ص: 2

ص: 3

دشت، سجاده من

... من نمازم را وقتی می خوانم

که اذانش را باد، گفته باشد سر گل دسته سرو

من نمازم را

پی «تکبیرة الاحرام» علف می خوانم

پی «قد قامت» موج

کعبه ام بر لب آب

کعبه ام زیر اقاقی هاست

کعبه ام مثل نسیم، می رود باغ به باغ،

می رود شهر به شهر

«حجرالاسودِ» من روشنیِ باغچه است...

سلام ماه، روشن

سلام چشمه شاد است

بیشه خنده من

سلام مرغ حق، حق

سلام باد، هوهو

سلام غنچه مخفی است

میان خنده او

خدای روشنی ها

خدای مهر و لبخند

تمام جنگل از دور

سلام می فرستد

برای خدا نامه خواهم نوشت

صمیمی تر از بوی باران و خاک

نسیم دعا عطر این نامه را

سحر می برد سوی آن خوب و پاک

خدایا! ببین اولِ نامه ام

گل نام خوب تو کرده طلوع

چه شهد خوشی در گل نام توست

همان شهد شیرین «شین» شروع

... تو بودی و اصلاً نبودیم ما

تو ما را صدا کردی و ما شدیم

در آغاز، ما قطره بودیم و تو

به ما لطف کردی و دریا شدیم

ص: 8

... تویی ناشر هرچه خوبی خدا

که مهر و صفا منتشر می کنی

تو امضا نداری، ولی هرچه را

«به نام خدا» منتشر می کنی

خدایا! من و بچه های محل

همیشه به شوق تو پر می زنیم

همه دسته جمعی - سبک بال و شاد

به مسجد - به باغ تو - سر می زنیم

سعدی شیرین سخن

گفت: به فصل بهار

«برگ درختان سبز

با خط رخشان سبز

هر ورقش، دفتری است

معرفت کردگار»

معرفت کردگار

دیدن این عالم است

زنده بیدار باش

چشم خریدار باش

خوب، جهان را ببین

هرچه ببینی، کم است

بر ورق سبز برگ

خط خدا را بخوان

ص: 10

زمزمه آفتاب

نغمه شیرین آب

نشر دل انگیز خاک

شعر هوا را بخوان

«برگ درختان سبز

در نظر هوشیار»

آینه رازهاست

جلوه روی خداست

«هر ورقش، دفتری است

معرفت کردگار»

