شب های انتظار (ج 2)

آیت الله سید احمد فقیه امامی رحمة الله

تهيه و تحقیق : حامد حسن نواب اصفهانی

تدوین، نگارش و امور رایانه ای: مؤسسه پژوهشی روضة العباس عليه السلام

ناشر: نشر روضة العباس عليه السلام

نوبت چاپ: اول، تابستان 1388؛ رمضان 1430 ه- ق

شمارگان: 3000 نسخه

لیتوگرافی: آران چاپ و صحافی: عمران

شابک:978 - 600- 90 - 798 -6- 5

شابک دوره: 2- 7- 798-90-600-978

قیمت دوره: 12000 تومان

حق چاپ محفوظ است.

مراکز پخش:

1. قم، خ صفاییه، کوچه 32، کوچه کمره ای، پلاک 81 تلفن: 0251-7732617

2. قم، خ ارم، پاساژ قدس، طبقه همکف، کتابفروشی موسوی، تلفن: 7831368، همراه: 09121516071

3. قم، خ معلم، میدان روح الله، پلاک 65، تلفن: 7744988 - 7733413

4. تهران، خ انقلاب، فخر رازی، پلاک 22، فروشگاه دلیل ما، تلفن: 66464149

5. اصفهان، خ مسجد سید، خدمات فرهنگی فدک، تلفن: 2205485

6. مشهد، خ خسروی نو، بازار سرشور، جنب سرشور 8 کتابفروشی طالبیان، تلفن: 2257257

ارتباط با محقق: alesfahani@yahoo.com - 09133120376

ص: 2

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

ص: 3

ص: 4

چکیده سخن ...60

واپسین لحظات اميرالمؤمنین علیه السلام ...60

گفتار بیستم

تسلیم راه خاندان عصمت علیهم السلام بشوید /63

چرا تردید و تحیر؟...67

تقوا و پرهیزکاری ...69

تسلیم شدن به راه اهل بیت علیهم السلام ...70

نگاهی به داستان «ليلة المبيت»...71

ورود در راه على علیه السلام ...75

در راه راست گام بردارید...80

راه راست کدام است؟ ...81

چکیده سخن...83

ذکر مصیبت حضرت على علیه السلام ...85

گفتار بیست و یکم

دوری از فتنه های آخرالزمان / 89

فتنه از دیدگاه روایات...92

فرار از موارد شبهه ...95

پارساترین انسان ...96

سفارشی مهم...97

پیمان با امیرمؤمنان على علیه السلام ...98

پیوند شبهه با فتنه ...99

رعایت حدود...100

خود داری در تحیر... 102

شاهدی از قرآن...103

موارد فتنه و شبهه ...104

ص: 6

1. فتنه مال ...104

2. فتنه فرزند ...108

3. فتنه همسر ...109

خطرناک ترین فتنه...111

قرآن و ولید بن یزید...112

سقیفه بنی ساعده نخستین گام امويان ...113

مصیبت مجلس یزید...115

گفتار بیست و دوم

صبر در برابر حادثه ها / 119

صبر و خویشتن داری از دیدگاه روایات ...123

چهار شرط رستگاری ...125

پایان ستم ها ...126

صبر و شکیبایی در آخرالزمان ...130

صبر بر دوری از جامعه ...133

صبر برخواری ...135

صبر در برابر گناه ...136

دارویی برای درمان ناراحتی ها...137

ظهور حضرت مهدی علیه السلام از دیدگاه روایات...140

مصیبت عبور اهل بیت علیهم السلام از کنار قتلگاه ...142

گفتار بیست و سوم

خدمت به امام زمان علیه السلام /145

موارد خدمت به امام زمان علیه السلام ...150

1. صدقه برای سلامتی امام زمان علیه السلام ...150

2. صدقه به فقرا به نیابت از امام زمان علیه السلام ...150

3. نیابت از حج ...150

ص: 7

4. مصرف مال در راه رضایت امام زمان علیه السلام ...151

5.کمک به شیعیان ...151

6. مسرور کردن شیعیان ...153

7. دیدار با برادران مؤمن...156

8. رعایت حقوق برادران مؤمن ...157

9. موجب زینت امام زمان علیه السلام بودن ...160

مصیبت شام وگفت و گوی زن یزید با حضرت زینب علیها السلام ... 166

گفتار بیست و چهارم

توبه حقيقي / 169

توبه حقیقی چیست؟ ...173

1. پشیمانی و ندامت ...174

2. ادای حقوق مردم...175

رعایت حقوق والدین ...175

رعایت حقوق متقابل...178

رعایت حقوق مردم ...179

رفتار ائمه علیهم السلام با گناه کاران ...184

أنس با دل ها...185

آموزه های اخلاقی دیگر ...178

3. انجام کار خوب پس از توبه ...188

چکیده سخن ...191

توسل به امام کاظم علیه السلام ...191

گفتار بیست و پنجم

ادای امانت /193

امانت چیست؟...197

رفتاری شگفت از امیر مؤمنان على علیه السلام ...199

ص: 8

امانت های الهی ...201

1. امانت عمر ...201

2. امانت نعمت ها ...202

3. امانت مال ...204

4. امانت فرزند ...204

5. امانت پست و مقام ...205

داستان خیانت ابولبابه ...208

احکام الهی امانت از حق ...211

نماز امانت دیگر ...212

ولایت امانت مهم ...212

پاداش امانت داری ...213

توسل به امام رضا علیه السلام ...214

گفتار بیست و ششم

دعا برای تعجیل در ظهور/217

چرا اما زمان علیه السلام را دعا می کنیم؟...221

بهترین دعا ...222

بهترین جای دعا ...222

آثار و فواید دعا برای اما زمان علیه السلام .223

1. گشایش در زندگی ...224

کشتی نجات ...226

2. اظهار علاقه باطنی ...227

3. فزونی نعمت ها ...227

4. دور شدن از شیطان ...228

5. نجات از فتنه ها و بلا ها ... 229

6. مشمول دعای امام زمان علیه السلام شدن ...229

ص: 9

7. نایل شدن به شفاعت امام زمان علیه السلام ...230

8. نایل شدن به شفاعت پیامبر خدا 9...230

9. وسعت در رزق و روزی ...232

10. دفع بلا از عموم مردم ...233

ارزش دعا در قرآن ...234

آیا دعا تأثیر دارد؟ ...236

استجابت دعای حضرت زکریا علیه السلام ...236

قرآن کریم و دعای حضرت ابراهیم علیه السلام ...237

نگاهی به داستان حضرت ابراهیم علیه السلام ...238

توسل به امام حسین علیه السلام ...241

گفتار بیست و هفتم

دعوت به معارف اسلام و امام زمان علیه السلام/243

چهره های ماندگار ...247

یادی از علامه مجلسی و پدر بزرگوارش علیه السلام ...248

دستور نگارش حدیث ...249

نواصب چه کسانی هستند؟ ...250

شکوه از نیش زبان ها ...251

يتيم واقعی ...252

مقام عالمان شیعه در روز قيامت...254

خلعت های کرامت ...255

متكفلان يتیم های آل محمد علیهم السلام ...256

قصری در بهشت ...256

وحی خدا به موسی پیامبر علیه السلام ...257

نور عالم در روز محشر ...258

مرزبانان مکتب اهل بیت علیه السلام ...258

ص: 10

فقیه و آزار شیطان ...260

مقایسه ای بین عالم و عابد در روز رستاخیز...260

خاطره ای از آیت الله نجفی مرعشی رحمة الله...261

کرامتی از علامه مجلسی رحمة الله...262

پاداشی شگفت ...263

نجات از دزدان شیطان صفت...264

دستگیری از ناتوانان شیعه ...264

ارشاد خانواده ...265

کرامتی شنیدنی...266

توسل به ولای على علیه السلام ...268

ذکر مصیبت وداع آخر امام حسین علیه السلام ...269

گفتار بیست و هشتم

پذیرش عجز و ناتوانی؛ اما گناه هرگز / 271

حدیثی گهربار در این زمینه ...274

از ویژگی های آخرالزمان ...275

دو مثال برای تبدیل حقایق ...276

عجز و ناتوانی از دیدگاه اسلام...278

داستانی پند آموز...281

داستانی در دروغ پردازی ...282

انسان و عزت نفس...284

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم و در شب معراج ...286

داستان یک دانش پژوه...288

داستان شنیدنی پسر یزید ...292

بزرگ ترین درس میدان کربلا...295

توسل به حضرت رقیه علیها السلام ...297

ص: 11

گفتار بیست و نهم

شناخت راه ائمه هدی علیهم السلام /299

هدف و راه ائمه علیهم السلام ...303

امتیازات ائمه علیهم السلام ...306

1- اخلاص ...306

2۔ عصمت...307

ائمه علیهم السلام و دعوت به حق ...309

پیرو على علیهم السلام باشید...310

راه حق، راه على علیهم السلام ...314

3- انجام کارهای خیر...315

4- ولایت تکوینی...318

5 - ولایت تشریعی ...319

6- علم و دانش...320

برترین جمله...320

چرا خداوند به ائمه علیهم السلام امتیاز داده است؟ ...321

اندیشه در ستمی که روا شده ...322

پرندگان سفید در گودال قتلگاه ...325

توسل به دختر بیمار امام حسین علیه السلام ...326

توسل به حضرت زهرا علیها السلام ...327

فهرست ها / 331

آیه ها...333

روایت ها...347

شعرها ...369

کتاب نامه ...375

ص: 12

ص: 14

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الحمدلله رب العالمين، الذي يخلق ولم يخلق، ويرزق ولا يرزق، ويطعم ولايطعم، ويميت الأحياء، ويحيي الموتى، وهو على كل شيء قدير. وصلى الله على سيدنا أحمد حبيب إله العالمين أبي القاسم محمد وعلى أهل بيته الطيبين الطاهرين المعصومين ولعنة الله على أعدائهم و مخالفيهم أجمعين من الآن إلى قيام يوم الدين.

18

جوراب می نهند که - إن شاء الله - او هم به جهنم واصل می شود.

اما آن خانمی که این جوراب ها را می پوشد، او هم گناه کار است و نمی تواند بگوید: تقصیر تولیدی است. هر دو گناه می کنند و هر دو به خاطر این کار به جهنم می روند. کسی که با این جوراب ها به مسجد می آید یک گناه بیشتر دارد، ماه رمضان باشد بدتر؛ یعنی آن خانمی که با این جوراب ها در ماه رمضان به مسجد می رود سه گناه کرده و در نتیجه سه عذاب دارد.

البته وظیفه ما گفتن است و وظیفه خانم هایی که در این محفل حضور دارند و خودشان - إن شاء الله - این طوری نیستند این است که به آن گونه خانم ها تذكر دهند.

از سوی دیگر وظيفه آقایان این است که خانواده خود را کنترل کنند، اگر انسان زن خود را نتواند کنترل کند، مرد کامل نمی تواند باشد. مرد حسابی آن است که حداقل به زنش بتواند بگوید: فلان کار را انجام بده و فلان کار را انجام نده، اما البته نه با دعوا و داد و قال.

به هر حال، امیر المؤمنين علیه السلام در این روایت مواردی از علائم آخرالزمان را که بسیاری از آنها ظاهر شده و بسیاری دیگر نیز ظاهر می شود، ان شاء الله - بیان می فرمایند.

آن گاه سلمان می گوید:

ثم انضجع و وضع يده تحت رأسه؛

سپس حضرت خسته شدند و دستان خود را زیر سرشان نهادند و خوابیدند. در آن هنگام که دستان خود را زیر سرشان گذاشتند و خوابیدند این جمله را می فرمودند:

ص: 17

شعار الرهبانيه القناعة؛

در این زمان، شعار انسان های خدا پرستی زاهد قناعت کردن است.

بحث ما در این است که ما باید در زندگی اسلامی خودمان به خصوص در این زمان، قناعت کنیم. این درس امیر مؤمنان على علیه السلام برای امروز ماست. این روایت با سند قوی و معتبر در کتاب «معجم احادیث الإمام المهدي علیه السلام» به طور کامل نقل شده و علامه مجلسی رحمة الله قسمتی از آن را در کتاب «بحار الانوار» نقل کرده است. البته در کتاب های دیگری نیز این روایت از مولا امیرالمؤمنین علیه السلام به طور مفصل نقل شده است.(1)

امام اميرالمؤمنين علیه السلام در تفسیر این آیه می فرمایند:

منظور از زندگی پاک و پاکیزه، قناعت است.(1)

یعنی انسان های با ایمان و کسانی که عمل صالح دارند، خداوند در مقابل این ایمان و عمل صالح این نعمت بزرگ را به آنان عنایت می کند و به روح اینها قناعت می دهد. کسی که در زندگی قانع شد حیات طیبه و پاک و پاکیزه خواهد داشت.

ما از این روایت استفاده می کنیم که هر کس زندگی پاک و بی آلایش بخواهد باید قانع باشد، کسی که قانع باشد مال مردم را تلف نمی کند، به کسب حرام مشغول نمی شود، گرفتار گناه نمی گردد، عزت خود را از نمی برد، حرف زور از کسی نمی شنود، زیر بار ذلت نامردان نمی رود و زیر بار ظلم نمی رود.

از این رو، کسی که گرفتار این مسائل است و کسی که طمع دارد؛ یعنی کسی که به آن چه خدا برای او فرستاده، قانع نباشد ناچار دزدی می کند، رباخواری می نماید، کم فروشی می کند، زیر بار ذلت نامردان می رود، زیر بار ظلم و استعمار می رود، تقلب، مکر و حیله می کند، ولی کسی که به آن چه خدا داده قانع باشد زندگی طیبه، ساده و سالم دارد.

برادران عزیز جوان! به همان مقداری که خدا برای شما روزی می کند قانع باشید، خدا مطابق حیثیت، آبرو، و بدن و روحتان به شما عنایت می کند. هر مقدار زیادتر خواستید پای تان را بر دارید، آن وقتی است که خودتان را توی آتش می اندازید.

الحمدلله رب العالمین، خداوند به شما سرمایه، مغازه و اعتبار داده، به کسب

ص: 19

و کار مشغول شوید. چرا برای یک استفاده احتمالی - نه يقينی - هر جا یک پیرزن و یا یک مرد دهاتی ساده و یا یک پیر مرد افتاده باز نشسته ای پیدا می کنید با او صحبت می کنید که پولت را بده، ما برای تو کاسبی می کنیم و به تو سود می دهیم و می گویید: امروز کسب و کاسبی خیلی خوب است.

از آن طرف، وقتی به او می گویند: مثلا مسج محل شما به تعمیر احتیاج دارد، پولی بده، می گوید: آقا! با کدام کسب؟ با کدام کار؟ ما صبح تا شام دست روی دست گذاشته و نشسته ایم.

به راستی کدام حرفش درست است؛ اولی یا دومی؟

نمی خواهد برای زندگی پر و بال بزنی، ما یک زندگی می خواهیم که برای ما خورد و خوراک در این چند روز دنیا با عزت و احترام، از آن راهی که خدا خواسته می رسد. این دست و پا زدن های زیادی انسان را در حرام قرار می دهد. خدا نمی خواهد ما از راه حرام غذا بخوریم، خدا روزی ما را از راه حلال رسانده است. ائمه ما له فرمودند: انسانی که در پی حرام می رود و خود را آلوده می کند، خودش مقصر است.

حیات طیبه و پاک و پاکیزه، قناعت کردن است. اگر انسان در این چند روز

زندگی، اندکی خود را جمع و جور کند، با خاطر آسوده شب می خوابد.

خدا را به حق امیر المؤمنين علیه السلام قسم میدهم! واقعا آرزوی من این است که روزی بشود که عقل مردم به اندازه ای برسد که بگویند: ما هر گاه پول داریم معامله می کنیم و آن گاه که پول نداریم، برای کسی چک نمی دهیم.

ای کاش چنین روزی برای مردم برسد که این دسته چک ها از این جیب ها بیرون بیاید و این همه خطر، ناراحتی، جنایت و خیانت برای مردم به وجود

ص: 20

نیاورد. به قول مردم: «پول داریم آش میخوریم و اگر نداریم نمی خوریم».

بنده خدایی شب عید وارد بازار می شود، یک دسته چک از جیب خود در می آورد، هر چه خانم می گوید می خرد و چک میدهد که سرموقع، درستش می کنیم. این درستش میکنیم او را به زندان می کشد، حیثیت و آبرویش را از بین می برد.

اما وقتی بگوید: من چک ندارم، من هر چه پول در جیبم دارم، خرید می کنیم، راحت می شود و این بدبختی ها را ندارد. همه این بدبختی ها مال دسته چک های لعنتی کذایی است.

برخی هم برای ما فلسفه درست می کنند که اگر دسته چک نباشد چه طور می شود؟ اگر بانک نباشد چنین می شود، دنیا به آخر می رسد، آسمان به زمین می آید و یک حرفهای اقتصادی که چه طور می شود...

آدم عاقل به اندازه مبلغی که دارد باید معامله کند. این را قناعت می گویند. قناعت یعنی پا را از گلیم درازتر نکردن. اگر چنین باشی کسی هم از تو توقع ندارد، هیچ کس هم نمی تواند به تو زور بگوید، میگویی: آقا! من این قدر نیرو دارم و این قدر می توانم کار کنم و پیش از این نمی توانم

ولكن الله سبحانه جعل رسله أولي قوة في عزائمهم؛

خداوند متعال پیامبران را به گونه ای آفریده که در عزم و اراده خیلی قوی

هستند.

یعنی وقتی تصمیم می گیرند که راه خیری را بروند، همان راه را می روند و راه غیر خیر و صلاح نمی روند و قدم از قدم بر نمی دارند. آن گاه حضرتش می فرماید:

وضعفة فيما ترى الأعين من حالاتهم، مع قناعة تملأ القلوب غنا...؛(1) وقتی مردم حالات پیامبران را می بینند، خیال می کنند که اینان آدم های ضعیف و ناتوانی هستند؛ اما خداوند روح قناعتی به این انبیا داده که وقتی مردم آنها را می بینند، خیال می کنند که اینها خیلی ثروتمند هستند. می گویند: این ها به کسی اظهار امتیاز نمی کنند، معلوم می شود که وضع زندگی خیلی خوبی دارند. نه، این ها همان هایی هستند که قرآن می فرماید:

«أَغْنِيَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ » (2)

از بس عفیف اند مردم خیال می کنند که اینها غنی و بی نیازند. این ها قناعت می کنند و قناعت برای این ها بالاترین و بهترین مال است.

یعنی به همان اندازه ای که خدا به شما روزی داده، قناعت کنید و گردنتان را پیش کسی کج نکنید. نگو: آقا! پول بده برای تو کاسبی کنم، 10 یا 15 تومان به من قرض بده. این ها ذلت دارد، نسیه کاری کردن ذلت دارد.

خودت کار بکن و گمان نکن که نمی شود. به امير المؤمنین علیه السلام قسم! انسان با

ص: 22

قناعت خیلی خوب می تواند کار کند.

البته ممکن است کسی بگوید: آقا چه طور می شود ما نسیه کاری نکنیم با این حقوق ها و در آمدها؟

اگر آدم مرد باشد و ثابت و دارای اراده، زندگی خود را مطابق همان حقوقش طوری تنظیم می کند که محتاج دیگران نشود، خداوند نیز راه را برای او باز کرده و به او کمک می کند.

این وعده قرآن مجید است و قرآن که دروغ نمی گوید:

«وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ» (1)

در آیه دیگری می فرماید:

«وَمَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا * وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ»(2)

در روایت دیگر حضرت علی علیه السلام می فرماید:

کفی بالقناعة ملكاً؛(3)

هیچ ملک و سلطنتی بالاتر از قناعت نیست.

درون خانه خود هر گدا شهنشاهی است

اگر انسان قانع باشد در عین حال فقر خودش سلطنت میکند؛ برای این که زیر بارکسی نمی رود، نمی خواهد آبروی خود را بفروشد.

باز در روایت دیگری امیرالمؤمنین روحی له الفداء می فرماید:

ص: 23

من عز النفس لزوم القناعة؛ (1)

کسی که عزت نفس بخواهد قناعت می کند.

آری، کسانی که در جامعه می خواهند سر بلند باشند و رنگ سرخشان در مقابل مردم زرد نشود، باید قناعت کنند تا آن جایی که می توانند باید حواشی زندگی را بزنند و لوازمات زندگی را اداره کنند، خدا هم به آنها کمک می کند. روایت دیگر را از رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم نقل می کنم. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم می فرماید:

خيار أمتي القانع و شرارهم الطامع؛(2)

بهترین بندگان امت من کسانی هستند که قانع اند و بدترین آنها کسانی اند که قناعت نمی کنند.

اما امیرالمؤمنین علیه السلام جمله دیگری دارند که روی همه این جمله ها را آورده و خدا می داند که چه قدر جالب است. من این جمله را زیاد شرح نمی دهم و به خود شما واگذار می کنم که درباره آن بیندیشید. امیرالمؤمنين علیه السلام می فرماید:

ينبغي لمن عرف نفسه أن يلزم القناعة والعقة؛ (3)

آن کسی که خود را شناخته باشد باید در زندگی از قناعت و عفت جدا نشود. یعنی اگر خودت را به گونه ای شناختی که انسان عزیز، محترم، سر بلند و بزرگواری، قناعت می کنی، اما اگر خودت را به گونه ای شناختی که هر چه پیش . آمد خوش آمد، این حرف ها یعنی چه؟ انسان باید شکم خود را سیر کند، در این

ص: 24

صورت قناعت لازم نیست.

به عبارت دیگر، من اگر خودم را به گونه ای شناخته باشم که باید در جامعه عزیز باشم و آبرویم نباید از بین برود، در مقابل کسی نباید گردن کج کنم، حیف است که انسانیت من در معرض خطر بیفتد، باید حواسم برای کارهای خودم جمع باشد تا گرفتار قرض و امثال آن نشوم، اگر خودم را این گونه شناخته باشم قناعت می کنم و پایم را از گلیم خود درازتر نمی کنم.

اما اگر خودم را این گونه شناخته ام که یک حیوانی که باید شکمش سیر بشود، شهوترانی کنم و مال داشته باشم، در نتیجه به هر غذایی که برسم پوزم را به آن می گذارم؛ چرا که حیوانی که قانع نیست، پوزش را به هر جایی می زند و بر آن پوزبند می زنند که نتواند چیزی بخورد.

آدمی که قانع است آن اولی است و آدمی که قناعت نمی کند، دومی است. ببینید خود را چه رنگی شناخته اید؟ و چه قدر برای خودتان ارزش قائل هستید؟ اگر برای خود ارزش یک انسان کامل قائل هستید، باید قناعت کنید تا انسانیت کامل تان باقی بماند و حیثیت شما از بین نرود.

اما کسی که خود را این گونه می شناسد که هر کاری پیش آید انجام میدهد؛ مال مردم، مال صغير، مال یتیم، مال پیرمرد، مال زن باشد، هر چه می خواهد باشد از آن خود کند و در نتیجه این کارها جز فحش، فضاحت و نفرین پشت سرش چیزی نخواهد بود.

ص: 25

بازار می برم، فروشنده یا بر می دارد یا بر نمی دارد.

می فرمایند: من لباس را برداشتم و به مغازه آن مرد بردم و گفتم: من این لباس را برای پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم خریده بودم، چون قیمتش زیاد است، پیامبر این لباس را برنداشتند، شما پس می گیری؟

گفت: بله، اشکال ندارد.

لباس را پس گرفت و 12 درهم را به من پس داد. من 12 درهم را خدمت

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم آوردم، پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند: حالا با هم به بازار می رویم.

گفتم: خیلی خوب.

وقتی داشتیم به بازار می رفتیم، دیدیم کنیزی کنار جاده نشسته و دارد گریه می کند. حضرت فرمودند: چرا گریه می کنی؟

گفت: یا رسول الله! من در خانه ای کنیز هستم، مبلغی پول به من دادند تا چیزی را بخرم، اما پولها را گم کردم.

فرمودند: چه قدر پول بود؟

عرض کرد: 4 درهم.

فرمودند: این 4 درهم را بگیر و برو هر چه می خواهی بخری، بخر!

کنیز 4 درهم را گرفت و ما با پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم به راه افتادیم و به مغازه ای آمدیم. پیامبر یک پیراهن به 4 درهم انتخاب کردند، پیراهن را خریدیم. وقتی بر می گشتیم یک پیرمردی کنار کوچه ایستاده بود و خیلی ناراحت بود. حضرت فرمودند: چرا ناراحتی؟

گفت: لباس ندارم بپوشم.

فرمودند: این لباس را بگیر و بپوش!

ص: 27

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم لباس 4 در همی را به آن مرد دادند و برگشتیم و پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم یک دست پیراهن دیگر به 4 درهم خریدند. وقتی داشتیم به منزل برمی گشتیم دیدیم آن کنیز نشسته و هنوز گریه می کند.

پیامبر فرمودند: چرا گریه می کنی؟

گفت: یک قدری رفتن من به خانه دیر شده است، می ترسم ارباب مرا دعوا کند و مرا بزند، کسی را می خواهم واسطه بشود.

فرمودند: اشکالی ندارد.

پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم با کنیز به در خانه ارباب او آمدند و سلام کردند. صاحبان خانه جواب ندادند، حضرت دوباره سلام کردند. صاحبان خانه جواب ندادند، پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم برای مرتبه سوم سلام کردند و صاحبان خانه جواب دادند: «وعليك السلام» و تعارف کردند که بفرمایید.

پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند: چرا جواب سلام اول و دوم مرا ندادید؟

گفتند: یا رسول الله! از بس از این لحن شما خوشمان می آید دلمان می خواست دو، سه مرتبه سلام کنید و صدای شما را بشنویم، حالا بفرمایید یا رسول الله!

فرمودند: من آمده ام برای این کنیز عذر خواهی کنم، دیر کردنش روی جهتی بوده که دیر کرده، او را ببخشید.

صاحبان خانه شروع به گریه کردند و گفتند: یا رسول الله! نه تنها او را

می بخشیم؛ بلکه او را در راه خدا آزاد می کنیم.

در این حال اشک در دیدگان پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم حلقه زد و فرمودند: به خدا سوگند! در عمرم پولی به این بابرکتی ندیده بودم که دو نفر را لباس بپوشاند

ص: 28

و یک نفر را آزاد کند.(1)

آری، این روی اصل قناعت است. وقتی پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم یک لباس 4 درهمی قناعت می کنند، آن وقت 8 درهم دیگر باید آن اثر را داشته باشد.

به راستی این شیوه انبيا بوده است که قناعت بکنند، راه این ها بوده و راه و روش درستی هم بوده است.

آن جامعه و نگذارند وقتشان با بطالت و بیهودگی بگذرد.

به امیرالمؤمنین علیه السلام قسم! اگر تمام افراد جامعه قمار باز باشند و شطرنج بازی کنند ذره ای در ما اثر نمی کند و ضرری برای ما ندارد. ما برای شما داریم می گوییم.

البته اگر جامعه ما رو به فساد بروند، ما هم در آتش آنها می سوزیم.برای همین باید امر به معروف و نهی از منکر نمود. اگر جامعه ما پیشرفت کند در زندگی ما نیز مؤثر است، اما انجام گناه، مستقیم به گردن ما نیست.

والله، به قرآن و به تمام مقدسات عالم سوگند! دل ما برای این نسل جوان می سوزد که می گوییم: قمار بازی نکنند، ساز و آواز گوش نکنند، در مجالس لهو ولعب شرکت نکنند و وقتشان را تلف ننمایند. اگر این حرف من حسابی است، باید قبول کرد و اگر حسابی نیست، پس چرا شما مردم جواب ما را نمی دهید؟ چرا ما را قانع نمی کنید؟

من می گویم: در این محیط و در این اوضاع و شرایطی که ما در میان جوامع کنونی عالم داریم، جوان با استعداد، نیرومند، پرحافظه ما بهتر است که یک زبان زنده دنیا را یاد بگیرد، یا شطرنج بازی و قمار بازی بکند؟ کدام بهتر است؟

من می گویم: اگر جوان یک زبان بیگانه را یاد بگیرد بهتر است. اگر نظر شما خلاف این نظر است تو را به امیرالمؤمنین علیه السلام سوگند! مرا قانع کنید! که دیگر بعد از این در بالای منبر اشتباه نگوییم. چرا می گذارید ما توی چاه بیفتیم؟!

در مجله دانستنی ها می خواندم که شخصی به نام «اسمیت» 33 زبان زنده دنیا را مثل زبان مادری، روان صحبت می کرده و مترجم سازمان ملل بود و 66 زبان دیگر را می توانسته ترجمه کند. او خارجی است و مسلمان هم نیست و

ص: 30

قماربازی نزد او ایرادی ندارد، اما آنها عاقل اند، وقتشان را صرف قمار بیهوده نمی کنند، می نشینند چیزی یاد می گیرند و معارف خودشان را پیش می برند. آنان در پی کاری می روند که در دنیا بتوانند این کار را عرضه کنند و از آن پول در بیاورند.

اسلام می خواهد ما در پی کار مفید برویم و بتوانیم گوشه ای از زندگی خود را پر کنیم. ما که چیزی نداریم، این جوان های ما که چیزی ندارند، باید در پی هنری، صنعتی و علمی باشند تا بتوانند جامعه خودشان را نجات بدهند.

پس همان طور که در مال باید قناعت کرد، در عمر و وقت نیز باید قناعت

کرد. انسان مسلمان عاقل عمر و اعضا و جوارحش را نمی گذارد از بین برود.

خدا به شما چشم داده که با این چشم ببینید و مطالعه کنید و اگر چشم تان را در مقابل چشمه خورشید باز کردید و به قرص خورشید نگاه نمودید، حرام است. چرا؟ برای این که به چشم تان ضرر می زند و نور دیده شما را از بین می برد. این یک نوع اسراف در کار چشم است، باید در نور چشم تان صرفه جویی کنید که مفید باشد، همین طور نمی توانید نور چشم تان را از بین ببرید. این امکان را خدا به شما داده است، شما باید حداکثر استفاده را از این امکانات ببرید.

هم چنین نعمت های دیگری که خدا به شما عنایت کرده است؛ خانم ها یک جور و آقایان جور دیگر، جوان ها یک جور و پیر مردها جور دیگر. وظيفه ماست که این امکانات را حفظ کنیم.

ص: 31

لَصَوْتُ الْحَمِيرِ »(1)

یعنی در تمام مجاری و راه های زندگی اقتصاد را رعایت کن و قناعت را پیشه ساز؛ در لباس، فرش، مکان، باغ، وسایل زندگی، تجملات، هر نوع زندگی که می خواهی برای خودت درست کنی دقت کن که با قناعت باشد.

یعنی آن چه برای آبروی زندگی شما لازم است فراهم کن، ایرادی ندارد، اما اگر دیدی از آبرویت اضافه است آن جا نه. آن جا یک مقدار برای خود و آینده خود و بچه هایت نگه دار و باقی مانده را به دیگران بده.

کسی که همه اموال خود را به دیگران می دهد، در عین حال پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم به تشییع جنازه او نمی رود؛ با این که تمام دارایی خود را صدقه داده است و می فرمایند:

اگر من بودم نمی گذاشتم او را در قبرستان مسلمان ها دفن کنید؛ لأنه ترك ولده يتكففون الناس؛

برای این که او کاری کرده که بچه هایش به گدایی بیفتند و همه اموالش را به دیگران داده است.

ما حق نداریم با اموال خود این گونه رفتار کنیم، ما باید قناعت کنیم. اگر به اندازه ضروریات زندگی خود و زن و بچه مان بگذاریم و بقیه آن را هم به دیگران بدهیم، اشکالی ندارد. این را قناعت همه جانبه می گویند.

آری، قرآن کریم می فرماید:

«وَاقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَاغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ»

ص: 33

یکی دیگر از اصحاب اميرالمؤمنین علیه السلام می گوید: من در خورنق - که منطقه ای دور از کوفه بود - به خدمت مولا علی بن ابی طالب علیها السلام شرف یاب شدم، دیدم آقا نشسته و چیزی روی دوششان انداخته اند، هوا سرد است، آقا از سرما می لرزند. عرض کردم: یا امیرالمومنین! خدا در این بیت المال برای شما نصیبی قرار داده است، چرا از این بیت المال بر نمی دارید تا لباس بخرید که سرما نخورید؟

ببینید آقایی که شب نوزدهم در محراب عبادت ضربت می خورد کیست؟ آقا فرمودند:

فوالله ما أرزأكم من مالكم شيئا؛(1)

به خدا سوگند! من از بیت المال چیزی برای خودم بر نمی دارم تا پیراهن بخرم و این هم که می بینی روی دوشم انداخته ام با خودم از مدینه آورده ام.

آری، آن همه بیت المال که در اختیار آقا امیرالمؤمنین علیه السلام است باز هم چیزی برنمی داشتند. جورج جرداق مسیحی در کتاب خود (2)می نویسد:

اصفهانی ها برای آقا اميرالمؤمنين علیه السلام اموالی را بردند، از جمله اموال، نان شیرینی بود. - معلوم می شود که در اصفهان پختنان شیرینی مرسوم بوده - آقا تمام آن اموال را بین فقرا تقسیم کردند، حتی نان خشکها را بین فقرا تقسیم کردند «حتى بقيت رغيفة؛ تا این که یک گرده نان خشک شیرینی ماند». .

آقا نگاه کردند، دیدند هفت فقير نشسته اند، همان یک گرده نان را بین آن فقیرها تقسیم کردند.

ص: 35

اصفهانی ها ناراحت شدند که آقا! ما این نان خشک شیرین را برای شما هدیه آورده بودیم، چرا به فقرا دادید؟ می خواستید خودتان میل کنید، حالا که نان خشک شیرین را تقسیم کردید، این پارچه بافت اصفهان است و آن را برای خودتان بردارید و لباس تهیه کنید.

فرمودند:

فوالله ما أرزأكم بشيء؛

من برای خودم لباس بر نخواهم داشت.

مطلب دوم. در آن کتاب از ابو جعفر اسکافی(1) نقل می کند که می گوید:

وضع على بن ابي طالب علیهم السلام این طور بود که لباسشان را می شستند، وقتی موقع نماز می شد، اگر لباس خشک نشده بود، آقا لباس خیس را می پوشید و می رفت و نماز می خواند و همین طور که بالای منبر بود، لباس را حرکت می داد تا خشک بشود. آن حضرت می فرمودند:

ألا وإنكم لا تقدرون على ذلك؛(2)

اما شما نمی توانید مثل من باشید، ولی می توانید مقداری ملاحظه کنید.

شعار الرهبانية القناعة؛(1)

شعار خدا پرستان زاهد، قناعت کردن است.

قناعت کنید تا دین تان محفوظ بماند، قناعت کنید تا عزت و آبرویتان باقی بماند، قناعت کنید تا ملت سر بلند باشید، قناعت کنید تا دنیا و آخرت را داشته باشید؛ همانی که قرآن کریم می فرماید:

حیات طیبه و زندگی زیبا در قناعت کردن است.

از گروهی از کسانی که برای کشتن امام حسین علیه السلام به کربلا رفتند پرسیدند:

چرا برای کشتن امام حسین علیه السلام رفتید؟

گفتند: برای این که امیر یک سپر گندم یا یک سپر جو به ما جایزه بدهد(!)

ص: 38

ص: 40

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الحمدلله رب العالمين، الذي من خشيته ترعد السماء وسكانها وترجف الأرض وعمارها، وتموج البحار ومن يسبح في غمراتها.

وصلى الله على سيدنا أحمد حبيب إله العالمين أبي القاسم محمد وعلى أهل بيته الطيبين الطاهرين المعصومين، ولعنة الله على أعدائهم ومخالفيهم أجمعين من الآن إلى قيام يوم الدين.

19

روشن کرده اند.

ما هجده وظیفه را بیان کردیم، اینك به خواست خداوند متعال وظیفه نوزدهم را به عرض می رسانیم.

این وظیفه مانند دیگر وظایف برای همه ما اهمیت دارد، به طوری که یک نفر هم نمی تواند بگوید که این مطلب کاری به من ندارد؛ چرا که تمام افراد جامعه گرفتار این مسئله هستند.

وظیفه نوزدهم عبارت از دور ساختن خود و خانواده از محیط های فاسد و آلوده است. نباید بگذاریم خانواده ما با اجتماع آلوده دم ساز باشند. پیش تر بحثی داشتیم که آن جدای از بحث کنونی است. دقت بفرمایید؟

البته این امر اختصاص به تهران ندارد، جاهای دیگر دنیا قصرهای مهم تری دارند، منتهی امام علیه السلام می خواهد برساند که مرکز ثقل شیعه که مرکز شیعیان است به چه وضعی دچار می شود.

در آن زمان قصرهای تهران مانند قصرهای بهشت و زنان آن مانند حورالعين هستند. زن های تهرانی لباس کافران را می پوشند و برنامه لباس یا تزییناتی را که جباران و ستمگران را دارند برای خودشان درست می کنند و سوار زین ها می شوند. سوار زین شدن، شامل اسب سواری، دوچرخه سواری، موتور سواری و رانندگی ماشین هم می شود.

ولایتمكن لأزواجهن؛ آنان دیگر زیر بار شوهرانشان نمی روند، می گویند: ما برای خودمان مستقل هستیم، هر چه به نظر مان رسید، انجام می دهیم.

ولاتكفي (لاتفي) مکاسب الأزواج له؛ کسب و کار شوهرانشان زندگی آنها را کفاف نمی کنند، خودشان در پی کسب و کار و تجارت می روند تا

زندگی خودشان را اداره کنند.

یعنی تجملات زندگی زنان تهرانی آن قدر زیاد می شود که کسب شوهرانشان این مخارج را کفاف نمی کند، خانم ها می گویند: خودمان سر کار می رویم، اما مردی که از کار دریافت می کنند فقط وسایل آرایش آن ها را کناف می دهد.

البته فقط مرد می تواند بدون آرایش در محل کار حاضرش شود، ولی با شأن زن سازگار نیست که بدون آرایش در محل کارش حاضر شود، حتما باید آرایش کند، هر چه هم بخواهد بدون آرایش سر کار برود، آخرش کمی گرم و ... باید برای صورتش مصرف کند(!!!)

