خدمت مردم ستم دیدهٔ کشور خود به کار گرفت و به انتقاد از کودتاگران و حکومت غیر مردمی و نامشروع آنان پرداخت. او در بهار 1373 خورشیدی با خانواده اش به ایران کوچید و در مشهد اقامت گزید و زندگیی همراه با دشواری را در مهاجرت تجربه کرد. او در ایران در آماده سازی ویژه نامهٔ شعر معاصر افغانستان در مجلّهٔ شعر سهیم بود و نیز یک مجموعه از شعرهایش را برای چاپ آماده کرد با نام «از آتش از بریشم»، که این کتاب پس از مرگش در آلمان و به همّت فرهاد دریا چاپ شد. امّا کتاب دیگر او که بعدها تا حدّی جنجال برانگیز هم شد، «آغاز یک پایان» است که خاطرات عاصی را از سقوط کابل و جنگ های داخلی در این شهر در بر دارد.

ولی در ایران، امکان اقامت و معیشت برای عاصی میسّر نشد. در آن زمان دشواری هایی برای اقامت وی در ایران به وجود آمد تا آن جا که شاعر آوارهٔ ما با نومیدی روانهٔ وطن شد، در حالی که این بیت حافظ را به دوستش فرهاد دریا نوشته بود:

«غم غریبی و غربت چو برنمی تابم

به شهر خود روم و شهریار خود باشم»

و این در حالی بود که فرهاد دریا در پی فراهم ساختن امکان مهاجرت او به اروپا بود. آن دو از کابل با هم رابطه ای نیک داشتند. دریا بسیاری از شعرهای عاصی را با آهنگ خوانده بود و آخرین کتاب عاصی نیز به همّت او چاپ شد.

قهار عاصی سرانجام با همسر فاضلش میترا و تنها فرزندش مهستی، مشهد را به قصد هرات و سپس کابل ترک کرد. بسیار از آن زمان نگذشته بود که

خبر درگذشت او براثر انفجار خمپاره در کارته پروان کابل، در همه جای افغانستان پخش شد (1373 خورشیدی).

عاصی شاعری بود توانا و نوگرا، هم در قالب های کهن و هم در قالب های نو، هرچند شعر نو او لطف بیش تری داشت. غزل های وی از لحاظ اشتمال بر موضوعات متنوّع، در شمار موفّق ترین غزل-های معاصر افغانستان است. پاره ای از غزل های وی گرایش وی را به غزل های بیدل دهلوی نشان می دهد که البتّه باید گفت بیدل گرایی جریانی رایج در شعر افغانستان امروز است؛ هرچند ابهام و غموضی که در اشعار بیدل –به-طور کلّی- هست در اشعار وی نیست. عاصی در مثنوی سرایی نیز دستی داشت که این نوع از آثار وی از دید اشتمال بر موضوعات متنوّع اجتماعی و میهنی در خور اعتناست، مخصوصاً مثنوی هایی که حماسه ها و تاریخ باستانی سرزمین افغانستان را به تصویر کشیده است. برجسته ترین اشعار عاصی را باید در شکل های آزاد و نیمایی جست،به ویژه که در این اشعار به دلیل آزادی شاعر در کوتاه و بلند کردن سطور و نیز گاه شکستن وزن،آن ضعف و تعقیدها که در اشعار سنّتی اش دیده می شود در این اشعار کم تر نمایان است. قالب های دیگری که عاصی به آن ها دلبستگی خاصی داشت دوبیتی و رباعی بود که اشعار فراوانی نیز در این دو قالب سرود. بسیاری از رباعی ها و دوبیتی های وی در مجموعهٔ «غزل من و غم من»و «لالایی برایی ملیمه» به چاپ رسیده است و خوانندهٔ معروف فرهاد دریا با صدای دلنشین خود پاره ای از آن ها را خوانده است. دریغ که این شاعر دردمند، در اوج توانایی خودش از دنیا رفت و نتوانست برگ های زرین بیش تری بر شعر معاصر افغانستان بیفزاید.

