با همه غفلت هایم...

خدایا! با همه عصیان ها و سرکشی هایم، با تمام غفلت ها و نسیان هایم، با یک یک تمردها و گناهانم، با لحظه لحظه کوتاهی هایم، آستانی را جز درگاه تعالی تو، شایسته تعظیم و بندگی نیافته ام. پس ای بخشنده متعال! به صمدیتت سوگند، به هوشمان دار و روزنه های مشعشع هدایت را در جان ما رونق بخش!

آسمان بار امانت نتوانست کشید...

الها! تو را آن گونه که تویی، هیچ ادراکی به تجسم نیامده است. تو را چنان که شایسته است، هیچ زبانی به تسبیح ننشسته. این ماییم که در تجاهل دوران، تنها به کوچکی خود معترف شده ایم، بی آنکه

مسئولیت مقدس بندگی ات را مجال درک داشته باشیم.

همان امانت عظیمی که کوه ها از قبول آن درماندند و کائنات از پذیرش آن به تنگ آمدند، پذیرفتیم، اما یارای امانت داری و توفیق امانت مندی ات را بر ما ارزانی دار که بی تو ما همگان جز نقطه هیچ، نیستیم و با تو به چنان عظمتی دست می یابیم که در باور هرگز جای نخواهد یافت. به دادمان رس که سخت محتاج تفقد توییم.

راهم و لطفی به آهم کن! اکنون که اسیر کوی تو، نظر به سوی تو دارد، چراغ معرفت را در ظلمات قلبم بیفروز، تا چشمم، محو زیبایی تو شود. الهی! تو، درمان دردهای نهان منی.

اگر راهم دهی...

الهی! اگر راهم دهی، در گلستان تقربت مقیم می شوم. اگر بر آیینه روحم نظاره کنی، تکه های حقیر مرا تا سقف کبریایی خویش، از شوق بالا برده ای.

هر کس جرعه ای از چشمه عنایتت نوشید، جامه رستگاری پوشید.

خدایا؛ آینه جانم را جلا ده و قلبم را صفا ده!

می خواهم حرّ شوم

الهی!

در دشت بی پناهی خود، جز توبه های شکسته و پاهای خسته، ره توشه ای نبسته ام. اگر تصوّر رحمانیّت

تو مرا در ارتکاب معاصی گستاخ کرده است، مگذار پیش از بیداری ام، عقوبتت سر رسد که چه بسیار بندگانت را در نیمه راه مکافات، به سوی خود باز گرداندی. مددی کن تا حریت حر، نصیب من نیز شود که در منطق مشیت تو هر غیرممکنی شدنی ست.

من، گم شده ام

الهی! دعوتم کردی، ردّم مکن؛ شعله ورم کردی، سردم مکن؛ آمدم تا با تو راه های نرفته را بروم.

آمدم و مطمئنم که تو سال ها چشم به راهم بودی؛ حالا دستم را بگیر و مرا پابه پا ببر تا خودم را پیدا کنم.

من سال هاست که در خودم قدم می زنم؛ ولی به خودم نمی رسم. مرا به خودم برسان؛ من گم شده ام.

با این دست های خالی...

الهی! با دست خالی آمدن عیب نیست؛ با دست خالی برگشتن عیب است.

اگر از من بپرسند از کجا آمده ای و چه آورده ای؟می گویم از خانه دوست. و...

خجالت می کشم بگویم با دست خالی. الهی مرا با دست خالی برنگردان.

همه دلتنگی هایم را با یاد تو اشک بریزم و هزار هزار سبد یاس، در روح خسته ام بپراکنی تا عطر حضورت را در جسم و جانم احساس کنم.

تا تو

می دانم باید دست از خودم بردارم،

باید دلت را به دست بیارَم!

دلم را به دستت بسپارم.

دستم را از دامانت برندارم.

دلم را به کسی خوش ندارم و خوشی را بگذارم و

بگذرم!

بروم، تا خلوت تنهایی با تو؛

تا تو.

یا «تو»!

می دانم باید یا با تو باشم، یا نباشم.

می دانم با تو فقط می توانم باشم.

می دانم نباید با غیر از تو باشم.

می دانم؛ اما نمی دانم که آیا می توانم؟

با تو بودن، همه امیدم است

و بی تو بودن، فکرش هم، دست و دلم را می لرزاند!

اصلاً مگر می توان بود و با تو نبود؟

پس هیچ کس؛ یاتو!

داد می زنم در این قفس: «یا تو»!

ص:6

سپاس من، سپاس عالمیان و آدمیان، سپاس های مشتاق و دلداده، همه از آن توست که بی وقفه و یک نفس، کائنات را خدایی می کنی و سلطانِ یکه تاز هستی و خلقتی؛ مهربانی که هرگز بر اهالی قلمرو خویش، برای عطای بی دریغش، منتی نمی گذارد.

آغاز این روز را از بستر خواب شیرین گریختم، تنهابه قصد تو... تا با تکرار این واژگان خجسته، با این سجده ها و رکعت های سحرگاه، این روز پیش رو را در سایه سار رحمت و لطف تو، به شام برسانم.

لحظه های ناب سعادت

این واژه های از قدیم تا امروز، این زانو زدن ها و سر به خاک ساییدن ها را هرگز دل زده نمی شوم.

این قنوت های ملتمس، تکبیرهای سربلند، رکوع هایی که انحنای عاشقانه قامتم هستند، این سجده های تسلیم، این قیام های پرتوان و مستحکم، لحظه های ناب سعادت اند. این نمازهای صبح و ظهر و شام، اذنِ دخول بارگاه تواَند تا حتی روسیاه و تر دامن، در آستان تو لب به ابراز بندگی بگشاییم و صدایت کنیم.

از آسمان آمده ام؛ از طواف حریم تو. همه این لحظه های سبز نمازم را در پرواز بوده ام. سلام گفتم و در پایان نمازم، دوباره به زمین بازگشتم. چه سفر سرافرازی! چه پروازِ بلندی! تمام رنج ها و دلتنگی های کهنه ام در این سفر، آن سوی ابرها، جا ماند و من آسوده خاطر و سبک بار و سبک روح، به خاک بازگشتم. سجاده ام هنوز بوی عرش دارد؛ مُهرم هنوز نمناک است.

تسبیحم در تماس بال و پر فرشته ها، لطیف تر شده؛ اشک هایم پر از انعکاس تصویر بهشت است.

پروردگارا! سراپای وجودم، مرهون توست. سپاس که مرا به خویش راه می دهی. سپاس که هنوز درهای آسمانت به روی منِ گناه پیشه، بسته نیست.

نمازم، این تنها بضاعت و ره توشه آخرتم را از من بپذیر!

«اِلهِی اِنْ کانَ فِیها خَلَلٌ اَوْ نَقْصٌ مِنْ رُکُوعِها اَوْ سُجُودِها فَلا تُؤاخِذْنِی وَ تَفَضَّلْ عَلَیَّ بِالقبولِ و الغُفْران».

ص:8

نقاشی خداوند

خلوتِ خیابان را غنیمت بشمار تا زمزمه گام هایت را با زمین، گوش بسپاری! روی نشدن ها خط بکش و کلید رستگاری را در قفل درهای بسته ات بچرخان که این برهه کوتاه، زمانی است که به تو قدرت و انگیزه تحول می دهد.

کُنجد روی التهاب نان های سنگک لم داده است و آواز می خواند. شیر، روی دست سبدهای خواب آلود، در حال شیطنت است. برگ ها از این سو به آن سوی خیابان، در حرکتند و نقاشی نشاط آور خداوند بر روی زمین، لحظه به لحظه در حال شکل گیری است. اگر تو بخواهی، امروز زیباتر از دیروز به نقش در خواهد آمد. بلند شو، روشنایی آب را برای چهره ات به ارمغان ببر و در نماز غوطه ور شو!

بلند شو و پنجره اتاقت را باز کن و شاهد تجلی خداوند بر یکایک موجودات روی زمین باش!

صبح، قله ای است نزدیک تر از تمام قله های دیگر به خداوند.(1)

دستت را به من بده!

درخت آرزوهامان به بار نشسته است. دیگر دست خشک سالی و ناکامی، مزرعه سبز میهن ما را لمس نخواهد کرد. رود عظیم یک پارچگی، در تار و پود ایران زمین جاری شده است.

آی برادر بلند بالای من! خواهر عفیف آرزوهای دست یافتنی ام! کبوتر خوش پروبال اتحادمان، به پرواز درآمده است. رؤیای نجات جهان را من و تو ترسیم می کنیم و آینده تاریک جهان را به ظهر روشن ظهور، پیوند می زنیم. دستت را به من بده تا مرداب سیاه فاصله را بگذرانیم و قدم به دشت یاس های معطر بگذاریم. پرچم پیروز اسلام که فرازِ سرِ ماست، دلتنگی و ترس از هیچ کرکسی، اوج کبوترانه ما را تهدید نمی کند. دستت را به من بده تا پرده از اسرار برداریم!

چرا تو؟

بادهای سیاهی که از دور می وزند، فقط بادند؛ فقط کولی اند؛ کولی هایی که به دنبال خانه می گردند و می خواهند طلسم آوارگیِ شان را روی سر تو بشکنند.

انگار دیواری کوتاه تر از دیوار تو پیدا نکردند که بتوانند دیوارهای بلندشان را بلندتر نشان بدهند!

از پشت پنجره های دودی هولوکاست های وهم آلود، نعره می زنند و دستشان را روی گلوی تو می فشارند و دهان کودکانت را با بمب می بندند.

اما چرا تو؟چرا به آلمان نمی روند تا حقشان را از اجداد نازی آلمانی ها پس بگیرند؟ چرا در آغوش

کاباره های کثیفشان در اروپا لم نمی دهند و دست از سر مساجد تو برنمی دارند؟! چرا در دود کافه های شب آلود غرب محو نمی شوند؟! چرا ساکت نمی شوند؟!

چرا این بادهای سرگردان، این کولی های آواره از زمان موسی تا امروز، بیشتر از حقشان را از زمین و آسمان می خواهند؟ کاش دوباره موسی به سوی قومش باز می گشت، تا ببیند این بار به سراغ کتاب رفته اند و واژه واژه تورات را تحریف کرده اند! کاش برمی گشت، تا ببیند خاخام های مشکی پوش آئینش فتوای جواز قتل کودکان مسلمان را می دهند!

برای آزادی

سیگار قهوه ای بلندی را هی می کشند و هی در بدن تو فرو می کنند؛ مبادا آخ بگویی! آنها در حسرت یک آخ تواند که اعلامیه بدهند؛ «او تاریخ و فرهنگ ما را پذیرفته است.» و بعد برای بادهای کولی صفت، نامه بفرستند که به خانه بیایید.

جنگ شش روزه، آن قدر برگ ارزشمندی نیست که لیاقت داشته باشد در کتاب سترگ تاریخ تو اندوخته شود؛ با همه تانک هایش، با همه شعارها و سرودهای حماسی اش، با همه سربازها و تفنگ ها و تجهیزات به روزش.

انتفاضه تاریخ تو است؛

هرچند با سنگ، هرچند با خون، هرچند با چنگ و دندان.

ص:15

بلند شو ای زیتون خونین؛ ای مادر سبز با برگ های ضخیم سوزنی، سرت را بلند کن و شاخه هایت را به هوا پرتاب کن و هواپیماهای فانتوم را به خاک و آتش بکش! مِرکاواها را زیر پا له کن و خواب آسوده این بارهای سرگردان را به هم بزن!

خوب نگاه کن؛ ببین آن طرفِ سیم خاردارها مردی ایستاده است که بادهای سرگردان، از چند کیلومتری هم نزدیک او نمی شوند.

تا تمام کشورش را دور نزنند، نمی توانند عبور کنند. حتی بعضی از خاخام ها، کلاهشان را برایش از سر برمی دارند و آن قدر خم می شوند که موهای به هم بافته شان، به کفش هاشان می خورد!

آن طرف سیم خاردارها، مردی ایستاده است که بُرد غریوش حتی به مریخ هم می رسد؛ چه برسد به تل آویو!

گوش کن؛ دارد قسم می خورد؛ «اسرائیل از خانه عنکبوت سست تر است.» حالا چهره شفق گونت، بشارتِ صبح می دهد. دست های زخمی ات را پنهان کن. سیم چین شکسته ات را دور بینداز. تو باید

سیم خاردارها را ببلعی تا آزاد بشوی.

آرام سرفه کن؛ مبادا آدم برفی ها صدایت را بشنوند؛ تو باید زنده بمانی!

چقدر معصومی!

دوباره نگاهت می کنم. در این لباس، چقدر تکیده و کبودی، فلسطین!

چقدر زیر چشمانت گود افتاده است، از بس که خمپاره بلعیده ای و کودکان دسته گُلت، در آغوش گرم تو، واژه خون و جنگ و سنگ را هجی کرده اند؛ چقدر معصومی!

صبرکن، فلسطین!

همین الان، فرمان سر بریدن یک گل دیگر صادر شد. سربازها می دوند. روی خاک مقدس تو، به سمت هدف می دوند و خون از زیر چکمه های اسرائیلی شان، می پاشد به دیوار. صبر کن!... ما بالاخره آن کلاه کوچک سیاه را از سرشان برمی داریم و لباسی باور نکردنی برایت می دوزیم، تاروپودش همه از آزادی... و بهار، پوست این درختان خشکیده زیتون را خواهد ترکاند.

صبر کن!...

تو عروس همه تاریخ خواهی شد؛ عروسی با قد بلند و رعنا، لباسی سپید و خدایی و انگشتری زیبا مزین به نگین طلایی «قدس».

«تاریخ»، قانون دارد. این طور که نمی ماند؛ صبر کن فلسطین!

ص:17

کشف حقایق، گام اول حیات

شهر بلخ در سوم صفر سال 370 قمری، صدای گریه کودکی را شنید که قرار بود دنیا را روی سر انگشتان کوچکش بگرداند. از خردسالی، از همان هنگام که آموخت زمین می تواند استواری گام های او را تحمل کند و برایش به هر سوی، راه جدیدی را بگشاید، به فراگیری علوم پرداخت؛ موسیقی، هندسه و جبر، عرفان، فلسفه، طب و... . هر رشته علمی را که با آن آشنا می شد، به کمال، در یادگیری و فهم آن، تلاش می کرد و لحظه ای از کشف شهود جدید فروگذار نمی کرد.

ابوعلی خردسال، بالید، بزرگ شد و قد کشید. دنیا را دید که چگونه در خاموشی خفته است.

مردمان را تماشا کرد که از درد به خود می پیچند و طبیبی نمی یابند که مرهمی برای زخم هایشان بیاورد... .

ایمان به خدا، حلال مسائل...