حالا دقت بفرمایید! این دستور امام علیه السلام است. من از خودم نمی گویم، سخن

ص: 43

مال من و از ابتکارات مغزی من نیست، وظیفه ما امروز این است که با کلمات ائمه اطهار علیهم السلام دست ضعفای شیعه را بگیریم. این وظیفه کسی است که می تواند یک عبارت عربی را به فارسی ترجمه کند. امام علیه السلام می فرماید:

وفر منها إلى قلة الجبال ... كالثعلب بأشباله؛(1)

از چنین محیطی به قله های کوه ها فرار کنید و در این شهرها نمانید و زندگی نکنید؛ مانند روباهی که بچه های خودش را به نیشش می گیرد و از سوراخی به سوراخ دیگر می رود تا بتواند این ها را درست تربیت کند، شما نیز همین طور باشید. معنای این جمله چیست؟

این جمله به این معنا نیست که بروید و در کوه ها یا در دهات زندگی کنید؛ بلکه به این معناست که خودتان را داخل در اجتماع فاسد و بی بند و بار قرار ندهید. وقتی هم در میان چنین جامعه ای قرار گرفتید حواس تان جمع زن و بچه خودتان باشد؛ به سان روباه با این که از حیوانات بیابانی ترسوتر است و جزء درندگان نیز به شمار می آید، اما خودش را مسئول بچه های خود می بیند که بچه های خود را به جایی برساند و آن ها را در میان درندگان رها نمی کند و نسبت به بچه های خود بی تفاوت نیست.

به راستی آیا شیعہ مسلمان باید از یک حیوانی مثل روباه کمتر باشد و بگوید: زنم هر جا رفت برود، بچه ام هر جا رفت برود، در مدرسه، در کوچه هر طور شد بشود؟

آیا واقعا باید یک فرد مسلمان این گونه باشد؟ آیا یک شیعه می تواند به

ص: 44

خودش اجازه چنین کاری را بدهد که من هیچ مسئولیتی نسبت به فرزند خودم ندارم؟

به یقین هفتاد و پنج درصد این کارها تقصیر پدران و مادران بی تفاوت است و بچه هایی که پدر و مادرشان در خانه از آنها مواظبت می کنند، اما در مدرسه که پدر نمی تواند کنار بچه بنشیند که او با یک بچه فاسد حرف نزند.

آقایان معلمين تربیتی، مديرها و ناظم های مدرسه ها می گویند: جریاناتی در کلاس هاست که بچه های 12 ساله این اجتماع را آن چنان خطر تهدید می کند که حد ندارد. چه معنا دارد بچه های 15 ساله در اثر انحراف، گرفتار لرزش بدن، ناراحتی عصبی و بیماری های دیگر شوند؟

جامعه باید نسبت به فرزندانشان و سرمایه های آینده احساس مسئولیت کند. آقایی عیال وار که بیش از 7 فرزند دارد، برای استخاره نزد من آمد. آقای عجیبی است که اصلا در فکر بچه هایش نیست، به همین دلیل چند تا از بچه هایش فاسد شده اند، استخاره می کرد که حاج آقا! استخاره بفرمایید 2، 3 نوع اسم برای درخت ها می خواهیم بخریم و نهال ها را اصلاح کنیم که کدام نوع سم بهتر است؟!

گفتم: بسیار خوب! همین طور که داشتم استخاره می کردم در این فکر بودم که عجب! این آقا برای اصلاح نهال های باغ خود سم تهیه می کند، اما چرا چند نهال را که در خانه دارد اصلاح نمی کند؟ چرا به فکر آن ها نیست؟ چرا خواب است؟ سرانجام دلم نیامد به او نگویم، از راه دیگر وارد شدم و گفتم: شما اندکی هم در فکر زن و بچه خود باشید، بچه های شما به ترتیب نیاز دارند، برخی از همسایه هایتان از بچه های شما گله می کردند.

گفت: بله حاج آقا، متأسفانه این مدرسه ها، بچه ها را خراب کرده اند. گفتم: نه، بچه ها اول در خانه خراب می شوند بعد به مدرسه می روند و

ص: 46

بچه های دیگر را خراب می کنند.

در هر حال، من نمی خواهم بررسی کنم که بچه ها در مدارس بیشتر فاسد می شوند یا در خانه؟! می خواهم بگویم: آیا برنامه های تلویزیونی یا برخی از برنامه ها و فیلم ها بچه ها را فاسد نمی کنند؟!

یکی از آقایان الآن در این مجلس حضور دارد. حدود هفت ماه پیش خانم ایشان که از خانم های متدین اصفهان و از خاندان اهل علم است که در یک خانواده علم و دین تربیت شده اند، می گفت: حاج آقا! آن قدر ناراحت هستم که حد ندارد! بچه هایم را با قرآن، دعا و مسائل دینی تربیت کرده ام، حالا می بینم تلویزیون با فیلم ها و تشکیلات دیگرش بچه های مرا از راه دین منحرف میکند.

چندین چراغ دارد و بی راهه می رود

اما ما نمی توانیم بگوییم:

بگذار تا بیفتد بیند سزای خویش.

ما می گوییم: بگذار باز هم بگوییم، شاید مؤثر باشد و اصلاح گردد. این

جاست که امام علیه السلام می فرماید:

شما مسئول هستید، بچه های خودتان و همسران خودتان را حفظ کنید؛ همانند روباهی که آن گونه از بچه هایش محافظت می کند و از دست دشمن می رهاند.

اما شما بچه ها و همسرانتان را به دست دشمن می سپارید. یک مرغ خانگی چگونه از جوجه هایش محافظت می کند؟ این زبان بسته تا نگاه می کند و می بیند یک کلاغ یا گربه ای, لب بام نشسته، پریشان می شود و یک صدای خاصی می در می آورد که حرکت من حيوان خیلی جالب و دیدنی است، تا دشمن را می بیند و

ص: 47

یک صدای خاصی در می آورد و تمام بچه هایش زیر بالش می آیند، بال خود را قشنگ دور این ها می گیرد که اصلا پیدا نباشند حتی کلاغ و گربه نیز پای این جوجه ها را زیر بدن این مرغ نمی بیند که دشمن آن ها را از بین ببرد.

آری، اسلامی که دستور تربیت می دهد و می گوید: شما مسئول هستید؛ برای این که بچه هایتان دست دشمن نیفتند و دشمن برای آن ها سرمایه گذاری نکنند.

این جا دقت لازم دارد. او باید مواظب همسرانتان باشید، طبق روایتی که در خواندیم امام علیه السلام سخن از زن ها به میان می آورند که زن های تهرانی این گونه لباس می پوشند، زینت می کنند، سوار زین می شوند و از شوهرانشان تمکین نمی کنند.

چرا درباره زنها دقت می کنند؟

چون دشمن می داند که زن، اثر پذیر است؛ یعنی زودتر از همه، زن را می شود فریب داد. اگر برای مرد از ده راه، امکان فریب دادن وجود دارد، زن را از هزار راه می شود گول زد. اگر گول زدن مرد معطلی دارد، گول زدن زن هیچ معطلی ندارد.

البته این سخن من نیست؛ بلکه سخن روان شناسان است؛ کسانی که درباره روان انسان ها بحث می کنند، می گویند: زنها را زودتر می شود گول زد.

قرآن مجید و روایات نیز این مسئله را تأکید می کنند، بالاتر این که تجربه هم این مطلب را تأیید می کند. شما ملاحظه کنید، وقتی برنامه ای از خارج وارد می شود، مروج کامل آن، زنان هستند یا مردان؟!

البته ما با برخی از خانم ها که این گونه نیستند، کاری نداریم، ما هیچ وقت به طور کلی حرف نمی زنیم و هر چیزی که در عالم اطلاق و کلیت دارد موارد استثنایی نیز دارد.

شما از خود خانم ها سؤال کنید، آیا اکثریت زنها زود گول می خورند یا نه؟ آیا نفهمیده و نرسیده در پی کاری می روند یا نه؟ آیا آنها از مردها اثرپذیرتر هستند یا نه؟

این موارد را خودشان تصدیق می کنند. از این روست که دشمن اول در مورد ما زنان سرمایه گذاری می کند و آنها را عوض می نماید و برای فساد آن ها تبلیغ و

ص: 49

می کند تا آنها را در مسیر انحرافی غلط بیندازد.

البته من به نوع تبلیغات آنان کاری ندارم، خودتان می دانید که چگونه در باره خانم ها تبلیغ می کنند که آنها را زودتر در دام بیندازند.

پس اگر خانمی در دام افتاد، اختیار همسر و بچه های او نیز در دست اوست، آن وقت مرد و بچه ها را هم به سادگی به فساد و انحراف می کشانند. وقتی زنی در خانه گفت: نمی شود فلان دستگاه تصویری را نداشته باشیم، باید داشته باشیم، وقتی زن بگوید: این مدل لباس باید باشد، دختر من باید بی حجاب به دبیرستان و دانشگاه برود، کاری از مرد ساخته نیست. اگر بخواهد مخالفت کند نمی تواند زندگی کند، فعلا این جوری شده است. قرآن کریم می فرماید: «قُوا أَنْفُسَكُمْ» .

مردها! مرد باشید و همسر و بچه هایتان را از آتش عظیمی که دارند در آن می افتند نگه دارید، از آتش بترسید! چه آتشی؟

«وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ » ؛

آتشی که ماده آتش زای آن، مردم و سنگ ها هستند. یعنی این آتش را مردم برای شما درست می کنند، دنبال مردم حرکت نکنید، از هر راهی که مردم رفتند، صلاح شما نیست که آن مسیر را بروید. مردم خیلی جاها می روند آیا شما هم باید بروید؟

نه، حواس خود را جمع کنید که در آتش نیفتید که اگر در این آتش افتادید دیگر نجات پیدا نمی کنید.

«عَلَيْهَا مَلَائِكَةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ لَا يَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ » ؛(1)

ص: 50

این آتش، آتشی است که فرشتگانی بر این آتش مسلط شده اند و هر چه خدا به آنان دستور دهد عمل می کنند. اگر بنا بشود تازیانه های آتش به بدنتان بخورد، می زنند و از سخن خدا اطاعت می کنند.

یعنی هم در این دنیا در این آتش گرفتار می شوید و می سوزید و هم در آخرت در این آتش می سوزید. فقط مرد باشید و خود و زن و بچه هایتان را از این آتش سوزان نگه دارید.

برادران عزیز! شما را به خدا! مقداری بیشتر در فکر بچه هایتان باشید! خدا می داند که محیط چه قدر فاسد است؟! خودتان هم می دانید محیط فاسد است. قرآن کریم می فرماید:

«وَذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرَى تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ » ؛(1)

تذکر بده، تذکر برای مؤمنان فایده دارد.

شما هم به دیگران بگویید، شما خودتان مبلغ هستید، ما برای شما می گوییم، شما هم برای مردم بگویید! صدای ما از این چهار دیواری بیرون نمی رود، برنامه شما این باشد که به دیگران بگویید. نگویید: چگونه و کجا؟ اثری ندارد. بگو: من امروز آیه هایی از قرآن را فهمیده ام در سوره تحریم؛ آیه های 6 تا 9 که وظیفه امروز من است که قرآن می فرماید: زن و فرزند خود را از وارد شدن در یک آتش سوزان دنیا و آخرت که نجاتی از آن نیست، نگه دارید. بعد می فرماید:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ كَفَرُوا لَا تَعْتَذِرُوا الْيَوْمَ إِنَّمَا تُجْزَوْنَ مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ » .(2)

ص: 51

خداوند در دنیا به آنان مؤمن خطاب می کند که در فکر زن و بچه خود باشید و عذر نیاورید و نگویید: ما نمی دانستیم و نمی توانستیم، محیط ما این طور بود. نگویید: ما نمی توانستیم به مدرسه برویم! اگر این نونهالان شما فاسد شدند در روز قیامت دامن شما را می گیرند و می گویند: تو نهال را فاسد کردی و اصلاح ننمودی. حواس تو به نهال باغ جمع بود، چرا به من اعتنا نکردی؟ اگر یک درخت سیب کرم خوردگی پیدا می کرد، می رفتی و به آن سم می زدی و دشمن درخت سیب را از بین می بردی، چرا دشمن مرا از بین نبردی؟

راستی در آن روز چه پاسخ می دهید؟

آن گاه قرآن کریم می فرماید:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ كَفَرُوا»؛

شما که مؤمن بودید، اما به حرف خدا اعتنا نکردید کافر شده اید. ای کسانی که کافر شده اید! «لَا تَعْتَذِرُوا الْيَوْمَ» ، در روز قیامت عذر خواهی نکنید که عذر تان پذیرفته نیست.

«إِنَّمَا تُجْزَوْنَ مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ »؛(1)

در روز آخرت جزای اعمال دنیایتان را می بینید.

یعنی این آتشی که در آن قرار گرفته ای، همان آتشی است که خودت درست کرده ای، همانی است که وسائل آن را خودت فراهم کرده ای، به ما ربطی ندارد.

ص: 52

چگونه خانواده خود را نجات بدهیم؟! |

اینک در این زمینه روایاتی نقل می کنم و به سخن خاتمه می دهم. خیلی توجه کنید! در تفسیر این آیه آمده است:

شخصی از امام صادق علیه السلام پرسید: آقا! چگونه ما بچه ها و همسرانمان را از آتش جهنم نجات بدهیم؟!

حضرت علیه السلام فرمودند:

تأمرهم بما أمر الله به وتنهاهم عما نهاهم الله عنه .. فإن أطاعوك كنت قد وقيتهم ...؛(1)

او امر خدا را به آنها یاد بده و از چیزهایی که خدا نهی کرده باز دار ...!

به بچه بگو: دروغ نگو. با زبان خوش به او بگو: نماز بخوان. به او پول بده

و بگو: بلند شو نماز بخوان. اگر از حرف تو اطاعت کرد و حرف تو را که پدری خانواده بودی شنید هم خودش از آتش نجات پیدا می کند هم تو؛ اما اگر حرف تو را نشنید و توی آتش رفت، حداقل تو از آتش نجات می یابی؛ چرا که تو وظیفه خود را انجام داده ای.

روایت دیگر جالب است، ملاحظه کنید! پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند:

ألاكلكم راع وكلكم مسئول عن رعيته؛

ای مردم! همه شما عده ای زیر دست دارید که از آنها چوپانی می کنید، چوپان مسئول گوسفندهای خود است، رئیس مملکت مسئول مردم مملکت است.

ص: 53

والرجل راع على أهل بيته و هو مسئول عنهم؛

پدر خانواده نسبت به زن و فرزند مسئولیت دارد. در روز قیامت از او می پرسند: برای اینان چه کار کردی؟

والمرءة راعية على بيت بعلها و ولده؛ (1)

خانم یک خانه نسبت به بچه های آن خانواده مسئولیت دارد.

در روز قیامت به او می گویند: چرا بچه را این طور تربیت کردی؟ چرا نگذاشتی نماز بخواند؟ خانم مسلمان! چرا نگذاشتی دخترت که به تکلیف رسیده، روزه بگیرد؟

می گوید: خیلی ضعیف است.

شما نمی خواهد دلتان برای او بسوزد، خدا هم می داند. خدا گفته اگر خیلی ضعیف است نزد دکتر متخصص مؤمن ببر اگر او گفت روزه اش را بخورد، روزه اش را بخورد و اگر گفت: نه، روزه برای او ضعف نمی آورد، باید روزه بگیرد. شما نمی خواهد روز اول ماه رمضان دکتر بشوی و به دختر 18 ساله ای که الآن می خواهد امتحان دبیرستان بدهد بگویی: این ضعیف است و نمی تواند روزه بگیرید، سرش بعد از ظهر ها گیج می رود. تو گفتی و ما باور کردیم.

با بچه هایتان این گونه رفتار نکنید. این قدر دلتان برایشان نسوزد. اگر دلتان

برای بچه هایتان بسوزد، فکری برای آتش جهنم آن ها بکنید. آری، خانم ها نسبت به فرزندان خانواده مسئولند. می فرمایند:

ألاكلكم راع؛

آگاه باشید که همه شما مسئول هستید.

ص: 54

به گردن هم دیگر نیندازید، به گردن علما نیندازید و بگویید: آقایان علما! چرا می حرفی نمی زنند؟ شما که خود در جایی دیگر جزء علما هستید، چه طور شد برای این که ساز و آواز حلال بشود جناب عالی فتوا می دهی که نه آقا! طوری نیست، اشکالی ندارد.

پس چرا در مسئولیت های دیگر امر به معروف و نهی از منکر نمی کنید؟! برای این که خطر دارد، می ترسید و می خواهید فرد دیگری را توی چاه بیندازید، خودتان یک قدم به آن طرف تشریف ببرید، آقای مرجع تقلید .. (!!)

تو هم مسلمانی، تو هم مسئولیت داری؟ چرا دیگری برای تو زندان برود؟

چرا دیگری برای تو گرفتار بشود؟ پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند:

كلكم مسئول؛ همه شما مسئولیت دارید.

نگو: به من چه؟ پیر و جوان، زن و مرد، اداری و روحانی و کاسب و بازاری

همه مسئول هستند.

روایت دیگر از مولا امیرالمؤمنین علیه السلام است. وقتی در تفسير همین آیه از آقا سئوال می کنند: آقا! ما چگونه زن و بچه خود را از عذاب و آتش حفظ کنیم؟

حضرت می فرمایند:

علموا أنفسكم و أهليكم الخير وأبوهم؛(1)

به بچه هایتان کار خوب یاد بدهید و ادبشان کنید، اطاعت از خدا را به آن ها یاد بدهید تا از این آتش نجات پیدا کنند.

برای من این مسئله خیلی مهم است که رهبران عظیم القدر اسلام آن قدر به نه این مسئله اهمیت می دهند؛ تا جایی که برای این که بچه های شما به کوچه نروند و

ص: 55

و با بچه های بد بازی نکنند و در اثر آن فاسد نشوند - بچه 4 ساله را که نمی توانید مرد 80 ساله کنید که زیارت عاشورا را با صد لعن و صد سلام بخواند. لذا دستور می دهند که کار را به عکس کن، خودت بچه شو و با بچه ات بازی کن که کوچه نرود و با بچه های بد بازی نکند و فاسد نشود.

به این روایت دقت کنید! البته ما حدود 8 روایت این گونه داریم. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند:

من كان له صبي فليتصاب له؛(1)

هر کسی بچه پسری دارد باید خودش هم بچه پسر بشود و برای فرزندش همبازی گردد که این بچه در محیط بیرون فاسد نشود.

در روایت دیگر می فرمایند:

أكرموا أولادكم و أحسنوا آدابهم؛(2)

با فرزندانتان خوبی کنید و به آنها ادب خوب بیاموزید.

عاق می شود.

از طرفی پدر هم فوری نگوید: تو عاق من هستی. فرزند هم بعضی وقت ها به پدر می تواند بگوید: شما هم عاق من هستید.

به این روایت توجه کنید! زیاد ناراحت نشوید، یک وقت خدای ناخواسته

بدانید که سخن، مال من نیست. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:

يلزم الوالدين من العقوق لولدهما ما يلزم الولد لهما من عقوقهماء؛(1)

همان طور که عاق والدین در روز قیامت برای فرزندان ضرر فراوان دارد، عاق فرزند هم همین نکبت ها را برای پدر و مادر به دنبال خواهد داشت.

یعنی فرزند می تواند بگوید: چرا در تربیت من کوشش نکردی؟

چرا به تربیت من بی اعتنایی کردی؟

چرا آن وقت که من جاهل بودم و می رفتم و در کوچه بازی می کردم به من محل نگذاشتی؟

چرا نماز را از کودکی به من یاد ندادی که من تنبل بار بیایم؟

چرا نگذاشتی من روزه بگیرم که در موقع جوانی بگویم روزه خوردن ایرادی

ندارد؟

چرا در درس خواندن و عالم شدن نسبت به من کوتاهی کردی؟

چرا احکام نگاه به نامحرم را به من یاد ندادی؟

و تو ای مادر! چرا به من یاد ندادی که نباید به دختر خاله، دختر دایی،

زندایی، دختران همسایه و زنان نامحرم و فامیل نگاه کنم؟

ص: 57

وقتی در روز قیامت دختری را با موهایش در آتش جهنم آویزان می کنند و می گویند: چرا موی تو را نامحرم دید؟ آن جا می تواند بگوید: پدرم مرا این گونه تربیت کرد، مادرم گفت: من از این آمل بازی ها خوشم نمی آید! مادر! چرا با من این گونه رفتار کردی؟ پدر! چرا به من خیانت نمودی؟

پدر، مادر و پدر بزرگی که می توانند و امکانات دارند که برای جوانان خود خانه تهیه کنند، زن بگیرند و مخارج آن ها را بدهند، این گونه جوان ها در روز قیامت می گویند: خدایا! پدرانمان عاق ما هستند، آن ها می توانستند امکانات ازدواج ما را فراهم کنند، اما کوتاهی کردند.

پدرم می توانست به آسانی یک دختر برای من بگیرد که من فاسد و منحرف نشوم، اما دنبال عنوان خودش بود و در پی ثروت و کارهای خود می گشت و مرا به این روز سیاه نشاند. خدایا! پدرم عاق من است.

در آن هنگام پدر را به جهنم می کشانند و میگویند: تو عاق فرزندت هستی. چرا به فرزندت بی اعتنایی کردی؟ تو می خواستی به پسرت زن بدهی یا می خواستی برای خودت آبرو داری کنی؟ چرا به یک ازدواج مشروع ساده اکتفا نکردی؟ چرا آن برنامه ها را پیاده کردی؟

چرا خداوند این گونه می فرماید؟

چون می خواهد عظمت این گناه را برساند که بی اعتنایی به زن و فرزند و خود را مسئول آنها ندانستن چه گناه بزرگی است. کسانی که خود را مسئول زن و بچه خود نمی دانند به چه جهنمی عجیب و عذابی عظیم گرفتار می شوند و نمی فهمند.

آن گاه می فرماید: توبه کنید؛ توبه نصوح که با فرزندانتان این گونه رفتار نکنید، با همسرانتان این طور جنایت ننمایید. نگذارید این ها منحرف و فاسد بشوند، به این ها خدمت کنید و از انحراف نجات بدهید.

«عَسَى رَبُّكُمْ أَنْ يُكَفِّرَ عَنْكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ» ؛

شاید خدا این گناهان بزرگ شما بیامرزد و شما داخل بهشت بشوید.

آن گاه می فرماید:

«يَوْمَ لَا يُخْزِي اللَّهُ النَّبِيَّ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ نُورُهُمْ يَسْعَى بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَبِأَيْمَانِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَتْمِمْ لَنَا نُورَنَا وَاغْفِرْ لَنَا»؛(1)

روز قیامت پیامبر و کسانی که در پی پیامبر رفتند رسوا نمی شوند و فقط برای اینان در روز قیامت نوری است.

آری، برای کسانی که در آن روز در پی پیامبر رفته اند و برنامه پیامبر را عملی کرده اند راه روشن است، وگرنه بقیه در تاریکی عجیب به سر می برند و هیچ راه چاره ای ندارند.

ص: 59

عزیزشان را ببوسند، سر در بدن آقا نبود، خواستند دست عزیزشان را ببوسند دست در بدن نداشت، خواستند برای حسین شان گریه کنند دشمن با تازیانه ... روز قدر و روز توبه و توجه به خداست.

نسئلك باسمک العظيم الأعظم الأعز الأجل الأكرم يا الله يا رحمان یا رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلوبنا على دينك.

إلهي بمحمد وعلي و فاطمة والحسن و الحسين و التسعة المعصومين من ولد الحسين، إلهي بدم المظلوم اغفر ذنوبنا واستر عيوبنا واشف مرضانا. اللهم أيد إمام زماننا وانصره وانتصربه و عجل في فرجه وظهوره.

ص: 61

ص: 62

ص: 64

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الحمد لله رب العالمين، الذي يؤمن الخائفين وينجي الصالحين ويرفع المستضعفين ويضع المستکبرین و يهلك ملوكة ويستخلف آخرین.

والصلاة والسلام على سيدنا أحمد حبيب إله العالمين أبي القاسم محمد وعلى أهل بيته الطيبين الطاهرين المعصومين ولعنة الله على أعدائهم و مخالفيهم أجمعين من الآن إلى قيام الدين.

قال الله الحكيم في كتابه الكريم

«وَأَنْ لَوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْنَاهُمْ مَاءً غَدَقًا *لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ وَمَنْ يُعْرِضْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِ يَسْلُكْهُ عَذَابًا صَعَدًا » .(1)

ومخالفيهم أجمعين من الآن إلى قيام يوم الدين.

20

جایگاه بسیار مهم و ارزنده ای در اخبار اهل بیت علیهم السلام و در قرآن مجید دارد، بیان می کنم.

ابتدا روایتی را مطرح می کنم. این روایت در کتاب «معجم احادیث الإمام المهدي علیه السلام» و هم چنین در کتاب «بحارالانوار» علامه مجلسی رحمة الله آمده است. روایت مفصل و جالبی است که من خلاصه آن را عرض می کنم.

بعد از شهادت حضرت امام حسن عسکری علیه السلام جمعی از مردم شیعه با ابن ابي غانم که مردی متمول بود، در باره جانشینی آن حضرت اختلاف کردند. ابن ابي غانم می گفت: امام عسکری علیه السلام برای خودشان جانشینی نگذاشتند.

شیعه ها می گفتند: ممکن نیست امام برای خودشان جانشین نگذارند، آن حضرت جانشین تعیین کرده اند، جانشین آن حضرت، از نظرها غایب است.

در این راستا قرار گذاشتند نامه ای برای وجود مقدس امام زمان علیه السلام بنویسند تا از آن ناحیه مقدس بپرسند. از این رو نامه ای نوشتند و همه آن را امضا کردند. در نامه این گونه نوشتند:

همه ما در شک و تحیر هستیم، آیا امام عسکری علیه السلام برای خودشان وصی و جانشینی گذارده اند یا نه؟

پاسخ نامه از جانب امام زمان ارواح العالمين له الفداء این گونه آمد:

إنه أنهي إلى ارتياب جماعة منكم في الدين وما دخلهم من الشك والحيرة في ولاة أمورهم؛(1)

به من خبر رسید که شما با هم در مسئله دین تان و در مسئله ولایت ما خانواده

ص: 66

اختلاف کرده اید، اما دلیلی ندارد که شما اختلاف داشته باشید، من شما را راهنمایی می کنم که اختلاف برطرف بشود.

آن حضرت در این نامه چند مطلب بیان فرمودند که همه آنها به آیات شریفه قرآن کریم متکی است. آن حضرت آیه ای را بیان فرمودند و سه آیه دیگر را من - إن شاء الله - در ضمن سخنم به عرضتان می رسانم. راهنمایی هایی که امام علیه السلام فرمودند بر اساس آیات شریفه قرآن مجید است.

نقل کرده اند.

جابر می گوید: پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:

خلفای بعد از من دوازده نفر هستند، اول آن ها علی بن ابی طالب، بعد از او حسن، بعد از او حسین و نه نفر دیگر هم از صلب حسین من هستند؛ علي بن الحسين ويلقب بزین العابدین، محمد بن علی یدعی بالباقر،

جعفر بن محمد بدعي بالصادق، موسی بن جعفر يدعى بالكاظم ...(1)

آن گاه پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم یک یک اسماء مقدسه ائمه اطهار علیهم السلام را با لقب هایشان بیان فرمودند تا به وجود مقدس امام زمان علیه السلام رسیدند. از این رو مسئله امامت مسئله ای نبوده که قابل شبهه باشد؛ از این رو امام علیه السلام می فرماید:

أو ماسمعتم قول الله: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ»؟(2)

آیا شما نشنیده اید که خدا می فرماید: «از خدا اطاعت کنید و از رسول و أولی الأمر اطاعت کنید»؟

پیامبر اولى الأمر را مشخص کرده اند که چه کسانی هستند. پس چرا تردید دارید؟

بنا بر این وظیفه نخست شما رجوع به خدا، رسول و اولى الأمر است. آن

حضرت مطلب را ادامه می دهند و می فرمایند:

ص: 68

آیا شما نمی بینید خداوند، ما خانواده را پناه شما مردم قرار داده است؟ اگر بخواهید چیزی از علم از غير ما بفهمید نمی توانید استفاده کنید؟ اگر حاجت مهمی داشته باشید از غير ما نمی توانید بهره برداری کنید؟ خداوند ما را برای شما آفریده است، برای موقعی که در شک و تردید و ناراحتی هستید.

نمی شویم، برنامه ما این است که غیر از قرآن، سخن دیگری نگوییم.

ما وظیفه خود می دانیم که از مرز قرآن و روایات اهل بیت علیهم السلام خارج نشویم؛ زیرا که داروی اصلی ما برای درمان ما، قرآن و عترت است. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم این روز سرگردانی و تحیر ما را می دیدند که فرمودند:

إني تارك فيكم الثقلين : كتاب الله وعترتي أهل بیتی، ما إن تمسكتم بهما لن تضلوا بعدي أبدا؛(1)

من قرآن و اهل بیت را برای شما یادگار گذاشتم. اگر دست به دامن قرآن و اهل بیت بزنید هرگز گمراه نمی شوید.

اینک ما در زمان غیبت و تحیر هستیم، ما نمی خواهیم گمراه باشیم، اگر

نمی خواهیم گمراه باشیم قرآن و عترت را در میان خود نباید فراموش کنیم.

تمام علمای شیعه و سنی گفته اند این آیه درباره امیرالمؤمنين علیه السلام نازل شده و این آیه درباره «ليلة المبيت» است.(1) داستان آن را مکرر شنیده اید. من فقط اشاره میکنم.

وقتی چهل نفر از سران قبایل و شجاعان عرب پشت در خانه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم قرار گرفتند که آن حضرت را بکشند، در آن شب مخصوص جبرئیل نازل شد و گفت: یا رسول الله! چهل نفر برای کشتن شما آماده هستند باید از مکه بیرون بروی و کسی را در جای خودت بخوابانی، وقتی از در خانه بیرون رفتی مقداری خاک در هوا بپاش تا این ها تو را نبینند، شما باید این گونه نجات یابی.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم در همان جا که نشسته بودند به اصحاب گفتند: جبرئیل بر من نازل شد و گفت: هم اکنون چهل نفر اطراف خانه مرا گرفته اند و می خواهند مرا بکشند. من باید از مکه بیرون بروم و یک نفر به جای من بخوابد تا من از خانه بیرون بروم.

من يبيت على فراشي الليلة؟

چه کسی امشب به جای من می خوابد؟

تمام کسانی که در خدمت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم نشسته بودند رنگ صورتشان پرید که چهل نفر از شجاعان عرب الآن این ها را احاطه کرده اند می خواهند آن ها را بکشند.

امیر المؤمنين علیه السلام فرمودند:

یا رسول الله! أنا أبيت على فراشك؛

ای رسول خدا! من در جای شما می خوابم.

ص: 72

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می خواستند اتمام حجت بکنند که بعد کسی نگوید: علی خودش را جلو انداخت وگرنه ما هم حاضر بودیم. از این رو حضرت برای مرتبه دوم فرمودند: :

من يبيت على فراشي الليلة؟

چه کسی امشب در بستر من می خوابد؟

هیچ کس جرأت نکرد پاسخ دهد، فقط على بن ابی طالب علیها السلام بعد از مکثی که اگر دیگران بخواهند جواب بدهند، جواب بدهند . فرمود:

أنا أبيت على فراشك؛

یا رسول الله! من در بستر شما می خوابم.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم برای مرتبه سوم می خواستند اتمام حجت بکنند، فرمودند:

من يبيت على فراشي الليلة؟

چه کسی امشب در بستر من می خوابد؟

هیچ کس جرأت نکرد حرف بزند، در این هنگام امیرالمؤمنین علیه السلام بلند بلند گریه کردند و عرض نمودند: یا رسول الله! من فدای شما بشوم من در جای شما میخوابم.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: بسیار خوب.

آن گاه پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم على علا را در جای خود خواباندند، اصحاب یکی یکی بلند شدند و از خانه بیرون رفتند. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم از خانه بیرون آمدند و مقداری خاک در هوا پاشیدند تا آن ها رفتن پیامبر را نبینند. آن گاه این چهل نفر به خانه پیامبر ریختند و کنار بستر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم آمدند، دیدند علی بن ابی طالب علیهما السلام در بستر است. سؤال کردند: پیامبر کجاست؟

فرمودند: پیامبر این جا نیستند و از خانه بیرون رفته اند.

ص: 73

این ها هر چه گشتند، دیدند کسی نیست. آن ها نمی خواستند على علیه السلام را بکشند، بلکه مسئله آنها پیامبر بود. از این رو به دنبال پیدا کردن پیامبر بودند تا این که کنار غار آمدند و تا پایان داستان..

اول صبح على بن ابی طالب علیهما السلام به خود افتخار می کنند و شکر گزاری می نمایند و می فرمایند:

وقيت بنفسي خیر من وطىء الثرى *** و من طاف بالبيت العتيق و بالحجر

رسول الله خاف أن يمكروا به *** فنجاه ذو الطول الإله من المكر

سپاس خدا را که خداوند به وسیله من جان پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم را از گزند دشمن حفظ فرمود و او را نجات داد.

این جا بود که جبرئیل نزد پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم آمد و این آیه را نازل کرد

«وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ » ؛(1)

برخی از مردم جان خودشان را با خدا معامله می کنند، خریدار خداوند و

فروشنده علی است و متاعی که به فروش می رسد جان مقدس علی است.

برای چه؟ «وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ »؛ خدایی که به بنده شایسته خود پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم مهربان است، جان على علیه السلام را سپر جان رسول صلی الله علیه و آله و سلم قرار می دهد. از این رو پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید:

علي مني و أنا من علي؛(2)

على از من است من از علی هستم.

ص: 74

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم بارها فرمودند: على جان من است.(1)

خدا گذشتگان ما را بیامرزد. به جای گناه، معصیت، بی بند و باری، ساز و آواز و کارهایی که خدا راضی نبود، پدران و مادران ما در شب عروسی می گفتند:

بارها گفت محمد که علی جان من است *** هم به جان على و جان محمد صلوات

ای انسان های با ایمان! همگی در راه علی بن ابی طالب وارد بشوید و در این راه تسلیم او باشید. این که امام زمان علیه السلام می فرماید: «خودتان را تسلیم راه ما بکنید» برای این است که قرآن کریم می فرماید:

«ادْخُلُوا فِي السِّلْمِ كَافَّةً»؛

همگی در این «سلم» داخل بشوید که راه اساسی این است.

«وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ » ؛ دنبال گام های شیطان نروید.

یعنی روز بعد از شهادت رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم یک ندا از جانب پیامبر بلند است و یک ندا از جانب شیطان. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید:

«ادْخُلُوا فِي السِّلْمِ كَافَّةً» ؛

زیر بار ولایت علی بن ابی طالب علیهما السلام بروید.

شیطان می گوید: مردم! ابابکر را انتخاب کردند.

قرآن راه را مشخص می کند، حواستان را جمع کنید، زیر پرچم ولایت علی بن ابی طالب علیهما السلام بروید و از گام های شیطانی پیروی نکنید که راه بدی است؛

چرا که این صریح قرآن مجید است که می فرماید:

«إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ » ؛(1)

شیطان دشمن بزرگ شماست.

آری، دنبال راه شیطان نروید، همگی خودتان را تسلیم علی بن ابی طالب علیهما السلام و راه آن حضرت بکنید.

اینک آیه بعدی را ملاحظه کنید که چه قدر این آیه جالب تر است. بنابراین خداوند متعال اول امیرالمؤمنین علیه السلام را معرفی می کند که على علیه السلام کسی است که

ص: 76

جان خود را به خدا فروخته است. در آیه بعد می فرماید: تسليم على بن ابی طالب علیه السلام و اولاد آن حضرت علیهم السلام بشوید. بعد می فرماید:

«فَإِنْ زَلَلْتُمْ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْكُمُ الْبَيِّنَاتُ فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ »؛(1)

اگر بعد از آن که خدا آیات و بینات خود را برای شما آورده از این راه

لغزیدید؛ بدانید که خدا عزیز و حکیم است.

یعنی بعد از این که پیامبر به آیات قرآن را در باره علی بن ابی طالب علیهما السلام و آل علی بن ابی طالب علیهم السلام بیان فرموده اگر لغزش پیدا کردید خدا کمرتان را می شکند.

به سخن دیگر، اگر در غیر راه علی بن ابی طالب علیه السلام رفتید و تسلیم راه غیر آن حضرت شدید در زندگی شکست می خورید، خدای عزیز و مقتدر شما را به عذاب خودش گرفتار می کند و راه نجاتی برای شما نیست.

برادران عزیز و گرامی! این آیه قرآن است که من دارم برای شما می خوانم، این سه آیه از قرآن را دقیق مطالعه کنید! امام زمان علیه السلام هم راه را برای ما مشخص می کنند که ما نگوییم: ما راه علی بن ابی طالب و اولادشان علیهم السلام را نمی دانستیم اگر مردم از راه علی بن ابی طالب علیهما السلام می رفتند، اذیت به مردم، ربا خواری، قمار و ساز و آواز نبود.

شما کی و در کجا شنیده و دیده اید که علی بن ابی طالب علیهما السلام - العياذ بالله - ساز و آواز گوش داده باشند و بگویند: ساز و آواز انسان را به خدا نزدیک می کند؟!

ص: 77

به راستی کسی که «أشهد أن لا إله إلا الله» می گوید، خجالت نمی کشد و حیا و شرم نمی کند و عقلش نمی رسد که به من می گوید: آقا! به چه دلیل ساز و آواز حرام است. خانم پریسا گفته: موسیقی آدم را به خدا می رساند؟ (!!)

آری، در مقابل قرآن کریم، سخن امام زمان و فرمایش ائمه اطهار علیهم السلام خانم پریسا گفته است (!!) مگر در آن زمان ساز و آواز و موسیقی نبود؟! کار مردم جاهلیت همین بود.

آن وقت می گوید: ما نمی دانیم به سخن چه کسی گوش کنیم؟ به سخن مراجع تقلید یا این هایی که در رادیو و تلویزیون سخن می گویند؟

باز هم شک داری و نمی دانی به سخن چه کسی گوش فرا دهی؟ خیلی گیج هستی.

قرآن کریم می فرماید:

«فَإِنْ زَلَلْتُمْ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْكُمُ الْبَيِّنَاتُ » ؛ اگر غیر از راه علی ابن ابی طالب و خاندان على را رفتید.

« أَنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ»(1) ؛ خدا شما را آگاه می کند که گرفتار می شوید. این گرفتاری ها، درد سرها و اوقات تلخیها نتیجه اعمال خلاف و مبارزه ما،

با خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام است.

امام زمان علیه السلام می فرمایند: منظور از «سلم» راه ما خانواده است و قرآن هم می فرماید: در مقابل این راه تسلیم باشید و هر چه آن ها می گویند بپذیرید و اگر خلاف می گویند و با شما دشمنی می کنند و به ضرر شما سخن می گویند، نپذیرید؛ اما عقلتان را به کار بیندازید که آیا آن ها به نفع شما سخن می گویند؟

ص: 78

احساسات جاهلانه و پیروی از بیگانگان را کنار بگذارید.

در ایران مجله ای منتشر شده است که از آغاز تا پایان درباره موسیقی است که فلان خارجی درباره موسیقی چنین گفته، فلان خارجی چنان، فلان مطرب در فلان گوشه دنیا چنان گفته و علم در این باره چه می گوید.

تو در مقابل او بگو: عقل در این زمینه چه می گوید؟ آیا عقل اجازه می دهد یک کشور جنگ زده و عقب افتاده در پی این کارها برود و دنبال علم و دانش نرود؟

آیا عقل چنین اجازه ای به جوان های ما می دهد؟

آقایی به من جمله ای گفت که من در فکر فرو رفتم، او گفت: ما مدتی است با چند نفر از رفقا درباره ساز و آواز بحث می کنیم! شما در این باره چه مدرکی دارید به ما بدهید؟!

پیش خودم خنده ام گرفته بود، به او هم گفتم: خنده ام از این است که می دانید بحث کردن شما درباره حلال و حرام بودن موسیقی مثل این است که من با یک آقای طلبه دیگر مثل خودم و یا یک کاسبی که اصلا سواد و معلومات ندارد با یک کارمندی که کارش مثلا فرض بفرمایید در ذوب آهن فلان کار را انجام میدهد، بنشینیم و راحت درباره قلب انسان صحبت کنیم که اگر رگهای قلب گرفت چه کار باید کرد؟ آیا جراحی درست است یا نه؟ چه دارویی باید به او تجویز کرد؟ آیا زرنیخ برای این قلب خوب است؟

همه دنیا به این افرادی که چنین بحث می کنند می خندند که شما نشستید و در باره قلب صحبت می کنید. شما چه کسی هستید که درباره قلب صحبت کنید؟

اکنون آن قدر کارهای ما هرج و مرج است که همه می نشینند سر میز استفتا

ص: 79

وفتوا می دهند که آیا موسیقی حلال است یا حرام؟

اظهار نظر تان را کنار بگذارید و کار را برای اهلش - که مراجع تقلید هستند - بسپارید.

خدا را شاهد میگیرم اگر نمی دانستم که جامعه ما فوج فوج دارند به طرف این کار زشت می روند به این بحث نمی پرداختم و بر آن اصرار نداشتم، کسانی که اهل مسجد و عبادت نیستند و به سخنان ما گوش نمی دهند هر کاری می خواهند بکنند.

اما به امیرالمؤمنين علیه السلام سوگند! شما یک قدری مواظبت کنید! شما خودتان را آلوده نکنید. این قرآن است که با صراحت با شما سخن می گوید، زندگی خودتان را تباه نکنید، کارهایی که خدا از آنها رضایت ندارد و خوشش نمی آید اثر بدی در زندگی شما دارد.

این اعراض از خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام و رو گرداندن از آن ها، هم در دنیا و هم در آخرت او را به سوی عذابی دردناک و سخت می کشاند.

راه سومی که امام علیه السلام می فرماید این است که می فرماید: ملازم مودت ما باشید، چنان چه پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم نیز این وظیفه را سفارش کرده است؛ یعنی در زمان غیبت و تحير مثل زمان ما:

1. خودتان را تسلیم راه علی بن ابی طالب و ائمه علیهم السلام

کنید.

2. از راه راست آن ها اعراض نکنید.

3. محبت آنها را بر خودتان لازم بدانید، چنان چه قرآن کریم به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرموده:

«قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى»(1)

(ای پیامبر!) به مردم بگو: من چیزی از شما نمی خواهم، من فقط می خواهم اهل بیت مرا دوست بدارید.

دقت کنید! جالب این است که لازمه مودت و دوستی، عرفان و معرفت است؛ یعنی انسان تا چیزی را نشناسد آن را دوست نمی دارد. وقتی شما کسی را نمی شناسید معنا ندارد بگویید: من او را دوست میدارم، معنا ندارد انسان به یک آدم آفریقایی که در جنگل های آفریقا زندگی میکند بگوید: دوستش دارم.

اما این معنا دارد که وقتی پدرتان را شناختید می گویید: پدرم را دوست میدارم. وقتی فرزند خودتان را به طور کامل شناختید که انسان با خدا، صالح، خوش اخلاق و امین است، می گویی: او را دوست دارم. این دوست داشتن درست است.

ص: 82

پس ما را دوست بدارید؛ یعنی نسبت به ما ائمه اهل بیت علیهم السلام معرفت پیدا کنید، ببینید آن ها چه کسانی هستند؟

وقتی انسان حضرت علی علیه السلام را شناخت، برای آن حضرت بی قرار خواهد شد،(1) اما کسی که على علیه السلام را نشناخته است، این طور نیست.

پس شناختن این خانواده برای ما لازم است. ما وظیفه داریم که آن ها را بشناسیم.

اینک خاتمه سخنم را بیان می کنم و امیدوارم به حق فاطمه زهرا علیها السلام و به حق امیرالمؤمنين و فرزندانشان علیهم السلام همگی از در این مسجد با حاجت روا شده بیرون بروید؛ مجلسی که در آن قرآن خوانده شده، تفسیر گفته شده و فضائل اهل بیت علیهم السلام به خصوص فضائل مولا امیرالمؤمنین علیه السلام بیان شده است که خدا میداند برای کسانی که فضائل على علیه السلام را در یک مجلس گفت و شنود کنند چه قدر ثواب می نویسند. قدر این مجلس را بدانید و از این توفیقی که خدا به شما داده استفاده کنید و بهره ببرید.

«وَأَنْ لَوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْنَاهُمْ مَاءً غَدَقًا »(1)

خداوند متعال در این آیه آب صاف و پاکی را روی دست همه ریخته است و دو طرف قضیه را خیلی روشن را بیان می کند که اگر راه اهل بیت علیهم السلام را رفتید، در زندگی آب گوارا خواهید نوشید و زنده خواهید ماند.

«وَمَنْ يُعْرِضْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِ يَسْلُكْهُ عَذَابًا صَعَدًا »(2) و کسی که از راه ایشان اعراض کند، خودش با پای خود به جهنم سوزان زندگی دنیا و آخرت میرود. پس حواستان باید جمع باشد.

در این آیه نکته ای است. قرآن کریم می فرماید: «لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ».(3)

در این جمله سخن بسیار است؛ یعنی راه علی بن ابی طالب علیهما السلام راه امتحان است، کسی که در راه على علیه السلام ثابت ماند، مسلمان واقعی است و کسی که از راه على لا اعراض کرد، کافر جهنمی است.

چگونه انسان دلش را راضی کند و راه آقایی را رها کند که در کعبه ولادت یافته، اولین مسلمان، اولین مجاهد و اولین انسان کامل بعد از رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم بوده است. جنگجوی میدان است، عالم است، غیب می داند، نسبت به مردم مهربان است، متقی، زاهد و باورع است، تمام مسلمانان می گویند: از علی بهتر نیست. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:

أعلمكم علي، أتقاكم علي، أعدلكم علي.

على علیه السلام مجاهد في سبيل الله است.

على علیه السلام زنده کننده اسلام است.

على علیه السلام ياور رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم است.

ص: 84

على علیه السلام یار بی چارگان است.

على علیه السلام کمک کننده به مستمندان است.

على علیه السلام پدر یتیمان است.

على علیه السلام بهتر از همه، به مردم خدمت و بهتر از همه بیت المال را حفظ کرد.

ما این على علیه السلام را رها کنیم و دنبال کسانی برویم که سابقه کفر آنها، سابقه مشروب خواری آنها، سابقه بت پرستی آنها و سابقه تجاوز و تعدی آنها برای همه مردم معلوم بوده است. آیا این حق کشی نیست؟ قرآن کریم می فرماید:

«لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ وَمَنْ يُعْرِضْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِ يَسْلُكْهُ عَذَابًا صَعَدًا »(1)

آری، رها کردن على علة و رفتن دنبال دیگران بی انصافی است.

«لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِم» . این امتحان مردم بود، متأسفانه مردم از این امتحان بد در آمدند. مواظب باشیم ما نیز به تدریج به اسم های فریبنده کذایی دو مرتبه دنبال راه آنها نرویم. «سخن سربسته گویم با حریفان» مواظب باشید ستی نشوید.

شنیدیم که پدر ما به شیر نیاز دارد.

آقا فرمودند: حال پدرتان خوب نیست، گفتند: سر و صدا نباشد، بچه ها گریه نکنید، به خانه هایتان بروید تا ما شما را خبر کنیم.

فقط زن و بچه آقا بالای سرشان بودند، امام حسن و امام حسین علیهما السلام به فرق شکافته بابا نگاه می کردند.

از این جا می خواهم روضه بخوانم. امروز هر کس حال دارد گوش کند، حاجت های خودتان به نظر بیاورید، می خواهم عرض کنم: آقا جان! ابی عبدالله! این یک فرق شکافته بود که شما دیدید، یک فرق شکافته دیگری هم از على أكبر تان در کربلا دیدید، من نمیدانم داغ على اكبر علیه السلام با شما چه کرد؟

در روایتی که مرحوم ملا محمد مهدی مازندرانی در کتاب «معالي السبطين» نقل می کند، این گونه آمده است:

جاء أعرابیان عند رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم

دو نفر عرب بیابانی خدمت پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم آمدند، با هم نزاع داشتند، عرض کردند: آقا! ما سر یک شتر با هم نزاع داریم، من می گویم که این شتر مال من است، رفيق هم می گوید که شتر مال من است.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: آیا شاهدی دارید؟

گفتند: نه، هیچ کدام شاهد نداریم.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: اگر شاهد ندارید باید قسم بخورید.

یکی از دو عرب عرض کرد: یا رسول الله! من نشانه ای دارم، اگر من درست بگویم شتر مال من باشد.

فرمودند: ایرادی ندارد بگو.

گفت: یا رسول الله! دستور بدهید این شتر را بکشند، جگر این شتر را در

ص: 86

بیاورند، ببینید جگرش دو زخم عمیق دارد.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم دستور دادند شتر را کشتند و جگرش را در آورند، دیدند دو زخم خیلی عجیب در جگر این شتر است.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: از کجا دانستی؟

گفت: یا رسول الله! این شتر دو بچه داشت؛ یکی از این بچه ها را در مقابل خودش سر بریدم، شتر صیحه ای زد، من فهمیدم جگرش زخم برداشت، بچه دیگرش را کشتم، باز صيحه دیگری زد، فهمیدم جگرش زخم دیگری برداشت.(1)

وقتی آقا سید الشهداء علیه السلام بالای سر علی اکبر علیه السلام آمدند صیحه ای زدند و صدا زدند: جوان عزیزم علی! پاره تنم على اكبرم.

آقایان! دیده اید وقتی کسی محتضر است و نمی دانند آیا مرده است یا هنوز نفس دارد، می آیند یک آیینه دم دهان این شخص می گیرند ببینند آیا آثار نفس در این آیینه هست یانه؟

آقا سیدالشهداء علیه السلام احساس کردند که علی اکبر علیه السلام از دنیا رفته است، این آیینه صورت مبارکشان را مقابل دهان على علیه السلام آوردند، از این رو در مقاتل آمده است:

و وضع خده على خده؛

آقا صورتشان را بر صورت علی گذاردند.

یک مرتبه بلند شدند و صدا زدند:

جوانان بنی هاشم بیایید *** على را بر در خیمه رسانید

خدا داند دگر طاقت ندارم *** على را بر در خیمه رسانم

ص: 87

ص: 88

ص: 90

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الحمد لله رب العالمين الذي من خشيته ترعد السماء وسكانها وترجف الأرض وعمارها، وتموج البحار ومن يسبح في غمراتها، وصلى الله على سيدنا أحمد وحبيبنا أبي القاسم محمد وعلى أهل بيته الطيبين الطاهرين المعصومين، ولعنة الله على أعدائهم ومخالفهيم أجمعين من الآن إلى قيام يوم الدين .

قال الله الحكيم في كتابه الكريم :

«فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَى *يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَى *وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَرَى *فَأَمَّا مَنْ طَغَى *وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا *فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَى *وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى *فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَى »(1)

21

بسیار زیادی که ائمه اطهار علیهم السلام درباره مسائل آخر الزمان بیان کرده اند، وظایف مردم را روشن نموده اند. اینک - إن شاء الله - به خواست خداوند متعال وظيفة بیست و یکم را بیان می کنم. این وظیفه نیز خیلی مهم است. تیتر این وظیفه، دوری از فتنه های آخر الزمان است.

الموت و أنت على ذلك؛(1)

از فتنه ها گوشه گیری کنید، خودتان را در فتنه ها نیندازید گرچه دندانت را بهریشه درختی بند کنی و آن را بمکی تا بمیری.

یعنی اگر زندگی شما این طور تأمین می شود که از ریشه درختی استفاده کنید و دنبال فتنه ها نروید، همین کار را بکنید و دنبال فتنه ها نروید.

درباره فتنه ها بعدة توضیح خواهیم داد که فتنه ها از نظر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه هدى علیهم السلام چیستند و خواهیم دید که همین است که ما هم اکنون در آن قرار گرفته ایم. خدا حفظ کند که لغزشی برای ما پیدا نشود.

روایت دیگری نیز در این زمینه از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در کتاب «صحیح مسلم» نقل شده است. پیامبر خدا که می فرمایند:

إنها ستكون فتن، القاعد فيها خير من القائم؛

در آینده فتنه ای برای شما مردم رخ خواهد داد که آن کسی که نشسته باشدکمتر از آن کسی که ایستاده است صدمه می خورد.

بعد می فرمایند:

والقائم فيها خير من الماشي؛

در این فتنه کسی که ایستاده باشد از کسی که راه می رود کمتر صدمه می بیند و آن کسی که دارد راه می رود از آن کسی که به سرعت می دود کمتر صدمه می بیند.

حضرت یکی یکی این مطالب را بیان می کنند تا آن جا که می فرمایند:

ص: 93

و من كان له غنم؛(1)

اگر کسی یک رأس گوسفند دارد به همان اکتفا کند، اگر کسی یک نفر شتر دارد به همان اكتفا کند، اگر کسی یک مغازه و محل کسب دارد، به همان اکتفا

کند. آن گاه در آخر می فرمایند:

تنها آنهایی که خودشان را از فتنه دور نمودند و به حداقل زندگی اکتفا کردند، نجات می یابند.

آری، این بزرگواران برای ما این پیش بینی ها را فرموده اند که زمانی برای ما فرا می رسد که زمان امتحان و فتنه است و ما در بلاهای سختی گرفتار می شویم. سختی این بلاها همان سر در گمی، شبهه ناکی، مشتبه بودن و نامعلوم بودن کارها است؛ اگر دنبال مال برویم، گرفتار شبهه می شویم، اگر در پی زن و بچه برویم، گرفتار شبهه می شویم. از هر طرف هم حرکت کنیم می بینیم شبهه سر راه ما را گرفته است. ائمه علیهم السلام می فرمایند: «تنها راه نجات، تورع، اجتناب و خودداری کردن از شبهه ها است».

یعنی در پی راه شبهه ناک، غذای شبهه ناک، رفيق شبهه ناک، دین شبهه ناک، حرف شبهه ناک و مجلس شبهه ناک نرو! اگر می خواهی راحت باشی، راحتی تو در ترک شبهه و اجتناب از شبهه هاست.

ص: 94

این سخن درباره غیبت شبهه ناک است، اما غیبت صد درصد در میان ما وجود دارد و ما از آن پرهیز نمی کنیم. وای به حال ما! ما باید آن جایی که شبهه غیبت است دهان مان را ببندیم، حرف نزنیم و صحبت نکنیم چه رسد به آن جایی که يقينا غيبت است.

معطر کنید تا می توانید با شیطان بجنگید و تا نیرو دارید شیطان را به زمین بزنید، وقتی پیر شدید و نتوانستید کسی را به زمین بزنید دیگر شیطان را نمی توانید به زمین بزنید.

آقایانی که تازه ازدواج کرده اید و - بحمدلله - كانون زندگی تان گرم است، مواظب باشید این کانون زندگی گرم، سرد نشود و با همسرتان که حالا فعلا باهم هستید و خودتان، گوشتتان، پوستتان، استخوانتان و خونتان را از هم دیگر می دانید با هم دیگر پیمان ببندید که ما در روز بیست و یکم ماه رمضان به خاطر شاه مردان علی بن ابی طالب علیه السلام تصمیم می گیریم که دیگر دروغ نگوییم، غیبت نکنیم، حرف زشت نزنیم، فحش ندهیم. تصمیم بگیرید که برای تصمیمتان پیروز می شوید.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم به امیرالمؤمنین علیه السلام سفارش می کنند، امیرالمؤمنین علیه السلام به امام مجتبی علیه السلام سفارش می کنند که بابا جان عزیزم!

الصمت عند الشبهه؛(1)

جایی که می بینی کار شبهه ناک است جلو نرو!

«مزن بی تأمل به گفتار دم». اگر می دانی این حرف پیش خودت درست نیست، آن را نگو.

احذروا الشبهة، فإنها وضعت للفتنة؛(1)

از چیزهای شبهه ناک فرار کنید که جایگاه فتنه، همان جاست.

یعنی کار مشتبه فتنه به وجود می آورد، اگر کاری مشتبه نباشد فتنه به وجود نمی آید. اگر می خواهید در فتنه ها نیفتید از کارهای شبهه ناک پرهیز کنید.

که در آن شک نداری، چون اگر دنبال چیز شک دار بروی در شبهه

می افتی.

یعنی در حرام می افتی، وقتی ملاحظه نمیکنی، در حرام می افتی. آدم می گوید: خوب حالا ایرادی ندارد بالاخره به این پیرزن نگاه کنم، در آن صورت همه زن ها برای او پیرزن می شوند، زنان جوانی که با ده قلم آرایش کرده اند، برای او پیرزن می شوند، در آن صورت در حرام می افتد.

وقتی اول از یک چیز شبهه ناک پرهیز نکرد در حرام مسلم قطعی قرار

می گیرد.

مثال دیگر این که می گوید: اگر چند لحظه به این آهنگ گوش کنم ایرادی ندارد، آهنگ هایی که برای میان پرده می زنند، اشکالی ندارد. همان زمان کم را به آهنگ گوش می کند و رد می شود. وقتی گوش به این ضربهای میان پرده مختصر عادت کرد، دیگر برای او مسئله مهمی نیست که به ساز و آواز - به حرامی که علی بن ابی طالب علیهما السلام گوش نمی دادند - گوش دهد. علی بن ابی طالب علیهما السلام که ساز و آواز گوش نمی دادند. شما شنیده اید؟! در جایی نوشته اند؟! کسی برای شما نقل کرده است؟

به راستی اگر امام زمان علیه السلام در میان جامعه ما بودند به ساز و آواز گوش می دادند؟!

ما می گوییم: نه.

عده دیگری می گویند: شاید. شبهه همین است که از این شاید هم باید پرهیز شود. برای این که اگر از این شاید پرهیز نکردی، در حرام می افتی و حیف است که در حرام بیفتی. حیف است به خاطر دو روز زندگی انسان تا خدا خدایی میکند در آتش جهنم بسوزد.

ص: 101

هستند که پایشان به همه جا باز است، در عین حال خودشان را مقید کرده اند که برای شنیدن سخنان خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام به چنین مجلسی بیایند.

خوشا به حالتان! چه خوب بوده است آن نطفه ای که آخرش این جا بوده است و سر نوشت را به این جا کشانده است. ان شاء الله پدر و مادرتان از وجود شما بهره مند خواهند شد، آنها هم از راه خیر شما ثواب و اجر خواهند برد.

تا این جا به این نتیجه رسیدیم که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه اطهار علیهم السلام می فرمایند:

در هر زمانی برای مردم فتنه و موارد شبهه ناک وجود دارد، وظیفه مردم این است که در هر زمان از موارد شبهه ناک فرار کنند و خودشان را در این شبهه ها نیندازند.

إن لكل أمة فتنة و فتنة أمتي المال؛(1)

هر امتی گرفتار فتنه و شبهه ناکی می شوند و شبهه ناکی و فتنه امت من در مال است.

یعنی در همین کسب و کارهایی که ما در پی آن ها می رویم، همین پول پیدا کردن هایی که ما داریم دنبالش می رویم؛ کسب های شبهه ناک، ناپاکی است که نمی توانیم قسم حضرت عباس علیه السلام برای آن ها بخوریم که درست اند و اگر برای کسبی که می توانید قسم بخورید که حلال است دنبالش بروید، هرچه هم در این مسیر پیدا کردید نوش جان تان، برای شما حلال و طیب و طاهر است.

اما عزیزم! اگر کسبی شبهه ناک است، امکان کم فروشی، تقلب، کلاه گذاشتن، کم کاری، ضایع کردن حق مردم و فساد مردم را دارد از آن بپرهیزید. اگر دارید لوازم منزل می فروشید به جایی رسید که احتمال می دهید مردم از ساز و آواز این تلویزیون و ویدئو استفاده کنند، از این کار بگذرید و نان حلال برای زن و بچه خود ببرید تا در زندگی ناراحتی، دعوا، داد و قال نباشد، دکتر و دارو نباشد، گرفتاری های دیگر نباشد، مالتان را مردم نخورند و نابودتان نکنند.

اینها حرف من نیست؛ بلکه خدا می داند که سخن ائمه اطهار علیه السلام و قرآن مجید است که زندگی و کسب خودتان را از شبهه بیرون بیاورید تا زندگی صاف داشته باشید.

عزیز من! اگر یک آب زلال و پاک و پاکیزه را در شیشه ای ریختند زلال نشان می دهد، اما اگر این آب آلوده باشد تقصیر شیشه چیست؟ وقتی آب آلوده را در شیشه می ریزی، آب آلوده است.

ص: 105

وقتی کسب آلوده است، زندگی را نیز آلوده می کند، کسب حلال، زندگی را زلال و پاک می کند.

دین اشتباه ندارد، خیلی روشن است، از فتنه ها و شبهه هایی که در مال

به وجود آمده است بپرهیزید.

شاید کسی بگوید: مگر در کارها نیز شبهه وجود دارد؟

آری، اگر در کارها شبهه نبود مرتب شما مردم مسئله هایش را سؤال نمی کردید، شما مقید هستید که این مسئله ها را می پرسید و کسانی که مقید نیستند و مال شبهه ناک به زندگی خود می آورند، کسب حلال و حرام را داخل هم می کنند و هیچ باکی هم ندارند، اما نمی دانند در کجا تلافی خواهد شد.

خانمی به من زنگ زد که واقعا تعجب کردم. البته خودش را معرفی نکرد و آن طرف را هم معرفی نکرد. من فقط عبارتی را که گفت و موجب تعجب من شد عرض می کنم. البته مشابه آن را در نظر دارم، اما این سخن برای من تازگی داشت، گفت: یکی از اقوام ما چند وقت است فوت شده، او در فلان اداره کار می کرد.

یکی از آشنایان دور ما گفت: من دیشب او را در خواب دیدم، گفت: بگو برای یک انگشتر چندین سال است مرا معطل کرده اید و مرا با غل و زنجیر در عذاب قرار داده اند، تو را به خدا مرا آزاد کنید.

ظاهرا یکی از فرزندانش همین خانم بود که تلفن می کرد. فرزندانش گفته

بودند: یک زن مسیحی انگشتری پیش این آقا داشته که این انگشتر را به آن زن و مسیحی نداد و مرد. ما حالا نمیدانیم این زن مسیحی کجاست و کجا رفته است و آدرسی از او نداریم.

ص: 106

برادر عزیز! انگشتر یک زن مسیحی برای انسان موجب گرفتاری است و در

روز قیامت دمار از روزگار انسان در می آورند. قرآن کریم می فرماید:

«إِذِ الْأَغْلَالُ فِي أَعْنَاقِهِمْ وَالسَّلَاسِلُ يُسْحَبُونَ *فِي الْحَمِيمِ ثُمَّ فِي النَّارِ يُسْجَرُونَ » .(1)

این مردم گناه کار و کسانی را که حق مردم به گردنشان دارند در غل و زنجیر می کشند و آن ها را در جهنم و در آتش قرار می دهند.

چه کار باید کرد؟

از کار و کسب و پول شبهه ناک بپرهیزید و فرار کنید. ببینید مولای شما

علی بن ابی طالب علیهما السلام چگونه از شبهه ها در اموال فرار می کنند؟ دست به مال احدی نمی گذارند و می فرمایند: حق مردم است و من جواب مردم را در روز قیامت نمی توانم بدهم.

پس اولین جایی که شبهه به وجود می آید در مال و کسب و کار و کاسبی ها است. حواستان را جمع کنید، برای چه کسی می خواهید مال حلال بگذارید؟ برای فرزندانتان. چرا جهنم را برای خودتان بخرید و پول را به فرزندانتان بدهید؟ قرآن می فرماید:

«يَوْمَ لَا يَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ *إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ » .(2)

روز قیامت این فرزندان به درد نمی خورند. این مال هم به درد نمی خورد. خودتان را آلوده نکنید و کارتان را تصفیه نمایید و حواستان را جمع کسب تان بکنید. إن شاء الله وقتی با سلامتی و با صحت سر کار می روید خدا را قسم

ص: 107

می دهم به حق فاطمه زهرا علیها السلام برای شما در کسب و کار برکت و وسعت عنایت کند؛ اما با دو شرط عقل و دین .

در کسب و کارتان عاقل و متدین باشید و از مرز الهی تجاوز نکنید که خدا

کمک تان می کند. خودتان را از حرام نجات بدهید، ببینید چگونه به لذت های رحمت الهی نایل خواهید شد و لذت رحمت الهی در خانواده شما پیدا خواهد شد.

البته درباره مال و دارایی روایات زیادی نقل شده است؛ ولی به همین مقدار بسنده می کنیم.

مجالس گناه دعوتتان کنند مرد و مردانه نروید و خودداری کنید که یکی از

جاهای فتنه همین جاست و همین جاست که پای انسان می لغزد. خداوند متعال می فرماید:

«فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَى *يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَى *فَأَمَّا مَنْ طَغَى *وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا *فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَى » ،(1)

وقتی روز قیامت فرا رسید، هر کسی به نتیجه کارهایش می رسد. کسی که سرکشی و طغیان می کنند و زندگی دنیا را بر جهان آخرت ترجیح می دهد و می گوید: بابا! این دو روزه خوش باشیم حالا چه آخرتی؟ حالاکی رفت و کی آمد؟! جای چنین انسانی در جهنم است.

قرآن کریم می فرماید:

«وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى *فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَى » (2)

اما کسانی که با نفس خود مخالفت کردند و از مقام مقدس پروردگار پرهیز

کردند جایگاه آنها بهشت است.

آری، کسی که گفت: این جا، جای شبهه است، من گناه نمی کنم و پولم را به دست فلانی نمی دهم، چون ممکن است ربا باشد، جایگاه او در بهشت خواهد بود. در این زمینه امير المؤمنین علیه السلام جمله بسیار زیبایی دارند، می فرمایند:

یکی از فتنه هایی که برای شما به وجود می آید این است که در زمان شما رشوه می دهند و اسم آن را هدیه می گذارند.

ص: 110

آیا همین طور است یا نه؟

پول های زوری که می دهید مگر به شما نمی گویند: هدیه کنید! اسم ربا را معامله و هدیه می گذارند و می گوید: من در آخر ماه چیزی به شما هدیه می کنم. این همان شبهه است.

بعضی ها مال مردم را غضب میکنند و می گویند: برای ما هدیه آوردند، این

همان فتنه است.

«وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ».

کسی که از این کارها ترسید و گفت: من دنبال این کارهای حرام نمی روم،

بهشت جایگاه اوست.

به من می گویی من جبار عنيدم، من تو را پاره پاره می کنم. در روز قیامت به خدا بگو: خدایا! ولید بن یزید بن عبدالملک مرا پاره پاره کرد.

فعالیت و جاسوسی می کنند تا مذهب و دین شیعه را که نشان دهنده اسلام واقعی است از نظر مردم ساقط کنند و مردم را از این دین و مذهب دور نمایند.

چه معنا دارد، عربستان سعودی در یک سال 250 عنوان کتاب درباره وهابیت و سنی گری در دنیا علیه شیعه منتشر کند؟ این کتاب ها نزد ما موجود است. چه قدر در این کتاب ها به مردم شیعه و هر شیعه ای که در هر گوشه و کنار دنیا نام حسین علیه السلام و یا نام علی علیه السلام را بر زبان می آورد فحش ها می دهند؟

به راستی چه پولهایی سرسام آور عجیبی برای این کار گذاشته اند و مرموزانه به جان جوان های ما افتاده اند تا آن ها را عوض کنند.

پس، از آن فتنه ها بپرهیزید، راه پرهیز از این فتنه ها تمک زدن به ذیل عنایت مولا امیرالمؤمنین و اولاد طاهرین علیهم السلام آن بزرگوار است. دست از على و خاندان على علیه السلام برندارید که

ما إن تمسكتم بهما لن تضلوا بعدي أبدا.

راه نجات، مولا امیرالمؤمنین علیه السلام است که قرآن می فرماید:

«وَمَنْ يُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَى اللَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى وَإِلَى اللَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ »(1)

ملاحظه کنید که بنی امیه چه می کنند که وقتی این خبر منتشر می شود که فرق على علا را در محراب عبادت شكافتند؛ مسلمان ها می گویند: مگر علی نماز می خوانده؟ مگر علی مسجد می رفته؟

کاری ندارد که با تبلیغات سوء، یک مسلمان کامل، در ذهن جامعه بی خبر و نادان، یک کافر کامل بشود.

ص: 114

وقتی اسرای اهل بیت علیهم السلام را وارد کوفه و شام کردند، به هر جا گذر کردند گفتند: این ها خارجی هستند، اینها مسلمان نیستند.

سربریده ای که قرآن می خواند می گویند: مسلمان نیست، دختر

امیرالمؤمنين علیه السلام را می گویند: مسلمان نیست.

آری، این فتنه بنی امیه است که تا دامنه قیامت کشیده می شود و از این روست که حضرتش می فرماید:

از هیچ فتنه ای برای شما امت به اندازه فتنه بنی امیه نمی ترسم مواظب باشید لغزش پیدا نکنید.

زن و بچه را اول به مسجد نبردند . بعضی نوشته اند: اول آنها را به مسجد

بردند؛ ولی چنین نیست، اول آنها را به خرابه شام بردند، آن گاه وارد مجلس یزید کردند، وقتی وارد مجلس یزید شدند و چشم یزید به زنان اسیر افتاد شروع کرد به زخم زبان زدن به این زن و بچه ای که این قدر مصیبت دیده اند، حالا هم باید زخم زبان بشنوند.

در این هنگام یزید دید یکی از این دخترها دستش را مقابل صورتش گذارده

است، صدا زد: این دختر کیست؟

گفتند: این دختر، سکینه بنت الحسین است.

صدا زد: سکینه! چرا دستت را مقابل صورت گرفته ای؟

فرمود: یزید؟ مگر نمی دانی جد ما پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرموده: «ما صورت از نامحرمان بپوشیم؟!»

یزید ناراحت شد، صدای مردم بلند شد، مگر این ها خاندان پیامبراند؟

یزید می خواست صداها را خاموش کند، نگاه کرد دید این دختر یک دستش

را به گردن گرفته است، صدا زد: سکینه! چرا دستت را به گردنت گرفته ای؟

فرمود: یزید! لشکریان تو همه ما را به ریسمان بسته اند، این ریسمان گردنم را اذیت میکند.

ای مردم! اگر شما یک دختر کوچک داشته باشید و گرفتار دست دشمن باشد چه حالی می شوید؟! این دختر صدا زد: این ریسمان گردنم را آزرده است.

یزید دستور داد بروید و ریسمان را از گردنش باز کنید، وقتی جلو آمدند، این بچه دستش را بلند کرد و گفت: نمی گذارم این ریسمان را باز کنید. یزید! اگر می خواهی به ما محبت کنی دستور بده زنجیر از گردن برادرم بردارند، نگاه کن

ص: 116

ببین خون از زیر زنجیر می ریزد.

نسئلك باسمک العظيم الأعظم الأعز الأجل الأكرم یا الله یا رحمان یا رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلوبنا على دينك.

إلهي بمحمد و علي وفاطمة والحسن و الحسين و التسعة المعصومين

من ولد الحسين علیه السلام.

قرض مقروضین ادا بفرما، حاجت حاجتمندان روا بفرما، به آبرومندان، دخترداران و پسرداران ترحم بفرما، قلب جوانان ما را با خودت آشنا بفرما،

حوائج آن ها را برآورده بفرما.

اللهم ارزقنا توفيق الطاعة و بعد المعصية، وصدق النية. اللهم انصر الإسلام و المسلمين واخذل الكقار واليهود.

اللهم عجل في فرج مولانا صاحب الزمان وانصره وانتصربه وانصره نصرا عزيزا، وافتح له فتحا يسيرا.

ص: 117

ص: 118

ص: 120

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الحمدلله رب العالمين، الحمدلله العلي عن شبه المخلوق، الغالب المقال الواصفين.

والصلاة والسلام على سيدنا أحمد حبيب إله العالمين أبي القاسم محمد وعلى أهل بيته الطيبين الطاهرين المعصومين، ولعنة الله على أعدائهم ومخالفيهم أجمعين من الآن إلى قيام يوم الدين.

قال الله الحكيم في كتابه الكريم:

«وَقَضَيْنَا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ فِي الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيرًا *فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ أُولَاهُمَا بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ فَجَاسُوا خِلَالَ الدِّيَارِ وَكَانَ وَعْدًا مَفْعُولًا *ثُمَّ رَدَدْنَا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَيْهِمْ وَأَمْدَدْنَاكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَجَعَلْنَاكُمْ أَكْثَرَ نَفِيرًا *إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ لِيَسُوءُوا وُجُوهَكُمْ وَلِيَدْخُلُوا الْمَسْجِدَ كَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِيُتَبِّرُوا مَا عَلَوْا تَتْبِيرًا »(1)

ص: 121

22

که شما نتوانید مال حلال به دست بیاورید، ناچار بشوید از راه حرام مال به دست بیاورید. امکان دارد شما در مقابل این حادثه خودتان را ببازید و بگویید که ما، مال حلال نمی خواهیم می رویم دنبال حرام، دیگر چاره ای نیست.

و گاهی در مقابل این حوادث صبر می کنید؛ یعنی هر چه شما را تحت منگنه قرار بدهند که رشوه خواری کنید، کار حرام انجام بدهید شما بگویید: نه، ما مال نمی خواهیم با فقر و بی چارگی می سازیم و صبر می کنیم، ولی دنبال مال حرام نمی رویم تا پیروز بشویم.

وظیفه شیعه مورد دوم است که ما در این مسائل پیش آمده باید صبور و خویشتن دار باشیم؛ یعنی خودمان را نبازیم و فوری دنبال گناه و معصیت نرویم؛ بلکه صبر و استقامت و تحمل کنیم و مشکلات را بر خودمان هموار نماییم و فعالیت کنیم که به مکتب اصلی خودمان برسیم. این اصل مطلب است.

اصحاب عرض کردند:

یارسول الله! نحن كتا معك ببدر وأحد وحنين ونزل فينا القرآن؛

ای رسول الله! چه طور به آنها پنجاه برابر ما اجر میدهند و حال آن که ما اصحاب شما بودیم و با شما در جنگ بدر، أحد و حنین بوده ایم، قرآن در

میان ما نازل شده است. چه طور اجر آن ها از ما بیشتر است؟

حضرت فرمودند:

إنكم لن تحملوا ما حملوا و لن تصبروا صبرهم؛(1)

برای این که مشکلاتی برای آنها پیدا می شود که برای شما پیدا نمی شود و آن طور که آنها می توانند صبر کنند شما نمی توانید صبر کنید.

این یک حقیقت است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در جای دیگر جمله ای بسیار جالب به اصحاب خود می فرمایند که:

اجر و پاداش مردم در آخر الزمان خیلی بالاتر از شماست، برای این که شما مرا دیده اید و به من ایمان آورده اید و آن ها ندیده به من ایمان آورده اند.

مطلب دیگر این که مشکلاتی که برای مسلمان های آن زمان به وجود آمده بود چیزی نبود؛ چرا که یک دنیا، بر آنها حمله نکرده بودند. امروزه به مسلمانان به ویژه شیعه از تمام اطراف هجوم می شود، کفار به همه مسلمان ها هجوم آورده اند و مشکلاتی برای آن ها درست کرده اند.

از طرفی یک عده مسلمان نما به عده ای از شیعیان در گوشه و کنار دنيا هجوم

ص: 124

آورده اند و می خواهند این ها را نابود بکنند، ملاحظه می کنید که صبر شیعه در مقابل این همه مشکلات چه قدر مهم است؟!

البته باید اجر و پاداش داشته باشد، پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید: اجر و پاداش یک نفر از آن ها با اجر و پاداش پنجاه نفر از شما برابر است.

یعنی اگر در راه امام زمان مشکلاتی دیدید، همین طور که خود امام زمان علي صبر می کنند شما هم در این مشکلات باید صبر کنید.

مگر قصرهای فراعنه مصر چه وضع داشتند؟ و چه رنگی بودند که به در

گورستان تبدیل شدند؟

مگر تاج و تخت جمشید و آل جمشید مدت نداشت؟ در تخت جمشید و

این قصرهای سر به فلک کشیده چه غوغایی بود؟

اما الآن می بینی این طاق و رواق ویران و خراب، در و دیوار آن شکسته است. آری، «آثار پلید است صنادید عجم را» ما از این موارد بسیار دیده ایم.

