ص:2

میر لشکر محدّثین و گل خوش بوی دین

علّامه میر حامد حسین+

میر لشکر محدّثین و گل خوش بوی دین

علامه میر حامد حسین1

ص:3

نگارنده: سید محمود بحرالعلوم میردامادی

زیر نظر: مجمع مطالعات و تحقیقات مسائل جهانی مهدویّت

ناشر: بهار قلوب

چاپ اول: 1393

چاپخانه: گل وردی

تعداد: 1000

شابک: 2-17-9967-964-978

قیمت: 1600 تومان

حق چاپ و نشر برای ناشر محفوظ است.

مراکز پخش: 37705493 - 025 و 32237352 - 031

ارتباط مستقیم: 0912

سامانه ی پیام کوتاه: 3000601614

Mahdavi-Publication.com

Info@Mahdavi-Publication.com

ص:4

خاندان در اصل ایرانی بودند و در نیشابور زندگی می کردند و در قرن هفتم، «سید اوحد الدین» جدّ پانزدهم میر حامد حسین، در پی حمله ی مغول به ایران، به هندوستان هجرت کرد و در شهر «کنتور» رحل اقامت افکند.

سید محمد حسین (متوفای 1288 ق)، پدر بزرگ میر حامد حسین، فقیهی ارجمند و در زهد و عبادت سر آمد روزگار بود. گفته اند: از زمانی که به سنّ بلوغ رسید، هرگز نمازهای مستحبی اش ترک نشد. وی در هنر خوشنویسی هم دستی داشته، به طوریکه نسخه ای از قرآن کریم، و کتابهای «حق الیقین»، «تحفة الزائر» علامه مجلسی و «جامع عباسی» شیخ بهائی،

به خط زیبای وی در کتابخانه ی ناصریه لکنهو، موجود است.

ص:6

علامه سید محمد قلی (متوفای 1260 ق) پدر میر حامد حسین، از علمای بزرگ قرن سیزدهم هجری و از صاحبنظران در علم کلام بود. وی مدتی نیز در شهر «میرتهه» بر کرسی قضاوت و فتوا نشست. رساله ای هم به نام «عدالت علویه» در موضوع احکام قضاوت و افتاء و شرائط قاضی و مفتی نوشته است.

علامه میر حامد حسین هندی، در سال 1246 قمری در شهر «میر تهه» هند، در خانه ی سید محمد قلی به دنیا آمد. نام اصلی او را «مهدی» نهادند. سبب شهرتش به «میر حامد حسین» آن است که پدرش پیش از آنکه خبر تولّد فرزندش را بشنود، در رؤیا جدّ خود «سید حامد حسین» را دیده بود، از این رو، فرزند نوزادش را به این نام مشهور کرد.

ص:7

میر حامد حسین وقتی به هفت سالگی رسید، پدرش او را به مکتب گذاشت. او مقدّمات و دروس ابتدائی را آموخت، و به درجات و مراحل بالاتری نائل شد.

«مقامات حریری» و «دیوان متنبی» را نزد مولوی «سید برکت علی صاحب»، و «نهج البلاغه» را در محضر مفتی «سید عباس شوشتری» آموخت و سپس به فراگیری علوم عقلی در نزد «سید مرتضی خلاصة العلماء» و علوم شرعی در محضر «سید محمد سلطان العلماء» و برادر او «سید حسین سید العلماء» پرداخت و پس از سالها تلاش و همّت، تحصیلات خود را با موفّقیت به اتمام رساند.

جوامع اسلامی به ویژه هندوستان، در دوران زندگی میر حامد حسین، بیش از پیش دچار آشوب و تفرقه شده بود.

ص:8

علامه سید محمد قلی پدر میر حامد حسین، سالها عمر خود را صرف جواب دادن شبهات و تهمت هائی کرد که دشمنان اسلام، به دست برخی از دانشمندان مسلمان، علیه شیعه و مکتب اهل بیت علیهم السلام شایع می کردند، اکنون بعد از پدر نوبت به پسر صالح و خلف او، یعنی علامه میر حامد

حسین هندی رسیده بود. او مشاهده می کرد که چه افتراها و تهمت هایی بر شیعه می زنند که روح شیعه از آنها بی خبر است.