مسائل، گاه سخت می شدند؛ پیچیده تر از آنکه به نظر برسد راه حلی برایشان هست. دیگران می گفتند:

این یکی دیگر معلوم است که لاینحل است. نمی توان به جواب رسید. گویی سؤالش به آدمی می خندد؛ آن قدر که مسخره است... .

بوعلی سینا نگاهی که نشان از شب نخوابیدنش برای یافتن پاسخ مناسب سؤال بود، به صورت مسئله می انداخت. جزواتش را کنار می نهاد، وضویی از سر اخلاص می گرفت و راهی مسجد می شد. و در راه می شنید که مردم از پشت سرش طعنه می زنند: برو شاید پاسخ سؤال بر تو وحی شود... و می خندیدند. ابوعلی، سلام نماز را که می داد، خودش را در بحر تفکر می انداخت، غوطه ور و سرگردان.

دنبال نوری، راه نجاتی، جوابی که در خور مسئله باشد... .

و فردا خبر می پیچید: بوعلی سینا، این مسئله را هم حل کرد...!

خواسته باورنکردنی...

بوعلی، درد پادشاه را خوب می شناخت؛ دردی که داشت امیر نوح بن منصور سامانی را از پا درمی آورد و می گفتند حکیمان زیادی از پس درمان پادشاه برنیامده اند و اطرافیان شاه، در دم جانشان را ستانده اند. بوعلی، نعلین هایش را پوشید و راه قصر را در پیش گرفت... .

ص:19

چندی نگذشت که پادشاه بر ایوان قصر، به سلامت ایستاد، نفس عمیقی کشید و فرمان داد: طبیب من که بود؟ بگویید بیاید و هرچه می خواهد، بگوید تا مرادش را فورا بدهیم. و بوعلی سینا چیزی نخواست؛ جز آنکه حق استفاده از کتاب خانه قصر پادشاه را داشته باشد. پادشاه، شگفت زده در فکر فرو رفت: چیزی نخواستن اش را باور کنم یا وصله های پر کوکِ عبایش را؟

شمع پرفروغ ابدیت، در شب های تاریک جهل بشر...

برای بزرگ مردی چون ابوعلی سینا، خیلی زود بود که در 58 سالگی به ابدیت بپیوندد. بوعلی سینا رفت؛ اما کتاب های گران قدری چون «اشارات»، «شفا»، «حکمت عرشیه»، «قضاو قدر»، «لغه العرب»، «قانون» و... همگی، اشاره ای است که فصلی از کتاب تاریخ که بوعلی سینا، نویسنده آن بود، هنوز ادامه دارد. یادش سبز!

«از شمار دو چشم، یک تن کم

وزشمارِ خِرد هزاران بیش»

نام بوعلی، یادآور علم و فلسفه و طب و حکمت است. انسان بزرگی است که قرن هاست بشر از مائده های آسمانی «شفای» او، از خوان پربرکت «قانون» او و از نسیم دل انگیز «اشارات» او، جان می گیرند و از عطر و بوی آن، سرمست می شوند.

دیوانه وار، به جست وجوی دانش بود و نبض او، به شوق حکمت و فلسفه می تپید. در علم، چنان قد کشید که فراتر از دیگران ایستاد، و هنوز به هجده سالگی نرسید که همه علوم زمانش را فرا گرفت.

و این گونه، بوعلی، میراث دار بزرگ علم شد و سرشار از حکمت و فلسفه، تا همواره در زمان جاری باشد و چون مهری تابان، جاده های روشنی را پیش پای آدمیان بگذارد.

دردمند بودی که به درمان رسیدی

یک بار با سماجتی پی گیر، رودخانه های علم را نوشیدی و دائره المعارف عصر خویش را رقم زدی. یک بار دیگر، دریای علم شدی و جوشیدی و از بی کران دانش های تو، رودخانه هایی دیگر سرازیر شدند.

دقیقه دقیقه جوانی ات را به پای مشق و مدرسه ریختی؛ رنج ها بردی تا آیه «لَیْسَ لِلاْءِنْسانِ إلاّ ما سَعی» در تو مجسم شد.

حکمت ایمان

فلسفه، هنوز هم دانشجوی درس توست. پس از تو، هرچه آمده اند، شاگردان تو بوده اند. فلسفه بعد از تو تنها شرحی است بر تو. تو «حکمت یونانیان» را خواندی تا «حکمت ایمانیان» را به اوج رساندی. زیتون مبارکی که تو در زمین تفکر کاشته ای، نسل به نسل و فرد به فرد، تکثیر شده است و اینک ما گرداگرد سفره اندیشه هایت نشسته ایم.

مشعل علم را برداشتی تا آتش پارسی نمیرد؛ دست های طلب را برافراشتی تا دست مردان پارسی، برسد به آسمان دانش. تو، در کالبد ارسطویی معرفت روح ایرانیت دمیدی و ریشه اش را در گلستان اسلام استوار گرداندی. اینک اهالی علم، در تولید دانش ایرانی به تو اقتدا خواهند کرد.

«آشنای قلم»

دوات و قلم و کاغذ، آشنای دیرین تو بود که در راه علم قدم نهادی و به ورطه نامتناهی اش جان سپردی. اما صدحیف که دشنه و تیر و شمشیر، دشمن دیرین اوراق دانایی اند و تو، برجسته ترین هدفِ پیش روی آنها بودی.

اما سلاح جاودانه اندیشه را نمی توان با زخم دشنه و شمشیر، از پای درآورد؛ آن هم اندیشه پُرصلابتی که در جان حق جویت ریشه دوانده بود.

کاش ماهیان دریا، ارزش وجود آب برای حیاتشان را در می یافتند تا قدر تو را پیش از فوت وقت می شناختند! افسوس که بندهای زنجیر جهالت جاودانه، دستان ذهن پویایت را به زنجیر بست تا آیندگان ثَمَری کمتر از باغ هزار بَرَت، بچینند. کاش امروز، آنها که اشارات رو به تعالی تو را یافته اند، قَدرت را بیشتر بدانند!

«جاودانه ترین»

دریای جوشان حکمتی و تا همیشه، بر ساحلِ دیدگان دانش می خروشی.

درخت پرصلابت دانشی و قامت استوارت تا همیشه سبز خواهد بود.

کهکشان نامتناهی فلسفه و طبابتی و فانوس ذهن پویایت تا ابد فراراه جویندگان طریقت روشن است.

تشنه طریقت دانایی بودی و اشعه اندیشه های تابناکت، تا همیشه تاریخ، بر سر مردمان این سرزمین، مستدام خواهد بود.

پله های علوم، پهنه گام های «حکیم»

«حسین بن عبدالله بن سینا» نابغه ای است که در 16سالگی، مورد مراجعه دانشمندان معاصر خویش، در منطق و هندسه قرار گرفت.

در 18 سالگی از کسب همه علوم عقلی فارغ شده و سرآمد علمای تمدن اسلامی شد. در 21 سالگی،

یعنی عُنفوان جوانی - این متفکر، آغاز به تألیف کتب و رساله های گران سنگ خویش کرد و تا پایان عمر - از این کار فارغ نشد.

شعله های آفتاب، ابرهای تواضع

آن سان که خورشید، از پس کوه های بلند می تابد و روشنی اش را به تن سرد زمین می ساید؛ بوعلی سینا، از کوچه و بام های «بخارا» تا «افشنه» اصفهان و «ری»، تابید و در این سفر پر از رنج و پربار، گاهی طبیب ناله های پریشان حالان می شد و گاهی تا آسمان هفتم، چشم می دوخت و تفکر در ذات بلند آفریدگار می کرد.

تواضع سقراط گونه و جمله «من نادانم»، جمله ای مقدس و بلند است که از زبان خردمندان - شنیده می شود و ادراک مفهوم آن شاید آن قدر محال باشد که به عقوبت آن جامِ شوکران در - زندان «آتن» بیانجامد؛ ولی صاحب بلندترین برج دانش و فنون، با دلی سرشار از ایمان به حق فریاد می زند؛

تا بدانجا رسید دانش من

که بدانم همی که نادانم

پس همه دست ها باید به مقام بلند حکیم بزرگ ایران زمین، «ابن سینا»، بر سینه نشیند.

ص:24

چه زیباست همت والای تو؛ وقتی به چشم انتظاری بی قرار مادری، در پَسِ درهای بسته اتاق جراحی، یک بار دیگر، آغوش گرم مادرانه را هدیه می کنی!

چه زیباست وقتی بالای نسخه ات می نویسی «یامَنْ اِسْمه دواء» و تمام جانت اقرار می کند به حضور دائم آن حکیم محض، در شبنم نوازش بندگانش!

خدا را در حوالی لبخند بیماران می بینی

تو می دانی نشانی خانه دوست، در حوالی پلک های بیماری است که در آستانه مرگ، دوباره به شاداب ترین روی حیات، لبخند می زند.

تو گرمای قلبی را لمس کرده ای که در سردترین لحظه سکون، برای قدرشناسی از مهربانیِ خالق، دوباره تپیده است.

شاید برای همین، بوعلی را با آنکه فیلسوف بزرگی است، در هیئتِ طبیب مهربانی به یاد می سپاریم که دوره گَردِ هم دردی و همیاری با بندگانِ خدا شده است! شاید برای اینکه تبسم زیبای خداوند را در لحظه پرشکوه شفای بیماران دیده بود.

ص:26

شنبه

3 شهریور 1386

11 شعبان 1428

25.Out.2007

این همه شباهت به خورشید

ای نخستین نواده از سلاله یاس ها

و ای اولاد نسل هزاربار سوخته ققنوس!

تو این رسم محبت و نگاه آشنا را

از که، از کدام خاطره، از کدام رؤیا

به ارث برده ای؟

از کجا آمده ای، با این همه شباهت به خورشید؟

می دانی چقدر

گریه های گاه و بی گاه، در این گهواره خفته است،

تا نوبت به تو رسیده؟

نگاه کن

شاید در پَر قنداقه سبزت

مرهمی برای این جراحت کهنه سال داشته باشی!

حالا به گوش مادرم می رسانند

برای کودکش که به خواب دریا رفت

جانشینی آمده است!

که قلم تقدیر، اوج شکوفایی ات را بافرو ریختن گلبرگ هایت و اوج جوانی ات را با افول زود هنگامت، در هم آمیخت.

قلمرو تو، به گستردگی تاریخ است و زمین، هنوز هم از شور جوانی در هم آمیخته با شهادتت، به خود می بالد و لبریز از غرور است. تو، طراوت جوانی را با شکوه ایثار، پیوند زدی و در قامت سروگونت، والاترین نمونه یک جوان را به تصویر کشیدی. جوان رعنای حسین! می دانم آن گاه که عزم رفتن کردی، دلت تنها نگران یک نفر بود. پدرت، که ناامیدانه به تو خیره شده بود.

جوان بود؛ اما...

جوان بود؛ اما آهنگ خاوران داشت و به سوی چشمه خورشید، می شتافت. با ابرهای سیاه، ناسازگار

بود و هرگز از خروش تُندرها نهراسید و مرعوب جاذبه های دروغین جهان مادّی نشد.

جوان زیبای حسین، چکاد پاکی ها و خوبی ها را فتح کرده بود و پرچم پیروزی را بر فراز آن برافراشت.

جوان بود؛ اما می دانست که بزرگی در فداکاری است و عزتمندی در ادب.

جوان بود؛ اما به این باور رسید که در دو راهی های حق و باطل، عقل و نفس و خدا و شیطان، باید حق را برمی گزید و سراغ عقل رفت و به خدا روی آورد.

برای علی اکبر، همین افتخار بس که در قلب عرشی حسین جای داشت؛ تا آنجا که روز عاشورا، چون برای خداحافظی نزد پدر آمد و آن گاه روانه شد، همه دیدند که حسین نیز بی اختیار به دنبالش به راه افتاد.

می روی از پی خود می کِشی ام

نه همین می کِشی ام می کُشی ام

شادمان یا نگران؟

در باغ امامت زاده و در دامان نور پروریده شدی و بدین گونه، از چشمه ایمان سیراب شدی و از جام عشق نوشیدی. تو، با ولادت خویش، دامن دامن نور به دیگران بخشیدی و سبدسبد شکوفه شادی به دوستان عطا کردی.

ص:29

پسر جوان حسین(ع)! چقدر سرمست عطر خدا و مشتاق دیدار پروردگار بودی که حس جوانی ات را در ازدحام دیدار انوار قدسی، به فراموشی سپردی و سفر دنیایی ات را نیمه تمام رها کردی و سرودی خوش سر دادی که:

حجاب چهره جان می شود غبار تَنم

خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم

چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست

روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم»

علی اکبر حسین! تو آن زمان که پلک گشودی، چهره پدر را شادمان دیده بودی، اما شاید از زمانی که پلک را برای همیشه بر هم گذاشتی و خرسند و شادمان از همه هستی دل کندی، تا همیشه دنیا، گوشه دلت همچنان نگران یک چیز است: چهره گرفته پدر؛ آن گاه که با رفتنت به سوی شهادت پنهان و آرام می گریست.

ای فرزند رودخانه و کوه! آیه های اولین لبخندت، اطلسی های بی شماری را به شکفتن نشاند. تو گویی خاک از آفرینشی تازه باز می گردد! آمدی و بارقه های معطرت، کوهستان را به هلهله خواند.

تا تنهایی بزرگ عاشورا

به خوش آمد گویی ات، شقایق ها می شکفند و دریاها می خروشند.

سپیده دم یازدهم شعبان، افق آمدنت را طاق نصرت می بندد. بام های جهان، کبوتر پوش این همه برکت، ثانیه های عاشق را مرور می کنند! تو می آیی تا تنهایی بزرگ عاشورا را تجربه کنی. می آیی تا دل های نااستوار بنی امیه را هیبت صدایت به لرزه درآورد و تاریخ، در پیچ وخم های ابدی اش، تو را جاودانه به یادها بسپارد. نامت، روایت پایان ناپذیر آفتاب است. می ستایمت که تکرارت، رواج روشنایی است.

عشق ناگزیر حسین(ع)

تو که آمدی، حسین(ع) دوباره جوان شد؛ و دلخوش تر به این روزگار پرآشوب.

عشق ناگزیر حسین بودی و با آن قد و قامتی که در مسیر بالیدن خویش، هر لحظه بیشتر به پیامبر(ص)شباهت می گرفت، چه می کردی با دل ثارالله!

شاید کسی ندید که در آن هنگامه ولادت، حسین که در گوش نوزاد خویش اذان گفت، همان لحظه پیش چشمانش، جوانی ذوالفقار را می دید که در ظهر عاشورا، چشم در چشم کفر، اذان می گوید و سپاه کینه، به خویش می لرزند که: اینک رسول خدا(ص) با این قامت جوان، از کجا رسیده و اذان می سراید؟

تقدیر چنین است

سلام، کودک زیبای من! گوش کن... پدر با تو سخن ها دارد. مقدر است که تو تمام دل بستگی من باشی. مقدر است که میان من و تو، تنها عشق حاکم باشد و تمام رازهای آفرینش که در سینه من است را تنها تو از چشم های پدرانه ام بخوانی.

