یکی از این روضه های بهشتی، آستان مقدّس و ملکوتی سیّدالکریم مولا حضرت ابراهیم بن موسی بن جعفر و فرزند بزرگوارش حضرت اسماعیل(ع)می باشد که در دولت آباد برخوار، محله ی زمان آباد (امامزاده ی نرمی) و در 10کیلومتری شمال اصفهان واقع است .

این مکان مقدّس ملجأ و پناه شیعیان امام امیرالمؤمنین علی(ع) بوده است که نشان از هزاران کرامت و گره گشایی از بندگان درمانده ی خداوند دارد و این چشمه ی فیض الهی، دل و جان های بسیاری را از چشمه سار معرفت سیراب کرده است و سر گذشت ره یافتگان حریم کرامت آن جناب نقل محافل عام و خاص شده است .

از بی شمار کرامات سیّدالکریم حضرت ابراهیم(ع) و فرزند بزرگوارش(ع) مجموعه ی بسیار کوچک و مختصری در شماره ی یک «ره یافتگان حریم کرامت» در فروردین سال 1381 تنظیم و منتشر شد و با همه ی نقص و کاستی هایی که دارد به ساحت مقدّس و ملکوتی مولایمان حضرت ابراهیم بن موسی بن جعفر(ع) و فرزند بزرگوارش حضرت

ص: 3

اسماعیل(ع) تقدیم می گردد. امید است مورد پسند امام زمان و صاحب اختیارمان حضرت حجة بن الحسن المهدی(عج) قرارگیرد.(إن شاءالله)

لازم به توضیح است از همان ابتدای شروع جمع آوری کرامات از طرف غریب و آشنا تماس های زیادی گرفته می شد و کرامات و سرگذشت های جالبی به اطّلاع بنده می رسید. در ابتدا حیران مانده بودم که از کجا شروع کنم و در فکر بودم که این کار در وسع بنده ی بی بضاعتی چون من نیست ولی بالاخره به این نتیجه رسیدم که از باب وظیفه همین مقدار مختصر نیز برای کسانی که به دنبال حقیقت هستند کافی است و « در خانه اگر کس است یک حرف بس است.»

در پایان برخود واجب می دانم که از همه ی کسانی که حقیر را در این راه، صمیمانه یاری کردند تقدیر و تشکر کنم

ص: 4

امیدواریم که بار دیگر توفیق پیدا کنیم تا کرامات و سرگذشت های دیگری را بر این مجموعه بیفزایم. (إن شاءالله)

در خاتمه از تمامی خوانندگان محترم می خواهم که این خادم افتخاری آستان مقدّس فرزند موسی بن جعفر(ع) را از دعای خیر فراموش نکنند .

والسّلام

سیّد رسول سجّادی نسب

1395/7/4

ص: 5

1.احترام گذاشتن به اسلام و مقررات آن

2. احترام گذاشتنن به پیامبر اکرم(ص)

3. احترام به اولاد، اعقاب و ذراری آن حضرت (ص) »

2) عن الرّضا علیه السّلام:

«اَلنَظَر اِلیَ ذُریتِِنّا عِبادَةٌ، فَقیلَ لَهُ : یابنَ رَسُولِ اللهِ، النَّظَرُ اِلیَ الاَئِمَةٍ مِنْکُمْ عِبادةٌ اَمْ اَلنَظُر الیَ جَمیع ذُریةَ النبی علیه السّلام، فَقالَ: بَلِ اَلنَظُر الیَ جَمیع ذُریةِ النَّبی عَبادَة ٌ ما لَمْ یُفارِقُوا مِنهاجَهُ وَلَم یَتَلَوَّثوا بِالَمُعاصی و تَلاوَ اِنَّ الذینَ یُؤذُونَ الله و رسولَهُ لَعَنَهُمُ الله ُفِی الدُّنیا وَ الاخِرَةِ وَ اَعَدَّ لَهُمْ عذاباً مُهیناٌ»

امام رضا (ع)فرمودند: « دیدار اولاد و اعقاب ما عبادت است . به حضرت گفتند: ای فرزند رسول خدا دیدار از امامان و پیشوایان معصوم شما عبادت است یا دیدار تمام ذریّه . فرمودند: دیدار همه ی اولاد پیغمبر عبادت است تا زمانی که از راه او و اسلام منحرف نشده باشند و خویشتن را به گناه و معصیّت آلوده نساخته باشند.» سپس این(سوره احزاب آیه 57) را تلاوت فرمودند:«کسانی که خدا و رسولش را بیازارند، خداوند آن ها را در دنیا و آخرت لعن می کند و برای آنان عذابی خوار و پست کننده آماده کرده است.»

ص: 7

3) امام موسی بن جعفر (ع) فرمودند:

« مَنْ لَم یَقْدِرُ اَنْ یَزُورُنا، فَلْیَزُرْ صالِحی مَوالینا، یَکتُبْ لَهُ ثَواب َزیارَتِنا » (بحار الانوار ج 71 ص 354، ثواب الاعمال ص124)

«هر کسی توانایی ندارد که به زیارت ما بیاید، حتماً دوستداران صالح ما را زیارت کند تا ثواب زیارت ما برای او نوشته شود.»

از نعمت های بسیار ارزشمند و حیاتبخش برای شیعیان، قبور مقدّس معصومین علیهم السّلام و فرزندان بزرگوارشان امامزادگان عظیمُ الشأن هستند که در سرزمین اصلی مسلمانان و شیعیان جهان یعنی کشورهای ایران، عراق و عربستان و ... بطور پراکنده وجود دارند و ارادتمندان و علاقه مندان به آیین محمّدی و خاندان رسول مکرّم اسلام(ص) با حضور مشتاقانه و همراه با احترام و علاقه ی خاص به صاحبان این قبور مطهّر، روح خود را صفا داده و ایمان خود را تقویّت می نمایند و برای ابتلائات روحی و جسمی خود شفا و برای آخرت خود ذخیره و آمرزش می طلبند. واقعاً اگر این اماکن مقدّس و روحانی برای رفتن به سوی خدا و خلوت کردن با ربّ العالمین و ارحم الرّاحمین نبود چگونه ممکن بود آرامش روحی و صفای درون را به دست آوریم؟ این مکان های مقدّس، مکان امن و امان گرفتاران، دلسوختگان، مظلومان، رنج کشیدگان و دوستان آل محمّد (ص) می باشد

ص: 8

که در آن ها انس با خدا و ذکر و تسبیح و عبادت الهی میسّر است و صفا و روحانیّت آن جان را حیاتی تازه و قلب آدمی را آرامش و طمأنینه می بخشد . الا بذکر الله تطمئن القلوب

«قبر شریف جناب امام زاده ابراهیم بن موسی بن جعفر (ع) که واقع است در یکی از بلوک اصفهان و او الآن مشهور است به امام زاده نرمی .» _ کذا فی حاشیه الروضات _

2.عالم ربّانی و محقّق بزرگوار مرحوم آیت الله حاج میرزا محمّد باقر چهار سوقی روضاتی(اعلی الله مقامَه) در کتاب روضات الجنّات جلد اوّل صفحه134 می نویسد :«قبر ابوالفتوح اسعد عجلی،واعظ، فاضل، پارسا و عابد که از فقهای شافعی بوده و از بزرگان مشایخ صوفیه و اجلّای رؤسای آنان بوده است، در داخل بقعه امام زاده ابراهیم بن موسی بن جعفر (ع) در خارج از دروازه ی طوقچی قرار دارد. ابوالفتوح در سال 515 ه_ .ق در اصفهان متولّد شد و مصادف با 28صفر سال 600 ه_..ق وفات یافت.»

3. موّرخ توانا و محقّق متّقی و معاصر مرحوم حسین عمادزاده اصفهانی در کتاب زندگانی امام هفتم (ع) -که در دو جلد به رشته تحریر در آمده است.- نوشته است (1)

ص: 10

عمومی می شد و علاقه مندان به خاندان عصمت و طهارت گنبد و بارگاه هایی برای آنها می ساختند .

از ساداتی که به ایران آمدند دو دسته ی بارز را می توان نام برد که از حجاز ویمن وعراق به ملازمت خاندان اهل بیت برای استفاده از محضر امام رضا(ع)در زمان ولایت عهدی به طرف خراسان رهسپار شدند:

دسته اول جمعیّتی بودند که در رکاب حضرت فاطمه معصومه(ع) دختر حضرت موسی بن جعفر (ع) گرد آمدند و از مدینه حرکت کردند.(این عدّه حدود چهارصد نفر بودند.)

دسته دوم جمعیّتی بودند که در ملازمت حضرت احمد بن موسی بن جعفر (ع) «معروف به شاهچراغ »حرکت کردند واین جمعیّت را حدود دوازده هزار نفر نوشته اند.

با روشن شدن حال و عاقبت کار این دو زَعیمْ که خواهر وبرادر بودند وبرای ملحق شدن به برادر والاتبار خود حضرت علی بن موسی الرّضا که در مقام ولایت عهدی ظاهر بود حرکت نمودند، از سرنوشت امام زادگان دیگر نیز مطلّع خواهیم شد.

