جنگ، تاريخ را تغيير مي دهد.

پس از آنكه دوران ظلماني تاريخ به پايان رسيد، در عصر ظهور مي توانيم به اين دنيا بازگرديم و در دوره ظهور ولايت ولي الله، نقش خودمان را در عبادت خداي متعال در بهره مندي از ولايت حضرت ايفا كنيم.

برنامه ريزي مي كنند.

دور هم بنشينيد و احاديث ما را نقل و منتشر كنيد كه اين احياي امر ماست.

زنده نگه داشتن امر خدا در نفس و باطن انسان و در جامعه، مراحلي را بايد طي كند. مثلاً اگر بخواهيد براي مردم خانه بسازيد، ابتدا مكان آن را انتخاب مي كنيد، بعد بودجه اش را مشخص مي كنيد، سپس كار آغاز مي شود.

و احاديث ائمه(ع) را مي خوانديم. تلاش بسياري براي جمع آوري اين احاديث شده است. فرهنگ شيعي جامعه بر محور اين احاديث شكل گرفته است. ما مي پنداريم همه شيعيان مانند ما فكر مي كردند، اين گمان درست نيست. اين پيشرفت محصول بيش از هزارسال كار است. اكنون بايد بدانيم چشم انداز ما براي ترسيم حكومت براي وحدت اجتماعي، براي مشاركت در عبادت، براي بندگي اجتماعي چيست؟

دشمن ديگر به صورت فردي كار نمي كند. اگر مي گويد ما جامعه موعود داريم، به سمت يك جامعه جهاني جهت گيري مي كند. دشمن تمام جهان را براي رسيدن به هدف خود؛ يعني يك جامعۀ جهاني مادي سامان مي دهد. اگر هدف، حركت به سمت عصر ظهور است، بايد با اين دشمن و رقيبي كه در مقابل ماست، مبارزه كنيم. آنها مي گويند: جنگ؛ جنگِ دو تمدن است كه هر دو ادعاي جهاني سازي دارند. حالا رسالت ما در قبال آن چيست؟

اكنون وقت يك حركت جمعي است. امروز بايد برنامۀ مدون دنياي اسلام و جهان تشيع را در مقابه با برنامه دشمن براي حركت به سمت ظهور ترسيم كنيم. بايد دانست كه حركت به سمت ظهور، به سرمايۀ بسيار عظيم نياز دارد. اولين گام، زماني است كه به دينِ حداكثري معتقد شديم و باور كرديم بايد به سمت جامعه اي حركت كنيم كه حكومت ديني در آن محقق مي شود. همان گونه كه امام و مقام معظم رهبري فرمودند: اگر به اين سمت حركت كرديم، بي درنگ بايد بپذيريم كه ديگر نمي توان با شرق و غرب كنار آمد. از وقتي دشمن احساس كرد كه شما به سمت يك تمدن حركت مي كنيد، با شما كنار نمي آيد.

بنابراين، آماده سازي جامعۀ شيعه و جامعۀ جهاني براي عصر ظهور، تحمل

سختي هايي را نيز در پي دارد. يعني در اولين قدم، درگيري با دشمن اتفاق مي افتد، دشمني كه نه با نژاد ما؛ بلكه با عقيدۀ ما مخالف است.

آن كسي است كه عهدي با خداي خودش دارد. روي دوم سكه اين است كه غير از تولّي و ابراز محبت به خداي متعال و اولياي الهي، برائت و موضع گيري نسبت به دستگاه دشمن هم در شهادت وجود دارد. آيا بدون اين دو امر، رسيدن به آن نقطۀ موعود و مطلوب ممكن است.

امام رضا(ع) رسيدم، حضرت فرمودند: اهل جاهليت هم حرمت ماه محرم را نگه مي داشتند؛ ولي اين امت حرمت ماه محرم را شكستند و در اين ماه اهل بيت پيامبر را به شهادت رساندند و نواميس حضرت را به اسارت بردند. بعد حضرت فرمودند: «إِنْ كُنْتَ بَاكِياً لِشَيْءٍ فَابْكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ» اگر براي چيزي مي خواهي گريه كني، فقط براي امام حسين(ع) گريه كن. بعد فرمودند: «فَإِنَّهُ ذُبِحَ كَمَا يُذْبَحُ الْكَبْشُ».

در روايت ديگري فرمودند : اگر در روزي نام امام حسين(ع) در محضر امام صادق(ع) برده مي شد، ديگر در آن روز كسي لبخند بر لبان امام صادق(ع) نمي ديد، چه محرم چه غير محرم.

در روايت نوراني ديگري امام رضا(ع) فرمود: وقتي محرم مي رسيد، كسي لبخند بر لبان پدر من نمي ديد، تا روز عاشورا كه روز عزاي پدر من بود.

و اهل منزل هم، صداي ناله و ضجه اهل منزل بلند شد. بعد حضرت به من فرمودند: ابوهارون، ملائكه اي كه در اينجا مي گريستند و من مي ديدم، بيش از انسان هايي بودند كه گريستند، آنها شديدتر گريه مي كردند.