حضرت فرمودند: آیا نمی دانی هر چیزی در این دنیا مدتی دارد؟

گفت: چرا؟ حضرت فرمودند:

هل ينفعك علمك؟

بر فرض بدانی که این هاکی از بین بروند چه فایده ای برای تو دارد، غم و غصه این چیزها را نمی خواهد بخوری.

آن گاه فرمودند:

اگر تو این ها را بدانی و بدانی که این ها چه وضعی دارند و در آینده در نزد خداوند چه وضعی خواهند داشت، بغض تو به این ها بیشتر می شود، حالا که نمیدانی این ها چه آدم هایی بدی هستند؛ ولی آخرش کار تمام می شود.

شاهد این جاست که می فرماید:

فلا يستفزتك الشيطان؛

مواظب باش شیطان تو را فریب ندهد و نابود نکند.

این جا، جایی است که اگر یک ذره بخواهی بی حسابی کنی، لغزش پیدا

ص: 127

می کنی، می گویی: چرا چنین و چنان شد؟ باید صبر کنی تا ببینی چه می شود. قرآن کریم می فرماید:

«وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَلَكِنَّ الْمُنَافِقِينَ لَا يَعْلَمُونَ »(1)

در پایان عترت برای خدا، رسول خدا و مؤمنان است؛ اما منافقان این سخن را نمی فهمند.

یعنی اگر صبر کنید سرانجام به عزت خواهید رسید، آن گاه فرمودند:

ألا تعلم أن من انتظر أمرنا وصبر على مايري من الأذى والخوف هو غدا في زمرتنا؛(2)

مگر نمی دانی هر کس در مقابل این ترس ها و اذیت هایی که بر او وارد می شود صبر کند و تحمل نماید در روز قیامت در زمره ما خاندان خواهد بود.

یعنی در دسته محمد و آل محمد علیهم السلام خواهد بود و این نتیجه صبر کردن در مقابل آن مسائل است که پیش می آید.

اینک سخنی درباره مصائب داریم تا ما هم تا حدودی از آن آگاه بشویم و

ببینیم ما نیز از این مصائب را داریم یا نه؟!

آری، ما نیز از این مصائب داریم؛ زنان، مردان، جوانان، پیران همه مبتلا هستند، و این بحث را مقدار مختصری شرح می دهم که چه طور این بلاها و مصائب وجود دارند و صبر کردن در مقابل این مصائب چگونه است؟

البته طبق معمول از خودم چیزی نمی گویم، می خواهم آن چه از دهانم بیرون

ص: 128

می آید به خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام مربوط باشد؛ چرا که همه ما مدیون این خانواده هستیم، راه نجات ما، فهمیدن کلمات این بزرگواران است و هیچ جای دیگر، خبری نیست، هرجا بروید سیراب نخواهید شد مگر از راه این خاندان، اینان تکلیف را برای انسان روشن می کنند و آرامش خاطری به او می دهند که راحت می شود.

الآن اکثر افراد جامعه ما واقعا دچار دلهره، اضطراب و ناراحتی هستند که اصلا

چه طور می شود؟ چه وضعی پیش می آید؟ وضع جوان های ما چه طور خواهد شد؟ وضع اموال ما و خانواده ما چه طور می شود؟

همواره در این فکر به سر می برند، و بی چاره برخی از این ها به ناراحتی های

روانی گرفتار شده اند.

اما ائمه علیهم السلام می خواهند به ما بفرمایند که اینها مهم نیست، بدتر از اینها وجود دارد، صبر کنید که در جهان آخرت پاداش دارید. این جا هیچ چیز ثابت و پابرجا باقی نخواهد ماند تا انسان چشم به هم بزند خلاص شده است.

همین بمبارانی که در جنگ با کشور عراق ملت ما را اسیر کرد؛ عده ای کفر گفتند، عده ای دیوانه شدند و خودشان را زدند و کارهای عجیب و غریبی انجام دادند و از خانه هایشان فرار کردند؛ اما بالاخره تمام شد، کسانی که صبر کردند بیشتر سود بردند تا آنهایی که بی خودی جزع و فزع کردند حتی خودشان را هم مریض کردند، خبری هم نشد و با فرار کردن و ترسیدن نتوانستند جلوی کار را بگیرند.

اما صفحه ای از این کتاب بود که ورق خورد، اگر صفحه بدتری هم آمد آن هم من

تمام می شود و بدتر از بدتر وجود دارد، ولی بالاخره تمام می شود.

ص: 129

آن چه تمام نمی شود و ثابت و پا برجا و برقرار است صفوة خداوند متعال و

قدرت پروردگار است، آن تمام نمی شود و الا همه چیز از بین می رود.

خانه بنشیند. آن گاه پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید:

فمن أدرك ذلك الزمان فصبر على الفقر و هو يقدر على الغنى...؛(1)

کسی که این زمان را درک کند به فقر و تنگ دستی صبر نماید و با اذیت به

مردم و بخل، مالی به دست نیاورد خدا به او اجر و پاداش می دهد.

آری، اگر کسی بگوید: آب باریکی برای ما بس است، چرا ما به کسی ظلم کنیم برای این که ثروتمند شویم؟ چرا زندگی عده ای را از بین ببریم که ما زندگی داشته باشیم، ما هم مثل آنها باشیم.

اذیت و مصیبتی که برای ما در این زمان پیدا می شود این است که نمی شود به راحتی از راه حلال پول درآورد، مشکل و سخت است، باید انسان گرسنگی بکشد، از مزایای ظاهری زندگی محروم باشد. اگر به این مصائب صبر کرد، این انسان، انسانی است که جزء اهل بیت علیهم السلام حساب می شود که اجر پنجاه نفر انسان مسلمان واقعی زمان پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم را در این عالم به او می دهند.

این شرطی که گفتم همین جاست که اجر پنجاه نفر را به ما می دهند، اما اگر در آن موقعی که می خواهیم مال حرام به دست بیاوریم به این فقر و بیچارگی صبر کنیم و بگوییم: با این زندگی می سازیم تا به کسی ظلم نکنیم. ما با این سرمایه کم می سازیم و کار میکنیم و پول مردم را نمی خواهیم، چون رباخوار حساب نشویم.

وقتی طرف میگوید: آقا پولت را بده تا برای تو کار کنم و ماهی این قدر برای

تو سود میدهم، نمی خواهد زیاد کار کنی.

اگر کار این فرد ربا هم نشود، مردم را به تنبلی و بی عرضگی دعوت می کند.

ص: 131

نه، من می گویم: مرد کسی است که در مسیر حلال فعالیت کند. بنا بر این هر مقدار می توانید تلاش کنید و مال حلال به دست بیاورید، نوش جانتان.

از کسی پول بگیری و کار کنی و به او هم چیزی بدهی، این راه خطرنا لغزنده ای است، باید ملاحظه بکنیم. آقای راننده ای که حدود 30 سال است من با او رابطه دارم، روزی در ماشین او بودم که بارندگی شد و او آسوده حرکت می کرد، پرسیدم: چرا آسوده می روی؟

گفت: چون باران آمده و آسفالت جاده لغزنده است، اگر ما بی احتیاطی کنیم،

تصادف می نماییم. اتفاقا همان وقت چند ماشین با هم تصادف کرده بودند.

عزیز من! یک راننده پیش خود می گوید: وقتی جاده لغزنده شد باید احتیاط

کرد.

مردم! من بازبان فصيح می گویم، از دیگران پول گرفتن و برای آنها کار کردن و به آنها سود دادن یعنی جادة لغزنده است. حالا پیوسته برای آن کار اسم درست می کنند؛ آخرش هم می گویند: مضاربه است.

مضاربه شرایطی دارد، حساب دارد، نمی شود بی احتیاطی کرد، اگر راننده بی احتیاطی کرد خدای ناخواسته ماشین به دره سقوط می کند و در این صورت هیچ چیزی برای شما نمی ماند که «خَسِرَ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةَ ذَلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ »(1) خواهید شد و دنیایتان ورشکست و نابود و در جهان آخرت نیز باید بایستید و جواب مردم را بدهید؛ چرا که دیناری از این پول ها بی حساب نمی ماند، می گویند: چگونه به دست آوردی؟ و چگونه خرج کردی؟ حلال آن حساب دارد، حرام آن حساب نداشته باشد؟

ص: 132

صبر یعنی این که در مسیر حلال، کار و فعالیت بکن و در خانه خود بنشین و در پی حرام نرو و بگو: من دیگر این کار را نمی کنم و در این مشکلات صبر می کنم و چون من فقط مال حلال می خواهم، باید تلاش کنم تا دنبال مال حلال بروم، هر اندازه ای برای من پیدا شد می بوسم و روی چشمم می گذارم. در آن صورت همان مال برکت دارد و دیگر گرفتاری ندارید، تصادف نمی کنید، بیماری های نا به جا پیدا نمی کنید و کسی مال تان را نمی خورد.

دیشب آقایی به من زنگ زدند و از این که این بحث را داریم تشکر کردند و

گفتند: برای من بحث مفیدی بود.

من خصوصيات قضيه را باز نمی کنم؛ بلکه خیلی سر بسته میگویم، او می گفت: ما یک کسب حرام داشتیم، کسی از ما جنسی خرید و پول آن را پرداخت نکرد، ما دیروز لب جدول این خیابان نشسته بودیم و این حرف ها را گوش می دادیم، یک دفعه به خودمان گفتیم: عجب! پس اشتباه نشده، او هم که آمده و مال ما را برده و رفته است درست بوده، آبش این گونه دررفته، منتهی ها با یک مقدار اضافه. حالا من تصمیم گرفتم که نگذارم کسبم حرام باشد.

آری، پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند:

کسی که آن زمان را درک کند، بر فقر صبر کند و حال آن که قدرت بر بی نیازی داشت، خدا به او اجر می دهد.

کسی که می توانست بر مبغوض بودن در اجتماع صبر کند و محبوب جامعه نباشد و دین خودش را نگه دارد بر این کار صبر کرد از اهل بیت حساب

می شود و آن اجر را دارد.

در جامعه ما برخی افراد برای این که همه جا باشند دین خود را می فروشند. به این گروه می رسد می گوید: من با شما هستم، به آن گروه می رسد می گوید: من با شما هستم. می خواهد همه جا را برای خودش داشته باشد.

الآن در جامعه خیلی آدم های این جوری هستند، می گوید: آقا! ما هم با شما

می سازیم، هم با مسجدی، هم با نماز خوان می سازیم، هم با مطرب. به قول خودش کار خوبی هم کرده و به خیالش کار دستی است، دین خود را دارد می فروشد برای این که در میان مردم شهرت و سر و صدایی داشته باشد و مردم بگویند: بله، فلانی هم، چنین و چنان است.

حضرت می فرماید: اگر کسی گفت: من این شهرت را نمی خواهم و دینم را

نمی فروشم و صبر کرد برای این که مردم به او بی اعتنایی کنند.

البته عقل مردم در چشم آنهاست، اگر دست او به جایی بند باشد دور او را

می گیرند و قربان صدقه اش می روند و فلانی تا دستش به جایی بند نبود، جواب سلام او را هم نمی دهند؛ حاکم معزول است، برای این که کسی به او اعتنا نکند.

حضرت می فرماید: کسی که بر این گمنامی و شهرت طلبی صبر کند و دین

خود را نفروشد، این صبر دارای اجر است.

البته اگر انسان را نشناسند مشکل و سخت است؛ چرا که به او بی اعتنایی

می کنند، حقش را ضایع می نمایند و اذیتش میکنند. اما ایرادی ندارد، بهتر از و دین فروشی و به غضب در آوردن خداوند متعال است که این بد است و زشت.

ص: 134

مگر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم مورد مسخره مردم نبودند؟

مگر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را مجنون، ساحر و كذاب نخواندند؟

نسبتی نبود که به پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم ندهند و ناراحتی نبود که برای آن حضرت به وجود نیاید، اما خداوند متعال به خاطر صبر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید:

«وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ»(1)

عزت تنها مخصوص خدا، رسول او و مؤمنان است و بس.

اینک مؤمنانی که دارای عزت اند شماها هستید که به پیامبر ایمان دارید. اگر به پیامبر ایمان نداشتید این جا کاری نداشتید. پس در مقابل آذیت هایی که اجتماع برای شما به وجود می آورد، در کسب و کار، در زندگی، در همسرداری و فرزند داری و ... صبر کنید و سرانجام به نتیجه می رسید.

مسجد و محراب و روضه یعنی چه؟ بعد خود آنها می فهمند که اشتباه کرده اند. و اما جوانان متدین سود می برند؛ چرا که در راه حق زیان نیست، راه خدا ضرر

ندارد. کسی که وارد مسجد می شود و نماز می خواند ضرر نمی بیند. اما جوانی که پول خود را خرج مشروب می کند و فرصت های خود را صرف کارهای زشت می نماید، پشیمان می شود و ضرر می کند و «خسرالدنيا والآخرة» خواهد بود.

از این رو، این مشکلات شما را از پا در نیاورد، صبر کنید، خویشتن داری نمایید. برای جوان، صبر در مقابل معصیت از هر عبادتی بالاتر است، اگر مقدمات گناه برای او فراهم بشود، ولی صبر کند و گناه ننماید از همه چیز برای او بهتر است.

اما به راستی این موارد را چه چیزی ریشه کن می کند؟ پاسخ این پرسش را از قرآن و روایات برای شما توضیح می دهم.

آری، تنها چیزی که ستم ها، بدبختی ها، ناراحتی ها، مصائب مالی و غیر مالی را پایان می دهد و انسانها را از زیر بار ستمها نجات می دهد ظهور منجی عالم بشریت، قطب دایره امکان، محور عالم وجود، واسطه بین غیب و شهود، امام به حق و امام حي حضرت حجة بن الحسن القائم المهدی صلوات الله و سلامه عليه است.

آری، باید کار به واسطه آن آقا پایان بپذیرد.

اینک نتیجه ای از آن چه گفته شد بگیرم و سخنم را به پایان برسانم. قرآن مجید جریان ظلم و ستم بنی اسرائیل را در اول سوره اسراء بیان می کند که این ها در طول تاریخ خود نه تنها به مسلمان ها؛ بلکه به تمام مردم مظلوم عالم ستم کردند؛ خون خوارهای متجاوز، دزد، خائن و مزوری که در یک روز چهل پیامبر را سر می برند که «وَيَقْتُلُونَ الْأَنْبِيَاءَ بِغَيْرِ حَقٍّ».(1)

این عناصر ناپاک در وحی الهی دست می برند، کتاب خدا را تحریف می کنند،

کار ساده آنها قتل، رباخواری، جنایت و خیانت به ناموس مردم است. طبق فرمایش قرآن کریم یکی از کارهای آنها زیر لگد انداختن مسلمانان بوده است. از ابتدای تاریخ تا کنون هیچ قومی پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم را مثل يهود اذیت نکردند. قرآن کریم می فرماید:

«لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَدَاوَةً لِلَّذِينَ آمَنُوا الْيَهُودَ» (2) ؛

شدید ترین دشمنان مسلمان ها از تمام فرقه های عالم یهودی ها هستند.

ص: 138

اصلا غذا، حیات، روح و همه چیز آن ها مکیدن خون مظلومین و انسان های بیچاره و ضعیف دنیاست. خداوند متعال می فرماید:

«وَقَضَيْنَا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ فِي الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيرًا » (1)

خلاصه آیه این است که یهودیها روی زمین برتری پیدا می کنند و سلطه و قدرت در اختیار می گیرند و مردم مظلوم را زیر لگد خود می اندازند و در شکنجه دادن به انسان های بی چاره هیچ ترحم نمی کنند؛ دست شکستن، مغز متلاشی کردن و اذیت هایی که گاهی در فیلم ها نشان می دهند کارهای ساده این خونخوارهای متجاوز است. این ها اقتصاد جامعه ها را از بین می برند و خم به ابرو نمی آورند، میلیونها انسان گرسنه آفریقایی و بچه های مستمند از گرسنگی می میرند و آنها خم به ابرو نمی آورند. اما قرآن کریم در باره پایان بخش به ظلم ها و ستم ها می فرماید:

«بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ فَجَاسُوا خِلَالَ الدِّيَارِ وَكَانَ وَعْدًا مَفْعُولًا ».(2)

آن کسی که می تواند به این ظلم ها و ستم ها خاتمه دهد وجود مقدس حجة بن الحسن صلوات الله و سلامه عليه و یاران عزیز آن حضرت هستند. پس طبق این آیه تنها اینان می توانند ریشه این ها را بکنند و البته تفسیر این آیه به فرصت دیگر موکول می شود.

ص: 139

مهدی ما به قدس بر می گردد و اگر در روز جمعه در آن جا نماز گزارد حضرت عیسی بن مریم با هفتاد هزار فرشته می آیند و در آن مسجد در نماز به حضرت مهدی علیه السلام اقتدا می کنند و در آن هنگام کسی فریاد می زند: ای مسلمانان! «وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا »(1)

یعنی مسئله قدس فقط باید به واسطه وجود حضرت امام مهدی علیه السلام و به دست با کفایت آن بزرگوار حل بشود و در اختیار مسلمان ها برگردد. قرآن کریم می فرماید:

«وَقَضَيْنَا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ فِي الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ ...فَجَاسُوا خِلَالَ الدِّيَارِ وَكَانَ وَعْدًا مَفْعُولًا » .(2)

این وعده عملی شدنی است.

یعنی حتما امام زمان علیه السلام به جنایت، خیانت و غاصبیت یهود خاتمه خواهند داد. اما معنای این سخن این نیست که ما وظیفه نداریم. ما هم در این زمان در مقابل این مشکل باید صبر کنیم، اما صبر یعنی چه؟

صبر به همان معنایی که بیان شد؛ یعنی تسلیم نقشه های یهود نشویم، از راه، مکتب و دین خودمان به خاطر آنها دست بر نداریم. نسل جوان ما باید فعالیت کنند، جاهای خالی زندگی را پر نمایند که یهود نتواند در آن جا اثر بگذارد، شعار تنها فایده ندارد، در مقابل يهود باید نسل جوان و نیرومند ما شروع به کار و فعالیت و علم و صنعت کنند.

موسیقی و قمار از یهود است، سابقه تاریخی موسیقی سنتی از یهود است،

ص: 141

زمان طاغوت در سرچشمه تهران و خیابان های آن وسایل موسیقی را، یهودیها می فروختند. هم اکنون نیز در اول بازار دمشق در کشور سوریه یهودی ها هستند که وسایل موسیقی را می فروشند. بنابراین موسیقی و قمار از یهود است و کار شیطان. قرآن کریم می فرماید:

«إِنَّمَا الْخَمْرُ وَالْمَيْسِرُ وَالْأَنْصَابُ وَالْأَزْلَامُ رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّيْطَانِ».(1)

مردم! تا از این کارها نگذرید و به علم و صنعت و اقتصاد روی نیاورید و تا راه خدا را در این زمینه طی نکنید بر یهود پیروز نخواهید شد.

صبر؛ یعنی زیر بار تبلیغات آنها نرفتن و کارهای آنها را خنثی کردن، با صبر می توانید دست یهود را از کشورهای اسلامی کوتاه کنید.

آن ها قدم به قدم راهنمایی کردند. به کتاب های تاریخی مراجعه کنید، وقتی اسرا را در مجلس ابن زیاد یا مجلس یزید بردند وزرای یهودی، سفیرهای یهودی و نصرانی اطراف آنها را گرفته بودند، طراح آنها بودند، مصائب کربلا را آنها به وجود آوردند.

از مصائب ناراحت کننده کربلا آن وقتی بود که می خواستند اسرا را برای کوفه ببرند، همه را بر مرکب سوار کردند، یک یهودی زاده به عمر سعد گفت: اميرا خوب است اجازه بدهی این اسیرها را از کنار گودال قتلگاه ببرند تا یک مرتبه دیگر این ها شهیدهای خود را ببینند.

آه! این چه نمکی بود که روی این زخم ها پاشیدند؟! وقتی اهل بیت علیهم السلام کنار گودال قتلگاه آمدند، این بچه ها خودشان را از بالای شتر روی زمین انداختند، همه کنار بدن شهدا آمدند و شهیدان خود را پیدا کردند، اما زينب علیها السلام شهید خود را پیدا نکرد، دست برد سنگ ها، چوب ها و نیزه شکسته ها را کنار زد و نازنین بدن برادر را پیدا کرد و با این بدن صحبت می کرد ناگاه سکینه علیها السلام کنار عمه آمد و صدا زد:

نعش من هذا؟

عمه! این بدن کیست؟

فرمود: عمه! این بدن بابایت حسین است.

من نمی دانم این دختر چه حالی پیدا کرد، روی بدن بابا افتاد، دیگر نتوانستند

او را جدا کنند، آن قدر بر بدن نازنین سکينه علیها السلام تازیانه زدند...

مزنیدم مبریدم که در این دشت مرا کاری هست *** گرچه گل نیست ولی صفحه گلزاری هست

ص: 143

نسئلک باسمک العظيم الأعظم الأعز الأجل الأكرم یا الله یا رحمان یا رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلوبنا على دینک.

إلهي بمحمد و علي وفاطمة والحسن والحسين والتسعة المعصومين من ولد الحسين.

خدایا! به مقام این خاندان، دشمنان اسلام و مخصوصا يهود را خوار و ذلیل و نابود بفرما! مکر و حیله آنها را به خودشان برگردان.

اللهم اقتلهم بددا ولا تظهر على الأرض منهم أحدا.

اللهم اشغل الظالمين بالظالمين، واجعلنا من بينهم سالمين.

اللهم اقض حوائجنا، واكف مهماتنا، اشف مرضانا أد ديوننا.

اللهم انصر إمام زماننا و عجل في فرجه وظهوره.

ص: 144

ص: 146

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الحمد لله رب العالمين الذي من خشيته ترعد السماء وسكانها وترجف الأرض وعمارها، وتموج البحار ومن يسبح في غمراتها، وصلى الله على سيدنا أحمد وحبيبنا أبي القاسم محمد وعلى أهل بيته الطيبين الطاهرين المعصومين، ولعنة الله على أعدائهم ومخالفهيم أجمعين من الآن إلى قيام يوم الدين.

قال الله الحكيم في كتابه الكريم:

«قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ »(1)

23

این بحث از بحث های لازم، شنیدنی و مفید است که ما وظیفه داریم در زمان غیبت امام زمان علیه السلام در حدود وسع و امکان خودمان به امام زمان علیه السلام خدمت بکنیم. این درس را ما از کجا می گیریم؟ چرا که بنای ما این بود که از خودمان چیزی نگوییم؛ بلکه ببینیم در روایات اهل بیت علیهم السلام چه گفته اند و چه وظيفه برای ما روشن کرده اند. مهم برای ما فرمایشات و سخنان آن هاست.

در این زمینه در کتاب های معتبر ما روایتی از امام صادق علیه السلام نقل شده است. یکی از کتاب هایی که این روایت را با سندهای خیلی عالی نقل کرده کتاب «معجم احادیث الإمام المهدی علیه السلام» از کتاب های بسیار عالی و خوب است. هم چنین علامه مجلسی رحمة الله این روایت را در «بحارالانوار» نقل کرده است.

در این روایت آمده است: شخصی خدمت حضرت امام صادق علیه السلام آمد و

گفت:

یابن رسول الله! هل ولد القائم؟

آیا آن مهدی که شما منتظرش هستید، متولد شده است؟

حضرت فرمودند:

لا، ولو أدركته لخدمته أيام حياتي؛(1)

نه، هنوز متولد نشده، بعدا متولد خواهد شد، اگر من زمان او را درک می کردم،

تمام عمر خدمتگزار او بودم.

ولی وجود مقدس امام زمان علیه السلام است که به انبیا از زمان آدم ابوالبشر و این مسئله گفته شده بود، حضرت موسی، حضرت عیسی، و دیگر انبیا علیهم السلام از

ص: 148

آمدن امام زمان و کاملا آگاه بودند.

به جمله توجه بفرمایید! گوینده کیست؟ حضرت امام صادق علیه السلام ، جمله چه قدر زیبا و عالی است. فرمودند:

نه، هنوز متولد نشده است، اگر من زمان او را درک می کردم؛ (یعنی اگر من در زمان حضرت مهدی علیه السلام می بودم) تمام عمر خدمتگزار او بودم. تا عمر داشتم و زنده بودم اگر در زمان او می بودم به او خدمت می کردم.

ما از این جمله استفاده می کنیم، پس ما که ۔ الحمدلله رب العالمين - در زمانی متولد شده ایم که امام زمان علیه السلام حیات دارند، وظیفه ماست که در حدود وسع و امکانات خودمان به آن بزرگوار خدمت بکنیم.

این خیلی روایت جالبی است. آری، به طریق اولی سزاوار است که ما خدمتگزار حضرت مهدی علیه السلام باشیم؛ یعنی وقتی امام صادق علیه السلام می فرماید: «اگر من بودم خدمتگزار او بودم»، ما به طریق اولی باید خدمتگزار امام زمان علیه السلام باشیم؛ برای این که اعتقاد ما این است که

بیمنه رزق الوری وبوجوده ثبتت الأرض والسماء؛

حیات و زندگی و بقای ما به یمن وجود مقدس امام زمان علیه السلام است، ما به خاطر امام زمان علیه السلام زنده ایم و به خاطر آن حضرت روزی می خوریم.

در روایتی آمده است:

لولا الحجة لساخت الأرض بأهلها؛(1)

اگر امام زمان نبودند، ما وجود نداشتیم.

ص: 149

را به جا آورد.

همه این ها در روایات آمده است که از متن روایات صرف نظر میکنیم، چون

بحث پایانی مقداری به تشریح نیاز دارد.

زمان چه احتیاج مالی دارند؛ این افراد بدبخت، بی چاره و آبرومند فقیری که

جایی گدایی نمی کنند.

البته من عقیده خودم را میگویم، شما در پذیرفتن آن آزاد هستید، می خواهید بپذیرید، می خواهید نپذیرید. عقیده من این است که امروزه لازم ترین کارها رسیدگی به زندگی مردم عفیفی است که از گرسنگی می میرند و حاضر به آبروریزی نیستند.

فقیری که حاضر می شود که آبروی خود را در این طرف و آن طرف بریزد و گدایی بکند در واقع نان در می آورد، او خود کاسب است، اما در میان این مردم ممکن است کاسب و مغازه دار باشند، بی چاره بنده خدا صورت را از سیلی سرخ نگه داشته است.

ما این گونه کارمندان و کارگرهای فقیر داریم. در این مغازه ها عده ای جوان کار می کنند؛ کارهای پایینی که پیدا است اگر این بی چاره ها مجبور نبودند زیر بار این کار نمی رفتند، جوان است و آبرومند، نباید غرور او را شکست. بایستی به زندگی این ها رسید و بار افتاده زندگی این ها را برداشت

آن هایی که دو تا دست دارند و ده دست دیگر هم قرض می کنند، کار آنها اصلاح می شود، کسانی که می توانند ده مورد قرض الحسنه برای خود درست کنند و این طرف و آن طرف می روند، شما لازم نیست در فکر آن ها باشید.

شما در فکر بی چاره ای باشید که از درد آبرو امکان دارد برود و یک لباس قرضی تهیه کند و بپوشد که یک میهمان برای او می آید و یک دست ظرف قرضی بگیرد و آبروداری بکند. این ها را می توانید در این محله ها، همسایه و اقوام تان شناسایی کنید که این بهترین خدمت به امام زمان روحی له الفداء است. به

ص: 152

آن ها کمک کنید که انسان با مال خود باید به شیعیان امام زمان و رسیدگی کند.

و به این روایت دقت کنید که روایت لذت بخش جالبی است.

امام صادق عليه السلام می فرمایند:

من لم يقدر على صلتنا فلیصل صالحي موالينا يكتب له ثواب صلتنا؛

هر کس دسترسی ندارد که به ما خوبی کند به شیعیان صالح ما خوبی نماید و از آن ها دستگیری بنماید و هر کس به صالحین شیعه کمک بکند، در نامه عمل او ثواب کمک کردن به ما نوشته می شود.

ومن لم يقدر على زيارتنا فلیزر صالحي موالينا يكتب له ثواب زیارتنا؛(1)

و هر کس به زیارت و دیدار آن ها برود مثل این که به زیارت ما آمده است و ثواب زیارت ما را به او می دهند.

در این روایت امام عليه السلام می خواهد بفرماید که خدمت کردن به شیعیان، خدمت کردن به ماست و خدمت کردن به شیعیان امام زمان عليه السلام بدون شک خدمت کردن به خود امام زمان عليه السلام است.

علينا بل و الله على رسول عليه السلام؛(1)

خیال نکنید اگر به شیعیان ما خوبی کردید فقط به آنها خوبی کرده اید، بلکه به ما خوبی کرده اید و ما را خوشحال کرده اید، بلکه والله، رسول الله صلی الله علیه و آله خوشحال کرده اید.

این سخن خیلی پر معنا است؛ یعنی اگر کسی بتواند یک شیعه امام زمان عليه السلام را در شب عید، ماه رمضان و شب عید فطر با این گرفتاری ها، هزینه ها، آبروداری ها، توقعاتی که زن و بچه ها دارند و مردم آبرومند بی چاره نمی توانند از عهده آن برآیند، خوشحال کند به گونه ای که غرور او را نشکند، گدا صفت بار نیاورد و چشمش به دست کسی نباشد، بدون اسم برای رضای خدا خالصا مخلصا لوجه الله برای او هدیه بفرستد که نفهمد مال چه کسی بود؟ کجا بود؟ چه بود؟ خدا و رسول او را خوشحال کرده است.

مگر سیره و سنت ائمه ما چه بود؟ امام محمد باقر عليه السلام می فرمایند:

وقتی پدر بزرگوارم امام زین العابدین عليه السلام را برای غسل آماده کردیم و خواستیم غسل بدهیم مقداری پینه از شانه بابایم چیدیم و پینه هایی را که قبلا چیده شده بود و در یک ظرفی گذاشتیم که با آقا دفن بشود.(2)

مگر اینها چه بود؟ از بس آقا زین العابدین عليه السلام هميان به دوش کشیده بودند و شبانه در خانه مردم برده بودند و مردم نفهمیده بودند چه کسی است، شانه

ص: 154

مبارکش پینه بسته بود، خیلی حرف است.

در باره امیرالمؤمنین عليه السلام می فرماید:

شب ها به در خانه ها می رفتند که کسی ایشان را نشناسد «كان عليه اللثام» آقا صورتشان را می بستند فقط چشم هایشان پیدا بود، می آمدند در خانه ها غذا، آب و خرما و ... می گذاشتند و در می زدند، وقتی طرف می آمد در را باز کند، آقا می رفتند، نمی فهمید چه کسی این غذا را آورده و آبرویش جایی نمی رفت.

شما نیز می توانید این کار را بکنید، هیچ کاری برای شما ندارد. اگر کاسب فقیری سراغ دارید و می دانید که احتیاج دارد مبلغی پول به حساب بانکی او به صورت ناشناس واریز کنید. چه اشکالی دارد که نفهمد شما هستی، یک جوری به منزلش یا به مغازه اش بیندازید که متوجه نشود و او خوشحال می شود و خوشحالی او خوشحالی امام زمان عليه السلام است.

آن وقت ببینید وقتی امام زمان عليه السلام از شما خوشحال بشوند چه کار برای شما می کنند.

شما به خانه می روید می بینید یکی از فرزندانتان بدون این که به شما بگوید،

یا با شما صحبتی کند کار خوبی برای شما کرده است. مثلا اثاثی که داشتید مرتب و پاک و پاکیزه اش کرده و به رخ شما هم نکشیده، شما می فهمید فلان فرزندتان بوده که این کار را کرده تا آن جایی که می توانید برای او وسیله خیر فراهم می کنید و می گویید: این فرزند بدون اسم و عنوان کاری برای ما کرده، ما باید کاری برای او بکنیم، ما باید درباره او محبتی بکنیم.

امام زمان عليه السلام نیز همین گونه اند؛ اگر به شیعیان آن حضرت کمک کردید

ص: 155

و آن ها را خوشحال نمودید؛ افراد بی چاره و بی نوایی که به کمک و مساعدت احتیاج دارند، امام زمان عليه السلام خوشحال می شوند، در نتیجه شما را دعا می کنند و زندگی خودتان اصلاح می شود.

نمونه دیگر این که به افتادگان و بی چارگان گوشه و کنار که به دارو، دکتر و... نیاز دارند خدمت کنید، حتی اگر پیرمردی را کنار خیابان با ماشین سوار کردید خوشحال شد و دعا کرد، امام زمان عليه السلام، خوشحال می شوند.

این، کار کوچکی است، اما می دانید چه قدر ثواب و اجر دارد، با پیرمرد و پیرزنی که نمی تواند راه برود و کنار خیابان صبر می کند و کسی او را به مقصد نمی رساند، شما برای سلامتی خود و خانواده و رفاه زندگی، این کار را بکنید و شیعه امام زمان عليه السلام را خوشحال کنید خدا هم شما و هم خانواده شما را خوشحال می کند. چه فیضی بالاتر از این؟ البته در این زمینه روایت نیز داریم.

است به دیدن او بروید؛ ثواب زیارت امام زمان عليه السلام را برایتان می نویسند. این هم یک نوع خدمت به امام زمان عليه السلام است که شیعیان آن حضرت دلگرم باشند.

ولا تكتسي ويعرى؛

حواست را جمع کن این چنین نباشد که تو لباس داشته باشی و برادر با ایمان تو عریان باشد.

و تكون دلیله و قميصه الذي يلبسه ولسانه الذي يتكلم به؛

تو باید لباس برادر مؤمنت باشی و زبان برادر مؤمنت باشی.

منظور از این سخن چیست؟

یعنی لباسی که تو می پوشی خیال کن که این لباس به تن برادرت باید باشد، در آن صورت ناگزیر میگویی: این لباسی که برای خودم می خرم برای برادر مؤمنم نیز چنین لباسی باید بخرم و همین طور که به نفع خودت حرف میزنی به نفع برادر مؤمنت نیز حرف بزن، نه به ضرر او.

وتحب له ما تحب لنفسك؛

هر چه برای خودت دوست داری برای برادرت هم دوست بداری.

... وتسعي في حوائجه بالليل والنهار؛

شبانه روز برای برطرف کردن حاجت های برادران مسلمانت کو شش کن.

یعنی به طوری با او رفتار کن که کسی نفهمد و آبروی او هم از بین نرود و پیش شما هم خجالت نکشد. از این روست که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در روایت دیگری می فرمایند:

صدقة السر تطفىء غضب الرب؛(1)

آن چه غضب خداوند را خاموش می کند صدقه پنهانی در شب و آن وقتی است که کسی نبیند.

ص: 158

شاهد همین جمله آخری است که می فرمایند:

فإذا فعلت ذلك وصلت ولايتك بولايتنا و ولايتنا بولاية الله عزوجل؛(1)

تو اگر این گونه به مردم خدمت کردی و حقوق آنها را ادا نمودی ولایت خود را به ولایت ما متصل کردی و ولایت ما به ولایت خدا متصل است.

یعنی آن چه خوبی در حق آنها کردی در حق ما و در حق خدا کرده ای، هر چه ادای حق درباره آن ها انجام دادی، حق ما و حق خدا را ادا کرده ای. پس اگر ما می خواهیم «یابن الحسن» بگوییم، گفتن تنها در دعای ندبه کار ساز نیست. نمی خواهیم بگوییم «یابن الحسن» نگویید، می خواهیم بگوییم آن «یابن الحسن» را به گونه ای بگویید که میلیون ها و میلیاردها از «یابن الحسن» گفتن برای شما بیشتر ثواب داشته باشد؛ یعنی با ادای حقوق مردم به وجود مقدس امام زمان عليه السلام خدمت کنید، حق مردم را ادا کنید تا «یابن الحسن» گفتن شما درست باشد.

وقتی در مغازه مردم کار میکنی و صاحب آن می گوید: من راضی نیستم، وقتی خانه مردم را غصب میکنی و صاحب آن می گوید: من راضی نیستم، وقتی ملک مردم را غصب می کنی، میگویی: این ملک را به ما داده اند، هر چه او فریاد بزند: من راضی نیستم می گویی: غلط میکنی که راضی نیستی؛ این کارها کنار

«یابن الحسن» گفتن قرار نمی گیرد.

اگر حقوق زن و فرزندانتان را ادا نکنید «یا حجة بن الحسن» گفتن فایده ندارد، اگر شوهر خانمی از دست او راضی نباشد به خود امام زمان عليه السلام قسم! رفتن او به مسجد جمکران حرام است و با این کار شمشیر بر بدن امام زمان عليه السلام می زند و هم چنین است موارد و کارهای دیگر.

ص: 159

پس حق مردم را ادا بکنید، در کسب و کارتان سر کسی کلاه نگذارید، مال کسی را کم و زیاد نکنید، پشت سر مردم حرف نزنید، کار مردم را به امروز و فردا نیندازید.

وقتی حق مردم را به طور کامل ادا کردید در هر گوشه عالم بگویید: «یابن الحسن» عوض یک مرتبه لبیک، هزاران مرتبه لبيک از امام زمان عليه السلام خواهید شنید.

ولی وقتی حقوق مردم در کار باشد و انسان آن را ضایع کند در آن صورت جلوی دهان او را می بندند، هر چه فریاد بزند به جایی نمی رسد و جواب نمی شود؛ چرا که خودش مانع به وجود آورده و تقصير خود اوست.

ز دست غیر ننالم چرا که هم چو حباب *** همیشه خانه خراب هوای خویشتنم

اکنون به این روایت توجه کنید، روایت کوتاه و خیلی زیبایی است. امام کاظم عليه السلام می فرماید:

ومن قضى حاجة لأحډ من أولياءنا فكأنما قضاها لجميعناء؛(1)

هر کس حاجت یکی از شیعیان ما را بر آورده کند و حق او را ادا نماید مثل این که حق همه ماها را ادا کرده است. یعنی مثل خدمت کردن به همه ائمه عليهم السلام است.

کاری کنیم که اسباب حرف نسبت به امام زمان عليه السلام نشود.