ص: 11

بهترین وقت دعاست

دوست دارم صبح را

صبح، لبخند خداست

چون خدای بزرگ و یکتا هست

چرخ زیبای این جهان چرخد

قامت رنگین کمان

ابر در حال سفر

آسمان غرق سکوت

بر سر گل دسته ها

بال مرغان در قنوت

کاسه شبنم به دست

لاله می گیرد وضو

بیدها گرم نماز

بادها در های و هو

سرو سر خم می کند

غنچه لب وا می کند

در میان شاخه ها

باد غوغا می کند

ص: 15

شاخه ها گل می کنند

لحظه سبز دعا

دست ها پل می زنند

بین دل ها و خدا

شعر خدا را می توان خواند

در آب و خاک و باد و آتش

هنگام شب در چهره ماه

با آفتاب گرم و دلکش

شعر کتاب آفرینش

زیباترین شعر جهان است

شعری که خوش آهنگ و زیباست

شعری که موزون و روان است

آبی آب را بهانه تویی

در خیال کویر تفتیده

رقص زیبای رودخانه تویی

از تو جاری است زندگی چون رود

آفتاب از وجود تو روشن

دانه با دست مهربانِ تو باز

می شود خوشه، می شود خرمن

رمز زیباییِ زمینی تو

راز شادابیِ جهانی تو

زندگی با حضور تو آبی است

تا ابد آبیِ جهانی تو

برای ما فرستاد

چه راز سر به مهری است

میان کوه و دریا

که فکر کشف آنها

کلافه کرده ما را

جهان هنوز جز روز

به شب نیاز دارد

زمین هنوز در خود

هزار راز دارد

برای کشف آنها

در ابتدای راهیم

هزار سال مانده

که ما به خود بیاییم

ص: 19

خدا

او که در اینجا و آنجا پیش ماست

او که یک نقشش پَرِ طاووس هاست

خالق هفت آسمان و این زمین

صاحب مرجان اقیانوس هاست

بی خدا، پیدا شده گم می شود

با خدا، گم گشته پیدا می شود

قفلِ سخت مشکلات زندگی

با کلید یاد او وا می شود

دردهای لاعلاج و بی دوا

با خدا یک باره درمان می شود

با خدا، مشکل ترینِ کارها

مثل آب خوردن آسان می شود

ص: 21

آمدم که مشترک شوم

توی صفحه نیایشش

پر ز رقص شاپرک شوم

ای کریمی که آشنای منی

کیستم؟ بنده ضعیف تواَم

کیستی؟ مهربان خدای منی

تو مرا خوانده ای به خوبی ها

با نمازی که دل نواز من است

دست خالی به سویت آمده ام

دست هایم پل نیاز من است

مست موسیقی صدای توییم

گوش هستی پر از ترانه توست

هرچه زیبایی و فریبایی

اثر طبع شاعرانه توست

مهربان تر اما به ما هستی

مهربان تر ز هر کسی با ما

می توان ساده با تو صحبت کرد

ص: 24

می توان لحظه لحظه گفت: خدا

ای خدا، آسمان دل من

ابری است و ستاره ندارد

تو کمک کن که یک بار دیگر

بر دل من ستاره ببارد

نشستم باز هم بر پهنه خاک

تو را در خاک هم دیدم که هستی

تو را ای خالق دنیای هستی

خدا در بوی و رنگ گل نهان است

بهار و باغ و گل از او نشان است

خدا در پاکی و نیکی است فرزند

بُوَد در روشنایی ها خداوند

