خوبان دو عالم همه حيران محمد

يك حرف ز مدحش شده ما كان محمد

اين است كه برتر بود از وهم كمالش

جز ذات الهي همه مبهوت جلالش

رضوان شده دلداده ي مقداد و ابوذر

فردوس بود سائل درگاه بلالش

والله قسم نيست عجب گر لب دشمن

چون دوست ز هم بشكفد از خلق و خصالش

هرگز به نمازي نخورد مهر قبولي

هرگز، صلوات ار نفرستند به آلش

بي رهبريش خواهد اگر اوج بگيرد

حتي ملك العرش بسوزد پر و بالش

يوسف ببرد حسن خود از يادگر او را

يك منظره در خاطره افتد ز خيالش

اين است همان مهر درخشنده كه تا حشر

يك لحظه به دامن نرسد گرد زوالش

گل سبز شود از جگر شعله ي آتش

در وادي دوزخ فتد ار عكس جمالش

چون ذات خداي ازلي ليس كمثله

بايد كه بخوانيم فراتر زمثالش

ايجاد بود قبضه اي از خاك محمد

افلاك بود بسته به لولاك محمد

اي جان جهان بسته به يك نيم نگاهت

دل گشته چو گل سبز به خاك سر راهت

هم بام فلك پايگه قدر و جلالت

هم چشم ملك خاك قدم هاي سپاهت

عيسي به شميم نفست روح گرفته

دل بسته دو صد يوسف صديق به چاهت

دل هاي خدايي

همه چون گوي به چوگان

ارواح مكرم همه درمانده ي جاهت

از عرش خداوند الي فرش، به هر آن

هستند همه عالم خلقت به پناهت

دائم صلوات از طرف خالق و خلقت

بر روي سفيد تو و بر خال سياهت

زيباتر و بالاتري از آنكه به بيتي

تشبيه به خورشيد كنم يا كه به ماهت

سوگند به چشمت كه رسولان الهي

هستند به محشر همه مشتاق نگاهت

زيبد كه كند ناز به گلخانه ي جنت

خاري كه شود سبز در اطراف گياهت

اين نيست مقام تو كه آدم به تو نازد

عالم به تو خلاق دو عالم به تو نازد

صد شكر كه عمري ز تو گفتيم و شنيديم

هر سو نگريديم گل روي تو ديديم

هرجا كه نشستيم به بام تو نشستيم

هر سو كه پريديم به بام تو پريديم

عطر تو پراكنده شد از هر نفس ما

هر گه به سر زلف سخن شانه كشيديم

ز آن روز كه گشتيم ز مادر متولد

از ماذنه ها روز و شب اسم تو شنيديم

مرگي كه به پاي تو بود زندگي ماست

ماييم كه در موج عزا عيد سعيديم

تا بودن ما نام محمد به لب ماست

روزي كه نبوديم به احمد گرويديم

آب و گل ما را كه سرشتند ز آغاز

آغوش گشوديم وصالش طلبيديم

ز آن باده كه در سوره ي زيباي محمد

اوصاف ورا گفته خداوند چشيديم

آن باده كه از ساغر فيض ازلي بود

سرچشمه ي آن كوثر و ساقيش علي بود

روزي كه عدم بود و عدم بود و عدم بود

نه ارض و سما بود نه لوح و نه قلم بود

تسبيح خدا در نفس پاك محمد

لب هاي علي هم سخن ذات قدم بود

روزي كه گل آدم خاكي بسرشتند

آدم به تولاي علي صاحب دم بود

از خاك قدم هاي علي كعبه بنا شد

او را نتوان گفت كه نوزاد حرم بود

روزي كه كرم بود دُري در صدف غيب

والله علي قبله ي ارباب كرم بود

بر قلب علي علم خدا از دل احمد

چون سيل خروشنده روان در دل يم بود

در بين رسولان كه به عالم علم استند

نام نبي و نام علي هر دو علم بود

در جوف نبي ديد نبي حمد خداوند

با نعت وي و مدح علي ذكر صنم بود

بالله تجلاي نبي مطلع الانوار

والله تولاي علي فوق نعم بود

خلقت چو خدا خالق بخشنده ندارد

خالق چو نبي و چو علي بنده ندارد

از خالق دادار بپرسيد علي كيست

از احمد مختار بپرسيد علي كيست

جز

شخص علي شخص علي را نشناسد

از حيدر كرار بپرسيد علي كيست

شمشير به دشمن دهد و شير به قاتل

از قاتل خونخوار بپرسيد علي كيست

با دار بلا انس بگيريد و در آن حال

از ميثم تمار بپرسيد علي كيست

در غزوه ي بدر و احد و خيبر و احزاب

از تيغ شرربار بپرسيد علي كيست

از نخله ي خرما و در و دشت و بيابان

از چاه و شب تار بپرسيد علي كيست

از حجر و سعيد ابن جبير و ز ابوذر

از مالك و عمار بپرسيد علي كيست

جز فاطمه كس محرم اسرار علي نيست

از محرم اسرار بپرسيد علي كيست

بگرفت به كف جان و سر و جاي نبي خفت

از آن همه ايثار بپرسيد علي كيست

ميثم چه در اوصاف علي گويد و خواند

جز حق نتواند نتواند نتواند

رخش خنده ز خورشيد بر آمد

داني ز چه شيطان همه در جوش و خروش است

داني ز چه آتشكدۀ فارس خموش است

يعني كه يم رحمت توحيد به جوش است

خاموش كه آواي خداوند به گوش است

اين مشعل انوار سماوات و زمين است

خاموشي آتشكدۀ فارس از اين است

بر خيز كه شد نخل غم دل شجر طور

تا چند جفا و ستم و دشمني و زور

تا چند به پا سلطۀ ظلمت عوض نور

تا چند شود خوابگه دختر كان گور

تا چند به زندان هوس ها شرف زن

تا چند ستم پيشه زند كوس عدالت

تا چند فرو مايه زند لاف جلالت

تا چند بدان بي پدران فخر و اصالت

بر خيز كه سر زد به جهان نور رسالت

اين پيك نجات است كه از راه برآمد

پيغام بر آريد كه پيغامبر آمد

در خلوت شب آمنه زيبا پسري زاد

تنها نه پسر بر بشريّت پدري زاد

در فتنۀ بيداد گران دادگري زاد

چشم همه روشن كه چه قرص قمري زاد

دست ازلي پرتوي از نور بر افروخت

رخشنده چراغي به نجات بشر افروخت

خورشيد وجود آمد و دنياي عدم سوخت

برقي زد و اوراق جنايات و ستم سوخت

در پرتو انوار خدائيش صنم سوخت

ظلم و ستم و سركشي و كبر و منم سوخت

در مكّه عيان گشت جمال احديّت

بخشيد به هر نسل فروغ ابديّت

اي بحر شرف موج

بزن گوهرت آمد

اي بتكده نابود كه ويرانگرت آمد

اي جامعه خوشنود كه پيغمبرت آمد

اي گمشده بر خيز زره رهبرت آمد

اي آمنه بگشاي به تكبير زبان را

اي حمزه بزن بر سر بوجهل كمان را

اين است كه دعوت ز هلاكت به بقا كرد

اين است كه از خلق ستم ديد و دعا كرد

اين است كه از خلق خطا ديد و عطا كرد

اين است كه پيوسته جفا ديد و وفا كرد

اين است كه جاريست به لب بانگ نجاتش

از غار حرا تا شب پايان حياتش

اين است كه حق بيني و روشنگري آموخت

اين است كه دانايي و دانشوري آموخت

اين است كه هر گمشده را رهبري آموخت

اين است كه افتادگي و سروري آموخت

اين است كه آموخت به ما بت شكني را

اين است كه بگرفت زما، ما و مني را

اين است همان بحر كه وحيش گهر آمد

اين است چراغي كه به دل جلوه گر آمد

اين است يتيمي كه به عالم پدر آمد

اين است همان نخل كه علمش ثمر آمد

اين است همان نور كه روشنگر كُل بود

اين است همان طفل كه استاد رُسل بود

تا مكتب آن هادي كل راهبر ماست

تا سايۀ آن شمسِ دو گيتي به سر ماست

تا پرتو اين نور چراغ سحر ماست

ما امّت او، او به دو عالم پدر ماست

از شايعه و فتنۀ دشمن نهراسيم

غير

از ره اسلام رهي را نشناسيم

است كه خيل ملكش سجده نمودند

وصفش همه گفتند و شنيدن_د و سرودند

گفتن_د و شنيدن_د و سرودن_د و ستودند

با اين همه كردند به عجز سخن، اقرار

اين است كه توحي_د از او ن_ام گرفته

اين است كه خورشيد از او وام گرفته

اين است كه از روح بش_ر، دام گرفته

اين است كه دل از دمش آرام گرفته

اين است كه از دست خدا جام گرفته

سر تا قدم از علم الهي شده سرشار

****

اي ج_ان هم_ه عال__م و آدم ب_ه فدايت

اي هستيِ هستي كمي از لطف و عطايت

گلبوس_ۀ ف_ردوس، ب__ه خاك كف پايت

رويي_ده مسي_ح از ن_فس روحْ ف_زايت

ك_ار مل_ك و ذك_ر خداون__د، ثن_ايت

اين ذكر الهي است كه دائم شده تكرار

اي چرخ كهن خاك ره طفل صغيرت

روشنگ_ر ب__زم ازل_ي روي مني_رت

ت_ا حش_ر، بزرگ_ان جهانند حقي_رت

حتي به جن_ان اه_ل بهشتند فقيرت

پيغامب_ران يكس_ره بودن_د بشيرت

پيوسته نمودند به آقايي ات اقرار

****

اوصاف تو چون وصف خدا فوق حساب است

قرآن ت_و را سلط_ه ب_ر اي_ن چ_ار كتاب است

حب تو ثواب است، ث_واب است، ث_واب است

بغض تو عقاب است، عقاب است، عقاب است

ت_و آب حيات_ي و جهان بي تو سراب است

تو مهري و روز همه بي توست شب تار

ما امّت وح_ي و تو پيام آور وحيي

تا هست خدايي خ_دا، رهبر مايي

تو جان همه عالمي و در بر

مايي

تو سايۀ لطف ازلي ب_ر سر مايي

تا شام ابد مشعل روشنگ_ر مايي

بي نور تو، توحيد محال است، نه دشوار

****

بي دست تو حق بر روي كس در نگشايد

ب__ي دوستي ات حم_د خداون__د نشايد

بي حسن ت_و ي_وسف ز كسي دل نرباي_د

بي ن__ام ت_و زنگ غم_ي از دل نزداي_د

م_دح ت_و ن_ه از «ميثم»، از خلق نيايد

گي_رم ز عقي_ق همه ريزد دُرِ شهوار

بر دست يكديگر همه دست برادري

محشر نگشته، واقعه ي محشر آمده

ملك وجود پر شده زآيات محشري

رازي است بس شگفت زآيات سرمدي

سرّي است بس عجيب زگفتار داوري