جنگلی در دوردست از من

سرود سبز می خواهند

من آهنگ سفر دارم

من و غربت

من و دوری

خداحافظ گلِ سوری!

سرِ سر درّه های بهمن وسیلاب دارد دل

بساطِ تنگ این خاموشی

این باغِ خیالی

سازِ رویای مرا بی رنگ می سازد

بیابان در نظر دارم

دریغا درد!

مجبوری!

خداحافظ گلِ سوری!

هیولای گلیمِ بددعایی های ما بر دوش

چراغِ آخرِ این کوچه را

در چشم های اضطراب آلودهٔ من سنگ می سازد

هوایی تازه تر دارم

از این شوراب، از این شوری!

خداحافظ گلِ سوری!

نشستن

استخوانِ مادری را آتش افکندن

به این معنی که گندمزارِ خود را

بسترِ بوس و کنارِ هرزه برگان ساختن

از هر که آید

از سرافرازان نمی آید

فلاخن در کمر دارم

برای نه،

به سَرزوری

خداحافظ گلِ سوری!

ز هولِ خاربستِ رخنه و دیوار نه،

از بی بهاری های پایان ناپذیرِ سنگلاخ

آتش به دامانم

بغل واکردنی رهتوشهٔ خود را

جگر زیرِ جگر دارم

ز جنسِ داغ

ناسوری

خداحافظ گلِ سوری!

جنونِ ناتمامی در رگانم رَخش می رانَد

سپاهی سخت عاصی در من آشوب آرزو دارد

نمی گنجد در این ویرانه نعلی از سوارانم

تماشا کن، چه بی بالانه می رانم

قیامت بال و پر دارم

به گاهِ وصل

منظوری

خداحافظ گلِ سوری!

نشد

بسیار فالِ بازگشتِ عشق را از سَعد و نَحسِ ماه بگرفتم

مبادا انتظارش در دل آساهای من باشد

مبادا اشترانِ بادیه ش را

زخمه های من

بدین سو راه بنماید

کسی شاید در آن جا

عشق را با غسلِ تعمید از تغزُّل های من اقبال آراید

من و یک بار دیدارِ بلند آوازگانِ ارتفاعاتِ کبود و سرد

تماشایی اگر هم می نیفتد

دست و دامانی هنر دارم

نه چَوکاتی ، نه دستوری

خداحافظ گلِ سوری!

مفکن

کودکانت را پناهی نیست.

نعشِ بی مقدارِ مردان و زنانت را

در خیابان هایِ سنگین گوشِ خاموشی

جوابی نیست.

هیچ آهن پوشِ آهن گوش را

زآن سوی هایِ آبِ شور آن سویِ اندامت

دردمندی

دردیابی نیست.

هیچ کس در هیچ جایِ بسترِ تاریخ

پیش از این و بیش از این مظلوم نگذشته ست

آی شَهرت کشتهٔ دستانِ بی دردی!

آی مقتولِ کفن نایافته

هابیلِ تنهاماندهٔ پایانِ قرنِ بیست!

گردهایت را به دندان بند

بی دفاعی هات را با خاکِ خسته

خاکِ خونین

در میان بگذار.

باش تا فرعونِ مادرزاد

از تماشایت لبی خندد

وآسمانت را

به خون و ماتم و باروت بربندد.

کابل ای کابل!

از فلق هایت سرودِ کوچ

وز غروبت سوگ می تابد

هیچ ماهی در گلوگاهِ به زخم اندودت

آرامش نمی یابد.

کابل ای کابل!

من تو را و بی کسی هایِ تو را

تصویر خواهم کرد.

من تو را در شعرهایِ خویش

گور خواهم کرد

گریه خواهم کرد

با هزاران زخمِ ناسورت

وزن خواهم کرد خونت را

با غزل هایم

من تو را با طبلِ خونینِ خودت آواز خواهم خواند.

