکستر نیم سوخته شمع های خاموشش، داغ غربت بر دل هر رهگذر می زد و

نگاهش را به آتش می کشاند.

بعد از این که قابیل زادگان، حرمت آب و گل مزار عشق را هم شکستند، از بقیع چیزی نماند. جز چند نشانه بر مزار نجیب زادگانی غریب و همان مرد ناشناسِ خاک نشین که با شب های دلتنگ بقیع انسی دیرینه داشت.

هنوز از بقیع صدای گریه می آید!

گویی خواب از سر فاخته تنهای بقیع پریده و قصد آن کرده که تمام شب را با زمزمه های غریبانه مردی که حدیث کسا می خواند، هم گریه شود.

آیا تا به حال شبی در بقیع بوده ای؟

اگر شبی گذرت بر بقیع افتاد، شاید بتوانی جای پای اشک های زائر بی نام و نشانش را دنبال کنی و مزار ناپیدای فاخته پر و بال شکسته مدینه را بیابی که بوسه گاه دو چشم نرگسی شاهینِ تیز بال آسمان حیدری است که بر زمین فرود نمی آید مگر به قصد سجده بر خاک متبرک مزار بی نام و نشان یاس علوی علیه السلام!

انداخت. سیاه طینتان مدینه عملی را انجام دادند که روز در چشم شهر، از شب، تیره تر شد. مدینه عمق این فاجعه را می فهمد و درد این جراحت را حس می کند. مدینه ای که آشنای لحظه به لحظه رسول اللّه است، شهری که بارها از زبان فرستاده خداوند شنیده است:

«إِنّی تاِرِکٌ فیکُمْ الثَّقَلَیْنِ، کِتابَ اللّه َ وَ عِتْرَتی»

«من در میان شما دو چیز گران بها را به یادگار باقی می گذارم، کتاب خدا و اهل بیتم» مدینه می فهمد بقعه هایی که امروز این چنین گرد ویرانی بر گوشه و کنارشان می نشیند و همنشین خاک می شوند، بدن های مطهر چه کسانی را در قلب خود جای داده است، کسانی که از سلاله رسولند،

فرزندان علی هستند و جگر گوشه های فاطمه.

مدینه می داند، ولی لب فروبسته و خاموش می نگرد تا روزی که ثابت شود معصومیّت، مظلومیت و حقّانیّت اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم.

هر چقدر بال می زنم، گنبدی برای مأوا نمی یابم. آسمان تکه تکه می شود و بر خاک می غلتد.

آسمان بوی افول می گیرد و خاک، بوی عروج.

شکستن در بال هایم معنا می شود، آن گاه که خورشید، عزادار لحظه های آمده است، آن گاه که

شهر، زیر گام های ظلم له می شود. دخیل می بندم به خاک، به سنگ های پراکنده به حرمت های شکسته.

دخیل می بندم با رشته های اشکم، با دست های کوتاهم با امیدهای ناامیدم.

دخیل می بندم و پا به پای خاک، سکوت را ضجّه می زنم تا دردهای همیشگی ام تسکین یابد.

آه از این روزهای سکوت و درد!

باید تمام سکوتِ شهر، چاهی شود تا صدای دردهای خاک را در خود فرو بخورد.

ص:97

دالان های طولانی پر از نور امید را می شکافی. تو در درونت قصرهای سر به فلک کشیده از روشنی ساخته ای که دست بینایی به آن نمی رسد. قصرهایی که خشت خشت آن را با چشم دل دیده ای و بر هم نهاده ای. با توام! بنشین و ساعتی جهان نورانی درونت را برایم بازگو، برای منی که سال هاست چشم می چرخانم و هیچ نمی بینم.

3. پاهایش خوب می دانند که کمی بالاتر، جای خالی ده انگشت خودنمایی می کند و پاهایش عهد کرده اند که جای خالی دست ها را پر کنند. خدا دست های تو را گرفته تا جانی پاک و توانی خدایی نثارت کند. اینک، تو دست هایی داری به وسعت آسمان، به وسعت آبی بی کران و آسمان در نماز

برایت قنوت می بندد، دست هایی داری با انگشتری ماه نشانی و در حلقه تسبیح تو سی و چهار ستاره سو سو می زنند. من دست هایی می خواهم چون تو به وسعت آبی آسمان.

با من سخن بگو، ای گویای خاموش! که خسته ام از هیاهوی آدم های رنگ رنگ. با من سخن بگو که حرف هایت را با تمام وجود احساس می کنم. چشم هایت چه خوب راز درونی ات را فاش می کنند.

همیشه چشم ها بهتر از زبان سخن می گویند. با چشمانت با من سخن بگو که چشم ها هرگز دروغ

نمی گویند.

ای معنی صبر! خوشا به حالت که قطعه ای از وجودت نزد خدا به امانت مانده است. چشمه های روشن امید در وجودت جوشانِ جوشان باد!

ص:99

نحیفشان را پیش پای نیکسون، به خاک و خون کشیدند.

قلم های شکسته و دفترهای پاره را به یاد می آوری که این جا و آن جا، روی پله های دانشکده فنی افتاده بودند و فریادهای فرو خفته ای که از آن به بعد، هر سال، فضای دانشگاه را پر می کند.

هنوز هم اگر لابه لای دیوارهای دانشکده فنی را خوب بنگری، زخم های گلوله را می توانی ببینی؛ گلوله هایی که 16 آذر، پیکر دانشگاه را خراشیدند و آذر اهورایی را به بهمن جاویدان پیوند زدند.

خوب گوش کن! هنوز هم در راهروهای دانشگاه، صدای فریاد حق طلبانه دانشجویان شنیده می شود. مرگ را به ذلت ترجیح دادند و امروز، فریادی که برآوردند، به موجی عظیم تبدیل شده است که همچنان زنده و جاری به پیش می رود.

مثل خورشید، در منظومه دانشمندان و مثل ماه، در مجموعه مسایل لا ینحل بود. چنان با اشراف به

علوم می نگریست، که تواضع حضورش، قبل از منزلتِ دانشش، توجّه مِحافل علمی را به خود جلب می کرد.

پیش از آن که زمینی باشد، آسمانی بود! حتی امروز، حتی فردا! حتی حضور تمامِ ناراستی های جوی؛ اثرِ فراموشی بر نامش نخواهند گذاشت! بگذار «عالی قاپو»ها به ارتفاع ناپایدار خویش

بنازند؛ امّا نامِ شیخ الاسلامِ تمدن شیعه در ایران، نخواهد فرسود!

رفتی و رفتن تو، آتش نهاد بر دل

از کاروان، چه ماند؟ جز آتشی به منزل

از کاروان ها، جز خاکستر، به جا نمی ماند؛ امّا از آسمان و آسمانیان، همیشه نور به خاطر می ماند و بس؛ نور! همان پرتوی که خداوند از ذات خویش به کاینات بخشید، که: اللّه ُ نُورُ السَّمواتِ وَ الاَرْض ...

همان نوری که اگر جان آدمی را بنوازد، از جسمیّت ناسوتی خارج شده و لاهوتی می شود! تولّدش آکنده از نور، زندگی اش لبریز از نور، و عروجش پیوستن به ذاتِ آسمانی خویش می شود!

یعنی همان نور، یعنی: جوار آستان کبریایی ثامن الحُج علیبن موسی الرضا علیه السلام!

امروز منزلتِ «شیخ بهاء الدین، محمد بن حسین عامِلی رحمهم الله»؛ در جوار آستان کبریایی مشهدالرضا علیه السلام، نشان دهنده زندگی سراسر معرفت و خالصانه اوست!

نشان دهنده همت کسی که علم را ابزار حکومت قرار نداد، بلکه، حکومتِ مقتدرِ صفوی را ابزاری برای ترویج علوم «تشیّع» کرد.

هنوز آسمان لاجوردی اصفهان، بُهتِ نگاه های فیروزه ای کاشی ها را، به یاد دارد؛ که تشییعِ مرد فناناپذیر اندیشه اسلامی را، می نگریست! و کاروانِ اندوه، سنگین و غمزده، راه خراسان را پیش گرفته بود!

«آتش به جانم افکند، شوق لقای دلدار

از دست رفت صبرم، ای ناقه، پای بردار!

در کیش عشق بازان، راحت روا نباشد

ای دیده اشک می ریز، ای سینه باش افکار!

با زائران مَحرم، شرط است آن که باشد

غسل زیارت ما، از اشک چشم خونبار»(1)

روان فنا ناپذیرش شاد و آرمان های بلندش، ماندگار باد.

ص: 102

لبخند متجاوز بر لبانش خشک می شود و تانک هایش در باتلاق خشم دلاوران فرو می رود.

متجاوز دیگر نمی رقصد، دیگر قصد ندارد که در تهران مصاحبه کند یا خلق عرب را آزاد کند؛ کاخ آرزوهایش فرو ریخته است.

وجب به وجب، به عقب می رود، محاصره آبادان شکسته می شود؛ خرمشهر و کوچه های از خون سیرابش، آزاد می شوند؛ هویزه که با خاک یکسان شده است، از میان خرابه ها سر برمی آورد و پیکر «علم الهدی» را تقدیم می کند؛ قصر شیرین، شیرینی آغوش وطن را می چشد و اروند، تن های زخمی و پاره پاره را غسل می دهد. متجاوز به عقب نمی رود، رانده می شود.

متجاوز دوباره می خندد.

کیست که او را به تجاوز متهم کند؟

کدام مرجع بین المللی جرات می کند که نام او را به عنوان قاتل نخل ها و انسان ها، در دفتر تاریخ ثبت کند؟

حامیان متجاوز هم می خندند. چه کسی آنها را به جرم قتل عام دختران سوسنگرد، پسران هویزه و کودکان مدرسه راهنمایی پیرانشهر، محاکمه خواهد کرد؟

دژخیم متجاوز، تا کی قهقهه خواهد زد؟ این سوالی است که کودکان یتیم و زنان بی شوهر، تکه های خاکی که زیر پوتین های او لگدمال شده اند و خون هایی که به زمین ریخته اند، می پرسند.