در روايات مي خوانيم؛ چهار هزار ملك براي ياري امام حسين(ع) آمدند. وقتي رسيدند كه كار عاشورا به پايان رسيده بود و آنها ديگر موفق نشدند حضرت را ياري كنند. اجازه گرفتند، ماندند در گرد حرم حضرت. كنار قبر مطهر حضرت و صبح و شب مشغول عزاداري براي حضرتند.

در بارگاه قدس كه جاي ملال نيست سرهاي قدسيان همه بر زانوي غم است

عزاداري امام حسين(ع) منوط به اذن خداي متعال، اولياي معصوم و امام زمان (عج) است كه به ما اجازه ورود به آن ساحت باطني را بدهند تا بتوانيم حلقۀ عزاداري امام زمان (عج) را درك كنيم و صداي ناله حضرت را بشنويم كه هر گوشي صداي نالۀ حضرت را بشنود، ديگر آرام از او گرفته مي شود: فَلَأَنْدُبَنَّكَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْكِيَنَّ لَكَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً حَسْرَةً َلَيْكَ .

اين صف آرايي عظيم در مقابل امام حسين عليه السلام شد؟ چرا بعضي ها به سادگي دعوتشان را فراموش كردند؟ چرا باتوجه به اطلاعي كه از طريق نامه، گفتار، پيك و نيز از طريق حركت امام از مدينه به مكه و از مكه به كربلا پيدا شد، افراد كمي امام را ياري كردند؟

عامل ديگري كه بسيار قابل توجه است، نفاق است، نفاق و منافق يكي از خطراتي است كه در هر زماني مي تواند جامعه را به انزوا بكشاند و جامعه را دچار بحران كند. نفاق در بستر جامعة ديني شكل گرفته ودر جامعة كفر شكل نمي گيرد؛ چون كفر است. در مكه تا وقتي پيغمبر آمد، نفاق وجود نداشت؛ اما در مدينه نفاق وجود داشت. پيچكي كه دور درخت مي پيچد، هيچ وقت و در بيابان خشك نمي رويد؛ چون جايي كه دورش بپيچد، وجود ندارد در جايي مي رويد كه درخت باشد، اگر دور گلي بپيچد، آن را خشك مي كند. نفاق در جامعة ديني شكل مي گيرد؛ چون منافق مي خواهد خودش را در قالب دين و دينداران جا بزند؛ بنابراين نفاق هميشه در بستر جامعة ديندار و جامعه اي كه اعتقادات مذهبي دارد، خود را عرضه مي كند.

نه مثل مؤمن، اعتقادش قوي است و نه مثل مشرك، با صراحت انكار مي كند. به گونه اي عمل مي كند كه عوام فريبي مي كند و انسان هاي نادان را دنبال خودش مي كشد.

فرمودند: حركت كنيد.

ظاهر قضيه اين بود كه عبدالله ابي فكر كرد كه شايد حضرت به نفع او رأي دهد. زيد بن ارقم خيلي ناراحت شد. وقتي مدينه رسيدند، زيد ابن ارقم به خانه رفت، در را به روي خودش بست، گفت من از خانه بيرون نمي آيم، من دروغ نگفتم و حقيقت را گفتم. اتفاقاً آية هشتم سورة منافقون نازل شد: پيغمبر! زيد درست مي گويد، عبدالله ابن ابي گفت: «لَئِنْ رَجَعْنا إلَي المَدينَه»؛ اگر ما به مدينه برگرديم «لَيُخْرِجَنَّ الْأعَزُّ مِنْها الأذلَّ»؛ آنها را بيرون مي كنيم. پيغمبر فرمود: به زيد ابن ارقم بگوييد بيايد. وقتي آمد به او فرمود: ناراحت نباش، خدا تو را تصديق كرد. [بالاترين تصديق اين است كه خدا انسان را تصديق كند] . بعد هم پسر عبدالله ابن ابي گفت: اجازه مي دهيد من با پدرم برخورد كنم؟ پيغمبر فرمود: نه، با او مدارا كن. البته بعد از نزول اين آيه او خيلي زنده نماند و مُرد.

بعد از پيغمبر اكرم اين جريان نفاق به شكل هاي مختلف شروع شد. همان گونه كه بيان شد منافق، خودش را در هر زماني با نوع جريانات تطبيق مي دهد؛ در صفين قرآن را بالاي نيزه مي بردند، در شهادت عمار ياسر ورق را برمي گردانند و اميرالمؤمنين را مقصر جلوه مي دهند و در قضيه صلح امام حسن عليه السلام، با خريدن فرماندهان.

كشتند. وقتي سر از بدن اباعبدالله جدا شد، صداي الله اكبر لشكر دشمن بلند شد.