مقدر است که با تو دلگرم باشم؛ با تو که تجلی جمال خداوندی؛ که شبیه ترین مردم به جد معصوم منی؛ که یوسف کلبه احزان منی.

مقدر است که به تو دلبسته شوم و در عاشورای فردا، دلبستگی ام را پیش کش خداوندی کنم که به او دلبسته ترم.

سینه ام، به جریان گرم محبت تو بیشتر بپیوندد. دل بزرگ و شانه ستبر خودت را از خستگی بی امان جوانان دریغ نکن.

خلق و خویت محمدی بود

مادر به تو افتخار می کرد و پدر با دیدنت، خستگی از شانه می زدود.

بالا بلند نخل تناور! وقتی قامت می افراشتی، دشمن چنان در دل می لرزید که انگار ذوالفقار علی در هوا به گردش درآمده است.

ای سربلندترین کوه ها، پیرهن چاک بلندی ات! غزلواره عشق و احساس و ایثار! فرزند راستین اسلام محمدی! آغوش بگشا که زمین، پای کوبان به استقبال آمده است و آسمان، دست افشان، به تهنیت برخاسته است. اندوه نیمه شب های تنهایی من، تا حضور کتاب معرفت تو پایان گرفته است. جوانی ام را پیش کش خلق وخویِ پیغمبری ات کرده ام؛ دست نیاز مرا در برهوت عصیان و سرگردانی بپذیر!

ولی این بار با رسالتی و مأموریتی دیگر. گلوی خشک شمشیرهای ستم، تشنه خون تو است.

تو آمدی تا با خون سرخ معطرت، همه جا را آبیاری کنی. بی جهت نیست که باغ، چشم انتظار بهار است.

از ابرها باران نور می چکد

آسمان، در پوست خود نمی گنجد، زمین، مانند هیولای مستی، این پا و آن پا می کند.

چهره مهتاب از شرم گل روی تو، گل انداخته. ستاره ها، گِردِ خانه ای می چرخند و دَف می زنند و از

ابرها، باران نور می چکد. ستاره های گلابتونی، هلهله می کنند برای آمدنت. همه چشم در راهند تا تو بیایی.

نگاه منتظر همیشه حجم وقت را می فهمد. تو می آیی و ظلمت ادراک را چراغان می کنی و به همه چیز، هویت و اعتبار می بخشی؛ به جوانی، به پاکی، به حیا و شرم، به عبادت و عبودیت، به بندگی و زندگی و...

تو می آیی و همه خواب های مسموم، تبخیر می شود. تو می آیی و نور، در رگ های زمین جریان می یابد.

«رواق منظر چشم من آشیانه توست

قدم نما و فرود آ که خانه خانه توست»

تو نیمه دیگر پیامبری

تو، نیمه دیگر پیامبری؛ چون چشم هایت تا ابدیت ادامه دارد؛ چون درد سیال صدایت را کسی نمی فهمد؛ چون صدایت، بوی غم می دهد؛ بوی سیب. و درنگاهت غمی تازه نفس، لانه کرده.

راه برو تا خدا قضاوت کند؛ تا همه اعتراف کنند! راه برو تا نگاه تب آلود خورشید، التیام یابد و دردش نیز! راه برو، شبیه ترین مردم به پیامبر(ص)!

خورشید، در تب مادرزادی اش می سوزد، وقتی به تو می اندیشد؛ تو در تصور هیچ کس نمی گنجی.

دریا در کوزه نمی گنجد؛ ما نمی توانیم تو را بفهمیم.

ص:34

یکشنبه

4 شهریور1386

12 شعبان1428

26.out.2007

چهارشنبه

7 شهریور1386

15 شعبان1428

29.out.2007

لحظه موعود

چه کسی ژرفنای این موهبت لایزال را درک خواهد کرد؟

چه کسی گستره این ارتفاع یقین را مجال تماشا خواهد یافت؟

چه دلی است آن دل که در رونق این میلاد عظیم، به خانه امام عسکری(ع) گذر کند و اسیر نشود؟

مگر می شود در دایره این حضور، قرار گرفت و قرار نگرفت؟! گاه شکوفایی انسان رسیده است. لحظه موعودی که زمین، ظرفیت درک منجی را پیدا کرده است.

چه کسی جز او، شایسته مقام نجات است؛ وقتی پیش از خلقت آدم، به حلول آسمانی اش، مژده داده شده است؟!

می آید، تا...

می آید، تا آمدنِ روح در کالبد زمان را به نمایش گذاشته باشد. می آید، تا ورود نفس در رگ درختان را اذن داده باشد.

می آید، تا مسیر رفتن را هموار کند. می آید، تا آمدنی ها را به تصویر باور خاک بکشاند.

سلام بر این آمدن سبز که تا ابدیت رونق خواهد داشت!

تو آمده ای تا...

شاید دلیل خلقت آدم تویی؛ چرا که همه راه ها به تو ختم می شوند. حتم دارم جاده ها سر به پای تو گذاشته اند تا به مقصد برسند.

تو آمده ای تا ازل را با ابد پیوند بزنی و غم ها را به لبخند مبدل کنی.

سرنوشت ها را تو ختم به خیر خواهی کرد و همه دست ها را به دوستی خواهی رساند.

تو که بیایی، دیگر هیچ کودکی غمگین نخواهد بود.

حتم دارم که بعد از آمدنت، هیچ کدام از شب های آسمان، بی مهتاب نخواهد ماند.

وقتی که تو بیایی...

عدالت، کلمه ای است که تنها با آمدن تو کامل می شود. تنها تویی که می توانی عدالت را خوب بنویسی، حتی زیباتر از همه شعرهایی که شاعران سروده اند.

در سایه دستان تو، زمین آسوده از خیال همه جنگ های جهانی، آرام خواهد خوابید. وقتی که تو بیایی، هیچ دموکراسی باعث کشته شدن زنان و کودکان بی دفاع نخواهد شد.

تو که بیایی، تنها دموکراسی، عدالت خداوند است که جاری خواهد شد.

طلوع کن ای ماه نیمه پیدا

بوی خوش تو در کوچه های جان پیچیده است یا ابا صالح! ماه نیمه شعبان، از جمال نورانی تو، سر از آسمان خم کرده تا تماشایت کند. زمین نیز مثل آسمان، دنبال آبی شدن و یک رنگی ست و تنها تویی که عبور نسیم های رحمت را در سیاه خانه دل ها میسر خواهی کرد. طلوع کن ای ماه نیمه پیدای شعبان، تا سلسله جنبانِ قلبمان، به طمأنینه یادت آرام گیرد.

«نگارا جسمت از جان آفریدند

ز کفر زلفت ایمان آفریدند

جمال یوسف مصری شنیدی؟

تو را خوبی دو چندان آفریدند»

فخرالدین عراقی

پلکی بزن!

ای سبزینه نگاهت، آغازگر بهار ایمان! بر ما بتاب تا شبستان وجودمان از مژده میلاد تو نورباران شود. سبدسبد شکوفه کن تا از گلاب جان فزای عبودیت، فضای دل ها را عطرآگین کنی.

ای آسمانی ترین! پلکی بزن!

ساحل امید

تو را محمد(ص) وعده داده بود و عاشقان، یازده پشت انتظار کشیدند تا آمدی.

بام بلند تو را جز پلکانی از خون پدرانت طی نکرد. ای بهترین اهل زمین! کدام دست بر بلندای تو اقتدا کرد و خالی فرو افتاد؟ ای ساحل سبز امید! چه خوش موج می زنی! تو بزرگ تر از آنی که یک بار متولد شوی؛ ما هر جمعه چشم انتظار تولد دوباره توایم، ای بهانه تپیدن قلب تاریخ!

زیرنویس ها

- مولای من! شکوه تماشای خویش را از ما دریغ مکن تا بذر امید، در سایه آفتاب تو رویش کند که بهشت گم شده آدمی به دنبال توست.

ص:39

- نفس ها را در سینه برای تبریک میلادت حبس می کنیم تا روزی که بشارت آزادی بشر را به همراه

آوری، تقارن اشک و لبخندمان، روز جهانی عشق را جشن بگیرد.

- یا ابا صالح! امروز، تابش آفتاب مهر تو بر عالمیان، ذرات جهان را به سجده وا می دارد تا پس از اولین سلامِ نماز تو، قیام کنند.

آخرین پنجره

آن روز که تو بیایی، هندسه روزهایمان را خورشید درخواهد نوردید، می آیی و بر ابعاد خموده مان نور می پاشی؛ دستمان را بر گردن ماه می اندازی تا وسعت روشنایی، تار و پودمان را طی کند.

با تو، کسالت دیرپایمان، به تکاپوی شگفت بدل می شود. با تو، زمزمه های خاکستری مان را فریادی سرخ، به آتش می کشد.

می آیی و ما، سپیده دمان را سلام می گوییم؛ با لبخندی که آسمان را می شکوفاند. ای آخرین پنجره!

چه وقت از تو سرشار می شویم؟

«از دست غیبت تو شکایت نمی کنم»

ماییم و چشم به راه وعده مصطفی(ص) که فرمود: «اگر تنها یک روز، از آن دنیا باشد، مهدی(عج) خواهد آمد تا بساط ستم را برچیند و پرچم عدالت را برافروزد».

آه، پسر فاطمه! چقدر دل های شیعیان لرزید، آن گاه که به آخرین سفیرت نگاشتی: «ای علی بن محمد سمری! تا شش روز دیگر از دنیا خواهی رفت، امور خویش فراهم آور و به هیچ کس برای جانشینی وصیت مکن؛ به تحقیق، غیبت کبرا واقع شد و ظهوری نخواهد بود تا آن گاه که خدای متعال فرمان دهد.» با این همه:

«از دست غیبت تو شکایت نمی کنم

تا نیست غیبتی ندهد لذتی حضور»

کاش روزی که می آیی، میزبانی شایسته برای تو باشیم و بتوانیم فرشی از قلب های روشن، پیش پای تو

بگسترانیم و چلچراغی از دلدادگی و جان افشانی، به احترام قدوم تو، بر فراز خانه هامان بیاویزیم و هم نوا با حافظ چنین بگویم:

«رواق منظر چشم من آشیانه توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

دلت به وصل گل ای بلبل صبا خوش باد

که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست»

«به خدا می سپارمت»

کدام آدینه به تمام آدینه ها خواهد بالید؟

در کدام جمعه، فروغ الهی از سیمای مهدی خواهد تابید؟ و کدام «ندبه» به بلندای اجابت بار خواهد یافت؟

آقا!

منتظران را به لب آمد نَفَس

ای زِ تو فریاد، به فریاد رس

روزی خواهد آمد که اراده منت گذار محبوب، پرده برمی گیرد و چشم ها در شگفتی و شکفتگی، سواری را خواهند دید که از میان فضای مه آلود «غیبت کبرا» بیرون می آید؛ آراسته و پاکیزه، خشم آهنگ چونان رعد و تندر و نرم و مهربان، چون نسیم صبحگاهی؛ تا با نهیبش ریشه تباهی ها را

ص:42

بسوزاند و با آفتاب مهر و نسیم لطفش، نهال همه خوبی ها و زیبایی ها را یک جا بارور کند و به شکوفه بنشاند.

آقا! نمی دانم در کدام سرزمین هستی؛ هر کجا که هستی،

ای غائب از نظر به خدا می سپارمت

جانم بسوختی و به دل دوست دارمت

«ز توفان غم مخور»

«ای دل غم دیده حالت بِه شود دل بد مکن

وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور»

سال های بی قراری و دوری، از پی هم می آیند و می روند و رنج های پیوسته، همچنان دل هامان را می خراشد. می دانیم که تا انسان سرگردان امروز، دست در دست مهدی نگذارد، آسمانی نخواهد شد، چون کودکی که تنها در دامان مادر آرام می گیرد و تا دست در دستان مادر ننهد، از آسیب ها حفظ نخواهد ماند.

ای لبخند تاریخی حکومت عدل و ای رؤیای تغییر نشده همه آنها که سحرگاهان، پای کوبی نور را به خواب می بینند و به تو تعبیر می کنند! چشم به راه گام های بهاری و عدالت آسمانی ات هستیم و در «ندبه هامان» آهسته با خود چنین نجوا می کنیم:

«ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی بر کند

چون تو را نوح است کشتیبان، ز توفان غم مخور»

چشم بند زده اند به نگاه ها، دست بند زده اند به خواهش ها و حقیقت، محروم است از دیده شدن!

لشکری از استعاده ها، واقعیت را دوره کرده اند.

راه دل، به دل باز است. در این وادی خاموشان، قلب ها خروشان اند و سینه ها جوشان؛ کافی است گوش به زمین بچسبانی تا علی رغم سکوت کهکشان ها، غریو مواج آتشفشان ها را بشنوی... که در کمین اند.

زمین ساکت است و زمان ساکت، تنها نیلوفرهای آبی اند که فریاد می زنند. زمین در سکوت رسانه ها غرق شده است! صدا به صدا نمی رسد. تنها آذرخش های خشم اند که در تاریکی روشن می شوند. جای نگرانی نیست؛ «آن وعده که نزدیک است فتح کربلاست».

از دل تاریکی هاست، که آفتاب متولد می شود.

«ز کار بسته میندیش و دل، شکسته مدار / که آب چشمه حیوان درون تاریکی است» فرهنگ انتظار، به بار نشسته است.

جوانه زدن های عشق، روز به روز زیاد می شود. شیعه را دیگر نمی توان نادیده گرفت.

صلح را شکسته اند، امنیت را در گورهای دسته جمعی باید جست. دیروز جنگ، امروز جنگ؛ دیروز ظلم، امروز ظلم... و «فردا بی گمان این سمتِ عالم روی خواهد داد / سرانجام عجیب اتفاقاتی که

می گویند».

...

... و فردا ورق خواهد خورد، صبح خواهد آمد

و آفتاب جهان گیر خواهد شد.

تو می آیی؛ با زمزمه سوره قدر؛ با شعار بلندی از دادگری.

تو می آیی؛ پروانه به دوش، باد بر کف و آسمان در سَر.

تو می آیی؛ با آبشارهایی که همیشه بوده اند و ندیده بودیمشان؛ سرودهایی که خوانده بودی و نشنیده بودیمشان؛ با همان ترازوی موعود که در کفه ای محبت و در کفه ای دیگر، دل انسان است؛ پس دل ها را با وزن و سنگینی مِهر، اندازه می کنی.

تو می آیی؛ با خواب سفید کبوتران در خاطر؛ با عزم نجات خفتگان در دفتر.

تو می آیی؛ روزی برای پایان اندوه و ختمی بر پاره کتابِ تنهایی.

تو می آیی؛ انتهای صبوری تمامی جمعه ها.