باور كنيد نور عدالت دميده است

باور كنيد طي شده دور ستمگري

باور كنيد مژده ي ميلاد احمد است

باور كنيد عيد بزرگ محمّد (صلي الله عليه و آله) است

*********

اعيادِ خلق ديگر و اين عيد، ديگر است

باور كنيد عيد خداوند اكبر است

آئينه ي جمال نبي را نگه كنيد

آئينه ي جمال خداوند منظر است

بي جبرئيل بانگ خداوند بشنويد

زيرا خدا به وصف نبي مدح گستر است

زيباترين كلام الهي درود اوست

كز هر چه بگذري سخن دوست خوشتر است

از كاخ هاي سرخ يمن تا قصور شام

با نور آن جمال منوّر منوّر است

اي آمنه، عزيز تو نامش محمّد (صلي الله عليه و آله) است

نامش محمّد (صلي الله عليه و آله) است و محمّد (صلي الله عليه و آله) پيمبر است

اي آمنه محمّد (صلي الله عليه و آله) تو فخر انبياست

دستش ببوس كز همه پيغمبران سر است

از خالق و ملائكه و كلّ كائنات

بر ماه عارضش صلوات مكرّر است

اين آفتاب كشور دل، نور او علي است

اين جانِ جان و جان گراميش حيدر است

اين بحرِ رحمتي است زعالم وسيع تر

دُرّ گرانبهاي چنين بحر، كوثر است

اين است آنكه يك نفس روح

بخش او

با طاعت تمام خلايق برابر است

پاي غلام درگه او بر فراز عرش

دست وصيّ او به سر اهل محشر است

اين اوليّن تجلّي حق ختم انبياست

هر چند در مقام نبوّت مؤخّر است

از صبح دهر، جلوه ي او جلوه ي نخست

تا روز حشر گفته ي او حرف آخر است

باور كنيد در شب ميلاد مصطفي

بت ها شعارشان همه الله اكبر است

باور كنيد چون نفس حضرت مسيح

امشب نسيم مكّه همه روح پرور است

پيشاني ملائكه بر خاك آمده

باور كنيد خواجه ي افلاك آمده

*********

آئينه ي جمال الهي جمال اوست

بام سپهر پلّه ي تخت جلال اوست

ماه جمال سرو قدان خاك آستان

همچون هلال، قامت گردون هلال اوست

مهر سپهر در گُل لبخند گشته گم

زيبائي بهشت زعكس بلال اوست

دست پيمبران به سوي خانه اش دراز

لب هاي خضر تشنه ي جام وصال اوست

چون حُسن بي مثال خداوند، بي مثال

بُرهانم آفتاب رخ بي مثال اوست

خون جاري از دهان، گل لبخند بر دو لب

خُلق عظيم تا ابديّت مدال اوست

گفتار صاحبان خِرد دونِ شأن وي

اوهام انبيا همه مح-و كمال اوست

دست خدا نموده لواي ورا بلند

ملك وجود، مملكت بي زوال اوست

لبخند دوستي به روي دشمنان زدن

حرف نخست سوره ي حسن خصال اوست

اهل بهشت تشنه لب جام كوثرند

كوثر ببين كه تشنه ي جام

وصال اوست

ايمان لطيفه اي است زگفت و شنود وي

قرآن صحيفه اي كه پر از خطّ و خال اوست

هر شمع را شراره اي از شعله ي فراق

هر جمع را قيامتي از شور و حال اوست

ذكر ملك هميشه درود و سلام وي

چشم خدا هماره به ماه جمال اوست

باور كنيد اين همه زيبائي وجود

تصويري از تصوّر نقش خيال اوست

باور كنيد عزّت دنيا و آخرت

در سايه ي محمّد (صلي الله عليه و آله) و قرآن و آل اوست

باور كنيد روز و شب و ماه و سال ما

مشمول فيض روز و شب و ماه و سال اوست

تا عبد ذات پاك خداوند سرمديم

در سايه ي محمّد (صلي الله عليه و آله) و آل محمّديم

*********

ملك وجود تحت لواي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

بحرِ بقا نمي زعطاي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

توحيد زنده از نفس روح بخش او

قرآن كتاب مدح و ثناي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

عيسي كه بر سپهر چهارم عروج كرد

طوا حيات او به دعاي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

هر آيه اي كه وجه خدا را نشان دهد

آئينه ي تمام نماي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

گوشي كه بشنود سخن وحي را كجاست؟

عالم پر از صداي رساي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

قرب خدا، دعاي ملائك، صفاي دل

در خواندن حديث كساي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

جان لاله بر كف آيد و دل با چراغ نور

در محفلي كه حال و هواي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

مفتاح رمز وحدت اسلام و مسلمين

در دست هاي عقده گشاي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

«اِنَّ الرَّجل لَيَهجُر» جز كفر محض نيست

اين جنگ با كلام خداي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

شاگرد ابتدايي او كيست، جبرئيل

مرهون درس روح فزاي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

نور ولايتش همه جا موج مي زند

ظرف وجود، جام ولاي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

عالم اگر كه حاتم طايي شوند، باز

بر هر كه بنگرند گداي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

تنها مزار و تربت پاكش مدينه نيست

ملك وجود صحن و سراي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

حصن خدا، بهشت خدا، رحمت خداست

هر جا كه سايه ي زلواي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

عالم بود به ظلّ لواي علي ولي

حتّي علي به ظلّ لواي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

باور كنيد جز مدد جبرئيل نيست

«ميثم» اگر مديحه سراي محمّد (صلي الله عليه و آله) است

گر دست دل به دامن احمد نمي زدم

اينگونه دم زمدح محمّد (صلي الله عليه و آله) نمي زدم

جلوه كند عالم وجود؛

در يك جمال، صورت زيباي انبياست

عيد بزرگ جان جه_ان و جهانِ جان،

عيد خ_دا و سيّد و م_ولاي انبياست

دوران غ_ربت بش_ريت سرآمده

يعني شب ولادت پيغمبر آمده

****

امشب خدا به اهل زمين، آسمان دهد

ملك وج_ود را ش__رف ج_اودان دهد

امشب خدا جمال دل آراي خويش را،

ب_ا روي دلرب_اي محمّ_د نش_ان دهد

با پرت_و جم_ال مني_ر رس_ول خويش،

تا صبح حشر، نور به چشم جهان دهد

جان در طبق نهيد كه ميلاد احمد است

اع_لان كني_د ب_ر همه: عيدِ محمّد است

****

امشب خ_دات رش_كِ قم_ر داد آمنه

با حسن خويش بر تو پس_ر داد آمنه

نُه م_اه انتظ_ار كشي_دي ب_ه شوق او

ت_ا نخ__ل آرزوي ت_و ب__ر داد آمن_ه

فرزند تو گرامي و نامش محمّد است

اين م_ژده را خ_دات خب_ر داد آمنه

اينك تو را ولادت احمد مبارك است

ب_ر احم_د تو نام محمّد مبارك است

****

اي آمن_ه! محمّدِ ت__و، مظه_ر خداست

رخس_ار كبرياي__يِ او منظ_رِ خ_داست

همچون كتاب وحي بگيرش به روي دست،

سر تا قدم بب_وس كه پيغمبر خداست

ت_ا روز حشر ب_ر هم_ه پيغمب_ري كند،

گفت_ار وح_ي او، سخ_ن آخ_رِ خداست

آيين__ۀ تم_ام نم__اي خ_داست اي_ن

پس آمده است و پيش تر از انبياست اين

****

اي آمن_ه! محم_دت از انبي_ا، س_ر است

اين ب_ر همه پيامب_ران ه_م پيمبر است

قرآن او- كه وحي الهي است- شاهد است

اين از پيمب_ران اول_والعظم، برت__ر است

قدر و كمال و شأن و ج_لال و مق_ام او

حتي در انبي_اي سلف، ف_وق ب_اور است

اين طفل نه- كه قافله سالارِ انبياست

آگاه باش هر نفسش، وحي كبرياست

****

اي كعبه پيش پاي محمد قيام كن

دورش طواف آور و كسب مقام كن

غار حرا ب_ه شوق وي آغوش برگشا

مانن_د كوه ه_ا به محمّد س_لام كن

اي شهر مكه عي_د محمّ_د مباركت

از سيّ__د پيامب__ران احت__رام ك_ن

دوران كفر و ظلم و ضلالت، سر آمده

ن_امش بلن_د ب_اد ك_ه پيغمب_ر آمده

****

ميلاد احمد عيد خداون_دِ سرمد است

عالم ز مقدمش همه خلدِ مخلد است

از ربِّ كعبه در ح_رم كعبه حكم شد

بت ها ادب كنيد كه ميلاد احمد است

دوران بردگ_ي و اس__ارت تم__ام شد

اي دختران زنده به گور، اين محمّد است

بت ه_ا ن_دا دهن_د به آوازۀ جلي

صلّ علي محمّد و صل علي علي

****

اين ي_اور تم__امِ ضعيف_ان ع_الم است

اين منج__ي هميش__ۀ اولاد آدم است

اين رهنماي گمشدگان ت_ا قيام حشر؛

اين شمعِ جمع خلق، رسول مكرم است

اين روي انبي_اي اله_ي به جسم پاك

اين پاي تا به سر همه روح مجسم است

اين طفل نه كه صاحب تنزيل بوده است

شاگ_رد او معل_م جبريي__ل بوده است

****

وقتي خدا به خلقت كونين داشت دست

ساق__ي انبي__است ز پيم__انه ال__ست

اي_ن ب_ا خ_داي ع_زوجل

بود هم سخن

روزي كه صبحي و شب روزي نبوده است

پيش از رسل رسول خدا بود و بود و بود

بعد از رسل رسول خدا هست و هست و هست

آدم هنوز آب و گلش بود در عدم

او ب_ود او پيامب__ر خال__ق ق__دم

****

ت_و ت_ا قي_ام حش_ر چ_راغ هدايتي