دردهایت

سازِ نامیمونِ بربادیت را

طرح خواهد کرد

در پهلویِ«صبرا» و«شتیلا»

آزمونت را،

زخم هایت طوقِ لعنت وار

تا قیامت بر سرِ ابلیس می چرخند

تا بسیطِ خاک بشناسد

قاتلِ بی عار و بی ننگِ زبونت را

ای دیارِ سال هایِ سال

گورها از پیش آماده

در کجا با قاتلت دیدار خواهی کرد؟

در کدامین معبدِ متروک

قاتلِ آلوده دامانِ پلیدت را

بر دار خواهی کرد؟

کابل ای کابل!

دادگاهی نیست

تا دیَت بستاند از خونت

تا فراخوانَد اجیری را

در قصاصی

رویِ نطعِ پاکِ گلگونت

تن مزن ای شهرِ بدفرجام

هین نشان ده زخم هایت را

مشعلِ خونِِ عزیزت

از بلندی ها نمایان است.

هین علَم کن خشم هایت را!

کابل، اسد1371

خاک فروش

که سازهایِ اجیرانهٔ سفاهت را

به آستانهٔ ارباب هاش بنوازد

نه در دیارِ قیام و شهادت و شمشیر.

بگو به خاک فروش

که نسجِ پرچمِ مزدوری اش

زمانه هاست که افشا شده ست

کهنه شده ست

و آفتابِ دروغینِ دست و دامانش

در این گذرگهِ آشوب رنگ باخته است.

بگو به خاک فروش

که این دیار تحمّل ندارد از این پس

سفارشاتِ برون مرزیِ خیانت را.

و

و هیچ فرعونی در این جفاکده

چادر نمی تواند زد.

بگو به خاک فروش

که نامِ دوّمِ این خاک مِحجَرِ زخم است

و مرده هاش به تاریخ حکم می رانند.

بگو به خاک فروش

معاملاتِ دکان داری اش در این بازار

ز رونق افتاده ست.

دگر حضورِ گدایانهٔ جهنّمی اش

کلاه بر سرِ این سرزمین نخواهد بود

دگر پیازِ فریبش نه رنگ می آرد

نه بیخ می گیرد.

بگو به خاک فروش

زمان

به وزن و حجمِ دگر در گذار از این خاک است.

زمانِ موعظه هایِ فرنگیانه شده.

زبانِ تازه بیاور،پیامِ تازه بده.

بگو به خاک فروش

که در ولایتِ من

گرسنگی از اسارت هزارها فرسنگ

به پیش می رانَد.

ز خیرخواهیِ کاذب به راه چاه مکَن.

بگو به خاک فروش

که دستگاهِ طلسمات سازیِ افرنگ

ز خونِ این مردم

گذار نتواند.

و کارگاهِ کثیفِ اجیرپروری اش

به«ایدس» درگیر است.

بگو به خاک فروش

که از وقاحتِ اجدادِ خود بپرهیزد.

به خونِ پاکِ هزاران هزار آزاده

نیامیزد.

و رستخیزِ دلیرانِ پاک دامان را

(نه دزد و رهزن را)

خلل نیامیزد

بگو:

رهش بگیرد و از این میانه برخیزد.

بگو به خاک فروش

که دورِ تاج دهی هایِ دزدِ دریایی

به پای آمده است.

کنون محاسبهٔ خون و داد و تاریخ است.

کنون محاسبهٔ اعتماد و ایمان است.

و دست،دستِ بلندِ خدایگانِ ره است،

که پشت می شکناند

که باز می دارد.

بگو به خاک فروش

که زخمِ کهنهٔ این ملک را نمک نزند

و دردهایِ قدیمیِّ روزگاران را

عصب نینگیزد.

بگو به خاک فروش

که کارنامهٔ اجدادی اش بس است

به دوشِ خویش کشد.

