فیض لم یزلی! دستگیرمان باش که بی اجابت این استغاثه هماره، آنی نخواهیم بود که تو بدان مفتخر باشی و فرشتگان را به تسبیحمان واداری.

ای صاحب هر ستایش! تنهایمان مگذار که مخلوق، جز با نوازش و رحمت خالق، امیدی به بودن ندارد.

دل می دهم به تو

دل می دهم به لحظات شکوهمند تو؛ به ثانیه هایی که باران خداوندی ات، ملکوت را به زمین می آورد. تو گویی در هر قطره اش، فرشته ای سپید پنهان است؛ این گونه که خاک به طرب برمی خیزد.

دل می دهم به تو و مویرگ های مچاله ام، تسبیح گویان ارتفاع آستانت می شوند.

می ستایمت و گسترده می شوم در ابعاد مهربانی ات.

به تو می اندیشم که امین رنج هایم هستی و تکیه گاه بی پناه ترین دقایق. زنده ام؛ تا آن هنگام که تو مقدّر کرده ای و نخواهم بود؛ از آن هنگام که تو نخواهی.

«آن که نمرده است و نمیرد تویی

وان که تعلّق نپذیرد تویی»

«گرد جهان گردیده ام / مهر بتان ورزیده ام / بسیار خوبان دیده ام / اما تو چیز دیگری» از این همه خوب به «خوب آفرین» رسیده ام. از این همه محبوب به «محبوب آفرین».

مگذار نامت از دهانم بیفتد!

«یا غایة امال العارفین».

ای که دل های خروشان و درون های جوشان، رام می شوند در آستانه نام تو؛ ای که قدم های خسته و قلب های شکسته، آرام می شوند به بهانه یاد تو! «لذتِ اِنعام خود را وامگیر».

نباتِ حیات را بر زبانم گذاشته ای، مستیِ هستی را در روانم؛ شهد شیرین یاد خود را وامگیر.

محرومم مساز از شوقِ عبادت، محرومم مساز از حلاوت دعا؛ که پرنده دلم را آب و هوای کوی تو ربوده است و برنمی گردد. محرومم مساز از سرخوشی مناجات!

دلم دیوانه یاد توست؛ مگذار که نام تو از زبانم بیفتد؛ مگذار که یاد تو در روانم بمیرد!

نه آب و دانه ای دارم خدایا!

نه از خود لانه ای دارم خدایا!

پرستویی غریب و خسته ام که

دل دیوانه ای دارم خدایا!

نعمتی والاتر از یاد تو نیست

حکمتی گویاتر از یاد تو نیست

یاد یاران گرچه لذت می دهد

لذتی بالاتر از یاد تو نیست

آماده است. تنها قطره ای از آب وضو، می تواند در مسلک تو، سیلابی از خلوص به راه اندازد تا ناپاکی هایم را بشوید.

اینک ایستاده ام در برابر تمامیِ تو تا حرارت نگاهت، یخ های اعماقم را ذوب کند و مرا تا خاکستر شدن به پای تو، پیش ببرد.

«دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند

عتاب یار پری چهره عاشقانه بِکش

که یک کرشمه تلافی صد جفا بکند»

جز تو پناهی ندارم

امروز، عاشقانه به جهان می نگرم که دستْ سازِ توست و آنچه را محبوب لمس کرده باشد، بویی خوش خواهد گرفت.

چرا رنجیده باشم و رضا به رضای تو نباشم؛ که مصایب نیز پلکانِ هفت خوانِ گسترده توست؟

طعم تسلیم را چشیده ام و می دانم مِهر تو، آن سویِ پوسته های تلخِ پیش آمدها، هسته شیرین نوازش و رحمانیت تو را جا داده است، خضوعم را بپذیر و رکوعم را باور کن.

گرچه مرغ حواسم از شاخه ای به شاخه دیگر می پرد، ضعف مرا در تمرکز پذیرش رابطه با خود بیامرز که جز تو پناهی ندارم.

دست های رو به تو

بار الها! چگونه دست هایم را به آسمان نزدیک کنم و خالی برگردانم؛ حال آنکه از آن همه باغستان های معلّقِ تو در هوا، خوشه می خواهم تا توشه راهم کنم؟!

چگونه تسبیح بگردانم و دوباره به ابتدای کار خود که ناتوانی من است برگردم؛ حال آنکه هر دانه، قدمی است به سوی تو که وعده دادی اگر یک قدم به سمت تو بردارم، چندین قدم به من نزدیک خواهی شد؟!

چگونه لابه لای کتاب های دعا، دنبال تو بگردم و راضی باشی تا نیابَمَت؛ وقتی سریع الاجابه ترین دعاها، آهِ من است که در فراق تو می کشم؟! این ناامید، رو به آسمان تو دارد تا شاید پرنده ای، نوری، صدایی و عشقی، نسیمِ تو را برای من بیاورد، ای خدای من!

ص:5

چیزی از خود ندارم

خداوندا! چیزی از خود ندارم تا تقدیمت کنم؛ جز همین پشتِ خمیده از خضوع و گردنی مورّب زیر بار گناه و چشمی ترسان، که آن هم از ترس عاقبتِ خویش است.

پس کی انسانِ مغرور، عاشقانه و از سر محبت تو، اعضا و جوارحش، ذره ذره به سجده می افتد؟

اکنون که کوچک ترین ذرّات عالَم می چرخند و در طواف دایمی خود، ذکر می گویند، تنها منم که دور خود چرخیده ام و هسته هستی خود را که تویی، بارها فراموش کرده ام.

دستم را بگیر تا ذره ای به ذرات عالم اضافه کنی؛ برای طواف به دور ذات مقدس خویش، نه برای خویش.

تشنه دریای جودم تا ابد

پر شد از یادت وجودم تا ابد

سجده بر تو اوج عاشق بودن است

کاشکی در سجده بودم تا ابد!

حالا یک پرنده ام

قطره قطره، اشک ها جاری می شود و صدایم سوخته. دست ها را که بالا می برم، آبشار مِهر تو جاری می شود و لحظه ای که لبریز عجز و نیاز و حاجتم، می بینم که هیچ نمی خواهم و جز همین لحظه، آسودگی نمی شناسم.

به درگاه خدا که رو می کنم، همه غصه های زمینی را وامی نهم و لبریز شوق آسمانی می شوم.

در جانِ من، باران عشق الهی باریدن گرفته و عطش ندارم. فانوس نگاهم را به روبه رو می آویزم. در سجاده ام، غنچه های یاس را می بینم و عطر محمدی در مشام جانم می پیچد. در برهوت روحم، کلمه ای را نمی یابم که نیازم را به نماز، به تصویر بکشد. حالا، من یک پرنده ام!

نماز؛ روزنه ای به نور

خدایا! گناهان، چنان مرا در خود فشرده اند که هیچ راه گریزی نمی شناسم. آنچنان غرق خودخواهی ام که هیچ تلنگری، مرا نمی کشد. فقط آوای اذان که نغمه ای آسمانی است، روح مرا

شست وشو می دهد و نماز، تنها پناهی است که مرا به خود می خواند. اینک منم؛ بی پناهی که قامت بسته ام و به وسعت رحمت تو امیدوارم. نماز، در من روزنه ای به نور می گشاید.

جرعه ای از زلال پاک حقیقت، در جام جانم بریز و مرا زنده کن، تا رویشی دوباره آغاز کنم.

پروردگارا! تمام هستی را گواه بر بزرگی و عظمتت می گیرم و با تمام وجود صدایت می زنم: «اللّه اکبر» بر درگاه مهربانی ات می ایستم و از تو می خواهم، اکنون که هدایتم کردی، کمکم کنی تا گمراه نشوم: «رَبَّنا لاتُزِغ قُلوُبَنا بَعدَ إذ هَدَیْتَنا وَ هَبْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ رَحمَةً...».

در برابر بزرگی ات، سر تعظیم فرود می آورم؛ پاک و منزهی تو و ستایش و کُرنش، مخصوص توست: «سُبحَانَ رَبِّیَ العَظیمِ وَ بِحَمدِه».

لطیفا! جبین بندگی بر مهر نیاز می سایم و از عمق وجود صدایت می زنم:

ای مونسم در تنهایی ها؛ ای دستگیرم در سختی ها؛ ای شیرینی زیستن؛ ای جدا از من و با من!

یاری ام کن تا عشق را بیاموزم؛ عشقی که مرا به تو نزدیک کند و شیرینی عبادت را بچشم.

این گریه زمین گیر، این توبه اسیر

تنها به شوق دیدن تو بال و پر شده است

با هر اذان، به سمت همین آسمان پیر...

سجاده ای که پیرهن هستی من است

دیگر بدل شده ست به شب گریه و نفیر

این دست های گاه خطا کرده مرا

در دست های تا ابدِ رحمتت بگیر

اینک غزل، نماز نیازی که خوانده شد

با صد امید از لب این شاعر حقیر!

ص:12

مهربانی صبح

و روز، پرنده ای ست که عطر بودن را در سراسر خاک، با صدای بال هایش می گسترد و عشق را در آستانه پنجره ها، بیدار می کند تا مهربانی صبح را به تماشا بنشیند و ما را به تماشای خوشبختی بکشاند.

در نومیدی بسی امید است

پایان شب سیه سپید است

صبح دمیده و انگار صدها سال است که از تنهایی درآمده ایم!

خورشید، سیطره افکنده است بر زمین. اشتباه نگیریم؛ تخت و تاج صبح، از هر پادشاه عادلی، ماندگارتر است.

ساعت اکنون به وقت روشنی است که با شما سخن می گوییم.

دور و بر صبح را می بینیم که همچنان پُر است از طومارهای درود و سپاس. از همین لحظه اعلام می کنیم، اگر کسی موزون ترین شعر نیمایی را نشنیده باشد، کافی است به صبح نگاهی بیفکند.

هر کس می خواهد احوال عشق را بپرسد، سری به خانه آفتاب بزند و «دری به خانه خورشید» باز کند.

ص:15

به پاس شهیدان

برای شهود، هیچ وقت دیر نیست و هیچ میدانی کوچک نخواهد بود.

دامنه شهود در اجزای عالم ریشه دارد و تا صبح ظهور، امتداد.

یاران! پس به پاس شهیدان، چشم ها را آماده شهود کنیم که طنین انتظار، در جان عالم، رسوخ کرده است.

ایستاده ای؛ نگاهت، نفس های باروت را پس می زند. ایستاده ای و با آنان که خون ثانیه هایت را در شیشه کرده اند، با زبان سنگ سخن می گویی که قانون کلامت، صخره های جهان را از نفس انداخته است. ای فرزند توفان و کوه! گام های بلندت، مسیر افق های آزادی را درخواهد نوردید، این گونه که تو به جست وجوی خورشید دل داده ای.

داوود را خبر رسانید که از قبیله عهدشکنان، سوارانی آهنین، در حیرت فلاخن طالوت مانده اند!

داوود را خبر رسانید تا اذانی بگوید؛ که نماز صبح پیروزی، بار عام زخم های فلسطین است در مصلای مسجدالاقصی.

قبله تحسین

مقام غرور من، فلسطین! قبله تحسین ملت های آزاده! نامت، هوای اشک نیست، صفای غبطه است.

یادت، بهانه سربلند کردن است.

مسلمانان! کشته های شهید، قیامتْ قامت رسولی هستند که استواری پیامش، برج های جهان را شکافت و کاخ های پادشاهان را فروریخت. نه! تو و شهیدانت، مایه شادمانی و سربلندی هستید و بس.

قامت هایی بر خاک

آه فلسطین! قصه غم بار تو کی تمام می شود؟

پرستوهای حیرت زده شاهدند که وقتی طره موهای جوانان عرب، در مشت های سربازان یهود گره می شوند و کشان کشان به خاک می غلتند؛ یک جمله بر زبان دارند: «اَلْقُدْسُ لَنا... .» و با یک نگاه آشوب گر، به سربازان صهیونیست می تازند که؛ من یک مسلمانم، تو را، آیین ات را، خاخام های دین ات را، حرمت قائلم.

هستی ات را با تمام پلیدی ات به رسمیت می شناسم، اما... نَه در سرزمینم... نه پای بر سینه ام، هرگز، هرگز!

من با تو فرق دارم

اگر روزی تو را با قلوه سنگ های سرزمینم کشته یافتم... بدان که هرچند وطنم را تکه تکه کردی، کودکانم را آواره ساختی، پیکرم را زنده زنده مُثله نمودی؛ ولی من با تو فرق دارم. به رسم دین مسلمانی ام، جسدت را خراش نخواهم داد. تا تمام «پاپ»های مسیح و «خاخام»های زلف از بناگوش آویزانِ یهود بدانند، من پیرو آیین محمد هستم؛ پیامبری که دستور دفن جسد سربازان دشمن را می دهد و بازماندگان جنگ را امان حیات.

قدس، به قصابان تعلق ندارد؛ از آنِ آزاده ترین و روشن ترین افکار است.

من عرب مسلمانم؛ اگر شده، با دانه های سنگ، با کفتارهای زور و ستم می جنگم تا زمانی که پوتین های چرکین ات را از حریم پاک سرزمین ام دور اندازم.

از کوچه های مدینه تا شهرهای فلسطین

و آن روز خواهد آمد که آن پرده نشین، گلعذار یوسف جمال، از کوچه های مدینه، بر کوچه های شهرم قدم بگذارد و چلچله های آزادی را در آسمان شهر رها کند، ولی تو را درحالی که چکمه های سیاهت را بر دوش خواری ات انداخته ای و وحشت زده می گریزی، شاید مجال حیات خواهد داد به رسم دین محمد صلی الله علیه و آله.