با هر كلام ص_احب اعج_از و آيتي

ت_و ت_ا اب__د پيامب__ران را پيمبري

بر فرد فرد صاحب حك_م و ولايتي

در بين انبيا و امم اين شعار ماست

م_ا ام_ت تواي__م محم_د عن__ايتي

«ميثم» مديحه خوان تو بوده است و آل تو

هر چن_د نيست در خ_ور ق_در و جلال تو

خدا زنند

گويند بت شكن ر سوي داور آمده

عيد امام صادق و پيغمبر آمده

اي بت گران ترانۀ توحيد سر دهيد

اين مژده بر تمامي نسل بشر دهيد

از لحظۀ شكستن بت ها خبر دهيد

پيغام از ولادت پيغامبر دهيد

ظلمت رها كنيد كه روشنگر آمده

عيد امام صادق و پيغمبر آمده

اي آفتاب جلوه نمايي مبارك است

اي حسن غيب پرده گشايي مبارك است

اي بزم شب فروغ خدايي مبارك است

اي بردگان طلوع رهايي مبارك است

دوران زورگويي و طغيان سر آمده

عيد امام صادق و پيغمبر آمده

خوبان روزگار حقير محمّدند

خورشيد و ماه هر دو اسير محمّدند

پيغمبران تمام بشير محمّدند

يك جلوه از جمال منير محمّدند

او آفتاب و خيل رسل اختر آمده

عيد امام صادق و پيغمبر آمده

اي آمنه تو خود صدف درّ سرمدي

زين رتبه بر زنان دو عالم سرآمدي

بنت وهب نه، مام گر امّي احمدي

اينك به خود ببال كه امّ المحمّدي

هستي محيط نور از اين گوهر آمده

عيد امام صادق و پيغمبر آمده

اين است آنكه بتكده زير و زبر كند

زانگشت خويش معجز شق القمر كند

خود را تمام عمر چراغ بشر كند

شام سياه عالميان را سحر كند

در دامن تو مهرِ جهان پرور آمده

عيد امام صادق و پيغمبر آمده

اي مكّه بر تو نور محمّد (صلي الله عليه و آله) خجسته باد

بتهاي ِ

شرك با تبر او شكسته باد

پيوند كفر با نفسِ او گسسته باد

دستِ ستمگران جهانخوار بسته باد

دستي كه دادِ عدل ستاند بر آمده

عيد امام صادق و پيغمبر آمده

پيدايش دو آيت سرمد مبارك است

يك صبح را دو عيد مؤّيد مبارك است

در تيرگي تجلّي احمد مبارك است

ميلاد ابن محمّد (صلي الله عليه و آله) مبارك است

درّي الهي از صدف ديگر آمده

عيد امام صادق و پيغمبر آمده

در چشم علم مشعل روشنگر است اين

استاد كل ولّي خدا جعفر است اين

آئينۀ حقيقتِ پيغمبر است اين

معصومِ هشتم است و ششم رهبر است اين

آري خداي را ششمين مظهر آمده

عيد امام صادق و پيغمبر آمده

ما را بود هماره ره و رسمِ جعفري

مشي و مرام جعفري و عشق حيدري

داريم بر تمام ملل مجد و سروري

با چارده چراغ نموديم رهبري

«ميثم» در اين مسير ثنا گستر آمده

عيد امام صادق و پيغمبر آمده

عليه و آله) بين

زينت ده ليل و نهار آمد

در دشت كوير بهار آمد

برخيز كه خضر نجات آمد

با چشمه آب حيات آمد

خورشيد سوي ظلمات آمد

مخلوق خداي صفات آمد

آئينه جلوه ذات آمد

بالله كه شب صلوات آمد

لبخند بخنده احمد زن

گلبوسه به خاك محمد(صلي الله عليه و آله) زن

گردون شده محو كمال او

عالم همه محو جلال او

مه بنده صف نعال او

خورشيد گداي بلال او

قرآن سخن خط و خال او

ايمان مهر وي و آل او

در مدح وثناش دهن كوچك

لوح وقلم است و سخن كوچك

عالم به عنايت او زنده

آدم به هدايت او بنده

سوگند به خالق بخشنده

سوگند به ماه درخشنده

سوگند به مهر فروزنده

سوگند به اختر تابنده

او بود پيمبر اين عالم

پيش از فلك و ملك و آدم

جانا بنگر رخ جانان را

جان دو جهان دو جهان جان را

آرنده مكتب قرآن را

فرمانده عالم امكان را

مصباح هدايت انسان را

پيغمبر داور منان را

اي گمشده نور هدي آمد

ميلاد رسول خدا آمد

او كعبه و خلق به تجليلش

سيراب ز زمزم تنزيلش

كو ابرهه و سپه و فيلش ؟

كارند به چنگ ابابيلش

درهم شكنند به سجيلش

وزكيد كشند به تضليلش

زنده است نبوت و قرآنش

چون دست خداست نگهبانش

اي هفت

سپهر حقير تو

وي پنج رسول سفير تو

وي چار كتاب بشير تو

سه روح و دوكون اسير تو

يكتائي و نيست نظير تو

توحيد چراغ منير تو

گفتار تو آب حيات ما

بر لعل لبت صلوات ما

وصف تو به روح ، روان بخشد

مهر تو به قلب توان بخشد

مدح تو به كام زبان بخشد

نام تو به خلق امن بخشد

گفتار تو بر همه جان بخشد

مسكين تو هر دو جهان بخشد

موساي دو صد يد بيضائي

عيساي هزار مسيحائي

گردون ورقي است ز قرآنت

خورشيد چراغ دبستانت

جنت شده عاشق سلمانت

خيل رسلند مسلمانت

خلق دو جهان همه مهمانت

عالم نه خداست ثنا خوانت

قرآن به ثناي تو كامل شد

لولاك به مدح تو نازل شد

هر چند كه در يتيم استي

سرمايه بحر قديم استي

هم طور هزار كليم استي

هم صاحب خلق عظيم استي

مولا و بزرگ و كريم استي

دانا و بصير و حكيم استي

خورشيد چو دانه كه در مشتت

مه گشته دو نيمه ز انگشتت

توصيف خداي به تكريمت

صف بسته ملك پي تصميمت

افواج رسل همه تسليمت

سرداده به رشته تصميمت

خلقت دانشجوي تعليمت

محتاج تفكر و تفهيمت

(ميثم) سخن از تو همي گويد

جز منقبت تو نمي گويد

قرآن تو

آسماني ها زميني ها همه مهمان تو

گل كند جان مسيح از غنچه ي خندان تو

خنده ي خورشيدها از گوهر دندان تو

عقل ها مبهوت تو مجنون تو حيران تو

آسماني ها همه مرهون ارشاد تواند

دستگيران جهان محتاج امداد تواند

شهرياران بنده ي سلمان و مقداد تواند

چار اُمّ و هفت اَب در خطِ اولاد تواند

انبيا يكسر بشير صبح ميلاد تواند

نورها بر قلبشان تابيده از فرقان تو

انبيا يك كاروان، تو كاروان سالارشان

خوب رويان مشتري، تو يوسف بازارشان

خالق و خلقت درود حضرت تو كارشان

كلّ انسانها تويي تنها تويي غمخوارشان

مسلمين در خواب غفلت خفته تو بيدارشان

بي خبر از دشمنان عترت و قرآن تو

تو سراپا جانِ جانِ امّتي امّت چو تن

تن شود بي تاب اگر يك لحظه جان بيند محن

با اهانت بر تو، امّت شد چو بحري موج زن

در خروش آمد بسي پير و جوان و مرد و زن

رهروان تو سزد مانند چوپانِ قَرَن

بشكند دندانشان، چون بشكند دندان تو

اي كه كرده ذات معبودت حبيب خود خطاب

اي فروغت جلوه گر چون مهر از ابر حجاب

گر جسارت كرد بر تو ابلهي حيف از جواب

تو به وسعت فوق اقيانوس و او كم از سراب

با صداي سگ نگردد كم فروغ آفتاب

مي درخشد تا قيامت نورِ بي پايان تو

از فروغ رحمتت لبريز ظرف عالم است

چون تو قامت

برفرازي گردون خم است

ليله ي ميلاد تو عيد كمال آدم است

خاصه در سالي كه آن سال رسول اعظم است

پايه ي توحيد تو همچون كتابت محكم است

ثبت گشته بر جبين آسمان عنوان تو

چارده قرن است دنيا محو عدل و داد توست

آه مظلومان عالم بانگي از فرياد توست

بردگي محكوم تو آزادگي آزاد توست

تا خداييّ خدا ملك خدا آباد توست

هفته ها و روزها و لحظه ها ميلاد توست

بسكه جوشد گوهر علم از يم عرفان تو

تو به جاي سيم و زر، احسان و عدل اندوختي

تو نگاه مرحمت حتيّ به دشمن دوختي

تو براي خلق همچون شمع سوزان سوختي

تو زحكمت در دل انسان چراغ افروختي

تو به جاي اِضرب، اِقرأ بر بشر آموختي

مي درخشد علّم القرآن به الرّحمان تو

آمدي اي تا ابد در سينه ها نور، آمدي

آمدي اي موسي برگشته از طور، آمدي

آمدي اي رايتت پيوسته منصور، آمدي

آمدي اي ملك هستي از تو معمور، آمدي

آمدي اي چشم بد از عارضت دور، آمدي

خنده كن، اي صبح مشتاق لب خندان تو

كيست تا مثل تو سلمان و ابوذر پرورد؟

كيست تا مرد دو عالم همچو حيدر پرورد؟

كيست تا در بوستان وحي، كوثر پرورد؟

كيست تا چون لؤلؤ و مرجان دو گوهر پرورد؟

يا چو زينب دختري در حدّ مادر پرورد

اي اميرالمؤمنين پرورده ي دامان تو

حِكمت از اسلام ناب توست جاري

بيشتر

دانش از حكم و كتاب توست ساري بيشتر

سرفرازان را به كويت خاكساري بيشتر

از تو مي خواهند جنّ و انس ياري بيشتر

آنچه كلّ انبيا دارند داري بيشتر

اي نبيّين ميهمان سفره ي احسان تو

عترت و قرآن تو دو مشعل تابان ماست

دو سپهر معرفت دو كفّه ي ميزان ماست

كلّ دنيا ما همانا عترت و قرآن ماست

دو سپهر معرفت دو كفّه ي ميزان ماست

كلّ دين ما همانا عترت و قرآن ماست

حفظ اين دو از روز ازل پيمان ماست

پيروي زين دو امانت عزّت و ايمان ماست

كيست «ميثم» مدح خوان عترت و قرآن تو

تبت يدا ابي لهب است

عيد وحدت كه در صف توحيد

عزلت مسلمين شود تجديد

دوستان را به اتفاق قيام

دشمنان را بجز نفاق حرام

تا شود كور چشم خفاشان

ميدهد نور آفتاب مدام

گو بسوزد به نار بخل عدو

وحده لا اله الا هو

هفته وحدت است و عهد الست