بگو به خاک فروش

در آن دیار اقامت کند که تبعه اش است

در آن دیار که اولادهایِ عیّاشش

ز خونِ این مردم

به عیش مشغول اند

نه در دیارِ به خاک و به خون نشستهٔ ما

بگو به خاک فروش

که سنگِ دردِ وطن را به سینه کم کوبد

که گُل به کاکلِ نامردها نمی زیبد

و حرفِ عشق به

لب هایِ خائنِ مزدور

صفا نمی یابد.

بگو به خاک فروش

که رفته پهلویِ آن پیر خوکِ استعمار،

به سوگ بنشیند،

و خوابِ سلطنتِ باز یافته

بیند.

بگو به خاک فروش

که خیمه از سرِ این گریه گاه برچیند.

نی

اعتماد نیست.

آری جهانِ سوّم

آن خانه هایِ کوچک

که زادگاهِ پاکِ خدایان اند

و روزگارِ شادیِ آنان را

ماشینِ فتنه کارگزاری ها

بلعیده است.

زآن جا که سال هاست

الماس و نفت برده، ولی جاسوس

بر جای می نهند

جاسوسِ کودتا

جاسوسِ نطفه هایِ برازنده

جاسوسِ خونِ عاصیِ روشن فکر!

ما را جهانِ سوّم از آن گویند

که نمی دانیم،

در کوره هایِ ذرّویِ آنان

یک مرمی از چه قدرتِ تخریبی

ترکیب می شود.

تنها برایِ آن که نمی دانیم

طرحِ پلانِ عاجلِ امریکا

یا شوروی

دربارهٔ خلیج چه می بوده ست!

تنها برایِ آن که نمی دانیم

«ناتو» برایِ مرگِ زمینی ها

تا چند سال گرسُنه می مانَد!

تنها برایِ آن که نمی خواهیم

کز بازوانِ ما

وز دست مایه هایِ طبیعی مان

غرب و هزینه هایِ جهان خواری ش

آبادتر شود!

ما را جهانِ سوّم از آن گویند

که با خدا و آدمِ او عاشقانه ایم

که معتقد به مالکِ خورشیدیم

و مطمئن به وارثِ زیبایی.

تاریخ،با کرامتِ ما ساز می شود

پیغمبرانِ روشنی و پاکی

اَسلافِ پاک طینتِ ما بودند.

ما را جهانِ سوّم از آن گویند

روحِ کدام جنگلِ آشفته

با نغمه هایِ ما که نیاسوده ست!

رُعبِ کدام وسوسه و طوفان

بر بازوانِ ما که که نپیچیده ست!

ما را جهانِ سوّم از آن گویند

از ماه تا به ماهی

زیبایی و کمال

در کارگاهِ معنویِ این جهانیان

تعدیل می شود.

ما را جهانِ سوّم از آن گویند.

کابل 1370

و ویروسی

لقمه ها کاهیّ و مرگ آگین فزاینده

حجره هایِ جلدشان خاکستری

نومید از هر روزِ آینده.

پنجهٔ کابوسِ فقر، اندامشان را

رنجه می دارد،

اشکنجه می دارد.

با صدایِ زندگی بیگانه از هر گوشهٔ این ملک

می میرند و می میرند با یک گفتنی،یک راز:

«نان!»

«نان!»

ای سپهبدِ پیر

بجز دعا و بجز گریه زین سپاهیِ درد

برایِ مرگِ تو چیزی طمع نباید برد.

و این چنین که تو بیدارباشِ قافله را

خموش می مانی

کدام لال ز مایان

مهار داند کرد

ستارهٔ سحر و آفتابِ فردا را؟

و این چنین که تو با ساز و برگِ تاختنت

نشسته ای ارباب!

چه چشم جانبِ درماندگان توان بستن؟

و این چنین که تو با بازوانِ سُربینت

ستاده ایّ و سرِ خویش را به مردنِ من

فرود می آری،

و این چنین که تو از تخته بندِ ایمانت

خموش و خسته و بی اعتماد می آیی

به پای پایِ چه کس عشق را

گلو بدرم؟

به پیش پیشِ چه کس

مرگ را قد افرازم؟

و کاش!