در شرح زندگانی حضرت علی بن موسی الرّضا(ع)که قبل از این کتاب طبع ونشر یافته است اشاره نمودم که مأمون عباسی به چند

ص: 12

دلیل سادات علوی را دعوت نمود و در مرو که پایتخت او بود تمرکز داد. یکی برای آنکه از تعرّض و قیام آنان وحادثه ای نظیر حوادث فخ و واقعه یحیی و قتل شصت سیّد علوی وخروج زید ویحیی فرزندان حضرت سجّاد(ع) در امان بماند و دیگر آن که آن ها را تحت ریاست بزرگان علوی زیرنظر بگیرد و لذا 44هزار نفر از سادات را با احترام به مرو دعوت نمود و امام رضا(ع)را با نظر آنها به ولایت عهدی برگزید وچون بین دو راهی سیاست بیچاره شد وزیر ایرانی خود را کشت وامام رضا (ع) را مسموم نمود و برای دفاع از انقلاب اعراب بغداد و اختلاف بنی عباس خود را به بغداد رسانید.

درضمن برای آنکه از تمرکز این سادات مصون بماند و برای آنکه سادات دیگری از حجاز و عراق و یمن به آن ها ملحق نشوند و موجب فتنه نگردند، دستور داد به تمام اطراف وجوانب بخش نامه بفرستند که هر کجا سادات علوی را دیدند دستگیر کنند یا به قتل برسانند.

قتل رسیدند. البتّه بعضی از آنها فرار کردند و آواره ی کوه ها، ارتفاعات، تپّه ها و بیغوله ها شدند و در این جریان 22نفر از امام زادگان به شهادت رسیدند که قبور آن ها در ساوه و قم و اطراف آن مزار عمومی مسلمین است.1 (1)

شیخ مفید(ره) می نویسد: امام موسی کاظم(ع)دارای اولاد فراوان بودکه به 37 فرزند پسر و دختر می رسد، 18 پسر و19 دختر بدین ترتیب:

پسران: (1)علی الرّّضا (2) ابراهیم (3) عبّاس (4) هاشم از یک مادر (5) اسماعیل (6)جعفر (7) هارون (8) حسن از یک مادر (9) احمد (10) محمّد (11) حمزه از یک مادر (12) عبدالله (13)اسحاق (14) عبیدالله (15)زید (16) حسن (17)فضل (18) سلیمان که از یک مادر بوده اند.

دختران: 1- فاطمه کبری 2- فاطمه صغری 3- رقیّه 4- حکیمه 5- امّ ابیها 6- رقیه صغری 7- کلثوم 8- امّ جعفر 9- لبابه 10- زینب 11- خدیجه 12- علّیّه 13-حسنه 14- آمنه 15- بریهه 16- عایشه 17- امّ سلمه 18- میمونه 19-امّ کلثوم

ابن خشاب فرزندان پسر را 20 و دختران را 18 نوشته است و محمّد بن طلحه شافعی از او اقتباس نموده و 20 و 18 را انتخاب کرده است ... .

ابن جوزی فرزندان پسر را20 و دختران را هم 20 نفر نوشته و محمّد و عمر را اضافه کرده و در مورد دختران فواطم نوشته که چهار فاطمه بوده اند ... .

ص: 16

صاحب کتاب عمدة الطّالب می نویسد : امام هفتم(ع) 60 فرزند داشته است که 37 دختر و 23 پسر نقل نموده است . پنج پسر او عقب نداشته اند... و سه پسر او اولاد پسر نیاورده اند ... و پنج پسر داشته که در اعقاب آن ها اختلاف است ،حسین، ابراهیم اکبر، هارون، زید و حسن و ده فرزند آن حضرت عقب داشته اند: علی، ابراهیم اصغر، عباس، اسماعیل، محمّد، اسحق، حمزه، عبدالله، عبیدالله، و جعفر .

زیاد شده اند و سادات موسوی و رضوی همه از این خاندان می باشند که احصا و شمارش آن ها مشکل می باشد .

آنچه ما در این مجموعه نگاشته ایم حاصل مطالعه ی صدها جلد کتاب است که دست چین شده، به نظر خوانندگان عزیز می رسانیم.

«امیر ابراهیم المرتضی» سیدی جلیل و امیری نبیل و فاضلی محترم بود و از پدر و اجدادش نقل حدیث نموده است و مردم را به امامت برادرش امام رضا (ع) می خواند و چون به مأمون خبر دادند او را به شفاعت امام رضا(ع) امان داد و متعرّض او نشد .

علامه مامقانی می نویسد:« شیخ مفید در ارشاد و طبرسی در اعلام الوری در مورد حضرت ابراهیم(ع) می نویسند:« او مردی شجاع، کریم و والی یمن بوده است و ابوالسّرایا با او در کوفه بیعت نمود و بعداً نزد مأمون مورد تکریم و احترام قرارگرفت .

ص: 19

اضافه می کنند که برای هر یک از فرزندان امام موسی کاظم(ع) فضیلت و منقبتی حاصل بوده است .»

فاضل مجلسی در وجیزه و محقّق بحرانی در البلغه می نویسند:« ابراهیم بن موسی الکاظم(ع) ممدوح و از روات معتمد بوده است و از اوصیای امام بود و نیز می نویسد ابراهیم اکبر و برادرش ابراهیم اصغر و عباس و قاسم و اسماعیل و احمد از امّ احمد بوده و در وصیّت امام این چند نفر به ریاست امام رضا(ع) وصیّ حضرت موسی کاظم (ع) بوده اند که درباره ی صدقات عضویت و نظارت داشته اند .»

ابراهیم بن موسی(ع) از کسانی است که حدیث رضوی سلسلة الذّهب را نقل نموده است .

ص: 20

آن چه از مفاد اخبار انساب استفاده می شود حضرت موسی بن جعفر (ع) دو پسر ابراهیم داشته که به نام ابراهیم اکبر و ابراهیم اصغر مشهور بوده اند و به شرحی که ما در کتاب زندگانی حضرت ابوالفضل (ع) و حضرت زینب کبری (س) و حضرت علی اکبر و علی اصغر علیهماالسّلام نوشته ایم تکرار اسامی و تشابه اسماء موجب اختلاف اخبار انساب شده و درباره ی اولاد حضرت موسی بن جعفر(ع) یک جهت سوم هم داشته و آن فشار عبّاسیان بر محو و قتل آن ها بود که به نام مستعار فراری می شدند .

به نظر نگارنده1(1) ابراهیم اکبر بلا عقب از دنیا رفته و ابراهیم اصغر است که جدّ سیّد مرتضی می باشد و مزار یکی از آن ها در بغداد در مقابر قریش و یکی از آن ها در اصفهان در قریّه ی امام زاده نرمی در بلوک برخوار است .

ص: 21

در سلسله اولاد این ابراهیم خواه بزرگ یا کوچک سادات و علمای با فضیلت و مکرمت بوده اند که شاخص آن ها سیّد رضی و مرتضی و خاندان سیّد صدرالدّین عاملی اصفهان و اجداد و احفاد او می باشند و بسیاری از علمای سادات از این سلسله بوده اند که در کتب انساب نام و حال آن ها ضبط شده است .

از امام زاده های مشهور که میشناسیم امام زاده محمود در دولت آباد اصفهان در دوکیلومتری شرقی در مزرعه باغ محمود موسوی که آن مزرعه هم به نام خود آن بزرگوار بوده است و امام زاده شاهبازی در املاک کمشچه اصفهان که دارای گنبد و بارگاهی است، امام زاده مؤمن در حبیب آباد برخوار و امام زاده ابراهیم و اسماعیل(ع) در زمان آباد نرمی که به امام زاده نرمی معروف و مشهور است و در برخوار شهرت و مقامی ارجمند دارد و از اطراف و اکناف شهر اصفهان دوستان و مشتاقان به زیارت آن حضرت می روند و بسیار مجرّب و مورد تقدیس و تکریم است .»1(1)

ص: 22

باشد رضا ولیِ خداوند این جناب

صاحب کرامت است و ِبراهیم ا صغرست

بامعرفت نما تو زیارت زصدق دل

بی شک بدان ذخیره ی فردای محشر ست

زیبا سرود « پور نریمان » بر این دو نور

کاین سرزمین به جلوه، چو خورشیدخاورست

«مرحوم حاج شیخ محمّد نریمانی(پور نریمان) »

ص: 25

به او معصومه خواهر مادرش زهراست

ش_ع_اع ن_ور داور باش__د اب_راه_ی_م

دوم_ه_______رو م__ه دو گ_ل واژه

دوس___ل__ط___ان ودو ش______هزاده

ه___م ابراهی__م ه__م اس_م__اع_ی_ل

خ___دا ای__ن_ج___ا م_ک__ان داده

طبیب وکوی اودارالشّفا باشد

مرام وکار او لطف وعطا باشد

ادب کن با وضو این جا قدم بگذار

که این جا مهبط اهل ولا باشد

دوم_ه_______رو م__ه دو گ_ل واژه

دوس___ل__ط___ان ودو ش______هزاده

ه___م ابراهی__م ه__م اس_م__اع_ی_ل

خ___دا ای__ن_ج___ا م_ک__ان داده

حریمش شوکت عرش خدادارد

گدایش برتری بر ماسوا دارد

طلب کن حاجتت «صادق» که این مولا

هزاران زائر حاجت روا دارد

اکبر نریمانی«صادق»

ص: 28

تو و مادر ائمه که شهید راه دین است*** تو و آن امام پاکان که امیر مؤمنین است

تو و آن همه جفاها که به هشت وچار رفته*** که زمین آسمان را ز شرار قهر تفته

تو بخواه از خداوند جهان ظهور قائم*** فرج و ظهور مهدی که به یاد ماست دائم

تو بخواه نصرت «خامنه ای» ز حیّ باری***که امید مؤمنین است و نماد پایداری

نه«صبا» رسد به کویَت به امید دل نوازی***همگان مقیم کویَت به ثنا و عشق بازی

نگارنده

ص: 32

«بیدهند» واقع در منطقه ی نطنز دارای قدمگاهی است مشهور ومعروف.