سيل سا قطره ها بهم پيوست

مفتي دين فروش آل سعود

مفت داد آبروي خود از دست

همه بت ها جمال حق جويند

وحده لا شريك له گويند

تيرگي از درون هستي رفت

ديو كبر و غرور و مستي رفت

دور بيداد و ظلم پايان يافت

بت نگون گشت و بت پرستي رفت

اصفر و احمر و سفيد و سياه

همه در سايه رسول الله

اي ضعيفان چنگ استكبار

اي اسيران جنگ استعمار

نور آزادي از افق سرزد

بگسلانيد بند استثمار

هان اي خفتگان قيام قيام

ذلت و بردگي حرام حرام

دشمنان گرچه پشت سندانند

خرد در زير پتك ايمانند

پيش سيل هجوم حق پستند

گرچه در فتنه سخت بنيانند

قطره ها همچو بحر بخروشيد

بر زوال ستمگران كوشيد

برقي از مكه نيمه شب رخشيد

كه فروغ يگانگي بخشيد

با خط نور نقش زد كه يكي است

ابيض و احمر و سياه و سفيد

مجد كس در سفيد نامي نيست

جزيه تقوي كسي گرامي نيست

اي كتاب خدا كلام خوشت

وي نجات بشر

پيام خوشت

وي شعار نجات هر مظلوم

پيش ظالم هميشه نام خوشت

برتر از اوج و هم پايه تو

رمز وحدت بايه آيه تو

اي به قربان مقدمت جانها

بانگ زن بر نجات انسانها

رمه تنها و دشتها پر خوف

يار گرگان شدند چوپانها

تو بملك وجود بانگ بر آر

خفتگان رامگر كني بيدار

گو در آنجا كه عدل و ايمان نيست

هر كه ساكت بود مسلمان نيست

آنكه را با درنده خويان خوست

نه مسلمان بحق كه انسان نيست

بانگ زن اي رسول امت را

كه بياييد باز وحدت را

«ميثم» از دار عشق تا لب گور

لب گشا بر عليه منطق زور

دشمن ار دست و پا برد ز تنت

مبري دل ز دوست با همه شور

سردار بلا بزن فرياد

تن مده زير ذلت و بيداد

ز علي بخواند

ز خدا بوَد پر همه جاي مكه

شده غرق، عالم به فضاي مكه

زده پر وجودم به هواي مكه

به زمين مكه، به سماي مكه

به مقام كعبه، به صفاي مكه

به رسول اكرم، به خداي مكه

به شكوه كعب_ه، به جلال احمد

كه خداست پيدا به جمال احمد

****

شب شام روشن ز فروغ رويش

رهِ «ايمن» ايمن، به پناه كويش

يم بي نهايت نمي از سبويش

قد خضر سروي به كنار جويش

دل خلق بسته به كمند مويش

به بهار خلقش، به بهشت خويش

به ك_دام دم، دم زن_م از ثنايش

به كدام سر، سر فكنم به پايش

نفسش روايت، سخنش درايت

هدفش نبوت، كنفش ولايت

جلوات رويش، همه را هدايت

اثرات دستش، همه جا عنايت

منم و عطايش، دو خجسته آيت

نه در آن حدود و نه بر اين نهايت

به خدا به قرآن، به رسول و آلش

كه ب_س اس_ت فردا نگه بلالش

****

به خداست عبد و به دلش خدايي

به ثناس بسته دهن سنايي

همه خسروان را به درش گدايي

همه دلبران در قدمش فدايي

قد و قامتش را همه كبرايي

دمد از وجودم دم نارسايي

ن_ه توان ثنايش به زبان بيارم

نه توان قلم را به زمين گذارم

به تمام قرآن، به رسول داور

به جلال زهرا، به مقام حيدر

به صفا، به مروه، به منابه مشعر

به دو

دخت زهرا به شبير و شبر

به مقام سلمان، به قيام بوذر

به كمال ميثم، به خلوص قنبر

كه خدا ندارد بشري چو احمد

كه بشر ندارد پدري چو احمد

****

هله اي دو عالم همه دم به كامت

ز فلك گذشته اثر كلامت

تو بگو كه گويم سخن مقامت

تو بخوان كه عالم شنود پيامت

ز بشر درودت ز خدا سلامت

همه جا قيامت شده با قيامت

چه شود بخواني به نواي ديگر

چه شود برآي_ي ز حراي ديگر

تو پيمبر استي به همه زمان ها

تو خدايگاني به خدايگان ها

كمي از زمينت همه آسمان ها

به كفت زمامِ همه كهكشان ها

قدمت فرازِ قلل جهان ها

كلمات نورت، همه نقش جان ها

تو زعيم بودي، همه انبيا را

تو پيمبر استي همه اوليا را

****

تو رسول بودي كه نبود عالم

تو امام بودي و نبود آدم

به همه مؤخر ز همه مقدم

تو نبي اعظم تو رسول اكرم

تو دليل بودي به كليم در يم

تو مسيح بودي به مسيح در دم

تو خ_دا جلال_ي، ت_و خ_داپرستي

تو هميشه بودي، تو هماره هستي

تو رسول حق تا صف محشر استي

تو پيمبران را همه رهبر استي

تو مطهر استي، تو مطهر استي

تو فروتن استي، تو فراتر استي

تو امام حيدر، تو پيمبر استي

تو ز انبيا هم، همگي سر استي

نگه_ي ب_ه «ميثم» كه ره تو پويد

همه از

تو خواند، همه از تو گويد

دُرِ نابش

نوري است فروزنده كه نور است حجابش

اف_واج م_لَك ذرۀ خورشي__د وج_ودش

ارواح رُس__ل، مستمعِ عل__مِ كت__ابش

گلهاي بهشتي كه پ_ر از عط_ر بهشتند

شستند هم_ه پيره_ن از ب_وي گلابش

اي خل_ق جهان! مكتب او را بپ_ذيريد

والله قس_م وح_يِ الهيست، خط__ابش

اديان همه منسوخ ب_ه جز مكتب احمد

تا حشر رسول است رسول است محمّد

****

اي اهل جهان گوش به فرمان محمّد

اين پنج كتب آم_ده در ش_أن محمّد

خواهيد كه در دام_ن بيگان_ه نيفتيد

آريد هم_ه دس_ت ب_ه دام_ان محمّد

والله قس_م س_وي خداون__د نب_اشد

راهي به جز از عترت و قرآن محمّد

باي_د ز علي مث_ل نب_ي كرد اطاعت

چون غير علي نيست كسي جان محمّد

روزي كه نبي بود و خداي ازلي بود

والله علي بود و علي بود و علي بود

****

اي خي_ل رس_ل ب_وده از آغ_از بشي_رت

وي آم__ده خ_لوتگ_ه معب_ود، سري_رت

در حشر به گلزار جنانش، چه نياز است

آن ك_و نگ_رد ب_ر گ_ل رخس__ارِ منيرت

ب_ر تخ_ت سليم_ان نب_ي ن__از ف_روشد،

هر كس بنشيند به روي فرشِ حصريت

ما مح_و تج_لاي ت_و هستي_م و نديديم

عمري است كه جبريلِ امين است اسيرت

از صبح ازل، نخل رسالت به تو بر داد

آيي_ن ت_و تنه_ا م_دنيّت ب_ه بشر داد

****

تو نوري و توصيف تو در سورۀ نور است

تو خود شجر نوري و دل، وادي طور است

مدح

تو عيان است در انجيل و به تورات

قرآن تو ف_وق صُحُ_ف و ف_وق زَبور است

زه_راي ت_و مرضيه و انسيّ_ه و حورا

خاكِ قدمِ فضّۀ او سرم_ۀ حور است

آيي_ن ت_و، قرآن ت_و، دين تو هماره،

بر امت تو باعث فخر است و غرور است

سوگن_د ب__ه ذاتِ اح__دِ ق_ادرِ منان

ميلاد تو يك هديۀ پاك است به انسان

****

آيينۀ رحم_اني و رحم__ان ب__ه ت__و نازد

آرن__دۀ ق__رآني و ق_رآن ب__ه ت__و ن__ازد

عيس_اي مسيحا به فلك، م_دح ت_و گويد

ب_الله قس_م، موسي عم_ران ب__ه ت_و نازد

چرخ و فلك و ارض و سما و مه و خورشيد،

ج_ن و بش_ر و ح_وري غلم_ان به تو نازد

سوگند به انسان كه قسم خورده خدايش

حق است كه پيش از همه، انسان به تو نازد

تو ج_ان عل_ي هستي و او ج_ان تو، آري،

والله ك_ه در جس_م عل_ي، جان به تو نازد

«ميثم» به تو نازد كه بوَد مدح سرايت

اي خواج_ۀ عالم! همه عالم به فدايت

ماه ربيع

آفتابي در زمين از آسمان دل برگرفت

ذره اي از مهر رويش را چو بر آن بذل كرد

جلوه اي كرد و جهان را خسروِ خاور گرفت

با تماسش ريگ صحرا را دُر ناياب كرد

با نگاهش از درون سنگ نخلِ تر گرفت

با غلامش مي توان زر كرد كوه سنگ را

از گدايش مي توان يك آسمان اختر گرفت

تا نگهدارد به دامان اختران خويش را

آسمان دست توسلّ سوي آن سرور گرفت

جرأت پرواز را با حضرتش از دست داد

گرچه جبريل از ملايك اوج بالاتر گرفت

معجز پيغمبران در پنجۀ سلمان اوست

زهد عيسي در كلاس درس او بوذر گرفت

مرتضي در بدر ياري از رسول الله خواست

مصطفي در فتح خيبر دامن حيدر گرفت

با دم او «لافتي الا علي» جبريل گفت

با دعاي او علي شمشير از داور گرفت

با رخ زهراي او چشم ملايك نور يافت

از دم داماد او جبريل بال و پر گرفت

يك نگه در فتح خيبر بر علي كرد و علي

با دو انگشت يداللهي در از خيبر گرفت

ذكر بر لعل لبش پيش از ولادت بوسه زد

حمد از فيض دهانش روح بر پيكر گرفت

گوهري يكدانه در انوار حق پوشيده بود

«رحمةٌ للعالمين» شد، از خدا «كوثر» گرفت

آسمان تا با بلالش لاف يك رنگي زند

صبحِ خلقت، آبرو از رنگ نيلوفر گرفت

باغ جنّت بود از اوّل عاشق مقداد او

كز خدا بر دامن خود

اين همه زيور گرفت

بايد از آيات قرآنش دُرِ توحيد يافت

بايد از درياي نورش تا ابد گوهر گرفت

دانش عدل و مساوات و كمال و علم را

بايد از اين مكتب و از اين پيام آور گرفت

نجلِ عمران با يدِ او قلب دريا را شكافت

پورِ آذر با دم او لاله از آزر گرفت

لحظه اي بگذاشت لب بر روي چشمان علي

چشم آن مولا شفا در غزوه خيبر گرفت

نقش تصوير محمّد را ميان جام ديد

هر كه از دست اميرالمؤمنين ساغر گرفت

يا محمّد اي وجودت «رحمة للعالمين»

اي كه باغ رحمت از فيض تو برگ و برگرفت

كيستي تو كز وصيّ ات ذات «رب العالمين»