کاش که آن گونه ات که بایسته ست

به زخمِ برچه و زخمِ گلوله می مردی

که جایِ مرثیه این گاه

طبل کوبانت

شراب می خوردم.

چرا درود نثارت کنم سپهبدِ پیر

چرا گلیمِ عزایِ تو را به دوش کشم

چرا ز جارچیِ شهر بشنوم باید

که مُرد مَردَک و روزِ عزاش یک شنبه ست؟

خوشا خوشا سفری

که مردِ مرد به پابوسِ دار بنگرمت،

که تا سراغِ تو از بادِ صبحدم گیرم

به جایِ حرف

تمامِ مخیله خون باشم.

خوشا خوشا مرگی

که دوستان به عزایت ترانه ساز کنند

خوشا ز مرگِ تو رم کردن و هراسیدن.

22قوس1365

است.

کسی چگونه بخواند

چرا که گردنه ها را

هنوز

صدایِ سُمِّ سواران نگشته است عَلَم.

چرا که کوه هنوز

چنان که می باید

نداده است جهیزانهٔ عروسش را

هنوز بادیه در انتظار می سوزد

هنوز بیشه غمِ بیوه داریِ خود را

نکرده است تمام.

چرا که شعر هنوز

اسیرِ قافیه است.

چرا که طبل، شکسته ست.