امروز آمده ای

مقدم تو، اشک باران!

خدا می داند چند عاشق ساده دل دیگر از آنجا گذشته و آه کشیده است و آرام آرام از ذکر، از عشق، از راز و نیاز، مسجدی بنا شده است با گنبد فیروزه ای و مناره ای نه خیلی بلند؛ و یک روز، یک زائر ناشناس آن را جمکران نامیده است!

کسی چه می داند؛ شاید او همان سید سامرا باشد!

شاید او را جایی دیده ای

فکر کن، شاید یادت بیاید که چند رهگذر ناشناس، با عطر نرگس و طعم یاس، از کنارمان گذشته و ما به رسم عادت او را نشناختیم!

حتی شاید به او تنه زدیم و با یک «ببخشید» ساده از کنارش عبور کردیم؛

یا بی حوصله در جواب سلام آشنایش، سری تکان دادیم؛

و یا از نان داغ و تازه ای که در صبحی زود تعارفمان شده، بی اعتنا گذشتیم!

فکر کن، شاید یادت بیاید که آخرین بار، با عجله از چه کسی بلیت اتوبوس گرفتی و قرار شد پولش را برای بی خانمانی گنجشک ها صدقه بدهی!

یا در آن شب دیروقت که پرنده در خیابان پر نمی زد، چه کسی ماشینت را هل داد تا روشن شود! و یا آن کاسه آش نذری که بوی نعنای داغ و کشک تازه اش تا هفت محله پیچیده بود، از طرف چه کسی بود؟

هر روز، ناشناسی با عطر نرگس و یاس، از کنارمان می گذرد که شاید همان سید غایب ما باشد؛ بدون اسب و شمشیر و لشکر سی صد و سیزده نفره!

فکر کن، حتماً یادت می آید که آن نگاه فیروزه ای را در جایی دیده ای؛ جایی در همین نزدیکی ها!

تو می آیی و عطر آمدنت، مشام خسته زمین را پُر می کند از بوی خوش زندگی.

تو می آیی و دستان آسمانی ات، شراره های شعف را در ظلمتکده زمین می پاشد.

تو می آیی و هنگامه آمدنت، پروردگار، عرش را به دست های رنج کشیده زمینیان هدیه می کند.

تو می آیی و تمام جاده ها، به روشنای نرگس چشمان تو ختم می شود. می آیی و تمام پنجره ها، رو به سیمای دلربای تو باز می شوند؛ تمام رودها، با زمزمه نام تو، مسیرشان را تا رسیدن به دریا طی می کنند؛ تو می آیی و پروانه ها، نام تو را بر اوج بلندترین قله های عشق، حک می کنند.

نامت، ذکر مقدس ماست

مهربانم! قدم هایت، جاده های شب را می شکند. نامت، ذکر مقدسی است که از دهان فرشتگان می تراود. مولایم! آفتاب گردان ها از دست های روشن تو، التماس دعا دارند و کوه ها، با تمام استواری شان به شمشیر عدالت تو پشت گرم اند و زائران تو، نه تنها در سامرای سبز که تو را در تمام خاک جست وجو می کنند.

انتظار، جامه وصل می پوشد.

تو، متولد می شوی و مهتاب یادت، در تاریک ترین و سیاه ترین شب های تنهایی، چراغی از نور امید، در دل های دردمند و ستم دیده می افروزد و گل های نرگس، عطر شامه نواز نفس هایت را برای همیشه در سینه هاشان حفظ می کنند.

بیا که غنچه به غنچه جوانه خواهم زد

و با تو خنده به روی زمانه خواهم زد

بیا که شاخه به شاخه ستاره خواهم داد

«به آفتاب، سلامی دوباره خواهم داد»

پس کجایی؟ تو که مهربونی و

طاقت اشکای مارو نداری

نمی یای تو این همه چراغونی

پا به کوچه های اینجا بذاری؟

عاشقونه آب و جارو می زنیم

دنیا رو واسه شب تولدت

باید این دسته گُلای نرگسو

بذاریم تو دستای گرم خودت

کاغذای رنگی و عطر گلاب

این همه نقل و نبات و شیرینی

وایسادن دس به سینه تو کوچه ها

که بیای و شادی شونو ببینی

ولی نیستی و سرور شب عید

خنده تلخی می شه رو لبمون

قراره جشن تو رَم گریه کنیم

امشبم بشه مِثِ هر شبمون

باید آروم بشینیم غمگین و شاد

جای خالی تو رو سکوت کنیم

تو که نیستی خودمون به جای تو

شمعای تولدتو فوت کنیم

ص:50

آقا، فضای سینه چشم انتظاران را

عطر شمیم روضه رضوان نمی گیرد؟

از دوری ات بی طاقتم، آن سان که حتی اشک

از دیده مشتاق من فرمان نمی گیرد

تبعیدی فصل فراقم، رو به پاییزم

می گریم و می گریم و باران نمی گیرد

ص:52

دست های عدالت طلب

ای دست بی نصیب استضعاف! ببخش اگر خاکریزهای فاصله، به دور خوش بختی تو حصار کشیده است! ببخش اگر روزمرگی های آدمی، حساب های جاری غرور را در دفترچه خودپرستی بسته است.

حالا وقتی می خواهم صدایت کنم، نامِ محروم را در ابتدای اسمت می بینم؛ آنجا که در دهلیزهای انتظار، دست یاری دراز کرده ای، امتداد دو دست یاری طلب تو، علامت موازیِ عدالت است. بیایید این قانون را اثبات کنیم.

فقر و تجمل

هیچ رخسار گل انداخته ای در سرنوشت چهره های رنگ پریده همسایه، بی تقصیر نیست و هیچ خنده ای نمی تواند با وجود حزن دیگری، به ادامه خود امیدوار باشد؛ آنجا که در کنار گودال های ناتوانی و فقر، ستون هایی از فخر و تجمل به پا می شود.

چه نزدیک است زمین خوردن در جهانی که نیمی از زباله های آن، گرسنگان نیم دیگر را سیر می کند!

زیرنویس ها

- ستون های کاخ خوش بختی ما، تنها قامتِ برافراشته خمیدگانی است که یاری شان کردیم تا بایستند و زندگی را با ما تماشا کنند.

- همان گونه که جسم انسان با تقسیم یک سلول آغاز می شود، روح او نیز هنگامی رشد می کند که آنچه را دوست دارد، با دیگری تقسیم کند؛ بیایید به یاری افتادگان بشتابیم.

بهارانش، مشام اهل دل را از زنبق های امید پُر می کند. «همانا زمین از آنِ خداست و... عاقبت برای پرهیزکاران خواهد بود».(1)

ابرها کنار خواهد رفت

هنوز هم ستاره های ایمان، در آسمانِ قلب بشریت سوسو می زنند. هر چند گاهی ستاره ای نزدیک، دریچه چشم ها را از نورانیت ناب خود سرشار می کند و گاه، ستاره بی رمقی، تنها حضور ِ روشن خود را در اعماق تیره آسمان نمودار می سازد؛ ولی سرانجام، سپیده آن روز موعود خواهد دمید؛ روزی که شعاع متراکم خورشید ِ یقین، ابرهای تیره دودلی را کنار خواهد زد و در تمام مرزهایِ دور و نزدیک، فراگیر خواهد شد. ایمان، ریشه های تنومندش را در رگ های گسترده زمین پراکنده می سازد و دیگر مستضعفی بر پهنایِ آن نمی ماند که حلاوت آیین حق و دین قیّم را نچشیده باشد.

دولت جهانی عشق

مردی روشن، از فراسوی فرسوده این روزها خواهد رسید که ردای سبزش، بر تن برهنه زمین، تن پوش امنیت و آرامش خواهد کشید. دیگر کودکی در پس خرابه های شهر، گرسنه سر بر بالین یتیمی نمی نهد. دیگر موشک های جلاد مرگ، کابوس شبانه مادران و بیوه زنان نمی شود. روزی، سوار سپیدپوش قصه هامان، از جاده انتظار خواهد رسید، تا دخترکان بی پناه، آسودگی را در سایه گسترده مهربانی اش بجویند. نوید رسیدنِ دولت جهانی عشق، دیار به دیار در دهانِ پرستوهای مهاجر گشته است و اینکه سرانجام زمین، در دستانِ خالی اما سبز مستضعفان و وارثان زمین به طراوت شمشادهای شاد، مزین خواهد شد.

رنج

گرسنگی، آنها را حریص نساخت؛ زشتی فقر، زیبایی مقاومت را از یادشان نبرد. در بند استکبار بودند؛ ولی آزاده زیستند.

آشنای دیرینه قناعت و سوار بر مرکب همت، شعورشان را شعار دادند. سیاهی سیاه چال های طاغوت، ذره ای از سپیدی نور ایمانشان نکاست. زخم مبارزه را بر جان خریدند و ضربه های تازیانه را.

نور امید به وعده حق، از دیوار بدون پنجره هر سلولی، به درون قلب هاشان تابید.

بر دوش کشیدند بار این نهضت را بر دوش قوی محترمشان.

همه سهم ها مال اینهاست

همه سهم ها مال اینهاست؛ سهم استقلال که با اشتراک جان هاشان در التهاب درد و انسجام جسم هاشان در اتحاد برای رسیدن به هدف اسلامی، حاصل شد.

سهم آزادی که به بهای از دست رفتن سرمایه جوانی شان به دست آمد.

سهم آبادانی و عمران که برایش ثمنی گران تر از خرابه کاشانه گرم دل هاشان، در داغ عزیزانشان پرداختند. سهم انقلاب که با خون قلب جوانانشان منقلب شد.

سهم فرهنگ و تربیت اسلامی، سهم کار و دانش و بالندگی، سهم آسایش، سهم رفاه، سهم آینده فردا، همه و همه مال اینهاست؛ همه سهم ها مال اینهاست.

وارثان حق

اینان، دست توانای خدا بودند در سرنگونی تاج و تخت استکبار.

اینها که در زاغه ها، تفسیر حقوق بشر می کردند، از زیر سقف چادر، سقف خانه آزادی یک ملت را معماری کردند.

گودنشینانی که تقویم روزهای استقلال قله های البرز و دماوند را در همان گودال ها رقم زدند. جوانانی در سومین طبقه که نه آخرین طبقه مادی ات، ولی در اوج درجات معنویت و بینش و شجاعت است.

ظلم ستیزان مظلوم و ولی نعمتان محروم، دست هاشان چون سفره هاشان خالی، اما چون حلقه های زنجیر، محکم و متحد و متصل به حبل اللّه است.

ص:56

گرچه کویر تبعیض، درخت وجودشان را خشک و بی شاخ و بر ساخته بود، اما قامت روحشان را مقاوم و قوی ساخت.

مکتبش، گرمی شور و عشق حسینی(ع) احساس می شد. زندگی اش، مزین به جلای نقره فام اخلاص، کلامش، درّ و مروارید درخشان، تفکرش، طلایی، خوش عیار و ماندگار بود.

حضورش، زمردین، وجودش الماسی نایاب بر انگشتری حوزه دین بود.

برای او، مرگش رؤیایی بود صادقانه، سبز و بی پایان.

اندوه فقدانش، واقعیتی تلخ و شکافی جبران ناپذیر بر پیکر اسلام بود.

«رکن علم و عمل»

شهاب الدین مرعشی، رکن علم و عمل بود. دو ستون خیمه انسانیت خویش را بنا نهاد. دو بال گسترده پرواز را یافته بود بر دو محور مستقیم، پل صراط زده بود. دو چشم زلال در دو سوی شاهراه زندگی اش می جوشید.

دو مرکب تیزرو، یکی به رنگ سبز و دیگری به رنگ سرخ، هر کدام را به اقتضای نیاز سوار بود. دو چشم عقل و عشقش همیشه باز بود.

از ستون خیمه انسانیت بالا رفت و سوار بر مرکب سرخ، به سوی هدف به پیش تاخت. ر فت تا رسید به آنجا که به جز خدا کسی او را ندید. بر روز رفتنش سلام!

باور دارند و باور داشتند صدای ضجه فقه و اصول بلند است. صدای ضجه رجال و کلام و حدیث و... بلند است.

شیعه مدیون تو است

هیچ چیز با خودت نبردی، جز تربت امام حسین(ع) «آخر الزاد من الدنیا، تربة الحسین».

دست های باسخاوت تو، نهال دین را آبیاری کرد تا تنومند شد. شیعه، مدیون تلاش فراوان توست.

تواضع، در پیش پایت زانوی ادب می زد. چگونه می شود با این واژه های سربی و بی روح، از تو نوشت؟!

عمری تحقیق، تألیف و تدریس کردی، برای رضای حضرت دوست. پای مکتب علمت، ستاره هایی را پروراندی که هنوز، در آسمان علم می درخشند و راه را نشان می دهند.

تو، چند برابر عمر خویش تلاش کردی. شیعه، مدیون تو است.

ص:60

پنج شنبه

8 شهریور 1386

16 شعبان 1428

30.Out.2007

هم قبیله های خوارج

شور مدیریت اسلامی بر ایران، نسیم حیات را ارزانی داشته بود و می رفت تا دولت جمهوری، عدالت را در مدار پویای روزگار، به جریان اندازد. منافقین که ریشه در خوارج داشته و دارند، کرامت مردم را بدین مرتبه، نتوانستند ببینند؛ و سربلندی ایران را، عرصه بر نفاق جویان تنگ شده بود و نفس های رذالتشان به سرفه های مکدر عصیان، افتاده بود. این مارهای تمرد، آستین نظام را رها کرده و تا غفلت سیاه خود غوطه ور ماندند.

امضای صداقت و اخلاص

رجایی و باهنر، مردان ماندگار انقلابند. دو تجلی از اخلاص و هدف. نماد آزادمردی و شرافت.

شهادت در نظر ایشان، پایان نامه بندگی و حرکت بود و خون، امضایی بر کارنامه اخلاص و صداقتشان.

تنها چند روز مهلت داشتی و در همان لحظه های کوتاه چه وسعت سبزی از باور حکومت و خدمت بر جای نهادی!

سفر به خیر، آقای نخست وزیر!

باهنر! شاید آن روز هم خیلی خسته بودی؛ مثل هر روز دیگر کاری ات که خستگی، به چهره ات می دوید و واژه واژه دهانت، بویِ فداکاری می داد.

ولی آن روز، هشت شهریور را می گویم - شاید افزون بر خستگی، دلتنگ هم بودی که آن صندلی سوخته آن قدر سخت به انتظارت نشسته بود!

آه از این سفر ناگهانی! آه از این گل چیدن های دقیق!

این بار، به بازدید هیچ منطقه فقیرنشینی نمی روی! این بار، راهی رسیدگی به آرزوی ارغوانی ات هستی! سلام ما را به حسین(ع) برسان؛ سفر به خیر آقای نخست وزیر!