این بود که تصمیم گرفت کمر همّت ببندد و همچون پدرش، در عرصه ی قلم و تحقیق و تتبّع و بیان حقائق و وقایع تاریخ اسلام، به دفاع از حق بر خیزد و به تهمت های مغرضانه و جاهلانه و خصومت آمیز دشمنان تشیّع، پاسخ دهد.

ص:9

نخستین اقدامش، بررسی، تصحیح و تهذیب بعضی از کتابهای ارزشمند پردش علامه سید محمد قلی، بود. چرا که بسیاری از آثار پدرش، در دفاع از مکتب شیعه و پاسخ به ایرادهای مخالفان تشیّع بود و شایسته بود که پسر

دانشمند و فرزانه ی او، آنها را تصحیح و چاپ و منتشر کند.

میر حامد حسین سالهایی از عمر گرانمایه ی خود را در این راه صرف کرد و از این رهگذر، خدمات شایانی به عالم تشیّع ارزانی داشت. آنگاه خود اقدام به نوشتن کتاب نمود، که به ذکر برخی از آنها می پردازیم:

1- استقصاء الافحام، 10 جلد که به زبان فارسی است. مؤلف در این کتاب مطالبی را پیرامون قرآن کریم، حضرت مهدی عجله الله تعالی فرجه الشریف و شرح حال بسیاری از دانشمندان اهل سنّت و اصول و فروع دین، مطرح

ص:10

کرده است و پاسخی است به کتاب «منتهی الکلام»، تألیف

حیدر علی فیض آبادی حنفی، که مطالبی شبهه آمیز و بی اساس به شیعیان نسبت داده بود.

2- شوارق النصوص، 5 جلد در علم کلام.

3- افحام اهل المین، ردّی است بر کتاب «ازالة الغین» تألیف حیدر علی فیض آبادی حنفی.

4- اسفار الانوار، سفر نامه ی حج و کربلا.

5- کشف المعضلات فی حل المشکلات.

6- العضب البتار فی مبحث آیة الغار.

7- النجم الثاقب فی مسالة الحاجب، کتاب فقهی در موضوع ارث.

8- الدرر السنیة فی المکاتیب و المنشأت العربیة.

9- زین الوسائل الی تحقیق المسائل، مسائل فقهی و گوناگون.

ص:11

10- الدرایع، در شرح شرایع محقق حلّی.

11- عبقات الانوار فی مناقب الائمّة الاطهار علیهم السلام ، که این اثر بزرگترین و ارجمندترین کتاب اوست و از شاهکارهای علمی و اعتقادی شیعه به شمار می رود. مؤلف بزرگوار، این کتاب عظیم و شگفت انگیز را در مناقب ائمّه ی اطهار علیهم السلام و در جواب کتاب ضدّ شیعی «تحفه ی اثنا عشریّه» نوشته است.

کتاب خصومت برانگیز «تحفه ی اثنی عشریّه» را مولوی عبدالعزیز دهلوی (متوفای 1239 ق) معروف به «سراج الهند» نوشته بود.

امّا چه تحفه ای و چه هدیه ای؟!

او که از عالمان برجسته و فاضل شبه قارّه ی هند و از اهل سنّت بود، بدون توجّه به آیات وحدت بخش قرآن و سفارشهای پیامبر صلی الله علیه و آله در این کتابش، عقائد و آراء شیعه را به طور عموم و فرقه ی

ص:12

اثنا عشریّه را بالخصوص، در اصول و فروع و اخلاق و آداب و تمامی معتقدات و اعمالشان به عباراتی خارج از نزاکت و کلماتی بیرون از آداب و سنن مناظره و به کتب نوآموزان، که به خطابه نزدیکتر است تا به برهان یا دست کم نقل صحیح مطالب، مورد حمله و اعتراض قرار داده، کتاب را مملو از افتراء و تهمت های زشت و بی اساس ساخته است، که باعث ابهام تفرقه ی امّت اسلامی هند شده بود. این کتاب در دل برادران مسلمان نسبت به یکدیگر کینه و نفرت پدید آورد و صفای مسجد و محراب، شکوه رمضان و عاشورا را کدر ساخت.