باز توی دفترم برای تو

یک امید، یک بهار می کشم

روی پله های رنگ رفته مان

می نشینم، انتظار می کشم

بعد لحظه ای خیال می کنم

روبه روی من، تو ایستاده ای

گوش کرده ای به حرف های من

خواهش مرا جواب داده ای

... فکر می کنم بدون یاد تو

قلب ها سیاه و زشت می شوند

در دلم همیشه ذکر خیر توست

با تو خانه ها بهشت می شوند

ص: 29

مثل باران، ترانه خود را

روی دستان خاک می ریزی

این دقایق بدون تو انگار

پیچ و خم های مبهم و سردند

چشم هایم چه قدر کم سویند

دست هایم دوباره یخ کردند

شب که با آسمان و ماه و نسیم

خلوتی پاک و بی ریا دارم

دوست دارم دل غریبم را

به دلت عاشقانه بسپارم

از میان سکوت غم بارم

غربتم را بیا نظاره بکن

باز هم این شب سیاه مرا

با حضورت پر از ستاره بکن

ص: 31

نسیم نام تو مرا

پر از ترانه کرده است

دل بهانه گیر من

تو را بهانه کرده است

من شدم زمینی سبز

لحظه لحظه پیدا شد

در تنم، جنینی سبز

برگ و بار می گیرم

از سخاوتش حالا

من، زمین سرسبزم

او، خدای باران ها

انگار دلم رنگ کبوترها شد

پرواز برایم اندکی معنا شد

از قاب دریچه ها سفر کردم من

خورشید میان قلب شب پیدا شد

بارید به دست های خشکم باران

شبنم به غبار گونه هایم لغزید

تصویر نگاهم از فرشته پر شد

از یاد خدا عجیب قلبم لرزید

من خیس شدم از گل و نور و ایمان

از چهره ام آشفتگی و غم کوچید

قلبم پرِ روشنایی و پاکی شد

آن لحظه که لبخند خدا می بارید

خداوند، مادر را شگفت انگیز آفرید

مادری که هرگز پیر نمی شود

خدا به او لبخندی از آفتاب بخشید

و قلبش را

از طلای ناب ساخت

در چشمان او

تلألؤ ستارگان درخشان

و در گونه هایش

روزهای روشن را نهاد

خداوند

مادری شگفت انگیز آفرید

و این مادر عزیز را

به من داد

تصویر رود و کوه و دریا

در پیش چشمانم کتابی است

با صد هزاران نقش و صد رنگ

نقش گل و برگ و شکوفه

نقش درخت و چشمه و سنگ

تصویر پاک زندگانی

در واژه هایش می زند موج

هر جا که می افتد نگاهم

از خاک تا خورشید تا اوج

هر نقطه آن یک ستاره ست

هر حرف آن یک کهکشان است

هر سطر آن یک دشت و دریاست

هر صفحه اش یک آسمان است

ص: 37

یک جای آن نقش زمستان

یک جای آن نقش بهار است

این نقش ها نقش جهان است

این دفتر پروردگار است

راه، خاک، خستگی

دره، تنگه، چشمه، رود

قله، آرزو، امید

سنگ و صخره و صعود

بچه ها! در این سفر

کوله را سبک کنید

توشه مهم ماست

مهربانی و امید

بچه ها! خدا خودش

سرگروه ما شده

می رویم و راهمان

از زمین جدا شده

آخرین پناه گاه

روی قله خداست

راستی فرشته ها!

قله خدا کجاست؟

ص: 39

...