و بعد، خنده بر لبان متجاوز خشک می شود.

فرشته عدالت، گریبان او را می گیرد و بر پیشانی اش، داغ ننگ تجاوز را می کوبد و بار میلیون ها شهید و مجروح را بر دوشش می گذارد؛ باری که تا ابد با خود حمل خواهد کرد.

ص:104

اینان، که سال هاست خود را فروخته اند! فروخته اند:

- چهره هایشان را، به روسیاهیِ خیانت! خیانت به زنان و کودکان فلسطین

- نفت هایشان را، به بهای لحظه ای «دست تکان دادن»، جلوی دوربین های «سی ان ان»!

- شب هایشان را، به بهانه کمی تا قسمتی بی خیالی! آن هم با ثروت های بادآورده ناصواب!

- حتی، رنگ چشم هایشان را، که آرزو می کنند؛ کاش سبز یا آبی، یا زرد عسلی بود!...

ارباب سفید، امروز؛ حتی در «کلبه عموتُوم» دنبال «تسلیحات کشتار جمعی» می گردد! و بیچاره «فرزدق» با آن لباس های وصله دار، هنوز نگرانِ «کاریکاتور»های «ناجی علی» در تاریخ فراموشکار فلسطین است.

آن چکاوک! مگر کسی می تواند، به حیات خلوتِ «عموم سام» حتی، نگاهی بیندازد؟!

یا، میانِ «زباله های اتمیِ اسراییل» دنبال قوانین «حقوق بشر» بگردد؟!

نمایشِ تِله تئاتر «برج های دوقلو» در کارنامه سیاهِ «سیا» که چیزی نیست!

عمق فاجعه را باید از واپسین سکوتِ آن کودکِ شش ماهه، در «حِلّه» پرسید؛ که طول قنداقه خونینش، یک بیستمِ «موشک های کروز» بود!

آی چکاوک! آی چکاوک، من این غم با چه کسی بگویم: که چشم داریم و نابیناییم! که گوش داریم و ناشنواییم! که حسّم داریم و گرمایی در اِدراکمان نیست!

که دل داریم و جرأت را، سال هاست فراموش کرده ایم!

آی چکاوک! دیگر با خوردن «پپسی» هیچ معجزه ای رخ نخواهد داد و هیچ، «سایت اینترنتی» حقوق بشر را به «رسمیّت» نخواهد شناخت!

انگار، تنها نمایندگان کشورهایی که چُرت های هزار ساله آن ها، هنوز پاره نشده؛

برای سخنرانانِ «مجمع عمومی سازمان ملل» و «شورای امنیت» کف می زنند و هورا می کشند! آه! وقتی که «شیطان» برای اثبات خودش، «آدم» می کشد؛ آخر کدامین قطعنامه می تواند، از

«جانی» یک «مُصلح» بسازد؟!

آخر کدامین «کلیسا» می تواند از جنایتکار جنگی، «اعتراف» بگیرد؟! و در قبال یک «چک» سفید امضاء از بانک های «سوئیس» قسمتی از «بهشت» را بفروشد!

ص:106

آخر کدامین «فرمان» می تواند از «متجاوز» یک «حامی» بسازد؟! و از «صهیونیست» طرفدار حقوق بشر! آن هم بشری از نژادِ «عرب» یا «مسلمان»، یا...؟!

آی چکاوک!

می وزد بادهای سرخ آتشین، از سمت دوزخ؛ مرا با خود، مگذار تنها!

که برای گذشتن از پُل پوسیده زمان؛ به آیینه ای شفاف و زلال نیازمندیم!

آیینه ای که با نفس اهریمنان، به غبار ناتوانی ننشیند و از پرتو رنگین کمانِ آسمانی اش، شب را، برای همیشه، به فراموشی بسپاریم!(1)

بایست! روی پاهایت بایست! دست هایت را به آسمان گره بزن و چشم هایت را به دورها بدوز،

ستاره ها، روی شانه هایت فوران می کنند

صدای شلیک گلوله می آید؛ صدای ضجّه کودکی که گرسنگی اش را اشک می ریزد، صدای کبوتری که با بال های خونین، به دریچه های بسته آسمان می کوبد.

روی پاهایت بایست! دنده هایت را بشمار! جمجمه برادرت را جامی کن که عطش فرو نشسته ات را سیراب کند. هوای پیرامون، بدجور عذاب می دهد.

خوشحال باش، تنهایی ات را پای کوبی کن.

روز حقوق بشر، روز توست؛ روز گرسنگی ات، روز ویرانی آخرین پناهگاهت، حتّی خاک از پذیرفتن گام هایت سر باز می زند.

لبخند بزن! شاخه گلی در دست بگیر و خشمت را پنهان کن، عکست را می اندازند تا پوستر دیوارهای برج های بلندشان شوی.

لبخند بزن!

به همین راضی باش، روز جهانی حقوقت مبارک!

افغانستان پر شده است. بمب های ده تنی از آسمان، خانه های گلیشان را نشانه رفته است و آنها هنوز

بر کشته شدگان بمباران روز قبل می گریند.

حالا دیگر قهقهه می زنم، پژواک قهقهه من با صدای شلیک موشکی در خلیج فارس همراه می شود؛ موشکی که چند لحظه دیگر 290 نفر را به کام مرگ خواهد فرستاد؛ عددی مناسب که باید به اندازه آن برای جشن گرفتن روز جهانی حقوق بشر، شمع روشن کرد!

مضحک ترین روز سال، هر سال مرا به خنده می اندازد.

مگر می شود من با آن سرباز آمریکایی که اسلحه برداشته است و برای دفاع از منافع ملی اش عازم کشورهای همسایه من شده است، برابر باشم؟ نه! این خلاف حقوق بشر است.

مگر می شود کودک افغانی که در زیر بمب های اهدایی طرفداران حقوق بشر جان داده است، با سرمایه داری که در برج های دوقولی تجارت جهانی کشته شده است، برابر باشد؟ نه! این خلاف

حقوق بشر است.

مگر می شود سیاه پوست آفریقایی که تنها به جرم سیاه بودن، محکوم است؛ با ارباب سفید پوستش که هر سال برای شکار به آفریقا می آید، برابر باشد؟ نه! این خلاف حقوق بشر است.

در پایان مضحک ترین روز سال، روی میز را از مضحک ترین اوراق قرن پاک می کنم و سطل آشغال را زیر بار عظمت اعلامیه جهانی حقوق بشر، دفن می کنم.

وقتی در برابر فریادهای اعتراض، زنجیر خشم بر زبان ها کوبیده می شود، چگونه آزادی بیان معنا می یابد؟! وقتی مبارزان راه آزادی نفر به نفر زیر سنگ های شکنجه جان می بازند، چگونه می توان مرزهای قومی را شکست؟! وقتی دنیای محنت آلود بردگان به دست اربابانِ خودکامه و نژادپرست،

به گورستان تبدیل می شود، چگونه می توان دم از عدالت زد؟! وقتی در ترازوی زمان، کفه ناعدالتی سنگین تر از کفه عدل است، چگونه می توان مساوات را برقرار کرد؟! وقتی به جای گندم در هر سو، خوشه های خشم و خاک و خون می روید و به جای باران، در هر گوشه، بمب و باروت می بارد،

چگونه می توان فریاد آزادی بشر را از لبِ همیشه خندان مجسمه آزادی شنید؟!

وقتی در یک سویِ زمین وسوسه قدرت بیداد می کند و سوی دیگر آتش و ستم و فقر، وقتی حق در نطفه خفه می شود و زمین در عطش یک جرعه عدالت می سوزد و زمان در انتظار یک لحظه آرامش می میرد چگونه می توان دم از حق زد؟! وقتی سلامت جسم و امنیت روح دستخوش قانون های به ظاهر بشردوستانه شود و شکنجه و تبعید، جنگ و خون و اسارت و محنت، از هر سو موج می زند، چگونه می توان دم از حق زد؟!

مگر جز این است که همه ما از نژاد خاکیم و فرزندان آدمیم و از تیره بشریم؟! پس چرا دیدن صحنه های رقت بار جنگ و جنایت دیگر، دلِ هیچ کس را حتّی به اندازه شنیدن یک موسیقیِ غم ناک به درد نمی آورد؟!

به امید روزی کارنامه سیاه تر از شب جنایتکاران خون آشام، از پس نقاب فریبنده حمایت از مظلوم رو شود!

التیام زخم های پیوسته انسان است؟

آری! قلب انسان، تاریک خانه ای شده است که در آن نه تصویر خویش را می بیند، نه پنجره های رو به آفتاب را. ای کاش انسان می توانست به تفاهم عمیق دریاها و رودها بپیوندد و به آبی آسمانی ملحق شود! ای کاش زمانه یک بار دیگر فریاد علی علیه السلام را به خاطر می آورد که:

«مَنْ کانَ فی ذِمَّتِنا فَذِمَتُهُ کَذِمَّتِنا وَ دِیَتُهُ کَدِیتِنا» که خون یک فرد ذمی هم چون خون یک مسلمان است. ای کاش، جامعه جهانی می دانست که تنها فریاد علی علیه السلام در سازمان عدل الهی رسمیت دارد!

وقتی انسان تنهاترین زندانی اتاق 24 می شود و ساعت به ساعت و روز به روز تنها، سیاهی و تاریکی را ملاقات می کند، حقوق بشر، ترکیب تیره و تاری است که چونان عنکبوت، بر تمام

روزنه های امید، سایه می افکند و تمام واژه های مأیوس را به یاد انسان می آورد.

