جرعه ای از کرامات امام حسین علیه السلام

علی اکبر مهدی پور

ص: 2

ص: 3

ص: 4

دیگری از این اقیانوس ناپیداکرانه تهیّه و تدوین نموده، به عاشقان پاکباخته ی حضرتش تقدیم می نماییم.

دست یازیدن به چنین کاری عظیم در این زمان کوتاه هرگز صحیح نبود، ولی عمرها بی اعتبار است و فرصت ها زودگذر.

این نوشته فقط یادداشت هایی است که پیرامون سالار شهیدان، بدون رابطه و ضابطه به رشته ی تحریر درآمده است.

از خداوند منّان می خواهم که به کرم خود این تلاش ناچیز را بپذیرد، به لطف خود همه ی دست اندرکاران چاپ و نشر و خوانندگان گرامی این اثر را از فائزین به لقای حضرت بقیة اللّه ارواحنا فداه، در دوران حکومت حقّه ی آن حضرت قرار دهد. إن شاء اللّه.

24 ذیحجة الحرام 1434 ق.

روز مباهله و خاتم بخشی مولای متّقیان علیه السلام

حوزه علمیّه ی قم - علی اکبر مهدی پور

ص: 6

را به تصویر کشند، باز هم در برابر حقیقت قهرمانی او بسی ناچیز خواهد بود.

«ماربین آلمانی» در این رابطه می گوید:

امام حسین نخستین شخص سیاستمداری است که تا به امروز احدی چنین سیاست موءثّری انتخاب نکرده است.

اگر حادثه ی خونی کربلا نبود، قطعاً اسلام به این حالت نمی ماند، حتی ممکن بود اسلام و اسلامیان به کلّی محو و نابود شوند.(1)

«اقبال لاهوری» که از مکتب تشیّع بیگانه است، به هنگام ارزیابی نهضت امام حسین علیه السلام و آثار ارزشمند آن در حفظ استقلال ممالک اسلامی و قطع ایادی بیگانگان می گوید:

تا قیامت قطع استبداد کرد

موج خون او چمن ایجاد کرد

خون او تفسیر این اسرار کرد

ملت خوابیده را بیدار کرد

«محمد علی جناح» قائد اعظم و موءسّس پاکستان می گوید:

هیچ نمونه ای از شجاعت بهتر از آنکه امام حسین علیه السلام از لحاظ فداکاری و جانبازی ارایه داد، در جهان پیدا نمی شود.

به عقیده من تمامی مسلمین باید از این شهید سرفراز که خود را در سرزمین عراق فدا کرد، سرمشق بگیرند و از وی پیروی کنند.(2)

آری! امّت اسلامی برای مبارزه با سیطره ابرقدرت ها هیچ راهی جز پیروی از سالار شهیدان ندارند که هرگز بدون جانبازی و فداکاری به آرمان های مقدس اسلامی و انسانی خود نخواهند رسید و آن را باید در مکتب امام حسین علیه السلام فرا گرفت.

امام حسین علیه السلام عملاً به جهانیان آموخت که مرگ شرافتمندانه از زندگی در زیر یوغ ستمگران شایسته تر است. به تعبیر خوشدل تهرانی:

بزرگ فلسفه ی شاه دین این است

که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است

ص: 8

حسینی سعدی زمان در لمعات خود گوید:

بیدادگران را اثری نیست به عالم

زنده است حسین بن علی آن حق مطلق

ظواهر امر در روز عاشورا نشان می داد که پس از غروب غمبار خورشید امامت، دیگر هیچ نام و نشانی از آن حضرت باقی نخواهد ماند و دشمن خون آشام به دور از هر مزاحمتی بر اریکه ی قدرت تکیه خواهد زد. ولی در اندک مدتی ابرهای تیره و تار کنار رفت و سیمای پرفروغ سالار شهیدان برای دوست و دشمن آشکار شد.

به تعبیر «فوءاد کرمانی»:

دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نگشت

آری آن جلوه که فانی نشود نور خداست

نه بقا کرد ستمگر، نه به جا ماند ستم

ظالم از دست شد و پایه ی مظلوم به جاست

«دکتر قاسم رسا» در این رابطه گوید:

در نبرد حق و باطل سرفراز آمد حسین

عاقبت بر ظلمت شب چیره شد نور سحر

«توماس کارلایل» مورّخ و فیلسوف معروف انگلیسی می نویسد:

شهدای کربلا با عمل خود اثبات کردند که تفوّق عددی در جایی که حق و باطل در مقابل یکدیگر قرار می گیرند، اهمیتی ندارد؛ پیروزی حسین با وجود اقلیّتی ناچیز در برابر دشمن بی شمار، باعث شگفتی من است.(1)

سالار شهیدان، اقیانوس ناپیداکرانه ایست که خورشید همه ی معیارهای اسلامی و انسانی، از یک سو در آن می دمد و از سویی در آن غروب می کند.

واژه هایی چون: شهامت، شجاعت، جانبازی، پاکبازی، رادی، جوانمردی،

ص: 9

سرفرازی در طول تاریخ مصداق هایی داشت، ولی بی گمان بر قامت سالار شهیدان از همه راست تر و در سرشت او از همه استوارتر بود.

او وارث شجاعت و سلحشوری پدر بزرگوارش حیدر کرّار؛ وارث همه ی فضایل و کمالات پیامبران عظام از آدم ابوالبشر تا اشرف کاینات حضرت ختمی مرتبت بود.

هر نویسنده ی تلاشگر و محقق فرزانه ای که قلم به دست گرفته، شرح فداکاری ها و جانبازی های آن اسوه صفا و وفا را به تصویر کشیده، برجسته ترین و زیباترین تابلو را پدید آورده، اثر خود را با یک دنیا عذر تقصیر به پیشگاه آن بزرگ نامور تاریخ تقدیم نموده است.

برخی از این محققان به همه ی ابعاد زندگی آن حضرت اشاره کرده، برخی پیرامون فضایل بی شمار و مناقب بی کران آن حضرت سخن گفته، گروهی به تحلیل نهضت عاشورا پرداخته، عده ای فداکاری های آن سرور را در محدوده ی توان خود ترسیم کرده اند، جمعی دیگر خطبه های آتشین و سخنان دلنشین حضرتش را گرد آورده اند.

برخی آثار مجالس عزاداری را تشریح کرده، برخی دیگر بر شمارش شاعران نغمه سرایش همت گماشته اند، عده ای در فضایل گریه و اقامه ی مجالس عزا سخن گفته اند. برخی آثار شگفت مداومت بر زیارت عاشورا را گردآوری کرده اند.

هنوز سخنان ناگفته و دُرهای ناسفته ی فراوانی در ابعاد وجودی آن حضرت باقی مانده است.

در این اثر به نمی از یم، اندکی از بسیار، مشتی از خروار و جرعه ای ناچیز از اقیانوس بی کران کرامات آن حضرت اشاره شده است.

ص: 10

شفق که در افق دیده می شود وجود نداشت.(1)

6. ابونعیم نقل کرده که به هنگام شهادت امام حسین علیه السلام از آسمان خون بارید و ظرف ها پُر از آب شد.(2)

7. ابن حجر نقل می کند که به هنگام شهادت آن حضرت خورشید چنان گرفت که ستاره ها در وسط روز دیده شدند و مردم خیال کردند که قیامت به پا شده است.(3)

8. مقریزی نقل می کند که پس از شهادت آن حضرت همه جا تاریک و ظلمانی بود.(4)

9. ابن حجر گوید: روز شهادت امام حسین علیه السلام هیچ سنگی را در شام از زمین بلند نکردند، جز این که در زیر آن خون تازه یافتند. (5)

10. مقریزی گزارش می دهد که در آن روز در بیت المقدس زیر و رو نکردند جز آن که در زیر آن خون تازه دیدند.(6)

11. ابن شهاب زهری گوید: بر عبدالملک مروان واردشدم، عبدالملک خطاب به حاضران گفت: از آنچه در شب شهادت حسین بن علی در بیت المقدس اتفاق افتاده، خبر دارید؟ کسی پاسخ نداد، من گفتم: چیزی در این رابطه به من رسیده است.

مرا به نزد عبدالملک بردند، پرسید: شما کیستی؟ گفتم: من محمد بن مسلم بن عبید اللّه ابن شهاب زهری، عبدالملک به عنوان «زهری» مرا شناخت. گفت: بگو در روزی که حسین بن علی بن ابی طالب شهید شد، چه اتّفاقی در بیت المقدس افتاد.

ص: 12

زهری گوید: من گفتم: به من خبر رسیده که در آن شب هیچ سنگی را در بیت المقدس برداشته نشد، جز این که در زیر آن خون تازه دیده شد.(1)

12. مقریزی می نویسد: هیچ کس از سپاه عمر سعد از زعفرانی که در خیمه ی امام حسین علیه السلام بود، بر صورت خود ننهاد، جز این که صورتش سوخت.(2)

13. شتری در لشکرگاه امام حسین علیه السلام بود، آن را غارت کردند، نحر نمودند و طبخ کردند، گوشت آن تبدیل به حنظل تلخ شد.(3)

14. در خمیه های امام حسین علیه السلام مقداری عطر بود، هیچ زنی از بنی امیّه از آن خود را خوشبو نکرد، جز این که به پیسی مبتلا شد.(4)

15. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله مقداری از خاک کربلا به امّ سلمه دادند و فرمودند: هر وقت این خاک تبدیل به خون شد، بدان که حسین علیه السلام را شهید کرده اند.

ام سلمه گوید: من آن خاک را در ظرف شیشه ای قرار دادم و نزد خود نگه داشتم. روزی که امام حسین علیه السلام به شهادت رسید، آن خاک تبدیل به خون شد.(5)

آفرینش جهان هستی می باشند.

بر این اساس، امام حسین علیه السلام یکی از رازهای خلقت و سبب آفرینش جهان می باشد.

آیة اللّه میرجهانی در کتاب شریف: «الجُنّة العاصمة» از کتاب «کشف اللّئالی» تألیف: صالح بن عبدالوهّاب بن عرندس، حدیثی را با سند متّصل به جابر بن عبداللّه انصاری روایت کرده که رسول گرامی از خداوند منّان نقل کرده، که فرمود:

یا احمد! لولاک لما خلقت الأفلاک، ولولا علیّ لما خلقتک، ولولا فاطمة لما خلقتکما؛

ای احمد! اگر تو نبودی، این افلاک را نمی آفریدم، اگر علی نبود، تو را نمی آفریدم؛ و اگر فاطمه نبود، شما را نمی آفریدم.(1)

ابن عرندس از علمای بزرگ و شعرای سترگ قرن نهم هجری است. «علامه امینی» در مورد یکی از قصاید ایشان می نویسد:

در میان اصحاب مشهور است که این اشعار هرگز در مجلسی خوانده نشده، جز این که حضرت بقیة اللّه ارواحنا فداه در آنجا حضور یافته است.(2)

متن کامل این اشعار در منتخب طریحی آمده است.(3)

علامه میرجهانی نسخه ی خطّی کتاب: «کشف اللّئالی» را در کتابخانه ی علاّمه شیخ محمّد سماوی در نجف اشرف دیده است.(4)

روز دوشنبه 24 ذیقعدة الحرام 1434 برابر 8/7/1392 ش. در مشهد مقدس، در حسینیه ی مرحوم آیة اللّه شیرازی قدس سره به دیدار صدیق ارجمند محقق توانمند حجة الاسلام والمسلمین آقای سید علی اصغر امینی رفتم و از ایشان داستان

ص: 14

دیدارش با علامه ی امینی را جویا شدم. فرمود: هنگامی که علامه ی امینی قدس سره از پاکستان آمده بود و در هتل علیزاده (در بست بالا) اقامت داشت، به محضرشان شرفیاب شدم.

به هنگام بحث از سفر پاکستان فرمودند: در کراچی به دیدن آقای حافظیان رفتم، نبود.

گفتم: ایشان الآن در مشهد مقدس هستند، اگر امر بفرمایید ایشان را به محضر مقدستان می آورم.

فرمودند: مایل هستم ایشان را ببینم. برای ساعت 9 صبح فردا وعده گذاشتیم، به اطلاع مرحوم حافظیان رسانیدم، ساعت 9 صبح در معیت ایشان به خدمت علامه رسیدیم.

مرحوم حافظیان (1332 - 1400 ق) یک جلد از کتاب ارزشمند خود «لوح محفوظ» را به محضر علامه تقدیم نمود.

آنگاه علامه ی امینی فرمود: شخصی به من مراجعه کرد و گفت: شما در الغدیر گاهی مطلب مهمّی را نقل کرده اید و منبع آن را بیان نکرده اید. من مراجعه کردم دیدم درست است، در مواردی منبع را فراموش کرده ام و لذا نیاز پیدا کردم به این که سفری به استانبول بکنم و در کتابخانه ی سلیمانیّه به بحث و کنکاش بپردازم.

ساعات استفاده از کتابخانه بسیار محدود بود و آن برای یک تحقیق جامع و کامل وافی نبود. با سفیر عراق و تعدادی از شخصیت ها تماس گرفتم که مسئول کتابخانه برای من امکان استفاده بیشتر بدهد، امکان پذیر نشد.

شبی به مولای متقیان امیرموءمنان علیه السلام متوسّل شدم و گفتم: مولا جان! من برای شما تلاش می کنم، خودتان عنایتی بفرمایید.

اول صبح در زده شد، میزبان من آمد و گفت: کسی با شما کار دارد، گفتم: بیاید.

آمد و گفت: من در کتابخانه ی سلیمانیّه مسئولیتی دارم و خود شیعه هستم،

ص: 15

من با تمام وجودم در خدمت شما هستم، هر کتابی که شما می خواهید، عنوانش را به من بفرمایید، من دستگاه فیلمبرداری می برم، در داخل کتابخانه از آن ها برای شما میکروفیلم می گیرم به شرط اینکه احدی از آن مطّلع نشود و لذا خودم به سراغ شما آمدم، شخص دیگری را نفرستادم و به این گونه هر چه نیاز داشتم، ایشان فیلمبرداری می کرد و برای من می آورد.(1)

آنگاه علامه ی امینی فرمودند: من در استانبول یادداشت های فراوانی در مورد امام حسن و امام حسین علیهماالسلام برداشته ام که دو جلد بزرگ شده است اگر آنها چاپ شود، به همان مقدار که الغدیر مفید بود، آن ها نیز مفید خواهد شد.

آنگاه علامه ی امینی شماری از یافته های خود را برای مرحوم حافظیان شرح داد، از جمله فرمود:

من در این سفر تتمه ی حدیث «لولاک» را پیدا کردم و متن کامل آن چنین است:

یا احمد! لولاک لما خلقت الأفلاک؛

ولولا علیّ لما خلقتک؛

ولولا فاطمة لما خلقتکما؛

ولولا الحسنان لما خلقتکم؛

ای احمد! اگر تو نبودی، این افلاک را نمی آفریدم؛

اگر علی نبود، تو را نمی آفریدم؛

اگر فاطمه نبود، شما دو نفر را نمی آفریدم؛

اگر حسن و حسین نبودند، شما سه نفر را نمی آفریدم.

این حدیث شریف صریح است در این که امام حسین علیه السلام نیز راز خلقت جهان هستی می باشد.

ص: 16

معنای حدیث شریف این است که پیامبراکرم صلی الله علیه و آله راز خلقت جهان است و امیرموءمنان علیه السلام تداوم بخش شریعت نبوی، حضرت فاطمه، امام حسن و امام حسین علیهم السلام نیز تداوم بخش امامت می باشند.

این حدیث شریف هرگز به معنای افضلیّت امیرموءمنان یا حضرت زهرا، نسبت به رسول گرامی اسلام نمی باشد.

متن کامل این حدیث را آقای امینی بدون واسطه از علامه امینی برای اینجانب نقل کردند و این موءیَّد است با حدیث شریف کساء.(1)

این ها محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین هستند.

پس حضرت آدم به آنها متوسل شد و توبه اش پذیرفته شد.(1)

هنگامی که حضرت آدم نام مقدّس امام حسین علیه السلام را بر زبان جاری کرد، اشکش جاری شد و قلبش محزون شد، علّتش را از حضرت جبرئیل جویا شد، جبرئیل حوادث جانکاه کربلا را برای ایشان به طور مبسوط بیان کرد.(2)

صدیق ارجمندم جناب آقای معرفت، روز جمعه 13/9/88 برابر 16 ذی حجة الحرام 1430 ق، در مجلس چهلم مرحوم شوریده، در حسینیه ی ایشان فرمودند:

در مسجد هدایت تهران منبر می رفتم، یک نفر از مستمعین در کنار یک نفر خارجی نشسته بود و مطالب مرا برای ایشان ترجمه می کرد.

شب دوم آن فرد به من گفت: ایشان آلمانی هستند، تازگی مسلمان شده اند. از من خواست که اسامی مقدّسه ی دوازده امام را با لاتین برایش بنویسم، من نیز با لاتین آلمانی برایش نوشتم.

چندین بار آن را قرائت کرد، سپس به من گفت:

من هر وقت نام حسین را بر زبان جاری می کنم، حال دیگری به من دست می دهد.

است.

بهره گیری از نهضت سالار شهیدان، به شیعیان و مسلمانان اختصاص ندارد.

کتاب ارزشمند: «الحسین فی الفکر المسیحی» نمونه ی صدق این ادّعا می باشد.(1)

سخنان حیات بخش و حرکت آفرین آن حضرت نیز خطاب به مسلمانان و دین باوران نداشت، بلکه همه ی وجدان های بیدار را در طول قرون و اعصار خطاب می کرد و می فرمود:

إن لم یکن لکم دین، وکنتم لا تخافون المعاد، فکونوا أحراراً فی دنیاکم؛

اگر دین ندارید و از روز رستاخیز نمی هراسید، در دینا مردمی آزاده باشید.(2)

شاعر نکته سنج معاصر مرحوم سعدی زمان چه زیبا سروده است.

اعلامیّه از قتلگه کرب و بلا داد

با زینب و سجّاد سوی شام فرستاد

این جمله از خون در آن نشریّه بود مسطور

که باید بشر از قید اسارت بود آزاد(3)

اقبال لاهوری (1289 - 1353 ق) در این رابطه گوید:

رمز قرآن از حسین آموختیم

وز آتش او شعله ها اندوختیم

خون او تفسیر این اسرار کرد

ملت خوابیده را بیدار کرد

تا قیامت قطع استبداد کرد

موج خون او چمن ایجاد کرد(4)

شاعر کُردتبار معاصر در این زمینه گوید:

گر هواخواه حسینی، ترک سر کن چون حسین

شرط این میدان به خون خویش بازی کردن است

ص: 19

از حریم کعبه کمتر نیست دشت کربلا

صد شرف دارد بر آن وادی که گویند ایمن است

و در بیت آخر در تخلّص خود گوید:

«من سنّی ام نامم رضا کلب امام مرتضی»(1)

اگرچه این شاعر معاصر از پیروان اهل بیت علیهم السلام نیست، ولی سخنانش برگرفته از سخنان امام حسین علیه السلام است که فرمود:

إنّی لا أری الموت إلاّ سعادة ولا الحیاة مع الظَالمین إلاّ برماً؛

من مرگ شرافتمندانه را سعادت، و زندگی زیر یوغ ستمگران را هلاکت می بینم.(2)

ص: 20

به محلّی بردم و خواستم به او تعدّی کنم، هر چه گریه و تضرّع کرد و گفت: شب عاشوراست، اعتنا نکردم.

گفت: من علویّه هستم، به پاس حرمت مادرم حضرت زهرا مرا رها کن، اعتنا نکردم.

گفت: بیا امشب با امام حسین معامله کن، امام حسین دست عطوفتش را بر سر تو بکشد.

نام امام حسین در تمام اعماق دلم تأثیر گذاشت، او را سوار کردم و دم در حسینیه پیاده اش کردم.

به منزل آمدم، تلویزیون را روشن کردم، داستان عاشورا را تعریف می کرد و در نصف صفحه ی تلویزیون تعزیه را نشان می داد که بر سر کودکان تازیانه می زدند.

بی اختیار اشکم جاری شد، مدتی نشستم و گریه کردم.

مادرم آمد، تا وارد خانه شد، پرسید: رضا چه شده؟ گفتم: هیچ، گفت: نه، از همه جای اتاق، بوی امام حسین می آید.

فردا بی اختیار به حسینیه رفتم.

همه ی بچه های محل مرا می شناختند و می دانستند که من اهل هیأت نیستم، من یک پارچه شرّ هستم.

رئیس هیأت گفت: آقا رضا! تو هم حسینی شدی؟ گذرنامه ات را بده تو را ببرم کربلا.

گفتم: پول ندارم، گفت: با هزینه ی خودم می برم.

به فاصله ی چند روز رفتیم کربلا، همه رفتند حرم، من خجالت می کشیدم.

بالاخره من هم رفتم.

چند ماه بعد هم مرا به مکه برد.

از مکه برگشتم، مادرم گفت: رضا! دختری برایت در نظر گرفتیم.

رفتند خواستگاری، روز بعد من رفتم، دختر برایم چایی آورد، تا چشمش به من افتاد، فریاد زد: یازهرا! و بیهوش شد.

ص: 22

وقتی به هوش آمد، گفت: دیشب حضرت زهرا علیهاالسلام را در عالم روءیا دیدم، عکس این جوان را به من ارایه داد و فرمود:

فردا من برای تو خواستگار می فرستم، مبادا رد کنی.

یک جوان شرّ، با شنیدن نام امام حسین علیه السلام دگرگون می شود، حسینی می شود، کربلایی می شود، حاجی می شود، مورد عنایت حضرت زهرا علیهاالسلام قرار می گیرد، از راه حلال به خواسته اش می رسد و زندگی اش سر و سامان می گیرد.

چون بر عریشه ی منبر نشست، شروع کرد: «ای گمگشته ی بیابان ها».

مجلس حالی پیدا کرد، من از سید پرسیدم از مولا چه خبر؟ گفت: تشریف آورده اند، مقابل منبر به صورت دایره نشسته اند.

به طرف منبر رفتم، دیدم چند نفر با لباس محلّی به صورت دایره نشسته اند.

سلام کردم، یکی از آنها پاسخ داد، فهمیدم که مولا ایشان هستند که دیگران به احترام ایشان پاسخ ندادند. خوش آمد گفتم، فرمودند: برگرد در جای خود بایست.

مجلس یک پارچه گریه و تضرّع بود، روضه خوان روضه نمی خواند، بلکه از هجر یار سخن می گفت و مردم به سر و صورت می زدند.

من چهار چشمی آن حلقه را زیر نظر داشتم، یک مرتبه دیدم تشریف ندارند.

نه به هنگام ورود متوجه شده بودم و نه به هنگام خروج، ولی از نشانه هایی که قبلاً آن سید گفته بود و دقیقاً واقع گردید، مطمئن شدم که مجلس مورد رضایت مولا بود و با مقدم مبارکشان مزیّن شده بود.

حضرت و هیأت همراه عموماً زیر چهل سال به نظر می رسیدند و همه لباس محلی پوشیده بودند.

این داستان را من برای اولین بار از مرحوم آیة اللّه حاج سید رضا صدر (1339 - 1415 ق) شنیدم.

آیة اللّه صدر فرمودند: من نُه سال داشتم، مرحوم سید حسین حائری به قم آمده بود، این داستان را برای پدرم «مرحوم آیة اللّه سید صدر الدّین صدر» (1299 - 1373 ق) از مراجع ثلاث نقل می کرد و من می شنیدم.

روی این حساب آیة اللّه صدر به سال 1347 ق یعنی حدوداً یک سال پس از آن تشرّف، از ایشان استماع نموده است.

نگارنده گوید: علت این که آیة اللّه صدر این داستان را برای من نقل کرد، این بود که من از ایشان سوءال کردم: آیا ممکن است انسان به محضر آقا بقیة اللّه مشرف شود و آن حضرت را در حال تشرف بشناسد؟ فرمود: آری.

ص: 24

سپس داستان مرحوم سید حسین حائری را دلیل آورد.

مرحوم نهاوندی این داستان را با توضیحات بیشتر بدون واسطه از ایشان نقل کرده است.(1)

در پایان ذکر این نکته خالی از لطف نیست که واعظ شهیر آن مجلس مرحوم سید علی اکبر اشرف الواعظین، مشهور به اکبر شاه (1268 - 1351 ق) پدر مرحوم سلطان الواعظین (1314 - 1391 ق) بود.(2)

از خواب بیدار شدم و خود را مهیّا کردم که مجالس روضه را برگزار نمایم.

مجلس روضه را برگزار کردم و کلّ هزینه های آن ششصد تومان شد.

چند روز گذشت، معامله ای کردم و دقیقاً ششصد تومان سود بردم. در مدّت کوتاهی 15000 تومان به دستم رسید، ثبت نام کردم و مکّه رفتم و همچنین در مدّت کوتاهی قرض هایم ادا شد.

پس از اندک زمانی پدرم را خواب دیدم، از حالش جویا شدم. گفت: زندانی بودم و از زندان نجات یافتم.

استشمام می کنم.(1)

2) شب جمعه 20/11/85 برابر 20 محرم 1428 ق واعظ گرانقدر آقای شریعتی بر فراز منبر داستان فضیل را نقل کرد که برای امام حسین علیه السلام مجلس سوگواری برگزار نمود، هنگامی که به محضر امام صادق علیه السلام شرفیاب شد،

حضرت فرمود: مجلس شما بر ما مخفی نماند، من آمدم و در مجلس شرکت کردم.

پرسید: مولاجان! در کجای مجلس تشریف داشتید؟ فرمود: دمِ در.

عرض کرد که چرا به صدر مجلس تشریف نیاوردید؟ فرمود: مادرم حضرت فاطمه در صدر مجلس تشریف داشت.

3) آقای شریعتی در همان مجلس از مرحوم مجاب (واعظ توانمند دزفولی) نقل کرد که یک منبری در دزفول پس از منبر از مجلس رفته و برای شام نمانده است.

شب در عالم روءیا به محضر حضرت فاطمه علیهاالسلام مشرّف شده، حضرت فرموده: چرا از شام فرزندم نخوردی؟

عرض کرده بود چون ترش بود و برای سینه ام خوب نبود.

فرموده بود: مگر نمی دانی هر کجا برای فرزندم طعام تهیّه شود، سر دیگ را من برمی دارم.

هست که از آن به وسیله ی لوله به قبرهایی که در اطراف حرم هستند آب منتقل می شود.

در این اثنا یکی از خطبایی که می شناختم و در اطراف حرم مدفون بود،

خدمت حضرت آمد و عرض کرد: من آب ندارم.

حضرت فرمود: این آبها مربوط به کسانی است که کتاب نوشته، از خود به یادگار نهاده اند و شما کتابی ننوشته اید.

آیة اللّه شیرازی فرمود: من چندین بار به آن شخص در حال حیاتش گفته بودم شما که منبر می روید، منبرهای خود را بنویس تا به صورت کتاب درآید و ایشان انجام نداده بود.

2) مرحوم آیة اللّه سید محمدحسن میرجهانی (1319 - 1413 ق) صاحب آثار ارزشمند فراوان به هنگام ارتحال وصیت می کند که یک جلد از کتاب: «البکاء للحسین» ایشان را در قبر مقابل صورتش قرار دهند.

وصیّ ایشان، صدیق ارجمند، آقای حاج احمد جلوانی به هنگام دفن ایشان در بقعه ی علامه ی مجلسی یک جلد از آن کتاب را در قبر ایشان می گذارد.

همسر ایشان که از این موضوع اطلاع نداشت، شبی در عالم روءیا به سر خاک ایشان می رود، ایشان را در قبر می بیند و می گوید: آقا! شما در اینجا تنها خوابیده ای، حوصله ات سر نمی آید؟

ایشان در پاسخ می فرماید:

من تنها نیستم، من با بکاء هستم.

آن مخدّره که از موضوع مطّلع نبود، متوجه منظور ایشان نمی شود.

هنگامی که حاج احمد آقا را می بیند، روءیای خودش را به ایشان نقل می کند، ایشان می فرماید: آیا می دانید که یکی از آثار ارزشمند آیة اللّه میرجهانی، کتاب «البکاء للحسین» است؟ می گوید: نه.

می گوید: آری ایشان کتابی به این نام دارد و من طبق وصیّت یک جلد از این کتاب را در قبر ایشان نهاده ام.

ص: 28

آری کتابی که در حق سالار شهیدان تألیف شود، پیش از آخرت در عالم برزخ نیز انیس و مونس موءلّف می باشد.

داشتم: یکی در کتابخانه ی امام یحیی در یمن، دیگری در کتابخانه ی ظاهریّه دمشق و سومی در کتابخانه ی یکی از مراجع نجف اشرف که پس از فوتش به پسرش به ارث رسیده بود.

علامه امینی به درِ خانه ی آن شخص می رود و از او می طلبد که این کتاب را به مدّت سه روز به او امانت بدهد، قبول نمی کند، به مدّت دو روز، قبول نمی کند، به مدّت یک روز، باز هم قبول نمی کند، به مدّت سه ساعت، قبول نمی کند.

در پایان می فرماید: اجازه دهید بیایم در کتابخانه تان مطالعه کنم، باز هم نمی پذیرد.

علامه امینی به خدمت آیة اللّه سید ابوالحسن اصفهانی می رود، ایشان را واسطه قرار می دهد، صاحب نسخه نمی پذیرد، سپس آیة اللّه کاشف الغطاء را واسطه قرار می دهد، باز نمی پذیرد.

پس از نومیدی به حرم مطهّر مولای متّقیان مشرّف می شود و از این رویداد شکایت می کند، با غم و اندوه فراوان به خانه برمی گردد، مدّتی خوابش نمی برد، تا در اواخر شب در میان خواب و بیداری به محضر امیرموءمنان علیه السلام می رسد و عرضه می دارد: مولا جان! می بینید که برای دسترسی به یک کتاب چه مشکلاتی پیش روی من قرار می گیرد.

مولای متّقیان می فرماید: پاسخ خواسته ی شما در نزد فرزندم حسین علیه السلام است.

از خواب بیدار شده، وضو گرفته، به کربلای معلّی مشرّف شده، نماز صبح را

در حرم سالار شهیدان می خواند، شکایاتش را به آن حضرت عرضه می دارد، از حرم امام حسین علیه السلام به سوی حرم حضرت قمر بنی هاشم روی می آورد.

پس از زیارت آن حضرت به خداوند متوسّل می شود و عرضه می دارد: بار خدایا! تو را به مقام و منزلت این دو برادر مشکل مرا آسان بگردان.

در حدود طلوع آفتاب از حرم بیرون آمده در یکی از ایوان ها می نشیند و در مورد مشکل خود به اندیشه فرو می رود.

ص: 30

در آن هنگام خطیب توانا شیخ محسن ابوالحب می رسد و تقاضا می کند که برای صرف صبحانه به منزل ایشان تشریف ببرد.

هوا گرم بوده، در باغچه ی خانه می نشینند و صبحانه را صرف می کنند و بعد از دقایقی می فرماید:

کتابخانه ات را به من نشان بده.

با هم به کتابخانه می روند، کتابخانه اش را بسیار غنی و پربار می بیند.