یک شب از پنجره، نگاهم را

سوی دنیای شب رها کردم

ماه تابنده را که می خندید

با نگاهی به خانه آوردم

خواستم تا برای من گوید

راز تاریکی دل شب را

خنده ای کرد و رفت از خانه

لحظه ای بعد باز شد پیدا

با خودش او برای من آورد

صد گل پرفروغ و نورانی

خانه ساکت و سیاه ما

شد ز گل های شب، چراغانی

خنده سر دادم و به خود گفتم

ص: 41

روز و شب هر دو خوب و یکسان است

روز اگر روشن است از خورشید

شب، ز ماه و ستاره تابان است

روز و شب با هر آنچه در آنهاست

هدیه کردگار بی همتاست

هر دو خوبند و مهربان؛ زیرا

هرچه را آفریده او، زیباست

رفت از میان باغ دنیا

دستی دگر بذر ستاره

بر کشتزار آسمان ریخت

آن گاه در نزدیک آنها

دستی دگر فانوس آویخت

دست کدامین باغبانی

باغ جهان را این چنین کرد

خورشید را چید و به جایش

صدها هزاران غنچه آورد؟

فانوس شب ها را که آویخت

بر کشتزار آسمان ها

می دانم آن دست خدا بود

دست خداوند توانا

ص: 43

آب حرف می زند زلال

سنگ ها سکوت کرده اند

چشمه با سر و صدای خود

پای کوه گشت می زند

بعد هم قدم قدم زنان

یک سری به دشت می زند

کوه ما ولی هنوز هم

در سکوت خود نشسته است

زیر بار سنگ های سخت

غصه دار و دل شکسته است

کوه دردمند از دلش

دارد آب نشت می کند

چشمه بی خیال درد کوه

توی دشت گشت می زند

آسمان هنوز آبی است

ابر پاره ای دارد

توی آسمان هر کس

تک ستاره ای دارد

برگ، کاملاً سبز است

باز هم بهاری هست

گرچه در قفس اما

نغمه قناری هست

ظلم همچنان تلخ است

عدل باز شیرین است

دوستی پر از شادی است

قهر باز غمگین است

باز بچه ها هستند

چشم آشنایی هست

در بهار تقویمم

باز برگ هایی هست

ص: 46

... باز هم خدایی هست

لحظه دعایی هست

سجده های طولانی

لطف ربّنایی هست

ریشه همچنان در آب

از بهار می گوید

من چرا نرویم چون

گل هنوز می روید

بی صدا از کنار ما کوچید

در نگاه غریب گنجشکان

شاخه ای سبز و تازه مهمان نیست

لانه ها روی شاخه پژمردند

باغ دیگر ترانه باران نیست

سینه غنچه ها ترک خورده

ابرها پس چرا نمی بارید؟

مثل آواز چشمه ها شرشر

به دل تنگ ما نمی بارید

خاک، دل تنگ بوی باران است

باد، آشفته و پریشان است

سروها رو به قبله خم شده اند

باغ غرق نماز باران است

ص: 48

رازهای برملاست

مثل روز

روشن است

راز این جهان، خداست

برای رودها و چشمه ها

برای باغ ها

ستاره ها

پرنده ها

باز هم برای پرستوها دانه و گل آفریده بود

پرستوها کوچ کردند

به آنجا که زمستانی در راه نداشت

و سفره باز خدا

پرستوها را به میهمانی می خواند

خدا به کوچه ها نسیم داده

که پر شود در آن هوای تازه

خدا به بچه ها نشاط داده

شود صدایشان صدای تازه

خدا به گوش هر کسی چنین گفت

به قلب ها: که شاد و مهربان باش

به پنجره: به روشنی تو وا شو

به چشم ها: تو مثل آسمان باش

به آفتاب: بتاب بر دل خاک

به آسمان: نسیم را رها کن

به هر پرنده گفت: بال وا کن

بیا و لحظه ای مرا صدا کن

ص: 53

خدایا! مرا ساکن آسمان کن

مرا عابر کوچه کهکشان کن

چنان کن که در من دوبیتی بروید

زبانم برای درختان بگوید

مرا آشنا با غم دیگران کن

خدایا! همانی که خواهی، همان کن

سهم من باشد

او که از هرچه بیشتر دوستم دارد

همواره همراهم است

برایش مهم نیست

درباره من چه می گویند

او مرا به سوی خود می خواند و من در او گم می شوم

در سایه سار او

در پناه او

که مهم نیست کجاست

مرا به خودم پیوند می زند

و تا همیشه، تا همیشه با من می ماند

پشت سر ابرها

غرق تماشای ماست

آن طرف آسمان

پنجره هایی غریب

این طرف

بوی درختان سیب

و خدا

خیره به دنیای ماست

می شود

پر می گشود

رفت به آن سوی درختان سیب

آن طرف ابرها

آن طرفِ پنجره ها جای ماست

ص: 57

مادر من روبه روشان ایستاد

گیج بودم، مادرم لبخند زد

عطر گل ها را برایم شرح داد

در تمام راهرو پیچیده بود

بوی مریم، بوی دریا، بوی ماه

بود دریا، انتهای پنجره

خواهرم می گفت: آنجا را نگاه!

پیش چشم انداز دریا، باغچه

غوطه ور در آفتاب فصل بود

مادرم غرق تماشای درخت

خواهرم با شوق، شعری می سرود

بعدها می گفت مادر آن همه

یادگار سال باران بوده اند

ص: 59

ماه، مریم، یاس، دریا، پنجره

میوه های عطر ایمان بوده اند

ساعت پژمردن یاس سپید

مادرم آرام و تنها می گریست

آه مادر! چشم های خیس تو

باز هم دلواپس ایمان کیست؟

کوه

عاشقانه با تو حرف می زند

روی قله ام...

درست ساعت شش غروب

درست زیر آسمان

درست روبه روی دشت ها، چنارها، پرنده ها

آه!

روی قله

دشت های سبز تو چه قدر دیدنی است

چه قدر باشکوه

کوه

چه قدر باشکوه

دشت

چه قدر باشکوه

رود...