«جَاءُوا بِرَأسِكَ يَابنَ بِنْتِ مُحَمّد قَتَلُوا جِهاراً عَامِديِنَ رَسولاً

قَتَلُوكَ عَطشَاناً وَلَمّا يَرْقَبوا فِي قَتْلِكَ التَأوِيلَ وَ التَّنزيلا

وَيُكَبِّرونَ بِأنْ قُتِلْتَ وَ إنّما قَتَلوا بِكَ التّكبيرَ وَ التَّهليلا»

آنها مصداق «الله اكبر»را كشتند و «الله اكبر»گفتند. اين جريان نفاق است. امام حسين عليه السلام شب عاشورا يا روز عاشورا در يكي از خطبه¬هايش مي¬فرمايد: شمشيرهايي روز عاشورا جلوي ما آمد كه قرار بود اين شمشيرها از ما حمايت كند، چون نوشته بودند حمايتت مي¬كنيم. شمشيرهايي عليه ما بيرون آمد كه قرار بود اين شمشيرها محافظ ما باشد، قرار بود طرفدار ما باشد. نفاق اين¬گونه است. در مجلس، يزيد نشسته بود، مردم هم نشسته بودند و آيۀ قرآن مي¬خواندند: «قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَن تَشَاء وَتَنزِعُ الْمُلْكَ مِمَّن تَشَاء» ؛خدا خواست، ما اين طور پيروز شويم- استناد به جبر- خدا خواست ما پيش ببريم، خدا خواست حكومت دست ما باشد.

بگوييد مي¬خواهم اين را اصلاح كنيد، نمي¬گويد كه چكش بياوريد تا آن را خراب كنم و از بين ببرم! اينكه اصلاح نيست، بايد آن را صاف كاري كرد، رنگ زد. اگر به يك معلم گفته شود مي خواهيم اين چهل دانش آموز را اصلاح كني، مي¬فهمد يعني چه؛ يعني هر نقطة منفي و هر ضعفي دارند، رفع شود.

را جدا كرد – و گفت ما مي خواهيم از يك جبهة ديگر بجنگيم و هميشه لطمه زدند و «قَالُواْ إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُون».

پس علت هاي رويارويي با اباعبدالله؛ نفاق سران، سكوت عوام، نفاق سردمداران، دنباله¬روي مقدس مابان، نفاق آگاهانه و عالمانة تصميم-گيران و دنباله روي ناآگاهانه و جاهلانة مردم بود. اين كار باعث شد كه به سادگي لشكر كفر را لشكر خدا حساب كنند، براي كشتن امام حسين عليه السلام بشارت به بهشت بدهند، با شهادت امام «الله اكبر»بگويند، در مجلس يزيد قرآن بخوانند و در صبح جمعه، خطيب يزيد بلند شود به منبر برود و اعمال و كارهاي يزيد را توجيه كند.

تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ» ؛ اي انسان¬ها شما با من پيماني داريد، روزي كه به دنيا آمديد در گوشتان اذان گفتند، بالغ شديد، مسلمانيد، نماز خوانديد، فطرت پاك داريد؛ مگر با خدا پيمان نداريد كه دنبال شيطان نرويد؟ پس نگاه نكن، گوش نده، دست به طرف لقمة حرام دراز نكن. حركت هاي گناه¬آميز را انجام نده. اگر ما يك آدم عادي دنبالمان كند، بعضي از كارها را انجام نمي-دهيم، عهد و پيمان با خدا كه جاي خود دارد.

به كربلا آمد. در روز عاشورا مسلم ابن عوسجه زودتر از حبيب شهيد شد، با اينكه حبيب او را آورد- ايشان در بازار كوفه مي رفت، حبيب ابن مظاهر روي شانه¬اش زد و گفت: مسلم بن عوسجه، دنبال چه مي¬گردي؟ گفت: رنگ مو، حنا. پرسيد: مي خواهي چه كني؟ گفت: محاسنم سفيد شده، مي¬خواهم رنگ كنم، گفت بيا برويم، رنگي به اين محاسنت بزن كه تا تاريخ، تاريخ است بماند. فرزند پيغمبر به كربلا آمده و مستقر شده، بيا برويم به امام حسين عليه السلام ملحق شويم، دنيا را رها كن. حبيب او را برداشت و به كربلا آورد. مسلم ابن عوسجه زودتر از حبيب شهيد شد، امام حسين عليه السلام بالاي سر او آمد و اين آيه را خواند: «فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُم مَّن يَنتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلا» . بعد حبيب مي¬گويد: من به كنار مسلم ابن عوسجه رفتم، امام حسين عليه السلام هم ايستاده بود. گفتم مسلم! من تو را آوردم؛ ولي تو زودتر از من به بهشت رفتي؛ ولي اگر درخواست و وصيتي داري به من بگو. مسلم چشمانش را باز كرد، به امام حسين عليه السلام اشاره كرد و گفت: «فاني اوصيك بهذا و اشار الي الحسين»؛ هر چه توان داري، در حمايت از اين آقا دريغ نكن. اين را گفت و جان داد.

وفاي به عهد سعد بن ربيع

مورد سوم: شخصي مي¬گويد: در جنگ احد بالاي سر سعدبن¬ربيع آمدم، ديدم دارد در خون خودش مي¬غلتد، بدنش پر از خون است و جاي شمشير و نيزه روي بدنش است، به او رسيدم، گفتم: «يا سعد أنا رسول الله،»؛ من فرستادة پيغمبرم.