این بنده درسال 1380درمعیّت هیئت امنای زحمتکش ومعتقد آستان مقدّس وتعدادی از ارادتمندان برای زیارت این قدمگاه باعظمت به روستای بیدهند مشرّف شدم. اهالی روستای بیدهند اعتقاد وایمان عجیبی به این قدمگاه دارند؛ به گونه ای که وقتی ما در مسجد این محل هنگام نمازجماعت حضورپیداکردیم و از بزرگان و عزیزان نمازگزار درمورد قدمگاه سؤال کردیم همه بدون استثنا این قدمگاه را به عظمت یاد کردند.

در خدمت امام جماعت این محل رسیدیم واز محضر ایشان در مورد قدمگاه سؤال کردیم. ایشان توضیح دادند که وقتی سادات

علوی در مسیر حرکت خود از مدینه به ایران می آیند تا به خدمت حضرت علی بن موسی الرّضا(ع) برسند، در مسیر خود با دشمنان و بدخواهان اهل بیت(علیهم السلام) روبرو می شوند ودرگیری و زد وخورد به وجود می آید. بنابراین آن بزرگواران به خاطر به وجود نیامدن درگیری، اغلب از راه های انحرافی مسیر خود را انتخاب می کنند وبه کوه وبیابان می زنند ولی باز در مسیر حرکت در مناطق مختلف ایران به شهادت می رسند. یکی از این درگیری ها

ص: 34

دردامنه ی کوه های کرکس در روستای بیدهند واقع در منطقه نطنز رخ می دهد که بر اثر این در گیری برادرحضرت ابراهیم (ع)یعنی حضرت سلیمان (ع)شهید می شوند و برادر بزرگوارشان حضرت ابراهیم(ع)در همان منطقه ایشان را دفن می کنند .

حضرت ابراهیم(ع) در مسیر حرکت کوهستانی خود در بالای کوهی حدود یک کیلومتر بالاتر از روستای بیدهند توقّفی دارند ودر زیر درختی استراحت می کنند، واین درخت از آن زمان به یادگار مانده است. قدمت این درخت بسیار زیاد و تنه اش بسیار تنومند ودرمجموع بسیار شگفت انگیز است.

تصویر1(1) این درخت که از زاویه ی بالا گرفته شده در پشت جلد کتاب آمده است2.(2)

در کنار درخت با وجود فضای کوهستانی،مردم معتقد و ارادتمند به خاندان رسالت، زمین مسطّح و نسبتاً وسیعی آماده کرده اند که محلّ تعزیه خوانی،پختن نذری وتوسّل است.

اهالی وامام جماعت روستای بیدهند، اعتقاد عجیبی به این قدمگاه دارند و هر وقت حاجت و خواسته ی بزرگی (مثل بارندگی و…)داشته باشند به آن جا می روند و به فرزند موسی بن جعفر(ع)

ص: 35

متوسّل می شوند. همچنین یکی از نمازگزاران مسجد تعریف کرد که:یک بار برای دعای باران به آن قدمگاه مقدّس رفته بودیم وبه فرزند موسی بن جعفر (ع)متوسّل شدیم. از کوه پایین نیامده ابرهای باران زا در آسمان پیدا شد وشروع به باریدن نمود.

ای آنکه توتیاست قدمگاه فاخرت

چشم امید من به تو، دنیا وآخرت

دستم تهی و راه دراز و خطر زیاد

دستم بگیر ولطف نما جان مادرت

«نگارنده»

ص: 36

اباعبدالله الحسین(ع)است. از گوشه وکنار به پناه حضرت ابراهیم و فرزندش حضرت اسماعیل علیهما السّلام آمده اند.

امشب چه کسی را به حریم شریف شفاعت خوانده اند؟و امشب چه کسی را به لباس کرامت آراسته خواهندکرد؟

خسته دلی از دیار حبیب آباد که با سرطان حنجره، ازدستگیری ودرمان طبیبان وپزشکان ناامید شده به پناه آمده است.اویک بارگلویش تحت نظر دکتر مکاریان در بیمارستان امیرالمؤمنین(ع) عمل شده وسپس به او گفته شده باید پانزده جلسه شیمی درمانی شوی.حال واحوال بسیار بدی دارد ،در منزل برادر بستری است و همه به دور او گردآمده اند، همه نگران!

عمل جراحی و شیمی درمانی خورد وخوراکش را قطع کرده است و فقط قادر به خوردن مایعات است که گاهی مواقع تهوّعی این راه امید رانیز بر اطرافیان می بندد.مادر پیرش نگران و مضطرب است. تا اینکه جرقّه ی امیدی در دلش زده می شود وفرزند بیمارش را به حرم فرزند موسی بن جعفر(ع) می خواند. اوکرامات زیادی ازحضرت ابراهیم وفرزندش حضرت اسماعیل علیهما السّلام در ذهن دارد.

ص: 38

آری شب عاشوراست وخانم منصوری به اتّفاق مادر، همسر وبعضی اطرافیان عازم آستان مقدّس می شوند و در این شب با برکت به دریای جمعیّت زائران فرزند موسی بن جعفر(ع) ملحق می شوند.

مادر، دخترش را دخیل می بندد و بقیّه به دعا و زیارت خواندن مشغول می شوند. مدتّی می گذرد .به اذان صبح چیزی نمانده، همسر نگرانش(آقای شکل آبادی)به بیرون صحن رفته وداخل ماشین خوابیده است. خانم منصوری در عالم خواب وبیداری می بیندکه حرم را گلاب وعطر می زنند و بدنش به لرزش درمی آید. به مادر می گوید:«مادر،حرم را گلاب و عطر می زنند!» ومادر جواب می دهدکه این طور

نیست بخواب. این قضیّه چندین بار تکرار می شود.

در همین لحظه شوهرش نیز که بیرون صحن داخل ماشین خوابیده است در عالم خواب می بیند که آقای بزرگواری با شال و عمامه ی سبز رنگ، کنار ماشین ایستاده اند، دست به ماشین می زنند و می فرمایند:« چرا شما به این جا آمده اید؟»آقای شکل آبادی عرض می کند: «آقا مریض داریم.» آن سیّد بزرگوار می فرمایند: «خانم مریضی که کنار ضریح است از شماست؟» آقای شکل آبادی عرضه

ص: 39

می دارد«بله» و بعد آقا با وقار تمام به طرف صحن وحرم روانه می شوند .

در داخل حرم خانم منصوری در عالم خواب می بیند که بانوی بزرگواری کاسه ی آشی می آورند و به او می دهندومی فرمایند: «این کاسه را سیّد داده است بخورید تا حالتان بهتر شود.»خانم منصوری جواب می دهد:«نمی توانم چیزی بخورم.»

بانوی بزرگوار می فرمایند : «بخورید سیّد بدش می آید»وخانم منصوری کاسه ی آش را می گیرد و بالای سرش می گذارد. خانم منصوری برمی خیزد وهمه را از این امر با خبر می کند و وِلوِله ای در حرم می اندازد. خانم منصوری که آمدنش با پای خود نبوده ودیگران زیر بغلش را داشته اند، اکنون با پای خود می رود.کسی که خورد وخوراکش قطع شده، اکنون میل به غذا پیدا کرده وبدون مشکل و به راحتی غذا می خورد وحتّی شروع به قالی بافی می کند . پانزدهم ماه شدو بنا به توصیه ی پزشک باید به آزمایشگاه برود و جواب آزمایش خون را به پزشک نشان بدهد.

بعد از آزمایش در تاریخ مقرّّر وقتی پسرش برای دریافت جواب آزمایش خون مراجعه می کند از دادن جواب آزمایش به او امتناع می کنند و عنوان می کنند که خون آزمایشی مادرتان عوض شده و باید خود مادرتان به آزمایشگاه مراجعه کند .

ص: 40

به ناچار خانم منصوری به بیمارستان می آید وپس از آن که به او می گویند خون آزمایشی شما عوض شده است ناراحت می شود و می گوید: «جواب آزمایش را بدهید؛ شما چه می دانید ما چه کرده ایم وبه چه آقایی متوسّل شده ایم!» خانم منصوری بالاخره جواب آزمایش را می گیردو نزد دکتر مکاریان می برد. دکتروقتی جواب آزمایش را می بیندواز احوال بیمار خود جویا می شود با تعجّب می گوید: «چه کرده اید که این گونه شده است!؟ مثل اینکه خونتان عوض شده است! ببینید دست شما سرخ تر است یا دست من!؟ شما از نادر افرادی هستید که از این بیماری نجات یافته. خوشا بر احوالتان!.»