گاهی مرید برای انسان درد سر می شود. یک روز پشت سر انسان نماز می خواند، بعد صد نفر می گویند: حاج آقا! به این آقایی که پشت سر شما نماز می خواند سفارش کنید که پول ما را خورده است، پس بدهد، گرچه خودش هم پول فرد دیگری را خورده، نمی رود در مغازه او بگوید، بلکه زهرش را در دل ما می ریزد. حاج آقا! به این مریدهایتان بگویید با مردم این گونه رفتار نکنند؟!

خلاصه این که کاری نکنیم که مردم بگویند: بفرمایید! این هم امام زمانی ها،

این هم مقدس ها، این هم نماز خوان ها.

خودشان صدها و هزارها جنایت می کنند. ما مردم را می شناسیم، می گوید: آقا! ریشت را بتراش، دلت صاف باشد(!) وقتی ریش را می تراشد، دلش هم از کوه های آرارات ناهموارتر است، می گوید: دلت را صاف کن (!)

الآن نود و نه در صد از جنایتها يقينا به آن کسانی مربوط است که با خدا یا نماز رابطه ندارند. اگر ما مردم را نشناخته باشیم که ما خیلی پس معرکه است.

هم اکنون کارهای خیر از قبیل پول دادن برای فقرا و بیچاره ها، ساخت ساختمان های خیریه و بیمارستان ها و دیگر کارهای مشروع را همین افراد مسجدی انجام میدهند. آن کسی که اهل مسجد و نماز نیست خرش به این گل ها نخوابیده است. اگر گاهی هم به در مغازه او بروند و چیزی از او بخواهند در خجالت قرار بگیرد و بگوید: اگر این کار را نکنم مثلا نمی گذارند کسب کنم و یک پولی بدهد. وگرنه برای خدا باشد، معلوم نیست.

ولی تا هنگامی که پول ویدئو، هروئین، تریاک، قسط آن میهمانی های

ص: 161

غیر مشروع که کرده و آن کارهای زشت را می دهد؛ دیگر پولش به مصرف خير نمی رسد. کی می تواند کار خیر بکند، برای فقرا کمک نماید، به دختر دارها کمک کند و جهیزیه بدهد؟ اصلا چه کسی این ها را می بیند؟ حلال زاده چشمش به این ها نمی خورد.

آری، باز هم هر چه هست در طبقه نماز خوان هاست، گرچه نماز ظاهری باشد. اما همین یک نماز ظاهری که در مسجد می خواند و می رود اگر صد تا کار دیگر می کند حداقل یک تومان به صندوق خیریه می اندازد.

اما او که این کارها را نمی کند، آن یک تومان را هم در صندوق خیریه نمی اندازد و جنایتش هم سر جای خودش محفوظ است.

البته ما کاری به این گونه افراد نداریم، ما می خواهیم تکلیف خودمان را بفهمیم، ما باید کاری کنیم که باعث دردسر و بی آبرویی - العياذ بالله - برای امام زمان عليه السلام نشویم. امام صادق عليه السلام می فرمایند:

كونوا لنا زينا ولا تكونوا علينا شينا (1)

باعث آبروی ما باشید نه باعث ریختن آبروی ما.

خانمی به منزل ما تلفن می کند و دعا می نماید که آقا! فرزند من که از اول ماه رمضان تا حالا به مسجد آمده و پای موعظه شما نشسته اخلاقش نسبت به پدر و مادر و بچه های خانه آن قدر عوض شده که حد ندارد، تو را به جدتان! شب بیست و سوم دعا کنید که به این حال بماند.

پس این کار باعث آبروی امام زمان عليه السلام و آبروی مسجد و منبر است. مردم

ص: 162

نمی گویند: پای منبری نشست و مسجد رفت و بدتر شد، می گویند: بهتر شد. این خدمت به امام زمان عليه السلام و خدمت به شریعت و دین است که آدم برای دین، برای امام زمان، برای مسجد آبرو باشد، نه خدای نکرده یک جور دیگر. : آقای دیگری می گفت: حاج آقا! نمی دانم رفتن به مسجد جمکران و مسجد صاحب الزمان لا چه تأثیری دارد؟! ما شریکی داشتیم که کسی به زور حدود سه هفته او را به جمکران برد. این آدم آن قدر عوض شد که حد ندارد؛ دیگر نمازش ترک نمی شود، معامله حرام انجام نمی دهد، با زنهایی که در مغازه می آیند صحبت نمی کند، می گوید: کاری برای من بسپار که من با زنها سر و کار نداشته باشم.

به راستی این آبروی چه کسی است؟

آبروی امام زمان عليه السلام است، آبروی مسجد جمکران است، آبروی دین و آیین است.

ما یک ماه به مسجد آمدیم، کاری بکنیم که به ان شاء الله به مردم از دست ما

ناراحت نشوند، به این روایت زیبا دقت کنید. در روایتی آمده است:

روزی امام صادق عليه السلام در جایی نشسته بودند و اوصاف آخر الزمان را بیان می فرمودند که در آخر الزمان چه طور می شود، حالات مردم را بیان می کردند تا رسیدند به این جمله که فرمودند:

رحم الله من حببنا إلى الناس و لم يكرهنا إليهم؛(1)

خدا رحمت کند انسانی را که وسیله ای فراهم می کند که محبت ما در قلب مردم جایگزین بشود، نه این که مردم از ما بدشان بیاید.

ص: 163

یعنی اگر یک جوان در خانه اصلاح شد، نمازش را مرتب خواند، به پدر و مادر خود آزار نداد، خوش اخلاق شد و مردم می گویند: قربان مکتب امام صادق عليه السلام که این جوان را این گونه عوض کرد؛ اما اگر اخلاقش بد شد، می گویند: این چه امام صادقی است که بچه های ما را این گونه تربیت کرده است. از این روست امام صادق عليه السلام در جایی دیگر جمله بسیار جالبی فرمودند:

كونوا لنا زينا ولا تكونوا علينا شينا؛(1)

باعث آبروی ما باشید، نه باعث آبروریزی ما و بد بینی مردم نسبت به ما.

بنا بر این نهمین موارد خدمت به امام زمان عليه السلام این است که اخلاق و رفتار ما جوری باشد که مردم نسبت به ائمه اطهار عليهم السلام و دین خوشبین بشوند، نه این که نسبت به دین بد بین بشوند و بغض خاندان عصمت و طهارت عليهم السلام در قلب مردم جایگزین گردد.

این وظیفه ماست، حالا هر کدام از ما، از پیر و جوان باید محاسبه کنیم که چه کاری را ما باید انجام بدهیم که آبروی امام زمان عليه السلام را نبرده باشیم؛ دهقان، امام جماعت، مدرس، دبیر، اداری، بازاری، زن و مرد، همه می توانند تشخیص بدهند که چه کار بکنند که باعث آبروی امام حسین و امام زمان عليهم السلام باشد، نه باعث آبروریزی آن ها.

قرآن مجید در سوره آل عمران می فرماید:

«قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ »؛(2) ؛

ص: 164

( پیامبر!) به مردم بگو: اگر شما خدا را دوست می دارید و اگر راست می گویید

که خدا را دوست می دارید از برنامه پیامبر پیروی کنید.

چرا که پیروی از برنامه پیامبر نشان دهنده این است که شما خدا را دوست دارید، آبروی دین خدا را نگه داشتید، آبروی پیامبر را نگه داشتید، اما اگر کاری کردید که آبروی دین خدا و پیامبر از بین رفت، از پیامبر و مکتب او پیروی نکردید و شما خدا را دوست نداشتيد.

البته این گونه رفتار، امتیاز دیگری نیز دارد که اگر قرآن بیان نفرموده بود نمی گفتم که «يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ».

از چیزهایی که گناه انسان را می بخشد و می آمرزد این است که انسان آبروی دین خدا و اولیای خدا را نگه داری کند. اگر کاری کردی که آبروی آن ها محفوظ بود، «يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ» ؛ خدای متعال گناهان شما را می آمرزد؛ ولی اگر مخالفت کردید این طور نیست.

قرآن کریم در آیه دیگر این گونه می فرماید:

«قُلْ أَطِيعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْكَافِرِينَ »(1)

از خدا و پیامبر اطاعت کنید تا آبروی آن ها را نگه دارید.

یعنی اگر از خدا و پیامبر اطاعت کردید دیگر دزدی نمی کنید، دروغ نمی گویید، غیبت و خیانت نمی کنید، در مال مردم تصرف نمی کنید، عرض و آبروی مردم را از بین نمی برید، به ناموس مردم تجاوز نمی کنید.

«فَإِنْ تَوَلَّوْا» ؛ کسی گفت: من خدا، پیامبر و امام زمان را دوست می دارم، اما هر کاری که دلش می خواهد انجام می دهند، ساز و آواز، قمار و ربا و غصب مال

ص: 165

مردم را حلال می کند و به او اعتراض می کنند می گوید: آقا ایرادی ندارد.

«فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْكَافِرِينَ » ؛

اگر از خدا و پیامبر روی گرداندید خدا کافران را دوست نمی دارد.

مؤمن واقعی کیست؟

مؤمن واقعی کسی است که از خدا و پیامبر پیروی کند و آبروی خدا، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و امام زمان عليه السلام را نگه داری نماید.

کافر کیست؟

کافر کسی است که آبروی خدا، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و امام زمان عليه السلام را با اعمال و حرکاتش بریزد و از بین ببرد که متأسفانه برخی از ماها مشمول این مطلب هستیم

در این مجلس آقا زين العابدین عليه السلام یزید و یزیدیان را مفتضح و رسوا کردند. در یزید دید دیگر کار از کار گذشت، مردم فهمیدند چه شده است، از این رو یک قدری به اهل بیت عليهم السلام آزادی داد و دستور داد بروید و برای حسین تان مجلس عزا بگیرید(!!!)

اولین مجلس عزایی که در شام گرفتند یکی از همسران يزيد، به نام هند بود

که وقتی این زن وارد مجلس شد، سؤال کرد: شما کیستید؟ و از کدام شهرید؟

گفتند: ما اهل مدینه هستیم.

به زینب کبری عليها السلام که بزرگ زنان اسیر بودند، صدا زد: خانم! من آشنایی در مدینه داشتم، بگویید ببینم آیا شما او را می شناسید یا نه؟ من زمانی در خانه على الا بودم، آقا، بچه پسری به نام حسین داشت، من علاقه عجیبی به این بچه داشتم، بگویید ببینم آیا از این آقا خبر دارید یا نه؟

زینب عليها السلام فرموده باشند: هند! سر حسین ما بریده شده و در مقابل یزید است.

هند صدا به گریه بلند کرد و ناراحت شد. صدا زد: خانم! این حسین، خواهر کوچکی هم داشت خیلی به او علاقه مند بود، اسم خواهرش زینب بود. بگویید ببینم آیا از زینب خبر دارید یا نه؟

زینب عليها السلام فرمودند: هند به خدا من زينب حسین هستم.

نسئلک باسمک العظيم الأعظم الأعز الأجل الأكرم یا الله یا رحمان یا رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلوبنا على دینک.

إلهي بمحمد و علي وفاطمة والحسن والحسين والتسعة المعصومين من ولد الحسين اغفر ذنوبنا، واستربهم عيوبنا، اشف بهم مرضانا.

اللهم أید بهم إمام زماننا وانصره وانتصر به وعجل في فرجه و ظهوره ... و

ص: 167

ص: 168

ص: 170

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الحمد لله رب العالمين الذي من خشيته ترعد السماء وسكانها وترجف الأرض وعمارها، وتموج البحار ومن يسبح في غمراتها، وصلى الله على سيدنا أحمد وحبيبنا أبي القاسم محمد وعلى أهل بيته الطيبين الطاهرين المعصومين، ولعنة الله على أعدائهم ومخالفهيم أجمعين من الآن إلى قيام يوم الدين.

24

مجلسی رحمة الله در کتاب «بحارالانوار» آورده اند. این روایت به صورت توقيع، یعنی نامه ای از وجود مقدس امام زمان عليه السلام برای یکی از اصحابشان نوشته شده است. حضرت در آن نامه می فرمایند:

فما يحبسنا عنهم إلا ما يتصل بنا مما نكرهه ولانؤثره منهم والله المستعان و هو حسبنا و نعم الوكيل؛(1)

خلاصه معنای توقيع شریف این است که حضرت می فرمایند:

غیبت ما و این که ما در میان مردم نباید بیاییم برای گناهانی است که مردم انجام میدهند و کارهایی است که از آنها ناراحت هستیم و ما آن کارها را نمی پذیریم.

آری، اعمال زشت و ناهنجاری های ما موجب شده است که امام زمان عليه السلام از نظر ما غایب شوند و ما فیض حضور آن حضرت را نداشته باشیم. اگر بخواهیم به فيض حضورشان برسیم باید توبه حقیقی و واقعی بکنیم تا این مانع برطرف شود.

آقایان از این روایت این طور استفاده می کنند که یکی از موانع ظهور حضرت مهدی عليه السلام گناهان مردم است. پس مردم باید از گناهانشان توبه واقعی بکنند. از این رو یکی از فصل هایی که آقایان در کتاب هایشان دارند، این فصل است: «لزوم و وجوب توبه واقعی در زمان غیبت حضرت ولی عصر عليه السلام »

ص: 172

توبه حقیقی سه شرط اساسی دارد.

البته بیشتر هم گفته اند: در روایتی آمده است که مولا امیرالمؤمنین عليهم السلام به آن کسی که می گفت: «أستغفر الله» فرمودند:

استغفار و توبه شش شرط دارد، اگر این شش شرط برای تو فراهم شد و گفتی «استغفرالله» خداوند تو را می بخشد.(1)

البته در روایتی دیگر بیش از سه شرط گفته شده است، اما طبق صریح قرآن توبه، سه شرط اساسی دارد و در روایت نیز آمده است. اینک بحث ما در همین موضوع است که اگر ما خواستیم توبه حقیقی و واقعی بکنیم سه پایه اساسی دارد، این سه پایه اساسی را باید رعایت کرد.

واضطراب کرده است.

مستجاب نمی شود.

یعنی اگر پدر و مادر ما - خدای ناخواسته از ما ناراضی باشند؛ چه در دوران زندگی و چه پس از مرگشان هر چه دعا بکنیم به هدف اجابت نمی رسد. این حق، مانع از استجابت دعا در روایات است که می فرماید: «یکی از موانع اجابت دعا، راضی نبودن پدر و مادر از انسان است».

ما به فرزندان عزیز و جوان های گرامی سفارش می کنیم که دست کم به هر طوری که هست رضایت پدر و مادر را جلب کنید. اگر آنها به خدای ناخواسته - اشتباه می کنند، شما اشتباه نکنید، شما نگویید: پدرم به من اعتنا نمی کند، پس من هم به او اعتنا نمی کنم. اگر او به خطا رفته است، شما دیگر به خطا نروید، او خود را گرفتار کرده، شما خودتان را گرفتار نکنید، به هر طوری است رضایت پدر و مادر را جلب کنید.

در این زمینه روایت جالبی از امام صادق صلوات الله وسلامه عليه نقل شده که

مردی خدمت آن حضرت آمد و شکایت کرد و گفت: آقا من در مشکل عجیبی در زندگی قرار گرفته ام، از هر طرف می روم کار من اصلاح نمی شود چه کار کنم؟

فرمودند: اگر پدر و مادرت زنده اند برو رضایت آنها را حاصل کن تا خدا دعای تو را مستجاب کند.

عرض کرد: آقا! پدر و مادرم از دنیا رفته اند.

فرمودند: برو بالای سر قبرشان از آن ها رضایت بخواه و از آنها خواهش کن در پیشگاه خدا شفیع تو شوند که خدا دعای تو را مستجاب کند.

آری، مسئله رضایت پدر و مادر در این حد است. متأسفانه بعضی ها این جهات را رعایت نمی کنند، گاهی عصبانی می شوند و می گویند: مادر، اعصاب ما

ص: 176

را ناراحت کرد و پدر، اعصاب ما را خورد کرد.

چنین سخنان برای یک جوان درست نیست، کسی از او نمی پذیرد که اعصابش خورد شده است. این چه تلقینی است که انسان به خودش می کند که من دیوانه ام، اعصابم خورد شده است؟!

بعضی ها این عبارت ها را استعمال می کنند و معنای آن را نمی فهمند، می گوید: آقا! اعصابم خورد شده؛ یعنی دیوانه شده ام.

این عبارت ها را به خودتان تلقین نکنید، چون انسان در اثر تلقین این کلمات، به تدریج دیوانه می شود، دلیلی ندارد که انسان خود را بی جهت دیوانه بکند.

انسان، به خصوص یک جوان آن قدر باید بر خود مسلط باشد که هر کاری را اراده کرد انجام دهد، برای او مهم نباشد که آسان باشد یا نه. معنا ندارد آدم بگوید: من تصمیم گرفتم مثلا این اعتیاد را کنار بگذارم، اما نشد. پس این مرد نیست. مرد آن است که اگر به کاری تصمیم گرفت آن را عملی کند و خود را ضعیف نشمارد.

إن شاء الله شما هم تصمیم بگیرید که به هر نحوی شده رضایت پدر و مادر را

جلب کنید، گرچه آنها مقصر باشند. اگر آنها مقصر باشند شما دیگر در آتش نمی سوزید، اگر شما هم نارضایتی آنها را فراهم کنید هر دو در آتش می سوزید. اگر پدر اشتباه می کند مواظب باشید شما اشتباه نکنید که در آتش بسوزید، با هم کنار بیایید که مصلحت زندگی شما در همین است، هر چند آنها در خطا و اشتباه باشند، شما خطای آنها را ببخشید و از آن ها گذشت کنید.

ص: 177

جایی که صد درصد میدانی حق با توست، گذشت کن. «عفو» و «صفح» دو کلمه اند که خداوند متعال در این آیه به کار برده است؛ یعنی تو بگذر و چیزی نگو، تو بگو: اشکال ندارد، حق من هم از بین رفت برای من مسئله ای نیست؛ به خصوص درباره پدر و مادر و زیر دستان خود این گونه باشید، زیاد سخت گیری نکنید.

در روایات آمده است که یکی از علائم انسان مؤمن این است که سخت گیر

نباشد، سماحت داشته باشد.

سماحت یعنی چه؟

سماحت به معنای جوانمردی است. انسان باید جوانمرد باشد، اگر انسان گذشت داشت و جوانمرد بود، کارها را اصلاح می کند. خدا مسائل را برای او حل می کند، نمی خواهد در این مسائل زیاد سخت گیری، خرده گیری و دقت زیاد بکنید تا کار اصلاح بشود.

یعنی در صدد باشید که تمام انواع و اقسام وسائل آسایش و راحتی را برای مردم در حد خودتان فراهم کنید. بالاخره هر کسی توانی دارد و باید در حدود قدرت و امکانات خود، کاری بکند که عموم مردم راحت زندگی کنند و با سلامت به سر ببرند.

آقایی که در کوچه خم می شود و یک استخوان یا یک سنگ را از زیر پای مردم بر می دارد و کنار می اندازد، با همین کار سلامتی مردم را تضمین می کند. یا آن کسی که ملاحظه می کند و در یک مجلس ده نفری - کمتر و بیشتر به سیگار نمیکشد و می گوید: این دود جگر مرا دارد از بین می برد، مجاری تنفس مرا دارد نابود می کند. چرا من دیگری را به جهت خود خواهی مبتلا کنم؟ چرا مردم ناراحت و مریض شوند؟ چرا سیگار کشیدن من در مجاری تنفس مردم اثر بد بگذارد؟ اگر انسان در این فکر باشد از همین کار هم صرف نظر میکند.

روایتی در آداب لباس و راه رفتن آمده است که وقتی می خواهی راه بروی

ذيول و دامن خود را جمع کن.

از امام می پرسد: چرا؟

چون رسم عرب ها این طور بود که لباس بلند می پوشیدند و گاهی هم دو نفر نوکر دامن لباس او را بالا می گرفتند تا وارد مجلسی بشود، آن قدر این ها متکبر بودند و نادان.

امام علیه السلام می فرماید: دامن لباس را جمع کن.

اولا خوب نیست لباس زیاد بلند باشد که روی زمین کشیده شود، بر فرض هم لباس بلندی پوشیدی دامن ات را جمع کن، چرا؟ برای این که مردم از گرد و خاکی که از لباس تو بر می خیزد ناراحت نشوند.

ص: 180

این معنای تضمین سلامتی مردم است که امام علیه السلام دستور می دهند که در موقع ما راه رفتن پایت را بردار و بگذار!

به اصطلاح ما اصفهانی ها برخی در راه رفتن کش کش می کنند همین طور پا را روی زمین می کشند، حالا هر گرد و خاکی از پشت سرش بلند شود تا حلق و حنجره مردم برود اعتنا نمی کنند، چون دلشان می خواهد این جور راه بروند.

اما اسلام می گوید: حق نداری این طور راه بروی؛ برای این که سلامتی مردم

در معرض خطر می افتد.

آری، سلامتی جامعه را تضمین کنید، کاری نکنید که مردم بیچاره مریض

بشوند.

مثال دیگر قتاد است، اگر قنادی برای خانه خود بخواهد پولکی بخرد، حاضر است که این شکری را که کف مغازه ریخته و با گل یکسان شده است بتراشد و در پاتیل بریزد و با آن پولکی درست کند و از این پولکی بخورد؟

امکان ندارد، از این روست باید سلامتی و آسایش را برای مردم هم بخواهیم، مردم هم مثل ما، همین طور که من غذای آلوده را در حلقوم فرزندانم نمی کنم باید برای دیگری هم این کار را نکنم.

در مورد دیگر وقتی به خانه کسی میهمان می آید از آن روغن های بد مصرف کند و روغن خوب را برای خودش مصرف کند، یا بگوید: این غذای مانده را به یک فقیر بدهید؟! فقیر بی چاره بنده خدا چه گناهی کرده است که از این غذا بخورد و مریض بشود. این گونه رفتار تضمین سلامتی برای مردم نیست.

پس حقی که عموم مردم بر ما دارند این است که ما سلامتی آنها را تضمین م کنیم. البته اگر خودتان بیشتر به این مطالب فکر کنید مثال هایی بهتری می توانید

ص: 181

پیدا نمایید.

چند روز پیش، نزدیک غروب داشتم از منزل به مسجد حاج محمد جعفر میرفتم، یک موتور گازی که دو جوان سوار بودند و با سرعت عجیبی می رفتند دود غلیظ و عجیب و غریبی از این موتور بیرون می آمد که راستی انسان را ناراحت می کرد.

من گفتم: این مردم بی چاره ای که در کنار خیابان می روند چه گناهی کرده اند که این دود باید توی حلق آن ها برود؟ برای این که تو آقا حال نداری این موتور را تعمیر کنی، یا حداقل آهسته برانی.

حال مردم را ملاحظه کنید! چرا باید آدم سلامتی مردم را نادیده بگیرد؟ مسلم همین آقای موتور سوار اگر پیاده برود و یک موتورسوار دیگر با چنین موتوری برود ناراحت می شود، اما ما همیشه قضیه ها را یک طرفه می بینیم و به دو طرف

آنها فکر نمی کنیم.

آن گاه امام سجاد علیه السلام وظیفه دیگری می فرمایند:

ونشر جناح الرحمة؛

یک وظیفه دیگر این است که ما بال رحمت و مهربانی مان را برای همه بگشاییم.

یعنی همان گونه که به فرزندان خودمان مهربانی می کنیم، همان طور به دیگران مهربانی کنیم.

البته این ها کارهای مشکلی است، ولی واقعا اگر کسی می خواهد مسلمان واقعی باشد باید این طور باشد، باید بین فرزندان خود و دیگران فرق نگذارد، باید بین خود و دیگران فرق نگذارد. بال رحمتش را بر سر همه آن هایی که به

ص: 182

خودش متعلق هستند بگشاید که همه زیر چتر او و زیر سایه او زندگی کنند، نه این که به بعضی ها اختصاص داشته باشد و به برخی دیگر بی احترامی بکند.

آن گاه می فرمایند:

والرفق بمسيئهم؛

حق دیگری که عموم مردم به ما دارند این که ما با آدمی که کار بد می کنند مدارا

کنیم.

یعنی با این کار، او را اصلاح کنیم؛ تندی نکنیم که او بیشتر فرار بکند و از ما دورتر بشود، کاری نکنید که بگوید: با مقدس ها، مسجدی ها و آقا شیخ ها نمی شود یک کلمه حرف زد، آنان این گونه رفتار می کنند.

آری، گناه کار که کار بد و زشت می کند، خلاف می نماید، اشتباه می کند، نمی شود این اشتباه را با اشتباه دیگر بر طرف کرد، باید با او مهربانی کرد و کنار آمد تا به تدریج او را عوض کرد، یک دفعه نمی شود او را عوض کرد.

برای مثال یک کودک دو ساله وقتی شیطونی می کند؛ می خواهد در را بکوبد، چیزها را پخش کند، سماور را وارونه نماید. اگر از اول او را بگیرند که چرا چنین می کنی؟ او دست و پا می زند هم خودش و هم شما را ناراحت می کند و آخرش هم لجبازی می نماید و همان کار را انجام می دهد.

اما اگر همان وقت که استکان را برداشت و می خواهد پرت کند به او بگویید: بارك الله ماشاء الله، استکان را به من بده، می خواهد استکان را به خودم بدهد، به تدریج بچه نرم می شود و استکان را به راحتی از دست او می گیرید و کار زشت هم نمی کند، دست و پای بی خود هم نمی زند، گریه هم نمی کند و هم شما و هم خودش را اذیت نمی کند.

ص: 183

که از اولیای خدا شد.

راه و رسم ائمه علیهم السلام همین است. اگر در محله شما یک جوان فاسد باشد او را با مدارا کردن اصلاح کنید، خشونت و تندی فایده ندارد. اگر با چند کلمه او را نصحیت کنید که این کارها عاقبت ندارد، خودت را بیچاره میکنی، بد نام می شوی، مردم برای تو ارزش قائل نیستند، این راهی که تو داری می روی بیماری، بدبختی، بی چارگی دارد، حواست را جمع کن که اگر یک نگاه به ناموس مردم کردی بدان که یک خاری هم در پای تو فرو می رود.

جوان را این گونه نصیحت کن، تا این که اصلاح بشود و متنبه و بیدار گردد.

ملاحظه کنید هر دو چگونه رفتار می کنند؟ کنیز حضرت با امام علیه السلام چگونه رفتار می کند و رفتار امام علیه السلام چگونه است؟ هر دو طرف قضیه مهم است. خصوصا کسی که بزرگ خانواده است باید تألیف قلوب کند؛ فرزندان، نوادگان، دامادها، عروس ها، دخترها و پسرها را نگاه دارد، نه این که این ها را با بد ذوقی، بد اخلاقی، تنگ دستی و بخل از خودش سیر بکند.

این کار زشت و غلطی است، هم اکنون که چشم تان باز است به آن ها کمک کنید، نه این که در آخر کار یک مرتبه بیایند و بخورند و فحش دهند. به تدریج به آنان کمک کنید تا بخورند و دستتان را ببوسند و برای شما دعا بکنند و بگویند: خدا سایه آقا جان را از سر ما کم نکند.

سپس حضرت فرمودند:

واستصلاحهم؛

در صدد باشید که مردم را در راه اصلاح بیندازید.

یعنی اعم از فرزندانتان یا دیگران، اگر دیدید کسی دارد راه خطا می رود، با زبان او را اصلاح کنید و به طرف صلاح سوقش بدهید، نگذارید منحرفتر بشود.

آن گاه حضرتش می فرمایند:

وشكر محسنهم؛

هر کس به شما یا به غیر شما احسان و خوبی کرد، از او تشکر کنید.

اگر کسی یک تومان برای فقیر داد از او تشکر کنید، اگر کمکی به خود شما کرد از او تشکر کنید.

این وظیفه انسان است که به انسان های نیکو کار دعا کند که این ها بمانند و در

ص: 186

جامعه زیاد بشوند، نه این که دماغشان را بسوزانید که اگر یک صد هزار تومان برای مؤسسه ای داد بگویید: آقا! صد هزار تومان که چیزی نیست، مگر چه کار کرده است، ده میلیون تومان پول دارد، صد هزار تومان از آن داده است!

اگر راست می گویی خودت ده هزار تومان بده!

این خیلی مسئله مهمی است که انسان از انسان های محسن و نیکوکار تشکر

کند و آنها را تشویق نماید تا بار مردم بیچاره برداشته شود و خسته نشوند.

رکن دوم ادای حقوق جامعه، اعم از جامعه کوچک؛ یعنی فامیل، یا جامعه بزرگ؛ یعنی حق عموم مردم که در درجه اول حق اشخاص باید رعایت بشود و در درجه دوم حق فامیل است که بزرگ ترین حق آن ها، صله رحم است که اگر گناه و معصیتی انجام نمی دهند انسان باید با آنان صله رحم کند، اما اگر اهل گناه و معصیت باشند و رفتن شما به نزد آنان شما را آلوده می کند، آن جا دیگر صله رحم معنا ندارد، آن جا که خدا ناراضی باشد، صله رحم چه فایده ای دارد و آن

جایی که خدا راضی باشد باید صله رحم کرد.

غیبت کند، تهمت بزند، مال مردم را غصب کند، در زمین غصبی نماز بخواند، دوباره گناهان از سر پیدا می شوند و تومار پاک شده در مرتبه آلوده می شود و سیاه می گردد.

خدوند متعال در سوره مائده می فرماید:

«فَمَنْ تَابَ مِنْ بَعْدِ ظُلْمِهِ وَأَصْلَحَ فَإِنَّ اللَّهَ يَتُوبُ عَلَيْهِ ».(1)

اگر بعد از توبه اصلاح بشوی آن توبه حائز اهمیت است، اما اگر اصلاح نشوی و همانی باشی که پیش تر بودی تفاوت مهمی نیست و توبه هم اثر آن چنانی را نخواهد داشت.

آیه سوم در سوره انعام است. خداوند متعال می فرماید:

«أَنَّهُ مَنْ عَمِلَ مِنْكُمْ سُوءًا بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَصْلَحَ فَأَنَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ » (2)

آن هایی که توبه کردند و بعد از توبه هم صالح اند و خودشان را اصلاح کردند؛ یعنی به گناه ادامه نمی دهند، خداوند اینان را می آمرزد.

اما آیه دیگر در سوره طه است، می فرماید:

«وَإِنِّي لَغَفَّارٌ لِمَنْ تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا ثُمَّ اهْتَدَى »(3)

کلمه «غفار» صیغه مبالغه است، در این عبارت چند تأکید است. عبارت «و إنی

القفار»؛ البته من می بخشم.

چه کسی را؟

آن کسی که توبه کند و عمل خوب انجام بدهد، اگر توبه کرد بعد عمل زشت

ص: 189

انجام داد، سر جای اولی خواهد بود و توبه او فایده ندارد.

حالا اگر انسان در این زمان به چنین توبه حقیقی موفق شد، آیه ای درباره او نازل شده است؛ آیه ای که می خوانم به مردمی که در آخرالزمان هستند، تفسير شده است؛ همان اصحاب حضرت مهدی علیه السلام که در زمان غیبت ایشان به سر می برند و قرآن کریم درباره آنان می فرماید:

«إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ»(1)

خدا با برخی معامله می کند که این ها مال شان را بدهند که اگر مال و جانشان را دادند خدا در مقابل به آن ها بهشت عنایت می کند؛ بهشت جاوید و همیشگی. قرآن بیان می کند که این ها چه کسانی هستند. این مؤمنانی که با خدا معامله می کنند کسانی هستند که به میدان های جنگ می روند، فعالیت می کنند و به خدا وفاداری می کنند، خدا هم به وعده ای که به آن ها داده وفا می کند که

و بشر المؤمنين ؛

و به مؤمنین مژده بده.

اگر در مقابل ناراحتی ها صبر کردند، خدا آن بهشت جاوید را به آنان می دهد. آن گاه می فرماید:

«التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاكِعُونَ السَّاجِدُونَ الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّاهُونَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ »(2)

این مؤمنینی که خدا با آنان معامله می کند چه کسانی هستند؟

کسانی هستند که در میدان های جنگ بودند و تائب هم هستند. این آیه را

ص: 190

درباره کسانی که در زمان حضرت ولی عصر علیه السلام از گناهانشان توبه حقیقی می کنند، تأويل کرده اند.

خداوند متعال در آخر آیه کسانی را که با خدا معامله کردند و توبه نمودند، چنین توصیف می کند که آنها سفرهایی برای جهاد في سبيل الله می روند، رکوع و سجود می کنند، امر به معروف و نهی از منکر مینمایند و حافظ حدود خدا هستند.

آن گاه می فرماید: به این مؤمنان مژده بده که خداوند با این ها معامله کرده است و بهترین پاداش ها را خدا به این ها عنایت می کند.

السلام على المعذب في قعر السجون، وظلم المطامير ذي الساق المرضوض، بحلق القيود؛

سلام ما بر آن امام بزرگواری که سال ها در گوشه زندان به سر بردند.

لازال ينتقل من سجن إلى سجن؛

پیوسته آقا را از این زندان به آن زندان می بردند و شکنجه های زندان ها را عوض می کردند.

اما من نمی دانم این زندان آخر چه زندان عجیبی بود که آقا موسی بن جعفر علیهما السلام فرمودند: خدا! مرا از این زندان نجات بده.

زندانی بود تاریک، شب از روز تمییز داده نمی شد.

وقتی آقا از این زندان آسوده شدند که چهار غلام وارد زندان شدند.

والجنازة المنادى عليها بذل الإستخفاف.

این جمله را معنا نمی کنم، همین قدر چهار غلام آمدند و بدن نازنین آقا را از زندان بیرون آوردند.

یا للعجب! چرا این بدن این قدر سنگین است، همین که عبا را کنار زدند دیدند هنوز غل و زنجیر به دست و پای نازنین

نسئلک باسمک العظيم الأعظم الأعز الأجل الأكرم یا اللہ یا رحمان یا رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلوبنا على دینک.

إلهي بمحمد و علي وفاطمة والحسن والحسين والتسعة المعصومين من ولد الحسين اغفر ذنوبنا، واستربهم عيوبنا، اشف بهم مرضانا، أيد بهم إمام زماننا وعجل في فرجه و ظهوره ...

ص: 192

ص: 194

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الحمد لله رب العالمين الذي من خشيته ترعد السماء وسكانها وترجف الأرض وعمارها، وتموج البحار ومن يسبح في غمراتها، وصلى الله على سيدنا أحمد وحبيبنا أبي القاسم محمد وعلى أهل بيته الطيبين الطاهرين المعصومين، ولعنة الله على أعدائهم ومخالفهيم أجمعين من الآن إلى قيام يوم الدين.

قال الله الحكيم في كتابه الكريم:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَخُونُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُوا أَمَانَاتِكُمْ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ »(1)

25

اگر توجه به این وظیفه مهم نبود خود ائمه علیهم السلام دستور نمی دادند که این وظیفه را انجام بدهیم. این وظیفه همان ادای امانت و امانتداری کردن است.

نخست روایتی را در این باره عرض کنم، آن گاه مطلب را - إن شاء الله - به خواست خداوند متعال شرح می دهم.

در کتاب «معجم أحاديث الإمام المهدي علیه السلام» و هم چنین در کتاب «اصول

کافی» چنین آمده است:

مردی از حسین شیبانی که از اصحاب امام صادق علیه السلام است نقل می کند که او خدمت امام صادق علیه السلام شرف یاب می شود و می گوید: به آن حضرت عرض کردم:

رجل من مواليک يستحل مال بني أمية و دمائهم؛

آقا! مردی از شیعیان شما می گوید: من مال بنی امیه را اگر بردارم حلال است، اگر خون بنی امیه را هم بریزم حلال است.

روشن است که بنی امیه سر سخت ترین دشمنان خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام بودند، راوی می گوید: آقا! این مرد می گوید: مال و خون بنی امیه پیش ما حلال است. این سخن درست است و امانتی از آن ها نزد من است و من امانت را پس نمی دهم؟

حضرت فرمودند:

أدوا الأمانات إلى أهلها وإن كانوا مجوسيا، فإن ذلك لا يكون حتى يقوم قائمنا أهل البيت علیهم السلام فيحل و يحرم؛ (1)

ص: 196

به او بگو: جائز نیست مال مردم را بگیری، گرچه مال مجوسی باشد، حق نداری آن را برداری، این کار انجام نمی گیرد و جایز نیست مگر در زمانی که مهدی ما ظهور کند، آن زمان او می داند که چه مالی حلال است و چه مالی حرام، چه مالی را باید بگیرد و چه مالی را نباید بگیرد، اما تا مادامی که مهدعلى

ما نیامده است نباید در امانت های مردم خیانت کرد. این روایت خیلی صریح و زیبا وظیفه ما را بیان می کند. امانتی را که مردم پیش ما دارند؛ چه امانت مالی، عرضی و ناموسی باشد و چه آبرو و اسرار آن ها، خیانت نکنیم. این وظیفه ماست.

حرمة مال المسلم كحرمة دمه؛(1)

احترام مال مسلمانان همانند احترام خون مسلمان هاست.

هر کس به مکتب پیامبر اکرم و ائمه اطهار علیهم السلام وابسته است باید مال، جان، عرض، آبرو، شرف و اسرار مردم را حفظ کند. شما در طول تاریخ در زندگی پیامبر اکرم و ائمه اطهار علیهم السلام نمی توانید یک مورد پیدا کنید که اینها به مال یا ناموس یا عرض یا خون و یا اسرار مردم خیانت کرده باشند حتی در میدان های جنگ.

البته ما در اسلام به هیچ عنوان جنگ و خونریزی ابتدایی نداریم؛ بلکه اگر دشمن به مسلمانان هجوم می آوردند، مسلمانان از خودشان دفاع می کردند. از این رو حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمودند:

مادامی که دشمن جنگ را آغاز نکرده شما حق ندارید جنگ آغاز کنید.(2)

روشن است که حضرت سید الشهداء اعلیه السلام در میدان کربلا در مقابل چه کسانی واقع شده بودند. اینان چه روحیاتی داشتند و چه کسانی بودند، اما امام حسین علیه السلام جنگ را آغاز نمی کنند، تا جایی که دشمنان شیعه در تاریخ کربلا نوشتند:

عمر سعد تیری به طرف امام حسین علیه السلام پرتاب کرد و گفت: همه در نزد امیر ابن زیاد شهادت بدهید که نخستین تیری که به طرف سپاه ابی عبدالله رها شد و جنگ شروع شد، تیر عمر سعد بود(!!)