2حوت 1365کابل

را گریستیم

باری ز مرگ ومیر چو فارغ شدیم ما

دیه و دیارِ خاک به سر را گریستیم

مضمونِ گریه کم نشد از دور و پیشِ ما

هرچند که بلا و بتر را گریستیم

13 عقرب 1367 کابل

به سرافرازیِ صدها رستم

ارثِ آباییِ من،دار و ندار آزادی

اوّلین نام که در زندگی آموخته ام

آخرین گفتنی ام روزِ شمار آزادی

کابل 28 اسد 1366

کوچهٔ این شهرک ویران تاریک

آسمان خسته و خورشید ز پا افتاده

ماهِ آواره به دلگیری زندان تاریک

چه دیاری است دیاری که نباشی تو در آن

دامن آلودهٔ تکفیر و گریبان تاریک

بی تو دل معبد طوفان زده را می ماند

آستان ریخته، در سوخته، ایوان تاریک

باده تاریک و گلوگیر، سر نامه سیاه

و غم دوزخیِ یار دو چندان تاریک

خزان ١٣٦٩ ه ش

در سخن، در تابناکی، در سقوط

معنی بیتابی و مفهوم عرفانم تویی

ای که چون آیینه خود را از تو می خوانم همیش

دستگاه دین و دست آویز ایمانم تویی

پاییز ١٣٧٩ _ کابل

ای قاتل

تو چه بیمار پیِ کشتنِ مردم شده ای

تو چه زشتی،چه پلیدی،چه زیان ای قاتل

کودکان از تو سراسیمه، زنان از تو به لرز

تو چه شمری،چه یزیدی، چه گران ای قاتل

نه به انسانیت از نامِ تو آید بویی

نه به اسلامیت از رویِ تو،آن ای قاتل

تو چه نامرد،چه آدم کشِ بی مقداری

که بِهِت«آدم» گفتن نتوان ای قاتل

خونِ این شهر فراموش نخواهد گشتن

گرچه از کعبه بیارند ضمان ای قاتل

ذرّه ذرّه،ز تو تصویرِ جنایت دارد

نتوان کرد چنین چهره نهان ای قاتل

بویِ خون از در و دیوار بر افلاک شده ست

باش تا آید، پادافرهِ آن ای قاتل

نیست در شهر کسی کاو نفرستد لعنت

به جفاهایِ تو وآن نام و نشان! ای قاتل

کافران را تو برائت ز شقاوت دادی

ملحدان را تو شدی کام ستان ای قاتل

خاکِ بیچاره ندانم چه قَدَر درد کشد

از حضورِ تو به مرگِ دگران ای قاتل

به تو می گویم ای مجریِ برنامهٔ شهر

کربلا خبثِ تو را کرده عیان ای قاتل

کابل 1372

شود، به ناله اش درشکنم

خاموشیِ لب به دیدهٔ تر شکنم

دستم نرسد به دامنِ هیچ کسی

بنشینم و در سکوتِ خود وَرشکنم

شب است و تیرگی،جنگِ من است

نی گفتن و خودسری که عیبش دانی

اوجِ هنر و کمالِ فرهنگِ من است

پای شکسته، رهگذاران همه سنگ

نقشی همه انتظار و چشمی همه آب

شهری همه درد و شهر یاران همه سنگ

لاله زد،صحرا چمن کرد

زمین سبزینه هایِ تر به تن کرد

نسیمِ صبح در خون می کشد تن

مگر آواره ای یادِ وطن کرد

را کنیم آغازِ تازه

به کنجی رفته آتش برفروزیم

تمامِ آرزوها را بسوزیم

ز دستِ آرزوها خسته ام دل

ز دستِ آرزو بشکسته ام دل

بیا ای دل به پاسِ همنوایی

به پاسِ صبح و شامِ آشنایی

افق هایِ عزیزی را بتازیم

غروبی را از آنِ خویش سازیم

نه جانی بی قرارِ ماست این جا

نه چشمی انتظارِ ماست این جا

بیا ای دل نه گریه کن نه زاری

به لبخندی وداعی کن ز یاری

سلاحی ده به لوی و ره دگر کن

لبت بربند و آهنگِ سفر کن

فرامش کن که روزی روزگاری

«ز یاران داشتیم امّیدِ یاری»