حقوق بشر، ترکیبی است که انسان، آن را در تقویم گنجانده است. تا سرپوشی به سرپنجه های خونین انسان نماها باشد. وقتی انسان معطّل یک تبسم و منتظر یک تفاهم است، وقتی انسان چشم به راه یک ذره مهربانی و یک سرِ سوزن ستاره است! وقتی انسان از راه رفتن روی ریل حادثه ها لذت می برد، وقتی صداقت، پول خردی است در جیبِ جناب زادگان؛ چگونه می توان دم از حقیقت زد و صحبت از حقوق بشر کرد؟!

آی انسان!ای خطای همیشگیِ بر گردن خویش افتاده! جفا پیشگان و جفا پرستان و جفا پسندان در جعبه جانِ تو مارهای شعبده بازی خویش را ریخته اند، تا تو را مأیوس مارهای مرادِ خویش سازند و بازیچه دنیای مکر و غرور و تکبّر خود کنند.

آی انسان! به نام حقیقت، قفل بر قلب و قلم و قانون می زنند، تا تو را به چند نفس دل خوشیِ بادآورده محدود کنند تا به نام حقوق بشر، به ظلم مشروعیت بخشند و به ستم تقدس؛ تا پرچم های

خون در قاه قاه جهان خواران به اهتزاز درآید.

ای کاش! داعیان حقوق بشر، گفته گوهربار ابوعلی سینا را آویزه گوش های گرفته خویش می کردند که: «ناگزیرترین چیزها برای بشر، قانونی الهی است که حقوق آنان را مبین می سازد و میان عدل و ظلم، حدی فاصل می گذارد».

و به راستی در دنیایی که حقوق انسان، چونان گیاهان بهاری پامال پلیدی ها می شود، در دنیایی که

اخلاق در گِل و لای لاابالی گری فرو رفته است، می تواند معنای آینه را در ذهن مرداب منعکس کند؟

ص:111

در دنیایی که در جای جای آن، تبعیض به چشم می خورد و یکدستی و یک رنگی اش به دست فراموشی سپرده شده است، چگونه می توان دم از تساوی حقوق زد؟!

و در دنیایی که در آن، قانون، پشت پرده معامله می شود، به راستی حقوق بشر را تنها علی علیه السلام به اوج بلوغ حقیقی خویش رساند و حقوق واقعی بشر، از حنجره زخم خورده مولا علیه السلام برمی خاست، صدایی که از هیچ تریبونی و از هیچ صدا و سیمایی پخش نشد، جز مناره های مسجد کوفه و شریان های بریده و پاره پاره علی علیه السلام.

وقتی حساس ترین گیرنده های الکترونیکی قادر به شنیدن فریاد مظلومیت انسان نیست، وقتی عنکبوت های خیال باف که در آستانه گوش ها، پرده های مرگ می بافند، کدام حقیقت قدرت نفوذ در حساسیت سلول های ناشنوا را دارد؟!

آن جا که «شرح اللفظ» و «ترمینولوژی» حقوق بشر رعایت نمی شود، چگونه می توان ماهیت و محتوای آن را درک کرد؟!

وقتی که تعالیم آسمانی، دست آویز رسیدن به تقدّس طبقاتی است، کدام حقوق بشر می تواند از پلکان تعصب، خود را به روح حقیقت برساند؟!

ای کاش جامعه جهانی می دانست که تنها فریاد علی علیه السلام در سازمان عدل الهی رسمیت دارد! و این نهج البلاغه است که منشور روشنی و عشق است.

وای کاش! انسان می فهمید حقیقت همانی است که از حنجره زخم خورده مولا برمی خاست، صدایی که از هیچ تریبونی جز مناره های مرتفع مسجد کوفه پخش نشد!

ص:112

پیش از آن که او به شهادت ببالد؛ شهادت به او می بالید و عظمتش را می ستود! وجودش،

عبادتش، زندگی و شهادتش، «شگفت انگیز»تر از آن بود که در «داستان های شگفت»اش، جمع آوری کرده بود!

بریده باد، دست های زمستان پروری که سعی در خاموش کردن چراغ بهار می کنند! بریده باد دستی که شال سبزش را، آغشته از داغ شقایق ها کرد!

بریده باد، دستی که دست های پر برکت قنوتش را، با حنای خون، خضاب کرد!

... آن روز، ظهر جمعه بود و شیراز عطرآگین از واپسین اذان او می شد؛ اذانی که ملکوتی الهی را به تماشا خوانده بود و خیل ملایک، خویشتن را برای همراهیِ نماز مؤمنین، آماده می کردند.

عشق از هر طرف باریدن گرفته بود؛ عشقی، که شِمّه ای از آن را حافظِ خلوت نشین، سروده بود:

شِمّه ای از داستانِ عشق شورانگیز ماست!

این حکایت ها که از فرهاد و شیرین کرده اند

نِکهتِ جان بخش دارد، خاک کوی دلبران

عارفان، آن جا مشامِ عقل، مُشکین کرده اند!

عشق می بارید و پای احساس در سبزه زار نیایش فرو می رفت، گویی غوغایی شگفت در دل ها افکنده اند و منادیان ملکوت، صلای «وصل» می دهند!

و این شور، در دلِ حضرت عاشق؛ «سید عبدالحسین دستغیب رحمهم الله»، حال و هوایی دیگر داشت! او شهادت را حس می کرد! شهادتی که عرفانِ دیرینه شیراز را، به اوج، به نهایت بالندگی؛ به نقطه پایانی معنا، می رسانید!

شهادتی که مفهوم بهترین اشعار عرفانی حافظ و آخرین برداشت الهی از عاشقانه های سعدی بود!

شهادت! شهادتی هم چون تبار مظلوم خویش، به دست کسانی که، اوج نفاق و سِفله زادگی بودند و «الخناس» به وجود چنان فرزندان منافق، افتخار می کرد!

در آن ظهر زیبای جمعه که یادها از نام حجت(عج) لبریز بود؛ شهید حضرت آیت اللّه دستغیب رحمهم الله، به اقتدا از مولای خویش، با عمامه و محاسن خونین، به ملاقاتِ حضرت صدیقه کبری، فاطمه زهرا علیهاالسلام رفت؛ تا سندی دیگر باشد بر مظلومیّت آل اللّه.

ص:114

گویی هنوز بعد از سال ها، نوای خواندنِ دعای کمیلش، ما را به زیارت آسمان می بَرد! روح و

روان آسمانی اش شاد و راه خونینش، آکنده از عطر شقایق ها باد.

«دست غیبی که به شیراز، عَلَم شد به شهادت

خود شهیدان سزدش شاهد طناز بخوانند»

جسم بگنجد. ای عظیم سربلند؛ محراب، مقدس ترین جایی بود که می توانست فرودگاه پرواز تو باشد. تویی که، همانند مولایت ساده زیستی و صادقانه برای ایمانت مبارزه کردی و هر چه داشتی در راه هدفت فدا کردی. ای آیت خدا در زمین، آسمان بیش از این تاب دوری تو را نداشت و زمین،

گنجایش این همه عظمت را. ای تجلّی ایمان! شهادت تنها بهای جان تو بود.

زندگی را در شب تار تحیّرها، ره می نماید.

«قلب سلیم» و آرام او با «قلب قرآن» مأموس بود و «حقایقی از آفتاب قرآن» بر جانش تابیده بود و نماز سرشار از نیازش تصویر «صلاة الخاشعین»، نمازگزاران فروتن، را به رخ آیینه ذهن ها می کشید. نمازی که دل بی قرارش را به مهمانی قرب الهی و «معراج» دعوت می نمود.

«داستان های شگفتِ» عشق او، نقل محفل صاحب دلان بود. و فکر روز «معاد» و توسلش به «صدّیقه کبری» و «سیدالشهدا» بوستان دل باصفایش را معطر از رائحه حضور کرده بود و از تعفن غفلت و خارهای «گناهان کبیره» زدوده بود.

شد شهید از ستم فرقه نادان، مردی

که چنُو گام کسی در ره تقوی کم زد

پیر شیراز رفت و برای همیشه، مسجد جامع عتیق را تشنه گوارای تفسیر، زلال بیان و عطر دل انگیز موعظه هایش گذاشت. او با شهادت خود، دستِ غیبی شد و بر سینه نامحرمان انقلابمان زد و با خون خود سند حقانیت و مظلومیت مکتب شیعه را مُهر کرد. یاد این گل سفر کرده از گلزار خمینی گرامی باد!

یاد تو که رمز پایداریست

چون خون به رگ زمانه جاری است

ص:117

بیم ها: از حضور ده هزار اهریمن مست و تاریک و امیدها: از چلچراغ حضور حبیب خدا صلی الله علیه و آله وسلم و جمال تبارک اللهی اش!

کسانی که به شرط مزد برای خدا کار می کردند،درست جایی از «تکلیف» را واگذاشته بودند که عَمرو بن عبدود و مردان فرصت جویِ عرب، از همان جا؛ وارد حریم قدسِ «مدینة النبی» شدند! - زخم ها، تنها زخم احد نبود، که نامردمان بنی قریظه هم، پیمان شکسته بودند. این باریکه خندق، همیشه در اسلام فاجعه آفریده است!

اسلام همیشه از «کم فروشانِ» دین و جهاد، دِرایت و تدبیر، ایمان و اخلاص، ضربه خورده است!

عَمرو، اُشتر به دستِ عرب، غول دل های ناپخته شده بود و غرور را با فریادهای «هَل مِن مُبارزٍ» نمایش می داد! امّا دریغ از حرکت گامی یا قرار گرفتن دستی بر قبضه شمشیری!