الآن که چهار سال از آن قضیّه می گذرد به برکت حضرت ابراهیم بن موسی بن جعفر(ع)و فرزندش حضرت اسماعیل (ع) آرامش، دوباره به خانه ی آقای شکل آبادی برگشته است والحمدلله خانم منصوری هیچ مشکل وناراحتی نداردو صحیح وسالم زندگی عادی خود را می گذراند؛ حتّی خانم منصوری تعریف می کرد: پس از چندی از این ماجرا بدون دلیل نگران بازگشت بیماری خود شدم ومضطرب و پریشان احوال گشتم تا اینکه همان شب در عالم خواب آقای بزرگواری به من فرمود: «شما شفا یافته اید،ناراحت نباشید».

ص: 41

خانم احمدی نیز به همین امید در شب ولادت حضرت زهرا(س)به حضرت ابراهیم و فرزندش (علیهما السّلام) متوسّل شده است.

او دو سال ودو ماه است که از بیماری تنفّسی رنج می برد و در مواقع شدّت بیماری به سختی نفس می کشد ودچار حالت خفگی می شود، کنترل خود را از دست می دهد و بعد از اینکه به حالت عادی بر می گردد شروع به گریستن می کند. از دارو و درمان خسته شده است واز کلام پزشک معالجش آقای حکمتیان در می یابد که نباید چندان امیدی به بهبود داشته باشد.

«خداوندا ؛ در این هجوم ناامیدی ها چه کسی فریادرس من دلشکسته است ؟»

تا این که شبی در عالم رؤیا می بیند سیّد بزرگواری به منزل آن ها تشریف می آورند و او بیماری خود را شرح می دهد و آقا می نویسند. از خواب بیدار می شود و در دل بارقه ی امیدی را احساس می کند.

چند روزی می گذرد تا این که یک روز قبل از تولّد حضرت زهرا (س) ناخودآگاه در دل متوجّه بارگاه مقدّس وملکوتی حضرت

ص: 43

ابراهیم وفرزندش (علیهما السّلام) می شود و سر از پا نشناخته، برای توسّل به این آستان ملکوتی رهسپار می شود .

در حالی که عدّه ای از نزدیکان همراه او هستند به گونه ای زیبا به پسر موسی بن جعفر(ع) متوسّل می شود. وی به نشانه ی ادب و احترام آستان ؛ شال سبز رنگ یکی از خدّام را می گیرد و یک سر آن را به دست و سر دیگر شال را به حرم مطهّر می بندد و اطرافیان به توسّل و راز و نیاز مشغول می شوند.

شب ولادت کوثر قرآن است وساعت حدود دوازده نیمه شب. خادم محترم آستان آقای سیّد رسول نریمانی(که پدرشان نیز خادم باز نشسته ی آستان می باشد) تعریف کرد که« ناگهان از داخل حرم مطهّر صدای صلوات به آسمان بلند شد. سریع خود را به حرم مطهّر رساندم. شنیدم که باز هم حرم مطهّر پر شده از عطر کرامت و باز دست کریم آقا گره گرفتاری کسی را باز کرده است . یا الله کنان به قسمت زنانه رفتم. نزدیک شدم دیدم، همان خانمی است که چند ساعت قبل با شال خدّام به آقا متوسّل شده بود و طرفی از شال که به ضریح مطهّر بسته شده بود باز شده است.

فضا، فضای عجیبی بود.گفتم: شال را دوباره ببندید؛ اگر شفا گرفته باشد دوباره باز می شود.

ص: 44

شال را دوباره بستند. لحظه ای نگذشت؛ دست شروع به لرزیدن کرد و شال باز شد ومن به چشم خود کرامتی عجیب را مشاهده کردم.

نمی دانستم چه می گویم وچه می کنم. درآن وقت شب ناخودآگاه به طرف خانه ی مسئول هیئت امنای وقت، آقای کیمیایی رفتم و جریان را به ایشان گفتم. ایشان در وهله ی اوّل گفتند که حتماً شال را محکم نبسته بودید. گفتم نه من خود، شاهد بودم که گره را محکم بستند و… .

آقای کیمیایی در آن وقت شب به اتّفاق همسرشان آمدند و در مسیر به همسرش تذّکر می داد که حتماً سه تا چهار گره ی محکم بزند و در این باره تأکید فراوان داشت.

در داخل حرم مطهّر خانم کیمیایی سه یا چهار گره محکم زد، به گونه ای که باز شدنش به حالت عادی غیر ممکن می نمود.

بعد از اینکه گره ها محکم زده شد منتظر ماندیم ولی باز نشد!

آقای کیمیایی گفت: پس گره باز نشد ؟! گفتم آقا باور کنید دفعه ی قبل من به چشم خود دیدم که گره باز شد ولی الآن… .

که ناگهان دست خانم شروع به لرزیدن کرد ودر نهایت شگفتی کرامتی بزرگ را به نظاره نشستیم وهمگی شاهد بودیم که

ص: 45

سه یا چهار گره محکمی که باز شدنش به حالت عادی غیر ممکن می نمود، باز شد و قطره ای به دریای بیکران کرامات پسر موسی بن جعفر (ع)افزوده شد.»

فردای آن روز بر اساس تو صیّه ی هیئت امنا خانم احمدی به پزشک خود مراجعه می کند و جواب آزمایش را نیز که دالّ بر صحّت و سلامت وی بود به هیئت امنای محترم تحویل می دهد.

نگارنده این سرگذشت را با همین کیفیّت از مسئول فعلی هیئت امنا جناب حاج سیّد علی نوری نیز شنیده است. ایشان می گفت: در آن زمان بنده رئیس آموزش وپرورش منطقه ی برخوار بودم. یک روز دیدم آقای کیمیایی به دفتر آمدند و گفتند دوست دارم جریانی را برایتان تعریف کنم که به چشم خود، شاهد آن بوده ام واین کرامت و سرگذشت حیرت انگیز را برایم تعریف کردند .

در پایان لازم می دانم چند بیت از ابیات شاعر گران قدر جناب آقای عبّاس احمدی را بیاورم. ایشان اهل شاهپور آباد و از نزدیکان خانم احمدی است واین قطعه ی شعر را پس از شفا یافتن خانم احمدی سروده است.

ص: 46

35سال است که پناهم حضرت ابراهیم و فرزندش حضرت اسماعیل (علیهما السّلام) هستند. تا اینکه 15سال پیش به طور ناگهانی دست راست من درد گرفت و وقتی نزد پزشکان خصوصاً، دکتر غنایی رفتم پس از مراجعات و آزمایش های مکرّر گفتند دست راست شما سرطان دارد وباید شیمی درمانی شوی.

تعادل روحی خود را ازدست داده بودم، بسیار ناراحت وپریشان خاطر بودم؛ چرا که چندی قبل برادرم به خاطر داشتن بیماری سرطان دار فانی را وداع گفته بود. دیگر از همه چیز و همه جا قطع امید کرده بودم، راه به جایی نداشتم که ناخودآگاه متوجّه بارگاه مقدّس وملکوتی فرزند موسی بن جعفر(ع)شدم.

«خدایا سالهاست آشنای کوی حضرتش هستم،عمری است که خاک نشین درگاه اهل بیتم… آیا مرا به حضور خواهندپذیرفت!؟آیا تقدیر وخواست الهی مرا به حریم شریف کرامت راه خواهد داد…!؟»

در همین حال و احوال بودم که به بارگاه مقدّس وملکوتی حضرت ابراهیم وفرزندش حضرت اسماعیل (علیهما السّلام) رسیدم.

« خدایا تو شاهد باش، هرگاه من به زیارت می آمدم اگر در صحن و حرم مطهّر، بنّایی مشغول به کار بودکمک می کردم ،اگر هم نبود با همین دست ها،کمک خدّام حرم جاروکشی و نظافت

ص: 49

می کردم. یا سیّدالکریم شاهد باش که امروز مثل همیشه نیامده ام امروز دست راستم خبر از غمی سنگین دارد.امروز نمی توانم کمک بنّاها کنم.ای پسر موسی بن جعفر(ع) تورا به مادرت زهرا سلام الله علیها قسم می دهم که اگر برایت ارزشی دارم شفایم بده اگر هم ارزشی ندارم وتقدیر الهی نیست که شفا بگیرم جان مرا بگیر.

در همین اندیشه بودم واین گونه غم دل می گفتم که ناگهان یکی از خدّام(حاج سیّد محمد علی نریمانی)به من گفت: امروز کمک بنّاها نمی کنی؟گفتم: نمی توانم آخر دستم سرطان گرفته و از کار افتاده است.خدّام حرم که همه مرا می شناختند ناراحت شدند و دعاگوی من شدند.

شب شد وهنوز درحرم مطهّر، نوحه گر غم خود بودم.ازخدّام اجازه خواستم تا شب رادر حرم مطهّر بیتوته کنم. اجازه دادند و درحرم به فرزند موسی بن جعفر (ع)متوسّل شدم.