بیا که دست با دستِ غمِ خویش

کناری سوز و سازِ محرمِ خویش

به پابوسیِّ تنهایی برآییم

به دنبالِ دل آسایی برآییم

سراغِ گورِ مجنونی بگیریم

کنارِ نعشِ فرهادی بمیریم

خیالی یار را به خاک بخشیم

به خاکِ خستهٔ غمناک بخشیم

بیا که خویشتن را سرد سازیم

سرِ خود را تهی از درد سازیم

به قولِ یار:دردِ سر چه فایده

دلِ در خون و چشمِ تر چه فایده

بیا ای دل که با هم یار باشیم

ز هم دلبر،به هم دلدار باشیم

بیا تا بال و پر گیریم ای دل

جدایی را به بر گیریم ای دل

من و تو با جدایی هم طرازیم

بیا ای دل به همدیگر بسازیم

و همش می درند

به هر سوی ابلیس بنشانده اند

خدا را از این خاکدان رانده اند

نیاورده اند این خسان غیرِ غم

نباریده اند این طرف جز ستم

نبردند غیر از جفا،کار پیش

نماندند گامی جز آزار پیش

ز دستِ غلامانِ رسوا شده

مسلمان به کیشِ نصارا شده

ز دین آن چه دارند ریش است و بس

از انصاف،چورِ همیش است و بس

به بیگانگی چون پلنگی شده

ز بیگانه همچون تفنگی شده

نه پروایِ حق شان،نه پروایِ داد

که لعنت به این قومِ کمزاد باد

هر آن چه به نامِ جهادی شده

فرومایگی را فسادی شده

گریزان گریزانم از این سرای

توأم روزنی،روشنایی گشای

در این جا بجز کشت و کشتار نیست

در این شهر غیر از بلا بار نیست

چنان بی محابا شر افکنده اند

که بنیادِ دوزخ برافکنده اند

کسی نیست تا دستِ شدّادها

دمی باز دارد ز بیدادها

ز مرداریِ کارِ ارباب ها

به هم خورده رویایِ مرداب ها

عفونت گرفته ست این بام و در

لجنزار گردیده این بوم و بر

چراغی ز شادی فرادید نیست

به پایانِ این غصّه امّید نیست

هوایی ز کشتارگه می وزد

که اندامِ نمرود را می گزد

ولی گوشِ اینان بدهکار نیست

ولی چشمشان را از آن عار نیست

شکسته ست دیوارِ ایمانشان

سلامت نمانده به وجدانشان

تو ای یار زین روزگارِ خراب

پناهم بده در جوارِ شراب

که در اوجِ مستی دعایی کنم

به دادارِ عادل ثنایی کنم

به خون خواهیِ مردمِ بی گناه

شفیع آورم روحِ شهرِ تباه

بُوَد که خدا هم خدایی کند

به سرمنزلی رهگشایی کند

13 حوت 1372

می زند

باز ملّت داغ داغ از دستِ غم

نسجِ خونینِ کفن بر می تند

باز شب در هیئتِ آوارِ خون

تیره تیره می خزد بر بام و در

باز روز از بسترِ سُربینِ صبح

خسته خسته می گدازد پای و سر

باز در جنگِ دو تا قُچ، پایِ میش

می شود اشکسته و جان می دهد

در گلاویزیِّ دو ورزا به هم

هین خرِ بیچاره تاوان می دهد

باز آن را که نه پایِ رفتن است

زین ولایت بُمّ بر سر می زنند

باز آن را که نه پایِ ماندن است

زین ولایت نعل بر پا می کنند

باز مرمی ها و آتش پاره ها

چشم ها و سینه ها را می درند

اضطراب و هول افتاده ست باز

باز از هر سو جنازه می برند

این یکی در کنجِ مخفی گاه سخت

آن یکی هم بر بلندا کینه توز

تا بپرسی،کیست که کشته شده

بانگ آید که : سقا،که : پینه دوز

باز شهرِ خسته از بسیار مرگ

سوخته،ویران شده،بشکسته است

آسمایی باز می مویَد ز سوگ

باز کابل در عزا بنشسته است

16 حوت 1368 کابل

تلخی داشت

هدفِ تیرِ بی جواب شدن

گوش بر بانگِ خالیی دادن

دل خوش از جلوهٔ خراب شدن

آی کابل! گذشت دورهٔ کفر

رفت آن روزگارِ ویرانی

ناگهان رو به روی گردیدیم

با دوصد گونه نامسلمانی

اخترانِ امیدواری ها

گم شده،ناپدید گردیدند

از سرِ جهلِ نامسلمانان

کافران روسپید گردیدند

آن یکی میخ کوفت بر فرقی

وآن دگر ارّه کرد و چشم کشید

آن یکی قطعِ گوش و بینی کرد

وآن دگر قطع کرد و سر ببرید

آن یکی زیرِ نامِ پشتون کُشت

این یکی زیرِ نامِ هزّاره

کشته گشتند هر یکی هر سوی

بی گنه،بدنصیب،بیچاره

دستی بیگانگانِ بی آزرم

تا توانست نقش بازی کرد

بهرِ بر باد کردنِ این ملک

رنگ پیمود و فتنه سازی کرد

آی کابل! تو خوب دیدی که

گشت بر باد ارزِ انسانی

از جفاهایِ چند مزدبگیر

گم شد از چشمِ ما مسلمانی

نه جوانمردی از کسی دیدیم

نه ره و رسم از وطن داری

غیرِ طمّاعِ چند و قاتلِ چند

غیرِ خون خوارگیّ و غدّاری

باش تا بعد از این چه می آرند

رهزن و دزد و قاتل و مزدور

باش دیگر چه می رسانندت

حامیانِ نقابدارِ شرور

گرچه هر امرِ خوب و زشتِ زمان

نیست فارغ ز بویِ استثنا

لیک گَند آن چنان فراوان بود

که بپوشید رویِ استثنا

یاد باد آن که نعره هایِ بلند

می زدم من برایِ خشنودی

یک سر و گردن از همه برتر

می کشیدم صدایِ خشنودی

22 سنبله 1371

از کسی نشود

کسی از عشق یاد می نکند

دستِ بیگانگانِ همسایه

هر سو دیوانه وار در کار است

دوست گفته،تباه می سازند

ملّتی را که سخت افگار است