وقتی قفسه ها را مورد توجّه قرار می دهد، چشمش به نسخه ای از کتاب «ربیع الأبرار» زمخشری می افتد، که برای آن به امیرموءمنان شکایت کرده بود و حضرت فرموده بود: پاسخ این خواسته در نزد فرزندم حسین علیه السلام می باشد.

یک مرتبه اشک در دیدگانش حلقه می زند. آرام آرام صدایش به گریه بلند می شود. صاحب خانه از راز گریه اش می پرسد و علاّمه داستان را نقل می کند. او نیز اشک می ریزد و عرضه می دارد:

این نسخه یکی از نسخه های نادر است و بسیار پرارزش و آقای قاسم محمد رجب، صاحب انتشارات «المثنّی» بزرگ ترین مرکز انتشاراتی بغداد آن را به یک هزار دینار از من خواست که چاپ و منتشر کند، ولی من ندادم.

آنگاه قلم خود را از جیبش بیرون آورد و در روی نسخه نوشت: تقدیم به

علامه ی امینی.

سپس گفت: این بود معنای حواله ی امیرموءمنان علیه السلام شما را به محضر حضرت سیدالشهدا علیه السلام .(1)

3) روز دوشنبه 16/11/91 برابر 23 ربیع الاول 1434 ق آقای حاج آقا جعفر شیرازی برای گروهی از محققان عتبه ی عباسیه نقل کرد که: علامه ی امینی قدس سره در هند یک نسخه ی مورد نیازش را پیدا می کند، به او اجازه مطالعه و یادداشت نمی دهند.

ص: 31

پس از مراجعت به نجف اشرف چهل شب در حرم مولا امیرموءمنان علیه السلام به آن حضرت متوسل می شود، شب چهلم در عالم روءیا می بیند که مولای متقیان می فرماید: امروز صبح در کربلا این نسخه به دستت می رسد.

از خواب بیدار می شود، شبانه حرکت می کند، نماز صبح را در حرم می خواند، بعد از زیارت به صحن مقدس می آید. می بیند جوانی به او خیره شده است. از او می پرسد: با من کاری داری؟ می گوید: من پسر فلانی هستم، یک هفته پیش پدرم وفات کرده، یک صندوق کتاب خطّی دارد، امروز به حرم آمدم تا یکی از رجال دین را ببینم و آن نسخه ها را به او تقدیم کنم.

به منزل او تشریف می برد، در صندوق را باز می کند، اولین کتاب همان نسخه ی مورد نیاز وی بود.

داستان هند را تعریف می کند و می فرماید: من این نسخه را به هر قیمتی که بخواهی، از تو می خرم.

جوان می پرسد: شما علامه ی امینی هستید؟ می گوید: بلی.

می گوید: این نسخه و آنچه در این صندوق است، هدیه است به شما.

در اینجا یادآوری این نکته مناسب است که علامه ی امینی برای سطر سطر کتاب «الغدیر» چه تلاش ها کرده، چه رنج ها برده، چه مسافرت ها نموده، چه توسلات انجام داده، تا این اثر ارزشمند را به وجود آورده، در طبق اخلاص نهاده، به مولای خود تقدیم نموده است. از این رهگذر حق بزرگی به گردن همه ی شیعیان در تمام اقطار و اکناف جهان دارد.

4) در ادامه ی این بحث، خواب جالبی از علامه ی امینی دیده ام که نقلش خالی از لطف نیست.

شبی در عالم روءیا دیدم علامه ی امینی در حضور مرحوم آیة اللّه بروجردی نشسته، آیة اللّه بروجردی می فرماید:

آقای شیخ عبدالحسین! آن پیش نویس های کتاب الغدیر را که به چاپخانه رفته، حروفچینی شده، دیگر نیازی به آنها ندارید و به هنگام نوشتن اشک

ص: 32

چشمتان روی آنها ریخته و خط خطی شده، من آنها را به اعلی القیم (به بالاترین قیمت) می خرم.

علامه امینی در پاسخ گفتند: آقا، شما می دانید که نام من «عبدالحسین» است، من عبدِ حسین کربلا هستم، نه عبدِ آقا حسین طباطبایی بروجردی.

عمر عاشق شیدای امام حسین بود و هر روز در جلسه ی درس به ذکر مصیبت آن حضرت می پرداخت و در هر زمان و مکان از آن حضرت یاد می کرد.(1)

صبح به زیارت حضرت قمر بنی هاشم شرفیاب شده، به نجف برمی گشت.

در یک شب جمعه ای یک ساعت به اذان صبح از حرم بیرون می آید که تجدید وضو کند، چشمش به گنبد مقدس امام حسین علیه السلام می افتد، بسیار جذب می شود، در صحن مطهر در ایوان روبه رو می نشیند و مدتی به گنبد و گلدسته خیره می شود، یک مرتبه مشاهده می کند که ستاره ای از آسمان پایین می آید، هر چه به زمین نزدیک تر می شود درخشندگی اش بیشتر می شود، هنگامی که مقابل چشم

او قرار می گیرد، بی اختیار چشمانش را می بندد ونزدیک می شود که از هوش برود.

سه بار دور گنبد مقدس طواف می کند، سپس به سوی آسمان بالا می رود.

در اثنای طواف گاهی سیاه مثل قیر می شود که اشاره به مصائب آن حضرت بوده است.

مرحوم مولوی دو دستش را باز می کرد و می فرمود: به اندازه یک سینی دیده می شد، یعنی بزرگ تر از قرص خورشید.

مرحوم مولوی که یک ساعت پیش از اذان صبح این صحنه را مشاهده کرده بود، وقتی به خود می آید که می بیند نزدیک است که آفتاب طلوع کند و لذا با عجله وضو گرفته نماز صبح را ادا می کند.

مرحوم مولوی قسم می خورد و می گفت: من شهادت می دهم که این صحنه را با چشم سر دیدم، نه با چشم دل.

آنگاه مرحوم مولوی داستان نزول ستاره بر پشت بام مولای متقیان را نقل می کرد که چون برخی از مخالفان از حضرت فاطمه علیهاالسلام خواستگاری کردند، حضرت فرمود: امشب ستاره ای فرود می آید و بر بام یکی از خانه های مدینه می نشیند، بر بام هر کس بنشیند، حضرت فاطمه از آنِ اوست.

آن شب همه بر پشت بام های خود قرار گرفتند و همگان دیدند که آن ستاره بر پشت بام مولای متّقیان آمد، چون نزدیک شد، مولا 34 بار تکبیر گفتند، چون نزدیک تر آمد، 33 مرتبه خدای را حمد گفتند و هنگامی که کاملاً نزدیک آمد، 33

ص: 35

مرتبه خدا را تسبیح نمودند.

احادیث داستان فرود آمدن ستاره را علامه مجلسی به تفصیل در بحار الانوار(1) آورده در پایان فرموده: علامه ی حلّی آن را از طریق مخالفان (2)نقل

کرده و ابوحامد شافعی (خرکوشی) در شرف المصطفی.(3)

داستان مشاهده مرحوم مولوی را شب شنبه 20/7/92 برابر ششم ذی حجة الحرام 1434 ق از فرزند برومندشان حاج شیخ علی مولوی تلفنی ثبت نمودم.

میرزا مهدی شیرازی منبر رفته، سال 1386 ق آخرین و شصتمین سال منبرش بود.

آیة اللّه آقای سید صادق شیرازی از مراجع عالیقدر تقلید در روز سه شنبه24/2/92 برابر سوم رجب 1434 ق نقل فرمود:

برای دعوت به خدمت مرحوم شیخ مهدی مازندرانی رفتم، فرمود: من امسال استعداد منبر ندارم و همه ی مجالسم را رد کرده ام، ولی آنجا می آیم، زیرا در آنجا کرامت دیده ام:

روزی در این مجلس منبر رفتم، منبر سه پله بود و من همواره بر عرشه ی منبر می نشستم، آن روز بی توجه در پله ی دوم نشستم.

برای این که مردم متوجه نشوند که من اشتباهی نشسته ام، همانجا شروع به خطابه کردم و به عرشه ی منبر نرفتم.

در وسط منبر سنگ بزرگی از سقف بر عرشه ی منبر افتاد، که اگر طبق معمول در عرشه ی منبر نشسته بودم، بدون تردید هلاک شده بودم.

روزی گروهی عازم مشهد بودند، اصرار کردند، قبول نکردم و گفتم: من باید اول به کربلا بروم.

روز بعد پشیمان شدم، به یکی از دوستان گفتم: بیا برویم کربلا. او پذیرفت، به آبادان رفتیم، به محضر آیة اللّه قائمی رسیدیم.

من قبلاً مدّتی با پدرم در آبادان بودم و لذا آیة اللّه قائمی مرا می شناخت. آیة اللّه قائمی مرا شناخت و فرمود: فلانی چه عجب؟ گفتم: عازم کربلا هستم. آیة اللّه قائمی تأمّلی کرد و ما را به نزد شخصی فرستاد، او گفت: نفری 500 تومان می شود. من و رفیقم نفری 200 تومان داشتیم.

من در آبادان عمّه ای داشتم که آدرس منزلش را بلد نبودم، گشتیم تا پیدا کردیم. از دیدن ما خیلی خوشحال شد. گفتم: عمه جان! ما 1000 تومان پول نیاز داریم، بلافاصله داد. به پدرم تلفن کردم که حواله کند.

آن شخص ما را به کربلا رسانید و از لطف مولا هیچ مشکلی پیش نیامد.

به مولا عرض کردم: من به تنها آرزویم رسیدم اینک برای من مهم نیست که به وطنم برسم یا نه، دیگر مشکلاتم حل بشود یا نه.

پس از مدتی به زیارت همه ی مشاهد مشرّفه رفتیم و با همان وسیله به آبادان برگشتیم. در آبادان به عمّه سر زدم و معلوم شد که پدرم 1000 تومان را حواله کرده و به دست عمّه ام رسیده است.

حرکت کردیم و آمدیم به شیراز، به منزل رسیدیم. دیدم همه جا آزین بندی شده، دیگ ها روی بار نهاده شده.

به مادرم گفتم: شما می دانستید که من امشب برمی گردم، گفت: نه.

گفتم: پس این تشکیلات چیست؟ گفت: امشب شب عروسی توست. گفتم: منظورت چیست؟ گفت: چند روز پیش حاجی پدرت را دیده گفته: چرا نمی آیید عروستان را ببرید؟

ایشان گفته: من حاضرم، کی؟ گفته: همین هفته.

ما از ترس این که مبادا تغییر عقیده بدهد، همه ی فامیل را دعوت کردیم،

ص: 38

عروس را دیشب آوردیم و به کسی نگفتیم که شما در مسافرت هستید.

در این مدّت کسی حال شما را نپرسید، مردها خیال کردند که شما در قسمت بانوان هستید و زن ها خیال کردند که شما در قسمت آقایان هستید.

دیشب مراسم اطعام تمام شد و امشب شب زفاف است.

زود دو نفر از علما را دعوت کردیم، عقد را به صورت خصوصی خواندند.

آقای اسدی گفت: من در محضر امام حسین علیه السلام چیزی در این رابطه نگفتم، از خاطرم می گذشت، ولی هرگز بر زبان نیاوردم.

به سنّ 40-45 سالگی رسیدم، مبتلا شدم به بیماری گوارشی، که همواره خون و چرک از من دفع می شد. به دکتر رفتم، دارو داد، شش ماه زیر نظر دکتر بودم، روزی دو ساعت به زحمت به مغازه می رفتم، بقیّه را بین اطاق و دستشویی بودم.

روزی به دکتر گفتم: آقای دکتر من شش ماه تمام است که زیر نظر شما هستم و هیچ بهبودی حاصل نکردم. دکتر عصبانی شد و گفت: شما به سرطان معده مبتلا هستید، این داروها فقط مسکّن است.

بسیار نگران شدم، ساک کوچکی برداشتم و به خانواده گفتم: در تهران کار واجبی دارم، گفتند: شما با این وضع نمی توانید مسافرت کنید، گفتم: چاره نیست، باید بروم.

مستقیم به آبادان رفتم، پیش همان شخص رفتم، او مرا تا کربلا همراهی کرد و از لطف خدا هیچ مشکلی پیش نیامد.

من 17 روز در کربلا بودم، هر روز سه بار خود را تطهیر کرده به حرم مشرّف می شدم و عرض می کردم: آقا مرگ حق است، ولی من فعلاً آمادگی ندارم.

روز هفدهم حالم کاملاً طبیعی شد، روز هجدم به سایر حرم ها مشرّف شدم و به شیراز بازگشتم و دیگر از آن کسالت هیچ نشانی نیست.

ص: 39

حواله ای بود به آدرس پشت خیمه گاه.

صبح رفتم به پشت خیمه گاه، سیّدی در کسوت روحانی نبود، ولی عمامه بر سر داشت، به استقبالم آمد و گفت: حواله ات را بده.

حواله را گرفت، بر دیدگانش نهاد و مرا با خودش به منزل برد. مقداری انگور آورد، خوردم، دو کیسه پول آورد، که در هر یکی پنجاه دینار عراقی بود.

گفت: یکی از کیسه ها حواله ی امام حسین علیه السلام می باشد، کیسه ی دیگر را به خاطر این که مورد عنایت امام حسین علیه السلام قرار گرفته ای، از خود افزودم.

پول ها را گرفتم و به مسافرخانه آمدم، یک مرتبه گفتم: چرا فقط پول خواستم؟ به آن محل برگشتم و هر چه جستجو کردم، آن منزل را پیدا نکردم.

از آن روز هر وقت منبر می روم به پول توجّه نمی کنم، حتی پولی را که به من

می دهند، نمی شمارم.

این داستان در حدود 90 سال پیش اتّفاق افتاده است.

در تهران بستری شد و هر روز به پایان خط نزدیک تر می شد.

روز آخر شعبان بود، فرزندش عازم تبلیغ بود، آژانسی فرا خوانده، بار سفر بست و عازم تهران شد که از مادرش عیادت کرده، سپس برای تبلیغ به کرج برود.

در لحظه ی حرکت یادم آمد که در منزل، تربت حضرت سیدالشهداء داریم، مقداری از آنرا در کاغذ پیچیده به ایشان تقدیم کردم و گفتم:

مادر حتماً باوضو باشد، شما نیز باوضو باشید، تخت مادر را به طرف قبله قرار دهید، به حضرت سیدالشهداء علیه السلام توسّل کنید، در آن لحظاتی که حاضران در

اطاق بیمارستان حال گریه و تضرّع دارند، این کاغذ را باز کنید، به تلاوت سوره مبارکه ی قدر مشغول شوید، تربت را در لیوان با آب ممزوج کرده، به ایشان بدهید و در تمام این مدّت تلاوت سوره قدر را ادامه دهید.

ایشان وقتی به اطاق بیمارستان می رسد که مادر به آخر خط رسیده، طشتی در برابرش بوده و خون از حلقومش به طشت سرازیر بوده است.

ایشان با توجّه به تجربه اش در مورد خاله اش متوجّه شده که کمتر از پنج دقیقه به ارتحال مادر مانده است.

با عجله کاغذ را پاره کرده، تربت را به گلوی مادر می ریزد.

در همان لحظه خون قطع می شود، حال بیمار به سرعت بهبود می یابد و چند روز بعد از بیمارستان مرخّص می شود، موهای ریخته از نو رویش پیدا می کند و سلامتی خود را باز می یابد.

اینک در حدود 25 سال از آن واقعه می گذرد، ایشان امور منزل را شخصاً اداره می کند و هیچ نشانی از آن بیماری در وجودش احساس نمی شود.

این مورد از عنایات امام حسین علیه السلام برای نگارنده و خانواده محسوس و ملموس بود و بیش از صدها مورد دیگر که از دیگران شنیده باشیم، در تعمیق اعتقاد به جایگاه رفیع سالار شهیدان موءثّرتر می باشد.

تربت امام حسین علیه السلام به راستی اکسیر اعظم است.

2) روز سه شنبه 4/4/81 برابر 13 ربیع الثانی 1423 ق در مشهد مقدس در

ص: 42

حضور مرحوم آیة اللّه مصباح، حضرت حجة الاسلام و المسلمین آقای سید هادی، اخوی آیة اللّه سیستانی نقل کرد که در سفر قبل آقای مهدی منتخب (خواهرزاده اش) مرا به باغی که تازه خریده بود دعوت کرده بود. من مقداری مهر، تسبیح، تربت و آب فرات در جعبه ای به عنوان کادو برایش بردم. آن جعبه را

به پیرمردی که باغبانش بود، دادم و گفتم: این جعبه مال آقای منتخب است، به اطاق بالا رفتم که جمعی دعوت شده بودند و در آنجا حضور داشتند.

در میان جمع یک نفر مریض سرطانی بود که همه ی موهایش ریخته بود، ولی خودش نمی دانست که مبتلا به سرطان است.

به من گفت: حاج آقا من یک ویروسی دارم که مرا به این حال انداخته است، چندین بار به امام رضا علیه السلام متوسل شدم ولی نتیجه نگرفتم، حتی در عالم روءیا به خدمتشان رسیدم، از من روی برگردانید، خوابم را نقل کردم، گفتند: وضع مناسبی نداری، سعی کردم که نسبت به نماز و روزه و دیگر عبادات تجدید نظر کنم تا حدی خودم را اصلاح کردم.

به دنبال صاحب نفسی بودم، گفتم: آقا مهدی خواهرزاده ی آقا سید محمود است، شاید چیزی از دایی اش داشته باشد، لذا به اینجا آمدم.

دیشب در عالم روءیا محضر امام رضا علیه السلام رسیدم، پیرمردی در آنجا بود و جعبه ای در دست داشت حضرت فرمود: شفای شما در این جعبه است. سپس خطاب به آن پیرمرد فرمود: ای خضر! از آن خاک شفا به او بده تا خود را شستشو کند.

آقای سید هادی می فرمود: من به او گفتم: آن جعبه الآن در همین جاست، آقا مهدی رفت از آن تربت و آب فرات آورد و به آن مریض داد.

مریض گفت: من باید جعبه را ببینم، پسرم رفت و جعبه را از عمه اش گرفت و آورد تا دید گفت: آری همین جعبه بود.

پس از مدتی آن شخص پسرم را دیده بود و گفته بود: مرا می شناسی؟ گفته بود: نه، گفته بود: من همان مریض هستم، به پدرت بگو که من کاملاً

ص: 43

خوب شده ام.

چند سال بعد به ایران آمدم، از حال او جویا شدم، گفتند: با سرطان مرد.

گفتم: چگونه ممکن است؟ گفتند: او وضع مالی بسیار خوبی داشت، ولی هر لحظه به دنبال ازدیاد ثروت بود.

چندین بار به حرم مشرف می شود و از حضرت ازدیاد ثروت طلب می کند و نتیجه نمی گیرد.

روزی در حرم به حضرت می گوید: حالا که به من اعتنا نمی کنی، من چیزی از شما نمی خواهم، اگر آن شفا نیز از سوی شما بوده، آن را هم نمی خواهم!!

شب در عالم روءیا به حرم می رود، از هر دری می خواهد وارد شود، در به رویش بسته می شود.

همان شب خونریزی می کند، بیماری اش عود می کند، به تهران می برند و جنازه اش را می آورند.

3) در عهد زعامت مرحوم آیة اللّه حاج شیخ محمد حسن ممقانی (1238 1323 ق) در حائر حسینی خسفی پدید می آید، طبق روال که باید ازهد زمان متصدی تعمیر و مرمت قبر مطهر شود، مرحوم آیة اللّه ممقانی با مرحوم آیة اللّه دربندی به تعمیر قبر شریف می پردازد، در اثنای تعمیر قدری از تربتِ روی قبر مطهّر به ایشان تقدیم می شود.

از این تربت مقداری به مرحوم آیة اللّه حاج سید محمد هادی میلانی می رسد.

مرحوم آیة اللّه حاج سید محمدعلی روضاتی (138 - 1392 ش) روز جمعه 14/11/84 برابر چهارم محرم 1427 ق نقل فرمودند که در عهد زعامت مرحوم آیة اللّه میلانی (1313 - 1395 ق) به مشهد مقدس مشرف شده، به دلیل سابقه ی دوستی با مرحوم سید محمد علی میلانی (متوفای 7 صفر 1432 ق) میهمان آیة اللّه میلانی می شود، در آنجا به شدت تب می کند، از آن مرجع بزرگوار می پرسد:

از آن تربت اصل هست؟ می فرماید: بلی، مقداری هست.

یک ذره از آن تربت به کام مرحوم روضاتی می ریزد، در همان لحظه احساس

ص: 44

می کند که هیچ مشکلی ندارد، غسل زیارت کرده، به حرم مطهر مشرف می شود.

باشد. روز عاشورا فرا رسید، دقیقاً هشت روز بود که چیزی نخورده بود.

پدر سجاد آن روز در خانه اش غذا پخته بود و اطعام داشت.

پدربزرگ سجاد، آقای مشهدی علی اکبر او را بغل کرد و گفت: من او را امروز پیش دکتری می برم که همه ی دکترهای عالم محتاج او هستند.

او را به یکی از دسته ها برد و او را به دست آقای طباطبایی داد که رئیس دسته بود.

او بچه را گرفت و بالای اسبی که همراه دسته بود گذاشت و گفت: همه ی اطبا از معالجه ی این بچه ناتوان شده اند، اینک به این درگاه پناه آورده است. سپس توسل می کند و بچه را به پدربزرگش تحویل می دهند.

به فاصله ی یک ساعت بچه به سخن آمده می گوید: من گرسنه هستم. یک بشقاب سیب زمینی سرخ کرده که از احسان امام حسین علیه السلام مانده بود، به او می دهند، همه اش را می خورد و به برکت امام حسین علیه السلام شفا می یابد و از آن روز دیگر هیچ دارویی استفاده نمی کند.

او را به تهران می برند، پزشک معالجش آزمایش می نویسد و نتیجه ی آزمایش را با پرونده اش تطبیق می دهد و می گوید: این مسأله جز معجزه چیزی نیست. سپس برمی خیزد و بر پیشانی او بوسه می زند و التماس دعا می کند.

آقای بصیری می نویسد: سجاد از ارادتمندان خاص دستگاه امام حسین علیه السلام

می باشد.(1)

3) در هفته نامه خوی، به تاریخ شنبه 9/3/77 شماره 73، صفحه 6، در مورد شفا یافتن یک بانوی سرطانی نوشت:

خانم زهرا تقی زاده مدت ها جهت معالجه به بیمارستان آرارات تهران مراجعه کرده و در آنجا بستری شده بود که پس از معاینه ها و آزمایش های فراوان تشخیص دادند که یک غده ی بدخیم سرطانی در ناحیه ی سینه اش هست، پس از

ص: 46

عمل جراحی تحت درمان شیمی درمانی قرار می دهند و نتیجه نمی گیرند، زیرا غده ی دیگری در ناحیه ی کبد رشد کرده و موجب گردید که از دو پا فلج شود.

در ایام عاشورا به دامان اهل بیت علیهم السلام توسل می کند، در نیمه های شب سیزدهم محرم سلامتی خودش را درمی یابد.

دسته های سینه زنی و زنجیرزنی به دیدارش آمده به عزاداری می پردازند.(1)

پسر صاحب خانه دیده بود که چند سیّد آمدند و گفتند: ما آمدیم این مستأجر شما را شفا دهیم.

2) شخصی به نام سید عبّاس نجم، عراقی الأصل، متولّد و تبعه ی فرانسه، 48 ساله، مهندس شیمی، در حدود 1375 ش از ناحیه انگشت پای راست دچار بیماری می شود. رفته رفته به زانو و لگن خاصره سرایت می کند و منجر می شود به خشک شدن و از کار افتادن کامل پای راست، به طوری که حس حیات از آن به کلی از بین می رود.

در کشورهای فرانسه، کانادا، آمریکا و انگلستان به مراکز درمانی فراوانی مراجعه می کند و نتیجه ای نمی گیرد.

در سال 1381 ش پزشکان به او توصیه می کنند که دیگر به هیچ مرکز درمانی مراجعه نکند که هیچ فایده ای نخواهد داشت.

سید عباس مسلمان و شیعه است، ولی همسرش مسیحی و دکترای بیولوژیک دارد. بیمار به قصد استشفاء به عمره مشرّف می شود و نتیجه ای

حاصل نمی شود. در بهمن ماه 1383 ش همراه خانواده به یکی از کشورهای خلیج فارس مسافرت می کند. دوستانش پیشنهاد می کنند که ماه محرم را در آنجا بماند و در مجالس امام حسین علیه السلام شرکت کند.

روز هفتم محرّم در اثر گریه ی فراوان حالش به هم می خورد، روز هشتم دوباره این اتّفاق رخ می دهد.

روز عاشورا چندین بار در اثر گریه و تضرّع از خود بی خود می شود.

از روحانی مجلس آقای حاج شیخ حبیب اللّه صادقی درخواست می کند که دعا یا ذکری برای او تعلیم کند، او نیز می گوید: 133 مرتبه بگو:

«یا کاشف الکرب عن وجه الحسین علیه السلام ، اکشف کربی بحقّ أخیک الحسین علیه السلام »

در شب یازدهم محرّم، ایشان 133 بار این ذکر را می خواند، حال عجیبی به او دست می دهد، در بین عزاداری که همه سر پا ایستاده اند و خطیب مجلس مصایب امام حسین علیه السلام را می خواند، شخصیت بسیار نورانی وارد مجلس

ص: 48

می شود و به ایشان می فرماید: «بلند شو».

ایشان می گوید: یک طرف بدنم از کار افتاده و قدرت بلند شدن ندارم.

آن حضرت می فرماید: «به شانه ام تکیه کن و بلند شو».

ایشان به شانه ی حضرت تکیه می کند و بلند می شود و احساس می کند که بعد از هشت سال، بهبودی کامل یافته است.

این کرامت باهره در شب دوشنبه 11 محرم 1426 قمری برابر 3/12/83 شمسی، 21 فوریه 2005 میلادی اتّفاق افتاد.

پس از این کرامت امام حسین علیه السلام ، همسر بیمار که مسیحی بود، به خدمت حجة الاسلام حاج شیخ حبیب اللّه صادقی می رسد، در مورد اسلام تحقیق می کند، او نیز داستان زهیر بن قین را تعریف می کند که عثمانی بود، با تشویق

همسرش به امام حسین علیه السلام پیوست و روز عاشورا به شهادت رسید و داستان وهب، همسر و مادرش را نقل می کند که مسیحی بود و به شرف اسلام و شهادت نایل شد، سرانجام وی روز دوازدهم محرم رسماً به شرف اسلام مشرّف می شود.

این داستان در همان ایام از سوی دفتر حضرت آیة اللّه فاضل لنکرانی قدس سره به نقل از آقای صادقی چاپ و منتشر شد.

3) روز چهارشنبه 21/11/88 برابر 25 صفر 1431 قمری، خطیب توانا آقای سید محمدباقر فالی در مشهد مقدس در مدرسه ی امام رضا علیه السلام در جمع اهل وِلا فرمود: امسال در «نبطیّه» (جنوب لبنان)، دختر بچه ای شب می خوابد، صبح بیدار می شود و می بیند که همه ی استخوان هایش نرم شده، مثل یک تکه گوشت شده است.

دکترها می گویند: از چند میلیون نفر، یک نفر به چنین بیماری مبتلا می شود، این بیماری هیچ درمانی ندارد، خود را به زحمت نیندازید، باید بسازید.

شب او را به حسینیه می برند و روی زمین می خوابانند.

شخصی به نام سید حسین، علم امام حسین علیه السلام از کربلا آورده بود، آن علم را به پدر دختر می دهد و می گوید:

ص: 49

امشب بچه را در این علم بپیچید.

این کار انجام می شود، شب امام حسین علیه السلام به خواب بچه می آید و می فرماید: چرا خود را به علم پیچیده ای، تو که باکت نیست.

دختر بیدار می شود و می بیند سالم سالم شده است و هیچ گونه مشکلی ندارد.

بیمارستان ببرند، دیدند که موریانه تخت و تشک و قسمتی از پشتم را خورده بود که در اثر بی حس شدن بدنم متوجه نشده بودم.

در آن ایام دیالیز وجود نداشت، داروهای مختلفی را روی من آزمایش می کردند و هر روز دو بار بدنم را زیر برق می گذاشتند و آب بدنم را با سرنگ

می کشیدند.

پس از یک دوره درمان شش ماهه، بدون هیچ بهبودی مرخص شدم.

در منزل نیز هر روز وضعم بدتر شد تا به وساطت پزشک معالجم یک بار دیگر در بیمارستان بستری شدم.

پس از شش ماه مرخص شدم، حالم بدتر شد و یک بار دیگر در بیمارستان بستری شدم.

روزی آقای صمصام استاندار کرمان از بیمارستان دیدار کرد، حال بسیار وخیم مرا مشاهده کرد، به پزشک معالجم آقای دکتر هِرمان ابراشر که اهل آلمان بود، گفت:

این مریض را به خارج بفرستید، کل هزینه اش را من می پردازم. دکتر هرمان گفت: این مریض در هیچ جای دنیا قابل معالجه نیست. آنگاه جلو آمد، پلک های چشمم را بالا زد و گفت: این مریض بیش از 24 ساعت زنده نیست، ولی سه تا فرزند دارد، اگر لطف کنید آنها را به پرورشگاه بدهید.

پس از اظهارنظر دکتر هرمان خانواده ام مرا به منزل بردند که لحظات آخر را در کنار من باشند.

برخی از آشنایان به من شراب کهنه تجویز می کردند، گفتم: به فرموده امام صادق علیه السلام خداوند در حرام شفا قرار نداده است. اگر بمیرم لب به شراب نمی زنم. همه ی دوستان برای من دعا می کردند، حتی در مساجد نیز برای شفای من دعا و تضرّع می کردند.

من از همه جا قطع امید کرده بودم، ولی ماه محرم بود و من چشم انتظار عنایت امام حسین علیه السلام بودم. روز هشتم محرم بود، کبوتر سفیدی بر لب بام خانه

ص: 51

نشست.

گفتم: خدایا اگر این کبوتر قاصد امام حسین علیه السلام است، بیاید به کنار تخت من، ناگاه کبوتر آمد و رفت زیر تخت من.

ساعتی بعد مادرم آمد، دستمالی در دست داشت، گفت: پسرم این دستمال به اشک بر امام حسین علیه السلام آغشته است، آن را بر سینه ام مالید.

من قدرت تکلّم نداشتم، با اشاره به مادرم فهمانیدم که من مهمان دارم. او رفت و برای کبوتر آب و دانه آورد، ولی کبوتر چیزی نخورد.

شب شانزدهم محرم (1376 ق) خیلی دلم شکست و گفتم: مولاجان، عاشورا گذشت و عنایتی به من نشد.

چشم هایم را روی هم نهادم، یک مرتبه در حال بیداری مکاشفه شد و دیدم:

سقف اطاق شکافته شد، آقای بزرگواری که یکپارچه نور بود، تشریف فرما شد، روی صندلی چوبی که در کنار بسترم بود، نشست.