یکی از خدّام(حاج سیّد محمد علی نریمانی)نیز در حرم مطهّر به منظور نگهبانی خوابیده بود. در عالم خواب سیّد نورانی و بزرگواری را دیدم که نزدیک من آمدند و فرمودند: «اسداله پس چرا نشسته ای؟وکمک بنّاها نمی کنی؟برو کمک بنّاها کن.» عرض کردم«آقا یک دعایی به من بکن من دستم از کار افتاده ودکترها گفته اند

ص: 50

سرطان گرفته ای».آقا فرمودند : «إن شاءالله دستت خوب می شودو فردا کار خواهی کرد».عرض کردم « دستم با این وضعیتی که دارد خوب نمی شود» این حرف را که زدم دیدم استکان آبی در دست حضرتشان می باشد و روی دستم ریختندودستم حالت عجیبی پیدا کرد، سرد شد و از خواب بیدار شدم. فریاد کنان به جست وجوی آن سیّد بزرگوار دویدم ولی خبری نبودکه ناگهان حاج سیّدمحمّد علی نریمانی، خادم امام زاده، که از سر و صدای من بیدار شده بود گفت: «چه خبر است ؟چه اتّفاقی افتاده است؟» گفتم : «این حاج آقا سیّد کجاست؟»خادم جواب داد: «کدام حاج آقا سیّد؟!» من به خادم گفتم: «همانی که آب بر دستم ریخت»این را که گفتم خادم منقلب شد وبا حالتی خاص گفت:«شما را شفا داده اند، آقا به شما نظر کرده است… .»

صبح شد. بنّاها آمدند و شروع به کارکردند.آرام نزدیک رفتم، سلامی کردم و سطل شنی را پرکردم وکمک آن ها بالا کشیدم. همین که شروع به کار کردم، استاد بنّا که مرا ودستم را با آن حال واحوال دیده بود با تعجّب بسیار رو به کارگرها کرد و گفت:«این همان شخصی است که دیروز آمده بود و دست راستش از کار افتاده بود. من در مرحله ی اوّل انکار کردم وگفتم نه من آن

ص: 51

کسی نیستم که شما می پندارید چرا که پیش خود - از روی صداقت وسادگی- می پنداشتم مردم دورم جمع می شوند ولباس هایم راپاره پاره می کنند! ولی کاری نمی شد بکنی درست فهمیده بودند.ساکت ایستاده بودم وبه آن ها نگاه می کردم تا اینکه استاد بنّا مرا به همان قسمی که من به فرزند موسی بن جعفر(ع)داده بودم سوگند داد و به من گفت : «تورا قسم به حضرت زهرا سلام الله علیها حقیقت را ازما پنهان نکن»وقتی استاد بنّا این گونه با من سخن گفت حقیقت را گفتم.

به خانه برگشتم وفردای آن روز وقتی نزد دکتر غنایی، پزشک ذوب آهن رفتم ودستم را معاینه کرد، با شگفتی وتعجّب بسیار گفت: آقای محرابی آیا این همان دستی است که هفته ی قبل معاینه کردم؟!!جریان را برایش تعریف کردم. اشک در چشم هایش حلقه زد، منقلب شد ودر حال گریه گفت : «آری همان گونه است که می گویی. این دست از کار افتاده هیچ راه معمول برای بهبود نداشت ودست شما نظر شده است.»

ص: 52

علیخاصی برخورد کردیم و ایشان به نقل از پدرشان تعریف کردند که او شاهد بوده ، زنی به علّت بد حجابی یا ناشکری وعدم رعایت ادب حریم حرم(تردید از ایشان بود) دستش به ضریح می چسبد وپس از توسّل ودعای بسیار نجات پیدا می کند.

باز وقتی خدمت خادم محترم آستان، جناب سیّدحسن مرتضوی فرزند سیّدیوسف رسیدیم و از کرامات سؤال کردیم، ایشان نیزاین واقعه را که خودشان از نزدیک شاهد بودند برای ماتعریف کردند. برآن شدیم تا دفتر کرامات حضرت، از ذکراین واقعه خالی نباشد. هم اکنون این واقعه و کرامت ارزشمند و شنیدنی را از زبان خادم بزرگوار آستان (سیّد حسن مرتضوی) می خوانیم:

«حدود30 سال پیش زنی از شهر اصفهان نزد حاج ملّا عباس نریمانی 1(1) __ که دعانویس بود __ می آید و از ایشان برای باز شدن زبان فرزند چهاریاپنج ساله اش دعا می خواهد. ایشان بعداز مدّتی از اثر بخشی دعاهایش ناامید می شود وآن خانم را به متوسّل شدن به حرم فرزند موسی بن جعفر(ع) ترغیب می کند و می گوید که کاری از دست من بر نمی آید و باید شفای فرزندت را از حضرت ابراهیم(ع) و حضرت اسماعیل (ع) بگیری.

ص: 54

حدود ساعت ده صبح این خانم اصفهانی فرزندش را که قادر به تکلّم نبودبه حرم مطهّر می آورد وبه فرزند موسی بن جعفر(ع)متوسّل می شود. دست ها را در شبکه های ضریح می اندازد و شروع به دعا و التماس می کند. در حین توسّل رفتار نامناسب شاید بدحجابی یاحرفی به دور از ادب از زبانش خارج می شود دست این خانم به شبکه های ضریح می چسبد و نمی تواند انگشتانش را باز کند و هر اندازه تلاش و کوشش می کند تا دستش را رها کند نمی تواند، بدنش شروع به لرزیدن می کند و فریادش بلند می شود. خادم عزیز و محترم آقای سیّد حسن فرزند سیّد یوسف تعریف کرد که وقتی من چنین وضعیّتی را مشاهده کردم او را سرزنش کردم که چرا حرمت حرم را نگه نداشتی و… .

ایشان چنین ادامه دادند که :

«از ساعت حدود نه صبح تا سه بعذ از ظهر طول کشیده بود . وضعیّت بد و نگران کننده ای بود همه مضطرب وپریشان بودیم. تعدادی زائر غریب و تعدادی از اهالی نیز جمع شده بودند.

ناگهان بچّه ای که زبانش بند آمده بود وقادر به تکلّم نبود فریاد برآوردکه: «یا علی!» و زبانش باز می شود و در همان لحظه دست مادرش نیز از شبکه های ضریح رها می شود . و این چنین برای همه محبین اهل بیت علیهم السلام درس عبرت می شود که حرمت این اماکن مقدس را حفظ کنیم .

ص: 55

کشاورزی تعطیل می شد و ما بیشترین زوّار را در این فصل داشتیم.

جلو رفتم ، سلام کردم وبا تعجّب بسیار از بزرگشان پرسیدم، چه خبر است!؟ وسط هفته به زیارت آمده اید!؟ این فصل سال هیچ وقت به زیارت نمی آمدید!

وقتی چنین مسئله ای را مطرح کردم جواب داد که این کار ما داستانی عجیب وشنیدنی دارد وشروع به تعریف کرد که: «من گلّه ی گوسفند ومقداری زمین کشاورزی دارم . هر سال یکی از گوسفندان را از همان ابتدای تولّد نذر امام زاده می کنم و به اتّفاق اقوام نزدیک به امام زاده می آییم و پوست،کلّه و مقداری از گوشت آن را به خدّام حرم تحویل می دهیم و بقیّه را خودمان می خوریم.

امسال نیز همین کار را انجام دادم و یکی از برّه های کوچک را نذر امام زاده کردم. چندماهی گذشت تا اینکه دیروز وقتی گلّه ام در صحرا مشغول چرا بود نگاهی به گوسفند امام زاده کردم. دیدم که گوسفندی سر حال و چاق است! پیش خود فکر کردم ما که گوسفند نذری را تماماً به امام زاده نمی دهیم ، فقط پوست و کلّه و کمی گوشت آن را تحویل می دهیم ، بهتر

ص: 57

است این گوسفند را برای خودم بردارم و آن گوسفند کوچک تر را که هم سال گوسفند نذری است به امام زاده ببرم، بله! تصمیم خود را گرفتم ، که ناگهان دیدم گوسفند نذری به زمین افتاد و شروع به دست و پا زدن کرد! به خود آمدم و فهمیدم که چه تصمیم نادرست و زشتی گرفته ام .ناخودآگاه فریاد زدم که«یا حضرت ابراهیم! گوسفند مال خودت و من چه اشتباهی بزرگی کردم!» این راکه گفتم گوسفند دوباره ایستاد و شروع به چریدن کرد. فهمیدم که آقا چه قدر با عظمت وبزرگوارند که حتّی این جا هم مراقب احوال وافکار زائرانشان می باشند وهمچنین متوجّه خطای بزرگ خود شدم.»

امروز خویشان واقوام را به پابوس پسر موسی بن جعفر(ع)آوردم تا هم عذر خواهی کنم و همچنین نذر خود را ادا کرده باشم.