آن روز، تو با همه حماقتت، خواهی فهمید بزرگ کیست و حقیر کیست!

ص:21

برخیز؛ ویروس جهل، همه گیر شده است

باید زبان زینب علیهاالسلام داشت و دانش صادق علیه السلام! باید بیماران جهل و تردید را «طبیبی به سر آریم و دعایی بکنیم.» «زکات علم، نشر آن است».

آنچه را که شناخته ای، اینک بشناسان، تا ریسمان نادانی بیش از این درازتر نشود.

قلم ها را بردار، به نام آن که به انسان قلم معرفت بخشید؛ سطرها را بنویس به پاس آن که به انسان زبان حقیقت داد.

به شکرانه پروردگارت، نعمت های او را تحریر کن و به بهانه عهدی که خدا از عالمان گرفته است، راستی و درستی را تفسیر کن - که وارونه شده اند - !

تو، دوست مظلومان و دشمن ظالمانی. برخیز که فقر حکمت بیداد می کند، ویروس جهل، همه گیر شده است و جنگ شک و یقین برپاست.

جهاد کبیر

تو را فراخوانده اند به «جهاد کبیر»؛ «لا تُطعِ الْکافِرینَ وَ جاهِدهُمْ بِهِ جِهادا کَبیرا.» در «جهاد اکبر»، پیروز باش تا در «جهاد کبیر»، پیروز شوی.

تو باید وجدان های به خواب رفته را برخیزانی؛ باید به یادشان بیاوری که چه بوده اند و چه خواهند شد. باید پیمان اَلَست را به یادشان بیاوری، باید ندای پروردگار در لابه لای ذهن و ضمیرِ راه گم کرده شان را به یادشان بیاوری!

قدم جای پای پیامبر گذاشته ای و این؛ یعنی خطر کردن. راه هایِ نرفته را نمی توان به دیگران توصیه کرد، مگر خویش پیموده باشی «تا راهرو نباشی کی راهبر شوی».

گام بردار که خدا، جاده های هدایتش را بر تو خواهد گشود و استوار باش؛ خدا با صابران است و اراده ات را مستحکم تر خواهد ساخت.

از آبادی های دوردست گذر کرده و از گردنه های سخت نان و نادانی، به سلامت عبور کرده و حال، آمده در رگ جان ما عبور کند و جای پای نورانی اش، تا ابد بماند.

جاری باش

از قرآن برایم بخوان؛ از بلاغت نهج البلاغه اندیشه ات، از سنت پرهیزکاری ات، از اجماع عقل و عشق، آن هنگام که به خواسته های مادی ات، نیرنگ می زنی و بر آرزوهایت پل می بندی.

تو خود، معجزه پیامبر خاتمی؛ پس واژه باش و تکلم؛ پس جاری باش، تا دین خدا جاری باشد.

بوی جوی مولیان

از معمار نگاه متبسمت، امید آبادی دل دارم. بوی جوی مولیان، از کلام متبرکت می جویم. بوی گذشته می دهی. نگاهت خیلی قدیمی است. بوی آفرینش می دهی؛ بوی اصالت انسان، بویی که خستگی اعصار و قرون را از تن آدم بیرون می برد و به تازگی عصر وحی می رساند. تو، مبلّغ شادابی گلبرگ های ذهن بشری.

تبلیغ؛ تذکر فطرت

رنگ آهن و دود گرفته اعصاب خسته بشر، روزمرگی چون لایه ای از دود، ساختمان سپید افکار بکر را پوشانده است، شهر اندیشه دارد رنگ جهالت می گیرد. فطرت، دارد زیر رگبار عادت، جان می سپرد؛ باید شعله ای از دور ببینی و موسی وار، عزم طور کنی! جرقه ای باید تا مزرعه شیطان تنبلی ذهن، آتش بگیرد.

جوان مردی باید تا آبی بر خفتگان بپاشد!

عجب فراموشخانه ای است دنیا؛ و دین، چاره فراموشی! دین بی تبلیغ، در پستوی ذهن گم می شود؛ آن گاه که تبلیغ، تذکر فطرت است در زمانه خاموشی ها.

ص:24

سرنوشت ما را بی قرار نوشته اند؛ ما را از آب و گل ملکوت سرشته اند. «از نوح به بعد، تا کربلا و تا هویزه» در افق سرخ آسمان گل کرده ایم، در تاریکی ها صبح شده ایم، در غصه ها شادی، در تنگناها روزنه ای به دنیای امن آسایش. ما شقایق های مظلومیتیم، لاله های شهادت و سروهای استقامت.

یادگار بدر

«ما بی شناسنامه نیستیم.» یادگار «بدر»یم؛ یادگار «احد»، یادگار «خندق و خیبر.» هفتاد و دو گل

سرخ به عدد شهدای کربلا تقدیم کرده ایم تا نهال یکتاپرستی، استوار بماند. یک ملت بهشتی به مثابه «حمزه سیدالشهدا»(1)

تقدیم کرده ایم تا وجدان جامعه بیدار بماند.

ما بهشتی را از دست نداده ایم، ما بهشتی را با شهادت به دست آورده ایم. «ملتی که شهادت دارد اسارت ندارد».

شیفتگان خدمت

«ما بی شناسنامه نیستیم.» شناسنامه ما را بهشتی ها امضا کرده اند، مطهری ها امضا کرده اند، طالقانی ها امضا کرده اند.

پیشانی ما، لوح وصیت نامه شهیدان است که به خط خون نوشته شده است. رگ های غیرت ما قطع نشده است هنوز. ما هنوز «شیفتگان خدمتیم؛ نه تشنگان قدرت.» ما هنوز بر سر آمریکا فریاد می کشیم که «از دست ما عصبانی باش و از این عصبانیت بمیر»!

پیام های کوتاه

- ایران پر از بهشتی است و تا بهشتی هست، اجازه نخواهد داد چرخ های پیشرفت ما از حرکت بایستد.

- ایران پر از بهشتی است و با این همه بهشتی، خواب سرمستانه دشمنان ما، هیچ گاه تعبیر نخواهد شد.

ص:26

آری، شهادت، زیباترین هنرمردانِ خداست؛ هنر سرخی که چون ستاره در آسمانِ وطن طلوع می کند تا معرفت و آگاهی را در جانِ نسل ها، زنده بدارد.

راست قامتان تاریخ

تلخیِ فاجعه، به تمام دل ها سر کشیده است. دیگر جز صدای شیون و مویه، طنین آوایی در گوش شهر نیست. جماعتی سیاه پوش و ماتم زده، چشمانی که از هجومِ اشک، به خون نشسته اند، دستانی که از شدت ناباوری، بر سر و سینه آوار می شوند... ملتی داغ دار و زخم خورده در تلاطم اند؛ همچون خوشه های نورسِ گندم که در دامنِ تندبادی، موج برمی دارند. چه چیز داغ این قلب های سوخته را تسلاّ خواهد داد؟!

بهشتی مظلوم زیست و مظلومانه شهید شد؛ ولی تا همیشه خسی در چشمان دشمنان خواهد ماند.

بی گمان آنها که در عشق الهی ذوب شدند، راست قامتان همیشه تاریخ اند.

ص:28

هوای دَم کرده میله ها را که پیش می روم، بیشتر درمی یابم چیستی قانون مند عدل را و فکر می کنم به اینکه بهای بی عدالتی، نفس های بریده انسانیت است؛ همان گونه که عدالت، آرامش می بخشد چشم های نگرانش را.

من از جاده های سرسبز مساوات می گویم؛ از خانه پررونق دادگری و چشم در راهم آدینه بزرگ عدالت را.

جایگاه قضاوت

قضاوت، جایگاهی است که بوی مهرورزی و عدالت خداوندی را باید حس کنی.

قضاوت، رسالت خلیفه اللّه بر زمین است.

قضاوت، اندیشه جاری کردن هرچه پاکی و نظم است بر زمین.

دورنمای بهشت و جهنم را قاضیان عادل، در همین جهان می نمایانند.

قضات، فرشته هایی هستند از جنس آدمی که بر مسند پیامبران الهی تکیه زده اند، تا عدالت را عادلانه در جای جای این کره خاکی فراگیر کنند.

قاضی، ابری است مهربان که بر آینه های غبار گرفته می بارد و می شوید هر آنچه غبار را، تا حقیقت را روشن کند؛ چونان خورشید تابناک.

عطر «بهشتی»

در راهروهای دادگستری که قدم می گذاری، عطر بهشت به مشامت می رسد؛ عطر «بهشتی» را حس می کنی؛ اولین مردی که مسئول قوه قضاییه جمهوری اسلامی ایران بود؛ مردی که نه چونان انوشیروان، برای عوام فریبی، شب و روزش را یکی کرده بود؛ که برای رضایت خداوند، بر این کرسی نشست تا با یاری خداوند، دادرسی باشد در برابر همه ستمدیدگان جامعه.

آمده بود، تا احیای حقوق عامه کند و عدل را فراگیر نماید و آزادی های مشروع را تکثیر کند.

آمد، تا کوتاه کند دست ظلم و ستم و جور را. آمد، تا سیاهی جرم و بی عدالتی، گلوی پنجره ها را نفشارد و در این مسیر، پرنده شد؛ سبکبال تر از همه پرنده های عاشق.

ص:31

این همه مظلومیت، لابه لای دالان های تو در توی دادگاه لاهه، گم شده اند.

این همه سرفه، زیر خروارها غبار، پنهان مانده است.

کپسول های اکسیژن را هیچ کس پر نخواهد کرد. آن قدر خواب جهانیان عمیق است که صدای سرفه تان، پلکی را تکان نخواهد داد.

زخم های پنهان شما را بر کدام قاب باید تصویر کنیم؟

دنیای ریا

جیب شرکت های چند ملیتی، هر روز، بیشتر ورم می کند.

اسلحه های پیشرفته، در بازارهای جهانی بیشتر از شکلات ها پخش شده است. قیمت گلوله های سربی، ارزان تر از جان آدم ها شده است.

فقط سود چند دلاری شرکت های چند ملیتی است که تعیین می کند کدام خاک، مستعد جنگ است؛ کدام زمین، باروری اش را با موشک های نیتروژنی و اتمی و میکروبی جشن بگیرد.

دنیا می خواهد با سلاح های میکروبی، مبارزه کند؛ برای همین، بدنش را با بمب های شیمیایی و میکروبی نشان گذاری می کند. برای همین، هر روز، هزاران کلاهک هسته ای در سراسر دنیا ساخته می شود.

در هیاهوی رسانه ها

این همه قانون بی خاصیت، دارد دنیا را خفه می کند؛ درست مثل گازهای مسموم شیمیایی که سردشت را دچار نفس تنگی کرده است سال ها؛ مثل همان گازهایی که گلوی حلبچه را فشرد، مثل بمب های میکروبی که بر سر ویتنام خراب شد، مثل همه بمب هایی که هر روز دارد در گوشه گوشه دنیا می ترکد، مثل همه بغض هایی که پنهانی، ترکیدند؛ پشت این همه سرفه، پشت این همه تاول، پشت این همه غربت در هیاهوی رسانه ها...

انسان، قوه ابداع را از خالق خود وام دارد.

همچنان که با بال، هم می شود صعود کرد و هم در مسیر سقوط بال زد؛ گاه، انسان، این ودیعه الهی، این ابتکار خدادادی را در مسیر زوال و تباهی به کار می برد. افسوس که گاهی طبع شیطانی غالب می شود و از علم، در جهت کشتار مخلوقات و نابودی طبیعت، بهره گرفته می شود.

نفرین بر غریزه های شیطانی!

مرداب، فضای پرورش را بر گل تنگ می کند و اجازه تداوم به گیاهان رو به آفتاب را نمی دهد؛ آن چنان که سلاح های میکروبی، زوال طبیعت را آرزومند است.

نفرین - نه نفرین بر سلاح شیمیایی و نه بر هیچ ابزاری که به دست بشر ساخته می شود - بر آن غریزه شیطانی که استعمار را خواهان است و نابودی همه چیز را. آن روح ابلیسانه ای که تنها شعارش «خود» است، به قیمت نابودی دیگران و به قیمت از بین رفتن همه چیز جز خود!

بنیان گذار سلسله نابودی

هدف، قیامی است بر علیه نفس دیکتاتور و خودپسند انسان که بنیان گذار سلسله نابودی است.

صدای سرفه جانبازان، حماسی ترین فریادی است که علیه کاربردِ این سلاح ها، در گوش زمان طنین انداز است. تاول های پوست هر جانباز، امضای اعتراض طبیعت در برابر استفاده های شیطانی از این سلاح های مرگبار است.

باشد که نسل ملخ های مهاجم را به این باغ باشکوه انسانیت قطع کنیم و خوشه های زندگانی را تقدیم فرزندان آدم!

یک روز در سال، برای این همه تاول کم است؛ این همه تاول که لحظه به لحظه و نسل به نسل، در خون بی گناهان، فریادگرِ دانش بی تقوای قابیلیان است.