با یک زحمت طاقت فرسا از جای خود برخاستم، با یک دست بازوی حضرت را گرفتم و بازوی دیگرم را روی شانه ی حضرت قرار دادم و مکرر می گفتم: بَه بَه، به صورت عالم نگاه کردن عبادت است و ایشان لبخند می زدند.

عرض کردم: شما کی هستید؟ فرمودند: شما چه کسی را صدا می زدید؟ گفتم: من آقا امام حسین علیه السلام را.

فرمودند: من امام حسین علیه السلام هستم، از من چه می خواهی؟ گفتم: شما می دانید که من چه می خواهم.

در همین حال یک بار دیگر سقف اطاق شکافته شد و دو دست قطع شده در داخل بشقابی در برابر حضرت حسین علیه السلام قرار گرفت.

حضرت فرمودند: آنچه می خواستی ما به تو دادیم. سپس فرمودند: بلند شو برویم. پس دست مرا گرفتند و در آن حال مکاشفه به مسجد خواجه خضر کرمان رفتیم، مسجد پر از جمعیت بود، آنها نیز همه نور بودند. چون حضرت وارد شدند، همه ی آنها به احترام حضرت از جای برخاستند.

ص: 52

یک مرتبه از آن حال بیرون آمدم و دیدم در اطاق هستم، بوی عطر و گلاب فضا را پُر کرده است. کبوتر نیز از زیر تخت بیرون آمده می خواند. دست به شکمم زدم، دیدم ورم رفع شده، کاملاً سالم هستم.

درب اطاق از بیرون بسته بود، در زدم مادرم آمد، در را باز کرد و مرا در بغل گرفت و گفت: اینجا چه خبر است؟ این همه بوی عطر و گلاب از کجا می آید؟ گفتم: آقا امام حسین علیه السلام مرا شفا داد.

به حیاط منزل آمدم، پس از چهار سال برای اولین بار احساس کردم که محصور هستم، به دستشویی رفتم، مقدار زیادی چرک و خون از من دفع شد و بدنم کاملاً راحت شد.

صبح کسانی که به قصد دیدار و احیاناً تشییع جنازه ام آمدند، دیدند که من کاملاً سالم هستم.

ظهر به مسجد جامع کرمان رفتم و در نماز جماعت مرحوم آیة اللّه صالحی شرکت کردم.

یکی از افرادی که در کنار من نشسته بود، گفت: این جوان چقدر شبیه حاج ماشاء اللّه نجار می باشد، دیگری گفت: بیچاره حاج ماشاء اللّه در بستر مرگ است، کارش تمام است. گفتم: من حاج ماشاء اللّه هستم، امام حسین علیه السلام مرا شفا داده است. مردم جمع شدند که لباس هایم را تکه تکه کنند، آیة اللّه صالحی مانع شد.

دکتر وکیلی که چهار سال پزشک معالج من بود، مطلع شد، مرا به بیمارستان برد و آزمایش کامل از من گرفت، همه پزشکان تعجب کردند و دکتر هرمان به دکتر وکیلی گفت: برای این مریض چه دارویی تجویز کردی؟ به من بگو من نیز

در موارد مشابه از آن استفاده کنم.

دکتر وکیلی که سیّد بود، گفت: من جدّی دارم به نام امام حسین علیه السلام ، جدّ من او را شفا داده است.

دکترها و پرستارها که دو دوره شش ماهه در آن بیمارستان وضع مرا دیده بودند، شروع به گریه کردند.

ص: 53

دکتر هرمان پس از دیدن جواب آزمایش ها گفت: این آقا از یک نوزاد تازه تولّد یافته سالم تر است.

یک سال بعد، شب تاسوعا امام حسین علیه السلام را در خواب دیده، دستور روضه خوانی دادند، اینک بیش از نیم قرن است که در منزل آقای حاج ماشاء اللّه که به عزاخانه و شفاخانه شهرت یافته، مجلس عزا برپا می باشد، افراد زیادی در این شفاخانه شفا یافته اند، یک جوان زرتشتی شفا گرفته، چندین بانو که سال ها بچه دار نمی شدند، در این عزاخانه متوسل شده، بچه دار شده اند. اطاقی که آقای حاج ماشاء اللّه در آن شفا گرفته، به حال خود باقی است آن صندلی چوبی که امام حسین علیه السلام روی آن نشسته، در همان نقطه از اطاق قرار دارد.

داستان شفا گرفتن ایشان را همه ی اهل کرمان می دانند، دوست دانشمندم آقای قاضی زاده مشروح شفا گرفتنش را در کتابی به نام: «کلید سعادت» از زبان خودش نقل کرده، اشعار شاعر متعهّد آقای سازگار را در این رابطه نقل کرده، سپس اشعار غلامرضا کپتان دیلمی متخلّص به «طوفان» را آورده که داستان آقای خدادادپور را در 180 بیت به نظم کشیده است.

در پایان، دستخط آیة اللّه شیخ عباس شیخ الرئیس را آورده که در سال 1335 شمسی در منزل آقای دکتر علی اکبر وکیلی یک دهه منبر می رفته، شبی آقای حاج ماشاء اللّه را برای شفا آورده بودند، مشاهده کرده و دکتر وکیلی به ایشان گفته: این

آقا ماشاء اللّه خدادادپور است که کلیه هایش از کار افتاده و در آستانه ی مرگ حتمی است، بعدها که شفا یافته اش را مشاهده کرده، برایش باورناکردنی بود.

حاج ماشاءاللّه تاکنون بیش از یکصد منبر ساخته، به شهرهای مختلف در داخل و خارج فرستاده که در مساجد و تکایا بر فراز آن روضه ی حضرت سیدالشهداء علیه السلام خوانده شود.

ص: 54

به منزل آمدم، استراحت کردم. امام حسین علیه السلام را در عالم روءیا دیدم، فرمود: دخترم اجل او فرا رسیده است.

عرض کردم: من نمی دانم، فقط می دانم که او به من عمر دوباره داده است، شما نیز باید به او عمر دوباره عطا کنید.

آنگاه امام حسین علیه السلام دست های مبارکش را به سوی آسمان برافراشت و برای ایشان دعا کرد و خداوند اجابت فرمود.

محمدعلی نعلبند و دیگری به نام کربلایی سید علی؛ من هر دو را می شناختم و مأنوس بودم و داستان فوق را از کربلایی محمدعلی نعلبند در مغازه مرحوم پدرم بارها شنیدم.

2) مرحوم سید اسماعیل رسول زاده (1300 - 1384 شمسی) در مهرماه 1373 شمسی در مسجد الغدیر تهران بر فراز منبر نقل کرد:

در لنگرود یک شخص سنّی یکی از شیعیان را به قتل رسانید، در دادگاه به قتل اعتراف کرد و محکوم به قصاص شد.

اقوام قاتل هر چه تلاش کردند که رضایت ولیّ مقتول را به دست آورند،

موفّق نشدند.

پدر قاتل به زندان رفته، به پسرش اعلام می کند که سه روز بعد اعدام خواهی شد. روز سوم چوبه ی دار آماده می شود، خانواده های قاتل و مقتول حاضر می شوند. قاتل را به جایگاه می آورند و ریسمان به دور گردنش می بندند. به پدر مقتول می گویند: بیا و حکم را اجرا کن.

پدر مقتول پیش آمده طناب را از گردن قاتل باز نموده او را آزاد می کند. در این حال قاتل به شدت گریه می کند و مردم کف می زنند.

وقتی سبب گریه را از قاتل می پرسند، می گوید: من به امام حسین علیه السلام شیعیان متوسّل شدم و نذر کردم که اگر نجاتم دهد، شیعه بشوم.

وقتی طناب به گردنم انداختند، گفتم: حسین جان! چرا مرا قبول نکردی، چرا نومیدم نمودی؟

این توسل من در روح ولیّ مقتول تأثیر کرد و آزادم نمود.(1)

3) حضرت حجة الاسلام و المسلمین آقای حاج آقا جعفر شیرازی روز شنبه 24/4/91 برابر 24 شعبان 1433 قمری نقل فرمود که:

یک وقت برای عمویم شهید سید حسن شیرازی حکم اعدام صادر شد، تا

ص: 57

کنار چوبه ی دار بردند، طناب به گردنش آویختند، تا لحظه ی آخر محکم و باصلابت ایستاده بود، هنگامی که شرطه شماره معکوس را می شمارد و می گوید: 3، 2، یک مرتبه هول مرگ او را می گیرد و در دلش متوسل می شود، شرطه پس از گفتن 3 و 2، دیگر یک را نمی گوید.

مرحوم شیرازی احساس می کند که سر و صدا شد، چشم هایش را باز می کند

و می بیند که سقف قسمت مرکز شرطه فرو ریخت و همه به دنبال آن حادثه رفتند او نیز طناب را از گردنش باز می کند و فرار می کند.

4) ایشان مورد دیگری را نیز نقل کردند که در صف اعدامی ها بوده، یک یک می بردند و اعدام می کردند، پیش از آنکه نوبت به آن شخص برسد، سقف آن محل فرو می ریزد، سر شرطه ها مشغول می شود، او نیز فرار می کند.

5) صدیق ارجمندم حجة الاسلام والمسلمین آقای سید حسین شاهین از دوستش آقای خدادادپور اهل رشت نقل کرد که شخصی در مشهد مقدس تعهد می کند که نماز بخواند، در رشت مرگ مغزی می شود، فرشته ای می آید و مشغول قبض روح می شود، تا حدود کمر بدن سرد می شود، یک مرتبه می بیند که بانویی تشریف فرما شد، پشت سرش بانویی دیگر، پشت سرشان یازده بزرگوار آمدند.

آن بانو خطاب به همراهان خود فرمود:

برای ایشان دعا کنید که برای فرزندم حسین عزاداری کرده است. سپس به آن فرشته امر می کنند که شما دیگر بروید و خطاب به آن شخص محتضر می فرماید:

تو دیگر خوب شدی، برو به دنبال زندگی و تعهّدت یادت نرود.

می پرسد: چه تعهّدی؟ می فرماید:

تعهد کردی که نماز بخوانی.

ایشان برمی خیزد و به آن بانو اصرار می کند که مرا نیز با خودتان ببرید.

صحنه ای جلو چشمش ظاهر می شود که همسرش و دو بچه اش در کنارش گریه می کنند و او داد می زند که من نمی خواهم بمیرم.

ص: 58

حقیقی و نوکر راستین امام حسین بودی، من سی سال تو را خدمت کردم و هر شب منتظر بودم که از مجالس حسینی برگردی و پذیرایی کنم.

من قدرت تحمل فراق تو را ندارم، تو را به امام حسین علیه السلام قسم می دهم که مرگ مرا از خدا بخواه.

به خانه برمی گردد، دراز می کشد و فوت می کند و آخرین ساعات همان روز دفن می شود.(1)

3) آقای حاج محسن شیرازی مداح اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام برای اینجانب نقل کرد که چند نفر از من لوازم خانگی خریدند و پولش را خوردند و مرا با مشکل جدّی روبه رو کردند، شبی در مجلس روضه ی امام حسین علیه السلام به آن حضرت متوسّل شدم، به منزل برگشتم، در عالم روءیا دیدم که مجلس بسیار باعظمتی است، بیش از هزار نفر از افراد متشخّص در مجلس هستند و من مدّاحی می کنم، مجلس حال خوبی دارد و من نیز به شدّت گریه می کنم، یک مرتبه خانواده بیدارم کرد که چه شده؟

گفتم: خواب می دیدم، چرا بیدارم کردی؟

فردا خوابم را به آیة اللّه سید محمدعلی روحانی گفتم، فرمود: به زودی کربلا مشرف می شوی و همه ی مشکلاتت حل می شود.

در آن ایام کربلا حدود یک میلیون هزینه داشت، به یک ماه نکشید که سفر عتبات درست شد، به کربلا مشرّف شدم و همه ی مشکلات اقتصادی ام به عنایت امام حسین علیه السلام رفع شد.

4) ایشان نقل کرد که مادری دارم 80 ساله، چند سال پیش سکته کرد، در بیمارستان بستری شد، آن شب هیئت منزل ما بود، بعد از توسل و مدیحه سرایی و سینه زنی، به بیمارستان رفتم و از مادرم سراغ گرفتم. خانم پرستار گفت: این خانم چه کاره است؟ گفتم: خانه دار، گفت: دیگر؟ گفتم: گریه کن امام حسین علیه السلام ؛

ص: 60

گفت: خدا را شاهد می گیرم که حدود نیمه شب تمام کرد، به دکتر زنگ زدیم، گفت: شوک بدهید، هر چه شوک دادیم جواب نداد. دیگر خسته شدیم، آخرین بار که شوک دادیم چشمش را باز کرد.

اینک مادرم در آن سن بالا تنها به کربلا مشرف می شود، در آن گرما با آن مشکلات ماه ها در آنجا می ماند، به هنگام بازگشت نیز به سن و سالش نگاه می کنند و جریمه اش نمی کنند.

5) ایشان نقل کرد که همسرم حامله بود، چندین مشکل پیدا کرد و بستری شد، جنین هشت ماهه بود که روز هشتم محرم به شدت مریض شد و بستری گردید. پس از معاینات گفتند: باید عمل شود، بچه حتماً تلف می شود، اگر بماند باید مدتی در دستگاه نگهداری شود، امید به سلامتی مادر نیز 50 - 50 است باید امضا بدهی تا عمل کنیم. من امضا دادم و بیرون آمدم، گفتم: یا اباالفضل من به شما واگذار می کنم و به دنبال مدیحه سرایی ام می روم.

موبایل خود را خاموش کردم، مجالس عصر و شب را رفتم، در حدود نیمه شب به منزل برگشتم، تلفن منزل به صدا درآمد، گفتند: چرا موبایل خود را خاموش کرده ای؟ گفتم: توی مجالس بودم و نمی توانستم پاسخ دهم. گفتند: زود بیا بیمارستان.

رفتم، دیدم دکتر فوق تخصّص از تهران آمده برای بازدید از بیمارستان وضع همسرم را دیده، گفته: من او را عمل می کنم و قول می دهم که هم خودش سالم

بماند، همه بچه اش.

من امضا دادم و ایشان عمل کرد، عمل بدون هیچ مشکلی انجام شد، هم خانواده به سلامت از عمل بیرون آمد و هم بچه بدون هیچ عارضه ای، حتی بدون نیاز به دستگاه.

6) چند سالی دهه ی عاشورا در نجف آباد مداحی می کردم، رسم آن هیئت این بود که روز اول محرم گوسنفدی را ذبح می کردند، نصف آن را به مداح می دادند و نصف دیگرش را برای هیئت اطعام می کردند.

ص: 61

یک شقّه ی آن را در یخچال گذاشتند و بعد از عاشورا به من دادند، آوردیم قم، چندین ماه از آن استفاده کردیم، روزی خانمم گفت: مگر این چند تا گوسفند بود که چندین ماه از آن خورده ایم و هنوز هم هست؟ پس از چند روز تمام شد!

این چهار کرامت را آقای حاج محسن شیرازی روز پنج شنبه 11/7/92 شمسی در منزل آقای سید کاظم شاهوردی برای اینجانب نقل کرد که همه اش برای خودش اتفاق افتاده بود.

کنید. پس مرا رها کردند و رفتند.

صحیحین» به پدرش می گوید: آیا به جز تألیف، انتظار دیگری از من دارید؟ او در پاسخ می گوید: تا منبر نرفته، «السلام علیک یا اباعبداللّه» نگفته باشی، من تو را نوکر امام حسین علیه السلام نخواهم دانست. زیرا من پدرم را که مداح اهل بیت علیهم السلام بود در خواب دیدم و گفتم: آیا آن همه روضه که خواندی، به دردتان خورد؟ گفت: آری، چه جور هم.(1)

4) روز چهارشنبه 9/5/81 برابر 20 جمادی الاولی 1423 قمری، مرحوم حاج میرزا عبدالرحیم قائمی، از مرحوم ناظم آقا، از مرحوم ملا صادق مرزآبادی نقل کرد که در روز عاشورا صدایم به کلی گرفت، به کسی که اسبم را تیمار می کرد، گفتم: من امروز عصر به هیچ مجلسی نخواهم رفت.

رفتم، نهار خوردم و خوابیدم، در عالم روءیا محضر مقدّس حضرت زهرا علیهاالسلام رسیدم، فرمودند:

چرا به مجالس نرفتی؟!

عرض کردم: بی بی جان! سینه ام خسته است. فرمودند:

ما سینه ی خسته می خواهیم.

برخیز و برو، که گریه کن های فرزندم آمده اند و نشسته اند و منتظر روضه خوان هستند.

5) در همان تاریخ و در همان جلسه صدیق ارجمند آقای مقامی گفتند:

در خدمت مرحوم وحدت و مرحوم سید رضا آل محمد به خدمت مرحوم ناظم آقا رسیدیم، ایشان نقل کرد که به پرستات مبتلا شدم، گفتند: باید عمل شود، گفتم: پس امام حسین علیه السلام چه کاره است؟

رفتم متوسّل شدم و به عنایت ارباب رفع شد و نیازی به عمل و درمان پیدا نکردم.

6) خطیب توانا حجة الاسلام والمسلمین آقای شیخ حسن یوسفی روز

ص: 64

جمعه 6/11/85 برابر ششم محرم الحرام 1428 قمری در اصفهان بر فراز منبر گفت:

خطیب توانای جهان عرب آقای شیخ حمید مهاجر سه سال تمام در بغداد زندانی بود، شب تاسوعا از او می خواهند که برای زندانی ها روضه بخواند، قبول نمی کند و می گوید:

سه سال است که امام حسین علیه السلام از ما یاد نکرده است. هر چه اصرار می کنند، قبول نمی کند.

شب در عالم روءیا مرحوم شیخ عبدالزّهرا را می بیند که یک دیس غذا آورده و

می گوید: امام حسین علیه السلام این غذا را برای تو فرستاده است.

ایشان از خوردن غذا امتناع می کند و می گوید: من قهر هستم، مگر اینکه خود حضرت تشریف بیاورند.

آنگاه امام حسین علیه السلام شخصاً تشریف فرما می شوند و آن غذا را لقمه لقمه به ایشان محبت می کنند و می فرمایند: سه روز دیگر آزاد می شوید.

سه روز بعد اسامی هفده تن از طلاب نجف اشرف را که در زندان بودند، صدا می کنند و می گویند که همگی آزاد هستید. مینی بوس آماده است شما را به نجف می برد و در مقابل حرم پیاده می کند.

7) شب یکشنبه 19/8/87 برابر 10 ذیقعدة الحرام 1429 قمری، آیة اللّه سید صادق شیرازی در مورد عموی بزرگوارشان مرحوم سید جعفر شیرازی، متوفای 1370 قمری، مدفون در حرم حضرت عبدالعظیم سخن گفتند، سپس فرمودند:

چند شب قبل آیة اللّه وحید خراسانی اینجا تشریف داشتند، فرمودند:

من درس مرحوم آیة اللّه سید عبدالهادی شیرازی می رفتم، یک روز سر درس خبر آوردند که برادر خانمشان مرحوم سید جعفر شیرازی وفات کرد.

ایشان فرمودند: حالا که ایشان وفات کرده اند بگویم:

شبی که شب اول محرم بود، در عالم روءیا دیدم که در اطاق خود هستم، دو نفر

ص: 65

ملک وارد شدند، دو تا صندلی نهادند، آن گاه حضرت امام حسین علیه السلام و حضرت قمربنی هاشم علیه السلام تشریف فرما شدند و بر فراز صندلی نشستند.

در دست حضرت ابوالفضل علیه السلام لیست خطبا بود، امام حسین علیه السلام نام یکی از خطبا را بردند و فرمودند: نام او را خط بزن و نام آقای سید جعفر را به جای ایشان بنویس.

آنگاه تشریف بردند و ملک ها آمدند و صندلی ها را بردند.

صبح که آقای سید جعفر آمد، پرسیدم: روضه خوان شده ای گفت: نه.

داستان را نقل کردم، خیلی گریه کرد و گفت: دیشب که از حرم برمی گشتم به یاد این حدیث شریف افتادم که: «من بکی أو أبکی أو تباکی وجبت له الجنّة»؛ یعنی هر کس گریه کند، یا بگریاند، یا خود را وادار به گریه کند، بهشت برای او واجب می شود.

با خود گفتم من اهل گریه هستم، ولی دیگران را نمی گریانم، به نظرم رسید کتاب مقتلی تهیّه کنم و در طول این دهه برای اعضای خانواده ام مقتل بخوانم.

چون در خانه نداشتم، به تعدادی از دوستان سر زدم، آنها نیز نداشتند، تا یکی از آنها گفت: من «جلاء العیون» مجلسی را دارم که در آن مقتل هست. آن را برای مدت دَه شب امانت گرفتم و آوردم، به خانواده گفتم: من از امشب به مدت دَه شب برای شما روضه می خوانم، آنها خوشحال شدند، برای همسرم و دو دخترم که خردسال بودند روضه خواندم.

آن روضه خوانی که حضرت فرمودند نامش را خط بزنند، همان شب تصمیم گرفته بود که دیگر روضه نخواند.

8) روز سه شنبه 30/8/91 برابر 5 محرم 1434 قمری فرزند مرحوم حاج آقا افضل، برادر حاج آقا رضا هرندی، در جمع اهل ولا نقل کردند که پدرشان در اصفهان ظهرها در یک مسجد و شب ها در مسجد دیگر اقامه نماز می کرد، یک وقت از هر دو مسجد خداحافظی می کند که من می خواهم به هرند بروم. می پرسند: کی برمی گردی؟ می گوید: دیگر برنمی گردم.

ص: 66

به هرند می رود، یک هفته در هرند می ماند، پس از یک هفته منبر می رود، خطبه می خواند و می گوید: صلوات بفرستید.

مردم صلوات می فرستند و منتظر می مانند که سخنرانی اش را آغاز کند، ولی او ساکت می ماند. می بینند که روی منبر جان به جان آفرین تسلیم کرده است.

دکتر می آورند، می گوید: خیلی وقت است که تمام کرده است.

بعدها ایشان را خواب می بینند، می پرسند: چه شد؟ می گوید: تا خطبه را خواندم، خمسه ی طیبه تشریف آوردند و فرمودند:

آمدیم که شما را ببریم.

9) خطیب ارزشمند، ذاکر با اخلاص اهل بیت علیهم السلام مرحوم شیخ محمد مهدی خورشیدی، در روز اربعین امام حسین علیه السلام 16/11/88 برابر 20 صفر 1431 قمری، بعد از نماز مغرب و عشاء در حسینیه ی کربلایی های مشهد مقدس وسط سخنرانی یک مرتبه به طرف درِ حسینیه نگاه می کند و می گوید: صلوات بفرستید.

مردم صلوات می فرستند و به سوی در نگاه می کنند و چیزی نمی بینند، یک مرتبه می بینند که مرحوم خورشیدی از روی منبر افتاد و تمام کرد. به عبارت صحیح تر تمام کرد و افتاد.

جالب اینکه ظهر همان روز در مدرسه ی امام رضا علیه السلام با ایشان دیدار داشتم، مثل همیشه تبسّم بر لب داشت و هیچ عارضه ای نداشت.

10) مرحوم آیة اللّه حاج شیخ محمدرضا مهدوی دامغانی نیز شب شهادت امام صادق علیه السلام بر فراز منبر تمام کرد.

11) مرحوم خندق آبادی نیز شب 21 رمضان در تهران بر فراز منبر تمام کرد.

12) مرحوم حاج میرزا علی اصغر قناد نیز در تبریز عصر تاسوعا بر فراز منبر تمام کرد.

این ها عنایت خاصّ حضرت سیدالشهداء علیه السلام به عالمان، واعظان و ذاکران

اهل بیت علیهم السلام می باشد که چنین مرگ مبارکی به ندرت پیدا می شود و به هر کسی

ص: 67

نصیب نمی شود.

و گفت: مادرم مریض است، آمدم از غذای امام حسین علیه السلام برایش ببرم، گفتیم: تمام شده، گفت: امکان ندارد، باید من برای مادرم غذا ببرم. در این اثناء کودکی بیرون آمد که غذا گرفته بود و نخورده بود.

به او گفت که این غذا را به من بفروش، گفت: نمی فروشم. گفت: من این غذا را به صد هزار تومان می خرم، گفت: نمی فروشم، قیمت را بالا برد، به دویست هزار تومان، به سیصد هزار تومان، به پانصد هزار تومان، گفت: نمی فروشم.

گفت: من این غذا را به یک میلیون تومان می خرم.

صدای بچه به گریه بلند شد، پرسید: چه شد؟ گفت: مادرم مریض است، باید عمل شود، دکتر گفته: یک میلیون هزینه ی عمل می باشد و ما نداشتیم، من به مادرم گفتم: من امشب به مجلس امام حسین علیه السلام می روم و هزینه ی عمل تو را از امام حسین علیه السلام می گیرم.

آن شخص یک میلیون داد و غذا را از او گرفت و به این طریق مشکل هر دو

حل شد.

4) ایشان در همان روز نقل کرد که بچه ی 6 - 7 ماهه داشتیم، روزی به او غذا می دادیم که نخود در گلویش گیر کرد و به سختی نفس می کشید، روز عاشورا او را در کربلا به خیمه ی قمی ها بردیم و علی اصغر کردیم، یک مرتبه عطسه کرد و نخود از گلویش بیرون پرید.

در میان دریای مرمره، پنج جزیره مسکونی بود که در میان آنها کشتی کار می کرد. پدرم، مادرم و اعضای خانواده را برداشتیم، سوار کشتی شدیم، یک ساعت و نیم از استانبول تا یالووا راه بود، بین دو جزیره هیبه لی و بیوک آدا دریا طوفانی شد، طبقه ی زیرین کشتی پر از آب شد و مسافرین آن قسمت به دو طبقه ی وسط و فوقانی آمدند. شدّت طوفان در حدّی بود که کشتی در میان امواج دریا به چپ و راست کج می شد و نزدیک بود که وارونه شود.

من بدون توجه به این که غالب مسافران از اهل سنّت هستند، یک مرتبه فریاد زدم: «یا حسین»!

دیگر مسافران نیز به خیال این که این دعای نجات از طوفان است، همه

یک صدا فریاد زدند: «یاحسین!»

یک مرتبه دریا آرام شد و طوفان قطع شد، مسافران دور مرا گرفتند و گفتند: این چه ذکری بود؟ به ما نیز یاد بده! گفتم: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرموده که: امام حسین مشعل هدایت و کشتی نجات است. شما نیز هر وقت گرفتار شدید، به این کشتی نجات چنگ بزنید.

در آن گیر و دار و شلوغی حرم احساس کردم که زیر پایم چیزی افتاده است، به زحمت آن را از زیر پایم برداشتم، دیدم لباس نوزاد است، همانجا متوجه شدم که به حاجت خود رسیده ام.

همان سال خداوند دختری به ما عنایت فرمود که نامش را رقیّه نهادیم.

1) حضرت حجة الاسلام والمسلمین آقای سید ریاض حکیم.

2) آقای سید فاضل زُوَین

شیخ صادق قاموسی سی سال دیگر عمر کرد، به ایران آمد، در قم فوت کرد و

در قبرستان شیخان به خاک سپرده شد.

دختر لباس های بابا را به او داد، به منبرش رفت و برگشت. دختر گفت: بابا قول دادی.

مرحوم کعبی گفت:

من در مجالس عزاداری، هنگامی که مصیبت می خوانم، از پشت منبر ناله ی جانسوزی می شنوم که فریاد می کشد:

«ولدی یا حسین! ولدی یا حسین»!

پودر می شود.

از گلوی بچه در اثر شدت ضربه خون می آید، کمرش به درد می آید، ولی از عنایت امام حسین علیه السلام هیچ آسیبی به او نمی رسد.

3) برادرزاده مرحوم شیخ قاسم واعظ مهاجر (1292 - 1362 ق) با یکی از دوستانش به روسیه می رود، مدتی در روسیه کار می کند، مقداری طلا و وسایل به دست می آورد و عازم خوی می شود.

چون اسب دوستش قوی بود، طلا و وسایل خود را بر اسب او می بندد، به هنگام عبور از رود ارس، رفیقش عبور می کند، ولی چون اسب او ناتوان بوده، آب آنها را با خودش می برد.

در این حال به رفیقش می گوید: که وسایل مرا به پدرم بده.

رفیقش داستان را به پدرش نقل می کند و آنها برایش مجلس ترحیم برگزار می کنند.

او در وسط ارس به سوی کربلا روی آورده، عرض می کند: مولاجان! آقای میرهادی را برای نجات من بفرست، من از دو رأس گوسفندی که دارم، هر کدام را بخواهد به او تقدیم می کنم.

یک لحظه آقای میرهادی جلو چشمش مجسّم می شود، او را نجات می دهد و ناپدید می شود.

در میان راه یکی از همسایگان او را می بیند و به مجلس ترحیم وارد شده خبر می دهد که او زنده است، جمعی به استقبالش می شتابند و او را به خانه اش

می آورند.

در این میان آقای میرهادی می آید و می گوید: نذری مرا بده، می گوید: هر کدام را می خواهی انتخاب کن. او نیز یکی از گوسفندان را انتخاب می کند و به شانزده ریال می فروشد، دو ریال آن را خودش برمی دارد، دو ریالش را برای خرید نان به سگ های محلّه ی امامزاده جدا می کند و دوازده ریالش را در میان

ص: 76

فقرای محل تقسیم می کند.(1)

احتمالاً دچار وحشت می شود، شما خودتان جنازه را ببرید.

آقای حاج عبدالرّضا جنازه را برد،به جای پنج دقیقه ده بیست دقیقه طول کشید، همه نگران شدند، فانوسی برداشته به سرداب رفتند و آمدند، گفتند که حاج عبدالرضا بیهوش افتاده است.

دو نفر رفتند و حاج عبدالرضا را بیرون آوردند، به صورتش آب پاشیدند تا به هوش آمد.

به مجرد این که به هوش آمد، گفت: آن پسر کجاست؟ پسر متوفّی آمد و گفت: من اینجا هستم.

پرسید: مادر شما چه کاره بود؟ گفت: خانه دار.

پرسید: با امام حسین علیه السلام چه رابطه ای داشت؟ گفت: به روضه می رفت و گریه می کرد.

پرسید: غیر از این؟ گفت: هیچ.

پرسید: آیا مجلس عزاداری برگزار می کرد؟ گفت: نه؛ چنین امکاناتی نداشتیم.

گفتند: داستان چیست؟

گفت: همانند هر میّت دیگر او را به محل دفن بردم، خواستم صورتش را باز کنم و روی خاک بگذارم، چون نامحرم بود، کفن را از زیر صورتش کشیدم و مواظب بودم که چهره اش آشکار نشود.

در این اثناء دیدم که نوری از زیر ضریح مطهّر آشکار شد و به سوی این متوفّی آمد.

گویی خورشید از آنجا طلوع کرد. من با دیدن آن نور از هوش رفتم.

پسر متوفی گفت: مادرم با امام حسین علیه السلام عهد کرده بود که درآمد روزهای پنج شنبه اش را در راه امام حسین علیه السلام خرج کند.

روز پنج شنبه شیر گاو را می دوشید، نگه می داشت، به زائران پیاده می داد.