ص:63

«تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی

همتی کن و بگو

ماهی ها، حوضشان بی آب است».

ما از تهمت های شما مبراییم و خود، داغ ترور بر سینه هامان داریم. مادر این فرزند ناخلف همان تندیس آزادی شماست که با نام مقدس آزادی، برتری جویی و خودکامگی تان را جار می زند.

سراسر وجود «تروریست» را تارهای غفلت و گمراهی، احاطه کرده است و تنها ترانه لبانش، شمارش معکوسی است که از نزدیک شدن لحظه شوم «ترور» خبر می دهد.

خیال دشمن، خام است

از وقتی که تخم اخلاق غرب را ملخ ها خورده اند، بارها مگسک کینه شان را به سوی ما، نیز نشانه رفته اند تا دوباره، بساط طاغوت را در این مرز و بوم، بگسترانند؛ غافل از اینکه هنوز دست های لشکر توحید، برای چکاندن تیر خلاص در قلب دشمنان این مرز و بوم، روی ماشه ایمان و ایثار مانده است؛ دست هایی که هیچ گاه، نخواهند گذاشت لبخند تجاوز بر لبان ابرقدرت ها، شکوفا شود؛ دست هایی که به بازوان مولایشان علی(ع) اقتدا کرده اند.

شهادت بر کارنامه هر رزمنده ای، منقوش شود. خدا می خواهد فرجام حرکت، رستگاری باشد و رهایی؛ چرا که خود وعده داده است: «و کسانی که در راه ما جهاد کنند، هدایت خواهند شد به راه های ما».

جاده پیروزی

جاده 22 بهمن، از هفده شهریور می گذرد. حماسه این روز، پلی است از خون و مصیبت به سمت آزادی و جمهوری. در تار و پود این واقعه جاوید، موسیقی نجات طنین دارد؛ که زنده باد انگشتان ممتد شهدا تا مادامی که این موسیقی در جان ایران ترانه شود.

هفدهمین ایستگاه

راه می افتم جاده پرهیاهوی شهریور را و در هفدهمین ایستگاه، کبوتران به خون غلتیده را زائر می شوم. نگاه کن، چگونه میله های قفس را در هم شکسته اند! اینان، یاوران سپیده اند؛ وارثان همیشه رهایی. مشرقِ نگاهشان، افق های بی نظیر وارستگی را دیدرس است. بین دستان پروازشان تا آسمان های یگانگی، فاصله ای نیست. بزرگند و آزاد؛ آن گونه که تاریخ، بر سرزمین های سراسر حصار، بشارتشان می دهد. صدای هوهوی آفرینشان، هنوز چهار گوشه این شهر را به سوی دروازه های سبز توحید می خواند.

رفتند، تا شهریور جانمان، رایحه سربلندی را دیگر باره حس کنند.

حتی برای فراگیر شدنِ آفتاب، به التهابِ خشمگین گلوله ها، گل مهربانی و برادری هدیه می دهند. ساعت ها، لحظه های داغ شهریور 57 را می شمارند و در هر لحظه، تولد سرخ یک لاله، تا ابد بر ذهن سنگ فرش ها، حک می شود.

مشهد سرخ کبوتران

سال ها بود که کبوترهایِ اسیر ظلمت، به دنبال دریچه ای بودند؛ دریچه ای که سپیدیِ بال هایشان را با آبی بی کران آسمان، آشنایی دهد. سال ها بود که در جانشان چیزی شبیه پرواز، شناور بود؛ چیزی شبیه از آنِ خود بودن، رها بودن.

ولی مجسمه های سنگی استبداد، معنیِ پرواز کبوتر را نمی فهمیدند. هر بار، قفسی می ساختند تا رؤیای بلند پرواز را در ابعادِ محدود آن، زندانی کنند. آنها، پرنده را اسیر آب و دانه می خواستند تا جلوه پرشکوه آزادی را به تالاب پوچ ولنگاری بدل کنند.

اما کبوترها، برای رهایی بال و پر می زدند و هر بار، از رد خونین بال هایشان، بر پیکر سرد میله های قفس، داغِ سرخ شقایق می رویید.

کبوترها، قطره قطره می چکیدند و ذره ذره خاکستر می شدند، تا از هر قطره خون شان و از هر ذره خاکستر، ققنوس عدالت خواهی متولد شود؛ ققنوس های جوانی که امتداد بال هایشان، به سمت دیار آفتابی پیروزی اشاره داشت.

و سرانجام، صبح از شانه گسترده همان ققنوس ها طلوع کرد و فراگیر شد؛ ققنوس هایی که از مشهدِ سرخِ کبوتران، به ابتدای پرواز رسیدند.

ص:71

یک باره تاج و تخت قدرت خویش را واژگون دید، شمشیر بی غلاف خود را رها کرد؛ وقتی که پیروزی خون را دید.

«کربلا تکرار شد»

آن روز ژاله باغ ایران، کربلای مکرّر شد. شهریور، عاشورایی دوباره در تاریخ نوشت.

برای کربلایی شدن، لاله بودن کافی است. برای عاشورایی شدن، لبریز بودن از عشق حسین(ع) کافی است.

لاله های سرخ آن روز، مکتب حسینی(ع) را فریاد کشیدند و آزادگی و آزادی را توأمان طلبیدند و بی حضور زمان، در لامکان، هم نشین ملکوتیان ستاره نشان گردیدند.

لاله ها، شهد شیرین عشق را چشیده بودند، یعنی شمع بودن، سوختن و پروانه شدن خویش را دیده بودند. یعنی که لاله ها شمع بودند و شهد و شاهد و شهید؛ پس شهدا زندگان همیشه جاویدند؛ «شهدا شمع محفل بشریتند»؛ تا ابد.

چترِ حقیقت

خورشید، به زمین نزدیک می شد و در آن روزِ گرم، آسمان زلال ترین ذرات پاکی را به خود جذب کرد. گلوله چقدر خودش رابه در و دیوار کوبید تا مشت ها از پای درآیند و فریادها خاموش شوند!

گلوله ای که هر بار به قلبی خورد، نوایِ مقدسش جاودان شد و باز هم در ادامه آن مقتلِ سرخ، خون، شمشیر را ساکت کرد و روزی تازه را به تقویمِ برافروخته تاریخ افزود.

هفده شهریور، ترکیبی است که به خون آبیاری شد و خیابان لاله، زمینی که به جان شست وشو یافت. پس آن زمان و این زمین، وسعت یافتند و مردانی از همین حوالی، «کلُّ یَومٍ عاشُورا وَ کُلُّ أَرضٍ کربلا» را به اثبات رساندند.

برخیزید، ای شهیدان خدایی و بنگرید درختی را که به خون شما آبیاری شد، ببینید چه مقتدر و مهربان و چه سبز، تا آسمان قد برافراشته و چتر حقیقت و نورانیت گسترده است!

ص:74

در سرود سربی شلیک ها، نغمه خوان عشق خدا بودی و اکنون سکوت، مرثیه ای است که نه برای تو، که برای تنهایی خود می خوانم؛ آخر جا مانده از غبار کاروان های رفته ام و تنها سعی من، خواندن شماره های ناخوانای پلاک مردانی است که همه چیزشان را با خود می بردند؛ حتی نشانی را.

حالا کلاه های آهنی بازمانده از شما، آشیانه کبوتران بی پناه دشت هاست.

زیرنویس ها

- از تو چه بنویسم ای شهید! کار قلم، بافتن است و کار تو یافتن؛ جایی که قلم در اندیشه پرداختن بود، تو مشغول دل باختن بودی.

- اگر آینه را تکه تکه هم کنند، تا آخرین قطعه، چهره حقیقت را نشان خواهد داد؛ این است رسم شهادت و آزاده مردن.

لبخندتان، رایحه گل های زمین را از سکه انداخته است.

زمین، مچاله داغتان، تا همیشه خویش، رودخانه هایش را بر گونه های زخمی اش جاری می کند؛ همچنان که آسمان، ابرهایش را به باریدنی جاودان، فرمان می دهد. رفته اید و هیاهوی بی سرانجام این روزها را به ما گذاشته اید و خود در سکوتی سپید، ثانیه های ملکوت را دوره می کنید.

مرا دریابید!

من از چفیه های خونی و سربندهای سبز می آیم؛ از شانه های صبور و دل های تکه تکه.

به تو فکر می کنم که دستان خاک آلود زمین را رها کردی و به جست وجوی آفتابی ابدی، ردّ سپیدارها را دویدی؛ به تو که ستاره باران دوردست را به چراغ های چشمک زن این حوالی ترجیح دادی.

این روزها که قدم هایمان شعله پوش دوری شماست، این روزهای نمور که باران تمامی ندارد، می خواهم برخیزم و پنجره های بخار گرفته را به سمت چشمان خورشیدی ات بگشایم.

مرا دریابید که ابرهای بیهودگی، به اسارتم کمر بسته اند.

تو در رگ های تاریخ جریان داری

در رگ های تاریخ، خون کسی جریان دارد که نامش با نام خدا خویشاوند است.

درخت ها اگر بالا بلند ایستاده اند، از سینه مزار او رُسته اند. خورشید اگر روشنی را لحظه ای غیبت نمی کند، به یُمن نور حضور اوست که در آسمان ها، زمین را به نظاره نشسته است.

شهید! تو نشسته ای «فی مَقْعدِ صِدْقٍ عِنْد مِلِیکٍ مُقْتَدِر»(1) و تمام لحظه های خاک را نگرانی.

ای شهید، ای شاهد بی واهمه! دست هایت را که در دست خداوند است، بالا بگیر و زمین بدسرنوشت را دعا کن؛ دعا کن که گام های روزمرِّگی مان، بر حرمت نام تو پا نگذارند. دعا کن میراث پاکباختگی تو را به فراموشی نسپریم.

دعا کن شانه های گرفتارمان، بغض دلتنگی تو را به باد ندهند. باید دلتنگ بمانیم، تا تقدیس نامت را لحظه ای غفلت نکنیم.

بادهای این جغرافیای لاله زار، تا ابد بوی پیراهن تو را در خود دارند و من تا همیشه، بریده های بی کفن تو را از مشام نسیم های هر کجا می شنوم...

پنج شنبه

22 شهریور 1386

1 رمضان 1428

13.Sep.2007

مجمع کرامات و فضیلت ها

این کوچه های تو در تو، این خانه های شانه به شانه، این دقایق به هم پیوسته، زنجیره ای از شهود را به

تجلّی نشانده اند. دقایق، نبض نیایشند و خانه ها، پلّه های تکامل. با این وجود، آیا می توان کوچه های تو در تو را جز تمثال حضرت رمضان دانست؟ آن مقام ممتد که سیر در خویش را نصیب اهل عبودیت می سازد و زمینه ساز تصرّف جان ها در حقایق کبریایی می شود. و سلام بر این ماه لایزال که مجمع همه کرامت ها و فضائل است.

جبرئیلِ رمضان را دریابیم!

همسایگان صبح! خورشید رمضان در بستر سحرها، لانه دارد؛ همچنان که جبرئیل در خلسه چهل روزه حرا! در دل هر انسان، پیامبری سکونت دارد و اینک با حلول ماه برکت و بیداری؛ رمضان، چون روح الامینِ رسالت، بعثت دل های مردم را ابلاغ می کند. به هوش باشیم که در این مجال سی روزه، تا پیغمبر شدن، فاصله ای نداریم؛ اگر جبرئیل رمضان را به روشنی، دریابیم.

ارکان و جوانب آن را نگه دارندگانند؛ آنان که جویای همسایگان و پویای هفت آسمانند. توفیقی عطا فرما تا به آن کس که از ما بریده، بپیوندیم.

بارالها! ما را به کرامتی که برای دوستانت وعده کرده ای، سزاوار گردان؛ که تو هر چه را اراده کنی، به جا می آوری، یا رب العالمین.

پاک شو اوّل و پس دیده بر آن پاک انداز

بارالها! شرم از آن دارم که بر سفره ای که تو گشوده ای، با دست های آلوده بنشینم و پا در حریم روز و شبی بگذارم که بوسه گاه فرشتگان ذکر و رحمت است.

الهی! پیراهن سیاه گناه را در زمزم یاد تو می شویم تا چون موج های خسته از دریایی بی ساحل، سر بر

خاک آرامش تو فرود آورم. گرچه از ابتدای ورودم به این ماه، حزن خداحافظی را در اولین سلام خود به دوش می کشم، خوف من از آنچه هستم بوده و هست، نه از آنچه که هستی.

امید و جرئت بندگی

یازده ماه را پشت سر نهاده ام تا به تو رسیده ام و اکنون جز خار و خاشاک، در کوله بار ندارم تا سر از خجلت بردارم و اذن دخول به حریم محبتت طلب کنم.

پشت دروازه های چشم تو می ایستم تا خریدار اشک ندامتم باشی و جرئت بندگی را دیگر باره به من عطا کنی.

«مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو

یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو

گفتم ای بخت بخفتیدی و خورشید دمید

گفت: با این همه از سابقه نومید مشو»

زیرنویس ها

- اینک، صدای تنفس فرشتگان را می شنویم که در همین نزدیکی، به تماشای بندگی انسان آمده اند؛ بیایید لایق سجده ملائک باشیم!

- رمضان، بال گرفتن پروانه روح و عروج او از پیله یأس و معصیت است.

ص:81

همه برمی خیزند و پیراهن ها را از سکوت یک ساله می تکانند. سجاده ها را از سر می گیرند... قرآن ها، از نو متولد می شوند. سفره ها رنگ دیگر می گیرند؛ رنگ بزم خداوندی؛ رنگ تبرک بی دریغ، رنگ مائده های آسمانی.

دل های وضو گرفته، نفس زنان، به درگاه رحمت می آیند:

«سبزه خط تو دیدیم و ز بستان بهشت

به طلبکاری این مهر گیاه آمده ایم»

خداوندا! تمام معبرها را در انتظار رسیدن رمضانِ تو، آب و جارو کرده ایم. شاهد باش که با آغوش شوق، در به رویش می گشاییم؛ پس سفره های دست هایمان را خالی نگذار.

دلتنگت بودیم

از تو نمی توان سرشار نبود. وقتی که تقویم های خسته به تو می رسند، تمام روزهای پیش رو، پیراهن امید و رستگاری به تن می کنند و لحظه ها، دست به دامان نام تو و خجستگی روزهایت، آرزوی زیباترین سرنوشت را به دوش می کشند.

آه، ای موسم الهی! ثانیه های عاشقانه ات را به آرامی از من عبور بده! آهسته از روزهایم رد شو؛ آهسته تر، تا همه نفس هایم از مسیحای انفاس تو لبریز شود؛ تا در کنارت، در مکثی روح انگیز، از زمین گیری روزمرّگی ها رها شوم و آسمان را هم تجربه کنم.