«انّما» در شأن او فرمود و انگشتر گرفت

آسمان دور سر مقداد و سلمان تو گشت

آفتاب از خاك راه قنبرت افسر گرفت

نام نيكوي تو را بنْوشت با دست خدا

تا قلم روز ازل گلبوسه از دفتر گرفت

آنچه «ميثم» گفت در وصف تو حرف او نبود

درِّ مضمون از تو از آغاز تا آخر گرفت

يكي عالي يكي اعلا

يكي بنيانگر مكتب، يكي آرندة مذهب

يكي انوار را مشعل، يكي اسرار را گويا

يكي از مكه انوار رخش تابيد در عالم

يكي شد در مدينه آفتاب طلعتش پيدا

يكي نور نبوت را به دل ها تافت تا محشر

يكي نور ولايت را ز نو كرد از دمش احيا

رسد آواي قال الصادق و قال رسول الله عليهماالسلام

به گوش اهل عالم تا كه اين عالم بود بر پا

يكي جان گرامي در دو جسم پاك و پاكيزه

دو تن اما چو ذات پاك يكتا هر دو بي همتا

محمد كيست؟ جانِ جانِ جان عالم خلقت

كه گر نازي كند، در هم فرو ريزد همه دنيا

محمدe كيست؟ روح پاك كل انبيا در تن

كه حتي در عدم بودند بي او انبيا يك جا

محمدe كيست؟ مولايي كه مولانا علي گويد:

"منم عبد و رسول الله برِ من رهبر و مولا"

محمد از زمان ها پيشتر مي زيست با خالق

محمد از مكان پيموده ره تا اوج اَو اَدني

محمد محور عالم، محمد رهبر آدم

محمد منجي هستي، محمد سيد بطحا

محمد كيست؟ آنكو بوده قرآن دفتر مدحش

كه وصفش را نداند كس به غير از قادر دانا

محمد را كسي نشناخت جز حق و علي هرگز

چنان كه جز خدا و او كسي نشناخت حيدر را

وضو گيرم ز آب كوثر و شويم لب از زمزم

كنم آنگه به مدح حضرت صادق سخن انشا

ششم مولا، ششم هادي، ششم رهبر، ششم سرور

كه هم درياي شش گوهر بود، هم دُرّ شش دريا

صداقت از لبش ريزد، فصاحت از دمش خيزد

فلك قدر و ملك عبد و قضا مهر و قدر امضا

بسي زهّاد و عبّادند بي مهرش همه كافر

بسي عالم، بسي عارف، همه بي نور او اعمي

دو خورشيد منير او هشام و بو بصير او

دو كوه حكمت و ايمان، دو بحر دانش و تقوي

مرا دين نبي، مهر علي و مذهب جعفرعليهم السلام

سه مشعل بوده و باشد، چه در دنيا چه در عقبي

در ديگر زنم غير از در آل علي؟ هرگز!

ره ديگر روم غير از ره اين خاندان؟ حاشا!

بهشت من بود مهر علي و مهر اولادش

نه از محشر بود بيمم، نه از نارم بود پروا

سراپا عضو عضوم را جدا سازند از پيكر

اگر گردم جدا يك لحظه از ذرّية زهراسلام الله عليها

از آن بر خويش كردم انتخاب نام "ميثم" را

كه باشم همچو او در عشق ثارالله پا بر جا

تازه به گوش و رسد از غيب

سروش و شده آتشكده ي فارس خموش و عجبا اينكه

فرو ريخته يكباره به هم كنگره ي كاخ مدائن نفس

پادشهان حبس شده در دل و گشتند همه لال ز گفتار

به امر احد خالق دادار دگر راه سماوات به شيطان شده

مسدود بتان يكسره بر خاك فتادند و نگويند مگر ذكر

خداوند و رسول دو سرا را.

عرش و فرش و ملك و آدمي و كوه و در و دشت و يم

و قطره مهر و مه و سياره و منظومه ي شمسي و كرات

و همه افلاك الي اين كره ي خاك ز برگ و بر و ريگ و

حجر و شاخه و نخل و ثمر و بام و در و مرد و زن و

پير و جوان ابيض و اسود همه گويند درود و صلوات

از طرف ذات خداوند تبارك و تعالي و همه عالم خلقت

به خصال و به كمال به جلال و به جمال قد و بالاي

محمد كه خداوند و ملايك همه گويند درودش همه

خوانند ثنايش همه مشتاق لقايش همه عالم به فدايش

همه مرهون عطايش كه خدا خلق نموده است به يمن

گل رويش فلك و لوح و قلم را ملك و جن و بشر را

همه ارض و سما را.

چار ماه است كه گرديده به تن آمنه را جامه ي ماتم به

رخش هاله اي از غم غم

عبدالله والا گهرش شوهر نيكو

سيرش اشك روان از بصرش اشك نه خون جگرش خون

نه كه ياقوت ترش بود يكي غنچه از آن لالهي پرپر ثمرش

داشت چو جاني به برش بلكه ز جان خوب ترش مونس

شام و سحرش تا كه شبي ديد همان مادر دلباخته در

خواب كه در دست گرفته است گلي خرم و شاداب كه برده

است ز گل هاي دگر آب نظر كرد بر آن لاله ي فرخنده

كه برگشت يكي قرص قمر گشت به يك لحظه پسر گشت

نكوتر ز پدر گشت چو بيدار شد از خواب، خوش و خرم

و شاداب دلش شد ز شعف آب به ياد آمدش اين نكته كه

نه ماه تمام است مه حسن ختام است رسيده مه ميلاد

گرامي پسرش بر رخ قرص قمرش خندد و بي پرده كند

سير تماشاي خدا را.

لحظه ها بود بر آن مادر فرخنده ي افراشته اقبال بسي

بيشتر از سال شب و روز زدي طاير جانش ز شعف بال كه

كي جلوه كند از صدف آن گوهر اجلال كه يك بار دگر

نيمه شبي خواب ربودش همه شد نور وجودش ز عنايات

خداوند ودودش عجبا ديد كه خورشيد زپهلوش درخشيد

و فروغ ابديت به جهان يكسره بخشيد به ناگه در پاكش

ز صدف داد ندا كاي صدف گوهر يكتاي خدا مادر انوار

هدي خيز كه هنگام فراقت به سر آمد شب تنهايي و

اندوه و غمت را سحر

آمد شب ميلاد گل گلشن هستي

به نجات بشر آمد چه مبارك سحري بود كه ناگاه به هم

درد فشردش شبي آرام در آن حجره ي خاموش نه ياري

نه قراري تك و تنها ز دم احمدي خويش پراكنده در

امواج فضا عطر دعا را.

دگر از درد گل انداخته رخسار نكويش شده انوار

خداوند فروزنده ز رويش نگهش سوي سما بود و همه

محوخدا بودكه سقف حرمش لاله صفت بازشد ولحظه ي

اعجاز شد و با خبر از راز شد و ديد در آن درد و الم

چارزن پاك تو گويي كه رسيدند ز افلاك و همانند ندارند

به روي كره ي خاكي يكي حضرت حوا و دگر مريم عذرا

و دگر هاجر و سارا همه مبهوت جلالش همه بر دور

جمالش همه ديدند مقامش همه گفتند سلامش بگرفتند

در آغوش چو جانش زهي از عزت و شانش نگه هاجر و

سارا به گلستان رخ حور نشانش كه در آن لحظه كف

دست به پهلوش كشيد از دو طرف مريم عذرا كه به يكباره

به پا خواست صداي خوش تكبير ز كوه و شجر و دشت

و در مكه جهان غرق در انوارالهي شد و ديدند كه مرآت

جمال احد قادر سرمد مدني مكي ابوالقاسم و محمود و

محمد نبي امي خاتم به روي دامن مريم ز فروغ رخ خود

كرد منور همه جا را.

بشنويد از دو لب آمنه آن مادر فرخنده ي احمد

كه چو

بگذاشت قدم بر كره ي خاك محمد ز رخش نور عيان گشت

و فروزنده از آن نور جهان گشت كه با جلوه ي ماه رخ او

ديدمي از دور قصور يمن و شام و به گوش آمدم از جانت

معبود ندايي كه الا آمنه زادي پسري را كه بود از همه ي

خلق سرآمد كه بود آينه ي طلعت ذات احد قادر سرمد كه

بود آينه ي طلعت ذات احد قادر سرمد كه بود كنيه ابوالقاسم

و نام احمد و محمود و محمد كه در آن حال همان چار زن

پاك، تن خوب تر از جان ورا شسته به ابريق بهشتي پس از

آن مريم عذرا به يكي حله ي زيباي بهشتش بپوشاند و لب

خويش به لبخند گشودند و سلامش بنمودند و ستودند مقام

و شرف و عزت آن پاك ترين عبد خداوند نما را.

باز كن

روح شو پرواز كن پرواز كن پرواز كن

دمبدم اعجاز كن اعجاز كن اعجاز كن

مدح ختم الانبيا آغاز كن آغاز كن

نغمۀ جان بخش ما كان محمّد (صلي الله عليه و آله) ساز كن

اي تمام آفرينش بوي احمد بشنويد

يا محمّد (صلي الله عليه و آله) يا محمّد (صلي الله عليه و آله) يا محمّد (صلي الله عليه و آله) بشنويد