تخم مرغ، خرما و هر چیزی که روز پنج شنبه به دست ما می رسید، به زائران

ص: 78

می دادیم. حتی اگر به آن نیاز داشتیم، از همسایه قرض می کردیم و به آن دست نمی زدیم.

آن گاه آیة اللّه شیرازی نکته جالبی را اشاره کردند و آن نکته این بود که: در این سرداب، صدها نفر مدفون هستند، یکی دیروز، یکی دو روز پیش، یکی یک ماه پیش، یکی یک سال پیش، دیگری ده سال پیش در آنجا نهاده شده است.

با توجه به این که روی جنازه ها خاک ریخته نمی شد، وقتی راه ورودی باز می شد، می بایست بوی تعفّن همه جا را فرا بگیرد، ولی هرگز بوی تعفّنی احساس نمی شد.

آن حضرت اسامی زائران را ملاحظه کردند و فرمودند:

بقیّه دارد.

آن دو نفر رفتند و گشتند و آمدند و گفتند:

ما همه را نوشتیم، کسی نمانده است.

آن حضرت فرمود:

نه، بقیّه دارد.

یک بار دیگر رفتند و همه جا را گشتند و آمدند و گفتند:

همه جا را گشتیم، کسی از قلم نیفتاده است.

فرمود:

نخیر، بقیّه دارد.

بار سوم همه جا را گشتند و برگشتند و گفتند:

به جز یک نفر مسیحی، احدی باقی نمانده است.

آن حضرت فرمود:

پس چرا نام او را ننوشتید؟!

ألیس قد حلّ بساحتنا؟!

مگر او قدم در آستانه ی ما ننهاده است؟!

اینجا بود که آن مسیحی از بطلان آیین خود آگاه شده و به نور اسلام منوّر شد و در زمره مسلمانان قرار گرفت.

خداوند بدین سان از ثروت به سرقت رفته اش، سعادت ابدی و نعمت های جاویدان الهی را به او ارزانی نمود.(1)

نظیر همین روءیا برای حاج میرزا محمد جرّاح پیش آمده، در این داستان امام حسین علیه السلام محل فرود آن مسیحی را خبر داده که در خانه ی امین الدوله در داخل اسطبل جای گرفته است.

ص: 80

وی صبح به آن خانه رفته، آن مسیحی را همانجا مشاهده کرده، روءیای خود را به او خبر داده، او نیز به شرف اسلام مشرف شده است.

در این داستان نیز تعبیر: «أما حلّ بساحتنا» آمده است.(1)

شفای آن جوان را مسئلت می کند.

نزدیک صبح فریاد «یاحسین» بلند می شود.

چون وارد اطاق آن جوان می شود، می بیند که جوان سرپا ایستاده مرتّب یاحسین می گوید.

همه ی اهل خانه به دست و پای آن روحانی افتاده، بی نهایت احترام می کنند.

وی ماجرا را از جوان می پرسد، او می گوید:

خانمی به همراه آقایی وارد اطاق شدند و از حال من تفقّد نمودند، من حالم را عرضه کردم.

خانم به آن آقا فرمود: عنایتی بفرمایید.

سپس دست مرا گرفت و فرمود: برخیز.

گفتم: من قادر به حرکت نیستم. فرمود:

یاحسین بگو و برخیز!

جوان مسیحی یک مرتبه یاحسین می گوید و برمی خیزد و آن دو بزرگوار غایب می شوند.

بعد از شفای آن جوان همه ی قبیله ی آنها مسلمان می شوند و ده برابر سال های قبل به او کمک مالی می کنند و از او دعوت می کنند که همه ساله به محلّ آنها برود. او نیز همه ساله دهه ی عاشورا به آنجا می رود. دو سال پیش از حکومت کمونیستی به تبریز کوچ می کنند و در تبریز اقامت می کنند و می گویند: امام حسین علیه السلام در عالم روءیا به ما امر فرمود که آنجا را ترک کرده به تبریز بیاییم. پس از دو سال مسأله ی کمونیستی پیش می آید.(1)

صدیق ارجمند حجة الاسلام والمسلمین آقای سیاح روز چهارشنبه 21/11/88 برابر 25 صفر 1431 قمری، همین داستان را به نقل از همان روحانی قراملکی نقل کرد و گفت: حدود بیست سال پیش او را در مشهد دیدم و حدوداً

ص: 82

85 سال داشت و این داستان را برای من نقل کرد.

ص: 84

5) ختم قرآن در روز جمعه.(1)

6) ختم قرآن در مدّت سه روز که امام رضا علیه السلام به آن ملتزم بود.(2)

7) ختم قرآن در یک شب، چنانکه حبیب بن مظاهر انجام می داد.(3)

8) ختم قرآن در یک هفته.(4)

9) چهل ختم قرآن در طول ماه رمضان.(5)

10) دعای امام صادق علیه السلام پیش از تلاوت قرآن و پس از ختم آن. (6)

چهل شب جمعه.(1)

5) دعای دیگری از امیرموءمنان با همان ویژگی که به اویس قرنی تعلیم فرمود.(2)

6) ختم چهل حمد برای شفای بیمار مأثور از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله .(3)

7) ختم چهل حمد برای عقرب زدگی.(4)

8) دعای مروی از امام صادق علیه السلام برای شفای بیمار، چهل بار بعد از نماز صبح.(5)

9) ختم سوره حمد به مدّت چهل روز برای ادای دَین، که آغازش از روز جمعه باشد و بهترین ساعات آن بعد از نماز صبح است.(6)

10) ختم آیه شریفه ی: «آیة الکرسی» برای طلب ظهور حضرت ولی عصر ارواحنا فداه، به مدت چهل روز، به طریق مأثور از امیرموءمنان علیه السلام .(7)

2) اشرف کاینات به مدّت چهل سال به عبادت پرداخت، تا به رسالت مبعوث شد، آنگاه مأموریّت یافت که چهل روز از حضرت خدیجه عزلت گزیند، به عبادت و تهجّد ویژه بپردازد، تا کوثر قرآن، حضرت صدیقه ی کبری به او اعطا شود.(1)

3) حضرت داود علیه السلام چهل روز مشغول تهجّد بود و همه ی اوقاتش به جز ساعات خاص در حال سجده بود و ذکر خاصّی در سجده می خواند.(2)

4) بهلول نبّاش چهل روز تمام به تضرّع و استغفار پرداخت، روز چهلم خداوند توبه اش را پذیرفت و به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله امر فرمود که پذیرش توبه اش را به وی ابلاغ فرماید.(3)

5) قوم بنی اسرائیل مقدّر بود که به مدّت چهارصد سال دچار سرگردانی و سردرگمی باشند، پس از گذشت 230 سال، به مدت چهل روز به گریه و تضرّع پرداختند، خداوند منّان توبه ی آنها را پذیرفت و فرج آنها را 170 سال جلو

انداخت.(4)

بر این اساس شایسته است که ختم زیارت عاشورا به مدت چهل روز انجام شود که به استجابت نزدیک تر است.

3) به قصد قربت و توجّه کامل انجام دادن

4) به دور از هرگونه ریا و تظاهر انجام دادن

5) در صورت امکان در اماکن مقدّسه و مشاهد مشرّفه انجام دادن

6) در صورت امکان همه روزه در یک ساعت معیّن و مکان مشخّص انجام دادن

7) بدون تکلّم در وسط، با تن پاک، جامه ی نظیف و پرهیز از لقمه ی شبهه ناک.

3) آیة اللّه حاج سید موسی شبیری زنجانی، از مراجع تقلید، در پاسخ استفتاء از سند زیارت عاشورا، به خط شریف خود، در تاریخ 28 ربیع الاول 1428 ق، به تفصیل بحث کرده، طریق شیخ طوسی به کتاب محمد بن خالد طیالسی را

صحیح، مورد وثوق و همه ی سلسله ی راویان را از بزرگان امامیّه و سند را در نهایت صحّت دانسته است.(1)

2) ابوسفیان(1)

3) معاویه(2)

4) مروان بن حکم(3)

روی این بیان محتوای زیارت عاشورا که شامل: لعن بر ستمگران، خاندان ابوسفیان، خاندان مروان، خاندان زیاد و دیگر ستمگران می باشد، دقیقاً با قرآن کریم و سیره رسول اکرم صلی الله علیه و آله همسو می باشد.

در پایان یادآوری این نکته لازم است که اگر کسی به ختم زیارت عاشورا با صد سلام، صد لعن و دعای علقمه موفق شود، حیف است که آن را برای حوائج جزئی انجام بدهد، بلکه شایسته است که آن را فقط برای تعجیل در امر فرج حضرت بقیة اللّه ارواحنا فداه انجام دهد که اگر این حاجت روا شود، دیگر مشکلی در جهان برای احدی نخواهد بود و اگر این حاجت روا نشود، برآورده شدن دیگر حوایج مشکلی را حل نخواهد کرد.

اللهُمَّ رَبَّ الحُسَینِ؛

اِشْفِ صَدْرَ الْحُسَیْنِ؛

وَاطْلُبْ بِثارِهِ.

اللهُمَّ انْتَقِمْ مِمَّنْ قَتَلَهُ وَأعانَ عَلَیْهِ.(4)

چاووش» اهل شمال نقل کرد که چاووشی می کرد و کاروان زیارتی از مازندران به عتبات عالیات می برد.

یک سال مشکلی برای ایشان پیش آمد که تصمیم گرفت آن سال کسی را به کربلا نبرد.

32 نفر جوان عازم عتبات بودند. از او خواستند که آنها را مدیریت کند و به کربلا ببرد. او مشکلش را بازگو کرد، آنها مشکل او را رفع کردند و رهسپار عتبات شدند.

شب جمعه ای به یک منزلی کربلا رسیدند، خواستند آنجا استراحت کنند، چشمان او به چراغ های حرم امام حسین علیه السلام افتاد، گفت: اگر چه همه خسته اید، ولی حیف است که ما امشب اینجا منزل کنیم و از شب جمعه ی کربلا باز مانیم.

حرکت کردند، به کربلا رسیدند، به کاروانسرا رفتند، اسب ها را بستند و به حرم مشرّف شدند.

شیخ عباس در حرم دفترش را باز کرد که مصیبتی بخواند، شعری در مصیبت حضرت علی اکبر علیه السلام آمد، آن را خواند، متوسّل شدند و پس از زیارت به منزل بازگشتند و استراحت کردند.

شیخ عبّاس در عالم روءیا دید که کسی آمد و گفت:

مهیّا شوید که امام حسین علیه السلام به بازدید شما می آید.

لحظه ای گذشت و وجود مقدّس امام حسین علیه السلام تشریف فرما شدند و فرمودند:

من برای سه موضوع به دیدن شما آمدم:

1) هر کس به دیدن من بیاید، من از او بازدید به عمل می آورم.

2) در محل شما پیرمردی هست که کفش های مجلس روضه را جفت می کند، سلام مرا به او برسانید.

3) شب های جمعه حضرت زهرا علیهاالسلام به دیدار من می آید، هرگز در شب های جمعه، در حرم من روضه ی حضرت علی اکبر علیه السلام نخوانید، که مادرم طاقت

ص: 94

شنیدن روضه ی علی اکبر علیه السلام را ندارد.

عنوان کردند و فرمودند: به نظر می رسد که همه ی انبیاء و اولیاء در مورد امام حسین علیه السلام امتحان شدند:

1) حضرت آدم علیه السلام در برابر نام آن حضرت امتحان شد، اشکش جاری شد.

2) حضرت نوح علیه السلام چون وارد دشت کربلا شد، کشتی دچار اضطراب شد تا جایی که حضرت نوح علیه السلام ترسید که کشتی غرق شود.

کربلا دشت همواری بود و امکان نداشت که آنجا حالت گرداب پیش آید و حضرت نوح علیه السلام کسی نبود که بدون دلیل دچار خوف شود.

حضرت نوح علیه السلام امتحان شد و فهمید که کشتی او کشتی نجات نیست، امام حسین علیه السلام کشتی نجات است.

3) حضرت ابراهیم علیه السلام امتحان شد که آیا اسماعیل خود را فدا کند، یا ذبح عظیم، حضرت حسین علیه السلام را؟

4) رسول اکرم صلی الله علیه و آله امتحان شد که آیا ابراهیم را برگزیند یا امام حسین علیه السلام را؟ سرانجام ابراهیم را فدا کرد و امام حسین علیه السلام را برگزید.

5) حضرت ابوالفضل علیه السلام امتحان شد که آیا پیش از امام حسین علیه السلام آب بنوشد،

تا بتواند با صلابت بیشتر در برابر دشمن مقاومت کند یا نه؟

6) حضرت زینب علیهاالسلام امتحان شد که آیا امر امام را اطاعت کند یا از پیکر مقدس آن حضرت جدا نشود.

علّت ناراحتی ام پرسیدند، عرض کردم: رفقا رفتند و من ماندم.

فرمودند:

ناراحت نباش، من هفته ای یک بار ناظر شما هستم.

بیدار شدم و در مورد بیان امام علیه السلام فکر کردم، یادم آمد که پدرم در شهرمان روضه ی هفتگی دارد و این مجلس مورد عنایت حضرت قرار گرفته است.(1)

2) مردی به نام اسداللّه از اعضای هیأت امنای دسته ی درق خوی فوت می کند. اعضای هیئت در شب شام غریبانش در منزل او جلسه ی عزاداری برپا می کنند.

همان شب کسی او را خواب می بیند و از احوالش جویا می شود، در جواب

می گوید: دو نفر ملک برای سوءال و جواب آمدند، یکی به دیگری گفت:

الآن در منزل این شخص مجلس عزا برپاست و صدای یاحسین بلند است. کافی است، برگردیم.

پس از نقل این خواب، تصمیم می گیرند که هر کدام از هیأت امنای آن دسته فوت کند، در شب شام غریبانش در منزل او جلسه ی عزا برپا کنند.(2)

3) حضرت حجة الاسلام والمسلمین آقای سید کاظم شاهرودی، روز پنج شنبه 4/7/92 شمسی، نقل فرمود که مرحوم آیة اللّه شیخ نوری مشکور مرد بزرگواری بود که در نجف اشرف صبح ها در ایوان طلا نماز جماعت اقامه می کرد، چون به ایران آمد، در قم، در کوچه ارک، کوی مرحوم آیة اللّه زنجانی اقامت داشت و روضه هفتگی داشت.

روزی با پدرم برای روضه به منزل ایشان رفتیم، در ضمن صحبت از مجالس امام حسین علیه السلام گفت:

در نجف اشرف روضه داشتم، از یک نفر روضه خوان دعوت کردم، وقتی آمد کسی نیامده بود، گفت: می روم و برمی گردم.

ص: 97

متوجّه شدم که اگر برود برنمی گردد، گفتم: مگر شما روضه خوان ها به دروغ می گویید که در مجالس امام حسین علیه السلام فرشته ها شرکت می کنند؟ گفت: نخیر، راست است. گفتم: پس روضه ات را بخوان.

ایشان شروع به روضه کرد و من تنها مستمع روضه بودم.

من عادت دارم وقتی روضه خوان شروع به روضه می کند، من دستم را روی صورتم می گذارم و به اهل مجلس نگاه نمی کنم.

همین طور دستم روی صورتم بود، آن قدر جمعیّت آمد که اطاق پُر شد.

من مرتّب خودم را جمع می کردم که در کنار من برای یک نفر دیگر جا باز شود.

وقتی روضه تمام شد، دیدم فقط من مستمع هستم و شخص دیگری در مجلس نیست.

مرحوم آیة اللّه شیخ نورالدین مشکور، مشهور به «نوری مشکور» در حدود 1424 قمری در قم وفات کرد و در قبرستان شیخان دفن گردید.

4) مرحوم حاج رضا قلی اخروی در شهر خوی بیش از پنجاه سال مجلس عزای امام حسین در ایام عاشورا، جمعه ها و وفیات برگزار می کرد، پس از فوت او، پسرش حاج مهدی اخروی (متوفای 1377 شمسی) تصمیم می گیرد که آن را تعطیل کند، روزی به هنگام بازگشت از زیارت اهل قبور با فرد ناشناسی روبه رو می شود، به او می گوید: مجالس عزا را تعطیل نکن.(1)

5) مرحوم حاج رضا قلی اخروی شبی در عالم روءیا به محضر حضرت فاطمه علیهاالسلام مشرف می شود، حضرت به او می فرماید:

به حاج حسین فرزند آقای میرفتّاح بگو در این حسینیّه ده روز عزاداری کند.

مرحوم اخروی پیام حضرت را به ایشان ابلاغ می کند و ایشان در دهه ی آخر صفر به مدت ده شب در حسینیه ی ایشان اقامه ی عزا می کند.(2)

ص: 98

6) روز جمعه 6/2/87 برابر 18 ربیع الثانی 1429 قمری، صدیق ارجمند آقای سرهنگ ظفرخواه گفت: سال گذشته سکته نمودم، در بیمارستان به هوش آمدم، شنیدم که همسرم می گوید: تو چگونه هیئتی هستی که نمی توانی شفای خود را

بگیری؟

من قدرت تکلّم نداشتم، در دلم به امام رضا علیه السلام متوسّل شدم، احساس نیرو کردم، چشمم را باز کردم و حالم بهتر شد.

دکتر پس از دیدن نتیجه ی آزمایش ها گفت: این آزمایش ها نشان می دهد که شما هیچ عارضه ای ندارید. گفتم: آری امام رضا علیه السلام عنایت فرموده اند.

چند روز بعد وضع مشابهی پیدا کردم، با امام حسین علیه السلام راز دل گفتم و عرضه داشتم: مولا جان! مرگ حق است، ولی من یک عمر به دنبال پرچم شما از این هیئت به آن هیئت رفته ام، آیا دم آخر عنایتی نمی فرمایید؟

شب در عالم روءیا دیدم دو بزرگوار نقابدار تشریف فرما شدند و فرمودند:

من آمدم و ابوالفضل را نیز آوردم.

همان لحظه به کلّی آن عارضه رفع شد.

7) روز جمعه 13/9/88 برابر 16 ذیحجة الحرام 1430 قمری، صدیق ارجمند، خطیب توانمند جناب آقای معرفت، در مجلس چهلم مرحوم شورید، در حسینیه ی ایشان در قم، فرمود: در محله ی نوبر تبریز یک نفر در حال احتضار بود، دوستان هیأتی اش گرداگرد او نشسته عقاید حقّه را برایش تلقین می کردند، اسامی ائمه علیهم السلام را برایش می گفتند، ایشان نیز همراهی می کرد، وقتی به نام مقدّس امام حسین علیه السلام می رسیدند، ساکت می شد.

چند بار این موضوع تکرار شد، همه دچار شگفت شدند، یک مرتبه چشم باز کرد و گفت: گمان بد نبرید، من 60 سال تمام «یاحسین» گفته ام، به خدا اگر نیاید، نامش را بر زبان نخواهم راند.

یکی از حاضران مدّاح بود، شروع به مدّاحی می کند، یک مرتبه شخص محتضر برمی خیزد و می گوید: «السلام علیک یا اباعبداللّه» و جان به جان آفرین

ص: 99

تسلیم می کند.

8) شب پنج شنبه 16/9/91 برابر 21 محرم 1434 قمری، آیة اللّه حاج سید صادق شیرازی پیرامون عنایات اهل بیت علیهم السلام به مجالس عزاداری مطالبی فرمودند از جمله یادآور شدند که پیش از رضاشاه تعداد مجالس روضه خوانی در تهران 40 - 50 مجلس بود، در اولین سال سقوط رضاشاه، تعداد مجالس تهران به 4500 مجلس رسید، یعنی در حدود صد برابر شد.

9) آنگاه در مورد هیئت طویرج فرمودند: پیش از صدام همه ساله هیئت طویرج در حدود ساعت 12 ظهر به کربلا می رسیدند، از یک در وارد می شدند، از درب شهدا خارج می شدند و به حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام مشرّف می شدند.

ورود و خروج آنها در حدود 20 الی 30 دقیقه طول می کشید.

پس از سقوط صدام به جای یک در، از سه در وارد می شوند و در حدود چهار الی پنج ساعت طول می کشد.

«یُرِیدُونَ أن یُطفِئوا نُورَ اللّه بِأفْواهِهِم وَاللّه مُتِمُّ نُورِهِ وَلَو کَرِهَ الکافِرون»(1)

من روی برمی گردانید؟

فرمود: چرا یکی از زنجیرزن های مرا ناراحت کردی و از ما دور کردی؟

صبح زود به خانه ی آن جوان رفتم و عذرخواهی کردم و لذا من نمی توانم کسی را از مسجد بیرون کنم.(1)

2) سید روضه خوانی عصر روز هفتم محرم الحرام به افراد بدمستی در تهران برخورد می کند، از او تقاضا می کنند که برایشان روضه بخواند.

وی از روی ناچاری می پذیرد و می گوید: اینجا محل مناسبی برای روضه نیست. یکی از آنها او را به ماشین خودش سوار می کند، به بیرون شهر می برد، خود را به حالت صندلی درمی آورد و می گوید: بنشین و روضه بخوان.

وی ایستاده روضه می خواند و آنها به شدت گریه می کنند.

سید از فرصت استفاده می کند و آنها را تشویق به توبه می کند. یکی از آنها با چشم گریان توبه می کند.

سید همان شب او را در حال شادابی و شادکامی می بیند که در باغ های بهشت سیر می کند. صبح که از خواب بیدار می شود، از اهالی محل می شنود که آن شخص مرده است.

سید جریان آن شب، روضه، گریه و توبه ی آن شخص را نقل می کند و خودش در مراسم تشییع شرکت می کند.

سید شب بعد او را در عالم روءیا در حال بهجت و سرور می بیند، از علت خوشحالی اش می پرسد، در پاسخ می گوید:

امام حسین علیه السلام این باغ را در مقابل عزاداری و توبه ی آن شب به من عنایت فرمود.(2)

3) روز یک شنبه 24/12/81 برابر 11 محرم الحرام 1424 قمری، برای روضه به منزل صدیق ارجمندم آقای حاج سید ضیاء الدین مجد رفتم، شخصی به نام

ص: 101

آقای حاج مهدی آقاجانی همسایه ی سابق آقای مجد آنجا بود، آقای مجد به من گفت: از ایشان در مورد حاج عرب بپرس.

ایشان گفت: در قم کسی به نام حاج عرب بود که روزهای عاشورا شبیه شمر می شد و مردم را می گریانید و روزهای یازدهم محرم شبیه ازرق شامی می شد و شخصی به نام حسن بود که هنگامی که سه ساله بود، شبیه حضرت رقیّه می شد.

این حسن بزرگ شد، 13 ساله شد و شبیه حضرت قاسم می شد.

بعدها بزرگ تر شد و شبیه حضرت علی اکبر علیه السلام می شد و به حاج میرزا حسن مشهور شده بود.

روزی حاج عرب به مغازه او می رود و می گوید: فردا فلان ساعت بیا به منزل ما، می پرسد: چه خبر است؟ می گوید: وقتی آمدی معلوم می شود. پس از اصرار می گوید: من قرار است فردا در آن ساعت بمیرم. حاج میرزا حسن می گوید: به شرط این که از امام حسین علیه السلام بخواهی که در حق من نیز شفاعت کند.

حاج میرزا حسن در ساعت معیّن می رود و می بیند که حاج عرب در حال احتضار است.

دقیقاً در همان ساعت حاج عرب از جای خود برمی خیزد و می گوید:

السلام علیک یا ابا عبداللّه!

سپس به حاضران می گوید:

برخیزید، احترام کنید، آقا اباعبداللّه تشریف آوردند.

آنگاه خطاب به حضرت عرض می کند:

مولاجان! آقای حاج میرزا حسن از شما تقاضا می کند که در حق ایشان نیز شفاعت کنید.

سپس رو به قبله می خوابد و جان می سپارد.

4) آیة اللّه سید محمد کاظم طباطبایی یزدی مشهور به صاحب عروه (1253 - 1337 ق) برای صله ی ارحام عازم یزد بود، یک قطعه کفن برای خودش خریده، در حرم امیرموءمنان علیه السلام همه ی قرآن را بر آن نوشته، سپس در حرم امام حسین علیه السلام

ص: 102

زیارت عاشورا را با تربت بر اطراف آن نوشته بود، در این سفر این کفن را با خودش به یزد می برد، در شب اول ورودش به یزد، در منزل یکی از دخترانش استراحت می کند، حضرت سیدالشهداء علیه السلام به خوابش آمده می فرماید:

یکی از دوستان ما فوت کرده، در مزار یزد منتظر کفن است، ما دوست داریم این کفن به او اهداء شود.

بیدار می شود و می خوابد، دو بار دیگر این روءیا تکرار می شود، لباس پوشیده به قبرستان یزد می رود و می بیند شخصی به نام «کریم سیاه» فوت کرده، او را غسل داده روی سنگ نهاده منتظر کفن هستند.

تا ایشان می رسد، می گویند: کفن را آوردند.

مرحوم یزدی از آنها می پرسد: شما کی هستید؟ می گویند: همان آقایی که به شما امر فرموده کفن بیاورید، به ما نیز امر فرموده که برای تجهیز و دفن ایشان به

اینجا بیاییم.

مرحوم یزدی می پرسد: این شخص کیست؟ می گویند: او شخصی به نام «کریم سیاه» است، یک فرد معمولی، ولی عاشق امام حسین علیه السلام بود، در هر کجا مجلسی به نام امام حسین علیه السلام برگزار می شد، او بدون هیچ تکلّفی حاضر می شد.

در یزد، در کنار مسجد امیرچخماق بازاری به نام او هست.

این داستان را یکی از وعّاظ بر فراز منبر گفت، ولی آنچه الآن در یزد هست، بازار غلامعلی سیاه می باشد، نه کریم سیاه.

5) روز چهارشنبه 21/11/88 برابر 25 صفر 1431 قمری، در مشهد مقدس، در مدرسه ی امام رضا علیه السلام آقای سید محمد باقر فالی، در جمع دوستان اهل وِلا فرمودند:

در سال 2002 میلادی، در امارات منبر می رفتم، مهرجان امارات با ایام عاشورا مصادف بود، شب عاشورا بر فراز منبر گفتم:

فردا همه ی شما بدون عبا، بدون کفش و پابرهنه بیایید از میان پایکوبی ها و رقّاصی ها عبور کنید و عزاداری خود را به شب برسانید.

ص: 103

در میان شیعیان جوانی بود که سروان بود، 22 سال بود که ازدواج کرده بود و صاحب فرزند نشده بود، پزشکان گفته بودند که هم خودش عقیم است و هم خانمش!

او نیز که برای مردم چهره شناخته شده ای بود، بدون عبا و بدون کفش، با لباس مشکی، در دسته جات امام حسین علیه السلام شرکت کرد، مردم مسخره اش کردند و او نیز دلش شکست. خطاب به امام حسین علیه السلام گفت:

یا حسین! اگر این کار من درست بود، به من یک فرزند بده!

همسرش نیز بدون کفش بیرون می آید، او را نیز مسخره می کنند، او بدون

اطلاع از آنچه بر دل شوهرش گذشته، می گوید: یا حسین! اگر این کار ما درست است، من از شما یک بچّه می خواهم.

پس از پنج ماه دل درد شدید می گیرد و حالت تهوع به او دست می دهد، به دکتر می رود، دکتر می گوید: آپاندیس داری، باید زود عمل شوی.

وقتی آزمایش می کنند، می گویند: حامله هستی و این تهوّع مربوط به حاملگی می باشد. سپس دختری به دنیا می آورد که نامش را فاطمه می گذارد.

آقای فالی می گفت: من این داستان را در تلویزیون کویت گفتم و اظهار تأسّف کردم از اینکه نام آن سروان را من نپرسیدم.

سال بعد در ایام حج در آسانسور با او مصادف شدم، گفت: مرا می شناسی؟ من ابوفاطمه هستم.

خداوند بعد از فاطمه بچه ی دیگری به ما داد و سومی نیز در راه است!

20 - 25 کیلو شکر می ریختیم، از همسایه آب می گرفتیم و به عزاداران تقدیم می کردیم.

گاهی مشاهده می کردیم که برخی از عزاداران صورتشان خونی است و لیوان خونی می شود، از جهت طهارت و نجاست شبهه کردیم و تصمیم گرفتیم که از سال بعد اطعام بدهیم.

از سابق هیئت نجفی ها در حسینیه ی نجفی ها در بیرون شهر در محله سُوّاق اطعام می دادند.

علامه ی گرانقدر مرحوم سید عبدالرّزاق مقرم (1316 - 1391 ق) برای آنها مقتل می خواند، سپس شیخ محمد کاشی برای آنها روضه می خواند.

آن قدر ازدحام می شد که گاهی در و پنجره حسینیه می شکست.

ما تصمیم گرفتیم که شب عاشورا در کربلا اطعام کنیم، تا برای حسینیه نجفی ها تخفیف حاصل شود.

مرحوم مقرّم با پدرم دوست صمیمی بود، به پدرم گفته بود: پسرت از امام حسین علیه السلام نمی ترسد که می خواهد در میان عزاداران اختلاف بیندازد؟

پدرم گفته بود: اگر پسر من بخواهد اختلاف بیندازد، امام حسین کمرش را بشکند.

من گفتم: نه فقط کمرم را بشکند، بلکه جوان مرگم کند.

آقای سید هاشم صراف، سرکرده هیئت نجفی ها بود، آنها شب عاشورا به حالت سینه زنی از خیمه گاه به حرم امام حسین علیه السلام مشرف می شدند، سپس به صحن حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام می رفتند، از این جهت دو سه ساعت بعد از مغرب اطعام می کردند، ما بلافاصله بعد از نماز مغرب اطعام نمودیم.

مرحوم مقرّم پس از مشاهده برنامه ی ما سال دوم خودش آمد در هیئت ما که به هیئت: «جمهور الغَرِیّ» مرسوم بود، شام خورد و به من فرمود: بارک اللّه، پسرم کار حسابی کردی.

ما یک شب عاشورا 25 کیلو برنج پخت کردیم و اطعام دادیم، گفتند: هیئت

ص: 105

نجفی ها به سوی هیئت شما می آید، یک قابلمه ی 30 کیلویی بار گذاشته ایم، من غذا می کشیدم، سرِ دیگ را بر نمی داشتم، در سینی های 4 - 5 نفری غذا می ریختم

و می دادم.

محل اطعام ما بسیار بزرگ بود، دو برابر مسجد امام رضای قم.

در تمام این محل سفره پهن بود، هیئت نجفی ها نشستند و اطعام شدند. یکی از دوستان جلو آمد و سر دیگ را برداشت که از این دیگ شما چقدر غذا کشیدید؟! دیدیم هنوز یک چهارم دیگ خالی نشده است!

پس از آن 10 - 15 سینی غذا کشیدیم، غذا تمام شد.

2) ما در طول سال برای اطعام کربلا هر جمعه پول جمع می کردیم، یکی پنج فلس می داد، دیگری پنجاه فلس.

گاهی به مغازه یکی از رفقا سر می زدم، آن هفته نمی داد، در دفتر می نوشتم: این هفته فلانی را ابلیس گول زد.

پیش از محرم تعدادی گوسفند می خریدیم، با وسیله ای که اساس ما را به کربلا حمل می کرد، می فرستادیم، در خیابان قبله ی حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام به موکب حسینیه ی کریمخان، آنجا روبه روی شهرداری مسجد بزرگی بود، همان جا اقامت می کردیم.