آه، ماه مهربان! یک سال نبودنت را آن چنان دلتنگ بودم که امروز در آستان دوباره آمدنت، دلِ چشم به راهم، دست و پا گم کرده است.

چگونه تو را خوش آمد بگویم؟ واژه ها همه از یادم رفته اند...

آسمانِ امشب، ستاره های رنگین تری دارد. تو آغاز شده ای و ماه، خود را از سر گرفته است...

آمده ام پاک شوم

«اِلهی جُودُکَ بَسَطَ اَمَلِی».

وعده های شیرین تو، مرا گستاخانه و بی پروا به این درگاه، وصل کرده است؛ دست هایم را خالی برنگردان.

ص:84

آمده ام در پرتو رمضان، تمام اجابت نشده های قدیم را برایم مستجاب کنی. آمده ام که بار دیگر بر من

منت بگذاری.

آمده ام که به رغم این همه گناه، باز روبه رویت بنشینم و تو دست های مهرت را بر سرم بکشی و آن گاه، پاکدامن و بخشوده به سوی سرنوشت بازگردم؛ این وعده ازل تا ابد توست.

«مُنَّ عَلَیَّ بِفَکاکِ رَقَبَتِی مِنَ النّارِ...»

بندگان، ای ماه مهمانی خدا، ای رمضان! اما احساس کودکی را دارم که در برابر کوهی عظیم قرار گرفته و چاره ای جز سکوت و حیرت در برابر عظمت تو ندارم؛ فقط آهسته و نجواگونه، با دلی سرشار از عشق، زمزمه می کنم: «ای خدای رمضان! به خاطر همه مهربانی هایت سپاس».

پیام های کوتاه

- فرا رسیدن بهار دل و جان، ماه روح بخش رمضان بر همه چشم انتظاران این ضیافت الهی مبارک باد!

- ماه رمضان، بار دیگر فرا رسید و بر خستگان و دل شکستگان لبخند زد.

ای فصل رویش خصلت های ناب و ای ماه معراج فطرت های پاک! پنجره دل را به سحرهای سپید «ابوحمزه» می گشاییم و به آسمان پر ستاره «افتتاح»؛ تا برگ های زرد گناه، به اعجازِ بارانِ مغفرتِ خداوندی، از تنِ خواب آلوده روحمان فرو ریزد و ماه وصال با محبوب، در جان خسته مان حلولکند.

مسافر خوش قدم

مسافری رسیده است در هیئت آفتاب، که در توشه هر روزه اش، برای پنجره گشوده قلب ها، یک جزء از نورِ کلام خدا را کنار گذاشته است. سحرهایش، از روشنی بال های ملائک سرشار است و قنوتِ دست ها را به شاخه «اللهم انی اسئلک من بهائک بأبهاه»، خواهد آویخت. رمضان آمده است؛ همان میهمان خوش قدم هر ساله که ساعت همه دل ها را با آهنگِ روحانی اذان کوک می کند و بر تمام دقایق،

عطرِ خوش بندگی می پاشد.

مسافری رسیده است که گردِ عصیان را از صورتِ احساس می شوید و در دیدگان آینه ها، رخسار زیبای ماه را می نشاند.

آمده تا دست های تهی مان را بگیرد و به ضیافت صمیمانه آن یار بنده نواز ببرد؛ بنشاندمان پای سفره ای پربرکت، که هرچه از خوان کریمانه دوست لقمه بر می داریم، گسترده تر و باشکوه تر جلوه می کند.

معجزه رمضان

معجزه بهاریِ رمضان، تمام زوایای زندگی را سبز کرده است؛ تا آنجا که خواب چشم ها، به گلبرگ های زیبای عبادت شکوفا، و نفس های سرشار از امساکِ عاشقانه، به دانه های نورانیِ تسبیح بدل می شود. آن گاه، می توان در هر لحظه، یک دانه بلورین ذکر را در صحرای سینه کاشت، تا باز در هوای پیرامون، صفای ملکوت رشد کند.

رستگاری، در همین نزدیکی است

اینک آن کبریای محض را بخوان؛ با ساده ترین نجوایی که از تنگنای سینه ات سرک می کشد و سبکبال، تا عرش، بالا می رود: «یارب، یارب، یارب»!

ص:87

قدر بدان شب های بی نظیرِ قدر را، که راه بلند هزار ماهه، در فرصت باریکِ شبی عرفانی طی می شود و غنچه هایِ معنویت، به فصل گل دادن خود نزدیک می شوند.

میزبان کریم خود را بخوان؛ با زیباترین واژه ها که در لحظه سبز اذان رشد می کنند: «أَللّهُمَّ لَکَ صُمْتُ، وَ عَلی رِزْقِکَ أَفْطَرْتُ وَ عَلَیْکَ تَوَکَّلْتُ».

رستگاری در همین نزدیکی است؛ گویا در پای اولین کلام بی واسطه با محبوب؛ همان جایی که تمام حرف هایِ جامانده در گلو، به یک اقرار صادقانه بندگی می رسند: «مِنْ أَیْنَ لِیَ النَّجاةُ وَ لاتُسْتَطاعُ اِلاّ بِکَ»!

عاشقی را درک کرده ای. وقتی جسم آرام می گیرد، روح در تکاپوست و روزه، مجال تصفیه روح است تا برای داشته ها و نداشته هایش برنامه ریزی کند و قلعه قلب زیبایی، به همت او فتح شود.

ثانیه های آن را باید دریافت؛ وقتی نفس های روزه دار تسبیح است و خوابش عبادت.

رمضان ماه برگزیده خداست.

را یادآور می شود؛ این بهارِ قرآن و رویش سبزه های خوشرنگِ خلوص و ایمان و آن بهار، و برآمدن گل های صحرایی، هردو، سیر به سوی جنبش و گذر از سکون و سستی است.

خدایا! در این ماه، مرا از بند عبادت بی تفکر و تأمل رهایی بخش و روزه دل را نصیبم کن که عیار و ارزش آن، به اندیشه و تفکر است.

خدایا! روزه شکم را بهایی نیست؛ که رنجی است بی گنج، و خاکی است بی بذر.

امام علی(ع): «صِیامُ الْقَلْبِ عَنِ الْفِکْرِ فی الْاَثامِ أفْضَلُ مِنْ صِیامِ الْبَطْنِ عَنِ الطَّعامِ».(1)

«روزه دل، از اندیشیدن به گناهان، برتر از روزه شکم، از غذاخوردن است».

تا طلوع صبح بیداریم

خداوندا! خواب نمانده ام و چِکه چِکه آب وضویم در سحرگاهان رمضان، جانی تازه به کالبد خسته ام می بخشد.

این ماه پر از فیض و رحمت، حلول می کند و من مسرورم؛ چرا که بشارتم داده اند، به سوزاندن ناپاکی هایم، عبادت شمردن خواب هایم و رَد نشدن دعاهایم در این ماه.

دیگر باید برخیزم و در عطر حضور خدا رها شوم و بالا و بالاتر روم. دیری است که از گل دسته های آسمان، «اَلّلهُمَّ لَکَ صُمْنا...» را سر داده اند.

مهمانی بهار

دیگر تنها نیستم، یک ماه به مهمانی بهار دعوت شدم؛ بهاری که در آن باران قرآن نازل می شود؛ نسیم سحری، با نوای ملایم دعای سحر می وزد.

گلستان قدری دارد با هزاران گل از جنس جوشن کبیر، به نام آن مهربانی که مرا دعوت کرد: یااللّه، یارحْمنُ، یارَحیم...

دیگر تنها نیستم

زیباترین روز این بهار، پانزدهم آن است؛ زیرا حسن(ع) می آید و با آمدنش، بهار تکثیر می شود.

با بهار، دیگر خانه دلم غبارآلود نیست؛ با اشک های مناجاتی ام، غبارها را شسته ام. پنجره خانه دلم به سوی نگاه مهربان پروردگارم باز است... دیگر تنها نیستم.

ص:93

سه شنبه

27 شهریور 1386

6 رمضان 1428

18.Sep.2007

در حقیقت احساس بشر بودی؛ ماندن در کودکی فطرت و رفتن به بزرگی علم و تجربه.

اندیشه الهی ات، در شعری ساده و گوارا، بر کودکی قلب پاک بشر می نشست.

تو شهریار زیبای بی پیرایه بودی!

تو شهریار سخن بودی.

طبیب یا شاعر؟

زندگی زیباست؛ مثل خاطرات کودکی پیر طریقتی آشفته جان، مثل حسرت عاشقی شیدا، مثل آرزوی روستازاده ای غربت نشین.

زندگی زیباست؛ مثل طبیبی شاعر، مثل سالخورده ای که در میان ذرات عالم، دنبال آفتاب صبح جوانی اش می گردد، مثل ابهت شعر حافظ در نگاه مردی در عصر آهن، آه و تنهایی.

شمس تبریز

پشت خاکریز تنهایی ام، پیرمردی به مهمانی آمده تا این خاک و این جان را تصنیف کند. فردوسی عاشق پیشه ای آمده تا از رستم تفکر بسیجی، شعر بگوید. سعدی شیرین زبانی آمده تا قصه گوی همت هم رزمانم باشد.

پیرمردی شاعرپیشه آمده تا تیشه فرهادی ام را بسراید؛ و تفنگم را، عشقم را، همتم را.

تبریز آمده تا شَمْس ِ سماع عاشقانه ام باشد؛ در هوای مرگ تانک ها و توپ ها.

از شهریار ملکی آمده که مردانش از جنس عشق و شعر و حماسه اند.

زادگاهت، حیدرباباست؛ در آن دویده ای، خندیده ای، گریسته ای و صدای ساز عاشق ها را سر کشیده ای.

حیدربابا تو را شاعر روستا کرده است و تو همه شاعرانگی ات را در آن قاب گرفته ای.

اگر حیدربابا نبود، تو در تاریخ گم می شدی و زمان، عاشقانه هایت را به فراموشی می سپرد.

اگر حیدربابا نبود، به اوج نمی رسیدی و احساس ترد آذری ات، این سان زلال و شفاف نمی جوشید.

ما را به سرزمین کودکی ها برد

اکنون بر فراز حیدربابا ایستاده ای تا گذشته ما را در آمد و شد این زمانه بی تفاوت، حراست کنی.

شعرت، شیرین ترین شکر تبریز است؛ سوغاتی مباح، که وقتی در کام ها می ریزد، «کودکی» می آورد؛

و کودکان، مست ترین موجودات دوست داشتنی آفرینشند که در معصومیتشان، پناه می گیریم.

حیدربابا، گوشه ای از مهربانی خداوند است و تو، واسطه این مهربانی شده ای تا آن را برای دیوارهای تنهایی ما قاب بگیری و به دوردست ترین قلب مغموم برسانی تا غم هایش را بخندد و تو را همزاد لحظه های بی هم زبانش بداند.

تن درآورد و از پشت تخت و تیغ جرّاحی و «سُرنگ» و «کپسول» و دارو، پا پس کشید و آرام و زلال، قدم بر دشت پهناور شعر و ادب پارسی نهاد و خنکای زلال عرفان و لذت ادبی را با بندبند استخوان احساس کرد.

«حیدربابا» یعنی دانه دانه شعر زلال

شِکَر و شیرینی، سرریز می شود از منظومه «حیدربابا». کوچه باغ های این بوستان، دل ها را سوی قصه های یکرنگ «یکی بود، یکی نبود» بچه ها می کشاند.

انگار نی لَبَکی چوبین، با نوایی سرد و حزین می خواند و در کوچه کوچه این منظومه «شهریار» قدم می زند.

آن گاه که روح اوج نشین خالق این ابیات آذری، شرحه شرحه می شود، از فراقِ روی مادر، دست به اعجازی دیگر می زند و منظومه «ای وای مادرم» را این گونه تصویر می کند؛

«آهسته باز از بغل پله ها گذشت

در فکر آش و سبزیِ بیمار خویش بود

چادر نماز گل گلی انداخته به سر

با پشت خم از این بغل کوچه می رود»(1)

بر شیشه شعر دست نزنیم

چند وقتی است می خواهم فانوس عطار در دست بگیرم و گِرداگِرد این بازار سیاهِ امروز بگردانم. شاید از پسِ اشعار کیلویی و نوشته های تایپ شده انبوه، شهریاری یافت شود، ولی: «افسوس که شهریاران

همه رفتند».(2)

شاید مجالی باشد که در این گفته شهریار، نیک تأمل کنیم و در ساحت نازک شعر و ادب، با وَلَع شهرت، یا تجارت بیتوته نکنیم و باور کنیم این ابیات، از جوهرِ خام قلم نیست ،که از آسمان، دانه دانه می چکد شعرِ زلال.

«... روح شعر نزد شاعر، موهبت طبیعی است و به تصنُّع نمی توان آن را پیدا کرد و شاعر حقیقی بدان تمیز داده می شود...»(3)

ص:97

شعر است که با آدم ها، به کوچه و خیابان می آید؛ دوربین به دست، از لحظه های پاخورده عکس برمی دارد: از تپشی که در سینه هاست.

شعر، با آدم ها به خانه برمی گردد، لباس، از هر چه رنگ تعلق است، می تکاند و در آینه، با خود واقعی اش روبه رو می شود. شعر، همیشه با آدم هاست؛ کافی است قلّاب شکار بیندازی و از زیر لایه های شفاف تنهایی بیرونش بیاوری تا آلبوم گم شده کودکی ات را نشانت بدهد...

فراخوان عمومی عاشقی

شعر، فراخوان عمومی عاشق شدن است؛ دعوت چشم هاست به دیدن؛ دعوت دل هاست به پریدن؛ دعوت قدم هاست به دویدن.

شعر، یعنی دوست داشتن؛ یعنی شهود دنیایی که نه جنگ در آن هست، نه ظلم، نه فقر و نه بیماری.

شعر، دستت را می گیرد، تا از گردنه های روز و درّه های شب عبورت بدهد تا با جزیره های ناشناخته هستی آشنا شوی.

شعر، زنده ات می کند تا در شورستان های مرده، حیات بکاری و در برهوت افسرده، باران بباری.

شعر، به ریه های خشک، نفس می دهد؛ به دست های تهی، سخاوت و به رگ های سرخ، جریان.

شعر، زنده شدن چراغ زندگی است در قلب ها؛ زنده شدن چراغ کرامت!

ص:99

چهارشنبه

28 شهریور 1386

7 رمضان 1428

19.Sep.2007

ناگهان، نگاه پیامبر در نگاه غمبار و اشک آلود علی گره خورد و علی در نگاه آسمانی رسول خدا(ص)، چنان امید و صلابتی یافت که داغ یتیمی را فراموش کرد.