سکوت مدعیان

کجاست حقوق بشر، وقتی کودکی در آغوش عروسک خود، کوچه های معصوم حلبچه را خواب می بیند؟ کجاست بندهای باز شده قوانینِ سکوت، وقتی مادری، قنداقه بی پناه طفل خود را تنگ بر سینه می فشرد تا سپر حادثه باشد؟

چه کسی پاسخ گوی مرگ دسته جمعی پرنده هاست، وقتی قانون، تنها برای خودی های شیطان نوشته می شود و بی کسان غریب، به جرم غریبی، هیچ قانونی را نجات بخش خود نمی یابند؟

از امروز به بعد، بزرگ ترین قرارداد ماهیان، با آب بسته خواهد شد:

که زخم بر بدن سرخ ماهیان ممنوع

که چنگ بر بدن صاف آسمان ممنوع

دگر عبور نَفَس های شیمیایی بس

هجوم تاول از امشب به کودکان ممنوع

پایان شب سیه

... و روزی زنگ ها به صدا درخواهد آمد، برای کودکان سال های پیش که امروز کودکانشان، دردی ادامه دار را در جریان خون خود، به نسل های دیگر هدیه می دهند.

امروز، تک سرفه ها و خس خس نفس های زمینیان، آمده است تا تاریخ را دوباره بنویسد:

هرگز مباد، دست کسی خون عشق را

آلوده بر شعاع دل ناکسان کند

باید کسی زِ رَه برسد مثل آینه

ما را دوباره با دل هم مهربان کند

مبارزه ای بی حاصل با وسعت ایمان

گُلْ - بی پناه، گوشه ایوان نشسته بود

افتاد بین کوچه از آن سو پرنده ای

آن گاه، بمب خوشه ای و گاز سبز رنگ

گُل را کنار وسعت گلدان شهید کرد

ص:35

گُل های باغچه، نَفَسِ سرخشان گرفت

این گاز سبز رنگ چه می خواهد از زمین

بعضی درخت ها تنشان لکه لکه شد

بعضی درخت ها دلشان تکه تکه شد

این هدیه خزان به تمام درخت هاست

پایان رسید قصه و در کوچه باغ ها

کودک نوشت: مرگ بر این گاز زرد رنگ

پیام های کوتاه

- امروز، گلبرگ های آغشته به سَم های شیمیایی دشمن را در ویترین خاطراتِ محکوم گذاشته ایم، تا فردا، ریشه های باقی مانده را در هوایی تازه سبز کنیم.

- آلوده کردن نفسِ کبوتران عاشق، پرواز را از یاد نمی برد، وسعت آبی آسمانِ ایمان در تورِ هیچ صیادی نمی گنجد.

از هیروشیما تا حلبچه و سردشت

از کرامت انسان می گویند و حقوق پایمال شده اش. از زمستان می گویند و بهاری که نیست و خود انسانیت بی پناه را به سلابه می کشند و پرندگان سپید بهار را پر می سوزانند و قفس هدیه می دهند. خزان، تنها واژه قاموس زندگی می شود؛ وقتی که در عاشق ترین سینه ها، نفس های عشق می میرد. از هیروشیما تا حلبچه و سردشت، باران ناله و جراحت است که دشت های به خاکستر نشسته را هاشور می زند.

در چنین سکوت پرهیاهویی، تنها رنج بشریت است که هر روز، گسترده تر می شود و عدالت و دموکراسی، مفاهیمی هستند که تنها در فرهنگ های لغت، هستی می یابند و در این گیر و دار، تنها انسانیت است که به خاطر آورده نمی شود.

من از زخم های شعله ور می گویم

با من به لحظه های فاجعه بیایید؛ در خیابان های هیروشیما، تا کودکانه ترین نفس ها را تمام شده بیابید. با من به جراحت حنجره هایی فکر کنید که کوچه های حلبچه را به چرک نشانده است؛ به خانه هایی در سردشت تا لگدمال شدن معصومیت را شاهد باشید و از آنان که این همه داغ را بر قلب

بشریت نشانده اند، بپرسید این همه پرنده خشکیده بر شاخه ها را، کدامین جرم، از بلند آسمان محروم کرده است؟

من از زخم شعله ور دل هایی می گویم که دست بی وجدان ستم، به هیزمش یاری کرده و فرمان داده است و وسعت این همه شقاوت را بر تپه های خاکستر می گریم.

آخرین خاکریز

می خواهم به سازمان ملل شکایت ببرم.

می خواهم تحصن کنم. جنگ تمام شد؛ ولی دشمن، آتش بس را رعایت نمی کند. چند روز است پشت دروازه های قلبم، نیرو پیاده کرده و بر بلندی های اعصابم مسلط شده است. مدتی است دشمن، هر شب پاتک می زند. بچه ها! عقب نشینی کنید؛ مقاومت نکنید؛ این قلب، در محاصره است. جان خودتان را نجات دهید؛ کار این خاکریز هم تمام است.

فلسفه حیوانی بشر

به همین زودی، بهار تاول زد، باران، سیاه شد، نیلوفری، به مرداب احساس بشر رویید؛ کبود و بی روح.

روح شب زده بشر، در هیئت تاولی تمام، بدن کودکی را گرفت که آمده بود، تازگی احساسش را تجربه کند.

این بمب ها، از عناصر و عوامل شیمیایی ساخته نمی شوند. مواد اولیه شان، دل سیاه فلسفه حیوانی بشر است و تفکر تنازع بقای جنگل مغرب زمین.

خیلی وقت است شهید شده ای

تنت گرم است و نمی فهمی؛ خیلی وقت است شهید شده ای؛ بچه هایت هم فهمیده اند؛ همسرت هم خبرت را شنیده.

اگر بوی گریه هایشان را نمی شنوی، به خاطر بلندی صدای سرفه هایت است. آن لوح تقدیر که دستت داده اند، شهادت نامه است و دیر و زود دارد و سوخت و ساز.

باید بسوزی؛ فقط به جرم پایمردی و چه گناه بزرگی است بودنت، وقتی مرد باشی و باشی!

در تحلیل تاول هایت، درمی مانم و تو ذره ذره می روی؛ تبخیر می شوی، همه خودت را در چمدانی کوچک می ریزی و مرا با خاطراتی که در خیال نمی گنجد، آب می کنی.

آب می شوم در آتشی که دور از چشم قراردادهای بین المللی، در گوشه و کنار سرزمینم ماند و ریشه های ترد زندگی را بلعید.

آب می شوم در آتشی که خنده را خاکستر کرد و ذهنم را از هق هقی مداوم انباشت.

می مانم، در قساوت دست هایی که گاز خردل را و طاعون و سیاه زخم و سرطان را به اکسیژن، سنجاق کردند و به سمت ریه های بی گناه خاک فرستادند.

می مانم، اینجا کجای قیامت کبراست و من در کجای این حادثه بزرگ ایستاده ام؟

می مانم در اینکه چرا باید دست های متخاصم مرگ را به متن بازی های کودکانه شلیک کنند تا بعد از جنگ، در لابه لای آرزوهای بزرگسالی جا بماند و آنها را نقش بر آب کند؟ چرا باید مرگ، به جای زندگی، در برگ های بهار نارنج و سیب و زیتون بپیچد و در درزهای در و پنجره ها حبس شود تا او را که دری رو به فردا می گشاید، به دیروزی شوم برگرداند؟ می مانم، با ترسی مداوم از آینده فرزندان آدم؛ آینده ای سیاه که فرآیند پیشرفتی کورکورانه است.

پیش از این، در تفسیر شمشیر مانده بودم و اینکه چرا آن مرد، با شمشیر می آید؛ اما حالا می فهمم که شمشیر، منصفانه ترین سلاح آفرینش است و آن مرد، جنگ برابر را و زخم در مقابل زخم را خوب می فهمد.

ناکسان

ناکثین؛ ناکسانی اند که بار گناه خلق را بر دوش گرفته اند. جرم آنان، در یک کلمه خلاصه می شد؛ علی نشناسی. همین قبیله که فرق علی علیه السلام را نشناختند، به زودی، بی تردید فرق او را خواهند شکافت. جمل، تجلی حقانیت علی علیه السلام است و اثبات بطلان آنچه غیرعلی علیه السلام است!

... و علی علیه السلام می بخشد

درست مثل روز فتح مکه، روز «أَنْتُمُ الطُّلَقاء»، روزی که رسول صلی الله علیه و آله، رود آزادی را در مکه جریان داد و آن هراس زدگان را آزاد شده اسلام قرار داد.

اینک، مرد پیروز میدان، باز هم رها می کند، آزادی می دهد و می بخشد؛ که اگر نمی بخشید، بی گمان بساط آرامش خاک در هم می ریخت و همه می دیدند، آنچه را تاب دیدن نداشتند.

سلام بر تنهاترین مردی که هماره مرزبان عدالت و حقیقت بود و حقیقتش ادامه دارد.

علی؛ مرد سختی ها

ای مرد سختی ها و مبارزه ها! پنجه کشیده اند بر خون اهالی بصره و مسلمانان را به جان هم انداخته اند. طوق بیعت را برداشته اند از گردن خویش که فتنه ای بی سابقه بیافرینند. اجرای حکم خدا، سستی نمی شناسد. ای مرد سختی ها و مبارزه ها! برخیز و به میدان برو؛ که صلابت تو، پایان بخش

آشوب های اصحاب جمل است. هنوز روحشان در اسارت بندهای تردید است؛ ایمان ندارند به نیت های خویش؛ اما تو که سیره ات، سیره صلح و برادری است، تا حجت را تمام نکنی، پای در رکاب نخواهی نهاد.

خودشان را محروم کردند!

زبیر بازگشته است؛(1) همسر پیامبر پشیمان است.(2)

مرزهای صواب و ناصواب را پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله رسم کرده بود؛ چه فراموشکارْ قومی بودند اصحاب جمل که وصیت های وحی را از یاد برده بودند و زمانی به یاد آوردند که دیر شده بود.

اینان، در برابر امام خویش نایستادند؛ در برابر خویش ایستادند. خودشان را کشتند؛ دروازه های عدالت و پنجره های مهر را که خدا به رویشان گشوده بود، به روی خویش بستند. هم خودشان را فریب دادند و هم قومشان را. ای مرد سختی ها و مبارزه ها! ای میزان اعمال! ای جداکننده بهشت و جهنم! گواهی می دهم که گام های تو بر حق بوده است. تو آنان را فراخواندی به صلح، نیامدند؛ فراخواندی به توبه، نخواستند. تو آنان را باز داشتی از جنگ، نپذیرفتند.

تو هیچ گاه آغازگر نبرد نبوده ای. تاریخ، گواهی می دهد به مظلومیت تو، به حقانیت تو، به استواری ات در راه حق، به پایداری ات در برابر باطل.

برادران یوسف علیه السلام، به خون گوسفندی رنگین ساختند تا در نزد پدر، توطئه شوم شان رسوا نشود؛ اینک همه در

منظرِ خورشید، آهسته غروب می کنند.

گرچه بارانِ غیرت و شمشیر اخلاصِ اهالی حق، غبار فریب کاریِ اصحاب جمل را فرو شسته و نقابِ تزویر را از چهره منافقانه شان کنار زده است؛ ولی در نگاهِ غم زده مولای عدالت و مِهر، نشانی از اختر شادی و پیروزی نیست. گویی اشک، پرده افکنده بر دیدگان خسته آفتاب! گویی آینه شکسته و هزار پاره اخلاص این مردمان، قلب پهناورش را مجروح کرده است.

جهاد اکبر را رها کردید

کاش روزی را به یاد می آوردید که فاتح و پیروز، از میدان جنگ، به حضورِ رسول خدا صلی الله علیه و آله رسیدید و او فرمود: «از نبرد کوچکی پیروز و سربلند بازگشتید و پیکار بزرگ تری پیش رو دارید»!

جهاد اکبر، پیکار با نفس سرکشی بود که از پیِ مال و مقام دنیا، تا پرتگاه عصیان و شقاوت، بدرقه تان کرد. اینک شما را چه شده است، ای شمشیرهای حامیِ اسلام و ای مردان پا در رکاب نبی؟! آیا بهار پرطراوتِ ایمان تان در شبیخونِ خزان دنیاطلبی، به تاراج رفته است؟

نفرین بر عروس نامیمون دنیا که قلب های زنده از ایمان و جان های آرام گرفته در آستانِ بندگی را به پای حجله پرفریبش، سر بریده اید!

مگر دست بیعت در دستانم نگذاشتید و مرا امیرمؤمنان نخواندید؟! اکنون به بازیچه خیال انگیز کدام مُلک و ثروت، تیغ به رویم کشیدید و پیمان خود را گسستید؟!

... باز هم سامری

گویی حدیثِ چهل روزه اعتکافِ موسی در طور، تکرار می شود! باز هم داستان غربتِ هارون است در میان بنی اسرائیل که در سینه زمان مرور می شود.

مگر نه اینکه علی علیه السلام، به منزله هارون است در میان امت رسول اللّه صلی الله علیه و آله؟! مگر این قوم که به بهانه خونخواهی بر گرد شتری به خاک افتاده اند، از جنس همان مردمانی نیستند که پیکرِ بی جان و زرین گوساله سامری را بر خدایِ آن همه سال کرامت و لطف و اعجاز برگزیدند؟!

ص:43

مرز میان حق و باطل

مرزها همیشه باریک اند. مرز میان قرآن هایِ پسرانِ نابغه که بر سر نیزه می روند و قرآن ناطقی که از سینه روشن علی علیه السلاممی جوشد؛ مرز آدم هایی از جنس طلحه و زبیر که به شوق حکومتِ بصره و کوفه، دست در دستان مولا می گذارند و با درخشش عدالت فراگیر علی علیه السلام، تیغِ عداوت و کینه به رویش می کشند و مرز قلب های پهناور مردانی چون ذوالشهادتین و عمار و مالک ها.