یک سال هوا خیلی گرم بود، یکی از جوان ها به نام صالح رفت بالای شیروانی یکی از تخته ها شکست و ایشان از ارتفاع 5 - 6 متری به سر افتاد به زمین، جوان دیگری که او را کمک می کرد نیز روی وی افتاد.

تخته ای به طول چهار متر بر سرش افتاد.

خطاب به امام حسین علیه السلام عرض کردیم که مولا جان! ما برای شما آمده ایم، یک مرتبه صالح از جای برخاست، چکش خود را برداشت که از نردبان بالا برود، دستش را گرفتیم و مانع شدیم، تا شب خوابید و هیچ مشکلی برایش پیش نیامد.

ص: 106

ص: 108

تشریف می برد و برای اهل بقیع استغفار می نمود و می فرمود:

أمَرَنِی رَبِّی أنْ آتیَ البَقیعَ فَأسْتَغْفِرَ لَهُم؛

پروردگارم به من امر فرموده که به بقیع بیایم و برای اهل بقیع استغفار کنم.(1)

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله همواره برای زیارت شهدای اُحد تشریف فرما می شد و می فرمود:

این ها قبر برادران ما می باشد.(2)

رسول اکرم صلی الله علیه و آله در مورد شهدای اُحد می فرمود:

من شهادت می دهم که این ها در روز قیامت در نزد خدا، گواهان می باشند. پس به زیارت این ها بیایید. سوگند به خدایی که جان من در دست قدرت اوست، کسی تا روز قیامت به این ها سلام نمی کند، جز اینکه به او پاسخ می دهند.(3)

در مورد حضرت فاطمه علیهاالسلام نیز روایت شده که:

حضرت فاطمه هر هفته به زیارت قبر عمویش حضرت حمزه تشریف می برد.(4)

سیره اصحاب و سلف صالح نیز این بود که به زیارت قبر شریف پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله مشرّف می شدند و بزرگان اهل سنّت نیز بر رجحان آن فتوا داده اند و استحباب آن را اجماعی دانسته اند.(5)

در این میان زیارت قبر امام حسین علیه السلام ویژگی هایی دارد که به شماری از آنها اشاره می کنیم:

ص: 110

1) محل قبر امام حسین علیه السلام از روزی که آن حضرت در آن دفن شده، باغی از باغ های بهشت است.(1)

2) از محلّ قبر امام حسین علیه السلام تا آسمان هفتم، محلّ آمد و شد فرشتگان است.(2)

3) هیچ موجودی در آسمان ها نیست، جز اینکه از خداوند منّان اذن می طلبد برای زیارت امام حسین علیه السلام ، پس گروهی فرود آمده، گروه دیگری عروج می کنند.(3)

4) در اطراف قبر آن حضرت هفتاد هزار فرشته ی غبارآلود و موی پریشان هستند که تا روز قیامت بر آن حضرت گریه می کنند.(4)

5) خداوند منّان چهار هزار فرشته ی غبارآلود و موی پریشان به قبر امام حسین علیه السلام موکّل نموده که بر آن حضرت گریه کنند تا روز قیامت.

هر کس آن حضرت را عارفاً بحقّه زیارت کند، او را مشایعت می کنند تا به محلّ امن خود برسانند، اگر بیمار شود هر صبح و شام از او عیادت می کنند، اگر بمیرد، در تشییع جنازه اش شرکت می کنند و تا روز قیامت برایش استغفار می کنند.(5)

6) چهار هزار فرشته روز عاشورا از خداوند اذن طلبیدند که به آن حضرت یاری برسانند، وقتی آمدند که آن حضرت به شهادت رسیده بود، آنها با چهره ای غبارآلود و موهایی پریشان در کنار قبرش گریه می کنند تا روز قیامت و در انتظار خروج حضرت قائم علیه السلام می باشند.(6)

ص: 112

احدی در روز قیامت نیست جز اینکه آرزو می کند ای کاش از زائران قبر امام حسین علیه السلام می بود، زیرا می بیند که خداوند چقدر به زائران امام حسین علیه السلام عنایت می کند.(1)

من فرستاده خداوند هستم، پروردگارت به تو سلام می رساند و می فرماید:

اِسْتَأنِفِ العَمَلَ، فَقَدْ غُفِرَ لَکَ ما مَضی؛

عمل خود را از نو شروع کن، که آنچه گذشته بخشیده شد.(1)

از مادر متولّد شده است.(1)

8) شب های قدر، به ویژه شب 23 رمضان که روح 124 هزار پیامبر با او مصافحه می کند.(2)

9) شب عید فطر که موجب آمرزش گناهان گذشته و اخیر می شود.(3)

10) روز عرفه، که ثواب هزار هزار (یک میلیون) حج در رکاب قائم آل محمد علیهم السلام و هزار هزار (یک میلیون) عمره در خدمت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و آزاد نمودن هزار هزار (یک میلیون) برده و راه انداختن هزار هزار (یک میلیون) اسب در راه خدا می باشد.(4)

11) شب عید قربان که خداوند در آن شب به زائران قبر امام حسین علیه السلام پیش از زائران خانه ی خودش عنایت می کند(5) و برای آن شب دو زیارتنامه نقل شده است.(6)

12) روز عید قربان که معادل یک صد حج و عمره می باشد.(7)

13) شب عاشورا که همانند کسی است که در کربلا به خون خود آغشته شده باشد.(8)

14) روز عاشورا که همانند کسی است که خدا را بر فراز عرش زیارت کرده باشد.(9)

15) روز اربعین که از نشانه های موءمن است(10) دو زیارت مخصوص دارد(11)

ص: 119

و در آن روز اهل بیت امام حسین علیه السلام وارد کربلا شده(1) با جابر مصادف شده اند(2) و در آن روز رأس مطهّر به بدن مقدّس ملحق شده است.(3)

16) در هر شب جمعه و روز جمعه که هفتاد هزار فرشته در کربلا فرود آمده آن حضرت را زیارت می کنند.(4) خواندن دعای مظلوم در شب جمعه در حرم امام حسین علیه السلام مستحب است.(5)

17) در روز جمعه از راه دور، غسل کرده، پشت بام یا صحرا رفته، رو به کربلا نموده، زیارت کند.(6)

در پایان یادآور می شود که آنچه در اینجا آوردیم، نمی از یم، اندکی از بسیار و

مشتی از خروار می باشد و گرنه بیان فضیلت زیارت آن حضرت در این کتاب نمی گنجد.

وسایل سفر را در مدرسه ی بادکوبه ای گذاشتیم، برای زیارت امام حسین علیه السلام با همان حال خستگی و پاهای تاول زده وارد صحن حضرت اباعبداللّه شدیم.

یک زائر ایرانی متوجه شده بود که ایشان با پای پیاده به کربلا مشرّف شده اند، با اصرار زیاد التماس می کرد که ثواب این زیارت پیاده را به او بفروشند.

مرحوم آیة اللّه شاهرودی به تقاضای ایشان اعتنا نکردند و به سوی حرم مطهر حرکت کردند.

بعد از زیارت به مدرسه ی بادکوبه ای آمدیم و استراحت نمودیم.

فردا صبح خادم مدرسه آمد و گفت: سید محمود شاهرودی و سید محمدباقر بادکوبه ای کجا هستند؟ یک نفر کارشان دارد.

بعد از ملاقات متوجّه شدیم که او همان شخص دیروزی است که می خواست ثواب زیارت ما را بخرد.

او گفت: دیشب حضرت اباعبداللّه علیه السلام را در عالم روءیا دیدم که در مجلسی تشریف دارند و جمعی در اطراف آن حضرت هستند.

من با گریه خدمت حضرت رسیدم و عرض کردم که من می خواستم ثواب زیارت پیاده ی دو سید را بخرم و آن دو سید قبول نکردند.

حضرت اباعبداللّه علیه السلام به کسی روی کردند و فرمودند:

برو به نزد برادرم حضرت عباس و بگو: ثواب زیارت پیاده سید محمود شاهرودی و سید محمدباقر بادکوبه ای چقدر می باشد؟

من با آن شخص به محضر حضرت عباس علیه السلام رفتم. ایشان نیز در صحن نشسته بودند و جمعی در اطراف ایشان بودند.

آن شخص این مطلب را از حضرت عباس علیه السلام پرسید. حضرت روی کردند به ملائکه ای که در آنجا حضور داشتند و فرمودند:

ثواب زیارت پیاده آن دو سید را چقدر می نویسید؟

ملائکه مرا با خود بردند و از من پرسیدند: چه می بینی؟

نگاه کردم دیدم که آسمان در حال بارش است، گفتم: باران می بینم که در حال

ص: 121

بارش می باشد.

به من فرمودند: اگر خداوند به ما امر بفرماید که قطرات این باران را حساب کنیم، می توانیم آن را حساب کنیم، ولی ما قدرت نداریم که ثواب زیارت پیاده ی این دو سید را حساب کنیم.

این متن را آقای سید کاظم شاهرودی، روز جمعه، پنجم ربیع المولود 1418 قمری ثبت کرده بودند و روز جمعه 16 صفر 1432 قمری، برابر 2/11/89 شمسی در اختیار اینجانب قرار دادند.

شدید بود که وقتی برگشت، همه ی لباس هایش خیس شده بود، گفتیم: لباس هایت را عوض کن، انجام نداد، تا در بدنش خشک شد.

نماز صبح را خواندیم، به طرف کِفِل حرکت کردیم، در کفل آب جمع شده بود و همانند دریاچه ای شده بود.

یک قالی دوازده متری روی خاور داشتیم که کاملاً گِلی شده بود. دوستان

گفتند: قالی را اینجا بشوییم، گفتیم: کِی خشک می شود؟ بالاخره شستند، یک ساعته خشک شد.

سر رودخانه ی کفل نهار خوردیم، به طرف طویرج حرکت کردیم.

آب و گِل باعث شده بود که ماشین تندتند از حرکت می ماند و ما آن را هُل می دادیم و لذا نتوانستیم خود را به جایی برسانیم، ناچار شدیم در وسط راه چادر بزنیم و شب هجدهم را در آنجا بیتوته کنیم.

برخی جلوتر رفتند که خود را به مُضیف عبدالحسن برسانند.

آقای سیبویه و سادات حکیم همه رفتند.

یکی از همراهان آقای حاج عبدالحسین نعلین فروش بود که الآن ساکن مشهد است و به حاج عبدالحسین بغدادی معروف است. پسری داشت به نام کاظم گم شد. گفتیم: حتماً با دوستان جلوتر رفته است.

شب را آنجا بیتوته کردیم، صبح حرکت کردیم و رفتیم به مضیف عبدالحسن، دیدیم که کاظم آنجا نیست، خیلی نگران شدیم، آقای حاج عبدالحسین به منزل زنگ زد، گفتند: کاظم ساعت 8 شب آمد منزل.

از کاظم پرسید: چه شد؟ گفت: توی راه خوابم گرفت. از قافله عقب ماندم، یک ماشین آبی رنگ آمد، مرا سوار کرد به نجف آورد، سرِ بازار قبله پیاده کرد، من آمدم منزل.

ساعت هفت شب ما او را گُم کردیم، او ساعت هشت در نجف بود، چگونه ماشین بنز در یک ساعت آن مسیر را پیموده است.

در شرایطی که خاور قادر به حرکت نبود، ماشین بنز چگونه می تواند آن مسیر

ص: 123

را آن هم در یک ساعت طی کند؟!

ما از مضیف عبدالحسن یک تراکتور آوردیم، خاور را از وسط گل و لای

بیرون کشیدیم، هُل دادیم تا راه افتاد.

کاظم و پدرش حاج عبدالحسین در قید حیات هستند و در مشهد مقدس زندگی می کنند.

3) روز 16 صفر حرکت کردیم، بعد از هفدهم صفر از طرف راست پل دوم بین عبدالحسن و طویرج عبور کردیم، طرف راست همه اش خار بود، حتی یک نخل درخت خرما نبود.

ما نوار قصیده مدّاحی گذاشته بودیم و این ابیات را می خواند:

أنا امّ البنین ودهری ذَبْنی حَقّی لو صِحْتُ یا حسینُ یابْنی

فقدُ الاربعةِ یَهونُ حتی لو صِحتُ أو لو نُحتُ یا حسینُ یابْنی یعنی:

- من ام البنین هستم، روزگار مرا از پا انداخت. من حق دارم که بگویم: یا حسین! ای فرزند من.

- از دست دادن چهار فرزند بر من آسان می شود اگر بتوانم یا حسین، ای فرزند من صدا بزنم، یا برای حسین به عنوان فرزند خود ندبه بسرایم.

بانوی مجلّله ای در کنار جاده روی کاه ها نشست و ندبه سرداده، چون به بند: «یا حسین! یابنی» می رسید، آن قدر گریه می کرد که به سکسکه می افتاد.

چون نوار به پایان رسید، یک مرتبه این بانو ناپدید شد.

سمت راست جادّه دشت همواری بود و سمت چپ رودخانه بود و تا مسافت زیاد همه جا هموار بود. هیچ کس نفهمید که این بانو چه کسی بود؟ جز اینکه بگوییم حضرت ام البنین عنایت کرده برای زائران فرزندش تجلّی نموده است.

4) در مسیر زیارت اربعین بین پل دوّم و پل سوّم گفتند که یک راه میان بُر هست از میان باغستان که بسیار نزدیک است.

اساس خود را بر فراز استری نهاده بودیم، از این راه به سوی کربلا حرکت

ص: 124

کردیم.

در اثنای راه دیدیم که یک گاومیش نر بر دو گاومیش ماده حمله ور شده، ما فرار کردیم و آنها نیز ما را دنبال کردند، در حدود دو ساعت ما دویدیم تا به حدود کربلا رسیدیم، گنبد مقدّس امام حسین علیه السلام را مشاهده کردیم، به حضرت متوسّل شدیم، یک مرتبه این گاومیش ها ایستادند، درست همانند ماشینی که یک مرتبه ترمز کند.

نگاه کردیم دیدیم که همه ی وسایلی که بر استر بار کرده بودیم، جلوی پای ماست. آنها را برداشتیم و بر فراز استر نهادیم و با آرامش خاطر وارد شهر مقدّس کربلا شدیم.

5) روز شانزدهم صفر از نجف اشرف حرکت کردیم، در حدود 50 - 60 نفر بودیم، به سر پل کِفِل (ذوالکِفل) رسیدیم، همیشه در آن طرف پل صیّادها بودند، ماهی صید می کردند و می فروختند.

شط طغیان کرده بود، امکان صید نبود، نه صیّادی بود و نه صیدی.

گفتم: ما مهمان امام حسین علیه السلام هستیم، سهمیه ی ما می رسد.

دیدیم یک قایق بزرگی روی امواج آب بالا و پایین می رود، دقیقاً به طرف ما آمد.

صیّاد 16 عدد ماهی از قایق به ما داد و به من گفت: سید! کافی است؟ گفتم: آری. از نوع ماهی بِنّی (قطّان) بود.

ظهر کباب کردیم، دقیقاً به مقدار نیاز ما بود، شب نیز از سرهای آنها خورشت کله ماهی درست کردیم، آن نیز دقیقاً به مقدار نیاز ما بود.

2) استجابت دعا تحت قبّه ی او

3) دوای هر دردی را در گرو یک نگاه او قرار داد.

یکی از وسایل مجرّب برای توسّل به امام حسین علیه السلام «زیارت عاشوراست».

زیارت عاشورا و مداومت بر آن بسیار سهل و آسان است. در هر مکان و در هر زمانی، با دلی پاک و نیّتی خالص، می توان این زیارت را طبق دستور معصوم خواند و نتیجه گرفت.

چقدر فراوان هستند کسانی که اولاددار نمی شدند، با خواندن زیارت عاشورا صاحب فرزند شدند.

چقدر زیاد است کسانی که به بیماری سخت و کمرشکن سرطان مبتلا بودند، با زیارت عاشورا بهبودی یافتند.

چقدر فراوان است کسانی که سرپناهی نداشتند، در پرتو زیارت عاشورا صاحب خانه و کاشانه شدند.

آثار فراوان، اعجاب انگیز و اعجازآمیز زیارت عاشورا در این صفحات نمی گنجد، ولی به حکم: «آب دریا را گر نتوان کشید، به قدر تشنگی باید چشید» به نمی از یم و اندکی از بسیار از آنها اشاره می کنیم:

1. مرحوم آیة اللّه حاج شیخ عبدالکریم حائری، موءسّس حوزه علمیه ی قم (1276 - 1355 ق) می نویسد:

در ایّام اقامتم در سامرا، بیماری وبا شایع شد، روزی در محضر آیة اللّه میرزا

محمد تقی شیرازی (1252 - 1338 ق) بودم که استادم آیة اللّه سید محمد فشارکی (متوفای 1316 ق) آمدند و به میرزا گفتند: آیا مرا مجتهد می دانی؟ گفت: آری. آیا مرا عادل می دانی؟ گفت: آری، گفت:

من حکم کردم بر همه ی مردان و زنان شیعه ی مقیم سامرا که زیارت عاشورا بخوانند و ثواب آن را به روح مطهّر حضرت نرجس خاتون اهداء کنند و ایشان را نزد فرزندش حضرت حجت ارواحنا فداه شفیع قرار دهند.

من ضامن می شوم هر کس این عمل را انجام دهد به بیماری وبا مبتلا نشود.

ص: 126

این حکم منتشر شد و همه ی شیعیان سامرا عمل کردند و کسی از آنها مبتلا نشد. در این ایام تعداد زیادی از سنی ها به وبا مبتلا شدند و در گذشتند، ولی از روی خجلت جنازه های خود را شبانه دفن می کردند.

برخی از اهل تسنن به حرم مطهر عسکریین می آمدند و می گفتند:

ما به شما سلام می کنیم، همان گونه که شیعیان سلام می کنند.

مرحوم آیة اللّه حاج شیخ مرتضی حائری این داستان را از پدر بزرگوارش نقل کرده و دستخط ایشان در کتابخانه ی نگارنده موجود است.

یادداشت های ایشان بعد از وفاتشان به نام: «سرّ دلبران» چاپ شده و این داستان در صفحه ی 88 - 90 آن آمده است.

2. در عهد زعامت مرحوم آیة اللّه سید محمد حجت کوه کمری (1310 - 1372ق) قحطی عجیبی پدید آمد، تا جایی که نان به یک تومان رسید، در حالی که 10 شاهی بود.

آن مرجع دردآشنا چهل نفر از فضلای مهذّب حوزه را انتخاب کرد و آنها را به مسجد مقدس جمکران فرستاد و امر فرمود: در پشت بام مسجد جمکران زیر آسمان به صورت دسته جمعی، زیارت عاشورا را با صد سلام، صد لعن و دعای

علقمه بخوانند، آنگاه به سه باب الحوائج: 1) حضرت موسی بن جعفر علیه السلام ؛ 2) حضرت ابوالفضل علیه السلام ؛ 3) حضرت علی اصغر علیه السلام متوسل شوند، رفع گرانی و نزول باران را از خداوند بخواهند.

چهل تن از فضلای مهذّب، فاضل و متدیّن به امر مرجعیّت اعلای تشیّع به میعادگاه عاشقان شرفیاب شدند، زیارت عاشورا و توسل را طبق فرمان آن مرجع بزرگوار انجام دادند، به سوی قم حرکت کردند.

هنوز به دِه جمکران نرسیده بودند که باران رحمت سیل آسا فرو ریخت و طلاب ناچار شدند که لباس های خود را درآورند، کفش های خود را به دست بگیرند، از میان سیلاب ها عبور کنند.

این حادثه ی تاریخی را نخستین بار از مرحوم محمد امین رضوی سلدوزی،

ص: 127

صاحب کتاب «تجسّم اعمال» که از چهل تن بود، شنیدم و در کتاب کریمه نقل کردم.(1)

سپس این داستان توسط اخوان مرعشی که هر دو برادر از چهل تن بودند، در برخی از منابع منتشر شد.

فاضل ارجمند آقای گل محمدی ابهری که از چهل نفر بود، برای نگارنده نقل کرد که در همان روز قیمت نان از یک تومان به شش ریال رسید، یعنی: 40 درصد تنزّل کرد.

مرحوم آیة اللّه سید حسین هشترودی نیز از چهل نفری بود که به امر آیة اللّه حجت برای این مهم انتخاب شده بود.

ای کاش مراجع دردآشنا به هنگام بروز مشکلات، همگان را برای انجام

زیارت عاشورا فرمان دهند و بسیج عمومی نمایند.

3. داستان همسر صالحه ی استاد «اشرف حدّاد» را همه شنیده اند، که به زیارت عاشورا مداومت داشت، در شب رحلتش سه بار امام حسین علیه السلام به دیدارش تشریف فرما شده، در بار سوم امر فرمودند که عذاب از اهل قبرستان برداشته شود.

این داستان را مرحوم حاج میرزا ابوالفضل تهرانی با سند معتبر نقل کرده است.(2)

4. سید احمد رشتی هنگامی که از قافله عقب می ماند و از زندگی مأیوس می شود، توسل فراوان نموده، سرانجام حجت خدا بر او ظاهر شده، او را به قافله می رساند و بعد از تأکید بر نماز شب و زیارت جامعه ی کبیره می فرماید:

شما چرا زیارت عاشورا نمی خوانید؟!

عاشورا، عاشورا، عاشورا

این تشرّف و این سفارش را مرحوم محدّث نوری بدون واسطه از سید احمد

ص: 128

رشتی نقل کرده است.(1)

5. مرحوم آیة اللّه میرزا ابراهیم محلاّتی، عموی مرحوم آیة اللّه حاج شیخ بهاء الدین محلاّتی، در شب 24 صفر 1336 قمری در شیراز رحلت کرد، در همان شب مرحوم شیخ مشکور در نجف اشرف حضرت عزرائیل را در خواب دید و از او پرسید: از کجا تشریف می آورید؟

فرمود: از شیراز، از قبض روح میرزا ابراهیم محلاّتی می آیم.

از وضع آن مرحوم در عالم برزخ پرسید، فرمود:

در بهترین حالت است، خداوند هزار فرشته موکّل نموده که از وی اطاعت کنند.

شیخ مشکور خوابش را به میرزا محمدتقی شیرازی نقل کرد، او به شدّت گریست.

گفته شد: خواب است، فرمود: بلی، لکن خواب شیخ مشکور است.

فردای آن روز تلگرافی از شیراز رسید و صادقانه بودن خواب شیخ مشکور ثابت شد.

شرح حال مرحوم محلاتی در کتاب «مردی بزرگ از خطه فارس» به تفصیل آمده و این داستان در منابع فراوان آمده است.

شیخ مشکور (1287 - 1353 ق) فرزند شیخ محمدجواد (متوفای 1335 ق) فرزند شیخ مشکور حولائی (1201 - 1272 ق) از حضرت عزرائیل می پرسد، میرزا ابراهیم محلاتی از کجا به این مقام رسیده است؟ می فرماید:

با مداومت به زیارت عاشورا به مدت سی سال.(2)

از مرحوم آیة اللّه ملک حسینی نقل شده که مرحوم حاج شیخ ابوالحسن حدایق (1259 - 1347 شمسی) فرمود:

هر وقت مرحوم میرزا ابراهیم محلاّتی مریض می شد و نمی توانست زیارت

ص: 129

عاشورا را بخواند به من امر می فرمود که به نیابت از طرف ایشان بخوانم.(1)

6. مرحوم آیة اللّه شیخ صدرا بادکوبه ای به زیارت عاشورا مداومت داشت. در 11 شعبان 1392 قمری، درگذشت. پس از 23 سال هنگامی که قبر شریفش به هنگام تخریب وادی السلام، توسّط رژیم عفلقی شکافته شد، پیکر پاکش تر و

تازه مشاهده شد.

مشروح این داستان به روایت شاهدان عینی در اجساد جاویدان آمده است.(2)

7. مرحوم حاج شیخ حسن فرید، از علمای مقیم تهران، گرفتاری سختی برایش پیش می آید، به یاد داستان مرحوم محلاّتی می افتد، از روز اوّل محرم به ختم زیارت عاشورا آغاز می کند، روز هشتم محرم به طور خارق العاده مشکلش حل می شود.(3)

8. مرحوم شیخ علی اکبر سعیدی، متوفای 70 شمسی و مدفون در امامزاده جعفر یزد، نقل کرده که یک دختر زرتشتی مسلمان شد، با مرحوم حاج ابوالقاسم بلورفروش ازدواج کرد، بیست سال گذشت و صاحب فرزند نشد.

پیشنهاد شد که زیارت عاشورا بخواند، به مدت چهل روز زیارت عاشورا با صد سلام و صد لعن و دعای علقمه خواند، خداوند فرزند پسری به او عنایت کرد که بزرگ شده، ازدواج کرده، مقیم یزد می باشد.(4)

9. مرحوم سید حسن قوچانی (1295 - 1363 ق) مشهور به: آقا نجفی قوچانی می نویسد:

جهت حاجت شرعی دوچلّه (دو چهل روز) زیارت عاشورا خواندم و نتیجه

ص: 130

گرفتم.(1)

10. مرحوم حاج شیخ عبدالنّبی اراکی، متوفای 1385 ق، کتابی پیرامون

زیارت عاشورا نوشته، انگیزه تألیف آن را برآورده شدن حاجتی به برکت زیارت عاشورا بیان کرده، که به نظر ایشان محال عادی بوده است.

11. مرحوم دکتر محمدهادی امینی می گوید: چهار سال بعد از وفات پدرم، شب جمعه ای پیش از اذان صبح پدرم را خواب دیدم، گفتم: پدر جان! در میان صدها خدمتی که انجام داده ای، کدامین عمل باعث نجات تو شد؟

فرمود: فقط زیارت اباعبداللّه الحسین علیه السلام .

گفتم: در این ایّام (1394 قمری) راه کربلا بسته است، فرمود: به مجالس عزای امام حسین برو، تا ثواب زیارت امام حسین علیه السلام را به تو بدهند.

سپس فرمود: پسر جان! من همواره مداومت بر زیارت عاشورا را توصیه می کردم، اینک به تو می گویم: هرگز تحت هیچ شرایطی زیارت عاشورا را ترک نکن.

12. صدیق ارجمند، ذاکر امام حسین علیه السلام مرحوم حاج میرزا مهدی عبایی، متوفای 26 شعبان 1420 برابر 14/9/78 شمسی که یک عمر برای امام حسین علیه السلام روضه خوانده، مجلس برپا کرده و بیش از نیم قرن در تحت هیچ شرایطی زیارت عاشورایش ترک نشده، تسبیح سفید درشت دانه ای داشت که پس از قرائت زیارت عاشورا در حال حرکت به لعن و سلام مشغول می شد و این تسبیحش برای همه ی دوستانش شناخته شده بود.

یکی از دوستان، ایشان را خواب می بیند و می پرسد: وضع تو چگونه است؟ دستی به دانه های تسبیح می کشد و می گوید: این مرا نجات داد. یعنی: زیارت عاشورا.

13. آقای گل محمدی ابهری، شب 13 رجب 1425 برابر 9/6/83 شمسی در

ص: 131

مشهد مقدس در بیت مرحوم آیة اللّه قمی فرمود:

کسی سکته کرده بود، پیشنهاد کردم که سه چهل روز (120 روز) زیارت عاشورا بخواند. انجام داد، کاملاً شفا یافت.

14. صدیق ارجمند حجة الاسلام والمسلمین آقای معرفت در شب شنبه 7/8/84 برابر 24 رمضان 1426 قمری نقل کردند که در ایام اقامتم در مشهد مقدّس روزی مادرم زنگ زد که وضع پدرت بسیار وخیم است، باید زود بیایی به تبریز.

وضع دانشگاه طوری بود که به هیچ وجه امکان مسافرت نبود، به حرم مشرّف شدم، کلّی تضرّع کردم، سپس به خدمت مرحوم مولوی قندهاری رفتم و از ایشان التماس دعا کردم، فرمود: برو به خدمت شیخ حرّ عاملی و حاجت خود را از ایشان طلب کن.

ساعت شش و نیم بود به محضر شیخ حر مشرف شدم و متوسل شدم و گفتم: اگر تا ساعت 8 خبر بدهند که پدرت خوب شده، نیاز به آمدنت نیست، من به مدت ده روز به نیابت از طرف شیخ حرّ زیارت عاشورا می خوانم.

ساعت هفت و نیم پدرم زنگ زد و گفت: من خوب شدم، لازم نیست که به تبریز بیایی.

15. روز دوشنبه 21/1/85 برابر 11 ربیع الاول 1427 قمری، حضرت حجة الاسلام آقای سید محمد علی شیرازی، در مدرسه ی ابن فهد، در کربلا، از آقای سید محمدعلی قزوینی نقل کرد که از برخی از اقوامش نقل کرده که مادر شوهرش را در خواب دیده، همه اش سرش پایین بود، هر چه پرسیده پاسخ نداده، وقتی گفته بود: این زیارت عاشورا که برای تو می خوانم، آیا به تو می رسد؟ بسیار منبسط شده، گفته بود: آری.

16) روز چهارشنبه 1/9/91 برابر ششم محرم الحرام 1434 قمری، آقای

مداح از فضلای اصفهان، در حسینیه ی مرحوم آیة اللّه موحد ابطحی، از مرحوم آیة اللّه حاج آقا احمد امامی (1352 - 1414 قمری) نقل کرد که فرمود:

ص: 132

شبی امام حسین علیه السلام را در خواب دیدم، به من فرمود:

برو به خیابان جی، به فلان مغازه و چهل هزار تومان به او بده.

از خواب بیدار شدم، دولاب را نگاه کردم، دیدم دقیقاً چهل هزار تومان موجودی دارم. برداشتم و به آن آدرس رفتم، دیدم صاحب مغازه نشسته و بسیار اندوهگین است. پرسیدم: چرا اندوهناک هستی؟

گفت: مبلغ چهل هزار تومان مقروض هستم، چهل روز ختم زیارت عاشورا خواندم، امروز روز چهلم است و هیچ خبری نشده است. پس امر حضرت را اطاعت کردم و آن مبلغ را به آن شخص تقدیم نمودم.

گفت: آری، اگر حقّی بر آن بزرگواران نداشتی، تو را کیفر می دادند.

آنگاه خواب خودش را نقل کرد.

آن مرد سنّی منقلب شده با پای پیاده به کربلا رفته شیعه شد.(1)

2) مرحوم شیخ مرتضی ریزی اصفهانی نقل کرد:

در یکی از روزهای گرم تابستان با ماشین خود به روستایی در چهارفرسخی اصفهان می رفتم. به شدت عطش بر من غلبه کرد. به زحمت خود را به سرچشمه ای رسانیدم، دیدم چشمه خشک شده است.

با زحمت تمام خود را به چشمه ی دیگر رسانیدم.

در آن لحظه به یاد تشنگی امام حسین علیه السلام افتادم، برای تشنگی آن حضرت خیلی اشک ریختم.