ص: 61

خدا یعنی برای پرسش شب

همیشه یک جواب آفتابی

خدا یعنی که ماهی ضرب در آب

خدا یعنی که جمع بال و پرواز

خدا یعنی که پایان پرستو

خدا یعنی که هر چیزی از آغاز

خدا یعنی سجود قطره بر خاک

خدا یعنی رکوع برگ در باد

خدا یعنی تشهدهای باران

همان وقتی که گل را آب می داد

خدا یعنی که والیّل اِذا یَسر

خدا یعنی که حتی مطلع الفجر

خدا یعنی لَهُ ما فی السموات

خدا یعنی خدا... یعنی...

ص: 63

بیشه سهم شیر شد

سهم جغد، روی کوه

جای قوش، آسمان

آسمان پرشکوه

روستا و شهر شد

سهم ما از این زمین

جای ما در این میان

خوب بود و بهترین

...

سهم ما که کم نبود

پس چرا کلک زدیم

بر تمام سهم ها

زود ناخنک زدیم

ص: 66

بیم و امید و مژده دیدار

آیه و سوره و کتاب از اوست

روی دفتر اگر چه نام من است

همه شعرهای ناب از اوست

چه عیبی دارد اینکه

کنی یک لحظه صحبت

خدای این همه حرف

خدای مهربانم

کمک کن تا دلیلِ

سکوتت را بدانم

صدای تو برایم

بهار رنگ رنگ است

برای حرف هایت

دل من تنگ تنگ است

خدایا! یک کمی هم

به فکر این دلم باش

سکوتت هم قشنگ است

خدای من ولی کاش...

ص: 69

بیا شب مرا پر از

ترانه های ماه کن

به دیدن تو آمدند

از تمام نقطه جهان

تو می وزی چه مهربان

و من درخت می شوم

تو اخم می کنی و من

چو سنگ سخت می شوم

و سروها بلند و سبز

به من سلام می کنند

و سبزه ها برای من

همه قیام می کنند

...

تو کیستی؟ پرنده ای

به روی شانه های من

همیشه با منی، تویی

خدای من، خدای من

درون هرچه هست و نیست

تو را سراغ می کنم

درون این درخت ها

و سبزه ها، گیاه ها

و زردها و سرخ ها

سفیدها، سیاه ها

نگاه می کنم بر آب

و دست می دهم به او

و مثل قطره می روم

میان قلب او فرو

دلم به جست وجوی تو

به هرچه سر کشیده است

خودت بپرس از این دلم

که جز خودت چه دیده است

ص: 75

تویی تمام هرچه هست

تویی تمام هرچه نیست

تمام هست و نیست ها

درون قلب من یکی است

کسی که گل زندگی را

به هر شاخه داده

همیشه کسی هست

کسی تازه تر از نسیم و شکوفه

پر از رنگ

پر از بو

کسی آسمانی

که دریاست آیینه کوچک او

همیشه کسی هست

کسی که تو را دوست دارد

و در اوج تنهایی

قدم می گذارد

در دل تو

دل من

دل کوه و دریا

دل دشت

خدا در دل آسمان ها

خدا در تمام جهان خانه دارد

خدا لحظه ای از من و تو

جدا نیست...

ای خداوند دشت های وسیع

ای خداوند کوه های بلند

صاحب بی رقیبِ بود و نبود

ای خداوند گریه و لبخند

از تو چشمان آب می گرید

از تو لب های باغ می خندد

غنچه تازه روی دست بهار

از تو مثل چراغ می خندد

غرش رعد از تو می گوید

جنبش برگ ها گواه تو است

مثل یک بوته در میان کویر

دل من تشنه نگاه تو است

از نگاه تو پر شکوفه شود

شاخه نازک نهال دلم

ص: 79

تو که پیوسته با دلم خوبی

آفرین بر تو! خوش به حال دلم!