آدمک های خشکیده بر جالیز تماشا؛ با حرکت گام های سترگ و عرش پیمای علی علیه السلام جان گرفتند، بهت و سکوت و تماشا؛ آیینه های عرش و فرش را، به هم دوخت!

نگاه امیدوار پیامبر بود و تبسمی که یعنی: «یا علی، این عَمرو بن عبدود است»!

اینک مصاف تمامی «ایمان» در برابر تمامی «شرک»، اینک مصافِ «تواضع» با «غرور»! مصافِ «بیم و امید»! و بیم: آن که خاک خواهد شد.

و امید، آن که «عطر لافتی»ی وجودش مشام آسمان را خواهد نواخت.(1)

«شتابت چیست؟ ای عَمرو!

که می آید به سویت مردِ صاحب نیّتِ صادق

که صدق منجیِ تمام رستگاران است او صدای نوحه مرگ را بر نعش تو بلند خواهد کرد.

وقتی که سرت را، ذوالفقار عبرت، از همسایگی با شانه ها محروم خواهد کرد

و خواهد ماند در ذهنِ فلک باقی! صدای تکبیر علی علیه السلام در آسمان ها تکثیر می شود و تمامی ایمان برتری خود را به تمامی شِرک، ثابت می کند!

هم پالگانِ عَمرو، مردی از یاد برده، به سمت خندق می گریزند و بر جا ماندگانِ خشکیده از

ص:119

حیرت، به دست های حقیرشان می نگرند!

یا علی! ای دست قادر ازلی! تو حقیقت محضی، تو آیینه «قادرٌ عَلی ما یُرید» هستی! تو سمبل صداقتی ایمانت کامل، شمشیر برّان و کلامت نافذ است، نافذ! چنان که آیینه رفتار توست!

... و غزوه خندق با دعای همیشه مستجاب نبوی صلی الله علیه و آله وسلم ایمن از مقاتله و با جوانمردی تو، به نصرت نهایی رسید، همان گونه که به آن شکاکِ دیر باور فرمودی:

فَإِنَّا لَمْ نَکُنْ نُقَاتِلُ فِیمَا مَضَی بِالْکِثرَةِ، وَ إنَّما کُنَّا نُقَاتِلُ بِالنَّصْرِ وَ الْمَعُونَةِ!(1)

ما در جنگ های گذشته با فراوانی سرباز نمی جنگیدیم، بلکه همیشه با یاری و کمک خداوند (جلّ جلاله) مبارزه می کردیم.

یا علی، ای دست قادر ازلی، دستِ فرو مانده در درماندگی ما را هم بگیر!

خندق کنده می شود. سپاه عرب از راه می رسد و فاتحانه، شهر را به محاصره می نشیند و در بزم های شبانه خویش، مستانه می خندند. جسورترین آنان که در خواب های شیرین خود هر شب

غنایم بیشتری را به چنگ می آورد، از خندق توانست بگذرد امّا از تیغ علی هرگز.

آیا چقدر می توان کور بود که چنین آیتی رفیع را مشاهده کرد و ایمان نیاورد.

آیا چقدر می توان اصرار بر جهل داشت، چقدر می توان وانمود به کری کرد؟!

بی شک عبرتی است جاودانه که باید دانست.

ایمان، عظمتی است که کوه ها در برابرش جز مشتی خاک و سنگریزه نیستند و قدرتی است که عظیم ترین توفان ها در مقابلش به آرامی فرو خواهند نشست. باید دانست آن که همواره تو را به ایمان فرا می خواند، هرگز قومِ برگزیده خویش را در چنگال خونین شیاطین رها نخواهد کرد، بی پناه و بی گریزگاه.

هان! سپاه بیارایید. هرچه که دارید از اشتران و پیلان جنگی روانه سازید. ما را چه هراسی است؟ که امروز هم خداوندگار ما زنده است.

- یا رسول اللّه! به حبشه بگریزیم؛ آن جا پادشاهی دین دار و مقتدر فرمانروایی می کند و ما را پناه خواهد داد، تا بار دیگر با سپاهی گران و عظیم برگردیم.

- یا محمد! از مرگ نمی هراسیم و حال که کار به این جا کشیده است، به استقبال ایشان برویم تا همگی در راه خدا کشته شویم.

از گوشه و کنار، هرکسی چیزی می گوید و در این میان، سلمان ساکت نشسته است؛ برده ای بزرگ زاده که به عشق اسلام، از ایرن هجرت کرده و حال، زیر سایه عنایت پیامبر، دوباره آزاد شده است.

ساعتی می گذرد و ناگاه سلمان جرأت می کند و سربرمی آورد. پیامبر با لبخند گوش فرا می دهد و می پذیرد.

ضربه پشت ضربه! چهره ها زرد شده است و شکم ها به پشت چسبیده. همه به کار مشغولند؛ حتی فاطمه علیهاالسلام هم غذای مردان خندق را می آورد. ضربه پشت ضربه است که بر زمین می خورد...

اکنون سپاهیان کفر، در گلوگاه مدینه خیمه زده اند. مردان، بهت زده بر جای ایستاده اند.

در جایی که از آن بارها و بارها برای چشیدن خرمای یثرب گذشته اند، گودالی ژرف خودنمایی می کند. سپاه کفر زمین گیر شده است. کلید نصرت خداوندی، این بار بر زبان مردی ایرانی جاری شده است!

فریاد او بود که شادی را به دل های مسلمانان فرا خواند. زمین آماده بود تا تن خاکی خود را به دست مبارزان اسلام بسپارد. تا خطی حفر کنند میان پاکی و پلیدی آن گاه که می شنوند ندای پروردگارشان را.

«و اذ یقول المنافقون و الذین فی قلوبهم مرض ما وعدنا اللّه و رسولهُ الا غرورا؛ به خاطر بیاورید زمانی را که منافقان و آنان که در دل هایشان بیماری بود، می گفتند خدا و پیامبرش جز وعده دروغین نداده است.» و لحظه ای بعد رسول خدا، بر خندق پیروزی، بشارت نصرت بر دشمن را از خدای خویش می شنود؛ بشارت پیروزی بر قصرهای سر به فلک کشیده «حیره» و «ایران»، بشارت وزش نسیم خوش اسلام بر کاخ های سرخ «شام» و «روم» و بشارت فتح

برج های سر به فلک کشیده «صنعا» و «یمن» و جرقه های خشم خدا که بر سر کافران فرو می ریزد و این ها را، جبرییل بر پیامبر خوبی ها محمد فرو می فرستد.

در آن سوی مردان جبهه تزویر در پی نفاقی چندباره به شکستن سپاه خدا می اندیشید. «و اذ قال طائفة منهم یا اهل یثرب لا مقام لکم فارجعوا؛ هنگامی که گروهی از آنان گفتند، ای مردم یثرب (مدینه)

دیگر جای درنگ و ماندن در میدان جنگ، نیست به خانه هایتان بازگردید»

دلی که به نور پیامبر روشن گردید هرگز ناامید نخواهد شد، که آیه های درخشنده وحی همواره پشتیبان مؤمنان است.

اینک فریاد علی که شمشیر از خون پلید عمرو بن عبدود پاک می کند، فریاد پیروزی دین خداست.

و خندق دهان باز زمین برای بلعیدن کافران بود؛ خندق شکافی میان اسلام و کفر، خندق رمز پیروزی بندگان پاک خدا و خندق گورستان ابدی دشمنان دین خدا بود.

ص:123

پژوهش، یافتن کلید معنی در عمق تفکر و تصوّر است. پژوهش، شوک دادن به پیکره بی جان واژه ها و تزریق چند سی سی، نور به روح خفته انسان است. پژوهش، اجازه بهره برداری دادن از معدن تفکر و خالص کردن در صدد تأمّل است. پژوهش، نائل شدن به کشف دنیای درون نگاه و پی بردن به راز پشت پرده اشک ها است.

ای کاش می شد انسان را به تکاپو واداشت، این تا چنین از پای نفتند.

«آن جا که یقین، قدر سر مو باشد

از پای نیفتی از تکاپو باشد»

پژوهش، احساسی است که در ذهن ذره ها و در غلافِ غلات جاری است. پژوهش، پی بردن و رسیدن به آواز سمفونی ستارگان است و رسیدن به معنای شگرف شکوفایی است.

ای کاش می شد همه انسان ها به سر یک خط بایستند و نفس های آسمان گستر خویش را در رگ های تکاپو به جریان اندازد، تا بتوانند رکورد جدیدی از شناخت و آگاهی را نصیب خویشتن

کنند!

ای کاش می شد چونان ساقه هایی رونده و دونده، دوید و خاک را در هم کوبید و کاوید، تا ته مانده روشنی را از اعماق خاک خورده ضمیر انسان یافت!

پژوهش، آرزوی «آن چه یافت می نشود را» بر آورده ساختن است.

پژوهش، نام نویسی کردن برای اعزام به جبهه علم علیه جهل است. پژوهش، نشستن روی بالکن تفکر و لم دادن به پُشتی پیشرفت و تکامل است.

پژوهش، دعوت از یک صبح مرتفع، برای تماشایِ تکامل و گسترده نگریستن است.

پژوهش، پاک کردن مزرعه علم و باغچه عشق، از علف های هرز شبهه و کج بینی و اشتباه است.

پژوهش، تسلیم کردن سیاهی و تباهی و به زانو درآوردن جعل و عصیان گری است.

پژوهش، مداوای گمراهی و کوردلی انسان است. پژوهش کشف ذائقه کلمات و پی بردن به روحیه ذره ها است.

پژوهش، یافتن پاسخِ پرسش های پی در پی و پشت سر هم انسان و یافتن و پرداختن به علّت های در حال تکثیر، و ساختنِ دنیایی است متفاوت از آن چه در آن نفس می کشیم و قدم

می زنیم.