ص: 198

آری، شروع کننده جنگ آنها بودند.

در مکتب پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم و در مکتب شیعه به هیچ عنوان هجوم به جان، مال، عرض و آبرو و شرف مردم جایز نبوده و ائمه اطهار علیهم السلام چنین عملی را انجام نمی دادند؛ یعنی آن بزرگواران امانت های مردم را آن طور که باید و شاید نگه داری می کردند و دست به سوی آن دراز نمی کردند.

گونه است. علی ابن ابی طالب علیهما السلام این گونه امانت دار مال مردم بودند و بیت المال را حفظ می کردند که کسی نتوانست مثل آن حضرت حفظ کند.

خدا می داند که این خیلی مطلب مهم است که نویسنده مسیحی بنویسد، سنی ها بنویسند که وقتی یک ظرف عسل برای بیت المال خدمت امیرالمؤمنین علیه السلام می آورند، یکی از دختر بچه های کوچک انگشت توی این عسل می گذارد، تا امیرالمؤمنین علیه السلام می بیند بچه، در این عسل انگشت کرد، مچ او را گرفته و انگشت او را لب ظرف کشیدند و تمام عسل را پاک کردند و فرمودند: بابا! چرا دست به این عسل ها زدی؟

گفت: بابا! برای ما هدیه آورده بودند. می خواستم اندکی بخورم.

فرمودند: نه بابا، این عسل مال بیت المال است، بیت المال را باید برای صاحبانش حفظ کنم، اگر برای ما سهمی در این بیت المال گذاشتند آن وقت تو از آن عسل بخور.

ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا؟ مسلمان واقعی علی بن ابی طالب علیه السلام است، این هم برنامه آن بزرگوار است.

بنا بر این، وظیفه ما در آخر الزمان این است که امانت هایی که از مردم به ما

سپرده شده است طبق سفارش امام علیه السلام حفظ کنیم.

البته بحث در این مورد بسیار است و ما وارد ریز مطالب نمی شویم، اما «تو

خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل»، که ما چه کسی هستیم؟

با مال مردم و آبرو و شرف آنان چه کار می کنیم؟!

خدایا! به تمام مقربان درگاهت سوگند! دست ما را به خون و مال مردم آلوده مکن!

ص: 200

خیلی مسئله مهمی است، این کار آن قدر در قیامت گرفتاری دارد که حساب ندارد.

پس یکی از امانت های الهی، نعمت های خدا است؛ انسان نعمت های خدا را باید در راه خدا صرف کند.

البته در این باره مثال های بیشتری می توان مطرح کرد. برای نمونه اگر خانمی کچل بود چه کار می کرد؟ به هر قیمتی بود کلاه گیسی تهیه می کرد و سال ها از آن استفاده می کرد که از سرش نیفتد و کچلی او پیدا نشود. حالا که خداوند به او مو و زینت سر داده، آیا سزاوار است آنها را به نامحرمان نشان بدهد؟ این موی سر امانت خدا است؟ چرا انسان این امانت را در راه غیر خدا مصرف بکند؟

هم چنین است نعمت های دیگری که خدا به انسان داده است. چرا انسان گناه بکند؟

فرزند، نعمت الهی است؛ خانمی که فرزند ندارد بیچاره چه قدر زجر می کشد. خدایا! به حق امیرالمؤمنین علیه السلام به آن خانم هایی که فرزند ندارند، فرزند عنایت کن!

حالا اگر خانمی توان بچه دار شدن را داشته باشد و رحم او آماده پرورش کودکان عالی و پاکیزه باشد، اگر باردار شد، آیا شکر نعمت خدا و امانت داری از نعمت او، این است که جنین سه ماهه را سقط بکند و انسان کشی بنماید و با دست خود فرزند خود را به قتل برساند. آیا این خیانت در امانت خدا نیست؟

البته ما درباره امانت و امانت داری روایات بسیاری داریم، از جمله امام

امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند:

رأس الإسلام الأمانة؛(1)

رأس اسلام امانت داری است.

ص: 203

در روایت دیگر آمده است که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:

لا إيمان لمن لا أمانة له؛(1)

ایمان ندارد کسی که امانت دار نباشد؛ (به خصوص به امانت های خدا).

راستی این خیلی حرف است. اگر فرزند انسان زیر دست خودش کتک

بخورد، دیگر مردم او را نمی زنند که در مثال ها آمده است:

من لم يؤدبه الأبوان يؤدبه الزمان؛

بچه ای را که پدر و مادرش ادبش نکنند، روزگار ادبش می کند.

آری، یکی از امانت های الهی فرزندان ما هستند، پدر و مادر باید مسائل دینی را به فرزندانشان یاد بدهند، در غیر این صورت اگر بعد از 15 سال بفهمد غسلی که انجام داده اشتباه بوده، همه نمازها را باید قضا نماید، بعد می تواند به پدر و مادرش بگوید: شما مقصر هستید، شما درباره من کوتاهی کردید و مسائل شرعی را به من یاد ندادید.

البته درباره این امانت الهی سخن بسیار است، ولی به همین مقدار بسنده میکنم.

برای مثال اگر رئیس اداره ای را برای جایی نصب کردند و حال آن که در میان مردم آن شهر، آدم لایق تر از این شخص بوده که این پست را به او بسپارند؛ به خدا، رسول و مؤمنان خیانت کرده اند.

این خیلی مطلب است، اباذری که از تمام اصحاب رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم صادق تر و امین تر است به پیامبر عرض می کند:

یا رسول الله! ألا تستعملني؟

حکومت جایی را به من نمی دهی؟

فرمودند: نه

گفت: چرا؟

فرمودند:

يا أباذر! إنك ضعيف، و إنها أمانة وإنها يوم القيامة خزي و ندامة؛(1)

اباذر! تو فرد ضعیفی، تو توان اداره پستی را نداری و پست ها امانت خدا هستند. اگر من مقامی به تو که ضعیف هستی بدهم در روز قیامت خجالت می کشم و پشیمان می شوم.

آری، پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید: این پست و مقام امانت است، نمی شود دست هر کس داد و در اختیار هر کسی قرار داد، حساب دارد.

اما اگر من به شما عرض کردم: من این آقا را قبول دارم و این آقا سر کار شما بیاید، باید بایستم و جواب بدهم که این آقا چه کار انجام داده و چه کار انجام نداده، حسابش را باید به شما پس بدهم، همین طور نیست که گفتم و رفتم و خلاص شد.

ص: 206

من این مطلب را از باب عذر خواهی دارم عرض می کنم. البته تذکری است که می خواهم بیان کنم، در عین حال عذر خواهی است. این اتفاق مکرر اتفاق افتاده است. از جمله در این ماه رمضان که برخی از آقایان دفترچه ها و قبض های کمک به مساجد را نزد من آوردند و گفتند: شما پای این قبض ها را امضا کنید تا ما به مردم بدهیم و پول بگیریم.

وقتی امضا کردم وظیفه شرعی من این است که در پی آن ها باشم ببینم این پول را در آن جایی که باید مصرف بشود، مصرف شد یا نشد. من توان چنین کاری را ندارم. بنا بر این دلیلی هم ندارد آنها را امضا کنم. کسی که توان این کار را دارد امضا کند، من وقت و فرصت این کار را ندارم، مرا معاف کنید.

البته در بین مردم هم بالاخره افراد چیز فهم خیلی وجود دارد، قبول می کنند. اگر من با این لباس و با این عمامه کوچک ترین راهنمایی را به شما کردم که از این راه بروید و از این راه نروید، این کار را انجام بدهید و آن کار را انجام ندهید، من مسئول هستم باید در روز قیامت بایستم و جواب بدهم و حساب پس بدهم که چه طور شد، چه طور نشد؛ چرا که اینها، امانت های الهی هستند و در امانت های الهی نمی شود خیانت کرد.

اگر توان داری از امانت خدا نگه داری کن وگرنه برو کنار.

ممکن است برخی گویند: چرا شما این پست و مقام را قبول نمی کنید؟

بسیار خوب، جوابش همین است که عرض کردم که به حضرت عباس علیه السلام و هر کسی که قبول داری! ما توان این کار را نداریم. پس یک بار سنگین به گردن خودمان بار نمی کنیم. خوش به حال کسانی که می توانند از عهده مسئولیت کا برآیند و پست و مقام انتخاب کنند. چه کسی با آن ها مخالف است؟

ص: 207

به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم کردم؟ چرا من از این پستی که پیامبر به من داد سوء استفاده کردم؟ خیلی ناراحت شد. به مدینه بازگشت، وارد مسجد شد.

هم اکنون در مسجد پیامبر ستون معروفی به نام «استطوانة التوبة» یا «اسطوانة ابولبابة»؛ (ستون توبه یا ستون ابولبابه) وجود دارد. این ستون کنار قبر و ضریح پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم قرار دارد.

ابو لبابه خود را با ریسمان محکم به این ستون بست و گفت: به خدا سوگند! خودم را از این ستون آزاد نمی کنم، مگر این که اطلاع پیدا کنم که توبه ام قبول شده است.

آن گاه شروع به گریه کرد. در شبانه روز فقط موقع نماز می آمدند و ریسمان را از او باز می کردند، می رفت نمازش را می خواند و دوباره او را به این ستون می بستند.

می گویند: این جریان سه روز طول کشید تا این که جبرئیل بر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم نازل شد و عرض کرد:

یا رسول الله! «وَآخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ خَلَطُوا عَمَلًا صَالِحًا وَآخَرَ سَيِّئًا عَسَى اللَّهُ أَنْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ» ؛(1)

ای رسول خدا! برخی از مؤمنان (ابولبابه) از روی اشتباه کار زشتی کرده

است، ما توبه او را قبول کردیم.

ابولبابه را از نزول این آیه با خبر کردند، ابولبابه گفت: من خودم را از این ستون باز نمی کنم مگر شخص پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم تشریف بیاورند و مرا از این ستون باز کنند.

ص: 209

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم تشریف آوردند، ابولبابه گفت: اجازه بدهید من تمام اموالم را صدقه بدهم؟!

فرمودند: نه

گفت: نصف اموالم را؟

فرمودند: نه، یک سوم از مال خود را صدقه بده و دو ثلث دیگر آن را برای زن و فرزندانت بگذار.

ابولبابه یک سوم از دارایی خود را در راه خدا صدقه داد، برای این که توبه اش قبول شده است.

آری، گاهی پست و مقامی دست انسان قرار می گیرد و در یک لحظه خودش را جهنمی می کند. اگر یک ذره پای او کج برود دیگر خلاص است.

این مقام هایی که گاهی دست شما مردم است بدانید امانت الهی است، خیلی باید ملاحظه کنید و حواستان جمع باشد.

مؤمنی چند سال پیش یک کاسه کوچکی برای ما شله زرد آورده بود، ما صاحب این کاسه را نمی شناسیم، هر چه هم سؤال کردیم، این کاسه مال کیست، نتوانستیم صاحب آن را پیدا کنیم.

خدا می داند در این چند سال خانواده ما چه قدر ناراحت شده است - خدا به حق امیرالمؤمنین علیه السلام چنین خانم هایی را در جامعه ما زیاد بکند - از این کاسه نگه داری می کند که یک وقت بچه ها آن را نشکنند، سالی یک دفعه می آورند و پاک می کنند که دست کسی به این کاسه نخورد.

وقتی حواس یک خانم در خانه این قدر جمع یک کاسه امانتی باشد؛ آن وقت پست و مقامی که با جامعه و عده ای انسان های ضعیف، فقیر و بی چاره ارتباط

ص: 210

دارد، چه قدر باید این امانت حفظ بشود و حواس او جمع باشد؟

آری، حواس خود را جمع کنید؛ چرا که کلید جهنم پر شال خیلی از ما قرار دارد، مواظب باشید که با دست در جهنم را به روی خود باز نکنید.

داشته است که دست او را سیاه کرده است.

زبان بریده به کنجی نشسته صم بكم *** به بود از زبان که باشد اندر حکم

آری، حواس خود را جمع کنید! احکام خدا امانت های الهی هستند.

«لَا تَخُونُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُوا أَمَانَاتِكُمْ»؛(1)

در امانت های خدا، پیامبر و امانت های خود خیانت نکنید.

در روایتی آمده است که از امام علیه السلام می پرسند: منظور از «امانت های خود» چیست؟ فرمودند:

ولايتنا أهل البيت؛(2)

امانتی که به دست شما سپرده شده، ولایت ما اهل بیت علیهم السلام است.

راستی این امانت را در چه زمانی به دست ما سپرده اند؟

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:

به راستی من دو چیز در میان شما باقی می گذارم: قرآن و اهل بیت

خودم را.

اهل بیت و ولایت آن بزرگواران، امانت خدا در دست ما مردم هستند، نباید به اهل بیت امام زمان علیه السلام امام حسين علیه السلام و ائمه اطهار علیهم السلام خیانت کرد.

«وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ »(1)

آری، مؤمنان چه امانت خدا باشد چه امانت مردم در آن خیانت نمی کنند. در آیه نخست این سوره مبارکه می فرماید:

«قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ »(2)

به راستی مؤمنان رستگار شدند.

رستگاری خدا مخصوص چنین کسانی است؟ انسان امانت دار رستگار است و فرد خائن رستگار نیست و پیروز نخواهد شد.

آقا فرمودند: ابا صلت! در خانه را ببند، من غریب این شهرم، نمی خواهم

کسی بالای سر من بیاید.

بنا بود میهمان عزیزی برای آقا برسد، می خواستند کسی مزاحم آن میهمان نباشد. فرمودند: در خانه را به رویم ببند، من در این جا غریبم.

بعد فرمودند: اباصلت! بیا فرش های حجره را برچین!

عرض کردم: آقا! چرا فرش ها را برچینم؟

چنان چه نقل شده فرمودند: می خواهم من هم مانند جد غریبم حسین روی زمین جان بدهم.

عرض کنیم: آقا جان! علی بن موسی الرضا! درست است که جدتان روی زمین جان دادند، اما روزگاری مانند روزگار جتان برای احدی پیدا نمی شود، برای این که ناموس شما در خانه تان بود، از این نظر که ناراحتی نداشتید.

اما جد مظلوم تان ابی عبدالله علیه السلام همین طور که روی خاک گرم کربلا افتاده بودند، سرشان را بلند کردند، یک نگاهی به خیمه ها کردند، دیدند لشکر به خیمه ها هجوم آوردند، صدا زدند: ای مردم! من که هنوز زنده ام چرا تا من زنده ام به سوی خیمه های من می روید؟

این جا بود که عمر سعد گریه کرد و صدا زد: لشکر! برگردید اول کار حسین را تمام کنید.

این همان وقتی بود که شمر وارد گودال قتلگاه شد و نشست روی سینه آقای اما زینب علیها السلام دارد این منظره را می بیند، یک مرتبه شمر بلند شد، سر نازنین آقا را بالای نیزه ..

نسئلک باسمک العظيم الأعظم الأعز الأجل الأكرم یا الله یا رحمان یا

ص: 215

رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلوبنا على دینک.

إلهي بمحمد و علي وفاطمة والحسن والحسين والتسعة المعصومين من ولد الحسين اغفربهم ذنوبنا، واستر بهم عيوبنا، واستربهم عيوبنا، إقض بهم حوائجنا، اكف بهم مهماتنا، اللهم اصلح بهم مفاسد أمورنا. اللهم أيد بهم إمام زماننا وانصره وانتصربه وعجل في فرجه وظهوره ...

ص: 216

ص: 218

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الحمدلله رب العالمين الذي يؤمن الخائفين، وينجي الصالحين ويرفع المستضعفين، ويضع المستکبرین، و يهلك ملوكة ويستخلف آخرین والصلاة والسلام على سيدنا أحمد وحبيبنا أبي القاسم محمد وعلى أهل بيته الطيبين الطاهرين المعصومين، ولعنة الله على أعدائهم ومخالفهيم أجمعين من الآن إلى قيام يوم الدين.

قال الله الحكيم في كتابه الكريم:

«وَلَمْ أَكُنْ بِدُعَائِكَ رَبِّ شَقِيًّا *وَإِنِّي خِفْتُ الْمَوَالِيَ مِنْ وَرَائِي وَكَانَتِ امْرَأَتِي عَاقِرًا »(1)

26

شده که در موقع اجابت دعا، دعا کنیم که خداوند فرج امام زمان علیه السلام را نزدیک بفرماید.

نخست روایتی در این زمینه عرض می کنم. آن گاه مقدمه ای درباره دعا عرض خواهم کرد، سپس فوایدی را که دعا برای امام زمان علیه السلام در زندگی ما دارد، بیان کرده و سخنم را خاتمه خواهم داد.

در این زمینه که ما باید در این زمان درباره فرج حضرت امام مهدی علیه السلام دعا کنیم، روایتی از حضرت امام عسکری علیه السلام نقل شده است. این روایت در کتاب های متعددی از جمله در کتاب «بشاره الإسلام» و کتاب «معجم أحاديث الإمام المهدي » و کتاب های دیگری که در این زمینه نگاشته شده، آمده است. امام عسکری علیه السلام می فرمایند:

والله ليغيب غيبة لاينجو فيها من الهلكة إلا من يثبته الله على القول بإمامته ووقته للدعاء بتعجيل فرجه؛(1)

به خدا سوگند! در آینده غیبتی (غیبت امام زمان علیه السلام) رخ خواهد داد که هلاکت عجیبی برای مردم پیش می آید و از این هلاکت کسی نجات پیدا نمی کنند مگر کسی که بر امامت امام زمان ثابت باشد و برای تعجیل در فرج امام زمان دعا کند.

بنابر این معلوم می شود که در زمان غیبت برای ما مسائل و مشکلات هلاک کننده و خطرناکی به وجود می آید که راه نجات از این هلاکت ها دعا در تعجيل فرج امام زمان علیه السلام است که خدا فرج آن حضرت را زودتر برساند.

ص: 220

مراتب از نمازهای مستحب بیشتر است.

سوم این که قنوت نماز در وسط نماز قرار دارد، بعد از آن که انسان خداوند را ستایش کرده می گوید: «إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ »(1) و دعاهای آن چنانی را در سوره حمد می خواند، آن گاه قنوت می گیرد و این دست های تضرع و گدایی را به سوی خدا بلند می کند؛ یعنی خدایا! ما که خودمان چیزی نداریم، وجود ما به وجود تو و آن کسانی که ولی کارخانه تواند وابسته است، آن گاه در قنوت در بهترین حالات نماز، بهترین عمل این است که انسان برای فرج حضرت ولی عصر صلوات الله و سلامه عليه دعا کند.

آری، این عمل را برای خودتان کار لازمی بدانید که حتما این عمل را در قنوت نماز انجام بدهید و تمرین کنید و یاد بگیرید و بگویید: «اللهم عجل في فرج مولانا صاحب الزمان. اللهم عجل في فرجه و ظهوره».

احمد آبادی رحمة الله است. ایشان از برجسته ترین علمای خدمتگزار به ساحت مقدس حضرت ولی عصر علیه السلام در قرن معاصر ما بوده اند. ایشان مرد عجیبی بوده و نوشته های زیادی درباره امام زمان علیه السلام دارند.

ایشان در زمان خود منبری که درباره امام زمان علیه السلام نبود نمی رفتند، هر جلسه ای که داشتند، هر منبری که می رفتند و هر درسی که می گفتند درباره امام زمان علیه السلام بود.

ایشان انسان بسیار فوق العاده ای بودند. ایشان تصمیم می گیرند که چنین کتابی بنویسند. در خواب امام زمان علیه السلام را می بینند که به او می فرمایند:

این کتاب را بنویس و به عربی هم بنویس.

این کتاب، اثر بسیار عجیبی در روح انسان می گذارد. البته این کتاب به زبان فارسی نیز ترجمه شده است.

کوتاه سخن این که من این کتاب بیش از 1200 صفحه ای را از دیروز تا امروز صبح مطالعه کردم. اینک می خواهم نتیجه و چکیده آن را برای شما بیان کنم که ایشان چه نوشته اند و این ده مطلبی که می گویم خلاصه ای از آن 1200 صفحه کتاب است.

گشایش در زندگی است.

یعنی اگر شما برای فرج و گشایش کار امام زمان علیه السلام دعا کردید، خداوند این دعا را در زندگی شما مستجاب و در زندگی تان گشایش پیدا می شود.

به خود امام زمان علیه السلام سوگند! من از کسانی هستم که این مطلب را تجربه کرده ام و امکان ندارد که در دو نمازی که می خوانم در یکی از آنها برای امام زمان علیه السلام و تعجیل در فرج آن حضرت دعا نکنم. در نماز صبح مرتب به امام زمان علیه السلام دعا می کنم، در نماز ظهر و عصر، مغرب و عشا، یا در هر دو نماز، یا حد اقل در یک نماز به امام زمان علیه السلام دعا می کنم و اثر آن را دیده و تجربه کرده ام. در زندگی من مشکلی نیست و در کارهایم گشایش وجود دارد و از هر طرف که می روم به بن بستی گیر نمی کنم.

شما این عمل را تجربه کنید، اگر به زبان عربی نمی توانید دعا کنید به زبان فارسی می توانید دعا کنید، ایرادی ندارد می توانید این گونه دعا کنید: «خدایا! فرج امام زمان را برسان».

این فایده، تجربه شده است. من روایت کوتاهی در این زمینه می خوانم.

امام زمان علیه السلام می فرمایند:

وأكثروا الدعاء بتعجيل الفرج فإن ذلك فرجكم؛(1)

در تعجیل فرج امام زمان بسیار دعا کنید، برای این که در این دعا برای خود شما هم گشایش خواهد بود.

آری، خود شما هم در زندگی آسودگی و راحتی خواهید یافت، هر جا گیر

ص: 225

می کنید دست به دامان این خانواده بشوید. شما که به این اداره ها می روید اگر به مشکلی برخوردید، من کار ساده ای به شما یاد می دهم که اگر با ایمان و اعتقاد آن را انجام بدهید، اثرش را می بییند. اگر با دشمنی، یا کار مشکلی رو به رو شده اید، اگر گرهی در کارتان خورده که باز نمی شود، پشت سر هم تسبیحات حضرت فاطمه زهرا علیهما السلام را بگویید که 34 مرتبه «الله اکبر»، 33 مرتبه «الحمدلله»، 33 مرتبه «سبحان الله»، تا تمام شود، دوباره بگویید، پشت سرهم، فوری کارتان اصلاح می شود که این عمل تجربه شده است.

این ها مسائل خیلی روشنی در زندگی است. عزیزم! راه و کار در خانه این خانواده است و جایی دیگر خبری نیست، آخرش باید به همین جا برگردید.

مثل اهل بیت من مثل کشتی نوح است، کسی که به این کشتی سوار بشود نجات می یابد و کسی که بر آن سوار نشد غرق می شود.

آری، خودتان را به این کشتی و این ناو عظیم متصل کنید که خداوند در اختیارتان قرار داده است.

در حدیث دیگری آمده است:

إن الحسین مصباح الهدی و سفينة النجاة؛ (1)

به راستی حسین چراغ هدایت و کشتی نجات شما مردم است.

بنا بر این، در هر جا پای شما به هر سنگ و کلوخی گیر کرد به سراغ

امام حسين علیه السلام بروید تا کارهایتان اصلاح شود.

و باعث فزونی نعمت هاست.

شکر نعمت، نعمتت افزون كند *** كفر نعمت از کفت بیرون کند

اگر توسل شما به امام زمان علیه السلام مرتب باشد و به فرج آن حضرت دعا کنید ملاحظه خواهید کرد که نعمت ها پشت سر هم و خود به خود بدون این که شما متوجه بشوید فرو می ریزند. این مورد هم از مواردی است که تجربه شده است. از کسانی که این عمل را تجربه کرده خود بنده بودم. خداوند نعمت های فراوانی به ما عنایت فرموده است که یکی از سرمایه هایش همین دعا درباره فرج امام زمان علیه السلام است.

آن گاه ملاحظه خواهید کرد که یک دعای امام زمان علیه السلام درباره شما چه قدر مؤثر خواهد بود؟

من برای چهار نفر در روز قیامت شفاعت می کنم:

1. المكرم لذريتي؛

آن کسی که به فرزندان من اکرام و خوبی کند.

2. والقاضي لهم حوائجهم؛

کسی که حاجت فرزندان مرا بر طرف کند، اگر کاری دارند برایشان انجام

بدهد.

3. والساعي في أمورهم

کسی که در کار ذریة من کوشش کند.

یعنی اگر خانمی شوهر سید دارد، برای خاطر پیامبر کو شش کند که زندگی او را اداره نماید. اگر آقایی همسر علويه دارد، برای خاطر پیامبر کوشش کند که این سیده در خانه اش صدمه نخورد، اذیت نکشد و ناراحت نشود.

آقایانی که خانم سیده دارند کارشان اندکی مشکل و سخت است، از این نظر که باید خیلی به آنها احترام کنند، به شرطی که آنها نیز احترام پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را نگه دارند. اگر آن خانم ها احترام پیامبر را نگه داشتند شوهرانشان باید احترام آن ها را نگه دارند.

آری، محرم شدن نسبت به حضرت زهرا علیها السلام خیلی سرقفلی دارد که غیر از فرزندانشان یکی دیگر بتواند به آن ها نگاه کند. می گوید: من داماد شما هستم، من محرم شما هستم. این بار سنگینی است که خیلی باید رعایت کند که خدای نکرده بی احترامی به حضرت زهرا علیها السلام نشود.

ص: 231

4 - والمحب لهم بقلبه و لسانه؛(1)

کسی که با قلب و زبانش سادات و اولاد پیامبر را دوست بدارد.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید: من در روز رستاخیر از این چهار گروه شفاعت می کنم.

حالا کسی که به وجود مقدس امام زمان علیه السلام دعا می کند و با این کار دل پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم دل حضرت زهرا علیه السلام را خوشحال می کند البته به شفاعت رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم نیز نایل خواهد شد.

خرچنگ و گوشت یابوی آن جا را دوست ندارد و بعضی از غذاهایشان که این می گوید نجس است، احتیاط می کند، نمی خورد، وقتی بیمار می شود ناتوان خواهد شد.

به هر حال، روزی تنگ به فقر و غنا بستگی ندارد، بلکه ممکن است هم فقير گرفتار آن شود و هم غنی.

اگر انسان به امام زمان علیه السلام دعا کرد اثر این دعا وسعت روزی او خواهد بود.

هم او را نمی شناسید، گمنام است. آن گاه با یکی از یابن الحسن» گفتن های همان آدم گمنام، بلاها از جامعه شما بر طرف می شود.

امکان ندارد شما در جایی دعا بکنید و خدا دعای شما را مستجاب نکند، نهایت این است که آن جایی که صلاح باشد همان که شما می خواهید به شما عطا می کند و آن جایی که صلاح نباشد عوض آن را چیز دیگری به شما عطا می نماید.

برای نمونه، شما بچه ندارید، از خدا بچه می خواهید، مصلحت نیست که شما بچه دار شوید، چه بسا بچه ای برای شما متولد شود که موجب شر دنيا و آخرت شما گردد، ولی شما دعا می کنید که خدا بچه ای برایتان عنایت کند و خدا هم نمی دهد، عوض آن خداوند عاقبت کار شما را ختم به خیر می کند؛ ذلیل نمی شوی، در بستر و رختخواب نمی افتی، زیر منت مردم نمی روی و..... به هر حال خداوند در یک جایی دیگر برای شما جبران می کند ؛ اگر در دنیا هم مستجاب نکرد و جبران ننمود در آخرت برای شما جبران می کند.

ما این مطلب را از آیه 186 سوره بقره بیان می کنیم. کار را برای ما روشن

می کند. چرا؟

برای این که خداوند هیچ شرط در کار نمی گذارد که اگر این طور باشد دعایتان را مستجاب می کنم و اگر این طور نباشد دعایتان را مستجاب نمی کنم، حتی خداوند در این مورد، مسلمان و کافر را یکی کرده می فرماید:

«وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ ».

الف و لام کلمه «الداع» برای استغراق است؛ یعنی هر کس دعا کند من دعای او را مستجاب می کنم.

به راستی خیلی مطلب است، هیچ شرطی قرار داده نشده که به این شرط دعا را مستجاب می کند و به این شرط دعا را مستجاب نمی کند.

ص: 235

به همین نحوی که عرض کردم؛ اگر در این مورد خداوند دعای شما را

مستجاب نکرد، عوض آن را در جای دیگر جبران می کند.

نازا بوده است حالا که پیر زن شده است به طریق اولی بچه دار نمی شود. زنهایی که عقیم هستند وقتی پیر می شوند دیگر بچه دار نمی شوند.

اما حضرت زکریا علیه السلام دعا می کند و می گوید: خدایا! پروردگارا! فرزندی به من عنایت کن که در خانه مرا باز کند، در خانه پیامبر نباید بسته بشود با این که زن من نازا است، اما من می ترسم مردم بعد از من در اثر نداشتن پیامبر گمراه شوند. خدایا! بچه ای به ما عنایت کن!

ملائکه به او مژده دادند که آقا! دعای تو مستجاب شده و فرزند دار می شوی. حضرت زکریا علیه السلام تعجب کرد و گفت: آیا ما فرزند دار می شویم؟

همسر او بیشتر تعجب کرد و این پیر زن گفت: عجب! شوهر ما که از پا افتاده و پیر شده و من هم پیر زن هستم، ما بچه دار می شویم ؟!

گفتند: آری! برای خدا کاری ندارد، اگر خدا بخواهد برای او مهم نیست. شما بخواهید و از خدا مأيوس نشويد.

باید دعا کنیم و خدا هم دعای ما را قبول می کند.

در این آیات خداوند متعال از زبان حضرت ابراهیم علیه السلام یک جا می فرماید:

«رَبِّي لَسَمِيعُ الدُّعَاءِ »(1)

خدایا! تو دعای مرا می شنوی.

در جای دیگر می فرماید:

«رَبَّنَا وَتَقَبَّلْ دُعَاءِ »(2)

خدایا! دعای مرا بپذیر!

این مطالب خیلی مهم هستند. قرآن کریم در این جا می فرماید: ای حاجتمندان و کسانی که باید با دعا خودتان را نجات بدهید.

پیامبر خدا می فرمایند:

بهترین راه برای نجات دعا است و سلاح مؤمن، دعا است.(3)

زمزم به برکت دعای حضرت ابراهیم علیه السلام به وجود آمد.

وقتی حضرت ابراهیم علیه السلام بچه و مادر را در این جا گذاشتند، جبرئیل دستور داد که باید از این جا بروی.

ملاحظه می کنید که یک مرد غیرتمند و با ایمان برای خدا، زن و بچه اش را که دوست میدارد در وسط بیابان تک و تنها بدون غذا، آب و وسیله رها می کند. خیلی سخت است، فقط یک مادر با یک دست لباس و یک بچه با یک دست لباس، والسلام.

جبرئیل گفت: باید بروی.

حالا حضرت ابراهیم علیه السلام چه کند؟ عواطف انسانی از یک طرف، اطاعت از فرمان خدا از طرف دیگر، این جا اطاعت از فرمان حق به عواطف ابراهیم علیه السلام سبقت گرفت و گفت: زن و بچه را باید بگذارم و بروم.

روی کوه مروه آمد، از بالای کوه نگاه کرد، دید همین جا که الآن کعبه است، این زن و بچه تک و تنها هستند و هیچ کس نیست. دلش شکست و منقلب شد، گریه کرد و عرضه داشت: «ربنا».

این جا همان جاست که همه کارها درست می شود و تا الآن هم درست شده است. تمام این افتخار عجیب کعبه که الآن هم با این اوضاع دارد، در اثر دعای حضرت ابراهیم بالا است که عرضه داشت:

«رَبَّنَا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِي بِوَادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُوا الصَّلَاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ وَارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ »(1)

ص: 239

خدایا! من نمی دانم! من زن و بچه ام را به تو سپردم و رفتم. خدایا! قلب مردم را به زن و بچه من مهربان کن که این ها در این جا تنها نمانند.

آری، از آن زمان تا کنون مردم عاشقانه، شيدا و مشتاق به سوی کعبه رهسپارند. ملاحظه کنید که اگر کسی نتواند به مکه برود چه حالی پیدا می کند. این اثر دعای حضرت ابراهیم علیه السلام است که گفت:

«وَارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَرَاتِ»؛

خدایا! قلب مردم را با این ها مهربان كن! این جا پایگاه نماز باشد و از هر غذایی که در عالم است به این ها برسان (تا الآن هر چه در گوشه و کنار دنیا باشد در مکه نیز وجود دارد).

برادران عزیز! من از گوشه و کنار می بینم که اشک در چشم هایتان حلقه زده است. جوان ها و کسانی که در کسب و کارتان مشکل دارید از زندگی نترسید و زن و بچه تان را به خدا بسپارید و واهمه و ترس نداشته باشید. خدا نگاهتان می دارد و مواظب شماست و خدا شما را تنها نمی گذارد که

«أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي»(1)

در دعایی می خوانیم

يا من يعلم أنين (2)الوحوش في الفلوات ...

خدایا! تو کسی هستی که صدای حیوانات را در بیابان ها می شنوی و جوابشان را می دهی، به آنها غذا می دهی و از فتنه ها حفظ می کنی. خدایا! تو کسی هستی که صدای ماهیان دریا را می شنوی و برای آنها غذا می رسانی چگونه ممکن است ما را فراموش کنی؟

ص: 240

ص: 242

ص: 244

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الحمد لله رب العالمين الذي من خشيته ترعد السماء وسكانها وترجف الأرض وعمارها، وتموج البحار ومن يسبح في غمراتها.

وصلى الله على سيدنا أحمد وحبيبنا أبي القاسم محمد وعلى أهل بيته الطيبين الطاهرين المعصومين، ولعنة الله على أعدائهم ومخالفهيم أجمعين من الآن إلى قيام يوم الدين .

قال الله الحكيم في كتابه الكريم :

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا قِيلَ لَكُمْ تَفَسَّحُوا فِي الْمَجَالِسِ فَافْسَحُوا يَفْسَحِ اللَّهُ لَكُمْ وَإِذَا قِيلَ انْشُزُوا فَانْشُزُوا يَرْفَعِ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَالَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ »(1)

27

بحث لازم، مهم و ارزشمندی است و هر کس می تواند در زندگی خود به این وظیفه به خوبی عمل کند و به نتایج عالی و پاکیزهای برسد.

بیست و هفتمین وظیفه ما در این زمان که از روایات اهل بیت علیهم السلام استفاده می شود، این است که ما مردم را به سوی معارف اسلامی و مسئله امام زمان صلوات الله و سلامه علبه دعوت کنیم و آنها را با قلم، زبان و راه های دیگری که برای ما امکان دارد، متوجه این امور کنیم.

یعنی وظیفه هر مسلمانی، در هر لباس و شغل و مقامی که باشد این است که دست افراد گم گشته، منحرف، بی چاره و جاهل را بگیرد و از گرداب هلاکت و انحراف نجات بدهد؛ به هر نحوی که بتواند که در درجه اول با زبان، آن گاه با قلم و راه های دیگر.

چند روز پیش آقایی در حال و هوای خودش با من حرف می زد، سخنان عجیب او در من اثر گذاشت و مرا تحت تأثیر قرار داد. او به کتابخانه(1) ما آمد تا مسئله ای بپرسد، در ضمن مسئله، جمله ای را گفت که شاید اثر عجیبی که در من گذاشت به خاطر این بود که خالصانه و مخلصانه این حرف را زد و گفت: حاج آقا! کاری که برای امام زمان علیه السلام از دست ما ساخته است این است که بعضی از افراد را که از وادی معرفت ولی عصر علیه السلام دور هستند، میهمانشان کنیم و به مسجد جمکران ببریم و با امام زمان علیه السلام آشنا سازیم.

سخن او عجيب مرا تحت تأثیر قرار داد که یک انسان به حسب ظاهر بی سواد و بی اطلاعی که پیداست خبری هم از جایی ندارد، این امر را چندان وظیفه خود

ص: 246

می داند که یک آدم جاهل، منحرف و گمراه بی خبر را با امام زمان علیه السلام آشنا کند گرچه در این حد که هزینه او را به عنوان میهمان بپردازد و به مسجد جمکران ببرد. این خیلی روحیه باز و قلب صاف و پاکی می خواهد.

اکنون چند روایت می خوانم که از نظر من خیلی تازه است، قطعا برای شما

نیز تازه تر خواهد بود، در آن صورت جوان، پیر، خانم و آقایی که در این مجلس حضور دارد خودش می فهمد که وظیفه دارد که به هر اندازه ای که می تواند مردم را با معارف اسلامی، با اميرالمؤمنين علیه السلام، با امام زمان علیه السلام و امور مربوطه به آن حضرت آشنا کند.

اهل بیت علیهم السلام و دین خدا سرانجام این مرد بزرگ را اعدام کرده و به شهادت می رسانند و همین طور شهید ثانی و دیگر عالمان.

کتاب «شهداء الفضيله» که آیت الله آقای امینی رحمة الله نوشته اند شاهد بزرگی در این گفتار است. ببینید ما چه قدر عالم شهید داشته ایم که اینها فقط و فقط در راه عقیده و اعتقادشان کشته شدند و جانشان را از دست دادند و خداوند نیز برای آنان جبران کرد.

اصلا آقایان بنشینند و محاسبه کنند که مگر ایشان در تمام عمر در هر روز چه قدر مطلب نوشته که این قدر شده است. ایشان حدود یک میلیون و نیم سطر کتاب نوشته اند.

برخی با عمر ایشان محاسبه کرده اند که تقریبا در هر روز 52 سطر مطلب علمی نوشته اند که همه آنها به معارف اسلامی، دفاع از اهل بیت علیهم السلام و زنده نگه داشتن مکتب این خاندان بزرگ مربوط است.

به حق حق سوگند! خدمتی که علامه مجلسی رحمة الله به عالم اسلام و تشیع کرده؛ احدی نکرده است و این انسان بزرگ دومی ندارد.

اینان چه کسانی هستند؟ و در نزد خداوند متعال چه مقامی دارند؟

اینک متن روایتی را می خوانم که روشن شود که اینان چه کسانی هستند و ما می توانیم بگوییم با این وضع، ما هنوز علامه مجلسى رحمة الله را نشناخته ایم و بعید است به این زودی آن بزرگوار را بشناسیم.