جمعه

30 شهریور 1386

9 رمضان 1428

21.Sep.2007

شنبه

31 شهریور 1386

10 رمضان 1428

22.Sep.2007

بانو دیگر خسته شده است

دهمین سال بعثت است. فقط یک ماه از شکست محاصره دشمن و بازگشت پیامبر(ص) به مکه می گذرد. بانو در آستانه 65 سالگی است. اما رنج های این دوران، توان زیستن را در او تضعیف کرده است. دیگر دلش تعلّقی به زمین ندارد. گویی در بلوغ شعب، پنجره هایی را بر آستان عروج خود رقم زده است. خدیجه، این روزها جز به رفتن نمی اندیشد. اما دغدغه پیامبر و روزگار پس از خود، لحظه ای آرامش نمی گذارد.

سال اندوه

همین چند روز پیش بود که عزای ابوطالب بر دل بنی هاشم، مرثیه شد. زود است مصیبت دوم؛ اما چه می شود کرد؟ تقدیر چنین است که بانو در غم انگیزترین روزهای پیامبر، سفر خود را به باور او برساند. بانو می رود تا بال دوم عام الحزن را بر سر روزگار پیامبر گسترانده باشد. بانو می رود تا مصیبت هجرانش، تا همیشه مادری او را در حق اسلام گواهی داده باشد. یادش سبز و نامش پرشکوه باد!

خدیجه، آرام بخش رسول

دین، با شمشیر علی(ع) و یاری ابوطالب و داشته های خدیجه(س) روی پای خود ایستاده بود؛ ولی رسید روزی که میهمانی رمضان، بی حضور خدیجه بر محمد طی شد؛ آن هنگام که حضور مهربان همسر را در «جُحون» دفن کرد و (65) بهار، عمر خدیجه را در خاطرات ذهن شریفش پایان داد.

مایه آرامش محمد! درود فرشتگان بر تو باد، ای خدیجه دختر «خُوَیلد» که اگر نبود همراهی دست های بخشنده تو در لحظه لحظه رسالت نورانی احمدی، شاید طفل اسلام، در شعب ابی طالب به بلوغ خویش نمی رسید.

«وزیر صداقت اسلام»

چه زیباست که نام تو در تاریخ اسلام، تفسیر اولین زنی است که اسلام آورد و محمد را در سراشیبی دلهره های رسالت، باور کرد.

پاداش تو همین بس که وقتی نان و خرمای همسر را تا غار حرا می بردی، جبرئیل از تماشای منظره عاشقانه تو، چنین پیام آورد که: «یامحمد! بر خدیجه از جانب پروردگارش سلام برسان و او را به خانه ای از زبرجد در بهشت بشارت ده»(1) تو را چه بخوانم که تعبیر تو از زبان بزرگان خوش تر است، آنجا که از قول ابن اسحاق در یک کلام تو را «وزیر صداقت» برای اسلام می نامند.

زیرنویس

- رحمت خدا بر خدیجه(س) باد که شاخه های بی پناه رسالت، بر ریشه های مقتدرش پیوند خورده بودند.

- ای بهترین بانوی بهشت، برای وصف خوبی تو، بی طاقتی محمد در فراقت کافی است؛ آن هنگام که سال کوچ تو را «عام الحزن» نامیدند.

ص:107

آخرین وصیت

ملائک، بی تاب و اشک ریزان بر گرد حجره ای کوچک، در اطراف بستری محقر، یکی از غمبارترین لحظه های تاریخ را به نظاره نشسته بودند. بزرگ بانوی اسلام، خدیجه کبرا، ساعات آخر عمر خویش را می گذراند. برترین مخلوق خدا، رسول خاتم کنار بستر او دل شکسته و محزون به وصایای خدیجه گوش فرا می داد. ناگهان خدیجه از سخن باز ایستاد و فرمود: «وصیت دیگرم را از زبان فاطمه به شما خواهم گفت که شرم، مانع گفتارم می شود».

پیغمبر خدا نیز با لبخندی تلخ، مادر و دختر را تنها گذاشت. چیزی نگذشت که فاطمه کوچک آکنده از اندوه، از حجره بیرون آمد و نگاه منتظر پدر را این گونه پاسخ گفت: «مادر فرمود به پدرت بگو من از قبر وحشت دارم؛ از شما می خواهم لباسی را که هنگام نزول وحی الهی به تن داشتید، به من عطا کنید

تا آن را کفن خویش سازم - تا مایه آرامش من گردد - ».(1)

و تو از اوج معرفت و عظمت بانویی که همه هست و نیست خود را در راه رسول خدا(ص) و رسالتش فدا کرد، متحیر می مانی و بی اختیار، درودی خالصانه از وجودت نثار آن روح آسمانی می شود.

خدایا! به فاطمه صبر بده!

پیامبر، اندوهگین و افسرده، اما لبریز از رضا و صبر، به خانه می آمد. چشم های مبارکش هنوز نمناک از اشک بود و دلش سوگوار فراق خدیجه؛ اما اکنون به غم دیگری می اندیشید؛ غم تسلای دختر یتیم خدیجه. آیا قلب کوچک فاطمه، تاب فراق مادر را دارد؟ در را که گشود، نگاه نگران و به در دوخته فاطمه بود که انتظارش را می کشید؟ فاطمه با دیدن پدر به سوی او دوید و خود را به او چسباند: مادرم کجاست؟ پدر! مادرم خدیجه کجاست؟ و این تنها سؤالی بود که مدام از زبان کودکانه دختر، وجود رسول خدا(ص) را آکنده از اندوه می کرد. لحظاتی نگذشت که جبرئیل نازل شد و عرضه داشت: «ای رسول خدا! پروردگارت می فرماید سلام مرا به فاطمه برسان و بگو: مادرت در خانه ای بهشتی است که بند بند آن از طلا و ستون هایش از یاقوت سرخ است و در کنار آسیه (همسر فرعون) و مریم دختر عمران به سر می برد».(2)

ص:109

مادرِ فاطمه

آه، بانوی رستگار من! چقدر خسته شدی در این سال ها که نام همسری مرا به دوش کشیدی! تمام دار و ندارت در راه سلامت و سعادت دین خدا خرج شد و لحظه لحظه عمرت، به پای رنج های پیامبری تنها، مرهم شد.

از دامان پاک تو بود که خیر کثیر خداوند، پا به خانه من گذاشت.

فاطمه، ادامه من و تو و مادر تمام عصمت و طهارتی خواهد بود که تا ابد، در زمین نام آور است.

فاطمه، دختری است که در همین کودکی معصوم خویش، بی مادری را دچار خواهد شد و پس از تو، دست های خردسالش، مرهم بی کسی های من خواهد بود.

اگر فاطمه را برایم به یادگار نمی گذاشتی، پس از تو چگونه تنهایی زخم خورده ام را طاقت می آوردم؟

پروردگارا! بانوی فداکارم، ره سپار توست. از تو، رحمت بی پایانت را برایش می طلبم. خدیجه، مادر فاطمه است؛ مادر بهترین زنان عالم؛ به او در رضوان خویش، بهترین مأوا را عطا کن...

اشک و شروه

ابر، خون گریه می کند و باد، شروه می خواند. ماه، سرگردان، کوچه پس کوچه های آسمان را می دود و شیون می کند.

روح آسمان گُر گرفته و شهر، در سکوتی ملال انگیز، فرو رفته است. محمد(ص)بغض تاریک ضریح چشم هایش را می شکند و آرام آرام، می بارد ؛ بغض کال خود را لقمه لقمه فرو می خورد و آرام تر گریه می کند؛ اما هنوز هجرت خورشید، در باورش نمی گنجد. از چهره اش، ناباوری می بارد. آتشی در دلش، شعله ور شده است. بلند می شود و سرش را به سمت آسمان می چرخاند و می گوید: «خدایا! خدیجه مهمان توست، او را به تو سپردم؛ از حبیبه ات پذیرایی کن و به محمد(ص) بنده ات صبر عنایت فرما».

تو ای بنت خویلد! سهم نخستین حجاز بودی از چهار زن به کمال رسیده.

تو بودی که در شب معراج، جبرئیل از جانب خود و خداوند، به واسطه شوی گرامی ات، بر تو سلام فرستاد.

اما ای کاش می ماندی تا شاهد فتح مکه باشی و صدای رسای اذان بلال را که بر بام بلند کعبه آوای رسالت شویت را سر داده است، بشنوی و هبل، این شوم پوشالی را تکه تکه شده، افتاده بر قدم های محمد ببینی.

چه غریبانه می روی ای بانوی آفتاب!

سازمان ملل، کم کم داشت لابه لای آن همه قطعنامه بی خاصیت، غرق می شد. اما آتش جنگ، روز به روز شعله ورتر و پروانه های ما بی پرواتر از قبل می سوختند. هنوز دفاع مقدس باقی است. هنوز صدای نفس های سخت تاول زده از روزن دیوارها عبور می کند.

«سجده در مذهب ما با خطر تیر خوش است

ذکر اگر هست همان از لب شمشیر خوش است»(1)

ماندنی به رنگ سبز

سوختگان در دل شعله که جز لحظه افروختن را نمی دیدند، در التهاب روزهای آتش و خون، جاودانه تاریخ شدند و عاشقانه تا کرانه های دور پر زدند.

باور کنیم تا رفتنی به رنگ سرخ نباشد، ماندنی به رنگ سبز نخواهد بود.

و ما سهمِ بزرگیِ تو را تنها در هفت روز از تمام سال که نه، بلکه در یک عمر برای هر لحظه ات، شرحه شرحه می نوشیم؛ که بهای مردان دلیر، تنها در دستان خداست. ما تنها به بهانه تقدیست، با تو ابراز آشنایی می کنیم؛ تا ما را هم روزی در بزم بهشتی خود یاد کنی، ای شهید.

زیرنویس ها

- سلام بر بی نشانه های بازنگشته هایی که مرگ را به اسارت گرفتند تا طعم آزادی را میانمان تقسیم کنند!

- یاد باد خاطرات آنها که دل به دریای جنگ زدند تا امروز را در ساحل نجات بنشینیم!

هشت سال صبوری و اضطراب

تازه از دریچه های تاریک استبداد، به سمت روزنه های نور، قد کشیده بودیم که خود را در ناگهانی از حادثه، تنها یافتیم. اما می دانستیم که باید برخیزیم؛ چرا که اسارت سیاهی، مرام فرزندان آفتاب نیست. دست بر زانوی ایمان و اراده، برخاستیم و سنگرهای دفاع را رایحه اتحاد و صلابتمان آکند.

زمین چرخید و چرخید و ما هشت فصل خون و حماسه را به بهار فتح و پیروزی، پیوند زدیم. هشت سال صبوری مادران و اشک های خواهران، هشت سال اضطراب و آوارگی، هشت سال دفاع و جانبازی مردمی که کوهستان ها را حتی توان تکرارشان نیست.

روزهای سربلندی

زمان ورق می خورد. تقویم ها کهنه می شوند؛ اما روزهای سربلندی ایرانیان را پایانی نیست. من از روزهای مقدس دفاع می گویم؛ از شب های گلوله باران و روزهای مجروح؛ از مردان مسافری که هرگز بازنگشتند؛ از آنها که خون آلود، اما سرفراز برگشتند...

به کُشتن چراغ استقلال و آزادی مان آمده بودند؛ می خواستند ایستادن و رفتن را نخواهیم.

نمی دانستند که دختران دریا، کوه می زایند و هر بامداد، خورشید از گریبانشان سر بر می آورد.

و ایران در آن قرینه سرخ، سرشار از شکوه گام های عباس بود. علقمه اما بی تاب، خود را به زمین و زمان می کوفت تا به لب های ترک خورده برسد.

هزار و سیصد و چهل سال و حتی بیشتر می گذشت؛ اما زمان ها و مکان ها هیچ فرقی با هم ندارند؛ اگر عزم یکی است.

هدف مقدس گاهی اگر به خون آبیاری نشود، پیچک وار بر گردن خورشید دست نخواهد آویخت. چه شتاب دارند به سوی چشمه گرم خون خود که در آن شست وشو شوند و دوباره برای همیشه متولد گردند.! «طِبْتُمْ و طابَتِ الأَرْض الَّتی فیها دُفِنْتُمْ».

آن روزها

آن روزها، کارون بلند می شد و آرام و قرار نداشت و خشم از ستون موج های توفانی اش بالا می رفت. کارون انگار می خواست تمام موشک ها را یک جا جواب بدهد.

کارون، مادر می شد و تمام فرزندان خود را سراسیمه فرا می خواند.

پل معلق، روی شانه هایش می رقصید و قافله شهادت، با شهامت عبور می کرد.

دروازه های آسمان چه فراخ آغوش گشوده بودند و روح مطهر بسیجی، تبخیر می شد!

حجم تشنگی تان را ای زمین های آسمانی، باید از خورشید سراغ گرفت. فضا هنوز معطر از عطر ذکر لب های خشکی است که با نام حسین(ع) سیراب می شدند.

صبح فردا

شب، هجوم آورده بود و پرده می درید. از دل زمین، خاکریز به خاکریز، سنگر به سنگر، وجب به وجب، شمع روییده بود. صبح فردا، صحرا پوشیده از شمع های سوخته و برافروخته بود.

چند کربلا گذرانده بودند؟ چقدر پیش رفته بودند تا به کربلای پنج رسیدند؟ فقط خدا می داند.

تکبیر، راه می گشود. تکبیر، سینه شب را پاره می کرد و رمز عملیات، بر فراز شانه هایی که بوی بوسه خمینی داشت، پرواز می کرد.

ص:118

و حالا شمشیر یا گلوله، تیغ یا آتش و حتی خمپاره شَصت؛ کدام را قدرت از پای درآوردن شماست؟!

حالا حتی هیچ منوّری نمی تواند به شما دست پیدا کند.

ای اقمار نورانی، ای ستارگانی که چشم ها در مسیری که خون منورتان گشوده است، راه می پیمایند!

ما و جنگ

و آنچه در نهایت ماند، عزت بود و غیرتی که دیگر تمام جهان به آن آگاهی داشت.

آنان که قصد ماندن داشتند، حتی در خاطره تقویم ها هم نماندند و آنان که می رفتند تا هر چند به قیمت جانشان، هدف مقدسشان را زنده نگه دارند، هنوز کوچه به کوچه و شهر به شهر زنده اند. حالا این قطعه از زمین، بوی بهشت می دهد؛ از برکت پیراهن مردانی از همین حوالی که زمین را به میهمانی آسمان بردند و در نهایت، «ما مظلومیت خویش و ستم متجاوزان را در جنگ ثابت کردیم. ما در جنگ، ابهت دو ابرقدرت شرق و غرب را شکستیم. ما در جنگ، برای لحظه ای هم نادم و پشیمان از عملکرد خود نیستیم».(1)

با تانک ها و توپ ها، نمی توان جلوی راه و اندیشه الهی خمینی را گرفت که جان بشر را چون روز ازل سرشتند، فطرت آسمانی دادند و انقلاب ما، انقلاب فطرت آسمانی بشر است. شاید خرمشهر را بگیرید؛ اما شهرآباد اندیشه دینی را کی به اسباب مادی می توانید تسخیر کرد؟!