بر نگاه او خداوند

می زند لبخند زیبا

می شود لبریز از نور

جیرجیرک بین گل ها

ابرها در جنب و جوش

آسمان، مهتاب پاش

بوته ها آیینه پوش

خاک، در غوغای رنگ

غرق آواز خدا

باز هستی پر شده است

از گل و نور و صدا

بدون تو از من

نه نامی، نه یادی

نه بر لب، سرودی

نه تصنیف شادی

جهان بی تو هرگز

قراری ندارد

زمین بی تو اصلاً

بهاری ندارد

جهان بی تو یعنی

شبی بی ستاره

دل بی تو یعنی

دلی پاره پاره

تو دادی به آدم

گل و نور و هستی

«نبودم، تو بودی

نباشم، تو هستی»

ص: 83

چون پرنده می شوم

با قنوت دست ها

می شوم پر از نماز

می شوم پر از دعا

صبح و ظهر و عصر و شب

می زنم تو را صدا

هدیه می کنی به من

لحظه های پاک را

دوستت دارم همیشه

تو اگر بر من نتابی

چشم هایم سو ندارد

بی تو گل انگار سنگ است

حال و رنگ و بو ندارد

تو اگر بر من نباری

وای از پژمردگی ها

سخت می گیرد دل من

می شوم تنهای تنها

با دلم پیوند داری

چون زمین با روح و ریشه

هرچه هستی، هرچه باشی

دوستت دارم همیشه

ص: 86

به نام خداوند رنگین کمان

خداوند بخشنده مهربان

خداوند زیبایی و عطر و رنگ

خداوند پروانه های قشنگ

خداوند باران و نُقل تگرگ

نفس های باد و تپش های برگ

خدایی که لبریز آرامش است

طرفدار سرسبزی و دانش است

خدایی که از بوی گل بهتر است

و از نور و باران صمیمی تر است

خدای صمیمی، خدای سلام

خدای غزل، قصه ناتمام

خدایا! به ما مهربانی بده

دلی ساده و آسمانی بده

...

ص: 88

دلی مثل گل خانه دوستی

پر از عطر و پروانه دوستی

سبز و تازه می شوم

با نسیم بوی تو

ای خدا! به ما بده

قلب خوب و مهربان

گرم مثل آفتاب

پاک مثل آسمان

زندگی روی زمین

پر زدن سوی خداست

پر از التماس و نیاز

من و مادرم را کمی

دعا کرد بعد از نماز

تمام دلش را پدر

برای خدا هدیه کرد

خدا را قسم داد و باز

دعا خواند و هی گریه کرد

«مدد کن که دل های ما

شود پاک مانند آب

خدایا! کمک کن شود

دعاهای ما مستجاب»