عبقات الانوار، دارای دو منهج و هر منهج نیز مشتمل بر مجلداتی چند است. منهج اوّل درباره ی اثبات دلالت آیاتی چند از قرآن کریم بر امامت است، از جمله آیه ی:

ص:13

«إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ هُمْ راکِعُونَ» (1)

و آیه ی:

«الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتی» (2)

و آیات فراوان دیگری که بر امامت شرعی و الهی ائمّه ی اطهار علیهم السلام دلالت می کند، همه را مورد بحث عالمانه و محققانه قرار داده است.

گفته اند این مجلد هنوز به چاپ نرسیده است و در کتابخانه ی عظیم مؤلف، در شهر لکهنو نگهداری می شود.

ص:14

منهج دوّم کتاب، درباره ی احادیث دوازده گانه ای است که مولوی عبدالعزیز دهلوی در کتاب تحفه ی اثنا عشریّه، مغرضانه اصل یا تواتر آنها را انکار و اشکالاتی بر این

احادیث شیعی وارد کرده بود.

این منهج از کتاب شگفت آور و عظیم عبقات الانوار، 30 جلد است که حدود 12 جلد آن در هندوستان و ایران به چاپ رسیده است. هر یک از احادیث دوازده گانه، خود یک مجلد و برخی از این مجلدات هم که در چندین جلد به سبک قدیم و سنگی چاپ شده است، بدین شرح است:

مجلد اوّل از منهج دوّم، در مورد حدیث غدیر.

مجلد دوّم، در موضوع حدیث منزلت.

مجلد سوّم ، درباره ی حدیث ولایت.

ص:15

مجلد چهارم، درباره ی حدیث طیر.

مجلد پنجم، به شرح و بیان حدیث «أَنَا مَدِینَةُ الْعِلْمِ وَ عَلِیٌّ بَابُهَا...».

مجلد ششم، درباره ی حدیث تشبیه.

مجلد هفتم، درباره ی حدیث «مَنْ نَاصَبَ عَلِیّاً الْخِلَافَةَ بَعْدِی فَهُوَ کَافِرٌ».

مجلد هشتم، در بیان حدیث نور «کُنْتُ أَنَا وَ عَلِیٌّ نُوراً بَیْنَ یَدَیِ اللَّه...».

مجلد نهم، درباره ی حدیث «رایت».

مجلد دهم، در موضوع حدیث ««یا عَلِیُّ إِنَّکَ تُقَاتِلُ عَلَی تَأْوِیلِ الْقُرْآنِ ...».

مجلد یازدهم، در مورد حدیث «عَلِیٌّ مَعَ الْحَقِّ وَ الْحَقُّ مَعَ عَلِیٍّ...».

مجلد دوازدهم، درباره ی حدیث ثقلین.

ص:16

2- علامه شیخ آقا بزرگ تهرانی درباره ی آثار میر حامد حسین به ویژه عبقات، می نویسد:

«کتابهای با عظمت و مفید میر حامد حسین، دریای ژرف نگری و باریک بینی را پر موج گردانده است ... مهمترین و پرآوازه ترین اثر او «عبقات الانوار» در مناقب ائمّه ی اطهار علیهم السلام است ...

و میر حامد حسین تمام حقایقی را که «دهلوی» در باب امامت منکر شده با بهره گیری از احادیث و اخباری که

از طریق اهل سنّت نقل شده، ثابت کرده است.»

علامه میر حامد حسین، کتاب عبقات را به سادگی و آسانی و رفاه و خدمه و گروه تحقیق ننوشت، او در راه تألیف چنین کتاب عظیمی، خود

ص:18

به تنهایی سخت ترین سفرها و پرزحمت ترین کارها را عاشقانه پذیرفت. زیرا همه ی اسناد و منابع تتبع و تحقیق را در اختیار نداشت، به ویژه کتابها و منابع اهل سنّت را.