ص: 58

اکنون این واقعه ی عبرت آموز را از قول آقای صادقی می خوانیم:

«حدود سی سال قبل دسته ای زوّار که از حومه ی شهر اصفهان به زیارت می آمدند در راه زیارت سوار مینی بوس می شوند. این عزیزان مجبور بودند گوسفند نذری را داخل مینی بوس ببرند. بر حسب اتّفاق آب بینی گوسفند به شلوار علی نریمانی می مالد و او ناراحت می شود،با دست به صورت گوسفند زده و با ناراحتی می گوید: «کلّه و گوشتت را چه کسی می خورد که آب بینی ات را به من می مالی!؟»

این جریان می گذرد ولی به خاطرپاکی و صداقت مرحوم علی نریمانی فرزند یوسف، خداوند به او در عالم رؤیا تذکّر و هشدار تکان دهنده ای می دهد. مرحوم علی نریمانی تعریف کرده بود که:

«همان شب در عالم خواب دیدم که به زیارت امامزاده می روم، به نظر می رسید ایّام نوروز بود و صحن و حرم شلوغ، ولی همین که خواستم وارد صحن شوم به من اجازه ی ورود ندادند و گفتند:« تو که گوسفند امام زاده را می زنی اجازه ی ورود به حرم را نداری! » ناراحت و مکدّر از خواب بیدار شدم و

ص: 60

بر خود لرزیدم و متوجّه خطای خود شدم. کنترل خود را از دست داده بودم. با اینکه هنگام اذان صبح بود با عجله برای استغفار و عذرخواهی به طرف حرم روانه شدم و متوسّل به پسر موسی بن جعفر(ع) شدم و از حضرت ایشان معذرت خواهی کردم. پس از آن نیز چون خودم صاحب کارخانه ی آجرپزی بودم برای جبران خطایم مقداری آجر به آستان مقدّس هدیه کردم.»

ص: 61

قافله ی عزای سیّدالشّهدا عقب نماندم ودر مشهد هم بلندگو کرایه کردم و به اتّفاق دوستان وهمراهان، مجالس عزا وسوگواری ترتیب دادیم .علاوه بر دوستان وهمراهان، زوّار ثامن الحجج(ع) نیز شور وحال خاصّی به مجالسمان داده بودند.دسته سینه زنی راه می انداختیم ودر صحن انقلاب (صحن سقّاخانه)به عزاداری می پرداختیم.

تقریباً شب های آخر که در فکر نتیجه گرفتن بودم شبی در عالم خواب دیدم درفلکه ای که در اطراف حرم بود ایستاده ام ولی هیچ زائری درآن اطراف نیست وحرم خلوت است. با خود گفتم: «خیلی عجیب است!مشهد وظهر عاشورا وبه این خلوتی!»که ناگهان متوجّه شدم کسی از پشت سر با نوک انگشتان دستش، محکم به پهلوی چپم می زندومی فرماید: «شلوغی اگر می خواهی امامزاده نرمی.»

از خواب برخاستم وبر اثر ضربه ای که به پهلوی چپم خورده بود حالت استفراغ وتهوّع به من دست داد وحال بدی پیدا کردم وحتّی کارم به بیمارستان کشید.در اصفهان در بیمارستان عیسی بن مریم(ع) بستری شدم وبه زحمت از این کسالت رهایی یافتم.

ص: 63

ولی عجیب و شگفت این که هنوز هم گاهی مواقع دقیقاً در پهلویم دچار درد می شوم.

ایشان ادامه دادند که از آن زمان به بعد مقیّد بوده ام که محرّم وصفر حتماً در محل باشم وبنده این جریان را دائماً متذّکر مداحان محل می شوم که مبادا در این خصوص مسامحه و سهل انگاری کنند.

ص: 64

بیمارستان برنامه ی عادی و روزمرّه ی خانواده شده است و حتّی بعضی روزها دو سه بار به بیمارستان خورشید رفت و آمد می کنند .

همسر ایشان آقای صادقی برای بهبود حال ایشان از هیچ کاری دریغ نورزید و تمام توان و وقت خود را صرف این کار کرد ولی نتیجه ای نگرفت . دیگر در فضای خانه از نشاط و امید خبری نیست و آقای صادقی تاب و شکیبایی ندارد. تا این که بر اثر ناراحتی زیاد به برادر خانمش می گوید : « فاطمه را به امامزاده ببر وا گر حالش خوب نشد نیاورش». برادر فاطمه نیز وقتی وضعیت را این گونه می بیند، فاطمه را به آستان مقدّس فرزند موسی بن جعفر(ع) می برد.مادر، مادر شوهر و خواهر فاطمه نیز همراه او هستند.

چگونه است حال دردمند و گرفتاری که علاوه بر تحمّل درد، امید به نجات و رهایی ندارد و حتّی از خانه، دلشکسته بیرون آمده است!؟

برادر نیز در حال دخیل بستن به او نهیب می زند که:« تا خوب نشدی به خانه بر نخواهی گشت .»

ص: 66

این جاست که با دلی شکسته و از کسان بریده، دست به دامن حضرت ابراهیم(ع) و فرزند بزرگوارش حضرت اسماعیل(ع)می شود و شفای خود را از پسر موسی بن جعفر(ع) می خواهد.

همراهان مشغول ذکر و دعا می شوند. در آن میان چند دفعه فاطمه از حالت عادی خارج می شود و اطرافیان با گریه و توسّل به دورش حلقه می زنند و عاجزانه شفای او را از فرزند موسی بن جعفر(ع) می خواهند. آخرین بار که از خود بی خود می شود، کسی از اطرافیان به دور بسترش نمی آید! در حالتی که نمی داند خواب است یا بیدار، خورشید کرامت طلوع می کند. سیّدی بزرگوار با شالی سبز رنگ و در نهایت جذّابیّت و زیبایی، دست کرم به سر بیمار دلشکسته می کشند، چیزی در دستش می گذارند و می فرمایند:« بلند شو خوب شدی.»

خداوندا! فاطمه شفا پیدا کرده است .

مشتش را باز می کند سکّه ای پنجاه ریالی در مشت خود می بیند که آن را به عنوان تبرّک نگهداری می کند.

آن شب تا به صبح حرم ، سراسر سلام و صلوات و ذکر و روضه خوانی بود، تا اینکه صبح گروه زیادی از اهالی

ص: 67

شاهپورآباد و اهل امامزاده جمع می شوند و مردم روستای شاهپورآباد با طبل و موزیک و فیلمبرداری به استقبال شفا یافته می روند .

ص: 68

فاطمه زین العابدین، اونیز توسّط حضرت ابراهیم(ع) شفا یافته است و توضیح داد که:

«وقتی زن برادر شوهرم، خانم فاطمه زین العابدین، را پس از شفا یافتن به خانه آوردند من نیز به دیدن او رفتم، وقتی وارد خانه شدم و دیدم که فاطمه شفا پیدا کرده و من هنوز مریض و دردمندم، دلم شکست و به گریه افتادم. اطرافیان وقتی حالم را این گونه دیدند بدون اینکه خودم بفهمم مرا به آستان مقدّس حضرت ابراهیم(ع) و فرزندش حضرت اسماعیل(ع)آورده بودند و دست مرا با تکّه پارچه ای به ضریح مطهّر بسته و خودشان دست به دامن آقا شده بودند .

حدوداً ساعت ده شب در عالم رؤیا مشاهده کردم که سیّد بزرگواری کنارم ایستاده و به من امر کردند که «بلند شو چرا خوابیده ای؟!» گفتم: «نمی توانم بلند شوم سرم درد می کند و اصلاً توان ایستادن ندارم.» فرمودند:« آب این استکان را بخور و بلند شو.» بعد از خوردن آب عرض کردم، آقا من پسری نیز دارم که فلج است او را نیز شفا بدهید. فرمودند:« خودت خوب شدی ولی پسرت مصلحت نیست.» از خواب بیدار شدم. من که آمدنم به پای خود نبود و مرا داخل پتو گذاشته و به حرم آورده بودند

ص: 70

به پای خود برگشتم و از آن زمان تاکنون هیچ ناراحتی و دردی ندارم. من که مدّتی در بیمارستان خورشید بستری بودم و دکترها اجازه مرخصی به من نمی دادند، اکنون کاملاً به حالت عادی برگشته ام و به زندگی روزمرّه، بدون ناراحتی ادامه می دهم ولی همان گونه که آقا فرمودند بهبودی پسرم مصلحت نبود و پارسال پسر فلجم به رحمت خدا رفت.»

( تاریخ مصاحبه 7/1/1381)

ص: 71

می کند و بین آن ها درگیری به وجود می آیدوحاج اسدالله به دست او کشته می شود. قاتل تمام اسباب و وسایل حاج اسدالله را بر می دارد و او را در داخل چاهی می اندازد.

پس ازاین که جسد در داخل چاه پیدا می شود، صاحبان خون به جست و جوی قاتل می پردازند و از آن جا که حاج اسدالله مردی شجاع وقوی هیکل بوده چنین حدس زدند که باید به دست کسی کشته شده باشد که قوی هیکل و نیرومند باشد.

بنابراین در بین اهالی محل به دو سه نفر سوءظن پیدا می کنند وچون جای پای قاتل در کنار چاه مانده بود به راحتی می توانستند با اندازه گرفتن جای پای افراد متّهم، فرد مورد نظر را شناسایی کنند. این کار را کردند و شخصی به نام صفر تمام خصوصیّاتش با قاتل فراری منطبق شد( صفر عموی حاج رضا نقل کننده این جریان وسر گذشت بوده است)و دفاعیّات صفر برای رفع اتّهام بی فایده می ماند وقرار بر این می شود که صفر خون بهای حاج اسدالله را بدهد و چون او پول وسرمایه زیادی نداشت حاج اسماعیل برادر صفر(و پدر حاج رضا نقل کننده ی سر گذشت) در صدد فراهم کردن خون بها بر می آید.