ص:125

پژوهش، عقربه قطب نمایی است که ما را به سمت قبله قاموس ها و قانون ها رهنمون می شود و در دریای پر تلاطم تردیدها، به ساحل امن شهد و عشق می رساند.

پژوهش، مسیری است که بوعلی ها و ابن خلدون ها و افلاطون ها، در آن قدم زدند و در پایان راه، دم از تهیدستی زدند. پژوهش، اختراع بینشی نو، از جنس نور و کشف حقیقتی تازه از جنس شهود

است.

پژوهش، عرق ریزی و کم کردن وزن نادانی است. پژوهش، پی بردن به اسرار سر به مهری است که تا آن را نکاوی و جستجو ننمایی، سر به مهر سکوت می ماندند.

«سر به مهر سکوت می مانند

رازهایی که خود نمی دانند»

پژوهش، پاک کردنِ علامت های سؤال و تعجب از ذهن واژه ها و جواب صریح و صحیح دادن به سئوالات مسکوت تاریخ است.

پژوهش، جنجالی است که انسان هایی چون «ژان مولیر» و «وان گوک» در گوش خاموش و خالی لحظه ها ریختند. تا زمان را به تفکر و تعجب برانگیزند. پژوهش، پویایی پیوسته ای است که در پوست خود نمی گنجد، لبخندی است که «لئوناردو داوینچی» بر روی لبان «ژوکوند» نقش کرد، تا تکاپوی «انسان» به دست فراموشی سپرده نشود.

ص:126

آمد تا قلب سیاهِ ستمگری و سرکشی را از سینه جهالت بیرون کشد. آمد تا قصه نسبت های بلند عصیان را کوتاه کند.

اسلام آمد و صدایی شد که قلب ها و قرن ها را پیمود و ارتفاعات بلند پیروزی را فتح کرد. اسلام آمد آن زمان که اروپا غرق در اعراق و دغل و خرافه بود و غوطه ور در غارت و چپاول. و این صدای اسلام و سلحشوران سلمان بود که آندلس را لبریز از سلسله های سرور و شادمانی کرد، سلسله هایی که تا کوه های پیرنه کشیده می شد.

اندکی بعد، بادبان ها برافراشته می شوند و 900 مرد جنگی برای فتح سرزمین سبز اندلس، به پیش می تازند.

باد موافق و فرشتگان فتح و پیروزی، کشتی ها را به آن سوی تنگه رهنمون می شوند.

طارق، سپاهیان مسلمان را جمع می کند و سخن می گوید: «اینک کشتی ها را در هم بشکنید و شمشیرهایتان را آماده کنید. همانا اکنون هنگام جنگیدن و دندان بر دندان ساییدن است. باشد که پس از این، فتح و پیروزی را در آغوش بکشید.»

این بار نیز سرزمین دیگری در انتظار آزادی و عدالت نشسته است و مگر کسی جز سیه کاران، در مقابل عدالت و آزادی، باب مقاومت دارد؟

سپاه اسلام، به سادگی، طلایه داران دشمن را در هم می شکند و بعد، اندلس، گنج های خود را به پای ایشان می افشاند!

شهرها و دهکده های سر راه پایتخت را آذین بندی می کنند و در میان شادی همگان، نخستین ندایی که به رسالت محمد صلی الله علیه و آله وسلم شهادت می دهد، از فراز کاخ های سر به فلک کشیده به آسمان می رود.

اینک وعده رسول خداست که تحقق می یابد و امپراطوری های گردن فراز، در پیشگاه مسلمانان به زانو درمی آیند. اکنون مسلمانان بر آستانه فتح تاریخ ایستاده اند!

ص:129

دکتر مفتح، پزشک روح جامعه دینی بود که برای درمان تن و قلب بیمار اجتماع آن روز و همه زمان ها نسخه شفابخش تعهد، تحولِ اندیشه و پیاده روی از دره تاریک جهل تا فتح قله آگاهی را تجویز کرد. مفتح، رژیم غاصب اسرائیل را انگل مزاحم برای سلامتی مزاج و رژیم اخلاقی بدن

انسانیت، آزادی، استقلال فرهنگی و فرهنگ استقلال می دانست.

خوانیم ما بلند در سه جمله این سرود

بر روح پر فتح تو استادمان درود

فکر وحدت حوزویان و دانشگاهیان، تیر خلاصی بود که از اسلحه تدبیر و سیاست، امام راحل رحمهم الله بر مغز استعمار مادی گر و حیله گر شلیک شد، توطئه گرانی که با مکر پلید خود، سال ها آب زلال وحدتمان را کدر می کردند و از آب گل آلود تفرقه، ماهی استثمار و منافع خود را می گرفتند.

آری!

کوبنده ترین سلاح اسلام

نبود به جهان سوای وحدت

کتاب اتحاد حوزه و دانشگاه مصحف وزین و نفیسی است که با جوهره تعالیم امام و جوهر خون شیدایی چون مفتح، مطهری و بهشتی تدوین شد، کتابی که با کیاست تمام در ضد و ردّ سیاست شوم «تفرقه بینداز و حکومت کن» نگاشته شد، کتابی که فرهنگ استقلال و استقلال فرهنگی، تنها یک فصل شیرین و امید بخش آن است. بیایید از این گروه و میراث آسمانی، محافظت کنیم و شکوفه ها و گل های شکر و دعاهایمان را نثار وحدت و وحدت بخشان کنیم که:

بر قلب لطیف استجابت

تأثیر کند دعای وحدت

ص:132

ای طعم غلیظ تنهایی و صبر!

شب گستاخ، دامن قهر خویش را برچیده است. صبح با بغضی در گلو از راه می رسد. آسمان رجز می خواند. آفتاب بر پیکر ساقه ها، دیوانه وار می پیچد و خلقت، سر در گریبان سوگوار خوش فرو برده است. خورشید، یک بار دیگر غروب خواهد کرد. غروبی طاقت ستیز خورشید، یک بار دیگر

از پلّکان اندوه زمین بالا خواهد رفت و در آن سوی ستاره ها بر اهالی آسمان فرود خواهد آمد. خورشید در حوالی بی چون خویش خواهد درخشید. شب گستاخ، دامن قهر خویش را برچیده است.

آغاز باران های جهان نزدیک می شود. شیون سپیده دم، در گوش تا گوش خاک می غلتد. باد نعره

می کشد و دشت بر مزار خزانی خویش، مادرانه می میرد. خورشید، یک بار دیگر غروب کرده است - غروبی طاقت ستیز - با این زمستان جهنده در استخوان های مدینه چه باید کرد؟!

تو را من دوست می دارم؛ به قدر آسمان هایی که چتر نور خود را بر مزارت؛ باز می سازند

روز و شب!

مولاجان!

مولاجان، امام مهربان! گیتی فروز علم الهی! ای منبع صداقت انوار مُتّقین!

جاری ترین زلال ازل تا ابد، تویی

نامیده کردگار جهان، چون که «جعفرت علیه السلام»

ماییم و داغ حسرتِ عُمری سفر، که دل

آید کنار تربت پاک و معطّرت

ماییم و زخم غربت لختی نگاه گرم!

تا جان فدا کنیم ز غیرت، برابرت!

مولاجان، یا اباعبداللّه، یا جعفر بن محمد علیهماالسلام!

ای «ضمیر پاک صداقت» از وجود تو گشسته پیدا!

ای نهایت ایمان و عشق و علم و عالمِ تقوا!

ای افتخار کوثر و یاسین و فجر و طاها!

دین از توانِ علم تو محکم، مذهب. به نام پاک تو زیبا!

مولاجان، یا صادق آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم! چگونه مویه نکنم؟! در سوگ مولایی که عظمت نامش، آسمان را به تواضع وامی دارد! چگونه به این اشک های ناقابل بسنده کنم، که وسعت مصیبتت، فراتر از ادراک خاکیِ ما ناسوتیان است!

مولاجان به روزهایی می اندیشم؛ که مردمان در حق تو کوتاهی کردند! تا جایی که نااهلانِ حکومت «عباسی» حریم حرمتت را شکستند!

مولاجان! شرمنده! کسانی که آن روز، قدر تو را نفهمیدند و شرمنده؛ امروز، کسانی که از حسادت، توان دیدنِ این همه شکوهِ تربتت را ندارند!

مولاجان! قسم به بقیع! قسم به فجر! قسم به اولین سپیده عدالت، که معجزه مهدوی علیه السلام، به وقوع خواهد پیوست و آستان کبریایی تو برای همیشه؛ در آغوش آرزومندان خواهد بود!

ما را بگیر دست، که از پا افتاده ایم

آقا! به حق تربت پنهان مادرت علیهاالسلام!

ص:135

چشم به راهی امشب پایان می گیرد! انتظارت به سر می آید! امشب او حتما خواهد آمد! صدا

گر را نمی شنوی؟ صدا از خانه ششمین خورشید زمین است! صدا از خانه فرزند فاطمه است!

می آید ... ، با جگری سوخته از زهر کینه!

ساغر جان امام غریب و بزرگ، لبریز از آتش زهر روزگار شده است!

می آید! معدن رسالت، دریای سخاوت، کوه حلم، اقیانوس معرفت... می آید!...

دنیا همیشه برای درک وسعت آسمانیان حقیر است، اندک است.

بقیع! آماده باش! بزم پذیرایی بیارای! دیده را فرش راهش کن!

آغوش بگشا! و جسم بی جانِ جان عالم را، در برگیر! آرام تر! که این پیکر مطهر، زخم فراوان دیده است! زخم کینه توزی دنیا! زخمِ نامردمی ها! زخم اسلام نمایان بی دین!

زخم نابرابری ها! شقاوت ها!