در آن حال سه حاجت مهم از حوائج خود را به خاطر آوردم، که همه ی آنها روا شد.(2)

ایشان مراتب تقدیر و تشکّر حضرت را به ایشان معروض می دارد، مرحوم آیة اللّه محلاتی به شدت گریه می کند و می فرماید:

دیشب مهمان بودم، غذای چربی خوردم، به منزل آمدم، خانواده استراحت کرده بود، نخواستم مزاحم خانواده شوم، با اینکه تشنه بودم، خوابیدم.

در نیمه های شب در اثر شدّت تشنگی بیدار شدم، به سراغ یخچال رفتم، آب خنکی نوشیدم، به یاد عطش سالار شهیدان افتادم، در کنار یخچال مدّتی برای عطش آن حضرت گریستم.

اگر حضرت بقیة اللّه به خواب مرحوم آیة اللّه محلاّتی می آمد و مستقیماً از ایشان تشکّر می کرد، او هرگز به احدی نمی گفت و این عنایت مکتوم می ماند، ولی به خواب حاج آقای خادمی آمده، که ایشان این خواب را مطرح کند وعنایت حضرت برای یادآوری عطش امام حسین علیه السلام منتشر شود.

مرحوم آیة اللّه حاج شیخ بهاء الدین محلاتی به سال 1313 قمری در نجف متولّد شد. در محضر آیة اللّه اصفهانی، نائینی، عراقی و شیخ محمدکاظم شیرازی به بالاترین درجه اجتهاد رسیده، به سال 1349 قمری به شیراز بازگشت. پس از

ارتحال مرحوم آیة اللّه بروجردی بسیاری از علمای شیراز به ایشان ارجاع دادند و ایشان بر خلاف میل باطنی خود به چاپ رساله ناگزیر شد.

این مرجع عالیقدر سرانجام در مردادماه 1360 برابر ذیقعدة الحرام 1401 قمری درگذشت و در کنار قبر پدر و نیاکانش در حرم حضرت علی ابن حمزه به خاک سپرده شد.

شرح حال ایشان در منابع فراوان، از جمله: «مردی بزرگ از خطه فارس» به قلم زنده یاد داود الهامی ثبت شده است.

فرزند برومندش مرحوم آیة اللّه مجد الدین محلاتی (1304 - 1379 شمسی) از مفاخر عصر بودند و مدرسه علمیه حضرت ولی عصر در شیراز یکی از آثار وجودی آن بزرگوار می باشد.

برادر بزرگوارش مرحوم جلال الدین آیة اللّه زاده (1330 - 1422 قمری) نیز

ص: 135

از رجال برجسته و بقیة السّلف بیت عریق محلاتی بود.

2) بسیاری از علوی ها دو ماه محرم و صفر از روابط جنسی پرهیز می کنند، حتی جوان ها و تازه دامادها نیز این حریم را نگه می دارند.

3) جوانان علوی غالباً فوتبال بازی نمی کنند، زیرا شنیده اند که در مقاتل آمده است که رأس مقدس امام حسین علیه السلام را نعوذ باللّه با پا زده اند.

4) در محلّه ی ما در تبریز یک نفر سلمانی به نام مشهدی غلامحسین بود، او

در دهه ی عاشورا از روز هفتم تا دوازدهم محرم ریش نمی تراشید و کاغذی بر شیشه ی مغازه می زد که در این ایام از تراشیدن ریش معذورم.

برخی می گفتند: مسلمان پنج روزه. من می گفتم: دیگران 365 روز معصیت می کنند، ولی ایشان 360 روز.

یک وقت ایشان مشهد مشرّف شد و در حرم امام رضا علیه السلام توبه کرد و بعد از مراجعت از مشهد مقدس تابلو زد که در این مغازه از تراشیدن ریش معذوریم.

دو ماه بعد از دنیا رفت.

حفظ حریم امام حسین علیه السلام موجب شد که توبه کند و بدون ارتکاب گناه از دنیا برود.

5) روز پنج شنبه 27 ذیقعدة الحرام 1434 برابر 11/7/92 شمسی، حضرت حجة الاسلام والمسلمین آقای حاج سید کاظم شاهرودی نقل فرمود که در علی آباد کتول مرد متدیّنی به نام حاج رحیم منتظری بود که وکیل جدّ ما مرحوم آیة اللّه سید محمود شاهرودی قدس سره بود. من و برادر آقای سید مصطفی به دیدنش رفته بودیم، گفت: در جوانی پیش از ماه محرم مسافرت رفته بودم، وقتی از سفر برگشتم شب هفتم محرم الحرام بود، به مقتضای جوانی در صدد بودم که با همسرم خلوت کنم، به یادم آمد که شب قمر منیر بنی هاشم است.(1)

به احترام قمر بنی هاشم از اطاق بیرون رفتم و در اطاق دیگری استراحت کردم. در عالم روءیا دیدم شخص جلیل القدری تشریف آوردند و در خدمتشان

ص: 138

خادمی بود که دفتر در دست داشت، به خادم امر فرمودند که نام ایشان را نیز بنویس.

وقتی از خواب بیدار شدم، نشاط عجیبی در خود احساس کردم. اکنون که به سنّ هشتاد سالگی رسیده ام، هنوز آن نشاط خاص دوران جوانی را در خود احساس می کنم.

ناراحتی اش را می پرسد، می گوید: به جهت نقل اخبار و احادیث ضعیفی است که مطابق شأن امام حسین علیه السلام نبوده است.

آن سید با مشاهده وضع آن روضه خوان مریض می شود و بیماری اش چندین سال ادامه می یابد.(1)

2) شخصی به محضر آیة اللّه حاج میرزا محمدعلی کرمانشاهی، فرزند وحید بهبهانی، صاحب مقامع الفضل، خیراتیّه و آثار ارزشمند فراوان (1144 - 1216ق) می رسد و می گوید:

من در عالم روءیا دیدم که گوشت نازنین بدن مبارک امام حسین علیه السلام را پاره پاره می کنند.

ایشان می پرسد: آیا شما روضه خوان هستید؟ می گوید: بلی.

می فرماید: این نتیجه ی روضه های دروغ است، یا باید روضه خوانی را ترک کنی و یا روایات صحیح بخوانی.(2)

الحمد للّه بنده زاده دکتر شد و دیگر از پول گدایی رهایی یافتیم!!

هنوز طنین ناهنجار سخنان زشتش در گوش حاضران سنگینی می کرد که یک مرتبه پسرش دل درد گرفت و افتاد، پیش از آنکه به بیمارستان برسد، جان سپرد و جلسه ی جشن به مجلس عزا مبدّل گردید.

باید همه ی واعظان، خطیبان، ذاکران و مدّاحان بدانند که نوکری درِ خانه ی امام حسین علیه السلام بر تاج و تخت همه ی سلاطین جهان برتری دارد.

2) در تبریز واعظ بسیار نیرومندی بود به نام حاج ملاّ عزیز، که ما پسرش مرحوم حاج ملاعلی اکبر را درک کردیم.

صدیق ارجمند مرحوم حاج میرزا محمود وحدت، از وعّاظ محترم آذری مقیم تهران نقل می کرد که مرحوم حاج ملاّعزیز روزهای چهارشنبه در خانه ی پیرزنی روضه می خواند، که در نقطه ی دوردستی بود و تعداد کمی از پیرزنان در آن شرکت می کردند. آخرین روز چهارشنبه ی ماه ذی حجة الحرام حاج ملاعزیز به صاحب خانه گفت: منزل شما برای من بسیار دور است و جمعیّتی هم ندارید، ماه محرم فرا می رسد، من مجالس زیادی را برای روضه ی منزل شما باید از دست بدهم، از این رو از هفته ی آینده من معذور هستم.

تصادفاً صاحب خانه که شخص فقیری بود، آن هفته پول نداشت که به ایشان تقدیم کند و لذا یک جلیقه ی زنانه که «یَل» نامیده می شد، به جای پول به ایشان تقدیم کرد و ایشان پذیرفت.

مرحوم حاج ملاّ عزیز نوکری داشت که روزها همراه ایشان می آمد، دمِ درِ مساجد و حسینیّه ها اسب ایشان را نگه می داشت و شب ها برای ایشان فانوس می کشید.

شب اول محرم فرا رسید، از هیچ مسجد و حسینیّه ای به سراغ ایشان نیامدند.

نوکر آمد که امشب مجالس را از کجا شروع کنیم، گفت: امشب حال ندارم، از فردا شب شروع می کنیم، تا شب دوم نیز کسی به سراغ ایشان نیامد.

او برای حفظ آبروی خود که نگویند هیچ دعوتی ندارد، از شهر بیرون رفت،

ص: 141

به یکی از روستاها رفت و گفت: من امسال آمدم دهه ی عاشورا برای شما روضه بخوانم.

اهل روستا که او را می شناختند و می دانستند که مردم در شهر برای او دست می شکنند، بسیار خوشحال شدند، مسجد را مهیّا کردند و ایشان شب دوم محرم را در آنجا منبر رفت. در منزل کدخدا برای ایشان محلّ اقامت ترتیب دادند.

در نیمه های شب احتیاج به دستشویی پیدا کرد، از اطاق بیرون آمد، آفتابه را برداشت، یک مرتبه سگ به او حمله کرد، هر چه خواست با آفتابه از خود دفاع کند، امکان پذیر نشد.

در تاریکی شب به گودالی که برای غلّه در دهات معمول بود، افتاد.

عروس خانه با صدای سگ بیدار شد، با لباس خواب به حیاط آمد که سگ را از مهمان دفع کند، دید مهمان به گودال افتاده است.

دستش را از روی چادر به طرف مهمان دراز کرد که او را از گودال بیرون آورد، زورش نرسید و خود نیز در گودال افتاد.

کدخدا بیدار شد، از اطاق بیرون آمد و دید مهمان و عروس خانه در گودال افتاده اند، بدون اینکه در مورد ماجرا پرس و جو کند، مهمان را از گودال بیرون

آورد و گفت: همین الآن لباس هایت را بپوش و از دِه خارج شو.

مرحوم ملاّ عزیز که به سوی شهر برمی گشت متوجّه شد که این چوب از کجا به او رسیده است، به منزل رفته، آن یَل را برداشت، به خانه ی پیرزن رفت، یَل را به او پس داد و گفت: مرا حلال کن، من اشتباه کردم، تا زنده هستم هرگز روضه ی شما را تعطیل نخواهم کرد.

وقتی به منزل بازگشت، سیل مراجعه کننده ها از مساجد و تکایا به سویش روان شدند که چرا این دو شب نیامدید؟ ما همه منتظر بودیم، او طبق روال همه ساله به مساجد و حسینیه ها رفت و مجالس را اداره کرد و تأدیب شد.

ص: 142

برای همیشه کور شد.(1)

2) شخصی به عزاداران امام حسین علیه السلام جسارت می کند، به خانه می رود، می بیند که گنجشکی مقابل پنجره نشسته، سرنیزه را از کمرش درمی آورد و به سوی گنجشک پرتاب می کند.

سرنیزه به دیوار برخورد کرده، برمی گردد و به چشم او فرو می رود و او را برای همیشه کور می کند.(2)

3) پلیس گستاخی در شهرستان ماکو، روز عاشورا مزاحم هیأت حسینی شده

و مانع عزاداری می شود. ظهر که به خانه می رود، برای رفع حاجت آفتابه را برداشته به سوی دستشوی می رود. ناگهان سر چاه فرو می ریزد و او به داخل چاه می افتد. هر چه فریاد می کشد، صدایش را کسی نمی شنود. هر چه تکان می خورد، پایین تر می رود و مقدار زیادی از فضولات وارد دهانش می شود.

آنجا به اشتباه خود پی می برد، توبه می کند و عرض می کند: همین مقدار که نجاست خوردم مرا بس است.

در آن هنگام اهل خانه خبردار می شوند و او را نجات می دهند.(3)

4) روز عاشورا مردم مشغول عزاداری بودند، کسی بر فراز شتر نشسته عزاداران را مسخره می کرد، در آن هنگام شتر سرش را بلند می کند و او را بر زمین می کوبد و با دهانش یقه ی او را می گیرد و روی زمین می کشد. سپس پای خود را روی سینه اش می گذارد تا لِه کند.

آن مرد به اشتباه خود پی می برد و با صدای بلند، بانگ «یاحسین» برمی آورد، شتر او را رها می کند.

آن مرد برای جبران اشتباه خود تمام مخارج و وسایل مورد نیاز عزاداران را

ص: 144

تأمین می کند.(1)

به او گفتم:

من یقین دارم که اگر از اهل بیت پیامبر درست پیروی کنم، اهل بهشت خواهم بود، زیرا آنها و پیروانشان بهشتی هستند. این مطلب را پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله تضمین

کرده و به صراحت اعلام کرده:

مثل أهل بیتی کسفینة نوح من رکبها نجا ومن تخلّف عنها غرق؛

مَثَل اهل بیت من مَثَل کشتی نوح است که هر کس بر آن درآید، نجات می یابد و هر کس از آن تخلف کند، غرق می شود.(1)

ولی هرگز برای ابوحنیفه، احمد حنبل و دیگر بزرگان اهل سنت چنین تضمیمی از پیامبراکرم صلی الله علیه و آله نرسیده است.

آیة اللّه شیرازی فرمود: همین مطلب راه تشیع را فراروی او باز کرد.

در همین مجلس که استاد صالح الوردانی محقّق بزرگ و اندیشمند سترک مصری نیز حضور داشت، آیة اللّه شیرازی از مرحوم آیة اللّه قزوینی (1348 - 1415 قمری) نقل فرمودند که ایشان در سفری که به هندوستان داشتند، پس از سخنرانی در یکی از حسینیه ها شخصی را به ایشان معرّفی می کنند که شاعر است و در مورد امام حسین علیه السلام شعر گفته و یک دیوان مستقل پیرامون حضرت سیدالشهداء علیه السلام دارد که چاپ شده است.

آیة اللّه قزوینی به ایشان می فرماید: آیا امام حسین علیه السلام آدم خوبی بود؟ شاعر هندی با تعجّب می گوید: این چه سوءال است؟ یعنی چه؟

ایشان می پرسد: آیا امام حسین مرد عاقلی بود؟ شاعر هندی با عصبانیّت پاسخ می دهد: مگر زیر آسمان خوب تر و عاقل تر از امام حسین علیه السلام یافت می شود؟

ص: 146

آیة اللّه قزوینی می فرماید:

پس چرا در صدد برنیامدید که از راه امام حسین علیه السلام پیروی کنید؟ راهی که امام حسین علیه السلام آن را برگزیده و جانش را در آن راه فدا کرده است؟!

شاعر هندی می گوید: حق با شماست، من باید در این زمینه فکر کرده و تأمّل نمایم.

یک صندلی طلا نهاده می شود.

در آن هنگام شخص بزرگواری با قامت متوسّط وارد می شود، روی صندلی قرار می گیرد، دفترچه ای را نگاه می کند، به افرادی که در خدمتش ایستاده بودند می فرماید:

همه ی اعضای میّت را بو کنید.

آنها از فرق سر تا انگشتان پا را بو کرده و عرض می کنند:

در روز عاشورا دلش سوخته است.

آن را در دفترچه یادداشت می کند و تشریف می برد.

جدّم می گفت: آن شخص را «یاعلی» خطاب می کردند.

آن شخص آن قدر باهیبت بود که من از هیبت او بی هوش شدم و افتادم. وقتی به هوش آمدم، دیدم آن حضرت بالای سرم ایستاده و شهادتین را به من تلقین می کند.

انگشت سبّابه اش را بر دوش من نهاد که اثر انگشت آن حضرت هنوز بر دوش من هست.

سرانجام او وارد خاک ایران شده و به شرف اسلام مشرّف می شود، در جلفای آذربایجان ختنه می گردد و به زادگاه خود مراجعت می کند.

پس از اظهار اسلام مورد اعتراض خانواده و مردم روستای سعیدآباد قرار می گیرد و لذا زادگاه خود را ترک کرده در محلّه ی شهانق اقامت می کند.

شگفت انگیز اینکه در همه ی نسل های بعدی، اثر انگشت آن حضرت موجود

است.

راوی داستان، مرحوم شیخ حسن بصیری (1338 - 1428 قمری) می نویسد: من در همان جلسه در حضور پدرش و حضّار جلسه کتف او را باز کردم و محلّ همان انگشت را در دوش او (عبدالرحمن جدیدالاسلام) مشاهده نمودم.(1)

ص: 148

می خورند. چنانکه حضرت فخرالسّاجدین، زین العابدین، امام سجّاد علیه السلام فرمود:

برای عبّاس در نزد خداوند متعال مقام بسیار والایی است که همه ی شهیدان در روز قیامت به حال او غبطه می خورند. (1)

او وارث فضایل و کمالات پدر بزرگوارش امیرموءمنان علیه السلام بود که در مکتب وحی پرورش یافته و شاگرد ممتاز خاندان عصمت و طهارت بود.

او با متانت در رفتار، صداقت در گفتار و اخلاص در کردار به مقامی رسید که امام زمانش او را با مدال:

بِنَفْسی أنتَ یا أخِی؛

جانم به فدایت ای برادر!

مفتخر نمود.(2)

واژگانی چون: وفا، صفا، ایثار، فتوّت، مروّت و مواسات در طول تاریخ مصداق های فراوانی یافته، ولی در سرشت او استوارتر و بر قامت او راست تر بود.

حضرت امام هادی علیه السلام از صفای بی نظیر و مواسات بی همتایش در زیارت ناحیه ی مقدّسه یاد کرده می فرمایند:

سلام بر عبّاس، فرزند امیرموءمنان علیه السلام ، که جانش را در راه مواسات با برادرش تقدیم نمود، برای آخرتش از دنیا بهره گرفت و جانش را در راه حمایت از

برادرش فدا نمود.(3)

او همه ی این معیارهای اصیل اسلامی و ارزش های والای انسانی را در پهندشت کربلا و بر کرانه ی «نهر علقمه» عینیّت بخشید و بر واژه علقمه قداستی بخشید که برای همیشه بر تارک صفحات زرّین تاریخ خواهد درخشید.

ص: 150

أشْهَدُ أنَّکَ قَد بالَغْتَ فی النَّصیحَة وأعْطَیتَ غایَةَ المَجهُودِ؛

من شهادت می دهم که تو خیرخواهی را به کمال رساندی و نهایت توان را انجام دادی.(1)

یعنی آنچه می شد حضرت ابوالفضل علیه السلام انجام داد و بیش از آن در توان هیچ کس نبود.

خداوند منّان نیز در برابر این فداکاری ها علاوه بر مقامات اخروی، کرامات فراوانی به آن حضرت عنایت فرموده که بعد از امام حسین علیه السلام به احدی چنین کرامات بی شمار، عنایت نفرموده است.

در این رابطه کتاب های مستقل فراوان تألیف شده، که به برخی از آنها در اینجا اشاره می کنیم:

1. چهره درخشان قمر بنی هاشم، تألیف: مرحوم علی ربّانی خلخالی، متوفای 28/9/89 برابر 13 محرم 1432 قمری، که در پنج مجلد چاپ شده و در هر مجلّد 240 کرامت از کرامات قمر بنی هاشم را به صورت مستند ثبت کرده است.

2. حضرت ابوالفضل مظهر کمالات و کرامات، تألیف: سید علی موحّد ابطحی، در چهار مجلّد، که سه جلد آن به چاپ رسیده است.

3. الخصائص العبّاسیة، تألیف: مرحوم حاج شیخ محمد ابراهیم کلباسی (1259 - 1322 شمسی) که با حواشی و تعلیقات مرحوم عمادزاده به چاپ رسیده است.

4. کرامات العباسیة، تألیف: سید محمد حسین محمودی که با مقدّمه ی اینجانب منتشر شده است.

1387 شمسی) که از روحانیون پاکدل و باصفای خوی بود، نقل می کند که شبی در عالم روءیا خدمت حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام شرفیاب شدم، حضرت به من امر فرمود:

هرگز پیش از بردن نام مبارک حضرت ابوالفضل علیه السلام منبر و خطبه ات را به پایان نرسان.(1)

1200 کرامت از کرامات آن حضرت را در پنج مجلّد بزرگ گردآوری کند.

بدون تردید این رقم کمتر از یک صدم کرامت هایی است که از حضرت ابوالفضل علیه السلام صادر شده است.

از این رهگذر ما در این نوشتار فقط به چند نمونه از آن کرامات بی شمار

شهید علقمه اشاره می کنیم، تا نام خود را در لیست خریداران یوسف ثبت کنیم.

خداوند منّان نویسنده، خواننده، ناشر و همه ی تلاشگران در نشر این اثر را در دنیا از زیارت و در آخرت از شفاعت آن بزرگوار محروم نکند، ان شاء اللّه.

پنج شنبه 3/8/80 برابر هشتم شعبان 1422 قمری، به قم آمده بود. در دفتر مکتب

اسلام مصادف شدیم، ظهر به منزل ما آمدند و مأنوس شدیم، در این مجلس داستان شفای خود را در روزهای اول طلبگی اش این گونه نقل کرد:

در دوران کودکی سیاه می شدم و می افتادم، شبی در عالم روءیا دیدم که با مادرم به عتبات مشرّف شده ام، از کنار حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام در حال عبور بودم و دست من در دست مادرم بود.

یک مرتبه دیدم پرچمی که بر فراز گنبد مطهّر حضرت ابوالفضل علیه السلام است، حرکت کرد، پایین آمد و تبدیل به یک پنجه شد و تا مقابل صورت من آمد.

آنگاه همانند دست یک انسان که بخواهد بچّه ای را نوازش کند، مرا نوازش کرد.

صبح کنار سفره خوابم را به برادرم و خواهرم تعریف می کردم، دیدم عین همین خواب را مادرم نیز دیده و به پدرم تعریف می کرد.

پدرم گفت: ما که نیّت کرده ایم هادی را طلبه کنیم و وقف نوکری امام حسین علیه السلام شود، ان شاءاللّه قبول شده است.

آقای دوست محمدی گفت: از آن روز آن کسالت که سال ها مرا آزار می داد، خوب شد و هرگز دیگر به سراغم نیامد.(1)

نمی یابد، چون خودش کور بوده، نمی توانست جایی برود، پولی به کسی می دهد و او را به حرم حضرت سیدالشهداء علیه السلام می برد. تا وارد می شود، به آن حضرت شکایت می کند. امام حسین علیه السلام کاغذی از داخل ضریح به او عنایت می فرماید و او را به حضرت ابوالفضل علیه السلام حوالت می دهد.

مرد نابینا عرض می کند: چشمم نمی بیند و پولی هم ندارم به کسی بدهم که مرا تا حرم آن حضرت هدایت کند.

امام علیه السلام می فرماید: اگر قدری راه بروی، بنایی ات حاصل خواهد شد.

هنگامی که وارد حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام می شود، دستی به سینه اش زده می شود و گفته می شود: حضرت ابوالفضل چشم هایت را شفا داد.

آن گاه هر دو چشمش همانند شخص بینای مادرزاد شفا می یابد.

وقتی پدر بچّه برگشت و بچّه اش را صحیح و سالم دید، طلبکارانه به حضرت گفت: چرا الآن؟! چرا 8 - 9 سال پیش سالمش را به من ندادید؟ از بچّه پرسیدیم که چه دیدی؟ گفت: هنگامی که پدرم مرا پرت کرد، دو دست بریده از ضریح بیرون آمد، مرا گرفت و روی زمین گذاشت.

خود بر دوش می گیرند و می برند.

قمر بنی هاشم می فرماید: به حضرت عرض کنید یا از خدا بخواهد که به این جوان شفا دهد و عمر تازه عطا کند، یا به هر وسیله ای که صلاح می دانند لقب «باب الحوائج» بودن را از من بردارند، دیگر مردم به من مراجعه نکنند.

در آن هنگام رسول اکرم صلی الله علیه و آله دست ها را به سوی آسمان برافراشته برای شفای جوان آل کبّه دعا می کند.

این شخص از خواب بیدار شده، مطمئن می شود که آن جوان شفا خواهد یافت، در صدد برمی آید که به در خانه ی آل کبّه رفته، به آنها بشارت بدهد، ولی چون نیمه های شب بوده، منتظر می شود، تا اذان صبح از گلدسته های حرم پخش

می شود، به در خانه ی آل کبّه می رود، در می زند، یک مرتبه می بیند که همان جوان که اول شب او را رو به قبله کرده بودند، در را باز کرد، در حالی که چهره به کلّی عوض شده، صورتش کاملاً گل انداخته، بدن به تحلیل رفته کاملاً به حال یک هفته ی قبل برگشته است.

این داستان را یک بار مرحوم آیة اللّه حاج شیخ عبدالحسین واعظی در منزل ما بر فراز منبر گفت و یک بار دیگر مرحوم آیة اللّه حاج سید محمد کاظم قزوینی در منزل ما بر فراز منبر نقل کرد.

در هر بار جمعی از فضلای نجفی در مجلس حضور داشتند که این خانواده را می شناختند و از این داستان مطّلع بودند.

مادر در فراق فرزندش همواره گریان و نالان بود.

پس از گذشت بیست سال از مفقود شدن عنبر، مادرش با دو زن دیگر رهسپار عتبات شدند.

روزی این سه خانم به حرم مطهّر حضرت ابوالفضل علیه السلام مشرّف می شوند، مادر عنبر ضریح حضرت را می گیرد و عرض می کند که من پسرم را از شما

می خواهم.

آنقدر گریه می کند که از هوش می رود، او را به هوش می آوردند، باز گریه می کند و حالش بحرانی می شود، همراهانش او را سوار تاکسی می کنند که به بیمارستان ببرند.

راننده می پرسد که چرا این خانم این قدر مضطرب است، داستان را نقل می کنند، می پرسد: اهل کجا هستید؟ می گویند: دزفول، می پرسد: از کدام محلّه؟ می گویند: فلان محلّه، می پرسد: نام این خانم چیست؟ وقتی نام او را می گویند، راننده در حالی که اشکش سرازیر بود، ماشین را متوقّف می کند، پیاده می شود و می گوید: من «عنبر» هستم و این مادر من است. مادر نیز او را می شناسد، دست در گردن هم می اندازند، آنها را به خانه می برد و مادرش را چند ماهی نگه می دارد.(1)

شب در عالم روءیا کسی را دیدم که گوسفندی در کنارش بود، به من گفت: یک گوسفندی نظیر این برای حضرت ابوالفضل علیه السلام نذر کن، نگو که خواب حجّت

نیست.

از خواب بیدار شدم، نذر کردم، همان لحظه درد پهلویم خوب شد.

پس از مدتی برای منبر به روستای «تیک در» رفته بودم، آنجا گفتند: همه چیز داریم، فقط یک گوسفند کم داریم، گفتم: بیاورید، گوسفندی آوردند، دیدم دقیقاً همان گوسفندی است که در عالم روءیا دیده بودم، آن را به سی تومان خریداری کردم و ذبح نمودم.

2) در همان جلسه فرمودند: روزی پسرم شیخ محمود غذا می خورد، قطعه گوشتی در گلویش گیر کرد، خفه شد، رنگش سیاه شد، دست بردم که آن را درآورم دهانش قفل شد، مادرش گفت: اجازه می فرمایید برای حضرت ابوالفضل علیه السلام یک گوسفند نذر کنم؟ گفتم: بکن، او نذر کرد و همان لحظه گوشت از گلویش پرید و نجات یافت.

زیبایی برای پنجه ساخت.

از آن تاریخ به بعد همه ساله روز پنجم محرم الحرام، مردم به این محلّ می آیند و عَلَم های خود را با این پنجه متبرّک می کنند.

تعداد عَلَم هایی که برای تبرّک جستن به محلّ «پنجه» می آورند، به 40 - 50 هزار می رسد.(1)

آقای حاج آقا محمد شیخ الرئیس، روز شنبه 4/8/83 برابر 20 ذی حجة الحرام 1434 ق. نقل کردند که مدّت مدیدی سینوزیت داشتم، بر موتور که سوار می شدم، به شدّت پیشانی ام درد می کرد و از چشم هایم اشک سرازیر می شد.

پزشکان گفتند که باید عمل شود، من آمادگی نداشتم، روزی به دنبال کاری می رفتم که مربوط به حسینیّه بود، گفتم: یا حسین! من این کار را برای شما انجام می دهم به این امید که سینوزیتم خوب شود. سوار موتور شد به دنبال کار رفتم و دیگر از سینوزیت خبر و اثری نماند.

ایشان گفتند: من مدّتی به درد دل شدیدی مبتلا بودم، سر سفره که می نشستم از شدّت درد دل به خود می پیچیدم.

روزی مجلس روضه ای بودم، سفره پهن شد، آبگوشت نذری آوردند، من نیز به شدّت از آبگوشت ممنوع بودم، سر سفره نشستم و از آن آبگوشت به نیّت استشفاء خوردم، دیگر دل درد به سراغم نیامد.

ابوالفضل علیه السلام متوسّل شدم، شب در عالم روءیا به محضر مقدّس آن حضرت شرفیاب شدم، حضرت دست مبارک خود را بر شانه ام نهادند و سه بار فرمودند:

خانه ی فلانی از آنِ توست.

چند روز بعد صاحب خانه مرا صدا کرد و گفت: آن معامله به دلایلی به هم خورده است، اگر مایل هستی بیا معامله کنیم.

گفتم: من به دو هزار تومان می خرم، گفت: امکان ندارد.

برخی از همسایه ها آمدند و او را به 2400 تومان راضی کردند، معامله انجام شد. ما هر چه اساس خانه داشتیم با جهیزیه ی همسرم، فروختیم و خانه را خریداری کردیم و به برکت توسّل به قمر منیر بنی هاشم برای همیشه از مستأجری راحت شدیم.(1)

2) مرحوم بصیری از آقای احمدی بازرگان اهل ماکو نقل می کند که به بیماری سختی مبتلا شدم. به کلّی زمین گیر شدم و در خانه بستری گشتم.

یک روز صبح چوپان ما آمد و گفت: دیشب شما را در خواب دیدم که پیاده از رو به رو می آمدید، گفتم: مواظب باشید. گفتید: نه، حضرت قمر بنی هاشم شفایم داده است.

در آن حال، تصمیم گرفتم گوسفند مشخّصی را برای آن حضرت قربانی کنم.

از خواب بیدار شدم و آن گوسفند را آوردم. چوپان آن گوسفند را قربانی کرد و من همان روز از بستر بیماری رهایی یافتم.(2)

3) در کرمانشاه، شخص فلجی را به مجلس روضه می آورند و در مقابل منبر می نشانند. در پایان جلسه همه برمی خیزند، دم می گیرند و «یا ابالفضل» می گویند.

این شخص فلج نیز نشسته یا ابالفضل می گوید.

در این حال، شخص بزرگواری در مقابل این مرد ظاهر می شود و می فرماید:

ص: 164

تو چرا نشسته ای؟ تو نیز برخیز. عرض می کند که من نمی توانم، من فلج هستم.

بار دیگر می فرماید: برخیز، عرض می کند: پس دستت را بده تا بگیرم و برخیزم.

می فرماید: مگر نشنیده ای که در کربلا دست های مرا قطع کرده اند؟!