نوري از خاك عرب قلب اروپا را شكافت

خنجري شد سينۀ تاريك دنيا را شكافت

سر زد از دامان كوه و سنگ خارا را شكافت

پيش تر از آفرينش سينۀ ما را شكافت

اي عجب دستي كه از اعجاز، دريا را شكافت

شد برون از آستين و طاق كسرا را شكافت

مضمحل گرديد دور سركشّي و سر خوشي

يافت پايان روزگار تيرۀ آدم كشي

اي تمام انبيا اين جان و جانان شماست

جان و جانان شما و روح و ريحان شماست

ناخدا و كشتي و دريا و طوفان شماست

باغبان حاصل و باغ و گلستان شماست

اينكه مقصود شما در خطّ پايان شماست

اوّلين نور اولّين خورشيد تابان شماست

آن خداوندي كه اين ارض و سما را خلق كرد

روز اوّل از طفيل او شما را خلق كرد

اوست سلطان و شما يكسر وزيرش بوده ايد

در خطاب و در كتاب خود بشيرش بوده ايد

رؤيت حسنش نكرديد و اسيرش بوده ايد

غرق نور از جلوۀ روي منيرش بوده ايد

يك به يك

مرآت حسن بي نظيرش بوده ايد

بين اديان و ملل دائم سفيرش بوده ايد

گر چه در اوج نبّوت دل به مهرش باختيد

لحظه لحظه با شما بود و شما نشناختيد

آدم از خال و خط او علّم الاسما گرفت

نوح در امواج طوفان دامن او را گرفت

با ولاي او خليل از شعله در گُل جا گرفت

چشم يونس نور از او در ظلمت دريا گرفت

پور عمران خط از او در سينۀ سينا گرفت

ماه مريم بر فلك در كوي او مأوا گرفت

عشق او آتش شد و در سينۀ يعقوب ريخت

روي او را ديد كز يوسف زليخا مي گريخت

حبّذا يا آمنه امشب پسر آورده اي

بر تمام عالمِ خلقت پدر آورده اي

عقل كل، ختم رسل، فخر بشر آورده اي

يا كه بر پيغمبران پيغامبر آورده اي

آفتاب آفرينش در سحر آورده اي

خوبتر از خوبتر از خوبتر آورده اي

ذات پاك غيب را حسن جهان آراست اين

منجي عالم، ابوالقاسم، ابوالزّهراست اين

اين پسر پيغمبران را برترين پيغمبر است

چون كتاب جاودانش كز كتب بالاتر است

عقل، جسم و او چون جان زنده اش در پيكر است

نور اگر درياي موّاج است اينش گوهر است

ماه اگر ماه است با مهر رخش روشنگر است

حق اگر حق است اين حق را كتابش محور است

با فروغش روي ذات ذوالمن را بنگريد

قصرهاي سبز شامات و يمن را بنگريد

آفتاب حق در

اين قصر مشيّد آمده

مكّه نه ملك خدا خلد مخلّد آمده

آخرين پيغمبر دادار سرمد آمده

با جمال كبريا عبد مؤيّد آمده

اي بتان كعبه ميلاد محمّد (صلي الله عليه و آله) آمده

سجده بر خاك حرم آريد احمد آمده

بتگران از چار سو گلبانگ احمد بشنويد

از بتان خود صداي يا محمّد (صلي الله عليه و آله) بشنويد

يا محمّد (صلي الله عليه و آله) اي پيامت روح بخش جان ما

هر كلامت صد چراغِ مكتب ايمان ما

پيشتر از ما به نامت بسته پيمان ما

ما به فرمان تو، هستي در يد فرمان ما

عترت و قرآن تو قانون ما ميزان ما

با تو كي پايان پذيرد خطّ بي پايان ما

امّت تو، مكتب تو همچنان پاينده باد

خط و مشي و اقتدارت تا قيامت زنده باد

تو خدا را عبد و در دلها خدايي مي كني

كشتي دل را به طوفان نا خدايي مي كني

با جلال كبريايي كبريايي مي كني

امّت سر گشته را رهنمايي مي كني

بلكه با دست خدا مشگل گشايي مي كني

در دلِ بيگانگان هم آشنايي مي كني

اختيار خلقت از سوي خدا در دست تو است

جان «ميثم» نه كه جانِ عالمي پا بست تو است

يا دو رهبر ، يا دو مشعل دار راه آمد

دو شمع جمع بزم جان ، دو ركن محكم ايمان

دو بحر رحمت و غفران دو دست قادر منان

دو آدم خو ، دو يوسف رو ، دو موسي يد ، دو عيسي دم

دو دريا را دو رخشان گوهر يك دانه پيدا شد

دو جان جان جان ، دو دلبر جانانه پيدا شد

دو سرو ناز يا دو نازنين ريحانه پيدا شد

دو شمع آفرينش ، يك جهان پروانه پيدا شد

دو سر داور هستي دو جان در پيكر هستي

يكي پيغمبر هستي يكي روشنگر هستي

يكي سر الله اكبر ، يكي وجه الله اعظم

دو شمع جمع انسانها دو شاه كشور جانها

دو باب الله احسانها ، دو بسم الله عنوانها

دو سرو باغ و بستانها ، دو باغ روح و ريحانها

دو واجب جاه امكانها ، دو مشعل دار كيهان ها

دو خالق را نماينده ، دو قرآن را سراينده

دو رحمت را فزاينده ، دو دلها را رباينده

يكي بر اوليا سادس ، يكي بر انبيا خاتم

بشارت اي تمام عالم هستي بشير آمد

گل بستان سراي آفرينش در كوير آمد

نرفته ماه از بزم فلك مهر منير آمد

بشيران را بشير آمد نذيران را نذير آمد

جهان گرديده آسوده ، ملك رخ بر زمين سوده

فلك بر زيور افزوده ، محمد(صلي الله عليه و آله) چهره بگشوده

ز مكه تافته خورشيد نورش بر همه عالم

فلك امشب زمين مكه را از دور مي بوسد

ملك مهد محمد (صلي الله عليه و آله) را بموج نور مي بوسد

بفرمان خدا خاك درش را حور مي بوسد

مسيح از عالم بالا كليم از طور مي بوسد

حرم پيموده ره سويش طواف آورده بر كويش

صفا چون گل كند بويش صفاها گيرداز رويش

به ياد لعل لب هايش كند رفع عطش زمزم

چو آمد آمنه كم كم بهم چشم خدا جويش

دو لب خاموش اما عالمي گرم هياهويش

بنا گه تافت خورشيد جهان آرا ز پهلويش

منور ساخت شرق و غرب را از پرتو رويش

سما در نور او گم شد زمين درياي انجم شد

لبش گرم تبسم شد وجودش در تلاطم شد

كه ناگه چشم حق بينش دوباره باز شد ازهم

ندا از عمق جان بشنيد هان اي مهربان مادر

خدايت را خدايت را بخوان مادر بخوان مادر

سلامت مي دهد امشب زمين و آسمان مادر

كه هستي آفرين هستيتب بخشد رايگان مادر

ببين لطف مويد ، را بخوان دادار سرمد را

بدنيا آر ، احمد را ، محمد (صلي الله عليه و آله) را محمد (صلي الله عليه و آله) را

بذكر حق كن استقبال ، از پيغمبر اكرم (صلي الله عليه و آله)

دل شب آمنه تنها ولي تنها خدا با او

نه عبدالله زنده نه زنان آشنا با او

دعا مي خواند و بودي آفرينش همصدا با او

سخن مي گفت فرزندش محمد (صلي الله

عليه و آله) در خفا با او

اميدش بود و معبودش ، وجودش بود و مولودش

محمد بود مقصودش ، زهي از بخت مسعودش

گرفتش در بغل مانند جان خويشتن مريم

زيك سو رو به قبله مادرش حوا دعا گويش

ز يك سو آسيه گل بوسه گيرد از گل رويش

ز يك سو مام اسماعيل همچون گل كند بويش

ز يك سو دست هاي مريم عذرا به پهلويش

كه كم كم درد او كم شد رها از درد و از غم شد

جمال حق مجسم شد محمد (صلي الله عليه و آله) ماه عالم شد

به استقبال او خيزيد از جا اي بني آدم

در آن شب بارگاه آمنه خلد مخلد شد

در آن شب جلوه گر مرآت حسن حي سرمد شد

در آن شب آفرينش محو و مات روي احمد شد

در آن شب بوسه زن مادر به رخسار محمد (صلي الله عليه و آله) شد

چه عبدي در سجود آمد چه نوري در وجود آمد

چه غيبي در شهود آمد ، خدا را هر چه بود آمد

كه او با هر دمش ، بر آفرينش ، جان دهد هر دم

چو آن تابنده اختر زاد آن نور مجسم را

نه آن نور مجسم بلكه وجه الله اعظم را

فروغي تافت از نورش كه روشن كرد عالم را

ندا آمد كه زادي بهترين فرزند آدم را

مباركباد لبخندت ، گرامي باد فرزندت

بهين عبد خداوندت محمد (صلي الله عليه و آله)

طفل دلبندت

كه مي خوانند مدحش را ، خدا و انبيا با هم

تو امشب آدم و نوح و و خليل ديگر زادي

ذبيح و خضر و داود و كليم برتري زادي

مسيحا ، نه ، مسيحاي مسيحا پروردي زادي

تو امشب بر همه پيغمبران پيغمبري زادي

رسل در تحت فرمانش ، كتب يك جمله در شانش

هزاران خضر عطشانش ، صدا اسماعيل قربانش

مبارك اي گرامي مادر پيغمبر اكرم (صلي الله عليه و آله)

زمين مكه ديشب غرق در نور محمد (صلي الله عليه و آله) بود

چراغ آسمان لبخند زن بر روي احمد بود

جهان آفرينش بهتر از خلد مخلد بود

تجلاي خدا در چهره عبدي مويد بود

مويد باد قرآنش ، گرامي باد فرقانش

معطر باد بستانش ، جهان در تحت فرمانش

بناي اوست در سيل حوادث كوه مستحكم

محمد (صلي الله عليه و آله) اي چراغ روشني بخش جهان آرا

بر افروز و بر افروزان بنور خويش دل ها را

بلرزان با نهيب آسماني كاخ كسري را

نداي تفلحوا از عمق جان بركش بخوان ما را

تو ما را دانش آموزي ، تو مهر عالم افروزي

تو برق اهرمن سوزي ، تو در هر عصر پيروزي

لواي تو است با دست خدا بر دوش نه طارم

هماره بوي عطر خلد از خاك درت خيزد

هميشه نور توحيد از فراز منبرت خيزد

نداي تفلحوا از مكتب جان پرورت خيزد

فروغ دانش از كرسي درس جعفرت خيزد

ششم مولا ششم رهبر ، ششم هادي ششم سرور

ششم فرمانده داور ، ششم فرزند پيغمبر

كه شش خورشيد حق از سلب او تابيده در عالم

الا اي ام فروه آفتاب داور آوردي

محمد (صلي الله عليه و آله) را محمد (صلي الله عليه و آله) را كتاب ديگر آوردي

تعالي الله كه مثل آمنه پيغمبر اوردي

تو چون بنت اسد در دامن خود حيدر آوردي

بعصمت مادرش زهرا (سلام الله عليه) بصورت چون حسن (عليه السلام) زيبا

حسيني خو علي (عليه السلام) سيما امام باقرش بابا

كه با عيد محمد (صلي الله عليه و آله) عيد ميلادش بود توام

كتاب من كتاب الله و دين مصطفي دينم

تولاي امير المومنين (عليه السلام) عهد نخستينم

مرام جعفري و مهرالله آئينم

نه كاري بوده با انم نه حرفي مانده با اينم

محب آل اطهارم ، علي (عليه السلام) را دوست ميدارم

ز خصمش نيز بيزارم ، به يارش تا ابد يارم

نباشد غير حب و بغض ، دين و مذهب (ميثم)