ایران، همیشه ایران است

هزار دشمن ار به قصد هلاک آمده باشند، هزار لشکر اگر به قصد تاراج تاخته باشند، فرزندان اندیشه

حسین را چه باک! همه ابرقدرت ها اگر با همه ساز و برگشان بیایند، هوای این دیار، مردپرور است و خون حسین(ع)، تیغ افکن.

چه کسی گفت اندیشه خمینی را می شود خاموش کرد؟ مگر آتش افتاده بر خرمن دشمن را نمی بینید؟

چه کسی گفت می شود از حصار دست های گره خورده توحیدیان گذشت؟! برای توحیدیان تاریخ، حتی اگر همه، کفر بعث شوند و همه جهان، دشمن، باز ایران، ایران است.

یادگار سال های جهاد و شهادت

آی اسوه های ایثار و مقاومت، سلام! سنگرنشینان بی ادعای ساده؛ مردهای پولادین میدان مبارزه؛ گل های خوشبوی ایمان و اسلام! افق استقامت را می شناسید و قلّه مقاومت را شما فاتحید.

این روزها، موسم دست بوس شماست. یاد سال های وحدت و یگانگی به خیر؛ یاد روزهای التهاب و عملیات، روزهای فریادهای عمیق و حنجره های خونین!

این روزهای سکون و آرامش، یادگار سال های جهاد و شهادت است و تصویر مردهای مقاومی که زیباترین تابلوهای از خودگذشتگی را خلق کرده اند.

شمیم روح نواز دفاع از اعتقاد و اسلام و انسان، تا ابد، دلپذیرترین رایحه دنیا خواهد بود. سنگرنشینان دل از دست داده، سجاده نشینان محراب دیانت، سلام!

رادیو گفت: در این حادثه مادر بشتاب

گل فرستید؛ که یک شاخه پسر می خواهند

بوی پیراهن یوسف بفرستید به عشق

پشت هر جبهه خورشید سحر می خواهند

زنی احساس فرو داد به لبخند و نگفت

که پسرهاش پس از جنگ پدر می خواهند

پیره زن پیرهنی بافت فرستاد بهشت

یقه بی سر پایان سفر می خواهند

و زَنی از جگرش کند دو تاگوشه و بعد

داد آن سوی که از مرد جگر می خواهند

کمر مادری از یک خبر داغ شکست

یاس را پشت صبورانه در می خواهند

زن اگر صبر نمی کرد شهادت که نبود

چه کسی از دل زن سوخته تر می خواهند

ای شهید، ای عاشق، در طلوع آزادی

این بهار خواهد بود، تا همیشه مرهونت

گرچه تا خدا رفتی، ساده و رها رفتی

بوی لاله می آید، از ردای گلگونت

«حال» را خودت می دهی

بعضی وقت ها فکر می کنم خودت آنها را برده ای و به خدا سپرده ای! حتما راه های بهتری برای با تو بودن و از تو نگاشتن و سرودن پیدا کرده اند. اما خدا نکند به کسی دیگر، روی آورده، و به تو پشت کرده باشند! بینِ خودمان باشد... گاهی که شعر، سراغم می آید و تو را می سراید، حتی موقعی که تنهایم می گذارد و کاری به کارم ندارد، شیطان، نهیب می زند:

- بدبخت! دلت را به چه خوش کرده ای؟ «اشارات» نه «حال» دارد، نه «مال»! بس است دیگر؛ چند «سال»؟

اما با وجود اینها، باز هم می نگارم؛ چون دوستت دارم. حالش را همیشه خودت می دهی، مالَش را هم بی خیال؛ اما سالش را... نمی دانم!

امام لحظه لحظه زمان

ولایت تو را در عبور از این مسیر عظیم می جوییم که تنها تویی آن راهبر فانوس به دست که ظلمات شک و سیاهی شبهات را درمی نوردد و همواری جاده های پیش رو را نوید می دهد. آری. این تویی که هدایت عشق را به سمت تعقل وحی آمیز وصل، برعهده داری و این بار رسالت انبیا را امامانه بر دوش می کشی!

هرچند غفلت های ما در جاذبه پوشالی خاک، مکرر شده و رویگردانی هایمان از تو شدت یافته، اما معترفیم و مقرّ به اینکه اگر تو آنی از ما روی گردانی، بندگی شیطان بر پیشانی ما مهر خواهد خورد. به دادمان برس که تو جانشین خدایی در زمین. به فریادمان برس که چشم هایمان، فراسوی این خیابان های مزاحم و خانه های سیمانیِ دور از اصالت را نمی بیند. دستمان را بگیر و همراهی مان کن که تویی امام لحظه لحظه زمان.

مردی خواهد آمد که...

در دوردست ها، در آن سوی تقویم ها، روز عاشورایی است و نه بنی هاشم، که بنی امیه به شمشیر سپرده خواهند شد و پیروزی خون بر شمشیر، به ثبت خواهد رسید. در دوردست ها، از آسمان ندایی خواهد آمد که یوسف را به کنعان غریب باز خواهد گرداند.

در دوردست ها، مردی خواهد آمد که نگاهش پناهگاه پناهندگان است؛ سکون و وقارش دل می برد و محبت را به کلبه های سرد سینه ها، ارزانی خواهد داشت.

مردی خواهد آمد که تورات و انجیل را از غارهای کهنه تحریف، بیرون خواهد کشید.

مردی خواهد آمد که علی بن ابی طالب(ع)، مشتاق دیدارش بود. مردی خواهد آمد که جبرئیل، پیشاپیش او حرکت خواهد کرد؛ میکائیل سمت راست رکابش و اسرافیل، سمت چپ رکابش.

جوان تر از شکوفه های بهار

به دوردست ها می نگرم، به روزی که خواهی آمد؛ جوان تر از شکوفه های بهار. یوسف زیبایی است، قرار از کف هر چه مجنون دل سوخته خواهد ربود. عشق، با تو متولد خواهد شد، امید، حیاتی تازه خواهد یافت و دین، رونق خواهد گرفت. در آن روزگار که اندیشه ها پریشان و انگیزه ها پشیمان اند، ید بیضای حقیقت، از آستین تو بیرون خواهد آمد. گنجینه های حکمت، در اختیار همه قلب ها قرار خواهد گرفت. پیشانی ات، سرچشمه بارقه های هدایت خواهد شد و چهره پیامبر(ص)، در چهره تو خواهد درخشید.

تو، «جاهلیت دوم» را سرنگون خواهی ساخت و شالوده های اسلام نخستین را استوار خواهی کرد؛ در روزگار قرائت های کج و معوج.

دعا می کنم بیایی؛ دعا کن با تو باشم!

ص:127

خوشا چشم انتظاری!

خوشا به سعادت چشم انتظاران، که مهر نشسته بر دلشان را حتی به روزگاران از دست نخواهند داد و عجله نخواهند کرد که «أَتی أمْرُ اللّهِ فَلاتَسْتَعْجِلُوهُ». در روزگار گمنامی خوبی ها و خوش نامی بدی ها، خود را به پیشواز موعود پیامبران، آماده خواهند کرد.

خوشا به منتظران ظهور که در سال های دور، قیام به قسط را از یاد نخواهند برد و دست هایشان را برای چیدن مرواریدهای باران، بلند خواهند کرد؛ پنجره های دلشان را خواهند گشود برای وزیدن رایحه صلح

و سلامت و جاده جانشان را برای عبور قافله نیایش، هموار خواهند کرد؛ خوشا به سعادت چشم انتظاران!

عطر نفس های مشرقی

ریل های زمین، قطار آمدنت را منتظرند. بگو کدام ایستگاه را عطر نفس های مشرقی ات آکنده خواهد کرد؟ سوت کدام کشتی، ورود آخرین مسافر سپیده را مژده خواهد داد؟ چند فصل دیگر به بهار جان هامان باقی است؟ با ما بگو، ناگهانِ خوشِ آمدنت را آیینه ها کِی به تصویر می کشانند، تا کوچه های رسیدنت را ستاره بپاشیم و آسمانش را کبوترریز کنیم؟

ای که دل های بی قرارانت را آرامشی! زمین بی تو، با دردهای کبودش چه کند؟ باز گرد تا ابرها، این هوای دم کرده را بار دیگر ببارند. شاخه های خشکیده درختان، تو را صدا می زنند.

با پرچم عدالت

چگونه منتظر نباشم؛ که ماه و فلک، در مسیر چرخش و سرگردانی خود، تو را می جویند.

اکنون که آرزوهای تیرخورده مسلمان، زخم خاطره را تنها به امید مرهم تو تازه نگه داشته است، تمام

موج ها سکوت کرده اند تا صدای سلامت را بشنوند. اینجا جمعه ها، دختران زنده به گور احساسمان، رؤیا می بافند، تا کسی از تبار محمد، پرچم عدالت را در جاهلیت زمان، برافراشته کند.

تا ساحل نجات

تو را سوگند به نجابتِ آهِ عاشق که از انزوا به گوش می رسد، دعای دست ها را مستجاب کن؛ که چشم ها با اشک، پل بسته اند برای آمدنت.

دل را به دریا بزن؛ که دریای انتظار، ساحل ندارد؛ تنها بانگ اناالمهدی توست که هفت دریای روزهای هفته را به ساحل نجات جمعه می رساند.

«یوسف غریب من! چهره نجیب تو، تا همیشه می کند از برابرم عبور

ای مسیح مهربان، در ورای آسمان، کی دوباره می کنی، از دل زمان ظهور؟»(1)

عطر نرگسیِ تو

انتظار تو، دریچه ای رو به ملکوت است و بهانه ای است برای تپیدن قلب تاریخ و نام تو یعنی واحه سبز معنا در برهوت ماده و چکامه شورانگیز یکتاپرستی.

مولای من! شمشیر عدالت تو، ادامه ذوالفقار علی و حماسه تبر ابراهیم است. عطر نرگسیِ تو، رمز عبورم به سوی عشق است؛ در سجاده ای که جز دعای فرج را برای ظهور تو نمی شناسد.

مگر گریه ها و ندبه های ما بی کس و کارند؟ مگر «آل یاسین» و «عظم البلا» و «کُنْ لِوَلیِّکَ»، بنا نبود عاقبت به خیر شود؟

مگر این همه قرن چشم انتظاری بی فلسفه بود که هنوز که هنوز است باید «عَجِّلْ لِوَلیِّکَ الْفَرَج» بخوانیم و غزل «انتظار» بسراییم؟

«استکبار»، هر چه انسانیت و اسلام را درو می کند؛ ظلم، همه جا فراوان است و ما دل خوش داریم تنها به یک نام... که می آید و «یَمْلَأُ الاَْرْضَ قِسْطا وَ عَدْلاً کَما مُلِئَتْ ظُلْما وَ جَوْرا...»؛ اما کی؟

«اَینَ السَّبَبُ الْمُتَّصلُ بَیْنَ الْأَرْضِ وَ السَّماءِ؟»

دلِ ما تا «شفاعت» می زند پُل

«امید» از دست هامان می کند گل

سه شنبه شب رسیده تا بگیرد

لباس جمکران، عطر توسل

همه گل ها از تو رنگ و بو می گیرند؛ از تو که بهترین بهانه ای برای روییدن و بهترین جوانه زدن و سبز گشتن.

تو گلی هستی که عالم تو را چشم در راه است. بیا و دنیا را گلستان کن.

خدا کند که بیایی

خدا کند که بیایی و روح در کالبد این زمین مرده بدمی!

خدا کند روزی دست های سبز تو، چتری شود روی سَر زمین! خدا کند که بیایی و بوی گل نرگس، زمین را مست کند!

خدا کند که بیایی تا ندبه، دیگر ندبه نکند؛ تا چشم های پنجره، هیچ وقت بارانی نشود، تا باغچه بغض نکند و دل شمعدانی ها نگیرد!

خدا کند که بیایی، تا دست سرد بغض، دهان شیعه را نگیرد! خدا کند صبح جمعه ای، تکیه به دیوار کعبه بدهی و طنین صدایت، دل ها را بلرزاند!

بیا که کربلا هم چشم در راه است!

عدالت گستر جهان

روزی کفش هایت، جاده را برمی گردد و همه چشم ها به نظاره خواهند نشست.

روزی عدالت حقیقی بر جهان حاکم می شود و گوش های کر دنیا، صدای تو را خواهند شنید.

روزی که چندان دور نیست، تمام ابلیس ها و شیطان های هوا و هوس، به پایت سجده می کنند.

روزی تو عدالت گستر جهان می شوی.

چهل روز - هر روز - قبل از تابش آفتاب،

وضو به جا آوردم و حیاط خانه را آب و جارو کردم؛

می خواستم نخستین رهگذری باشم که صاحب خانه را می بینم.

راه افتادم

چهل سال، هر روز، بعد از طلوع خورشید،

کفش پوشیدم و راه افتادم...؛

لغزیدم، افتادم!

افتادم، برخاستم، افتادم.

نشستم... و شکستم... دوباره شکسته، نشسته، راه افتادم!

پیاده تا تو

چهل شبِ چهارشنبه هر هفته هر ماهِ هر سال - در هر حال -

کفش هایم هم که نبودند، راه افتادم!

پیاده تا تو

تا جمکرانِ چشم هایت

راهی نیست!

تا طلوع

کاش تا طلوع خورشید، ساعتم نخوابد

کاش ساعتم مرا نخوابانَد؛ حتی وقتی می خوابد!

کاش چهل روز، چهل شب، چهل سال، مرا به تو برساند.

کاش از کاروان، دستی آواز بخواند؛

کاش مرا به کویت بکشاند.

کاش قافله، عقب نماند.

ساعت، عقب نماند.

ص:134

لحظه های انتظار

کاش چهل بار، برگ و بار دهند

آرزوهایم را بر باد ندهند

کاش عقربه ها بدوند؛

لحظه های انتظار، تمام شوند.

کاش یک بار از چهل بار، پنجره ای باز کند؛

کاش، ساعتی، آمدنت را آغاز کند.

کاشکی کاشکی

کاش «کاشکی»هایم... چهل بار، نَه!

فقط یک بار،

یک دیدار،

تو را در آغوش بگیرند.

کاشکی، کاشکی هایم هرگز نمیرند؛

کاشکی چلّه هایم تو را از من نگیرند.

برای روزهایی که در راهند

و خدا، طلوع کرد از مشرق چشم هایت

که سرزمین سبز مهربانی است

و عشق

و عشق - چکّه

چکّه

چکّه

از نگاهت،

ص:135

بر زمین یخ زده قلبی ریخت،

که زمستان، توانش را گرفته بود.

وَ زِندگی

وَ زِندگی،

چکامه ای بلند شد، از «بودن»ات،

از «سرودن»ات؛

برای روزهایی که در راهند!