آن مرد از شنیدن این جمله بی هوش می شود. وقتی به هوش می آید، متوجّه می شود که سلامتی اش را باز یافته است.(1)

4) شخصی برای پیدا کردن کار به تهران می رود، چند روز می گردد و کار پیدا نمی کند. شبی به حضرت ابوالفضل علیه السلام متوسّل شده، عرضه می دارد: شما به دختران امام حسین علیه السلام وعده آب دادی، میسّر نشد، پس از افتادن از اسب نیز نخواستی به خیمه ها منتقل شوی، من به خانواده ام وعده نان داده ام، چگونه با دست خالی به سوی آنها برگردم، یا مرگ یا نجات.

صبح آن روز سیّدی آمده می پرسد: چه کار داری؟ می گوید: بیکار هستم، از سوادش می پرسید. می گوید: خواندن و نوشتن بلد هستم.

قلم و کاغذ به دستش داده می گوید: جلوی این مغازه بنشین و کتابت کن.

آن شخص کتابت را آغاز کرده، برای هر نامه پنج تومان می گیرد، کارش رونق یافته صاحب ثروت عظیم می شود.(2)

5) مرحوم کربلایی مجید رحیمیان از اهالی تازه محله ی شهرستان خوی که مرد ساده و بی آلایشی بود، روزی متوجّه می شود که عدّه ای عازم عتبات هستند. منقلب شده و بدون تدارک سفر با آنها به راه می افتد.

در کربلا پولش تمام می شود. به حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام مشرّف می شود و عرض حال می کند.

هنگامی که به نزد دوستانش برمی گردد، می گویند: تو کجا بودی، آقای مشهدی قاسم چند بار به سراغ تو آمده؟

ص: 165

در آن حال مشهدی قاسم وارد شده پولی به ایشان می دهد و ایشان نمی پذیرد. سرانجام می گوید: این حواله ی حضرت ابوالفضل علیه السلام است، وقتی به خوی برگشتی، در محله ی شهانق، در فلان کوچه به من پس می دهی.

مرحوم کربلایی مجید پول را می پذیرد، وقتی به خوی برمی گردد، به آن آدرس چندین بار مراجعه می کند، از آن شخص نشانی پیدا نمی کند.(1)

6) حاج حسن چوب فروش که شخص مورد اعتماد است، نقل می کند: به کربلا مشرّف شدم. در کربلا به شدت مریض شدم. از خواب و خوراک ماندم، پس از چند روز به دکتر مراجعه کردم، پیش از آن که داروها را بگیرم، به حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام مشرف شدم و عرض کردم: مولاجان! من اشتباه کردم که به دکتر مراجعه کردم، شفا دست شماست، آنگاه گریه می کند و از هوش می رود.

یکی از همسفرهایش او را می بیند، به منزل می آورد، مقدار کمی غذا می خورد و سلامتی اش را باز می یابد.(2)

7) مرحوم آیة اللّه سید محمود مجتهدی (متوفّای 16 رمضان 1414 قمری) برای اینجانب نقل فرمود که یکی از دوستان به شدّت مریض شد، به گونه ای که چندین ماه در حال جان کندن بود.

همه ی دوستان از این موضوع ناراحت بودند، پیرمردی بود که برای ما گاهی خبرهایی می آورد، از او استفسار نمودم، گفت:

این شخص گوسفندی را برای حضرت ابوالفضل علیه السلام نذر کرده، آن را فراموش کرده و انجام نداده است اگر به نذرش عمل کند، خوب می شود.

به برادرش گفتم، گفت: شما می دانید که برادرم همه ی زندگی اش را در راه خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام خرج کرده است.

گفتم: به هر حال این کار باید انجام شود.

او رفت، گوسفندی خرید و به منزل برادرش برد تا در آنجا ذبح کند، دید

ص: 166

برادرش نشسته مشغول غذا خوردن است.

معلوم شد که همان لحظه که او گوسفند را به این نیّت خریداری کرده، در همان لحظه او بلند شده و پس از چندین ماه برای اولین بار سر سفره غذا نشسته است. این داستان را شادروان خلخالی به نقل از اینجانب نقل کرده است.(1)

آنها اطاعت کردند، مرکب ها را پس دادند و آنچه از زائران گرفته بودند، به آنها پس دادند.

خانمی که بچه اش به درّه پرت شده بود، گفت: باید بچّه ام را پیدا کنید.

رئیس دزدان به افرادش دستور داد که به درّه سرازیر شوند و بچّه را پیدا کنند.

آنها رفتند و بچّه را پیدا کردند و دیدند در قعر درّه روی سنگی بدون هیچ صدمه و آسیبی خوابیده، حتّی خراش برنداشته است، بچّه را آوردند و به مادرش

تحویل دادند.

این نشانه ای بود از قهر حضرت ابوالفضل علیه السلام نسبت به رئیس دزدان و مهر آن حضرت به یک زائر.

آیة اللّه خلخالی در مورد مادربزرگش (مادرِ مادرش) می فرمود: من بچّه بودم، همراه ایشان به حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام مشرّف می شدم، در مواقعی که حرم خلوت بود، از درِ صحن تا کنار ضریح به طور پیوسته می بوسید و حرکت می کرد، تا به ضریح می رسید.

2) در زمان رژیم سابق، در یکی از پاسگاه های اطراف ارومیّه چند نفر سرباز زیر نظر فرماندهی مشغول خدمت سربازی بودند.

روزی یکی از سربازان را به مأموریّتی می فرستند و او برنمی گردد. نفر دوّم را از پی او می فرستند، او نیز برنمی گردد، نفر سوم را می فرستند، او در مسیر خود به اطراف روستایی می رسد، از رئیس قوم می طلبد که شب مهمان او گردد، او می پذیرد و سرباز را به منزل خود می برد و از او می پرسد که زبان ما را بلد هستی؟ او می گوید: نه، در حالی که بلد بود.

آنگاه جلاّد گردن کلفتی را مأمور قتل سرباز می کند، آن جلاّد به دوستش می گوید: تفنگ آن دو نفر را تو برداشتی، تفنگ این سرباز مال من است.

خنجرش را برداشته به سوی سرباز حمله می کند، سرباز به دست و پا افتاده به حضرت عباس قسمش می دهد.

آن ملعون می گوید: بگو حضرت عباس بیاید و تو را نجات دهد و چاقویی به

ص: 168

پهلوی چپش می زند.

در آن لحظه ماشینی شامل یک پزشک و یک افسر و چند سرباز از راه می رسد، در مقابل خانه می ایسد و به صاحب خانه مشکوک می شوند.

صاحب خانه لحاف روی سرباز انداخته، می گوید: ما می خواستیم بخوابیم.

افسر روی لحاف می نشیند و احساس می کند که چیزی زیر لحاف است، لحاف را کنار می زند و می بیند که سربازی را زیر لحاف ها مخفی کرده اند، بلافاصله سرباز را از دست آنها نجات می دهند و آنها را دستگیر می کنند.(1)

این نیز نشانه ای از مِهر حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام نسبت به آن سرباز و قهر آن حضرت به جلاّدان خون آشام بود.

قالی را لوله کرد و از زمین بلند کرد و بر دوش خود نهاد.

یک مرتبه از زمین کنده شد، در هوا قطعه قطعه شده روی زمین افتاد.

مأمورین از خدّام حرم تعهّد گرفتند که هرگز نباید این خبر به کسی نقل شود و لذا تا صدّام زنده بود، این خبر منتشر نشد، پس از هلاکت صدّام توسط خدّام، این خبر انتشار یافت.

کرده و به دروغ قسم خورده که از این قتل خبری ندارد.

در همان لحظه به سمت بالا پرتاب شده، بر زمین خورده و هلاک شده است.

دو نفر دیگر با مشاهده این معجزه ی باهره، از ترس جان خود به جرم خود اقرار کردند.(1)

2) در روستای ملاکندی از توابع شهرستان اهر در میان دو نفر اختلاف مِلْک پدید می آید.

صاحب ملک به طرف مقابل می گوید: دستت را بر سر بچّه ی دوازده ساله ات که در مجلس حضور دارد بگذار و به مرگ او قسم بخور.

او نگاهی به بچّه اش می کند و می گوید: نه، من به حضرت ابوالفضل علیه السلام قسم می خورم.

مراسم سوگند انجام می شود و پیش از غروب آفتاب آن پسر از دنیا می رود.(2)

3) در روستای نظرعلی از توابع شهرستان ماکو نیز نظیر همین داستان انجام می پذیرد، در آنجا نیز پیش از غروب آفتاب بچّه می میرد.(3)

4) روزی مرحوم حاج میرعلی محدّث از پدر خانمش مرحوم آیة اللّه حاج میر باقر مجتهد (1261 - 1346 قمری) که از بزرگان علمای خوی بود، می پرسد:

در ایام اقامت خود در عتبات عالیات، چه کرامتی از آن بزرگواران مشاهده کردی؟

ایشان می فرماید: دو خانواده معروف در کربلا با یکدیگر وصلت می کنند. پس از شش ماه اختلاف اخلاقی پیش می آید و دختر به خانه ی پدر برمی گردد و آشنایان هر چه وساطت می کنند، مفید واقع نمی شود.

یک سال بعد پدر و مادر این دختر به نجف اشرف مهاجرت می کنند و این

ص: 171

دختر در کربلا تنها می ماند.

روزی پسر به سراغ دختر می آید، با وعده و وعید او را قانع می کند، وارد خانه شده و با او همبستر می گردد.

داماد می رود و دیگر به سراغ دختر نمی آید، دختر حامله می شود، پسر مطّلع می شود و ادّعای ناموس می کند.

خانواده دختر از دختر ماجرا را می پرسند و او حقیقت را بیان می کند ولی داماد انکار می کند.

برادران دختر تصمیم می گیرند که خواهرشان را به قتل برسانند، دختر می گوید: اگر دست من به دامن پسر برسد، من بی گناهی خود را اثبات می کنم.

خانواده پسر و دختر، او را به زور به خانه ی دختر می آوردند، هر چه دختر او را نصیحت می کند، تأثیر نمی کند، دختر یقه ی او را می گیرد و او را کشان کشان به حرم مطهّر حضرت ابوالفضل علیه السلام می آورد.

علاوه بر خانواده دختر و پسر، مردم کوچه و بازار نیز به دنبال آنها راه می افتند.

دختر در حالی که با یک دست از یقه ی او گرفته بود، با دست دیگر از ضریح حضرت ابوالفضل علیه السلام می گیرد و عرض می کند: اگر نمی خواهید که آبروی من و

خانواده ام از بین برود، بین من و این جوان عصیانگر داوری کن.

ناگهان ضریح به حرکت درمی آید و جوان بدبخت چند متر به هوا پرتاب می شود، به هلاکت می رسد و سیاه می شود و بر زمین می افتد.

خدّام حرم و مردم حاضر در صحنه، ریسمانی به پایش می بندند و جسد نحس او را در شهر می گردانند.

این خبر در شهرهای عراق پخش می شود، والی بغداد که از سوی دولت عثمانی حاکم عراق بود، داستان را به استانبول مخابره می کند و دولت عثمانی پس از تحقیق دستور می دهد که سران و درجه داران ارتش به کربلای معلّی مشرّف شده، دسته دسته به زیارت حرم مطهر شرفیاب شوند.

ص: 172

این افراد به هنگام تشرّف به حرم اشعاری به ترکی زمزمه می کردند که یک بیت آن چنین است:

بابان حیدر جنّتده گوزلری پاک ایشیندی سنلن تفاخر ایلر او آرکا داشلارینه

یعنی: پدرت حیدر کرّار در بهشت دیدگانش بسیار روشن گردید، او به همه ی دوستانش با وجود تو افتخار می کند.(1)

5) مرحوم میربابایی که مردی موءمن و صاحب کمال بود، نقل کرد که در روسیه میان دو نفر اختلاف پدید آمد و منجر به شکایت شد.

مدّعی در دادگاه گفت: اگر منکر هفت قدم به طرف قبله بردارد و در قدم هفتم به حضرت ابوالفضل علیه السلام قسم بخورد، من از ادّعای خود صرف نظر می کنم.

رئیس دادگاه که مسلمان نبود، موضوع را متوجّه نمی شود، وقتی به او توضیح می دهند، قبول می کند.

منکر در اطاق قاضی هفت قدم برداشته، مهیّای سوگند می شود، ناگهان به زمین می افتد و هلاک می شود.

به مرکز گزارش می کنند و در مطبوعات اعلام می کنند که از این پس هرگز در دادگاه های ما دادگاه حضرت عبّاسی دایر نخواهد شد.(2)

6) در روستای کانیان در میان چند نفر اختلاف مرزی رخ می دهد که منجر به سوگند به حضرت ابوالفضل علیه السلام می شود.

یکی از آنها قرار می شود که هفت قدم به طرف قبله بردارد و قسم بخورد، در قدم چهارم به زمین خورده، هلاک می شود و رویش مانند ذغال سیاه می شود.

به این جهت آن محل به نام: «ایت اولن» یعنی محل مرگ سگ، مشهور می شود.(3)

7) شخصی به نام افشار، رئیس پاسگاه ژاندارمری ایواوغلی (در سی

ص: 173

کیلومتری شمال شرقی شهرستان خوی) به ارسباران منتقل می شود. در آنجا با فرد شیادی تبانی می کند و پرونده ی بدهکاری شخص موءمنی را به مبلغ چهار تومان تشکیل می دهند.

آن فرد در دادگاه محکوم می شود و آن مبلغ را پرداخت می کند و خطاب به افشار می گوید: من قضاوت را به حضرت عباس حواله می کنم.

افشار می گوید: مانعی نیست، آن حضرت هر چه می تواند انجام بدهد. سپس سوار موتور شده راه می افتد، در فاصله ی کوتاهی تصادف می کند و پایش می شکند.

دکتر آیة اللهی در خوی نبوده و دکتر شفیعی نیز عمل او را نمی پذیرد، به همان

حال زجرکش می شود و به سزای عمل خود می رسد.(1)

8) مرحوم حاج شیخ حسن فقیه، بر فراز منبر نقل کرد که پس از ورود متّفقین به سال 1320 شمسی و رفتن رضاخان، در شهر میاندوآب بچه ها هیئتی تشکیل می دهند و علم برمی دارند.

سرباز خائنی که طرفدار رضاخان بوده، متعرّض بچه ها شده و می خواهد عَلَم را از دست آنها بگیرد. یکی از بچّه ها عَلَم را محکم می گیرد و می گوید:

این عَلَم حضرت ابوالفضل است.

سرباز می گوید: او عَلَم نیاز ندارد، من برای متکّای خود به این پارچه نیاز دارم و عَلَم را به زور از دست بچّه ها می گیرد.

بچّه ها فریاد برمی آورند: یا ابالفضل! یا ابالفضل!

در همان حال سرباز سیلی محکمی خورده، رنگش سیاه شده و هلاک می گردد.(2)

9) صدیق ارجمند، خطیب ارزشمند، مرحوم حاج میرزا محمود وحدت نقل می کرد که در ایام رضاخان در کوچه ای، که اینک به نام مرحوم حاج فخر (در

ص: 174

خیابان عباسی تبریز) مشهور است، پاسبانی می خواست چادر زنی را بردارد، او نیز به شدّت امتناع می کرد و به او التماس می کرد که این دفعه از من بگذر، من دیگر بیرون نمی آیم و او قبول نمی کرد.

در این اثناء مرحوم حاج فخر دوزدوزانی از خانه بیرون می آید و به طرف زن می رود که او را نجات دهد، یک مرتبه می شنود که آن زن پاسبان را به حضرت ابوالفضل علیه السلام قسم داد، برمی گردد.

مردم می پرسند که چرا برگشتید؟ ایشان می فرماید: او را به جای بزرگی قسم داد، آنجا دیگر جولانگاه من نیست.

در آن گیر و دار که پاسبان از چادر زن گرفته بود و می کشید و زن با تمام قدرت چادر را گرفته بود و رها نمی کرد، پاسبان تکانی می خورد، از تفنگ او یک تیر رها می شود، از زیر چانه اش وارد می شود و در دم جان می سپارد و آن زن چادرش را برمی دارد و صحنه را ترک می کند.

10) مرد ثروتمند کم اعتقادی در ممقان، از شهرهای آذربایجان شرقی، مکرّر به حضرت ابوالفضل علیه السلام به دروغ قسم می خورد، مردم او را از این کار منع می کردند و می گفتند: مورد غضب قرار خواهی گرفت اما او در پاسخ می گفت: سر آن بزرگوار به قدری شلوغ است که تا پنجاه سال دیگر به من نوبت نمی رسد، من در این مدّت کارم را انجام می دهم.

آنگاه برخاسته برای رسیدگی به گوسفندانش به بیرون شهر می رود، در این مسیر صاعقه ای می آید و او را می سوزاند و خاکستر می کند.(1)

11) مرحوم شیخ حسن بصیری از مرحوم شیخ جلیل منصرف نقل می کند که در قفقاز یکی از آشنایان را دیدم که خیلی ناراحت است. از علت ناراحتی اش جویا شدم، گفت: دیشب فلان کمونیست در قهوه خانه به حضرت ابوالفضل علیه السلام اهانت کرد، من ناراحت شدم و گفتم: اگر او مورد قهر و غضب قرار نگیرد، من نیز

ص: 175

کافر خواهم شد.

مرحوم شیخ جلیل می گوید: اگر او تا چهل روز به سزای عملش نرسد، من نیز روحانیّت خود را ترک خواهم کرد.

بعد از چند روز آن کمونیست را دیدم که سر و صورتش را کاملاً بسته، فقط چشمانش دیده می شود. از علّتش پرسیدم. معلوم شد که دهان و زبانش کج شده، قدرت سخن گفتن ندارد و قیافه اش به کلّی دگرگون شده است.(1)

12) مرحوم کربلایی علیرضا یکانی از متدیّنین خوی با جمعی به عتبات عالیات مشرّف می شود. در کربلا پولش گُم می شود، به همسفرهایش می گوید: من پولم را به بیرون از این محل نبرده ام، پول من همینجا گُم شده است، همه اظهار بی اطّلاعی می کنند، سرانجام به طور دسته جمعی به حضرت ابوالفضل علیه السلام قسم می خورند.

یکی از همسفرها همان روز درد شکم می گیرد و می میرد.

هنگامی که وسایلش را جمع می کنند، کیسه و پول مفقود شده را در میان وسایل او پیدا می کنند.(2)

مرتبه شخصیّتی را دیدم که به من فرمود: بلند شو. گفتم: قادر نیستم، فرمود: چرا، حرکت کن.

من حرکت کردم و به دنبال ایشان راه افتادم. در بیرون منزل پاهایش از زمین کنده شد، به طرف آسمان عروج کرد و من نیز به دنبالش صعود کردم.

به جایی رسیدیم که تعدادی از بزرگان جمع بودند، کسی که مرا برد، به بزرگ ترین آن جمع عرضه داشت: شفای این جوان را از خدا بخواه.

آن بزرگوار فرمود: عمرش تمام شده است.

ایشان عرض کرد: مادرِ این جوان در آشپزخانه صورتش را بر روی زمین نهاده به من متوسّل شده است. جواب او را چه کسی خواهد داد؟

آن بزرگوار که بعداً فهمیدم وجود مقدّس رسول خدا بود، فرمود: من سی سال برای او از خدا عمر گرفتم. از آن تاریخ دو سال گذشته و 28 سال از عمرم باقی است. کسی که مرا بالا برد، یک مرتبه عبایش کنار رفت و دیدم که دست ندارد.

مرحوم آیة اللّه بروجردی قدس سره برد، ما به دست آن بزرگوار مسلمان شدیم و از آن تاریخ با حضرت ابوالفضل بنای مشارکت گذاشتیم، دو ماشین دیگر نیز داریم که آنها را نیز با آن حضرت شریک هستیم. با مساعدت مرحوم آیة اللّه بروجردی به کربلا نیز مشرّف شدیم.(1)

2) مرحوم آیة اللّه حاج سید علی اصغر صادقی خویی (1312- 1402 قمری) نقل فرمود: با جمعی از دوستان در صحن مطهر حضرت ابوالفضل علیه السلام مشغول صحبت بودیم، شخصی بهت زده وارد شد و گفت: قبر امام عباس کجاست؟

ما او را ملامت کردیم و گفتیم: اگر تو مسلمان هستی، چرا امام را از غیر امام نمی شناسی؟ و اگر مسلمان نیستی اینجا چه کار داری؟

گفت: کشتی ما در فلان دریا در حال غرق شدن بود، دستم از همه جا کوتاه شد، به یادم آمد که مسلمان ها وقتی دستشان از همه جا کوتاه می شود به حضرت عبّاس پناهنده می شوند، من نیز به آن حضرت پناهنده شدم، ناگهان دستی آمد و از گریبانم گرفت و در ساحل بر زمین گذاشت.

من همانجا عهد کردم که پس از نجات به زیارت قبر آن حضرت مشرّف شوم و اینک برای ادای وظیفه ام آمده ام.(2)

3) مرحوم حاج میرعابدین نقل کرد: روز تاسوعا برای عیادت مریضی عازم تبریز بودم. جوانی ماشین را نگه داشت و مرا سوار کرد، هنگامی که به مقصد

رسیدم، خواستم پول بدهم، قبول نکرد و گفت:

من مسیحی هستم، مشکلی داشتم، روز تاسوعا در مسجد متوسّل شدم، نتیجه گرفتم، با خود نذر کردم که در روزهای تاسوعا رایگان کار کنم.(3)

4) آیة اللّه سید صادق شیرازی شب یک شنبه 11/5/88 برابر دهم شعبان 1430 قمری از آقای یعفوفی از علمای جبل عامل نقل کردند که گفت:

ص: 178

روزی برای زیارت حضرت زینب علیهاالسلام به دمشق رفته بودم. به هنگام بازگشت، با یکی از راننده ها که در مسیر جبل دمشق کار می کرد، مصادف شدم. پرسید: عازم بعلبک هستید؟ گفتم: آری. گفت: بفرمایید که آماده حرکت هستم.

دیدم دو نفر خانم صندلی عقب نشسته اند و من در صندلی جلو نشستم، بلافاصله حرکت کرد.

در اثنای راه به یکی از آن خانم ها گفت: داستان خود را برای حاج آقا تعریف کن.

آن خانم گفت: من مسیحی هستم. پس از ازدواج چند سالی گذشت که صاحب فرزند نشدم، همسرم گفت: من علاقه به فرزند دارم، مجبورم تجدید فراش کنم، ولی در اینجا نمی کنم که شما اذیّت نشوید، به اروپا می روم، آنجا همسری انتخاب می کنم که از او صاحب فرزند شوم.

من به شدّت ناراحت شدم، ولی چیزی نگفتم، چون حقّش بود.

پس از چند روز وقتی به خانه آمد، بلیط هواپیما را به من ارائه داد و گفت: فلان روز می روم.

آن شب تا صبح گریه کردم، بالش زیر سرم کاملاً خیس شده بود.

اواخر شب خوابم برد، در عالم روءیا دیدم که شخص بسیار جلیل القدری روی اسب در بالکن خانه ی ما ایستاده و به من می فرماید:

ما به تو فرزندی می دهیم، به شرط اینکه نامش را نام پدر من بگذاری.

من به تصور اینکه او حضرت مسیح علیه السلام است، گفتم:

شما که پدر ندارید.

فرمود: من ابوالفضل هستم، پدرم حضرت علی علیه السلام می باشد.

وقتی بیدار شدم، خوابم را برای شوهرم تعریف کردم.

شوهرم گفت: من بلیط را کنسل می کنم. اگر تو حامله شدی، من مرضی ندارم که شما را رها کنم و همسر دیگری انتخاب کنم.

چند روز از این روءیا نگذشته بود که آثار حاملگی ظاهر شد، به دکتر مراجعه

ص: 179

کردم، گفت: حامله هستی و جنین تو پسر می باشد.

سرانجام پسرم به دنیا آمد و او را «علی» نام نهادم و اینک چهار ساله است.

هنگامی که به محل خود رسید، بالکن خانه اش را به من نشان داد و گفت: حضرت ابوالفضل علیه السلام روی همین بالکن ایستاده بود.

چون پیاده شد، پسرش را صدا کرد او نیز به بالکن خانه آمد.

گفت: این همان فرزندی است که حضرت ابوالفضل علیه السلام به من عطا فرموده و من طبق فرمان، او را «علی» نامیده ام.

5) روز چهارشنبه 9/6/84 برابر 25 رجب 1426 قمری، یکی از دوستان که برای روضه خوانی به اصفهان می رود، نقل کرد:

در دهه ی عاشورا در قائمیّه ی اصفهان منبر داشتم، راننده راه را اشتباه کرد، دیدیم اطعام مفصّلی هست، پرچم بزرگی زده اندکه رویش نوشته:

«یا أبا الفضل العباس أدرکنی»

ولی بالای آن صلیب است.

از روی تعجّب پیاده شده از صلیب پرسیدیم، گفتند: کسی که خرجی می دهد، مسیحی است.

گفتیم: کجاست؟ ما را به اتاقی راهنمایی کردند که تنها نشسته بود و به ما اعتنایی نکرد.

گفتند: ایشان روضه خوان است، از قم آمده است.

یک مرتبه منقلب شد و همه اش می گفت: یا ابالفضل العبّاس، یا قمر بنی هاشم.

آنگاه عکس حرم حضرت ابوالفضل را به ما نشان داد و گفت:

من هر سال این خرجی را می دهم و یک نفر روضه خوان دعوت می کنم که در کنار دیگ ها روضه بخواند. چند لحظه پیش یادم آمد که امسال روضه خوان دعوت نکرده ایم.

به عکس حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام نگاه کردم و گفتم: آیا ممکن است امسال

ص: 180

شما روضه خوان برای ما بفرستی؟

هنوز پنج دقیقه نشده که شما آمدید.

خیلی راحت و بدون فشار این کار را می کند و زانوها به راحتی خم می شوند.

روز بعد به نزد دکتر می رود و می گوید: من وزنه ی 210 کیلویی برداشتم، دکتر خیلی تعجب می کند.

سه روز بعد برای عمل وقت گرفته بود که دیگر نیازی به عمل پیدا نمی کند.

آقای فالی گفت: من تقریر اول و تقریر دوم دکتر را دیدم، به آقای نبیل گفتم که به حسینیّه بیاید و این تقریرها را با خود بیاورد. شب تقریرها را آورد و آنها را به

مردم نشان دادم و به او گفتم که برخیز. برخاست، همگان دیدند که راحت برمی خیزد و می نشیند.

آقای نبیل شخص معروفی بود و برای اهل مجلس شناخته شده بود. پس از این عنایت قمر بنی هاشم آقای نبیل و هفده تن از اقوامش که همگی «اِباضی» بودند، به آیین تشیّع مشرّف شدند.

جالب توجّه است که نبیل با هزینه ی مَلِک به بیمارستان مراجعه کرده بود.

ص: 182

حالم طوری بود که دو نفر زیر بغلم را می گرفت تا بتوانم حرکت کنم، ولی پس از این روءیا احساس کردم که سبک شده ام. سِرُم را روی دست گرفتم، بدون اینکه از کسی کمک بگیرم، به دستشویی رفتم.

صبح که دکتر آمد، گفتم: مرا مرخّص کنید، گفت: امکان ندارد، همه ی بدنت را چرک فرا گرفته، حدّاقل باید یک هفته ی دیگر بمانید.

نتوانستم به او بگویم که چه اتّفاقی افتاده است.

ظهر آقای ابطحی زنگ زد، خودم پاسخ دادم، پرسید: شما کی هستید؟ احتمال نمی داد که خودم باشم. بالاخره روز دیگر مرخّص شدم.

«لَوْلاَ نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَی رَجُلٍ مِّنَ الْقَرْیَتَیْنِ عَظِیمٍ»؛

پس چرا این قرآن به یکی از دو مرد بزرگ از دو قریه نازل نشده؟(1)

که منظور ولید بن مغیره از مکه و عروة بن مسعود از طائف می باشد.(2)

در صلح حدیبیّه نیز از سوی قریش صلح نامه را او امضا کرد.(3)

حضرت علی اکبر بدون تردید ازدواج کرده بود و صاحب فرزند بود.

در حدیثی از امام رضا علیه السلام از همسر آن حضرت «امّ ولد» تعبیر شده(4) و آن اشاره است به اینکه او کنیز و صاحب فرزند بود.

در زیارتنامه ی مأثور که با سند صحیح از امام صادق علیه السلام رسیده، آمده است:

صلّی اللّه علیک وعلی عترتک وأهل بیتک وآبائک وأبنائک؛

خدا درود بفرستد بر تو و عترت تو و اهل بیت تو و پدران و فرزندان تو...(5)

این فراز صراحت دارد که آن حضرت فرزندان و همسر یا همسرانی داشته است. در فراز دیگری از همین زیارتنامه آمده است:

صلی اللّه علیک یا أبا الحسن؛

درود خداوند بر تو ای اباالحسن.(6)

بر این اساس، کنیه ی آن حضرت «ابوالحسن» می باشد و شاید یکی از فرزندان آن حضرت «حسن» باشد.

در چندین فراز از زیارت مخصوص روز اوّل رجب، تعبیراتی در حق حضرت علی اکبر علیه السلام به کار رفته که صراحت در عصمت آن حضرت دارد.(7)

حضرت علی اکبر علیه السلام در نزد پدر بزرگوارش آن قدر عزیز بود که در دوران

ص: 185

صباوت در غیر موسمش از پدرش انگور طلبید، امام حسین علیه السلام از طریق اعجاز از زیر سقف، از کنار ستون مسجد برای او انگور عطا نمود.(1)

شاید به همین دلیل بود که روز عاشورا از پدر بزرگوارش آب مطالبه نمود، زیرا انتظار داشت که آن حضرت از طریق اعجاز او را سیراب کند، تا به میدان بازگشته و با دشمنان خدا بهتر نبرد کند.

حضرت علی اکبر علیه السلام نخستین شهید از خاندان پیامبراکرم صلی الله علیه و آله در روز عاشورا بود.(2)

از این رهگذر در زیارتنامه ی آن حضرت آمده است:

السّلام علیک یا اوّل قتیل من نسل خیر سلیل، من سلالة ابراهیم الخلیل؛

سلام بر تو، ای نخستین شهید از نسل بهترین خاندان، از تبار حضرت ابراهیم خلیل علیه السلام .(3)

این زیارتنامه از سوی امام هادی علیه السلام به سال 252 قمری صادر شده و به زیارت ناحیه ی مقدسه معروف می باشد.(4)

از حضرت علی اکبر علیه السلام کرامات فراوان مشاهده شده که یک مورد آن به صورت مستند به ما رسیده، آن را در اینجا نقل می کنیم:

در حدود شصت سال پیش یک نفر مسیحی به نام: «سیمون»، قسمت نجّاری شرکت مهمّی را در حصارک کرج بر عهده داشت.

روزی پزشکی که در آن شرکت کار می کرد، شمایل حضرت علی اکبر علیه السلام را آورد و از آقای سیمون خواست که آن را قاب کند.

سیمون پرسید که این شمایل کیست؟

آن پزشک در حدّ اطّلاعات خود، شمّه ای از فضایل و مناقب آن حضرت را

ص: 186

برای ایشان برشمرد.

سیمون به شدّت به آن شمایل دلبستگی پیدا کرد، آن را قاب کرده و در مقابلش نصب کرد.