مرزها همواره باریک اند و برای درک فاصله بزرگِ حق و باطل آدم ها، نخست باید حق را شناخت تا بتوان به دنبال اهالی کاروانِ حقیقت روانه شد.

دانشمند، چراغ بی زوال است

چراغ چه مفهومی دارد جز رهبری و روشنایی اندیشه؟! نور، چه تعبیری دارد، غیر از تابناکی اذهان بشر، به سمت تماشای لاهوت؟!

به راستی، دانشمند، چراغ بی زوالی است که قریه تفکر نسل ها را روشن می دارد و با تابناک نگه داشتن علامت سؤال ها، فیض روح القدسی حرکت به سوی پاسخ را در ضمایر انسانی، روشن می دارد.

الغدیر؛ قناتی همیشه جوشان

غدیر، تفسیر عدالت و نقطه عطف آگاهی است. علامه از الغدیرش، قناتی همیشه جوشان، در جان جهان و در نفس زمان می زند تا درختان احکام و نهال های شریعت، همواره آبادانی را مهمان ماهیت خویش داشته باشند. و سلام بی کران غدیریان بر او باد و یادش روشن!

نفس امامت در تو دمیده شده بود

کتابخانه ها، رشکِ آمدنت داشتند و به قدم های تو که مشتاق واژه های نور و بلاغت از دهان پیامبر بود در ستایش علی، فخر می کردند؛ به هم حسادت می ورزیدند، آن همه تالارهای دانش و اندیشه و کتاب در هند و مصر و سوریه و عراق که تو لختی بر آنها گذر کرده ای.

می آمدی، می نشستی، ورق می زدی، می خواندی؛ ولی راضی نمی شدی. ساعت ها و دقیقه های شبانه روز را به پای هزاران کتاب از یاد رفته می ریختی تا از نَفسِ امامت که در تو دمیده شده بود،

میراثِ بزرگ معنوی شیعه را زنده کنی، برفرازی، بنگاری و سلاح دفاع و مبارزه اش کنی پیشاروی منکران.

همه به تو مدیون اند

کیستی جز سوخته دلی که خاطره دوران ارج و احترام اسلام را در قلب دریایی ات غرقه کرده ای، تا مرواریدهای عزت مسلمین را باز صید کنی و هدیتشان دهی.

پایه های عدل علوی، از اثرِ رنج تن تو، در خلق منظومه وصف هایش ماندگار شد و شیعه و سنی، حتی مسیحی و یهودی، نظر به آیینه روشن عظمت حاکمیت اسلامی کرد و روشن شد. فرزندان و نوادگان دین، تا دلی هست، به تو، به دست و قلم و توان و بیان تو مدیون اند و نام عبدالحسین امینی را نیک می خوانند.

الغدیر وحدت اسلامی

شب سیاه وهابیت که شدت گرفت، همت تألیف «الغدیر»، چون چشمه ای جوشان، در تو غلیان کرد. آن گاه که وهابیون، به ویران ساختن گنبد و بارگاه ائمه اطهار علیهم السلام و پیامبراکرم9، قد راست کردند، تو چون دماوند، قلم به دست در برابرشان قد راست کردی و ریشه رشد نفاق را خشکاندی.

مرزی شدی بین حقیقت و ضلالت.

در هنگامه ای که این قوم به ظاهر اسلامی انگلیس، همه طوایف مسلمان را کافر می شمردند و متهم به شرک و الحاد می کردند و خونشان را حلال می دانستند، آفتاب حقیقت تو درخشیدن گرفت.

آمدی تا با احیای «غدیر»، مدینه فاضله اسلامی را عرضه کنی.

با «الغدیر» خاطرات پیامبر صلی الله علیه و آله را زنده کردی

دنیا که خشکاندن درخت اسلام را قد برافراشت، باران فضیلت تو باریدن گرفت.

مهربان تر از ابر، بر جان تشنه اسلام باریدی و چون بهاری تازه، احیا کردی اندیشه های ناب اسلامی را.

همه خاطرات عصر پیامبر را زنده کردی.

عطر گل های محمدی، جهانی شد.

الغدیر، درختی شد تناور، در آستانه ماندگاری اسلام، تا زمان ظهور شاخه های الغدیر پرنده دادند.

بعد از تو، کبوترها، جرئت پرواز پیدا کردند و بوی اسلام ناب محمدی صلی الله علیه و آله، فراگیر شد و عشق، جانی تازه یافت.

الغدیر، پیوندی جاودانه

کتاب «الغدیر»ت، شیعه و سنی را پیوندی جاودان زد. اسلام، با ابدیت گره خورد و خورشید، با روز، پیوستگی پیدا کردند، تا مبادا شب خیالی کفر، دلبسته مان کند!

ص:48

مبادا روزنه های نور دیده مان، در تاریکی دسیسه های شرق و غرب، به خواب سیاهی ها بغلطنند!

مبادا فراموش کنیم که عشق، در آستانه خانه هایمان، نفس تازه می کند، تا ما، با هم بودن را تجربه کنیم تا مبادا سیاهی، سایه ای بلند شود بر روزهای آفتابی با هم بودنمان!

دغدغه «وحدت» داشتی

دلسوخته امت بزرگ اسلام بودی که گاه و بی گاه، داغ نفاق و تفرقه را بر پیکرش می نهادند. قلب تو، زخم خورده دستان توطئه گر و پلید انگلیسی بود که هربار، هیزم به آتش اختلافات فرقه ای می ریخت، تا بتواند چکمه سیاه بهره کشی را بر گرده ملت های مسلمان بفشارد.

تو، به فراست دریافتی که اگر درختِ پربار صلح و وحدت، در باغستان قلب ها ریشه بدواند، هیچ چشم پر طمعی، جرئت نخواهد داشت یک وجب از خاک اسلام را، مستعمره خود ببیند و بختک اسارت و حقارت بر سرنوشت مردمانش بیافکند؛ پس اراده کردی مصلحِ امینِ آیین پیامبری باشی که آبله بر پای رسالتش نشست تا دین الهی، مرز نژادها و زبان ها و ملت ها را طی کند و عالم گیر شود. با یاد غدیر، دریای خروشانی ساختی که بافته های پرنفاق و دروغ را فرو شوید و موجِ بلندی از وحدت عالم اسلام بسازد که مجسمه های شنی استبداد را فروریزد.

سرسفره «الغدیر»

شیعه، سال ها نشان حقانیت علی علیه السلام را بر سینه صبوری خود داشت. قرن ها، مریدان مکتب ولایت، حدیثِ منزلت و شرافت امیر جانان را، زبان به زبان و سینه به سینه، در خاطره زمان، زنده نگاه داشتند تا روزی، مردی از راه برسد، شیفته و دلداده علی علیه السلام؛ مردی که دلسوخته غربت مولا باشد و چهل سال رنج و مرارت کاوش در کتاب ها و کنج کتابخانه ها را به پای یافتن گوهر گرانقدر تاریخِ ولایت، بگذارد. مگر نه آنکه علی علیه السلام، دروازه شهر علم نبی است؟! پس آستین همت و غیرت دینی را بالا بزند تا طالبان علم و حقیقت را به دق الباب علم آسمانی علی علیه السلام ببرد، تا تمام عالم، سرسفره پربرکت «الغدیر» بنشینند و از دستان پرخیر ساقی کوثر، شراب زلال و حیات بخش ولایت بنوشند.

با گلستان هایی که به ارمغان می آورند، جایی برای خارها نمی گذارند. چشمه جوشانی هستند برای دشت های در انتظار... اما تو چیز دیگری؛ چون جانی تازه به غدیر بخشیدی، مُهر الغدیر را بر تارک اسلام زدی تا سندی شود بر ولایت دوازده گل خوش بو.

شناسنامه شیعه

الغدیر، مرهمی شد بر زخم های علی علیه السلام.

خار را از چشم و استخوان را از گلوی علی علیه السلام درآورد.

الغدیر، آینه ای است برای نشان دادن سیاهی و سفیدی، زشتی و زیبایی.

الغدیر، شناسنامه امیرالمؤمنین علیه السلام است.

ص:51

به یاد شهیدان

مظلومانِ مسافر، رفتند و ما در احیای غربت ناگهانی شان، هر ساله به مرور آن حادثه می نشینیم؛ باشد که روزی، مدعیان حقوق بشر، سنگینی گناه خود را باور کنند که در آن صورت، جهان به آرامش خواهد رسید.

روزنه ها، با روزنامه ها فرش شدند و روزنامه ها باخبر پرواز. شهر، دوباره بارانی شد از تشییع شهیدان.

ابرها، مویه می کردند و بر دوش می رفتند، پرنده هایی که به ابدیت پیوسته بودند.

کاش آنها دوباره برگردند!

دست در دست باد برگشتند

غنچه هایی سراسر از لبخند

غنچه هایی ز جنس آتش و خون

زخم هایی که سرخ و بی مانندند

شهر بر دوش می کشد خود را

چون زمستان به گرده اسفند

کاش غم ها دوباره زنده شوند

کاش آنها دوباره برگردند

روز خوابیده در سیاهی شب

مرگ ها قد کشیده تا لبخند...

دنیا فقط سکوت کرد!

خبر، دهان به دهان چرخید؛ اما دنیا فقط سکوت کرد. خلیج فارس هم سال هاست در سکوت خودش می گرید؛ سکوتی که در خنده های مستانه فرمانده جنایتکار آمریکایی، غرق می شود. دنیا هنوز در خواب خوش خرگوشی است. بگذار دنیا بخوابد؛ بگذار درخت ها بخوابند؛ وقتی این همه پرنده در خون شناور به خواب رفته اند.

وقتی قانون هایی بین المللی، پشت خروارها غبار، رنگ فراموشی گرفته اند، وقتی دنیا نمی خواهد واقعیت ها را ببیند وقتی... .

حس می کنم رعشه ای غریب، بندبند جانم را به بازی گرفته است.

راه می روم و صیحه می کشم داغی سترگ را. تو گویی دوباره باید به سوگ نشست کوچ پرستوهای مهاجر را.

می روند؛ بی آنکه بهار، کاسه ای باران به استقبالشان فرستاده باشد.

وطن، با پیراهنی سیاه، عبور نابهنگامشان را بر جاده های آسمان، به مویه نشسته است؛ اشک می ریزد و فرزندانش را از ابرها می طلبد.

دریغا که دروازه های تیرماه، بر پاشنه مصیبت چرخیده است.

کبوترکُشی، مرام شماست

با شمایم که هر شامگاه، از سر بریدن کبوتران می آیید و هر بامداد، به کشتن ماهیان برمی خیزید!

با شمایم که رسم صیقلی آینه ها را لگد می کنید و پاسخ حنجره های روشن را با گلوله می دهید!

بگوییدمان که به کدامین گناه، کشته شدند، مسافرانی که به جست وجوی آفتاب خویش، رهسپار کوچه های آسمان بودند؟ افسوس که دیوار کینه و بغض، بلند است و سیاه و هیچ روزنه ای را به آن راه نیست!

دستانتان، بر پیانوهای بشردوستی، نت دموکراسی می نوازد؛ اما جانتان، جز به کشتار و ناجوان مردی فرمان نمی دهد. نفرین بر شما که حرمت انسان را با بسته های دلار، محاسبه کرده اید!

«نامشان زمزمه نیمه شب مستان باد!»

من از عروسکی می گویم که در آغوشی تکه پاره، به خون نشست؛ از مادری که فرزندانش را تا ابد به انتظار گذاشت.

از تو می گویم، مسافر پرواز شصت و هفت؛ از تو که ثانیه های مترنم پرواز را حس نکرده، تکه تکه بر آب ها فرو ریختی؛ اگرچه جانت، عروجی سبز را به تماشا ایستاد. از شما می گویم که شعله های خشم و دشمنی خفاشان، آفتاب چشمانتان را به خاموشی کشاند. رفته اید و هر سال، پرندگانی سپید، بر دامنه های تیرماه فرود می آیند و کوچ ناگهانتان را حزین می خوانند.

نیستید و دوازدهمین روز تیرماه را بر پهنه های خلیج، گل های اشک می باریم.

ص:55

«آن فروریخته گل های پریشان در باد

کز می جام شهادت همه مدهوشانند

نامشان زمزمه نیمه شب مستان باد

تا نگویند که از یاد، فراموشانند»

از آسمان، برای زمین دعا کن!

حالا که تحفه ننگین و خون آلود آمریکایی، شور و شوق پرواز را از تو دزدیده است؛ حالا که مدال قتل عام مسافران بی گناه هواپیما، بر سینه ژنرال برق می زند؛ حالا که چمدان های به مقصد نرسیده، سوغاتِ ماهی های دریا شده اند؛ حالا که تو تا ابد، آسمانی شده ای و هیچ وقت پایت را بر این زمین عصیان زده نمی گذاری، یادت نرود، هر شب، همراه فرشته های خدا، برای کودکان زمین دعا کنی؛ دعا کنی برای کودک آواره فلسطین، که سقفِ اردوگاه بر سرش خراب نشود؛ دعا کنی برای آن دخترک بی پناهِ عراقی که هدیه ناامن آزادی غربی، هیچ وقت به دستش نرسد؛ دعا کنی برای همه کودکان دنیا که نان آنها، همیشه گرم باشد و آب شان سرد و خانه آرزوهایشان تا ابد آباد!