صدای گریه می آید!... صدای ضجه فرشتگان!

بقیع، امشب دوباره، در خاک تو خورشیدی خواهد دمید و ستاره ای به آسمان خواهد شتافت!

عشق با تمام وسعتش در دل خاک جای گرفته است. همه جا سخن از اوست، نامش به صداقت آسمان می ماند، مدینه روزهای با او بودن را خوب به یاد دارد، لطافت روحش مدینه را بهشتی می کرد، و سوز مناجاتش به خاک بها می داد. کرسی درسش اندیشه ها را بارور، عقل ها را متحیر و دل ها را مبهوت می کرد.

او از سلاله لو کشف الغطا است. می دانی از چه کسی می گویم و در ماتم که می سوزم، هم او که نامش بر سر در ابواب جنت نوشته شده است. مردی که به نور او بهشت را آفریدند آسمان برای او می بارد، و زمین برای او می بالد و گل ها برای او می خندند.

نامش جعفر است و لقبش صادق، که به صدقش ملائک گواه بودند. او کوثری بود که هر که از زلال حکمتش نرسید حکیم شد و هر که بر کرانه عرفاتش قدم نهاد، مجنون شد، خطیبان، به بیان او خطبه خوان شدند؛ هم او که به فرداها روشنی داد، و انسان ها را از جهل رهانید، امشب در سکوت شب، بر صادق آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم می گریم و بر غربت او اشک می ریزم. امشب تا سپیده دمان، هق هق

گریه ام و فریادم را با پیک اشک و عشق به بقیع خواهم رساند.

ص:139

یادش به خیر، دیوار کاهگِلی! یادش به خیر کوچه های خاکی! یادش به خیر سماورهای زرد و نقره ای؛ یادش به خیر، اناری که مادر بزرگ در کندوی آرد، مخفی کرده بود! یادش به خیر، دیوان قدیمی حافظ؛ که با تمام سادگی اش، فال هایش همیشه راست بود و پدر بزرگ هم، گاهی کمی از خودش در آن اضافه می کرد تا دل کسی را نشکند!

اگر آن شب ها، می شد همه در کنار هم باشند؛ چرا امشب نشود؟!

اگر آن وقت ها می شد از قصه های قرآن، تا افسانه های پَریان، صدها نکته و پند و عبرت به همدیگر آموخت! چرا حالا نشود؟!

اگر پدر بزرگ های چندین سال پیش، از دوران سربازی و تفنگ های قدیمی تعریف می کردند؛ چرا پدر بزرگ ها و پدرهای امروزی از دوران شکوهمند دفاع مقدس، خاطره ای تعریف نکنند؟!

نباید اجازه دهیم فن آوریِ جهان غرب، تمام سُنت های زیبا و ارزشمند و اخلاقی ما را، از ما بگیرد و به جایش؛ انزوای «رایانه ها» را تحویلمان بدهد؟! هنوز هم، می شود به بهانه استکانی چای! بُرشی هندوانه! قطعه ای کِیک! یا گفتن کمی از خاطرات؛ در کنار هم جمع شد و ثوابِ «صله ارحام» برد!

می شود به بهانه «شب یلدا»، غزل خواند، حدیث گفت؛ عبرت های روزگار را شنید و در ازدحام لحظه های خاطره انگیز، شبی، حداقل شبی، دسته جمعی شُکر نعمت های «خدا» کرد!

در این جهان ناباوری ها، در این جهانِ تصاویر دروغین تمدّن؛ در این سرازیری اخلاق بشری؛ در این گرایش های ناخودآگاهِ خودمحوری؛ در این وفور فرهنگِ مسخ شده غربی! بسیار جای شُکر دارد که هنوز هم؛ به فکر همدیگر هستیم و هنوز هم در ورای همه رنگ ها؛ دل به آبی آسمان

دوخته ایم!

هنوز هم بهاری فکر می کنیم؛ حتی در شب یلدا، حتی در آغاز زمستان سراسر سرد؛ شکوفه های تبسّم را، با مهربانی هر چه تمام تر، جشن می گیریم.

شب یلدا، «شب عاشقان بی دل» آکنده از عطر مهربانی، سرشار از ترنّم عشق و لبریز از تبسّمِ آینده باد!

ص:141

تیرهای چراغ دارِ برق، عبور ذرّات برف را زیباتر نمایش می دهند، و حجمِ سپیدی که سطحِ خیابان را پوشانده است، مژده آدم برفی های صبحِ فردا را در گوش کودکان شوق آلود، هر لحظه دلفریب تر نجوا می کند.

حالا از نیمه شب «یلدا» پاسی گذشته است. قصه مادربزرگ تمام شده و دیگر خبری از هندوانه سرخِ زمستانی نیست. پشتِ پلک ها برای خواب چه اشتیاق فراوانی دارد. مادربزرگ به خواب

می رود خوشحال از این که هنوز هم قصّه هایش شنیدنی است. کودکان به این می اندیشند که فردا، صورتِ آدم برفی را شبیه چه کسی بسازند.

پدر، پاروی خسته کننده پشت بامِ فردا را از هم اینک در دستانش حس می کند: «... پدر نیمی از برف ها را پایین ریخته است که مادر با سینیِ چای و لبخند از راه می رسد و...» ذهن پدر از این تصوّر، لذت می برد.

و چه زیباست شبی که در آن، هرکس تصوّر زیبایی از فردایش داشته باشد.

ما تقسیم می کند تا در زمستان سر در راه، به یاد چون امشبی همیشه گرم گرم بمانیم، در میان تقویم ورق خورده پدر بزرگ، سیاووش را می بینیم که از آزمون آتش سربلند بیرون می آید و پدربزرگ

چه باشکوه داستان او را می گوید.

شب ماه و ستاره های بیدار و سرودن غزل غزل ترانه برای شب بیداران است:

معاشران گره از زلف یار باز کنید

شبی خوش است بدین قصه اش دراز کنید

حضور خلوت انس است و دوستان جمعند

و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید

ص:144

چقدر نرگس های نورسته چشم به راهت بمانند؟!

شب در کالبد زمین رخنه کرده است، هنوز ثانیه ها بی قراری خویش را می دوند، عطش در تمام

تنم زبانه می کشد؛ چقدر تشنه نورم!

این جمعه ها کی در روشنایی پیشانی ات چشم می گشایند؟ این تاریخ های ناآرام کِی روی صفحات غیبگو جان می گیرند؟

هنوز پنجره های بسته را می نگرم

هنوز چشم هایم خواب دلشوره می بینند. این درها روزنی به روشنایی خواهند دید؟ این پنجره ها

فرازی برای گشوده شدن خواهند یافت؟ انتظارم کی به فرجام می رسد؟

سال هاست چشم انداز دعاهایم را به ضریح یادت بسته ام.

سال هاست تنهایی و چشم انتظاریم را اشک ریخته ام.

سال هاست هر جمعه غروب، با دعای سمات، دست هایم را آن قدر بالا برده ام که کرانه های آسمان در دست هایم فشرده شده اند.

نبض روزهایم بی تو نمی زند و تپش ثانیه هایم رو به خاموشی ست.

این انتظارها...

آیه آیه می شکوفد، آن گاه که زمین به پیشوازت، در پوست نمی گنجد، آن گاه که درهای آسمان

باز می شود، آن گاه که ملائک، سمات می خوانند و صلوات می فرستند.

شب برای همیشه در پشت روزهای روشن محو می شود و ستاره ها در مقابلت به سجده، سر بر خاک می سایند.

بهار، بوی گریبانت را می دهد، چشم تمام ثانیه ها روشن می شود و زمان از حرکت می ایستد؛ مبدأ

زمان نبض هماهنگ تو با طبیعت می شود. آه از این جمعه های رفته و نیامده!

آه از این ثانیه های بی قرار!

چقدر چشم انتظاری ام را به در بدوزم؟!

چقدر گل های نرگس در باد پر پر شوند؟!

دست های مهربانت کجاست تا زخم سالیان بی قراری ام را مرهم شود؟

عقده های پوسیده در گلویم می شکند و شهر بوی خاک باران خورده می گیرد.

این جمعه نیز بی تو...

و من همچنان...

روزی آینه های روبرو، صدای خوب گام های استوارت را منتشر خواهند کرد، آن گاه که چشم های بی طاقتم را سنگفرش عبورت خواهم ساخت.

صدا می آید؛ صدای شر شر باران، بر سقف های بستر عالم، صدای دف، صدای کل کشیدن شهر، صدای بال در بال کوبیدن ملائک صدای سم ضربه های اسبی که نور را به کمال، بر بال می کشد و آرام آرام، کوچه های شهر را گام می زند.

بهار روی درختان ریشه می دواند، روی دیوارها جوانه می زند، روی خاک شکوفه می کند، بهار، آسمان را در آغوش می فشارد.

مردی می آید آئینه پوش؛ آن چنان سرشار، که تمام رودهای جاری جهان، به گودی چشمانِ دریایی اش سرازیر می شوند، آن چنان استوار که شانه هایش تکیه گاه کوه های سر به فلک کشیده می شود، روشن تر از خورشید، درخشنده تر از ماه.

ردّ گام هایش سپیدارهای کهن را به سجده می اندازد.

ردّ گام هایش، نور را به زمین می کشاند آسمان را در زمین خلاصه می کند، صدایش خروش رودهای زاینده است و برق شمشیرش، خشمگین تر از آنی که شب را نشکافد، خشمگین تر از آنی که به تاریکی رحم کند. نفس می کشد؛ آن چنان مسیحایی، که خاک مرده به سماع می نشیند، که خاک مرده چون غباری در مقابل خورشید به رقص می ایستد.

جمعه های رفته به پیشوازش می آیند و سمات های زمزمه شده به ثناگویی اش.