خم در پيش بذل دستتان

خازن جنّت يكي از مستمندان شما

هستي عالم بود شمتي زخاك راهتان

اي تمام عالم هستي به قربان شما

مي توان با گوشه ي چشمي مسلمانم كنيد

اي سليمان با همه حشمت مسلمان شما

موسي عمران قدح نوش شراب نيلتان

عيسي مريم شده محتاج درمان شما

پيشتر از بودن خود با همه زيباييش

بوده جنّت عاشق ديدار سلمان شما

از نزول آيه ي برداً سلاماً پيشتر

بوده صحراي وسيع دل گلستان شما

دين به جز مهر شما آل محمّد نيست، نيست

غير از اين كفر است گويم هر چه درشان شما

كيست «ميثم» تا كه در اوصافتان خواند غزل

اي دو صد جبريل طوطيّ غزلخوان شما

تكلمت

ري_زد مسي_ح از ن_فس دل__رباي تو

حبل متين عالم خلقت شود به حشر

آرند اگر به دست، نخ_ي از رداي تو

باش_د گل مق_دس آدم ب_دان جلال

يك جرعه زآب جو، كفي از خاك پاي تو

خي_ل مل_ك ك_ه خلقتش از حاص_ل ت_و بود

قصدش ز سجده، سجده به آب و گل تو بود

توحي__د از ك__لام لطيف_ت، روايت__ي

قرآن خود از صحيفۀ حسنت، حكايتي

محشر شود بهشت و جهنم، رياض گل

بگشاي__د ار ب__لال ت_و چشم عنايتي

روزي كه انبيا به صف حشر بگذرند

جز رايت تو بر سرشان نيست رايتي

گو نخل ه_ا قلم شود و برگ ها كتاب

نَب_وَد كت__اب منقبت_ت را نهايت__ي

جز طلعت منير تو و عترت تو نيست

در عال__م وج__ود، چ_راغ هدايتي

در حشر نيست راه نجاتي برايشان

حت_ي ز انبي_ا نكن_ي گ_ر حمايتي

در حشر، خلق را به شفاعت نياز نيست

آي_د اگ__ر ز چش_م ب_لالت كن__ايتي

جان جهان به پاش بريزم، اگر كم است

خواند ه_ر آنك_ه از ت_و برايم روايتي

بيش از پيمبران ستم آمد به حضرتت

لبخنده_ا زدي و نك__ردي شكايت_ي

در مصحف جمال تو كرديم سيرها

ج_ز آيه ه__اي ن__ور نديديم آيتي

سوگند مي خورم كه ندارم ن_داشتم

غي_ر از ولايت ت_و و آلت، ولايت_ي

يك قطره زآب جوت به صد يم نمي دهم

يك تار م_وت را ب_ه دو عالم نم_ي دهم

ن_ام اح_د ك_ه نام خداوند سرم_د است

ميمي

بر آن اضافه شده، اسم احمد است

آدم ك_ه گشت توب_ه او ن_زد ح_ق قبول

از في_ض «يا حميدُ بحق محم_د» است

ب_ا دي_دن جم_ال ت_و خوب_ان ده_ر را

در دل امي_د ب_اغ جن_ان داشتن بد است

دست تو ظرف رحمت بي انتهاي هوست

هر چه خدا به خلق ببخشد، از اين يد است

مقصود باغ و لاله و حور و قصور نيست

اه_ل بهشت را س_ر كوي تو مقصد است

پيش از هب_وط آدم و ح_وا ب_ه خط نور

دست خدا ن_وشت: محمّ د مؤي_د است

ذك_ر خ_دا و ذك_ر ملك ت_ا قيام حشر

پيوسته بر شم_ا صل_وات مج_دد است

ب_ر س_ر در بهشت و جهن_م ن_وشته ند

بغض تو نار و مهر تو خلد مخلد است

تفسي_ر ي_ك حدي_ث ز ميم ده_ان تو

بالله ني_از م_ن به ه_زاران مجل_د است

گفتم ب__ه ب__زم ق_رب اله_ي قدم نهم

ديدم كه نغمۀ صلواتت خوش آمد است

اي چه__رۀ ب__لال ت__و ب__اغ ب_هشت من

اين «ميثم»، اين تو آن همه افعال زشت من

خورشيد اگر وام از رخسار تو نستاند

تا حشر ز بي نوري بر كام افق ماند

جبرئيل امين خود را محتاج تو مي داند

بر خيل ملك دائم اوصاف تو را خواند

حق عالم خلقت را برگرد تو گرداند

حيدر در مدح از لب بر پاي تو افشاند

با آن كه بود مولا مخلوق دو عالم را

فرمود كه من عبدم پيغمبر اكرم (صلي الله عليه و آله)را

اي روح قدس را بال از طاير اقبالت

آيات كتاب الله در حسن و خط و خالت

اين هفت فلك خشتي از پايه اجلالت

خادم شده جبريلت سائل شده ميكالت

حوران جهان يك يك مرغان سبك بالت

شيطان طمع رحمت دارد ز تو و آلت

احسان ز كف بارد ، رحمت ز دمت خيزد

روح از نفست جوشد فيض از سخنت ريزد

بر خيل رسل بودي ز آغاز پيمبر تو

قرآن و نبوت را اول تو و آخر تو

ميناي ولايت را ساقي تو ساغر تو

قانون نبوت را قاضي تو و داور تو

خوبان دو عالم را مولا تو و سرور تو

ما ذره ناچيز و خورشيد منور تو

اي در همه جا با ما از خويش مران ما را

چون ذره جدا گردد از مهر جهان آرا

تو مشعل ايماني تو باغ گل ديني

تو جلوه آغازي تو فيض نخستيني

تو آينه حقي تو صاحب آئيني

تو رهبر امكاني تو لنگر تمكيني

دارنده و اليلي آرند

و التيني

مدثر و مزمل طاهائي و ياسيني

تو باغي و زهرا گل تو شهري و حيدر در

زهرا تو و تو زهرا حيدر تو و تو حيدر

طوفان شده رام نوح از يمن ولاي تو

بشكافته دريا را موسي به عصاي تو

بر چرخ چهارم شد عيسي به هواي تو

از چاه برون آمد يوسف به دعاي تو

داود ز بورش را خوانده به نواي تو

يونس به دل ماهي مشغول ثناي تو

داور به تو ميبالد قرآن به تو مينازد

زهرا به تو دل داده حيدر به تو جان بازد

اي گرگ ز صحراها آورده سلامت را

اي شير زيان برده بر دوش غلامت را

دشمنت همه جا ديده احسان مدامت را

جبريل ثنا گويد مرغ لب بامت را

قرآن به جبين بسته زيبائي نامت را

لبخند زنان كوثر بوسد لب جامت را

اي فهم رسل كوته از اوج جلال تو

گلبوسه صد يوسف بر روي بلال تو

اي خيل رسل را دست بر دامن آل تو

اي چار كتاب الله اوصاف كمال تو

سيل همه رحمت ها جاري ز جبال تو

با وحي كند پرواز كعراج خيال تو

مخلوق نه بل خالق مشتاق جمال تو

ره بسته شود بر صبح بي صوت بلال تو

فرمانده افلاكي ماه كره خاكي

چون ذات خدا پاكي ممدوح به لولاكي

اي پرچم توحيدت بر شانه نه طارم

اي خيل نبيين را هم اول و هم خاتم

خار تو گل عالم خاك تو گل آدم

هم لرزه ز ميلادت افتاده به كاخ جم

لرزان چو تن كسري ايوان مدائن هم

برخيز و بزن بانگي ار نو به سر عالم

نجم فلك آرائي شمس قمر افروزي

چشم دو جهان سويت تا باز برافروزي

اي كوه غمت بر دوش وي خصم زده سنگت

اي سنگ ، دلش پر خون از چهره گلرنگت

سوگند به رخسار خونين و دل تنگت

با آن كه شده گيتي دانشگه فرهنگت

كفار جهان با هم دارند سر جنگت

آن بسته كمر بهر خاموشي آهنگت

جنگند ز هر جانب تازند به هر عنوان

يك سلسله با عترت يك طايفه با قرآن

بر سينه اسلامت صد درد نهاني بين

پيوسته به تن زخمش از كفر جهاني بين

آن باغ كه پروردي باز آي و خزاني بين

هم درد نهان بنگر هم ظلم عياني بين

گرگان جهان خواري در سلك شباني بين

فرياد درون بر چرخ ازعالي و داني بين

بر امت مظلومت اي دين زدمت زنده

تا خصم شود حاكم صد تفرقه افكنده

اي دست احد ما را با هم يد واحد كن

بر ضد ستمكاران بازوي مجاهد كن

پيروز در اين عرصه بر دشمن فاسد كن

در بين ملل ما را خادم كن و قائد كن

سرتاسر گيتي را خرم چو مساجد كن

وين مردم عالم را عابد كن و زاهد كن

اجراي كمال دين در همت ما باشد

احياي همه

عالم در وحدت ما باشد

تا چند ستمكاري از دشمن دون آيد

ظلم و ستم و بيداد از خصم زبون آيد

وز ديده اين امت درد فرياد درون كن

اي كاش دگر مهدي (عج) از پرده برون آيد

از سينه اهل درد فرياد درون آيد

اي كاش دگر مهد ي (عج) از پرده برون آيد

پيوسته چو مظلومان (ميثم) به دعا كوشد

تا رخت فرج را حق بر قامت او پوشد

ام، يقين دارم

كه چون به حشر درآيم، تو دستگير مني

ذكر حمدش هر سنگ ريزه اي گويا

زدست غيب همي رزق دائمي بخشد

به مور در دل سنگ و به وحشي صحرا

خبير سر درون پرده پوش عيب برون

عليم عالم غيب و قدير براشيا

به موريانه دهد قدرتي كه بتواند

ز اوج تخت به زير آورد سليمان را

صفير مرغ دل هستي از ترانه اوست

به موج موج فضا با نواي روح فزا

گذشته عمر به جرم و خطا و غفلت و جهل

نكرده عبد گنهكار خويش را رسوا

زهي عطا كه به ادعوني استجب لكمش

كشيده دست نوازش به روي اصل خطا

از آن زمان كه بشر خلق گشته تا امروز

هميشه عفو از او بوده و خطا از ما

نه تاكنون همه دم هست كار او بخشش

كه بحر رحمت و عفوش هميشه جوشد تا

شده است بندگيش آورم بجا؟ هيهات

برد مرا سوي دوزخ بدان كرم؟ حاشا

به درد او همه حمدم دواي او همه شكر

كه گه به درد نوازش كند گهي به دوا

اگر فرشته طبعي كه در وجود من است

مدد بگيرد از حي قادر توانا

به بامداد كه سر مي كشدفرشته نور

ز جيب مشرق با طلعتي جهان آرا

همي خرامد و از پيكر لطيف سپهر

به خنده خنده برون آورد لباس عزا

گهي كه از نفس روح بخش عيسي صبح

جهان هستي بهتر ز وي شود احيا

گهي كه سينه تاريك شب ز نيزه خور

شكافت

چون دل دريا به معجز موسي

گهي كه مي شود از مصر عالم مشرق

جمال يوسف گمگشته افق پيدا

گهي كه غنچه زند خنده بر هزار شود

به صد هزار زبان گرد آن قصيده سرا

قصيده گويم در مدح سيد لولاك

چكامه آرم در نعمت خواجه دو سرا

سفير خالق ارض و سما ابوالقاسم

خدا يگان همه انبيا رسول خدا

زبان گرفته ملائك به مدح وي شب و روز

چنانكه ذكر خداوند را به صبح و مسا

امين اول عالم پيمبر خاتم

سفير اخر يزدان مقرب اولي

به هفت چرخ نبوت خديو در همه دم