چشم¬هايش را باز كرد، خيلي خوشحال شد. گفت: مگر پيغمبر زنده است. گفت: آري شكرخدا، تو براي چه آمدي؟ گفتم: پيغمبر مرا فرستاده كه آيا تو سفارشي نداري؟ گفت: بله، مبادا عهد و پيماني كه در عقبه با پيامبر بستيد، فراموش كنيد. مبادا تا شما زنده هستيد، به پيغمبر گرامي اسلام ضربه و لطمه¬اي وارد شود. تو را درباره رسول¬الله سفارش مي¬كنم. اين را گفت و جان داد. به اين وفاي به عهد مي¬گويند، به اين وفاي به پيمان با امام مي گويند.

كساني هم نامه نوشتند و امام را دعوت كردند؛ اما وقتي امام از آنها خواست كه بيايند، نيامدند. توفيق، رفيقي است كه به هركس ندهندش. چطور مي¬شود بعضي¬ها اين¬گونه توفيق پيدا مي¬كنند كه در كنار ابا¬عبدالله، كنار پيغمبر¬ و اميرالمؤمنين عليه السلام مي مانند و جان مي-دهند!

وفاي به عهد ياران علي در جمل

مورد چهارم: وقتي ابن¬سوهان در جنگ جمل بر زمين افتاد، اميرالمؤمنين بالاي سرش آمد و فرمود: زيد سفارشي نداري؟ گفت: يا اميرالمؤمنين، سفارشم اين است كه اين خون¬ها را از روي چهرة من پاك نكنيد تا علامت اين باشد كه من به عهدم با شما عمل كردم . پاي عهدم با شما ايستادم و زير قولم نزدم. به اين عهد با امام مي¬گويند. حالا ما چگونه سر پيمانمان با امام زمانمان هستيم؟ اين¬قدر مي گوييم يابن¬الحسن، يابن¬الحسن، و اظهار ارادت مي¬كنيم، همة ما مي¬دانيم كه پنج شنبه و دوشنبه پرونده هاي ما را خدمت امام زمان مي¬برند، در اين مورد روايت داريم. همة ما مي دانيم كه در پايان هر ماه، نامه¬هاي اعمال ما را به دست امام زمان مي¬دهند. حالا واقعاً چقدر عملكردهاي ما با رضايت

آن حضرت منطبق است؟

دروغ مي¬گويد. عملكردش با آنچه مي¬گويد، تناسب ندارد. قرآن كريم مي¬فرمايد: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُون» ؛ بعضي¬ها وقتي جنگ بدر تمام شد، خيالشان راحت شد كه جنگ تمام شده، آمدند و گفتند: يا رسول الله! حيف كه ما نبوديم، اگر بوديم جانمان را فدا مي كرديم، زماني نگذشت كه جنگ احد شروع شد. حضرت فرمود: حالا بياييد، جنگ جنگ است فرقي نمي¬كند. گفتند: نه، منظور ما جنگ اولي بود، آن چيز ديگري بود. اين را گفتند و نيامدند. آيه نازل شد: «لِمَ تَقُولُونَ مَا لاَ تَعْلَمُون»؛ چرا حرفي مي¬زنيد كه وفادار نيستيد و پاي آن نمي¬ايستيد؟

يك تغيير صد در صد ماهوي اتفاق افتاد، علت چيست؟ من براي شما چند مثال مي زنم كه چگونه در تاريخ انسان هاي خوب كنار زده شدند؟ چگونه در تاريخ پاك دامن ها حذف شدند؟

خداوند متعال در قرآن مي فرمايد: فرعون يك زمامدار فاسد بود؛ «إِنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُفْسِدِين» ؛ پس فرعون كه زمامدار بود، اما مردم: «فَاسْتَخَفَّ قَوْمَهُ» ؛ مردم هم قدرت تحليل نداشتند و فرعون آنها را در جهل نگه داشته بود و نمي گذاشت قضايا را بفهمند. اين يك معادله است، نتيجة اين دو چه شد؟ فرعون زمامدار فاسد و مردم، جاهل بدون اطلاع؛ اين دو يك نتيجه داد: «فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفًا يَتَرَقَّبُ» ؛ موسي مجبور شد شبانه از شهر و از بين مردم «خائفانه» فرار كند و بيرون برود. چرا موسي از جامعه خارج شد؟ چون وقتي آن زمامدار فاسد با اين مردم جاهل با هم جمع شدند، نتيجه اش «خَرَجَ»؛ خروج موسي است.

حضرت صالح شتر را به عنوان معجزه براي قومش آورد، گفت: «هذِهِ ناقَهُ اللهِ»، اين شتر، علامت خداست. همة موجودات متعلق به خدا هستند؛ ولي شما مي دانيد يك چيزهايي مستقيم به خدا نسبت داده شده؛ مثلاً مسجدالحرام را مي گوييم خانة خدا، ماه رمضان را مي گوييم ماه خدا، حسين را مي گوييم خون خدا؛ والا بقية مسجدها هم مال خداست، بقية ماه ها هم ماه خداست، اگر چيزي را به طور مستقيم به خدا نسبت مي دهند، دليل بر اهميت زياد آن است. گفت: « هذِهِ ناقَهُ اللهِ» ؛ اين شتر نشانة خداست. چه كردند؟ «فَعَقَرُواها» ؛ شتر را پي كردند و كشتند. نتيجه چه شد؟ عدم تأثيرگذاري دعوت صالح.