می آید؛ سبزپوشی که سال هاست انتظار در نامش خلاصه می شود و سال هاست چراغ های خانه را روشن گذاشته ایم تا وقتی می رسد، بیدار باشیم

تا وقتی می آید، بفهمیم، بدانیم، برویم، برسیم و در نور حل شویم.

و باغ، بی ترانه بلوغِ با تو بودن است.

هنوز هم، شمیم رایحه، در مشام های سیب آشنا، شکفته می شود.

هنوز هم، تو هستی و تمام هستی از وجود نازنین تو معطّر است.

تو خسته نیستی، اگر چه هر شب از عفونت گناهمان گریستی.

بیا ببین که ما چه قدر بی قرار و ناتوان، به خستگی نشسته ایم!

رگ حیاتمان فقط، به شوق بوی سیب می تپد.

سلام ما به سیب مهربان صورتت، به سیب قلب نازنین تو، ای دلیل بودن و تپیدن همه!

کجاست ایوب، - قهرمان قصّه صبر - تا به تماشا و تحسین بنشیند. صبر شیعیانت را؟! کجاست یعقوب، تا به تحیّر و شگفتی بایستد انتظار شیعیانت را؟!

«یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور»

کجاست یوسف، تا در چاه هجران، ندبه و زاری شیعیانت را عاشقانه بشنود؟!

کجاست؟!

صبر تا کی؟

ندبه و اشک تا کجا؟

انتظار تا چه وقت؟

می ترسم؛ از روزی که نیایی و فریادهایم در مگو بمیرند!

نیایی و اشک ها، شوق باریدن نداشته باشند!

نیایی و نگاه ها، در غبار انتظار ببوسند!

بازگرد، ای تنها محبوب دل ها! دنیا سخت به تو نیازمند است!

این هوای مسموم فقط با نفس های تو مطهّر می شود!

این باغ خزان زده، فقط با حضور سبز تو بهاری می شود!

این جمعه های دلتنگی، فقط با ظهور تو به آرامش می رسد!

بازگرد! قیام کن! قیامت، «قیامت» می کند!

در این سفر، می توان در دریاچه های عبودیّت، دست و رو شست و میوه های حکمت را از درختان کنار راه، چید.

در این سو، آدم می تواند آن قدر بگرید که دلش صاف ترین آیینه جهان شود.

انتظار تو، جهاد است؛ جهاد سلاح ها و قلم ها. انتظار تو، کتابی نیست که در گوشه کتابخانه دنیا خاک بخورد.

انتظار تو، حقیقتی زنده و جاری است.

انتظار تو، در برگ و آب و گیاه روان است. انتظار تو، ذهن خاک را پر از خواب های بهاری می کند. چشمه ساران زمین، انتظار تو را می گریند.

انتظار تو، انتظار دانه ای در دل خاک تیره است؛ برای رستن و روییدن و بالیدن.

انتظار تو، انتظار پروانه ای است برای پر کشیدن از پیله انزوا و کهنگی.

ای بشارت نخستین پیامبران ای وعده عظیم الهی! خیال آمدنت، کوه ها را ذوب می کند و دریا را به تلاطم وامی دارد. غصّه نیامدنت، صخره ها را بر زمین آوار و چینی ماه را دو تکّه می کند.

بیا تا پرنده خوشبختی در آسمان همه مردم، پرواز کند.

بیا تا «عدالت»، تنها مفهومی مجرّد در ذهن و خوفناک جهان نباشد.

بیا تا عشق، مثل خون تازه در عروق جهان جاری شود.

بیا تا لبخند، مثل نسیم بهاری، بین همه تقسیم شود.

بیا تا «عرفان»، واژه ای دشوار برای مردمان ساده آبادی نباشد. بیا تا تغزّل، چراغ هر خانه ای باشد.

بیا تا حکمت، در طاقچه فیلسوفان قدیم نماند. بیا تا خورشید «تجلّی»، جهان را «حیرت» بنشاند و مردم سرگردان جهان، بر مدار «تسلیم»، بر گرد دایره «وحدت» به نماز بایستند.

بیا و «توحید» خالص را مثل آب زلال، به مردمان تشنه روزگار بنوشان.

بیا و کوره راه های «ضلال» راه کور کن، تا تنها جاده روشن، صراط مستقیم، خداوند باشد.

بیا تا دنیا به «فطرت» اصیل خود برگردد و هیچ کس در جهان به گل های مصنوعی دلخوش نباشد و نخواه که دل های منتظر تو، مثل پرنده های کاغذی، جرأت پرواز نداشته باشند.

ص:152

خون پرواز را در بال های خوفناک این پرندگان خاکی جاری کن، «عروج» را معنا کن. و «شهادت» را چون پل رنگین کمانی ابدی، بر افق آسمان بیاویز. مخواه که کفش های مسافران

عاشقت، از «وصال» ناامید شوند و در سنگلاخ های مصیبت و انتظار، کهنه و فرسوده شوند. نسیمِ «هدایت» را به همراه عطر «ولایت»، به سمت پنجره های منتظر ما روانه کن و به ما شوق رسیدن را ارزانی دار.

بیا و دست های عاطفه را بی دریغ، بر سر بی پناهمان بِکش.

مهدی جان!

بیا، بیا که خورشید، چشم به آمدن تو دوخته است.

آقا جان!

پروانه دلمان، با یاد تو بال و پر می زند؛ به امید روزی که از دامن نرگس، گل محمدی شکوفا شود و صبح بهشتی خدا از راه برسد.

جمعه که فرا می رسد، دلتنگی، بی تابمان می کند و چشم به آسمان کعبه می دوزیم و گوش به آوای قاصدک که آمدنت را مژده دهد.

ای دلیل آفتاب!

بیا که جانمان مشتاق طلوع خورشید است.

«اَللّهُمَّ عَجِّلْ لِوَلیِّکَ الْفَرَجَ»

پیش از این می شناختمت؛ در دعای مادر بزرگ تو بودی، در سکوتِ مادر و سلام پدر، تو بودی و من در خواب های کودکی ام تو را می گریستم. تو همان آقای سبزپوشی که در خواب های کودکی ام، به دامان او چنگ می زدم.

پس کی تمام می شود این خواب عظیم، که دنیا را در خود بلعیده است؟

پس کجاست انتهای این دقایق دلتنگ، این ثانیه های غمگین؟ در کدام روز پلک پنجره هامان را باز کنیم و گرد نشسته بر آینه هامان را پاک کنیم، تا آفتابِ کامل، طالع شود؟!

در کدام روز روشن، این همه علامت پرسش را سبد سبد به دریا خواهیم ریخت و با ما ماهیان مکاشفه و مشهود به خانه هایمان باز خواهیم گشت؟

پرنده در قفس، استعاره کهنه ای است که دنیا را پیر می کند، امّا اگر تو بیایی، نه خورشید استعاره است و نه بهار. تو بهشت را پیش روی مردمان مجسّم خواهی کرد.

در شهر گرسنه ای که هر چه می خورد سیر نمی شود، تو زنبیل های مردم را پر از نان و گُل خواهی کرد و دیگر هیچ کودکی بدون سیب و عروسک، به خواب نخواهد رفت و هیچ پرنده ای در قفس انتظار نخواهد مرد.

روزی که پرندگان سرود آمدنت را بر تمام معابر جهان خواهند خواند، روز رجعت بهار رو گل سرخ است و در آن روز، دیگر هیچ خانه ای بی نان و رؤیا، شب را صحیح نخواهد کرد.

جهان در بین حضور و غیبتت سرگردان است؛ اگر غیبت تو رنگی از حقیقت دارد، پس چیست این عطر سرگردان که خواب پنجره های شهر را آشفته است و اگر حاضری، پس این همه عاشق آواره، به دنبال چه می گردند؟!

دشنه خشم خود را نثار ظلم می کنی و خوشه خوشه محبتت را به پای صلح می ریزی. تو خوب می شنوی نبض هایی را که در انتظار آمدنت به شماره افتاده و رازهای سر به مهری که در محراب جمکرانت به نماز ایستاده و من خوب می دانم تو آن پیرمرد ریش سفیدی هستی که جمعه ها ندبه

می خواند، همان جوان رعنایی که به خواب همه می آید، شاید آن درویشی که هرگز نقش لبخندش را از یاد نمی برم یا آن کودکی که هنوز پشیمان از نخریدن گل هایش هستم.

... و تو می آیی و آغاز می کنی قیامت را به عظمت قیامت و پایان می دهی امامت را با خون و شهامت. وقتی تو بیایی شانه های سالخورده زمان و پشت خاک خورده باد، نه شباهت به یک اتفاقِ

عجیب دارد و نه رابط با حادثه ای مهیب.

بیا و پایان بخشِ شب و سیاهی باش. بیا که تمامِ چشم های بینا در غبارِ نیامدنت کم سو شدند و تمام چشم های کم سو به عشقِ آمدنت خیره به هر سو.

«هم چو نور دیده ها از پرده بیرون نه قدم

ای تو نورِ دیده های اولین و آخرین»

بیا که ذره ذره عالم و شرحه شرحه وجودم در جست وجوی توست. کوچه به کوچه و آینه به آینه.

در این روزگار غریب که پر از واژه های تاریک خواب های آلوده و و دست هایِ خشکیده است، همه حضور تو را می طلبند، همه نگاه تو را می پویند.

حتما می آیی! شبی در شبستانِ تیره بشریت، می آیی با شمشیری و اسبی و جهانی را به خاک می افکنی، می آیی و تاریخ هستی سوز را هستی ساز می کنی. می آیی و با تلاطم آبی ات، ماهی ها را به رقص وامی داری و با صدای آسمانی ات پرستوها را به بازگشت می خوانی. می آیی و سیطره حکومتت پیوندگاهِ زمین و آسمان می شود و نقشِ لبخندت پناه گاهِ زمین و زمان و صدای روحانی ات، روحش بخشِ هر مکان. تو می آیی و دنیا آخرین امتحانش را پس می دهد.