گاهی به عنوان خادم و کارگر، در یکی از روستاهای دور افتاده ی شهر مکّه، به خانه ی عالمی سنّی وارد می شد تا در کتابخانه ی او به کتابی که دنبالش می گشت، دست یابد.

وقتی هم فرزند جوانش از دنیا رفت، مراسم کفن و دفن و تشییع و مجلس سوگواری را به دیگران واگذار نمود تا یک ساعت هم که شده، وقتش را جز در تألیف عبقات الانوار صرف نکند.

او برای یافتن کتابی، به مصر رفت، و کتابی را که می خواست پیدا کرد و با کشتی برگشت، در کشتی

ص:19

مشغول مطالعه ی همان کتاب بود، که باد تندی کتاب را از دستش گرفت و به دریا افکند، سیّد به دنبال کتاب خود را به دریا زد و کتاب را گرفت!

وقتی همسفران او را گرفتند و در کشتی نشاندند، از او سؤال کردند که: چرا خودت را به دریا پرت کردی؟

سیّد کتاب را نشان داد و جواب داد: به خاطر این کتاب! این کتاب هنوز هم در کتابخانه ی ناصری نگهداری می شود.

سرانجام، دانشمند بزرگ شیعه، مدافع مجاهد اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله ، سیّد بزرگوار، میر حامد حسین موسوی هندی، در هجدهم صفر سال 1306 قمری، در لکهنو چشم از جهان فرو بست و در حسینیه ی خود دفن شد.

درود خدا بر او و اجداد طاهرینش باد.

ص:20

وصلّی الله علی محمّد و آله الطّاهرین لاسیّما بقیّة الله فی الارضین و لعنة الله علی اعدائهم اجمعین.

بنا دارم، بحول الله و قوّته، مختصری پیرامون خدمات سیّد والامقام، معلّم عقائد و کلام، مرجع دلسوز انام، میر لشکر محدّثین و مدافع حریم معصومین علیهم السلام ، علّامه ی کبیر مرحوم آیة الله میر حامد حسین و گل های خشبوی گلستان عبقات الانوار سخنی داشته باشم.

قبل از هر چیز باید بدانیم، میدانی که آن گرامی فرزند نبی صلی الله علیه و آله و آن یادگار وصی علیه السلام ، به جهاد پرداخته، چه میدان پر ظلمت و ظالمانه ای بوده است.

ص:22

اهل تحقیق می دانند که یهود و منافقین، در صدر اسلام، در مبارزه با قرآن و عترت علیهم السلام هماهنگ و همدست بوده اند.

خداوند در قرآن کریم می فرماید:

«لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَداوَةً لِلَّذینَ آمَنُوا الْیَهُودَ وَ الَّذینَ أَشْرَکُوا ...»(1)

طبق آیه ی شریفه، یهود و مشرکین و عمّال آنان یعنی منافقین(2) سرسخت ترین دشمن برای اهل ایمان به حساب می آیند.

ص:23

و این ارتباط فکری را شما در سوره ی محمّد صلی الله علیه و آله ، آیه ی 26 و 25، خوب دریافت می کنید.

«إِنَّ الَّذِینَ ارْتَدُّوا عَلَی أَدْبَارِهِم مِّن بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمُ الْهُدَی الشَّیْطَانُ سَوَّلَ لَهُمْ وَأَمْلَی لَهُمْ» «ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا لِلَّذِینَ کَرِهُوا مَا نَزَّلَ اللَّهُ سَنُطِیعُکُمْ فِی بَعْضِ الأَمْرِ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ إِسْرارَهُمْ»

(1)

ص:24

آری شیطان آرایش نمود و وعده های فریبنده داد تا یهود وکسانی که از ولایت أمیر المؤمنین علیه السلام کراهت داشتند، به یاری یکدیگر شتافتند و برای هدم دین، دست در دست هم گذاشتند.