شبیه خاک صحرا

نگاهم سرد و تاریک

دلم تنهای تنها

دو چشمم را که بستم

فقط دیدم سیاهی

ندیدم توی قلبم

نه خورشیدی، نه ماهی

ولی یک شب قناری

از او در گوش من خواند

از او که نام و یادش

دلم را زنده گرداند

دلم را صبح فردا

به رنگ یاس کردم

خدا را آن زمان بود

که من احساس کردم

ص: 93

پر از جوانه می شود

دلم ز نغمه های شب

پر از ترانه می شود

نشسته ام به یاد تو

تو ای خدای مهربان

چه خوب آفریده ای

بر آسمان ستارگان

شادی و بازی و توانایی

چشم ما را برای بینایی

برف و باران و گرمی و سردی

همه را ای خدا تو آوردی

آنچه را از تو خواستم، دادی

دل ما را تو پر کن از شادی

مانند یک پروانه با او

ده بار، نه... صد بار، نه! بسیار بسیار

شیرین زبانی های او دل می برد، دل

ریز است، اما تیز و شیطان، مثل فلفل

او بلبل آوازه خوان خانه ماست

لبخند او شیرین ترین لبخند دنیاست

من خواهرم را مثل گل ها دوست دارم

این هدیه خوب خدا را دوست دارم

مثل دود می پیچید

در دل زمین، غنچه

مثل راز، پنهان بود

رازهای سربسته

در دلش فراوان بود

باد، باد بازیگوش

مشت غنچه را وا کرد

راز خاک را در باغ

بوته بوته افشا کرد

کاشکی ورق می زد

باد، دفتر گل را

کاشکی کسی می خواند

راز چشم بلبل را

کاشکی کنار گل

ص: 99

چند لحظه می ماندیم

این کتاب زیبا را

صفحه صفحه می خواندیم

تو را می توان چون

گل و سبزه بو کرد

چه راحت چه ساده

به سوی تو رو کرد

ببین دست هامان

همان شاخه هستند

دعاهای مان گل

گل روی دستند

ببین این همه گل

برایت شکفته

بهار این قدر گل

ندیده، نگفته

خدایا! تو یک شب

به ما نیز رو کن

گل دست ما را

ص: 101

بچین، خوب بو کن

حتماً صدای دیگری هم هست

در اوج پرواز کبوترها

هم شادی و هم شور و هم غم هست

در سنگ ها هم حرف هایی هست

باید نشست و گوش کرد و دید

باید گذشت از ظاهر هر سنگ

و حرف او را از دلش نوشید

در چشمه و در کوه و در دره

در آسمان و در زمین و دشت

باید به دنبال پیامی بود

باید به دنبال صدایی گشت

حتماً شهاب آسمانی هم

در سینه خود حرف ها دارد

باید شنید آوازهایش را

ص: 103

شاید پیامی از خدا دارد

چشمان خود را بعد از این، دیگر

یک طور دیگر بر جهان وا کن

بهتر ببین و خوب تر بشنو

خود را در آب و خاک پیدا کن

مرغ و مرغابی و کبوترها

همه جا گونه گونه رنگارنگ

جسم من، قلب و جان و هستی من

اثری روشن از خدایی توست

زین جهت سعی و کوششم شب و روز

همه در راه آشنایی توست

من فقط بنده و مطیع تواَم

ای خداوند قادر و دانا

از ره لطف و مهربانی خود

تو به من راه راستی بنما

تو، سرآغاز نوری

تو، سرانجام دنیا

دانش دانه در خاک

رویش سبز گل ها

آبی آسمان ها

از نگاهت چکیده

دست های تو گل را

توی گلدان کشیده

لهجه خوب بلبل

روح سبز بهاری

اشک شیرین انگور

خون سرخ اناری

ای شروع اقاقی

ای سرآغاز باران

قبله آبی آب

آفریننده نان

ص: 106

من نباشم، تو هستی

من نبودم، تو بودی

خواستی تا که باشم

بودنم را سرودی

ای سلام دوباره

ای صدای همیشه

اول و آخرینی

ای خدای همیشه

ص: 107

خدایی که با دست او

لب غنچه ها باز شد

نوک زرد بلبل از او

پر از شعر و آواز شد

خدایی که پرواز را

به گنجشک آموخته

لباسی هم از جنس پر

برای تنش دوخته

خدایی که با یاد او

دلم می شود مهربان

خدایی که در هر کجاست

زمین، توی دل، آسمان