آری، در آن جامعه هر کسی چیزی می گوید، هر کسی عقیده ای دارد، آن زمان، همین آخرالزمان ما و زمان غیبت حضرت ولی عصر علیه السلام است. زمان هرج و مرج که هیچ چیزی مفید نیست مگر انس به این کتاب ها.

این دستور نوشتن است که به ما می دهند، کتاب بنویسید، مطالب را در آخر الزمان برای مردم بگویید. در این زمان، هم نوشتن و هم گفتن برای همه افراد لازم است. یعنی در زمان هرج و مرج، غیبت و تحیر که همه سرگردان اند مردم را با زبان و با نوشته هدایت کنید. اگر می توانید یک سطر هم در کتابچه هایتان درباره امام زمان علیه السلام و مطالب دیگر بنویسید که بعد فرزندانتان بخوانند و همان هم مؤثر خواهد بود. لزوم ندارد کتاب بنویسید، یک سطر هم در یک کتابچه و در یک تقویم جیبی بنویسید، همین کافی است.

اینک دقت کنید که بیان این نکته لازم است. ائمه اطهار علیهم السلام ما را از دو دسته ترسانده اند؛ یک دسته را به طور عموم و دسته دیگر را به طور خصوص. علمای ما نیز هم با دسته اول مبارزه کردند و هم با دسته دوم. در روایت آمده است:

بترسید از دشمنان شیطان صفتی که سر راه شما نشسته اند تا شما را گمراه کنند، علمای حق کسانی هستند که با این شیطان ها مبارزه کنند و نگذارند اعتقادات انحرافی در میان مردم راه پیدا کند.

ائمه علیهم السلام به طور خصوصی دستور داده اند که با این ها مبارزه کنید، این ها سر راه شما دام می گذارند، این را بدانید که دشمن علی بن ابی طالب علیهما السلام دشمن اسلام است.

دستوری نمی دادند. حق را نمی شود به خاطر چیزهای پوشالی دیگر از بین برد و پوشاند. حق باید گفته شود و به مردم برسد به هر طور که می خواهد باشد.

اکنون دقت کنید. من 13 روایت دیگر نیز در این زمینه می خوانم. به این نکته توجه کنید. این روایات در درجه نخست در شأن علمای بزرگی مانند علامه مجلسی هاست تا برسد به مرتبه پایین در شأن همین آقایی که گفتم، می گفت: این کار از من ساخته است که یک نفر را وعده بگیرم و به مسجد جمکران ببرم تا با امام زمان علیه السلام آشنا بشود، همه اینها در این ثواب ها شریک هستند.

اگر کسی تابلوی زیبایی درست کرد و روی آن نوشت:

ولاية علي بن أبي طالب حصني ومن دخل حصني أمن من عذابي.

این تابلو و این سخن الهی تا روز قیامت در میان مردم ماند، همه ثوابهایی

که در این روایات آمده است شامل حال او نیز می شود. چرا؟

برای این که او به اندازه خودش مردم را با معارف اسلامی و ولایت اهل بیت علیه السلام آشنا کرده است. همین وظیفه ما در این زمان است و اگر این وظیفه را انجام دادیم به چنین ثوابهایی خواهیم رسید.

این روایات را به ترتیب از چهارده معصوم علیهم السلام نقل می کنم. روایت نخست از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم، روایت دوم از امیرالمؤمنین علیه السلام، روایت سوم از فاطمه زهرا ن و روایت چهارم از امام حسن علیه السلام تا برسد به حضرت امام حسن عسکری علیه السلام.

أشد من يتم اليتيم الذي انقطع من أمه و أبيه يتم يتيم انقطع عن إمامه.

از همه يتيم ها يتيم تر که احسان به او ثواب زیاد دارد یتیمی است که از امام خودش دور شده باشد. یعنی ماها و شماها که از امام زمان دور شده ایم، يتیم هستیم، چون پدر واقعی ما ائمه علیهم السلام هستند؛ پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم در حدیثی فرمودند:

أنا وعلي أبوا هذه الأمة؛ (1)

من و علی پدر این امت هستیم.

به راستی وقتی بالای سر کسی امام نباشد، از یتیم هم يتیم تر است. حضرت در ادامه می فرمایند:

ولا يقدر على الوصول إليه؛

آن شخص که نتواند به امام خودش برسد (یعنی کسی که احکام دین خودش را نداند) یتیم است. آن گاه می فرمایند:

ألا فمن كان من شیعتنا عالما بعلومنا وهذا الجاهل بشريعتنا المنقطع عن مشاهدتنا يتيم في حجره، ألافمن هداه وأرشده وعلمه شريعتنا كان معنا في الرفيع الأعلى؛(2)

آگاه باشید! هر که از شیعیان ما عالم باشد و این تیم های ما را به شریعت ما هدایت کند، در بهشت برین با ما خواهد بود.

به راستی شیعه ای که از امامش دور است در دامن این عالم، يتیم است و این

ص: 253

عالم پدر اوست.

یعنی کسی که با علم خود . گرچه با روایتی باشد - یک آدم جاهل و گمراه و دور از معارف اسلام را ارشاد و هدایت کند جای او در بهشت برین با ما خواهد بود.

آری، بهشت برین جای علامه مجلسی، پدر بزرگوارش و علمای دیگری است که با قلم و زبان به این خاندان و مردم خدمت کردند؛ اینان در بهشت در کنار پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم ائمه اطهار علیهم السلام خواهند بود.

روز قیامت با تاجی از نور که بر سر نازنینش قرار دارد وارد محشر می شود و شاگردان او ؛ کسانی که از کتاب ها و از سخنان او استفاده کرده اند همه با نور علامه مجلسی وارد بهشت می شوند. این حدیث ادامه دارد که خیلی جالب است.

برای ارشاد بندگان متحير و جاهل نوشته اند و سخن گفته اند به آنها خلعت کرامت عنایت می کنند تا آن جا که برخی از آنها بیش از یک میلیون خلعت دارند؛ یک تار نخ خلعت هایی که خدا برای آنان تهیه کرده است با تمام دنیا برابر است.

آری، این ثواب کسی است که مردم را هدایت کند گرچه با یک بیت شعر یا یک سخن، یا یک سطر نوشته و یا یک سخنرانی باشد. در این صورت ملاحظه کنید که علامه مجلسی رحمة الله چه قدر در آن دنیا ثروتمند خواهد بود؟

سقطت إليه حتى أرشد و هداه ...؛(1)

ثواب آن عالمی که از یتیمان آل محمد و انسان های جاهل با نوشتن و گفتن دستگیری کند و نجات دهد جز خداوند متعال نمی داند چه قدر این کار ثواب دارد. خداوند متعال در عوض هر کلمه ای که این عالم گفته یا نوشته است یکی قصر با تمام لوازم آن در بهشت به او عنایت می کند.

البته آن عالم هم دلش نمی خواهد که همه آن ها مال خودش باشد؛ بلکه آن ها را بین دوستان و رفقا و کسانی که حرف او را شنیده اند و شاگردانش بودند، نزد او درس خوانده اند و از کلمات او استفاده کردند حتی کسانی که سر قبر او رفته اند و فاتحه خوانده اند، تقسیم می کند و به آنها انعام می نماید.

آری، این پاداش کسی است که با یک کلمه سخن گفتن یا نوشتن مردم را هدایت کند.

دشمنان علی بن ابی طالب علیه السلام که به آن حضرت فحش می دهند می نشینند و نمی گذارند این ها در قلب شیعیان ما اثر بگذارند، ثواب اینان به مراتب بالاتر از کسانی است که در مرز روم با دشمنان اسلام می جنگند؛ برای این که اینان با دشمن می جنگند و بدن مردم را راحت می کنند، ولی علما با دشمنان می جنگند تا روح و مغز انسان ها را از شر این دشمنان آزاد و راحت کنند.(1)

البته مرابطه و مرزداری شامل کسی خواهد بود که حتی یک روایت بلد باشد و یک مطلب از امام زمان علیه السلام بداند و برای دیگران بگوید و مردم را با امام زمان علیه السلام آشتی بدهد.

من این مطلب را از باب حق شناسی و برای دفاع از یک مظلوم از دست رفته میگویم ببینید! آقای کافی رحمة الله حجة الاسلام و المسلمین عالم فاضل کامل شیخ قاسم اسلامی رضوان الله تعالی علیه همانند علامه مجلسی رحمة الله نبودند، اما آقای کافی رحمة الله بالای منبر مردم را با امام زمان علیه السلام آشتی می داد و آقای شیخ قاسم اسلامی رحمة الله برای مبارزه با دشمنان علی بن ابی طالب علیهما السلام لباس رزم پوشیده بود و جان شیرین خود را در ماه مبارک رمضان در همین دهه ای که شهادت امیرالمؤمنین علیه السلام بود در راه مولای عزیزش امیرالمؤمنین عطا نثار کرد. از این روست که نور این ها در میان جامعه ما خاموش نمی شود و آثارشان باقی است، تمام ثوابهایی که گفتم شامل اینها و هر کس که مثل این ها و مشابه اینها هستند نیز می شود.

ص: 259

ومواليهم ....؛(1)

به فقیه می گویند: ای کسی که یتیمان پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلم و مردمان ضعیف شیعه را هدایت کردی، بایست و از مردم تا آن جا که می توانی شفاعت کن.

عجیبی است اصلا نمی شود جلو رفت، در آن جا یک منبر گذاشته اند، نزدیک رفتم، دیدم پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم روی عرشه منبر و امیرالمؤمنین علیه السلام در پله دوم نشسته اند، دو شيخ هم یکی طرف راست منبر و دیگری طرف چپ منبر نشسته اند و کتابی پیش روی این هاست.

روحانیون را می آورند، برخی از آنها معلوم است که بدون معطلی باید به طرف بهشت بروند، عده ای بدون معطلی باید به جهنم بروند و عده ای هم آن جا می مانند؛ عده ای که می مانند متحیر پیش این دو شیخ می آیند و آنها سرشان را بالا می کنند و نگاهی به پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم می نمایند. پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم نیز می فرمایند: شما هم آزاد شده اید.

من در عالم خواب سؤال کردم: این ها چه کسانی هستند؟

گفتند: کسی که در طرف راست منبر نشسته مرحوم شیخ مفید و آن که در طرف چپ منبر نشسته مرحوم علامه مجلسی است و این ها از گناه کاران شفاعت می کنند.

را در آن، جاگذاشته بودیم و آدرسی هم از راننده آن نداشتیم. وقتی متوجه شدم كيف جا مانده است خیلی پریشان شدم.

یک نفر به من گفت: معطل نشو! برو سر قبر مرحوم مجلسی، کار آن جا

اصلاح می شود، سه شب آن جا برو و کار اصلاح می شود.

او می گفت: شب اول کنار قبر علامه رفتم، شب دوم نیز رفتم، شب سوم وقتی به خانه برگشتم، بلافاصله کسی آمد در خانه و گفت: آقا! شما این کیف را توی ماشین ماگذاشتید، سه روز است، هر چه می خواهیم بیاییم نشده، امشب گفتم به هر قیمتی است باید تو را پیدا کنم.

او قسم خورد و گفت: به این کیف دست نزده ام.

من اصرار کردم که یک مژدگانی به او بدهم، ولی قبول نکرد.

البته این کار برای علامه مجلسی رحمة الله چیزی نیست. من این مطلب را فقط برای مثال گفتم، من بارها از این مرد بزرگوار چیزهای عجیبی دیده ام که گفتنی نیست.

نجات از دزدان شیطان صفت حدیث دوازدهم. حضرت امام علی النقی علیه السلام می فرمایند:

اگر بعد از غیبت مهدی ما علما نباشند که دست يتيمان ما را بگیرند و مردم شیعه ما را هدایت کنند، دزدان شیطان صفت و ناصبی های مخالف على بن ابی طالب علیهما السلام آن ها را می ربایند و از بین می برند، این علمای شیعه هستند که زمام قلب شیعیان را دارند و خدا بالاترین اجر را به آنان عنایت میکند.

اولئک هم الأفضلون عند الله عزوجل؛(1)

اینان از تمام مردم برتر و بالاتر هستند.

اینان هم از آن ها شفاعت می کنند، خداوند همه آن ها را بالا می برد و بالای بهشت می آورد، آن ها بهشت را می بینند، آن گاه در وسط بهشت در منزل های خودشان فرود می آیند.

و خداوند کسانی را که به سخن این علما گوش نکردند و عالمانی که مردم را در زمان غیبت و تحیر ارشاد و هدایت نکردند، بالای جهنم می برد و همه آنها جهنم را می بینند بعد هر کدام را به اعماق جهنم رها می کنند.

آن چه بیان شد روایاتی در پاداش علما؛ به خصوص شخصیتی چون علامه مجلسی رحمة الله بود؛ چرا که امروز با روز سالگرد وفات علامه مجلسی رحمة الله مصادف است؛ این عالم بزرگ و این نعمت بزرگی که خداوند در گوشه این شهر (اصفهان) برای ما قرار داده است.

امام حسن عسکری علیه السلام همه درباره امام زمان علیه السلام سخن می گویند.

آری، سلیمان می پرسد: آیا من این ها را امام زمانی بکنم و با امام زمان

آشتی شان بدهم؟ حضرت فرمودند:

نعم، إن الله عز وجل يقول: «قُوا أَنْفُسَكُمْ وَأَهْلِيكُمْ نَارًا» (1).(2)

آری، به راستی خداوند متعال می فرماید: خود و خانواده خود را از آتش بیم دهيد.

کسی که امام زمان را بشناسد به آن حضرت علاقه داشته باشد از فتنه ها، آتش ها، هلاکت ها، بدبختی ها نجات می یابد، از این رو دست به دامان این خانواده و علمایی بشوید که اینها به فکر ما هستند.

محمد صالح خاتون آبادی داماد علامه مجلسی رحمة الله نقل می کند.

خوب دقت کنید که تکه خیلی جالبی دارد. پدر علامه مجلسی مرحوم رحمة الله محمد تقی مجلسی رحمة الله در بعضی از نوشته های خود چنین می نویسد:

سالی به سفر عتبات عالیات رفته بودم، چون به نجف اشرف رسیدم ایام تابستان بود، عزم نمودم آن سال را در آن مکان مقدس سپری کنم. از این رو مکاری به کسی که حیوان کرایه می دهد . را مرخص کردم و پولش را دادم و گفتم: برو من می خواهم یک سال در این جا بمانم.

آن گاه در آن جا قصد اقامت نمودم. شبی حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام را در خواب دیدم. آن حضرت بسیار به من ملاطفت نمودند و فرمودند:

در این جا توقف مکن و به اصفهان روانه شو که وجود تو در آن جا نافع تر است.

من شوق بسیار به خدمت و زیارت آن امام ابراز داشتم و مکرر مطالب و استدعای رخصت اقامت کردم (یعنی پشت سر هم از حضرت خواهش کردم که اجازه بدهید من این جا بمانم) حضرت فرمودند:

در این سال شاه عباس دوم می میرد و شاه صفی به جای او جلوس می کند و فتنه ها رخ می دهد، باید که تو در اصفهان بوده و متوجه هدایت مردم باشی، تو می خواهی تنها به درگاه خدا راه یابی و حق تعالی چنین مقدر کرده است که به برکت تو هفتاد هزار انسان به

درگاه او راه یابند، باید به اصفهان برگردی.

ملاحظه کنید! او توجه مولا امیرالمؤمنین علیه السلام به این شهر، خود افتخاری برای مردم این شهر است.

ص: 267

دوم این که کسی که از جانب امام علیه السلام از ایتام آل محمد علی دستگیری می کند و این ها را از فتنه ها نجات می دهد، عالم است؛ عالم زاهدی که در خط خودش باشد؛ یعنی در خط ترویج دین، دفاع از حریم مقدس اهل بیت علیهم السلام و در خط جلوگیری کردن از دشمنان خدا و ائمه اطهار علیهم صلوات الله باشد.

آری، آنان آن قدر به ما مهربان هستند که می گویند: شما عالم هستی نباید در فکر خودت باشی، عابد است که در فکر خودش است، عالم باید در فکر نجات خود و دیگران باشد.

در حدیث زیبایی رسول الله صلى الله عليه وآله و سلم فرمودند:

یا علی! اگر به وسیله تو یک انسان هدایت شود برای تو بهتر از آن است که آفتاب بر آن طلوع یا غروب کند.(1)

قرآن ارزش عالم مؤمن را از تمام مردم بالاتر می داند و به صراحت در سوره مجادله می فرماید:

«يَرْفَعِ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَالَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ ».(2)

کسانی که مؤمن و عالم باشند؛ (یعنی نجات دهنده مردم و خلق) خدا درجات زیادی آن ها را بالا می برد.

آبرومند، دختردار، پسردار، بی خانه و بی کار به دامن ولای شما دست زنده اند.

جبرئیل از جانب خدا به پیامبر خدا صلى الله عليه وآله و سلم گفت: هر وقت گرفتاری داری علی را صدا بزن!

ببینید برای علی علیه السلام مقامی بالاتر از این می شود؟

ناد علية مظهر العجائب *** تجده عونا لك في النوائب

كل هم وغم سينجلي *** بولايتك يا علي يا علي يا علي

ای پیامبر! در تمام سختی ها مظهر عجائب على را صدا بزن می بینی که علی به کمک تو می آید.

ذکر مصیبت وداع آخر امام حسین علیه السلام

یا علی! روز هفته شماست، ما برای خشنودی شما می خواهیم به حسین عزیزتان متوسل شویم. در نظر بیاورید آن وقتی را که سید الشهداء علیه السلام به خیمه ها آمدند تا با بانوان و کودکان وداع کنند، صدا زدند.

أخي! إيتيني بثوب عتیق لايرغب فيه أحد؛

خواهرجان! زینب! یک پیراهن کهنه برای من بیاور که زیر لباس هایم بپوشم که کسی در این پیراهن رغبت نکند. یعنی می دانم لباس های مرا به غارت می برند، لااقل بدنم برهنه و عریان نباشد.

آقا آن لباس را زیر لباس ها پوشیدند، آن گاه لباس جنگ را روی آن پوشیدند، زره و اسلحه را برداشتند و سوار بر مرکب شدند و رفتند و زنان و کودکان گریه می کنند ...

ص: 269

نسئلک باسمک العظيم الأعظم الأعز الأجل الأكرم یا الله یا رحمان یا رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلوبنا على دینک.

إلهي بمحمد و علي وفاطمة والحسن والحسين والتسعة المعصومين من ولد الحسين اغفربهم ذنوبنا، واستربهم عيوبنا، اشف بهم مرضانا، أيد بهم إمام زماننا.

ص: 270

ص: 272

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الحمد لله رب العالمين والصلاة والسلام على سيدنا أحمد وحبيبنا أبي القاسم محمد وعلى أهل بيته الطيبين الطاهرين المعصومين، ولعنة الله على أعدائهم ومخالفهم أجمعين من الآن إلى قيام يوم الدين .

قال الله الحكيم في كتابه الكريم:

«قُلْ إِنْ كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَاؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِيرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِي سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ»(1)

28

به ما دستور فرموده اند که در زمان غیبت زیر بار ذلت و ناتوانی بروید، اما زیر بار گناه و معصیبت نروید با این که زیر بار ذلت رفتن از نظر مکتب عالی اسلام غلط و اشتباه است، ولی اگر انسان را مخیر کردند که یا ما پست و مقامی به تو نمی دهیم و دستت را از کار می بریم که در میان جامعه خوار و ذلیل می شوی، یا این کار حرام را انتخاب کن!

انسان شیعه وظیفه دارد که زیر بار خواری و ناراحتی برود، اما زیر بار گناه

نرود.

پست و مقام و این راه گناه را انتخاب بکنی.

به قول امروزی ها أمل بودن را بپذیرد و بگوید: طوری نیست، من أمل، بی عرضه و تنبل هستم و کاری از دستم ساخته نیست، همه اینها را قبول دارم، اما گناه نمی کنم.

هم اکنون اگر کسی بخواهد در بازار کسب حلال و طیب و طاهر داشته باشد مردم می گویند: این، بی عرضه است، نمی تواند کاری بکند؛ اما اگر دزدی، غارت گری، ربا خواری، ظلم و تعدی، کم فروشی، خدعه، مکر و خیانت کرد می گویند: فلانی خیلی زرنگ است.

اگر به چنین زمانی برخورد کردید که زرنگی، با عرضگی و دست و پا داشتن را در فجور و گناه می بینند بهتر این است که بی عرضه باشی.

اگر زمانی رسید که تمدن و روشن فکری در گناه و معصیت و بی بند و باری و بی حجابی خانم ها است و حجاب داشتن أمل بودن است، پیامبر صلى الله عليه وآله و سلم می فرمایند که آمل بودن بهتر از چنان تمدن است.

نقص آن زمان و آن روزگار است، وگرنه واقعیت ها سرجای خود محفوظ

هستند.

از رسول خدا صلى الله عليه وآله و سلم سؤال شد که حیله چیست؟ حضرت فرمودند:

ترک الحيلة؛(1)

خیال نکنید حیله گری زرنگی است، زرنگ ترین و عاقل ترین افراد کسانی هستند که حیله نکنند. مردم حیله را خوب می دانند، در زمان های ما فسق، فجور و بی بند و باری را خوب می دانند. اگر مردم اشتباه می کنند، چرا ما برخلاف حقیقت ها حرکت کنیم؟

اینان زنان خوش فکر نیستند، زن خوش فکر کسی است که وقتی داماد برای ما خواستگاری دختر او می آید بگوید: داماد سواد دارد؟ ایمان او چگونه است؟ اخلاق اجتماعی او چگونه است؟ منحرف است یا نه؟

همه این ها را کنار می گذارد می گوید: ماشین دارد یا نه؟

ماشین چه دردی را دوا می کند؟ حالا فرض می کنیم که یک جوان ماشین آخرین سیستم دارد و ماهی چهل هزار تومان هم حقوق می گیرد و یک خانه مفصل و جالبی هم دارد؛ اما هر شب در خانه یک زن و دنبال یک انحرافی و یک گناهی و یک عادت خطرناکی است، این ماشین، خانه و حقوق چگونه می تواند کارساز باشد و چه دردی را درمان می کند؟!

آری، در جامعه ما هم اشتباه می کنند، اما حقیقت ها که از بین نمی روند. علم، پاک دامنی و مؤمن بودن ارزش دارد. مرد حسابی کسی است که به ناموس خودش معتقد باشد و چشمش جای دیگر نباشد. این اصل و حقیقت زندگی است، حالا اگر مردم چیز دیگری می دانند و در زندگی اشتباه می کنند، ما نباید در پی آنها برویم.

بنا بر آن چه بیان شد پیامبر خدا صلى الله عليه وآله و سلم می خواهند به ما بفهمانند که شما در زمانی قرار می گیرید که مردم، اسم گناه را عزت و اسم عزت واقعی را بی عرضگی می گذارند. پس شما در پی عزت واقعی باشید، هرچند مردم شما را بی عرضه بدانند.

این مهم نیست و از آن هراس نداشته باشید، شما دقت داشته باشید که کسب تان حلال باشد و سر مردم کلاه نگذارید؛ چه مردم بگویند: شما با عرضه م هستید یا بی عرضه، آن مهم نیست.

ص: 277

این که می گویم خودم عمل می کنم. عبادت هم نیست که بگویم کاری می کنم. نه، میگویم در مسیر خودم کار و فعالیت می کنم بی عرضگی نشان نمی دهم در نتیجه دلیل ندارد که زیر بار مت کسی بروم.

البته به همه احترام می گذارم، همه هم به من احترام متقابل دارند و از کسی اهانت نمی شنوم، چون زیر بار منت کسی نیستم جز منت خداوند متعال که این ضروری است. این کلام شاه مردان علی بن ابی طالب علت و مرد مردان است که می فرمایند:

العجز مهانة؛ (1)

عجز و ناتوانی اهانت شدن است. یعنی بی عرضگی، سستی، بدبختی و بی چارگی، از بین رفتن و اهانت شدن

است. پس بی عرضه نباشید، نیروی کار و فعالیت خودتان را زنده کنید.

در روایت دیگری آمده است:

العجز سبب التضييع؛ (2)

عجز و ناتوانی موجب ضایع شدن حق مسلم شماست.

یعنی با عرضه، با جربزه، فعال و کاری باشید تا حق تان ضایع نگردد. در روایت دیگری می خوانیم:

العجز يطمع الأعداء؛(3)

عجز و ناتوانی موجب طمع دشمنان است.

ص: 279

یعنی اگر در زندگی بی عرضه باشید، دشمنان تان به طمع می افتند که شما را از بین ببرند. اما اگر بدانند دارای عرضه و فعال و کاری هستید، دست و آستین بالا نمی کنند که شما را از بین ببرند.

البته روایت در این زمینه بسیار است. دوست دارم و دلم می خواهد چند روایت کوتاه دیگری نیز عرض کنم که ان شاء الله - در ذهن جوانها بماند.

حضرت على علیه السلام می فرماید:

العجز يثمر الهلكة؛ (1)

میوه بی عرضگی و ناتوانی هلاکت است.

یعنی اگر در زندگی عرضه نداشته باشید، هلاک می شوید. باید با وجود بوده و دست و پا داشته باشید. شما ملاحظه کنید! وقتی دختر بی عرضه و بی دست و پایی از خانه ای به خانه دیگر می رود چه قدر مکافات به وجود می آورد، زندگی خود و دیگران را تباه می کند.

اما اگر مادر در آن موقع که این دختر در خانه اوست همه کارها را به او یاد بدهد و او را توانا پرورش بدهد، موجب سر فرازی خواهد بود، وگرنه زندگی خودش را تباه خواهد کرد و موجب فحش برای پدر و مادر خواهد بود.

البته مقداری از باعرضگی ذاتی است و مقدار دیگرش اکتسابی؛ یعنی مانند یک ساعت که وقتی کوک می کنند، کار می کند وگرنه کار نمی کند. این گونه افراد و این دخترها و پسرها را قدری کوک کنید، اگر عرضه باطنی هم ندارند باعرضگی را به آن ها تحمیل کنید که بی عرضه تربیت نشوند. نباید جوانها ترسو تربیت شوند، باید شجاع باشند و در کارشان مرد باشند.

ص: 280

این داستان شاهد خوبی است برای با عرضه بودن که انسان نباید بی عرضگی را به خودش راه بدهد، نباید بگوید: من نمی توانم، من از عهده این درس و این کار بر نمی آیم، من نمی توانم تاجر و صنعتگر باشم.

این حرف ها بد است، انسان باید خودش را با عرضه پرورش دهد. اگر پدر و مادر باهوش باشند فرزندشان را با عرضه تربیت میکنند و اگر هوش نداشته باشند، فرزندشان را تنبل و بی عرضه تربیت می کنند.

اما وقتی خود جوان به جایی رسید و دید کم رویی، تنبلی و بی عرضگی، او را از کاروان زندگی عقب می اندازد، باید تصمیم بگیرد که در زندگی مرد بشود و به هیچ عنوان عجز به خودش راه ندهد و هر موقع - ان شاء الله - به سلامتی سرکار رفت با عرضه باشد.

منبری های درجه یک اصفهان بودند، مدتی مریض بودند، چند دفعه شایعه کردند که ایشان فوت کرده است. روزی قرار بود من در دروازه دولت منبر بروم، کسی آمد و گفت: حاج آقا! می خواهید منبر تشریف ببرید؟

گفتم: بله.

گفت: قبل از این که منبر تشریف ببرید یک سری به خانه بزنید.

خیلی جا خوردم و گفتم: چه خبر است؟ خانه ما خبری شده؟

احساس کرد، من خیلی ناراحت شدم، گفت: نه، حاج دایی شما مثل این که کمی مریض است.

گفتم: ایشان مدتی است که مریض است. گفت: نه، عمرش را به شما داده است.

گفتم: گمان نمیکنم، چون چند دفعه این خبر را داده اند که ایشان فوت کرده است.

گفت: اختیار دارید حاج آقا! تابوت را من خودم روی شانه ام گذاشتم و بردم. گفتم: پس کار خلاص شد.

آن گاه یک منبر سر و دست شکسته ای رفتیم و آمدیم و سوار ماشین شدیم و به محله سمبلستان آمدیم، دیدیم خبری نیست، توی درب امام آمدیم، دیدیم خبری نیست و بقال سر محله باز بود، با هم سلام و احوال پرسی کردیم، خیلی گرم گرفتیم، ولی او چیزی نگفت، گفتیم: حالا چیزی نمیگوییم. آمدیم در خانه را زدیم، خانم دایی ما آمد و گفتم: سلام علیکم، احوال شما، چه طور هستید؟

گفت: الحمدلله، بفرمایید داخل!

رفتیم دیدیم حاج آقای مشکات مثل یک دسته گل روی صندلی نشسته اند.

ص: 283

و بعد به آن مؤمن گفتم: مؤمن! این چه حرفی بود شما زدی؟

گفت: حاج آقا! من شنیده بودم که فوت شده است، برای شما گفتم باور

نکردید می خواستم باور کنید (!!)

نقل شده که کسی به کسی از آقایان رسیده و سلام علیک کرده و گفته بود: عجب!

گفته بود: چه طور شده؟

گفته بود: شنیدم که شما فوت شده اید؟!

گفت: من که زنده ام

گفت: آخر من از یک آقای موثقی شنیدم(!!)

به هر حال، ما جرأت نمی کنیم مشخص کنیم؛ شنبه و یک شنبه هر روز بنا شد، عيد باشد و خلاصه هر روزی که در بازار و سر کار رفتید، آن روز، عجز و ناتوانی را به خودتان راه ندهید، نگویید نمی توانیم نمی شود، عرضه این کار را نداریم، این حرف ها را از مغزتان بیرون بیاورید؛ به خصوص جوانان که باید تمام وجودشان حرکت و فعالیت باشد.

یعنی ممکن است یک انسان سالم به کف دست خود مقداری روغن گریس بمالد و باند ببندد و ادعا کند که دستش فلج شده است و بگوید: 14 بچه دارم، چند زن دارم، گرفتاری دارم، سیصد هزار تومان قرض دارم، خانه ندارم، در تمام آسمان زندگی یک ستاره ندارم و از این راه، خیلی پول به دست آورد، اما این چه پولی است؟ اگر انسان از این راه میلیاردها تومان که راه پستی و ذلت است به دست آورد چه ارزشی دارد؟

اميرالمؤمنين علیه السلام می فرمایند: از زیر بار پستی و عجز و ناتوانی و بی عرضگی خود را نگه دار گرچه از این راه در آمد داشته باشی.

برای این که کرامت نفس و بزرگواری تو از بین می رود، دیگر جای آبروی از دست رفته را نمی توانی پر کنی. پس از اول با بزرگواری و اظهار قدرت و توانایی و باعرضگی به میدان زندگی برو، شما از دیگران چه چیز کمتر داری که بخواهی عاجز و بی عرضه باشی؟

البته در این زمینه روایات بسیاری از معصومین علیهم السلام نقل شده که از قرائت آنها صرف نظر میکنم. در این جا فقط می خواهم تبصره مطلب را بگویم و سخنم را خاتمه دهم.

شاید ما در این زمینه بیش از 100 روایت داشته باشیم که مؤمن باید با عرضه و باوجود باشد و زیر بار ذلت و خواری و پستی نرود و هرگز خودش را کوچک نکند، مگر در موردی که پیامبر خدا صلى الله عليه وآله و سلم فرمودند که آن حضرت می فرمایند:

اگر چنانچه تو را مخیر کردند بین این که بی عرضه و بی ارزش باشی، یا گناه کنی، در این صورت گناه را انتخاب نکن؛ بی عرضگی و بی ارزشی را انتخاب بکن.

ص: 285

ممکن است، شما را بزرگ کنند و بگویند: آقا! اگر این کار را انجام بدهی و این پست را بپذیری و این فعالیت را انجام دهی چنین و چنان پول به دست می آوری... اما تو میدانی که این کارها گناه دارند، انجام نده و زیر بار این گونه پیشنهادها نرو.

ممکن است جوانی را گول بزنند و به او پیشنهاد کنند که شما یک جوان نیرومند، با عرضه و کسب و کار هستی بیا این پنج میلیون و ده میلیون را از ما بگیر و کار بکن و مبلغی هم به ما بده.

بگو من این کار را نمی خواهم، حاضرم بی عرضه و بیکار باشم، اما ربا

نخورم.

یا ممکن است یک خانم را گول بزنند و بگویند: شما در میان مردم پرستیژ، شخصیت و مقام خاصی داری، چرا این گونه راه میروی و این لباس را پوشیده ای، این لباس با شخصیت خانم دکتر منافات دارد، مانتو بپوشی و یک روسری هم سرت باشد کافی است، بالاخره صورت هم که گفته اند، ایرادی ندارد پیدا باشد و یک ذره موهم ایراد ندارد، نمی خواهد که مغز سرت پیدا شود و ذره ذره همه روسری عقب برود(!!)

تو این پیشنهاد را نپذیر و بگو: أمل و بی عرضه و قدیمی بودن را می پذیرم، ولی زیر بار گناه نمی روم.

مویشان آویزان هستند و بدن آن ها می سوزد پرسیدم: اینان چه کسانی هستند؟

گفتند: اینان کسانی هستند که موی سرشان در مقابل نامحرمان پیدا

بوده است.(1)

حالا می خواهند آمل باشند یا متمدن. اگر به شما بگویند: أملی و بی عرضگی بهتر است یا تا خدا خدایی می کند در جهنم بسوزی؟!

نترسید از این که بگویند: این جوان، مسجدی است و خیلی روشن فکر

نیست.

راستی روشن فکرها چه تاجی سر ما گذاشتند؟ کسانی که خیال می کردند روشن فکری؛ یعنی بی بند و باری، بی نمازی، روزه خواری، ساز و آواز، موسیقی و قمار بازی.

نترسید از این که به شما بگویند: این فرد أمل و خشک مقدس است. این

حرف ها و این جملات را تحمل کنید و زیر بار گناه نروید.

قمار، به هر شکلی باشد حرام است، طبق فرمایش حضرت آیت الله العظمی آقای گلپایگانی پاسور زدن حرام است، گرچه برد و باخت نباشد.

پس اگر وارد محفلی شدید و دیدید قمار بازی می کنند و به شما می گویند: کمی ورق بازی کنیم. شما بگویید: نه، من این کار را نمی کنم، حرام است و گناه.

اگر به شما می گویند: شما تاریک فکر هستی، بگویید: تاریک فکری بهتر از آن است که انسان گرفتار گناه بشود، برای این که گناه را در روز قیامت نمی شود

ص: 287

جواب داد.

اما وقتی به شما بگویند: تو بی عرضه و أمل هستی، قیامت را مطرح میکنی که این گناه است و بی عرضگی در گناه برای انسان عیب نیست؛ بلکه بی عرضه بودن در راه علم و صنعت، کسب و تجارت و زراعت و زندگی عیب است، نه در انجام گناه و چنین اعتراض هایی برای انسان ارزشی ندارد و چیز مهمی نیست.

وقتی درباری ها دیدند او پاسخ داد، گفتند: جواب مال تو نیست. این را چه کسی نوشته است؟

گفت: حقیقت این است که فلان جوان نوشته است.

گفتند: بروید و او را بیاورید. وقتی آوردند و امتحانش کردند، دیدند خیلی

چیز عجیبی است، به قول مردم، خیلی پر است.

پادشاه گفت: من چه جایزه ای به این جوان بدهم که لایق او باشد؟!

یک آدم چیز فهمی در آن جا بود گفت: هر چه به این جوان جایزه بدهی تمام می شود، شما کاری بکن که تمام نشود.

گفت: چه کار کنم؟

گفت: شما برخیز و به خانه این طلبه تشریف ببر! در نتیجه این خبر در

روستاها و شهرها پخش می شود و بچه ها تشویق می شوند و در پی علم و دانش می آیند و در جامعه ما عالم و دانشمند بسیار می شود

پادشاه این نظر را پسندید و گفت: خیلی خوب.

آن گاه افرادی را به در خانه این طلبه فرستاد و پیام داد که پادشاه می خواهد به دیدن شما بیاید.

شهردار و کلانتر محل گفتند: نمی شود پادشاه به خانه او که در کوچه باریکی است بیاید، بایستی چاره ای بیندیشیم.

سرانجام تصمیم گرفتند که این کوچه را تخریب و تعریض کنند. از این رو به

بقال سر کوچه گفتند: این خانه ای که روی این طاق است، مال کیست؟

گفت: مال من است. گفتند: این خانه ای که در آن طرف قرار دارد مال کیست؟

ص: 289

گفت: مال من است.

گفتند: مغازه مال کیست؟

گفت: مال من است.

گفتند: همه این ها باید خراب بشود.

گفت: برای چه؟

گفتند: برای این که پادشاه می خواهد برای دیدن این طلبه جوان به این کوچه بیاید و این جا راه تنگ است، باید طوری باشد که دستگاه سلطنتی شاه عبور کند.

در این موقع آن بقال به گریه و زاری افتاد؛ این در را بزن، آن در را بزن، تو را

به خدا، خانه مرا خراب نکنید.

کسی به او گفت: تو داری راه اشتباه می روی، رمز کار جای دیگر است. گفت: چه طور؟

گفت: خودت نزد آن طلبه برو و با او حرف بزن، او خودش می داند چه کار

می کند.

گفت: خیلی خوب، اما فکر کرد که عجب این کار برایش سنگین است، با آن همه بی اعتنایی که به این طلبه جوان کرده، هر روز سر به سرش گذاشته و او را مسخره کرده و گفته: تو أمل هستی که کاغذ بازی میکنی. بالاخره با کمال شرمندگی آمد و در خانه طلبه را زد. طلبه بیرون آمد.

بقال گفت: آقا! معذرت می خواهم دست و پای شما را می بوسم.

طلبه به او نگاهی کرد و گفت: حالا دست و پای مرا می بوسی؟ تو همان دیروز

نبود که مرا مسخره میکردی؟

بقال گفت: شنیدم که پادشاه می خواهد برای دیدن شما بیاید و بنا شده

ص: 290

خانه و مغازه مرا خراب کنند، فکری برای من بکن.

گفت: باشد، برو خاطرت جمع باشد، چیزی نمی شود.

بقال رفت و طلبه پیش شاه آمد و گفت: امیر! شما می خواهی مرا تشویق کنی؟

گفت: آری.