یکی از کسانی که به شکل سرّی، نماینده ی یهود، محسوب می شد و در جامعه ی اسلامی جای پا باز کرده بود، فردی بنام کعب الاحبار است، او مشاور حکّام منافق بود و در جعل حدیث و تغییر و تبدیل

حقائق دستی باز و مکری ماهرانه داشت.

می دانید یهود بعد از جنگ های تسلیحاتی، که علیه مسلمانان صدر اسلام به پا نمودند، احقاد خود را بیشتر به صورت جنگهای فرهنگی و عقیدتی آشکار ساختند، احقاد بدریّه و خبیریّه گاه بصورت

ص:25

شمشیر، بروز داده شد و گاه بصورت دستور العمل فرهنگی و عقیدتی به میدان آمد.

یکی از تصمیمات دستگاه خلافت سقیفه به رهبری سرّی کعب الاحبار، مبارزه با احادیث و خصوصاً اقوال نبی صلی الله علیه و آله پیرامون فضائل وصی علیه السلام بوده است.

ابوهریره گفته:

تا عُمَر زنده بود قدرت نداشتیم

بگوییم: «پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود.»(1)

جایگاه حدیث در اسلام:

قرآن می فرماید:

«... فَبَشِّرْ عِبادِ» «الَّذینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَه ...»(2)

ص:26

طبق این دو آیه ی شریفه، عباد که بشارت به آنها داده شده آنهائی هستند که در برابر احادیث اهل البیت علیهم السلام تسلیم اند.(1)

نقش حدیث و اهمیّت آن در حفاظت فروع شرعیّه و کار گشائی در احکام الله برای شیفتگان فقاهت معلوم است.

همین اهمیّت و بزرگی را حدیث در تفسیر قرآن و بیان فقه اکبر، یعنی اعتقادات صحیحه دارد، و احادیث و روایات معصومین علیهم السلام شاقول و میزان فکر و اندیشه ی مؤمنین محسوب می شود.

البته با این بیان هرگز نمی خواهیم حدیث را بر قرآن ترجیح دهیم، بلکه می خواهیم بگوئیم اگر

ص:27

حدیث رسول الله صلی الله علیه و آله و ائمه ی هدی علیهم السلام نباشد، قرآن مجید مجمل می ماند و برای مردم تبیین نمی گردد.

در مثل، قرآن کریم، چون غنچه ای است که اگر باز شود زیبائی و عطرش جهان را به اعجاب وا می دارد، ولی باز شدن این غنچه نیاز به آفتاب دارد.

آفتاب ولایت پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و عترت ایشان علیهم السلام ، باید به

غنچه ی قرآن بتابد تا بشریّت از این کتاب آسمانی بهره مند گردد.

و همانطور که می دانید درخت، اضافه بر اینکه به آفتاب محتاج است به آب هم احتیاج مبرم دارد.

و در آیات قرآنی و روایات معصومین علیهم السلام ، ولایت و امامت به آفتاب و آب تشبیه شده است.

ص:28

اَینَ تَذهَبُون:

به آنهائی که به مانعین حدیث جایزه می دهند وآتش زنندگان روایات نبوی صلی الله علیه و آله را ارج می نهند می گویم، این تذهبون؟ به کجا می روید؟ با حدیث سوزانی و منع حدیث، که دیگر سنّتی باقی نمی ماند، و با این عمل، که بطور یقین بدستور یهود صورت گرفته است، آیا تکلیف «اَطیعُوا الرَّسُول» چه می شود؟

علم صحیح:

راستی مگر می توان علم صحیح و آگاهی درست را، از غیر معصومین علیهم السلام دریافت نمود؟

مگر قرآن نمی فرماید:

ص:29

«...سِیرُوا فِیهَا لَیَالِیَ وَأَیَّامًا آمِنِینَ»(1)

این سیر علمی که همراه با امنیّت است آیا در غیر مدرسه ی معصومین علیهم السلام می تواند صورت بگیرد؟

مگر آراء متشتّته و عقائد مختلفه را می توان علم نامید، چرا ناصرین سقیفه، باب مدینه ی علم را رها کرده، بدنبال اقوال مملوّ از شک و ریب می گردند؟

«ذَلِکَ الْکِتَابُ لا رَیْبَ فِیهِ هُدًی لِلْمُتَّقِینَ»(2)

ص:30

آیة الله میر حامد حسین رحمه الله از فراوانی حبّ حدیث و از فرط تشنگی روایات رسول الله صلی الله علیه و آله و عترت ایشان علیهم السلام خود، حدیث شده است.