سرودن یاد دادی

و موی شاخه ها را

به دست باد دادی

به گل گفتی بخندد

و به چشمه بجوشد

و دنیا در بهاران

لباس نو بپوشد

تو از لبخند گل ها

به یاد من می آیی

ولی من دوست دارم

بدانم تو کجایی

دلم می خواهد امروز

تو را حتماً ببینم

و از باغ نگاهت

هزاران گل بچینم

ص: 111

دیدم که دست خورشید

از عشق تو به دنیا

پاشیده نور امید

تا هر کجا که رفتم

دیدم نشانی از تو

هر چیز این جهان داشت

راز نهانی از تو

تا هر کجا که رفتم

دیدم تو را خدایا

پس هرچه هست، از توست

آه ای خدای یکتا

ص: 113

هیچ فرقی هم ندارد

پیش آنها صفر یا بیست

گرچه تنها و غریبم

گرچه قلب من شکسته

یک نفر اما همیشه

توی قلب من نشسته

یک نفر که دوست دارد

بشنود حرف دلم را

او خدای مهربان است

می کند حل، مشکلم را

ص: 115

همین پروانه هایند

خدا زیباست، آنها

همه شکل خدایند

آسمان را دوست دارم

در شب تاریک و خلوت

اختران را دوست دارم

ای خداوند توانا!

که جهان را آفریدی

رودها را، دشت ها را

آسمان را آفریدی

ص: 118

و با شادی بسیار

به سویت می دویدم

نمی بینم تو را من

کجا هستی خدایا

برایت می فرستم

دعاهای خودم را

ص: 121

به سوی تو دوباره

خدای من کمک کن

شود دل من امشب

پر از گل و ستاره

در سینه، شادی

بر چهره، لبخند

گفتند: اول

نام خدا را

خوردند با هم

نان و غذا را

یک سفره خوب

یک شام دلخواه

بعد از غذا هم

الحمدللّه

مهربان تر از گل ها

با دو بال پروانه

مهربان تر از باران

با درخت و با دانه

مهربان تر از خورشید

با گل و زمینی تو

تو خدا، خدا هستی

مهربان ترینی تو

این یکی

از طلاست

سکه ای

پربهاست

آن یکی

نقره ای است

سکه ها

مال کیست؟

سکه ها

هر دو تا

هدیه ای است

از خدا

ص: 126

در گوشه هر باغ و گلشن

در بوسه پروانه بر گل

در برگ های سبز و زیبا

در چهچه پرشور بلبل

در هر کجا می بینمش من

در هرچه پاک و خوب و زیباست

این مهربان جاودانی

پروردگار خوب و یکتاست

چشمش به گل افتاد

گل وا شد و خندید

سنجاقک خوش حال

بالی زد و رقصید

با خنده به او گفت:

«ای گل چه قشنگی!

به به که چه بویی!

به به که چه رنگی!»

اما گل زیبا

این رنگ تو از چیست

این عطر دل انگیز

در جان تو از کیست؟

گل گفت: «تو را کی

این صورت و جان داد

ای دوست به ما هم

این جلوه همان داد»

ص: 129

راج، باب41

راد، رابعه 35، 89

ربانی جویباری، محسن 14

رحماندوست، مصطفی 34،75،79،91

رهنما، سارا 25

رهنما، شاهین 7، 15، 33، 61

سپاهی یونسی، عباس علی 40

سپهری، سهراب 5

سراج، فریدون 50، 83

سقلاطونی، مریم 37، 45، 53، 57

شعبان نژاد، افسانه 74، 92

شعبانی، اسداللّه 72، 93

صالحی، آتوسا 22

طهوری، مهدی 44

عزیزی، محمد 8، 10، 16

علوی فرد، یحیی 17، 48

علی اکبرسلطان، ناصر 95

فِری من، جان 23

کشاورز، ناصر 55، 82

کیانوش، محمود 9

لطف اللّه، داوود 43، 62، 69، 86

متقی، تقی 18، 60

مرادی، مهدی 26

مزینانی، محمدکاظم 54

ملامحمدی، مجید 81

ص: 131

ملکی، بیوک 31

موسوی گرمارودی، علی 73

مهرپرور، ملیحه 80

میرت تی هی، مارتین 38

میرزایی، محمدرضا 85

نصرتی، علی اصغر 29، 58، 87

نظر آهاری، عرفان 30، 36، 46

نوری، نوشین 71

نیک خواه آزاد، وحید 11

نیک طلب، بابک 49

وظیفه شناس، شراره 94

هاشمی، سید سعید 19، 70، 90

هنرجو، حمید 88

ص: 132