اما قوم لوط؛ فرشته هاي خدا شب به خانة

لوط آمدند، مردم جمع شدند، گفتند اينها را بيرون كن؛ «أَخْرِجُوهُم مِّن قَرْيَتِكُمْ». لوط فرمود: چرا بيرونشان كنم، مگر چه كرده اند؟ گفتند: «إِنَّهُمْ أُنَاسٌ يَتَطَهَّرُون» ؛ جرمشان اين است كه پاك دامن هستند. نتيجة آن حركت، بيرون كردن پاك دامن ها شد.

به قصه يوسف نگاه كنيم؛ نتيجة حسادت، جهل و غفلت برادران چه شد؟ «اقْتُلُواْ يُوسُفَ» ؛ بياييد برادرمان را بكشيم.

حال شما دقت كنيد از خارج شدن هابيل از صحنه، تا به شهادت رسيدنش توسط قابيل، همين گونه تاريخ را ورق بزنيد خارج شدن موسي، توطئة ترور يوسف، توطئة پي كردن شتر صالح، توطئة خروج متطهرها از ميان قوم لوط، همة اينها مثل واگن هايي هستند كه آنها را به هم بسته اند، فقط مهره ها و مسافرانش عوض شده اند، تاريخ را جلوتر بياييم، به حوادثي مانند حادثة كربلا مي رسيم به گونه اي اين مسير ادامه يافت كه اين جمعيت انبوه مقابل اباعبدالله عليه السلام ايستادگي كردند.

جا باشد، همين نتيجه را مي دهد، خارج شدن خوب ها و شهادت پاكان و دين دارها.

را بي بر كند

گفت. مي تواني يك آدم قوي كه كلاه سرش نرود و مأموريت مالي را بتوان به او واگذار كرد، براي من پيدا كني؟ پدرم، دايي اش ابن مهاجر را معرفي كرد.

اين دو پيش منصور دوانيقي رفتند، منصور دوانيقي پولي به ابن مهاجر داد و گفت: برايت يك مأموريت دارم، از بغداد به مدينه برو و سيّدهاي حسني و حسيني را پيدا كن، هر كدامشان را كه ديدي يه مقداري از اين پول را به آنها بده و يك رسيد هم از آنها بگير. –بعضي ها با اين گونه كارها مي خواهند پشتوانه اي براي خودشان درست كنند. دلش كه به حال سادات و فرزندان امام نسوخته بود،- گفت: به آنها نگو كه اين پول را منصور داده است؛ چون اگر بگويي حتي يك نفر از آنها اين پول را از تو قبول نمي كند. بگو من از شيعيان شما هستم و از خراسان مي آيم، اين پول هم پاك و مطهر است و خلاصه ماجرا را لو نده، من به اين رسيدها نياز دارم، حتماً از امام صادق(ع) هم اين رسيد را بگير.

ابن مهاجر به مدينه آمد و برگشت و گزارش كارش را به منصور دوانيقي داد، گفت: منصور، هر سيد حسني و حسيني كه ديدم، مقداري پول به او دادم و از او رسيد گرفتم و كسي هم متوجه نشد. منصور گفت: رسيد امام صادق(ع) كجاست؟ گفت: اما امام صادق، اين يكي را قلم بگير. حكم مأموريت ما را بده، اين يكي نشد. منصور گفت: چرا نشد؟ او گفت: به مسجد پيغمبر رفتم، امام صادق داشت نماز مي خواند، به محض اينكه نمازش را سلام داد، قبل از اينكه من بتوانم حرفي بزنم، برگشت رو به

من كرد و گفت: پسر مهاجر! از خدا بترس. گفتم: آقا، پسر مهاجر كيست؟ من از شيعيان شما هستم، از خراسان مي آيم. فرمود: دروغ مي گويي، از نزد منصور مي آيي، او اين پول ها را به تو داد و گفت برو اين كار را بكن و نگو پول ها را از كجا آورده ام. پيش من ديگر نمي تواني دروغ بگويي. بنابراين نتوانستم به آقا پول بدهم، بلند شدم و با شرمندگي از مسجد بيرون آمدم.

دقت كنيد منصور چه گفت؟ بلند شد قدمي در اتاق زد، و گفت: ابن مهاجر، هر زمان در جامعه يك محدَّث وجود دارد؛ - نه محدِّث- يعني كسي كه با فرشته ها ارتباط دارد و از غيب خبر دارد، «وَإنَّ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمدٍ مُحَدَّثنا اليَوْمَ»؛ امروز آن محدَّث در جامعه امام صادق(ع) است . منصور اين را مي فهمد، اما حبّ رياست، جاه، مقام، خشم، شهوت، بخل و منيّت نمي گذارد درست عمل كند.