دیگر تکرار بیهوده زندگی هیچ تازگی ندارد. بازگرد که جای تو خالی است، در نبض سیب های

رسیده و در قلب شب بوهای پیچیده. تو نوح زمانی و باید بیایی، تو یوسفِ گم گشته ای و یاد بیایی.

تو باید بیایی. سنگریزه های کنار ساحل، نرگس های کوهی، پروانه های بی خیال و دانه های انار هم تو را می خوانند. من از لرزش برگ ها و گریه بادها فهمیدم که تو می آیی...

... تو می آیی، دیگر نه جغدی می خواند، نه باری می وزد و نه ظلمتی می ماند.

ص:156

نماز حکومتت یاقوت های اشکی است که از چشمان آسمان فرو می ریزد و پرچم عدالتت، برگ های سبزی است که بر تنِ گیاهان می روید، تو حتما می آیی، می آیی با شمشیری و اسبی ...

هر صبح ندبه خوان آمدنت خواهیم بود تا بوی خوب تو ای غایب حاضر، جانمان را جلا دهد.

از پشت کوه ها

از لای نیمه باز پنجره های آرزو به دل

بر بام خانه ها

چشمان منتظر

سوسو زنان وعده ای از نور

فریاد می زند

فریاد از دلی که بشکسته است

و از حنجری که خسته خسته است

چشمان منتظر خیس

در انتظار یار فریاد فریاد می زنند

«أَمَّنْ یُجیب» خالق یکتا

أَمَّ مَنْ یُجیب بوی گل و بار صبحگاه

أَمَّ مَنْ یُجیب

خواهش من از تو این دعا

تا کی به دشت ها

تا کی به چار راه زمان پشت کوه ها

تا کی از لای نیمه باز پنجره های آرزو به دل

فریاد برکشم / باز آ، امید آینه ها، بوی یاس ها!

باز آ و بر دو چشم منتظرانت قدم گذار.

می دوند تا شاید به جمعه موعود برسند، جمعه ای که از پس آن تمام دلهره های رسیدن، تمام می شود؛ جمعه ای که وعده داده شده روزی از میان این همه روزهای سخت، انتظار را به پایان می رساند.

چه قدر خسته ام؛ چقدر منتظر! چه قدر چشم به راه!

هر جمعه، آخر هفته که می شود، اطلسی ها را آب می دهم؛ کوچه را از عطر یاس پر می کنم و دسته

گل نرگسم را در دست می گیرم تا شاید...

اندوه این جاده های منتظر را چگونه طی کنم؟ که راه بس ناهموار طولانی است. ای کاش پنجره ها

باز شوند و فریادم را تا سرزمین های دور برسانند! من کبوتر غمگینی را سراغ دارم که هر غروب جمعه، آواز غربت را در رویای وصل خویش زمزمه می کند.

ای مسافر غریب، ای غریبه آشنا! در کدامین باغ! کدامین بستان!

کدامین بیابان تو را جست وجو کنم!

بعضی وقت ها که روزگار قصد می کند، نیمه جانی را که در بدن دارم، از من باز ستاند، یاد تو و رویای شیرین وصل توست که آرامم می سازد.

من دلم پیرتر از آن است که بیش از این سال های جدایی را دوام بیاورد. ای کاش زودتر می آمدی، ای کاش زودتر می آمدم، ای کاش فاصله ها کوتاه تر می شد!

در ابتدای هر هفته می ایستم و عطشناک، سراب جمعه ها را درمی نوردم. اگر قصه انتظار، نوشتنی

بود، شاید می توانستم قصه اشک های مذاب را تا لحظه رسیدنت بنویسم.

من در ابتدای هر هفته جمعه را انتظار می کشم تا با چشمه وصلش عطش مرا خاموش کند. ای امام

زمان ها، دقیقه ها، ثانیه ها، ای امام موعود! زودتر ظهور کن!

آه! ای شکوه مندترین قله رجا! انگشت مهر به لب لعل تر کن و صفحه ای چند از برابر چشمم بگذران. نمی خواهم امروز را که فردا نیست بیش از این روی در روی نشینم.

و فردا را چه زیبا به نام تو آذین بسته اند! من همیشه فردا را بیشتر از دیروز دوست داشته ام، و صمیمی تر از امروز.

بیا که شاهنامه عمر، پایانی بدین خوشی و زیبایی نخواهد داشت. بیا که شهد حیات حقیقی به جان

انسان ها ریخته خواهد شد:

بیا تا زندگی معنا یابد و امید، رنگ بگیرد.

بیا تا بهار از راه برسد و پرستوهای عاشق، هلهله سر دهند.

بیا تا برهوت زندگی به ظهور لاله حضورت آباد شود.

بیا تا در بهار گرم حضورت، هستیمان سبز و خرّم گردد.

بیا تا زمینِ ستم زده، در سایه سار عدالت تو، بهشت شود.

بیا تا قامت خمیده اسلام با ذوالفقارت، قد راست کند.

بیا تا چشم گنه کارمان به خورشید جمال الهی ات روشن گردد.

شمس الشموس طلعت و دلربایت بی پرده، الطاف الهی را بر سفره فقرِ خاک نشینان شب زده هدیه می کند. ابرهای غیبت، دیدگان گنه کرده ما را پوشانده نه جمال یوسف زهرا علیهاالسلام را. این

دست های ناتوانی ماست که در برابر تابش نور اصیل آسمان، میان چشمان نور ندیده ما و خورشید

حایل شده و ما را در شب غیبت نور، ماتم زده کرده است:

جمال یار ندارد نقاب و پرده ولی

غبار ره بستان تا نظر توانی کرد.(1)

اگر از ابرهای مادیت، منیّت نفس و هواپرستی مان بتوانیم با سفینه تقوی بگذریم، بر فراز آسمان

اخلاص و صفای معنویت، سیر تماشای نور، مسیر ایمان خواهد کرد:

تو کز سرای طبیعت نمی روی بیرون

کجا به کوی طریقت نظر توانی کرد؟(2)

صدرنشین کائناتی و بر ذره ذره عالم امکان نظر لطف داری و من چه قدر خوشبختم که مولایی همیشه حاضر و ناظر احوال خویش چون شما دارم:

«با که توان گفت این سخن که نگارم

شاهد هر جایی است و پرده نشین است!»(3)

مولای خیمه نشین خلایق! شبهایم را نذر اشک کرده ام تا روز ظهورت را زیارت کنم. نمازم را قامت استغاثه بسته ام تا ظهور فریادرس هستی فرا برسد.

روزهایم را روزه زهد می گیرم تا به حضور سرور پاکان افطار کنم.

دریچه ظهور بگشا و به آوای رسا، با همه کائنات حجت خدا را تمام کن. بخوان به آیه روشن الهی، آن گونه که سر بریده جدّت در تشت طلا به آهنگی حزین خواند: «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ اَصْحابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقیمِ کانُوا مِنْ ایاتِنا عَجَبا»(4) آری چه قدر برای دشمنان اهل بیت شگفت خواهد بود روزی

که خورشید ولایت همراه سیصد و سیزده ستاره فروزان، شام بزمِ ظلم وجودشان را در نوردد و افق مه آلود درد بشر، فریادرسی آسمانی را نظاره گر باشد. آن روز الهی و آن روز موعود فرا خواهد رسید. روزی که دشمنان آن را دور و ما آن را نزدیک می پنداریم: «اِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعیدا و نَراءُ قَریبا».(5)

ص:161

گل سرخ، خون لخته شده شهیدانِ موعود است، بر سنگ فرش های جهان.

هر کسی که به تکلّم گل سرخ رسید، شاعر شد

و هر کسی که به دریاچه گل سرخ پیوست، شهید شد.

اوّلین کسی که گل سرخ، ادامه رد پایش بود، پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بود و آخرین کسی که رمز گل سرخ را با لهجه روشن، برای جهانیان تلاوت خواهد کرد، موعود است.

موعود من! آقای سبزپوش معطّر! بیا و با جهان، به زبان گل سرخ سخن بگو.

بیا و ببین که هر روز در سینه منتظرانت گل های سرخِ زخم می روید.

بیا و قتل عام گل های سرخ را ببین.

زمین، به گور دسته جمعی گل های سرخ بدل شده است، پس از گذشتن تانک های پاییز.

بیا و انتقام خون گل های سرخ را بگیر، بیا و خواب های ارغوانی ما را ببین، ای سبزترین بهار تا هنوز در راه!

بیا و رودخانه های سرگردان گل سرخ را از ملکوت، به سمت کویری های زمین هدایت کن، تا خون مکاشفه از چشم های خشکیده این مردمان گرسنه بجوشد.

بیا و سفره گل سرخ را پهن کن و همه موجودات را به مهمانی بزرگ خودت دعوت کن.

بیا و سجّاده گل سرخ را در مصلاّی بهار بگستر تا بزرگ ترین نماز جماعت تاریخ را به امامت تو برپا داریم، ای امام گل سرخ، آقای سبزپوش!

چشمی نمی گیرد سراغ از حال فردا

خفّاش غفلت در سیاهی می زند چرخ

شاید نشاند زخم ها بر بال فردا

کو برق شمشیری؟ طلوع شب ستیزی؟

آید، بتابد نور در تمثال فردا

هرچند این شب ها شکیباتر زِ یلداست

خطّ فلق را دیده ام در فال فردا

دست بهار آتش زند اسفندها را

می آیی از راهی به استقبال فردا

ص:165

ص:166

ص:167

ص:168