آیة الله میر حامد حسین رحمه الله محدّث نیست بلکه خود، حدیث است.

این مدافع بزرگ ولایت اهل البیت علیهم السلام ، در دفاع از حریم کتاب الله و عترتی، به قدری تلاش نمود که حدیث زندگی نورانیش، نقل مجالس بزرگان فقاهت و حلاوت بخش محافل تشنگان معارف شده است.

این عالم بزرگ و فقیه گرانقدر که به فقه اکبر، عنایت خاصّ داشته وتفقّه در آیات الولایة و روایات مربوط به امامت را عملی ساخت، در عمل کردن به آیه ی شریفه ی (نفر) بهترین سرمشق و الگوی حوزویان محسوب می شود.

ص:32

تحقیق عمیق و جِدّ این عالم مُجدّ در احادیثِ

- غدیر

- منزلت

- ولایت

- طیر

- مدینة العلم

- من ناصب علیاً

- کنت انا و علی نوراً

- رایت

- انک تقاتل

و حدیث ثقلین در کتاب فقه «عبقات الانوار» نه دیروز که امروز تا قیام حضرت مهدی موعود عجله الله تعالی فرجه الشریف از برترین ذخائر علمی و معنوی جامعه ی شیعه و از

ص:33

بزرگترین مدارک حقّانیّت آل عصمت علیهم السلام و بطلان حکومت سران نفاق به حساب می آید.

صاحب این گنج، که با رنج، به این موهبت الهیّه رسیده، یعنی علّامه ی عظیم الشّأن مرحوم میر حامد حسین+ نه فقط به مباحث امامت و ولایت پرداخته، که در کتاب دیگرش (استقصاء الافحام) به موضوع قرآن کریم و قرآن مجسّم یعنی حضرت بقیّة الله الاعظم عجله الله تعالی فرجه الشریف ، اهتمام داشته است.

حوزه های علمیّه ی شیعه، باید از این بزرگمرد علم و عمل، درس تفقّه را فرا بگیرند و به جای پرداختن به مباحث بی فائده و یا کم فائده و تشریفاتی، به تفقّه مطلوب قرآن کریم و روایات معصومین علیهم السلام که همان

معرفة الحجّة عجله الله تعالی فرجه الشریف هست بپردازند.

ص:34

تحقیق و اهل فکر هستید، مخاطب آیه ی نفر می باشید.(1)

پیام آیه ی نفر، تفقّه پیرامون اصل مهم و اساسی امامت و مهدویّت است. و این همان چیزی است که در حوزه های علمیّه بدان کمتر پرداخته شده است.

اگر در دانشگاه ها خبری از تفقّه، در امامت و مهدویّت نیست برای اینست که سررشته ی دانشگاه ها بیشتر بدست نا اهلان است و بعضاً کارشان امضاء شده در پروتکلهای یهود می باشد.

ولی حوزه های علمیّه که به نام نامی و اسم گرامی اهل البیت علیهم السلام کار می کنند، چرا نباید قبل از پرداختن به فروع شرعیّه، به اصول دین بپردازند و

ص:36

کتاب عبقات و الغدیر را جزء کتب درسی خود قرار داده، و به تفسیرهای روائی توجّه کامل نمایند.

باید جوامع اسلامی، بیدارِ این حدیث بزرگ شوند، و فریب منافقین را نخورند.

همه بدانند، لشکر سقیفه و بنی امیّه و بنی عبّاس و دیگر منحرفین از دین مبین و ولایت معصومین علیهم السلام ، در تمام قرون و اعصار در دادگاه حدیث ثقلین محاکمه می شوند، و این حدیث مانند احادیث دیگر امامت و ولایت همانطور که برای مخالفین، دادگاه است، برای دوستان، دانشگاه است.