بسياري اوقات انسان مي فهمد حق چيست؛ اما زير بار نمي رود. قرآن مي فرمايد: «وَجَحَدُوا بِهَا وَاسْتَيْقَنَتْهَا أَنفُسُهُمْ» ؛ بعضي ها موسي را منكر شدند، با اينكه يقين داشتند پيغمبر است. «يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءهُمْ» ؛ بعضي ها پيغمبر را مثل بچة خودشان مي شناختند؛ اما به او ايمان نياوردند. اموي ها با دين رسول خدا چه كردند؟ اموي ها، چرا توانستند اكثريتي را مقابل اقليت قرار بدهند؟ چرا توانستند به راحتي دور مسلم ابن عقيل را خالي كنند؟ چرا توانستند به اين سادگي سر امام حسين(ع) را در كوفه بالاي نيزه كنند؟ كوفه اي كه حداقل چند سال پايتخت و محل حكومت اسلام بوده است. چرا توانستند به راحتي اين گونه اين حوادث را بيافرينند؟ اين نكته اي كه بيان مي شود، نياز به

چند جلسه دارد؛ ولي در يك جلسه خلاصه اش بيان مي شود و آن اين است كه اموي ها چهار كار عمده كردند؛ 1- ولايت ستيزي.

حضرت زهرا يك الگوي قديمي بود، دنبال الگوي جديد بگرديد. عجيب است! مگر عفت، تقوا، ادب و زهد قديم و جديد دارد؟ چه كسي گفته احترام به پدر و مادر قديمي است؟ چه كسي گفته عفت، حيا، شرم و تقوا قديمي است؟ اينها قديمي بردار نيست، حواسمان را جمع كنيم و حافظ ارزش ها باشيم.

بعضي پيغمبر را نيز قبول نداشتند؛ اما از ابهت، عظمت و پايگاه مردمي او حساب مي بردند. زمان پيغمبر گذشت، «ظَهَرَتْ حَسِيكَهُ النِّفاق» ؛ اين نفاق ها آشكار شد. – پيغمبر فرمود: يا علي! اين فتنه اي كه قرآن مي گويد: « أَحَسِبَ النَّاسُ أَن يُتْرَكُوا أَن يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا يُفْتَنُون»؛ اين فتنه بعد از رحلت من است. – حضرت فرمود: علي جان، «السُّحْتُ بِالهَديَّهِ»؛ اسم رشوه را هديه مي گذارند. «وَالرِّبا بِالبَيْع» ؛ علي جان اسم ربا را بيع مي گذارند. ربا مي شود بيع، معامله، رسمي مي شود و يا زشتي اش مي ريزد. شبهات را وارد دين مي كنند، اين آزمايش ها پيش مي آيد، آن زمان ديگر هر كسي در غربال نمي ماند.

ري هم نرسيد، به مال هم نرسيد. مي دانيد چرا توانستند سي هزار آدم را در مقابل امام حسين(ع) جمع كنند؟ مي دانيد چرا 18 هزار آدم در اندك زماني دور مسلم را خالي كردند؟ براي اينكه چهار كار شد؛

1- ولايت ستيزي

2- دين ستيزي.

3- تقدس زدايي

تقدس زدايي؛ يعني اينكه مقدسات را كمرنگ كنيم. كعبه براي ما مقدس است، امام مقدس است، زيارتگاه مقدس است؛ تقدس زدايي؛ يعني تقدس را از چيزهايي كه براي ما مقدس است بگيريم و آنها را عادي كنيم.

4- عدالت ستيزي

وقتي اين چهار عامل در جامعه دست به دست هم داد، اين حوادث آفريده مي شود. امام حسين(ع) در نامه اي به كه توسط مسلم بن عقيل به مردم كوفه فرستاده بودند، به اين چهار علت اشاره مي فرمايند: مردم كوفه! « من الحسين بن علي إلي المَلإ من المؤمنين و المسلمين 1- فَلَعَمري ما الإمامُ إلا الحاكمُ بالكِتابِ»؛ امام كسي است كه بر اساس قرآن حكم مي كند؛ يعني اول ولايتتان را درست كنيد، 2- الدَّآئِنُ بِدينِ الْحَقِّ»؛ امام مي آيد كه دين را پياده كند، پس مسئله دين را حل كنيد، دين ستيز نشويد. 3- «القائِمُ بِالقِسْطِ»؛ امام مي آيد كه عدالت را پياده كند، 4- «الحابِسُ نّفْسَهُ عَلَي ذَلِكَ لِله» امام، فاني در خداست، تقدسش به تقدس و ارتباط با خداست.

چهار آسيب گفته شد: ولايت ستيزي، دين ستيزي، تقدس زدايي و عدالت ستيزي، اين نامة امام حسين(ع) كه در تاريخ آمده است، چهار حركت منفي در مقابل آن قرار گرفت. اين خلاصة بحث دربارة علل رويارويي مردم با امام حسين(ع)بود، البته اين رويارويي يك سري مسائل و عوامل اخلاقي هم دارد؛ مثل حب دنيا، غفلت، ترس و جهل كه در آينده به آن خواهيم پرداخت.

والسلام عليكم ورحمه

الله و بركاته.