ص: 73

حاج اسماعیل پول فراهم شده را داخل کیسه ای می ریزد و قرار بر این می شود آن را به صاحبان خون تحویل دهد.

روزی که می خواهد خون بها رابپردازد به آستان مقدّس حضرت ابراهیم (ع) وارد می شود و دو رکعت نماز می گزارد وبه سیّدالکریم عرضه می دارد که «آقا خودت بهتر میدانی که برادرم صفر قاتل نیست و صاحبان خون به ناحق این پول را از ما می گیرند.اگر قاتل حاج اسدالله پیدا شود من این پول را به جای اینکه این گونه به ناحق بدهم خرج آستان مقدّست می کنم.»

حاج اسماعیل برای پسرش حاج رضا چنین تعریف کرده بود که: «من هنوز از حرم بیرون نیامده بودم که همسرصفر سراسیمه خود را به من رسانید وگفت که قاتل حاج اسدالله پیدا شده است.»

حاج اسماعیل بنا بر نذر خود ایوانی برای آستان مقدّس می سازد وهمچنین هزینه ی چراغ امام زاده را نیز می دهد.

چراغ امام زاده چراغی نفتی بود که بر بالای چوب بزرگی بر فراز ایوان امام زاده نصب می شد ودر شب از فاصله های دور پیدا بود و حتّی این چراغ برای مسافرانی که در دل شب از

ص: 74

اصفهان به طرف امام زاده وآبادی های اطراف می آمدند راهنمای دقیق ومطمئنی بود.

حاج رضا نریمانی تعریف کردند که:

«حدود 50 سال چراغ امام زاده بر فراز ایوان بلند امام زاده روشن بود و پدرم تمام هزینه های این چراغ را می داد وحتّی بعد از مرحوم پدر، من هم چندین سال، تمام این هزینه ها را بر اساس نذر پدرم تا زمانی که برق نیامده بود می دادم.»

ص: 75

پزشک مراجعه کردم نتیجه ای نگرفتم تا این که شبی در عالم رؤیا سیّد روحانی بزرگواری همانندحضرت امام خمینی -رحمةالله علیه- را به خواب دیدم که به من فرمودند:« برو به ایران، هم مریضی ات خوب می شود و هم وضع اقتصادیتان بهتر می شود.» از خواب بیدار شدم و به فکر فرو رفتم .خدایا این چه خوابی بود؟!

تا این که پس از چندی به فکر آمدن به ایران افتادیم و بالاخره پس از زح__مت زی__اد و ت__ح__م_ّ_ل مشقّت بسیار به ایران رسیدیم. به پزشکان مختلفی مراجعه کردم ولی نتیجه بخش نبود و حتّی در یکی از بیمارستان های اصفهان به خاطر این که افغانی بودم برخورد بدی با من شد.

«خداوندا دردم را به چه کسی بگویم!؟ چه کسی می تواند پناه غریبی مثل من باشد!؟ شوهرم نیز که توان پرداخت هزینه های معالجه وآزمایش های مختلف را ندارد؛ چرا که کارگر زحمت کشی است که پنج شش سر عایله را هم نمی تواند با این درآمد اندک و بیکاری های پیاپی اداره کند. خداوندا! من نیز بنده ای هستم از بندگان تو، به کجا پناهنده شوم؟!» تا اینکه در ماه مبارک رمضان 1379، شب ولادت کریم آل طه حضرت

ص: 77

امام حسن مجتبی(ع) به طور عجیبی متوجّه بارگاه مقدّس و ملکوتی حضرت ابراهیم(ع) شدم و چشم به عنایتش دوختم و دل به کرامتش بستم. به اتّفاق خواهرم رهسپار امامزاده شدیم و در حرم مطهّر به فرزند موسی بن جعفر(ع) متوسّل شدیم.

من که متوجّه هیچ چیز نبودم و حتّی هنگام آمدن نیز به پای خود نیامده، بی هوش کنار ضریح افتاده بودم ولی خواهرم پس از دخیل بستن من دست به دامان شفاعت حضرتش زده و بسیار گریه و زاری کرده بود و تمام آزار و اذیّت هایی که در دیار غربت متحمّل شده و تبدیل به عقده ی دل شده بود به آقا می گوید و عرضه می دارد که«من با بچّه های کوچک خواهرم چه کنم؟» و از فرزند موسی بن جعفر(ع) شفای مرا می خواهد و….

تا اینکه در عالم خواب مشاهده کردم که روحانی بزرگواری بالای سرم دعا می خواند. از خواب بیدار شدم و به خواهرم گفتم: «این روحانی کیست که بالای سرم دعا می خواند؟!» گفت:« بخواب، هیچ کس نیست. بگذار می خواهم نماز و دعا بخوانم.» تا اینکه این کار چند بار تکرار شد . دفعه ی آخر در عالم رؤیا دیدم که دو سیّد بزرگوار یکی با لباس سفید

ص: 78

و دیگری با لباس سبز بالای سرم آمدند. یکی از آن ها فرمودند:«بلند شو .» تا این جمله را شنیدم بدنم شروع به لرزیدن کرد و از خواب بیدار شدم؛ در حالی که هیچ دردی احساس نمی کردم و از آن زمان صحیح و سالم و امیدوار به پناه مستحکمی زندگی خود را ادامه می دهم .»

ص: 79

بود با بی انصافی تمام جنازه را در بیابان های اطراف کاشان انداخته و فرار کرده بود….

وقتی برادرم به خانه برنگشت و از کسی هم خبری در خصوص او نشنیدم جریان را به نیروی انتظامی خبر دادم. جست وجوی نیروی انتظامی نیز پس از تلاش ها و زحمات زیادی که متحمّل شد بی نتیجه ماند .

«خدایا چه کنم؟! الآن نه شبانه روز است که از او اطّلاعی ندارم.»

تا اینکه بوی خوش شفایافتن خواهرم صدیقه یوسفی در مشام ذهنم پیچید و مرا به گلستان زیبا و روح افزای فرزند موسی بن جعفر(ع) برد و دست به دامن پناه غریبان زدم و در حالتی غیر قابل توصیف به حضرت(ع) متوسّل شدم و عرضه داشتم که:«من از برادرم جلیل خبری می خواهم. پسر موسی بن جعفر (ع)، اگر خدای نکرده برادرم کشته شده است حداقل جنازه اش پیدا شود و ….»

همان شب در عالم رؤیا جنازه ی عریان برادرم را در بیابانی دیدم که دو آقا و سیّد بزرگوار اطراف جنازه ایستاده اند و از آن محافظت می کنند. از خواب بیدار شدم.

ص: 81

« خداوندا! این چه خواب عجیبی بود؟!» همان روز ساعتی از صبح نگذشته بود که نیروی انتظامی خبر پیدا شدن جنازه ی برادرم را به من داد و جالب و حیرت انگیز اینکه جنازه ی برادرم دقیقاً در همان بیابان و صحنه ای که در خواب دیده بودم پیدا شد.»

ص: 82

«من پس از اینکه مقیم ایران شدم و در حوزه ی علمیّه ی اصفهان مشغول به تحصیل شدم تنها نگرانی ام، خانواده ام بود که هنوز در افغانستان به سر می بردند که فتنه ی طالبان در آن غوغا به پا کرده بود .

تا اینکه یک روز حاج آقا ابراهیمی که ایشان نیز از روحانیّون افغانی مقیم ایران است به من خبر داد که پدر و مادرت تلفن زده اند که به اتّفاق زن و بچّه ات به ایران آمده اند و هم اکنون در شهر زابل منتظر شما هستند تا آن ها را به اصفهان بیاوری. با شنیدن این خبر سر از پا نشناختم و عازم زابل شدم .

وقتی به زابل رسیدم دیدم پدر و مادر و خانواده ام در اتاقی کثیف اقامت کرده اند که توصیف آن به دور از ادب است. این وضعیت و سختی ها و گرسنگی و تشنگی های سفر افغانستان به ایران حال همه ی آن ها را پریشان کرده بود. خصوصاً چهار کودک ضعیف و ناتوان که- یکی از آن ها فرزند من بود- از بیماری اسهال رنج می بردند و گرسنگی و تشنگی های راه آنها را بی تاب کرده بود و حتّی کار به جایی رسیده بود که گفتم می میرند .

ص: 84

ولی با تمام سختی هایی که بود بالأخره به اصفهان رسیدیم و در شهرک امام حسین(ع) که در جوار امامزاده ی نرمی است در منزل پسر حاج آقا ابراهیمی سکنی گزیدیم .

حوزه ی علمیّه به خاطر غیبت زیادم شهریه ی مرا قطع کرده بود و مراجعات مکرّرم نیز فایده ای نداشت و در جواب من می گفتند که ما نمی توانیم به طلبه ای که نظم مدرسه را نادیده بگیرد شهریه بدهیم و … .