کبوتر بچه ای! کافی است بنده فلسفه خور و خواب و خشم و شهوت باشی، دیگر چه باک از کشتن زائران بارگاه حسین! کافی است؛ فقط همین کافی ست.

یک فرودگاه انتظار

یک فرودگاه دلشوره، منتظر بود؛ یک فرودگاه راز و رمز.

دخترکی، دسته گل به دست، مادری گریان از شوق، پدری با دستی لرزان و دلی محکم.

یک فرودگاه خاطره، منتظر نگاهی بود تا بشکفد. ناگهان، دسته گلی از دست افتاد، عصایی لرزید، بوی دموکراسی آمد و خبر مرگ آزادی ملت ها و دویست رأی نداده به نفع شکست نهایی آمریکا، به صندوق تاریخ ریخت.

ص:58

با قابله های بهشتی

درد، تمام وجود خدیجه را دربر گرفته است. آنچه بر درد او می افزاید، زخم زبان هایی است که زنان قریش در پاسخ او، بر او وارد آورده اند. حالا مادر اسلام، زیر سقف خانه، تنها و بی سامان نشسته و از درد به خود می پیچد. نمی داند کدام درد بر او سخت تر آمده است. این درد، یا درد سرزنش های مردم؟!

خدیجه، هنوز هم ناباورانه به چهار افق لایزال که در آسمان اتاقش حلول کرده اند، خیره مانده است. نه نای تکلمی دارد و نه توان پاسخی! ساره، مقابل او زانو می زند. آسیه در سمت چپ، مریم سمت راست و کلثوم، پشت سر خدیجه می نشینند. لحظه های غریبی است. هیچ کس نمی داند در این

ثانیه های مرموز، چه سرنوشتی برای این زمین نیم مرده، در حال تکوین است. هیچ کس نمی داند؛ چون درک این میلاد عظیم در اندیشه مخلوقات نمی گنجد.

کوثر جاری

نوری که از نوزاد رسالت ساطع گشته، خانه های مکه را روشن می کند. انگار امروز، روز میلاد خلقت است! «کوثر» آمده است تا هستی را به حرکت درآورد. نزول کرده است تا معراج را در دل خلقت، رقم بزند. این است که زنان آسمانی، قنداقه کوثر را به دست خدیجه می سپارند و بشارت می دهند که: بگیر این دختر را که طاهره و مطهره است و خداوند، او و نسلش را بابرکت قرار داده است.

فرشته ها می آیند

نامت که می آید، فرشته ها می آیند به شاعران الهام دهند، تا از تو حرف بزنند. بَعد، شعرها را می برند به آسمان. خاک، حرفِ تو را نمی زند و خاکیان اصلاً نمی توانند از تو حرف بزنند. فقط می مانند چاه ها، که آنها را هم، علی علیه السلام هم رنگ آسمان ها کرد. این همه، نشانِ توست، اما تو مثل اینها نیستی!

نذر عشق

نامت که می آید، آفتاب، شرمنده می شود و خاموش!

شمعی به یاد چشمت روشن می کنم. عطر سبز خیالت، نخلستان را نشانه می گیرد. و من، آوای پیرزنی را می شنوم که سهمِ شادی اش، پیراهن کهنه ات را به بهشت سپرد.

و مسکینی، یتیمی و اسیری، که هر کدام، افطارت جز به هوای نذر عشق نخورد.

بابا آمد

دستاس که به اشاراتِ نگاهت می جنبید، دستان علی را، سخاوت می بخشید، تا یتیمان - سر بر زانوهای مادرانشان - به خواب نروند و شب های غربت و یأس کوفه، ستاره باران شوند. که سکوتِ سرد و سنگین دیوارهای کاهگلی را، با سرودِ «بابا آمد» بشکنند... «بابا، نان آورد».

من، اما شکستم...

هیچ کس، تو را نشکست

حتی پهلویت را!

نامِ زیبایت هست...

و من - اما - هرچند شکستم، هنوز پهلویت هستم.

چرا بی نشانت می خوانند شاعران؟! اینها - همه - نشانه های توست، اما تو مثل اینها نیستی!

من شاعر نیستم. فقط می دانم نامت که می آید، چشم هایت شمعی در دلم می افروزند و به داغت می سوزند.

هیچ کس، تو را نشکست. و دلم می گوید: «فاطمه، فاطمه است»!

ص:61

همه زیر سایه مهربانی تو

بهارها، به دامان تو دخیل می بندند تا سرسبزتر شوند.

اسلام، از لبخندهای تو شکوفا شد.

خاک پای تو، امن ترین جایگاه برای بوسه های ماست.

تو آسمانی هستی که سرپناه اسلام شدی. هرجا که عشق درمی ماند، به تو متوسل می شود.

تو آمده ای تا همیشه بمانی. تو آمده ای تا ماندگار شوی. تو آمده ای تا همیشه شوی. ابدیت، در پای تو پایان گرفت و تو آمده ای که اسلام، یکپارچه در زیر سایه مهربانی تو نفس بکشد؛ فارغ از تفرقه شیعه و سنی.

«فاطمه، فاطمه است»

تو از ازل آمدی، تا ابدی شوی. تو آمدی؛ شجاع تر از آسیه. مهربان تر از حوا و پرهیزگارتر و پاک تر از مریم.

تو آمدی، تا جاودانه شوی و همیشگی شدی؛ زلال تر از آسمان، مهربان تر از باران و روشن تر از خورشید. تو فقط مثل خودت هستی، تو فقط زهرایی علیهاالسلام.

ای مادر پدر! اگر دریاها را در قلمم بریزم، تنها خواهد نوشت: «فاطمه علیهاالسلام، فاطمه علیهاالسلاماست».

حضور روشنِ تکرار فاطمه باشد، خدا تو را به محمد صلی الله علیه و آله به عشق هدیه نمود

که تا همیشه گل یاسِ فصلِ او باشی

که تا همیشه به تکرار نام شیرینت

برای حرمت آیینه آبرو باشی.

سلام مادرِ بابا

به احترام تو ای گل که آبروی زنی

تمام اهل زمانه به پای می خیزند

و شاخه شاخه درختان بهار می ریزند

چه خوب شد که دمیدی به روح خسته عشق!

کدام دختر، مثل تو مادر باباست؟!

شکوه نام تو، زهرای مرضیه! زیباست

در آن دقیقه که حتی ز قید گردن بند، برای خاطرِ آرامش پدر رَستی

برای آنکه تو ثابت کنی چه زیبایی، برای آنکه بگویی تو فاطمه هستی

به زیر سبز عبای پدر کسی کم بود

تو آمدی و سپس کشتی نجات از تو

علی، حسین و حسن را به سمت دریا برد

بیا، سفینه روز نجات در دلِ من

که با وجود تو دریای زندگی زیباست.

مقام فاطمه بودن

خوش آمدی به زمین ای شروع زیبایی

تو عطر یاسی و نرگس تویی که زهرایی

تو آن طلوع قشنگی که در کنار علی، برای ظلمت شب های مکه آمده ای.

مقامِ فاطمه بودن فقط لیاقت توست، طلوع کن که محمد رسالت خود را، دگر به واسطه تو، تمام خواهد کرد.

ص:65

تو آمدی که بگویی شرافت یک زن، ز سرنوشت حسینت قیام خواهد کرد.

تو آمدی که بگویی اگرچه پهلویت شکسته، اما از آن دوازده خورشید به آسمان و زمین، از تو هدیه خواهد شد، سلام بر تو که عشق محمدی و علی!

برای وصف خدا شرح بهترین غزلی

اگر چه وصف کمال تو غیرممکن بود

چه بود فاطمه؟ - یعنی خلاصه ای ز علی.

نقطه تکمیل قرآن کوثر است

از شاخه تو هیچ کس نیاویخت، مگر آنکه میوه بخشش را به دامانش ریختی. تکیه بر تو، تکیه بر همه خوبی هاست، در وصف روی تو همه واژه ها کم است.

جوهر شود اگر همه آب ها کم است.

ای فاطمه که مظهر لطف محمدی.

میلاد تو دمیدنِ روحی در آدم است.

و امروز، آبروی نمازهایم، تسبیحات توست؛ سی و سه بار چنگ بر دامان معبود زدن، به احترام تو، دعایم را مستجاب خواهد کرد.

امروز، روز رسیدن بانوی آب ها، به تشنگی زمین است؛ آغاز پیوستن تو به تاریخ عاشقانه دین. نقطه تکمیل قرآن، سوره کوچک توست، ای چشمه کوثر!

پیام کوتاه

- میلاد تو، آغاز روییدن دوازده شاخه در باغ امامت است.

- با یک گل اگر بهار آید

آن گل، گل توست یاس زهرا

تسبیح ها، همه یادگار تواند.

تو، سوره معطر و کوتاهی که تنها چند صباحِ معصومانه، در کوچه های این زمین روسیاه قدم زدی و عطر دامان عصمتت، شفاعت گناه زمانه را به دوش می کشید. تسبیح ها، یادگار تواند که تمام جوانیِ مقدست، در رهگذار زمین، دست به کار دعاهای مؤکد بود و چشم های احمدوارت، اهالی زمین را با خدا مهربان تر کرد.

مادر یازده خورشید

محبوبه حق، از دامان زنی پا به زمین گذاشت که تنها محرم شب های وحی و روزهای رسالت محمد صلی الله علیه و آله بود.

این نورسیده که تمام بلند بالایی «لولاک» را به ارث برده بود، آمد تا آبروی زنانِ قرونِ زنده به گور تاریخ باشد؛ قرن های بر باد رفته ای که تجلی لطافت خدا را در صورت عطوفت زن، انکار کرده بود و دست های هرزه اش، به خون تمام دختران زمین آلوده بود.

عصمت، در لباس زنی به دنیا آمد که تمام تاریخِ تا امروز، در قامتِ توحید و آزادگی او حیران شده است و یازده خورشید روشن گر ابدی، از دامان پرستاره او، به معراج رفته اند.

درشگفتم...

دست هایت، هنوز کودک بودند که آغوش مادرانه به روی پدر گشودی و رسول مهر، در تماشای رخساره معصوم تو، بهشت را به نظاره می نشست و رنج های انکار خلایق را از یاد می برد.

درشگفتم از آن خانه ای که تو را در خویش جای می داد و دریای دلت، از دیوارهایش سرنمی رفت.

درشگفتم از آن روزگار بی چشم و گوش که هم جوار تو بود و از دامان متبرکت، راهی به بهشت نجست.

درشگفتم از آن محرابی که سجده های تو را در آغوش می کشید و خاکستر نمی شد... که صدای لرزش ذره های وجودت در پیشگاه کردگار، ویرانش نمی کرد...

ص:67

تو آمدی تا...

بانو! تو آمدی تا کوثر، بی شأن نزول نماند.

تو آمدی تا زنانِ همیشه تاریخ، در رهسپاری به سمت آسمان، سردرگم نمانند.

خاکی بیاید و خدا از این روی، فرشته ها و زنان بهشتی را بفرستد تا به جای مردم غفلت زده، به تو خوش آمد بگویند؛ آنها که در بهشت بدرقه ات کردند و خدا می خواست که تو چند سالی بانوی زمین باشی.

آخرش خدا صدامون می کنه

واسه بارون رو به رامون می کنه

رو به خورشید می شینیم دعاکنون

چشامون وصله می شن به آسمون

افق رنگ پریده قد می کشه

رو سیاهی خط ممتد می کشه

تو میای، اخمای خورشید وامیشه

پیش پات تموم دنیا پامیشه

تو میای با خنده های صورتی

دس به دامنت می شم به راحتی

این روزا هوای تو تو سَرَمه

همه گریه ها دور و بَرَمه

از عبور جمعه ها دلم پُره

بیا تا به گریه هام برنخوره

ص:70

ذهن و جان کودکان و بزرگان نشسته است و سقوط انسان را انتظار می کشد.

فصل های سبز و زرد، از پس یکدیگر می روند و می آیند، روزگار می گردد و به خود، تحول می پذیرد؛ اما این عاطفه مادر است که چون کوهی استوار و بنایی بلند، از باد و باران، گزند نمی بیند و تا همیشه بشارتِ شادمانی و حمایت می دهد.

عهد می بندیم

در روز مادر، عهد می بندیم که حرفی از اهانت و کم حرمتی به ساحت والایش روا نداریم و با بوسه بر دست و بازویش، نشان دهیم که ارزش گذار واهمه ها و دغدغه هایش هستیم. با او اوج می گیریم و به اندوخته جایزه های الهی او، روزاروز، افزون می کنیم.

به یاد می آوریم سخن امام سجاد علیه السلام را در حق شناسی او که فرمود: «حق مادرت بر تو این است که بدانی او تو را در جایی حمل کرده است که هیچ کس دیگری را حمل نمی کند و از میوه دلش آن به تو داد که هیچ کس به دیگری نمی دهد».

آنان که شمارش گر پیش کش های مُنعمند، بدانند که از نیکویی به مادر، فریضه ای عظیم تر نیست.

روی پرچم ستایش مادر، یک آیه قرآن نوشته است: «وَ وَصَّیْنَا الاِْنْسانَ بِوالِدَیْهِ اِحْساناً».

چگونه سپاست بگویم؟

گیسوان بلند عشق را شانه می زنی در هیاهوی بی عاطفه زمان.