بعد تكبر ورزيد و گفت: سجده نمي كنم. در مرتبة بعد _ نعوذ بالله _ به خدا گفت: من بيشتر مي فهمم، تو به من مي گويي سجده كن؛ اما من بهترم، تو اشتباه مي كني و به همين ترتيب كفر ايجاد شد.

استدراج؛ سَنَسْتَدْرِجُهُم مِّنْ حَيْثُ لاَ يَعْلَمُون وقتي انساني پله پله پايين مي آيد، به اين مي گويند استدراج؛ يعني سقوط تدريجي. در مرحلة بعد رانده شد و در مرحلة بعد هم قسم خورد همه را گمراه مي كنم. پنج، شش مرحله است: اول توجه به جنبة مادي نه معنوي، بعد تكبر، بعد استنكاف از سجده، بعد همين گونه ادامه يافت تا رانده شدن و اعتراض به علم و آفرينش خدا و قسم به گمراهي بشر.

شيطان سياست گام به گام دارد، گاهي ناخواسته انسان وارد گروه شيطان شده، در دام شيطان مي افتد. بايد جلوي اين گام ها را از راه خودش گرفت، انسان بايد ببيند خطر و دشمن از چه راهي وارد شده، از همان جا و به همان طريق مانع آن شود. اگر در يك انبار گندم سوراخ هاي موش پيدا شد، بايد همان سوراخ را گرفت و اجازه نداد موش گندم ها را از انبار ببرد.

گرنه موش دزد در انبان ماست گندم اعمال چل ساله كجاست

پس در اول دفع شر موش كن بعد از آن در جمع گندم گوش كن

اصلاً قرآن آمده كه خودش تقوا ايجاد كند، پس چرا اولين سخنش اين است؟ به اين دليل كه قرآن بر كسي مي تواند اثر كند كه در وجود او زمينة پذيرش باشد. پيغمبر اين همه براي ابوجهل قرآن خواند، خودش هم مي گفت: انّي اعلم هو الصادق؛ من مي دانم حق با پيغمبر است؛ ولي ايمان نمي آورم.

ابن ابي الاوجاع زنديق، كمونيست و دهري و مادي گراست. _ دهري به كساني مي گفتند كه خدا و قيامت را منكر بودند _ او چند جلسه با امام صادق(ع) بحث كرد، در يك جلسه امام آن قدر زيبا با او بحث كرد كه همة راه هايي را كه منجر به كفر مي شد، بر او بست. راوي مي گويد: وقتي رفت، گفتم: يابن رسول الله، فكر كنم او امروز مسلمان شود. آقا فرمود: او كافر مي ميرد، او كور است، خوب گوش مي دهد؛ ولي توجه و گيرايي ندارد. چشم ظاهري دارد، امام را مي بيند؛ اما تأثير نمي پذيرد.

كينه و ديگري تزيين گناه است؛ يعني شيطان گناه را زيبا جلوه مي دهد.

قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُم مَّن يَنتَظِرُ»؛ بعضي ها رفتند، بعضي ها منتظر رفتن هستند. بعد دستانش را بالا آورد و عرضه داشت: «اللهم اجمَع بيننا و بينَهُم»؛ خدايا ما را هم به اينها ملحق كن، بين ما و بين اين شهدا؛ يعني قيس و ديگران اجتماع قرار بده تا ما به هم ملحق شويم. بعد دربارة اوضاع كوفه از آنها سؤالاتي كرد. آنها پنج، شش نفر بودند، همة آنها ايستادند، اما طرماح گفت: آقا، من در كوفه كارهايي دارم، مي روم، برمي گردم. رفت، امام فرمود: زود بيا، يك وقت جا نماني. گفت: چشم آقا برمي گردم. _ به امام حسين(ع) علاقه مند بود، انسان خوبي هم بود، مي خواهم عرض كنم معلوم نيست فرصت سوزي حتماً با قصد سوء همراه باشد. گاهي فرصت ها ناخواسته از دست مي رود. _ رفت، وقتي برگشت، امام حسين(ع) شهيد شده بود، زماني رسيد كه ديگر خبر شهادت امام حسين(ع) منتشر شده بود و طبق اين نقل تاريخي نتوانست به امام بپيوندد.

است، كوچة گناه است. فرمود كسي كه بخواهد از كوچة گناه به هدفش برسد، نمي رسد و آخر آن بن بست است، انتهاي كوچة گناه محدود است. مگر اين گونه نبود؟ مگر عمرسعد از كوچة گناه به حكومت ري رسيد؟ مگر خولي و سنان به هدفشان رسيدند؟ انتهاي كوچة گناه، بن بست است؛ اما اسلام بن بست ندارد.

فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُواْ اللّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ ؛ هر كسي فاحشه اي، كار ناسزايي انجام داده، استغفار كند، خدا او را مي بخشد. فرمود: همة اينهايي كه مي گوييد آياتي گسترده است، پيام دارد؛ اما اميدبخش ترين آيه در قرآن اين است: وَأَقِمِ الصَّلاَةَ طَرَفَيِ النَّهَارِ وَزُلَفًا مِّنَ اللَّيْلِ؛ نماز بخوان، در صبح، مغرب و عشاء إِنَّ الْحَسَنَاتِ يُذْهِبْنَ السَّ_يِّئَاتِ ؛ نماز بخوان كه اين نماز سيئات را ميبرد و ميشويد.