گفت: بهترین تشویق برای من آن است که حرف مرا بشنوی.

گفت: چه کار کنم؟! هر چه می گویی بگو تا بشنوم.

گفت: خواهش میکنم به منزل من تشریف نیاورید.

گفت: چرا؟

گفت: برای این که آمدن شما باعث می شود خانه و مغازه یک آدم بی چاره را

خراب کنند، من هم به این کار راضی نیستم.

گفت: باشد چشم نمی آیم ...

آری، این طلبه جوان به حرف ها و مسخره های آن بقال ترتیب اثر نداد و گفت: این ننگ و عار را که تو به من میزنی و سر به سرم میگذاری، قبول دارم، اما از عزت و علم دست برنمی دارم؛ چرا که علم برای من عزیز است، القاب و احترامات برای من عزیز نیست.

پیامبر خدا صلى الله عليه وآله و سلم می فرمایند:

اگر تو را مخیر کردند بین این که بگویند: تو بی عرضه هستی یا این که این گناه را انجام بده، بگو: من بی عرضه هستم، اما گناه نمیکنم و زیر بار گناه نمی روم.

این مسئله بایستی باز شود؛ چرا که یک مسئله عمومی است و در جامعه برای این که به برخی از مردم نگویند: مقدسی، کهنه پرستی، آملی و بی عرضه هستی ...

ص: 291

خودشان را گرفتار گناه می کنند و در دام بدبختی ها و بی چارگی ها می اندازند. اما باید حواس انسان جمع بشود که عزت های پوشالی، بی ارزش و بی فایده را کنار بگذارد و خود را گرفتار گناه و معصیت نکند.

دادن به نزد معاویه، پسر یزید می رفت به تدریج به او می گفت: راه پدر تو اشتباه بود، علی بن ابی طالب علیهما السلام این امتیازات را دارد، خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام این طوری هستند.

معاویه رشد یافت و یک جوان برومند خیلی خوب شد. هنگامی که یزید به درک واصل شد، مردم دور این معاویه را گرفتند و به او گفتند: شما باید امیر بشوی؟

چهل روز از این جریان گذشت. روزی معاویه پسر یزید دستور داد که مردم در مسجد یا در مجلسی جمع شوند. جمعیت بسیاری از جمله بزرگان و سران قوم در این محفل حاضر شدند. پسر یزید بالای منبر رفت و گفت: ای کاش من لخته حيضی شده بودم و پسر یزید نشده بودم.

همه از سخن او تعجب کردند؛ این سخن یعنی چه؟ چرا این حرف را زد؟

گفت: اگر شما اسم مرا بی عرضه هم بگذارید، اشکال ندارد، من بی عرضه هستم، اما حکومت، حق من نیست. من از تخت حکومت پایین می آیم و من زیر بار ظلم و گناه و فجور نمی روم، چون از من خواستند که مانند پدرم یزید و جدم معاویه رفتار کنم. من حاضرم بی عرضه باشم و شما بگویید: نتوانست حکومت را نگه داری کند؛ اما گرفتار گناه نشوم.

آری، این رفتار را فکر ارزنده می گویند. حالا اگر می خواست در نزد جامعه با عرضه باشد، باید مثل پدرش یزید جنایت و خیانت می کرد و به امام حسین کشی و هزار جنایت دیگر دست می زد و حکومت را ادامه می داد تا بگویند: این فرد باعرضه بود، توانست جای پدرش بنشیند.

حالا وقتی می گفتند که با عرضه است چه تاجی روی سرش می گذاشتند؛ اما

ص: 293

اگر گناه را ادامه می داد، برای همیشه گرفتار بود.

پس مواظب باشید اگر چیزی را دوست میدارید تا سر حدی دوست بدارید که به گناه نرسد. اگر عزت، با عرضه بودن و نام نیک را دوست می دارید تا آن جایی دوست بدارید که به حرام نرسد.

آری، وظیفه ما در آخر الزمان این است که اگر دیدیم پست، مقام، کسب، تجارت، عنوان و امثال آن در یک طرف قرار دارد و در مقابلش هم باید گناه و خیانت کنیم، آن عزتها و مقام ها، ارزش ندارند. انسان بی عرضه باشد بهتر از آن است که مرتکب این گناه ها بشود. از این رو قرآن کریم می فرماید:

«قُلْ إِنْ كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَاؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِيرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا»(1)

بگو: اگر زنان، فرزندان، فامیل ها، تجارت، خانه و دیگر چیزهایی که موجب عزت شماست، در نزد شما عزیزتر از خدا است منتظر هلاکت و مرگ از

جانب خدا باشید که صاعقه الهی بر شما می بارد.

این سخن قرآن، با ماست؛ یعنی اگر عزت خودتان را بیشتر از خدا دوست می دارید و می گویید: من برای این که عزیز و محترم باشم به این کار حرام باید ادامه بدهم و این جا جایی نیست که من خدا را ملاحظه بکنم، قرآن کریم می فرماید:

«فَتَرَبَّصُوا حَتَّى يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ »(2)

منتظر باشید که خدا همه شما را نابود می کند و کمرتان را با عذاب خودش می شکند.

ص: 294

پ

را به دست بگیرم؟! اگر حکومت را رها کنم می گویند: بی عرضه است.

ای انسان بدبخت! از این که مردم بگویند بی عرضه هستی ناراحتی و

می خواهی فرار کنی و از آن که خدا از تو ناراضی باشد، فرار نمی کنی؟!

همه ما می توانیم عمر سعد زمان خودمان باشیم و هم می توانیم راه امام حسین علیه السلام را طی کنیم. اگر بی نامی و بی شهرتی را پذیرفتیم، اگر گم نامی و مشهور نبودن را پذیرفتیم، اما گناه را نپذیرفتیم رهرو راه حسین بن على علیهما السلام هستیم، اما اگر گفتیم: در این راه پول، عزت و شهرت است و اگر در پی آن کار، حرامی پیش آمد می گوییم: «استغفرالله» در این صورت راه عمر سعد را رفته ایم؛ «خَسِرَ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةَ ذَلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ »(1) که به دنیا داریم و نه آخرت.

جوانان عزیز! برادران گرامی! آقایان کاسب! آقایان کارمند! دستور پیامبر شماست که در آخر الزمان، گم نامی و مشهور نبودن را بپذیرید، اما گناه را نپذیرید؛ چون گناه کمرتان را می شکند و طومار زندگی شما را در هم می پیچد. پس، از روز اولی که در این سال - إن شاء الله - سر کار می روید تصمیم بگیرید که گناه نکنید و با خدا نجنگید. قرآن کریم می فرماید:

«وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ»(2)

آری، خداوند متعال عترت (؛ روزی، آبرو و نام خوب) می دهد. اما از گناه به جایی نمی توان رسید.

ص: 296

و آخرت بود).

صدا زد: عمه! بابایم الآن در کنار من بودند.

زینب علیها السلام فهمید که این بچه خواب دیده، حال مگر این بچه آرام می گیرد؟! کم کم زنها و بچه های دیگر بیدار شدند، یک عده آدم غریب در این خرابه تاریک چه وضعی دارند؟!

صدای گریه بلند شد و به گوش یزید رسید. یزید صدا زد: چه خبر است؟

گفتند: امیر! یکی از بچه های حسین بیدار شده بهانه بابا گرفته، بچه های دیگر را هم بیدار کرده و آنها گریه می کنند.

صدا زد: بروید سر بابایش را برایش ببرید!

ای کسانی که دختر کوچک دارید! می دانید در این جا چه می شود، یک مرتبه سر آقا را مقابل این بچه آوردند، او خم شد و لب هایش را به لبهای پدر گذاشت. من نمیدانم چه شده که زینب علیها السلام دیدند سر، یک طرف افتاده و بچه یک طرف، وقتی نگاه کردند دیدند رقیه از دنیا رفته.

نسئلک باسمک العظيم الأعظم الأعز الأجل الأكرم يا الله يا رحمان یا رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلوبنا على دینک.

إلهي بمحمد و علي وفاطمة والحسن والحسين والتسعة المعصومين من ولد الحسين اغفربهم ذنوبنا، واستربهم عيوبنا، اشف بهم مرضانا۔ اللهم أيد بهم إمام زماننا وعجل في فرجه وظهوره ...

ص: 298

ص: 300

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الحمد لله رب العالمين الذي من خشيته ترعد السماء وسكانها وترجف الأرض وعتارها، وتموج البحار ومن يسبح في غمراتها، والصلاة والسلام على سيدنا أحمد وحبيبنا أبي القاسم محمد وعلى أهل بيته الطيبين الطاهرين المعصومين، ولعنة الله على أعدائهم ومخالفهيم أجمعين من الآن إلى قيام يوم الدين.

قال الله الحكيم في كتابه الكريم:

«وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ»(1)

29

بتوانم حق این مطلب را ادا کنم.

بیست و نهمین وظیفه ما در دوران غیبت امام زمان علیه السلام عبارت از شناخت راه ائمه اطهار علیهم السلام و غمگین و محزون بودن برای ناراحتی ها، رنج ها و مسائلی است که به این خانواده وارد شده است.

اینک بحث را در دو قسمت بیان می کنم

1- شناخت راه ائمه اطهار علیهم صلوات الله.

2- غمگین بودن برای رنج ها و مسائلی که به این خانواده وارد شده است. پیش از وارد شدن به بحث، روایتی را در این زمینه عرض می کنم که ببینید چگونه ائمه علیهم السلام وظیفه ما را این گونه روشن کرده اند. در طول این بحث همه دقت من این بوده که هر وظیفه ای که گفته می شود، روی پایه فرمایشات ائمه اطهار علیهم السلام باشد و وظیفه را از دهان آن بزرگواران بگیریم، نه این که خودمان چیزی عرض کنیم ؛ زیرا وظیفه ای که آن ها برای ما معین می کنند غیر از این است که به نظر و فکر خودمان می رسد.

دقت بفرمایید. این روایت از حضرت امام صادق علیه السلام و در کتاب های «معجم احادیث الإمام المهدي علیه السلام» و «بحارالانوار» علامه مجلسى رحمة الله نقل شده است. آن حضرت می فرمایند:

نفس المهموم لنا، المغتم لظلمنا تسبيح؛(1)

هر کس نفسی غمناک برای ما بکشد و در این نفس کشیدن نظرش آن باشد که امر و کار ما را برای جامعه روشن کند و به خاطر ظلمی که به ما شده است،

ص: 302

ناراحت و غمناک باشد، خداوند به هر نفسی که می کشد ثواب تسبیح به او می دهد.

آقایان علمای ما همانند علامه مجلسی که رحمة الله روایت را معنا می کنند می گویند:

أي المتفكر في أمرنا الطالب لفرجناء؛(1)

یعنی منظور کسی است که در راه ماکو شش کند که راه ما را بفهمد و به دیگران یاد بدهد و از زجرهایی که ما کشیده ایم غمناک باشد، به هر نفسی که در این راه می کشد خدا ثواب تسبیح به او می دهد.

یعنی وظیفه شماست که امر ما را روشن کنید و در ظلم هایی که به ما شده است غمناک شوید.

پس ما وظیفه داریم که بدانیم

1۔ امر و راه ائمه اطهار علیهم السلام چه بوده است؟

2- چگونه در رنج ها و مصائب ایشان غمناک باشیم؟

«ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْكِتَابَ الَّذِينَ اصْطَفَيْنَا مِنْ عِبَادِنَا فَمِنْهُمْ ظَالِمٌ لِنَفْسِهِ وَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَمِنْهُمْ سَابِقٌ بِالْخَيْرَاتِ بِإِذْنِ اللَّهِ ذَلِكَ هُوَ الْفَضْلُ الْكَبِيرُ»(1)

هدف ائمه اطهار علیهم السلام و راه این خاندان از این آیه معلوم می شود که قرآن می فرماید:

ما قرآن را در اختیار وارثان پیامبر قرار دادیم که وارثان پیامبر دسته ای به سوی هر کاری شتابان هستند و حرکت می کنند و راه این ها ارشاد و هدایت جامعه است.

یعنی ائمه اطهار علیهم السلام برگزیدگان خدا هستند. ما آنان را انتخاب کردیم و از میان مردم برگزیدیم.

حالا شما حساب کنید که برگزیده خدا باید چه کسی باشد؟ و چه قدر باید شخص ارزنده ای باشد؟

گاهی من کسی را می خواهم در میان اجتماع برگزینم، این فایده ندارد، برای خودم هم خوب نیست، تا چه برسد برای دیگران.

اما گاهی خداوند متعال کسی را برای هدایت اجتماع انتخاب می کند و

امکانات را در اختیار او می گذارد که ما می توانیم ارزش آن را بیان کنیم.

ائمه اطهار علیهم السلام برگزیدگان خدا هستند که خدا آنها را برای هدایت ما آفریده است.

بنابراین راه ائمه علیهم السلام چیست؟

راه آنان هدایت جامعه است؛ هر کس در فهمیدن، گفتن، شنیدن، نوشتن و دیگر مطالب مربوطه به آن راه نفسی بکشد خداوند به او ثواب تسبیح می دهد.

ص: 304

یعنی اگر من درباره ائمه اطهار علیهم السلام، در راه اساسی این ها و رسالتی که این بزرگواران داشتند صحبت کردم خداوند به هر نفسی که می کشم ثواب تسبیح می دهد، شما که نشسته اید و به این مطالب گوش می کنید هر نفسی که در این مسیر می کشید خدا برای شما ثواب تسبیح می دهد.

پس ملاحظه می کنید که جلسه ای که درباره این خاندان علیهم السلام صحبت بشود و جمعیت کثیری به این سخنان گوش فرادهند خداوند ثواب به آنها می دهد و این جلسه چه قدر ارزش دارد؟!

یک طلبه غیر ایرانی به من التماس دعا نموده و در کاغذ کوچکی نوشته بود: من غریب هستم و حاجت مهمی دارم، در ضمن دعاهایی که به دیگران می کنید حاجت مرا هم بخواهید.

من واقعا برای جوان بودن و غریب بودنش دلم شکست، غریب، دل شکسته است، هر که باشد گرچه همه وسایل آسایش برای او فراهم باشد، بالاخره دل شکستگی خاصی دارد.

من یک لحظه نمی دانم چه طور شد و چه حالی پیدا کردم که این مطلب به ذهنم آمد، وقتی جمعیتی مثل جمعیت این جا که راه این خاندان علیهم السلام را برای آن ها بگویند و آنها این سخنان را بشنوند و امام علیه السلام می فرماید: - دروغ که نیست - نفس کشیدن آنها ثواب تسبيح دارد، آیا ممکن است در چنین مجلسی دعا مستجاب نشود؟

آیا ممکن است کسی دست خالی از چنین مجلسی بیرون برود؟ هر چه هم ما رو سیاه و گناه کار باشیم و وضع روحمان بد باشد، بالاخره رحمت الهی که جایی نمی رود.

ص: 305

خدایا! تو را قسم میدهم به فرق شکافته امیرالمؤمنین علیه السلام و به آن مصائب مولا و ائمه اطهار علیهم السلام هر دل شکسته ای که امروز در این مجلس حاجتی، امر مهمی و مشکلی دارد به حق فاطمه زهرا علیها السلام مشکلاتش را حل بفرما و دعایش را مستجاب بفرما.

اکنون باید دل های شما را شاد و - و به اصطلاح معمول - شارژ کنم و - إن شاء الله - کارتان را یک سره کنید و از این جا به خانه هایتان بروید. بعد از ظهر روز جمعه آخر ماه رمضان است، درهای رحمت الهی به سوی شما باز است، مواظب باشید که این حالت را از دست ندهید. خدا خیلی شما را دوست داشته که توانستید در این مجلس یا امثال آن شرکت کنید. چه قدر انسانهای غافل هستند که از الان دنبال مسیرها و راه های دیگری هستند، اما شما در این محفل نشسته اید و از این دریای بی کران رحمت الهی بهره برداری می کنید، خیلی قدردانی کنید.

مکرر آمده است که به وجود این خانواده محترم تفسير و تأویل شده است؛ یعنی خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام هر کاری را که در دنیا انجام داده اند فقط برای رضای خدا بوده است و بس، ذرهای فكر چیز دیگر و جای دیگر مانند خود پسندی، خود خواهی و امثال آن در وجود این ها نبوده است. در این باره روایات بسیاری داریم که بیان آنها بحث را به درازا می کشد.

وراثت از رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم به ارث برده اند؛ نه به گناه نزدیک می شوند، نه به خدا خیانت می کنند و نه به خلق خدا.

پس دلیل این که این بزرگواران می توانند هادی و راهنمای ما باشند و ما باید زیر بار هدایت آنان برویم برای این است که اینان از گناه معصوم هستند و به خدا و خلق او خیانت نمی کنند و تا سر حد جان می روند تا دین خدا باقی بماند. امیرالمؤمنین علیه السلام جانشان را در این راه دادند، سیدالشهداء علیه السلام همسران و فرزندانش را دست اسارت می دهند، جوانان عزیزشان کشته می شوند، خودشان کشته می شوند برای این که به خدا و دین خدا و به مردم خیانت نشود.

به راستی کسانی که تا این اندازه عصمت دارند و از گناه معصوم هستند شایسته است که ما سخن آنها را بشویم و اگر سخن آن ها را نشنویم به خودمان ظلم کرده ایم.

کسانی که صادقانه ما را راهنمایی می کنند و هیچ سابقه خیانت هم ندارند. و جد بزرگوارشان و خودشان فرموده اند که

«لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا»(1)

ما از شما مزد نمی خواهیم که شما را هدایت کنیم.

امام حسین علیه السلام از مردم چه چیزی می خواستند؟ کدام یک از ائمه علیهم السلام از مردم چیزی تقاضا کردند؟ بلکه آن بزرگواران همواره به مردم کمک می کردند، زحمت می کشیدند و کار می کردند و زندگی مردم را هم اداره می نمودند. در این صورت اگر این بزرگواران ما را نصیحت ، موعظه و راهنمایی کنند به نفع ما نیست؟!

ص: 308

«فَمَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ»چرا راه غير على علیه السلام را گرفتید و راه آن حضرت را فراموش کردید؟

دزدی می کند.

دشمن می خواهد مردم را خواب کند و نور را از زندگی مردم بیرون ببرد تا

بتواند دین آنها را بدزد؛ یعنی وقتی نام علی علیه السلام و ائمه علیهم السلام را از گوش مردم بیرون برد، وقتی معنای قرآن - نه لفظ آن - را بیرون برد، موفق خواهد بود.

امام علیه السلام می فرماید: از فتنه های آخرالزمان این است که قرآن را با لحن های خیلی عالی می خوانند، اما استفاده و فایده ای از آن نمی برند.

عده ای در موقع قرآن خواندن سر و دست تکان می دهند و ... قرآن خواندن در آخرالزمان این گونه است تا شما را از قرآن و معنای آن دور نکنند، نمی توانند گوهر گران بهای دین، عفت و ناموس تان را از دستتان بگیرند.

از این رو هر پیامبر و امامی که می آمد با او مبارزه و جنگ می کردند، تنها برای این که این شمع را در وجود مردم خاموش کنند و دزد برای دزدی کردن آزاد باشد.

آقایان جوان های عزیز! مردم گرامی مسلمان و محترم! الآن هم پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم دارند فریاد می زنند و می فرمایند:

ألزموا علي بن أبي طالب؛

ملازم علی ابن ابی طالب باشید.

علی ابن ابی طالب علیهما السلام خیر خواه شما و طرفدار شماست و دلشان می خواهد شما رشد یابید و راحت و آسوده باشید. علی بن ابی طالبی که می فرماید: قمار حرام است، پاسور بازی هم جزو قمار است و حرام، گرچه برد و باخت نداشته باشد، بی حجابی و بی بند و باری حرام است، نشستن در جلسه ای که زنها بی حجاب و بی عفت هستند حرام است.

ص: 311

امامی که می فرماید: ساز و آواز و موسیقی حرام است. غیبت، تهمت و دروغ را حرام می دانند، همه این سخنان به نفع خود ماست. پایان مجالس لهو و قمار و... به نکبت، دعوا و ناراحتی و جدایی می انجامد. قرآن کریم می فرماید:

«وَتِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ وَمَنْ يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ»(1)

این ها مرزهای الهی است، هر کس به این مرزهای الهى لطمه وارد کرد به خودش ستم کرده است.

آری، نشستن در مجلس بی بند و باری در ماه رمضان، روزه خواری، مشروب خواری، قمار بازی و موسیقی به ضرر امام زمان علیه السلام و متدینین و جوان های متدین و معصوم ما نیست؛ بلکه فقط به ضرر خود آن هاست.

چندین چراغ دارد و بی راهه می رود *** بگذار تا بیفتد و بیند سزای خویش

یکی از بلاهای عجیب زمان ما مسئله مشروب است که فوق العاده در جامعه دارد پیش می رود. این مسئله از یهودی ها شروع شده است، یک وقتی از یک یهودی پرسیده بودند: آخر شب که شراب نداری چه کار میکنی؟

گفته بود: معلوم است، توی شیشه ها ادرار می کنم و به مسلمان ها می دهم و می خورند.

آری، سزای مسلمان نمایی که شراب خوار است، همین باید باشد. بگذار کار کنند، عرق بریزند، زحمت بکشند، جان بکنند و پول شان را به این سگها بدهند، برای این که برای آن ها نجاست کنند و بخورند.

وقتی به او می گویند: به فقیر، برای مسجد و حسینیه پول بده، می گوید: آن قدر و عرق ریختم تا پول به دست آوردم حالا به دیگری پول بدهم؟!

ص: 312

چرا آن جا این حرف را نمی زنی؟ اینها بدبختی است، جامعه گرفتار و بدبخت ما که برای یک چوب کبریت به ترکیه و امثال آن دست دراز می کنند باید فکر کنند که چگونه این زندگی متلاطم به ساحل نجات برسانند، دور هم نشستن، مشروب خوردن، قمار بازی کردن و بی بند و باری داشتن دردی را دوا نمی کند، این ها به کجا می روند؟

ممکن است اینها به جوان ما بگویند: تو با مقدس بازی به کجا رسیدی؟

در پاسخ می گوییم: حداقل ضرری که تو داری، این ندارد، اگر به جایی نرسیده، ضرری هم که تو داری، این ندارد، پول نداده تا ادرار بخورد، برای قماربازی پول نداده تا بدهکار شود و ناچار گردد وسایل خانه خود را بدزدد و بفروشد و زندگی کند.

من برای شما واقعیت ها را می گویم، جوانی که به هروئین مبتلا نیست، اگر به جایی نرسیده است حداقل پولش در اختیار خود اوست، بدنش هم سالم است و دزدی هم نکرده است. اما جوانی که می خواهد هروئین بکشد ناچار است دزدی بکند، بدن و پولش را از بین ببرد.

اگر این کارها را کردند در راه خلاف علی بن ابی طالب علیهما السلام رفتند و خودشان صدمه می خورند که قرآن کریم می فرماید:

«وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ»(1)

1.4 بنا بر این، دومین امتیازی که خدا به ائمه اطهار علیهم السلام داده عصمت آنهاست، اینان اهل گناه نیستند. از این رو مردم را به حق دعوت می کنند، باید حرف آنها را بپذیریم تا نجات یابیم و بتوانیم زندگی بکنیم؛ چرا که راه های دیگر ما را به

ص: 313

نتیجه نمی رسانند و جز مشکلات چیز دیگری برای ما ندارند. عده ای از این افراد را مشاهده کرده اید، کسانی که پیرو کمونیست ها شدند؛ گروهکهای بینمازها، بی حجاب ها و بی بند و بارها همه رفتند یا نابود شدند یا پشیمان و یا هنوز در اعماق بدبختی خودشان گرفتار هستند.

پی آن، به گناه عادت پیدا می کند و به دنبال آن دیوانه می شود و برای همیشه ما اعصابش ضعیف می شود، این تقصیر یک زن بی بند و بار و بی حجاب است.

به صاحب این منبر سوگند! نه این زن خیر خواهد دید و نه فرزندان او خیر خواهند دید. ناله های این جوان های معصوم، زندگی او را آتش می زند، حال هر کاری که می خواهد بکند.

زین العابدین علیه السلام را کنار می گذارد و حرف مزخرف و بیهوده یک زن را گوش می کند.

خانم پریسا می گوید: روزی که خدا حضرت آدم را می خواست بیافریند روح او در جسمش نمی رفت، خدا نوای موسیقی را ساز کرد، برای این که این روح توی این جسم برود و کم کم به واسطه موسیقی جذب بدن شد(!!)

بعد هم می گوید: در کتابی خواندم (!!)

می گویند: یک مسیحی علیه پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم چیزی نوشته بود، از او آدرس خواسته بودند که این حرفی که نسبت به پیامبر اسلام زدی کجاست؟

گفته بود: زمانی در یک کتاب خطی دیدم که در صفحه اول کتاب خطی را آتش سوزانده بود، دو صفحه آخرش را هم بز جویده بود، اسم کتاب و اسم نویسنده آن هم روشن نبود و تاریخ نداشت(!!)

ببین چه قدر کتاب خوبی بوده، این سند مطلب ایشان بوده، حالا این آقای

مسیحی از کجا فهمیده بود که دو صفحه آخرش را بز جویده؟! من نمی دانم.

این خانم هم در کتابی خوانده است؛ حالا خواب بوده یا بیداری، به او پول

دادند که این کتاب را بخواند، خدا می داند.

آری، در یک مجله كثيرالانتشار سخنان گهربار پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم کنار گذاشته می شود و چنین سخنانی نوشته می شود. وای اگر از پس امروز بود فردایی.

وای به حال مردم و جوانان ما که بخواهند از این رسانه ها استفاده کنند. امروزه نسل جوان ما هزاران بدبختی دارد. چرا به فکر بدبختی های نسل جوان نیستند؟ اگر موسیقی حلال شد برای جوان کسب و کار، مدرک تحصیلی، سرمایه، کارخانه، پوشاک و وسایل زندگی می شود؟

ص: 316

بر فرض یک دختر خانم هم در خانه نشست و همیشه ترانه گوش کرد، آیا ای برای او جهیزیه، شوهر خوب، علم و کمال می شود؟!

این چه بدبختی است که ما گرفتار آن هستیم؟

چرا مغزهای ما باید این اندازه بی محتوا باشد که مصلحت خود را از مفسده تشخیص ندهیم و یک دختر یا یک پسر جوان ماننشینند و فکر کنند که آخر، این کار چه نتیجه ای دارد؟! اگر نماز نمی خوانی و روزه نمی گیری خودت میدانی و خدا؛ اما عزیزم! آخر به فریاد خودت برس و فکری برای خودت بکن.

چرا همین طور خودت را نابود می کنی؟

چرا عمر و جوانی خودت را از بین می بری؟

ای پدر و مادرها! ای بزرگ خانه ها! چرا در فکر نیستید؟! شما را به

امیرالمؤمنین علیه السلام قسم! کمی بیدار شوید، دیگر بس است. چرا باید بزرگ یک خانواده در این ماه رمضان سفره قمار و پاسور پهن کند؟ با این فرزندان و جوانانتان چه کار می خواهید بکنید؟

خانم ها! لااقل شما دامن همت به کمر بزنید و نگذارید این کار در زندگی شما رخ دهد. اگر به خدا، پیامبر و قرآن رحم نمی کنید لااقل به فرزندانتان رحم کنید.

چرا این جوان ها را وسط آتش می اندازید؟ قرآن چهارده قرن پیش به شما گفته است: «قُوا أَنْفُسَكُمْ وَأَهْلِيكُمْ نَارًا»(1)

فرزندان خود را با دست خود به آتش نیندازید و نابودشان نکنید، بی تفاوتی شما نسبت به ساز و آواز و رفت و آمد در این گونه مجالس، فرزندان شما را فاسد می کند. محیط جامعه فاسد است و محیط خانه فاسدتر و این خطر است. به

ص: 317

آری، همه کارهای ائمه اطهار علیهم السلام خیر است و مردم را جز به خیر به چیز دیگری دعوت نمی کنند. پس باید در پی اینان رفت.

انسانی است که در خانه کعبه با آن اعجاز متولد شده است. کسی این کار را انجام می دهد که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم درباره او فرمود:

در هر جای عرش رفتم صورت علی را در آن جا دیدم، به هر در بهشت که نگاه کردم نوشته بود: «لا إله إلا الله محمد رسول الله، علي ولي الله».(1)

قنبرش را رسد که فرماید *** طرح افلاک دیگر اندازد

ائمه دیگر نیز همین گونه اند، «كلهم نور واحد»، هر کاری از على علیه السلام ساخته بود، از امام حسن عسکری علیه السلام نیز ساخته است. هر اعجازی که امام حسين علي انجام دهد، امام زمان علیه السلام نیز انجام می دهد؛ چرا که همه اینها یکی هستند؛ كلهم نور واحد».

امام حسن علیه السلام نسخه دوم على علیه السلام، امام حسین علیه السلام نسخه سوم آن حضرت و امام زمان علیه السلام نسخه یازدهم آن بزرگوارند. خداوند متعال این قدرت را به همه آن بزرگواران داده است که هر کاری می خواستند در قدرتشان بود و می توانستند. پس این ولایت تکوینی، امتیاز دیگری است که خدا به آنان داده است.

یعنی اگر امام زمان علیه السلام فرمود: باید ما از این کار صرف نظر کنیم، باید از این خانه بیرون بروید، باید این جور نماز بخوانید، باید این گونه روزه بگیرید، باید بگوییم: چشم، این را ولایت تشریعی گویند. خداوند متعال این حق را به احدی نداده است، مگر به ائمه اطهار علیهم السلام . آنها چنین ولایتی دارند.

البته آن ها هم کارشان روی حساب است، به حق است، نه به ناحق، از روی علم است، نه از روی جهل، از روی دلسوزی است، نه از روی ریاست طلبی

علی بن ابی طالب علیهما السلام اراده کردند که بفهمند الآن در فلان گوشه دنیا چه کسی مستمند و بی چاره است، خداوند متعال فوری علم آن را به آن حضرت می دهد.

هم اکنون امام زمان علیه السلام در پس پرده غیبت هستند، مادامی که نخواهند چیزی را بفهمند برایشان مستور است؛ ولی همان لحظه ای که خواستند بفهمند فلان انسانی که در فلان مسجد می گوید: «أين الحسن و أين الحسين» کیست و درد دلش چیست، خداوند فوری به او یاد می دهد که درد دل این شخص این است، داروی او هم این است و این گونه باید به فریاد او برسيد.

این، معنای علم خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام است که «اذا شاؤوا أن يعلموا علموا»؛ هر چه را خواستند بفهمند می دانند.

حاجت های مردم گوش فرا دهند، کمبودهای آنها و ناراحتی های خلق را جبران کنند و مردم روی زمین و بی چارگان را به اوج عالی زندگی برسانند.

اکنون مردم باید به دستورات آن ها گوش فرا دهند و از این راه استفاده کنند. بخش نخست بحث این بود که امام علیه السلام می فرمایند:

مردم باید در فکر امر ما باشند و هر نفسی که در این راه می کشند ثواب تسيبح دارد؛ یعنی بدانند که این خانواده چه کسانی هستند، برای چه کاری آمده اند.

بنا بر این، خداوند این افرادی را که با این امتیازات انتخاب کرده برای ارشاد و هدایت ما فرستاده است تا ما راه را گم نکنیم و خود و فرزندان مان را در آتش نیندازیم.

کشاندند و در آتش انداختند، به عده ای دیگر زجر دادند و آن قدر بلا به سر آنها آوردند که حد نداشت.

شما ببینید با علی بن ابن طالب علیهما السلام چگونه رفتار کردند؟ خانه اش را آتش زدند، همسرش را کتک زدند و بین در و دیوار قرار دادند، فرزندانشان را ترساندند، ریسمان به گردن على علیه السلام انداختند و به مسجد بردند، آقا ناچار شدند از مدینه به طرف کوفه بروند و به غربت گرفتار شوند و خاندانش در غربت به سر ببرند و از وطن محروم شوند.

آن گاه یکی پس از دیگری؛ امام مجتبی علیه السلام را مسموم می کنند، امام حسین علیه السلام را با آن وضع می کشند، موسی بن جعفر علیه السلام را در زندان حبس می نمایند، امام هشتم را مسموم می کنند و در نهایت، در مظلومیت امام زمان علیه السلام همین بس که سال ها و قرن ها باید در پس پرده غیبت بمانند تا روزی که باید برای نجات و اصلاح کلی جهان ظاهر بشوند.

به راستی آیا اکنون سزاوار نیست که ما برای این ناراحتی هایی که برای این خانواده به وجود آورده اند، غمگین باشیم؟ پس اگر گاهی شنیده اید که کسی بالای منبر می گوید:

من بکی للحسين أو أبكي أو تباکی وجبت له الجنة؛(1)

هر کس برای حسین گریه کند، یا مردم را بگریاند یا خودش را شبیه گریه کننده قرار بدهد برای او بهشت واجب می شود.

این مسئله مهمی نیست؛ چرا که امام صادق علیه السلام می فرمایند:

هر کس به مظلوميت ما غمگین شود به هر نفس او ثواب

ص: 323

تسبیح می دهند.

آری، جایی که حیوانات برای این خانواده ناراحت باشند، ما شیعیان باید چه حالی داشته باشیم؟!

روایت های متعددی در کتابهای شیعه و سنی در این زمینه نقل شده است. اینک روایت جالبی را از اهل سنت نقل می کنم. آنها می گویند: شخصی به نام ابن کثیر از پدرش این گونه نقل می کند:

خرج علي لصلاة الفجر فاستقبله الإوز يصحن في وجهه.

آقا علی بن ابی طالب علیهما السلام برای نماز صبح از خانه بیرون آمدند تا به مسجد بروند، در این هنگام مرغابی ها دور آقا را گرفتند، همین طور به صورت آقا نگاه می کردند و صیحه می زدند. یعنی التماس می کردند که آقا! از خانه بیرون نرو، ما می دانیم بی آقا و بی مولا می شویم.

ما خواستیم این مرغابی ها را از آقا دور کنیم. آقا فرمودند:

دعوه فإنهن نوائح و خرج فأصيب؛(1)

این ها را رها کنید، این ها می دانند بناست بلایی به سر من بیاید.

و همین طور شد، آقا از خانه بیرون رفتند و شمشیر ابن ملجم برفرق نازنین آن مظلوم فرود آمد.

آری، مرغابی ها برای امیرالمؤمنین علیه السلام گریه می کنند، نباید یک شیعه برای ظلمی که به على علیه السلام شده است، غمگین باشد؟!

ص: 324

این پرندگان به قتلگاه آمدند و دیدند امام حسین علیه السلام در سرزمین کربلا بر زمین افتاده اند، این بدن را غسل نداده اند و کفن نکرده اند؛ بلکه عوض این کارها بدن را زیر سم اسب ها انداخته اند.

فلما رأته الطيور تصایحن و أعلن بالبكاء والثبور؛ (1)

جالب این که وقتی این پرندگان این منظره را دیدند، هر کدام خود را به خون امام حسین علیه السلام خون آلوده کردند و با همین حال پرواز کردند و هر کدام به طرفی رفتند تا خبر قتل امام حسین علیه السلام را به مردم دنیا برسانند.

طوری نیست.

ناگاه دیدم این پرنده صدا زد:

قتل الحسين بكربلاء مظلوما؛

ام سلمه! به خدا حسین را کشتند.

دعای توبه را بخوانید:

أعوذ بالله السميع العليم من الشيطان الرجيم، استغفرالله الذي لا إله إلا هو الحي القيوم ذوالجلال والإكرام و أسئله أن يتوب علي توبة عبد ضعیف ذلیل خاضع مسکین مستكين مستجير لايملك لنفسه نفعا ولاضررا و لاموتا ولا حياة ولانشورا؛

الهی به دختر دل شکسته ابی عبدالله علیه السلام و به قلب غصه دار امیر المؤمنين علیه السلام الهی العفو..

خدایا! اگر ما روسیاهیم، این جوانان معصوم که یک ماه به خاطر تو روزه

گرفتند و از هر چیز خودداری کردند، آنها پیش تو آبرو دارند.

حالا حوائج خود را در نظر بیاورید و به همه حاجتمندان دعا کنید و برای

فرج حضرت ولی عصر علیه السلام دعا کنید.

خدایا! این جوان های ما و این خانم ها و آقایان یک ماه میهمان تو بودند حالا می خواهند دستشان را به سوی تو دراز کنند.

أمن يجيب المضطر إذا دعاه ويكشف السوء، أمن يجيب المضطر إذا دعاه ويكشف السوء، أمن يجيب المضطر إذا دعاه ويكشف السوء. نسئلک باسمك العظيم الأعظم الأعز الأجل الأكرم یا الله یا رحمان یا رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلوبنا على دینک.

یک ماه شما را خسته کردم امروز بیشتر خسته کردم. شاید من سال آینده میان شما نباشم. خدا را قسم می دهم به حق مولا ابي عبدالله علیه السلام به فرزند من لیاقت بدهد - که لیاقت داده است - که إن شاء الله خدمتگزار شما مردم باشد، یکی از دعاهای شما این باشد که در خانه من با وجود این جوان متدین باز باشد.

ص: 328

إلهي يا حميد بحق محمد، یا عالي بحق علي، یا فاطر بحق فاطمة، يا محسن بحق الحسن، یا قديم الإحسان بحق الحسين.

خدایا! به اشک چشم يتيمان ابی عبدالله علیه السلام حاجت این مردم را

برآورده بفرما.

خدایا! به پهلوی شکسته حضرت زهرا علیها السلام مریض های اسلام را

شفا عنایت بفرما، مریض های منظور را شفا عنایت بفرما.

خدایا! تو درد دل مردم را می دانی به حق زین العابدین علیه السلام هر کس به ما التماس دعا گفته حوائج او را برآورده به خیر بفرما.

اللهم انصر إمام زماننا، وانصره و انتصر به، وانصره نصرا عزيزا وافتح له فتح وفرجا قريبا و عجل في فرجه وظهوره.

هرکس امروز دردی، مشکلی، مطلبی، مریضی، ناراحتی دارد، آبرومند است به او ترحم فرما.

خدایا! به دختر داران، پسرداران، بی خانه ها، بی کسب ها و بی سرمایه ها ترحم بفرما.

ص: 329

ص: 330

ص: 332