تو، منتشر شده ای در رگ های آبی ایثار و خون مترنّم ات، حنجره بشریت را مادری می کند.

شب های دراز رنجم را به بیداری می نشینی؛ پرطاقت و مهربان و روزهای خاکستری ام را وجب به وجب، خورشید می کاری.

چگونه سپاست گویم؛ که وسعت شاعرانه ات را هیچ واژه ای توانا نیست؟

قلب پرطنینت، موسیقی آبشاران بلند از خودگذشتگی است. ای خوب! تقویم ها، ستایش بزرگی ات را به شور نشسته اند.

الهی بمانی!

در جست وجوی نشانی ات، کوه های بسیار را فروریخته می بینم و دریاهای بی شمار را از سکه افتاده. کلید دروازه های روشن دور، در دستان تو است؛ آن گاه که بر اندیشه های نوباوه و جوان، جاده های بی تردید را لبخند می زنی.

از دامن برکت خیز تو است که مردان آفتاب و زنان رود، سمت افق های آسمانی را پی می گیرند.

خاطره ات، استوای مهربانی را در زمهریر فاصله ها، شعر می شود. آینده، دستان با کفایت تو را بر شانه های نونهال، به یاری می طلبد.

باش تا تلاقی نگاه هامان، مزارع آفتابگردان را به بار بنشاند.

چقدر می توانستم روبه روی خورشید، قد بکشم. دست های تو، پُراند از بوی پونه های وحشی؛ پر از عطر

بابونه ها. تو، بوی دامنه های بکر بهار را می دهی. لبخند تو، تمام آرامش های جهان را یکپارچه در پیراهن تنهایی ام می ریزد.

اگر تو در کنارم نبودی، سال ها پیش، در رؤیاهایم غرق می شدم.

به یاد لالایی های تو

تو روشنی روزهای آفتابی من هستی. من، ماهی کوچکی هستم که لحظه ای نمی توانم دور از دریای وجود تو زندگی کنم. دست های تو، امن ترین آشیانه بوسه های من اند. شانه هایت، بهترین تکیه گاه اند برای روزهای ابری چشمان من.

عطرِ بودن توست که مرا زنده نگاه می دارد.

لالایی تو برای کودکی ام، آوازهای داوود علیه السلام بود که در دامنه دشت های بهاری، پرنده های مشتاق خواندن را لال نگه می داشت.

عاشقانه ترین شعر

تو همچون آرامشی هستی که در سایه روشن مهتاب، از پنجره اتاقم سرازیر می شود.

تو زیبایی شمعدانی هایی هستی که در نم نم باران، با پنجره اتاقم به نجوا می نشینند.

تو، عاشقانه ترین ترانه ای هستی که شاعران جهان، از بر کرده اند.

برای از تو سرودن، باید کلمات تازه ای بیافرینم. هیچ کلمه ای، قدرت بیان مهربانی های بی پایان تو را ندارد.

صدف ها، برای تو آوازهای مهربانی دریا را به ارمغان می آورند.

آغوش تو، تمام خاطره های کودکی من است.

با تو، همیشه آبی ام

سیب های جهان، با لبخند تو شکوفه می کنند و ابرهای جهان، با بغض های تو گریان می شوند.

با بوی ایمان تو، همچون بابونه های وحشی، عطر نفس هایم فراگیر می شود.

ص:74

در سایه تو، به خورشید نزدیک تر می شوم و آسمان رؤیایم، آبی تر از تمام آسمان ها می شود.

با تو، از هر پرنده ای به خداوند نزدیک تر خواهم شد.

تمام درخت ها، به من غبطه می خورند، در کنار تو که جاری می شوم، چون رود.

خدا تو را به تنهایی من ببخشد تا همیشه!

پیام های کوتاه

- با درک مقام مادر، شاید بتوانی گوشه ای از صفات رحیمی و رحمانیت خداوند را به ادراک برسی.

- امروز بوسه بر دستان تو، تعقیبات نمازهای یومیه من است، عبادت مرا در تماشای رخسارت بپذیر.

با تو، خانه بهشت است

شیرازه جان تو را به سرنوشت فرزندانت سنجاق کرده اند و دست هایت، مثل دو جلدِ کتاب، صفحه های ورق ورقِ پریشانی فرزندانت را جمع می کند تا نجات دهدشان از خطر فروپاشی.

عشق، با پلک زدن های تو آغاز می شود تا پای ریشه های تشنه یأس، قلب جویبارهای خشکِ رنج.

حضورت، درمان دردهای گفته و ناگفته است. دست هایت را می بوسم که نسیم مهر را به سوی دریچه های زندگی مان روانه کرده است، که بارانِ شادی را بر سقف اتاق های غم بارمان جاری کرده است، که هرچه نعمت است در خانه، از برکت دست های توست. دست هایت را که به دعا برمی داری، پُلی می شود از آسمان تا زمین و امواج نور فرود می آیند.

خانه ما، تنها با وجود توست که بهشت است؛ بی تو بوی جهنم می دهد.

دست هایت را می بوسم

قدم هایت را می بوسم که خاک بهشت را با خودش، به جهانِ تیره آورده است.

تو فرشته ای؛ اما روی زمین. دست های برافراشته ات را پس نگیر؛ قدم هایت را برندار از روی فرش چشم هایمان که هرچه خیر و خوبی است، به برکت ارزشمندی توست.

دست هایت را می بوسم، قدم هایت را نیز... و خدای بزرگ را شکر می کنم که نعمت وجود مادر را به من ارزانی داشته است.

شاید بهتر باشد نام و القابم را از یاد ببرم؛ حتماً این طور، بی پیرایه می توانم قدم بزنم و فکر کنم. من باید برگردم به آن حیاط خلوتی که فقط من و او بودیم و هیچ. آری باید به کودکی ام برگردم.

مادرِ من

خدا، دست مرا در دست تو نهاد؛ برای همین، همه ناتوانی ام را به توان تو بخشیده؛ برای همین، همه نیاز مرا در دست های تو چیده.

من به ذره ذره وجودت نیاز دارم. شاید اگر همه کَسم را از دست بدهم، تا تو را دارم، غریب نمانم؛ اما اگر تو نباشی چه؟

برای همین، مثل شیر شده ای، با چنگ و دندان از من دفاع می کنی. از شیره وجودت، تا آخرین قطره احساست را به من بخشیده ای. حتی اگر سال ها از کودکی ام گذشته باشد، باز تو همان حامی همیشگی هستی، غمت شده غم من، شادی ات هم شادی ام؛ حتی اگر از این شادی نسیمی به تو نرسد؛ آخر تو همه منی، تو مادرِ منی، مادرِ من.

همتای دریا

شانه های بی همتای تو، همتای دریاست؛ جاری میان قطره های کوچک آبی وجود من و سنگ صبور دلواپسی های من.

دعاهایت، معجزه می کند. هر گره کوری در زندگیمان می افتد، گرمای نفس های تو، تحمل سختی ها را آسان می کند، تو، رزق و روزیمان را رونق می دهی و رمق پاهای ناتوان زندگی مان می شوی...

تو، دعا کن مرا، که می دانم

می شود مستجاب، در باران

آسمانِ نگاه تو دارد

جلوه ماهتاب، در باران

از نگاه تو، می تراود نور

مثل رقصِ شهاب، در باران

قاصدِ عشق، می کُنَد شب و روز

به دلِ من، خطاب، در باران...

آه! ای چشم های تو، خورشید

بَر دلِ من بتاب، در باران

چو دست باد، نقش چادرت را می زند بر هم

تنِ گل های چادر می خورَد بر روح دلگیرم

تنفس می کنم عطر نسیم کودکی ها را

هنوزم می شود گردن بگیری گاه، تقصیرم؟

ز رود آبیِ رگ های دستت می روم دریا

و در امواج چین دست تو آرام می گیرم

تو رفتی، اما من هنوز

دوسِت دارم خیلی زیاد

زیرِ درختا می شینم

شاید صدای پات بیاد!

همون درختایی که تو

تُو باغچه ها می کاشتی شون

همون گُلای خونه مون

که خیلی دوس می داشتی شون

بیچاره ها بدونِ تو

همیشه هِق هِق می کُنَن

دستِ منو، دوس ندارن

بی تو، دارن دِق می کُنَن

خودِت بیا، بشون بگو

که از زمین، بیرون بیان

من دیگه چیزی نمی گم

اونا فقط تو رو می خوان...

بیا بازم کنارِ ما

شاید که غصه ها بِرَن

بیا کنارِ پنجره

بازم مَنو صدا بزن...

ص:83

حالا که نیستی، دوس دارم

سر به بیابون بذارم

انگار دیگه نمی تونم

گریه هامو، نگه دارم!

طاقت تو، اجازه از خود گذشتن پهلوانان قصه های تاریخ است.

مگر نه آنکه هرجا مردی درخشیده، از برکت حضور آفتابی زنی بوده است و امروز، بند بند شعرِ روشن تو را خواهیم سرود، تا قطره ای از دریای بی کران وجودت را به نظاره بنشینیم.

امروز، موج ها در تلاطم آبی خویش، نام تو را بر زبان می آورند.

دین من، تو را به تندباد هر نگاهی نمی فروشد. تو نگینی هستی که با عصمت مریم، طلاکوب می شود. تو هاجروار، هفت مرتبه، اسماعیل عطش را میان صفا و مروه زندگی، سیراب می کنی.

پیام های کوتاه

- سرافرازی و پیروزی مردان یک جامعه، نشانه عملکرد درست زنان آن جامعه است؛ چرا که میوه سالم، مدیون ریشه های ناپیدا و بالنده خود است.

- بهشت را تسخیر کن که جایگاه پرچم عفاف تو بر قله هاست آنجا که انگشت های دین اشاره می کنند که:

دامنِ دامنه ها را بِرَهان از کفِ خویش

یک نفر دائماً از دور تو را می خواند

گُهَرِ پاک نجابت، همه شایسته توست

گوش کن سوره زن را که خدا می خواند

اسلام سرازیر شود؛ تا بانوی نمونه ای چون فاطمه علیهاالسلام را بنماید که از جوششِ بی امان کوثر او، نسل به نسل، بوی سیبِ ایمان در عالم بپیچد.

... هنوز هم جاهلیت

... و اینک، عصر جدید، عصر جاهلیت نوین است که وجود لطیف زن، ملعبه فرصت طلبی شرکت هایِ تبلیغاتی می شود. دوره ای است که برای یورش به فرهنگ اصیل ملت ها، تیرهای مسموم بیگانه، عفت و پاکدامنیِ زن را هدف می گیرند.

زمانه ای فرا رسیده است که دختران را در ویترینِ نگاه های هرزه، در گور هوس هایِ آلوده می کنند.

اینک، در برهوت انسانیت، اسماعیل بی گناهِ بشریت، در دامان پاک هاجران زمین می بالد و رسالت والای پاکدامنی و نجابت، بر دوش جان های زینب گونه ای است، که خطابه عظمت و وقار زن باایمان را بر کجاوه پارسایی و طهارتشان، فریاد می زنند.

ص:87

گُل در میان کوره بسی دردسر کشید

تا بهر دفع دردسر ما گلاب شد

گام های اقتدار، به او می بالند و آسمانیان به او می نازند.

سلام بر روح اللّه!

آب زنید راه را، هین که نگار می رسد

مژده دهید باغ را بوی بهار می رسد

انسان های بزرگ تولد می یابند و آن گاه، شبنمی از نور بر ساقه آدمیت می نشیند و نوید سپیده دمان را به ما می دهد.

واژه های تشنه عالَم معنی سیراب می شوند و نور، در رگ های ناامیدی ریخته می شود. این بار، طلوع نور از خمین بود؛ زادگاه روح اللّه که بناست سرنوشت یک ملت را رقم بزند و روشن ترین ستاره ها را به آسمانشان هدیه دهد.

سلام بر او؛ تا همیشه روزگاران و تا هر زمان که مشعل قیام و جهاد، فروزان است!

نویسنده های ناب، همان هایند که بر جریده هستی، دوامشان ثبت شده است؛ زیرا جز به عشق، سطرها را نمی گشایند و از بای بسم اللّه تا نقطه پایان، سخن، همه از پاکی و یگانگی می رانند.

قلم، ارابه های عزت یک ملت را به سمت دروازه های پیروزی سوق می دهد و فن آوری و پیشرفت را به همه نسل های آینده ارمغان می دهد.

نفرین به قلم های شبْ سُرا!

گاهی هم قلم ها، بیگانه گرا می شوند و مزدور. از دست و جیب زبونان، جوهر می ستانند و بر کاغذهای بی گناه، نقش سیاهی می زنند. شب سُرایی می کنند و آفتاب دشمنی. این قلم ها، بیش از تشویق، به امر به معروف محتاجند و بیش از ستایش، به پند! تا در کار نوشتن، سستی نورزند و آب به آسیاب سرمایه داران و دنیابلعان نریزند. حرمت و ارجِ کِلکِ هنرنگار را نشکنند و به یاد بسپارند که جز از استقلال و آزادی و انسان دوستی و معناگرایی، دم نزنند.

روز پاسداری از پاسدار دانستن

امروز، روز پاسداری از پاسدارِ ابدیِ دانستن است؛ قلم؛ روز قدرشناسی از موجود سربه زیر و فروتنی است که چه سرها را به چکاد رفعت رسانیده، و چه ستاره ها که از فراز آسمان ها چیده!