است از خيلي چيزها بگذرد؛ ولي وقتي گرفتار مي شود، اگر صد تومان هم از كسي بخواهد به سراغش مي رود، مي گويد ندارم، گرفتارم. مي گويند شما غيبت ما را كرده ايد، پس ثواب نمازت مال من است، ثواب روزه ات مال آن يكي، ثواب حج، مال اين. ثواب اعمال او را مي گيرند، او نگاه مي كند، مي بيند ورشكست شد، پرونده خالي شد، ديگر هم هيچ كس زير بغلش را نمي گيرد. مي گويند: قِيلَ ارْجِعُوا وَرَاءكُمْ فَالْتَمِسُوا نُورًا ؛ برگرد، اگر مي تواني دوباره از آن دنيا سرمايه بياور؛ ولي ديگر امكان بازگشت نيست.

يُنفِقُونَ فِي السَّرَّاء وَالضَّرَّاء انفاق است، چه در حال دارابودن و چه نداري.

اوج قدرت به خاطر خدا خشمش را فرو ببرد، خدا مي گويد بندة من، خشمت را كنترل كردي، من هم خشمم را كنترل مي كنم و رحمتم را شامل حالت مي كنم. وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ ؛ مردم را ببخش، كينه ها را كنار بگذار، اختلاف ها و جدايي ها را كنار بگذار. اگر تو عفو كردي، من خدا كه خالق تو هستم، تو را عفو مي كنم.

يا 63 در مدينه انقلاب كرد، خيلي هم شهيد دادند.

بعد از قضية كربلا انقلاب هاي متعددي راه افتاد كه اغلب آنها هم براساس همين اصل جبران بود، تصميم گرفتند خطايي را كه كرده اند جبران كنند، بتوانند پاسخ گوي خطايي كه كرده اند باشند؛ گرچه هميشه جبران، نتيجه بخش نيست، گاهي ممكن است جواب ندهد.

گاهي فرصت خيلي از دست رفته؛ ولي در عين حال بهتر از ادامة مسير خلاف است. خداوند متعال مي فرمايد: از هر كجا برگشتيد به سود شماست وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَنْ أَنَاب ؛ هر كه در زندگي اش انابه و بازگشت باشد، هدايت مي شود.

عَلَيهِما»؛ تا آنكه هر دو به حالت غش روي زمين افتادند.

جان زهرا كربلايي كن مرا در ره قرآن فدايي كن مرا

اي عمو حق علي بت شكن دست رد بر سينة قاسم مزن

عمو بگذار بروم، عمو ديگر تحمل ندارم. بعد اجازه گرفت و به ميدان آمد. حُمَيدِ ابن مسلم مي گويد: من ايستاده بودم، ديدم نوجواني گريه كنان دارد مي آيد. گفتم خدايا چرا اين نوجوان گريه مي كند، حتماً ترسيده و صفوف دشمن او را به خوف واداشته؛ اما وقتي رجز خواند، ديدم نه، براي غريبي عمويش حسين گريه مي كند، صدا زد:

اِن تنكروني و انا ابن الحسن سِبُُ النّبيّ المصطَفي و الموتمن

هذا حسين كاالاسير المرتهن بين اناس لاسقوا صوب المزن

هر كه مرا نمي شناسد، من يتيم امام حسن(ع) هستم، پدر من امام حسن(ع) و عمويم اباعبدالله است. اين حسين فرزند فاطمه است كه با او مانند اسير برخورد مي كنيد. وقتي هم روي زمين افتاد و دشمن محاصره اش كرد، اباعبدالله به سرعت خودش را رساند. شروع كرد دشمن را دور كردن، «ساعدَ الله قلبك يا اباعبدالله»حسين عزيز بالاي سر قاسم ايستاد «فاذا الحسين قائمُ عَلي رأسه»، صدا زد: عزيز برادر، به خدا برايم سخت است كه مرا صدا بزني؛ اما نتوانم برايت كاري انجام بدهم. «يَعَزُّ وَاللهِ عَلَي عَمِّكَ أنْ تَدّعُوَهُ فَلَا يُجيبَكَ أوْ يُجيبَكَ فَلَا يُعُنَكَ أوْ يُعُنَكَ فَلَا يُغنِي عَنْكَ بُعداً لِقَومٍ قَتَلُوكَ» عمو، برايم سخت است كه نتوانم برايت كاري انجام بدهم. شايد مي خواهد بگويد عموجان، يك روز جلوي چشمم بدن پدرت را تيرباران كردند و نتوانستم كاري كنم، امروز هم بدن تو زير سم اسبان است و دوست و دشمن دارند نگاه مي كنند. حسين با عزيز برادر چه

مي كند؟ آيا مثل علي اكبر جوان ها را صدا مي زند؟ يك وقت ديدند خم شد، قاسم را بلند كرد، به سينه چسبانيد، «وضَعَ صدرَهُ علي صدره»

كاش نمي ديد عمو پيكرت تا كه برد هديه بر مادرت