به نه سپهر رسالت رسول در همه جا

نظام شرك ز توحيد او به استهلاك

قوام عدل ز قرآن او به اعرب بودبنده عزي

به خون همه شد تشنه طوايف از هر سو

به جنگ هم همه راهي قبايل از همه جا

زنان برهنه به گردحرم طواف كنان

حرم به آنهمه پاكيش خانه بتها

فداي جهل پدر دختران زنده به گور

ز چشم مادر جاري سرشك خون پالا

غرور و نخوت و كبر و جنايت و پستي

قمار و مستي و رقص و شراب و زنا

نه دوستي نه حقيقت نه آبرو نه شرف

نه علم بود و نه دانش نه روشني نه صفا

ز جمع عالميان رخت بسته بود شرف

زچشم آدميان رو گرفته بود حيا

درون تيرگي انسان روشني مي سوخت

فراز تخته سنگي كنار غار حرا

يتيم دوده هاشم ولي به خلق پدر

چراغ ديده آدم ولي به ره تنها

به سر هواش كه از پاي خلق گيرد بند

به لب دعاش كه بخشئ نجات انسان را

شسته بود كه ناگاه نغمه اي جانبخش

طنين فكند به گوشش ز موج موج فضا

ندا رسيد كه اي رسته از خود اقرا

بخوان به نام خدواندگار بي همتا

بخوان محمد اقرا و ربك الاكرم

بخوان محمد آري بخوان به نام خدا

بخوان به نام خدايي كه با قلم گرديد

براي انسان در سير علم راهنما

بخوان محمد اينك خداي بنهاد

به فرق شخص شخيص تو تاج كرمنا

بخوان محمد اينك تويي سراج منير

بخوان محمد اكنون تويي چراغ هدا

بخوان محمد الحق تويي بشير نذير

بخوان محمد بالله تويي رسول خدا

بخوان محمد پايان گرفت ظلم و ستم

بخوان محمد آغاز شد صدق و صفا

بخوان محمد تا كي جهان به چنگ هوس

بخوان محمد تاكي بشر اسير هوا

فرشته رفت و محمد به گرد خود نگريست

زهر وجود مر او را رسد درود و صلا

ز سنگ و كوه و در و دشت و دامن خشكي

ز رود و چشمه و موج و كرانه دريا

گرفته اند به مدحش زبان به صوت مليح

گشوده اند به وصفش دهان به بانگ رسا

به خانه آمد و پيچيد جامه برتن و خفت

كه از فرشته وحي آمدش دوباره ندا

كه اي گليم بر اندام

خويش پيچيده

زجاي برخيز و بزن بر تمام خلق صلا

ز جاي خيز و جهان را بكن ز كفر تهي

ز جاي خيز و بشر را نما ز شرك رها

ز جاي خيز و بخوان آنچه را خواست بشر

ز جاي خيز و سخن را شروع كن از لا

الا محمد اينك كتاب توست به دست

الا محمد اينك نواي توست به پا

الا محمد اينك سراج توست منير

الا محمد اينك بناي توست بجا

الا محمد بوجهل ها بر آن شده اند

كه از تو امت اسلام را كنند جدا

الا محمد بتها دوباره مي خواهند

زنند لاف خدايي به امتت همه جا

الا محمد باز از درون برآر سخن

الا محمد باز از خدا زبان بگشا

قسم به كعبه و آثار جاودانه او

قسم با اقرا و آواي وحي و غار حرا

به ذات قادر منان به جان ختم رسل

به زهد و پاكي حيدر به عصمت زهرا

به آن صحابه كه در خط مرتضي بودند

به عزت حسنين و به زينب كبرا

به اولياء اللهي به انبياء سلف

به جبرئيل و به لوح و قلم به ارض و سما

به مكه و به منا و به مشعر و به عرفات

به يثرب و نجف و كاظمين و كرببلا

به طالبي كه فنا گشت در مسير طلب

به عاشقي كه بلي گفت در طريق بلا

به كشته اي كه خونش حيات داد به دين

به زنده اي كه ز عزمش ثبات داد به ما

به اشك چشم يتيمان به دختران حسين

به خون پاك شهيدان به سيدالشهدا

به آن تني كه نهان شد ولي به قلزم خون

به آن سري كه جدا شد ولي ز راه قفا

به عون و جعفر و عباس و قاسم و اكبر

به هر شهيد كه در اين طريق گشت فدا

كه در طريق رسول و كتاب و عترت اوست

بزرگي و شرف و اقتدار ملت ما

بجز ره نبي و اهل بيت او ميثم

به هر طريق كه رو آوري خطاست خطا

آمده است

به پيشباز نبي اهل شهر صف در صف

به جاي لاله گرفتند سنگ ها در كف

زخون به آينه ي كردگار زنگ زدند

بر آن وجود مقدس زكينه سنگ زدند

شكست آينه ي وجه ذات ذوالمننش

فتاد روي زمين، تاب رفت از بدنش

چو گشت نقش زمين آن بزرگ آيت نور

غلامي آمد و آورد بهر او انگور

گشوده شد به تبسّم رسول، هر دو لبش

غلام گشت مخاطب به يا اخا العربش

صداي حضرتش از بس مليح و زيبا بود

به يا اخا العرب خود دل غلام ربود

غلام گفت سرم باد خاك اين درگاه

اقولُ اشهد ان لا اله الاّ الله

نبي گرفت ره مكّه با لبي خندان

غلام گفت كه اي جان عالمت قربان

الا نگاه بد از آفتاب رويت دور

چه شد كه دست نبردي به جانب انگور

رسول گفت كه اي پاي تا به سر همه شور

مرا چه حاجت بر چند دانه ي انگور

زمكّه آمده ام تا به طائف اين همه راه

كه بشنوم زتو يك لا اله الاّ الله

مرا به راه هدايت به دوش، دِين تو بود

مراد من همه ذكر شهادتين تو بود

الا كسي كه به اسلام ناب پيوستي

خدا گواست كه مديون اين رسول استي

به خاطر تو جبين نبي زسنگ شكست

مباد آنكه دهي دين خويش را از دست

پس از تحمّل يك عمر زحمت و محنت

گذشت و اجر

رسالت نخواست از امّت

جواب تهمت و دشنام با متانت داد

كتاب و عترت خود را به ما امانت داد

پس از رسول به قرآن چه زجرها دادند

به اهل بيت گراميش اجرها دادند

به داغدار مدينه ترحّم آوردند

به جاي لاله بر او بار هيزم آوردند

زباب خانه ي زهرا شراره گشت بلند

غلاف تيغ به بازويش بست بازوبند

به پاس اجر رسالت شكست پهلويش

نشان غصب فدك ماند بر گُل رويش

علي كه جان نبي بود مثل شمع شد آب

گرفت اجر رسالت به دامن محراب

به سجده كرد ززخم جبين گل افشاني

گرفت رنگ خدايي زخون پيشاني

گرفت اجر رسالت حسن پس از پدرش

دوبار دست زجان شست و پاره شد جگرش

يكي به كوچه كه شد نقشِ خاك، مادر او

يكي ززهر كه در كوزه ريخت همسر او

چه احترام از او روي دوش ياران شد

تن مقدّسش از تير لاله باران شد

پس از حسن كه حياتش گذشت در غربت

گرفت اجر رسالت حسين از امّت

زتير و تيغ و سنان زخم ها به پيكر داشت

نشان اجر رسالت زپاي تا سر داشت

سلام ما به شهيدي كه سيّد الشّهداست

سلام باد به خوني كه خونبهايش خداست

سلام ما به حسين و به اشگ ديده ي او

سلام بر گلوي از قفا بريده ي او

سلام بر تن پاك خون نشسته ي او

سلام باد به پيشاني شكسته ي او

سلام باد به غمهاي ناشمرده ي او

سلام بر لب و دندان چوب خورده ي او

سلام بر جگري كز عطش چو آتش تافت

سلام باد بر آن سينه اي كه نيزه شكافت

سلام بر مه افتاده زير سمّ ستور

سلام باد به خورشيد روي خاك تنور

سلام بر تن صد پاره اي كه عريان ماند

سلام بر سر ببريده اي كه قرآن خواند

سلام ما به قيام حسين و صبر حسن

سلام «ميثم» بر زائرين قبر حسن

مرتبه نفرين به دشمنان علي

كه مي كنند در اين آيه حيله و تزوير

كنند فضل علي را به دشمني انكار

خداي نگذرد از اين خطا و اين تقصير

چرا شدند فراري از اين حقيقت محض

چرا به سلسلة نفس خود شدند اسير

قسم به جان علي منكر مباهله را

خداي لعن نموده، پيمبرش تكفير

گرفتم آنكه شود خصم منكر خورشيد

كجا به تابش انوار آن كند تأثير

فضائل علي از حد بود فزون چه زيان

كه بر مباهله منكر شوند يا به غدير

علي كسي است كه در جنگ بدر شد پيروز

خدا به جنگ احد مي دهد به او شمشير

علي است فاتح احزاب و فاتح خيبر

علي است تيرالهي به قلب خصم شرير

علي است بت شكن كعبه روي دوش رسول

علي به بيشة اسلام شد خروشان شير

علي به جاي نبي خفت و جان گرفت به دست

كسي نيافت چو او اين چنين مقام خطير

حديث منزله چون آفتاب مي تابد

به اين دليل علي بعد مصطفاست امير

وصي احمد مرسل كسي بود "ميثم"

كه در تمام فضايل ورا نبود نظير

و آله) شهر قرآن، شهر عترت

در هر وجب صدها چراغ راه دارد

نقش از قدم هاي رسول الله دارد

اي جا محمّد (صلي الله عليه و آله) عالمي را رهبري كرد

هم يار امّت بود و هم پيغمبري كرد

اي جا ستمكاران كافر عهد بستند

پيشاني و دندان پيغمبر (صلي الله عليه و آله) شكستند

اين جا شرار آه جبريل امين ريخت

خون از سر و روي محمّد (صلي الله عليه و آله) بر زمين ريخت

اين جا علي (صلي الله عليه و آله) پروانه سان گرد پيمبر (عليه السلام)

گرديد تا آمد نور زخمش به پيكر

اين جا دل پيغمبر (صلي الله عليه و آله) اسلام خون شد

اين جا جگر از پهلوي حمزه برون شد

اين جا محمّد (صلي الله عليه و آله) داغها بر سينه اش ماند

زنگ غم و اندوه بر آئينه اش ماند

اين جا قدم بر عرش اعلامي گذاريد

چون پا به جاي پاي زهرا (سلام الله عليه) مي گذاريد

اين جا مراد از قبّة الخضراء بگيريد

اين جا سراغ از تربت زهرا بگيريد

اين جاست كعبه نه، زكعبه بهتر اين جاست

هم فاطمه (سلام الله عليه) هم تربت پيغمبر (صلي الله عليه و آله) اين جاست

آواي وحي آيد زديوار رفيعش

هم باب جبرائيل و هم باب البقيعش

در بين آن محراب و منبر جا بگيريد

بوسه زقبر مخفي زهرا بگيريد

گلزار وحي و روضه طاهاست اين جا

آتش گرفته خانه