امروز، برای قلم جشن می گیریم تا به شکرِ قلمزنان نیک سیرت، از ریزش مکرّر و روشنِ قطره - واژه ها، هر آن و هر ثانیه برخوردارتر باشیم.

بیا کنون که خدا بر قلم قسم خورده ست

دوباره بار ز دوشِ زمانه برداریم

مسلسلِ من و تو کهنه شد؛ ولی امروز

برای فصل نوشتن، فشنگ ها داریم

فشنگی از جنسِ، صحبت دل زینب

من و تو از کلماتِ حسین سرشاریم

چقدر می شود این گونه راه را طی کرد

قسم به نام قلم می خورم، وفاداریم.

اگر قلم نبود!

سلام بر قلم هایی که سرِ ارادت خود را بر سجده گاه سپید کاغذهای تسلیم، فرو آوردند و از حقیقت نوشتند و فرشتگان، چرخشِ اراده آنها را فراتر از خون شهید، بوسه زدند!

آنجا که انقلاب یک جمله، به صف شکنیِ سربازان دست های خوش نویس، قلب ها را زیرورو می کند، حجم وسیع ایمان را بارها به نظاره نشسته ایم.

اگر نبود قلم، آغازِ آشنایی عالَم بالا، با زَمین، بر سرِ کدام قرار صورت می گرفت تا بی قراریِ دلِ عاشقانِ مسیر را لابه لای کتابِ دین تماشا کنیم؟

بوسه می زنم بر جوهری که نام خدا را تکثیر می کند.

نور قلم

بخوان محمد! بخوان، که آنچه را خدای تو می گوید، از قداست قلم برخاسته است. نگو نمی دانم که سواد، نوری است تعریف نشده که به شاگردان مکتبخانه عشق می بخشند؛ نوری که پای هیچ تخته سیاهی به روشنای آن نرسیده است و تنها شکوهِ نگاه توست که می تواند آنچه را می بینی، تفسیر کند؛ وگرنه، انسانِ ضعیف، در الفبای کلاس های اول، وامانده است.

ص:94

کجاست نوری که قلب ما را به حرمت قلم پیوند دهد تا آنچه از دل برمی آید، لاجَرَم بر کاغذ نشیند؟

بتاب ای نورِ لایزال حق که بی حضور تو، در ابتدای نوشتن خویش، وامانده ام.

قداست قلم

قلم، سرانگشتی است که از زخم حقیقت، به خونِ خود می غلتد و در صحیفه سپید کاغذ، کفن پوش می شود، تا قداست خود را معنا کند.

سرانگشتانی که انتهای آن، ریشه در قلب محزون ناگفته ها دارد و چه زود می توان دودِ حادثه آتش سوزیِ جان را از دوردست های دلگویه های جان سوخته، استشمام کرد؛ وقتی تمام هستی تو در تنهاییِ دفترچه ای با خط های موازی خلاصه می شود. این خطوط، شبیه دل های من و توست.

تنها قلم است که می تواند با چرخشِ به هنگامِ خود، نارسیده ها را به هم برساند.

زیرنویس

- اولین موجودی که پیشانی بر آیات قرآن گذاشت و سجده کرد، قلم بود.

- مرکّب، قطراتِ خونِ اولین شهیدی است که خود را تمام می کند، تا معنا بیافریند.

- می توانی با قلم، طیّ الارض کنی؛ آن گاه که کلام شیوایی از حقیقت را می نویسی و انتشار می دهی.

- زبان، رسوا کننده است؛ اما بخششِ قلم، خطاهای ذهن را پیش از ابراز شدن، خط می زند و رد می شود.

- روی چنین بخشنده ای، برای دوستی، می توان بی نهایت حساب کرد.

قسم به قلم!

قسم به تو؛ قسم به شکوه تو؛ قسم به آزادگی تو؛ قسم به ایستادگی تو! خداوند، به تو قسم می خورد چنین: «ن والقلم...».

و درود بر راه مقدس تو که ادامه راه پیامبران و امامان علیهم السلام، است! سلام بر تو که قد افراشته ای چون شهیدان سربلند در برابر ظلمت!

سلام بر تو که جوهرت، از خون شهیدان حقیقت است!

سلام بر عدالتی که تو با ایمانی ابدی، می نویسی اش.

پابه پای تو

با تو، در کوچه های دور افتاده نهج البلاغه، می توان قدم زد.

با تو، می توان در آسمان صحیفه سجادیه بال گشود.

با تو، می توان خدا را نوشت.

با تو، می توان نوشت هرچه دریا را، هرچه آسمان را. بهشت را تو می نویسی؛ همان گونه که عشق را نوشته ای، همان گونه که مادر را.

رودها، صدای رهایی تواند و درخت ها، فصل همیشه سبز جاودانگی تو.

اگر با صراط مستقیم تو به آسمان ها برسم، پرندگی ام همیشه در اوج خواهد بود.

مرا بنویس!

با تو، مشق عشق می کنم.

تو را که در دست می گیرم، احساس غرور می کنم.

پیشانی نوشت تاریخ را تو یادگار گذاشته ای.

تاریخ، مدیون توست.

تو، تاریخ را به قدمت تاریخ، زنده نگه داشته ای. هرچه را تو می نگاری، حقیقت بودن می گیرد. کلمات، دست در دست تو می آیند تا به جاودانگی برسند. مرا خدایی کن؛ مرا جاودانه کن؛ مرا به اوج ببر؛ مرا بنویس؛ آن گونه که خداوند می خواهد.

بنویس که دست هایم؛ سراسر کلمه شده اند، تا بنویسی ام! مرا از نو بنویس! بنویسم که عاشقم کنی؛ بنویسم که پرنده شوم. بنویسم...

ص:96

را که جز آه، حاصلی ندارد! نکند از سپیدی اوراق حکمت، به تاریکی بی چون و چرای پوچی هبوط کنی! نکند...

و جاودانه شد، اگر نام پروردگار، در گوشه گوشه هستی به گوش ها رسید و در چشم ها رویید، اگر تمام شگفتی های کائنات را ناباورانه و عاشقانه می خوانیم و در دل هایمان سرازیر می کنیم، به یمن حنجره همیشه سبز قلم است که در تمام لحظه ها و فصل ها، شکوفه می زند و جوانه هایش در اوراق پراکنده هستی، به چشم می آیند.

من و تو

تو در دست من نشسته ای و من با تو از خودت می نویسم. تو را به سینه می فشرم. به اشک هایم تو را سوگند می دهم و تمام شوریدگی های روزگارم را با تو در میان می گذارم.

نفس های مرا، بغض ها و خنده های لبریزم را، دردهای ازلی و ابدی مرا، همه جا نوشته ای.

به یُمن تو، شانه های همیشه سنگین من، غصه های بی سرنوشت را تاب می آورند و کمر خم نمی کنند.

به یمن تو، من خویش را در برگ برگ شعرها و واژه ها تکثیر می کنم و ادامه خود را در آینه های مکرّرِ هستی، به نظاره می نشینم.

تو مرا به اهالی روزگار بگو.

تو مرا افشا کن که تلاطم روزگار، در دلم گرداب های سهمگین به پا کرده است. تو مرا بنویس که سیلاب واژه ها، ریشه های خسته ام را از خاک به در نیاورد.

می توان با قلم، جان بخشید و بیدار کرد. دست هامان، به یاری قلم، می تواند در دستان خدا قرار گیرد و تا مصافحه فرشتگان، ما را اوج دهد.

قلم عالم و خون شهید

آن گاه که قلم، قامت برافرازد، حصار نادانی فرو می ریزد و چون می درخشد، تاریکی ها محو می شود و پیش پای آدمیان روشن می شود.

با قلم، می توان، آیه های خداپرستی را تکثیر و خواب های خوش مهرورزی را تعبیر کرد.

قلم که می نویسد، شهید غبطه می خورد و احساس می کند که از کاروان اهل قلم، جا مانده است.

چنانچه رسول خاتم صلی الله علیه و آله فرمود: «روز قیامت، مُرکّب عالمان و خون شهیدان، با هم

وزن می شوند و مرکّب عالمان، بر خون شهیدان برتری می یابد».(1)

خوشا به حالمان، اگر آن گاه که می نویسیم، پروردگارمان به قلم هایمان اشاره کند و بفرماید: «ن والقَلَم وَ ما یَسطُرُونَ».

به احساست بگو، برای آنها که به دنبالش می آیند، در حالی که غبار سردرگمی در زوایای روحشان نشسته است، گوشه چشمی داشته باشد.

به احساست بگو، همیشه یک تکه سعدی یا یک جرعه حافظ را در لابه لای حرف هایت بنشاند، تا منِ درگیر در گوشه های دنج دفترت، آرام بگیرم.

یادت باشد، خنده هایت را دست کم یکی در میان، برای من جا بگذاری، تا پس از بغض های مداوم، نفس تازه کنم و حال وهوای گُر گرفته ام را التیام ببخشم.

به احساست بگو، هوای جنون روزافزون مرا داشته باشد.

سر به بالای نی سپردن

شباهنگام، که کوفه در کوفه، غربت مسلم اندیشه به گوش کاروان حسین عشق نمی رسد؛ شباهنگام که پشت میله های زندان تن، مختار روح، در بند پسر مرجانه است، فریاد زدن، مردان مرد می خواهد.

باید به کربلای افکار بکر دوید! باید به دنبال راه نجاتی، سر به بالای نی سپرد!

هر حقیقتی را کربلایی است و حقیقت علم را کربلای روشن گری می باید.

حبّذا وقت قلندرپیشه گان سخن که زکات زندگی را به شمشیر قلم می پردازند!

در شاهراه واژه ها

سینه عریان کرده ای، پیش شمشیر ملامت. به میدان تاخته ای، بر باره بلاغت.

مدتی است، خود کلام شده ای؛ در شاهراه واژه ها سفر می کنی، از اعماق اندیشه می گذری؛ گذری و نظری.

شلاق شو، به جان عزیمت، بگو تا خفتگان، بیدار شوند که عالم، جملگی صبح رحیل است.

به رنگ صدای رسولان

باره سرهنگان اندیشه، بتاز! از این بیابان بگذر؛ تاختنت، صفای جهاد دارد، گفتنت، به رنگ صدای رسولان است.

بر این کویر ترک خورده بنویس: «عشق»! بر آن کوه سترون بنگار: «همت!»

بر آن دریای لجوج، بر آن موج سرکش بگو: «امید!»

باره سرهنگان اندیشه، قلم! بر کشور باور مردمان بگذر، بر اریکه سلطنت آرزوها بنشین، سخن بگو که گفتنت جهاد است.

می آیی؛ بر سینه سفید دفتری می لغزی، روحم را پالایش می کنی. سبکم می کنی، آرامم می کنی. آه! اگر تو نبودی...

تو شاهدی

تو شاهدی که شاهد ظلم ظالمان، شاهد عشق الهی عارفان، شاهد احساسات پاک شاعران، شاهد وارستگی و شجاعت و صداقت شهیدان و شاهد تمام حقیقت های پنهان.

آری! تو شاهدی.

تو بزرگ و مقدسی؛ آن گونه که خداوند، به تقدست سوگند می خورد؛ آن گاه که می فرماید: «ن وَ القَلَمِ وَ ما یَسطُرون».

بهانه ای شیرین

بهزاد پودات

قلم، بهانه بود تا تو را بنویسم.

حروف الفبا، دست مرا گرفتند و پابه پا بردند تا از «باء» بسم اللّه به «میم» الرحیم رسیدم و یاد گرفتم که بنویسم: بسم اللّه الرحمن الرحیم و بخوانم و با تو حرف بزنم.

قلم، بهانه ای شیرین بود که نام تو را در دهانم ریخت. قسم به قلم و آنچه می نویسند؛ که دوستت دارم.

یار من قلم

از وقتی که با کلمات، دوست و آشنا شدم، سعی کردم تو را بنویسم و قلم مرا یاری کرد که بنویسم، آنچه را نمی توانستم بنویسم و بخوانم، آنچه را نمی توانستم بخوانم.

قلم، دنیای تاریکم را آبی آسمانی کرد و طرح وجودم را روشن.

و من که در خودم مرده بودم، دوباره متولد شدم.

وقتی قلم ها حرف می زنند، سکوت سنگین دفتر شکسته می شود. زبان قلم ها با هم فرقمی کند؛ اما همه مثل هم می نویسند؛ گاهی خیالی و گاهی واقعی؛ گاهی شعر و گاهی متن؛ گاهی از شادی و گاهی از غم و...

ص:103

وقتی قلم حرف می زند، ناگفته ها، گفته می شود. حرکت قلم ها، نگاه قلم ها و دغدغه هایشان با هم فرق دارد.

قلم ها، رسالتشان بزرگ است؛ اگر صاحبان قلم و قلم فرسایان بدانند که چه می نویسند و چه می نگارند.

ردپای روشن

روی خطوط ساده دفتر می دوی و دلشوره هایت را فریاد می زنی. هرجا که خسته می شوی، می ایستی. از جسم خسته تو، نور می ریزد؛ ولی جسم تو هر روز و هر لحظه، در ذهن سفید دفتر حل می شود و آرام آرام آب می گردد. تو اگر پایان هم بگیری - که نمی گیری - ، از رد پایت می شود تا انتهای جاده را پیمود. تو راهت روشن است و می شود از راه تو به مقصد رسید.