ناراحت و پریشان به خانه آمدم و وضعیّت خود را با پسرحاج آقا ابراهیمی که در منزلش رخت اقامت افکنده بودیم در میان گذاشتم و به ایشان گفتم شما به خاطر خدا هزینه های زندگی و معالجه ی خانواده ی من را تقبل کن ان شاءالله وقتی فرجی حاصل شد جبران خواهم کرد .

چند روزی به همین منوال گذشت و در اثر مراجعه به پزشک، بچّه ها سلامتی را باز یافتند ولی فرزندم محسن همچنان مریض و ناتوان بود و به گونه ای ضعیف شده بود که از ساق پایش فقط پوستی مانده بود پر از چروک که به راحتی روی ساق پایش می چرخید و علاوه بر این ضعف و سستی و بیماری اسهال راه امید را بر ما بسته بود و هر غذایی که به او می دادیم

ص: 85

فوراً دفع می شد و جذب بدنش نمی شد. پزشکان نیز ما را جواب کردند و گفتند معده ی این طفل کاملاً از کار افتاده و هیچ فایده ای ندارد و یکی از آن هابه طور علنی و صریح به من گفت: «فایده ای ندارد و بیهوده به پزشک مراجعه نکن.»

قطع شدن شهریه و این اوضاع پریشان، دلم را خون کرده بود ساعت یازده شب بود وضو گرفتم و به نماز ایستادم و با خدای خود به راز و نیاز مشغول شدم نماز که تمام شد همسرم بچّه را به کنار سجّاده آورد و اظهار نگرانی کرد، فهمیدم که فرزندم در حال مرگ است و نفس های آخر را می کشد دل به دریای تسلیم و رضای خداوندی زدم و پایش را به طرف قبله کشیدم و در انتظاری مرگبار دقایقی سخت را پشت سر می گذاشتم، ثانیه ها می گذشت و مرغ افکارم به هر سو پر می کشید که ناگهان فکری به ذهنم خطور کرد اگر بمیرد با هزینه ی کفن ودفن چه کنم؟! من که حتّی توان خرید مایحتاج اوّلیّه و ضروری را ندارم چگونه می توانم این هزینه ها را متحمّل شوم!

«خدایا! چه کنم؟!» ناگهان به خود نهیبی زدم که:«محمّدعلی تو که از ده، دوازده سالگی روضه خوان بوده ای

ص: 86

و چه بسیار که روضه موسی بن جعفر(ع) خوانده ای مگر این امامزاده پسر موسی بن جعفر(ع) نیست؟! پس چرا تنبلی می کنی؟!»

تا این فکر آسمانی به ذهنم خطور کرد بچّه را بغل کردم و به اتّفاق همسرم به طرف حرم مطهّر پسر موسی بن جعفر(ع) آمدیم و چنان وضعیّت روحی داشتم که حتّی بدون اذن دخول وارد حرم مطهّر شدیم و دست بر دامان پسر باب الحوائج(ع) زدیم و بی اختیار و بدون توجّه به اطراف، بلند بلند شروع به گریه کردیم و من عرضه داشتم که: « فرزند موسی بن جعفر(ع)! وضعیّت اقتصادیمان را که می دانی، دکترها نیز بچّه ام را جواب کرده اند و فرزندم در حال مرگ است . چه کنم ؟! چه کسی از من حمایت می کند؟! چه کسی پناه غریبی مثل من خواهد بود؟!»

دقایق زیادی را به توسّل گذراندیم تا اینکه ناگهان دلم تسکین پیدا کرد و آرامش عجیبی پیدا کردم و انگار که حوائج خود را گرفته بودم به خانه برگشتیم .

فردا صبح وقتی به حوزه ی علمیّه رفتم پس از گفتگوی کوتاهی با مسئول روحانیّون افغانی حوزه به طور عجیبی شهریه ام بر قرار شد و سرحال و با نشاط به خانه برگشتم. وقتی به خانه

ص: 87

برگشتم با چهره ی شاداب و سرزنده همسرم روبروشدم. با تعجّب پرسیدم چه خبر است؟! گفت: توسّل دیشب کار خود را کرده و بچّه بهبود یافته است و امروز هر چه غذا خورده جذب بدنش شده است و … .

من نیز خبر برقراری شهریه ام را به او گفتم و این گونه دست کریم فرزند موسی بن جعفر(ع) جانی دوباره به ما بخشید و آنچه برای ما هنوز هم جای شگفتی و تعجّب است این که دستگاه گوارشی که غذا را به هیچ وجه جذب نمی کرد و بلافاصله بعد از خوردن غذا آن را دفع می کرد و حتّی پزشک های معالج بارها به من گفته بودند که معده این بچّه درمان پذیر نیست و دیگر به ما مراجعه نکنید، بهبود یافت و از آن زمان تا کنون هیچ ناراحتی نداشته است و حتّی یک بار هم به پزشک و معالجه احتیاج پیدا نکرده است .

ص: 88

حضرت التماس می کرد که حالا به خاطر من اجازه دهید این میّت را دفن کنند. تا این که حضرت اجازه داد و میّت را دفن کردند .

هنگام صبح من این خواب را از ایشان شنیدم ولی هنگام برگشتن از سرکار متوجّه شدم که خواب ایشان از رؤیاهای صادقه بوده است و دقیقاً همان روز شخصی را در صحن در همان موضع که ایشان در خواب دیده بود دفن کردند که نه تنها ظاهراالصّلاح نبود بلکه به گناه و فساد اخلاقی شناخته شده و معروف بود.

ص: 90

در این مدّت بنده بسیاری از آن ها را شنیده ام و بنا به گفته هیئت امنای معتقد و زحمتکش آستان، هفته ای نیست که از این گونه هدایا، به آستان مقدّس تقدیم نشود .

بر این اساس ذکر و انتخاب این کرامات کاری سخت و تقریباً غیر ممکن است ولی بر اساس وظیفه و به اندازه وُسع و مجال سخن یک نمونه از این کرامات ذکر خواهد شد، چرا که:

آب دریا را اگر نتوان کشید

هم به قدر تشنگی باید چشید

ص: 92

چرا به این محل می آییم؟همچنین این جا که امکانات مناسب برای پذیرایی از زوّار را هم ندارد و….

همان شب ،یعنی شب عاشورا ،خانمم در عالم رؤیا می بیند که به آستان مقدّس وملکوتی حضرت ابراهیم و فرزندش حضرت اسماعیل (ع) وارد شده است ودر صحن امام خمینی (ره) در ایوان نشسته است. لازم به ذکر است خانمم با صحن امام خمینی (ره) آشنایی چندانی نداشت چرا که بیشتر از همان صحن شهدا- علیهم الرّحمه- وارد حرم مطّهر می شد. آقای یزدیان از قول همسرش چنین نقل کردکه:

«آن شب در عالم رؤیا دیدم که در صحن امام خمینی (ره) در محوّطه ی ایوان سمت راست نشسته ام ومشغول خواندن قرآن هستم و طرف دیگر دو سیّد جوان بسیار خوش منظر نشسته اند وآن ها نیز مشغول تلاوت قرآن کریم هستند ولی با صوت بسیار زیبا و دلنشینی که من تاکنون صوتی به آن زیبایی نشنیده بودم. جلو رفتم و سلام کردم وعرضه داشتم.«من هم قرآن می خوانم ولی نمی توانم مثل شما بخوانم» فرمودند : «بخوان»

من چند آیه را خواندم . فرمودند :« خوب است. باید بیشتر تمرین کنی .» همین که خواستم خداحافظی کنم

ص: 94

فرمودند:« به شوهرتان سلام برسانید وبگویید مبلغ یک میلیون تومان به آستان کمک کند.»

از خواب بیدار شدم. پشیمان ومتحیّر مانده بودم پشیمان ازآن جهت که چرا دیروز هنگام برگشتن ازامام زاده چنان حرفی را زدم و متحیّر و شگفت زده از خوابم. چرا که مبلغ یک میلیون تومان برای ما مبلغ کمی نبود. خواب را برای شوهرم تعریف کردم ولی سردرگم از تعبیر آن خواب بودیم .

آقای یزدیان چنین ادامه دادندکه: حدود 45 روز از این ماجرا گذشت تا این که به زیارت امامزاده آمدیم. جالب است بدانید بنا به گفته خانمم ایوان دقیقا همان ایوان بود که در خواب دیده بودم.

من که حدود چهار ماه قبل از این، ماشینم را دزد برده بود وهیچ خبری از آن نداشتم در حرم مطهّر به فرزند موسی بن جعفر(ع) متوسّل شدم وعرضه داشتم که:«آقا اگر ماشینم پیدا شد یک میلیون تومان به آستان مقدّست تقدیم می کنم.»

تا این که چند روز بعد، از اداره آگاهی خبر آوردند که ماشینم در شیراز پیدا شده است و این گونه سیّد الکریم ذرّه پروری کرد وحاجت مرا برآورده کرد.

من نیز بدون معطّلی یک میلیون تومانی را که قول داده بودم به هیئت امنای آستان مقدّس تقدیم کردم.

والسّلام

از کلیه زائران بزرگوار و مؤمنین و مؤمنات التماس دعا داریم .

ص: 95