در این دانشگاه، می آموزیم که قرآن و عترت علیهم السلام از هم هرگز جدا نمی شوند.

یعنی هر کجا و در هر زمان، قرآن باشد عترت هم در کنار آن است و امروز، در کنار قرآن، چه کسی است که همچون قرآن مجمع معارف و منشأ کمالات باشد؟

ص:38

آیا «إِنَّا أَعْطَیْناکَ الْکَوْثَرَ» را خوانده اید و در آن تدبّری داشته اید؟

امروز کنار قرآن چه کسی است که سر چشمه ی جوشان علم و معرفت و منوِّر قلوب و هادی عقول است؟

راستی چه کسی امروز در کنار قرآن است که قرآن در

سینه ی او است «فی صُدُورِ الَّذینَ أُوتُوا الْعِلْمَ»(1)

مگر قرآن بدون مبیّن می ماند، مگر خداوند متعال نمی خواهد نورش را تمام وکامل کند؟

ص:39

مگر قرآن امر نمی فرماید که «کُونُوا مَعَ الصَّادِقینَ»(1) امروز صادق مؤیّد از طرف خداوند متعال کیست که مؤمنینِ این عصر، باید با او و در راه او حرکت کنند؟

مگر زمین خالی از حجّت می ماند و مگر فیض الهی قطع می گردد؟

به همه بگوئید مهدویّت، اکمال دین و اتمام نعمت است، و دین کامل و روش فلاح آور بدون شک و تردید در زمان ظهور به نمایش گذاشته می شود.

مهدی آل محمّد عجله الله تعالی فرجه الشریف ، قرآن مجسّم، سر چشمه ی علم و معرفت، به اذن الله، هادی کلّ و ادامه دهنده ی و علّت مبقیّه ی راه رسل، خواهد آمد.

ص:40

می آید تا حدیث ثقلین را معنا کند، قرآن، کتاب گرانقدر و با ارزش الهی روز ظهور، ارزشش ظاهر می گردد، روز ظهور یعنی روز ظهور ارزش قرآن به وسیله ی امام زمان عجله الله تعالی فرجه الشریف ، آن روز دیگر کسی از قرآن غفلت ندارد و در مکتب عترت علیهم السلام و با تفسیر بقیّة العترة حضرت مهدی آل محمّد عجله الله تعالی فرجه الشریف دروس ناپیدای قرآن، آشکار و پیدا می شود.

به مخالف می گویم: و امّا کتاب عبقات الانوار، و ما ادراک ما کتاب عبقات الانوار؟ تو چه می دانی این کتاب بزرگ چیست؟ و میر حامد حسین کیست؟

ص:41

علّامه میر حامد حسین، او که عمل به آیه ی شریفه ی «رابِطُوا»(1) نمود و خود را وقف ثقلین کرد.

آیا می دانی کتاب عبقاتِ این سیّد والا مقام، کتاب ناطق امامت و مهدویّت است.

اگر صاحب عبقات را می شناختی و گوش شنوا می داشتی، آفرین آفرین و مرحبا مرحبای مادرش صدیقه ی شهیده علیها السلام را می شنیدی؟

... آفرین فرزندم که مبیّن حجج، و مبطل طریق عوج، شدی وبا (اَوَد) و (لَدَد)(2) به مخالفت پرداختی.

ص:42

و عبقات، شمشیری صیقلی شده و آماده در دفاع از مرزهای ایمان و مکتب امام زمان عجله الله تعالی فرجه الشریف ، خدا کند به زبانهای مختلف ترجمه و شرح گردد و همه ی خلق خدا از این گلستان خوش بو لذّت ببرند.

سلام بر صاحب عبقات و همه ی کسانی که در این راه رهنوردند.

و صلّی الله علی محمّد وآله الطّاهرین

سیّد محمود بحرالعلوم میردامادی

نجف اشرف/ 27 جمادی الثانی1434 ه-. ق

ص:43