به هنگام صرف غذا، میز غذا را در مقابل آن شمایل قرار داد و مشغول غذا شد.

بطری شراب را آورد، درش را باز کرد، لیوان را پُر کرد و روی میز نهاد، هنگامی که به طرف لیوان دست برد، آن را خالی یافت!

دست به طرف بطری برد و آن را نیز خالی یافت!

او متوجّه شد که صاحب شمایل نخواسته او با این نوشیدنی آلوده شود و لذا یک چنین کرامتی را بروز داده است.

سیمون به شدّت تحت تأثیر قرار گرفت، بدنش لرزید، به خدمت سید محمد تقی اشرفی رفت و از او راه تشرّف به اسلام را فرا گرفت و مسلمان شد.

این کرامت باهره را مرحوم آیة اللّه سید نور الدّین میلانی (1335 1425 قمری) بدون واسطه از سید محمد تقی اشرفی برای نگارنده نقل فرمود.

سید محمد تقی اشرفی، فرزند سید عبدالغفّار مازندرانی، متوفای 1365 قمری، از اساتید بزرگ نجف اشرف، از شاگردان آخوند خراسانی و از استوانه های علمی و اخلاقی زمان خود بود.(1)

فرزندش را سر بریدند، چون می دانست که توطئه ای در کار است و می خواهند در نجف اشرف اختلاف ایجاد کنند، بسیار با متانت رفتار کرد، در مراسم تشییع و مجالس ترحیم، خود را بسیار طبیعی، صبور و شکیبا نشان داد، قاتل را عفو کرد، ولی شب ها در پشت بام منزلش ناله های جانسوز می زد و همه اش می گفت:

داغی که حسین از غم اکبر به جگر داشت جز خالق اکبر ز دل او که خبر داشت

نام نامی و یاد گرامی حضرت علی اصغر علیه السلام

بر اساس تحقیق، از حضرت سیدالشّهداء علیه السلام دو طفل رضیع در روز عاشورا به شهادت رسیده که عبارتند از:

1) حضرت علی اصغر

2) عبداللّه رضیع

حضرت علی اصغر شش ماهه بود، مادرش رباب بود، خواهرش حضرت سکینه بود، قاتلش حرمله بود، محلّ شهادتش در میدان جنگ و در آغوش امام حسین علیه السلام بود.

ولی عبداللّه رضیع روز عاشورا به هنگام ظهر متولّد شد، مادرش امّ اسحاق، خواهرش رقیّه، قاتلش عبداللّه بن عُقبه ی غَنَوی و محل شهادتش در مقابل خیمه ها در آغوش سیدالشهداء علیه السلام بود.

برای تحقیق در این زمینه به کتاب «فرسان الهیجاء» مراجعه شود.(1)

تعبیر: «عبداللّه» و «طفل رضیع» در زیارتنامه ی ناحیه ی مقدّسه که در سال 252 قمری از سوی امام هادی علیه السلام صادر شده، آمده است:

السلام علی عبداللّه بن الحسین، الطِّفل الرَّضیع؛

درود بر عبداللّه، فرزند امام حسین، طفل شیرخوار(2)

نقل کرده، آمده است:

صلّی اللّه علیک وعلیهم وعلی ولدک علیّ الأصغر الّذی فُجِعتَ به؛

درود خداوند بر شما و بر آنان و بر فرزندت «علی اصغر» که به وسیله ی او داغدار شدی. (1)

بر اساس این تحقیق آنچه در مقاتل اختلاف در محلّ شهادت، نام قاتل و غیره وجود دارد، حل می شود.

با توجّه به آنچه از امام سجاد علیه السلام روایت شده، که پدرم آن قدر به پدرش علاقه داشت که می فرمود: اگر خداوند به من یکصد فرزند پسر عنایت کند، همه اش را «علی» نام می گذارم، احتمال می رود که طفل رضیع به نامگذاری نرسیده باشد، لذا به عنوان «عبداللّه» معروف شده باشد و اگر از سوی امام حسین علیه السلام نامی برایش انتخاب شده باشد، به دست ما نرسیده باشد.

تعبیر: «رضیع» یعنی: شیرخواره نیز بر اساس فهم عُرف می باشد، زیرا مادرش شیر نداشت که به او شیر دهد و در خیمه ها آبی پیدا نمی شد که با آب فرات کامش را بردارند، از این رهگذر تعبیر رضیع نیز تعبیر مسامحه ای می باشد، جز اینکه در زیارتنامه ی مأثور از معصوم آمده است.

بر اساس روایتی از امام محمد باقر علیه السلام ، امام حسین علیه السلام فرزند شیرخوارش را در آغوش گرفته به سوی آن قوم عنود آورد، پس تیری بر او اصابت کرد، خون آن عزیز سرازیر شد، امام حسین علیه السلام کف دستش را از خون فرزندش پُر کرد، به سوی آسمان پاشید و عرضه داشت:

بار خدایا! اگر امروز نصرت خود را از ما دریغ کردی، آن را برای آنچه خیر است قرار بده، انتقام ما را از این ستمگران بگیر.(2)

حضرت علی اصغر دقیقاً شش ماهه بود و مادرش رباب دختر امرء القیس، از بانوان با فضیلت و مورد علاقه ی خاص امام حسین علیه السلام بود که برای آن حضرت

ص: 189

دو فرزند آورد:

1) حضرت سکینه

2) حضرت علی اصغر

برخی محقّقین از مورّخان برای امام حسین علیه السلام شش فرزند ذکور نوشته اند:

1) حضرت علی اکبر علیه السلام

2) حضرت علی اوسط (امام زین العابدین علیه السلام )

3) حضرت علی اصغر علیه السلام

4) محمد

5) عبداللّه

6) جعفر(1)

در اینجا به نام علی اصغر تصریح شده و در کنار آن از عبداللّه نام برده شده و آمده است: گفته می شود که عبداللّه نیز با پدرش به شهادت رسید.(2)

سبط ابن جوزی می نویسد:

امام حسین علیه السلام فرزندش را مشاهده کرد که از تشنگی دست و پا می زند، آن را به دست گرفت و مقابل لشکر آورد و فرمود:

ای لشکر! اگر به من رحم نمی کنید، به این طفل رحم کنید.

پس تیری بر گلوی او خورد و گلویش را برید.

پس امام علیه السلام گریست و عرضه داشت:

بار خدایا! بین ما و این قوم داوری کن که ما را دعوت کردند که ما را یاری کنند، ولی ما را کشتند!

پس ندای منادی از آسمان شنیده شد که می گفت:

ای حسین! او را فروگذار که برای او در بهشت دایه ای در نظر گرفته شده

ص: 190

است.(1)

ابن طلحه می نویسد که امام حسین علیه السلام برای فرزندش قبری با نوک شمشیر کند، بر پیکرش نماز خواند، سپس آن را در قبر نهاده و دفن کرد.(2)

شدم، دیدم صدها بانوی مسیحی در مجلس حضور دارند و قنداقه ی بچه ی شیرخواره ای را در وسط مجلس گذاشته اند و این مجلس برای شفای آن بچّه برگزار شده است که دکترها جواب کرده اند.

مقداری از آیات و احادیث و مباحث اخلاقی مطرح کردم، هنگامی که وقت روضه شد، با خود فکر کردم برای این اجتماع مسیحیان چه روضه ای بخوانم؟ یادم آمد که ما یک شهید بین الملل داریم و او حضرت علی اصغر علیه السلام است، زیرا در هیچ دین و آیینی بچّه ی شیرخواره مقصّر نمی باشد.

روضه ی حضرت علی اصغر خواندم، بسیار گریستند و مجلس باحالی شد.

فردا صبح صاحب خانه یک دست لباس کامل شامل: عمامه، پارچه ای قبا، پیراهن، جوراب و کفش برایم آورد و گفت:

نذر ما قبول شد.

من برای اینکه با همسایه ها آشنا بشوم، در ساعت معیّن به واحد ایشان رفتم، منبری آمد و مقداری صحبت کرد و به حضرت علی اصغر توسّل کرد و گفت: خیال نکنید که حضرت علی اصغر کودک است و کاری از او برنمی آید، او با انگشتان کوچکش گره های بزرگی را می گشاید.

من همانجا نذر کردم که اگر این آقازاده مرا شفا دهد، من به شرف اسلام مشرّف شوم.

روضه تمام شد، چای آوردند، من برنداشتم، صاحب خانه اصرار کرد، گفتم: من مریض هستم، نمی توانم. گفت: به نیّت استشفاء بخورید.

من چای را برداشتم، به لبم نزدیک کردم که لب تر کنم، احساس کردم که می توانم بخورم، آرام آرام خوردم و استکان تمام شد. به کسی چیزی نگفتم. به منزل رفتم که در طبقه ی دیگر همان آپارتمان قرار داشت، کسی در منزل نبود، به

سراغ یخچال رفتم، هر چه مایعات در یخچال بود، خوردم. چندین ماه بود که یک قطره آب به راحتی از گلویم پایین نمی رفت.

پرونده پزشکی ام را برداشتم و به سراغ دکتر رفتم. دکتر تا مرا دید، گفت: فلانی، شما هیچ داروی دیگری نداری، همان نسخه ات را استفاده کن.

گفتم: آمدم که یک بار دیگر مرا معاینه کنی، گفت: هیچ فایده ای ندارد. گفتم: برای شما که فایده دارد، شما پول ویزیت دریافت می کنید.

وقتی به گلویم نگاه کرد، پرسید: آمریکا رفته بودی؟ گفتم: نه، انگلستان رفته بودی: گفتم: نه.

گفت: پس کجا رفتی، چه کسی تو را معالجه کرد؟ گفتم: هیچ کس.

گفت: لابد حضرت مسیح به سراغت آمده است!

گفتم: بزرگ تر از حضرت مسیح، گفت: چه کسی؟ گفتم: حضرت علی اصغر، نور چشم حضرت سیدالشهداء علیه السلام .

صدیق ارجمندم حجة السلام والمسلمین آقای میرزا غلامحسین نوری در آن مجلس حضور داشت و این داستان را از ایشان برای اینجانب نقل کرد.

ص: 194

دیدنش می آمد، می گفت: هر کس بخواهد به دیدن من بیاید، در کفشداری جناب حبیب به سراغم بیاید و هیچ کس متوجه منظور او نمی شد.

در نجف اشرف به شدّت مریض می شود، به طوری که قدرت تشرف به حرم پیدا نمی کند. به پدرم می گوید: پنجره را باز کن و مرا به دم پنجره ببر.

هنگامی که چشمش به گنبد امیرموءمنان می افتد، عرض می کند: من به شما

خیلی عشق می ورزم، ولی با فرزندت امام حسین علیه السلام قرار و مدار دارم.

سپس به پدرم می گوید: کمکم کن به حرم برویم. پدرم کمکش می کند به حرم مشرّف می شود و حالش خوب می شود، پس از زیارت رهسپار کربلا می شوند.

بعد از زیارت سالار شهیدان به منزل می رود، استراحت می کند، صبح صدا می کنند، جواب نمی دهد و معلوم می شود که درگذشته است.

چند نفر از زائران کاشانی را پیدا می کنند، او را غسل و کفن کرده، به سوی حرم می برند. دمِ درِ ورودی صحن مطهّر جنازه را بر زمین می گذارند.

یک نفر فرد متشخّص می رسد و می پرسد که این جنازه کیست؟ می گویند: یک زائر کاشانی به نام عبّاس سقّا.

او می گوید: من با فلانی عقد اخوّت دارم او نیز با ایشان عقد اخوّت دارد. از این لحظه به بعد کار تجهیز ایشان به من مربوط است.

جنازه را به حرم برده طواف می دهند، سپس به تولید حرم می گوید: این جنازه برادر من است.

تولیت می گوید: هر کجای صحن می خواهید دفن کنید.

محلّی را انتخاب می کنند، قبر را می کنند، جنازه را وارد قبر می کنند، هنوز نیمی از جنازه بیرون قبر بوده که تولیت می آید و می گوید: جایی در داخل حرم در کفشداری قبر حبیب پیدا کردم. پس جنازه را بیرون آورده و در محل کفشداری حبیب دفن می کنند.

تازه معلوم می شود که عبّاس سقّا با توسّل به حضرت علی اصغر در خواب یا بیداری ملهم شده بود که در آن نقطه دفن خواهد شد و لذا به همگان می گفت: هر

ص: 196

کس بخواهد مرا ببیند، در کفشداری حبیب به سراغم بیاید.

ص: 198

مغازه دارد، گفت: امسال به ما هیئت ندهید که مریض هستم.

یک روز زنگ زد و گفت: جلسه را به ما هم بدهید.

روزی که هیئت در منزل او بود، برخاست و به اهل مجلس خطاب کرد و گفت:

من مبتلا به سرطان بودم، حتی یک قطره آب از گلویم پایین نمی رفت.

شبی به حضرت رقیّه متوسّل شدم، در عالم روءیا بی بی را دیدم که در محضر حضرت ابوالفضل علیه السلام حضور دارد، به حضرت عرض کرد:

عمو جان! به ایشان یک قطره آب بدهید.

فرمود:

من که دست ندارم، خودتان بدهید.

بی بی یک قطره آب به من داد، تا آن را خوردم از خواب پریدم و دیدم که هیچ اثری از بیماری نیست.

کوفه و مسیر کوفه تا شام بر بدن نازنین آن دختر سه ساله شلاق زدند و او را از پا درآوردند، تا در خرابه ی شام به شهادت رسید و گروهی با انکار وجود مقدّس آن نازدانه با زبانشان آن حضرت را کشتند.

چهارده قرن تمام است که قبر شریف آن حضرت در شام میعادگاه عاشقان است، ارادتمندان خاندان عصمت و طهارت به عتبه بوسی آن حضرت شرفیاب می شوند و حاجت روا برمی گردند.

سیف بن عَمیره از اصحاب امام صادق علیه السلام که در نیمه ی اول قرن دوم هجری می زیست، چکامه ای در 107 بیت دارد که متن کامل آن در منتخب طریحی آمده است:

ایشان در این ابیات از حضرت رقیّه نام برده می گوید:

ورقیة رقّ الحسود لضعفها

وغدا لیعذّرها الّذی لم یعذّر

- برای حضرت رقیه حتی حسودان، دلشان سوخت، به جهت ضعف و ناتوانی او، او را معذور دانستند کسانی که دیگر شهیدان را معذور نمی دانستند.(1)

سپس در مورد حضرت ام اکلثوم می نویسد:

لم أنسها وسکینة ورقیّة

یبکینه بتحسّر وتزّفر

- من او را هرگز فراموش نمی کنم، که حضرت سکینه و حضرت رقیه با چه حسرت و آه برایش گریه می کردند.(2)

شاعر «سیف بن عَمیره» نام دارد، از شاگردان امام صادق علیه السلام و از راویان زیارت عاشوراست.(3)

نجاشی پیشتاز علمای رجال او را توثیق نموده، فرموده: او ثقه است و صاحب کتاب می باشد.(4)

ص: 201

روی این بیان نام نامی و یاد گرامی حضرت رقیّه در نیمه ی اول قرن دوم هجری مطرح بوده و این شاعر اهل بیت دو بار از او نام برده است.

شخصیّت برجسته ی جهان تشیّع در قرن هفتم، عماد الدّین طبری، متوفای 675 ق. در کتاب بی نظیر «کامل بهائی» مشروح شهادت حضرت رقیه علیهاالسلام را در خرابه ی شام نقل کرده است.(1)

علامه ی حلّی در اجازه ای که به فرزند او داده، از پدرش عمادالدّین به عنوان: امام، عالم، فاضل، زاهد، عابد، پارسا، شیخ طائفه، رکن اسلام و عماد موءمنان تعبیر کرده است.(2)

محدّث قمی متن کامل داستان شهادت آن حضرت را به تفصیل از کتاب کامل بهائی نقل کرده است.(3)

طبری نیز آن را از کتاب «الحاویه» تألیف قاسم بن محمد بن احمد مأمونی روایت کرده است. (4)

ابن شهر اشوب، متوفای 588 ق. برای امام حسین علیه السلام سه دختر، به اسامی: سکینه، فاطمه و زینب نام برده است.(5)

اربلی، متوفای 693ق. از کمال الدین - محمد بن طلحه - نقل کرده که امام حسین علیه السلام چهار دختر داشته است، آنگاه از سه دختر به نام های: سکینه، فاطمه و زینب نام برده، از چهارمی نام نبرده است.(6)

علامه ی بزرگ شیخ محمدطاهر سماوی، متوفای حدود 1320 ق. می نویسد:

امام حسین علیه السلام چهار دختر به نام های: سکینه، فاطمه، زینب و رقیّه داشت.(7)

ص: 202

ابوالحسن علی ابن ابی القاسم بن زید بیهقی (493 - 565 ق) مشهور به «ابن فندق» در کتاب انساب خود در مورد فرزندان امام حسین علیه السلام می نویسد:

از فرزندان امام حسین علیه السلام به جز امام زین العابدین، فاطمه، سکینه و رقیّه باقی نماند.(1)

ابن فندق از بزرگان اصحاب و از اجلّه ی مشایخ ابن شهر اشوب بود.(2)

پس از این همه منابع برای وجود دختر سه ساله ی امام حسین علیه السلام هیچ تردیدی برای شخص منصف نمی ماند.

اگر هیچ مدرکی برای وجود آن حضرت نبود، بروز این همه کرامات در حرم

باصفای آن نازدانه برای اثبات وجودش کافی بود.

به ویژه پدیدار شدن جسد مطهّرش بعد از 1200 سال خود کرامت بزرگی است.

این داستان را مرحوم حاج ملا هاشم خراسانی، در کتاب ارزشمند «منتخب التواریخ» از شاهدان عینی نقل کرده است.(3)

مشروح این داستان را ما در کتاب «اجساد جاویدان» آورده ایم.(4)

این حادثه ی شگفت انگیز در حدود سال 1280 ق. رخ داده است ولی مرحوم طبیب زاده در کتاب «هشت بهشت» نقل کرده که یک بار دیگر بدن شریف آن نازدانه پس از آن تاریخ مشاهده شده، آنگاه از شاهدان عینی نقل کرده که همه ی بدن کبود بود و آثار ضربات دشمن در پیکرش مشهود بود.

از مرحوم آیة اللّه حاج میرزا جواد تبریزی قدس سره در حرم حضرت رقیّه علیهاالسلام در مورد آن حرم مطهّر سوءال شد، آن مرجع بزرگ به تفصیل سخن گفتند، از جمله فرمودند:

ص: 203

مقام و مزار حضرت رقیّه بیت الحسین علیه السلام که از اوّل مشهور بود، گویا سیدالشهداء، امام حسین علیه السلام ، نشانی از خود در شام به یادگار سپرده است که فردا کسانی پیدا نشوند که به انکار اسارت خاندان طهارت و حوادث آن بپردازند. این دختر خردسال گواه بزرگی است بر این که در میان اسیران حتّی دختران خردسال نیز بوده اند. ما ملتزم بر این هستیم که بر دفن حضرت رقیّه علیهاالسلام در این مکان شهرت قائم است.(1)

از مرحوم میرزا علی محدّث زاده، فرزند مرحوم شیخ عباس قمی نقل شده که در یکی از سال هایی که در تهران منبر می رفتم، برای دهه ی محرم به چندین مجلس وعده داده بودم، در آستانه ی محرّم الحرام تارهای صوتی ام دچار مشکل شد، به پزشک مراجعه کردم، گفت: مطلقاً نباید صحبت کنید.

شب اول ماه به امام حسین علیه السلام متوسّل شدم، در عالم روءیا دیدم که مجلسی هست و امام حسین علیه السلام تشریف دارند، به یکی از علمای موجود در مجلس امر فرمودند که روضه بخواند، او پرسید: چه روضه ای بخوانم؟

فرمود: روضه ی دخترم رقیّه را.

آن شخص شروع به روضه کرد و امام حسین علیه السلام و همه ی حاضران گریه کردند.

بیدار شدم و دیدم که تارهای صوتی ام هیچ مشکلی ندارد و به برکت توسّل به آن حضرت، دهه ی محرّم به مجالس رفتم و بدون هیچ مشکلی به وعده هایم عمل کردم.

از مرحوم آیة اللّه حاج آقا حسن امامی نقلی شنیدم که یکی از منبری های معروف تهران یک دهه به اصفهان دعوت شد، در شب سوّم حضرت رقیّه را منکر شد، شب چهارم بر فراز منبر نشست، بسم اللّه گفت، چیزی به یادش نیامد، از منبر پایین آمد و رفت به تهران.

ص: 204

شب سوم محرم الحرام 1434 نیز یکی از چهره های معروف تهران در سیمای جمهوری اسلامی در مورد وجود آن حضرت تشکیک کرد و در همان ایّام به سکته مبتلا شد. فرزندانش از همه تقاضا می کردند که برای ایشان دعا کنند و به حضرت رقیّه متوسّل شوند، که این کسالت به مرگ او منتهی شد و این اظهار

ندامت سودی نبخشید.

تکان داد.

این طلبه از بغل دستی پرسید: آن بزرگوار کیست؟ گفتند: حضرت سیدالشهداء علیه السلام ، اینها شهدا هستند و آن پیام آور جناب حرّ می باشد.

چند روز بعد نامه ای توسّط مسافر به دستش رسید و معلوم شد که در همان لحظه خداوند پسری به او عنایت کرده و برای همسرش هیچ مشکلی پیش نیامده است.

در مورد حضرت مسلم علیه السلام مطالبی گفتی که هرگز از احدی نشنیده بودم. نفر دوم و سوم نیز همان عبارت را گفتند.

آقای نوری آن را بدون واسطه از شیخ جعفر و او نیز از پدرش شیخ صالح دجیلی نقل کرده است.

ای کاش هزار جان داشتم و همه ی آنها را در راه تو فدا می کردم.

روز عاشورا پس از شهادت جناب حبیب، زهیر امام حسین علیه السلام را تسلّی می داد و عرضه می داشت: مگر نه این است که ما بر حق هستیم، دیگر از مرگ هراسی نداریم.(1)

ص: 209

ص: 210

هنگامی که امام زین العابدین علیه السلام از دفن امام حسین علیه السلام فارغ شد، یک مشت از خاک قبر آن حضرت برداشت، از آن مُهری برای سجده و تسبیحی برای خود ساخت که به هنگام ورود به کاخ یزید آن را در دست داشت.(1)

حضرت موسی بن جعفر علیه السلام با اعجاز امامت برای تشییع جنازه بی بی شطیطه به نیشابور تشریف فرما شدند و از خاک قبر امام حسین علیه السلام بر جنازه او پاشیدند.(2)

در روایت آمده است که قرار دادن تربت در قبر موءمن موجب امان می باشد.(3)

در حدیث است که حوریان بهشتی هنگامی که ببینند فرشته ای برای هدفی به زمین نزول می کنند، از آنها می طلبند که از خاک قبر امام حسین علیه السلام برای آنها هدیه بیاورند.(4)

امام صادق علیه السلام هرگز به جز بر تربت امام حسین علیه السلام سجده نمی کرد.(5)

نپذیرفتند.

رئیس آنها ما را به اطاقی برد که در آن یک نفر در حال کُما بود.

گفت: این پدر من است، سه روز است که در حال کُما می باشد، تا صبح به شما مهلت می دهم، از خدای خود بخواهید که پدرم خوب شود.

اگر پدرم تا صبح خوب شود، ما همه مسلمان می شویم و إلاّ همه ی شما را می کشیم.

یکی از ما زیارت عاشورا شروع کرد، دیگری نماز حاجت خواند.

یکی از همراهان ما پزشک بود، او در پای آن مریض جای نیش افعی پیدا کرد.

نزدیک صبح من یادم آمد که تربت همراه دارم، از آن تربت بر جای نیش زدیم، خون سیاه از آن فوّاره زد، در همان لحظه چشم باز کرد و گفت: من تشنه هستم.

دکتر گفت: آب برایش خوب نیست، شیر بدهید.

شیر داند و در ظرف چند ساعت حالش خوب خوب شد و کلّ اهالی آن روستا مسلمان و شیعه شدند.

محمود را باز کردیم و در دهانش ریختیم، همان لحظه بلند شد و نشست.

2) روز پنج شنبه 11 شوال 1422 برابر 6/12/80 ش. آقای شیخ جعفر تبریزی، فرزند مرحوم آیة اللّه حاج میرزا جواد تبریزی در منزل آقای نائینی، در حضور آقای علیدوس، آقای گنجی، آقای باعثی و آقای سیّدی گروهی را نقل کرد که با تربت شفا گرفته اند، از جمله برادرش آقای دکتر کاظم که در بنگلادش عارضه ای در یک چشمش پیدا می شود، پزشکان جواب می کنند، به محضر مرحوم آیة اللّه تبریزی تلفن می زند و می گوید: من چنین مشکلی دارم و می خواهم بیایم به ایران، پس از قطع تلفن ایشان می پرسد: آیا کسی هست که بنگلادش برود؟ می گویند: شخصی به نام علی نواز عازم بنگلادش می باشد، مقداری تربت توسط ایشان می فرستد، شب آقای دکتر کاظم آن را بر چشم می نهد، صبح که بیدار می شود می بیند هیچ اثری از آن عارضه نیست. به دکتر معالج خود مراجعه می کند و او می گوید: دستگاه من جواب نمی دهد.

3) ایشان در همان مجلس از یک نفر سنّی سخن گفت که دستیار آن پزشک بود و سال ها برای اولاددار شدن تلاش کرده بود و به نتیجه نرسیده بود، به

وسیله ی تربت، اولاددار شد و همه ی قبیله اش شیعه شدند.

4) روز پنج شنبه 27 ذیقعدة الحرام 1434 برابر 11/7/92 ش. آقای حاج محسن شیرازی مدّاح با اخلاص اهل بیت علیهم السلام نقل کرد که چند سال پیش درِ نوشابه را باز می کردم، یک مرتبه درِ نوشابه با شتاب عجیبی به چشمم خورد و چشمم به شدّت مجروح شد، سفید و سیاهش به هم ریخت، همه ی اعضای خانواده ناراحت شدند، به مادرم گفتم: تربت داری؟ گفت: آری تربت اصل دارم. مقداری تربت آورد، آن را در یک قاشق چای خوری در آب حل کردم و به چشمم ریختم، در چند لحظه چشمم به حالت طبیعی برگشت و بینایی اش را بازیافت، فقط قرمز ماند.

عصر به نزد دکتر زمرّدین رفتم و گفتم: امروز ظهر چنین حادثه ای رخ داد. دکتر گفت: مرا سر کار گذاشته ای؟ این اقّلاً یک ماه پیش خونریزی کرده، خوب

ص: 214

شده است. گفتم: نه، همین امروز واقع شده است. گفت: امکان ندارد. گفتم: تربت ریخته ایم و به این وضع درآمده است. از جای خود برخاست، پیشانی ام را بوسید و گفت: این چشم نیازی به درمان ندارد، فقط برای آرامش دل خانواده تان قطره می نویسم و گرنه با عنایت امام حسین علیه السلام رفع مشکل شده است.

این طور نیست، خداوند بقعه هایی دارد که دوست دارد که در آنها عبادت شود، یکی از این بقعه ها حائر امام حسین علیه السلام می باشد.(1)

قدر مسلّم از حائر امام حسین علیه السلام زیر گنبد و اطراف ضریح آن حضرت می باشد، که حدوداً از هر طرف ده متر (بیست ذراع) می باشد.(2)

در حدیث دیگری از امام صادق علیه السلام بیست و پنج ذراع از هر طرف بیان شده(3) ، که شامل حرم مطهر تا حدود قبر جناب حبیب از طرف بالای سر و قبور

شهدا از طرف پایین پا می باشد.

در حدیث دیگر حریم قبر امام حسین علیه السلام یک فرسخ در یک فرسخ بیان شده و آن مساحتی است که امام حسین علیه السلام به هنگام ورود به کربلا آن قسمت را خریداری کردند.(4)

بر این اساس زیر گنبد اشرف بقاع عالم است و محدوده حرم در رتبه ی دوم و شهر کربلا در رتبه ی سوم، شرافت خاصّ خودش را دارد.

بر اساس روایات هر فردی از دوستان اهل بیت علیهم السلام در این محدوده دفن شود، از بسیاری از عذاب های عالم برزخ در امان خواهد بود.(5)

بر اساس روایات، امام حسین علیه السلام از طرف راست عرش خدا به قتلگاهش نظر می کند، به زائرانش عنایت می کند(6) به گریه کن هایش توجّه می کند و برای آنها استغفار می فرماید.(7)

علامه سماوی در کتاب «مجالی اللّطف» تحقیق جالبی پیرامون محدوده حائر دارد که از سوی عتبه عباسیّه چاپ و منتشر شده است.

ص: 216

حائر امام حسین علیه السلام چند ویژگی دارد:

1) نماز مسافر در حائر امام حسین علیه السلام مخیّر بین تمام و قصر است.

شیخ مفید قدس سره می فرماید: اصل در نماز مسافر قصر است، ولی بر اساس روایات صحیحه در چهار مکان مسافر می تواند نمازش را تمام بخواند، در این موارد قصر جایز و اتمام افضل است.(1)

این چهار مکان عبارتند از: مسجدالحرام، مسجدالنّبی، مسجد کوفه و حرم امام حسین علیه السلام .(2)

2) خاکی که از آن مکان برداشته شود، اکسیر شفا می باشد، حجاب های هفتگانه را می شکافد، موجب قبولی نماز می شود، موجب امان از هر خوف و امان از عذاب قبر و عالم برزخ می باشد.

خاک شفا از اطراف حرم مطهّر تا فاصله ی هفتاد ذراعی برداشته می شود.(3)

3) دعا در زیر گنبد مستجاب می باشد و آن به عوض شهادت آن حضرت است.(4)

ص: 217

اَللّهُمَّ هذا دِینُکَ أَصْبَحَ باکِیاً لِفَقْدِ وَلِیِّکَ، فَصَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَ وَلِیِّکَ رَحْمَةً لِدِینِکَ؛

اَللّهُمَّ هذا کِتابُکَ أصْبَحَ باکِیاً لِفَقْدِ وَلِیِّکَ، فَصَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَ وَلِیِّکَ رَحْمَةً لِکِتابِکَ؛

اَللّهُمَّ وَ هذا أَعْیُنُ الْمُؤْمِنینَ أَصْبَحْتَ باکِیاً لِفَقْدِ وَلِیِّکَ، فَصَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَ وَلِیِّکَ رَحْمَةً لِلْمُؤمِنینَ؛

خداوندا! این دین تست که در نبود ولیّت گریان است، پس بر محمد و آل محمد درود بفرست و در فرج ولیّت، از باب ترحم بر دین خود تعجیل فرما.

خداوندا! این کتاب تست که در نبود ولیّت گریان است، بر محمد و آل محمد درود بفرست و از باب ترحم بر کتاب خود، در فرج ولیّت تعجیل فرما.

خداوندا! این دیدگان مؤمنان است که در نبود ولیّت گریان است، بر محمد و آل محمد درود بفرست و از باب ترحم بر مؤمنان، در فرج ولیّت تعجیل فرما.(1)

ص: 218