فریادهای شیخ بهلول، خشم مردم، خاصه زنان مسلمان را شعله ور کرده است. سحرگاه 22 تیر است و توپ های سنگین، روبه روی مسجد گوهرشاد. آیا عجیب نیست که مزار امامی غریب را به توپ ببندند تا مردم سکوت کنند؟! مردم پناهنده به آستان ضامن آهو، در خون خویش می غلتند تا فریاد باور دینی شان، به گوش همه برسد.

... اما آن سو، دستان نوازش گر و رئوف امام غریبان، بر سر ایران مظلوم، آرامش را بشارت می دهد و ایران به این حمایت، دل می سپارد.

گناهِ زنانی که شیون و ناله شان، هنوز در لابه لای گلدسته های گوهرشاد پرپر می زند، آن بود که نخواستند نجابتِ چادرهای سیاه و معصومیت روبندهای سفیدشان را با فرهنگ برهنگی و ولنگاری غربی عوض کنند.

وقتی آزادی و برابریِ حقوق زن و مرد، به رسم اربابان متمدن بیگانه اهدا می شود، وقتی هیاهوی پررنگ و لعاب کالاهای فریبنده شان، بر سر کشورهای جهان سومی آوار می شود، وقتی ایدئولوژی حقیر غربی، دین را افیون حکومت ها و ملت ها معرفی می کند، باید آزادیِ پوشالی را به زور سر نیزه، به مردمان هدیه کرد و فرهنگِ شرم آور عریانی را با داغی سرب بر پیکر ملت ها نشاند.

رسالت ما

هنوز شیون و مویه، از پیکر زخم خورده گوهرشاد لبریز است.

هنوز ناله جانخراش گلوله، در شبستان هایش می پیچد و در دالان زمان پیش می آید.

مشهد، سرای جاوید آن دیدگانِ شاهد است؛ دیدگانی که شعله های ننگ را از پسِ پرده های دریده حجاب دیدند؛ چشمانی که جلوه دروغین تمدن غربی، فریب شان نداد؛ همان تمدنی که چون گرگ گرسنه، به فرهنگ و اصالتِ ملت ها می تازد و قربانی می گیرد.

آن چشم ها، تا همیشه شاهد و تا ابد زنده خواهند ماند. ما نیز تا ابد متولد می شویم؛ تازه نفس و بکر، با پیکری ایستاده و خاطراتی دست نخورده و ناب. گرچه در صفحات سیاه تاریخ، مردان مان را به جرم غیرت و مردانگی و زنان مان را به جُرم عفت و نجابت، بی رحمانه به تیغ عاصی مرگ سپرده اند، ولی ما زنده ایم؛ به ایستادگی و دلاوری همان مردمان و گلبرگ های حیات مان، هربار شاداب تر از پیش خواهند شکُفت؛ اگر جان های به مسلخ رفته به جرم آزادگی، از یادمان نروند.

ضرب و شتم های خود را به کار گیرید؛ اما بدانید که فریادهای گوهرشادی ما، بر برگ های کاهی تاریخ، همیشه تازه است.

این ندای سبز حقیقت است که می گوید: آفرین بر شیرزنان غیور ما که حسرت لبخند را بر دل رضاخانی ها گذاشتند! مرحبا بر تیرماهِ سالِ فریاد که قلب تیره قلدران را هدف گرفت!

در و دیوار مسجد گوهرشاد شهادت می دهد؛ گواهی می دهد ذلّت ستیزی را.

چادرهای سیاه، با عملکردی سپید

روزگاری، پدیده ای شوم، - رضاخان - بر جغرافیای میهن چنگ انداخته بود.

روزگارِ رضاخان، درس عبرتی است برای زورمداران کج فهم.

تقویمِ تاریخ، خوب یادش هست که چادرهای سیاه آمدند؛ با عملکردی سپید و پیامی روشن. و رضاخان، تازه فهمیده بود با کشف حجاب، تمام قدرتش را برای نابودی خودش به کار گرفته است، قیام گوهرشاد خراسان؛ یعنی دنیا بداند ما نهضت سربداری هستیم که در دقایق لزوم، خود را نشان می دهیم؛ می ایستیم، می میریم و زنده می مانیم.

ص:108

خواهم کرد؛ من این ماه را رشته ارتباط میان خود و بندگانم قرار داد[ه ا]م که هر کس به آن [وصل شود] به من خواهد رسید».(1)

پیام های کوتاه

- حلول ماه رجب، ماه مناجات و بندگی و ماه خانه تکانی دل ها، بر مشتاقان کوی دوست مبارک باد!

- حلول ماه رجب، ماه مولای متقیان، امیرالمؤمنین علیه السلام بر همه شیعیان آن حضرت مبارک باد!

- «رجب»، نام نهری است در بهشت؛ از شیر سفیدتر و از عسل شیرین تر، هر کس یک روز ماه رجب را روزه بدارد، به یقین از آن نهر، خواهد آشامید. «امام کاظم علیه السلام»

ص:110

باز می شود و امام حسن عسکری علیه السلام، میراث دار حقیقت پدر، با سر برهنه و جامه چاک خورده بیرون می آید. همین صحنه کافی است تا جهان دریابد که امام هدایت، زمین را وداع گفته است.

برای اندوه شیعه کافی است تا معتمد، با ریا و نیرنگ، خود را برای نمازگزاران بر پیکر امام آماده سازد!

سلام بر صبر مطلق!

عجب دنیای وارونه ای است و انسان تا چه اندازه در نفس خویش غرق مانده است که مقابل ناب ترین عصاره ملکوت، چنین منافقانه به آبادانی دنیای خود مشغول است!

نفرین بر آنان که حق هدایت و امام هدایت را نشناختند و نخواستند که بشناسند!

... و سلام بر آن صبر مطلق، آن شکوه محض، که دنیا را با همه تیرگی و نسیانش، تاب آورد و یادگاری های عظیمی برای بلوغ بشر به ارمغان گذاشت!

یادش سبز و راهش پر از مسافر باد!

در جاده عشق گذر باید کرد

در هجر چه شب ها که سحر باید کرد

حالا که به نام عشق آغاز شدیم

از آخر خود صرف نظر باید کرد!

دهمین پرچم مشکی، نشانه ای از عزا است بر سردرِ بستان سرای امامت.

امروز، روز وداع با بهار هدایت گری است، پاییز پُر زخم در مسیر زندگی.

باید نشست و مطابق رسم غم، چکید. باید نشست و به شیوه متداول غصه، بارید.

با جامعه کبیره

خورشید ادعیه، گرم از نگاه تو، در لحظه های اُنس می تابید.

تو، پنجره های پر از نگاه را به سوی «زیارت جامعه کبیره» گشودی.

امروز، هر که در رثای تو بیشتر اشک بریزد، آسمان عشق را، بزرگی نور را، وسعت معنویت را بهتر دریافته است.

دستمال های خیس از جامعه کبیره، مأنوس چشم های سوگمندند. زائران بغض آلود آمده اند و در محضر عباراتی که آورده ای، خطاب به تو آن را اشک می ریزند.

جامعه کبیره، یادگاری است که کوچ خونرنگ امروز تو را تداعی می کند.

با جامعه کبیره، لحظه های گمراه، به سوی واژه های خوش طینت آفرینش هدایت شدند. امروز، غروبی غمگین در رگ های کلمات جامعه کبیره جریان دارد.

با سامرّا

انگار که پاره های آتش، بر جگر سامرا گذاشته باشند! انگار که شهر، یک باره غرق در دریای اندوه شود!

خبر سهمگین، این گونه اثر می گذارد.

سامرا را امروز باید نشناخت که از این داغ ناگهان، شکسته شده است.

سامرا، همه جانبه، وقف اشک ریزی است و در کوچه هایش، آهنگ دلگیر کوچ موج می زند.

سامرا، مونسی جز غم ندارد. همدمی جز بغض های مانده در گلو ندارد.

شهر، با معصومیت از دست رفته، در خویش فرو می ریزد.

امروز، هیچ شاعری نیست که همراه شعرش، از حسّ غربت سامرا سرشار نباشد. تنها حرکتی که از سامرا، با رفتن دهمین رهنمای روشن گر، زاده سخی ترین مردمان، هادیِ دوران سر می زند، بر سر زدن است و گریستن.

ص:113

به راستی زمین، چند ثانیه می توانست ما را تحمل کند، اگر صبر و شکوه تو، این اندازه عظیم و دلت با ما این قدر رئوف و بخشنده نبود؟!

منتظرت می مانیم

چقدر برای فرج ما از این غفلتستان مکدّر، دعا کرده ای و سراپا قنوت شده ای!

چقدر این استغاثه نجیبانه ات را مستجاب نکرده ایم!

چقدر ظهور ما را در شرقی ترین زاویه های جانمان، از خدای رسالتت خواسته ای و ما چقدر کاهل بوده ایم و چقدر غافل!

ای منتظرترین مرد! روزی خواهیم آمد.

افسوس که دیر فهمیده ایم:

او حاضر و ما منتظران پنهانیم

هرچند که از غیبت خود می خوانیم

با این همه ای روشنی جاویدان!

تا فجر فَرَج، منتظرت می مانیم!

از اذان صبح، تا عصر آدینه، راه درازی است و من هر هفته، هر جمعه این راه را درمی نوردم تا بلکه از دفتر شعرهای خاک گرفته، ترانه هایی پیدا کنم که بوی شادِ تازگی بدهند و سزاوار باشند تا به آستان موعود منتظَرَم به هدیّت بخشم؛ اما مهدی کجاست؟ نمی دانم!

منم که غایبم

آقای من! لاف زدن در عشق، جایی ندارد. تنها روزی که گوشه چشمی از جمال تو، بر این خاک تَرَک خورده کویری نازل شود، وسعت خواهش خود را برای تمنای دیدارت، در ذره ذره وجودم می بینی که چه بنفشه زاری به زیر پای تو خواهم شد، تا ذوالفقارت، هر چه از علف های هرز ضمیرم را اراده کند، برچیند و تنها عشقِ تو بماند و بس.

امروز، منم که غایبم و تو در لحظه لحظه های سوخته جانم، روشنی.

به موسیقی ندبه جمعه هایم گوش دار تا حرفاحرفِ نامِ خود را از من بشنوی، یا صاحب الزمان!

پاییز جانم را بهاری کن!

خش خشِ برگ های پاییزیِ جانم را قدم بزن تا زیر گام هایت، سبز و بهاری شوم. بی گمان، زلالیِ تو در خشکسال زمان، جریان خواهد یافت و شرمساری را بر رخسارِ ناباوران، نقش خواهد بست و بشارت جاودانگیِ حکومت تو بر قلب ها را نوید خواهد داد.

دردِ تو را به تنهایی نمی کشم که تمام سنگریزه های زمین، منتظر گام های تواَند تا کوه شوند و پرچم تو را در اوج عشق خود برافرازند و آن وعده محتوم، چه نزدیک است؛ اگر عاشق باشی!

غیبت آخرین ستاره

کودکان آبادی ام، بر جاده نشسته اند و مردان مسجد، نمازشان را با خود به صحرا کشانده اند. التهاب تازه غیبت آخرین ستاره هر روز، تازه تر می شود. دیگر همه عجله دارند؛ حتی برای احوال پرسی، وقت ندارند. زمان هم عجله دارد؛ ولی به سراچه ظهورت نمی رسد. گفته ام بام کعبه را بپایند، گفته ام چشم از جاده ها برندارند.

چشم از جاده ها برندارم

صحبت اغیارم کشت، ای هم صحبت ازلی فطرت بشر!

اشک های بی اختیارم، سرور بی علتم و پریدن پلک اندیشه ام، خبر از آمدن سایه خدا می دهد.

خروس سحری، امروز اذان دیگری دارد؛ آفتاب، امروز نگاه تازه تری بر گل ها افکنده است. نمی دانم چرا احساس می کنم خیلی زود می آیی!

خوابی ملتهب

خواب می بینم که تو آمده ای و شهر، ملتهب است.

خواب می بینم چون فرستاده حسین، پشت دری و من در به رویت بسته ام.

خواب می بینم قفلی از گناه، بر در خانه ام زده اند.

خواب می بینم تو آمده ای و من روی سیاهم را در صندوقچه اندوخته های دنیایی ام پنهان کرده ام.

من خیلی وقت است که خواب می بینم؛ مولا، کمکم کن!

نماز جماعت آفتاب

نماز جماعت آفتاب را بنگرید و سجده ستاره ها را! آهای مردم خواب دیده زمین! خواب مشترکمان، خبر از یوسف حجاز دارد.

دام زلیخا، از مصرِ خیالتان برچینید! پشت چاک خورده پیراهن ریایتان را بدوزید! انبار گندم مصریان را طمع نبندید! این خود یوسف است که خواهد آمد.

ص:118

در امتداد جاده شب، در مسیر صبح، هزار قافله منتظر، تو را می جوید و دستان به آسمان برخاسته هزاران عاشق دلسوخته، تو را از خدا طلب می کند.

نگاه کن!

باران چه غریبانه و سر به زیر، از آسمان می بارد! لحظه ها چقدر ملتهب و بی تابند و شب های بعد از این، چقدر بی ستاره!

و من هنوز منتظرم و تو خواهی آمد و همه دعاهای مستجاب نشده ام، به اجابت خواهند رسید!

پیام کوتاه

«دست نفست ستاره را امید است

شب با دف ماه تا سحر رقصیده است

همچون سحر از عطر اذان سرشاری

انگار لب تو را خدا بوسیده است»